the neuron stimulating zine

Transcript

1 the neuron stimulating zine [τεύχος 032] - [060915] - [διανέμεται χωρίς αντίτιμο] i am the cover...

2 . βρες την σωστή σελίδα.03 το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd].04 μια μικρή επανάσταση [μίνως-αθανάσιος καρυωτάκης].06 θα σου πω μια ιστορία [μ.].08 έκλαψα [ιωάννης γκουγκουγιάννης].10 ο γιος μου φοράει φορέματα, κι αυτό δεν με πειράζει [seth menachem].12 το θεώρημα της ζωής (θ.ζ.) [τζαβλάκης γιώργος].13 είμαι μεσοφυλική: η ιστορία της shon klose [emma sleath].16 όταν οι φούστες έγιναν παντελόνια [seitanakos aka πτωχός γιώργος].18 πώς ένα ανθολόγιο φεμινιστικών κειμένων μού δίδαξε... [mark haddon].21 ομοφυλο-κανονιστικότητα, ομοφυλο-εθνικισμός.. [christiaan rapcewicz] [issue 032] - [060915] - [chimeres.gr].27 το δικαίωμα στην επιλογή και «λόρενς για πάντα» [baphomet].26 αστοχία [στράτος κ.].32 μια μέρα στη ζωή μιας φεμινίστριας [ματίνα αναγνωστοπούλου].34 γλωσσάρι [καμένα σουτιέν].36 ποιήματα [μαρίνα αποστόλου].37 δηλώσεις [έλενα τζάτζη].38 απο-δόμηση [βικτώρια λ.].40 δείγματα μαζοχισμού... [seitanakos aka πτωχός γιώργος].42 vinyl [αργύρης ευαγγελούλης].44 στο σκοτάδι ξανά [μαρία ρούσση].45 room22 [έφη θεοδωροπούλου].46 αλκοολούχα σιωπή [σπύρος σμυρνής].47 human heart [σελήνη].48 υπομονή [σωτήρης αγαπάκης].49 πλατεία ομονοίας [αργύρης ευαγγελούλης].50 enditorial [chupa chap] i am page 02

3 the neuron stimulating zine το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd] Ποτέ δεν θα σταματήσεις να αλλάζεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα παρασυρθείς από τον άνεμο. Κάθε μέρα, μπορείς να πάρεις τον άνθρωπο που είσαι, τα νέα πράγματα που έχεις βιώσει και να φτιάξεις τις δικές σου ειλικρινείς επιλογές για το ποιος πρέπει να γίνεις. Ό,τι κι αν συμβεί, μπορείς πάντα να είσαι αληθινός με τον εαυτό σου. Αλλά μην περιμένεις να καταλήξεις με την ίδια εσωτερική πυξίδα με όλους τους άλλους. Δεν θα συμβεί παρά μόνο αν ξεκίνησαν δίπλα σου, σκαρφάλωσαν δίπλα σου σε κάθε βήμα της διαδρομής. ~ Greg Egan, Schild's Ladder Η αποδοχή της διαφορετικότητας δεν είναι κάτι εύκολο δυστυχώς. Πολύ περισσότερο η αποδοχή πως οι κοινωνίες μας δεν περιορίζονται πλέον (ή ανέκαθεν) σε δύο φύλα και στη μεταξύ τους σχέση. Δεν είναι εύκολο, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να φτάσεις στο σημείο να κάνεις μια παραδοχή. Κάποιοι φτάνουν εκεί μετά από μεγάλη αναζήτηση. Ψάχνοντας, διαβάζοντας, έχοντας τα αυτιά τους ανοιχτά. Για άλλους είναι πιο απλό, σχεδόν αυτονόητο. Μπορεί να οφείλεται σε προσωπικές εμπειρίες, αλλά δεν είναι προϋπόθεση για να κάνεις αυτή την παραδοχή. Απλά αφέσου. Όλοι οι κανόνες και τα πρέπει με τα οποία μεγάλωσες δεν ήταν ποτέ η αφετηρία έχουν ημερομηνία λήξης. Δεν είναι θέμα εξέλιξης, αλλά αποδοχής. Οποιαδήποτε απόπειρα καταβάλουν οι άνθρωποι να περιορίσουν την εντροπία της ανθρώπινης ποικιλομορφίας έρχεται εκ των υστέρων. Και όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο, όλα θα είναι πιο απλά. Εκείνο το πρωί, που θα ξυπνήσεις έχοντας συνειδητοποιήσει το προφανές, θα αισθανθείς πιο ελεύθερος. Το πρωινό σου θα είναι το πιο νόστιμο γεύμα που είχες ποτέ στη ζωή σου. Καταστάσεις που μέχρι χτες θεωρούσες πολύπλοκες και εξέταζες με δυσπιστία, πλέον θα τις κοιτάς με ένα μικρό χαμόγελο. Η παραδοχή: Όλα είναι φυσιολογικά. [issue 032]- [060915] - [chimeres.gr] Στο τέλος κάθε άνθρωπος ξέρει καλά πως είναι ένα ξεχωριστό ον, μοναδικό στη γη και δεν υπάρχει καμία εξωπραγματική περίπτωση, αυτό το θαυμάσιο πολύχρωμο κομμάτι διαφορετικότητας που βρίσκεται τώρα μπροστά σου ενωμένο, να σχηματιστεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο για δεύτερη φορά. ~ Friedrich Nietzsche i am the un-editorial page

4 μια μικρή επανάσταση [issue 032] - [060915] - [chimeres.gr] Χόρευε εδώ και περίπου 3 ώρες, σχεδόν συνεχόμενα. Αραιά και πού έκανε ένα μικρό διάλειμμα για να ελέγξει ξανά τις ανάσες της. Λάτρευε τον χορό. Μπορούσες να το δεις στα κατάμαυρα μάτια της. Κάθε φορά που ερχόμουν στο μαγαζί καθόμουν απέναντί της. Συνήθως δεν τραβούσε το ενδιαφέρον των πελατών κι έτσι μου δινόταν τακτικά η ευκαιρία να χαζεύω κάθε σπιθαμή του κορμιού της. Ταξίδευα από τα μακριά, εξίσου μαύρα μαλλιά της, μέχρι και τα δάχτυλα των ποδιών της. Ήταν τόσο όμορφα σμιλεμένα, που τα ζήλευα. Αντιστοίχως όμορφα, σχεδόν ανάγλυφα, έμοιαζαν να είναι και τα λεπτά δάχτυλα των χεριών της. Κατά τη διάρκεια του χορού, άρπαζε κάποια φτερά. Τα κουνούσε τόσο επιδέξια που στα μάτια μου έμοιαζε με χελιδόνι. Δεν ξέρω γιατί την παρομοίαζα με χελιδόνι. Ίσως να είναι επειδή δεν ξέρω πολλά πτηνά ή γιατί για κάποιον ανεξήγητο λόγο λάτρευα πάντα τα χελιδόνια. Έχουν μια φινέτσα και συγχρόνως μία δύναμη. Ξέρουν να θέτουν όρια, παραμένοντας πάντα ευγενικά. Έτσι ήταν και η Ιζαμπέλα. Μου είχε βάλει όρια. Αδυνατούσα να την πλησιάσω πολύ. Μια με δυο φορές τα είχα καταφέρει, έχοντας καταναλώσει παραπάνω από μισό μπουκάλι βότκας. Το αλκοόλ με βοηθάει να απελευθερώνομαι από τα δεσμά της προσωπικότητάς μου. Παίρνω πολύ πιο εύκολα ρίσκα, γίνομαι αρκετά αγκαλίτσας και μιλάω ακατάπαυστα. Πάνε δύο μήνες που μπαίνω στο «Je t aime» αποκλειστικά για εκείνη. Πίνω λίγο κι ύστερα φεύγω. Δεν έχω βρει τη photo by: Peter Lindbergh i am page 04

5 the neuron stimulating zine [μίνως-αθανάσιος καρυωτάκης] δύναμη να της πω όλα αυτά που νιώθω. Είναι δύσκολο να προσεγγίσεις κάποιον και να του πεις ότι θέλεις να ξοδέψεις την υπόλοιπη ζωή σου μαζί του. Είναι κατά κάποιον τρόπο σκληρό, ακόμα κι αν πιστεύουμε όταν το ξεστομίζουμε ότι είναι η απόλυτη ερωτική φράση. Έχω μπει στα τριάντα μου κι ακόμα δεν μπορώ να αποδεχθώ τον εαυτό μου. Δυστυχώς, δεν φταίει μόνο ότι είμαι σχεσάκιας, αλλά και ο κοινωνικός περίγυρός μου. Ξέρω ότι αν μάθουν ορισμένα μυστικά μου, δεν θα θέλουν να μου μιλήσουν ξανά. Τα χείλη της είναι μωβ. Φοράει κραγιόν βατόμουρο. Το λατρεύω. Η γεύση που δίνει στα φιλιά είναι εθιστική και ηδονική. Πρέπει επιτέλους να κάνω το μεγάλο βήμα. Πρέπει να της εξομολογηθώ τα συναισθήματά του. Χτυπάει το τηλέφωνο. «Έλα ρε συ Μαρία, που χάθηκες;» «Δεν μπορώ να μιλήσω τώρα. Θα σε πάρω σε λίγο. Έχω να κάνω κάτι». «Τι έχεις να κάνεις πάλι, μωρή βλαμμένη;» «Να διεκδικήσω το αυτονόητο, λίγο έρωτα κι αγάπη». «Ω, δεν ήξερα ότι είσαι με γκόμενο! Σε κλείνω, καλή επιτυχία». «Δεν είναι γκόμενος, αλλά γκόμενα», μονολογώ. Προχωρώ προς τη σκηνή και για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω ότι κάνω κάτι επαναστατικό. Αποδέχομαι τον εαυτό μου. [issue 032]- [060915] - [chimeres.gr] i am page 05

