ÌÈÔ ÂÏ ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΑΘΗΝΩΝ

Transcript

1 Ê ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΑΘΗΝΩΝ Τ Ε Υ Χ Ο Σ 4 1 Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ - Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ Ε Λ Ο Υ Λ - Τ Ι Σ Ρ Ι ÌÈÔ ÂÏ ÎfiÌappleÂÚ

2 περιεχοµενα 03 συνταξης σηµειωµα ο δροµος ειναι µακρυς και δυσβατος 04 κοινοτητας διοικηση ελτιο Τυπου, Ψηφισµα, ελπιδα για το αυριο 05 Ισαακ Βικτωρ Ελιεζερ 06 ο Καρολος Παπουλιας στο Ισραηλ 08 φωτογραφιζοντας το Μαυρο Σαββατο 10 καθαρισµος εβραϊκου νεκροταφειου απο Αµερικανους εθελοντες, Ντανος Σασων 11 Ιωσηφ Λοβιγγερ 12 η εµπειρια µου στα Spesial Olympics 13 µακαµπιαδα ονειρα και συγκρουσεις 17 αποφθεγµα φωτογραφια Εβραιοι που επηρεασαν τον κοσµο Σαµιουελ Γκοµπερς 20 η ανοιξη του Ισραηλ 21 καντε παιδια, ειναι δωρεαν! 22 η αληθεια για τον πολεµο πρεπει να διδασκεται 23 το κουβαρι µιας ιστοριας, επιστολη 24 ανεκδοτο, η γλωσσα κοκκαλα δεν εχει 25 η ιστορια δε µοιαζει µε ησυχο ποταµι 29 τα παραλειποµενα µιας επισκεψης 30 ανακοινωσεις 31 τεχνης εργα-ποιηµα Ι ΙΟΚΤΗΤΗΣ: Ισραηλιτική Κοινότης Αθηνών, Μελιδόνη 8, Αθήνα , τηλ.: , fax: , ΕΚ ΟΤΗΣ: ο Πρόεδρος της Ι.Κ.Α. Βενιαµίν Αλµπάλας ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΕΚ ΟΣΗΣ-ΣΥΝΤΑ- ΞΗΣ: Βίκτωρ Ελιέζερ fax: , ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑ Α: Βίκτωρ Ελιέζερ, Ηλίας Νάχµαν, Ντορίτα Τρέβεζα ΣΧΕ ΙΑΣΜΟΣ-ΚΑΛΛ/ΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ρασέλ Μπαλέστρα ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΑΕΒΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ Σ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ: Βενιαµίν Αλµπάλας, Σιδωνή-Τζίλντα Άντζελ, Αλίκη Αρούχ-Μορδεχάι, Ναταλί Βεντούρα, Βίκτωρ Ισαάκ Ελιέζερ, Ζαν Κοέν, Σαρίνα Μιζάν, Ηλίας Νεγρίν, αβίδ Νεγρίν, Ντορίτα Τρέβεζα.

3 συνταξης σηµειωµα 03 ο δροµος ειναι και δυσβατος Το Ισραήλ ζει τη µεγαλύτερη κοινωνική αναταραχή της ιστορίας του. Και εάν οι κοινωνικές πολιτιστικές διαφορές µεταξύ Εβραίων Εσκενάζ ( υτική και Ανατολική Ευρώπη) και Εβραίων Σεφαράντ (Νότια Ευρώπη - Βόρεια Αφρική Ασία), εν πολλοίς ξεπεράστηκαν, οι κοινωνικές οικονοµικές διαφορές που αναδεικνύονται τα τελευταία χρόνια, µεταξύ πλουσίων από τη µια και φτωχών και νεόπτωχων από την άλλη, δεν φαίνεται να είναι µια υπόθεση εύκολα διαχειρίσιµη από το πολιτικό κατεστηµένο του Ισραήλ. Η κοινωνική αυτή αναταραχή δεν έχει κανένα στίγµα που σχετίζεται µε την ασφάλεια του Ισραήλ, συνδέεται όµως µε έµµεσο αλλά σαφή τρόπο µε το πολιτικό πρόβληµα της µη επίλυσης του Παλαιστινιακού. Η µεσαία αστική τάξη, που στην πλειοψηφία της πλέον συνθέτει την τάξη αυτών, που προηγούµενα αποκάλεσα «νεόπτωχων», επηρεάζει καταλυτικά την επικρατούσα πολιτική τάση της- χαµηλού εισοδήµατοςκοινωνικής τάξης του Ισραήλ. ιότι αν στο παρελθόν, αυτή η αδύνατη οικονοµικά τάξη ταυτιζόταν µε το ιδεολόγηµα του «µεγάλου Ισραήλ» και υποστήριζε την ανέγερση οικισµών στη υτική όχθη, σήµερα η τάση αυτή αλλοιώνεται γιατί ακριβώς η τάξη αυτή πλαισιώνεται από µεγάλα κοµµάτια της αστικής τάξης και µάλιστα νέων ανθρώπων. ιαµορφώνεται λοιπόν, ένας νέος Ισραηλινός πολίτης που διερωτάται γιατί οι προϋπολογισµοί για την ανέγερση νέων οικισµών, των οποίων µάλιστα το µέλλον δεν είναι διόλου βέβαιο, να µην στραφούν στις δηµόσιες επενδύσεις, στην υγεία, στην έρευνα, στη τεχνολογία και στην ενίσχυση των ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων. Ο ίδιος πολίτης βλέπει µε αγανάκτηση τις επιδοτήσεις θρησκευτικών σχολών και ιδρυµάτων που ανήκουν στα κόµµατα της σηµερινής συµπολίτευσης. Ο δρόµος είναι µακρύς και δύσβατος. Ίσως αυτοί οι χιλιάδες νέοι πολίτες αλλάξουν το ρου της ιστορίας και φέρουν πιο κοντά τις δυνάµεις εκείνες που θα είναι έτοιµες να διαβούν αυτό το δρόµο, που οδηγεί στην ειρήνη. Ταυτόχρονα όµως, καλείται και η άλλη πλευρά, οι Παλαιστίνιοι, να λάβουν τη γενναία απόφαση ότι θα πρέπει να συµβιώσουν σε αυτή τη γειτονιά δίπλα στο εβραϊκό κράτος. εν θα κερδίσουν τίποτε ουσιαστικό οι Παλαιστίνιοι, έχοντας αποσπάσει την αναγνώριση µιας κρατικής καρικατούρας από τη Γενική συνέλευση του ΟΗΕ. Αντίθετα, αποκτούν ουσιαστική κρατική οντότητα, εδαφική κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία, υπογράφοντας συνθήκη ειρήνης µε το Ισραήλ. Αυτό θα είναι το όφελος τόσο των Παλαιστινίων όσο και των Ισραηλινών. Και µόνο έτσι θα αποµονωθούν οι θιασώτες του απόλυτου «όχι» και των δύο πλευρών. Ευχές λοιπόν για υγεία και ειρήνη σε όλο τον κόσµο, το 5772 να σκορπίσει χαρά και τα χαµόγελα να είναι περισσότερα από τα δάκρυα. Χρόνια πολλά και Χατιµά τοβά Βίκτωρ Ισαάκ Ελιέζερ

4 κoινοτητας διοικηση 04 ελτιο Τυπου 18/08/2011 Συνάντηση του Γενικού Γραμματέα Θρησκευμάτων, Γιώργου Καλαντζή, με τον Ραββίνο της Αθήνας Ισαάκ Μιζάν και τον Πρόεδρο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών Βενιαμίν Αλμπάλα Τον Ραββίνο της Αθήνας και τον Πρόεδρο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών, επισκέφθηκε σήμερα 18/08/2011, ο Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων, Γιώργος Καλαντζής, προκειμένου να έχουν την πρώτη συνάντηση γνωριμίας, μετά την ανάληψη των καθηκόντων του. Μετά τη συνάντηση ο Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων δήλωσε: «Είχα τη χαρά να επισκεφθώ και τη νέα και την παλαιά Συναγωγή αλλά και την τιμή να με ξεναγήσει ο Ραββίνος Αθηνών. Επισκέφθηκα και το μνημείο για τη γενοκτονία των Ελλήνων Εβραίων, ανδρών, γυναικών και παιδιών, που έχασαν τη ζωή τους μόνο και μόνο γιατί ήταν Εβραίοι. Η Ελλάδα υπήρξε από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες όπου έγινε οργανωμένη προσπάθεια για να σωθούν. Σε κάποιες περιοχές όπως η Ζάκυνθος, χάρη στην κινητοποίηση του λαού μας, υπό την τοπική πολιτική ηγεσία αλλά και με την αποφασιστική στήριξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο στόχος αυτός επετεύχθη ολοκληρωτικά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την ανεπανάληπτη πράξη του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Δαμασκηνού, την αποφασιστικότητα του τότε αρχηγού της ελληνικής Αστυνομίας, Άγγελου Έβερτ, την αστείρευτη υποστήριξη όλων των αντιστασιακών οργανώσεων, αλλά και πολλών Αθηναίων που έκρυψαν με κίνδυνο της ζωής τους, τους συμπολίτες τους Εβραίους. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσουμε όσα συνέβησαν τότε γιατί μόνο έτσι δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να ξανασυμβούν. Ο ελληνικός λαός γνωρίζει καλά τι σημαίνει γενοκτονία. Σήμερα ο αντισημιτισμός δεν υπάρχει με την αποκρουστική και εύκολα αναγνωρίσιμη μορφή του αλλά προσπαθεί να λειτουργήσει κάτω από την επιφάνεια, κρυμμένος πίσω από δήθεν ακίνδυνες λέξεις. Ας μην το επιτρέψουμε.» Ψ Η Φ Ι Σ Μ Α Αθήνα, 11 Αυγούστου 2011 Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών, το οποίο συνήλθε σήμερα έκτακτα, ύστερα από πρόσκληση του Προέδρου κ. Βενιαμίν Αλμπάλα, μόλις πληροφορήθηκε τη θλιβερή είδηση της απώλειας του Μ Π Ε Ν Α Κ Η Η Λ Ι Α Μ Α Τ Σ Α, ο οποίος διετέλεσε Πρόεδρος της Γενικής Συνέλευσης της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών, και αφού άκουσε τον Πρόεδρο να περιγράφει τον πράο και καλλιεργημένο χαρακτήρα του, τη μόρφωση και το ήθος του, την αφοσίωσή του στον Εβραϊσμό και την οικογένειά του καθώς και το ότι ήρθε αρωγός σε πλήθος ομοθρήσκων μέσω της δουλειάς του Ψ Η Φ Ι Ζ Ε Ι 1. Να παραστούν στην κηδεία του εκπρόσωποι του Κοινοτικού Συμβουλίου 2. Να του παραχωρηθεί τιμητική θέση ταφής 3. Να επιδοθεί το ψήφισμα στην οικογένεια του θανόντος 4. Να γίνει δωρεά στη μνήμη του υπέρ του Σχολείου της Κοινότητας 5. Να δημοσιευθεί το παρόν ψήφισμα στον εβραϊκό Τύπο Ο Πρόεδρος Βενιαμίν Αλμπάλας ελπιδα για το αυριο Ο Αναπλ. Γραμματέας Δανιέλ Εμμανουήλ Το 5772, το νέο εβραϊκό έτος, που υποδεχόμαστε τούτες τις μέρες, και το Γιομ Κιπούρ, η ημέρα της εξιλέωσης, είναι μέρες χαράς και αυτοκριτικής, μέρες ευγνωμοσύνης προς το Θεό και αλληλεγγύης προς το συνάνθρωπο. Είναι μέρες που μας δείχνουν το δρόμο της ελπίδας για το αύριο. Ελπίδα επιβίωσης, ελπίδα προόδου και προοπτικής ότι το αύριο που κτίζουμε σήμερα, θα είναι καλύτερο από το χθες. Για να στηρίξουμε την ελπίδα αυτή και στη Κοινότητά μας, είναι αναγκαία η συνδρομή όλων μας. Τούτες τις μέρες, περισσότερο από ποτέ, η Κοινότητά μας έχει ανάγκη την οικονομική στήριξη όλων μας. Για να ελαφρύνει ακόμη περισσότερο τον πόνο όσων αδελφών μας υποφέρουν, για να στηρίξει την Εβραϊκή Παιδεία, τις θρησκευτικές μας παραδόσεις, τον πολιτισμό μας. Ευχόμαστε Χρόνια πολλά και Χατιμά τοβά, προσωπική και οικογενειακή ευτυχία σε όλους. Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών

5 05 ΙΣΑΑΚ ΒΙΚΤΩΡ ΕΛΙΕΖΕΡ ( ) Γεννήθηκε το 1921 στην Άρτα, το δεύτερο από τα επτά παιδιά της οικογένειας του Βίκτωρα και της Χανούλας Ελιέζερ. Το 1943 εντάσσεται στην Εθνική Αντίσταση με το όνομα Σπύρος Λαζαρίδης, και το Δεκέμβρη του 1943 συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς στο Μεσολόγγι και κρατείται στις γερμανικές φυλακές του Αγρινίου μέχρι τον Απρίλη του 1944, που απελευθερώνεται μετά από παρέμβαση της Μαρίας Δημάδη. Το 1956 παντρεύεται την Καντέν -Καίτη Μάϊς, με την οποία αποκτούν δύο παιδιά, τον Βίκτωρα και Μάριο Ελιέζερ. Στις αρχές της δεκαετίας του -60, ξεκινά η εθελοντική του προσφορά στη Κοινότητα. Φανατικός οπαδός της εβραϊκής παιδείας, εντάσσεται στη Σχολική επιτροπή, στην οποία παραμένει μέλος για δέκα περίπου χρόνια. «Οι Εβραίοι χρειαζόμαστε τη γνώση γιατί είναι το μόνο πράγμα που μπορούμε να πάρουμε μαζί όπου κι αν πάμε», έλεγε ο Ισαάκ Ελιέζερ. Στη συνέχεια, υπηρετεί την Κοινότητα ως μέλος της Κοινοτικής Συνέλευσης και των επιτροπών Πέτσια, Χεβρά Κεδοσά, Θρησκευτική επιτροπή. Από το 1978 εκλέγεται από το συνέδριο των Κοινοτήτων ως Αντιπρόεδρος του ΟΠΑΙΕ, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 80 εκλέγεται μέλος του Κοινοτικού Συμβουλίου και αργότερα Ταμίας του. Στη δεκαετία του -90 εκλέγεται μέλος του Συμβουλίου του Μπενέ Μπερίτ, όπου εκλέγεται και Πρόεδρός του. Θερμός υποστηριχτής του κράτους του Ισραήλ, ενεθάρρυνε τη νέα γενιά να σπουδάσει στο Ισραήλ και ήταν ο εμπνευστής της δημιουργίας του Ταμείου υποτροφιών Σάμπη Καμχή. Υπέρμαχος της μαχητικής αντιμετώπισης του αντισημιτισμού, υπερασπιζόταν με πάθος τόσο την ελληνική όσο και την εβραϊκή ταυτότητά του, γιατί ποτέ δεν ξεχνούσε ότι Έλληνες συμπολίτες ήταν αυτοί που έσωσαν τον ίδιο και την οικογένειά του. Για το λόγο αυτό δεν παρέλειπε ποτέ να παρευρίσκεται κάθε χρόνο στο μνημόσυνο των συντρόφων του στο Αγρίνιο. Στο τελευταίο του ταξίδι, τον συνόδευσαν συγγενείς και φίλοι που συνεργάστηκαν, γέλασαν, μοιράστηκαν αγωνίες και αγωνίστηκαν μαζί με τον Τζάκο Ελιέζερ για κοινούς στόχους και κοινές ελπίδες. «Επειδή τα ψηφίσματα είναι σύντομες και τυποποιημένες αναφορές στην προσφορά ζωής αρκετών ομοθρήσκων στα Κοινοτικά μας πράγματα, θα ήθελα να πω λίγα λόγια παραπάνω για το Τζάκο μας» με τα λόγια αυτά ξεκίνησε τον αποχαιρετισμό του ο Πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών Βενιαμίν Αλμπάλας και τόνισε μεταξύ των άλλων: «Ο Τζάκος ήταν ένας ευσεβής και σπουδαίος Εβραίος και ένας πραγματικός και υπερήφανος Έλληνας. Αγαπούσε πολύ την Ελλάδα και το Ισραήλ, αλλά πιο πολύ αγαπούσε τη Κοινότητά του. Η πολυσχιδής και ανιδιοτελής προσφορά του ας αποτελέσει για όλους μας παράδειγμα. Αιωνία η μνήμη σου Τζάκο μας.» Η συγκίνηση δεν επέτρεψε στον επίτιμο Πρόεδρο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών Δανιήλ Αλχανάτη να ολοκληρώσει τον αποχαιρετισμό του στον επί πολλά χρόνια στενό του συνεργάτη, που επί της Προεδρίας του, ο Τζάκος Ελιέζερ θήτευσε ως μέλος της Σχολικής Επιτροπής, μέλος και Ταμίας του Κοινοτικού Συμβουλίου. Παρακάλεσε λοιπόν τη δημοσίευση αυτού του αποχαιρετισμού στο Αλεφ. «Σήμερα 27 Ιουλίου μαζευτήκαμε εδώ θλιμμένοι, για να αποχαιρετήσουμε έναν καλό μας φίλο: τον Τζάκο τον Ελιέζερ, έναν αγωνιστή για το καλό της Κοινότητάς μας. Τον άνθρωπο που επί χρόνια δύσκολα, κρατούσε το οικονομικό τιμόνι της Ισραηλιτικής Κοινότητας της Αθήνας και την οδηγούσε πάντα στην οικονομική αποκατάστασή της. Από τον αείμνηστο πατέρα του, Βίκτωρα Ελιέζερ, κληρονόμησε την αγάπη για τη Κοινότητα της Αθήνας και σαν καλός Εβραίος πατέρας, τη μετέφερε στα παιδιά του. Με συμπαραστάτη πάντα την αγαπημένη του γυναίκα Καίτη, που ηγήθηκε των εβραϊκών γυναικείων οργανώσεων απετέλεσαν το ιδανικό ζευγάρι εβραϊκής επιμόρφωσης των παιδιών τους και οι κόποι τους δεν πήγαν χαμένοι. Τα παιδιά τους με επικεφαλής τον Βίκτωρα, κρατούν την πολιτική εβραϊκή πληροφόρηση των όσων συμβαίνουν στο Ισραήλ και στον παγκόσμιο εβραϊσμό. Τους παρακαλούμε να συνεχίσουν τη δράση τους, είναι μοναδική και αναγκαία για τα εβραϊκά χρονικά. Αγαπητέ μας Τζάκο Ελιέζερ, εμείς δεν θα σε ξεχάσουμε, καλό σου ταξίδι.» Ψηφίσματα εξέδωσαν το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδας, οι Ισραηλιτικές Κοινότητες Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Βόλου και Καβάλας, ενώ τα συλλυπητήριά τους εξέφρασαν ο Πρέσβης του Ισραήλ στην Αθήνα Αριε Μέκελ, η Πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας Ντόρα Μπακογιάννη, οι οργανώσεις Μπνεϊ Μπρίτ, Μπενότ, Wizo, Κέρεν Αγεσόντ και το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος.

6 του ΒΕΝΙΑΜΙΝ ΑΛΜΠΑΛΑ 06 ο Παπουλιας στο Ισραηλ Στην επίσημη επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας της Ελλάδος, κυρίου Κάρολου Παπούλια και της συζύγου του, συμμετείχαν ύστερα από εκφρασθείσα επιθυμία της Προεδρίας της Δημοκρατίας και της Πρεσβείας του Ισραήλ στην Ελλάδα, ο Πρόεδρος του Κ.Ι.Σ.Ε. και Πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης κ. Δαυίδ Σαλτιέλ και ο Πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών κ. Βενιαμίν Αλμπάλας. Η επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας ξεκίνησε την Κυριακή 10 Ιουλίου 2011 το βράδυ, οπότε συνάντησε αντιπροσωπεία επιζησάντων ομήρων Εβραίων ελληνικής καταγωγής υπό τον Πρόεδρό τους κ. Αελιών. Τη Δευτέρα το πρωί 11/7/2011 έγιναν οι επίσημες επαφές και συζητήσεις με την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία του κράτους του Ισραήλ. Από ελληνικής πλευράς συμμετείχαν, πλην του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια, οι Υπουργοί Εξωτερικών κ. Σταύρος Λαμπρινίδης, Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Παύλος Γερουλάνος, ο Υφυπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής κ. Γιάννης Μανιάτης, ανώτατοι υπηρεσιακοί παράγοντες της Προεδρίας της Δημοκρατίας, του Υπουργείου Εξωτερικών, όπως και οι Πρέσβεις του Ισραήλ στην Ελλάδα κ. Άριε Μέκελ και της Ελλάδας στο Ισραήλ κ. Κυριάκος Λουκάκης. Το βράδυ της Δευτέρας, στους κήπους της προεδρικής κατοικίας στην Ιερουσαλήμ, δόθηκε το επίσημο δείπνο με την παρουσία των δύο Προέδρων, της Ελλάδας κ. Κάρολου Παπούλια και του Ισραήλ κ. Σίμον Πέρεζ, στο οποίο συμμετείχαν περί τα 180 άτομα. Οι δυο Πρόεδροι στους λόγους τους τόνισαν την αλλαγή των σχέσεων μεταξύ των δύο λαών σε όλους τους τομείς, ελπίζοντας σε συγκεκριμένα αποτελέσματα που θα ευνοήσουν την ειρήνη, την οικονομία και την κατανόηση όλων των χωρών της μεσογειακής λεκάνης. Η βραδιά έκλεισε με ελληνικά τραγούδια και ελληνική μουσική από τον δημοφιλέστατο στο Ισραήλ ελληνοεβραϊκής καταγωγής τραγουδιστή Γεούντα Πόλικερ. Την Τρίτη, η ελληνική αντιπροσωπεία πραγματοποίησε επίσκεψη στον τάφο του Herzl, όπου ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κατέθεσε στεφάνι. Ακολούθησε συγκινητική ξενάγηση στο Μουσείο Γιάντ Βασέμ, που ολοκληρώθηκε στο Hall of Remembrance, όπου ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας και η σύζυγός του μαζί με τους συνοδεύοντες Υπουργούς και λοιπά μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας, έγιναν δεκτοί από τον Ραββίνο Λάου, Πρόεδρο του Ιδρύματος Γιάντ Βασέμ. Η συγκίνηση όλων, Ελλήνων και Ισραηλινών, Εβραίων και χριστιανών έφθασε στο απόγειο

