Μια απέραντη τοιχογραφία του συστήματος των φυλακών και των στρατοπέδων στην ΕΣΣΔ από το 1918 ως το 1956, και κυρίως στην περίοδο της σταλινικής

Transcript

1

2 Α λ ε ξ ά ν τ ε ρ Σ ο λ ζ ε ν ίί τ σ ιι ν Α Ρ Χ ΙΙ Π Ε Λ Α Γ Ο Σ Γ Κ Ο Υ Λ Α Γ Κ Μ ΕΕ ΤΤ ΑΑ ΦΦ ΡΡ ΑΑ ΣΣ ΗΗ ΚΚ ΥΥ ΡΡ ΑΑ ΣΣ ΣΣ ΙΙ ΙΝΝ ΟΟ ΥΥ Μια απέραντη τοιχογραφία του συστήματος των φυλακών και των στρατοπέδων στην ΕΣΣΔ από το 1918 ως το 1956, και κυρίως στην περίοδο της σταλινικής τρομοκρατίας. Η προσωπική του εμπειρία και οι μαρτυρίες 227 πρώην κρατουμένων έδωσαν στον Σολζενίτσιν τη δυνατότητα να γράψει αυτό το βιβλίο μνημείο προς τον Άγνωστο Κρατούμενο, έργο μοναδικό στη ρωσική, αλλά και στην παγκόσμια λογοτεχνία. Ένα σύγχρονο έπος, όπου η αβάσταχτη σκληρότητα των περιγραφών μετριάζεται συχνά από το χιούμορ, τα αυτοβιογραφικά κεφάλαια εναλλάσσονται με μεγάλους ιστορικούς πίνακες, και μέσα από όλα αυτά προβάλλει η τραγική μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων σε μια σκοτεινή περίοδο της ιστορίας.

3 Με σφιγμένη την καρδιά, χρόνια ολόκληρα δεν δημοσίευα αυτό το έτοιμο βιβλίο: το χρέος προς τους ζωντανούς βάραινε περισσότερο από το χρέος προς τους νεκρούς. Τώρα όμως που η Υπηρεσία Ασφαλείας το έχει πια στα χέρια της, δεν μου απομένει άλλη λύση παρά να το δημοσιεύσω αμέσως. Αλεξάντρ Σολζενίτσιν Σεπτέμβριος 1973 Σ' αυτό το βιβλίο δεν υπάρχουν ούτε φανταστικά πρόσωπα, ούτε φανταστικά γεγονότα. Άνθρωποι και τοποθεσίες αναφέρονται με τα πραγματικά τους ονόματα. Αν μερικοί αναφέρονται με τα αρχικά τους, αυτό γίνεται για προσωπικούς λόγους. Αν άλλοι είναι εντελώς ανώνυμοι, αυτό έγινε μόνο και μόνο επειδή η ανθρώπινη μνήμη δεν συγκράτησε τα ονόματα αλλά όλα έγιναν ακριβώς όπως αναφέρονται.

4 Το 1949 έτυχε να διαβάσω με κάποιους φίλους μου ένα αξιοπρόσεκτο σημείωμα στο περιοδικό "Φύση" της Ακαδημίας Επιστημών. Το σημείωμα έγραφε με ψιλά γράμματα πως κατά τις ανασκαφές που έγιναν κοντά στον ποταμό Κολύμα, βρέθηκε κάτω από το έδαφος ένα στρώμα πάγου ένας παγωμένος αρχαίος χείμαρρος και μέσα του βρέθηκαν, παγωμένοι επίσης, εκπρόσωποι της παλαιοντολογικής πανίδας, που έζησαν πριν από κάμποσες χιλιετηρίδες. Αυτά τα ψάρια, ή τρίτωνες (μεγάλα κοχύλια), ό,τι κι αν ήταν, είχαν διατηρηθεί τόσο φρέσκα, έγραφε ο επιστημονικός συντάκτης, ώστε οι παρόντες, σπάζοντας τον πάγο, τα έφαγαν ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΣ. Το περιοδικό κατέπληξε ασφαλώς τους λιγοστούς αναγνώστες του, για το πως μπορεί να διατηρηθεί στον πάγο το κρέας του ψαριού για τόσο μεγάλο διάστημα, λίγοι όμως από αυτούς μπόρεσαν να συλλάβουν το πραγματικό συγκλονιστικό νόημα εκείνου του απερίσκεπτου σημειώματος. Εμείς καταλάβαμε αμέσως. Είδαμε όλη αυτή τη σκηνή ζωντανή, με τις πιο παραμικρές λεπτομέρειες: πώς οι παρόντες κομμάτιαζαν τον πάγο με άγρια βιασύνη πώς, χωρίς να δώσουν καμιά σημασία στα υψηλά ενδιαφέροντα της ιχθυολογίας και σκουντώντας ο ένας τον άλλον με τους αγκώνες, έκοβαν κομμάτια από τη χιλιόχρονη σάρκα, τα έσερναν στη φωτιά, τα λιανίζανε και χόρταιναν την πείνα τους. Το καταλάβαμε, γιατί ανήκαμε κι εμείς σ' εκείνους τους ΠΑΡΟΝΤΕΣ, ανθρώπους από τη μοναδική στον κόσμο ισχυρή φυλή των Ζεκ (κρατουμένων), που θα μπορούσαν να φάνε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΣ έναν τρίτωνα. Η περιοχή του ποταμού Κολύμα ήταν το μεγαλύτερο και το πιο φημισμένο νησί, ο πόλος της απανθρωπιάς αυτής της καταπληκτικής χώρας ΓΚΟΥΛΑΓΚ 1, που η γεωγραφία την έχει κομματιάσει σε αρχιπέλαγος, αλλά η ψυχολογία την αλυσόδεσε σε ήπειρο μιας χώρας σχεδόν αθέατης, σχεδόν ανεπαίσθητης, όπου και κατοικούσε ο λαός των Ζεκ. Αυτό το Αρχιπέλαγος ήταν διασπαρμένο μέσα σε μιαν άλλη χώρα, τη χώρα που το περιέκλεινε, χωνόταν στις πολιτείες της, υψωνόταν απειλητικά πάνω από τους δρόμους της κι όμως μερικοί ούτε μάντευαν καν την ύπαρξή του, πάρα πολλοί το είχαν πολύ αόριστα ακουστά και μόνο εκείνοι που είχαν ζήσει εκεί ήξεραν τα πάντα γι' αυτό. Μα αυτοί έμεναν σιωπηλοί, σαν να είχαν χάσει τη μιλιά τους στα νησιά του Αρχιπελάγους. Σε μιαν ανέλπιστη καμπή της ιστορίας μας βγήκε στο φως κάτι, κάτι ασήμαντα ελάχιστο, γι' αυτό το Αρχιπέλαγος. Μα τα ίδια εκείνα χέρια, που φόρεσαν τις χειροπέδες στα δικά μας, απλώνουν τώρα τις παλάμες τους συμφιλιωτικά: "Δεν πρέπει!.. Δεν πρέπει να σκαλίζουμε το παρελθόν!... Όποιος θυμάται τα παλιά, να του βγει το μάτι!" Η παλιά παροιμία όμως καταλήγει: Αλλά όποιος ξεχνάει, να του βγουν και τα δύο!" Οι δεκαετίες περνούν, και σκεπάζουν ανεπανόρθωτα τις ουλές και τις πληγές του παρελθόντος. Σ' αυτό το διάστημα μερικά νησιά διαλύθηκαν, λειώσανε, και η πολική θάλασσα της λήθης περνάει τα κύματά της από πάνω τους. Και κάποτε, στον αιώνα που μας έρχεται, αυτό το Αρχιπέλαγος, ο αέρας του και τα κόκαλα των κατοίκων του, παγωμένα μέσα σ' ένα στρώμα πάγου, θα φαίνονται σαν απίθανοι τρίτωνες.

5 Δεν θα αποτολμήσω να γράψω την ιστορία του Αρχιπελάγους: δεν μπόρεσα να διαβάσω τα αρχεία του. Θα καταφέρει άραγε κανείς, κάποτε, να τη γράψει;.. Εκείνοι που δεν θέλουν να ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ είχαν (και θα έχουν ακόμα) αρκετό καιρό στη διάθεσή τους για να καταστρέψουν εντελώς όλα τα στοιχεία. Τα ένδεκα χρόνια που πέρασα εκεί, δεν τα ένιωσα ούτε σαν ντροπή, ούτε σαν εφιαλτικό όνειρο, αλλά τον αγάπησα σχεδόν αυτό τον τερατώδη κόσμο, και τώρα ακόμα, ευτυχώς, λαβαίνω εμπιστευτικά πολλές καθυστερημένες αφηγήσεις και επιστολές. Θα μπορέσω άραγε να μεταφέρω εδώ τίποτε από τα κοκαλάκια και το κρέας, το ζωντανό άλλωστε ακόμα κρέας τον ζωντανό ακόμα και σήμερα τρίτωνα;

6 ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ σε όσους δεν έφτασε η ζωή για να τα διηγηθούν αυτά. Κι ας με συγχωρέσουν, που δεν τα είδα όλα, δεν τα θυμήθηκα όλα, δεν τα μάντεψα όλα.

