ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ ΤΑΣΟΣ

Transcript

1

2 ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ ΤΑΣΟΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Ποντικοπαγίδα 7 Παρασκευή, ώρα 9 Λ Α 91 Το Μαγικό Πεντάγωνο 111 Η Χαμένη Διαθήκη 131 Φόνος με Μεζούρα 143 Ένα Παράξενο Αστείο 161 ΠΟΝΤΙΚΟΠΑΠΔΑ Τρία τυφλά ποντικάκια, για κοίτα πως γυρνάνε, θαρρείς ροδάκια στα πόδια τους φοράνε, Και τη χωριάτα τώρα κυνηγάνε, με σκαλιστό μαχαίρι, την ουρά τους έχει κόψει σε χίλια μέρη, αχ! δεν ξανάδα στα μάτια μου τέτοιο χουνέρι, τρία τυφλά ποντικάκια, για στάσου και κοίτα, πως τρέχουν, πως φεύγουν, βολίδα, σαΐτα! ΚΥΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ Κυρία Κάσεη: Θυρωρός σε μία λαϊκή πολυκατοικία της οδού Κάλβερ,. ανοίγει ένα χειμωνιάτικο βράδυ την πόρτα σε έναν άγνωστο με βραχνή φωνή και μαύρο παλτό και ο άνθρωπος αυτός ψιθυρίζει κάτι για θάνατο! Μόλλυ Νταίηβις: Νεαρή και γλυκιά κληρονόμος, που μετατρέπει ένα παλιό κι ετοιμόρροπο αρχοντικό, το «Μόνσκουελ Μάνορ», σε πανσιόν πολυτελείας και έρχονται στιγμές που, όπως δείχνει, κινδυνεύει να σαλέψει το λογικό της. Τζάιλς Νταίηβις: Νεαρός και πολυπράγμων σύζυγος της Μόλλυ που φαινομενικά τη ζηλεύει και που, παρεμπιπτόντως, δεν πραγματοποιεί τη δουλειά για την οποία ξεκίνησε πριν τη χιονοθύελλα, προβάλλοντας μια σαθρή εξήγηση. Κρίστοφερ Ρεν: Νεαρός και ιδιότροπος αρχιτέκτονας, με άψογο παρουσιαστικό, πρώτος πελάτης της πανσιόν, που αναρωτιέται, με μακάβρια διάθεση, πως να αισθάνεται κάποιος όταν τον στραγγαλίζουν με τα χέρια...

3 Κυρία Μπόυλ: Ηλικιωμένη και ενοχλητική κυρία που περιμένει να βρει ένα τέλεια εξοπλισμένο μοτέλ με επτά ολόκληρες λίρες που καταβάλλει, αλλά διαψεύδεται οικτρά, προς μεγάλη της απελπισία! Ταγματάρχης Μέτκαλφ: Απόστρατος στρατιωτικός, λιγομίλητος και προσηνής, που εντελώς τυχαία, σκαλίζει το μεγάλο ντουλάπι, κάτω από τη σκάλα, την ώρα που γίνεται το φονικό και, διατείνεται, πως δεν άκουσε τίποτα. Κος Παραβιτσίνι: Γραφικός Ιταλός, με μαύρη γενειάδα και μεφιστοφελικά φρύδια, που μπαίνει στη σκηνή εντελώς απρόοπτα, αλλά κανείς δεν ξέρει, όταν έρχεται η στιγμή, αν λέει την αλήθεια πως το αυτοκίνητο του ντεραπάρισε. Αρχιφύλακας Τρόττερ: Νεαρός για το βαθμό του αστυνομικός, πανέξυπνος και πολυμήχανος, που θα σοφιστεί και θα «σκαρώσει» ένα πείραμα και το πείραμα θα έχει, πέρα για πέρα, επιτυχία! Εκανε κρύο. Ο καιρός το είχε γυρίσει ξαφνικά στο χιονιά και ο ουρανός ήταν βαρύς και μολυβένιος. Ένας άνδρας με μαύρο παλτό, το γιακά ανασηκωμένο γύρω απ' το πρόσωπο του, και με το καπέλο κατεβασμένο μέχρι τα μάτια του, προχωρούσε στην οδό Κάλβερ. Στάθηκε μπροστά στο σπίτι με τον αριθμό 74 κι ύστερα ανέβηκε τα λίγα σκαλιά και χτύπησε το κουδούνι. Το κουδούνισμα κάτω στο υπόγειο έφτασε μέχρι τ' αυτιά του. Η κυρία Κάσεη, με τα χέρια της βουτηγμένα στο νεροχύτη, είπε γκρινιάρικα. Πάλι το κουδούνι! Δε μπορείς να βρεις ησυχία, ούτε λεπτό, σ' αυτό το σπίτι! Ασθμαίνοντας λίγο, ανέβηκε τα σκαλιά του υπογείου και άνοιξε την πόρτα. Ο άνδρας, που διαγραφόταν σα σιλουέτα κόντρα στο γκρίζο φόντο του ουρανού, ρώτησε με χαμηλή, ψιθυριστή φωνή: Η κυρία Λάιον; Δεύτερο πάτωμα, είπε η κυρία Κάσεη. Περάστε. Σας περιμένει; Ο άνδρας κούνησε αργά το κεφάλι του. Ε, λοιπόν, ανεβείτε και χτυπήστε. Τον παρακολούθησε καθώς ανέβαινε τα φθαρμένα σκαλιά. Αργότερα θα έλεγε πως «την έκανε να νοιώσει περίεργα». Αλλά το μόνο που είχε σκεφτεί τότε, ήταν πως αυτός ο άνθρωπος είχε αρπάξει ένα πολύ γερό συνάχι για να ψιθυρίζει έτσι και δεν ήταν διόλου παράξενο μ' αυτόν το βρομόκαιρο. Όταν ο άνδρας έστριψε πάνω στη σκάλα, άρχισε να σϊγοσφυρίζει. Ο σκοπός που σφύριζε ήταν «τα τρία τυφλά ποντικάκια». "Χ Η Μόλλυ Νταίηβις τραβήχτηκε λίγο προς τα πίσω και κοίταξε από το δρόμο την φρεσκοβαμμένη επιγραφή πάνω απ' την πόρτα. ΜΟΝΚΣΓΟΥΕΛ ΜΑΝΟΡ ΠΑΝΣΙΟΝ Κούνησε το κεφάλι της με ικανοποίηση. Το ενέκρινε με την πρώτη ματιά. Έδειχνε πραγματικά εντελώς επαγγελματικό. Ή σχεδόν. Το τελικό «Ν» στη λέξη «πανσιόν» στράβωνε λίγο προς τα πάνω και τα τελευταία γράμματα στο «Μάνορ» ήταν κάπως στριμωγμένα στο σύνολο όμως, η δουλειά που είχε κάνει ο Τζάιλς ήταν πολύ καλή. Ο Τζάιλς ήταν πραγματικά πολύ έξυπνος. Όχι απλώς έξυπνος. Ευφυέστατος. Ήταν ο τύπος του πολυτεχνίτη. Μπορούσε να κάνει σχεδόν το κάθε τι. Όλο κι ανακάλυπτε τα κρυφά ταλέντα του άνδρα της. Ο ίδιος συνήθιζε να μιλάει πολύ λίγο για τον εαυτό του κι έτσι η Μόλλυ σπάνια και που, κατόρθωνε να μάθει για τις ικανότητες του. Αλλωστε, δε λένε πως ο παλιός ο ναυτικός είναι πάντα χρήσιμος. Λοιπόν, ο Τζάιλς θα έπρεπε τώρα να επιστρατεύσει όλες του τις ικανότητες για το καινούργιο τους ρίσκο. Γιατί ήταν κι οι δυο τελείως άπειροι γγ αυτή τη δουλειά. Θα ήταν όμως μεγάλη διασκέδαση και επιπλέον τους έλυνε το πρόβλημα στέγης. Αυτό, ήταν ιδέα της Μόλλυ. Όταν πέθανε η θεία Κατερίνα και οι δικηγόροι της έγραψαν για να την πληροφορήσουν πως της είχε αφήσει κληρονομιά το Μόνκσγουελ Μάνορ, η πρώτη τους σκέψη 'ήταν να το πουλήσουν. Ο Τζάιλς είχε ρωτήσει τότε: Αλήθεια, πώς είναι; Και η Μόλλυ είχε απαντήσει: Α, ένα ετοιμόρροπο παλιό σπίτι, γεμάτο παλιομοδίτικα βικτοριανά έπιπλα. Έχει έναν ωραίο κήπο, αλλά είναι παραμελημένος, γιατί απ' τον καιρό του πολέμου, δεν είχε μείνει παρά μόνο ένας ηλικιωμένος κηπουρός να τον περιποιείται.

4 Έτσι αποφάσισαν να το βγάλουν στο σφυρί και να κρατήσουν μόνο ορισμένα έπιπλα για τον εαυτό τους, να επιπλώσουν ένα διαμέρισμα, ή ένα μικρό σπιτάκι. Αμέσως όμως τους παρουσιάσθηκαν δυο μεγάλες δυσκολίες. Πρώτο, δεν ήταν εύκολο να βρουν το μικρό σπιτάκι που ήθελαν και δεύτερο, όλα τα έπιπλα στο Μόνκσγουελ Μάνορ ήταν πελώρια. Λοιπόν, τι να γίνει, είπε καρτερικά η Μόλλυ, τώρα θα πρέπει να τα πουλήσουμε όλα μαζί. Λέτε να βρούμε αγοραστές; Ο δικηγόρος την καθησύχασε και τη βεβαίωσε πως τα πάντα ήταν δυνατά. Μπορεί να το αγοράσει κάποιος για να το κάνει ξενοδοχείο ή πανσιόν και σε μια τέτοια περίπτωση θα βολεύει μια χαρά να είναι μαζί με τα έπιπλα. Αλλωστε, το ίδιο το σπίτι βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση. Η μακαρίτισσα μις Έμορυ το είχε επιδιορθώσει και μάλιστα φρόντισε να το εκσυγχρονίσει, μόλις πριν τον πόλεμο κι έτσι έχει μόνο μικρή φθορά. Είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Τότε ήταν που της ήρθε η ιδέα της Μόλλυ. Τζάιλς, ρώτησε τον άντρα της, γιατί δεν το εκμεταλλευόμαστε εμείς οι ίδιοι σαν πανσιόν; Στην αρχή ο Τζάιλς είχε στραβομουτσουνιάσει με την ιδέα, αλλά η Μόλλυ επέμενε. Δεν είναι ανάγκη από την αρχή να προσλάβουμε πολλούς ανθρώπους, είπε. Είναι βολικό σπίτι, έχει ζεστό και κρύο νερό σε κάθε κρεβατοκάμαρα, έχει κεντρική θέρμανση και γκάζι για μαγείρεμα. Και μπορούμε να φτιάξουμε ένα κοτέτσι με κότες και πάπιες κι έτσι να έχουμε τα αυγά μας κι ένα σωρό λαχανικά απ' τον κήπο. Και ποιος θα κάνει όλες αυτές τις δουλειές, για να έχουμε καλό ρώτημα; έκανε ο Τζάιλς προκλητικά. Δε νομίζεις πως χρειάζονται υπηρέτες; Α, όχι, είπε η Μόλλυ. Νομίζω πως θα τα καταφέρουμε οι δυο μας. Αλλά οπουδήποτε κι αν ζούσαμε θα έπρεπε να δουλέψουμε. Μερικοί άνθρωποι παραπάνω δεν θα σήμαινε βέβαια πως θα έπρεπε να κάνουμε και περισσότερη δουλειά. Ίσως πάρουμε μια γυναίκα αφού τακτοποιηθούμε. Για σκέψου, αν είχαμε μόνο πέντε ανθρώπους, που ο καθένας θα πλήρωνε επτά λίρες τη βδομάδα... Η Μόλλυ ξέφυγε στο βασίλειο μιας οτττιμιστικής αριθμητικής....και σκέψου, Τζάιλς, αποτελείωσε τη σκέψη της, πως αυτό θα είναι το δικό μας σπίτι. Με τα δικά μας πράγματα. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, μου φαίνεται πως θα περάσουν χρόνια μέχρι να βρούμε το κατάλληλο σπίτι για να μείνουμε. Αυτό, παραδέχθηκε ο Τζάιλς, είναι αλήθεια. Είχαν μείνει τόσο λίγο μαζί, απ' τον καιρό του βιαστικού γάμου τους, έτσι που και οι δυο επιθυμούσαν να εγκατασταθούν μόνιμα σε ένα σπίτι. Το μεγάλο πείραμα, λοιπόν, πήρε το δρόμο του. Αποφασίσθηκε αμετάκλητα και οι δυο έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά. Διαφημίσεις μπήκαν στις τοπικές εφημερίδες και στους Τάιμς του Λονδίνου και άρχισαν να καταφτάνουν καθημερινά γράμματα που ζητούσαν περισσότερες λεπτομέρειες και πληροφορίες. Και τώρα, σήμερα, ο πρώτος απ' τους «επισκέπτες» επρόκειτο να φτάσει. Ο Τζάιλς είχε φύγει από νωρίς με το αυτοκίνητο για να προσπαθήσει να βρει μια κουλούρα στρατιωτικό συρματόπλεγμα, που ήταν για πούλημα στην άλλη άκρη της κομητείας. Και η Μόλλυ αποφάσισε να περπατήσει μέχρι το χωριό για να κάνει διάφορα ψώνια της τελευταίας στιγμής. Το μόνο πράγμα που ήταν άσχημο, ήταν ο καιρός. Τις δυο τελευταίες μέρες έκανε τσουχτερό κρύο και τώρα το χιόνι άρχισε να πέφτει. Η Μόλλυ τάχυνε το βήμα της. Οι νιφάδες του χιονιού έμοιαζαν με πούπουλα καθώς έπεφταν πάνω στους ώμους και στα μαλλιά της κι άλλαζαν τη μορφή στο τοπίο, ολόγυρα. Οι προβλέψεις για τον καιρό και τα δελτία της μετεωρολογικής υπηρεσίας έλεγαν πως η κακοκαιρία είχε ενσκήψει στη χώρα και από ώρα σε ώρα θα έπρεπε να περιμένουν πτώση της θερμοκρασίας και χιονοπτώσεις. Ανησυχούσε μόνο μήπως παγώσουν οι σωλήνες και έλπιζε πως δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Θα ήταν μεγάλη γρουσουζιά να χαλάσει κάτι, τώρα που μόλις άρχιζαν. Δεν έπρεπε τίποτα να πάει ανάποδα. Όλα θα έπρεπε να δουλέψουν σωστά, σα ρολόι. Κοίταξε το ρολόι της. Είχε περάσει η ώρα, για το τσάι τους. Άραγε, ο Τζάιλς θα είχε επιστρέψει; Και θα αναρωτιόταν που είχε πάει εκείνη; Έπρεπε να ξαναπάω στο χωριό για κάτι που είχα ξεχάσει, θα του έλεγε εκείνη. Κι εκείνος τότε θα γελούσε και θα έλεγε: Περισσότερα ντενεκέδια, ε; Τα «ντενεκέδια» ήταν ένα δικό τους αστείο. Προσωπικό. Πάντα είχαν τη μανία να ψάχνουν για κονσέρβες. Αυτές ήσαν τα ντενεκέδια που έλεγαν. Η αποθήκη τους ήταν τώρα πραγματικά καλοεφοδιασμένη για περίπτωση ανάγκης. Η Μόλλυ σκεπτόταν, κάνοντας μια γκριμάτσα με τα μάτια στυλωμένα στον ουρανό, πως αυτή η ώρα ανάγκης δεν φαινόταν να είναι και πολύ μακριά. Το σπίτι ήταν άδειο. Ο Τζάιλς δεν είχε γυρίσει ακόμα. Η Μόλλυ μπήκε πρώτα στην κουζίνα κι ύστερα ανέβηκε στο επάνω πάτωμα όπου υπήρχαν τα υπνοδωμάτια κι άρχισε να τα γυρίζει χωρίς συγκεκριμένο σκοπό. Η κυρία Μπόυλ θα έμενε στο δωμάτιο που βρισκόταν προς το νότο, με τα έπιπλα από μαόνι και το μεγάλο κρεβάτι με την οροφή. Ο ταγματάρχης Μέτκαλφ στο γαλάζιο δωμάτιο με τα έπιπλα από βελανιδιά. Ο κύριος Ρεν στο ανατολικό δωμάτιο με το παράθυρο που βλέπει στις πικροδάφνες. Όλα τα δωμάτια έδειχναν πολύ όμορφα και, τι

