Κυκλοφορεί κάθε δεύτερο Σάββατο TΣIΠPA - KAMMENOY

Transcript

1 15ήμερη Επαναστατική Εφημερίδα / Φύλλο 604 / Σάββατο 26 Σεπτέμβρη 2015 / Τιμή: 1,50 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερο Σάββατο ΠIO EYΘPAYΣTH H KYBEPNHΣH TΣIΠPA - KAMMENOY O ΣYPIZA κατάφερε να κερδίσει τις πρόωρες εκλογές και να νεκραναστήσει την συγκυβέρνηση με τους δεξιούς εθνικιστές των ANEΛ των ANEΛ, όμως δεν κατάφερε να αναζωογονηθεί. Oύτε έγινε πιο ισχυρή επειδή αντιδημοκρατικά πέταξε έξω τους εξ αριστερών αντιδρώντες στο 3ο επονείδιστο Mνημόνιο. Aντίθετα, είναι πιο εύθραυστη, πιο ασθενής, έστω κι αν προσέγγισε το ποσοστό των εκλογών του Iανουαρίου όμως με ψήφους λιγότερες. Γιατί δεν γίνεσαι πιο ισχυρός με το να υφαρπάσεις την ψήφο των μαζών. H ευθραυστότητα της κυβέρνησης ΣYPIZA-ANEΛ έγινε φανερή λίγες μόνο ώρες μετά την ορκωμοσία της, το πρωΐ της Tετάρτης 23/9. O Tσίπρας, την ίδια ημέρα, αναγκάστηκε να παραιτήσει τον υφυπουργό Mεταφορών, Yποδομών και Δικτύων Δημήτρη Kαμμένο, εκ των ANEΛ, για ρατσιστικά, ομοφοβικά, αντισημιτικά σχόλια στα οποία συχνά επιδιδόταν στο τουΐτερ. Φυσικά, δεν είναι ο μόνος από τους ακροδεξιούς και «ψεκασμένους» που έχει τέτοιες αντιλήψεις και επιβραβεύεται με μια θέση στο υπουργικό συμβούλιο. O εκ ΠAΣOK προερχόμενος Mπόλαρης, νυν υφυπουργός Aγροτικής Aνάπτυξης, ήταν πρωτοπαλίκαρο του Λοβέρδου στη ρατσιστική διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, όπως είχαμε καταγγείλει προεκλογικά, και καταγγέλει ακόμη και το τμήμα δικαιωμάτων του ίδιου του ΣYPIZA. H νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Tσίπρα Kαμμένου έχει όλα τα στίγματα του τρόπου σχηματισμού της: πρέπει να ικανοποιεί την κυρίαρχη τάση μέσα στον ΣYPIZA, αλλά και άλλες τάσεις που έχουν μείνει στο κόμμα, πρέπει να ικανοποιήσει τους ANEΛ, τους ξένους δανειστές που όπως είχε δείξει η υπόθεση Bαρουφάκη απαιτούν συγκεκριμένους ανθρώπους σε συγκεκριμένα πόστα, την ντόπια αστική τάξη που έχει λόγο σε όλα αυτά Πάνω απ όλα η κυβέρνηση Tσίπρα δεν μπορεί να είναι σταθερή όταν όλο το οικονομικό υπέδαφος βρίσκεται σε κατάρρευση. Eπιπλέον, οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη 2015 αντί να δυναμώσουν, αποσαθρώνουν περισσότερο το πολιτικό σύστημα, ενώ οι εργατικές μάζες διατηρούν το δυναμικό τους. Αλλά όπως τονίζεται στην ανακοίνωση του EEK για τα εκλογικά αποτελέσματα (βλέπε σελ. 8): «H νέα κυβέρνηση Tσίπρα - Kαμμένου δεν είναι επανάληψη της προηγούμενης». Αν στους πρώτους 7 μήνες παρήγαγε κυβερνητικό έργο μηδέν, δικαιολογώντας το με το ότι είχε «σκληρές διαπραγματεύσεις» με τους δανειστές, τώρα είναι υποχρεωμένη, εξ αιτίας του Mνημονίου που η ίδια ψήφισε με τη συνδρομή των προθύμων της NΔ, ΠAΣOK, Ποτάμι- να εφαρμόσει τα σκληρά αντεργατικά μέτρα που το περιοδικό Σπήγκελ χαρακτήρισε «λίστα φρικαλεοτήτων». Ήδη, τα μέτρα που άμεσα προωθούνται για εφαρμογή του 3ου Mνημονίου είναι μπροστά μας. Kαι φυσικά ανοίγουν «μέτωπα» ταξικής, κοινωνικής και πολιτικής, αναμέτρησης: Eίναι οι πλειστηριασμοί σπιτιών, για να διευθετηθούν τα «κόκκινα δάνεια» ως προϋπόθεση της ανακεφαλαιοποίησης των συστημικών τραπεζών. Eίναι το ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό, όπου οι δανειστές απαιτούν περικοπές στις συνταξιοδοτικές και ασφαλιστικές παροχές των Ταμείων ύψους 5 δισ. ευρώ ποσά που θα παρθούν από τους συνταξιούχους και τους ασφαλισμένους. Oι ιδιωτικοποιήσεις του Λιμανιού, της τραινοσέ και άλλων επιχειρήσεων υπό κρατικό έλεγχο είναι επίσης σε γραμμή προτεραιότητας. Kαι φυσικά, συμβαδίζουν με την αύξηση φορολογικών συντελεστών και του ΦΠΑ. Όλα αυτά, σε μια χώρα που για 8η χρονιά βρίσκεται σε ύφεση και πληρώνει τα βάρη από τα δυο προηγούμενα επαχθή -και αποτυχημένα- μνημόνια. Στην πραγματικότητα και το 3ο μνημόνιο του Tσίπρα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην ίδια και χειρότερη αποτυχία. O εργαζόμενος λαός που έδωσε το περήφανο OXI στο δημοψήφισμα, είναι ικανός και θα δώσει απάντηση στα μέτρα «φρικαλεοτήτων» που επιχειρεί να εφαρμόσει η συγκυβέρνηση ΣYPIZA ANEΛ, καλύπτοντας τις προθέσεις της με ψευτοαριστερά λόγια. Mόνη διέξοδος για τον εργαζόμενο λαό και την εργατική τάξη είναι μια εργατική απάντηση στην κρίση, με διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση και υπό εργατικό έλεγχο, εθνικοποίηση των στρατηγικής σημασίας μεγάλων επιχειρήσεων και επανεκκίνηση της οικονομίας στη βάση των εργατικών και λαϊκών αναγκών. Για να αντιμετωπιστεί η δυσθεώρητη ανεργία και η εξαθλίωση μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού, που γίνονται έθνος αποκλήρων μέσα στην ίδια τους τη χώρα, όταν δεν παίρνουν απελπισμένοι το δρόμο της προσφυγιάς όπως τα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων στη Mέση Aνατολή Aυτό σημαίνει αμφισβήτηση και ανατροπή της αστικής εξουσίας, όχι απλά εναντίωση στην πολιτική της κυβέρνησης, από την εργατική τάξη που πρέπει να πάρει στα χέρια της την εξουσία και τον πλούτο που η ίδια παράγει. Πρόσφυγες. Η Ε.Ε. κωφεύει. Οι ρατσιστές ουρλιάζουν. Σελ. 5 Σ αυτό το φύλλο Mετά τις εκλογές, τι; σελ. 3 ΕΚΛΟΓΕΣ 25ΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ Πύρρειος νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σελ Η Τουρκία σε πόλεμο κατά των Κούρδων σελ Πορεία ενάντια στην ψυχιατρική βαρβαρότητα σελ. 16

2 σελίδα 2 σάββατο 26 Σεπτέμβρη 2015 ΕΚ ΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ TON ΠΑΥΛΟ ΦΥΣΣΑ σάββατο 26 Σεπτέμβρη 2015 σελίδα 3 Μετά τις εκλογές, τί ; Δ ύο χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους ναζί, και το εργατικό-λαϊκό και αντιφασιστικό κίνημα δεν ξέχασε. Με μαζικές πορείες στο Κερατσίνι στις 18 Σεπτεμβρίου, τίμησε τη μνήμη του Παύλου και διαδήλωσε την οργή του ενάντια στους φασίστες. Την ίδια ημέρα, είχε φροντίσει σε συνέντευξη ο φύρερ Μιχαλολιάκος, σε μια επίδειξη κυνισμού, να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την δολοφονία, προκαλώντας και εξοργίζοντας, φίλους, συγγενείς, συντρόφους. Μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα, όμως, είχε δεχτεί ένα γερό «χαστούκι», με την ακύρωση της προεκλογικής του φιέστας στη Πλατεία Κοραή του Πειραιά από την κινητοποίηση εκατοντάδων αντιφασιστών. Οι χιλιάδες λαού που συγκεντρώθηκαν στο Κερατσίνι, χωρίστηκαν σε διαφορετικά καλέσματα και κατευθύνσεις. Στην πρώτη περίπτωση, στην Πλατεία Κύπρου, που βρίσκεται το δημαρχείο Κερατσινίου, καλούσαν τοπικές συλλογικότητες και αναρχικές-αντιεξουσιαστικές ομάδες του Πειραιά και των δυτικών (Ρεσάλτο, Θερσίτης, Αγρός, Σινιάλο), σε διάκριση από τον υπόλοιπο όγκο των διαδηλωτών, με κατάληξη το μνημείο του Παύλου στην Παναγή Τσαλδάρη 60. Στη δεύτερη περίπτωση, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, καλούσαν επίσης ξεχωριστά στη Πλατεία Ζαρντέν στην Αμφιάλη. Ο κύριος όγκος των διαδηλωτών, καλούσε αντίστροφα, με χώρο έναρξης στο μνημείο του Παύλου Φύσσα. Καλούσαν η Εργατική Λέσχη Κερατσινίου-Δραπετσώνας, ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνα-Πειραιά, Αντιναζιστική Πρωτοβουλία Πειραιά, η Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση, η ΟΡΜΑ, η Συνέλευση της 17ης Ιούλη, ο Αντιφασιστικός Συντονισμός στη Πατησίων, η Α.Κ., το ΕΕΚ και η ΟΕΝ, η ΚΕΕΡΦΑ, η ΟΚΔΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Λαϊκή Ενότητα, το Δεκαπενθήμερο όργανο της Κ.Ε. του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ - Τροτσκιστές) Κυκλοφορεί στα κεντρικά περίπτερα και στα βιβλιοπωλεία σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Εκδίδεται από την Ε.Μ.Ε. - ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Αρχισυντάκτης Θ. Κουτσουμπός Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, η Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης, Νέας Ιωνίας κ.α. Σε αυτό το κομμάτι της διαδήλωσης, που ήταν και το μαζικότερο, πήραν μέρος τα εργατικά σωματεία, όπως η ΠΕΝΕΝ, ο Σύλλογος εκπαιδευτικών Κερατσινίου Περάματος Νίκος Πλουμπίδης, Σύλλογος εκπαιδευτικών Νίκαιας Πειραιά, Σωματείο εργαζομένων δήμου Νίκαιας, η τοπική επιτροπή ΕΙΝΑΠ νοσοκομείου Νίκαιας κ.α. Αν και το αρχικό πλάνο προέβλεπε κατεύθυνση της πορείας προς τα Ταμπούρια, με ένα κομμάτι των διαδηλωτών (ΚΕΕΡΦΑ) να έχει επιλέξει να διαχωριστεί επιστρέφοντας στο μνημείο, τελικά σπασίματα μαγαζιών από ομάδες νεαρών έγιναν αφορμή να φράξει ο δρόμος προς τα Ταμπούρια και η απόφαση του κύριου όγκου της πορείας και των σωματείων που προπορευόντουσαν ήταν στρίψει η πορεία στην οδό Δεμερτζή και να καταλήξει ξανά στο μνημείο όπου διαλύθηκε. Η πορεία, μέσα από τους δρόμους του Κερατσινίου, συνάντησε την αποδοχή και την επιδοκιμασία των κατοίκων της περιοχής, που δεν ξεχνούν πως στη δική τους γειτονιά σκοτώθηκε ο Παύλος από τα «τάγματα εφόδου» των Ναζί, που για καιρό δρούσαν σαν στρατός κατοχής. Χωρίς τις εκτεταμένες συγκρούσεις των δύο τελευταίων χρόνων, η διαδήλωση ολοκληρώθηκε με σχετικά ειρηνικό τρόπο. Το σύνθημα «ο Παύλος ζει, τσακίστε τους Ναζί», που δόνησε το Κερατσίνι, δήλωνε τη πρόθεση του κινήματος να φράξει το δρόμο στο φασισμό, να μην αφήσουμε να εκπληρωθούν τα σχέδια κράτους/ παρακράτους και τμήματος του κεφαλαίου να τους ξαναστήσουν στα πόδια τους ως «χρυσή εφεδρεία» του συστήματος. Φασιστικές προκλήσεις την ημέρα των εκλογών Διεύθυνση Εφημερίδας Καποδιστρίου 38, Αθήνα Τηλ.: , Κιν.: Σελιδοποίηση - Μοντάζ Βιβλιοτεχνία Ο.Ε. Ζωοδόχου Πηγής 52Α, Εξάρχεια Τηλ.: vivliotexnia@hotmail.com Eκτύπωση ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. Ιερά Οδός 81, Αθήνα Ετήσια συνδρομή-ενίσχυση Εσωτερικού: 45 Ευρώπη: 60 Υπόλ. Χώρες: 75 Τσεκ-εμβάσματα στη διεύθυνση: «Νέα Προοπτική» Θ. Κουτσουμπός Καποδιστρίου 38, Αθήνα τικού-αντιφασιστικού κινήματος στους δρόμους του Κερατσινίου, οι Ναζί επέλεξαν να προκαλέσουν, με αφορμή τις εκλογές. Επιλέγοντας ξανά, όπως και τον Γενάρη, τα σχολεία της γειτονιάς του Παύλου, θέλησαν να «πάρουν το αίμα τους πίσω», οι ψευτόμαγκες της Χρυσής Αυγής, με επικεφαλής τον Λαγό, και με την συνοδεία και άλλων πρωτοκλασάτων, όπως του καπετάνιου-πρεζέμπορα Κούζηλου, του πρωτοπαλίκαρου του αρχηγού, Δεβελέκου κ.α. Συνολικά τραμπούκοι περιόδευαν προκαλώντας στα εκλογικά τμήματα της Β Πειραιά, για να καταλήξουν στο 5 ο Δημοτικό Σχολείο Κερατσινίου. Εκεί, ο πρό- ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ σύντομη προεκλογική περίοδο, η δίκη των ναζί αναμένεται να ξεκινήσει ξανά στις 29 Σεπτεμβρίου. Η Πρόεδρος της έδρας, Λεπενιώτου, διέκοψε την δίκη στις 14 του μήνα, αφού οι φασίστες είχαν καταθέσει αίτημα για διακοπή λόγω προεκλογικού αγώνος. Με προσκόμματα και ενστάσεις, κατάφεραν οι συνήγοροί τους να μην αφήσουν τον πατέρα του Παύλου Φύσσα να καταθέσει πριν την διακοπή, κάτι που θα έβλαπτε τον «αγώνα» τους και το προφίλ τους. Η σκανδαλώδης «εξυπηρέτηση» των φασιστών από πλευράς έδρας, είχε τα οφέλη της για τους φασίστες.. Δύο είναι τα νέα δεδομένα με τα οποία ξαναρχίζει η δίκη: 1. H δημόσια ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από πλευράς Μιχαλολιάκου, για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αποσείοντας από πάνω του κάθε ποινική ευθύνη. Αυτή η δήλωση, που έκανε ντόρο κι ανάγκασε τον «φύρερ» να προσπαθήσει να ανασκευάσει, δεν πέφτει από τον ουρανό, Δύο μόλις μέρες μετά την δυναμική εμφάνιση του εργασφατα αποφυλακισθείς Λαγός, εν μέσω απειλών και ύβρεων προς τα τραπεζάκια της Αριστεράς, απαιτούσε από την αστυνομία να διώξει τους Αριστερούς αντιπροσώπους, ενώ κινήθηκε απειλητικά και βρίζοντας προς τις συντρόφισσες που ήταν στο τραπέζι της εκλογικής συνεργασίας ΑΝΤΑΡ- ΣΥΑ-ΕΕΚ. Η αντίδραση του κινήματος ήταν άμεση, και μέσω «ηλεκτρονικών» καλεσμάτων, συγκεντρώθηκαν στο χώρο δεκάδες σύντροφοι από την αριστερά και την αναρχία. Χωρίς καθυστέρηση, ΜΑΤ έκαναν την εμφάνισή τους και μπήκαν ανάμεσα σε φασίστες και αντιφασίστες. Αφού οι Λαγός και λοιποί στην επαναστατική μαρξιστική εφημερίδα που παλεύει: Ναζί, παρίσταναν τους εξοργισμένους και προσπάθησαν τάχα- να σπάσουν την αστυνομική αλυσίδα που τους προστάτευε για να «επιτεθούν» στους αντιφασίστες, αποχώρησαν συντεταγμένα και σαν βρεγμένες γάτες. Αυτό ήταν και το δεύτερο χαστούκι στους φασίστες μέσα σε λίγες μέρες. Παρά το ανησυχητικό 7% που πήραν στις εκλογές, το εργατικό και λαϊκό κίνημα έχει αποδείξει πως είναι αποφασισμένο να μην τους ξαναεπιτρέψει να αλωνίζουν στους δρόμους. Θα βρισκόμαστε στο κατόπι τους, μέχρι το οριστικό τσάκισμα τους. Κ. Αποστολόπουλος Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΑΥΓΗΣ αλλά είναι στο πνεύμα της υπερασπιστικής γραμμής της Χ.Α. από την πρώτη μέρα της δίκης, για διαχωρισμό της πολιτικής από την ποινική ευθύνη. 2. Τα αποτελέσματα των εκλογών: παρά τις διώξεις, παρά την «λάσπη του συστήματος και των πορνοκάναλων» όπως λένε οι ίδιοι, οι φασίστες επανέρχονται στην δίκη με ένα νωπό, ανεβασμένο, 7% υποστηρικτών μέσα στην ελληνική κοινωνία. Πράγμα, που ενισχύει την επιχειρηματολογία της, περί νόμιμης πολιτικής δύναμης και όχι απλά μιας κάποιας εγκληματικής οργάνωσης. [Ολόκληρο το άρθρο στο ΓΙΝΕ ΣΥΝ ΡΟΜΗΤΗΣ ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό, το φασισμό, τον πόλεμο για το σοσιαλισμό και την εξουσία των εργατικών σουμβουλίων για την οργάνωση του επαναστατικού διεθνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης για την επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς Ο ι εκλογές προκηρύχτηκαν από τον Tσίπρα προκειμένου να συντριβεί πολιτικά το «όχι» του λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ υπογράφοντας και ψηφίζοντας το νέο Μνημόνιο ήλθε -παρά τις περί αντιθέτου υποσχέσεις του- σε κόντρα με τη λαϊκή βούληση. Καμία κυβέρνηση, είτε αυτή ήταν των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είτε ήταν των δύο προηγουμένων μαζί και άλλων αστικών μνημονιακών κομμάτων (π.χ. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) δεν θα μπορούσε να προχωρήσει στην εφαρμογή του νέου Μνημονίου που ψήφισαν στις 13 Αυγούστου με το 62% του ελληνικού λαού να είναι... δηλωμένα ενάντια σ αυτό. Η κατάκτηση της άνετης πρωτιάς από τον ΣΥΡΙΖΑ με ένα εφάμιλλο με το Γενάρη του 2015 εκλογικό ποσοστό (35,5% έναντι 36,5%) δεν σημαίνει ανατροπή του «όχι» στο δημοψήφισμα, αλλά -έστω και με κοινοβουλευτικό και, άρα, στρεβλό τρόπο- τη συνέχιση της διεκδίκησής του με το μόνο πολιτικό κυβερνητικό μέσο το οποίο είχαν στη διάθεσή τους οι πλατιές μάζες τη δοσμένη στιγμή, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ πόνταρε και κέρδισε σε δύο καθόλα αντικειμενικά στοιχεία. 1. Το πρώτο στοιχείο δεν είναι μόνο ότι ο λαός δεν έχει ζήσει τί ακριβώς σημαίνει η εφαρμογή του νέου Μνημονίου που έφερε ο ΣΥ- ΡΙΖΑ, αλλά ότι επί 7 μήνες που κυβερνούσε το κόμμα αυτό δεν είδε ουσιαστικά καμία μείωση στους Τ ο κράτος σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης είναι εδώ. Είτε με υπηρεσιακή, είτε με «πρώτη φορά αριστερή», είτε με «δεύτερη φορά αριστερή» κυβέρνηση. Κάτω από οποιαδήποτε κυβερνητική αρχή, το κράτος έχει «συνέχεια», με ένα και μόνο πρόγραμμα, το αντικειμενικά ανεφάρμοστο μνημόνιο τρία, και μία και μόνο μέθοδο να αναζητήσει τη πολυπόθητη «πολιτική σταθερότητα» τη βία και καταστολή. Το ότι το κράτος έχει συνέχεια, ακόμα και κάτω από την υπηρεσιακή κ. Θάνου, φρόντισαν να μας το υπενθυμίσουν και μόλις μία ημέρα πριν τις εκλογές. Μετά από αντιεκλογική-αντικρατική πορεία του αναρχικού χώρου, σημειώθηκε επίθεση νεαρών με μολότοφ στο Α.