ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ τοῦ ἔτους

Transcript

1 ΕΚΚΛ ΗΣΙΑ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ 2017

2

3 ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ τοῦ ἔτους ἀπὸ τοῦ Σωτηρίου ἔτους τῆς κατὰ Σάρκα Γεννήσεως τοῦ ΑΝΑΡΧΟΥ, ΡΟΑΙΩΝΙΟΥ ΡΟΣΩΟΥ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗ - ΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΤΟΥ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΡΟ ΑΝ- ΤΩΝ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ, «ΟΣ ΕΣΤΙ ΡΩΤΟΤΟΚΟΣ ΑΣΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ» (Κολ. Α 12-18) «ΔΙ ΟΥ ΤΑ ΑΝΤΑ ΕΓΕΝΕΤΟ». Α Φ Ι Ε Ρ Ο Υ Τ Α Ι Α Φ Ι Ε Ρ Ο Υ Τ Α Ι Eἰς τὴν ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ τῶν Ἐπι - σκό πων, ἐν τῇ Μιᾷ, Ἁγίᾳ, Καθολικῇ, Ἀποστολικῇ, Στρα τευομένῃ, Ὀρθοδόξῳ τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίᾳ, τὴν διαιωνίζουσαν ἐπὶ τῆς γῆς τοὺς Θείους θησαυροὺς τῆς ΑΟΣΤΟ ΛΙΚΗΣ ΙΣΤΕΩΣ, τὴν διαφυλάττου - σαν τὴν αρα καταθή κην τῆς Ἀκτίστου Θείας Χάριτος καὶ ἐνεργοῦσαν τὸ Μυστήριον τῆς Σωτηρίας διὰ τῆς θεουρ γοῦ Ἱερωσύνης, τῆς ἑλκούσης ἀδιακόπως τὴν προέλευσίν της ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους ἕως σήμερον καὶ ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων.

4 Η Μ Ε Ρ Ο Λ Ο Γ Ι Ο Ν Ε Κ Κ Λ Η Σ Ι Α Σ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 2017 ΕΚΔΟΤΗΣ: Η ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΟΛΙΣ Γ.Ο.Χ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Κωνσταντινουπόλεως 174, Τ.Κ , Χαριλάου Θεσσαλονίκη Τηλ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΩΝ ΕΞΩΦΥΛΛΩΝ ΡΩΤΗ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Ἡ Ἁγία Τριὰς μετὰ τῆς Θεο τόκου, «Ἡ Στέψις τῆς Θεομήτορος», καὶ εἰκόνες ἀπὸ τὴν ζωὴν τοῦ Χριστοῦ, Ἀγγέλων καὶ Ἁγίων. (Συμβολικὴ εἰκὼν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ) ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: «Ἰησοῦς Χριστός, Ὁ Ὤν, Ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ», ἔργον 14ου αἰῶνος, Βυζαντινὸν Μουσεῖον Θεσσαλονίκης. ΤΡΙΤΗ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Ἡ Ἁγία εντηκοστή (φορητὴ εἰκὼν Μονῆς αναγίας ευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας Ἀττικῆς, ἔργον τοῦ 1985). ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Οἱ Ἅγιοι Δώδεκα Ἀ - πόστολοι, οἱ Ὑπηρέται τοῦ ΛΟΓΟΥ καὶ Κήρυκες τῆς Ὑπερ ουσίου αναγίας Τριάδος.

5 Ἡ Ἁγία Τριὰς μετὰ τῆς Θεοτόκου Συμβολικὴ εἰκὼν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ (Ναὸς Κοιμήσεως Θεοτόκου, Βελβεντὸ Κοζάνης, ἔργον 1808).

6 Ὁ Ἀείμνηστος καὶ Ἀοίδιμος Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος, τῆς ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟ - ΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ τοῦ ΘΕΟΥ, κυρὸς Ματθαῖος ὁ Α (Καρπαθάκης), ἐν ὥρᾳ Θείας Λειτουργίας τὸ 1949 (1 Μαρτίου Μαΐου 1950).

7 Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΤΡΟΣ ΕΚ ΤΗΣ ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΣΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ἀρχιεπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κυροῦ Ματθαίου Α (Καρπαθάκη) ερὶ τοῦ ΡΟΑΙΩΝΙΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ: «...ὅτι ΘΕΟΝ αὕτη ΕΓΕΝΝΗΣΕΝ, ἴσον ἑαυτῷ ὄντα κατὰ πάντα ὅμοιον, κατὰ τὸν Θεολόγον Γρηγόριον, ΑΝΑΡΧΟΝ τε κατὰ χρόνον καὶ ἀτε - λεύτητον...καὶ ὅτι ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΝ αὕτη ΕΓΕΝΝΗΣΕ, τὰ τέσσερα μέρη δημιουργήσαντα τοῦ παντός. Καὶ ὅτι ἄνθρωπον ἐγέννησε, σταυρωθέντα σαρκί» (Βρεσθένης Ματθαῖος, Κῆπος Χαρίτων, Ἀθῆναι 1936, σελ. 4, 5). ερὶ τῆς ΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: «Ἔστιν οὖν ἡ Ἁγία τοῦ ΘΕΟΥ Καθολικὴ ΕΚ - ΚΛΗ ΣΙΑ τὸ σύστημα τῶν ἀπ αἰῶνος Ἁγίων ατέρων, ατριαρ χῶν, ροφητῶν, Ἀποστόλων, Εὐαγγελι στῶν, Μαρτύρων, οἷς προσετέθη πιστεύσαν τα ὁμοθυ μαδὸν πάντα τὰ ἔθνη» (Ἀρχιμανδρίτης Ματθαῖος Καρπαθάκης, Ἀποστασίας Ἔλεγχος, 1934, σελ. 243). ερὶ τῆς ΘΕΙΑΣ ΥΟΣΤΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ : «Μᾶς κατηγορεῖ ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστο - μος ὅτι ἡμεῖς ἀσεβοῦμεν καὶ εἴμεθα ἱερόσυλοι... πρὸς αὐτὴν τὴν ΘΕΙΑΝ ΥΟΣΤΑΣΙΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» (Βρεσθένης Ματθαῖος, οι μαν το ρικὴ Ἐγκύκλιος, , σελ. 4). Ἰδιαιτέρα μνεία εἰς τὴν ΘΕΙΑΝ ΥΟΣΤΑΣΙΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗ ΣΙΑΣ γίνεται ἐπί σης ὑπὸ τῆς Ἱ. Συνόδου εἰς τὴν Ἐγκύκλιον τοῦ 1950 καὶ εἰς τὸ περιοδικὸν «Κ.Γ.Ο.» Ἀπρίλιος 1983).

8 Ο ΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΟΛΙΤΗΣ Γ.Ο.Χ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (ΜΗΤΡΟΟΥΛΟΣ) ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

9 Ε Υ Χ Α Ι Κ Α Ι Ε Υ Λ Ο Γ Ι Α Ι ΤΟΥ ΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΟΛΙΤΟΥ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ( ΜΗΤΡΟΟΥΛΟΥ ) ρὸς τὰ ἁπανταχοῦ πιστὰ τέκνα τῆς ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, «ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος, καὶ οὐκ ἄνθρωπος» (Ἑβρ. Η 2). Τέκνα ἐν Κυρίῳ Ἀγαπητά, «Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ ατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ κατὰ τὸ πολὺ Αὐτοῦ ἔλεος ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι Ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν» (Α έτ. Α 3). Ἐπὶ τῇ εἰσόδῳ τοῦ νέου ἔτους 2017 ἀπὸ τῆς ἐκ αρθένου Ἀτρέπτου Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Σωτῆρος, τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ ροαιωνίως ἐκλάμψαντος ἐκ ατρός, τοῦ ἑνὸς τῆς Ἁγίας Τριάδος Ἰησοῦ Χριστοῦ, εὔχομαι ἐκ βάθους ψυχῆς καὶ καρδίας, ὅπως ἡ Χάρις τοῦ αναγίου νεύματος, ἡ τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα, ὁδηγῇ πάντας εἰς τὴν Ὁδὸν τῆς Σωτηρίας, οἰκοδομῇ ἡμᾶς ὡς λίθους εὐαρμόστους εἰς τὸν Οἶ - κον τοῦ Θεοῦ, χορηγῇ δαψιλῶς τὴν Εὐαγγελικὴν ίστιν καὶ τὴν Ἀγάπην, 7

10 8 ΕΥΧΑΙ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑΙ ἐπιδαψιλεύῃ τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Ἑνότητα, ἤτοι, τὴν Χάριν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἀ γάπην τοῦ Θεοῦ καὶ ατρός, καὶ τὴν Κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου νεύματος, δωρίζῃ εἰς ἅπαντας ὑγείαν ψυχῆς τε καὶ σώματος, παρέχῃ ἀφθόνως τὰ πρὸς τὸ ζῆν ἀναγκαῖα, διατηρῇ ἀνόθευτον τὴν ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΝ Ι ΣΤΙΝ καὶ ἀδιάκοπον τὴν ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, διαφυλάττῃ, ζωογονῇ, σκέπῃ καὶ φρουρῇ πάντας ἡμᾶς εἰς τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ποδηγετῇ δὲ ἡμᾶς εἰς τὴν ἔνθεον πολιτείαν, ἵνα μεταβῶμεν ἐκ τῆς ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΗΣ ΕΚΚΛΗ - ΣΙΑΣ εἰς τὴν ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΣΑΝ, ὅπου ἡ Ζωὴ ἡ Αἰώνιος ἐν τῇ ἀτελευτήτῳ Δόξῃ Χριστοῦ τοῦ αμβασιλέως καὶ ΘΕΟΥ ἡμῶν. ΑΜΗΝ. Γένοιτο. Μετ εὐχῶν ἀπείρων Διάπυρος πρὸς Κύριον Εὐχέτης Ο ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 7 Ἰανουρίου 2017

11 Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ Τὸ παρὸν Ἡμερολόγιον τοῦ ἔτους 2017 ἀφιεροῦται εἰς ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικὰ καὶ σπουδαῖα Δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησί - ας, αὐτὸ τῆς ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ, τὸ ὁποῖον εἶναι ἀλληλένδετον καὶ ἀλληλοπεριχωρούμενον μὲ τὸ ἐξ ἴσου σπουδαῖον Δόγμα τῆς ΑΟ ΣΤΟΛΙΚΗΣ Ι ΣΤΕΩΣ. Δὲν εἶναι ἀνεξάρτητον τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο. Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχῃ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ ὅ - που δὲν ὑπάρχει ἡ Ἀποστολικὴ ίστις. Καὶ ἀποβαίνει ἄκαρπος ἡ Ἀποστολικὴ ίστις ὅ - που δὲν ὑπάρχει Ἀποστολικὴ Διαδοχή. Ἡ ἀναφορὰ εἰς αὐτὰ τὰ δύο δόγματα γί νε - ται ἐξ αἰτίας τοῦ ἐναντίον των πολέμου ἐκ μέρους τῶν νέων Ἐκκλησιομάχων Αἱρετικῶν. Ὅπως πολλάκις ἔχει ἐπισημανθῆ, οἱ Αἱρε - τικοὶ εἰς ὅλους τοὺς αἰῶνας ἔκαναν κακὸν ἀλ λὰ ταυτοχρόνως καὶ ἄθελά των ἔκαναν καὶ καλόν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία εἶναι τὸ κατ Ἄκτιστον Χάριν Σῶμα τῶν Τριῶν Ὑποστάσεων τῆς Μιᾶς Θεότητος, ὅπως διακηρύττει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξαν - δρείας, «τῆς ΑΓΙΑΣ τε καὶ ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ 9

12 10 ΡΟΛΟΓΟΣ ΤΡΙΑΔΟΣ, ὡς Ἓν νοεῖσθαι τὸ σύμπαν τῆς Ἐκκλησίας Σῶμα» (P.G. 74, 557A). Τὸ καλὸ συμβαίνει διό τι ὁ ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ, ὁ ὁ - ποῖος εἶναι ἡ ΚΕΦΑΛΗ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, με τατρέπει τὸν ἐναντίον τῆς Ἐκ - κλησίας πό λε μον εἰς Δόξαν τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπαληθεύεται πάντοτε ἡ ἐξ οὐρανῶν φωνὴ τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν διώκτην τότε Σαῦλον, τὸν κατόπιν Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν αῦ λον, «Σαοὺλ Σα ούλ, τί με διώκεις; σκλη ρόν σοι πρὸς κέν τρα λακτίζειν.» (ράξ. ΚΣΤ 14). Διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν εἰς κάθε γενεὰν πολεμι κῶν ἐπιθέσεων τῶν Ἀντιθέων καὶ Ἀντιχρίστων Αἱρετικῶν, ὁ Θεὸς ἀνέδει - ξεν Ἁγίους Θεοφόρους ατέρας οἱ ὁποῖοι, ὡς «πάγχρυσα στόματα τοῦ ΛΟΓΟΥ», ἀνέτρεψαν τὰς Αἱρέσεις, ἐστερέωσαν τὸ πλή ρω - μα τῶν πιστῶν, καὶ καθώρισαν τὰ ὅρια τῆς Ὀρθοδόξου ίστεως, τὰ αἰώνια σύνορα τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, τὴν ὁποίαν ὡς Ἄμπελον ἀληθινὴν ἐ φύτευσεν ἡ ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ ΚΥ ΡΙΟΥ (Ψαλμ. ΟΘ 15-16). Ὅπως τὸ μέγεθος τοῦ κακοῦ τὸ ὁποῖον διέ - πραξαν οἱ Ἑβραῖοι Σταυρωταὶ ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ μετεβλήθη ὑπὸ τοῦ αντοδυ νάμου καὶ ανσόφου Φιλανθρώπου Θεοῦ εἰς μεγα-

13 ΡΟΛΟΓΟΣ 11 λύτερον μέγεθος εὐεργεσίας πρὸς τὸ ἀνθρώπινον γένος διὰ τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ ἐθανατώθη ὁ θά νατος οὕτω καὶ τὸ μέγεθος τοῦ κακοῦ τὸ ὁποῖον προξενοῦν εἰς τὴν Ἐκ - κλησίαν οἱ ἀνὰ τοὺς αἰῶνας Αἱρε τικοὶ μετα - βάλλεται ὑπὸ τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας εἰς Δόξαν ἀέναον τῆς Νύμφης Ἐκκλησίας ἐξ αἰτίας τῆς πλάνης τῶν Αἱρέσεων προκαλεῖ - ται ἡ λαμπρὰ διατράνωσις τῶν Δογμάτων τῆς Ἀλληθείας. «όσοι ἐπολέμησαν τὴν Ἐκ - κλησίαν, καὶ οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο; Αὕτη δὲ ὑπὲρ τῶν οὐρανῶν ἀναβέ βηκε. Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ Ἐκκλησία πολεμουμένη νικᾷ ἐπιβουλευομένη περιγί νε - ται ὑβριζομένη λαμ προτέρα καθίσταται δέχεται τραύματα, καὶ οὐ καταπίπτει... Διὰ τί οὖν συνεχώρησε τὸν πόλεμον; Ἵνα δείξῃ λαμπρότερον τὸ τρόπαιον» ( Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, P.G. 52, ). Οἱ πρόσφατοι Ἀντίχριστοι Ἀρχιαιρεσιάρ χαι τοῦ 2002, οἱ περὶ τὸν πρώην Μεσσηνίας Γρη - γόριον Ἐκ κλη σιο μάχοι, Χρι στο μάχοι, Τρια - δομάχοι, παραβαίνοντες κάθε ὅριον Ὀρ θοδο - ξίας, δὲν ἄφησαν Αἵρεσιν τὴν ὁποίαν νὰ μὴν ἀναμοχλεύσουν καὶ νὰ μὴν διακηρύ ξουν. Μία ἐξ αὐτῶν τῶν Αἱρέσεων εἶναι ὅτι «Οἱ

14 12 Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ Ἐπίσκοποι δὲν εἶναι Διάδοχοι τῶν Ἀποστό - λων, ἀλλὰ Διάδοχοι τοῦ Χριστοῦ, καὶ εἶναι Αἱρετικοὶ ὅσοι πιστεύουν ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων». Εἰς τὰ ὦτα τῶν ἀδιαφόρως ἀκροωμένων, αὐ τὸς ὁ ἰσχυρισμός, μπο ρεῖ νὰ ἀκούγεται ἀ - βλαβής. Εἰς τὴν πραγ ματικότητα ὅμως εἶ ναι θανα τη φόρος. Διότι ἡ διακήρυξις ὅτι ὁ Χρι - στὸς ἔχει διαδόχους σημαίνει ἢ ὅτι ὁ Χρι - στὸς ἀπέθανε καὶ εἶ ναι νεκρός, ἢ ὅτι ἔχει παρ αιτηθῆ, ἢ ἔχει ἐξορισθῆ τῆς Βασιλείας Του, καὶ ἔχει παύσει πλέον νὰ εἶναι Αὐτὸς ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς, ἡ ΚΕΦΑΛΗ ΤΟΥ ΣΩ - ΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Μόνον τότε θὰ εἶχεν ἀνάγκην διαδό χων ὁ Χριστός. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὅμως ἀποθανὼν ἀνέστη καὶ ἀναληφθεὶς δὲν ἀπελείφθη, ἀλλ ἔμεινε μεθ ἡμῶν καὶ μένει ἀ διαστάτως ἀεὶ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας του, μη δέποτε ἀποχω ρῶν ἢ χω - ριζόμενος ἀπὸ τοὺς τηροῦντας τὰς ἐντο λάς του, κατὰ τὸν ἀψευ δῆ Αὐτοῦ λόγον: «ο ρευ - θέντες μαθη τεύ σατε πάντα τὰ ἔθνη... διδά - σκοντες αὐ τοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνε τει - λάμην ὑμῖν καὶ ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΜΕΘ ΥΜΩΝ ΕΙΜΙ Α ΣΑΣ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ἕως τῆς συν - τελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.» (Ματθ. ΚΗ 19-

15 Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ 13 20). Αὐτὸ ψάλλει καὶ ἡ Ἐκκλησία εἰς τὴν Ἑορτὴν τῆς Ἀναλήψεως: «...ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ΟΥΔΑΜΟΘΕΝ ΧΩΡΙΖΟΜΕΝΟΣ, ἀλλὰ ΜΕΝΩΝ ΑΔΙΑΣΤΑ - ΤΟΣ... ΕΓΩ ΕΙΜΙ ΜΕΘ ΥΜΩΝ, καὶ οὐδεὶς καθ' ὑμῶν.» ( Κοντάκιον Ἀναλήψεως). Οἱ Ἀντιχριστῖται καὶ Ἀντίχριστοι Χριστο - μάχοι, κηρύττοντες τοὺς Ἐπισκόπους Διαδό - χους τοῦ Χριστοῦ, εἰσάγουν τὴν Ἑβραϊ κὴν βλασφημίαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἕνας κοινὸς ἄνθρωπος, ὅτι εἶναι νεκρός, ὅτι δὲν εἶναι ΚΥΡΙΟΣ καὶ ΘΕΟΣ τοῦ ΑΝΤΟΣ, καὶ Ἄρ - χων Εἰρήνης καὶ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Ἀντιχριστῖται καὶ Ἀντίχριστοι Χριστο - μάχοι εἶναι ἐλεύθεροι, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρω - ποι, νὰ ἀσπασθοῦν τὸν Ἰουδαϊσμόν καὶ νὰ πολεμήσουν τὸν Χριστόν ἀνεπιφύλακτα καὶ μὲ κάθε τρόπον. Δὲν θὰ τοὺς ἐμποδίσῃ κανείς. Ἡ Ἀλήθεια ὅμως θὰ παραμείνῃ Ἀλήθεια καὶ ὁ Χριστός, ἡ Αὐτοαλήθεια, θὰ παραμείνῃ Ὁ ὬΝ, Ἄναρχος, ροαιώνιος καὶ Αἰώνιος. Οἱ Ἀντιχριστῖται καὶ Ἀντίχριστοι Χριστο - μάχοι: Ἀπέρριψαν τὴν ροαιω νιότητα τοῦ Θεαρχικοῦ ροσ ώ που τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διεκήρυξαν ὅτι ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι Θεϊκή. Ἐκήρυξαν ὅτι Κεφαλὴ τῆς

16 14 Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ Ἐκκλησίας εἶ ναι ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν θὰ ἀφή σῃ τὴν Ἐκκλησίαν του νὰ πέσῃ εἰς τὰ χέρια τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἐκήρυξαν ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι Διάδοχοι τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι τῶν Ἀποστόλων. Κατέστησαν οὕτω τὸν μὲν Χριστὸν ἀπόν - τα ἐκ τῆς Ἐκ κλησίας Του, ὡς νὰ ἦτο νεκρός, ὡς νὰ μὴν ἦτο Αἰώνιος καὶ Ἀθάνατος, τοὺς δὲ Ἀπο στό λους καὶ Ἐπισκόπους ἀντικαταστάτας τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν Ἐκ κλησίαν, ἐπέχοντας θέσιν Κεφαλῆς Ἐκ κλησίας. Διὰ τοὺς νέους αὐτοὺς Ἑβραιόφρο νας Αἱ - ρε τικούς, ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι οὔτε προ αιώ - νιος οὔτε αἰώνιος, ἡ δὲ Ἐκκλησία μετὰ τὸν «θάνατον» τοῦ Χριστοῦ περιῆλθεν εἰς τὰς χεῖρας τῶν Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι τὸν διεδέ - χθησαν, καὶ μετὰ τὸν θάνατον αὐτῶν εἰς τὰς χεῖρας τῶν Ἐπισκόπων. Κατ αὐτούς, ὁ μὲν Χριστὸς δὲν εἶναι ὁ Εἷς τῆς Ἁγίας Τριά δος, οἱ δὲ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι Διάδοχοι καὶ ἀντικαταστάται τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡ Ἐκ κλη - σία εἶναι ἕνας ἀνθρώπινος καὶ ὄχι Θεαν θρώπι - νος ὀρ γανι σμός. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι πλέον

17 Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ 15 Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἀλλ Ἐκ κλησία ἀνθρώπων. Μόνον Σατανικὸς νοῦς ἢ δαιμονισμένος ἄνθρωπος θὰ τολμοῦσε νὰ ἐκστομίσῃ τοιαύ - τας Ἀντιθέους βλασφημίας καὶ νὰ τὰς κηρύ - ξῃ ὡς δόγματα πίστεως. Ὅπως διαπιστώνει ὁ καθείς, μία κατ ὄψιν ἀβλαβὴς διατύπωσις εἶναι εἰς τὴν πραγματικότητα ὄχι μόνον ἓν Ψεῦδος ἢ μία Βλασφημία, ἀλλὰ ζωντανὴ Λερναία Ὕ - δρα Αἱρέσεων, Χριστολογικῶν, Ἐκκλησιολογικῶν, Τριαδολογικῶν καὶ Σω τη ριολογικῶν. Ἐπειδὴ λοιπὸν τὸ θέμα τῆς προελεύσεως τῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων εἶναι πολὺ σο - βαρόν, καὶ ἐπειδὴ οἱ ἁπλοϊκοὶ καὶ ἀπονή - ρευτοι Χριστιανοὶ εὐκόλως παρασύρονται καὶ παγιδεύονται, ἐκρίθη ἄκρως ἀπαραίτητον νὰ ἀναπτυχθῇ καὶ παρουσιασθῇ τὸ ἐν λόγῳ θέμα τῆς ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ μὲ τὸ ἀλληλοπεριχωρούμενον θέμα τῆς ΑΟ - ΣΤΟΛΙΚΗΣ Ι ΣΤΕΩΣ. αρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι ανορθοδόξως γνωστόν, ἀποδεκτόν, καθιερωμένον καὶ χρη - σιμοποιεῖται ἐπὶ αἰῶνας, ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι Διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων καὶ ΟΧΙ τοῦ Χριστοῦ, ἐνεφανίσθησαν Αἱρετικοὶ οἱ ὁποῖοι τὸ ἀρνοῦνται καὶ τὸ χαρακτηρίζουν Αἵρεσιν.

18 16 Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, διὰ νὰ γλυ τώ - νουν ἀπὸ τὰς παγίδας τῶν ὑπηρετῶν τοῦ Διαβόλου, τοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ Ψεύδους καὶ τοῦ Σκότους τῆς Κολάσεως, ὁ ὁποῖος ἐμφα νίζε - ται καὶ ὡς Ἄγγελος φωτός, θὰ πρέπει νὰ δι - δάσκωνται ἀκόμη καὶ τὰ αὐτονόητα. ρέπει νὰ γνωρίζουν καὶ νὰ πιστεύουν ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι διεδέχθησαν τοὺς Ἁγίους Ἀπο - στό λους καὶ ὄχι τὸν Χριστόν, τὴν Θεϊκὴν καὶ Αἰωνίαν καὶ Ἀθάνατον καὶ Ἀδιάδοχον Κεφα λὴν τῆς Ἐκκλησίας. Δι αὐ τὸ εἶναι καὶ πρέπει νὰ λέγωνται Διάδοχοι τῶν Ἀποστό - λων, ἐξ οὗ καὶ Ἀποστολικὴ Δια δοχὴ καὶ Ἀποστο λικὴ ίστις, γνωρίσματα τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ παραδίδωνται Ἀνόθευτα, Ἀπαρα - χάρακτα, Ἀλώβητα καὶ Ἀδιάκοπα εἰς τοὺς μεταγενεστέρους ὑπὸ τῶν προγενεστέρως αὐ - τὰ λαβόντων Ἀρχιερέων. Σημείωσις: Εἰς τὰς ἑπομένας σελίδας, κάτω ἀπὸ τὰ Ἀναγνώσματα τῶν Μηνῶν τοῦ ἔτους, θὰ παρατεθοῦν Μαρ τυρίαι Ἁγιογραφικαί, Ἁγιο πατερικαί, καὶ Ἐκκλη σιαστικῶν Συγγραφέων, ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι Διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων καὶ ὄχι τοῦ Χριστοῦ.

19 Οἱ Ἅγιοι άντες ἐν τῷ Φωτὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος, τῆς Κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας.

20 18 αλ. Hµερ Σ K T T Σ K T T Σ K T T Σ K Τ Τ Σ K I A N O Y A P I O Σ Hµέραι 31. Ηµέρα ρας 10, Ν ξ ρας 14 ΕΡΙΤΟΜΗ Ι. ΧΡΙΣΤΟΥ, Μ. Βασιλείου, Ἐμελείας μητρὸς αὐτοῦ (Ἀργία) 14 ΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ, Σιλβέστρου πάπα Ρώμης, Σεραφεὶμ ὁσ. ἐν Σαρώφ 15 Μαλαχίου προφήτου, Γορδίου μάρτυρος, έτρου ὁσίου Σύναξις τῶν 70 Ἀποστόλων, Θεοκτίστου ὁσίου Θεωνᾶ, Θεοπέμπτου μ., Συγκλητικῆς ὁσ. (αραμονὴ Θεοφαν. - Νηστεία) ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ, Ρωμανοῦ ἱερομάρτυρος (Ἀργία) Σύναξις Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ροδρόμου (Ἀργία) Γεωργίου Χοζεβίτου τοῦ ὁσίου, Δομνίκης ὁσίας ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ, ολυεύκτου μάρτ., Εὐστρατίου ὁσ. θαυμ. Γρηγορίου ἐπισκόπου Νύσσης, Δομετιανοῦ ἐπισκόπου Μελιτινῆς Θεοδοσίου ὁσίου Κοινοβιάρχου, Μαΐρου μάρτ., Βιταλίου ὁσίου Τατιανῆς κ.λπ. μαρτ., 8 μαρτ. ἀπὸ Νικαίας, Μερτίου & έτρου μαρτ. Ἑρμύλου & Στρατονίκου μαρτύρων, Μαξίμου ὁσ. Καυσοκαλυβίτου Ἐν Σινᾷ & Ραϊθῷ ἀναιρεθ. ατ., Νίνας Ἰσαπ., Ἁγνῆς μ. (Ἀπόδ. Θεοφ.) αύλου τοῦ Θηβαίου & Ἰωάννου Καλυβίτου τῶν ὁσίων ΙΕ ΛΟΥΚΑ (ΖΑΚΧΑΙΟΥ), ροσκ. ἁλύσ. Ἀπ. έτρου, ευσίππου μ. Ἀντωνίου ὁσίου τοῦ Μεγάλου, Ἀντωνίου ὁσίου νέου ἐν Βεροίᾳ (Ἀργία) Ἀθανασίου & Κυρίλλου πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας (Ἀργία ) Μάρκου Ἐφέσου Εὐγενικοῦ, Μακαρίων ὁσίων, Ἀρσενίου ἐπισκόπου Εὐθυμίου ὁσίου τοῦ Μεγάλου, Εὐσεβίου & σὺν αὐτῷ μαρτ. (Ἀργία ) Μαξίμου ὁσίου ὁμολογητοῦ, Νεοφύτου μ., Εὐγενίου μ. Τραπεζουντίου Τιμοθέου Ἀποστόλου, Ἀναστασίου τοῦ έρσου, Βικεντίου μάρτυρος ΙΣΤ' ΛΟΥΚΑ (ΤΕΛ.- ΦΑΡ.), Κλήμεντος ἱερομ., Διονυσίου ἐν Ὀλύμπῳ Ξένης ὁσίας, Βαβύλα ἱερομάρτυρος, Φίλωνος & Ἑλλαδίου μαρτύρων Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου πατρ. Κων/πόλεως, Δημητρίου ὁσίου (Ἀργία) Ξενοφῶντος ὁσίου & σὺν αὐτῷ, Ἀμμωνᾶ ὁσίου, Συμεὼν ὁσίου Ἀνακομιδὴ λειψάνων ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου (Ἀργία) Εὐφραὶμ & Ἰσαάκ ὁσίων τῶν Σύρων, αλλαδίου ὁσίου Ἀνακομιδὴ Λειψάνων Ἰγνατίου Θεοφόρου, Σιλουανοῦ & σὺν αὐτῷ μαρτ. ΙΖ' ΛΟΥΚΑ (ΑΣΩΤΟΥ), Τῶν Ἁγίων τριῶν Ἱεραρχῶν Κύρου & Ἰωάννου Ἀναργύρων, Ἀθανασίας & σὺν αὐτῇ μαρτύρων N.H

21 HM KYPIAKAI - EOPTAI ΕΡΙΤΟΜΗ Ι. ΧΡΙΣΤΟΥ, Μ. Βασιλ. ΚΥΡ. ΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ Σύναξις Ἁγ. Ἰωάννου ροδρόμου ΚΥΡ. ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ ΙΕ ΚΥΡ. ΛΟΥΚΑ (Ζακχαίου) Ἁγίου Ἀντωνίου Μεγάλου Ἁγίων Ἀθανασίου & Κυρίλλου Ἁγίου Εὐθυμίου ΙΣΤ' ΛΟΥΚΑ ( ΤΕΛ.- ΦΑΡΙΣ.) Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου Ἀνακομιδὴ Λειψάν. Ἁγ. Χρυσοστόμου ΙΖ' ΛΟΥΚ. ( ΑΣΩΤ.), - 3 Ἱεραρχῶν AOΣTOΛOΣ Κολ. β 8-12 Β Τιμ. δ 5-8 Τίτ. β 11-14, γ 4-7 ράξ. ιθ 1-8 Ἐφεσ. δ 7-13 Α Τιμ. δ 9-15 Ἑβρ. ιγ Ἑβρ. ιγ 7-16 Β Κορ. δ 6-15 Β Τιμ. γ Ἑβρ. ζ η 2 Ἑβρ. ζ 26 - η 2 Ἑβρ. ιγ Aναγνώσµατα Kυριακ ν καὶ Μεγάλων Εορτ ν I A N O Y A P I O Y EYAΓΓEΛION Λουκ. β 20-21, Mαρκ. α 1-8 Ματθ. γ Ἰωάν. α Ματθ. δ Λουκ. ιθ 1-10 Λουκ. στ Ματθ. ε Λουκ. στ Λουκ. ιη Ἰωάν. ι 9-16 Ἰωάν. ι 9-16 Λουκ. ιε «Ἐπειδὴ [ὁ Χριστός] ἀεὶ ζῇ, ΟΥΚ ΕΧΕΙ ΔΙΑ ΔΟ ΧΟΝ,...εἰ δὲ ΟΥΚ ΕΧΕΙ ΔΙΑΔΟΧΟΝ, καὶ δύναται πάντων προΐστασθαι» (Ἅγιος Χρυσόστομος, Ε..Ε. 24, σελ. 524). Tοῦ Κ.Η.Ι.Χ. «ἡ Βασιλεία εἰς αἰῶνας οὖσα, ΕΡΑΣ ΟΥΚ ΕΧΕΙ... παρὰ Θεοῦ καὶ ατρὸς ὡς ἄνθρωπος τὴν ΑΔΙΑΔΟΧΟΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ λαμβάνοντα ὡς εἶ - δε καὶ προανεκήρυξεν ὁ Δανιήλ» (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ αλαμᾶς, Ε..Ε. 9, σελ. 390).

22 20 αλ. Hµερ T T Σ K T T Σ K T T Σ K Τ Τ Σ K Τρύφωνος μάρτ., ερπετούας & σὺν αὐτῇ μαρτ., έτρου ὁσ. ἐν Γαλατίᾳ Η ΥΑΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (Ἀργία ) Συμεὼν Θεοδόχου, Ἄννης προφήτ., Ἀνδριανοῦ & Εὐβούλου μαρτύρων Ἰσιδώρου ὁσίου ηλουσιώτου, Νικολάου ὁμολογητοῦ, Ἀβραμίου ἱερομ. Ἀγάθης μ., ολυεύκτου Κ/λεως, Θεοδοσίου ὁσ., (ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟΝ) ΤΩΝ ΑΟΚΡΕΩ, Φωτίου Μεγ., Βουκόλου Σμύρνης, Βαρσανουφίου ὁσ. αρθενίου ἐπισκόπου Λαμψάκου, Λουκᾶ Ὁσίου τοῦ ἐν Στειρίῳ Ζαχαρίου ροφ., Θεοδώρου Στρατηλ. μεγαλομ. (Ἀπόδ. Ὑπαπαντῆς) αγκρατίου, Μαρκέλλου & Φιλαγρίου ἱερομαρτ., Νικηφόρου μάρτ. Χαραλάμπους ἱερομ., Οὐαλεντίνης μ., Ζήνωνος ὁσ. ταχυδρόμου (Ἀργία) Βλασίου ἱερομάρτυρος, Θεοδώρας τῆς εἰκονοφίλου Αὐγούστης Μελετίου Ἀντιοχείας, Ἀντωνίου Κων/πόλεως, (Ψυχοσάββατον ) ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ, Ἀκύλλα & ρισκίλλης Ἀπ., Μαρτινιανοῦ ὁσίου ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ, Αὐξεντίου ὁσ., Ἀβραὰμ & Μάρωνος ὁσίου Ὀνησίμου Ἀποστόλου, Εὐσεβίου ὁσίου, Μαΐωρος μάρτυρος αμφίλου & σὺν αὐτῷ μαρτ., Φλαβιανοῦ ἱερομ. πατρ. Κ/πόλεως Θεοδώρου Τήρωνος μεγαλομ., Μαρκιανοῦ & ουλχερίας ὁσ. βασιλέων Λέοντος πάπα Ρώμης, Ἀγαπητοῦ ἐπισκ. ὁμολ. ( Α' ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ) ΚΑΘΑΡΑ ΕΒΔΟΜΑΣ Φ Ε Β Ρ Ο Υ Α Ρ Ι Ο Σ Hµέραι 29. Ηµέρα ρας 11, Ν ξ ρας 13 Ἀρχίππου, Φιλήμονος Ἀπ., Φιλοθέης ὁσ., Θαῦμα κολλ. Ἁγ.Θεοδώρ. Α' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ), Λέοντος ἐπισκ. Κατάνης Τιμοθέου ὁσίου ἐν Συμβόλοις, Εὐσταθίου πατριάρχου Ἀντιοχείας Εὕρεσις λειψάνων τῶν ἐν τοῖς Εὐγενίου ἁγίων Μαρτύρων & Ἀποστόλων ολυκάρπου ἱερομ. ἐπ. Σμύρνης, Γοργονίας ὁσ. ἀδελφ. ἁγ. Γρηγορίου Α' & Β' Εὕρεσις Κεφαλῆς τοῦ Τιμίου ροδρόμου Ταρασίου Κ/λεως, Ἀλεξάνδρου μ., Θεοδώρου ὁσ., (Β' ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ) ορφυρίου Γάζης, Φωτεινῆς Σαμαρείτιδος & τῶν συγγενῶν αὐτῆς μαρτ. Β' ΝΗΣΤΕΙΩΝ ( ΓΡΗΓ. ΑΛΑΜΑ )ροκοπίου ὁμ., Θαλλελαίου ὁσ. Βασιλείου ὁμολ., Κυράννης μάρ., Κασσιανοῦ ὁσ. ὁμολ. τοῦ Ρωμαίου N.H

23 21 Aναγνώσµατα Kυριακ ν καὶ Μεγάλων Εορτ ν Φ E B P O Y A P I O Y HM KYPIAKAI - EOPTAI YAANTH TOY KYPIOY ΚΥΡ. ΤΩΝ ΑΟΚΡΕΩ Ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους KYP. THΣ TYPOΦAΓOY AOΣTOΛOΣ Ἑβρ. ζ 7-17 Α Κορ. η 8 - θ 2 Β Τιµ. β 1-10 Pωµ. ιγ 11 - ιδ 4 EYAΓΓEΛION Λουκᾶ β Ματθ. κε Ἰωάν. ιε 17- ιστ 2 Mατθ. στ KYP. A NHΣT. ( Ὀρθοδοξίας) Ἑβρ. ια 24-26, Ἰωάν. α ΚΥΡ. Β NHΣT. (Γρηγ. αλ.) Ἑβρ. α 10 - β 3 Mάρκ. β 1-12 «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ΟΣΑ ΕΑΝ ΔΗΣΗτΕ ΕΙ τησ γησ, ΕΣτΑΙ ΔΕΔΕμΕΝΑ ΕΝ τῼ ΟΥΡΑΝῼ, ΚΑΙ ΟΣΑ ΕΑΝ ΛΥΣΗτΕ ΕΙ τησ γησ, ΕΣτΑΙ ΛΕΛΥμΕΝΑ ΕΝ τῼ ΟΥΡΑΝῼ» (Ματθ. ΙΗ' 18). «Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων, καὶ τῶν θυ ρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς εἰρήνη ὑμῖν. Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. Ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον. Εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν εἰρήνη ὑμῖν. Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ ατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς ΛΑΒΕτΕ ΝΕΥμΑ ΑγΙΟΝ ΑΝ τινων ΑΦΗτΕ τασ ΑμΑΡτΙΑΣ, ΑΦΙΕΝτΑΙ ΑΥτΟΙΣ, ΑΝ τινων ΚΡΑτΗτΕ, ΚΕ - ΚΡΑτΗΝτΑΙ» ( Ἰωάν. Κ' 19-23).

24 22 αλ. Hµερ T T Σ K T T Σ K T T Σ K Τ Τ Σ K Τ Τ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ Hµέραι 31. Ηµέρα ρας 12, Ν ξ ρας 12 N.H. Εὐδοκίας ὁσιομ., Δομνίνης ὁσίας, Ἀντωνίνης μάρτ., Σωφρονίου μάρτ. Ἡσυχίου, Θεοδότου & Εὐθαλίας μαρτύρων Εὐτροπίου, Κλεονίκου & Βασιλίσκου μαρτύρων Γερασίμου ὁσ. Ἰορδανίτ., αύλου & Ἰουλιανῆς μ.( Γ' ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ) Κόνωνος μάρτυρος, Ἀρχελάου & τῶν σὺν αὐτῷ 142 μαρτύρων Γ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡ/ΣΕΩΣ ) Τῶν ἐν Ἀμορίῳ 42 μ.., Ἰουλιανοῦ μ. Λαυρεντίου, Ἐλπιδίου, Αἰθερίου, Ἀγαθοδώρου κ.λπ. ὁσίων Ἑρμοῦ Ἀποστόλου, Θεοφυλάκτου Νικομηδείας, αύλου ὁμολογητοῦ Τῶν ἐν Σεβαστείᾳ ἁγ. 40 μαρτ., Καισαρίου ὁσ. ἀδ. Γρηγ. Θεολ. (Ἀργία ) Κοδράτου & σὺν αὐτῷ μαρτύρων, Ἀναστασίας ὁσίας ατρικίας Σωφρονίου Ἱεροσολ., Θεοδώρας Βασιλίσσης, ( Δ' ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ) 24 Συμεὼν Νέου Θεολόγου, Θεοφάνους ὁμολογ., Γρηγορίου Διαλόγου Δ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΙΩΑΝ. ΚΛΙΜ. ) Ἀνακ. λειψάνων Νικηφόρου Κ/λεως Βενεδίκτου ὁσίου, Ἀλεξάνδρου μ., Εὐσχήμονος Λαμψάκου ὁμολογητοῦ Ἀριστοβούλου Ἀποστόλου, Ἀγαπίου & σὺν αὐτῷ 7 μαρτύρων Σαββίνου μάρτυρος, Χριστοδούλου ὁσίου τοῦ ἐν άτμῳ Ἀλεξίου «ἀνθρώπου τ. Θεοῦ», Θεοστηρίκτου ὁσ. (ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ ) 30 Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Εὐκαρπίωνος μ. ( ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ) 31 Χρυσάνθου & Δαρείας μαρτύρων, Κλαυδίου & Ἱλαρίας μαρτύρων Ε' ΝΗΣΤΕΙΩΝ ( ΜΑΡ. ΑΙΓ. ), ἐν Μονῇ Ἁγ. Σάββα ἀναιρεθ. ατέρων Ἰακώβου ἐπισκ. ὁμολογητοῦ, Φιλήμονος & Δομνίνου μαρτύρων Βασιλείου ἱερομ., Καλλινίκης μάρτ., Εὐθυμίου νεομάρτυρος Νίκωνος & σὺν αὐτῷ 199 μαρτύρων, Δομετίου μάρτυρος Ἀρτέμωνος ἱερομάρτυρος, Ζαχαρίου ὁσίου Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (Ἀργία & Ἀπόδ. Εὐαγ.) 7 Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου, Σύναξ. Ἀρχαγγ. Γαβριήλ, Στεφάνου ὁσ. ὁμ. ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ, Ματρώνης ὁσίας ἐν Θεσ/νίκῃ, Φιλητοῦ μάρτυρος Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ, Ἰωσὴφ τοῦ αγκάλου, Ἡρωδίωνος Ἀποστόλου Μ. ΤΡΙΤΗ, τῶν 10 παρθένων, Μάρκου ἐπισκ. Ἀρεθουσῶν Μ. ΤΕΤΑΡΤΗ, τῆς ἀλειψάσης τὸν Κύριον, Ἰωάννου ὁσ. τῆς Κλίμακος, 12 Μ. ΕΜΤΗ, ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος, Ὑπατίου ἱερομ., Ἀκακίου ὁσίου ὁμ. 13

25 23 Aναγνώσµατα Kυριακ ν καὶ Μεγάλων Εορτ ν Μ Α Ρ Τ Ι Ο Υ HM KYPIAKAI - EOPTAI ΚΥΡ. Γ ΝΗΣΤ. (Σταυρ/σεως) Ἁγίων 40 μαρτύρων ΚΥΡ. Δ ΝΗΣΤ. ( Ἰωάν. Κλίμ.) ΚΥΡ. Ε ΝΗΣΤ. (Μαρ. Αἰγυπ.) ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ AOΣTOΛOΣ Ἑβρ. δ 14 - ε 6 Ἑβρ. ιβ 1-10 Ἑβρ. στ Ἑβρ. θ Ἑβρ. β Ἑβρ. ιβ 28 - ιγ 8 Φιλιπ. δ 4-9 EYAΓΓEΛION Mάρκ. η 34 - θ 1 Ματθ. κ 1-16 Μάρκ. θ Μάρκ. ι Λουκ. α Ἰωάν. ια 1-45 Ἰωάν. ιβ 1-18 Ὁ ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ ψάλλεται ἢ τὴν Τετάρτην ἑσπέρας τῆς Ε' Ἑβδομάδος μετὰ τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου ἢ τὴν ἐπαύριον έμπτην εἰς τὸν Ὄρθρον μετὰ τὸν Ν' Ψαλμόν (τυπικὸν Γεωργίου Βιολάκη, σελ. 345, 44-48). «Καὶ χειρῶν σωματικῶν ἁφῇ χορηγία νεύματος Ἁγίου γίνεται, μεταδιδοῦσα τῷ γνησίως καὶ ἀληθῶς προσπε - λάσαντι Θείας Ἐνεργείας καὶ Χάριτος, ἣ καὶ διὰ τούτου πάλιν ἑτέρῳ ΔΙΑ ΔΟΣΙμΟΣ γίνεται, καὶ δι αὐτοῦ πάλιν ἄλλῳ, καὶ χωρεῖ κατὰ ΔΙΑΔΟΧΗΝ τῷ παντὶ χρόνῳ συμ - παρατείνουσα» (Ἅγ. Γρηγ. αλαμᾶς, Ε..Ε. 3, σελ. 244). μεταφρασισ: Χορηγία τοῦ Ἁγίου νεύματος γίνεται καὶ δι ἁφῆς σωματικῶν χειρῶν, με ταδίδουσα, εἰς τὸν γνησίως καὶ ἀληθῶς προσεγγίζοντα, Θείαν Ἐνέργειαν καὶ Χάριν, ἡ ὁποία γίνεται μετα - δόσιμος πάλιν εἰς ἄλλον διὰ τούτου, καὶ δι αὐτοῦ πάλιν εἰς ἄλλον, καὶ προχωρεῖ ΔΙΑΔΟΧΙΚΩΣ ἐπεκτεινομένη εἰς ὅλον τὸν χρόνον.