7 Ήταν πάνω από τις δυνάμεις ενός ανθρώπου να γράψει μόνος του αυτό το βιβλίο. Εκτός από όσα απεκόμισα από το Αρχιπέλαγος πάνω στο τομάρι μου, με τη θύμηση, με το αυτί και το μάτι μου υλικό γι' αυτό το βιβλίο μου έδωσαν με τις αφηγήσεις, τις αναμνήσεις και τα γράμματά τους: //κατάλογος 227 ονομάτων// Δεν εκφράζω εδώ την προσωπική μου ευγνωμοσύνη σ' αυτούς: τούτο το βιβλίο είναι το κοινό μας ομόψυχο μνημείο για όσους βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν. Από αυτό τον κατάλογο θα ήθελα να ξεχωρίσω εκείνους που κοπίασαν πολύ για να με βοηθήσουν, ώστε να εφοδιαστεί αυτό το έργο με πολλά βιβλιογραφικά στοιχεία από βιβλία σημερινών βιβλιοθηκών ή από βιβλία που έχουν κατασχεθεί και καταστραφεί προ πολλού, και γι' αυτό χρειάστηκε μεγάλη επιμονή για να βρεθεί ένα αντίτυπό τους. Και ακόμα περισσότερο θα ήθελα να ξεχωρίσω εκείνους που βοήθησαν να κρυφτή αυτό το χειρόγραφο σε ώρες επικίνδυνες, και ύστερα να γίνουν πολλά αντίγραφά του. Δεν έφτασε όμως ακόμα η ώρα που θα μπορώ να τους αναφέρω όλους αυτούς με τα ονόματά τους. Ο παλιός κρατούμενος στα Σολοφκύ Ντμίτρι Πετρόβιτς Βιτκόφσκι θα έπρεπε να ήταν ο συντάκτης αυτού του βιβλίου. Αλλά η μισή ζωή του, που την πέρασε ΕΚΕΙ (τα απομνημονεύματά του για τα στρατόπεδα έτσι ακριβώς ονομάζονται "Η Μισή Ζωή"), του προκάλεσε πρόωρη παράλυση. Με χαμένη κιόλας τη φωνή του, μπόρεσε να διαβάσει μόνο μερικά τελειωμένα κεφάλαια κι έτσι βεβαιώθηκε πως για όλα ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΛΟΓΟΣ. Και επειδή η ελευθερία θα χρειαστεί πολύ καιρό ακόμα για να λάμψη στη χώρα μας και το πέρασμα αυτού του βιβλίου από χέρι σε χέρι θα είναι πολύ επικίνδυνο, πρέπει να ευχαριστήσω θερμά και τους μελλοντικούς μου αναγνώστες εκ μέρους εκείνων, εκ μέρους των χαμένων. Όταν άρχισα αυτό το βιβλίο, το 1958, δεν μου ήταν γνωστά τα απομνημονεύματα κανενός, ούτε και κανένα λογοτεχνικό έργο για τα στρατόπεδα. Στα χρόνια που το δούλευα, ως το 1967, γνώρισα σιγά σιγά τα "Αφηγήματα του Κολύμα" του Βαρλάμ Σαλάμωφ και τις αναμνήσεις των Ντ. Βιτκόφσκι, Ε. Γκίνζμπουργκ και Ο. Αντάμοβα Σλίοζμπεργκ, έργα στα οποία αναφέρομαι κατά την αφήγησή μου σαν σε λογοτεχνικά στοιχεία γνωστά σε όλους (όπως και θα γίνουν τελικά!). Παρά τις επιδιώξεις τους, αντίθετα στη θέλησή τους, γι' αυτό το βιβλίο μου έδωσαν ανυπολόγιστης αξίας υλικό, διατήρησαν πολλά σημαντικά στοιχεία, ακόμα και αριθμούς, και τον ίδιο τον αέρα που ανέπνεαν, ο Μ. Γ. Σουντράμπ Λάτσις, ο Ν. Β. Κρυλένκο ο βασικός δημόσιος κατήγορος για πολλά χρόνια καθώς και ο διάδοχός του Α. Γ. Βισίνσκυ με όλους τους δικηγόρους βοηθούς του, από τους οποίους δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω τον Ι. Λ. Αβερμπάχ. Υλικό γι' αυτό το βιβλίο μου έδωσαν επίσης ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΞΗ σοβιετικοί συγγραφείς με επικεφαλής τον ΜΑΞΙΜ ΓΚΟΡΚΥ συγγραφείς του επαίσχυντου βιβλίου για τη διώρυγα Μπιελομόρσκ (Λευκής Θάλασσας), που για πρώτη φορά στη ρωσική λογοτεχνία εξύμνησε

8 την εργασία των σκλάβων.

9 ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ «Σ' αυτή την εποχή της δικτατορίας και περιστοιχισμένοι από εχθρούς από όλες τις πλευρές, δείχνουμε πότε πότε περιττή ευσπλαχνία, περιττή καλοψυχία». Κρυλένκο, αγόρευση στη δίκη του Βιομηχανικού Κόμματος

10 1 Η ΣΥΛΛΗΨΗ Πως πηγαίνει κανείς σ' αυτό το μυστηριώδες Αρχιπέλαγος; Κάθε ώρα πετούν για εκεί αεροπλάνα, φεύγουν πλοία, τραίνα ξεκινούνε ξεφυσώντας, αλλά δεν υπάρχει επάνω τους ούτε μια επιγραφή που να δείχνει τον προορισμό τους. Οι υπάλληλοι στις θυρίδες των εισιτηρίων και οι πράκτορες της Σοβτουρίστ (τουρισμός εσωτερικού) και της Ιντουρίστ (τουρισμός εξωτερικού) θα απορήσουν αν ζητήσετε κανένα εισιτήριο για εκεί. Δεν ξέρουν, δεν έχουν ακούσει τίποτα ούτε για το Αρχιπέλαγος γενικά, ούτε για κανένα από τα αμέτρητα νησάκια του. Αυτοί που πηγαίνουν να διοικήσουν το Αρχιπέλαγος, βγαίνουν από τις σχολές του Υπουργείου Εσωτερικών. Αυτοί που πηγαίνουν να φρουρήσουν το Αρχιπέλαγος, επιλέγονται μεταξύ των στρατιωτικών επιτρόπων. Και αυτοί που πηγαίνουν εκεί για να πεθάνουν, όπως εσείς κι εγώ, αναγνώστες μου, πρέπει να περάσουν οπωσδήποτε και αποκλειστικά από τη σύλληψη. Η σύλληψη!! Χρειάζεται να πούμε πως είναι ανατροπή ολόκληρης της ζωής σας; Πως είναι αστροπελέκι που σας χτυπάει κατακέφαλα; Πως είναι μια αδιανόητη ψυχική αναστάτωση, που δεν μπορεί ο καθένας να τη συνηθίσει και γλιστράει συχνά στην παραφροσύνη; Ο κόσμος έχει τόσα κέντρα όσα και ζωντανά πλάσματα. Ο καθένας μας είναι κέντρο του κόσμου και ο κόσμος θρυμματίζεται, όταν κάποιος σας σφυρίξει: «Συλλαμβάνεστε!». Αφού συλλαμβάνεστε εσείς, τι άλλο μπορεί ν' αντέξει σ' αυτό τον σεισμό; Μη μπορώντας όμως με το θολωμένο μυαλό μας να συλλάβουμε αυτή την ανατροπή του κόσμου, τόσο οι πιο ικανοί όσο και οι πιο απλοϊκοί από μας δεν βρίσκουμε, αυτή τη στιγμή, να αντλήσουμε από όλη την εμπειρία της ζωής μας παρά μόνο την κραυγή: Εγώ; Γιατί; Είναι μια ερώτηση που ειπώθηκε εκατομμύρια και εκατομμύρια φορές πριν από μας και δεν πήρε ποτέ καμιά απάντηση. Η σύλληψη είναι μια αστραπιαία ριζική μεταβολή, μια μεταφορά, μια μετάσταση από μια κατάσταση σε άλλη. Καθώς ακολουθούσαμε τον μακρύ, λοξό δρόμο της ζωής μας, τρέχαμε ευτυχισμένοι ή σερνόμαστε δυστυχισμένοι μπροστά από φράχτες, φράχτες, φράχτες σάπιους σανιδένιους φράχτες, χωμάτινες, από τούβλα ή από τσιμέντο μάντρες, κιγκλιδώματα από χυτοσίδηρο. Και δεν κάναμε ποτέ τη σκέψη: τι να βρίσκεται από πίσω τους; Δεν επιχειρήσαμε ούτε με τα μάτια, ούτε με τη σκέψη να κοιτάξουμε πίσω από αυτούς τους φράχτες και όμως εκεί ακριβώς αρχίζει η χώρα ΓΚΟΥΛΑΓΚ, δίπλα μας, εντελώς δίπλα μας,

11 δυο μέτρα από μας. Ούτε προσέξαμε ποτέ, σ' αυτούς τους φράχτες, τον αμέτρητο αριθμό από τις κλειδαμπαρωμένες, καλά καμουφλαρισμένες πορτούλες και αυλόπορτες. Όλες, όλες αυτές οι αυλόπορτες ήταν ετοιμασμένες για μας! Και ξαφνικά ανοίγει διάπλατα, γρήγορα, κάποια μοιραία πόρτα και τέσσερα λευκά αντρικά χέρια, ασυνήθιστα στη δουλειά μα αρπακτικά, μας γραπώνουν από τα πόδια, από τα χέρια, από τον γιακά, από τον σκούφο, από το αυτί μας τραβολογάνε μέσα σαν σακιά, και την αυλόπορτα πίσω μας, την αυλόπορτα που βγάζει στην προηγούμενη ζωή μας, την κλείνουν μια για πάντα, χτυπώντας τη δυνατά. Αυτό είναι όλο. Συλλαμβάνεστε! Και δεν βρίσκετε άλλη απάντηση παρά ένα αρνίσιο βέλασμα: Εγώ; Γιατί; Αυτή είναι η σύλληψη: μια λάμψη εκτυφλωτική κι ένα αστροπελέκι, που σπρώχνει με μιας το παρόν στο παρελθόν και κάνει το αδύνατο ένα παρόν με πλήρη δικαιώματα. Κι αυτό είναι όλο. Και δεν είστε σε θέση ν' αφομοιώσετε τίποτε άλλο ούτε την πρώτη ώρα, ούτε το πρώτο μερόνυχτο. Μέσα στην απόγνωσή σας, θα σας γνέφει ακόμα το απατηλό φεγγάρι του τσίρκου "Είναι λάθος! Θα βρεθεί άκρη!" Όσο για όλα τα άλλα, που σήμερα έχουν πάρει τη μορφή της παραδοσιακής, ακόμα και της λογοτεχνικής αντίληψης για τη σύλληψη, θα συγκεντρωθούν και θα μορφοποιηθούν όχι πια στη δική σας αναστατωμένη μνήμη, αλλά στη μνήμη της οικογένειάς σας και των γειτόνων σας. Είναι ένα διαπεραστικό νυχτερινό κουδούνισμα ή ένα βάρβαρο χτύπημα στην πόρτα. Είναι η νταηλίδικη εισβολή από βρώμικες μπότες άγρυπνων αστυνομικών. Είναι ο τρομοκρατημένος μάρτυρας, που κρύβεται πίσω από τις πλάτες τους σαν δαρμένο σκυλί. (Και τι τον θέλουν αυτόν τον μάρτυρα; Τα θύματα δεν τολμούν να το σκεφτούν, οι πράκτορες δεν το θυμούνται, αλλά έτσι ορίζουν οι διαταγές, και θα αναγκαστεί να μείνει εδώ όλη τη νύχτα και να υπογράψει το πρωί. Και για τον σηκωμένο με το ζόρι από το κρεβάτι του μάρτυρα, αυτό είναι επίσης μαρτύριο: να περιφέρεται τη μια νύχτα μετά την άλλη και να παραβρίσκεται στη σύλληψη των γειτόνων και των γνωστών του). Η παραδοσιακή σύλληψη είναι ακόμα χέρια τρεμάμενα που ετοιμάζουν τα πράγματα για εκείνον που φεύγει: αλλαξιές εσώρουχα, κομμάτια σαπούνι, λίγα τρόφιμα, και κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς χρειάζεται, τι μπορεί και τι είναι καλύτερα να φορέσει. Οι αστυνομικοί όμως βιάζονται και διακόπτουν τις ετοιμασίες: «Δεν έχει ανάγκη από τίποτα. Θα του δώσουν εκεί να φάει. Εκεί κάνει ζέστη». (Όλα ψέματα! Και τους βιάζουν μόνο και μόνο για να τους τρομοκρατήσουν). Η παραδοσιακή σύλληψη είναι ακόμα, ύστερα, αφού πάρουν τον δύστυχο τον κρατούμενο, η πολύωρη έρευνα του διαμερίσματος από μια σκληρή, ξένη, καταθλιπτική δύναμη. Είναι η διάρρηξη και το άνοιγμα, το ρίξιμο καταγής και το ξερίζωμα από τους τοίχους, το πέταγμα