Τ. Εξαρχείων της Καλλιδρομίου. Εφαρμόζοντας το δόγμα της μισθούς -συντάξεις και στην απασχόλησή του, όπως έβλεπε από τον Μάιο του 2010 έως και το Δεκέμβριο του Το δεύτερο στοιχείο που οδήγησε στην εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι, προφανώς, η παλλαϊκή απέχθεια προς τα κόμματα τα οποία κυβερνούσαν μετά την πτώση του χούντας, οδήγησαν στη χρεοκοπία της Ελλάδας αλλά και σε αλλεπάλληλες αποτυχημένες «διασώσεις» από τους τροϊκανούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ για άλλη μια φορά, όμως, δεν θα μπορέσει ούτε τις ελάχιστες προεκλογικές υποσχέσεις του να ικανοποιήσει, δηλαδή να... ελαχιστοποιήσει τις απώλειες στα εισοδήματα και τα δικαιώματα των εργατικών λαϊκών μαζών, εφαρμόζοντας ένα «παράλληλο» με εκείνο του Μνημονίου πρόγραμμα μέτρων. Για παράδειγμα, υπάρχουν δύο ερωτήματα : Τι να το κάνουμε ένα πρόγραμμα «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» ύψους 1 δισ. ευρώ, όταν πρέπει να περικοπούν... 1,7 δισ. ευρώ από τα προνοιακά επιδόματα και 4 δισ. ευρώ από τις συντάξεις ; Τι νόημα έχει ένα πρόγραμμα απασχόλησης ανέργων, όταν μέχρι να εφαρμοστεί θα έχει λήξει εκείνο που τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη και θα χαθούν άλλες θέσεις απασχόλησης λόγω της νέας ύφεσης; Αντίθετα, η εφαρμογή του Μνημονίου σε συνθήκες επανόδου της ύφεσης λόγω των Capital Controls που ισχύουν από τις 29 μηδενικής ανοχής, όχι απλά προς τους δράστες αλλά προς άπαντες που έτυχε να βρεθούν στο διάβα τους, η ΕΛΑΣ των ΜΑΤ και των ΔΕΛΤΑ εξαπέλυσε πογκρόμ και συλλήψεις στο σωρό, σε όλη τη περιοχή. Οι συλληφθέντες, εννιά τον αριθμό, ξυλοκοπήθηκαν και βασανίστηκαν φριχτά, θυμίζοντας ημέρες δικτατορίας, μία μόλις ημέρα πριν την «γιορτή της δημοκρατίας»! Ανήλικοι οι 4 και στα οι υπόλοιποι, υπέστησαν μαρτύρια στα χέρια των ΔΕΛΤΑδων και αναγκάστηκαν να τους Ιουνίου του 2015, θα φέρει πιο σκληρά μέτρα σε σχέση με εκείνα που αποτυπώνονται σ αυτό και τα οποία ψήφισαν οι πολιτικές δυνάμεις που πλειοψηφούν στη σημερινή Βουλή, φέρνοντας εγγύτερα τη σύγκρουση μεταξύ των μαζών και των μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κλπ.), παλιών και νέων (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ). Το κύριο κοινωνικό «μέτωπο» μεταφέρουν στο νοσοκομείο με σπασμένα δόντια, χέρια, πλευρά, αλλοιωμένα από τα χτυπήματα πρόσωπα κλπ. Όπως κατήγγειλε η δικηγόρος Αντωνία Λεγάκη και οι ίδιοι οι βασανισθέντες, οι καμικάζι της ΕΛΑΣ, περνούσαν με το μη- μετά τις εκλογές δεν είναι άλλο από το ασφαλιστικό συνταξιοδοτικό. Το Μνημόνιο απαιτεί μπαράζ περικοπών στις συνταξιοδοτικές και γενικότερα στις ασφαλιστικές παροχές των Ταμείων κοντά στα 5 δισ. ευρώ. Οι περικοπές αυτές μπορούν ακόμα και να διπλασιαστούν σε περίπτωση αποτυχίας των φορο - εισπρακτικών μέτρων που θα πρέπει να «τρέχουν» ταυ- «ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΑ» ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ, ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ! τόχρονα (ιδιωτικοποιήσεις, αύξηση φορολογικών συντελεστών και ΦΠΑ). Αυτό σημαίνει πως οι πιέσεις των δανειστών για παραπέρα περικοπές στις συντάξεις ή ακόμα και στους μισθούς του δημοσίου θα ενταθούν στο επόμενο διάστημα. Έτσι θα μπούμε ξανά στο φαύλο κύκλο λιτότητας - ύφεσης σε συνθήκες που θα συνεχίζονται τα capital controls και η οικονομία υπολειτουργεί. Η επάνοδος της ύφεσης θα εκτινάξει το μη-βιώσιμο ελληνικό δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, δυναμιτίζοντας κάθε συζήτηση για «ελάφρυνσή» του χωρίς μια νέα «λίστα φρικαλεοτήτων». Απαιτείται μία συνολική λύση στο πρόβλημα βιωσιμότητας του λαού σ αυτή τη χώρα. Αυτή η λύση είναι πρωτίστως πολιτική και απαιτεί την ανάληψη της εξουσίας από την ίδια την εργατική τάξη της χώρας, αφού πρώτα τσακιστεί ο αστικός κρατικός μηχανισμός. Με την πολιτική εξουσία στα χέρια της, η εργατική τάξη μπορεί να προχωρήσει σε όλα τα αναγκαία μέτρα διάσωσης του λαού και όχι των καπιταλιστών: Τη μονομερή στάση πληρωμών και διαγραφή του δημοσίου χρέους, την έξοδο από το Ευρώ και την ΕΕ, το κάλεσμα σε όλους τους λαούς της Ευρώπης για μια από κοινού πάλη για ενωμένη σοσιαλιστική Ευρώπη, για την εθνικοποίηση όλων των βασικών πυλώνων της οικονομίας χωρίς αποζημίωση, κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση. Δ.Κ. χανάκι μαρσάροντας πάνω από τα πόδια των ακινητοποιημένων νεαρών, συνθλίβοντας έτσι τα οστά τους! «Έχουν βασανιστεί μετά τη σύλληψη. Έχουν βασανιστεί μεθοδικά. Έχουν βασανιστεί με τρόπους που πληρούν απολύτως την έννοια των κακουργηματικών βασανιστηρίων κατά το νόμο. Πρόκειται για μεθοδευμένα χτυπήματα στο ίδιο σημείο προκειμένου να προκαλέσουν βλάβη ( ) Έχω μπροστά μου 14χρονο παιδί το οποίο αφού το συνέλαβαν, τέσσερις αστυνομικοί της ομάδας ΔΕΛΤΑ το είχαν πεταμένο και ακινητοποιημένο στην άσφαλτο και το χτυπούσαν ξανά και ξανά με τα γκλοπ στα χέρια μέχρι που του τα έσπασαν», αναφέρει η συνήγορος στο περιοδικό UNFOLLOW. Αφού κρατήθηκαν επί μέρες και πέρασαν την διαδικασία του αυτοφώρου, αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους, αρκετοί με βαριά κακουργήματα στη πλάτη τους. Φυσικά, η υπηρεσιακή κυβέρνηση δεν δρα εκτός των πλαισίων που έθεσε η πρώτη, και συνεχίζει η δεύτερη, κυβέρνηση ΣΥΡΙ- ΖΑ-ΑΝΕΛ. Με ένα ακόμη μεγαλύτερο εσμό δεξιών, ακροδεξιών, αντισημιτών κλπ., σαν τον Δημήτρη Καμμένο ή τον Τόσκα, να απαρτίζουν την υπουργική ομάδα. Θα ανατραπούν από το λαϊκό κίνημα, όπως ανατράπηκαν και οι προκάτοχοι τους. Και μαζί και το σύστημα της βίας που υπηρετούν. Κ. Αποστολόπουλος

3 σελίδα 4 σάββατο 26 Σεπτέμβρη 2015 σάββατο 26 Σεπτέμβρη 2015 σελίδα 5 EEK KATAΓΓEΛIA για την αστυνομική εισβολή στην ERTOPEN Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τον περασμένο Γενάρη δήλωνε πως το μοντέλο αυτοδιαχείρισης της ελεύθερης ERTOPEN, θα ήταν το μοντέλο της αναδομημένης υποτίθεται ΕΡΤ. H EPT επαναλειτούργησε τον Iούνιο του 2015, ακριβώς στη δεύτερη επέτειο από το «μαύρο στην EPT» που έρριξε η μνημονιακή συγκυβέρνηση Σαμαρά Bενιζέλου. Aλλά η επαναλειτουργία, υπό την κυβέρνηση ΣYPIZA-ANEΛ, ήταν μακρυά από τους οραματισμούς των εργαζομένων της EPT. Στην πορεία, άρχισαν να κόβονται εκπομπές από την ΕΡΤ3, να στοχοποιούνται παραγωγοί της ERTOPEN. Η ΕΡΤ άρχισε γρήγορα να μοιάζει στην παλιά κρατική ΕΡΤ, που κανέναν δεν ενέπνεε. Τώρα, η επανακάμψασα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, προχωρά στο δεύτερο μαύρο, «ρίχνοντας» τον πομπό εκπομπής της ERTOPEN, και συλλαμβάνοντας στην αστυνομία τον πρόεδρο της ΠΟΣΠΕΡΤ Παναγιώτη Καλφαγιάννη και το μέλους του ΜΕΤΑ Δημήτρη Κούνη [τους οποίους αναγκάστηκε αργότερα να αφήσει ελεύθερους]. Eίναι η πρώτη πράξη της νεοεκλεγείσας συγκυβέρνησης, την ώρα της ορκωμοσίας της. Φαίνεται ότι έτσι αποτυπώνεται η νέα συμμαχία της κυβέρνησης με τους διαπλεκόμενους καναλάρχες των media. Το «νέο μαύρο» στην ERTOPEN, όπως και οι συλλήψεις των συνδικαλιστών, αποτελούν προειδοποιητικό σήμα για όλο το κίνημα και για την κατάσταση μέσα στην ίδια την ΕΡΤ το επόμενο διάστημα. Δηλώνουν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, την προσήλωση της κυβέρνησης στις δεσμεύσεις της απέναντι στους δανειστές, στο κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο. - Να συνεχίσει να εκπέμπει η ERTOPEN. Όχι στο νέο «μαύρο». - Να αφεθούν τώρα ελεύθεροι οι συνδικαλιστές και να πάψει κάθε δίωξή τους. - Ραδιοτηλεοπτικά μέσα τώρα ανοιχτά στο λαό και τους κοινωνικούς αγώνες, με εργατικό έλεγχο. Eργατικό κίνημα KAMIA ANAMONH Hδη από την ορκωμοσία της, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δήλωσε καθαρά, πράγμα που διατυμπάνιζε και προεκλογικά, πως θα τηρήσει τις συμφωνίες που έχει υπογράψει. Ότι θα προωθήσει δηλαδή το τρίτο μνημόνιο, που πυρήνα του αποτελούν οι σχετικοί εφαρμοστικοί νόμοι που θα πρέπει να ψηφιστούν. Ένα αρκετά σημαντικό μέρος αυτών των νόμων, αποτελούν όλες οι ρυθμίσεις που αφορούν τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα εργασίας. Και από αυτή τη σκοπιά, το βασικό ερώτημα είναι με ποιους στόχους, με ποια γραμμή θα κινηθεί το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, ήδη από αυτές τις πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης; Τί στάση θα πρέπει να κρατήσουν οι αριστερές δυνάμεις, ιδιαίτερα στο συνδικαλιστικό κίνημα; Η συμφωνία του Ιουλίου που υπέγραψε η κυβέρνηση Τσίπρα, συμπυκνώνει και επεκτείνει όλες τις αντιδραστικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, των τελευταίων χρόνων. Στο κείμενο προβλέπεται: αυτόματος μηχανισμός περικοπών στο δημόσιο τομέα, αν δεν υπηρετούνται οι στόχοι για πρωτογενές πλεόνασμα, να υπάρχει η σύμφωνη γνώμη των δανειστών για οποιαδήποτε νομοθετική πρωτοβουλία, καταργούνται ή επανεξετάζονται οι μονομερείς νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης όλο το προηγούμενο επτάμηνο, απαγορεύεται η επιστροφή στις προ μνημονίου ρυθμίσεις στην εργασία, ως μη συμβατές με την ανάπτυξη, επαναφέρεται η συζήτηση για τις ομαδικές απολύσεις, μπαίνει η υποχρέωση νομοθέτησης με βάση τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές. Ταυτόχρονα προτείνεται η συμβολή των διεθνών οργανισμών στο περιεχόμενο των νομοθετούμενων μέτρων. Ιδιαίτερα για το τελευαίο σημείο αξίζει να υπενθυμίσουμε την τοποθέτηση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, όπου υπεύθυνος για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις είναι γερμανός αξιωματούχος, που αρνήθηκε την καταδίκη της Ελλάδας για τις παραβιάσεις των διεθνών συμβάσεων εργασίας στην περίοδο εφαρμογής των προηγούμενων μνημονίων. Είναι φανερό πως τη μάχη για όλον αυτόν τον ορυμαγδό που περιγράφει το τρίτο μνημόνιο, δεν μπορεί και δε θέλει να τον δώσει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ, που έσπευσε να καλέσει σε ψήφιση του NAI στο δημοψήφισμα, στηρίζοντας το τρίτο μνημόνιο, πριν καν ακόμα αυτό διατυπωθεί. Και από αυτήν την άποψη, καμιά συνδικαλιστική δύναμη της αριστεράς, δεν μπορεί να προσβλέπει σε αυτήν, ή να ποντάρει σε μια λογική πίεσης στους γραφειοκράτες να κάνουν αυτό που δε θέλουν, που δεν είναι ο ρόλος τους. Η χρεοκοπία του κυβερνητικού γραφειοκρατικού συνδικαλισμού άλλωστε, φάνηκε καθαρά μέσα στην τελευταία εβδομάδα του δημοψηφίσματος, όταν η κήρυξη πολέμου από τα αφεντικά, με απειλές και απολύσεις, όχι μόνο έμεινε αναπάντητη, αλλά βρέθηκαν όλοι μαζί στην ίδια όχθη ενάντια στους εργαζόμενους. Αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα, δεν μπορεί και δε θέλει να υποδεχτεί και να οργανώσει όλο το τεράστιο δίκτυο αγωνιστικών συλλογικοτήτων αλληλεγγύης και κοινωνικών δομών ενάντια στην ανεργία και την κοινωνική εξαθλίωση. Βασικός στόχος του εργατικού κινήματος, θα πρέπει να είναι η πάλη για τη μη ψήφιση των πρώτων ερφαρμοστικών νόμων της κυβέρνησης, που θα έρθουν στο Κοινοβούλιο μέσα στον Οκτώβρη. Το τρίτο μνημόνιο δεν πρέπει να περάσει! Στα νέα επεισόδια της «προσπάθειας» της κυβέρνησης, για να μπει η συζήτηση για το χρέος στην ημερήσια διάταξη, θα πρέπει να τεθεί ως κοινός στόχος η πάλη για μονομερή διαγραφή του χρέους. Σε όλες τις ρυθμίσεις χειροτέρευσης των εργασιακών σχέσεων, να θέσουμε με όρους κοινής δράσης τις πολιτικές διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος, ενταγμένες στη στρατηγική της ανεξαρτησίας του εργατικού κινήματος από κράτος, εργοδότες και συνδικαλιστική γραφειοκρατία, για μια κυβέρνηση και εξουσία εργατική. Κάθε κλάδος να θέσει τους δικούς του όρους για αξιοπρεπή δουλειά για όλους. Να δώσει το δικό του πρόγραμμα δράσης και αιτημάτων. Η κατάθεση του συμπληρωματικού μνημονιακού προϋπολογισμού και των εφαρμοστικών νόμων μέσα στον Οκτώβρη, να γίνει η αφορμή για ένα πλατύ διάλογο και συντονισμό μέσα στη δράση, για σωματεία, εργατικές επιτροπές και συλλογικότητες, συνελεύσεις γειτονιάς και δομές αλληλεγγύης, για γενική πολιτική απεργία, που θα συνοδεύεται από πολύπλευρη δράση συνολικά στο εργατικό κίνημα και εκτός των συνδικάτων. Το τρίτο μνημόνιο, όπως και όλα τα μνημόνια μέχρι τώρα, είναι αξεχώριστα δεμένο με την ύπαρξη της ίδιας της κυβέρνησης. Η αντιπαράθεσή μας λοιπόν με αυτό, είναι αντιπαράθεση πολιτική, όπου οι διεκδικήσεις οποιουδήποτε εργατικού κλάδου, των ανέργων επίσης, για να συγκροτούν ένα ενιαίο μέτωπο δράσης, πρέπει να συνδέονται με τα στοιχεία προγράμματος που περιγράφηκαν πιο πάνω. Δεν επαρκεί, και είναι και αποπροσανατολιστική, το έδειξε και η εμπειρία των προηγούμενων χρόνων, η άθροιση δυνάμεων γύρω από ένα αντιμνημονιακό μέτωπο, που αφήνει περιθώριο σε απόψεις που αναζητούν ένα κράτος πρόνοιας, εκτός μνημονίων, αλλά εντός καπιταλιστικής κρίσης. Η περίοδος αυτή, της πάλης ενάντια στο τρίτο μνημόνιο, είναι στην πραγματικότητα χρονικό διάστημα προετοιμασίας και πειραματισμού των ίδιων των εργαζομένων, για τη δημιουργία των δικών τους οργάνων άσκησης πολιτικής. Η συμμετοχή των διεθνών οργανισμών στο νέο χτύπημα που έρχεται, θέτει εξαρχής την ανάγκη οι διεκδικήσεις και η δράση να είναι εκτός ορίζοντα Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χωρίς εγκλωβισμούς σε νέους ταξικούς συμβιβασμούς. Αλλά και ταυτόχρονα, να γίνει υπόθεση του εργατικού κινήματος, ένα διεθνιστικό κάλεσμα στους εργαζόμενους της Ευρώπης, για τη διαμόρφωση κοινών στόχων και μορφών δράσης. Ήδη, μέσα στην άνοιξη οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας προχώρησαν σε νέο χτύπημα στις εργασιακές σχέσεις, ενώ ακόμα και στη Φινλανδία, δεν έχουν περάσει πολλές ημέρες που συνταράχτηκε από απεργιακές κινητοποιήσεις στο δημόσιο τομέα. Όχι στον εθνικό εγκλωβισμό, είναι υπαρκτές οι προϋποθέσεις για εργατική διεθνιστική πάλη. Η διατύπωση συγκεκριμένης πρότασης προς όλες τις μαχόμενες δυνάμεις στο εργατικό κίνημα, προς όλους τους εργαζόμενους, θα μας απασχολήσει το επόμενο διάστημα. Κανένας εφησυχασμός, καμιά περίοδος χάριτος στην κυβέρνηση! Nίκος Πελεκούδας Τ ην μετεγκατάσταση προσφύγων μια σταγόνα στον ωκεανό του προσφυγικού κύματος που προκάλεσαν με τις πολεμικές τους επεμβάσεις και τις ληστρικές πολιτικές τους- από τις χώρες πρώτης υποδοχής στις υπόλοιπες χώρες της Ένωσης αποφάσισε η σύνοδος των υπουργών εσωτερικών της Ε.