26 24 αλ. Hµερ Σ K T T Σ K T T Σ K Τ Τ Σ K Τ Τ Σ Α Ρ Ι Λ Ι Ο Σ Hµέραι 30. Ηµέρα ρας 13, Ν ξ ρας 11 Μ. ΑΡΑΣΚΕΥΗ, τὰ Ἅγια άθη, Μαρίας ὁσίας Αἰγυπτίας ( Ἀργία ) Μ. ΣΑΒΒΑΤΟΝ, ἡ Ταφὴ & ἡ εἰς Ἅδου Κάθοδος, Τίτου ὁσ. θαυμ., Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ Κ. Η. Ι. ΧΡΙΣΤΟΥ, Νικήτα ὁσ., Ἰωσὴφ Ὑμν. Γεωργίου ἐν Μαλεῷ & Ζωσιμᾶ ὁσίων, Θεοδούλου & αύλου μαρτ. Κλαυδίου, Διοδώρου, αππίου μαρτ., αναγίας ορταϊτίσσης Εὐτυχίου πατρ. Κων/πόλεως, τῶν ἐν ερσίδι 120 μαρτύρων Καλλιοπίου μάρτυρος, Γεωργίου ἐπισκόπου ὁσίου Ἡρωδίωνος, Ἀγάβου, Ρούφου, Ἑρμοῦ Ἀπ., ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΗΓΗΣ Εὐψυχίου μάρτυρος, Βαδίμου ὁσίου & τῶν σὺν αὐτῷ ὁσίων Β' ΘΩΜΑ,Τερεντίου, ομπηΐου, Μιλτιάδου μαρτ., Γρηγορίου Ε' Κ/λεως Ἀντύπα ἐπ. εργάμου, Φαρμουθίου ὁσίου, Τρυφαίνης ὁσίας Βασιλείου ἐπισκ. ὁμολογητοῦ, Ἀκακίου ὁσίου, Ἀνθούσης μάρτυρος Μαρτίνου πάπα Ρώμης ὁμολογητοῦ & τῶν σὺν αὐτῷ μαρτύρων Ἀριστάρχου, ούδη, Τροφίμου ἐκ τῶν 70 Ἀποστόλων Λεωνίδου ἐπισκόπου Ἀθηνῶν ἱερομάρτυρος, Κρήσκεντος μάρτυρος Ἀγάπης, Χιονίας, Εἰρήνης, Γαλήνης μαρτύρων Γ' ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ, Συμεὼν ἱερομ., Ἀγαπητοῦ πάπα Ρώμης Ἰωάννου ὁσ. τοῦ Δεκαπολίτου, Ἀθανασίας ὁσίας, Σάββα μάρτυρος αφνουτίου ἱερομ., Συμεὼν ὁσίου, Ἀγαθαγγέλου ὁσίου Φιλοθεΐτου Ζακχαίου Ἀποστ., Ἀναστασίου ἱερομ., Θεοδώρου ὁσίου τοῦ Τριχινᾶ Ἀναστασίου ὁσίου Σιναΐτου, Ἰανουαρίου μ., Ἀλεξάνδρας βασιλ. μάρτ. Ναθαναὴλ Ἀποστόλου, Θεοδώρου ὁσίου τοῦ Συκεώτου Γεωργίου μεγαλομάρτυρος τοῦ Τροπαιοφόρου ( Ἀργία) Δ' ΑΡΑΛΥΤΟΥ, Ἐλισάβετ ὁσ., Σάββα & σὺν αὐτῷ 70 μ., Εὐσεβίου μ. Μάρκου Ἀπ. & Εὐαγγελιστοῦ., Νίκης μ., Μακεδονίου πατρ. Κ/πόλεως Βασιλέως ἐπισκόπου Ἀμασείας ἱερομάρτυρος, Γλαφύρας ὁσίας ΜΕΣΟΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ, Συμεὼν Ἱεροσολ. συγγ. τοῦ Κυρίου ἱερομ. Τῶν ἐν Κυζίκῳ 9 μαρτ., Μέμνονος ὁσίου θαυματουργοῦ, Βαλερίας μ. Ἰάσωνος & Σωσιπάτρου τῶν Ἀποστόλων, Κερκύρας μάρτυρος Ἰακώβου Ἀποστόλου υἱοῦ Ζεβεδαίου, Ἀργυρῆς νεομάρτυρος Ἡ Διακαινήσιμος Ἑβδομὰς ὡς Μία λαμπροφόρος ἡμέρα & Ἀργία λογίζεται. ΔΙΑΚΑΙ ΝΗΣΙΜΟΣ N.H

27 25 Aναγνώσµατα Kυριακ ν καὶ Μεγάλων Εορτ ν A P I Λ I O Y HM KYPIAKAI - EOPTAI ΑΓΙΟΝ ΑΣΧΑ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΗΓΗΣ Β ΘΩΜΑ Γ ΚΥΡ. ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ Ἁγίου Γεωργίου Δ ΚΥΡ. ΑΡΑΛΥΤΟΥ ΜΕΣΟΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ AOΣTOΛOΣ ράξ. α 1-8 ράξ. γ 1-8 ράξ. ε ράξ. στ 1-7 ράξ. ιβ 1-11 ράξ. θ ράξ. ιδ 6-18 EYAΓΓEΛION Ἰωάν. α 1-17 Ἰωάν. β Ἰωάν. κ Μάρκ. ιε 43 - στ 8 Ἰωάν. ιε 17 - ιστ 2 Ἰωάν. ε 1-15 Ἰωάν. ζ Τὴν Τρίτην τῆς Δια καινησίμου, ἡ κάθε Μο νὴ τοῦ Ἁγίου Ὄ ρους ἑορτάζει τὴν εἰ κόνα τῆς Θεομήτορος τὴν ὁποίαν τι μᾶ ὡς ἐφέστιον. Εἰς τὰς ἐκ τὸς τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐκκλησίας, τὴν ἡ μέ ραν αὐτὴν ἑορτάζεται ἡ θαυματουρ γὸς εἰκὼν τῆς αναγίας τῆς ορταϊτίσσης, ἡ εὑρι σκομένη εἰς τὴν Μονὴν Ἰβήρων. «Ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πά ροικοι, ἀλλὰ συμ πολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, ΕΟΙΚΟΔΟμΗΘΕΝτΕΣ ΕΙ τῼ ΘΕμΕΛΙῼ των ΑΟΣτΟΛΩΝ καὶ ΡΟΦΗτΩΝ, ὄντος ΑΚΡΟγΩΝΙΑΙΟΥ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾧ πᾶσα ἡ οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει εἰς Ναὸν Ἅγιον ἐν ΚΥΡΙῼ» (Ἐφεσ. Β' 19-21).

28 26 αλ. Hµερ K T T Σ K T T Σ K Τ Τ Σ K T T Σ K Τ M A Ϊ O Σ Hµέραι 31. Ηµέρα ρας 14, Ν ξ ρας 10 Ε' ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ, Ἱερεμίου προφ., Εὐθυμίου & σὺν αὐτῷ ὁσιομ. Μεγ. Ἀθανασίου ἀνακομιδὴ λειψάνων, Ἑσπέρου, Ζωῆς & τέκνων μαρτύρ. Τιμοθέου & Μαύρας μαρτύρων, έτρου ὁσίου ἐπισκόπου Ἄργους Ἱλαρίου ὁσίου, ελαγίας & Λεοντίου μαρτ., (Ἀπόδ. Μεσοπεν/τῆς) Εἰρήνης μεγαλομάρτυρος, Εὐθυμίου ἐπισκόπου Μαδύτου Ἰὼβ τοῦ Δικαίου, Σεραφεὶμ ὁσ. Λεβαδείας, Δονάτου & σὺν αὐτῷ μαρτ. Ἐμφάνισις Τιμίου Σταυροῦ, Ἀκακίου μ., Νείλου ὁσίου μυροβλήτου ΣΤ' ΤΥΦΛΟΥ, Ἰωάννου Θεολόγου & Εὐαγγ., Ἀρσενίου ὁσ. Μεγάλου Ἡσαΐου προφήτου, Χριστοφόρου μάρτ., Νικολάου μάρτ. ἐν Βουνένοις Σίμωνος Ἀποστόλου τοῦ Ζηλωτοῦ, Λαυρεντίου ὁσίου Ἐγκαίνια Κων/πόλεως, Μωκίου ἱερομ., ( Ἀπόδοσις άσχα) ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ, Ἐπιφανίου ἐπ. Κύπρου, Γερμανοῦ ἐπ. (Ἀργία) Γλυκερίας μ., Σεργίου ὁμολ., Εὐθυμίου Ἁγιορείτου & σὺν αὐτῷ ὁσίων Ἰσιδώρου μάρτυρος τοῦ ἐν Χίῳ, Θεράποντος μάρτυρος Ζ' ΑΤΕΡΩΝ (Α' Οἰκ. Συν. ),αχωμίου ὁσ. Μεγ., Ἀχιλλίου ὁσ. Λαρ. Θεοδώρου ὁσίου τοῦ ἡγιασμένου, Νικολάου πατρ. Κων/πόλεως Ἀνδρονίκου & Ἰουνίας Ἀποστ., Ἀθανασίου ἐπισκ. Χριστιανουπόλεως έτρου, Διονυσίου, Χριστίνης κ.λπ. μ., τῶν 7 ἁγίων Γυναικῶν μαρτύρων ατρικίου, Ἀκακίου, Μενάνδρου & σύν αὐτῷ μαρτύρων Νικήτα, Ἰωσὴφ, Ἰωάννου ὁσ. πατ.τῶν ἐν Χίῳ, (Ἀπόδ. Ἀναλήψεως ) Κων/νου & Ἑλένης Βασιλ. & Ἰσαποστ. (ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟΝ - Ἀργία) Η' ΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ, Μαρκέλλου & Βασιλίσκου μαρτύρων ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΥΜΑΤΟΣ, Μιχαὴλ ἐπισκόπου Συννάδων, (Ἀργία) Συμεὼν ὁσ. θαυμαστ., Μελετίου μ., Σωσάννης & σὺν αὐτῇ μαρτύρων Γ' Εὕρεσις Κεφαλῆς ροδρόμου, Κελεστίνου μάρτ., Ὀλβιανοῦ ὁσίου Κάρπου & Ἀλφαίου Ἀποστόλων, Ἀβερκίου & Ἑλένης μαρτύρων Ἰωάννου Ρώσου μάρτυρος, Ἑλλαδίου μάρτυρος Εὐτυχοῦς ἐπισκ. Μελιτινῆς ἱερομ., Ἑλικωνίδος μ.,(ἀπόδ. εντηκοστ.) Α' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΑΓΙΩΝ ΑΝΤΩΝ), Θεοδοσίας μ.,ὀλβιανοῦ ἱερομ. Ἰσαακίου ἡγουμ., Βαρλαάμ ὁσ., Ναταλίου μ., (Ἀρχὴ Νηστείας ) Ἑρμείου, ετρονίλας, Εὐσεβίου, Χαραλάμπους μαρτύρων N.H

29 27 Aναγνώσµατα Kυριακ ν καὶ Μεγάλων Εορτ ν M A Ϊ O Y HM KYPIAKAI - EOPTAI Ε ΚΥΡ. ΣΑΜΑΡ/ΔΟΣ ΣΤ ΤΥΦΛΟΥ - Θεολόγου ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ AOΣTOΛOΣ ράξ. ια Α Ἰωάν. α 1-7 ράξ. α 1-12 EYAΓΓEΛION Ἰωάν. δ 5-42 Ἰωάν. θ 1-38 Λουκ. κδ Ζ ΑΓ. ΑΤΕΡ. (Α Οἰκ. Συν.) ράξ. κ 16-18, Ἰωάν. ιζ Ἁγίων Κωνσταντίνου & Ἑλένης Η ΚΥΡ. ΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΥΜΑΤΟΣ Α ΜΑΤΘ. (Ἁγ. άντων) ράξ. κστ 1, ράξ. β 1-11 Ἐφεσ. ε 8-19 Ἑβρ. ια 33 - ιβ 2 Ἰωάν. ι 1-9 Ἰωάν. ζ 37-52, η 12 Ματθ. ιη Ματθ. ι 32-33, 37-38, ιθ Ἡ Ἀκολουθία τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Βασιλέων καὶ Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης, κατὰ τὴν Τυπικὴν Διάταξιν, «Εἴ τύχοι τῷ Σαββάτῳ τῶν Ψυχῶν», προψάλλεται τῇ αρασκευῇ μετὰ τῆς Ἀκολουθίας τῆς Ἀναλήψεως (βλ. τυπικόν, σελ , ερίπτωσις Θ'). «ο ρευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ ατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου νεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν καὶ ΙΔΟΥ ΕγΩ μεθ ΥμΩΝ ΕΙμΙ ΑΣΑΣ τασ ΗμΕΡΑΣ ἕως τῆς συν - τελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.» (Ματθ. ΚΗ' 19-20).

30 28 αλ. Hµερ T Σ K T T Σ K Τ Τ Σ K T T Σ Κ Δ T T Ι Ο Υ Ν Ι Ο Σ Hµέραι 30. Ηµέρα ρας 15, Ν ξ ρας 9 Ἰουστίνου μάρτ. τοῦ Φιλοσόφου, Χαρίτωνος, Ἱέρακος, έωνος μαρτ. Νικηφόρου Κων/πόλεως ὁμολ., Ἐράσμου ἱερομ., τῶν ἁγ. 38 μαρτύρων Λουκιλιανοῦ & αύλης μαρτύρων, Ἀθανασίου θαυματουργοῦ Μητροφάνους Κων/πόλεως, Μάρθας & Μαρίας ἀδελφῶν Λαζάρου Β' ΜΑΤΘ. (ΑΓΙΟΡ. ΑΤ.), Δωροθέου Τύρου, Μάρκου ὁσίου Ἱλαρίωνος ἡγουμ. Μονῆς Δαλμάτων, Ὁσίων 5 παρθένων, Ἀττάλου θαυμ. Θεοδότου Ἀγκύρας ἱερομάρτυρος, Ζηναΐδος μ., Σεβαστιανῆς ὁσίας Ἀνακομιδὴ λειψάνων Θεοδώρου Στρατηλάτου, Καλλιόπης μάρτυρος Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Θέκλης, Μαριάμνης & Μάρθας μαρτύρων Ἀλεξάνδρου & Ἀντωνίνης μαρτ., Θεοφάνους & ανσέμνης ὁσίων «Ἄξιον Εστίν», Βαρθολομαίου & Βαρνάβα Ἀποστόλων Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Ὀνουφρίου ὁσίου, έτρου Ἀθωνίτου ὁσίου Ἀκυλίνης μάρτυρος, Ἄννης ὁσίας & τοῦ υἱοῦ αὐτῆς Ἰωάννου Ἐλισσαίου προφ., Μεθοδίου ὁμολ., Νήφωνος ὁσ., Κυρίλλου Γορτύνης Ἀμὼς προφήτου, Ἱερωνύμου ὁσίου, Αὐγουστίνου ἐπισκόπου Ἱππῶνος Τύχωνος ἐπισκόπου Ἀμαθοῦντος Κύπρου, Μάρκου ἱερομάρτυρος Ἰσαύρου, Μανουὴλ, Σαβὲλ & Ἰσμαὴλ μαρτ., Φήλικος & σὺν αὐτῷ μαρτ. Λεοντίου, Ὑπατίου, Αἰθερίου & Θεοδούλου μαρτύρων Δ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Ἰούδα Ἀποστ., αϊσίου ὁσ. Μεγάλου, Ζήνωνος ὁσίου Καλλίστου πατρ. Κων/πόλεως, Μεθοδίου ἱερομ. ἐπ. ατάρων Ἰουλιανοῦ τοῦ Ταρσέως & Ἀφροδισίου μαρτ., Τερεντίου Ἰκονίου ἱερομ. Εὐσεβίου ἱερομάρτυρος, Ζήνωνος & Ζηνᾶ τῶν μαρτύρων Ἀγριππίνης μάρτυρος, Ἀριστοκλέους ἱερομάρτυρος, Βαρβάρου ὁσίου Γενέθλιον Τιμίου ροδρόμου, Σύναξις Ζαχαρίου & Ἐλισάβετ (Ἀργία) Φεβρωνίας ὁσιομάρτυρος, Διονυσίου & Δομετίου Ἁγιορειτῶν ὁσίων Ε' ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Δαβίδ ὁσ. ἐν Θεσ/νίκῃ, Ἰωάννου ἐπισκόπου Γοτθίας Σαμψὼν ὁσίου τοῦ Ξενοδόχου, Ἰωάννας Μυροφόρου, Ἀνέκτου μάρτ. Ἀνακομιδὴ λειψάνων Κύρου & Ἰωάννου Ἀναργύρων, αππίου μάρτ. έτρου & αύλου τῶν ρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων ( Ἀργία) Σύναξις τῶν ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Δώδεκα Ἀποστόλων (Ἀργία) N.H

31 29 Aναγνώσµατα Kυριακ ν καὶ Μεγάλων Εορτ ν I O Y N I O Y HM KYPIAKAI - EOPTAI Β ΜΑΤΘ. (Ἁγιορ. ατέρ.) Γ ΚΥΡ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ Δ ΚΥΡ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ Γενέθλιον Τιμίου ροδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου Ε ΚΥΡ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ἁγ. Ἀποστ. έτρου & αύλου Τῶν Ἁγίων 12 Ἀποστόλων AOΣTOΛOΣ Ρωμ. β Ρωμ. ε 1-10 Ρωμ. στ Ρωμ. ιγ 11- ιδ 4 Ρωμ. ι 1-10 Β Κορ. ια 21- ιβ 9 Α Κορ. δ 9-15 EYAΓΓEΛION Ματθ. δ Ματθ. στ Ματθ. η 5-13 Λουκ. α 1-25, 57-68, 76, 80 Ματθ. η 28 -θ 1 Ματθ. ιστ Ματθ. θ 36, ι 1-8 «Οἱ μὲν οὖν τοῦ Κυρίου μαθηται καὶ ΑΟ ΣτΟ - ΛΟΙ τῷ αναγίῳ σοφισθέντες νεύματι, καὶ τῇ αὐ - τοῦ δυνάμει καὶ χάριτι τὰς θεοσημίας ἐργα ζόμενοι, τῇ τῶν θαυμάτων σαγήνῃ πρὸς τὸ φῶς τῆς θεογνωσίας ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς ἀγνωσίας αὐτοὺς ζωγροῦντες ἀνήγαγον. Ὁμοίως καὶ οἱ τούτων τῆς Χάριτος καὶ τῆς ἀξίας ΔΙΑΔΟΧΟΙ, ποιμένες τε καὶ διδάσκαλοι, τὴν φωτιστικὴν τοῦ νεύματος Χάριν δεξάμενοι, τῇ τε τῶν θαυμάτων δυνάμει, τῷ τε λόγῳ τῆς Χάριτος τοὺς ἐσκοτισμένους ἐφώ τιζον καὶ τοὺς πεπλανη - μένους ἐπέστρεφον» (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκη νός, 8ος αἰών, P.G. 94, 793C-796A).

32 30 αλ. Hµερ Σ K T T Σ K Τ Τ Σ K T T Σ K T Τ Σ K Ι Ο Υ Λ Ι Ο Σ Hµέραι 31. Ηµέρα ρας 14, Ν ξ ρας 10 Κοσμᾶ & Δαμιανοῦ θαυματ. Ἀναργύρων, Κων/νου & σὺν αὐτῷ μαρτ. Κατάθεσις Τιμίας Ἐσθῆτος Θεοτόκου ἐν Βλαχέρναις ΣΤ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Ἀνατολίου Κ/πόλεως, Ὑακίνθου & Θεοδότου μαρτ. Ἀνδρέου Κρήτης, Κυπρίλλης & Λουκίας μαρτύρων, Θεοφίλου ἱερομ. Ἀθανασίου ὁσίου τοῦ Ἀθωνίτου, Λαμπαδοῦ ὀσίου τοῦ θαυματουργοῦ Ἀρχίππου κ.λπ. Ἀπ. ἐκ τῶν 70, Σισώη ὁσίου, Λουκίας & Ρήξου μαρτ. Θωμᾶ ὁσίου τοῦ ἐν Μαλεῷ, Κυριακῆς μεγαλομάρτυρος ροκοπίου & Θεοδοσίας μ., Ἀναστασίου ἱερομ., Θεοφίλου Ἀθωνίτου αγκρατίου Ταυρομενίας ἱερομ., Ἀνδρέου & ρόβου μ., Διονυσίου ὁσ. Ζ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ, τῶν ἐν Νικοπόλει 45 μαρτ., Ἀντωνίου ὁσ. Ρώσου Εὐφημίας μεγαλομ., Ὄλγας ἰσαπ., Λέοντος ὁσίου, Μαρκιανοῦ μάρτ. ρόκλου & Ἱλαρίου μαρτύρων, Βερονίκης αἱμορροούσης μάρτυρος Σύναξις Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, Στεφάνου ὁσίου τοῦ Σαββαΐτου Ἀκύλλα Ἀποστ., Νικοδήμου ὁσ. Ἁγιορείτου, Ἰωσὴφ ἀρχιεπ. Θεσ/νίκης Κηρύκου & Ἰουλίττης τῶν μαρτύρων, Βλαδιμήρου ἰσαποστόλου Ἀθηνογένους ἱερομάρτυρος, Φαύστου & σὺν αὐτῷ μαρτύρων ΑΓ. ΑΤΕΡΩΝ (Δ' Οἰκ. Συν.) Μαρίνης μ., Βηρονίκης & Σπεράτου μ. Αἰμιλιανοῦ μάρτυρος, αύλου & αμβὼ τῶν ὁσίων Μακρίνης & Δίου ὁσίων, Ἀνακομιδὴ λειψάνων ὁσ. Σεραφείμ ἐν Σαρώφ Ἠλιοῦ προφήτου Θεσβίτου ἡ πυρφόρος εἰς οὐρανοὺς ἀνάβασις (Ἀργία) Συμεὼν ὁσίου, Ἰωάννου ὁσίου, αρθενίου ἐπισκόπου Ἄρτης Μαρίας Μαγδαλινῆς ἰσαποστόλου, Μαρκέλλης παρθενομάρτυρος Ἰεζεκιὴλ προφήτου, Φωκᾶ ἱερομάρτυρος, ελαγίας ὁσίας ἐν Τήνῳ Θ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Χριστίνης μεγαλομάρτυρος., Ἀθανασίου μάρτυρος Κοίμησις ἁγίας Ἄννης Θεοπρομήτορος (Ἀργία) αρασκευῆς ὁσιομάρτυρος, Ἑρμολάου ἱερομάρτυρος αντελεήμονος μεγαλομάρτυρος, Ἀνθούσης μάρτυρος ( Ἀργία) ροχόρου, Νικάνορος, Τίμωνος, αρμενᾶ Ἀποστ., Εἰρήνης Χρυσοβαλ. Καλλινίκου & Θεοδότης τῶν μαρτύρων, Βασιλίσκου μάρτυρος Σίλα, Σιλουανοῦ, Κρήσκεντος κ.λπ. Ἀποστόλων Ι' ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Ἰωσὴφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας, Εὐδοκίμου δικαίου N.H

33 31 Aναγνώσµατα Kυριακ ν καὶ Μεγάλων Εορτ ν I O Y Λ I O Y HM KYPIAKAI - EOPTAI ΣΤ ΚΥΡ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ζ ΚΥΡ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΑΓ. ΑΤ. Δ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ Ἠλιοῦ ροφήτου Θ ΚΥΡ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ Κοίμησις Ἁγίας Ἄννης Ἁγίου αντελεήμονος Ι ΚΥΡ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ AOΣTOΛOΣ Ρωμ. ιβ 6-14 Ρωμ. ιε 1-7 Τίτ. γ 8-15 Ἰακ. ε Α Κορ. γ 9-17 Β Κορ. στ 1-10 Β Τιμ. β 1-10 Α Κορ. δ 9-16 EYAΓΓEΛION Ματθ. θ 1-8 Ματθ. θ Ματθ. ε Λουκ. δ Ματθ. ιδ Λουκ. η Λουκ. κα Ματθ. ιζ «τὰς τῶν ἱερῶν ΑΟΣτΟΛΩΝ ΔΙΑΔΟΧΑΣ, σὺν καὶ τοῖς ἀπὸ τοῦ Σωτῆ ρος ἡμῶν καὶ εἰς ἡμᾶς διηνυ - σμένοις χρόνοις, ὅσα τε καὶ πηλίκα πραγμα τευθῆ - ναι κατὰ τὴν Ἐκκλη σιαστι κὴν Ἱστορίαν λέ γεται, καὶ ὅσοι ταύτης διαπρεπῶς ἐν ταῖς μάλιστα ἐπισημοτά - ταις παροικίαις ἡγήσαντό τε καὶ προ έ στησαν, ὅσοι τε κατὰ γενεὰν ἑκάστην ἀγράφως ἢ καὶ διὰ συγγραμμάτων τὸν Θεῖον ἐπρέ σβευσαν λόγον» (Εὐσέβιος Καισαρείας, 4ος αἰ., P.G. 20, 48Β). «Ἐν πρώτῳ συγγράμματι αἰνίττεσθαί μοι δοκεῖ ὅτι τοὺς ἐμφανεστέρους ἧς κατείληφεν ΑΟΣτΟ ΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ἐπισημαινόμενος» (αὐτόθι, 456C-457A).

34 32 αλ. Hµερ T T Σ K Τ Τ Σ K T T Σ K T T Σ K T Τ Α Υ Γ Ο Υ Σ Τ Ο Σ Hµέραι 31. Ηµέρα ρας 13, Ν ξ ρας 11 ρόοδ. Τιμ. Σταυροῦ, 7 Μακκαβ., Σολομονῆς, Ἐλεαζάρου (Ἀρχ. Νηστ.) Ἀνακομιδὴ λειψάνων πρωτομάρτυρος Στεφάνου, Φωκᾶ μάρτυρος Σαλώμης μυροφ., Στεφάνου μ., Θεοκλητοῦς ὁσ., Ἰσαακίου κ.λπ. ὁσίων Τῶν ἐν Ἐφέσῳ Ἁγίων 7 αίδων, Εὐδοκίας μάρτυρος Εὐσιγνίου μάρτ., Νόννης ὁσίας μητρὸς ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ (Ἀργία) ΙΑ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Δομετίου & Ἀστερίου ὁσιομαρτ., Νικάνωρος ὁσίου Αἰμιλιανοῦ ἐπισκ. ὁμολογητοῦ, Μύρωνος ἐπισκόπου Κρήτης Ματθίου Ἀποστ., Ἀντωνίου & ατρικίας μ., Τῶν ἐν Χαλκῇ ύλη 10 μαρτ. Σύξτου πάπα Ρώμης & Λαυρεντίου διακόνου ἱερομ., Ἱππολύτου μάρτ. Εὔπλου διακ., Νήφωνος πατρ. Κων/πόλεως, θαῦμα ἁγίου Σπυρίδωνος Φωτίου & Ἀνικήτου μαρτύρων, Σεργίου & Στεφάνου ὁσίων Μαξίμου ὁμολογητοῦ, Εἰρήνης ὁσίας (Ἀπόδοσις Μεταμορφώσεως) ΙΒ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Μιχαίου προφ., Συμεὼν νεομάρτ. Τραπεζοῦντος Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΥΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (Ἀργία) Ἁγίου Μανδηλίου, Γερασίμου ὁσίου Κεφαλληνίας, Διομήδους μάρτ. Μύρωνος, αύλου, Ἰουλιανῆς, Κυπριανοῦ τῶν μαρτύρων Φλώρου & Λαύρου μαρτύρων, Ἑρμοῦ & Λέοντος μαρτύρων Ἀνδρέου στρατηλάτου & σὺν αὐτῷ μαρτ., Θεοφάνους ὁσίου Ναούσης Σαμουὴλ προφήτου, Θεοχάρους μάρτυρος Νεοπολίτου ἐν Καισαρείᾳ ΙΓ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Θαδδαίου Ἀποστ., Βάσσης μ. & τῶν τέκνων αὐτῆς αναγίας ρουσσιωτίσης, Ἀγαθονίκου μ., Ζωτικοῦ & Ζήνωνος μαρτ. Εἰρηναίου ἱερομ., Λούπου μ., Καλλινίκου πατρ. (Ἀπόδοσις Κοιμήσεως) Εὐτυχοῦς ἱερομ., Κοσμᾶ Αἰτωλ. ἱερομ., ἀν. λειψ. Διονυσ. ἐπισκ. Αἰγίνης Τίτου Ἀποστ., ἀν. λειψ. Βαρθολομαίου Ἀπ., Σάββα μ., Γενναδίου ὁσ. Ἀδριανοῦ & Ναταλίας μαρτύρων, Ἰωάσαφ ὁσίου Βασιλέως Ἰνδιῶν οιμένος ὁσίου, Φανουρίου μάρτυρος, Ἀνθούσης μάρτυρος ΙΔ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Μωϋσέως ὁσ. Αἰθίοπος, Ἐζεκίου βασιλ., Ἄννης πρ. Ἀποτομὴ Κεφαλῆς Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ ροδρόμου Ἀλεξάνδρου, αύλου & Ἰωάννου, ατριαρχῶν Κων/πόλεως Κατάθεσις τῆς Τιμίας Ζώνης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου (Ἀργία- Νηστεία) N.H

35 33 Aναγνώσµατα Kυριακ ν καὶ Μεγάλων Εορτ ν A Y Γ O Y Σ T O Y HM KYPIAKAI - EOPTAI AOΣTOΛOΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΣΩΤΗΡΟΣ Β έτρ. α ΙΑ ΚΥΡ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ Α Κορ. θ 2-12 ΙΒ ΚΥΡ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ Α Κορ. ιε 1-11 ΚΟΙΜΗΣΙΣ Φιλιπ. β 5-11 ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΙΓ ΚΥΡ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ Α Κορ. ιστ ΙΔ ΚΥΡ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ Β Κορ. α 21 - β 4 Ἀποτ. Κεφ. Τιμ. ροδρόμου ράξ. ιγ EYAΓΓEΛION Ματθ. ιζ 1-9 Ματθ. ιη Ματθ. ιθ Λουκ. ι 38-42, ια Ματθ. κα Ματθ. κβ 1-14 Μάρκ. στ «ρόδηλός ἐστιν ἡ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπόφασις, ἀποστέλλοντος τοὺς ἑαυτοῦ ΑΟΣτΟ - ΛΟΥΣ, καὶ αὐτοῖς μόνοις τὴν ἐξουσίαν ἐπιτρέπον - τος, οἷς ἡμεῖς ἐξακολουθοῦμεν, τῇ αὐτῶν ἐξουσίᾳ τὴν ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ του ΘΕΟΥ κυβερνῶντες καὶ τοὺς πιστεύοντας βαπτίζοντες καὶ διὰ τοῦτο οἱ Αἱ - ρετικοί, οἱ μήτε τὴν ἐξουσίαν ἔχοντες, μήτε τὴν Ἐκ - κλησίαν, οὐδὲ βα πτίζειν τῷ τῆς Ἐκκλησίας βαπτίσματι δύνανται» (Κλάριος ὁ ἀπὸ Μοσκού λης, ρα - κτικὰ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου ἐπὶ Ἁγίου Κυπριανοῦ ( μ.χ.), Ράλλη-οτλῆ, Σύν ταγμα τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων, τόμος 3, Ἀθῆναι 1853, σελ. 17).

36 34 αλ. Hµερ Σ K T T Σ K Τ Τ Σ K T T Σ K Δ Τ T Σ Ε Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ Hµέραι 30. Ηµέρα ρας 12, Ν ξ ρας 12 Ἀρχ. Ἰνδίκτου, Συμεών ὁσ. Στυλ., Ἰησοῦ Ναυῆ, 40 παρθενομ.(ἀργία ) Μάμαντος μάρτυρος, Εὐτυχίου μάρτυρος, Ἰωάννου Νηστευτοῦ ὁσίου Ἀνθίμου ἱερομάρτυρος, ολυδώρου μάρτυρος, Θεοκτίστου ὁσίου ΙΕ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Μωυσέως προφήτου, Βαβύλα ἱερομ., Ἑρμιόνης μ. Ζαχαρίου προφ., Μεδίμνου, Οὐρβανοῦ, Θεοδώρου & σὺν αὐτοῖς 80 μ. Ἀνάμνησις τοῦ ἐν Χώναις θαύματος τοῦ ἀρχαγγέλου Μιχαήλ Σώζοντος μάρτυρος, Εὐψυχίου μάρτυρος, Λουκᾶ ὁσίου ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΥΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (Ἀργία ) Ἰωακεὶμ & Ἄννης Θεοπατόρων, Σεβηριανοῦ μάρτυρος Μηνοδώρας, Μητροδώρας, Νυμφοδώρας μαρτ., ουλχερίας βασιλίσσης ΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ, Θεοδώρας ὁσ., Εὐφροσύνου ὁσ. μαγείρου Αὐτονόμου, Κορνούτου & Θεοδώρου ἱερομαρτύρων (Ἀπόδ. Γενεθλίου) Ἐγκαίνια Ναοῦ Ἀναστάσεως, Κορνηλίου Ἑκατοντάρχου μάρτυρος Η ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (Ἀργία - Νηστεία) Νικήτα μεγαλομ., Βησσαρίωνος ἐπισκόπου Λαρίσης, Γερασίμου ὁσίου Εὐφημίας μεγαλομάρτυρος, Μελιτινῆς μάρτυρος Σοφίας, ίστεως, Ἐλπίδος, Ἀγάπης μαρτ., Ἀγαθοκλείας & Θεοδότης μ. ΜΕΤA ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ, Εὐμενίου ὁσ. ἐπισκόπ. Κρήτης, Ἀριάδνης μ. Τροφίμου, Σαββατίου & Δορυμέδοντος μαρτύρων Εὐσταθίου, Θεοπίστης & τῶν τέκνων Ἀγαπίου & Θεοπίστου, μαρτ. Ἰωνᾶ ροφήτου, Κοδράτου Ἀποστόλου (Ἀπόδοσις Ὑψώσεως ) Φωκᾶ ἱερομ., Κοσμᾶ & σὺν αὐτῷ 26 Ἁγιορειτῶν ὁσιομαρτ. ἐπί Βέκκου Σύλληψις τιμίου ροδρόμου, Νικολάου νεομάρτυρος Θέκλης Ἰσαποστόλου & πρωτομάρτυρος, αναγίας Μυρτιδιωτίσης Α' ΛΟΥΚΑ, Εὐφροσύνης ὁσίας, αφνουτίου & σὺν αὐτῷ 546 ὁσιομ. Μετάστασις 'Αποστόλ. & Εὐαγγελ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ( Ἀργία) Ἀριστάρχου Ἀποστόλου, Καλλιστράτου & σὺν αὐτῷ 49 μαρτύρων Βαροὺχ προφ., Χαρίτωνος ὁμολ., Μάρκου & σὺν αὐτῷ μαρτύρων Κυριακοῦ ἀναχωρητοῦ, ετρωνίας ὁσιομ., Τροφίμου κ.λπ. μαρτύρων Γρηγορίου ἱερομ. ἐπισκόπου Ἀρμενίας, Γαϊανῆς & σὺν αὐτῇ μαρτύρων N.H

37 35 Aναγνώσµατα Kυριακ ν καὶ Μεγάλων Εορτ ν Σ E T E M B P I O Y HM KYPIAKAI - EOPTAI Ἀρχὴ Ἰνδίκτου ΙΕ ΚΥΡ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ AOΣTOΛOΣ Α Τιμ. β 1-7 Β Κορ. δ 6-15 Φιλιπ. β ΚΥΡ. ΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΥΨΩΣΙΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Γαλ. στ Α Κορ. α ΚΥΡ. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ Γαλ. β Α ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ Β Κορ. θ 6-11 Μετάστασις Ἁγίου Ἰωάννου Α Ἰωάν. δ τοῦ Θεολόγου EYAΓΓEΛION Λουκ. δ Ματθ. κβ Λουκ. ι 38-42, ια Ἰωάν. γ Ἰωάν. ιθ 6-11, 13-20, 25-28, Μάρκ. η 34 - θ 1 Λουκ. ε 1-11 Ἰωάν. ιθ 25-27, κα «γενόμενος δὲ ἐν Ῥώμῃ, ΔΙΑΔΟ ΧΗΝ ἐποιησάμην μέχρις Ἀνική του... ἐν ἑκάστῃ δὲ ΔΙΑΔΟΧῌ καὶ ἐν ἑκάστῃ πόλει οὕτως ἔχει, ὡς ὁ νόμος κη ρύττει καὶ οἱ ροφῆ - ται καὶ ὁ Κύ ριος» (Εὐσέβιος, P.G. 20, 377D-380A). «Αὐτὸ δὴ τοῦτό ἐστι τὸ ἐρώτημα, πρὸς ὃ δεῖ τὴν αὐθεν - τίαν τῆς Εὐ αγγελικῆς [γρ. ΑΟΣτΟΛΙΚΗΣ] ΔΙΑΔΟ - ΧΗΣ ἀποκρίνασθαι ἁπλῶς καὶ σαφῶς, καὶ ἅπερ πυν - θάνομαι, Ἀ λέξανδρον ἐπίσκοπον χρὴ νομίζειν ἢ μή;» (Συνέσιος το λεμαΐδος, 4ος-5ος αἰ., P.G. 66, 1409D).

38 36 αλ. Hµερ Σ K T T Σ K Τ Τ Σ K T T Σ K T T Σ Κ Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Σ Hµέραι 31. Ηµέρα ρας 11, Ν ξ ρας 13 3 Ἁγ. Σκέπης, αναγίας Γοργ/κόου, Ἀνανίου Ἀπ., Ρωμανοῦ Μελωδοῦ Β' ΛΟΥΚΑ, Κυπριανοῦ ἱερομάρτυρος, Ἰουστίνης παρθενομάρτυρος Διονυσίου Ἀρεοπαγίτου ἱερομάρτυρος, Θεαγένους & Θεοτέκνου μαρτ. Ἱεροθέου ἐπ. Ἀθηνῶν, Δομνίνης, Βερίνης, ροσδόκης, Καλλισθένης μ. Χαριτίνης, Μαμέλχθης & Εὐδοκίμου μαρτ., Ἑρμογένους ἱερομάρτυρος Θωμᾶ Ἀποστόλου, Ἐρωτηΐδος μάρτυρος, Μακαρίου ἐπισκόπου Σεργίου & Βάκχου μαρτύρων, Τῶν ἐν Κρήτῃ 99 ὁσίων πατέρων ελαγίας ὁσίας, Ταϊσίας ὁσίας, Ἰγνατίου ὁσιομάρτυρος Ἁγιορείτου Γ' ΛΟΥΚΑ, Ἰακώβου Ἀλφαίου Ἀποστ., Ἀβραὰμ & Λὼτ Δικαίων, Εὐλαμπίου & Εὐλαμπίας μαρτύρων, Θεοφίλου ὁμολογητοῦ Φιλίππου διακόνου, Θεοφάνους Γραπτοῦ μάρτυρος ρόβου, Ταράχου & Ἀνδρονίκου μαρτ., Συμεὼν Νέου Θεολόγου Κάρπου, απύλου κ.λπ. μαρτύρων, Χρυσῆς μάρτυρος Ναζαρίου & Γερβασίου μαρτ., Κοσμᾶ ποιητοῦ, Εὐθυμίου ὁμολογητοῦ Λουκιανοῦ ἱερομ., Σαββίνου & Βάρσου ὁσίων, Εὐθυμίου Θεσ/νίκης Δ' ΛΟΥΚ. (Ἁγ. ατ. Ζ' Οἰκ. Συν.), Λογγίνου ἑκατοντάρχου μάρτ., Ὡσηὲ προφήτου, Ἀνδρέου ὁσιομάρτυρος τοῦ ἐν Κρίσει Λουκᾶ Ἀποστ. & Εὐαγγελιστοῦ, Συμεὼν & Θεοδώρου ὁσ., Μαρίνου μ. Ἰωὴλ προφήτου, Οὐάρου μάρτυρος, Κλεοπάτρας ὁσίας Ἀρτεμίου μεγαλομ., Γερασίμου Κεφαλ., Ματρώνης ὁσίας τῆς ἐν Χίῳ Ἱλαρίωνος ὁσίου Μεγάλου, Γαΐου, Δασίου & Ζωτικοῦ μαρτύρων Τῶν ἐν Ἐφέσῳ 7 παίδων, Ἀβερκίου ἰσαποστόλου τοῦ θαυματουργοῦ ΣΤ' ΛΟΥΚΑ, Ἰακώβου Ἀπ. ἀδελφοθ. Α' ἐπισκ. Ἱεροσολύμων ἱερομ. Ἀρέθα μεγαλομάρτυρος & συνοδείας αὐτοῦ, Σεβαστιανῆς μάρτυρος Μαρκιανοῦ & Μαρτυρίου μαρτ., Χρυσαφίου μ., Ταβιθᾶς ἐλεήμονος Δημητρίου μεγαλομάρτυρος μυροβλήτου, Ἰωάσαφ ὁσίου (Ἀργία) Νέστορος μάρτ., ρόκλης συζύγου ιλάτου, Κυριακοῦ Κων/πόλεως Τερεντίου, Νεονίλλης & τῶν 7 τέκνων μαρτύρων, Ἀγγελῆ νεομάρτ. Ἀναστασίας ὁσιομάρτυρος τῆς Ρωμαίας, Ἀβραμίου ὁσίου Ε' ΛΟΥΚΑ,Κλεόπα Ἀποστόλου, Ζηνοβίου & Ζηνοβίας μαρτύρων Στάχυος, Ἀπελλοῦ, Ἀμπλία, Οὐρβανοῦ, Ἀριστοβούλου, Ναρκίσσου Ἀποστ. N.H

39 37 Aναγνώσµατα Kυριακ ν καὶ Μεγάλων Εορτ ν Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Υ HM KYPIAKAI - EOPTAI Β ΚΥΡ. ΛΟΥΚΑ Γ ΚΥΡ. ΛΟΥΚΑ Δ ΚΥΡ. ΛΟΥΚΑ ( Ἁγ. ατέρων) ΣΤ ΚΥΡ. ΛΟΥΚΑ- Ἀπ. Ἰακώβου Ἁγίου Δημητρίου Μυροβλήτου Ε ΚΥΡ. ΛΟΥΚΑ AOΣTOΛOΣ Β Κορ. ια 31 - ιβ 9 Γαλ. α Τίτ. γ 8-15 Γαλ. α Β Τιμ. β 1-10 Ἐφεσ. β EYAΓΓEΛION Λουκ. στ Λουκ. ζ Λουκ. η 4-15 Λουκ. η Ἰωάν. ιε 17 - ιστ 2 Λουκ. ιστ «ΣΥ ΙΕΡΕΥΣ ΕΙΣ τον ΑΙΩΝΑ κατὰ τὴν τάξιν μελ χισεδέκ» (Ψαλμ. ΡΘ' 4). «Οὗτος γὰρ ὁ μελχισεδέκ... ἀπάτωρ, ἀμήτωρ, ἀγενε - αλόγητος, μήτε ἀρχὴν ἡμερῶν μήτε ζωῆς τέλος ἔχων, ἀφωμοιωμένος δὲ τῷ υἱῷ τοῦ Θεοῦ, μενει ΙΕΡΕΥΣ ΕΙΣ το ΔΙΗΝΕΚΕΣ... Οἱ μὲν γὰρ χωρὶς ὁρκωμοσίας εἰσὶν ἱερεῖς γεγονότες, ὁ δὲ μετὰ ὁρκωμοσίας διὰ τοῦ λέγοντος πρὸς αὐτόν ὤμοσε Κύριος, καὶ οὐ μεταμελη - θήσεται ΣΥ ΙΕΡΕΥΣ ΕΙΣ τον ΑΙΩΝΑ κατὰ τὴν τάξιν μελχισεδέκ κατὰ τοσοῦτον κρείττονος διαθήκης γέγονεν ἔγγυος ΙΗΣΟΥΣ. Καὶ οἱ μὲν πλείονές εἰσι γεγονότες ἱερεῖς διὰ τὸ θανάτῳ κωλύεσθαι παρα - μένειν ὁ δὲ ΔΙΑ το μενειν ΑΥτΟΝ ΕΙΣ τον ΑΙΩΝΑ ΑΑΡΑΒΑτΟΝ ΕΧΕΙ την ΙΕΡΩΣΥ - ΝΗΝ» ( Ἑβρ. Ζ' 1, 3, 20-24).

