Αναζητώντας Την Τέλεια Καφετέρια

Transcript

1 -1-

2 Κωνσταντίνου Αναστασιάδη Αναζητώντας Την Τέλεια Καφετέρια Διήγημα Περιπλάνησης & Επιστημονικής Φαντασίας Περιεχόμενα Εισαγωγή...3 Στάση 1 η Κάτω Πατήσια (Flocafé)...4 Στάση 2 η Άλσος Νέας Φιλαδέλφειας (Κένταυρος)...8 Στάση 3 η Νερατζιώτισσα (The Mall)...14 Στάση 4 η Κέντρο (Καφετέρια Νομισματικού Μουσείου)...20 Στάση 5 η Πειραιάς (Stretto)...24 Στάση 6 η Μικρολίμανο (δίχως καφέ)...27 Στάση 7 η Νέο Φάληρο (Destiny)...30 Στάση 8 η Εδέμ (Edem)...33 Στάση 9 η Πάρκο Τρίτση (δίχως καφέ)...49 Στάση 10 η Άνω Πατήσια (Τιθόρα)...61 Επίλογος...64 Σημειώσεις Ο χάρτης του εξωφύλλου βασίστηκε στους χάρτες της Google (HUhttps://maps.google.gr/UH) Μπορείτε να τον δείτε κανονικά, μεγεθύνοντας 200% (εφόσον διαβάζετε την ηλεκτρονική μορφή). Οι αριθμοί αφορούν τη διαδρομή που ακολούθησαν οι ήρωες. Οι καφετέριες και τα εστιατόρια που αναφέρονται στο διήγημα αποτελούν προσωπική επιλογή του συγγραφέα. Σε καμιά περίπτωση δεν συμπεριλήφθηκαν για λόγους διαφήμισης ούτε προηγήθηκε οποιαδήποτε συνεννόηση με αυτά

3 0BΕισαγωγή Υπάρχουν πολλών ειδών ταξίδια. Κοντινά ταξίδια, κατ αρχάς, στην πόλη, στα προάστια, ή στη γειτονιά. Το τι θεωρείται ταξίδι, εξάλλου, έχει να κάνει με το μυαλό και όχι με τις αποστάσεις. Μακρινά ταξίδια, σε άλλες πόλεις, άλλες χώρες και άλλες ηπείρους και στις θάλασσες φυσικά, με μόνη συντροφιά τα κύματα και τα αστέρια. Ταξίδια αναζήτησης για κάποιο Άγιο Δισκοπότηρο ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα. Και με απώτερο σκοπό, την αναζήτηση του εαυτού μας, που κάπου τον χάσαμε στην πορεία. Ταξίδια στο αχανές διάστημα, σε άλλους πλανήτες, άλλους γαλαξίες, μπορεί και σε άλλους πολιτισμούς. Ταξίδια στο χρόνο, σε παρελθούσες εποχές είτε αφορούν σημαντικές στιγμές της Ιστορίας, είτε προσωπικές στιγμές της προσωπικής μας Ιστορίας. Μπορεί και σε μελλοντικές στιγμές, για να κρυφοκοιτάξουμε κάποια σημαντική παράγραφο από το βιβλίο του πεπρωμένου. Ταξίδια σε κόσμους πνευματικούς, τα οποία αφορούν μονάχα τις ψυχές όπου δεν απαιτούνται ρούχα και αποσκευές ούτε καν σώμα. Η ιστορία αυτή, δεν αφορά κάποιο ταξίδι από τα παραπάνω. Αφορά όλα τα παραπάνω. Αφορά ταξιδευτές, των οποίων οι διαδρομές διασταυρώθηκαν κάποια στιγμή, σύμφωνα με τα τερτίπια της μοίρας τα οποία αποδομούν ανάγωγα διάφοροι αφελής, αποκαλώντας τα συμπτώσεις. Όλα ξεκίνησαν σε μία καφετέρια. Σ ένα Flocafé. Και μεσολάβησαν κι άλλες καφετέριες στην πορεία, λες κι ήταν στάσεις σιδηροδρομικής γραμμής προορισμοί οργανωμένης εκδρομής λιμάνια ακτοπλοϊκού δικτύου. Ας ξεκινήσουμε την ιστορία μας λοιπόν το δικό μας αναγνωστικό ταξίδι. Δεν απαιτεί αποσκευές και μετακινήσεις, αλλά ανοιχτό μυαλό και ελεύθερη φαντασία

4 F 1BΣτάση 1 η Κάτω Πατήσια (Flocafé) 1 Ο Θεόφιλος λάτρευε τις καφετέριες. Εντάξει, σε πολύ κόσμο αρέσουν. Αλλά για τον Θεόφιλο, η λατρεία αυτή αποκτούσε μυσταγωγικό χαρακτήρα. Ίσως ακουστεί παράξενο, αλλά οι καφετέριες ήταν τόσο σημαντικές γι αυτόν, όσο τα Μουλέν Ρουζ για έναν Παριζιάνο όσο τα φτερά για ένα αεροπλάνο. Είχε επισκεφτεί δεκάδες ίσως κι εκατοντάδες καφετέριες στην Αθήνα. Και άλλες τόσες στην υπόλοιπη Ελλάδα. Πάντα επέλεγε κάποιο τραπέζι σε παράθυρο ή σε σημείο που πρόσφερε την καλύτερη θέα. Η στιγμή που καθόταν στο πολυθρονάκι, ήταν ιερή. Σαν να επέστρεφε ο πλανήτης στην τροχιά του, έπειτα από σύγκρουση με μεθυσμένο κομήτη. Σαν να επέστρεφε στο θρόνο του ένας βασιλιάς, μετά από χρόνια εξορίας ή πολέμων. Σε όποια καφετέρια και να πήγαινε, έδινε πάντα την ίδια παραγγελία: Τοστ με διπλό τυρί, και φραπέ γλυκό με γάλα. Λένε ότι η αξία ενός σεφ φαίνεται από τον τρόπο που τηγανίζει ένα αυγό μάτι. Ανάλογα ο Θεόφιλος μπορούσε να αξιολογήσει τα προϊόντα μιας καφετέριας από ένα απλό τοστ κι έναν απλό φραπέ. Θα μπορούσε να γράψει κατεβατά ολόκληρα για το πώς παρασκευάζεται ένα σωστό τοστ κι ένας σωστός φραπέ. Το καλύτερο τοστ το είχε φάει σε μία καφετέρια στο Λουτράκι. Τον χειρότερο φραπέ τον είχε πιει σε μια καφετέρια στην Καρωτή, όταν υπηρετούσε τη θητεία του στον Έβρο. Ο μπάρμαν έριχνε νερό, καφέ και ζάχαρη σ ένα νεροπότηρο, κι αφού το σκέπαζε με το αριστερό του χέρι, το κουνούσε πάνω-κάτω να φραπεδιάσει. Έπειτα, το γέμιζε με νερό και μια σταλιά γάλα, τινάζοντας παράλληλα το χέρι του που έσταζε 1 Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον συγγραφέα - 4 -

5 από παντού. Αστεία-αστεία, παρά τον άθλιο φραπέ, η καφετέρια εκείνη ήταν από τις πιο όμορφες και μοντέρνες που είχε επισκεφτεί. Το πρωινό εκείνο, ο Θεόφιλος επισκέφτηκε το Flocafé των Κάτω Πατησίων. Ήταν Ιούνιος του 2012 και ο καιρός ήταν ζεστός σαν ατμός από φρεσκοψημένο καφέ φίλτρου. Κάθισε στην αυλή, δίπλα στο δρόμο για να βλέπει την κίνηση, ενώ η απαλή μουσική τον ταξίδευε νοερά σε άλλες γωνιές του πλανήτη. Συνήθως καθόταν στη διπλανή καφετέρια, στην παλιά Bauhaus. Όχι μόνο για 2 την αισθητική της, αλλά και την ονομασία της κι αυτό που εκπροσωπούσε F F. Άλλες φορές, καθόταν απέναντι, στα Goody s, για την όμορφη θέα από τον πρώτο όροφο. Αλλά εκείνη τη φορά, επέλεξε το Flocafé κι είχε τους λόγους του. 3 Όταν ήρθε ο σερβιτόρος, ακουγόταν το «Tonight» των ReamonnF F, το οποίο ξύπνησε τη ρομαντική του διάθεση σαν ξυπνητήρι συναισθημάτων. Ο Θεόφιλος δεν έδωσε τη γνωστή παραγγελία. Αντ αυτής, ζήτησε ένα κρύο μπισκολάτο. Θυμόταν μία συμφοιτήτριά του που πήγαινε στα Flocafé αποκλειστικά για κρύο μπισκολάτο. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ένιωσε την επιθυμία να ανασύρει αναμνήσεις από την εποχή που έκαναν παρέα. Εντάξει, ένας ψυχολόγος θα ερμήνευε εύκολα την επιθυμία του αυτή. Αλλά η ερμηνεία του θα ήταν επιφανειακή. Θα αφορούσε την οπτική γωνία του Θεόφιλου και όχι της μοίρας, τα σχέδια της οποίας μπορεί να μην εφαρμόζονταν, αν ο Θεόφιλος επέλεγε κάποια άλλη καφετέρια, ή έδινε κάποια άλλη παραγγελία. Οι αναγνώστες που αντιμετωπίζουν με καχυποψία το ζήτημα του πεπρωμένου και αποκαλούν συμπτώσεις τούς πολύπλοκους αλγορίθμους του, σίγουρα θα γελούν ειρωνικά. Αλλά όσοι πιστεύουν στις μηχανορραφίες της μοίρας, ξέρουν πως υπάρχει βαθύτερη αιτία για το καθετί. Και θα χαμογελούσαν με ικανοποίηση, βλέποντας την κοπέλα από το διπλανό τραπέζι να γυρνάει προς το μέρος του Θεόφιλου. Κι αφού τον κοίταξε για λίγο, τον ρώτησε: «Σας αρέσει κι εσάς το μπισκολάτο;» Ο Θεόφιλος γύρισε έκπληκτος να τη δει. «Είστε ο πρώτος άντρας που ακούω να το παραγγέλνει», συνέχισε η κοπέλα. 2 Bauhaus (Μπάουχαους) είναι η καλλιτεχνική και αρχιτεκτονική σχολή που αναπτύχθηκε την περίοδο στη Γερμανία από τον Βάλτερ Γκρόπιους. Η ονομασία της προήλθε από την αντιστροφή της γερμανικής λέξης Hausbau (οικοδόμηση). Στόχος της σχολής αυτής, ήταν η συνεργασία ανάμεσα στην τέχνη και τις τεχνικές εφαρμογές. Για παράδειγμα, στην αρχιτεκτονική θα σχεδιάζονταν κτήρια που θα περιείχαν καλλιτεχνικά στοιχεία, ενώ η τέχνη θα μπορούσε να εκμεταλλεύεται τη σύγχρονη τεχνολογία. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά ήταν η απλότητα, με ιδιαίτερη έμφαση σε γεωμετρικές φόρμες και στο χρώμα. Η σχολή Μπάουχαους απέρριπτε κάθε περιττό διακοσμητικό στοιχείο, θεωρώντας πως η ίδια η πρώτη ύλη περιέχει ένα είδος φυσικής και εγγενούς διακοσμητικής ικανότητας. Περισσότερα (για e-readers): HUhttp://el.wikipedia.org/wiki/ΜπάουχαουςU 3 Reamonn Tonight (για e-readers): HUYouTubeU - 5 -