6 θα σου πω μια ιστορία [μ.] [issue 032] - [060915] - [chimeres.gr] Μεγάλωσα σε μια πόλη όπου όλοι έμοιαζαν φυσιολογικοί, ίδιοι. Τα αγόρια γούσταραν κορίτσια, τα κορίτσια αγόρια κ.ο.κ.. Στο Γυμνάσιο είχα έναν πολύ καλό φίλο. Για την ακρίβεια είχα ένα φίλο που τα πήγαινε καλά με τα περισσότερα κορίτσια. Ήθελε να έχει - και είχε - αρκετές κοπέλες, αλλά απ την άλλη ήταν παπαδάκι και ήξερε απέξω όλα αυτά τα χριστιανικά κείμενα και έθιμα και τ ακολουθούσε ευλαβικά. Στην αρχή πίστευα πως κάποιο απ τα παραπάνω έφταιγε που τα άλλα αγόρια δεν τον συναναστρέφονταν. Τέλος Γυμνασίου όμως πέρασε από το μυαλό μου ότι τα αγόρια ίσως να έβλεπαν αυτό που εγώ είχα αρχίσει να υποψιάζομαι. Ότι ίσως ο φίλος μου να είναι ομοφυλόφιλος. Δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη, γιατί δεν είχε πει κουβέντα. Η ψιλή φωνή του, η επιπλέον χαριτωμενιά του και η προσήλωσή του στο να γίνει παπάς - ουσιαστικά το κουτσομπολιό που στις μικρές πόλεις είχε τεράστιο ρεπερτόριο και περιελάμβανε παπάδες και παπαδοπαίδια - δεν ήταν παρά ενδείξεις. Μετά το τέλος του Γυμνασίου οι δρόμοι μας χώρισαν μιας και πήγε σε εκκλησιαστικό Λύκειο σε άλλη πόλη. Δεν τον είδα για χρόνια, θυμάμαι όμως έντονα το πώς αποχαιρετιστήκαμε. Χωρίς να το έχω προετοιμάσει του είπα: «Πριν γίνεις παπάς παντρέψου. Μην μείνεις χωρίς μια συντροφιά για όλη σου την ζωή». Προσπαθώ ακόμα να καταλάβω τι πέρναγε από το άγουρο κεφαλάκι μου όταν το ξεστόμισα. Υποθέτω πως μέσα μου ήμουν σίγουρη για το ποιος και τι είναι, και ήθελα να μου μιλήσει ειλικρινά. Να μου πει πως δεν θα παντρευτεί γιατί δεν του αρέσουν οι γυναίκες. Να σκεφτεί αν, όντας ομοφυλόφιλος ή έστω αναποφάσιστος, μπορούσε να ακολουθήσει το εκκλησιαστικό επάγγελμα. Να σκεφτεί αν όλα αυτά τα κάνει γιατί τα θέλει ή τα θεωρεί τιμωρία που πρέπει να υποστεί. Σκέψεις που ένα απομονωμένο i am page 06

7 the neuron stimulating zine και αφελές παιδί έβλεπε σαν εξήγηση σε όσα συνέβαιναν. Από τότε μπήκε πολύ νερό στο αυλάκι. Φεύγοντας από την πόλη μου είχα την ευκαιρία να μάθω πράγματα που δεν ήξερα. Δεν είχα ξανακούσει για λεσβίες, για τρανς, για πανσέξουαλ κτλ. Δεν ήξερα πως ακόμα και αν για τη δική μου σεξουαλική ταυτότητα δεν είχα ποτέ απορία, υπήρχαν άπειροι άνθρωποι που την αναζητούν ή που τη βρήκαν και δεν μοιάζει σε τίποτα με τη δική μου. Και ότι αυτοί οι άνθρωποι, όπως και εγώ, είχαν την επιλογή να ζουν ευτυχισμένοι και ελεύθεροι. Ο φίλος μου, που στον μικρόκοσμό μου ήταν η μόνη παράταιρη εικόνα, θα μπορούσε, αν ήθελε να έχει μια άλλη ζωή. Η ζωή που επέλεξε όμως περιγράφεται με μια επίσκεψη στην ενορία του πατρικού μου. Έχει πάρει πια ένα άλλο όνομα, έχει πάρει το χρίσμα (ή όπως αλλιώς λέγεται) και βγαίνει από το ιερό ντυμένος με άμφια και πετραχήλια. Η όψη και η φωνή του έχουν αλλάξει ελάχιστα. Ζει μοναχικά. Οι πιστοί στην Εκκλησία τον κοιτούν σαν κάποιον άλλο, διαχωρίζοντας την εικόνα του από τον ρόλο του. Οι ίδιοι που παλιά τον λέγαν στα κρυφά «γυναικωτό» δείχνουν τώρα σεβασμό... Ίσως να έχει βρει τον τρόπο να μην είναι μόνος. Ή να έχει βρει τον τρόπο να ζει κρύβοντας ή απλά προσπερνώντας την έμφυλη και σεξουαλική του ταυτότητα. Κρατάω όμως ότι δεν φαίνεται πράος και ως φίλη εξακολουθώ να μην θέλω να ζει κάτω από οποιαδήποτε μορφή πίεσης. Ποια όμως θα μπορούσε να είναι η εξέλιξή του σε ένα θεσμό που απορρίπτει την ομοφυλοφιλία αλλά απ την άλλη του ζητά να είναι αληθινός με τον εαυτό του; Αν αποχαιρετιόμασταν ξανά τώρα, δεν ξέρω τι θα του έλεγα. Ίσως του έλεγα πως ο κόσμος είναι έτοιμος για έναν άνθρωπο που κηρύττει την αγάπη παραβλέποντας τα στεγανά κάθε πουριτανικού εκκλησιαστικού θεσμού. Ίσως θα έπρεπε να τον κάνουμε εμείς έτσι. [issue 032]- [060915] - [chimeres.gr] i am page 07

8 έκλαψα [ιωάννης γκουγκουγιάννης] [issue 032] - [060915] - [chimeres.gr] Είχε κρύο εκείνη τη μέρα. Είχα πάει μια βόλτα από τη σχολή και μετά για έναν καφέ με κάτι φίλους. Γυρνούσα στο σπίτι μόνος. Ο αέρας μού χαράκωνε το πρόσωπο. Είχε νυχτώσει για τα καλά. Ανέβηκα γρήγορα τη στριφογυριστή μου σκάλα και βρέθηκα μέσα στο δωμάτιό μου, στη σοφίτα μου. Άναψα το κλιματιστικό για να ζεσταθώ λίγο. Έβγαλα τα ρούχα και έβαλα πιτζάμες. Ήπια λίγο νερό και έφαγα μια φρυγανιά. Το δωμάτιο ήταν σε άθλια κατάσταση όπως πάντα, βρόμικο και ακατάστατο. Άναψα το πορτατίφ, ποτέ δεν μου άρεσε ο έντονος φωτισμός. Άνοιξα την τηλεόραση και ξάπλωσα στο κρεβάτι, χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα. Δεν σκεφτόμουν τίποτα. Ήμουν σε μια ουδέτερη κατάσταση. Το στήθος μου ήταν βαρύ. Δεχόμουν μια τεράστια δύναμη από μέσα λες και η καρδιά μου θα έβγαινε έξω και θα πετούσε μακριά. Η τηλεόραση έκανε θόρυβο, δεν ήμουν σε θέση να την παρακολουθήσω πια. Ένιωθα απαίσια, δεν μπορούσα να εκφραστώ. Τότε ξαφνικά άρχισα να κλαίω, έτσι χωρίς λόγο και αιτία. Δεν σταματούσαν τα μάτια μου να φτιάχνουν ποτάμια που κυλούσαν στα μάγουλά μου και τα σκούπιζα με τα δάχτυλα. Στο τέλος βαρέθηκα, τα άφησα να πάνε όπου θέλουν. Άρχισα να βαράω γροθιές στο στρώμα με ένα πρωτόγνωρο μίσος. Αυτό το πράγμα κράτησε για περίπου ένα τέταρτο. Μετά έμεινα ξαπλωμένος να κοιτάω το ταβάνι. Η καρδιά μου συνέχισε να πιέζει το στήθος μου για να βγει. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας πίεσης και μιας δυστυχίας που είχε συσσωρευτεί μέσα μου και δεν έβρισκε οδό διαφυγής παρά μόνο αυτές τις μικρές τρυπούλες στα μάτια, γεμάτες δάκρυα που κυλούσαν προς τα έξω. Είχα ηρεμήσει λίγο και προσπάθησα να χαλαρώσω σιγά-σιγά. Σηκώθηκα, πήγα πήρα ένα χαρτομάντιλο και σκούπισα τα μάτια μου που είχαν γίνει κατακόκκινα. Άνοιξα το ψυγείο, πήρα το μπουκάλι και ήπια λίγο νερό. Πήγα στο μπάνιο. Κοίταξα τον καθρέφτη, είχα τα χάλια μου. Έριξα λίγο νερό στα μούτρα μου. Σκέφτηκα πως αυτό ήταν, πάει, έφυγε, αλλά η δυστυχία έμεινε μέσα μου, δεν είχε φύγει ακόμα. Άνοιξα το ντουλάπι, έβγαλα τον αφρό, τον κούνησα λίγο και πασάλειψα το πρόσωπό μου. Μετά πήρα το ξυράφι και έκοψα τα γένια μου. Ήταν Παρασκευή βράδυ, αύριο είχα δουλειά, έπρεπε να είμαι ξυρισμένος. Η ζωή έμπαινε πάλι στους ρυθμούς της, δεν σπαρασσόταν και πολύ αυτή. Ξυρίστηκα μετά από πέντε λεπτά. Είχα κοπεί σε τρία σημεία, ευτυχώς όχι πολύ. Πάντα αυτό γινόταν όταν ήμουν ταραγμένος, δεν πρόσεχα καθόλου. Έριξα ακόμα λίγο νερό στα μούτρα και πήγα να ξαπλώσω - έπρεπε να σηκωθώ νωρίς αύριο. i am tearless