7 07 όταν μικρή χορωδία και κάντορας τραγούδησαν το Ελ Ραχαμίμ και ο Πρόεδρος κ. Κάρολος Παπούλιας κατέθεσε στεφάνι και άναψε την αιώνια φλόγα στη μνήμη των Εβραίων, που βρήκαν τραγικό και πρωτόγνωρο θάνατο στα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου. Ακολούθησε η φύτευση ελιάς από τον κύριο και την κυρία Παπούλια στο Δάσος των Εθνών του K.K.L., σε ένδειξη παντοτινής φιλίας και αλληλοσεβασμού των δύο λαών, του ελληνικού και του εβραϊκού, που έχουν προσφέρει τόσα πολλά στην ανθρωπότητα. Η ελληνική αντιπροσωπεία στη συνέχεια μετέβη στη Ραμάλα, για να συναντήσει τον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής κ. Μαχμούτ Αμπάς και τους επιτελείς του. Το απόγευμα της Τρίτης, στο ξενοδοχείο «Sherαton» του Τελ Αβίβ, έγινε το ελληνοϊσραηλινό Forum Επενδύσεων και Εμπορίου, όπου πολλοί Έλληνες επιχειρηματίες συνάντησαν ομολόγους τους Ισραηλινούς, σε μια σημαντική προσπάθεια περαιτέρω διεύρυνσης των ήδη σημαντικών συνεργασιών που έχουν ξεκινήσει στους τομείς του τουρισμού, γεωργίας, τεχνολογίας, εναλλακτικών μορφών ενέργειας, διαχείρισης υδάτινων πόρων και λυμάτων. Στην τελετή λήξης του Forum απηύθυναν χαιρετισμούς ο Πρέσβης της Ελλάδας στο Ισραήλ κ. Κυριάκος Λουκάκης, ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Ισραηλινών Οικονομικών Οργανισμών κ. Shraga Brosh, ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Ισραηλινών Εμπορικών Επιμελητηρίων κ. Uriel Lynn, η Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής Οικονομικών Υποθέσεων του Υπουργείου Εξωτερικών του Ισραήλ κυρία Irit Ben Abba, ο Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού της Ελλάδας κ. Παύλος Γερουλάνος, ο Υπουργός Τουρισμού του Ισραήλ κ. Stas Mizezhnikov και ο Πρόεδρος της ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας. Εισηγήσεις έκαναν ο Γενικός Γραμματέας Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και Αναπτυξιακής Συνεργασίας του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, Δρ Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος και ο Διευθυντής Εξωτερικού Εμπορίου και Διεθνών Σχέσεων του Συλλόγου Ισραηλινών Εξαγωγέων και Κατασκευαστών κ. Dan Katarinas. Γενικά ήταν μια πολύ σημαντική επίσκεψη στον πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό τομέα, που επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο ότι, οι ρίζες που έβαλαν οι πρωθυπουργοί των δυο χωρών πριν από ένα χρόνο βάθυναν και μεγάλωσαν με προσδοκώμενα πολλαπλά οφέλη για τις δυο χώρες και για τον εβραϊσμό της Ελλάδας. Βενιαμίν Αλμπάλας Πρόεδρος Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών

8 08 της ΓΙΩΤΑΣ ΜΥΡΤΣΙΩΤΗ φωτογραφιζοντας το Μαυρο Εβδοµήντα χρόνια µετά, ο Θεσσαλονικιός Ανδρέας Ασσαέλ ανακαλύπτει σε παζάρι, το προσωπικό άλµπουµ ενός Γερµανού στρατιώτη. Φωτογραφικό υλικό, άγνωστο ως τώρα, που βρέθηκε στη Γερμανία, έρχεται να ρίξει περισσότερο φως σε μια πτυχή του εβραϊκού δράματος κατά τη γερμανική κατοχή στη Θεσσαλονίκη. Συγκλονιστικές εικόνες από τη συγκέντρωση για την εγγραφή στα καταναγκαστικά έργα της Ελλάδος, που είχαν επιβάλει οι δυνάμεις κατοχής, περιείχε το προσωπικό άλμπουμ ενός Γερμανού στρατιώτη και μάλιστα μουσικού. Σχεδόν εβδομήντα χρόνια μετά, οι εικόνες που τράβηξε ο ίδιος με τη μηχανή του στην πλατεία Ελευθερίας πριν και μετά την εγγραφή, έρχονται να προσθέσουν έναν ακόμη κρίκο σʼ ένα πικρό κεφάλαιο της εβραϊκής ιστορίας πριν από τη φρίκη της εξόντωσης στα στρατόπεδα Άουσβιτς - Μπιρκενάου. Τις φωτογραφίες από το «Μαύρο Σάββατο», όπως αποκαλείται το Σάββατο της 11ης Ιουλίου του 1942, βρήκε ο Θεσσαλονικιός εβραϊκής καταγωγής Ανδρέας Ασσαέλ, σε γερμανικό παζάρι. Μοιράζοντας τον χρόνο του ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και τη Γερμανία, ως μανιώδης συλλέκτης φωτογραφιών πολέμου, περιπλανιέται συχνά στα flohmarkt. Το ίδιο έκανε και στις αρχές του περασμένου Ιουλίου. Ψάχνοντας για πολύτιμο αρχειακό υλικό, στάθηκε στο νοικοκυριό του πρώην Ανατολικογερμανού μουσικού. Ο παλαιοπώλης που κερδίζει ψίχουλα από τις «ζωές των άλλων», μόλις είχε καθαρίσει το σπίτι του μουσικού στην πόλη Μπούργκστετ, κοντά στο Κέμνιτς της Σαξονίας. Το πάθος του Έλληνα συλλέκτη ξύπνησε, μόλις διαπίστωσε ότι ένα από τα προσωπικά αντικείμενα του Γερμανού μουσικού, που κράτησε ως το θάνατό του, ήταν οι φωτογραφίες από τη στρατιωτική ζωή του στην Ελλάδα. Ο ενθουσιασμός έγινε ακόμη μεγαλύτερος όταν ανάμεσα στις φωτογραφίες ανακάλυψε τη σειρά με τα σπάνια ντοκουμέντα. Η χαρά για την απόκτηση μιας ακόμη συλλογής και μάλιστα αδημοσίευτης ήταν μεγάλη, αλλά η συγκίνησή του ανείπωτη τη στιγμή που, ανάμεσα στο συγκεντρωμένο πλήθος στην πλατεία Ελευθερίας, ο Ανδρέας Ασσαέλ διέκρινε τον πατέρα του, Ιωσήφ (Φρέντυ), όρθιο στην πρώτη σειρά. Αγόρασε τις φωτογραφίες χωρίς δεύτερη σκέψη κι άρχισε να ξετυλίγει το νήμα από την αρχή. Γύρισε το ρολόι πίσω, έβαλε σε τάξη το υλικό και μαζί μʼ αυτό το ημερολόγιο της στρατιωτικής ζωής του Γερμανού μουσικού στην Ελλάδα την περίοδο της Κατοχής. Καρέ καρέ η συγκέντρωση των Εβραίων Ο νεαρός στρατιώτης Βέρνερ Ράνγκε, έπαιζε τρομπόνι και ήταν μέλος μπάντας σε μονάδα του Μηχανικού του γερμανικού στρατού. Έφτασε στη Θεσσαλονίκη έπειτα από διαμονή στην Έδεσσα και την Καβάλα τον Φεβρουάριο του Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις τρεις πόλεις της Μακεδονίας, με μια μηχανή (πιθανότατα Leica) απαθανατίζει εικόνες καθημερινής ζωής σε δρόμους και πλατείες. Στη Θεσσαλονίκη, από το μπαλκόνι του σπιτιού του στην οδό Μητροπόλεως δίπλα από το σημερινό Ολύμπιον φωτογραφίζει την πλατεία Αριστοτέλους, την παλιά παραλία, τον Θερμαϊκό. Ποζάρει ο ίδιος στο φακό με τους στρατιώτες φίλους του. Φωτογραφίζει την μπάντα καθώς παιανίζει σε δρόμους, στην πλατεία Αριστοτέλους, σε κλειστές αίθουσες (πιθανότατα στο Βασιλικό), σε παραθαλάσσια ταβέρνα διασκεδάζοντας τον γερμανικό στρατό και στην παλιά παραλία κάτω από το «Μεντιτερανέ» για τα γενέθλια Γερμανού αξιωματικού, ο οποίος δείχνει να το απολαμβάνει από το μπαλκόνι του ιστορικού ξενοδοχείου. Με τη φωτογραφική μηχανή του όμως, ο Γερμανός μουσικός έμελλε να γίνει μάρτυρας μιας από τις μαύρες ημέρες της γερμανικής κατοχής και του εβραϊκού πληθυσμού: τη συγκέντρωση στην πλατεία Ελευθερίας μετά το προσκλητήριο της 7ης Ιουλίου για την καταγραφή στα καταναγκαστικά έργα της Τοντ και του εργολαβικού γερμανικού οίκου Μίλερ.

