ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΡΩΣΙΚΟ ΤΕΙΧΟΣ

Transcript

1 Το ίδιο όνειρο πάντα: Πορεύομαι σε μια ατέλειωτη ρώσικη πεδιάδα που χάνεται στα βάθη του ορίζοντα, μπροστά μου βλέπω ένα άσπρο άλογο, το πλησιάζω, νιώθω πως τούτο το άλογο είναι ξεχωριστό, είναι το άλογο των αλόγων, ωραίο, ορμητικό, γοργοπόδαρο. Βιάζομαι, μα δεν μπορώ να το προφτάσω, ανοίγω το βήμα μου, το φωνάζω, το καλώ, ξάφνου καταλαβαίνω πως τούτο το άλογο είναι όλη μου η ζωή, όλη μου η μοίρα, όλη η καλή μου τύχη, ότι μου είναι απαραίτητο σαν τον αέρα, τρέχω, τρέχω, τρέχω στο κατόπι του, αυτό όμως, το ίδιο νωχελικά πάντα, απομακρύνεται δίχως να δίνει σημασία σε τίποτα και σε κανέναν, φεύγει για πάντα, φεύγει μακριά μου, φεύγει αμετάκλητα, φεύγει, φεύγει, φεύγει... Με ξυπνά το μόμπιλό μου: Ένα χτύπημα του κνούτου 2 κραυγή. Άλλο ένα χτύπημα βογκητό. Τρίτο χτύπημα επιθανάτιος ρόγχος. Αυτά κατέγραψε ο Παγιαρόκ ενώ βασάνιζαν στη Μυστική Υπηρεσία έναν βοεβόδα 3 της Άπω Ανατολής. Τούτη η μουσική ανασταίνει και πεθαμένο. «Εδώ Καμιάγκα, ακούω» και φέρνω το κρύο μόμπιλο στο ζεστό από τον ύπνο αυτί μου. 9

2 ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΣΟΡΟΚΙΝ «Υγιαίνετε, Αντρέι Ντανίλοβιτς. Ο Καραστιλιόφ είμαι που σας ενοχλώ» η φωνή του γέρου γραμματέα από τη Διπλωματική Υπηρεσία 4 με κάνει να ζωηρέψω κι αμέσως, πλάι στο μόμπιλο, προβάλλει μέσα στον αέρα το μουστακαλίδικο, γεμάτο έγνοιες μούτρο του. «Τι θες;» «Λαμβάνω το θάρρος να σας υπενθυμίσω ότι σήμερα το απόγευμα ο αλβανός πρέσβης παρουσιάζει τα διαπιστευτήριά του. Χρειαζόμαστε ένα απόσπασμα από δώδεκα άντρες». «Το ξέρω» μουρμουρίζω δυσαρεστημένος, αν και, για να είμαι ειλικρινής, το είχα ξεχάσει. «Με συγχωρείτε που σας ανησύχησα. Υπηρεσιακοί οι λόγοι». Αφήνω το μόμπιλο στο κομοδίνο. Τι αρλούμπες κάνει ο γραμματέας της Διπλωματικής Υπηρεσίας και μου θυμίζει το απόσπασμα; Αχ, ναι... τώρα οι «διπλωματικοί» είναι αυτοί που κανονίζουν το τυπικό της Νίψεως των Χειρών... Το ξέχασα... Δίχως ν ανοίξω τα μάτια μου, κρεμώ τα πόδια μου από το κρεβάτι, τινάζω το κεφάλι μου που είναι βαρύ μετά τα χτεσινά. Ψηλαφώ το κουδουνάκι, το κουνάω πέρα δώθε. Ακούω πίσω από τον τοίχο τον Φιέντκα να πετάγεται από το ράντζο του, να πηγαινοέρχεται, τα πιατικά να κουδουνίζουν. Κάθομαι σκύβοντας το απρόθυμο να ξυπνήσει κεφάλι μου. Χτες πάλι αναγκάστηκα να τα κοπανήσω, έστω κι αν ορκίστηκα να πίνω και να σνιφάρω μόνο με τους ανθρώπους του σιναφιού μου, έκανα ενενήντα εννιά μετάνοιες στον ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και προσευχήθηκα στον άγιο Βονιφάτιο. Χαράμι πήγαν όλα! Τι να κάνω, αφού δεν μπορώ 10