40 38 αλ. Hµερ T T Σ K Τ Τ Σ K T T Σ K T T Σ Κ T T Ν Ο Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ Hµέραι 30. Ηµέρα ρας 10, Ν ξ ρας 14 Κοσμᾶ & Δαμιανοῦ Ἀναργ., Θεοδότης ὁσ., Δαυὶδ ὁσίου τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ Ἀκινδύνου, ηγασίου, Ἐλπιδοφόρου, Ἀνεμποδίστου & λοιπῶν μαρτύρων Ἀκεψιμᾶ, Ἰωσὴφ, Ἀειθαλᾶ μαρτύρων, ἀνακομ. λειψάνων ἁγ. Γεωργίου Ἰωαννικίου ὁσ. Μεγ., Νικάνδρου μ., ορφυρίου μ., Ἰωάννου Βατάτζη Ἑρμᾶ & Φιλολόγου Ἀποστόλων, Γαλακτίωνος & Ἐπιστήμης μαρτύρων Ζ' ΛΟΥΚΑ, αύλου Κ/πόλεως ὁμολογ., Λουκᾶ ὁσ., αύλου ὁσ. Σαλοῦ Ἱέρωνος & σὺν αὐτῷ 33 μαρτύρων ἐν Μελιτινῇ, Λαζάρου ὁσίου Σύναξις Ἀρχαγγ. Μιχαήλ, Γαβριὴλ & πασῶν Ούρανίων Δυνάμεων (Ἀργία) Ὀνησιφόρου & ορφυρίου μαρτ., Νεκταρίου ενταπόλεως ἐν Αἰγίνῃ Ὀλυμπᾶ, Ῥοδίωνος, Σωσιπάτρου, Τερτίου, Ἐράστου & Κουάρτου Ἀποστ. Μηνᾶ, Βίκτωρος, Βικεντίου μαρτ., Στεφανίδος μ., Θεοδώρου Στουδίτου Ἰωάννου Ἀλεξανδρείας τοῦ Ἐλεήμονος, Νείλου ὁσίου Σιναΐτου Η' ΛΟΥΚΑ, Ἰωάννου Ἀρχ/που Κων/πόλεως τοῦ Χρυσοστόμου, Φιλίππου Ἀπ., Γρηγορίου αλαμᾶ, Κων/νου Ὑδραίου μάρτ. (Ἀργία) Γουρίου, Σαμωνᾶ & Ἀβίβου ὁμολ. μαρτ., Ἐλπιδίου μ. (Ἀρχὴ νηστείας) Ματθαίου Ἀποστόλου & Εὐαγγελιστοῦ Γρηγορίου ἐπισκ. Νεοκαισαρείας τοῦ θαυματουργοῦ, Γενναδίου ὁσίου λάτωνος & Ρωμανοῦ μαρτύρων, Ζακχαίου & Ἀλφαίου μαρτύρων Ἀβδιοῦ προφ., Βαρλαὰμ μ., Ἀγαπίου μ., αγχαρίου μάρτυρος Θ' ΛΟΥΚΑ, ρόκλου Κ/λεως, Γρηγορίου Δεκαπολίτου, Θεοκτίστου ὁμ. ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΥΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (Ἀργία ) Φιλήμονος & σὺν αὐτῷ Ἀποστόλων, Κικιλίας & σὺν αὐτῇ μαρτύρων Ἀμφιλοχίου ἐπ. Ἰκονίου, Γρηγορίου Ἀκραγαντίνων, Σισινίου ὁσιομάρτ. Κλήμεντος μ. πάπα Ρώμης, έτρου μ. ἐπ.ἀλεξανδρείας, Θεοδώρου μ. Αἰκατερίνης μεγαλομ., Μερκουρίου μάρτ. (Ἀπόδ. Εἰσοδίων - Ἀργία) Στυλιανοῦ ὁσ. αφλαγόνος, Νίκωνος τοῦ «μετανοεῖτε», Ἀλυπίου ὁσ. ΙΓ' ΛΟΥΚΑ, Ἰακώβου μεγαλομ. τοῦ έρσου, Ναθαναήλ ὁσίου Στεφάνου ὁσιομ., Ἀνδρέου, έτρου, Ἄννης & λοιπῶν μαρτύρων αραμόνου & σὺν αὐτῷ 370 μαρτ., Φιλουμένου μ., Διονυσίου Κορ. ἱερομ. Ἀνδρέου Ἀποστόλου τοῦ ρωτοκλήτου, Φρουμεντίου ἐπισκ. (Ἀργία) N.H

41 39 Aναγνώσµατα Kυριακ ν καὶ Μεγάλων Εορτ ν N O E M B P I O Y HM KYPIAKAI - EOPTAI Ζ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ Ἡ Σύναξις τῶν Ἀρχαγγέλων Η ΛΟΥΚΑ - Ἁγ. Ἰωάν. Χρυσοστ. Ἁγ. Ἀποστόλου Φιλίππου Θ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ Ἁγίας Αἰκατερίνης ΙΓ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου AOΣTOΛOΣ Ἐφεσ. β Ἑβρ. β 2-10 Ἑβρ. ζ 26 - η 2 ράξ. η Ἐφεσ. ε 8-19 Ἑβρ. θ 1-7 Γαλ. γ 23 - δ 5 Ἐφεσ. στ Α Κορ. δ 9-16 EYAΓΓEΛION Λουκ. η Λουκ. ι Λουκ. ι Ἰωάν. α Λουκ. ιβ Λουκ. ί 38-42, ια Μάρκ. ε Λουκ. ιη Ἰωάν. α «Θεμε λιώσαντες οὖν καὶ οἰκοδομήσαντες οἱ μακάριοι ΑΟ ΣτΟΛΟΙ τὴν Ἐκκλησίαν, Λίνῳ τὴν τῆς Ἐπισκο - πῆς λειτουργίαν ἐνεχείρισαν... μετὰ τοῦτον δὲ τρίτῳ τό πῳ ἀπὸ τῶν ΑΟΣτΟΛΩΝ τὴν Ἐπισκο πὴν κληροῦ - ται Κλήμης... τὸν δὲ Κλήμεντα τοῦτον ΔΙΑΔΕΧΕτΑΙ Εὐάρεστος... ΔΙΑΔΕΞΑμΕ ΝΟΥ τὸν Ἀνίκητον Σωτῆ - ρος, νῦν δωδεκάτῳ τόπῳ τὸν τῆς ἐπισκοπῆς ἀπὸ τῶν ΑΟΣτΟΛΩΝ κατέχει κλῆρον Ἐλεύ θε ρος. τῇ αὐτῇ τάξει καὶ τῇ αὐτῇ διδαχῇ ἥ τε ἀπὸ τῶν ΑΟΣτΟΛΩΝ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ αράδοσις τὸ τῆς Ἀλη θείας κήρυγμα κατήντηκεν εἰς ἡμᾶς» (Εὐσέβιος, P.G. 20, 445A-C).

42 40 αλ. Hµερ Σ K Τ Τ Σ K T T Σ K T T Σ K Τ Τ Σ Ε Κ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ Hµέραι 31. Ηµέρα ρας 9, Ν ξ ρας 15 Ναοὺμ προφήτου, Φιλαρέτου ὁσίου, Ἀνανίου μάρτυρος τοῦ έρσου Ἀββακοὺμ προφήτου, Κυρίλλου ὁσίου, Μυρώπης μάρτυρος Σοφονίου προφήτου, Θεοδώρου Ἀλεξανδρείας ἱερομ., Ἀγγελῆ νεομ. Ι' ΛΟΥΚΑ, Βαρβάρας μεγαλομ., Ἰωάννου Δαμασκ. ὁσ, Ἰουλιανῆς μ. Σάββα ὁσίου τοῦ ἡγιασμένου, Διογένους & Ἀβερκίου μαρτ. (Ἀργία) Νικολάου ἐπισκόπου Μύρων τοῦ Θαυματουργοῦ (Ἀργία) Ἀμβροσίου ἐπισκόπου Μεδιολάνων, Γρηγορίου ἡσυχαστοῦ Σωσθένους, Ἀπολλώ, Κηφᾶ, Τυχικοῦ, κ.λπ. Ἀποστ., αταπίου ὁσίου Σύλληψις Ἁγίας Ἄννης Μητρὸς τῆς Θεοτόκου (Ἀργία) Μηνᾶ, Ἑρμογένους & Εὐγράφου μαρτ., Θωμᾶ Δεφουρκινοῦ ὁσίου ΙΑ' ΛΟΥΚΑ (ροπατ.), Δανιὴλ ὁσίου Στυλίτου, Λεοντίου ὁσίου, Σπυρίδωνος ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος τοῦ Θαυματουργοῦ (Ἀργία ) Εὐστρατίου, Αὐξεντίου, Εὐγενίου, Μαρδαρίου, Ὀρέστου & Λουκίας μαρτ. Θύρσου, Λευκίου, Καλλινίκου, Φιλήμονος & σὺν αὐτοῖς μαρτύρων Ἐλευθερίου ἱερομάρτ., Ἀνθίας μάρτ. μητρὸς αὐτοῦ, Σωσσάνης ὁσιομ. Ἀγγαίου προφ., Θεοφανοῦς βασιλ., Μοδέστου Ἱεροσολ., Μαρίνου μ. Δανιήλ προφήτου & τῶν 3 παίδων, Διονυσίου Αἰγίνης ἐκ Ζακύνθου ΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ, Σεβαστιανοῦ, Ζωῆς μ, Φλώρου ὁσ. Βονιφατίου μ., Γρηγεντίου Αἰθιοπίας, Εὐτυχίου & σὺν αὐτῷ 270 μαρτ. Ἰγνατίου Θεοφόρου ἱερομάρτυρος, Φιλογονίου Ἀντιοχείας ὁσίου Ἰουλιανῆς & τῶν σὺν αὐτῇ 500 μαρτύρων, Θεμιστοκλέους μάρτυρος Ἀναστασίας Φαρμακολυτρίας μεγαλομάρτ., Χρυσογόνου μάρτυρος Τῶν ἐν Κρήτῃ 10 μαρτ., αύλου Νεοκαισαρείας, Ναοὺμ ὁσ. θαυματ. Εὐγενίας, Βασίλλας, Φιλίππου, ρωτᾶ μαρτ. (Νηστ - αραμ. Χριστ. ) Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ Κ.Η.Ι. ΧΡΙΣΤΟΥ (Ἀργία) ΣΥΝΑΞΙΣ ΥΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, Εὐθυμίου ἱερομ. (Ἀργία) Στεφάνου τοῦ ἀρχιδιακόνου & πρωτομάρτυρος (Ἀργία) Τῶν ἐν Νικομηδείᾳ Δισμυρίων μαρτύρων, Δόμνης μάρτυρος Τῶν ὑπὸ Ἡρώδου ἀναιρεθέντων Νηπίων, Μαρκέλλου ὁσίου Ἀνυσίας μάρτυρος, Θεοδώρας ὁσίας, Γεδεὼν νεομάρτυρος ἐν Τυρνάβῳ Μελάνης ὁσίας Ρωμαίας, Ζωτικοῦ μάρτ. (Ἀπόδ. Χριστουγέννων) N.H

43 Aναγνώσµατα Kυριακ ν καὶ Μεγάλων Εορτ ν E K E M B P I O Y HM. KYPIAKAI - EOPTAI 4 Ι ΚΥΡ. ΛΟΥΚΑ - Ἁγ. Βαρβάρ. 5 Ἁγίου Σάββα 6 Ἁγίου Νικολάου 9 Σύλληψις Ἁγίας Ἄννης 11 ΙΑ ΚΥΡ. ΛΟΥΚΑ (ροπατ.) 12 Ἁγίου Σπυρίδωνος 18 ΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ 25 ΓΕΝΝΗΣΙΣ Κ.Η.Ι. ΧΡΙΣΤΟΥ 26 ΣΥΝΑΞΙΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 27 Ἁγ. Στεφάνου πρωτομάρτυρος AOΣTOΛOΣ Γαλ. γ 23 - δ 5 Γαλ. ε 22 - στ 2 Ἑβρ. ιγ Γαλ. δ Κολ. γ 4-11 Ἐφεσ. ε 8-19 Ἑβρ. ια 9-10, Γαλ. δ 4-7 Γαλ. α ράξ. στ 8 - ζ 5, EYAΓΓEΛION Λουκ. ιγ Ματθ. ια Λουκ. στ Λουκ. η Λουκ. ιδ Ἰωάν. ι 9-16 Ματθ. α 1-25 Ματθ. β 1-12 Ματθ. β Ματθ. κα Κατὰ τὸ παρὸν ἔτος, τὴν 26ην Δεκεμβρίου δὲν ἀναγινώσκεται ὁ ΑΟΣΤΟΛΟΣ καὶ τὸ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ τῆς Συνάξεως τῆς Θεοτόκου, ἀλλὰ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ μετα την ΧΡΙΣτΟΥ γεν - ΝΗΣΙΝ (Βλέπε, τυικον, Σημείωσις, σελ. 131). Τὸ δὲ Σάββατον τῆς Ἀποδόσεως τῆς Ἑορτῆς, 31 Δεκεμβρίου, ἀναγινώσκεται ὁ ΑΟΣΤΟΛΟΣ καὶ τὸ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ τοῦ ΣΑΒΒΑτΟΥ ΡΟ των ΦΩτΩΝ (τυικον, περίπτωσις 3, σελίδες 131 & 132).

44 42 αλ. Hµερ K T T Σ K T T Σ K T T Σ K Τ Τ Σ K Τ I A N O Y A P I O Σ Hµέραι 31. Ηµέρα ρας 10, Ν ξ ρας 14 ΕΡΙΤΟΜΗ Ι. ΧΡΙΣΤΟΥ, Μεγ. Βασιλείου, Ἐμελείας μητρὸς αὐτοῦ Σιλβέστρου πάπα Ρώμης, Σεραφεὶμ ὁσίου τοῦ ἐν Σαρώφ, Θεοδότης ὁσ. Μαλαχίου προφήτου, Γορδίου μάρτυρος, έτρου ὁσίου Σύναξις τῶν 70 Ἀποστόλων, Θεοκτίστου ὁσίου Θεωνᾶ, Θεοπέμπτου μ., Συγκλητικῆς ὁσ. (αραμονὴ Θεοφαν.- Νηστεία) ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ, Ρωμανοῦ ἱερομάρτυρος (Ἀργία) Σύναξις Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ροδρόμου (Ἀργία ) ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ, Γεωργίου Χοζεβίτου τοῦ ὁσίου, Δομνίκης ὁσίας ολυεύκτου μάρτυρος, Εὐστρατίου ὁσίου τοῦ θαυματουργοῦ Γρηγορίου ἐπισκόπου Νύσσης, Δομετιανοῦ ἐπισκόπου Μελιτινῆς Θεοδοσίου ὁσίου Κοινοβιάρχου, Μαΐρου μάρτ., Βιταλίου ὁσίου Τατιανῆς κ.λπ. μαρτ., 8 μαρτ. ἀπὸ Νικαίας, Μερτίου & έτρου μαρτ. Ἑρμύλου & Στρατονίκου μαρτύρων, Μαξίμου ὁσ. Καυσοκαλυβίτου Ἐν Σινᾷ & Ραϊθῷ ἀναιρεθ. ατ., Νίνας Ἰσαπ., Ἁγνῆς μ. (Ἀπόδ. Θεοφ.) ΙΣΤ' ΛΟΥΚΑ ( ΤΕΛ.-ΦΑΡ.), αύλου Θηβ. & Ἰωάννου Καλυβ. ὁσίων ροσκύνησις ἁλύσεως Ἀποστόλου έτρου, ευσίππου μάρτυρος Ἀντωνίου ὁσίου τοῦ Μεγάλου, Ἀντωνίου ὁσίου νέου ἐν Βεροίᾳ (Ἀργία) Ἀθανασίου & Κυρίλλου πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας ( Ἀργία) Μάρκου Ἐφέσου Εὐγ., Μακαρίου Αἰγυπτ. & Μακαρίου Ἀλεξανδρέως Εὐθυμίου ὁσίου τοῦ Μεγάλου, Εὐσεβίου & σὺν αὐτῷ μαρτ. ( Ἀργία ) Μαξίμου ὁσίου ὁμολογητοῦ, Νεοφύτου μ., Εὐγενίου μ. Τραπεζουντίου ΙΖ' ΛΟΥΚΑ (ΑΣΩΤΟΥ), Τιμοθέου Ἀποστ., Ἀναστασίου έρσου μ. Κλήμεντος ἱερομ., Ἀγαθαγγέλου μάρτ., Διονυσίου ὁσίου ἐν Ὀλύμπῳ Ξένης ὁσίας, Βαβύλα ἱερομάρτυρος, Φίλωνος & Ἑλλαδίου μαρτύρων Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου πατρ. Κων/πόλεως, Δημητρίου ὁσίου (Ἀργία) Ξενοφῶντος ὁσίου & σὺν αὐτῷ, Ἀμμωνᾶ ὁσίου, Συμεὼν ὁσίου Ἀνακομιδὴ λειψάνων ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου ( Ἀργία ) Εὐφραὶμ & Ἰσαὰκ ὁσ.τῶν Σύρων, αλλαδίου ὁσ. (ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟΝ) ΤΩΝ ΑΟΚΡΕΩ, Ἀνακ. Λειψ. Ἰγνατίου Θεοφόρου, Σιλουανοῦ μάρτ. Τριῶν Ἱεραρχῶν, Βασιλείου, Γρηγορίου, Ἰ. Χρυσοστόμου (Ἀργία) Κύρου & Ἰωάννου Ἀναργύρων, Ἀθανασίας & σὺν αὐτῇ μαρτύρων N.H

45 Aναγνώσµατα Kυριακ ν καὶ Μεγάλων Εορτ ν I A N O Y A P I O Y HM KYPIAKAI - EOPTAI ΕΡΙΤΟΜΗ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ Σύναξις Ἁγ. Ἰωάννου ροδρόμου ΚΥΡ. ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ ΙΣΤ' ΚΥΡ. ΛΟΥΚ. (ΤΕΛ.-ΦΑΡ.) Ἁγίου Ἀντωνίου Μεγάλου Ἁγίων Ἀθανασίου & Κυρίλλου Ἁγίου Εὐθυμίου ΙΖ' ΚΥΡ. ΛΟΥΚ. ( ΑΣΩΤΟΥ), Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου Ἀν. Λειψάν. Ἁγ. Ἰωάν. Χρυσοστόμου ΚΥΡ. ΑΟΚΡΕΩ Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν AOΣTOΛOΣ Κολ. β 8-12 Β Τιμ. δ 5-8 Τίτ. β 11-14, γ 4-7 ράξ. ιθ 1-8 Ἐφεσ. δ 7-13 Α Τιμ. δ 9-15 Ἑβρ. ιγ Ἑβρ. ιγ 7-16 Β Κορ. δ 6-15 Β Τιμ. γ Ἑβρ. ζ η 2 Ἑβρ. ζ 26 - η 2 Ἑβρ. ιγ EYAΓΓEΛION Λουκ. β 20-21, Mαρκ. α 1-8 Ματθ. γ Ἰωάν. α Ματθ. δ Λουκ. ιθ 1-10 Λουκ. στ Ματθ. ε Λουκ. στ Λουκ. ιη Ἰωάν. ι 9-16 Ἰωάν. ι 9-16 Λουκ. ιε ΙΑΝΟΥΑΡ ΙΟΣ K Y P I A K O P O M I O N I A N O Y A P I O Υ ΑΟΣΤΟΛΟΣ εριτομὴ Κυρίου EYAΓΓEΛIΟΝ ΕΡΙΤΟΜΗ ΚΥΡΙΟΥ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ HXOΣ Βαρὺς Μετὰ τὰ Φῶτα ΛΓ ΛΔ Ἀπόκρεω ΙΣΤ' ΛΟΥΚΑ (Τελ. - Φαρ.) ΙΖ' ΛΟΥΚΑ (Ἀσώτου) ΤΩΝ ΑΟΚΡΕΩ πλ. Δ A Β Γ EΩΘ. Ι ΙΑ Α Β Γ Τὸ ἅγιον άσχα κατὰ τὸ ἔτος 2018 ἑορτάζεται τὴν 26ην Μαρτίου.

46 44 K Y P I A K O P O M I O N ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΡΙΛΙΟΣ ΜΑΪΟΣ ΙΟΥΝΙΟΣ AOΣTOΛOΣ EYAΓΓEΛIOΝ HXOΣ EΩΘ. ρὸ τῶν Φώτων Μετὰ τὰ Φῶτα ΛΒ ΛΓ Τριῶν Ἱεραρχῶν Ἀπόκρεω Τυροφάγου Α Νηστειῶν Β Νηστειῶν Γ Νηστειῶν Δ Νηστειῶν Ε Νηστειῶν Βαΐων Α Β Γ Δ Ε Ἰωάννου Θεολόγ. Ζ Η Α Β Γ Δ Ε ΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ ΜΕΤΑ ΤΑΦΩΤΑ ΙΕ ΛΟΥΚΑ (Ζακχαίου) ΙΣΤ' ΛΟΥΚΑ (Τελ.-Φαρ.) ΙΖ' ΛΟΥΚΑ (Ἀσώτου) ΤΩΝ ΑΟΚΡΕΩ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ Α' ΝΗΣΤ. (Ὀρθοδοξίας) Β' ΝΗΣΤ. (Γρηγ. αλαμᾶ) Γ' ΝΗΣΤ. (Σταυροπ/σεως) Δ' ΝΗΣΤ. (Ἰωάν. Κλίμακος) Ε' ΝΗΣΤ. (Μαρίας Αἰγυπτ.) ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ ΑΓΙΟΝ ΑΣΧΑ Β' Κυριακή (ΤΟΥ ΘΩΜΑ) Γ' Κυριακή (ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ) Δ' Κυριακή (ΑΡΑΛΥΤΟΥ) Ε' Κυριακή (ΣΑΜΑΡ/ΔΟΣ) ΣΤ' Κυριακὴ (ΤΥΦΛΟΥ) Ζ' Κυριακὴ (ΑΤΕΡΩΝ) Η' Κυριακὴ (ΕΝΤ/ΤΗΣ) Α' ΜΑΤΘ. (Ἁγίων άντων) Β' ΜΑΤΘ. (Ἁγιορ. ατέρων) Γ' Κυριακή ΜΑΤΘΑΙΟΥ Δ Κυριακή ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ε Κυριακή ΜΑΤΘΑΙΟΥ πλ. Α πλ. Β Βαρὺς πλ. Δ Α Β Γ Δ πλ. Α πλ. Β Βαρὺς πλ. Δ Β Γ Δ πλ. Α πλ. Β - πλ. Δ Α Β Γ Δ Η Θ Ι ΙΑ A Β Γ Δ Ε ΣΤ Ζ Η - Β A Δ Ε Ζ Η Ι - A Β Γ Δ Ε

47 ΙΟΥΛΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΕΤΕΜΒΡΙΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 45 Τ Ο Υ Ο Λ Ο Υ Ε Ν Ι Α Υ Τ Ο Υ AOΣTOΛOΣ ΣΤ Ζ ατέρων Δ Οἰκουμ. Θ Ι ΙΑ ΙΒ ΙΓ ΙΔ ΙΕ ρὸ τῆς Ὑψώσεως Μετὰ τὴν Ὕψωσιν ΙΗ ΙΘ Κ ατέρων Δ Οἰκουμ. Ἀποστόλου Ἰακώβου ΚΓ ΚΔ Ἁγίου Χρυσοστόμου ΚΣΤ ΚΖ Ἁγίας Βαρβάρας ΚΘ ρὸ Χριστοῦ Γενν. Γεννήσεως Χριστοῦ EYAΓΓEΛIOΝ HXOΣ EΩΘ. ΣΤ Κυριακή ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ζ Κυριακή ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΑΓ. ΑΤΕΡΩΝ (Δ' Οἰκ.) Θ' Κυριακή ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ι Κυριακή ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΙΑ Κυριακή ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΙΒ Κυριακή ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΙΓ Κυριακή ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΙΔ Κυριακή ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΙΕ Κυριακή ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ Α' Κυρ. ΛΟΥΚΑ Β' Κυριακή ΛΟΥΚΑ Γ' Κυριακή ΛΟΥΚΑ Δ' ΛΟΥΚ. (ατ. Ζ' Οἰκ.) ΣΤ' Κυριακή ΛΟΥΚΑ Ε' Κυριακή ΛΟΥΚΑ Ζ' Κυριακή ΛΟΥΚΑ Η' Κυριακή ΛΟΥΚΑ Θ' Κυριακή ΛΟΥΚΑ ΙΓ' Κυριακή ΛΟΥΚΑ Ι' Κυριακή ΛΟΥΚΑ ΙΑ' ΛΟΥΚΑ (ροπατ.) ΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝ. ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΧΡΙΣΤΟΥ πλ.α πλ. Β Βαρὺς πλ. Δ Α Β Γ Δ πλ. Α πλ. Β Βαρὺς πλ. Δ Α Β Γ Δ πλ. Α πλ. Β Βαρὺς πλ. Δ Α Β Γ Δ πλ. Α - ΣΤ Ζ Η Θ Ι ΙΑ A Β Γ Δ Ε ΣΤ Ζ Η Θ Ι ΙΑ A Β Γ Δ Ε ΣΤ Ζ Η -

48 Εἰκὼν τῆς Ἁγίας εντηκοστῆς (μικρογραφία ἐκ τοῦ Συριακοῦ Κώδικος τοῦ Εὐαγγελίου, χειρόγραφον Ραββουλᾶ, 586 μ.χ.) «Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ ατρός μου ἐφ ὑμᾶς ὑμεῖς δὲ καθίσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλὴμ ἕως οὗ ἐνδύσησθε δύναμιν ἐξ ὕψους» (Λουκ. ΚΔ 49). «Ὑμεῖς δὲ βαπτισθήσεσθε ἐν νεύματι Ἁγίῳ οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας» (ράξ. Α 5).

49 ΕΓΚΟΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΣΤΕΩΣ ΕΡΙ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΤΡΑ ΤΕΥΟΜΕΝΗΝ ΜΙΑΝ, ΑΓΙΑΝ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ, ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΝ, ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ΚΑΙ Ε Φ Ο Δ Ι Ο Ν ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΛΕΜΙΩΝ ΤΗΣ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΙΣΤΕΩΣ & ΤΗΣ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΤΩΝ ΑΕΡΓΑΖΟΜΕ ΝΩΝ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΡΟΣ ΣΥΣΚΟΤΙΣΙΝ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΝΟΥΜΕΝΩΝ ΤΗΝ ΘΕΪΚΗΝ ΑΥΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΝ, ΛΟΓΙΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗ - ΣΙΑΝ ΜΟΝΟΝ ΑΝΘΡΩ ΙΝΟΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΘΕΑΝΘΡΩΙΝΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΝ.

50 48 Ἡ Ἁγία Τριὰς μετὰ τῆς Θεοτόκου καὶ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων, οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Ἱεράρχαι, Διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων καὶ Λειτουργοὶ τοῦ Ὑψίστου καὶ ὁ ροφήτης Ζαχαρίας. (Φορητὴ εἰκών, ἔργον τοῦ 1780, Ἅγιον Ὄρος.)

51 Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η 49 «Καὶ αὐτός ἐστιν ἡ ΚΕΦΑΛΗ τοῦ Σώματος, τῆς Ἐκκλησίας ὅς ἐστιν ἀρχή, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν» (Κολ. Α 18). «καὶ ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΜΕΘ ΥΜΩΝ ΕΙΜΙ Α ΣΑΣ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ἕως τῆς συν τε λείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.» (Ματθ. ΚΗ 20). «Ἐπειδὴ ἀεὶ ζῇ, ΟΥΚ ΕΧΕΙ ΔΙΑΔΟ ΧΟΝ,...εἰ δὲ οὐκ ἔχει διάδοχον, καὶ δύνα ται πάν - των προΐστασθαι» (Ἅγιος Χρυσόστομος, Ε..Ε. 24, σελ. 524). «Καὶ τρόπων μέτοχος καὶ θρόνων ΔΙΑ ΔΟΧΟΣ τῶν ΑΟΣΤΟΛΩΝ γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες, θεόπνευστε,...ἱερομάρτυς Ἰγνάτιε...» (Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστολικοῦ ατρὸς Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, 20 Δεκεμβρίου). Τὰ ἀλάνθαστα καὶ Θεόπνευστα ΔΟΓ - ΜΑΤΑ τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥ τοῦ ΘΕΟΥ ἀποτελοῦν τὴν σπονδυλικὴν στήλην καί τὶς Ἀλήθειες τῆς Ὀρθοδόξου ίστεώς μας.

52 50 Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ γνωστὰ ἑπτὰ (7) Δόγ μα τα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἡμῶν ὑπάρ χουν καὶ ἄλλα πολλὰ Δόγματα ἐξίσου σημαντικά, σοβαρὰ καὶ Θεόπνευστα, ἀλληλένδετα μὲ ὅ λα τὰ ἄλλα τὰ ὁποῖα οἰκοδομοῦν τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, καὶ εἶναι ἀναγκαῖον νὰ τὰ διδάσκωνται καὶ νὰ τὰ γνωρίζουν οἱ πιστοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ἡ Ἀφιέρωσις τοῦ ἐφετεινοῦ Ἡμερολογίου ὅπως ἀναφέραμεν εἰς τὸν ρόλογον θὰ εἶναι εἰς τὸ Δόγμα τῆς ΑΟΣΤΟΛΙ - ΚΗΣ ΔΙΑΔΟ ΧΗΣ τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκ κλησίας τοῦ Χριστοῦ. ρὶν ὅμως ἀ σχοληθῶμεν μὲ τὸ θέμα αὐτό, θὰ πρέπει νὰ ἀναφέρωμεν τὸν λόγον καὶ τὴν αἰτίαν διὰ τὴν ὁποίαν τὸ ἐπιλέξαμε. Ἡ Ἀντίχριστος Αἵρεσις τῶν Ἐκκλησιο - μά χων μὲ τὴν ολυκέφαλον Λερναίαν Ὕδραν τῶν ἐν αὐτῇ Αἱρέσεων διακηρύσ - σει μεταξὺ ἄλλων ὅτι: «Ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας [ἡ ὁ ποία εἶναι ὁ Χριστὸς] ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΪ ΚΗ», ὅτι «Ἡ Κεφαλὴ

53 Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η 51 τῆς Ἐκ κλησίας εἶναι ἡ ἀν θρωπίνη φύσις τοῦ Χρι στοῦ», ὅτι «Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν ὑπῆρ ξε Κεφαλή ποτὲ καμμιᾶς Ἐκκλησίας», ἢ «Ἡ θέσις ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ροαιώνιος εἶναι ἡ Ρίζα τῆς Οἰκουμενιστικῆς Αἱρέσεως», ὅτι «Οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι Διάδοχοι τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι τῶν Ἀποστόλων», καὶ ὅτι «Εἶναι Αἱ ρετικοὶ ὅσοι πιστεύουν ὅτι οἱ Ἐπίσκο - ποι εἶναι Διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων». Ἐξ αἰτίας αὐτῶν τῶν Ἀντιχρίστων, Ἑ - βραϊ κῶν Οἰκουμενιστικῶν Αἱρέσεων ἔγινε ἡ ἐπι λογὴ τοῦ Δογματικοῦ θέματος περὶ τῆς Α ΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ τῶν Ἐ - πισκόπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Οἱ νεοφανεῖς αὐτοὶ Ἀντίχριστοι Αἱρε τι κοὶ Ἐκκλησιομάχοι, Χριστομάχοι, Τρια δομάχοι, ΘΕΟΜΑΧΟΙ τοῦ 2002: ιστεύουν ὅτι: Ὁ Χριστὸς οἰκοδόμησε τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ὄχι ἡ Ἁγία Τριάς. ιστεύουν ὅτι: Ὁ Χριστὸς δὲν θὰ ἀ - φή σῃ νὰ πέσῃ ἡ Ἐκκλησία στὰ χέρια τῆς

54 52 Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η Ἁγίας Τριάδος, καὶ ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν πα - ραιτεῖται ἀπὸ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας. ιστεύουν ὅτι: Ἡ Ἐκκλησία σώζει ἐπει δὴ ἔχει Αἷμα καὶ Σάρκα, ἐνῶ ἡ Ἁγία Τριάδα δὲν ἔχει. ιστεύουν ὅτι: Ἡ Ρίζα τοῦ Οἰκουμε - νι σμοῦ εἶναι ἡ Αἵρεσις ὅτι ὁ Χριστὸς εἶ - ναι ροαιώνιος. ιστεύουν ὅτι: Εἶναι Αἵρεσις Οἰκου - με νιστικὴ ὅτι Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶ - ναι ἡ Ἁγία Τριάς. ιστεύουν ὅτι: Ὁ Χριστὸς MONON ὡς ΣΧΕΔΙΟΝ εἰς τὴν Βουλὴν τοῦ Θεοῦ (τῆς Ἁγίας Τριάδος) εἶναι ροαιώνιος! ιστεύουν καὶ λέγουν: Ἐὰν δεχθοῦμε ὅτι ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι Θεϊκή, τότε πᾶμε στὴν Ἁγία Τριάδα. Ἐμεῖς ὅμως δὲν θὰ δεχθοῦμε τὴν Οἰκουμενιστικὴ Αἵ ρεση ὅτι ἡ Ἁγία Τριὰς εἶναι Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας. ιστεύουν δηλαδή, αὐ τοὶ οἱ Αἱρετικοὶ ὅτι ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Χριστός, δὲν εἶ ναι Θεϊκή. Ἄρα ὁ Χριστός, κατ αὐ -

55 Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η 53 τούς, δὲν εἶναι Θεός. Δι αὐτὸ πιστεύουν ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι Διάδοχοι τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι τῶν Ἀποστό λων. Ὥστε, κατ αὐτούς, ὁ Χριστὸς ἔπαυσε νὰ εἶναι Κεφα - λὴ τῆς Ἐκκλησίας ἢ διότι παρῃτήθη ἢ ἐξε - διώχθη ἢ ἀπέθανε ἢ ἀνεχώρησε ἢ ἀδυνα - τεῖ πλέον διὰ λό γους ὑγείας ἢ ἡλικίας (!!!) κ.λπ., νὰ συνε χίσῃ νὰ εἶναι Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπ ἐναντίας, ἡ Ἐκκλησία ἔχει Θεϊκὴν Κεφαλήν, καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ΘΕΟΣ, ὁ Εἷς τῆς Ἁγίας Τριάδος, καὶ εἶναι ΑΔΙΑΔΟ - ΧΟΣ καὶ ὡς Ἀρχιερεὺς καὶ ὡς ΚΕΦΑΛΗ τῆς Ἐκ κλησίας, «ἀλλ ἡμῖν εἷς Θεὸς ὁ α - τήρ, ἐξ οὗ τὰ πάν τα καὶ ἡμεῖς εἰς αὐτόν, καὶ εἷς ΚΥΡΙΟΣ Ἰησοῦς Χριστός, δι οὗ τὰ πάντα καὶ ἡμεῖς δι αὐτοῦ» (Α Κορ. Η 6). ροκαταρκτικῶς καὶ χάριν προσανατολισμοῦ, εἶναι καλὸν νὰ τοποθετηθῇ τὸ θέμα τοῦ παρόντος Ἡμερολογίου, ἡ Ἀπο στολικὴ Διαδοχή, εἰς τὴν φυσικὴν σχέσιν καὶ συνάφειαν τὴν ὁποίαν ἔχει μὲ τὴν

56 54 Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η Ἀποστο λικὴν ίστιν, διότι τότε μόνον ἔχει Ἐκκλη σιαστικὴν καὶ Σωτηριώδη σημασίαν ἡ ἰδιότης τοῦ νὰ εἶναι κάποιος Διάδοχος τῶν Ἁ γίων Ἀπο στόλων, ὅταν εἶ - ναι ταυτοχρόνως καὶ δοχεῖον ἢ φορεὺς τῆς ίστεως τῶν Ἁγί ων Ἀποστόλων, ἄνευ τῆς ὁποίας ίστεως ἡ ἐκ τῶν Ἀποστόλων Δια - δοχὴ εἶναι νεκρὰ καὶ ἀνενέργητος καὶ ἀσή - μαντος. Ἀποστολικὴ ίστις ὀνομάζεται ἡ Σωτήριος ίστις ἡ ὁποία ἀπεκαλύφθη «πο - λυμε ρῶς καὶ πολυτρόπως πάλαι... τοῖς πατρά σιν ἐν τοῖς προφήταις, ἐπ ἐσχάτου [δὲ] τῶν ἡμερῶν τούτων... [ἀπεκαλύφθη] ἡμῖν ἐν Υἱῷ» ( Ἑβρ. Α 1). Ἡ ἐν Ἁγίῳ νεύματι διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποκα λυ φθεῖσα ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ατρὸς ίστις ἐνεπι στεύθη εἰς τοὺς Ἀποστόλους, καὶ ὑπ αὐτῶν, κατὰ τὴν ἐν - τολὴν τοῦ Κυρίου, «πο ρευθέν τες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐ - τοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ α τρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου νεύμα τος, διδά-

57 Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η 55 σκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. ΚΗ 19-20), ἐκη ρύχθη εἰς πάντα τὰ ἔθνη, καὶ παρεδόθη ὡς ἀνόθευτος παρακαταθήκη Ζωῆς Αἰω - νίου εἰς τοὺς Χριστιανούς ὅλων τῶν αἰ - ώνων. Διακρίνεται ἡ Ἀποστολικὴ ίστις ἀπὸ κάθε νόθον διδασκαλίαν ἀπάγουσαν εἰς τὴν ἀπώλειαν, ἀφ ἑνός, διότι αὕτη μόνη τηρεῖ ὅσα ἐνετείλατο ὁ Κύριος κάθε πίστις ἡ ὁ ποία δὲν τηρεῖ ὅσα διέταξεν ὁ Κύ ριος δὲν εἶναι Ἀποστολική καί, ἀφ ἑτέρου, διότι αὕτη μόνη ἐξασφαλίζει τὴν μεθ ἡμῶν παρουσίαν καὶ ἑνότητα τοῦ Χριστοῦ κάθε πίστις ἡ ὁποία δὲν τηρεῖ ὅσα ἐδιέταξεν ὁ Κύ ριος, κάθε μὴ Ἀποστολικὴ διδασκαλία, χωρίζει τοὺς ἀν θρώπους ἀπὸ τὸν Χριστόν, κα θιστᾶ τὸν Χριστὸν ἀπόντα, τὸν ἀποδιώ κει ἀπὸ τὴν συνάθροισίν των, κατὰ τὸν ἀ ψευδῆ λόγον τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου: «διδά σκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετει λάμην ὑμῖν καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ ὑμῶν εἰμι πάσας

58 56 Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶ - νος. Ἀμήν.» (αὐτόθι, 20). Ἡ Ἀποστολικὴ ίστις εἶναι ἡ ίστις ἡ ὁποία ἑνώνει κατὰ σχέσιν Χάριτος τὰ λογικὰ κτίσματα μὲ τὸν Ἄκτιστον Θεόν, καὶ τὰ εἰσάγει εἰς Μίαν Κοινωνίαν Θεώ σεως, ( Ἅγιος Γρηγόριος αλαμᾶς) εἰς τὴν Μίαν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν τοῦ ΘΕΟΥ. Ἡ ίστις τῶν Ἀποστόλων δὲν εἶναι νέα πίστις εἶναι ἡ ίστις τῶν ροφητῶν, τῶν α - τριαρ χῶν, τῶν Δικαίων, τῶν ρωτοπλάστων, τῶν Ἀγγέλων, τῶν «πρωτοτόκων ἐν οὐρανοῖς» ( Ἑβρ. ΙΒ 23). Λέγεται ὅμως, καὶ ὄντως εἶναι Ἀποστολική, διότι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι τὴν ἔφερον εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης μὲ τὴν σφραγῖδα τοῦ Αἵ μα - τος τοῦ Βασιλικοῦ, μὲ τὴν Κοινωνίαν τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ δὲ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ ἔγκειται εἰς τὴν ἐν Ἁγίῳ νεύματι διὰ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν παράδοσιν τῆς Ἱερωσύνης, συγ κεκρι μένως τῆς ὑψηλῆς Ἀρχι ερω σύ - νης, ἤτοι, τοῦ Χαρίσματος τοῦ τελεῖν καὶ

59 Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η 57 ἁγιάζειν τὰ Ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, καθὼς καὶ πάσης Ἐκκλησιαστικῆς Ἐξουσίας καὶ Λειτουργικῆς Διακονίας, ὑπὸ τῶν Ἁγίων Ἀ πο στόλων εἰς τοὺς ΔΙΑΔΟΧΟΥΣ των Ἐπισκόπους καὶ ὑπ αὐτῶν εἰς ἑπο μένους ΔΙΑΔΟΧΟΥΣ. ροϋπόθεσις ἀπαράβατος καὶ θεμέ λιον διὰ τὴν παράδοσιν καὶ μετάδοσιν τοῦ Ἀ - πο στο λικοῦ χαρίσματος τῆς Ἀρχιερωσύνης εἰς ἑπόμενον Ἐπίσκοπον εἶναι ἡ Ὁμο - λογία τῆς Ἀποστολικῆς ίστεως. Ἄνευ τῆς Ἀπο στολι κῆς ίστεως δὲν συντελεῖται Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ κατὰ τὴν ἐπίθεσιν τῶν χειρῶν ἐπὶ τῆς κεφα λῆς τοῦ χειροτονουμένου. αρομοίως, ὅπως θὰ ἀναπτυχθῇ εἰς τὴν συνέχειαν, μὲ τὴν ἀπώλειαν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καθίσταται ἀνε νέργητος καὶ ἡ Ἀ ποστολικὴ ίστις. Διαδοχή, κατὰ τὸ ἐξωτερικὸν καὶ ὁρα - τὸν σχῆμα, σημαίνει τὴν ἀκο λουθίαν τοῦ ἑνὸς μετὰ τὸν ἄλλον, καὶ ἐτυμολογεῖται ἐκ τοῦ διαδέ χο μαι (βλέπε, Λεξικὰ Liddell

60 58 Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η & Scott, Δημητράκου, Σταματάκου, Ἡλί - ου, ρωΐας, κ.λπ.). Κατὰ δὲ τὸ ἐσωτερι - κὸν περιεχόμε νον καὶ τὴν δύναμιν συνο - χῆς, ἡ ὁποία συνεπάγεται τὴν ἀκολουθίαν τοῦ ἑνὸς εἰς τὴν θέσιν τοῦ ἄλλου, διὰ νὰ ὑπάρξῃ Διαδοχή, (ἐν προκειμένῳ περὶ Ἐπι - σκόπων), πρέπει νὰ συντελε σθῇ καὶ μία μετάδοσις, μία διαδόχευσις (ἐκ τοῦ διαδοχεύω, τὸ ὁποῖον σημαί νει, ἐκχέω ἐπί τινος), κατὰ τρόπον ὥσ τε ὁ ἑπόμενος νὰ γίνεται καὶ νὰ νοεῖται δοχεῖον, λήπτης τῆς ἐξουσίας ἢ τῶν δικαιω μάτων τοῦ προ - ηγουμένου, καὶ ὡς ἐκ τού του νὰ ἕπεται τοῦ προηγουμένου δι και ω ματικῶς καὶ κατ οὐσίαν καὶ ὄχι τυχαίως ἢ κατ ἁρ - παγμόν, διότι δὲν ἔρχεται ἁπλῶς εἰς τὴν θέσιν τοῦ προηγουμένου, οὔτε εἰσ πηδᾶ ἢ λαμβάνει αὐθαιρέτως τὴν θέσιν τοῦ προ ηγουμένου. Διαδοχὴ καὶ Διάδοχος καὶ Διαδοχικὸς εἶ ναι κα λὸν νὰ νοοῦνται πρωταρχικῶς ὅτι ση μαίνουν τὴν λῆψιν δωρεῶν ἢ ἀξιωμάτων ἢ εὐ θύνης ἢ ἐξουσίας ἀπὸ ἐκεῖνον ὁ

61 Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η 59 ὁποῖος προηγουμένως τὰ κατεῖχεν. Εἰς τὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχὴν λοιπὸν συν τελεῖ - ται χορηγία Ἁγίου νεύματος καὶ ὄ χι μία ἀνθρωπίνη συγκατάθεσις πρὸς ἄνθρωπον. Γίνεται μετάδοσις Θείας Ἐνερ γείας καὶ Χά ριτος. Ὑπάρχει μεταφορὰ πα ρακατα - θήκης, καὶ ὄχι ἁπλῶς μία ἐν χρό νῳ καὶ τόπῳ ἐναλλαγὴ ἢ ἀντικατάστασις ἑνὸς ὑπὸ ἄλλου. Τῆς Ἀποστολικῆς ίστεως φάροι φω - τὸς καὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς πεπιστευμένοι λειτουργοὶ θὰ ὑπάρχουν οἱ Ἐπίσκοποι μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώ - νων, εἰς τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστο λικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, καὶ μόνον εἰς Αὐτήν, Αὐτὴ θὰ γίνεται δὲ γνω - στὴ παγκοσμίως ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκ κλησία τοῦ Θεοῦ, ἀπο - κλει στικῶς καὶ μόνον διὰ τῆς ἐπιδείξεως καὶ ἀποδείξεως αὐτῶν τῶν δύο ὑποστατι κῶν ἰδιωμάτων καὶ χαρακτηριστικῶν ἰ - διο τήτων, ἤτοι, τῆς Ἀποστολικῆς ίστεως καὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς.

62 60 Ἡ Ἁγία ρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἡ ἐν Νικαίᾳ τὸ 325 μ.χ. (Ἔργον Μιχαὴλ Δαμασκηνοῦ, 1591, Μουσεῖον Χριστιανικῆς Τέχνης Ἡρακλείου Κρήτης).

