Ετοιμάζουν νέα επίθεση στον λαό

Transcript

1 δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) Σάββατο 29 Νοέμβρη 2014 χρόνος 32ος φ Ναυάγιο των (αυτ)απατών για συνεννόηση Ετοιμάζουν νέα επίθεση στον λαό Οι πιέσεις των κέντρων του συστήματος και η «πολυγλωσσία» του ΣΥΡΙΖΑ σελ. 11 Η «βόμβα» Φορτσάκη, η κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων και το πολιτικό παρασκήνιο σελ. 15 Ασφαλιστικό Πόσο βαθιά θα μπει το μαχαίρι; Ανάγκη αγωνιστικού ξεσηκωμού! Διαλέγουμε τη μαζική αντίσταση και τον αγώνα! Τα ιμπεριαλιστικά κέντρα χρησιμοποίησαν και το Παρίσι για να εντείνουν τους εκβιασμούς προς όλους. Έτσι η «επιτυχία» του ραντεβού που εξασφάλισε η κυβέρνηση στη γαλλική πρωτεύουσα εξελίχθηκε σε ναυάγιο, σύμφωνα με τους ίδιους τους κυβερνητικούς που πανηγύριζαν για το ραντεβού. Ουσιαστικά το Παρίσι προσέθεσε άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα των απαιτήσεων Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, που ανταγωνιζόμενοι διαρκώς ισχυροποιούν τον έλεγχο που ασκούν στις εξελίξεις στη χώρα. Φεύγουν διαρκώς οι υποτιθέμενες προθεσμίες για «συμφωνία για την επόμενη μέρα» και γίνονται ολοένα πιο ευάλωτοι στους ιμπεριαλιστές οι παρόντες και οι υποψήφιοι κυβερνητικοί διαχειριστές. Μένουν τα μνημόνια και όλα τα δεσμά και εμφανίζεται ως «αναπόφευκτη» και «μοιραία» (όπως μεταφέρει η Merrill Lynch ότι δήλωσε και ο Σταθάκης του ΣΥΡΙΖΑ στην «παράλληλη» συνάντηση του Λονδίνου) η συνέχισή τους. Ταυτόχρονα -όπως δείχνει και η «φαστ τρακ» προώθηση της στρατιωτικής συνεργασίας της Ελλάδας με την Αίγυπτο- βαθαίνει με γοργούς ρυθμούς και η γεωπολιτική εμπλοκή της χώρας στα σχέδια των ΗΠΑ για την περιοχή στην «εποχή των ατελείωτων πολέμων». Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά στο πολιτικό επίπεδο; Με ποιον τρόπο είναι ενδεχόμενο τα ιμπεριαλιστικά κέντρα να αξιοποιήσουν την αναταραχή που τα ίδια προκαλούν στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα; Είναι, πριν απ Η «αλλαγή» του Ομπάμα κείτεται «νεκρή» στους δρόμους του Φέργκιουσον όλα, φανερό ότι αυτό που εξελίσσεται στις πλάτες του λαού της χώρας είναι ένας ιμπεριαλιστικός διαγκωνισμός, κυρίως μεταξύ Αμερικανών και Γερμανών για το ποιος θα έχει ισχυροποιήσει περισσότερο τη θέση του στη χώρα τη διαβόητη «επόμενη μέρα». Ο καθένας προσέρχεται με τα «όπλα» του και με τα εργαλεία εκβιασμών που διαθέτει. Και οι δύο έχουν κοινό τόπο τη συνέχιση της επίθεσης στον λαό, την ένταση της ληστείας της χώρας, αλλά ταυτόχρονα ο καθένας θέλει να τη χρησιμοποιήσει για τα δικά του σχέδια και σε βάρος της άλλης πλευράς. Για τις ΗΠΑ, αυτά τα σχέδια αφορούν ευρύτερους λογαριασμούς τους στην περιοχή και εμπεριέχουν τη στόχευση της υπαγωγής των Ευρωπαίων στα δικά τους στρατηγικά συμφέροντα. συνέχεια στη σελ. 2 σελ Είναι φανερό ότι νέα καταιγίδα στα ασφαλιστικά-συνταξιοδοτικά δικαιώματα είναι προ των πυλών. Όταν ριφθεί ο κύβος, το σύστημα θα επιτεθεί με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του και γι' αυτό δεν χωράει καμιά αμφιβολία. Συνεπώς δεν πρέπει να υπάρξει ολιγωρία για καλύτερες κινηματικές εποχές. Από χθες πρέπει να ξεκινήσει η προετοιμασία της μάχης για να δοθεί με τους καλύτερους όρους από πλευράς εργαζομένων και λαού. σελ. 7 «Έχετε μέιλ στον υπολογιστή σας» Από το μέιλ «πάρτε πίσω τις 100 δόσεις για τον ΕΝΦΙΑ», μέχρι τα 6 μέιλ της προηγούμενης εβδομάδας με τις απαιτήσεις της τρόικας για εργασιακά και ασφαλιστικά και από τις τηλεδιασκέψεις μέχρι τη συνάντηση στη Villa Said στο Παρίσι και τη μη επίτευξη συμφωνίας, αναδεικνύεται ένα παιγνίδι πιέσεων και εκβιασμών. σελ. 8 Οι δύσκολες «εξισώσεις» της ουκρανικής κρίσης του Βασίλη Σαμαρά Σαφέστατα λοιπόν όχι μόνο μπορούμε αλλά και οφείλουμε να παίρνουμε θέση. Μόνο που ταυτόχρονα οφείλουμε να το πράττουμε με την υπευθυνότητα που απαιτεί η κρισιμότητα των περιστάσεων. σελ

2 2 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 29 Noέμβρη 2014 Συνέχεια από τη σελ. 1 Ναυάγιο των (αυτ)απατών για συνεννόηση Ετοιμάζουν νέα επίθεση στον λα Σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο «ατυχημάτων» και περιπλοκών, καθώς το σκοινί τεντώνεται και από τις δύο πλευρές και το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι ήδη πολύ εξασθενημένο και με πολλά προβλήματα. Ήδη η Ντόρα Μπακογιάννη διαμαρτυρήθηκε δημόσια, με συνέντευξή της στην «Καθημερινή», προς την ευρωπαϊκή πλευρά που πάει να «κάψει τον Τσίπρα και να μετατρέψει σε σκιάχτρο την Ελλάδα» και ζήτησε από τον Σαμαρά να κάνει πρόταση συνεννόησης στον ΣΥΡΙΖΑ «στη βάση της πρότασης» του τελευταίου για συμφωνία στην εκλογή προέδρου και για εκλογές την άνοιξη. Πώς και εις βάρος ποίου -του λαού, άραγε;- φοβάται η Ντ. Μπακογιάννη ότι θα συμβεί το «κάψιμο» του ΣΥΡΙΖΑ; Και τι σημαίνει η μετατροπή της Ελλάδας σε «σκιάχτρο» και ποιους θα απωθεί αυτό το «σκιάχτρο»; Αυτά τα ασυνήθιστα για δημόσιο λόγο (παραπάνω από) μισόλογα, από μια βασική πολιτική εκπρόσωπο του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, είναι ενδεικτικά της έντασης που βρίσκεται η κατάσταση. Σε αυτή τη βάση το ζήτημα «να δεχτεί να έρθει η τρόικα στην Ελλάδα» και να «κλείσει η 5η αξιολόγηση» έχει πάρει μια πολιτική διάσταση που δεν αφορά μόνο τη σημερινή κυβέρνηση και τη σταθερότητα που της εξασφαλίζουν στους όρους διαχείρισης οι ιμπεριαλιστές, αλλά συνολικά τη συνεννόηση-συμφωνία των δύο ιμπεριαλιστικών πλευρών (Ευρωπαίων - Αμερικανών) και στις ισορροπίες που διαμορφώνει αυτή η συνεννόηση στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Για τις εκδοχές των εξελίξεων Δύο είναι σε γενικές γραμμές τα ενδεχόμενα που στη βάση των παραπάνω διαφαίνονται στον ορίζοντα των εξελίξεων για το επόμενο διάστημα. * Παράταση των σημερινών συνθηκών (Μνημόνια κ.λπ.) και των μορφών άσκησης της ιμπεριαλιστικής επιτήρησης (τρόικα), με άμεση προώθηση μιας σειράς νέων μέτρων (στα οποία ήδη υπάρχει συμφωνία, όπως δηλώνεται από την κυβερνητική αντιπροσωπεία στο Παρίσι) με ταυτόχρονη χρέωσηεξαγγελία και άλλων μέτρων (Ασφαλιστικό και άλλα) για αμέσως μετά την εκλογή του προέδρου. * Η δεύτερη εκδοχή αφορά τη σχετικά άμεση κήρυξη εκλογών κάτω από το βάρος ότι δεν διαμορφώνεται καμιά συμφωνία με ΔΝΤ και ΕΕ και συνεπώς η χώρα βρίσκεται «μετέωρη» και «ακάλυπτη» απέναντι στις «αγορές», οπότε πρέπει να υπάρξει άμεσα η λεγόμενη λαϊκή ετυμηγορία, που το αντικείμενο της θα είναι να αποφασίσει το ποιος/ποιες πολιτικές δυνάμεις θα αναλάβουν επειγόντως και εν λευκώ να διαμορφώσουν την πολυπόθητη συμφωνία. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση επιδιώκει την πρώτη εκδοχή των εξελίξεων και αν Τα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος, στην πραγματικότητα τα αδιέξοδα της γραμμής της εξάρτησης, ούτε πρέπει ούτε μπορεί να τα «συμμεριστεί» ο λαός. Δεν μπορεί να «διαλέξει» προστάτη, ούτε και να «προτιμήσει» κάποια από τις εκδοχές των εξελίξεων που παραπάνω αναφέραμε. Γιατί όλες φέρνουν πιο άγρια επίθεση στα δικαιώματά του. Γιατί σε όλες ο κοινός τόπος είναι τα νέα δεσμά για τη χώρα κάτι διαπραγματεύεται είναι το πόσο βαριά θα είναι τα άμεσα μέτρα που θα αναλάβει να προωθήσει και τα οποία θα επιχειρηματολο - γήσει ως αναγκαία χάριν της εξασφάλισης της «σταθερότητας» για τη χώρα. Ήδη επιστρέφοντας από το Παρίσι η λέξη «παράταση» μπήκε στην ημερήσια διάταξη και κυρίως ο Βενιζέλος ανακήρυξε την παρουσία του ΔΝΤ ως το Μάρτη του 2016 ως «εγγύηση» για τις όποιες ανάγκες θα έχει η χώρα. Είναι ο ίδιος που εβδομάδες πριν ανήγγειλε τον τερματισμό της παρουσίας του ΔΝΤ ως μη χρειαζούμενο και αναγκαίο πλέον! Η πολιτική διάσταση της δεύτερης εκδοχής θεωρούμε ότι αποδόθηκε εκτός των άλλων από τη δήλωση του Γκίκα Χαρδούβελη ότι οι «δανειστές δεν κάνουν βήμα πίσω και δεν τους ενδιαφέρει ποιος είναι στην εξουσία και αν θα έχουμε εκλογές τον Μάρτιο», που αποτυπώνει όχι μόνο την ιδιαίτερη απαίτηση των ιμπεριαλιστών προς την παρούσα κυβέρνηση, αλλά το συνολικό τους εκβιασμό προς το πολιτικό σύστημα που τελικό και βασικό αποδέκτη έχει βέβαια τον λαό και τη ζωή του. Οι ιμπεριαλιστές εμφανίζονται λοιπόν (και είναι) αποφασισμένοι αν δεν υπάρξει άμεση ανταπόκριση και προσαρμογή όπως οι ίδιοι την απαιτούν, να βάλουν όλες τις πολιτικές δυνάμεις σε μια εκλογική διαδικασία στην οποία θα γίνει διαγωνισμός πλειοδοσίας για το ποιος κατανοεί περισσότερο την ανάγκη να υπάρξει συμφωνία με ΔΝΤ και ΕΕ. Και να «βομβαρδίσουν» τον λαό για την ανάγκη να αποδεχτεί και να υπερψηφίσει νέα δεσμά για να μην καταστραφεί η χώρα. Ως ειδικότερο ενδεχόμενο της δεύτερης εκδοχής είναι αυτό που αφορά το να μην είναι «αρκετή» καμιά συμφωνία για νέα μέτρα σήμερα, γιατί, όπως επίσης δηλώθηκε από τους κυβερνητικούς, «το ΔΝΤ διαρκώς μετατοπίζει τα γκολπόστ». Δηλαδή, γιατί η αμερικάνικη πλευρά μέσω του ΔΝΤ αυξάνει διαρκώς τις εκτιμήσεις για το «χρέος», πιέζοντας ουσιαστικά τη γερμανική πλευρά να αναλάβει να «σβήσει κάποια βάρη», για να ενεργοποιηθεί έτσι ένας ευρύτερος κύκλος αντιφάσεων και ζητημάτων στην ΕΕ όπου υπάρχουν μεγάλα και ανοιχτά ζητήματα με την Ιταλία αλλά και με τη Γαλλία σχετικά με το «γερμανικό μοντέλο» που έχει επιβληθεί. Σε αυτή την περίπτωση οι εκλογές θα είναι αναπόφευκτες, αλλά κυρίως θα εμφανιστούν διχασμοί και εντάσεις μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα, πολύ μεγαλύτερης κλίμακας από τις σημερινές, και δεν είναι προβλέψιμο «πού θα φτάσουν» τα πράγματα, καθώς το ζήτημα ενός τέτοιου εκδηλωμένου ανταγωνισμού συνδέεται καθοριστικά με τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις και επιλογές που εξελίσσονται στην περιοχή. Ωστόσο και μένοντας στο βασικό και σαφώς πιθανότερο ενδεχόμενο της αναπαραγωγής του συμβιβασμού ΗΠΑ - Γερμανίας αναφορικά με τη χώρα (οι τριμερείς της ελληνικής και της κυπριακής πλευράς με Ισραήλ και Αίγυπτο σε αυτό το φόντο εξελίσσονται) είναι έτσι κι αλλιώς δεδομένες και εκδηλώνονται ήδη πολιτικές κινήσεις στοίχισης και προετοιμασίας για τα δύο βασικά ενδεχόμενα που αναφέραμε. Η «επιστροφή» του Γ. Παπανδρέου (που βρήκε έτοιμα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να τον πλαισιώσουν), που δεν σηματοδοτεί κυρίως την επιχείρηση διάσπασης του ΠΑΣΟΚ, αλλά την επιδίωξη δημιουργίας ενός νέου κόμματος που θα χρειαστεί στις εξελίξεις -όποια ειδικότερη τροπή και αν πάρουν- για να παίξει συγκεκριμένο ρόλο ενάντια στον λαό και σε αναφορά με συγκεκριμένα (αμερικάνικα) συμφέροντα. Η πορεία συμμόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ, που παρ όλο που έφτασε να «εξηγεί» τις θέσεις του στο Λονδίνο στους εκπροσώπους των «αγορών» (JP Morgan, Goldman Sachs, Merrill Lynch) και παρ όλο που τα γκάλοπ τον εμφανίζουν σταθερά και καθαρά πρώτο, βρίσκεται σε αδιέξοδο. Γιατί είτε δεν θα χρησιμοποιηθεί ως μέρος της λύσης σε κυβερνητικό επίπεδο είτε θα χρησιμοποιηθεί από την πρώτη στιγμή ακριβώς σαν μέρος της λύσης των προβλημάτων του συστήματος και με τον πιο κυνικό τρόπο που οι συνθήκες απαιτούν αυτό να γίνει. Ανάλογες εξελίξεις αντιπαραθέσεων και προετοιμασίας όρων υπάρχουν εντός της ΝΔ (Μπακογιάννη, Αβραμόπουλος), αλλά και σε όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων της επίσημης σκηνής (ΑΝΕΛ, καταγγελίες για δωροδοκία ενόψει της προεδρικής εκλογής, Ποτάμι κ.λπ.), ενώ τηρείται «σιγή ιχθύος» για το ζήτημα της δίκης-αναμόρφωσης της ΧΑ! Τι να «διαλέξει» ο λαός; Τα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος, στην πραγματικότητα τα αδιέξοδα της γραμμής της εξάρτησης, ούτε πρέπει ούτε μπορεί να τα «συμμεριστεί» ο λαός. Δεν μπορεί να «διαλέξει» προστάτη, ούτε και να «προτιμήσει» κάποια από τις εκδοχές των εξελίξεων που παραπάνω αναφέραμε. Γιατί όλες φέρνουν πιο άγρια επίθεση στα δικαιώματά του. Γιατί σε όλες ο κοινός τόπος είναι τα νέα δεσμά για τη χώρα, με την παραπέρα αντιδραστική μετατόπιση του πολιτικού συστήματος και με την ένταση της φασιστικοποίησης της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Γι αυτό η απάντηση και η επιλογή του λαού βρίσκεται στον αντίποδα αυτών των εξελίξεων και της τροχιάς που ο ιμπεριαλισμός και η αστική τάξη της χώρας έχουν διαμορφώσει. Βρίσκεται στην ανάδειξη των δικών του συμφερόντων και δικαιωμάτων, στην ανάδειξη της δικιάς του προοπτικής. Αυτή η κατεύθυνση ένα μόνο δρόμο έχει για να αναδειχθεί, αυτόν της μαζικής πάλης και του κινήματος. Αυτή η κατεύθυνση έχει επίσης ένα βασικό και κύριο πολιτικό ζήτημα πάνω στο οποίο μπορεί να συγκροτηθεί και να αναπτυχθεί. Την ανάδειξη του στόχου της αντίστασης στην επίθεση, την ανάδειξη του Μετώπου που απαιτείται να οικοδομηθεί ενάντια στην επίθεση και την εξάρτηση. Αυτό το πολιτικό ζήτημα δεν μπορεί να «ανακατεύεται» με προτάσεις για τη διαχείριση του «χρέους», με εκλογικές αυταπάτες, με «ανοιχτές γραμμές» επικοινωνίας, με τη «δυνατότητα» αξιοποίησης μιας εκλογικής επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ! Δεν μπορεί ούτε να «υπερβαίνεται» με διακηρύξεις περί «λαϊκής εξουσίας» που είναι τόσο «άμεση» ώστε να μην είναι «ώριμες» οι συνθήκες ούτε για έναν μαζικό και αποφασιστικό κλαδικό αγώνα ή αγώνα της νεολαίας! Όλα αυτά και πολλά ανάλογα το μόνο που πραγματικά κάνουν είναι να αναιρούν και να ακυρώνουν τον πολιτικό στόχο της Αντίστασης- Ανατροπής της επίθεσης (ακόμα και όταν υποτίθεται ότι «υιοθετείται» ανάμεσα στα άλλα ), τον στόχο της οικοδόμησης του Μετώπου ενάντια στην επίθεση και στην εξάρτηση. Και είναι ακριβώς οι δυνάμεις με αυτή την πολιτική γραμμή που αναφέρονται στην Αριστερά (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που επιδεινώνουν με αυτή τη γραμμή και με την υπηρέτησή της ακόμα περισσότερο τον αρνητικό συσχετισμό μέσα στον οποίο βρίσκεται ο λαός και η υπόθεση της πάλης του. Όμως ο λαός έχει ανάγκη να αντισταθεί όσο έχει ανάγκη να βρει το δίκιο του, δηλαδή να υπερασπιστεί τη ζωή του και την προοπτική του. Σε αυτό πρέπει να βασιστούμε σε αυτή την ιδιαίτερα απαιτητική περίοδο και πάνω σε αυτό πρέπει να πατήσει ο διπλός χαραχτήρας των προσπαθειών και των πρωτοβουλιών που πρέπει σε κάθε χώρο να επιχειρούνται: από τη μια να αναδεικνύεται ο πολιτικός χαρακτήρας αυτής της κατεύθυνσης ως ο μόνος ρεαλιστικός για τον λαό και τα συμφέροντά του, και από την άλλη και ταυτόχρονα να μη μένει σε ένα επίπεδο διακήρυξης, αλλά με τον πιο πλατύ τρόπο να δένει με τις ανάγκες συνένωσης και ενεργοποίησης τμημάτων του λαού και της νεολαίας απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και εξαντλώντας κάθε δυνατότητα κοινής δράσης και συντονισμού ώστε να μπαίνει σε κίνηση ο κόσμος, να συγκροτούνται εστίες αντίστασης και πάλης! Προλεταριακή Σημαία Κωδ.3112 Εκδόσεις ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ, Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Διευθύνεται αϖό Συντακτική Εϖιτροϖή Εκδότης: Γρ. Κωνσταντόϖουλος Υϖεύθυνος Σύνταξης: Β. Σαµαράς Εδρα: Γραβιάς 10-12, Αθήνα, Τηλ: simea@kkeml.gr Θεσ/νίκη, Εγνατία 126 Τηλ: cpgmlthe@the.forthnet.gr

3 Σάββατο 29 Noέμβρη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 3 Αποψη Έξω οι βάσεις του θανάτου! Τον αντιπεριφερειάρχη και τον δήμαρχο Χανίων επισκέφθηκε την Τρίτη 18 Νοέμβρη ο διοικητής της Αμερικανικής Ναυτικής Ευκολίας Σούδας, κάπτεν Michael R. Moore. Όπως μαθαίνουμε από τις σχετικές ανακοινώσεις, οι συναντήσεις πραγματοποιήθηκαν σε κλίμα εγκαρδιότητας και μάλιστα αντηλλάγησαν και αναμνηστικά δώρα. ήμαρχος και αντιπεριφερειάρχης ενημέρωσαν τον διοικητή της Αμερικανικής Ευκολίας για θέματα που αφορούν τα Χανιά αλλά και τον νόμο Χανίων και τον συνεχάρησαν για την κοινωνική διάσταση της αποστολής του στα Χανιά! Παράλληλα ο διοικητής ανέφερε από τη μεριά του ότι γίνονται προσπάθειες για την καλύτερη «συνύπαρξη των δυο λαών, για το κοινωνικό έργο που επιτελούν (προσφορά εθελοντικής εργασίας σε σχολεία, γηροκομεία κ.λπ.)». Αποτελεί πραγματικά πρόκληση για τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού μας το θράσος τόσο από τη μεριά του διοικητή, αλλά ιδιαίτερα και από την πλευρά των δύο τοπικών «αρχόντων». Εκμεταλλευόμενοι την υποχώρηση του αντιβασικού κινήματος, πέταξαν τις μάσκες και έδειξαν με ξεκάθαρο τρόπο με ποιους συντάσσονται. Με αυτούς που έχουν μετατρέψει τη χώρα μας σε ορμητήριο για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Γιατί είναι γνωστός ο ρόλος της βάσης της Σούδας (που συνεχώς αναβαθμίζεται), και οι ΗΠΑ συχνά αναφέρουν για την ιδιαίτερη βαρύτητα και τη συμβολή που έχει για τα σχέδιά τους και τις πολεμικές επιχειρήσεις τους. Αυτές οι επισκέψεις δεν έχουν καθόλου εθιμοτυπικό χαρακτήρα. Εντάσσονται σε μια προσπάθεια εξωραϊσμού του ρόλου των αμερικανονατοϊκών βάσεων. Θέλουν τον λαό μας υποτελή και υποταγμένο ακόμα και εύκολο διαθέσιμο στους μελλοντικούς τους σχεδιασμούς. Γνωρίζουν βέβαια πολύ καλά (παρά την υποχώρηση του κινήματος) ότι ο λαός μας τρέφει μίσος για τους παγκόσμιους φονιάδες και πολλές φορές στο παρελθόν αυτό το έχει εκφράσει με μαζικά συλλαλητήρια. Αυτές τις αντιδράσεις θέλουν να προλάβουν. Είναι πραγματικά άθλιος ο ρόλος των τοπικών αρχόντων που είναι και αυτοί ταυτισμένοι με το καθεστώς της εξάρτησης και της ξενοδουλείας. Είναι θλιβερός όμως και ο ρόλος της Αριστεράς μας, που ακόμα και σε επετείους όπως του Πολυτεχνείου αποφεύγει να φωνάξει ένα σύνθημα για τις βάσεις, το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς, και όλη της η παρέμβαση εξαντλείται στις εκλογές και τον φασισμό της ΧΑ. Όλα αυτά γίνονται στα Χανιά, όπου η αμερικανονατοϊκή βάση βρίσκεται σε πλήρη και μόνιμη δραστηριότητα, με δεκάδες πτήσεις πολεμικών σκαφών, με το Κέντρο Ναυτικής Αποτροπής, με συχνές επισκέψεις πυρηνοκίνητων αεροπλανοφόρων, και κατακλύζεται από χιλιάδες ράμπο που τη χρησιμοποιούν σαν τόπο αναψυχής, με τις γνωστές προκλήσεις. Σε μια εποχή που οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται και οι κίνδυνοι για τον λαό μας και για τους γειτονικούς λαούς είναι τεράστιοι. Επιβάλλεται να ξαναζωντανέψει το αντιβασικόαντιιμπεριαλιστικό κίνημα στην πόλη μας και στη χώρα και κάθε αριστερή οργάνωση, κάθε προοδευτικός άνθρωπος οφείλει να συμβάλει σε αυτήν την κατεύθυνση. Κατατέθηκε από την κυβέρνηση και άρχισε ήδη να συζητείται στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής ο Κρατικός Προϋπολογισμός για το Στην πραγματικότητα βέβαια, η πραγματική συζήτηση διεξάγεται εκτός Βουλής και εν απουσία των βουλευτών. ηλαδή στις διαβουλεύσεις με την τρόικα στο Παρίσι και στις διάφορες τηλεδιασκέψεις, όπου ο Προϋπολογισμός γράφεται και ξαναγράφεται, μια και τα βασικά του μεγέθη αμφισβητούνται έντονα από τους τροϊκανούς. Μόνο που οι διαφωνίες δεν είναι για τα νούμερα, ούτε για τα ποσοστά. Ούτε οι «απέναντι» πλευρές είναι απλά η ελληνική κυβέρνηση και «οι δανειστές». Αντίθετα, στις διαπραγματεύσεις αυτές διασταυρώνονται το σύνολο των αντιθέσεων και τα επιμέρους συμφέροντα των εμπλεκόμενων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Ποιος θα έχει λόγο για τα πράγματα στην Ελλάδα; Θα παραμείνει ή όχι το ΝΤ; Και αν παραμείνει, ποιες οι σχέσεις του με την ευρωπαϊκή πλευρά; Θα παραταθεί επομένως το μνημόνιο και πόσο; Και παραπέρα, το ζήτημα της Ελλάδας και του χρέους της θα περιοριστεί σε ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα (που ο Σόιμπλε δηλώνει ότι «δεν θέλει να σκάσει στα χέρια του»), ή είναι συνολικότερο και άρα το κόστος πρέπει να το επωμιστεί και το ΝΤ συμμετέχοντας στην όποια λύση; Αυτά είναι μερικά μόνο από τα πραγματικά επίδικα των διαπραγματεύσεων που κρύβονται πίσω από τις διαφωνίες για τον Κρατικό Προϋπολογισμό του 2015, για το «δημοσιονομικό κενό» κ.λπ. Η κυβέρνηση βέβαια παρουσίασε έναν προϋπολογισμό όπου και αύξηση του ΑΕΠ προβλέπεται (+2,9%) και μείωση της ανεργίας (στο 22,6%, από 24,8% το 2014) και πρωτογενές πλεόνασμα (3% του ΑΕΠ) και μείωση του χρέους (από 176%, στο 171% του ΑΕΠ) και ανάκαμψη της ιδιωτικής κατανάλωσης (+1,6%) και αύξηση των εξαγωγών και και Με δυο λόγια, όπως και πέρσι και πρόπερσι και παλιότερα, παρουσίασε έναν «άψογο» Προϋπολογισμό για να πείσει ότι όλα βαίνουν καλώς. Και κυρίως ότι η συνταγή της ιμπεριαλιστικής επιτροπείας είναι μια πετυχημένη συνταγή που αποβαίνει σε όφελος του λαού και δεν πρέπει να αμφισβητηθεί. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ακόμη έναν αντιλαϊκό Προϋπολογισμό που κλιμακώνει την φοροαφαίμαξη του λαού, αναδιανέμει τη λεία υπέρ του μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και συνεχίζει την κατεδάφιση σε ό,τι απέμεινε από το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος». Για έναν Προϋπολογισμό άγριας αντιλαϊκής επίθεσης που συνεχίζει και κλιμακώνει τη βάρβαρη μνημονιακή πολιτική, που εξαθλιώνει παραπέρα τον λαό και οδηγεί τους εργαζoμένους στον κοινωνικό Καιάδα. Εν μέσω ύφεσης λοιπόν, με μισθούς και συντάξεις πείνας, με την «επίσημη» ανεργία να ξεπερνά το 22%, ο Προϋπολογισμός του 2015 αντί για μείωση προβλέπει αύξηση των φορολογικών εσόδων! Η κυβέρνηση σχεδιάζει να εισπράξει 1,4 δισ. παραπάνω φόρους μέσα στο 2015 (47,4 δισ., από 45,6 δισ. το 2014), με ένταση της φοροληστείας και μπαράζ από παλιά και νέα φοροχαράτσια. Είναι χαρακτηριστικό ότι προβλέπεται αύξηση των φόρων (άμεσοι και έμμεσοι) κατά Kρατικός Προϋπολογισμός 2015 Στις ράγες της μνημονιακής βαρβαρότητας 3,8%, δηλαδή πολύ μεγαλύτερη από το 2,9% που προβλέπεται να είναι η αύξηση του ΑΕΠ! Από το σύνολο αυτών των 47,4 δισ. άμεσων και έμμεσων φόρων που προβλέπεται να εισπραχθούν το 2015, το μεγαλύτερο κομμάτι (53,27%) είναι έμμεσοι φόροι (ΦΠΑ κ.ά.), δηλαδή φόροι που κυρίως βαρύνουν τον τελικό καταναλωτή, τον λαό και τους εργαζομένους. 925 εκατ. ευρώ παραπάνω έμμεσους φόρους έβαλε στόχο να μαζέψει η κυβέρνηση μέσα στο 2015, αυξάνοντάς τους δηλαδή κατά 3,8% σε σχέση με το Αύξηση βέβαια προβλέπεται και στους άμεσους φόρους, που για το 2015 ο στόχος είναι να μαζευτούν 485 εκατ. παραπάνω από το Μόνο που η αύξηση αυτή θα προέρχεται κυρίως από τα φυσικά πρόσωπα (μισθωτοί συνταξιούχοι κ.λπ.), που η φορολόγησή τους θα διογκωθεί στα 8,7 δισ., θα αυξηθεί δηλαδή κατά 6,3% σε σχέση με το Αντίθετα, οι φόροι που θα εισπραχθούν το 2015 από τις εταιρείες (νομικά πρόσωπα) και τις μεγάλες επιχειρήσεις (ΑΕ, ΕΠΕ κ.λπ.) θα είναι μειωμένοι κατά 2,4% σε σχέση με πέρυσι (2,7 δισ., από 2,8 δισ. το 2014). Έτσι, ενώ από τη μια έχουμε κλιμάκωση της φοροεπιδρομής για τον λαό και τους εργαζομένους, από την άλλη προβλέπονται νέες φοροελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο. Τα αντίστροφα, δηλαδή μειώσεις και όχι αυξήσεις, προβλέπονται για τις πρωτογενείς δαπάνες του Προϋπολογισμού (αποδοχές, συντάξεις, κοινωνικές δαπάνες κ.λπ.), που όχι μόνο δεν αυξάνονται όπως οι φόροι, όχι μόνο δεν ακολουθούν την προβλεπόμενη αύξηση του ΑΕΠ (+2,9%), αλλά συνολικά μειώνονται κατά 530 εκατ. ευρώ σε σχέση με το Ακόμα, μειώσεις και περικοπές 3,5% προβλέπονται για την κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη (13,9 δισ., από 14,4 δισ. το 2014), με τη μεγάλη μείωση να αφορά τα νοσοκομεία ΕΣΥ που η επιχορήγησή τους θα είναι μειωμένη κατά 332 εκατ. ευρώ ή 22,9%. εν πρόκειται λοιπόν για Προϋπολογισμό «εξόδου από την κρίση», όπως τον παρουσιάζει η κυβέρνηση, αλλά για Προϋπολογισμό παραπέρα εξαθλίωσης, φτωχοποίησης και χρεοκοπίας του λαού. Η «επιβράδυνση της ύφεσης», η «ανάταξη της οικονομίας», το «πρωτογενές πλεόνασμα», η «επιστροφή στην ανάπτυξη» και όλα τα άλλα που επικαλούνται Ν και ΠΑΣΟΚ δεν είναι τίποτα άλλο παρά το προκάλυμμα μιας αντιλαϊκής πολιτικής που μέσα στο 2015 θα δυναμώσει και θα κλιμακωθεί. Επιδίωξή τους δεν είναι η «επανεκκίνηση» της οικονομίας, όπως ισχυρίζεται η κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά η χειροτέρευση των όρων ζωής της εργατικής τάξης, η συμπίεση του λαϊκού εισοδήματος, η κατεδάφιση δικαιωμάτων και κατακτήσεων και η σύνθλιψη του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, με στόχο την παραχώρηση νέων πεδίων κερδοφορίας στο κεφάλαιο και την αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου από «τους κάτω» προς «τους πάνω», από «τους μέσα» προς «τους έξω». Για τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτός ο Προϋπολογισμός «θα ακυρωθεί με την ψήφο του ελληνικού λαού». Η εργατική τάξη και ο λαός έχουν κάθε συμφέρον να προσπεράσουν τις διαλυτικές λογικές της εκλογικής αναμονής και να τον «εκτροχιάσουν» με τους αγώνες τους.