6 Ήταν αρκετά νεαρή. Ίσως φοιτήτρια όπως αυτός. Είχε κοντά καστανά μαλλιά και λευκή επιδερμίδα όπως αυτός. Κι ήταν πολύ συμπαθητική. Τόσο συμπαθητική, που δεν αναρωτήθηκε καν αν ήταν όμορφη. Φορούσε χαριτωμένα γυαλιά μυωπίας με χρυσαφί σκελετό, που την έκαναν να μοιάζει εκφωνήτρια σε δελτίο ειδήσεων. Εκεί διέφεραν ο Θεόφιλος δε φορούσε γυαλιά. «Συνήθως, προτιμώ το φραπέ», απάντησε αυτός. «Αλλά καμιά φορά, εντρυφώ στο γλυκό πειρασμό του μπισκότου». «Χαίρομαι. Νόμιζα πως μόνον εγώ έπινα μπισκολάτο». Συστήθηκαν και ο Θεόφιλος την κάλεσε στο τραπέζι του. Λεγόταν Μαρί Κλερ όπως το περιοδικό. Κάποια προ-προ-και βάλε-γιαγιά της είχε γεννηθεί στο Παρίσι. Και προφανώς, λεγόταν Κλερ, γιατί όλα τα κορίτσια της γραμμής της, ασχέτως πού είχαν γεννηθεί, έπαιρναν το όνομα Κλερ. Για παράδειγμα, η μητέρα της λεγόταν Άννα Κλερ και η γιαγιά της, Κατίνα Κλερ. Είχε κι ένα χρυσαφί μενταγιόν με τη φωτογραφία της Παριζιάνας προ-προ-και βάλε-γιαγιάς, το οποίο πήγαινε από μητέρα σε κόρη. Ήταν περασμένο στο λαιμό της με χρυσή αλυσίδα. Το άνοιξε και το έδειξε στον Θεόφιλο. «Πανέμορφη γυναίκα», είπε αυτός. «Ήταν ηθοποιός;» «Μοντέλο. Πόζαρε σε ζωγράφους. Κυρίως, φοιτητές. Έτσι γνωρίστηκε με το σύζυγό της έναν Αμερικανό που πήγε το 1820 στο Παρίσι να σπουδάσει ζωγραφική. Δεν ξέρω τι έγινε μετά». «Δε σου είπε η μητέρα σου;» «Ούτε η μητέρα μου ούτε η γιαγιά μου. Γνώριζαν μόνον ότι τους συνέβη κάτι τραγικό. Κάτι τόσο άσχημο, που φρόντισαν να ξεχαστεί». «Τι σύμπτωση», είπε ο Θεόφιλος. «Έχω κι εγώ ένα ενθύμιο από τους δικούς μου προγόνους». Της έδειξε το δεξί του χέρι. Λίγο πιο πάνω από τον καρπό, υπήρχε ένα τατουάζ. Ένα σπαθί κι ένα κουμπούρι διασταυρωμένα και, πίσω τους, ο σταυρός της ελληνικής σημαίας. «Αποτελεί οικογενειακή μας παράδοση», συνέχισε. «Ξεκίνησε από κάποιον προ-προ-παππού μου στο Μεσολόγγι. Ήταν ιερέας κι είχε πάρει μέρος στην ηρωική 4 Έξοδο του Μεσολογγίου το 1826F F. Είχε γνωρίσει και τον Λόρδο Βύρωνα ήταν δίπλα 4 Η Έξοδος του Μεσολογγίου έγινε τη νύχτα της 10 ης Απριλίου 1826, έπειτα από πολιορκία ενός έτους των Τούρκων. Η πολιορκία ξεκίνησε στις 25 Απριλίου του 1825 από τα στρατεύματα του Κιουταχή. Όλες όμως οι επιθέσεις κατά της πόλης είχαν αποτύχει. Παράλληλα, ο Καραϊσκάκης προκαλούσε φθορές στο στρατό του, ενώ ο Μιαούλης ανεφοδίαζε την πόλη με το στόλο του. Όταν όμως ο Κιουταχής κατάλαβε κάποιες νησίδες της λιμνοθάλασσας, ο ανεφοδιασμός έγινε αδύνατος κι η πείνα άρχισε να θερίζει. Τότε, αποφασίστηκε η Έξοδος η οποία προδόθηκε, με αποτέλεσμα, χιλιάδες Έλληνες να σφαχτούν και να αιχμαλωτιστούν. Μόνο 1500 κατάφεραν να διασωθούν. Το γεγονός προκάλεσε διεθνή κατακραυγή

7 του όταν ο πέθανε από πυρετό. Μετά την απελευθέρωση, το 1829, χάραξε το τατουάζ αυτό στο χέρι του, καθώς και στο χέρι του γιου του. Κι η παράδοση συνεχίστηκε από γιο σε γιο, για να μην ξεχαστεί ποτέ εκείνη η περίοδος». «Πολύ όμορφο», παρατήρησε η Μαρί Κλερ. «Μου αρέσει και ο σταυρός στο φόντο. Λεπτομέρεια που δείχνει πολλά». «Γενικά, η οικογένειά μου έχει κόλλημα με τη θρησκεία. Όλα τα παιδιά έχουν ονόματα που σχετίζονται με τον Θεό. Εγώ λέγομαι Θεόφιλος, η αδελφή μου λέγεται Χριστίνα, ο πατέρας μου, Φιλόθεος, κι ο παππούς μου, Θεοφύλαχτος. Δεν είναι απλά θέμα πίστης, αλλά κάτι βαθύτερο δίχως να ξέρω τι. Λες και φοβούνται μήπως τους καταραστεί ο Θεός. Ίσως εκεί οφείλεται κι η απόφασή μου να σπουδάσω θεολογία». «Άντε! Είσαι θεολόγος;» «Φοιτητής ακόμα, στο τέταρτο έτος. Κι εσύ, φοιτήτρια μου φαίνεσαι. Ή κάνω λάθος;» «Νομική. Τρίτο έτος. Εγώ θα σώζω τον κόσμο στα δικαστήρια, ενώ εσύ θα σώζεις τις ψυχές τους». Ο Θεόφιλος γέλασε. «Δε νομίζω να έχω ποτέ τέτοια δύναμη. Πάντως, είναι ωραίο να σώζεις τους ανθρώπους με οποιοδήποτε τρόπο». Ο Θεόφιλος κι η Μαρί Κλερ συζήτησαν αρκετή ώρα κι ανακάλυψαν ότι είχαν πολλά κοινά. Ένα από αυτά ήταν η αγάπη της Μαρί Κλερ για τις καφετέριες. Με τη διαφορά ότι δεν είχε την ευκαιρία να επισκεφτεί πολλές. Τον περισσότερο καιρό ήταν χωμένη στα βιβλία της. Ο Θεόφιλος, τότε, είχε μια τρελή ιδέα. Να ξεκινήσουν μία περιπλάνηση στις δέκα καλύτερες καφετέριες της πόλης σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια φυσικά. Έτσι κι αλλιώς, τα γούστα τους ταίριαζαν τόσο πολύ, που η δική της λίστα δε θα διέφερε σημαντικά από τη δική του. Η περιπλάνηση αυτή θα αποτελούσε τη δική της μικρή αναζήτηση για την τέλεια καφετέρια. Η Μαρί Κλερ συμφώνησε αμέσως και ο Θεόφιλος τής εξήγησε τη διαδρομή. Και θεωρώντας πως τα Flocafé δικαιούνται επάξια μία θέση στη δεκάδα, είχαν άλλες εννέα καφετέριες να επισκεφτούν. Ακολούθησαν πολλές πολιορκίες των Ελλήνων για να καταλάβουν πίσω την πόλη. Το Μεσολόγγι απελευθερώθηκε τελικά το 1829, με συνθήκη που υπέγραψαν οι Τούρκοι στις 2 Μαΐου. 600 Τούρκοι που έμεναν στην πόλη αποχώρησαν, κι επέστρεψαν οι κάτοικοι να την ανοικοδομήσουν. Περισσότερα (για e-readers): HUhttp://el.wikipedia.org/wiki/Έξοδος_του_ΜεσολογγίουU - 7 -

8 F 2BΣτάση 2 η Άλσος Νέας Φιλαδέλφειας (Κένταυρος) 5 Ο Θεόφιλος πρότεινε να ξεκινήσουν από τη Νέα Φιλαδέλφεια. Βόλευε κι η συγκοινωνία. Θα έπαιρναν το λεωφορείο Β9 από την Αχαρνών, το οποίο σταματούσε έξω ακριβώς από το Άλσος. Αρχικά, είχε σκεφτεί να πάνε στον Κανάκη, για να δοκιμάσει η Μαρί Κλερ το θεϊκό του εκμέκ με παγωτό καϊμάκι. Αλλά όταν προγραμματίζεις να επισκεφτείς δέκα καφετέριες σε μία μέρα, δε λέει να γεμίζεις το στομάχι με το καλημέρα. Θα πήγαιναν 6 στον Κανάκη άλλη φορά. F Η διαίσθησή του τού έλεγε ότι θα πήγαιναν σε πολλά μέρη μαζί στο μέλλον. Είναι απίστευτο πάντως βγαίνεις ανυποψίαστος για μια απλή βόλτα στη γειτονιά και καταλήγεις να ξεκινάς ένα ταξίδι ζωής. Τελικά, ξεκίνησαν την περιπλάνησή τους από το Άλσος της Φιλαδέλφειας με τη γραφική λιμνούλα και το μικρό ανεμόμυλο. 5 Η φωτογραφία είναι από τη wikipedia: HUhttp://en.wikipedia.org/wiki/File:Nea_Filadelfia_lake.JPGU 6 Περισσότερα για τον Κανάκη (για e-readers): HUhttp://

9 Η πρώτη εικόνα που έχει όποιος διασχίζει την είσοδο του Άλσους, είναι μια παιδική χαρά χωμένη στο δάσος. Στην ουσία, είναι μια σειρά από διαδοχικά πάρκα με διάσπαρτα παιχνίδια, που δίνουν την εντύπωση μιας απέραντης παιδικής χαράς. Η χαρά του παιδιού, στην κυριολεξία. Ακολουθεί ένα καταπράσινο δάσος με πανύψηλες κουκουναριές. Τα πουλιά δεν σταματούν να κελαηδούν και, μέχρι να φτάσεις στη λιμνούλα, έχεις ξεχάσει πως βρίσκεσαι στην Αθήνα. Φτάνοντας μάλιστα εκεί, νομίζεις πως βρίσκεσαι σε εξωτικό νησί. Η καφετέρια Κένταυρος έχει μοντέρνα, φινετσάτη όψη και δένει υπέροχα με το τοπίο. Κάθισαν έξω σ ένα τραπέζι με θέα τη λίμνη. Πήραν ελληνικούς καφέδες, ίσα-ίσα για να παραγγείλουν κάτι. Ζήτημα να έπιναν από μια γουλιά. «Είναι πανέμορφα», είπε η Μαρί Κλερ, ρουφώντας με το βλέμμα της το χώρο. «Θα μπορούσα να κάτσω όλη μέρα εδώ. Κρίμα που πρέπει να φύγουμε σύντομα». «Θα έρθουμε ξανά. Μην ανησυχείς». Η Μαρί Κλερ χαμογέλασε. Εμμέσως πλην σαφώς, ο Θεόφιλος είχε ανανεώσει το ραντεβού τους. Κι αυτό της άρεσε. F 7 Ο Θεόφιλος χαμογέλασε κι αυτός. Της έπιασε το χέρι λέγοντας: «Η σημερινή βόλτα είναι ένα μικρό δείγμα από τη περιπέτεια που μας περιμένει στο μέλλον». «Σαν τις φωτογραφίες στην είσοδο του σινεμά, εννοείς; Που δίνουν μια γεύση από την ταινία;» «Έτσι ακριβώς», συμφώνησε ο Θεόφιλος. Κάθισαν ένα μισάωρο εκεί. Μίλησαν για τις ζωές τους, τις σπουδές τους, τους γονείς τους, τα ενδιαφέροντά τους, τα όνειρά τους. Κι όσο περισσότερο συζητούσαν, τόσα περισσότερα κοινά ανακάλυπταν. Την αγάπη τους για τα νησιά κι ειδικά για τις Σποράδες, την αδυναμία τους στις πίτες κι ειδικά στις σπανακόπιτες, τη λατρεία τους 8 για τη ροκ κι ειδικά για τον Ρόρυ ΓκάλαχερF F. Στο τέλος, ένιωθαν να γνωρίζονται ολόκληρη ζωή. «Μπράβο Κένταυρε», είπε από μέσα του ο Θεόφιλος. «Έγραψες». 7 Τον Οκτώβριο του 2012, ο Κένταυρος έκλεισε. Έπεσε θύμα της οικονομικής κρίσης, όπως χιλιάδες άλλες επιχειρήσεις. Παραμένει όμως η λίμνη με το νησάκι και το καταπράσινο δάσος με την παιδική χαρά, που γεμίζει με τις χαρούμενες φωνές των παιδιών. 8 Ρόρυ Γκάλαχερ (Rory Gallagher) Ιρλανδός συνθέτης και κιθαρίστας της ροκ. Γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου του 1948 και πέθανε στις 14 Ιουνίου του Θεωρείται ένας από τους πιο σπουδαίους κιθαρίστες του ηλεκτρικού μπλουζ. Περισσότερα (για e-readers): HUhttp://el.wikipedia.org/wiki/Ρόρυ_ΓκάλαχερU HUhttp://

10 Φεύγοντας από τον Κένταυρο, έκαναν μια βόλτα στο δάσος. «Παλιά, υπήρχε και ζωολογικός κήπος», είπε ο Θεόφιλος. «Μέχρι το 1995, αν δεν κάνω λάθος, που έδωσαν τα ζώα». «Τι να τα κάνουμε; Έτσι φυλακισμένοι όπως ήμαστε στις πόλεις μας, νομίζω πως αποτελούμε καλύτερα εκθέματα». Ο Θεόφιλος γέλασε με την παρατήρησή της. Περπάτησαν κι άλλο, ανταλλάσοντας ιστορίες και αστεία, ώσπου είδαν κάτι που τους έκοψε το γέλιο για τα καλά. Είδαν έναν μικρό άνθρωπο, με καμπαρντίνα και τζόκεϊ καπέλο. Ήταν σκυμμένος μπροστά σε μια λακκούβα με βρώμικο νερό. Μπορεί να ήταν νάνος, μπορεί και παιδί. Αλλά ποιο παιδί θα φορούσε καμπαρντίνα; Ιδίως, με τέτοιο καιρό; Ο Θεόφιλος τον πλησίασε με προσοχή, με τη Μαρί Κλερ να ακολουθεί πίσω του διστακτικά. «Συγνώμη κύριε, είστε καλά;» ρώτησε ο Θεόφιλος, από δύο μέτρα απόσταση. Ο νάνος σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε. Δεν ήταν νάνος τελικά. Ούτε και παιδί. Δεν ήταν άνθρωπος καν. Τα μάτια του ήταν δύο καφετιές γυαλιστερές μπίλιες, δίχως βλέφαρα και φρύδια. Το δέρμα του ήταν ανοιχτό πορτοκαλί. Πηγούνι δεν είχε. Ούτε μύτη μόνο δύο τρύπες, σε ρόλο ρουθουνιών. Το στόμα του ήταν μικρό και στρογγυλό, σαν νόμισμα του ενός ευρώ. Η γλώσσα του είχε χρώμα ροζ, κι ήταν λεπτή και μακριά σαν μακαρόνι και τη χρησιμοποιούσε σαν καλαμάκι, για να ρουφά νερό απ τη λασπολακκούβα. Η Μαρί Κλερ πισωπάτησε στη θέα του πλάσματος με μια πνιχτή κραυγή. Ο Θεόφιλος παρέμεινε στη θέση του. Όχι από θάρρος, μα για να προστατέψει τη Μαρί Κλερ αν χρειαζόταν. Το πλάσμα τούς περιεργάστηκε για λίγο. Βλέποντας πως δεν κινδύνευε από αυτούς, επέστρεψε στη λασπολακκούβα του και συνέχισε να ρουφά νερό. Το ζευγάρι δεν ήξερε τι να κάνει. Ήθελαν να φύγουν, αλλά ανησυχούσαν μήπως το πλάσμα ήταν επικίνδυνο κι έκανε κακό στους άλλους. Από την άλλη, αν ήταν επικίνδυνο, θα τους είχε επιτεθεί. Δε θα τους γυρνούσε την πλάτη. Σίγουρα, πάντως, ήταν διψασμένο. Μόλις το πλάσμα ξεδίψασε, γύρισε προς το μέρος τους. Και την ίδια στιγμή, ο Θεόφιλος κι η Μαρί Κλερ άκουσαν μια σκέψη στο μυαλό τους. «Μη φοβάστε, είμαι φίλος. Έρχομαι από άλλον πλανήτη, αλλά είμαι φίλος». Έπειτα, το πλάσμα έβγαλε δυο μικρά στρογγυλά αντικείμενα σαν νομίσματα του ενός λεπτού και τους πλησίασε. Το ζευγάρι έκανε πίσω, αλλά ο εξωγήινος ξαναμίλησε στο μυαλό τους να τους καθησυχάσει. «Μη φοβάστε, είμαι φίλος. Έρχομαι από άλλον πλανήτη, αλλά είμαι φίλος»