5 ευλογία, που η θεία Κατερίνα είχε τόσα πολλά σεντόνια και λινά υφάσματα. Η Μόλλυ συγύρισε ένα πάπλωμα και μετά κατέβηκε. Είχε σκοτεινιάσει πια. Το σπίτι ξαφνικά φαινόταν πολύ ήσυχο και άδειο. Ήταν ένα μοναχικό, ξεκομμένο σπίτι, δυο μίλια απ' το χωριό - δυο μίλια, όπως έλεγε η Μόλλυ χαριτολογώντας, από οπουδήποτε. Συχνά έμενε στο σπίτι μόνη, αλλά ποτέ πριν δεν της είχε φανεί τόσο μοναχικό. Το χιόνι χτυπούσε στα τζάμια των παραθύρων κι έκανε ένα σφύριγμα, έναν απειλητικό θόρυβο. Αρχισε να ανησυχεί. Υπέθεσε πως ο Τζάιλς δε θα μπορούσε να γυρίσει πίσω, πως το χιόνι του είχε φράξει το δρόμο και το αυτοκίνητο δε θα μπορούσε να περάσει. Υπέθεσε πως θα έμενε μόνη εδώ, κλεισμένη μέσα σ' αυτό το κρύο και σκοτεινό σπίτι, πως θα έμενε αναγκαστικά για μέρες, για πολλές ίσως μέρες. Κοίταξε γύρω της, στην κουζίνα. Ήταν μια μεγάλη άνετη κουζίνα που φαινόταν ν' αναζητά μια μεγαλόσωμη, παχιά μαγείρισσα να προεδρεύει γύρω απ' το μεγάλο ξύλινο τραπέζι, οι μασέλες της να κινούνται ρυθμικά την ώρα που θα έτρωγε κέικ ή θα έπινε μαύρο γλυκό τσάι, που θα περιστοιχιζόταν από μια ψηλή, ξερακιανή υπηρέτρια απ' τη μια μεριά κι από μια παχιά, ροδοκόκκινη υπηρετριούλα απ' την άλλη και με μια καμαριέρα στην άλλη άκρη του τραπεζιού, πέρα, που παρακολουθούσε τις λιχουδιές με τρομαγμένα μάτια. Κι αντί για όλα αυτά, υπήρχε μόνο εκείνη, η Μόλλυ Νταίηβις, παίζοντας ένα ρόλο, που δε φαινόταν ακόμα ικανή να παίξει, που δεν της πήγαινε τουλάχιστον. Όλη της η ζωή, αυτή τη στιγμή, της φαινόταν εξωπραγματική, ακόμα κι ο Τζάιλς. Έπαιζε ένα ρόλο, ναι, ακριβώς αυτό έκανε, έπαιζε ένα ρόλο. Ξαφνικά, μια σκιά πέρασε απ' το παράθυρο και η Μόλλυ τινάχθηκε ξαφνιασμένη. Ένας ξένος, άγνωστος άντρας, ερχόταν μέσα απ' το χιόνι. Ακουσε την πλαϊνή πόρτα ν' ανοίγει με δύναμη. Ο άγνωστος, ο ξένος, στεκόταν τώρα εκεί, μπροστά στο κατώφλι, τινάζοντας από πάνω του το χιόνι και προχωρώντας μέσα στο άδειο σπίτι. Και ξαφνικά η αυταπάτη διαλύθηκε. Ω, Τζάιλς, ήρθες επιτέλους, φώναξε. Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που ήρθες! Γεια σου, γλύκα μου! Τι απαίσιος καιρός, θεούλη μου, έγινα κατεψυγμένος. Άρχισε να χτυπάει τα πόδια του στο πάτωμα και χουχούλιζε τα παγωμένα του δάχτυλα. Αυτομάτως η Μόλλυ άρπαξε το παλτό του που το είχε ρίξει απερίσκεπτα στη βελανιδένια σιφονιέρα, το έβαλε στην κρεμάστρα, βγάζοντας απ' τις παραφουσκωμένες του τσέπες, ένα κασκόλ, μια εφημερίδα, ένα κουβάρι σπάγκο και την πρωινή αλληλογραφία που ο Τζάιλς την είχε στριμώξει μέσα εκεί φύρδην-μίγδην. Μπαίνοντας μετά στην κουζίνα, έβαλε τα χαρτιά στο μπουφέ και την κατσαρόλα στη φωτιά. Γύρισε προς το μέρος του. Τι έγινε με το συρματόπλεγμα; τον ρώτησε. Το πήρες; Όχι, δεν ήταν αυτό που θέλαμε. Δεν έκανε για τη δουλειά μας. Πήγα και σε μια άλλη αποθήκη, αλλά δε μπόρεσα να βρω πουθενά το κατάλληλο συρματόπλεγμα. Τι έκανες εσύ; Κανένας δε φάνηκε ακόμα, ε; Η κυρία Μπόυλ δεν έρχεται ως αύριο, έτσι κι αλλιώς, είπε η Μόλλυ. Ο ταγματάρχης Μέτκαλφ, όμως, και ο κύρος Ρεν, θα έπρεπε να έχουν έρθει μέχρι τώρα. Όχι, ο ταγματάρχης έστειλε ένα σημείωμα πως δεν θα μπορέσει να έρθει σήμερα. Τότε είμαστε τρεις για το δείπνο. Οι δυο μας και ο κύριος Ρεν. Αλήθεια πως λες να είναι; Εγώ έχω τη γνώμη πως θα είναι κανένας τίμιος, μετρημένος και λιγομίλητος συνταξιούχος. Όχι, μου φαίνεται πως είναι καλλιτέχνης. Εν τοιαύτη περιπτώσει, είπε ο Τζάιλς, καλά θα κάνουμε να του πάρουμε προκαταβολικά μιας βδομάδας νοίκι. Α, όχι, Τζάιλς. Θα φέρουν βέβαια μαζί τους βαλίτσες. Αν δεν πληρώσουν, θα τους κρατήσουμε τις βαλίτσες. Και φαντάσου οι αποσκευές τους να είναι γεμάτες με πέτρες τυλιγμένες σε εφημερίδες. Η αλήθεια είναι πάντως, Μόλλυ, πως δεν ξέρουμε καθόλου τι μας περιμένει σ' αυτή την επιχείρηση. Ελπίζω να μην καταλάβουν πως είμαστε αρχάριοι στη δουλειά. Η κυρία Μπόυλ θα το καταλάβει οπωσδήποτε, είπε η Μόλλυ. Είναι ο τύπος της γυναίκας που δεν της ξεφεύγει τίποτα. Πώς το ξέρεις; Δε νομίζω να την έχεις δει ποτέ σου; Η Μόλλυ δεν απάντησε. Του γύρισε την πλάτη, άπλωσε μια εφημερίδα στο τραπέζι κι άρχισε να ξύνει ένα χοντρό κομμάτι τυρί. Τι είναι αυτό; ρώτησε ο Τζάιλς. Θα κάνω ένα σουφλέ, τον πληροφόρησε. Ψίχουλα ψωμιού, με πουρέ πατάτας και λίγο τυρί, μια σταλιά μόλις, έτσι για το όνομα. Είσαι σπουδαία μαγείρισσα, Μόλλυ, είπε ο Τζάιλς με θαυμασμό. Όχι, δεν είμαι, αλλά μπορώ να κάνω το κάθε πράγμα με τη σειρά του. Για να τους κάνεις να γλύφουν τα δάχτυλα τους, χρειάζεται αρκετά μεγάλη πείρα. Το πρόγευμα, όμως, θα είναι το πιο δύσκολο,

6 Γιατί; Γιατί όλα γίνονται την ίδια ώρα. Αυγά και μπέικον και ζεστό γάλα και καφές και φρυγανιές. Το γάλα βράζει και χύνεται ή η φρυγανιά καίγεται ή το μπέικον ξεραίνεται ή τα αυγά γίνονται πολύ σφιχτά. Πρέπει να είσαι γάτα για να τα προλαβαίνεις όλα και να μη σου ξεφεύγει τίποτα... Αύριο το πρωί, θα πρέπει να έρθω απαρατήρητος και να, παρακολουθήσω αυτή την προσωποποίηση της γάτας. Η τσαγιέρα βράζει, είπε η Μόλλυ. Τι λες, να πάρουμε το δίσκο στη βιβλιοθήκη και να ακούσουμε ραδιόφωνο; Πλησιάζει η ώρα για τα νέα. Μου φαίνεται πως πρόκειται να περνάμε όλη την ώρα μας στην κουζίνα και γι' αυτό θα έπρεπε να έχουμε κι ένα δεύτερο ραδιόφωνο εδώ μέσα. Αλήθεια, έχεις δίκιο. Πόσο μ' αρέσουν οι κουζίνες, είπε η Μόλλυ. Εγώ τρελαίνομαι μ' αυτή την κουζίνα. Μου φαίνεται πως είναι το καλύτερο δωμάτιο του σπιτιού. Μ' αρέσει το ντουλάπι με τα πιατικά κι ακόμα μ' αρέσει το συναίσθημα που σου δίνει η ταξινόμηση μιας πελώριας κουζίνας - αν, εξυπακούεται, είμαι ευχαριστημένη που δεν θα έχω να μαγειρεύω πάνω της. Μου φαίνεται όμως, ότι τα καύσιμα ενός χρόνου θα χάνονταν μέσα σε μια μέρα, είπε ο Τζάιλς. Περίπου, συμφώνησε η Μόλλυ. Αλλά σκέψου και τα μεγάλα κομμάτια κρέας που ψήθηκαν μέσα εδώ, μοσχαρίσια φιλέτα και παϊδάκια. Πελώρια χάλκινα σκεύη με σπιτική φράουλα και οκάδες ζάχαρη. Τι έκτακτη, τι άνετη εποχή που ήταν η Βικτοριανή. Κοίτα τα έπιπλα επάνω, μεγάλα και στέρεα, γεμάτα σκαλίσματα, με αρκετό χώρο για τα ρούχα που συνήθιζαν να φοράνε τότε και κάθε συρτάρι να μπαινοβγαίνει με ευκολία. Θυμάσαι το μοντέρνο μικρό διαμέρισμα που νοικιάζαμε; Το κάθε τι μέσα εκεί ήταν φτιαγμένο να γλιστράει, μόνο που κανένα δεν γλιστρούσε, τα πάντα ήταν κολλημένα. Και οι πόρτες όταν τις έσπρωχνες να κλείσουν, δεν έκλειναν και όταν έκλειναν δε μπορούσαν ν' ανοίξουν πάλι. Ναι, αυτό είναι το χειρότερο. Λοιπόν, ας ακούσουμε τώρα τα νέα, είπε η Μόλλυ και γύρισε το κουμπί του ραδιοφώνου. Τα νέα αποτελούσαν, επί το πλείστον, βλοσυρές παρατηρήσεις για τον καιρό, οι συνηθισμένες πολιτικές επισκοπήσεις, διάφορες επερωτήσεις στη βουλή και ένας φόνος στην οδό Κάλβερ, στο Πάντινγκτον. Ουφ, έκανε η Μόλλυ απελπισμένη και το έκλεισε. Δεν ακούς ποτέ τίποτα ευχάριστο, όλα είναι άθλια και μίζερα. Δεν πρόκειται να ξανακούσω εκκλήσεις για οικονομία στα καύσιμα. Τι περιμένουν επιτέλους αυτοί οι άνθρωποι; Να καθίσεις και να παγώσεις; Δεν είμαστε καλά. Νομίζω, Τζάιλς, πως δεν έπρεπε να ξεκινήσουμε την πανσιόν το χειμώνα. Έπρεπε να περιμέναμε μέχρι την άνοιξη. Και πρόσθεσεαλλάζοντας τόνο φωνής. Αναρωτιέμαι τι είδους γυναίκα να ήταν, αυτή που δολοφονήθηκε; Η κυρία Λάιον; Αυτό ήταν το όνομα της; Αναρωτιέμαι ποιος θέλησε να τη δολοφονήσει και γιατί; Ίσως να φύλαγε κανένα θησαυρό κάτω απ' τα σανίδια του πατώματος. Όταν λένε ότι η αστυνομία θέλει να ανακρίνει κάποιον άνδρα που είδαν στην περιοχή, αυτό σημαίνει πως είναι ο δολοφόνος; Συνήθως, ναι. Αυτός είναι ένας κάπως ευγενικός τρόπος για να το πεις. Το διαπεραστικό χτύπημα του κουδουνιού τους έκανε ν' αναπηδήσουν. Είναι η μπροστινή πόρτα, είπε ο Τζάιλς. Και πρόσθεσε για να πειράξει τη Μόλλυ: Μπαίνει ο φονιάς! Αυτό θα έμοιαζε με κινηματογραφικό έργο. Έλα, Τζάιλς, κουνήσου. Θα είναι ο κύριος Ρεν. Τώρα θα δούμε ποιος είχε δίκιο, εσύ ή εγώ; Ο κύριος Ρεν μπήκε ορμητικά μαζί μ' ένα κύμα χιονιού. Η Μόλλυ, ακουμπισμένη στην πόρτα της βιβλιοθήκης, μπορούσε να δει, μόνο μια γκρίζα σιλουέτα μπρος απ' το άσπρο φόντο του χιονιού απ' έξω. Πόσο πολύ μοιάζουν οι άνδρες στο ντύσιμο τους, σκέφτηκε η Μόλλυ. Σκούρο παλτό, γκρι καπέλο και γύρω απ' το λαιμό ένα κασκόλ. Ο Τζάιλς έκλεισε αμέσως την πόρτα απομονώνοντας τα στοιχεία της φύσης, ενώ ο κύριος Ρεν, τράβηξε το κασκόλ του να ελευθερώσει το λαιμό του, άφησε τη βαλίτσα που κρατούσε με το άλλο του χέρι στο πάτωμα και συγχρόνως έβγαλε το καπέλο του, χωρίς να σταματήσει να μιλάει. Είχε μια τσιριχτή, σχεδόν ενοχλητική φωνή. Όταν στάθηκε στο φως, η Μόλλυ πρόσεξε πως ήταν ένας σχετικά νέος άνδρας, με ηλιοκαμένο πρόσωπο, σκούρα μαλλιά και με χλωμά, ανήσυχα μάτια. Φοβερό πράγμα, είπε. Ο αγγλικός χειμώνας στο φόρτε του. Θαρρείς και ζεις σε κάποιο απόσπασμα απ' τον Ντίκενς, ο Σκρουτζ κι ο μικρός Τιμ. Νομίζω πως χρειάζεται να είναι κανείς φοβερά αισιόδοξος, για να τα αντέξει όλα αυτά. Τι λέτε και σεις; Και το ταξίδι μου απ' την Ουαλία ήταν φριχτό...