12 των πραγμάτων που βρίσκονται στις ντουλάπες και στα τραπέζια, το τίναγμα, το σκόρπισμα, το σχίσιμο και το σώριασμα βουνών από σκουπίδια στο πάτωμα, και το τρίξιμο κάτω από τις μπότες. Και δεν υπάρχει τίποτα ιερό όσο διαρκεί η έρευνα! Όταν έπιασαν τον μηχανοδηγό των τραίνων Ινόσιν, στο δωμάτιο βρισκόταν το φέρετρο με το παιδί του, που μόλις είχε πεθάνει. Οι εκπρόσωποι του νόμου πέταξαν το παιδί από το φέρετρο, και έψαξαν και εκεί! Σηκώνουν ακόμα και τους αρρώστους από τα κρεβάτια τους και λύνουν τους επιδέσμους 2.Τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί παράλογο στη διάρκεια της έρευνας! Από τον Τσετβερούχιν, συλλέκτη παλαιών εγγράφων, "άρπαξαν αρκετά φύλλα τσαρικών διαταγμάτων (ουκάζια)", και συγκεκριμένα τα ουκάζια για τον τερματισμό του πολέμου με τον Ναπολέοντα, για τη σύναψη της Ιεράς Συμμαχίας και για τη Δέηση που έγινε εναντίον της χολέρας το Από τον καλύτερο γνώστη μας του Θιβέτ Βοστρικώφ κατασχέσανε αρχαία πολύτιμα θιβετιανά χειρόγραφα (και οι μαθητές του μακαρίτη κατάφεραν να τα γλιτώσουν από τα χέρια της Κα Κε Μπε 3 μόνο ύστερα από 30 χρόνια!) Όταν έπιασαν τον ειδικό των ανατολικών μελετών Νέφσκυ, του πήραν τα χειρόγραφα των Ταγκούτ (και ύστερα από 25 χρόνια στον μακαρίτη απονεμήθηκε μεταθανάτια το βραβείο Λένιν, γιατί κατάφερε πρώτος να τα διάβαση). Από τον Κάργκερ πήραν το αρχείο των Οστιάκ του ποταμού Γιενισέι και απαγόρευσαν το σύστημα γραφής και το αλφάβητο που είχε εφεύρει αυτός έτσι ένας ολόκληρος λαός έμεινε χωρίς γραφή. Θα χρειαζόταν πολύς καιρός για να τα περιγράψει κανείς όλα αυτά λογοτεχνικά, να πώς χαρακτηρίζει όμως ο λαός τις έρευνες της αστυνομίας: Ψάχνουν να βρουν ό,τι δεν υπάρχει. Όσα κατασχεθούν, τα παίρνουν μαζί τους, καμιά φορά μάλιστα αναγκάζουν και τον ίδιο τον κρατούμενο να τα μεταφέρει. Έτσι η Νίνα Αλεξάντροβνα Παλτσίνσκαγια κουβάλησε στην πλάτη της το σακί με τα χαρτιά και τα γράμματα του μακαρίτη του άντρα της, του ακαταπόνητου μεγάλου Ρώσου μηχανικού, και τα πήγε η ίδια στο στόμα ΤΟΥΣ, για πάντα, χωρίς γυρισμό. Για εκείνους που μένουν μετά τη σύλληψη, αρχίζει μια μακρόσυρτη, ρημαγμένη, άδεια ζωή. Δοκιμάζουν να στείλουν δέματα. Μα από όλες τις θυρίδες ακούγονται γαυγίσματα: «Τέτοιο όνομα δεν υπάρχει στον κατάλογο», «δεν έχουμε κανένα τέτοιον!» Στις χειρότερες μέρες του Λένινγκραντ, για να φτάσεις σ' αυτή τη θυρίδα, χρειαζόταν να σταθείς στην ουρά πέντε μερόνυχτα. Και μόνο έπειτα από κανένα εξάμηνο, ή και χρόνο ακόμα, ο ίδιος ο κρατούμενος ίσως να δώσει κανένα σημείο ζωής ή ίσως να σας πληροφορήσουν απότομα: «Δεν έχει δικαίωμα αλληλογραφίας». Κι αυτό σημαίνει για πάντα. «Δεν έχει δικαίωμα αλληλογραφίας» σημαίνει σχεδόν σίγουρα: τουφεκίστηκε 4. Έτσι φανταζόμαστε τη σύλληψη. Και τη φανταζόμαστε σωστά, γιατί η νυχτερινή σύλληψη του τύπου που περιγράψαμε είναι αυτή που προτιμούν στη χώρα μας, επειδή παρουσιάζει σημαντικά πλεονεκτήματα. Όλοι οι ένοικοι του σπιτιού πεθαίνουν από τον φόβο τους, μόλις ακούγεται το πρώτο χτύπημα στην πόρτα. Εκείνος που συλλαμβάνεται σέρνεται έξω από το ζεστό του κρεβάτι, είναι ανήμπορος και αγουροξυπνημένος, με θολό μυαλό. Στη νυχτερινή σύλληψη οι αστυνομικοί έχουν την υπεροχή: είναι κάμποσοι και οπλισμένοι εναντίον ενός, που δεν πρόλαβε να κουμπώσει καν το παντελόνι του. Στη διάρκεια της σύλληψης και της έρευνας σίγουρα δεν θα συγκεντρωθεί μπροστά στην πόρτα πλήθος από πιθανούς φίλους του θύματος. Επίσης, πηγαίνοντας αργά και με τη σειρά σ' ένα σπίτι, έπειτα σ' ένα άλλο, την άλλη μέρα σε τρίτο

13 κι έπειτα σε τέταρτο, τα αρμόδια αποσπάσματα έχουν τη δυνατότητα να ρίχνουν στις φυλακές πολύ περισσότερους κατοίκους της πόλης από τους αστυνομικούς που τα αποτελούν. Η νυχτερινή σύλληψη έχει ακόμα κι ένα άλλο πλεονέκτημα: ούτε οι ένοικοι των γειτονικών σπιτιών, ούτε οι διαβάτες στους δρόμους βλέπουν πόσους έπιασαν τη νύχτα. Οι συλλήψεις τρομοκρατούν μόνο τους πιο κοντινούς γείτονες, ενώ για τους πιο μακρινούς το γεγονός δεν έχει μεγάλη σημασία. Είναι σαν να μην έγινε τίποτα. Στην ίδια κορδέλα της ασφάλτου, όπου τη νύχτα πηγαινοέρχονται οι κλούβες, περνούν τη μέρα παρελάσεις της νεολαίας με σημαίες, λουλούδια και χαρούμενα τραγούδια. Εκείνοι όμως που κάνουν τις συλλήψεις, που η υπηρεσία τους συνίσταται αποκλειστικά σ' αυτή τη δουλειά και βλέπουν τη φρίκη των συλληφθέντων σαν κάτι ενοχλητικό και συνηθισμένο, έχουν πολύ πιο πλατιά αντίληψη για το έργο τους. Διαθέτουν και ολόκληρη σχετική θεωρία, μην έχετε την αφέλεια να νομίζετε πως δεν έχουν. Η συλληψηολογία αποτελεί σημαντικό τμήμα της γενικής σωφρονιστικής και θεμελιώνεται σε βασική κοινωνική θεωρία. Οι συλλήψεις χωρίζονται σε κατηγορίες σύμφωνα με διάφορα κριτήρια: νυχτερινές και ημερήσιες, κατ' οίκον, στον τόπο εργασίας και στο ταξίδι, για πρώτη ή για δεύτερη φορά, ατομικές ή ομαδικές. Χωρίζονται επίσης ανάλογα με τον βαθμό του απαιτουμένου αιφνιδιασμού και της προβλεπομένης αντίστασης (μα σε δεκάδες εκατομμύρια περιπτώσεις, δεν προβλεπόταν καμιά αντίσταση, όπως και δεν έγινε). Οι συλλήψεις χωρίζονται και από τη σημαντικότητα της έρευνας που δόθηκε εντολή να γίνει 5, από το αν είναι ή δεν είναι απαραίτητο να γίνει καταγραφή για την κατάσχεση, αν πρέπει να σφραγιστούν δωμάτια ή ολόκληρο το σπίτι. Χωρίζονται ακόμα από το αν πρέπει να συλληφθεί και η σύζυγος ύστερα από τον σύζυγο και να σταλούν τα παιδιά σε ορφανοτροφείο, ή αν πρέπει να σταλεί όλη η υπόλοιπη οικογένεια στην εξορία, ή ακόμα και οι γέροι στο στρατόπεδο. Λοιπόν οι συλλήψεις είναι πολύ ποικιλόμορφες; Η Ουγγαρέζα Ίρμα Μέντελ εξασφάλισε κάποτε (το 1926) από την Κομιντέρν (Κομμουνιστική Διεθνή) δυο εισιτήρια σε μιαν από τις πρώτες σειρές του θεάτρου Μπολσόι. Ο ανακριτής Κλέγκελ τη φλερτάριζε και εκείνη τον κάλεσε να πάνε μαζί. Πέρασαν πολύ τρυφερά στην παράσταση, και ύστερα εκείνος την πήγε... κατευθείαν στη Λουμπιάνκα (μεγάλη φυλακή στη Μόσχα). Κάποια ηλιόλουστη μέρα του Ιουλίου του 1927, αν είδατε στη γέφυρα Κουζνέτσκι ένα νεαρό λιμοκοντόρο να βοηθάει την όμορφη Άννα Σκίρπνικοβα, με το στρογγυλό προσωπάκι και τις κοκκινόξανθες κοτσίδες της, που μόλις είχε αγοράσει ένα μπλε ύφασμα για να φτιάξη φουστάνι, ν' ανεβαίνει σ' ένα μόνιππο (ο αμαξάς κατάλαβε αμέσως και κατσούφιασε: τα όργανα δεν θα του πλήρωναν την κούρσα), να ξέρετε πως δεν επρόκειτο για ερωτικό ραντεβού αλλά πάλι για σύλληψη. Σε λίγο έστριψαν προς τη Λουμπιάνκα και μπήκαν στο ολόμαυρο ρύγχος της πύλης. Και όταν (ύστερα από άλλες είκοσι δυο ανοίξεις) ο πλοίαρχος Μπορίς Μπουρκόφσκι, με την άσπρη του στολή και παρφουμαρισμένος με ακριβή κολόνια, αγοράζει μια τούρτα για κάποια κοπέλα, μην παίρνετε όρκο ότι η τούρτα αυτή θα φτάσει στα χέρια της κοπέλας και δεν θα κομματιαστή από τα μαχαίρια αυτών που θα τον ψάξουν και δεν θα την κουβαλήσει ο πλοίαρχος στο πρώτο κελί, που θα γνωρίσει στη ζωή του. Όχι, ποτέ δεν παραμελήθηκε στη χώρα μας ούτε η σύλληψη μέρα μεσημέρι, ούτε η σύλληψη στον δρόμο, ούτε η σύλληψη μέσα στην πολυκοσμία. Γίνεται όμως πάντα πολύ ωραία και πράγμα καταπληκτικό! τα ίδια τα θύματα σαν να συνεργάζονται με τους αστυνομικούς και