3 ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΡΩΣΙΚΟ ΤΕΙΧΟΣ να πω όχι στον Κιρίλ Ιβάνοβιτς, τον μεγάλο βογιάρο; Είναι μυαλωμένος αυτός. Και «μανούλα» στις σοφές συμβουλές. Και, σε αντίθεση με τον Παγιαρόκ και τον Σιβαλάι, εγώ εκτιμώ την εξυπνάδα. Μπορώ να κάθομαι με τις ώρες ν ακούω τις πάνσοφες κουβέντες του Κιρίλ Ιβάνοβιτς, έλα όμως που χωρίς την κόκα του αυτός δεν είναι καθόλου ομιλητικός... Στο δωμάτιο μπαίνει ο Φιέντκα: «Υγιαίνετε, Αντρέι Ντανίλοβιτς». Ανοίγω τα μάτια μου. Ο Φιέντκα στέκεται κρατώντας έναν δίσκο. Όπως πάντα τα πρωινά, το μούτρο του φαίνεται ζαρωμένο και ηλίθιο. Πάνω στον δίσκο υπάρχουν τα απαραίτητα για το πρωινό που ακολουθεί ένα μεθύσι: ένα ποτήρι λευκό κβας 5, ένα σφηνάκι βότκα, μισό ποτήρι ζουμί από λάχανο τουρσί. Κατεβάζω το ζουμί. Αυτό σφυρίζει μέσα στη μύτη μου και κάνει τα ζυγωματικά μου να συσπώνται. Αναστενάζω, ρίχνω στο λαρύγγι μου τη βότκα. Αναβλύζουν δάκρυα που σβήνουν από μπροστά μου τη φάτσα του Φιέντκα. Θυμάμαι σχεδόν τα πάντα ποιος είμαι, πού βρίσκομαι και γιατί. Αργοπορώ, ανασαίνοντας προσεκτικά. Περνά ένα λεπτό Μεγάλης Ακινησίας. Ρεύομαι δυνατά, βογκώντας από τα βάθη των σπλάχνων μου. Σκουπίζω τα δάκρυα. Και τώρα πια θυμάμαι τα πάντα. Ο Φιέντκα μαζεύει τον δίσκο και, πέφτοντας στο ένα γόνατο, μου απλώνει το χέρι του. Στηρίζομαι πάνω του, σηκώνομαι. Το πρωί ο Φιέντκα βρομάει χειρότερα απ ό,τι το βράδυ. Αυτή είναι η αλήθεια του κορμιού του, κι είναι αδύνατον να της ξεφύγεις. Και με τις βίτσες να τον δέρνεις, δεν γλιτώνεις από την μπόχα. Τεντώνομαι και, βήχοντας σαν να κρώζω, πηγαί- 11

4 ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΣΟΡΟΚΙΝ νω προς το εικονοστάσι, ανάβω το καντήλι, πέφτω στα γόνατα. Διαβάζω τις πρωινές προσευχές, κάνω μετάνοιες. Πίσω μου στέκεται ο Φιέντκα χασμουριέται και σταυροκοπιέται. Αφού τελειώσω την προσευχή μου, σηκώνομαι ακουμπώντας στον Φιέντκα. Πηγαίνω στο μπάνιο. Πλένω το πρόσωπό μου με πηγαδίσιο νερό που μέσα του είναι ριγμένα παγάκια. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Το πρόσωπό μου έχει πρηστεί ελαφρά, τα πτερύγια της μύτης μου έχουν γαλάζια αγγεία, είμαι αναμαλλιασμένος. Στους κροτάφους βγαίνουν οι πρώτες γκρίζες τρίχες. Πολύ νωρίς για την ηλικία μου. Είναι όμως τέτοια η υπηρεσία μας που δεν μπορείς να κάνεις αλ λιώς. Βαρύ φορτίο να υπηρετείς το κράτος... Αφού κάνω τη μικρή και τη μεγάλη ανάγκη μου, χώνομαι στο τζακούζι, ανοίγω το πρόγραμμα, γέρνω το κεφάλι μου στο ζεστό, άνετο μαξιλάρι. Κοιτώ το σχέδιο στο ταβάνι απεικονίζει κορίτσια που μαζεύουν βύσσινα μέσα σ έναν κήπο. Αυτό με ηρεμεί. Κοιτώ τα πόδια των κοριτσιών, τα καλάθια με τα ώριμα βύσσινα. Το νερό γεμίζει την μπανιέρα, αφρίζει με τον αέρα, αναβράζει γύρω από το κορμί μου. Η βότκα από μέσα, ο αφρός απέξω σιγά σιγά με ξαναφέρνουν στα σύγκαλά μου. Ύστερα από ένα τέταρτο της ώρας, ο αναβρασμός του νερού παύει. Μένω λίγο ακόμη ξαπλωμένος. Πατάω ένα κουμπί. Μπαίνει ο Φιέντκα με την πετσέτα και τη ρόμπα. Με βοηθάει να βγω από το τζακούζι. Με τυλίγει στην πετσέτα, με κουκουλώνει με τη ρόμπα. Προχωρώ στην τραπεζαρία. Εκεί η Τανιούσκα έχει ήδη σερβίρει το πρωινό. Σ έναν κάπως απομακρυσμένο τοίχο είναι αναρτημένη η φυσαλίδα των ειδήσεων. Δίνω φωνητική εντολή: 12