7 Είστε η κυρία Νταίηβις; Χαίρομαι! Το χέρι της Μόλλυ πιάστηκε σε μια κοκαλιάρικη δαγκάνα. Α! Δεν είστε καθόλου όπως σας είχα φαντασθεί. Σας έβλεπα, ξέρετε, κάπως σαν... κάπως σαν τη χήρα κάποιου στρατηγού από την Ινδία. Βλοσυρή και αγέρωχη... βικτοριανή, θα έλεγα. Πανέμορφα... Μήπως έχετε τίποτα κέρινα λουλούδια; Ή παραδείσια πουλιά; Α, είναι φανερό πως πρόκειται να τ' αγαπήσω αυτό το μέρος. Φοβόμουν ξέρετε πως θα ήταν παλιομοδίτικο και πολύ «καθώς πρέπει». Βρίσκω όμως ένα εξαιρετικό, πραγματικά γνήσιο Βικτοριανό κτίσμα, ανώτερο από κάθε πρόβλεψη. Αλήθεια, πέστε μου, έχετε κανέναν από κείνους τους ωραίους μπουφέδες τους φτιαγμένους από σκούρο μαόνι, με τα μεγάλα σκαλιστά φρούτα; Μάλιστα, έχουμε, ψέλλισε η Μόλλυ με κομμένη ανάσα απ' τον ακατάσχετο χείμαρρο των λέξεων. Όχι! έκανε κατάπληκτος ο κύριος Ρεν. Αλήθεια; Μπορώ να το δω; Αμέσως; Τώρα δα; Η βιασύνη του ήταν σχεδόν ανησυχητική. Είχε ήδη ανοίξει την πόρτα της τραπεζαρίας και άναψε το φως. Η Μόλλυ τον ακολούθησε καρτερικά, νιώθοντας την έντονη αποδοκιμασία που είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο του Τζάιλς. Ο κύριος Ρεν στο μεταξύ χάιδευε απαλά με τα κοκαλιάρικα δάχτυλα του το πλούσιο σκάλισμα του ογκώδους μπουφέ, βγάζοντας επιφωνήματα θαυμασμού, σαν παπαγάλος. Δεν υπάρχει κανένα μεγάλο τραπέζι από μαόνι; Τι είναι αυτά τα μικρά, σκορπισμένα τραπεζάκια; Νομίζαμε πως οι άνθρωποι θα το προτιμούσαν έτσι, δικαιολογήθηκε η Μόλλυ. Ω, αγαπητή μου κυρία, έχετε δίκιο, το αναγνωρίζω. Με συγχωρείτε, παρασύρθηκα απ' τα συναισθήματα μου για το πνεύμα της εποχής. Ασφαλώς, αν είχατε το τραπέζι, τότε θα έπρεπε να έχετε και την κατάλληλη οικογένεια γύρω απ' αυτό. Αυστηρός, συμπαθητικός μέσα στην απόκοσμη σοβαρότητα του, ο πατέρας, με γενειάδα, γόνιμη και κουρασμένη η μητέρα, έντεκα παιδιά," μια βλοσυρή γκουβερνάντα κι άλλο ένα πρόσωπο που το αποκαλούν "η καημένη η Ενριέττα" - η ατταραίτητη φτωχή συγγενής, που εκτελεί τώρα καθήκοντα γενικού βοηθού και είναι πολύ ευγνώμων γιατί έχει μια στέγη για να κουρνιάζει. Κοιτάξτε τη σχάρα εκεί στο τζάκι. Σκεφτείτε τις φλόγες να πετάνε απ' το τζάκι και να ζεσταίνουν την πλάτη της φτωχής Ενριέττας. Θα πάρω τις βαλίτσες σας επάνω, είπε δυνατά ο Τζάιλς. Στράφηκε στη γυναίκα του. Το ανατολικό δωμάτιο; ρώτησε. Ναι, είπε η Μόλλυ. Ο κύριος Ρεν ξαναβγήκε στο χολ, καθώς ο Τζάιλς ανέβαινε τις σκάλες. Έχει μεγάλο ξύλινο κρεβάτι με μικρά εμπριμέ τριανταφυλλάκια; ρώτησε. Όχι, δεν έχει, απάντησε ο Τζά/λς φουρκισμένος κι εξαφανίσθηκε πίσω απ' τη στροφή της σκάλας. Νομίζω πως δε θα με συμπαθήσει ο σύζυγος σας, παρατήρησε ο κύριος Ρεν. Που υπηρέτησε; Στο ναυτικό; Μάλιστα. Το φαντάστηκα. Είναι λιγότερο ανεκτικοί απ' τους άλλους του στρατού και της αεροπορίας. Έχετε πολύ καιρό παντρεμένοι; Είσαστε πολύ ερωτευμένη μαζί του; Ίσως θα θέλατε ν* ανέβουμε επάνω να δείτε το δωμάτιο σας, είπε η Μόλλυ. Ναι, ασφαλώς, ήταν αδιακρισία μου. Αλλά πραγματικά θα ήθελα να ξέρω, θέλω να πω, ότι είναι ενδιαφέρον να ξέρεις για τη ζωή των ανθρώπων με τους οποίους έρχεσαι σε καθημερινή επαφή. Δηλαδή, τι σκέφτονται και τι αισθάνονται κι όχι μόνο ποιοι είναι και τι κάνουν. Υποθέτω, είπε η Μόλλυ με σοβαρή φωνή, πως είσθε ο κύριος Ρεν, έτσι δεν είναι; Ο νέος σταμάτησε απότομα, χούφτωσε τα μαλλιά του και με τα δυο χέρια και τα τράβηξε. Μα τι φοβερό, ξεφώνισε, τι φοβερό! Ποτέ δεν βάζω τα πράγματα στη σειρά τους. Ναι, είμαι ο Κρίστοφερ Ρεν και μη γελάσετε γι' αυτό που θα σας πω. Οι γονείς μου ήταν ένα ρομαντικό ζευγάρι, Έλπιζαν να γίνω αρχιτέκτονας. Έτσι το νόμισαν τρομερά πρωτότυπο και σπουδαίο να με βαφτίσουν Κρίστοφερ, όπως τον διάσημο αρχιτέκτονα. Καταλαβαίνετε γιατί, ε; Και είστε αρχιτέκτων; ρώτησε η Μόλλυ, μη μπορώντας να συγκρατήσει ένα χαμόγελο. Ναι, είμαι, είπε ο κύριος Ρεν με κάποιο δισταγμό. Ή τουλάχιστον, σχεδόν είμαι. Λέω σχεδόν, γιατί, βλέπετε, δεν έχω ακόμα τελειώσει τις σπουδές μου. Πάντως, είμαι πραγματικά ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα οραματισμού, υπό εκτέλεση. Βέβαια το όνομα μου αποτελεί μειονέκτημα. Δεν θα γίνω ποτέ τόσο σπουδαίος όσο ο Κρίστοφερ Ρεν, αν και οι Προκατασκευασμένες Φωλιές του Κρις Ρεν, μπορεί ν' αποκτήσουν κάποτε φήμη. Ο Τζάιλς κατέβαινε εκείνη τη στιγμή τις σκάλες και η Μόλλυ είπε: Ελάτε μαζί μου τώρα, να σας δείξω το δωμάτιο σας, κύριε Ρεν. Όταν λίγο αργότερα κατέβηκε πάλι, ο Τζάιλς τη ρώτησε.

8 Λοιπόν, του άρεσαν τα έπιπλα από βαλανιδιά; Ήθελε πολύ ένα μεγάλο ξύλινο κρεβάτι κι έτσι αναγκάσθηκα να του δώσω το ροζ δωμάτιο. Ο Τζάιλς στραβομουτσούνιασε και μουρμούρισε κάτι που τελείωνε με τη λέξη "λεχρίτης". Άκουσε, Τζάιλς, έκανε η Μόλλυ που είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή της. Δεν κάνουμε κάποιο πάρτι για τους φίλους μας. Έχουμε επιχείρηση. Είτε σ' αρέσει ο Κρίστοφερ Ρεν, είτε όχι... Όχι, δεν μ' αρέσει, τη διέκοψε ο Τζάιλς....δεν έχει σημασία, αποτελείωσε τη φράση της η Μόλλυ. Πληρώνει επτά λίρες τη βδομάδα και αυτό μας ενδιαφέρει. Κατάλαβες; Αν πληρώσει, μάλιστα. Συμφώνησε να πληρώσει. Έχουμε το γράμμα του. Μετέφερες τη βαλίτσα του στο ροζ δωμάτιο; Τη μετέφερε ο ίδιος, φυσικά. Πολύ ευγενικό από μέρους του, είπε ειρωνικά ο Τζάιλς. Αλλά κι αν ακόμα τη μετέφερες μόνη σου, δε θα σε κούραζε. Αποκλείεται, δηλαδή να ήταν γεμάτη με πέτρες. Είναι τόσο ελαφριά που μου φαίνεται πως δεν έχει τίποτα μέσα. Σςς, έρχεται, έκανε η Μόλλυ κοιτάζοντας την πόρτα. Ο Κρίστοφερ Ρεν μπήκε στη βιβλιοθήκη που ήταν, όπως τουλάχιστον νόμιζε η Μόλλυ, πραγματικά κομψή, με τις μεγάλες καρέκλες και τα αναμμένα κούτσουρα στο τζάκι. Το δείπνο θα ήταν έτοιμο σε μισή ώρα, όπως του είπε. Του εξήγησε ότι δεν υπήρχαν προς το παρόν άλλοι νοικάρηδες κι ότι στο σπίτι υπήρχαν μόνο οι τρεις τους. Τότε, ρώτησε ο κύριος Ρεν, πώς θα της φαινόταν αν ερχόταν στην κουζίνα και τη βοηθούσε; Μπορώ να σας φτιάξω ομελέτα, αν θέλετε. Τελικά κατόρθωσε να παραμείνει στην κουζίνα και βοήθησε στο πλύσιμο. Οπωσδήποτε όμως, αυτό δεν ήταν καθόλου σωστό ξεκίνημα για μια συμβατική πανσιόν και στον Τζάιλς δεν άρεσε καθόλου. «Όλα πάντως θα αλλάξουν από αύριο», συλλογίστηκε η Μόλλυ, την ώρα που έπεφτε να κοιμηθεί. Το πρωί ο ουρανός ήταν ακόμα πιο σκοτεινός και χιόνιζε. Ο Τζάιλς ήταν μουτρωμένος και της Μόλλυ η καρδιά ήταν βαριά. Ο καιρός έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Η κυρία Μπόυλ έφθασε με το τοπικό ταξί, που είχε αλυσίδες στις ρόδες και ο σοφέρ, λες και ήταν βαλτός, έφερε τις πιο απαισιόδοξες ειδήσεις σχετικά με την κατάσταση των δρόμων και την κυκλοφορία. Πριν σκοτεινιάσει, θα έχουμε πάγους, προφήτεψε. Η κυρία Μπόυλ δεν χαροποίησε καθόλου την ατμόσφαιρα. Ήταν μια μεγαλόσωμη απωθητική γυναίκα, με δυνατή φωνή και αυταρχικούς τρόπους. Η φυσική της επιθετικότητα είχε ενταθεί απ' τη στρατιωτική καριέρα, που της είχε επιτρέψει να διακριθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αν δεν είχα πιστέψει πως πρόκειται για μια ενεργή επιχείρηση, πιστέψτε με, πως ποτέ δεν θα είχα έρθει, είπε ξεφυσώντας. Φανταζόμουν πως ήταν ένας καλά οργανωμένος ξενώνας, με επαγγελματισμό. Δεν είστε υποχρεωμένη να παραμείνετε, κυρία Μπόυλ, αν δεν είστε ευχαριστημένη, είπε ο Τζάιλς. Όχι, και βέβαια δεν είμαι υποχρεωμένη και δεν νομίζω ότι τελικά θα παραμείνω. Μήπως θέλετε να καλέσουμε ένα ταξί; επέμεινε ο Τζάιλς. Οι δρόμοι δεν έχουν αποκλειστεί ακόμη. Αν υπάρχει καμιά παρανόηση, νομίζω είναι καλύτερα να πάτε κάπου αλλού. Και πρόσθεσε με πείσμα: Άλλωστε, έχουμε τόσες πολλές προσφορές για τα δωμάτια, που είναι εύκολο να βρούμε αμέσως, μια νέα κράτηση το δωμάτιο σας. Όσο γι' αυτό μη στεναχωριέστε καθόλου. Επιπλέον, στο μέλλον σκοπεύουμε να αυξήσουμε τις τιμές των δωματίων. Η κυρία Μπόυλ του έριξε μια κοφτερή ματιά. Ασφαλώς, δεν πρόκειται να φύγω πριν δοκιμάσω αυτό το μέρος. Ίσως η κυρία Νταίηβις θα είχε την καλοσύνη να μου φέρει μια μεγαλύτερη πετσέτα του μπάνιου. Δεν είμαι, βλέπετε, συνηθισμένη να χρησιμοποιώ μαντιλάκι της τσέπης για να σκουπίζομαι. Ο Τζάιλς έστειλε ένα χαμόγελο στη Μόλλυ πίσω απ' την πλάτη της κυρίας Μπόυλ. Αγάπη μου, ήσουν υπέροχος με τον τρόπο που την αντιμετώπισες, παραδέχτηκε η Μόλλυ. Οι φωνακλάδες πάντα το βουλώνουν όταν τους δώσεις το γιατρικό τους, είπε ο Τζάιλς με περισπούδαστο ύφος. Αναρωτιέμαι, έκανε η Μόλλυ, πως θα τα πάει με τον Κρίστοφερ Ρεν.