11 Πλησίασε τον Θεόφιλο σε απόσταση αναπνοής. Το πορτοκαλί χέρι τεντώθηκε σαν λαστιχένιο κοντάρι κι ακούμπησε ένα από τα στρογγυλά αντικείμενα στο μέτωπό του. Αυτός έκανε να το πιάσει, αλλά το αντικείμενο έγινε ένα με το δέρμα. Κι αφού πήρε το χρώμα της επιδερμίδας, εξαφανίστηκε. Ο εξωγήινος είπε κάτι στη γλώσσα του, που στη Μαρί Κλερ ακούστηκε σαν: «Φλλ, πρρ, τα τα τα, παπα κτου». Ο Θεόφιλος όμως χαμογέλασε από κατανόηση. «Τον καταλαβαίνω!» φώναξε με ενθουσιασμό. «Έρχεται από άλλο ηλιακό σύστημα, με ειρηνικούς σκοπούς. Το μαραφέτι είναι μεταφραστής». Ο εξωγήινος πλησίασε τη Μαρί Κλερ κι ακούμπησε το δεύτερο μεταφραστή στο δικό της μέτωπο. Πήρε κι αυτός το χρώμα της επιδερμίδας και εξαφανίστηκε. «Φλλ, πρρ, τα τα τα, παπα κτου», επανέλαβε ο εξωγήινος. Η Μαρί Κλερ χαμογέλασε. Έπειτα, κοίταξε τον εξωγήινο. «Ελπίζω να μη μου βγάλει κάνα έκζεμα αυτό το πράγμα». «Παρτού! Παρτού! Κλα του του!» «Χαίρομαι που δεν έχει παρενέργειες», είπε η Μαρί Κλερ. «Λαμαα Φιλλ-παα-ντεελ-ιαα». «Πώς είπες λέγεσαι; Φίλα-παντελιά; Φιλ-α-ντελιά;» Η Μαρί Κλερ δοκίμασε κάμποσους συνδυασμούς, αλλά ο εξωγήινος δεν έδειχνε ικανοποιημένος. «Φιλλ-παα-ντεελ-ιαα, Φιλλ-παα-ντεελ-ιαα». «Μοιάζει λίγο με το Φιλαδέλφεια», παρατήρησε ο Θεόφιλος. «Το μέρος όπου βρισκόμαστε. Ίσως είναι οιωνός». «Το βρήκα!» είπε χαρούμενη η Μαρί Κλερ. «Θα σε λέμε Φιλαδέλφεια». «Καλή ιδέα», συμφώνησε ο Θεόφιλος. Ασχέτως αν ο εξωγήινος ενθουσιάστηκε με την ιδέα μάλλον, όχι ιδιαίτερα έγνεψε καταφατικά. Τα παιδιά είπαν τα δικά τους ονόματα, κι ο εξωγήινος έγνεψε πάλι καταφατικά δίχως κάποια απόπειρα να τα προφέρει. Προφανώς, ήταν έξυπνος και συνετός εξωγήινος. Ο εξωγήινος εξήγησε ότι ο μεταφραστής διεγείρει ελαφρά το τρίτο μάτι και συνεπώς, τη διαίσθηση. Επιπλέον, συγκεντρώνει τα ηχητικά κύματα του συνομιλητή και τα στέλνει σ αυτό. Στην ουσία δεν ήταν μεταφραστής, αλλά πρωτόγονη συσκευή τεχνητής τηλεπάθειας. Αν δεν ήταν πρωτόγονη, δε θα περιοριζόταν στις ομιλίες, αλλά θα αντιλαμβανόταν και τις σκέψεις. Η τηλεπάθεια ήταν συνηθισμένη στον πλανήτη του εξωγήινου. Αλλά οι δικές του τηλεπαθητικές ικανότητες ήταν κάτω του μετρίου. Η μόνη σκέψη που μπορούσε να στείλει σ ένα ξένο μυαλό ήταν: «Μη φοβάστε, είμαι φίλος. Έρχομαι από άλλον

12 F 9 πλανήτη, αλλά είμαι φίλος». Σαν το «voulez vous coucher avec moi?»f F που μάθαιναν τα καμάκια παλιά, για να την πέφτουν στις Γαλλίδες. Ο εξωγήινος δεν έτρωγε στερεά τροφή. Στον πλανήτη του, έπιναν μόνον υγρά. Γι αυτό και δεν είχαν δόντια. Ο οργανισμός του μπορούσε να φιλτράρει οποιοδήποτε υγρό, ακόμα κι αυτά που εμείς θεωρούμε δηλητήρια. Και άκουα φόρτε μπορούσε να πιει, δίχως κανένα πρόβλημα. Αν υπήρχε άκουα φόρτε εμπλουτισμένο με βιταμίνες, ο οργανισμός του θα τις απορροφούσε, δίχως να πάθει το παραμικρό από τα οξέα. Είχε προσγειωθεί στο Άλσος πριν λίγες ώρες. Το νερό της λασπολακκούβας ήταν το πρώτο υγρό που δοκίμαζε εδώ. Κι απ ό,τι είπε, δεν ήταν το χειρότερο που είχε πιει στη ζωή του. Παρότι εκτιμούσε τις καλές γεύσεις, διέθετε ειδικά φίλτρα που εμπόδιζαν τις άσχημες να γίνουν αντιληπτές. Για παράδειγμα, ασχέτως ποια είναι η αληθινή γεύση του άκουα φόρτε, στον εξωγήινο θα φαινόταν σαν δυνατή βότκα. Όσο για το νερό της λασπολακκούβας, έμοιαζε με ραδικοζούμι όχι ιδιαίτερα πικρό. Το διαστημόπλοιό του ήταν μικρό σαν αυτοκίνητο smart ένα πράμα. Το είχε παρκάρει σε μια περιφραγμένη περιοχή του Άλσους, ανάμεσα στα δέντρα, όπου δεν πατούσε κανείς. Κι επιπλέον, είχε ενεργοποιήσει έναν μηχανισμό καμουφλάζ που το καθιστούσε αόρατο. Ο Θεόφιλος κι η Μαρί Κλερ τον ρώτησαν αν χρειαζόταν κάτι. Θυμήθηκαν μια ταινία φαντασίας του Σπίλμπεργκ, με έναν εξωγήινο που ήθελε να τηλεφωνήσει σπίτι 10 του. Έτσι, προθυμοποιήθηκαν να του δώσουν τα κινητά τους.f Αλλά αυτός εξήγησε πως έψαχνε κάποιον συγκεκριμένο γήινο. Δεν γνώριζε το όνομά του ούτε τα χαρακτηριστικά του. Μόνον ότι βρισκόταν στη συγκεκριμένη πόλη. «Αυτός είναι η αποστολή μου», είπε. «Πρέπει να του μιλήσω». «Τώρα, δέσαμε», παρατήρησε ο Θεόφιλος. 11 «Ε.Τ. phone human», μουρμούρισε η Μαρί Κλερ και ο Θεόφιλος γέλασε.f F Ο εξωγήινος δεν κατάλαβε το αστείο κι έγνεψε καταφατικά. «Απλώς πάρτε με μαζί σας», πρότεινε. «Ίσως καταφέρω να τον εντοπίσω. Μόνος μου, είναι δύσκολο να τον βρω». 9 «Θα θέλατε να κοιμηθείτε μαζί μου;» 10 Περισσότερα (για e-readers): 11 «Ο εξωγήινος θέλει να τηλεφωνήσει σε γήινο» HUhttp://el.wikipedia.org/wiki/Ε.Τ._ο_ΕξωγήινοςU

13 «Ας τον πάρουμε», είπε η Μαρί Κλερ, κοιτώντας τον Θεόφιλο ικετευτικά. Λες κι ο εξωγήινος ήταν ορφανό κουτάβι με θλιμμένο βλέμμα κι ήθελε να το υιοθετήσει. «Ας είναι», συμφώνησε ο Θεόφιλος. «Εμείς θα συνεχίσουμε την περιπλάνησή μας κανονικά, κι ό,τι θέλει ας προκύψει». Βγήκαν από το Άλσος και πήραν ένα ταξί. «Στο Mall», είπε ο Θεόφιλος. «Στη Νερατζιώτισσα»

14 F 3BΣτάση 3 η Νερατζιώτισσα (The Mall) 12 Οι καφετέριες και τα φαγάδικα του Mall χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: Στα self service του 3 ου ορόφου, όπου αγοράζεις ό,τι θέλεις καφέδες, πίτσες, σάντουιτς, σουβλάκια, κοτόπουλα, παγωτά, κι ένας Θεός ξέρει τι άλλο και κάθεσαι σε κάποιο από τα κοινόχρηστα τραπέζια, στα μαγαζιά με service (επίσης) του 3 ου ορόφου, όπου δίνεις την παραγγελία σου στο σερβιτόρο. Και τέλος, στα εστιατόρια του 4 ου ορόφου, που λειτουργούν επίσης με service. Ο Θεόφιλος κι η Μαρί Κλερ βρέθηκαν σε πολλαπλό δίλλημα. Ο εξωγήινος δεν είχε πρόβλημα. Του αρκούσε να χαζεύει τα όμορφα μαγαζιά με τις φανταχτερές βιτρίνες και το χαρούμενο κόσμο να σουλατσάρει. Η πανύψηλη 12 Οι φωτογραφίες είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του Mall: HUhttp://