5 ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΡΩΣΙΚΟ ΤΕΙΧΟΣ «Ειδήσεις!» Η φυσαλίδα των ειδήσεων αστράφτει, κατακλύζεται από την μπλε-άσπρη-κόκκινη σημαία της Πατρίδας με τον χρυσό δικέφαλο αετό, ηχεί το καμπαναριό του Ιβάν του Μεγάλου 6. Κοιτώ τα νέα αργοπίνοντας τσάι με σμέουρα: στο τμήμα του Νότιου Τείχους που βρίσκεται στον Βόρειο Καύκασο ξανάρχισαν να κλέβουν οι κρατικοί υπάλληλοι και οι ντόπιοι, ο Αγωγός της Άπω Ανατολής θα παραμείνει κλειστός έως ότου υποβάλουν εγγράφως τα αιτήματά τους ο Ιάπωνες, οι Κινέζοι επεκτείνουν τους οικισμούς τους στο Κρασνογιάρσκ και το Νοβοσιμπίρσκ, συνεχίζεται η δίκη των σαράφηδων από το Θησαυροφυλάκιο των Ουραλίων, οι Τάταροι χτίζουν για την επέτειο του τσάρου ένα υπέροχο ανάκτορο, διάνοιες της Ιατρικής Ακαδημίας ολοκληρώνουν τις εργασίες τους σχετικά με το γονίδιο της γήρανσης, λαϊκοί οργανοπαίχτες από το Μούρομ θα δώσουν δύο κοντσέρτα στη Λευκή Μόσχα 7, ο κόμης Τρύφων Μπαγκρατιόνοβιτς Γκαλίτσιν ξυλοφόρτωσε τη νεαρή συμβία του, τον Ιανουάριο στη Σέναγια στην Αγία Πετρούπολη δεν θα μαστιγώσουν κανέναν, το ρούβλι ανέβηκε ακόμα μισό καπίκι σε σχέση με το κινέζικο γουάν. Η Τανιούσκα σερβίρει τυροπιτάκια, γογγύλια βραστά με μέλι, κισέλ 8. Σε αντίθεση με τον Φιέντκα, η Τανιούσκα είναι πανέμορφη και ευωδιάζει. Οι φούστες της θροΐζουν ευχάριστα. Το δυνατό τσάι και το κισέλ από ξινόμουρα με επαναφέρουν οριστικά στη ζωή. Με λούζει σωτήριος ιδρώτας. Η Τανιούσκα μού απλώνει μια πετσέτα που την έχει κεντήσει η ίδια. Σκουπίζω το πρόσωπό μου, σηκώνομαι από 13