4 4 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 29 Noέμβρη 2014 Να αθωωθεί ο Μάριος Ζέρβας! Την Τετάρτη 12 Νοέμβρη στο 1ο Τριμελές Εφετείο της Αθήνας θα γινόταν η δίκη του δασκάλου κολύμβησης νηπίων του ΟΑΚΑ, Μάριου Ζέρβα, ο οποίος είχε συλληφθεί στην Αθήνα στις 11/3/2010 κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης της γενικής απεργίας ενάντια στο πρώτο «Μνημόνιο», έπειτα από επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων. Ύστερα από τον ξυλοδαρμό του από τα ΜΑΤ, του φορτώθηκαν αυθαίρετα από τους μοναδικούς μάρτυρες κατηγορίας -τρεις αστυνομικοί των ΜΑΤ- κατηγορίες για «κατασκευή, κατοχή και ρίψη μολότοφ, απόπειρα πρόκλησης βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης και διατάραξη κοινής ειρήνης». Βάσει μάλιστα του λεγόμενου «κουκουλονόμου», παρ ότι δεν είχε «καλυμμένο πρόσωπο» Παρ όλο που, στο σακίδιο που έφερε βρέθηκαν μόνο αντικείμενα της δουλειάς του τόσο ενοχοποιητικά, όπως «σαμπουάν, σαγιονάρες, μπουρνούζι, γυαλιά και σκουφί κολύμβησης» Παρά τις δεκάδες μαρτυρίες και φωτογραφίες που τον αθώωναν. Σε συνέντευξή του στο Tvxs ο ίδιος περιγράφει τη σύλληψή του: «Ξεκινήσαμε με τους φίλους μου, τη Χρυσάνθη και τον Φίλιππο, να κατεβούμε στην πορεία. Εκείνο το μεσημέρι θα πήγαινα στη δουλειά μου, στο κολυμβητήριο. Στο σημείο όπου βρισκόμασταν, στη συμβολή Πανεπιστημίου και Σίνα, λίγο πιο κάτω έχει σταματήσει η πορεία και αστυνομικοί πραγματοποιούν κάποιες συλλήψεις. Παρατηρούμε τη σύλληψη, με περίσσιο ζήλο, ενός ανηλίκου από άνδρες των ΜΑΤ και αποφασίζουμε να διαμαρτυρηθούμε ως εκπαιδευτικοί για την κατάσταση αυτή. Ξαφνικά βλέπουμε δυνάμεις των ΜΑΤ να πλησιάζουν γύρω μας και αρχίζουμε να τραβιόμαστε προς τα πίσω. Εκεί ακριβώς δέχομαι μια επίθεση, ένα χέρι να με τραβάει από τα μαλλιά, με περίσσιο μένος και δύναμη. Από εκεί και πέρα ξεκινάει η στιγμή της σύλληψης». Στις 14 Μάρτη του 2010 προφυλακίζεται, ενώ την επομένη μεταφέρεται στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου κρατείται 44 μέρες, και αποφυλακίζεται μόνο ύστερα από την ανάπτυξη κινήματος αλληλεγγύης. Τόσο η καταστολή της διαδήλωσης όσο και η σύλληψη του Μ. Ζέρβα και το εις βάρος του κατηγορητήριο αποτελούν έκφραση της επιχείρησης κρατικής και κυβερνητικής τρομοκρατίας ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό, με στόχο τον εκφοβισμό και την κάμψη των αγώνων. Η δίκη αναβλήθηκε τελικά για τις 2 Δεκέμβρη. Να αθωωθεί για όλες τις κατηγορίες! Σε κίνδυνο η ζωή των απεργών πείνας Ηρακλή Κωστάρη και Νίκου Ρωμανού Με αίτημα τη χορήγηση των εκπαιδευτικών αδειών για να μπορέσουν συνεχίσουν τις σπουδές τους, ο κρατούμενος για την υπόθεση της «17 Νοέμβρη» Ηρακλής Κωστάρης και ο Νίκος Ρωμανός, κρατούμενος για συμμετοχή στη «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς», έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας στις 29/10 και στις 10/11, αντίστοιχα. Ο Κωστάρης λάμβανε κανονικά τις εκπαιδευτικές άδειες για να παραδημοκρατικά δικαιώματα Με απεργία πείνας, πρόσφυγες από τη Συρία ζητούν τα «νόμιμα χαρτιά», στέγη και περίθαλψη Τη Δευτέρα 24 Νοέμβρη, περίπου 200 πρόσφυγες από τη Συρία στη χώρα μας ξεκίνησαν απεργία πείνας. Το αίτημά τους είναι να αναγνωριστούν ως πρόσφυγες πολέμου και να τους δοθούν τα νομιμοποιητικά έγγραφα, ώστε να μπορέσουν να φύγουν από τη χώρα μας και να κατευθυνθούν σε χώρες της Ευρώπης. Ζητούν επίσης στέγη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Σύμφωνα με δημοσίευμα της «Καθημερινής», πολλοί από τους Σύρους πρόσφυγες ακολούθησαν οδικώς τη διαδρομή Ελλάδα - ΠΓΔΜ - Ουγγαρία - Αυστρία, ενώ όσοι ζουν στη χώρα μας βρίσκονται στοιβαγμένοι σε άθλια κτίρια, πληρώνοντας μάλιστα και νοίκι Οι πρόσφυγες είχαν συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα απέναντι από τη Βουλή στις 17 Νοέμβρη και γρήγορα έφθασαν τους 500. Άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά, άτομα ηλικίας από 6 μηνών μέχρι και 65 χρόνων, κοιμούνται εκεί και έχουν αναρτήσει πανό με τα αιτήματά τους. Κάποιοι έχουν καλύψει και τα στόματά τους με μονωτικές ταινίες, ενώ ορισμένοι έχουν ξεκινήσει και απεργία δίψας. Ένας μόνο γιατρός, συριακής καταγωγής, καλύπτει τις ανάγκες τους, ενώ η κατάσταση της υγείας ορισμένων από τους απεργούς πείνας επιδεινώθηκε λόγω και του κρύου, με αποτέλεσμα στις 25/11 εννέα πρόσφυγες να μεταφερθούν στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Σε έμπρακτη συμπαράστασή τους έσπευσαν και οι αγωνιζόμενες απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Το ζήτημα των Σύρων προσφύγων -όπως και όλων των προσφύγων και μεταναστών στη χώρα μας- δεν αποτελεί ένα «άχρωμο» «ανθρωπιστικό» πρόβλημα, όπως έσπευσε να το χαρακτηρίσει και η περιφερειάρχης Ρένα Δούρου, η οποία απευθύνθηκε στον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και στον υπουργό «προστασίας του πολίτη» της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, Κικίλια, καλώντας τους, επί της ουσίας, να συμβάλουν στη λύση του Και αυτοί με τη σειρά τους -η κεφαλή της Εκκλησίας και ο εκπρόσωπος της πολιτικής της φασιστικοποίησης δηλαδή- «συμφώνησαν», υποκριτικά και επίπλαστα, στην ανάγκη επίλυσης του «ανθρωπιστικού αυτού προβλήματος». Την ίδια στιγμή βέβαια που η κυβέρνηση δεν έχει καμιά επιθυμία να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, τα οποία είναι αντίθετα με την πολιτική της, την πολιτική του συστήματος και των ιμπεριαλιστών, και η οποία ακολουθεί τακτική «ολιγωρίας». Όταν ιμπεριαλιστές, άρχουσα τάξη και κυβέρνηση αποτελούν τη γενεσιουργό αιτία του προβλήματος. Γιατί το ζήτημα των προσφύγων αποτελεί ταξικό και ταυτόχρονα αντιιμπεριαλιστικό ζήτημα. Όταν οι ιμπεριαλιστές -ειδικά οι ΗΠΑ- έχουν μετατρέψει τη Συρία και συνολικότερα τη Μέση Ανατολή σε πεδίο σκληρής αντιπαράθεσης, με θύματα πάντα τους λαούς, όπου εμπλέκονται και τα διάφορα «παραπροϊόντα» τους όπως οι «τζιχαντιστές» του ISIS, αλλά και το αντιδραστικό καθεστώς του Άσαντ. Σε περιοχή όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, οι θρησκευτικές έριδες, η φασιστική καταπίεση, η ερήμωση και η εξαθλίωση. Με αποτέλεσμα να γεννιούνται καθημερινά νέα καραβάνια προσφύγων και μεταναστών. Όταν όσοι αποτελούν αυτά τα καραβάνια μετατρέπονται σε «λεία» άγριας ταξικής εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο, στις χώρες-υποδοχείς τους, όπως και στη χώρα μας. Εκτός και αν περισσεύουν. Οπότε πρέπει να απελαθούν, να στοιβαχθούν σε «στρατόπεδα συγκέντρωσης», να εξοντωθούν Η συγκέντρωση και η απεργία πείνας των προσφύγων από τη Συρία αναδεικνύει επίσης την ανάγκη συγκρότησης μαζικού κινήματος αντίστασης Ελλήνων και μεταναστών ενάντια στους κοινούς τους αντιπάλους. Κίνημα το οποίο τη στιγμή αυτή δεν υπάρχει και που την ανεπάρκειά του δεν μπορεί να την καλύψει η απλή αλληλεγγύη. Πόσω μάλλον η συσκότιση των αιτίων και των υπαιτίων. Ωστόσο ξεκάθαρη πρέπει να είναι η απαίτηση να ικανοποιηθούν άμεσα όλα τα αιτήματα των Σύρων προσφύγων, να τους δοθούν τα «νομιμοποιητικά έγγραφα» και εάν το επιθυμούν, άσυλο, να τους παρασχεθεί ανθρώπινη στέγαση και πλήρης δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. κολουθήσει τα μαθήματα στο ΤΕΙ Πειραιά, στο οποίο πέρασε όντας κρατούμενος, μέχρι την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού, όταν και του κόπηκαν. Ο Ρωμανός δεν μπορεί να παρακολουθήσει τα μαθήματα στο ΤΕΙ Αθήνας, όπου πέρασε με τις τελευταίες πανελλαδικές. Του είχε απονεμηθεί μάλιστα και «έπαινος», τον οποίο αρνήθηκε να παραλάβει. Σήμερα νοσηλεύονται και οι δύο σε νοσοκομεία, ο Κωστάρης στον «Ευαγγελισμό» και ο Ρωμανός στο «Τζάννειο», και η κατάσταση της υγείας τους είναι κρίσιμη. Εισαγγελική εντολή μάλιστα καθιστά υπευθύνους για την υγεία του Κωστάρη τους γιατρούς του νοσοκομείου! Αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα των κρατουμένων αυτών να σπουδάσουν. Να ικανοποιηθεί το αίτημά τους. Εν ψυχρώ δολοφονία 12χρονου από αστυνομικό στις ΗΠΑ Το Σάββατο 22 Νοέμβρη ο 12χρονος Ταμίρ Ράις έπαιζε με ψεύτικο όπλο σε μια παιδική χαρά στο Κλίβελαντ του Οχάιο. Κάποιος κάτοικος, θεωρώντας τον ύποπτο, ειδοποίησε την αστυνομία, αναφέροντας πως κατείχε «πιθανώς ψεύτικο όπλο». Ένας αστυνομικός ζήτησε από το παιδί να σηκώσει τα χέρια ψηλά, κάτι που σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, δεν έκανε. Τότε ο αστυνομικός πυροβόλησε το παιδί δύο φορές στην κοιλιακή χώρα, με αποτέλεσμα εκείνο να πεθάνει την επόμενη μέρα Βέβαια ο Ταμίρ ήταν και «έγχρωμος». Η αποτρόπαιη αυτή δολοφονία δεν αποτελεί κάποια «εξαίρεση» αλλά, αντίθετα, τον εφιαλτικό κανόνα της δράσης των αστυνομικών δυνάμεων στις μεγαλουπόλεις της ιμπεριαλιστικής μητρόπολης. Τον περασμένο Αύγουστο ο 18χρονος Αφροαμερικανός Μάικλ Μπράουν έπεσε νεκρός, επίσης από σφαίρα αστυνομικού, στο Φέργκιουσον του Μισούρι. Ο δολοφόνος δεν παραπέμφθηκε καν σε δίκη, με δικαστική απόφαση την εβδομάδα που μας πέρασε. Αυτό πυροδότησε εξεγέρσεις στη Νέα Υόρκη, στο Σικάγο, στο Σιάτλ, στο Λος Άντζελες, στο Όκλαντ, στην Ουάσινγκτον και σε άλλες περιοχές των ΗΠΑ. Ενώ η δολοφονία ενός ακόμα «εγχρώμου», του 28χρονου αόπλου Ακάι Γκάρλεϊ, από αστυνομικό, στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης πριν από δύο εβδομάδες, χαρακτηρίστηκε «ατυχής τραγωδία» από την αστυνομία της Νέας Υόρκης. Και ο κατάλογος είναι μακρύς Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η αστυνομία των ιμπεριαλιστών «έκανε τη δουλειά της», όπως δήλωσε ο δολοφόνος του Μάικλ Μπράουν, Ντάρεν Ουίλσον. Αυτή όντως είναι η δουλειά των δυνάμεων καταστολής του συστήματος της καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Να τρομοκρατούν καθημερινά, να εκφοβίζουν, ακόμα και να δολοφονούν. Ειδικά όταν απέναντί τους έχουν «εγχρώμους», νεολαίους ή απόρους. Και όταν «χρειαστεί» -για το σύστημα αυτό-, και απεργούς εργάτες, διαδηλωτές και μάζες αγωνιζόμενου λαού.

5 Σάββατο 29 Noέμβρη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 5 Αμυγδαλέζα Η μαζική απεργία πείνας των μεταναστών αναδεικνύει ξανά τις άθλιες συνθήκες εξόντωσής τους εκεί! Τη Δευτέρα 17 Νοέμβρη ένας πολύ μεγάλος αριθμός από τους μετανάστες που κρατούνται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας στο Μενίδι (αναφέρεται το 90%) ξεκίνησαν απεργία πείνας. Η θρυαλλίδα για το ξέσπασμα της απεργίας ήταν ο θάνατος του 24χρονου Πακιστανού μετανάστη Μοχάμεντ Ασφάκ, ο οποίος έπασχε από άσθμα και έχασε τη ζωή του στις 6 Νοέμβρη, λόγω της ανύπαρκτης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και της αδιαφορίας της αστυνομίας να μεταφερθεί άμεσα στο νοσοκομείο. Ο μετανάστης αυτός είχε χτυπηθεί πάρα πολύ άσχημα από τους φύλακες τον περασμένο Ιούνη, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Κορίνθου και μεταφέρθηκε στη συνέχεια στην Αμυγδαλέζα μαζί με άλλους μετανάστες που είχαν προχωρήσει σε απεργία πείνας. Ζητούσε εδώ και μήνες τη νοσηλεία του, ενώ φτάνοντας σε έσχατη κατάσταση, αφού παρέμεινε επί δύο ώρες στο πάτωμα, χωρίς να ειδοποιηθεί γιατρός, πέθανε, σύμφωνα με καταγγελίες, μέσα στο ασθενοφόρο που τον μετέφερε αργοπορημένα στον «Ερυθρό Σταυρό». Ήταν ο τέταρτος νεκρός μετανάστης της Αμυγδαλέζας. Οι αιτίες βέβαια της απεργίας πείνας είναι βαθύτερες. Και είναι οι ίδιες με τις αιτίες προηγούμενων εξεγέρσεων, όπως εκείνη του Αυγούστου του 2013 στην Αμυγδαλέζα, για την οποία δικάστηκαν στις 3 Νοέμβρη 65 μετανάστες. Οι απεργοί πείνας ζητούν να σταματήσει η επ αόριστον κράτησή τους μετά την πάροδο του 18μηνου. Το «έγκλημα» για το οποίο κρατούνται είναι πως δεν κατέχουν τα «νομιμοποιητικά έγγραφα». Όπως αναφέρει σε δημοσιευμένο γράμμα-καταγγελία του ένας μετανάστης κρατούμενος, «υπάρχουν πάρα πολλοί πρόσφυγες που είναι κρατούμενοι παραπάνω από δύο χρόνια και ακόμα δεν τους αφήνουν ελευθέρους. Τους συμπεριφέρονται με άσχημο τρόπο, που δεν είναι ανθρώπινος. Υπάρχουν πάρα πολλοί ασθενείς που βρίσκονται μαζί μας και δεν τους παρέχουν ιατρική περίθαλψη, δεν τους πάνε στο νοσοκομείο, ούτε καν τους μεγάλους στην ηλικία, αυτούς που έχουν ξεπεράσει την ηλικία των 50 και φτάνουν έως και τα 70 χρόνια». «Από τη μια» ο ιμπεριαλισμός, που γεννά καθημερινά τη ροή εξαθλιωμένων και απελπισμένων μεταναστών από τις χώρες της Ασίας και της Αφρικής προς τη «Δύση», αποτέλεσμα του πολέμου, της φτώχειας, της φασιστικής καταπίεσης, των φυλετικών και εθνικιστικών ερίδων που δημιουργεί. Όταν δεν θαλασσοπνίγονται! «Από την άλλη» οι καπιταλιστές της Ευρώπης και το «δικό μας» κεφάλαιο, που τους βλέπουν σαν πηγή πλούτου, υπερεκμετάλλευσης και ξεζουμίσματος. Από δίπλα, οι ρατσιστικές επιθέσεις και η κρατική και παρακρατική τρομοκρατία και η πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» και της ταξικής διάσπασης. Ενώ, όταν η όξυνση της κρίσης του συστήματος το «επιβάλλει», υπάρχουν και οι απελάσεις στις χώρες προέλευσης, αλλά και τα σύγχρονα κολαστήρια, τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης» σαν την Αμυγδαλέζα, την Κόρινθο και άλλα. Την Παρασκευή 21/11 αξιωματικοί της Υποδιεύθυνσης Αλλοδαπών» της ΕΛ.ΑΣ. επισκέφτηκαν τους απεργούς πείνας και τους έταξαν πως μέσα σε 5 ημέρες θα απελευθερωθούν όσοι έχουν ξεπεράσει τους 18 μήνες κράτησης, πως θα υπάρξει ιατρική φροντίδα σε 24ωρη βάση, πως θα τους επιτραπεί η χρήση κινητών τηλεφώνων και θα σταματήσει η ρατσιστική συμπεριφορά σε βάρος τους. Ύστερα από την εξέλιξη αυτή κάποιοι μετανάστες ανέστειλαν την απεργία πείνας για 5 ημέρες, μέχρι να φανεί η πραγματοποίηση των υποσχέσεων, ενώ κάποιοι άλλοι τη συνέχισαν εκφράζοντας την ανεμπιστοσύνη τους σε αυτές. Οι υποσχέσεις της αστυνομίας επιβεβαίωσαν την ύπαρξη της κατάστασης που επικρατεί στα «κέντρα κράτησης». Αποτελεί άραγε «ντρίμπλα» ή προσωρινή υποχώρηση της κυβέρνησης μπροστά στην έκταση και στην αποφασιστικότητα των μεταναστών και επιτυχία του αγώνα τους; Θα φανεί. Ο αγώνας ωστόσο τόσο των μεταναστών, όσο και των Ελλήνων εργατών και εργαζομένων, πρέπει να αναπτυχθεί και να διεκδικεί το κλείσιμο όλων των κολαστηρίων-στρατοπέδων συγκέντρωσης, την παροχή των νομιμοποιητικών εγγράφων για όλους τους μετανάστες, την παροχή πλήρους και δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, την παροχή στέγης και δουλειάς, ενάντια στις απελάσεις και τις ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις, ενάντια στη συγκάλυψη των υπευθύνων των δολοφονιών, ενάντια στην περιθωριοποίηση και την εξόντωσή τους. Πολυτεχνείο 2014: Κρατική τρομοκρατία και καταστολή στην Αθήνα Εκτεταμένη τρομοκρατική επιχείρηση της αστυνομίας, κατ εντολήν της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, έγινε στο κέντρο της Αθήνας κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος της πορείας για τα 41 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Είχαν προηγηθεί βέβαια το κλίμα τρομοκρατίας των προηγούμενων ημερών με τη συνδρομή πρυτάνεων και αστυνομίας, το κλείσιμο σχολών και το χτύπημα των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Πριν από την πορεία πραγματοποιήθηκαν πάνω από 40 «προληπτικές» προσαγωγές, κάτι που έχει καταντήσει συνηθισμένο φαινόμενο, πριν από τις μεγάλες διαδηλώσεις. Η αστυνομική παρουσία ήταν ενισχυμένη στο Σύνταγμα και μπροστά στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία», ενώ κατά τη διάρκεια της πορείας διμοιρίες των ΜΑΤ άρχισαν να «συμπιέζουν» μπλοκ του αντιεξουσιαστικού χώρου. Στο ύψος του ΝΙΜΤΣ το μπλοκ της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε δέχεται απρόκλητη και προσχεδιασμένη επίθεση από τα ΜΑΤ, ενώ είχαν προηγηθεί «παρενοχλήσεις» και ύβρεις από ασφαλίτες προς την περιφρούρησή του. Το μπλοκ «κόπηκε» στα δύο, έγινε εκτεταμένη ρίψη χημικών καθώς και χειροβομβίδων «κρότου-λάμψης» προς τους διαδηλωτές του μπλοκ, καθώς και άγριοι ξυλοδαρμοί με ανάποδα κλομπ. Διαδηλωτές μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο (μια 17χρονη κοπέλα δέχθηκε δύο φορές χημικά στο πρόσωπο), ενώ επίθεση από τα ΜΑΤ δέχθηκε και το μπλοκ της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης, πάλι χωρίς κάποια πρόκληση. Η προσπάθεια της αστυνομίας ήταν, ξεκινώντας από το χτύπημα αυτών των μπλοκ, να επιχειρήσει διάλυση όλης της πορείας προς την αμερικάνικη πρεσβεία, κάτι το οποίο δεν έγινε κατορθωτό. Μετά το τέλος της πορείας και ενώ μια πολύ εκτεταμένη περιοχή του κέντρου βρισκόταν αποκλεισμένη από αστυνομικούς, ασφαλίτες και κλούβες, οι λαομίσητες δυνάμεις καταστολής επιδόθηκαν σε τρομοκρατικό όργιο. Μηχανοκίνητες ομάδες ΔΕΛΤΑ, που κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα, τρομοκρατούσαν τον κόσμο στο κέντρο και πραγματοποίησαν απειλές και επιθέσεις, ενώ τα ΜΑΤ πραγματοποιούσαν αέναη ρίψη χημικών αλλά και χειροβομβίδων «κρότου λάμψης», κυρίως στην περιοχή των Εξαρχείων, καθώς και ξυλοδαρμούς, με θύματα νεολαίους και κατοίκους, που αποκλείστηκαν σε διάφορά σημεία. Από τις επιθέσεις της αστυνομίας δεν «γλίτωσαν» ούτε δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ (όπως μια φωτορεπόρτερ του περιοδικού «Vice» που ξυλοκοπήθηκε και εξυβρίστηκε και ένας ακόμα δημοσιογράφος του ίδιου περιοδικού), αποκλείστηκαν πολυκατοικίες και γραφεία πολιτικών συλλογικοτήτων (το μπλοκ του Ροσινάντε παρεμποδίστηκε να επιστρέψει στα γραφεία του), καταγγέλθηκαν μάλιστα και ζημιές που προκάλεσαν οι αστυνομικές δυνάμεις (καταστροφή τζαμαρίας εισόδου πολυκατοικίας), ενώ ελικόπτερο «χαμηλής πτήσης» της αστυνομίας επόπτευε την όλη «επιχείρηση». Μέχρι και πλιάτσικο σε περίπτερο στα Εξάρχεια έκαναν οι πραιτοριανοί, συλλαμβάνοντας μάλιστα και τον υπάλληλο του περιπτέρου όταν αυτός αντέδρασε. Είναι γεγονός πως η διαδήλωση στην αμερικανική πρεσβεία κατά την επέτειο της αντιιμπεριαλιστικής εξέγερσης του Νοέμβρη, επί 41 χρόνια, «ενοχλεί» τους εκπροσώπους του εγχώριου συστήματος και του ιμπεριαλισμού. Όταν μάλιστα η διαδήλωση αυτή μαζικοποιείται -όπως και κάθε μεγάλη λαϊκή, εργατική ή νεολαιίστικη διαδήλωση-, η ανησυχία τους μεγαλώνει. Όταν επίσης η κυρίαρχη πολιτική βρίσκεται σε τροχιά φασιστικοποίησης και με την αντιλαϊκή επίθεση να συνεχίζεται ακάθεκτη, με τα παραμύθια περί «ανάπτυξης» και «εξόδου από το τούνελ» να καταρρέουν και με το κάθε νέο βάρβαρο «πακέτο μέτρων» να διαδέχεται το προηγούμενο και με τον φόβο των λαϊκών ξεσπασμάτων υπαρκτό, τότε το μόνο που μένει στη διαχείριση του συστήματος αυτού είναι περισσότερη τρομοκρατία, εκφοβισμός και αντιλαϊκή βία. Η «απάντηση» που θα πάρουν θα είναι η ανάπτυξη των μαζικών λαϊκών, εργατικών και νεολαιίστικων αγώνων και αντιστάσεων για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, Δουλειά και Ανεξαρτησία.

6 6 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Σάββατο 29 Νοέμβρη 2014 Εκλογές στον σύλλογο εργαζομένων του υπ. Παιδείας Τ ην Τρίτη , σε μια δύσκολη περίοδο για το εργατικό κίνημα πραγματοποιήθηκαν στην ΚΥ του ΥΠΑΙΘ οι εκλογές για την ανάδειξη του Σ του συλλόγου. Παρόλες τις προσπάθειες του απερχόμενου Σ να φανεί ότι είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα Σ και να δείξει (στα γραπτά του μόνο και όχι στην πράξη) ότι παλεύει για τα δικαιώματα των εργαζομένων, εφάρμοσε κατά γράμμα την πολιτική της ανάθεσης, της συνδιαλλαγής, πρώτα και κύρια με την εξουσία, της τρομοκρατίας και τελικά της υποταγής. Την ίδια τακτική ακολούθησε, στο θέμα της εντατικοποίησης της δουλειάς, του συστήματος της αξιολόγησης και του νέου οργανογράμματος με τις περικοπές των δομών διοίκησης. εν απεργούσε ποτέ κανείς τους και παρότρυναν τους υπαλλήλους να μην απεργούν και αυτοί. Τα αποτελέσματα των εκλογών όμως ανέδειξαν την ανάγκη των υπαλλήλων να εκφραστεί σε μια αγωνιστική κατεύθυνση, σε μια κατεύθυνση αναζήτησης μιας άλλης προοπτικής. Η Πρωτοβουλία κινήθηκε τα 2 προηγούμενα χρόνια με συνέπεια, αναδεικνύοντας κάθε φορά τα πραγματικά προβλήματα, με ανακοινώσεις, προκηρύξεις και συνεχή παρουσία με τοποθετήσεις στις γενικές συνελεύσεις. Με τις απολύσεις να έχουν ξεκινήσει, με την μάχη ενάντια στην αξιολόγηση να δίνεται καθημερινά εδώ και αρκετούς μήνες, με τις νέες μειώσεις μισθών να βρίσκονται προ των πυλών, η Πρωτοβουλία ανεδείξε την ανάγκη συγκρότησης του εργατικού κινήματος, την ανάγκη του συλλογικού αγώνα, της διεκδίκησης και της ανατροπής του συστήματος της εξάρτησης και της υποτέλειας. Κερδίζοντας μια έδρα στο Σ, η Πρωτοβουλία έχει και ένα εργαλείο παραπάνω να προχωρήσει παραπέρα την παρέμβασή της. Τα αποτελέσματα των εκλογών είναι: Για το Σ ΣΥΝΟΛΟ ΕΓΓΕΓΡΑΜΜΕΝΩΝ ΣΥΝΟΛΟ ΨΗΦΙΣΑΝΤΩΝ ΕΓΚΥΡΑ ΑΚΥΡΑ ΨΗΦΟΙ Ε ΡΕΣ ΨΗΦΟΙ Ε ΡΕΣ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥ ΤΟΥ ΥΠΑΙΘ Α.Κ.Ε. (ΣΥΡΙΖΑ) ΚΟΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ (ΙΚΥ) * ΕΣΑΚ ΕΕ ΑΝΕΞ. ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΑΝΕΞ. ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ * Το 2012 οι υποψήφιοι της ΚΟΙΝΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ συμμετείχαν στο σχήμα της Α.Κ.Ε. Για την ομοσπονδία (ΠΟΣΥΠ) ΣΥΝΟΛΟ ΕΓΓΕΓΡΑΜΜΕΝΩΝ ΣΥΝΟΛΟ ΨΗΦΙΣΑΝΤΩΝ ΕΓΚΥΡΑ ΑΚΥΡΑ ΨΗΦΟΙ Ε ΡΕΣ ΨΗΦΟΙ Ε ΡΕΣ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥ ΤΟΥ ΥΠΑΙΘ Α.Κ.Ε. (ΣΥΡΙΖΑ) ΚΟΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ (ΙΚΥ) * ΕΣΑΚ ΕΕ ΑΝΕΞ. ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΑΝΕΞ. ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ * Το 2012 οι υποψήφιοι της ΚΟΙΝΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ συμμετείχαν στο σχήμα της Α.Κ.Ε. Στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος η παράσταση «Εθελοντισμός - ξεχάστε τα επαγγελματικά δικαιώματα» Στον μεγαλύτερο πολιτιστικό οργανισμό της Βόρειας Ελλάδας μύρισε αέρας προσφοράς! Το «καλό» αφεντικό διδάχτηκε από το παράδειγμα του υπουργείου Παιδείας για τους εκπαιδευτικούς και προκήρυξε εθελοντικές θέσεις εργασίας! Η πληρωμή; Δωρεάν εισιτήρια! Στα χνάρια της τρόικας και της κυβέρνησης, των χιλιάδων απολύσεων των τελευταίων χρόνων, της πολιτικής που θέλει να σβήσει από τον χάρτη κάθε έννοια μισθού, εργατικών δικαιωμάτων, ο διευθυντής Βούρος προσκαλεί ανέργους να δουλέψουν αμισθί με όρους σκλαβιάς, ξεκαθαρίζοντας εξ αρχής ότι δικαιώματα έχει μόνο η διοίκηση του θεάτρου. Η πρόσκληση ενδιαφέροντος έχει και προ ποθέσεις και άλλα τόσα προσόντα: «Ο ρόλος του Εθελοντή προϋποθέτει άτομα που διαθέτουν: Δεξιότητες επικοινωνίας.συνεργασία με τους υπόλοιπους εθελοντές και το προσωπικό του ΚΘΒΕ. Καλή γνώση της ελληνικής και αγγλικής γλώσσας. Θα συνεκτιμηθεί η γνώση άλλων γλωσσών. Γνώση χρήσης νέων τεχνολογιών θα συνεκτιμηθεί. Ευπρεπή εμφάνιση και κόσμια συμπεριφορά». Και επειδή και απλήρωτοι μένουν οι εργαζόμενοι και απεργίες αποφασίζουν, γιατί να μη τους έχει και σαν απεργοσπάστες (καχυποψία πέστε το) και έχει όρο στη σύμβαση: «Ο εθελοντής θα προσφέρει τις υπηρεσίες του χωρίς αμοιβή κατά το ως άνω χρονικό διάστημα σε όποιο τμήμα και σε όποια παράσταση κρίνεται αναγκαία από τους υπεύθυνους του ΚΘΒΕ, οι οποίοι θα καθορίζουν και το ωράριό του και δηλώνει ότι θα είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του και θα συμμορφώνεται στις υποδείξεις των υπευθύνων του ΚΘΒΕ στους οποίους και θα αναφέρεται άμεσα για κάθε συμβάν που τυχόν προκύψει κατά την παροχή των εθελοντικών του υπηρεσιών». Αφού έχει τζάμπα υπαλλήλους, να μην έχει και τζάμπα διαφήμιση ο χορηγός; «Ο εθελοντής υποχρεούται, αν του ζητηθεί από το ΚΘΒΕ, κατά τη διάρκεια της απασχόλησής του να αποδεχθεί την ένδυση χορηγικού διαφημιστικού αξεσουάρ (μπλουζάκι, φουλάρι κ.λπ.)». Εθελοντισμός, προσφορά και κοινωνική πολιτική ονομάζεται η απλήρωτη εργασία. Εθελοντισμός ονομάζεται η νέα λύση που βρήκε το σύστημα για να αποσυρθεί από την υποχρέωση να παρέχει παιδεία, υγεία, κοινωνικές παροχές, και τη μεταφέρει σαν ατομική ευθύνη, γκρεμίζοντας κάθε δικαίωμα συνυφασμένο με τη δουλειά. Είναι το επόμενο βήμα από τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, τα stage, τα πεντάμηνα, ώστε να διασπαστούν και να αποσυγκροτηθούν ακόμη περισσότερο οι εργαζόμενοι, αφού δεν θα έχουν κοινή βάση συγκρότησης και διαπραγμάτευσης. Μόνοι είναι πιο αδύναμοι. Μόνοι είναι όσο αναλώσιμοι τους χρειάζεται. Μόνοι μπορούν πιο εύκολα να γίνουν σκλάβοι. Και όλα συμβαίνουν τη στιγμή που οι εργαζόμενοι του θεάτρου μήνα παρά μήνα μένουν απλήρωτοι. Τη στιγμή που η επιχορήγηση του θεάτρου από το υπουργείο μειώθηκε στο μισό. Τη στιγμή που σε προηγούμενη προσπάθεια των εργαζομένων για απεργία ενώ ήταν απλήρωτοι, το «είμαι στο πλευρό σας» του διευθυντή πάρθηκε έξυπνα πίσω όταν στη συνέντευξη Τύπου ρωτήθηκε για το θέμα και απάντησε ότι έχει καθυστερήσει μόλις 10 μέρες η πληρωμή τους. Τώρα ξέρουν ότι «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» τελειώνουν και οι πραγματικοί ρόλοι αποκαλύπτονται όταν πρόκειται για κεντρική πολιτική επιλογή. Οι εργαζόμενοι στο ΚΘΒΕ βλέπουν το ίδιο έργο να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Είναι αγανακτισμένοι. Γι' αυτό κινητοποιήθηκαν άμεσα, εναντιώθηκαν στην απόφαση του θεάτρου και ύστερα από μια μαζική γενική συνέλευση των ηθοποιών και όλων των άλλων εργαζομένων στο θέατρο αποφάσισαν ομόφωνα να προβούν σε κινητοποιήσεις με τετράωρες στάσεις εργασίας το Σαββατοκύριακο και επίσχεση εργασίας από Δευτέρα 1 Δεκέμβρη και νέα συνέλευση για κλιμάκωση. Αιτήματα, η καταβολή των δεδουλευμένων, η απόσυρση της πρόσκλησης εθελοντικής σκλαβιάς και η αύξηση της επιχορήγησης. Κινητοποίηση ενάντια στις αυξήσεις εισιτηρίων του ΟΑΣΘ (λεωφορεία Θεσσαλονίκης) Θεσσαλονίκη Μαζική αλλά όμως κάτω από τις απαιτήσεις ήταν η κινητοποίηση που έγινε το Σάββατο 22 Νοέμβρη στο άγαλμα Βενιζέλου ενάντια στις αυξήσεις-χαράτσια του ΟΑΣΘ. Η κινητοποίηση καλέστηκε με πρωτοβουλία του «συντονισμού συλλογικοτήτων και φορέων ενάντια στις αυξήσεις». Μερικές εκατοντάδες εργαζομένων και νεολαίας ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, μεταξύ αυτών και η Λαϊκή Αντίσταση- ΑΑΣ, με δικό της συγκροτημένο μπλοκ και πανό. Η πορεία κατήγγειλε στον λαό της πόλης τα χαράτσια του ΟΑΣΘ, κίνηση αναγκαία σε μια περίοδο όπου ο λαός και ιδιαίτερα οι άνεργοι στενάζουν λόγω των διαρκών ληστρικών μέτρων. Η οργάνωση Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ(μ-λ) και η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ παρακολουθούν από την πρώτη στιγμή το ζήτημα και το ανέδειξαν ως σημαντικό πεδίο παρέμβασης στον λαό της πόλης. Κινήθηκαν τόσο με το δικό τους υλικό και αυτόνομες παρεμβάσεις, αλλά και στην λογική της κοινής δράσης παρακολουθούν τις μαζώξεις του συντονιστικού, παρά τις διαφωνίες που έχουν με το περιεχόμενό του. Παρεμβαίνουν σε αυτό λέγοντας ανοιχτά τις συμφωνίες και διαφωνίες τους. Συγκεκριμένα, κατά την άποψή μας το συντονιστικό δεν βάζει ως προμετωπίδα