15 γυάλινη οροφή γέμιζε το μέρος φως, κι αισθανόταν σαν ζαρζαβατικό σε θερμοκήπιο. Του πήραν και μια γρανίτα φράουλα να έχει να ρουφάει κι ήταν τρισευτυχισμένος. Ο κόσμος δεν έδινε σημασία στον εξωγήινο. Η Μαρί Κλερ τού είχε φορέσει φαρδιά γυαλιά ηλίου που κάλυπταν το μισό του πρόσωπο. Σαν αποτέλεσμα, άλλοι τον περνούσαν για παραμορφωμένο παιδί και κοιτούσαν αλλού διακριτικά, κι άλλοι για ξεβγαλμένο πιτσιρικά που είχε ξενυχτήσει σε κάποιο ρέιβ πάρτυ. Εξάλλου, είχαν περάσει τόσα πολλά τα τελευταία χρόνια με την οικονομική κρίση και όχι μόνον που ήταν δύσκολο να νιώσουν έκπληξη. Ακόμα κι αν έβγαζε ο εξωγήινος την καμπαρντίνα και το τζόκεϊ κι άρχιζε να χορεύει κλασικούς χορούς του πλανήτη του, ο κόσμος θα μαζευόταν γύρω του και θα χτυπούσε παλαμάκια. Άντε να έβγαζαν και καμιά φωτογραφία μαζί του για να την ανεβάσουν το Facebook, με τη λεζάντα: «Καλά, μεγάλη φάση στο Mall είδαμε έναν πορτοκαλί εξωγήινο να χορεύει σαν μεθυσμένο σκαθάρι». Κάθισαν έξω τελικά, στη μεγάλη βεράντα, σε ένα μαγαζί για χάμπουργκερ. Δεν πεινούσαν, αλλά ήταν το πιο απομονωμένο κατάστημα και δε θα τους ενοχλούσε κανείς. Υπήρχε μόνον ένας πελάτης, ο οποίος ήταν απορροφημένος στο χάμπουργκέρ του. Το μασουλούσε με θρησκευτική ευλάβεια λες κι ήταν ευλογημένο χάμπουργκερ που θα χάριζε θεία επιφοίτηση στον καταβροχθιστή του. Δίπλα του είχε ένα τεράστιο ποτήρι μπύρα. Πήραν ένα φραπέ κι έναν καπουτσίνο. Έδωσαν το φραπέ στον εξωγήινο και το ζευγάρι μοιράστηκε τον καπουτσίνο. Οι καφέδες ήταν αναπάντεχα καλοί. Σίγουρα, τα άξιζαν τα λεφτά τους. Ήθελαν να κάνουν χιλιάδες ερωτήσεις στον εξωγήινο. Για τον πλανήτη του, τις πόλεις τους, τις συνήθειές τους, τον τρόπο ζωής τους, αλλά το βλέμμα τους είχε καρφωθεί στον παράξενο πελάτη με το χάμπουργκερ. Σίγουρα ήταν ξένος. Έμοιαζε με Αμερικανό που είχε δραπετεύσει από ταινία γούεστερν. Φορούσε τζιν παντελόνι, δερμάτινες μπότες με σπιρούνια, κόκκινο καρό πουκάμισο και καουμπόικο καπέλο. Μόνον η ζώνη με τα εξάσφαιρα τού έλειπε. Το καπέλο ήταν τσακισμένο σε πολλά σημεία, κι ελαφρώς ξεθωριασμένο από τον ήλιο. Γενικά, φαινόταν πολυχρησιμοποιημένο. Και τα σπιρούνια ήταν φθαρμένα και θαμπά. Απείχαν πολύ απ τα γυαλιστερά σπιρούνια που φοράνε κάποια ούφο για φιγούρα. Εξάλλου, ο τύπος τα είχε τα χρονάκια του. Κρίνοντας απ τις βαθιές ρυτίδες και τα κατάλευκα μαλλιά που εξείχαν από το καπέλο, είχε πατήσει τα εβδομήντα σίγουρα. Αλλά ήταν γεροδεμένος σαν τους καουμπόηδες στην τηλεόραση. Δεν θα μπορούσες να τον φανταστείς μπροστά σε μία τηλεόραση φορώντας πιτζάμες. Το φυσικό του περιβάλλον ήταν τα άγρια βουνά, τα οποία διέσχιζε καβάλα στο άλογό του. Ο Αμερικανός τούς έριξε λίγες φευγαλέες ματιές, μένοντας αφοσιωμένος στο χάμπουργκερ. Δεν ήταν απ αυτούς που χώνουν τη μύτη τους σε ξένες δουλειές. Ήταν απ αυτούς που σιχαίνονται όσους χώνουν τη μύτη τους στις ξένες δουλειές

16 Μέχρι που είδε τον εξωγήινο να τινάζει τη γλώσσα του σαν χαμαιλέοντας και να τη βυθίζει στο φραπέ σαν λάστιχο ποτίσματος. Και τότε, έκρινε πως έπρεπε να μιλήσει. «Συγνώμη παιδιά», τους είπε στα Αγγλικά, με αμερικάνικη προφορά. «Μήπως γνωρίζετε τον Ελβετό με τη χρονομηχανή;» Υπέθεσε ότι αφού τα παιδιά γνώριζαν έναν εξωγήινο, μπορεί να γνώριζαν και τον Ελβετό με τη χρονομηχανή. Τα παιδιά γνώριζαν Αγγλικά. Ακούγοντας όμως τον Αμερικανό να μιλά για χρονομηχανές, νόμιζαν ότι παράκουσαν ή ότι ο μεταφραστής είχε βραχυκυκλώσει. Ο εξωγήινος, αντιθέτως, γούρλωσε τα μάτια του στο άκουσμα της λέξης χρονομηχανή. Τα μαύρα του γυαλιά όμως κράτησαν την αντίδρασή του μυστική. «Δυστυχώς, όχι δεν γνωρίζουμε», απάντησε ο Θεόφιλος στα Αγγλικά. «Θέλετε να καθίσετε στο τραπέζι μας; Να μας μιλήσετε σχετικά;» πρότεινε η Μαρί Κλερ. «Ίσως βρούμε κάποια άκρη». «Ναι, ναι», συμφώνησε ο Θεόφιλος. «Ελάτε να κάτσετε μαζί μας». Έχοντας ήδη έναν εξωγήινο στην παρέα, το θεώρησαν απόλυτα λογικό να προσθέσουν κι έναν καουμπόη που έψαχνε τη χρονομηχανή του. Ο Αμερικανός χαμογέλασε και σηκώθηκε όρθιος. Ήταν τουλάχιστον ένα και ογδόντα πέντε. Και γεμάτος δύναμη και ζωή. Παρά την ηλικία του, θα πλάκωνε άνετα στο ξύλο οποιονδήποτε εικοσάρη. Έκανε να πάει προς το μέρος τους, αλλά κοίταξε το πιάτο με το χάμπουργκερ σκεφτικός. «Φέρτε το κι αυτό», είπε η Μαρί Κλερ. Ο Αμερικανός χαμογέλασε ξανά και πήγε στο τραπέζι των παιδιών με το φαί και την μπύρα. «Από πού είναι αυτός;» ρώτησε τα παιδιά, δείχνοντας τον εξωγήινο. «Σίγουρα, δεν είναι από δω». «Σωστά καταλάβατε», απάντησε ο Θεόφιλος. «Είναι από άλλον πλανήτη». Ο Αμερικανός έγνεψε με κατανόηση. Ο εξωγήινος έβγαλε έναν μεταφραστή κι άπλωσε το χέρι προς το μέτωπο του Αμερικανού. Αυτός τινάχτηκε προς τα πίσω, έτοιμος να αμυνθεί. «Μην ανησυχείτε», είπε ο Θεόφιλος. «Είναι ένας μεταφραστής. Θα τον βάλει στο μέτωπό σας και θα μιλάμε όλοι στις γλώσσες μας». «Έχουμε κι εμείς», συμπλήρωσε η Μαρί Κλερ. «Παίρνει όμως το χρώμα του δέρματος και δε φαίνεται». «Α, καλά», είπε ο Αμερικανός επιφυλακτικά. Ο εξωγήινος ακούμπησε τον μεταφραστή στο μέτωπο του Αμερικανού. Μόλις πήρε το χρώμα του δέρματος κι εξαφανίστηκε, ο εξωγήινος είπε: «Λαμαα Φιλλ-πααντεελ-ιαα. Φλλ, πρρ, τα τα τα, παπα κτου». «Εμείς τον αποκαλούμε Φιλαδέλφεια», εξήγησε η Μαρί Κλερ μιλώντας στα Ελληνικά πια. «Εγώ ονομάζομαι Μαρί Κλερ. Κι από δω, είναι ο Θεόφιλος»

17 F Εμείς τους. «Κι εγώ ονομάζομαι Τζέιμς Πάλτροου», είπε ο Αμερικανός κι έσφιξε τα χέρια Ο εξωγήινος τούς μιμήθηκε. Κι αφού έσφιξε πρώτα το χέρι του Αμερικανού, στη συνέχεια, έσφιξε τα χέρια του Θεόφιλου και της Μαρί Κλερ εντρυφώντας έτσι στο γήινο εθιμοτυπικό της χειραψίας. «Είμαι από την πόλη Κάνσας», εξήγησε. «Αλλά του Μιζούρι, όχι του Κάνσας. 13 Εκείνο έγινε πολύ αργότερα.f πήγαμε στο Κάνσας ακόμα πιο παλιά το 1800 πριν γίνει η πόλη. Τότε υπήρχαν μόνο Γάλλοι. Γι αυτό πήγαμε εξάλλου. Η γυναίκα μου ήταν Γαλλίδα έγκυος στο γιο μας. Τον συνέλαβε στο καράβι. Λέγαμε μάλιστα για αστείο πως ο γιος μας θα λάτρευε τα ταξίδια. Είχαμε δίκιο τελικά. Δυστυχώς». Κοίταξε την μπύρα του σκεφτικός και ήπιε μια γουλιά. Η Μαρί Κλερ απόρησε. Η γυναίκα του Αμερικανού ήταν Γαλλίδα, όπως κι η προ-προ-γιαγιά της. Να ήταν σύμπτωση; Χώρια που η προ-προ-γιαγιά της πρέπει να ήταν συνομήλικη με το γιο τους. Τέτοια εποχή πρέπει να γεννήθηκε κι αυτή. Άντε, κάνα δυο χρόνια αργότερα. «Τέλος πάντων», συνέχισε ο Αμερικανός, αφήνοντας το ποτήρι. «Ζούσαμε σε μία φάρμα, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Εγώ ακόμα εκεί μένω. Εκεί ήρθε και ο Ελβετός. Ο Ελβετός είναι απ τη δική σας εποχή. Στη φάρμα ήρθε με τη χρονομηχανή του. Δύο φορές μάλιστα. Η πρώτη, ήταν το Κάθισε λίγες μέρες μαζί μας κι έπειτα, έφυγε. Η δεύτερη, ήταν το Αλλά αυτή τη φορά, ήρθα μαζί του». Κανονικά, το ζευγάρι θα έβαζε τα γέλια ακούγοντας για χρονομηχανές. Αλλά με έναν εξωγήινο δίπλα τους να πίνει φραπέ, η αντίληψή τους είχε ξεχειλώσει σαν γυναικείο γάντι σε χέρι μπασκετμπολίστα. «Κι ήρθατε στην Αθήνα με τη χρονομηχανή;» ρώτησε ο Θεόφιλος. «Α, όχι. Η χρονομηχανή μάς μετέφερε από το Κάνσας του 1850, στο Κάνσας του Ταξιδεύει μόνο στο χρόνο. Στην Αθήνα ήρθαμε με αεροπλάνο». Έκλεισε τα μάτια του για λίγο. Είχε μαζέψει ολόκληρο βουνό από παράξενες εμπειρίες και χρειαζόταν κάποιο χρόνο να τις ταξινομήσει. Όταν τα άνοιξε, συνέχισε την εξιστόρηση. «Όταν αντίκρισα το σύγχρονο Κάνσας, δεν πίστευα στα μάτια μου. Τα πανύψηλα κτήρια, τα ρημάδια που τρέχουν στο δρόμο, μέχρι και τα ρούχα που φοράει ο κόσμος όλα εντελώς διαφορετικά. Εκεί δοκίμασα για πρώτη φορά αυτό». Έδειξε το χάμπουργκερ. Είχαν απομείνει δυο μπουκιές. «Συγνώμη λίγο», είπε, και τις καταβρόχθισε. Λες κι ήθελε να ξεμπερδεύει από μια εκκρεμότητα. Κατέβασε και μια μεγάλη γουλιά μπύρας να πάει κάτω το φαί και συνέχισε. «Έπειτα, μπήκαμε στο αεροπλάνο κι ήρθαμε εδώ». Στο σημείο αυτό, έβαλε τα γέλια. «Καλά, έτσι κι έλεγα στη γυναίκα μου ότι πέταξα σαν πουλί, θα με κοιτούσε με 13 Το Kansas City της επαρχίας Μιζούρι ιδρύθηκε το 1838, ενώ το Kansas City της επαρχίας Κάνσας, το Αρχικά, λεγόταν Town of Kansas. Μετονομάστηκε σε Kansas City το

18 σοβαρό ύφος, λέγοντας: Τζέιμς Πάλτροου, σου είπα να μην πίνεις περισσότερο απ όσο αντέχεις! Τι παράδειγμα θα δώσεις στο γιο σου;» Κοίταξε την μπύρα του θλιμμένος και κατέβασε άλλη μια γουλιά. «Πέθανε πριν από έντεκα χρόνια. Το Με άφησε μόνο μου στη φάρμα. Με τα άλογα, τα γελάδια και τις αναμνήσεις». «Λυπάμαι», είπαν μαζί ο Θεόφιλος κι η Μαρί Κλερ. «Λυπάμαι», είπε και ο εξωγήινος, μιμούμενος το νέο εθιμοτυπικό. Ο Θεόφιλος πήρε το λόγο περισσότερο, για σπάσει την αμηχανία της στιγμής. «Είναι απίστευτο, πάντως, πόσο γρήγορα προσαρμοστήκατε στην εποχή μας». «Το οφείλω στο γιο μου. Το μυαλό μου έχει ανοίξει σαν τσουβάλι με πατάτες χάρις αυτόν. Έμαθε να χωράει πολλά παράδοξα». «Συγνώμη αν γίνομαι αδιάκριτος, αλλά γιατί ήρθατε στην Αθήνα;» Ο Αμερικανός σήκωσε το βλέμμα και τον κοίταξε. «Για να τον βρω. Να βρω το γιο μου». «Ο γιος σας βρίσκετε στην Αθήνα;» ρώτησε έκπληκτη η Μαρί Κλερ. «Όχι όχι στην Αθήνα. Βρίσκεται στο Μεσολόγγι». Τα μάτια του Θεόφιλου γούρλωσαν από έκπληξη. Το Μεσολόγγι ήταν η πόλη όπου γεννήθηκε. Να ήταν σύμπτωση αυτό; Εξάλλου, δεν μπορεί να ζούσε ο γιος του. Θα ήταν διακοσίων ετών και βάλε. Εκτός αν ταξίδεψε κι αυτός με τη χρονομηχανή. Μπορεί, βέβαια, να συνέβαινε κάτι άλλο. Ετοιμαζόταν να κάνει κι άλλες ερωτήσεις, αλλά τον πρόλαβε ο εξωγήινος ο οποίος έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για την ιστορία του Αμερικανού. «Και πού βρίσκεται τώρα ο Ελβετός;» ρώτησε ο εξωγήινος, ρουφώντας δήθεν αδιάφορα το φραπέ του γεγονός που έδειχνε την εξοικείωσή του, όχι μόνο στα γήινα εθιμοτυπικά, αλλά και στη γήινη κουλτούρα της υποκρισίας. «Σ ένα μουσείο με νομίσματα. Κάνει συλλογή, λέει, κι ήθελε να τα δει. Με άφησε εδώ πριν μισή ώρα κι έφυγε». «Αυτό είναι στο κέντρο!» είπε ο Θεόφιλος. «Την κάτσαμε». «Μου είπε ότι θα επιστρέψει. Μου έδωσε κι αυτό, για να μιλάμε». Έβγαλε ένα κινητό από την τσέπη του πουκαμίσου. Είχε ένα κίτρινο χαρτάκι κολλημένο πάνω του με οδηγίες στα Αγγλικά. «Δεν ξέρω όμως πώς δουλεύει το ρημάδι. Ούτε και θέλω να μάθω». «Α, μην ανησυχείτε», είπε η Μαρί Κλερ. «Θα μιλήσω εγώ μαζί του». Πήρε το κινητό του Αμερικανού και το άνοιξε. Στη μνήμη ήταν καταχωρημένο το κινητό του Ελβετού. Η Μαρί Κλερ τον κάλεσε και περίμενε. «Δεν απαντάει», είπε τελικά. «Το έχει απενεργοποιημένο»