6 ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΣΟΡΟΚΙΝ το τραπέζι, κάνω τον σταυρό μου, ευχαριστώ τον Θεό για την τροφή που μου παρέχει. Ώρα να καταπιαστούμε με τις δουλειές μας. Ο κουρέας έχει έρθει και με περιμένει κιόλας στο βεστιάριο. Τον ακολουθώ εκεί. Κάνοντάς μου μια υπόκλιση, ο σιωπηλός, βαρύς Σαμψών με βάζει να καθίσω εμπρός στους καθρέφτες, μου κάνει μασάζ στο πρόσωπο, μου τρίβει τον αυχένα με εσάνς λεβάντας. Τα χέρια του είναι, όπως όλων των κουρέων, αποκρουστικά. Εγώ όμως, για λόγους αρχής, δεν συμφωνώ με τον κυνικό Μαντελστάμ 9, η εξουσία δεν είναι διόλου «αποκρουστική, όπως τα χέρια του κουρέα». Η εξουσία είναι ωραία και ελκυστική, όπως ο κόλπος μιας κεντήστρας που δεν γέννησε ακόμα. Όσο για τα χέρια του κουρέα... ε, τι να κάνουμε δεν συνηθίζεται να μας ξυρίζουν γυναίκες τα γένια. Ο Σαμψών μού ρίχνει στα μάγουλα αφρό από ένα πορτοκαλί σπρέι με την ονομασία Τζενγκίς Χαν, με τρίβει επιμελώς δίχως να αγγίζει τη στενή και ωραία γενειάδα μου, παίρνει το ξυράφι, το ακονίζει με πλατιά χειρονομία στο δερμάτινο λουρί, βρίσκει το κατάλληλο σημείο και, δαγκώνοντας το κάτω χείλος του, αρχίζει με ρυθμικές κινήσεις να παίρνει τον αφρό από το πρόσωπό μου. Κοιτώ την όψη μου. Τα μάγουλά μου δεν είναι πια τόσο δροσερά. Μέσα σε τούτα τα δυόμισι χρόνια αδυνάτισα κάπου μισό πούντι 10. Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου δεν λένε να φύγουν. Όλοι εμείς ποτέ δεν χορταίνουμε ύπνο. Η χτεσινή νύχτα δεν αποτελεί εξαίρεση. Αντικαθιστώντας το ξυράφι με την ηλεκτρική ξυριστική μη χανή, ο Σαμψών ισιώνει επιδέξια την άκρη της γενειάδας μου. 14

7 ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΡΩΣΙΚΟ ΤΕΙΧΟΣ Κλείνω βλοσυρός το μάτι στον εαυτό μου: «Καλή σου μέρα, Καμιάγκα!» Τα αποκρουστικά χέρια μού βάζουν στο πρόσωπο μια καυτή πετσέτα ποτισμένη σε μέντα. Ο Σαμψών σκουπίζει προσεκτικά το πρόσωπό μου, μου βάφει με κοκκινάδι τα μάγουλα, μου κατσαρώνει το «κοκοράκι» μου, του βάζει λακ, το πασπαλίζει γενναιόδωρα με χρυσόσκονη, μου περνά στο δεξί αυτί ένα βαρύ χρυσό σκουλαρίκι ένα καμπανάκι δίχως γλωσσίδι. Τέτοια σκουλαρίκια φορούν μόνο οι δικοί μας. Και κανένα από τα ρεμάλια της επαρχιακής αυτοδιοίκησης, των κρατικών υπηρεσιών, των στρελτσί 11, της Δούμας 12 ή της αριστοκρατίας δεν θα τολμήσει να φορέσει τέτοιο καμπανάκι ούτε καν για τον χριστουγεννιάτικο χορό των μεταμφιεσμένων. Ο Σαμψών μού ραντίζει το κεφάλι με την κολόνια Άγριο Μήλο, υποκλίνεται σιωπηλός και βγαίνει εκτέλεσε το καθήκον του ως κουρέας. Και τότε μπαίνει μέσα ο Φιέντκα. Το μούτρο του είναι όπως και πριν ζαρωμένο, πρόλαβε όμως ν αλλάξει πουκάμισο, να βουρτσίσει τα δόντια του και να πλύνει τα χέρια του. Είναι έτοιμος να με βοηθήσει να ντυθώ. Ακουμπώ την παλάμη μου στην κλειδαριά της ιματιοθήκης. Η κλειδαριά βουίζει, αναβοσβήνει ένα κόκκινο φωτάκι, η δρύινη πόρτα τραβιέται στο πλάι. Κάθε πρωί βλέπω και τις ογδόντα φορεσιές μου. Η θέα τους μου δίνει θάρρος. Σήμερα είναι μια συνηθισμένη εργάσιμη μέρα. Άρα θα χρειαστώ στολή εργασίας. «Ρούχα της δουλειάς» λέω στον Φιέντκα. Εκείνος βγάζει από την ιματιοθήκη τη φορεσιά και αρχίζει να με ντύνει: λευκό εσώρουχο κεντημένο με σταυρούς, 15

