A Mss. " Figura geometrica, Manetho 4, 239." Wakef. Mss. Conf. c. ρόμβος, Schaef. Greg. Cor Barker. ad Etym. Μ ]

Transcript

1 8143 PEM [Τ. in. pp ] PEM 8144 haberet, et i/iexe/βϊ, non ήμελημένης exponeret. Imo ne hoc quidem άμελεία ita ihterpretandum fuisset. Ibid, additur βεμβώδης a Plut. de Vero Audiendi Munefe, (ita enim interpr., περί τοϋ Άκούειν,) accipi pro InMiriti et torvo. Locum autem non addunt, qui est Jiic, (p. l65'.)"il<tfl-ep έπ' αντη! τής ακροάσεως, ov μόνον βαρντης έπισκυνίου, καϊ αηδία προσώπου, καϊ βλέμμα βερβώδες, καϊ περίκλασις σώματος, καϊ μηρών έπάλλαξις άπρεπης,, άλλά καί νεύμα καϊ ψιθυρισμόs προς έτερον, καί μειδίαμα, χάσμαι τε ύπνώδεις, καϊ κατήφειαι, καϊ ίτάνε'ι τι τούτοις έόικεν, νπεύθννόν έστι καί δεϊται πολλής εύλαβείας. Ubi βλέμμα βεμβώδες Interpres non vertit Immitis et torviis intuitus, sed Vacillantis intiiitus. Ego autem existimo βλέμμα ρεμβώδες vocari Intuitum, q. d. Vagabundum : i. e. Oculos non defixos in eum qui verba facit, sed hue illuc vagantes. ["Jacobs. Anth. 11, 51." Schaef. Mss. *'Ρεμβαίως, Hes. v. Σκαλαττάι-ίειν.] f [*'Επιρβεμβής, i. q. βεμβώδης, unde adv. *Έπιρ $φβΰς, Stob. Pbys Έπιρβεμβώς καϊ άργώς \. ψ '?εμβείνοδος, Nomen Jovis s. Serapidis, Inscr. ajjichishull. p. 162.] 'Ϋόμβος, qui vocatur itidem Rhombus a Lat. Poetis, Fropertioet Ovidio, necnon Martiale: sc. de veneficarum mulierum rhombo loquentibus; sicut ap. Tbeocr. ill Pharmaceutria veneficiis et incantationibus βόμβος adhibetur: (30.) Χώς δινεϊθ' όδε ρόμβος ό χάλκεος έξ 'Αφροδίτας, "Ως κείνος δινο'ιτο πόθ' άμετέρτ/σι (nisi potius scribendum est άμετέραισϊ) θύραισιν : ubi ρόμβος a Schol. exp. τροχός, i. e. Rota : quod optime convenit cum hoc Propertii loco, 3, (4, 26.) Improba non vicit me moribus ilia, sed herbis ; Staminea rhombi ducitur ille rota : nec enim dubito quin praeferenda sit base lectio, quae habet Staminea, ei quae babet Straminea. [Cf. Koehler. ad Theocr. 2, 18.] Legitur vero ap. eund. Schol. (18.) 'Ρόμβος δε ον οί 'Αττικοί κόρνμβον καλοϋσι, παρόσον τέλειος έστιν άριθμος ο τρεϊς, άρχή ών, κ. τ. λ.: atque ita scriptum habent hunc locum et VV. LL.: sed lectorem non celabo, inter καλοϋσι et παρόσον deesse quaedam verba fminimeque intellexisse ilium, ideo ρόμβο ν voeari ab Atticis κόρυμβον, quod ternarius numerus sit p&fectus. Ita enim vet. Cod. Τόν δέ βόμβον oi Αττικοί κόρνμβον καλονσιν' ές Τρις δέ ταϋτα έποίονν διά τό τέλειον τοϋ γ' άριθμοΰ. [Vide Ruhnk. ad Tim. infra eatandum.] Ceterum ut ρόμβος hie Rotam, s. Quiddam rotae formam habens significat, sic ap. Pind. Ό. (13, 134.) crediderim posse nos interpretari Rotationem: earn quidem sequendo signif. qua dicitur Rotare telum ; dicit enim ρόμβον άκύντων: quod Schol. rap. δίνη σιν και βολήν τών άκοντίων. Interdum autem ρόμβος SIVE 'Ρομβοειδές σχήμα, de Figura fiadrilatera, quae aequilatera quidem est, sed non rectangula, VV. LL. Ubi tamen ρομβοειδές σχήμα exp. etiam Quod in contrarium collocatas lineas atque angulos habet aequales : id autem nec rectis angulis nec aequis lateribus continetur. Duo coni ita compositi inter se, ut aequales bases se mutuo tangent, rhombi solidi figuram constituunt, quam et forma fusi rcpraesentat. Vide Arcbimedem [de Sphaera et Cylindro.] Suidas pro Cylindro poni «istimat. Tradit etiam esse in navi τό πολεμικόν mlfyiov. At in VV. LL. ex Eod. annotatur, esse Saltationis genus. Vide autem de hac voce et alia ap. Eust. [ad Dionys. P ] et Etym. HINC 'Ϋομβοειδής ET 'Ρομβώδης, Rhombi formam habens : ρομβώδης παράταξις, Acies quae instructa est rhombi figura. ["'Ρομβοειδής, Orig. c. Cels. 309." Kail. Mss. " Ad Dionys. H. 1, 386. Koen. ad Greg. Cor. 26l(=555.)" Schaef. Mss.] 'Ρόμβος, Rhombus, piscis, ap. Atben. (330.) Quidam Eum esse putant, qui dicitur a nostrate vulgo Turbot. [" Luzac. Exerc Brunck. Apoll. Rb Aristoph. Fr Musgr. Hel Jacobs. Anth. 7, , 218, 382. Huschk. Anal ad Charit Wyttenb. ad Plut. de S. Ν. V. p. 53. Pierson. Veris.? 4. Toup. Opusc. 2, 13. Valck. Adoniaz. p Brunck. Lectt. ad Anal Visconti Iscr. Triop. 69. Casaub. ad Inscr, Her. p Cren. De rhomho magico, Levesque in Thuc. 3. p. 323." Schaef. A Mss. " Figura geometrica, Manetho 4, 239." Wakef. Mss. Conf. c. ρόμβος, Schaef. Greg. Cor Barker. ad Etym. Μ ] _ {^Ρόμβος, " Etym. M. 640, 25. 'Ρύμβω καί τνπάνω 'Ρείην Φρυγες ΐλάσκονται- μυστικψ σανιδίψ, δ στρεφοϋαιν εις τόν άέρα, καί ήχο ν εμποιονσι- βύμβος δέ καϊ ρόμβος διχώς λέγεται' έστι δέ τροχίσκος, ον τύπτοντες ΐμάσι καϊ στρέφοντες, ποιονσι * περιδονεϊσθαι καί φόφον άποτελείν' ρόμβον δέ αυτόν Εύττολις είπε' καλείται δέ καί βρντήρ. Sed etiam aliter usurpatur nomen ρόμβος. In Gallorum enim vestibus βόμβοι sunt Figurse quadrae et βαβδοειδεις, quae a Diod. S. 5, 30. p. 353, 98. πλινθία vocantur. Salmas. ad Vopisc. Carin. c. 20. p. 860.: ' Tales erant et βόμβοι, quos vestibus suis intextos gerebant Ephesii, de quorum luxu ita scribit Democritus Ephesius ap. Athen. 12. (p. 525 ) Τά δέ τών Ιώνων * ίοβαφή καί πορφυρά καί κρόκινα βόμβοις υφαντά. Qui βόμβους ibi accipiimt Instrumenta textoria, tota re falluntur. In his est Eustathius. 'Ρόμβοις υφαντά vestimenta dicuntur, Quae Β rhombis et figuris βομβοειδέσι distincta erant ac virgata, qualia fuisse Gallorum Sagula scribunt veteres. Lacus in veste figura etiam quadrata, et i. q. πλινθίον. Inde Lacuatae vestes, τοίς πλινθίοις διειλημμέναι (ap. Diod. S. 1. c.) 'Ρομβοειδές et βαβδοειδές σχήμα idem. Idem etiam πλινθίον et LacuS. Sic Virgatae vestes et Rhombis distinctae, et Laterculis divisae, et Lacuatae, eaedem omnino et iisdem modis variatae. Quibus adde Scutulatas, quae et eaedem cum virgatis. Nam Scutulatum est βαβδωτόν, et Scutula, βαβδοειδές s. ρομβοειδές σχήμα.' Schweigh. et Jacobsium (Add. Animadvv. in Athen. 285.) hie Salmasii locus praeteriit. Casaubonus ad Athen. I. e. sic scribit: ' Quid sint Vestimenta βόμβόις υφαντά, quaerimus accurate in Commentario de Re Vestiaria. Eust. scribit in primum Od. (p. 15, 24.) Δοκεϊ ό'βόμβος καί τι έργαλεϊον είναι τον νφαίνειν, afferens hunc ipsum locum. Sed in antiquo exemplari Athenaei, quo usus est is qui Excerpta confecit, scholium fuit adjectum, quod a Breviatore consertum hie appin- C gemus : Έν δέ τω σχολίω τοϋ βιβλίου, οθεν ai παρεκβόλαί, τάδε ήσαν περί τοϋ άνω γεγραμμένον ρόμβον. 'Ρόμβος έστϊ τροχίσκος, ον τυπτοντες ΐμάσι καί στρέφοντες, ποιοϋσι περιδινεϊσθαι καί ψόφον άποτελεϊν, βόμβο ν δέ αντον Εΰπολις είπεν' καλείται δέ καί βρυτήρ.' Scholion hoc iisdem fere verbis conceptum legitur in Etym. M. Cf. Schol. Apoll. Rh. 1,1139. ut et Scholia Mss. a Schaef. edita : 'Ρόμβος δέ έστι τροχίσκος, δν στρέφονσι ΐμάσι τύπτοντες, καί ούτω κτύπον άποτελοϋσι άλλοι δέ ρύμβον καλοϋσι, ώς Εύπολις έν Βάπταις, καϊ Δίδυμος. Ruhnk. ad Tim. 229 : * 'Ρνμβεϊν Atticorum fuisse videtur, βομβεϊν ceterorum Graecorum. Schol. Theocr. 2, 18. 'Ρόμβος δέ, δν oi 'Αττικοί βυμβρν καλοϋσι. Sic pro vulgato κόρνμβον scribebat J. Piersonus. Vide Valck. Diatr. in Eur. c. 5. p. 39: (Sed vide et HSt. Thes. supra.) ' In Apoll. Rh. 1, pro βόμβιρ Etym. M. 7p6, 25(=640.) legit βύμβφ. Apollonii Schol, sic emendahdus : 'Ρόμβοςτροχίσκος ο ν στρέφουσιν ΐμάσι τύπτοντες, καί ούτως κτύπον άποτελοϋσι' τινές δέ βύμβον αύτό Καλοϋσιν ων καϊ ρ Εύπολις έν Βάπταις καί Δώύμοις.' Imo scr. est Δίδυμος. Ante Ruhnkenium sic Apollonii Scholia emendarat G. D'Arnaud Lectt. Gr. 239.: ' Verba aliquantulum depravata sic castigo : τινές δέ βύμβον αύτόν καλοϋσι. Si cui adhuc aliquid restare possit de lectionis hujus certitudine dubium, id omne toilet Etym. Μ. 'Ρύμβος καί βόμβος διχώς λέγεται ρύμβον δέ αύτόν Εϋπολις εΐπε.' Usum vocis βόμβος, s. βύμβος, pro Rotula, quae agitatur a sagis veneficis, notavit HSt. Sed est alius etsacer usus, de quo silet. Apoll. Rh. 1, ένθεν ες a'tei 'Ρόμβω καί τυπάνω 'Ρείην Φρύγες ΐλάσκονται. Ad h. 1. respexisse videtur Phot, a Ruhnkenio laudatus: 'Ρόμβος νν έχουσιν oi άποθελζοντες, ώς τό< τύμπάνον' οΰτως Ευπόλις. Ergo Eupolis eodem sensu vocem usurpavit, quo Apoll. Rhodius. Archytas (in HSt. Excerptt. p. 84. ap. Schn. Lex.:) Και τοϊς ρόμβοις, τοϊς έν ταϊς Τελεταϊς κινονμένοις, το αύτό συμβαίνει ήσνχα μέν κινούμενοι βαρύν άφίεντι 5-χον, ισχυρώς δέ όξύν. Ad Apollonii Rh. versum respexit Eust. in Dionys. P Est alius^vocis ρόμβος sensus, de quo nihil

2 8145 PEM [Τ. Hi. p. 675.] PEM 8146 morient HSt. et Schn, Supra vidimus, Eust. per ρόμβους ap. Athen intelligere Instrumenta textoria : Δοκεί ό ρόμβος καί τι εργαλείου είναι τοϋ υφαίνειν. Et quanquam ab Athenaei loco haec interpre- tatio alienissima est, magnas tamen Eustathio debemus gratias, qui nobis antiquissimam et rarissimam vocis ρόμβος signif. servasse videatur. De hac autem hujus vocabuli notione scribit Schweigh. ad Athen. locum : * Neminem e vetustioribus vel Grammaticis, vel aliis Auctoribus novisse/ Sed noverunt fortasse Glossae Labbeanae : ' 'Ρόμβος Girgillus, O.' Hoc tamen, ut verum dicamus, est ambigue dictum. Nam Girgillus est et Muliebre instrumentum, et Rota hauritoria. Gesner. Thes. Li L. vocem interpretatur, ' Instrumentum quo fila revolvuntur,' et citat Isidorum 20, 15. qui de signif. ab hac valde diversa loquitur. Inter Instrumenta hortorum ibi ponitur Girgillus, ' quod in gyrum vertatur. Est enim lignum in transversa pertica mobile, e quo funis cum situla vel utre in puteura demittitur hauriendae aquae causa.' Idem in Glossis: ' Girgillus, rota hauritoria.' Item: Haustrum rota, hauritorium, qui et Girgillus.' Hispanice Cuchillo, notante M. Martinio in Lex. Philolog., qui addit haec: ' Est etiam Girgillus instrumentum quo fila revolvuntur. Vetus Dictionar. sic describit: Girgillus dicitur Instrumentum feminarum, quod alio nomine dicitur Volutorium, et dicitur a gyrus, quod vertendo in gyrum inde fila devolvantur. Filum enim de colo ducitur in fusum, a fuso in alabrum vel traductorium, ab alabro in girgillum, a glomicello in pannum, a panno in telam.' Graecis est άρπεδόνη, quae vox alioqui Funem, Laqueum et Filum signif. De usu vocis ρόμβος pro Girgillus silent HSt. et Schn. Glossae Philoxeni habent: 'Ρόμβος Tornus. De illo quoqup silent. Gracam vocem βόμβος re vera significasse Instrumentum textorium, e Latino βόμβος manifestum est. De Latinoruin autem rhombo.doctissime simul et accuratissime scripsit Gesner. 1. c. De vocab. Rhombus scribit Schweigh. ad Athen. locum : ' Videtur figura ilia nomen invenisse ab ipso illo ludicro instrumento, quod Latine Turbo, et Graeco etiam vocab. Trochus, Graece vero proprie olim ρόμβος vocabatur: quod instrumentum non, ut hodie fere turbines, quos pueri nostri circumagiintj unius coni inversi formam habebat, sed formam duorum conorum ad bases junctorum ; quo fiebat, ut a latere aspectum instrumentum, aut in medio dissect urn, earn speciem figuramque referret, quam Rhombum vulgo vocamus. Quare et Rhombum solid um Archimedes de Sphaera et Cylindro, (referente Martinio in Lex. Philolog.,) sic definit: 'Ρόμβου καλώ στερεό ν, έπειδάν δύο κώνοι, τήν αυτήν βάσιν έχοντες, τάς κορυφας εχουσιν εφ' έκάτερα τοϋ επιπέδου τής βάσεως etc.' Ad Archimedis 1. respexit HSt. Fallitur Schwejgh,, qui putet figuram Rhombum nomen inv.enjsse a puerorum turbine, qui Graece Trochus, et olim proprio vocab. βόμβος vocabatur. Nam Grammatici et Critici veterrinii nihil de Puerorum instrumento dicunt, cum vocis βόμβος significationes declarant: tantum dicunt, ut vidimus, 'Ρόμβος, τροχΐσκος όν στρέφουσιν Ιμάαιτΰπτοντες. At Apollonii Rh. Schol., cujus haec sunt verba, loquitur non de Puerili instrumento, sed de Instrumento in sacris Rheae usurpato, cujus Apoll. Rh. ipse obiter mentionem facit, 1, 1139 ένθεν ές α'ιεϊ 'Ρόμβφ και τυπάνω 'Ρείην Φρύγες ίλάσκουται. Eust. ad Dionys. P. 1. c. cum dicit: "Εστι δέ βόμβος κ αί τις τροχός, όν στρέφοντες έν ίμάντι καϊ τύπτοντες έκτύπουν, ρόμβος κατ' όνοματ,οποιιαν καλούμενος. Απολλώνιοι ουν έν 'Αργοναυτικούς λέγει, βόμβψ καϊ τυμπάνω ύπό Φρυγών τήν 'Ρέαν ΐλάσκεσθαι: ηοη de Puerili instrumento, sed Ad sacros usus destinato loquitur. Photius in Lex. plane ad idem sacrum instrumentum respicit,, sic scribens: 'Ρόμβος, όν έχουσινλΐ άποθειάζοντες, ώς τό τύμπανον' ούτως Εύπολις. Ad idem sacrum instrumentum referenda esse f verba Scholii in antiquo Athenaei exemplari, quo usus est is qui Excerpta confecit, quod a Breviatore conservatum est, ex Eupolidis (qui de Sacra instrumento, teste, Photio l.,l., locutus erat,) mentione patet: Έν δέ- τω σχολίφ κ. r. λ. Cum denique A Schol. Theocr, 2, 30. vocem ρόμβος per τροχός inter' pretatur,. loquitur non de Puerorum instrumento, sed de Magico rbombo, ut Propert. 1. c. Notandum est, HSt. Thes. inter alias vocis ρόμβος signiff, non Puerorum instrumentum, vel tale quid, posuisse. Ex his omnibus patet, Schweigh. falli, cum figuram rhombi nomen invenisse putat a Puerorum turbine, qui Graece Trochus, et olim proprio vocab. βόμβας vocabatur. Nam βόμβος, ut vidimus, ap. Apoll, RJj. et ejus Schol. et Eust. et Phot, et Schol. in Athen., ad quae loca vir doctissimus provocare videtur, non est Puerorum turbo, sed Sacrum instrumentum in Rheae s. Magnae Matris ritibus adhibitum, ad sonos quosdam musicos excitandos aptissimum, quod loris verbera bant simul torquentes, Et hanc esse vocis ρόμβος primariam et ap. Seriptt. vett. propriam notionem, inanifestum est. Haec Sacri instrument! signif. bene distinguenda est ab altera multo recentiori, qua ponitur, ut ap. Theocr. et Propert., pro Magica quadam rota ex aere facta, inquam, ut fa Β sum, fila glomerabant veneficae sagae, iyngis visceribus ei ligatis, tam subito torquentes, ut inde sonus excitaretur, simul incantantes ; qua filorum circumactione eum, in quem has adhibebant iucantationes, sic vinciri posse putabant, ut nihil nisi ad ipsarum nutum faceret. Theocr. 2, 30. Haec recentior signif. originem suam trahit ex antiquissimo et obsolete hujus vocab. usu, quem nobis servavit Eust. 1.1., sc. pro Instrumento textorio, s. Fuso, in quem fila glomerabant mulieres. Sed ei cum ilia pritnaria : signif., qua exp. Sacrum instrumentum in Rheae ritibus usurpatum, nihil est commune praeter uotionem soni, circumactione rotae facti. Nam, ut bene conjicit Eust. ad Dionys. P , ρόμβος κατ' όνοματοποάαν καλείται. In alia quoque re fallitur Schweigh., qui βόμβος putet esse i. q. τροχός, et τροχός i.q. Lat. Turbo. Haec est communis opinio, vel, ut verius dicamus, vulgaris error, quem penitus tollere conatus erat G. J. Voss. Etym. L. L.: * Cave.Trochum cum Turbine confundas. Nam Turbo s. Turben, c Graece βέμβιξ : at τροχός est Circulus, s. Rota, quam pueri impulsu circumagebant. Monuit id jam olim Calderinusad Martialis Apophoreta. Quare mirum, tantum esse paedagogorum stuporem, ut hodie quoque in Dionysio Catone, cum praecipitpripueris, ut trocho ludant, Turbinem significari velint.. Atque id causae est, cur nec hoc heroen Jos. Seal, monere eos puduerit in suis ad Dionysium Notis. Inprimis autem videndus Mercurialis de Arte Gymn. 3, 8.' ' Vetus Schol. Horatii,' ut ait B. Faber Thes., ' ad illud in Arte Poet Indoctusque pilae, discique, trochique quiescit, consentit: Trochus,.inquit, dicitur Turben qui fiagello percutitur, et in vertiginem rotatur. Sed rectius est, quod addit, Aut e rota, quam currendo pueri virga regunt. Ita enim Martialis 24, 168. Inducenda rota est, das nobis utile munus. Iste trochus pueris, at mihi canthus erit. Hieron. Mercurialis quoque (1. c.) vult Trochum a Turbine diversum fuisse.. Vide ipsum, et ibid, trochi imaginem, ex antiquo monumento expressam, itemque D Seal. in Catonis Disticha, et Rigalt. et Artemid, p. 23. Sic Ludere Graeco trocho, Horat. Od. 3, 24, 36. Virg. ^En. 7, 382. vocat volubile buxum. Cf. Plin. 9, 52.'" Barker, ad Etym. M.* ] [* 'Ρομβοτετράγωνος, Tzetz. Chil. 8. p. 152.] * Ήμιρβομβος, Gal. 12. p. 40. Soranus 12. p " Cocchii Chir. p " Kail, Mss. * Ήμιρβόμβιον, Schn. Lex. v. Ήμίτομος. * " ΠοΧύρομβος, Cocchii Chir. p " Kail. Mss.] [* 'Ρομβηδόν, Manetho 4, 108., "Ad Charit. 224=742." Schaef. Mss. Friedemann. de Med. Syll. Pentam. Gr. 209.] " 'Ρομβέω, Circumago s. Volvo in modum rhombi. " Exp. et σφενδονώ a Suida." [Hes. v. ~Βεμβικί ει. Barker, ad Etym. Μ n. " Timaei Les* 229 ' et n." Schaef. Mss.] "'Ρομβητός, Versatile " in modum rhombi, Qui circumagitur in modum " rhonibi," [" Toup. Opusc. 1, , 130. Antip. Sid. 27. Diodor. Zon. 4. Alcaeus Mess. 8. Jacobs. Anth. 8, 9. Huschk. Anal. 81.' 106." Schaef. Mss. " Suid. 2, 356." Wakef. Mss.] < At VV. LL. ha-

3 8147 PEM [Τ. in. pp ] ΡΕΠ 8148 «bent 'Ρομβήτηε, Mofus in modum rhombi." [*'Pouβητής, Orph. Hymn. 30, 2.] in Schol. Theocr. p ad Timaei Lex Valck. Anim Brunck. Apoll. Rh Toup. [*Έκρομβέω, Mathem. Vet. 69. ΈκρομβεΊν καί Diatr Conf. c. βόμβος, Porson. Phcen. 5." διαβτίλλειν τόν αέρα. * Έπιρρομβέω, Schol. Pind. 'Γ. Schaef. Mss. " Eur. Or. 980." Wakef. Mss. Schaif. 4,81. *πφιρβομβέω, Tzetz. ad Lyc Schol. ad Greg. Cor " 'Ρνμβέω, 'Ρυμβονάω, ad Pind. Π. 4j'380. Plut. Anton. 67- Barker, ad Etym. Timaei Lex. 229" Schref. Mss.] M " Sylb. ad Clenard. 528." Schaif. " 'Ρομφείε, Lora quibus consuuntur calcei," [Hes.] Mss.] [* 'Pορβόω, unde] 'Ρομβωτόε, Rhombi figuram habens,' Epigr. Athen. 5, (205.) Οhos ήν άχκοε πεντά- statera proprie dictum, s. lance. Plato de Rep. 8. 'ΡΕΠΩ, ψω, Vergo, Propendeo, Praepondero. De Aivos όρόφωμα βομβωτόν εχων, [Scutulatum, Lacurtatum, Salmas. ad Vopisc. p Joseph. A. J. στιγγι ζυγοΰ κειμένου, έκατέρον άεϊ τούναντίον βέπον- Ή ούχ οντω πλούτου άρετή διέστηκεν, ώσπερ έν πλά- 12,2.] τοε. Dicitur autem ρέπειν vel ipsa statera, vel quod Γ* " 'Ρόμβα, Insectum, Tzetz. ad Lycophr. 786." ei impositum est. Horn. II. X. (212.) cum dixisset, Kali. Mss.] Καί τότε δι) χρύσεια πατήρ έτίταινε τάλαντα, Έν δ' [* " Άπορρέμβομαι, Evagor, M. Anton. 3, 4. 4, έτίθει δύο κήρε τανηλεγέοε θανάτοιο, Τήν μέν κ. τ. λ. 22." Kail. Mss. * Διαρέμβομαι, Gl. Pervagor, Suid. subjungit, "Ελκε δέ μέσσα λαβών ρέπε δ' 'Έκτορος ι,$$ίίββώδης. * Τϊεριρέμβομαι, Gl. Pervagor. * Ίυβρέμβομαι, Simul oberro, LXX. Prov. 13, 20. Hesych. ab Hes. exp. έβαρεϊτο: atque ita scribi ap. eum de- άίσιμον ήμαρ. Hoc autem ρέπε illud esse puto, quod Miles, de Vir. Clar. p. 35. * " Iνββέμβομαι, Valck. bere pro ρέπει. [Poeta Comicus Stobaei p Grot, Phcen. p. 146." Schaef. Mss.] τοΰ ταλάντου τό ρέπον Κάτω βαδίζει, τό δέ κενόν πρόε Α 'Ρέμβω derivantur et duo VERBA, 'Ρεμβεϋω ET τόν Δ/α.] II Plerumque vero metaphorice usurpatur 'Εμβάζω. Ac illud quidem 'Ρεμβεύω, in VV. LL. redditurcircumdo, item Vagor, Fluctuo: sed absque Auctore: pro Propensum esse s. Propensiorem ad aliquid, et Inclinare: ut dicitur Inclinare animus aut Inclinare [at vide Schleusner. Lex. in V. T.] at 'Ρεμβά- sententia aliquo. Philo V. M. 3. 'Αλλ', ώε έοικεν, $10, seqilendo signif. quam habet ejus verba'le 'Ρεμβαepos, est Vagor mente, Vagabundo sum animo, ut αβέβαιος ή μοχθηρών άνθρώπων διάθεσιε, ώε έπϊ πλάστιγγοε, μικρας ένεκα προφάσεωε, ρέπουσα πρόε τάναν- Bud. vertit etiam ρέμβομαι. At VV. LL. ILLUD τία, Alciphron, Τούτων olv την α'ίρεσιν ταλαντεύη '$ήιβάσμός interpr. Occupatio mentis: et ρεμβασμοί δπου γάρ άν ρέψτ/ε άπαξ, έκείσε άκολονθήσω: Quo Ίτίβνμίας, Sapient. 4, (2.) Inconstantia concupiscentiae. Apud Var. [et Phav.] ρεμβασμέ exp. άχαλί- inclinarit. Plato autem usurpavit έρρεψε imperso- inclinarit animus tuus, Quam in partem sententia tua VWTOS έννοια, item ζωής αφανισμός. [Vide Schleusn. naliter etiam, nisi aut deest, aut relictus fuit subaudiendus nominativus, infinitivum ei subjungens : Lex. V.T. " Jo. Climac. Scala * 'Ρεμβαoris, linde * Άρβέμβαστος, 403. νοϋς." Boiss. Mss. Epist. 7 Διστάζοντί μοι πότερον Άν ε'ίη πορευτέον, ή " Andr. Cr. 22." Kali. Mss. " Non distractus, avocatus, Anonym. Vit. Chrys. 322, 32. Τον νονν άρέμ- ρέπειν πρόε τινα est Propensione voluntatis inclinare πώε, δμωε έρρεψε δεΐν καϊ ννν πειρατέον είναι. Alicubi βαστον irepl τήν τήε γαστρός θεραπείαν διατηρών." in aliquem : quod loquendi genus e Cic^ accipio, ut Seager. Mss. * Καταρβεμβενω, Circumago, Vagari ap. Jos. Πλήθοί έρρεπεπρυε TOVS θρασυτέρουε. Sic ap. facio, LXX. Num. 32, 13. al. * Καταρρομβεΰω.] Plut. Amat. Narr. Άνεπέπειστο γάρ ύπό τών τήε παρθένου οίκετών ώε πρόε αυτόν μάλλον εκείνη ρέπόι, ubi Inveniuntur ΕΤΙ Α Μ 'Ρύμβοε ET 'Ρνμβίον ΕΤ 'Ρνμ- (3ών, όνοε, δ, e quibus *Ρύμβοε existimatur itidem tamen a Polit. redditur Illam ad sese vergere: quod fuisse RotuTa, vel potius Turbinatum quidpiam: de minus probo. Interdum vero ρέπειν Propensum s. cujus usu consule Etym. A Schol. Apoll. Rh. ρόμβοι esse dicitur κίνησιε. Quidam e Cyrillo tradunt Proclivein, Propensiorem s. PrOcliviorem esse: ut ρέπειν πρόε τάς ήδονάε. 'Ρέπειν, Tendere, Ferri, ut fr/μβos quidem esse Turbinem, Impetum ; AT 'Ρνμβος, Nomen fluvii. Apud Hes. quoque scribitur quidem ap. Gal. ad Gl. 'Ρέπει είε τήν γαστέρα, redditur, In ventrem tendit et fertur. Bud. autem vertit Ύνμβos, quod exp. δϊνοε. Secundum ILLUD 'Ρνμβίον Tendere, item Pertinere (quod malo) in hoc Aristoph. versu, Πλ. (51.) Ούκ έσθ' δπωε δ χρησμός είς idem Schol,. ait esse Rotulam quam veneficse agitant: ut ρόμβον antea diximus esse Rotam veneficariim. Idem βυμβόναε esse tradit Implicationes et τοϋτο ρέπει. Cui simile est hoc Antiphanis, [ap. Athen. 449 ] ό γρίφος ένταϋθα ρέπων. [" Ad Cbarit. circumvolutionesspir serpentis: exponens h. Apoll Jacobs. Anim. 99, Anth. 8, 327. ad Rb. 1. 4, (144.) "Ώι τότ εκείνο πέλωρον άπειρεσίαε Diod. S. 2, 106". Heyn. Hom. 5, 428. Wyttenb. ad έλίλιζε 'Ρυμβόναε άζαλέησιν έπηρεφέαε φολίδεσσι. Plut. de S. Ν. V Valck. Phoen. p Toup. Sed ap. Hes. extat ETIAM 'Ρεμβον^ν, quod exp. Opusc. 2, 252. ad Lucian. 1, 377. Brunck. CEd. δίάβκορπίζειν, Dispergere. Apud Eund. EST 'Ρεμβονίρν, quod exp. σφενδόναε, ut habent vulg. Edd. : T ad Herod (7, 130.)" Schaef. Mss. " Clem. Alex. 950." Wakef. Mss. ^Esch. Suppl. verum aut σφενδονών reponi debere, aut certe βεμβύναε, ut conveniat cum σφενδόναε, manifestum est. 417 τών δ' έξ 'ίσον ρεπομένων, Ilisce aequaliter inclinantibus.] "Ρεμβών, Funda, VV. LL." "'Ρνμβον$ν, Hes. [* " 'Ρέψις, Propensio, πρόε τά αισθητά, Andr. Cr. " exp. διασκορπίζειν, Dispergere." " Έρυμβόνα, Cu- 231." Kail. Mss.] " pediae, Deliciae, ap. ielian. VV. LL. e Suida ; sed [* " 'Ανωρεπής, Vita S. Synclet. in Coteler. Monum. 237." Kail. Mss.] 'Αρρεπής, Non vergens quo- "ap. eum scr. έρύμβων, a * βυμβάω, de quo suo " loco." [" Eust. ad Dionys. P Twes δέ ρύμβον γράφουσι διά τοΰ ν, ώε Εύριπίδηε έν ΤΙειρίθω ΑΙΘέ- άρρεπή καί * άπαρέγκλιτον άεικινησίαν νπερεκτεινομένη quam, In neutram partem vergens, Dionys. Καί τήν ριον βύμβον φησιν, δ έστι στροφήν και τροχοειδή κίνηριν',&πό τούτον δέ καί τάε κινήσειε δ Άπολλώνιοε 'Ρυμ- nec quoquam vergentem, h. e. μήτ' άνάρροπον, μήτε διά παρονσίαν άγαθύτητος, Stabilem et permanentem, βόναι καλεί και τάχα καί ή παρά τψ ΑΙλιανψ κειμένη κατάβροπον, Bud. Pro άββεπή Cic. dicit In quibus άπορο* λέξις, τό Έββυμβόνα, έκ τοιούτου τινόε έσχε τήν όρχήν έν ols λέγει, ίίτι'έσπαθα τά χρήσιμα, καί είε αοώτίαν έρρυμβόνα τά τιμιωτατα. ieliai)i Fr., ab East, laudatum, extat ap. Suid. duobus locis, in v. * 'Ρυμβείν et in v. Έρρυμβόνα, ubi paulo aliter legitur': 'ΡνμβεΊν βομβεϊν, τοϋτο δέ άπό τήε κινήσεως τοϋ βόμβον. Α'ιλιανόε Καί έρρυμβόνα τά τιμιωτατα ε'ιε άσίλτίαν άφεώεστάτην, άπό τον ρυμβονω βήματος. Hesycliius ad ieliani locum respexit, ut et Phot. Lexico, ubi exp. διαρρίπτειν. Cf. Perizon. ad Miani Frr. p * Διαρυμβονάω, Hes. Atερνμβονήσατε διε- <Μ<τατε." Barker, ad Etym. M " 'Ρύμβοε, Luzac. Exerc Huschk, Anal. 107, Jacobs. nihil est momenti, p mei Cic. Lex. [Plut, 10, 384. " Clem. Alex. 618." Wakef. Mss.] Άρβεπώε, Non vergendo in alterutram partem, Ita ut non vergat etc. [" Jacobs. Anth. 7, 407." Schffif. Mss. " Clem. Alex. 60." Wakef. Mss.] QUINETIAM 'Αββεψία, pro Sententia neutram in partem vergente vel propensius inclinante, affertur e Diog. L. Pyrrhone (587.) Sed malim interpretari, Animus in neutram partem magis inclinans, aut etiam in neutram sententiam. [Sext. Emp. * " Παναρρειτήί, Dionys. Areop. 28." Kail. Mss.] Επιρρεπής et Καταρβεπήε, vide post verba Έπι'ρβέπω et Καταρρέπω. Έτερορρεπής, opp. illi άρβεπής, In alteram partem vergens, iiicli-

4 ΡΕΠ [Τ.HI.-pp ] ΡΕΠ Sunnl Zeis. Schol. II. Η A turn temporis, et Articulus. At Basil. Έν * <1 τ r /< f Ρ Μ. Λ. μι$ καιρού nans, [iesch., Λ 'r. βοπρ, dixit pro ημλ. Momento M/tmnnto temporis, t Πrn nilfic i. 1 e. r\ Puncto temporis-: scribens de Job, 1 «Schol. Theocr " Wakef. Mss. " Ετερορρεπές 2ήτ#μα, Quaestio s. Argumentum quod in una parte β Ο«πένης έκ πλουσίου, και άπαις άπό καλλίπαιδοε έν μιφ καιροΰ ροπρ plus habet virium, in altera minus. Hermog. περϊ γενόμενος, διέμεινεν ό αύτό*. Quod momentum Χτ-ασ. p. 12. Hoc refertur ad ζητήματα ματωμένα, affert ad rem aliquam et pond us, Vis impithrfx, ut Quaestioues quarum disceptatio non ad judicium, Bud. vertit ap. Aristot. de Mundo, Ύπό μιας ροπή* sed ad exercitationem privatam et scholasticam pertineat. Ab illo differt ro μονομερή, h. e. Quod in ότρυνομένων άπάντων: quae ait de Deo dici tanquam prima causa. Videndum igitur annon et θεία ροπή una parte omnino laborat, vel nullas rationes habet, neque argumenta praebet, adeoque plane non potest in disceptationem judicialem venire. De hoc agit Hermog. 1. c. p. 10., ad quem 1. Marcellinus ap. Aid, T. 2- p. 55. Μονομερές εστίν, έν φ το μέν έτερον των πρόσωπων ισχύει ro'is λόγο is, τό δέ έτερον παντελώς ασθενεί. Idem dictum έτερομερές. Vide Fortunat. p. 39. in Rhett. Pith." Ernesti Lex. Techn. Gr. Rhet.] " INDE Έτερορβεπεϊν, In alteram partem vergere s. " propensum esse, In alteram partem inclinare. Pro " quo ET Έτερορβοπεϊν dicitur, ut 'ισοββοπεϊν. Nam a «'.Iw.iti.i nm ircnnnneir-hc. fr»!.in Chrys. 1. quem modo protuli, ita exponi queat. J]'Ροπι) a quibusdam exp. κίνδυνος, i. e. Periculum, cum alibi, turn in Soph, Tr. (82.) p. 33. meae Ed. Έν ουν ροπρ roiqhe κειμένω, τέκνον, Ούκ el ξννέρξων, ήνίκ'τ} σεσώσμεθα, κ. τ. λ. Schol. ev κινδύναη Τοιούτοη, και έπϊ ξυροϋ άκμής. Ex Eod. (CEd. C ) affertur ροπή βίου pro Exitu vitae. Apud Eund. (ffid. T. 961.) Σμικρά παλαιά σώματ' εύνάζει ροπή, Eust. exp. βραχεία TIS αφορμή, addens, λύπης τυχόν, ή χαράς, fj φόβου. Cum hac autem expositione convenire atque adeo pro ea facere mihi videtur 1. quidam, quem ET έτερόρροπος dicitur pro έτεροββεπήε. Gal. 'Ere- -,.,.. ρόόροπος έι τήν γήν αφίζεται, In alteram inclinata Β ante protuli, col. proxime praecedente, circa pnaci ' '' «. 11 rtl! : ι ι\ί ιηι ά Ρΐιιΐηηα ίη /ιιιίιιιι ί no 1 ami ill* " partem In alteram partem vergens." [Hippocr "Rhian. 1. et Jacobs., Valck. Anim. ad Ammon Mitsch. H. in Cer. 156." Schaef. Mss. Item * Έτερορβοπήε, Hippocr. 399, 54. sed male pro ρεπής. * Ίσοβρεπήε, Poeta de Vir, Herb. 98. ap. Fabr. B. Gr. 3. p Apollon, Dysc. de Pron Bekk, " Schol. Brev. ad II, N. 333."Boiss. Mss. Nicander "Heyn. Hom. 6, 431." Schaef, Mss.] 'Ροπή, ή, Propensio, et q. d. Devergeqtia, Bud., qui et pro Libramento a Plut. poni tradit. At VV. ;LL. interpr. Inclinatio et momentum lancis ad imum vergentis, item Pensio, e Vitruvio : adduntq.ue, eund. Plut. proprie de lance ita usurpasse in Camillo (28.) Τών δέ Κελτών περϊ τόν σταθμόν άγγωμονούντων, κρυφά τοπρώτον, είτα και φανερώς άφελκόντων, καϊ δια-,στρεφόντων τήν ροπήν, Lancis momentum protrahendo premendoque pervertentibus. Ego διαστρέφοντας τήν ροπήν dici puto Qui inclinationem lancis perverturit, i. e. qui faciunt ut inclinet non in earn partem in quam sponte inciinat, sed in alteram. A quibusdam ροπή redditur Nutus : ut sc. Cicero dicit terrena et humida suopte nutu et suo pondere ad pares angulos in terram et in mare ferri. Affertur etiam e Liv. Nutu suo praegravare. At in VV. LL. ponitur Nutus, additum habens νεύμα. Ibid, ροπή κατωφερής ex Alex. Aphr. Propensio ad imum vergens, Declivitas. Ε Chrys. autem proferunt pro Propensio in aliquem, Auxilium, Nutus, de Prec. 'Άνευ τής θείας ροπής ουκ άν τι τών αγαθών ets τάs ημετέρας έλθρι φυχάε, Citra Dei propensionem atque nutum. Ex Eodem de Officio Episc. Ύπό τήε Άνω βοηθουμένη ροπής, A superiore inclinatione adjuta. At ego dixerim potius Inclinatione voluntatis divinae. Cic. dicit etiam Inclinatione voluntatis propendere in aliquem. Nisi velimus accipi pro Vi impultrice, (de qua signif. dicam paulo post,) quod longe malim quam Auxilium. Habent etiam έχεται ροπής ex Aristoph. pro Nutat ac propendet. Quae verba petita sunt e Vespis, ubi tamen habetur non ροπής, sed βοπαε Dorice; (1235.) Ανατρέφεις έτι τάν πόλιν' Ά δ' έχεται βοπαε. Uhi redditur, Evertes remp., ea autem vergit ad inclinationem. II 'Ροπή metaphorice positum reddi saepe potest voce Momeutum, Dem. (154.) 'Ροπήν έχει τινά καϊ χρήσιν, Aliquid momenti habet, et usum quempiam, Aristot. de Coelo 2. Μεγάλων αν εχοι ροπήν ε'ιε πίστιν, Multum in eo momenti ad faciendam fidem positum esse possit. Idem βρίθος et ροπήν copulavit, Eth. 1, 11. Καθάπερ καϊ τών περί αυτόν ατυχημάτων τά μέν έχει τί βρίθος καϊ ροπήν πρόε τόν βίον, ubi redditur, Poudus aliquod et momentum. Potest vero et hoc ipsum ροπή alicubi reddi illo nomine Pondus. Xen. Κ. Π. 4, (2, 8.) Ό K-ϋρος ού μικράν τινα αύτών ψετο ροπήν είναι και παρόντων καϊ απόντων, Non parvi momenti esse putabat eorum vel praesentiam vel ahsentiam. Pol, usus est plurali, Ταντα γάρ πάντα, τοϋ πολέμου μέρη έστϊ, καϊ ροπάε ποιεί πρόε τό νίκςίν. Sic et Momenta plur. dicitur. Affertur vero et ροπή χρόνου, pro eo quod dicitur Latine Momenpium, e Philone, in cujus fine legitur, Μικρός ένεκα προφάσεωε, ρέπουσα πρόε τάναντία. [" Thorn. Μ ad Charit Brunck. ad Soph, Fragm. p. 29, Ed. 4. Aristoph. 1, 277- Soph. 3, 445. Jacobs. Anim. 40. Antb. 9, , 333. ad Diod. S. 1, , Palladas 86. Dionys. Η. 3, Lennep. ad Phal Gell. N. A. 1. p. 46. Bip., Wyttenb. ad Plut. de S. Ν. V Toup. ad Longin Opusc. 1, , l6l. Bibl. Cr. 3, 1. p Plut. Mor. U p. 8. Vak-k. Hipp. (1174.) p Koen. ad Greg. Cor. 13. 'Ροπής και-,ρόε βραχύε, Antbol. Pal. 2, 399 " Schief. Mss. " Ut ριπή, Pisid Temporis occasio, Bud. Ep Robur, Auxilium, Tlieod. 1, 519. Vires, Potestas, Orph. Lap. 50." Wakef. Mss. Ab. Hesychio exp. κλίσιε, νεύμα, ράβδος, δύναμιε, βοήθεια, Inscr. Attica ap. Boeckb. Staatsh. 2, 347. Έχέτω ή μνά ή εμπορική ροπήν bpaχμάς δέκα δύο, Plut. Artax. 30- τ Ην μέν ουν έπϊ μικράε βοπήε ό Αρταξέρξης, Aristot. Nicom. 1, 1. Καί πρός τόν βίον ή γνώσιε αύτοϋ μεγάλων έχει ροπήν, Eur. Hel βλέπω δύο βοπάε'*η γαρ θανεif δεϊ μ', *Η πατρίδα τ' έλθεϊν κ. τ. λ.] Άνάρροποε, ό, ή, ΕΤ Άνώββοποε, Sursum vergens, sicut κατάρροποε, Deorsum vergens, Bud egal Affertur et ex Alex. Aphr. ProbL 1. Άνώρβρπον σχήμα, quod in sublime erigitur. Quinetiam avup-,ρόπφ σχήματι, In sublime erectae figurae, item Resupinae, V V. LL. sine Auctore. " "Αββοποε, Non de- " vergens, Sine ulla devergentia immotus permanens: " ut άρρεπήε. Aliis simpliciter Immotus." [A Schn. non agnoscjtur. * Διχόρροποε, Ancipitem inclinationem habens, unde adv. * Αιχορβόπωε, iesch. Ag Suppl * Έ^ροποι, Hermann. Lex. Prosod * Evpoipos, Anal. 2,229- άμμα. *'Hμίρρκ* ποε, adv. * Ήμιρρόπωε, Moderate, Mediocriter, Leniter, Hippocr * Ίθύρβοπαε, 809. Foes.] Ίσόρροποε, iequaliter vergens, In utramque partem sc. iequaliter propensus. Id enim proprie sonat: exp. tamen potius, In neutram partem vergens, (itidemque verbum ab eo deductum 'ισοβροπεϊν, In neutram partem vergere,) iequilibris, In aequilibrio stans, JEquis libratus ponderibus, Ejusd. ponderis. Plato Phaedone (58.) de terra loquens in aequilibrio stante, Άλλ' Ικανήν είναι τήε γήε αύτήε τήν ΙσορροπίαV ισόρροπον γάρ πράγμα ομοίου τινόε έν μέσψ τεθέν, ούχ εξει μάλλον, ούδέ ήττον ούδαμόσε κλιθήναι' όμοίωε δ' έχον, άκλινέε μένει. Interdum Ίσόρροποϊ, ieque pollens, Eadem existimatione: ut τιμή Ισόρροποε,. Aristot. Etb. 9, (1.) Ita Bud. Sciendum est autem interdum reddi etiam iequalis, Par, et quidem cum ap. alios, turn ap. Thuc. Sed Herodiano praesertim frequens est usus hujus vocab., qui dicit, et 'ισόρροποεάντίστασις, ut 1, (10,-9 ) Έπεί δέ αύτφ μή τοσαύτην ύπόψ χειν δύναμιν ήγεϊτο ώε έξ αντιστάσεως ισορρόπνν και φανεράε έφόδου συ στήναι πρόε τόν Κ όμμοδον, et Ισόβιο* ποε τήε νίκηε ή τύχη, 3, (7, 6.) Γενομένηε δέ συμβολής καρτεράς, έπϊ πλείστον μέν Ισόρροποε έμενε ν έκατέρριε τήε νίκηε ή τύχη, Diu utrimque decertatum estaequis.viribus, Polit. Dicit vero eadem signif. et 'ισόρροπον

5 8131 ΡΕΠ [Τ. HI. pp ] μάχην, 1, (Hi'5.) Ίσορρύπαυ δέ έπί πολύ τής μάχης Α γενομένης, ubi ille interpr. itidem, Cumque diu aquis viribus decertatum foret. Ubi tamen non minus commode, ut opinor, Ισόρροπον μάχην possit quis jeddere Ancipitem pugnam. Interdum vero dicitur Ισόρροπος τούτψ vel προς τοϋτο : ut ap. Eund. 6, (5,1.) "0refy άντίπαλα καί Ισόρροπα φήθη είναι τα έαυτοϋ βτραηνματα τω πλήθει τών βαρβάρων, Cum primum se baud imparem fore adversariorum copiis credidit. Ut autem bic 'ισόρροπα cum άντίπαλα jungit, sic alibi 'ισόρροπον cum άξιόμαχον: sed interjectam non habent particulam copulativam vulg. Edd., quam tamen non dubito quin ille interjecerit, et quin earn addere debeamus: 7, (9, g.) 'Εννόων τήν δύναμιν Μαί,ψίνου, ούδέν δέ όρών έν Λιβύη αξιόμαχο ν ισόρροπον, pro άξιόμαχον και ισόρροπον: ut quidem reponendum esse judico. Libro autem 6, (3, 3.) dicit Δύναμιν Ισόρροπον πpos τό πλήθος των βαρβάρων. Jam vero et ipsos viros dicit esse ίσορρόπους, quorum pares sunt vires, qui aequo Marte pugnant: quorum est 'ισόρροποςμάχη: ut libro eodem, Και Ισόρροποι Β πολλάκις 'Ρωμαίοις έγένοντο. At Philo dixit etiam Ισόρροπον κόλασιν προς τοσαύτην άσέβειαν, V. Μ. 3. Ισόρροπον γαρ έπινοήσαι πρός τοσαύτην άσέβειαν κόλασιν άνθρωπος ούκ άν 'ίσχυσεν, Parem tantae impietati poenam, Dignas tanta impietate poenas. Sed vulg. Ed. habet άσεβείας. [Blomf. Gloss, in iesch. Pers " Thorn. M ad Charit Valck. Anim, ad Ammon ad Diod. S. 1, 253. Alciphr. 96. (3, 32.) Jacobs. Anth. 7, , 245. * Ίσοβpkms, ibid." Schaef. Mss. Lucian. 2, 402. Dio Cass, p. 182.] Ισορροπία, ή, In neutram partem propensio, ^Equilibrium. Habes autem hoc subst. in 1. Platonis quem protuli in Ισόρροπος. [Callistr Tberoist Plut. 6, , 550.] Ίσορροπέω, In neutram partem vergo, Equilibrium facio, Bud e Polyb. (1, 11, 1. 6, 10, 7.) Idem ex Aristot. Ισορβοπεϊν ργο Nec superare, nec superari. Idem in suo Lex. exp. etiam Adaequare, addens, Nec excedere, pec minus esse. Sic autem et Plat, usum esse testatur, de LL. 5. p [Plut. 8, 295. * Όμόρροποε, c jrade * " Όμορρόπως, Heringa Obss. 6l." Schaef. Mss.] 'Οξνρροπος, quasi ov όξεϊά έστι ροπή, vel οξείαν βονήν έχων, Qui fit momento temporis. Unde exp. Celer, Celerrimus: ut, Ή όξύρροπος κίνησις τής σελήνης, ap. Alex. Aphr. Sic, Όξύρροποι τής τύχης μεταβολαι, Quamcelerrimae fortunas mutationes, VV. LL. ubi alioqui οξνρροπος per se etiam significare interdum dicitur Paulo momento mutabilis. A Bud. exp. et Fluxus. Idem affert et pro Agilis : e Basilio, 'Pyyhaiov ή πάρδάλις καί όξύρροπον τάΐς όρμαίς έπιτήδειον airy τό σώμα συνέζευκται, τή ύγρότητι καί τφ κούφψ fojs τής ψυχής κινήμασι συνεπόμενον. [" Τ. Η. ad flutum p.232." Schaef. Mss. " Όξύ'ρβοπον, τό, Celeritas cum vehementia conjunctum, Vehementia orationis simpliciter, Longin. 18, 1. Vide Ιοβαρόε." Ernesti Lex. Teclin. Gr. Rhet. * " Όξνββόπωε, Greg. Naz. Or. 53. p Is. Porphyr. in Allatii Exc. p. 274." Boiss. Mss. Schol. Aristoph. Θ * " Όξυρροπία, Promtitudo, Amphiloch. p. 98. ubi male όξυροποιίαν Combef." Kail. Mss.] Apud Hes. χ> autem EXTAT Όξυρρεπής, quod exp. οξέως βαρών, fj ρέπων : item κινούμενος, sub. οξέως : quae exp. con- enit cum ea signif. nominis όξύρροποε, qua ponitur * Παλίρροπος, Re- pro Agilis. [Pind. Ό. 9, 138. flexus, Eur. El. 492.] [* Ύοπικός, Antigon. c. 127 πρός τήν συνουσίαν. " Bast Lettre 56." Schaef. Mss. Vitiosa lectio ap. Longin. 3, 4. Cf. 'Ρωπικόε.] [* Άμφιρρέπω, unde] " Άμφφρεπής, In utram- "que partem inclinans s. vergens. Interdum et "Ambiguus, Anceps; poni enim ajunt επί λέξεως " διγνώμονοε." [Eust. Od. A. p. 25, 14. * " Άμ- ΡΕΠ 8152 Arithm. p. 29. Ast. Άνάρροποε, vide supra.] " 'A- " ναρροπία, Sursum vergere, Acclivitas : cui opp, PARS XXIV. " καταρροπία. Ambo ap. Hippocr." Tde Humor. L 47; 10.] ^ Άντιρρέπω, In contrariam partem vergo, Philo V. M. 3. (p. 187 ) Έπαμφοτερίζων δέ τήν γ&ώμην, και &σπερ έπί πλάστιγγας άντιρρέπων, Et velut in libra hue et illuc in vicem pronus. Turn. [Esch. Ag. 585.] Αντίρροπος, In contrarium s. In contrariam partem vergens. Saepius tamen άντίρροπος usurpatur pro ισόρροπος, exponiturque αντίρροπος in hac signif., JEque pollens, J&quale pondus s. momentum habens, iequalis ponderis s. momenti: ut άντίρροπον αξίωμα: et ap. Dem. (12.) άντίρροπος συμμαχία. Proprie autem dicitur de rebus quae in trutina penduntur, vel/ pendi possunt: ut άντίρροπον άχθος. [Soph. El Λύπης άντίpp. άχθος.] In VV. LL. e Bud. affertur etiam, Άντίρροπον χρυσφ κεκλιμένην 'Ρώμην, pro Roman) appensam auri aequilibrio. Ibid, τό άντίρροπον, Equilibrium, iequilibritas, e Cic.: Bud. vertit etiam iequipondium. Xen. CEc. (3, 15.) Νομίζω δέ τήν γυναίκα, κοινωνόν άγαθήν ονσαν, πάνυ άντίρροπον είναι τφ άνδρί έπί τό άγαθόν, i. e. Eod. interpr., ieque pollere ad rem familiarem augendam. In VV. LL. αντίρροπος exp. etiam Compensans, Rependens; et subjungitur e Chrys. Δοϋναι των αμαρτημάτων τιμωρίαν άντίρροπον. Sed non dubium est quin άντίρροπος τιμωρία ita dicatur ut 'ισόρροπος κόλασις in 1. quem protuli e Philone, circa initium hujus semipaginae. " Αντίρροπος, Devergentia et pondere re- " spondens, ίσος τη ροπή: idem enim valet quod " ισόρροπος : proprieque αντίρροπα et'ισόρροπα di- " cuntur Quae lancibus imposita, ob par et aequale " pondus neutram degravant, sed aequilibrium fa- " ciunt: metaphorice autem Paria, iequalia, iequi- " pollentia : more sc. eorum, quae alteri lanci impo- " sita aut appensa, alteram vergere et ad solum " recellere non sinunt, sed ponderis sui pari et " aequali momento τή αυτής ροπή veluti resistunt: " qua metapbora άντίσταθμος etiam et άντίζυγος s. " ίσόσταθμος et ίσόζυγος usurpantur. Dicitur igitur " non solum άντίρροπον άχθος, pro Par et aequale " pondus : sed etiam άντίρροπον άξίωμα, Par dignitas " et aequalis momenti. Itidemque ap. Chrys. de " Sacerd. legimus, Δονναι τών Αμαρτημάτων τιμωρίαν " άντίρροπον, Poenam quae peccatis gravitate respon- " deat. Apud Dem. vero Olynth. 1. Ile^jjvevai τέ " τινα ήμϊν συμμαχίαν τούτων άντίρροπον, Parem.bis, " sc. detrimentis bello acceptis, h. e. Ea compen- " santem et non minus juvantem quam ilia nocue- " runt." [Chrys. Hom. 15. in Joann., Greg. Naz. Orat. 3. p. 57. Vide Suicer. Thes. "Ad Charit Wakef. Trach Jacobs. Anth. 8, , 133. Schneid. Anab Ind. Xen. CEc., Valck. Diatr Wakef. S. Cr. 3, 72. Άντίρροπον, τό, Toup. Opusc. 1, 362." Schaef. Mss. Jambl. V. P Arrian. Exp. Alex. 4,27 ] " Άντιρβόπως, iequali s. " Pari pondere, iequaliter, iequipollenter, Xen. 5, " (1, 33.) p Έν δέ τφ πολέμψ μάλλον άντιρρό- " πως τόϊς έναντίοις πράττοντες οι Λακεδαιμόνιοι," [" Dio Cass. 289 " Wakef. Mss. * Άντιρροπια, Hippocr * " 'Επαντίρροποζ, Equalis, Compensans, cum gen., Chion Ep. 1." Kail. Mss.] [* Άπορρέπω, Anal. 2, 184. Και τάχα καν άπ έρεψε τά βοίδια. Schneiderus suspectum habet. "Jacobs. Anth. 9, 76." Schaef, Mss.] Έπιρρέπω, Propendeo, Vergo. Interdum vero aetive Vergere facio, Inclino. Theognis(l57.) Zevs γάρ τοι τό τάλαντον έπι'ρρέπει άλλοτε άλλφ. At VV. LL. interpr. Appendit libram. [" Wakef. Eum Abresch. iesch. 2, Heyn. Hom- 6, 539- Fischer, ad Palaeph ad Lucian. 1, 377." Schaef. Mss. II. S. 99. Opp. 'A. 2, 520. Esch. Eum Ag. 261, ] HINC 'Επιρρεπής, Qui propendet, vergit in alteram partem, (cui opp. άρρεπής,) 'ββοπος, Polyaen. 2, 1, 23. Zonar. de Matnm. Propensus, Sowing. 10." Kail. Mss. " Const. Manass. Chron. Propensior, Pronus, Proclivis : metaphorice, ut ap. Athen, 'Επιρρεπής els τά άφροδίσια, Proclivis ad rem veneream, Bud. [p 'Επιρρεπέστερος ί>. 93." Boiss. Mss. " Etym. M. 93, 45." Wakef. Mss.] &ν πρός άφροδίσια.] Pro Declivi etiam poni in- [*"Aναρρέπω, oppositum τψ καταρρέπω, Theol. terdum tradit, et esse idem cum έπικλινής et έπικρεμήε. Item pro Felici et Succedente, a Polyb. [1, 55, 1. "Ad Xen. Eph. 128." Schaef. Mss. " Zosim Ε