9 hen (swedish: [hɛn]) η προσωπική αντωνυμία που χρησιμοποιείται στην Σουηδία για άτομα που δεν προσδιορίζονται από το «αυτή» ή το «αυτός». Μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε περιπτώσεις όπου το φύλο του ανθρώπου είναι άγνωστο ή όπου ο προσδιορισμός του δεν είναι επιθυμητός. Η χρήση του προτάθηκε αρχικά το 1966 και υιοθετήθηκε το 1994 ως ένας φυλετικά ουδέτερος προσωπικός προσδιορισμός. περισσότερα στην Wikipedia: en.wikipedia.org/wiki/hen_(pronoun) the neuron stimulating zine han hen hon [issue 032]- [060915] - [chimeres.gr] /hidden/theangryinch i am page 09

10 ο γιος μου φοράει φορέματα, κι αυτό δεν με πειράζει [συγγραφή: seth menachem] [1η δημοσίευση: huffingtonpost.com ] [μετάφραση: αλεξάνδρα βλάσση] [issue 032] - [060915] - [chimeres.gr] Ο γιος μου, ο Άσερ, είναι δύο ετών. Παίρνω σορτς και ένα μπλουζάκι απ το συρτάρι και τον ντύνω, μιας και δυσκολεύεται ακόμα να ντύνεται μόνος του. Εκείνος όμως έχει καταλάβει πώς να γδύνεται, και πολύ συχνά αυτό σημαίνει ότι σκίζει τα ρούχα του και φωνάζει «Φόρεμα» ξανά και ξανά. Σκαρφαλώνει πάνω στην καρέκλα μέσα στη ντουλάπα και τραβάει ένα από τα φορέματα της Σίντνεϊ. «Αυτό εδώ», λέει. Έτσι, τις περισσότερες μέρες ο γιος μου ντύνεται σαν την πριγκίπισσα Σοφία ή σαν κάποιες πριγκίπισσες της Disney ή, το αγαπημένο μου, ένα πολύχρωμο φόρεμα Ralph Lauren, αμάνικο, με λεπτό τιραντάκι. Αν βάλουμε στην άκρη όλες τις κοινωνικές νόρμες, δείχνει όμορφος με τα φορέματα. Και σε μία καλοκαιρινή ημέρα με σχεδόν 30 βαθμούς στο Λος Άντζελες, είναι πιθανότατα η πιο πρακτική λύση. Συνήθως ερχόμουν σε δύσκολη θέση, όταν ο γιος μου φορούσε φορέματα δημοσίως. Και δεν ήταν ότι με ενδιέφερε η γνώμη όσων σκέφτονταν ότι είναι παράξενο να ντύνεται έτσι. Πολύ περισσότερο, με απασχολούσε το ότι θα νόμιζαν ότι τον είχα ντύσει έτσι εγώ. Σαν να είχα την πρόθεση να χρησιμοποιήσω τον γιο μου για να αμφισβητήσω τους κοινωνικούς κανόνες. Ή όπως μου είπε η μαμά ενός φίλου μου -θρήσκα Σεφαραδίτισσα Εβραία η ίδια- «Ήθελες άλλη μια κόρη;». Το παρακάτω περιστατικό συνέβη σε ένα πάρτυ γενεθλίων της κόρης ενός φίλου μου. Πριν φύγω απ το σπίτι προσπάθησα να πείσω τον Άσερ να φορέσει «αγορίστικα ρούχα». Ήξερα ότι, εάν εμφανιζόταν με φόρεμα, θα ξεκινούσε μια ατέλειωτη σειρά ερωτήσεων και κριτικής, και απλά ένιωθα ότι δεν είχα όρεξη να το αντιμετωπίσω. Όμως εκείνο το πρωί, ο Άσερ ήταν πιο επίμονος από ποτέ. Είχε μια πολύ έντονη έκρηξη θυμού, καθώς εγώ προσπαθούσα να του βάλω με το ζόρι ένα παντελόνι. Η μύτη του έσταζε έως το στόμα, καθώς έκλαιγε και διαμαρτυρόταν, και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι πάλευα για κάτι στο οποίο ούτε εγώ ο ίδιος πίστευα. Έκανα το παιδί μου να νιώθει άσχημα για κάτι που δεν θα έπρεπε να ντρέπεται. Και σταμάτησα. Τον αγκάλιασα και του ζήτησα συγγνώμη. Μετά, του έβαλα το μωβ φόρεμα της πριγκίπισσας και τα αστραφτερά παπούτσια Tom s της αδερφής του. Πήγαμε στο πάρτυ και, όπως το είχα φανταστεί, κάποιοι από τους Ισραηλινούς γέλασαν i am page 10 Κάθε πρωί, η 4χρονη κόρη μου, Σίντνεϊ, σέρνει μια καρέκλα προς την ντουλάπα της και παίρνει ένα φόρεμα από το ράφι. Προσπαθώ να την οδηγήσω σε άλλες επιλογές. «Γιατί δεν φοράμε σορτς σήμερα;», τη ρωτάω. Αλλά η Σίντνεϊ είναι πεισματάρα. Και τότε σκέφτομαι ότι της αξίζει να έχει την ελευθερία να διαλέγει η ίδια τι θέλει να φοράει.

11 και έκαναν σχόλια. Ένας μου είπε: «Νομίζεις ότι είναι αστείο; Υπάρχουν παιδιά εδώ. Θέλεις να δουν αυτό το θέαμα;». Ένας άλλος είπε: «Θέλεις να γίνει γκέι;». Εγώ όμως παρέμεινα ψύχραιμος. Και τους εξήγησα όσο καλύτερα μπορούσα ότι δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του να ντύνονται τα παιδιά με ρούχα του αντίθετου φύλου και του να είναι γκέι. Και, αν ο γιος μου είναι γκέι, δεν είναι επειδή έκανα εγώ κάτι. Είναι, επειδή είναι γκέι. Ίσως να είναι και μία φάση. Ίσως και να μην είναι. Αλλά όπως και να χει, δεν θέλω να νιώσει ποτέ ότι δεν ήταν ικανός να εκφραστεί ελεύθερα, γιατί οι γονείς του δεν τον υποστήριζαν. Κάποιοι κατάλαβαν. Άλλοι, παγιδευμένοι στην θρησκεία και στην άγνοια, ξίνισαν τα μούτρα τους. Πολλοί άνθρωποι μας υποστηρίζουν. Θα δουν τα παιδιά μου, τη Σίντνεϊ με τα σκουρόξανθα μαλλιά της και τον Άσερ με τα κοντά σκούρα μαλλιά του, και θα πουν: «Λατρεύω το αγορίστικο κούρεμα της κόρης σου». Όταν τους λέω ότι είναι ο γιος μου, χαμογελάνε και λένε: «Το λατρεύω!». Επίσης, μου ζητούν συγγνώμη που μπέρδεψαν το φύλο του, αλλά τους λέω: «Μην απολογείστε. Φοράει μωβ φόρεμα και αστραφτερά παπούτσια. Πώς θα μπορούσατε να ξέρετε;». Γνωρίζω ότι υπάρχουν γονείς που αναστατώνονται όταν μπερδεύεις το φύλο του παιδιού τους, αλλά εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς. Ένας γκέι φίλος με είδε με τα παιδιά στο Jazz στο LACMA, Παρασκευή βράδυ, και χωρίς προφανή λόγο μου είπε: «Απλά για να ξέρεις, εγώ δε φορούσα καθόλου φορέματα όταν ήμουν μικρός», το οποίο ουσιαστικά έλεγε: «Μην ανησυχείς. Το παιδί σου δεν είναι γκέι σαν κι εμένα». Αυτός ο «ανοιχτά» γκέι, παντρεμένος άνδρας προσπαθούσε να με κάνει να νιώσω καλύτερα για ένα πρόβλημα που δεν υπήρχε. Αν ο γιος μου είναι γκέι, ας είναι. Ίσως είναι. Ίσως δεν είναι. Ίσως να του αρέσει να ντύνεται με ρούχα του αντίθετου φύλου. Ίσως όχι. Τίποτε από όλα αυτά δεν εξαρτάται από μένα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι υποστηρικτικός. Το πιο λυπηρό από τη συνομιλία ήταν το ότι έμαθα πώς ένιωθε ο φίλος μου με το γεγονός ότι είναι γκέι. Σαν να ήταν μια κατάρα, και όχι το υπέροχο, ατέλειωτο πάρτυ για άντρες που είναι στην πραγματικότητα. Τώρα, όμως, είναι παντρεμένος. Μάλλον τα ξέχασε όλα αυτά. Τα περισσότερα βράδια πηγαίνω σπίτι πριν τη γυναίκα μου. Έτσι, μπορώ να βγάλω τον σκύλο βόλτα μαζί με τα παιδιά. Συνηθίζουν να φοράνε διάφορα ρούχα. Η κόρη μου φέρεται στον Άσερ όπως στην κούκλα της, καθώς δοκιμάζει πάνω του διάφορα φορέματα, παπούτσια και κορδέλες. Κάποια στιγμή, η Σίντνεϊ μού είπε ότι ήθελε να φορέσω κι εγώ ένα φόρεμα. «Θεούλη μου, θα είναι τόσο αστείο», αναφώνησε. «Όχι», είπα. Αλλά εκείνη συνέχισε να με ικετεύει. «Ο κόσμος θα γελάει μαζί μου», της είπα. «Αν το κάνουν, θα τους πω να φύγουν», απάντησε. Δεν μπορούσα να διαφωνήσω με αυτό, κι έτσι έσπρωξα τον εαυτό μου μέσα στο πιο φαρδύ φόρεμα της Κάρι. Βγάλαμε το σκύλο βόλτα στο τετράγωνο της γειτονιάς μας. H ευχαρίστηση που πήραν τα παιδιά μου βλέποντας τον μπαμπά τους να βγαίνει από τη «ζώνη ασφαλείας του», να ξεβολεύεται δηλαδή, σκέπασε την ταπείνωση που ένιωσα. Είδα την Κάρι από την άκρη του δρόμου να παρκάρει μπροστά από το σπίτι με το στόμα ορθάνοιχτο. Γέλασε. Μας έβγαλε φωτογραφία και είπε να προσέχω το φόρεμά της. Και μετά πήγαμε όλοι για πίτσα. i am page 11 the neuron stimulating zine [issue 032]- [060915] - [chimeres.gr]