19 «Θα είναι ακόμα στο δρόμο. Άφησέ του ένα μήνυμα», πρότεινε ο Θεόφιλος. «Πες του ότι θα πάμε κι εμείς στο μουσείο. Θα τον βρούμε εκεί». «Δε θα χαλάσουμε το πρόγραμμά μας έτσι;» ρώτησε η Μαρί Κλερ. Ο Θεόφιλος την κοίταξε πονηρά. «Στο πρόγραμμά μας είναι. Ούτως ή άλλως, θα πηγαίναμε στο κέντρο. Εξάλλου, το μουσείο έχει μια ωραία καφετέρια στον κήπο. Ό,τι πρέπει για να συζητήσουμε. Θα πάρουμε το μετρό και, σε τρία τέταρτα το πολύ, θα είμαστε εκεί». «Ωραία τότε». Η Μαρί Κλερ έγραψε στο κινητό ένα μήνυμα στα Αγγλικά και το έστειλε. «ΕΡΧΟΜΑΙ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΕΚΕΙ ΒΡΗΚΑ ΠΑΡΕΑ» Η παρέα σηκώθηκε να φύγει. «Έχετε τίποτα βαλίτσες;» ρώτησε ο Θεόφιλος τον Αμερικανό. «Όχι. Μόνο τον εαυτό μου». «Φύγαμε τότε». Στην πραγματικότητα, δεν έφυγαν αμέσως. Έκαναν πρώτα μια επίσκεψη στην τουαλέτα. Ο εξωγήινος καταχάρηκε με την ιδέα. Μετά από τόσα υγρά, η κύστη του είχε φουσκώσει σαν μπαλόνι όπου κι αν βρισκόταν αυτή. Ο Θεόφιλος δε ρώτησε λεπτομέρειες για την υφή των εξωγήινων αποβλήτων και τη μέθοδο αποβολής τους. Περιορίστηκε σ ένα σύντομο σεμινάριο για τη χρήση των γήινων WC, και τον άφησε να τα βγάλει πέρα μόνος του. Ευτυχώς, ο Αμερικανός δε χρειαζόταν σεμινάριο του το είχε κάνει ήδη ο Ελβετός στο σύγχρονο Κάνσας

20 F 4BΣτάση 4 η Κέντρο (Καφετέρια Νομισματικού Μουσείου) 14 «Άλλη μια αλλαγή στο πρόγραμμα», σκέφτηκε ο Θεόφιλος, βγαίνοντας στην Πανεπιστημίου από το μετρό, μαζί με την υπόλοιπη παρέα. Τo αρχικό του σχέδιο ήταν να πάνε στο Coffee Room μια κουκλίστικη καφετέρια στο Μοναστηράκι, με εσωτερική αυλή. Μοντέρνα και φινετσάτη, με όμορφη μουσική και νόστιμα προϊόντα. «Η Μαρί Κλερ θα ξετρελαινόταν αν την έβλεπε. Κρίμα». Θα πήγαιναν άλλη φορά εκεί. Οι δυο τους. F15 Από την άλλη, ήταν καλύτερα έτσι. Η καφετέρια στο Νομισματικό Μουσείο βρισκόταν σ ένα μεγάλο ανοιχτό χώρο. Θα μπορούσαν να μιλήσουν άνετα, δίχως να τραβούν τα βλέμματα. Όταν συναντάς, εξάλλου, έναν εξωγήινο και έναν ορίτζιναλ καουμπόι από την Άγρια Δύση και ποιος ήξερε τι άλλο θα συναντούσαν μέχρι το τέλος της ημέρας είναι παράλογο να μιλάς για σχέδια και προγράμματα. Η παρέα, πάντως, δεν έδειχνε να ενοχλείται με τα βλέμματα των άλλων. Πάνω που χάρηκε ο Θεόφιλος εντοπίζοντας ένα απομονωμένο τραπέζι στην άλλη άκρη της 14 Οι φωτογραφίες είναι από την ιστοσελίδα: HUhttp:// 15 Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα: HUhttp://

21 αυλής, ο Αμερικανός τον ξενέρωσε, λέγοντας: «Πάω μια βόλτα στο μουσείο να ψάξω για τον Ελβετό». «Έρχομαι κι εγώ», πετάχτηκε χαρωπά ο εξωγήινος. «Θέλω να δω πώς είναι τα νομίσματά σας». «Μα μα», ξεκίνησε να λέει ο Θεόφιλος, όταν η Μαρί Κλερ τού έδωσε τη χαριστική βολή: «Πάω κι εγώ μαζί τους, μην έχουν τίποτα μπλεξίματα». Κι έμεινε μόνος στο τραπέζι, με το φραπέ στο χέρι. Ευτυχώς, η παρέα δεν κάθισε στο μουσείο πολύ ώρα. Ο Αμερικανός αλώνισε τους χώρους με μεγάλα βήματα, κι ένα τέταρτο μετά, τους ανακοίνωσε: «Ο Ελβετός δε βρίσκεται εδώ. Μπορούμε να φύγουμε». Γεγονός που λύπησε τον εξωγήινο. Την είχε καταβρεί με τα νομίσματα και τον κόσμο που σουλατσάριζε γύρω του. Ένα γκρουπ Γιαπωνέζων βρήκε την τριμελή παρέα πιο ενδιαφέρουσα από τα νομίσματα και τους στράβωσαν στα φλας. Τους είχαν περάσει για ηθοποιούς, που λανσάριζαν κάποια ελληνική ταινία επιστημονικής φαντασίας. Ο εξωγήινος έπαιρνε πόζες και καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι μπροστά στις φωτογραφικές μηχανές. Δεν ήταν στη φύση του εξάλλου να κρύβεται, μα να συνάπτει δημόσιες σχέσεις με άλλους πολιτισμούς, ως πρεσβευτής του πλανήτη του. Ήταν έτοιμος μάλιστα να κολλήσει μεταφραστές στα κούτελα των Γιαπωνέζων, όταν ο Αμερικανός κι η Μαρί Κλερ τον άρπαξαν άρον-άρον κι έφυγαν τρέχοντας από το μουσείο. Μόλις επέστρεψαν στο τραπέζι, η Μαρί Κλερ παρήγγειλε ένα καπουτσίνο για τον Αμερικανό και μια σοκολατίνα να τη μοιραστεί με τον Θεόφιλο. Κι ο Θεόφιλος, με τη σειρά του, έδωσε το φραπέ του στον εξωγήινο. Ο Θεόφιλος καιγόταν να μάθει λεπτομέρειες για το Μεσολόγγι. Και κυρίως, τι δουλειά είχε εκεί ο γιος του Αμερικανού. Μπορεί να το λάτρευε ως μέρος, αλλά δεν ήταν η πρώτη επιλογή ενός ταξιδιώτη. Ιδιαίτερα ενός ταξιδιώτη από την Άγρια Δύση. Έτσι, τον ρώτησε. Κι ο Αμερικανός απάντησε: «Δε με ενδιαφέρει το σημερινό Μεσολόγγι, αλλά αυτό του 1829». Είδε το ζευγάρι να τον κοιτάζει περίεργα κι έκρινε σκόπιμο να δώσει κάποιες επεξηγήσεις. «Ο γιός μου ήταν ζωγράφος. Ήταν πώς το είπε ο Ελβετός, α, ναι σουρεαλιστής ζωγράφος». Βλέποντας όλους να κρέμονται από τα χείλη του, ο Αμερικανός συνέχισε. «Ο γιος μου, ο Τζον, είχε από μικρός ταλέντο στη ζωγραφική. Όπου πηγαίναμε, έπαιρνε μαζί του ένα μολύβι κι ένα κομμάτι χαρτί και ζωγράφιζε σαν τρελός. Στο σπίτι, στην πόλη, στα λιβάδια, παντού. Δεν έδινε δεκάρα για τη φάρμα και τα ζωντανά. Ήθελε μόνο να ζωγραφίζει. Η μητέρα του, ως Γαλλίδα, τον θαύμαζε. Ήταν η μόνη. Τα άλλα παιδιά τον κορόιδευαν. Με παρακαλούσε να τον στείλουμε στο Παρίσι να σπουδάσει ζωγραφική. Εγώ δεν ήθελα αρχικά, αλλά ο πιτσιρικάς είχε ενθουσιαστεί με την ιδέα. Έφυγε το 1820, σε ηλικία είκοσι ετών. Στο Παρίσι σπούδασε, παντρεύτηκε, έκανε κι

22 ένα παιδί. Στο Μεσολόγγι, πήγαν οικογενειακώς τον Ιούνιο του Ο Τζον είχε μάθει για την ηρωική Έξοδο του Όλοι οι καλλιτέχνες στο Παρίσι είχαν μάθει. Όταν η πόλη απελευθερώθηκε, μου έγραψε πως θα πήγαινε εκεί να ζωγραφίσει μια σειρά έργων. Αυτό ήταν και το τελευταίο γράμμα που έλαβα από αυτόν». Συγκινήθηκε. Κατάφερε όμως να κυριαρχήσει στον εαυτό του. Στη συνέχεια, έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρτί και το ξεδίπλωσε. Ήταν ένα σκίτσο ζωγραφικής, πασαλειμμένο με αίμα σε διάφορα σημεία. «Το ζωγράφισε σε ηλικία δέκα ετών το Το είχε μαζί του στο Παρίσι, για να θυμάται το όνειρο του να γίνει μεγάλος ζωγράφος. Μου το έστειλαν ένα μήνα μετά το θάνατό του, μαζί με κάποια προσωπικά του αντικείμενα». Έδωσε το σκίτσο στον Θεόφιλο. Η Μαρί Κλερ έγειρε πάνω του να δει. Το ίδιο και ο εξωγήινος, ενώ ρουφούσε το φραπέ του. Το σκίτσο έδειχνε μια ταχυδρομική άμαξα από αυτές με τα άλογα. Αλλά αυτήν δεν την έσερναν άλογα πετούσε στον αέρα σαν αεροπλάνο, πάνω από σπίτια, κάκτους και γελάδια. Βλέποντας το σκίτσο ο εξωγήινος, τράβηξε απότομα τη γλώσσα από το φραπέ του, πιτσιλώντας το χαρτί με μπεζ αφρούς. «Αυτό είναι το σκάφος μου!» φώναξε. Κλερ. «Το σκάφος σου μοιάζει με ταχυδρομική άμαξα;» ρώτησε έκπληκτη η Μαρί «Ήταν καμουφλαρισμένο σαν άμαξα, για να μην παραξενευτεί ο κόσμος». «Ενώ μια ιπτάμενη άμαξα θα φαινόταν φυσιολογική, θέλεις να πεις». «Πού να ξέρω ότι δεν είχατε ανακαλύψει ακόμα τα ιπτάμενα οχήματα. Ούτε κι εμείς είχαμε ανακαλύψει την τεχνική του καμουφλάζ που τα κάνει αόρατα. Χώρια που τα σκάφη μας τότε ήταν περισσότερο ογκώδη». Ο Θεόφιλος επενέβη. «Δεν νομίζω πως το θέμα μας είναι αυτό». «Τι δουλειά είχες στο σπίτι μου εσύ;» πετάχτηκε ο Αμερικανός. «Ολόκληρος πλανήτης, δε σου έφτανε; Στη φάρμα μου ήρθες να πετάξεις;» «Δεν είχαμε κανένα σκοπό να επισκεφτούμε τον πλανήτη σας. Δεν τον ξέραμε καν. Απλώς εντοπίσαμε κάποιες διαταραχές στο χωροχρονικό συνεχές. Ανακαλύψαμε ότι προέρχονταν από σας. Κάποιος στον πλανήτη σας ταξίδευε στο χρόνο και γι αυτό με έστειλαν να τον βρω. Να παρακολουθήσω τις κινήσεις του». «Τον Ελβετό εννοείς», είπε ο Αμερικανός. «Ήταν στο σπίτι μας όταν ο Τζον ζωγράφισε αυτό. Νόμιζε ότι έφταιγε αυτός για το σκίτσο. Ότι ήταν κακή επιρροή για το παιδί. Την επόμενη κιόλας μέρα, έφυγε». «Μα γιατί;» απόρησε η Μαρί Κλερ. «Αφού γνώριζε για τους σουρεαλιστές ζωγράφους». «Ναι, αλλά εμείς δεν είχαμε ιδέα. Αυτή ήταν η πρώτη παράξενη ζωγραφιά του Τζον κι είχαμε κατατρομάξει. Έπειτα, βέβαια, συνέχισε να ζωγραφίσει έτσι παράξενα κι αρχίσαμε να συνηθίζουμε»