6 8153 ΡΕΠ [Τ. III. pp ] ΡΕΛ 8144 Liban. 11. Chrys. 34." Wakef. Mss.] Affert et SUBST. Έπφρέπεια e Chrys., quod reddit Pronitas. Quidain interpr. etiam Propensio. [* Έ7τιρβεπωε, Gl. Impense: Έπιρρεπώϊ έπαρθέν Acclive. " Procliviter, Propense, Chrys. in Ep. ad Rom. Serm. 11. T. 3. p. 80, 36. Εΐ έε λοντρόν ούκ έστι δεύτερον, μηδέ σύ irpos άμαρτίαν έπιρρεπώε έχε." Seager. Mss. " Orell. Suppl. ad Nic. p. 75." Schaef. Mss. " Arrian. Epict. 3, 22. p. 443." Kail. Mss. "Anna Comn. Alex. V. p. 148." Boiss. Mss. *'Επιρροπή, Stobasus Gesneri p " Valck. Phcen. p. 23. Diatr Brunck. ad Hipp. p. 358." Schaef. Mss. * Χυνεπιρρέπω, Plut. Phocione 2,] Καταρρέπω, Deorsum vergo, Inclinor, Polyb. (6,10, 7 )" if α μή νεΰη μηδ' επϊ πολν καταρρέπη μηδέν αύτών, άλλ'ίσορροποϋν και ζνγοστατονμενον έπί πολύ δια μένη, Ne vergat, sed in aequilibrio maneat, Bud. [Sopb. Ant " Abresch. jesch. 2, 120." Schaef. Mss.] HINC Καταρρεπήε, Deorsum vergens, Declivis, [" Wakef. Here. F. 935." Scbaef. Mss.] " Kar apexes, " Hesychio έτερορρεπέε, έτεροκλινέε: quod crebrius " gemino ρ scribitur." " Κατάρροποε, i. q. καταρ- " ρεπήε, Deorsum vergens, Pronus, Declivis: oppo- " situm τφ άνάρροττοε. Gal. ad Gl. 2. At' δ σχήμα " δύνασαί ποτέ και τον άνάρροπον κόλπον έργάζεσθαι " κατάρροπον, και τόν κατάρροπον ανάρροπον, Facere " ut sinus, cujus os sursum vergit, deorsum vergat, " et versa vice: de sinuoso ulcere." [Oribas. Cod. Mosq. 9> 14. Ή κ. κλίνη γυναικών ρεύμασιν ώφέλιμοε. Hippocr. 48, 30. Κ. ή νοϋσοε. * Καταρροπία, 485, 13.] [* Περιρρέπω, In alteram partem declino, Schneidero susp. * Πίρίρρεφιε, Hippocr * Περφρεπήε, 817 Ilufi Tr. p At πλάγιαι κλίσειε περιρρεπεϊε γίνονται τη κνβτει.] [* ΤΙροσρέπω, Hes. Έπικλινείε' έπιπίπτων, προσρέπων. * Πρόσρεψιε, * Προσροπή, ad Eund. ν. Πρόσκλησιε.] '» [* Σνρβέπω, Devergo, Inclino, metaph. de cogitatione, Dirigo animum aliquo, Polyb. 3, 38, 5. Συρρέπειν rrj διάνοίφ έπί τούε τόπουε. *Σύρροποε, Hermann. ' Lex. Prosod. 462.] " 'Ρόπαλον, ro Clava, Gestamen Herculis ap. " Graecos, βόπαλον, ut Lat. Clava. Hom.Od. I. (319.) " Cyclopi tribuit βόπαλονχλωρόν, έλαΐνεον, Xen. Έλλ. " 7, (5, 20.) Έπεγράφοντο δέ και τών Άρκάδων όπλϊ- " ται, ρόπαλα έχοντεε, ώε Θηβαίοι όντεε, Ab Hesy- " cbio ρόπαλον exp. etiam βακτηρία et ράβδοε. In " Epigr. demembro virili dicitur ρόπαλον." ["Jacobs. Anth. 7, 86. 8, Exerc. 2, 100. Bibl. Crit. J, 1. p. 75. Toup. Opusc. 1, 246. ad Herod (6,91.) Valck. Diatr. 204." Schaef. Mss. Est inter Arma venatoris, Xen. K cf. J. Poll. 5, 18. Vide Lex. Xen. v.'ρόπτρον. Ducitur autem h. v., nt et Ύ όπτρον, a 'Ρέμβω, in Schn. Lex.] " 'Ροπαλοει- " δήε, Clavae similis." [* «' 'Ροπαλομάχοϊ, Hes. * 'Poπαλοφόροε, Eust. Od. 456,13." Wakef. Mss. *'Ροπαληφορέω, Clavam gesto, Cyrill. Alex. Horn. Pasch. 7. p. 87. de juvenibus jegyptiis, Άνημέρψ μέν ζίφει τήν δεξιάν έ οπλί$ουσι' ροπαληφορεΐν δέ διδάσκουσιν άγριώτερον, ήπερ ό τήε έπιχωρίου συνηθείαε δίδω σι νόμοε.] 13 " Item verbum 'Ροπαλίζω, Clava percutio, Verso " tanquam clavam," [Hes.] " A quo 'Ροπαλισμόε, " Percussio quae fit clava. Dicitur et de tentigine "seu satyriasi. Vide t. 3. c. 1306," ["Jacobs. Anth. 7, 86. Exerc. 2, 100. Valck. Diatr. 204." Schaef. Mss. * 'Ροπαλόω, unde * 'Ροττάλωσυ, ή, τριχών, Galeni Defin. *'Ροπαλωτοί, In clavae speciem formatus, Epith. poculi ap, Dion. Cass. 1218, 26. " Toup. Opusc. 1, 246." Schaef. Mss. Cf. Athen. " 488. Virgatus, Suid. v. Άμυστί πιεϊν." Kail. Mss. * 'Ροπαλικοϊ, unde versus Rhopalicus. " Grammaticis Rhopalicus versus dicitur, qui a rnonosyllaba voce incipiens gradatim crescit, et ρόπαλον, i, e. Herculis clavam, imitatur, ab angusto et tenui iu latitudinem desinens, ut, Spes Deus aeternae stationis conciliator." Gesner. Thes. L. L. " Serv. in Centimetro Cum verba, ut sequuntur, per syllabas crescunt, ut, Rem tibi confeci, doctissime, dulcisonoram." Schn. Lex. Exemplujn est in,ii, Γ. 182.'il μάκαρ Άτρείδη, μοιρηγενέε, όλβιόδαιμον. Auson. Lect Turneb. Advers. 5, Aristarcho Anti-Blomf. p. 11 ] Vide Seal. 6. Barker. " ' Ρ όπτρον, τό, alicubi est i. q. ρόπαλον, Clava, In- " curvuni lignum. Redditur et Fustis. Sunt et qui pro " Ense poni tradant. Eur. δίκηε ρόπτρον metaphorice " dixit (Hipp ) έπαισεν αύτόν δίκηε ρόπτρον, de " Divina ultione loquens. Et quemadmodum ρόπαλον, " ita etiam ρόπτρον de Membro virili metaphorice dici- " tur. Sed prior est fortassis ea signif. qua de Mar- " culo s. Manu ferrea, s. Annulo ostii dicitur, aut, si " mavis, de eo quod Hes. έπίσπαστρον τήε θύραε et " κρίκον appellat. Solitum autem κρούεσθαι hoc ρόπτρον " e Plut. discimus, in 1. quem περί Πολνπρ. inscri- " psit, (p. 53.) Άλλα νυν μέν ε'ισι θυρωροί, πάλαι δέ " ρόπτρα κρονόμενα πρόε ταγιε θύραιε. Et ap, Athen. " quaedam dicitur έχεσθαι τών ρόπτρων τών θυρών τοϋ " ίεροϋ. Polluci ρόπτρον, ut quidem VV. LL. ann,, est " etiam Paxillus in majoribus laqueis aut retibus ve- " naticis, qui incurvis et inflexis lignis inseritur, ro " * αποκαταπίπτον τήε παγίδοε, και συλλαμβάνον, Hes, " Vide etiam Eust." [" Ad Charit Wakef. Ion. 1634(=1612.) Jacobs. Anth. 7, , , Aristoph. Fr. 219 Bibl. Crit. 1, I. p. 75. (* 'Ρόπτω, ibid.) Valck. Hipp. p Musgr. ad v ad Lucian. 1, 472. ad Herod. 480." Schaef. Mss. I. q. ρόμβοι s. ρύμβοε, Heliod. 9. p Τών Αιθιόπων ρύπτροιε καί τνμπάνοιε τήν μάχην έπισημαινόντων. Plut. Crasso 23. Πάρθοι γάρ οΰ κέρασιν, ούδέ σάλπιγξιν έποτρύνονσιν έαυτούε είε μάχην, άλλά ρόπτρα βυρσοπαγή καί κοίλα περιτείναντεε ήχείοιε χαλκοίε, Άμα πολλαχόθεν έπιδουποϋσι.] 'ΡΕΩ, εύσω, ['Ρεύσομαι, Hippocr. 6) 2.] ευκα, Flno- Dicitur autem ηοη solum ύδωρ ρέε ιν, (siciit et θάλασσα, aut ποταμόε, vel κρήνη, Xen. Κ. Π. 7, (5, 5.) Ποταμόε διά μέσηε τήε πόλεωε ρεϊ,) sed etiam ποταμός vel κρήνηρέειν ΰδατι: (Od. Ε. 70.) κρήναι πίσνρεε ρέον υδατι λευκφ. Apud Eund. dicuntur δάκρυα ρέειν, item ίδρώε, - necnon Ιχώρ, et αίμα, quem etiam usum habet iu prosa verbum ρέω, ac praesertim cum nomine αίμα. Xen. Κ.Π. 8, (3, 13.) p meae Ed.,in princ. 'Ερρύη γάρ αύτφ έκ τήε ρινόε βληθέντι: sub. τό αίμα e praecedentibus. Nonnunquam vero sicut κρήναι dicuntur ρέειν νδατι, ita et γαία d icitur ρέειν αΐματι, II. Ο. (715.)ρέε 5' αϊματι γαία μέλαινα. ] Metaphorice autem ρέειν legimus et περί τοΰ πυρόε, i. e. de igni: ut videbis supra, Tomi hujus seraipag Hom. veroutituret περί τών βελών, i. e. de telis: de qua metaphora lege Eust Hinc certe suspicor sunrtum esse eum ^erbi peeiv usum, quo dicitur aliquis ρέειν πολύ» κατά τινοε, e cujus ore fluunt verba contumeliosa, et quidem cum quadam celeritate et quodam impetu, s. curn quadam celeritate impetuosa, ut ita dicam. Dem. (272.) Tore έγώ μεν τφ Πύθωνι θρασυνομένφ καϊ πολλω ρέοντι καθ' ύμών, οΰκ εϊξα ούδ' υπεχώρησα. Ad haec autem verba, θρασυνομένφ καί πολλψ ρέοντι, crediderim respexisse Greg. Naz.; cum dixit de Maximino tyranno, Θράσει τε πολλψ ρέων, καί φιλονεικών τό τήε άσεβείαε κράτοε άναδήσασθαι. Habet ρέειν et earn verbi Fluo siguif., a qua dicitur aliquid Fluxum et fragile. Sic certe Bud. ap. Philon. Θρυπτόμενοt καί ρέοντεε, vertit Fragiles et fluxi. Et comp. άπορρέονσαν ap. Theophr. Fluxam et caducam. Quo etiam pertinet comp. ψυλλορροείν. Affert vero et e Schol. Dem. 'Ρέω, expositum φθείρομαι, addens, Diffluo, Evanesce, fntereo. Sed ego simplici quoque Fluo uti non dubitem: cum Cic. ita usus esse videatur. Turn, peiv vertit Solvi atque labi, in isto Plutarchi loco de Primo Frigido, Άριστοτέληε δέ καί τάε άκόναε τοϋ μόλυβδου τήκεσθαί φησι καί ρεϊ ν ύπό κρύουε καί χειμώνοι, ΰδατοε μόνον πλησιάζοντος ανταϊε: ita enim haec vertit, Aristoteles quoque plumbeas cotes prodit, admota duntaxat aqua, ipso horrore hyemis et frigoris tabefactas solvi atque labi. At vero in h. Greg. Naz. loco, ubi additur praep. άπό, in Or. de Natali Dornini, "Ινα ρεύσανταε ήμάε άπό τοΰ ευ είναι, διά κακίαν, πρόε αύτό πάλιν έπαναγάγη διά σαρκώσεως, censueri»

7 8155 ΡΕΩ [Τ. hi. pp ] ΡΕΩ 8156 ievtruvras esse interpretandum Qui excideramus, Oelapsi eramus. j 'Ρέω, active pro χέειν, Bud. ex Eur. HeC. (532.) ερρει χειρϊ irats Άχιλλέωβ Xoas βαρόνη πατρί. Idem PASS. 'Ρεόμαι interpr. Perfundor: ut ϊδρώτι βεόμενος ap. Gal., Sudore perfusus : 'ΙδρωΓί ρεόμένος ό νεανίσκος ένετύλικτο τοις Ιματίοις. Ea forma dicitur, inquit, qua διαπνεόμενος. [Oraculum ap. Herod. 7, 140.] Invenitur ETIAM 'Pe/ω pro ρέω, cum alibi, turn in Epigr.; ac fortasse reponenda est haec scriptura per «in isto versu Epigrammatis quod aifertur a Diog. L. Cleobulo, p. 33. meae Ed., Καί ποταμοί βέωσιν, άνακλύζη δέ θάλασσα. Sed extat in Vita Homeri Epigr. idem sine hoc versu. Habes autem ει et in Baθυρρείων, infra. [" 'Ρε/ω, Huschk. Anal. 25. Erycius 13." Schaef. Mss. Dionys. P ] 'Ρέων, particip. Fluens, Qui fluit. Et fem. ρέουσα, Quae fluit. SED 'Ρέοντα dicta etiam fuerunt Quaedam pocula. Vide Eust. [ad II. Ψ. 34.] [" 'Ρέω, Thom. M Phryn. Eel. 94. Musgr. Αηφ\ 109. R hes 290. Hel. l6l8. ad Diod. S. 2, Β 147. Lucian. 2, 340. Wakef. Trach S. Cr. 2, 21. Jacobs. Anth. 8, 327. Brunck. Apoll. Rh. 50. Eur. Hec Bergler. ad Alciphr Valck. Adoniaz. p ad Ammon ad Charit Heyn. Hom. 8,271. Fundo, Jacobs. Anth. 6, l63. Monthly Review, Febr P 195. Bos. Proleg.ad V.T. * * * 3. Porson. Or Brunck. Apoll. Rh Schol. Aristoph. Πλ. 287 Lobeck. Aj. p Bibl. Crit. 1, 4. p. 32. Eur. Hec ubi v. Musgr. Labor, Pereo, Ruhnk. ad Veil. Paterc Dionys. H. 3, l6l0. Cum impetu feror, Casaub. ad Athen. 78. Valck. Hipp. p Musgr. ad Hec Steinbr. Mus. Tur. 1, 322. De telis, Heyn. Hom. 6, 301. De fama, Act. Traj. 1, 201. De oratore, Valck. Diatr Activa potestate, Ruhnk. Ep. Cr Ilgen. ad Hymn Philosophi ρέοντεϊ, Kuster. Bibl. Chois Fluvius ρέων, Heyn. Hom. 5, 223. De futuro, Buttm. ad Plat. Gorg De praet. act., Herodian Pierson. De augm., Thom. M De constr., ad c Lucian. 2, 75. Cum dat., Heyn. Hom. 4, 639 5, 425. Cum accus., Lucian. 3, 402. Conf. c. χέω, Heyn. Hom. 8,188. 'Ρεΐται, 728. Epigr. adesp 'Ερβέετο, Phryn. Eel Thom. M Miiller. ad Tzetz. p "Ερβει, Eur. Hec Br. Πολύ* ippei κατά της βουλής, Dionys. Η. 3, Κοιλία, γαατήρ βεί, ad Diod. S. 1, 364. 'Ρεϊν ύδατος, Heind. ad Plat. Phaedr. 199.: έλαίφ, ονθφ, Callim. 1,447. Ψεϊσθαι αΐματι, Viilois. ad Long ad Dionys. H. 2, 738. cf. Boiss. Philostr. 459 " Schaef. Mss. 'Ρέει, έββέετο, Lobeck. Phryn Τεϋσαι, 739.'Peev in activa, Schaef. Apoll. Rh. 1. p Conf. c. Seeiv, 245. Friedem. de Med. Syll.Pentam. Gr, 236. "'Ρέω, Solvor, de rimosa nave, Zenob. 1, 75.: de rimosadomo, Stob. 232.: de fluxo corpore, 600. Cum accus., ut Lat. Mano, Clem. Alex. 257 Schol. Nicandri 'A Greg. Naz Julian 'P. κατά πρύμναν, Suid. 1, 145. 'Ρέομαι δακρύots, Fleo, Joseph. A. J. 9, 4. fin." Wakef. Mss. 'Piov, Rheum, Alex. Trail. 7- P 130. " A^ts ρέουσα καϊ χ> μαλακή, Fluxa et mollis dictio, a Photio Bibl. C. 94. tribuitur Jatublicho; ut Calpurnio Elegi fluentes a Plin. Epist. 5, 17. Mox in eodem Photius commemorate γαργαλίζον καϊ βλακώδες, h. e. Formam dictionis earn, quae titillationis et lasciviae quendam sensum prodit. Apud Eund. ipse Pierius Presbyter c dicitur ώσπερ ρέων τφ λόγφ, propter summam dictionis perspicuitatem, simplicitatem, et nativam quandam lenitatem, in qua nihil ab arte et studio impediment! est vel offensionis, μηδέν επιμελές έπιδεικνύμενος, άλλ' ώς έξ αύτοσχεδίον όμαλώς καϊ * λείω, καϊ ήρέμα φερόμενος: cf. Cod ubi de Basilio Μ. 'Ρέων τώ λόγφ, καϊ ώσπερ έξ αύτοσχεδίον πηγάζων τό βε'ιθρον. Philostr. etiam in Prooem. V. S Pythonem Byzantium dicit θρασυνόμενον, και πολύ ρέοντα, a fiducia, παββησίφ, et exundante orationis flumine. Hinc simili metaphora δρόμος τών λόγων dictus Eunapio in Vita Maximi p. 67- eodemque sensu iu Vit. Proaeres. p βύδην λέγειν. Hue et λογοδιάρροια pertineat ap. Athen. 1. de qua vide Casaub. Anim. c. 9." Ernesti Lex. Technol. Gr. Rhet.] [* Έϋρρέωv, Schaef. Greg. Cor * " Έϋββείων, Christod. Ecphr. 408." Schaef. Mss.] Εύρνρέων, ovros, ό, Late fluens, q. d. Latifluus: ut Phasis fluvius ap. Apoll. Rb. 2, (1263.) εύρνρέων, Late fluens. Invenitur autem et VERB. Εΰρνρέειν, pro Late fluere, pro εύρύ βέειν. Vide Eust. [Sed εύρνροέω rectius est. " Εύρνρέων, Heyn. Hom. 4, , I89. II. B Wolf." Schaef. Mss.] Λαδρέων, quasi λαρέων, e λα et ρέων, Impetuose et rapide fluens. Videtur enim μεγάλως id significare Etymologici Auctori, cum λαδρέοντι exp. μεγάλως βέοντι. Qua exp. satis ostendit λα esse particulam epitaticam. Sed potest μεγάλως accipi etiam pro Late, Ample : et turn fuerit λαδρέων i. q. εύρνρέων, Ένρβής, έος, ό, ή, q. d. Pulerifiuus, Pulcre fluens, Belle fluens. Nisi malis, Bene fluens: unde έϋββε'ιος ποταμοίο, II. Ζ. [508. Ξ. 433.] Quidam tamen malunt nominativum ESSE Ένρβεύς. Dissolvitur autem diphthongus εΐ in έϋ, sicut in aliis plerisque compp. Vide Etym. et Eust. Sed ap. Etym. pro unico p repone geininum : qui error commissus fuit et in VV. LL. [Έυρρε7ο5, Schaef. Greg. Cor " Ruhnk. Ep. Cr Lennep. ad Phal. 86. Heyn. Horn. 5, , 606.7, 52." Schief. Mss.] " Εύ- " pe7os et Εύρείταο aiferunt pro Bene s. Pulcre fluen- " tis: quae potius gemino ρ scribuntur, et διαλελν- " μένως." Ένρβείτης, i. q. ένρβής, II. Ζ. (34.) Ναϊε δέ Σατνιόεντος έύββείταο παρ' όχθας, ubi exp. καλά βεύματα έχοντος. [" Casaub. ad Atben. 77 Ruhnk. Ep. Cr Schrader. Praef. ad Emendd. p. v. Lennep. ad Phal, 86. Huschk. Anal. 276." Schaef. Mss. Orph. Arg ένρβείτον ποταμο'ιο. * "'Εύρβειτος, Ruhnk. Ep. Cr In Apoll. Rh. 3, Πά/ιπαν έύρβηνός τε καϊ ενβοτος, Brunckius pronior est in lectionem Codicum, πάμπαν ένββειτΰν τε, sed forte non meminerat, vulgatam scripturam a Suida et Etym. M. confirmari. 'Ενββείτης forma est Graecis usitata ; έύββειτος non item." Bast, de VV. nihili vel dub. ad calcem Scap. Oxon.] Ejusd. formae est COMP. Άκαλαββείτης, Placide s. Leniter fluens, aut Leni agmine, (ut quidam interpr. e Virg. En. 2. leni fluit agmine Tybris,) vel Quiete fluens; ό άκαλώί ρέων. " Vide et Άκαλός." Exp. autem hoc ADV. Άκαλώς, ήσύχως, πράως, * άψόφως, Quiete, Leniter, Sine strepitu : ut NOM. Άκαλον Hesychio est ήσυ- χον, πραον, μαλακόν, Quietum, Lene, Placid urn, Molle. Invenitur autem ^Ήκαλον. II. Η. (422.) Έξ άκαλαρβείταο βαθνβρόον ωκεανοί ο : quod epithetum cur oceano tribuatur, consule Eust. [" Ruhnk. Ep. Cr Heyn. Hom. 5, 380." Schaef. Mss.] Habes autem infra et Βαθνρρείτης, post Ba0i!ppoos. Sed et SIMPLEX 'Pe/r»;s, ap. Suid. [et Etym. M.] quod exp. ό βέων, i. e. Fluens. [* " 'Ρειτο5, Brunck. Apoll. Rh. 131." Schaef. Mss.] 'Ρεύμα, τό, Fluentum, Fluctus ; alicubi Fluvius, Dicitur enim iuterdum βενμα rov ποταμού, s. ρεύματα τών ποταμών : sicut et τά βέεθρα των ποταμών, ab Herod., quod Bud. vertit Fluenta amnium: interdum autem βεύματα vocantur Ipsi fluvii, sed rarius, Nonnunquam vero βεύμα redditur potius Fluminis impetus ; ut Polit. vertit Undarum impetum ap. Herodian. (3, 3, 11.) Bud. vertit Fluctus, in h. Aristid. 1. 'Αλλ' ό λόγος γάρ, άσπερ βενμα, φέρων ύπήνεγκε βίψ. Verum oratio ipsa, fluctus instar, transversum me sua vi rapuit. Idem e Vegetio 4. vertit, Estuaria maris reciprocantis. Dicitur autem et βενμα τοϋ πυρός, Effluvium, ut Idem vertit. 'Ρεΰ^α ap. Me^ dicos Fluxio, e quacunque parte prodeat, et in quamcunque incidat. Dicimus et Gallice Rheume. Gal. Comm. 1 in Progn. βενμα γαστρός dixit pro Alvi profluvio. Haec Gorr. In VV. LL. βενμα, Fluxus, Humoris aflluentia : βενμα στομάχου καϊ κοιλίας, Fluxus stomachi et ventris, Diosc. 1,114. Et βεύματα των οφθαλμών, Distillationes oculorum, i. e. Tenues humores, inquit Gal., qui feruntur ex oculis, qui nec cobiberi possunt, nec volentibus nobis fiuut.

8 8155 ΡΕΩ [Τ. HI. pp ] ΡΕΩ 8156 [Herod. 8, 12. " Thom. Μ. 779 ad Charit Markl. Iph. p Jacobs. Anim Anth. 10, , l6. 12, Huschk. Anal Luzac. Exerc Ammon Valck. Adoniaz. p Toup. ad Longih Eran. Philo 173." Scliaf. Mss. " Plut. 8, 6l Clem. Alex. 219." Wakef. Mss. Paus. 2, 15. Eur. Iph. T iesch. Pers ] HINC 'Ρευματικό*, Rheumaticus, Plin. (Gallice itidem Rheumatique, ut βεΰμλ vocamus Rheume,) Fluxionibus obnoxius. Et SU- PERL. 'Ρενμαηκώταίος, Qui maxime obnoxius est fluxionibus. Et ρευματική διάθεσις, Affectio s. Morbus ejus qui fluxione laborat. Vel simpliciter pro βεϋμα, e Gal. ad Gl. At έλκη βευματικά, Distillantia ulcera, e Diosc. Et ρευματικά τά ev κνήμαις, Tibiarum ulcera distillantia, Fluida tibiarum ulcera, ex Ejusd. 1. [" Ad Charit. 730." Schaef. Mss. * 'Ρενματώδης, Hippocr. Epidem. 7. Τ. I. p Lind. Sect. 7. p Foes. " Var. lect. Plut. 4, I98. (J. Csesare 16.)" Wakef. Mss.] Hinc et VERB. 'Ρευματίζω, Fluxione, quae rheuma dicitur, laboro, Fluxu humoris noxii tentor, Fluxionibus infestor. Item Gravedine infestor: ut ρευματίζοντες οφθαλμοί, Diosc. de elatine, Φύλλων πλήρης στρυφνών εν τή γεύσει' δύναμιν δ' έχει βευματίζοντας ώφελεϊν οφθαλμούς '. Pliil. Acerba gustu, et ideo oculorum fluxionibus efficax. Invenitur etiam, et quidem saepius, ut opinor, pass. 'Ρενματίζομαι : ut βενματιζόμενά μόρια, Partes quae fluxione tentantur. Gorr. Apud Alex. Aphr. 'Pei/- ματισθέντες τήν άρτηρίαν, Quibus distillatio in arteriam defluxit, Quorum arteria distillatione infestatur per humoris affluentiam, VV. LL. [" Inundo, Strabo p. 91." Wakef. Mss.] Ab hoc verbo EST 'Ρευματισμός, itidem Fluxio, Plin. Quidam Graecam vocem retinent: ut βενματισμός θώρακος, Rheumatismus thoracis; κόιλίας, Rheumatismus alvi, i.e. Fluxus noxii humoris in alvum. VV. LL. [* 'Ρευματιστής, Tzetz. Chil. 3. p. 41. * 'Ρευματιστός, unde * Άββευμάτιστός, Alex; Trail. 2. p p * Άπορβευματίζω, Diocles Ep. ad Antig. c. 2. et ap. Paul. Mg. 28. Schief. Apoll. Rh. 2. p * Έπιββευμα- < τίζομαι, Alex. Trail. 10. p. 607.] Extat et DIMIN. 'Ρευμάτιον, Parvum fluentutn. Apud Plut. Theseo (27.) redditur Rivus, Kat ταφήναι παρά τό βευμάτιον, ό πάλαι μέν, ώς έοικε, Οερμώδων, Αίμων δε νϋν καλείται. 'Ρεϋσις, ή, Fluxio. Sed intellige Ipsam fluewli actionem, ut ita dicam : potius quam ea signif. qua βεϋμα redditur Fluxio. [Apoll. Rb. 2. p " Wessel. ad Diod. S. 1, 50." Schaef. Mss. * «Παλίρβευσις, Schol. Dionis Chrys. ap. Morell. p. 709." Boiss. Mss.] 'Ρευστό*, Fluxus, Fluidus, Evanidus, N011 immortalis, φθαρτός, Bud. e Greg. Naz.: Dionys. Areop. autem idem esse ait, quod άστατος. A quibusdam βευστός exp. etiam Caducus, Momentaneus. [Plut. 7, 87-8, 72. " Τ. H. ad Plutum p Casaub. ad Athen. 47." Scbaef. Mss. * "Άββευστος, Georg. Lapitha Poem. Mor. 41." Boiss. Mss. " Jo! Damasc. Acrost. in Theophr. 95. Pisid. Opif "Αρευστος, Greg. Naz. Carm. p. 19." Kali. Mss. " Cui effluvium non contingit, Expers eflluvii, Chrys! Ε Hom T. 5. p. 891, 9 Ό ] πατήρμετατό γεννήσαι ό αυτός μεϊναι ούκ ήδύνατο, άββεύστου καϊ άναλλοιώτου τής ούσίας μενούσης; * Άρβεύστως, Sine effluvio, Idem ibid Ό κτίζων θεός, κτίζει άπόνως άβρενστωέ γεννών ού δύναται; " Seager. Mss. " Athan. l, 395. (Expos. Fidei. 2.) Method Andr. Cr " Kail. Mss. Greg. Naz. 2, 280. * Αύσρευστος, compar. δυσρευστότερος, Sext. Emp. adv. Math. 5, 75.] 'Ρενστώς, Fluxe, Instar eorum quae fluxa sunt! In VV. LL. Fluenfer, e Lucr. Usqueadeo omnibus ab rebus res quaeque fluenter Fertur. Α ^υστόι EST 'Ρευσταλέος, Poeticum, quod Fluidum itidem sonare videtur: Hesycb. tamen βευσταλέον exp. peov, i. e. Fluens. [Euseb. Pr. E. 4, 9. ήέρα. * 'Ρενστικός, GL Fluxus. " Athan. 2, 315." Kail. Mss. " Schol. Eur. Hipp. 656." Wakef. Mss. Plut. Emilio 14. 'Ρευσηκώς, νίόβ'ρνδόν. *'Ρευτικός, Gl. Fluidus.] 'Peos, ro, Poetis, Fluxus, Fluxio : ita formatum a βέω, ut βλέπος a βλέπω, inquit Eust., qui exp. βεϋμα. λ iesch. (Pr. 400.) δακρυσί-ίτακτον άπ" οσσων βαδινών 'Peos. Ex Eod. affertur ET 'Pews, (677.) ενποτον Key- χρείας βίων: [ubi tamen vulgo peos. " Markl. Iph. p Musgr. Hel Jacobs. Anim. 168." Schaf. Mss.] ETIAM 'Ρέεθρον, sicut proxime praeceden βέος, Poeticum est, significans Fluentum, sicut et de ρεϋμα dictum fuit. Ubi etiam babes τά ρέεθρα τών ποταμών ex Herod. Sic (II. B. 46l.) Καϋστρίον άμφϊ ρέε9ρα: ut dicit Virg. Xauthi flueuta. Od.A.(15a) Μέσσω γάρ μεγάλοι ποταμοί και δεινά ρέεθρα. Affertur vero ρέεθρα ex Apoll. Rh. et pro Meatibus: ea quidem signif. qua.dicitur a Claudiano Bifido meatu divisus Rhenus. Interdum ρέεθρον, Flumen. [" Lobeck. Aj. p Thom. M Periphr., Fischer. Praef. ad Weller. Gr. Gr. p. viii." Scbaef. Mss. * Άειρέεθρος, Theod. Prodr. Ep. p. 23.] Καλλιρέ^ εθρύς, Pulcra fluenta habens, Pulcrifluus: ut ap. Hesiod. (Θ. 339.) και 'Ίστρον καλλιρέεθρον. [* 'ίίκνρέεθρος, Nonn. D. 26, 361.] HINC 'ΡείθροV per sync., itidem pro Fluento. A Bud. redditur Alveus, in h. Plut. 1. ϊ 'Εν μέν τψ χώματι κατεσκεύασε μνημε'ιον, έκτρέφας τό βείθρον, A verso alveo. Necnon in isto Theophrasti, H. PI. 3, (1, 5.) "Οταν έφοδος γένηται ποταμού παρέκί βάντος τό βείθρον. Ab Herod, quoque ita usurpari tradit. Jam vero βεϊθρα et pro Fluviis affert e Diod. S., ita scribente, Μεγάλων δέ ρείθρων είς ένα τόπον σνβραπτόντων, ίλιγγες 7τολλάϊ και φοβέρα ι σννίστάίτο, καϊ τά σκάφη σνστρέφουσαι. Interdum vero βείθρον ponitur et pro Rivo. Nam COMP. Όμόββειθρος, ό, ή, cum alioqui sonet Una cum alio fluenta habens, Conjuncta fluenta habens: in Pand. Graec. vocatur Qui ex eod. rivo ducit aquam, i. e. Rivalis, Bud. [" 'Ρείθρον, Thom. M. 779 Ammon Heyn. ad Apollod Musgr. ad Eur. p Herod Eran. Philo 173. Ilgen. ad Hymn. I94. Eichst. Quaest. p. 7. Longus p. 5. Vill. De lacrymis, ad Charit. 224." Schaef. Mss. Ένριθρον, Gl. Endoribuum, Seal, emendat * ένρειθρον. * " Ευρειθρος, Manetho 1, 141. (ποταμοϊς.)" Wakef. Mss. * " Παράββειθρος, ad Charit Wakef. S. Cr. 4, 167." Schaef. Mss. Soph. Antig * ΦαεσίρειθροΡ, ad Orph. Arg * " Χρυσόρειθρος, Const. Manass. Chron. p " Boiss. Mss. * 'Ρειθρώδης, Gl. Rivosus: editum est βιθρ., nt etiam *ΨίθροΡ' Rivus, Alveus, Flumen.] 'Ροή, Fluentum, II. B. (869.) Μαιάνδρου τε βοάς, i. e. ρέεθρα: ut ap. Eund. Κανστρίον άμφϊ βεεθρα. [" Thoin. Μ. 787 Wakef. Ion Eichsf;i Quaest. p. 7- Valck. Diatr. 50. Periphr., Fischer, ad Weller.. Gr. Gr. p. viii. Conf. c. πνοή, Brunck. Antig 'Ροάων, Heyn. Hom. 4, 451." Schaef. Mss. Aristoph Greg. Cor. p Schaef. Conf. c. χοή, Spitzner. de Versu Gr. Her. 76.: Friedemann. de Med. Syll. Pentam. Gr 'Ροή et compp., Lobeck. Phryn 'Ροαί, Hesychio βεύματα, βεϊθρα, πηγαί' ιππόδρομος' τονς * κάλαμήνας' πηγάς, χεήκατα.] 'Poos, ον, ό, itidem pro Fluento. Redditur et Fluxio aquarum; item Cursus aquarum. Apud Hom. etiam pro Ipsis aquis quae fluunt, Od. E. (451.) ό δ' αύτίκα πανσεν έόν βόον, εσχε δέ κϋμα : II. Φ. (220.) conquerens Xanthus fluvius haec dicit, Πλήθει γάρ δή μοι νεκύων ερατεινά βεεθρα, Ούδέ τί πη δίναμαι προχέειν βόον είς άλα δϊαν, Στεινόμενος νεκύεσσι. Apud Eund. legimus ΕΤ Kara βόον et Καρρόον per syucopen. Exp. autem Eust. κατά βόον φέρεσθαι, ev νδατι κατω βέοντι καϊ οΰ στατψ, κατά ισότητα επιφανείας. Bud,, κατά βόον πλεϊν interpr. Secundo flumine navigare. Sed addit ETIAM Kara βοϋν, a contracto NOMIN. 'PoCs, et quidem cum verbo φέρεσθαι : cum quo plerumque metaphorice usurpatur in soluta oratione; ibi enim dicuntur κατά βοϋν φέρεσθαι τά πράγματα, Res quae prospere cedunt et e voto. Cujus metaphorici loquendi generis meminit eteust. " Κάρβουν, " per contr. pro κάββοον." 'Ροΰς, ap. Medicos, de mulieribus dictum, pro earum fluxionibus addita coloris diversitate. Legimus enim ap. Diosc. βοϋν λενκόν, item ρουν ερυθρό ν, etc. Interdum vero ab eo additur γυναικείος, cum βοϋς. Quidam interpr. Profluvia feminarum, s. Profluvium; necnon Abundantiam feminarum, tanquam e Plinio :

9 8155 ΡΕΩ [Τ. HI. pp ] ΡΕΩ 8156 et βονν έρυθρόν, Fluorem sanguinolentum, e Scrib. A βοέω, vide in compp. ex Αίμα. * ΑΙματόββοια, Pisid. Largo. Esse autem diversum hunc γνναικεϊον ρουν 423. J* Άκαλάρβοος, Plut. 8, 664. Orph. Arg. 11S5.] fob των έμμηνων καθάρσεων, i. e. a menstruis, cum Άφόββοος, q. d. Retrograda fluenta habens, s. Reciproca, pro Fluentes habens undas, Refluus: ut O- ex aliis Gal. 11. apparet, turn ex hoc, de Alim. 7. ubi de lente loquitur, Ούκ έπιτήδειός έστιν ούδ' eis έμμήfovs καθάρσεις, παχύ καί δύσρουν εργαζομένη το αίμα, ceanus άφόββοος, (II. Σ. 399.) Sed Eust. initio Comm. in Dionys. P. exp. ό ε'ις έαυτόν όρούων, tanquam ali- τψ δε καλονμένω ρω γνναικείψ χρησιμωτάτη. Apud Hippocr. tamen (424, 20.) nomen Άββοίη exp. ab illo ipso εποχή έμμηνων, Retentio menstruorum. Quidam e Celso interpr. Menstrua non bene respondwtia: e Plinio, Retardati et commorantes menses. [" 'P00S, Pierson. Veris. 48. Herodian Pierson., Nunnes. ad p Pauw., Brunck. ad Anacr. p Ed. 1. 'Poos, povs, Greg. Cor et n. 'Pees, 'Ροή, Reiz. Acc Kara βόον, άνά β., ad Herod. 199 'Po5s, Valck. Hipp. p ad Callim. 1, p. 176 Phryn. Eel Thom. M 'Poi, Heyn. Horn. 8, 158. Valck. Anim. ad Ammon Kara βοΰν χωρείν, ad Phcen. p ad Diod. S, 1, 200. Villois. ad Long. 112." Schaef. Mss. Dat. βοϊ, ut voiavovs, Achill. Tat. 3, 20. Gen. poos, ad Greg. Β Cor 'Po5s et vovs conf., 726. 'Poos, Spitzner. de fersu Gr. Her. 76. Conf. c. Kopos, 58. 'Po'os, povs, b, ή, poos, βοϊ, Lobeck. Phryn : " To5 poos, Arrian. Peripl. Erythr. p. 168.: τω βοϊ, Prophyr. Schol. ad 11. p Valck.: τής βνρσοδεψικής poos, Diosc. 1. p. 148, 57 ' poos βνρσοδεφικον, Gal. de Comp. Med. p. Gen. 5, 15. p de Comp. Med. p. Loc. 3, 6. p. 500.: β οΰ Σνριακοϋ, de Ther. ad Pamph. T. 13. p. 963.: 'PoCs είτε άρσενικώς έθέλοις όνομάζειν αύτόν ε'ίτε θηλυκως, de Comp. Med. p. Locc. 6, 4. p unde idem modo τής βοϋ, modo τον ροϋ, interdum τον s. τής poos. Eadem inconstantia Hippocr. ή βo'os ή έρνθρή, de Morb. 2, 9. p de Nat. Mul. 30. p D. et ό βοϋς ibid. Β. 35. p Β. de Morb. Mul. 1, 29. p : poi, Dorio Athenaei sed ad secundam declinationem poi et ροϋν Theophr. C. PL 3, 17. Alexis ap. J. Poll. 6,66»: βονν etiam Solon ap. Phot."] AT VERO 'Po5s, poos, Arbuscula est in petrosis mascens, duorum cubitum altitudine, foliis oblongis c modiceque rutilis, serratimque per oras incisis, acino uvarum gracilium, denso, magnitudine terebinthi, latiuseulo, corticea racemorum tunica : obsoniis a- spergitur, et ab aliquibus έρνθρός vocatur. A Latinis dicitur Excoriarius, quoniam qui pelles condensant, spissandis coriis folio ejus utantur. Duo Graeci faeiunt genera, μαγειρικόν, quod additur in obsonia, idem cum Syriaco : alterum βυρσοδεψικόν, h. e. Excoriarium, quo Medici utuntur ad compescendas fluxiones. [Exempla vide ap. Lobeck. ad Phryn supra citatum.] Quod ita accipi debet, ut non putemus propterea duas esse rhois arbores genere vel specie differentes. Eadem enim arbor duobus iis muniis inservit, semine quidem obsonia condiens, foliis autem et ramusculis coriariorum operi dicata. Rhoen Ruellius viburnum esse credidit, cum tamen, ut scribit Plin., nullum illi a Latinis inditum sit nomen. Officinae Sumach appellant. [" Semen etiam ipsum s. Fructus itidem 'Povs nominatur, et in Condimentorum numero ponitur ap. Athen. D " Schw. Mss. Schn. Ind. Theophr. * " 'PoPs στάχνος, Phoenix, Diosc. Notha 465." Boiss. Mss. Legitur ap. Hippocr. p. 666, 27 Τοϋ βόου τάς βίζας, sed locus est susp. * 'Ρόα, τά, Gal. Exeg. Τά έκ τής συκάμινου, τά μόρα, άτινα άωρα ξηρανθέντα καί κοπέντα rois όφοις έπιπάττεται, καθάπερ καί ό κυρίως ονομαζόμενος povs. Vide Schn. Lex. Suppl.] Άγάρβοος, Impetuosum fluentum habens, Qui rapido cursu fertur : 'Ελλήσποντος, (II. Β. 845.) Sed possumus etiam interpretari, quasi huic comp. inclusum esset participium potius quam nomen verbale : hoc modo, Impetuose fluens. Sic άγχίβροος, Prope fluens: itidemque 111 seq. compositis. Άγχίβροος, Cujus fluenta prope sunt, Vicina fluenta habens. De fluvio ap. Apoll. Rh. [2, ] " Άείρβοος, ET " Άείββυτος, Semper fluens, ό άε! ρέων, Suidae in ex- " positione posterioris, quod ap. Soph. (CEd. C. 46'9.) " legitur. Perperam ap. Hes. Άείροιστος pro eod. " Synonyma bis sunt άείναος s. aevvaos." [ΑΙματορ- unde derivans. Idem in Od. Y. tradit quosdam άφόρβοος dictum putasse pro αίψόρροος, Cujus cita sunt fluenta, Celeriter fluens. [" Heringa Obss Oceani refluum mare, Ovid. Met. 7, 267. * Άψόρροια, ad Diod. S. 1, 143." Schaef. Mss.] "Αψορρος, Retrogradus, Iter revolvens, remetiens, Retro ferens gressus, vestigia referens, ut Virg. loquitur. (II. Γ. 313.) άφορβοι ποτί "Ιλιον άπονέοντο. Et ADVERB. "Αφοββον, Retrograde, Retro vestigia referendo. Aut simpliciter, Retro, Retrorsum. At Od. I, (282.) άφοββον προσέφην δολίοις έπέεσσι, exp. έμπαλιν. [" Ad II. A. 152." Schaef. Mss.] " Άφίρβοος, Retro fluens, " Refluens, VV. LL. ex Hom. et Gorr. ex Hip- " pocr." Βαθύρβοοε, ό, ή, Profunda habens fluenta, Profunde fluens, q. d. Profundifluus. Dionysius intio suae Περιηγήσεως τής Οικουμένης, Μνήσομαι ώκεανοϊθ βαθυββόον. [" Const. Manass. Chron. p. 8." Boiss. Mss.] Itidem vero DICITUR Βαθνρρείτης Oceanus ab Hesiodo (Θ. 265.) quam terminationem habes supra et in Άκαλαρβείτης et in Έυββείτης. Quinetiam PARTIC. Βαθι/ρρείων, eadem signif., cujus accus. ap. Apoll. Rh. (2, 659.) βαθνββείοντά τε Κάλττιν : [795.] " Bapuppoos, q. d. Gravifluus, VV. LL. Sed viden- " dum ne perperam scriptum sit pro βαθύββοος." [* <( Δίβρους, Tzetz. Chil. 12, 636'." Elberling. Mss. * "Αυσροέω, ad Diod. S. 1, 156." Schief. Mss. Arrian. in Epictet. p. 157, 29 Lond. * Δύσροια, 220, 27=2, 17. * Δνσροητικός, 4, 1, 58.] Εvpoos, ET Evpovs per crasin, ITEM Έvppoos pro εϋροος per dialysin, Pulcra fluenta habens, Pulcre fluens, Pulcrifluus. Nisi quis malit, Bene fluens, (ut alteram illam interpr. reservemus nomini Καλλίρροος,)- Facile fluens, Facilem cursum habens. Gaza ap. Theophr. Εύρους γάρ ή φορά καί άνεμπόδιστοε, vertit, Facilis meatus. In VV. LL. εύρουν σωμα, Lubricum corpus: [" forsan ex Aristot. Probl, 4, 12." Seager. Mss.] Affertur vero et εύρους τήν διάνοιαν, pro Agilis meute. [Ubertim fluens, Uber, Frequens, Scliaef. ad Dionys. H. de C. VV " Ad Timaei Lex. 28. Toup. Opusc. 2, 55. Emendd. 4, 426. Valck. Diatr Lennep. ad Phal. 86. Wakef. Phil Crinag. 4. Brunck. Apoll. Rh. 147 Porson. Hec. p. 41. Ed. 2. Dionys. H. 5, 133. Lobeck. Aj. p. 287." Schaef. Mss. " Εύρους λέξιε, Orutio pulcre fluens, propter literarum verborumque aptam venustamque collocationem ; eademque μαλακή Dionys. H. de C. VV. c. 23. p cf. Cic. de Orat. 3, 43. Deinde etiam εί/povs simpl. dicitur Facundus, Eloquens. Sic Theoph. Coryd. Έκδ.'Ρητ. ap. Fabr. p Ό βήτωρ εύρούστερος μέν διαλεκτικού, τούτου δέ εκείνος έστιν ακριβέστερος. Hinc et Εύροήσαι πρός ύπόθεσιν dicit Plut. Alex. 53. de Callisthene Sophista, qui el^gantissimo flumine orationis utebatur, cum jussus eiset aliquod argumentum dicendo explicare. Et Philostr. V. S. 1. p de Favorino : Συν εΰρο/j} σχεδιάσαι. Synes. de Dione p. 40. junxit ro στρογγύλως καί συν εϋροίφ προσφέρειν: cf. Suid. v. Είίροι/s." Ernesti Lex. ' Techno!. Gr. Rhet. * " Elbows, Arrian. in Epict. 1, 4. p , 22. p. 455." Kali. Mss.] Ευροια, ή, Facilitas fluendi, Facilis fluxus, cursus. Sed metaphorice plerumque pro Rebus ad voluntatem nostram fluentibus, ut Cic. loquitur, eadem metaphora ufens, Off. 1. Res prosper et ad voluntatem nostram fluentes. Plut. Pericle, Διά τήν εύροιαν των πραγμάτων, ubi redditur, Propter res prospere et ad votum fluentes. Εvpota, Felicitas, Affluentia, Bud., afferens ex Athen. Έτρνφησαν μέν γάρ ώϊ ούδένες έτεροι των πάντων, εύροίας καϊ πλούτου, καί τής λοιπής αύτούς χορηγίας κατασχονσης. [" Valck. Diatr Lennep. ad Phal. 86. ad Diod. S. I, , 429- Wyttenb. Ruhnk. fin. Kuster. Aristoph. 54. Heind. ad Plat. Phaedr Conf. c. εύνοια, ad Diod. S. 2, 429." Schaef. Mss. Vide Ei/poos.] ITEM Εΰροέω, Bene fluo,

10 8163 ΡΕΩ [Τ. ill. pp ] ΡΕΩ 8164 Facile fluo, Facilem cursum habeo. Sed metaph. Α " καϊς καϊ ροϊκάϊς γυναιζίν." [Hippocr. 292, 36.] potius usurpatur, sicut et ενροια, et signif. Feliciter [* " 'Ροίσκος, * 'Ροείδιον, Rivulus, Inscr. Sicula agere, ei πράττειν, Rebus prosperis uti, s. Fortuna Gruteri p. 212." Schn. Lex. Vide 'Pis, et nott. ad prospera, aut secunda. Pro Feliciter agere, Bud. Greg. Cor Schaef.] aftert e Greg. Naz. addens h. 1. Phalaridis, Καί τοι 'Poas, άδος, ή, Defluvium acinorum, Vitis vitium καλόν γε καν ebporj τις, καϊ κατ' ουρον φέρηται παρά τήε quo acini defluunt. Pessimum est inter omnia, inquit τύχης, μή πάντα ποιεϊν έπϊ τρ τύχτ/, Licet res ad vota, Plin. 17, 24. cum deflorescentem vitem etoleam fortunae benignitate, succedant, [cf. Lennep percussit imber, quoniam simul defluit fructus. vide Εΐιροος. " Wyttenb- ad Plut. de S. Ν. V. p Valck. Phcen. p Diatr ad Diod. S. 1,156. Idem, Siderationis genus est in vitibus deflorescentibus Roratio: aut cum acini, priusquam crescant, decoquuntur in callum. Theophr. autem (H. PI. 4,14, 2, 525. Plut. Alex. p Schm." Schaef. Mss. * Εΰροή, i. q. efywia, Aret τοϋ αίματος.] 6.) eandem rem ijescribens, dixit, 'Poas δέ γίνεται, Καλλ(ppoos, ο, ή, Pulcra fluenta habens, Pulcrifluus: non solum autem ποταμός, i. e. Fluvius, καλ- άπάνθησιν, ή οταν κρειττωθή' τό δέ πάθος έστϊν ώστε (δ καλοϋσι τίνες φίνεσθαι,) οταν έπινιφθή κατά τήν λίρροος dicitur Poetis, sed interdum et καλλίββοον άποββεϊν τάς ράγας. Sed pro κρειττωθή quiddam aliud ύδωρ: quod et ap. Hesiod. ("Epy. 2, 355.) legitur. legisse Plin. verisimile est. Invenitur ETIAM Ύνάδες, [" Gesner. Ind. Orph., Heyn. Horn. 6, per v, quod affertur e Geop. 5,(39,4.) dictum itidem Musgr. Hel Καλλίββους, ad Charit. 312." de vitibus quae non continent fructum, quod sc. defluant acini, et qui remanent, graciliores existant. Schaef. Mss.] Verum scribitur F.TIAM Καλλ/poos unico p, ut Od. E. (441.) 'Αλλ* ore δ») ποταμοϊο κατά Eaedem sunt DlCTM Ύινάδεε, ab illo φίνεσθαι sc., στόμα καλλιρόοιο τ Ιξε νέων, ubi annotat Eust. καλλιρόοιο Β quod habes in Theophr. 1. quem modo protuli. scribi, non geminato ρ, et metri causa, et na- " 'Pota, Volutabrum equorum, VV. LL. ex Hes." tura : itidemque infra προρέοντα, non προβρέοντα. [κυλίστρα τών ίππων παρά τ ψ ποταμψ καϊ φάμμω. Cf. [" Ad Charit. 1. c. Heyn. Hom. 6, 280." Schaef. 'Ροή. "Ροίζω, Voluto equum in flumine vel lacu, ad Mss.] Sic autem et SUBST. Καλλιρόι?, quo nomine dictus fuit Athenis Fons quidam, qui etiam Έννεάκρουνος, a novem fistulis aquam fundentibus : et secundum quosdam Αωδεκάκρουνος, aduodecim fistulis. [." Καλλιρρόη, Καλλιρόη, Thom. Μ Boeckh. ad Sim. p. xxxvi. ad Charit. 1. c. ad Lucian. 1, 439. Bergler. Alciphr " Scbaef. Mss.] 'Ομόρροος, ό, ή, Simul juncta fluenta habens, Simul fluens, Confluens. UNDE Όμόββοια, ή, quasi quis Confluxionem aut Confluentiain dicat. Nam pro eo, quod Latini Confluentem s. plur. Conflueutes dicunt, non affertur. Hes. exp. άθροισμα. ITEM Όμορβοή, Confluviuin, VV. LL. [* " Συνομόρβους, Andr. Cr. 203." Kali. Mss.] Παλ/ppoos, ό, ή, Retrograda fluenta habens, Cujus fluenta retrogrediuntur, s. reciprocant, Refluens, Refluus. Bud. affert ET Παλ/ppor/s pro Refluens: item SUBST. Παλίρροία pro Refluxus, Reciprocatio aquae. [" Παλφροο», Παλιρρουί, Wakef. Here. F Παλίρροια, Lennep. ad Phal. 53. ad Diod. S. 1, , Brunck. Soph. 3, 479 " Schaef. Mss. Polyb. 34, 9, 5. * Παλίρροέω, Vicissim refluo, Strabo 3. p * Πολίρροοί, s. * ΙΙολύρρονς, Schol. Theocr. 7, 6. Eust. 11. A. p. 72, 34. A. p. 759, 2. J. Poll. 6, 148. " Nicet. Eugen. 9, 75." Boiss. Mss.] Ώκιippoos, ET 'ίΐκύροος, unico p, Celeriter fluens, Rapidus : ώκυρόφ ποταμω, II. Ε. (598.) Στήρ έπ' ώκυρόφ ποταμφ άλαδε προρέοντι. ITEM Ώκυρόης pro eod.: ut ώκνρόην ποταμόν, Apoll. Rh. 2, (650.) et ώκνρόην Θύμβριν, Epigr, 'Ροώδης, Fluidus, Fluxus, Undosus, [Theophr. C. PI. 3, 3, 4. Tows ροωδεις καϊ έπόμβρους καϊ έλείονς τόπους.] Ita Bud., qui pro Fluido accipi a Gregorio addit. A Gaza autem reddi Fluxus, in h. Theophr. 1. 5, (9, 11.) Λεπτό* yap ό καρπός, άπεπτος ων καϊ ροώδης. At postremam illam interpr. eonvenire huic loco Aristotele, Meteor. 2, (8.) p v Eri δέ περϊ τύπους τοιουτονς ol ισχυρότατοι γίνονται' τών σεισμών δπου ή θάλασσα ροώδης, ή χώρα σομφή και νπαντρος. [Gl. Rapidus.] Medicis vero, ut habent VV. LL., βοώδεις πυρετοί, Febres quae cum multo alvi fluxu et aliquando vomitu fiunt: accedunt perfrictiones, subitaque virium defectio cum siti, vigilia, et pulsuum in venis humilitas. Celsus vocavit Fiuentes et has febres, et alios quoque morbos in quibus nimium ex omni humore secernerent aegri, idque etiam diversis partibus. [Hippocr Aristot. H. A. 9, 25, 5. Arrian. Ind. 22, 6. Thuc. 2, 24. Elian. H. A. 7, 24, 14, 24. Plut. Caesare 22. Appian. B. C. 5, 88. Strabo 8. p Vide Schn. Lex. Suppl. " Clem. Alex Diod. S. 2, 58. De morbo, Philo J. 1, 698." Wakef. Mss.] " Ύώδης pro ροώδης, ap. Plut." [* 'Ροωδώϊ, Cassii Probl. 6. πυρέττειν.] Ύρϊκός, Qui fluxione laborat, s. profluvio. Mu- " Iieres βοϊκαϊ, Quarum vulvae rheumatismo, i. e. " Fluxione, laborant. Diosc. Αίδοται έν ποτω καλιμ- abluendas sordes, Scriptor Veterinarius ap. Salmas. ad So'lin "Aye αυτόν έπϊ τό κύλισμα, καϊ poise. Vide nott. ad Hes. v. 'Ρο/α. "Ροίζομαι, alio sensu Strabo 14. p Vide Schn. Lex. v. Ποδαγρβομαι. * 'Ροϊσμός, Hesychio ό τών ίππων ρυμός. Cofrigunt VV. DD. κυλισμός.] " Άπορβαίδες, Murices, affertur ex Aristot. H, A, 4 " (4.) ubi de conchis loquitur." [Schneider, ad Eel' Phys. 2, 59 resposuit αιμορροΐδες. AgnoscitUr autem in Gl ossis Άπορβαίς Murex.] De aliis duobus ttiematibus Ύυέω et 'Ρίω, qu inusitata esse putantur. Antequam autem ad compp. verba veniain, 'Αναββέω, Άπορβέω, Διαρρέω, etc. dicendum est de altero simplici THEM. 'Ρυέω, quod a Gramm. statuitur, ut ex eo forment FUT. Ύυήσω, et ΡΡ.ΪΕΤ. Έρβύηκα, c necnon pass. AOR. 2. 'Εββΰην, cujus etiam INFIN! 'Ρυηναι, et PARTIC. 'Ρυεϊς, in usum recepta sunt. Quidam tamen [et hi quidem rectius] ita formare malunt: 'Ρέω unde, per pleonasmum τοΰ ν, 'Ρενω, cujus alioqui inusitati est FUTURUM 'Ρεύσω, PRJET! Έββευκα: itidemque AOR. l. Έββευσα: quod aori! stum tempus multo esse praeterito usitatius existimo. Aor. 2. "Εββυον, quod inusitatum esse creditur: at PASS. Έββύην, in frequenti usu. Alii statuunt, THEM Α 'Ρύω, Fut. βύσω, Aor. 1. εββυσα, Aor. 2. έρβυον : Pass. Έρβΰην. Sed quid de έρβύην dicemus quod παρατατικού signif. habet? De hoc certe tacent Gramm.: ego vero aperiam quid sentiam, ubi exempla usus quorundam ex iis quae modo commemoravi temporum attulero. Ac de βεΰσω quidem, unde έρβευσα, cujus particip. βεύσαντας habes iu 'Ρέω, nemo dubitare potest, Habetur certe cum alibi tum in Epigr. Anthol. 7. p meae Ed. Ού μέλλω ρευσειν χρυσός ποτε. At futuri βυήσω nullum exemplum affertur; sed habetur praeterea et PASS.'Pvi}- D σομαι, in VV. LL. DifHuam, Peribo : item persona 3. βυήσεται, Fluet: quod sumtum est ex Hes., ap. quem legitur 'Ρυήσονται, φθαρήσονται, βεΰσουσι: [necnon ap- LXX. Joel. 3, 18. Zach. 14, 12. et " Athan, 1, 369." Kail. Mss.] In Iisd. pro exemplo thematie Ρυέω, affertur ex Eur. (Hipp. 443.) j> β υ». Sed non video quid obstet quominus βυρ significans Fluxerit, dicamus esse aor. ilium posteri'orem conjunctivi modi: et ab έββύην fieri βυώ, βυής, p v jj: ac profecto bine potius deductum esse credo. Est autem ab illo 'Ρυέω, Praet. Έρβύηκα, quod satis comprobatur verbi compositi PARTIC. Αιεββυηκώς, in Αιαββέω.^ Jam vero quod ad έββύην attinet, sciendum est inveniri non in aoristi duntaxat, sed etiam praet. imperf. signif., uti dixi. Cujus tamen usus mentionem V V. LL. non faciunt, in quibus haec duntaxat habentur, Έρβύην, Fluxi. Quibus subjungitur, Έββύημετά δυνάμεως ό 'Αννίβας, Discurrit cum copiis Annibal. De qua interpr. nisi locum adeundo, judicari non potest: sed Auctoris nomen tacetur. Et alibi infin. βυήναι e Plut. "Pv^at