63 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 61 Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Αἰωνία καὶ ΑΔΙΑ - ΔΟ ΧΟΣ ΚΕΦΑΛΗ τοῦ Σώματος τῆς ΕΚ - ΚΛΗ ΣΙΑΣ. Οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι ΔΙΑΔΟ - ΧΟΙ ΤΩΝ ΑΟ ΣΤΟΛΩΝ καὶ ΟΧΙ τοῦ Χριστοῦ. Οὕτω κη ρύττει ὁ Χριστὸς διὰ τῆς Ἐκκλησίας: «Καὶ ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΜΕΘ ΥΜΩΝ ΕΙΜΙ Α ΣΑΣ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ἕως τῆς συντε - λεί ας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.» (Ματθ. ΚΗ 20). «Καὶ αὐτός ἐστιν ἡ ΚΕΦΑΛΗ τοῦ Σώ - ματος, τῆς Ἐκκλησίας ὅς ἐστιν ΑΡΧΗ, ΡΩ ΤΟΤΟΚΟΣ ἐκ τῶν νεκρῶν» (Κολ. Α 18). «Ὡς οὖν παρελάβετε τὸν Χριστὸν Ἰη - σοῦν τὸν ΚΥΡΙΟΝ, ἐν αὐτῷ περιπατεῖ - τε,...ὅς ἐστιν ἡ ΚΕΦΑΛΗ πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας» (Κολ. Β 6, 10). «Τῆς Ρώμης τὸν ρόεδρον Μυσταγω - γὸν Ἱερόν, ΔΙΑΔΟΧΟΝ έτρου τε τοῦ

64 62 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ Κορυφαίου Σοφὸν Γρηγόριον, μύστην τε τῆς ροηγιασμένων Λειτουργίας...» (Ἀ πο - λυ τίκιον τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου άπα Ρώ μης τοῦ Διαλόγου, 604 μ.χ., 12 Μαρτίου). «ᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα, κἂν ἀξιόπιστος ᾖ, κἂν νηστεύῃ, κἂν παρ - θενεύῃ, κἂν σημεῖα ποιῇ, κἂν προφητεύ ῃ, λύκος σοι φαινέσθω, ἐν προβά του δορᾷ, προβάτων φθορὰν κατεργαζόμενος» ( Ἅ γι ος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, «ρὸς Ἥρωνα Ἐπιστολή», P.G. 5, 912Α-Β). Καθὼς μᾶς λέγουν οἱ Ἅγιοι ατέρες, καὶ ὅπως σημειώ νομεν καὶ εἰς τὸν ρόλογον τοῦ παρόν τος Ἡμερολογίου, οἱ Αἱ ρε - τικοὶ ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ἔκαναν κακὸν εἰς τὴν Ἐκκλησί αν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ χωρὶς νὰ τὸ θέλουν ἔκα ναν καὶ καλόν. «Οὐδὲν κα κὸν ἀμιγὲς κα λοῦ.» Διότι ὁ ΘΕΟΣ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ΚΕΦΑΛΗ τοῦ Σώ ματος τῆς Ἐκκλη σίας, μεταστρέφει ὑπὲρ τῆς Ἐκκλη - σίας Του τὴν κατὰ Αὐτῆς πολεμικὴν. Ἀνα - δεικνύει τὴν κατάλληλον στιγμὴν Ἁγί ους οἱ ὁποῖοι εἶναι τὰ ΣΤΟΜΑΤΑ τοῦ ΘΕΟΥ,

65 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 63 τὰ άγ χρυσα ΣΤΟΜΑΤΑ τοῦ ΛΟΓΟΥ, τὰ ΥΞΙΑ τοῦ ΝΕΥΜΑΤΟΣ. Αὐτοὶ μὲ τὴν Χάριν τοῦ αναγίου νεύματος συν τρίβουν τοὺς Αἱ ρετικούς, καὶ μὲ τὰ Ἱερὰ καὶ Θεό πνευστα Συγγράμματά των ἀνατρέπουν τὰς δαιμονιώδεις θεωρίας των. Διδάσκουν καὶ ἐνισχύ ουν τὰ ιστὰ Ὀρθό - δοξα Μέλη τῆς Ἐκκλησίας, καὶ καθορίζουν καὶ κατο χυρώνουν τὰ Αἰώνια Σύνορα τῆς ίστεως τῆς Ἀμπέλου τοῦ Χριστοῦ. Μετὰ ἀπὸ κάθε πόλεμον, οἱ Αἱρετικοὶ πρέπει νὰ «χιλιομετανοιώνουν» διὰ τὴν ἀποτυχίαν των, ἀλλὰ δὲν συνετίζονται ἐ - πειδὴ σκέπτονται διαβολικά καίτοι γνω ρί - ζουν τὴν ἀλήθειαν, μένουν ἀμετανόητοι, ὅπως ὁ πατήρ των ὁ Διάβολος: «Τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλ θες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;» (Ματθ. Η 29). «Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θε οῦ τοῦ Ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς» (Μάρκ. Η 28). Οἱ δαίμονες ἀναγνωρίζουν τὸν Ἰησοῦν ὡς ΘΕΟΝ, οἱ Αἱρετικοὶ Ἐκκλησιομάχοι ΟΧΙ.

66 64 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ( μ.χ.), ὁ Μέγας καὶ Θεοφόρος ατὴρ τῆς Ἐκκλησίας, γνωρίζων ἀπὸ προσ ωπι - κὴν ἐμπειρίαν τὰ ἀνίσχυρα καὶ φρυγανώδη ἐπιχειρήματα τῶν Αἱρετικῶν λέγει: Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅταν πρόκει - ται νὰ ἀντιμετωπίσῃ τοὺς πολεμίους Αὐ - τῆς Αἱρε τικοὺς ἐχθρούς, δὲν χρειάζεται οὔτε παρίσταται ἀνάγκη νὰ χρησιμοποι - ήσῃ ὅπλα ἀπὸ τὸ ὁπλοστάσιόν της, ἀλλὰ χρησιμοποιεῖ τὰ ἴδια τὰ ὅπλα τῶν Αἱρε - τικῶν, τὰ ὁποῖα στρέφει ἐναντίον των, καὶ τοὺς ἐκδιώκει ἔξω ἀπὸ τὸν Ἀμπε λῶ - να Αὐτῆς. Τόσον ἀνί σχυροι εἶναι καὶ δια - λύον ται ὡς ἰστοὶ ἀράχνης. Ἔχουν αἱ Αἱ - ρέσεις ἐν ἑαυταῖς τὸ σπέρμα τῆς αὐτοκαταστροφῆς (Ἅγιος Μάξιμος, Φιλοκαλία 15Γ, σελ. 152, P.G. 91, 317B). Διὰ νὰ σταθῇ ἕνα ψέ μα πρέπει νὰ προσ - τεθοῦν καὶ ἄλλα περισσότερα ψέματα, καὶ διὰ νὰ στηριχθῇ μία Αἵρεσις χρειάζεται παρομοίως ἡ συνδρομὴ πολλῶν ἄλλων Αἱρέ σεων. Οὕτω καὶ ἡ Ἀντίχριστος καὶ Δαιμονιώ δης Αἵρεσις τῆς Ἐκκλησιομαχίας

67 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 65 εἶχε προ εκτάσεις καὶ εἰς Χριστομαχίαν καὶ Τριαδο μαχίαν καὶ κατέστη πλήρης ΘΕΟΜΑΧΙΑ. Ἐφ ὅσον ἡ Αἵρεσις αὐτὴ ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ροαιώνιος, καὶ ἐφ ὅσον αὐτὸ τὸ ὁποῖον δὲν εἶναι προαι - ώνιον δὲν εἶναι Θεός, ἄρα καὶ ὁ Χριστός, κατὰ τὰ λεγόμενά των, δὲν εἶναι Θεός. Δι αὐτὸ λοιπὸν πιστεύουν καὶ δια κηρύσ - σουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χρι στοῦ δὲν ἔ - χει Θεϊκὴν Κεφαλήν. Ὁπότε ἡ Ἐκκλησία, κατ αὐτούς, δὲν εἶναι Θεανθρώπινος ὀρ - γανι σμός, ἀλλ ἁπλῶς καὶ ΜΟΝΟΝ ἕνας ἀνθρώπινος ὀργανισμός. Δηλαδή, κατὰ τοὺς Ἐκ κλησιομάχους, ἡ ΕΚΚΛΗ ΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΕΟΝ, ΕΙΝΑΙ ΑΘΕΟΣ. Ἰδοὺ ποῦ ὡδήγησεν ἡ Ἀντίχριστος Αἵ - ρεσις τῆς Ἐκκλη σιομαχίας τοῦ 2002, ὑπὸ τὴν Σατανικὴν καθοδήγησιν τῶν Ἀρχιαι - ρεσιαρ χῶν καὶ Ἀρχηγῶν της: Λάμπρου Διον. Κτε νᾶ καὶ αναγιώτη Ἀλεξοπού λου ἐκ ατρῶν, καὶ Τζανῆ Χρυσοστόμου, Ἱερομονάχου, ἐκ Θεσσαλίας. Γράφει συγκε κρι - μένα ὁ τελευταῖος: «Ὅλοι οἱ Ὀρ θόδο ξοι

68 66 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ γνωρίζουν, ὅτι οἱ ΑΟΣΤΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Ἡ Διαδοχὴ αὐτὴ μεταδίδεται διὰ τῆς χειροτο νίας εἰς τοὺς Ἐπισκόπους... ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἄφησε Διαδόχους, ἔρχεται ἀμέσως εἰς ἀν τίθεσιν μὲ τὸ κοινὸ πιστεύω τῶν Ὀρθοδόξων, δι αὐτὸ δικαίως καταδικά - ζεται ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιον, ὡς ροτεσταν - τικὸν φρόνημα.» (Ἱερομονάχου Χρυσοστόμου Ἁγιορείτου, «Μᾶς Χωρίζουν οἱ Αἱρέσεις τοῦ Ἡμεροδείκτου καὶ Ὄχι ἡ Ἐγκύκλιος», , σελ. 5). Ὅταν ἕνας λίθος ἀφεθῇ ἐλεύθερος εἰς τὴν κατωφέρειαν ἑνὸς κρημνοῦ θὰ σταμα - τήσῃ μόνον ὅταν φθάσῃ εἰς τὸ ἔσχατον βάθος. αρομοίως καὶ ὅταν ἐμφανισθῇ μία Αἵρεσις, κατ ἀδήριτον ἀνάγκην θὰ δημιουργήσῃ καὶ ἄλλας Αἱρέσεις εἰς τὴν πτῶ σιν της πρὸς τὸ ἀπύθμενον βάθος τῆς ἀ βύσσου. Εἰς τὴν Εἰσαγωγὴν ἀναφέραμε τὰς κυ - ρι ωτέρας ἐκ τῶν πολλῶν Αἱρέσεων τῶν Ἐκ - κλησιομάχων, αἱ ὁποῖαι ἐγέννησαν ὑπο -

69 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 67 χρεω τικὰ καὶ τὴν Αἵρεσιν ὅτι οἱ Ἐπίσκο ποι εἶναι Διάδοχοι τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι τῶν Ἀ ποστόλων, καὶ ὅτι, ὅπως λέγουν, εἶναι Αἵ ρεσις νὰ πιστεύῃ κανεὶς ὅτι οἱ Ἐ πίσκοποι εἶναι Διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων. Θεμέλιον αὐτῆς τῆς Αἱρέσεως εἶναι ἡ βλασφημία ὅτι ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι Θεϊκή, δη λαδή, ὅτι ὁ Χριστὸς ὅστις εἶναι Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, δὲν εἶναι, κατ αὐτούς, Θεός!!! Τί ἄλλο θὰ ἀκούσωμεν, καὶ μάλιστα ἀπὸ Γ.Ο.Χ. Ὀρθοδόξους;!!! Ἀλλὰ ὁ Ἀπόστολος αῦ λος προεφήτευσεν: «Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦ το, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσον ται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθη - τὰς ὀπίσω αὐτῶν» (ράξ. Κ 29-30). Ἐὰν αὐτὰ συνέβαιναν εἰς τὰς ἡμέρας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, πῶς νὰ μὴ συμβαίνουν καὶ εἰς τὰς ἐσχάτας ἡμέρας ἃς διερχόμεθα ἡμεῖς;

70 68 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ Ὁ Ἀπόστολος αῦλος λέγει ὅτι οἱ Αἱ - ρετικοὶ εἶναι «λύκοι βαρεῖς... μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου» (ράξ. Κ 29). Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω γίνεται πλέον ἀν - τιληπτὸν τὸ μέγεθος τῆς ἐν λόγῳ Αἱρέσεως. Τὸ θέμα ἢ μᾶλλον τὸ Δόγμα τῆς Α Ο - ΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ, ὡς ἀλληλένδετον καὶ ἀλ ληλοπε ρι χωρούμενον μὲ τὸ τῆς ΑΟΣΤΟΛΙ ΚΗΣ ΙΣΤΕΩΣ, εἶναι σοβαρότατον διότι εἶ ναι συνυφασμένον μὲ τὸ Ἐκκλησιολογικὸν Δόγμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκ κλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἐκρίθη λοιπὸν ἀ παραίτητον νὰ μελετη - θῇ ἡ Α Ο ΣΤΟΛΙ ΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ, διὰ δύο κυρίως λόγους: ρῶτον, πρὸς ἐνημέρωσιν τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἐπειδὴ ἡ ἐποχή μας χα - ρακτηρίζεται ἀπὸ Ἐκκλησιολογικὴν Σύγ χυσιν ἡ ὁποία ἐπικρατεῖ ἀπὸ τὰς ἀρ χὰς τοῦ 20οῦ αἰῶνος καὶ συνεχίζει μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, καὶ παραπλανᾶ, ὅπως πάντα, τοὺς ἁπλοῦς καὶ ἀφελεῖς Χριστια νούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀνυποψίαστοι καὶ ἕ τοιμοι νὰ δεχθοῦν ὅ,τι τοὺς προσφερθῆ.

71 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 69 Δεύτερον, διότι ἡ ολυκέφαλος Λερναία Ὕδρα τῶν Αἱ ρέσεων τῆς Ἐκκλησιο μαχίας, Χριστομαχίας καὶ Τριαδομαχίας, ἡ ὁποία ἐνέσκηψε τὸ 2002, ἐν καιρῷ εἰ - ρήνης (ὅπως ὅλαι αἱ Αἱρέσεις ἀνὰ τοὺς αἰ - ῶνας), ἀπὸ τοὺς Θεομάχους καὶ Αἱρεσι άρ - χας, παρεπλάνησεν καὶ λαϊκοὺς καὶ Μοναχοὺς καὶ Ἱε ρεῖς καὶ Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι παρεσύρθησαν καὶ περιέπεσαν ὄχι μόνον εἰς μίαν, ἀλλὰ εἰς ὅλας τὰς παλαιὰς μεγάλας Ἀντιχρίστους Αἱρέσεις. Αἱ Αἱρέσεις αὐταὶ βεβαίως εἶναι καταδικασμέναι καὶ ἀνα θε μα τισμέναι ὄχι μόνον ἀπὸ μεμονω - μένους Ἁ γίους ατέρας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ Το - πικὰς καὶ Μεγάλας Οἰκουμε νι κὰς Συνόδους. Ἡ ολυκέφαλος Λερναία Ὕδρα τῶν Αἱ ρέσεων τῆς Ἐκκλησιομαχίας, ἔθηξε καὶ τὸ ἐν λόγῳ θέμα - Δόγμα τῆς ΑΟΣΤΟ - ΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ μὲ τὴν δημοσίαν δια - κήρυξιν ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι ἢ οἱ Ἀρχιερεῖς δὲν εἶναι Διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, ἀλλὰ εἶναι Διάδοχοι τοῦ Χριστοῦ, καὶ μὲ τὴν καταγγελίαν ὅτι εἶναι Αἵρεσις νὰ λέγεται

72 70 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι Διάδοχοι τῶν Ἀπο στόλων!!! Δηλαδή, κατ αὐτούς, ὁ Χριστὸς ἔπαυσε πλέον νὰ εἶναι Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ Ἐπίσκοποι τὸν διεδέχθησαν καὶ εἶ - ναι Διάδοχοι τοῦ Χριστοῦ!!! Ὁπότε κατὰ τὴν θεωρίαν των ἡ Ἐκκλησία ἔχει πολλὰς Κεφαλάς, ὅσοι καὶ οἱ Ἐπίσκοποι. Ἀπετόλμησαν νὰ διακηρύξουν τὴν Αἵ - ρε σίν των αὐτὴν καὶ νὰ παρασύρουν εἰς τὰς ὡς ἄνω ἀναφυείσας Αἱρέσεις τοὺς Ὀρ - θόδοξους Χριστιανούς, ὑπολογίζοντες εἰς τὴν ἁπλότητά των καὶ εἰς τὴν ἐμπιστοσύ - νην τὴν ὁποίαν εἶχον εἰς τοὺς Ἀρχιερεῖς. «Ἑνὸς κακοῦ δοθέντος μύρια ἕπον - ται» (Σοφοκλῆς, π.χ.). Ἀφοῦ παρέσυραν τοὺς δύο Ἀρχιερεῖς εἰς τὴν Αἵ - ρεσιν τῆς Ἀντιθέου Ἐκκλησιομαχίας καὶ τῶν ἄλλων Ἀντιχρίστων Αἱρέ σεων, ἐλαυ - νόμενοι ὑπὸ πονηρῶν πνευμά των, εὗ ρον ἐ λεύθερον τὸ πεδίον νὰ διακηρύξουν διε - στραμμένας καὶ δαιμονικὰς θεωρίας καὶ νὰ ἐνσπείρουν δημοσίως τὰ αἱρετικὰ φρο - νήματα τῆς διανοίας των.

73 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 71 Ἡ ἀνωτέρω Αἵρεσις ἦτο ἐπακόλουθον νὰ διακηρυχθῇ ἀπὸ τοὺς ἐν λόγῳ Ἀρχι - αιρεσι άρχας, καθότι αὐτοὶ εἶχον ἤδη ὑπο - πέσει εἰς τὰς προαναφερθείσας Ἀντιχρίστους Αἱρέσεις, ὅπως: 1) Ὅποιος πιστεύει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι προαιώνιος εἶναι Αἱρετικὸς Οἰκουμενιστής, διότι αὐτὸ εἶναι ἡ ρίζα τῆς αν αιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 2) Ὅλος ὁ κόσμος (ἔλεγον τότε) γνωρίζει ὅτι ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη πρὸ 2003 ἐτῶν. (Καὶ ἐρωτοῦσαν εἰρωνικά:) Τότε γι ατί ἑορ τάζομε τὴν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ τὰ Χρι στούγεννα 25 Δεκεμβρίου ἐὰν ὁ Χριστὸς εἶναι προ αιώνιος; Ἐπὶ λέξει ἔ - γραψαν: «Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἀπὸ τὴν αρθένο στὶς 25 Δεκεμβρίου τοῦ π.χ. καὶ ὄχι προαιωνίως... ὁλόκληρος ἡ ἀνθρωπότητα σήμερα ὁμολογεῖ τὰ 2003 χρόνια τοῦ Χριστοῦ.» 3) Ὁ Χριστὸς μετὰ τὴν Ἀνάστασίν του ἔγινε Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν εν τηκοστήν.

74 72 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 4) Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος δὲν ὑπῆρξε ποτὲ Κεφαλὴ καμμίας Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστὸς ἔγινε Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἐλέχθη μάλιστα προσφάτως ἀπὸ κλη - ρι κὸν τῆς Αἱρέσεως αὐτῆς ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι προαιώνιος, εἶναι 2014 ἐτῶν. Ὁ Χρι στὸς μπορεῖ νὰ εἶναι ἐδῶ ὅπου ὁμιλοῦμε, ἀλλὰ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος νὰ εἶναι εἰς τὸ ἐξω τερικόν. Δηλαδή, ἐκτὸς ἀπὸ Αἱ - ρετικοὶ εἶναι καὶ παράφρονες καὶ παρανοϊκοὶ καὶ φρενο βλαβεῖς, ὅπως λέγουν καὶ οἱ Ἅγιοι ατέρες. Ἡ παραφροσύνη εἶναι διάχυτος εἰς ὅ - λην τὴν Αἱρετικήν των διδασκαλίαν. Κη ρύττουν, ἀφ ἑνός, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν παραιτεῖται ἀπὸ Κε φαλὴ τῆς Ἐκκλησίας καί, ἀφ ἑτέρου, ὅτι ἔχει διαδόχους. Κη ρύττουν, ἀφ ἑνός, ὅτι Κε φαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Χριστοῦ καί, ἀφ ἑτέρου, ὅτι ὁ Χριστὸς ἔ - χει διαδόχους τοὺς Ἐπισκόπους. Δηλαδή, οἱ Ἐπίσκοποι πῆραν τὴν θέσιν τῆς ἀνθρω - πίνης φύσεως τοῦ Χριστοῦ.

75 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 73 Κη ρύττουν ὅτι ὁ Χριστὸς ἔ γινε Κε φαλὴ τῆς Ἐκκλησίας τὴν εντηκο στήν, καὶ ὅτι ἔχει διαδόχους, ἀλλὰ δὲν λένε ἀπὸ πότε ἔχει δια δόχους. ότε μετὰ τὴν εντηκοστὴν ἔπαυσε νὰ εἶναι Κεφαλὴ τῆς Ἐκ - κλησίας; Ἐπὶ πόσον χρονικὸν διάστημα ἐχρημάτισε Κεφαλή; αρ ὅλην τὴν παραφροσύνην τῆς δι - δασκαλίας των, παρ ὅλον ὅτι αὐτοαναι - ροῦνται, ὑπάρχουν οἱ πρόθυμοι οἱ ὁποῖοι εὐχαρίστως πλανῶνται καὶ τοὺς ἀκολουθοῦν, καὶ φρονοῦν μαζὶ μὲ τοὺς Ἑβραίους ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ροαιώνιος, δὲν εἶναι ὁ Εἷς τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ Χριστός, ὅμως, τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας, τὸν ὁποῖον Ἄγ - γελοι καὶ ἄνθρωποι λατρεύομεν, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεὸς Λόγος, εἶναι ρόσωπον ροαιώνιον, Ὑπόστασις ἔχουσα ἄχρονον ἀρχήν. Ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τὴν ὁποίαν ἔλαβεν ἐν χρόνῳ δὲν κατέστησε τὴν Θεαρ - χικὴν Ὑπόστασίν Του μὴ προαιώνιον. Ἀπ ἐναντίας, ἡ ἀνθρωπίνη φύσις Του ὑφίστα - ται ὡς ἐνυπόστατος εἰς τὴν ροαιώνιον

76 74 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ Αὐτοῦ Ὑπόστασιν: «...ὡς ἡ Σὰρξ τοῦ Κυ - ρίου ἐν τῇ ΑΝΑΡΧῼ Αὐτοῦ ΥΟΣΤΑ - ΣΕΙ» ( Ἅγιος Ἰωάννης Δα μασκηνός, P.G. 94, 1441Β). Δηλαδή, ἔγινε Ὑποστατικὴ Ἕ νωσις τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως μὲ τὴν Θεϊ - κήν, εἰς τὸ ρόσωπον τοῦ Θεοῦ Λόγου, καὶ ἡ ἀνθρωπίνη κατέστη Ὁμόθεος. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, κάθε φορὰ ποὺ ἀπο - καλεῖ ατέρα Του τὸν Θεὸν ατέρα, μαρ - τυρεῖ ὅτι εἶναι ροαιώνιος, διότι ὁ Θεὸς ὁ Ἄναρχος δὲν ἐγέννησεν ἐν χρόνῳ Υἱόν, ἀλλὰ πρὸ χρόνου. Ἀποκαλύπτει βεβαίως καὶ μὲ ρητὸν τρόπον τὴν προαιωνιότητά Του, ὅπως π.χ. ὅταν λέγει: «Καὶ νῦν δόξασόν με σύ, άτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κό σμον εἶναι παρὰ σοί» (Ἰωάν. ΙΖ 5) «ἐθεώρουν τὸν Σατανᾶν ὡς ἀ στραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα» (Λουκ. Ι 18) «πρὶν Ἀβραὰμ γενέ σθαι ἐγὼ εἰμί» (Ἰωάν. Η 58) «ἐγὼ καὶ ὁ ατὴρ ἓν ἐσμέν» (Ἰωάν. Ι 30) «Ἐγώ εἰμι τὸ Α καὶ τὸ Ω, λέγει Κύριος ὁ Θεός, ὁ Ὤν καὶ ὁ Ἦν καὶ ὁ Ἐρχόμενος, ὁ αντοκράτωρ» (Ἀποκ. Α 8).

77 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 75 Τὸ ὄνομα «Χριστὸς» εἶναι ὄνομα τῆς Ὑ ποστάσεως, ὄνομα τοῦ ροσώπου, καὶ ὄ - χι τῆς ἀνθρωπίνης ἢ τῆς Θείας φύσεως. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκη νὸς βεβαιώνει: «Τὸ δὲ «Χριστὸς» ὄνομα τῆς Ὑπο στά σεως λέγομεν», καὶ οὐ τῆς φύσεως, ὡς οἱ Αἱρε τικοὶ λέγουσι (P.G. 94, 989A καὶ 1469D). Τὸ ἴδιον διδάσκει καὶ ὁ Ἅγιος Κύ ριλλος Ἀ - λεξαν δρείας κατὰ τὸν Λεόντιον: «Κοινῶς παρὰ πάντων ὡμολόγηται τὸ «ἄνθρωπος» ὄνομα τὴν φύσιν δηλοῦν, τὸ δὲ «αῦλος» ἢ «έτρος» τὴν ὑπόστασιν κατὰ δὲ τὸν μακάριον Κύριλλον, τὸ «Χριστὸς» ὄνομα οὔτε δύναμιν ὅρου ἔχει, οὔτε τήν τινος οὐσίαν δηλοῖ... τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὸν διδάσκαλον (Κύριλλον), οὐ φύσιν δηλοῦντος, ἀλλ Ὑπόστασιν» (P.G. 86b, 1912A). Κανεὶς βεβαίως δὲν θὰ ἐλάτρευε ποτὲ ἕνα Μὴ ροαιώνιον πρόσωπον χωρὶς νὰ καθίσταται αὐτομάτως Εἰδωλολάτρης, κτι - σματολάτρης. Μόνον οἱ Χριστιανοί, ὅμως, λατρεύοντες τὸν Χριστόν, ἀπηλαχθήκαμεν ἀπὸ τὴν κτισματολατρείαν καὶ τὴν εἰδω-

78 76 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ λολατρείαν, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ὁ Χριστὸς εἶ - ναι ροαιώνιος Ὑπόστασις, «ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως» (Κολ. Α 15) Ἡ Ὑπόστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀλη θῶς ροαιώνιος: «Οὐκοῦν, εἰ μή ἐστιν ἕτερος παρὰ τὸν ἐκ Θεοῦ ατρὸς Λό γον, ὁ ἐκ σπέρματος τοῦ Δαβίδ, λεγέσθω καὶ ΡΟ - ΑΙΩΝΙΟΣ» (Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, P.G. 75, 1309Β). «Εἰ δὲ δή τις λέγοι καὶ ΡΟΑΙΩΝΙΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ, οὐκ ἂν ἁμάρτοι τἀληθοῦς, εἴπερ ἐστὶν Εἷς Υἱὸς καὶ Κύριος, ὁ ροαιώνιος Λό γος, τὴν ἐν ἐσχάτοις τοῦ αἰῶνος καιροῖς κατὰ σάρκα ἐκ γυναικὸς ὑπομείνας γέν νησιν. Ὅτι δὲ ΟΥΚ ΗΛΛΟΙ ΩΤΑΙ γεγονὼς ἄν - θρωπος καθ ἡμᾶς ὁ Λόγος, δια μεμή νυκε λέγων ὁ νευ ματοφόρος (Ἀπόστολος αῦλος), Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμε ρον ὁ αὐτός, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (P.G. 75, 1309Β-C). «Οἶδα ΧΡΙΣΤΟΝ ἐκ Μαρίας γεν - νηθέντα, καὶ οἶδα ΧΡΙ ΣΤΟΝ ΡΟ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΟΝΤΑ» (Ἅγιος Χρυσόστο μος, P.G. 50, 818). «Εἰ καὶ ἐκ Μαρίας ὑπάρχεις βρέ -

79 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 77 φος, ἀλλ οἶδά σε Θεὸν ΡΟ ΑΙΩΝΙΟΝ» (Ἰδιόμελον Ὄρθρου Ἑορτῆς Θεοφανείων). «Τῆς αὐ τοαληθείας ΧΡΙ ΣΤΟΥ, ὃς Θεὸς ὢν ΡΟΑΙΩΝΙΟΣ» (Ἅγιος Γρηγόριος α - λαμᾶς, ερὶ Ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου νεύ - ματος, Λόγος Α, Ε..Ε. 1, σελ. 74). Ὁ ὅρος «ΘΕΑΝΘΡΩΟΣ», τὸν ὁποῖον ἐπικαλοῦνται οἱ Ἐκκλησιομάχοι- Χριστομάχοι διὰ νὰ ἐπιχειρηματολογήσουν ὅτι δῆθεν ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ροαιώνιος, δὲν ἐπεννοήθη διὰ νὰ διαγράψῃ καὶ ἀφαιρέσῃ τὴν ροαιωνιότητα τῆς Θεαρχικῆς Ὑποστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἐπεννοήθη, κατὰ τὰ τέλη τοῦ 3ου καὶ ἀρχὰς τοῦ 4ου αἰῶνος, ἐναντίον τῆς Αἱρέσεως τοῦ Δοκητισμοῦ, διὰ νὰ ἐπιβεβαιώσῃ τὰς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ, διὰ νὰ τονίσῃ ὅτι ὁ ΘΕΟΣ ΛΟ - ΓΟΣ προσέλαβε πραγματικὰ ἀνθρωπίνην φύσιν, καὶ εἶναι συνάμα τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς κατὰ τὴν Ψηλάφησιν δὲν ἐβόησεν «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεάνθρωπός μου», ἀλλὰ «ὁ ΚΥΡΙΟΣ μου καὶ ὁ ΘΕΟΣ μου» (Ἰωάν. Κ 28).

80 78 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ Ἡ Ἁγία Τετάρτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἡ ἐν Χαλκηδόνι τὸ 451 μ.χ. (ἡ Δογματίσασα τὰς ἐν ΜΙᾼ ὑποστάσει ΔΥΟ φύσεις τοῦ Χριστοῦ)

81 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 79 αρομοίως, καὶ ὁ Ἀπόστολος αῦλος, χωρὶς νὰ ἀρνεῖται τὴν ἐν χρόνῳ ληφθεῖσαν κτιστὴν ἀνθρωπίνην φύσιν τοῦ Χριστοῦ, γράφει ὅτι προσδεχόμεθα «τὴν μακαρίαν ἐλπίδα καὶ ἐπιφάνειαν τῆς Δόξης τοῦ ΜΕΓΑΛΟΥ ΘΕΟΥ καὶ Σωτῆ ρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Τίτ. Β 13). Ὁ ὅρος «ΘΕΑΝΘΡΩΟΣ» εἶναι Ὀρθόδοξος, ἀλλ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ὁ Θεάν - θρωπος δὲν εἶναι ροαιώνιος. Ἐνῶ ἐπιση - μαίνει ὄντως τὰς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ὄνομα τῶν φύσεων. Εἶναι ὄνομα τοῦ ροσώπου εἰς τὸ ὁποῖον ἐνυπάρ - χουν αἱ δύο φύσεις, καὶ αὐτὸ τὸ ρόσω πον εἶναι ροαιώνιον καὶ Αἰώνιον, Ἀναλ λοίωτον καὶ Ἀθάνατον. Διὰ νὰ κατανοήσωμεν τὸ θέμα μας, ἤ - τοι, ποίου Διάδοχοι εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι, τοῦ Χριστοῦ ἢ τῶν Ἀποστόλων, πρέπει νὰ ἐ ξε τάσωμεν καὶ ἑρμηνεύσωμεν τὴν σημασίαν τῆς λέξεως «ΔΙΑΔΟΧΟΣ» πῶς ἐξηγεῖται καὶ τί σημαίνει εἰς τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσ σαν.

82 80 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ Ἡ λέξις «ΔΙΑΔΟΧΟΣ» εἶναι λέξις Ἑλ - ληνικὴ καὶ εἰς τὴν Ἑλλη νι κὴν γλῶσσαν, ἐξηγημένη εἰς ὅλα τὰ λεξικὰ τῆς Ἀρχαιοελληνικῆς καὶ τῆς Νεο ελληνι κῆς σημαί - νει: Αὐτὸν ὁ ὁποῖος δια δέχεται καὶ ἀντι κα θιστᾶ ἄλλον καὶ λαμ βάνει μίαν θέσιν τὴν ὁποίαν προηγουμέ νως κατεῖχε ἄλ λος ὁ ὁποῖος, διὰ διαφόρους λόγους, παραι τήθηκε, ἐκδιώχθηκε, ἐξαφανίσθηκε, ἐξω ρίσθηκε, ἀπέθα νε, δο λοφονήθηκε, ἀσθέ νησε βαρέως, γέρασε καὶ δὲν δύναται νὰ ἀσκῇ τὰ καθήκον τά του, καὶ λόγῳ τοῦ κενοῦ τῆς ἀπουσίας του ἢ τῆς ἀδυ να μίας του τὸν ΔΙΑ ΔΕΧΕΤΑΙ ἄλλος καὶ τὸν ἀντι καθιστᾶ ὁριστικῶς εἰς τὴν θέσιν του. Αὐτὸ σημαίνει ἡ λέξις «ΔΙΑΔΟΧΟΣ» εἰς τὴν Ἑλληνι κὴν γλῶσσαν. Βάσει αὐτῆς τῆς ἐννοίας τῆς λέξεως «ΔΙ - ΑΔΟΧΟΣ», ἡ θέσις τῶν Αἱρετικῶν ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι ΔΙΕΔΕ ΧΘΗΣΑΝ τὸν Χριστὸν καὶ εἶναι ΔΙΑΔΟ ΧΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ση μαίνει ὅτι, ὁ Χρι στὸς διὰ κάποιον ἀπὸ τοὺς ἀνωτέρω λόγους ἔπαυσεν ὁριστικῶς νὰ εἶ ναι ΚΕ - ΦΑΛΗ τῆς Ἐκ κλησίας, καὶ διὰ νὰ μὴν μείνῃ

83 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 81 «ἀκέφαλος» ἡ Ἐκκλησία τὸν Διεδέ χθη σαν οἱ Ἐπίσκοποι, ὡς ἄλλαι νέαι πλέον κεφαλαί. Οὕτω, κατὰ τοὺς ἐν λόγῳ Αἱρετικούς, οἱ Ἐ πίσκοποι εἶ ναι Διάδοχοι τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι τῶν Ἀ ποστόλων, καὶ κατ ἀκολου - θίαν ἡ Ἐκκλησία ἔχει πολλὰς κεφαλάς. Ἐδῶ ἐγείρονται δύο ἐρωτήματα: 1) οίαν στιγμήν, ἀλήθεια, ἔπαυ σε νὰ εἶναι Κεφαλὴ Τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χρι στός, καὶ ἤρχισαν νὰ τὸν διαδέχων ται οἱ Ἐπίσκοποι;;; Δὲν μᾶς τὸ εἶπαν αὐτὸ οἱ παράφρονες. 2) Οἱ Ἀπόστολοι ὅμως ἐκοιμήθησαν καὶ ἔφυγον ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμον. Δὲν τοὺς διεδέχθη κανείς; Διατί οἱ παράφρονες ὁμιλοῦν μόνον διὰ διαδόχους τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι καὶ τῶν Ἀποστόλων; Ἡ ἐν λόγῳ Αἵρεσις ἀπὸ μόνη της αὐ τοα ναιρεῖται, ὅπως καὶ τῶν Νεοεικονομά - χων, οἱ ὁποῖοι δὲν δέχονται τὴν Ὀρθό δοξον εἰκό να τῆς Ἁγίας Τριάδος ὅπου εἰ κονί ζεται ὁ Θεὸς ατήρ, ὁ Χριστός, καὶ τὸ Ἅγιον νεῦμα ἐν εἴδει περι στερᾶς, διότι, κατ αὐτούς, ὁ Θεὸς ατὴρ δὲν ἐνεφανίσθη

84 82 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ποτὲ εἰς κανένα ὅραμα, οὔτε τῆς αλαιᾶς οὔτε τῆς Καινῆς Διαθή κης, ἀλλὰ δέχονται ὡς Ὀρθόδοξον εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος τὴν Φιλοξενίαν τοῦ Ἀβραάμ. Σύμφωνα ὅμως μὲ τὴν Αἱρετικὴν θεωρίαν των ὅτι ὁ Θεὸς ατὴρ δὲν ἐνεφανίσθη εἰς κανένα ὅραμα, δὲν ἐνεφανίσθη οὔτε εἰς τὸν Ἀβραάμ. Ἄρα εἰς τὴν Φιλοξε νίαν τοῦ Ἀβραὰμ ΔΕΝ ἐφανερώθη ἡ Ἁγία Τριάς. Διὰ τοὺς Αἱρετικοὺς Νεοεικονομάχους λοι πὸν δὲν εἰκονίζεται ἡ Ἁγία Τριὰς καὶ δὲν ὑπάρχει εἰκὼν τῆς Ἁγίας Τριάδος. Οἱ Αἱρετικοὶ καὶ μόνον μὲ τὰς Αἱρετι - κὰς θεωρίας των αὐτοαναιροῦνται καὶ δὲν χρειάζεται νὰ ἐπιστρατευθοῦν ἄλλα ἐπιχει ρήματα ἐναντίον των. Τὸ ιστεύω τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περὶ τῶν Ἐπισκόπων, τίνος εἶναι Διάδοχοι, τοῦ Χριστοῦ ἢ τῶν Ἀποστόλων, ἐξηγεῖται εἰς τὴν συνέχειαν. Τὸ ὑπὸ ἐξέτασιν θέμα τῆς Ἀποστολι κῆς Διαδοχῆς ἐξαρτᾶται ἄμεσα καὶ ἀπὸ τὸ θέμα τῆς Ἀποστολικῆς ίστεως. ρέπει νὰ γνω ρίζωμεν ὅτι ὅταν προκύπτῃ πρό-

85 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 83 βλημα εἰς τὴν Ἀποστολικὴν ίστιν μὲ τὴν ἐμφάνισιν καὶ ἀποδοχὴν κάποιας Αἱρέσεως πάντοτε προκύπτει πρόβλημα καὶ εἰς τὴν Ἀποστολι κὴν Διαδοχήν, δια κό πτε ται δηλα - δὴ ἡ Διαδοχή. Τὸ πρόβλημα βεβαίως τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Αἱρετικῶν δὲν εἶναι νέον, ἀλλὰ εἶναι παλαιὸν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χρι στοῦ, καὶ πρὸ Χριστοῦ ἀλλὰ καὶ μετὰ Χρι στόν. Μαρτυρεῖται αὐτὸ ἀπὸ πολλὰς πηγὰς. Ὁ Ἀπόστολος αῦλος, εἰς πολλὰ σημεῖα τῶν Ἐπιστολῶν του, ἀναφέρεται εἰς τὴν ὕπαρξιν Αἱρετικῶν κατὰ τὴν ἐποχήν του καὶ μά λιστα συνιστᾶ τὸν ἁρμόζοντα τρό - πον διὰ τὴν ἀντιμετώπισίν των. Εἰς τὴν συνέχειαν παραθέτομεν ὁρισμένα χωρία: «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅ - τι ἐξέ στραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. Γ 10-11). «ροσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ ΝΕΥΜΑ τὸ ΑΓΙ - ΟΝ ΕΘΕΤΟ ΕΙΣΚΟΟΥΣ, ποιμαίνειν τὴν Ἐκ κλη σίαν τοῦ ΚΥΡΙΟΥ καὶ ΘΕΟΥ,

86 84 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ἣν πε ριεποιή σατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος» (ράξ. Κ 28). «Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύ σον - ται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου» (ράξ. Κ 29). «Καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄν δρες λαλοῦντες ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΑ τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν» (ράξ. Κ 30). Ἰδιαιτέρως ὁ Ἀποστολικὸς ατὴρ Θεοφόρος Ἱερομάρτυς Ἅγι ος Ἰγνάτιος ( 117 μ.χ.) μᾶς λέγει: «ᾶς ὁ λέγων πα ρὰ τὰ διατεταγμένα, κἂν ἀξιόπιστος ᾖ, κἂν νη - στεύῃ, κἂν παρθενεύῃ, κἂν σημεῖα ποιῇ, κἂν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω, ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθορὰν κα - τεργαζόμενος» (Ἅγιος Ἰγνάτιος, «ρὸς Ἥρωνα Ἐπιστολή», P.G. 5, 912Α-Β). «Καὶ τῷ ἀγγέλῳ τῆς ἐν Σάρδεσιν Ἐκ - κλη σίας γράψον... οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς, καὶ νεκρὸς εἶ.» (Ἀ - ποκ. Α 1).

87 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 85 «Θαυμάζω ὅτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε ἀπὸ τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν Χάριτι Χριστοῦ εἰς ΕΤΕΡΟΝ Εὐαγγέλιον, ὃ οὐκ ἔ στιν ἄλλο, εἰ μή τινές εἰσιν οἱ τα - ράσσοντες ὑ μᾶς καὶ θέλοντες ΜΕΤΑ - ΣΤΡΕΨΑΙ τὸ Εὐ αγγέλιον τοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. Α 6-7). «Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ Ἄγγελος ἐξ οὐ ρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ ὃ εὐ - ηγγελισάμεθα ὑμῖν, ΑΝΑΘΕΜΑ ἔστω. Ὡς προ ειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ ὃ παρελάβετε, ΑΝΑ ΘΕΜΑ ἔστω» (Γαλ. Α 8-9). «αρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀ νόματος τοῦ ΚΥΡΙΟΥ ἡμῶν Ἰησοῦ Χρι - στοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑ μῖν Σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμέ - νοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώ - μῃ» (Α Κορ. Α 10). «Ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι» (Α Κορ. Α 11). «Λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει ἐγὼ μέν εἰμι αύλου, ἐγὼ δὲ Ἀ -

88 86 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ πολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. Μεμέ ρισται ὁ Χριστός; Μὴ αῦλος ἐσταυ - ρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα αύλου ἐβαπτίσθητε;» (Α Κορ. Α 12-13). «Ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ οὐ πολλοὺς πατέρας ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ τοῦ Εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα. αρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε... Μιμηταί μου γίνε σθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ» (Α Κορ. Δ 15-16, ΙΑ 1). «Φοβοῦμαι δὲ μήπως, ὡς ὁ ὄφις Εὔαν ἐξη πάτησεν ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτοῦ, οὕτω φθαρῇ τὰ νοήματα ὑμῶν ἀπὸ τῆς ἁπλότη τος τῆς εἰς τὸν Χριστόν. Εἰ μὲν γὰρ ὁ ἐρ χόμενος ΑΛΛΟΝ Ἰησοῦν κηρύσ - σει ὃν οὐκ ἐκηρύξαμεν, ἢ νεῦμα ΕΤΕ - ΡΟΝ λαμβάνετε ὃ οὐκ ἐλάβετε, ἢ Εὐαγ - γέλιον ΕΤΕΡΟΝ ὃ οὐκ ἐδέξασθε, καλῶς ἀνείχεσθε» (Β Κορ. ΙΑ 3-4). Δηλαδή, μὲ τὴν ἁπλότητά σας εὔ κολα θὰ δεχθῆτε ΑΛΛΟΝ Ἰησοῦν Χριστόν, ΑΛΛΟ Ἅγιον νεῦμα, καὶ ΑΛΛΟ Εὐαγγέλιον ἀπὸ ὅ,τι σᾶς ἐκηρύξαμεν.