8 ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΣΟΡΟΚΙΝ κόκκινο πουκάμισο με λοξό γιακά, μπροκάρ σακάκι με μπορντούρα από κουνάβι στο τελείωμα, ραμμένη με χρυσές και ασημένιες κλωστές, βελουδένιο παντελόνι, κόκκινες μπότες από δέρμα μαροκέν, γαρνιρισμένες με μπρούντζο. Πάνω από το μπροκάρ σακάκι ο Φιέντκα μού φοράει ένα μακρύ καπιτονέ καφτάνι από χοντρή μαύρη τσόχα. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη, κλείνω την ιματιοθήκη. Πηγαίνω στον προθάλαμο, ρίχνω μια ματιά στο ρολόι: Ο χρόνος τρέχει. Στον προθάλαμο με περιμένουν κιόλας για να με ξεπροβοδίσουν η νιάνκα 13 με την εικόνα του αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου και ο Φιέντκα με τον σκούφο και τον ζωστήρα. Φορώ τον σκούφο από μαύρο βελούδο με τη γαρνιτούρα από ζιμπελίνα και γύρω από τη μέση μου περνά ο φαρδύς δερμάτινος ζωστήρας. Στ αριστερά του ζωστήρα, κρέμεται μέσα σε μπρούντζινο θηκάρι ένα μαχαίρι, ενώ στα δεξιά ένα Ρεμπρόφ μέσα στην ξύλινη θήκη του. Εν τω μεταξύ η νιάνκα με σταυρώνει: «Αντριούσενκα, να σε φυλάνε η Υπεραγία Θεοτόκος, ο άγιος Νικόλαος και όλοι οι πατέρες της Όπτινα 14!» Τρέμει το μυτερό πιγούνι της, τα γαλάζια δακρυσμένα ματάκια της με κοιτάζουν γεμάτα συγκίνηση. Σταυροκοπιέμαι, φιλώ την εικόνα του αγίου Γεωργίου. Η νιάνκα μού χώνει στην τσέπη την προσευχή «Ζων τη αρωγή του Υψίστου», κεντημένη με χρυσή κλωστή πάνω σε μαύρη κορδέλα από τις καλόγριες της μονής Νοβοντέβιτσι 15. Χωρίς αυτή την προσευχή, δεν ξεκινώ για τη δουλειά. «Νίκας κατά των εχθρών...» μουρμουρίζει ο Φιέντκα ενώ σταυροκοπιέται. 16

9 ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΡΩΣΙΚΟ ΤΕΙΧΟΣ Από το δωμάτιο των υπηρετών μάς κοιτάζει η Αναστασία: ασπροκόκκινο σαραφάν 16, πυρρόξανθη κοτσίδα να κρέμεται στον δεξή ώμο, μάτια σμαραγδένια. Από τις άλικες παρειές της είναι φανερό ότι ανησυχεί. Κατεβάζει τα μάτια, κάνει μια ορμητική υπόκλιση τινάζοντας το στητό στήθος της, και κρύβεται πίσω από τον δρύινο παραστάτη της πόρτας. Κι εγώ νιώθω ξαφνικά την καρδιά μου να παφλάζει από την υπόκλιση της κοπελιάς η προχτεσινή νύχτα απλώθηκε μέσα στο δροσερό σκοτάδι της, ζωντάνεψε μ ένα γλυκό βογκητό στ αυτιά μου, κι εκείνη σφίχτηκε πάνω μου με το ζεστό κοριτσίστικο κορμί της και μου ψιθύριζε φλογερά γλυκόλογα, κυλώντας όπως το αίμα στις φλέβες μου. Πριν απ όλα όμως η δουλειά. Κι από δουλειές σήμερα έχουμε ένα σωρό. Χώρια ο αλβανός πρέσβης... Βγαίνω στο κατώφλι. Εκεί έχει κιόλας παραταχθεί όλο το υπηρετικό προσωπικό. Οι ιπποκόμοι, η μαγείρισσα, ο μάγειρας, ο επιστάτης, ο υπεύθυνος για τα σκυλιά, ο φύλακας, η οικονόμος. «Υγιαίνετε, Αντρέι Ντανίλοβιτς!» Με χαιρετούν με μια βαθιά υπόκλιση. Τους κουνώ το κεφάλι καθώς προχωρώ. Οι σανίδες του πατώματος τριζοβολούν. Μου ανοίγουν τη σφυρήλατη πόρτα. Η μέρα δείχνει ηλιόλουστη, θα έχει όμως παγωνιά. Τη νύχτα έριξε λίγο χιόνι, πάνω στα έλατα, στον φράχτη, στον πύργο της φρουράς. Τι ωραία που είναι όταν χιονίζει! Το χιόνι σκεπάζει τη βρομιά της γης. Και κάνει την ψυχή μου καθαρότερη. Μισοκλείνω τα μάτια μου στον ήλιο και κοιτάζω ολόγυρα την αυλή. 17