23 «Κι εσάς, τι σας νοιάζει αν κάποιος ταξιδεύει στο χρόνο;» ρώτησε ο Θεόφιλος τον εξωγήινο. «Υπάρχει κάποιος απαγορευτικός νόμος;» «Ανησυχούσαμε μήπως άλλαζε το παρελθόν και προκαλούσε έτσι αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ολόκληρο το σύμπαν. Δε σκόπευα να τον εμποδίσω, αλλά να μάθω τις προθέσεις του. Θα τον εμπόδιζα μόνον αν είχε κακές προθέσεις. Έφυγε όμως και τον έχασα. Κι εγώ επέστρεψα στον πλανήτη μου. Σαράντα χρόνια αργότερα, εντοπίσαμε μία παρόμοια χωροχρονική διαταραχή. Αλλά διάφορα οικονομικά προβλήματα στον πλανήτη μου δε μας επέτρεψαν να στείλουμε αποστολή. Εδώ κι ένα χρόνο, όμως, οι διαταραχές εμφανίστηκαν πάλι. Με τεράστια συχνότητα μάλιστα. Έτσι, μ έστειλαν ξανά εδώ, να μάθω τι συμβαίνει». Είχαν μείνει όλοι με το στόμα ανοιχτό. «Αυτόν έψαχνες λοιπόν!» μονολόγησε ο Θεόφιλος συγκλονισμένος από τον απίστευτο συνδυασμό των γεγονότων, τα οποία μόνον ένας αφελής θα χαρακτήριζε συμπτώσεις. «Καλά, και πώς βρέθηκες στην Αθήνα;» ρώτησε τον εξωγήινο η Μαρί Κλερ. «Αν δεν κάνω λάθος, η χρονομηχανή ενεργοποιήθηκε στο Κάνσας». «Κι εγώ στο Κάνσας πήγα αρχικά», απάντησε ο εξωγήινος. «Δεν τον πρόλαβα όμως. Έπειτα, έλαβα ένα σήμα κι από την Αθήνα. Η χρονομηχανή ενεργοποιήθηκε κι εδώ. Στην περιοχή όπου με βρήκατε». Ο Θεόφιλος κι η Μαρί Κλερ αλληλοκοιτάχτηκαν. «Τι δουλειά μπορεί να είχε ο Ελβετός στη Νέα Φιλαδέλφεια;» απόρησε αυτός. «Ένας Θεός ξέρει!» απάντησε αυτή, διατηρώντας το αλληλοκοίταγμα ακμαίο. Εκείνη τη στιγμή, χτύπησε το κινητό του Αμερικανού. Είχε ένα μήνυμα. Πήγε να το ανοίξει, αλλά δεν ήξερε πώς. Λες κι είχαν δώσει ηλεκτρική κουζίνα σε Ινδιάνο να ψήσει το βουβάλι του. Η Μαρί Κλερ πήρε το κινητό από το χέρι του και άνοιξε το μήνυμα διακόπτοντας το αλληλοκοίταγμα, προς μεγάλη απογοήτευση του Θεόφιλου. «Χα! Ο Ελβετός ξεσάλωσε!» φώναξε χαμογελαστή. Στη συνέχεια, διάβασε το μήνυμα στους άλλους. «ΠΑΩ ΠΕΙΡΑΙΑ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ ΕΛΑΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΣΤΕΙΛΩ ΞΑΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΔΥΟ ΩΡΕΣ» «Ας είναι», είπε ο Θεόφιλος. «Ούτως ή άλλως, ήταν στο πρόγραμμά μας να πάμε Πειραιά. Δεν ξέρω αν είναι διαβολική σύμπτωση ή οιωνός, αλλά η βόλτα του Ελβετού ταιριάζει απόλυτα με το δικό μας πλάνο». «Τα πεπρωμένα μας διασταυρώθηκαν», παρατήρησε ο εξωγήινος. «Και δε διασταυρώθηκαν απλώς, αλλά συμπορεύουν». «Η μοίρα τα κοπάνησε στο ουράνιο σαλούν κι έχει τρελά κέφια», παρατήρησε κι ο Αμερικανός, συνεισφέροντας στην κουβέντα

24 F 5BΣτάση 5 η Πειραιάς (Stretto) 16 Έφτασαν στον Πειραιά με το μετρό. Από εκεί, πήραν το τρόλεϊ για Καστέλλα και κατέβηκαν στην πλατεία Αλεξάνδρας. Ο Θεόφιλος τούς έδειξε δύο καφετέριες, τη μία δίπλα στην άλλη τη Stretto και τη Freddo. Πώς λέμε Μπόλεκ και Λόλεκ; Άμποτ και Κοστέλο; Φίλιππος και Ναθαναήλ; Κάπως έτσι. Η Stretto ήταν σχετικά πιο άδεια, κι αποφάσισαν να κάτσουν εκεί. Επέλεξαν ένα τραπέζι δίπλα στο τζάμι. Η θέα ήταν απίστευτη από ψηλά. Όλο το Πασαλιμάνι απλωνόταν στα πόδια τους, σαν μια τεράστια πισίνα. Μικρά καράβια πηγαινοέρχονταν στο λιμάνι, τα οποία ακολουθούσαν πεινασμένοι γλάροι ελπίζοντας σε κάποια ψαρολιχουδιά. «Εδώ είναι παράδεισος!» είπε η Μαρί Κλερ. «Δε με ενδιαφέρει να ψάξω για άλλες καφετέριες». «Καλά, κάτσε να δεις και το Edem». Ο Θεόφιλος τής έκλεισε το μάτι πονηρά. «Αν μας αφήσει βέβαια ο Ελβετός να το επισκεφτούμε». Αμφιβολίες διείσδυσαν ύπουλα στο μυαλό της Μαρί Κλερ, αλλά οι μελωδίες της τζαζ από το στερεοφωνικό της καφετέριας τις εξαφάνισαν αμέσως. «Ας έρθει εδώ ο Ελβετός να μας βρει. Εγώ δεν πάω πουθενά. Θα κάτσω εδώ μέχρι να γεράσω και να βγω στη σύνταξη». 16 Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από τον συγγραφέα

25 Η παρέα γέλασε. Κι έπειτα, ήρθε ο σερβιτόρος κι έδωσαν παραγγελία. Ένα κλαμπ σάντουιτς για τον Αμερικανό ο οποίος δεν είχε χορτάσει με το χάμπουργκερ του Mall έναν καπουτσίνο τον οποίο θα μοιραζόταν ο Θεόφιλος με τη Μαρί Κλερ, κι ένα κοκτέιλ για τον εξωγήινο. Το λογαριασμό τον πλήρωσε ο Αμερικανός αυτή τη φορά, έπειτα από μεγάλη επιμονή. Ο Ελβετός τού είχε δώσει κάποια χρήματα για μια ώρα ανάγκης κι αφού τους είχε βάλει να τρέχουν πάνω-κάτω σε ολόκληρη την πόλη, θεώρησε πως η ανάγκη είχε εμφανιστεί. Εκεί, βρήκαν την ευκαιρία να μάθουν περισσότερα για τον εξωγήινο. Τους μίλησε για τον πλανήτη του, την πατρίδα του και τη φυλή του. Οι ταινίες φαντασίας τείνουν να απλοποιούν συνήθως το ζήτημα των εξωγήινων. Όποτε φτάνουν στη Γη καλοί, καλοί, δεν έχει σημασία είναι όλοι ίδιοι κι έχουν έναν αρχηγό. Λες και στον πλανήτη τους δεν υπάρχουν πολλές φυλές, πολλές χώρες, με ξεχωριστούς αρχηγούς η κάθε μία. Το ζευγάρι έκανε δεκάδες ερωτήσεις στον εξωγήινο. Ο Θεόφιλος τον ρώτησε για την τεχνολογία τους και τα θεολογικά τους πιστεύω, ενώ η Μαρί Κλερ, για τα φύλα τους και τις οικογένειές τους. Ο Αμερικανός δεν έκανε καμιά ερώτηση. Ακόμα προσπαθούσε να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα του Ένιωθε εξωγήινος κι ο ίδιος, στον ίδιο του τον πλανήτη. Ο εξωγήινος, πάντως, απαντούσε με προθυμία. Κι είχε όλη την καλή διάθεση να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις, αν δεν υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα ένα νευρικό φάντασμα, που είχε βαλθεί να τους σπάσει τα νεύρα. Η Μαρί Κλερ είχε μια πρώτη εμπειρία με το φάντασμα λίγο πριν μπουν στην καφετέρια. Ένας δυνατός άνεμος τη χτύπησε κατάστηθα και παραλίγο να την πετάξει κάτω. Δεν έδωσε όμως σημασία. Το θεώρησε φυσιολογικό να φυσάει σ έναν λόφο, ανοιχτό από παντού. Κι οι άλλοι είχαν αισθανθεί μια ξαφνική ανατριχίλα, αλλά ούτε αυτοί έδωσαν σημασία. Μέσα στην καφετέρια, όμως, το φάντασμα ξεσάλωσε. Πήγαινε ο Θεόφιλος να πάρει μια πατάτα από το πιάτο του Αμερικανού, κι αυτή γλιστρούσε από το χέρι του, λες κι είχε γράσο. Πήγε η Μαρί Κλερ να βουτήξει το μπισκότο στον καπουτσίνο, κι αυτό έπεσε μέσα μυστηριωδώς και μούλιασε σαν σφουγγάρι. Έκανε ο εξωγήινος να πιει απ το κοκτέιλ του, αλλά το ποτήρι πήγαινε πέρα-δώθε σαν τηλεκατευθυνόμενο, κι η γλώσσα του χτυπούσε στο τραπέζι. Το μεγαλύτερο γέλιο το είχε ο Αμερικανός, όταν πήγε να τηλεφωνήσει στον Ελβετό. Το κινητό έφυγε από τα χέρια του, κι ενώ αυτός προσπαθούσε να το πιάσει, το ρημάδι γλιστρούσε σαν σαπούνι. «Φάντασμα είναι», δήλωσε ο εξωγήινος κάποια στιγμή. «Το αισθάνομαι με τη διαίσθησή μου. Δεν ξέρω τι σκοπούς έχει, αλλά, σίγουρα, θέλει να φύγουμε από δω». Η Μαρί Κλερ κατσούφιασε. «Δε θα ριζώσω εδώ δηλαδή, όπως ήλπιζα;» «Μάλλον θα πρέπει να συνεχίσουμε την περιπλάνησή μας», είπε ο Θεόφιλος. Ο Αμερικανός είχε τελειώσει το κλαμπ σάντουιτς κι ένιωθε χορτάτος. «Εγώ είμαι έτοιμος. Φεύγουμε όποτε θέλετε»

26 Εξάλλου, τον Αμερικανό άλλο πράγμα τον ανησυχούσε περισσότερο από το φάντασμα. Ο Ελβετός. Αν εξαφανιζόταν, θα ήταν αδύνατον να πάει στο Μεσολόγγι. Θα έχανε την ευκαιρία να σώσει το γιο του. Χώρια που θα έμενε κολλημένος στην εποχή αυτή. Δε θα έβλεπε τη φάρμα του ξανά ούτε και τους γνωστούς του από τις γειτονικές φάρμες. Είχε βέβαια και τα καλά της η σύγχρονη εποχή διάφορα χρήσιμα μαραφέτια, τα οποία θα φρόντιζε να προμηθευτεί πριν επιστρέψει. Κάνα φακό, για παράδειγμα, με κάμποσες μπαταρίες. Και κάνα-δυο καλούς Zippo, με κάμποσα μπουκάλια αέριο. Και φυσικά, συνταγές για χάμπουργκερ, πίτσες και μακαρονάδες. Είχε σκεφτεί να πάρει κι ένα CD Player με κάμποσα CD, αλλά θα έπρεπε να κουβαλά ένα κιβώτιο μπαταρίες. Από την άλλη, μπορεί να τους έγραφε όλους στα παλιά του τα παπούτσια και να καθόταν μόνιμα στο μέλλον. Δεν είχε αποφασίσει ακόμα. Δε θα χαρακτήριζε τους γείτονές του, εξάλλου, καρδιακούς φίλους. Δε θα τους χαρακτήριζε φίλους του καν. «Μήπως θέλετε να τηλεφωνήσετε ξανά στον Ελβετό;» ρώτησε ο Θεόφιλος τον Αμερικανό, διακόπτοντας τις σκέψεις του. «Μπα! Θα περιμένω το μήνυμα του». «Ωραία τότε, φεύγουμε». Ο Θεόφιλος σηκώθηκε κι οι άλλοι τον μιμήθηκαν. «Πού πάμε τώρα;» ρώτησε η Μαρί Κλερ. «Λογικά, ο Ελβετός θα κάνει μπάνιο στα Βοτσαλάκια. Δίπλα μας». «Οπότε, θα ψάξουμε να τον βρούμε;» «Μπα, είναι μεγάλη περιοχή». Ο Θεόφιλος το σκέφτηκε λίγο. «Καλύτερα να μείνουμε στο πρόγραμμά μας. Θα αράξουμε στην άλλη άκρη. Στο Μικρολίμανο». Ο χάρτης βασίστηκε στους χάρτες της Google (HUhttps://maps.google.gr/UH) Μπορείτε να τον δείτε κανονικά, μεγεθύνοντας 200% (εφόσον διαβάζετε την ηλεκτρονική μορφή)