7 Σάββατο 29 Νοέμβρη 2014 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 7 Ασφαλιστικό Πόσο βαθιά θα μπει το μαχαίρι; Ανάγκη άμεσου αγωνιστικού ξεσηκωμού Όχι! Δεν θα υπενθυμίσουμε τα σχεδόν πάγια και μονότονα «επιχειρήματα» των συστημικών δυνάμεων και των φερεφώνων τους αστικών μέσων μαζικής προπαγάνδας. Άλλωστε η «κατάρρευση» των ασφαλιστικών ταμείων τους, μόνιμο μότο επί δεκαετίες, έχει δώσει τα τελευταία χρόνια τη θέση της στην «εξυγίανση» που επιτεύχθηκε με όλους τους προηγούμενους αντιασφαλιστικούς νόμους από την εποχή του πατρός Μητσοτάκη και εντεύθεν. Σήμερα που το ασφαλιστικό σύστημα έχει «αποκτήσει στέρεες βάσεις» (κατά δήλωση του αρμόδιου υπουργού Βρούτση), ετοιμάζεται και σχεδιάζεται μια νέα επιδρομή στο δικαίωμα στη σύνταξη! Μάλλον θα πρέπει να «στερεώνεται» η πολιτική διαρκούς επίθεσης στις ασφαλιστικές κατακτήσεις και στο δικαίωμα σε περίθαλψη και σύνταξη. Ας υπενθυμίσουμε, λοιπόν, ορισμένες «λεπτομέρειες» στους επίδοξους σφαγείς (ιμπεριαλιστές, κεφάλαιο και κυβέρνηση) της ζωής των εργαζομένων λα κών μαζών. Το δικαίωμα στη σύνταξη είναι συλλογικό δικαίωμα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων και καθόλου δεν τους κάνουν χάρη οι «από πάνω» και οι «απ έξω» όταν το υλοποιούν. Οι εργαζόμενοι το έχουν τριπλοπληρώσει κατά την ώρα της δουλειάς με την κλοπή του μόχθου τους που προκύπτει από την ιδιοποίηση και τον σφετερισμό των μέσων παραγωγής και συνολικά της κοινωνικής παραγωγής και την κλεμμένη υπεραξία που καρπώνεται ως κέρδος η αστική τάξη. Στη συνέχεια με την υποχρεωτική καταβολή ασφαλιστικών εισφορών, όχι μόνο με τις κρατήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα αλλά και με πάγιο μηνιαίο ποσό που υφαρπάζεται από κατηγορίες εργαζομένων ανεξαρτήτως του αν αποκόμισαν και πόσο έσοδο απ τη δουλειά τους. Ακόμη με τη δυσβάσταχτη φορολογία με άμεσο και έμμεσο τρόπο. Ψιλά γράμματα, θα πουν οι απολογητές του εκμεταλλευτικού συστήματος. Το πρόβλημα είναι ότι «δεν υπάρχουν» λεφτά για συντάξεις και πρέπει να γίνουν τόσο περικοπές όσο και «διαρθρωτικές αλλαγές», πάντα για την «ισχυροποίηση» του ασφαλιστικού συστήματος. Τουτέστιν, για να φτάσουμε στην πλήρη «ανταποδοτικότητα» αναφορικά με τις κρατήσεις που έγιναν κατά τη διάρκεια του ασφαλιστικού βίου των εργαζομένων. Οι υπόλοιπες δύο παράμετροι (υπεραξία και φορολόγηση) απλώς δεν... αναγνωρίζονται. Το αγκάθι του Ασφαλιστικού εμφανιζόταν μέχρι πρότινος ως κόκκινη γραμμή για την κυβέρνηση στο πλαίσιο της αξιολόγησης της τρόικας. Όπως όμως μας έχει διδάξει η ιστορία των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων, αυτές οι γραμμές είναι για να καταρρέουν όταν αυξηθούν οι πιέσεις των πολιτικών τους προ σταμένων. Έτσι και τώρα, οι διαρροές από το κυβερνητικό επιτελείο δίνουν και παίρνουν για την «προετοιμασία της κοινής γνώμης». Έχουμε και λέμε: * Ελάχιστος απαιτούμενος χρόνος εργασίας για τη θεμελίωση δικαιώματος σύνταξης τα 20 χρόνια (ή ένσημα αναφορικά με το ΙΚΑ) από 15 έτη που ισχύει μέχρι σήμερα (4.500 ένσημα). Οι παρακολουθούντες το Ασφαλιστικό κάνουν λόγο ότι το 1/3 περίπου των ασφαλισμένων με το δεδομένο αυτό δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη στη βάση της διευρυμένης ανεργίας και των άτυπων και ελαστικών εργασιακών σχέσεων που εξαπλώνονται ταχύτατα. Μάλιστα εμφανίζεται η συγκεκριμένη επίθεση ότι έχει «κλειδώσει». * Μείωση των κύριων συντάξεων έως και 20% άμεσα και συσχέτισή τους με τη λεγόμενη ανταποδοτικότητα, δηλαδή με τις ασφαλιστικές εισφορές που υποχρέωσαν τον εργαζόμενο να καταβάλλει καθ' όλη τη διάρκεια του εργασιακού του βίου. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι δεν μπορεί οι έχοντες καταβάλει λίγα να έχουν την απαίτηση να παίρνουν την ίδια σύνταξη με όσους κατέβαλαν περισσότερα. * Ενοποίηση όλων των ασφαλιστικών ταμείων κύριας σύνταξης είτε σε ένα με τρεις κλάδους (μισθωτοί δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ελεύθεροι επαγγελματίεςαυτοαπασχολούμενοι, αγρότες) είτε σε τρία, με στόχο την καταβύθιση όλων των συντάξεων και των παροχών προς τα κάτω, με την υπενθύμιση της «ελάχιστης εγγυημένης σύνταξης» από πλευράς κράτους στο τρομακτικό ποσό των 360 ευρώ. την κινηματική και διεκδικητική λογική, αλλά τον δημόσιο-κρατικό φορέα, που τάχα θα εξασφαλίσει τις δωρεάν μετακινήσεις. Η λαθεμένη αυτή άποψη αντανακλάται και στην αδυναμία του να εκφράσει κινηματικά ευρύτερο κόσμο. Παρ όλα αυτά, είναι αναγκαία η συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων στον δρόμο, γι αυτό είναι αναγκαίο πλάι στην κριτική να υπάρχουν κοινές κινητοποιήσεις. Γι αυτό σε επίπεδο διαδηλώσεων προτάχθηκε η κοινή δράση. Το γεγονός ότι κόσμος και άλλων πολιτικών χώρων ένιωσε άνετα το Σάββατο να εκφραστεί μέσα από το πανό της Λαϊκής Αντίστασης δείχνει από τη μια ότι η γραμμή της ενότητας και της πάλης μπορεί να δώσει απτά αποτελέσματα και να αναγνωριστεί ως σωστή. Από την άλλη βάζει την ευθύνη στις δυνάμεις μας να κινηθούν πιο επίμονα και συγκροτημένα στα καθημερινά προβλήματα του λαού και να γίνουν χρήσιμες για το κίνημά του. * Κατάργηση κάθε πρόωρης συνταξιοδότησης για όλους, άνδρες και γυναίκες. Να θυμίσουμε ότι το ισχύον όριο ηλικίας συνταξιοδότησης είναι τα 67 έτη και πρόωρη θεωρείται πλέον η συνταξιοδότηση από το 62ο έτος της ηλικίας και μετά, πράγμα που προέκυψε από τις προηγούμενες αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις. Προφανώς εννοούν ότι ουδείς θα παίρνει σύνταξη πριν από την έλευση του 62ου έτους της ηλικίας του και θα καταργηθούν οι μεταβατικές διατάξεις που προβλέπουν τη δυνατότητα συνταξιοδότησης από το 52ο έτος υπό ορισμένες προ ποθέσεις ακόμη και σήμερα. * Αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών (κρατήσεων) των εργαζομένων, ώστε «να μπορεί το ασφαλιστικό σύστημα να δίνει συντάξεις», συνοδευόμενη με μείωση των εργοδοτικών εισφορών που έχει ήδη αποφασιστεί από την κυβέρνηση σε συνδυασμό με άλλες διευκολύνσεις των κεφαλαιοκρατών, ώστε «να προχωρήσουν σε επενδύσεις». * Δεδομένες πρέπει να θεωρούνται νέες δραστικές περικοπές μέχρι καταργήσεως των επικουρικών συντάξεων και του εφάπαξ, ανεξάρτητα αν θα πάνε συνδυαστικά με τις κύριες συντάξεις (εννοούμε με το ίδιο νομοσχέδιο) ή θα εφαρμοστούν στη βάση των ήδη κατά παραγγελίαν υπαρχόντων αναλογιστικών μελετών, για να υπάρχει και η ανάλογη επίφαση επιστημονισμού. * «Αυστηροποίηση» των εισοδηματικών και περιουσιακών κριτηρίων για τη λήψη βοηθημάτων (ΕΚΑΣ, αναπηρικές κ.λπ.), στην προοπτική σύνδεσής τους ακόμη και με την απόληψη κύριας σύνταξης! Δεν ξέρουμε αν μας ξέφυγε κάτι απ' όσα σκόπιμα διαρρέει η κυβέρνηση για να δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα. Φυσικά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν θα πάνε όλα μονομιάς ή σε δόσεις. Οι προθέσεις τους πάντως δεν αμφισβητούνται. Μάλλον η συζήτηση με την τρόικα αφορά στο πώς και πότε και όχι στο «αν». Είναι φανερό ότι νέα καταιγίδα στα ασφαλιστικά-συνταξιοδοτικά δικαιώματα είναι προ των πυλών. Όταν ριφθεί ο κύβος, το σύστημα θα επιτεθεί με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του και γι' αυτό δεν χωράει καμιά αμφιβολία. Συνεπώς δεν πρέπει να υπάρξει ολιγωρία για καλύτερες κινηματικές εποχές. Από χθες πρέπει να ξεκινήσει η προετοιμασία της μάχης για να δοθεί με τους καλύτερους όρους από πλευράς εργαζομένων και λαού. Κόντρα στην προτασεολογία και στα «επιχειρήματα», να ορθωθεί ένα παλλα κό ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ενάντια στην προσπάθεια χειροτέρευσης της ζωής εκατομμυρίων λα κών ανθρώπων. Το άνοιγμα εκ νέου του Ασφαλιστικού δε θα είναι περίπατος για το σύστημα. Όσο και αν προσπαθούν -προτού ακόμα πάρουν τα μέτρα και στο πλαίσιο της ζούγκλας της λεγόμενης αγοράς εργασίας- να πείσουν τη νέα γενιά ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάρει σύνταξη για να διασπάσουν το ενιαίο μέτωπο του αγώνα, η ταξική πάλη που διεξάγεται ασταμάτητα και τα υποκείμενά της θα αναγκαστούν κάτω από τον καταιγισμό της αντιασφαλιστικής επέλασης να απαντήσουν. Το Ασφαλιστικό είναι ζήτημα που συσπειρώνει ευρύτατα κοινωνικά στρώματα και προφανώς την εργατική τάξη που μπορεί να επανεμφανιστεί με μαζικούς όρους στο προσκήνιο. Οι δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να πρωτοστατήσουν στην επικείμενη μάχη. Το ίδιο και οι ταξικές και αγωνιστικές συλλογικότητες με λογική ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ για νικηφόρα έκβαση του αγώνα. Να μην περάσει η νέα αντιασφαλιστική επιδρομή! Καμία χειροτέρευση των όρων ασφάλισης και συνταξιοδότησης! Αυξήσεις στους μισθούς, στα μεροκάματα και στις συντάξεις!

8 8 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 29 Noέμβρη 2014 «Έχετε μέιλ στον υπολογιστή σας» Ηεπικεφαλίδα θα μπορούσε να αποτελέσει τον τίτλο του πρώτου μέρους του έργου-τριλογία «σκληρή διαπραγμάτευση με την τρόικα». Παίχτηκε τις προηγούμενες μέρες και το δεύτερο μέρος με τίτλο «Ραντεβού στο Παρίσι» και έρχεται σύντομα(;) το τρίτο μέρος. Το έργο βέβαια έχει ξαναπαιχτεί και στο παρελθόν -και με κάποιες αλλαγές στον θίασο- αλλά το φινάλε ήταν ίδιο. Το βαρέλι δεν είχε πάτο, οπότε κάθε διαπραγμάτευση έφερνε και άλλα δεινά και νέα δάκρυα, πόνο και αίμα στον λαό μας. Από το μέιλ «πάρτε πίσω τις 100 δόσεις για τον ΕΝΦΙΑ», μέχρι τα 6 μέιλ της προηγούμενης εβδομάδας με τις απαιτήσεις της τρόικας για εργασιακά και ασφαλιστικά και από τις τηλεδιασκέψεις μέχρι τη συνάντηση στη Villa Said στο Παρίσι και τη μη επίτευξη συμφωνίας, αναδεικνύεται ένα παιγνίδι πιέσεων και εκβιασμών. Ένα παζάρι για να οριστεί το «αντίτιμο» της ολοκληρωτικής παράδοσης της χώρας και του λαού μας στους δανειστές. Αυτό αποτελεί και το κύριο στοιχείο της διαπραγμάτευσης. Αυτοί που ορίζουν το πλαίσιο και αυτοί που τελικά θα αποφασίσουν και θα καθορίσουν τους όρους της συμφωνίας είναι τα αφεντικά του τόπου από τις δυο μεριές του Ατλαντικού. Ουάσιγκτον (μέσω ΔΝΤ) και Βερολίνο, ενώ φαίνεται να ομονοούν στη συνέχιση των σκληρών μέτρων μέσω νέου μνημονίου ή «προληπτικής γραμμής στήριξης» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, την ίδια στιγμή ανταγωνίζονται για το ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο της συνέχισης του προγράμματος. Το ζήτημα του δημοσιονομικού κενού δεν αποτελεί σημείο διαφωνίας μόνο μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας αλλά και επίδικο μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ, για το ποιος και πώς (κούρεμα χρέους;) θα καλυφθεί αυτό. Έχει και ευρύτερη απήχηση καθώς επιδρά για το ποιος θα έχει το «πάνω χέρι» στις εξελίξεις στην ΕΕ. Μια ΕΕ που τα σημάδια της ύφεσης επανέρχονται δριμύτερα και τα προβλήματα με ονοματεπώνυμο, Γαλλία Ιταλία, να έρχονται ξανά στο προσκήνιο. Τέλος, η αντιπαράθεση αυτή ακουμπά και όλες τις γεωπολιτικές εξελίξεις, με τα «τρίγωνα» στην περιοχή να περικλείονται από έναν εύφλεκτο κύκλο πολεμικών συρράξεων και επιδρομών. Συμπερασματικά, η σύγκρουση και ο ανταγωνισμός μεταξύ των ιμπεριαλιστών δημιουργεί και το πεδίο διαφωνιών της διαπραγμάτευσης. Γιατί είναι δεδομένο ότι τα ντόπια αρπακτικά και τα κυβερνητικά στελέχη δεν νοιάζονται για το αν θα έχει σύνταξη και περίθαλψη ο συνταξιούχος ή αν θα απολύονται ομαδικά οι εργαζόμενοι. Όλα όσα εμφανίζονται ως σκληρά μέτρα υπογράφονται και με τα δυο χέρια από τους εγχώριους βιομηχάνους και τραπεζίτες, καθώς αποτελούσαν πάντα και αποτελούν και σήμερα και δικά τους σχέδια που θα μεγαλώσουν την κερδοφορία τους. Αυτό που η ντόπια άρχουσα τάξη διαπραγματεύεται με τα αφεντικά της είναι ο ρόλος και η θέση της στις μελλοντικές εξελίξεις, βάζοντας ως ενέχυρο τη χώρα (το έδαφος, τον αέρα, τη θάλασσά της) και τον λαό της. Μια θέση που σαφώς έχει υποβαθμιστεί στα χρόνια της επιτροπείας των μνημονίων, που έχει συρρικνωθεί ο οικονομικός της χώρος και που αναζητεί πάντα βέβαια εντός του πλαισίου της εξάρτησης «ανάσες» και διαβεβαιώσεις. Μόνο που, παρά το γεγονός ότι ως υπηρέτης υλοποιεί τις εντολές των δύο αφεντάδων, δεν εισπράττει την κατανόησή τους. Κατανόηση που δεν δίνεται ούτε στο πολιτικό προσωπικό του τόπου, που όλα τα προηγούμενα χρόνια σήκωσε το βάρος της επίθεσης και σήμερα βρίσκεται κλονισμένο και αποσυγκροτημένο. Οι διαφωνίες μεταξύ συγκυβέρνησης και των εταίρων υπαγορεύονται από την εσωτερική της ανάγκη αλλά και των κομμάτων που την αποτελούν να διαχειριστούν την κοινωνική οργή και ταυτόχρονα να διασφαλίσουν την (εκλογική) επιβίωσή τους. Οι διαφωνίες τους δεν έχουν να κάνουν με την ουσία των μέτρων που συζητούνται αλλά με τις δόσεις εφαρμογής τους και τον τρόπο που θα παρουσιαστούν στους εργαζομένους. Ανάσες ζητούσε ο Σαμαράς (από κοντά και ο Βενιζέλος) αλλά σύμφωνα με την «Deutsche Welle», η γερμανική κυβέρνηση διαμηνύει ότι το τρέχον πρόγραμμα θα πρέπει να εφαρμοστεί ως έχει, ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές επιπτώσεις θα μπορούσε να έχει εντός Ελλάδος. «Θέλουμε ανάσες για να διατηρηθεί η πολιτική και κοινωνική σταθερότητα στην Ελλάδα» έλεγε ο Χαρδούβελης στον Σόιμπλε, με τον δεύτερο να απαντά: «Δεν μας ενδιαφέρουν τα εσωτερικά σας, ούτε καν οι ανάγκες σας για τις εκλογές. Τελειώστε με όσα έχετε δεσμευτεί». Είναι ξεκάθαρο ότι οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης δεν υπάρχουν για τις εργατολαϊκές μάζες της χώρας μας. Ήδη εξετάζονται από την κυβέρνηση «σχέδια β» για συνέχιση επί 6μηνο ή και χρόνο του μνημονίου, ή «τεχνική» όπως λέγεται συνέχειά του και άλλα αντίστοιχα. Σε κάθε περίπτωση, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι, δεν πρέπει να μείνουμε θεατές αυτού του έργου όπως και όποτε κλείσει το τρίτο του μέρος με συμφωνία στη διαπραγμάτευση. Αλλά κόντρα στην εκλογική αναμονή και στο άλλο ανταγωνιστικό έργο των συναντήσεων του ΣΥΡΙΖΑ με τα ξένα funds να οικοδομήσουμε τους όρους για να συγκροτηθεί Μέτωπο ενάντια στην Εξάρτηση και την Επίθεση. Αυτό είναι το απαιτούμενο για να βάλει ο λαός πάτο στο βαρέλι, σφραγίζοντας με την πάλη του τις εξελίξεις. Περιφέρεια Αττικής Σύμπραξη για προώθηση των «κοινωνικών συνεταιριστικών επιχειρήσεων» (ΚΟΙΝΣΕΠ) Εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία η συμμετοχή της Περιφέρειας Αττικής σε εταιρικό σχήμα-σύμπραξη με κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς με τίτλο «δημιουργική αλληλέγγυα επιχειρηματικότητα» και σκοπό την υποβολή αίτησης χρηματοδότησης για τη «λειτουργία περιφερειακών μηχανισμών υποστήριξης της ανάπτυξης και προώθησης των κοινωνικών συνεταιριστικών επιχειρήσεων (ΚΟΙΝΣΕΠ)». Παρά τις προσπάθειες της εισήγησης από τον ΣΥΡΙΖΑ στο Περιφερειακό Συμβούλιο της 20ής/11/2014 να αποστασιοποιηθεί από τις ΚΟΙΝΣΕΠ ως προς τη χρήση τους από τους ΟΤΑ, στην ουσία της η κίνηση αυτή όχι μόνο δεν αμφισβητεί αλλά, αντίθετα, προωθεί, και σε κεντρικό μάλιστα επίπεδο, τη δημιουργία και τη λειτουργία των κακόφημων ΚΟΙΝΣΕΠ. Από τη θέσπιση των ΚΟΙΝΣΕΠ με τον νόμο 4.019/2011 περί «κοινωνικής οικονομίας και κοινωνικής επιχειρηματικότητας» (ο αποκαλούμενος «νόμος Κατσέλη») μέχρι σήμερα, αυτές οι «ειδικού τύπου» επιχειρήσεις έχουν αποδειχτεί εξαιρετικά χρήσιμα εργαλεία για το σύστημα. Ω ς φορείς της λεγόμενης «κοινωνικής οικονομίας», που είναι βεβαίως γνωστή από χρόνια στις χώρες της ΕΕ και έχει τεθεί ως κατεύθυνση από τον ΟΟΣΑ επίσημα το 1998, οι ΚΟΙΝΣΕΠ χρησιμοποιούνται και στη χώρα μας ώστε το κράτος και ειδικά οι ΟΤΑ να αποσύρονται από μια σειρά υπηρεσιών που προηγούμενα είχαν κατακτηθεί ως κοινωνικές παροχές, ενώ ταυτόχρονα οι όροι δουλειάς των εργαζόμενων στις υπηρεσίες αυτές να χειροτερεύουν δραματικά. Η σημασία που έχουν οι ΚΟΙΝΣΕΠ για το σύστημα συνολικά ως κατεύθυνση φαίνεται τόσο από την ταχύτατη διάδοσή τους, ειδικά στους ΟΤΑ, με συμμετοχή και μεγάλων επιχειρηματιών (πάμπολλα τα παραδείγματα δήμων που έχουν αναθέσει σε ΚΟΙΝΣΕΠ την καθαριότητα, τη φύλαξη σχολικών κτιρίων, τη λειτουργία παιδικών σταθμών, δημοτικών ωδείων κ.λπ. και συχνά με τους ίδιους εργαζομένους που είχαν προηγουμένως απολυθεί), αλλά και από τη στήριξη που τους παρέχεται από την ΕΕ, τελευταία και μέσω κονδυλίων του ΟΑΕΔ (για μια αναλυτικότερη τοποθέτηση, βλέπε «ΠΣ» φύλλο 731, 5 Απρίλη 2014). Η απόφαση της Περιφέρειας Αττικής έρχεται να υπηρετήσει αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Μπορεί η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθεί να ξεχωρίσει τις ΚΟΙΝΣΕΠ σε «καλές» και σε «κακές», η κατεύθυνση όμως είναι η ίδια, όπως ίδια είναι και τα επιχειρήματα. Οι εισηγητές παρουσιάζουν την «κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία» ως αντίδοτο στην ανεργία και όχημα για την αναδιοργάνωση της παραγωγής και έτσι προσπαθούν να δικαιολογήσουν την πρωτοβουλίας στήριξης των ΚΟΙΝΣΕΠ από την Περιφέρεια. Στην πραγματικότητα οι ΚΟΙΝΣΕΠ δεν είναι παρά μια ακόμα παραλλαγή των κλασικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων, τις οποίες το σύστημα ντύνει με έναν υποτιθέμενο «κοινωνικό» μανδύα για να καλύψει τις συνθήκες άγριας ταξικής εκμετάλλευσης, με τους εργαζομένους χωρίς δικαιώματα και χωρίς προοπτική. Σωστά η κριτική του ΚΚΕ αναγνωρίζει ότι οι επιχειρήσεις στον καπιταλισμό λειτουργούν καπιταλιστικά, αποκρύπτει όμως τις παλιότερές του τοποθετήσεις σχετικά με τις δικές του επιχειρήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο της παραπέρα προσαρμογής του, επιλέγει συνειδητά, στο κεντρικό επίπεδο της Περιφέρειας Αττικής, να προωθήσει τις κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις του συστήματος και του ιμπεριαλισμού, με άλλοθι την αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης». Μόνο στον δρόμο του αγώνα μπορούν λαός και εργαζόμενοι να διεκδικήσουν δωρεάν κοινωνικές παροχές και δουλειά με δικαιώματα για όλους. Αθήνα Εκδήλωση της Ταξικής Πορείας Πραγματοποιήθηκε, την Πέμπτη 20/11, στο βιβλιοπωλείο- καφέ «Εκτός των τειχών», η εκδήλωση- συζήτηση της Ταξικής Πορείας με θέμα «Αντιμέτωποι με τον εργασιακό μεσαίωνα». Σκοπός της συζήτησης υπήρξε η κατάθεση προβληματισμών πάνω στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού στους εργαζόμενους και το λαό, αλλά και η όσο το δυνατόν καλύτερη προετοιμασία της γενικής απεργίας την Πέμπτη 27/11. Εκ μέρους της Ταξικής Πορείας, τέθηκαν εισηγητικά οι βασικότερες πλευρές της επίθεσης του συστήματος στα εργασιακά και αναδείχτηκαν οι αιχμές της τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα. Υπήρξε αναφορά στη στόχευση του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου για το βάθεμα της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά και στην προσπάθεια καταστολής οποιασδήποτε αγωνιστικής έκφρασης που λαμβάνει χώρα στις μέρες μας μέσω της αντεργατικής νομοθεσίας, των μηχανισμών καταστολής και των συνδικαλιστικών διώξεων. Επίσης, τονίστηκαν οι ευθύνες της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής ηγεσίας αλλά και της αριστεράς για την κατάσταση του εργατικού κινήματος, όπως και για το γεγονός ότι ο λαός έχει χάσει πλέον την εμπιστοσύνη του στα σωματεία και το συνδικαλισμό γενικότερα. Υπήρξαν εκτιμήσεις για την απεργία στις 27 Νοέμβρη, ενώ ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στην αναγκαιότητα η απεργία αυτή να αποκτήσει τη μέγιστη δυνατή μαζικότητα. Οι μικρές σχετικά εισηγήσεις έδωσαν τη δυνατότητα στους παρευρισκόμενους να τοποθετηθούν πάνω σε πλήθος ζητημάτων. Κοινή συνισταμένη της πλούσιας συζήτησης που άνοιξε υπήρξε η πεποίθηση ότι ο χαρακτήρας της απεργίας αυτής είναι κατά βάση πολιτικός. Από πολλές τοποθετήσεις αναδείχθηκε το ζήτημα των δυσκολιών και της τρομοκρατίας που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι που θέλουν να απεργήσουν, χωρίς αυτό βέβαια να αναιρεί την ανάγκη η απεργία αυτή να παλευτεί στους χώρους δουλειάς όσο το δυνατόν περισσότερο. Η επιτυχία της συγκεκριμένης εκδήλωσης βρίσκεται τόσο στη σχετικά καλή μαζικότητα της με παρουσία νεολαίων και εργαζομένων από διάφορους εργασιακούς χώρους, όσο κυρίως στις απαντήσεις που προσπάθησε να δώσει η συζήτηση που ακολούθησε πάνω σε θέματα που αφορούν το εργατικό κίνημα και το λαό γενικότερα. Η χρησιμότητα τέτοιων εκδηλώσεων στη σημερινή φάση είναι δεδομένη, καθώς η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ αγωνιστών μόνο μπροστά μπορεί να πάει την υπόθεση του λαϊκού και εργατικού κινήματος.