14 φέρνονται όσο γίνεται πιο ευγενικά, ώστε να μην αντιληφθούν οι ζωντανοί τον χαμό του καταδικασμένου. Δεν γίνεται να συλλάβουν τον καθένα στο σπίτι του, χτυπώντας πρώτα την πόρτα (κι αν πρέπει να χτυπήσουν την πόρτα, αυτό το κάνει ο θυρωρός ή ο ταχυδρόμος), ούτε είναι δυνατό να πιάσουν τον καθένα στη δουλειά του. Αν ο συλλαμβανόμενος είναι ζόρικος, είναι πιο εύκολο να τον πιάσουν έξω από το συνηθισμένο του περιβάλλον μακριά από τους συγγενείς του, τους συναδέλφους του, τους ομοϊδεάτες του, από κάθε μέρος κατάλληλο για κρυψώνα. Δεν πρέπει να προλάβει ούτε να καταστρέψει, ούτε να κρύψει τίποτα, ούτε να ειδοποίηση κανέναν. Τους ανώτερους λειτουργούς, στρατιωτικούς ή στελέχη του κόμματος, τους τοποθετούσαν καμιά φορά σε νέες θέσεις, έθεταν στη διάθεσή τους ειδικό βαγόνι σαλόνι και τους έπιαναν κατά το ταξίδι. Κάποιος αφανής θνητός, που έχει τρομοκρατηθεί από το κύμα των συλλήψεων και τον βασανίζουν μια βδομάδα κιόλας οι λοξές ματιές των προϊσταμένων του, καλείται ξαφνικά στα τοπικά γραφεία του συνδικάτου, όπου του προσφέρουν όλο χαρά ένα εισιτήριο για τα αναπαυτήρια του Σότσι. Το κουνέλι συγκινείται άδικα λοιπόν τρομοκρατήθηκε τόσο πολύ. Τους ευχαριστεί ενθουσιασμένος και τρέχει στο σπίτι του για να ετοιμάσει τη βαλίτσα του. Του μένουν μόλις δυο ώρες, ώσπου να φύγει το τραίνο, και βρίζει την αργοκίνητη γυναίκα του. Να κι ο σταθμός! Έχει ακόμα αρκετή ώρα στη διάθεσή του. Στην αίθουσα αναμονής ή στο μπαρ τον φωνάζει ένας συμπαθητικός νεαρός: «Δεν με γνωρίζετε, Πιότρ Ιβάνιτς;» Ο Πιότρ Ιβάνιτς βρίσκεται σε δύσκολη θέση: «Δεν σας θυμάμαι, αν και...» Ο νεαρός είναι γεμάτος διαχύσεις: «Μα πώς, μα πώς, ελάτε να σας θυμίσω...» και, χαιρετώντας ευγενικά τη σύζυγο του Πιότρ Ιβάνιτς, της λεει: «Με συγχωρείτε, θα σας πάρω τον άντρα σας για μια στιγμούλα...» Η σύζυγος δίνει την άδεια, ο άγνωστος πιάνει με οικειότητα τον Πιότρ Ιβάνιτς από το χέρι και τον παίρνει για δέκα χρόνια, ή για πάντα! Ο κόσμος στον σταθμό πηγαινοέρχεται ολόγυρα και δεν αντιλαμβάνεται τίποτα... Μην ξεχνάτε πως σε κάθε σταθμό υπάρχει τμήμα της Γκεπεού και μερικά κελιά. Η φορτικότητα αυτών των δήθεν γνωστών είναι τόσο έντονη, ώστε όποιος δεν έχει συνηθίσει στους λυκίσιους τρόπους των στρατοπέδων, δύσκολα μπορεί να τους ξεφορτωθεί. Και μη νομίζετε πως επειδή είστε, λόγου χάρη, ο Αλ ερ Ντ., υπάλληλος της Αμερικανικής πρεσβείας, δεν μπορούν να σας συλλάβουν μέρα μεσημέρι στην οδό Γκόρκυ, δίπλα στο κεντρικό τηλεγραφείο. Ο άγνωστος φίλος σας χιμάει επάνω σας μέσα στο πυκνό πλήθος με ανοιχτές τις αρπακτικές αγκάλες του: «Σάσα!» φωνάζει με όλη του τη δύναμη, χωρίς να κρύβεται, καθόλου. «Παλιόφιλε! Χρόνια και ζαμάνια έχουμε να ιδωθούμε!... Έλα, πάμε στην άκρη, να μην ενοχλούμε τον κόσμο». Και εκεί, στην άκρη, δίπλα στο πεζοδρόμιο, μόλις έχει σταματήσει ένα αυτοκίνητο "Πομπιέντα" (Σε μερικές μέρες το πρακτορείο ΤΑΣ θα δηλώσει οργισμένα σε όλες τις εφημερίδες πως οι αρμόδιοι κύκλοι δεν γνωρίζουν τίποτα για την εξαφάνιση του Αλ ερ Ντ.) Χρειάζεται σοφία γι' αυτό; Οι λεβέντες μας έκαναν παρόμοιες συλλήψεις και στις Βρυξέλλες (έτσι έπιασαν τον Ζόρα Μπλεντνώφ). Τι κουβέντα λοιπόν μπορεί να γίνεται για τη Μόσχα; Πρέπει ν' αναγνωρίσουμε την αξία των Πρακτόρων. Σ' έναν αιώνα που οι λόγοι των ρητόρων, τα θεατρικά έργα και τα σχέδια των γυναικείων φορεμάτων φαίνονται σαν να βγήκαν από το ίδιο καλούπι, οι συλλήψεις παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία. Σας παίρνουν ιδιαιτέρως στην πύλη του εργοστασίου, αφού βεβαιώνονται για την ταυτότητά σας, όταν

15 δείχνετε την άδεια εισόδου, και σας συλλαμβάνουν. Σας βουτάνε από το στρατιωτικό νοσοκομείο με 39 πυρετό (περίπτωση Χανς Μπερνστάιν) και ο γιατρός δεν φέρνει καμιά αντίρρηση (ας τολμήσει, αν του βαστάει!). Σας αρπάζουν πάνω από το χειρουργικό τραπέζι την ώρα που σας εγχειρίζουν για έλκος (περίπτωση N.M. Βορομπιώφ, εκπαιδευτικού επιθεωρητή το 1936) και μισοπεθαμένο, μέσα στα αίματα, σας χώνουν σε ένα κελί (όπως θυμάται ο Καρπούνιτς). Εσείς (η Νάντια Λεβίτσκαγια) καταφέρνετε να πάρετε άδεια για να δείτε την καταδικασμένη μητέρα σας, και η συνάντησή σας αποδείχνεται πως είναι αντιπαράσταση και σύλληψη! Στο κατάστημα "Γκαστρονόμ" σας καλούν στο τμήμα παραγγελιών και σας πιάνουν εκεί. Σας συλλαμβάνει ο ζητιάνος που φιλοξενήσατε τη νύχτα στο σπίτι σας από ευσπλαχνία. Σας συλλαμβάνει ο υπάλληλος που ήρθε να μετρήσει την κατανάλωση ρεύματος. Σας συλλαμβάνει ο ποδηλάτης που έπεσε πάνω σας στον δρόμο. Σας συλλαμβάνουν ο ελεγκτής του τραίνου, ο σοφέρ του ταξί, ο υπάλληλος του ταμιευτηρίου ή ο διευθυντής του κινηματογράφου. Όλοι τους μπορούν να σας συλλάβουν και πολύ αργά πια βλέπετε την αστυνομική τους ταυτότητα, που την έχουν κρυμμένη βαθιά στην τσέπη. Οι συλλήψεις μοιάζουν καμιά φορά με παιχνίδι, μόνο που αφιερώνεται σ' αυτές περίσσια εφευρετικότητα, παραπανίσια ενέργεια, ενώ το θύμα έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται ν' αντισταθεί. Μήπως μ' αυτό τον τρόπο οι πράκτορες θέλουν να δικαιολογήσουν τον μισθό τους και τον μεγάλο τους αριθμό; Γιατί, όπως φαίνεται, θα ήταν αρκετό να στείλουν απλώς ειδοποιητήρια στα σημαδεμένα κουνέλια και αυτά θα παρουσιάζονταν πρόθυμα στην ορισμένη ώρα, με ακρίβεια δευτερολέπτου, με το μπογαλάκι τους στο χέρι, μπροστά στη μαύρη σιδερένια εξώπορτα της Υπηρεσίας Ασφαλείας, για να καταλάβουν ένα κομμάτι του πατώματος στο προορισμένο γι' αυτούς κελί. (Μήπως έτσι δεν συλλαμβάνουν τους κολχόζνικους; Αυτό δα έλειπε, να πάνε να τους βρουν νυχτιάτικα στην καλύβα τους, περνώντας τους άθλιους δρόμους. Τους καλούν απλούστατα στο αγροτικό Σοβιέτ, και εκεί τους πιάνουν. Τους απλούς εργάτες τους καλούν στα γραφεία του εργοστασίου). Φυσικά, κάθε μηχανή έχει ορισμένα όρια αποδόσεως, που δεν μπορεί να τα ξεπεράσει. Στα , χρόνια εντατικής και αδιάκοπης δουλειάς, όταν τα στρατιωτικά τραίνα έφταναν από την Ευρώπη το ένα μετά το άλλο και έπρεπε να απορροφηθούν όσοι έρχονταν και να σταλούν στο ΓΚΟΥΛΑΓΚ, τότε κανείς δεν χρησιμοποιούσε πια αυτό το περιττό παιχνίδι, η ίδια η θεωρία ξεθώριασε αρκετά, έχασε τα τελετουργικά της φτερά και οι συλλήψεις δεκάδων χιλιάδων ατόμων κατάντησαν ένα βαρετό προσκλητήριο: οι πράκτορες στέκονταν με τους καταλόγους στο χέρι, καλούσαν ανθρώπους από το ένα τραίνο, τους φόρτωναν σ' ένα άλλο, κι αυτή ήταν όλη η σύλληψη. Βασικό γνώρισμα των πολιτικών συλλήψεων στο τόπο μας, για μερικές δεκαετίες, ήταν το γεγονός ότι πιάνονταν άνθρωποι εντελώς αθώοι, που γι' αυτό ακριβώς ήταν απροετοίμαστοι και για την πιο παραμικρή αντίσταση. Αυτό δημιουργούσε ένα γενικό αίσθημα υποταγής στη μοίρα και την εντύπωση (αρκετά σωστή άλλωστε με το σύστημα του εσωτερικού διαβατηρίου που εφαρμόζεται στη χώρα μας) πως είναι αδύνατο να ξεφύγεις από τη Γκεπεού ή τη Νι Κα Βε Ντε. Ακόμα και την εποχή που η επιδημία των συλλήψεων βρισκόταν στο αποκορύφωμά της, όταν οι άνθρωποι, φεύγοντας κάθε μέρα για τη δουλειά τους, αποχαιρετούσαν την οικογένειά τους, γιατί δεν ήταν σίγουροι πως θα γύριζαν το βράδυ, ακόμα και τότε δεν προσπαθούσαν ποτέ σχεδόν να το σκάσουν (και αυτοκτονούσαν μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις). Κι αυτό ακριβώς χρειαζόταν. Το ήσυχο αρνί είναι ό,τι