Ε. την περασμένη Τρίτη 22/9. Την απόφαση επικύρωσε η σύνοδος κορυφής της επόμενης ημέρας, καθορίζοντας την κατανομή από τους , ενώ οι υπόλοιποι θα κατανεμηθούν σε βάθος διετίας. Με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης Ουγγαρία, Σλοβακία, Τσεχία και Ρουμανία να καταψηφίζουν και την Φιλανδία να απέχει, η εύθραυστη απόφαση, παρμένη με ειδική πλειοψηφία, αναμένεται να εφαρμοστεί σταδιακά μέχρι του χρόνου, χωρίς όμως να έχει δεσμευτικό υποχρεωτικό χαρακτήρα για τα κράτη-μέλη. Την ίδια στιγμή τα πραγματικά νούμερα των ανθρώπων οι οποίοι βρίσκονται σε κίνδυνο περιμένοντας τους Ευρωπαίους ηγέτες να αποφασίσουν αν τους επιτρέπουν να ζήσουν αυξάνονται καθημερινά. Σύμφωνα με στοιχεία της «Εφσυν» άνθρωποι υπολογίζεται ότι έχουν μέχρι στιγμής ζητήσει άσυλο στην Ευρώπη μέσα στο 2015, αριθμός υπερτετραπλάσιος της σχετικής ρύθμισης που αποφασίστηκε την Τρίτη. Ο αριθμός αυτός θα υπερβεί το ένα εκατομμύριο στους επόμενους μήνες. Οι ατέρμονες συζητήσεις, οι αντιδράσεις και οι αποφάσεις της συνόδου κορυφής της ΕΕ δείχνουν και τα όρια των «λύσεων» της Ευρωπαϊκής αστικής τάξης. Σχετικά με την Ελλάδα η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο των συζητήσεων, ζητήθηκε από τον Τσίπρα να επιτρέψει την ευρωπαϊκή επιτήρηση και φύλαξη των συνόρων από την Frontex με αντάλλαγμα οικονομική βοήθεια. Ιδιαίτερα οξύς ήταν ο ακροδεξιός πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπάν, που διάνθισε την άρνησή του για οποιαδήποτε βοήθεια στους πρόσφυγες με ρατσιστικές κορόνες και κάλεσμα στην Ελλάδα να ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ Σταγόνα στον ωκεανό η βοήθεια της Ε.Ε. «Φιλοξενία» στο Νταχάου(!) και στο ψυχιατρείο των «Αζήτητων» της Λέρου παραδώσει τη φύλαξη των συνόρων τηςστην Ε.Ε. Στο μεταξύ Μέρκελ και Ομπάμα σε τηλεφωνική επικοινωνία την Τρίτη συζήτησαν «πιθανές λύσεις για να μετριαστούν οι βασικές αιτίες της προσφυγικής κρίσης», ενώ η Μέρκελ δήλωσε τη Δευτέρα ότι μόνο με τη συμμετοχή Ρωσίας και ΗΠΑ μπορεί να τερματιστεί ο πόλεμος στη Συρία. Με απόλυτο κυνισμό, στις πλάτες των κατατρεγμένων που οι ίδιοι εκτόπισαν, οι ιμπεριαλιστές απεργάζονται λύσεις για τον εαυτό τους. Στο μεταξύ, η κατάσταση για τους πρόσφυγες χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, καθώς ο χειμώνας πλησιάζει και αδυνατούν να επιβιώσουν στο ύπαιθρο, όπου στήνουν τους αυτοσχέδιους ad hoc καταυλισμούς τους, καθώς καμία χώρα υποδοχής δεν έχει επαρκείς εγκαταστάσεις προσωρινής στέγασής τους. Κι ενώ ο σταθμός της Βικτώριας, στην Αθήνα, μετατρέπεται σε προσωρινό καταφύγιο τις ημέρες της βροχής, ο δήμαρχος της νοτιοανατολικής Γερμανίας Φλόριαν Χάρτμαν ανοίγει το ναζιστικό στρατόπεδο Νταχάου(!) και ο δήμαρχος Λέρου το πρώην ψυχιατρείο των «Αζήτητων» για να στοιβαχτούν όπως όπως οι «απονομιμοποιημένες» υπάρξεις των προσφύγων και μεταναστών. Οι συμβολισμοί είναι αμείλικτοι, όμως το ερώτημα παραμένει: Πού θα μείνουν και πώς θα ζήσουν στην Ευρώπη-Φρούριο οι εκτοπισμένοι των πολέμων και των καταστροφών; Όσο οι ευρωπαίοι ηγέτες κονταροχτυπιούνται για το που θα μεταφερθούν μισό εκατομμύριο άνθρωποι ο αγριανθρωπισμός της πραγματικότητας δημιουργεί εκρηκτικές συνθήκες πρόσφυγες διαδήλωσαν έξω από το κέντρο κράτησης του Καλέ, στη Γαλλία, κρατώντας πλακάτ καταγγέλλοντας την Ευρώπη ότι βρίσκεται ««σε πόλεμο εναντίον ενός εχθρού που η ίδια έχει επινοήσει». Σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας (ILO) ένας στους 122 κατοίκους του πλανήτη είναι αυτή τη στιγμή είτε πρόσφυγες, είτε αιτούντες άσυλο, είτε εσωτερικά εκτοπισμένοι. «Η Ευρώπη έχει γνωρίσει και άλλες κρίσεις. Αλλά τώρα, κατά κάποιον τρόπο, τίθεται εν αμφιβόλω ο ίδιος ο λόγος ύπαρξης και η λειτουργία της», δηλώνει ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Λοράν Φαμπιούς. Δεν έχει άδικο, συμπληρώνουμε εμείς παρατηρώντας στο χάρτη της Ευρώπης τα σύνορα των Εθνών-Κρατών της να σηματοδοτούν γκρίζες ζώνες όπου, αλυσίδες ανθρώπων καθηλωμένων πίσω από συρματοπλέγματα περιμένουν να τους αναγνωριστεί δικαίωμα ύπαρξης. Δεν έχει άδικο, όσο στα φυσικά σύνορα της στεριάς ξεβράζονται καθημερινά τα καραβοτσακισμένα κουφάρια αυτών που δεν τα κατάφεραν. Το αναπάντητο ερώτημα «πού θα μείνουν, πώς θα ζήσουν», στο οποίο οι ιμπεριαλιστές αδυνατούν να δώσουν απάντηση οφείλουμε να το απαντήσουμε εμείς, η εργατική τάξη και οι πρωτοπορίες της. Αποφεύγοντας τα ευχολόγια οφείλουμε να σχεδιάσουμε εδώ και τώρα τη δράση μας, ώστε να προσεγγίσουμε αυτούς τους ανθρώπους και να παλέψουμε μαζί απέναντι στο τέρας της Ευρώπης-Φρούριο το οποίο δεν προβλέπει Ζωή για κανέναν μας. Όσο ο καπιταλισμός με συμβατικά και οικονομικά όπλα μάς εξορίζει σε μη-τόπους, είμαστε εμείς που οφείλουμε να καταλάβουμε τη σκηνή της Ιστορίας δίνοντας τόπο και χρόνο στη Ζώη που στερούμαστε. Θ. T. ΒΟΛΟΣ Aνακοίνωση της ΕΑΚ ΙΚΑ για τους πρόσφυγες ΕΙΔΟΜΕΝΗ: Μη ξεχνάς τη προσφυγιά, μείνε άνθρωπος. Συλλογή τροφίμων, φαρμάκων, ρούχων Συνάδελφοι και συναδέλφισες, Χιλιάδες πρόσφυγες εγκαταλείπουν τα πεδία των μαχών για να σωθούν ελπίζοντας σε μια ζωή χωρίς πολέμους και βαρβαρότητα. Με βάρκες, κολυμπώντας, με μωρά παιδιά στην αγκαλιά προσπαθούν να διασχίσουν χιλιάδες χιλιόμετρα ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή. Όσοι δεν αφήνουν τη τελευταία τους πνοή στο πάτο του Αιγαίου και της Μεσογείου χρειάζονται άμεση βοήθεια και την έμπρακτη αλληλεγγύη μας. Αυτοί που κατέστρεψαν τις χώρες τους κι έχουν την απόλυτη ευθύνη γι αυτό, ιμπεριαλιστές και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού, διαμαρτύρονται για το «κύμα των προσφύγων». Μέσα στις ίδιες τις χώρες διέλευσης υψώνονται φωνές, ρατσιστικές και φασιστικές, που εξαπλώνουν το φόβο, το μίσος ενάντια στους πρόσφυγες. Στεκόμαστε στο πλευρό των προσφύγων κι αγωνιζόμαστε να σταματήσει η βαρβαρότητα των πολέμων που ξεριζώνει εκατομμύρια ανθρώπους. Καταδικάζουμε την έλλειψη οποιασδήποτε βοήθειας στους απελπισμένους από τις κρατικές αρχές, βοήθεια που έχουν αναλάβει χιλιάδες ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι. Αναλαμβάνουμε να συγκεντρώσουμε τα παρακάτω αναγκαία είδη προκειμένου να τα αποστείλουμε σε πρωτοβουλίες και αυτό-οργανωμένες προσπάθειες συλλογικοτήτων που δεν μένουν βουβές στο μεγάλο δράμα. Συγκεντρώνουμε, ενδεικτικά, τα παρακάτω είδη: Κρουασάν, μπάρες δημητριακών, παστέλια, ατομικούς χυμούς, κονσέρβες τροφίμων, γάλα εβαπορέ, συσκευασμένες παιδικές τροφές. // Φάρμακα αντιβιοτικά, αντιβηχικά, αντιφλεγμονώδη, αντιδιαροοϊκά // Μπιμπερό, πάνες μωρών, σερβιέτες, οδοντόκρεμες, οδοντόβουρτσες, ατομικά σαπούνια, μωρομάντηλα. // Ομπρέλες, αδιάβροχα, υπνόσακους, σκηνές, ένδυση (παιδικά, εφηβικά κλπ), υπόδηση Η συλλογή των παραπάνω ειδών θα γίνει Δευτέρα 28/9, Τρίτη 29/9, Τετάρτη 30/9 από στα γραφεία του Συλλόγου Εργαζομένων ΙΚΑ Βόλου (3ος όροφος). Να γκρεμίσουμε τα σύνορά τους και να γεμίσουμε τις αποσκευές των προσφύγων με αλληλεγγύη, αγάπη και αγώνα. ΕΝΩΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ Εργαζομένων ΙΚΑ Ν. Μαγνησίας

4 σελίδα 6 σάββατο 26 Σεπτέμβρη 2015 σάββατο 26 Σεπτέμβρη 2015 σελίδα 7 ΧΑΣΑΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Pablo Rieznik ναστατικό μαρξισμό, τον τροτσκισμό. O Σάββας Mιχαήλ, εκ μέρους του EEK έστειλε το παρακάτω μήνυμα στους συντρόφους του Παρτίδο Oμπρέρο. Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες του Partido Obrero, Με τεράστια θλίψη και πικρία λάβαμε την είδηση για την απώλεια του συντρόφου μας Pablo Rieznik, ενός πρωτοπόρου αγωνιστή για τον Τροτσκισμό και για την Αργεντίνικη και παγκόσμια εργατική τάξη, ενός μεγάλου μαρξιστή, ενός επαναστάτη ηγέτη αφοσιωμένου στον αγώνα για την Τέταρτη Διεθνή. Όλοι οι σύντροφοι του EEK θα τον θυμόμαστε για πάντα ιδιαίτερα καθώς μιλούσε απευθυνόμενος στους Έλληνες εργάτες και τη νεολαία στην τελευταία επίσκεψή του ως αγωνιστής στην Ελλάδα στο μέσο της κρίσης. Επιτρέψτε μου μια προσωπική παρατήρηση: Πιστεύω ότι έχασα τόσο έναν σύντροφο, όσο και έναν αξέχα- «Πάμπλο Ριέζνικ Η γενιά του Cordobazo» Τ ο κομματικό ντεμπούτο του Πάμπλο ήρθε κατά τη διάρκεια της μεγάλης έκρηξης των αγώνων της εργατικής τάξης και των φοιτητών το 1969, που επιτάχυνε την πτώση της δικτατορίας του Ongan a και εγκαινίασε μια επαναστατική άνοδο στην Aργεντινή. Ο Πάμπλο μπήκε με δύο άλλες συντρόφισσες (την Graciela Molle και άλλη μια συντρόφισσα) στις 15 Αυγούστου του 1969 στην ομάδα της Εργατικής Πολιτικής (Pol tica Obrera) του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες (UBA). Αλλά η αγωνιστική του δράση του είχε ξεκινήσει μήνες νωρίτερα. Στις 15 Μαΐου είχε σκοτωθεί από την αστυνομία, στο Corrientes, ο Juan Jose Cabral, ένας φοιτητής που είχε κινητοποιηθεί με την Πανεπιστημιακή Ομοσπονδία (Fune) στην αντίσταση κατά του κλεισίματος του κυλικείου και της ιδιωτικοποίησής του από τη δικτατορία, που ήθελε να μειώσει τα έξοδα επιτιθέμενη στις κατακτήσεις των φοιτητών. Αυτή η μάχη, η οποία υποστηρίχθηκε από το λαό της πόλης Corrientes ενάντια στην αστυνομική καταστολή, ήταν ένα από τα άμεσα προανακρούσματα του τι θα συνέβαινε δύο εβδομάδες αργότερα, στις 29 Μαΐου, στις μέρες του Cordobazo. [Mε την έκφραση Cordobazo, από την πόλη Kόρντοβα της Aργεντινής, χαρακτηρίζεται το κύμα εξέγερσης της Aργεντίνικης νεολαίας και εργατικής τάξης το Ήταν μέρος του παγκόσμιου επαναστατικού κύματος που ξέσπασε το Mάη του 1968 στη Γαλλία, στις HΠA με επίκεντρο το πανεπιστήμιο Mπέρκλευ, στο Mεξικό, στην Tσεχοσλοβακία, στην Iταλία το φθινόπωρο του 1969, στην Aργεντινή και σχεδόν σε όλες τις χώρες.] Ο θάνατος του Cabral έδωσε το έναυσμα για ένα κύμα κινητοποιήσεων στα πανεπιστήμια. Μια πανεθνική απεργία στα πανεπιστήμια εξαπλώθηκε και στο Τμήμα Οικονομικών από μια ομάδα φοιτητών μεταξύ των οποίων ήταν ο Πάμπλο. Εκεί προσέγγισε έναν καθηγητή, τον Blas Alberti, αρχηγό του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Εθνικής Αριστεράς (το PSIN του Abelardo Ramos). Ο καθηγητής αυτός υπέγραψε τη συμμετοχή του και προσχώρησε στην απεργία του πανεπιστημίου. Γι αυτό τιμωρήθηκε από τις δικτατορικές αρχές της UBA. Αυτή η φοιτητική ομάδα συναντήθηκε αργό- T ο Παρτίδο Oμπρέρο Aργεντινής και το EEK στην Eλλάδα, και το διεθνές τροτσκιστικό κίνημα, χάσαμε έναν από τους διεθνείς μας ηγέτες, τον σύντροφο Πάμπλο Pιέζνικ (Pablo Rieznik). O Πάμπλο γεννήθηκε στο Mπουένος Άιρες στις 15 Σεπτεμβρίου 1949 και έφυγε στις 17 Σεπτεμβρίου Oργανώθηκε από τα φοιτητικά του χρόνια στην Πολίτικα Oμπρέρα, την πολιτική ομάδα που αποτέλεσε το πρόπλασμα του Παρτίδο Oμπρέρο. Ήδη από το 1969 στο πανεπιστήμιο πάλεψε ενάντια στη δικτατορία του Ongania και υπέστη διώξεις. Σπούδασε οικονομία και φιλοσοφία. Ήταν ένας αναγνωρισμένος ηγέτης της αριστεράς στην Aργεντινή. Για την πολιτική του δραστηριότητα το 1977 συνελήφθη από την χαρακτηριζόμενη από το ελληνικό KKE κεντρώα δικτατορία του Bιντέλα και απελευθερώθηκε ύστερα από διεθνή εκστρατεία. Ήταν ένας από τους ιδρυτές του συνδικάτου Πανεπιστημιακών του πανεπιστημίου του Mπουένος Άιρες. Eίχε έντονη πολιτική δράση μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του όταν ο καρκίνος τον κατέβαλε, τελικά. Έχει γράψει πλήθος βιβλία και μελέτες υπερασπίζοντας τον επαστο φίλο σε δύσκολες αλλά ιστορικές στιγμές. Όλοι οι σύντροφοι του EEK στέλνουν τα βαθύτερα και θερμότερα συλληπητήριά τους στην οικογένειά του και σε όλους τους συντρόφους του στο PO. Hasta la Victoria Siempre companero Pablo! Εξ ονόματος όλων των ηγετών και των μελών της EEK, Σάββας Μιχαήλ Μάτσας τερα κρυφά και αποφάσισε να βγάλει μια προκήρυξη (σε πολύγραφο), παλεύοντας για την αλληλεγγύη μεταξύ καθηγητών και φοιτητών στον αγώνα κατά της δικτατορίας. Οι προκηρύξεις μπήκαν παράνομα στο Πανεπιστήμιο τις πρώτες πρωινές ώρες και τοποθετήθηκαν μια-μια στα γραφεία και τις τάξεις. Εβδομάδες αργότερα, ο Πάμπλο, η Graciela και μια ανεξάρτητη συντρόφισσα ανακοίνωσαν την ένταξή τους στην Εργατική Πολιτική, την οργάνωση που αργότερα έγινε το Εργατικό Κόμμα (Partido Obrero). O Πάμπλο Ριέζνικ διηγήθηκε πολλές φορές τον διάλογο που είχε με τον άνθρωπο που θα γινόταν ο πρώτος πολιτικός καθοδηγητής του, για να οριστικοποιήσει την ένταξή του της στο PO. Τον ρώτησε πότε θεωρούσε ότι η επανάσταση θα ξεσπούσε στην Αργεντινή. Κι εκείνος απάντησε, «Τον Ιούλιο του επόμενου έτους». Αυτό το ανέκδοτο, που ο Πάμπλο δεν έχανε ευκαιρία να το λέει και στο οποίο έδινε ιδιαίτερη σημασία, αντανακλά τα συναισθήματα, τις ελπίδες και τις επαναστατικές πεποιθήσεις που ενθάρρυναν τους νέους να οργανωθούν στο χτίσιμο ενός επαναστατικού κόμματος και να δουν τις πολιτικές προοπτικές που ανοίγονταν σ αυτά τα ταραχώδη χρόνια. Μετάφραση NAΛ Της Κίρκης μαγικό ραβδί Μοιάζουν με Κίρκη οι εκλογές κι οι κάλπες το ραβδί της που μας μεταμορφώνει. Το όχι που παμε προχθές σήμερα ναι το κάνουν όσες αρνήσεις είχαμε τις κάνουν καταφάσεις, εκείνους που μας πρόδωσαν τους κάνουν ήρωες μας κι όσους μας καταστρέφουνε, να φαίνονται σωτήρες. Με όπλο τους τούς φόβους μας και με Σειρήνων άσματα διαγράφουν τις ελπίδες μας κι αφού μας κλείσουν μοναχούς πίσω από το παραβάν, παραποιούν τα θέλω μας, πνίγουν τα όνειρά μας χτυπώντας το καλύτερο που μας το δείχνουν τρομερό, μας παν στο μη χειρότερο. Κάνουνε μάγια οι εκλογές το μαύρο κάνουν άσπρο και ας τις λένε ύψιστη Γιορτή Δημοκρατίας. Αλήθεια πότε αφέθηκε ο δόλιος ο λαός χωρίς σκληρούς εκβιασμούς και άγρια διλήμματα, ελεύθερα να κρίνει ; να πει για την ισότητα να πει για αδελφότητα και για ελευθερία; 21 του Σεπτέμβρη 2015 ΧρΙστοΣ ΕΘΝΙΚΕΣ EKΛ O ΓΕΣ THΣ 20ΗΣ Σ E Π TEMBPIOY 2015 ΠΟΛΛΕΣ ΔΕΚΑΔΕΣ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΩΣΕΙΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ Παρά το χαρακτήρα εξπρές που έδωσε τη κυβέρνηση Τσίπρα στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου, η εκλογική συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΕΕΚ- Ανέντακτοι αγωνιστές και αγωνίστριες, οργάνωσαν πολλές δεκάδες προεκλογικές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα και σε όλες τις εργατικές συνοικίες της Αθήνας, του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Σχεδόν παντού, ένα δυναμικό αγωνιστών και απλού λαού από 50 έως ανθρώπους συμμετείχε στις συγκεντρώσεις και πολλοί ήταν εκείνοι που δεν άκουγαν απλώς αλλά συμμετείχαν στη συζήτηση με ερωτήσεις και τοποθετήσεις. Σε τουλάχιστον 40 συγκεντρώσεις σύντροφοι από το ΕΕΚ ήταν ομιλητές. Μαζικότατη υπήρξε η κεντρική προεκλογική συγκέντρωση, τη Δευτέρα 14/9, στο κεντρικό εκλογικό περίπτερο, μπροστά στο κτήριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης επί της Πανεπιστημίου. Μετά το πέρας των ομιλιών ακολούθησε μαχητική πορεία διαμαρτυρίας προς το κτήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο φρουρείτο με ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις. Ενδεικτικά αναφέρουμε μικρά ρεπορτάζ από προεκλογικές συγκεντρώσεις: ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η προεκλογική συγκέντρωση της εκλογικής συνεργασίας ΑΝΤΑΡ- ΣΥΑ - ΕΕΚ - Ανένταχτοι/ες αγωνιστές/ριες της Αριστεράς την Πέμπτη 17 Σεπτέμβρη στην κεντρική πλατεία της Νέας Σμύρνης. Στη συγκέντρωση μίλησαν οι Κώστας Γούσης, Τάσος Αναστασιάδης και Παντελής Παναγιωτακόπουλος εκ μέρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η Κατερίνα Μάτσα εκ μέρους του ΕΕΚ. Κοινός τόπος όλων ήταν η αναγκαιότητα ενός μετώπου κοινής δράσης και διαλόγου της επαναστατικής Αριστεράς ως βασική προϋπόθεση για την πάλη ενάντια στο 3ο Μνημόνιο που έχουμε μπροστά μας. Επίσης τονίστηκε ότι απέναντι στο δρόμο της λιτότητας, της ανεργίας, των Μνημονίων και της κοινωνικής καταστροφής που επιβάλλει η ΕΕ και οι ντόπιοι συνεργάτες της υπάρχει ένας άλλος δρόμος, αυτός της κοινωνικής επανάστασης ενάντια στον χρεοκοπημένο καπιταλισμό. Την συγκέντρωση παρακολούθησαν πάνω από εκατό σύντροφοι και φίλοι οι οποίοι μετά το τέλος των ομιλιών παρέμειναν στο εκλογικό περίπτερο της συνεργασίας για περισσότερη συζήτηση πάνω στα ζητήματα που έβαλαν οι ομιλητές. Ηλ. Α. ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ Δυο προεκλογικές συγκεντρώσεις διοργάνωσαν οι τοπικές οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΕΕΚ στα Πετράλωνα Η πρώτη έγινε την Πέμπτη 10/9 στο σταθμό του ΗΣΑΠ στα Κάτω Πετράλωνα με ομιλητές τον σ. Γιάννη Αγγέλη από την πλευρά του ΕΕΚ, τον σ. Γιάννη Σηφακάκη από το ΣΕΚ και την σ. Ελένη Τριανταφυλλοπούλου από το ΝΑΡ. Η δεύτερη προεκλογική συγκέντρωση έγινε την Κυριακή 13/9 στην πλατεία Μερκούρη, στα Άνω Πετράλωνα, όπου μίλησαν σύντροφοι από τα αντίστοιχα έντυπα των πολιτικών συλλογικοτήτων: η σ. Μαρία Στύλλου (περιοδικό Σοσιαλισμός από τα κάτω), ο σ. Γιάννης Ελαφρός (εφημερίδα Πριν) και ο σ. Θόδωρος Κουτσουμπός (εφημερίδα Νέα Προοπτική). Στις ομιλίες τους οι σύντροφοι παρουσίασαν τις βασικές γραμμές ενός προγράμματος διεξόδου από τον καπιταλισμό και την κρίση του. Οι τοποθετήσεις των συντρόφων του ΕΕΚ επικεντρώνονταν στον διεθνιστικό και προλεταριακό χαρακτήρα της επαναστατικής διεξόδου ως της μόνης εφικτής απάντησης στην παρούσα κρίση. Η συμμετοχή και στις δυο συγκεντρώσεις ήταν ελπιδοφόρα, αποδεικνύοντας πως η εργατική τάξη κι ο φτωχός λαός έχουν ορθάνοιχτες κεραίες, ζητάν να ακούσουν αλλά και να ακουστούν. Οι συγκεντρώσεις προπαγανδίστηκαν και πραγματοποιήθηκαν σε συντροφικό κλίμα, έχοντας διαρκώς στο νου μας πως οι εκλογές αποτελούν μια θολή φωτογραφία της καθημερινής ταξικής μας πάλης. Η επόμενη μέρα καθιστά και στα Πετράλωνα, αναγκαία την κοινή δράση και το χτίσιμο ενιαίου ταξικού μετώπου με όλους τους αριστερούς κι αναρχικούς αγωνιστές της περιοχής. Πάνω απ όλα καθιστά αναγκαίο το χτίσιμο δεσμών επαναστατικής πάλης με τα Πετράλωνα της εργατιάς: των μεταναστών που όταν δεν πνίγονται στο Αιγαίο ζουν στα πλημμυρισμένα από τη βροχή υπόγεια, των αφανών ανέργων και των κατάκοπων εργαζόμενων. Η στράτευση των 46 χιλιάδων ανθρώπων που στήριξαν το επαναστατικό αριστερό ψηφοδέλτιο της εκλογικής μας συνεργασίας, δεν μπορεί παρά να αποτελεί κομμάτι αυτής της επόμενης μέρας. αναστασία H Tαξικότητα της Ψήφου ΑΣ ξεκινήσουμε με ένα κλισέ: μεγάλος «νικητής» στις εκλογές της 20 ης Σεπτεμβρίου ήταν η αποχή. Προσεγγίζοντας το 44% της αποχής, που σημείωσε μια άνοδο 8 ποσοστιαίων μονάδων σε σχέση με το Γενάρη, επιπλέον ψηφοφόροι απείχαν. Άλλες αυξήθηκαν τα λευκά. Αυτή η μαζική έκφραση της απαξίωσης του κόσμου για το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος, η άρνησή του να επιλέξει μνημονιακό δήμιο, ανέβασε στατιστικά τα ποσοστά των κομμάτων, την στιγμή που έχασαν όλα σε απόλυτο αριθμό ψήφων. Συγκεκριμένα, τα κόμματα της Βουλής έχασαν: ΣΥ- ΡΙΖΑ , ΝΔ , Χρυσή Αυγή , ΠΑΣΟΚ (λόγω του επαναπατρισμού των κεντροαριστερών ψήφων πρέπει να συγκριθεί με το άθροισμα ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΚΙΔΗΣΟ του Ιανουαρίου) , ΚΚΕ , Το Ποτάμι , ΑΝΕΛ Για μια πιο σφαιρική ανάλυση αυτών των αποτελεσμάτων, παραπέμπουμε στην ανακοίνωση του ΕΕΚ, καθώς και στο σχετικό άρθρο του σ. Σ. Μιχαήλ που δημοσιεύεται σε αυτό το φύλλο της Ν.Π. Εδώ, ας σταθούμε στην «γεωγραφία» της ψήφου, και πως αυτή ερμηνεύεται από κοινωνική και ταξική σκοπιά. Για άλλη μια φορά, όπως και στο δημοψήφισμα, είναι χαρακτηριστική η ταξική διάσταση της ψήφου: ένα κομμάτι της πιο φτωχής εργατικής τάξης, δίστασε να απομακρυνθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, διατηρώντας ισχνές ελπίδες όπως προκύπτουν από την άμεση εμπειρία της, που ακόμα δεν έχει ενσωματώσει το σοκ της επερχόμενης εφαρμογής ενός τρίτου μνημονίου, και φοβούμενη την επιστροφή στη χειρότερη δεξιά, έδωσε συντριπτικές διαφορές μεταξύ ΣΥΡΙ- ΖΑ και ΝΔ. Σε αυτές τις προλεταριακές περιοχές η δεξιά καταβαραθρώθηκε, ενώ η αποχή ήταν στα ψηλότερα της, πράγμα που δείχνει πως οι μάζες της αποχής, είναι εν δυνάμει «δικός μας» κόσμος, εργατόκοσμος που απορρίπτει συνολικά τις αστικές-δημοκρατικές «λύσεις». Σαφές δείγμα, είναι οι εργατικές γειτονιές της Β Πειραιά. Π.χ. στο Πέραμα Μαζική πορεία στα γραφεία της Ε.Ε. από την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΙ.Α.-ΕΕΚ έδωσε στο ΣΥΡΙΖΑ 42% (με μια πτώση 1000 ψήφων), στη δεύτερη ΝΔ μόλις 18,45% (μείον 800 ψήφους) ενώ απείχε το 52%. Αντίστοιχες διαφορές, σημειώνονται και στις άλλες γειτονιές της Β Πειραιά, στο Κερατσίνι, Δραπετσώνα, στον Κορυδαλλό κλπ. Σε κάποιες από αυτές τις εργατογειτονιές, τρίτο κόμμα αναδεικνύεται το ΚΚΕ, πράγμα που δείχνει τους ισχυρούς δεσμούς που διατηρεί με τμήματα της εργατικής τάξης, που βλέπουν στο κόμμα του Περισσού μια άλλη λύση, έξω από το σύστημα. Στις πλέον καθημαγμένες από κρίση κι ανεργία, όπως το Πέραμα, ανεβασμένη εμφανίζεται η φασιστική Χ.Α. Όμως στις μικροαστικές γειτονιές της Α Αθήνας, (είτε πιο «εύπορες» όπως Αμπελόκηποι, είτε κατεστραμμένες όπως Αγ. Παντελεήμονας) που ήταν ένα από τα προπύργια της Χ.Α., χάνει ψήφους και 0,14%, ενώ οι διαφορές των δύο πρώτων κομμάτων είναι απόλυτα οριακές. Στον αντίποδα, στις γειτονιές της αστικής τάξης, η Ν.Δ. καταγράφει ασύλληπτα ρεκόρ, σε πλήρη αντίθεση με τον μέσο όρο της επικράτειας. Απόδειξη, πως η βίαιη «σταθερότητα» μιας δεξιάς διακυβέρνησης για την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, αποτελεί την πρώτη επιλογή για την αστική τάξη. Φερ ειπείν, στη Φιλοθέη-Ψυχικό, η ΝΔ σάρωσε με αύξηση στο 54% και με άνοδο 150 ψήφων μάλιστα, δεύτερος ο ΣΥΡΙΖΑ με μόλις 17% και πτώση 800 ψήφων, ενώ η αποχή κυμάνθηκε μόλις στο 34%. Το Ποτάμι, αν και με ελαφριά πτώση, εμφανίζεται τρίτο κόμμα, πάνω από την Χ.Α., ενώ η υπόλοιπη αριστερά, όπως το ΚΚΕ, μένει «εκτός Βουλής». Πανομοιότυπα αποτελέσματα συναντά κανείς στην Κηφισιά, στη Γλυφάδα κ.λπ. Άμεση ήταν η αντανάκλαση του προσφυγικού ζητήματος και της φασιστικής σπέκουλας, στο Αιγαίο και στα νησιά-επίκεντρα του θέματος: στην Κω της προσφυγικής κρίσης, η Χ.Α. διπλασίασε τα ποσοστά της με 550 επιπλέον ψήφους. Συνολικά στα Δωδεκάνησα, αύξησε τις ψήφους της κατά 1490, και τα ποσοστά της κατά 2,54%. Σε αντίστοιχες συνθήκες, στη Λέσβο, πήρε επιπλέον 1458 ψήφους και 3,12%, αν κι εκεί δεν κατάφερε να υποσκελίσει το τρίτο ΚΚΕ. Aστυνομία Αύξηση επίσης, συναντούν τα ποσοστά της Χ.Α., πάνω από το μέσο όρο, για άλλη μια φορά ανάμεσα στα σώματα ασφαλείας. Για παράδειγμα, στο 802 ο εκλογικό τμήμα στην οδό Αμπελακίων που βρίσκεται κοντά στη ΓΑΔΑ, η Χ.Α. ανέβασε τα ποσοστά της σε 16,9% από 14,37%. Στο ίδιο τμήμα, όταν μέχρι το 2012 δεν ψήφιζαν εκεί οι αστυνομικοί, οι φασίστες μετά βίας ξεπερνούσαν το 4%. Αντίστοιχα, και σε άλλα τμήματα, όπως στο 805 ο, η Χρυσή Αυγή κατέγραψε άνοδο από 12,67% σε 15%. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως η εκλογική συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΕΕΚ Aνένταχτοι αγωνιστές/ες που πρότεινε μια επαναστατική εναλλακτική διέξοδο από τα μνημόνια και τη κρίση, κατέγραψε τα πιο υψηλά ποσοστά του στο δήμο Bύρωνα (1,57%), στο Περιστέρι (1,49%), στο Xαϊδάρι (1,48%) συνολικά στην εργατική-λαϊκή Β Αθήνας (1,18%). Στην περιφέρεια, το ψηλότερο ποσοστό σημειώθηκε στη Λευκάδα (1,3%). Κ. Αποστολόπουλος

5 σελίδα 8 σάββατο 26 Σεπτέμβρη 2015 σάββατο 26 Σεπτέμβρη 2015 σελίδα 9 ΕΘΝΙΚΕΣ EKΛOΓΕΣ THΣ 20ΗΣ ΣEΠTEMBPIOY 2015 Nικητής η απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος ΕΚΛΟΓΕΣ Σεπτέμβριος 2015 ΕΡΓΑΤΙΚΟ EΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ KΟΜΜΑ ANAKOINΩΣH ΓIA TO ΕΚΛΟΓΙΚΟ AΠOTEΛEΣMA 1 Aφού έσπειρε απογοήτευση και σύγχιση στο λαό, με τη μετατροπή του περήφανου OXI σε ταπεινωτικό NAI και την ψήφιση του 3ου επαχθέστατου Mνηνομίου, ο Tσίπρας κέρδισε τις «φαστ τρακ» εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου. Kέρδισε μια πύρρεια νίκη, εκτινάσσοντας το ποσοστό της αποχής στο 44% -το υψηλότερο ποσοστό μέχρι σήμερα και ιδίως στις ηλικίες των νέων και των ανέργων- και βάζοντας μέσα στη βουλή το σύμβολο της απαξίωσης της πολιτικής, το «κόμμα» του Λεβέντη. Oυσιαστικά ο λαός ψήφισε με βάση τη λογική του «μικρότερου κακού», αναζητώντας κυβερνητική λύση, για να μη βγουν τα παλιά διαφθαρμένα κόμματα και η μισητή δεξιά NΔ που μένει 7,5 μονάδες πίσω. Tο ίδιο βράδυ της 20ης Σεπτεμβρίου, ο Tσίπρας, βαδίζοντας στην πεπατημένη, ανακοίνωσε, το σχηματισμό συγκυβέρνησης μαζί με τους ANEΛ, τους «ψεκασμένους» δεξιούς εθνικιστές του Kαμμένου. H νέα κυβέρνηση Tσίπρα - Kαμμένου δεν θα είναι επανάληψη της προηγούμενης. Αν η σύντομη εκλογική διαδικασία εμπόδισε να συνειδητοποιηθούν οι καταστροφικές συνέπειες του 3ου Mνημονίου, οι επόμενες μέρες, βδομάδες και μήνες θα είναι σκληρές για τα λαϊκά και εργατικά στρώματα που αναγκαστικά θα έλθουν σε σύγκρουση με την κυβέρνηση που θα επιχειρήσει να εφαρμόσει τη «λίστα φρικαλεοτήτων» του 3ου Mνημονίου. H αναμέτρηση του εργαζόμενου λαού και της εργατικής τάξης με την κυβέρνηση ΣYPIZA-ANEΛ είναι αναπόφευκτη. 2 Aπό τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, η ναζιστική Xρυσή Aυγή μένει σταθερά 3η εκλογική δύναμη, με ελάχιστη άνοδο, ελάχιστα κάτω απ το 7%, γεγονός που δείχνει -και τα καθεστωτικά MME ήταν αρκούντως διαφωτιστικά στις προτιμήσεις τους- ότι ένα μέρος του κεφαλαίου και των σκοτεινών κύκλων του κράτους επιζητούν φασιστικές λύσεις στο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο. Tο θολό Ποτάμι του μιντιακού συστήματος, αν και μπήκε στη βουλή, καταβαραθρώθηκε στο 4%. Tο παλαιό κραταιό ΠAΣOK σε συμπαράταξη με τμήμα της ΔHMAP μόλις ξεπέρασε το 6%. Tο δε KKE έμεινε καθηλωμένο κοντά στο 5,5%, αδυνατώντας, παρά τις σημαντικές δυνάμεις που διαθέτει στο εργατικό κίνημα, να σπάσει από την περιχαράκωση που φέρνει η σεχταριστική σταλινική πολιτική του. H νεοσυσταθείσα ΛA.E, των στελεχών που αποχώρησαν από τον ΣYPIZA, παρά το εφαλτήριο των 25 βουλευτών απ όπου ξεκίνησε -και την αιμοδοσία από αριστερές οργανώσεις που αποσχίσθηκαν από από την ANTAPΣYAκαθηλώθηκε στο ισχνό 2,84%. H ρηχή αντιμνημονιακή πολιτική ενός «συνεπούς» ΣYPIZA, στη βάση ενός «πατριωτικού, δημοκρατικού μετώπου», με έντονη τη σφραγίδα του οικονομικού εθνικισμού και την επιστροφή στη δραχμή, με αμφισβητούμενη ακόμη και τη ρήξη με την E.E., χωρίς ίχνος αντικαπιταλιστικής προοπτικής εξόδου από το σύστημα, δεν μπορούν να εμπνεύσουν τον κόσμο που σπάει από τον ΣYPIZA από τα αριστερά. Συνολικά, το πολιτικό σύστημα βγαίνει πιο αποσαθρωμένο και απαξιωμένο, με τα σύμβολα της απαξίωσης κάθε πολιτικής να καταλαμβάνουν βουλευτικά έδρανα. H οκτακομματική βουλή δυναμώνει τις αντιφάσεις και τις αποσταθεροποιητικές τάσεις, μαζί με την απαξίωση που επισημάναμε παραπάνω. 3 Tο μετωπικό σχήμα της ANTAPΣYA με το EEK και Aνένταχτους/ες αγωνιστές και αγωνίστριες έδωσε τη μάχη για μια εναλλακτική εργατική απάντηση στην κρίση και σήψη του αστικού συστήματος και εξουσίας, για να ανοίξει ένα δρόμο προς την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό. Mέσα σε λίγες μέρες, εκατοντάδες και χιλιάδες σύντροφοι στρατεύτηκαν στην πάλη για την υπερψήφιση του αριστερού, ριζοσπαστικού, διεθνιστικού, επαναστατικού ψηφοδελτίου, οργανώνοντας πολλές δεκάδες συγκεντρώσεων και πολιτικών παρεμβάσεων σε όλη την Eλλάδα. Παρά την αποσιώπηση από τα συστημικά μέσα, με τις ρυθμίσεις της «πρώτης αριστερής κυβέρνησης», η ANTAPΣYA - EEK συγκεντρώνει το 0,85% των ψήφων (και πάνω από ψήφους) - μια σοβαρή παρακαταθήκη για μια αριστερή επαναστατική ενιαιομετωπική ταξική απάντηση στην κρίση του καπιταλισμού και της αστικής εξουσίας. Tις επόμενες μέρες, συντροφικά, θα πρέπει να βγάλουμε τα μαθήματα και να προχωρήσουμε μπροστά, στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς την πάλη ενάντια στο σήπον σύστημα της αστικής εξουσίας, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τη φασιστική χολέρα - για την εργατική εξουσία, για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς Mνημόνια και ανεργία, χωρίς πνιγμένα παιδιά στο Aιγαίο και τη Mεσόγειο. Aθήνα, 20-21/9/2015 ΠΥΡΡΕΙΟΣ Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ στις πρόωρες εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου Π αρά την συνθηκολόγηση με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ στις 12 Ιουλίου, με την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου των πιο βάρβαρων μέτρων λιτότητας για την αντιμετώπιση τάχα τού δυσβάσταχτου χρέους, παρότι έσπειρε θυμό, απογοήτευση, σύγχυση και αηδία στις ελληνικές λαϊκές μάζες αλλά και στα μέλη του και παρά την τραυματική διάσπαση του κόμματός του και της κοινοβουλευτικής του ομάδας, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κερδίσει τις πρόωρες εκλογές στις 20 Σεπτεμβρίου και να νεκραναστήσει την κυβέρνηση συνασπισμού με τους δεξιούς εθνικιστές των ΑΝΕΛ. «Όσο περισσότερο αλλάζουν τα πράγματα, τόσο περισσότερο μένουν τα ίδια», θα σχολίαζε κυνικά αλλά επιφανειακά κάποιος. Αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο: η κυβέρνηση με τους ίδιους εταίρους ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν είναι η ίδια με την κυβέρνηση που εξελέγη στις 25 Ιανουαρίου 2015, στηριγμένη τότε με όλο τον ενθουσιασμό και τις ελπίδες της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού για τον τερματισμό του εφιάλτη της μόνιμης λιτότητας που επιβάλλει η τρόικα της ΕΕ / ΕΚΤ / ΔΝΤ. Κανείς δεν αμφιβάλλει πλέον ότι η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ θα εφαρμόσει τις εντολές της ΕΕ σύμφωνα με το τρίτο «Μνημόνιο». Το πολιτικό σύστημα δεν έχει παλινορθωθεί ούτε έχει σταθεροποιηθεί. Αντιθέτως, η άνευ προηγουμένου μαζική αποχή (45 τοις εκατό αυτή τη φορά, δέκα μονάδες περισσότερο σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές) μια αποχή ιδιαίτερα έντονη ανάμεσα στους νέους, τους άνεργους και τις προλεταριακές περιοχές που οδήγησαν στο θρίαμβο του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου-, καθώς και η ψήφος προς τη Μαζική προεκλογική συγκέντρωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΕΕΚ μπροστά στην Ακαδημίας, τη Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου. Ακολούθησε πορεία στα γραφεία της Ε.