11 8163 ΡΕΩ [Τ. ill. pp ] ΡΕΩ 8164 λόγον έν τφ δήμφ, Emanasse rumorem in populum Od. A A M Hom. Hymn, Atqui έρρύην jpro Fluebam, usurparunt primarii quoque Seriptt. Thuc. et Xen. Legimus enim ap ilium 2, 1, Eust. Od. A. p. 1389, 33. ad Greg. Cor. in Apoll Simonid. 95, 4. Apoll. Rh. (5.) Ό yap Ασωπός ποταμός έρβύη μέγας, και οΰ fallal διαβατός ήν. Locum autem Xenoph. habes fluens, Andr. Cr " Kail. Mss. Αύτόρυτος, p * Αύτύρβυτος, vide ΠρωτόρρυΓΟί. " Sponte supra in 'Ρέω, ubi legitur, Έββύη γαρ αύτφ κ. τ. λ. Pind. Π. 12, 30.] "Έυρυτος, ex Eur. (Iph. A. 420.) Legimus vero ΕΤ Έρβύησαν ap. Hes. expositum " affertur pro Bene fluens; ita tamen ut dubitetur ίβρυον. Sed unde dicemus esse hoc imperfectum " sitne potius Nom. propr." [In ead. Fabula v pneteritum? non video certe unde potius esse dicendum sit quam a THEMATE 'Ρύημι: cum a nullo Cr Markl. Iph. p. 62. Musgr Brunck. est Nom. propr,, non autem in 1. c. " Ruhnk. Ep. prscedentium, quae alioqui perinde inusitata sunt, Apoll. Rh. 131." Schaef. Mss. * " Ζωήββυτος, Andr. formari posse, nemo, ut opinor, negaturus sit. Videjtiiit tamen alii an aptius aliquod" thema excogitare " efhuxit. Suid. νεοββύτοις affert pro νεωστϊ βέονσι." Cr. 57. πηγή." Kail. Mss.] " Neoppwos, Qui recens possint. Facit equidem pro hoc themate et particip. [Ruhnk. Ep. Cr. 90. jesch. Ag = Ed. pveis, cum ei datur praesentis significatio, in VV. LL. Schutz. 2. ξίφει. Cf. Νεόββαντος. *-'Ομόρβντος, Nonn. interpr. Fluens. [" 'Ρυω, Ruhnk. Ep. Cr D. 47. p * Πάνρυτος, Orph. Η. 9, 23.] TIoλύββυτος, q. d. Multifluus, e Soph, affertur: [EL Datoes. M. Cr Heyn. Hom. 5, 440. 'Ρυήσεσθαι, Graev. Lectt. Hes Alciphr 'Pυήναι, 1419 ] " ΐϊρωτόρρυτος όητίνη, Resina quae prima Boiss. Philostr. 459 " Schaef. Mss. " 'Pi!ei δόξα, " defluit s. defluxit: quae et αύτόββντος a spontanea Emanat opinio, Stob. 207, 6." Wakef. Mss. 'Ρύω et " fluxione dicitur. Gal. 3. των κατά Τόπονς. Vide βύω conf., Spitzner. de Versu Gr. Her. 55.] " et t. 2. c. 67." [Opp. K. 4,236. *"Χαλίρυτον, Ceterum libet eadem opera et de nominibus derivatis 0gere, quae ν retinent: si prius lectorem mo- Mss.] His autem βύσις et βυτός, simulque hujus * Χαμαιρβυτον, Struthium, Diosc. Notha 447." Boiss. nuero, quod de simplici dixi, idem et de compp. compositis, apte subjungentur ADV. 'Ρι/δόν ET 'Ρύδην, quae exp. Affluenter, Abundanter, Affatim, A- intelligi debere: verbi gratia, deducendo ab 'Απορρέω vel Άπορβύω, aut Άποβρύημι, tempus id quod bunde. Od. O Kci/pii δ' είμ' Άρύβαντοε εγώ ab'απορρέω formari non poterit. Iricipiatn autem a βυδόν άφνειοίο, ubi Eust. βυδόν άφνειός exp. ό χύδην NOMINE 'Ρύσις, ή, Fluxio, Fluxus : ut inquit Bud. πλούτων καϊ έπίββοιαν έχων, φασϊ, πλούτου. Suid. autem βυδόν exp. altero illo adverbio βύδην, ut magis ita usurpari a Polyb. tradens : et addens e Philopono, Τραμμή, βύσις στιγμής. Habebis et in quodam Tralliani noto, item βενστικίis et * κεχυμένως: addens esse loco in 'Ρυάς. Interpr. et Profluvium, atferens ex Aristot. de Mundo, OW άστρον βύσις, Tanquam sideris άφνειο'ιο, itidemque πλουσίου pro πλουτονσιν: nec pro πάνυ. Sed pro βυδόν άφνείονται ap. eum repono enim dubito quin ilium ipsum Hom. locum protulerit. Obiter autem nota et ADV. 'Ρευστικώς, rofluvium. Qua signif. stellarum discursum dixisse quod f linium, cursum et lapsum, Senecam, annotant VV. LL. Ut autem pro Fluxu a Polyb. usurpari tradit, ita et pro Fluento ac brachio fluminis, (2, 16, 6.) Jam vero exp. 'Pvffts et Qtάλη χρνσή ab Hes. i. e. Phiala aurea: quae exp. extat et ap. Athen. (496.)?ed ibi oxytone 'Ρνσίς: et atfertur e Cratino, βνσίδι απένδων. Sed Hesychio βύσις est etiani ξύλινον τι ΰταθμίον. Sic autem et 'Ρυτόν fuisse Quoddam po- < culi genus, docebo paulo post: fuisse quidem et ρέοντα vocata quaedam, docui antea in 'Ρέω. At βύσις significans Liberationero, a Ύύομαι, habes supra, Τ. 1. c [Schaef. Apoll. Rh.2. p "Ad Dionys. H. 5,156. ad Diod. S. 1, 50. 2, 334. ad Herod Wakef. S. Cr. 2, 73. Phiala, ad Moer Conf. c. φύats, ad Diod. S. 1, 349. Jacobs. Anth. 8, 5." Schaef. Mss.] Ut porro subst. βύσις, Fluxio, sic ADJ. 'Pvros, Fluidus, Fluxus, Fluens: ut exp. Bud. afferens e Theophr. (C. PL 2, 6, 3.) Αιο πολλάκις άν άρμόσειε ψρεατιαϊον ναματιαίφ, καϊ βντόν όμβρίφ. In VV. LL. e Soph. (Aj. 883.) βντών Βοσπορίων ποταμών. De pvros autem signif. Tractus, dictum est supra Τ. 1. semipag ITEM 'Ρυτόν subst. Poculi quoddam genus, cornibus simile, e quo tenuissime profluente vino, inferne bibitur: ut quidam e Bayfio annotant. VideAthen.(496.)etEust.[Il. Y. 34.] item Schol. Dem. [Mid " 'Ρντός, Musgr. Hel Wakef. Eum Casaub. ad Athen Valck. Hipp. p * 'Pvros, o, Poculum, ad Diod. S. 2, 453. 'Ρυτόν, ibid. Timon Phlias. 39. Plut. Alex Schm., Jacobs. Anth. 7, 335. Toup. Opusc. 1, 404." Schaef. Mss. * 'Ρυτίον, Lat. Rhytium,Poculum, Martial. 2, 35, 2. * "'Aeipvros, Const. Manass. Chron. p Schol. Jo. Climac. p. 491." Boiss. Mss.] 'Αμφίμρντος, sicut et περίρβυτος, Ciroumfluus. Pro quo scribitur ETIAM Άμφίρυτος, nnico p, metri causa, Soph. Aj. (134.) rfjs άμφιρύτου Ζαλαμϊνος 'έχων βάθρον άγχιάλου. ITIDEM Άμφιρίτη, Od. Α. (50.) Νήσφ έν άμφιρύτη. Ubi Eust. annotat dici insulam άμφψύτην ad differentiam earum quae appellantur χεββόνησοι. Dixit eerie Ovid. eod. modo Circumfluam insulam. [" Άμφίρρντος, Markl. Iph. p. 62. Άμφίρυτος, ibid. Jacobs. Anth. 7» , 238. Paul. Sil. 81. Lobeck. Aj. p Simonid. 89. (95.) Wakef. Phil. 1. Άμφιρύτη, Epigr. adesp Hymn, in Cer Ruhnk. Ep. Cr. 17. ubi et de ή άμφίρυτος, Toup. Opusc. 1, 28. 2, 146. Ilgen. Hymn, 297." Schaef. Mss., Αμφίρντος, Opp. A. 3, habet et Hes. [et Plut. 9, 483. Hipponax Athenaei p Ήσυχή καϊ βύδην θύνναν δαινύμενος, Suid. 1, 24. Ίχθϋς, οΰς βόσκεσθαι ρύδην καϊ άγεληδόν φασιν. Apud Hippocr. de Nat. Pueri c. 3. pro βύ$ην Codd. exhibent βύσδην et βύδην. * 'Ρύξην perperam pro βύδην, 2 Macc. 3, 25.] Invenitur porro ETIAM Ψύβδην, inserto β, quod non exp. duntaxat Affluenter s. Abundanter, Copiose, sicut βύδην: sed et Vehementer, Impetuose, item Cum strepitu, Cum vehementi sonitu. Vide Suid. et Hes., cui βύδην quoque signif. σφοδρώς, et alia, praeter ilia quae dicta sunt. [Bekk. Auecd 'Ρίβδην καϊ άγεληδόν, perperam pro βύβδην.] Hue autem pertinet et ΝΟΜ. 'Ρύμη, cum ea signif. Impetus, Thuc. (2, 76.) Ή δέ δοκός, βύμη έμπίπτουαα, Aristoph. Ν. (406.) βοϊβδον et βύμην copulavit. Ex Eur. (Rhes. 64.) βύμη θεού. Dem. (546.) Ύη ρύμη τής οργής καϊ τής ύβρεως τον Μ.ειδίου. Chrys, Τοΰ τύπτοντος βύμη καϊ όρμή. Exp. alioqui interdum illud βύμη hoc ipso όρμή. Ne quis autem de hac nominis hujus derivatione dubitet, sciendum est Eust., ap, Hom. (II. T. 284.) ή δ' άμφ' αύτφ χυμένη έκώκυεν, partic. χυμένη, exponere, χυθεϊσα καϊ κατά σπουδήν δραμοΰσα, και, ώς ειπείν, μετά βύμης : addens, ήτις άπό τοϋ βύω γίνεται, οπερ ταυτόν τφ χύω έστί. [" Phryn. Eel ad Charit Wakef. Ion Trach Jacobs. Anim Exerc. 2, 131. ad Diod. S. 1, , 174. Ruhnk. ad Veil. p Heyn. Hom. 6, , 287. Wyttenb. ad Plut. de S. Ν. V Voss Myth. Br. 1, 138. Conf. c. βώμη, Tittm. Lex. Gr. 1, 774." Schaef. Mss. Lobeck. Phryn Athen * IlaXivpvjuij, ή, τής τύχης, Conversio fortunae, Polyb. 15, 17, 1. " Ad Diod. S. 2, 302." Schaefi Mss. * Πόλύρβυμος, Vehemens impetu, Arrian. Tact, p. 10, 4. not., Hutchins. ad Xen. Κ. Π. 6. p * ϊϊρόρβυμος,, Geop. 9, 19, 8. not. *'P I /- μηδόν, Impetu, Polyaen. 4, 3, 5. 4, 4, 6.] " 'Ρΰμιγξ, "Torrens, Hes." His adjungo NOMEN 'Ρι5αξ, ακος, ό, Profluvium, Rivus. Quidam vero interpr. et Proluvium, Proluvies, Eluvies, Bud. afferens e Thuc. 1 (3. fin.) Έρρύη δέ περϊ αύτό τό έαρ τοϋτο ό βύαξ τοϋ πυρός έκ τής Α'ίτνης. Et e Plat. (Phaedone 6θ.) "ΐίσπερ έν Σικελίφ οί πρό τοϋ βνακός πηλού βέοντες ποταμοί, καϊ αύτός ό βύαξ. Necnon ex Aristot. de Audit. Mirab. Ύόν δ' έν τή Α'ίτνη βύακα, ούτε φλογώδη φασϊ ν, ούτε συνεχή γενέσθαι. Sic certe passim et ceteri de

12 Si65 PEG [Τ. III. pp ] ΡΕΩ 8166 Etna loquentes, hpc nomine utuntur. Ε quibus est A pisav έκάστης άναρρεϊ σταγών οίνου. [" Hes. ν. Ύπερτ Hermog. de Invent. 2. Ή Α'ίτνη τον πνρός 'έχειν ρύακας, ubi quidam interpr. Ignis undas evomit. In undarum, Athen. [332. Dio Cass. 37. p. 54=145. φλύ&ει." Wakef. Mss.] Άνάρροια, ή, Refluxus, ut illo autem Thuc. loco quidam ρύακα reddunt Eruptionem fluminis instar. Sed affertur et αίματος unde άνάββονν χωρείν, quod Eust. ait contrarium esse Άνάρροος, Hippocr. 881.] Dicitur ETIAM Άνάββους: βνακες ex Aristide, ut Lat. dicuntur Sanguinis rivi. Τψ Kara ροϋν χωρείν, et dici Proverbialiter de iis [" Agapetus Scheda Reg. c. 2. Ed. Graebelii Lips. quorum prospera fortuna in adversam commutata est 'iis κυβερνήτης αγρυπνεί διαπαντός ό τοϋ βασιλέως πολνόμματος νους διακατέχων άσφαλώς τής ευ- subauditur, vel nomen est adverbialiter positum. Quanquam hie vel ante άνάβρουν aliqua praepositio νομίας τούς ο'ίακας καί άπωθού μένος ισχυρώς τής ανομίας rovs ρνακαε, ίνα ro σκάφος τής * παγκοσμίου πολι- [* Άντιρρέω, Refluo, unde * Άντίββοια, Theophr. de Ventis. 53. Lobeck. Phryn. p ] τείας μή περιπίπτη κύμασιν αδικίας." Boiss. Mss. " Phryn. Eel. 14θ'. Heyn. Horn. 8, 443. Thom. M ad Charit ad Diod. S. 1, " Schaef. Mss. Theophr. Fr. 2, 22. Έκ τοϋ ρύακος rov ev Σικελίφ. * 'Ροιακώδης, Gl. Rivosus, male pro Τνακώδηε. 'Ροιάς ap. Theophr. Η. PL 9, 12, 4. est Species papaveris agrestis. " Μήκων βοιάς, Papaver sativum, Diosc. Notha 466." Boiss. Mss.] Ε 'Ρύαξ venio ad νομ. 'Ρυάί, άδος, ή, quod est Vitium oculi, in quo patescit foramen, per quod semper humor descendit et in genas illabitur: unde nomen accepit. Vide Gorr. Scribitur ETIAM 'Ροιάς, sed male. In VV. LL. pirns est Oculi vitium, quando canthus lacrymas continere nequit. Trail. 2. (p. 52.) 'Pirns, βύσις γίνεται μειωθέντος τοϋ κανθοϋ, έστι δέ οτε καϊ τελείως άπολλνμένον. Item 'Ρνάδες, Vites, supra in 'Poas. Sed et 'PvaSes, (ot,) Pisces, Flutae, Gazae?p. Aristot. [H. A. 4, 8. 6, 17. 8, 13.] Verum est etiam adjectiv.um nonnunquam 'Pwas, pro Fluxus, Perfluens, Deciduus, Bud. ex Aristot. de Part. Auim. 3, (5.) p Σώματος μέν βνάδος γενομένου. Ε p. autem 43. affert ρνάδα τήν τρίχα pro Decidivam. ["Lobeck. Aj. p. 273." Schaef. Mss. 'PvaSes, Pisces, Elian. H. A. 9, 46. Cf. Basil. Hom. 7. in Hexaem. p. 66. * 'PwaStKcs, Paul. Eg. 6, 7. waflos.] Transeo ad NOMEN 'Ρύημα, ro, quo quidam tradunt, e Galeno, significari Itrii genus quoddam, multo laganis salubrius, crassi tamen succi: constans similagine et melle. In VV. LL. ρύημα, Itrium, Bellarii genus prastantius. Nam λάγανον dicitur quod est deterius, Gal. de Alim. Dulciariorum liborum genus cum melle praeparatorum. [* " 'Ρύησις, Fluxus, Method * 'Ρήσις, Fluxus, Poeta ap. Fabric. B. Gr. 3. p v nisi mendum est. Leg. fortasse ρύησις." Kail. Mss.] Hinc est praeterea COMP. 'Ρνηφενής, Cui affluunt opes, Affluens opibus, Opulentus, Dionys. P. (337.) p. 55. Ed. paternae, Ύαρτησσός χαρίεσσα, βνηφενέων πέδον ανδρών, i. e., πλονσίων, Eust. Est autem e v. ρνήναι, et nomine αφενός, quod itidem Poeticum est. Apud Hes. scriptum est 'Ρνηφένης, paroxytone; sed perperam. Est porro ab hoc adj. et SUBST. 'Ρυηφένεια, Opulentia, Affluentia di* vitiarum, opum : AUT 'Ρυηφενία cum 1 solo: ET 'Ρνηφενίτι Ionice ap. Callim. Hymno in Jov. (84.) Έν δέ βνηφενίην έβαλες σφίσιν, έν δ' άλις όλβον, Scbol. πλοϋτον, addens compositam esse vocem e ρύδην et άφενος, et significare πλούτου βύσιν. Etym. quoque, cum scripsisset, παρά το ρνήναι τον άφενον, eadem ilia addit quae habet Scbol. Callim.; sed ego longe commodiorem a verbo, quam ab adverbio, deductionem esse censeo, ["Ruhnk. Ep. Cr. 130." Schaef. Mss, * "'Ρύα, Elian. H. A. 7, 37. τοϋ αίματος, pro quo Schneiderus, Abreschii suasu, βοήν edidit." Lobeck. Phryn * Εΰρνήε pro ενροοε, Aret. 51. 'Ρνώδης, Hippocr PlatoTim. p. 86.] " 'Ρνάχετος, ut Hes. exp., est θόρυβος, vel ό ρέων "οχετός;' [Aristoph. Λ Br. Τόν τών Άσαναίων γα μάν βνάχετον Πα καί τις άν πείσειεν αύ μή πλαδδιί?ν;] " 'Ρνχάχετος, Tumultus. Ex Aristoph. affert " Suid., quem vide." [* 'Ρυίσκομαι, Fluo, Mano.Eust. II. A. p. 71, 15.] In sequent, compp. memineris, lector, ilia tempora, quae a themate in ρεω desinente formare non poteris, esse formanda ex aliquo inusitatorum, quorum typum paulo ante babes in simplici 'Ρέω. [* Άμφιρρέω, unde * " Άμφίόόενσις, f. 1. Vitruv. 10, 4." Schn. Lex.] Άναρρέω, Refluo, Sursum fluo, Scateo, Scaturio, quasi sursum fluendo, Lucian. (2, 75.) Παρά δέ τήν 'Απορρέω, Effluo, Defluo: unde dicitur Defluvinm capillorum. Dem. (6l5.) Φήσας δέ άπορρείν φύλλα τών στεφάνων. Sic ap. Aristot. Probl. Αιά τί τών μνββίνων μέν μή τεταριχενμένων τά μύρτα άπορρεί μάλλον τών φύλλων' ταριχευομένων δέ τψ φύκει, τά μέν φύλλα άπορρεί, τά δε μύρτα ουκ άπορρεί. Ibid, pro eod. άποπίπτειν dicit. Άποββέονσαν Bud. vertit Fluxam et caducam, in h. Theophr. 1. C. PL 1, (20, 3.) ubi agit de olea, 'Erret καί όσον γε μή οντω συλλέγου- Β σιν, άλλ' αυτομάτως άεϊ τήν άπορρέονσαν άποσείοντες, έπετειοφορείν φασϊ μάλλον. Sed et alio metaphorae genere, sicut Defluo et Effluo ap. Latinos: ut, "OJTOH δ' άπορρεί μνήσης, Sopb. (Aj. 523.) Cujus eifluit memoria. Polyb. 5, (26, 11.) Ot δέ λοιποί παραχρήμα πάντες απέρρεαν άπ' αύτοϋ προφανώς: [11, 17, 6.] II 'Απορρέω, Emano, Promano, Profluo, Aristot. de Mundo, 'Αναθνμίασις άπό τής γής άπορρέουσα, Exhalatio e terra manans, promanans. Et τό απορρέον affertur ex Alex. Aphr. pro ή απόρροια, Sanies manans. H Ex Eod. άπορρέω transitive usurpatum : ut άποββέοντα λοιμικήν άπόββοιαν: sicut et Mauo aliquando fit activum ap. Latinos. Inveniuntur etiam Aor. 2. pass. 'Απερρνην, (cujus partic. άπορβνεϊς, Qui defluxit, Delapsus : ut, Άποβρυειςτον ίππου, ap. Plut. cf. Pyrrh. 30.) et Fut. άποβρνήσομαι, (Suid. άπορβυήσεται exp. άποπεσείται,) item Pra;t. 'Απερρυηκώς, de quorum thematibus dictum est supra. [" 'Απορρέω, Lobeck. Aj. p Ruhnk. ad Veil. 70. ad Charit 'Απορρείω, 558." Schaef. Mss. Απέρρευσε, Subc duxit se fuga, Polyb. 5, 15, 7.] [* Άπόρρενσις, 10, 28,4. "Εχαντος τοϋ Ταύρου πολλάς υδάτων άπορρεύσεις ; Stob. ρ. 587, 14. Plut. 9, 685. Schaef. Apoll. Rh. 2. p Schleusn. Lex. V.T.] Άπόρρονς, ό, ή, quasi dicas Emanativus, Profluens, Manans, Emanans. Utitur quidam Poeta ap. Athen. 'Απορροή, Defluxus, Defluviutn : ut dioitnr Deiluvium capillorum a Plinio. Efflux us, Effluxio, Effluvium II Profluentia, Emanatio, Effluentia, Aristot. Probl. 12. Ονκονν άφικνείται ομοίως ή κίνησις ή απο τοϋ σώματος τον τήν όσμήν έχοντος, διά τήν δνσκινησίαντής άποββοήε και τον αέρος έν φ εστίν. Greg. Naz. de cognitione Dei loquens, quam in corpore mortali homines habent, Τό δέ νϋν είναι, βραχεϊά τις απορροή πάν τό είς ήμάς φθάνον, ubi videtur esse άποββοή Distillatio, vel, si dicere liceat, Distillamentum. A Suida άπορβοής exp. σταγόνας. 'Απορροή exp. etiam Succus s. Humor effluens alicunde, Vapor, Plut. Solone, Βλάπτουσαν ένίοιs άπορβοήν άφίησι, loquens de ficuet olea, [" Heind. ad Piat. Phaedr Bibl. Crit. 1, D 2. p. 60." Schaef. Mss. Lobeck.Pbryn. 4Q6. "Greg. Naz. Or. 10, 170. Ου μικράν άπορβοήν έντεϋθεν διδαΐ,άμενοι, Cujus exiguo rivulo bine suscepto." Strong. Mss.] " Άποββή, Effluxus, VV. LL. perperam pro (F Ι Μ > 11 απορροή. 'Απόββοια, ή, I. q. άποββοή, Xen. Έλλ. 5, (2, 5.) Άπέχωσε τόν βέοντα ποταμόν διά τής πόλεως, μάλ' οντά ευμεγέθη' έμφραχθείσης δέ τής άποββοίας, ρρετο τό ϋδωρ ύπέρ τε κ. τ. λ. Cum obstructa esset effluendi via. Nam Effluxus et Effluvium dura sunt, Atben, (43.) Φασϊ δέ καί ort ro περϊ Καππαδρκίαν υδωρ, πολύ τε ον καί κάλλιστον, ού σήπεται, άπόρβοιαν [άπόβρνσιν, Schw.] ούκ έχον, πλήν εί μή ύπό γήν ρέοι. Invenitur etiam χειμάρρου άιτόββοια, pro Torrentis effluxione, si dici posset: ut dicitur aqua Effluere. Usurpatur άπόββοια pro Effluentia metaphorice etiam, de variis rebus, Aristot. Probl. 12. init. Αιά τί τών θυμιαμάτων ήττον αισθάνονται πλησίον όντες πότερον οτι άκρατεστέρα κερασθείσα ή άπόρβοια τψ άέρι, ήδίων, ώσπερ ή σμύρή νη τών ιατρών. Idem in alio ejusd. libri loco, Τάί

13 8167 ΡΕΩ [Τ. HI. pp ] ΡΕΩ 8168 airuppoias' λαμβάνονσιν al άκοαί. Citatur e Greg. petuis et quotidianis deliciis, virtus commercium Ν'Μ Naz. Ρpro γο Rivo, Λίνο, in noc hoc loco, Ή η απόρροια τον πρώτον habere solet, Turn. Item pro Diffluo, Dilabor, καλόν. In isto item, Ήλιακαί rives άπόββοιαι. Ifi Pereo, e Luciano (2, 910.) Αιαββυήναι τών χειρών, ad golomoms Sapientia (7, 25.) usi sunt hoc nomine verbum, Diffluere s. Dilabi e manibus: e Soph. (Aj. LXX Interprr., ubi dicitur σοφία esse άτμϊε rfjs τοϋ 1267.) Φεΰ, τοϋ θανόντοε ώς ταχεϊά τις βροτοϊε Χάρις eow δννάμεωε και απόρροια rfjs τοϋ ΤΙαντοκράτοροε δόξψ διαββεϊ. At vero διαρρέουσα σάρξβ Gal. pro Diffluente ΐίλιψνήε, ubi itidem, Rivus a nonnullis exp. Vulgo carne, i. e. Fungosa et molli. Aliquando autem 0anatio. Sunt qui Stillicidium interpr. Sicredimus quandam Tabescendi signif. habere videtur hoc verbum ; (ac certe tabescens corpus, velut diffluit,) ut Hesychio, απόρροια est interdum σταλαγμός: ut et &κβρροή est οταγών, si Suidae creditur. [" Ad Charit. Aristoph. Σφ. (1156.) πριν διεββυηκέναι. Sic ap Heyn. Hom. 6, 300." Schaef. Mss. Lobeck. 1. c.] Diog. L. p. 54. meae Ed. Αιερρυηκότα καί λεπτόν ύπό " Άπορροίαζ, Rivus alicunde manans. Hes. per hoc νόσου. Ab Hes. διαρβέοντεε exp. χάννοι καϊ διαλελυμένοι, ubi διαλελνμένοι convenit cum Solutum : quod " άπορβοίαξ exp. απόσπασμα," [in v. Άποββώζ.] [* " 'Εξαπορβέω, Effluo, Eust. Ism. 349." Wakef. interdum copulatur cum Diffluens. Idem διαββεϊν Mss.] " ϋροαπορρέω, Prius defluo vel effluo." [* Σν- exp. bιeσχίσθaι : et biαββυήναι, bιaφθapήvaι, at pro 'ναποββέω, Una defluo, Plut. 10, 181. " Anna C. 447." Elberling. Mss.] " Άπορβύω, non solum Defluo, sed etiam Abluo; " nam a Suida exp. etiam άποβρύπτει." [* Άποββνέω, Schleusn. Lex. V. T. " Anna C. 447 " Elberling. Mss. * " Άπόρρνμα, Epiphan. Haer. 37, 1." Routb. Mss. Sehol. Ven. II. B * Άπόββυσιε, Schol. A- poll. Rh. 2, P 201. Schaef.: Athen. 43. " Clidem. ap. Bekk. Anecd. 434." Boiss. Mss. Polyb. 4, 39, 10.] " Άπόββυζιε, Fluxus, Rivus, si VV. " LL. credimus." Άπόββυτος, ό, ή, tanquam ab άπερβύην form at um, Effluens, Defluens; vel potius, si ita loqui liceret, Effluidus. Xen. stabula equorum vocat άπόρβντα, quibus aqua effluit: nisi forte leg. sit άπόρβυπτα, inquit Bud., scribens, Ίππ. (4, 3.) Τά be, ώς μή ύγρά είναι, άπόρρντα, στερεοί τούς πόδας. Plato Timaeo, Καί ras τής αθανάτου ψυχήε περιόδουε ένέ^υν els έπίρpbttν ύώμα καϊ άπύρρυτον, Cic. In corpore influente et effluente. H. e. quod augetur et decrescit. Influerts id appellat, cui accedit alimentum et augmentum; Effluens, unde alimentum effluit et decidit. Aristot. Probl. 23. Διά τί τό άλμυρόν ϋbωρ ούκ άπόρρυτόν εστίν ή διότι τό μέν βαρύ, στάσιμου, τό be άλρ;νρόν,*βαρό ; ubi ουκ άπύρρυτον έστι significat, Νοή defluit. At Meteor. 2. vocat άπόββυτον; Aliunde fluens. Haec Bud. Άπόρβυτον autem κρήνην Hesiod. voeat Fontem profluentein, fluentem; quidam Defluentem reddunt : "Epy. (2, 13.) Κρήνης τ άενάου καί άπορρύτου, ή τ' άθόλωτος. [" Wakef. Eum Jacobs. Anth. 9, 217. Ruhnk. Ep. Cr. 17- Ilgen. ad Hymn. 297." Schaef. Mss.] " ΕύαπόρρύΓο, Facile " defluens, Hippocr. de Fract. (770.) Evaπόββντα " ποιέειν." [* Άπορβύη, Bekk. Anecd. 434.] [*" Σνναπορβύω, Aster. Homil. p. 66. Ruben." Boiss. Mss. Άποβρυΐσκω, Anna C. 439." Elberling. Mss. Eust. p. 1625, 65.] Αιαρβέω, Per medium fluo, Per mediam regionem fluo, Bud. ex Isocr. de Nilo, Κύκλω γάρ τήν^ χώραν περιέχων, καί πάσαν btαρβέων, πολλήν αντοϊε εύπορίαν πεποίηκε. Sunt autem qui Perfluo in hujusmodi 11. reddi posse existiment. Alteram quidem certe signif. verbi Perfluo, qua sc. vas aliquod perfluere dicitur, habet in isto Luciani loco, (1, 363.) Μικρόν μέν ήμίν σκαφίδιον ύπόσαθρόν έστι, και διαββεϊ τά πολλά : pro quo dicitur etiam ού στέγει. Idem affert et vocem PASS. Διαβρέομαι pro Perluor, Rigor : e Diod. S,,.in Hist. Alex. Ή δέ χώρα αύτή έπι σταδίουε ν παράκουσα, πολλοίs και καλοϊε iibaai ναματιαίοις διαρρείται. [Heliod Cor. Ίδρώτι διερβεϊτο.] Διαρρέω, Diffluo : ut φθέγγεσθαι rois χείλεσι διερβυηκόσι, Aristoph. Ν. (873.) Loqui labris diffluentibus, et diductis, atque hiulcis, i. e. ore hianti. Plut. (6, 117 ) Δκρρνηκώε ύπό μαλακία*. Dicitur etiam διαββέειν ύπό μαλακίας, vel θρύψεωε, aut ύπό τών ήδονών, ut Latine Diffluere mollitie, voluptatibus, deliciis, aut luxuria, lascivia: [τψ βίω,μηα.ν. Η. 9, 24.] Affertur autem et διεββνηκώε ύπό πλούτου. Item διαββέειν τό σώμα ύπο μαλακίας, vel ύφ' ήδονήε, vel ύπό θρύψεωε, etc. Philo V. Μ. 3. Ούδέ γάρ άβροδιαίτοιε, καί τήν ψυχήν εκτεθιιλυσμένοις, καϊ τό σώμα διαρβέουσιν νπό τής κα& Μστην ήμέραν άδιαστάτον θρύψεωε, άρετή πέφνκεν Μιαιτάσθαι, Non enim cum hominibus voluptarns et animo effeminatis, et corpore diffluentibus e per- PARS XXIV. διαββέονσαι, quod exp, διαφθείρονσαι, repono διαββαίουσαι: itidemque διαββαίειν, pro διαββέειν, quod ait significare διαπορθεϊν. Ibid, διαρρέουσα, quod exp. τρυφηλή, pertinet ad earn verbi διαρρέω signif., qua dicitur διαβρέειν ύπό μαλακίας, etc. " Αιαρβυέώ, " Diffluo: unde ap. Plut. (1. c.) Αιερβυηκώε ύπό μα- " λακίαε, Qui mollitie diffluit. At infin. pass, διαρ- " βυήναι, cum participio διαββυειε, non tam hinc " deduci potest, quam a διαρρέω s. inus. th. διαββεύω." [Διαρεύει, Gl. Perturbat. " Διαρρέω, Wakef. S. Cr. 3, 192. ad Charit Abresch. ^sch. 2, 108. Αιαββυέω, Schol. Aristoph. Πλ. p H., Brunck. 2, 101." Schaef. Mss. Joseph. A. J. 19, 1, 11. Dio Cass. 76, 7.] " Διαρβυΐσκεσϋαι, pro Diffluere et " Dissipari affert Bud. ex Aretha," [" Anna C. 415." Elberling.- Mss. * Αιαρβυδήειε, εσσα, εν, Diffluens, unde διαββυδαν, Dor. pro διαρβυδήεν, iesch. Choepb. 65.] Αιάββυτοε, ό, ή, pro κατόβρντος, Irriguus, Bud. e Strab. [5. p " Ad Diod. S. 2, 447." Schaef. Mss. * Αιαρβντικός, de Simpl. Potest. 3. T. 2. p. 18. * " Διαββοή, Eur. Hec DaWeS. M. Cr Ilgen. Hymn. 401." Schaf. Mss. DiC Cass. 39, 41. Ή άνω τε καϊ κάτω τοϋ ώκεανοϋ διαββοή, Fluxus et refluxus.] Αιάββοια, ή, Fluxus, Fluentum, Meatus. Item Medicis, Copiosus alvi sine infiammatione exulcerationeque fluor, Profluvium ventris, Alvi resolutio, Alvus liquida. Ita VV. LL., sed quod ad priores illas expp, attinet, earum Auctor non nominatur; at pro Alvi profluvio Thuc. quoque usurpavit, 2, (49.) Hanc porro ita Gorr. describit, Αιάββοια est Alvi profluvium absque intestinorum exulceratione, quo vel pituita vel bilis altera, siticera aut invicem mista vacuatur. In causa sunt humoris copia et cruditas, quae aut in toto corpore aut in certa quadam parte sedem habet; ventriculus enim multitudine gravatus, quam vel ipse colligit, vel ex aliis sese in eum exonerantibus suscipit, aut maligna aliqua qualitate irritatus quam cruditas, (sic autem nunc appello concoctionis depravationem, quae proprie δυσπεψία dicitur,) invexit, τή biappoiq. infestatur : maxime quidem si orificium ejus supernaeque partes valentes sint, inferiores autem et πυλωρόε languidae. Nam si contra acciderit, vomitiones άντϊ τήε btappoias citabuntur, Gal. Fac. Nat. 5. Quemadmodum autem e ventriculo in intestina materia bιapβoίas fluit, sic etiam pef venas mesaraicas in eadem portio ipsius defertur, etc. " Άδιαββοίη, Cum nihil perfluit, Erotian. ap. " Hippocr. Ή τών διαβρεόντων παντελής έποχή, Cuin " prorsus retinentur et sistuntur, quae perfluere' et " excerni solebant." [*««Αιάββοος, Strabo 4. p. 177=233. meas Ed." Corai. Mss. Diod. S. 1, 578. * " Διαββοϊκόε, Rufus de Purgant. Medic. Cod. Vat. initio: "Οσοι τεινεσμώδειι είσί καί διαρροϊκοί. Alex. Trail. 8. p. 414." Schn. Lex. Suppl.] HINC Αιαββοίζομαι, Profluvio alvi laboro, ex Alex. Aphr. Eadem forma qua καταμροίί,ομαι. [ " 'Επώιαββέω, Erot. Lex. p. 146." Boiss. Mss. * Συvbιapβέω, Diod. S. 3. p. 110, 43. Τοϊί ύγροϊε συνδιαρβεϊν, Una cum aquis effluere.] Εισρέω, Influo, Illabor, Lucian. (1, 129.) Άλλά πριν εισρυήναι, σχεδόν έκχυθησομένον τοϋ έπιββέοντοε. Sed είσρεϊν dicitur etiam quod aquam admittit, inquit Bud. Item metaphorice "Οσοι ήσαν είσρυέντεε 23 F

14 8163 ΡΕΩ [Τ. ill. pp ] ΡΕΩ 8164 eis την πόλιν, Ingressi in urbem quasi illabendo. [Schaif. ad Greg. Cor. 94. " Τ. H. ad Lucian. Dial, p Phryn. Eel De pulcritudine, ad Xen. Eph Cum dat., Greg. Naz. 1, 99 Είσεβρύη, ad Dionys. H. 5, 392. Plato Phaedr Heind. Είσρνήσεσθαι, Lucian. 2, 248." Schaef. Mss. FJapveis, Aristaen. 2, 5. p. 79. * Είσρνέω, s. * Είσρύημι, Synes. p * " ΕΙσεββύω, i. q. εισρέω, Oribas. Cod. Ms. Collect. 9, 20.' Πάλιν (ό άνεμοε) els TOVS αυτούς ασθενής είσεββύει τόπους καί άντικυμαίνει: nisi leg. είσρνεϊ." Schn. Lex. Suppl. Ε'ίσρυσις, ET Είσρους, Influxio, Aristot. de Mundo, Τόν ε'ίσρονν eis τήν έσω θάλασσαν ποιείται, pro εισρέει, Influit. [* Εισροή, Elian. Η. Α. 1, 53. Marciani Peripl. p. 5.] Έπεισρέω, q. d. Superiufluo. Metaph. e Plut. (Numa 20.) Έπεισρέων eis άπαντας. Ατ Παρεισρέω exp. Sensim s. Clam influo, ingredior, e Plut. Lyc. (17 ) Παρεκτρέων πρός τά συσσίτια. [* Παρεισρνομαι, Basil, 3,617 * Παρεισρυέω, de cogitationibus, Μ. Anton. 7, 54. "Ινα μή τι άκατάληπτον παρεισρνή. * 'Αντιπαρεισρνέω, Them. Or. 22. p Διαβολή be χαλεπόν οδ άντιπαρεισρυή. * Συνεισρέω, Elian. Η. Α. 1, 12. * Συνεισρύημι, Joseph. Β. J. 2, 17, 6. * Ύπεισρέω, Longus 1, 1. ρ. 5. Schasf.] r Έκρέω, Effluo, Excido, Plut. Themistocle, Έξεββύησαν ol Θεμιστοκλέονς λόγοι τών 'Ελλήνων. Et έζεββύησαν, ήφανίσθησαν, Aboliti sunt, Bud. qui etiam affert bios έξερβυηκός pro Abolitum et Fluxum, Evanidum, in b. Plut. 1. (Pomp. 12.) Καί τό πρός 'Ρωμαίοι» bios ήδη τών βαρβάρων έζερβυηκός, αύθις ισχυρό ν καϊ φοβερόν καταστήσας. Affert et γράμματα έζερρνηκότα ex J. Poll., SICUT Κατεββνηκότα γράμματα ΕΤ Λιερρνηκότα, pro Literae exolescentes. Addit, έββέω, Platoni esse etiam Obsolesco, Dissuesco. In Epigr. legitur etiam activa signif. " Έκρυήναι, Effluere, ab " inusitato th. Έκρύω s. Έκρνέω. Metapliorice Plut. " Themistocle, Έξερβύησαν oi Θεμιστοκλέους λόγοι "τών 'Ελλήνων, Themistoclis monita effluxerunt s. " exciderunt Gra:cis. Itemque έκρυέντες τών οπλών " dicuntur Quibus arma veluti effluxerunt. Hes. έκρν- " ήναι exp. παύσασθαι, παρά τό vbωρ τό έκρέον." [Έκρέειν, Schaef. Greg. Cor. όδο. " Viilois. ad Long Effundo, Jacobs. Anth. 6, l6'3. 11, 220. Έζεββύηκε, Dionys. H. 5, 383. Έκρύομαι, Lobeck. Aj. p. 300," Schaef. Mss. Έκρυέω, Schleusn. Lex. V. Τ.] "EKpvois, ή, Effluxio. Sed έκρύσειε vocantur etiam Eae conceptus corruptiones, quae intra septimum diem fiunt, abortiones vero, έκτρωσμοϊ, usque ad quadragesimum diem, ut annotatur ex Aristot. H. A. 7, [3. Schleusn. Lex. V. T.] ITEM 'Εκροή, Effluxio. Ex Aristot. de Mundo έκροαί τών ποταμών, in VV. LL. Fluviorum lapsus et cursus. Ibid., ex Alex. Aphr. Probl. Έκροαί τών περιττωμάτων, Meatus et canales vacantis materiae effluxioni deputati, nares, os, et oculi. [" Ad Diod. S. 1, 423." Schaef. Mss.] " Έκροίην, Hes. exp. εκρυσιν. Iouicum autem est " pro έκροιαν, Effluxum." [" "Εκροια, ad Lucian. l, " Schaef. Mss. Geop. 5, 26, 2. et Niclas.] Invenitur ETIAM "Εκροος, e quo EST Έκροΐ/s, per COUtr., Herod. (7, 129 ) 'Έκροον έχονσι ές θάλασσαν, i. e. έκροήν. Apud Arrian. vero (4, 3, 4.) έκρους, Fluentum, Alveus, Bud. [* Άπεκρέω, unde * Άπέκρνσις, Strabo 8. p Sieb., sed Codd. άπέρασιν.] " Αιεκρέω, Perfluo, Effluo, Effluo per," [Eust.] " UNDE Αιέκροος, Meatus per quem aliquid effluit," [Herod. 7, 129 'Επεκρέω, unde * " 'Επέκρνσιε, Influxio, Diog. L. (9, 32.) p. 568(=595.)" Wakef. Mss. * Παρεκρύο/Μΐ, Basil. 3, 642. Diosc. Parab. 1, 242. * " Συνεκρέω, Una effluo, Clem. Alex. 9. Σννεκpveis, 317. Tabe diffluo, Andr. Cr. 246." Kail. Mss. " Simul effluo, pereo, Epict. ap. Stob. c. 5. p. 72." Schw. Mss.] Ύπεκρέω, (q. d. Subeffluo,) Sensim et clam effluo, aut etiam Evauesco : ut exp. ap. Plut. Symp. Τόν b0 ποριζόμενον aet νπεκρε'ιν : [cf. J, 851.] Ex Eod. Bud. affert pro Clam me subduco, [Pompeio 3. Ύπεκρυειε τήε σκηνής έλαθε. " Joseph. 1040,, 9 " Wakef. Mss.] Ύ,πιββέω, Influo, Fluo super, II. Β. (754.) 'Αλλά re μιν καθύπερθεν έπιρβέει, ήύτ' έλαιον: cum dixisset, Ο lb' όγε Υϊηνειω συμμίσγεται άργνροδίνψ Exp. autem Α έπιρβέει Eust. επιτρέχει έπιπολαστικώί, addens, ροsteros Homeri construere cum dat. Sic certe ap. Gal. Έττιρρεΐν τψ μέρει, Influere in partem, Distillare in partem. Potest autem et PASS. Έπιρβεισβαϊ dici fluvius, in quem rivus vel alter fluvius influit. Quanquam, inquit, Έπιββε'ιν etiam dicitur id quod humorem emittit, Id quo humor infunditur, et a quo humor manat, inquit Bud. ex Aristot. Probl. "Aireπτος ή τροφή διά ro έπιββε'ιν κατά τήν βίίαν άεί. Εχ Eod. Τό bέ άπό τήε σνκής'άεϊ έπιρβεϊ, ούκ άναλισκομένου τον ύγροΰ. τή σνκή. Sed metaph. quoque ap. Xen.-Κ. Π. 7, (7, 15.) Ό b' οχλοε πλείων καϊ πλείων έπέρβει. Isocr. vero dixit etiam ro πλήθος τών είπεϊν έπιββεύντων, in Panath. (36.) Verum quod ad ilium Xen. locum attinet, in quo legimus οχλοε έπέρβει, sciendum est tale esse ap. Hom. (II. Λ. 723.) τα δ' έπέββεεν έθνεα πεζών: et nonnullos e Lat. Script!, eand. metaph. tribuisse verbo Affluo, sc". Liv., et ante ilium, Virg., sed hie et verbo Inundo earn dedit. En. 12. hinc densi rursus inundant Troes. Ver- B bum έπιββε'ιν active quoque positum affert Bud. e Greg. Naz. ita scribente de Mari Rubro, θάλασσα υποχωρούσα: βάβδψ, καϊ TOVS μέν παραπέμπονσα, TOVS bέ κατά φύσιν έπιρρέονσα. Ubi non itidem dicere possis Mare hosinflueus, pro Fluctibus suis obruens; sed partic. Inundans hie uti liceat: sicut et metaphoricum usum huic verbo eum esse docui ap, Virg., quem ap. Xen. habet έπιββε'ιν. Affert et aliam hujus verbi active positi signif. e Dion. Areop. sc. pro Affluenter et copiose largiri ac suppeditare. [" Valck. Adoniaz. p Wyttenb. Ep. Cr. p. 14. Abresch. Lectt. Aristaen ad Cbarit =575. Toup. Emendd. 1, 326. ad Lucian. 1, 360. T. H.ad Dial. p. 11. ad Herod Abresch. Esch, 2, II7. Viilois. ad Long Boiss. Philostr Heyn. Hom. 6, 249. Inftindo, Musgr. Bacch. 528." Schaef. Mss.] "Έτηρρύω, Instillo, VV. LL." [ad Hes. v. Έπιββύσασα, 'Επιββυεις, " Affluens." [* Έπιββνέω, Hippocr. 411, 29 *_'Επιββύημι,< Theophr. de Igne. * " Έ7τ/ρρευσΐϊ, Hippocr. de Locc. in Horn. 9. T. 2. c p Mack." Lobeck. Phryn. 727.] 'Επιρροή, ή, Influxio, Influxus : ut επιρροή τροφής, -Theophr. Influxus alimenti, in plantis, quam et συρβοήν vocat, Bud. Apud Greg. Naz. Ταΐϊ τον πρώτον φωτόε έπιρβοα'ιε καϊ διαδύσεσι, exp. Primae lucis rivis et distributionibus. Accipi autem a Dionysio Areop. nomen έπιρβοή et pro Affluentia s. Abundantia, testatur idem Bud. [Lobeck. Phrynich "Loagus p. 4. Vill., ad Lucian. 1, 361. Τ. H. ad Dial. p. 12. Wakef. Eum Infusio, Musgr. Hec. 528." Schaef. Mss. Max. Tyr. 2. p. 26'. Αώώε έπιρβοήν reus ά/ιπρτήμασιν.] Invenitur et aliud SUBST. Έπίβροια, idem signif., ac certe Hes. έπιρβοήν exp. per hoc; nam significare dicit έπίββοιαν ύδάτων, ubi fortasse Inundationem apte interpr. sicut έπιρβέειν alicubi commode reddi Inundare, docui supra. Usurpari autem hoc έπίββοια a Dionysio Areop. sicut et έπιρβοή, pro Affluentia et Abundantia, tradit idem Bud. [Theophr. Fr. 9, 20.Elian. H. A. 10, 36. "Ad Lucian. 1,361. Diod. S. 1, 114. ad Charit. 740." Schaef. Mss. D *'Επίββοοε, Hippocr. 881.] 'Επ/ββυσις, ή, itidem Influxio. Exp. etiam Accessib, qua aliquid sensim augetur. [Theophr. C. PI. 6, 6, 6. var. lect., Polyb. 4, 39, , 28, 4. Diod.S. 1. p. 26, , 20. * 'Επιρβύσμιος, Hes. Έττιρρύσμιρν* έπιββέον, nisi leg. * Έπιββύσιμον. Eadem autem vox ap. Democritum Sexti Emp. 7, 137. p. 399 Έτεή oύbέv ίσμεν περϊ oύbεvός, άλλ' έπιββυσμίη έκάστοισιν ή * bofa, ducenda est a βυσμόε, pro βυθμόε. Vide Schn. Lex. et Suppl., item nott. ad Hesych.] Item ADJ. 'Επippvros, Qui influit, h. e. Adventitius. Et, Is in quem influit humor et infunditur. Plato Timaeo, Καί τάε τήε αθανάτου ψυχής περ^ονε έvέbovv είε έπίββυτον σώμα.καϊ.άπόββντον: de quo 1. dictum est supra in Άπόββντος. Idem Plato de Rep. 7 loquens de oculo, Ούκοϋν καϊ τήν δύναμιν, ήν έχει έκ τοϋ ήλίον ταμιευομένην, ώσπερ έπίβρντον κ ~ κτηται, Videndi vim a sole infusain habet et adventitiam. Gal. ad Gl. Επειδή τών μορίων τον σώματοκ τά μέν έπιββύτοις διοικείται δυνάμεσι, τά δέ καϊ σνμφύ-

15 8155 ΡΕΩ [Τ. HI. pp ] ΡΕΩ 8156 Manass. Amat. 6, 58." Boiss. Mss. * ΤΙροσεπιρρυέω, Hippocr. 461, 14. * Συνεπιββέω, Una defluo, Plut. 8, 781. Dionys. H. p. 613, 27.] Καταρρέω, Defluo: ut affertur, Καταρρεϋσαν τοϋ τραύματος, ex Aphthonio, (quae constr. observanda est,) Quod defluxit e vulnere. In VV. LL., καταρρυήάεται, Defluet: et καταββυή, Defluxerit. Et partic. κατεββυηκώς, Qui defluxit. Saepe vero metaph. pro Belabor, ut Xen. Κ. Π. 1, (5, 7.)'Καταββεΐν els τήν γήν, Delabi in terram. Affertur vero et partic. ι mrappi/eis, " Qui defluxit," Delapsus, Lapsus. Bud. itidem pro Delabor, Collabor, a Luciano usurpari tradit. [Demosth. 21. Περί αυτα καταββεϊ.] Additque jtareppwijkos pro Jam concidens, et ruinae proximum, in h. Paus. 1. (106.) Πλησίον δέ, Άπόλλωνόδ εστίν iepbv, κατερβυηκός ήδη, καϊ ήκιστα θέας άξιον. Ex Eod. affert Κατερρυήκει δ 'όροφοςτοϋ Ιερόν, pro Semirutuin est, Collapsum est: saepe eum et alibi sic uti dicens. At vero ap. Aristopll. Ά. (26.) 'Αθρόοι καταρρέοντες Schol. exp. αθρόως επερχόμενοι, metaphoram esse dicens άπό των ποταμίων ρευμάτων: addensque ex Hom. ra δ' έπέρβεεν έθνεα πεζών. [ Ατ PASS. Καταρρέομαι, Perfundor : ut καταββέομαι αΐματι, Perfundor sanguine. Plut. Galba, Αόγχην καταββεομένην αίματι. Et καταρρέομαι ίδρώτι, Perfundor sudore. Lucian. (1, 77 )ΕΊτα πολλή συγχύσει και ΐλίγγω κατειλημμένος, τοϋτο μέν, Ιδρωτι κατεββεόμην, τοϋτο δέ, φθέγξασθαι βουλόμενος, έξέπιπτον και άνεκοπτόμην, Sudore perfundebar, Bud., sed ego malim ad verbum, Diffluebam sudore, quo loquendi genere usus est Plin., ad verbum, inquam, nisi quod κατερρεόμην ita reddetur, ut si scriptum esset κατέρρεον. [Theocr. I, 5, ές τέ καταββεϊ 'Α χίμαρος: cf. Bion. 1, 55. ro δέ πάν καλόν es σέ καταρρει. " Toup. Add. in Theocr Opusc. 1, 580. Emendd. 2, 398. Musgr. Hel Τ. H. ad Plutum p Jacobs. Anth. II, 155. Bentl. Aristoph Heyn. Hom. 6, 249- Thom. M Affundo, Musgr. ad Hec Kaτεββνην, Aristoph. Fr *Kαταβρύομαι, Thorn. M Τ. H. ad Plutum p. 79- Villoison. ad Long. 168." Schaef. Mss. " Καταρβύον, Fluentum, Anna C.452." Elberling. Mss. * Καταρρυέω, LXX. Jerem. 8, 13. Τά φύλλα κατεββύηκεν. * Καταββυής, Soph. Antig ] Κατάββυτος, δ, ή, Qui defluente humore irrigator: κατάρρυτος χιόνι Θρήκη, Eur. (Andr. 214.) Thracia nive rigua: loquendo de nive tanquam de aqua. ["Herod. 2, l6'. ait Delta iegypti esse κατάββυτον, Terram allutam." Schw. Mss.] Κατάβρυτος τόπος, inquit Bud., Locus in quem humor influit, i. e.»uus. Basil. Greg. "Ορος γάρ έστιν ύψηλόν, ψυι ϋδασι καϊ διαφανέσιν εις τό κατ' άρκτον κατάρρυτον. Inde autem factum puto, inquit Bud., ut Affluere significet plenum et copiosum esse, et abundare. Sed videntur haec, quae a Bud. subjunguntur huic nomini κατάρρυτος, potius ad verbum έπιρρεϊν pertinere, praesertim cum ipsemet haec Tullii de Finn. Si afflueret voluptatibus, vertat, et έπιββύτους εΐχεν ήδονάς, non autem ε'ι καταββύτους. Adde quod itidem επιρροή et έπίββοια ponuntur pro Affluentia, ut antea dictum est. [" Valck. Phoen. p. 90. ad Diod. s. 1,151. Viilois. ad Long " Schaef. Mss. 2 Macc. 12, 16. αΐματι. " Fabric. B. Gr. 2, 606. * Κ,ατάβρευσις, Decursus, Zenob. 4, 68." Wakef. Mss. * Καταββοή, JEsop. Fab p Cor. Κατάπια, Defluxus, Aq. Ps. 77, , 4. Ar- "rian. Epict. 1, 26. p. 137 ] " Κάτοχο, Hesychio ή " * καταββόα, βωμός 'ενόbios." Κατάββοος, ΕΤ ΚατάρjSevs per contr., quod potius in usu est, Defluxio, rocs. Sic Alexander, Δ ιά τί at μέν φυσικοί δυνάμει*; A Sed hac voce Medici appellant peculiariter Descenj pvroi,. ai \\ he φυχικαί, Λέπίββντοι, ί I. h. a e. -. ϋστερογενεις..t. cum sum linmnvie humoris 0 e r>onita capite i*. 111 os;. οΐι sic enim ^ proprie -.. ~ nominatur : quemadmodum cum in nares, κόρυζα: cum in : et aaventitiae. Haec Bud. Redditur autem έπίρβυτος, Etiam Irrigatus, Irriguus. At de έπίρβυτος pro Affluens, dicetur aliquid in Κατάρρυτοε. [Theophr. C. PI. κίων appellatur. * Nascitur ejusmodi distillatio a ce- fauces, βράγχος: cum in gurgulionem, σταφυλή et 3, 8, 3. "Markl. Iph. p. 62. Wakef. Eum rebri intemperie frigida et humida, et ab omnibus Conf. c.vepipp., ad Dionys. Η. 1, 139 " Schaef. Mss. quae replent caput. Haec Gorr., qui habet ETIAM?> 'ΕΤΓ< ρβύτώς, Plato Tim. Locr. p. 99 ] Karap^os: [Hippocr. 306, 37 ] In VV.LL. signif. [* Έπιββυτής, Infusorium, Infundibulum, Aqu. magis lata, Distillatio in subjectas partes, e Marcello ap. Diosc. Item Distillatio, simpliciter Gallica lingua Zach. 4, 2.] Graecam vocem retinens, terminatione duntaxat im- [* 'Αντεπιββέω, Hippocr. p. 418, 54. "Const. mutata, dicit Catarrhe. [Fluxus aquae violentus, Polyb. 4, 44, 4. " Κατάββους, Bernard. Reliq. p. 44." Schaef. Mss. Diod. S. 14. p. 434, 13. " Stillicidium,, Schol. Pind. N. 4,95. Praecpps, Philostr. 265." Wakef. Mss. Hippocr. Aphor. 7, 38. Κατάβροος Is τήν άνω κοίλίην. Plato de Rep. 3. p Φύσσας τε καϊ κατάββους νοσήμασιν ονόματα τίθεσθαι.] HLNC Καταρβόϊκά νοσήματα, ibid, e Plat. Timaeo (p. 85.) Morbi ex ilia distillatione. [Hippocr *Καταρροώ- } δης, 350.] Καταβροίζομαι, ibid., Distillationibtis laboro, Distillatione vexor, e Ruellio ap. Diosc. (28.) Et, Narium distillationibus laboro, e Marcello ap. Eund. " Καταβριζόμενος, Distillatione laborans, VV. " LL. e Diosc. 3. perperam pro καταββόίζόμενος." A quo ΝΟΜ. Καταρβοϊτικός, Qui distillationibus infestatur. Sed VV. LL. habent καταβροητικός, cum η in quarta syllaba. * Άποκαταρβέω, Schol. Ven. II. A. 1. " Hippocr. Aphor. 7, 29. in var. lect." Boiss. Mss.] " 'Επι- " καταβρέω," [s. *Έπικαταββυέω,~\ " Influo e superiore " loco, s. Illabor," [Plut. Pelop. 4. Πολλο7ί έπικατερβύη νεκροϊς, Corruit: J. Poll. 1, ll6. Hippocr. 287, , 15. * Ώερικαταβρέω, Defluo, Dilabor, In ruinas abeo, de moenibus collabentibus vetustate, Lysias 860.] Συγκαταββέω, Simul defluo ; decido, VV. LL. ubi et συγκαταρβυείσα, Quae simul defluxit. [" Phot. Ep. 164." Wakef. Mss.] Μεταββέω, Refluo, Reciproco, Bud. afferens haec verba, Kat δλως τοΰ τής εύβουλίας γενναίου φρονήμα- C ros άμοιρων, βφον εύρίπου παντός μεταββεϊ: quae verba, Platonis esse putat. Ad ea certe non dubito quin Aristot. respexerit, Eth. 9, 6. Ούτοι γάρ (οί επιεικείς) καϊ έαυτόΐς δμονοοϋσι καϊ άλλήλοις, έπί των αυτών οντες ως ειπείν' των τοιούτων γάρ μένει τά βουλήματα, και ού μεταρβεϊ ώσπερ εϋριπος : qui 1. ita redditus fuit, Talium enim virorum eaedem manent voluntates, neque instar euripi.fluunt et refluunt. Idem cum scripsisset, μεταπίπτω, esse Transeo et degenero ab,una specie ad aliam, h. e. μεταβάλλομαι, ap. Gal.: addidit, pro eod. dici et μεταββέω. Ego certe existimo μεταββέω esse proprie Fluendi modum muto, Cursum' muto: ut certe fit refluendo et reciprocando. [Theol. Arithm Ast. " Jacobs. Anim. 298." Schaef. Mss. " Joseph. 966, 27 Athen. 212." Wakef. Mss. * Merappoj),' Greg. Naz. 2, 305.] M«- τάββοια, ή, RefluxUs, Reciprocatio, sequendo illam verbi μεταρρέω signif. Pro Refluxu utitur Aristot. 2 Meteor. Plut. de Def. Orac. (706.) Καί μεταββοίας άλλαχόθεν ε'ικός έστι συμβαίνειν, Alio immigrare veri- D simile est, Turn. [" Diod. S. 3, 51." Kail. Mss.] " 'Αντιμεταββέω, Refluo; affertur enim άντιμεταββεϊ " pro Refluit," [e Plut. 9, 579- ubi tamen active a Reiskio sumitur, Πάλιν eis rov πνεύμονα τό~περιττόν άντιμεταββεϊ, sc. ό θώραξ, Transfundit. * Μεταββύομαι, Philostr. V. Α. 3. ρ * Μετάρρι»σι*, Niceph. Blemm. ρ * " Μεταρρυέω, Theod. Prodr. in Notit. Mss. 8, 191" Elberling. Mss. * " Mera^oβυίσκω, Jacobs. Anth. 6, 169." Scbaef. Mss. Nicet. Hist. p. 150.] Παραρρέω, Praeterfluo ; ea signif. qua dicitur fluvius aut aqua quaepiam praeterfluere locum aliquem. Xen. Κ. Π. 4, (5, 2.) Πιεϊν δ' άπό τοϋ παραββέοντος ποταμοϋ. Sic Herodian. 8, (5, 17 ) "Ο γάρ ήν,μόνον έκ τοϋ παραββέοντος ποταμοϋ ποτον, αϊματι καί φόνοι* μεμιασμένον έπίνετο. Sic 1, (11, 7 ) 'Επί τω ποταμψ Γάλλ$> παραββέοντι. Itidemque παραββέον ύδάτιον dixit Synes. Et quemadmodum Lat. Praeterfluo usum quoque metaphoricum habet, sic Gr. παρα(4- ρέω. Legimus enim ap. Greg. Naz. "Ινα μή έξίτηλά