89 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 87 «Εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε» (Β Ἰωάν. Α 10). «Οἱ γὰρ τοιοῦτοι ΨΕΥΔΑΟΣΤΟ ΛΟΙ, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς Ἀποστόλους Χριστοῦ.» (Β Κορ. ΙΑ 13). «Καὶ οὐ θαυμαστόν αὐτὸς γὰρ ὁ Σα - τανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φω - τός. Οὐ μέγα οὖν εἰ καὶ οἱ διάκονοι αὐ - τοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δι - και οσύ νης, ὧν τὸ τέλος ἔσται κατὰ τὰ ἔργα αὐ τῶν» (Β Κορ. ΙΑ 14-15). «Στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι ἐπι στο λῆς ἡμῶν» (Β Θεσ. Β 15). «Ἀγαπητοί, πᾶσαν σπουδὴν ποιούμενος γράφειν ὑμῖν περὶ τῆς κοινῆς Σω - τηρίας, ἀνάγκην ἔσχον γράψαι ὑμῖν πα - ρακαλῶν ἐπαγωνίζεσθαι τῇ ἅπαξ παρα - δοθείσῃ τοῖς Ἁγίοις ΙΣΤΕΙ. αρεισέδυ - σαν γάρ τινες ἄνθρωποι, οἱ πάλαι προγε - γραμ μένοι εἰς τοῦτο τὸ κρῖμα, ἀσεβεῖς,...τὸν μόνον Δεσπότην καὶ ΚΥΡΙΟΝ ἡμῶν

90 88 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ Ἰησοῦν Χριστὸν ἀρνούμενοι» (Ἰούδ. Α 3-4). Αἱρέσεις λοιπὸν ἐνάντιες εἰς τὴν Ἐκ κλη σίαν τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρχον πάντοτε εἰς ὅ λους τοὺς αἰῶνας, καὶ μετὰ Χριστὸν καὶ πρὸ Χριστοῦ. Δὲν εἶ ναι ἀποκλει στι - κὸν φαινόμενον τῶν ἡμερῶν μας, καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν πρέπει νᾶ μᾶς ξενίζουν καὶ νὰ προκαλοῦν σκανδαλισμόν. Ἡ λέξις «ΔΙΑΔΟΧΟΣ» σημαίνει, ὅπως ἔχει προαναφερθῆ, αὐτὸν ὁ ὁποῖος «ΔΙΑ - ΔΕΧΕΤΑΙ» κάποιον ἄλλον ὁ ὁποῖος δὲν ὑπάρχει τώρα ἢ δὲν δύναται νὰ ἀσκῇ τὰ καθήκοντά του ἢ νὰ διατηρῇ τὴν θέσιν του ἢ δὲν πρόκειται νὰ ἐπανέλθῃ ὁριστι κῶς. Ἔχοντες ὑπ ὄψιν μας ὅλα τὰ ἀνωτέρω πρέπει νὰ ἐξετάσωμεν καὶ νὰ ἴδωμεν πῶς, διατί, καὶ μὲ ποίαν ἔννοιαν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐχρησιμοποίησε τὴν ἐν λόγῳ λέξιν «ΔΙΑΔΟΧΟΣ» διὰ τοὺς Ἐ πισκόπους, καὶ εἰς τί ἐχρησίμευσεν. ρὶν ἀναφερθῶμεν εἰς αὐτοὺς τοὺς λόγους, πρέ πει νὰ γνωρίζωμεν ὅτι ὁ ὅρος «ΑΟ ΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ» οὐδέποτε εἰς

91 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 89 τὴν Ἐκκλη σιαστικὴν Ἱστορίαν ἐχαρακτηρίσθη «Αἵρεσις» ἢ «Αἱρετικὴ», οὔτε ἀπὸ Ὀρθοδόξους οὔτε καὶ ἀπὸ Αἱρετικοὺς ἄλ - λων δογμάτων. Μόνον ὁ ἀντίχριστος άπας διετράνωσε τὴν θεωρίαν ὅτι ὁ ἑκάστοτε άπας Ρώμης εἶναι Ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν γῆν, ὄχι ὅμως ὅτι εἶναι καὶ Διάδοχος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ Διάδοχος τοῦ έτρου. Κάθε λόγος περὶ δῆθεν ἀντιπροσω πεύ - σεως τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς εἶναι βλάσφημος, διότι περιορίζει τὴν πανταχοῦ πα ρουσίαν τοῦ Χριστοῦ μόνον εἰς τὸν Οὐ ρανὸν καὶ τὸν ἐκτοπίζει άπὸ τὴν γῆν, καὶ εἶ ναι καὶ πραξικοπηματικός, διότι ἁρπάζει τὴν Στρατευομένην Ἐκκλησίαν ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ Χριστοῦ, καὶ τὸ κατὰ Χάριν Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τὸ κάνει Ἐπισκόπου σῶμα, ἀνθρώπου σῶμα. Ὁ Δογματικὸς αὐτὸς ὅρος «ΑΟΣΤΟ - ΛΙ ΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ» ἢ «ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΤΩΝ ΑΟ ΣΤΟΛΩΝ» διὰ τὸν Ἐπίσκοπον προέκυψεν ἄμα τῇ ἐμφανίσει τῶν Αἱρέσεων κατὰ τὸν δεύτερον αἰῶνα ( μ.χ.),

92 90 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ἀπὸ ὁρισμένους Ἱε ρωμένους καὶ μάλιστα Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι φρονοῦσαν καὶ ἐ - κήρυττον διαφορετικὰ ἀπὸ ὅ,τι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Ἡ ἐμφάνισις Ἐπισκόπων τινῶν μὲ δια - φορετικὴν διδασκαλίαν καὶ ίστιν ἀπὸ ἐκείνην τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, καὶ ἡ ἀνα - ζήτησις τῆς Ἀληθοῦς ίστεως ἐκ μέρους ὅσων ἀ γαποῦσαν τὴν Σωτηρίαν των, ἐδη - μιούργη σαν κατὰ φυσικὴν ἀνάγκην μὲ τὸν κοινὸν νοῦν τοὺς Δογματικοὺς Ὅ - ρους «ΑΟΣΤΟ ΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ» καὶ «ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΙΣΤΙΣ». Ἔπρεπε δηλαδή, διὰ τὸν ἑκάστοτε Ἐπί - σκοπον ἢ διὰ τοὺς Ἐπι σκόπους, τῶν κατὰ τόπους Ἐκ κλησιῶν, νὰ ἐξακριβωθῇ, μὲ αὐ - στηρὸν ἔλεγχον, πρῶτον, ἐὰν ἡ ἐπισκο πι - κὴ χειροτονία των προήρχετο ἢ ὄχι ἀπ εὐθείας ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ἢ ἀπὸ Ἐ - πι σκόπους οἱ ὁποῖοι εἶχον χειροτονηθῆ ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους καί, δεύτερον, ἐὰν ἐπί - στευον ὅ,τι ἐπίστευον καὶ οἱ Ἀπόστολοι, δηλαδή, ἐὰν κατεῖχον ἐπακριβῶς τὴν ίστιν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὅπως τὴν παρέλα -

93 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 91 βον ἀπὸ τοὺς χειροτονήσαντας αὐ τούς. Ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος αῦλος ἐπιμένει εἰς τὰ δύο αὐτὰ χαρακτηριστικὰ τῶν Ἐπι - σκόπων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ: 1) Ὅταν παραγ γέλλῃ εἰς τὸν Τιμόθεον, «μὴ ἀμέλει τοῦ ἐν σοὶ χαρίσματος, ὃ ἐ - δόθη σοι διὰ προφητείας μετὰ ἐπιθέσεως τῶν χει ρῶν τοῦ πρε σβυτερίου» (Α Τιμ. Δ 14), κα θιερώνει τὴν «ΑΟΣΤΟΛΙ - ΚΗΝ ΔΙΑΔΟ ΧΗΝ», τὴν διὰ χει ροτονίας μετάδοσιν τῆς Ἱερωσύνης, ἤτοι, τοῦ δικαι - ώματος καὶ ἀξι ώ ματος τῆς τελέσεως Ἱερῶν Μυστηρίων, εἰς τὰ ὁποῖα τὸ Τελεταρχικὸν ανάγιον νεῦμα ἐνεργεῖ διὰ τῆς Ἀκτίστου Θείας Χάριτος ἐπὶ τῶν κτισμά των. (Σημειωτέον ὅτι ἐδῶ χρησιμοποιεῖται ἡ λέξις «ρεσβυτέριον» διότι κατὰ τοὺς Ἀ - ποστολικοὺς χρόνους ὁ Ἐπίσκοπος ὠνομάζετο «ρεσβύτερος».) 2) Ὅταν δὲ προειδοποιῇ καὶ ἀπειλῇ μὲ τὴν ἐσχάτην τῶν ποινῶν, «ἐὰν ἡμεῖς ἢ Ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ ὃ εὐ ηγγελισάμεθα ὑμῖν, ΑΝΑΘΕΜΑ ἔστω... εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ ὃ

94 92 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ παρελάβετε, ΑΝΑΘΕΜΑ ἔστω» (Γαλ. Α 8-9), τότε ὁ Ἀπόστολος αῦλος κα θιερώ - νει τὸν ὅρον τῆς «ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ Ι - ΣΤΕΩΣ», ἤτοι, ὅτι εἶναι ἀναγκαῖον διὰ τὴν Σωτηρίαν καὶ τὴν κληρονομίαν τῆς Αἰ ωνίου Βασιλείας τοῦ Θεοῦ νὰ πιστεύῃ ὁ Ὀρ θόδοξος Χριστιανὸς ἀκριβῶς ὅ,τι οἱ ἀπε σταλ μένοι τοῦ Θεοῦ, οἱ Ἀπόστολοι, ἐ - κήρυξαν: ερὶ τοῦ Ἑνὸς Ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀποκαλυφθέντος ὡς α τρὸς καὶ Υἱ - οῦ καὶ Ἁγίου νεύματος περὶ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς Μονογενοῦς Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὡς ΚΥΡΙΟΥ καὶ Μεγά λου ΘΕΟΥ (Τίτ. Β 13) ροαιωνίως ὑπάρχοντος ἐν τῷ ατρὶ καὶ ὡς Ἀτρέπτως καὶ Ἀναλλοιώτως ἐκ αρθένου Ἐνανθρωπήσαντος περὶ τοῦ Ἁγίου νεύματος ὡς ἐκπορευομένου ΜΟ - ΝΟΝ ἐκ τοῦ ατρός περὶ τοῦ Ἱεροῦ Βαπτίσματος περὶ τῆς Θείας Κοινωνίας τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ περὶ τῆς ἐν τάξεως εἰς τὸ Σῶμα τῆς Ἐκ κλη - σίας πε ρὶ τῆς Μελλούσης Κρίσε ως, τῆς Αἰωνίου Ζωῆς καὶ τῆς Αἰωνίου Κολάσεως περὶ τῆς Ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς

95 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 93 τὸν συν άν θρω πον περὶ τῆς καθαρότητος τοῦ βίου περὶ τῆς μέχρι θανάτου Ὁμολογίας τῆς ί στεως περὶ τοῦ σκοποῦ ἐν γένει τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου, καὶ περὶ τῶν μέσων τῆς Σωτηρίας. αρὰ ταῦτα, οἱ Αἱρετικοὶ δὲν ἔλειπον καὶ κατὰ τὰς ἡμέρας τῶν Ἁγίων Ἀποστό - λων, ὅ πως γίνεται φανερὸν ἀπὸ τὴν πρὸς Τίτον προτροπὴν τοῦ Ἀποστόλου αύλου: «Αἱρε τικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» (Τίτ. Γ 10). ολὺ περισσότερον βεβαίως ἀπε - θρασύνθη σαν οἱ Αἱρετικοὶ εἰς τὴν μετὰ τοὺς Ἀποστόλους ἐ ποχήν, ὅπως εἶχε προφητεύσει ὁ Ἀπόστολος αῦλος: «ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσ ελεύ σονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσον ται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν» (ράξ. Κ 29-30). Ἐὰν κατὰ τὴν ἐποχὴν τῶν Ἀποστόλων (ὁ τελευταῖος ἐκ τῶν ὁποίων, ὁ Εὐαγγελι -

96 94 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ στὴς Ἰωάννης, ἔζησεν ἕως τὸ 104 μ.χ.), ὑ πῆρχον Αἱρετικοὶ οἱ ὁποῖοι δὲν ἐφοβοῦν - το νὰ κηρύ ξουν διεστραμμένα δόγματα καὶ Αἱρέσεις, δὲν εἶναι διόλου δύσκολον νὰ ἀντιληφθῶμεν πό σοι περισσότεροι ἠ - γέρθησαν μετὰ τὴν ἐ ποχὴν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, εἰς τοὺς ἑπο μένους αἰ ῶνας. Σημείωσις: Εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ ἐκρίθη ἀπαραίτητον νὰ διευκρινισθῇ ποῖοι εἶναι Ἀπόστολοι, ποῖοι Ἀποστολικοὶ ατέρες, καὶ ποῖοι Ἅγιοι ατέρες. ΑΟΣΤΟΛΟΙ: Οἱ Μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ ὠνομάσθησαν «Ἀπόστολοι» ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ Κύρι ος τοὺς ἀπέστειλε νὰ κη - ρύξουν, νὰ διδάξουν, νὰ βαπτίσουν: «Εἶ - πεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς... Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ ατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς» ( Ἰωάν. Κ 22). Καὶ πά λιν: «ορευ θέν τες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτί ζον - τες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ ατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου νεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνε - τειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. ΚΗ 19-20).

97 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 95 Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Τίτος, Α Ἐπίσκοπος Κρήτης (Τοιχογραφία, Κρήτη, ἔργον τοῦ 1327)

98 96 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ Ἀπόστολοι δὲν ἦσαν μόνον οἱ ἐκλεγμέ - νοι Δώδεκα Μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ, ἀλ λὰ καὶ ἄλλοι, οἱ γνωστοὶ ὡς Ἑβδομήκοντα, καὶ ἄλλοι, οἱ γνωστοὶ ὡς Ἑκατὸν εἴκοσι, ὅπως ἦτο ὁ Τίτος καὶ ὁ Τιμόθεος καὶ ὁ Βαρ - νάβας καὶ ὁ ρόχορος καὶ ὁ Σίλας καὶ λοι - ποί. Ὡστόσο τὸ δικαίωμα νὰ ἱδρύουν Ἐκ - κλησίας καὶ νὰ χειροτονοῦν Ἐπισκόπους τὸ εἶχον μόνον οἱ 12 ἐνῶ οἱ ἄλ λοι ἦσαν βοηθοί. Κατ ἐξαίρεσιν τὸ δικαίωμα αὐτὸ τὸ ὁποῖον εἶχον οἱ Δώδεκα τὸ εἶχε καὶ ὁ Ἀπό - στολος τῶν Ἐθνῶν αῦλος, τὸ «Σκεῦος τῆς Ἐκλογῆς» (ράξ. Θ 15), λαβὼν αὐτὸ οὐ παρ ἀνθρώπου, ὡς γράφει: «...οὐδὲ γὰρ ἐ γὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. Α 12). ΑΟΣΤΟΛΙΚΟΙ ΑΤΕΡΕΣ: Οἱ μαθη - ταὶ τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, οἱ μαθη ταὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι ἔζη σαν καὶ ἐγνώρισαν καὶ ἐδιδάχθησαν καὶ πολλοὶ ἐξ αὐτῶν ἐχειροτονήθησαν ὑπὸ τῶν Ἀπο - στόλων (δηλαδή, ἔλα βον τὸ ἐπισκοπι κὸν

99 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 97 ἀξίωμα διὰ τῶν χειρῶν τῶν Ἀποστό λων), αὐτοὶ ὀνομάζονται «Ἀπο στολικοὶ ατέρες», ὅπως, μεταξὺ ἄλλων, ὁ Ἅγιος ολύκαρπος Σμύρνης ( 167 μ.χ.), ὁ Ἅγιος Ἰγ - νάτιος Ἀντιοχείας ὁ Θεοφόρος ( 117 μ.χ.), ὁ Ἅγιος Κλήμης Ρώμης ( 98 μ.χ.), ὁ Ἅ - γιος απίας Ἱεραπόλεως ( μ.χ.), ὁ Ἑρμᾶς, ἀδελφὸς τοῦ άπα ίου Α ( 157 μ.χ.), καὶ πολλοὶ ἄλλοι τῶν ὁ ποίων δὲν εὑρίσκονται συγγράμματα. ΑΓΙΟΙ ΑΤΕΡΕΣ: Οἱ μετὰ τοὺς Ἀπο - στολικοὺς ατέρας χει ροτονηθέντες καὶ διαλάμψαντες Ἐπίσκοποι ὀνομάζονται ἁ - πλῶς «ατέρες» ἢ «Ἅγιοι ατέρες» ἢ «Θεοφόροι ατέρες» τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὁ πρῶτος ἐξ αὐτῶν ὁ ὁποῖος κά - νει ἀναφορὰν εἰς τὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχὴν εἶ ναι ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος Λουγδού - νου, σημερινῆς Λυών, ( μ.χ). Τὰ Συγγράμματα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἤτοι, τὰ τέσσαρα Ἱερὰ Εὐαγγέλια, αἱ ράξεις τῶν Ἀ ποστόλων, αἱ Ἐπιστολαὶ τῶν Ἀπο - στό λων καὶ ἡ Ἀποκάλυψις, θεωροῦνται Ἀ -

100 98 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ Ὁ Ἀποστολι κὸς πατήρ, Ἅγιος Κλήμης Ρώμης, 98 μ.χ., μνήμη 24 Νοεμβρίου. Ὁ Ἀποστολι κὸς πατήρ, Ἅγιος απίας ὁ Ἱεραπόλεως, μ.χ., μνήμη 28 Νοεμβρίου.

101 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 99 Ὁ Ἀποστολι κὸς πατήρ, Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας ὁ Θεοφόρος, 117 μ.χ., μνήμη 20 Δεκεμβρίου. Ὁ Ἀποστολι κὸς πατήρ, Ἅγιος ολύκαρπος Σμύρνης, 167 μ.χ., μνήμη 23 Φεβρουαρίου.

102 100 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ λη θι νὰ καὶ Θεόπνευστα, καὶ ὡς Θεόπνευ - στα κα τατάσσονται εἰς τὸ δεύτε ρον μέρος τῆς Ἁγί ας Γραφῆς, τὴν Καινὴν Διαθήκην. Αὐτὰ ὁρίζουν τὴν Διαθήκην τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἐξ αὐ τῶν ἐξαρτᾶται ἡ ίστις τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Τὰ Συγγράμματα τῶν Ἀποστολικῶν α τέρων εἶναι σπουδαῖα διὰ τὴν αὐθεν - Ὁ μετα - αποστολι κὸς πατήρ, Ἅγιος Εἰρηναῖος Λουγδούνου, μ.χ., μνήμη 23 Αὐγούστου.

103 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 101 τίαν των, σεβαστὰ καὶ Ἅγια, ἀλλὰ δὲν κατατάσ σονται μὲ τὰ κείμενα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ Εὐαγγελιστῶν. Τὰ Συγγράμματα τῶν κατόπιν Ἁγί ων ατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὅσα ἐνεκρίθησαν ὑπὸ τῶν Ἁγίων καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων δὲν ἀποτελοῦν πλέον προσωπι - κὴν μόνον γνώμην καὶ κρίσιν τῶν συγγραφέων, ἀλλὰ πρέπει νὰ γίνωνται ἀποδεκτὰ ὑφ ὅλων τῶν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς εὑρισκομένων μελῶν τῆς Ὀρθο δόξου Ἐκ - κλησίας ὡς ἐπικυρωθέντα ὑπ Αὐ τῆς. Τέλος αἱ Ἀ πο φάσεις τῶν Ἁγίων Οἰκου - μενικῶν Ἑπτὰ Συνόδων, καθὼς καὶ τῆς Ὀγδόης Οἰκουμενικῆς ( μ.χ.) ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου, καὶ τῆς Ἐνάτης Οἰκου - μενι κῆς Συνόδου (τοῦ 1351 μ.χ.) ἐπὶ Ἁ - γίου Γρηγορίου τοῦ αλα μᾶ εἰς τὴν Κων - σταν τινούπολιν, καθὼς καὶ ὅλων τῶν ανορθοδόξων Συνόδων, εἶναι Ἀλάνθαστοι καὶ Θεόπνευστοι ὡς ἐμπνευσθεῖσαι ὑπὸ τοῦ εἰς Αὐτὰς με τὰ τῶν Ἁγίων ατέρων Συνεδριά ζοντος καὶ Συναποφασί ζοντος αναγίου νεύματος.

104 102 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ Ὅλα αὐτὰ ἀναφέρονται διὰ νὰ γίνῃ ἀν τιληπτὴ ἡ σημασία τὴν ὁποίαν ἔχει ἡ Γνώμη τῶν Ἁγί ων περὶ ίστεως, περὶ Σω - τηρίας τοῦ ἀν θρώπου, περὶ Διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας, περὶ Ρυθμίσεως τοῦ Χριστιανικοῦ βίου. Ἡ Γνώμη δηλαδή, α) τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, β) τῶν Ἀποστολικῶν ατέρων ( Ἐ πι σκόπων), γ) τῶν Ἁγίων α - τέρων, δ) τῶν Ἁ γίων Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν καθὼς καὶ τῶν ανορθοδόξων Συνόδων, σύμφω νος μὲ τὸ πῶς «ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ νεύματι» (ράξ. ΙΕ 28) καὶ διατυπωμένη ὡς Ὅρος ἢ Κανὼν ἢ Ἀπόφασις, ρυθμίζει τὴν ίστιν, τὴν Ζωήν, τὴν Ὀργάνωσιν, τὴν Διοίκησιν καὶ τὴν Λειτουργίαν τοῦ Ἁγίου Σώματος τῶν ιστῶν τῆς Μιᾶς Ἁγίας Κα θολικῆς καὶ Ἀπο - στολι κῆς Ἐκκλησίας Χρι στοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. ολλὰ πράγματα πρέπει νὰ γνωρίζῃ κά θε Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς διὰ νὰ δύνα - ται νὰ ἀποδεχθῇ ἢ νὰ ἀπορρίψῃ μίαν ἄ - ποψιν, ἕνα φρόνημα, ἕνα πιστεύω, μίαν διδασκαλίαν, ἕνα Δόγμα ἑνὸς Ἐπισκόπου,

105 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 103 ὁ ὁποῖος, διὰ νὰ ἀνήκῃ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, πρέπει νὰ εἶναι σύμφωνος μὲ ὅ,τι ἐπίστευον οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ Ἀπο - στολικοὶ ατέρες, οἱ Ἅγιοι ατέρες, αἱ Ἅ - γιαι Οἰκουμενικαὶ ἢ Τοπικαὶ ἢ ανορθό - δοξοι Σύνοδοι, καὶ νὰ ἕλκῃ τὴν χειροτονίαν του ἐξ ἀδιασπάστου διαδοχικότητος ἐκ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Δι αὐτό, οἱ Ἅγιοι ατέρες μετὰ σχολα - στικότητος ἐρευνοῦσαν καὶ ἐξέταζον, ἀφ ἑνός, τὴν Ἱερατικὴν προέλευσιν ἑκάστου Ἐ πι σκόπου, ὥστε νὰ διαπιστώσουν ὅτι ἔχει ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, καί, ἀφ ἑ - τέρου, τὰ φρονήματά του, ὥστε νὰ βεβαι - ωθοῦν ὅτι ἔχει καὶ τὴν ΑΟΣΤΟΛΙ ΚΗΝ ΙΣΤΙΝ, πρὶν τοὺς δεχθοῦν ὡς Ὀρθο δό - ξους Λειτουργοὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου. Ὅταν ἔλλειπε τὸ ἕνα ἐξ αὐτῶν τῶν δύο ἦτο ἄκυρον καὶ τὸ ἄλλο. Ἐάν, παραδείγματος χάριν, ἕνας Ἐπί - σκο πος εἶχεν Ἀποστολικὴν Διαδοχήν, δηλαδή, ἡ προέλευσις τῆς χειροτονίας του ἔφθανε δι α δοχικῶς μέχρι τῶν Ἁγίων Ἀπο - στόλων, ἀλ λὰ δὲν εἶχε τὴν Ἀποστολικὴν

106 104 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ίστιν, ἀπεκηρύσ σετο, καθαιρεῖτο, ἐξεδιώ - κετο τῆς Ἐπισκοπῆς ὡς Αἱρετικός, ἔχανε τὴν Ἀρχιερατικὴν ἰσχύν του, καὶ κάθε ἱε - ροπραξία του καθίστατο λει τουργικὰ ἀν - ενέργητος, ἄκυρος, κενὴ Θείας Χάριτος, ἄμοιρος τοῦ Ἁγίου νεύματος. Ἐὰν πάλιν ἕνας Ἑπίσκοπος εἶχε τὴν Ἀπο - στολικὴν ίστιν, ἀλλὰ δὲν εἶχε τὴν Ἀπο - στο λικὴν Διαδοχήν, δηλαδή, ἡ εἰς Ἐπίσκο - πον χειροτονία του δὲν προήρχετο διαδο χι κῶς ἐκ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἢ προήρ - χετο ἀπὸ Αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν Θείαν Ἱερωσύνην νὰ τοῦ μεταδώσουν, οὔτε Μυστήρια, οὔτε Θείαν Χάριν, τότε αὐ τὸς ἐξεδιώκετο τῆς Ἐπισκοπῆς ὡς Αἱρετικός. Βεβαίως, καὶ εἰς τὰς δύο περιπτώσεις ὑ πῆρχε καὶ ὑπάρχει εἰς τὸν στερούμενον τὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχὴν ἢ τὴν Ἀποστολικὴν ίστιν, ἡ δυνατότης τῆς μετανοίας: Νὰ ἀνα γνωρίσῃ, δηλαδή, ὅτι εἶναι Αἱρετικὸς καὶ νὰ προσέλ θῃ ὡς ἀνίερος λαϊκός, ὥστε νὰ ἀποφασισθῇ ὑπὸ τῶν Νο μίμων καὶ Κα νονικῶν Ὀρθοδόξων Ἐ πισκόπων πῶς καὶ εἰς ποίαν τάξιν θὰ ἐν -

107 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 105 ταχθῇ εἰς τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χρι - στοῦ, ὡς κληρικὸς ἢ ὡς λαϊκός, κατὰ τὴν προβλεπομένην ὑπὸ τῶν Ἱ ερῶν Κανόνων διαδικασίαν, ἤτοι, Ὁμολογίαν, Βά πτισμα, Χρῖσμα, Χειροθεσίαν, Χειροτονίαν. Καλὸν εἶναι εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ νὰ ἀ - π α ριθμηθοῦν περιπτώ σεις εἰς τὰς ὁποίας δια κόπτεται ἢ χάνεται ἡ Ἀποστολικὴ Δια δοχή, καθὼς δὲν ἀρκεῖ ἡ ἐξωτερικὴ πρᾶ - ξις τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν ἑνὸς Ἐπισκόπου ἐπὶ τῆς κεφαλῆς ἑνὸς Ἱερομονάχου διὰ νὰ γίνῃ καὶ αὐτὸς Ἐπίσκοπος, δηλαδή, Νόμιμος καὶ Κανονικὸς Διά δοχος τῶν Ἁγίων Ἀποστό λων. Διὰ νὰ γίνῃ κάποι - ος Ἐπίσκοπος, ὅπως ἐπίσης καὶ διὰ τὴν ἔγκυρον τέλεσιν παντὸς Ἱεροῦ Μυστη ρίου καὶ κάθε Ἁγιαστικῆς ράξεως, πρέπει νὰ ἐνεργήσῃ αὐτὸ τὸ Τελεταρχικὸν καὶ αν - άγιον νεῦμα. Διὰ τὴν μετάδοσιν τῆς Ἱερωσύνης, δὲν ἀρκεῖ, ἂν καὶ εἶναι ἀναγκαία, ἡ ἐπίθεσις τῶν χειρῶν ἐπὶ τοῦ χειροτονου - μένου. Ἡ ἐ πί θεσις τῶν χειρῶν μπορεῖ νὰ γίνῃ, ἀλλὰ ἡ μετάδοσις τῆς Ἱερωσύνης καὶ ἡ Χειροτονία μπορεῖ νὰ μὴν τελεσθῇ. Κατὰ

108 106 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ τὸν ἀπο καλυπτικὸν λόγον τοῦ Ἀποστόλου αύλου, τὸ ἴδιον τὸ Ἅγιον νεῦμα ἐνεργεῖ τὴν ἐπισκοποίησιν: «...ὑμᾶς τὸ νεῦ μα τὸ Ἅγιον ἔθετο Ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν Ἐκκλη σίαν τοῦ ΚΥΡΙΟΥ καὶ ΘΕΟΥ» (ράξ. Κ 28). Διὰ νὰ ἐνεργήσῃ τὸ Ἅγιον νεῦμα καὶ νὰ θέσῃ κάποιον Ἐπίσκοπον εἰς τὴν Ἐκ - κλησίαν τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ δοθῇ ἡ Ἱερω - σύ νη εἰς τὸν χειροτονούμενον, πρέπει νὰ πλη ροῦνται συγ κεκριμένοι Νόμιμοι καὶ Κανονικοὶ Ὅροι καὶ ἀπαράβατοι προϋποθέσεις. Διαφορετι κὰ ὁ κατ ὄψιν χει ρο - τονη θεὶς παραμένει ἀχειροτόνητος καὶ ἀνί - ερος, καὶ ὁ κατ ὄ ψιν χειροτονήσας δὲν μεταδίδει τὴν Ἱερω σύνην τὴν ὁποίαν ὁ ἴδιος μπορεῖ ὄντως νὰ εἶχε λάβει. Εἰς τὰς περιπτώσεις αὐτὰς διακόπτεται καὶ χάνεται ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ καὶ ἡ Ἱερω σύνη. Ὡς ἐκ τούτου, τὰ ὑπ αὐτῶν τε λού - μενα Μυστήρια στεροῦνται τῆς Ἁγια στι - κῆς Θείας Χάριτος καὶ εἶναι ἀν ενέρ γητα. Ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ διακόπτεται ἢ χάνεται εἰς τὰς κάτωθι περιπτώσεις:

109 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 107 1) Ἑνὸς Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου, ὁ ὁ ποῖος εἴτε δη μιουργεῖ εἴτε πίπτει εἰς Αἵρεσιν, καὶ ἡ Ἐκ κλησία τὸν ἀποκόπτει ἀπὸ τὸ Σῶμά της καὶ καθαιρεῖ αὐτὸν ὡς Αἱρετικόν. 2) Ἑνὸς Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου, ὁ ὁ ποῖος εἴ τε δημιουργεῖ εἴτε ἐντάσσεται εἰς Σχίσμα, καὶ ἡ Ἐκ κλησία τὸν ἀποκόπτει ἀπὸ τὸ Σῶμά της καὶ καθαιρεῖ αὐτὸν ὡς Σχι σματικόν. 3) Ἑνὸς Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου, ὁ ὁ - ποῖ ος ἐνῶ ἔχει τὴν Ἀποστολικὴν ίστιν καὶ τὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχήν, διακόπτει δι ἀθέμιτόν τινα πρόφασιν τὴν Ἐκκλησι α - στικὴν κοινωνίαν μὲ τὴν Ἐκκλησια στι κήν του ἀρ χήν, τὴν Ἱερὰν Σύνοδον (ἀνεξαρτη - τοποιεῖται χωρὶς νὰ ἀναφέρῃ λόγους ίστεως, με ταπηδᾶ ἀντικανονικῶς εἰς ξένας Ἐπισκοπὰς καὶ τελεῖ Μυστήρια, δὲν συλλειτουργεῖ καὶ δὲν μνημονεύει τοὺς συν - επισκόπους του), ὁ πότε καὶ ἀποκόπτεται καὶ καθαιρεῖται ὑπὸ τῆς Συνόδου ὡς α ρασυνάγωγος. 4) Μιᾶς ραξικοπηματικῆς καὶ Ἀντι - κα νονι κῆς Χειροτονίας Ἐπισκόπου, ὅπως εἶναι ἡ γενομένη ὑπὸ Ἀριστίν δην Συνό -

110 108 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ δου καὶ ὄχι ὑπὸ τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρ χίας, γενομένης διὰ τῆς χρήσεως πολιτι - κῶν ἢ στρατιωτικῶν ἀρχόντων, ὁπότε καθαιροῦνται καὶ οἱ χειροτονήσαντες καὶ οἱ χειροτονηθέντες. 5) Μιᾶς Χειροτονίας Ἐπισκόπου γε νο - μένης λάθρα, ἄνευ τῆς γνώμης, τῆς ἐγ κρί - σεως, καὶ τῆς ἐκλογῆς ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνό - δου τῆς Ἱεραρχίας, ὁπότε καὶ ὁ χει ρο τονή - σας ἢ οἱ χειροτονήσαντες καὶ ὁ χει ροτονη - θείς ἢ οἱ χειροτονηθέντες καθαι ροῦνται. 6) Μιᾶς ὑφ ἑνὸς γενομένης Χειροτο νίας Ἐπισκόπου ὅταν ὁ χειροτονήσας ἀνήκει εἰς Σύνοδον ἢ ἔχει Ἐκ κλησιαστικὴν καὶ νευματικὴν κοι νωνίαν ἔστω καὶ μεθ ἑ - νὸς ἢ περισ σο τέρων ἄλλων Ἐπισκόπων καὶ προβεῖ εἰς χειροτο νίαν μόνος του χωρὶς τὴν Συγκατάθεσιν καὶ Ἔγκρισιν αὐτῶν. Σημείωσις: Ἡ ὑφ ἑνὸς χειροτονία δὲν εἶναι ἀφ ἑ αυτοῦ της ἄκυρος. Δὲν εἶναι ἄκυρος ἐπειδὴ τελεῖται ὑφ ἑνός, ἀλλ εἶ ναι ἄκυρος ὅταν τελεῖται ἄνευ τῆς γνώμης καὶ συναποφά σεως τῶν ἄλλων Ἐπισκόπων με - τὰ τῶν ὁ ποίων ὁ χειροτονήσας εὑρίσκεται

111 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 109 εἰς Ἐκ κλησιαστι κὴν καὶ νευματικὴν κοι - νωνίαν. Ὅταν ὅμως ὁ χειροτονῶν μόνος τυγχάνει μόνος, διότι δὲν ἀνήκει εἰς Σύν - οδον, ἐπειδὴ αὐτὴ δὲν Ὀρθοδοξεῖ, καὶ ἔχει διακόψει ἐγγράφως καὶ ἐπισήμως δι Ἐγκυ - κλίων πᾶσαν Ἐκ κλησια στικὴν καὶ νευματικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ παντὸς ἄλλου Ἐπισκόπου, διὰ λόγους ίστεως ἢ λόγους Κανονικοῦ Δικαίου, τότε ἡ ὑφ ἑνὸς Ἐπι - σκόπου χειροτονία Ἐπισκόπου εἶναι ὄν τως Ὑποστατὴ καὶ Δογματικῶς ἔγκυρος, Νόμιμος καὶ Κανονική, διότι τὴν χειροτονίαν Ἐπισκόπου πάντοτε μόνον ἕνας Ἐπί - σκοπος τὴν τελεῖ, ὅσοι Ἐπίσκοποι καὶ ἐὰν παρίστανται. Ὅσοι παρίστανται παρίσταν - ται διὰ τὸ σύμψηφον. 7) Ἑνὸς Ἐπισκόπου Κανονικῶς καθαι ρεθέντος, ἐπαναφερθέντος εἰς τὴν τάξιν τῶν Μοναχῶν, ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς του Συνόδου, καὶ συνεχίζοντος ἱεροπραξίας, ὁπότε καὶ διὰ τοῦτο ἀφορίζεται. 8) Μιᾶς Χειροτονίας Ἐπισκόπου γενομένης ὑπερο ρίως, δηλαδή, πέρα καὶ ἔ - ξω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς δικαιοδοσίας τῆς Το-

112 110 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ πικῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν ὁποίαν ἀνήκει ὁ χειροτονηθεὶς κληρικός, καὶ ἄνευ τῆς Ἐγκρίσεως τῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλη σίας τοῦ χειροτονουμένου. Ὑπερόριος ἐπίσης εἶναι ἡ χειροτονία Ἐ - πισκόπου ὑπὸ μιᾶς Τοπικῆς Ἐκκλησίας δι ἄλλην Αὐτοκέφαλον Τοπικὴν Ἐκκλη - σίαν, χωρὶς τὴν ἔγκρισιν αὐτῆς. 9) Ἑνὸς Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου ὁ ὁ ποῖος διὰ φόβον ἢ ἄλλην αἰτίαν ἠρνήθη τὸν βαθμὸν τῆς Ἀρχιερωσύνης του, ἠρ νήθη ὅτι εἶναι Ἐπίσκοπος, ἢ ἀπὸ μόνος του ἔπαυσε νὰ λειτουργῇ καὶ ἐγκατέλειψε τὴν Ἐπισκοπήν του, χωρὶς ἐπίσημον παραίτησιν ἢ ἔγκρισιν τῆς Συν όδου του, καὶ ἀπὸ μόνος του ἐπανῆλ θεν εἰς τὴν τάξιν τῶν λαϊκῶν. Αὐτὴ ἡ πρᾶξις εἶναι Αὐτοκαθαίρεσις. 10) Ἑνὸς Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου ὁ ὁ ποῖος καθῃρέθη ὑπὸ μὴ Ὀρθοδόξου Συν όδου εἰς τὴν τάξιν τοῦ ρεσβυτέρου καὶ ἐ δέχθη τὴν ὑποβίβασίν του καὶ ἐλειτούρ γησεν ὡς ρεσβύτερος. Γνωσταὶ εἶναι αἱ περιπτώσεις ολυκάρπου Λιώση καὶ Χρι-

113 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 111 στοφόρου Χατζῆ, τὴν δεκαετίαν, Αὐτοκαθαιρεῖται. Χειροτονίαι ὑποπίπτουσαι εἰς αὐτὰς ἢ εἰς παρεμφερεῖς περιπτώσεις ἢ εἰς συνδυ - ασμοὺς καὶ παραλλαγὰς αὐτῶν τῶν περιπτώσεων ΔΕΝ μεταδίδουν τὴν Ἱερωσύνην καὶ διακόπτουν τὴν Ἱστορικὴν συνέχειαν τῆς Ἀποστολι κῆς Διαδοχῆς, καὶ τὰ ὑπ αὐ τῶν τελούμενα εἶναι ἄκυρα καὶ ἀνενέρ γητα. Διὰ τῆς Χειροτονίας μεταδίδε ται εἰς τὸν χειροτονούμενον τὸ Χάρισμα τῆς Ἱερωσύνης, ὥστε Δυνάμει καὶ Ἐνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου νεύ ματος νὰ τελῇ εἰς τοὺς παρα - γενο μένους τῇ Ἐκκλησίᾳ τὰ Ἱερὰ Μυστή ρια, ὅπως: 1) Τὸ Βάπτισμα, 2) τὸ Χρῖσμα, 3) τὴν Θείαν Εὐ χαριστίαν, δηλαδή, τὴν Θείαν Λει τουργίαν, 4) τὴν μετάδοσιν τῆς Ἱ ερωσύνης διὰ χειροτονίας, 5) τὴν Ἐξομολόγησιν ἢ Ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν εἰς τοὺς μετανοοῦντας, 6) τὸν Γάμον, 7) τὸ Ἱερὸν Εὐχέλαιον, καθὼς καὶ πᾶσαν ἄλ λην Ἱεροτελεστίαν πρὸς ἁγιασμὸν τῶν πι στῶν μελῶν τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

114 112 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ Ἡ Χειροτονία διὰ ἀνθρώπου ἐπιτελεῖ ται καὶ ἐπὶ ἄνθρωπον συντελεῖται, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἕνα ἁπλῶς ἀνθρώπινον συμβάν. Ἀνα - δεικνύει τὸν ἄνθρωπον εἰς μυσταγω γὸν ὄργανον τῆς Θείας Χάριτος. «Διὰ τῆς Ἱερω - σύνης ὁ ἄνθρωπος ἐξ ἀν θρώπων λαμ βα - νόμενος ὑπὲρ ἄνθρωπον γίνεται.» (Ἅγι - ος Νεκτάριος ενταπόλεως ὁ ἐν Αἰγί νῃ, 1920, «οιμαντική», ἐκδόσεις Νεκτάριος αναγόπουλος, Ἀθῆναι, σελ. 69). Ἔργον Θεοῦ ἡ Χειροτονία, καὶ εἰς ἰλιγγιῶδες ὕ - ψος ἀνάγει τὸν Ἐπίσκοπον, διὰ τῶν χει - ρῶν τοῦ ὁποίου τὸ Ἅγιον νεῦμα ἀναδει - κνύει νέους μύστας καὶ λειτουργούς, Δια - κόνους, Ἱερεῖς καὶ Ἐπισκόπους. Νὰ σημειωθῇ ὅτι κατὰ τοὺς πρώτους αἰ ῶνας, ἡ λέξις «χειροτονία» (ἐκ τοῦ «τεί - νω τὴν χεῖρα»), ὅπως ἀναφέρεται καὶ ἐξη - γεῖται εἰς τὸ Ἱε ρὸν ηδάλιον καὶ εἰς πολλὰς Ἱστορικὰς πηγάς, ἐσήμαινε τὴν ψηφο - φορί αν καὶ τὸ σύμψηφον διὰ τὴν ἐκλο - γὴν ἑνὸς Ἐπι σκό που, καὶ ὄχι τὴν Ἱεροτελε - στίαν ἡ ὁποία σή μερον καλεῖται «χειρο-

115 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 113 τονία» Αὐτὴ τότε ἐκαλεῖτο «χει ροθεσία» (ἐκ τοῦ «θέτω τὴν χεῖρα»), δηλώ νοντας τὴν ἐπίθεσιν τῶν χειρῶν τοῦ ρεσβυτε ρίου ἐπὶ τῆς κεφα λῆς τοῦ λαμ βάνον τος τὴν Ἱερωσύνην, ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἀπό στο - λος αῦλος πρὸς τὸν Τιμόθεον, «...μετὰ ἐπιθέσεως τῶν χει ρῶν τοῦ ρε σβυτε - ρίου» (Α Τιμ. Δ 14). Ἡ ἐπίθεσις τῶν χειρῶν, δηλαδή, ἡ τοποθέτησις τῶν χειρῶν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς, εἶναι τὸ ὁρατὸν μέρος τοῦ Μυστηρίου τῆς μεταδόσεως τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὅπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ αλαμᾶς ἀναλύει: «Καὶ χειρῶν σωματικῶν ἁφῇ χορη - γία νεύματος Ἁγίου γίνεται, μεταδιδοῦσα τῷ γνησίως καὶ ἀληθῶς προσπελάσαντι Θείας Ἐνεργείας καὶ Χάριτος, ἣ καὶ διὰ τούτου πάλιν ἑτέρῳ ΔΙΑ ΔΟΣΙ - ΜΟΣ γίνεται, καὶ δι αὐτοῦ πάλιν ἄλλῳ, καὶ χωρεῖ κατὰ ΔΙΑΔΟΧΗΝ τῷ παντὶ χρόνῳ συμπαρατείνουσα» (Ἅγιος Γρηγό - ριος αλαμᾶς, 14ος αἰ., «ερὶ Μεθέξε ως», Ε..Ε. 3, σελ. 244). Δηλαδή, χορηγία τοῦ

116 114 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ Ἁγίου νεύματος γίνεται καὶ δι ἁφῆς σωματικῶν χειρῶν, με ταδίδουσα, εἰς τὸν γνησίως καὶ ἀληθῶς προσεγγίζοντα, Θείαν Ἐνέργειαν καὶ Χάριν, ἡ ὁποία γίνεται μεταδόσιμος πά λιν εἰς ἄλλον διὰ τούτου, καὶ δι αὐτοῦ πάλιν εἰς ἄλλον, καὶ δι αὐτοῦ πάλιν εἰς ἄλλον, καὶ προχωρεῖ ΔΙΑΔΟΧΙΚΩΣ ἐπεκτεινομένη διὰ τῶν γενεῶν εἰς ὅλους τοὺς ἑπομένους χρόνους. Ὅλα τὰ προηγούμενα ἀνεφέρθησαν συν - οπτικῶς διὰ νὰ γίνῃ γνωστὴ ἡ ὑψίστη σημασία καὶ σοβαρότητα τῆς γνησιότητος τῆς χειροτο νίας ἑνὸς Ἐπισκόπου, ἐὰν δηλαδὴ ἔχῃ λάβει Ἱερω σύνην ἢ ὄχι, ἐὰν ἔχῃ λάβει ΑΟΣΤΟΛΙ ΚΗΝ ΔΙΑΔΟ ΧΗΝ, ἤτοι, ἐὰν ἡ χειροτονία του προέρχεται δια δοχι κῶς ἀπὸ τοὺς Ἁ γίους Ἀποστόλους καὶ ἡ προέλευσίς της φθάνῃ μέχρι τὰς χεῖ ρας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἐν συνεχείᾳ ἐξετάζομεν ἐὰν κατέχῃ, δια τηρῇ, πιστεύῃ τὴν ίστιν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ Εὐαγγελιστῶν, τῶν Ἀποστολικῶν ατέρων, τῶν Ἁγίων καὶ Θεο-

117 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 115 φόρων ατέρων τῶν ἀναγνωρισθέντων ὑπὸ τῶν Ἁγίων Οἰ κουμενικῶν, ανορ θο - δόξων καὶ Τοπικῶν Συνόδων, χωρίς τινα προσθήκην ἢ ἀφαίρεσιν, ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. «Στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι ἐπιστο λῆς ἡμῶν» (Β Θεσ. Β 15), παραγ γέλλει ὁ Ἀπόστολος αῦλος, ὅπως κάνει καὶ ὁ Ἀπόστολος Ἰ - ού δας: «Ἀγαπητοί,...ἀνάγκην ἔσχον γράψαι ὑμῖν παρακαλῶν ἐπαγωνίζεσθαι τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις ΙΣΤΕΙ» (Ἰούδ. Α 3). Τὴν τήρησιν τῆς ίστεως ἐπι - καλεῖ ται εἰς δικαίωσίν του ὁ τῶν Ἐθνῶν Ἀπόστολος: «Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώ - νισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν Ι ΣΤΙΝ τετήρηκα λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δι - καιοσύνης στέφανος» (Β Τιμ. Δ 7-8). Τὴν δὲ παραχάραξιν τῆς ίστεως τὴν φο βᾶται ὡς εὔκολον καὶ λίαν ἐπικίνδυνον: «Θαυ - μάζω ὅτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε...εἰς ΕΤΕΡΟΝ Εὐαγγέλιον, ὃ οὐκ ἔστιν ἄλ λο, εἰ μή τινές εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑ μᾶς

118 116 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ καὶ θέλοντες ΜΕΤΑΣΤΡΕΨΑΙ τὸ Εὐ αγ - γέ λιον τοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. Α 6-7). Ἡ προαγ γελία καὶ ἡ παραγγελία του εἶ ναι σαφεῖς: «ονηροὶ δέ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλα νώμενοι. Σὺ δὲ ΜΕ ΝΕ ἐν οἷς Ε - ΜΑΘΕΣ καὶ ΕΙΣΤΩΘΗΣ, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες, καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ΙΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σο - φίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ ΙΣΤΕΩΣ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Β Τιμ. Γ 13-15). αρομοίως ὁ Ἀποστολικὸς ατὴρ Ἰγνά - τιος ὁ Θεοφόρος ἐπισημαίνει τὸν κίνδυνον τῆς παραχαράξεως τῆς ίστεως: «ᾶς ὁ λέ γων παρὰ τὰ διατεταγμένα, κἂν ἀξιό - πιστος ᾖ, κἂν νηστεύῃ, κἂν παρθενεύῃ, κἂν σημεῖα ποιῇ, κἂν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω, ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθορὰν κατεργαζόμενος» (Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, «ρὸς Ἥρω να Ἐπιστολή», P.G. 5, 912Α-Β). «Ὅπου ἂν φανῇ ὁ Ἐπίσκοπος, ἐκεῖ τὸ πλῆθος ἔστω ὥσπερ ὅπου ἂν ᾖ Χριστὸς

119 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 117 Ἰησοῦς, ἐκεῖ καὶ ἡ ΚΑΘΟΛΙΚΗ Ἐκκλησία... Καλῶς ἔχει, Θεὸν καὶ Ἐπίσκοπον εἰδέναι. Ὁ τιμῶν Ἐπίσκοπον ὑπὸ Θεοῦ τετίμηται ὁ λάθρα Ἐπισκόπου τι πράσ - σων τῷ Διαβόλῳ λατρεύει» ( Ἅγιος Ἰγνά - τιος ὁ Θεοφόρος, «ρὸς Σμυρ ναίους Ἐπι - στολή», Ε..Ε. 4, 138). Οἱ Ἀποστολικοὶ ατέρες καὶ οἱ ἀμέσως μετὰ ἀπὸ αὐτοὺς Ἅγιοι ατέρες, ἔχοντες ὑπ ὄψιν τὰ ἀνωτέρω τῶν Ἁγίων Ἀποστό - λων περὶ ίστεως, ἠρεῦνον καὶ ἐξήτα ζον μετὰ σχολαστικότητος τὴν προέλευσιν τῶν ἐπισκόπων, ἐὰν ἡ διαδοχή των προέρχεται κατ ἀδιάκοπον εὐθείαν γραμ μὴν ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τότε τοὺς ἐδέ χον - το ὡς ἔχοντας Ἱερωσύνην, ὡς ἔχοντας τὸ δικαίωμα νὰ τελοῦν ἐγκύρως τὰ Θεῖα Μυ - στήρια καὶ νὰ χειροτονοῦν ἄλλους Ἐπισκόπους ὅπως προ βλέπουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες. Ἐὰν δὲν ἔχουν Ἱερω σύνην δὲν δύνανται νὰ τελοῦν κανένα Μυστήριον, οὔτε Βάπτισμα, οὔτε Θείαν Εὐ χαρι στίαν καὶ Μετάδοσιν τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος

120 118 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, οὔτε καμμίαν ἄλλην ἱεροπραξίαν, διότι καὶ αὐτὰ τὰ ὁ - ποῖα τελοῦν οὔτε τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου νεύματος ἔχουν οὔτε Μυ στήρια εἶναι. Οἱ Ἅγιοι ατέρες δὲν ἐδέχοντο ὡς Μυ - στήρια, ἀλλὰ ἀπέρριπτον ὡς ψευδομυστή - ρια, τὰ τελούμενα ὑπὸ τῶν μὴ ἐχόντων καὶ τὴν ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΙΣΤΙΝ καὶ τὴν Α ΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ κληρικῶν. Δὲν ἀνεγνώριζον οὔτε ἀπεδέχοντο αὐτοὺς ἢ τοὺς ὑπ αὐτοὺς λαϊκούς καὶ Μοναχοὺς ὡς Μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἐλο γίζοντο αὐτοὺς ὡς ξένους τῆς Χάριτος, Αἱρετικούς, Σχισματι κούς, αρασυναγώγους, ραξικο πη ματί ας, Ἀντικανονικούς, Ἀβαπτίστους, Ἀνιέ ρους, μὴ ἔ χοντας Ἱερωσύνην, μὴ δυναμέ νους ἐπιτελεῖν Ἁγιασμὸν ἢ Μυστήριον. Αὐτοὶ δὲ ἐμμένοντες εἰς τὴν ἀνυπα - κο ήν των, μὴ συμμορφούμενοι πρὸς τὰς ποινὰς τῆς Ἐκκλησίας καὶ λειτουργοῦν - τες ὡς ἱερουργοί, χωρὶς νὰ εἶναι, καθί - σταν το ἔνοχοι ἐπὶ πλέον καὶ δι Ἀντιποίησιν Ἐκκλησια στικῆς Ἀρχῆς.