16 πρέπει για τον λύκο! Αυτό γινόταν ακόμα και γιατί τα θύματα δεν καταλάβαιναν τον μηχανισμό των επιδημιών των συλλήψεων. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα όργανα δεν είχαν κανένα βαθύτερο λόγο για να διαλέξουν ποιον θα έπιαναν και ποιον δεν θα ενοχλούσαν. Φτάνει να συμπλήρωναν τον καθορισμένο αριθμό. Το συμπλήρωμα του αριθμού μπορούσε να γίνεται με βάση κάποια λογική, μπορούσε όμως και να γίνεται εντελώς στην τύχη. Το 1937 παρουσιάστηκε στα γραφεία της Νι Κα Βε Ντε του Νοβοτσερκάσκ μια γυναίκα για να ρωτήσει τι να κάνη το μωρό της γειτόνισσας, που είχε μείνει νηστικό μετά τη σύλληψη της μητέρας του. «Καθίστε λιγάκι» της είπαν «θα σας πούμε». Δυο ώρες περίμενε η γυναίκα, ώσπου την πήραν από την αίθουσα αναμονής και την έβαλαν σε ένα κελί: Έπρεπε να συμπληρωθεί γρήγορα ο αριθμός, για να σταλούν οι κρατούμενοι στην πόλη, και αυτή τη βρήκαν πρόχειρη! Το αντίθετο συνέβη στον Λεττονό Αντρέι Πάβελ από την Όρσα. Η Νι Κα Βε Ντε πήγε στο σπίτι του να τον συλλάβει. Εκείνος δεν άνοιξε την πόρτα, πήδησε από το παράθυρο, πρόλαβε να το σκάση και πήγε κατευθείαν στη Σιβηρία. Λοιπόν, μ' όλο που έζησε εκεί χωρίς ν' αλλάξει το επίθετό του και ήταν ολοφάνερο από τα χαρτιά του πως ήταν από την Όρσα, δεν τον συνέλαβαν ΠΟΤΕ, ούτε τον κάλεσαν στην Αστυνομία, ούτε καν τον θεώρησαν ύποπτο. Γιατί υπάρχουν τριών ειδών διώξεις: μπορεί να διώκεται κανείς σε όλη τη χώρα, σε μια μόνο δημοκρατία ή σε μια μόνο περιοχή, και σχεδόν οι μισές διώξεις σ' εκείνες τις επιδημίες ήταν τοπικές. Ένα άτομο, που διάλεξαν να το συλλάβουν συμπτωματικά, να πούμε ύστερα από την καταγγελία ενός γείτονά του, μπορούσε ν' αντικατασταθεί πολύ εύκολα με έναν άλλο γείτονά του. Άτομα που πιάστηκαν τυχαία σ' ένα μπλόκο ή βρέθηκαν σε κάποιο διαμέρισμα, όπου είχε στηθεί ενέδρα, και είχαν το θάρρος, όπως ο Α. Πάβελ, να το σκάσουν την ίδια ώρα, πριν προλάβουν να τους ανακρίνουν, δεν ξαναπιάνονταν ποτέ, ούτε γινόταν καμιά δίωξη εναντίον τους. Εκείνοι όμως που έμεναν, περιμένοντας να τους απονεμηθεί δικαιοσύνη, καταδικάζονταν. Και όλοι σχεδόν, η συντριπτική πλειοψηφία τους, φέρνονταν με τον ίδιο τρόπο: λιπόψυχα, ανήμπορα, μοιρολατρικά. Είναι αλήθεια πως αν έλειπε ο καταζητούμενος, η Νι Κα Βε Ντε έβαζε τους συγγενείς του να υπογράψουν μια δήλωση πως δεν θα έφευγαν από την πόλη και δεν το είχε σε τίποτα να συλλάβει αυτούς που έμειναν στη θέση εκείνου που ξέφυγε. Η γενική αθωότητα γεννάει τη γενική αδράνεια. Ίσως να μη σε πιάσουν ακόμα; Ίσως να γλιτώσεις; Ο Α. Γ. Λαντιζένσκυ ήταν δάσκαλος στο απόκεντρο χωριό Κολογκρίβ. Το 1937 τον πλησίασε στην αγορά ένας μουζίκος και τον ειδοποίησε εκ μέρους κάποιου: «Φύγε γρήγορα, Αλεξάντρ Ιβάνιτς, το όνομά σου είναι στον κατάλογο!» Εκείνος όμως έμεινε, γιατί σκέφτηκε: «Όλο το σχολείο σε μένα στηρίζεται, και τα παιδιά τους είναι μαθητές μου. Πώς γίνεται να με πιάσουν λοιπόν;»... Τον έπιασαν έπειτα από μερικές μέρες. Γιατί δεν μπορεί ο καθένας να καταλαβαίνει από τα δεκατέσσερά του χρόνια, όπως ο Βάνια Λεβίτσκυ: «Κάθε τίμιος άνθρωπος καταλήγει στη φυλακή. Τώρα είναι μέσα ο μπαμπάς, και όταν μεγαλώσω, θα με βάλουν και μένα μέσα». (Ήταν είκοσι τριών χρονών, όταν τον έπιασαν). Οι περισσότεροι μένουν στενοκέφαλα προσκολλημένοι στις τρεμουλιαστές ελπίδες τους. Πως μπορούν να σε συλλάβουν, αφού είσαι αθώος; ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ! Σε τραβολογάνε κιόλας από τον γιακά, μα εσύ συνεχίζεις να επαναλαμβάνεις μέσα σου τα μαγικά λόγια: «Είναι λάθος! Θα βρουν την άκρη και θα με αφήσουν!» Τους άλλους τους πιάνουν βέβαια, είναι κι αυτό παράλογο, μα εκεί, σε κάθε περίπτωση, μένουν

17 σκοτεινά σημεία: «Μήπως είναι αυτός ακριβώς;...» Όσο για σένα! Μα εσύ είσαι εκατό τα εκατό αθώος! Βλέπεις ακόμα τους αστυνομικούς σαν όντα ανθρώπινα και λογικά: Θα βρουν την άκρη και θα με αφήσουν. Γιατί να το σκάσης λοιπόν;... Και πως μπορείς να φέρεις αντίσταση;...το μόνο που θα πετύχεις είναι να χειροτερέψεις τη θέση σου, να τους εμποδίσεις να καταλάβουν το λάθος τους. Και όχι μόνο δεν φέρνεις αντίσταση, αλλά κατεβαίνεις τη σκάλα ακροπατώντας, όπως σε διατάξανε, για να μην ακούσουν τίποτα οι γείτονες 6. Κι έπειτα, πότε ακριβώς ν' αντισταθείς; Όταν σου παίρνουν το λουρί του παντελονιού σου; Ή όταν σε προστάζουν να σταθείς σε μια γωνιά; Ή όταν σου λένε να περάσεις το κατώφλι του σπιτιού; Η σύλληψη αποτελείται από πολυάριθμες ασήμαντες λεπτομέρειες και θαρρείς πως δεν αξίζει τον κόπο να διαφωνήσεις για καμιά από αυτές ξεχωριστά (και μάλιστα τη στιγμή που όλες οι σκέψεις σου γυρίζουν γύρω από τη μεγάλη ερώτηση: "Γιατί;"), μα όλες αυτές οι μικρολεπτομέρειες μαζί αποτελούν τη σύλληψη. Πόσα συναισθήματα συσσωρεύονται στην ψυχή του ανθρώπου, που μόλις έχει πιαστεί! Αυτά και μόνο αξίζουν να γίνουν βιβλίο. Κυριευόμαστε από συναισθήματα που ούτε καν τα υποψιαζόμαστε. Όταν το 1921 έπιασαν τη δεκαεννιάχρονη Ευγενία Ντογιάριενκο και τρεις νεαροί πράκτορες της Τσε Κα σκάλιζαν το κρεβάτι της και τη σιφονιέρα με τα εσώρουχά της, εκείνη έμεινε ατάραχη: «αφού δεν υπάρχει τίποτα, δεν θα βρουν τίποτα». Αλλά ξαφνικά βρήκαν το μυστικό της ημερολόγιο, που δεν το έδειχνε ούτε στη μητέρα της. Το ότι λοιπόν αυτοί οι άγνωστοι νεαροί, που της φέρθηκαν εχθρικά, διάβασαν τα γραφόμενά της, της έκανε πολύ μεγαλύτερη εντύπωση από ολόκληρη τη Λουμπιάνκα, με τα κάγκελα και τα υπόγεια κελιά της. Γιατί σε πολλούς ο φόβος μήπως στραπατσαριστούν κατά τη σύλληψη τα ιδιαίτερά τους συναισθήματα και οι προσωπικοί δεσμοί, είναι πολύ ισχυρότερος από τον φόβο της φυλακής ή της πολιτικής καταδίκης. Εκείνος που δεν είναι προετοιμασμένος ν' αντιμετωπίσει τη βία είναι πάντα πιο αδύνατος από εκείνον που ασκεί τη βία. Λίγοι είναι εκείνοι που έχουν την εξυπνάδα και το θάρρος ν' αντιδράσουν αμέσως. Ο διευθυντής του Γεωλογικού Ινστιτούτου της Ακαδημίας Επιστημών Γκριγκόριεφ, όταν το 1948 πήγαν να τον συλλάβουν, ταμπουρώθηκε στο γραφείο του και επί δυο ώρες έκαιγε τα χαρτιά του. Καμιά φορά το κυριότερο συναίσθημα εκείνου που συλλαμβάνεται είναι η ανακούφιση, ακόμα και η... ΧΑΡΑ, μα αυτό συμβαίνει την περίοδο που φουντώνει η επιδημία των συλλήψεων: όταν γύρω σου πιάνουν ολοένα ανθρώπους σαν εσένα, εσένα όμως δεν έρχονται να σε πιάσουν, κι όλο καθυστερούν... τότε δεν αντέχεις άλλο, γιατί το μαρτύριο αυτό είναι χειρότερο από κάθε σύλληψη, κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τους λιπόψυχους. Ένας ατρόμητος κομμουνιστής, ο Βασίλι Βλάσωφ, που θα τον αναφέρουμε πιο κάτω πολλές φορές ακόμα, αρνήθηκε να δραπετεύσει, όταν του το πρότειναν οι φίλοι του που δεν ήταν μέλη του κόμματος. Δεν άντεχε άλλο, γιατί όλα τα καθοδηγητικά στελέχη της περιοχής του Καντίς είχαν συλληφθεί (αυτό έγινε το 1937), ενώ αυτόν αργούσαν να τον πιάσουν. Μπορούσε να δεχτή το χτύπημα μόνο κατά μέτωπο το δέχτηκε και ησύχασε, και ένιωθε μάλιστα περίφημα τις πρώτες μέρες μετά τη σύλληψη. Ο ιερέας πάτερ Ηράκλειος ξεκίνησε το 1934 για την Άλμα Άτα, για να επισκεφτεί τους εξόριστους που έμεναν πιστοί στη θρησκεία, και στο μεταξύ οι πράκτορες πήγαν τρεις φορές στο διαμέρισμά του, στη Μόσχα, για να τον συλλάβουν. Όταν γύρισε, ενορίτισσές του τον προϋπάντησαν στον σταθμό και