16 8155 ΡΕΩ [Τ. HI. pp ] ΡΕΩ 8156 τψ χρόνψ γένηται τα καλά, καί μή παραββνη, λήθης A Ueplppovs, MlWgr. Phcen. p. 189 " Scb»f. Mss. βνθοίς Λ.α.τ. άμαυρούμενα. ' ί r In VV. LL. exp. παραβρέω, " Cum gen., Aristid, 7 SuM» Afflueniia Jnuno- Praeterfluo, Praeceps feror, Obrepo; sed absque rum, Hippocr, 976." Wakef. Mss. * Περψ^ώ, Plato exemplis. Apud Auctorem Epistolae ad Hebr. c. 2. Phaedone p * Περίββοια, Plut. 10, 636, Hippocr. 943.] init. Μήποτε παραββυώμεν, quidam Praeterfluamus, alii Perfluamus interpr., ut perfluere dicantur, qui auditum sermonem non continent, (sicut Tereutiauus Προρρέω, AUT Προρέω, Profluo : ποταμών ΆΛΑΔ* ττρορεόντων, Hesiod. ("Epy. 2, 375.) Observat aute ille Parmeno se plenum rimarum esse dicit, qui hac et ap, Hom. hanc scripturam Euet. [" Merrick. et iliac perfluat:) atque ita opponatur τψ προσέχειν, quod praecedit. At Chrys. accipit pro Pereamus, Tryph. Angl. p. 24. Villoison. ad Long, 263. Heyn. sc. instar aquae dilabentis. Παραββέω, Interfluo, ut humor penetrans male astrictam rimam, Bud. e Theophr. C. PI. 1, (6, 6.) To δ' vbup τψ μέν ένοφθαλμισμω πολέμων' έκσήπει yap καί άπόλλυσι παραββέον bia τήν άσθένειαν. [Jambl, V. Ρ " Wakef. Phil Abresch. Lectt. Aristaen P. Abresch. Paraphr : των φρένων, Valck. Adoniaz. p. 242." Schaef. Mss. " Plato in Stob. 40, 15. Furtiin illabor, Plut. 10, 40. ielian. V. H Excido, cum gen., Clem. Alex. 288." Wakef. Mss. Παραρρέω, Gl. Pestillo. " Παραρείω, Dionys. P " Wakef. Mss.] " Παρρέω, Praeterfluo, poet. " syncope pro παραββέω." [* Παράββοος, Quint. Sm. 2, 418.] " Παραρυύμενον, Hes. affert pro παραπεσό- " μενον, παραρνέν: et παραρυής pro 7ταραπέσης." [" Παραρρνω, Wakef. S. Cr. 1,' 109," Schaef. Mss. " ΤΙαραρρύω τινά, Alicui effluo^ sc. e memoria, Clem. Alex. 276." Kail. Mss. Παραρρύομαι, * ΙΙαραρρνέω, Schleusn. Lex. V. Τ.] " Παραρρι/ήναι, Praeterfluxisse " vel Praeterfluere et elabi: unde Παραρρι/είϊ, Qui " praeterfluxit, Praeterlapsus. Greg. Naz. Vide et "Παραρρέω." [ΪΙαρερρύηκεν, Soph. Phil " * " Παραρυ'ισκομαι, Eust. II " Wakef. Mss.] Περιρρέω, Circumfluo, Circumluo, Alluo, Herodian. 8, (2, 16.) Ποταμό τε περιββεϊ τό τείχος, ubi tamen Polit. usus est verbo Praeterfluere, Ian quam legens potius παραρβεϊ. Sic Oceanus ap. Aristot. de Mundo, Περιββέων ήμάε. Ε Thuc. affertur etiam Περιρρέων έπ αμφότερα. Ceterum Ut ποταμοί dicitur locum aut urbem s. regionem aliquam περιρβέειν, ita locus υπό τοϋ ποταμοϋ περιρβείσθαι dicitur. Xen. 1 Κ.Ά. 1, (5, 4.) 'Ενταύθα ήν πόλις έρήμη μεγάλη' περιερρε'ιτο be υπό τοϋ Μασκά κύκλω. Sic Aristot. de Mundo, Περιρβεομένη γή υπό τής 'Ατλαντικής θαλάσσης. Ibid. Nijuos ύπό της θαλάσσης περιρβεομένη. Itidem Pint. Olhone, Περιρρεομένγν ύπό τοϋ 'Ρήνου. Interdum vero cum dativo, Lucian. (2, 923.) Περιρβε'ισθαι be τήν χωράν ποταμοί* με γάλο is. Sic e Plut.; Πολλαϊ έτεραι περιββεόμεναι μεγάλοις πελάγεσι. Redditur autem περιρβείσθαι, Circumfusum esse : ~Νήσοε ύπό τής θαλάσσης περιρβεομένη, Insula mari eircumfusa. Sed possumus reddere ad verbum etiam, ex Ovidio, Insula mari circumflua : (quidam, Circumfluo mari praecincta: et, Περιρρεόμεναι μεγάλοις πελάγεσι,ι Quas ingentia maria undis circumfluis ambiunt:) aut certe mutata structura orationis, Insula quam mare circumfluit, e Val. Flacco. Περιρρέω, Circumfluo, i. e. Affluo, Abundo: ut περιβρείτω βίος, e Soph. (El. 362.) Affluant facultates, Circumfluant. Nam Latine non solum dicitur aliquis Circumfluere aliquibus rebus, sed etiam ipsae Circumfluere: sic tamen ut hoc Ε usitatius quam illud esse putem. At περιββεούση έσθήτι, e Greg. Naz. Fluidae vesti. ["Ad Diod. Si. 1,521, Plut. Alex Schm., Wessel. ad Herod ad Charit. 380." Schaef. Mss. " Tabesco, Arrian ielian. H. A Labasco, Joseph. 15, 42. De sono, Aristid De vimine, Opp. Ά. 4, 295.: δάκρνσι, Suid. 1,185. * Περιρεύω, Schol. Od. x! 84. (* Περιρρυείϊ, ibid.)" Wakef. Mss. * Περιββυέω, Aret. Περιερβύησαν αΐκόμαι. * "Τίεριρρυής, Etvm. Μ. * Περί'ρρυσίϊ, Circumfiuxus, Phot. 734." Wakef. Mss.] Περίρρντος, i. q. άμφίρρυτος, de quo supra, Circumfluus, Hesiod. (Θ. 193,) περίρβυτον ϊκετο Κύπρου : [290- Herod. 4, "Wakef. Phil. 1. (239.) Eum. 77. Stanl. ibid. Valck. Phoen. p Musgr. p Act., Porson. Phoen Hec. p. 68. Ed. 2 ΤΙερίρυτος, Brunck. ad Phoen Musgr. Bacch. 404." Schaef. Mss,] ITEM Περίρροοί, pro eod. Herod. 1, (174.) p. 45. meae Ed. 'Eoiiajjs re πάσης Κνιδίης, πλήν όλίγης, περιβρόου. [" Περίρβρρς, Hom. 8, 163. Active, Brunck. Apoll. Rh (3, 225.) Jacobs, Antb, 11, 220. Ruhnk. Ep. Cr Ilgen. ad Hymn (in Apoll, 380.) Πρρββφ}^ Thom. M. 56. ad Herod. 604." Schaef. Mss, " Effundo, Hesiod. ap. Schol. I). B. 522, Orpb. (Argj 1130.) Cito venio, Longus p. Il6, 14. * Πρόρ«ν*<«, Schol. Nicandri Θ. 587 " Wakef. Mss. * Πρρρβ^, s. * Πρόρυμα, ad Hes. v. Τίρότροπος-] ITEM Έκπρορ» βέω in VV. LL., sed pro Effluo, Effund ο. ['Εκπρορέφ* Anal. 2, 512. "Wakef. Ion. 119." Scbaef. Mse. *Ύπεκπρορέω, Od. Z. 87- Athen. 41. "Jo. Geom Β tra Parad. 4." Boiss. Mss.] " Προσρέω, Affluo," [Gl. AHabor.] " Ώροσρυείς, " Qui affluxit. Sic Προσρυ^ναι, Affluxisse, vel " etiam Affluere: a th. Προσρεόω. s. Προσρέω." [" Προσρέω rtvl, Alicui rei in tabesco,, Greg, Naz. Carm. p. 28." Kail. Mss. Herod. 1,62. "Bast Lettre 182. Accedo, Abresch. Lectt. Aristaen. 151." Schaef. Mss. * " ΙΙροσρυέω, perf. προσεββύηκ&, Schol. II. A * Προσρόω, Suid. 3, 413." Wakef. Mss, Προσρύομαι, Philostr. V. S. 2. p, 622.] Συββέω, Confluo. Plerumque autem metaphorice^, ut Lat. Confluo; nam ut dicitur ab illis multitudo hominum aliquo confluere, sic ab Isocr. πλήθος συρβεϊν, in Symm, Έφ' ους λόγους και νυν τό πλήθος αύτών συνεββύηκεν. Idem vero in Qrat. eadem (l6-)de colluvie hominum loquens, inquit Bud., dixit, Τ ovs μέν άπόλώας, τούς b' αύτομόλους, τους b' έκ τών άλλων κακουργιών συνερρνηκότας. " Συββυεις, Qui confluxit s. " confluit, tanquam a Συββύημι, pro quo dicitur potius " Συρρέω." [" Musgr. Ion Bentl. Opusc. 77. : ad Diod. S. 1,397." Schaef. Mss. Ξυρβέω, Fischer. Ind. iescbin, Dial. * Συβρυέομαι, Longus 4. p * Συρβύομαι, Steph. B. p. 272.] Σύρβευσκ, ET Συρροή, ITEM Σύρβους, ET Σύββρια, Conflux us, Confluens, Colluvio. [" Σύββευσις, Phorn. 88." Wakef. Mss. * Σύρρυσις, Diod. S J12. Polyb. 9, 43,5. Dionys. H. de C. VV. p. 206'. Scbxf. Συββοή, Theophr. H. PI. 6, 6, 8. bακpυώbηs κρίνον.] Σνβββυς ap. Strab. (p. 11.) redditur Confluens, a Bud. [" Plut. 9, 645." Wakef. Mss.] Idem interpr. Colluvio, Confluxus, afferens haec Theophrasti, H. PI. 9, (.3,1.) ubi de coquenda pice verba faeit, "Οταν κατασκενάσωσιν ομαλή τόπον, ώσπερ άλω ποιήσαντεε έχουσαy είς το μέσον σνρρουν, καί ταύτην εδαφίσωσι. Ab Eodem συρβοήν pro Colluvie accipi tradit. In VV. LL. ex eo affertur pro Materia quae in unum confluxit, Materia congestitia, quam Gaza vocarit Coufluvium. Ex Eod. (H. PI, 7, 15, 2.) Tijs συρροή pro Colluvie terrae. [Σύρροια, Lobeck. Phryn. 497, Alex. Trail. 1. p. 32. *Έπισυβρέω, Plut. 9, 545. Strabo 5.. p Dionys. Η. 1. p. 244, 26. * Έπισύββοια^ΜίΜ. Η. Α. 12, 20. * Έπισυββύημι, Joseph. Α. J. 17, 9» 2. * Κατασυββέω, unde * Κατασΰρροοί, coutracte * Kaffσύρβοος, Plato Tim. Locr. p. 101.] [* Ύπεββέω, Gl. Supermeo. * Ύπέββοος,, Suid.] Ύπορβέω, Subterfluo, Subterlabor, Virg. cura fluctus subterlabere Sicanos. Sed ύποββεϊν exp. etiam Ita fluere ut sensum effugiat, Sensim fluere, influere. Turn, vertit Clam influo, in h. Plut. 1., ubi metaphorice ponitur, in 1. de Def. Orac. Πλείονεί δέ άδηλοι, τό, τε σώμα καταλαμβάνουσι, καί τήν ψυχήν ύποββέουσι δνσχέρειαι καί κινήσειςita enim hunc locum vertit, Turn vero multo plures caecae et obscurae corpus solicitant et in animum clam influunt molestiae et impulsiones. In VV. LL. affertur e Plat, positum ijidem metaphorice, de Rep. 4. Ήρεμα ύποββεΐ πρός τά ήθη τε καί τά επιτηδεύματα, qbi redditur,. Sensim influit in mores et studia,. Ruti. interpr. etiam Surrepo, afferens e,dem. (412.) Ή δε έ,φ' εκάστου τούτων αμαρτία, κατά μικρόν ύπορρέουολ,,

17 [Τ. πι. pp ] ΡΕΩ 8176 T V λ α -AW* V' 1 Sed ύποπτα A tuere a βέω, nihil esse puto quod obstet quominus ab φγματα aha metaphora dictum pro ύποχωροϋντα hoc ipso βέω potius derivemus utrumque: praesertim και άπολλυμενα ex Eod. profert: sicut ύπο ββέοντα cum inusitatum sit illud βώ. Nisi forte intellexit βώ ΙμΙσματα Plat, vocasse docet Sublabentia, Succum- factum e βέω per contr. alioqui inusitatam. Fateor bentia, bnperest vero et tertius usus hujus verbi enim άναλογωτέραν, ut ita dicam, videri derivatiometaphoricus, quem ap. Lucian. observavi έν Β-ίων nem verbi βαίνω, itemque verbi βάζω, e βώ, quam e Ιΐράσα, circa finem, ubrscribit, "HCJJ μέν ύποββέουσιν βέω: quod illud e aliquantulum ei obstare judicari οί πολλοί, και ev ολίγοις ή πρασιε 'έσται. Ubi redditur possit. Diffluunt; sed nescio an hujus signif. exemplum At in VV. LL. duo falsa themata statuuntur, unum extet in v. Diffluo. Quare malim Dilabuntur, quo 'Ράγνω: cum diciturέβραγκα esse a βάγνω: alterum Liv. ita videtur esse usus. Habemus autem et alia διαββαίω, quatenus quidem ab eo derivatur διέββαγκα: compp. verbi Labor aliis verbi βέω compositis re- nam alioqui non ignoro διαρραίω esse thema usu spondentia, eoque minus hanc interpr. refugere receptum, in ea quidem certe signif. quam ei paulo debemus. Gallica certe lingua utitur verbo hie ante dedi. ["Wakef. Georg. 71. ad Charit. 711 aptissimo, cum dicit Us s'6coulent, vel lis se sont =250. Markl. Iph. p Musgr. Iph. A. 4eoules. Est autem et hoc observandum, opponi T Heyn. Hom. 6, Jacobs, huic ύποββέω in eod. metapborae genere, et έπιββέω et Exerc. 2, 91. Wakef. S. Cr. 2,13. Cum accus., συρρέω. Ύποββ h) active etiam accipitur ap. Dem., Lobeck. Aj. p. 279 De augm. perf, Thom. M. in Oratione προς Αεπτίνην, Bud., sed addit, Nisi sit 366. De praet. pass., Herodian Pierson. 'Ppmenda. Locus autem, quem videtur significare vas, Wakef. S. Cr. 4, 66." Schaef. Mss. " Med., voluisse, est hie, (p. 472.) Tows he έν πάση καθεστάναι Β Effluo, Nicander Θ Aor. 1. epy να, Opp. Ά. 2, Umvvras ευδαιμονία, πάντα ταϋτα άμελούμενα ϋπέββει 100. Perf. pass, έββασμαι, Schol. II. Μ. 431." Wakef. κατά μικρόν. [" Forte leg. ύπεκρεϊ: cf. Plut. Mario Mss. Athen "Υμνώ ραίνέιν, Pind. Π. S, " Schn. Lex. " Wakef. Trach Cattier. Ga- * 'Pavarat, Hesychio πλανάται, σπείρεται. Cf. 'Pazoph.92. Jacobs. Anth. 9, Brunck. Ari- θαίνεται. * " 'Ράμα, (βάω, βαίνω,) Syrinx, Mathem. stoph. 2, 119- Bast Lettre 191. Valck. ad Theocr. Vett. p. 37., ubi βάμμα in impressis." Schn. Lex.] χ. Id. p. 119 ad Lucian. 1, 360. Τ. H. ad Dial. p. Tavros, Aspersus, Perfusus, Irroratus, [" Jacobs. 11." Schaef. Mss. " Sublabor, Clem. Alex De- Anim Antb. 6, 430." Schaef. Mss. 'Ραντον, fluo, de pilis, Elian. V. H. 687." Wakef. Mss. Hesychio ποικίλον. Vide Schleusn. Lex. V. T. Ύπορβέω τινά, Bast. Ep. Cr * Ύποββνέω, Ari- * " "Αββαι>ros, dicitur Maria Virgo, Athan. 1. p. 42." Slid. Orat. 1, 3. * Ύποββύομαι, Epictet. Enchir. Kail. Mss. Strabo 11. p. 469.] " Neop/Wos, Re- 126.] " Ύπόββυσιε, Subfluxio," [Strabo 14. p. 564 " cens aspersus, Soph. Aj. ( ) σύν νεοββάντφ 956.] " ζίφει, Cum gladio recenti cruore asperso." [Cf. "'Ρητίνη, Resina. EstLacryma s. Humor liquidus Neoppi/ros.] " et oleaginosus, e planta sponte diffluens. Omnis 'Ραντήρ, rjpos, o, (q. d. Perfusor, s. Irrorator,) Locus " quidem resina e sua arbore manat liquida ; eaque in oculis e quo lacrymae manant. 'Ραντήρες, inquit "ρητίνη ύγρά a Medicis appellatur: vel ή έκ τών Gorr., a quibusdam dicti sunt Oculorum anguli naso " κεραμίων ύγρά, ut a Gal. Meth. Med. 6., i. e. La- proximi et majores, quos aliqui etiam πηγάς voca- " guneularis s. Liquida e doliis aut amphoris resina : runt, quod lacrymae ab his maxime stillent. lis " sc. quod in doliis atque amphoris afferretur. Vel oppositos angulos, qui sc. ad tempora speetant, " etiam συγκομιστή, quod in alveis et doliis olim c παρωπίας nuncupant. [" Nicander Θ. 673." Wakef. " comportaretur. Attamen ea cocta in aqua, vel Mss. * 'Ραντήριοε, Esch. Ag. 1084=1060. Bl. πέ- " cremata sine aqua in prunis, sicca redditur et fria- hov, Solum redundans sanguine. "Conspersus. Se- " bilis, ut docuit Diosc. : eaque est, quam φρυκτήν, eundum analogiam debet significare Conspergens : " Frictam s. Tostam, (non addito etiam Resinae no- vide Notas." Blomf. Gloss.] " mine,) vel πέφρνγμένην, h. e. Retorridam, vocant. Invenitur et VERB. 'Ραντίζω, non tamen deriva- " Haec Gorr. Ε Diosc. 5, 10. affertur in VV. LL. turn a βαντήρ, sed potius tanquam a nomine 'Ραιτ«, " Qilvos βητίνην πιτυινην έχων, pro Vino piceae resina pro quo existimo fuisse DICTUM 'Pam, elisa litera " condito, Vino resinato, Additur, hanc βητίνην τ. Exp. enim Aspergo : item Stilla, Gutta : ut in " φρυκτήν in medicinis a seplasiariis Colophoniam hoc Proverbiali versu, Πέτραν κοιλαίνει βανιε Hharos ''vocari: illam vero, τήν έκ τών κεραμίων ύγράν, a έvheλεχείy. [" Ad Charit Jacobs. Anth. 10, " Palladio 3, 25. Resinam locularem nominari." , 208. ad Moer ad Herod. 198." Schaef. [Theophr. H. PL 4, 16, 1.9, 1, 6. 9, 2, 2. C. PI. 6, Mss.] Est autem 'Ραντίζω, sicut et βαίνω, Aspergo, 11, 9. Schneider. Eclog. Phys " Nicander Ά. Perfundo, Irroro. Auctor Epist. ad Hebr. 9, (13.) 299." Wakef. Mss. " Ad Poet. Lat. Min. 2, 261." Καί σπohόs δαμάλεωε βαντίζονσα τούε κεκοινωμένους, Schaef. Mss. * 'Ρητινολύγοε, Gl. sine interpr.] " T17- Et cinis juvencae aspergens inquinatos. Et aliquanto " τινώδηε, Resinosus : ut Columella Medicamenta post εββάντισε. Passivam autem vocem βαντίζεσθαι " resinosa dixit." [" To βητινώδεε, Athen. 57." Schw. quidam interpr. Abstergi in h. Greg. Naz. 1. Παρα- Mss. Hippocr. 509, 46.] " 'Ρητινίζω, Resinam refero. δοξότερον διά βορβόρου μικρά βαντίζεσθαι, ή καθαρόν " Redditur etiam Sum resinaceus." [* 'Ρητινέω, Sum elvai, διά καθαραε οδού φερόμενον. [" Epiphan. Haer. resinaceus, Hippocr. 269, 26. * 'Ρητινόω, Resinam D 20, 2." Routh. Mss. Athen Hebr. 10,22. addo, 495, Κηρωτή έββητινωμένη εΐ. *'Ρη- Έρβαντισμένοι τάε καρδίας άπό συνειδήσεωε πονηραε, τινωτόε, Gl. Resignatus, leg. Resinatus.] " 'Ρητινίτηε Puri, Liberati ab omni conscientia malorum : cf. Ps. " ohos, Resinatum vinum, e Diosc. 5, 35. Ex 51,9 ] HINC 'Ράντισμα, ET 'Ραντισμόε, Aspersio: "Eodem in 'Ρητίνη habuisti, Ohos βητίνην πιτυινην ut in Epist. 1 Petri 1,(2.) Καί βαντισμόν α'ίματοε " έχων." Ίησοϋ Χριστού : [Hebr. 12, 24. αίμα βαντισμοϋ.] Ve- 'ΡΑΙΝΩ, Perfundo, Aspergo, Inspergo, Irroro. Ex rum βάντισμα existimatur accipi etiam pro Eo quo Athenaeo affert Bud. pro Perfundo. In VV. LL. quid aspergitur. [* " 'Ράντησιε, Aspersio, Zach. βαίνω είε τά βλέφαρα, ex Aristoph. (Β ) pro 13, 1. Ed. Compl. Sed fortasse leg. *Tάντισιε." Asj^rgo palpebras; sed malim Inspergo palpebris. Schleusn. Lex. V. Τ. * 'Ραντιστήρ, * 'Ραντιστήριοε, Plut. de Primo Frigido, Τήε τε γής ϋδατι βαινομένης, unde * 'Ραντιστήριον, τό, etcontracte* " 'Ράντιστρον, Terrae conspersae aqua. Hom. autem passivam hanc Aspergillum, in der von Villoison bekanntgemachten vocem βαίνεσθαι usurpavit etiam περι κονίηε, i. e. de Uebers. d. A. T." Schn. Lex. *'Ραντιστοε, unde pulvere: dixit enim II. A de equis, "Αφρεον δέ * Ώολνβράντιστυε. * " Πολυγάρεκτοί, vox nihili. Ad στί,θεα, βαίνοντα δέ νέρθε κονίη, ubi nos jubet Eust. Opp. Ά. 5, 652. Ό<τσα * πολνραθάγοισιν ένι σπιλάobservare βαίνεσθαι dictum ίιοη έπί ύγρον, sed έπί δεσσι φύονται. Cod. Vat fol vers. Πολυφεωε. Idem alibi docet βάσατε ab Hom. positum ραθάγγοισιν (sic) έν ah καταπολυ βόθοι^ τών υδάτων esse pro ράνατε, Et paulo post scribit, ut e βώ fit άγονται και κλώνται, ή πολυρβαντίστοιε ή * πολυββήβάζω, sic etiam βάζω e βώ : e quo fieri etiam βαίνω. κτοιε, τουτέστι, είε πολλά διεββηγμέναιε καί πολλάϊ ρα- Sed quamvis videatur diversum illud tbema consti- γάέαϊ έχούσαιε. Cod. Vat fol recto, in

18 8177 ΡΕΩ [Τ. πι. pp ΡΕΩ 8178 versu ποχνράγεσσιν, supra sc. niinio πόχνρανχϊε (f. * πολνββάντοιε. In marg. πόλνραγέσι,) ποχνγαρέκτοιε, (sic pro * πόχνραγίστοιε vel * ποχνδιαρβήκτοιε) πο- Χνρβήκτοιε' ήγουν els πολλά διερβηγμέναιε, καϊ πολλά» ραγάδας έχονσαιε." Bast, de VV. Nihili vel Dub. ad calcem Scap. Oxon. * Άπορβαντίζω, Dionys. H. 2. p. 22, 34. Alex. Trail. 1. p. 48.] ΑιαρβαντίΖω, pro Dispergo poni testatur Bud., locum tamen non proferens. [* Έπιββαντίζω, Aspergo, LXX. Lev. 6, 27 * Έπιββαντισμόε, Inspersio, Aspersio, Num. 19,21. * Καταβραντίζω, Aet. 9, 4 ] ITEM Περιρρανη'έω, Circumaspergo. Hes. περιββαίνεσθαι, περιββαντίίεσθαι. [LXX. Num. 19, Ezech. 43, 20. * fleριρβαντισμόε, Aspersio, Symm. Zach. 13, 1. * Προο - ραντίίω, Osann. Anal. 98. " Schol. Aristoph. N. 410." Boiss. Mss.] [* " Άναββαίνω, Jacobs. Anth. 11, 186." Schaef. Mss. "Aristot. Mirab. p. 110, 24. Sylb." Kail. Mss.] Άποββαίνω, Spargo, Aspergo, Irroro, Herod. (2, 93.) Άποββαίνειν τον θοροϋ, Aristot. Η. Α. 6. Άποββαίνονσι Χευκήν ύγρότητα. Ibid. Άπορβαίνουσι τά ώά, exp. Ova spargunt. Affertur ex Eod. άποββαίνειν de sepia dictum, atramentum suum inspergente. II Άπορραίνω, Semen genitale spargo, Bud., afferens ex Aristot. de Gener. Anim loquens de piscibus, To δ' appev γένοε ev τοϊε ώοτόκοιε, καθάπερ al θήχειαι τά ώά διά'πχήθοε άποτίκτουσιν, οϋτωε εκείνοι άποββαίνουσι. Idem de Part. Anim. 4. Τήν γάρ ύπερβάχχουσαν χοχήν άποββαίνειν πρόε τον πνεύμονα και τάε φχέβαε. Haec Bud. Itidem vero ab aliis profertur hie locus libri de Gener. Anim. 5. Άπορραίνουσι τά άρρενα και τά θήχεα, expositus ita, Humorem suum genitalem turn mares turn feminae emittunt. f* Ά- πορβαντήρ, unde * Άπο'ρβαντήριοε, equo* Άποββαντήριον, το, Lavacrum, Lustratio, Eur. Ion " Άπορβ. άργυροϋν, Inscr. Attica Chandler. 2, 3." Schn. Lex. Suppl. * Προσαποββαίνω, Elian. N. A. 9, 63.] Αιαββαίνω, Aspergo, Conspergo, ex LXX. Interprr., Prpv. Sol.(7, 17.) Αιέββαγκα την κοίτην μου κρόκψ. Sed hoc praet. in VV. LL. magno crassoque cu'm errore a Αιαββαίω deducitur. [Soph. Tr. 13. " Aristot. Meteor. 1, 3." Seager. Mss. " Αιεββαντισμένοε, Planud. ad Ovid. Met. 15, 211." Boiss. Mss.] [* 'Εκραίνω, Soph. Tr. 794 " Wakef Cum accus., Lobeck. Aj. p. 279 " Schaef. Mss. " Eur. Cycl Έγκέψαλον έξ,έρρανς." Seager. Mss. Vide Lex. Polyb.] Έπιρραίνω, Inspergo, Instillo, Irroro, Theophr. (C. PI. 2, 9, 15.) Έπιββαίνει τοϊε ώοϊε άποτικτομένοιε τον θορον, Alex. Aphr. Probl. 1. Έπιρραίνειΐ' τψ πνρϊ βραχύ τοϋ υδατοε. Interdum vero cum praepl έπι, ut, 'Επιββαίνει τον θορον έπϊ τά ώά, Aristot. A quo et Bud. accipi ait έπιββαίνω pro Inspergo, Superspargo, Instillo: afferens e 1. 3 de Gener. Anim. "Αγονα δέ καϊ άμφότερα γίνεται τά αύτόματα ώά, εάν μή έπιββαίνη άαρρην. Eundem alibi άπορραίνειν dixisse ait, ut p alicubi et έποχεύειν. [Themist " Dionys. H. 3, 1495." Schaef. Mss. * «Ώροσεπφβαίνω, Const. Porph. de Imag. Edess. p. 92." Boiss. Mss.] Καταββαίνω, Perfundo stillatim, Bud. ap. Gal. ad GL 2. Αεί δέ, διάπυρον αύτον έργασάμενον, οζει δριμντάτψ καταρραίνειν. At in VV. LL. redditur Aspergo ; Steph. Β. ν, Δ ώριοι*.] [* Παραββαίνω, Leviter aspergo, Athen. 692.] ΤΙεριρραίνω, Circumaspergo. In VV. LL. e Diosc. Περιρραίνουσιν οικία ιε, Philo V. Μ. Περιόρανάμενοε γάρ τοϊε είωθόσι καθαρμοϊε, ubi Turri. Aspersus solita lustratione. Bud. ex J. Poll, affert περιββανάμενοε junctum cum καθηράμενοε. [Sclteef ad Greg. Cor " Coray Theophr Brunck" Aristoph. 3, 147." Schaef. Mss. Περ^α/νεσθαι," Jambl. V. P Nonn. D. 5, 7- Schaef. ad Longum 386.] ΤΙερίρρανσιε, q. d. Circumspersio, Aspersio, [" Plato Cratylo 405." Wakef. Mss. * Περ,ββανr%>, Gl. Spargine (sic.) Unde * Περιββαντήριοε, e A quo] ΪΙεριρραντήρων, το, Aspergillum, Instrumentum quo ad aspergendum (s. circumaspergendom, ad verbum) utimur. Dicitur autem peculiariter de ramo vel alia re qua fiebat lustralis quaedam aspersio, superstitiosa, s. superstitione recepta. Theodor. Hist. Eccl. Εκατέρωθεν δέτών θυρών εϊστήκειααν νεωκόροι, περιββαντηρίοιετούε είσιόνταε προκαθαίροντεε, ώι ένόμιζοφ, Quem usum ap. Socratem Sozomenum habent θαλμ' διάβροχοι, ubi scribit, Έπεί δέ έμεχχεν * ύπεραμείβειν τον ναον τόν ούδόν, θαχχούε τιναε διαβρόχονϊ κατέχων ό ίερενε νόμψ ΈΧΧηνικψ περιέρραινε robs είσιόνταε. Erat praeterea Περιββαντήριον, ut ami. VV. LL., Vas purum in templis aut concionibus/ aqua lustrali plenum, qua ritu ethnico aut sacerdotes aut aeditui perspergere solebant eos qui ingrediebantur. Additur autem, vocari posse Aquiminale, non Aquimiearium, quod Ulpian. testetur hoc fuisse Vas escarium. Et affertur hie Luciani locus, in quo cuidam spurcissimo et impunssimo homini dicit, (3, 180.) Πόσων περιββαντηρίων, πόσων ποταμών δεϊ; Ex Eod-. (I-, 535;) Β Θέμενοι δέ βωμονε καϊ * προββήσειε καί περιββαντήβιά; προσάγονσι τάε θνσίαε. Quibus 11. adjiciendus est hiti Ejusdem, (536.) To δέ πρόγραμμά φησι μή παριέναι ε'ίσω περιββαντηρίων οστιε μή καθαρός έστι τάε χεϊραέ. Eschines quoque mentionem facit quorandam, quos moris erat εζω τών περιρραντηρίων έζείργειν: sed dicit τών περιρραντηρίων τήε άγοράε : (79 )'0 μέν τοίννν νομοθέτης τόν άστράτεντον καϊ τόν δειλόν καϊ τόν λιπόντά τήν τάζιν, έξω τών περιρραντηρίων τήε άγοράε έξείργει, και ούκ στεφανοϋσθαι, ούδέ εϊσιέναι είε τά ιερά τά δημοτελή. Idem (4.) haec verba e quadam Lege profert ad versus eum Atheniensem qui έταιρήσαι compertus fuerit, Μ17 έξέστω αύτψ τών εννέα αρχόντων γενέσθαι, κ. τ. λ. Aliquanto post, Μ^δ' έν ταϊε κοινάϊΐ στεφανηφορίαιε στεφανούσθω, μηδ' έντόs τήε άγοράε τών περιρραντηρίων πορενέσθω. Sed Aldina Ed. mendose scriptum habet άγοράε περί τών ραντηρίων.' Usus est hoc verbo et Philo V. M. de filia regis, quae accesserat ad flumen, ad cujus ripam expositus erat ipse - Moses, Κάπειτα Χοντροϊε καϊ περιββαντηρίοκ' χρήσθαι C μέχχουσαν : quae Turn, interpr. Lavare se et purificare parantem. [Jambl. V. P "Ad Charit ad Lucian. 2, 355. Coray Theophr Toup, Opusc. 1, 344. Locus ipse ubi ro περιρβ. pefeitum est, Valck. Anim. ad Ammon. p. 3. «Περι^. Graecis dicitur Id quo lustralis aqua circumstantials aspergitur, ut sunt frondes et similia ; item Labrum e quo aqua lustralis in circumfusam coronam spareitur.' Sylb. ad Paus. 55." Schaef. Mss. " Clem. AICT. 412." Wakef. Mss. Aristides 1, 62.» " Περ/ραντρον, Greg. Nyss. ap. Wolf. Anecd. Gr. 3, 36." Kail. Mss.] " Προββαίνω, Ante aspergo s. conspergo. Unde " particjp. προββανθείε." [Alex. Trail. 11. p. 606«] " Προσραίνω, Aspergo, Spargendo adjicio, Alex. " Aphr "Οζοε προσραίνειν rij μήτργ, Acetum asper- " gere matrici. Utitur et Aristoph." [Έκκλ. 3fg, "Kuster. p Τ. H. ad Plutum p ad Charit. 693." Scbaef. Mss.] " 'Ρώνιξίϊ, Fluvialis navigii genus, Hes." D f 'Pαθάμιγζ, γοε, ^Ppetice Gutta, άπο τοϋ βαίνειν θαμά, Eust. ap. Hom., non semel hoc vocabulo utentem; afferens et aliam etymologiam. De sanguine non raro dicitur: quo et Hesiod. modo usus est, (Θ. 183.) βαθάμιγγεε αίματόεσσαι. Fortasse autem pro αίματύεσσα positum est φονίη, iu Epigr. Καί φονίρ ραθάμιγγι Χιβάε κατεκίρνατο πηγή. Dicuntur vero et βαθάμιγγεε κονίηε, [II. ψ. 502.] de quo lege Eust. [" Jacobs. Anth. 9, , 275. Heyn. Hom. 6, , 459." Schaef. Mss.] "Έϋββαθάμινξ, Pulcrie "irrorans guttis, ap. Nonn." ["Jo. 2, 19. D * ΠοΧυββαθάμιγξ, 7, 174." Wakef. Mss.] Itidemque VERB. Ταθαμίζεσθαι, ita enim leg. creditor ap. Hes. pro 'Ραθμίζεσθαι, exp. βαίνεσθαι, i. e. A.spergi, etc. Fuerit autem, ut opinor, βαθαμίζεσθαι - dictum per sync, pro βαθαμιγγίζεσθαι. [««Opp. Ά 5, 658. 'Ραθαμίίω, Nonn. D. 6, 256." Wakef. Mss* Έββαθάμιζε, Hesychio έρόφει: fortasse ργοέώ5 α 0άνι5β.ί Sed invenitur ETIAM Ύαθαίνομαι eand. exp. habens j nam μαθαίνεται Hesychio est βαίνεται et βρέχεται ί

19 β 179 ΡΕΩ [Τ. III. pp ] ΡΕΩ 8180 [Photio aireiperai. Cf. Τανάται.] ITEM Ύαθασσόμενοι gxp ραινόμενοι, verum addens πληττόμενοι. QZ A chium. Habet certe et Gal. Περιββηδέε inter voces posterior exp. afhnitatem habet cum ea qu tribu? Hippocratis [ ] exponam περικεκλασμένον tur NOMINI Τάθαγοε, cum dicitur hac X^siS εφ εκάτερα, Utrimque perfractum, s. In utramnue can Strepitus, et quidem proprie qualis est remi partem. In qua signif. videri possit περιββηδέε dici quasi περιρρηγέε, hoc autem pro περιββαγέε. Etym. M? J- nt,s,. S - ferientis : Hcet Schol. Nicandri (Θ 194.) dicat simpliciter, 'Ράθαγοε κυρίωε, ό rijs εκατέρωθεν έγκεκλίμενον * μηνοειδώε. Apoll. Rh. 1, certe περιββηδήε exp. περιββαγήε. [Erotian. exp. κωπηεκτυποε: cum alioqui antea dixisset esse Sonitum quem fluctus scopulis allisi edunt. Ab Hes επενεχθεϊε, επικείμενοs. Vide Schn. Lex. *IIepip "Ηριττε δ' άμφοτέροισι περιββηδήε κεράεσσι, i. e. generalius exp. ήχοε, φόφοε: necnon τάραχο* et θό βήδην, adv. % In orbem, Utrimque, Apoll. Rh. 4, ρφοε. [ Πολυρραθαγοε, Opp. Κ. 3, 21.] Fecerunt autem Poetae ab hoc suo nomine et VERB, 'Ραθα Ύ έω pro Sonitum edo s. Strepitum, Strepito. Item Fragorem $do. Atque adeo pro Confringo ; nam συνεββϋθαγησε, quod est a THEM. Συββαθαγέω, Schol Nic. exp. κατέαζε, et σι'νέθλασε, et συνέτρι-φε ubi scribit Nicander, (Θ. 194.) όλοοϊε δέ συνεββαθάγησεν οδοίισι: sed addit ille Schol. διά ro έν rip τρώγειν φα, τοιούτον κτύπον άποτελεϊσθαι υπο των οδόντων. [Ερβαθάγει, Hesychio έκράτει, leg, έκρότει.] " Άββα- "θήγησεν, Hesychio έφόψησεν, Crepitum s. Strepi- " turn dedit[ pro έβραθήγησεν.] " Άναραθηγή- ' σαι, Eid. est * άναφοφήσαι, 1* άναπηδησαι, «λ. Strepitum " s. Sonitum edere, Subsilire." Quamvis autem '. lice voces a nominis βαθάμιγζ signif. multum deflectant, pec ab eo derivatae, sed potius per όνοματοποάαΐ fact» mihi videantur, propter praecedentia ilia verba ab iisdem syllabis incipientia, et originem a βαθάμιγζ habentia, (si quidem spectetur exp. quae iis datur,) hie ponendae mihi visae fuerunt. Sed addendum est illis et VERB. 'Ραθαπυγίζω, quod dicitur esse Planta pedis nates alicujus ferio. Vide plura ap. Eust. [86l, , 57.] et Hes. ap. quem mendose scriptum est 'Ραθαπυρίζειν pro 'Ραθαπυγίζειν, necnon Schol. Aristophanis, utentis hac voce Ίππ. [796. "Brunck. ibid. Kuster. p Thom. M. 785." Schaef. Mss. Alia lectio est *'Pασθαπυγίζω. Apud Suid. est etiam * 'Ροθοπυγίζω, expositum λάθρα τύπτω κατά. πυγήί πλατείψ τη χειρϊ rj πλατεί τω ποδϊ, ρόθον ποιών. "Kuster. 1. c. Thom. Μ. 1. c. *' οθοπυγισμόε, 786." Schaef. Mss.] Addenda quoque est vox 'Ραθάμη, quamvis exponatur β^στώνη, et ραθυμία, quae quid signif. dictum fuit supra. In VV. LL. βαθάμη, Quies, Otium, Negligentia; sed Hes. in ilia exp. potius intellexisse puto Inertiam et Pigritiam aut Desidiam, quam aliud quidquam. Quod si mihi liceret aliquid quod multis, qu ap. Gramm. passim extant somniis, germanissimum esset, somniare, dicerem βαθάμη ideo pro Inertia usurpari, quod ea, quae paulatim fluunt et quidem guttatim, (guttas autem vocari βαθάμιγγαε dictum est) fluunt tarda, ut locutus est Horat., estque eorum fluxus velut piger atque iners. 'ΡΑΖΩ, i. a. proxime praecedens βαίνω, et ab eadem origine, ut antea dictum est, Aspergo, Inspergo, Perfundo: unde βάσσατε ap. Hom. (Od. Y. 150.) quod exp. βάνατε. Ab hujus passiva voce 'Ράβομαι, EST Έββάδατο ap. Eund. (11. M. 431.) pro έββαστο, Aspersi erant, Perfusi erant. [" Heyn. Hom. 6, " Schaef. Mss. Έββάδαται, Od. Y. 354.] Hujus estverbale ΝΟΜ. 'Ράσμα, Aspergo, Perfusio, Bud. afferens ex Athen. (542.) Μύρων βάσματα eis τήν γήν έπιπτεν: quod exemplum affert et Eust. [Od. p. 739, 34.] Hinc est ΕΤΊΑΜ'Ράστωρ, Poculi genus quoddam. Hes. exp. κρατήρ: [Apud Eund. est etiam * 'Ραίστωρ κρατήρ: et * 'Ραιστήρ' σταγών : a * 'Ραΐζω pro ραίνω.] Eadem est origo et NOMINUM Άμφιρβηδήε AC ITeφβρήδήε, quibus signif. Circumquaque aspersus, Circumcirca irrigatus. Formantur autem ab aor. 2 έββαhov, mutato α in η. Estque Eustathii haec formatio; sed mihi non minus placuerit forraare ab έββα δα, mutato itidem α in η. Idem περιββηδήε exp simpliciter έββαντισμένοε, sed έββαντισμένοε αΐματι, sicut et VV. LL. exp. Aspersus sanguine, aqua. Neque tamen putandum est, hujus vel illius aut alius cujusquam ablativi signif. hoc vocabulo includi. Extat porro locus in quri usus est eo Horn., Od. X. (84.) περιββηδήε δέ τραπέζη Κάππεσε δινηθείε: sed aliae etiam afferuntur hujus nominis expp., quas fjdebis ap. Auctorem brevium Scholiorum et Hesy- περιρβήδην δ' έτέρωσε Κλινομένηε χέρσοιο.] " ΪΙεριρρνδήε, Hesychio est περικεκλασμένοε. Pro quo scr. potius περιββηδήε, utpote quod factum existimetur e περιρβήσσω quasi περιββηγής. Sin ' exponas περιββυεϊε cum nonnullis, ierri ilia per υ " scriptura potest." [* << Κατα^ά^ω, Heyn. Hom. 6, 170." Schffif. Mss.] AT VERO 'Ράζέω contractum, est Latro, Allatro : quod ETIAM 'Ρυζέω dicitur. Et Suidas quidem ita: at EUST. 'Ροί ω pro hac ipsa signif. habet, necnon Β Ραζω barytone. Quod autem ad metaph. signif. attinet, quam his verbis tribuunt, sciendum est earn convenire cum ilia quam habet v. Allatro ap. Liv., et alios quosdam. [Hesych. 'Ράίβιν τρώγειν κυρίωε επϊ τώνκυνών μιμητικωε, έπϊ τοϋ ήχου. Phot. 'Ράζειν καί * ρύζειν τό ύλακτβϊν "Ερμιπποε Εύρώπη 'Ρυζών άπανταε άπ έδομαι τούε δα κτύλονε' άπό τούτου δέ έτι τούε πικραινομένουε καί σκαιολογοϋνταε μετηνέχθη Κρατ'ινοε Δηλιάσιν "Ινα σιωπή τήε τέχνηε βάζωσι rov λοιπόν χρόνον καϊ έζήε. "Ερβαζε πρόε τήν γήν, ό δ' έσκάριζε καπέπαρδε. "'Ραίω, ad Cbarit ad Moer. 36. 'Ραέέω, Toup. Opusc. 1, 394. 'Ρνζέω, ibid. 'Ρυζάω, ad Charit; I. c. * 'Ρύζω, Valck. Anim. ad Ammon. 230." Schaef. Mss. J. Poll. 5, 86. Hesych. Ρυζειν ύλακτε'ιν. 'Ρύξουσι' διαμωκώνται μισοϋσι γογγυζουσιν. 'Ρυζών πενθών διά τό τούε πενθοϋντάε άναν δόντινα ήχον προφέρειν. Vide Schn. Lex.] "'Επιββύ- " ζειν, Instigare et incitare canes: ex Aristoph. Σφ. " (705.) Sed scribitur etiam Έιηρροίίειν, quod vide " T. 3. c. 722." [Cf. Άραρίζειν. Έπιρβύζειν κύναε, C Hesychio έπαφιέναι καϊ παρορμ$ν.] 'ΡΟΘΟΣ, ό, Undarum sonitus, strepitus; aut certe Remorum strepitus, secundum quosdam, ut docebo in 'Ρόθιον. Et generalius etiam pro Strepitus; item Fremitus, Tumultus : ut ap. Hesiod. ("Epy. 1, 218.) Tijs δέ δίκηε βόθοε έλκομένηε jj κ' άνδρεε αγωσι Αωροφάγοι. ["Thom. Μ Toup. Opusc. 2, 260." Schaef. Mss. " Cursus velox, Opp. 'A. 5, 17. (ήνεμόειε πτερύγων ρόθοε,) Nicander Θ De mari, 788." Wakef. Mss. Blomf. Gloss, ad.esch. S. c. Th * " Άντίρροθοε, Heyn. Hom. 8, 26. * Βαθίρβοθοε, Const. Manass., Chron. p. 18. Meurs. (=9.)" Schaef. Mss. * Όμόρβυθοε, Theocr. Epigr. 4. * Παλίββοθοε, Refluus, Quem refluae undae lavant, iesch. Ag τταλιρ)ίό-θοΐϊ ev Αΰλίδοε Towns. " Brunck. ad Jisch. S. c. Tb. 7. Valck. Phcen. p. 452." Scbaef. Mss.] Πολύρροθοϊ, Multistrepus, ex.flesch. [S. c. Th. 7- " Valck. Phoen. p Thom. M. 563." Schaef. Mss. * Ύαχύρβοθοε, Cito promulgatus, ^Esch. S. c. Th λόγοί.] Sed-poSos exp. etiam όρμή, Impe- > tus: unde VERB. Τοθέω, itidem ορμώ, Impetu feror, ["Wakef. Ale Brunck. Aristoph. 3, 23. Kuster. 110." Schaef. Mss. Soph. Antig ] Cujus COMP. [* Αιαββοθέω, Per clamores injicio, iesch, S. c. Th. 197.] Έπιββοθέω, ET Όμοββοθέω, ET Κακορβοθέω. Est autem έπιρβοθε'ιν, Strepitum edere, s. fremitum. Interdum et Tumultuari. Eur. usus est de Sirepitu admurmurantiuro in concione, (Hec. 557.) Λαοί δ' έπερβόθησαν. Hes, exp. έπήχησαν, et έπεβόησαν: nec enim dubito quin έπερβόθησαν, quod ap. eum habetur, (et quidem non suo loco, sed post Έπιβροίζειν,) sit illud ipsum quo illic usus est Eur. Sed addit el ΝΟΜ. Έπψρόθητα, verbalis formam habens, quod exp. έπίψογα, Vituper». bilia, Vituperio digna. [" Έπιββοθέω, Wakef. Tracb Brunck. Soph. 3, 473. Heyn. Hom. 6, 306'. Dionys. H. 2, Valck. Phcen. (1248.) p ad Eur. Or. 899." Schaef. Mss. " Cum strepitu et impetu accedo aut introeo, Sopb. ap. Athen. 277." Schw. Mss. iesch. Choeph Soph. Trach.

20 8181 ΡΕΠ 264. Orph. Arg Philostr * " Άντεπιββοθέω, Const. Manass. Chron. p. 82." Boiss. Mss.] At Όμορβοθέω sonat, q. d. Constrepo, i. e. Una strepitum aut sonitum edo, νέΐ simul: ut όμοββοθονντεε Hes. exp. * όμόηχοι: sed ei praefigit όμοφωνovv res, Consentientes, ad verbum, Eand. vocem edentes. Sic certe ap. Soph. Ant. (536.) p meae Ed. Αέδρακα τουργον, ε'ίπερ ήδ' όμοββοθεί, Schol. exp. συμφωνεί. Sed όμορβοθείν dicuntur etiam remiges, cum eorum remi eonsurgunt, ut loquitur Ovid., et uno velut consensu remigant; nam exp. etiam ro Άμα καί συμφώνως έρέσσειν. Interdum vero pro Adjuvo, Auxilior, in qua signif. convenit cum 'E?r/ppoQos, de quo mox. Vide Schol. Aristoph. [Eur. Or Aristoph. "Opv " Jacobs. Anth. 7» 193. Brunck. Soph. 3, 438." Schaef. Mss.] Postremum est Κακοββοθέω, q. d. Malo strepitu linguae et clamore insector. Accipitur enim pro Convitiis insector, Maledictis prosequor. Et affertur ex Eur. (Hipp. 340.) κακοββοθείε συγγόνουε: item ex Aristoph. Θ. (896.) Ξένη, rts ή γραϋε ή κακορβοθοϋσά σε; In VV. Β Β. J. 7, 15. 'Ενσείει αύτοίε τήν ίππον άθρόαν, οί δέ διεσοβήθησαν, ουκ ένεγκόντεε τό β.,ί. e. τήν όρμήν.] At LL. κακοββοθείν, Veluti fluctibus et impetu agitare. ["Wakef. Ale.'718. Jacobs. Anim Brunck. HOM. 'Ρόθιον κϋμα dicit έπιθετικώε, Impetuosnm Aristoph. 1, 132. ad Esch. S. c. Th Valck. fluctum, s. Violentum, Od. Ε. (412.) άμφί δέ κϋμα Phoen. p. 452." Schaef. Mss. * " Κακοββόθησιε, Pantaleo de Miraculis Archangeli Michaelis libello non- ροθίοισι κροκάλρσι itidem έπ (θετικώς, ex Epigr. pro Βέβρνχε ρόφιον, a nomine ADJECT. 'PO'&OS: unde et dum edito: Ταύτην τήν Κ. έτταροιν είναι διαβολικών, Litoribue iropefuosis, vel potius quae impetuntnr it' ήε έκείνοε καταπέπτωκεν." Heins. ad Hes. v. Kraκορροθεί.] Venb ad illud NOMEN Έπίρβοθος, cujus cum impetd. Bud 1, βόθιοε exp. Impetuosus, item Cum aquae impetu. Ex Iisd. βοθίρ νηϊ pro Navi irrgenti significatio convenit cum ea, quam dedi postremam impetu cieiw: afferens ex Aristof. de Mundo (4, verbo όροββοθεϊν: nam ut όμοββοθείν est Adjuvare, 30.) Μετά βοθίου βίας. [" Ad Charit Musgr. Auxiliari, ita Μφβοθο» est Adjutor, Araxifiator. Sed Ipb. T Markl. p Jacobs. Anth. 8, hoc nomine significatur proprie Auxiliator alacris, , 120. Viilois. ad Long. 128." Schaef. Miss. s. strenuus, s. gnavus, Qui auxilium fert magna cum Athen. 327 p. φαμαθίδα: Pofyam. 4, 7, 6. ροθίφ animi alacritate et contentione, ac magno studio: είρεσίρ, Vide Schn. Lex. * " Εΰρόθίοε, ad Charit. si quidem his Eustathii verbis credimus, quibus certe 723."Sch f. Mss. Ad OrpDr. Hymn. 19, 7 ] non video cur fidem derogemus, ό σπουδαίος βοηθόε, ό μή άκήν και ήρεμα δι όκνον και οίον άφοφητί πρόε [* " Όμοββόθιοε, Jacobs. Anth. 9 1, 297 " Schaef. βοήθειάν nvos ήκων, άλλά κατα σπουδή ν, μετά βυθού, Mss.] τουτέστιν ήχου, ώε εΐ καϊ βόθιον νδωρ κατα πρανοϋε Παλφρόθιοί, Refluentes s. Reciprocantes habens βέοι. Dicitur autem et fem. genere, έπίββοθοε, Adjutrix, Auxiliatrix. II. A. (390.) πάντα δ' ένίκα 'Ϋ η ι- δίως τοίη οί έπίββοθοε ήεν Άθήνη. Et έπίββοθοι εύφρόναι, Hesiod. "Εργ. (2, 178.) Apud Apoli autem Rb. 2, (IO69.) έπίβροθοε ήνδανε μήτιε, Utile consilium, nam exp. ώφέλιμοε, adjumento enim et auxilio est utile ac salubre consilium. [" Wakef. Ale Trach Jacobs. Anim Specim. 13. Anth. 8, 193. Brunck. Soph. 3, 449. Heyn. Hom. 5, , 306. Musgr. Or ad Charit L q. έπίφογοε, Valck. Hipp; p Soph. Antig. 413." Scbaef. Mss. Esch. S. c. Th. 370.] Sed non minus frequens, ap. Hom. praesertim, EST ΈπίΓάρροθοϊ, habens syllabam rap ita insertam, ut videmus in άταρτηρός, pro άτηρόε. II. A. (366.) Etπου τιε καί έμοιγε θεών έπιτάββοθός έστι: qui versus legitur et Υ. (453.) Apud Eund. P. (339.)'Ζήν' ύπατον μήστωρα μάχηε έπιτάρβοθον είναι. Et in fem. gen. Ε- (808.) παντα δ' ένίκα 'Ρ ήίδίωε' τούη οί έγών έπιτάρβοθοε ήα. Memini autem me vocem hanc έπιτάρροθοε in quodam legere Oraculo, ubi aliam signif. habere videbatur: [sc. ap. Herod. 1, 66. Τον σύ κομισσάμενοε, Τεγέης έπιτάββοθοε έσσρ, Victor eris. " Heyn. Horn. 5, , , , 102. ad Paus Kuhn." Schaef. Mss. Orph. Arg. 348.] " "Αββοθυε, Adjutor, Varin. et VV. LL. per- " peram pro Άββωθος." [Τ. Hi. pp ! Ceterum βόθοε illud, a quo sunt haec, possit etiam poni fortasse, et quidem commodius, post 'Poos, ut sc. ρόθοε sit dictum quasi poos, inserto 0. Nisi quis malit per όνοματοποιΐαν fictum esse hoc vocab.: ut scribit Eust., βόθιον esse epith. κύματοε ροθονντοε κατά όνοματοποιΐαν. 'Ρόθιον, τό, Impetus undae, undarum, etiam Unda, Fluctus, Apoll. Rh. (1, 541.) ρόθια κλύζοντο. Utuntur etprosae Scriptores. Plut. (6, 612.) Πόρρωθεν άφεωρατο φρίκη κατιούσα παρά τήν Άκραν, άφρόν τινα καί φόφον άγουσα τφ βοθίφ περί αύτόν πολύν. A Luciano pro Undarum impetu usurpari testatur Bud. Idem affert et istum Arriani loeum 6, (3, 5.) Καί βοή ΡΕίϊ 'Hit Α* άπό re τών κελευστών ένδιδόντων τάε άρχ&ς τε καί rhs άναπαύλαε τρ είρεσίρ, καϊ τών έρετών, οπότε αθρόοι έμπίπτοντεε 'τφ βοθίφ έπαλάλάξειαν. Sed hie fuerit potius ή σύντονος είρεσία, cujus signif. meminit Eust. Tradit Harpocr. hoc nomine βόθιον usos esse Aristoph. et Thuc., necnon Hyperidem; sed dicens duntaxat βόθιον appellari παρά τόν ρό9ον τον (κ τών κωπών άκονόμενον, όταν σφοδρώε έλαίτνωσι: [sic Phot,] Schol. autem Thuc. ap. eum βόθιον esse dicit τον ήχου τήε είρεσίαε. Ε Dionys. Η. 6. afferunt VV. LL. βόθιον ίππον pro Fremitu equi: qnae signif, nova videri possit. ["Thom. M ad Charit. 724=s 313. Markl. Iph. p Musgr. Iph. T Hel Wakef. Trach Phil S. Cr. 5, 34. Jacobs. Anth. 7, , 43. 9, 201. Viilois. ad Long Brunck. Aristoph. d, 23. Kuster Lucian. 2, 337 Ruhnk. Ep. Cr Pierson. Veris Act. Traj. I, 248. ad He^ rod Toup. Opusc. 2, 260." Schaef. Mss. Strabo 15. p Tats νάνσϊν επήγε τό β. Joseph. fluctus. At cum dicitur κνμα παλιββόθίονab Horn., C estιταλίρρόθίον simplicirei'refluens, s.refluum. Bud. interpr. Reflua unda, item Refusa unda, ut Virg, dixit Ponto sonat unda refuso. Ef Ovid, aequorque refundit in aequor. Extat autem locus Homeri Od. E. (430.) πάλιββόθιον δέ μιν αυτιε Πληξεν έπεσσΰμενον, τηλον δέ μιν έμβαλε πόντω, ubi Eust. πάλιββόθιον κϋμα esse tradit ro poffocv καί κατά τήν παλίρβοιαν' ήν μένγάρκ. τ. λ. quae vide p Dicitautem κνμα πάλιββόθιον, repetens κνμα e versu proxime praecedente. Quod fieri debere cum nonanimadverlerentvulgarium Lexx. consarcinatores, annotant πάλιββόθιον Horn, hieposuisse substantive' prdrefluentie fluctn; s..eslus reciprocatione, aut Mari refluo vel refugo. Serf ap. Arat. (347.) de nave, παλιββοϋίη δέ καθάπτεται ήπείροιο, Schol. exp. τρ ets τουναντίον κωπηλασίψ καθορμίίεται τρ ήπείρω: dixerat autem ante idem Schol. ets τούπίσω ούν ήρέμα κωπηλατουντεε, κατ* ολίγον προσορμίσαι ποιοϋσι* διό καϊ αύτόε φησι, παλιββοθίή κ. τ. λ. Ihcidi autem aliquando in vetus quoddam exemplar, habens Scholia quae vulgo vocamus interlinearia : in' D eo παλιβροθίη exposttam erat παλινδρομούσα. Cic. autem ita vertit, Adversamque trahunt optata ad litora puppim. [" Lucian. Ep. 30." Scbaef. Mss. Arat Apoll. Rh. 1, 1170.] " Πολυρ/ίόθιο5, Multis agitatus fluctibus. Metaph. " Aratus (412.) έποικτείρασα πολυρροθίουε άνθρωπου!^ "Cic. Commiserans hominum mrserandos undique " casus." Άνωββοθία, ή, VV. LL. exp. Unda quae ad summum marginem navis tollitur. At J. Poll.' habet (2, 90 ) Ευπολιε δέ καϊ νηόε χείλη είρηκεν άνωββοθία, ή περϊ τά χείλη τήε νεώε. Est praeterea deductum a βόθιον, VERB. 'Ροθια ωι ImpetuOse s. Contente remigo. Vide Suid., et Eust [Hes. v. Πάνικτον.] Apud Aristoph. autem (Ά. 8O7.) βοθιάζειν ίσχάδαε, Cum impetu et strepitu. vorare : vide Schol. [" Brunck. Aristoph. 3, 23. (ΊΜ-Λ.' 546.) Kuster Fr Wakef. Ale Athen. 23. "Ροθιάϊ, Musgr. Iph. Τ. 407-ad Moer.69." Schaef. Mss. Esch. Pers κώπη. *'Ροθιότηε,3, Poll. 4,22.] [* 'Ρόχθσε, a βόθοε, ut μόχθος a μάθος, Fluctuum'