9 Σάββατο 29 Noέμβρη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 9 Τα πολιτικά ζητήματα απαντιούνται πολιτικά Δημοσιεύτηκε στον «Λαϊκό Δρόμο» απάντηση 1 του «Εκπαιδευτικού Ομίλου Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» σε σχέση με την άποψη 2 των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών για αποχή από τις εκλογές για τα συνδιοικητικά υπηρεσιακά συμβούλια στην εκπαίδευση. Απ ό,τι φαίνεται, η ανάγκη απάντησης του «ΕΟΑΕ» πυροδοτήθηκε από μια «σφοδρή πολεμική» (όπως γράφεται) εκ μέρους των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών, και με αφορμή την «πολεμική» αυτή οι σύντροφοι του «ΕΟΑΕ» προχωρούν σε μια συνολική απάντηση για το ζήτημα. Προτού τοποθετηθούμε επί της ουσίας, θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε από τη μεριά μας το εξής: Η αιχμή των συντρόφων που θεωρούν ότι η κριτική μας στη στάση (και πιο αυστηρά στην αφίσα) των Παρεμβάσεων «έχει βασικό αποδέκτη τον Εκπαιδευτικό Όμιλο» καθώς και η αναφορά ότι η συμβολή του Εκπαιδευτικού Ομίλου «δεν μπορεί να παραγνωρίζεται από κανέναν, όσες φιλότιμες προσπάθειες και αν κάνει» (φανταζόμαστε ότι εμείς είμαστε ο «κανένας») είναι παντελώς χωρίς πραγματική βάση. Δεν έχουμε καμία απολύτως πρόθεση να επιλέξουμε τον «ΕΟΑΕ» για να κάνουμε σφοδρή πολεμική, ούτε και καμία διάθεση (πόσω μάλλον να προσπαθήσουμε φιλότιμα) να παραγνωρίσουμε τη συμβολή των συντρόφων. Θα έπρεπε οι συντάκτες της ανακοίνωσης να το έχουν καταλάβει από τη συνολική μας στάση, αλλά και από το γεγονός ότι δεν έχουμε αναφερθεί σε περιπτώσεις που έχουμε και εμείς ενοχληθεί, αξιολογώντας τα ως δευτερεύοντα ζητήματα. Άλλωστε δεν καταλαβαίνουμε πώς προκύπτει κάτι τέτοιο από μια κριτική που κάνουμε σε αφίσα των Παρεμβάσεων και την οποία ο «ΕΟΑΕ» αποφασίζει -κακώς- όχι μόνο να υπερασπιστεί, αλλά και ουσιαστικά να «την πάρει πάνω του». Ας πάμε στην ουσία: Η ανακοίνωση του «ΕΟΑΕ» χρησιμοποιεί μια γενικά σωστή περιγραφή μιας από τις τοποθετήσεις των Παρεμβάσεων (υπάρχουν άλλες προβληματικές) για τη φύση και τον ρόλο των υπηρεσιακών συμβουλίων και απαντάει στο εύλογο ερώτημα που προκύπτει στον αναγνώστη «για ποιο λόγο συμμετέχουμε στις εκλογές;», αναφέροντας ότι αυτό έχει επιλεγεί «πρώτα για να αποκαλύψουμε το χαρακτήρα των υπηρεσιακών συμβουλίων ( ) και δεύτερο για να καταπολεμήσουμε την πολιτική ρουσφετιού και συναλλαγής». Και αφού η ανακοίνωση παραθέτει την (προβληματική) εκτίμηση ότι «δευτερευόντως, με την τακτική σ αυτήν τη συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα σημαντικό ρεύμα μέσα στο χώρο της εκπαίδευσης», καθώς και την άποψη ότι «οι εκλογές για τα Υ.Σ. είναι γεγονός μικρής σημασίας», καταλήγει σε μια νέα «υποψία» για τις κακές προθέσεις των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών οι οποίες «έχουν επιδοθεί σε κυνήγι μαγισσών». Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Κατ αρχήν είναι επικίνδυνο λάθος να «ποινικοποιείται» η σημασία που δίνει μια παράταξη σε ένα ζήτημα και να αναζητούνται τα ύποπτα κίνητρα για την ιεράρχηση αυτή. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών (για λόγους που έχουμε εξηγήσει) θεωρούμε ότι το ζήτημα της συμμετοχής σε συνδιοικητικά όργανα είναι ένα σοβαρό ζήτημα που συνδέεται με τα χαρακτηριστικά του κινήματος και καθοριστικό για τη δική μας φυσιογνωμία και την ιδεολογική και πολιτική μας συγκρότηση. Οι αιτιάσεις ότι το «σηκώνουμε» για να κάνουμε πολεμική στον Εκπαιδευτικό Όμιλο στερούνται σοβαρότητας. Μπορούμε να κατανοήσουμε ότι οι σύντροφοι του «ΕΟΑΕ» ενοχλήθηκαν από την αναφορά μας σε εκλογικό κρετινισμό των Παρεμβάσεων, οι οποίες επέλεξαν να καλέσουν τον κόσμο να «ψηφίσει ανατρεπτικά» στις εκλογές για τα ΥΣ. Αυτό που δεν πέρασε όμως από το μυαλό των συντρόφων είναι ο δικός μας εκνευρισμός όταν είδαμε ότι σύμμαχοί μας και μια παράταξη με την οποία προσπαθούμε να οικοδομήσουμε κοινή δράση σε διάφορα επίπεδα, κάνει ένα τόσο χοντρό φάουλ, ενισχύοντας μάλλον τη δική μας «υποψία» ότι γι αυτούς τελικά, οι εκλογές αυτές είναι ένα γεγονός καθόλου μικρής σημασίας. Αναφερόμαστε στις Παρεμβάσεις γιατί δεν ξέρουμε (ούτε και ξεκαθαρίστηκε από την ανακοίνωση του «ΕΟΑΕ») αν την κλήση της αφίσας για «ανατρεπτική ψήφο» την «καλύπτουν» οι σύντροφοι. Ούτε αν καλύπτουν το κάλεσμα της διακήρυξης των Παρεμβάσεων «Ήρθε η ώρα για αιρετούς αγωνιστές που θα προωθούν τις διεκδικήσεις του κλάδου» (πού;; στα «όργανα διαχείρισης και προώθησης της κυβερνητικής πολιτικής στα οποία η παρουσία των αιρετών δεν αλλάζει ουσιαστικά αυτόν το ρόλο» όπως αναφέρει το κείμενο του «ΕΟΑΕ»;). Ούτε αν σχολιάζουν την προώθηση από την ΕΛΜΕ Χανίων (μέσω τους δικού της mail) του εγγράφου της Διεύθυνσης που χαρακτήριζε «υπηρεσιακό καθήκον» τη συμμετοχή στις εκλογές! Ούτε αν συμφωνούν με τη σταθερή επιλογή της Α ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής (και των εκεί Παρεμβάσεων) να κάνει την ίδια μέρα εκλογές για Υπηρεσιακά Συμβούλια και ΕΛΜΕ επιτείνοντας τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό! Ε, μετά από όλα αυτά τα ωραία που συμβαίνουν (χωρίς καμία ενόχληση και σχόλιο εκ μέρους του «ΕΟΑΕ») είναι πραγματικά απαράδεκτο το «κυνήγι μαγισσών» στο οποίο επιδίδονται οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών! Κοιτάξτε, σύντροφοι. Αν οι λέξεις δεν έχουν χάσει πλήρως τη σημασία τους, το κάλεσμα για «ανατρεπτική ψήφο» εμείς δεν θα μπορούσαμε να το χρησιμοποιήσουμε ούτε σε εκλογές των σωματείων (ούτε και ξέρουμε πού θα μπορούσαμε). Πόσω μάλλον στα «όργανα που επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν στις συνειδήσεις των εκπαιδευτικών τις διοικητικές λογικές, τις συνδιαχειριστικές αντιλήψεις και την ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος στους μηχανισμούς του κράτους» (από την ανακοίνωση του «ΕΟΑΕ»). Τι ακριβώς θα ανατρέψουν εκεί οι εκπαιδευτικοί; Πώς αλλιώς θα το περιγράφατε εσείς, αν το βλέπατε σε μια ανακοίνωση άλλου; Και μας κάνει εντύπωση ότι δεν σας δημιουργεί κανένα πρόβλημα μια τέτοια διολίσθηση όταν είναι γνωστή η (κατανοητή ως έναν βαθμό) τάση σας να ξεσκονίζετε ένα κείμενο από εκατό μεριές μέχρι το τελευταίο του κόμμα, πριν το συνυπογράψετε. Παρά το γεγονός ότι η κεντρική αφίσα ενός σχήματος δεν είναι δευτερεύουσας σημασίας, αν δεν ήταν και όλες οι άλλες ενδείξεις που περιγράψαμε λίγο παραπάνω, θα μπορούσαμε να δεχτούμε ότι μέσα στο γενικό συνδικαλιστικό φόρτο και στα τρεξίματα ξέφυγε μια ατυχής φράση. Ας ειπωθεί όμως αυτό. Και όχι να ανοίγονται ζητήματα για κυνήγια μαγισσών, για «επιδίωξη περιχαράκωσης» απέναντί σας και άλλα παράξενα. Και, εν πάση περιπτώσει, οι διάφορες προσεγγίσεις στα κείμενα των ίδιων των Παρεμβάσεων παίζουν μπουνιές μεταξύ τους και δεν μπορούν να συμβαίνουν ταυτόχρονα και αυτά και εκείνα και τα παραπέρα: Έχει, άραγε, δίκιο η επισήμανση ότι «Ήρθε η ώρα για αιρετούς αγωνιστές που θα προωθούν τις διεκδικήσεις του κλάδου»; Ή ο συναγωνιστής (και στέλεχος των Παρεμβάσεων) Π. Ντ. που (πολύ εύστοχα) αναφέρει: «Είναι, επίσης, ειρωνεία της Ιστορίας ότι σε μια εποχή που ο κλάδος φαίνεται να αντιμετωπίζει ριζική επιδείνωση των συνθηκών εργασίας του οι μεν κινηματικές διαδικασίες είναι υποτονικές αλλά τα αποτελέσματα της Αριστεράς στις κάλπες είναι εξωφρενικά υψηλά. Είναι σαν τα ποσοστά της Αριστεράς να είναι αντιστρόφως ανάλογα με την κίνηση των μαζών κι αυτό ισχύει, όποιον ορισμό της Αριστεράς κι αν δώσει κανείς» 3 ; Έχει, άραγε, δίκιο η διακήρυξή σας «ενάντια στη συνδιαχείριση»; Ή ο τάδε αιρετός σας που στο ΠΥΣΔΕ θα προτείνει ότι ο υπεράριθμος που προέκυψε από σύμπτυξη τμήματος θα συμπληρώσει το ωράριό του σε εκείνο και όχι στο άλλο σχολείο; Αν αυτό δεν είναι συνδιαχείριση, τι ακριβώς είναι; Αυτές οι αντιφάσεις σύντροφοι, αυτά τα λογικά άλματα μας στενοχωρούν εμάς και όχι ότι μας καταλογίζετε (έστω για να ισοφαρίσετε) πολιτικό κρετινισμό. Χρησιμοποιείτε στο κείμενό σας το επιχείρημα ότι σημαντικός λόγος που σας οδηγεί στη συμμετοχή στις εκλογές είναι «η μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων». Η δική μας εμπειρία από την προπαγάνδιση της αποχής είναι ότι είναι μια θέση όχι μόνο απολύτως κατανοητή από την πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, αλλά και θέση που μπορεί να ανοίξει τη συζήτηση για το τι κίνημα χρειαζόμαστε. Είναι θέση που μπορεί να βοηθήσει την προσέγγιση του προβλήματος που αναφέρει ακριβώς από πάνω ο Π. Ντ. σε σχέση με την Αριστερά και το κίνημα. Από την άλλη, δεν εκτιμάμε ότι είναι μικρά τα ποσοστά της αποχής και των ακύρων (25% και 5% αντίστοιχα, που στην Αττική γίνονται 30% και 5%) για μια ψηφοφορία που η διοίκηση (και δυστυχώς και η Αριστερά) πήγε τον κόσμο σπρωχτό να ψηφίσει. Πριν κλείσουμε, θέλουμε να απαντήσουμε σε δύο ακόμα υπαινιγμούς που χρησιμοποιεί η ανακοίνωση του «ΕΟΑΕ». Αντιπαρερχόμαστε την επισήμανση ότι δεν είδατε καμία τόσο επιθετική ανακοίνωσή μας «απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η κατεξοχήν συνδιαχειριστική δύναμη», θεωρώντας, απλώς, ότι δεν διαβάζετε συχνά ανακοινώσεις μας. Αντιπαρερχόμαστε και το γεγονός ότι οι Παρεμβάσεις κατέβηκαν σε 18 ΠΥΣΔΕ και 5 ΑΠΥΣΔΕ σε συνεργασία με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (πράγμα που -πέρα από το πολιτικό ζήτημα- από μόνο του αποδεικνύει τη μεγάλη σημασία που δίνουν στις εκλογές αυτές και στην ψήφιση αιρετού), αλλά δεν αντιπαρερχόμαστε τη νύξη ότι αλλού εμείς «συνεργαζόμαστε ακόμα και με το ΣΥΡΙΖΑ». Να είστε σίγουροι ότι αν σε κάποια περιοχή ένα πλατύτερο δυναμικό που συμμετέχει σε σχήματα που συμμετέχουμε και εμείς αποκτήσει στην πορεία σαφή αναφορά στον ΣΥΡΙΖΑ (που είναι υπαρκτός κίνδυνος την περίοδο αυτή), οι δυνάμεις μας θα φροντίσουν να ξεκαθαρίσουν το τοπίο. Θα σας θυμίσουμε άλλωστε (για να πάμε στον άλλο υπαινιγμό) ότι η συνεργασία μας στον Πειραιά οδήγησε ουσιαστικά το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν στις τοπικές Παρεμβάσεις να αποχωρήσει. Στον Πειραιά, όπου δεν βγήκε καμία ιδιαίτερη ανακοίνωση (όπως υπονοείτε) από τις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών. Βγήκε μόνο μια ανακοίνωση από το σχήμα συνεργασίας (την Ενότητα Αντίστασης Ανατροπής) που ενημέρωνε δημόσια και λακωνικά για τη διαφορετική στάση των δύο παρατάξεων και εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους η κοινή προσπάθεια θα συνεχιστεί. Θεωρούσαμε ότι είχαμε την υποχρέωση απέναντι στον κόσμο να μην το περάσουμε στο ντούκου. Και το θετικό ήταν ότι παρά τη σοβαρή (και καθόλου «διακριτική») παρέμβαση προπαγάνδισης της αποχής που κάναμε και την ίδια τη μέρα των εκλογών με πανό, αφίσες και προκηρύξεις, δεν δημιουργήθηκε καμία παρεξήγηση, κανένα αρνητικό κλίμα με τους συναγωνιστές των Παρεμβάσεων Πειραιά. Παρά το γεγονός ότι μέσα από την Ενότητα Αντίστασης Ανατροπής δρα ένα δυναμικό αγωνιστών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ευρύτερο από τις δύο δικές μας τάσεις. Κλείνοντας, θέλουμε να πούμε το εξής: Οι δυνάμεις μας (ο Εκπαιδευτικός Όμιλος Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης και οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών) έχουν το θετικό ότι μπορούν να συμφωνήσουν σχετικά εύκολα σε ένα κείμενο με μια συγκεκριμένη πολιτική λογική, σε μια ανάλυση που θα έχει αρχή, μέση και τέλος. Γνωρίζουμε ότι δεν είναι αρκετό, είναι όμως μια βάση. Γεγονός είναι ότι αυτή τη βάση δεν την έχουμε εκμεταλλευτεί μέχρι τώρα για να προσπαθήσουμε με μια σταθερότητα το συντονισμό των βημάτων μας στο κίνημα. Και επειδή θέλουμε να μιλάμε καθαρά, θα διατυπώσουμε δημοσίως την εκτίμηση (που είναι και αυτοκριτική) ότι οι ευθύνες για αυτό είναι απολύτως μοιρασμένες ανάμεσά μας. Ας κάνουμε, λοιπόν, αυτή την προσπάθεια και ας πάνε στην άκρη οι μανίες καταδίωξης όταν τα ζητήματα ανοίγουν. Θεωρούμε ότι η προσπάθεια αυτή μπορεί να έχει μέλλον, μπορεί να προσφέρει τόσο στο κίνημα όσο και -μέσα από τους κοινούς αγώνες αλλά και την αντιπαράθεση- στην καλύτερη δική μας (και των δύο) συγκρότηση. Όσο μας αφορά, δεν σκοπεύουμε να επανέλθουμε για το συγκεκριμένο ζήτημα. Πάνος Χουντής, μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών /Μια-αναγκαία-απάντηση-προς-τις- Αγωνιστικές-Κινήσεις.html 2. g-post_25.html, g-post_90.html

10 10 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 29 Noέμβρη 2014 Το Πολυτεχνείο θα συνεχίσει να ζει στους αγώνες του λαού Αθήνα Θεσσαλονίκη Μαζικές ήταν οι διαδηλώσεις του Πολυτεχνείου σε όλη την Ελλάδα. Βασικό τους χαρακτηριστικό ήταν η συμμετοχή της νεολαίας και το ότι, όπου υπήρξε προσπάθεια καταστολής και διάλυσης από την αστυνομία, εκφράστηκε η αποφασιστικότητα των διαδηλωτών να μη διαλυθούν αλλά να ολοκληρώσουν τις πορείες τους. Στην Αθήνα, «παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης από την προηγούμενη εβδομάδα να δημιουργήσει κλίμα τρομοκρατίας κλείνοντας πανεπιστημιακές σχολές σε συνεργασία με τους πρυτάνεις, γεμίζοντας την Αθήνα με δεκάδες διμοιρίες ΜΑΤ και με τις επιθέσεις κατά των φοιτητικών πορειών, το Πολυτεχνείο απέδειξε για άλλη μια φορά ότι δεν πεθαίνει! Χιλιάδες εργαζόμενοι και νεολαίοι διαδήλωσαν στην Αθήνα για να δηλώσουν τη διάθεσή τους να αντισταθούν στην πολιτική των ντόπιων εντολοδόχων της ΕΕ και του ΔΝΤ, να φωνάξουν την αντίθεσή τους στην πολιτική των πολέμων και της διαίρεσης των λαών από τους ιμπεριαλιστές». [Από το Δελτίο Τύπου του ΚΚΕ(μ-λ).] Και έτσι ήταν! Η φετινή πορεία θεωρείται από τις πιο μαζικές των τελευταίων χρόνων, με κύριο χαρακτηριστικό της τη συμμετοχή της νεολαίας. Πολλοί ήταν και αυτοί γύρω από την πορεία, στα πεζοδρόμια, σε τέτοια έκταση που είχαμε επίσης χρόνια να δούμε. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να διαλύσει την πορεία (βλέπε και σε διπλανή στήλη) χτυπώντας τα μπλοκ του αντιεξουσιαστικού χώρου, αποκλείοντας δρόμους διαφυγής και απειλώντας και άλλα μπλοκ, όπως των Αγωνιστικών Κινήσεων, έπεσε στο κενό. Οι διαδηλωτές όλων των μπλοκ συνέχισαν και ολοκλήρωσαν την πορεία τους. Το μπλοκ της Λαϊκής Αντίστασης ήταν και αυτό μαζικό, επίσης με κύριο χαρακτηριστικό του την ύπαρξη νεολαίας, με το πανό της μπροστά και να ακολουθούν του ΚΚΕ(μ-λ), των Αγωνιστικών Κινήσεων, του Μ-Λ ΚΚΕ και της Πορείας. Θεσσαλονίκη Και φέτος οι συγκεντρώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου ήταν μαζικές και μαχητικές στη Θεσσαλονίκη. Χιλιάδες λαού και νεολαίοι διαδήλωσαν στο κέντρο της πόλης τιμώντας με τον καλύτερο και ουσιαστικότερο τρόπο την εξέγερση και τους νεκρούς της, κόντρα στο κλίμα τρομοκρατίας και καταστολής που προσπαθούσε να επιβάλει η κυβέρνηση εκείνες τις μέρες (γεγονότα σε Νομική, ΑΣΟΕΕ κ.λπ.). Δείχνοντας ότι κάθε φορά που θα του δίνεται η ευκαιρία να εκφράσει την αγωνιστική του διάθεση, θα το κάνει. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις είχαν παρουσία από το πρωί της Δευτέρας (17/11) στον χώρο του Πολυτεχνείου με δικό τους τραπεζάκι και μοίραζαν υλικά προπαγάνδισης στον κόσμο που βρίσκονταν εκεί (προκηρύξεις και το νέο τεύχος του περιοδικού «Έναυσμα»). Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης είχαμε ένα μαζικό και πλατύ μπλοκ και μαζί με την Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ προσπαθήσαμε, με μαχητικό τρόπο αλλά και με τα αντιιμπεριαλιστικά μας συνθήματα, να αναδείξουμε την ανάγκη για την δημιουργία Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης ενάντια στην επίθεση του συστήματος, αλλά και την ανάγκη ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής πάλης για ανεξαρτησία, σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της πάλης του λαού μας για κοινωνική απελευθέρωση. Σαν συνέχεια του κλίματος τρομοκρατίας των προηγούμενων ημερών υπήρχε, καθ όλη τη διάρκεια της διαδήλωσης, ισχυρή και προκλητική παρουσία των ΜΑΤ δίπλα σε τμήματα της πορείας, που σε ένα σημείο επιτέθηκαν σε διαδηλωτές με κρότου-λάμψης. Παρ όλα αυτά το σώμα της διαδήλωσης δεν διαλύθηκε, αλλά συνέχισε με περισσότερο πείσμα, δείχνοντας ποια είναι η καλύτερη απάντηση στην τρομοκρατία και την καταστολή. Παρ όλο που οι συνελεύσεις που έγιναν για το Πολυτεχνείο ήταν άμαζες (οι περισσότερες πάρθηκαν με οριακή απαρτία), το μπλοκ του «συντονιστικού των φοιτητικών συλλόγων» ήταν αρκετά μαζικό, κάτι που δείχνει ότι από τη μια το φοιτητικό σώμα έχει την ανάγκη να εκφραστεί και να αγωνιστεί και από την άλλη φανερώνει την αναντιστοιχία αυτού με την ενεργή συμμετοχή του κόσμου στις διαδικασίες των συνελεύσεων, αποτέλεσμα του συνδικαλισμού που έχει διαμορφωθεί από τη φοιτητική Αριστερά και αδυνατεί να απαντήσει στα ουσιαστικά ζητήματα του κόσμου. Σίγουρα οι διαδηλώσεις της 17/11 στη Θεσσαλονίκη, ειδικά σε αυτήν την περίοδο κινηματικής απραξίας και αναμονής, αποτελούν μια σπουδαία παρακαταθήκη για την πάλη του λαού μας, που πρέπει να αξιοποιηθεί και να συνεχιστεί για την συνολική ανατροπή της επίθεσης του συστήματος. Ηράκλειο Στο Ηράκλειο χιλιάδες αγωνιστές τίμησαν και φέτος την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Αξιόλογη παρουσία σε μαζικότητα αλλά και σε παλμό είχε το μπλοκ της Λαϊκής Αντίστασης το οποίο πλαισιώθηκε από πανό του ΚΚΕ(μ-λ), του Μ-Λ ΚΚΕ και των Αγωνιστικών Κινήσεων. Την πορεία χαρακτήρισε η μαζική παρουσία της νεολαίας και κύρια των φοιτητών που, αν και δεν έγιναν συνελεύσεις σχεδόν σε κανέναν σύλλογο, κατέβηκαν και τίμησαν με την παρουσία τους την επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη. Στη διαδήλωση κυριάρχησαν αντιιμπεριαλιστικά και αντιφασιστικά συνθήματα, καθώς και συνθήματα ενάντια στους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση. Γιάννενα Στα Γιάννενα η διαδήλωση είχε μεγάλη συμμετοχή. Ήταν απ τις μεγαλύτερες των τελευταίων ετών. Ξεκίνησε από τη Δόμπολη (παλιό πανεπιστήμιο). Συμμετείχαν τα μπλοκ φοιτητικών συλλόγων και εστιών, της ΕΛΜΕ Ιωαννίνων, της ΕΡΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της Ανασύνταξης, των αντιεξουσιαστών, της ΟΚΔΕ, της Λαϊκής Αντίστασης, του ΚΚΕ(μ-λ), του Μ-Λ ΚΚΕ, της Αριστερής Κίνησης Μηχανικών, του ΣΕΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Τον τόνο στη διαδήλωση έδωσε η νεολαία με τη μεγάλη συμμετοχή της. Το ΚΚΕ πραγματοποίησε επίσης πορεία από το Δημαρχείο. Σάμος Από συμμετοχή της νεολαίας, φοιτητικής και εργαζόμενης κυρίως, χαρακτηρίστηκε ο φετινός γιορτασμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και στη Σάμο. Στην εκδήλωση που διοργάνωσε η ΛΑ- ΑΑΣ την Κυριακή 16/11 στο πανεπιστήμιο συμμετείχαν 20 άτομα, κυρίως νεολαίοι. Έγινε πλούσια συζήτηση γύρω από τις πολιτικές εξελίξεις, το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, τον νέο γύρο επίθεσης στα δικαιώματα εργαζομένων και νεολαίας, την ένταση της φασιστικοποίησης. Ιδιαίτερο βάρος δόθηκε στην ανάδειξη του δρόμου της λαϊκής πάλης απέναντι στην πολιτική ΕΕ-ΔΝΤ-κυβέρνησης και στον αγώνα για ψωμί-δουλειά-ανεξαρτησία ως της μόνης πραγματικής προοπτικής για τον λαό, κόντρα στην ηττοπάθεια και στις εκλογικές αυταπάτες. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στη συμβολή της ΛΑ-ΑΑΣ στην ανάπτυξη αντιιμπεριαλιστικού-αντικαπιταλιστικού-αντισυνδιαχειριστικού κινήματος, στα χαρακτηριστικά της πανελλαδικής προσπάθειας, που κατέληγε σε κάλεσμα για πλαισίωση της ΛΑ-ΑΑΣ από νέους αγωνιστές. Η συγκέντρωση για την επέτειο της 17ης Νοέμβρη διοργανώθηκε από τα ΔΣ των τριών φοιτητικών συλλόγων και συμμετείχαν με κάλεσμα το Εργατικό Κέντρο, το ΝΤ της ΑΔΕΔΥ, η ΕΛΜΕ και η ΛΑ-ΑΑΣ. Πραγματοποιήθηκε πορεία στους κεντρικούς δρόμους του Καρλοβάσου από περίπου 150 άτομα, με έντονο νεολαιίστικο χρώμα. Κυριάρχησαν τα συνθήματα «ψωμί-παιδείαελευθερία, έξω απ τις σχολές η αστυνομία», «εμπρός λαέ μπορείς να τους νικήσεις, δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσεις», «αυτοί σκοτώσαν Λαμπράκη-Μπελογιάννη, φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». Η ΛΑ-ΑΑΣ συμμετείχε στην πορεία με δικό της μαχητικό μπλοκ. Πάτρα Με μαζικό τρόπο, κοντά στις άτομα, ο λαός και η νεολαία της Πάτρας κατέβηκε στον δρόμο να διαδηλώσει με αφορμή τα 41 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Το τριήμερο μπροστά από το Παράρτημα η ΛΑ-ΑΑΣ και οι Αγωνιστικές Κινήσεις είχαν παρέμβαση με τραπεζάκια. Στην πορεία της Δευτέρας η Λαϊκή Αντίσταση-Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία συμμετείχε με δικό της πανό στον δρόμο, με δεκάδες φίλους και συναγωνιστές να το στηρίζουν. Στη διαδρομή τα τελευταία μπλοκ διαδηλωτών δέχτηκαν επίθεση με χημικά, μια και το συνηθίζουν κάθε χρόνο με τους «συγκρουσιακούς» και τις δυνάμεις καταστολής να παίζουν το γνωστό κλεφτοπόλεμο σε βάρος των διαδηλωτών. Στο ύψος της Γούναρη, μπροστά από τα δικαστήρια, τα ΜΑΤ έριξαν χημικά μέσα στο μπλοκ της ΛΑ-ΑΑΣ, ενώ οι κρότου-λάμψης έπεφταν συνέχεια. Παρ όλο το άσχημο κλίμα που υπήρχε, με αρκετά μπλοκ να σπάνε, το πανό της ΛΑ-ΑΑΣ έμεινε στη θέση του και το μπλοκ συγκροτήθηκε αμέσως συσπειρώνοντας και άλλους διαδηλωτές μέσα του. Η καταστολή συνεχίστηκε και στην επιστροφή, λίγο πριν από τη λήξη της πορείας, όμως ο κόσμος της διαδήλωσης δεν έσπαγε και κατέληξε μαζικά στο Παράρτημα. Αποτέλεσμα: 14 προσαγωγές και 5 συλλήψεις, μία εκ των οποίων για κακουργηματική πράξη εκρηκτικών υλών!!! Μόλις γνωστοποιήθηκαν τα ονόματα των συλληφθέντων αποκαλύφθηκε η προβοκάτσια και η αυθαιρεσία της αστυνομίας, πλήθος διαδηλωτών την ίδια μέρα μαζεύτηκε έξω από το αστυνομικό τμήμα της Ερμού απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση των ατόμων που κρατούνταν. Την τελική απάντηση στην τρομοκρατία και στη φασιστικοποίηση την πήραν έξω από τα δικαστήρια την Τετάρτη, όπου καλέστηκε συγκέντρωση ενάντια στις άδικες συλλήψεις και στις ψευδείς κατηγορίες. Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε στα δικαστήρια έδωσε το παρόν και την αλληλεγγύη του μαζικά μέχρι το μεσημέρι, όταν αφέθηκαν ελεύθεροι οι συλληφθέντες.

11 Σάββατο 29 Noέμβρη 2014 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 11 Οι πιέσεις των κέντρων του συστήματος και η «πολυγλωσσία» του ΣΥΡΙΖΑ Καθώς οι διαπραγματεύσεις κυβέρνησης τρόικας οδηγούν στην διαμόρφωση του νέου αντεργατικού-αντιλαϊκού πλαισίου της «επόμενης μέρας», δυναμώνουν καθημερινά οι πιέσεις των δυνάμεων του συστήματος, μέσα και έξω από την χώρα, για συνεννόηση και συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων, μπροστά στις δυσκολίες και τις «προκλήσεις των καιρών». Για τις ντόπιες αστικές δυνάμεις, η συναίνεση και η συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων και η αποφυγή της πολιτικής αστάθειας στοχεύει κυρίως να ενισχύσει την θέση τους και τον ρόλο τους και να βάλει κάποιο «φρένο» στη συνεχή πολιτική και οικονομική υποβάθμισή τους. Ταυτόχρονα επιδιώκουν να εμποδίσουν με κάθε τρόπο και μέσο την εμφάνιση του εργαζόμενου λαού στο προσκήνιο των εξελίξεων, που θα μπορούσε πραγματικά να παίξει ρόλο αποσταθεροποίησης στο σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Ήδη είναι μεγάλα τα κέρδη της ντόπιας άρχουσας τάξης από την υποχώρηση του εργατικούλαϊκού κινήματος τα τελευταία χρόνια, πόσα μάλλον με την επίτευξη μίας συνεννόησης για την «επόμενη μέρα». Για τους ιμπεριαλιστές, η συνεννόηση συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων ισοδυναμεί με πλήρη δέσμευση στις απαιτήσεις και προσταγές τους και όχι μόνο για τα ζητήματα των μνημονίων και του χρέους, αλλά μία διευρυμένη υποταγή στις στρατηγικές τους επιδιώξεις στην περιοχή. Η πίεση των ντόπιων και ξένων κέντρων του συστήματος είναι τόσο ξεκάθαρη και επιτακτική που δεν μπορεί να παρακαμφθεί με ελιγμούς, απαιτείται πλήρης συμμόρφωση και μάλιστα άμεσα, χωρίς υπεκφυγές. Τα «μηνύματα» που πήρε ο Σαμαράς μετά την συνάντησή του με την Μέρκελ από τις αγορές, καθώς τόσο η απόφαση του τελευταίου eurogroup όσο και η άρνηση της τρόικας να «διευκολύνει» την κυβέρνηση, δεν αφορούν αποκλειστικά μόνο αυτή αλλά όλο το ντόπιο πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα τον επίδοξο κυβερνητικό διαχειριστή. Οι εξελίξεις στην Κύπρο γύρω από την διεκδίκηση της ΑΟΖ, οι «βόλτες» της τούρκικης φρεγάτας στο Αιγαίο καθώς και οι υστερικές εθνικιστικές κραυγές για την «τουρκική προκλητικότητα» των αστικών ΜΜΕ και διάφορων πολιτικών παραγόντων του συστήματος είναι το έδαφος πάνω στο οποίο διαμορφώνονται οι όροι προσαρμογής, συνεννόησης και συναίνεσης του πολιτικού κόσμου της διαχείρισης του συστήματος. Στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν πολύ καλά ότι το «πράσινο φως» από τα κέντρα του συστήματος είναι σε άμεση συνάρτηση με την ανάληψη δεσμεύσεων συνολικού χαρακτήρα από την πλευρά του. Έτσι και το νέο «ρεπερτόριο» αναφέρεται στον «αυτοδύναμο ΣΥΡΙΖΑ εγγυητή της κοινωνικής και πολιτικής ομαλότητας». Η αυτοδυναμία απαντάει στην πολιτική ομαλότητα και το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» στην κοινωνική ομαλότητα και στην κοινωνική συναίνεση που θα επιδιώξει την οικονομική μεγέθυνση και ανάπτυξη. Ενώ η ανακοίνωσή του για την επέτειο του Πολυτεχνείου διαγράφει το «αμερικανοκίνητη χούντα», για να μην αφήσει καμία υπόνοια ότι έχει παρθεί πίσω το «ανήκομεν εις την Δύση» του Αλ. Τσίπρα Κεντρικό χαρακτήρα παίρνει η υπόθεση της συνεννόησης για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ) και του χρόνου των εκλογών, καθώς και η διαπραγμάτευση Ταυτόχρονα, αυτή η «πολυγλωσσία» στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πόσο το κόμμα αυτό και τα διάφορα στελέχη του, με γρήγορους ρυθμούς, είτε προσαρμόζονται στις απαιτήσεις των δυνάμεων του συστήματος είτε αρχίζουν να αποκτούν «οργανική σύνδεση» με αυτές και «εκφωνούν» τις απόψεις τους. Αυτό επιβάλλει η «κανονικότητα» μίας κυβερνητικής διαχείρισης από έναν πολιτικό χώρο που δεν έχει εκείνους τους «οργανικούς» δεσμούς με το σύστημα που απαιτούνται και είναι υποχρεωμένο να τους αποκτήσει. για την βιωσιμότητα του χρέους. Το ζήτημα έθεσε με κάθε «επισημότητα» η επίσκεψη του Αλ.Τσίπρα στον Κ.Παπούλια και την πρότασή του για «σύγκλιση των πολικών αρχηγών» για όλα τα παραπάνω ζητήματα. Είναι φανερό ότι στον βαθμό που γινόταν αποδεκτή από τον Σαμαρά μία τέτοια πρόταση, όλα τα ζητήματα θα έμπαιναν πάνω στο τραπέζι και τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να οδηγήσουν και σε λύσεις, έστω προσωρινές, «εθνικού σκοπού». Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με την πρόταση αυτή έδειξε ότι και θέλει και μπορεί να συμβάλλει στο κλίμα που απαιτούν οι δυνάμεις του συστήματος, ενώ ο Σαμαράς μάλλον εκτέθηκε από την άρνησή του. Για να ακολουθήσει στην συνέχεια ένα συνεχές «γαϊτανάκι», ποιος θα καλέσει ποιον και ποιος θα συναντήσει ποιον και με ποιους όρους, που δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά την διαμόρφωση των όρων για τις συναντήσεις και συνεννοήσεις που μπορεί να επιβληθούν από την εξέλιξη των πραγμάτων και το ασφυκτικό πλαίσιο που διαμορφώνει η ιμπεριαλιστική τρόικα. Οι «ελιγμοί» Παπαδημούλη, Σταθάκη και λοιπών βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση αλλά ταυτόχρονα δείχνουν και την ανησυχία τους για τις όλο και μεγαλύτερες πιέσεις της ιμπεριαλιστικής τρόικας, που δεν στέκουν μόνο στο πολιτικό ζήτημα και στον τρόπο διευθέτησής του αλλά στο συνολικό πλαίσιο της «επόμενης μέρας». Ενώ η παρέμβαση Μητρόπουλου συνδέει τον εκβιασμό της αυτοδυναμίας με την συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, καλλιεργώντας και από την πλευρά της «χαμηλές προσδοκίες» για την «επόμενη μέρα» της κυβέρνησης «σωτηρίας». Ταυτόχρονα, αυτή η «πολυγλωσσία» στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πόσο το κόμμα αυτό και τα διάφορα στελέχη του, με γρήγορους ρυθμούς, είτε προσαρμόζονται στις απαιτήσεις των δυνάμεων του συστήματος είτε αρχίζουν να αποκτούν «οργανική σύνδεση» με αυτές και «εκφωνούν» τις απόψεις τους. Αυτό επιβάλλει η «κανονικότητα» μίας κυβερνητικής διαχείρισης από έναν πολιτικό χώρο που δεν έχει εκείνους τους «οργανικούς» δεσμούς με το σύστημα που απαιτούνται και είναι υποχρεωμένο να τους αποκτήσει. Ένα ρεφορμιστικό κόμμα της αριστεράς σαν αυτό του ΣΥΡΙΖΑ «κανονικά» θα είχε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει για να «εκπαιδευτεί» με στόχο να μπορέσει να αποτελέσει μέρος της όποιας κυβερνητικής διαχείρισης, στα πλαίσια του συστήματος. Βέβαια οι ίδιες οι εξελίξεις και η κρισιμότητά τους καθώς και τα αδιέξοδα του αστικού πολιτικού συστήματος από την μία τον εκτίναξαν εκλογικά ενώ από την άλλη του επιβάλλουν «εντατικά μαθήματα» προσαρμογής και υποταγής. Για να γίνει ακόμα πιο κατανοητή η πολιτική συμπεριφορά και οι τοποθετήσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σημαντικό να δούμε ποιες εξελίξεις «παρακολουθούν» για να προσαρμόζονται αναλόγως. Πρώτα από όλα τις αντιθέσεις Βερολίνου Ουάσιγκτον για την πορεία της ΕΕ την επόμενη περίοδο, καθώς η κρίση της ύφεσης και του αποπληθωρισμού στην Ευρώπη υπονομεύει το γενικότερο «ξεπέταγμα» που επιδιώκουν οι Αμερικάνοι και δεν μπορεί να τους το δώσει μόνο η στρατηγική της όξυνσης και των παρεμβάσεων σε πολλά σημεία του πλανήτη. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι μπορεί να αποτελέσει «σφήνα» αυτών των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ότι με την εναντίωση στην πολιτική του «μερκελισμού» υπάρχει η δυνατότητα να κερδίσουν την εύνοια των Αμερικάνων. Από την άλλη, «παρακολουθούν» και τις εξελίξεις στο εσωτερικό της ΕΕ και κυρίως το πού θα «κάτσει» ο συμβιβασμός Γερμανίας-Γαλλίας για την χαλάρωση του δημοσιονομικού συμφώνου, την τόνωση των επενδύσεων, για μέτρα ανάπτυξης κ.λ.π. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί ένα νέο «αέρα» που θα φέρει ένας συμβιβασμός μεταξύ των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ. Ταυτόχρονα, Σταθάκης και Μηλιός πραγματοποιούν «επίσημες» συναντήσεις στο Λονδίνο με τους εκπροσώπους του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου για να τους παρουσιάσουν τις «επενδυτικές ευκαιρίες» που θα διαμορφώσει η κυβέρνηση και η πολιτική ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ «παρακολουθεί» και τα λαϊκά κινήματα, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, όπως «παρακολουθεί» το κίνημα και στην χώρα μας. Η παρουσία του Αλ. Τσίπρα στο ιδρυτικό συνέδριο του Podemos στην Ισπανία κινήθηκε στα γνωστά πλαίσια ενός ατέλειωτου προεκλογικού λόγου για αυτούς που πρέπει να φύγουν (Σαμαράς, Ραχόι), για να «ανοίξει καινούριος δρόμος στην Ευρώπη» και να «αποκατασταθεί η ευημερία και η ενότητα στην ΕΕ». Έκανε έτσι για άλλη μια φορά φανερό τον ρόλο που επιφυλάσσουν αυτές οι δυνάμεις στους εργάτες και τον λαό, αυτόν του κομπάρσου των εξελίξεων, του θεατή και υποστηρικτή των χειρισμών συμβιβασμού και υποταγής με τις δυνάμεις του συστήματος. Ιδιαίτερα σε μία περίοδο που η κλιμάκωση της επίθεσης βγάζει κατά χιλιάδες εργάτες και λαό στους δρόμους από τις Βρυξέλλες έως την Ιταλία και την Γαλλία, ο ρόλος των «αντι-νεοφιλελεύθερων δυνάμεων» εστιάζεται στο να αποτελέσουν μέρος της λύσης των προβλημάτων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Και είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό, και όχι μόνο στην χώρα μας, ότι όσο δυναμώνουν τα δημοσκοπικά ποσοστά αυτών των δυνάμεων, τόσο υποχωρούν οι εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις, απόδειξη ότι μπορούν να αποτελέσουν «εγγύηση» απέναντι στον λαό, όπως παλιότερα τον ρόλο αυτό έπαιζαν τα «κλασσικά» σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Τα οποία, καθώς αποτελούν σήμερα «πυλώνες» της επίθεσης στους εργάτες και τους λαούς, όχι μόνο αδυνατούν να ανακτήσουν τέτοιους ρόλους (όπως το ΠΑΣΟΚ στην χώρα μας), αλλά και στον βαθμό που επιτευχθεί μία τέτοια ανάκαμψη (όπως στην περίπτωση της Πορτογαλίας), τότε η «ανακάλυψη» μίας φοροδιαφυγής τούς ξαναστέλνει στην πολιτική απομόνωση. Στα πλαίσια αυτά δημιουργείται χώρος και έδαφος για «άφθαρτες» δυνάμεις που μπορούν να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της κρίσης του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος. Απέναντι στον επίδοξο διαχειριστή της κρίσης του συστήματος στην χώρα μας δεν αρκεί η αποκάλυψη των προθέσεων και της πολιτικής του κατεύθυνσης, αλλά απαιτείται σε αντιδιαστολή της προσαρμογής και της υποταγής του να αναπτυχθεί ένα εργατικό-λαϊκό κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης που να «ζορίσει» πραγματικά τις δυνάμεις του συστήματος και να αποκαλύψει ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος ρεαλισμός από το κίνημα και τις εργατικές-λαϊκές δυνάμεις.