9 09 Στην πλατεία Ελευθερίας Εστιάζει τον φακό του στη γωνία Ίωνος Δραγούμη και Μητροπόλεως, όπου συγκεντρώνονται καλοντυμένοι «άρρενες Ισραηλίται, ηλικίας 18 μέχρι 45 ετών». Κατά διαταγή του Στρατιωτικού Διοικητού Θεσσαλονίκης - Αιγαίου της Βέρμαχτ (Κουρτ φον Κρέντσκι) και με την υπογραφή του δρος Μπάρμπαχ (προκάτοχος του περιβόητου Μαξ Μέρτεν) είχαν κληθεί να προσέλθουν «εις την πλατεία Ελευθερίας, την ώραν 8ην π.μ.». Η φωτογραφία ελήφθη τις πρωινές ώρες πριν από την εγγραφή στην πλατεία Ελευθερίας, όπου οι άρρενες Ισραηλίτες, φορώντας τα καλά σαββατιάτικα ρούχα τους, παρέμειναν από τις 8 το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι, έξι ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο, χωρίς νερό, υποβαλλόμενοι συχνά σε βασανιστήρια. Τα γεγονότα της ημέρας αποτυπώθηκαν καρέ- καρέ από τον ερασιτέχνη φωτογράφο και αργότερα, μετά τις εγγραφές, επί της Ιωνος Δραγούμη μπροστά στο κτίριο της Ιονικής Τράπεζας (σημερινής Alpha Bank). Οι συγκεντρωθέντες έγιναν πλάνα κοντινά. Ο Γερμανός ζουμάρει το φακό του στα άγνωστα πρόσωπα. Τους φωτογραφίζει με το χαρτί εγγραφής στα χέρια και σε ανάταση, σε βαθύ κάθισμα και μετά όρθιους, ξανά και ξανά, να ακολουθούν τις εντολές που έδιναν οι Γερμανοί αξιωματικοί μέσω των Ελλήνων χωροφυλάκων, υπεύθυνων για τη φρούρηση των συγκεντρωθέντων που αναγκαστικά υπάκουαν στις διαταγές. Όπως δείχνουν οι λήψεις, οι εντολές για ασκήσεις προκαλούν στην αρχή μειδίαμα. Καθώς τα βασανιστήρια συνεχίζονται κάτω από τον καυτό ήλιο, τα χαμόγελα σβήνουν, τα πρόσωπα σκοτεινιάζουν. Ο Γερμανός στρατιώτης συνεχίζει τις λήψεις και αργότερα, στις συγκεντρώσεις της πλατείας Αριστοτέλους. Τέσσερις σπάνιες φωτογραφίες δείχνουν περίπου εργάτες που κλήθηκαν να αναχωρήσουν για τα έργα. Ήταν προφανώς οι πρώτες αποστολές για τα λατομεία Σέδες, Νάρες (Φιλαδέλφεια Θεσσαλονίκης) και Ολύμπου. Στα χέρια κρατούν τα απαραίτητα προσωπικά αντικείμενα (στοιχειώδη ρουχισμό) για την παραμονή τους στα εργοτάξια. «Ανάµεσα στο πλήθος αναγνώρισα τον πατέρα µου» Ξεφυλλίζοντας το φωτογραφικό άλμπουμ με τις μοναδικές αυτές εικόνες, που εμπιστεύτηκε στην «Κ» για την πρώτη τους δημοσίευση, ο Ανδρέας Ασσαέλ μιλάει με ενθουσιασμό για το νέο του απόκτημα και τη συλλεκτική του μανία που απέκτησε στην εφηβική ηλικία. Το άγνωστο υλικό ήρθε αναπάντεχα. Λίγο πριν ολοκληρώσει το βιβλίου του «Καταναγκαστικά έργα στη Βόρεια Ελλάδα το ». «Αν ψάξεις στο διαδίκτυο», όπως λέει, «υπάρχουν φωτογραφίες εκείνης της ημέρας. Προέρχονται από το αρχείο του γερμανικού κράτους, από τη μονάδα προπαγάνδας που υπήρχε στη Θεσσαλονίκη. Είναι όμως οι ίδιες εδώ και χρόνια που ανακυκλώνονται από το διαδίκτυο, δημοσιεύονται ξανά και ξανά σε έντυπα, βιβλία και άρθρα. Οι εικόνες του Γερμανού μουσικού αποτελούν σπάνια ντοκουμέντα γιατί δείχνουν τον βασανισμό μετά την εγγραφή στα καταναγκαστικά έργα, από τον οποίο δεν υπάρχει καμία φωτογραφία», σημειώνει ο κ. Ασσαέλ. Έμειναν άγνωστες καθώς, όπως εξηγεί ο μουσικός ως κάτοικος της πρώην ανατολικής Γερμανίας, τις κρατούσε κρυμμένες. Η σειρά της 11ης Ιουλίου ήταν συγκεντρωμένη σʼ ένα μικρό φάκελο πάνω στον οποίο είχε γράψει συμβολικά «φωτογραφίες πολέμου Ελλάδος». Οι υπόλοιπες, στοιβαγμένες μέσα σʼ ένα κουτί παπουτσιών, ξεδιπλώνουν το χρονικό της στρατιωτικής του θητείας με τους γονείς και τον αδελφό του στη Γερμανία, στην Καβάλα, στην Έδεσσα, στη Θεσσαλονίκη (από τον Φεβρουάριο έως τέλος Ιουλίου), στην Αθήνα (Ακρόπολη) και στο αεροδρόμιο της Εκάλης, απʼ όπου αναχώρησε για την Αφρική τον Αύγουστο του ʼ42 και στην Αμερική ως αιχμάλωτος πολέμου στο στρατόπεδο «Λίβινγκστον» το «Σε αντίθεση με άλλες συλλογές μου περίπου 100 από τον πόλεμο, οι φωτογραφίες του Βέρνερ, εν μέσω γερμανικής κατοχής, είναι καλλιτεχνικές, τουριστικές», αναφέρει ο κ. Ασσαέλ. Εκτός από τη σειρά της Πλατείας Ελευθερίας. Μολονότι ερασιτεχνικές, είναι τόσο ευκρινείς, τόσο ζωντανές σαν πλάνα ασπρόμαυρης ταινίας. «Ανάμεσα στο πλήθος αναγνώρισα αμέσως τον πατέρα μου για τον οποίο, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, στη συγκέντρωση αυτή οφείλει εν μέρει τη σωτηρία της οικογένειας. Η απαραίτητη παρουσία του στο επιταγμένο εργοστάσιο λαδιού Ξενάκη, τον απάλλαξε από τη συμμετοχή του στα καταναγκαστικά έργα. Η οικογένεια γλίτωσε και το Ολοκαύτωμα χάρη στον Μανόλη Κονιόρδο και την ηρωική γυναίκα, τη Μαρία Βουδούρογλου, που τους έκρυψε στο σπίτι της επί δύο χρόνια». Στα πρόσωπα που εγκλώβισε με τον φακό του ο Γερμανός μουσικός, ίσως κάποιοι αναγνωρίσουν δικούς τους ανθρώπους που κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο του Ιουλίου, εκείνο το «Μαύρο Σάββατο» πριν από 69 χρόνια, βίωναν την αρχή του τέλους της δημιουργικής παρουσίας του εβραϊκού πληθυσμού στη Θεσσαλονίκη. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 07/08/2011

10 του ΗΛΙΑ ΝΕΓΡΙΝ 10 καθαρισµος νεκροταφειου απο Αµερικανους ΝΤΑΝΟΣ ΣΑΣΩΝ ( ) Στη θέση Ζαβλάνι, πλησίον της πόλης των Πατρών, υπάρχει εβραϊκό νεκροταφείο, που ανήκει, μετά την αδράνεια της Ισραηλιτικής Κοινότητας Πατρών, στην Κοινότητά μας. Έτσι, την επιμέλεια αυτού του ιερού χώρου την έχουμε εμείς πλέον. Ο τοπικός πολιτιστικός σύλλογος Ζαβλανίου, με πρόεδρο τον Γιάννη Γασπαρινάτο, φροντίζει εδώ και πολλά χρόνια, για τον καθαρισμό και την συντήρηση αυτού του εβραϊκού μνημείου. Στις 28 Ιουλίου 2011, ομάδα νέων εθελοντών από τις ΗΠΑ, με όραμα την απεριόριστη βοήθεια προς τις εβραϊκές Κοινότητες της διασποράς, ήρθε στο Ζαβλάνι Πατρών, για τον καθαρισμό και ευπρεπισμό του εκεί εβραϊκού νεκροταφείου. Η ομάδα, με την καθοδήγηση του Ραββίνου Μορδεχαϊ Τέσλερ και της συζύγου του κ. Αβίβα Τέσλερ, εργάστηκε με όλες τις δυνάμεις της και μέσα σε περιορισμένο χρόνο για ένα καλό αποτέλεσμα. Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον πολιτιστικό σύλλογο Ζαβλανίου, για την συμβολή του σε αυτή την προσπάθεια και ιδιαίτερα τον πρόεδρο κ. Γασπαρινάτο. Στον χώρο της Συναγωγής του νεκροταφείου, ο Ραββίνος Μορδεχαϊ Τέσλερ εξήγησε μέσα σε έντονη συγκινησιακή ατμόσφαιρα όλη την διαδικασία προετοιμασίας και ταφής της σωρού. Εκ μέρους της ΙΚΑ ο κ. Ηλίας Νεγρίν, είχε την ευθύνη της υποδοχής των εθελοντών και του συντονισμού του έργου. Η ομάδα αυτή των εθελοντών ονομάζεται SOS International και είναι ένα φωτεινό παράδειγμα εθελοντισμού, που δείχνει τον ευγενή δρόμο της ανόδου της ανθρώπινης ψυχής. Κάνω έκκληση στους νέους μας να επισκεφθούν την ιστοσελίδα ( Σίγουρα θα τους ανοίξει ένα νέο παράθυρο στον κόσμο. Το βράδυ του Σαββάτου 2 Ιουλίου 2011 απεβίωσε στην Αθήνα ο Δανιήλ (Ντάνος) Σασών. Ο Ντάνος Σασών γεννήθηκε στην Λάρισα το 1942 και ήταν ένα από τα 4 παιδιά του Αβραάμ και της Ειρήνης Σασών. Το 1968 παντρεύτηκε την Καίτη Ναχμία από την Θεσσαλονίκη και την επόμενη χρονιά μετακόμισαν στην Αθήνα. Αποκτήσανε δύο παιδιά, τον Αλμπέρτο και την Σάντρα και μία εγγονή την Έρικα. Στην επαγγελματική του πορεία ασχολήθηκε αρχικά με αντιπροσωπείες υφασμάτων και στη συνέχεια με τη χονδρική πώληση κουρτινών και λευκών ειδών, δραστηριότητα που εξάσκησε αδιαλείπτως μέχρι το θάνατό του. Στην Κοινοτική μας ζωή, διατέλεσε επί σειρά ετών μέλος της Σχολικής Επιτροπής. Διετέλεσε επίσης μέλος των Επιτροπών Ακινήτων της Κοινότητας και του ΚΙΣ, μέλος της Γενικής Συνέλευσης καθώς και Ταμίας του Κοινοτικού Συμβουλίου επί προεδρίας Δανιήλ Αλχανάτη. Καλό δρόμο Ντάνο. Ψηφίσματα εξέδωσαν το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδας, η Ισραηλιτική Κοινότητα Αθήνας και το Προεδρείο της Κοινοτικής Συνέλευσης, ενώ τα συλλυπητήρια τους εξέφρασαν ο τ. Πρέσβης του Ισραήλ στην Αθήνα Ραμ Αβιράμ, η Ισραηλιτική Κοινότητα Λάρισας, το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος, το Ρέστειο κέντρο φιλοξενίας ηλικιωμένων και οι οργανώσεις Μπενώτ και Κέρεν Αγεσόντ.