10 ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΣΟΡΟΚΙΝ Ο σιτοβολώνας, η αποθήκη με το σανό, το χοιροστάσιο, ο στάβλος, όλα καλά εφοδιασμένα και γερά χτισμένα. Το μαλλιαρό αρσενικό σκυλί τραβάει την αλυσίδα του, γρυλίζουν τα κυνηγόσκυλα στη στάνη πίσω από το σπίτι, ο πετεινός κάνει «κικιρίκου» στο χοιροστάσιο. Η αυλή είναι προσεκτικά σκουπισμένη, οι σωροί του χιονιού είναι κομψοί σαν πασχαλιάτικα τσουρέκια. Κοντά στην πύλη είναι σταματημένος ο κέλης μου, η Mercedes μου, ολοπόρφυρη σαν το πουκάμισό μου, επιβλητική, ολοκάθαρη. Λαμποκοπάει στον ήλιο με τη διάφανη καμπίνα της. Και πλάι της, ο ιπποκόμος μου ο Τιμόχα, κρατώντας στο χέρι μια σκυλίσια κεφαλή, με περιμένει και υποκλίνεται: «Αντρέι Ντανίλοβιτς, την έγκρισή σας!» Μου δείχνει τη σημερινή σκυλίσια κεφαλή: ένα μαλλιαρό κυνηγόσκυλο, με μάτια αναποδογυρισμένα, με γλώσσα που αρχίζει να κρυσταλλιάζει, με κίτρινα, γερά δόντια. Ό,τι πρέπει. «Στήσ το!» Ο Τιμόχα στερεώνει επιδέξια τη σκυλίσια κεφαλή στο καπό του αυτοκινήτου και τη σκούπα στο πορτμπαγκάζ. Ακουμπώ το χέρι μου στην κλειδαριά της Mercedes, η διάφανη οροφή ανασηκώνεται. Ξαπλώνω στο μαύρο δερμάτινο κάθισμα που είναι τραβηγμένο προς τα πίσω. Δένω τη ζώνη ασφαλείας. Βάζω μπρος τη μηχανή. Οι ξύλινες πύλες ανοίγουν εμπρός μου. Βγαίνω, προχωρώ στον ίσιο, στενό δρόμο που περικυκλώνεται από ένα δάσος με εκατοχρονίτικα χιονισμένα έλατα. Τι ομορφιά! Ωραίο μέρος. Βλέπω μέσα στον καθρέφτη το κτήμα μου να απομακρύνεται. Ωραίο σπίτι, σπίτι με ψυχή. 18

11 ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΡΩΣΙΚΟ ΤΕΙΧΟΣ Πάνε μόλις εφτά μήνες που μένω σ αυτό, αλλά νιώθω σαν να γεννήθηκα και να μεγάλωσα εδώ. Παλιά το κτήμα αυτό ανήκε σ έναν σύντροφο, σαράφη του Θησαυροφυλακίου, τον Στεπάν Ιγκνάτιεβιτς Γκαρόχοφ. Όταν, την εποχή της Μεγάλης Εκκαθάρισης στο Θησαυροφυλάκιο, εκείνος έπεσε σε δυσμένεια και «απογυμνώθηκε», τον αναλάβαμε εμείς. Εκείνο το θερμό καλοκαίρι, έπεσαν πολλά κεφάλια του Θησαυροφυλακίου. Τον Μπαμπρόφ με πέντε κολλητούς του τους περιέφεραν στη Μόσχα μέσα σ ένα σιδερένιο κλουβί, κι έπειτα τους ξυλοφόρτωσαν και τους αποκεφάλισαν στο Λόμπνογιε Μέστο 17. Τους μισούς υπαλλήλους του Θησαυροφυλακίου τούς εξόρισαν από τη Μόσχα πέρα από τα Ουράλια. Έπεσε πολλή δουλειά... Τότε, όπως συνηθιζόταν, πρώτα βούτηξαν τη μούρη του Γκαρόχοφ στην κοπριά, έπειτα του γέμισαν το στόμα με χαρτονομίσματα και του το έραψαν, κι αφού του έχωσαν στον πισινό ένα κερί, τον κρέμασαν στην είσοδο του κτήματός του. Την οικογένειά του λάβαμε εντολή να μην την αγγίξουμε. Και το κτήμα του το παραχώρησαν σ εμένα. Δίκαιος ο τσάρος μας. Και δόξα τω Θεώ. 19