Νικόλας Λάμπρου. Στυλιανή Αχιλλέως

Transcript

1 Μνήμες και σκέψεις από το παρελθόν.. Προβληματισμοί για το μέλλον γράφουν οι μαθητές της Ε 1, με την καθοδήγηση της δασκάλας τους, Χάρις Πολυκάρπου H φρίκη του πολέμου Kαι γύρω όλα χαμένα, και το μόνο που απομένει είναι η ελπίδα. Oι ουρές με τους κατατρεγμένους, που τρέχουν να σωθούν, και στη βαριά σκιά του πόνου να παραμιλούν. Νικόλας Λάμπρου Οι ουρές τους κατατρεγμένους περνούσαν ασταμάτητα, κουβάρι ατελείωτο και τρομακτικό. Η θλιβερή φάλαγγα του ξυλεμένου στρατού που υποχωρούσε, για να βρουν τους γιους τους. Κι αν μας αδίκησαν, να μη γίνουμε και εμείς άδικοι, και αν μας λεηλάτησαν τα αγαθά μας, να μην λεηλατήσουμε και εμείς την ψυχή μας από ό,τι καλό και αγαθά έχει. Στυλιανή Αχιλλέως

2 Βλέπω χτυπημένους ανθρώπους, φοβάμαι. Ακούω τα αεροπλάνα να βομβαρδίζουν, φοβάμαι. Βλέπω ένα κομμάτι ψωμί και νιώθω ότι είναι ολόκληρο πιάτο φαγητό, πεινάω. Θυμάμαι τη μαμά μου να μου φωνάζει για να πιω το γάλα μου, πεινάω. Χρήστος Καραγιώργης Πρόσφυγας Όλα χαμένα, και γι αυτό κάθομαι στη βαριά σκιά αυτού του πόνου και χαιρετώ τον χρόνο που φεύγει. Πολλές μανάδες στέκονται στην άκρη του αμαξωτού, ψάχνοντας για κάποιον δικό τους, βαστώντας την ψυχή στα δόντια. Χρίστος Κορομίας Βλέπω τα πλήθη των ανθρώπων γεμάτα πόνο, χωρίς ελπίδα. Σε άλλη γη τώρα πηγαίνουν. Σε άλλο ουρανό, άλλη πατρίδα. Όλα χαμένα, δουλειές και σπίτια. Τα όνειρα τους, κι αυτά χαμένα. Στη βαριά σκιά αυτού του πόνου κάθονται τώρα κατατρεγμένοι. Οι ουρές τους ασταμάτητα περνούν δίχως γέλιο, δίχως χαρά. Μια ομάδα, ένα χρώμα στου κόσμου τώρα τη γειτονιά. Στέφανος Τερζής