18 δεν τον άφησαν να πάει σπίτι του. Οκτώ χρόνια τον έκρυβαν από διαμέρισμα σε διαμέρισμα! Αυτή η ζωή του κυνηγημένου κούρασε τόσο πολύ τον παπά, ώστε, όταν τελικά τον συλλάβανε, το 1942, έψαλλε από τη χαρά του έναν ευχαριστήριο ύμνο στον Θεό. Σε τούτο το κεφάλαιο μιλάμε συνέχεια για τη μάζα, για τα κουνέλια, που συλλαμβάνονται χωρίς να ξέρη κανείς το γιατί. Θ' αναγκαστούμε όμως ν' αναφέρουμε σ' αυτό το βιβλίο και εκείνους που ακόμα και σήμερα διατηρούν την πολιτική τους συνείδηση. Η Βέρα Ρυμπάκοβα, φοιτήτρια και σοσιαλδημοκράτισσα, όσο ήταν ελεύθερη ονειρευόταν το απομονωτήριο του Σουζντάλ. Πίστευε πως μόνο εκεί θα μπορούσε να συναντήσει τους μεγαλύτερους συντρόφους της (γιατί κανένας τους δεν είχε απομείνει ελεύθερος) και να επεξεργασθεί την κοσμοθεωρία της. Η σοσιαλεπαναστάτρια Γιεκατιερίνα Ολίτσκαγια θεωρούσε, το 1924, τον εαυτό της ανάξιο να μπει στη φυλακή, αφού από εκεί είχαν περάσει οι καλύτεροι άνθρωποι της Ρωσίας, ενώ αυτή ήταν ακόμα πολύ νέα και δεν είχε προσφέρει τίποτα. Μα η ελευθερία την απόδιωχνε κιόλας. Έτσι και οι δυο αυτές γυναίκες πήγαν στη φυλακή με περηφάνια και χαρά. «Αντίσταση! Που τη βλέπατε εσείς την αντίσταση;» βρίζουν τώρα τα θύματα εκείνοι που γλίτωσαν. Ναι, η αντίσταση θα έπρεπε ν' αρχίσει ακριβώς από την ώρα της σύλληψης. Δεν άρχισε όμως. Και τώρα σε παίρνουν. Όταν σε συλλαμβάνουν μέρα, υπάρχει πάντα αυτή η σύντομη ανεπανάληπτη στιγμή, η στιγμή που σε περνούν είτε κρυφά, με την τρομοκρατημένη συνενοχή σου, είτε εντελώς φανερά, με γυμνωμένα τα πιστόλια, μέσα από το πλήθος, ανάμεσα σε εκατοντάδες ανθρώπους το ίδιο αθώους και καταδικασμένους σαν και σένα. Και δεν σου έχουν φιμώσει το στόμα. Μπορείς να ΦΩΝΑΞΕΙΣ, και πρέπει να το κάνης οπωσδήποτε! Πρέπει να φωνάξεις πως σε συλλάβανε! Πως μασκαρεμένοι κακούργοι συλλαμβάνουν τον κόσμο! Πως συλλαμβάνουν τον κόσμο με ψεύτικες καταγγελίες! Πως καταπιέζουν σιωπηλά εκατομμύρια ανθρώπους! Ακούγοντας τέτοιες κραυγές πολλές φορές μέρα και σε διαφορετικά σημεία της πόλης, δεν θα αγανακτούσαν οι συμπολίτες μας; Τότε λοιπόν ίσως οι συλλήψεις δεν θα γίνονταν με τόση ευκολία! Το 1927, όταν το μυαλό μας δεν είχε νερουλιάσει τόσο από την υποταγή, δύο πράκτορες της Τσε Κα επιχείρησαν να συλλάβουν μια γυναίκα στην πλατεία Σερπούχωφ. Εκείνη γαντζώθηκε από έναν ηλεκτρικό στύλο, έβαλε τις φωνές, δεν τους άφηνε να την πιάσουν. Μαζεύτηκε κόσμος! (Αλλά χρειαζόταν τέτοια γυναίκα και τέτοιος κόσμος! Οι διαβάτες δεν κατέβασαν τα μάτια τους, ούτε βιάστηκαν να ξεγλιστρήσουν!) Εκείνοι οι σβέλτοι λεβέντες τα έχασαν αμέσως. Δεν μπορούν να δουλέψουν, όταν τους κοιτάζει η κοινωνία. Μπήκαν στο αυτοκίνητό τους και το έσκασαν. (Και η γυναίκα έπρεπε να τρέξει αμέσως στον σταθμό και να φύγει! Εκείνη όμως πήγε σπίτι της να κοιμηθεί. Την ίδια νύχτα την έπιασαν και την πήγαν στη Λουμπιάνκα). Μα από τα δικά σας στεγνά χείλια δεν βγαίνει ούτε άχνα, και ο κόσμος, που ανέμελα περνάει δίπλα σας, παίρνει εσάς και τους δήμιούς σας για μια παρέα που βγήκε βόλτα. Και εγώ ο ίδιος είχα πολλές φορές τη δυνατότητα να φωνάξω.

19 Την ενδέκατη μέρα μετά από τη σύλληψή μου, τρία παράσιτα του ΣΜΕΡΣ (Ρωσική Αντικατασκοπία), που τους βάραιναν περισσότερο οι τέσσερις βαλίτσες με τα λάφυρα παρά εγώ (έπειτα από τον μακρύ δρόμο που είχαμε κάνει μαζί, μου είχαν πια εμπιστοσύνη), με πήγανε στον σταθμό Μπιελορούσκι (Λευκορωσίας) στη Μόσχα. Λέγονταν ειδική συνοδεία, στην πραγματικότητα όμως τα αυτόματα όπλα τούς εμπόδιζαν μόνο να κουβαλούν τις τέσσερις φοβερά βαριές βαλίτσες τους. Μέσα σ' αυτές βρίσκονταν όλα τα πλιάτσικα, που είχαν αρπάξει από τη Γερμανία οι ίδιοι ή οι προϊστάμενοί τους στην αντικατασκοπία ΣΜΕΡΣ του δεύτερου Λευκορωσικού μετώπου και που, με το πρόσχημα της συνοδείας μου, τα πήγαιναν στις οικογένειές τους στην πατρίδα. Την πέμπτη βαλίτσα την κουβαλούσα εγώ, όχι και πολύ πρόθυμα, γιατί εκεί μέσα βρίσκονταν τα ημερολόγιά μου και τα έργα μου αποδεικτικά στοιχεία εναντίον μου. Κανένας από τους τρεις δεν ήξερε την πόλη κι έπρεπε εγώ να τους δείξω τον συντομότερο δρόμο για τη φυλακή, έπρεπε εγώ ο ίδιος να τους οδηγήσω στη Λουμπιάνκα, όπου δεν είχαν ξαναπάει (εγώ όμως τη μπέρδευα με το Υπουργείο των Εξωτερικών). Ύστερα από ένα εικοσιτετράωρο στα κρατητήρια της Αντικατασκοπίας της στρατιάς και ύστερα από τρία μερόνυχτα στα κρατητήρια της Αντικατασκοπίας του Μετώπου, οι συγκρατούμενοί μου με είχαν πληροφορήσει κιόλας για τις ψευτιές των ανακριτών, για τις απειλές και τους ξυλοδαρμούς και για το γεγονός πως, όταν πια σε συλλάβουν, δεν θα σε αφήσουν να τους φύγεις ποτέ και πως έχεις σίγουρα τα δέκα χρόνια φυλακή! Και ξαφνικά, σαν από θαύμα, ξέφυγα, και τέσσερις μέρες κιόλας ταξίδευα σαν ελεύθερος άνθρωπος ανάμεσα σε ελεύθερους ανθρώπους. Είχα πλαγιάσει κιόλας σε σάπια άχυρα δίπλα στη "βούτα", τα μάτια μου είχαν δει κιόλας τους δαρμένους και τους άγρυπνους, τα αυτιά μου είχαν ακούσει κιόλας την αλήθεια και το στόμα μου είχε κιόλας γευτεί το νεροζούμι της φυλακής. Γιατί σωπαίνω λοιπόν; Γιατί δεν διαφωτίζω το εξαπατημένο πλήθος αυτή την τελευταία στιγμή, αφού μπορώ ακόμα να φωνάξω; Σώπασα στην πολωνική πόλη Μπροντνίτσυ εδώ ίσως να μην καταλαβαίνουν τα ρωσικά! Δεν έβγαλα ούτε άχνα στους δρόμους του Μπιελοστόκ όλα αυτά δεν ενδιαφέρουν τους Πολωνούς! Δεν είπα λέξη στον σταθμό Βόλκοβιτς μα ήταν σχεδόν έρημος. Έκοβα βόλτες μ' αυτούς τους ληστές στην πλατφόρμα του σταθμού του Μινσκ σαν να μη συνέβαινε τίποτα ο σταθμός αυτός όμως είναι ακόμα μισογκρεμισμένος. Και τώρα μπαίνω μαζί με τους πράκτορες του ΣΜΕΡΣ στην επάνω κυκλική αίθουσα του σταθμού Μπιελορούσκι, στο μετρό της Μόσχας. Η αίθουσα είναι κατάφωτη κι από κάτω ανεβαίνουν δυο παράλληλες κυλιόμενες σκάλες, κατάμεστες από Μοσχοβίτες. Όλοι τους φαίνονται να με κοιτάζουν! Έρχονται από τα βάθη της άγνοιας σαν ατέλειωτη κορδέλα, και κυλάνε, κυλάνε, κάτω από τον λαμπροφωτισμένο θόλο, σαν να θέλουν να μου ζητήσουν μια λέξη αλήθειας, έστω μια μόνο λέξη. Γιατί σωπαίνω λοιπόν; Ο καθένας μας όμως έχει πάντα ένα σωρό καλούτσικους λόγους για να πείθει τον εαυτό του πως έχει δίκιο να μη θυσιαστή. Μερικοί ελπίζουν ακόμα πως όλα θα πάνε καλά και φοβούνται πως, φωνάζοντας, ίσως χειροτερέψουν τα πράγματα (αφού οι ειδήσεις από τον άλλο κόσμο δεν φτάνουν ως εμάς και γι' αυτό δεν μπορούμε να ξέρουμε πως από τη στιγμή που μας πιάνουν, η μοίρα μας έχει κιόλας γραφτή, σχεδόν πάντα με τη χειρότερή της μορφή, και τίποτα δεν μπορεί να την κάνη χειρότερη). Άλλοι πάλι δεν έφτασαν ακόμα στο σημείο της ωριμότητας και της κατανόησης που εκφράζεται με μια κραυγή προς το πλήθος.