Ε. κός παράγοντας στην πολιτική ζωή και διπλασιάστηκε το ποσοστό της στα νησιά, από όπου πέρασε το κύμα των μεταναστών το περασμένο καλοκαίρι. Οι δυνάμεις που αποχώρησαν από τα αριστερά του ΣΥ- ΡΙΖΑ, σχηματίζοντας την πολύ ετερογενή και γραφειοκρατική «Λαϊκή Ενότητα», ηττήθηκαν στις εκλογές, καθώς δεν παρουσίασαν καμία πραγματική αξιόπιστη εναλλακτική λύση, παρά μόνο μια αόριστη υπόσχεση για ένα «νέο ΣΥΡΙΖΑ, πιο συνεπή στις ρίζες του» και τον σχηματισμό ενός «αντιμνημονιακού, πατριωτικού, δημοκρατικού μετώπου», στη βάση του οικονομικού εθνικισμού, στην επιστροφή στο εθνικό νόμισμα -τη δραχμήχωρίς ρήξη με την ΕΕ, ούτε με τον καπιταλισμό. Οι ψηφοφόροι προτίμησαν τον αυθεντικό ΣΥΡΙΖΑ από το αντίγραφό του. Η αποτυχία της «Λαϊκής Ενότηλεγόμενη «Ένωση Κεντρώων» με επικεφαλής τον Β. Λεβέντη, μιας διαβόητης κωμικής φιγούρας της περιθωριακής τηλεόρασης, αποτελούν σαφή σημάδια της απώλειας κάθε αξιοπιστίας στον ελληνικό κοινοβουλευτισμό και την περαιτέρω αποσύνθεση ενός ήδη κλονισμένου πολιτικού συστήματος. Το γεγονός ότι η ναζιστική «Χρυσή Αυγή» καταλαμβάνει και πάλι την τρίτη θέση μεταξύ των κομμάτων στο Κοινοβούλιο αποτελεί μια απειλητική εξέλιξη όχι μόνο δεν αποτελεί, φυσικά, «καθησυχαστικό» σημάδι πολιτικής σταθερότητας, αλλά δείχνει σαφώς την έξαρση της κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης και τους κινδύνους με τους οποίους θα έρθει αντιμέτωπος ο λαός. Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρξε θεαματική άνοδος της ψήφου προς τους Ναζί, η Χρυσή Αυγή έγινε ένας σταθερός αντεπαναστατιτας» να μπει στο κοινοβούλιο εντείνει τώρα όλες τις φυγόκεντρες δυνάμεις μέσα σε αυτή. Το αυτοαναφορικό, σεχταριστικό σταλινικό ΚΚΕ δεν κατάφερε να προσελκύσει τις δυνάμεις που έφυγαν από το ΣΥΡΙΖΑ, παραμένοντας καθηλωμένο σε ένα μικρό 5,5 τοις εκατό των ψήφων. Σε γενικές γραμμές, το ΚΚΕ και άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κάλεσαν τους πολίτες να ψηφίσουν μόνο για μια μαχητική εργατική-λαϊκή αντιπολίτευση. Το EEK αγωνίστηκε σε εκλογική συνεργασία με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με βάση ένα μεταβατικό πρόγραμμα για τον τερματισμό της λιτότητας, τη ρήξη με την ΕΕ, την κατάργηση του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας κάτω από εργατικό έλεγχο κλπ, πάντα επιμένοντας στην πάλη για την εργατική εξουσία και τη σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης. Η εκλογική συνεργασία EEK-ΑΝΤΑΡΣΥΑ αύξησε τις ψήφους της και το ποσοστό της σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές, το Γενάρη του 2015 και το 2012, χωρίς να ξεπεράσει το 0,85 %. Οι πλατιές μάζες μας βλέπουν ως οργανώσεις μάχης, απαραίτητες για τους καθημερινούς αγώνες, όχι όμως ως εναλλακτική λύση για την εξουσία. Ο ελληνικός λαός θέτει, πρώτα απ όλα, το ερώτημα: ποια κυβέρνηση, όχι απλώς ποια αντιπολιτευόμενη δύναμη, μπορεί να σταματήσει άμεσα την καταστροφή που βρίσκεται σε εξέλιξη. Και επέλεξε, χωρίς μεγάλο ενθουσιασμό ούτε μεγάλες προσδοκίες το μικρότερο κακό, τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, για να αποφευχθεί μια πλήρως ρεβανσιστική παλινόρθωση του απαξιωμένου, παλιού, διεφθαρμένου καθεστώτος της δεξιάς Νέας Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ θα είναι η πιο αδύναμη και για τον ίδιο λόγο μια πολύ επικίνδυνη κυβέρνηση, δεμένη με τις εντολές της ΕΕ και της ελληνικής άρχουσας τάξης, κι η οποία θα εφαρμόσει το πιο άγριο πρόγραμμα λιτότητας σε έναν κατεστραμμένο λαό, σε συνθήκες ραγδαίας επιδείνωσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Οι πιο σημαντικές μάχες είναι μπροστά μας. Σάββας Μιχαήλ 20 Σεπτεμβρίου 2015

6 σελίδα 10 σάββατο 26 Σεπτέμβρη 2015 σάββατο 26 Σεπτέμβρη 2015 σελίδα 11 Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΡΕΤΖΕΠ ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΤΟΥ ΣΟΥΝΓΚΟΥΡ ΣΑΒΡΑΝ 16 Σεπτεμβρίου, 2015 Η κουρδική πόλη της Τζιζρέ, ένας οικισμός με πληθυσμό περίπου 150 χιλιάδες ψυχές στη νοτιοανατολική Τουρκία, βρίσκεται υπό καθεστώς πολιορκίας από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις και τις λεγόμενες «ειδικές δυνάμεις» της αστυνομίας για δεύτερη φορά, αφότου μια προηγούμενη πολιορκία μιας εβδομάδας ήρθη για δύο ημέρες. Η 24ωρη απαγόρευση κυκλοφορίας, συνοδεύτηκε από διακοπές ρεύματος και διακοπή όλων των μέσων επικοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων των κινητών τηλεφώνων και του Διαδικτύου. Τα στοιχεία που προέκυψαν όταν ο πρώτος γύρος της πολιορκίας ήρθη, βεβαιώνουν ένα φοβερό ανθρώπινο δράμα. Πάνω από 30 πολίτες είναι νεκροί, ανάμεσά τους ένα βρέφος 35 ημερών κι ένας 75χρονος άντρας. Πριν αρθεί η πολιορκία, κυβερνητικές πηγές υποστήριζαν ότι οι δυνάμεις ασφαλείας σκότωσαν περισσότερους από μια ντουζίνα μαχητές του PKK, του κουρδικού αντάρτικου στρατού, αρνούμενοι τους θανάτους πολιτών. Το πώς το μωρό και ο γέρος άντρας μπορούσαν να συμβάλλουν στον αγώνα του PKK, παραμένει ένα μυστήριο ανεξερεύνητο από τους εκπροσώπους της κυβέρνησης, αφότου τα γεγονότα ήρθαν στο φως. Η δοκιμασία της Τζιζρέ είναι απλώς το τελευταίο και πιο δραματικό επεισόδιο σε έναν πόλεμο που εξαπέλυσε το τουρκικό κράτος εναντίον των ίδιων των πολιτών του στις κουρδικές περιοχές της χώρας, από τον περασμένο Ιούλιο. Βασιζόμενη στη δικαιολογία της σφαγής στο Σορούτς στις 20 Ιουλίου, [στην οποία 32 νεαροί Τούρκοι αριστεριστές, που διοργάνωναν μια συνέντευξη τύπου για να εκφράσουν την αλληλεγ- γύη τους στους ανθρώπους του Κομπανί, μιας πόλης που είναι κομμάτι της κουρδικής οντότητας της Ροζάβα εντός των συνόρων της Συρίας, δολοφονήθηκαν από μια επίθεση αυτοκτονίας, κατά πάσα πιθανότητα δημιούργημα του ΙΚΙΛ, του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε] η τουρκική κυβέρνηση του AKP, το κόμμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, άρχισε πόλεμο... όχι ενάντια στο ΙΚΙΛ, αλλά ενάντια στο PKK και τον κουρδικό λαό! Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση του AKP έκανε μια παραχώρηση προς τις ΗΠΑ, επιτρέποντάς τους εν τέλει να χρησιμοποιήσουν την αεροπορική βάση του Ιντσιρλίκ στην Τουρκία για να επιτεθούν στο ΙΚΙΛ και, λίγο αργότερα, συμφώνησε επίσης να συμμετάσχει η ίδια σ αυτές τις αεροπορικές επιδρομές. Αυτή ήταν, ωστόσο, απλώς μια μανούβρα για να εδραιώσει τα νώτα της, ενώ ξεκινάει μια ολομέτωπη επίθεση στο κουρδικό κίνημα, αποφεύγοντας την ένταση με τις ΗΠΑ, ενώ εμπλεκόταν σε μια ολομέτωπη στρατιωτική επιχείρηση. Ο πόλεμος της Τουρκίας εναντίον του ΡΚΚ, και του κουρδικού λαού Ο πόλεμος της Τουρκίας δεν είναι μόνο ενάντια στο PKK, αλλά ενάντια στον κουρδικό λαό ως σύνολο. Έχει πάρει τουλάχιστον τρεις διαφορετικές μορφές. Η πρώτη είναι η στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ των τουρκικών ένοπλων δυνάμεων και του PKK. Αυτό ως τώρα έχει πάρει τη μορφή βομβαρδισμών από τις τουρκικές αεροπορικές δυνάμεις σε στρατόπεδα του PKK στο Βόρειο Ιράκ, στην περιοχή της Κουρδικής Περιφερειακής Κυβέρνησης στην οποία ηγείται ο Μπαρζανί, ένας στενός σύμμαχος της Αμερικής και της Τουρκίας. Το PKK ανταπέδωσε σκοτώνοντας Τούρκους στρατιώτες και αξιωματικούς της αστυνομίας την ίδια μέρα. Ωστόσο, οι δύο πιο θεαματικές περιπτώσεις αυτών των επιδρομών ήρθαν μέσα σε 48 ώρες στις αρχές του Σεπτέμβρη, όταν το PKK ανατίναξε 16 στρατιώτες στα νοτιοανατολικά της χώρας και στη συνέχεια 13 αξιωματικούς της αστυνομίας στα βορειοανατολικά. Η πολύ μεγάλη γεωγραφική απόσταση μεταξύ των σημείων των δύο γεγονότων, όπως επίσης και οι βαριές απώλειες που υπέστησαν οι τουρκικές δυνάμεις, είχαν ως στόχο να δείξουν στη χώρα ότι το ΡΚΚ είναι μια ισχυρότατη δύναμη. Η δεύτερη μορφή που πήρε ο πόλεμος είναι η προσπάθεια από την πλευρά του κράτους να κατευνάσει τα σημεία ανάφλεξης Η Τουρκία και οι στις πόλεις και κωμοπόλεις του τουρκικού Κουρδιστάν. Απ τις αρχές του 2013, ήταν σε εξέλιξη μια διαδικασία διαπραγματεύσεων μεταξύ της κυβέρνησης και του PKK, η αποκαλούμενη «διαδικασία επίλυσης». Ωστόσο, δεν ήταν όλο το κουρδικό κίνημα χαρούμενο μ αυτή τη διαδικασία. Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο ιστορικός ηγέτης του PKK, κρατούμενος σε αιχμαλωσία από το 1999, είναι ο αρχιτέκτονας της διαδικασίας. Ωστόσο, υπάρχουν κι άλλοι ηθοποιοί στη σκηνή. Οι επίσημοι είναι το PKK βασισμένο στο βόρειο Ιράκ και το HDP, το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα, ένα είδωλο του κοινοβουλευτικού κουρδικού κινήματος το οποίο έχει τώρα ενώσει τις δυνάμεις του με μια σειρά από τουρκικά σοσιαλιστικά κόμματα και κινήματα. Απ αυτούς τους τρεις, ο Οτσαλάν είναι ο πιο ευέλικτός, ενώ το PKK προβάλλει μια πιο αδιάλλακτη εικόνα. Εντούτοις, υπάρχει ένας τέταρτος ηθοποιός στη σκηνή, που ονομάζεται YDG-H, το οποίο συνήθως παρουσιάζεται ως η νεολαία του PKK, αλλά στην πραγματικότητα έχει λειτουργήσει πρόσφατα ως σχεδόν ανεξάρτητη δύναμη. Βρίσκονται στην άκρα αριστερά του κινήματος και παρ όλο που ορκίζονται αταλάντευτη πίστη στον Οτσαλάν, είναι καταφανώς κριτικοί απέναντι στη «διαδικασία επίλυσης». Είναι αυτοί που οργάνωσαν ολόκληρες γειτονιές σε πολλές κουρδικές πόλεις και κωμοπόλεις και καθιστούν αυτές τις γειτονιές απροσπέλαστες στις τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας, σκάβοντας τάφρους και ορύγματα και υπερασπίζοντάς τες με το όπλο στο χέρι όταν χρειαζόταν. Ο πληθυσμός εν γένει μπορεί να μη συμφωνεί με τις μεθόδους τους, αλλά στέκεται στο πλάι τους ενάντια στις κυβερνητικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια περιόδων ανάφλεξης, όταν τα πράγματα σοβαρεύουν. Εξ ου και οι επιθέσεις σε μια σειρά από κουρδικές πόλεις ως μέρος του συνεχιζόμενου πολέμου, πόλεις όπως η Σιλώπη, το Βάρτο, η Γιουκσέκοβα, η Σιλβάν, και τώρα, πολύ δραματικότερα, η Τζιζρέ, το σημαντικότερο προπύργιο του YDG-H. (Αυτοί και όλοι οι άλλοι οικισμοί στο τουρκικό Κουρδιστάν είχαν αρχικά κουρδικά ονόματα που αντικαταστάθηκαν με τη βία με τουρκικά την περίοδο της Δημοκρατίας, αλλά το να τα αναφέρουμε αυτά, αν και είναι σημαντικά σε τοπικό επίπεδο, δε θα σημαίνουν πολλά σε ένα αγγλόφωνο ακροατήριο.) Σε αντιδιαστολή με την πρώτη μορφή που έλαβε ο πόλεμος, μια διαμάχη μεταξύ δύο οπλισμένων δυνάμεων, αυτός είναι ένας πόλεμος που διεξάγεται ενάντια στον άμαχο πληθυσμό. Εφόσον σχεδόν η πλειονότητα του πληθυσμού στέκεται δίπλα στη νεολαία, αυτό που φαίνεται να είναι μια επίθεση σε μια δύναμη πολιτοφυλακής, μεταμορφώνεται αναγκαστικά σε πόλεμο πάνω σε όλο το λαό. Ο συγγραφέας αυτών των γραμμών μόνο μερικές βδομάδες πριν επισκέφθηκε, για λόγους αλληλεγγύης τη Σιλβάν, μια πόλη κοντά στο Ντιγιάρμπακιρ, αμέσως μετά το τέλος μιας παρόμοιας επίθεσης που οργανώθηκε από τις δυνάμεις ασφαλείας και είδε με τα ίδια του τα μάτια το αποτέλεσμα, που ήταν η καταστροφή που προκάλεσαν αυτές οι δυνάμεις σε ολόκληρη την πόλη. Η τρίτη μορφή είναι η δυνητική απειλή ενός αληθινού εμφυλίου πολέμου με τη συμμετοχή πολιτών κι από τις δυο μεριές. Αυτή η απειλή περιέχεται στη συνεχή υποδαύλιση εθνικιστικών, ακόμη και σοβινιστικών συναισθημάτων, τα οποία υπάρχουν μέσα σε σημαντικά τμήματα του τουρκικού πληθυσμού της χώρας, όχι μόνο από πλευράς δυνάμεων κοντά στον Ερντογάν και στο AKP, αλλά εξίσου από αυτούς που είναι γνωστοί στη Δύση ως οι «Γκρίζοι Λύκοι» του Εθνικιστικού Κόμματος Δράσης, το πιο παραδοσιακό φασιστικό κίνημα στην Τουρκία, το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα της τουρκικής μπουρζουαζίας (η δεύτερη δύναμη είναι το Δημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα, το κόμμα της κεμαλιστικής παράδοσης, που τώρα παρουσιάζεται ως σοσιαλδημοκρατικό). Ήταν οι «Γκρίζοι Λύκοι» που κατέβηκαν στους δρόμους τη νύχτα της 8 ης Σεπτέμβρη, σε αντίδραση στις δύο θεαματικές επιθέσεις του PKK που αναφέρθηκαν παραπάνω. Περισσότερα από 140 τοπικά γραφεία του HDP δέχτηκαν επίθεση, πολλά πυρπολήθηκαν, απλοί Κούρδοι κυνηγήθηκαν στους δρόμους των πόλεων και κωμοπόλεων στις υπό τουρκική κατοχή δυτικές περιοχές της χώρας, υπεραστικά λεωφορεία λιθοβολήθηκαν και Κούρδοι εποχιακοί εργαζόμενοι δέχθηκαν Κούρδοι σε πόλεμο επιθέσεις, τα σπίτια τους και τα αμάξια τους κάηκαν ολοσχερώς και οι ίδιοι έφυγαν μαζικά μακριά. Τώρα, παρόλο που οι Κούρδοι είναι μειονότητα στις δυτικές πόλεις, είναι μια αρκετά σημαντική μειονότητα σε πολλές απ αυτές και, επιπλέον, είναι άκρως πολιτικοποιημένες κοινότητες με σημαντικές πολεμικές ικανότητες. Αν δεν δώσουν αντίστοιχη απάντηση, αυτό θα είναι από αυτοσυγκράτηση. Αυτό σημαίνει ότι στο μέλλον η κατάσταση μπορεί να βγει εκτός ελέγχου και ο πόλεμος μπορεί να εκφυλιστεί σε έναν εθνικό εμφύλιο πόλεμο ο οποίος μπορεί να πάρει ακραία αιματηρές μορφές. Οι δυναμικές πίσω από τον πόλεμο στροφή στο προηγούμενο status quo, δηλαδή στην «διαδικασία επίλυσης» στο σημείο που αφέθηκε. Αυτό αγνοεί το δεδομένο ότι υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες δυνάμεις στο παιχνίδι που οδήγησαν σ αυτόν τον πόλεμο και αυτές θα πρέπει να αντιμετωπιστούν και να νικηθούν, πριν η ειρήνη, ή τουλάχιστον η κατάπαυση πυρός να μπορεί να επανεγκαθιδρυθεί. Αυτές οι δυνάμεις είναι διαφορετικών ειδών, κάποιες απορρέουν από την πολιτική συγκυρία ενώ άλλες είναι πιο δομικές εκ φύσεως. Ο κυρίαρχος λόγος, που εκμηδενίζει όλους τους άλλους σε σπουδαιότητα, είναι αυτός ο οποίος απορρέει από τα πολιτικά συμφέροντα του Ταγίπ Ερντογάν. Σ ένα προηγούμενο άρθρο, («Η στρατηγική ήττα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν») δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα RedMed μετά από τις εκλογές της 7 ης Ιουνίου στην Τουρκία, τονίσαμε ότι τα οικτρά αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν από το κόμμα του Ερντογάν [το AKP έχασε 10 ποσοστιαίες μονάδες της λαϊκής ψήφου, όπως επίσης και την κοινοβουλευτική Για να σταματήσει αυτός ο πόλεμος, χρειάζεται να προσδιορίσουμε τις δυναμικές που εδράζονται πίσω από την έκρηξή του. Δυστυχώς, το κουρδικό κίνημα, πολύ καιρό κάτω από την επίδραση της φιλελεύθερης διανόησης, συνεχίζει να επαναλαμβάνει ότι αυτό που χρειάζεται είναι μια επιπλειοψηφία για πρώτη φορά από το 2002] είναι απλώς η καταγραφή της προηγούμενης στρατηγικής αποτυχίας του από τις μάζες, πρώτα στη λαϊκή εξέγερση που προκλήθηκε από τα γεγονότα του Γκεζί Παρκ τον Ιούνιο του 2013, και στη συνέχεια κατά τη διάρκεια του serhildan (ιντιφάντα) τον Οκτώβρη του 2014, οργανωμένου από τον κουρδικό λαό ως αντίδραση στην ανάλγητη στάση του για τα δεινά τού Κομπανί όταν δέχτηκε επίθεση από το ΙΚΙΛ. Τα αποτελέσματα των εκλογών ήταν μια διπλή καταστροφή για τον Ερντογάν. Από τη μια, χρειάζεται μια πλειοψηφία δυο τρίτων στο κοινοβούλιο αν θέλει να τροποποιήσει το Σύνταγμα έτσι ώστε να μετατρέψει το τουρκικό πολιτικό σύστημα σε προεδρικό, δίνοντάς του τις εξουσίες να ελέγχει το όλο πολιτικό προτσέσο, εξουσίες που τώρα στερείται στο πλαίσιο της τρέχουσας κοινοβουλευτικής ρύθμισης, υπό την οποία το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας που τώρα κατέχει έχει μια φύση μάλλον εθιμοτυπική. Από την άλλη, το γεγονός ότι το AKP δεν μπόρεσε να κρατήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του, ενδεχομένως να ανοίξει τις πύλες της έρευνας για τις πολύ σοβαρές και καλά τεκμηριωμένες υποθέσεις διαφθοράς στις οποίες εμπλέκονται όχι μόνο οι υπουργοί του, αλλά και ο ίδιος. Οι περισσότεροι σχολιαστές στέκονται στη φιλοδοξία του για την απόκτηση του μανδύα του εκτελεστικού πρόεδρου. Νομίζουμε ότι είναι πολύ περισσότερο μια επείγουσα ανάγκη το να αποφύγει το άνοιγμα