21 8183 PIN [Τ. πι. pp ] PIN 8184 strepitus, Fluctus, Lycophr Nican- A der Ά. 39O. ύπό βόχθοατι θαλάσσης.] " 'Ροχθέω, Strepitum s. Stridorem edo. De maris fluctu proprie dici existimatur, et ex ejus imitatione per «' όνοματοποιΐαν esse factum. Od. E. (402.) 'Ρόχθει " γαρ μέγα κνμα ποτϊ ξερόν ήπείροιο." [Schaef. ad Dionys. Η. de C. VV Apoll. Rh. 4, 924,. νπό κνματι πέτρα ι 'Ρόχθεον : Opp. 'A. 1, 228. 'Ροχθεΰσιν δέκάλωεε: cf. Virg. En. 1, 87. stridorque rudentum, et nott. ad Hes. in Κάλοι δ' έρόχθουν. " Brunck. Aristoph. 2,123.'Heyn. Horn. 8,362. * 'Αναρροχθέω, Gesner. Ind. Orph. v. Άνερρόχθησε." Schaef. Mss. Vide Όρεχθέω. * 'Ροχθίζω, ad Orph. Hymn. 49, 5.]. TIN, ivos, ή, ET Tis, Nasus, II. E. (291.) βέλος δ* ΐθννεν 'Αθήνη 'Ρΐνβ παρ όφθαλμόν, Od. Δ. (445.) Άμβροσίην νπό ρίνα έκάστφ θήκε φέρουσα, 'Ηδύ μάλα τνείουσαν, όλεσσε δε κήτεος oh μήν. Utitur et alibi : Sicut et plurali pives, ut docebo paulo post. Extat autem in soluta oratione ille uterque nominativus. Theopbyl. Ep. 15. :'H δε ρίν λίαν σεμνώς έτετόρνεντο, καϊ πολλήν τής δημιουργοί) φύσεως τήν έπιστήμην άπή- Β λενχε.' [Lucian. A sin. 12. Ή ρίν κεράτινη και γρυπή έγένετο.] Alterum nominativum pis ap. Xen. invenio et Aristot., necnon Philostr. Xen. Σ. (5, 6.) p meae Ed., Ή δέ υψηλή ρις, ώσπερ έπηρεάζουσα, %ρτετείχικε τα όμματα, Aristot. Polit. 5. Άγνοονντες on καθάπερ ρις έστιπαρεκβεβηκνία μέν τήν ένθύτητα τήν καλλίστην πρός τό γρυπό ν, ή τόσιμόν κ. τ. λ. Philostr. Her. Ή δέ pis όρθή τε ήν και τούς μνκτήρας άνευρίνετο. Quinetiam ap. Theocr. Cyclope legitur pis, (33.) Els δ' οφθαλμός έπεστι, πλατεία δέ pis έπϊ χείλει. Qui; certe loci, sicut et alii, in quibus nominativum hunc me observare memini, faciunt ut magis receptum ap. veteres Scriptt. fuisse existimem pis quam βίν. Eust. tamen, ubi vocis hujus etymum affert a ρέω, hujus tantum, non item illius nominativi meminit.i.itidemque Etym. ρϊν habet, non pis: addens, debuisse per et scribi, sequendo illam a ρέω derivationem: cujus rationem reddens dicit, Έκ γαρ τής ρινός ρέονσι καϊ. κατέρχονται τα περιττώματα τής κεφαλής. Quinetiam Hes., cum scribit, 'Pis, βϊν, ρώθων, t ostendit se illud pis pro antiquiore habere; quippe quod exponat per βϊν, tanquam recentioribus magis usitatum. Quod velle Hes. non considerarunt, qui scripturam illius loci immutantes, reposuerunt, pis καϊ, ρίν. Quod autem ad genus attinet, ubique feminini esse, nisi mendosus sit locus, arbitror. Aristoph. Πλ. (703.) άπεστράφη Ύήν ρίν' έπιλαβονσα : Είρ.,(21.) Πόθεν αν πριαίμην ρίνα μή τετρημένην ; Dem. c.. Aristog. Άποφαγέϊν τήν ρίνα et άποτρώγειν. Invenitur porro ρίνες saepe quidem pro Naribus, ut mox ostendam, sed interdum et pro Nasis, Xen. Σ. paulo ante locum ilium quem modo protuli, Τών δέ ρινών ποτέρα καλλίων, ή σή, ή ή εμή ; quibus subjungitur, Έγώ μέν, έφη, οίμαι τήν έμήν, ε'ίπερ γε τον ρσφραίνεσθαι ένεκεν έποίησαν ήμϊν ρϊνας οί θεοί. Sic ap. Aristoph. Ν. (344.) αύται δέ ρίνας έχονσιν. /'Ρίνες, Nares, Hesiod. Ά. (267.) T«js έκ μέν ρινών ρύζαι ρέον, Ecujusnaribus fluebat mucus, mucor; ad Verbum,.Fluebant mucores. Observandum est autem loc in loco βέον έκ ρινών: hoc enim velut comprobat superius illud nominis pis s. ρϊν etymum a ρέω : atque adeo allusisse hie ad ipsum videri queat Poeta. Frequens est autem et Homero usus hujus pluralis, pro Naribus. Od. X. (18.) Αντίκα δ' αύλός άνά ρίνας παχύς ήλθεν Αίματος άνδρομέοιο, II. Τ. (39 ) Πατρόκλφ b' ah' άμβροσίην καϊ νέκταρ έρνθρόν Στάζε κατά βινών. Aliquoties vero copulantur στόμα et ρίνες. Nasi autem partes hae sunt, 'Ρίνες, quae etiam μνκτήρες appellantur, et ptvia, et ρώθωνες, et μύξαι : μνζωήρες, quasi Emunctrices cartilagiiies dicuntur pluribus spiraculis perviae : ράχις pjvos, Nasi scapula aut spina, vocantur Osseae utrimque partes genis proximae: άχρορίνιον, Tota nasi summitas, quam Poetae a rotunditate αφαιρίον vocant: cujus Exteriores utrimque partes, πτερύγια et νπήναι vocantur : στνλϊς, Κίον, διάφραγμα, Interstitium illud cartilagineum narem dividens: ήθμός, Nasi pars sub superciliis latens, unde ήθμοειδή ossa, quae aliqui σπογγοεώή eliam liuncupant. Sunt autem qui distiuguanti ap- PARS XXIV, pellantes σπογγοειδή Ossa ilia tenera atque tenuia, quae inter palatum et cerebri basin usque ad nares utrimque diversa posita sunt: ήθμοεώή vero, Qu ad summam nasi radicem intus fixa haerent tenuia et lata: et magno, quod e cerebro in nares fertur, foramini obtruduntur. Gorr. ["'Ρϊν, Jacobs. Anth. 9, 276. Thom. M Nasus irae sedes, Valck. ad Theocr. x. Id. p. 8. Brunck. ad Hippol. p Jacobs. Exerc. 1, 147. 'P. οξεία, Heyn. Horn. 7,227. Tijs ρινός 'έλκειν, ad Lucian. 1, 'Ρίν et pivos, Heyn. Hom. 7, 604. 'Pis, Thom. M Ammon. 123." Schaif. Mss. " Canalis, Inscr. Sicula Gruterip Two τάν ρίνα τάν έν τφ πύργφ τάν ρίνα τάν έχομέναν τον * τνρριδίον τόν ρο'ισκον τόν ρέοντα έκ τάς ρινός τάς κατά τό ιερόν." Schn. Lex.] 'Ρινοβόλος, ό, ή, Qui jacitur e naribus: [quo in sensu scr. est * 'Ρινύβολος : paroxytone autem exponendum erat Nares feriens, sc. odore. Vide nott. ad Hes.] In VV. LL. ρινοβόλφ πατάγφ, ex Epigr. Sono naribus edito et impulso. [Vide derivv. a Βάλλω.] 'Ρινύκερως, ωτος, ό, Animal quoddam, unius in nare cornu, Plin., quem vide, necnon Elian., et Oppian. Extat et Rhinocerotis nasus, Proverbialiter, ap. Martial. Item Nomen avis, Hes. [" Aq. Job. 39, 9 Cf. Bocharti Hieroz. P. 1. L. 3. c. 27- p. 950." Schleusn. Lex. V. T. " Thom. M Fac. ad Paus. 2, 50. ad Diod. S. 1, 200." Schaef. Mss.] 'Ρινοκόρονρα, VEL'Ρ ινοκόλονρα, Egypti urbs quaedam, ita dicta quod ejus incolae mutilatis essent naribus : άπό τών είσφκισμένων έκεί τοπαλαιόν ανθρώπων τάς βίνας ήκρωτηριασμένων, οντω καλουμένη, Steph. Β. (654.) Sed ap. eum legitur 'Piνοκούραρα, manifesto mendo, pro 'Ρινοκούρονρα, ut ostendit τό έθνικόν, quod ibi subjungitur, 'ΡινοκουρουραΊος. Diodorus itidem habet Τινοκούρουρα, p. 38. meae Ed. Κτίσα* πόλιν τήν άπό τοϋ συμπτώματος τών οϊκητόρων 'Ρινοκούρονραν προσαγορευθείσαν. Habes et ap. Ammian. Marc meae Ed. Rhinocorura. Altera autem scriptura in VV. LL. habetur, ut ap. Plin. Rhinocolura. De utraque autem dicam in proxime sequente comp. 'Ρινοκόλούστης. [Schleusn. Lex. V. T.] 'Ρινοκόλούστης, Decurtator s. Amputator narium. In Boeotia Hercules 'Ρινοκολούστης, quod ille aliquando legatis quibusdam nares amputasset. Ita Cam. Facit autem hoc comp. pro altera ilia scriptura vocis praecedentis. Erit enim ρινοκόλονρα a κολούω, sicut et ρινοκολούστης: nisi quis ρινοκολόύστης quidem a κολούω, at ρινοκόλονρα a κόλονρος deducere malit, quod ipsum a κολούω derivatum est. Sed 'Ρινοκούpovpa undel nullum certe aliud verbum mihi in mentem venit, e quo deduci possit, quam κείρω: cujus derivata habent ov, ut passim videre est. [" 'Pivoκολούστης, ad Diod. S. 1, 256." Schaef. Mss.] [* 'Ρινοκύπος, unde] 'Ρινοκοπέω, Nasum s. Nares amputo, seco, Denaso, e Plauto. Suid. 'Ρίνοκοπώ, αιτιατική. [* Τινοκτνπέω, Bast. Ep. Cr. 93. " Lettre 58. ad'tatian. p. 83. Worth." Schaef. Mss. Vide 'Ριναυλέω, * " 'PivoKrwia, Scbol. Dionis Chrys., initio Tarsicae primae." Boiss. Mss.] 'Ρινολαβϊς, ίδος, ή, Instrumentum quo nasus arreptus torquebatur. Fuisse autem Forcipem verisimile est: παρά Σννεσίφ τιμωρία, ή όργανον, $ τήν ρίνα διέστρεφον, inquit Suidas. Locus autem Synesii, quem indieare voluit Suidas, est hie, ut opinor, circa principium Epistolae 58. quae ad Episcopos scripta est,"arotra κολαστηρίων όργάνων γένη καϊ σχήματα πρώτοι είς τήν χώραν είσενεγκών, ε'ίη δέ είπεϊν ότι καϊ μόνος χρησάμενος, δακτυλήθραν, καί ποδοστράβην, κ αϊ πιεστήριον, καϊ ρινόλαββα, καί ώτάγραν, καί * χειροστρόφιον. Affinem igitur habere signif. mihi videtur hoc vocabulum cum Latino Postomis, de quo consule Nonium. Nemini certe dubium fore puto, quin hie locus sit is quem intellexit Suidas : quemque Cam. scribit non satis explicasse quae fuerit ρινολαβίς: inesse quidem verbo apprehensionis narium significationem. Haec Cam. At ego quod ad hanc quidem significationem attinet, nihil in Suida desidero, sed ejusd. explicationes quae hanc praecedunt, sc. ριι-η- 23 G

22 8185 PIN λασία, et η όσφρηση mihi sunt suspeotae. A ' 'Ρινόμακτρον, (q. d. Narium abstersorium,) Linteolum; in VV. LL, Sudarium, abetergendis naribae aptum., [* 'Ρινομάχηε, Aret. 2, 318.] 'Ρι?όσιμοε, ο, ή ί Qui naso est simo, ό σψο$ τήν ρίνα, Lucian. [3, 76 ] 'Pf νότμητοε, Cui nasus est amputates. Amputates nasum, s. nares, Poetice loquendo. 'Ρινότμητοε vocatus est Justinianus, cui Leontiana factione nasus fuerat desectus. Cam. 'Ρινοτόμοε, vide inter compp. e 'Pivos. [* 'Ρινοφρρευε, Anal. 2,. 517 ] 'Ρινβγχυσία, Infusio s. Instillatio in nares. ITEM Ψινεγχύτηι, Instrumentum, (quidam Specillum,) per quod in nares infunditur aliquid. Apud Cael. Aurel. Chron 2, 4. Nari hederae succum infundentes e ferramento, QUOD 'Ρινέγχυτον Graeci vocant. Marc. Empir- Purgatur caput cornu, quod Graece ρινεγχντιμ vocatur. [Ρινέγχντον, Gal. de Comp. Med. sec. Loc. 2. p Vide Schn, Le*. Suppl ] Unde VERB. 'Ρινεγχυτέομαι, Naribus infundor. Partic. ρινεγχντούμενοε e Diosc. (2, 210.) Naribus instillatus, infu- Β sus. Ex Eod. 'Ρινεγχυτοϋται b χυλοί, Naribus infunditur succus. Videndum est autem an buc pertineat ΝΟΜ. 'Ρινοχόαε, quod redditur Infundibulum : ab Hes. exp. χώνη. 'Ρινηλάτηε, q. d. Qui naribus (i. e. narium oliactu) persequitur, s. olfaciendo. Exp. alioqui ρινηλάτηε κύων a Cam. Olfactans canis, odorator: [cf. J. Poll. 2, 74.] Potest certe et magis usitato nomine reddi Sagax. Sed cum interpreter, Qui naribus s. narium olfactu persequitur, signif. verbi ελαννω, inclusi hoc comp., exprimere conor. [Vide uott. ad Hes.] ITEM 'Ρινήλαros, ut ρινήλατον 'ίχνος in VV. LL. Odoratu atque olfactu deprehensum vestigium : ex Oppiano ('A. 2, 290.) * Βριθύκερωε ελαφοε ρινήλατον 'ίχνοε άνευρε, Reperit vestigium odoratu secutus. Cam. Necnon VERB.'Ρινηλατέω, Naribus (i. e. Narium olfactu) persequor : ut canes ρινηλατοϋντεε, qui et βινηλάται: qui odores naribus. velut attrahunt. Nam ρινηλατείν J. Poll. (2, 74.) exp. ro ras όσμάς ελκειν: addens, Kat ρινηλάτην κύνα, ή τραγφδία. Usurpatur autem metaphorice, pro Per- c sequor indagando sagaciter, Indago sagaciter. Synes. MereX0ere TOVS ψώρας ρινηλατοϋντεε. [iesch. Ag " Lobeck. Aj, p Villoison. ad Long. Ill." Schaef. Mss. * 'Ρινηλασ/α, Suidae ή όσφρησιε, Longus p. 16=111. Vill. * 'Ρινονυχογράφοε, unde * " 'Ρινονυχογραφεω, Nasum unguibus lacero, Erot." Wakef. Mss. * 'Ρινοίχοϊ, GL Cloaca, Strabo 14. p. 534=948. Coraius deducit Άρινή,ϊ. q. ροή,ρύσιε, ϋίεχω: melius ab ipso ρίν, Canalem significante.] "A'ppiv, VEL "Appis, tvos, ό, ή, Naso carens, s. potius, Non sagax: Cui OPPOS. Eiptv, Sagax. Sed invenitur etiam άρινεε unico p, tanquam a nominativo SING. "Apiv s. "Apis. Invenitur inquam cum ap. Xen. K. (3, 2.) p meae Ed., turn ap. J. Poll. (2, 74.) Nec solum αρινεε, sed etiam άρινοι in eadem ilia pag. extat, ubi etiam dicitur de illis, Μόλι$ καϊ όλιγάκιε αισθάνονται τοϋ λαγώ. 3. Poll., ubi agit περι τών τήε ρινόε μερών, ηοη definit, sed scribit duntaxat άιτό ρινός esse haec duo nomina άρινεε canes et εϋρινεε. Ab Eod. paulo ante, in titulo περϊ pivos καϊ Q οσφρήσεως, scribitur, Λέγοις δ' αν άπό ptvos, Ενρινος, "Apivos. Ceterum ut άριναε appellari ibi a Xen. patet Quae sagaces non sunt, aut certe Parum sagaees ; ita vicissim ενριναε esse Illi.quae valde sagaces sunt, s. sagacitate praestant, videmus in ea quae illam proxime sequitur pag. Ubi scribit, Είρινεε Se (έσονται) εάν τοΰ λαγώ όσφραίνωνται έν τόποιε φιλοίε, ξηρο'ιε, προσηλίοιε, τοϋ άστρου έπιόντοε. Usus est autem et Sopb. hac voce initio Ajacis, ευ δέ σ έκφέρει Κυνόε Αακαίνηε ώστιε εΰρινοε βάσιε, Schol. εύοσφρήτου, Quemadmodum autem dicitur ηοη solum άριν, sed ETIAM 'Άρινοε, unde άρινοι ap. Xen., ITA Evpivos ostendit gradus SUPEKL. Ευρινωτάτη: nam legimus ap. Hes..ebptxtp0rnv expositum * εύοσφραντικωτάτην: manifestum enim est hoc reponendum esse pro euσφραντικωτάτην. Nisi quis malit όσφραντικωτάτην. Sic Gallice dicimus ei qui parum olfaciendi vi valet, 1. e. qui parum est όσφραντικόε; Vous n'avez point de nez. Ceterum is usus, quem habet ρίν seu pis in istis compp,, revocat mihi in memoriam quendam [T. in. pp ] PIN 8186 Horatii locum.in quo non paulo etiam audacias nares appellat flores et alia e quibus odor suavis naribus afflatur, Carm. 2, 25. turn violaria et Myrtus, et omnis copia narium, Spargeot olivetie odorem Fertilibus domino priori. Sed possumus fortasse nomen p\ v in composite εΰριν pro Naso accipere, ut eiptv sit ad verbum Cui est bonus nasus. Bonus enim dicetur Bene sagax : quo loquendi genere metaph rice quoque utimur, cum dicimus II a boe nez, de eo qui est sagax. Verum ita interpretando enpiv^ quam interpretationem alteri ilii άριν, s. potius άρβιν, dabimus? Existimo certa a hic,_ut in aliis infinitii compp., posse vicissim κακοϋ signif. habere: utcippiv sonet perinde ac si quis dicat κακόρριν. Dicitur ETIAM Έύβριν : unde eupptwv re κυνών, Apoll. Rh. 2, [125. " "Aptv, "Aptvos, EJhpiv, Eipsvos, Schneid, ad Xen. Pol. p Είριν, Εΰρινοε, Musgr. ad Sopb. 1. p. 6. Lobeck. Aj. p Evpivos, Brunck. ApolL Rb Jacobs. Anth. 12, 345. ad Mcer. 278." Schaef. Mss. ielian. H. A. 6, 59- * ΊχνεντΜ εΰρινοε κύων: cf. 2, 15. " Ορρ. Κ. 1, , 456. Ενριν, 4,355. jeseb. Ag. 1103(=106l. BL, Eum. 246.)" Wakef. Ms-s.] ^ Alia sunt COMPP. ΕΛΘϋρριν, vel Ενθίρριε,<pro quo perperam Ενθυριε in VV. LL.) ΕΤ Κολοβόρριν, ET Μικρόρριν, Ετ Όξνρριν, vel Κολοβόρριε, et Μιιφό^ρ«, et Όζνρριε. Est autem Ενβνρριν, Qui recto est uaso, quae forma convenientiar existiinata est, καϊ ή τοιαύτη pis δικαία λέγεται: e quibus verbis, quorum Auctorem Cam. non nominal, VV. LL. εΰθύρβιε interpr. Habens nasum justae proportion». AT Eiflvrevijs ρϊs, Nasus directus, έξ Ίσου τό πρόσωπον διακρίνουσα, in duas partes aequales faciem distingaeas: qui visum deducit et dirigit prospectum eminentia sua. Ita Cam. Illud autem secundum Κολοβόβριε, Qui est miitilo naso praecisoque. A Suida κολαβύρρ*ν exp. per illud proxime sequens Μικρόρριν: quod tamen sonat ad verbum, Qui parvo est naso. In VV. LL. Κολοβόριν uuico p, e Levit. (21, 17.) Camurus. Όζύρριν autem, Qui acuto est naso. [Hippqcr. p * Όζύρρινοε, Pbav. 183.] Invenitur ETIAM Ύπόρρινοε, Qui sic loquitur ut vox in naribus stridat: ut Cam. interpr. ex Hes., ap. quem tamen unico ρ scribitur. Quidam cum Horatio, Qui balb,a de nare loquitur. * " Άγκυλόρινοε, Jo. Malal. 1, 133." Elberling. Mss. * "Εκριν, Aret. 4, 13.] " Έπίρβινοε, Naso justo " praeditus, VV, LL. e Luciano" [3, 597 Έπίρινοε, GL Nasutus. " Jo. Damasc. Ep. ad Theoph. Imp. de Imagg Aeta Theclae p. 95. * Κατάρρινοε, Is. Porpbyrog. in Allatii Exc. p. 307." Boiss. Mss. * Κατάρριε, Tzetz. Posth '73. * Matpoppis, * " Μακρόρβιν, Is. Porphyrog. L c * Μακρό^ινοβ, Jo. Malal. 1, al." Boiss. Mss. * Μελβινόριν, Soph. ap. Etym. Μ, v. 'Εσφηκωμένον: sed cf. * Κελαινόριν, et Lobeck. ad Phryn * Στρεβλόρριν, Tzetz. Posth * " Στρεβλόρινοε, Is. Porpbyrog. 1. c " Boiss. Mss. " Jo. Malal. 1, " Elberling. Mss. * Ύανύρρινοε, Nonn. D. 5,10.] Extant etiam substaniiva COMPP. 'Ανάρρινον, ET Άντίρρινον, Ετ"Ερρινον. Est autem άνάβρινον, Per nares rediens, ut Gom interpr. ap. Hippoor. e Gal.: addens ex Eod., alios dividere, scribeutes άνά ρινον, Per cutem. Sed invenitur 'Ανάρρινον et pro Ea herba quae άντίβρινον vocatur, quae est caule, et foliis anagaliidi similis, ideoque Sylvestris auagallis dicta. Semen habet vituli narium simile, unde et nomen inditum fuit. [Nasturtium Gazae ap. Aristot. Probl. 20, 22. Speusippus ap. Athen. 369 'Panaris, γογγυλίε, ράφνε, άνάρρινον, ομοια.] Gal. έν rats Γλώσσα is (p Franz.) scribit ab Hippocr. eo nomine appellari Her bam quae βονκρανον et λυχνίε άγρια vocatur. Dictum est eo nomine et ro ύπόγλώσσον, ut habetur ap. Diose. [" Notha 471." BoisSi Mss.] Gorr. [Cf. Plin. 25, 10. et vide Schn. Lex. Suppl.] "EfSptvov, ut Idem docet, Medicamentum quod naribus, purgando capiti, infunditur. Quidam nostro tempore έρρινα, Nasalia, ficto nomine, vocarunt ; sed ego a Naribus quam a Naso appellationem fingere maluissem, aut certe conatus potius fuissem.

23 8187 PIN [Τ. πι. pp ] ΒΡΟΤΟΣ 8188 ^"EfptiOe, Έββινον, Boeckh. in Plat. Min. 129." A 'ΡινΟ&έψης, Corlarins, Alutarius, βυρσοδέψης, Hes. Sehcef. Mss.] " Αιάρινον, Hes. dici scribit τόσίνηπι, 'Ρινοτόμος^ Scuta s. Clypeos dissecans. Sic autem " Siiiapi: forsan quoniam sua aerimonia nares vel- dici potest et Qui nasum vel nares secat. [" Cutem " Heat et mordet." [" Αιάρβινον, Heringa Obss. scindens, Nonn. 560, 14." Wakef. Mss.] Ut VERB. 213." Schaif. Mss. * " Έττίββινον, Quod ponitur Ύινοτομέω, Scuta vel Nasum seco, Nares amputo: supra nasum, Omamentum nasi vel frontale, Quod άπλοϋν δέ τοϋ βίνοτομείν έστί τό ρίνα τέμνειν, Eust. fronti alligatum ad nares usque dependebat, Symm; Ψινοτόρος, Scuta s. Clypeos perforans, s. secans, Job. 42, 12. Scribitur et * έπιββίνιονί Idem Ezeeh. 16, 12. ubi v. Drusium. Cf. Casp. Bartholin, de Inaur. Vett. 8f. Th. Bartholin, de Morb. Bibl. 19- Hes. Aut generalius, Pellem dissecans s. clypeo- p. 49" Schleusn. Lex. V. Τ. *Ύπόρβινον, i. q. ύναβρίνιον, Ctesias Pers. 53.] ' "Quinetiam desinentia in ων, DUO Άκροββίνιον, et Est autem Άκροββίνίον, ut aiitea dictum «Sty Tota nasi summitas. A Cam. exp. Totus ambitus narium. Apud J. Poll. 'Ακρορίνιον unico p. [Pilula, Theoph. Prot. 866.] Ύποββίνιον, ro, Barba quae sub naribus eriascitur: quae alio nomine προπωγώνιον, item μύσταξ. J. Poll. At δέ ύπό rrj βινί τρίχες, μύ&ταξ, ύποββίνιον, προπωγ&νιον, πρώτη βλά- Μήσις. His autem duobus postremis verbis Cam. putat voluisse significare Pollucem, Pilos, qui sub naso de labro superiore enascuntur, vocari μύστακα, at in prima origine sua, nominari υπορρίνιον et προ- ^αγώνιον. At ego (quod tanti viri pace dictum sit) banc differentiam ab J. Poll, sta-tui non existimo, sed ihdicari, πρώτην βλάστησιν appellari etiam Illos ipsos pilos qui aliis nominibus, μύσταξ, et ύποββίνιον, et tipijftify&viov. 'Ρίνάω, Decipio, metaphora dueta a canibus, quos sous oifactus decipit. Vide Eust. e Pausania, et Alio Dionysio, [I. q. μυκτηρίξω, Menander ap. Elian. H. A. 9, 7. Vide nott. ad Hes. In Gloss. * Άποββινέω' Denaso.] At COMP. Έκρινίζω e Luciano (3, 610.) affertur pro Naso suspendo, Subsanno, μυκτηρίζω. [" Speetant haee ad verba ista Psendo-Luciani in Philopatr. c. 22. Μών κακώς πάντα έξεββίνισα; At ibi έξεββίνισα non Subsannavi signif., sed Olfeci, et fere idem sonat ac id quod mox ibi fubjicitur έζίχνενσα, Investigavi." Schw. Mss.] Ψ ιν ίον, το, Naris. Cujus plur. βινία pro Naribus, ex Aristot. [Physiogn. 3, 57. Lobeck. Phryn 'PiPapiovj Dimin. a βίν, Schn. Lex. άμαρτύρωέ.] [* 'Ρϊνωτήρ, unde * 'Ρινωτήριος, e quo] " 'Ρινωτη- " ρία, ή έφολκϊς, J. Poll." [l, 86'. Hesychio μέρος τι Φ νεώς. Cf. Άκρωτήριον. " Musgr. Iph. Τ " Schaef. Mss.] ΤΙΝΟΣ, ο, ή, Pellis, Cutis, Corium, Od. a. (134.) de Ulysse, Τον δ' ήδη μέλχουσι κύνες razees τ' οιωνοί 'ftvbv άπ' όστεόφιν έρύειν : Ε. (435.) "ΩΪ τοϋ προς πέ rptfat θρασειάων απο χειρών 'Ptvot άπέδρυφθεν : (426.) "Ενθα'if άπό βινός τε δρύφθη, σύν τ', όστέ' άράχθη: II. Κ. (155.) αύτάρ &γ ήρως Ευδ', ύπο δ' άστρωτο βινόν βοός άή/ραύλοιο : [ubi nota * 'Ρινόν, τό.] Eur. (Rhes. 784.) dixit etiam πωλικήν βινόν, Equinam pellem, ubi observa fem. quoque genus: ut et ap. Hesiod. (Ά. 152.) περϊ βινοίο σαπείσης. Et ap. Apoll. Rh. (2, 58.) &e>aλέας βινούς. 'Ρινός, interdum Scutum, Clypeus: ponendo partem pro toto, ut scribit Eust. Ut II. A. (447.) Σύν ρ' έβαλαν βινους, συν δ' έγχεα καί μένε' ανδρών. Fieri autem solita scuta e pellibus bubiilis, multi ostendunt loci; atque adeo additur interdum ab eod. Horn, genitivus βοός post βινός: nominatim vero Ajacis scutum appellatutffakos επτάβοειον, quod perinde est ac si diceretur έπτάρινον. Naso certe epitheti hujus signif. pulcre expressit, ita canens, Scilicet Ajaci conjux ornata veniret, Cui clypeus septem terga fuere boum. Ceterum huic aomini locus hie assignatus est propter etymologiam cujus auctor, esse traditur Orus, βινόν sc. appellari, qtfia βέονσι δί' αύτοϋ οί ιδρώτες, Per ipsum fluunt et manant sudores. [" Jacobs. Anth. 8, 267. Heyn. Horn. 4, , 390. Wakef. Phil Toup. O- pusc. 2, 212. Valck. Callim De genere, Bwmck. Apoll. Rh (ad v. 174.) 'Ρινόν, Od. E (Είοατο δ', ώς οτε βινόν έν ήεροειδέί πόντψ.) f tfr, Heringa Obss. 273 ad Charit Ilgen. ad Hymn Jacobs. Anth. 9, 263." Schaef. Mss. " 'Ρινός, ό, Nicander Θ Ά. 475.: ή, Opp. Κ. 3,278." Wakef. Mss.] rum, s. corporum. Vide Eust. Martis est epith. ap. Hom. pariter et Hesiod. Legitur enim II. Φ. (392.) ήρχε γάρ "Αρης 'Ptvoropot: et ap. Hesiod. (Θ. 934.) "Αρηί βινοτόρω. [Nonn. D. 45, 288. " Heyn. Hom. 8, 192." Schaif. Mss.] [* Ένββινος, Ε coriis bene compactus, Apoll. Rh. 3, φϋσαι. * " Λεπτόρινος, Jo. Malal. 1, " Elberling. Mss.] " Αιπόρρινος, Pelle destitu- " tus, et quidem ea quae dura sit. Nicander Ά. " (550.) λιπόββινον σαϋραν vocat τήν σαλαμάνδραν, " utpote quae ουτε δέρμα έχει ούτε λεπίδα : nisi forte " propterea quoniam λίπος άψίησιν άπό τοϋ δέρματος: " nam γλίσχρος est et λιπώδης." [* Λοιπόρινος, Anal. 1, 223. βάκτρον, nisi leg. Λειπόρινος. * Μεγαλόρινος, i. q. * μεγαλόσαρκος, Schol. Aristoph; Είρ Vide Λα ρινός. * " Μελάββινος, Nigra Cute, Nonn. D. 14, 395." Wakef. Mss. * ΠολνββίνΟς, Multis coriis constans, Apoll. Rh. 3, σάκος.] " Πρόρινον, He- " sychio τό μεταξύ τών σαρκών καϊ τοϋ δέρματος, Ιηtercus." [* Ώροκιόνιον, Eid. τό πρόρινον.] [*'Ρινόω, Schol. Paris, ad Apoll. Rh. 3, p Schaef. * Κατάββινόω, unde Κατεββινωμένον' * καταπεπυκασμένον, * καταδέδερματωμένον.] ΒΡΟΤΟΣ, Mortalis: ut βροτος άνήρ, l\. Ε. (361.) Homo mortalis. Sed frequentius βροτοί sine adjectione, ut Lat. Mortales pro Hominibus: ut Od. A. (32.) οίον δή νν θεούς βροτοί αίτιόωνται. Sic alibi saepe. Unde etiam additur aliquando huic nomini βροτοί adjeetivum ; nam legimus δειλοίσι βροτοϊσι ap. eund. Hom. pro eo quod Virg. dicit Miseris mortalibus. Ceterum data est hie nomini βροτός sua sedes, sequendo eos qui a βέω derivaut, (non quod multum tamen mihi plaeeat haec etymologia, sed quod paulo plus quam altera,) ut dicatur βροτός quasi poros, i. e. ό έν βοή ών, quod nihil magis sit fiuxum et fragile quam est homo : [de altera etym. a μόρος, ut a μολείν βλώσκω, μαλακός βλάξ, vide Buttm. Lexil. 137 Schn. Lex. Suppl. et cf. Moρτοί.] Observavi tamen quosdam locos in quibus βροτοί dicuntur simpliciter Homines, non respiciendo ad humanae naturae eonditionem, s. mortalem conditionem vitae, ut Cicero alicubi loquitur. Ε quibus locis unus est hie, Od. Θ. (l6.) Καρπάλίμως δ' έμπληντο βροτών άγοραίτε καϊ έδραι 'Αγρομένων. [" Ad Charit Philippus 80. Heyn. Hom. 4, , 488. Conf. c. βοτόν, Jacobs. Anth. 9, 94.: cum θνητός, Porson. Hec. p. 53. Ed. 2. Heyn. Hom. 4, 410. Liebel. Archil. p Θνητοϊσι βροτοϊσι, Heyn. Hom. vi. in Bacch. 20. Bporos, Βρότος, Reiz. de Acc. p. 113." Schaef. Mss. Ό βρ. pro ανθρωποέ, Theocr. 23, 11. Ούτω πάντ έποίεt ποτϊ τόν βροτόν. Hes. Bporos* φθαρτός, ή γηγενής άνθρωπος. '* Βροταί, Eid. γυναίκες.] [* Βροτοβήμων, Calcator hominum, Theocr. Fistula 13.] Βροτόγηρυς, Mortalium vocem habens, i. e. qualis est hominum, qui mortales dicuntur. Ex Epigr. de psittaco, humanam vocem usurpante.* [" Crinag. 27." Schaef. Mss,] Βροτοειδής, Mortalis hominis speciem prae se ferens, Qui est humana specie, [Manetho 6, 446. " Ad Charit. 784." Schaef. Mss. " Etym. Μ. * Βροτοείκελος, Hes." Wakef. Mss.] Βροτοκτόνος, ό, ή, Mortalium interfector, Homicida, [Orph. Hymn. 64, 2. * Βροτοκτονέω, Esch. Eum. 424.] Βροτολοιγός, ό, Hominibus exitium afferens, Hominum interemtor, Homicida: apud Hom. epithetum Martis, II. E. (31.) T Apes, "Apes βροτολοιγέ, μιαιφόνε, τειχεσιπλήτα. Eleganter torqueri potest in imperitum medicum. In Epigr. autem et in tonsorem, 7 A pes, "Apes βροτολοιγέ, μιαιφόνε, παύεο, κουρεϋ. I" Ad Charit Koen. ad Greg. Cor. 7." Schaef. Mss. Vide nott. ad Hesych. * Βροτολοιχός, Fellator, Eust Vide Lobeck. Phryn; 573. * " Bporoπους, Belgar. Epist. ad Magliabecch. 2. p. 47."

24 8189 ΒΡΟΤΟΣ [Τ. in. pp ] ΒΡΟΤΟΣ 8190 "Αμβροτοε, ό, ή, pro άβροτοε, Immortalis, Qualis Schief. Mss. * Βροτοάκόποε, Homines s. Eorum actio- A nes spectans, Epith. Furiarum, jesch.eum * Bporoaatios, Salutaris hominibus, Orph. L * Βροτοστυγήε, Invisus hominibus, iesch, Cboeph. 49Γ hvuot. " Albert. Gloss. 92." Schaif.Mss. * Βροτοώεγγήί, Anal. 3, 278. " Jacobs. Anth. 12, 198. Ruhnk. Ep. Cr. 117" Schaef. Mss.] Β ροτόφηλοί. Hominum deceptor, av0pw7rous φηλών, τουτέστιν άπατων, Hes. [* " Βροτ,οφθόροε, Valck. Hipp- Ρ 320. Diatr. l64. Wakef. Eum Stanl (818.) Abresch. iesch. 2, 113 " Schaef. Mss. Msch. Suppl, 271. Eur. Fr. Aug. 9,1 «'Theod. Prodr. Rhod. p. 22. Procl. H. in Ven. 8." Boiss. Mss.] [*-" Βροτολέτηε, Herodian. Epimer. p. 211.' Boiss. Mss.]... Admonendus est lector, sequentia compp., in quibus βροτοε posterius est, contra quam in praecedentibus, in eo etiam diffetre ab illis, quod habeant μ interjectum, et quidem δίά καλλιφωνίαν και ογκον ήχον. Atque adeo de his, non de illis, intelligenda esse haec Eust. verba, e vett. Gramm. Φασί δέ έν- ε ταϋθα οί παλαιοί on τό βροτοε έν ταιε συνθέσεσι προσλαμβάνει τό μ οϊον, τερφίμβροτοε, φαεσίμβροτοε, Κλεόμβροτοε, έναρίμβροτοε αιχμή, πλειοτόμβροτοε άγρα. Simul vero et exceptionem addit, dicens praeter Άμφιβρότη et Αβρότη ή νύξ. Fortasse autem non excipit itidem praecedentia ilia compp., quod de iis observationem illam non intelligi, satis mamfestwm esset. "Αμβροτοε, ό, ή, pro αβροτοε, (inserta sc. litera μ, in hoc comp.: ut in sequentibus, ob earn, quam modo declaravi, causam,) vide post compp. quae e duobus nominibus constant. [* " Άκεσίβροτοε, pro Ακεσίμβρ., Orph. ap. Tzetz. Exeg. in II. p. 23., sed susp." Kali. Mss.] Άμφίβροτοε,ό, ή, a quo FEM. Άμψιβρότη ap. Hom. aliquoties : cum ab eo vocatur άσπϊε άμφιβρότη, Clypeus circumdans s. circumtegens hominem, undique tegens, et ab omni parte. Sic Nicander ("A. 216.) άμφιβρότην κώδειαν dixit. [" Άμφιβρότη, Heyn. Hom. 4, , , Lobeck. Aj. p. 386." Schaef. Mss.] Έναρίμ- ( βροτοε, ό, ή, Interfector hominum, vel Interfectrix: αιχμή. [Pind. Π. 6, 30. Ί. 8, 114. * "Έμίβροτοε, Opp. K. 2, 7." Boiss. Mss. *"M ελάμβροτοε γη, Nigris hominibus habitata terra, Eur. ap. Athen., sive quisquis Auctor est Fragment! de Nili Incremento, Τ. 1. p. 279" Schw. Mss. "Valck. Diatr. p. 30." Schief. Mss. Eur. Fr. Phaeth. 1, 4.. Archel. 2, 3. * Μελησίμβροτοε, Pind. Π. 4, 27 ] ΠλειστύμβροΓοε, Plurimos mortales s. homines habens, Abundans hominibus: ut πλειστόμβροτοε αγορά, ap. Eust,, sed non nominate Auctore. Fortasse autem in hac voce allusum est ad il um Homericum versum quem protuli supra, Καρτταλίμωε δ' έμπληντο βροτων άγορα'ι re καί ebpai Άγρομένων. [Pind. Ό. 6, 116., εορτή. * " Ώρόβροτοε, Diog. L. (8,45.) in Pythagora p HSt. Tas φρέναε ήν έθεληε τάε Τ\νθαγόραο νοήσαι, Άσπιδοε Έ,ύφόρβου βλέφον έε * όμφαλόον. Φησϊ γάρ, Ούτοε έγών ήν πρόβροτοε' όε δ' οτε ούκ ήν Φάσκεν or' ήν δήπου, ουκ άν έην οτε ήν." Seager. Mss.] " Σαοσίμβροτοε, Servans homines," [Hes. * Σαόβρο τοε, Greg. Naz. 2, 171 * "Σαόμβροτοε, Procl. Η. in Minerv. 40." Boiss. Mss. "Wakef. S. Cr. 4, 248." Schaef. Mss.] Ύερψίμβροτοε, Delectans s. Oblectans 4>omines : ήέλιοε, Od. [Μ " Ύερψίβροτοε, Const. Manass, Chron. p. 38. cum var. τερψίμβρ." Boiss. Mss.] Φαεσίμβροτοε, Lucens hominibus, Lucem hominibus praebens: φαεσίμβροτοε est ό φαέθων βροτοϊε: cujus παραγωγή est sicut τον τερφίμβροτοε, inquit Eust. in Od. K. (138.) "Αμφω δ'έκγεγάτην φαεσιμβρότον ήεχίοιο. Sic ap. Hesiod. (Θ. 958.) vios φαεσιμβρότου ήεχίοιο. Ε Nonno autem affertur etiam φαεσίμβροτον έλλαχε τιμήν. [* Φαυσίβροτοε, ; Pind. Ό. 7, 71. in var. lectt. * Φαυσίμβροτοε.] Φθισίμβροτοε, Hominum iuteremtor, φθισήνωρ: μάχή, Pugna interemtrix hominum. [II. Ν. 339 Od. Κ. 297^ "Heyn. Hom. 6,432. Φθισίβροτοε, Φθισίμβροτοε, ad Paus it. Facius ad h. 1." Scbaef. Mss. " Φθισίβροτοε, Const. Manass. Chron. p cum var, φθισίμβρ" Boiss, Mss.] est d^erjam immortalium, Diis iromortalibus dignue. Unde exp. etiam άφθαρτοι, et dews, i. e. Incorruptus, Divinus; nam dicitur non solum θεό» αμβροτοε, sed etiam Άμβροτα εϊματα, et άμβροτ,α τεΰχεα ap. Hom., quod Hes. exp. θεία. Apud eund. Poetam (II. E. 339.) άμβροτον αίμα θεοίο. Ex Epigr. affertur et αμβροτοε α'ιών. [" Ad Charit. 268=752. Ilgen. ad Hymn Heyn. Horn, 4, , , $91: Jacobs. Anth. 7, 16 12, ll6, Epigr, adesp I. q'. άμβρόσιοε,. Moschus 2,. 91.".Schaef. Mss. Timotheus Athenaei 465. * 'Αμβροτόπωλοε, Musgr. Tro Lobeck. Phryn. 601.] Invenitur ETIAM "Αβροτοε in quibusdam exempl. pro αμβροτοε significante Immortalis: ut in Carm. Pythag. θεόε άβροτοε quidam Codd. babeut, non άμβροτοε. Item άβροτοε, Sine mortali, Nullum niortalem, i. e. hominem, habens: tit αβροτοε έρημία, iesch. (Pr.?.) Carens mortalibus solitudo, In qua nullus mortalisapparet: ut ilia dicit ap. Catull. Nec quisquam apparet vacua mortalis in alga. j Exp. praeterea άβροτον a Suida, άφηιχον, άναίσθητον, Inanimatum, Sensu nou praeditum. Erit igitur άβροτον, Mortalium naturam non habens, vel A natura mortalium abborrens et alienum, quippe qui et animati sint et sensu praediti. Quinetiam άβροτον Hes. exp. άπάνθρωπρν, Inhumanum: quod qui inhumanus est, sit itidem alienus a natura mortalium, i. e. homiuum. At Variniis, postquam annotavit άβροτον significare άπάνθρωπον, i. e. Inhumanum, subjungit, Βρρτόν γάρ (leg. βροτοε γάρ) τό μετά κονιορτον αιμα' ή τόν έκ φόyov λύθρον (melius τό) etc. I. e. Bporos enim est Pulveri commixtus sanguis, aut sanies e caede.. Hanc autem rationem unde habeat, nescio, etquorsum earn afferat, non video. Quomodo enim άβροτρε,diceretur inhumanus, ex eo, quod a pulverulento sanguine aut a sanie vulneruni esset alienus ] Idem άβροτοε exp. άίήμιοε, male confundens, άβροτοε per ο cum άβρωτοε per ω. Ponit rursus et aliam signif., άβρότων, κοχλιών είδοε' oi be, άκρίδων, αϊτινεε, κ. τ. Χ. Vide Auctorem Etymologici. ["Brunck. Antig ad Charit Brunck. Aristoph. 2, 148. Heyn. Hom. 5, 65. 6, 19." Schaef.;Mss. Anal. 2, 270. άβροτοε όγκοε νηδόοε, dubia signif.] At SUBST. 'Αβρότη, ή, Nox. Aliquando per se ponitur, omisso nomine νΰξ: aliquando utrumque simul, et turn plenus est sermo: ut II. s. (78.) εϊσόκεν έλθρ Νύξ αβρότη. Derivatur autem αβρότη a βροτοε, i. e. Mortalis, praefixo α privativo, quod sc. noctu lateant mortales, i. e. homiues : έν η βροτοε ού πρόεισιν,λαquit Eust., i. e. In qua mortalis nou prodit. Suidas autem, παρά τό έστερήσθαι βροτων, i. e. Quod privata' sit mortalibus. Alias duas etymologias, quae mihi minus placent, vide ap. Eust. Auctor Etymologici dicit, 'Αβρότη, άπρότη τιε οίσα, παρά τό μή προ'ίένολ έν αύτη : affert et superiorem etymologiam a βροτοε. ["Heyn. Horn. 6, 15.' " Schaef. Mss.] " Άμβρότη et Άβρότη, nescio unde afferaut VV. LL. " pro Conticinium. Supra Άμορβέε in ea signif. " habetur." UNDE Άβροτέω, Noctu occurro, Hes. > Significat etiam Pecco. [" Heyn. Hom. 6, 19.'! Schaef. Mss. Eust. II. B. p S. p. 953.] Unde verbale ΝΟΜ. 'Αβροτήμων, Peccator, Peccatrix, Hes, At verbalis formam non habet NOMEN Άβροτίνη, ή, Peccatum : αμαρτωλή, Hes. Malo autem accipere άμαρτωλή pro substantive, ut sit Peccatum, quam pro adjectivo, ut sit Peccatrix: turn quod άβροτίνη substantjvi speciem prae se ferat potius quam adjectivi: turn etiani quod peccatrix potius dicatur άμαρτωλόε communis generis nomine. j Idem habet aut In nocte evagor, II. Κ.(65.) μή πωε άβροτάξρμεν άλλήλοιϊν, Ne aberremus alter ab altero, ubi Eust. ait άβροτάζειν esse, aut τόβροτοϋ άποτνγχάνειν εν obip, A niortali (ab homine) aberrare in via: aut τό έν άβρότρ άποπλανασθαι, In nocte evagari. His subjungit e Lex. vet., 'Αβροτάξομεν, διαμφοδήοομςν,

25 6191 ΒΡΟΤΟΣ [Τ. m. pp ] ΒΡΟΤΟΣ 8192 Ιψάρτήσομεν Αλλήλων. Vide Αώμφοδέω suo loco. A Ion. 85. Jacobs. Anim. 28. Anth. 6, JPIrV dicit, από row Αποτνχέίν τόν βρότόν τοΰ βροτοϋ Heyn. Hom. 4, , '. pera rfj ν συνάντησα, Ex eo quod mortalis a mortali 6, , Boiss. Philostr. 317 (homo ab homine) aberret post occursum. Dicit Toup. Opusc. 1, 156. Emendd. 1,236. Valck. Hipp, autem statim post, άβροτήσαι esse Noctu occurrere. ["Heyn. Horn. 6, 19." Schaef. Mss. Scbol. Apoll. p. 181." Schaef. Mss. Hesiod; "Epy Θ. 69. Pind. Π. 4, 532. Horn. Hymn. 27, 18. Vide Schn. Eh ] Άβρόταξις, Aberratio, Deflexio de Lex. Suppl.].via, Αμαρτία, διαμφόδησίς, Eust. e vet. < item Lex. Αμβροσία, ή, ΕΤ Άμβροσίη Ionice ap. Poetas: Petius autem hie Αμαρτία interpreter Aberratio quam quae et Latine appellatur Ambrosia, Cibus deorum : Peccatum, quod άβροτάξομεν expositum sit άμαρτήοομεν Αλλήλων, ubi άμαρτήσομεν significare non brosiam, latices epulasque deorum. Ceterum vide- ut Nectar, Potus. Ovid, de Pouto Nectar et arn- pdtest Peccemus. Fortasse tamen et pro Peccato tur lies, innuere, αμβροσία.dici tanquam relinq.uendo usurpatum fuit, et Αβροτάζω pro Pecco, ut αβροτημων. exp. αμαρτωλοί, i. e. Peccator, ab Αβροτέω; βροσία, θεία, θανμασία τροφή. Erit autem άμβροσία nobis subaudiendum subst. τροφή : cum scribit, αμ- "4Α'μβρότιγνον, Hesychio άκυρον: sed series al pha- "jftifctiea videtur requirere ut scribatur Άβρόταγνον, ":et fortassis ab Αμβροτάζω, i. significante q. Αβρο- " τάζω supra et hie Αμβροτέω." *.,, Ceterum quamvis haec sint ab 'Αβρότη deducta, jdfeoque careant itidem litera μ, tamen inveniri ETIAM Άμβρότω cum μ sciendum est, significans Aberro, Β gicut et άβρογάέώ, II. Π. (336.) έγχεσι μέν γάρ"ημβρότον Αλλήλων: Ε. (287.) Ήμβροτες, ovb' έτυχες, ubi a^oatat Eust. haec. Proverbialiter dici in eos qui aberrant ab eo.quod sibi proposuerant; atque idem Ms duobus verbis significari εκ παραλλήλου. Fieriψε^μβροτες vel ex Άβρότω, per pleonasmum του μ, quod εΐάβροτάζω dicit idem Poeta παραγώγως, vel ab ijpapres, mutando α in o, et trajiciendo p, necnon inserendo β, ad elegantiorem sonum: ut fit in γαμβροί, et in μεσημβρία, aliisque hujusmodi. Sed ap. lies, sciendum est extare et circiimfl. INFIN.' ΆψβροΤεϊν, cum μ, quod exp. Αμαρτείν, et Αποτνγέϊν βροτοϋ. Item κρύπτειν. [" Άμβρότω, Jacobs. Anth. 6, 262. Antip. Sid Th. 44. Heyn. Horn. 5, 52. Άμβροτέω, 6, 19." Schaef. Mss.] Venio ad ADJ. Αμβρόσιος: eadem enim opera et de h'oc:dicendum est, postquam de άμβροτος et άβροτος eorumque derivatis dictum, est. Itidem enim Αμβρόσιος sonat Immortalis, Divinus : ut κάλλος άμβρόσιον, Od. Σ. (191 ) ΚάΧλεϊ μέν oi πρώτα προσώπατα, C '(ita enim hie liegendum censeo, non πρύσωπά τε, licet mea etiam Ed. habeat banc lectionem, quod absque vet. Cod. auctoritate mutare earn minime ausus fuerim,) καλά κάθηρεν 'Αμβροσίω, οϊωπερ έύστέφανος Κνθέρεια Χρίεται: atque hoc unum est των άμβρότων δώρων, quorum proxime. praeced. versu meminit. Et FEM. Αμβροσία, Immortalis, Divina: unde άμβρόσιαι χάΐτάι, II. Α. (529 ) Divinae comae, Augustae comae. Apud eund. Poetam άμβρόσιαι κάπαι, quae stint.των.αμβροσίων ίππων, i. e.; θείων. Quidam vero interpr. Praesepia ambrosia plena. il.0. (434.) Tpatv b'^ilpai μέν λνσαν καλλίτριχάς ίππους, Καί τούς μέν κατέδησαν έπ' άμβροσίρσι κάπρο ιν, ubi Eust. άμβράσιαι bέ κάπαι, inquit, biarov μύθο ν, παρ' ω πολλή Αμβροσίας χορηγία, ήν και Σκάμavbpos ίπποις μυθικοϊς ίνέτειλέ που νέμεσθαι. Sed interdum Αμβρόσιος ponitur:pro Dulcis, aut Placidus, ut άμβρόσιος ύπνος, II. (Β. 19.) ubi commode videtur reddi Dulcis: cum ab eo ύπνος vocetur itidem γλυκύς, item μελίφρων. Sic autem et Virg. dixit Dulcis.quies, Mn. 6.pressit- Β que jacentem Dulcis et alta quies, placidaeque simillima morti. Ab aliis Poetis vocatur et Placida; itidemque Dulcis sopor, et Placidus sopor. Ac fortasse Κιο άμβρόσιος malit quispiam reddere adjectivo illo Placidus; sed magis placet reddi Dulcis, cum alibi γλυκύς ab eo ipso vocetur, item μελίφρων. Sic certe et Eust. dicens άμβρόσιος esse παρώνυμον nominis άμβροσία: ut sc. ab ambrosiae dulcedine ponatur άμβρόσιος pro Dulci. Animadvertendum est autem quod ait, Αμβρόσιος esse denominativum ab Αμβροσία: idque minime putandum est esse genera? liter dictum : sed de άμβρόσως hanc vel huic similem ignif..habente. Alioqui enim non dubium est quin αμβρόσιος prius sit quam άμβρύσίη. Ceterum legimus et άμβροσίψ νύκτα, II. Β. (57.) ubi recte videmur interprfetaturi itidem Dulcem noctem, vel hoc nomine quod nobis άμβρόι/iov ϋπνον ministret. Scio alioqui reddi etiam Placidam, item Divinam. Item " 'ρόσιος, άνθηρός, vide ; in Αμβροσία. [" Wakef, τροφή,i. q. Αμβρόσιου είδαρ, II. Ν. (35.) nisi malimus, in exponendo hoc adj. recurrere ad subst. Αμβροσίη, ut Αμβρύσιον esse dicamus τό της Αμβροσίης. II. (Τ. 38 ) Πατρύκλω b' air' Αμβροσίην. και νέκταρ έρυθρόν Στάξε κατά ρινών: Ε. (777 ) Ύοίσιν b' άμβροσίην Σιμόεις Ανέτειλε νέμεσθαι. Verum sciendum est quosdam existimasse Αμβροσίην fuisse etiam aliquid liquidum turn ex Od. I. (359.) Άλλά rob' Αμβροσίης καί νέκταρός έστιν Απορρώξ, (quoniam Απορρώί, τοις ύγροίς προσαρμόζει, inquit Eust.) turn ex eo quem modo protuli loco, ubi dicit στάξε νέκταρ και άμβροσίην, quoniam verbum στάξε utrique accommodat. Sed possumus his aliisque hujusmodi in 11. confugere ad syllepsin s. synecdochen. Atque adeo aliunde potius illius signif. petenda sunt testimonia. Firmissimum certe e Sapphone peti potest, dicente, άμβροσίας κρατήρ έκέκρατο: deinde, Ερμής b' έλών έρπιν θεοίς ωνοχόησεν: et ex Anaxandride, διαπ/νω V άμ? βροσίαν. Ut autem άμβροσίην de Potu dici videmus : ita vicissim illud NOMEN Νέκταρ de Cibo alicubi dictum iuveniri sciendum est: ut ap. Alcmanem, rovs θεούς νέκταρ έbμεvaι: et Anaxandridem, To νέκταρ πάνν μάττοιν έσθίω, διαπίνω τ' άμβροσίαν, καί τω Αιϊ διακονώ. Ceterum άμβροσία et pro Quoda/rh suaveolente oleo s. unguento accipi ab Hom. qui-: dam putarunt. Lege Eust. Flos quidam: unde άμβρύσιος, Ανθηρός, Floridus. Vide Eust Άμβροσία, inquit Gorr., FruteXj est tenuis et pusilius, ramosus, trium fere palmorum, foliis parvis circa imum caulem, rutae similibus.. In ramulis semina quasi racemuli dependent, qui nunquam fiorem pariunt: odore suavi et vinoso : qua de causa βότρνς a quibusdam dicta est, et a rusticis Viuosa herba appellatur. Dicitur etiam ab aliis Αρτεμισία. Sed Αμβροσίαν dici a quibusdam ro Αείζωον quoque s. Sedum maj us, Diosc. auctor est, a foliorum immortalitate, quod semper vireat. Quibusdam etiam ή Αμβροσία dicitur alterum genus r^fs Αρτεμισίας, Ruell. [ Αμβροσία praeterea Nomen est malagmatis contra febres efficacis, cujus descriptio habetur ap. Paulum 7, 18. A quo non dissimilis multum est ή Αμβροσία έμπλαστρος ap. Aet. 14, 2. Est et Antidoti nomen, quam Zopyrus Ptolemaeo regi composuit, cujus descriptio habetur ap. Cor,n. Celsum, 5, 23. Potionis nomen, qua se uti ad phthisicos Galenus scribit, 7, 3. των κατά Ύόπονε: et 4 de LL. Affectis. Gorr. ["Jacobs. Anth. 6, , , 288. Brunck. Aristoph. 3, 139. Heyn. Hom. 4, , 556. Dawes, M.Cr.404. Merrick. Tryph. Angl. 37. Toup. Opusc. 2, 168. Athen. 1, 47- (p )" Schaef. Mss. Pind. Π. 9, 109 Ό. 1, 100. Schn. Lex. Suppl.] Legitur ETIAM Άμβρόσια, τά,^ plur. num., quod est Nomen festi Dionysii ap. Iones, VV. LL. e Tzetze. [* "Άμβροσίως, Sibyll. Orac. 2. p. 275."Kail. Mss.] Βρότειος, ό, ή, ΕΤ Βρότεος, Mortalis, Ad mortalem s. mortales pertinens, Humanus : Hesiod. ζέργ. 2, 34.) Mortale corpus, μετά δέ τρέπεται βρότεος χρως. Ex Epigr. βροτέω πνρϊ, Humano igni, i. e. Structo ab homine. [" Bporetos, Brunck. ad iesch. Pr.,446. ad Charit Ruhnk. ad Xen Mem Toup. Emendd. 2, 68. Valck. Hipp. p Diatr. 52. Brunck. Soph. 3, 399 Bporeoi, Toup. Opiisc. 1, 277. Abresch. jesclu2, 19- Jacobs. Anth. 7, 172, Fischer, ad Weller. Gr. Gr. 1,77" Schaef. Mss ],