3 Αντικείμενα που με φέρνουν πίσω στον χρόνο.. Βλέπω μπροστά μου το αγαπημένο μου βιβλίο που διάβαζα όταν ήμουν 7 χρονών. Ένιωθα ότι ήταν μαγικό τότε που ήμουν μικρός. Βλέπω δίπλα του ένα κατακόκκινο στολίδι. Από αυτά που στόλιζα το χριστουγεννιάτικο δέντρο μαζί με την οικογένεια μου. Λίγο πιο πέρα είναι το πιο χνουδωτό αρκουδάκι στον κόσμο. Μου το χάρισε ο καλύτερος μου φίλος, ο Γιάννης. Τώρα δεν ξέρω αν είναι ζωντανός. Δίπλα από το αρκουδάκι βρίσκεται το φτυαράκι που μου είχε φέρει ο πατέρας μου. Το είχε και αυτός όταν ήταν μικρός. Ήταν το αγαπημένο του παιχνίδι! Εδώ είναι και το πιο μαλακό και βελούδινο μαξιλάρι. Το είχα από πολύ παλιά, όταν ήμουν μωράκι. Τώρα μόνο αυτά μου απέμειναν από τον πόλεμο. Γιώργος Κακουλλής Ένα βιβλίο. Θυμάμαι τότε που το διάβαζα στον μικρό μου αδελφό. Αχ! Για δες! Αυτό είναι το χριστουγεννιάτικο μου στολίδι που στόλιζα το χριστουγεννιάτικο δέντρο με την οικογένειά μου. Μα, πού είναι; Για να δω... Α, να το! Αυτό είναι! Ένα μικρό χαριτωμένο αρκουδάκι. Κοιμόμουν πάντα αγκαλιά μ αυτό. Κοίτα, αυτή είναι η βαλίτσα του σχολείου μου! Θυμάμαι τότε που έπαιζα στο σχολείο με τους φίλους μου! Ένα φτυαράκι, μικρό για μένα πια. Θυμάμαι τότε που έσκαβα στον κήπο με τα ωραιότατα λουλούδια της μαμάς, κι αυτή μου έβαζε τις φωνές. Αυτό είναι το μαξιλάρι μου... Θυμάμαι, τότε που ξάπλωνα στο κρεβάτι μου και κοιμόμουν. Μικαέλα Φελλά Το μαξιλάρι μου. Αχ, πόσο θα ήθελα να αγγίξω ξανά το μαλακό μου μαξιλαράκι! Θυμάμαι τις πολύχρωμες βούλες που είχε πάνω, που με γέμιζαν χαρά. Ήταν το αγαπημένο μου μαξιλαράκι. Δεν μπορούσα να το αποχωριστώ μιας και ήταν δώρο από τους γονείς μου στα πρώτα μου γενέθλια. Το κρατούσα σφιχτά στην αγκαλιά μου όταν ήμουν λυπημένη. Με έκανε να νιώθω πιο δυνατή και μου έδινε χαρά όταν έπαιζα μαξιλαροπόλεμο. Αχ, πόσο μου λείπει που δεν το έχω! Το χριστουγεννιάτικο αστέρι. Θυμάμαι κάθε Χριστούγεννα όταν στολίζαμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σαλόνι. Το πιο λαμπρό και εντυπωσιακό στολίδι του δέντρου

4 ήταν το αστέρι. Κάθε Χριστούγεννα εγώ ανέβαινα στην σκάλα για να το βάλω στην κορυφή του δέντρου. Άραγε, θα ξαναστολίσω χριστουγεννιάτικο δέντρο τώρα που είμαι πρόσφυγας; Θα ξαναδώ τόσο ωραίο αστέρι σαν το δικό μας; Ιωάννα Ελευθερίου \ Το γάντι μου! Πόσο πολύ το πεθύμησα. Θυμάμαι τότε που μου το έκανε δώρο ο πατέρας μου στα γενέθλια μου. Έπαιζα σε όλα τα παιχνίδια μαζί του, δεν μπορούσα να το αποχωριστώ. Ήταν το τυχερό μου γάντι. Έτσι μου έλεγαν οι φίλοι μου. Άραγε πού να είναι τώρα ο πατέρας μου; Τον πεθύμησα τόσο πολύ και αυτόν. Νικόλας Λάμπρου Το κασκόλ μου. Το πιο αγαπημένο μου πράγμα στον κόσμο. Μου τα χάρισε ο πατέρας μου πριν να πάει στον πόλεμο κι από τότε δεν το ξαναείδα ποτέ μου. Θυμάμαι να το φορούσα ατελείωτες ώρες και να μην το βγάζω από πάνω μου γιατί με έβραζε πολύ. Είναι πολύ γυαλιστερό και πολύ μαλακό. Μου το χάρισε στα πρώτα μου γενέθλια ο πατέρας, κι από τότε δεν το αποχωρίστηκα μέχρι τώρα, που δεν ξέρω που είναι. Το κουκλάκι μου. Είναι ένα υπέροχο δώρο που μου το χάρισε η μητέρα μου όταν έκανα το πρώτο μου βήμα. Τώρα η μητέρα μου είναι μέσα στους χιλιάδες αγνοούμενους και δεν ξέρω αν ζει ή αν πέθανε. Το κουκλάκι μου το άφησα στο παλιό και ερειπωμένο σπίτι. Δεν ξέρω αν είναι καλά ή αν έπαθε κάτι. Το αγαπούσα τόσο πολύ και ακόμα θα το αγαπώ. Κι ας μην ξέρω πού είναι ή τι έπαθε. Στυλιανή Αχιλλέως Το κασκόλ μου. Το χρυσό μου κασκόλ. Αυτό που μου χάρισε η μαμά μου στα πρώτα μου όμορφα γενέθλια, δηλαδή όταν έγινα ενός. Όταν το φόρεσα στα πρώτα μου γενέθλια, θυμάμαι