12 το θεώρημα της ζωής (θ.ζ.) [τζαβλάκης γιώργος] [issue 032] - [060915] - [chimeres.gr] Και οι ιερείς κήρυξαν: H γυναίκα είναι κομμάτι του άνδρα, άρα πάντα θα στέκεται σε χαμηλότερο σκαλοπάτι Άνδρας > Γυναίκα Και οι βιολόγοι διακήρυξαν ότι: Mέχρι τον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης όλοι ήμαστε όμοιοι. Μετά γινόμαστε ίσοι. ΧΧ = ΧΨ Γυναίκα = Άνδρας Και οι ρατσιστές κραύγασαν Εγώ και οι όμοιοί μου είμαστε ανώτεροι όλων των άλλων. Φυλή > Χρώμα > Θρησκεία > Σεξουαλικότητα Και η ζωή δήλωσε: δεν υπάρχει φύλο, δεν υπάρχει άνδρας, δεν υπάρχει γυναίκα, δεν υπάρχει χρώμα, δεν υπάρχει θρησκεία, δεν υπάρχει γλώσσα, δεν υπάρχει φυλή. Υπάρχει μόνο Ζωή. Εγώ + Εσύ + Αυτός + Αυτή + Εσείς + Αυτοί = Εμείς i am page 12

13 είμαι μεσοφυλική: η ιστορία της shon klose [συγγραφή: emma sleath] [1η δημοσίευση: abc.net.au ] [μετάφραση: μαλίνα] the neuron stimulating zine Θα ήθελα να δω έναν κόσμο όπου κανείς δεν αναγνωρίζεται ούτε ως αρσενικός ούτε ως θηλυκός, αλλά απλώς θα αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον ως ανθρώπινα όντα. Πρόσφατες εκτιμήσεις δείχνουν ότι ποσοστό ίσο με το 1,7% των ανθρώπων γεννιούνται με χαρακτηριστικά που δεν υπάγονται στους τυπικούς ορισμούς του αρσενικού και του θηλυκού. Για πολλούς μεσοφυλικούς ανθρώπους οι δυσκολίες δεν προκύπτουν από το σώμα τους, αλλά από έναν κόσμο που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη διαφορετικότητα. Η Shon Klose, μια μουσικός που κατοικεί στα Alice Springs, είναι υπέρμαχος του μεσοφυλισμού και μάχεται για την καλύτερη κατανόηση αυτού του πολύ παρεξηγημένου συνδρόμου. Αυτή είναι η ιστορία της Shon: Το όνομά μου είναι Shon και γεννήθηκα στο Brisbane το Συνειδητοποίησα πρώτη φορά ότι είμαι μεσοφυλική στα 16 μου. Τελειώνοντας το σχολείο έκανα αίτηση στη νοσηλευτική η αίτηση προέβλεπε την υποβολή μου σε μια σειρά ιατρικών εξετάσεων. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης ο γιατρός με ρώτησε σχετικά με τον έμμηνο κύκλο μου - αλλά εγώ ποτέ δεν θα είχα έμμηνο κύκλο. Η μητέρα μου ως νοσοκόμα ήταν σχετικά ανήσυχη, αλλά εγώ είχα μια περίεργη διαίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μου. Δεν ήξερα τι ήταν, αλλά ήξερα ότι κάτι ήταν διαφορετικό, είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Μετά από τέσσερις μήνες εξακολουθούσα να μην έχω έμμηνο κύκλο και γι αυτό με πήγαν σε έναν ειδικό. Ήμουν μόνη, οι γονείς μου δεν ήταν μαζί μου. Νομίζω ότι όλοι περίμεναν να είναι κάτι πολύ απλό. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης έγινε ξεκάθαρο πως στην πραγματικότητα είμαι πολύ διαφορετική. Έχω μια ιδιαιτερότητα γνωστή ως σύνδρομο Mayer-Rokitansky-Kter- Hauser ή κολπική αγενεσία. Γεννήθηκα χωρίς εσωτερικά αναπαραγωγικά όργανα. Το σοκ ήταν τεράστιο... Νομίζω ότι σχεδόν παρέλυσα. Κι αυτό κυρίως εξαιτίας της αντίδρασης του γιατρού. Δεν ήξερε τι να πει, ερχόταν για πρώτη φορά αντιμέτωπος με μια περίπτωση όπως η δική μου. Η αντίδρασή του στο εύρημα της εξέτασης ήταν: «Θεέ μου, δεν έχεις κόλπο». Με μετέφερε σε ένα άλλο δωμάτιο, έκανε έναν υπέρηχο και είπε: «Θεέ μου, δεν έχεις μήτρα, δεν μπορώ να δω καμία ωοθήκη, και απ ό,τι φαίνεται έχεις μόνο ένα νεφρό. Θα πρέπει να κάνεις χειρουργική επέμβαση, θα πρέπει να το διορθώσεις». Στα μέσα της δεκαετίας του 80, οι άνθρωποι δεν γνώριζαν πολλά για αυτές τις περιπτώσεις, δεν υπήρχε σωστή επιστημονική τεκμηρίωση και μου είπαν πως η περίπτωση μου ήταν μία στο εκατομμύριο. [issue 032]- [060915] - [chimeres.gr] i am page 13

14 [issue 032] - [060915] - [chimeres.gr] Δέχτηκα πίεση από τους γιατρούς και την οικογένειά μου για να υποβληθώ σε χειρουργική επέμβαση, η οποία ήταν ουσιαστικά μια πλαστική αναδόμησης κόλπου. Βίωσα ένα φοβερό τραύμα... Δεν μου προσφέρθηκε καμία συμβουλευτική, δεν υπήρχε καμία υποστήριξη, δεν υπήρχε καν πληροφόρηση. Έμπαινα σε μια φάση κατά την οποία ήθελα να εξερευνήσω τη σεξουαλικότητά μου. Συνειδητοποιούσα πως ένιωθα έλξη για άτομα του ίδιου φύλου αλλά με έλκυαν και άνδρες. Βρισκόμουν σε σύγχυση. Κλείστηκα στον εαυτό μου και απομονώθηκα από την οικογένειά μου. Στα μάτια τους δεν ήμουν πια η Shon που ήξεραν. Είναι παράξενο. Ήταν σχεδόν σαν να με κοιτούσαν με λύπηση και δεν ήξεραν πια πώς να επικοινωνήσουν μαζί μου. Δεν μου δόθηκε ποτέ η επιλογή να ζήσω με το σώμα μου, ή να ανακαλύψω άλλους τρόπους οικειότητας. Υποθέτω ότι όλα είχαν να κάνουμε με τη διείσδυση. Αν έκανα αυτή την εγχείρηση, θα μπορούσα να μετατραπώ σε ένα ετεροφυλόφιλο πρόσωπο, και να ζήσω μία ετεροφυλοφιλική ζωή. Οπότε ουσιαστικά οδηγήθηκα στο να κάνω τη χειρουργική επέμβαση. Για την ακρίβεια δεν οδηγήθηκα, πιέστηκα να κάνω την επέμβαση. Η πλαστική αναδόμηση κόλπου είναι μια τομή... εκεί, όπου στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα άνοιγμα, παρά μόνο συμπαγής μυς. Έτσι έπρεπε να έχω ένα φιαλίδιο ραμμένο μέσα μου για 14 ημέρες. Επιπλέον, είχα έναν καθετήρα και δεν μπορούσα να καθίσω ή να σταθώ, ήταν εξαιρετικά επώδυνο. Έπαιρνα 75 mg πεθιδίνης κάθε τέσσερις ώρες για δύο εβδομάδες. Μια μέρα που ήμουν ξαπλωμένη ήρθε ο χειρουργός με ένα σωρό ασκούμενους, και τράβηξε την κουρτίνα. Μου ζήτησε να ανοίξω τα πόδια μου για να τους δείξει τα επιτυχή αποτελέσματα της επέμβασης. Δεν είχε μιλήσει γι αυτό μαζί μου, δεν το είχαμε συζητήσει, δεν με είχε προειδοποιήσει ότι θα με επισκεπτόταν... Θυμάμαι να είμαι τόσο θυμωμένη. Και ευτυχώς, έχοντας υπάρξει νοσοκόμα, ήξερα ποια είναι τα δικαιώματά μου και αρνήθηκα. Θύμωσε τόσο μαζί μου επειδή δεν τους επέτρεψα να δουν το σώμα μου με αυτόν τον τρόπο. Βρισκόμουν για δυόμιση χρόνια υπό νοσηλευτική φροντίδα - κι ακόμη αγωνιζόμουν. Προκειμένου να διατηρώ το μέγεθος του ανοίγματος αρκετά μεγάλο, για να μπορεί να γίνει διείσδυση, έπρεπε να χρησιμοποιώ καθημερινά ένα γυάλινο σωλήνα διαστολής. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο προσπάθησα να εφαρμόσω αυτήν την καθημερινή πρακτική, αλλά ήταν τόσο βασανιστικά επώδυνη που πήρα το γυάλινο σωλήνα και τον έσπασα - από τότε δεν έχω ξανανοίξει την τομή μου. i am page 14