12 12 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 29 Νοέμβρη 2014 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 13 Μια πολύ σοβαρή κρίση Οι εξελίξεις στην Ουκρανία απασχόλησαν, απασχολούν και θα συνεχίσουν να απασχολούν όλο τον κόσμο. Καθόλου αδικαιολόγητα. Η κρίση στην Ουκρανία είναι από τις πιο σοβαρές, αν όχι η σοβαρότερη διεθνής πολιτική κρίση από το και οπωσδήποτε αυτή που εγκυμονεί τους μεγαλύτερους κινδύνους συνολικά για την ανθρωπότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι αγνοούμε ή παρακάμπτουμε τη σοβαρότητα της κρίσης στη Μ. Ανατολή, που παροξύνθηκε πρόσφατα με την εμφάνιση του «Ισλαμικού Κράτους», ή τους κινδύνους που συνεπάγεται και αυτή. Θεωρούμε ωστόσο, πρώτον, ότι η κρίση στην Ουκρανία δεν έχει ξεπεραστεί και μπορεί να παροξυνθεί ανά πάσα στιγμή. Δεύτερον και κρισιμότερο, είναι αυτή που έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να φέρει σε άμεση αντιπαράθεση τις δύο πυρηνικές υπερδυνάμεις του πλανήτη (ΗΠΑ και Ρωσία). Καθόλου, συνεπώς, τυχαία η φιλολογία που έχει αναπτυχθεί για τα χαρακτηριστικά της, τις επιδιώξεις των δυνάμεων που εμπλέκονται, οι αντιπαραθέσεις πάνω σε αυτά. Και δεν εννοούνται μόνο εδώ αυτά που εκπέμπονται από τις αντιμαχόμενες πλευρές που, όπως είναι φυσικό, η καθεμιά επιχειρεί να ενισχύσει τη θέση της προπαγανδίζοντας το δίκιο -ή «δίκιο»- της. Εννοούνται και πολλοί άλλοι που παρεμβαίνουν ως «τρίτοι» (αν υπάρχουν τέτοιοι). Από τη μεριά μου έχω ήδη εκθέσει τις απόψεις μου με άρθρα στην «ΠΣ». Απόψεις που «έλκουν» τα χαρακτηριστικά τους από εκτιμήσεις που είχαμε κάνει ήδη από την περίοδο και κατόπιν. Αν επανέρχομαι - πέρα από την αναγκαιότητα μιας επικαιροποίησης-, αυτό συνδέεται και με την αντιπαράθεση που εκτυλίσσεται στο πλαίσιο αριστερών δυνάμεων (μέσω εφημερίδων και ιστοσελίδων), τόσο για τον χαρακτήρα της σύγκρουσης όσο και για τα χαρακτηριστικά του αγώνα των εξεγερμένων των ανατολικών περιοχών της Ουκρανίας. Σε αυτή λοιπόν την αντιπαράθεση έχουμε απόψεις που ξεκινάν από εκείνους που υποστηρίζουν πως πρόκειται για ένα λα κό κίνημα που έχει έως και σοσιαλιστικούς προσανατολισμούς και δυνατότητες, μέχρι εκείνους που δεν βλέπουν σε αυτό παρά μόνο «τυχοδιώκτες» και «πράκτορες της Μόσχας». Μπορούμε ευθύς εξαρχής να απορρίψουμε τη δεύτερη άποψη. Όχι βέβαια επειδή αγνοούμε την άμεση και ισχυρή παρέμβαση της Ρωσίας στα τεκταινόμενα, αλλά επειδή δεν μπορούμε να κατατάξουμε στην κατηγορία των «τυχοδιωκτών» έναν κόσμο που -το λιγότερο- μάχεται για την ίδια την ύπαρξή του. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο εμφανίζονται από ορισμένες άλλες πλευρές. Ένα σύνθετο πρόβλημα Θα ήθελα κατ αρχάς να κάνω ορισμένες «προκαταρκτικές», ας το πω έτσι, παρατηρήσεις. Είναι απολύτως κατανοητό το ενδιαφέρον του οποιουδήποτε για τα γεγονότα που διαμορφώνουν τις διεθνείς εξελίξεις, τα δεδομένα και τους συσχετισμούς. Άλλο τόσο είναι κατανοητό το ενδιαφέρον αριστερών δυνάμεων και ανθρώπων, τόσο για τον λόγο που προαναφέρθηκε όσο και για το τι μπορεί να σημαίνουν αυτές οι εξελίξεις για την υπόθεση της Αριστεράς - και όχι μόνο στην Ουκρανία. Από εκεί και πέρα και ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, αν ψάχνουμε -όσοι ψάχνουμε- «καθαρές» λα κές κινητοποιήσεις ή, πολύ περισσότερο, «καθαρές» επαναστατικές διαδικασίες που να μας δίνουν την ευκολία της «ασφαλούς» τοποθέτησης, μάλλον έχουμε αντιληφθεί λάθος την ιστορική περίοδο που διανύουμε. Δεν αναφέρομαι μόνο στο σύνθετο της διεθνούς κατάστασης. Ούτε μόνον στα αντιφατικά δεδομένα που χαρακτηρίζουν την ουκρανική περίπτωση και τα οποία συμπλέκονται σε περίπλοκους συνδυασμούς. Εννοώ κυρίως τις συνέπειες που έχει η ήττα (και η παλινόρθωση), το «κενό» που έχει δημιουργήσει όσον αφορά την ύπαρξη, τη συγκρότηση και τις δυνατότητες των εργατικών επαναστατικών κομμουνιστικών δυνάμεων. Δηλαδή την «απουσία» (ή έστω την αδυναμία) εκείνου του παράγοντα που θα έδινε το δικό του στίγμα στα τεκταινόμενα και ταυτόχρονα θα πρόσφερε και σ εμάς τη δυνατότητα να πάρουμε μια «καθαρή» και «ασφαλή» θέση. Το πρόβλημα δεν εμφανίζεται πρώτη φορά. Το αντιμετωπίσαμε πολλές φορές και σχετικά πρόσφατα με τη λεγόμενη «αραβική άνοιξη», όπου είχαμε κάθε είδους τοποθετήσεις από διάφορες πλευρές. Είχαμε έτσι απόψεις που ανακάλυπταν -περίπου- τη νέα επαναστατική έκρηξη της εποχής μας. Έσπευδαν μάλιστα πολλοί «να δώσουν γραμμή» (με φαξ, με e- mail, δεν ξέρω) παρ ότι αγνοούσαν βασικά δεδομένα και ιδιαιτερότητες των χωρών όπου εξελίσσονταν τα γεγονότα. Στον αντίποδα είχαμε το ΚΚΕ, όπου η «καθαρότητα» της άποψης δεν αποτελούσε παρά το άλλοθι μιας αντίληψης που δεν θέλει να εμπλέκεται σε καταστάσεις που θέτουν υπό αμφισβήτηση τον τρόπο που πολιτεύεται. Ο κοινός παρονομαστής τέτοιων και παρόμοιων τοποθετήσεων βρίσκεται στο ότι απευθύνονται κυρίως «στον εαυτό τους» και τον άμεσο περίγυρό τους. Στοχεύουν στην αντιμετώπιση δικών τους προβλημάτων παρά στην αναζήτηση των απαντήσεων που απαιτούνται. Όσο μας αφορά, υποστηρίξαμε τις λα κές εξεγέρσεις, με πλήρη επίγνωση τόσο των αδυναμιών που εμφάνιζαν όσο και των προβλημάτων που έθεταν οι συνολικοί συσχετισμοί και η γενικότερη κατάσταση. Στην ίδια βάση ήμασταν «προετοιμασμένοι» να διαφοροποιήσουμε ή και να αντιστρέψουμε τη στάση μας και να θέσουμε, λ.χ. σαν κύριο ζήτημα, την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, έπειτα στη Συρία, ίσως αύριο στο Ιράν κ.λπ. Ακριβώς επειδή έχουμε πλήρη επίγνωση του πώς έχουν σήμερα τα πράγματα και ανάλογα έχουμε τοποθετηθεί εδώ και πολύ καιρό. Ότι δηλαδή βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου στις λα κές κινητοποιήσεις, με βάση την κατάσταση του υποκειμενικού παράγοντα και τους συνολικούς συσχετισμούς, θα ναι πολλές οι περιπτώσεις που θα «κεφαλαιοποιούνται» -τελικά- πολιτικά από ρεφορμιστικές ή και αστικές ή ακόμη και από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ότι κάτι τέτοιο δεν υπαγορεύει την «ακινησία» ή την «ουδέτερη» και «ασφαλή» θέαση των εξελίξεων, αλλά εκφράζει την αντιφατικότητα και το σύνθετο των δρόμων μέσα από τους οποίους υποχρεωτικά θα περάσει η ανάπτυξη της λα κής πάλης και η πορεία συγκρότησης των λα κών επαναστατικών δυνάμεων. Δεν υπάρχουν «εύκολες» απαντήσεις Σαφέστατα λοιπόν όχι μόνο μπορούμε αλλά και οφείλουμε να παίρνουμε θέση. Μόνο που ταυτόχρονα οφείλουμε να το πράττουμε με την υπευθυνότητα που απαιτεί η κρισιμότητα των περιστάσεων. Με επίγνωση του σύνθετου και του ευμετάβλητου της συνολικής κατάστασης και των δυσκολιών «ανάγνωσης» που κάθε τόσο εμφανίζει. Με επίγνωση των «αποστάσεων». Δηλαδή της αντικειμενικής αδυναμίας να γνωρίζουμε με πληρότητα και στο σύνολό τους τις ιδιαίτερες πλευρές, τις εκφράσεις και τα χαρακτηριστικά των εξελίξεων σε μια άλλη χώρα, το πώς αυτά εκδηλώνονται, συμπλέκονται συντίθενται, ποιες τάσεις και συσχετισμούς διαμορφώνουν κ.λπ. Με επίγνωση ότι με βάση το σύνθετο και το αντιφατικό των δεδομένων (και η ουκρανική περίπτωση εμφανίζει πολλά τέτοια) οι εξελίξεις μπορεί να πάρουν απρόβλεπτες τροπές. Με επίγνωση ότι βρισκόμαστε έξω από το πεδίο όπου εξελίσσονται τα γεγονότα, έξω από τις πιέσεις που ασκούν, τους καταναγκασμούς που επιβάλλουν σε αυτούς που βρίσκονται μέσα. Επειδή άλλο πράγμα -και καθόλου αποδεκτό- είναι η άνεση του να διατυπώνει κανείς απόψεις που εκ των πραγμάτων δεν πρόκειται να τις «φορολογήσει» η πραγματικότητα και άλλο η άποψή του να έχει συγκεκριμένη επίδραση και συνέπειες επί του «πεδίου της μάχης». Και για να είμαστε και κάπως παραστατικοί, ας προσπαθήσει ο καθένας να φανταστεί τον εαυτό του μέσα και απέναντι στα γεγονότα, όσο και αν στην πραγματικότητα είναι ουσιαστικά αδύνατο να τα βιώσει όπως ένας Ουκρανός. Τι θα πρεπε λ.χ. να κάνει και ποια θέση να πάρει ένας κομμουνιστής, ή απλά αριστερός προοδευτικός άνθρωπος στην Ουκρανία απέναντι στα γεγονότα του Μα ντάν. Πώς θα αντιμετώπιζε το πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Γιανουκόβιτς και έφερε στην εξουσία τους φασίστες. Ποια θα ταν η αντίδρασή του στην προώθηση νόμων εθνοκάθαρσης και στις ανάλογες διακηρύξεις παραγόντων της νέας εξουσίας. Ποια θέση θα παιρνε απέναντι στην ανεξαρτητοποίηση-προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία. Πώς θα αξιολογούσε την αντιμετώπιση από το καθεστώς του Κιέβου των -ειρηνικών αρχικά- εκδηλώσεων της αντίθεσης των λα κών μαζών των ανατολικών περιοχών. Πώς θα αντιδρούσε και πού θα προσανατολιζόταν όταν αυτή η αντιμετώπιση έπαιρνε τις πιο βίαιες μορφές, όπως αυτές που οδήγησαν στο ολοκαύτωμα της Οι δύσκολες «εξισώσεις» της ουκρανικής κρίσης Αποσπάσματα* Του ΒΑΣΙΛΗ ΣΑΜΑΡΑ Οδησσού κ.ά. Πώς θα αντιμετώπιζε τις αποσχιστικές τάσεις που με βάση τις εξελίξεις άρχισαν να αναπτύσσονται στις ανατολικές περιοχές. Τι θα έπρεπε να κάνει όταν η δεδομένη στρατιωτική υπεροχή του τακτικού ουκρανικού στρατού και των φασιστικών ταγμάτων έδειχνε ότι ήταν ζήτημα ημερών η κατάληψη του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, η εκμηδένιση των δυνάμεων αντίστασης και το τι θα σήμαινε αυτό για την τύχη των λα κών μαζών όχι μόνο αυτής της περιοχής αλλά συνολικά της Ουκρανίας. Εκείνο που συνάγεται με όλα αυτά είναι ότι ο δρόμος των προοδευτικών, αριστερών ή και κομμουνιστικών δυνάμεων περνάει υποχρεωτικά μέσα από τις έμπρακτες απαντήσεις που δίνουν στα συγκεκριμένα ζητήματα που θέτει η κατάσταση. Αυτό αφορά τόσο τη συμβολή τους στις εξελίξεις όσο -και μέσα απ αυτή- την πορεία συγκρότησης και προσδιορισμού του ρόλου τους σε αυτές. Έξω απ αυτές οποιαδήποτε απάντηση δεν είναι σωστή ή λαθεμένη, είναι απλώς άνευ σημασίας. Όσο μάλιστα μπορώ να αντιληφθώ, αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αριστερές δυνάμεις όπως το Borotba κ.ά., αυτή και η αγωνία τους. Συμβιβασμός ή νέος γύρος Και ξανά με όλα αυτά το ίδιο ερώτημα. Συμβιβασμός ή αναστολή λύσης (ή «λύσης») ή νέος γύρος αναμέτρησης; Ένα ερώτημα στο οποίο επίσης δεν μπορεί να απαντήσει κανείς. Ας ξαναδούμε όμως σε συντομία ορισμένα κρίσιμα στοιχεία του όλου ζητήματος. α) Η περίπτωση της Ουκρανίας δεν είναι όπως οποιαδήποτε άλλη, όπου η επικράτηση της μιας πλευράς σημαίνει το κέρδισμα ορισμένων σημείων λιγότερο ή περισσότερο σημαντικών. Η ένταξη (συνολικά) της Ουκρανίας στη μια ή στην άλλη πλευρά συνεπάγεται δραματική μεταβολή στο πεδίο των παγκόσμιων συσχετισμών, που καμιά πλευρά δεν αποδέχεται να γίνει σε βάρος της. Ολοφάνερα πρόκειται για μια αντίθεση που μοιάζει (και από άποψη ουσίας είναι) αγεφύρωτη. β) Από την άλλη μεριά ωστόσο, η αναζήτηση «λύσης» μέσα από έναν νέο γύρο αναμέτρησης παρουσιάζει κρίσιμα προβλήματα και θα έχει σοβαρές συνέπειες (στρατιωτικές, οικονομικές, πολιτικές) για όλες τις πλευρές. Και εδώ χρειάζεται να υπογραμμιστεί ότι ενδεχόμενος νέος γύρος δεν θα έχει και τόση σχέση με τον προηγούμενο. Οι δυνάμεις που θα εμπλακούν θα είναι μεγαλύτερες, ισχυρότερες και πολύ πιο βαριά εξοπλισμένες, όπως δείχνουν οι κινήσεις και των δύο πλευρών. Οι συγκρούσεις συνεπώς θα είναι πολύ μεγαλύτερης κλίμακας, πολύ πιο αιματηρές και καταστροφικές. Το πόσες και πόσο οδυνηρές θα ναι οι συνέπειες για τον λαό της Ουκρανίας, γίνεται εύκολα αντιληπτό. Ακόμη χειρότερα και επειδή πιθανότατα ούτε και μ αυτές θα βρεθεί «λύση», όλο και πιο απειλητική θα διαγράφεται στο βάθος του ορίζοντα η προοπτική μιας συνολικής αναμέτρησης. Όσο για τη σημασία και τις συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης, δεν χρειάζεται να προστεθεί τίποτα εδώ. γ) Με βάση το αδιέξοδο που διαγράφεται, ανάμεσα στα σενάρια που κυκλοφορούν εμφανίζεται και αυτό ενός (ντε φάκτο, κατά το μάλλον) διαμελισμού της Ουκρανίας στο φιλοδυτικό της τμήμα και το φιλορωσικό ανατολικό. Μια «λύση» που θίγει τόσο τα συμφέροντα και τα δικαιώματα του λαού της Ουκρανίας όσο και την υπόσταση της Ουκρανίας ως χώρας. Αλλά και πέρα απ αυτό, το ερώτημα είναι ποιος θα ορίσει και με ποιον τρόπο (οπωσδήποτε όχι με κανόνες αβρότητας) ποιες περιοχές θα ενταχθούν στο ένα ή στο άλλο τμήμα. Ακόμη περισσότερο, πρόκειται για «λύση» που καμιά πλευρά δεν προκρίνει ή επιδιώκει (άλλο αν της προκύψει εκ των πραγμάτων). Ούτε οι ΗΠΑ, που έτσι απομακρύνονται από τον βασικό τους στόχο, της στρατιωτικής προσέγγισης των ρωσικών συνόρων, ούτε η Ρωσία, που προσβλέπει σε ολάκερη την Ουκρανία. Και φυσικά δεν τη θέλουν ούτε οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, που σε μια τέτοια περίπτωση θα βρεθούν στην ουσία «απ έξω». δ) Με βάση όλα αυτά, διαγράφεται σαν πιθανή η εκδοχή οι εξελίξεις στη Μ. Ανατολή (με το «χαλιφάτο» που δημιούργησαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους), πέρα από τους στόχους που προωθούν στην περιοχή, να αποτελούν και μια μορφή αντιπερισπασμού. Ακριβέστερα, μια επιχείρηση μεταφοράς του κέντρου βάρους των εξελίξεων και της αντιπαράθεσης σε μια περιοχή όπου οι ΗΠΑ εκτιμούν (και όχι αβάσιμα) ότι πλεονεκτούν απέναντι στη Ρωσία. Μια τέτοια εκδοχή ενισχύει και ένα από τα σενάρια που κυκλοφορούν. Την πιθανότητα η ουκρανική κρίση να πάρει τη μορφή μιας «παγωμένης» αντιπαράθεσης, που η διαχείριση και το κόστος της θα αφεθεί -κατά το μάλλον- στους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. (Και πάντα, εννοείται, υπό την υψηλή εποπτεία των ΗΠΑ.) Με έναν τέτοιο τρόπο οι ΗΠΑ θα μπορούν να έχουν ελεύθερα τα χέρια τους ώστε να επανέλθουν χωρίς δεσμεύσεις και χρεώσεις όταν και εφόσον κρίνουν ότι έχουν δημιουργηθεί ευνο κότερες συνθήκες για την προώθηση των στόχων τους. Τέλος, και σε σχέση με όλα αυτά, είναι φανερό ότι κανείς (ούτε οι εμπλεκόμενοι ούτε κανείς άλλος) δεν είναι σε θέση να προβλέψει ποια τροπή θα πάρουν οι εξελίξεις. Τόσο ο χαρακτήρας της αντιπαράθεσης όσο και τα πολλαπλώς αντιφατικά στοιχεία που τη συνθέτουν αφήνουν ανοικτές όλες τις εκδοχές. Και απέναντι σε αυτές τις ζοφερές προοπτικές, ο λαός της Ουκρανίας. Με ένα μεγάλο μέρος του να έχει «παγιδευτεί» σε μια σύγκρουση και ανάμεσα σε κατευθύνσεις που δεν κατανοεί και δεν μπορούν να τον εκφράσουν. Με τον κόσμο των δυτικών περιοχών να αντιλαμβάνεται με διαφορετικούς όρους απ ό,τι ο κόσμος των ανατολικών περιοχών την αντιπαράθεση, τις συνέπειες, την προοπτική των πραγμάτων. Με τον κόσμο των ανατολικών περιοχών να αγωνίζεται ενάντια σε πραγματικές απειλές και ταυτόχρονα να αναζητεί δρόμους ανάμεσα σε διαφορετικές κατευθύνσεις και όχι πάντα τις καλύτερες. Η αντιπαράθεση που δεσπόζει Ας επιχειρήσουμε ωστόσο συνόψιση των βασικών δεδομένων του ζητήματος, τα οποία έχουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πορείας των πραγμάτων. α) Ανεξάρτητα από ειδικότερες τάσεις και κατευθύνσεις που εκδηλώνονται και αναπτύσσονται στο πλαίσιο αυτής της σύγκρουσης, αυτό που δεσπόζει είναι ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Σε αυτόν τον ανταγωνισμό βρίσκεται η βασική αφετηρία της ουκρανικής κρίσης. Οι επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών είναι αυτές που συνεχίζουν να δίνουν τον τόνο στις εξελίξεις, να διαμορφώνουν συσχετισμούς και είναι αυτές που θα συνεχίσουν να έχουν τον καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των δεδομένων για το ορατό προσεχές διάστημα. β) Στο πλαίσιο αυτού του ανταγωνισμό ιδιαίτερη βαρύτητα έχει η αντιπαράθεση ΗΠΑ Ρωσίας, με πιο επικίνδυνο στοιχείο της την επιδίωξη των ΗΠΑ να διαμορφώσουν την Ουκρανία σε «πλατφόρμα πολέμου». Αυτή η επιδίωξη συνιστά τη μεγαλύτερη απειλή όχι μόνο για τη Ρωσία αλλά συνολικά για τον κόσμο, που η σημασία της και η επικινδυνότητά της δεν μπορεί να παρακάμπτεται από κανέναν. γ) Αναμφισβήτητα αντιδραστικός, αντιλα κός και επικίνδυνος συνολικά για τον λαό της Ουκρανίας ο ρόλος της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, είτε στη σημερινή φιλοδυτική είτε στην όποτε φιλορωσική εκδοχή της. Είναι αυτή που στη βάση της διαφθοράς και των ιδιοτελών της συμφερόντων έπαιξε και παίζει με τις τύχες του λαού και της χώρας της. δ) Αποτελεί κρίσιμο στοιχείο των εξελίξεων ότι η αντιπαράθεση έχει πάρει ένοπλο, στρατιωτικό χαρακτήρα. Αυτό αποτελεί πλέον ένα δεδομένο που καμιά δύναμη και καμία τάση, προοδευτική, επαναστατική ή οτιδήποτε άλλο, δεν μπορεί να παρακάμψει. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι υποχρεωμένη να το αντιμετωπίσει, να αναμετρηθεί με αυτή την πραγματικότητα. ε) Η αντίσταση των λα κών μαζών στις ανατολικές περιοχές εμπεριέχει κατ αρχάς τα προοδευτικότερα στοιχεία αυτής της αντιπαράθεσης. Της δημοκρατικής αντίστασης στο φασιστικό πραξικόπημα. Της αποφασιστικής αντιμετώπισης των προθέσεων του Κιέβου και των φασιστικών ορδών να προωθήσουν επιχείρηση εξανδραποδισμού-εθνοκάθαρσης των ανατολικών περιοχών. Ταυτόχρονα εκδηλώνονται τάσεις και διαθέσεις σοσιαλιστικού χαρακτήρα και περιεχομένου, ανεξάρτητα από το αν με βάση την ελλιπή πληροφόρηση δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε την έκταση και το βάρους τους. Ταυτόχρονα ωστόσο εκδηλώνονται και τάσεις αποσχιστικές ή ακόμα και ενσωμάτωσης στη Ρωσική Ομοσπονδία, οι οποίες μάλιστα έδωσαν και το στίγμα της αντίστασης σε μια πρώτη φάση. Στη συνέχεια αυτές οι τάσεις έδειξαν να υποχωρούν. Μόνο που αυτή η υποχώρησή τους δείχνει να οφείλεται περισσότερο σε ρωσικές υπαγορεύσεις (στη βάση σημερινών τακτικών επιλογών και επιδιώξεων), παρά στην ισχυροποίηση των πιο προοδευτικών τάσεων. Μια δύσκολη «εξίσωση» Το ερώτημα συνεπώς που αναδεικνύεται εδώ αφορά το αν η αντίσταση αυτή μπορεί να πάρει την ολοκληρωμένη προοδευτική της μορφή ή, ακόμη περισσότερο, να αποτελέσει τον καταλύτη προοδευτικών εξελίξεων συνολικά στην Ουκρανία. Δύσκολο ερώτημα και ακόμα πιο δύσκολη η απάντηση. Το κυριότερο ωστόσο ζήτημα εκφράζεται μέσα από δυο προβλήματα, το ένα άμεσου και το άλλο ευρύτερου χαρακτήρα. Το άμεσο προσδιορίζεται από το ότι οι αντιστεκόμενοι βρέθηκαν υποχρεωμένοι (άλλοι εκόντες και άλλοι άκοντες) να στηριχθούν στη ρωσική στρατιωτική ενίσχυση. Και το τι σημαίνει για ένα κίνημα να εξαρτάται από μια ιμπεριαλιστική δύναμη, αυτό είναι εύκολα κατανοητό. Από την άλλη μεριά ωστόσο, αυτό που αντιμετώπιζαν οι εξεγερμένοι δεν άφηνε και πολλά περιθώρια απόρριψης αυτής της βοήθειας. Η απειλή που αντιμετωπίζουν, του εξανδραποδισμού, των σφαγών, της ερήμωσης των προγονικών τους εστιών, δεν ήταν θεωρητική, αλλά ήδη υλοποιούνταν από τις δυνάμεις του Κιέβου και τις φασιστικές ορδές. Ήδη ένα εκατομμύριο ρωσόφωνοι έχουν καταφύγει στη Ρωσία, ενώ το κύμα φυγής συνεχιζόταν ενόσω οι δυνάμεις του Κιέβου προωθούνταν προς Ντονέντσκ και Λουγκάνσκ. Το δεύτερο αφορά αυτό που ήδη αναφέρθηκε. Το γεγονός ότι αυτό που δεσπόζει στη φάση αυτή στην ουκρανική κρίση είναι η σύγκρουση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Μια σύγκρουση που δεσπόζει όχι μόνο με τη γενική έννοια, αλλά και με τη συγκεκριμένη «πρακτική» έννοια του όρου, καθώς η άμεση ανάμειξή τους είναι αυτή που επιδρά καθοριστικά στη διαμόρφωση των πραγματικών συσχετισμών στο έδαφος της ουκρανικής κρίσης. Απ ό,τι μάλιστα δείχνουν τα πράγματα, αυτό θα ισχύει για καιρό. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι προοδευτικές, αριστερές, κομμουνιστικές δυνάμεις της Ουκρανίας μπορούν να έχουν μόνο τον ρόλο του παρατηρητή των εξελίξεων ή αυτών που θα διατυπώνουν απλώς κάποιες απόψεις. Μπορούν και οφείλουν να κινηθούν, και η βάση της παρέμβασής τους δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτήν που εκφράζει τα πραγματικά συμφέροντα και τις προσδοκίες των λα κών μαζών τόσο των ανατολικών περιοχών όσο και συνολικά της Ουκρανίας. Άλλωστε -παρ όλη την ελλιπή πληροφόρηση- μπορούμε να πούμε ότι κάτι τέτοιο έχει αρχίσει να διακρίνεται σε τάσεις και κινήσεις που αναπτύσσονται τόσο στις εξεγερμένες περιοχές όσο και -σε καθεστώς παρανομίας- και σε άλλα μέρη της Ουκρανίας. Από την άλλη μεριά, δεν μπορεί να παραγνωρίζονται οι σύνθετες, περίπλοκες και αντιφατικές συνθήκες και συσχετισμοί μέσα στις οποίες κινούνται αυτές οι δυνάμεις, τα προβλήματα, οι δυσκολίες αλλά και οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν. Συνθήκες που δεν μπορούν παρά να τις παίρνουν υπ όψιν τους στη διαμόρφωση της τακτικής τους, των επιλογών και ιεραρχήσεων, των συνεργασιών και των μετώπων που ανοίγουν. Στην πραγματικότητα κινούνται ανάμεσα σε συμπληγάδες και μόνο σε μια πορεία -μακρόχρονη, κατά το μάλλον- θα μπορέσουν να ισχυροποιηθούν και να αποκτήσουν έναν πιο καθοριστικό ρόλο. Όσο για εμάς, τους «απ έξω», πέρα από την υποστήριξη που οφείλουμε στον λαό της Ουκρανίας, οφείλουμε ταυτόχρονα να κατανοούμε το σύνθετο και το μέγεθος των δυσκολιών και των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, των «καταναγκασμών» που αυτά επιβάλλουν. Τον δρόμο που έχουμε να βαδίσουμε εδώ ή στην Ουκρανία ή οπουδήποτε αλλού δεν θα μας τον υποδείξει κανείς. Θα τον ορίσουν τα βήματα που θα κάνουμε. *Μέρος ενός συνολικότερου άρθρου που θα δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ).