5 που μου έλεγε η μαμά μου πόσο όμορφη ήμουν. Έλαμπα σαν ήλιος. Το κασκόλ αυτό με έκανε να νιώθω ζεστασιά, και δεν κρύωνα καθόλου. Αχ! πόσο πολύ πεθύμησα τη μαμά μου. Τώρα είναι μέσα στους χιλιάδες αγνοούμενους. Άραγε ζει η μητέρα μου ή όχι; Τώρα είναι λυπημένη ή χαρούμενη; Μαμά μου σε θέλω, τώρα, εδώ, δίπλα μου. Το αστέρι μου. Το αγαπημένο μου μεγάλο, φωτεινό, λαμπερό, αστραφτερό μου αστέρι! Πόσο το πεθύμησα! Πάρα πολύ. Θυμάμαι την πρώτη φορά που στόλισα το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Το έβαλα ψηλά ψηλά στην κορυφή του. Βέβαια όχι μόνη μου, γιατί δεν έφτανα εκεί πάνω στην κορυφή του δέντρου. Με έπιασε ο μπαμπάς μου, με σήκωσε ψηλά για να βάλω το αστέρι. Θυμάμαι που μου το χάρισε ο μπαμπάς μου για δώρο τα Χριστούγεννα. Ήταν το καλύτερο δώρο της ζωής μου. Αχ! Πόσο πεθύμησα τον πατέρα μου. Άραγε είναι ζωντανός, νεκρός ή είναι και αυτός πρόσφυγας; Σάββια Κούμνα Το βιβλίο το ονειρεύομαι σαν ένα κόσμο. Το στολίδι στο χριστουγεννιάτικο δέντρο σκέφτομαι να το γκρεμίσω. Αυτή την κούκλα την αγκαλιάζω όταν κοιμάμαι το βράδυ και το αρκουδάκι για να μου κάνει παρέα και συντροφιά. Τη μαύρη βαλίτσα μου την ονειρεύομαι σαν να πήγαινα σχολειό και πως την κρατώ και πάλι. Το φτυάρι μου θυμίζει τότε που έσκαβα στον κήπο μου για να φυτέψω λαχανικά και φρούτα. Το μαξιλάρι μου το θέλω τόσο πολύ πίσω. Μου το έπιασαν οι εισβολείς από το σπίτι μου. Φώτης Παναγή Αχ! Θυμάμαι το παιδικό μου δωμάτιο, το φτυάρι που σκάλιζα το χώμα με τα αδέλφια μου, και τη μαμά μου που φυτεύαμε τα λουλούδια! Θυμάμαι τα στολίδια που στολίζαμε το δέντρο που μας αγόρασε ο πατέρας μου και η μητέρα μου τα Χριστούγεννα. Θυμάμαι τη βαλίτσα που πήγαινα σχολείο και όταν ερχόμουν από το σχολείο την έπιανα και διάβαζα. Θυμάμαι το βιβλίο μου, που μου διάβαζε η μαμά μου. Την