9 Δεν πρόκειται να τα πάνε καθόλου καλά, τη βεβαίωσε ο Τζάιλς. Και πράγματι, το ίδιο κιόλας απόγευμα, η κυρία Μπόυλ είπε στη Μόλλυ αποδοκιμαστικά: Αυτός ο νέος είναι τρομερά αλλόκοτος! Ο διανομέας του ψωμιού, που έφθασε λίγο αργότερα, έμοιαζε με αρκτικό εξερευνητή. Άφησε το ψωμί λέγοντας, πως η επομένη επίσκεψη του, μετά από δύο μέρες, μπορούσε και να μην πραγματοποιηθεί. Οι δρόμοι έχουν αποκλειστεί παντού, τους πληροφόρησε. Ελπίζω να έχετε γερές προμήθειες, ε; Α, ναι, έχουμε αρκετές κονσέρβες, τον καθησύχασε η Μόλλυ. Πάντως, νομίζω πως πρέπει να προμηθευθώ και λίγο αλεύρι ακόμη, γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται. Σκέφτηκε πως στην ανάγκη θα μπορούσε να ζυμώσει εκείνο το ανεβατό ψωμί με τη σόδα, που απροσδιόριστα ήξερε ότι φτιάχνουν οι ιρλανδοί. Αν τα πράγματα έφθαναν στο απροχώρητο, θα το προσπαθούσε. Ο διανομέας είχε φέρει και τις εφημερίδες και η Μόλλυ τις έριξε πάνω στο τραπέζι του χολ. Οι διεθνείς ειδήσεις είχαν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Ο καιρός και η δολοφονία της κυρίας Λάιον, έπιαναν όλη την πρώτη σελίδα. Η Μόλλυ έσκυψε και παρατηρούσε την ξεθωριασμένη φωτογραφία του θύματος, όταν η φωνή του κυρίου Ρεν πίσω απ' την πλάτη της είπε: Τι φριχτό έγκλημα, τι λέτε και σεις; Μου φαίνεται για παλιογυναίκα κατ η γειτονιά δεν πάει πίσω. Δεν νομίζω πως μπορεί να κρύβεται τίποτ' άλλο. Για μένα δεν υπάρχει αμφιβολία, είπε η κυρία Μπόυλ με αποδοκιμασία, πως αυτό το πλάσμα εισέπραξε αυτό που της άξιζε. Α, έκανε ο κ. Ρεν και γύρισε απότομα προς το μέρος της. Υπονοείτε πως πρόκειται για σεξουαλικό έγκλημα, ε; Δεν υπονοώ τίποτα, έκανε εμβρόντητη η κυρία Μπόυλ. Μα την στραγγάλισαν! Ή μήπως κάνω λάθος; Άπλωσε τα μακριά, κοκαλιάρικα δάχτυλα του, που είχαν ένα κίτρινο αρρωστιάρικο χρώμα και είπε: Άραγε πώς είναι να στραγγαλίσεις κάποιον; Αρκετά, κύριε Ρεν, είπε η γυναίκα. Ο Κρίστοφερ την πλησίασε ακόμα περισσότερο, χαμηλώνοντας τον τόνο της φωνής του: Έχετε σκεφτεί ποτέ, κυρία Μπόυλ, πώς να αισθάνεται κάποιος τη στιγμή που τον στραγγαλίζουν; Αρκετά, κύριε Ρεν, επανέλαβε η γυναίκα. Σταματήστε! Η Μόλλυ άρχισε να διαβάζει δυνατά: «Ο άνδρας που αναζητείται από την αστυνομία είναι μετρίου αναστήματος, φορούσε σκούρο πανωφόρι, ανοιχτόχρωμο καπέλο και μάλλινο κασκόλ». Τώρα μάλιστα, είπε ο Κρίστοφερ Ρεν. Μοιάζει ακριβώς σαν όλο τον κόσμο. Γέλασε. Ναι, συμφώνησε η Μόλλυ. Μοιάζει ακριβώς σαν τον καθένα. Στο γραφείο του, στη Σκότλαντ Γυάρντ, ο επιθεωρητής Πάρμιντερ, στράφηκε προς τον αστυνόμο Κέιν. Θα δω τώρα αυτούς τους δυο εργάτες, είπε. Ο Κέιν σηκώθηκε. Θα σας τους φέρω αμέσως. Πώς είναι; Φαίνονται για τίμιοι άνθρωποι, αν και λιγάκι αργόστροφοι. Οπωσδήποτε, όμως, είναι αξιόπιστοι. Ο επιθεωρητής κούνησε το κεφάλι του ικανοποιημένος και του είπε: Ωραία. Φέρ' τους μέσα. Οι δυο εργάτες μπήκαν στο γραφείο δειλά και συνεσταλμένα, φορώντας τα καλά τους ρούχα. Ο επιθεωρητής Πάρμιντερ τους έριξε μια γρήγορη ερευνητική ματιά. Είχε μια απαράμιλλη ικανότητα να κάνει τους ανθρώπους να νοιώθουν άνετα. Ώστε νομίζετε ότι έχετε κάποια πληροφορία που μπορεί να μας φανεί χρήσιμη στην υπόθεση Λάιον, είπε. Κάνατε πολύ καλά που ήρθατε να μας το αναφέρετε. Καθίστε. Καπνίζετε; Τους έδωσε τσιγάρο και μετά τους πρόσφερε φωτιά. Τι βρομόκαιρος, είπε σπάζοντας τη σιωπή. Καλά λέτε, κύριε. Λοιπόν, πείτε μου.

10 Οι δυο άνδρες κοιτάχτηκαν. Ένιωθαν το θάρρος τους να τους εγκαταλείπει τώρα που έπρεπε να μιλήσουν. Μίλησε Τζο, είπε ο πιο μεγαλόσωμος. Πέστα εσύ καλύτερα. Και ο Τζο άρχισε. Βλέπετε, έγιναν κάπως έτσι τα πράγματα. Δεν είχαμε σπίρτα... Πού ήταν αυτό; Στην Τζάρμαν Στρητ, είπε αυτός. Δουλεύαμε στο δρόμο... Ανοίγουμε τάφρους για την κεντρική παροχή του γκαζιού. Ο επιθεωρητής Πάρμιντερ κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. Αργότερα, θα ζητούσε λεπτομέρειες για το ακριβές μέρος και ώρα. Ήξερε πως η Τζάρμαν Στρητ βρισκόταν κοντά στην οδό Κάλβερ, όπου είχε γίνει το έγκλημα. Λοιπόν, δεν είχατε σπίρτα, είπε για να ενθαρρύνει τον εργάτη. Μάλιστα. Είχε αδειάσει το σπιρτόκουτο που είχα και ο αναπτήρας του Μπιλ δεν άναβε κι έτσι αναγκάσθηκα να ζητήσω από έναν τύπο που περνούσε. «Μήπως έχετε ένα σπίρτο, κύριε,» τον ρώτησα. Δεν σκέφθηκα τίποτα το περίεργο εκείνη την ώρα, τουλάχιστον δεν το σκέφθηκα τότε. Απλώς περνούσε, όπως πολλοί άλλοι και έτυχε να τον ρωτήσω. Ο επιθεωρητής κούνησε το κεφάλι του. Λοιπόν, σταμάτησε ο άνθρωπος και μας έδωσε ένα σπίρτο. Καλά ως εδώ. Δεν είπε τίποτα. Ο Μπιλ του λέει τότε: «Διαβολεμένο κρύο, ε;» και τότε ο φιλαράκος του απάντησε ψιθυριστά. «Ναι, πολύ κρύο.» Η φωνή του ήταν βραχνή και σκέφτηκα τότε πως είχε αρπάξει ένα γερό κρυολόγημα. Ήταν όλος κουκουλωμένος, εξάλλου. Του έδωσα πίσω τα σπίρτα του και τον ευχαρίστησα. Κι αυτός αμέσως έφυγε γρήγορα, τόσο γρήγορα, σα να τον κυνηγούσαν. Τότε πρόσεξα πως του είχε πέσει κάτι απ' την τσέπη, άλλα ήταν πολύ αργά να τον προλάβω. Ήταν ένα μικρό σημειωματάριο που του είχε πέσει τη στιγμή που έβγαζε να μου δώσει τα σπίρτα του. «'Ε, κύριε, κάτι σας έπεσε», του φώναξα, αλλά δε φάνηκε να με άκουσε, γιατί βιάστηκε να στρίψει απ' τη γωνιά και να εξαφανισθεί. Έτσι δεν έγινε, Μπιλ; Έτσι ακριβώς, συμφώνησε ο Μπιλ. Έφυγε σαν κυνηγημένος λαγός. Έστριψε στην οδό Χάρροου και δεν θα προλαβαίναμε να τον φτάσουμε έτσι που έτρεχε. Ύστερα, δεν άξιζε τον κόπο να τρέξουμε, γιατί δεν ήταν παρά ένα μικρό βιβλιαράκι, ένα απλό σημειωματάριο. Όχι κανένα παραφουσκωμένο πορτοφόλι, ή κι εγώ δεν ξέρω τι πράγμα αξίας. Μπορεί να το είχε και για πέταμα. «Περίεργος τύπος», είπα του Μπιλ. «Τον είδες; Το καπέλο κατεβασμένο μέχρι τα μάτια και κουμπωμένος ως το λαιμό, σα φονιάς, απ' αυτούς που βλέπουμε στα φιλμ». Έτσι δε σου είπα, Μπιλ; Αυτό είπες αλήθεια, παραδέχτηκε ο Μπιλ. Παράξενο να το πω αυτό, όχι δηλαδή που σκέφτηκα τίποτα εκείνη την ώρα. Ο άνθρωπος τουρτούριζε απ' το κρύο και βιαζόταν να γυρίσει σπιτάκι του και δεν τον κατηγορούσα. Με τέτοιο κρύο που έκανε! Ο Μπιλ κούνησε το κεφάλι του επιδοκιμαστικά. Έτσι, λέω, του Μπιλ. «Ας κοιτάξουμε το βιβλιαράκι να δούμε αν είναι τίποτα σπουδαίο». Το άνοιξα και το κοίταξα, κύριε. «Μόνο δυο διευθύνσεις έχει», λέω του Μπιλ. «Κάλβερ Στρητ 74 και κάποια εξοχική κατοικία». «Πλουσιόσπιτο», είπε ο Μπιλ ξεφυσώντας. Ο Τζο συνέχισε την ιστορία του, με ολοφάνερο κέφι τώρα που έφθανε στο πιο κρίσιμο σημείο. «Οδός Κάλβερ 74,» λέω TOU Μπιλ. «Πρέπει να είναι εδώ δίπλα, μόλις στρίψουμε στη γωνία. Όταν τελειώσουμε από δω, θα πάμε μια βόλτα από κει». Και μετά βλέπω κάτι γραμμένο στο επάνω μέρος της σελίδας. «Τι είναι πάλι αυτό;» λέω του Μπιλ και το παίρνει και το διαβάζει φωναχτά. «Τρία τυφλά ποντικάκια». «Θα πρέπει να του έχει στρίψει,» είπε ο Μπιλ και τότε, εκείνη τη στιγμή ακριβώς, κύριε, ακούμε μια γυναίκα να στριγκλίζει, δυο δρόμους παρακάτω. «Φόνος!» Ο Τζο σταμάτησε σ' αυτό το κρίσιμο σημείο. Στράφηκε στον Μπιλ. Έτσι δεν είναι στρίγκλιζε, Μπιλ; ρώτησε. Λοιπόν, λέω του Μπιλ. «Για πετάξου να δεις τι τρέχει.» Κι αυτός πηγαίνει και σε λίγο γυρνάει και μου λέει, πως είναι κόσμος μαζεμένος μπροστά σε μια πόρτα και έχει έρθει η αστυνομία κι ότι κάποιας γυναίκας της κόψανε το λαιμό ή τη στραγγάλισαν κι ότι η γυναίκα που στρίγκλιζε ήταν η σπιτονοικοκυρά της που τη βρήκε σκοτωμένη. «Που έγινε αυτό;» τον ρωτάω. «Στην οδό Κάλβερ», μου απαντάει. «Σε ποιο νούμερο;», τον ρωτάω πάλι και μου λέει πως δεν είδε. Ο Μπιλ έβηξε και μάζεψε τα πόδια του με το ύφος κάποιου που δεν του έκοψε να ενεργήσει σωστά. Έτσι του λέω «Ας πεταχτούμε να κοιτάξουμε» κι όταν είδαμε πως ήταν ο αριθμός 74 καθίσαμε να το κουβεντιάσουμε. «Ίσως», μου λέει ο Μπιλ, «να μην έχει καμιά σχέση μ' αυτό, η διεύθυνση στο σημειωματάριο.» Εγώ πάλι λέω πως μπορεί να έχει, KJ όταν μάθαμε αργότερα πως η αστυνομία ζητάει κάποιον που έφυγε απ' το σπίτι εκείνη την ώρα περίπου, ε, τότε, ήρθαμε εδώ και ρωτήσαμε αν μπορούμε να δούμε τον κύριο που ανέλαβε αυτή την υπόθεση. Ελπίζω, κύριε, να μη σας απασχολήσαμε άδικα. Κάθε άλλο, είπε ο επιθεωρητής Πάρμιντερ ζωηρά. Ίσα-ίσα που ενεργήσατε πολύ σωστά. Μήπως φέρατε μαζί σας εκείνο το σημειωματάριο;

11 Ο Τζο το έβγαλε πρόθυμα απ' την τσέπη του και του το έδωσε. Ευχαριστώ, είπε ο επιθεωρητής. Και τώρα θα ήθελα να σας ρωτήσω κι εγώ με τη σειρά μου ορισμένα πράγματα. Οι ερωτήσεις του ήταν κοφτές και καθαρά επαγγελματικές και αφορούσαν το μέρος, την ώρα, την ημερομηνία και άλλες παρόμοιες λεπτομέρειες. Κράτησε σημείωση για όλα αυτά, άλλα δεν κατόρθωσε να πάρει μια πιο ακριβή περιγραφή του αγνώστου που είχε χάσει το σημειωματάριο. Αντί γι' αυτή, πήρε την ίδια περιγραφή που είχε πάρει κι απ' την υστερική ιδιοκτήτρια, πως ο άγνωστος φορούσε ένα καπέλο χαμηλά μέχρι τα μάτια, βαρύ χειμωνιάτικο παλτό, κουμπωμένο καλά, ένα κασκόλ περασμένο σφιχτά στο κάτω μέρος του προσώπου και φορούσε γάντια. Κι ακόμα πως η φωνή του ήταν βραχνή και ψιθυριστή. Όταν οι δυο εργάτες έφυγαν, έμεινε στη θέση του, κοιτάζοντας το μικρό βιβλιαράκι που ήταν ανοιχτό μπροστά του. Σχεδίαζε να το πάει στη σήμανση για να διαπιστώσει αν υπήρχαν δακτυλικά αποτυπώματα, αλλά τώρα, όλη του η προσοχή ήταν συγκεντρωμένη στις δυο διευθύνσεις και στη φράση που υπήρχε ψηλά, στο επάνω μέρος της σελίδας. Γύρισε το κεφάλι του καθώς ο αστυνόμος Κέιν έμπαινε στο γραφείο. Έλα εδώ, Κέιν. Κοίταξε αυτό. Ο Κέιν έσκυψε πάνω απ' τον ώμο του και διάβασε: «Τρία τυφλά ποντικάκια!» Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Φυσικά, είπε ο επιθεωρητής. Αλλά για κοίταξε κι αυτό εδώ. Άνοιξε το συρτάρι του, έβγαλε μισή κόλα αναφοράς και την τοποθέτησε πάνω στο γραφείο του, πλάι στο σημειωματάριο. Είχε βρεθεί καρφιτσωμένη πάνω στο πτώμα της γυναίκας. Επάνω στο χαρτί έγραφε: «Αυτό είναι το ττρώτο». Από κάτω ήταν μια παιδική ζωγραφιά που απεικόνιζε τρία ποντικάκια και ένα πεντάγραμμο με νότες. Ο Κέιν σιγοσφύριξε το σκοπό: «Τρία τυφλά ποντικάκια για κοίτα πως γυρνάνε...» Ώστε αυτό είναι, είπε ο επιθεωρητής. Έχει σημειωμένη τη μελωδία... Αυτό είναι εξωφρενικό, έτσι δεν είναι; Ναι, παραδέχτηκε ο Πάρμιντερ. Έγινε αναγνώριση του θύματος; Βεβαίως. Εδώ είναι η αναφορά για τα δακτυλικά αποτυπώματα. Η κυρία Λάιον, όπως αυτοαποκαλείτο, ήταν στην πραγματικότητα η Μωρήν Γκρεγκ. Είχε αποφυλακισθεί εδώ και δυο μήνες απ' το Χολογουέη, αφού είχε εκτίσει την ποινή της. Ο Πάρμιντερ είπε σκεφτικά: Πήγε στο 74 της Κάλβερ Στρητ, ως Μωρήν Λάιον. Είχε τη συνήθεια να πίνει που και που κανένα ποτηράκι κι έφερνε κάθε τόσο κάποιον άνδρα στο δωμάτιο της. Δεν έδειχνε να φοβάται κάτι ή κάποιον. Δεν υπάρχει κανένας λόγος που να μας κάνει να πιστέψουμε πως φοβόταν, ότι διατρέχει κάποιο κίνδυνο. Αυτός ο άνδρας έρχεται και χτυπά το κουδούνι, ζητάει την κυρία Λάιον και η σπιτονοικοκυρά της τον στέλνει επάνω, στον δεύτερο όροφο. Αυτή δεν μπορεί να τον περιγράψει. Λέει μόνο πως ήταν μετρίου αναστήματος και έδειχνε άσχημα κρυωμένος, γιατί μιλούσε με βραχνή φωνή, που μόλις ακουγόταν. Η ίδια ξαναγύρισε στο υπόγειο και δεν άκουσε τον παραμικρό ύποπτο θόρυβο. Δεν άκουσε ούτε τον άνδρα να φεύγει. Περίπου δέκα λεπτά αργότερα ανέβηκε επάνω για να πάει τσάι στην νοικάρισσά της και την βρήκε στραγγαλισμένη. Αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο έγκλημα, Κέιν. Ήταν σχεδιασμένο προσεκτικά. Ο Πάρμιντερ σταμάτησε και πρόσθεσε απότομα: Αναρωτιέμαι πόσα σπίτια στην Αγγλία, ονομάζονται Μόνκσγουελ Μάνορ. Ίσως να είναι μόνο ένα, κύριε επιθεωρητά, παρατήρησε ο αστυνόμος. Μακάρι. Τότε θα είχαμε τρομερή τύχη, Κέιν. Αλλά ας μη χάνουμε καιρό. Πρέπει να ενεργήσουμε γρήγορα. Ο Κέιν κοίταξε ξανά τις δυο διευθύνσεις: Κάλβερ Στρητ 74, Μόνκσγουελ Μάνορ. Ώστε πιστεύετε, πως... Ο Πάρμιντερ είπε βιαστικά: Βεβαίως. Έχεις καμιά αντίρρηση; Ίσως. Μόνκσγουελ Μάνορ... κάτι μου λέει. Που να το είδα... Ξέρετε, παίρνω όρκο πως κάπου το είδα τώρα τελευταία. Πού; Αυτό προσπαθώ να θυμηθώ. Για σταθείτε... Στην εφημερίδα... στους Τάιμς. Στην πίσω σελίδα. Πα μια στιγμή... Ξενοδοχεία και πανσιόν. Ναι αυτό είναι. Έλυνα το σταυρόλεξο! Βγήκε βιαστικά απ' το δωμάτιο και ξαναγύρισε σε λίγο θριαμβευτικά κρατώντας μια εφημερίδα.