13 14 Προλεταριακή Σημαία ΝΕΟΛΑΙΑ Σάββατο 29 Νοέμβρη 2014 Καταλήψεις μαζικές, όχι εικονικές Τον τελευταίο καιρό σημαντικά κομμάτια της νεολαίας, που βιώνουν άμεσα την αντιλαϊκή επίθεση και τον ταξικό αποκλεισμό τους απο την εκπαίδευση που προωθείται μέσα από διάφορες αιχμές («νέο Λύκειο» για τους μαθητές, διαγραφές για τους φοιτητές), επιδεικνύουν ορισμένα αγωνιστικά αντανακλαστικά. Μέσα από τα πρώτα αγωνιστικά σκιρτήματα φαίνεται πως η νεολαία αναζητεί διέξοδο, και είναι απαραίτητο αυτή να εκφραστεί στη συγκρότηση νικηφόρου κινήματος στο πλευρό του αγωνιζόμενου λαού. Αυτή η προοπτική είναι και μεγάλος φόβος του συστήματος, που εκφράζεται άμεσα μέσα από την οξυμένη κρατική τρομοκρατία, αλλά και τη μεθοδευμένη αμφισβήτηση της δράσης των φοιτητικών συλλόγων από κυβερνητικούς εντολοδόχους, που στελεχώνουν κρατικά όργανα διοίκησης των πανεπιστημίων, αλλά και από κυβερνητικές παρατάξεις στις σχολές. Μέσα στις κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, δεν μπορούμε όμως να μην αναδείξουμε ορισμένες αντιφάσεις που φυσικά δεν είναι καινούργιες και έχουν αποτελέσει μεγάλο φραγμό για τη συγκρότηση κινήματος. Είναι γεγονός πως η μαζικότητα των γενικών συνελεύσεων και η μαζική στήριξη πλαισίων αγώνα σε αυτές δεν συμβαδίζει με τη μαζικότητα των καταλήψεων. Αυτό το φαινόμενο δεν μπορούμε να το αποδώσουμε στην αυθόρμητη κίνηση των φοιτητικών μαζών, οι «οποίες κοιμούνται ή κουράζονται εύκολα», όπως με μεγάλη ευκολία ισχυρίζονται κάποιες δυνάμεις. Πρέπει να το εντάξουμε στο φάσμα των λογικών και των κατευθύνσεων των οργανωμένων αυτών δυνάμεων που παρεμβαίνουν στο κίνημα. Είναι χαρακτηριστικό πως οι ίδιες αυτές δυνάμεις που συμμετέχουν στα ψηφισμένα πλαίσια των καταλήψεων δεν παρευρίσκονται μαζικά σε αυτές, σε σημείο που αφήνουν την περιφρούρηση της σχολής στο λουκέτο στην πόρτα ή στον σεκιουριτά. Είναι ξεκάθαρο πως η πλειονότητα αυτών των δυνάμεων έχει διαγράψει τη συγκρότηση κινήματος ως προοπτική. Αδυνατώντας με βάση την άποψή τους να δώσουν ουσιαστική και νικηφόρα απάντηση στην επίθεση, τσαλαβουτούν στον χυλό κοινοβουλευτικών αυταπατών και στην εναγώνια αναμονή εκλογικών λύσεων. Έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στη δύναμη του λαού και των νεολαιίστικων μαζών, ως μόνη δύναμη ανατροπής της επίθεσης. Έτσι λοιπόν προσπαθούν να εγκλωβίσουν και τη δράση των συλλογικών οργάνων σε αυτή την ηττοπάθεια και αδιέξοδη λογική. Εμποδίζουν την ενεργή συμβολή των φοιτητικών μαζών μέσα στα συλλογικά όργανα τροφοδοτώντας λογικές ανάθεσης. Αυτές οι λογικές απορρέουν από την άποψή τους για το πώς πρέπει να διεξάγονται όλες οι δράσεις και διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων, η οποία είναι άμεση συνάρτηση της ίδιας πολιτικής τους στοχοθεσίας, όπου θέτουν ως αυτοσκοπό του κινήματος την αναζήτηση σωτήρων. Αντικαθιστούν λοιπόν την πραγματική κίνηση των μαζών με τον εικονικό συνδικαλισμό, ώστε να δυναμιτίζεται σοβαρά η ουσιαστική ενεργοποίησή τους. Τους έχουμε δει πολλές φορές να ταυτίζουν το κίνημα με μια σειρά από συμβολικές και εικονικές κινήσεις έξω από τις φοιτητικές μάζες: με μια συμβολική κατάληψη στην πρυτανεία, με τα πανό-ταμπέλες-κενά πραγματικών διαδικασιών που περιφέρονται στις πορείες, με τους επίπλαστους και από τα πάνω συντονισμούς, με μια εικονική σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής, «με μια εικόνα στις ειδήσεις ή στην εκπομπή του Πρετεντέρη». Τώρα προσπαθούν να ταυτίσουν την κατάληψη με ένα λουκέτο στην πύλη της σχολής, να την εγκλωβίσουν σε μια στείρα εικονική καταγραφή και όχι να την προωθήσουν σαν κέντρο αγώνα. Κάθε φορά όλες αυτές οι δυνάμεις προκαθορίζουν την πορεία του κινήματος, εγκλωβίζουν το κίνημα σε «ημερομηνίες-καμπές», με υπερεπαναστατικά λόγια χαράσσουν τη δράση των φοιτητικών συλλόγων για λογαριασμό των μελών τους. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο λεγόμενος «σχεδιασμός» τους δεν γίνεται στη βάση των πραγματικών αναγκών της εκάστοτε περιόδου και των δυνατοτήτων κάθε φορά του κινήματος. Φαίνεται μάλλον πως ο γνώμονας για τη χάραξη αυτού του «σχεδιασμού» είναι κάποιος άλλος, που δεν μπορούμε παρά να είμαστε καχύποπτοι, γιατί αυτός ο σχεδιασμός ξεκινά και τελειώνει με το σάλπισμα των εκλογών. Είναι ξεκάθαρο πως ακόμη μια φορά δεν αποτιμούν τις αντικειμενικές δυνατότητες και «ξεχειλώνουν» τα μέσα πάλης, ενώ δεν λογαριάζουν τις νέες συνθήκες που έχει διαμορφώσει η επίθεση, δεν τους συγκινούν οι ανακοινώσεις του πρύτανη για κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων, οι αλλεπάλληλες καταπατήσεις ασύλου, η λασπολογία εις βάρος των καταλήψεων. Συνεχίζουν όχι μόνο να μην περιφρουρούν τις καταλήψεις, αλλά και με αυτόν τον τρόπο να δίνουν πάτημα σε αυτή τη λασπολογία. εν ισχυροποιούν έτσι τα μέσα πάλης και τις δράσεις των συλλόγων, όπως επιβάλλεται απέναντι στην ολοκληρωτική αμφισβήτησή τους από το σύστημα, αλλά τα αντικαθιστούν και από κάθε λογής ακτιβισμούς, πιο ευάλωτους κιόλας στην κρατική καταστολή. Η περίοδος δεν δίνει περιθώρια για τέτοιου τύπου λογικές, που αποδυναμώνουν τους συλλόγους και τη δράση τους, οι οποίοι είναι τα μόνα όπλα για την απάντηση στην επίθεση. Η συλλογική και οργανωμένη πάλη των φοιτητών αποτελεί αιχμηρό αγκάθι για το σύστημα, αφού έχει πυροδοτήσει πολλούς αγώνες, και για αυτό την καταστέλλει. Είναι αναγκαίο οι φοιτητές να προσπεράσουν αυτές τις δυνάμεις και τις λογικές που αναπαράγουν, να πάρουν ενεργό ρόλο μέσα στις διαδικασίες του συλλόγου, να τις υπερασπιστούν και να τις περιφρουρήσουν, με την ενεργή τους συμβολή στις καταλήψεις να μετατρέψουν τις σχολές σε κέντρα αγώνα, σε νικηφόρες εστίες αντίστασης. Κάνοντας τραμπάλα με τη συνδιαλλαγή και την απογείωση Την προηγούμενη εβδομάδα αρκετοί φοιτητικοί σύλλογοι της Αθήνας πήραν μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις αποφάσεις για την πραγματοποίηση καταλήψεων. Αυτό που αναδείχθηκε ως επίδικο της περιόδου ήταν η αναγκαιότητα απάντησης του φοιτητικού κινήματος στις προσπάθειες ποινικοποίησης των αγώνων του και των συλλογικών του οργάνων, καθώς και η συμμετοχή στην απεργία στις 27 Νοέμβρη. Εδώ θα θέλαμε να σχολιάσουμε σύντομα κάποιες λογικές που τέθηκαν από δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά, και ιδιαίτερα την ΕΑΑΚ. Επαναλαμβάνοντας άλλη μια φορά ότι την αντιπαράθεση στο πλαίσιο του κινήματος και για τις ανάγκες αυτού τη θεωρούμε προωθητική διαδικασία για την ανάπτυξη των αγώνων, βασική προϋπόθεση για να ξεκαθαρίσουν οι σωστές απόψεις από τις λαθεμένες. Πέρα, λοιπόν, από τις γνωστές τακτικές «ομπρέλας» και τα εμπόδια που μπήκαν μέσω αυτών στην κοινή δράση στις γενικές συνελεύσεις αρκετών σχολών, αφού η αποδοχή του συνόλου του λεγόμενου μεταβατικού προγράμματος έμπαινε ως απαράβατο προαπαιτούμενο για την οποιαδήποτε συμπόρευση, σε επίπεδο στοχοθεσίας της συγκεκριμένης δύναμης τέθηκε ως κεντρικό το αίτημα «να παραιτηθεί ο Φορτσάκης». Εκτός από το να αναρωτιόμαστε αν οι συναγωνιστές έχουν στο μυαλό τους κάποιον καλύτερο και «δημοκρατικό» πρύτανη να αντιπροτείνουν, μπορούμε να πούμε ότι για πολλοστή φορά επιλέγουν να κοιτάξουν το δέντρο αντί για το δάσος. Γιατί τι άλλο είναι η στοχοποίηση ενός συγκεκριμένου προσώπου -με γνωστό βρόμικο ρόλο και προκλητικά χυδαία και επιθετική συμπεριφορά απέναντι στο φοιτητικό κίνημα- ως αποκλειστικού ενορχηστρωτή της επίθεσης στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, συσκοτίζοντας με αυτόν τον τρόπο το γεγονός ότι αυτό αποτελεί κεντρική πολιτική επιλογή του συστήματος και των μηχανισμών του; Η πολιτική της φασιστικοποίησης που εκφράζεται και μέσα στις σχολές είναι κάτι πολύ ευρύτερο από τον ορίζοντα της θητείας ενός πρύτανη. Αυτή ακριβώς η πολιτική είναι που αντανακλάται στα χαρακτηριστικά των πρυτάνεων που αναδείχθηκαν πρόσφατα από τα κέντρα του συστήματος και όχι το αντίστροφο. Κάτι που αποδεικνύει περίτρανα τον ρόλο του ιμάντα μεταβίβασης των κατευθύνσεων της κυβέρνησης μέσα στις σχολές που αναλαμβάνουν οι κάθε λογής πρυτάνεις και συνολικά το καθηγητικό κατεστημένο. Δεν γνωρίζουμε το ακριβές μέγεθος των αυταπατών των συναγωνιστών σε σχέση με όλα αυτά. Πάντως με βάση όσα εκτυλίχθηκαν σε πολλές από τις καταλήψεις, κάτι μπορούμε να «ψυχανεμιστούμε». Όταν αυτό που είδαμε ήταν να επιτρέπεται η συνεδρίαση συνδιοικητικών οργάνων καθηγητών εντός του χώρου της κατάληψης, τι πρέπει να υποθέσουμε; Μήπως ότι έχουν απεμπολήσει βασικά συστατικά στοιχεία συγκρότησης του φοιτητικού κινήματος, όπως το ότι αυτό πρέπει να είναι ανεξάρτητο από το κράτος και τους μηχανισμούς του; Διότι αυτόν και μόνο αυτόν τον χαρακτήρα έχουν αυτά τα όργανα. Και οι φαντασιώσεις ορισμένων ότι στο εσωτερικό τους μπορεί να εκφράζεται η φωνή των φοιτητών, καθώς και το ότι είναι δυνατόν να στέκονται συμμαχικά στις διεκδικήσεις της νεολαίας, τον τελευταίο καιρό καταρρέουν με πάταγο. Τέλος, η απόπειρα των συναγωνιστών να «καταλάβουν» την πρυτανεία, παρακάμπτοντας τους συλλόγους και τις αποφάσεις των συνελεύσεών τους και λειτουργώντας με τη λογική του Ζορό, πέρα και έξω από τις μάζες, αναδεικνύει ότι κάθε άλλο παρά θέλουν να αποκοπούν από τις «λαμπρές» παραδόσεις του εικονικού συνδικαλισμού που έχει κυριαρχήσει στους συλλόγους και φέρει μεγάλες ευθύνες για την αποσυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Τα «κέντρα αγώνα» που υποτίθεται πως θα «ξυπνήσουν» τους «αδαείς», τα «συντονιστικά» ερήμην του φοιτητόκοσμου, η άθροιση σφραγίδων σε πανό για τις διαδηλώσεις χωρίς να ρωτηθούν οι συντονιστικές επιτροπές, αποδεικνύουν ότι δεν έχουν την παραμικρή εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της νεολαίας. Το βασικό ερώτημα, όμως, ήταν και παραμένει το ίδιο: θα πηγαίνουμε με τα «συνηθισμένα» ή θα παλέψουμε για έναν πραγματικό συνδικαλισμό που θα στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και των αναγκών του φοιτητικού κινήματος; Μπροστά στην 8η Συνδιάσκεψη, οι νεολαίοι του ΚΚΕ(μ-λ) διοργανώνουν εκδήλωση-συζήτηση την Τετάρτη 10/12, 6.30 μ.μ., στο κτ. Γκίνη, Πολυτεχνείο Πατησίων

14 Σάββατο 29 Νοέμβρη 2014 ΝΕΟΛΑΙΑ Προλεταριακή Σημαία 15 Η «βόμβα» Φορτσάκη, η κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων και το πολιτικό παρασκήνιο Οι πολιτικές κινήσεις και δηλώσεις του κ. Φορτσάκη, νέου Πρύτανη του ΕΚΠΑ, πυροδότησαν ένα κύμα ποικίλων εξελίξεων και αντιδράσεων. Αμέσως μετά τη βίαιη παρέμβαση των δυνάμεων καταστολής κατόπιν εντολής του, με τον αποκλεισμό της Νομικής και της ΑΣΟΕΕ από ΜΑΤ εν όψει 17 Νοέμβρη, ήρθε η επίμαχη δήλωση για υποκατάσταση των φοιτητικών συλλόγων με ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα. Λίγο αργότερα ο ίδιος αναδιπλώθηκε λέγοντας ότι τάχα δεν έθεσε θέμα «κατάργησης συλλόγων». Και κάπου εδώ μπαίνουν τα ερωτήματα. Κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων; Στο έδαφος που έχει διαμορφώσει η πολύχρονη απονεύρωση του φοιτητικού συνδικαλισμού και η ασφυκτική πίεση στο φοιτητικό σώμα από την επίθεση που δέχεται, οι κινήσεις Φορτσάκη δεν αποτελούν στην πραγματικότητα «βόμβα». Πρώτη από όλους, η ΔΑΠ, την Άνοιξη του 2014, εγκαινίασε την καμπάνια «ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΟΜΜΑΤΑ» και ανέλαβε να αποτυπώσει την ιδεολογική και πολιτική ζύμωση χρόνων του συστήματος στους φοιτητές. Τα αποτελέσματα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας που δημοσιεύθηκαν στο site της χρησιμοποιήθηκαν με πολύ έξυπνο τρόπο για να πλαισιώσουν την πρόταση της ΔΑΠ για τη λεγόμενη «αναμόρφωση» των συλλόγων και σίγουρα ενέπνευσαν την πρόταση Φορτσάκη. Στην ερώτηση αν «ο τρόπος διεξαγωγής της συνέλευσης σας ικανοποιεί» το 60,8% απαντούν ΟΧΙ. Στο «κάθε πότε πρέπει να πραγματοποιούνται» η πλειοψηφία με διαφορά απαντάει «2 φορές το χρόνο», στο αν πρέπει να κατατίθενται «παραταξιακά πλαίσια» ή «προτάσεις» το 57,5% εμφανίζεται υπέρ των «προτάσεων». Θα μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει την αξιοπιστία αυτών των αποτελεσμάτων, αν έκρινε ότι δεν έχουν βάση. Όμως τα ερωτήματα μπαίνουν στοχευμένα, αναδεικνύουν τα κρίσιμα ζητήματα για το σύστημα, πατούν πάνω στην ανεπάρκεια της αριστεράς και πάνω στα αποτελέσματα που πάραξε η αποδιοργάνωση του φκ. Εδώ δυστυχώς οι απαντήσεις δε φαντάζουν «εξωπραγματικές». Με βάση υπαρκτά δεδομένα προωθείται η κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων. Η πρόταση Φορτσάκη ήταν μόνο το κερασάκι στην τούρτα. Αυτές τις μέρες η ΔΑΠ έχει επαναφέρει στις γενικές συνελεύσεις την πρόταση για υπαγωγή των φοιτητικών συλλόγων και των καταστατικών τους στους νέους Οργανισμούς των ιδρυμάτων. Αυτό ήταν το πρώτο σκέλος της πρότασης που κατέθεσε την Άνοιξη. Προς το παρόν κρατάει στο συρτάρι το δεύτερο σκέλος της πρότασης: τη δημιουργία του Εθνικού Συμβουλίου Φοιτητών σε άμεση σύνδεση με το Υπουργείο Παιδείας. Τα επιχειρήματα των Φορτσάκηδων από εδώ και πέρα θα ηχούν προσεγμένα. Η κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων θα ονομάζεται κατ ευφημισμόν «αναμόρφωση» και «ενίσχυση». Πόσο βαθύ το πρόβλημα; Η αριστερά μας έχει να παρουσιάσει τις δικές της φαεινές ιδέες «αναμόρφωσης» που σε τέτοιο αρνητικό συσχετισμό όχι μόνο δεν μπαίνουν ανάχωμα σε αυτές τις εξελίξεις, αλλά τροφοδοτούν την κουβέντα που διεξάγεται. Καταρχάς στο σύνολό της κόπτεται για τη «λιγότερη συνδιοίκηση» και τη μειωμένη συμμετοχή των φοιτητικών εκπροσώπων στα διοικητικά. Σίγουρα θα «υπερκαλυφθεί» από όσα δρομολογούνται στο φοιτητικό συνδικαλισμό. Από εκεί και πέρα, το ΜΑΣ θέτει εδώ και καιρό την κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων, την αντικατάστασή τους από «κόκκινους» και τη δημιουργία τριτοβάθμιου πανελλαδικού οργάνου (σε καταθλιπτικό συσχετισμό). Μαζί με την ΕΑΑΚ, καμώνονται κατά το δοκούν ότι αποτελούν «μετωπικά σχήματα» χωρίς «κομματική ταυτότητα», επιχειρηματολογώντας από αντιδραστική σκοπιά και «αδειάζοντας» κάθε αριστερή και προοδευτική φωνή. Καθημερινά σφραγιδοποιούν και απονευρώνουν τους φοιτητικούς συλλόγους, τόσο με την πολιτική τους που δεν αγγίζει τις ανάγκες του κόσμου, όσο και με τις πρακτικές τους (εικονικός συνδικαλισμός). Ενισχύουν το χάσμα των συλλογικών οργάνων με τον κόσμο. Ο α/α χώρος έχει αποθρασυνθεί κατά του φοιτητικού συνδικαλισμού και των παρατάξεων με την πιο χυδαία «αντιεξουσιαστική» επιχειρηματολογία. Το κύμα της περιόδου πλακώνει ακόμη και την Πορεία, η οποία με την πρότασή της για κατάργηση των «παραταξιακών πλαισίων» και την υιοθέτηση «προτάσεων» (με όσο αθώο τρόπο και αν φαντάζεται μια τέτοια κατάργηση!), αλλά και τη φρασεολογία ενάντια στην δήθεν «πολυδιάσπαση των παραταξιακών αναλύσεων χωρίς σοβαρούς λόγους», σοκάρει. Το πρόβλημα έχει γενικευθεί και έχει διαπεράσει την «επιδερμίδα» του φοιτητικού σώματος προ πολλού. Στόχοι και πολιτικό παρασκήνιο Ο Φορτσάκης λειτούργησε ως το στόμα της κυβέρνησης στα πανεπιστήμια λαμβάνοντας την ανοιχτή στήριξη Λοβέρδου. Στο παρελθόν οι «άτακτες» κινήσεις των πρυτανικών αρχών και οι ιδιαίτερες φιλοδοξίες τους ηχούσαν ενίοτε ως «παραφωνίες» για το κυβερνητικό έργο, που ήθελε μια γρηγορότερη προσαρμογή του πανεπιστημίου στις νέες συνθήκες του μνημονίου και τσαλαπατούσε τα ιδιαίτερα προνόμια των στρωμάτων αυτών. Ο προκάτοχός του, κύριος Πελεγρίνης, ήταν παράδειγμα τέτοιων παραφωνιών που έπρεπε να πάψουν. Σήμερα, η κυβέρνηση και τα αμερικάνικα και ευρωπα κά επιτελεία θέλουν τους Φορτσάκηδες να γίνουν ο κανόνας. (Όσο για το ρόλο των ιμπεριαλιστικών επιτελείων, αυτές τις ημέρες μας υπενθυμίζουν ότι μια από τις «κόκκινες γραμμές» των ΕΕ και ΔΝΤ είναι η ψήφιση του συνδικαλιστικού νόμου για τις απεργίες και τον εργασιακό συνδικαλισμό.) Σε όλο αυτό το τοπίο, έχοντας καθαρό το τι θέλουν να πούνε οι προτάσεις Φορτσάκη, δεν είναι και τόσο καθαρό το πού το πάνε ορισμένες αστικές εφημερίδες όπως τα «Νέα», που βάλλουν εναντίον του παρουσιάζοντάς τον ως υπαίτιο ενός γενικευμένου τάχα «φοιτητικού ξεσηκωμού». Ως ένα βαθμό, πράγματι οι δηλώσεις του, σε συνδυασμό με τις πολλαπλές πρωτοβουλίες παραβίασης του Ασύλου και τα λοκ άουτ εν όψει Πολυτεχνείου, αφύπνισαν ένα τμήμα των φοιτητών που ανασάλεψε: μερικές δεκάδες συνελεύσεις κυρίως στην Αθήνα, ορισμένες μάλιστα μαζικές με καταλήψεις αρκετών ημερών. Ένα κλίμα που αν συντηρηθεί στις σχολές, σε συνδυασμό με την κατάσταση στα σχολεία, θα μεγαλώσει ο κίνδυνος γι αυτούς να περάσει σε μια νέα ποιότητα και να βάλει ζητήματα στην κυβέρνηση. Γεγονός, όμως, είναι ότι η «αναζωπύρωση» ακόμη και στην πρωτεύουσα έχει αρκετές αντιφάσεις, ενώ στις υπόλοιπες πόλεις δεν κατάφερε ως τώρα να μεταδοθεί και σίγουρα δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «ξεσηκωμός». Τα φουσκωμένα μεγέθη που εμφανίστηκαν σε ορισμένες εφημερίδες και μεταδόθηκαν στα ραδιόφωνα γεννούν ερωτηματικά. Τελευταία, ο Φορτσάκης εμφανίστηκε να ανοίγει μέτωπο με το Υπουργείο Παιδείας θέτοντας όρους(!) για να κάνει δεκτές τις μετεγγραφές των φοιτητών. Κόντραρε στα σοβαρά τώρα η νέα πρυτανεία για την αύξηση της χρηματοδότησης και την επιστροφή του διοικητικού προσωπικού, ή έψαχνε άλλοθι για να κάνει «αδύνατες τις μετεγγραφές»; Δεδομένου ότι οι εγγραφές εν τέλει ανακοινώθηκαν, πολλές είναι οι αντιφάσεις και τα «μπρος πίσω» στις δηλώσεις. Ως τώρα το υπουργείο έχει στηρίξει ανοιχτά τις κινήσεις Φορτσάκη και ενδεχομένως αυτό να τροφοδοτεί τα φουσκωμένα δημοσιεύματα των «Νέων» του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη μετά και από την αποχώρηση του υιού Ψυχάρη (προέδρου ΔΟΛ) από τη ΝΔ. Σίγουρα οι πολιτικές αντιθέσεις έχουν διαστάσεις εκτός Ελλάδας που θα επηρεάζουν για καιρό το πολιτικό σκηνικό με τρόπους όχι και τόσο κρυστάλλινους. Πάντως, την ίδια στιγμή που έχουν ανοίξει όλα τα μέτωπα απέναντι στο φοιτητικό κίνημα, μαζί και η αστυνόμευση με security των πανεπιστημίων, η «αναβολή» των διαγραφών ως την 1η Απρίλη δεν είναι δα και μεγάλη θυσία για την κυβέρνηση. Κι αυτό γιατί αφενός έχει μπει το νερό στο αυλάκι, αφετέρου εκκρεμεί η προγραμματική συμφωνία με την Τρόικα με το περίφημο success story να κρέμεται επί κλωστής, ενώ μεσολαβεί η υπόθεση των 180 βουλευτών τον Μάρτιο που απαιτεί την ελάχιστη δυνατή πολιτική φθορά. Το κρίσιμο στοίχημα Η ουσία είναι ότι το έδαφος για σοβαρά πλήγματα στο φοιτητικό συνδικαλισμό υπάρχει. Προμηνύονται τα χειρότερα σενάρια αν δεν τα «προλάβει» μια ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος γύρω από τις κρίσιμες αιχμές πάλης που έχουν αναδειχθεί (διαγραφές, δωρεάν πλέγμα, Άσυλο, σύλλογοι,ν-π). Η κυβέρνηση, δια στόματος των παπαγάλων της, βρίσκει την ευκαιρία να ξεμπερδέψει μια και καλή με το φοιτητικό συνδικαλισμό και τις αριστερές παρατάξεις. Επικαλείται τα αποτελέσματα που η ίδια η πολιτική της έχει παράξει στις συνειδήσεις των φοιτητών και μιλάει δήθεν εξ ονόματος της «πλειοψηφίας». Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή ακριβώς την πλειοψηφία τρέμει και οχυρώνεται απέναντί της τώρα που θεωρεί ότι έχει τους όρους. Γιατί δεν είναι μόνο οι αμέτρητες διατάξεις του νόμου Διαμαντοπούλου που μέλλεται να σαρώσουν κάθε δικαίωμα και να κάνουν αβάσταχτους τους όρους σπουδών, δεν είναι μόνο οι διαγραφές που είναι στην αρχή και ακόμη προβάλλονται τάχα ως μέτρο απέναντι στους «αιώνιους». Είναι ακόμη πλήθος ταξικών φραγμών, μεταξύ αυτών και τα δίδακτρα, αλλά και η προοπτική της ανεργίας, με όλη την εργασιακή ζούγκλα στον ορίζοντα. Αν τα καυτά ζητήματα έβγαιναν μπροστά και νοηματοδοτούσαν ξανά την ύπαρξη των συλλόγων ως όργανα πάλης στις συνειδήσεις των φοιτητών, τα επιτελεία εντός και εκτός Ελλάδος θα έμπαιναν σε μεγάλους μπελάδες. Αυτό ακριβώς είναι και το κρίσιμο στοίχημα για την επόμενη περίοδο.

15 16 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 29 Noέμβρη 2014 ΠΡΟΒΟΛΕΣ Επίσκεψη εμπρηστή Ο χι μόνο δεν ήταν απλά μια αποτυχημένη επίσκεψη, αλλά η παρουσία του Αλβανού πρωθυπουργού Έντι Ράμα στη Σερβία λειτούργησε εμπρηστικά στις σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες και στο κλίμα που επικρατεί τον τελευταίο καιρό στα δυτικά Βαλκάνια. Η πρώτη επίσκεψη πρωθυπουργού από την Αλβανία στο Βελιγράδι από το 1948, όταν επισκέφτηκε την τότε Γιουγκοσλαβία ο Ενβέρ Χότζα, υπήρξε από νωρίτερα επεισοδιακή. Ήταν προγραμματισμένη για τις 22 Οκτώβρη, αλλά αναβλήθηκε για τις 10 Νοέμβρη, ενώ κινδύνεψε σοβαρά να ακυρωθεί εντελώς. Αιτία, η διόλου τυχαία οργανωμένη αλβανική προβοκάτσια στον ποδοσφαιρικό αγώνα Σερβίας - Αλβανίας στο Βελιγράδι στις 14 Οκτώβρη, όταν στο κέντρο του γηπέδου προσγειώθηκε με εντυπωσιακό τρόπο η σοβινιστική σημαία της «Μεγάλης Αλβανίας»! Για να πραγματοποιηθεί εν τέλει η επίσκεψη έπεσαν πάνω στη σερβική κυβέρνηση λυτοί και δεμένοι και την ανάγκασαν να υποδεχτεί τον Ράμα. Όπως περίμεναν όμως οι ψυλλιασμένοι, η αλβανική ηγεσία όχι μόνο δεν προσπάθησε να ανταποκριθεί στην υποχώρηση των Σέρβων, αλλά αποθρασύνθηκε. Στην ουσία εκμεταλλεύθηκε τις δεσμεύσεις της σερβικής κυβέρνησης και τους φόβους της να μην κατηγορηθεί πως υπονομεύει αυτή τις αλβανoσερβικές σχέσεις και έκανε μια πολεμικού τύπου προκλητική παρουσία όχι μόνο στο Βελιγράδι, αλλά και στο Πρέσεβο. Εκεί ο Ράμα έγινε δεκτός μέσω αλβανικών σημαιών και εθνικιστικού παροξυσμού των Αλβανών μειονοτικών, που υποκινούνται συστηματικά για να διεκδικήσουν την τύχη των Κοσοβάρων ομοεθνών τους. Στην υποδοχή που του ετοίμασαν κυριαρχούσαν τα συνθήματα «Το Πρέσεβο, το Νπουγιάνοβατς και η Μέντβετζια είναι Αλβανία», «Όλοι οι Αλβανοί κάτω από μία διοίκηση». Σε περίοδο νέας ρευστότητας και αστάθειας με πλήθος μετώπων να έχουν ανοίξει σε όλη την ανατολική Μεσόγειο, στην ανατολική Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή, η αλβανική ηγεσία δείχνει ακόμη μία φορά πως αποτελεί παράγοντα αποσταθεροποίησης και ιστορικού αναθεωρητισμού. Πρόθυμη να παίξει τον ρόλο του ενεργούμενου για κάθε πολεμική ιμπεριαλιστική πολιτική και παρέμβαση στα Βαλκάνια και στη γύρω περιοχή. G20: Η επίθεση στη Ρωσία και η προσπάθεια συγκρότησης των ζωνών του ελεύθερου εμπορίου Υ ποτίθεται πως στόχος της πρόσφατης συνόδου των G20 στο Μπρισμπέιν της Αυστραλίας ήταν η επίτευξη, μέσα από ένα πλαίσιο συμφωνιών των ισχυρών του πλανήτη, ενίσχυσης της παγκόσμιας ανάπτυξης. Από την πλευρά των Αυστραλών οικοδεσποτών, που όρισαν και τη σχετική ατζέντα, είχε μάλιστα μπει ο στόχος για επίτευξη συμφωνιών που θα την ενίσχυαν κατά 2%. Μια τέτοια ατζέντα θα ήταν φαινομενικά πολύ φυσιολογική σε σχέση με τον υποτιθέμενο αναπτυξιακό και ρυθμιστικό τάχα ρόλο του φόρουμ των 20 ισχυρότερων οικονομιών του πλανήτη. Και αυτό γιατί οι προβλέψεις για την παγκόσμια οικονομία διορθώνονται τελευταία συνεχώς προς το χειρότερο από όλα τα επιτελεία και τους οικονομικούς αναλυτές του συστήματος. Πρόσφατα o Rubini μίλησε για απώλεια των τριών από τους τέσσερις κινητήρες της παγκόσμιας ανάπτυξης. Αξίζει να μας προβληματίσει τι είναι αυτό που κρατά ακόμη σε κίνηση τον τέταρτο κινητήρα που αφορά την οικονομία των Αγγλοσαξόνων. Από την πλευρά μας συχνά τα τελευταία χρόνια έχουμε τονίσει τη συμπύκνωση των οικονομικών ανταγωνισμών με χαρακτηριστικές εκφράσεις μια σειρά επικίνδυνες γεωπολιτικές συγκρούσεις που συνεχίζουν να είναι σε εξέλιξη. Έχουμε ήδη αναφερθεί επίσης στην επίδραση της ουκρανικής κρίσης στο οικονομικό σε αλληλοτροφοδότηση πάντα με το συστημικό πρόβλημα της ευρωζώνης. Τέλος, έχουμε αναφερθεί και φυσικά δεν είμαστε οι μόνοι στην κρισιμότητα της σύγκρουσης στην Ουκρανία που ανέδειξε τη σύγκρουση Δύσης- Ρωσίας σε καθοριστικό παράγοντα των εξελίξεων και των διεθνών σχέσεων σε παγκόσμια κλίμακα. Μα και η «ατελείωτη» σύγκρουση της Μέσης Ανατολής, που κατά την επίσημη εκδοχή ανέτρεψε τον Τσακ Χέιγκελ από το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ, καθώς και η αδυναμία των 5+1 να καταλήξουν σε συμφωνία για το κρίσιμο ζήτημα του Ιράν αποκαλύπτουν πως η επικίνδυνη σύμπλεξη της οικονομικής κρίσης με τη διαδικασία αναδιάταξης επιφυλάσσει πολλές στροφές, ανατροπές και εκπλήξεις σ όλο το πλαίσιο της λειτουργίας του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος. Σ αυτή τη βάση, κάθε άλλο παρά έκπληξη προκάλεσε η απώλεια κάθε είδους αβροφροσύνης και διπλωματικού τακτ κατά την πρόσφατη συνάντηση των G20 στην Αυστραλία. Η επίθεση στη Ρωσία από τον Αυστραλό πρωθυπουργό προαναγγελλόταν μήνες πριν με την περιβόητη μπουνιά που θα έριχνε στον Πούτιν. Η Αυστραλία αλλά και τα άλλα δύο μέλη της πρώην αγγλικής κοινοπολιτείας, ο Καναδάς και η Αγγλία του Κάμερον, ηγήθηκαν κατά τη σύνοδο στην αντι-ρωσική διπλωματική επίθεση, η οποία έγινε τόσο σφοδρή που οδήγησε τον Πούτιν σε πρόωρη αναχώρηση πριν το τέλος των εργασιών. Αφορμή και αιτία των έντονων διαξιφισμών οι εξελίξεις στην Ουκρανία όπου λίγες μέρες μετά τις εκλογές μπήκε σε αμφισβήτηση η συμφωνία του Μινσκ ουσιαστικά από το Κίεβο. Ακολούθησε η προέλαση των ρώσικων τεθωρακισμένων, την οποία την είδαν οι νατο κοί αλλά δεν είχε υπ όψιν του ο Λαβρόφ και ο Πούτιν Ανεξάρτητα αν πέρασαν και πόσα άρματα και κανόνια στην Ανατολική Ουκρανία, η Ρωσία -και αυτό φάνηκε από τις εξελίξεις που ακολούθησαν- βρήκε τον τρόπο να κάνει σαφές πως δεν έχει σκοπό να δεχτεί αμαχητί τις όποιες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης του Κιέβου και των δυτικών στην Ουκρανία. Κατά τη διάρκεια του G20, το ρούβλι ήταν σ ελεύθερη πτώση εξαιτίας των κυρώσεων, ενώ η πτώση της τιμής του πετρελαίου ήταν και είναι ένα ακόμη πλήγμα για τη ρώσικη οικονομία. Ανάλογα όμως, όπως φάνηκε, ζόρια αντιμετωπίζει με την εξελισσόμενη σύγκρουση στην Ουκρανία και η Γερμανία. Έτσι παρά το άσχημο κλίμα που διαμόρφωσαν για τον Πούτιν οι οικοδεσπότες και άλλοι πρόθυμοι της Δύσης, η συνάντηση του πρώτου με τη Μέρκελ στο πλαίσιο της συνόδου ήταν πολύωρη και ουσιαστική. Και αυτό φάνηκε με τις δηλώσεις που έκανε η Μέρκελ λίγες μέρες μετά το τέλος του G20 από την Πολωνία. Όπως είναι γνωστό, η Πολωνία μαζί με τις χώρες της Βαλτικής ανήκουν στο μπλοκ των χωρών της «νέας Ευρώπης» όπου ο αντιρωσισμός είναι το κυρίαρχο στοιχείο συγκρότησης των εκεί αστικών τάξεων. Καθόλου τυχαία λοιπόν η Μέρκελ σε μια σημαντική επίσκεψή της στην Πολωνία δήλωσε με νόημα πως «δε νοείται σταθερότητα στην Ευρώπη χωρίς τη Ρωσία». Ταυτόχρονα εγγυήθηκε σαν μέλος του ΝΑΤΟ την ακεραιότητα της Πολωνίας και κάθε χώρας «εφόσον αυτή απειλείται πραγματικά». Παρά το ψυχροπολεμικό κλίμα μεταξύ ΝΑΤΟ Ρωσίας, ο γ.γ. του ΝΑΤΟ Στόλντεμπεργκ θεώρησε πως η δήλωση της Μέρκελ κινείται σαφώς στο πλαίσιο της πολιτικής της συμμαχίας. Άλλωστε και χωρίς τη Γερμανία η συμμαχία είναι δύσκολο να σταθεί από πολιτική άποψη στην ηπειρωτική Ευρώπη, όσο κι αν γαυγίζουν φιλοπόλεμα καθεστώτα σαν την Πολωνία- Λιθουανία και άλλοι στην περιοχή. Θα μπαίνανε σίγουρα αλλιώς τα ζητήματα, αν τα υπερατλαντικά αφεντικά της δυτικής συμμαχίας αποτολμούσαν τη στρατιωτική κλιμάκωση στην Ουκρανία, με ότι αυτό συνεπάγεται. Κάτι τέτοιο ευτυχώς για την ώρα μοιάζει να κατανοείται από τις ΗΠΑ σαν πραγματικός τυχοδιωκτισμός, όπως πράγματι θα ήταν ένα τέτοιο τόλμημα. Οι ΗΠΑ λοιπόν, των οποίων τα λόγια βαραίνουν γιατί βαραίνουν και οι πράξεις τους, κράτησαν σχετικά χαμηλούς τόνους στο αντιρωσικό ντελίριο που ξέσπασε στη σύνοδο του G20. Δε μπορούμε να γνωρίζουμε κατά πόσο η ανακοίνωση συμφωνίας μεταξύ Ιράν Ρωσίας για στήσιμο δύο και στη συνέχεια έξι πυρηνικών εργοστασίων στο Ιράν ήταν μια από τις ασύμμετρες απαντήσεις που καιρό τώρα απειλεί η Ρωσία σαν απάντηση στις δυτικές κυρώσεις. Πάντως είναι γεγονός πως η ανακοίνωση έσκασε την ώρα που μεθοδευόταν η απομόνωση της Ρωσίας και πιθανότατα να επέδρασε στο μαλάκωμα των ΗΠΑ, συνολικά της Δύσης και ιδιαίτερα βέβαια της Γερμανίας. Πόσο μάλλον όταν ο Πούτιν είπε στη Μέρκελ ότι η Ρωσία μπορεί να ξαναεμφανιστεί στη Γεωργία αλλά και στα Βαλκάνια. Σημαντικές στο πλαίσιο των διεργασιών που εξελίχθηκαν το τελευταίο διάστημα με επίκεντρο το G20 ήταν οι επαφές, οι συμφωνίες και οι ανακοινώσεις στη σύνοδο Ασίας Ειρηνικού που είχε προηγηθεί λίγες μέρες πριν στο Πεκίνο. Όπως καταγγέλλουν ανοικτά οι Ρώσοι, οι ΗΠΑ επιχειρούν την οικονομική διάσπαση του πλανήτη με τις ζώνες του ελεύθερου εμπορίου του Ατλαντικού αλλά και του Ειρηνικού. Αν η ευρωατλαντική συμφωνία ελεύθερου εμπορίου αφορά ΗΠΑ- Αγγλία- Καναδά- Ευρωζώνη, η συμφωνία που επιδιώκουν στον Ειρηνικό αφορά πάλι με επίκεντρο τις ΗΠΑ όλα τα κράτη του Ειρηνικού, με στοχευμένη εξαίρεση της Κίνας και της Ρωσίας. Αν δίπλα σ αυτά βάλουμε τις κυρώσεις και την πτώση της τιμής του πετρελαίου, η προσπάθεια απομόνωσης και οικονομικής εξουθένωσης της Ρωσίας είναι φανερή. Και άλλωστε, όπως φάνηκε και στο G20, οι ΗΠΑ και οι υπόλοιποι της αγγλοσαξονικής συμμαχίας κάθε άλλο παρά θέλουν να την κρύψουν. Ίσα- ίσα με δεδομένη αυτή την «οικονομική» σύμπλευση εκβιάζουν τόσο τη Γερμανία και την Ευρωζώνη, όσο και την Κίνα και καθέναν ξεχωριστά από τους BRICS. Να λοιπόν που η ελεύθερη και φιλελεύθερη Δύση αντί να γκρεμίζει δασμούς και οικονομικά τείχη στήνει νέα ουσιαστικά αδιαφορώντας για την παγκόσμια οικονομία. Μέσα από μια τέτοια κίνηση τόσο η Wall Street της Νέας Υόρκης όσο και το city του Λονδίνου καλά κρατούν την ώρα που οι υπόλοιποι κινητήρες αν δεν έχουν σβήσει αγκομαχούν ή λιμνάζουν για τα καλά. Κανένας δε ξεχνά βέβαια τα διαρθρωτικά προβλήματα της αμερικάνικης οικονομίας, το τεράστιο χρέος της και τις χρηματιστηριακές φούσκες που φουσκώνουν ξανά χωρίς ουσιαστικά να έχει υπάρξει πραγματική ανάπτυξη. Η ανοδική πορεία της Wall Street παρά τον παγκόσμιο οικονομικό ζόφο είναι δείγμα της γεωστρατηγικής ηγεμονίας των ΗΠΑ. Σ αυτή τη βάση, παρά τις αμφισβητήσεις, το δολάριο παραμένει παγκόσμιο νόμισμα. Σ αυτή τη βάση οι ΗΠΑ κηρύττουν κυρώσεις και αποκλεισμούς από τις αγορές χρήματος την ίδια ώρα που στήνουν ζώνες «ελεύθερου» εμπορίου. Μια τέτοια κίνηση για να κρατηθεί χρειάζεται κάτι παραπάνω από ηγεμονία. Αυτή η κίνηση πολιτικοποίησης της οικονομίας που δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο σήμερα εξελίσσεται στο πλαίσιο της σύμπλεξης της οικονομικής κρίσης με τη διαδικασία αναδιάταξης. Επομένως, η ηγεμονία είναι σημαντική αλλά έχει όρια στο τι μπορεί να πετύχει, και αν δεν φαίνονται ήδη, θα φανούν πολύ σύντομα. Όχι μόνο γιατί η αγορά είναι παγκόσμια και η παγκόσμια οικονομία πλήττεται από τους φραγμούς σε μια φάση που είναι ιδιαίτερα ευάλωτη, μα και γιατί είναι δεδομένο πως τα αντίμετρα της Ρωσίας, της Κίνας, των BRICS, ακόμη και της