11 του ΒΙΚΤΩΡΑ ΙΣΑΑΚ ΕΛΙΕΖΕΡ 11 Ιωσηφ Λοβιγγερ Ο Ούγγρος. Το προσωνύμιο μιας προσωπικότητας που χάραξε με ανεξίτηλα γράμματα την ιστορία του ελληνικού εβραϊσμού. Ο άνθρωπος που δεν δίσταζε να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι, προκειμένου όχι μόνο να προστατεύσει τα συμφέροντα του ελληνικού εβραϊσμού, αλλά και να διεκδικήσει στερημένα δικαιώματά του. Είκοσι χρόνια πέρασαν από το θάνατο του Ιωσήφ Λόβιγγερ. Γεννημένος το 1914 στην Ουγγαρία, φτάνει στην Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας του ʼ30 βοηθώντας στη φυγάδευση εκατοντάδων Εβραίων προσφύγων προς την Παλαιστίνη. Στη διάρκεια του πολέμου συλλαμβάνεται από τους Ιταλούς και βρίσκεται στο ίδιο κελί με τον Γεώργιο Παπανδρέου στις φυλακές Αβέρωφ. Το 1944, συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς, δραπετεύει, κρύβεται για έξι μήνες και στη συνέχεια φυγαδεύεται από ομάδα ανταρτών υπό την καθοδήγηση των μετέπειτα υπουργών Μανώλη Κοθρή και Σωτήρη Παπαστρατή. Το 1945 επιστρέφει στην Ελλάδα και από το 1950 μετέχει στο Κοινοτικό Συμβούλιο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών, ενώ από το 1961 εκλέγεται μέλος του ΚΙΣ. Από το 1967 και μέχρι το 1991 ηγείται του ελληνικού εβραϊσμού με διακοπή δύο ετών. Στις 6.30 το πρωί πήγαινε στο γραφείο του στο ΚΙΣ, συνήθως παρέα με τον στενό του φίλο και πρόεδρο του ΟΠΑΙΕ Λάζαρο Ελιέζερ. Στις 7.30 έλεγε την καλημέρα του στο Δανέλο Αλχανάτη, μια καλημέρα που καμιά φορά συνοδευόταν από τα γνωστά «συχτιρλίκια Λόβιγγερ», όταν συνέβαινε κάτι που δεν του άρεσε. Αντιμετώπισε το Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών και αναγκάζει το καθεστώς να αποσύρει την απόφαση του να διορίσει μη Εβραίο αξιωματούχο στη διοίκηση του ΚΙΣ, και το καταφέρνει. Πήγε στον Καραμανλή και απαίτησε την κατάργηση διατάξεων που απαγόρευαν σε Εβραίους να γίνουν αξιωματικοί ή να διορισθούν ένορκοι στο Δικαστήριο. Και το καταφέρνει. Απαιτεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου να προβεί σε δημόσια δήλωση ότι οι Έλληνες Εβραίοι είναι αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας και ισότιμοι Έλληνες πολίτες όταν τότε, στις αρχές της δεκαετίας του 80 ο ελληνικός εβραϊσμός αντιμετωπίζει την έχθρα πολλών ΜΜΕ, επειδή ο Κίσινγκερ ήταν Εβραίος και ο Γιασέρ Αραφάτ, αδελφός. Ο Λόβιγγερ εντάσσει τον ελληνικό εβραϊσμό στο Παγκόσμιο Εβραϊκό Συνέδριο, στην παγκόσμια εβραϊκή αγκαλιά. Ευθύς, αυστηρός, άμεσος και αποφασιστικός αγνοούσε το πολιτικό κόστος και μισούσε την αυτοπροβολή. Δεν δίσταζε να πετάει έξω από το γραφείο του, εάν αντιλαμβανόταν ότι κάποιος προσπαθεί να τον παγιδεύσει. Και δεν ήταν λίγοι αυτοί που το επιχείρησαν. Πίσω όμως από το αυστηρό βλέμμα του κρυβόταν η ευαισθησία και η βαθιά αγάπη για τη σύζυγό του Μπέρτα και το γιό του Ανδρέα και δάκρυζε από συγκίνηση όταν αναφερόταν στα εγγόνια του. Ο διάδοχός του στο ΚΙΣ Νισήμ Μαΐς ανέφερε χαρακτηριστικά στον επικήδειο λόγο του: «Είναι δυνατόν να προσπαθήσεις να μιλήσεις για τον άνθρωπο που ενσάρκωσε την ιστορία του ελληνικού εβραϊσμού των τελευταίων 50 χρόνων; Δεν πρόκειται για ένα κυπαρίσσι που το χτύπησε ο κεραυνός του θανάτου, πρόκειται για τον ίδιο τον εβραϊσμό της Ελλάδος, αφού για διάστημα μισού αιώνα, ο Ιωσήφ Λόβιγγερ συμβάδισε, διαμόρφωσε και ηγήθηκε των Ελλήνων Εβραίων». Ο Ανδρέας Λόβιγκερ, που ζει στην Αμερική, έφθασε στην Αθήνα ειδικά για την τέλεση του μνημοσύνου των γονέων του που έγινε στη συναγωγή Μπετ Σαλώμ. Ο Ανδρέας, διαπρεπής καθηγητής, βραβεύθηκε από το Πανεπιστήμιο Columbia με την απονομή του μεταλλίου Egleston (ανώτατου επιστημονικού βραβείου) για τη συμβολή της έρευνάς του για τη συμπεριφορά και εφαρμογή των πολυμερών στοιχείων στις διάφορες εφαρμογές της μηχανικής επιστήμης.

12 12 της ΣΑΡΙΝΑΣ ΜΙΖΑΝ η εµπειρια µου στα Olympics Μία διαφήμιση ήταν η αφορμή για να συμπληρώσω την αίτηση για τους Παγκόσμιους Αγώνες Special Olympics Athens Δεν πέρασε καιρός μέχρι που η αίτησή μου έγινε δεκτή. Σύντομα μού ανακοινώθηκε ότι η θέση μου θα ήταν στο τένις και πιο συγκεκριμένα, στη συνοδεία αθλητών προς και από τον αγωνιστικό χώρο. Ό,τι ακριβώς είχα ζητήσει, μιας και ήθελα να έχω άμεση επαφή με τους αθλητές αλλά και με το άθλημα. Απαραίτητη προϋπόθεση ήταν να περάσω από μία εκπαίδευση σχετικά με τη θέση που είχα αναλάβει και μετά από μία βδομάδα ξεκίνησαν οι αγώνες. Κατά τη διάρκεια των αγώνων είχα τη δυνατότητα να γνωρίσω αθλητές των Special Olympics από όλες τις χώρες του κόσμου, να μιλήσω μαζί τους, να μοιραστώ τη χαρά τους μετά από τη νίκη και να αναπτερώσω το ηθικό τους. Το έργο των εθελοντών δεν θα ήταν το ίδιο αποτελεσματικό, αν και από την πλευρά τους οι αθλητές δεν ήταν το ίδιο εκδηλωτικοί και διαχυτικοί σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Ήμασταν όλοι εκεί για να τους στηρίζουμε και να τους εμψυχώνουμε σε κάθε τους προσπάθεια. Ανάμεσα στους αθλητές που έλαβαν μέρος στο άθλημα του τένις, ήταν και το γκρουπ που εκπροσώπησε τη χώρα του Ισραήλ. Απαρτιζόταν από 8 άτομα, 6 αθλητές και 2 προπονητές. Όταν ενημερώθηκα από το πρόγραμμα ότι θα συμμετείχαν και Ισραηλινοί στους αγώνες, έσπευσα να τους καλωσορίσω, να τους γνωρίσω και να τους διαβεβαιώσω ότι θα είμαι εκεί για ό,τι χρειαστούν. Πέρασα αρκετό χρόνο μαζί τους, εντός και εκτός γηπέδου και αξιοποιήθηκε ο ελεύθερος χρόνος όσο το δυνατό καλύτερα κάνοντας διάφορες εκδρομές σε αξιοθέατα εντός και εκτός Αθηνών. Ξεπέρασα τα όρια των συνηθειών μου και έγινα φίλη μαζί τους και μου ανταπέδωσαν τη φιλία τους με μοναδικό τρόπο. Πρώτη φορά είδα σε μάτια ανθρώπων πραγματικά αισθήματα, πρώτη φορά εισέπραξα ζεστές αγκαλιές και σφικτές χειραψίες από άτομα που γνώριζα μόλις λίγα λεπτά. Το σημαντικό γι αυτούς τους αθλητές ήταν ότι ζούσαν την κάθε στιγμή, σα να ήταν μοναδική, χωρίς ίχνος ανταγωνισμού καθώς δεν υπήρχε χρηματικό έπαθλο. Η δόξα ήταν για όλους ίδια, ανεξαρτήτου θέσης, ο πανηγυρισμός τόσο έντονος και η συγκίνηση τόσο μεγάλη, κανένας μας δε μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του και το χειροκρότημα ήταν τόσο ζεστό. Η απονομή ήταν κάτι το μαγευτικό. Να βλέπει κανείς όλους τους αθλητές να αγκαλιάζονται και να συγχαίρουν ο ένας τον άλλο. Οι στιγμές που έζησα αυτές τις μέρες ήταν ανεπανάληπτες και όσο μπορώ να κρίνω τον εαυτό μου, αναθεώρησα την οπτική γωνία από την οποία βλέπω και αξιολογώ τις καταστάσεις γύρω μου. Ευχαριστώ όλους τους αθλητές, τους εθελοντές, τον Shaya, τη Nadia, τον Tamir, τον Elad, τον Mohammet και τον Jafer που συνέβαλαν σ αυτό!!!