15 the neuron stimulating zine Δέχτηκα πολύ ισχυρή πίεση από τους γιατρούς και την οικογένειά μου για να κάνω εκείνη την επανορθωτική επέμβαση. Δεν είναι κάτι που θα είχα επιλέξει, αν δεν μου επέβαλαν να συνδέσω το σώμα μου με ένα φύλο που δεν διέθετα εκ γενετής. Δυστυχώς, αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει και σήμερα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που βιώνουν τραύμα και άλλα θέματα ψυχικής υγείας λόγω του παθολογικού τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζεται το σώμα με το οποίο γεννήθηκαν. Η διάγνωση ήταν ότι είμαι ένα λάθος, ότι το σώμα μου ήταν λάθος, ότι το σώμα μου δεν επιτρεπόταν να είναι το σώμα μου. Ήταν μια παρέκκλιση και έπρεπε να ρυθμιστεί, να διορθωθεί, και δεν υπήρχε το περιθώριο να καταλάβουμε ότι οι διαφορές μας είναι φυσιολογικές. Οι μεσοφυλικοί άνθρωποι είναι μέρος της κοινωνίας από τη γέννηση του ανθρώπου. Είναι μια φυσική βιολογική κατάσταση. Υπάρχουν 40 παραλλαγές που μπορεί να είναι χρωμοσωμικές, ορμονικές, γενετικές ή σωματικές - άλλοτε προκύπτουν συνδυαστικά, άλλοτε κατά μόνας. Στην πραγματικότητα, οι μεσοφυλικές παραλλαγές είναι τόσο κοινές όσο το να έχει κανείς κόκκινα μαλλιά. Κι όμως εν έτει 2014 οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει να είσαι μεσοφυλικός. Τα μεσοφυλικά άτομα υποβάλλονται συχνά σε ιατρική επέμβαση όταν είναι ακόμα μωρά ή μικρά παιδιά. Οπότε υποθέτω ότι προτρέπω τους ανθρώπους, τους χειρούργους και τις οικογένειές τους να αντιμετωπίσουν τις φοβίες τους για τη διαφορετικότητα, να πάνε ένα βήμα παρακάτω, να διευρύνουν τον τρόπο σκεψης τους. Να μην πιέζουν κανέναν. Ούτε να παίρνουν την απόφαση για επανορθωτική επέμβαση στη θέση κάποιου άλλου, εκτός κι αν το ίδιο το μεσοφυλικό άτομο νιώθει έτοιμο για κάτι τέτοιο. Είναι μια απόφαση που πρέπει να πάρει το ίδιο όταν θα έχει κατανοήσει με σαφήνεια όλες τις επιλογές... Η Shon Klose δραστηριοποιείται στην οργάνωση Sisters and Brothers NT, μια ομάδα υποστήριξης για ανθρώπους με διαφορετικό φύλο, γένος και σεξουαλικότητα στις Βόρειες Πολιτείες της Αμερικής. [issue 032]- [060915] - [chimeres.gr] i am page 15

16 όταν οι φούστες έγιναν παντελόνια [seitanakos aka πτωχός γιώργος] [issue 032] - [060915] - [chimeres.gr] Βρισκόμαστε στο 1876, μήνα Σεπτέμβριο, και στο Σαν Μιγκέλ, λίγο έξω από το το Σαν Φρανσίσκο. Ο αφόρητος και πρωτόγνωρος καύσωνας του καλοκαιριού ακόμα δεν έχει υποχωρήσει. Το βράδυ διαταράσσεται από έναν πυροβολισμό. Το θύμα ήταν η Μπονέτ (Jeanne Bonnet). Ήταν μία από τις πρώτες καταγεγραμμένες περιπτώσεις που μία γυναίκα πήγαινε κόντρα στην υπάρχουσα νομοθεσία και φορούσε αντρικά ρούχα. Γεννήθηκε στο Παρίσι και μεγάλωσε στο Σαν Φρανσίσκο. Η μητέρα της πέθανε νωρίς και λίγο αργότερα η αδερφή της μπήκε σε ένα ψυχιατρείο όπου και πέθανε. Η ίδια ήταν δυναμικός χαρακτήρας. Την εποχή εκείνη όμως αυτό δεν ήταν θετικό χαρακτηριστικό για μία γυναίκα και για αυτό το λόγο από μικρή ηλικία μπαινόβγαινε σε παιδικά αναμορφωτήρια και μετά σε σωφρονιστικά καταστήματα. Ήταν τσαμπουκάς. Μέσα σε ένα αναμορφωτήριο, όταν αυτό έγινε από θηλέων μεικτό, έδειρε το πιο μεγάλο σε ηλικία αγόρι μόνο και μόνο για να δείξει ότι μπορεί. Όταν ενηλικιώθηκε ντυνόταν με αντρικές ενδυμασίες και αυτό την οδήγησε σε παραβίαση του νόμου και στην τακτική στέρηση της ελευθερίας της. Για να ζήσει κυνηγούσε βατράχια στους βάλτους της ευρύτερης περιοχής και προμήθευε με βατραχοπόδαρα τα γαλλικά εστιατόρια της πόλης. Πήγαινε σε οίκους ανοχής και προσπαθούσε να πείσει όσες περισσότερες γυναίκες μπορούσε να εγκαταλείψουν την πορνεία. Αυτή ήταν μία πράξη που την έφερνε σε ρήξη με τους νταβατζήδες και τους προαγωγούς. Με όσες γυναίκες είχε καταφέρει να σώσει σχημάτισαν μια συμμορία που στρεφόταν κατά του αγοραίου έρωτα. Συνήθιζαν να φοράνε αντρικά ρούχα. Ύστερα από προτροπή της Μπονέτ, οι γυναίκες αυτές για να μπορέσουν να επιβιώσουν κατέφυγαν στις μικροκλοπές και άλλες παρανομίες. Η Μπονέτ πέθανε το 1876 από μία σφαίρα ενώ κρυβόταν μαζί με την ερωμένη της, την ιερόδουλη Μπουνόν. Την έλεγαν Μπουνόν (Blanche Beunon) και ήρθε μαζί με τον άντρα της, Ντενέβ (Arthur Deneve) και το μωρό τους από τη Γαλλία το Εκείνη δούλευε στον i am page 16

17 the neuron stimulating zine πιο ακριβό οίκο ανοχής ως ιερόδουλη και χορεύτρια. Εκείνος ήταν τζογαδόρος και ακροβάτης που δήλωνε καλλιτέχνης. Είχε φίλο τον Τζεράλντ (Ernest Gerard) με τον οποίο είχαν την ίδια αγάπη τόσο για τον τζόγο όσο και για την ανέμελη ζωή. Από τον οίκο ανοχής έβγαζε πολύ καλά λεφτά. Με αυτά κατάφερε να αγοράσει μέσα σε δύο χρόνια πρώτα το δικό της διαμέρισμα και ύστερα ολόκληρο το κτήριο. Ήταν αναγκασμένη να συντηρεί τον άντρα της όσο και τον καλύτερο φίλο του. Οι δύο γυναίκες έτυχε να γνωριστούν όταν η Μπονέτ παραλίγο να πατήσει τη Μπουνόν με το ποδήλατο. Τότε το σύμπαν και των δύο γυναικών άλλαξε... Η Μπονέτ δολοφονήθηκε κατά λάθος. Το σχέδιο ήταν να πεθάνει η Μπουνόν, αλλά η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Η δολοφονία είναι ανεξιχνίαστη μέχρι και σήμερα, αν και υπάρχει ένα όνομα που κατά πάσα πιθανότητα είναι ο δολοφόνος ή ο ηθικός αυτουργός. Αυτά είναι δύο πραγματικά πρόσωπα, σε μία πραγματική πόλη, σε μία άλλη εποχή. Τότε που η πορνεία ήταν επιτρεπτή και νόμιμη από την ηλικία των 10 ετών. Σε μία περίοδο που η πόλη έμοιαζε με το Βικτωριανό Λονδίνο. Σε μία πόλη που εξελίχθηκε στην πιο διάσημη όλου του κόσμου. Όμως το 1876 ήταν μία πόλη υπό την επιτήρηση της υγειονομικής υπηρεσίας λόγω επιδημίας. Αυτή η αληθινή ιστορία έγινε η βάση για ένα όμορφο βιβλίο. Το βιβλίο Frog Music της Emma Donoghue. Ένα βιβλίο που δείχνει όλες τις πτυχές τις ζωής του Σαν Φρανσίσκο στο Τον πλούτο και τη φτώχεια, την απόγνωση και την ελπίδα. Το βιβλίο ξεκινάει από τη δολοφονία της Μπονέτ και μας πηγαίνει προς τα πίσω, προς τη μέρα που γνωρίστηκαν οι δύο ηρωίδες. Ήταν μία περίοδος μαύρη για τις γυναίκες. Τότε ήταν που έκανε την εμφάνισή της μια γυναίκα και έφερε την ελπίδα. Και τελικά οι φούστες έγιναν παντελόνια... [issue 032]- [060915] - [chimeres.gr] Frog Music: A Novel Emma Donoghue Pages: 416 Publisher: Little, Brown and Company ISBN-13: i am a page with no id