12 Το βρήκα, φώναξε. Εδώ είναι. Κοιτάξτε. Ο επιθεωρητής παρακολούθησε τον δείχτη του χεριού του αστυνόμου Κέιν. Μόνκσγουελ Μάνορ, Χάρπλεντιν Μπερκς. Τράβηξε το τηλέφωνο προς το μέρος του. Συνδέστε με, παρακαλώ, με το τμήμα του Μπερκσάιρ, είπε. Με την άφιξη του ταγματάρχη Μέτκαλφ, το Μόνκσγουελ Μάνορ άρχισε πλέον να λειτουργεί κανονικά. Ο ταγματάρχης δεν ήταν ούτε φοβερός, όπως η κυρία Μπόυλ, ούτε εκκεντρικός όπως ο Κρίστοφερ Ρεν. Ήταν απλώς ένας απαθής μεσόκοπος, με άψογο στρατιωτικό παράστημα, που είχε υπηρετήσει τον περισσότερο καιρό στις Ινδίες. Έδειχνε απ' την πρώτη στιγμή κατενθουσιασμένος με το δωμάτιο και τα έπιπλα του. Με την κυρία Μπόυλ δεν βρήκανε κοινούς φίλους, αλλά έτυχε να γνωρίζει κάποια ξαδέλφια φίλων της από το Γιορκσάιρ. Οι αποσκευές του όμως, δυο βαρείες δερμάτινες βαλίτσες από χοιρόδερμα, ικανοποίησαν ακόμα και τον Τζάιλς, που διατηρούσε πάντα μια κάπως επιφυλακτική και φιλύποπτη στάση απέναντι στους ενοίκους του. Η αλήθεια είναι πάντως, πως η Μόλλυ και ο Τζάιλς, δεν είχαν τον απαιτούμενο καιρό να σχολιάσουν τους ενοίκους τους. Ήταν αρκετά απασχολημένοι με τα καθήκοντα τους. Οι δυο τους μαγείρευαν, σερβίριζαν, έτρωγαν και καθάριζαν τα πιάτα. Ο ταγματάρχης Μέτκαλφ δοκίμασε τον καφέ που του σερβίρισαν στο σαλόνι και δεν παρέλειψε να εκδηλώσει την ικανοποίηση του για την «εξαίσια γεύση». Αργότερα, όταν πια όλα είχαν τελειώσει και οι προσκεκλημένοι τους είχανε αποσυρθεί στα δωμάτια τους, η Μόλλυ έκλεισε την πόρτα της κουζίνας και ανέβηκαν με τον Τζάιλς στο δωμάτιο τους. Την ώρα που έπεφταν να πλαγιάσουν, ένοιωθαν αφάνταστα κουρασμένοι, αλλά συγχρόνως ένιωθαν μέσα τους και το γνωστό συναίσθημα του θριάμβου, που νιώθουν οι άνθρωποι όταν επιτελούν ένα δύσκολο έργο. Αλλά στις δύο μετά τα μεσάνυχτα ένα παρατεταμένο κουδούνισμα τους έκανε να τιναχθούν απ' το κρεβάτι τους. Κατάρα, γρύλισε ο Τζάιλς. Είναι η εξώπορτα. Τι στο καλό... Βιάσου, είπε η Μόλλυ. Πήγαινε να δεις. Ο Τζάιλς θυμωμένος τυλίχτηκε με τη ρόμπα του και κατέβηκε τα σκαλιά. Η Μόλλυ άκουσε το σύρτη να τραβιέται απ' την πόρτα και μετά συγκεχυμένες φωνές απ' το χολ. Γεμάτη περιέργεια σηκώθηκε απ' το κρεβάτι και πήγε να κρυφοκοιτάξει απ' το κεφαλόσκαλο. Κάτω στο χολ, ο Τζάιλς βοηθούσε κάποιον άγνωστο με γενειάδα να βγάλει το χιονισμένο του παλτό. Άκουσε μάλιστα και κάποια λόγια. Μπρρρ, έκανε ο άγνωστος που είχε μια ολοφάνερα ξενική προφορά. Δε νοιώθω τα δάχτυλα μου απ' το κρύο. Και τα πόδια μου... Η Μόλλυ άκουσε το χτύπημα απ' τα πόδια του άγνωστου στο πάτωμα. Περάστε από εδώ, είπε ο Τζάιλς ανοίγοντας την πόρτα της βιβλιοθήκης. Είναι ζεστά. Καλύτερα να περιμένετε εδώ, ώσπου να σας ετοιμάσω το δωμάτιο. Είμαι πραγματικά τυχερός, είπε ο ξένος ευγενικά. Η Μόλλυ μετατοπίσθηκε και προσπάθησε να δει ανάμεσα απ' τα κάγκελα της σκάλας. Είδε έναν ηλικιωμένο άνδρα με μικρή μαύρη γενειάδα και μεφιστοφελικά φρύδια. Το βάδισμα του ήταν νεανικό και ζωηρό παρά τους γκρίζους του κροτάφους. Ο Τζάιλς έκλεισε πίσω του την πόρτα της βιβλιοθήκης κι ανέβηκε γρήγορα τα σκαλιά. Η Μόλλυ σηκώθηκε απ' την κρυψώνα της. Ποιος είναι; ρώτησε. Ο Τζάιλς έκανε μια γκριμάτσα. Κι άλλος νοικάρης, είπε χαρούμενος. Το αυτοκίνητο του ντεραπάρισε στη χιονοθύελλα. Ο ίδιος κατόρθωσε να βγει και προσπαθούσε να κρατήσει τον προσανατολισμό του - η χιονοθύελλα κρατάει ακόμα, άκουσε την! - όταν είδε την ταμπέλα μας, είπε πως ήταν η απάντηση στις προσευχές του. Νομίζεις πως είναι... εντάξει; Αγάπη μου, αυτή δεν είναι νύχτα κατάλληλη για να βγει ένας λωποδύτης στο δρόμο. Είναι ξένος, έτσι δεν είναι; Ναι, το όνομα του είναι Παραβιτσίνι. Είδα το πορτοφόλι του - νομίζω μάλλον ότι μου το έδειξε επίτηδες -παραγεμισμένο με χαρτονομίσματα. Ποιο δωμάτιο λες να του δώσουμε; Το πράσινο. Είναι καθαρό και το έχω τακτοποιήσει εδώ και μέρες. Μόνο που πρέπει να του στρώσουμε το κρεβάτι. Θα πρέπει να του δανείσω και τίποτα πιτζάμες μου, παρατήρησε ο Τζάιλς. Όλα του τα πράγματα είναι στο αυτοκίνητο. Είπε πως αναγκάσθηκε να βγει απ' το παράθυρο. Η Μόλλυ έφερε αμέσως απ' τη ντουλάπα σεντόνια,. μαξιλαροθήκες και πετσέτες.

13 Όπως έστρωναν βιαστικά το κρεβάτι, ο Τζάιλς είπε: Άρχισε να το ρίχνει πιο πυκνά. Όπως πάνε τα πράγματα, Μόλλυ, νομίζω πως θα αποκλεισθούμε τελείως. Είναι συναρπαστικό πάντως από μια άποψη, τι λες; Δεν ξέρω, απάντησε η Μόλλυ, διατηρώντας τις αμφιβολίες της. Νομίζεις, Τζάιλς, ότι είμαι ικανή να φτιάξω μόνη μου ανεβατό ψωμί; Ούτε λόγος, είπε ο Τζάιλς με πεποίθηση. Εσύ μπορείς να φτιάξεις οτιδήποτε... Ναι, μα δεν επιχείρησα ποτέ κάτι τέτοιο. Βλέπεις, δε χρειάσθηκε ποτέ να δοκιμάσω, αν μπορώ να το πετύχω. Μπορεί να είναι φρέσκο ή μπαγιάτικο, άλλα πάντα το φτιάχνει ο φούρναρης. Κι αν αποκλειστούμε όπως λες, δεν θα υπάρχει φούρναρης. Ούτε χασάπης, ούτε ταχυδρόμος, ούτε εφημερίδες. Ούτε ίσως ακόμα και τηλέφωνο. Ώστε δεν θα μας μείνει παρά μόνο το ραδιόφωνο; Το ραδιόφωνο κι επιπλέον έχουμε και δικό μας ρεύμα. Αλήθεια, πρέπει να δοκιμάσεις αύριο τη γεννήτρια. Και πρέπει να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα μην πάθει τίποτα η κεντρική, θέρμανση, γιατί πάμε χαμένοι, θα ξυλιάσουμε. Σίγουρα θα μείνουμε και χωρίς κάρβουνα. Το αποθηκάκι μας είναι σχεδόν άδειο, έκανε ο Τζάιλς μοιρολατρικά. Πω πω, είπε η Μόλλυ. Διαισθάνομαι πως μας περιμένουν άσχημες μέρες. Έλα, πήγαινε τώρα και φέρε αυτόν τον Παρα... πώς τον λένε... Εγώ πάω στο κρεβάτι. Οι προβλέψεις του Τζάιλς επαληθεύτηκαν το πρωί. Το χιόνι είχε ανέβει κάπου πέντε πόδια και συσσωρευόταν μπροστά στις πόρτες και τα παράθυρα. Εξακολουθούσε να χιονίζει ακόμα. Ο κόσμος ήταν λευκός, σιωπηλός και έκρυβε κάποια ακαθόριστη απειλή. Η κυρία Μπόυλ μπήκε στην τραπεζαρία και κάθισε στη θέση της για το πρόγευμα. Δεν ήταν κανείς άλλος εκεί. Στο διπλανό τραπέζι, όπου καθόταν ο ταγματάρχης Μέτκαλφ το σερβίτσιο είχε μαζευτεί, ενώ το τραπέζι του κυρίου Ρεν ήταν στρωμένο για το πρόγευμα. Αυτό μαρτυρούσε τις συνήθειες τους. Ο ταγματάρχης συνήθιζε να σηκώνεται πρωί, όπως αρμόζει άλλωστε σ' έναν απόστρατο στρατιωτικό, ενώ ο κύριος Ρεν αργά, όπως επιβάλλεται σ' έναν καλλιτέχνη κι αρχιτέκτονα. Η κυρία Μπόυλ όμως ήξερε, πως η μόνη κατάλληλη ώρά για το πρόγευμα, ήταν στις εννιά. Είχε τελειώσει την πραγματικά υπέροχη ομελέτα που της σερβίρισε η Μόλλυ και τώρα κριτσάνιζε με τα γερά, άσπρα δόντια της μια φρυγανιά. Ήταν μουτρωμένη και αναποφάσιστη. Ήταν αλήθεια πως το Μόνκσγουελ Μάνορ, δεν ήταν καθόλου όπως το είχε φανταστεί. Έλπιζε πως θα μπορούσε να παίξει μπριτζ, πως θα συναντούσε μαραμένες γεροντοκόρες στις οποίες θα μπορούσε να κάνει εντύπωση με την κοινωνική της θέση και τις γνωριμίες της. Θα μπορούσε να μιλάει ώρες τονίζοντας τη σπουδαιότητα και τη μυστικότητα της υπηρεσίας της στον πόλεμο. Με το τέλος του πολέμου, η κυρία Μπόυλ βρέθηκε ξαφνικά εγκαταλειμμένη σε κάποια έρημη ακτή. Ανέκαθεν ήταν μια δυναμική και πολυάσχολη γυναίκα, που μπορούσε να συζητήσει αδιάκοπα για αποτελεσματικότητα και οργάνωση. Το σφρίγος και η ενεργητικότητα της ανάγκαζαν τον κόσμο να μην έχει αμφιβολίες για τις οργανωτικές της ικανότητες. Οι πολεμικές «ενέργειες» - ή για να είμαστε ακριβέστεροι - οι «στρατιωτικές», της πήγαιναν κουτί. Στις καλές της μέρες είχε τρομοκρατήσει κόσμο και κοσμάκη με τις φωνές της κι αρκούσε μόνο μια ματιά της για να βάλει τον καθένα στη θέση του. Οι γυναίκες του «τομέα της», έτρεχαν δεξιά κι αριστερά, στο παραμικρό της νεύμα. Και τώρα όλη αυτή η έντονη, η χαρισάμενη εποχή είχε τελειώσει. Ήταν και πάλι πολίτης, άλλα ξεκινούσε πάλι απ' την αφετηρία, αφού όλη η πρωτύτερη ιδιωτική της ζωή είχε χαθεί. Το σπίτι της που είχε επιταχθεί, κατά τη διάρκεια του πολέμου, απ' το στρατό, είχε πάθει σοβαρές ζημιές και χρειαζόταν τώρα ένα σωρό επισκευές και τροποποιήσεις. Για να μην αναφέρουμε κιόλας, που η έλλειψη υπηρεσίας, καθιστούσε την επιστροφή προβληματική, αν όχι αδύνατη. Οι φίλοι της είχαν σκορπιστεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Χωρίς αμφιβολία, θα εύρισκε πάλι το βάθρο της, αλλά όχι τώρα αμέσως, ήταν απλώς ζήτημα χρόνου. Επί του παρόντος, η μόνη επιβεβλημένη λύση ήταν ένα ξενοδοχείο ή μια πανσιόν. Και η κυρία Μπόυλ είχε διαλέξει το Μόνκσγουελ Μάνορ. Κοίταξε γύρω της περιφρονητικά. Μεγάλη ατιμία, σκέφθηκε, να μη μου αναφέρουν πως μόλις τώρα άρχιζαν. Έσπρωξε το πιάτο μακριά της. Το γεγονός ότι το πρόγευμα ήταν καλομαγειρεμένο και σερβιρισμένο με εξαιρετικό γούστο, ότι ο καφές ήταν ανόθευτος και μοσχομύριζε και η μαρμελάδα ήταν σπιτική, την πείραξε ακόμη πιο πολύ. Της αφαιρούσε το δικαίωμα να παραπονεθεί, έχοντας μια "καλή πρόφαση". Το κρεβάτι της επίσης ήταν μαλακό και αναπαυτικό, με κεντητά σεντόνια κι ένα απαλό, πουπουλένιο μαξιλάρι. Αλλά, αν στην κυρία Μπόυλ άρεσε η άνεση και η χλιδή, της άρεσε να βρίσκει και λάθη. Το τελευταίο μάλιστα ήταν το μεγαλύτερο πάθος της. Σηκώθηκε με αμφιτρυωνική μεγαλοπρέπεια απ' το κάθισμα της και βγήκε, απ' την τραπεζαρία. Στην πόρτα διασταυρώθηκε με εκείνον τον παράξενο νέο με τα κοκκινωπά