13 του ΑΒΙ ΝΕΓΡΙΝ 13 µακαµπιαδα Πριν το ταξίδι Πριν από 2 χρόνια, επιστρέφοντας από τη Μακαμπιάδα του 2009, χαρούμενοι με την εμπειρία αλλά και τη νίκη επί των Μεξικάνων, είχαμε πει ότι η Ευρωμακαμπιάδα του 2011 στη Βιέννη είναι κοντά και δεν πρέπει να λείψουμε με τίποτα. Τα δύο χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα, (πολλοί από εμάς παρέμεναν ενεργοί αθλητές αυτό το διάστημα για να είναι χρήσιμοι σε αυτή την ομάδα και μόνο) ο δήμαρχος της Βιέννης με περηφάνια ανακοίνωνε την διεξαγωγή των αγώνων και τη χαρά του που Εβραίοι αθλητές θα επισκεφτούν την πόλη του. Εμείς, στις δουλειές μας ή στις σπουδές μας, βλέπαμε ότι μάλλον η υπόσχεση δε θα τηρηθεί, ένεκα τις κρίσης και της αρχικής ανεπίσημης άρνησης των Κοινοτήτων να ενισχύσουν την ομάδα μας. Ο αρχικός σκοπός της αποστολής ήταν να δείξουμε στον ευρωπαϊκό εβραϊσμό ότι υπάρχει ακόμα ελληνικός εβραϊσμός, με την παρουσία της ελληνικής σημαίας στην παρέλαση στους δρόμους της Βιέννης. Θα ήταν κρίμα να παρελάσει το Γιβραλτάρ και όχι η Ελλάδα Δεύτερος σκοπός μας ήταν να περάσουμε καλά Όταν όμως μέσα από το διαδίκτυο και της μεταξύ μας αλληλογραφίας ανακαλύψαμε τη διάθεση και τη δυναμική της ομάδας που μπορεί να κατέβει στους αγώνες, αποκτήσαμε ένα νέο σκοπό, να κατακτήσουμε ένα μετάλλιο για πρώτη φορά για τον ελληνικό εβραϊσμό σε ομαδικό άθλημα! Να σημειωθεί πως στις αρνήσεις που δεχόμασταν για επιχορήγηση της αποστολής, το βασικό επιχείρημα αποτελούσε πως πάμε μόνο για το δεύτερο σκοπό μας. Εμείς όμως είχαμε καταλήξει: θα πάμε μόνοι μας ο,τι κι αν αποφασίσουν οι Κοινότητες και τα συμβούλια. Συμμετοχή, εισιτήρια και ένδυση με τα ελληνικά χρώματα και το σήμα της Μακαμπή, ας τα πληρώσουμε όλα εμείς Τελικά οι κοινότητες Αθηνών και Θεσσαλονίκης προσέφεραν μαζί περίπου το 30% του συνολικού κόστους ταξιδιού. Το ταξίδι 5 Ιουλίου Συναντήθηκε όλη η ομάδα στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης για αναχώρηση. 11 παίκτες του μπάσκετ και ο Ζακ Γαβριηλίδης στο πινγκ πονγκ. Την επόμενη μέρα το πρωί ξεκινούσαν οι αγώνες με τον κάτοχο του τίτλου τις τελευταίες 3 Ευρωμακαμπιάδες Γαλλία 6 Ιουλίου Η ομάδα ξεκινά μουδιασμένα αλλά στο ημίχρονο καταφέρνει να φτάσει τον αγώνα στον πόντο. Ξεκινάμε εντυπωσιακά στο δεύτερο, παίρνουμε μια διαφορά 6-9 πόντων και μέχρι το τέλος τη διατηρούμε και κάνουμε μια νίκη που δεν την πίστευε κανείς εκτός από εμάς. 7 Ιουλίου Χρόνος για χαρά δεν υπάρχει γιατί παίζουμε την επόμενη μέρα με τους πανύψηλους και φαβορί Ρώσους. Με το ζόρι έρχεται η ήττα αλλά όλοι πια μας υπολογίζουν 8 Ιουλίου Οι Τούρκοι την επόμενη είναι ικανοί για τη ζημιά αλλά έρχεται η πύρρειος νίκη στο τέλος. Πύρρειος γιατί αποχωρεί με διάστρεμμα 3 λεπτά πριν το τέλος ο Νόε Μαγρίζος, ένα από τα μεγάλα μας όπλα και ο ψηλότερος παίκτης της ομάδας. 9 Ιουλίου Σαμπάτ και ξεκούραση για όλους 10 Ιουλίου Οι οικοδεσπότες Αυστριακοί χάνουν

14 14 εύκολα σε ένα παιχνίδι που συμμετέχουν και διασκεδάζουν εξίσου όλοι οι παίκτες. 11 Ιουλίου Το εχθρικό γήπεδο είναι γεμάτο από Γερμανούς φιλάθλους και τους Γάλλους παίκτες που ελπίζουν σε νίκη των Γερμανών για να προκριθούν εκείνοι στον τελικό. Εξίσου εχθρική αποδεικνύεται και η διαιτησία των αυστριακών διαιτητών, που στα κρίσιμα σημεία βοηθά τους πανύψηλους Γερμανούς να εκμεταλλευτούν την απουσία του Νόε και να κερδίσουν άδικα το παιχνίδι. Ο τελικός χάθηκε. Απέμενε ένα ακόμα παιχνίδι ο μικρός τελικός με τη Γερμανία 15 ώρες μετά. Κατάταξη: 1. Ρωσία 4-1, 2. Γαλλία 3-2, 3. Ελλάδα 3-2, 4. Γερμανία 3-2, 5. Τουρκία 2-3, 6. Αυστρία Ιουλίου Παρά την κακή ψυχολογία και την τεράστια κούραση το παιχνίδι φτάνει στο 66-66, 3,5 δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Ο Μάριος Ματαλόν αστοχεί στην πρώτη βολή αλλά η δεύτερη είναι εύστοχη η νίκη έρχεται και το μετάλλιο είναι δικό μας!!! Για την ιστορία η οµάδα 4. Μπεν Καπόν (Θεσσαλονίκη), 5. Σαμ Ναμίας (Αθήνα), 7. Λέων Άντζελ (Θεσσαλονίκη), 8. Μπάρυ Κοέν (Ρόδος), 9. Ανδρέας Σεφιχά (Θεσσαλονίκη), 10. Ντέιβιντ Νεγρίν (Αθήνα), 11. Μωυσής Καπέτας (Θεσσαλονίκη), 12. Τζάκος Αρούχ (Θεσσαλονίκη), 13. Μάριος Ματαλόν (Θεσσαλονίκη), 15. Νόε Μαγρίζος (Λάρισα), 35. Μάκης Άντζελ (Θεσσαλονίκη). Προπονητής: Γιώργος Κοντός. Μετά το ταξίδι Τί είναι τελικά η Μακαμπιάδα; Πολλές απαντήσεις μπορούν να δοθούν από τους υπερμάχους της και από αυτούς που αδιαφορούν γιʼ αυτή. Είναι μία ακόμη συνάντηση Εβραίων στο Ισραήλ ή σε μια Ευρωπαϊκή χώρα ανά δύο χρόνια; Είναι η ευκαιρία κάποιων νέων Εβραίων να περάσουν καλά μαζί με νέους από όλο τον κόσμο; Είναι ο συνδυασμός του Ολυμπιακού - ελληνικού πνεύματος με το Μακαβαιϊκό αγώνα για το ακατόρθωτο; Την απάντηση μου την έδωσε ένας νέος αλλά πραγματικός φίλος που γνώρισα στο Ισραήλ δύο χρόνια πριν, ως αντίπαλος αθλητής της Γερμανίας και ξαναείδα στη Βιέννη φέτος. Ο Ντέιβιντ Ζάντμπεργκ, διακεκριμένος γιατρός στη Φρανκφούρτη, είχε έρθει ως ο γιατρός όλης της γερμανικής αποστολής στους αγώνες. Μετά τον αγώνα με την Τουρκία και τον τραυματισμό του Νόε είχαμε αντίπαλους τους Γερμανούς, δύο μέρες μετά. Ο Ντέιβιντ προσφέρθηκε να κάνει θεραπεία στο Νόε χωρίς να ξέρει αν μπορεί να παίξει και γνωρίζοντας τη σημασία που θα είχε για εμάς η συμμετοχή του. Επιπλέον, φρόντισε τους τραυματισμούς δύο ακόμη βασικότατων παικτών μας. Όταν του είπα ότι αυτό που κάνει είναι συγκινητικό μου απάντησε: «Αυτό φίλε μου είναι η Μακαμπιάδα!» εθελοντικη αιµοδοσια Τη Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011, κατά τις ώρες 09:30 14:00, στον πεζόδρομο της οδού Μελιδόνη - Θησείο, θα πραγματοποιηθεί ΑΙΜΟ- ΔΟΣΙΑ των μελών της Κοινότητάς μας υπό την αιγίδα της Επιτροπής Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Η προσέλευση όλων μας είναι επιβεβλημένη λόγω των μεγάλων αναγκών σε αίμα που παρουσιάζονται. Σε κρίσιμες στιγμές το αίμα μπορεί να σώσει μία ζωή. Στόχος μας τουλάχιστον 50 φιάλες, γιʼ αυτό κράτησε την παραπάνω ημερομηνία και ώρα και έλα κοντά μας.