18 [issue 032] - [060915] - [chimeres.gr] πώς η φεμινιστική ανθολογία μού δίδαξε ότι οι περιθωριοποιημένοι άνθρωποι μπορούν να τα καταφέρουν [συγγραφή: mark huddon] [1η δημοσίευση: theguardian.com ] [μετάφραση: μαλίνα] Μεγάλωσα παρακολουθώντας τις ταινίες Carry On, την εκπομπή του Benny Hill και διαβάζοντας την Daily Telegraph των γονιών μου. Η ανάγνωση του βιβλίου Spare Rib Reader [σ.τ.μ. συλλογή με 100 άρθρα για την γυναικεία απελευθέρωση δημοσιευμένα στο περιοδικό Space Rib] με βοήθησε να εκφράσω μια ανησυχία που ένιωθα από τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου... Το προσωπικό του περιοδικού Spare Rib στο απόγειο της καριέρας του. «Το Spare Rib Reader ήταν μια ομαδική προσπάθεια. - όχι μόνο η φωνή μιας γυναίκας, αλλά οι φωνές πολλών γυναικών, η φωνή του ίδιου του κινήματος» Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να θυμηθώ το παραμικρό σχετικά με το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου. Και αλήθεια αυτό συμβαίνει με πολλά βιβλία που έχω διαβάσει. Ξέρω ότι το δανείστηκα από τη φίλη μου Sally όταν ήμασταν φοιτητές στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στις αρχές του 1980, μαζί με το Sexual Politics της Kate Millett και το Female Eunuch της Germaine Greer. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι το Spare Rib Reader ήταν πολύ διαφορετικό από τα άλλα βιβλία. Είχε μια ελαφρώς ακατέργαστη, οικεία αίσθηση. Ήταν πιο αληθινό, πιο προσγειωμένο. Και τα τρία βιβλία ξεπήδησαν προφανώς μέσα από το γυναικείο κίνημα, αλλά το Reader έδινε την αίσθηση μίας ομαδικής προσπάθειας - δεν αφορούσε μόνο τη φωνή μιας γυναίκας, αλλά τις φωνές πολλών γυναικών, τη φωνή του ίδιου του κινήματος, μιας καταγραφή για κάτι σημαντικό που συνέβαινε εκεί έξω στον κόσμο. Δεν έχει τόση σημασία το γεγονός ότι δεν μπορώ να θυμηθώ το περιεχόμενο. Αυτό που έχει σημασία είναι η επίδραση που είχε σε μένα. Ποτέ δεν είχα διαβάσει κανενός είδους βιβλίο για την πολιτική... Σίγουρα δεν είχα διαβάσει ποτέ κανένα βιβλίο για τον φεμινισμό. Για να είμαι ειλικρινής, δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει, πριν τα 18 μου, ούτε ένα βιβλίο γραμμένο από γυναίκα (το να είμαι ένα κολλημένο με την επιστήμη αγόρι στη δεκαετία των 70 το δικαιολογεί λίγο, αλλά ακόμα κι έτσι...). Είχα μεγαλώσει με τις ταινίες Carry On, την εκπομπή του Μπένι Χιλ και την εφημερίδα Daily Telegraph των γονιών μου. Ποτέ όμως δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος διοικείται από τους άνδρες προς όφελος των ανδρών, ότι οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως διαφορετικό είδος, λιγότερο άξιο σεβασμού, αξιοπρέπειας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αξιοπρεπούς αμοιβής, i am page 18

19 the neuron stimulating zine απαλλαγής από τη σωματική βία... Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ο σεξισμός ήταν πανταχού παρών και ότι κάθε γυναίκα υπέφερε από τις επιπτώσεις του. Ήταν θλιβερό αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά συναρπαστικό. Άρχισα να βλέπω τον κόσμο με ένα νέο τρόπο. Η νέα μου οπτική γωνία ξεπερνούσε την πολιτική των φύλων. Αφορούσε τους τρόπους με τους οποίους αντιμετωπίζει οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων εκείνους στους οποίους μπορεί να ασκήσει εξουσία. Αλλά υπήρχε και κάτι άλλο. Επιτέλους, είχα βρει έναν τρόπο να εκφράσω την ανησυχία που ένιωθα από τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου... Στα 12 με έστειλαν μακριά σε οικοτροφείο. Ήταν όπως στο Lord of the Flies μέσα στο οχυρό που προσέφερε η ύπαιθρος του Leicestershire. Ένιωθα πάντα άβολα μέσα σε μεγάλες ομάδες αγοριών. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, είχα επιστρέψει κλαίγοντας σπίτι μετά από την πρώτη μου βραδιά σε αγώνα των Cubs και ένιωθα πάντα άβολα με τους φίλους του πατέρα μου από το ράγκμπι. Τώρα ήμουν παγιδευμένος σε έναν κοιτώνα αγοριών 24 ώρες την ημέρα για 13 βδομάδες ανά εξάμηνο. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα από τα πρώτα χρόνια είναι ο ανεπαίσθητος αλλά συνεχής μου φόβος που ποτέ δεν έφευγε. Αυτός ο φόβος επιστρέφει κάθε φορά που βλέπω μια παρέα αγοριών να τα πίνουν Σάββατο βράδυ. Είναι η γνώση πως κάποιο ζωώδες ένστικτο μπορεί να τους καταλάβει κάποια στιγμή, και η παρέα θα αρχίσει να ψάχνει για κάποιο θύμα. Ήξερα ότι ήμουν περιθωριοποιημένος αλλά δεν είχα καμία αίσθηση από τι ήμουν αποκλεισμένος. Όταν ξυλοκοπήθηκα από τον υπεύθυνο του κοιτώνα κατά το τρίτο εξάμηνο στο οικοτροφείο, κατάλαβα ότι αυτό ήταν ένδειξη πως κάτι πάει λάθος με το σύστημα - αλλά δεν ήξερα τι να κάνω με αυτό μου το συναίσθημα. Το Space Rib Reader ήταν το πρώτο από μια μεγάλη σειρά βιβλίων που με βοήθησε να μετατρέψω αυτή την ανησυχία σε κριτική, και την αίσθηση του να είσαι στο περιθώριο σε ενεργό συμμετοχή σε μια διαφορετική κοινότητα. Έχω ένα μεταχειρισμένο αντίγραφο του βιβλίου, εδώ, μπροστά μου, και η ανάγνωση του μου προκαλεί έκπληξη. Υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη άποψη -την οποία, και ντροπή μου, προσπερνούσα ως τώρα απερίσκεπτα- ότι ο φεμινισμός στις αρχές της δεκαετίας του 1980 εξέφραζε θυμό και δογματισμό. Αντίθετα όμως, το Space Rib Reader διαβάζεται ολόκληρο ως ένα ζεστό, γενναιόδωρο και φιλόξενο κείμενο. [issue 032]- [060915] - [chimeres.gr] i am page 19

20 [issue 032] - [060915] - [chimeres.gr] Υπάρχουν άρθρα σχετικά με την ιστορία των γυναικών (δικαίωμα ψήφου, κανόνες ένδυσης, εργασιακά δικαιώματα...). Υπάρχουν συνεντεύξεις με γυναίκες από διαφορετικό υπόβαθρο (υπεύθυνους αναστολών, ηλεκτρολόγους μηχανικούς, εργαζόμενες στην βιομηχανία του σεξ, μαθήτριες, καθηγήτριες, γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας, γυναίκες με αναπηρία...). Υπάρχουν άρθρα σχετικά με τη ζωή των γυναικών στην Ιρλανδία, στην Κύπρο, στην Γκάνα, στο Πουέρτο Ρίκο. Υπάρχουν άρθρα σχετικά με τη διαφήμιση και τα κοντά μαλλιά, τις διαφορές στον εργασιακό χώρο και τον αντισημιτισμό, σχετικά με την έμμηνο ρύση και την αστυνομική βία. Υπάρχουν κινούμενα σχέδια του Jo Nesbitt και της Posy Simmonds και μια πολύ συγκινητική σειρά σχεδίων από την Norma Pitfield για τον θάνατο της μητέρας της. Δεν είμαι το κατάλληλο άτομο για να πω κάτι τέτοιο, δεν είμαι μέλος αυτής της «ομάδας», αλλά μου θύμισε τι σημαίνει ο όρος «γυναικεία αδελφότητα» και με λύπησε το γεγονός ότι πια δεν χρησιμοποιείται. Η ανάγνωση του βιβλίου με πηγαίνει κατευθείαν πίσω στις αρχές του 1980, στην απεργία των ανθρακωρύχων στο Απαρτχάιντ, στην επανάσταση στη Νικαράγουα και στον εμφύλιο πόλεμο στο Ελ Σαλβαδόρ, στην εφησυχαστική σαφήνεια αυτών των γραμμών μάχης. Μου φέρνει στο μυαλό τις σαλοπέτες, το πατσουλί και τις αποσχισμένες λεσβίες. (Τι τους συνέβη; Πάντα ήλπιζα να είχαν κληρονομήσει ένα μεγάλο κομμάτι του Norfolk.) Μου θυμίζει τα tempeh burger και τα carob cake στο Uhuru cafe στην Cowley Road στην Οξφόρδη, όπου ο καθένας έπλενε τα δικά του πιάτα (η Uhuru Wholefoods ακόμα πουλά το καλύτερο μούσλι σε όλο τον κόσμο), και το βιβλιοπωλείο της European Online Academy (ΕΟΑ), όπου μπορούσες να αγοράσεις Mary Daly, Andrea Dworkin και Ivan Illich (έως ότου το τμήμα της Νέας Εποχής, που στεγαζόταν σε μια εσοχή στο πίσω μέρος, μεγάλωσε τόσο που κατέλαβε όλο το μαγαζί). Το πραγματικό σοκ, όμως, δεν είναι το περιεχόμενο του Spare Rib Reader. Το πραγματικό σοκ είναι το πόσο λίγα έχουν αλλάξει. Η απελευθέρωση των gay φαινόταν σαν ένα άπιαστο όνειρο το 1980 κι όμως να που συμβαίνει. Αλλά η απελευθέρωση των γυναικών; Υπάρχουν πολύ λίγες σελίδες εδώ που μπορείς να διαγράψεις και να πεις «αποστολή εξετελέσθη». i am page 20