27 F 6BΣτάση 6 η Μικρολίμανο (δίχως καφέ) 17 Το πρόγραμμα του Θεόφιλου περιλάμβανε καφέ στο Μικρολίμανο. Κι έπειτα, στο Νέο Φάληρο. Αρχικά, σκέφτηκαν να πάνε με τα πόδια. Ο καιρός δεν ήταν τραγικά ζεστός, κι η περιοχή προσφερόταν για περπάτημα. Χώρια που μπορεί να συναντούσαν στην πορεία και τον Ελβετό. Τελικά, αποφάσισαν να πάρουν το τρόλεϊ, μπας και γλίτωναν 17 Δημοφιλής φωτογραφίες στο Ίντερνετ

28 από το φάντασμα. Τους είχε γίνει στενός κορσές το άτιμο. Έδειχνε μάλιστα ιδιαίτερη αδυναμία στη Μαρί Κλερ, ενώ τους υπόλοιπους τους αντιμετώπιζε κάπως εχθρικά. Υπέθεσαν πως ανήκε σε κάποιον ερωτύλο, που την ήθελε για πάρτη του. Μπορεί και σε απατημένο σύζυγο. Μπορεί και σε λεσβία, που μισούσε τους άντρες γενικά. «Πού θα κάτσουμε;» ρώτησε η Μαρί Κλερ, φτάνοντας στο Μικρολίμανο. Οι καφετέριες και τα εστιατόρια ήταν κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο. Κι είχαν όλα θέα στο λιμάνι. «Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη καφετέρια», απάντησε ο Θεόφιλος. «Οι γονείς μου έρχονταν παλιά εδώ πριν γεννηθώ κι έτρωγαν στον Ζορμπά. Οι σερβιτόροι κουβαλούσαν τεράστιους δίσκους γεμάτους μεζέδες και διάλεγες ό,τι ήθελες. Μύδια, γαρίδες, καραβίδες, καλαμαράκια, γίγαντες, τζατζίκι, αθηναϊκή μαγιονέζα, ντολμάδες και δεκάδες άλλα πιάτα. Όλα φρέσκα και λαχταριστά. Ποτέ δεν παράγγελναν κυρίως πιάτο. Χόρταιναν μόνο με τα μεζεδάκια». Η Μαρί Κλερ κατάλαβε για ποιο λόγο είχε βάλει ο Θεόφιλος το Μικρολίμανο στη λίστα. Ήθελε να συμμετάσχει έστω και ξώφαλτσα στις μνήμες των γονιών του. «Να!» φώναξε ενθουσιασμένος ο Θεόφιλος. 18 «Εκεί είναι ο Ζορμπάς! Εκεί στο βάθος!» F «Θέλεις να πάμε;» ρώτησε η Μαρί Κλερ. «Α, όχι, όχι. Έχουμε έρθει για καφέ όχι για φαγητό. Εξάλλου, μπορεί να μην έχουν το σύστημα με τους μεζέδες πια. Καλύτερα να κάτσουμε σε μία καφετέρια». «Αυτή φαίνεται ωραία», πετάχτηκε ο εξωγήινος, δείχνοντας την πιο κοντινή. Είχε αρχίσει να βαριέται. Χώρια που τον περιεργάζονταν οι περαστικοί, λες κι ήταν παράξενο ψαρικό που το χε σκάσει από βιτρίνα ψαροταβέρνας. «Ας πάμε», συμφώνησε η Μαρί Κλερ. «Έτσι κι αλλιώς, όλες βρίσκονται πάνω στη θάλασσα». Αλλά μόλις έκανε ν ανοίξει την πόρτα, τη διαπέρασε ένα ψυχρό ρεύμα αέρος κι ένιωσε στο χέρι της δεκάδες βελονιές. «Άου!» φώναξε και τραβήχτηκε αμέσως. «Τι έπαθες;» «Τι συνέβη;» «Είσαι καλά;» ρώτησαν όλοι με ανησυχία. «Το φάντασμα. Μας ακολούθησε ως εδώ», απάντησε η Μαρί Κλερ, τρίβοντας το χέρι της. 18 Περισσότερα (για e-readers): HUhttp://

29 «Το κέρατό μου!» φώναξε ο Θεόφιλος. «Δεν το πιστεύω! Τι ζόρι τραβάει το βλαμμένο με μας;» «Μας ακολουθεί σαν πεινασμένο σκυλί», παρατήρησε η Μαρί Κλερ. «Και τι περιμένει; Να το ταΐσουμε μπριζόλες;» «Ας δοκιμάσουμε να πάμε αλλού», πρότεινε ο Αμερικανός. Ο Θεόφιλος έδειξε μια άλλη καφετέρια. «Ας δοκιμάσουμε εκεί», είπε και πήγε προς το μέρος της. Αλλά μόλις έκανε να μπει, ένιωσε το ίδιο ψυχρό ρεύμα και δεκάδες βελονιές στο χέρι. «Άου!» έκανε, αφήνοντας την πόρτα. «Κι εδώ, τα ίδια σκατά». Ο Αμερικανός είπε να προσπαθήσει κι αυτός. Αλλά μόλις πήγε να ανοίξει την πόρτα, ένιωσε το ίδιο ψυχρό ρεύμα λες και βρισκόταν σε κατάψυξη. Και φυσικά, τις δεκάδες βελονιές στο χέρι. Έπνιξε ένα μουγκρητό, αλλά δεν άφησε το πόμολο. Δε θα εγκατέλειπε την προσπάθεια έτσι εύκολα. Αγνοώντας τον πόνο, άνοιξε την πόρτα κι έκανε να μπει στο εσωτερικό. Και τότε, οι βελονιές απλώθηκαν στο πρόσωπό του και τα μάτια του. Άφησε το πόμολο κι η πόρτα έκλεισε. Κι οι βελονιές σταμάτησαν στη στιγμή. «Τι έγινε;» ρώτησαν τα παιδιά με αγωνία, παρατηρώντας τα σφιγμένα του χαρακτηριστικά. «Το φάντασμα είναι ζόρικο», απάντησε ο Αμερικανός τρίβοντας τα μάτια του. «Δε θα μας αφήσει να κάτσουμε εδώ». Ο Θεόφιλος κοίταξε ένα γύρω την περιοχή. «Φαντάζομαι, δεν έχει νόημα να προσπαθήσουμε και σε άλλες καφετέριες». «Μα γιατί;» Η Μαρί Κλερ έβλεπε τον υπόλοιπο κόσμο να μπαινοβγαίνει στις καφετέριες δίχως πρόβλημα και την είχε πιάσει το παράπονο. «Γιατί δε μας αφήνει να μπούμε;» Ο εξωγήινος πήρε τον λόγο. «Δε θέλει να μείνουμε εδώ. Θέλει να φύγουμε». Ο Θεόφιλος πήρε ένα θιγμένο ύφος, λες κι είχαν βρίσει τη γειτονιά του. «Και γιατί όχι; Τι έχει το μέρος και το απεχθάνεται;» «Δεν το απεχθάνεται», εξήγησε ο εξωγήινος. «Απλώς, θέλει να φύγουμε. Το αισθάνομαι βιαστικό. Βιάζεται για κάτι, κι εμείς το καθυστερούμε». «Άλλο πάλι και τούτο!» Ο Θεόφιλος είχε θυμώσει για τα καλά. «Και τι σχέση έχουμε εμείς; Δε θυμάμαι να το χρίσαμε μέλος της παρέας μας». Ο Αμερικανός γέλασε. «Απ ό,τι φαίνεται, η παρέα μας είναι τόσο ιδιόμορφη, που τα νέα μέλη δε χρειάζονται ειδική πρόσκληση». Ο εξωγήινος έγνεψε καταφατικά. «Νομίζω ότι έχει δουλειά με την παρέα μας. Κι επιπλέον, έχει το δικό του πρόγραμμα να ακολουθήσει»

30 F 7BΣτάση 7 η Νέο Φάληρο (Destiny) 19 Κατηφόρισαν μέχρι το Νέο Φάληρο πεζή. Περιστασιακά, αναρωτιόντουσαν αν το φάντασμα τούς ακολουθούσε. Αλλά όποτε κάποιος εξέφραζε την απορία, ένα ψυχρό ρεύμα αέρος τον διαπερνούσε, λύνοντάς τη στη στιγμή. Έφτασαν σε μια περιοχή μαγευτική σ ένα γραφικό κανάλι με βαρκούλες και ξύλινα γεφυράκια. Στα αριστερά, υψωνόταν ένας λόφος με καλαίσθητα νεοκλασικά. Μισή ντουζίνα καφετέριες στους πρόποδες, πλαισιωμένες από μεγάλα φοινικόδεντρα, 19 Η φωτογραφίες τραβήχτηκαν από τον συγγραφέα

31 χάριζαν μια σύγχρονη και ταυτόχρονα εξωτική νότα. Στην αντίπερα όχθη, βρισκόταν το πάρκο του Σταδίου Ειρήνης & Φιλίας, πνιγμένο στα δέντρα. «Ααα! Άλλος ένας παράδεισος!» φώναξε η Μαρί Κλερ εκστατικά. «Πώς και δεν ήρθα τόσα χρόνια εδώ;» «Δεν είσαι η μόνη. Πολύ κόσμος αγνοεί το μέρος αυτό». «Όμορφο μέρος!» συμφώνησε ο Αμερικανός, κοιτώντας ολόγυρα και κυρίως, τις βαρκούλες. Δεν είχε πει τίποτα, αλλά από τη στιγμή που κατέβηκαν στον Πειραιά, είχε την έντονη επιθυμία να μπει σε μία βάρκα και να αλωνίσει τις θάλασσες και τους ωκεανούς. Είχε χρόνια να νιώσει έτσι από το 1800 συγκεκριμένα, που ταξίδεψαν με πλοίο στην Αμερική. Ναυτικός έπρεπε να γίνει όχι αγρότης. Έστω, ψαράς. Είχε όμως οικογένεια να φροντίσει. Τώρα, βέβαια, οι συνθήκες ήταν διαφορετικές. «Σε ποια καφετέρια θα κάτσουμε;» ρώτησε η Μαρί Κλερ, διακόπτοντας τις σκέψεις του Αμερικανού. «Όπου θέλετε παιδιά», απάντησε ο Θεόφιλος. «Εμένα μ αρέσουν όλες να πω την αλήθεια. Δεν έχω κάποια προτίμηση». Ο Αμερικανός σήκωσε τους ώμους, δείχνοντας και τη δική του αδιαφορία ως προς το θέμα της επιλογής. Ο εξωγήινος, πάλι, είχε κολλήσει με τη θέα του καναλιού. Έτσι ήρεμο και κρυστάλλινο όπως έδειχνε το νερό, με τις ανταύγειες από τα δεκάδες σκάφη στην επιφάνεια, του φαινόταν απίστευτα ορεκτικό. Ήθελε να χώσει τη γλώσσα του μέσα, να το ρουφήξει όλο. Τον λάτρευε αυτόν τον πλανήτη. Ήταν γεμάτος φαί, όπου κι αν κοιτούσες. Ένιωθε σαν μυρμήγκι σε βιτρίνα ζαχαροπλαστείου. «Εκεί!» φώναξε η Μαρί Κλερ, γκρεμίζοντας τις ονειροπολήσεις τους ξανά. Ακολούθησαν την πορεία του δακτύλου της, κι είδαν μία καφετέρια με τη επωνυμία Destiny. Πεπρωμένο, δηλαδή. «Δεν νομίζω πως υπάρχει πιο ταιριαστό όνομα». Τελικά, η καφετέρια ήταν ιδιαίτερα προσεγμένη και στην αισθητική και στην ποιότητα και στη μουσική. Ο Αμερικανός παρήγγειλε ένα τοστ ο περίπατος τού είχε ανοίξει την όρεξη το οποίο συνοδευόταν από έναν λοφίσκο τηγανιτές πατάτες. Στον οποίο έπεσε με τα μούτρα. Το ζευγάρι παρήγγειλε αρχικά μια σοκολάτα να την πιούν μαζί. Ζήλεψαν όμως στη θέα του πατατολοφίσκου και πήραν κι αυτοί ένα τοστ. Κι ο εξωγήινος βολεύτηκε με τη σοκολάτα τους. Όχι απλώς βολεύτηκε εκτοξεύτηκε στον έβδομο ουρανό. Μετά από μεγάλη επιμονή του Αμερικανού, πλήρωσε ο ίδιος για το τοστ του. Δεν ήθελε να πληρώνουν άλλοι το φαί του. Γενικά, είχε απορήσει με τη συμπεριφορά των Ελλήνων να κερνούν συνέχεια τους άλλους. Αν βρισκόταν κι ο γιός του εκεί, θα εμπνεόταν σίγουρα κάμποσους πίνακες από τη συνήθεια αυτή. Είχαν καθίσει ξανά στο τζάμι, για να έχουν θέα στο κανάλι. «Το φάντασμα φαίνεται ήσυχο», παρατήρησε ο Θεόφιλος