15 της ΝΤΟΡΙΤΑΣ ΑΛ. ΤΡΕΒΕΖΑ 15 ονειρα και συγκρουσεις ΟΣίγκμουντ Φρόυντ, μελετώντας συστηματικά- για 50 χρόνια περίπου- το πώς αναπτύσσεται και από τι συνίσταται ο ανθρώπινος ψυχισμός, διατύπωσε τις βασικές αρχές της ψυχαναλυτικής θεωρίας, καθιερώνοντας την τεχνική των ελεύθερων συνειρμών. Η μέθοδος αυτή επέτρεπε στους ασθενείς του Φρόυντ να εκφράσουν την κάθε τους σκέψη χωρίς αναστολές, εμπόδια ή παραποιήσεις, με απώτερο στόχο να έρθουν στην επιφάνεια οι ασυνείδητες επιθυμίες και εσωτερικές συγκρούσεις. Στο βιβλίου του «Ερμηνεία των Ονείρων» που θεωρείται ακόμα από πολλούς ως το σπουδαιότερο έργο του, περιγράφεται πώς τα όνειρα είναι κωδικοποιημένες επιθυμίες που όταν αποκρυπτογραφηθούν αναδεικνύουν τις βαθύτερες ανάγκες και επιθυμίες του ατόμου, οδηγώντας το σε επιτυχή επίλυση συμπλεγμάτων και εσωτερικών συγκρούσεων. Καθώς το μεγαλύτερο μέρος του επαγγελματικού του χρόνου το αφιέρωσε σε ασθενείς με νευρωτικές διαταραχές, ο Φρόυντ παρατηρούσε ότι τόσο οι νευρώσεις όσο και η υστερία αποτελούν εκδηλώσεις έντονων συγκρούσεων ανάμεσα στις απαγορευμένες επιθυμίες των ασθενών και τις επιταγές της πραγματικότητας. Αυτό οδήγησε τον Φρόυντ στο συμπέρασμα πως ορισμένες ψυχολογικές διεργασίες των ασθενών του ήταν δυνατό να παρατηρηθούν ως ένα βαθμό και με ορισμένη μορφή, σε όλους τους ανθρώπους και για το λόγο αυτό η ψυχανάλυση αποτέλεσε ερμηνευτικό εργαλείο της προσωπικότητας συνολικά και όχι προσέγγιση της παθολογικής συμπεριφοράς κατʼ αποκλειστικότητα.

16 16 Το ενδιαφέρον του στράφηκε από τα τέλη του 1880 μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, στην έρευνα των εννοιών του συνειδητού και του ασυνειδήτου, που προέκυψαν εξαιτίας των περιστατικών που θεράπευε, όπως ήταν για παράδειγμα η περίπτωση της Άννας Ο. Παράλληλα με αυτό, από τα μέσα της δεκαετίας του 1890 μέχρι τα έτη πριν από το ξέσπασμα του Α Παγκόσμιου Πολέμου, διατύπωσε τις ιδέες του για την στάδια της σεξουαλικής ανάπτυξης ξεκινώντας από την παιδική ηλικία και ως την εφηβεία, ενώ το αμέσως επόμενο διάστημα ο Φρόυντ προσπάθησε να διαμορφώσει κάποια γενική θεωρία για τη δομή του «ψυχικού οργάνου», πάνω στην οποία θα μπορούσε να αναπτύξει τις νέες ιδέες του. Ήταν μόνο κατά τη διάρκεια της πρόωρης δεκαετίας του '20 που παρουσίασε το τριμερές σχήμα, το εκείνο, το εγώ και το υπερεγώ, που αντιπροσωπεύει την πιο αναλυτική σκέψη του στο θέμα. Παρά το γεγονός ότι η θεωρία του προκάλεσε μεγάλο θόρυβο στους συντηρητικούς κύκλους της βικτωριανής εποχής, στον πυρήνα της θεωρίας του βρίσκεται η αντίληψη πως κάθε άνθρωπος λειτουργεί σύμφωνα με την «αρχή της απόλαυσης», της ικανοποίησης δηλαδή όλων των πρωταρχικών του ενστίκτων, η οποία όμως έρχεται σε ρήξη με την «αρχή της πραγματικότητας», που καθορίζεται το κοινωνικό-πολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο ζει. Δεδομένου ότι η αρχή της απόλαυσης δεν επιδέχεται αναβολή λόγω του επιτακτικού της χαρακτήρα, πρέπει είτε να εκδηλωθεί είτε να μεταμορφωθεί σε μια κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά. Η αναβολή της ικανοποίησης φαίνεται να είναι μια πολιτιστική ανάγκη. Οι διαρκείς απαγορεύσεις σε αυτό το επίπεδο που οδηγούν στην δυστυχία και το αυξημένο αίσθημα ενοχής είναι το τίμημα της προόδου του πολιτισμού, μια κατάσταση που κατά τον Φρόυντ είναι αναπόφευκτη, προκειμένου να υπάρξει πολιτιστική συνέχεια και πρόοδος. Αυτή η ενδιαφέρουσα άποψη, που αναπτύσσεται στο βιβλίο του «Ο Πολιτισμός ως Πηγή Δυστυχίας», ο Φρόυντ, μέσα από το πρίσμα της ψυχανάλυσης, διατυπώνει απόψεις για ευρύτερα ζητήματα του πολιτισμού και της κοινωνίας, την ευτυχία, την δυστυχία και τις ασυνείδητες παρωθήσεις που υποκινούν τους ανθρώπους. Είναι όμως η υπόθεση αυτή έγκυρη; Σε μια ενδιαφέρουσα μελέτη του, που ονομαζόταν «Εκείνοι που καταστράφηκαν από την επιτυχία», ο Φρόυντ διερεύνησε πώς η ασυνείδητη παρώθηση οδηγεί στην αποτυχία και τη δυστυχία, περιγράφοντας άτομα που αρρώστησαν μόλις πραγματοποίησαν κάποια πολυπόθητη επιθυμία. Ο λόγος που αρρώστησαν ήταν κυρίως επειδή αισθάνονταν ενοχή. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι η αυτοθυσία μιας γυναίκας μπορεί να φτάσει στην υπερβολή προκειμένου να διατηρήσει την αγάπη των άλλων. Σε μια πιο πρόσφατη μελέτη ο ψυχαναλυτής Roy Schafer τόνισε την ασυνείδητη σημασία που μπορεί να έχει για τον άνθρωπο η επιτυχία, η αποτυχία, η ευτυχία και η δυστυχία. Υποστηρίζει ότι οι επαναλαμβανόμενες αποτυχίες και η πολύχρονη δυστυχία, είναι συνήθως αποτελέσματα αυθυποβολής και όχι αναπόφευκτα γεγονότα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάθε αποτυχία έχει ως αιτία της ασυνείδητες συγκρούσεις. Είναι γεγονός ότι ο Φρόυντ διατύπωσε μια ιδιαίτερα πρωτοποριακή για την εποχή του θεωρία που προκάλεσε μια σειρά από αντιδράσεις και ακραίες εκδηλώσεις (το 1932 οι Ναζί έκαψαν τα βιβλία του σε μια τεράστια φωτιά γύρω από την οποία «γιόρτασαν» την καύση και στην Ρωσία θεωρήθηκαν αντίθετα με την κομμουνιστική ιδεολογία). Η ανθρώπινη φύση είναι στην βάση της ενστικτώδης, επιθετική, παράλογη και καταστροφική, γεγονός που δεν συμβαδίζει με τις κοινωνικές επιταγές και την πολιτιστική πρόοδο. Διαθέτει εντούτοις, ένα πλήθος μηχανισμών που την μετουσιώνουν, την μεταμορφώνουν και πολλές φορές την εξιδανικεύουν έτσι ώστε ο πολιτισμός να μην βάλλεται, και να διασφαλίζεται η συνέχεια της ύπαρξής μας. Οι συνεχιστές του Φρόυντ (Alfred Adler, Paul Federn, Otto Rank και Sandor Ferenczi, Jaques Lacan) έχουν συμβάλλει στην εξέλιξη της θεωρίας του, που κατέχει εξέχουσα θέση στην ιστορία της ψυχολογίας και αποτελεί πρότυπο ψυχοδυναμικής θεωρίας για την μελέτη της προσωπικότητας.

17 Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέγει να αποδέχεται το αναπόφευκτο ΜΠΑΡΟΥΧ ΣΠΙΝΟΖΑ