21 the neuron stimulating zine ομοφυλο-κανονιστικότητα, ομοφυλο-εθνικισμός και ο άλλος «άλλος» [συγγραφή: christiaan rapcewicz] [1η δημοσίευση: huffingtonpost.co ] [μετάφραση: βικτώρια λ.] Η κάλυψη των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων από τα ΜΜΕ έχει αυξηθεί δραματικά, και ειδικότερα η επιδίωξη ισότητας ως προς το δικαίωμα στο γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων στις Ηνωμένες Πολιτείες, την οποία καλύπτουν τόσο κουήρ όσο και μη κουήρ μέσα. Αν και ένα κίνημα για την ισότητα αναφορικά με τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων αξίζει την κινητοποίηση, την κάλυψη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και την αλλαγή συγκεκριμένων τακτικών, είναι οι τρόποι με τους οποίους ορισμένα κουήρ μέσα ενημέρωσης αντιμετωπίζουν τα θέματα του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων, των δικαιωμάτων τους και τον «αγώνα για την ισότητα», στους οποίους πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας. Μέσω της παρατήρησης πολλαπλών κουήρ μέσων ενημέρωσης παρατήρησα ότι η συζήτηση περί «γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων» και, ως εκ τούτου, «δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων» έχει διαμορφωθεί μέσα από μια εξαιρετικά φιλελεύθερη θέαση των (ανθρωπίνων) δικαιωμάτων στην οποία υφίσταται μια συνεχής πίεση και απαίτηση ως προς το ότι οι λεσβίες και οι ομοφυλόφιλοι άντρες έχουν δικαίωμα στο γάμο, όπως κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να έχει. Αυτή η οπτική γωνία είναι επικίνδυνη. Αυτή η ύπουλη ετεροκανονιστικότητα που παρεισφρύει στην κοινωνία των γκέι και των λεσβιών είναι ακριβώς το φαινόμενο που σχολιάζει η Lisa Duggan στο άρθρο «Η Νέα Ομοφυλο-κανονιστικότητα: Η σεξουαλική πολιτική του Νεοφιλελευθερισμού» ως: Ομοφυλο-κανονιστικότητα: μία πολιτική που δεν αντιτίθεται στις κυρίαρχες ετεροκανονιστικές παραδοχές και θεσμούς όπως ο γάμος, και το κάλεσμα για μονογαμία και αναπαραγωγή αλλά τα υποστηρίζει και τα διατηρεί ενώ υπόσχεται την πιθανότητα μιας αποστρατευμένης γκέι περιφέρειας και μιας ιδιωτικοποιημένης, απολιτικοποιημένης γκέι κουλτούρας βασισμένης στην οικογένεια και την κατανάλωση. Στον «αγώνα για την ισότητα» των γκέι και των λεσβιών για το δικαίωμα στο γάμο ενυπάρχει μια αναπαραγωγή της ετεροκανονιστικότητας μέσω του θεσμού του γάμου. Στα σημαντικά ερωτήματα που πρέπει να εγερθούν στο πλαίσιο της διαμόρφωσης της ομοφυλοκανονιστικότητας περιλαμβάνονται τα εξής: Τι είδους γκέι και λεσβίες θα πρέπει να συμπεριληφθούν σε αυτό τον «αγώνα για την ισότητα» μέσω του γάμου; Ποιος αναζητά αυτά τα ιδανικά, αξιοσέβαστα, ομοφυλο-εθνικιστικά γκέι και λεσβιακά υποκείμενα και για ποιον σκοπό; Αυτά τα ερωτήματα αναδεικνύουν τη σημαντικότητα του πώς, μέσω της διαδικασίας συμπερίληψης, υπάρχουν ακόμα γκέι και λεσβίες (ή κουήρ) που ωθούνται στο περιθώριο εξαιτίας των διαφορών τους. Αυτοί οι «άλλοι» εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως αόρατοι ακόμα κι εντός του γκέι και λεσβιακού «αγώνα για την ισότητα». Αυτοί οι άλλοι «Άλλοι» είναι συχνά φυλετικοποιημένοι ή μη τυπικοποιημένοι: αυτοί που αρνούνται ή απορρίπτουν την ομοφυλο-κανονιστικότητα ή αυτοί που αποκλείονται από αυτή (για παράδειγμα, λόγω φυλής). Αυτός ο «αγώνας για την ισότητα» σκιαγραφεί το σε ποιον ακριβώς επιτρέπεται να συμμετάσχει σε ένα (για λευκούς) αξιοσέβαστο, ομοφυλο-εθνικιστικό εγχείρημα του να γίνει κανείς ο «καλός γκέι». [issue 032]- [060915] - [chimeres.gr] i am page 21

22 Είναι ξεκάθαρο το πώς αυτοί που αναγνωρίζονται ως γκέι ή λεσβίες θεωρούνται «απόκληροι», ακόμα κι μες τις ίδιες τους τις κοινότητες, οπότε, πώς μπορούμε να κρατήσουμε τον φεμινισμό ανοιχτό απέναντι στους άλλους «Άλλους» ενόσω παραμένουμε αφοσιωμένοι στην ανεύρεση μέσων άσκησης πίεσης; Πρώτον, οι χώροι των κουήρ, συμπεριλαμβανομένων αυτών στο διαδίκτυο, πρέπει να είναι αντικείμενο κριτικής και πρόκλησης - ειδικά αν αναπαράγουν ομοφυλο-κανονιστικά ιδανικά. Δεύτερον, θα πρέπει να σχηματιστεί μια συμμαχία εντός των κοινοτήτων μας. Όμως, για να συμβεί αυτό, πρέπει να καθορίσουμε ποιοι είναι οι σύμμαχοί μας. [issue 032] - [060915] - [chimeres.gr] Αν αναζητούμε συμμάχους εντός της κοινότητάς μας, οι οποίοι αρνούνται να συμπεριλάβουν κι άλλους (μερικές φορές ακόμα κι εμάς) στις πολιτικές τους, τότε πώς θα μπορέσουμε να σταθούμε αλληλέγγυοι ο ένας προς τον άλλο και να επιλύσουμε το πραγματικό ζήτημα του αποκλεισμού μας; Τρίτον, προκειμένου να επέλθει η αλλαγή, αυτή θα πρέπει να είναι απτή, αισθητή, όχι (εξαιρετικά) αόριστη και θεωρητική: Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να την ακούσουν, να τη δουν, να την αισθανθούν. Αν είσαι αρκετά προνομιούχος όσο εγώ ώστε να έχεις μελετήσει και μάθει έννοιες όπως ο «ομοφυλο-εθνικισμός» (μία έννοια την οποία ανέπτυξε ο Jasbir K.Puar στο έργο του Τρομοκρατικές Συναθροίσεις) και «ομοφυλοκανονιστικότητα», θα συνειδητοποιήσεις ότι τέτοιες θεωρητικές κατασκευές μπορούν να σε οδηγήσουν σε αδιέξοδο: Δεν έχουν την ικανότητα να προκαλέσουν μία πραγματική αλλαγή. Αν ο φεμινισμός(-οι) πρόκειται να προκαλέσει(-ουν) κάποια πραγματική αλλαγή, πρέπει να ξεκινήσει από την κριτική της ήδη υπάρχουσας καταπιεστικής πραγματικότητας: το καταπιεστικό σύστημα συζήτησης ενός φιλελεύθερου αγώνα για τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων και την ισότητα. Σε καμία περίπτωση δεν επιχειρηματολογώ κατά της ισότητας και/ή του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων, αλλά η «ισότητα» δε θα έπρεπε να σταματά στο γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων. Υπάρχουν τόσες ακόμη ανισότητες να ασχοληθεί και (έπειτα) να αντιμετωπίσει κανείς. Τέλος, όπως τονίζει ο Michael Warner στο έργο Το Πρόβλημα με το Κανονικό: Σεξ, Πολιτική και η Ηθική της κουήρ Ζωής, «Η επιδίωξη του γάμου σημαίνει την απόρριψη των ιστορικών ιδεωδών του κουήρ κινήματος ως στοιχείων μιας απαρχαιωμένης απελευθέρωσης» (Warner, σελ.91). Αν και τα (κουήρ) μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες λειτουργούν με άξονα τον συνεχή αγώνα υπέρ του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων και την «ισότητα», είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσει κανείς ότι αρνούμενος απλά τη δομή και το θεσμό του γάμου, αρνείται και την ετερο- και ομοφυλο-κανονιστικότητα. Αρνηθείτε το σύστημα. Αρνηθείτε αυτό που οι άλλοι δεν μπορούν και δε θα μπορέσουν ποτέ να έχουν, επειδή δε θα θεωρηθούν ποτέ πολίτες δε θα τους συμπεριλάβουν ποτέ στο πλαίσιο του ομοφυλο-εθνικισμού και της ομοφυλο-κανονιστικότητας. Συμμετέχοντας στον «γκέι» γάμο, συμμετέχοντας στη κανονιστική δομή και το θεσμό του γάμου, η επιθυμία για ετερο- (και ως εκ τούτου) και ομοφυλο-κανονιστικότητα αναπαράγεται. Και πάλι, αυτό είναι επικίνδυνο. Η κρίση επί και η αντίσταση σε ένα συγκεκριμένο δυτικό (Η.Π.Α.- κεντρικό), φιλελεύθερο τρόπο αντιμετώπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συζήτησης περί του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων και της ισότητας είναι απαραίτητες για να γίνει μια i am page 22