26 8193 ΡΙΖΑ [Τ. πι. ρ ρ» ] ΡΙΖΑ 81Ρ4 Βροτήσιοε, idem: έργα, Hesiod. (Ήμερ. 9 ) Huma- Α άρχή: ut ap. Athen., 'Αρχή καί ρίζα παντός άγαθον: fit Λ f ΛΙ Λ/1Λ 'flaf /1 Τ ιι/ιιηη Λ ttf nlmfoim η.ο», VMViTiii looihir an na opera, " Ad Charit ad Lucian. 2» tit vicissim ρίζα πάντων των κακών legitur ap. Paul Βροτησία, Const. Manass. Chron. p. 76. Meurs." Apost., (1 Tun. 6,10.) ubi fortasse itidem dici possit Scbaef. Mss.] άρχή καϊ βίζα πάντων των κακών. 'Ρί«?α, Media pats " ΒροΓόω, Facio βροτόν, Reddo hominem morta* τοΰ πηδαλίου, i. e. gubernaculi, qilae et φθεϊρ, item " lem: unde ap.greg. Naz. in Trag. βροτωθήναι, νπόζωμα, J. Poll. 'Ρίζα, qtiasi βέϊζα fortasse, quidam a βέω deduxerunt, alii e duobus simul derivatum "Hominem mortalemque fieri. Et βροτωσάμενος, " Factus homo. " [T. 2. p Βροτωθείϊ παρθενικής crediderunt. Dici enim βίζα, quia per earn βέει rh &ιά μητρός. Theophanes Hom. 7. p. 40. de Salvatore epv. Ego certe non tam quod deductio baec fidem nostro: Oeos υπάρχων, και βροτωθείς.] [* " Βρότων, * θεοβρόπον, Sempervivum parvum, Diosc. Notba 468." Boiss. Mss.] AT VERO Βρότος, ό, Sanies. Dativum autem βρότφ non solum Sanie, sed et Tabo, e Virg. aliisque Poetis vertere possumus. Od. Ω. (188.) Οϊκ' άπονίφαντες μέλανα βρότον έξ ώτειλέων. Ubi observa etiam epith. μέλανα: sicut enim hie legis μέλανα βρότον, sic ap. Virg. leges Atro tabo. Apud eund. Poetam habemus aliquoties βρότον αίματόεντα, Eust» rov έκ τοΰ αίματος μολνσμόν. Non dubito tamen quin βporos per se quoque id significare possit: quod Hes. exp. ro έκ τοϋ φόνου λνθρον. Esse autem λύθρον censetur Pulverulentus sanguis, i. e. Pulvere permixtus. Exp. etiam, Pulvis mixtus sanguine et sudore. [" Wakef. Here. F He.yn, Hom. 5, , 519." Schaef. Mss. " Quint. Sm. 3, 521." Wakef. Mss. Lycophr. 992.] HINC Bpot0eis, Saniosus, Sanie respersus. At VV. LL. Cruentus: confundendo βροτόεις cum α'ιματόεις: sicut male ibid, βρότος exp. etiam Cruor, confundendo cum αίμα. Nisi sicubi improprie ita usufpentur haec, et quidem latius extendendo eorum signif. praesertim quod ad βροτόεις attinet. II. 5. (509.) "O&ris δή πρώτος βροτόεντ' άνδράγρι' 'Αχαιών "Ηpar', έπεί κ. τ. λ. Apud Eundem passim occurrit έναρα βροτόεντα, quod et ap. Hesiod. legitur *A. (367.) Sed βροτόεντα Eust. ait posse deduci etiam a βρόros : Ut βροτόέντα έναρα sint τα έξ ανθρώπων σκν- ι λα: cui expositioni nequaquam subsciipserim. Hes. vero βροτόεντα exp. ήμαγμένα: addens, oi δέ τα λαμπρά. [" Heyn. Hom. 5, , 681." Schaif. Mss.] Extat «t PARTIC. Βεβροτωμένος tanquam a pass, VERBO Βροτοϋ μαι. Est autem βεβρονωμένοs i. q. βροτόεις, Saniosus. Sed possumns etiam interpr. Latino itidem partic. cum nomine Tabo : sc. vel Oblitus tabo, vel Infectus tabo aut alio hujusmodi. Od. Λ. (41.) "Avhpes άρηίφατοι, βεβροτωμένα τέΰχε' έχοντες, " Βρβτόω, Inficio βρότω et cruore, unde " βεβροτωμένα τενχεα ap. Horn., qua; et βροτόεντα " έναρα appellat, i. e. Infecta βρότω αίματύεντι, ut "Idem loquitur." ["Plut. de S. Ν. V. p. 39. Reisk. ad Eund. ibid, post Foersteri Polyb. p. 90." Schaef. Mss. " Quint. Sm. 1, 715." Wakef. Mss. " Nicet. Eugen. 5,197 " Boiss. Mss.] " Καταβρο» " τόω, Cruore inquino, Cruento," [Hes.] *PIZA, ii, Radix, 11. A. <845.) έπϊ δέ βίζαν βάλε πικρήν Χερσί διατρίψας, όδϋνήφατον; Od, Κ. (304.) 'Ptij; μέν μέλαν έσκε, γάλακτι δέ ε'ίκελον Άνθος. Scimus autem et in prosa paseim occurrere hoc vocab., praesertim vero ap. eos qui de plantis scripserunt. Sed de hoc admoneo, antequam ad metaphoricum 1 hujus vocis usum veniam, peculiarem interdum esse cuidam itodicum generi appellationem. Ύίζα, inquit Gorr., commune quidem nomen radicibus omnibus, sic tamen κατ' έξοχων quaedam diet sunt, ut γλυκεία, Ίδαία, ροδία : et ap. Hippocr. λευκή : quam Gal. dracunculi radicem esse annotavit. Idem vero βίζαν ab Hippocr. vocari scribit Genus quoddam sati, sine flare, sine semine, tribus duntaxat foliis, sed proceris et in terra stratis, duorum digitorum magnitudine, similibus anchusae, radice tenui, levem purgandi vim habente. Hactenus Gorr. Sciendum est autem' quosdam existimasse hanc βίζαν esse eand. cum ilia, quae σνοσμα a Diosc. vocatur. Sed venio ad metaphoricum vocis hujus usum, quem certe habet itidem Lat, Radix. Hesiod. "Epy. (l, I9.) Γαίης τ έν β(ερσι, Pint, de S. Ν. V. Οντως ό θεός ένδοξου καί βασιλικού γένους βίζαν πονηράν καϊ τραχείαν ονκ αναιρεί πρότερον, ή φνναι τόν προσήκοντα καρπόν άπ' αυτήςi Alicubi autem roveaitur copulatum hoc nomen cum apud me impetraret, quam ut verbo βέω hoc quoque derivatum, de aliorum sententia, tribuerem, hunc ei locum assignavl [" Antip. Sid. 44. Diod. S. 2, 569. Heyn. Hom. 6, 267- Wakef. Ion Here. F Musgr Samius 2. Jacobs. Anth. 8,27. ad Lucian. 1, 353. ad Callim. 1. p 'P. γένους, Heyn. ad Apollod ad Charit 'P. περιφερής; Tuber, Casaub. ad Atben. 127 Έκ βίζης, ad Od. N: 295. Έκ βιζών, Furia ad Esop. p. 59. Lips." Schaef: Mss. " Imurn cujusvis rei, nt maris, Opp. Ά. 4, 544. De oculo, Quint. Sm. 12, 396. De montej Β LXX. (Judith. 6, 19 )" Wakef. Mss. Schleusn. Lex. V. T. Stirps, Apoll. Rh. 4, Τόν μέν χαλκείης μελιηγενέων Ανθρώπων 'Ρίζης λοιπόν έόντα κ. τ. λ, Τ. τρίτη ήπείραν, pro μέρος τρίτον, Pind. Π. 9, 14. " ΤΙάνδιος p., Cbelidonium, Diosc. Notha 450." Boiss. Mss. Βρίζα pro βίζα, vide Ύόδον.] 'Ριζοβόλος, ό, ή, Radices jaciens, agens, Jactis radicibus se propagans. Ύιζοβολέω, Radices ago, Epigr. βιζοβολεί τά, κάτω, Imae partes agunt radices, [Sext. Emp.] ITEM 'Ριζόλαβέω, Radices ago, Bud. Ad verbum Radices capio. [Leg. 'Ριζοβολέω.} 'Ριζύλόγος, ό, ή, Radicum collector. 'Ριζολογέω, Radices coliigo, Eradico, Extirpo, Diod. S. (16, 82.) Καβάλοι/ πάντας τυράννους ριζολογήσας, Cum omnes fyranuos radicitus extifpassef, VV. LL. [* 'Ριζοπαγής, Nonn. D. 2, 247 * 'Ριζοπύλης,. Radicum ven* ditor, J. Poll.] : 'Ρνζοτόμος, ό, ή, Radicam excisor, s. sector: de eo qui radices colligit, earum peritiam habens. Bud; certe βιζοτομία exp. etiam Herbarum lectio, ut mox docebo. In VV, LL. βιζοτόμος, Herbarius, Medicamentarius. Nicander dixit etiam (Θ. 494.) βιζοτόρβν 4ρην, Tempus secandarom radicum. [" Anacr t p. Ixviii. Fischer," Scbtef. Mss.] j) Alterum iridis genus suhrufum, Gorr. Hhtd autem SUBST. 'Ριζοτομία est itidem Radicnm sectio, s. excisio, ad verbum Radicidium Gazae. Sed a Bod. redditur etiam Herbarum lectio, uti dixi; quam (scribit) tractat Theophr. H. PL 9, (8, 2.) InteHtge autem Herbarum lectionem ad medicamenta; Ab Eod. redditur etiam Abiaqueatio. VV. LL. Herbaria, eplin. [Theophr. H. PL 6, 3,2.] 'Ριζοτομικός, Pertinens ad radicum excisionem, herbarum kctio«iein, ablaqoeationem. Et liber 'Pi oroμικός Dioclie, necnon Ciatevae, ep. Schol. Nicandri. Qmoetiam AIOVWHOS βν τοις 'Ριζοτομικώα, et Μίκτων έν τω περϊ 'Ριζοτομικΰν. Quinetiam ριζοτομακη, sub, τέχνη: ut 'Ανακρέων έν τώ περϊ 'Ριζατομικης, ap. Eund. {" De Crateva illo, Diosc. Notba " Boiss. Mss. Berkel. ad Steph. B. v.'iri* κη. " 'Ριζοτομική, 'Ριζοτομικόν, Anacr. p. Ixviii, Fischer." Schaef. Mss.] Ύιζοτομέω,^ Radices excindo, seco, Ablaqueo : βιζοτομέΐν τάς βατάνας, in VV. LL. ex Hippocr. Legere herbas ad medicamenta. Bud, exp. etiam Ad medicinam eondere. Addens, Et A'blaqueare, i. e. γυμνοΰν σκαπάνψ ras βίζας. Pro ilia autem altera signif. affert ex ipso Hippocr. Ep. ad Cratevain, 1υ δ' ήμϊν τοπαρεόν, is Κρατεύα, μάλιστα ras όρεινάς βιζοτόμει ββτάνας. Et pass. 'Ραίβτομννμαι, unde partic. βιζοτομοΰμενα; ut βυζοτορονμενα νλήματα ap. Theophr. (Η. PL 4, 6, 1.) de herbis quarum radices expetuntur, Bud. e Gaza. Apud eunti. Theophr. C. PI. 3, (8, l.)p 'Ριζοτομεϊται δε μετά τήν φυτείαν, vertit Ablaqueatur. [Philostr. V. Α. 6, 26. 'Ριζοτομούσης τό φάρμακον τής σοφίας " Ad Diod. S. 2, Bast Lettre 39. Lobeck. Aj. p.'399. 'Ριζοτομούμενα, Anacr. p.lxvni. Fischer." Scbaef. Mss.] [* 'Ριζοτρόφος, unde * " 'Ριζοτροφέω, 3. Poll. 140." Wakef. Mss.J 'Ριζοφάγος, Radices esitane, Radicibus vescens, [Certa natio Etbiopum, ita dicta,

27 S19* ΡΙΖΑ [Τ. πι. pp ] ΡΙΖΑ 8196 Diod. S *'Ρι$οφαγέω, Strabo 3. p. 213., 11 ι H. PI. 1, 7, 2. " Wakef. Trach " Schaf. Mss p. 781.] " Quint. Sm. 4, 202. Hesych." Wakef. Mss. Apoll. 'Ρι3όφλοιοε, Cui cortex radicis speciem gerit, Rh. 1, Soph. Trach ] HINC Βαθνββι- Gaza ap. Theophr. H. PI, 1, 8. Άπογηράσκοντα δέ, a χρφλοιότερα' ένια Se καϊ βιζόφλοια [βηξίφλοια, Schu.] «ιβάτερ άμπελο. Ita enim Gaza, Cortice, cum g«d SCunt, crassiore scabrioreque. Nonnullis cortex radicis speciem gerit, ceu viti. Sed pro παχυφλοιό- «αα hie ^eponitur τραχυφλοιότερα, et * Ινόφλοια pro ^Μφλαια, i. e., Corticis nervosi, s. fibrati et membranacei: ut Plin. 16, 31. corticem vitis membranaceum esse dixit, quique sponte rumpitur; robori vero scabrum, omnibusque in senecta rugosiorem. Quinetiam Idem libri ejusd. cap. 4. Ό be τήε άμπέ- \ου φλοιόε εξ ύγροΰ καϊ ινόε. Item, Ίνώάηε φλοιόε καϊ ίααρκοε αμπέλου. [*?$ι οφοίτητο5, Chaeremon ap. Theophr. Η. PI. 5, 9,5-3,'Ριζοφνέω, Radicem emitto s. Radices, Radices ago. Quidam interpr. Radicesco, e Seneca. Theophr. C, PI. 1. (2, 1.) 'Εάν δέ ενικμοε ή γή τνγχάνη, πανταχόθεν ριζοφνεί. Et ΝΟΜ. 'Ριίοφυήε, Qui radicem emisit s. radices, Qui radices egit: a quo ρι$ο <jaih, Bud. ex eod. Theophr. In VV. LL. βιέοφυήε, Radice proveniens. [Theophr, H. PI. 7, 10, 1. C.P1. 1,8,1.] 'ΐιζόφυλλοε, A radice foliatus, [Theophr. H. PI. 6,4,9.] 'Ριζόφυτον, τό, Stirps, Bud. e Gaza. In VV. LL. est et 'Ρι όφυτοε adjective, Radice natus, [Ocellus p Gal.] In sequentibus autem compp. illud ο non habetur. 'PtSaypa, ή, Instrumentum quo Cbirurgi spicula extrahunt, Bud. e Paulo iegineta. [Celsus 7, 12.] 'Ριζόννχεε, VEL 'Ρί5ώνυχε$, Radices unguium in digitis: βιζόνυχεε, Polluci sunt Illi quasi margines unguium, unde hi procedunt. Cam. [* 'Ριζορυκτήε, Phile de Eleph. 86. *'Pϊ οϋχοε, Ορρ» Α. 5, 680. θεμείλια. Epith. Neptuni, Callim. Fr Hesychio * σπερμογόνοε. * " 'Ριζουχία, Tzetz.,Chil. 1, , , 330." Elberling. Mss. * 'Ριίουχίζω, Viviradicem plauto, Nicet. Annal. 5, 7.] 'Ρμξώρυχοε, ό, ή, Radicem effodiens, q. d. Radicis effosgoar, Epigr. Γραμματικών περίεργα γένη, βιζώρυχα p»wqs Άλλοτρίφ, Natio curiosa Grammaticorum, radicem alienae musae effodiens, [" Jacobs. Anth.9, 122." Schaef. Mss.] 'Ριίωρνχέω, Radicem effodio, quad ap. Plut. (7,.849.) legitur, Ώϊ γάρ των θηρίων ετέροιε άφ' ετέρων παρεσκεύασε τήν τροφήν εΐ ναι, καϊ ού πάντα,σαρκοφαγεϊν ή σπερμολογεϊν ή βιζωρυχεϊν έποίηoiv.. "Αρβιζοε, b, ή, Radice carens. In W. LL. exp. etiam Fundamento carens. At 'Αββίζωτοε vide post 'Ριϊοϋμαι. [" Casaub. ad Athen. 127." Schaef. Mss. Strabo 1. p. 46. Athen. 2. p. 61. *" Αββίζωε, SehoL Greg, Naz. p. 8. Montac." Boiss. Mss.] 'Ακρόββιζοε, In summitate vel In superficie radicem habens, Altam et profundam radicem non habens : άκρόββι α bivbpa exponunt, Arbores quae non agunt rajdices in profundum, quasi τά κατά τό άκρον ρί&αν vel βίίαε έχοντα: unde ap. Basil, άκρόββιζα bivbpa et βαθύρβιζα opp. Sic άκρόββιζοι dicitur ό Kara ro άκρον, βίζανέχων, vel ή Μχοι/σα. Αύτόββιζοε, ut αύτόββιζον άπόλλυσθαι pro συν αυτή τηβίζη,, Una cum ipsa radice interire, i. e. Radicitus. Soph. A,nt. (714.) p in fine, αύτόπρεμν' άπόλλυrai, Schol. αύτόρβιζα : atque ut hie αύτόπρεμνα exp. φάρριζα, sic ap. Aristoph. πρόββιζοε. Sic certe accipi αύτόε per compositionem aliis nonnullis nominibus junctum, videmus. Quo magis miror simul et suspectum habeo quod in VV. LL. habetur, αντόρβι οε, Suis radicibus innitens. Et αύτόρβι$ον έστίαν $avo* ex Eur. (Rhes. 288.) Domum s. Casam terrae infixas radices babentem: de casa pastoral i. Sed locus, in quo haec leguntur, ibi non indieatus est. [" Abresch. JEsch. 2, 57 " Schaef. Mss. " Diod. S. 1, 258. Nonn. Jo. 1,64." Wakef. Mss. * Αύτόββιζα autem, Ipsa radix, vide in Αύτόπηγη ] ίβάθνβριζϋί, Altas radices babens, s. Profundas. Etβαθνρριζύτατον, Altissimas radices habens, ut Plin., interpr. ap. Theophr. [C. PI. 1, 3, 4. βαθυββιξότεροε, ia, Radicis altitudo, profunditas, [Theophr. H. PI 1, 7, 1.] Βραχύβριζοε,' Breves habens radices. Βραχνββιζία, Brevitas radicum, [Theophr. C. PI. 3, 7, 2.] His opposita μακρόββιζοε et μακροββιζία occurrent paulo post. Τλυκνβριζα, Dulcis radix. Frutex est ramos spargens bicubitales, foliis lentisci densis, pinguibus, tactuque gummosis, flore hyacinthi, fructu pilularum, platani magnitudinis, asperiore tantum, atque rubescentes lenticulee valvulas referente, radicibus praelongis, buxeo colore, gentianae modo flavescentibus, sapore dulci, quadamtenussubacerbo. Actuario siepe neutro GEN. Τλυκνββιζον: et Galeno 7 των κατά Τόπους absolute γλυκεία dicitur. Modice humida est, simulque natura humana frigidior. " Dicitur et Γλυ- " κύββιζος eadem herba, substantive βοτάνη s. πόα T subaudito, ut et in Γλυκεία, quod vide. INDE " Γλυκυββιζίτηε oivos, Vinum e glycyrrhiza, glycyr- " rhizo conditum : de quo Colum. 1, 35." [* "Evpt os, Geop. 3, 4, 6. 4, 3, 4. 10, 65, 4.] Έτιρβί ιον,τό, q. d. Adradicium, pro Additamento ad radicem. In VV. LL. Radix parva quae adnascitur, Capillamentum. Bud. autem έπιββίζια,interpr. Radicamenta ap. Diosc. [1, 10. ubi Cbdd. *ύποββίζιον.] Item Capillamenta radicum. Εύθύββιζοε, Cujus recta est radix, rectae sunt radices, s. in rectum tendentes, Theophr. [H.P1.1, 7, 2.] " EvpiSos, Beneiradicatus, Radiceexuberans. Apud " Suid. e Ps. (47, 2.) Εύρίζω άγαλλιάματι πάσης τήε " γήε: quod ipse exp. καλώε έββιζωμένω, έπιμόνω : " Hes. καλάε βίζαε έχοντι καϊ * χαροποιούε. Rursum " Suidas affert particip. Είριζών pro καλάε βίζαε " * χαροποιούς έχων, S. καλώε θεμελίων καί παγίως, " ύστε άσάλευτον αύτήν και άτρεμή biαμένειν : item " πλατύνων: quam postremam exp. affert Hes. quo- " que : sed secundum earn esset ab εΐροε." [Vide Schleusn. Lex. V. T.] Κατάββιζοε, Radices terrae infixas habens, vel alte infixas, ut quidam interpr. In VV. LL. Terra conditus, e Gaza ap. Theophr. (H. PI. 1, 6, 8.) At Καταββιζοΰμαι, (de quo infra,) ibid., Ago radices, et Radicor, e Plinio. Μακρόββιζοε, Longas radices habens, [Theophr.' C. PI. 1, 3, μακροββιζότεροε et μακροββιζότατοε, Η. PI. 1, 7, 2.] Ετ ΜακροββιΖία, Longitudo radicum, [H. PI. 1, 7, 1.] Opposita praecedentibus βραχύββιξοε et βραχυββιζία. [* Μεγαλόρρίίοϊ, Theophr. C. PI. 2, 3, 8.] [* Μειούββιίοε; Radicibus contractis, Geop. 5, 8, 2.] [* " Μελανόρρίδοί, Elleborus niger, Diosc. Notha 473.' Boiss. Mss.] [* Μετεωρόββιζοε, Theophr. H. PI. 4, 2, 4. nota.] Μονόρριέοί, Unicam s. Simplicem radicem habens. Contr. πολύρβιζοε paulo post. [Theophr. H. PI. 1,6, 5. 1, 8,6.], \ Όλόββι οε, ut όλόρβιζοε ανασκάπτεται, q. d. συν όλη τή βίέη, Cum tota radice. Exp. et Radicitus. Et metaph. Όλόρβιζοι έκ γήε όλοϋνται, e Prov. 15, (5.) Radicitus interibunt, vel Omnino eradicabuntur. [Schleusn. Lex. V. Τ. * Όλοββί ωε, Radicitus, Esther. 3, 13. sec. Ed. Compl.] Όλορριζεϊ, Una cum tota radice, Radicitus, [Esther. 3, 13. sec. Ed. Origen. * Όλοριίϊ, Cod. Vat.] [««Παλαί(5ρίδοί, Lucian. 5. p. 297 " Schn. Lex.] Παχύββιζοε, Cui crassa est radix, vel Cui crassa; sunt radices. Theophr. Πολύρρι οί, Cui multie sunt radices, multiplex est radix. Sed πολνββιiov dictum fuisse etiam Helleborum nigrum a quibusdam, tradit DiosC.: necnon quartum genus τήε άριστολοχίαε, quae peculiar! nomine πιστολοχίa vocatur. In VV. LL. annotatur ita quosdam vocasse et τήν πτεpίba, Filicem. [Theophr. H. PI. 9, 10, 2. " Πολιίρριέον, Epimedium, Diosc. Notha 463. Polypodium, 475." Boiss. Mss.] ΪΙολυββιίία, Multitudo radicum, [Theophr. H. PI. 3, 10,6'.] Ώρόρβιζοε, ut Ώρόρριξοε έκριφθεϊε, Soph. (El.

28 8197 ΡΙΖΑ [Τ. III.pp.' ] ΡΙΖΑ 8198 A de Mundo, Τήν μέν καϊ Hap ό κοσμονλάστηί έπϊ το μέσον έββίζον, Terram et aquam in medio fibris suis constabilivit, Bud. Alicubi reddi potest et simpli. citer, Stabilio, Confirmo, Corroboro : ut ap. Plut. (6,21.) 'Αλλ* οταν ris βι$ώσ$ τήν δύναμιν. Idem Bud. βιζόω vertit etiam Innasci facio, sed exemplum non afferens. Passivi'Pi5<^ai, praeteritum έββίζίλ μαι in frequenti est usu, et quidem in metaphoriea 512.) Una cum ipsa radice, ipsis radicibus, Radicitus. Πρόρρ<5οϊ ap. Andocidem, Radicitus et stirpitus evulsus, qui ab Horn, προθέλνμνος dicitur, inquit Bud. [Theophr. H. PI. 3, 6, 4. Tlpopfiiios νπό πνενμάτων εκπίπτει. " Heyn. Hom. 6, 152. ad Diod. S. 2, 145. ad Herod Toup. Opusc. 1, 380. Valck. Hipp p Diatr. 90." Schaef. Mss.] AT Πρόββιζον adverbialiter, Radicitus, Stirpitus. Dicitur ETIAM Πρόρβιζα. [ " TlpoppiSuis, Saracenica Sylb. p. 54, 15." Boiss. Mss. " Ad Herod. 479." Schaef. Mss.] Sed invenitur alicubi SCRI- PTUM ΐΐρόσριζο*. Nam πρόσριζον δένδρον Bud. a Plut. appellari tradit Arborem cum radicibus evulsam. Addit tamen, Nisi sit mendum, et scribi debeat πρόββιζον. Sed afferuntur. ITIDEM Ώρόσριζον ET ΐΐρόσριζα, adverbialiter posita pro πρόββιζον et πρόββιζα: ut πρόσριζον έλουσα, VV. LL. ex Aristot. pro, Evellens stirpitus. Et VERB. Προσριζόω, ibid, e Philone (1, 334.) Actis radicibus affigo, q. d. Adradico. At vero nomen BICOMP. : ΤΙροσριζόφυλλοε, quod sonat Juxta radicem s. radices folia habens, in iisd. redditur A capite foliatus. [* ΥΙρωτόββιζοε, Lucian. 2, 419 ] [* ΤΙυκινόρριζο!, Hippocr. 279, 14.] ΤΙυκνόρριίοί, Densas s. Crebras radices habens, Qui est densa radice, [Diosc. 1,1.] [* " Ivppiios, Cum radicibus, Schol. Soph. EL 512." Wakef. Mss.] Ύαννρριζοί, Radices extendens, s. Radices extensas habens et longe lateque expansas: αίγειροι, Hesiod. [Ά. 377 ] '[* Τεντλόρριζοί, Geop. 12, 1, 2.] Ύπόββιζοε, Qui est sub radice.. In VV. LL. Radici subjectus. Item, Aliquid radicis habens. [Theophr. C. PL 1, 2, 2.]. [* Φλοιόββιζοε, Theophr. de Odor. 63.] 'Ριζώδης, Radicis speciem prae se ferens, Radici similis, [Plut. 9, 652. * '"PtiiKQs, Heyn. Hom. 5, 169." Schaef. Mss. " Plutarchi Fragm. 49. p Hutten. λόγο!." Schn. Lex. Suppl.] [* 'Picis, ihos, ή, i. q. ρίζα, Nicander 'A * 'Ptcjas, 531. AT * 'P('<= ts, 6, est Nomen ferae iethiopicae, ap. Strab. 17. p ] Ύιζίας, adjective Radicarius, Gazae: (faros,. Qui e radice exprimitur, Theophr. (H. PL 6, 3, 2.) In VV. LL. Laser vero, i. e. OTTOS Κυρηνάίκόε, et OTTOS, simpliciter per excellentiam, ap. Hippocr. Lacteus ejus succus est, liquorque qui e caule scarificatus effluxit, ob idque ριζίαs vel καυλίας vocatur. Succus, inquit Plin., duobus modis capiebatur, e radice atque caule: et haec duo erant nomina, rhisias atque caulias : vilior ille, ac putrescens: radice cortex niger, et ad mercis adulteria. 'Ριζύθεν, Radicitus, Stirpitus, Herodian. 8, (4, 15.) "Απερ πάντα p. έκκόψαε ό στρατός, Quibus radicitus excisis, Polit. [Lucian. 2, 151. Lobeck. Phryiiich. 94. Nicander Ά Θ " Wakef. Here. F Jacobs, ad Meleagr. p. 15." Schaif. Mss. "Ύιζόθι, Nicander ap. Schol. Nicandri Θ. 462." Wakef. Mss. *'Ρίζ η θεν, Apoll. Rh. 3, *'Piζφόν, Heliod. 1,29.] 'Ριζίον, τό, Radicula, Parva radix. In VV. LL.e Diosc. ριζία, Parvae radices, Capillamenta, Radicum librae. [Nicander Θ Ά. 69. " Ad Diod. S. 1, 298." Schaef. Mss.] In VV. LL. e Schol. Nicandri est ETIAM 'Ριζείον cum ει: SC. βιζείον Κνρηνάίκόν pro Silphio : minus tamen mihi ista scriptura probatur. [Occurrit autem in ipso Nicandro 'A "Αλλοτε δέ βιζεϊα καταφηχθέντα γάλακτι. In Schn. Ed. male extant βίζια,'α et βίζεα, 601. Cf. Κανλέον. * 'Ριζάριν, τό, vox sequioris aevi, pro βιζαρων, Geop. 12, 1, 7. nott.] 'Ρ«5όω, Radico, (a cujus passivo Radicor est partie. Radicatus,) Radicibus firmo s. fulcio, Radices hgo, Fixis radicibus stabilio, Tanquam fixis radicibus stabilio, et facio ut firmum et immobile maneat. Od. N. (163.) de navi, τής δέ σχεδόν ήλθ' Ένοσίχθων, "Os μιν λάαν έθηκε, καϊ έββίζωσεν ένερθε, Λειρι καταπρηνεϊ έλάσαε, ubi Auctor brevium Schol. exp. Λκίνητον εποίησεν, Immobilem reddidit. Philo praesertim signif. Sed de propria dicam prius: in qua Theophrasto Bud. tradit esse idem εβριζωμένος cum ύπόρβιζοε. Idem έββιζωμένος vertit Penitus infixis radicibus nixus, e Fabio. " Sic έββικνωμένοε a " βικνοναθαι." In VV. LL. έββιζώσθαι, Radices egisse. Ibid, βιζωθήναι, Fibris subnixum esse, et Radices capere. Et βιζωθεϊς, Radices capessens, Radicitus adhaerens, Terrae inhaerescens. Ibid, metaphorice έββίζωται, Radices egerunt, e Plat. Epist. 7. 'Εξ άμαθίας πάντα κακά πάσιν έββίζωται και βλαατάνει, καί ets ύστερον άποτελεϊ καρπόν rois γεννήσασι πικρότα* τον. Apud Opp. έββίζωται metaphorice itidem pro Β Fixum et firmum est, tanquam actis radicibus: K. 3, (381.) Σήμα δ* έφημερίοισιν άριφραδές έββίζωται: q. d. Radicatum est. [Ep. ad Ephes. 3, 18. 'Ev αγάπη έββιζωμένοι και τεθεμελιωμένοι. Vide Schleusn. Lex. Ν. Τ.]. II 'Ριζόω, neutraliter etiam pro βιζοφνώ, Radices ago, Theophr. C. PI. 1, (2, 1.) Έν δέ rots περϊ τήν Ελλάδα τόποιs εάν άποκόψας ris τ άνω φντεύστ), βιζονσι: a*-"bi autem βιζοϋσθαι dicit fere ubique'. Bud.. ["Jacobs. Anth. 8,. 163; 9, 506. ad Anton. Lib Heringa Obss Plut. Mor. 1, 21. ad Lucian. 1, 325. ad CaUim. 1. p ad Diod. S. 1, 275." Schaef. Mss. Neutraliter, Aret. 3, 16. Apud Eund. 2, 5. vetustas Edd. exhibent βιζωσι, pro βιζονσι. 'Ριζωθέντα, ra, Jambl. Cohort. 40.] 'Ρίζωμα, ro, q.d. Radicamentum, (ut βίζωσιs, Radicatio,) Quod radices egit, stabilitum est velut fixis radicibus. In VV. LL. βίζωμα traditur Gaza vertisse Radicatum, ap. Theophr. C. PL 3, 4. Πλεήινοϊ δέ ovros και ίσχνρατέρον τον βιζώματος, πλείων ή C βλάστησις έσται καί καλλίων. ; I bid. βίζωμα exp. etiam Radix. Affertur etiam pro Genere s. Progenie, ex iesch. (S. c. Th. 419.) Item pro Ortu s. Principio, ex hi3 versibus Pythagorae, s. Pythagoreorum,<47.) Ναι μά τόν άμετέρφ ψνχφ παραδόντα τετρακτνν, ΐΐαγάν άενάον φύσεως βιζωματ" έχονσαν. Alterum VERBALE 'Ρίζωσις, q. d, Radicatio, Theophr. C. PI. 2,(12,5.) Προλαμ/3ανόνΓων TOVS χειμώνας είε βίζωσιν,. [" Plut. Mor. 1, 907." Schaef. Mss.] [*"'Ριζωτής, Synes. 5, 18. * 'Ριζωτήρ, Fabr. Bibl. Gr. 1. p. 124." Kail. Mss. * 'Pt«2»r0s, unde] "Άβ- " βίζωτος,,i. q. άββιζος, Radice carens, s. Radices " nullas agens, e Theophr. C. PL 5, 1." [Aristot. H. A. 5,15.], [* " Άναββιζόω, Greg. Nyss.. Antirrh.. ap. Zacagn. 125." Kail. Mss.] Άποββιζόω,. i. q. έκριζόω, Radicitus evello, extirpo. Sunt qui putarint significare hoc verbum i. q. βιζοτομΰ, Ablaqueo : quorum opinio in VV. etiam LL. repreheuditur. Sed non sine reprehensione interim ibi ponitur άπορβίζω pro D άποββιζω, sicut dicitur έκριζώ, non έκρίζω: contractione sc. facta ex άποββιζόω et έκριζόω. ["Const. Manass. Chron. p. 105." Boiss. Mss., " Alciphr. 440." Schaef. Mss.] Έκρίδόω, Eradico, Radicitus evello, Extirpo. Et Pass. Έκριζύομαι, Eradicor. [LXX. Joel. 1, 7. Genes. 49, 6. Job. 31, 8. Pallad. Laus. p. 7. Τήν μητέρα τής * Ιδιοπραγμοσύνης έκριζοϋσαι, " Opp. Ά. 1, 409 " Wakef. Mss. Matth. 13, 29. Luc. 17, 6. * Έικροιζόω, perperam pro έκριζόω, Orac. Sibyll. ρ.29 ] Έκρίζωσις, Eradicatio, Extirpatio. Έκριζωτής, Eradicator, Extirpator: metaph. ex Josepbo in Macc. (2, 5.) Οΰ γάρ έκριζωτής τών παθών ό λογισμός έστιν, άλλ' άνταγωνιστής, Non enim perturbationes animi extirpat ratio, sed cum eis colluctatur. [* Έκριζωros, unde * Άνεκρίζωτος, Just. Mart * " Σννεκριζόω, Una avello, Greg. Nyss. 3, 208." Wakef. Mss.]. [*Ένριζόω, Hippocr. 1, p. 304, 15. Lind. 'Evepβίζωκε πολλά φλέβια: Joseph. Β. J. 4,8,3. " Brunck.

29 8199 ΡΗΠ [Τ. III.-p. 711 ] ΡΙΓ 8200 Aristoph. 2, 244." Schaef. Mss.] Α γιων, Monthly Review Aug p 'Ρίγιον, -sfkαταββιζόω, ώ, i. q. ριδόω, nisi qtiod praep. κατά vim eliquam signification! addere videri potest. In VV. LL. Fulcio. Et Pass. ibid, exp., Καταββιζοϋμαι Figor radicibus, Radicor, item "Ago radices. Vide «"«κ. [" Philipp. 74." Schaef. Mss. * Κατ-Λ/ίρίζωμα, Radicum fultura, Chrys. Horn. 154.T. 5. p. 935, 12." Seager. Mss. * Μετάρριέόω, Nonn. D. 21. p. 560., 32. p. 808.] Ώροσριζόώ, vide supra cum Πρόσριζος. [* " Συββιζόω, Dionys. Areop. 92." Kali. Mss. " Eumath. p. 137." Boiss. Mss. " Pariter, radicibus fixis, corroboro, stabilio, Chrys. in Ep. 2. ad Thess. Serm. 2. T. 4. p. 229, 15. 'E/c πρώτης ήλικίας μανθανέτω, οτι κρίσις εστίν -OVTOS ό φόβος σνρριζωθεϊς μεγάλα εργάζεται Lucian. 2, 77 ]. αγαθά." Seager. Mss. ",'ΡΗΠΑΙ, Tigella subslructionibus fulturisque ;< accommodata, Sublicae, Caes. Sublicia, Liv. Tibi- " cines, Virg. et Juv., ; e V V. LL. Diod. S. (2, 309.) " Διά τών μεταλλασσόντων ύπορύξας τά τείχη, καί τάς " τε ρηπάς έμπρήσας, κατέβαλε τρείς πύργους. Addi- " tur vocari στηρίγματα ab JoSepho." [Schol. II. A Φάλαγγαί" τάξεις στρατιωτών είπεν ό ΤΙοιητής, επειδή τό παλαιόν ξύλοις έμάχοντο' φάλαγγας δέ ξύλα κυλινδρώδη έκάλουν οί αρχαίοι. "Ετι γοϋν καϊ ήμεϊς τάς έκ των τοιούτων ξύλων ρηπάς τε καί οικοδομήματα φά- 1 λαγγας καλούμε v.] i " 'ΡΙΓΟΣ, τό, Rigor, Frigus vehemens, etiam sim- " pliciter pro Frigore : Αιμω καϊ βίγει μαχόμενος, " Xen. K. II. (6, 1, 10.) "Ab Eod. ρίγος et θάλπος ' * inter se opp. Apud Medicos, επιβολή βίγους, Ri- M goris accessio et aggressio. Alex. Aphr. dicit in "febre fieri primum περίφυξιν, deinde έπιτάθεϊσάν "φρίκην, postremo ρίγος. Ruell. ap. Diosc. ρίγη " Περιοδικά exp. Rigores febrium circuitu redeuntes: 1 " et χρόνια ρίγη, Diutumos rigores." ['Piyoy, Suidae ή νόσος, καϊ ό φόβος. LXX. Deut. 28, 22. Καί πυρετφ καϊ ρίγει. * 'Ριγομάχης, Cum frigore pugnans, Frigus contemnens, Anal. 2, 318. "Jacobs. Anth. 9» 442. > * Ψιγόμαχος, ibid." Schaef. Mss.] " 'Άρριγοι, (ό, ή,) Non frigens, Frigori non ob- " noxius, Aristot. de Sensu, Καί διά τοϋτο τοϋ σώ- " ματος άββιγώτατον ό οφθαλμός έστι." [* Άββιγής, adv. * Άρριγέως, Hippocr ] " Δνσριγος, ό, ή, Qui frigus aegre tolerat, Qui fri- "gus statim et vehementius sentit et fere semper. "J. Poll. 4, (186.) τούς άεί βιγοϋντας tradit ab an'ti- " quis nominates fuisse βιγοσιβίους, ab hominibus " sui temporis bv'aρίγους. Lat. Alsiosos vocant Qui " facile laeduntur a frigore, ejusque sunt impatien- " tes: ut cum Plin. dicit Alsiosis dari rutam in cibo. " Aristot. H. A. 8, 25. Αυσριγώτατον be έστι τούτο " τό ζώον: de asino, de quo Plin. 8, 44. Ipsum " animal frigoris maxime impatiens. Theophr. H. "PI. 6, 5. Αύαριγον γάρ σφόδρα καϊ ολως έπίκηρον " όπου κάϊ ό ήλιος σφόδρα λάμπει: de abrotono, de " quo Plin. 21, 10. sub fin., Alsiosum admodum "est, et sole tamen nimio laeditur. Rursum Ari- Slot. Probl. S. 8. Q. 2. Διά τί οϊ γεγυμνασμένοι δυσ- ",ριγώτεροι τών άγυμνάστων; J Facilius sentiunt fri- "gus. Apud Suid. per ο scriptum δυσριγότερος, '.' quod exp. ό φρικωδέστερος." ["Ad Herod (5, 10.) Phryn. Eel (Lobeck ) Wakef. S. Cr. 4, 165. Aristoph. Fr. 223." Schaef. Mss. Geopon. 18, 9; 5.] " Ανσριγής, Alsiosus, A gravi " frigore illatus: ut cura Aristoph. SchoL (Πλ. 313.) " dicjt pastores uti stercore humano, παρατρίβοντας " τφ διισριγε'ι τών τράγων πταρμφ, έπεώάν οι τράγοι " φυγμφ περιπέσω σι." [" Kuster. Aristoph. p. 7 " Schaef. Mss.] "'Ρίγίον, comparativi signif. a ρίγος, Magis hor- "rendum. Interdum vero Magis formidandum, " Acerbius, Tristius. II. A. (325.) TO bέ τοι καϊ ρίγιον " έσται. Apud Hesiod. ("Epy. 2, 321.) prodeterius; " nam ei opp. άμεινον, ubi de bona et mala muliere "loquitur. Superl. 'P/yιστός, Maxime horrendus, V etc. In VV. LL. perperam ponitur ρίγίος, cujus ' ' neutr. sit βίγιον, positivi signif. habens." ["'Pi- PARS XXIV. Jacobs. Anth. 11, 276. Mitsch. H. in Cer 'PiyiffTos, Wakef. Trach Heyn. Hom. 5, 162." Schaef. Mss. Apoll. Rh. 2, Cf. Α ισχίων α'ίσχιστος, Κνδίων κύδιστος.] " 'Ρίγιος, ό, ή, adjectivum : unde ρίγια πάθη, Rigo- " res febrium, Horrores, Cum tremore algores, e " Marc. ap. Diosc." ['Piyiov, Suid νόσος.] [ "'Piyivos, Etym. M. 793,47." Wakef. Mss.] [* 'Ριγώδης, Hippocr. 219 ] " 'Ριγεδανός, Horribilis, Horrorem incutiens, ex " Epigr. Σπέρματι ριγεδανή πηγυλϊς άντιάσει. Apud " Hom. (II. Τ. 325.) ριγεδανή 'Ελένη, Quam omnes " exhorrent. Vide Plut. et Eust." [" Heyn. Hom. 4, ,646. Wakef. Phil Cattier, Gazoph. 47. Plut. Mor. 1, 83." Schajf. Mss. Anal. 2, 519 " Opp. K. 2,18. (Ά. 5, 37 )" Wakef. Mss. Cf. μηκεδανός, ήπεδανόε, ούτιδάνός. AT * 'Piyiravov, Nomen herbae, Geop. 12, 1, 2.] "'Ριγνόν, Hesychio piye- " δανόν," [et φρικώδες. Vide nott. et cf. 'Ρικνός. Β * "'Ριγνύω, *Καταρριγνΰω, Greg. Nyss. 3, 247." Wakef. Mss.] " 'Ριγηλός, Horrendus, Horrificus, Hesiod. A. " (131.) όϊστοϊ 'Ριγηλοί, θανάτοιο λαθιφθόγγοιο δοτή- " pes. [ 'Ριγηλός, Qui statim rigore s. frigore cor- " ripitur, Alsiosus, Gall. Frilleux," [" Toup. Opusc. 2, 192. Emendd. 2, 587." Schaef. Mss. Nicander A. 220.] " Καταριγηλός, Horrendus, Horribilis, Od. Ξ. " (226.) Αλλά μοι αίεϊ νήες έπήρετμοι ψίλαι ήσαν, " Καί πόλεμοι καϊ άκοντες ένξεστοι καί όϊστοϊ, Αυγρά, " τά τ' άλλοισίν γε καταριγηλά πέλονται. Ubi nota " sibi opposita φίλον είναι et καταριγηλόν πέλεσθαι." [Spitzner. de Versu Gr. Her. 79 ] [*'Ριγαλέοί, Aristot. de Gener. 1, 1. Empedocles ap. Plut. 9, 741.] " 'Ριγέω, Horreo, Exhorreo, II. Γ. (259.) ρίγησεν " b' ό γέρων, A. (279.) 'Ρίγησεν τε ίδών. Redditur " etiam Obstupesco. At de ριγοϋντες significante " Algentes, vide in 'Ριγόω." [" Kuster. Aristoph. 14. Heyn. Hom. 5, , 312. Thom. M Cat- C tier. Gazoph. 18. Moer et η. *'Ριγάω, 336, 339. Simonid. 2, 26. Plut. Mor. 1, 929." Schaef. Mss. SchoL Od. E 'Ρι^σω έπϊ φόβου, ριγώ, ριγώσω έπϊ κρύους. * 'PiyTjros, unde] " Άρρίγητος, " Exhorrere nescius, Νόη exhorrescens, Impavidus : " θήρ, Epigr." [Anal. 2, 13.] " Άπορριγέω, Exhorreo, Exhorresco, Extimesco, " Metiio: unde praet. med. άπέρριγα, praesentis_ha- " bens signif. Od. B, (52.) Οΐ 7rarpos μέν ές οίκον " άπερρίγασι νέεσθαι. At Άπορβίγω, pro Timorem " incutio, nescio unde sublegerint VV. LL." [* Έπιββιγέω, Hippocr * Καταββιγέω, Apoll. Rh. 3, 1131.] [* 'Ριγείω, Macrob. de Verbo 747. Zeun. " Etym. M." Wakef. Mss.] " Έββίγω, Horreo, Cum rigore trepido, Metuo " cum horrore: verbum Poeticum factum ex έββιγα, " praet. med. thematis βιγέω, ita ut κεκλήγω a κέ- " κληγα, et similia alia. Hesiod. (A. 228.) Avros δέ " σπεύδοντι καί έββίγοντι έοικώς. II. Γ. (353.) "Οφρα D " τ is έββίγησι καϊ όφιγόνων άνθρώπων Ηει νοδόκον κακά " βέξαι, poetica paragoge pro έββίγη." " 'Ριγόω, Rigeo, Frigeo, Algeo, Od. S. (481.) " ούκ έφάμην βιγωσέμεν έμπης, Xen. (Κ. Π. 5, 1, 5.) " 'Ριγοϋν τοϋ χειμώνας \ ('Απ. 2, 1, 17 ) 'Ριγώσονσι " καί άγρυπνήσουσι. Lucian. de Luctu, "Ινα μή βι- " γφεν. Ibid. (16.) Τό μή βιγοϋν πολύ κάλλιον τον " άμπεχόνης εύπορεϊν. VV. LL. iu verbo 'Ριγέω affe- " runt e Diosc. βιγοϋντες, pro lis qui in febrium ac- " cessionibus cum tremore algent, ut Marc, vertit, " seu, uno verbo, qui rigent, ut Ruell. Sed ego a " 'Ριγόω potius esse puto." [" Thom. M Cattier. Gazoph. 18. Jacobs. Anth. 9, 460. Kuster. Aristoph. 14. Brunck. 2, 174. ad Moer 'Ριγφ pro βιγοϊ, ριγών pro βιγοϋν, Heind. ad Plat. Gorg Buttm. 527." Schaef. Mss. Aristoph. "Opv πάντως δ' έμοϊ βιγών δοκεϊς. "'Ριγών infinitivus est, ut Σφ ώστε μή βιγών γ' εκάστοτε. Ad q. 1. Schol. άντϊ τοϋ βιγοϋν. Αώρων δέ τοϋτο κατάκρατήσαν παρά 'Αττικοϊς. In Nub. tamen Η

30 «201 ΡΙΓ forma communis occurrit ριγούν, ut et 'A ; Supra 712. N et Ά βιγών participium est. Brunck. Vide 'Ριγέω. * Άποββιγόω, Aristot. Probl. 1, 29. Ot φνχρψ λουόμενοι άπορβιγωσαντες ολίγον χρόνον ] "Έρριγόω, pro ίνριγόω, Inalgeo: " utide ένερρίγωσα ap. Aristoph. Πλ.''[847. ''Thom. Μ Boeckh. in Plat. Mm Ένριγόω, ibid. Schaef. Mss.] Ένριγιβκάνω, Hesychio ivpiyow, Ki- «gere s. Algere in." [* Έπφριγόω, Hippocr J " Παραριγόω, Rigeo, Aliquantum Rigeo, Epigr. [Anal. 2, 367. * Προσριγόω, Hippocr ] [* «'Ρικνοί, a ρίγος, i. q. piyvos, quocum saepe permistum est in Codicibus. Hes. 'PiyvoV ριγεδανον-, φρικώδες. 'Ρικνήν 'όψιν φρικτήν. Opp. Κ. 2, 346. 'ΡΙΝΗ, ή, Lima, Xen. Κ. Π. 6, (2, 11.) p. 96. meae Ed. Άγαθόν δέ και ρίνην φέρεσθαι' έγάρ λόγχην πόδας βαρύν, άψεα ρικνόν, ubi vett. Edd. ριγνόν, άκονών, εκείνος καϊ τήν ψυχήν τι παραχονφ. Schol. Hippocr. Progn. *Hv be καμπύλο» ή ρικνόν γένηται, Aristoph. (Β. 931 ) ait esse έργαλείον τεκτονικόν, $ Codd. fiyvov, secundum Gal. I. q. καμπύλος, ρυσσος, ρινοΰσι. In Epigr. esse putatur et όργανον χρυσοχοϊκόν. ["Jacobs. Anth. 11, 420. 'Ρίνη, 'Ρίνά, ad philo, Πώί ol πρό μικροΰ πίονες ούτωs α'ιφνίδιον έκτακέντεε ρικνοί γεγόνααιν, Ives αυτό μόνον και λεπτή Moer " Schaef. Mss. 'P. μαχαιροεώήί; δορά. Alciphr. ΐίρεσβύτην όφθήναι ρικνόν. Antbol. Heliod. Chirurg. p * " 'Ρΐνο*, Lima, Syntipas (1. 4. C. 8. Epigr. 28.) Δέρμα κατεσκληκός δέ φέρει καϊ Β Fab. 5." Boiss. Mss.] 'Ρίνη, Piscis quidam, dictus ρικνόν ίδέσθαι. Durus, Cercidas Stobaei Serm Squatinaa Gaza ap. Aristot. Meminerunt ejus jelianus quoque et Athen. [ Arcad. Ill; χελώνα* pikvas. Ducitur h. v. in Etym. Μ. a *ρίκω, έρίκω, έρείκω." Schn. Lex. Meliorem autem originem 'Ρίνη, ό ιχθύς, τό δέ όργανον οξύνεται. 'Ρίνα, GI. είδος praebet verbum 'Pt'cw, quod Gl. interpr. Ringo: unde comp. * Καταρρίζω, Hes. Κατερίκνωσε' κατέρρεε. Vide nott. ad Eund. V. * 'Ρίσσουσα* λυπουμένη. Hes, 'Ρικνοί ούχ Ικανοί σαρζιν έπικεκαμμένοι, σκαμβοϊ, σκόλιοι. 'Ρικνοτέρους' ασθενέστερους. Phot. 'Ρικνά έρρυτιδωμένα' άσθενή. 'Ρικνόν" καμπύλου. 'Ρικνό* δ πεψρικώς, παρα Σοφοκλέΐ. Cf. 'Ροικόϊ. Schaef. Apoll. Rh. 1. p Jambl. V. P Lucian. 2, 811. Athen " Thom. M Wakef. Ion. 94. S. Cr. 5, 7. Diod. Zon. 6. Jacobs. Anth. 7, , 59. Brunck. Apoll. Rh. 65. Soph. 3, 528. Callim. 1. p Heyn. Hom. 4, 164. Valck. ad Theocr. x. Id. p. 57. Callim. p. 28. ad Moer ad Timaei Lex Bergler. ad Alciphr Ilgen. ad Hymn Kuster. ad Jambl. p. 162^ Macilentus, Zeun. Praef. ad Xen, Mem." Schaef. Mss. " 'Ρικνά ποδών, f. πόδας, Opp. Ά. 5, 406." Wakef. Mss. Apoll. Rh. 1, , 198. Callim. Fr. 42. p. 285., 49. p *'PiKvoepy^s, Epith. calceorum muliebrium ap. J. Poll. (7, 93.) si lectio sana. * 'Ρικνοφμής, Hes. ρικνοφυείς' τας στρεβλάς, και πεπιεσμένος.] " Έπίρικνοε, Aliquantum incurvus s. rugosus, Su- " perne aut Superiori parte rugosus, incurvus," [Xen. K. 4, 1. J. Poll). 5, 58. " Macilentus, Zeun. Praef. ad Xen. Mem." Schaef. Mss.] [* " 'Ρικνότης, Curvitas, Hes." Wakef. Mss.] [*'Ρικνώδ^, Gal. Lex. Hippocr. v. Τέτρομος, Hippocr. 346, 4. 7 "Jacobs. Anth. 10,410. * 'Ρικνήεις, 7, 134. Christod. Ecphr Valck. Adoniaz. p ad Timaei Lex. 229." Schaef. Mss. Nicander Θ yiipas.] [* 'Ρικνόομαι, unde 'Ρικνοϋται, Hesychio λεπτύνεται έπι τών όστέων τών γερόντων. 'Ρικνοΰσθαι' διέλκεσθαι, και παντοδαπώς διαφέρεσθαι κατ' είδος. 'Ρικνώσεαι' ρυσσωθήσρ. Έρρικνωμέν ον' έσπιλωμένον. Phot. 'Ρικνοϋσθαι τό διέλκεσθαι και παντοδαπώς διαστρέφεσθαι κατ' είδος' λέγεται be και * ριγνοΰσθαι; τό καμπΰλον γίγνεσθαι άσχημόνως, καϊ κατα συνουσίαν καϊ όρχησιν κάμπτοντα τήν όσφϋν' Σοφοκλής Ίχνευταΐς. "Thom. Μ Dawes. Μ. Cr Jacobs. Anth, 9, , , 59 Brunck. Apoll. Rh. 65. Soph. 3, 528. Lucian. 2, 334, Moer et n." Schaef. Mss. " Aristot. H. A. 5, 20. Φθείρονται δ' έρρικνωμένων τών μορίων, Strictis contortisque membris, Gaza." Seager. Mss. Opp. Ά. 5, 593. J. Poll. 4, 99. Έρρικνωμένος, vide Ερειπωμένος. * 'Ρίκνωσις, Hippocr. 346, 7. Foes. (Econ, Hippocr.) " Διαρρικνοϋσθαι, Etym. ro τήν οσφύ ν φορτικώς πε- " ριάγειν, afferenti in exemplum hunc jambum e " Cratetis Trophonio, Είφι&ε καϊ σπύδιξε καϊ διαβ- " ρικνού" " Διαρικνοϋσθαι, interdum ponitur έπ-ί " σχήματος ορχηστικού, interdum έπϊ τοϋ συνεστράφθαι, " Hes." [" Ad Moer * Καταρρικνόω, Tzetz. Exeg. in IL 143, 28." Schaef. Mss. " Greg. Nyss. ap. Wolf. Anecd. Gr, 3, 38." Kail. Mss.] " 'Ριχνονσθαι, Turpes corporis motus edere, «- [Τ. πι. p. 711 ] PIN 8202 A " νείσθαι ασχημόνως, Hes." " Ζικνώσαι, Hes. σκυθρωπάσαι: quod et ρικνώσα- " σθαι. Suid. habet έιγνώσαι: ut ap. Etym. quo* " que reperio Ζιγνώ, τό σκυθρωπάζω' καϊ Ζιγνώσαί, " τό σκυθρωπάσαι." "ΖυγηλεΊ, Hesychio όρμψ, μύει, " σκυθρωπάξει: qua signif. Siγνοι s. ζικνοϊ." [' Series literarum requirit * ΖυγκλεΊ, pro quo forte rectius scriberetur * ΖυγκεΊ, quatenus nempe exponitur μύει." Kuster.] " 'Επιζνγκε'ιν, Oculis diductis " connivere, VV. LL. Vide ap. Hes, hoc Έπιζυγκειν^ " et particip. 'Εατιζύγκονσα." " Gazae. Pisces qui nasci putantur e squatina et " raia, VV. LL. ex Aristot. de Gener. Anim. 2, 5. " In iisdem est 'Ρινόβατος, quod Gazam ap. eund. " Aristot ejusd. operis, Leviraiam exponere " tradunt." [Cf. H. A. 6, 11. 'Ρινόβατος, Hesychio ιχθύς ποιός.]. 'Ρινέω, Limo, [GL] A quo est ρινοΰσι in 1. Schol. Aristoph. quem modo protuli, Et Pass, partic. piνούμενος, ut ρινονμενος σίδηρος, Ferrum quod iimatur. [Forma autem analogiae convenientior est * " 'Ρινάω, Galenas Aetii in Notit. Mss. T. 11. P. 2. p. 242." Boiss. Mss. 'Ptv, GL Limat. " Dio Chrys. 1, 555. Pass., Clem. Alex. 45(=34.)" Wakef. Mss. Extenuo, jelian. Η. Α. 6, 3 Τήν "εξιν ρινψ Antiphil. 21. Ψήγμ* απυρον χρυσοϊο, σιδηρείων άπ' οδόντων Ύινηθέν.^ c Item VERBALE 'Ρίνημα, Quod lima abradit, s.,extent, Quod lima est abrasum, (vulgo Limatura,) Ramentum, Scobs, Herodian. 1, (7, 9.) 'Ω* τούι μέν ο'ίεσθαι ρίνημα χρυσοϋ πρόίόντι έπιπάσσεσθαι, Sic ut euntem quidam scobe aurea putarent conspergi, Polit. Est et ρίνημα Collyrium quoddam, de quo dice tur in 'Ρινίον. [" Ad Lucian. 1, 294. Valck. Hipp, p Diatr. 210." Schaef. Mss. Geop. 13,4, 3. σιδήρου. * 'Ρινητής, GL Limator. *' Pivijrjjp, unde * 'Piνητήριος, e quo 'Ρινητήριον, τό, Lima. ].» [* Άπορρίνω, Gl. Delimo, leg. * 'Αταρρκνάω, Strabo 7. p *Άπορρίνημα, 14. p "Jacobs." Anth. 8, 106." Schaef. Mss. * " Διαρρινέω, Attenuo, Max, Tyr. 2, 189 "Οσον άττοδρν λεπτω καϊ&ιερρινη-' μένιρ τήν γαστέρα." Schn. Lex. Suppl. Διερρινημένος autem a * Διαρρινάω non secus ac Διαρρινέω profluit. Affertur etiaia h. v. διαρρινέω e Diosc. 4, 115. in Ind. Scap. Oxon. * Αιαρρίνησιε, Oribas. Cocchii p. l6l, l6. *_Διαρινητής, Gl. Delimator, Interrasor. * Διαρίνητος, Gl. Liniatus, * " Έκρινάω, Bergler. ad D Alciphr." 346. (3, 33.) Schaef. Mss.] " Karappivew,' " Limo, Lima polio, unde κατερρινημένος, Limatus, " Lima politus, Aristoph. B." [901. ^Esch. Suppl Κατερρινημένοις, Photio εύτελέσιν. Vide nott. ad Hes. v. Κατερρινωμένοις. " Jacobs. Anth. 7, 385. Kuster. Aristoph. 71. Bentl. ad Horat. A. P Wakef. S. Cr. 3, 130." Schaef. Mss. " Attero, Stob. 547." Wakef. Mss.] 'Ρινίζω, i. q. ρινέω, Limo. Exp. etiam Polio.' ['Piv/eiei, GL Limat.] 'Ρίνισμα i. q. illud ρίνημα, ut ρινίσματα χαλκού, Scobs, Bud. e Diosc. f" Scriptt. Rei Accip. 13. Ctes. Ind. 25. Erot. in A." Wakef. Mss. 'Ρήνισμα, male pro ρίνισμα, Alex. Trail. 1. p. 8., 2. p. 150.] Καταρρινίζω itidem pro Limo. A cujus pass, voce Καταρρινίζομαι est partic. Κατερρινισμένος, metaph. usurpatum ab Aristoph., sicut Lat. Limatus meta-' phoricum usum interdum habet: B. (901.) Τόν μέν άστείόν τι λέξειν καΐ κιιτερρινισμένον, ubi tamen Schel. affert et aliam exp., dicens, 1» eto^es* ότι έξευτελβομεν Ty ρινί; tanquam sc. deductum sit a nomine