121 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 119 Κατὰ τὴν γνώμην τῶν Ἁγίων καὶ ἀπὸ τὴν ἐμπειρίαν τῆς Ἱστορίας, ἕνα Σχίσμα κακῶς διαμένον καὶ χρονίζον καθίσταται τελεία Αἵρεσις. Οἱ ὑπὸ τοιούτων Αἱρετικῶν βαπτισθέν - τες ἢ χειροτονηθέντες, ἐλογίζοντο ἀβάπτι - στοι καὶ ἀχειροτόνητοι, καὶ ἐὰν μετανο - οῦ σαν, ἐβαπτίζοντο ἐξ ὑπαρχῆς Ὀρθοδόξως καὶ ἀναλόγως ἐχειροτονοῦντο κληρικοὶ ἢ ὄχι κατὰ τὴν κρίσιν τῆς Ἱερᾶς Συν όδου τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων τῆς Τοπικῆς Ἐκ κλη σίας τοῦ Χριστοῦ. Τὸ δικαίωμα τοῦ Χειροτο νεῖν, Ἐξετάζειν, Διοικεῖν, Νομοθετεῖν, Ἁ γιάζειν μετὰ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ Εὐαγγελιστάς, καὶ μετὰ τοὺς Ἀποστο λι κοὺς ατέρας μετεδόθη εἰς τοὺς Νομί μους καὶ Κα νονικοὺς Διαδόχους αὐτῶν, τοὺς Ἁγίους ατέρας. Οἱ Ἅγιοι ατέρες, ὅταν ἐνεφανίζοντο με ταξὺ τῶν ιστῶν Αἱρέσεις, Σχίσματα, αρασυναγωγαί, ρα ξικοπήματα καὶ Ἀν - τικανονικαὶ Ἐνέργειαι, συνήρχοντο μετὰ

122 120 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ προσ ευχῆς εἰς Ἱερὰς Συν όδους καὶ ἐξέταζον ἐν φόβῳ Θεοῦ τὰ διάφο ρα προβλήματα ίστεως, Διαδοχῆς, Διοική σεως, Τρόπου Ζωῆς, Κρίσεως, κ.λπ., ἔχοντες Συνεί - δησιν ὅτι εἶ ναι ΔΙΑΔΟΧΟΙ τῶν Ἁγίων Ἀ - ποστόλων μὲ τὸ ΔΙΚΑΙΩΜΑ τοῦ δεσμεῖν τε καὶ λύειν, καὶ πιστεύοντες ὅτι Συνεδριάζουν καὶ Συν αποφασίζουν ἐν Ἁγίῳ νεύματι, ὁπότε αἱ Ἀποφάσεις των ἦσαν καὶ ἐθεωροῦντο ΘΕΟ ΝΕΥΣΤΟΙ. Ὁ θεσμὸς τοῦ Συνοδικοῦ Συστήματος εἶναι Ἀποστολι κὴ αράδοσις, διότι παρε - λήφθη ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, οἱ ὁ - ποῖοι, ἐπιστρέφον τες εἰς Ἱεροσόλυμα, συν - είρχοντο εἰς ΑΟ ΣΤΟΛΙΚΗΝ ΣΥΝ ΟΔΟΝ (ἡ πρώτη Ἀποστολικὴ Σύνοδος το ποθετεῖται εἰς τὸ ἔτος 48 μ.χ.), ὅπως ἀναφέρεται εἰς τὰς ράξεις, καὶ συν απο φάσιζον ἐν Ἁγίῳ νεύ ματι μὲ τὴν αὐθεν τίαν καὶ βεβαιότητα τοῦ Ἁγίου νεύματος: «ἔδοξε γὰρ τῷ Ἁγίῳ νεύ ματι καὶ ἡμῖν» (ράξ. ΙΕ 28). Κατὰ μίμησιν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων συνήρχοντο καὶ οἱ Ἅγιοι ατέρες ἐν Ἱερᾷ

123 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 121 Συνόδῳ, καί, ἀφοῦ διεπίστωναν ὅτι οἱ συμμετέχον τες Ἐ πίσκοποι εἶναι Γνήσιοι καὶ ΚΑΝΟ ΝΙ ΚΟΙ καὶ ΝΟΜΙΜΟΙ ΔΙΑ - ΔΟΧΟΙ τῶν Ἁγίων Ἀποστό λων, Συνεδρί - αζον διατυπώνοντες εἰς τὰ ρακτικά των τὴν Ἀρ χὴν καὶ τὸ Θεμέλιον τῶν Ἀποφάσεών των: «Ἑπόμενοι τοίνυν τοῖς Ἁγίοις ατρά σιν...», δηλαδή, ἡμεῖς συνήλθομεν καὶ συν εδριάζο μεν ἐν νεύ ματι Ἁγίῳ, καὶ ἀποδεχόμεθα καὶ εἴμεθα σύμφωνοι μὲ ὅλα ὅσα παρελάβομεν ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἁ γίους καὶ τὰς προηγηθεῖσας Ἁγί ας Συνόδους. Συνεχίζομεν βάσει τῶν Ἁγί - ων Ἀπο στό λων καὶ ὅλων τῶν πρὸ ἡμῶν Ἁγίων α τέρων καὶ Συνόδων καὶ Συνεδριάζομεν καὶ Ἀπο φασίζομεν μὲ φόβον Θεοῦ καθοδη γούμε νοι ὑπὸ τοῦ αναγίου νεύματος περὶ τῶν θε μάτων καὶ προ - βλημά των διὰ τὴν ἐπίλυσιν τῶν ὁποίων προσήλθο μεν εἰς αὐτὴν τὴν Ἁγίαν καὶ Ἱερὰν Σύνοδον. Τόσον σύμφωνοι μὲ τὸ ανάγιον νεῦ - μα εἶναι αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, ὥστε

124 122 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὁ ενταπόλεως ὁ ἐν Αἰ γίνῃ γρά φει: Αἱ «ἑπτὰ ἀλλεπάλληλοι Ἱεραὶ Οἰκου μενι καὶ Σύνοδοι... εὐλό γως δύναν ται νὰ θεωρη θῶ σιν ὡς Ἑπτὰ Συν - εδρίαι μιᾶς καὶ τῆς αὐ τῆς Μεγάλης Συν - όδου» ( Ἅγιος Νεκτάριος, «Αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύν οδοι», Ἐκδόσεις Βασ. Ρη γο πού - λου, σελ. 213). Συμβαίνει ὅμως νὰ συγκροτοῦνται καὶ Σύνοδοι τῶν ὁποίων αἱ Ἀποφάσεις δὲν εἶ - ναι κατ ἔμπνευσιν τοῦ Ἁγίου νεύματος οὔτε συμφωνοῦν μὲ τὴν ἅπαξ παραδοθεῖ - σαν Ἀποστολικὴν ίστιν, διότι τὸ κίνητρον τῆς συγκροτήσεώς των εἶναι ἐμπαθὲς καὶ ὑ στερόβουλον, ὄχι φιλαληθὲς καὶ φι - λόθεον. Αὐταὶ αἱ Σύνοδοι καταγράφονται εἰς τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Ἱστορίαν ὡς ΛΗ - ΣΤΡΙΚΑΙ καὶ αράνομοι Σύνοδοι, καὶ μπορεῖ νὰ εἶναι ἢ Τοπικῆς ἐμ βελείας, ὅ - πως ἡ ἐν Δρῦ τὸ 403 μ.χ., κατὰ τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου, ἢ ἄλλη τῶν Μονο - φυσιτῶν τὸ 449 μ.χ., ἢ καὶ οἰκου μενι - κῆς ἐμβελείας, ὅπως ἐκείνη τῶν Εἰκονο-

125 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 123 Ἡ Ἁγία Ἑβδόμη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἡ ἐν Νικαίᾳ τὸ 787 μ.χ. συγκροτηθεῖσα (Τοιχογραφία, Μονὴ Μεγίστης Λαύρας, Ἅγιον Ὄρος)

126 124 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ μάχων τὸ 754 μ.χ., ἢ ἐκείνη τῆς Λυὼν τὸ 1274 μ.χ., ἢ ἡ Διαβόητος τῆς Φερράρας καὶ Φλω ρεντίας τὸ μ.χ. ἐπὶ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Ἐκτὸς τῶν ἀνωτέρω βεβαίως ὑπῆρξαν καὶ πάρα πολλαὶ ἄλλαι Ληστρικαὶ Σύνοδοι, ὅπως αἱ ἀφορίσασαι τὸν ἅγιον Μάξιμον τὸν Ὁμο - λο γητήν, τὸν Ἰωάννην τὸν Δαμασκηνόν, τὸν Μέγα Φώτιον, τὸν Ἅγιον Γρηγόριον τὸν αλαμᾶ, καθὼς καὶ πάρα πολλαὶ ἄλλαι. Ἔχοντες ὑπ ὄψιν μας ὅλα τὰ ἀνωτέρω, ἂς ἴδωμεν τὴν Ἱστορικὴν προέλευσιν, πό - τε, ὑπὸ ποίων, καὶ διατὶ ἐχρησιμοποιήθη - σαν οἱ Ὀρθόδοξοι Δογματικοὶ Ὅροι ΑΟ - ΣΤΟΛΙ ΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ καὶ ΑΟΣΤΟ ΛΙΚΗ Ι ΣΤΙΣ. Ἡ ἀνάγκη καὶ ἀφορμὴ τῆς διατυπώσεως τῶν ἐν λόγῳ Ὀρθοδόξων αὐτῶν Δογμα - τικῶν Ὅρων προέκυψεν εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς τῶν πρώτων αἰώνων, ὅταν ἐνεφανίζοντο Αἱρετικοί, οἱ ὁποῖοι ἐν γνώσει των ἐδίδα - σκον παρερμη νευμένα καὶ διαστρεβλωμένα τὰ κείμενα καὶ τὰ Δόγματα τῆς αἰωνί-

127 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 125 ου Ἀληθείας τὰ ὁποῖα οἱ Ἅγιοι καὶ Θεό - πνευ στοι Ἀπόστολοι τοῦ Χρι στοῦ καὶ οἱ μετὰ ἀπὸ αὐτοὺς Ἀποστολικοὶ ατέρες καὶ οἱ μετέπειτα Ἅγιοι ατέρες εἶχον γρά - ψει καὶ κηρύξει. Ἐὰν σκεφθοῦμε ὅτι ἐπὶ τῆς ἐποχῆς ὅ - που ἦσαν ἐν ζωῇ οἱ αὐτόπται καὶ κήρυκες τοῦ Λόγου Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐνεφανί - ζοντο Αἱρε τικοί, ὅπως ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου αύλου, «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευ - τέραν νουθε σίαν παραιτοῦ» (Τίτ. Γ 10), δὲν ἀποτελεῖ ἔκπληξιν ὅτι περισσότεροι καὶ θρασύτεροι Αἱρετικοὶ ἐνεφανίσθησαν μετὰ τὴν κοίμησιν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἰδιαιτέρως ἀπειλητικὴ ἦτο ἡ ἐμφάνισις τῶν Αἱρετικῶν κατὰ τὸν 2ον μετὰ Χριστὸν αἰῶ - να, ἀλλὰ καὶ κα τὰ τὸν 3ον καὶ 4ον καὶ 5ον δὲν ἐκόπασεν, οὔτε καὶ εἰς ὅλους τοὺς αἰῶ - νας μέχρι σήμε ρον καὶ μέχρι νὰ ἐμ φα νισθῇ ὁ Ἀντίχριστος, «τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώ - σεως τὸ ρηθὲν διὰ Δανιὴλ τοῦ ρο φήτου ἑστὼς ἐν τόπῳ Ἁ γίῳ» (Ματθ. ΚΔ 15).

128 126 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ Ὁ Ἅγιος Κυπριανός, Ἐπίσκοπος Καρθαγένης, μ.χ. (Φορητὴ εἰκών, Γερμανία).

129 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 127 Ἡ ἐμφάνισις Αἱρετικῶν τὸν 2ον αἰ ῶνα ὑπεχρέωσε τοὺς Ἀποστολικοὺς ατέρας καὶ τοὺς Νομίμως καὶ Κανονικῶς ὑπ αὐτῶν προελθόν τας Ἐ πισκόπους, τὰ ἐπίσημα ἐκτελεστι κὰ ὄργανα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, νὰ ἐξε τά ζουν ποῖοι εἶναι οἱ δημιουργοὶ τῶν Σχι σμά των καὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ ποῖοι χειρο τονοῦνται ὑπ αὐτῶν καὶ τῶν ὁμοφρόνων των, ὥστε νὰ ἀποκη - ρύσ σωνται ὡς ἀπόβλητοι τῆς Θείας οίμνης. Οὕτω προέκυψεν ὁ διαχωρισμὸς ὅσων διατηροῦσαν τὴν ίστιν τῶν Ἀποστόλων ἀνόθευτον ἀπὸ τοὺς διαστρέφοντας αὐτήν, καὶ ὁ διαχωρισμὸς ὅσων εἶχον τὴν Ἱερατικήν των προέλευσιν ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς ὁμοδόξους τῶν Ἀποστόλων Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους ἀπὸ τοὺς μὴ ἔ - χοντας τοιαύτην αὐθεντικὴν καταγωγήν. Ἡ διαχω ριστικὴ γραμμὴ ἔγινε πλέον ξεκάθαρη καὶ συγκεκριμένη. Τὸ κριτήριον τοῦ ποῖος εἶναι καὶ ποῖος δὲν εἶναι Νόμι μος καὶ Κανο νικὸς Λειτουργὸς τοῦ Θε-

130 128 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ οῦ τοῦ Ὑψίστου καθωρίστηκε ἀποφα - σιστικὰ μὲ τοὺς δύο Δογματικοὺς Ὅρους, ΑΟΣΤΟ ΛΙ ΚΗ ΔΙΑ ΔΟΧΗ καὶ ΑΟΣΤΟ - ΛΙΚΗ Ι ΣΤΙΣ. Αὐτὰ τὰ δύο χαρακτηριστικὰ ἐὰν ἀπο - δει κνύοντο εἰς ἕνα Ἐπίσκοπον ἐξησφαλί - ζετο ἡ Θεόθεν δοθεῖσα αὐτῷ Ἀλήθεια καὶ ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου νεύματος διὰ τὴν Σωτη - ρίαν τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, ἡ ἔλλειψις ἢ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ἢ τῆς Ἀποστο - λικῆς ίστεως ἔθετε καὶ θέτει ἕνα ἐπίσκοπον ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅπου δὲν συντε λεῖ ται Σωτηρία, διότι δὲν ὑπάρχει οὔτε Ἱ ερωσύνη, οὔτε Μυστήριον, οὔτε Ἁγιασμός. Ἐπίσκοπος ἢ Τοπικὴ Ἐκκλησία ΑΝΕΥ τῆς Ἀπο στολικῆς Διαδοχῆς καὶ τῆς Ἀπο στο λικῆς ίστεως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ἐκκλησία Σωτη ρίας, ἀλλὰ Ἐκ κλησία Αἱρέσεως, ὅπως εἶναι οἱ απικοί, οἱ ροτεστάνται ὅλων τῶν ἀπο - χρώσεων, οἱ Μονοφυσῖται ὅλων τῶν μερί-

131 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 129 δων, οἱ Νε στοριανοί, οἱ Οἰκουμενι σταί, οἱ Νεοημερολογῖται, οἱ Φλωρινο-Σερα φειμικοὶ ὅλων τῶν παρατάξεων, οἱ Νεοεικονομάχοι, οἱ Ἐκκλη σιο μάχοι, καὶ οἱ πάσης φύσεως Αἱρετικοί. Ὁ Ἅγιος Κυπριανός, Ἐπίσκοπος Καρ θα - γέ νης ( μ.χ.) λέγει: "extra Ecclesiam nulla salus", «Ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας οὐδεμία Σωτηρία». "Salus extra Εccle - siam non est", «Σωτη ρία ἐκτὸς τῆς Ἐκ - κλησίας δὲν ὑπάρχει» ( Ἅ γιος Κυπριανός, Ἐπιστολὴ 72). Ὁ ἴδιος διευκρίνισεν ὅτι, «Δὲν δύναται νὰ ἔχῃ τὸν Θεὸν πατέρα ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει τὴν Ἐκκλησίαν μητέρα». (De Unitate Ecclesiae, c. 4). Διὰ πολλοστὴν φορὰν ὑπενθυμίζομεν ὅτι Αἱρετικοὶ καὶ Αἱρέσεις ὑπῆρχον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς ὅλους τοὺς αἰῶνας, καὶ πρὸ Χριστοῦ καὶ μετὰ Χριστόν. Δὲν πρόκειται διὰ σημερινὸν μό - νον φαινό μενον τοῦ 20οῦ καὶ 21ου αἰ ῶνος. Ὅπως εἴπομεν, ἡ ἐμφάνισις Αἱρετικῶν καὶ Αἱρέσεων εἰς τὸν 2ον μετὰ Χριστὸν

132 130 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ αἰῶνα ἐγένετο αἰτία τῆς ἀναζητήσεως καὶ Διατυπώσεως καὶ Καθιερώσεως τῶν Δογματικῶν Ὅρων ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟ - ΧΗ καὶ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΙΣΤΙΣ. Ὁ πρῶτος ὁ ὁποῖος ἐχρησιμοποίησε τὸν ἐν λόγῳ ὅρον ΑΟ ΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ἢ ΑΟΣΤΟ ΛΙ ΚΟΣ ΔΙΑΔΟΧΟΣ ἦτο ὁ Ἑλ - ληνικῆς Καταγωγῆς καὶ σχεδὸν Ἀποστολικὸς ατήρ, Ἅγιος Εἰρηναῖος ( μ.χ.), Ἐπίσκοπος Λουγδούνου, σημερινῆς Λυὼν τῆς Γαλλίας. Ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος (ἑορταζόμενος τὴν 23ην Αὐγούστου) κα τήρτισε ΚΑΤΑΛΟ - ΓΟΥΣ τῶν μέχρι τότε Ἐπισκόπων εἰς τὰς κυριωτέρας Ἐπισκοπάς, χρη σιμοποιῶν διὰ τοὺς Ἐπισκό πους τὸν ὅρον ΔΙΑΔΟΧΟΣ ἢ ΑΟ ΣΤΟΛΙΚΟΣ ΔΙΑΔΟΧΟΣ, καὶ ἀνάγων τὴν προέλευσιν τῆς χειρο τονίας των, ἐκ τῶν διασωθέντων ἱστορικῶν πηγῶν, μέχρι τῶν Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλος Ἅγιος ὁ ὁποῖος μιμούμενος τὸν ἀ νωτέρω κατήρτησε Καταλόγους Διαδο χῆς τῶν Ἀποστόλων ἦτο ὁ Ἐπίσκοπος Καρ -

133 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 131 χηδόνος Ἅγιος Κυπριανός ( μ.χ.). λουσιωτέρα βεβαίως πάντων πηγὴ ἀ - ποδεικνύεται ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία τοῦ Εὐσεβίου Ἐπισκόπου Καισαρείας τῆς αλαιστίνης, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐναλλακτικῶς γνωστὸς ὡς Εὐσέβιος ὁ αμφίλου ( μ.χ.). Ὁ Εὐ σέβιος κατέγραψε μὲ κάθε δεδομένην εἰς αὐτὸν λεπτομέρειαν τὰς ἀπ - αρχὰς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας. Φαί - νε ται νὰ εἶχε πρόσβασιν εἰς τὴν ἐκ τῶν Ἀποστόλων Ἱστορικὴν Διαδοχὴν τῶν Ἐπι - σκόπων τῶν ἐπισημοτέρων Ἐπι σκο πῶν, καὶ πρέπει νὰ εἶχε εἰς τὴν διάθε σίν του μαρτυ - ρίας αἱ ὁποῖαι δὲν σώζον ται ὡς σήμερον, ὅ - πως π.χ. τὰ Ὑπομνήματα τοῦ Ἡγησίππου. Ὁ Ἡγήσιππος ( μ.χ.), ἐκκλη - σια στικὸς συγγραφεὺς καὶ ἱστορικός, διεκρίθη διὰ τὴν σπουδήν του νὰ ἀναζητήσῃ τὴν Ἐκ κλησιαστικὴν καὶ Ἀποστολικὴν α - ράδοσιν εἰς πολλὰς Τοπικὰς Ἐκκλησίας τῆς Συρίας καὶ τῆς αλαιστίνης ἀλλὰ καὶ ἐν πολλοῖς τῆς Κορίνθου καὶ τῆς Ρώμης, μεγάλων τότε Ἐκκλησιαστικῶν κέντρων,

134 132 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ὅπου συνέταξεν ὑπομνήματα. Χωρὶς νὰ εἶναι κληρικὸς ἢ μέ γας θεολόγος, κατεννόησεν ὅτι μόνος τρόπος διὰ νὰ γνωρισθῇ, ποία εἶ ναι ἡ Μία Ἐκκλη σία τοῦ Θεοῦ τοῦ Σώζον τος, εἶναι ἡ ἀπόδει ξις τῆς συν εχοῦς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς συν άμα μὲ τὴν κατάδειξιν τῆς Ἀποστολικῆς α - ρα δόσεως, δηλαδή, τῆς ἀπλανοῦς καὶ ἀδι - αφθόρου Ἀποστολικῆς Διδασκαλίας. Τοὺς Καταλόγους τῶν προηγηθέντων Ἐπισκόπων, ὡς ἀντιλαμβάνεται κανείς, δὲν τοὺς εὑρίσκομεν δι ὅλας τὰς Ἐπισκο πάς, ἀλλὰ διὰ τὰς κυριωτέρας καὶ πλέον ἐπισή - μους ἢ κεντρικάς, ὅπου ἐτηροῦντο Ἱστο - ρι κὰ Ἀρχεῖα τῶν προκατόχων. Εἶναι πιθα - νὸν ὅτι ἐτηροῦντο Κατάλογοι καὶ εἰς τὰς περισσοτέρας Ἐπισκοπάς, ἀφοῦ δὲν εἶχον παρέλθει πολλαὶ δεκαετίαι ἀπὸ τὴν κοί - μη σιν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀλ λὰ καὶ ἡ ζωντα νὴ μνήμη τοῦ ποιμνίου κάθε Ἐπισκοπῆς ἐπ αρκοῦσε νὰ διασώσῃ τὸ γενεαλογικὸν δένδρον τῆς χειρο τονίας τοῦ Ἐπι - σκόπου του, ὅπως εἶχε προέλθει κατὰ ΔΙΑ -

135 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 133 ΔΟΧΗΝ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, ὅ - πως συμβαίνει καὶ εἰς ἡμᾶς σή μερον νὰ ἐν θυμούμεθα τὴν προέλευσιν τῶν χειροτο - νιῶν τῶν Ἐπισκόπων κατὰ τὴν παρελθοῦ - σαν πεντηκονταετίαν χειροτονηθέντων. Αἱ κυριώτεραι καὶ πλέον ἐπίσημοι τότε Ἐπισκοπαί, αἱ Ἱδρυθεῖσαι ὑπὸ τῶν Δώδεκα Ἁ γίων Ἀποστόλων καὶ τοῦ Ἀποστόλου αύλου ἦσαν: Τὰ Ἱεροσόλυμα, ἡ Ἀν - τι όχεια, ἡ Ἀλεξάνδρεια, αἱ Ἑπτὰ Ἐπισκοπαὶ ἐν τῇ Ἀσίᾳ, εἰς Ἔφεσον, εἰς Σμύρνην, εἰς έρ γαμον, εἰς Θυάτειρα, εἰς Σάρ δεις, εἰς Φιλαδέλφειαν καὶ εἰς Λαοδίκειαν, ἄλ - λαι ἕξ του λάχιστον Ἐπισκοπαὶ εἰς τὴν ἠ - πειρωτικὴν Ἑλ λάδα, αὐταὶ τῶν Φιλίππων (Καβάλας), τῆς Θεσσαλονίκης, Βερροίας, Ἀθηνῶν, Κορίνθου, ατρῶν, ἀλλὰ καὶ ἄλλαι εἰς Κρήτην καὶ Κύ προν καὶ Γαλατίαν καὶ Φρυγίαν, Ἄγκυραν, Καισάρειαν, καὶ ἡ Ἐπισκοπὴ τῆς Ρώμης. ρέπει νὰ λάβωμεν ὑπ ὄψιν μας ὅτι τό σον τὰ τότε μέσα ἐπικοινωνίας ὅσον καὶ οἱ Διωγμοὶ ἐκ μέρους τῶν Εἰδωλολατρῶν

136 134 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ καὶ τῶν Αἱρετικῶν δὲν ἐπέτρεπον τὴν συσ - τημα τικὴν τήρησιν Ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων. ο λὺ πε ρισσότερον αἱ συνθῆκαι δὲν ἐπέτρεψαν τὴν διατήρησιν καὶ διάσωσιν τῶν ἱστορικῶν πη γῶν καὶ ἀρχείων τῶν το - πικῶν Ἐκκλησι ῶν, διότι κατεστρά φησαν ἀπὸ τοὺς Διώκτας Αἱ ρετικούς, Ἑ βραίους, Εἰδωλολάτρας καὶ ἀπὸ τοὺς πολέμους οἱ ὁποῖοι μεσολάβησαν. Ἐξ ἄλ λου, εἶναι γνωστὸν ὅτι οἱ τρεῖς πρῶ τοι αἰῶνες καὶ ὁ μισὸς τέταρ τος ἦτο Ἐποχὴ Ἁγίων Μαρτύ - ρων, καὶ διὰ τοῦτο ἡ Ἐκκλησία τῆς περι - όδου ἐκείνης ὀ νομάζεται Ἐκκλησία Μαρ - τύρων καὶ Ἐκ κλησία Κατακομβῶν. Ἐν κατακλείδι, οἱ νέοι Αἱρετικοὶ Χριστομάχοι, κη ρύττοντες τοὺς Ἐπισκόπους Διαδόχους τοῦ Χριστοῦ, συντάσσονται μὲ τοὺς Σταυρωτὰς τοῦ Χριστοῦ, διότι κηρύττουν νέον Ἰησοῦν χωρὶς Θεότητα, χωρὶς ροαιωνιότητα καὶ χωρὶς Αἰωνιότητα. Κηρύττοντες τοὺς Ἐπισκόπους Διαδόχους τοῦ Χριστοῦ, οἱ νέοι Ἐκκλησιομάχοι

137 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ 135 δικαιώνουν ἐπὶ πλέον τὴν ροτεσταντι - κὴν αὐ θαιρεσίαν περὶ Ἐπισκόπων χωρὶς Ἀποστολικὴν Διαδοχήν. Ἀκυρώνουν τὴν Ἱστορικῶς ἀποδεδειγ μένην καὶ Ἱστορικῶς ἀποδεικνυμένην Ἀπο στολικὴν Διαδοχήν, ἕνα ἀπὸ τὰ δύο βασικὰ χαρακτηριστικὰ τῆς ταυτότητος τῆς Στρατευομένης Ἐκ - κλη σίας. Χωρὶς τὴν ὁρατὴν αὐτὴν Ἱστορικὴν δέσμευσιν, ἐπι κυρώνεται ἡ ροτεσταντικὴ θεωρία περὶ Ἀοράτου Ἐκκλησίας, τὰ μέλη τῆς ὁποίας εἶναι Ἱστορικῶς μὲν ἄγνωστα, γνωστὰ δὲ μόνον εἰς τὸν Χριστόν, κατ αὐτούς. Κατὰ τὴν ροτεσταντικὴν αὐτὴν θεωρίαν, ὡς Διάδοχοι τοῦ Χριστοῦ, νομιμοποιοῦνται πλέον ὅλοι οἱ «ἐπίσκοποι» οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἀποδείξουν τὴν ἐκ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων προέλευσιν τῆς χειροτονίας των κατ ἀδιάκοπον ἱστορικὴν διαδοχήν. Αὐτὸ μᾶς λένε οἱ Ἐκκλησιομάχοι. Ἐκ τῶν προαναφερθέντων καταδεικνύ - εται τὸ ἄτοπον τῆς Αἱρέσεως ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι Διάδοχοι τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀ -

138 136 ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ποδεικνύεται ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι Διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων. Εἰς τὴν συνέχειαν, θὰ παρατεθῇ, δι ἀ ξιοπίστων Ἁγιογραφικῶν, Ἁγιοπατερι - κῶν καὶ Ἱστορικῶν Μαρτυριῶν ἡ σχετικὴ Διδασκαλία καὶ ρακτικὴ τῆς Ἐκκλησίας περὶ τοῦ Δογματικοῦ ὅρου «Ἀποστολικὴ Διαδοχή». Ἡ Ἁγία εντηκοστή. Διὰ τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου νεύματος, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καθίστανται Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας. (Τοιχογραφία Μονῆς αναγίας Σουμελᾶ Τραπεζοῦντος όντου.)

139 137 ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ Ἁγιογραφικαὶ κ Ἁγιοπατερικαὶ ηγαί, καὶ ἡ Ἱστορικὴ ρακτικὴ τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος περὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων εἶναι καθιερωμένος καὶ ἐν χρήσει εἰς ὁλόκληρον τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκ - κλησίαν ἐπὶ εἴκοσι αἰῶνας, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν χῶρον τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν μετὰ τὸ Σχίσμα τοῦ Νέου Ἡμερολογίου τὸ Ἡ αἰτία διὰ τὴν ὁποίαν οἱ ἀπὸ Βρεσθένης Ματθαίου Γ.Ο.Χ. δὲν δεχόμεθα οἱαν - δήποτε Ἐκκλησιαστικὴν καὶ νευματικὴν ἐπι κοινωνίαν μετὰ τῶν Νεοημερολογιτῶν ἔγκειται ἀκριβῶς εἰς τὸ γε γονὸς ὅτι μὲ τὴν

140 138 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ἀλλαγὴν τοῦ Ἡμερολογίου, τὴν ὁποίαν ἐγέν - νησεν ἡ αναίρεσις τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ Ἀθέου Οἰκουμενισμοῦ διὰ τῆς Διαβοήτου Αἱρετικῆς Ἐγκυκλίου τὸ 1920, ἡ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία καὶ ὅσαι Ἐκ κλησίαι ἐπικοινωνοῦν μετ αὐτῆς ΕΧΟΥΝ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟ ΧΗΝ. Εἰς πολλὰ δημόσια καὶ ἐπίσημα ἔγγραφά της, ἡ Ἱερὰ ἡμῶν Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος χρησιμοποιεῖ ἀφειδῶς τὸν ὅρον «ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ». Ἐν - δεικτι κὴ εἶναι, καὶ ἀπὸ μόνη της ἀρκεῖ διὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, ἡ περίπτωσις τῆς Ἐγ - κυκλίου, «Ἔλεγχος καὶ Ἀνατροπή», (Ἀθῆ - ναι, Ἀπρίλιος 1979, σελίδες 18, 22, 23, 25, 26, 30, 31), δημοσιευθεῖσα κατὰ τῶν Φλω - ρινο σεραφειμικῶν καὶ τοῦ ραξικοπήματός των τὸν Φεβρου άριον τοῦ ἰδίου ἔτους. Τόσον καθιερωμένη ἦτο ἡ χρῆσις τοῦ ὅ - ρου «ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ» εἰς τὸν χῶ - ρον τῶν Γ.Ο.Χ., ὥστε τὸν χρησιμοποιοῦσαν καὶ αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἀργό τερον ὡς Αἱρεσιάρ - χαι τὸν ἐπολέμησαν. Ὁ Αἱρεσιάρχης Λάμπρος Διον. Κτενᾶς, ὁ

141 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 139 χαρακτηρίσας ὡς Αἵρεσιν τὴν δια τύπωσιν «ΑΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ» ἢ ὅτι οἱ Ἐπί - σκο ποι εἶναι «ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΤΩΝ ΑΟ ΣΤΟ - ΛΩΝ» καὶ διακηρύξας ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι Διάδοχοι τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι τῶν Ἀπο στό - λων, αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Κτενᾶς, εἰς δημοσιευθεῖσαν ὁμιλίαν του (βλέπε, περιοδικὸν Κ.Γ.Ο. Ἰούνιος 1992, σελ ) χρησιμοποιεῖ κατ ἐπανάληψιν τὸν ὅρον «ΑΟΣΤΟΛΙΚΟΙ ΔΙΑ ΔΟΧΟΙ» διὰ τοὺς ἐπισκόπους, ἐνῶ τὸ 2003 τὸν καταδικάζει ὡς Αἱρετικόν. Ὁ ὁμόφρων τοῦ Κτενᾶ καὶ συνεργὸς εἰς τὴν Αἵρεσιν, αναγιώτης Ἀλεξόπουλος, εἰς τὸ βιβλίον του «Ὑπόδικος ἢ Δεδικασμένη, Ἔγκυρα ἢ Ἄκυρα», τὸ 2001, πολλάκις ἀποκαλεῖ τοὺς Ἐπισκόπους, πολὺ ὀρθῶς μάλιστα, «ΔΙΑΔΟ ΧΟΥΣ ΤΩΝ ΑΟ ΣΤΟΛΩΝ». Μαρτυ - ρεῖται αὐ τὸ εἰς τὰς σελίδας 8, 10, 14, 15, 23, 32, κ.λπ.. Εἰς δὲ τὴν σελ. 22, ἀναφέρει ὅτι ὁ Οἰκουμε νισμὸς χτύπησε τὴν Ὑπόστασιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅτι ὁ Ἀναθεματισμὸς εἶναι χωρισμὸς ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Τριάδα. Ἡ μεταστροφὴ καὶ διαστροφὴ αὐτὴ εἶναι ἴδιον γνώρισμα τῶν Αἱρετικῶν ὅλων τῶν αἰ -

142 140 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ώνων. Εἶναι νὰ ἀπορῇ κανεὶς, τί συμβαίνει εἰς τὸν ψυχικὸν κόσμον τῶν Αἱρετικῶν καὶ παθαίνουν τοιαύτην ψυχικὴν διαστροφήν, ὥστε νὰ ἀρνοῦνται τὸν ἑαυτόν τους. Εἰς τὴν Ἱστορίαν ἀναφέρονται ἑκατον - τάδες περι πτώ σεις Ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν καὶ δὴ ἱ ερω μέ νων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν μεταπη - δήσει ἀπὸ τὴν Ὀρθο δοξίαν εἰς τὴν Αἵρεσιν καὶ πάλιν εἰς τὴν Ὀρ θοδο ξίαν καὶ πάλιν εἰς τὴν Αἵρεσιν, ἀνακοι νώνοντες δημοσίως καὶ ἐγγράφως τὰς διακυ μάνσεις καὶ πα λινδρο - μήσεις των, χωρὶς συσ τολὴν καὶ αὐτοσυν ει - δησίαν, ὅπως οἱ πολιτικοί. Κλασσικὴ περίπτωσις τὸν 20ὸν αἰῶνα, ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσότομος Καβουρίδης μὲ τὰς πολλαπλᾶς μεταπηδήσεις του ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξίαν εἰς τὴν Κακοδοξίαν καὶ τἀνάπαλιν, γενομένας δι ἐπισήμων δημοσιευμένων ἐγγράφων. Ὁ λόγος περὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων, τὸν ὁποῖον συναντῶμεν εἰς ἐπισήμους δημοσιεύσεις τῆς Ἱ ερᾶς ἡμῶν Συνόδου, ἀλλὰ καὶ εἰς παλαιοτέρας δημοσιεύσεις αὐτῶν τῶν ἰδίων τῶν νέων Ἐκκλη σιομάχων Αἱρετικῶν, δὲν εἶναι καινοτομία,

143 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 141 ἀλλὰ εἶναι ἡ ἐν χρήσει παράδοσις τῆς Ὀρθο - δόξου Ἐκκλησίας. Οὐδέποτε καὶ ὑπὸ οὐδενὸς εἰς τὴν Ἐκ - κλησιαστικὴν Ἱστορίαν ἠγέρθη θέμα ἢ ἀμφι - σβήτησις τοῦ Δογματικοῦ Ὅρου «ΑΟΣΤΟ - ΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ» καὶ οὐδεὶς ἄλ λος διετύ - πωσε τὴν Αἱρετικὴν θέσιν ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι Διάδοχοι τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξος Διδασκαλία περὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς πηγάζει καὶ ἀπὸ τὴν Ἁ γίαν Γραφὴν καὶ ἀπὸ τὴν Ἱερὰν αράδοσιν εἶ ναι καὶ Ἁγιογραφικὴ καὶ Ἁγιοπατερική. Μαρτυρεῖται δὲ ἐπίσης καὶ ἀπὸ πολλοὺς Ἐκ κλησιαστικοὺς Ἱστορικοὺς συγγραφεῖς ἀνὰ τοὺς αἰ ῶνας. Ἡ Διδασκαλία αὐτὴ ἀποδεικνύει μὲ κάθε ἀσφάλειαν ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι δὲν εἶναι Διά δο χοι τοῦ Χριστοῦ, ἀφ ἑνός, διότι ὁ ΧΡΙ - ΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΑΔΟΧΟΥΣ, οὔτε ὡς ΚΕΦΑΛΗ τῆς Ἐκκλησίας οὔτε ὡς ΜΕ ΓΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ, καί, ἀφ ἑτέρου διότι οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι Διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι ὡς θνητοί, δὲν ἠδύναντο νὰ ἀσκή σουν

144 142 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ διὰ παντὸς τὴν Ἐκκλησια στικὴν διακο νίαν τὴν ὁποίαν παρέλαβον κατὰ τὴν εν τηκοστήν, καὶ τὴν παρέδωσαν ἐν νεύ ματι Ἁγίῳ εἰς ἄλλους Λειτουργοὺς καὶ Μυσταγωγοὺς τῆς Θείας Χάριτος, τοὺς Διαδόχους των Ἐπισκόπους. Εἰς τὴν συνέχειαν παρατίθεται ἕνα ἐλάχιστο δεῖγμα ἐκ τῆς πληθώρας τῶν Ἁγιογρα - φικῶν καὶ Ἁγιο πα τερικῶν Μαρτυριῶν αἱ ὁποῖαι διδάσκουν: α) ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Ἀδιάδοχος καὶ β) ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ἔχουν Διαδόχους τοὺς ὑπ αὐ τῶν χειροτονηθέν τας Ἐπισκόπους, δηλαδή, ὅτι οἱ Ἐπίσκο- ποι εἶναι Διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων. Α) ερὶ τοῦ ὅτι, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΔΟΧΟΣ καὶ ὡς Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίαςκαὶ ὡς ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς. «Ὤμοσε Κύριος καὶ οὐ μεταμεληθήσεται ΣΥ ΙΕΡΕΥΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ» (Ψαλμ. ΡΘ 4).

145 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 143 ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ὡρκίσθηκε ὁ Κύριος, ὁ Θε - ὸς ατήρ, καὶ δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξῃ γνώμην: Ἐσύ, ὁ Υἱός μου, θὰ εἶσαι Ἱερεὺς αἰωνίως, κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Μελχισεδέκ. «Οὗτος γὰρ ὁ Μελχισεδέκ... ἀπάτωρ, ἀμήτωρ, ἀγενεαλόγητος, μήτε ἀρχὴν ἡ με - ρῶν μήτε ζωῆς τέλος ἔχων, ἀφωμοιω μένος δὲ τῷ Υἱῷ τοῦ Θεοῦ, ΜΕΝΕΙ ΙΕ ΡΕΥΣ ΕΙΣ ΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ» (Ἑβρ. Ζ 1, 3). ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Διότι αὐτὸς ὁ Μελχισεδέκ... δὲν γενεαλογεῖται εἰς τὰς Γραφάς, ὡς νὰ μὴν εἶχε πατέρα ἢ μητέρα ἢ ἀπογόνους, μήτε φαίνεται νὰ ἔχῃ χρονικὴν ἀρχὴν ἢ τέλος ζωῆς, τύπος καὶ ὁμοίωμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ [ὁ ὁποῖος εἶναι ἀπάτωρ ὡς ἄν - θρωπος καὶ ἀμήτωρ ὡς Θεὸς καὶ χωρὶς ἀ - πογόνους νὰ τὸν διαδεχθοῦν] καὶ παραμένει Ἱερεὺς διὰ πάντα χωρὶς διακοπήν. «Κατὰ τὴν ὁμοιότητα Μελχισεδὲκ ἀνίσταται ἱερεὺς ἕτερος, ὃς οὐ κατὰ νόμον ἐν - τολῆς σαρκικῆς γέγονεν, ἀλλὰ κατὰ δύ να - μιν ζωῆς ἀκαταλύτου μαρτυρεῖ γὰρ ὅτι ΣΥ ΙΕΡΕΥΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ» (Ἑβρ. Ζ 15-17).

146 144 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Κατὰ τὸν τύπον τοῦ Μελχι - σεδὲκ ἐγείρεται ἄλλος Ἱερεύς, ὁ ὁποῖος δὲν ἦλθεν εἰς τὴν ζωὴν κατὰ τὸν φυσικὸν νόμον τῆς σαρκός, δηλαδή, μὲ συνάφειαν ἀνδρὸς καὶ γυναικός, ἀλλὰ κατὰ τὴν δύναμιν τῆς Ἀθανάτου Ζωῆς τῆς Ζωαρχικῆς Θεότη τος διότι τὸ μαρτυρεῖ αὐτὸ ἡ Γραφὴ λέγουσα: Ἐσύ, ὁ Υἱός μου, θὰ εἶσαι Ἱερεὺς αἰωνίως, κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Μελχισεδέκ (ὅπως ἐνό μιζεν ὁ κόσμος ἀπὸ τὴν ἐποχὴν τοῦ Ἀβραὰμ ὅτι ἦτο ὁ Μελχισεδέκ), «Οἱ μὲν γὰρ χωρὶς ὁρκωμοσίας εἰσὶν ἱε - ρεῖς γεγονότες, ὁ δὲ μετὰ ὁρκωμοσίας διὰ τοῦ λέγοντος πρὸς αὐ τόν ὤμοσε Κύ ριος, καὶ οὐ μεταμεληθήσεται ΣΥ ΙΕ ΡΕΥΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ κατὰ το σοῦτον κρείττονος διαθήκης γέγο - νεν ἔγ γυος Ἰησοῦς. Καὶ οἱ μὲν πλείονές εἰσι γεγονότες ἱερεῖς διὰ τὸ θανά τῳ κωλύ - εσθαι παραμένειν ὁ δὲ διὰ τὸ ΜΕΝΕΙΝ ΑΥΤΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΑΑΡΑΒΑΤΟΝ ἔχει τὴν ἱερωσύνην» (Ἑβρ. Ζ 20-24). ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ἐπειδὴ ἐκεῖνοι οἱ ἱερεῖς ἔγι-

147 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 145 ναν ἱερεῖς χωρὶς ὁρκωμοσίαν, ἐνῶ ὁ Χριστὸς ἔγινεν Ἱερεὺς μὲ ὁρκωμοσίαν, τὴν ὁρ - κωμοσίαν ἐκείνου ὁ ὁποῖος εἶπε πρὸς Αὐ - τόν: Ὡρκίσθηκε ὁ Κύριος, καὶ δὲν πρόκει - ται νὰ ἀλλάξῃ γνώμην Ἐσύ θὰ εἶσαι Ἱερεὺς αἰωνίως, κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Μελχισεδέκ κατὰ τόσον μέγεθος ἔγινεν ὁ Ἰησοῦς ἐγγύησις μιᾶς ἀνωτέρας Διαθήκης. Καὶ οἱ μὲν ἐκεῖνοι ἱερεῖς ἦσαν πολλοί, διότι ὄντες θνητοὶ δὲν μποροῦσαν νὰ παραμένουν ἱε - ρεῖς ὁ δὲ ΙΗΣΟΥΣ, ΕΕΙΔΗ ΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ, ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΙΕΡΩΣΥΝΗΝ ΜΟΝΙΜΟΝ ΚΑΙ ΑΝΑΛ - ΛΟΙΩΤΟΝ ΚΑΙ ΑΔΙΑΔΟΧΟΝ. «Καὶ Ἀαρὼν μὲν ἔσχε τοὺς ΔΙΑΔΕ ΧΟ - ΜΕΝΟΥΣ καὶ ὅλως ἡ κατὰ Νόμον Ἱερατεία χρόνῳ καὶ θανάτῳ παρήμειβε τοὺς προ - τέ ρους, ὁ δὲ ΚΥΡΙΟΣ ΑΑΡΑΒΑΤΟΝ ΚΑΙ ΑΔΙΑΔΕΚΤΟΝ ΕΧΩΝ ΤΗΝ ΑΡΧΙΕΡΩ ΣΥ - ΝΗΝ πιστὸς γέγονεν Ἀρχιερεὺς ΑΡΑΜΕ - ΝΩΝ ΑΕΙ, καὶ τῇ ἐπαγγελίᾳ πιστὸς γενό - μενος εἰς τὸ ἐπακούειν καὶ μὴ πλανᾶν τοὺς προσερχομένους» (Μέγας Ἀθανάσιος, «Κα - τὰ Ἀρειανῶν Β» Ε..Ε. 2, σελ ).