20 Μόνο οι επαναστάτες έχουν τα συνθήματά τους πρόχειρα, έτοιμα να ξεφύγουν από το στόμα τους. Που να βρει όμως ο ταπεινός πολίτης τέτοια συνθήματα, αφού ποτέ του δεν ανακατεύθηκε πουθενά; Εκείνος δεν ΞΕΡΕΙ καν τι πρέπει να φωνάξει. Και, τέλος, υπάρχει μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, που το στήθος τους ξεχειλίζει από συναισθήματα, τα μάτια τους έχουν δει πάρα πολλά και τους είναι αδύνατον να αφήσουν να ξεχυθεί αυτή η λίμνη με λίγες ασυνάρτητες κραυγές. Όσο για μένα, εγώ σωπαίνω και για ένα ακόμα λόγο: μου πέφτουν λίγοι αυτοί οι Μοσχοβίτες που γεμίζουν τις δυο κυλιόμενες σκάλες δεν μου φτάνουν! Εδώ την κραυγή μου θα την ακούσουν διακόσιοι, έστω τετρακόσιοι άνθρωποι. Τι θα γίνει όμως με τα διακόσια εκατομμύρια;... Προαισθάνομαι αμυδρά πως θα έρθει κάποτε η μέρα που θα κραυγάσω σ' αυτά τα διακόσια εκατομμύρια... Για την ώρα όμως δεν ανοίγω το στόμα μου και η σκάλα με τραβάει ακράτητα κάτω, στην κόλαση. Θα σωπάσω ακόμα και στη λεωφόρο Οχότνυ Ριάντ. Δεν θα βάλω τις φωνές μπροστά στο ξενοδοχείο Μετροπόλ. Δεν θα σηκώσω καν τα χέρια μου στην πλατεία της Λουμπιάνκα, στον Γολγοθά... *** Η σύλληψή μου, φαίνεται, ανήκε στον πιο εύκολο τύπο που μπορεί να διανοηθεί κανείς. Δεν με άρπαξαν μέσα από την αγκαλιά των δικών μου, δεν με ξεκόλλησαν από την τόσο προσφιλή σε όλους μας οικογενειακή ζωή. Μια από τις συνηθισμένες στην Ευρώπη χλωμές μέρες του Φλεβάρη με πήραν μέσα από τη στενή σφήνα που είχαμε ανοίξει προς τη Βαλτική θάλασσα, όπου δεν ξέραμε ποιος είχε κυκλωμένο τον άλλο, εμείς τους Γερμανούς ή εκείνοι εμάς, και μου στερήσανε μόνο τη μονάδα μας, την τόσο γνώριμή μου, και την εικόνα των τριών τελευταίων μηνών του πολέμου. Ο ταξίαρχος με κάλεσε στον Σταθμό Διοικήσεως και μου ζήτησε με κάποια πρόφαση το πιστόλι μου. Του το έδωσα χωρίς να πονηρευτώ και ξαφνικά μέσα από τους αξιωματικούς, που στέκονταν στη γωνιά τεντωμένοι και ακίνητοι, ξεπετάχτηκαν δύο πράκτορες της αντικατασκοπίας, δρασκέλισαν το δωμάτιο με λίγα βήματα, άρπαξαν ταυτόχρονα και με τα τέσσερα χέρια τους το αστέρι από το πηλήκιό μου, τις επωμίδες, τον ζωστήρα και το σακίδιό μου και φώναξαν δραματικά: Συλλαμβάνεστε! Ζεματισμένος και πάνω στην παραζάλη μου δεν βρήκα να πω τίποτα πιο έξυπνο από τις λέξεις: Εμένα; Γιατί; Και μ' όλο που σ' αυτή την ερώτηση δεν υπάρχει συνήθως απάντηση, κατά τρόπο απίστευτο την πήρα! Αυτό αξίζει να το αναφέρει κανείς, γιατί ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Μόλις

21 τέλειωσαν το ξετίναγμά μου και πήραν μαζί με το σακίδιό μου και τις σημειώσεις μου, όπου εξέθετα τις πολιτικές μου αντιλήψεις, οι πράκτορες με σπρώξανε βιαστικά προς την έξοδο, τρομαγμένοι από το τράνταγμα που προκαλούσαν στα τζάμια οι εκρήξεις των γερμανικών βομβών. Και εκείνη την ώρα αντήχησε ξαφνικά μια σταθερή φωνή να με καλεί. Μάλιστα! Πάνω από το αδιαπέραστο χάσμα που άνοιξε ανάμεσα στους υπόλοιπους και σε μένα, το χάσμα που δημιούργησε πέφτοντας βαριά η λέξη "συλλαμβάνεστε", μέσα από αυτή τη γραμμή που με χώριζε, εμένα, τον πανουκλιασμένο, τη γραμμή που κανένας ήχος δεν τολμούσε πια να την περάσει, ακούστηκαν τα απίθανα, τα παραμυθένια λόγια του ταξίαρχου: Σολζενίτσιν. Ελάτε πίσω. Στρίβοντας απότομα ξέφυγα από τα χέρια των πρακτόρων και γύρισα κοντά στον ταξίαρχο. Τον ήξερα πολύ λίγο, γιατί δεν καταδεχόταν ποτέ ούτε απλή κουβέντα να πιάσει μαζί μου. Το πρόσωπό του είχε για μένα πάντα την έκφραση της προσταγής, του παραγγέλματος, της οργής. Κάποιος στοχασμός το φώτιζε όμως τώρα. Να ήταν άραγε η ντροπή, γιατί άθελά του ανακατεύτηκε σ' αυτή τη βρώμικη υπόθεση; Να ήταν μια ξαφνική έξαρση να σταθεί πάνω από την άθλια υποταγή, που τον κρατούσε δέσμιο σε όλη του τη ζωή; Πριν από δέκα μέρες, όταν κυκλώθηκε μια από τις μοίρες του πυροβολικού του δώδεκα βαριά πυροβόλα είχα βγάλει σχεδόν ανέπαφη την ελαφριά πυροβολαρχία μου. Έπρεπε τώρα να με απαρνηθεί, μπροστά σ' ένα σφραγισμένο κουρελόχαρτο; Έχετε... με ρώτησε με σημασία κανένα φίλο στο πρώτο Ουκρανικό μέτωπο; Απαγορεύεται!... Δεν έχετε δικαίωμα! έβαλαν τις φωνές στον ταξίαρχο ο ταγματάρχης και ο λοχαγός της αντικατασκοπίας. Οι άλλοι αξιωματικοί του επιτελείου του ζάρωσαν τρομαγμένοι στη γωνιά, σαν να φοβούνταν μήπως βρεθούν κι αυτοί μπλεγμένοι από την ανήκουστη απερισκεψία του ταξιάρχου (ενώ οι πράκτορες ετοιμάζονταν να συγκεντρώσουν αποδείξεις εναντίον του). Αυτό όμως ήταν αρκετό για μένα. Κατάλαβα αμέσως πως με συλλάβανε εξ αιτίας της αλληλογραφίας που είχα μ' έναν συμμαθητή μου και ήξερα πια από που έπρεπε να περιμένω να μου έρθει το χτύπημα. Εδώ θα μπορούσε βέβαια να σταματήσει ο Ζαχάρ Γκεόργκεβιτς Τράφκιν! Όχι όμως! Συνεχίζοντας να εξαγνίζεται και να εξυψώνεται στα ίδια του τα μάτια, σηκώθηκε όρθιος, πίσω από το γραφείο του (ποτέ ως τότε δεν είχε σηκωθεί να με χαιρετήσει!), μου άπλωσε το χέρι πάνω από την πανουκλιασμένη γραμμή (δεν μου το είχε απλώσει, ποτέ, όσο ήμουν ελεύθερος) και, παίρνοντας το δικό μου, το έσφιξε μπροστά στα μάτια των άλλων, που είχαν βουβαθεί από τη φρίκη, λέγοντάς μου καθαρά και άφοβα, ενώ το πάντα αυστηρό του πρόσωπο μαλάκωνε: Σας εύχομαι καλή τύχη, λοχαγέ! Κι όμως, όχι μόνο δεν ήμουν πια λοχαγός, μα ήμουν κιόλας ξεσκεπασμένος εχθρός του λαού (κι αυτό γιατί στη χώρα μας όποιος συλλαμβάνεται θεωρείται αναμφισβήτητα ένοχος από τη στιγμή της σύλληψής του). Ο ταξίαρχος λοιπόν ευχόταν καλή τύχη σ' έναν εχθρό; Τα τζάμια τριζοβολούσαν! Οι γερμανικές εκρήξεις που ξέσχιζαν το χώμα καμιά διακοσαριά μέτρα πιο πέρα, μας θύμιζαν πως κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί πιο βαθιά στο