31 8203 ΡΙΟ [Τ. πι. pp. 7Π 712.] ΡΙΠ 8204 (potius quam Projecti,) Partic. dicitur. Ubi fortasse liceat quoque interpretari Vage disjecti : ut dicit Auctor Rhet. ad Herenn. Res sparsae et vage disjectae At vero cum hoc PARTIC. Έββιμμένοε metaph. ponitur pro Jacente et contemto, reddendum puto vel Abjectus vel Projectus, quo lubenter Tac. hac in plv. Sciendum est porro quaedam exempl. in illo Aristoph. 1. habere perperam scriptum κατεββινησμένον pro Κατεββινημένον, aut certe κατεββιυισμέ' Vov. In Aid. autem est κατενρινημένον, alio errati genere. 1 'Piviov, τό, dimin. Limula, [Gl. Lima.] ITEM 'Pifkpiov, aliud dimin., q. d. Limulula. Sed piviov ap. Gal. τών κατά Τόπ. 4. Quoddam collyrium, sic didtum quasi Limula. Habetur et aliud ejusd. nominis ap. Cels. 6. ad xerophthalmiam et oculos scabros. 'Ρίνάριον quoque est Collyrium σμηκτικόν, cujus Dieminit Paulus 3, 22. Περί ονλων και λευκωμάτων. jfotapositio autem habetur ap. Eund. 7, 16. Haec Gorr. Idem tradit ρίνημα etiam dictum esse Collyrium quoddam, quod habetur των κατά Τόπους, ab exterendis callis et cicatricibus. "'PION, TO, Montis cacumen: ut βίον Ούλύμποιο, «Homero, non uno in loco: ut II. T. (114.)"Hp)j δ' " άίζασα λίπεν ρίον Ουλνμποιο : Θ. (25.) Ίειρήν μέν " κεν έπειτα περϊ ρίον Ουλνμποιο Δησαίμην. Pro- " montorium, Tbuc. y Hv δέ τοΰτο μέν τό ρίον φίλιον " rois Άθηναίοις. Alibi, (2, 86.) Ot μέν μή έκπλεϊν " έξω των βίων, έε τήν ευρυχωρίαν φορούμενοι." [" Jacobs. Anim Anth. 9, , 417. Exerc. 2, 59. Brunck. Apoll. Rh. 52. (1. p Schaef.) Heyn. Hom. 4, ,652. 6, Valck. ad Theocr. X. Id. p. 33. ad II. 22. p. 59. Ruhnk. Ep. Cr Toup. Opusc. 2, 212. Ilgen. ad Hymn Mitsch. H. in Cer. 109." Schaef. Mss. Sinus, ielian. H. A. 15, 3. 'Εν τω p. τψ Btβωνικψ. Cf. Liv. 27, 29. Frettim, quod Naupactum et Patras interfluit, Rhion incolae vocant. Apud Hes. est etiam * 'Ptos άκρα, κορυφή, opus χαλεπόν, κρημνός.'] 'ΡΙΠΤΩ, φω, φα, ΕΤ 'Ρ ιπτέω, ήσω, Projicio, Jacio ptacipitem, Praecipito, II. Α. (591.) "Ηδ?/ γάρ με καϊ άλλοτ' άλεξέμεναι μεμαωτα 'Ρίψε ποδόε τεταγών άπό βηλοϋ θεσπεσίοιο, Herod. (1, 24.) de Arione loquens, Ψίφαι μιν έε τήν θάλασσαν έωϋτόν : pro quibus habet Gell., si non mentiuntur exempl., Ejecit sese procul in'profundum. Thuc. 2. "Ηδιστά τ' άν έε ΰδωρ ψυχρόν σφάε αύτούε ρίπτειν. Et cum κατά, Plut. Amat. Narr. 'Ρίπτει έαυτόν κατά τών πετρών. Quam constr. simulque alteram, habet ap. Theognin, simul vero et cum praep. es, (175.) de paupertate, "Ην δή χρή φεύγοντα ltd! έ$ μεγακήτεα πόντον 'Ρίπτειν, καϊ πετρών, Κύρνε, κατ' ήλιβάτων. Sed hie subaudiendum relinqui accus. ilium έαυτόν, vix putassem ignorare quenquam, (ex eorum quidem certe numero, qui interpretandi munus suscipere audent,) nisi in hanc lepidam sane festivamque interpr. incidissem, Quam paupertatem in mare et in rupes projicere debemus. Cum contra hie sit verborum Theognidis sensus, Ita eniti et contendere debet unusquisque nostrum in paupertate fugienda, ut potius quam ilia eum assequatur, in mare se praecipitare, aut etiam de celsis rupibus praecipitem dare debeat. Quo certe alluderis Horat; dixit, Per mare pauperism fugiens, per saxa, per ignes. Nisi potius ad ilium pariter locum et ad hunc allusisse dicamus, Xpr) γάρ όμώε επί γήν τε καϊ είρέα νώτα θαλάσσηε Αίζεσθαι χαλεπήε, Κνρνε, λίαιν πενίηε. Verum ne Budaso quidem in mentem venisse videtur haec έλλειψιε accusativi, in isto Xen. loco(k. 9, 20.) ubi de cervis jam fatigatis et ad angustias in veuatu redactis, dicit, 'Ριπτοΰσι δέ καϊ ε'ιε τήν θάλατταν, έάν κατέχωνται, καϊ ε'ιε τά ύδατα άπο- Ρονμεναι. Neque enim dubito quin maluisset interpretari Projiciunt se in mare, subaudiendo έαυτάε : quam faciendo neutrum ex activo, reddere Insiliunt in mare. Addit vero, eund. habere usum ap. eum et comp. Έπφριπτεϊυ: de quo ego contra i. q. de simplici sentio. Ceterum ut ad exempla significationis s. significationum verbi hujus redeam, sciendum est posse reddi ρίπτειν s. βιπτεϊν et verbo Prosternere : Utap. Herodian. (1, 13, 2.) ρίπτειν ε'ιε γήν, Prosternere humi. Ubi tamen et verbum Projicere retinere possumus. Sic Lucian. έββίφην, " in Epigr. Έρίφην," aor. 2 pass, vocis 'Ρίπτομαι, Prostratus s. Projectus sum: unde ap. Lucian. έββιμμίνοι etiam Disjecti, signif. usus est. Sed possunt et alia verbi Jacio compp. hujus verbi interpretationi nonnunquam adhiberi, Xen. Κ. Π. 4, (2,16.) ΟΙ δ' έββίπτονν τά 3πλα άπό τών υποζυγίων, Dejiciebant. Interpres tamen Abjiciebant. Apud Plut. autem, ubi metaph. ponitur, in Themist. "Ερριφεν εαυτόν ε'ιε έλπίδαε άπόρουε, Conjecit se. Quinetiam simplici Jacio redditur alicubi, aut etiam Emitto : ut βίπτω βέλη, Plato de LL. Alicubi Jacto, ut, "Ανω βιπτοϋντεε καϊ κάτω, Aristot. de Mundo, Qui sursum deorsumque jactant. Atde ρίπτειν κίνδυνον dicendum erit in comp. Άναββίπτω. j 'Pixels, Jactus, Projectus, Alex. Aphr. Ύδατοε άθρόωε βιφέντοε. " Έρβίφθω, Jactum sit, Jacta esto " alea, Esto, Epigr." [" 'Ρίπτω, ad Charit ( ) Musgr. Bacch RheS Heracl Wakef. Ion Here. F Musgr: ib. et 941. Wakef. Ale Georg. 95. S. Cr. 3, 72. Schweigb. Epict Huschk. Anal Jacobs. Anth. 8, 229-9, , 135. Villoison. ad Long ad Diod. S. 1, , Thom. M Fischer. Ind. Palaeph. v. Άφιέναι, Valck. Phcen. p. 419 Hemst. ad Lucian. Dial. p. 14. Brunck. ad Poet. Gn ad Herod Ilgen. ad Hymn 'ΡιφεΙε, ριφθειε, Brunck. ad Andr. p' Hec Porson p. 24. Ed. 2. Valck. Phoen. p Hipp. p ad Lucian. l, Jacobs. Anth. 10, 299- De talis, Valck. Diatr Άσκόπωε ρίπτειν, de dicto, Longus p Vill. 'P. έαυτόν, τό σώμα, ad Lucian. 1, 409. Diod. S. 1, 362. Musgr. Cycl. l65.: κίνδυνον, Jacobs. Exerc. 1, 164. ad Herod. 534.: πρό τών ποδών, ad Xen. Eph "Εριψεν, Antiphil. 23. Epigr. adesp 'Ερίφη, Strato 73. 'Ριπτέω, ad Charit ( ) Musgr. Heracl Here. F Wakef. Ale. 78O Schweigh. Epict ad Diod. S. 1, , Thom. M Toup. Opusc. 2, 45. Brunck. ad Poet. Gnom. 279; ad Herod Cum dat., Valck. Phcen. p. 61." Schaef. Mss. " 'Ρίπτω όπίσω, Omitto, Exuo, Nicol. Dam De sagitta, Joseph. 731, 18. 'P. τινόε, Contra aliquem, Eur. Bacch Cycl. 51. "Εββιπον, Joseph. 596, 29. "Εββιφα, Ορρ. Κ. 4, 348. *Pιφεϊε, 2, 252. Perf. pass. Έρήριμμαι, Arrian; 1, 231. ' Ρ ιπτέω, Plut. 2, 272( 7, 102.) Joseph. 74, 3." Wakef. Mss. " Abjicio, Athan. 1, 139. Euseb. Hist. Eccl. 366." Kail. Mss. Xen. Symp. 2, 8. Aristoph. Έκχλ 'Ριπτεΐτέ χλαίναε. Act. 22, 23. ΚραυγαζόΡτων αύτών καϊ βιπτούντων τά ιμάτια, Et solventibus vestes. Vide Schleusn. Lex. Ν. Τ. * 'Ρίφω, έββιφα, Lobeck. Phryn.' 318. * Έββιμμένωε, Basil. 3, 4.] [* " 'Ρίμμα, Arion Hymn. v. 6. Herodian. Epim. 118." Boiss. Mss. " ^lian. H. A ποδόε." Wakef. Mss. " J. Poll. 1, l64. τόξου, perperam pro βϋμα. * 'Ριμμόε, i. q. βίφιε, Nicet. Anna!. 9, 4." Sclin. Lex.]' 'Ρίφιε, Projectio, Plato de Rep. 2."HpasS δεσμούε ύπόνίέοε, καϊ'ηφαίστου ρίψε is ύπό πατρόε, ού '* παραδεκτέον, [Plut. 6, 72. 6'33. Lysandro 12.] ITEM "Εββιφιε ap. Hippocr. [Humor. 3.] Prostratio etdejectio corporis, Gorr. [Hippocr. Epidem. 6. p όμματοε, ubi Erot. videtur legisse έρειφιε. Apud Dionys. Hal. Rhet extat * Έρβίπτειν, sed melius in Codd. έββυπτεν.~\ [* 'PITTTOS, Projectus, Soph. Trach. 357 μόροε.] [* " 'Ρίβδην, Bekkeri Lex. 325." Boiss. Mss.] [* 'Ρίμφα, (βίπτω, ρίμπτω, ut σκίπτω σκίμπτώ,) Leviter, Slatim, Celeriter, II. Ζ et Eust., Θ. 54. Κ. 54. Pind. Ί. 2, 5. Apoll. Rb. 1, , ad Orph. Arg " Jacobs. Anth. 12, 60, Ruhnk. ad H. in Cer. 89' MitSch Bibl. Crit. I, IVp. 75. * 'Ριμφή, ibid. * 'Ρίμφαε, Heyn. Hom. 5, 293." Schaef. Mss. * 'Ριμφαλέοε, Suid. Etym. M. p. 133, , 7. Barker. Ep; Cr. ad Boiss. 260.]

32 8205 PHI Pc^, vide in Ύιπή. At Χαμαιββιφής, post Χαμαί p0 f^άμφιββίπτω, Toup. Opusc. 1, 328." Schaef. Mss.] " Άμφιριφές, Hesychio Εκατέρωθεν ριπτο- " μενον."..... Άναπίπτω, ε.άναββιπτέω, Sursum jacio, projicio, ejaculor, In sublime.jacio. Philo de Mundo, Καν άναββίφης τι τών γεωδών, κάτω φέρεται. Aristot. de Mundo, Καί μύδρονς άναρβίπτουσι διαπνρονς. Od. Η. (328.) άναββίπτειν &\α πηδφ, s. άναββιπτείν, Mare remis sursum jacebant, pro Marinam aquam sursum projieiebant, remis impellendo mare. Alibi Hom. dixit άναρρίπτειν, absolute, Od. K. (130.) Οι δ Αμα πάντεε άνέρβιφαν, δείααντες ολεθρον. Άναρρίπτειν s. Άναρβιπτείν κίνδννον, Periculum temerarie adire, Thuc. 4, (95.) Τοσόνδε κίνδννον άναββιπτούμεν : i. e., ριφοκινδύνως λαμβάνομεν, Schol. Sic Herodian. 5, (3, 23.) Έλομένη πάντα κίνδυνον άναββίφαι μάλλον ή ιδιωτεύειν: (7, 7, 9 ) "Απαξ άναρβιφθέντος τον κινδύνου. In VV. LL. perperam exp. simpliciter Periculum adire: quasi άναρρίπτειν non significet aliud quam άναλαμβάνειν aut άναδέχεσθαι. Ego vero existimo άναρρίπτειν τον κίνδυνον esse Subire periculum, velut se praecipitando in ipsum, Praecipitem se dare in periculum, et quasi quis diceret Aleam periculi jacere. Dicitur vero et άναρρίφαι μάχην a Plut. Ciesare, in cujus phrasis interpr. commodius usurpari possit Aleam jacere: ut sit άναρρίφαι μάχην, Aleam pugnae jacere, de pugna, Aleam pugna: aut certaminis subire ; sed malim Aleam jacere: namut de hoc loquendi genere dicam semel quod sentio, puto άναρρίπτειν τον κίνδυνον usurpari ad imitationem illius Proverbialis dicti, Άναρρίπτειν κύβον : ut άναρρίπτειν κίνδννον perinde sit ac si diceretur άναρρίπτειν κύβον περί τον κινδύνου, et άναρρίπτειν μάχην, sit άναρρίπτειν κύβον περϊ της μάχης. Quod autem de άναρρίπτειν τον κίνδννον, idem et de βίπτειν τον κίνδννον sentiendum est, quod habetur in VV. LL. sed absque exemplo. Lucian. (2, 494.) Τολμήσω άναρρίφαι τον κύβον. Dicitur etiam άναρρίφαι τόν περϊ τον παντός κύβον, et άναρρίφαι πάντα κύβον, sicut et άναρρίφαι πάντα κίνδννον. Prius illud genus loquendi hoc in loco habetur, Ό δέ Τίύββος τόν περϊ τον παντός άναββίφας κύβον, τοις όλοις έσφάλη. Posterius autem ap. Plut. Apophth. (776.) Is enim ibi narrat C. Caesarem ad Rubiconem, cum paulisper de incoepto suo peragendo haesitasset, tandem dixisse, Παε άνεββίφθω κύβος. Dicitur etiam άναρρίπτειν τόν κύβον εφ' ενός, Lucian. (1, 855.) et άναρρίπτειν ένα κύβον, ut in hoc Aristidis loco, qui est in Pericle, Καί els υπέρ πάντων κύβος άνεββίπτετο, σωμάτων, χρημάτων, δόξης, ηγεμονίας. Dicitur et έσχατον κύβον άναρρίπτειν, s. άφιέναι, ut loquitur Plut. Jam vero et άναρρίπτειν absolute interdum ponitur, neutro accusativo adjuncto, sc. neque κίνδυνον, neque κύβον, Paus. Laconicis, Ταμιεύεσθαι γάρ τήν άπόνοιαν ές τά οικεία ήξίον, και μή αφειδώς έπ' άλλοτρίοις άναρρίφαι. At Suidas άναρρίπτειν exp. etiam μεταμελεϊσθαι, et μετατίθεσθαι, Pcenitere, Mutare consilium; nam ita, ut opinor, accipit verbum μετατίθεσθαι. [" Άναββίπτω, Toup. Opusc. 1, 35.; , 171. Valck. Phoen. p ad Charit ad Od. Λ Brunck. CEd. T Thom. M Markl. Suppl Jacobs. Anth. 6, , 39. ad Lucian. I, 768. Dionys. Η. 1, , , Άναββιπτέω, Toup. Opusc. 2, 171. Valck. Anim. ad Ammon. 60. ad Od. A N ad Herod ad Dionys. Η. 1, , Thom. M. 1. c. ad Lucian. 1. c." Schaef. Mss. " Philostr. 80. M. Anton. 9, 17." Kail. Mss. Conf. c. άποββιπτέω, Schaef. ad Greg. Cor. 922.] Άνάρριφις, Ipsa actio jaciendi sursum, in sublime, Jaculatio in sublime, Plut. (9, 746.) Αί δέ άναββίφεις καί μετεωρίσεις., " Έπαναββίπτω, Unum super alium rejicio et in " sublime jaculor. Bud. έπαναββιπτείν e Xen. affert " pro Ejaculari, Jacere, in longum :" [" Jactare se, Saltu se contra aliquem attollere, K. 5, 4. lepores έπαναρριπτονντες (nempe εαυτούς, v. Dorvill. ad Charit. 3, 5. p. 309.) μακρά διαιρονσιν άντιπαίζοντες. J. Poll. 5, 67. Άντιπαίζοντες πρός άλλήλονς, καί πήδων- [Τ. ΙΠ. pp ] ΡΙΠ 820έ A res' μακρά, καί διαλλόμενοι, καί * διαποββιπτονντες." Lex. Xen. * Σνναναββιπτέω,Lucian. 1, 848.] Απορρίπτω, VEL Άποββιπτέω, Abjicio, projicio r cum accus. Herodian. 3, {7, 8.)Άποβρίψαντα δέ τήν χλαμύδα τήν βασιλικήν: 5, (4, 12.) Άποββίφαε τό χλαμνδιον. Apud Eund. (6, 8,12.) άπερβίπτει, quod est ab άποββιπτέω. Chrys. Πάσαν αιδώ τών οφθαλμών άποββίπτειν, Omnem oculorum pudorem abji-. cere: vel, ut alii, ex oculis abjicere : ut sit οφθαλμών, άπορβίπτειν tanquam άπό τών οφθαλμών άποββίπτεινv (I Est etiam άποββίπτω, Non admitto, ούκ άποδεχομαι. 1 Redditur et Contemno, Aspernor. Plut. de Primo. Frigido, 'iis άδόκιμόν τινα παντελώς τούτον καϊ άτοπον άποββίφας λόγον. Sed άπέββιφε cum accus. X0yow«r et ρήματα aliter etiam sumi, videbis ap. Suid. At vero άποββίπτειν κίνδννον, quod in VV. LL. affertur e Thuc. pro Contemnere periculum, mihi suspectum est. Ex eo quidem certe κίνδυνον άναββιπτονμεν habuisti supra. Ab Άποββιπτέω autem habes άπερβίπτει ap. Herodian., ut antea dixi. Sic άπορβιπτοϋντα^ B ap. Diog. L. ΉιπάσαΓό ns αύτόν τόν vlov άποββιπτοϋντα. Pass. Άποββίπτομαι, Abjicior, Projicior: άπεββίφη, έξεβλήθη, Suid. Hinc partic. Άπεββιμμένος Abjectus, Projectus: ut άπεββιμμένος άτίμως. Aliquando locum obtinet nominis, ut et Lat. Abjectus pro Viii et contemto. Dem. (242.) Τι δ' Άρίστρατος,έν Σικυώνι καϊ τϊ Περίλαος έν Μεγάροις; ούκ άπεββιμμένοι; Apud Alciphr. Panope ita orditur Epistolain ad suum EBthybulum, Ήγάγον με, ω Εύθύβονλε, ούκ άπεβριμμέ- νην γυναίκα, ονδέ μίαν τών άσημων, άλλ' έξ άγαθον μέν πατρός, αγαθής δε μητρός γεγονυϊαν. Plut. Galba, Άπεββιμμένοι καϊ ταπεινά πράττοντες, Chrys. Έλθει»' eis όμίλίαν τών προσαιτών. καϊ άπεββιμμένων. Nec vero de personis tantum dicitur hoc partic. in hoc sensu, sed et de rebus : ut Herodian. (4,12, 4.) vocat ra φαϋλα καϊ άπεββιμμένα τών εδεσμάτων, Escas viles et abjectas. [" Άποββίπτω, Anton.' Lib. 72^ Verh., Wessel. Diss. Herod Toup. Opusc. 2, 176. ad Charit Herod Wakef, Alc.918. Eum Coray Theophr Jacobs. Anth. 7, c; 136. Huschk. Anal ad Diod. S. 2, 6. Heyn. Hom. 5, 645. Άποββιφθήσομαι, άπορβιφήσομαι, Valck.: Phoen. p Άπερβιμμένος, Bergler. ad Alciphr. 24. ad Dionys. H. 2, Boiss. Philostr Άπορίπτω, Τ. Η. ad Plutum p Brunck. Apoll. Rh. 86: Άπορβιπτέω, Ammon. 79. Thom. M. 481." Schaef. Mss. "Phot. ap. Wolf. Anecd. Gr. 1, 104. Plut. Cat. Maj. 5." Kail. Mss. Conf. c. άιαρριπτέω, Scha;f. ad Greg, Cor Άποββίπτω λόγον, Ba^t. Ep. Cr Pind. Π. 6, 37. Χαμαιπετές δ' ap' έπος ούκ άπέριφεν. " Greg. Naz. Epist 43. B/- βλους άποββίφας Ss ύπανεγίνωσκές ποτε rjj λαω." Strong. Mss. * " Άποββιπτέον, Clem. Alex Geop. 5, 8." Kali. Mss. "Heliod. 7, 17." Boiss. Mss. * Απόββιμμα, GL Retrimentum; nisi leg. sit * Άπόρβυμμα.] Άπύββιφις, Abjectio, Projectio, [" Hevn. Hom. 7, 596." Schaef. Mss. Hippocr * Άπορβίφιμος, Artemid. 5,85. p *"'Ajroppurros, Tzetz. Exeg. in II. p. 20, 14.38,26." Schaef. Mss.] D [* Αιαπορβιπτέω, J. Poll. 5, 67. Vide Έπαναββί-, πτω. * Έναποββίπτω, Diosc. Parab. 1, 71. Philostorg. Hist. Eccl. 7, 15. " Euseb. Hist. Eccl. 298." KalL Mss. "Hoc verbo eleganter utitur Phot. Bibl. 191., ut significet Prudentem et scitam negligentiam illam, qua scriptor orationem suam ita ornat, et virtutibus quibusdam dictionis instruit, ut tamen, qui legant, non possint studii et artificii vestigium deprebendere. Contrarium est τό έπιτηδεύειν, τό έπιτήδευμα. Locus Photii ita se habet: To έμφατικόν ώσπερ έναποββίπτει, μηδεμίαν έναφιεις έπιτηδεύματος έννοιαν". Ernesti Lex. Technol. Gr, Rhet. * Προαποβρίπτω^ Dio Cass. p * Συναποββίπτω, Philostr. Her. p Alex. Trail. 7. p. 101=307 ] Αιαββίπτω, VEL Αιαρβιπτέω, Disjicio, In diversas partes jacio,.jacto, Aristoph. Σφ. (58.) Ήμϊν γάρ ούκ ε στ' οΰδέ κάρυ' έκ φορμίδος Αούλω διαβριπτονντε τόϊς θεωμένοις: [vulgo παραββιπτονντε. " Αιαββίπτωf Wessel. ad Diod. S. 1, 7/2, Valck. Callim Brunck, Aristophl 1,121. Αιαββιπτέω, ad Cha-

33 820Γ ΡΙΠ [Τ. πι. p. 714.] ΡΙΠ 8208? iit. 309." Schaef. Mss. " Αιερριμμένον dicitur, A Eur. Hipp ad Soph. (Ed. T Valck. Quiequid peccatur contra artificium, ef leges oratorias, o , Ώα Ρ α ΡΡ ι^έω, Alciphr ad Charit. inprimis in tractatione et dispositione argumen Schaif. Mss.] " Παραρίπτω, Abjicio, Projicio. torum, refutationum etc. Phot. Bibl. Cod " Epigr." [" Palladae " Schaif. Mss. Vide Idem ibi vocatur ro άνοικονόμητον." Ernesti Lex. Αιαββιπτέω.] Technol. Gr. Rhet. p. 25. * Αιε'ρβιμμένως, Polyb. 3, [* ΐίεριρρίπτω s. * Περψβιπτέω, Schaef. Apoll. Rh. 58, 3. "Clem. Alex M. Anton. 4,18." 2. p Orig. c. Cels unde * Περιεββιμμένος, Kali.. Mss. " Wessel. ad Diod. S. 1,7." Schaef. Mss.] Cujus nulla ratio habetur, Suid. v. Άνήριθμοε.] Ab illo Αιαββίπτω est VERBALE Αιάρριμμα, τό, quod [* Προρβίπτω s. * Ώροββιπτέω, vide Ύποββίπτω, Bud. interpr. Disjectio, Disjectus : afferens e Xen. " Jambl. Myst. 84." Wakef. Mss.] (K. 4, 4.) ubi loquitur de cane ad cubile leporis accedente. Vide 'Επιρρίπτω. [* Αιάρβιψις, Disjectio, [* " ΠροσρίττΓω τινί τι, Aliquid in aliquem conjicio, et tribuo alicui, Amphiloch : et's πρόσωπον, DistraCtio, Xen. K. 'A. 5, 8, 3. cf. J. Poll. 3, 129. Andr. Cr Phot. ap. Wolf. Anecd. Gr. 1, 52. Schn. ad Theophr. H. PI. 6, 3, 4. Vide Αιασπαopos. J 2, 106." Kail. Mss. Schol. II. A Projicio, Athen Και ras ησυχίας ουκ άγετε, έως άν τις 'Εκρίπτω, VEL Έκριπτέω, Projicio. Exp. etiam ύμϊν, ώς κννιΐίοις, άρτων ή όστέων προσρίψρ.] " Προσ- Deciitio. [" Fischer. Ind. Palaeph. v. Άφιέναι, ad " ριπτούμενον τοϊς κύμασι, Hes. affert pro 'κυματιζόμε- Diod. S. 1, 70. 2, 60. Valck. Hipp. p Jacobs. " JOV, Qui jactatur undis, Fluctuantem." [* " Πρόσριμμα, Wyttenb. ad Plut. 1, 389 " Schjef. Mss.] Anth. 9, 244. Ruhnk. ad Veil. p Cum sibilis exigo, Reisk. ad Dion. Chrys. 1. p Aor. 1. [* Συββίπτω s. *Συββιπτέω, Diod. S. 15. p. 495, pass., Valck. Phoen. p. 357 ad Diod. S. 1, 70. Έκ Β 19=2, 60.] βίπτασκεν, Timon Phi. 39." Schaef. Mss. * " Έκριπτέον, Clem. Alex. 192." Wakef. Mss.] ""Ειφιμ- jicio, Bud., addens ei opponi VERB. Προββίπτω: et Ύπορρίπτω, VEL Ύποββιπτέω, Jacio subter; Sub- " μα, Id quod ejicitur s. ejectum est: ut sunt pur- afferens h. Greg. 1., ubi tamen habentur pass., non " gamenta et sordes." "Εκριψις, Projectio, Decussio, activa participia, Ιματίων στρώσεις προββιπτουμένων i. e. Actio ipsa projiciendi s. decutiendi: ut e τε καϊ νποββιπτουμένων. [" Ύποββίπτω, ad Charit. Theophr. affertur de silphio, H. PL 6, 3. "Ort εύθύς 562." Schaef. Mss. Ύποββιπτέω, Gl. Subjecto, φύεται μετάτήν έκριψιν, Simulatque in solum projectum et decussum fuerit. Sed non video cur addi Joseph. 688, 35." Wakef. Mss.] "Appian. 1,695. Ύποββίπτω, Plut. Eumene 17. necesse sit alterum hoc partic. [*Έκριπ π«, Tzetz. Invenitur etiam 'Ριπτάζω, (factum e βίπτω, ut κυπτάίω e κύπ τω,) ET 'PnrraerKW : sed βιπτάζω est Exeg. in II. p. 13, 8. * Αυσέκριπτος s. * Ανσέκρυπτος, Xenocr. Aquatil.., 58. al. Ανσέκνιπτος. * " ΙΙροεκρίπτω, Antea ejicio, Andr. Cr. 266." Kail. Mss. solutae quoque orationis: at βιπτάσκω carminibus peculiare esse puto. Quamvis autem videatur sonare *" ΤΙροσεκρίπτω, Theod. Prodr. Epist. in Lazerii potius Jacto quam Jacio, interdum tamen et pro Misc. T. 1. p. 54. vel iu Notit. Mss. T. 6. p. 547." hoc ponitur, sive Projicio, aut Praecipitem do. Sed Boiss. Mss. * Ύπεκρίπτω, Projicio, Plut. T. 3. p. II. Ε. 257 'Ριπτάζων κατά δώμα θεούς, videtur 871. Reisk.] βιπτάζων alio quopiam reddendum esse verbo. Nam. [*Ένρίπτω, Dio Cass. p. 1255, 19. * " Έββίπτω, Projiciens, quod habet ultima interpr., nullo mihi ad Dionys. H.,5, 339" S chief. Mss. Vide'E^ts.] modo placet. At in ea, quae prima prodiit, lribus Έπιββίπτω, VEL 'Επιββιπτέω, Superjicio, Injicio, Lat. verbis unum hoc Graecum redditum extat, sc. Conjicio in, VV.LL. έπέβριψε χείρα, ex Epigr. Bud. C Pulsabat, Prosternebat, Jactabat per domum. At έψβριπτων pro Insiliens, Assiliens, sicut διαββιπτών pro Dissiliens a Xen. usurpari tradit, de canibus, ego, si Lat. unico contentos nos esse oporteat, dixerim potius Proturbabat, Proturbans; nullum enim (K. 6, 22.) Sed fortasse subaudiendus est hie quoque aptius mihi nunc succurrit. Auctor brevium Schol. accus. ille, de quo supra verba feci. [" Fischer, ad exp. βίπτων et συνελαύνων. Apud eund. Poetam est Palaeph et Ind., Phalar Diod. S. 2, 578. βίπτασκον, necnon βίπτασκεν, II. Ο. (23.) 'Ρίπτασκον 590." Schaef. Mss. "Impetum facio, Jo. Malal. τεταγών άπό βηλοΰ, eod. plane modo quo Α. (591.) 34." Wakef. Mss. * 'Επίββιμμα, Alex. Trail. 10. p. 'Ρίψε ποδός τεταγών άπό βηλοΰ θεσπεσίοιο. Et Od. Θ * " Έπίββιψις (sic,) Jo. Malal. 2, 182." Elberling. Mss.] (374.) Τήν έτερος βίπτασκε ποτϊ νέφεα σκιόεντα κ. τ. λ. Cum autem et ipse Eust. constituat, uti dixi, thema Καταββίπτω, VEL Καταρβιπτέω, Dejicio, Prosteruo. 'Pt7rr0 rkw, non video cur in istohesiodi loco, ('A. 256.) A cujus pass. Καταββίπτομαι est partic. praet. κατερριμμένοs, Dejectus, Prostratus. [" Καταββίπτω, ad ριπτάζεσκον. 'Ριπτάίομαι, Jactor, etc. sequendo in- Τόν μέν βίπτασκον όπίσσω, dicatur βίπτασκον esse pro Charit ad Diod. S. 1, 558.: εαυτόν, τό σώμα, terpretationes datas voci activae. 'Ριπτάζεσθαι, Confiictari, Bud. e Celso, addens dici de aegroto, qui in ad Lucian. 1, 409. Καταββιπτέω, ad Charit Καταρίπτω, Manetho 3, 55." Schaef. Mss. Karapiττέω, 4, 288. * " Κατάρριψα, Dejectio, Orig. c. metaphorice ponitur, de Cicerone ambigente inter Cae- lecto conflictatur: et subjungens b.l. Plut., ubi tameu Cels, 179." Kali. Mss. *Έγκαταββίπτω, Heliod. 9,5. saris et Pompeii partes, (Cic. 37.) Και δήλός έστι rrj p Cor., sed vide nott. * " Έκκαταββιπτέω, 9. γνώμη πολλά βιπτασθεϊς έπ' αμφότερα καϊ δνσπαθήσαε. p. 443." Bast. Mss. in Ind. Scap. Oxon. * 'Έπικαταβ [" Meleager 102. Kuster. Aristoph Wakef. S. ριπτέω, Insuper dejicio, Xen. K. 'A. 4, 7, 9 * Σνγ-καταββίπτω, Eust. II. A. p. 25, 31. Lucian. Ί, 496. ibid. 'Ptjrra5erai, (Gl. Jactatur, iestuat,) Wyttenb. Cr. 5, 63. Heyn. Hom. 5, 68. 7, 10. 'Ρίπτασκον, Diod. S. Exc. 26. p. 577 μετά. δημοτών άνθρώπων, Select. 316." Schaef. Mss. 'Ρίπτασκον est imperf. Ad couversationem cum plebeiis hominibus se demittere.] Κρύπτασκον. * Αιαββίπτασκον, Od. Τ. 575.] 'Ριητα- Ion. pro βίψασκον, Buttmann. A. Gr. 1, 395. Cf. σμός, Jactatio, Conflictatio, Plut. de Non Irascendo, Μεταββίπτω, VEL Μεταββιπτέω, In diversam parten) jacio: ut interpr. Bud. afferens e Greg, περϊ βιπτασμφ καϊ διαβοήσει, τό πάθος. [" Inquietudo, Άλλ' ήσυχάζειν, καϊ μή συνεπιτείνειν, ώσπερ νόσημα, Φιλοπτωχίας, ubi loquitur de bonis caiducis, "Ταύτα Arrian. Epict. 577 " Wakef. Mss. Hippocr μένγάρ βευστά καϊ πρόσκαιρα, και ώσπερ έν παιδιφ *'Ριπταστικός, Μ. Anton. 1, l6. p. 14. To μή εΰμετακίνητον καϊ p.] " Καταββιπτά$ω, Dejicio, Disji- ψήφων, άλλοτε ets έίλλοι/s μεταββιπτούμενα καϊ μετατιθέμενα. Ubi tamen habemus pass., non activum " cio." " Καταριπτάζω, Dejicio. Hes. καταριπτάζονparticipium. Alibi vero activum affert e Gal. Meταρριπτών εαυτόν cίλλοτ ets άλλο σχήμα, de febrici- Antimachus in Etym. Μ." Wakef. Mss.] " ται, σκορπίζονται, Disjiciuntur." [* "Μεταριπτάζω, tante. At in VV. LL. μεταββίπτω exp. Perturbo. [Demosth " Theoph. ad Autol. 2, 51." Kail. 'ΡΙΠΗ, Impetus ejus quod projicitur: ut Xaos Mss. " Μεταββιπτέω, Casaub. ad Athen. 1. p. 6l." ύπαί βιπής, Od. Θ. (192.) ubi Eust. exp. νπό λίθου Schaef. Mss.].. ' ορμής, sed putat posse esse non solum παρά τό βίπτω, " ΐίαραβρίπτω, s. Ώαραββιπτέω, Abjicio, Rejicio.' sed etiam παρά τάς βϊπας, quae sunt * ευλύγιστοι. [ΤΙαραββίπτω, Schol. Pind. Π. 1, 1. "Jacobs. Bud. pro Impetu accipi tradens, affert hunc Basilii locum in Hexaem. Καί rt δεϊ τούς άλλους άπαριθμεϊ- Anth. 9, 343. Brunck. Soph. 3, 445. Brunck. ad

34 8209 PM [Τ. HI. ρρ, 7l4vΓ ] ΡΙΠ 8210 σθαι ποταμούς, ων at βιπαι γεννωσι τα ύπέρ τής Ικυθίας Α τήε καρδίαι. [* 'Ριπιστήι, Gl. Flabellum. * 'Ριπιστήρ, unde * 'Ριπιστήριοι, 'όρη; e quo * 'Ριπιστήριον, Gl. Flabellum.] 'Ριπιστόε, Qui ventilari potest, ventilatur, re- fulminis, Vis flatuum, Incitamentum, Ipipetus. Et affertur ex II. Θ. (355.) όλωνται Άνδρός ενός ριπή. frigerator ventilatione. Redditur etiam Perflatilis, et Dicitur vero et ριπή πνρόε ab Apoll. Rh. Itidemque Ventis expositus. [" Jerem. 22, 14. νπερψα βι ρ «τα ί άστρων παμφεγγ els a Soph. (El. 105.) ubi exp. πιστά, Coenacula ventis pervia, ubi alii εύρύχωρα στιλβηδόνες. At pro πνοή, non infrequens est: quae habent, Apul. Metam. 4. p. 75. Domus tuae patulum ac perflatilem locum, ubi v. Pricaeum p. etiam exp. Eustathii est alibi: necnon Schol. Apoll. Rh. 1, (1015.) ov μέν Ιούσηε Nwros en ριπή μένεν έμπεδον. Sic autem et ap. Plut. de Def. Or. e quopiam V. T. " Toup. Opusc. 1, 573." Scbaef. Mss.] 207. Hes. 'Ρίπιβτά διαπνεόμενα." Schleusn. Lex. Poeta, ώκείαε τε ανέμων βιπάε: [cf. 10, 539- " Ad Invenitur et BICOMP. ' Αναββίπιστοε, Qui non potest Charit Wakef. Ion. 43. Ale Georg. 96. ventilari, ventilatione refrigerari, Qui uon ventilatur, S. Cr. 1, 63. 3, 69. Jacobs. Anth. 9, , 282. ventilatione non refrigeratur. Άναβρίπιστον σωμα 11, , 249. Heyn. Horn. 6, , 683. καί * άδιάπνευστον, Quod ηοη refrigeratur exhalatione 8, Hephaest. p. 2. Valck. Anim. ad Ammon. 60. Brunck. ad Hipp. p Valck. p Schol. II. 22. p. 38. Valck., Wolf, ad Hesiod. p ad Lucian. 1, 285. Toup. Emendd. 2, 551. (fallitur: non est i. q. ριπίε.) 'P. όφθαλμόν, Valck. Anim. ad Ammon. 19." Schaef. Mss. " Jactus teli, Opp. Ά. 2, 505.: κεραυνών, 3, 21. Volatus, Apoll. Rh. 2, 937. De grandine, Quint. Sm. 14, 77 De igne, Lycophr De fluctibus, Pind. (N. 3, 102.)" Wakef. Mss. Π. 4, , 85. άνέμων, Ν. 1, 103. βελέων, Fr. Inc. 45. πόντου, 60. βιπάν άνδροδάμαν ο'ίνου μελιηδέοε, Apoll. Rh. 4, 851. βιπήσί τ' οίστων, Ορρ. Ά. 2, 535. βιπη τ' ώκυάλω, Saltu. * 'Ρίπημα, Hes. Έν άτόμψ' έν βιπήματι, έν τάχει: cf. 1 Cor. 15, 52. " Valck. Anim. ad Ammon. 19." Schaef. Mss.] ETIAM 'PT<ρή dicitur, si Servio credimus : cum in Virg. G. 3. Gens effraena virum Rhiphaeo tunditur Euro, annotat, Rhiphaeo vento, Scythico Euro. Rhiphmi autem montes Scythiae, ut diximus, a perpetuo Ventorum flatu nominati. Nam βιφί) Graece impetus et όρμή dicitur, άπό τοΰ ρίπτειν. Sed haec controversa esse possint, cum Graeci 'Ριπαϊα όρη potius dicant. Dionys, P. (315.) p. 51. Ed. patris mei, keiflt καί Άλδήσκοιο και ϋδατα ΙΙαντικάπαο 'Ptπαιοιε έν ορεσσι διάνδιχα μορμίρουσι. Itidem ap. Historicos : [Strabo 7. p " 'Ριφή, Expositio, Abjectio, Lycophr Jactus, 1326." Kail. Mss. * Αύτοββιφήε, Schol. Eur. Phoen. 643.] " 'Ριπαί, sicut et 'Ριπή, est ανέμου ανατροφή, teste " Suida. Vide 'Ριπή." [Schneidero valde suspectum est.] [* " 'Ριπόω, Dejicio, Andr. Cr. 62. * Καταριπόω, idem, Sim. Metaphr,, Athan. 2, 567 " Kail. Mss.] 'Ρίπίδω, Ventilq, Plut. (Anton. 26.) Παϊδέϊ τε TO7S γραφικοίs έρωσιν ε'ικασμένοι, έκατέρωθεν έστώτεε έρρί-. πιίον, Flabello ventulum factitabant, Bud. Affect vero et haec Galeni, (.10. p. 251.) Μόνα σήπεται των σωμάτων οσα φύσιν έχοντα θερμήν και ύγράν, * άδιάπνενστα και άναββίπιστα [al. άββίπιστα] μένει έν θερμφ καί ύγρω χωρίψ' el δ' έν κινήσει τε ε'ίη καί βιπίζοιτο, δύναιτ' άν άσηπτα φυλάττεσθαι: Si ventilarentur ut corpus per respirationera, et vento refrigerarentur, Bud. Subjungit et h. Greg. Naz. 1., ubi metaphorice usurpatur hoc verbum, Τον καιροϋ βιπισθέντος ήδη ταϊε avpais τοΰ πονηροϋ. Idem ap. Philonem, Εί μή πρόε ανέμου ριπίζοιτο τό ύδωρ, vertit, Flatu diventiletur. Apud Jacobum autem 1, (6.) copulantur άνεμιζομένω et βιπιζομένω, ubi quidain interpr. βιπι~ ζομένω, Qui impetu rapitur. Dicitur autem βιπίζεσθαι etiam πΰρ, i.e. ignis. In VV.LL. βιπίζω, Excito ignem sufllando, Follibus accendo. [Asso, όπτάω, Suid., 2, 686. Aristoph. Έκκλ τάτεμάχη βιπίζεται, Schol. άντί τοϋ όπτάται' τό γάρ πΰρ οί άνθρωποι ερρίπιζον, Ίνα όπτήσωσιν., " Ad Charit Jacobs., Anth. 9, , 156. Wakef. S. Cr. 5, 152. Bast Lettre 178. Bergler. ad Alciphr Abresch. Lectt. Aristaen Wassenb. ad Hom Toup., Opusc. 2, 98. Emendd, 2, 550. ad Herod ad Lucian. 1, 325. Τ. H. ad Dial. p. 97." Schffif. Mss. " Schol. Theocr. 1,1. Plut. 9, 140." Wakef.. Mss. Aristoph. B * "'Ρίπισμα, Abresch. Add. ad Aristaen ad Charit Jacobs. Anth, 11, 54." Scbaef. Mss.]'Ριπισμός, ET 'Ρίπισιε, Ventilatio ; Refrigeratio, proprie qualis fit ventilando ; ex Alex. Aphr. Μεγάλη he γίνεται αναπνοή διά τόν ριπισμόν pororum, Bud. e Gal., cujus locum habes paulo ante. " Εύρίπιστοε, Qui facile ριπίζεται," [** Chrys. in Matth. c. 3. T. 2. p. 73, 22. ΜηδεΙε τοίνυν γινέσθω άχυρον, μηδείε εύρίπιστοε έστω, μηδέ τάίε πονηραΐίί επιθυμίαis προκείσθω," Seager. Mss.] Qninetianr NO- MEN 'Ριπίϊ pro Flabro quoque s. Flabello, i. e. Ven- B tilationis instrumento, ponitur, Museatfum etiaminterpr. Budaeus ex J. Poll In VV. LL. pro Flabello quo excitantur carbones, ex Aristoph. Ά. (888.) Ύήν έ σχάρα ν μοι δενρο καί τήν βιπίδα: (669 ) ovpiq. βιπίδι, pro rrj τοϋ ανέμου φορψ : vide Schol. Est alioqui βιπίε, etiam Vas e viinine contextum, W. LL. Ubi tamen falso affertur ex Hom. βιπίσι διαμπερέε οίσνινοισι, cum ibi legatur βίπεσσι διαμπερέεο'ίσυι- νησί. [" Jacobs. Anth. 7, , , , 70. Kuster. Aristot Pierson. Praef. ad Moer. p. xxi. Toup. Opusc. 1, , Emendd. 2, 551. ad Lucian. 1, 348. Casaub. Athen. 1, 29. Lex. Herod. 175." Schaef.; Mss. Dionys. Antiq. 7,0. Hesych. 'Ριπίε' τοϋ σκέλους τό άκροκώλιον. *'Ριπίρ' (Laconice,) ριπίε, τό πλέγμα, η έκ σχοίνων πέτασος. 'Αττικοί δέ,'ριπίδα, «J τό πϋρ καίονσι' καί τραπέζαε οντω λεγουσί.] Sed et DIMIN. 'Ριπίδιον pro Flabello affertur e Schol. Aristoph. (Ά. 669.) Quod tamen, si ad formam dimin. respiciatur, sonat potius Flabellulum. [Hesychio autem est μέροε τήε νεώϊ.] c Άναρριπίζω, quod proprie de igne dicitur, cum eum languesceirtem et prope extinctum redardescere facimus, et flatu exuscitamus, ac reaccendimus: unde pro Accendo s. Suscito aut Exuscito generaliter dicitur per metaph. Joseph. A. J. 2. Πόλεμο καθ' ήμέpav άνερριπίζετο, Bellum magrs ac magis in dies exuscitabatur, accendebatur. Lucian. (2, 902.) T/)v ψυχήν μουσική τό πρώτον καί άριθμητικη άναβριπίζομεν,' i. e., ut opiuor, Excitamus, ut ignis sopitus flabello excitatur. Bud. άνορβιπίζω e Plut. (6, 507.) et Suida affert pro Excito, Concito,. Cieo, Solicito,. Irrito. Et Pass. Άναβριπίζομαι, Suscitor, Exuscitor. AT Diog. L. de Erapedocle loquens; (535.)Ύστερονδέ γνωσθήναι, άναρβιπισθείσης αύτοϋ μιάε των κρηπίδων, Ab igne sursurn eventilata, ejecta et eructata, Bud. Apud Lucian. metaphorice, (2,909.) Άναββιπιζομένη ή ίσχυε πλείων γίνεται. ["Kuster. Aristoph Diod, S. 2, 540. Toup. Opusc. 2, 201. Alciphr ad Lucian. 1, Τ. H. ad Dial. p. 97. Quatio, Ruhnk. Ep. Cr. 210." Schaef. Mss. Noun. 0 J. 19, 219. D. 14, 347.] "Άναριπίζειν, Hesychio'τα- " ράσσειν, έκσείειν." Άναρβιπισμόε, Suscilatio, Exuscitatio. [A Schneidero non agnoscitur. * Έπαναρβιπίζω, Joseph. A. J. 19, 2, 2.] " Ώροσαναββιπίζω, " Insuper exuscito. Aliis Denuo exuscito." [" Philo J. 2, 442." Wakef. Mss.] Άποββιπί$ω, Flatu discutio. 'Αποββιπίζειν, Bad. vertit Abigere, Discutere, Dispellere, e Diog. L. Sed videndum est ne leg. sit potius άποββαπίζειν: quam fuisse et ejus conjecturam, ostendit litera α ipsi 1 superposita. Quinetiam ex Eod. affert illud VERB. Άποββαπίζειν pro Depello, item pro Refuto, Reprehendo. [Contrarium vitium, s. άποββιπίζω pro άποβμαπίζω, Schaefero latere videtur ap. Dionys. H. de C. VV. 168.] Αιαββιπίζω, Diventilo, Difflo. Exp. etiam Venrilando s. Flando dispergo, disjicio. Sic autem et verbum Difflo ap. Plaut. pro Flatu disjicio, dissipo. " Διαριπίζεσθαι, Hes. exp. διακοντίζεσθαι." [Vide Διανγάζω. Cf. Heliod. 9 Ρ 430. * Διαρ/ίπιστος ί unde' In V

35 8211 POA [Τ. πί. p. 71«.] ΡΟΔ 8212 A 786. Brunck. Aristoph. 2, 249. (Σφ VFr ; Phryn. Eel ad Moer Ammon 'Ροιά, βόα, Reiz. de Acc ad Moer 'Ροιά, Άδιαββίπιστοε, Hes. νν."ακραγον,"ακροτον. "Toup. Epist. de Syrac. p. 335." Schaef. Mss. * " Εύδιαββίπιgros, Qui facile projici ac omuino everti potest, Qui facile difflatur, Cyrill. Alex, in Jes. 40. p ΧΙ&ντα τά ανθρώπινα μικρά και εΰδ., καί εΰανάτρεπτα nfftwexfis. Idem in Hos. 13. p 'Αχλύε, bpcaos ibid, et 333. ad Charit Jacobs. Exerc. 2, 111. Anth. 8, , Philipp. 20. et Jacobs., Phryn. Eel Thom. M Brunck. Aristoph. 2, 249. Casaub. ad Athen Toup. Opusc. 2, l6s. Ammon Greg. Cor. 99. Arbor, Anal. 1. p. 2." Schaef. Mss. Athen Spanheim. ad Callim. H. in Pall. p Schn. Ind. Theophr. * 'Ροΐδιον, Atben 'P., ώε βοΐδιον, τό νποκοριστικόν : Scha;f. ad Greg. Cor. 29, Matth. Gr. Gr Geop. 10, 76, 4. * "'Pοίδιον, 'Ρ οίδιον, ad Moer ad Diod. S. 1, 281. Phryn. Eel Thom. M Porson. Hec. p. 51. Ed. 2." Schaif. Mss. 'Voiblov, 'Poibtov, * 'Povbiov, * 'Ρώδιον, Lobeck. Phryn. 87. * 'Ροϊδάριον, Phav. Lex. p. 143.] " 'Ροών, ώνοε, ό, Malis Punicis consitus locus, ap. " Zachar," [12, 11.] " 'PoiVijs ohos, Rhoites vinun», i. e. Ικ ροών con- K(ii χνοϋε, καί καπνόε έκ καπνοδόχηε ενδιαββίπιστά ken: Horn, Pasch. 14. p Εύκολοι πρόε άποφοραν, και eis απάτη ν εύδιαββίπιστοι." Suicer. Thes. Eccl.] ΜΈκριπίζω, Flando excito s. suscito: ut dicimur Uttscitare ignem. Exp. etiam Follibus accendo. A Bud. simpliciter Accendo, έκπυρώ, ap. Aristot. Mefeor. 1 * Είίλογον yap, ε'ίπερ ή eros άστρου κίνησιε άνάπτει,,κα'ι τήν των πάντων ποιείν τι τοιούτο, καί έκριviieiv. ^kffertur et pro Inimitto flando, Impello, e Plut. Othone, (10.) ΪΙνενμα προσπεσόν άφνω τήν παρεσκευασμένην ΰλην έπι τουε πολεμίουε έξερβίπισε. Ut autem ap. Latinos Accendo et Excito, s. Suscito, metaphorice quoque usurpantur, ita et hoc έκριπίζω. Pl»t. (Pomp. 8.) Καί τό τον Μετέλλου θαρσαλέον καί β " fectum, Ε malis Punicis, Diosc. 5, 26. μάχιμον, ήδη σβεννύμενον ύπό γήρωε, αύθιε έξερβίπιζε καί συνεξεθέρμαινε, Excitabat, Suscitabat, tanquam sopitum ignem, vel lauguentem*: ut legimus ap. Virg. Mn. 5. et 8. sopitos suscitat ignes. In Moreto autem, cujus Poematii non parva est ap. me auctoritas, Excitat et crebris lauguentem flatibus ignem. [" Wakef. S. Cr. 5, 152. Brunck. Soph. 3, 525. Porson. Phoen Diod. S. 2, 454. ad Lucian. 1, 325. Τ. H. ad τοϋ ίερέωε στολήs. Dial. p. 98." Schaef. Mss. * Έκριπισμόε, Epicurus Diogenis 101.] [* " Καταρριπίζω, Ventis deorsum fero, Eust. Ism. 246." Wakef. Mss. " Toup. Opusc. 2, 98." Schaef. βοιάκων ζεΰγοε, Mss. * " Μεταρριπίζω, Flatu excito, Eust. Ism. (125.) προσκεφάλαιά δύο τά βέλτιστα τών 141. Pass., Flatu jactor, Nonn. D. 2, 406." Wakef. Mss. " Arrian. Epict. 1,5. p. 26." Kail. Mss. * "YVopριπίζω, Appian. B. C. 1, 105. Dionys. H. de C. VV. 'Ροίαγξ φάραγξ.] " 'Ρωά, pro ροιά Schaif. " Jacobs. Antb. 11,156." Schaef. Mss.] " 'Ρ1Ψ, ιπόε, ό, Ramus saliginus, Vimen flexile, "Aristoph. Είρ. (69.9 ) Κέρδουε ειιατι καν έπί βιπόε "πλέοι: qui versus Proverbialis est. Apud Herod. " (4, 71.) ριψί καταστεγάζω redditur Paleis contego ; " sed haec interpr. improbatur. Cratem Bud. exp. " in hoc Proverbiali versu, Θεοϋ θέλοντοε καν έπι βιπόε " πλέοιε. Erasm. autem Virgultum reddit in his Pro- " verbialibus itidem verbis, Έττί βιπόε τόν Αιγαίον " δίαπλενσαι, Virgulto iegeum transmittere. Vide " Prov. Virgultea scaphula /Egeum transmittere. Ut " autem βίψ, Cratis, sic βίπεε Crates redditur, Vimi- " neae crates : itidemque 'Ρίπεα a 'Pijros, τό. Affer- " tur tamen 'Pijros, o, e Diosc., pro Crate : Έπιθείε " ρίπον έκ.καλάμου : item, 'Επί τόν βίποχ έπιτιθέασι'. " haec, ex 5,95.: ilia, ex 1,56. in VV.LL. Ubi " redditur etiam Storea, et Matta scirpea." [Cf. 'Pirns. "'Ρίφ, ad Lucian. 1, 768. Brunck. Aristoph. 3,138. ad Herod Casaub. ad Athen Valck. Phoen. p Έπί βιπόι πλεϊν, Brunck. Aristoph. 1, 282. 'Piirog, τά et 0, Wessel. ad Herod. 147." Schaef. Mss. " Έπί βιπόε πλεϊν, Theoph. ad Autol. 87. Plut. 2, 405(=7, 595.)" Wakef. Mss. " 'Ροΐσκοι, Corymbi aurei, ornatus gratia sacro- " rum stolis annexi, ob mali Punici similitudinem " ita dicti, Exod. 28, (29.) 'Ροίσκονε χρυσονε Και κώ- " δωναε, VV. LL., in quibus tamen praefixum est " βο'ίκοι, sine a, pro malis Punicis." [Joseph. A. J. 3, 7. p Ed. Haverc. Suid. 'Ροΐσκοι κόμποι * χρυσονφαντοι, όμοιοι βοιαϊε, είε κόσμον bέ όντεε τήε " Ad Phalar. 305." Schaef. Mss. Basil, ap. Albert, ad Hes. v. Κοσύμβη. " Diog. L. (6, 72.) p HSt. Αίδωμι δέ τφ Καλλίνου παιδίψ θηρικλείων ζεΰγοε, καί rrj γνναικί αύτοΰ φιλοτάπιδα άμφίταπον, περί στρώμα, καταλειπομένων. Vera lectio est βοΐσκων, Gemmarum mala Punica referentium." Seager. Mss. Vide nott. ad Hes. v. Item Costae " tenuiores mollioresque, βωαί dicuntur. VV. LL." " 'Ρούσιοε, Color qualis est rubricae Sinopicae, ut " quidam tradunt. In VV. LL. Russetis s. Russa- " tus, Coccinus color et flammeus; vel, Qualis est " rubricae Sinopicae. Nam ab Interprete Homeri " Od. I. (125.) μίλτοε EXP. βουσιώδηε πηλόε. Diosc. " 4. cap. de antirrhino, Καρπόν δέ φέρει μόσχου βισίν " όμοιον, βούσιον ίδεϊν. Sic Paulus iegin. βούσιον " avdos εχουσαν dixit anagallidem, cui flos puniceus. " Et ap. Constantinum, Geop. 11, c. de Violis, " (23.) "Ια τά πορφύρεα, καί τά άλλα πάντα, τά τε " χρυσίζοντα καί τά βονσίζοντα;' [ubi nota v. "'Ρονσίίω.] " His additur, aurigatorum factioues, qua: " Studia adversaria Plinius dicit, insignes quatuor " ap. antiques fuisse: ut et Cassiodorus tradit: " Prasiuam, Russatam, Albatam, et Venetam : quas " sic designat Xiphil. Nerone, Tjji λευκή, τή τε πνββρ " σκευή χρωμένουε Πρασίονε καί Ούενετίουε. Hinc " illud Juvenalis, (J, 114.) Parte alia solum russati " pone Lacertae," [Lacernae.] " Et Pliu. 7, 53. Felice " russato auriga elato, etc. Haec e V V. LL. quae etiam " ad Vitruvii Interprr. 5, 2- remittunt." [" 'Polios, Jacobs. Anth. 11,44. Athlet. Stat. 6l. *, Ρούσεοε, Aristot. Probl. 15, 5. Οίον έν ταϊε βίφεσι, leg. βίπε- D Fischer, ad Palaeph. 196." Scbaef. Mss. "Jo. Malal. σιν, Gaza exp. Cratibus. 'Puros (s. pivos,) ieueasjc, 1,38. bis."^elberling. ^Mss.^ * 'Ρούσσαιοε, Palaeph. 29. Έν ταρσοί* καί ριποϊε, Viminibus, Casaub. 37 'Ριπουε καί άλλα φράγματα.] 52, 7. Cf. Lydus p. 46. Salmas. in Solin. p ] " 'ΡΟΑ, f/, vel 'ΡΟΙΑ, Malus Pnnica, Arbor; item " Malum Punicum, fructus; Granatum, Plinio. Plut. " Artax. (4.) 'Ροάν μίαν ύπερφυά μεγέθει. Apud " Eund. alibi (6, , 535.) legitur βοιά. Apud " Diosc. βοά γλυκεϊα, Malum Punicum dulce: οΐνώ- " ίηε, Vinostim, Resipiens vinum : οξεία, Acidum." [Greg. Cor Schaef. To έπεντιθέναι τόϊτψΰ τών Δωριέων έστί' τήν πνοήν γ άρ πνοιην φασι, καί τήν χρόαν χροιάν, καί τήν φόαν φοιάν, καί τήν βόαν βοιάν, καί τήν πόαν ποιάν. " Bene Greg, βόαν, non βοάν. V. Append, ad Epist. Crit. 31. Hie addere juvat, vocem βόα in omnibus Lexicis, quotquot novi, inde a Steph. Thes., nsque ad alteram Editionem Schneidetiani Lexici falso accentu notari." Bast. Cf. Blomf. Gloss, in iesch. Pr. 23. " 'Ροά, Thom. Μ. 'ΡΟΔΟΝ, το, Rosa: ab ieolibus DICTA Βρόδον, praefigentibus β, ut aliis quibusdam vocibus: cum sc. SCRIBUNT Βράκοί pro βάκοε, ET Βρίζα pro βίζα, ET Βρυτήρ pro βυτήρ, [Barker, ad Etym. M ] quod άκανθοβόλον alicubi vocavit Nicander, propter άκάνθαε, quarum meminit et Anacr. in Ode ilia, si bene memini, quae rosae habet encomium. De bis et Lucian. (2, 38.) To μέν βόbov αύτό μή βλέπειν, τάε άκάνθαε δέ αύτοϋ τάέ παρά τήν βίζαν άκριβώε έπισκοπεϊν. Apud Eund. legimus etiam πνοή βόδων, sicut et ΐων, (1, 74.) Ύή πνοή τών 'ίων τε καί βόδων χαίρουσιν. Sic interdum a Latinis Rosae et Violae prae ceteris floribus commemorantur. Et Philostr. Ep. Καί rats άκάνθαιε των ρόδων χαίρομεν. Sic Spina et Rosa ap. Latinos: ut in hoc Ovidiano versu, Et