6 κούκλα μου που κάθε νύχτα κοιμόμουν μαζί της και το ωραίο μου μαξιλάρι. Αχ πόσα ωραία πράγματα και αναμνήσεις. Δήμητρα Ανδρέου Το μαξιλάρι μου. Το αγαπάω πάρα πολύ. Είναι το πιο μαλακό μου μαξιλάρι. Θυμάμαι όταν μου το αγόρασε ο πατέρας μου στα γενέθλια μου. Μου είπε να διαλέξω κάτι που μου αρέσει και διάλεξα αυτό. Άραγε πού να είναι τώρα ο πατέρας μου; Μπορεί να είναι ανάμεσα στους εκατομμύρια αγνοούμενους. Τον επιθύμησα τόσο πολύ! Δεν ξέρω αν ζει ή πέθανε. Η κούκλα μου. Είναι η αγαπημένη μου. Πάντα κοιμάμαι μαζί της. Θυμάμαι όταν μου την έκανε δώρο η μητέρα μου στη γιορτή μου. Πρώτα με ρώτησε τι θα επιθυμούσα και της είπα πως θέλω την κούκλα. Άραγε πού να βρίσκεται τώρα η μητέρα μου; Την επιθύμησα τόσο! Ραφαέλλα Χαραλάμπους Μια κούκλα μιλάει για έναν κόσμο χαμένο. Είμαι η κούκλα, τουλάχιστον έτσι με φώναζε το κοριτσάκι που με πρόσεχε. Την έλεγαν Μαρία και είχε δύο αδέλφια, τον Μιχάλη και τον Αντρέα. Η Μαρία ήταν εφτά ετών, ο Αντρέας ήταν τεσσάρων και ο Μιχάλης έντεκα. Ο μπαμπάς των παιδιών, όμως, μία μέρα είπε: «Πρέπει αμέσως να μετακομίσουμε». Εγώ τότε δεν ήξερα τι πάει να πει «μετακομίσουμε», μα τώρα είμαι σίγουρη πως ξέρω. Τη μέρα που έφευγαν, λοιπόν, ανέβηκα με δυσκολία στο παράθυρο και σήκωσα το χέρι μου στον αέρα για να τους αποχαιρετήσω. Τότε ακούστηκε ξαφνικά ένας δυνατός ήχος και έκλεισα απότομα τα μάτια μου. Όταν τα άνοιξα ήμουν με ένα χέρι και η οικογένειά μου είχε εξαφανιστεί. Τώρα κάθομαι ακόμα στο παράθυρο. Φοβάμαι, στεναχωριέμαι και κρυώνω. Δεν μπορώ άλλο να ζω σ αυτό το παράθυρο, μα πρέπει, γιατί είμαι σίγουρη πως κάποια μέρα ο Μιχάλης, ο Αντρέας και η αγαπημένη μου μικρή Μαρία θα έρθουν να με βρουν. Σοφία Καδή

7 Είμαι μια κούκλα. Είχα μια οικογένεια κάποτε. Κάποτε είχα δύο χέρια να με κρατούν σφιχτά και να μου παίζουν κάθε μέρα. Κάποτε άκουγα φωνές και γέλια! Έκανα ένα κοριτσάκι να χαίρεται και να με αγαπά. Αυτό το κοριτσάκι ήθελα να αποχαιρετήσω αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα. Οι σφαίρες έπεφταν σαν δυνατή βροχή και μου λάβωσαν το χέρι. Πριν από αυτές τις σφαίρες είχα μια ήρεμη ζωή. Με έπαιρναν βόλτες στο καροτσάκι μου, μου χτένιζαν τα μαλλιά, με στόλιζαν, με έριχναν ψηλά στον αέρα κι έβλεπα τα πρόσωπα να λάμπουν από χαρά. Τώρα κάθομαι σ ένα κρύο παράθυρο με ένα σπασμένο χέρι και με ξεριζωμένα μαλλιά. Τώρα φοβάμαι! Δεν έχω κανέναν! Τώρα είμαι μόνη και ξεχασμένη! Ιωάννα Ελευθερίου Είμαι μια κούκλα μιας μεγάλης οικογένειας πέντε ατόμων, μ έναν μεγάλο αδερφό, ένα πολύ μικρό κοριτσάκι και φυσικά την μαμά και τον μπαμπά. Μέχρι που μια μέρα έφυγαν όλοι πολύ βιαστικά. Το μόνο που πήραν μαζί τους ήταν ένα σεντόνι και τέσσερα μαξιλάρια. Με ξέχασαν. Σκέφτομαι πόσο καιρό βρίσκομαι σε αυτή την οικογένεια. Α, ναι! Από τη γέννηση του μεγάλου αδερφού του Μίλτου πριν από δώδεκα χρόνια. Θυμάμαι όταν αυτός έκλεγε και η μαμά με ζούλιζε και αυτός γελούσε και έτρωγε το φαγητό του. Θυμάμαι που η μικρούλα Λένια είχε κερδίσει σε ένα διαγωνισμό αυγών. Έβαψε το ωραιότερο πολύχρωμο αυγό. Θυμάμαι τα Χριστούγεννα που έπαιρναν όλοι πολλά δώρα, πολλές κούκλες. Αλλά εγώ είχα πάντα την πρώτη θέση στην καρδιά τους. Χρυσάνθη Μιχαήλ