22 έδαφός μας, κάτω από τη σκεπή της καθημερινής ζωής, παρά συνέβαινε μόνο κάτω από την πνοή του κοντινού θανάτου, που μας ισοπέδωνε όλους 7. Τούτο το βιβλίο δεν είναι απομνημονεύματα που έγραψα για τη δική μου ζωή. Γι' αυτό δεν θα διηγηθώ τις αστείες λεπτομέρειες της σύλληψής μου, που δεν έμοιαζε με καμιά άλλη. Την ίδια νύχτα οι πράκτορες της αντικατασκοπίας, απελπισμένοι επειδή δεν μπορούσαν να διαβάσουν τον χάρτη (ποτέ τους δεν μπόρεσαν να τον διαβάσουν), μου τον έδωσαν ευγενικά και με παρακάλεσαν να δώσω οδηγίες στον σοφέρ, πώς να φτάσει στα γραφεία στρατιωτικής αντικατασκοπίας. Οδήγησα τον εαυτό μου κι αυτούς τους ίδιους ως τη φυλακή και, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης, με κλείσανε όχι απλώς σε ένα κελί, αλλά στην απομόνωση. Δεν μπορώ όμως να μην περιγράψω αυτή την αποθήκη του γερμανικού χωριατόσπιτου, που χρησίμευε προσωρινά σαν απομονωτήριο. Είχε το μήκος του ανθρώπινου σώματος. Όσο για το πλάτος της, ήταν στενόχωρη ακόμα και για τρεις, ενώ οι τέσσερις έπρεπε να στριμωχτούν σαν σαρδέλες; Εγώ έτυχε να είμαι ο τέταρτος, γιατί με έχωσαν εκεί μετά τα μεσάνυχτα. Οι τρεις ξαπλωμένοι μούτρωσαν, όταν με αντίκρισαν αγουροξυπνημένοι στο φως της λάμπας του πετρελαίου που κάπνιζε, και μου έκαναν χώρο. Έτσι πάνω στο λειωμένο άχυρο, που σκέπαζε το πάτωμα, απλώθηκαν οκτώ μπότες γυρισμένες κατά την πόρτα και τέσσερις χλαίνες. Αυτοί κοιμόνταν, εγώ άναβα και φούντωνα. Όσο πιο σίγουρος ήμουνα σαν λοχαγός μισή μέρα πριν, τόσο πιο άσχημα ένιωθα στριμωγμένος στην άκρη αυτής της καμαρούλας. Τα παιδιά ξύπνησαν μια δυο φορές, γιατί είχε πιαστεί το κορμί τους, και γυρίσαμε όλοι μαζί από το άλλο πλευρό. Το πρωί, αφού χόρτασαν πια τον ύπνο, χασμουρήθηκαν, στέναξαν, μάζεψαν τα πόδια, ζάρωσαν στις διάφορες γωνιές και άρχισαν τις γνωριμίες. Και σένα γιατί σε έπιασαν; Μα το ελαφρό αεράκι της επιφυλακτικότητας είχε φυσήξει κιόλας επάνω μου κάτω από τη δηλητηριασμένη στέγη του ΣΜΕΡΣ, κι έκανα πως απορώ με όλη μου την ειλικρίνεια. Δεν έχω ιδέα. Λέτε να μου την έστησε καμιά οχιά; Οι συγκρατούμενοί μου όμως, άντρες των αρμάτων μάχης με μαύρους μαλακούς σκούφους, δεν έκρυβαν τις σκέψεις τους. Ήταν τρεις τίμιες, τρεις ντόμπρες στρατιωτικές καρδιές, από εκείνες που αγάπησα στη διάρκεια του πολέμου, γιατί εγώ είμαι χειρότερος και πιο περίπλοκος από αυτούς. Και οι τρεις ήταν αξιωματικοί. Και οι δικές τους επωμίδες ήταν ξεκολλημένες με κακία, σε μερικά σημεία μάλιστα κρέμονταν οι ξεφτισμένες τους κλωστές. Πάνω στα λιγδωμένα χιτώνιά τους οι ανοιχτόχρωμοι λεκέδες ήταν ίχνη από τα ξηλωμένα τους παράσημα, ενώ τα σκούρα και κόκκινα σημάδια στα πρόσωπά τους ήταν αναμνήσεις από τραύματα και εγκαύματα. Για κακή τους τύχη, η μεραρχία τους ήρθε για ανασυγκρότηση εδώ, στο ίδιο χωριό όπου βρισκόταν η αντικατασκοπία ΣΜΕΡΣ της 48ης Στρατιάς. Για να ξεσκάσουν μετά την προχτεσινή μάχη, τα κοπάνισαν χτες και μπήκαν με το ζόρι στα λουτρά, που βρίσκονταν στην άκρη του χωριού. Είχαν δει να μπαίνουν εκεί μέσα δύο όμορφες κοπελιές. Τα κορίτσια πρόλαβαν να τους το σκάσουν μισόγυμνα, γιατί αυτοί, πάνω στο μεθύσι τους, δεν στηρίζονταν καλά στα πόδια τους. Μα αποδείχτηκε πως η μια από αυτές δεν ήταν τυχαία, αλλά ήταν φιλενάδα του αρχηγού της αντικατασκοπίας της στρατιάς.

23 Μάλιστα! Ο πόλεμος γινόταν στο γερμανικό έδαφος εδώ και τρεις βδομάδες κιόλας και όλοι ξέραμε πια καλά το μάθημά μας: αν οι κοπέλες τύχαινε να είναι Γερμανίδες, μπορούσες να τις βιάσης, και ύστερα να τις τουφεκίσεις. Αυτό θεωρούνταν σχεδόν πολεμικό ανδραγάθημα. Αν όμως τύχαινε να είναι Πολωνίδες ή δικές μας Ρωσίδες, που είχαν πιαστεί αιχμάλωτες, μπορούσες να τις κυνηγάς γυμνές μέσα στους λαχανόκηπους και να τους δίνης καμιά τσιμπιά στα ψαχνά χαριτωμένο αστείο αλλά τίποτα παραπάνω. Καθώς όμως αυτή η κοπέλα αποδείχτηκε πως ήταν "εκστρατευτική πολεμική σύζυγος" του αρχηγού της αντικατασκοπίας, ένας λοχίας των μετόπισθεν ξήλωσε αμέσως με κακία από τρεις μάχιμους αξιωματικούς τις επωμίδες, που τους είχαν δοθεί με ημερήσια διαταγή στο μέτωπο, τους ξεκόλλησε τα παράσημα που τους είχαν απονεμηθεί από το Προεδρείο του Ανώτατου Σοβιέτ, και τώρα το στρατοδικείο περίμενε να δικάσει αυτούς τους πολεμιστές, που είχαν ίσως διασπάσει αρκετές εχθρικές γραμμές, το στρατοδικείο που, χωρίς τα τανκς τους, ίσως δεν θα είχε φτάσει ακόμα σ' αυτό το χωριό. Σβήσαμε τη λάμπα του πετρελαίου, μα είχε κιόλας κάψει σχεδόν όλο τον αέρα που μπορούσαμε ν' αναπνεύσουμε. Είχαν ανοιγμένη μια τρύπα στην πόρτα, όχι μεγαλύτερη από καρτ ποστάλ, κι από εκεί έμπαινε το μουντό φως του διαδρόμου. Σαν να φοβούνταν πως τώρα που ξημέρωσε θα μας έπεφτε πολύς ο χώρος, έριξαν αμέσως στο μπουντρούμι μας κι έναν πέμπτο! Μπήκε μέσα καμαρωτός, με μιαν ολοκαίνουργια χλαίνη του Κόκκινου στρατού και με καινούργιο σκούφο, κι όταν στάθηκε αντίκρυ ακριβώς στον φεγγίτη, μας έδειξε το φρέσκο του ροδοκόκκινο πρόσωπο με τη σηκωμένη μύτη. Από που έρχεσαι, αδελφέ; Ποιος είσαι; Από εκείνη την πλευρά, απάντησε ζωηρά. Είμαι κατάσκοπος. Αστειεύεσαι; είπαμε κατάπληκτοι. (Να είναι κανείς κατάσκοπος και να το λεει ο ίδιος; Αυτό δεν το έγραψε ποτέ κανείς, ούτε ο Σέινιν, ούτε οι αδελφοί Τουρ). Γίνονται και αστεία στον πόλεμο! είπε συλλογισμένα το παλικαράκι κι αναστέναξε. Πως αλλιώς να γυρίσεις στο σπίτι, όταν είσαι αιχμάλωτος, δεν μου λέτε; Μόλις άρχισε να μας λεει πως οι Γερμανοί τον πέρασαν από την γραμμή του μετώπου πριν από είκοσι τέσσερις ώρες για να κάνη τον κατάσκοπο και ν' ανατινάξει γέφυρες, και πως εκείνος πήγε αμέσως στο πιο κοντινό τάγμα για να παραδοθεί και ο ξαγρυπνισμένος ταγματάρχης, που μόλις βαστιόταν στα πόδια του από την κούραση, δεν ήθελε να πιστέψει με κανένα τρόπο ότι ήταν κατάσκοπος και τον έστειλε στον νοσοκόμο για να του δώσει χαπάκια, νέες εντυπώσεις εισβάλανε ξαφνικά στο μπουντρούμι μας. Έξω για τον απόπατο! Τα χέρια πίσω! μας φώναξε από την πόρτα, που άνοιξε απότομα, ένας επιλοχίας τόσο γεροφτιαγμένος, που θα μπορούσε άνετα να λυγίσει την προβοσκίδα ενός πυροβόλου των 122 χιλιοστομέτρων. Στην αυλή του χωριατόσπιτου ήταν κιόλας παραταγμένοι μια σειρά φαντάροι με αυτόματα, φρουρώντας το μονοπάτι γύρω από την αποθήκη, όπου μας υπέδειξαν να πάμε. Εμένα κόντευε να με πνίξει η αγανάκτηση, γιατί ένας αμόρφωτος επιλοχίας τολμούσε να προστάζει εμάς τους αξιωματικούς, αλλά οι συνάδελφοι των αρμάτων μάχης έβαλαν αμέσως τα χέρια πίσω τους και έτσι αναγκάστηκα να τους ακολουθήσω.