14 μαλλιά. Η κυρία Μπόυλ πρόσεξε πως φορούσε καρό γραβάτα, μ' ένα φρικαλέο πράσινο χρώμα - μια μάλλινη πλεχτή γραβάτα. Κακόγουστος, τρομερά κακόγουστος, δεν μπόρεσε να αποφύγει τη σκέψη. Ο τρόπος πάλι που την κοίταξε λοξά με τα 36 Αγκάθα Κρίση ξεθωριασμένα του μάτια, χωρίς να μετακινήσει το κεφάλι του - δεν της άρεσε καθόλου. Υπήρχε κάτι ανησυχητικό και ασυνήθιστο, σ' αυτή την ελαφρώς κοροϊδευτική ματιά. Ανισόρροπος, σκέφτηκε η κυρία Μπόυλ. Δεν υπάρχει αμφιβολία, πνευματικά ανισόρροπος. Έγνεψε με το κεφάλι στο νεαρό καθώς εκείνος έκανε μια επιδεικτική υπόκλιση και μετά προχώρησε προς το μεγάλο σαλόνι. Η ατμόσφαιρα εδώ μέσα ήταν χλιαρή και ευχάριστη. Μεγάλες άνετες πολυθρόνες, ειδικά εκείνη η μεγάλη με το τριανταφυλλί βελούδο. Καλά θα έκανε να τους δώσει να καταλάβουν πως αυτή θα ήταν η πολυθρόνα της. Άφησε το πλεκτό της πάνω στην πολυθρόνα προληπτικά και προχώρησε προς το καλοριφέρ. Όπως είχε υποπτευθεί δεν έκαιγε. Ήταν μονάχα χλιαρό... Τα μάτια της κυρίας Μπόυλ έλαμψαν θριαμβευτικά. Θα είχε κάτι να παρατηρήσει τώρα! Έριξε μια ματιά έξω απ' το παράθυρο. Άσχημος καιρός, απαίσιος. Λοιπόν, το είχε αποφασίσει, δεν επρόκειτο να μείνει εδώ για πολλές μέρες, εκτός βέβαια αν ερχόταν περισσότερος κόσμος και έκανε το μέρος διασκεδαστικό. Λίγο χιόνι γλίστρησε απ' τη στέγη και χτύπησε το παραθυρόφυλλο. Η κυρία Μπόυλ τινάχθηκε. Όχι, είπε δυνατά, σα να την είχαν ρωτήσει. Δεν θα μείνω εδώ πολύ. Κάποιος γέλασε πίσω της, ένα πνιχτό νευρικό κακάρισμα. Γύρισε απότομα το κεφάλι της. Ο νεαρός αρχιτέκτονας στεκόταν ακουμπισμένος στον παραστάτη της πόρτας και την κοιτούσε με εκείνα τα γελαστά, ειρωνικά του μάτια. Όχι, είπε. Δεν νομίζω ότι θα μείνετε... Ο ταγματάρχης Μέτκαλφ βοηθούσε τον Τζάιλς, που φτυάριζε το χιόνι απ' την πίσω πόρτα. Δούλευε με μεγάλο κέφι, φτυαρίζοντας χωρίς ανάσα κι ο Τζάιλς του ήταν ευγνώμων. Καλή άσκηση, είπε ο ταγματάρχης. Πρέπει να εξασκούμαι κάθε μέρα. Για να διατηρούμαι πάντα σε φόρμα, πρόσθεσε. Ώστε ο ταγματάρχης είχε μανία με τη γυμναστική. Ο Τζάιλς το είχε διαπιστώσει. Ταίριαζε με την απαίτηση του να σερβιριστεί το πρωινό του στις επτάμιση το πρωί. Ο ταγματάρχης σα να κατάλαβε τη σκέψη του Τζάιλς και είπε: Πολύ ευγενικό εκ μέρους της κυρίας σας να μου ετοιμάσει το πρωινό μου νωρίς. Μου έδωσε μάλιστα κι ένα φρεσκότατο αυγό. Ο Τζάιλς είχε σηκωθεί λίγο πριν τις επτά, γιατί ήτανε υποχρεωμένος να σηκωθεί, για τις ανάγκες του ξενώνα. Είχαν βράσει αυγά με τη Μόλλυ και είχαν πάρει το δίσκο τους με το τσάι να το πιουν συζητώντας ήσυχα στο σαλονάκι. Όλα ήσαν καθαρά και λαμποκοπούσαν. Ο Τζάιλς σκέφθηκε πως αν τύχαινε να είναι νοικάρης στη δική του πανσιόν, τίποτα δεν θα τον σήκωνε απ' το κρεβάτι του, ένα τέτοιο πρωινό. Ο ταγματάρχης όμως είχε σηκωθεί και είχε προγευματίσει με μεγάλη όρεξη και τριγύριζε μέσα στο σπίτι, γεμάτος ενέργεια που προσπαθούσε να βρει κάπου διέξοδο. Ο Τζάιλς σκέφθηκε πως υπήρχε αρκετό χιόνι για φτυάρισμα κι έριξε μια κλεφτή ματιά στον ταγματάρχη. Δεν ήταν εύκολο να τον ψυχολογήσει. Ήταν ένας σκληραγωγημένος άνδρας, μεσήλικας με κάπως επιφυλακτικό βλέμμα. Ένας άνθρωπος που δεν φανέρωνε τίποτα. Ο Τζάιλς αναρωτήθηκε τι τον είχε φέρει στο Μόνκσγουελ Μάνορ. Αποστρατευμένος, προφανώς, και χωρίς δουλειά. Ο κύριος Παραβιτσίνι, κατέβηκε αργά. Ήπιε τον καφέ του κι έφαγε μια μικρή φρυγανιά, ένα λιτοδίαιτο ευρωπαϊκό πρόγευμα. Έφερε μάλιστα σε τρομερά δύσκολη θέση την Μόλλυ, που μόλις τον σερβίρισε, τινάχθηκε επάνω, υποκλίθηκε με κάπως θεατρικό τρόπο και αναφώνησε: Η χαριτωμένη μου οικοδέσποινα; Εσείς δεν είσθε; Η Μόλλυ παραδέχθηκε μάλλον στεγνά πως αυτή ήταν. Δεν είχε καθόλου όρεξη για κομπλιμέντα τέτοια ώρα. Μα, γιατί, είπε καθώς συσσώρευε τα σερβίτσια στο νεροχύτη, ο καθένας πρέπει να προγευματίζει σε διαφορετική ώρα; Αυτό είναι τρομερά κουραστικό...

15 Τοποθέτησε βιαστικά τα πιάτα στα ράφια τους και ανέβηκε για να στρώσει τα κρεβάτια. Ήξερε πως δεν μπορούσε να περιμένει απ' τον Τζάιλς καμιά βοήθεια αυτό το πρωινό. Είχε να σκάψει ένα μονοπάτι μέχρι τον καυστήρα και το κοτέτσι. Η Μόλλυ έκανε τα κρεβάτια σα σίφουνας και υιοθετώντας τον πιο πρόχειρο τρόπο, τα έστρωσε τραβώντας τα σεντόνια χωρίς να τα αερίσει προηγουμένως. Είχε αρχίσει να καθαρίζει τα μπάνια όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Στην αρχή γκρίνιασε που τη σταματούσε πάνω στη δουλειά της, αλλά μετά ανακουφίστηκε από τη σκέψη ότι βρισκόταν ακόμα σε λειτουργία και κατέβηκε τρέχοντας να το πιάσει. Έφθασε στη βιβλιοθήκη, μ' ένα μικρό λαχάνιασμα και το σήκωσε. Εμπρός... Μια εγκάρδια φωνή μ' ένα ελαφρό, αλλά ευχάριστο επαρχιακό τόνο, ρώτησε; Πανσιόν, Μόνκσγουελ Μάνορ; Μάλιστα. Μπορώ να μιλήσω στον πλωτάρχη Νταίηβις, παρακαλώ; Φοβάμαι πως δεν μπορεί να έρθει στο τηλέφωνο αυτή τη στιγμή, απάντησε η Μόλλυ. Εδώ η κυρία Νταίηβις. Ποιος στο τηλέφωνο, παρακαλώ; Υπαστυνόμος Χόγκμπεν από το αστυνομικό τμήμα του Μπερκσάιρ. Η Μόλλυ ένοιωσε ένα μικρό ξάφνιασμα. Άστυ... ναι... μάλιστα, έκανε έκπληκτη. Ακούστε, κυρία Νταίηβις, είπε ο αστυνόμος, υπάρχει κάποιο σημαντικό ζήτημα. Δεν θα ήθελα να σας εξηγήσω από τηλεφώνου, αλλά σας έχω στείλει έναν αστυνομικό, τον αρχιφύλακα Τρόττερ και θα βρίσκεται εκεί από στιγμή σε στιγμή. Μα, δεν θα μπορέσει να έρθει. Έχουμε αποκλεισθεί τελείως. Οι δρόμοι είναι κλεισμένοι απ' το χιόνι. Η φωνή του αστυνόμου όταν απαντούσε, ήταν γεμάτη αυτοπεποίθηση. Ο Τρόπερ θα έρθει, μη σας νοιάζει. Και σας παρακαλώ, κυρία Νταίηβις, πέστε στο σύζυγο σας πως πρέπει ν' ακούσει προσεκτικά τον αστυνόμο Τρόττερ και να ακολουθήσει τις οδηγίες του κατά γράμμα. Αυτό ήθελα να σας πω. Αλλά, κύριε υπαστυνόμε, τι... Η Μόλλυ άκουσε το κλικ, καθώς έκλεινε η γραμμή. Ο αστυνόμος είπε καθαρά ότι είχε να πει και κατέβασε το ακουστικό. Η Μόλλυ ανοιγόκλεισε μια δυο φορές νευρικά το τηλέφωνο, κι έπειτα το κατέβασε κι εκείνη. Στράφηκε όταν η πόρτα άνοιξε πίσω της. Ω, Τζάιλς, αγάπη μου, εδώ είσαι; Ο Τζάιλς είχε χιόνια στα μαλλιά του και μπόλικη καρβουνόσκονη στο πρόσωπο του. Έδειχνε αναψοκοκκινισμένος. Τι είναι, γλυκεία μου; Γέμισα κάρβουνο τους κουβάδες κι έφερα μέσα ξύλα. Θα τακτοποιήσω μετά τις κότες και μετά θα ρίξω μια ματιά στο λέβητα. Φτάνουν αυτά για σήμερα; Μα, τι συμβαίνει Μόλλυ; Φαίνεσαι τρομαγμένη... Τζάιλς, είπε η Μόλλυ ξέπνοα, ήταν η αστυνομία! Μόλις μου τηλεφώνησαν! Η αστυνομία; έκανε ο Τζάιλς έκπληκτος. Ναι, στέλνουν έναν επιθεωρητή ή κάτι τέτοιο... Μα γιατί; Τι κάναμε; Δεν ξέρω. Νομίζεις πως μπορεί να είναι για εκείνο το ιρλανδέζικο βούτυρο που πήραμε στη μαύρη αγορά; Ο Τζάιλς έμεινε σκεπτικός για λίγο, σμίγοντας τα φρύδια του. Μήπως είναι για το ραδιόφωνο; Θυμήθηκα να πάρω την άδεια, έτσι δεν είναι; Ναι, βρίσκεται μέσα στο συρτάρι του γραφείου. Ξέρεις, Τζάιλς, η κυρά-μπίντλοκ μου έδωσε πέντε απ' τα κουπόνια της για κείνο το παλιό τουΐντ παλτό μου που της πούλησα. Φαντάζομαι πως αυτό δεν είναι και τόσο νόμιμο, αλλά, στο κάτω της γραφής, είναι τίμια συναλλαγή, νομίζω. Αφού μου λείπει το παλτό, γιατί να μην πάρω τα κουπόνια; Μα, Τζάιλς, τι άλλο μπορεί να έχουμε κάνει; Τις προάλλες τράκαρα λιγάκι με το αυτοκίνητο, είπε ο Τζάιλς. Αλλά το λάθος δεν ήταν δικό μου. Ήταν σίγουρο φταίξιμο του άλλου οδηγού. Πάντως, δεν μου το βγάζεις από το μυαλό, κάτι πρέπει να έχουμε κάνει, κλαψούρισε η Μόλλυ.