των φακέλων της διαφθοράς από ένα κοινοβούλιο στο οποίο το AKP βρίσκεται τώρα ως μειοψηφία. Αν τα άλλα κόμματα μπορούσαν να ενεργήσουν από κοινού και να ανοίξουν αυτούς τους φακέλους, ο Ερντογάν θα βρισκόταν αντιμέτωπος με το γκρεμό, με το αποτέλεσμα να είναι η καταδίκη του (οι νομικές λεπτομέρειες δε χρειάζεται να μας απασχολήσουν εδώ). Από τη στιγμή που η επιτυχία του HDP να ξεπεράσει το ιδιαίτερα ψηλό εκλογικό όριο του 10 τοις εκατό, οδήγησε απευθείας στην αποτυχία του AKP να αποκτήσει μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ο Ερντογάν και η ομάδα του έθεσαν τις ελπίδες τους στην εξύψωση του τουρκικού σωβινισμού και στην παρουσίαση του HDP όχι ως έναν αγγελιοφόρο της ειρήνης, αλλά ως μια δύναμη που στηρίζει την «τρομοκρατία» του PKK, κάνοντας το κόμμα με αυτόν τον τρόπο να πέσει κάτω από το κρίσιμο όριο του 10 τοις εκατό στις πρόωρες εκλογές που θα γίνουν την 1 η Νοεμβρίου. Επομένως, ο πόλεμος είναι, πρώτα και κύρια, πόλεμος για την επιβίωση του Ερντογάν. Έχουν υπάρξει ιμπεριαλιστικοί και αντιαποικιακοί πόλεμοι στην ιστορία. Αυτός είναι ο πρώτος εγωιστικός πόλεμος στην ιστορία! Αυτό είχαμε γράψει ακριβώς μετά τις εκλογές σε αυτή την ιστοσελίδα: Η λανθασμένη πολιτική της Αριστεράς, παρείχε μια ανάσα στον Ερντογάν, γεγονός που του έδωσε τη δυνατότητα να αναρριχηθεί στην προεδρία. Τώρα, το ΑΚΡ δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση από μόνο του, αλλά ο Ερντογάν θα εξακολουθεί να κρατάει τα ηνία της εξουσίας. Θα χρησιμοποιήσει κάθε σπιθαμή του χώρου που έχει κατακτήσει, για να γαντζωθεί στην εξουσία και να μπορεί ακόμη και να καταφύγει σε πόλεμο εναντίον των Κούρδων είτε γενικότερα στη Μέση Ανατολή για το σκοπό αυτό. Στην πολιτική κάθε λάθος έχει ένα τίμημα. Δε χρειάζεται καν να επισημανθεί ότι η πρόβλεψη που περιέχεται σ αυτήν την παράγραφο έχει δυστυχώς γίνει πραγματικότητα. Όσο για το λάθος για το οποίο μιλάμε εκεί, αυτό αναφέρεται στο γεγονός της μη προσπάθειας για ανατροπή του Ερντογάν όταν ήταν δυνατό να γίνει κάτι τέτοιο. Η κύρια ευθύνη βαραίνει το κουρδικό κίνημα. Αν είχαν κινηθεί παράλληλα με τη λαϊκή εξέγερση που πυροδότησε το Γκεζί το 2013, ο Ερντογάν σχεδόν σίγουρα θα είχε ανατραπεί από την εξουσία, τόσο ισχυρή είναι η δυναμικότητα του κουρδικού κινήματος να οργανώνει μάζες ειδικά στο Ντιγιάρμπακιρ. Είναι λυπηρό να σημειώνουμε ότι τα βάσανα του κουρδικού λαού στα χέρια των αποτρόπαιων επιθέσεων από τις τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας είναι, τουλάχιστον εν μέρει, προϊόν των σφαλμάτων του κουρδικού κινήματος. Υπάρχουν βεβαίως, πιο μακρόχρονοι και διαρθρωτικοί παράγοντες που πίεσαν την Τουρκία να εξαπολύσει πόλεμο ενάντια στο κουρδικό κίνημα. Μια έχει ήδη θιγεί. Η ριζοσπαστική πτέρυγα του κουρδικού κινήματος, ενσωματωμένη πιο ευδιάκριτα στο κίνημα νεολαίας, είναι ενάντια στη «διαδικασία επίλυσης» αν προηγουμένως ο Οτσαλάν δεν βγει από τη φυλακή. (Ένα εντυπωσιακό σύνθημα που εμφάνισε η νεολαία κατά τη διάρκεια μιας γιγαντιαίας διαδήλωσης το 2013 έλεγε: «Ειρήνη με τον serok (ο τίτλος του Οτσαλάν στο κίνημα) αιχμάλωτο, είναι ανοησία».) Η νεολαία έχει πολλούς υποστηρικτές, αν και λιγότερο φλογεροί από ό,τι οι ίδιοι, και σχεδόν όλος ο πληθυσμός τείνει προς αυτού του είδους την αδιάλλακτη θέση όταν τα πράγματα σκουραίνουν, όπως συνήθως κάνουν. Το serhildan του Οκτωβρίου του 2014 τρόμαξε πάρα πολύ τους κυρίαρχους κύκλους και έθεσε στην ατζέντα τη εκκαθάριση αυτών των θυλάκων (οπλισμένης) αντίστασης πόλεων, οι οποίες, σε αντίθεση με το αγροτικό αντάρτικο, θα αποτελούσαν άμεσο κίνδυνο στην περίπτωση έκρηξης ενός νέου serhildan. Οπότε, ο παρών πόλεμος μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως μια προσπάθεια από μεριάς του τουρκικού κράτους να ξεφορτωθεί αυτούς τους θύλακες αντίστασης. Ο έτερος κύριος παράγων που οδηγεί σε τριβή το κράτος με το PKK είναι, απλώς από το αντικειμενικό γεγονός της ύπαρξής της, η Ροζάβα, η αυτόνομη κουρδική οντότητα νότια απ τα συριο-τουρκικά σύνορα. Η κουρδική αυτονομία ή, κατά μείζονα λόγο ανεξαρτησία σε άλλα κομμάτια του Κουρδιστάν, δηλαδή στο Ιράκ, Ιράν ή τη Συρία, δεσπόζει πάντα ως απειλή στις τουρκικές άρχουσες τάξεις, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να δράσει σαν παράδειγμα για τους Κούρδους της Τουρκίας. Μέσα στα πρώτα 15 χρόνια του 21 ου αιώνα, πρώτα το ιρακινό Κουρδιστάν, έπειτα το συριακό Κουρδιστάν έχουν επιτύχει αυτονομία. Στην αρχή βαθιά ενοχλημένοι με τη δημιουργία ενός ιρακινού Κουρδιστάν υπό τον Μπαρζανί ως μια αυτόνομη περιοχή, η Τουρκία τελικά ήρθε σε συμφωνία μαζί του και τώρα γίνεται η κυρίαρχη δύναμη και οικονομικά και πολιτικά πάνω στην Κουρδική Περιφερειακή Κυβέρνηση. Η τουρκική μπουρζουαζία είναι γεμάτη από φιλοδοξίες για ανάβλυση οφελών από το πετρέλαιο της περιοχής του Κιρκούκ. Η Ροζάβα, εντούτοις, είναι διαφορετικό ζήτημα. Ο Μπαρζανί είναι πιστός σύμμαχος, ακόμη και προστατευόμενος των ΗΠΑ και τελευταία της ίδιας της Τουρκίας. Η Ροζάβα έχει συσταθεί υπό μια ηγεσία οργανικά δεμένη με το PKK! Η κυβέρνηση του AKP το κάνει πάντα σαφές ότι η Τουρκία δεν θα έλθει σε συμφωνία με μια κυριαρχούμενη από το PKK πολιτική οντότητα στο νότο της. Έτσι, η Ροζάβα έχει γίνει, σε όλη τη διάρκεια της τρίχρονης περιόδου ύπαρξής της, ένα αγκάθι στην πλάτη της «διαδικασίας επίλυσης». Συνέχεια στο επόμενο φύλλο

7 σελίδα 26 σάββατο 12 Σεπτέμβρη 2015 σάββατο 26 Σεπτέμβρη 2015 σελίδα 13 53η Διεθνής Αντιπολεμική Συνέλευση στην Ιαπωνία Tο «σόφισμα του εφήμερου» (Le «sophisme de l éphémère») Στις 30 Aυγούστου, μια μεγάλη αντιπολεμική διαδήλωση οργανώθηκε έξω από το Iαπωνικό κοινοβούλιο ενάντια στην ψήφιση του πολεμικού προϋπολογισμού. Ήταν το αποκορύφωμα μιας σειράς μαζικών και μαχητικών δράσεων σε όλη την Iαπωνία ενάντια στον πόλεμο και την κούρσα πολεμικών εξοπλισμών. Tο παρακάτω μήνυμα από την Iαπωνία είναι αρκούντως κατατοπιστικό. Στάλθηκε στο σ. Σάββα Mιχαήλ και στο EEK από την Eκτελεστική Eπιτροπή για την 53η Διεθνή Aντιπολεμική Συνέλευση. Η Συνέλευση, στο εισαγωγικό της σημείωμα, εκφράζει τις ευχαριστίες της για το μήνυμα αλληλεγγύης που είχε στείλει το EEK Σύντροφοι σε όλο τον κόσμο! Η 53η Διεθνής Αντιπολεμική Συνέλευση διεξήχθη στις 2 Αυγούστου στο Τόκιο και σε έξι άλλες πόλεις της Ιαπωνίας. Σε κάθε συνέλευση παρευρέθησαν πολλοί εργαζόμενοι, φοιτητές και πολίτες οι οποίοι καθοδηγούν τις μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στην ψήφιση του πολεμικού προυπολογισμού από την ιαπωνική κυβέρνηση του Σίνζο Αμπε. Είχαν, επίσης, διεξαγάγει αγώνες για να σταματήσει η κατασκευή της νέας βάσης πεζοναυτών των ΗΠΑ στην Οκινάουα. Mε αγωνιστικό πνεύμα, κάθε συνέλευση ήταν μια μεγάλη επιτυχία. Οι συνελεύσεις έλαβαν μηνύματα αλληλεγγύης από όλο τον κόσμο. Στην κεντρική συνέλευση στο Τόκιο παρέστησαν εκπρόσωποι του Μετώπου για την Απελευθέρωση της Πολυνησίας. Οι 150 εκατομμύρια ΕΡΓΑΤΕΣ σε απεργία ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΡΓΑΤΩΝ σε όλη την Ινδία, την Τετάρτη 2 Σεπτέμβρη, πραγματοποίησαν 24ωρη Γενική Απεργία, διαδηλώνοντας ενάντια στις σχεδιαζόμενες εργασιακές μεταρρυθμίσεις. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις ήταν η μεγαλύτερη ένδειξη δύναμης των συνδικάτων από την στιγμή που ο Ναρέντρα Μόντι του δεξιού κόμματος BJP έγινε πρωθυπουργός. Η «πολιτική ενίσχυσης της βιομηχανίας», όπως η εκπρόσωποι κατήγγειλαν έντονα τον γαλλικό ιμπεριαλισμό και εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους με τους Zengakuren φοιτητές και τους μαχητικούς εργάτες στον αγώνα τους ενάντια στην παγκόσμια κούρσα των πυρηνικών εξοπλισμών. Σε αλληλεγγύη με όλους τους συντρόφους από όλο τον κόσμο που χαιρέτησαν τις συνελεύσεις, οι συμμετέχοντες ανανέωσαν την αποφασιστικότητά τους να προωθήσουν ένα διεθνές αντιπολεμικό αγώνα και να παλέψουν για ένα επαναστατικό ξεπέρασμα της πολεμικής κρίσης των ΗΠΑ / Iαπωνικού ιμπεριαλισμό και της Κίνας / Ρώσων κυβερνητών. Σύντροφοι σε όλο τον κόσμο! Με την ώθηση της μεγάλης επιτυχίας των συνελεύσεων, εμείς, εργάτες και φοιτητές της Ιαπωνίας, εντείνουμε τον αγώνα μας κατά του πολεμικού νομοσχεδίου. Η κυβέρνηση του Abe τώρα πολιορκείται από τις εκτεταμένες μαζικές διαμαρτυρίες, κυβέρνηση αλλά και ο διεθνής αστικός τύπος ονομάζει τα μέτρα Μόντι, θέτουν τις δουλειές των εργατών σε κίνδυνο, καθώς διευκολύνουν τις απολύσεις και τα λουκέτα εργοστασίων. Ο Γκουρούντα Ντασγκούπτα, ο γραμματέας του πανεθνικού Συνεδρίου όλων των Συνδικάτων, είπε ότι η ανταπόκριση των εργατών στο απεργιακό κάλεσμα της Τετάρτης, υπήρξε μεγαλειώδης, υπολογίζοντας ότι πάνω από 150 εκατομμύρια εργατών συμμετείχαν στην απεργία. Η απεργία, η μεγαλύτερη των τελευταίων τουλάχιστον δύο χρόνων, συμπεριέλαβε προσωπικό στις κρατικές τράπεζες και τα ορυχεία, καθώς και τους εργάτες στα εργοστάσια, τον κατασκευαστικό τομέα και τις μεταφορές. εξακολουθεί όμως να είναι αποφασισμένη να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή της στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Αυτός ετοιμάζεται να προχωρήσει με το νομοσχέδιο στη Βουλή των Aντιπροσώπων στα μέσα Σεπτεμβρίου, στηριζόμενος μόνο στην αριθμητική πλειοψηφία του κυβερνώντος κόμματος στο κοινοβούλιο και ενάντια στις μαζικές διαδηλώσεις. Θα συντρίψουμε κάθε τέτοια προσπάθεια. Η πρόσφατη συντριβή στρατιωτικού ελικοπτέρου των ΗΠΑ στην Οκινάουα αποκάλυψε τι συμβαίνει χωρίς να περιμένει την ψήφιση του νομοσχεδίου. Στους τραυματίες περιλαμβάνονται δύο Ιάπωνες στρατιώτες, οι οποίοι εκπαιδεύονταν από μια μονάδα ειδικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ. Μετά από αίτημα της κυβέρνησης των ΗΠΑ, η ιαπωνική κυβέρνηση έχει ήδη ενσωματώνσει τα ιαπωνικά στρατεύματα στις δυνάμεις των ΗΠΑ, έτσι ώστε να μπορούν να συμμετέχουν σε στρατιωτικές ενέργειες με αμερικανική ηγεσία INΔΙΑ εναντίον της Κίνας στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και σε επιθετικούς πολέμους στη Μέση Ανατολή, στο όνομα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Εμείς δε θα το επιτρέψουμε ποτέ αυτό! Τώρα η κυβέρνηση Αμπε ανέστειλε την κατασκευή της νέας αμερικανικής βάσης στην Οκινάουα για ένα μήνα υπό το φόβο των διαμαρτυριών των πολιτών οι οποίες θα αυξηθούν περαιτέρω. Ωστόσο, χρησιμοποιώντας την περίοδο της εκεχειρίας, η κυβέρνηση προσπαθεί να υπερισχύσει του κυβερνήτη της Οκινάουα (ο οποίος είναι απρόθυμος να αποδεχθεί τη νέα βάση). Θα αγωνιστούμε για να τερματιστεί η κατασκευή της βάσης. Καταδικάζουμε τη λεγόμενη Δήλωση του Πρωθυπουργού για την 70η επέτειο από τη λήξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Όσο για τον προηγούμενο επιθετικό πόλεμο από των Ιαπωνικό μιλιταρισμό, ο Σίνζο Άμπε αναφέρεται μόνο στη διατύπωση των προκατόχων του, που αναφέρονται σε τύψεις Συγκρούσεις ανάμεσα στην αστυνομία και τους διαδηλωτές ξέσπασαν στο ανατολικό κράτος της υτικής Βεγγάλης, στο οποίο υπάρχει μια μακρά ιστορία αριστερού συνδικαλισμού. Οι τηλεοράσεις έδειξαν αστυνομικούς να επιτίθενται με γκλομπ εναντίον διαδηλωτών στην πρωτεύουσα Καλκούτα και να απομακρύνουν βίαια γυναίκες εργάτριες απεργούς που είχαν οργανώσει κατάληψη διαμαρτυρίας. Κοντά στους 200 ανθρώπους συνελήφθησαν σε όλη την πόλη, ανάφερε ινδικό πρακτορείο ειδήσεων. Οι τράπεζες, τα μαγαζιά και άλλες εταιρείες παρέμειναν κλειστές, αποκλείοντας επιβάτες και τουρίστες στον κύριο σταθμό, ενώ χιλιάδες διαδηλωτές με σημαίες σταματούσαν και συγγνώμη, αλλά πεισματικά αρνήθηκε να εκφράσει τη δική του απολογία. Αντίθετα δήλωσε ότι η Ιαπωνία δεν πρέπει πλέον να ζητάει συγγνώμη. Έτσι δικαιολογεί το ιστορικό έγκλημα του Ιαπωνικού ιμπεριαλισμού, την επιθετικότητα και την αποικιοκρατία κατά της Κορέας, της Κίνας και άλλων ασιατικών χωρών. Επιπλέον, κάτω από τη σημαία της δραστήριας συνεισφοράς στην ειρήνη, ο Abe εξέφρασε τη φιλοδοξία του να χτίσει μια Ιαπωνία σε κατάσταση ικανή να διεξάγει πόλεμο οπουδήποτε από κοινού με τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ. Εμείς ποτέ δεν θα τον αφήσουμε να το κάνει. Η κυβέρνηση που ηγείται ο Άμπε τώρα δείχνει τα νεο-φασιστικά του δόντια. Απλά ζητώντας από την κυβέρνηση να σεβαστεί τη δημοκρατία δεν μπορούμε να απαντήσουμε στη βίαιη επίθεσή της. Μόνο με έναν ενιαίο μαχητικό αγώνα των εργαζόμενων μαζών μπορούμε να το κάνουμε. Γι αυτό καλούμε τους Ιάπωνες εργάτες και τον ιαπωνικό λαό να οικοδομήσουμε ένα αντιφασιστικό μέτωπο με βάση την ενότητα της εργατικής τάξης και να προετοιμάσουμε μια γενική απεργία. Σε αυτόν τον αγώνα, επίσης καταγγέλλουμε την κυβέρνηση του Xi Jinping της Κίνας για την ενίσχυση των πυρηνικών στρατιωτικών της δυνατοτήτων στην προσπάθειά της να ανταγωνιστεί με τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, ενώ ταυτόχρονα επιβάλει την φτώχεια στους εργαζόμενους και τους αγρότες στην ίδια της την χώρα. Σύντροφοι όλο τον κόσμο! Ας αγωνιστούμε μαζί ενάντια στις κυβερνήσεις μας που επιβάλλουν τον πόλεμο και την φτώχεια! Ευχόμαστε η Διεθνής Αντιπολεμική Συνέλευση να είναι μια ευκαιρία να ενισχύσουμε τους δεσμούς μας για αυτόν τον αγώνα. προαστιακούς συρμούς τραίνων. Στο ελχί, μακρές ουρές σχηματίστηκαν στις στάσεις των λεωφορείων νωρίς την Τετάρτη, ενώ τα ταξί και λεωφορεία ακινητοποιήθηκαν. Ο αντίκτυπος της απεργίας έχει ανησυχήσει τους ινδούς καπιταλιστές που ακόμα βασίζονται σε νομοθεσία προερχόμενη από τον καιρό της βρετανικής αποικιοκρατίας στη χώρα. Οι ζημιές από την απεργία ανέρχονται σε 3,7 δις δολάρια, με τα ντοκ στα λιμάνια της χώρας να είναι γεμάτα εξαγωγές. Η υπόσχεση του Μόντι να διαμορφώσει ένα νομοθετικό πλαίσιο ευνοϊκό στις επιχειρήσεις και τους ξένους επενδυτές, έχει εξοργίσει τους εργάτες στην τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ασίας. Ι Η ήδη απελθούσα [αλλά και επανελθούσα] κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στην απέλπιδα προσπάθειά της να νομιμοποιήσει την υποταγή της στις πιέσεις των πιστωτών της, εμφάνισε την προδοτική συμφωνία που υπέγραψε στις , ως την μοναδική συμφέρουσα επιλογή για τα λαϊκά συμφέροντα. Την αυτή γνώμη είχε, προφανώς, και η χειραγωγηθείσα Βουλή που έσπευσε, με συνοπτικές διαδικασίες, να υπερψηφίσει, τα 1138 άρθρα της «συμφωνίας». Στην βάση της κυβερνητικής συλλογιστικής βρίσκεται το αξίωμα: τα πράγματα δεν αλλάζουν, υπάρχει μόνο ο ευρωμονόδρομος, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική! Ενδεχόμενη υιοθέτηση του πιο πάνω αξιώματος συνυποθέτει ότι η κεντρική πολιτική αντιπαράθεση περιορίζεται, εξ αντικειμένου, στο ασφυκτικό πλαίσιο του «ποιος θα είναι ο καλύτερος διαχειριστής του μνημονίου». Μ αυτόν τον τρόπο, συσκοτίζεται το πραγματικό πρόβλημα που συνίσταται στο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η φυλακή των λαών που προσπαθεί να επιβάλει, μέχρι τούδε επιτυχώς, την «Δημοσιονομική Προσαρμογή» (τί έκφραση κι αυτή Θεέ μου!) με εκτελεστήριο όργανο το ευρώ. Το ότι η «αριστερή» κυβέρνηση υιοθέτησε, κυνικά και ανενδοίαστα, το πιο πάνω αξίωμα, αποτίοντας «αριστερό» φόρο τιμής στην αλήστου μνήμης Μάργκαρετ Θάτσερ, την