16 Σάββατο 29 Noέμβρη 2014 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 17 Γερμανίας αν στριμωχτεί παραπέρα, είναι όχι μόνο υπολογίσιμα αλλά και μπορούν να αντεπιδράσουν αποτελεσματικά και να πλήξουν σημαντικά ατού της ηγεμονίας των ΗΠΑ όπως το δολάριο, αλλά και να αναδείξουν το ζήτημα του χρέους κ.λπ. Όχι πως κάτι τέτοιο δεν επιδιώκεται συστηματικά από «συμμάχους» και αντιπάλους των ΗΠΑ που καταδυναστεύονται από την κυριαρχία του δολαρίου και τη δυνατότητα των ΗΠΑ να κανοναρχούν εξελίξεις σε διάφορα επίπεδα με βάση της στρατηγική τους υπεροχή. Καιρό τώρα ένας πόλεμος όλων εναντίον όλων είναι σ εξέλιξη σ όλα τα επίπεδα. Με την κρίση στην Ουκρανία οι ΗΠΑ συσπείρωσαν τη δυτική συμμαχία μέχρι ενός σημείου υπό την ηγεσία τους και αυτό το αξιοποιούν σ όλα τα επίπεδα. Αυτό αντανακλάστηκε και στο G20 και στη σύνοδο του Πεκίνου. Όμως τα κρίσιμα ζητήματα για τις ΗΠΑ και για τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό είναι μπροστά, είτε αυτά εκδηλωθούν στην ουκρανική κρίση ή οπουδήποτε αλλού, είτε η κατάσταση συνεχίσει να σέρνεται για καιρό κομματιάζοντας χώρες και λαούς και απλώνοντας συνεχώς τις ζώνες του πολέμου και της καταστροφής. Για την ώρα, η Ρωσία, που είναι έκτη δύναμη από άποψη οικονομικής ισχύος, πετάχτηκε από το G8, αλλά στο πλαίσιο του G20 φάνηκε ξανά πως είναι η δεύτερη από άποψη στρατηγικής ισχύος και σ αυτό το επίπεδο συνεχίζει να βάζει αποφασιστικά όρια στις κινήσεις των αντιπάλων της. Κινείται με την κουτσουρεμένη (λόγω Ουκρανίας) Ευρασιατική συνεργασία, κινείται στη συμμαχία της Σαγκάης και φυσικά στους BRICS, που με δειλά βήματα θέτουν με τις κινήσεις τους ζητήματα έστω αμυντικού χαρακτήρα στο δολάριο και στην κυριαρχία των ΗΠΑ και της Δύσης στις αγορές. Κρίσιμος για τα παγκόσμια πράγματα -φάνηκε στην ουκρανική κρίση και εκδηλώθηκε στις συνόδους Πεκίνου Μπρισμπέιν- ο ρόλος της Κίνας που παραμένει αμφίσημος. Παρά τον αποκλεισμό της από τη ζώνη ελεύθερου εμπορίου του Ειρηνικού, ωστόσο υπέγραψε διμερή συμφωνία με τις ΗΠΑ για απελευθέρωση των αγορών τους για προ όντα υψηλής τεχνολογίας. Η συγκεκριμένη συμφωνία ανοίγει μια αγορά με συναλλαγές ύψους 1 τρις δολάρια. Ταυτόχρονα οι Κινέζοι υπέγραψαν σοβαρές συμφωνίες και με τους Ρώσους, ενώ δε δίστασαν να παρουσιάσουν κατά τη διάρκεια της συνόδου στο Πεκίνο το νέο πολεμικό τους τύπου stelth που ανταγωνίζεται τα F35 των ΗΠΑ. Το πολεμικό αεροσκάφος της Κίνας μπορεί να κάνει καλές δουλειές σε κάποιες αγορές, όμως απέχει από το να προσθέσει σοβαρά ατού στο στρατιωτικό έλλειμμα της Κίνας και να της προσθέσει έτσι στρατηγικό βάρος αντίστοιχο της οικονομικής της γιγάντωσης. Η διαδικασία της αναδιάταξης δυνάμεων συνεχίζεται με συγκρούσεις σ όλα τα επίπεδα, άγριες και οδυνηρές για τους λαούς που τελικά πληρώνουν το μάρμαρο. Καμία ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας δε συμφωνήθηκε στο G20 παρά τις επιμέρους συμφωνίες. Το κυρίαρχο στοιχείο της συνόδου που δε φρόντισαν καν να κρυφτεί ήταν το στοιχείο της όξυνσης των συγκρούσεων σ όλα τα επίπεδα. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση καλά κρατεί, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις τη διαχειρίζονται η καθεμιά από τη μεριά της κατά το δοκούν και τα δεινά και οι κίνδυνοι για τους λαούς μεγαλώνουν. Αυτοί είναι οι πραγματικοί άνεμοι του συστήματος, αυτή είναι η «ανάπτυξη» που έρχεται, αυτή την πραγματικότητα έχουν ν αντιμετωπίσουν οι λαοί και οι αυταπάτες για τη φύση και τη λειτουργία του συστήματος κάθε άλλο παρά ωφελούν την υπόθεση των λαών. Σ το Σαν Κριστομπάλ ντε λας Κάσας, έγιναν μερικές από τις πιο οργισμένες διαδηλώσεις για την σφαγή των σαράντα τριών νεαρών «νορμαλίστας», σπουδαστών της παιδαγωγικής ακαδημίας, στην Αγιοτζινάπα στο Γκερέρο. Ένα βράδυ όμως, σε μια από αυτές, τριακόσιοι περίπου διαδηλωτές ακολουθούσαν λίγο πιο ήσυχοι έναν νεαρό Μεξικό Η Γιορόνα τα δάκρυα και η οργή ΕΙΤΕ μια συλλογή από ζωγραφισμένα πορτραίτα των νεαρών, ilustradoresconayotzinapa.tumblr. com/archive και μικρές προσωπογραφίες τους στα ισπανικά, ayotzinapasomostodos.com/los43/ ΑΚΟΥΣΤΕ την Τσαβέλα Βάργκας να τραγουδά με μοναδικό τρόπο το λαϊκό τραγούδι για την Γιορόνα, Η εικόνα είναι το γνωστό έργο του Πάμπλο Πικάσο «Γυναίκα που κλαίει»(1937) που ήταν επικεφαλής. Ντυμένος με ένα άσπρο νυφικό, ο νεαρός Μεξικανός υποδυόταν με την ικανότητα ενός επαγγελματία ηθοποιού την θλιμμένη μορφή της Γιορόνα. εν ήταν μια προσωπική ιδιοτροπία ή μια εκκεντρική διαμαρτυρία. Από άκρο σε άκρο στο συγκλονισμένο Μεξικό, αυτόν τον καιρό, ζωντάνεψε στο συλλογικό φαντασιακό ο μύθος της γυναίκας που κλαίει, γυρνώντας τις νύχτες στους δρόμους και στις όχθες για να βρει τα χαμένα παιδιά της. Η λαϊκή ιστορία της Γιορόνα (ή Λιορόνα), που στα ισπανικά σημαίνει η γυναίκα που κλαίει, είναι διαδεδομένη σε όλη την Λατινική Αμερική. Υπάρχουν πολλές εκδοχές, μερικές μάλιστα μπλέκονται με τα πρώτα χρόνια της αποικιοκρατίας, τον Κορτές, τα σκληρά βιώματα της κατάκτησης, τα βάσανα των ιθαγενών και την πάντα παρούσα προδοσία. Στην λαογραφία των Αζτέκων ο ίδιος περίπου μύθος απέδωσε στην δακρυσμένη γυναίκα την προαγγελία της πτώσης της αυτοκρατορίας. Ιστορία σύμβολο για το Μεξικό, με αναφορά στην αθωότητα των προκολομβιανών ανθρώπων, στην επιμιξία, στην υποδούλωση και στην νοσταλγία της χαμένης ελευθερίας. Η πιο γνωστή αφήγηση μιλά για την πανέμορφη χωριατοπούλα Μαρία, που ύστερα από μια επίπονη πολιορκία πέφτει στην αγκαλιά του πρίγκιπα, απόλυτα δοσμένη στον έρωτα της γι αυτόν τον ευγενικό και πλούσιο άνδρα. Παντρεύτηκαν μα εκείνος σύντομα άλλαξε συμπεριφορά. Φλέρταρε άλλες γυναίκες, έφευγε τις νύχτες, ταξίδευε μακριά και γυρνούσε στο σπίτι μοναχά για να δει τα παιδιά του. Η Μαρία μαράζωνε παραμελημένη και όταν μια ημέρα τον είδε δίπλα σε μια άλλη γυναίκα, πλούσια και ισχυρή, να της ζητά διαζύγιο, το μυαλό της θόλωσε. Περπατώντας στις όχθες του ποταμού, για να τον εκδικηθεί, έσπρωξε τα παιδιά της στο νερό. Μόλις αντιλήφθηκε τι είχε κάνει, έπεσε μέσα κι άρχισε με αγωνία να τα ψάχνει στο βυθό αλλά μάταια. Το ρεύμα τα είχε πάρει μακριά και είχανε χαθεί για πάντα. Την άλλη μέρα, ένας περαστικός βρήκε την νεκρή Μαρία σε μια άκρη του ποταμιού. Την έθαψαν ντυμένη στα λευκά, μα την πρώτη νύχτα της ταφής ο άνεμος έφερνε ένα γοερό κλάμα από την μεριά του ποταμιού. Αρκετοί ισχυρίστηκαν πως είδαν μια γυναίκα ασπροντυμένη να περπατά πάνω-κάτω στην όχθη. Έκλαιγε και φώναζε «Που είναι τα παιδιά μου;». Ακριβώς όπως έκανε τούτες τις ημέρες όλο το Μεξικό των απλών ανθρώπων, στην είδηση της εξαφάνισης των σπουδαστών της Αγιοτζινάπα. Το Σάββατο 8 του Νοέμβρη, οι διαδηλώσεις που έγιναν στην χώρα ήταν σαν ολόκληρο το Μεξικό, από τον βορρά ως τον νότο, να βρισκόταν στους δρόμους. Μια ημέρα πριν, οι αρχές, διαμέσου της γενικής εισαγγελίας, είχαν παρουσιάσει στοιχεία και ομολογίες πως οι απαχθέντες σπουδαστές είχαν δολοφονηθεί και καεί σε χωματερή στην πόλη Κοκούλα. Οι σαράντα τρεις νεαροί είχαν παραδοθεί από τους αστυνομικούς σε μπράβους -εγκληματίες της ναρκο-συμμορίας Γκερέρος Ουνίδος. Μερικοί μάλιστα ήταν ήδη σκοτωμένοι. Αυτοί που πίστευαν πως η μεξικανική κοινωνία είχε εθιστεί στις συχνές ειδήσεις για μαζικές δολοφονίες και ομαδικούς τάφους ξαφνιάστηκαν. Το Μεξικό σηκώθηκε όρθιο και οργισμένο βροντοφώναξε: Φτάνει πια! Είναι αδύνατον να περιγραφεί η πολύμορφη αντίδραση που εκδηλώθηκε, το κύμα των διαμαρτυριών στους δρόμους, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στα εργοστάσια, στις μεγάλες πόλεις και στα χωριά. Επιθέσεις σε κυβερνητικά κτίρια και γραφεία πολυεθνικών, καταλήψεις και μπλόκα σε αυτοκινητόδρομους, αμέτρητα συνθήματα στους τοίχους, ολονυχτίες στις εκκλησίες, αυτοσχέδιες και οργανωμένες συναυλίες, τραγούδια και λαϊκές συνθέσεις διαμαρτυρίας, τέχνη του δρόμου και άλλα πολλά. Μια μοναδική λαϊκή ανάταση, ένα ξαφνικό ξύπνημα της συλλογικής συνείδησης των από κάτω, φαινόμενα που δεν συμβαίνουν συχνά αλλά όταν εκδηλωθούν είναι μοναδικά και αφήνουν ισχυρά αποτυπώματα. Αν και οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές, αυτοί που παρομοιάζουν την επίδραση της δολοφονίας των σπουδαστών με αυτήν της μεγάλης σφαγής του Εξήντα Οκτώ, στην πλατεία των Τριών Πολιτισμών, δεν είναι και πολύ υπερβολικοί. Η τεράστια συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων στην Ζόκαλο, στην οποία ενώθηκαν οι τρεις μεγάλες διαδηλώσεις, ανθρώπινα ποτάμια στην Πόλη του Μεξικό, έδειξε το εύρος της λαϊκής αντίδρασης. Οι διαμαρτυρίες, όπως είναι φυσιολογικό, συνεχίζονται και κλιμακώνονται στοχεύοντας όλο και πιο πολύ στο ίδιο το καθεστώς και στην κυβέρνηση του προέδρου Πένα Νιέτο. ίχως αμφιβολία οι κοινωνικές εξελίξεις στο Μεξικό έχουν ήδη επηρεαστεί από την σφαγή των νεαρών υποψήφιων δασκάλων που θυσιάστηκαν αγωνιζόμενοι για μια νέα, ελεύθερη και δίκαιη πατρίδα. Το μέλλον θα δείξει σε ποιο βαθμό.

17 18 Προλεταριακή Σημαία ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Σάββατο 29 Νοέμβρη 2014 χρεώσεις Παλαιστίνη Βράζει η Δυτική Οι σιωνιστές ρίχνουν κι άλλο λάδι στη Η ηρωική Ολική επαναφορά «έξοδος» από τα μνημόνια καταλήγει σε μια εσπευσμένη ολική επαναφορά σε αυτά. Η συνάντηση στο Παρίσι απ ότι φαίνεται θα δρομολογήσει αυτή την νέα προσαρμογή του πολιτικού προσωπικού στις διαθέσεις και τα πλαίσια που θέτουν και επιβάλλουν οι δανειστές. Σε προηγούμενα σημειώματά μας είχαμε τονίσει πως η σύγκρουση εντός της ευρωζώνης αποτελεί τον βασικότερο παράγοντα που εξηγεί γιατί η ευρωπαϊκή πλευρά της τρόικας τηρεί μια τόσο σκληρή γραμμή. Τώρα έρχεται να προστεθεί και το ΝΤ, εσχάτως δε εμφανίζεται μια προσωρινή ταύτιση απόψεων για την αδιάλλακτη γραμμή που πρέπει να τηρηθεί έναντι της Ελλάδας και τους χρέους της ανάμεσα στο κέντρο που εκφράζει τη γραμμή Σόιμπλε και στους παράγοντες του ΝΤ. Από πολλούς επισημαίνεται ακόμα πως μπροστά σε ρευστές πολιτικές εξελίξεις όλοι οι παράγοντες και τα «μέρη» της τρόικας στέλνουν με αυτό τον τρόπο ξεκάθαρο μήνυμα για την απαρέγκλιτη εφαρμογή των δεσμεύσεων στους πιθανούς αυριανούς διαχειριστές της πολιτικής κατάστασης, διαχειριστές που όλο και πιο φανερά σπρώχνονται στην αποδοχή ενός είδους «εθνικής συνεννόησης». Είναι και αυτό μία διάσταση του ζητήματος Τελευταία έπεσε στο τραπέζι (της υποτιθέμενης «διαπραγμάτευσης») και η πρόταση παράτασης της υφιστάμενης συμφωνίας, δηλαδή το ευρωπαϊκό πρόγραμμα «διάσωσης» με ενδεχόμενο αυτή η παράταση να έχει βραχυπρόθεσμο (έναν μήνα) ή μεσοπρόθεσμο (εξάμηνο και άνω) χαρακτήρα. Τουλάχιστο μέχρι να βρεθεί η νέα φόρμουλα ποδηγέτησης της χώρας και του λαού και τα ποσοστά συμμετοχής του ΝΤ σε αυτή την διαδικασία Είναι φανερό πως η κυβέρνηση με τίποτε δεν θα ήθελε τη δεύτερη εκδοχή που ανατινάζει όλη την «αφήγηση» αισιοδοξίας που επαναλαμβάνει μονότονα το τελευταίο τρίμηνο. Αλλά και η επίτευξη μιας νέας συμφωνίας, ενός νέου προγράμματος, δηλαδή ενός νέου επαχθούς μνημονίου, μπορεί να εξελιχτεί σε δύο εκδοχές ανάλογα με την συμμετοχή και τον ρόλο του ΝΤ σε αυτό. Η Μιράντα Ξαφά, γνωστό παλιό στέλεχος του ΝΤ στη χώρα μας, αναλαμβάνει στην Κυριακάτικη Καθημερινή να περιγράψει τις περιπέτειες της «ανορθόδοξης» παρέμβασης του Ταμείου στο ελληνικό δημόσιο χρέος, όπου αναγκάστηκε να τροποποιήσει τους μέχρι τώρα κανόνες εμπλοκής για τη «διάσωση» μια χώρας εισάγοντας την «συστημική εξαίρεση». Αυτό σήμαινε ότι επειδή στην περίπτωση της Ελλάδας υπήρχαν «βάσιμοι φόβοι μετάδοσης της κρίσης», το ΝΤ ενέπλεξε εαυτόν παρέχοντας το 27% των συνολικών δανείων του αρχικού πακέτου των 110 δις, χωρίς όμως αναδιάρθρωση χρέους, παραβιάζοντας τα μέχρι τότε εσκαμμένα. Στη θέση της «συστημικής εξαίρεσης» το ΝΤ προωθεί σήμερα τη γραμμή της «αναδιάταξης» που κατά βάση σημαίνει παράταξη λήξης των ομολόγων που σήμερα διακρατούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες και η ΕΚΤ. Οι λόγοι που δεν εφαρμόστηκε αυτή η λύση το 2012 αλλά εφαρμόστηκε το ιδιότυπο ελληνικό PSI που άφησε στο απυρόβλητο τις ευρωπαϊκές τράπεζες και τα ομόλογα της ΕΚΤ είναι προφανείς, ακόμα και αν έχει συμφωνηθεί να επιστραφεί μέρος των κερδών από εκείνη την περίοδο σε μια εκ των υστέρων επίδειξη μπαγιάτικης αλληλεγγύης. Γίνεται συνεπώς φανερό πως το ΝΤ δεν θα ήθελε να επαναληφτούν καταστάσεις «εξαιρέσεων», θα προτιμούσε να παίζει πάλι σημαντικό ρόλο (τόσο χρηματοδοτικά όσο και σε στελεχικό δυναμικό) στη δημιουργία της λεγόμενης «πιστωτικής γραμμής», δηλαδή των κεφαλαιακών δανείων του νέου μνημονίου, και να έχει λόγο ακόμα και στο πρόγραμμα Άμεσης Επαναγοράς Ομολόγων (ΟΜΤ) που προωθεί ο Ντράγκι της ΕΚΤ. Η στήλη επαναλαμβάνει εμμονικά πως η όποια καθυστέρηση δεν αφορά στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στο ελληνικό πολιτικό προσωπικό και τους δανειστές στο βαθμό τουλάχιστον που παρουσιάζεται- αλλά αφορά κατά βάση στις διευθετήσεις, στους ανταγωνισμούς και τις συμφωνίες ανάμεσα στους δανειστές. Γίνεται δηλαδή μια ενδοϊμπεριαλιστική διαπραγμάτευση που βέβαια είναι υποχρεωμένη να πάρει υπόψη της και την αυξημένη πολιτική ρευστότητα, αν και στην ουσία αυτή η ρευστότητα προκαλείται και διευρύνεται ακριβώς από την αδιάλλακτη επιβολή συμμόρφωσης στο ελληνικό αστικό πολιτικό προσωπικό. Ο Χαρδούβελης πάντως δήλωσε πως θα «κλείσουν τα βιβλία» και η συμφωνία θα είναι οριστική. Στη συνάντηση του Παρισιού ανάμεσα στα κυβερνητικά στελέχη και την τρόικα οι δανειστές επιδιώκουν να επιβληθούν τα πιο σκληρά μέτρα και συγκεκριμένοι όροι ώστε να «συμφωνηθεί» ένα σαφές πλαίσιο δεσμεύσεων που θα «δένει» την όποια κυβερνητική σύνθεση προκύψει στο επόμενο διάστημα στους όρους αυτούς. Έτσι, με «δεμένο το γάιδαρό τους» οι τελευταίοι να ασχοληθούν με τις δικές τους εσωτερικές (εννοείται εντός της τρόικας) εκκρεμότητες. Που δεν είναι και λίγες YΓ. Τελικά δεν έκλεισαν τα τεφτέρια, όπως περίμενε ο Υπουργός στη συνάντηση των Παρισίων. εν συμφώνησαν όπως αφήνουν να φανεί- ως προς το δημοσιονομικό κενό και φυσικά ούτε για τους τρόπους κάλυψής του. Υπήρξαν δηλώσεις και για συμφωνίες που όμως δεν ανακοινώνονται. Οι πιο κρίσιμες αποφάσεις για την κάλυψη του μετατοπίζονται για το επόμενο Eurogroup και βλέπουμε Τον ΟΙΚΟΝΟΚΟΣΜΟ και τις ΧρεΩσεις γράφει ο ημήτρης Μάνος ΗΠΑ ύο Παλαιστίνιοι, με μαχαίρια και πιστόλια, επιτίθενται σε μια συναγωγή στην Ιερουσαλήμ και σκοτώνουν τέσσερις υπερορθόδοξους εβραίους και έναν αστυνομικό, πριν πέσουν και οι ίδιοι νεκροί από τα πυρά άλλων αστυνομικών. Λίγες μέρες πριν, άλλος Παλαιστίνιος έπεφτε με το αυτοκίνητό του πάνω σε εβραίους κατοίκους που περίμεναν σε στάση λεωφορείου. Τι άλλο αποδεικνύουν αυτά τα γεγονότα, που πολλαπλασιάζονται στη υτική όχθη αλλά και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, παρά το μέγεθος της απελπισίας και της οργής που έχει κυριεύσει τον παλαιστινιακό λαό; Χρειάζεται βέβαια να επισημάνουμε, πως πέραν των όσων θα αναφερθούν παρακάτω, το Ισραήλ προκαλεί ήδη εδώ και δύο μήνες, είτε με την απαγόρευση εισόδου στο ιερό για τους Παλαιστίνιους τέμενος του Αλ Ακσά, απαγόρευση που άρθηκε μόλις τελευταία, είτε με τα νέα σχέδια εποικισμών της υτικής Όχθης. Όπως επίσης να ενημερώσουμε, πως η επίθεση στη συναγωγή έγινε και σαν αντεκδίκηση στον απαγχονισμό Παλαιστίνιου οδηγού μέσα στο λεωφορείο του, γεγονός που οι παλαιστίνιοι αποδίδουν, και μάλλον σωστά, στις δυνάμεις της ισραηλινής κατοχής και τους φανατικούς ακροδεξιούς εβραίους. Οι αιτίες είναι ωστόσο κατά πολύ μεγαλύτερες και βαθύτερες. εν έχουν περάσει λίγοι μήνες από τον τρίτο ανελέητο βομβαρδισμό της Λωρίδας της Γάζας από τους σιωνιστές καταχτητές, με αποτέλεσμα νεκρούς και πάνω από τραυματίες, την καταστροφή σπιτιών, σχολείων και νοσοκομείων αλλά και κάθε είδους υποδομών. Σε σύγκριση με αυτά, οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι της υτικής όχθης και της Ιερουασλήμ φάνταζαν τυχεροί. Φάνταζαν αλλά δεν ήταν. Η ισραηλινή πολιτική συνθλίβει σε υτική όχθη και Ιερουσαλήμ ότι Η «αλλαγή» του Ομπάμα κείτεται Η«Ουάσιγκτον Ποστ» ανέφερε ότι φέτος από τις περίπου υποθέσεις ομοσπονδιακών δικαστηρίων, μόνο 11 δεν έφτασαν στην διαδικασία της εκδίκασης. Παρόλο που το Φέργκιουσον είχε κηρυχθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και παρά την προσπάθεια της αστυνομίας να καταστείλει τις διαδηλώσεις με χημικά, χιλιάδες διαδηλωτές προερχόμενοι κυρίως από την αφροαμερικάνικη κοινότητα ξέσπασαν στους δρόμους του Φέργκιουσον απαιτώντας δικαιοσύνη. Να σημειωθεί ότι 7 στους 10 κατοίκους τους Φέργκιουσον είναι μαύροι, οι περισσότεροι όμως αστυνομικοί είναι λευκοί. Το σύνθημα «δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη» κυριάρχησε στις διαδηλώσεις, ενώ δημόσια κτήρια έγιναν στόχος επιθέσεων. μπορεί να θυμίζει, έστω και αχνά, ανθρώπινη ζωή για τους Παλαιστίνιους. Η ανεργία, η φτώχεια και η εξαθλίωση επεκτείνονται με γοργούς ρυθμούς. Ο καθημερινός εξευτελισμός των ισραηλινών μπλόκων (που ισχύει και για τους Παλαιστίνιους της υτικής όχθης- εξαίρεση έως τώρα αποτελούν οι κάτοικοι της Ανατολικής Ιερουσαλήμ) συνδυάζεται με την κλιμακούμενη αρπαγή γης, από τους συνεχιζόμενους και πολλαπλασιαζόμενους συνεχώς σιωνιστικούς εποικισμούς. Επίσης, από το καλοκαίρι ακόμη έχουν ενταθεί οι τρομοκρατικές επιχειρήσεις της ισραηλινής αστυνομίας και οι προληπτικές συλλήψεις και φυλακίσεις μελών (ή θεωρούμενων ως μελών) των διάφορων παλαιστινιακών οργανώσεων και πάντως αγωνιστών της παλαιστινιακής αντίστασης. Άγρια είναι και η καταστολή των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας. Ενώ αυξάνουν τον θυμό και την οργή οι ναζιστικές πρακτικές συλλογικής τιμωρίας που για μια ακόμη φορά εφσρμόζει το Ισραήλ, γκρεμίζοντας τις πολυκατοικίες στις οποίες έμεναν οι δράστες των πρόσφατων επιθέσεων. Ο παλαιστινιακός λαός αποκτά λοιπόν όλα τα χαρακτηριστικά του πρόσφυγα και ταυτόχρονα του φυλακισμένου και εξανδραποδισμένου στην ίδια του την πατρίδα. Από κοντά, η συμβιβαστική πολιτική της Φατάχ αλλά και η αδυναμία να ξεπεραστεί αυτή από μια αριστερή σκοπιά, προσθέτουν δίπλα στα σοβαρά κοινωνικά και εξίσου σημαντικά πολιτικά αδιέξοδα, που με τη σειρά τους τροφοδοτούν την απελπισία και τις επιθέσεις σαν κι αυτές που περιγράφηκαν πριν. Όμως όπως όλα δείχνουν, αυτές οι σκηνές απελπισίας δεν είναι παρά «γλώσσες φωτιάς» μιας μεγάλης πυρκαγιάς που ολοένα και φουντώνει στα σωθικά της παλαιστινιακής κοινωνίας. Αρκετοί αναλυτές εδώ και καιρό επισημαίνουν, όπως και εμείς από την περασμένη Για δύο νύχτες της προηγούμενης εβδομάδας, σύμφωνα με τα αμερικάνικα ΜΜΕ, η κατάσταση ήταν «ανεξέλεγκτη» και «εικόνες βίας και καταστροφής» καταγράφηκαν. Σε πολλές μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ (Νέα Υόρκη, Σικάγο, Όκλαντ, Σηάτλ), χιλιάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους σηκώνοντας ειρωνικά τα χέρια ψηλά και προσποιούμενοι ότι παραδίδονται στους αστυνομικούς, όπως προσπάθησε να κάνει ο πιτσιρικάς Μπράουν. Εκτός όμως από τον Μπράουν, εκείνη που πυροβολήθηκε εξ επαφής ήταν η περίφημη «Αλλαγή» του Ομπάμα και ο σεβασμός των «δημοκρατικών δικαιωμάτων», που τόσο είχαν συνεπάρει και παρασύρει και την εφημερίδα της «Αυγής» (κεντρικό άρθρο: «προσδοκίες από τη νίκη Ομπάμα»). Όλοι οι κοινωνικοί και στατιστικοί