16 Το κακό είναι, είπε ο Τζάιλς μουτρωμένα, που σχεδόν οτιδήποτε κάνει κανείς σήμερα είναι παράνομο. ΓΓ αυτό νιώθουμε πάντα ένα αίσθημα ενοχής. Να δεις που έχει κάποια σχέση με την επιχείρηση μας. Η λειτουργία μιας πανσιόν θα έχει διάφορα μπλεξίματα και διαδικασίες που δε θα μπορούσαμε να είχαμε φανταστεί. Νόμιζα ότι το ποτό ήταν το μόνο πράγμα που πείραζε, παρατήρησε η Μόλλυ. Δεν έχουμε δώσει σε κανέναν να πιει. Επομένως, γιατί να μη μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε στο σπιτικό μας; Έτσι είναι, έχεις δίκιο είπε συμβιβαστικά ο Τζάιλς, αλλά, τα πάντα είναι λίγο-πολύ απαγορευμένα στις μέρες μας! Ω, Τζάιλς, αναστέναξε η Μόλλυ, μακάρι να μην είχαμε ποτέ αρχίσει αυτή τη δουλειά. Όπως δείχνουν τα πράγματα, θα είμαστε για μέρες αποκλεισμένοι εδώ μέσα και όλοι τους θα είναι μουτρωμένοι, σα να φταίμε εμείς για τη χιονοθύελλα, ξέχωρα που θα μας φάνε κι από πάνω όλες μας τις κονσέρβες... Έλα ησύχασε, γλυκεία μου, είπε ο Τζάιλς. Μας παρουσιάσθηκε μια αναποδιά, άλλα δεν είναι τίποτα. Θα περάσει... Τη φίλησε, μάλλον αφηρημένα, στο μέτωπο και ύστερα τραβώντας την μακριά του την κοίταξε στα μάτια και είπε: Ξέρεις, Μόλλυ, όσο το σκέφτομαι τόσο περισσότερο πιστεύω, πως για να στείλουν έναν αστυνομικό εδώ πάνω, με τέτοιο καιρό, θα πρέπει να συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό: Έδειξε με το χέρι του έξω απ' το παράθυρο και πρόσθεσε: Θα πρέπει να είναι κάτι που δεν επιδέχεται αναβολή! Καθώς κοιτούσαν ο ένας τον άλλον, άνοιξε η πόρτα και μπήκε η κυρία Μπόυλ. Α, εδώ είσαστε, κυρία Νταίηβις, είπε. Ξέρετε όπ το σώμα του καλοριφέρ στο σαλόνι είναι εντελώς παγωμένο; Λυπάμαι, κυρία Μπόυλ, είπε η Μόλλυ, αλλά, ξέρετε, έχουμε έλλειψη από κάρβουνο κι επειδή... Η κυρία Μπόυλ δεν την άφησε να συνεχίσει. Πληρώνω επτά λίρες τη βδομάδα, έκανε με τσιριχτή φωνή, επτά ολόκληρες λίρες και δεν εννοώ να παγώσω. Ο Τζάιλς ένιωσε το θυμό να φουντώνει μέσα του. Προσπάθησε όμως να συγκρατηθεί και είπε αποφασιστικά καθώς γύριζε προς την πόρτα: Θα τακτοποιήσω το ζήτημα αμέσως, κυρία. Θα πάω να το δυναμώσω. Βγήκε απ' το δωμάτιο και άφησε μόνες τις δυο γυναίκες. Η κυρία Μπόυλ στράφηκε αμέσως στη Μόλλυ. Αν δεν σας πειράζει, κυρία Νταίηβις, έκανε σ' ένα τόνο κάπως εμπιστευτικό, παρατήρησα πως εκείνος ο νέος που τριγυρίζει εδώ μέσα, είναι κάπως ασυνήθιστος, θέλω να πω. Κατ' αρχήν οι τρόποι του είναι αλλόκοτοι, οι γραβάτες του το ίδιο, τα... Αλήθεια, κάθε πότε, λέτε, να χτενίζεται; Είναι ένας πραγματικά ευφυέστατος αρχιτέκτονας, είπε η Μόλλυ. Αλήθεια;... Τι μου λέτε! Μάλιστα. Ο κύριος Κρίστοφερ Ρεν είναι ένας αρχιτέκτονας και... Αγαπητή μου κοπέλα, πετάχτηκε η κυρία Μπόυλ, ασφαλώς και ξέρω ποιος είναι ο σερ Κρίστοφερ Ρεν. Και βεβαίως, ήταν αρχιτέκτων. Έχτισε μάλιστα τον Άγιο Παύλο. Εσείς οι νέοι, νομίζετε πως η μόρφωση επιτυγχάνεται αποκλειστικά και μόνο με τις σπουδές. Εγώ σας μιλάω γι* αυτόν τον κύριο Ρεν. Το όνομα του είναι πραγματικά Κρίστοφερ. Οι γονείς του τον ονόμασαν έτσι, γιατί έλπιζαν ότι θα γίνει μια μέρα αρχιτέκτων. Και είναι... δηλαδή είναι σχεδόν... κι έτσι, μπορώ να πω, πραγματοποιήθηκε η ευχή τους. Χουφ, έκανε η κυρία Μπόυλ. Κάπως τραβηγμένη απ' τα μαλλιά, μου φαίνεται όλη αυτή η ιστορία. Εγώ πάντως αν ήμουν στη θέση σας, θα ζητούσα πληροφορίες γι' αυτόν. Τι άλλο ξέρετε γι' αυτόν; Όσα ξέρω και για σας κυρία Μπόυλ, είπε η Μόλλυ επιθετικά. Δηλαδή ότι και σεις όπως κι αυτός πληρώνετε επτά λίρες τη βδομάδα για τη διαμονή σας. Αυτό είναι όλο που χρειάζεται να ξέρω, έτσι δεν είναι; Αυτό με αφορά. Δε μου πέφτει λόγος αν μ' αρέσουν οι νοικάρηδές μου... Κοίταξε την κυρία Μπόυλ κατάματα και πρόσθεσε:...ή όχι! Η κυρία Μπόυλ κοκκίνισε απ' το θυμό της. Είστε νέα και άπειρη, και πρέπει να νιώθετε ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που σας δίνουν μια συμβουλή, ιδίως όταν γνωρίζουν περισσότερα από σας. Κι αυτός ο περίεργος ξένος; Πότε έφτασε; Στο μέσο της νύχτας. Μάλιστα. Πολύ παράξενο αυτό. Μη μου πείτε πως είναι μια συνηθισμένη ώρα, ε; Να διώξω έναν άνθρωπο που έρχεται και μου χτυπάει την πόρτα, μέσα στα βαθιά μεσάνυχτα, ενώ έξω χαλάει ο κόσμος; Το απαγορεύει ο νόμος, κυρία Μπόυλ. Και πρόσθεσε γλυκά: Ίσως να μην το έχετε υπ' όψη σας αυτό.

17 Αυτό που έχω να πω εγώ είναι πως αυτός ο Παραβιτσίνι ή όπως αλλιώς αποκαλείται... Προσέξτε, προσέξτε, αγαπητή μου κυρία. Μιλώντας για το διάβολο μπορεί... Η κυρία Μπόυλ τινάχθηκε, σα να της είχε μιλήσει ο ίδιος ο διάβολος, αυτοπροσώπως. Ο κύριος Παραβιτσίνι που είχε μπει, χωρίς να τον προσέξουν, γέλασε δυνατά και έτριψε τα χέρια του, ενώ τα μάτια του λαμπύριζαν γεμάτα σατανικότητα. Με ξαφνιάσατε, είπε η κυρία Μπόυλ. Δεν σας άκουσα να μπαίνετε. Μπαίνω στις μύτες των ποδιών, έτσι, είττε ο κύριος Παραβιτσίνι Κανείς ποτέ δε μ' ακούει να μπαίνω και να βγαίνω, συνέχισε. Το βρίσκω πολύ διασκεδαστικό. Καμιά φορά παίρνουν τ' αυτιά μου κουβέντες! Κι αυτό με διασκεδάζει. Κοίταξε την κυρία Μπόυλ και πρόσθεσε: Αλλά ποτέ δεν ξεχνώ τι ακούω! Η κυρία Μπόυλ είπε σχεδόν ξεψυχισμένα: Αλήθεια; Πρέπει να πάρω το πλεκτό μου. Το έχω αφήσει, νομίζω, στο σαλόνι. Προχώρησε βιαστικά προς την πόρτα και βγήκε. Η Μόλλυ κοίταξε τον κύριο Παραβιτσίνι αινιγματικά. Αυτός την πλησίασε με μικρά πηδηματάκια, σα να έπαιζε κουτσό και υποκλίθηκε. Η χαριτωμένη μου οικοδέσποινα φαίνεται κάπως συγχυσμένη, παρατήρησε. Και πριν προλάβει να καταλάβει, της άρπαξε το χέρι και το έφερε στα χείλη του. Τι σας συμβαίνει, αγαπητή μου; Η Μόλλυ, άθελα της, έκανε ένα βήμα πίσω. Δεν είχε ακόμα βεβαιωθεί πως τα αισθήματα της γι' αυτόν τον άνθρωπο ήταν φιλικά. Ο άντρας την στραβοκοίταξε, με εκείνη τη γνωστή έκφραση που έχουν οι γερο-σάτυροι. Όλα είναι δύσκολα σήμερα το πρωί, είπε η Μόλλυ σα να ήθελε να δικαιολογηθεί. Θα φταίει προφανώς η κακοκαιρία. Πραγματικά, συμφώνησε ο κύριος Παραβιτσίνι κοιτάζοντας έξω απ' το παράθυρο. Το χιόνι κάνει τα πάντα δύσκολα, αυτό δε θέλετε να πείτε; Ή μήπως τα διευκολύνει; Δεν ξέρω τι εννοείτε. Ασφαλώς και δεν ξέρετε, είπε ο κύριος Παραβιτσίνι σκεφτικά. Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν ξέρετε. Πρώτα απ' όλα, μου φαίνεται πως δεν ξέρετε και πολλά για τη διαχείριση μιας πανσιόν. Η Μόλλυ ύψωσε το σαγόνι της κάπως επιθετικά. Το παραδέχομαι πως δεν ξέρουμε, αλλά κάνουμε το κάθε τι για να μάθουμε. Μπράβο, μπράβο. Κι εξάλλου, είπε η Μόλλυ, έχω την εντύπωση πως δεν είμαι και τόσο κακή μαγείρισσα. Είσθε, χωρίς αμφιβολία, έκτακτη μαγείρισσα, πλειοδότησε ο κύριος Παραβιτσίνι. Τι μπελάς είναι αυτοί οι ξένοι, συλλογίστηκε η Μόλλυ. Ίσως ο κύριος Παραβιτσίνι να διάβασε τη σκέψη της. Πάντως ο τρόπος του άλλαξε. Κι όταν μίλησε, η φωνή του ήταν ήρεμη και σοβαρή. Μπορώ να σας επιστήσω την προσοχή πάνω σε κάποιο ζήτημα, κυρία Νταίηβις; Δεν πρέπει, εσείς κι ο σύζυγος σας, να δίνετε πίστη σ' ότι σας λένε. Έχετε πληροφορίες για τα πρόσωπα που βρίσκονται εδώ; Ξέρετε από πού κρατάει η σκούφια τους; Είναι απαραίτητο; έκανε η Μόλλυ με ανησυχία. Νόμιζα πως απλώς ο κόσμος έρχεται και φεύγει. Είναι καλό πάντα να ξέρεις με ποιους ανθρώπους κοιμάσαι κάτω απ' την ίδια στέγη. Αυτό δείχνει φρόνηση. Έσκυψε μπροστά και τη χτύπησε απαλά στον ώμο, σα να τη μάλωνε. Πάρτε εμένα, για παράδειγμα, είπε. Εμφανίζομαι μέσα στη νύχτα. Λέω πως το αυτοκίνητο μου ντεραπάρισε στη χιονοθύελλα και θρονιάζομαι του καλού καιρού μέσα το αρχοντικό σας. Τι ξέρετε για μένα; Τίποτα απολύτως. Ίσως να μην ξέρετε τίποτα και για τους άλλους σας ενοίκους. Η κυρία Μπόυλ... άρχισε να λέει η Μόλλυ, αλλά σταμάτησε καθώς την είδε να ξαναμπαίνει κρατώντας το πλεκτό της. Το σαλόνι είναι πολύ κρύο, είπε αυτή. Προτιμώ να μείνω εδώ μέσα. Προχώρησε προς το τζάκι που τριζοβολούσε, όταν ο κύριος Παραβιτσίνι έτρεξε γρήγορα προς το μέρος της. Επιτρέψτε μου να σκαλίσω τη φωτιά για χάρη σας, είπε. Η Μόλλυ έμεινε κατάπληκτη, όπως και το προηγούμενο βράδυ, με τον τρόπο που κινήθηκε. Το κορμί του φανέρωνε μιαν απίστευτη νεανική ζωτικότητα. Είχε προσέξει ότι ήταν

18 πάντα προσεκτικός και φρόντιζε να κρατάει διαρκώς την πλάτη του προς το φως και να κρύβει το πρόσωπο του. Και τώρα, καθώς τον είδε να γονατίζει μπροστά στο τζάκι και να σκαλίζει με την τσιμπίδα τη φωτιά, κατάλαβε την αιτία. Το πρόσωπο του κυρίου Παραβιτσίνι ήταν έξυπνα και, με μεγάλη τέχνη, μακιγιαρισμένο. Ώστε, ο ξεμωραμένος γέρος, προσπαθούσε να κάνει τον εαυτό του να φαίνεται νεώτερος απ' ότι ήταν. Ε, λοιπόν, δεν το πέτυχε. Έδειχνε τα χρονάκια του και μάλιστα με το παραπάνω. Το μόνο που δεν συμφωνούσε με την ηλικία του, ήταν το βάδισμα του. Σταθερό, άνετο, νεανικό. Αλλά μπορεί κι αυτό να ήταν ψεύτικο και επιτηδευμένο, να ήταν μια σκηνοθεσία. Η Μόλλυ συνήλθε απ' τις σκέψεις της και ξαναγύρισε στην πραγματικότητα, με την είσοδο του ταγματάρχη Μέτκαλφ, που μπήκε βαριά, με το γνωστό του στρατιωτικό βάδισμα. Κυρία Νταίηβις, φοβάμαι ότι οι σωλήνες του... Είδε τον κύριο Παραβιτσίνι και την κυρία Μπόυλ και χαμήλωσε τη φωνή του....του μπάνιου κάτω, έχουν παγώσει! πρόσθεσε με συστολή. Ω, θεέ μου, μουρμούρισε η Μόλλυ με απελπισία. Τι απαίσια μέρα. Πρώτα η αστυνομία και τώρα οι σωλήνες. Ο κύριος Παραβιτσίνι άφησε να του πέσει η τσιμπίδα του τζακιού πάνω στη σχάρα με θόρυβο. Η κυρία Μπόυλ σταμάτησε απότομα να πλέκει κι έμεινε ακίνητη. Η Μόλλυ κοιτάζοντας τώρα τον ταγματάρχη, απόρησε με την αλύγιστη ακινησία που είχε πάρει και η παραμικρότερη ίνα του προσώπου του, σα να μην ήταν αυτός ο ταγματάρχης Μέτκαλφ, αλλά το εκμαγείο του. Το πρόσωπο του διατήρησε μιαν απερίγραπτη έκφραση, που για τη Μόλλυ δεν είχε κανένα νόημα. Δεν μπορούσε να την καταλάβει. Ήταν σα να είχε ξυλιάσει, αφήνοντας στη θέση του ένα τοτέμ από σκαλιστό αφρόξυλο. Άνοιξε το στόμα του να μιλήσει και η φωνή που βγήκε απ' το λαρύγγι του, ήταν ένας βραχνός ψίθυρος: Αστυνομία, είπατε; Η Μόλλυ όμως διαισθάνθηκε πως πίσω απ' την αλύγιστη ακινησία του προσώπου του, κρυβόταν κάποιο βίαιο συναίσθημα. Μπορεί να ήταν φόβος, διέγερση ή αναστάτωση. Εν πάση περιπτώσει, ήταν κάτι. Αυτός ο άνθρωπος, σκέφθηκε εκείνη τη στιγμή, μπορεί να είναι επικίνδυνος. Τι είναι αυτό που είπατε; ρώτησε ξανά, αλλά αυτή τη φορά φρόντισε η φωνή του να είναι κοντρολαρισμένη και να δείχνει απλώς περιέργεια. Τι τρέχει με την αστυνομία; Δεν ξέρω, ακριβώς, είπε η Μόλλυ, αλλά μόλις πριν λίγο, τηλεφώνησαν. Είπαν πως στέλνουν έναν αρχιφύλακα. Κοίταξε έξω απ' το παράθυρο....αλλά δε μου φαίνεται πως θα φθάσει ποτέ! πρόσθεσε, με ελπίδα. Ναι, μα γιατί; επέμενε ο ταγματάρχης Μέτκαλφ. Γιατί στέλνουν έναν αστυνομικό εδώ; Έκανε ένα βήμα προς το μέρος της, άλλα πριν προλάβει η Μόλλυ ν' απαντήσει, άνοιξε η πόρτα και παρουσιάσθηκε ο Τζάιλς. Αυτό το κοκκινωπό κάρβουνο που μας είχαν στείλει, είναι πιο βαρύ κι από πέτρα, είπε με θυμό. Πρόσεξε γύρω του τα πρόσωπα και ρώτησε: Συμβαίνει τίποτα; Ο ταγματάρχης στράφηκε προς το μέρος του. Άκουσα, κύριε Νται'ηβις, πως η αστυνομία έρχεται εδώ, είπε. Γιατί; Α, μάλιστα, έκανε ο Τζάιλς, μην ανησυχείτε, κανείς δεν θα μπορέσει να περάσει. Το χιόνι είναι περισσότερο από πέντε πόδια κι όλες οι -διαβάσεις είναι κλεισμένες. Είμαστε απομονωμένοι. Είναι αδύνατο να έρθει κανείς σήμερα. Την ίδια στιγμή, ακούστηκαν τρία δυνατά χτυπήματα στο παράθυρο. Όλοι πατάχθηκαν ξαφνιασμένοι. Πα μια στιγμή κανείς δεν κατόρθωσε να προσδιορίσει από που είχαν έρθει τα χτυπήματα. Έμοιαζε σα να είχαν καλέσει κάποιο πνεύμα, που είχε έρθει και τους καλούσε απειλητικά. Ξαφνικά η Μόλλυ, αφήνοντας μια μικρή, πνιγμένη κραυγή, έδειξε προς την μπαλκονόπορτα, όπου η κουρτίνα ήταν παραμερισμένη. Ένας άνδρας στεκόταν εκεί, απ' έξω, χτυπώντας το παράθυρο και το μυστήριο της αφίξεώς του εξηγούταν από τα σκι που φορούσε. Με ένα επιφώνημα ο Τζάιλς έτρεξε αμέσως προς την μπαλκονόπορτα και την άνοιξε. Ευχαριστώ, είπε ο νεοφερμένος και πέρασε μέσα. Η φωνή του ήταν εύθυμη και ζωηρή και το πρόσωπο του ηλιοκαμένο. Αρχιφύλακας Τρόπερ, αυτοσυστήθηκε κάνοντας μια μικρή κλίση του κεφαλιού του. Η κυρία Μπόυλ τον λοξοκοίταξε πάνω απ' το πλεκτό της, με ολοφάνερη δυσαρέσκεια. Δεν μπορεί να είσθε αρχιφύλακας, είπε αποδοκιμαστικά. Είστε πολύ νέος για τέτοιο βαθμό. Ο άνδρας, που έδειχνε πραγματικά πολύ νέος, κοίταξε την κυρία Μπόυλ για να αντιμετωπίσει το σκεπτικισμό της και είπε φανερά ενοχλημένος:

19 Δεν είμαι τόσο νέος όσο φαίνομαι, κυρία μου. Η ματιά του διέτρεξε τα πρόσωπα μέσα στο σαλόνι και στάθηκε στον Τζάιλς. Είσθε ο κύριος Νταίηβις; ρώτησε. Μπορώ να ακουμπήσω κάπου τα σκι; Ασφαλώς, ελάτε μαζί μου. Η κυρία Μπόυλ παρατήρησε με δηκτικότητα, καθώς η πόρτα έκλεινε πίσω τους: Υποθέτω πώς γι' αυτό πληρώνουμε την αστυνομία μας πλέον. Για να προσλαμβάνει κάτι τέτοιουςνεαρούς που τριγυρίζουν άσκοπα και διασκεδάζουν με τα χειμερινά σπορ. Ο κύριος Παραβιτσίνι στο μεταξύ είχε πλησιάσει τη Μόλλυ. Γιατί ειδοποιήσατε την αστυνομία, κυρία Νταίηβις; ρώτησε και η φωνή του ακούστηκε σα σφύριγμα. Η Μόλλυ κάτω από εκείνη τη ματιά που ένιωθε να της πυρώνει το πρόσωπο, οπισθοχώρησε άθελα της. Αυτός δεν ήταν ο Παραβιτσίνι που ήξερε. Ήταν ένας άλλος άνθρωπος, που έβλεπε για πρώτη φορά. Ένιωσε ανυπεράσπιστη. Μα, όχι, όχι, είπε τρομοκρατημένη. Δεν ειδοποίησα εγώ... Και τότε άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο Κρίστοφερ Ρεν, που ρώτησε αμέσως με την τσιριχτή του φωνή: Ποιος είναι αυτός ο άνδρας στο χολ; Από που ήρθε; Δείχνει καλόκαρδος κι είναι σκεπασμένος με χιόνι. Η φωνή της κυρίας Μπόυλ αντήχησε δυνατά πάνω από το χτύπο που έκαναν οι βελόνες της. Πιστέψτε το ή όχι, αυτός ο άνθρωπος είναι αστυνομικός. Ένας αστυνομικός με σκι. Έδειχνε να το αντιμετωπίζει σα μια επανάσταση των πληβείων! Ο ταγματάρχης μουρμούρισε στη Μόλλυ: Με συγχωρείτε, κυρία Νταίηβις, μπορώ να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνο; Βεβαίως, ταγματάρχα. Ο Μέτκαλφ προχώρησε προς τη συσκευή, την ώρα που ο Κρίστοφερ Ρεν στρίγκλιζε: Είναι όμορφος άνδρας, έτσι δεν είναι; Πάντα πίστευα πώς οι αστυνομικοί είναι τρομερά ελκυστικοί. Εμπρός, εμπρός, φώναζε ο ταγματάρχης στο ακουστικό, κουνώντας τη συσκευή βίαια. Στράφηκε προς την Μόλλυ. Κυρία Νταίηβις, το τηλέφωνο δεν λειτουργεί, είναι κομμένο, είπε με απελπισία. Ήταν εντάξει μόλις τώρα, είπε η Μόλλυ. Εγώ η ίδια... Ο Κρίστοφερ Ρεν δεν την άφησε να τελειώσει τη φράση της. Άρχισε να γελάει δυνατά, διαπεραστικά, σχεδόν υστερικά. Ώστε είμαστε τώρα εντελώς αποκλεισμένοι, είπε. Εντελώς αποκλεισμένοι. Αστείο δεν είναι; Δεν βλέπω που είναι το αστείο, είπε ο ταγματάρχης παγερά. Ούτε εγώ, πρόσθεσε απ' τη μεριά της η κυρία Μπόυλ. Ο Κρίστοφερ Ρεν εξακολουθούσε να γελάει. Είναι ένα προσωπικό αστείο, είπε. Σςς, έκανε ξαφνικά φέρνοντας το δάχτυλο στα χείλη. Το λαγωνικό έρχεται... Ο Τζάιλς μπήκε με τον αρχιφύλακα Τρόττερ. Ο τελευταίος είχε απαλλαγεί απ' τα σκι και είχε φτιάξει μ' επιμέλεια την χωρίστρα του. Κρατούσε τώρα ένα μεγάλο μπλοκ κι ένα μολύβι. Η είσοδος του δημιούργησε μιαν παράξενα παγερή κι επιβλητική ατμόσφαιρα, σα να άρχιζε μια αργή, οδυνηρή δικαστική διαδικασία. Μόλλυ, είπε ο Τζάιλς. Ο αρχιφύλακας θέλει να μιλήσει σε μας τους δυο ιδιαιτέρως. Η Μόλλυ τους ακολούθησε σιωπηλά, έξω απ' το δωμάτιο. Θα πάμε στο γραφείο, είπε ο Τζάιλς. Πήγαν σ' ένα μικρό δωμάτιο πίσω απ' το χολ, που η ονομασία γραφείο το τιμούσε ιδιαίτερα. Ο αρχιφύλακας Τρόττερ έκλεισε πίσω του προσεκτικά την πόρτα. Τι έχουμε κάνει, κ. αρχιφύλακα; ρώτησε, αμέσως η Μόλλυ, με παράπονο. Τι έχετε κάνει; επανέλαβε ο αρχιφύλακας και την κοίταξε έκπληκτος. Έπειτα της χαμογέλασε. Α, μην ανησυχείτε, είπε, δεν έχουμε τίποτα εναντίον σας. Λυπάμαι, αν δημιουργήθηκε κάποια παρεξήγηση. Όχι, κυρία Νταίηβις, είναι ένα ζήτημα τελείως διαφορετικό. Είναι μάλλον ζήτημα περιφρούρησης, αν με καταλαβαίνετε. Όχι, δεν καταλάβαιναν κι εξακολουθούσαν να τον κοιτάζουν και οι δυο ερωτηματικά. Ο αρχιφύλακας Τρόττερ συνέχισε:

20 Η αποστολή μου σχετίζεται με το φόνο της Μωρήν Λάιον που δολοφονήθηκε στο Λονδίνο, πριν από δυο μέρες. Ίσως έτυχε να διαβάσετε σχετικά. Μάλιστα, είπε η Μόλλυ. Ωραία. Λοιπόν, το πρώτο πράγμα που θέλω να μάθω είναι αν γνωρίζατε αυτή τη γυναίκα. Ούτε που την είχαμε ακουστά, είπε ο Τζάιλς και η Μόλλυ το επιβεβαίωσε. Αυτό ήταν αναμενόμενο, είπε ο αρχιφύλακας και συνέχισε. Αλλά όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ανακαλύψαμε πως το Λάιον δεν ήταν το πραγμαπκό όνομα της γυναίκας που δολοφονήθηκε. Είχε ποινικό μητρώο και υπήρχαν τα δακτυλικά της αποτυπώματα στην Σκότλαντ Γυαρντ. Έτσι, πιστοποιήσαμε χωρίς μεγάλη δυσκολία το πραγματικό της όνομα. Ήταν Γκρεγκ, Μωρήν Γκρεγκ. Ο τέως σύζυγος της, ο Τζων Γκρεγκ, ήταν γεωργός και έμενε στο αγρόκτημα Λόνγκριτζ, όχι πολύ μακριά από δω. Μπορεί να έχετε ακουστά για την υπόθεση της φάρμας Λόνγκριτζ. Το δωμάτιο ήταν παγερό και ήσυχο. Μόνο ένας αδύνατος ήχος έσπαζε τη σιωπή, το μαλακό, απροσδόκητο πήδημα του χιονιού, καθώς κυλούσε απ' τη στέγη στο έδαφος. Ήταν ένας απόκρυφος, σχεδόν καταχθόνιος ήχος. Ο αρχιφύλακας Τρόττερ συνέχισε: Τρία ανήλικα ορφανά παιδιά είχαν ανατεθεί το 1940 στους Γκρεγκ, στο αγρόκτημα Λόνγκριτζ, για να απομακρυνθούν απ' τους βομβαρδισμούς. Το ένα απ' αυτά πέθανε από εγκληματική αμέλεια κι από κακή μεταχείριση. Ξέσπασε τότε ένα σκάνδαλο, που αναστάτωσε την κοινή γνώμη και οι Γκρεγκ συνελήφθησαν και καταδικάσθηκαν σε φυλάκιση. Εκείνος όμως, κατόρθωσε να δραπετεύσει καθώς πήγαινε στη φυλακή, έκλεψε ένα αυτοκίνητο και στην προσπάθεια του να ξεφύγει από την αστυνομία που τον καταδίωκε, τράκαρε. Έμεινε στον τόπο. Η γυναίκα του εξέτισε την ποινή της και πριν από δυο μήνες αποφυλακίσθηκε. Και τώρα δολοφονήθηκε, πρόσθεσε ο Τζάιλς. Ποιος νομίζετε ότι το έκανε; Ο αρχιφύλακας Τρόττερ δεν ήταν καθόλου βιαστικός. Μήπως θυμάστε την περίπτωση, κύριε Νταίηβις; ρώτησε κοιτάζοντας τον Τζάιλς. Αυτός κούνησε το κεφάλι αρνητικά. Το 1940, είπε, υπηρετούσα στο Ναυτικό. Την εποχή εκείνη βρισκόμασταν στη Μεσόγειο. Ο υπαστυνόμος γύρισε προς την Μόλλυ. Εγώ... θυμάμαι ότι έχω ακούσει γι' αυτό, είπε η Μόλλυ με κομμένη την ανάσα. Αλλά γιατί ήρθατε σε μας; Τι σχέση έχουμε εμείς μ' αυτή την υπόθεση; Γιατί μπορεί να βρίσκεσθε σε κίνδυνο! Σε κίνδυνο; έκανε ο Τζάιλς κατάπληκτος. Είναι πολύ πιθανόν, κύριε Νταίηβις, βεβαίωσε ο αρχιφύλακας. Στον τόπο του εγκλήματος βρέθηκε ένα σημειωματάριο. Μέσα σ' αυτό ήταν γραμμένες δυο διευθύνσεις. Η πρώτη ήταν "Κάλβερ Στρητ 74". Όπου δολοφονήθηκε η γυναίκα; έκανε ψιθυριστά η Μόλλυ. Ακριβώς. Και η άλλη διεύθυνση ήταν... "Μόνκσγουελ Μάνορ". Τι; πετάχτηκε η Μόλλυ, καχύποπτα. Απίστευτο! ΜάλισταΙ Γι' αυτό και ο αστυνόμος Χόγκμπεν με επιφόρτισε να ανακαλύψω αν υπάρχει κανένας σύνδεσμος ανάμεσα στην υπόθεση του Λόνγκριτζ και σε σας ή στο σπίτι. Όχι, δεν υπάρχει κανένας σύνδεσμος, ξέκοψε ο Τζάιλς. Τίποτα απολύτως. Πρέπει να είναι σύμπτωση. Ο αρχιφύλακας είπε ευγενικά: Ο αστυνόμος Χόμπντεν, όμως δε νομίζει πως πρόκειται για σύμπτωση. Θα είχε έρθει εδώ κι ο ίδιος αν ήταν δυνατό. Αλλά μ' αυτή την κατάσταση του καιρού και επειδή συμβαίνει να είμαι καλός σκιέρ, έστειλε εμένα να κάνω μια γενική έρευνα για όλα τα πρόσωπα που βρίσκονται στο σπίτι και να του αναφέρω τηλεφωνικώς. Επίσης μου ανέθεσε να πάρω όλα τα μέτρα που νομίζω σκόπιμα, για την ασφάλεια του σπιτιού. Την ασφάλεια; επανέλαβε ο Τζάιλς. Δε φαντάζομαι να νομίζετε ότι κάποιος θα δολοφονηθεί εδώ μέσα; Ο Τρόττερ απάντησε, σχεδόν απολογούμενος: Δεν θα ήθελα να ανησυχήσω την κυρία Νταίηβις, αλλά δυστυχώς αυτό πιστεύει ο επιθεωρητής Χόμπντεν. Μα, τι διάβολο, έκανε ο Τζάιλς. Για ποιο λόγο... Σταμάτησε και ο υπαστυνόμος είπε: Γι' αυτό ακριβώς βρίσκομαι κι εγώ εδώ. Για να εξακριβώσω ορισμένα πράγματα. Όλη αυτή η ιστορία φαίνεται το λιγότερο εξωφρενική.