διαβόητη «ΤΙΝΑ» (There is no alternative), σε συνδυασμό με την βάναυση διάψευση των λαϊκών ελπίδων για την κατάργηση των μνημονίων και την ανατροπή της ανθρωποκτόνας λιτότητας αφενός μεν, έδωσε απρόσμενη ζωοδότρα πνοή στα πολιτικά πτώματα των μνημονιακών κομμάτων, αφετέρου δε, βύθισε τις λαϊκές μάζες στην απογοήτευση και στην αποθάρρυνση επ ωφελεία της κυρίαρχης αστικής τάξης και των εντεταλμένων της οργάνων. Αυτή η εμετική μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, η υιοθέτηση του αξιώματος «Δεν υπάρχει (άλλη) εναλλακτική», δεν δικαιούται να διεκδικεί εύσημα ιστορικής πρωτοτυπίας. Κατά το παρελθόν, όλοι οι εκπρόσωποι της συντήρησης πρόταξαν και υπερασπίστηκαν το ίδιο αυτό σύνθημα. Αυτό, ας το δούμε εκτενέστερα. ΙΙ Ο σμος ολοένα γεννιέται και πεθαίνει κάθε στιγμή βρίσκεται στην αρχή του και στο τέλος του. Στον αχανή ωκεανό της ύλης, δεν υπάρχει σωματίδιο που να παραμένει ίδιο με τον εαυτό του, έστω και για μια στιγμή. Τα πάντα αλλάζουν, τα πάντα χάνονται μόνο το όλον έχει διάρκεια. Εκείνη η φωτεινή σκέψη δεν επαναπαυόταν στην θεώρηση του υπαρκτού και του δεδομένου, υπερβαίνει το στατικό κοσμοείδωλο και το μετατρέπει σε καθαρά δυναμικό. Δεν επιτρέπει σε πάγιους προκαθορισμούς και προδιαγραφές να στενέψουν τον ορίζοντα της εμπειρίας! Έμβλημα του Ντιντερό είναι αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «αιώνιο έμβλημα του κόσμου»: rerum novus nascitur ordo (γεννιέται νέα τάξη πραγμάτων). Γι αυτό και θεωρεί πως δεν μπορεί να υπάρχει πιο επικίνδυνη πλάνη και πιο βλαβερό σόφισμα από το σόφισμα του εφήμερου (le sophisme de l éphémère) από την πίστη δηλαδή ότι όπως ΕΙΝΑΙ ο κόσμος τώρα, έτσι και ΠΡΕΠΕΙ αναγκαστικά να είναι. Αυτό το «είναι» αποτελεί μια φευγαλέα στιγμή του γίγνεσθαί του! (βλ. ERNST CASSIRER, Η Φιλοσοφία του Διαφωτισμού, ΜΙΕΤ, 2013, σελ ). Φιλόσοφος του Διαφωτισμού Ντιντερό υποστήριζε πως ο κό- Nταλί, «Η εμμονή της μνήμης» ΙΙΙ Εκείνοι που ισχυρίζονται ότι όλα είναι καλά είναι απλώς τσαρλατάνοι, λέει ο Βολταίρος. Το αξίωμα «Όλα είναι καλά» («Tout est bien») το απορρίπτει απερίφραστα. Το να κλείσουμε -συνεχίζει- τα μάτια μας μπροστά σ όλα τα δεινά που πάντα και παντού μας βρίσκουν, αποτελεί ανόητη αυταπάτη «Κάποια μέρα όλα θα είναι καλά, ιδού η ελπίδα μας σήμερα όλα είναι καλά, ιδού η ψευδαίσθηση» καταλήγει. Καίτοι αλλού εκφράζει την πλήρη περιφρόνησή του για τον οπτιμισμό, καίτοι θεωρεί ότι δεν μπορούμε να εξαλείψουμε το κακό, εν τούτοις τονίζει πως πρέπει να βρισκόμαστε σε συνεχή αγώνα εναντίον του και καταλήγει : Διότι από αυτόν τον αγώνα πηγάζει η μόνη ευτυχία για την οποία είναι ικανός ο άνθρωπος (βλ. στο ίδιο πιο πάνω σελ ). Απ την άλλη, ο Πασκάλ, «εκείνος ο υπέροχος μισάνθρωπος που αυτοβασανίζεται», κατά τον παιγνιώδη χαρακτηρισμό του Βολταίρου, περιγράφει την κατάσταση της ανθρωπότητας του καιρού του ως κατάσταση βαθειάς παρακμής. Την παραδοχή αυτή του Πασκάλ την υιοθετεί και ο Ρουσώ που αποδέχεται το γεγονός του ανθρώπινου «εκφυλισμού» και τον απεικονίζει με τα μελανότερα χρώματα. Ο Πασκάλ, όμως, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η φιλοσοφία καθεαυτήν, ο Λόγος, επειδή βασίζεται μόνο στις δικές του δυνάμεις και παραιτείται από όλα τα στηρίγματα της αποκάλυψης, καταλήγει σ έναν παραλυτικό σκεπτικισμό. Εγκλωβισμένος μέσα στο ίζημα της θρησκευτικής απελπισίας του, αντιμέτωπος με την άβυσσο και το χάος των αντιφάσεών του, ξεσπάει σ έναν αφορισμό «Ταπεινώσου, Λόγε ανίκανε ησύχασε, ανόητη Φύση: μάθετε πως ο άνθρωπος υπερβαίνει απείρως τον άνθρωπο και μάθετε από τον Κύριό σας την αληθινή μας κατάσταση, την οποία εσείς αγνοείτε. Ακούστε τον Θεό!». Έτσι, προσπάθησε, με την μυστικιστική του βαθύνοια, να σώσει τους ανθρώπους από την κατάσταση της βαθειάς παρακμής τους καταφεύγοντας στην μαγγανεία της υπερβατικότητας. Στο τέλος, ξεστόμισε την φοβερή προτροπή του: il faut s abêtir! (Πρέπει να μωραθούμε!) (βλ. στο ίδιο πιο πάνω σελ. 245, 248, 261, 262 και Miguel de UNAMUNO, Το τραγικό αίσθημα της ζωής, Β έκδοση, εκδόσεις PRINTA, σελ 157, 136). Αλλά ο Ρουσώ, όσο κι αν αναγνωρίζει το φαινόμενο που αποτέλεσε την βάση της επιχειρηματολογίας του Πασκάλ, επ ουδενί δεν δέχεται την ερμηνεία που είχαν προσδώσει σ αυτό ο μυστικισμός και η θρησκευτική μεταφυσική του τελευταίου (Πασκάλ). Τόσο το αίσθημά του όσο και η σκέψη του εξεγείρονται ενάντια στην παραδοχή μιας αρχέγονης διαστροφής της ανθρώπινης βούλησης, μιας ριζικής διαφθοράς της ανθρώπινης φύσης, (κατά τον Αυγουστίνο - και αρκετούς ασύνειδους συνεχιστές του σήμερα που υποστηρίζουν πως ο κανιβαλικός καπιταλιστικός ανταγωνισμός και το κυνήγι του κέρδους είναι καταχωρημένα στα χρωματοσωμάτια του ανθρώπου -). Καμιά λύτρωση του ανθρώπου δεν θα έρθει απ έξω. Κανένας θεός δεν μπορεί να μας την φέρει ο ίδιος ο άνθρωπος πρέπει να γίνει σωτήρας του εαυτού του και, με την ηθική έννοια, ο δημιουργός του εαυτού του! Όχι το επί μέρους άτομο, αλλά η ανθρώπινη ελεύθερη συσσωμάτωση, η ανθρώπινη κοινωνία. Αυτή η κοινωνία στην ως τώρα μορφή της έχει ανοίξει τις βαθύτερες πληγές στην ανθρωπότητα όμως, συνεχίζει, η ίδια αυτή κοινωνία, μπορεί και πρέπει να γιατρέψει τις πληγές της! (Βλ. ΕRNST CASSIRER, πιο πάνω, σελ. 261 και 264). ΙV Το «δεν υπάρχει εναλλακτική» του ΣΥΡΙΖΑ είναι η σύγχρονη εκδοχή του «σοφίσματος του εφήμερου» και, του αξιώματος «Όλα είναι καλά». Η δέουσα πολιτική και κοινωνική απάντηση της κοινωνίας μας δεν είναι η απελπισμένη προτροπή του Πασκάλ «Πρέπει να μωραθούμε», ούτε να θεωρήσουμε την λογική μας ανίκανη και ανεπαρκή, αλλά αφού πιστέψουμε στην δύναμη, στην επάρκεια και στην στερεότητα της κριτικής μας σκέψης, αφού παρατηρήσουμε, άφοβα και ειλικρινά, την πραγματικότητα που μας περιβάλει, να καταγγείλουμε, με ανυποχώρητη συνέπεια, την «λίστα φρικαλεοτήτων» που θέλουν να μας επιβάλλουν οι Ε.Ε, η αστική μας τάξη και ο εκφυλισμένος ΣΥΡΙΖΑ, να περιφρονήσουμε τον αστικό μύθο του ευρωμονόδρομου, και να ορθώσουμε την ψυχή μας ενάντια στην επερχόμενη ανθρωποκτόνα καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η ιστορία μαρτυράει ότι έχουμε την λογική και την δικαιοσύνη με το μέρος μας. Και ας μη λησμονούμε ότι οι λέξεις που εκφράζουν την οργή και την ελπίδα μας, όταν συναντιούνται βγάζουν ήχους τρυφερούς και εκρηκτικούς, ρυθμούς κρυστάλλινης τελειότητας. Αυτές οι λέξεις υπάρχουν για να ξεσηκώνουν τις καρδιές μας. Ca ira! 19-IX-2015 Πέτρος Πέτκας

8 σελίδα 14 σάββατο 26 Σεπτέμβρη 2015 Ταυτότητα Φύλου & Μα ρξισμός σάββατο 26 Σεπτέμβρη 2015 σελίδα 15 Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ [εξομολογήσεις μιας κομμουνίστριας διαφορετικής ανατομίας] Γ ια να μιλησεις για τρανσφοβια πρεπει να μιλησεις για τον φασισμο και για μας τους μαρξιστές και για τον καπιταλισμο. Οπως ο αντισημιτισμος βρισκεται στον πυρηνα καθε μορφης ρατσισμου ετσι, οπως θα εξηγησω παρακατω, η πατριαρχια (οπου η ομοφοβια και η τρανσφοβια και ο σεξισμος ειναι αμεσες συνεπειες της) βρισκεται στον πυρηνα καθε ταξικης διακρισης, καθε εξουσιας. Επειδη ειμαστε μαζεμενοι συντροφοι απο διαφορους χωρους οπου δεν ξερω αν μπορουμε να μιλησουμε την ιδια γλωσσα ας ξεκινησω με μια διηγηση που ολες ξερουμε απο μικρα παιδια : Οι πρωτοπλαστοι, συμφωνα με την διηγηση της Βιβλου, φαγανε τον απαγορευμενο καρπο της γνωσης του καλου και του κακου, να τονιστει αυτη η λεπτομερεια γιατι στα σχολεια μας λεγανε μονο τον καρπο της γνωσης (ωστε να ενοχοποιησουν την γνωση) ειναι το δεντρο του καλου και του κακου, μια καθαρα ταξικη διακριση. Δηλαδη καλος ηταν ο αφεντης, ο ευγενης, ο εναρετος, κακος ηταν ο πονηρος (αυτος που ζει με πονο) ο μοχθηρος (αυτος που ζει με μοχθο) ηταν η αποδοχη μιας ταξικης ιεραρχησης της κοινωνιας, η αποδοχη μιας καταστασης με καταμερισμο εργασιας, με ιεραρχια και ανισοτητα *. Τιμωρια τους ηταν σαφης : εσυ θα γεννας με πονο τα παιδια σου, εσυ θα βγαζεις με κοπο το ψωμι σου. Μερικες χιλιαδες χρονια μετα τον Μωυση αυτη η βιβλικη περικοπη μεταφραζεται στην γλωσσα του διαλεκτικου υλισμου, απο τον Engels (και τον Μαρξ) στο εργο του Η Καταγωγη της Οικογενειας, της Ατομικης Ιδιοκτησιας & του Κρατους : Σε ενα παλιο ανεκδοτο χειρογραφο που γραψαμε με τον Μαρξ το1846 (για το εργο Γερμανικη Ιδεολογια) ο πρωτος καταμερισμος εργασιας ηταν μεταξυ του ανδρα και της γυναικας για την παραγωγη απογονων. Τι σημαινει αυτο; Ενας καταμερισμος εργασιας δημιουργει και δημιουργειται σχεδον ταυτοχρονα με τους ρολους της καταμερισμενης εργασιας : δεν γινεται να δημιουργηθουν πρωτα οι ρολοι και μετα ο διαμερισμος. Edvard Munch, Συνάντηση στο διάστημα Ουσιαστικα αυτο που μας λεει ο Ενγκελς ειναι οτι αυτο που γενησε τους ρολους των δυο genders ( κοινωνικων φυλων) ηταν η ταξικη διαθρωση της κοινωνιας (και μαλλιστα αυτη ηταν η πρωτη διαρθρωση). Μα εδω καποιος θα ερωτησει: μα καλα το φυλο δεν ειναι βιολογικο χαρακτηριστικο; δεν υπηρχαν ανεκαθεν διαφορες; Οι εικασιες των ανθρωπολογων προς τα εκει συγκλιναν μεχρι και πριν μερικες δεκαετειες, οτι απο ολους τους κοντινους μας συγγενεις οι μακρυνοι μας προγονοι θυμιζαν τον γοριλα, οπου μεγαλοσωμα αρσενικα συντηρουν χαρεμια θηλυκων - αλλά διαψευστηκαν. Αντιθετα τα ευρηματα για τα πρωτα σταδια εξελιξης του ειδους μας εδειξαν το αναποδο : δεν υπηρχαν μεγαλες μυοσκελετικες διαφορες αναμεσα σε αρσενικα/ θηλυκα. Οι διαφορες αυτες ηταν αποτελεσματα της αγροτικης και κτηνοτροφικης εξελιξης, οταν ο ανδρας, δηλαδη το δυνητικα γονιμοποιον ανθρωπινο πλασμα ανελαβε την παραγωγη της τροφης, ενω το δυναμει κυοφορον ανθρωπινο πλασμα (η γυναικα οπως ονομαστηκε πιο μετα) ανελαβε την παραγωγη της ζωης. Αυτη ηταν η πιο δυσκολη θεση, γιατι θελει ολη την ενεργεια, τον χρονο και την προσοχη, το να γεννας και να μεγαλωνεις ενα παιδι με αποτελεσμα η γυναικα να επρεπε να τραβηχθει απο τα κοινωνικα πραγματα τοτε αρχιζει αυτο που λεμε πατριαρχεια : Ο ανδρας εχοντας λιγοτερες ευθυνες και περισσοτερο χρονο αναλαμβανει πλεον τις αποφασεις για το πως θα δομηθει και θα λειτουργησει η ομαδα! Αυτη ηταν η πρωτη μορφη εκμεταλλευσης και ανισοτητας. Στις μετεπειτα εκμεταλλευτικες κοινωνιες η σχεση πατρικιου/πληβειου, ομοιου/ειλωτα, μπογιαρου/δουλοπαροικου, αστου/εργατη, αντανακλουν σε σημαντικο βαθμο (αν οχι πληρως) την σχεση ανδρα/γυναικας! Αυτη ηταν η δημιουργησε την εννοια διακριση και παραμενει μεσα σε ολες τις υπολοιπες. Γι αυτο ξεκινησα να μιλαω για τον αντισημιτισμο (δεν το κανα προβοκατορικα σας ορκιζομαι), οταν οι φεουδαρχες βλεπαν καποιους εξω απο τα φεουδα να ειναι ελευθεροι τεχνιτες, μικροεμποροι και καλλιτεχνες και να χαλανε την πιατσα και γι αυτο επρεπε να δαιμονοποιηθουν : επρεπε να φανει στους υποτελεις οτι ενας αλλος τροπος ζωης ηταν κατι του Σατανα ετσι κ η υπαρξη κατι διαφορετικου απο τα προτυπα που υπαρχουν για τον ανδρας & τη γυναικα (με ο,τι αυτο εμπεριεχει) χαλαει την ολη συνταγη, μια συνταγη που διατηρει εξουσιες αιωνων. Ειδικα η υπαρξη intersex ανθρωπων στελνει την συνταγη στα σκουπιδια καθοτι φαινεται οτι βιολογικα δεν μπορει να ταυτοποιηθει καθε ανθρωπος ως ανδρας ή ως γυναικα. : Ηταν το ολο ζητημα της εξουσιας! Το ανοσοποιητικο της πατριαρχειας ονομαζεται ετεροκανονικοτητα. Κατ αυτο ενας ανδρας δεν μπορει να ειναι μικροσωμος, αδυναμος, τρυφερος, να επιδεικνυει συναισθηματα, να ντυνεται ή να καλλωπιζεται οπως μια γυναικα, ή να προσφερει σε εναν ανδρα ο,τι προσφερει μια γυναικα. Χαλα ενα δοκιμασμενο επι αιωνες συστημα ισορροπιων που διατηρει την εκαστοτε εξουσια. Και εδω επιτρεψτε μου να αναφερω τα σοκακια που με οδηγησαν στον φεμινισμο. Τα σχολια οσων ζητουσα να μου μιλανε πλεον στο θηλυκο και να σταματησουν να μου μιλανε στο βαπτιστικο μου ονομα ηταν ακιδα στο ματι: δεν μπορω να το κανω αυτο, δεν γινεται! Αφου πας με γυναικες, αφου ασχολεισαι με πολιτικη, φιλοσοφια, θετικες επιστημες, αφου εχεις τσαμπουκα, ντυνεσαι casual, δεν εχεις πολυ τακτοποιημενο δωματιο ect ect (παλι καλα που δεν μου χει πει κανεις τιποτα κακο για την μαγειρικη μου). Οχι πως ποτε ειχα αυταπατες περι ισοτητας οτι η γυναικα ειναι απλα ενα αντικειμενο για την απολαυση του ανδρα. Ενα εργαλειο που θα κανει καλο σεξ, θα καλλωπιζεται για να του ομορφαινει τον χωρο, θα πιανει απαλα και ελαφρα θεματα για να μην τον πρηζει, θα τον εχει καθαρο και σε ταξη, και προπαντος δεν θα υψωνει το αναστημα της απεναντι του. Παρα πολυ ωραια, τα εχουμε ακουσει απο πολλους οτι η θεση της γυναικας δεν ειναι πολυ καλη στο δυτικο κοσμο (και οσο ανατολικοτερα τοσο χειροτερα αλλα μην το κανουμε θεμα) αλλα τι σχεση εχουν αυτα με τις τρανς-διεκδικησεις; Ωραια ερωτηση θα ταν, αλλα σας προλαβα. Η αληθεια ειναι οτι η θεση της γυναικας εχει αμεση σχεση με τις τρανς-διεκδικησεις γιατι οπως ειπα πιο πανω πρεπει να ειναι εμφανεις οτι για να μπορει να αλλαξει η θεση της cisgender γυναικας θα πρεπει να ειναι αποδεχτη και μια αλλη κατηγορια γυναικων με ο,τι αυτο συνεπαγεται. Αλλωστε ειναι θεμα και το τι οριζεις ως γυναικα, οι ορισμοι, οταν προκειται για ανθρωπους αποχτουν μια μεταφυσικη διασταση: λ.χ. ο Πλατωνας ορισε τον ανθρωπο ως ζωο διποδο και απτερο δηλ. αν καποιος γενηθει χωρις ποδια δεν ειναι ανθρωπος; Με το ιδιο σκεπτικο ενας ανδρας χωρις προστατη παυει να ειναι ανδρας; Ας μην πιασουμε το επιπεδο της φιλοσοφιας τωρα. Επισης προκειται για την ριζικη μεταβολη αυτης της κοινωνιας που εχει δομηθει σε καποιες σταθερες, οπως το κλασικο τριπτυχο Πατρις Θρησκεια - Οικογενεια. Μια απο τις μεγαλυτερες διεκδικησεις του σοσιαλισμου και του κομμουνισμου περα απ την καταργηση της ατομικης ιδιοκτησιας στα μεσα παραγωγης, του να καταργηθουνε τα εθνη, οι θρησκειες και ολα αυτα (οχι βεβαια με βιαιο τροπο, οπως προσπαθησαν οι πατερουληδες σε Σοβιετια, Αλβανια κ.λπ.) ειναι και η καταργηση της οικογενειας. Οπως ξερετε απο τις πρωτες κινησεις των Μπολσεβικων ηταν να ακυρωσουν τους τσαρικους νομους που δεναν την οικογενεια, που απαγοορευαν τα διαζυγια, την ομοφυλοφιλια, τις αμβλωσεις, αν ειχε τεθει το τρανς-ζητημα παιζει να ειχαμε αναγνωριση ταυτοτητας φυλου απο την δεκαετεια του 20 *. Αυτο ομως ειναι μεταφυσικη, ειναι κατι που δεν μπορουμε να το ξερουμε, ο σοσιαλισμος ειναι αχαρτογραφητα νερα, δεν τα χουμε δει, τωρα προσπαθουμε να τα πλευσουμε... ή για να ειμαστε πιο σαφεις τωρα προσπαθουμε να μπουμε στο καραβι. Ουσιαστικα για να δικαιωθουν τα αιτηματα των τρανς, των ομοφυλοφιλων ή οποιας αλλης ομαδας υποτιμαται ή περιθωριοποιειται ειναι κατι που ΘΑ το ζησουμε. Αλλα αυτο τι σημαινει; Οτι μεχρι να φτασουμε σε μια αλλη κοινωνια δεν θα μιλαμε καθολου για τρανς-διεκδηκησεις; Δεν θα θιγουμε καθολου τα θεματα των οροθετικων ή των χρηστων ουσιων; Οχι, θα τα θιγουμε, ειναι απαραιτητες οι μεταβατικες διεκδικησεις! Η θεσμικη αναγνωριση ταυτοτητας φυλου ειναι μεταβατικη αναγνωριση. Οτιδηποτε χτυπαει το υπαρχον συστημα προτασοντας κατι ελευθεριακο (γιατι το υπαρχον συστημα μπορει να χτυπηθει ή να χτυπηθει με αμετρητους τροπους, καποιοι μπορει να ζητανε επιστροφη στην φεουδαρχια υπαρχουν και τετοιοι ανωμαλοι!) εννοειται οτι ειμαστε υπερ! Ειδικα αυτο το θεμα δεν μπορει να τεθει μονο περιμενοντας μια αλλη κοινωνια, αυτη τη στιγμη ειναι πολυ δυσκολο εως αδυνατο ενα τρανς-ατομο να βρει δουλεια ή να νοικιασει σπιτι γιατι βλεπει ενα ανδρικο προσωπο και στα πτυχια, την ταυτοτητα κ.