32 «Μην κακομελετάς», αντιγύρισε η Μαρί Κλερ, παίρνοντας τρεις πατάτες απ το πιάτο τους. Ο Αμερικανός χαμογέλασε. «Λέτε να βρήκε άλλο θύμα να βασανίσει;» «Ας μην παρεξηγούμε το φάντασμα φίλοι μου», πετάχτηκε ο εξωγήινος. Τα μάτια του ήταν μισόκλειστα από τη γευστική ηδονή της σοκολάτας. «Δεν φταίει αυτό για τη συμπεριφορά του». «Και ποιος φταίει;» ρώτησε ο Θεόφιλος. «Το αφεντικό του στη δουλειά που του έκοψε την προαγωγή;» «Ο πονοκέφαλος», εξήγησε ο εξωγήινος. «Τι πράγμα;» Η Μαρί Κλερ έβαλε τα γέλια. «Υποφέρουν από πονοκεφάλους και τα φαντάσματα;» «Αυτό, ναι. Έχει κάποιο πρόβλημα με το άλλο του μισό. Δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά η διαίσθησή μου μού λέει ότι το φάντασμα είναι χωρισμένο στα δύο, με κάποιον τρόπο. Μάλλον, όχι εντελώς χωρισμένο. Εκεί είναι το πρόβλημά του. Για να βρει την ηρεμία του, θα πρέπει να ενωθεί με το άλλο του μισό όποιο κι αν είναι αυτό. Ή να αποκοπεί τελείως από αυτό. Ξέρω, ακούγεται παράξενο. Ούτε και σε μένα ακούγεται λογικό. Ελπίζω, στην πορεία, να καταλάβουμε περισσότερα». Εκείνη τη στιγμή, χτύπησε το κινητό του Αμερικανού. Το έφερε στο αυτί του, λέγοντας: «Hello! Hello!» αλλά αυτό συνέχισε να κουδουνάει. «Συγνώμη, επιτρέπετε», είπε η Μαρί Κλερ, παίρνοντας το κινητό από τα χέρια του. Το άνοιξε και του το έδωσε πίσω. «Hello!» είπε ξανά. Χαμογέλασε ακούγοντας τη φωνή του Ελβετού. Μίλησαν λίγα λεπτά, κι έπειτα, το έκλεισε. «Κάνει μπάνιο», ανακοίνωσε στην παρέα. «Σε μία παραλία με το όνομα Εδέμ. Ελπίζω να σας λέει κάτι». Βλέποντας τον Θεόφιλο να χαμογελάει, αναθάρρησε. «Θα τον εντοπίσουμε από την πετσέτα. Έχει κόκκινες και λευκές ρίγες όπως τα χρώματα της ελβετικής σημαίας». «Αν θυμάμαι καλά», πήρε το λόγο η Μαρί Κλερ απευθυνόμενη στον Θεόφιλο, «ανάφερες το όνομα αυτό προηγουμένως. Όσο καθόμασταν στην Καστέλλα». Ο Θεόφιλος έγνεψε καταφατικά. «Εννοούσα την καφετέρια Edem, η οποία βρίσκεται εκεί. Τελικά, η βόλτα του Ελβετού συμβαδίζει όντως με το πρόγραμμά μας. Θα έβαζα στοίχημα ότι συμβαδίζει και με το πρόγραμμα του φαντάσματος». «Και πώς θα πάμε εκεί;» ρώτησε ο Αμερικανός. «Είναι μακριά;» «Γύρω στα είκοσι λεπτά με το τραμ το οποίο βρίσκεται πίσω από το κανάλι. Μόλις τελειώσουμε το φαγητό μας, μπορούμε να φύγουμε». Ο Αμερικανός χαμογέλασε και άρπαξε μισή ντουζίνα πατάτες. «Σωστός. Είναι κρίμα να πάνε χαμένες αυτές οι λιχουδιές»

33 F 8BΣτάση 8 η Εδέμ (Edem) 20 Η παραλία ήταν γεμάτη κόσμο. Επί ένα τέταρτο, έψαχναν γύρω από πετσέτες και αραγμένα κορμιά να εντοπίσουν τον Ελβετό έστω, την πετσέτα του. Τελικά, τον εντόπισαν κοντά στο παρατηρητήριο της ναυαγοσώστριας. Ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα, και μια κοπέλα ασιατικής καταγωγής του έκανε μασάζ. Δύο πλανόδιοι πωλητές μάλλον από την Ινδία έκοβαν βόλτες γύρω του, σαν μέλισσες πάνω από λουκουμάδες. Περίμεναν να τελειώσει το μασάζ, για να του παρουσιάσουν την πραμάτεια τους. Ο ένας πουλούσε αντίγραφα από πίνακες ζωγραφικής, κι άλλος, καπέλα και γυαλιά ηλίου όλων των ειδών και των χρωμάτων. «Γιουτζίν!» φώναξε ο Αμερικανός από δέκα μέτρα απόσταση. Ο Ελβετός σήκωσε το κεφάλι και τον είδε. Έκανε να τον χαιρετήσει, αλλά η μασέζ πίεσε κάποιο σημείο στη σπονδυλική του στήλη κι ο Ελβετός έμεινε ακίνητος βγάζοντας ένα μουγκρητό απόλαυσης. 20 Οι φωτογραφίες είναι από την ιστοσελίδα της καφετέριας: HUhttp://

34 «Περιμένετε λίγο παιδιά», είπε στα Αγγλικά, μόλις η παρέα πήγε κοντά του. «Το μασάζ τελειώνει όπου να ναι». Έκλεισε τα μάτια του κι έχωσε το κεφάλι του στα μπράτσα για να απολαύσει τα τελευταία λεπτά. Ο εξωγήινος βρήκε τότε ευκαιρία και κόλλησε έναν μεταφραστή στο μέτωπό του. Ο Ελβετός ούτε τον πήρε χαμπάρι. Δεν τον έλεγες χοντρό, αλλά ούτε και αδύνατο μάλλον, ολίγο ευτραφή. Δεν τον έλεγες γέρο, αλλά ούτε και μεσήλικα μάλλον, συνταξιούχο που μικρόδειχνε. Είχε πλατύ πρόσωπο με έξυπνο βλέμμα. Και ξανθά σγουρά μαλλιά, σαν χοντρά ελατήρια, που έπεφταν στο μέτωπό του. Μέχρι να τελειώσει ο Ελβετός το μασάζ, η παρέα κατηφόρισε στη θάλασσα να αγναντέψει το τοπίο. Μικρά κυματάκια έσκαγαν στα πόδια τους σαν χαδιάρικα γατάκια, ενώ η μυρωδιά του ιωδίου τρυπούσε τα ρουθούνια τους σαν αποσμητικό της φύσης. Τα κυματάκια έβγαζαν χαριτωμένους ήχους, λες και ξερογλείφονταν από τη γεύση της άμμου. Όπως ξερογλειφόταν κι ο εξωγήινος στη θέα και το άκουσμά τους, κι ήθελε να τα κατασπαράξει. Είχε τρελαθεί ο φουκαράς. Ένιωθε σαν πεινασμένος Ιταλός, σε πισίνα γεμάτη σπαγγέτι Μπολονέζ. Ήθελε να βουτήξει και να πιει όλο το Αιγαίο. Εξάλλου, η αλμύρα δεν έπαιζε ρόλο γι αυτόν. Κι όντως θα βουτούσε, αν δεν είχαν προηγηθεί τόσα υπέροχα ροφήματα καφέδες, γρανίτες, κοκτέιλ, σοκολάτες. Ο Αμερικανός, πάλι, είχε χαθεί στον αχανή ορίζοντα. Το βλέμμα του είχε γίνει ένα με το γαλάζιο αέρινο και υγρό. Λίγο πιο πέρα, ο Θεόφιλος κι η Μαρί Κλερ είχαν ανοίξει κουβέντα για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Ήλπιζαν να προσαρμόσουν τα σχέδιά τους κατάλληλα, ώστε να τις περάσουν μαζί. Το φάντασμα, προφανώς, δεν είχε την υπομονή τους. Εκνευρισμένο με την αργή εξέλιξη των γεγονότων, έκανε ένα μακροβούτι στο σώμα της μασέζ σαν εχθρικό δόρυ. Η κοπέλα ένιωσε ένα ρίγος να τη διαπερνά, λες και την τρυπούσαν παγάκια. Παράτησε το μασάζ και πετάχτηκε όρθια πιάνοντας το στήθος της. Ο Ελβετός νόμιζε πως το μασάζ είχε τελειώσει. Πλήρωσε την κοπέλα, κι αυτή άρπαξε τα λεφτά και τα συμπράγκαλά της κι έφυγε τρέχοντας. Ο Θεόφιλος την είδε να φεύγει κι έκανε νόημα στους άλλους. Πλησίασαν την πετσέτα ξανά, αλλά αυτή τη φορά, ο Ελβετός συζητούσε με τους μικροπωλητές. Από τον έναν αγόρασε ένα ψάθινο καουμπόικο καπέλο κι ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου. Από τον άλλον, ένα πίνακα δίχως κορνίζα που αναπαριστούσε ένα κυκλαδίτικο νησί. Το φάντασμα τα είχε πάρει στο κρανίο με τη νέα αυτή καθυστέρηση. Εντάξει λογικά, τα φαντάσματα δεν έχουν κρανίο, αλλά αφού το συγκεκριμένο υπέφερε από πονοκεφάλους, η μεταφορά δεν είναι εντελώς άστοχη. Τσαντισμένο το φάντασμα, διαπέρασε και τους Ινδούς, αλλά αυτοί δεν κατάλαβαν τίποτα. Και να κατάλαβαν, το αγνόησαν επιδεικτικά. Ήταν τόσο ενθουσιασμένοι με την αγοραστική δραστηριότητα του Ελβετού, που ακόμα και παγόβουνο να έπεφτε πάνω τους, θα το έσπρωχναν πιο πέρα για να ολοκληρώσουν τη συναλλαγή. Μόλις οι Ινδοί πληρώθηκαν, έκαναν να δείξουν την πραμάτεια τους και στην υπόλοιπη παρέα. Αλλά ο Αμερικανός τούς αγριοκοίταξε κι αυτοί έκαναν μεταβολή κι

35 εξαφανίστηκαν. Το φάντασμα λάτρεψε τον Αμερικανό για το αγριοκοίταγμα αυτό και τρίφτηκε πάνω του με αγάπη. Ο Αμερικανός ένιωσε μια ξαφνική δροσιά, αλλά νόμιζε ότι έφταιγε το αεράκι. Έπειτα, σύστησε στον Ελβετό τον Θεόφιλο, τη Μαρί Κλερ και τον εξωγήινο. Τον ενημέρωσε και για την ύπαρξη ενός φαντάσματος με πονοκέφαλο, μια και δεν μπορούσε να του το συστήσει. Ο Θεόφιλος έκανε χάζι την τεράστια πετσέτα του Ολυμπιακού στην άμμο. Να είχε καταλάβει άραγε ο Ελβετός ότι αφορούσε ποδοσφαιρική ομάδα; Μπορεί να είχε τα χρώματα της ελβετικής σημαίας, αλλά είχε τόση σχέση με την Ελβετία, όση και τα 21 πυροσβεστικά οχήματα με τον ντοματοπελτέ. F Ο Ελβετός δε φάνηκε να εκπλήσσεται με την παρέα του Αμερικανού. Εντάξει, με τον εξωγήινο έδειξε κάποια έκπληξη, αλλά, σίγουρα, όχι την αναμενόμενη. Εκείνη τη στιγμή, πέρασε άλλος ένας πωλητής επίσης από την Ινδία. Αυτός κρατούσε μαγιό, ομπρέλες, σαμπρέλες, πετσέτες θαλάσσης, αντιηλιακά και, γενικά, είδη μπάνιου. Κρίνοντας από τις πετσέτες ποδοσφαιρικών ομάδων που κουβαλούσε, κατάλαβαν από πού είχε αγοράσει ο Ελβετός τα μπανιερά του. Ο Ινδός υπέθεσε ότι κι οι φίλοι του ήθελαν να κολυμπήσουν και τους πλησίασε με χαμόγελο όλο δόντια. Ο Αμερικανός τον αγριοκοίταξε κι αυτόν, λες και θα μονομαχούσαν με εξάσφαιρα κάτω απ τον καυτό τον ήλιο. Ο Ινδός έπιασε το υπονοούμενο. Έκανε επιτόπου μεταβολή κι εξαφανίστηκε. Ο Θεόφιλος έδειξε στον Ελβετό την καφετέρια Edem στο βάθος. Πρότεινε να πάνε εκεί και να συζητήσουν. Ο Ελβετός συμφώνησε, αλλά δίχως να δείξει ιδιαίτερα μεγάλη προθυμία. «Πηγαίνετε εσείς να πιάσετε τραπέζι», είπε στην παρέα, «και, σ ένα τέταρτο, έρχομαι κι εγώ». Και πριν προλάβουν να εκφέρουν άποψη, έτρεξε στη θάλασσα και βούτηξε στο νερό. Ο Αμερικανός έκανε να διαμαρτυρηθεί, ο Θεόφιλος φώναξε: «δεν έχει το Θεό του ο μπαγάσας», η Μαρί Κλερ έβαλε τα γέλια, κι ο εξωγήινος ένιωσε ζήλια. Δίχως να έχουν σημασία οι αντιδράσεις τους, αφού ο Ελβετός πλατσούριζε ήδη σαν φώκια στην Αρκτική. 21 Σημαία Ελβετίας Σημαία Ελλάδος Σημαία Αμερικής Ολυμπιακού Παναθηναϊκού Αεκ Παοκ