148 146 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Καὶ ὁ Ἀαρὼν εἶχε ΔΙΑ ΔΟ - ΧΟΥΣ, καὶ γενικῶς τὸ Νομικὸν Ἱερα τεῖον μὲ τὸν χρόνον καὶ διὰ τοῦ θανάτου ἀντικαθίστα τοὺς παρερχομένους. Ὁ δὲ ΚΥ - ΡΙΟΣ, ἔχων ΑΑΡΑΒΑΤΟΝ καὶ ΑΔΙΑΔΕ - ΚΤΟΝ Ἀρχιερωσύνην, (μὴ χρειαζομένην διαδοχήν), ἔγινεν ἀξιόπιστος Ἀρχιερεύς, ΑΡΑΜΕΝΩΝ ΑΝΤΟΤΕ, καὶ ὑπῆρξεν ἀξιόπιστος εἰς τὰς ὑποσχέσεις ὅτι θὰ εἰσα - κούῃ καὶ δὲν θὰ παραπλανᾶ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι προσέρχονται εἰς Αὐτόν. «...σπου δάζον τες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ νεύ ματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. Ἓν ΣΩΜΑ καὶ ἓν ΝΕΥΜΑ, καθὼς καὶ ἐ κλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν εἷς ΚΥΡΙΟΣ, μία ίστις, ἓν Βάπτισμα εἷς ΘΕΟΣ καὶ ΑΤΗΡ πάντων, ὁ ΕΙ πάν των, καὶ ΔΙΑ πάντων, καὶ ΕΝ πᾶσιν ἡμῖν» (Ἐφεσ. Δ 3-5). ΕΡΜΗΝΕΙΑ:...μὲ κάθε ἐπιμέλεια νὰ φρον - τίζετε νὰ διατηρεῖτε τὴν Ἑνότητα τοῦ Ἁγίου νεύματος μὲ τὸν σύνδεσμον τῆς μεταξύ σας εἰρήνης. Ὑπάρχει μόνον ΕΝΑ Σῶ - μα, δηλαδή, ΜΙΑ Ἐκκλησία, καὶ ΕΝΑ νεῦ - μα, τὸ ὁποῖο σᾶς ἐκάλεσε εἰς τὴν ΜΙΑΝ

149 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 147 Ἐλπίδα τῆς Αἰωνίου Βασιλείας. Ὑπάρχει (διὰ παντός, ΑΔΙΑΚΟΩΣ, ΑΔΙΑΔΟΧΩΣ) ΕΝΑΣ ΚΥΡΙΟΣ, ὁ Ἰησοῦς, ΜΙΑ ίστις, ΕΝΑ Βάπτισμα, ΕΝΑΣ Θεὸς καὶ ατέρας ὅλων, πάνω ἀπὸ ὅλα, καὶ μέσα ἀπὸ ὅλα, καὶ μέσα σὲ ὅλους ἐσᾶς. «Ἐπειδὴ ΑΕΙ Ζῌ, ΟΥΚ ΕΧΕΙ ΔΙΑΔΟ - ΧΟΝ,...εἰ δὲ οὐκ ἔχει διάδοχον, καὶ δύνα - ται πάν των προΐστασθαι» (Ἅγιος Χρυσόστομος, Ε..Ε. 24, σελ. 524). ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Ἐπειδὴ πάντοτε ζῇ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΑΔΟ ΧΟΝ,...ἐὰν δὲ δὲν ἔχει διάδο - χον, ἔχει τὴν δύναμιν νὰ προΐσταται, νὰ εἶναι ΚΥΡΙΟΣ, πάντων. (Ἀφοῦ εἶναι Κύριος πάντων, εἶναι Κύριος καὶ τοῦ χρόνου ὅλου, παρελθόντος καὶ μέλλοντος, καὶ πάν - τοτε μένει καὶ εἶναι ΑΔΙΑΔΟΧΟΣ.) «...οὗ δὲ ἡ Βασιλεία εἰς αἰῶνας οὖσα πέ - ρας οὐκ ἔχει... παρὰ Θεοῦ καὶ ατρὸς ὡς ἄνθρωπος τὴν ΑΔΙΑΔΟΧΟΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ λαμβάνοντα ὡς εἶδε καὶ προανεκήρυξεν ὁ Δανιήλ.» ( Ἅγιος Γρηγόριος ὁ αλαμᾶς, Ε..Ε. 9, σελ. 390).

150 148 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ:...τοῦ ὁποίου Ἰησοῦ ἡ Βα - σιλεία εἶναι αἰωνία καὶ δὲν ἔχει τέλος... ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ατέρα ὡς ἄνθρωπος λαμβάνει τὴν ΑΔΙΑΔΟΧΟΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ, κατὰ πῶς εἶδε καὶ προεφήτευσεν ὁ Δανιήλ (Δαν. κεφ. Ζ 14). «...κάμπτω τὰ γόνατά μου πρὸς τὸν ΑΤΕΡΑ τοῦ ΚΥΡΙΟΥ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ... Αὐτῷ ἡ δόξα ἐν τῇ ΕΚΚΛΗΣΙᾼ ἐν Χριστῷ Ἰ ησοῦ εἰς πάσας τὰς γενεὰς τοῦ αἰῶνος τῶν αἰώνων ἀμήν.» (Ἐφεσ. Γ 14, 21, ἴδε ἐπίσης, αὐτόθι 14-20). ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Κλίνω τὰ γόνατά μου εἰς τὸν ατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ... Εἰς τὸν ατέρα ἀνήκει πάντοτε, νῦν καὶ ἀεί, ἡ Δόξα ἡ ὁποία γεμίζει τὴν Ἐκκλησίαν διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὴν ἀλήθειαν, ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΔΟΧΟΣ, ἐκφράζει καὶ ἡ γνωστὴ μαρ - τυ ρία τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου ( μ.χ.,), ἐ πισκόπου Ἱππῶνος: «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Χρι στὸς ΑΡΑΤΕΙΝΟΜΕΝΟΣ εἰς τοὺς αἰῶ νας».

151 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 149 Αὐτὴν τὴν ἀλήθειαν βεβαιοῖ καὶ τὸ Κον - τάκιον τῆς Ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως, εἰς τὸ ὁ - ποῖον ψάλλομεν: «Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν... ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ΟΥΔΑΜΟΘΕΝ ΧΩ ΡΙΖΟΜΕΝΟΣ, ἀλλὰ ΜΕΝΩΝ ΑΔΙΑΣΤΑ ΤΟΣ καὶ βοῶν τοῖς ἀγαπῶσι Σοι, ΕΓΩ ΕΙΜΙ ΜΕΘ ΥΜΩΝ, καὶ οὐδεὶς καθ ὑ μῶν.» Δηλαδή, ὑμνοῦμε τὸν Χριστὸν καὶ Θεόν μας, διότι ἀνελήφθη ἀπὸ τῆς γῆς εἰς τὸν οὐρανὸν χωρὶς νὰ χωρισθῇ καὶ χωρὶς νὰ ἀπέχῃ ἀπὸ τὴν ἐπὶ γῆς Στρατευομένην Ἐκκλησίαν καὶ νὰ ἔχῃ ἀνάγκην διαδόχων, ὑποσχόμενος μάλιστα ὅτι θὰ εἶναι πάντοτε μαζὶ μὲ τὰ μέλη τοῦ Σώματός Του, ἤτοι, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΔΙΑΔΕΧΘΗ ΚΑΝΕΙΣ. Β) ερὶ τοῦ ὅτι, ΟΙ ΕΙΣΚΟΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΤΩΝ ΑΟΣΤΟΛΩΝ. «ιστεύω... εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολι - κὴν καὶ ΑΟΣ ΤΟΛΙΚΗΝ Ἐκκλησίαν» (Σύμ - βολον τῆς ίστεως).

152 150 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΣΧΟΛΙΟΝ: Ἀποστολικὴ εἶναι καὶ λέγεται πλέον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, διότι εἰς τοὺς Ἀποστόλους ἐδόθη παρὰ τοῦ Κυρίου ἡ ἐπὶ τῆς γῆς ἐξάπλωσις τῆς Σωτηρίας διὰ τῆς ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΙΣΤΕΩΣ καὶ τῆς ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ. «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ΟΣΑ ΕΑΝ ΔΗΣΗΤΕ ΕΙ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΕΣΤΑΙ ΔΕΔΕΜΕΝΑ ΕΝ Τῼ ΟΥΡΑΝῼ, ΚΑΙ ΟΣΑ ΕΑΝ ΛΥΣΗΤΕ ΕΙ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΕΣΤΑΙ ΛΕΛΥΜΕΝΑ ΕΝ ΤΩ ΟΥΡΑΝῼ» (Ματθ. ΙΗ 18). ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅσα ἐὰν δέσεται (καταδικάσετε) εἰς τὴν γῆν, θὰ εἶ - ναι δεμένα καὶ εἰς τὸν Οὐρανόν (θὰ εἶναι αἰωνίως καταδικασμένα παρὰ τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ), καὶ ὅσα ἐὰν λύσετε (συγχωρή - σετε) εἰς τὴν γῆν, θὰ εἶναι λυμένα (συγχω - ρεμένα) καὶ εἰς τὸν Οὐρανόν (θὰ εἶναι ἀμε - τάκλητα συγχωρεμένα καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Θεόν. Ἀληθῶς Θείαν καὶ Σωτήριον καὶ Ἄχρονον ἐξουσίαν ἔδωκεν εἰς τοὺς Ἀποστό - λους ὁ Κ.Η.Ι.Χ., καὶ αὐτὴ μεταβιβάζεται διηνεκῶς, κατὰ τὴν χειροτονίαν, εἰς τοὺς Ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι ἔχουν ΑΟΣΤΟΛΙ - ΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, καὶ μόνον εἰς αὐτούς).

153 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 151 «Εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν εἰ - ρήνη ὑμῖν. Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ ατήρ, κἀγὼ πέμ πω ὑμᾶς. Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς ΛΑΒΕΤΕ ΝΕΥ - ΜΑ ΑΓΙ ΟΝ ΑΝ ΤΙΝΩΝ ΑΦΗΤΕ ΤΑΣ ΑΜΑΡΤΙ ΑΣ, ΑΦΙΕΝΤΑΙ ΑΥΤΟΙΣ, ΑΝ ΤΙ - ΝΩΝ ΚΡΑ ΤΗ ΤΕ, ΚΕΚΡΑΤΗΝΤΑΙ» (Ἰωάν. Κ 19-23). ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Εἶπε δὲ πάλιν εἰς αὐτούς εἰ - ρήνη εἰς ἐσᾶς. Ὅπως ἀπέστειλεν ἐμένα ὁ α τήρ, ἔτσι καὶ ἐγὼ ἀποστέλλω ἐσᾶς. Καὶ ἀ φοῦ εἶπεν αὐτό, ἐφύσησε πνοήν ἐπάνω τους καὶ τοὺς λέγει ΛΑΒΕΤΕ ΝΕΥΜΑ ΑΓΙ ΟΝ ΕΙΣ ΟΟΙΟΝ ΕΑΝ ΑΡΕ ΧΕΤΕ ΑΦΕΣΙΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΘΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΩ - ΡΟΥΝΤΑΙ ΑΙ ΑΜΑΡΤΙ ΑΙ, ΚΑΙ ΕΙΣ Ο - ΟΙΟΝ ΤΑΣ ΔΕΣΜΕΥΕΤΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΕΣΜΕΥΜΕΝΑΙ. «Οἱ δὲ ἕνδεκα ΜΑΘΗΤΑΙ ἐπορεύθησαν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, εἰς τὸ ὄρος οὗ ἐτάξα το αὐ τοῖς ὁ Ἰησοῦς. Καὶ ἰδόντες αὐτὸν προσε - κύ νησαν αὐτῷ, οἱ δὲ ἐδίστασαν. Καὶ προσ - ελ θὼν ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησεν αὐ τοῖς λέγων ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ

154 152 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ἐπὶ γῆς. ΟΡΕΥΘΕΝΤΕΣ ΜΑΘΗΤΕΥΣΑ- ΤΕ ΑΝ ΤΑ ΤΑ ΕΘΝΗ, ΒΑΤΙΖΟΝΤΕΣ ΑΥ ΤΟΥΣ ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΥ - ΜΑΤΟΣ, ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΕΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΗ- ΡΕΙΝ ΑΝ ΤΑ ΟΣΑ ΕΝΕΤΕΙΛΑΜΗΝ ΥΜΙΝ ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΜΕΘ ΥΜΩΝ ΕΙΜΙ ΑΣΑΣ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΕΩΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ. ΑΜΗΝ. (Ματθ. ΚΗ 16-20). ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Οἱ δὲ ἕνδεκα ΜΑΘΗΤΑΙ πῆ - γαν εἰς τὴν Γαλιλαίαν εἰς τὸ ὄρος εἰς τὸ ὁποῖον τοὺς εἶχε παραγγείλη ὁ Ἰησοῦς. Καὶ ὅταν τὸν εἶδον τὸν προσκύνησαν, ἐνῶ ἄλλοι ἐδίσταξαν. Καὶ ἀφοῦ τοὺς πλησίασε ὁ Ἰησοῦς τοὺς ἐμίλησε λέγων μοῦ ἐδόθη κάθε ἐξουσία εἰς τὸν Οὐρανὸν καὶ εἰς τὴν γῆν. Ὡς ἐκ τούτου, ΗΓΑΙΝΕΤΕ ΚΑΙ ΚΗΡΥΞΕΤΕ ΕΙΣ ΟΛΑ ΤΑ ΕΘΝΗ ΒΑΤΙ - ΖΟΝΤΕΣ ΟΣΟΥΣ ΙΣΤΕΥΣΟΥΝ ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΥΜΑΤΟΣ, ΔΙΔΑ - ΣΚΟΝΤΕΣ ΑΥΤΟΥΣ ΝΑ ΤΗΡΟΥΝ ΟΛΑ ΟΣΑ ΣΑΣ ΕΧΩ ΔΩΣΕΙ ΕΝΤΟΛΗΝ ΝΑ

155 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 153 ΤΗΡΗΤΕ ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΑΝΤΟΤΕ ΕΩΣ ΤΗΣ ΣΥΝ - ΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ. ΑΜΗΝ. (Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς θὰ εἶναι ΑΝΤΟΤΕ μαζὶ μὲ τοὺς πιστοὺς μαθητὰς τῶν Μαθητῶν Του, καὶ δὲν πρόκειται νὰ γίνῃ ΚΕΦΑΛΗ τῆς Ἐκ κλη σίας κάποιος ἄλλος, κάποιος διάδοχός Του.) «Ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πά ροι - κοι, ἀλλὰ συμ πολῖται τῶν Ἁγίων καὶ οἰ - κεῖοι τοῦ Θεοῦ, ΕΟΙΚΟΔΟΜΗΘΕΝ ΤΕΣ ΕΙ Τῼ ΘΕΜΕΛΙῼ ΤΩΝ ΑΟ ΣΤΟΛΩΝ ΚΑΙ ΡΟΦΗΤΩΝ, ΟΝΤΟΣ ΑΚΡΟΓΩΝΙ - ΑΙΟΥ ΑΥΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ἐν ᾧ πᾶ - σα ἡ οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει εἰς Ναὸν Ἅγιον ἐν Κυρίῳ» (Ἐφεσ. Β 19-21). ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ἄρα λοιπὸν δὲν εἴσαστε πλέον ξένοι καὶ πάροικοι (ἢ μετανάστες, ἐσεῖς οἱ πρώην εἰδωλολάτραι), ἀλλὰ εἶστε συμ - πο λῖται τῶν Ἁγίων, καὶ εἶστε οἰκεῖοι τοῦ Θε οῦ (σπιτικοὶ καὶ συγγενεῖς Του), ἐ πειδὴ ἔχετε κτισθῆ ἐπάνω εἰς τὸ θεμέλιον τῶν ΑΟΣΤΟΛΩΝ καὶ τῶν ΡΟΦΗΤΩΝ (εἰς τὴν ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΙΣΤΙΝ ἡ ὁποία εἶ - ναι κοινὴ καὶ εἰς τὴν αλαιὰν καὶ εἰς τὴν

156 154 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ Και νὴν Διαθήκην), ὅπου ΑΚΡΟΓΩΝΙΑΙΟΣ ΛΙΘΟΣ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, εἰς τὸν ὁ ποῖον (ὡς Σῶμα τοῦ ὁποίου) συναρ - μο λογεῖται ὅλη ἡ οἰκοδομή, ὥστε νὰ γίνῃ Ναὸς Ἅγιος μέσα εἰς τὴν Χάριν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. «Οἱ ΑΟΣΤΟΛΟΙ ἡμῖν εὐηγγελίσθησαν ἀπὸ τοῦ Κυ ρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, Ἰησοῦς ὁ Χριστὸς ἀπὸ τοῦ Θεοῦ. Ἐξεπέμφθη ὁ Χριστὸς οὖν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, καὶ οἱ ΑΟ - ΣΤΟΛΟΙ ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ..., εὐαγγελιζόμενοι τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ μέλλειν ἔρ - χεσθαι. Κατὰ χώρας οὖν καὶ πόλεις κηρύσ - σοντες ΚΑΘΙΣΤΑΝΟΝ ΤΑΣ ΑΑΡΧΑΣ ΑΥ - ΤΩΝ, δοκιμάσαντες τῷ νεύματι, εἰς Ἐπι - σκόπους καὶ Διακόνους τῶν μελλόντων πιστεύειν.» (Κλήμης Ρώμης, 1ος αἰών, Α Κορινθίους, ΜΒ, P.G. 1, 292A 293A). ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Οἱ Ἀπόστολοι μᾶς ἐκήρυ - ξαν τὸ Εὐαγγέλιον ἀπεσταλμένοι ἀπὸ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ ὁ Ἰησοῦς ὁ Χριστὸς ἀπεστάλη ἀπὸ τὸν Θεὸν ατέρα. Ὁ Χριστὸς ἀπεστάλη ἀπὸ τὸν Θεὸν ατέ - ρα, καὶ οἱ Ἀπόστολοι ἀπὸ τὸν Χριστόν...

157 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 155 κηρύττοντες ὅτι πρόκειταιι νὰ ἔλθῃ ἡ Βα - σιλεία τοῦ Θεοῦ. Κηρύττοντες λοιπὸν σὲ χῶρες καὶ πόλεις ΕΓΚΑΘΙΣΤΟΥΣΑΝ ὡς Ε - ΙΣΚΟΟΥΣ νὰ δια κονοῦν τοὺς μέλλον - τας πιστούς, τοὺς πρώ τους ἀπὸ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἐπίστευαν καὶ ἐ βαπτίζοντο, ἀφοῦ τοὺς ἐδοκίμαζον διὰ τοῦ Ἁγίου νεύματος. (Οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι Διάδοχοι τῶν Ἀποστό λων, ἐκλεγμένοι καὶ δοκιμασμένοι ἐν Ἁγίῳ νεύματι.) «Καὶ οἱ ΑΟΣΤΟΛΟΙ ἡμῶν ἔγνωσαν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἕρις ἔσται ἐπὶ τοῦ ὀνόματος τῆς Ἐπισκοπῆς. Διὰ ταύτην οὖν τὴν αἰτίαν πρόγνωσιν εἰληφό - τες τελείαν, κατέστησαν τοὺς προειρημένους, καὶ μεταξὺ ἐπινομὴν δεδώκασιν, ὅ - πως, ἐὰν κοιμηθῶσι, ΔΙΑΔΕΞΩΝΤΑΙ ἕτεροι δεδοκιμασμένοι ἄνδρες τὴν λειτουργίαν αὐτῶν. Τοὺς οὖν ΚΑΤΑΣΤΑΘΕΝΤΑΣ Υ Ε ΚΕΙΝΩΝ, ἢ μεταξὺ ὑφ ἑτέρων ἐλλογίμων ἀνδρῶν, συν ευδοκησάσης τῆς Ἐκκλησίας πάσης, καὶ λειτουργήσαντας ἀμέμπτως τῷ ποιμνίῳ τοῦ Χριστοῦ...» (Κλήμης Ρώμης, ΜΔ, P.G. 1, 296C 297A).

158 156 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Καὶ οἱ Ἀπόστολοί μας ἐγνώ - ρισαν ἀπὸ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ὅτι θὰ ὑπάρχῃ φιλονικεία γύρω ἀπὸ τὸ ποιός θὰ γίνῃ Ἐπίσκοπος. Δι αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγον, ἐπειδὴ εἶχαν λάβει τελείαν γνῶ σιν ἐκ τῶν προτέρω, ἐγκατέστησαν τοὺς Ἐπισκόπους, καὶ εἰς τὸν μεσολαβήσαντα χρόνον ἔδωσαν ἐντολήν, ὥστε ὅταν πεθά νουν νὰ τοὺς ΔΙΑΔΕΧΘΟΥΝ εἰς τὸ λειτούρ γημά τους ἄλ - λοι ἄνδρες δοκιμασμένοι. Αὐ τοὶ λοιπὸν οἱ ὁποῖοι ΤΟΟΘΕ ΤΗΘΗΚΑΝ ΕΙΣΚΟΟΙ ΑΟ ΤΟΥΣ ΑΟΣΤΟΛΟΥΣ, ἢ εἰς τὸ μεσοδιάστημα ἀπὸ ἄλλους ἀξιόλο γους ἄνδρας μὲ τὴν συγκατάθεσιν ὅλης τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὑπηρέτησαν ἄψογα τὸ ποί μνιο τοῦ Χριστοῦ... «...τὴν ΔΙΑΔΟΧΗΝ ἔχουσιν ὑπὸ τῶν ΑΟΣΤΟ ΛΩΝ συνενοῦσιν ἀληθῶς καὶ διαφυλάττουσι τὴν ΔΙΔΑΣΚΑ ΛΙΑΝ τῶν ΑΟΣΤΟΛΩΝ»Κέδρων δέ τις ἀπὸ τῶν περὶ τὸν Σίμωνα τὰς ἀφ ορμὰς λαβών, καὶ ἐπιδημήσας ἐν τῇ Ρώμῃ ἐπὶ Ὑγίνου, ἔνατον κλῆρον τῆς ΕΙΣΚΟΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΑΟ ΤΩΝ ΑΟΣΤΟΛΩΝ ἔχοντος, ἐδίδαξε τὸν ὑπὸ

159 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 157 τοῦ Νόμου καὶ τῶν ροφητῶν κεκηρυγμένον Θεόν...» (Εἰρηναῖος Λουγδούνων, μ.χ., P.G. 7a, 687Β). ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ:...τὴν ΔΙΑΔΟΧΗΝ ἔχουν ἐκ τῶν ΑΟ ΣΤΟΛΩΝ..., ὄντως πιστεύουν καὶ διαφυλάττουν ἀνόθευτον τὴν ΔΙΔΑ - ΣΚΑΛΙΑΝ τῶν ΑΟΣΤΟΛΩΝ... Κάποιος δὲ (αἱρετικός) ὀνόματι Κέδρων, ὁ ὁποῖ ος ξεκίνησε ἀπὸ τοὺς περὶ τὸν Σίμωνα (τὸν Μάγον) καὶ ἦλ θεν εἰς τὴν Ρώμην τὸν καιρὸν τοῦ Ὑγίνου, ὁ ὁποῖος ἦτο ἔνατος εἰς τὸν κλῆρον τῆς Ε ΙΣΚΟΙ - ΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΑΟ ΤΟΥΣ ΑΟΣΤΟ - ΛΟΥΣ, ἐδίδαξε ὅτι ὁ Θεὸς ὁ ὁποῖος ἐκηρύ - χθη ὑπὸ τοῦ Νόμου καὶ τῶν ροφητῶν... Ὁ Ἅγιος Κυπριανός ( μ.χ.), εἰς τὴν Σύνοδον τῆς Καρχηδόνος φέρεται νὰ εἶπε: «Τοὺς ΑΟΣΤΟ ΛΟΥΣ ΔΙΕΔΕ ΧΘΗ - ΜΕΝ, μετὰ τῆς αὐτῆς ἐξουσίας κυβερνῶν - τες τὴν Ἐκκλησίαν». ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Ἔχομε ΔΙΑΔΕΧΘΗ ΤΟΥΣ ΑΟΣΤΟΛΟΥΣ, κυβερνῶντες τὴν Ἐκκλησίαν μὲ τὴν ἰδίαν ἐξουσίαν μὲ τὴν ὁποίαν ἐκεῖνοι τὴν κυβερνοῦσαν.

160 158 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ «ρόδηλός ἐστιν ἡ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰ - ησοῦ Χριστοῦ ἀπόφασις, ἀποστέλλοντος τοὺς ἑαυτοῦ ΑΟΣΤΟΛΟΥΣ, καὶ αὐτοῖς μόνοις τὴν ἐξουσίαν ἐπιτρέποντος, οἷς ἡ - μεῖς ἐξακολουθοῦμεν, τῇ αὐτῶν ἐξουσίᾳ τὴν ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ κυβερνῶν - τες καὶ τοὺς πιστεύοντας βαπτίζοντες καὶ διὰ τοῦτο οἱ Αἱρετικοί, οἱ μήτε τὴν ἐξουσίαν ἔχοντες, μήτε τὴν Ἐκκλησίαν, οὐδὲ βα πτίζειν τῷ τῆς Ἐκκλησίας Βαπτίσματι δύνανται.» (Ράλλη-οτλῆ, Σύν ταγμα τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων, τόμος 3, Κλάριος ὁ ἀπὸ Μοσκού λης, ρακτικὰ τῆς ἐν Καρ - θαγένῃ Συνόδου ( μ.χ.), Ἀθῆναι, 1853, σελ. 17). ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Φανερὴ εἶναι ἡ ἀπόφασις τοῦ Κ.Η.Ι.Χ. ὅταν ἀπέστελλε τοὺς ΑΟ - ΣΤΟΛΟΥΣ του, καὶ ὅταν ἐπέτρεπε ΜΟ - ΝΟΝ ΕΙΣ ΑΥΤΟΥΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑΝ, τοὺς ὁποίους Ἀποστόλους ἡ - μεῖς πιστῶς ἀκολου θοῦμε, κυβερνῶντες τὴν ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ καὶ βαπτίζοντες τοὺς πιστεύοντας ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙ - ΚΗΝ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΝ καὶ διὰ τοῦτο οἱ

161 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 159 Αἱρετικοί, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ δὲν ἔχουν οὔ τε τὴν ἐξουσίαν, οὔτε τὴν Ἐκκλησίαν, δὲν μποροῦν οὔτε καὶ νὰ βαπτίσουν εἰς τὸ Βά - πτισμα τῆς Ἐκκλησίας. (Οἱ Αἱρετικοί, μὴ ἔχοντες τὴν Ἀποστολικὴν ίστιν, χάνουν καὶ τὴν Ἀποστολικὴν ἐξουσίαν νὰ κυβερνήσουν τὴν Ἐκκλησίαν, δηλαδή, χάνουν τὴν ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, ὁπότε χάνουν καὶ τὴν Ἐκ κλησίαν, καὶ τὸ Βάπτισμα τῆς Ἐκκλησίας εἰς Ζωὴν Αἰώνιον καὶ δὲν ἔχουν Μυστήρια.) «Ἀξιοῦμεν δὲ καὶ ταύτην ἡμῶν τὴν δέησιν ἀνενεχθῆναι ἵνα μὴ ἄλλον τινὰ Ἐπίσκοπον ἐπιχειρήσωσιν εἰσαγαγεῖν ὧδε μέ - χρι γὰρ θανάτου ἐστήκαμεν, αὐτὸν ἐπιθυ - μοῦντες τὸν αἰδεσιμώτατον ΑΘΑΝΑ ΣΙ ΟΝ, ὃν ἐξ ἀρχῆς ὁ Θεὸς ἡμῖν δέδωκε κατὰ ΔΙΑ - ΔΟΧΗΝ ΤΩΝ ΑΤΕΡΩΝ ΗΜΩΝ.» (Ἱστο- ρικὰ καὶ Δογματικά, «Ἐπιστολὴ πρὸς Μονα - χούς», P.G.25, 796Β, Ε..Ε. 9, σελ. 378). ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Ζητοῦμε νὰ γίνῃ ἀποδεκτὴ καὶ αὐτὴ ἡ παράκλησίς μας νὰ μὴν προσ - παθήσουν νὰ φέρουν ἐδῶ κάποιον ἄλλον

162 160 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ Ἐπίσκοπον διότι ἐπιθυμοῦμεν, στα θεροὶ μέχρι θανάτου, αὐτὸν τὸν ἀξιοσέβαστον Ἀθανάσιον, τὸν ὁποῖον μᾶς ἔδωσεν ὁ Θεὸς ἐξ ἀρχῆς ὡς ΔΙΑΔΟΧΟΝ τῶν ατέρων μας. «Μετὰ τὴν Ἰακώβου μαρτυρίαν καὶ τὴν αὐτίκα γενομένην ἅλωσιν τῆς Ἱερουσαλήμ, λόγος κατέχει τῶν ΑΟΣΤΟΛΩΝ καὶ τῶν τοῦ Κυρίου ΜΑΘΗΤΩΝ τοὺς εἰσέτι τῷ βίῳ λειπομένους, ἐπὶ ταυτὸ πανταχόθεν συν - ελθεῖν ἅμα τοῖς πρὸς γένους κατὰ σάρκα τοῦ Κυρίου... βουλήν τε ὁμοῦ τοὺς πάντας, περὶ τοῦ τίνα χρὴ τῆς Ἰακώβου ΔΙΑΔΟΧΗΣ ἐπικρῖναι ἄξιον, ποιήσασθαι.» (Εὐσέβιος Καισαρείας, 4ος αἰ., P.G. 20, 245Β). ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Μετὰ τὸ μαρτύριον τοῦ Ἰακώβου (τοῦ Ἀδελφοθέου, πρώτου Ἐπι - σκόπου Ἱεροσολύμων) καὶ τὴν ἅλωσιν ἡ ὁ - ποία ἀμέσως ἐπηκολούθησε, λέγεται ὅτι οἱ ἐπι ζῶντες ἀκόμη ΑΟΣΤΟΛΟΙ καὶ ΜΑ - ΘΗΤΑΙ τοῦ Κυρίου συνῆλθον ἀπὸ παντοῦ εἰς ΣΥΝΟΔΟΝ μὲ τοὺς κατὰ σάρκα συγγενεῖς τοῦ Κυρίου... ἔκαμαν σύσκεψιν ὅλοι περὶ τοῦ ποῖος πρέπει νὰ κριθῇ ἄξιος ΔΙΑ - ΔΟ ΧΟΣ τοῦ Ἰακώβου.

163 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 161 «Διέπρεπέ γε μὴν κατὰ τούτους ἐπὶ τῆς Ἀσίας τῶν ΑΟΣΤΟΛΩΝ ὁμιλητὴς ολύκαρπος, τῆς κατὰ Σμύρναν Ἐκκλη σίας πρὸς τῶν αὐτοπτῶν καὶ ὑπηρετῶν τοῦ Κυρίου τὴν ΕΙΣΚΟΗΝ ΕΓΚΕ ΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟΣ... ὅ τε παρὰ πλείστοις εἰσέτι νῦν διαβόητος Ἰγνάτιος, τῆς κατ Ἀντιόχειαν έτρου ΔΙΑ - ΔΟΧΗΣ δεύτερος τὴν Ἐπισκοπὴν κεκληρω - μένος.» (Εὐσέβιος Καισαρείας, P.G. 20, 288Β). ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Διέπρεπε ἐξ ἄλλου κατὰ τοὺς χρόνους αὐ τοὺς εἰς τὴν Ἀσίαν ὁ γνώ - ριμος συνομιλητὴς τῶν ΑΟΣΤΟ ΛΩΝ ολύ - καρπος, εἰς τοῦ ὁποίου τὰς χεῖρας ΕΔΟΘΗ ἡ Ἐπισκοπὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σμύρνης ἀπὸ τοὺς αὐτόπτας καὶ ὑπηρέτας τοῦ Κυρίου, τοὺς ΑΟΣΤΟΛΟΥΣ... ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ μέχρι σήμε ρον περιβόητος Ἰγνάτιος, ὁ δεύτερος μετὰ τὸν έτρον ΔΙΑ ΔΟΧΟΣ εἰς τὴν Ἐπισκοπὴν Ἀντιοχείας. «ροϊούσης δὲ τῆς Ἱστορίας προύργου ποιήσομαι σὺν ταῖς ΔΙΑΔΟΧΑΙΣ ὑποσημήνασθαι τίνες τῶν κατὰ χρόνους Ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων...» (Εὐσέβιος Καισαρείας, Ε..Ε. 1, σελ. 246).

164 162 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Εἰς τὴν συνέχειαν τῆς πα - ρούσης Ἱστορίας θὰ φροντίσω ὥστε μαζὶ μὲ τὰς ΔΙΑΔΟΧΑΣ (τῶν Ἐπισκόπων τῶν ΔΙΑΔΕΧΘΕΝΤΩΝ τοὺς Ἀποστόλους) νὰ ὑποδείξω τοὺς κατὰ καιροὺς Ἐκκλησιαστικοὺς συγγραφεῖς... «Ἀλλὰ γὰρ ὁδῷ προβαίνουσαν, ἐπὶ και - ροῦ τὰ τῆς κατὰ χρόνους τῶν ΑΟΣΤΟ - ΛΩΝ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ἡμῖν εἰρήσεται...» (Εὐσέ- βιος Καισαρείας, Ε..Ε. 1, σελ. 252). ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Ἀλλὰ αἱ ΔΙΑΔΟΧΑΙ ΤΩΝ ΑΟΣΤΟΛΩΝ θὰ ἀναφέρωνται ἀπὸ ἡμᾶς εὐκαιριακῶς κατὰ περιόδους καθὼς θὰ προ - χωροῦμεν εἰς τὸν δρόμον τῆς ἐξιστορήσεώς μας... «Ταῦτα δὲ πάντα τῶν ἀντιλεγομένων ἂν εἴη, ἀναγκαίως δὲ καὶ τούτων ὅμως τὸν κατάλογον πεποιήμεθα, διακρίνοντες τάς τε κατὰ τὴν Ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν ἀληθεῖς καὶ ἀπλάστους ἀνωμολογημένας γραφὰς καὶ τὰς ἄλλας παρὰ ταύτας, οὐκ ἐνδιαθήκους μὲν ἀλλὰ καὶ ἀντιλεγομένας, ὅμως δὲ παρὰ πλείστοις τῶν Ἐκκλησιαστι -

165 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 163 κῶν γινωσκομένας... ὧν οὐδὲν οὐδαμῶς ἐν συγγράμματι τῶν κατὰ τὰς ΔΙΑΔΟΧΑΣ Ἐκκλησιαστικῶν τις ἀνὴρ εἰς μνήμην ἀγαγεῖν ἠξίωσεν, πόρρω δέ που καὶ ὁ τῆς φρά - σεως παρὰ τὸ ἦθος τὸ ΑΟ ΣΤΟ ΛΙΚΟΝ ἐν - αλλάττει χαρακτήρ, ἥ τε γνώμη καὶ ἡ τῶν ἐν αὐτοῖς φερομένων προαίρεσις πλεῖστον ὅσον τῆς ἀληθοῦς Ὀρθοδοξίας ἀπάδουσα, ὅτι δὴ αἱρετικῶν ἀνδρῶν ἀναπλά σματα τυγ χάνει σαφῶς παρίστησιν ὅθεν οὐδ ἐν νόθοις αὐτὰ κατατακτέον, ἀλλ ὡς ἄτοπα πάντῃ καὶ δυσσεβῆ παραιτητέον.» (Εὐσέβιος Καισαρείας, Ε..Ε. 1, σελ ). ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Ὅλα αὐτὰ ἀνήκουν εἰς τὰ ἀμφισβητούμενα, ἀλλὰ ἐθεωρήσαμεν ἀ ναγ - καῖον νὰ καταρτίσωμεν καὶ τὸν κατά λογον τούτων, διακρίνοντες τὰ συμφώνως πρὸς τὴν Ἐκ κλησιαστικὴν παράδοσιν ἀληθῆ, γνή - σια καὶ παραδεδεγμένα συγγράμματα ἀπὸ τὰ ἄλλα τὰ ὁποῖα ἀντιθέτως δὲν εἶναι Κα - νονικὰ ἀλλὰ ἀμφισβητοῦνται, ἂν καὶ εἶναι γνωστὰ εἰς τοὺς περισσοτέρους Ἐκκλησια - στικούς... ἐκ τῶν ὁποίων κειμένων κανένα δὲν ἠξίωσε νὰ μνημονεύσῃ ποτὲ κανεὶς Ὀρ -

166 164 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ θόδοξος κατὰ τὰς ΔΙΑΔΟΧΑΣ ἀνήρ, καθὼς καὶ ὁ χαρακτὴρ τῆς ἐκφράσεως αὐτῶν παρ - αλλάσει πάρα πολὺ ἀπὸ τὸ ΑΟΣΤΟΛΙ - ΚΟΝ ἦθος καὶ τὸ περιεχόμενόν των ἀπέχει πολὺ ἀπὸ τὴν ἀληθῆ Ὀρθοδοξίαν ὡς πλάσματα αἱρετικῶν ἀνδρῶν. (Τὰ συγγράμ ματα τῶν Αἱρετικῶν διέφερον πολὺ καὶ εἰς τὸ ἦθος καὶ εἰς τὸ ὕφος καὶ εἰς τὸ περιεχό μενον τῆς διδασκαλίας ἀπὸ τὰ συγγράμματα ὅσων εἶχον καὶ τὴν ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΙΣΤΙΝ καὶ τὴν ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑ - ΔΟΧΗΝ.) «Τὰς τῶν ἱερῶν ΑΟΣΤΟΛΩΝ ΔΙΑΔΟ - ΧΑΣ, σὺν καὶ τοῖς ἀπὸ τοῦ Σωτῆ ρος ἡμῶν καὶ εἰς ἡμᾶς διηνυ σμένοις χρόνοις, ὅσα τε καὶ πηλίκα πραγμα τευθῆναι κατὰ τὴν Ἐκ - κλη σιαστι κὴν Ἱστορίαν λέγεται, καὶ ὅσοι ταύτης διαπρεπῶς ἐν ταῖς μάλιστα ἐπιση - μοτάταις παροικίαις ἡγήσαντό τε καὶ προ - έστησαν, ὅσοι τε κατὰ γενεὰν ἑκάστην ἀ - γράφως ἢ καὶ διὰ συγγραμμάτων τὸν Θεῖον ἐπρέ σβευσαν λόγον» (Εὐσέβιος Καισαρείας, Ἐκκλη σιαστικὴ Ἱστορία, Λόγος Α, P.G. 20, 48Β).

167 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 165 ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: (Σκοπεύω νὰ παραθέσω) τὰς ΔΙΑΔΟΧΑΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΑΟΣΤΟ ΛΩΝ κατὰ τὸ χρονικὸν διάστημα ἀπὸ τοῦ Σωτῆ - ρος Χριστοῦ ἕως σήμερον, τὰ σπουδαῖα γε - γονότα τὰ ὁποῖα ἔχουν πραγματοποιηθῆ κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ποῖοι ἡγήθησαν διαπρεπῶς εἰς τὰς πλέον ἐπισήμους παροικίας της, ποῖοι εἰς κάθε γενεὰν ἐκήρυξαν προφορικῶς ἢ γραπτῶς τὸν Θεῖον Λόγον. «Ἐν πρώτῳ συγγράμματι (τοῦ Κλήμεν - τος τοῦ Ἀλεξανδρέως) αἰνίττεσθαί μοι δοκεῖ ὅτι τοὺς ἐμφανεστέρους ἧς κατείληφεν ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ἐπισημαινό - μενος» (Εὐσέβιος Καισαρείας, Ἐκκλη σιαστι - κὴ Ἱστορία, P.G. 20, 456C-457A). ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Νομίζω ὅτι εἰς τὸ πρῶτο σύγγραμμά του ὑπαινίσσεται ὅτι ἐπισημαίνει μόνον τοὺς πιὸ ἐπιφανεῖς ἀπὸ ὅσους ἔλαβον τὴν ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ. «Γενόμενος δὲ ἐν Ῥώμῃ, ΔΙΑΔΟ ΧΗΝ ἐποιησάμην μέχρις Ἀνική του... ἐν ἑκάστῃ δὲ ΔΙΑΔΟΧῌ καὶ ἐν ἑκάστῃ πόλει οὕτως

168 166 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ἔχει, ὡς ὁ νόμος κη ρύττει καὶ οἱ ροφῆ ται καὶ ὁ Κύ ριος» (Εὐσέβιος Καισαρείας, Ἐκ κλη - σιαστικὴ Ἱστο ρία, P.G. 20, 377D-380A). ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Ἀφοῦ ἔφθασα εἰς τὴν Ρώμην, κατέγραψα τοὺς Ἐπισκόπους τῆς Ρώμης ΔΙΑΔΟΧΙΚΩΣ μέχρι τὸν Ἀνίκητον... εἰς κάθε μίαν δὲ ΔΙΑΔΟΧΗΝ καὶ εἰς κάθε πόλιν αἱ Ἐκκλησίαι πιστεύουν ὅπως κηρύττει ὁ Νόμος καὶ οἱ ροφῆται καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. «Τῶν ἐπὶ Ῥώμης ἐπισκοπευσάντων Κα - τάλογος.»θεμελιώσαντες οὖν καὶ οἰκοδομή σαντες οἱ μακάριοι ΑΟΣΤΟΛΟΙ τὴν Ἐκ κλη σίαν, Λίνῳ τὴν τῆς Ἐπισκοπῆς λειτουρ γίαν ΕΝ - ΕΧΕΙΡΗΣΑΝ... ΔΙΑΔΕΧΕΤΑΙ δ αὐτὸν Ἀνέγκλητος, μετὰ τοῦτον δὲ τρίτῳ τόπῳ ἀπὸ τῶν ΑΟΣΤΟΛΩΝ τὴν Ἐπισκο πὴν ΚΛΗΡΟΥΤΑΙ Κλήμης, ὁ καὶ ἑ ωρακὼς τοὺς μακα ρίους Ἀποστόλους καὶ συμβεβλη κὼς αὐτοῖς καὶ ἔτι ἔναυλον τὸ ΚΗΡΥΓΜΑ τῶν ΑΟΣΤΟΛΩΝ καὶ τὴν Α ΡΑΔΟΣΙΝ ἔχων οὐ μόνος ἔτι γὰρ πολλοὶ ὑπελεί ποντο

169 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 167 τότε ὑπὸ τῶν ΑΟΣΤΟΛΩΝ ΔΕΔΙΔΑΓ - ΜΕΝΟΙ...»Τὸν δὲ Κλήμεντα τοῦτον ΔΙΑΔΕΧΕΤΑΙ Εὐάρεστος... ΔΙΑΔΕΞΑΜΕ ΝΟΥ τὸν Ἀνίκη - τον Σωτῆρος, νῦν ΔΩΔΕΚΑΤῼ ΤΟῼ τὸν τῆς ΕΙΣΚΟΗΣ ἀπὸ τῶν ΑΟΣΤΟΛΩΝ κατέχει ΚΛΗΡΟΝ Ἐλεύ θε ρος. Τῇ αὐτῇ τάξει καὶ τῇ αὐτῇ διδαχῇ ἥ τε ἀπὸ τῶν Ἀποστόλων ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ αράδοσις τὸ τῆς Ἀλη θείας κήρυγμα κατήντηκεν εἰς ἡμᾶς.» (Εὐσέβιος Καισαρείας, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστο - ρία, P.G. 20, 445A-C, Ε..Ε. 2, ). ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Κατάλογος τῶν ὅσων ἐ χρη - μάτισαν Ἐπίσκοποι εἰς τὴν Ρώμην. Ἀφοῦ ἐθεμελίωσαν καὶ οἰκοδόμησαν τὴν Ἐκκλη σίαν τῆς Ρώμης οἱ μακάριοι Ἀπό - στο λοι, ἀν έ θεσαν τὴν λειτουργίαν τῆς Ἐ - πισκο πῆς εἰς τὸν Λῖνον... ΔΙΑΔΕΧΕΤΑΙ δὲ αὐτὸν ὁ Ἀν έγκλητος καί, μετὰ ἀπὸ αὐτόν, τρίτος ἀπὸ τοὺς ΑΟΣΤΟΛΟΥΣ, δέχεται τὸν κλῆ ρον τῆς Ἐπισκοπῆς ὁ Κλήμης, ὁ ὁ - ποῖος καὶ εἶ χεν ἴδει τοὺς μακαρίους Ἀποστόλους καὶ συναναστραφῆ αὐτοὺς καὶ εἶ - χεν ἀκόμη εἰς τὰ ὦτα του τὸ ΚΗΡΥΓΜΑ

170 168 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ τῶν ΑΟΣΤΟ ΛΩΝ καὶ τὴν ΑΡΑΔΟΣΙΝ, χωρὶς βεβαίως νὰ εἶναι εἰς αὐτὸ μόνος δι - ότι ζοῦσαν ἀκό μη τότε πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ΜΑΘΗΤΑΣ ΤΩΝ ΑΟΣΤΟΛΩΝ. Αὐτὸν δὲ τὸν Κλήμεντα ΔΙΑΔΕΧΕΤΑΙ ὁ Εὐάρεστος... Ἀφοῦ δὲ ΔΙΕΔΕΧΘΗ τὸν Ἀνίκητον ὁ Σωτήρ (=Ἐπίσκοπος Ρώμης), τώρα τὴν Θέσιν τῆς Ἐ πισκοπῆς κατέχει ὁ Ἐλεύθερος, ΔΩΔΕΚΑ ΤΟΣ ΑΟ ΤΟΥΣ Α - Ο ΣΤΟΛΟΥΣ. Μὲ τὴν ἴ διαν δὲ τάξιν καὶ τὴν ΙΔΙΑΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ ΕΦΘΑΣΕΝ ΕΩΣ ΗΜΑΣ ΑΟ ΤΟΥΣ ΑΟ ΣΤΟΛΟΥΣ Η ΕΝ - ΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΡΑΔΟ ΣΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. «Καὶ τῷ ὄντι εἰς ὅλην τὴν Ἐκκλησιαστι - κὴν Ἱστορίαν [τοῦ Εὐσεβίου] εὑρίσκομεν καὶ τοὺς ἐπισκοπικοὺς θρόνους, ὧν οἱ ἐπι - σημότεροι τῶν ΑΟΣΤΟΛΩΝ προέστησαν, καὶ τοὺς ΔΙΑΔΟΧΟΥΣ αὐτῶν ὥστε ὁ Εὐ - σέβιος ἐκ τῶν πηγῶν, ἃς ὑπ ὄψιν ἔλαβε, πληρεστάτην πεποίθησιν εἶχε, καὶ ὡς ἱστο - ρικὴν ἀναντίῤ ῥητον ἀλήθειαν ἐθεώρει, ὅτι αὐτοὶ οἱ ΑΟ ΣΤΟΛΟΙ πρῶτοι ὡς ΕΙΣΚΟ - ΟΙ προέστησαν καὶ τούτους οἱ μετὰ ταῦ -

171 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 169 τα ΕΙΣΚΟΟΙ ΔΙΕΔΕΞΑΝΤΟ. Καὶ δι ὅλου τοῦ συγγράμματος αὐτοῦ καταδεικνύει τὰς ΔΙΑΔΟΧΑΣ ταύτας.»ἐκ δὲ τῆς τῶν ΔΙΑΔΟΧΩΝ τούτων ἀ - ναγνώσεως, τὰς ὁποίας κατὰ τὸ πλεῖστον μέρος ἐκ τοῦ κατὰ τὸ μέσον τῆς δευτέρας ἑκατονταετηρίδος ἀκμάσαντος Ἡγησίππου ὁ Εὐσέβιος ἠρύσθη, γίνεται δῆλον ὅτι εἰς πᾶ σαν τὴν ἀρχαίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τῶν χρό νων τοῦ Ἡγησίππου ἀκόμη ὡς μία τῶν ἀν αντιῤῥή - των ἀληθειῶν ἐθεωρεῖτο, ὅτι οἱ ΑΟΣΤΟ - ΛΟΙ ἦσαν οἱ ΡΩΤΟΙ ΕΙΣΚΟΟΙ, καὶ οἱ ΕΙΣΚΟΟΙ οἱ ΔΕΥΤΕΡΟΙ ΑΟΣΤΟΛΟΙ» (Νικολάου Μ. Δαμαλᾶ, «ερὶ Ἀρχῶν», Λειψία, 1865, σελ ). ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ : Καὶ πράγματι εἰς ὁλόκλη - ρον τὴν Ἐκκλη σιαστικὴν Ἱστορίαν (τοῦ Εὐσεβίου) εὑρίσκομε καὶ τοὺς Ἐ πισκοπι - κοὺς Θρόνους ἐπὶ κεφαλῆς τῶν ὁποίων ἐ - στάθησαν οἱ ἐπισημότεροι ἀπὸ τοὺς ΑΟ - ΣΤΟΛΟΥΣ καὶ οἱ ΔΙΑΔΟΧΟΙ αὐτῶν ὥστε ὁ Εὐσέβιος, ἀπὸ τὰς πηγὰς τὰς ὁποίας ἔλαβε ὑπ ὄψιν, ἦτο πλήρως πεπεισμένος καὶ θεωροῦσε ἀναντίρ ρητον Ἱστορικὴν ἀλήθει-

172 170 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ αν, ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ ΑΟΣΤΟΛΟΙ πρῶτοι ἦσαν ἐπὶ κεφαλῆς ὡς ΕΙΣΚΟΟΙ καὶ με - τὰ ἀπὸ αὐτοὺς οἱ ἑπόμενοι ΕΙΣΚΟΟΙ ΤΟΥΣ ΔΙΕΔΕΧΘΗΣΑΝ. Καὶ μὲ ὅλον του αὐτὸ τὸ σύγγραμμα καταδεικνύει αὐτὰς τὰς ΔΙΑΔΟΧΑΣ. Ἀπὸ τὰς πληροφορίας τούτων τῶν ΔΙΑ - ΔΟΧΩΝ, τὰς ὁποίας ὁ Εὐσέβιος πῆρε ἀπὸ τὸν κατὰ τὸν δεύτερον αἰῶνα ἀκμάσαντα Ἡγήσιππον, γίνεται φανερὸν ὅτι εἰς ὅλην τὴν ἀρχικὴν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τοὺς χρόνους ἀκόμη τοῦ Ἡγησίππου ἐθεωρεῖτο ὡς μία ἀναν τίρρη - τος ἀλήθεια ὅτι οἱ ΑΟΣΤΟΛΟΙ ἦσαν οἱ ΡΩΤΟΙ ΕΙΣΚΟΟΙ, καὶ οἱ ΕΙΣΚΟΟΙ ἦσαν οἱ ΔΕΥΤΕΡΟΙ ΑΟΣΤΟΛΟΙ. «Αὐτὸ δὴ τοῦτό ἐστι τὸ ἐρώτημα, πρὸς ὃ δεῖ τὴν αὐθεντίαν τῆς Εὐ αγγελι κῆς [γρ. ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ] ΔΙΑΔΟΧΗΣ ἀποκρίνασθαι ἁπλῶς καὶ σαφῶς, καὶ ὥσ περ [γρ. ἅπερ] πυνθάνομαι, Ἀ λέξανδρον Ἐπίσκοπον χρὴ νομίζειν ἢ μή;» (Συνέσιος Ἐπίσκοπος το λεμαΐ δος, /414, P.G. 66, 1409D).