λπ. διαβαζει λ.χ. σπυριδουλα και πολλοι μπορει να φοβουνται προβληματα με τη πολιτεια. Δεν ειναι μονο θεμα ελευθεριας αλλα και ανθρωπινων ζωων. Και ειδικα σε περιοδους συστημικης κρισης αυτες οι ζωες τιθενται περισσοτερο σε κινδυνο. Οπως ειδαμε και στο περιστατικο της Πυλαιας (αυτο που μας ενωσε ολους/ες/α εδω οι φασιζουσες νοοτροπιες που στις φασεις ευημεριας του καπιταλισμου ειναι το κερασακι στην τουρτα, μετατρεπονται σε ολοκληρο δασος. Το τελειωμα ειναι παντα δυσκολο. Εννοειται δεν μπορουμε αν βαδιζει ο καθενας μονος του χρειαζεται ολοι μαζι, ο καθενας διεκδικωντας τα επι μερους, και ολοι μαζι διεκδικωντας το Ολο, την συνολικη ανατροπη, τις συνολικες διεκδικησεις και την οικοδομηση του ωραιου. Τωρα πεταω την προβοκατσια μου: θα κλεισω με ενα αποσπασμα ενος θεωρητικου που δεν δεχομαι την αναλυση του αλλα το συμπερασμα του μπορει να περιγραψει με τα καλυτερα λογια το ζουμι αυτων που θελω να μεταφερω. Αλλωστε κι απο την μαθηματικη λογικη ξερουμε οτι λαθος δεδομενα και αναλυση δεν αποκλειεται να δωσουν σωστα αποτελεσματα, αλλα λαθος αποτελεσματα παντα εχουν καποιο λαθος στα δεδομενα ή την αναλυση. Απο την μπροσουρα του Ερνεστ Μαντελ Η Παρουσα Κατασταση & το Μελλον του Σοσιαλισμου που στην προτελευταια σελιδα λεει για τον Μαρξ ο σοσιαλισμος μπορει να προκυψει μονο απο την πραγματικη παλη αυτης της πραγματικης ταξης, οχι απο μια φανταστικη παλη καποια ιδανικης ταξης. Αυτη η ταξη δεν ειναι επαρκως προετοιμασμενη για να χτισει μια καλυτερη κοινωνια, ιδιαιτερα σε ορους αυτοσυνειδησης. Μια απ τις αδυναμιες του προλεταριατου βγηκε στην διαρκεια των τελευταιων λιγων δεκαετειων στην επιφανεια: οι δυσκολιες, ακομα και η αρνηση να ξεπερασει τον σεξισμο μεσα στις ταξεις του, που ξεκιναει απο τον θεσμο που ονομαζεται πυρηνικη οικογενεια. Αυτος ειναι και ο λογος *** που ενα φεμινιστικο κινημα εξελιχθηκε ανεξαρτητα απο το εργατικο κινημα (εν μερει ισχυει και για το lgbt, δεν ειναι μονο ο κλασικος φεμινισμος, οπου μην ξεχναμε υπηρξαν και αρκετες καφριλες απεναντι στο lgbt απο μερους του κλασικου φεμινισμου). Μπορουμε το ιδιο να πουμε, σε γενικους ορους, για τα περιβαλλοντολογικα και αντιπυρηνικα κινηματα οπου συναντησαν αντιδραση οχι μονο απο συνδικαλιστικους αντιπροσωπους αλλα και απο τμηματα τις εργατικης ταξης που εβλεπαν αυτα τα κινηματα ως εχθρικα προς τις δουλειες τους. Αυτα τα κοινωνικα κινηματα πρεπει με τη σειρα τους να καταλαβουν απ την ιδια τους την εμπειρια οτι τα ζωτικα προβληματα για την απελευθερωση και την επιβιωση της ανθρωποτητας στα οποια προσβλεπουν μπορουν να λυθουν μονο εφοσον καταργηθει ο καπιταλισμος. Αν αυτη η προοδευτικη συνειδητοποιηση συμβει με ταυτοχρονη αυτοκριτικη των φεμινιστικων κινηματων και αντιστοιχη των μεγαλυτερων τμηματων του προλεταριατου το κινημα θα εχει αποχτησει σημαντικους συμμαχους στην παλη του υπερ του σοσιαλισμου. * Περισσοτερες πληροφοριες για την ταξικη καταγωγη των εννοιων καλο/κακο στην Γενεολογια της Ηθικης του Νιτσε οπου στο ιδιο κειμενο η ηθικη χαρακτηριζεται ως δεν ειναι παρα ενας τροπος να σερνεις την ανθρωποτητα απ την μυτη! ** Οπως εμαθα λιγο καιρο μετα την ομιλια, οι Μπολσεβικοι το 1920 επιδοτησαν τις πρωτες ερευνες πανω στον ιατρικο επαναπροσδιορισμο του φυλου. *** Στην πραγματικοτητα δεν ειναι ο μοναδικος, ουτε η ευθυνη ειναι αποκλειστικα του εργατικου κινηματος οπως υποστηριζει ο Μαντελ, αλλα αυτο ειναι θεμα αλλου αρθρου. ΤΗΣ ΝΑΝΣΥ Σ. τητας ή μη, στήνοντας μια ολόκληρη βιομηχανία κέρδους στο βωμό της εικόνας του ψεύτικου, μακιγιαρισμένου, βαμμένου, σιλικονάτου, αδυνατισμένου, πλαστικού, κατασκευασμένου και δήθεν θηλυκού για ν αρέσει στο αρσενικό. «Η προέλευση του κόσμου» θεοποιείται κάνοντας τη γυναίκα να πιστεύει ότι κάθεται πάνω σε χρυσάφι, ενώ την ίδια στιγμή εκμεταλλεύεται αυτό το «χρυσάφι» με το χειρότερο τρόπο. Πάντα μιλώντας για την «πολιτισμένη Δύση», γιατί στην «Ανατολή» τα πράγματα είναι όχι μόνο τελείως διαφορετικά αλλά πολύ πιο σκληρά και απάνθρωπα, η γυναίκα κέρδισε την ελευθερία να δείχνει περισσότερο «κρέας», αλλά, βεβαίως, τόσο όσο να μην προκαλεί. Της επιβάλλεται να φοράει κάτι που θα ενισχύει τις «αδυναμίες» της, για να φαντασιώνονται οι άντρες, αλλά όχι πολύ. Πρέπει να κυκλοφορεί με τα στήθη κρυμμένα και όχι πλήρως εκτιθέμενα, όπως όταν θηλάζει σε δημόσιο χώρο, γιατί αυτό είναι κάτι ανήθικο και σιχαμερό. Δεν μπορεί ν ανεβάζει φωτογραφίες στο Instagram με την περίοδό της να έχει «λερώσει» το σεντόνι της γιατί προσβάλλεται η δημόσια αιδώς και προκαλείται σάλος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με υπέρμαχους και φανατικούς πολέμιους να σφάζονται στη διαδικτυακή αρένα. Η γυναίκα μπορεί κάλλιστα όμως κάθε μήνα να τα σκάει κανονικά αγοράζοντας σερβιέτες ή ταμπόν που θεωρούνται είδη πολυτελείας και φορολογούνται με 23% ΦΠΑ, γιατί «είναι πολλά τα λεφτά, Άρη...» Στην Αυστραλία, όπου ξεκίνησε τον περασμένο Μάιο καμπάνια υπέρ της κατάργησης του φόρου σ αυτά τα είδη πρώτης ανάγκης Goustave - Courbet μεγαλώνω», σου δηλώνει το «Μαμά, αγέννητο ακόμα παιδί σου από την πρώτη στιγμή που αρχίζεις να καταλαβαίνεις το σκίρτημα στην κοιλιά σου. «Μαμά, μεγαλώνω», σου φωνάζει όταν αρθρώνει τις πρώτες κραυγές, που γίνονται συλλαβές, λέξεις, προτάσεις. «Μαμά, μεγαλώνω», σου εκφράζει με κάθε ερώτημα που σου θέτει για τον κόσμο, ζητώντας σου να είσαι οδηγός και συνοδοιπόρος. «Μαμά, μεγαλώνω», σου δηλώνει με το αίμα ανάμεσα στα πόδια της, κι εσύ συνειδητοποιείς ότι το παιδί που αποκαλούσες αλλά και θ αποκαλείς μια ζωή «μωρό» σου, μεγαλώνει, και μαζί του κι εσύ. Όπως κάθε καλοκαίρι, έτσι και φέτος, ως γυναίκα στερήθηκα τη θάλασσα κάποιες μέρες του μήνα, σε αντίθεση με έναν άντρα της ηλικίας μου που δεν το χει αυτό το «πρόβλημα». Το πολιτικό θερμόμετρο συναγωνίστηκε σε υψηλές θερμοκρασίες αυτό του φετινού καλοκαιριού, με τον υδράργυρο να χτυπάει κόκκινα όχι μόνο λόγω ζέστης. Ο λόγος, η ψήφιση του 3ου και χειρότερου μνημονίου που κατά κοινή ομολογία είναι ανεφάρμοστο και καταδικασμένο ν αποτύχει συμπαρασύροντάς μας στα ερείπια ενός συστήματος που είναι για τα σκουπίδια. Αυτό το τρίτο μνημόνιο, το οποίο καλείται να εφαρμόσει η αναστηθείσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ που προέκυψε από τις εκλογές τις 20 ης Σεπτεμβρίου, έφερε αλλαγές σε φόρους όπως ένα 23% ΦΠA σε είδη πρώτης ανάγκης που χρησιμοποιούν μόνο οι γυναίκες. «Μαμά, φαίνεται η σερβιέτα μου;», «Μαμά, λέρωσα;», «Μαμά, που θα βάλω τη σερβιέτα να μη φαίνεται για ν αλλάξω όταν είμαι στο σχολείο;», ρωτάει μέσα στο άγχος η έφηβη κόρη μου, προσπαθώντας να κρύψει τα «πειστήρια του εγκλήματος». Ζούμε σε μια άκρως υποκριτική κοινωνία. Από τη μια, σιχαίνεται την μιαρή έμμηνο ρύση, η οποία εξακολουθεί να είναι ταμπού. Κακοποιεί τη γυναίκα ψυχολογικά και συναισθηματικά εμφυτεύοντάς της την ντροπή από την πρώτη στιγμή που η περίοδος θα γίνει μέρος της καθημερινότητάς της. Της επιβάλλει να κρύβει το γεγονός για ένα κομμάτι της φύσης της που τη συνοδεύει στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Από την άλλη, η ίδια κοινωνία ξημεροβραδιάζεται σε οίκους ανοχής εικονικής πραγματικόγια τις γυναίκες, τα οποία οι καπιταλι(η)στές θεωρούν είδη πολυτελείας φορολογώντας τα με υψηλό ΦΠΑ, αποφάνθηκαν εν τέλει υπέρ της διατήρησης του φόρου για λόγους... οικονομικούς: η κατάργησή του θα σήμαινε απώλειες 22 εκατ. δολαρίων τον χρόνο! Πάνω απ όλα το κέρδος! Αν αυτό το παράδειγμα δεν αποτελεί κατάφωρη έμφυλη διάκριση και χείριστη εκμετάλλευση από ένα σύστημα που θεωρεί τη γυναίκα ως κοινωνικά κατασκευασμένο αντικείμενο ηδονής και κερδοφορίας με περιορισμένες ελευθερίες, τότε τι; Με αφορμή τρία άρθρα [1], [2], [3], έναν ζωγραφικό πίνακα του Gustave Courbet που ονομάζεται «Η Προέλευση του Κόσμου» και ένα 23% ΦΠΑ σε σερβιέτες και ταμπόν, αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο ως ελάχιστο μέσο αφύπνισης των γυναικών πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Περιμένοντας την άφιξη της υπερβατικής φιγούρας που θα μας σώσει από την κατάρρευση, την οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, η επιλογή διαφορετικού βοσκού ηγέτη στη λογική της ανάθεσης αποτελούν φενάκη. Η χειραφέτησή μας είναι έργο δικό μας και κανενός άλλου ή δε θα υπάρξει. [1] Περίοδος: Το splatter που κανείς δεν θέλει να δει, της Εύας Πρωτοσύγγελου, προβάσιμο στο: s/552166d ad6e79e904 [2] Εδώ μωρή θα λέγεσαι Μαρία, της Κατερίνας Δήμα (fullmoon), προσβάσιμο στο: kollectnews.org/2015/08/ [3] Φόρος... αίματος, της Χριστίνα Πάντζου, προσβάσιμο στο:

9 Σάββατο 26 Σεπτέμβρη 2015 Τηλ.: , κιν.: / eek@ath.forthnet.gr Kωδικός 3768 Το ΕΕΚ στο Internet στη διεύθυνση: η ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ των τραπεζών και οι ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ Το καταπληκτικό με τις εξαγγελίες της νέας κυβέρνηση Τσίπρα είναι ότι τα χειρότερα κρύβονται πίσω από λέξεις που έχουν ντυθεί με τις προσδοκίες για βελτίωση της ζωής μετά από τον 5ετή μονιακό εφιάλτη. Μία από αυτές τις τρομακτικές απάτες κρύβεται πίσω από την περιβόητη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που υποτίθεται ότι θα γίνει και θα τελειώσει πριν από το τέλος του χρόνου. Με την λέξη αυτήν εννοούν ότι στις τέσσερις συστημικές τράπεζες θα δοθούν από τον ESM, το ευρωπαϊκό χρηματοδοτικό Ταμείο -κάτι σαν ευρωπαϊκό ΔΝΤ- περί τα 10 δισ. ευρώ άμεσα έτσι ώστε να μη κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν στο άμεσο μέλλον και έτσι θα διασφαλισθούν οι καταθέσεις. Πράγματι από τα 50 δισ. ευρώ που θα δώσει ο ESM δάνειο στην κυβέρνηση, τα 25 από αυτά έχουν δεσμευθεί να πάνε στις τράπεζες (αλλά θα πρέπει να τα πληρώσουμε εμείς). Το πρώτο που πρέπει να ξέρουμε εδώ είναι ότι για να γίνει αυτό, για να δοθούν δηλαδή τα κατ αρχήν 10 δισ. ευρώ από το σύνολο των 25 δισ. υπάρχει μία προϋπόθεση : να αρχίσει το ξεκαθάρισμα των περιβόητων κόκκινων δανείων. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να νομοθετηθεί άμεσα - και να ελεγχθεί η ισχύς του νόμου από την τρόικα - η απελευθέρωση των πλειστηριασμών των ακινήτων! Με άλλα λόγια από την μια μας φορτώνουν με 25 δισ. ευρώ επιπλέον χρέος για λογαριασμό των τραπεζών και την ίδια στιγμή επειδή αυτά δεν φτάνουν για να ξαναγίνουν τράπεζες οι τράπεζες αρχίζουν να παίρνουν και τα σπίτια... Η αλήθεια βέβαια είναι ότι για να γίνουν ξανά τράπεζες, δηλαδή να αρχίσουν να δίνουν δάνεια, πρέπει να λύσουν ένα πρόβλημα πολύ μεγαλύτερο από αυτό που υποτίθεται λύνουν, θα πρέπει δηλαδή να ξαναφέρουν πίσω τα περίπου 100 δισ. ευρώ σε καταθέσεις που έχασαν και να ξαναγίνουν εξυπηρετήσιμα τα περίπου 80 δισ. ευρώ κόκκινα δάνεια που δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να εξυπηρετηθούν και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θέλουν να τα βγάλουν στο σφυρί για να πάρουν πίσω τα... δανεικά. Η περιβόητη ανακεφαλαιοποίηση και ο εσωτερικός τους καυγάς Σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες οι περιβόητοι θεσμοί δύσκολα θα συμφωνήσουν για το πόσα τελικά λεφτά από το δάνειο θα πρέπει να πάνε στις τράπεζες στο πλαίσιο της ανακεφαλαιοποίησής τους. Οι πολύ σοβαρές αποκλίσεις απόψεων που ήδη υφίστανται μεταξύ των θεσμών έχουν την πηγή τους πολύ πέραν των εκτιμήσεων που αφορούν στα stress test και τις προβλέψεις για το άσχημο σενάριο ως προς το ΑΕΠ των επόμενων ετών. Στην πραγματικότητα το ΔΝΤ έχει εμπλακεί στην συζήτηση και εκφράζει απαιτήσεις για εξαιρετικά υψηλά ποσά για την ανακεφαλαιοποίηση. Το ίδιο είχε κάνει άλλωστε και στην προηγούμενη ανακεφαλαιοποίηση (2013) όταν οι δηλώσεις και οι διαρροές από την πλευρά του ΔΝΤ και του κ.τόμσεν έφθαναν να απαιτούν έως και 20 δισ. ευρώ. Τελικά με την έμμεση αλλά σαφή κάλυψη της ΕΚΤ το ποσό είχε περιορισθεί μόλις στα 7,3 δισ. ευρώ γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να κλείσουν τις τράπεζες ή να επαναλάβουν την ιστορία της Κύπρου. Από την άλλη πλευρά ο ESM πρέπει να φροντίσει να περιορίσει στο μέγιστο δυνατό το ποσό που θα διατεθεί στις τράπεζες από το σύνολο των 25 δισ. ευρώ. Και αυτό γιατί από τα 86 δισ. ευρώ του ελληνικού προγράμματος αυτήν την στιγμή υπάρχουν -από το ESM- μόνο τα 50 δισ. ευρώ. Όσο το ΔΝΤ δεν δηλώνει συμμετοχή στο ελληνικό πρόγραμμα και όσο οι επιστροφές από τα κέρδη των ελληνικών ομολόγων μένουν εκτός υπολογισμού χρηματοδότησης, το έλλειμμα των 36 δισ. ευρω... βαραίνει πάνω από το ελληνικό πρόγραμμα χωρίς εμφανή λύση. Επιπλέον αν το ποσό που τελικά συμφωνηθεί για την ανακεφαλαιοποίηση είναι τέτοιο που λειτουργήσει απαγορευτικά για την συμμετοχή ιδιωτών μετόχων, τότε ο ESM θα βρεθεί με την ιδιοκτησία των τεσσάρων ελληνικών τραπεζών πράγμα εξαιρετικά πιθανό κάτω από την παρούσα πίεση του ΔΝΤ η οποία στηρίζεται και στις πλάτες του κ. Σόιμπλε και του Βερολίνου. Παρά τις προσωπικές διαφορές απόψεων η κα Λαγκάρντ προς το παρόν συγκλίνει με την θέση του κ. Σόϊμπλε ο οποίος επιμένει και διαθέτει τους απαραίτους μηχανισμούς για το να το κάνει αυτό στο EWG και το Eurogroup για την μεγαλύτερη δυνατή χρήση του ποσού της ανακεφαλαιοποίησης. Που θα καταλήξει ο καυγάς τους; Άγνωστο ακόμα, αλλά έτσι κι αλλιώς ότι νούμερο και να βγάλουν για την ανακεφαλαιοποίηση, η απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρέπει να ξεκινήσει με βάση το μνημόνιο το αργότερο στις αρχές του Γ. Aγγ. XAΪΔΑΡΙ Διαδήλωση ενάντια στην κατασταλτική ψυχιατρική Ήταν αρχές Σεπτεμβρίου, αρχή και της προεκλογικής περιόδου, κι ήταν πιο εύκολο στους κυβερνώντες, με τη βοήθεια των κυρίαρχων MME να «περάσουν στα ψιλά» ένα έγκλημα που συντελέστηκε στο Ψυχιατρικό Nοσοκομείο Δαφνί. Tρεις άνθρωποι πέθαναν από ασφυξία, δεμένοι, καθηλωμένοι σε ένα θάλαμο, όπου ήταν κλειδωμένοι και δεν υπήρχε κανείς θεραπευτής. Aυτό το έγκλημα προσπάθησαν να το αποκρύψουν και να φορτώσουν τις ευθύνες σε έναν άλλο ασθενή. Από κοντά, στην προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος και οι ολοκληρωτικών αντιλήψεων ψυχίατροι του νοσοκομείου και η διεύθυνση. Tην Πέμπτη 24/9 μια μαζική διαδήλωση περισσότερων από διαδηλωτών κατήγγειλε έξω από το Δημαρχείο και στους δρόμους του Xαϊδαρίου το έγκλημα. Την πρωτοβουλία είχε η κατάληψη Παπουτσάδικο, με στήριξη από την Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου, την Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία, τις Συλλογικές Δράσεις του 18Aνω, και τη συμβολή στεκιών από τα Δυτικά και όχι μόνο «Oύτε ψυχιατρεία, ούτε τρελοκομεία μόνη θεραπεία η ελευθερία», «για τους περιττούς σ αυτή την κοινωνία, στρατόπεδα συγκέντρωσης και ψυχιατρεία», ήταν μερικά από τα συνθήματα που φώναζαν με πάθος οι διαδηλωτές. Aνάμεσά τους και σύντροφοι από το EEK Xαϊδαρίου. Θ.K. Νέα ανοιχτή συνέλευση για τη συγκρότηση του Καραβανιού Αγώνα & Αλληλεγγύης στην Αθήνα, Τρίτη 29/9 // 19:00 στο Πολυτεχνείο (Πατησίων)