8 Είμαι η κούκλα που ζω σε μια οικογένεια. Ζούσα στα κατεχόμενα πριν τον πόλεμο. Η ζωή πριν τον πόλεμο κυλούσε φυσιολογικά και ωραία. Εγώ ένιωθα χαρά που ζούσα με την οικογένεια. Ο πόλεμος γκρέμισε το σπίτι κι εγώ σύρθηκα ως το παράθυρο και με κομμένο χέρι παρακαλούσα να έρθει πίσω η οικογένεια μου. Φώτης Παναγή Είμαι μια κούκλα. Με λένε Βιολέτα και είμαι ολομόναχη. Έχασα τους δικούς μου πριν από καιρό γιατί έφυγαν να πάνε σε ασφαλέστερη χώρα αφού γινόταν πόλεμος. Τότε εγώ έμεινα μόνη στο σπίτι γιατί με ξέχασαν! Ούτε να τους αποχαιρετήσω δεν πρόλαβα. Καθώς πήγαινα κοντά στο παράθυρο για να τους αποχαιρετήσω, μια σφαίρα πέρασε από το σπασμένο τζάμι, χτύπησε το χέρι μου και μετά καρφώθηκε στον τοίχο. Από τότε δεν έχω χέρι. Όμως θυμάμαι ακόμη πόσο ωραία περνούσαμε με την οικογένεια μου. Κάθε πρωί που ξυπνούσε η Άννα, το κοριτσάκι που με φρόντιζε, με αγκάλιαζε και μετά πήγαινε στο σχολείο. Όταν γυρνούσε σπίτι, με έπαιρνε στις φίλες της και διασκεδάζαμε ώσπου οι μαμάδες των κοριτσιών να της φωνάξουν για βραδινό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσα μπάνια με έκανε η Άννα για να φύγει η κόκκινη σάλτσα από το πρόσωπο μου, όταν ο Πέτρος, ο μικρός της αδελφός, με είχε λερώσει μια μέρα. Κάθε βράδυ πάλι, θυμάμαι που διαβάζαμε μαζί το αγαπημένο της βιβλίο ξανά και ξανά ώσπου να αποκοιμηθούμε αγκαλιά. Κρίμα που με ξέχασαν! Γιώργος Κακουλλής Είμαι η κούκλα που ξέχασαν στο σπίτι το πρωί την ώρα του πολέμου! Αχ, ακόμη θυμάμαι που παίζαμε μαζί με τη Χαρά. Όταν στολίζαμε το πολύ ψηλό χριστουγεννιάτικο δέντρο, όταν βάφαμε τα αυγά το Πάσχα με την μαμά και τον μπαμπά της Χαράς, όταν κάναμε τις ζεστές φλαούνες. Θυμάμαι ακόμα την μέρα που πήγε η Χαρά για πρώτη φορά σχολείο και με πήρε μαζί της, όταν κοιμόμασταν αγκαλιά, που με έβαζε στην καρέκλα και με τάιζε. Και τώρα είμαι καθισμένη σε αυτό το παράθυρο με ραγισμένη καρδιά και σπασμένο χέρι και γυρεύω τη Χαρά ναι, τη χαρά!- να παίξουμε πάλι μαζί Ελίνα Προκοπίου

9 Είμαι η κούκλα. Σύρθηκα στο παράθυρο του γκρεμισμένου σπιτιού. Όλη μου η οικογένεια έφυγε και όσο που πρόλαβα να χαιρετήσω το μικρό παιδί που μεγαλώσαμε μαζί. Η βόμβα μου έκοψε το χέρι. Τους επιθύμησα όλους τόσο πολύ. Θυμάμαι που το παιδί, η Ρήνα Κωνσταντίνου, με πήρε μαζί της το καλοκαίρι. Στην παραλία παίζαμε μαζί στην άμμο και φτιάχναμε όμορφα κάστρα. Αχ! Πόσο ωραία περνούσαμε τις μέρες μας τότε. Τώρα δυστυχώς δεν περνάμε πλέον έτσι. Το κορίτσι έφυγε μαζί με την οικογένειά της, κι εγώ έμεινα εδώ μόνη μου. Σκέφτομαι την παλιά ζωή μου, που ήταν γεμάτη χαρά. Ραφαέλλα Χαραλάμπους