23 the neuron stimulating zine προσπάθεια να σταματήσει η αναπαραγωγή της κανονικιστικής, ετερόφυλης επιθυμίας. Όπως ισχυρίζεται η Sara Ahmed (και με βρίσκει σύμφωνο) στο άρθρο «Αυτός ο Άλλος και οι άλλοι Άλλοι» [2002]: «Υπάρχει ένα είδος βίας που επιδιώκει να αφομοιώσει το διαφορετικό ώστε να το επαναφέρει στην κατηγορία του όμοιου». Υπάρχουν «μη-κανονιστικά» άτομα (και η πραγματικότητα είναι πως υπάρχει μια κανονιστικότητα, τα οποία εξακολουθούν να ωθούνται στο περιθώριο μιας ήδη περιθωριοποιημένης πραγματικότητας στην οποία τα κουήρ μέσα ενημέρωσης συνεχίζουν να διαδίδουν το μήνυμα (ή την πολιτική) του ιδανικού «καλού γκέι». Τα γκέι και λεσβιακά μέσα ενημέρωσης (συνεχίζουν να) συμβάλλουν στην παραγωγή ενός ομοφυλο-κανονιστικού και ομοφυλο-εθνικιστικού υποκειμένου, επιτρέποντας έτσι την αναπαραγωγή και τον αποκλεισμό του άλλου «Άλλου», του αόρατου, και συχνά, του μη-λευκού: Το κακό κουήρ υποκείμενο που κανείς δε σέβεται, ούτε εκπροσωπεί ως υπήκοο του έθνους. Για να επέλθει μια αλλαγή στον πραγματικό κόσμο, πρέπει να υπάρξει ακτιβισμός σε μεγαλύτερη κλίμακα: Χρειαζόμαστε συλλογικό ακτιβισμό. Θα πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε την κατάσταση αμφιθυμίας, την οποία θα βιώσουμε. Πώς θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να προκαλούμε τα συστήματα εμπλοκής που δη-μιουργούν την καταπίεση, ενόσω τασσόμαστε υπέρ του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων, των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, της ισότητας και των δικαιωμάτων των τρανς; Θα πρέπει, ακόμη, να θεωρήσουμε υπεύθυνα τα κουήρ μέσα ενημέρωσης για την αναπαραγωγή μιας κανονικιστικής ομοφυλοφιλίας: τα κουήρ μέσα ενημέρωσης θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη της προώθησης μιας φιλελεύθερης πολιτικής, η οποία δημιούργησε το πρότυπο του «καλού γκέι» ομοφιλο-εθνικιστή πολίτη, και, ως εκ τούτου, συνεχίζει να αποκλείει άλλους. Εκείνους που αρνούνται και απορρίπτουν την (ομοφυλο)κανονιστικότητα, ή απορρίπτονται από αυτή: αυτοί που δεν είναι, ούτε θα γίνουν ποτέ, ο «καλός γκέι» πολίτης. Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτά είναι τα όρια του φιλελευθερισμού: η προώθηση μιας ατζέντας για τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων, τα δικαιώματα και την ισότητα των ομοφυλοφίλων σε βάρος αυτών των άλλων «Άλλων», οι οποίοι και αποκλείονται από τη συγκεκριμένη συζήτηση. Η λύση είναι απλά να αρνηθούμε. Στο διάολο η κανονιστικότητα. [issue 032]- [060915] - [chimeres.gr] i am page 23

24 [issue 032] - [060915] - [chimeres.gr] i am page 24

25 the neuron stimulating zine [issue 032]- [060915] - [chimeres.gr] i am page 25

26 Image copyright The Ezyme at [issue 032] - [060915] - [chimeres.gr] i am page 26

27 the neuron stimulating zine το δικαίωμα στην επιλογή και «λόρενς για πάντα» [baphomet] Ο Λόρενς (Μελβίλ Πουπό) είναι ένας φιλόλογος που ζει μία σχετικά φυσιολογική ζωή, έχοντας μάλιστα μια παθιασμένη ερωτική σχέση με τη Φρεντ (Σουζάν Κλεμάν). Μια μέρα, ο νεαρός καθηγητής αποφασίζει να μοιραστεί ένα μεγάλο μυστικό με τη γυναίκα της ζωής του. Ο Λόρενς θέλει να ντύνεται με γυναικεία ρούχα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλει να χωρίσει από τη Φρεντ. Όταν πλέον αισθάνεται έτοιμος για το μεγάλο βήμα στη ζωή του, ο Λόρενς γνωρίζει ότι η επαγγελματική, οικογενειακή και προσωπική του ζωή βρίσκονται πια σε τεντωμένο σχοινί. Οι επιλογές του θα αποτελέσουν την αρχή ενός καθοριστικού αγώνα που ξεκινά με τη διεκδίκηση και υποστήριξη των δικαιωμάτων του. Το «τρομερό παιδί» του καναδικού κινηματογράφου, ο προκλητικός Ξαβιέ Ντολάν, μετά τα πολυβραβευμένα του φιλμ «Σκότωσα τη Μητέρα Μου» (I Killed My Mother ) και «Φανταστικές Αγάπες» (Heartbeats ), σκηνοθετεί το 2012, με μοναδική μαεστρία, τους ταλαντούχους Μελβίλ Πουπό και Σουζάν Κλεμάν. Μια πρωτότυπη θεματική που προσεγγίζει αιρετικά το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και την ατομική ελευθερία. Μία συγκλονιστική ιστορία αγάπης που καταρρίπτει κάθε ταμπού, κερδίζοντας δύο βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών και διαθέτοντας ένα αγαπημένο σάουντρακ. Μεταφερόμαστε στον Καναδά στις αρχές της δεκαετίας του 90 και ο Λόρενς λέει στη φίλη του, τη Φρεντ, ότι θέλει να ντύνεται πλέον σα γυναίκα. Παρά τις αντιξοότητες και σε πείσμα των δυσκολιών, θα αντιμετωπίσουν μαζί τις προκαταλήψεις των φίλων τους, θα αγνοήσουν τις συμβουλές της οικογένειάς τους και θα αψηφήσουν τις φοβίες και θα παραβούν τις συμβάσεις της κοινωνίας. Για δέκα χρόνια ο Λόρενς και η Φρεντ θα προσπαθήσουν να ζήσουν αυτή τη μετάβαση και θα ξεκινήσουν ένα επικό ταξίδι το οποίο, πιθανώς και [issue 032]- [060915] - [chimeres.gr] i am page 27

28 [issue 032] - [060915] - [chimeres.gr] εν αγνοία τους, μπορεί τελικά να κοστίσει στον Λόρενς και τη Φρεντ την αγάπη που τους ενώνει. Μη σας πτοεί η μεγάλη χρονική διάρκεια του φιλμ (168 λεπτά), πρόκειται για μια υπέροχη δημιουργία και μια ιστορία με πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης. Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 2012, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας, ενώ τον Φεβρουάριο του 2013, το φιλμ πήρε διανομή και για τις εγχώριες κινηματογραφικές αίθουσες. Ακόμα κι αν θέλουμε να του καταλογίσουμε μία δόση υπερβολής και σκηνοθετικής επιδειξιομανίας, ο Ξαβιέ Ντολάν καταφέρνει να μας χαρίσει ένα πραγματικό αριστούργημα μία ταινία ύμνο στο δικαίωμα στη διαφορετικότητα, στο δικαίωμα στην επιλογή και στην ελεύθερη βούληση, στον απόλυτο σεβασμό στο «είναι» του συνανθρώπου μας. Στα δικά μου «κατάστιχα», αυτή είναι η ταινία - αποκάλυψη του Ο νεαρός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός Ξαβιέ Ντολάν γεννήθηκε στον Καναδά το 1989 και είναι γιος του γνωστού κωμικού και μουσικού Μανουέλ Ταντρός. Έκανε τα πρώτα του βήματα στην υποκριτική στα 5 του μόλις χρόνια, παίζοντας σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Το πέρασμά του στη σκηνοθεσία έγινε το 2009 σε ηλικία μόλις 19 ετών, με την (ημιαυτοβιογραφική) ταινία «Σκότωσα τη Μητέρα Μου», στην οποία ήταν σεναριογράφος και πρωταγωνιστής. Συγκεκριμένα, από τις πέντε ταινίες του Ντολάν, το φιλμ «Tom at the Farm» του 2013 (που προβλήθηκε και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) πραγματοποίησε την επίσημη πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ της Βενετίας (Βραβείο FIPRESCI), ενώ οι υπόλοιπες τέσσερις έχουν όλες προβληθεί στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών. Πρόκειται για τα φιλμ: «I Killed My Mother» του 2009 (στο τμήμα: Δεκαπενθήμερο i am page 28