173 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 171 ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Τοῦτο ἀκριβῶς εἶναι τὸ ἐ - ρώτημα εἰς τὸ ὁποῖον θὰ πρέπει νὰ δώσῃ ἀπάντησιν ἁπλῆν καὶ σαφῆ ἡ αὐθεντία τῆς ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ, τὸ ὁποῖο καὶ ἐγὼ ζητῶ νὰ μάθω, τὸν Ἀλέξανδρον πρέπει νὰ τὸν θεωροῦμε Ἐπίσκοπον ἢ ὄχι; «Οἱ μὲν οὖν τοῦ Κυρίου ΜΑΘΗΤΑΙ καὶ ΑΟΣΤΟΛΟΙ τῷ αναγίῳ σοφισθέντες νεύματι, καὶ τῇ αὐτοῦ δυνάμει καὶ χάριτι τὰς θεοσημίας ἐργαζόμενοι, τῇ τῶν θαυ - μάτων σαγήνῃ πρὸς τὸ φῶς τῆς θεογνωσίας ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς ἀγνωσίας αὐ τοὺς ζωγροῦντες ἀνήγαγον. Ὁμοίως καὶ οἱ τού - των τῆς Χάριτος καὶ τῆς ἀξίας ΔΙΑ ΔΟΧΟΙ, ποιμένες τε καὶ διδάσκαλοι, τὴν φωτιστικὴν τοῦ νεύματος Χάριν δεξάμε νοι, τῇ τε τῶν θαυμάτων δυνάμει, τῷ τε λόγῳ τῆς Χάριτος τοὺς ἐσκοτισμένους ἐφώ τιζον καὶ τοὺς πεπλανημένους ἐπέστρε φον.» (Ἅγιος Ἰωάν - νης ὁ Δαμασκηνός, 8ος αἰών, Ἔκδοσις Ἀκρι - βὴς τῆς Ὀρθοδόξου ίστεως, Κεφ. 3. «Ἀπό- δειξις ὅτι ἔστι Θεός», P.G. 94, 793C-796A). ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Οἱ ΜΑΘΗΤΑΙ μάλιστα καὶ ΑΟΣΤΟΛΟΙ τοῦ Κυρίου, ἀφοῦ ἔγιναν σο -

174 172 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ φοὶ ἀπὸ τὸ ανάγιον νεῦμα, καὶ μὲ τὴν δύναμιν καὶ τὴν Χάριν Του ἔκαναν Θεῖα σημεῖα, ἁλίευσαν τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὰ δίχτυα τῶν θαυμάτων καὶ τοὺς ἀνέσυραν ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῆς ἀγνοίας εἰς τὸ φῶς τῆς Θείας γνώσεως. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ ΔΙΑΔΟΧΟΙ τους εἰς τὴν Χάριν καὶ τὴν ἀξίαν, οἱ ατέρες καὶ Διδάσκαλοι, ἀφοῦ ἐδέχθηκαν τὴν φωτιστικὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου νεύματος, ἐφώτιζαν αὐτοὺς ὅπου εὑρίσκονταν εἰς τὴν ἄγνοιαν καὶ ἐπανέφεραν εἰς τὴν Ἀλήθειαν τοὺς πλανεμένους μὲ τὴν δύναμιν τῶν θαυμάτων καὶ μὲ τὰ λόγια τῆς Χάριτος. «Καὶ χειρῶν σωματικῶν ἁφῇ χορηγία νεύματος Ἁγίου γίνεται, μεταδιδοῦσα τῷ γνησίως καὶ ἀληθῶς προσπελάσαντι Θείας Ἐνεργείας καὶ Χάριτος, ἣ καὶ διὰ τούτου πάλιν ἑτέρῳ ΔΙΑ ΔΟΣΙΜΟΣ γίνεται, καὶ δι αὐτοῦ πάλιν ἄλλῳ, καὶ χωρεῖ κατὰ ΔΙΑΔΟΧΗΝ τῷ παντὶ χρόνῳ συμπα - ρατείνουσα» ( Ἅγιος Γρηγόριος αλαμᾶς, 14ος αἰ., ερὶ Μεθέξεως, Ε..Ε. 3, σελ. 244).

175 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 173 Ἅγιος Γρηγόριος ὁ αλαμᾶς, μ.χ., Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (ἔργον 14ου-15ου αἰ., Μουσεῖον ούσκιν, Μόσχα).

176 174 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ: Χορηγία τοῦ Ἁγίου νεύ - ματος γίνεται καὶ δι ἁφῆς σωματικῶν χει - ρῶν, με ταδίδουσα, εἰς τὸν γνησίως καὶ ἀ - ληθῶς προσεγγίζοντα, Θείαν Ἐνέργειαν καὶ Χάριν, ἡ ὁποία γίνεται μεταδόσιμος πάλιν εἰς ἄλλον διὰ τούτου, καὶ δι αὐτοῦ πάλιν εἰς ἄλλον, καὶ προχωρεῖ ΔΙΑΔΟΧΙ - ΚΩΣ ἐπεκτεινομένη εἰς ὅλον τὸν χρόνον. «Ἐφ ἑξῆς δὲ διὰ τοὺς Θεόπτας κήρυ κας καὶ ΑΟΣΤΟΛΟΥΣ οἱ ὁποῖοι τὸν κό σμον κατεφώτισαν καὶ διὰ τοὺς ΔΙΑΔΟ ΧΟΥΣ αὐτῶν τοὺς ἱεράρχας καὶ διὰ τὸν καρπὸν τοῦ κηρύγματος, τοὺς Μάρτυρας δηλαδὴ καὶ τοὺς Ὁσίους...» (Συμεὼν ὁ Θεσσαλονί - κης, Ἅπαντα, σελ. 119). «Ὅποιος ρεσβύτερος ἢ Διάκονος ἤ - θε λεν ἀφορισθῇ ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπόν του, αὐ τὸς δὲν εἶναι συγκεχωρημένον νὰ δεχθῇ καὶ νὰ λυθῇ ἀπὸ τὸν ἀφορισμόν... ἀπὸ ἄλ - λον... ἀλλὰ μόνον... ἀπὸ ἐκεῖνον τὸν ἴδιον τὸν Ἐπίσκοπον ὅπου τὸν ἀφ ώρισεν ἐξω μόνον, ἂν κατὰ τύχην ἀπο θάνῃ ὁ ἀφο ρίσας Ἐπίσκοπος ἢ Μητροπο λίτης ἢ ατριάρχης

177 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 175 πρὸ τοῦ νὰ λάβῃ συγχώρησιν ὁ ρεσβύτε - ρος ἢ ὁ Διάκονος. Δι ὅτι τότε ἠμπορεῖ καὶ ὁ Ἐπίσκοπος ἢ Μητροπολίτης ἢ ατριάρχης ὁ μετὰ τὸν θάνατον τοῦ ἀφορί σαντος χρη ματίσας ΔΙΑΔΟΧΟΣ νὰ τοὺς λύῃ ἀπὸ τὸν δεσμὸν καὶ ὄχι ἄλλος.» (Ἱερὸν ηδάλιον, Ἀποστολικὸς Κανών ΛΒ, Ἑρμηνεία). «Ἡ Ἀρχιερατικὴ ἐξουσία εἶναι ὁμολο γου - μένως Χάρις καὶ Δωρεὰ τοῦ Ἁγίου νεύ - μα τος... δι ὃ καὶ ὁ παρὼν ΑΟ ΣΤΟ ΛΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ διορίζει ὅτι δὲν πρέπει ὁ Ἐπίσκο - πος νὰ κάμῃ χάριν καὶ νὰ χειροτονῇ ΔΙΑ - ΔΟΧΟΝ εἰς τὸ ἀξίωμα τῆς Ἐπισκοπῆς ὅ - ποιον θέλοι [sic] ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς του ἢ τοὺς υἱούς του ἢ τοὺς συγγενεῖς του.» (Ἱερὸν ηδάλιον, Ἀποστολικὸς Κανών ΟΣΤ, Ἑρ μηνεία). «Οἱ Δώδεκα Ἀπόστολοι ἐν τῇ Ἐκκλησιαστικῇ Ἱεραρχίᾳ ὁποίαν τάξιν εἶχον;» Τὴν ἀνωτάτην, ἤτοι, τὴν τῶν Ἐπισκόπων.» (Ἁγιος Νεκτάριος, «οιμαντική», ἐκδόσεις Νεκτάριος αναγόπουλος, Ἀθῆναι, σελ. 72.)

178 176 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ «Τὸ Ἐπισκοπικὸν ἀξίωμα ἦτο ΔΙΑ ΔΟ - ΧΙΚΟΝ, διότι ἡ τῶν ΑΟΣΤΟΛΩΝ ΑΟ - ΣΤΟΛΗ ἦτο ΑΙΩΝΙΟΣ διὰ τὴν αἰω νιότητα τοῦ χαρακτῆρος τοῦ Σωτηριώδους ἔργου τῆς Ἐκκλησίας, ἣν ἵδρυσεν ὁ Σωτὴρ τῆς ἀν - θρωπότητος, καὶ ἑπομένως αἰώνιον. Δι ότι τὸ ἔργον τῆς Ἐκκλησίας [εἶναι] ἀνάγκη νὰ εἶναι διαρκὲς διὰ τὴν διαρκῆ ἀνάπλασιν τῆς καθ ὅλου ἀν θρωπότητος. Διὰ ταῦτα ὡς θὰ συνεκτείνεται τὸ ἔργον τῆς Ἐκκλησίας, οὕτω θὰ ὑφίσταται καὶ θὰ συνεκτείνεται καὶ ἡ ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΟΥ ΑΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΑΞΙΩ ΜΑΤΟΣ. Διό, ἐν ὅσῳ θὰ ὑφίσταται κοινωνία ἀνθρώπων ἐπὶ τῆς γῆς καὶ δια - δο χὴ γενεῶν ἀνθρωπίνων, θὰ ὑφίσταται καὶ ἡ ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΟΥ ΑΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ ἐν τῷ ἀξιώματι τῆς Ἀρχιε ρω - σύνης.» ( Ἅγιος Νεκτάριος, «οιμαντική», ἐκδόσεις Νεκτάριος αναγόπουλος, Ἀθῆναι, σελ ). «Τίνες ὑπῆρξαν οἱ πρῶτοι ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΤΟΥ ΑΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ;» Οἱ πρῶτοι χειροτονηθέντες παρὰ τῶν

179 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ 177 Ἀποστόλων Ἐπίσκοποι τῶν Ἐκκλησιῶν, οἷοι εἰσὶν ὁ Ἰάκωβος, ὁ Μάρκος, ὁ Λίνος, ὁ Τιμόθεος, ὁ Τίτος, ὁ Στάχυς, κλπ...» άντες οἱ Ἐπίσκοποι εἰσὶν ἰσότιμοι πρὸς ἀλλήλους;» Μάλιστα, ὡς ἴσοι καὶ ὡς ΔΙΑΔΟΧΟΙ τοῦ ἑνὸς ΑΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ...» Αἱ τάξεις τῶν ρεσβυτέρων, Διακόνων, Ὑποδιακόνων κ.λπ. ἀπορρέουσιν ἀπὸ μόνου τοῦ Ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος, διότι ὡς εἴπομεν, Ο ΕΙΣΚΟΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΤΟΥ ΑΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΑΞΙΩ - ΜΑΤΟΣ. Μία δὲ εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ Μία ἡ Ἱερωσύνη ἡ ἀπὸ τοῦ ΑΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ τὴν ἀρχὴν λαμβάνουσα.» ( Ἅγιος Νεκτάριος, «οιμαντική», σελ. 77). «ΕΙΣΚΟΟΙ ὠνομάσθησαν καὶ οἱ Α - ΟΣΤΟΛΟΙ αὐτοὶ καὶ οἱ τούτων ΔΙΑΔΟ - ΧΟΙ, ὡσαύτως καὶ οἱ λοιποὶ πάντες, καθὼς βεβαιοῦσιν οἱ ατέρες τῆς Ἐκκλησίας» (Ἁ - γιος Νεκτάριος, «οιμαντική», σελ. 79).

180 178 ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΡΙ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ Ἅγιος Νεκτάριος ὁ ενταπόλεως ὁ ἐν Αἰγίνῃ, μ.χ., (ἔργον Θεοδώρας Μοναχῆς, 1958, Μονὴ Ἁγίας Τριάδος Αἰγίνης).

181 Ε Ι Λ Ο Γ Ο Σ 179 «ιστεύω... εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΝ Ἐκκλησίαν» ( Ὅρος ίστεως τῆς Ἁγίας Β ' Οἰκου μενικῆς Συνόδου). ιστεύομεν εἰς «Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ ΑΟΣΤΟΛΙΚΗΝ Ἐκκλησίαν», διότι ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ τοῦ ΘΕΟΥ, τῆς ὁποίας εἴμεθα μέλη, διακρί - νεται ἀπὸ τὰς ἐκκλησίας τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν δαιμόνων, ἀπὸ τὰς Αἱρετικάς, Σχισματικάς, αρασυναγώγους, Ἀντικανονικάς καὶ λοιπὰς Ἐκκλησίας, ὡς πρὸς τὴν ΑΟΣΤΟ- ΛΙΚΗΝ ΙΣΤΙΝ καὶ τὴν ΑΟ ΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ. Ἐκκλησία ἡ ὁποία κατέχει τὴν ί στιν τῶν Ἀποστόλων καὶ τῆς ὁποίας οἱ Ἀρ χιερεῖς εἶ ναι Διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστο λικὴ Ἐκ κλησία, εἶναι ὁ «Στῦλος καὶ τὸ ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας» (Α' Τιμ. Γ' 14), εἶναι ἡ Κιβωτὸς τῆς Σωτηρίας. Διὰ τοῦτο ὀνομάζεται «Ἀπο στο λι κὴ» ἡ Ἐκ - κλησία, καὶ ὄχι διότι δῆθεν τὴν ἐδη μιούργη - σαν οἱ Ἅγιοι Ἀπό στο λοι, ὡς νὰ μὴν ὑπῆρχε προηγουμέ νως, ὅπως ἐσχάτως διακη ρύσσουν οἱ Αἱρετικοὶ Ἐκκλησιομάχοι.

182 180 ΕΙΛΟ ΓΟ Σ Εἶναι ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ, ὅρος ἀπαρά βα - τος καὶ ἄκρως ἀπαραίτητον, νὰ συνυπάρ χουν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Ἐπισκόπου καὶ εἰς τὰ μέλη τῆς Συνόδου μιᾶς Τοπικῆς Ἐκκλησίας τὰ Δύο αὐτὰ στοιχεῖα τῆς Ἀποστολικότητος, ἡ Ἀπο στολικὴ ίστις καὶ ἡ Ἀποστολικὴ Δια δοχή. Ἡ ἔλλειψις ἑνὸς ἐκ τῶν δύο θέτει τὸν Ἐπίσκο πον ἢ τὴν Σύνοδον ΕΚΤΟΣ τῆς ΕΚ - ΚΛΗ ΣΙΑΣ τοῦ ΘΕΟΥ. Ἐπὶ πλέον ἡ ἀπουσία τοῦ ἑνὸς καθιστᾶ αὐτομάτως καὶ τὸ ἄλλον ἀνενέργη τον καὶ ἀνύπαρκτον. Ἀναλυτικώτερον, ὅταν ἕνας Ἐπίσκοπος ἢ οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Συνόδου μιᾶς Τοπικῆς Ἐκ - κλησίας, τῶν ὁ ποίων ἡ χειροτονία πηγάζει ἀπὸ Νόμιμον καὶ Κανονικὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχήν, παύσῃ νὰ διακρατῇ τὴν Ἀποστο - λικὴν ίστιν, τότε χάνει καὶ τὰ Ἀποστολικὰ δικαιώματα τῆς τελέσεως ἐγκύρων Ἐκκλησια - στικῶν ράξεων, Ἱε ρῶν Μυ στηρίων καὶ Ἀπο - φάσεων. Ἀκολού θως κάθε ἱεροπραξία εἶναι ἄμοιρος Θείας Χάριτος καὶ κάθε Ἀπόφασις εἶναι Ἐκ κλησιαστικῶς ἀνίσχυρος καὶ ἀνυπό - στατος. Ἐξυπακούεται ὅτι ὅποιος χειροτο - νεῖ ται ὑπὸ μὴ ἐχόντων τὴν Ἀπο στολικὴν ίστιν δὲν λαμ βάνει Ἀποστολι κὴν Διαδοχήν. Εὑρίσκεται, δηλαδή, ἐκτὸς τῆς Ἐκ κλησίας τοῦ Θεοῦ καὶ διαπράττει Ἀντι ποί ησιν Ἐκ -

183 ΕΙΛΟΓΟΣ 181 κλησιαστικῆς Ἀρ χῆς, παρουσια ζόμενος ὡς Ἱερωμένος χωρὶς ὅ μως νὰ εἶναι. αρομοίως, ὅταν ἡ χειροτονία ἑνὸς Ἐπι - σκόπου ἢ τῶν μελῶν τῆς Συνόδου μιᾶς Τοπι - κῆς Ἐκκλη σίας, δὲν ἔχει Ἀποστολικὴν Διαδο - χήν, δηλαδὴ προέρχεται ἀπὸ μὴ ἔχοντας τὴν Ἀποστολι κὴν ίστιν, ἀπὸ Αἱρε τικούς, Σχισματικούς, αρασυναγώγους, ἢ προ έρ χεται ἀπὸ Ἀντικανονι κὰς καὶ ραξικο πη ματικὰς ἐνεργείας, τότε καὶ νὰ ἔχουν ἢ καὶ νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν Ἀποστολικὴν ίστιν, οἱ ἐν λό γῳ δὲν κα θίστανται αὐτομάτως Ἱερουργοὶ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου. Δὲν ἀποκτοῦν αὐτο μάτως τὴν Ἀπο στολικὴν Διαδοχήν. Διὰ νὰ τὴν ἀπο - κτήσουν πρέπει νὰ τοὺς δεχθῇ μία Ὀρθόδο - ξος Ἐκκλησιαστικὴ Ἀρ χή, ἡ ὁποία ἤδη ἔχει Κανο νικῶς καὶ τὴν Ἀπο στο λικὴν Διαδοχὴν καὶ τὴν Ἀποστολικὴν ίστιν, καὶ νὰ τοὺς ἀποκα ταστήσῃ, συμ φώνως πρὸς τὰ ὅσα προ - βλέπουν διὰ τὴν κάθε περίπτωσιν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ἢ διὰ Χειροτονίας ἢ Χειρο θεσίας ἢ Βαπτίσματος ἢ Χρίσεως Ἁγίου Μύρου. ολὺ συχνὰ εἰς τὴν Ἱστορί αν, ὁσάκις προ - έκυπτον Σχίσματα ἢ ἀνεφύ εντο Αἱρέσεις εἰς τὸν Ἐκκλησιαστικὸν χῶρον, προ έκυπτον ἐ - πίσκο ποι οἱ ὁποῖοι εἶχον τὴν Ἀπο στολικὴν Διαδοχὴν καὶ δὲν εἶχον τὴν Ἀποστολικὴν

184 182 ΕΙΛΟ ΓΟ Σ ίστιν, ἢ ἀντιθέτως, εἶχον τὴν Ἀποστολι - κὴν ίστιν καὶ δὲν εἶχον τὴν Ἀπο στολικὴν Διαδοχήν. Ὅ,τι ἐκ τῶν δύο καὶ ἐὰν συνέβαινε καθιστοῦσε αὐτοὺς αὐτο μάτως ψευ δεπι σκόπους, ἀνυποστάτους, Ἐκ κλησιαστι κῶς ἀνυπάρκτους. ρὶν λοιπὸν προσέλθωμεν εἰς ἕνα Ἐπί - σκο πον, προτοῦ δεχθῶμεν τὴν εὐλογίαν ἢ τὰς ἱε ρο πραξίας ἑνὸς κληρικοῦ, ἐξετάζομε πρῶτον τὴν προέλευσίν του, τὴν Ἀποστο λι κήν του Δια δοχήν, ἐὰν δηλαδὴ ἔχῃ λάβει τὴν Χειρο τονίαν τῆς Ἱερω σύνης Κανονικῶς ἀπὸ Ὀρ θόδοξον καὶ Γνήσιον Διάδοχον τῶν Ἀπο στόλων, ἤ, ἀπ ἐναντίας, ἀπὸ Σχισμα τι - κούς, Αἱρετικούς, αρασυναγώγους, ἢ Ἀν - τικα νονικῶς καὶ ραξικοπη μα τικῶς, καὶ βε - βαίως ἀγρυπνοῦμε διὰ τὴν ίστιν του, ἐὰν εἶναι ἴδια ἢ ὄχι μὲ τὴν Ἀποστολικὴν ίστιν. Μετὰ τὴν λαίλαπα τῆς αναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν Ἐκκλησιολογικὴν Σύγχυσιν τοῦ 20οῦ αἰῶνος, καθίσταται ἄ - μεσα ἐπιβεβλημένη ἡ ἱστορικὴ ἐξακρίβωσις τῆς προελεύ σεως τῆς Ἀρχιερωσύνης ἑνὸς Ἐ - πι σκόπου, ἐὰν δηλαδὴ προέρχεται Κανονι κῶς ἀπὸ Ὀρθοδόξους ἢ ἀπὸ Σχισματικοὺς ἢ Αἱ ρετικοὺς ἢ αρασυναγώγους ἢ ραξι - κοπη ματίας Ἐπισκόπους.

185 ΕΙΛΟΓΟΣ 183 Ἡ Γνησιότης τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, συνοδευομένη ἀπαραιτήτως ἀπὸ τὴν Ἀποστο - λικὴν ίστιν, εἶναι ἡ εμπτουσία, ἡ ψυχὴ τῆς Ἀληθοῦς καὶ Ὀρθοδόξου Ἱερωσύνης τῶν Ἐπισκόπων πρωτίστως, ἀλλὰ καὶ τῶν Ἱερέων καὶ τῶν Διακόνων. Διότι μόνον τότε τὰ τελού - μενα ὑπ αὐτῶν Ἱερὰ Μυστήρια εἶναι ὄντως Ἱερά, ἔχουν τὴν Ἁγιαστικὴν καὶ Σωστικὴν Χάριν τοῦ αναγίου νεύματος, καὶ ἐνεργοῦν πρὸς Σωτηρίαν εἰς τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ μαζὶ μὲ τὴν Ἀ πο στολικὴν ίστιν ἀποτελοῦν καὶ διασφα - λίζουν διαχρονικῶς εἰς τὸν κόσμον τὴν ταυ τότητα τῆς Ἐκ κλησίας τοῦ Θεοῦ. Ἀποδεικνύουν ποῖος εἶναι ὁ Οἶκος τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος. Εἶναι αἱ ἐν πράγμασιν ἀποδείξεις τῆς παρατάσεως τοῦ Χριστοῦ εἰς τοὺς αἰῶ - νας, τῆς θεουργοῦ παρουσίας τοῦ Ἀϊδίου Ἁγίου νεύ μα τος εἰς τὸν χρόνον, τῆς σωστι - κῆς δράσεως τῶν Ἀκτίστων Θείων Ἐνεργειῶν εἰς τὴν κτίσιν, τῆς διὰ τοῦ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ νεύ - ματι προσαγωγῆς τῶν λογικῶν κτισμάτων εἰς τὸν Θεὸν ατέρα, ἧς Χάριτος καὶ ἡμεῖς πάντες τύχωμεν, πρὸς Δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Ἑνὸς δοξαζομένου Θεοῦ. Ἀμήν.

186 184 Β Ι Β Λ Ι Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α 1). «ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, ΑΛΑΙΑ κ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑ - ΘΗ ΚΗ», Ἐκδόσεις «Ἡ Ζωή», «Ὁ Σωτήρ», «Ἀποστολικὴ Διακονία». 2). ΑΛΕΞΟΟΥΛΟΣ ΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, «Ὑπόδικος ἢ Δεδικασμένη; Ἔγκυρος ἢ Ἄκυρος;», άτραι, 30 Νοεμβρίου ). ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ, «Δογματική», Ἀθῆ - ναι, ). ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ, «Συμβολική», Ἀθῆ - ναι, ). ΔΑΜΑΛΑΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΣ, Μ., «ερὶ Ἀρχῶν Ἐ - πι στημονικῶν τε καὶ Ἐκκλησιαστικῶν τῆς Ὀρ - θοδόξου Θεολογίας», Λειψία, ). ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, «ΜΕΓΑ ΛΕΞΙ - ΚΟΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ», τόμος Δ, Ἐκδόσεις Δομή, Ἀθῆναι. 7). ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, «Δωδεκάβιβλος, Βιβλία Θ κ Ι», Ἐκδόσεις Βασιλείου Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη, Δεκέμβριος ). ΕΚΚΛΗΣΙΑ Γ.Ο.Χ. ΕΛ ΛΑΔΟΣ, ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟ - Ο ΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, «Ἡμερολόγιον 2015». 9). Ε..Ε. (Ἕλληνες ατέρες τῆς Ἐκκλησίας), Ἅγιος Ἰγνάτιος, τόμος 4. Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσό - στομος, τόμοι 8, 15, 24. Ἅγιος Γρηγόριος αλα - μᾶς, τόμοι 1, 3, 9.

187 Β Ι Β Λ Ι Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α ). «ΕΙΤΟΜΟΝ ΕΓΚΥΚΛΟΑΙΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙ - ΚΟΝ ΤΗΣ ΡΩΙΑΣ», Ἀθῆναι, ). «ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟ - ΑΙΔΕΙΑ», Ἀθανάσιος Μαρτῖνος, Ἀθῆναι, 1964, τ. 4, σελ , λῆμμα: Διαδοχὴ Ἀποστόλων. 12). ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Γ.Ο.Χ. ΕΛ - ΛΑ ΔΟΣ (ἀπὸ Βρεσθένης Ματθαίου ἑλκόντων), «Ἔλεγ χος καὶ Ἀνατροπή», Ἀθῆναι, Ἀπρίλιος ). ΚΤΕΝΑΣ ΛΑΜΡΟΣ ΔΙΟΝ., «Ὁμιλία πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον», εριοδικὸν «Κήρυξ Γνησίων Ὀρ θοδόξων», Ἰούνιος, 1992, σελ ). LIDDEL & SCOTT, Greek-English Lexicon, «Λεξικὸν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης», Harper Brothers, New York, ). MIGNE, J. P., «Patrologia Graeca (Ἑλληνικὴ ατρολογία)», τόμ. 1, 5, 7α, 20, 25β, 52, 66, 74, ). «ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΕΓΚΥΚΛΟΑΙΔΙΚΟΝ ΛΕ - ΞΙ ΚΟΝ ΗΛΙΟΥ», Ἐκδόσεις Ἥλιος, Ἀθῆναι, ). (ΑΓΙΟΣ) ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΝΤΑΟΛΕΩΣ, (ὁ ἐν Αἰγίνῃ), «Αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι», Ἐκδόσεις Βασ. Ρη γόπουλος, Θεσσαλονίκη, 1972). 18). (ΑΓΙΟΣ) ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΝΤΑΟΛΕΩΣ, (ὁ ἐν Αἰγίνῃ), «οιμαντική», Ἐκδόσεις Νεκτάριος ανα γόπουλος Ἀθῆναι, καὶ Ἐκδόσεις Βασ. Ρη - γόπου λος, Θεσσαλονίκη 1974.

188 186 Β Ι Β Λ Ι Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α 19). «ΗΔΑΛΙΟΝ» τὸ Ἱερόν, Ἐκδοτικὸς Οἶκος «ΑΣΤΗΡ», Ἀθῆναι, ). ΡΑΛΛΗ - ΟΤΛΗ, «Σύν ταγμα τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων», Ἀθῆναι, ). ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, «ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ» κ «ΛΕΞΙ ΚΟΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣ - ΣΗΣ». 22). ΣΥΜΕΩΝ, ΑΡΧΙΕΙΣΚΟΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙ - ΚΗΣ, «Τὰ Ἅπαντα», Θεσσαλονίκη, Δεκέμβριος ). ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Ἱερομονάχου Ἁγιορείτου (Τζα νῆ), «Μᾶς Χωρίζουν οἱ Αἱρέσεις τοῦ Ἡμεροδείκτου καὶ Ὄχι ἡ Ἐγκύκλιος», ). ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, Τρο - πά ρια. 25). ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΓΙΩΝ ΑΤΕΡΩΝ: Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, Κλήμης άπας Ρώμης, Εἰρηναῖος Λυ ῶνος, Κυπριανὸς Καρχηδόνος, Ἀθανάσιος ὁ Μέγας, Βασίλειος ὁ Μέγας, Γρηγόριος Θεολόγος, Ἰωάν νης Χρυσόστομος, Ἰωάννης Δαμασκηνός, Γρηγό ρι ος α λαμᾶς, Νεκτάριος ενταπόλεως ὁ ἐν Αἰγίνῃ. 26). ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ: Εὐσέβιος Καισαρείας ὁ αμφίλου, Ἡγήσιππος, Κλήμης Ἀ λεξ ανδρεύς, Συνέσιος τολεμαΐδος, Συμεὼν Θεσσαλονίκης, Δοσίθεος Ἱεροσολύμων, Δαμαλᾶς Νικό λαος.

189 187 ΥΟΜΝΗΜΑ ΕΡΙ ΤΩΝ ΑΡΓΙΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΚΑΙ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ 12 ΜΗΝΑΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 2017 Οἱ Ἀργίες δὲν ἐπισημαίνονται διὰ σταυροῦ, ἀλλὰ δι - ακρίνον ται μὲ τὴν λέξιν «Ἀργία», π.χ. ἡ 23η Ἀπριλίου. Εἰς τὶς Αργίες οἱ ὁποῖες συμπίπτουν ἡμέραν Κυρια - κὴν δὲν ἀναγράφεται ἡ λέξις «Ἀργία», ἐπειδὴ ἡ Κυριακὴ εἶναι Ἀργία ἀφ ἑαυτῆς, π.χ. ἡ 8η Μαΐου. Ὁ Σταυρός ( ) σημαίνει μόνον ΚΑΤΑΛΥΣΙΝ ΝΗ - ΣΤΕΙΑΣ καὶ τίθεται, κατὰ τὸ παρὸν ἔτος: α) εἰς τὶς ἡμέρες οἱ ὁποῖες ἔχουν Κατάλυσιν Νηστείας ἀναλόγως ὅπως αὐτὴ ὁρίζεται ἀπὸ τοὺς πίνακες ΚΑΤΑ - ΛΥΣΕΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ, σελ. 189, π.χ. ἡ 7η Ἰανουαρίου καὶ λοιπές. β) εἰς τὶς Δευτέρες, Τετάρτες & αρασκευὲς τῶν ἑβδο - μάδων Τελώνου καὶ Φαρισαίου, Ἀπόκρεω, Διακαινησίμου, Ἁγίου νεύματος καὶ τοῦ 12ημέρου τῶν Χριστουγέννων, ὅπου γίνεται ΚΑΤΑΛΥΣΙΣ, π.χ. 28η Ἰανουαρίου, ἡ 11η Φεβρουαρίου, κ.ἄ. (βλέπε σελίδες 188-9). Ὅταν τίθεται ἡ λέξις «Νηστεία», εἰς ἑορτὴν ἢ παραμονὴν Δεσποτικῆς Ἑορτῆς, ἀκόμη καὶ ἂν αὐτὲς τύχουν ἡμέραν Σάββατον ἢ Κυριακήν, γίνεται Νηστεία, ὅπως δεικνύει ὁ πίνακας ΝΗΣΤΕΙΩΝ, σελ. 188, π.χ. ἡ 5η Ἰανουαρίου. Μὲ ΚΟΚΚΙΝΟ χρῶμα σημειοῦνται ὅλες οἱ Κυριακὲς τοῦ ἔτους, καθὼς καὶ οἱ Δεσποτικὲς ἑορτές. Μὲ ΜΛΕ χρῶμα σημειοῦνται οἱ Θεομητορικὲς ἑορ - τὲς καὶ οἱ Χαιρετισμοὶ τῆς αναγίας. Μὲ ΜΑΥρΟ ἔντονο χρῶμα σημειοῦνται ἑορτὲς Ἁγίων μὲ Ἀργίαν, Νηστεῖες, Ἀποδόσεις Ἑορτῶν, Ψυχοσάββατα, καὶ λοιπά.

190 188 ΑΙ ΤΕΣΣΑΡΕΣ ΝΗΣΤΕΙΑΙ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΩΣ ΝΗΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΑΙ ΝΗΣΤΕΙΑΙ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΝΗΣΤΕΙΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ Γίνεται κατάλυσις οἴνου καὶ ἐλαίου, μόνον κάθε Σάββατον καὶ Κυριακήν. ΝΗΣΤΕΙΑ ΑΓΙΩΝ ΑΟΣΤΟΛΩΝ Κάθε Τρίτην καὶ έμπτην, γίνεται κατάλυσις οἴνου καὶ ἐλαίου, κατὰ δὲ τὸ Σάββατον καὶ τὴν Κυριακὴν κατάλυσις ἰχθύος. ΝΗΣΤΕΙΑ ΔΕΚΑΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Γίνεται κατάλυσις οἴνου καὶ ἐλαίου, μόνον κάθε Σάββατον καὶ Κυριακήν. Τῆς Μεταμορφώσεως, ὁποιαδή ποτε ἡμέρα συμπέσῃ, γίνεται κατάλυσις ἰχθύος. ΝΗΣΤΕΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ Κάθε Τρίτη καὶ έμπτη, γίνεται κατάλυσις οἴνου καὶ ἐλαίου, κατὰ δὲ τὸ Σάββατον καὶ τὴν Κυριακὴν γίνεται κατάλυσις ἰχθύος. Διευκρίνισις: Κατὰ τὴν παράδοσιν, εἰς τὴν νηστείαν αὐτήν, ὅσοι πρόκειται νὰ μεταλάβουν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, εἰς τὴν ἑορτὴν τῶν Εἰσοδίων καὶ εἰς τὴν ἑορτὴν τῶν Χριστουγέννων ἀντιστοίχως, κατάλυσιν ἰχθύος κάνουν μόνον τὰ Σαββατοκύριακα, ἀπὸ τῶν Εἰσοδίων μέχρι τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, οὕτως ὥστε νὰ προετοιμάζωνται καταλλήλως διὰ τὸ Ἱερὸν Μυστήριον. ΝΗΣΤΕΙΑ ΕΚ ΑΝΤΩΝ Γίνεται εἰς τὶς 5 Ἰανουαρίου, 29 Αὐγούστου, 14 Σεπτεμβρίου, 24 Δεκεμβρίου, ἐκτὸς ἐὰν τύχουν Σάββατον ἤ Κυριακήν, ὁπότε καταλύομεν οἶνον καὶ ἔλαιον. Ἐὰν τύχῃ ἑορτὴ Καταλύσιμος τὴν Καθαρὰν ἤ τὴν Μεγά λην Ἑβδομάδα, δὲν καταλύομεν οἶνον καὶ ἔλαιον.

191 ΚΑΤΑΛΥΣΕΙΣ ΝΗΣΤΕΙΩΝ 189 ΚΑΤΑΛΥΣΕΙΣ ΟΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΑΙΟΥ ΚΑΤΑΛΥΣΕΙΣ ΕΙΣ ΑΝΤΑ Ἀπὸ 25 Δεκεμβρίου ἕως 4 Ἰανουαρίου. Τὴν 6ην Ἰανουαρίου. Ἀπὸ τῆς Κυριακῆς τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου ἕως τῆς Κυριακῆς τοῦ Ἀσώτου. Ἀπὸ τῆς Ἀπόκρεω ἕως τῆς Τυροφάγου, πλὴν κρέατος. Τὴν ἑβδομάδα τῆς Διακαινησίμου. Τὴν ἑβδομάδα τοῦ Ἁγίου νεύματος. ΟΤΑΝ ΣΥΜΙΤΟΥΝ ΑΙ ΕΟΡΤΑΙ ΕΙΣ ΗΜΕΡΑΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ Ἰανουάριος Φεβρουάριος Μάρτιος 9-26 Άπρίλιος Μάϊος Ἰούνιος Ἰούλιος Αὔγουστος 31 Σεπτέμβριος Ὀκτώβριος Νοέμβριος Δεκέμβριος ΚΑΤΑΛΥΣΕΙΣ ΙΧΘΥΟΣ ΟΤΑΝ ΣΥΜΙΤΟΥΝ ΑΙ ΕΟΡΤΑΙ ΕΙΣ ΗΜΕΡΑΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ Ἰανουάριος 7. Φεβρουάριος 2. Μάρτιος 25. Ἰούνιος 24, 29. Αὔγουστος 6, 15. Σεπτέμ βριος 8. Νοέμβριος 14, 21. Τὴν Τετάρτην τῆς Μεσοπεντηκοστῆς. Τὴν Τετάρτην τῆς Ἀποδόσεως τοῦ ΑΣΧΑ.

192 190 Δ Ι Ε Υ Θ Υ Ν Σ Ε Ι Σ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΟΛΙΣ Γ.Ο.Χ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΟΛΙΣ: Κων/πόλεως 174, Τ.Κ , Χαριλάου Θεσσαλονίκη. Τηλ ΑΝ/ΤΟΣ ΜΗΤΡΟΟΛΙΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Κων/πόλεως 174, Τ.Κ , Χαριλάου Θεσσαλονίκη. Τηλ ΙΕΡΕΥΣ Ἱερεύς Νικόλαος Ζαρδούκας, Ἱ.Ν. Ἁγίου Γεωργίου, Κων/πόλεως 174, Τ.Κ , Θεσσαλονίκη. Τηλ ( ). ΙΕΡΟΙ ΝΑΟΙ ΕΛΟΟΝΝΗΣΟΥ & ΣΤΕΡΕΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Τριῶν Ἱεραρχῶν, Τέρμα Ἱπποκράτους, Τ.Κ , Κιάτον Κορινθίας. Τηλ Ἁγίας Βαρβάρας, Τ.Κ , Ζευγολατιὸ Κορινθίας. Τηλ Ἁγίας Θεοδώρας, Κάτω Τρίκαλα Κορινθίας, Τ.Κ Τηλ Κοιμήσεως Θεοτόκου, Δαλαμανάρα, Τ.Κ Ἀργολίδος. Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου, εριοχὴ Ἁγίου Γεωργίου Καβαλλάρη. Τ.Κ Μέγαρα. Τηλ

193 Δ Ι Ε Υ Θ Υ Ν Σ Ε Ι Σ 191 Ἁγίας Αἰκατερίνης, Δρίτσα, Νέα έραμος Ἀττικῆς. Ἁγίας Τριάδος, Δομοκός Λαμίας. ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ αμμεγίστων Ταξιαρχῶν, Μεσορράχη, Λαρίσης. Τηλ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ Ἁγίου Γεωργίου, Κων/πόλεως 174, Τ.Κ , Χαριλάου Θεσ/νίκη. Τηλ Ἁγίων άντων, Τ.Κ , Νάουσα, Ἀραπίτσα (Χῶρος Θυσίας Ἡρώων). Τηλ Ἁγίου Σπυρίδωνος, Τ.Κ , Χαρίεσσα Νάουσα. Ἁγίας Τριάδος, Σταυροδρόμιον Σερρῶν. Τηλ , , Ἁγίου Νικολάου Ραφαήλ, Τ.Κ , Χρύσα, Ξάνθη. Τηλ ΚΡΗΤΗΣ Ἁγία αρασκευή, Λαμπιῶτες Ἀμαρίου, Ρέθυμνον. ΙΕΡΑΙ ΜΟΝΑΙ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου, Ἀθήκια Κορινθίας. Τ.Κ , Τηλ Ἁγίου Γεωργίου, Τ.Κ , Ντάρδεζα Κερατέα Ἀττικῆς. Τηλ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ Κελλίον Ἅγιος Γεώργιος, Καψάλα, Τ.Κ , Καρυαί, Ἅγιον Ὄρος.

194 192 ΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 1. Ἀφιέρωσις Ταυτότης ἐκδόσεως Ἡ Φωνὴ τοῦ Ἁγίου ατρός Εὐχαὶ τοῦ αναγιωτάτου ρόλογος Μηνολόγιον καὶ Ἀναγνώσματα Κυριακοδρόμιον Ἐγκόλπιον -Ἐφόδιον Εἰσαγωγή Ἀποστολικὴ Διαδοχή Διδασκαλία καὶ Μαρτυρίαι περὶ Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς Ἐπίλογος Βιβλιογραφία Ὑπόμνημα Νηστεῖαι - Καταλύσεις Διευθύνσεις εριεχόμενα

195

196