18 18 οι 100 Εβραιοι που επηρεασαν τον κοσµο Σαµιουελ ( ) Γκοµπερς 35

19 οι 100 Εβραιοι που επηρεασαν τον κοσµο 19 ΟΣάμιουελ Γκόμπερς υπήρξε ο οργανωτής της ένωσης των εργατών παρασκευής πούρων, ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της Αμερικανικής Εργατικής Ομοσπονδίας (American Federation of Labor), ηγέτης στον αγώνα για δίκαιους μισθούς, για λογικές ώρες εργασίας, για τη νομοθεσία της παιδικής εργασίας, τη νομοθεσία της βιομηχανίας, τη νομοθεσία των εργατικών αποζημιώσεων, για το δικαίωμα των συλλογικών συμβάσεων και για το δικαίωμα της απεργίας με στόχο την κατάκτηση δικαιωμάτων. Η ισχύς των οργανωμένων εργατών κατά τον περασμένο αιώνα, όχι μόνο στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη, προέκυψε από τη δουλειά αυτού του ακούραστου ανθρώπου. Η οργάνωση του εργατικού δυναμικού μάς φαίνεται σήμερα ως αυτονόητο αναφαίρετο δικαίωμα. Δεν ίσχυε όμως, πριν τον Γκόμπερς. Οι εργάτες δεν είχαν κανένα δικαίωμα, άντρες, γυναίκες και παιδιά δούλευαν όλη μέρα και όλη νύχτα, έξι ή επτά μέρες την εβδομάδα, σε άθλιες συνθήκες, με ανεπαρκή μισθό. Πολλοί από αυτούς τους εργάτες ήταν Εβραίοι, κυρίως πρόσφυγες από την τσαρική και την πολωνική καταδίωξη, που αναζητούσαν καλύτερη ζωή στην Αμερική και έβρισκαν κακουχίες, μόχθο και αθλιότητα. Ο Γκόμπερς γεννήθηκε στο Λονδίνο το Γονείς του ήταν ο Σολομών Γκόμπερς και η Σάρα Ρόουντ. Η οικογένεια μετανάστευσε στην Αμερική το 1863, όπου ο πατέρας Σολομών ειδικεύτηκε στην παρασκευή πούρων. Ο Σάμιουελ ακολούθησε το παράδειγμα του πατέρα του και μαθήτευσε σε μικρές εταιρείες που κατασκεύαζαν πούρα. Παρʼ όλο που ο Σάμιουελ παντρεύτηκε μια Εβραία γεννημένη στο Λονδίνο, ουδέποτε κράτησε τα εβραϊκά έθιμα. Ο συνδικαλισμός αντικατέστησε την καταγωγή του. Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, η μηχανοποίηση οδήγησε σε μαζική παραγωγή απαξιώνοντας τους εξειδικευμένους εργάτες, που τύλιγαν με το χέρι τα πούρα. Ανειδίκευτοι εργάτες από τις φτωχογειτονιές, με πολύ φθηνό κόστος, αντικατέστησαν τους τεχνίτες. Αντιμέτωποι με την απειλή απώλειας του μέσου βιοπορισμού τους και την εθνική οικονομική ύφεση του 1880, οι εξειδικευμένοι τεχνίτες παραγωγής πούρων οργανώθηκαν. Ο Γκόμπερς δούλεψε εντατικά για την τοπική οργάνωσή τους και έγινε γνωστός ως εξαιρετικός ρήτορας. Στη συνέχεια έγινε πρόεδρος της τοπικής οργάνωσης και εξ αιτίας των απόψεών του απολύθηκε και έμεινε άνεργος αρκετούς μήνες, με συνέπεια η οικογένειά του να επιζεί με την ελεημοσύνη των συγγενών. Ο Γκόμπερς σύντομα έγινε γνωστός σε εθνικό επίπεδο. Αναγνώρισε ότι η ομοσπονδία δε μπορούσε να αντισταθεί στη βιομηχανοποίηση αλλά ούτε και στην εισροή ανειδίκευτων εργατών. Ο Γκόμπερς είδε την ανάγκη μιας κεντρικής διεύθυνσης στην οργάνωση των απεργιών, στην διεκδίκηση επιδομάτων ανεργίας, στον συντονισμό των τοπικών δράσεων με άλλες ομάδες εργατών σε εθνικό επίπεδο και στην δημοσίευση των εργατικών θεμάτων σε εφημερίδες και περιοδικά. Η αποτυχία της ισχυρότερης εθνικής εργατικής ομοσπονδίας της εποχής, ονομαζόμενης «Ιππότες της Εργατιάς», να προστατεύσει τους εργάτες ώθησε τον Γκόμπερς να δημιουργήσει την Αμερικανική Εργατική Ομοσπονδία (ΑΕΟ), το Εκλέχθηκε πρώτος πρόεδρος και υπηρέτησε στη θέση αυτή τα επόμενα 38 χρόνια, μέχρι το θάνατό του. Τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της Ομοσπονδίας, ο Γκόμπερς ήταν ο μόνος, συνεχούς απασχόλησης, υπάλληλός της. Εξέδιδε το περιοδικό της, δημιούργησε ένα ταμείο για τις απεργίες και ένωσε διαφορετικά και συχνά αντίπαλα σωματεία υπό την Αμερικανική Εργατική Ομοσπονδία. Αρχικά στην ΑΕΟ συμμετείχαν οι ειδικευμένοι εργάτες που εργάζονταν σε μικρές βιοτεχνίες. Ο Γκόμπερς δε δεχόταν ως μέλη μετανάστες εργάτες ή ανειδίκευτους εργάτες. Αντιτίθετο δημόσια στη μεταναστευτική πολιτική ανοιχτών θυρών, έχοντας ιδιαίτερη έχθρα στους Κινέζους μετανάστες. Αυτός που ο ίδιος υπήρξε μετανάστης, επέλεξε να αγνοήσει την ιστορία του. Ο Γκόμπερς παρέμεινε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα στην εργατική ιστορία. Ίδρυσε την πρώτη μεγάλη εργατική ομοσπονδία και έμεινε πιστός στις ιδρυτικές αρχές του κινήματος. Θεωρούσε το συνδικαλισμό υψίστης σπουδαιότητας. Η περίοδος μεταξύ του Εμφυλίου Πολέμου και του Αʼ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν εξαιρετικά εχθρική προς το εργατικό κίνημα. Ως επικεφαλής της Επιτροπής Εργασίας κατά τον Αʼ Παγκόσμιο Πόλεμο και με την επιθετική στάση του κατά της «Κόκκινης Απειλής», που ακολούθησε την Ρώσικη Επανάσταση, ο Γκόμπερς έκανε πολλά για να κερδίσει η εργατική ομοσπονδία το σεβασμό της κοινωνίας. Επίσης, ήταν ενεργός στις πρώτες νομοθετικές προσπάθειες για την προστασία των παιδιών στους εργασιακούς χώρους, την καθιέρωση του οκταώρου την εργασία, και την εξασφάλιση αποζημίωσης στους εργαζόμενους που είχαν ατύχημα κατά τη διάρκεια της εργασίας τους. Η έλλειψη προνοητικότητάς του στο να υποδεχτεί ανειδίκευτους εργάτες στην ΑΕΟ, επανορθώθηκε με τη συγχώνευσή της το 1955, με το Συνέδριο των Βιομηχανικών Οργανώσεων, που αντιπροσώπευε αυτούς τους εργάτες. Ο Γκόμπερς υπήρξε ακούραστος, κάνοντας χιλιάδες χιλιόμετρα στην Αμερική εκθειάζοντας τις αρετές της εργατικής ομοσπονδίας. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια, στο Σαν Αντόνιο το 1924, υπέκυψε αφήνοντας το μέλλον του εργατικού κινήματος σε άλλους νεότερους. Από το ομότιτλο βιβλίο τού MICHAEL SAPIRO μετάφραση Αλίκη Αρούχ-Μορδεχάι

20 20 του ΝΙΚΟΥ ΜΠΙΣΤΗ η ανοιξη του Πέρασε στα ψιλά λόγω της έντασης της οικονομικής κρίσης, όμως το γεγονός έχει τεράστια σημασία που θα φανεί το επόμενο διάστημα. Εξ άλλου, κόσμος δεν είναι μόνο η ασθμαίνουσα Ευρώπη, οι ΗΠΑ του Ομπάμα που αντιμετωπίζει το αποκρουστικό Τea party και η Κίνα με τον πιο αδυσώπητο καπιταλισμό, που θα τον ζήλευε η σχολή του Σικάγου. Είναι και το παράξενο-αντιφατικό αλλά βαθιά δημοκρατικό παρά το γεγονός ότι γεννήθηκε με καισαρική τομή και σε άγονο και τραχύ έδαφος- κράτος του Ισραήλ. Το Σάββατο 6 Αυγούστου λοιπόν, πάνω από εκατόν πενήντα χιλιάδες πολίτες διαδήλωσαν στο Τελ Αβιβ. Ήταν η κορύφωση μιας σειράς κινητοποιήσεων που κράτησαν τρεις βδομάδες και κατέβασαν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες, με τη νέα γενιά στην πρώτη γραμμή. Σύμφωνα με τον ισραηλινό Τύπο, από άποψη μαζικότητας η διαδήλωση συγκρίνεται με την κινητοποίηση του 1973 μετά τον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ, τις διαδηλώσεις μετά τις σφαγές Παλαιστινίων προσφύγων στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα το 1982 και τη μεγάλη διαδήλωση για την ειρήνη κατά την διάρκεια της οποίας δολοφονήθηκε ο Ράμπιν στις 4 Νοεμβρίου Δέκα έξη χρόνια μετά, ο κόσμος βγήκε πάλι μαζικά στους δρόμους...όμως δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό. Το πρωτοφανές που διαφοροποιεί την κινητοποίηση αυτή από κάθε προηγούμενη είναι ότι, η ατζέντα δεν περιείχε την ασφάλεια και την κατάσταση στην περιοχή, την ειρήνη και τον πόλεμο, τις σχέσεις με τους Άραβες και τους Παλαιστίνιους. Ήταν μια αμιγώς κοινωνική ατζέντα που αποτυπωνόταν στο κεντρικό σύνθημα που φώναζε το τεράστιο ανθρώπινο κύμα: «ο λαός απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη». Με μέση ηλικία τα 28 χρόνια μακράν την μικρότερη στις αναπτυγμένες χώρες- η νέα γενιά απαιτεί εγγυήσεις για το μέλλον της, μια κοινωνία αλληλεγγύης λιγότερο προσκολλημένη στα θέματα της ασφάλειας. Με αυτή την έννοια και εμμέσως, η κινητοποίηση έχει σχέση με το σταυρικό θέμα των σχέσεων με τους Παλαιστίνιους και τους Άραβες αλλά δεν θέλω σε αυτό το σημείωμα να πιάσω αυτή την πλευρά. Ίσως η μεγάλη κινητοποίηση να δώσει μια ευκαιρία σε διάφορους φανατικούς στην χώρα μας, που θαυμάζουν την Χαμάς και έχουν αναγάγει την κριτική στο Ισραήλ σε αντισημιτισμό, να αναθεωρήσουν τη στάση τους. Δεν είναι τυχαίο ότι, απολύτως εχθρικοί προς τη μεγάλη κινητοποίηση ήταν οι έποικοι και τα κόμματα της κοσμικής και θρησκευτικής άκρας δεξιάς, ακριβώς επειδή αντιλήφθηκαν ότι η αλλαγή της ατζέντας υπονομεύει ευθέως τα θεμέλια της ιδεολογικής τους ηγεμονίας. Ο Νετανιάχου κάτι ψέλλισε περί λαϊκισμού αλλά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησής του Σιλβάν Σαλόμ διαφοροποιήθηκε στο θέμα της αύξησης των στρατιωτικών δαπανών με αντίστοιχη μείωση των κοινωνικών δαπανών. Ο κόσμος στους δρόμουςχωρίς να ανοίξει ρουθούνι- έθεσε με επίταση την ατζέντα των κομμάτων του Κέντρου και της Αριστεράς ξεπερνώντας τις αμήχανες και πολυδιασπασμένες ηγεσίες τους. Το τι θα γίνει στο μέλλον είναι προφανώς άγνωστο, όμως τίποτε δεν θα είναι όπως πριν την ορμητική είσοδο του λαϊκού παράγοντα. Τίποτε εκτός από τους δημοκρατικούς θεσμούς, που επιτρέπουν στο λαό τις πιο δύσκολες στιγμές- και χωρίς αμφιβολία η κυβέρνηση Νετανιάχου- Λίμπερμανθρησκευτικής δεξιάς είναι μια από αυτές- να έρχεται αναίμακτα στο προσκήνιο και να ετοιμάζει εναλλακτικές λύσεις μέσα από την κάλπη. Μια απλή σύγκριση της ισραηλινής άνοιξης με την αραβική, θα πείσει κάθε καλοπροαίρετο. Στην αραβική άνοιξη χύθηκε και χύνεται αίμα με αβέβαια αποτελέσματα. Ας ελπίσουμε ότι στο τέλος θα εδραιωθούν δημοκρατίες και ότι δεν θα προκύψουν στρατοκρατικά ή ισλαμικά καθεστώτα. Αυτό όμως που είναι ζητούμενο για τους εξεγερμένους Άραβες νέους είναι δεδομένο για τους Ισραηλινούς. Είναι η διαφορά ανάμεσα στη δημοκρατία και την τυραννία, διαφορά που ενίοτε την υποτιμούμε εθισμένοι να στηλιτεύουμε τα αρνητικά των δημοκρατιών μας.