18 Σάββατο 29 Νοέμβρη 2014 ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Προλεταριακή Σημαία 19 όχθη από απελπισία, θυμό και οργή! φωτιά με την προώθηση νομοσχεδίου φασιστικής έμπνευσης ΟΙΚΟΝΟΚΟΣΜΟΣ άνοιξη ακόμα (Προλεταριακή Σημαία, 8 Μαρτίου 2014), ότι η υτική όχθη βράζει από οργή, απελπισία, θυμό. Στην περιοχή εξελίσσονται καθημερινές συγκρούσεις των Παλαιστίνιων, στην πλειοψηφία τους παιδιά, έφηβοι και νέοι, με τις δυνάμεις καταστολής και κατοχής. Το αν αυτό θα εξελιχθεί ή όχι σε μια τρίτη Ιντιφάντα δεν είναι κάτι που με τις δικές μας έμμεσες και πάντως εξαιρετικά λίγες πηγές πληροφόρησης, μπορούμε να προδιαγράψουμε. Μπορούμε όμως ερμηνεύοντας τα κοινωνικά και πολιτικά σημάδια να υπογραμμίσουμε πως δεν θα μας παραξενέψει αν συμβεί. Από μια άποψη μας παραξενεύει που δεν έχει συμβεί ακόμα. Μέσα σε όλα αυτά, η σιωνιστική ισραηλινή ηγεσία, ξεπερνώντας από τα δεξιά τον ακροδεξιό εαυτό της, ρίχνει με την τελευταία της κίνηση μπαρούτι στην αναμμένη φωτιά. Φέρνει προς ψήφιση στην ισραηλινή βουλή (Κνεσέτ) νομοσχέδιο που ουσιαστικά κατοχυρώνει θεσμικά τον φυλετικό, δηλαδή ρατσιστικό, χαρακτήρα του ισραηλινού κράτους. Ορίζοντας με το νομοσχέδιο αυτό το Ισραήλ ως «εβραϊκό έθνος-κράτος», το νομοσχέδιο αυτό ξεσκίζει τα όποια δημοκρατικά πέπλα είχαν απομείνει από την εξελισσόμενη φασιστικοποίηση του ισραηλινού κράτους. Και επιδιώκει την εμπέδωση και νομιμοποίηση ενός είδους κοινοβουλευτικού φασισμού. Τι πιο εύγλωτο από τα ίδια τα λόγια του ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενζαμίν Νετανιάχου: «Στο Ισραήλ κάθε πολίτης έχει ίσα ατομικά δικαιώματα και επιμένουμε σ αυτό. Ωστόσο, μόνον ο εβραϊκός λαός διαθέτει ενθικά δικαιώματα». Ή τον ορισμό (από το νομοσχέδιο) της εβραϊκής γλώσσας ως της μόνης επίσημης του ισραηλινού δείκτες (ανεργία, προσδόκιμο ζωής, εκπαίδευση, εισόδημα) συνηγορούν για την απλή αλήθεια, ότι η μαύρη κοινότητα παραμένει γκετοποιημένη και περιθωριοποιημένη από κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής. Κοινωνικοί δείκτες που αποτυπώνουν πίσω από τους αριθμούς μια πραγματικότητα που αφορά εκατομμύρια ανθρώπους στις υποβαθμισμένες κοινότητες της πρέζας, της ανεργίας και της εγκληματικότητας. 150 πυροβολισμοί εναντίων αστυνομικών καταμετρήθηκαν από την αστυνομία του Φέργκιουσον. Καλό θα ήταν για τους υποστηρικτές της αμερικάνικης αστυνομίας να μην μιλούν για αριθμούς. Μια ολόκληρη συζήτηση καταμέτρησης μαύρων θυμάτων αστυνομικής βίας κράτους με ταυτόχρονη υποβάθμιση των αραβικών σε γλώσσα «ειδικού καθεστώτος». εν γνωρίζουμε εάν τελικά το νομοσχέδιο αυτό, με τις αντιδράσεις που έχει δημιουργήσει ακόμα και στο εσωτερικό της κυβέρνησης, τελικά θα γίνει νόμος του ισραηλινού σιωνιστικού κράτους. είχνει όμως τόσο τα χαρακτηριστικά και τις προθέσεις της σιωνιστικής ηγεσίας όσο και το πώς επιλέγει αυτή να αντιμετωπίσει την κατάσταση που διαμορφώνεται στη Μέση Ανατολή. Σ αυτό το τελευταίο θα θέλαμε να επιμείνουμε. ιότι είναι ηλίου φαεινότερο, πως αυτές οι κινήσεις του σιωνιστικού κράτους έχουν άμεση σύνδεση και σχέση με το πώς αντιλαμβάνεται η ισραηλινή ηγεσία την κατάσταση που εξελίσσεται στην περιοχή αλλά και τις κινήσεις των ιμπεριαλιστών. Πιο συγκεκριμένα, η κατάσταση αναταραχής στην Μέση Ανατολή έχει ενδυναμώσει τους φόβους και τις ανασφάλειες για το σιωνιστικό μαντρόσκυλο των ΗΠΑ. Η Τουρκία κρατά μια ανταγωνιστική σχέση απέναντί της. Η Αίγυπτος των στρατηγών μπορεί να είναι φιλική προς το Ισραήλ αλλά εξακολουθεί να αποτελεί ερωτηματικό εάν και πόσο θα διαρκέσει αυτό. Η άνοδος του ισλαμιστικού ρεύματος βάζει την ισραηλινή ηγεσία, και από αυτή τη σκοπιά, στο στόχαστρο του μουσουλμανικού και αραβικού κόσμου. Πιο σωστά, θα λέγαμε, πως μέσω της θρησκευτικής αντιπαλότητας εκφράζεται στρεβλά η αντίθεση στον σιωνισμό και στον ιμπεριαλισμό. Η πρόσφατη (εφτάμηνη) ανανέωση των διαπραγματεύσεων μεταξύ Ιράν και Ομάδας Επαφής, στην οποία πρωτοστατούν οι ΗΠΑ, ανανεώνει αν όχι αυξάνει τις ανησυχίες του Ισραήλ για το τι θα σημαίνει για το ίδιο μια άλλου τύπου σχέση Ιράν-ΗΠΑ (και γενικότερα Ιράν- ύσης). Επίσης, στη σχέση της ισραηλινής ηγεσίας με τις ΗΠΑ, και σε αντίθετη τροχιά από τα ερωτηματικά και τις αντιρρήσεις που έχει αυτή για την πολιτική Ομπάμα, υπήρξε αναπτέρωση των ελπίδων της για μια αλλαγή της αμερικανικής πολιτικής από τα αποτελέσματα των ενδιάμεσων εκλογών στις ΗΠΑ. Αυτό το γεγονός ίσως να σχετίζεται άμεσα και με την προαναφερόμενη κίνηση της ισραηλινής ηγεσίας να προωθήσει ένα καταφανώς ρατσιστικό- φασιστικό νομοσχέδιο. Βέβαια οι φόβοι της ηγεσίας αυτής έχουν αυξηθεί και από τις τελευταίες κινήσεις των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Μετά την Σουηδία που αναγνώρισε επισήμως την Παλαιστίνη, τα κοινοβούλια της Αγγλίας και της Ισπανίας, σε μια συμβολική αλλά με μεγάλη πολιτική σημασία κίνηση, ζητούν την αναγνώριση της Παλαιστίνης και μάλιστα με συντριπτική πλειοψηφία. Ενώ όπως όλα δείχνουν, ακολουθεί και η Γαλλία. Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές προσπαθούν με άλλα λόγια να καλύψουν τα κενά που αφήνει η αμερικανική πολιτική στην περιοχή, πράγμα καθόλου αμελητέο για το «φυτεμένο» στην περιοχή Ισραήλ. Εν κατακλείδι, οι όροι που συσσωρεύονται στην περιοχή κάθε άλλο προμηνύουν ομαλές καταστάσεις. Μέσα σ αυτό το τοπίο, η αλληλεγγύη στην αντίσταση του παλαιστινιακού λαού είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για μια αγωνιστική ανασυγκρότηση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης στην Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο. Τ.Σ. «νεκρή» στους δρόμους του Φέργκιουσον! έχει ανοίξει, με τις εφημερίδες των ΗΠΑ να προσπαθούν να βρουν κάθε πόσες ώρες πέφτει νεκρός ένας αφροαμερικανός. Πάνω από 300 ήταν τα θύματα για κάθε χρονιά από το Για κάθε μαύρο μπασκετμπολίστα, τραγουδιστή, γερουσιαστή, ακόμα και πρόεδρο των ΗΠΑ, υπάρχουν χιλιάδες χιλιάδων «αδελφοί» του που μένουν πίσω από τα κάγκελα της κοινωνικής απομόνωσης. Και είναι μια αλήθεια που ξέρουν πολλοί καλά τόσο οι μεν όσο και οι δε, ότι οι μπάτσοι πρέπει να μπορούν να σκοτώνουν άνετα χωρίς καν να κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου, για να διατηρείται ο φόβος και η καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων. Την πραγματικότητα αυτή ήρθαν να υπογραμμίσουν οι ταραχές του Λος Άτζελες το 1992 και του Σινσινάτι το 2001, πριν από το Φέργκιουσον το Και όσο ο Τζέι Νίξον, κυβερνήτης της πολιτείας του Μιζούρι, τονίζει ότι η απάντησή του στα γεγονότα θα είναι ότι «πρέπει να τριπλασιαστεί η εθνοφρουρά στο Φέργκιουσον», τόσο θα επιβεβαιώνεται η απλή αλήθεια: η άνοδος μεμονωμένων ατόμων σε κομμάτια του μηχανισμού, ακόμα και στο ανώτερο γρανάζι του, δεν μπορεί να «αλλάξει» το ταξικό υπόβαθρο της εκμετάλλευσης. Πόσο μάλλον όταν πολιτικά δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα διαφορετικό από τον εξωραϊσμό της. ΚΚ Deep water αποκαλούμενα- «μέγα-σχέδια» βρίσκονταν σε εξέλιξη από τις εταιρίες που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη και παραγωγή πετρελαίου, κλάδος της πετρελαιοβιομηχανίας που ονομάζεται upstream, και που έχουν θεμελιώσει τη στρατηγική τους στη βάση υψηλότερων τιμών για το πετρέλαιο. Κεντρικό ρόλο σε αυτά τα σχέδια καταλαμβάνουν τα προγράμματα εξόρυξης-παραγωγής πετρελαίου σε «βαθιά νερά» των τροπικών αλλά και των περιοχών κοντά στους πόλους. Μετά την ανάκαμψη των τιμών το 2012 από τα 35 της διετίας στα 128 δολάρια το βαρέλι είχαν καλλιεργηθεί προσδοκίες κερδοφορίας. Η βασική υπόθεση με την οποία είχαν καταστρωθεί τα σχέδια ύψους άνω των 1,1 τρις δολαρίων ήταν η διατήρηση των τιμών στα 100 δολάρια το βαρέλι τουλάχιστον. Η πτώση των τιμών, που οφείλεται στη χαμηλή - λόγω της ύφεσης- ζήτηση πετρελαίου αλλά και στον πόλεμο τιμών που έχει ξεκινήσει ανάμεσα στις πετρελαιοπαραγωγές χώρες για οικονομικούς και γεωπολιτικούς λόγους, έχει πραγματικά καταβαραθρώσει από την άποψη του βιώσιμου οικονομικού προγραμματισμού τις προσδοκίες κερδοφορίας στα βαθιά νερά. Σήμερα τα περισσότερα από τα σχέδια αυτά έχουν υπερβεί τους αρχικούς προϋπολογισμούς και έχουν μείνει αρκετά πίσω στα χρονοδιαγράμματα. Υπό το βάρος μάλιστα του αυξημένου κόστους για εξοπλισμό, πολλές εταιρίες έχουν αρχίσει να ματαιώνουν μέρος ή στην ολότητα τους πολλά από τα «μέγα-σχέδια»: Μεγάλη επενδυτική εταιρία υπολογίζει πως η συνολική αξία των περιουσιακών στοιχείων τα οποία οι πετρελαϊκές εταιρίες προσπαθούν να ξεφορτωθούν ξεπερνά τα 300 δις δολάρια. Η Shell και η ΒP προχωρούν σε αποεπενδύσεις αξίας 60 δις. Σταματούν οι εξορύξεις σε βαθιά νερά της Αρκτικής που έχουν παρουσιάσει δυσκολίες τεχνικής φύσης. Σε ανακοίνωσή της η Shell επικαλούμενη παρόμοιας φύσης λόγους αναστέλλει το πρόγραμμά της στην Αλάσκα. Κοινοπραξία της αμερικάνικης Chevron με αυστριακή εταιρία έχει αναστείλει αντίστοιχα προγράμματα στη Βόρεια Θάλασσα. Σε αναθεώρηση του σχεδίου εξόρυξης στα βαθιά νερά του Κόλπου του Μεξικού προχωρά και η BP τουλάχιστο μέχρι ανακάμψεως των τιμών. Η πρόσφατη τετραμερής συνάντηση Μεξικού, Ρωσίας, Βενεζουέλας και Σαουδικής Αραβίας (οι δύο τελευταίες είναι μέλη του ΟΠΕΚ, οι δύο πρώτες όχι) δεν κατέληξε σε κάποια συμφωνία που θα ανακόψει την κάθοδο των τιμών και από ό, τι δείχνουν τα πράγματα δεν πρόκειται να παρουσιαστούν κίνητρα για διαφορετική πορεία στα μέγα-σχέδια των βαθέων υδάτων. Συγκλονιστική λεπτομέρεια: Μεγάλο κομμάτι των «μέγα-σχεδίων» καταλαμβάνουν οι εξορύξεις πετρελαίου από σχιστόλιθο. Σύμφωνα δε με κάποιους αναλυτές, μία από τις βασικές αιτίες της πτώσης των τιμών του μαύρου χρυσού είναι και η αύξηση της εξόρυξης από τη μεριά των αμερικάνων κατά βάση- πετρελαίου από σχιστόλιθο, εκτός δηλαδή από το συμπιεσμένο αέριο που παράγουν από το ίδιο ορυκτό (shellgas), αναδιατάσσοντας το ενεργειακό τοπίο παγκόσμια. Οι ποσότητες αυτές πιέζουν τις αγορές και υποχρεώνουν τους Σαουδάραβες να κατεβάσουν τις τιμές για να διατηρήσουν και στο μέλλον το κομμάτι που σήμερα κατέχουν, όπως ήδη έχουμε γράψει σε προηγούμενο Οικονοκόσμο. Αλλά αυτή είναι μία από τις διαστάσεις των παγκόσμιων αναλύσεων, καθώς το πράγμα αρχίζει να μπερδεύεται

19 20 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 29 Νοέμβρη 2014 ΟΥΚΡΑΝΙΑ Κλιμακώνουν τη πίεση οι ΗΠΑ προς τη Ρωσία και προς συμμάχους Α πό τα έξι κόμματα που πέρασαν στην Ουκρανική Βουλή στις βουλευτικές εκλογές της 26ης Οκτωβρίου, τα πέντε ανακοίνωσαν την περασμένη Παρασκευή (21/11) τη συγκρότηση συμμαχίας. Στη συμμαχία αυτή συμμετέχουν το «Λαϊκό Μέτωπο» του Γιατσένιουκ, το «Μπλοκ του (προέδρου) Ποροσένκο», το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα «Αυτοβοήθεια» (Σαμοπόμις), το ακροδεξιό «Ριζοσπαστικό Κόμμα» του Λιασκό και το νεοφιλελεύθερο εθνικιστικό «Πατρίδα» της Τιμοσένκο. εν μετέχει (απόλυτα φυσικό) το «Μπλοκ της Αντιπολίτευσης» (το πρώην κόμμα των περιφερειών του Γιανουκόβιτς), το οποίο ως γνωστόν ήρθε τέταρτο με 9,9%. Με την επισημοποίηση της συμμαχίας στην πρώτη συνεδρίαση της νέας Βουλής, ξεκινά ταυτόχρονα και η «διαδικασία προετοιμασίας του προγράμματος της νέας κυβέρνησης», όπως ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός που αναμένεται να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός και με τη νέα κυβέρνηση Αρσένι Γιατσένιουκ. Η συμμαχία αυτή με τη πλειοψηφία που διαθέτει στη νέα Βουλή (300 βουλευτές σε σύνολο 450) θέτει στις άμεσες προτεραιότητές της την συνταγματική αναθεώρηση και βασικά τη κατάργηση των άρθρων που ορίζουν την ουδετερότητα της Ουκρανίας σε σχέση με τους στρατιωτικούς συνασπισμούς, ανοίγοντας δρόμο για την πλήρη ένταξη στο ΝΑΤΟ. Ωστόσο, και σύμφωνα με τις δηλώσεις πολλών ευρωπαίων ηγετών, η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ θα απαιτήσει μια «μακρά διαδικασία» και «πολλή δουλειά». Ακόμα και ο Ποροσένκο αναφερόμενος σε αυτό το ενδεχόμενο μίλησε για τη διενέργεια ενός δημοψηφίσματος σε μερικά χρόνια, όταν θα «πληρούνται τα κριτήρια για αυτό», προσθέτοντας πως μια προσπάθεια να γίνει αυτό τώρα θα προκαλούσε «περισσότερη ζημιά από ό,τι καλό». Σε αυτές τις διαδικασίες παρών και ο πραγματικός κυβερνήτης της Ουκρανίας, ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν! Άλλωστε, στις 21 /11 συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την έναρξη της δυτικής επέμβασης με το «κίνημα Μαϊντάν» στο Κίεβο και το οποίο ολοκληρώθηκε με το πραξικόπημα. Πάντως η παρουσία του Μπάιντεν στο Κίεβο αυτές τις ημέρες και οι συναντήσεις του με τον Γιατσένιουκ και τον πρόεδρο Πέτρο Ποροσένκο δεν επιλέχθηκε μόνο για συμβολικούς λόγους. Υπάρχουν πολύ πιο κρίσιμα ζητήματα. Όπως το ότι «είναι καιρός να αντιδράσουμε απέναντι στη Ρωσία». Η προτροπή αυτή έγινε σε ομιλία του ενώπιον του Ατλαντικού Συμβουλίου στην Κωνσταντινούπολη, πριν λίγες μέρες (22/11). Από την άλλη, μπορεί η νέα κυβέρνηση να περιλαμβάνει όλο το πολιτικό φάσμα («πλην Λακεδαιμονίων»), δεν φαίνεται όμως να είναι ιδιαίτερα συμπαγής και κάθε άλλο παρά προμηνύει σταθερότητα. Άλλωστε ο παραγκωνισμός (σε πιο βαθμό ίσως φανεί αρκετά σύντομα) του προέδρου Ποροσένκο και η ανάδειξη του Γιατσένιουκ σε απόλυτο ισχυρό άνδρα του καθεστώτος διαμορφώνουν δεδομένα όπου το αστάθμητο παίζει σημαντικό ρόλο. Καθώς πλησιάζει η πρώτη επέτειος της εξέγερσης της Μαϊντάν, πολλοί στην Ουκρανία αναρωτιούνται μήπως η δοκιμαζόμενη σε όλα τα επίπεδα κοινωνία, σε συνδυασμό με τα ωραία λόγια που μένουν λόγια, οδηγούν σε νέα εξέγερση. Ο Ουκρανός αναλυτής Τάρας Σεβτσένκο, ειδικός σε θέματα μέσων ενημέρωσης,εκτιμά ότι η κοινωνία περνά πρωτόγνωρες ανατροπές και σημειώνει πως η υπομονή των πολιτών εξαντλείται: «Μπορεί να έχουμε και τρίτο Μαϊντάν». Και συνεχίζει «Κάτι τέτοιο είναι πιθανό και νομίζω πως αυτό το γνωρίζει η κυβέρνηση, αλλά και οι πολίτες. Ελπίζω πως το πολιτικό σύστημα κατανοεί και νιώθει την δυσαρέσκεια των ανθρώπων. Αν συμβεί τρίτο Μαϊντάν, δεν θα είναι τόσο ειρηνικό, αφού πια κυκλοφορούν τόσα πολλά όπλα στην Ουκρανία». Ακόμα και η Τιμοσένκο δεν αποκλείει και νέο Μαϊντάν, καθώς πιστεύει πως ο πολιτικός κόσμος δεν κρατά το κλειδί των εξελίξεων! Πάντως εκτιμά πως «μόνο οι μεταρρυθμίσεις μπορούν να δώσουν ελπίδα και προοπτική», και ίσως με την ίδια επικεφαλής! Η τακτική των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών χαράζει σταθερά τη κατεύθυνση που επιθυμούν να πάρουν οι εξελίξεις: απομόνωση της Ρωσίας και ανάδειξη της ως μοναδική υπεύθυνη για την Ουκρανική κρίση. Πίεση ταυτόχρονα προς τους ευρωπαίους συμμάχους (βασικά τους Γερμανούς) να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να δράσουν πιο αποφασιστικά σε αυτή την κατεύθυνση. Οι δηλώσεις Ομπάμα ότι «η Μόσχα θα παραμείνει απομονωμένη από τη διεθνή κοινότητα, εάν ο ρώσος πρόεδρος συνεχίσει να παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και τις συνθήκες (οι συμφωνίες του Μινσκ) που έχουν ως στόχο να τελειώσει η διαμάχη στην Ουκρανία» διαμορφώνουν με σαφήνεια το πλαίσιο στο οποίο οφείλουν να κινηθούν οι σύμμαχοι. Ακόμη πιο σαφής γίνεται ο αντιπρόεδρος Μπάιντεν σε πρόσφατη συνέντευξή του σε εφημερίδα της Ουκρανίας: «Δεν υπάρχει στρατιωτική λύση σε αυτή την κρίση, παρότι καθ όλες τις ενδείξεις - αυτό ακριβώς προσπαθεί να επιβάλει η Ρωσία στην ανατολική Ουκρανία». Άρα; Η Ουκρανία έχει δικαίωμα να αμυνθεί και άρα η ύση πρέπει να «χορηγήσει κάθε βοήθεια για αυτό». Βέβαια το ΝΑΤΟ, που παρακολουθεί από κοντά τη κατάσταση, εκ των πραγμάτων δε μπορεί να είναι το άμεσο εργαλείο της αμερικανικής επέμβασης στην Ουκρανία. Και αυτό όχι λόγω καταστατικών δεσμεύσεων της συμμαχίας ή των συνταγματικών τέτοιων της Ουκρανίας. Περισσότερο βαραίνει το γεγονός πως κάτι τέτοιο, με τους σημερινούς όρους, θα πυροδοτούσε συνολικότερες αντιδράσεις στη ύση που μάλλον δύσκολα θα τις έλεγχαν οι ΗΠΑ. Κατά συνέπεια η κλιμάκωση της πολεμικής αναμέτρησης στο εσωτερικό της Ουκρανίας και η ταυτόχρονη ενοχοποίηση - απομόνωση της Ρωσίας είναι το εφικτό σενάριο που προωθούν και υλοποιούν οι ΗΠΑ. Αυτό φάνηκε περισσότερο καθαρά στη πρόσφατη σύνοδο κορυφής της G20. Οι εργασίες αυτής της συνόδου το Σαββατοκύριακο /11 στο Μπρισμπέιν της Αυστραλίας υποτίθεται ότι θα επικεντρώνονταν στην «ώθηση της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης, στην θωράκιση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και στον αποκλεισμό των διόδων φοροδιαφυγής για τις μεγάλες πολυεθνικές»! Όμως το «Ουκρανικό» ήταν εκ των πραγμάτων το μοναδικό αντικείμενο που απασχόλησε τους ηγέτες, τόσο κατά τη σύνοδο όσο και κύρια στα περιθώριά της και στις κατ ιδίαν συναντήσεις τους. Η μόνη «παραφωνία» στη γραμμή Ομπάμα, με την οποία ευθυγραμμίστηκαν θέλοντας και μη πολλοί δυτικοί ηγέτες, και απαιτεί από τον Πούτιν να εγκαταλείψει την Ουκρανία, ήταν η Μέρκελ. Αναφέρεται μάλιστα πως ήταν αυτή που έπεισε τον Πούτιν να μην εγκαταλείψει τη σύνοδο, ο οποίος εξοργισμένος απ όσα άκουσε από Ομπάμα, Κάμερον, τον οικοδεσπότη Άμποτ και τον καναδό Χάρπερ, ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει τη σύνοδο. Ανάμεσα στις φήμες πως ο Πούτιν φεύγει και τη διάψευση του εκπροσώπου του, είχε μεσολαβήσει συνάντησή του με την καγκελάριο Μέρκελ, και έτσι αποφεύχθηκε ένα «διπλωματικό θρίλερ». Ωστόσο το «θρίλερ», πολιτικό αυτή τη φορά, αναζωπυρώθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ, που κατηγόρησε τις χώρες της ύσης ότι επιδιώκουν να προκαλέσουν «μία αλλαγή καθεστώτος» στη Ρωσία μέσω των κυρώσεων που έχουν επιβάλλει λόγω της ουκρανικής κρίσης. «Η Δύση έχει ξεκάθαρα δείξει ότι δεν επιδιώκει να αναγκάσει τη Ρωσία να αλλάξει την πολιτική της αλλά ότι θέλει να εξασφαλίσει μία αλλαγή καθεστώτος» δήλωσε ο Λαβρόφ ενώπιον ενός φόρουμ πολιτικών εμπειρογνωμόνων στη Μόσχα στις 22/11. Και διευκρίνισε «Αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολιτικοί στη Δύση που υποστηρίζουν ότι πρέπει να τεθούν σε ισχύ κυρώσεις που θα κατέστρεφαν τη (ρωσική) οικονομία και θα προκαλούσαν λαϊκές διαμαρτυρίες». Σημειωτέον ότι αυτά τα σχόλια ακολουθούν τις προηγούμενες δηλώσεις του Ρώσου Πούτιν ότι «η Μόσχα πρέπει να βρίσκεται σε επιφυλακή έναντι του ενδεχομένου να ξεσπάσει μία έγχρωμη επανάσταση στη Ρωσία», αναφερόμενος στις διαδηλώσεις που έχουν οδηγήσει στην ανατροπή ηγετών σε άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Ο ρώσος ΥΠΕΞ αναγνώρισε ότι οι σχέσεις με την Ευρώπη έχουν αλλάξει δραματικά, ωστόσο υποστήριξε ότι «δεν συνιστούν απομόνωση». «Κανείς δεν έχει την πρόθεση να βάλει τρικλοποδιά στον εαυτό του τερματίζοντας τη συνεργασία με την Ευρώπη. Όμως καθένας από εμάς καταλαβαίνει ότι δεν είναι δυνατόν η κατάσταση να συνεχιστεί όπως προηγουμένως». Λέγοντας αυτά ο Λαβρόφ σίγουρα έχει υπόψη τη στάση της Γερμανίας. Η καγκελάριος Μέρκελ επανέλαβε στις 20/11 από την Πολωνία ότι «η ασφάλεια στην Ευρώπη, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, δεν μπορεί να εξασφαλιστεί παρά μόνον μαζί με τη Ρωσία». «Αυτός είναι ο λόγος που οι κυρώσεις δεν αποτελούν αυτοσκοπό» είπε και άφησε να εννοηθεί ότι τάσσεται υπέρ της επιβολής περαιτέρω κυρώσεων αλλά στους ηγέτες των αυτονομιστών στην ανατολική Ουκρανία, και ότι δε συμφωνεί με ένα νέο γύρο κυρώσεων κατά της Μόσχας. Και κατέληξε λέγοντας ότι «προσπαθούμε να κάνουμε έναν διάλογο με τη Ρωσία». Οι δηλώσεις αυτές εμφανώς συνιστούν στάση και θέση εκτός πλαισίων της Ουάσιγκτον. Κάπως έτσι και η προδικαζόμενη νέα κλιμάκωση της έντασης οδηγεί στο «κόκκινο» τις διεθνείς σχέσεις και όχι μόνο στο διπλωματικό πεδίο. Χ.Β

20 Σάββατο 29 Νοέμβρη 2014 ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Προλεταριακή Σημαία 21 Θεσσαλονίκη Τιμήθηκαν τα 50 χρόνια της «Αναγέννησης» Πλήθος κόσμου κάθε ηλικίας, αγωνιστές του ΣΕ, της νεολαίας Λαμπράκη και κατόπιν του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος από τα πρώτα χρόνια ύπαρξής του, παλιοί σύντροφοι και συναγωνιστές από τον καιρό του αντιδικτατορικού αγώνα αλλά και της μεταπολιτευτικής ΠΠΣΠ, της ΠΕΣΠ και των άλλων παρατάξεων, νέοι αγωνιστές των σύγχρονων κινημάτων γέμισαν τον κινηματογράφο «Αλέξανδρο» στην Θεσσαλονίκη, στην εκδήλωση για τα 50 χρόνια από την έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση». Η εκδήλωση, που έκλεισε έναν κύκλο ανάλογων εκδηλώσεων που έγιναν τις προηγούμενες ημέρες σε Αθήνα, Ηράκλειο και Γιάννενα, διοργανώθηκε από τις εφημερίδες «Λαϊκός ρόμος» και «Προλεταριακή Σημαία». Στην εκδήλωση κεντρικοί ομιλητές ήταν ο Ισαάκ Ιορδανίδης, εκ των βασικών ιδρυτών της Αναγέννησης, και ο Στέλιος Αγκούτογλου, ιστορικό στελέχος του ΑΜΕΕ και της ΟΜΛΕ, ενώ παρεμβάσεις έκαναν ο Αντώνης Παπαδόπουλος εκ μέρους του ΜΛ-ΚΚΕ και ο ημήτρης Παυλίδης από το ΚΚΕ(μ-λ). Στις ομιλίες τους όλοι αναφέρθηκαν στον σημαντικό ρόλο του ρεύματος που δημιούργησε η Αναγέννηση στα πλαίσια του κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος στην χώρας μας και στην πολύτιμη παρακαταθήκη για τις σύγχρονες ανάγκες που αυτό δημιούργησε. Στο τέλος της εκδήλωσης, αφού διαβάστηκε ένας κατάλογος ονομάτων από συντρόφους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτήν την μακρόχρονη διαδρομή και πάλη και έφυγαν από κοντά μας, σε κλίμα συγκίνησης τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή. Γι αυτούς, αλλά και για όλους τους κομμουνιστές και αγωνιστές, άνδρες και γυναίκες, που έπεσαν για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση του λαού μας και της εργατικής τάξης. Στον προθάλαμο της αίθουσας λειτούργησε έκθεση αρχειακού υλικού από τα πρώτα βήματα της Αναγέννησης και των Ιστορικών Εκδόσεων, την δράση της ΟΜΛΕ και της ΠΠΣΠ, παράνομο έντυπο υλικό από τα χρονιά της επτάχρονης δικτατορίας και της αντιφασιστικής δράσης του ΑΜΕΕ, επίσης υλικό από τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια. Κινητοποιήσεις κάτοικων στο Καματερό μετά τις πλημμύρες Τ ην περασμένη Κυριακή πραγματοποιήθηκε η δεύτερη ανοιχτή συνέλευση κατοίκων στην περιοχή του Γεροβουνού στο Καματερό. Το θέμα της δεν ήταν παρά τα σοβαρά προβλήματα που δημιουργήθηκαν στην περιοχή από τις πρόσφατες πλημμύρες. Στην Συνέλευση ήταν δυστυχώς μερικές δεκάδες μόνο κάτοικοι έχοντες προβλήματα από την πλημμύρα. Παραβρεθήκαν και παρεμβηκαν με πολιτικάντικο τρόπο οι περιφερειακοί σύμβουλοι του ΣΥΡΙΖΑ με τα γνωστά τους επιχειρήματα («εμείς θέλουμε αλλά δεν προλαβαίνουμε»), ενώ οι δημοτικές παρατάξεις του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έβαλαν με πιο κινηματικό τρόπο τα ζητήματα αλλά χωρίς να παραβλέψουν και τις ρεφορμιστικές πλευρές κάποιων αιτημάτων. υστυχώς η κινητοποίηση που προτάθηκε ήταν μαζική παρέμβαση στο ημοτικό Συμβούλιο στις 9/12! Από την πλευρά μας, αναδείχτηκε η ανάγκη των αμέσων αποζημιώσεων των ζημιών και η προώθηση των απαιτούμενων αντιπλημμυρικών έργων. Ταυτόχρονα, προτάθηκε η ανάγκη μαζικοποίησης των κινήσεων από τους κατοίκους της περιοχής και όχι οι παρεμβάσεις μακριά από το πρόβλημα, για αυτό προτείναμε ανοιχτή συγκέντρωση των κάτοικων στην περιοχή. Είναι δεδομένο ότι πρέπει να μαζικοποιηθεί η κινητοποίηση των κατοίκων που θα διεκδικήσει τα αυτονόητα, και αυτό το ζήτημα να προστεθεί στα εκατοντάδες άλλα που υποβάθμισαν τη ζωή μας τα τελευταία χρόνια. Καρδίτσα Με επιτυχία η εκδήλωση για τους Καρδιτσιώτες πρωτεργάτες του μ-λ κινήματος Μ ε επιτυχία πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Πέμπτης 13 Νοέμβρη, στο Παυσίλυπο, η εκδήλωση της Οργάνωσης Καρδίτσας του ΚΚΕ(μ-λ) με θέμα «Καρδιτσιώτες πρωτεργάτες του μ-λ κινήματος», που έγινε με αφορμή τα 50 χρόνια από την έκδοση του α τεύχους του περιοδικού «Αναγέννηση» (Οκτώβρης 1964). Η εκδήλωση άνοιξε με την προβολή ενός ολιγόλεπτου βίντεο, που με μορφή χρονολογίου θύμιζε συνοπτικά τα βασικά γεγονότα της εποχής. Στη συνέχεια έγινε παρουσίαση της ζωής και της δράσης μερικών από τους Καρδιτσιώτες αγωνιστές, μαχητές του ΕΛΑΣ και του ΣΕ, που στα χρόνια εκείνα έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη συγκρότηση των μ-λ οργανώσεων, κυρίως στις χώρες της πολιτικής προσφυγιάς, όπως ο Άγγελος Καρακαντάς από τον Μεσενικόλα, ο Γιάννης Θεολόγης από το Ρούσο, ο Θόδωρος Τσιτσιπάς από την Αγία Τριάδα, ο Αποστόλης ημακόπουλος από τη Μητρόπολη, ο Γιώργος Κοτρώτσιος από τη αφνοσπηλιά, ο Νίκος Μαγόπουλος από την Αχλαδιά, ο Πέτρος Μπολτσής από τη Μούχα κ.ά. Όπως τονίστηκε από τους ομιλητές, η εκδήλωση δεν απέβλεπε στην πολιτική «ιδιοποίηση» αυτών των αγωνιστών από το ΚΚΕ(μ-λ), μια και ο καθένας είχε τη δική του πολιτική διαδρομή, αλλά ήταν μια εκδήλωση τιμής και μνήμης για τους εκατοντάδες και χιλιάδες κομμουνιστές που στα χρόνια εκείνα, στην πολιτική προσφυγιά αλλά και στις φυλακές και στις εξορίες, αντιστάθηκαν στην πραξικοπηματική επέμβαση στο ΚΚΕ, διαφώνησαν με τη ρεβιζιονιστική δεξιά στροφή, υπερασπίστηκαν την επαναστατική κομμουνιστική γραμμή και έπαιξαν πρωτοπόρο ρόλο στην τότε συγκρότηση του μ-λ ρεύματος. εν θέλουμε να «κάνουμε» ιστορία, τόνισαν οι ομιλητές, μια και κάτι τέτοιο δεν είναι έργο δικό μας αλλά των ιστορικών. Αλλά και δεν θέλουμε να υπάρχουν στην ιστορία «λευκές σελίδες» για όσους αγωνιστές στα χρόνια εκείνα διώχτηκαν, διαγράφηκαν, εκτοπίστηκαν, επειδή τόλμησαν να αμφισβητήσουν τη ρεβιζιονιστική γραμμή και την ανατροπή της κομμουνιστικής γραμμής. Γι αυτό και οι αναφορές στηρίχτηκαν σε πρωτότυπες πηγές, σε αφηγήσεις, μαρτυρίες, γραπτά και απομνημονεύματα αυτών των ίδιων, όπως περιλαμβάνονται σε βιβλία που οι ίδιοι έγραψαν και τα οποία παρουσιάστηκαν στην εκδήλωση. Ακολούθησε πολιτική εισήγηση για το τι σηματοδότησε η έκδοση της «Αναγέννησης», για τα ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα γύρω από τα οποία συγκροτήθηκε τότε το μ-λ ρεύμα, για τις δύο γραμμές που τότε αντιπαρετίθεντο στο πλαίσιο όχι μόνο του ελληνικού αλλά και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, για τα όρια αυτής της προσπάθειας, τις σημερινές αναγκαιότητες κ.λπ. Τέλος, ακολούθησε συζήτηση και παρεμβάσεις από τους συμμετέχοντες.