36 8213 ΡΟΔ [Τ, III. pp ] ΡΟΔ 8214 riget amissa spina relicta rosa. Metaphorice autem aer fuerit, quando mei rosaceum paras, admisto optimo melle ad rosarum succum, et per rarum panmcu- usa est βόδων appellatione Sappho, cum objecit. cmdam άμούσω et άμαθε! mulieri, earn ού μετέχειν ρόδων lum vel linteum excolato, simulque ad lentum ignem των έκ ΤΙιερΙηε. 'Ρόδον quasi όδον, pro 'όζον, ab coquito, donee quarta aut tertia succi pars consumta 'όζω, Etym. sed addens, per antipbrasin, sit: atque quasi sic exceptum μη medicamentum asservato: όζον, άλλ* εύοσμου 'όν. Qua in re illi nequaquam cumque calidiorem videris aerem, vejut όμφακόμελι assefttior, cum όζω de suavi etiam odore dici constet. Plut. autem Symp. 3, 1. vult βόδον esse appel- insolato. Astringit Ieniter, proindeque refrigerire potest. Habet et vim extersoriam e melle. Habgt latum, quia βεϋμα πολύ τήε όδωδηε άφίησι. Ita enim et subaniarum quiddam, et Ieniter acre: unde ori scr. est ibi, non έδωδήε, ut babet Aldiua Ed. [" Thom. commodum est inflammato propter calidi humoris M ad Charit ( ) Jacobs. Anim. influxum, et quibus acres atque biliosae fluxiones in 316. Anth..6, , , ad ventrem fiunt, praesertim post vomitum. Exhibetur Meleagr. p. 2. l6. Brunck. ad Anacr. p (114.) etiam aqua dilutum iis quibus venter exaestuat, citra ad Herod Villoison. ad Long. 37 Abresch. humorem, item febricitantibus, vigore jam totius Lectt. Aristaen Ammon Koen. ad Greg. morbi instante et parlicularis accessionis. Saepe Cor. 20. Ejus usus in bibendo, Bast Lettre 208. etiam per febres largius semel epotum convenient! Pudendum muliebre, Valck. Adoniaz. p (Pherecrates Athenaei p. 269 ) 'Ρόδον παρελθών μηκέτι tempore, morbum solvit, sudoribus obortis, aut alvo subducta. Tale quidem fuit ροδόμελι simplex, a quo ζήτει πάλι ν, Toup. Opusc. 1, 400. Jacobs. Anth. aliud habetur purgatorium ap. Aetiuni 3, 74. Gorr. 11, 310. Τρϊσϊ ρόδων κάλν'ξιν άπομάξασθαι τά όμματα, [Alex. Trail. 12. p. 229.] Casaub. ad Athen. 1. p. 11." Schaef. Mss.] $ 'Ροδόμηλον, τό, Confectio e rosis et malis cotoneis,. 'Ροδοδάκτυλοε, ό, ή, Roseos digitos habens, Roseis parata hunc in modum: Succi malorum cotoneorum digitis micans, fulgens, Aiirorae epith. passim ap. sextarius unus, rosarum librae tres, mellis sextarii Hom.: ut II. A, (477 ) τ Ημοε δ' ήριγένεια φάνη βοδοδάκτυλοε ήώε, ubi Auctor brevium Schol. exp. βοδό- tres, aquae sextarii quinque simul miscentur et coquuntur. Verum quoniam rosae non eod. tempore χρουε, et διαυγήε : addens, Πιιρρώδ>;5 γάρ ό άηρ όρθρου γίγνεται έν τη ανατολή. Quibus subjungit, quo mala cotonea reperiuntur, convenit eas cum melle suo tempore componere,- ac, ubi mala provenerint, totam compositionem moliri. [Alex. Trail. 1. appellatione τών τήε χειρός δακτύλων, i. e. Digitorum manus, figuram radiorum nobis ante oculos ponere. P 8.] Sed mihi non placet illud πυββώδηε de rosae colore [*'Pοδομιγήε, Clem. Alex. Paed. 235.] dictum : atque adeo an, ut πυββόε, sic et πυββώδηε 'Ροδόπηχνε, ό, ή, Roseos habens lacertos, i. e. Roseo rubore suffusos. Ad verbum, Roseos babens cu- dicatur, non immerito fortasse dubitet quispiam. JJade etiam suspecta esse possit hsec lectio: sic tamen ut nec πυρώδηε reponendum videatur. Nec enim cobs. Anth. 6, ,118. Valck. Adoniaz. p bitos. Hesiod. (Θ. 251.) Ίππονόη ροδόττηχνι;. [" Ja- dubito quin roseus rubor ab Horn, aurora? tribuatur, Wakef. S. Cr. 1,11." Schief. Mss.], ubi earn hoc epitheto ornat. Roseum autem ruborem puellas tribuit Ovid. Idem vero variis in 11. varie ad hoc epith. βοδοδάκτυλοε alludens, alicubi ipsam Auroram vocavit Roseam deam, alicubi Lampada roseam ei dedit. Quinetiam quemadmodum rosae Purpureae dicuntur, sic et auroram Purpuream dixit. < Pulcerrime vero Metam. 2. epithetum illud hac descriptione expressit Ovid., ecce vigil nitido patefecit ab ortu Purpureas aurora fores et plena rosarum Atria. Idem Poeta ad alterum epith. Aurorae, sc. κροκόπεπλοε respiciens, earn uobis descripsit ac velut depinxit Croceis invectam rotis : alibi ejus Capillos croceos esse testatus est. Virg. autem, ut ceteros Poetas taceam, bigas et quadrigas roseas Aurorae tribuisse, satis notum est. Quibus hoc addo, Lucr. soli quoque hunc colorem dedisse : cum cecinit ilium face rosea inferre lumina ccelo. Sed banc Jocorum utriusque linguae Poetarum collationem cuidain non minus utili quam jucundo futuro operi reservo. Aristot. Rhet. 3. Διαφέρει δ' ε'ιπεϊν olov βοδοδάκτυλοε i/ώε, μάλλον ή φοινικοδάκτυλοε, τ) έτι φαυλότερου, έρνθροδάκτυλοε. 'Ροδοδάφνη, Frutex idem cum eo qui Nerium appellatur, Diosc. Impositum autem fuisse hoc nomen cuidam homini in Syria, testatur Lucian. (3,183.) cujus appellationis causam afferre eum pudet, ut 1 quidem ipse addit. 'Ροδύδενδρον, idem ille Frutex qui etiam ροδοδάφνη, de quo dictum fuit modo. 'Ροδοειδι)ε, Rosarum speciem prae se ferens, Rosarum colorem referens. Qua signif. dicitur magis ad verbum βοδόχρονε. [" Roseus, Musaeus 113." Kail. Mss. "Nonn. D. 5, 208.",Wakef. Mss. *"'Ροδοειδώε, Pseudo-Chrys. Serm. 60. T. 7. p Τι)* τφ α'ίματι Ιησού καρδίαν μου έββαντισμένην, β. άνθουσαν ταϊε ήδοναϊε έβορβόρωσα." Seager. Mss.] [* 'Ρ οδό μαλον, Roseae genae, Theocr. 23, 8. cf ' : '. 'Ροδόμελι, Mel rosaceum. Sic paratum fuit a veteribus, quemadmodum e Philagrii libello de Suavibus Potionibus Oribasius atque Aetius referunt: Tribus partibus succi rosarum exunguium excolati pars una mellis adjicitur. Coquitur ad solem calidum diebus pluribus, eod. modo quo όμφακόμελι, et postea asservatur. Quod si turbulentus aut frigidiov 'ΡοδότπΌΟϊ, Rosarum odorem habens. Utitur quidam ap, Athen. ["Nicet. Eugen. 1, 90." Boiss. Mss.] [* 'Ροδόπυγοε, Anal. 1, 504. "Ad Hesych. 2,111,9. n. 10." Dahler. Mss. " Ruhnk. Ep. Cr. 71." Scbaef. Mss.] [* 'Ροδοπώληε, Gl. Rosarius.]. 'Ροδόσταγμα, τό, Rosarum liquor, Bud. ex Hippiatria. ["Τ. H. ad Plutum p Boiss. Pbilostr. 387." Schaef. Mss.] Quod autem DICITUR *Ροδοστακτον, sic parari Paulus docet 7, 15. Rosarum, quibus ungues sint exemti, succi sextariis duobus mellis sextarius unus adjicitur: incoquuntur assidue despumando, donee quarta pars fuerit absumta. Non est aliud quam ροδόμελι. Gorr.. ; [* 'Ροδοστεφήε, Nonn. D. 48, 681.] [* " 'Ροδόσφυpos, Jacobs. Anth. 6, 437 " Schaef. Mss. " Qui at. Sm. 1,137 ]. 'Ροδοψόροε, Rosifer, Rosas ferens : ut εάρ βοδοφόpov, quod et general! epitheto άνθοφόρον. [3 Macc. 7, j l7.] / 'Ροδόχροοε, ET 'Ροδόχροι/s per cra&in, Rosarum colorem habens, Roseus: Πυρρον καϊ βοδόχρουν, Diosc. [" Sosipater 3. ad Charit. 298." Schaef. Mss. " Opp. A. 1, 130." Wakef. Mss. * Τοδόχρω^ Theocr. 18, 31. * 'Ροδόχροια, Const. Manass. Chron. p. 24. e lect. var. (=46.)" Boiss. Mss.] : [* 'Ροδάκανθα, Gl. Rosetum.] *Pοδωπόε, ό, ί/, Qui est roseo aspectu. In VV. LL. e Diosc. ροδωπόν τήν χρόαν, Quod roseo est colore. Et FEM. 'Ροδώπκ, ιδοε, ή, Quae roseo est aspectu, roseis est oculis. Fuit autem et Meretricis cujusdam nomen, [" Jacobs. Anth. 8,.156. Bentl. Opusc. 80. ad Diod. S. 1, 75." Schaef. Mss.] Άγριόββοδον, Saliunca, VV. LL. Διάρβοδοε, b, ή, unde Διάρβοδα κολονρια, Certae collyriorum species e rosis compositae. Eorum multa: etiam differentiae sunt: διάββοδον Nili, omnium celeberrimum : διάβροδον τό διά τών οβ, quod alio nomine χλωροί'appellatur: διάρροδον λευκόν, * ευελπίδων, κρόκινον, ώραϊον,.quorum compositiones habentur ap. Gal., Aetium, et Paul. iegin. [Alex. Trail : δια ρόδων κολουρίου, 181. Vide Schn. Lex. Suppl.]; 1 Πολυρροδοί, Multas rosas habens, Rosis abundans:

37 8215 ΡΟΔ [Τ. πι. pp ] POI 8216 Xei/iiiν, ex.aristoph. [B. 448.] ITEM Πολύρ^όδηϊ, Ι 'Ροδίτης οίνος, Vinum rosatum, s. Conditum rosaceum. Est Vinum e rosis factitium, quod Palladius Ajmndans s. Conspersus rosis, VV. LL. 'Βοδοεκ, Rosaceus, Roseus: ανθεα, Rosei fiores, aetate sua fieri solitum hoc modo, docet his verbis : i,e. Rosae, ex Eur. (Ipb. A ) Et metaph. βοδόεντα χείλεα, Rosea labella. Hes. ροδόεντα exp. πυβ- viginti sextarios merges, et post triginta dies Quinque libras rosae pridie purgatae in vini veteris despu- βί. Homero autem (II. Ύ. 186.) βοδόεν. exaiov.esse pjtatur, quod postea dictum fuit βόδινον. [" Markl. Jph. p Wakef. Trach. 12. Jacobs. Anth. 7, <523. Antiphil. 6. Heyn. Hom. 6, , 393. Toup. Opusc. 2, 128." Schaef. Mss.] 'Ρόδεοί, Roseus. In Epigr. βοδέρ κάλνκι, Rosae (jalyculo. Apud Athen. (5όδεα άνθη.vocat quidam periphrastice ra ρόδα, sicut Eur. ροδόεντα έίνθεα vocasse ilia traditur. ENicandro λίπεί βοδέω pro βοδίνω έλα/ω, 'A. (155.) Όργάζων λίπεϊ βοδέψ. 'Ρόδεοι interdum Roseus, i, e. Qui est rosei colpris, Purpureus ; aut etiam Pulcer aspectu, Formosus: unde ροδέη Παφίη, Epigr. Accipitur et pro Odorato. Nam Hes. βόδεα exp. ερυθρά : idem ρόδεον exp. ενχρουν, et ευώδες, necnon εϋειδές. Γ" Jacobs. Anth. 6, , ,65. 9, l63. 11, 148. Musgr. Tro Valck. Anim. ad Ammon. 20Φ. Wakef. S. Cr. 1, 11. Fischer, ad Anacr. p. 116."Schaef. Mss. "Nonn. D. 9, 295." Wakef. Mss. 'Ροδέη, 'Ροδί?, Schaef. Apoll. Rb. (3, JQ20.) 1. p 329. 'Ρόδεον, angraecum, ibid. *"'Poδερχρονί ήμερα, Const. Manass. Chron. p. 5(=9.)" Boiss. Mss.] Legitur ETIAM 'Ρόδειοί ap. Suid., cum substantivo στέφανος: ut habes infra ρόδινος στέφα- In VV. LL. habetur ET 'Ροδεία, quod exp. JOS. Sertum e rosis. Apud Var. legitur, βοδεία, ταινία, 6 έκ ρόδων στέφανος. Sed fortassis ap. eum, e quo hrec descripsit, non ponitur interpunclio inter ροδεία et ταινία [* " 'Ροδαΐοί, Heyn. Hom. 7» 555." Schaef, Mss,] 'Ρόδινος, Rosaceus: ut βόδινον έλαιον, passim ap. Medicos, Rosaceum oleum : quod et Rosaceum sine adjectione appellatur interdum: quinetiam Rosam ipsum vocasse existimatur Celsus. Legimus vero et ρόδινον μύρον, cum ap. alios, turn ap. Athen. (688.) Apud Eund. (675.) et ρόδινος στέφανος, Corona e rosis facta. ["Jacobs. Anth. 9, 20. Toup. Opusc. 1, ( 3 da ph η en quoque ita vocari, secundum, quosdam: 248. Fischer, ad Anacr. p Heyn. Hom. 8, 393." quinetiam existimaria nonnullis esse et Nomen vitis Schaef. Mss.]. Sed VV. LL. SCR. 'Ρόδιον cum subst. ferentis uvam rosei coloris : de qua signif. dixi paulo μύρον ex Aristot. [Aristoph. A. 943.] pro Rosaceo ante, in 'Ροδιά. Hesychio autem ροδωνιά praeter unguento. Suid. quoque habet, 'Ρόδια, μύρα : item 'Ρόδιοι-, φυτρν. Gorr. autem ρόδιον esse ait Nomen medicament! aridi acris et erodentis, quod refertur 3d Her am. Diversis id modis describitur a Paulo 7, J3. efcab Aelio 14, 36. Eo Paulus utitur 4, 43. ad ulcera in quibus caro supercrescit, eoque similiter crustasinducit, sanguinemque quavis e parte profluentem probe sistit, 4, 53. SED ET 'Ροδία ρίζα in VV. LL. e Diosc. (4,45.) Rbodia radix, Herba quaedam in Macedonia nascens, sic dicta quod rosarum odorem referat, si interatur. Hesychio autem 'Ροδία est Calceamenti genus; item Vitis genus. Ubi non hp merito fortasse quispiam suspicetur esse earn, quae ροδωνιά vocatur ap. Suid., i. e. quam, illo teste, quidam ita vocant, tanquam a colore roseo ita dictarn ; atque adeo perperam irrepsisse ροδωνιά illud pro ροδία. pit eerie et a.virg. mentio Rhodiae uvae, G. 2.; sed quidam hanc a Rhodo insula nomen accepisse tradunt. AT VERO Όξνβρόδινον VEI, Όζυρόδινον, sine adjectione substantivi έλαιον, Oleum rosaceum aceto temperatum. [Athen. 67.] Sed cum varius esse possit utriusque modus, qui temperatissimus est, recipit plei rpsacei partes quatuor, aceti unam, Gal. περί Είπόρίστων init. " 'Ροδαρόν τοϋ σώματος, Coloris bonitas in corpore "bgbitiore et bene temperato, speciosum quid et " roseum prae se ferens : ut in dejicatis pueris mge- " nuisque, molliter educatis, apparet. Ita VV. LL., " in quibus affertur ex Josepho de Antiq. (17, 11 ) ubi loquitur de Pseudoalexandro, qui facile agnitus " eat, "Οτι αυτουργία έτετράχωτο, καί οΰκ έσχε τό ροδ.α- " ρόν τον σώματος νπό τροφής καί γενναιότητας συνερ- "χόμενον. Sed ibi corrupte βωδαρόν pro ροδαρον " legi tradunt." [Codd. exhibent ράδαλον, ραδαρόν, et JaMv. *'Ροδαλοί, i. q. ρόδεοί, Opp. Κ. 1, 501. παρειαί. Schneidero susp.] PARS XXIV. mati mellis libras decern adjicies, et uteris. Plinius vero vinum rosaceum sic condiri tradit: Ε ros» foliis tusis in linteoloque in mustum collatis cum pondusculo ut sidat, quadraginta pondere denariorum in sextarios vicenos musti: nec ante tres dies vase aperto. Cui couditurae non multum absimilis est, quam Dioscorides docet hunc in modum, Siccas tusasque rosas librae pondo in linteolo colligatas in musti sextarios octo demittito, et post tertium mensem per colum trajectum diffundito et reponito vinum. Alia ab iis habetur compositio ap. Apicium, itemque alia ap. Constantinum Cffisarem, 8, 2. Gorr. 'Ροδονντία Χοπάς, Olla odoratissima, quae in mensam ferebatur, Bud. ex Athen. In VV. LL. esse dicitur Odorati edulii genus et scitamenti, in quo intritae rosae: quod in olla ferebatur ad mensam. Apud eund. Athen. (406.) LEGITUR 'Ροδωνιά de eadem. [Patina de rosis, Apicius 4, 2.] 'Ρόδη, VEL 'Ροδί?, [contr. e 'Ροδέ»?,] Frntex rosas producens. Apud Hes. ρόδι?, ap. Ammonium ροδή. [" Sic recte etiam ap. Atben " Schw. Mss. " 'Ρόδη, Thom. M Jacobs. Anim "Ροδί?, Casaub. ad Athen Ammon Valck. Anim. 203." Schaef. Mss. Vide 'Ρόδεοί.] Itidem vero ΝΟΜ. 'Ροδωνιά, pro Frutice rosarum e Theophr. affertur in VV. LL., sed male scriptum habent βοδονιά, cum o, in secunda etiam syllaba. Possit vero suspecta esse et haec interpr., cum ροδωνιά illi ipsi Ainmonio, ubi de ροδή agit, itidemque Suidae et Hesychio, sit Locus ubi sc. rosae nascuntur, qui Lat. Rosarium, Rosetum: SICUT Ίωνιά est Violarium. Addit vero Hes. ET Κρινωνιά, ένθα τά κρίνα, sub, φύεται. In VV. LL. affertur e Theophr. pro Toto cespite et planta rosae, H. PI. 2, 2. Suidas exp. ή τών ρόδων φυτεία: item ό τών ρόδων λειμών: addens, Rhodo- illam primam signif., est duntaxat τό ανδρός α'ιδοίον, Pudendum virile. ["Thom. M Schneider. Scriptt. R. R. 3, 2. p. 82. Villoison. ad Long Valck. Adoniaz. p Abresch. Lectt. Aristaen Ammon Pudendum muliebre, Toup. in Schol. Theocr. 218." Schaef. Mss. Demosth ielian. H. A. 14, 24. I. q. βοδοδάφνη, Phot., Bekk. Anecd. 299-] Dicitur porro ETIAM 'Ροδών, ώνος, ό, pro Rosario. [" Jacobs. Anth. 10, 154." Schaef. Mss. 'Ροδεών, Gl. Rosetum. 'Ροδών, * 'Ρόδων, Greg. Cor Schaef. 'Ρόδωνεϊ, ap. Alexandrinos, Venti, iidem qui όρνιθίαι, Olympiod. ad Aristot. Meteor.] 'Ροδίί, ίδος, ή, Pas"tillus e rosis confectus. Plur. ροδίδεδ, Pastilli e rosis coufecti, Diosc. [1, 131.] - 'Ροδίζω, Rosae similis sum, Rosam refero, colore sc. vel odore. Sed Diosc. addit dat. οσμή, dicens, Q 'Ροδίζει ηί οσμή, pro Odore refert rosam, s. imitatur, vel Odorem rosae repraesentat. Roseo colore tingo, vel purpureo, ut vertit Bud. ap. Alex. Aphr. ToCro δέ 7)v αίμα τό βοδίζον τό δέρμα και έρυθραίνον : [Probl. 1, Athen Geop. 14, l6', 2. βοδίζον γένειον. *'Ροδισμυς, Gl. Rosalia, f. leg. Rosatio.] [* " 'Ροδέω, Rosas refero, Andr. Cr. 195." Kali. Mss. * 'Ροδόω, unde *'Ροδωτόν, Gl. Rosatum.] 'Ρόδαξ dimin., ut λίθαξ: ρόδαξ, νττοκοριστικόν ώϊ Χίθαζ, Bud. e Demetrio. Sed ut λίβαξ vocatur Lapillus, sic etiam ρόδαξ an dici possit Parva rosa, q. d. Rosula, dubitet forsan quispiam: donee aliquo testimonio Usus dimin. hujus confirmatus fuerit. [Schaif. Greg. Cor *'Ροδάκινον, i. q. *δωράκινον, Malum Persicum, Salmas. ap. Du Cange p Alex. Trail. 7- P P 537., 11. p. 605., 12. p Vide Niclas ad Geop. 10, 13. p. 669.] 'ΡΟΙΖΟΣ, ό, Stridor: ut όίστών βόίζον vocat Hom. Sagittarum stridorem, IL Π. (36l.) Σκέπτετ' όίστών τε 23 I

38 8217" POP [Τ. nr. pp. Γ21 722;] POI 8218 ροιζον καϊ δοϋπον ακόντων. Sic PHilo, Kat γαρ πόβ- Λ qualis est sagittae volantis cum stridorie. Sic certe βωθεν μετά ροίζον, καθάπερ βέλοε, εισακοντίζεται. de Volatu usus est Lucian. (2, 6l.) Καί μεταπετέσθω Plut. dixit etiam πνευμάτων βοϊζον, (6, 63.) "ίϊσπερ άπ' Άρμενίαά μέν eis Μηδίαν, εκείθεν δε, βοιζήματι γάρ ύός βοήν, καϊ ψόφο ν τροχιλίαε, καϊ πνευμάτων ένϊ> εις Ίβηριαν, εϊτα έε Ίτάλίαν. [" Jacobs; Anth; ρο'ιζον, καϊ θαλάττης κτύπον άκούοντεε, ένοχλούμεθα 11, 56." Schaef. Mss. Jambl. V. P * 'Ροίζησα, καϊ δυσχεράίνομεν: sc. Ventorum stridorem legimus Aqu. Exod. 19, 13. 'Ροιζήσει βοιζηθήσεται, Cum ap. Lat. Poetas, et Ventos stridentes. Feminine stridore jaculorum confodietur. * 'Ροιζήτωρ, Sfbilator, Orph. H. 5, 5. 7, 6. * 'Ροιζητός, unde] Efyoi'3>?- genere ex Ionicae dialecti consuetudine, Od. I Πολλί; Se βοίζψ προς opos τρέπε πίονα μήλα Κύκλωψ, TOS : ut εϋροίζητος ios, in Epigr. Bene stridens sagitta, ubi exp. συριγμφ : at Auctor brevium Schol. exp. i. e. Celeriter volans cum stridore : sicut ροϊζον oiστων ab Hom. vocari dictum est. [" Wakef. Here. άσήμώ φωνή, item συριγμω. Eust. quoque συριγμόν Cyclopis ita vocari ab Hom. ait, volente συριγμόν F Philipp. 52." Schaef. Mss.] Item ADV. ilium άγρίαίνειν. Cyclopis certe συριγμόν memini et 'Ροιζηδόν, Cum stridore. Exp. etiam Cum magno ab Ovidio ita describi, Met. 13. Senserunt toti impetu et stridore. [Nicander Θ. 556.] ITEM Totζηbά pro eod., e Nicandro [Ά " Cattier. pastoria sibila montes, Senserunt undae. Dixerat autem paulo ante, Hue ferus ascendit Cyclops, raediusque Gazoph. 57 " Schaef. Mss.] resedit. Lanigerae pecudes nullo ducente 'Ροιδέω, aut 'Ροίζω, exp. etiam νλακτώ, La tro, (ut secutas. Non libenter tamen hie βοίζψ ad Cyclopem antea dictum fuit in 'Ρυζέω,)cujus signif. meminit et refero, sed ad ipsas oves referre malo, i. e. ad strepitum Eust Ση με ίω σαι δ' ev rois περϊ τοΰ νλάείν ρη- quem edunt multae simul gradientes. Nam θεΐσι, και ότι τό α'υτό καϊ βάζειν καί βοίζειν λέγεται. polios ab Hes. exp. etiam ψόφος, item ήχος: adden te significare et βεϋμα σφοδρόν. Fortasse vero οτι βάζειν καί ροίζειν κυρίως μέν τό ύλακτεΐν, μετήνε- Β Quibus subjungit, Φέρεται γάρ έν 'Ρητορική Λεξικφ et Impetum interpretari possimus, si tamen Impetus κται δέ καί έπϊ TOVS πικραινομένουε και σκαιολογοϋνταε, ovibus tribui queat, ut Bud. βοϊζον a Plut. usurpari ait de Impetu procurrentium militum in Ubi observa etiam SCRIBI 'ΡάέΗν. Extat autem et pugnae initio. In VV. LL. exp. Impetus cum stridore, item Impetus simpliciter: ex Josepho, 'Ροίζψ καϊ βίφ, Iftjpetu atque violentia. 'Pottos factum est per onomatopoeiam, ad imitationem soni literas p, ut σίζειν e sono literae a, et ζέειν e sono τοϋ ζ, et βόμβος e sono τοϋ β. Vide Eust. ["Wakef. Trach Heyn. Hom. 6, 99. Jacobs. Anth. 9, , Exerc. 2, 167. Villoison. ad Long 'Ροϊζοε, ή, Toup. Opusc. 2, 291. Porson. ad Odyss. p. 36/' Schaef. Mss. " Opp. Ά. 2, 352. /Elian. H. A " Wakef. Mss. "'Pottos, Stridor qui singulis literis proprius est per se, v. c. literae p. Dionys. H. de C. VV. c. 14. (p ) Deinde p. λόγουetiam notat Vim dicendi, et Impetum quendam, quem alibi τό πνεϋμα, όρμήν, ήχος, dicere solent. Vide Philostr. V. S. 2. p. 59. Eadem c et ρύμη dicitur." Ernesti Lex. Techn. Gr. Rhet. * 'Poiζόθεμιε, ιδοε, ή, Tumultuosa controversia, Cic. ad Att. 14, 10. Victorius autem *'Ρηξόθεμιε maluit.] [* ""Αρβοιζοε, Τ. H. ad Plutum p Kuster. Aristoph. 16." Schaef. Mss. " Eust , 29." Wakef. Mss. * " Ευροιζοε, Herodian. Epimer et n."boiss. Mss. "Const.Manass.Chron. p. 117."Kail. Mss. *Παλφ/5οι οί, Opp; Ά. 5, 220.] Πολύρροι- Sos, Multum stridorem edens, vel Strepilum, Multistrepus, Pro πολύφλοισβοε e Nicandro affertur, Θ *Tανύροιζοε, Opp. Κ. 4, 194. al. Ταννρβιζοε.] 'Ροιζώδηε, Stridorem edens, vel Magnum stridorem, aut Strepitum edens, Sfreperus. Ε Galeno, Έκφύσηois, ή εκπνοή ροιζώδηε, Cum strepifu emissus Spiritus. VV. LL. [Plut. 9, 652. To βοιζώδες τής περιαγωγής. * "'Ροιζήειε, Nonn. D. 6, 191." Wakef. Mss. *'Pbiζαtos, Fr. 23, 3. πϋρ.] 'Ροιζέω, Strido, Stridorem edo. Plin. βοιζεϊν interpr. Stridere, cum pro his Aristotelis, Οί κτένες οταν φαίνωνται άπερειδόμενοι τω νγρω, δ καλοϋσι πέτεσθαι, βοιζοΰσι, dicit, Creditur item aquatilium pectines stridere, cum volant. Exp. ροιζέω et Sibilo cum stridore, item simpliciter Sibilo. Eust. dicit pastorem dici βοιζεϊν, i. e. συρίττειν, ex Hom., intellige autem ex illo Horn, loco, in quo ροίζον Cyclopi tribuere existimatur, ut ante docui. At in hoc versu Homeri II. K. (502.) 'Ροίζησεν b' άρα,πιφαύσκων A toμήδεϊδίψ, redditur ροίζησεν, Sibilo innuit. Et PASS. 'Ροιζέομαι, Cum stridore volvor, volutor, circumagor.' Pro cujus significationis exemplo affertur h. Greg* Naz. locus ex Oratione in Jul. Ούδέ ροιζουμένω τροχλ συγκυκλούμενος, ούδέ ορνισι τό ήπαρ κειρόμενος. Ex. Epigr. autem βοιζεϊσθαι δι' αιθέρος, pro Ferri celeriter per aerem cum stridore, sagittae more [" Ad Charit Huschk. Anal Jacobs. Anth Heyn. Hom. 6, 99. Villoison. ad Long. 103.'' Sk ^ n De ser P ente > Lycophr Apoll. Kh. (4, 129.) Cum accus., itidem de serpente, Opp. A, l, 563. (em νόμον έββοίζησε.)" Wakef. Mss, Lvcophr ] HINC 'Ροίζημα, τό, Stridor, Impetus D COMP. Έπιρροιζέω, VEL Έπιββοίζω, ap. Theophr. de corvis, quod Plin, (18, 87.) vertit Singultu quodam latro: "Οταν έπιββοίζωσι καϊ τινάξωσι, Singultu quodam latrantes, seque concutientes : [cf. Fr. 6, 1,16. jeliau. H. A. 7, 7 Arat. D. 236, "Η ποτέ καί κρώ'. ξαντε βαρείη δασάκι φωνη Μακρόν έπιρροιζεϋσι τινα ζάμενοι π Γερά πυκνά. Vide 'Ε7τιβρύζειν, et nott. ad Hes. v. 'Eπιβροίζεΐν.] " 'Ρόζω, Latro. Proprie " enim de canibus dicitur, sed metaphorice de ho- " minibus, pro eo quod est Sterto. Suid." [* " Άναββσιζέω, Sibilo, Opp. Ά. 2, 352. Nonn. D. 29, 287. Sursum ruo, Plut. 10, 76." Wakef. Mss. * Αιαρβοιζέω, Soph, Trach " Planud. in Ovid. Met. I3i 608." Boiss. Mss. Έπιββοιζέω, vide supra. " Wakef. Eum. 427 (τινϊ φυγάε ί Aliquem incitare in fugam.) Abresch. ^sch. 2, 63." Schaef. Mss. " Advolvo, Lycophr Acclamo, Tzetz. ibid. Volvo, 585." Kail. Mss. * "Κατα^οιδέω, Nonn. D. 1,214. 6, ll6." Wakef. Mss. * Παραρ^οιδέω, Joseph. B. J. 5, 2. * " ΤΙεριρροιζέω, Const. Manass. Chron. p. 4, 98(= ) * Συβροιζέω, Planud. Ovid. Met. 13, 60S." Boiss. Mss, * Ύποββοιζέω, ScJyjl. Theocr. 1, 7. Plut. 8, 333.] [* " 'Ροιζάσκω, Hesiod. Θ. 835." Schaef. Mss. In Schn. Lex. βοίζαβκε dicitur imperf. Ion. a * 'Ροιδάω. In SuppJemento autem contractum habetur e ββιζήσασκε, ut άνασσείασκε. *'Pοίζομαι, Strideo, Schleusn. Lex. V. Τ. * " Ροιδόω, Wakef. Trach, 568." Schaefi Mss. 'Ροίζωσον, Hesychio ήχησον σφοδρωέ.} 1Γ 'Polfibos, i. q. βοϊζος, Stridor: in-boc versu, Πτερών γάρ ροϊβδος ούκ άσημος ήν, sic autem Stridentes alas legimus ap. Maronem et Nasonem, quem versnm affert Eust., Auctorem non nominans, ut probet inveniri ροϊβδοs positum pro ροϊζος, p Idem p dicit βοίβδος hoc proβοϊζος esse Α'ιολικώτερον. Sic de vento dictum affertur ex Aristoph. (N. 407.) Ύττο τοϋ βοίβδου καί Τί~μ βύμης. [" Wakef. Here. F * 'Ροιβδώδης, ibid." Schaef. Mss. 'Potβδώδει, Hes. μετά ήχου άηδει, ώς οι ποιμένεε. Vide " 0,, f * Photio δαψιλώς. Item * 'Ροίβδειν' ώε έπϊ βεύματος σφοδρώς, φοβερώε: male pro βοίβδήνί Cf. 'ΡΈΒΔΙ?»'.] Unde VERB;. 'Ροιβδέω, Strido. Inter* dum vero Sorbeo. [" Wakef. Phil. 21. Eiirn Ruhnk. Ep. Cr * 'Ροίβδησιε, Wakef. Here. F. 862." Schaef. Mss, Eur. Iph. A * 'Ροιβδητόε, unde * " ΠολνρβοίβδηΓο$ι Jacobs. Anth. 8, 35." Schaef. Mss. Suid. 1, 373. * 'Ροιβδηδόν, Quint. Sm. 5, 381.] Άναρροιβδέω^ VEL Άναροιβδέω, Resorbeo, aut etiam Absorbeo : ut Od. M. (104.) Τω δ' υπό δΐά χάρυβδιε άναββοιβδεϊ μέλαν ύδωρ. Τρίϊ μέν γάρ τ άνίησιν έπ' ήματι, τριε δ' άναροιβδεϊ Αεινόν' μή σύ γ' έκείθι τύχοιε ore ροιβδήσειενί ubi άναβροιβδ^ι Eust. vult esse άναββοφεί. Idem in hunc locum ejusdem libri, (235.)"Ενθεν μέν γάρ σκύλλ', έτέρωθι δέ δια χαρυβδιε Αεινόν άνεβροίβδησε θαλάσσηε άλμυρόν ύδωρ, ait quosdam e vett. άνεββοίβδησε exposuisse άνη*όν τισε: sed meliorem esse alteram interpretationem :

39 S219 [Τ. III. pp ] ΡΪΓ 822Ϊ) potius esse quod awerac>vocat in illo A a. At Άναββοφεϊν primae conjug. Hfiore loeo. Quod autem dicit Hom. per comp. invenitur ap. Hes. Suid., Etymol. et Eust. in expositione fewppoffie'tv, idem et per simplex βοιβδεϊν, subdens verbi άναββοιβδεϊν. [Lucian. 2, 93. " Brunck. ^oifihrjaeiev. Ceterum άναββοιβδεϊν per literarum Soph, 3,^ 498. * Άναρβόφημα, ibid." Schffif. Mss. mutationem vult Etym. factum ex άναρραφεϊν, Eust. * Άναββόφησις, Schol. Lycophr. 743.] iiutem vult βοιβδεϊν et άναββοιβδεϊν esse facta per Άποββοφέω, VEL Άποββοφάω, Absorbeo, Exhaurio, onomatopoeiam, sicut et ροχθεϊν : esse autem similia ίββοίβδησε et έββοίζησε, sicut polios et βοϊβδος. Mihi.quidem certe non fit verisimile άνεββοίβδησε per mutationem ap. Synes. [Xen. Κ. Π. p. 40. (1, 3, 10.) Wyt- tenb. Select * Διαββοφέω, ad Diod. S. 1, 617." Schaef. Mss.] literarum dictum pro άνεββόφησε, et άναβ- Έκροφέω, VEL Έκροφάω, Exorbeo. Synes. passitenb. ροιβδεί pro.αναρροφεί: ac potius άναρ/5οι/3δ Ϊΐ', deduceudo a ροϊβδοε pro βοϊζος, existimo esse Resorbere βοφεϊν ab eo poni dictum est, El be πλοϋς παρατείvam etiam vocem active usurpavit, ut βοφεϊσθαι pro cum magno sonitu. Et tale quid Hes. videtur indicare voluisse: qui et άναββίπτει significare ait: sed ["Jacobs. Anim. 37 Anth. 9, 36. ad Diod. S. 1, νοιτο, και μέχρι τρνγός άν έκροφοϊτο τόν άνθοσμίαν. et turn άναββίπτει puto intelligendum μεταήχου, quasi 617." Schaef. Mss. " Theod, Prodr (270.) Ejaculatur cum sonitu, vel potius, Sursum ejaculatur. 349." Elberling. Mss. * "Έπεκροφέω, Aristoph. Ίππ. Vide 'Poiios. [" Jacobs. Antb. 11, 173. Paul *Hv μή 'κφάγης ; έγώ δέ, σ ήν μή γ' έκπίω, Κά- Sil. 74, 65. Brunck. Apoll. Rh Soph. 3, 498. πεκροφήσας αυτός * έπιδιαρβαγώ. Sed jamdllduul ad Herod. 680." Schaef. Mss.] Άναββοίβδησις, Al>sorptio aquarum, vel Ejaculatio, ή άναφορά των υδάτων* monui leg. esse κψτ, έκροφήσας, (probante Dindorfioj) Vide Classical Journal 2,715." Seager. Mss. * " IIps- [Strabo l.p. 75.] Β εκροφάω, Praegusto, Eust. Ism (77 )" Wakef. "Άπορροιβδέω, Cum sonitu eructo s. emitto. Nonn. Mss. * " Σννεκροφέω, Max. Tyr. 20, 4." Wakef. Mss. "dixit etiam άπορροίβδησεν Ιωήν pro Vocem eructavit Leo Diac. in Notit. Mss. 8, 280. Theod. Prodr. «8.emisit: ut et Soph. Antig. (1021.) p Ovb' Rhod. p. 101." Boiss. Mss.] " opvis ενσήμου* άπορρο^εϊ βοάς, quod Schol. exp. Έπιρβοφέω, VEL Έπιββοφάω, Sorbeo, Sumo sorbitionem, " άπηχεϊ, άφίησιν." [* Έκροιβδέω, Mnesimachus A- Bud. ap. Aristot. Probl. Affert vero et thenaei 403. *'Επιββοιβ&ω, Theophr. Fr. 6, 1, 16. 'Εαν κόρα'ξ μή τήν είωθνϊαν φωνήν iy και έπιροιβδή. * Έπιβροίβδην, Rapido cum impetu et stridore, Eur. Here., F. 860.] " Καταββνβδήσας, Hesychio κατανιων, βοφήσας. Pro quo scr. potius Καταρβοιβδή- " gas." " 'Ροβδέω, et 'Ροβλέω, Absorbeo, Cum sonitu ".spiro, Cum strepitu projicio,vv. LL. ex Hes.; ap. " quem tamen distinctas horum verborum significa- " tiones videbis." ETIAM 'Ροώμός ap. Hes. legitur, quod esse dicit ποιόν ψόφον, i. e. Strepitus quoddam genus. forsan aliquis ροιβδμός scr. potius existimet. Sed " 'PGMOE, Vermis ligna exedens," [Hes.] "Α ε " quibusdam redditur Teredo, item Cossus." [* 'Ρόpos, Arcadius p. 59.] 'Ρ0ΦΕΏ, VEL 'Ροφάω, Sorbeo: Ut ώσπερ ώόν ris ροφών, ap. Athen., Ovum sorbens, unde βοφητόν ώόν, Sorbile ovum, Sic ώά ροφεϊν, Gal. ad Gl. Fut. pass. ροφήσομαι pro ροφήσω, Sorbebo : Aristoph. Σφ. (814.) rψ φακήν βοφήσομαι: ubi et infinit. activus βοφεϊν habetur. Itidem vero praesens pass, in activa signif. affertur, sc. βοφεϊσθαι pro ροφεϊν, Sorbere. Illud autem 'Ροφάω secundae, conjug. Bud. ex Aretha. Interdum ροφώ. pro Exhaurio, Haurio: ut ap. Soph. Tr. (1057.) Cicero vel potius Accius, πνενμονόε τ αρτηρίας 'Ροφεϊ, vertit, Pulmonum haurit spiritus : ut videbis p et 113. mei Lex. Cic. [" Ad Charit Τ. H. ad Plutum p ad Lucian. 2, 329- Wyttenb. ad Plut. de S. Ν. V. p. 26." Schaef. Mss. "Nicander'A. 388." Wakef. Mss. Aristoph. Ίππ Είρ " Έρβοφηκότεε, Theod. Hist. Eccl. 1, 4."Mendham. Mss.] 1 'Ρόφημα, τό, Sorbitio, accipiendo pro Eo quod eorbetur. Sic certe Celsum dixisse Sorbitones, quae Diosc. vocat ροφήματα, tradit Bud. Qui etiam ami. Gazam interpretatum esse Polentam ap. Aristot. Ε Gal. 1 ad Gl. affertur, Τά διά τον χόνδρου ροφήματα: ap. Athen. autem legimus xovbpov dixisse τό ρόφημα. [" Aristoph. Fr. 237 " Schaef. Mss. * "'Ροφηματώbqs, Anna C. 500." Elberling. Mss. Paul. ^Egin. I, 7, 3. * 'Ροφημάτων, Gl. Sorbitiuneula.] AT VERO 'ΡόφησίΑ fuerat potius Sorbitio, significans Ipsam sorbendi actionem. Gal. ap. Hippocr. ράμματος ait esse ροφήματοε vel βοφήσεως. [Aristot. Meteor. 4, 3. Gl.Suctus.] 'Ροφητός, Sorbilis s ut ώόν βοφητόν ap. Diosc. et Gal. item Athen. ["Casaub. ad p. 117 " Schaef. * Νεοββόφητος, Hippocr. 395, 24. * Ροφητι- KOS, Strabo 15. p ] Άναββοφέω, VEL Άναββοφάω, Resorbeo: aut etiam Absorbeo, Philostr. Ερ» "Ωσπερ rovs πλέονταs ή Xa- D έπιββοφεϊν τοϋ ύδατος e Plut. Phocione (9 ) In VV. LL., pass, partic. έπιβροφηθεϊς, Sorbitione sumtus. ["Koen. ad Greg. Cor. 51. ad Diod. S. 1, 248. Schaef. Mss. Atben * Έπιβρόφημα, Sorbitio, Alex. Trail. 12. p. 209., 13. p *'Επιββοφή, Hippocr. 495.] " Καταββοφέω, Sorbeo, Sorbillo, Sorbendo de- " glutio," [" Wyttenb. ad Plat, de S. Ν. V. p. 12. Select " Schaef. Mss. Xen. Κ.Π. 1, 3,8. Aristot. Probl. 4, 36. " Hermeas Athenaei 563." Strong. Mss. * Καταββοφάω, Alex. Trail. 10. p Schleusn. Lex. V. Τ. * " Καταββοφή, f. 1. in Psalterio Salomon. 13, 6. ap. Fabric. Cod. Pseud. V. T. p Leg, καταστροφή." Schn. Lex. Suppl. *"Συγκαταροφάω, s. * Σνγκαταροφέω, Theod. Prodr. 257 " Elberling. Mss.] [* Προροφέω, Ante sorbeo, HippoCr. 622, 21,] [* " Ύπορβοφέω, Is. Porpb. in Allatii Exc. p Timarion in Notit. Mss. 9, 200." Boiss. Mss.] 'Ρόφω ap. Atticos barytone pro βόφω, Etyna., oujus tamen usus exemplum nullum affertur ; sed non dubium est quin ab eo deducenda sint NOMINA 'Ρομμα ET 'ΡΟΛΤΟΪ, quae Hippocr. usurpat pro - βόφημα, i. e. Sorbitio: et pro βοφητός, Sorbilis. Sed Gal. Lex. Hippocr. βόπτων dupliciter exp., sc. βοφημάτων et πάντων τών όπωσοΰν βοφονμένων. [" Habet affinitatem cum βρόχω, Absorbeo, Deglutio." Gataker. Mss.] [* 'Ροφάνω, Hippocr. 465, , , , 39. Codd. exhibent etiam *'Ρομφάνω et * 'Ρνμφάνω. * 'Επιβροφάνω, de Intern. Affect, c. 7. *Kαταρβοφάνω, p. 480, , 36. * Ώροροφάνω, 480, 15.] [* " 'Ρυφαίνω, * 'Ρυφέω, i. q. βοφαίνω, βοφέώ, Hippocr. Epidem. 7. Τ. 1. p Lind. έρνφησε et pvψών, 826. βνφαίνοντι, 827 βνφέοντι, 829- έρΰφησεν et βνφήσαντι, 836. βνφήσασθαι et έρύφανε, Foes, έρόφανε." Schn. Lex. Suppl. 'Ρνφώ, Gl. Sorbo. Phot. 'Ρνφεϊν τό βοφεϊν "Iwres ούτως Ίππώναξ. "Ερυφον ονκ εββόφησα. * 'Ρυφημα, i. q. βόφημα, Hippocr. 1. c. p ; Vide Schn. Lex. Suppl.} [* "' Ρ ύφος, i. q. βόφημα, Eupolis ^Eliani 9. p ευθν τοϋ βάφου, ubi olim erat βόθου." Schn. Lex. * 'Ρόφιον, Hesychio κΰ/ια.] " 'ΡΥΓΧΟΣ, ro, Rostrum, Rictus. Proprie de " porco dici tradit Athen. 3. (p. 95.) Κυρίως λέγεται " βύγχος έπϊ τών συών. Sed latius extenditur, adeo " ut de avibus interdum dicatur: quibus alioqui " convenit potius βάμφος. Legimus enim ap. eund. " Athen. 14. 'Ρόγχος δέ όξΰτερον καϊ μείζον ή opvis " έχει. Homini etiam tribuitur, sed per irrisionem : " veluti cum dicimus Le groin de homine. Epigr. " in quendam valde deformem, 'Ρόγχος έχων τοιούτον " Όλνμπικέ," [Athen. 1. c. " Thom. Μ. 787«Ja-

40 8221 ΡΥΘ [Τ. III. ΡΡ ΡΥΘ 8222, Λ ιu λ,κο ΛΚο AriQfnnh Fr 263. Toup. Α τήε έκφωνήσεωι,s. τών φωνηέντων, Enuntiationis, Vacobs. Anlh. 9, Aristoph. *r. ιού. χ«ρ» r.. T, con,dlectitur acutum Opusc. 2, 274. Ammon De Facie bu? n. calium literarum : άρμονία vero complectitur acutum et gravem et aequabilem sonum, qui όμοτόνον habet Heringa Obss Toup. Opusc. 1, 402. Scbaef. nomen, et tractum quendam lentae pronuntiationis Mss. Aristoph. "Opv. 3ti " P. suis, compositae de acuto et gravi. Clem. Alex. 287.: canis, Theocr. (6, 30.) De facie, 'Ρυθμόν etde Modulo gradus ab Alcidamante usurpari ait Bud. ita scribente, 'Αλλ' ώσπερ οί διά μακρών nott. ad Hes. v. * 'Ρουγόε." Wakef. Mss.] " P w» μαγεϊν, Rostro pugnare. At VV. LL. Cum rostro χρόνων έκ δεσμών λυθέντεε οΰ δύνανται όμόίαν τοϊε άλλοιε ποιήσασθαι τήν όδοιπορίαν, άλλ' eis έκεϊνα τά " pugnare." [* " 'Ρνγχελέψαί, (Rostrum elephantinum habens,) Jacobs. Anth. 10, 137- Palladas 39- σχήματα καϊ τούε βυθμούε άποφέρονται, μεθ' ων και Schaef. Mss. * Κακόρβυγχοε, Arrian. Epict. 3, 22,77 δεδεμένοιε αύτοίε άναγκαϊον ήν πορεύεσθαι. Idem haec * " Μακρόρυγχοε, Longo rostro instructus, unde compar. μακρορυγχότεροε ap. Athen. 294." Schw. Mss.] verba, Όμαλώε καϊ μετά ρνθμοϋ βαίνοντες, vertit, iequabili modulatoque sensim ingressu convenientes. «Έπιββυγχϊε, (I'SOS, ή,) Rostri curvitas, M avibus Apud Lucian. autem, (1, 32.) 'Εν βυθμφ βαίνειν πρό* " rapacibus, quibus adunci ungues: unde et γαμψωαΰλόν, Numeroso quodam gressu incedere. Apud " νυχεε appeilantur." [Suid. " Έπφυγχίί, Schneid. Eund. (2, 311.) de iis qui circa 'όρχησιν peccant, ad Aristot. H. A. 2, 149 " Schaef. Mss.] " DIMIN. "Erepa μέν γάρ ό πουε, έτερα δ' ό βυθμοε λέγει. At " 'Ρυγχίον, q. d. Rostellum, ap. Athen." [95. *'Ρυγχαινα, Gl. Nasuta. * 'Ρυγχάΐω, unde 'Ρυγχάσαι, Herodian. βυθμφ junxit cum δρόμφ, 4,(2, 19.) Πάν τε τό ίππικόν τάγμα περιθεϊ κύκλφ μετά τινοε εΰταξίαε Photio το μυκτηρίσαι. At ap. Hes. *'Pυγχιάζειν διαστρέφειν, βογχάζειν.] 'ΡΥΘΜΟΣ, Numerus, qualis sc. est in musica, Fab. 9, 4. Omnis structura ac dimensio et copulatio vocum constat aut numeris, (numeros βυθμούε accipi volo,) aut μέτριο, i. e. dimensione quadam: quod etiamsi constat utrumque pedibus, habet tamen non και άνακυκλώσεωε, πνββιχίω δρόμο) καϊ βυθμφ. Apud Β Aristot. Probl. 'Εν τφ βυθμφ άναπνέουσι, ubi έν τφ βυθμφ puto redditum apte' iri In numerum, e Virg. Illi inter sese magna vi brachia tollunt In numerum'. In VV. LL. tamen redditur Numerose. Ibid, annotatur dici κατά ρυθμόν fieri Quiequid certo modo, ordine et proportione fit : et quod contra, παρά ρυθμόν, Extra numerum, Cic. Afferturque e Plat, de simplicem differentiam. Nam βνθμοϊ, i. e. Numeri, spatio temporum constant, μέτρα etiam ordine ; ideoque alterum esse quantitatis videtur, alterum qualita- LL. 1. Kara τόν αύτόν βυθμον έχει, pro κατά τόν αυτόν λόγον. Et e LXX. Interprr. (.Exod. 28, 15.) Kara tis. 'Ρυθμοί, aut par est, ut dactylus, etc. Haec Fab. rov βυθμον τήε έπωμίδοε ποιήσειε αύτό, Ejus moduli A Bud. ρυθμόε redditur etiam Modulus, e Gel., additque, imitatione et convenientia. constare βυθμον modulatione, sicut μέλος canore et sonis. Quae ex eod. Fabio sumsit, ita scribente ubi de musica agit, Vocis rationem Aristoxenus 'Ρυθμοί est etiam Medicae artis vocabulum, ipsum tribuentis τφ σφυγμφ, i. e. Pulsui; nam deeoloqueus Gal. scribit, 'Ρυθμόε έστι κίνησιε ev χρόνοιε τάξιν έχουτρου, Musicus dividit in βυθμον καϊ μέλοε έμμεσα ώρισμένην. Ei autem opp. άκαταστασία. In VV. quorum alterum modulatione, canore alterum LL. Τών φλεβών βυθμοε, Venarum rhythmus, Vitruvio, i. e. Motus constans certo ordine, qui in pulsus ac sonis constat. Sic hie pro έμμετρον legitur etiam, καϊ μέτρον, s. Et μέτρον. Gell. autem, 16, 18. Longior mensura vocis, inquit, βνθμοε dicitur: altior, ejusque aequabilitate et inaequabilitate deprehenditur. sublatione atque positione, e celeritate et remissione, μέλοε. Ubi βυθμον quidam interpr. Modulum et numerum, ac pedum ordinem : μέλοε, Cantum modula- Q cum scripsit, 37 Arteriarum pulsus in cacumine Plin. Modulos et metricas leges appellasse videtur, tum. Cic. Oratore, Quiequid est enim quod sub maxime membrorum evidens, index fere morborum', aurium mensuram aliquam cadit, etiamsi abest a in inodulos certos legesque metricas per aetates stabilis; aut citatus aut tardus, etc. 'Ρυθμόε, inquit versu, (nam id quidem orationis est vitium,) numerus vocatur, qui Graece βυθμοε dicitur. Idem in eod. Gorr., Rhythmus, Modulus. Est proportio temporis, opere, de Aristotele loquens, Is igitur versum in motus aut quietis ad tempus motus vel quietis in oratione* vetat esse, numerum jubet: ex h. Aristot. pulsu. Cum enim pulsus constet quatuor partibus, I. Διό βυθμον δεϊ έχειν τον λόγον, μέτρον δέ μή. Qui duobus sc. motibus et gemina quiete, sibi invicem tamen alibi μέτρα fatetur esse μόρια των βυθμών. perpetua quadam serie succedenlibus, eorum inter se Certe cum celerior et tardior pedum sublatio et depositio, quae est αρσιε et θέσιε, rationem inter se lia- pulsus habet, sed varium. Suus enim est cuique proportio comparatioque rhythmus est. Eum omnis buerit, turn βυθμοε existere dicitur, qui sunt numeri, inquit Cam. Afferuntur et ex Hephaestione quaedam de differentia istarum vocum, a Marc. Virg. sc. eo inter se differre, quod μέτρου materia syllaba sit, et naturae, aetati, anni tempori, loco, sextii, et reliquis: quem quidem qui servat, is ευρυθμοε dicitur: qui non servat, άβρυθμοε. Cum ergo rhythmus in earum partium proportione consistat, variae emergent absque ilia μέτρον esse nequeat: at βυθμον in syllaba rhythmi differentiae necesse est. Vel enim tempus quidem esse, sed et sine syllaba esse posse: quia diastoles cum tempore systoles comparatur, vel quies malleis in incude potest βυθμοε fieri, vel digitorum cum quiete, vel motus: h. e., ipsa diastole vel systole cum alterutra quiete. Sed cum in omni pulsfi motu : aque adeo ceteris omnibus quae in suo motu certis interval lis moventur. Apud Eund. ήρφον ρυθμόν hie rhythmus sit, aegre tamen noscitur nisi in veheinterpr. Numerum heroum. Idem Aristot. Probl. p. Q mentissimo. Sunt autem rhythmorum duae summae 67. 'Ρνθμω δέ χαίρομεν, δια τό γνώριμον καϊ τεταγμένον αριθμόν έχειν, και κινεϊν ήμάε τεταγμένων' οικείο* vel imparl. Pari quidem ut cum diastoles tempus differentiae. Omnes enim fiunt proportione, vel pari, τέρα γαρ ή τεταγμένη κίνησιε φύσει τήε άτακτου' διά δέ aequat tempus systoles: imparl vero, ubi tempus τό έθοε τρόποιε μελών χαίρομεν : quae conveuiunt cum Utriusque impar est, earumque altera alteram exccdit. Id quod modo certis, modo incertis fit exces- verbis Galeni, quibus dicit βυθμον esse κίνησιν έν χρόνοιε τάξιν έχουσαν ώρισμένην : sed loquens περϊ sibus. Certis quidem, etiam bifariam, aut raultiplici σψυγμοϋ, ut docebo infra. Sic autem et Plato ante proportione, aut ut numeri ad numerum, qui έπιμόpios appellatur. Proportio quidem multiplex est, eum dixit, de LL. 2. init., Τά μεν ovv άλλα ζώα ουκ έχειν α'ίσθησιν τών έν ταϊε κινήσεσι τάξεων οΰδέ αταξιών, όιε δή βυθμοε όνομα καϊ άρμονία. Eodem libro, dupla vel tripla vel quadrupla, vel alia. Ut numeri ad numeruin est, cum quanta sunt duo diastoles Trj δέ τήε κινήσεωε τάξει βυθμοε 'όνομα εϊη : quibus in tempora, tanta sunt etiam systoles: incertis autem II. Bud. interpr. Modum ratione temperatum. Ceterum duo ilia nomina ρυθμόν et άρμονίαν idem Phi- incertum est, aut systoles, aut utrumque. Quorum excessibus, tripliciter. Nam aut diastoles tempus losophic alibi distinguens, scripsit ρυθμόν esse έκ τοϋ etiam unumquodque aliquando parum, aliquando ταχέοε καϊ βραδέοε, ut άρμονίαν έκ τοϋ βαρέοε καϊ plus,, interdum etiam plurimum aucta habet incertis όξέοε. Vocis bumanae, inquit Cam., variabilitas mu excessibus sua tempora, sive plura, sive unum, quod sicos concentus efficit, in quibus considerantur, sensu primum est. βυθμοε, Numerus, άρμονία, Concinnitas, λέξιε, Verba. 'Ρυθμών appellatio ad nostram quoque linguam Habet autem ρυθμόs productionem et correptionem trapsivit* quae appellat Ryme, pro Rhythme, Cet-

41 8223 ΡΥΘ [Τ. ill pp ] ΡΥΘ 8224 tam, quam in suis versibus homoeoptotis servat, men- Α θμος, quod nihili est." Bast, de VV. Nihili vel Dusuram, aut etiam Versus ipsos bomceoptotos ad certam biis ad calcem Scap. Oxon.] niensurae legem dimensos : unde Prov. II n'y a ni [* Δίρρυθμος, Duos rhythmos habens, Schol. Ariryme ni raison en cela. Haec autem vox nostra stoph. Ίππ Ά ] mihi in memoriam re vocat istum Herodiani locum, [* "Εκρυθμος, Philostr. 352.] 7, (8, 11.) Τά πολεμικά αύτοϊς γυμνάσια, χοροί και "Ενρυθμος, ό, ή, Cui insunt numeri, Numeros habens, ακώμματα καϊ ρυθμοί : quondam enim fuisse itidem Particeps numerorum: ut άρρυθμος, Numerorum exscommata et dicta omne procaeitatis genus haben- pers : in VV. LL. e Plat, de LL. sed suspectum, tantia, praecipuam versuum illorum Gallicorum mate- quam male scriptum pro εύρυθμος. Affertur tamen et riam, satis notum est. ADJ. Ένρυθμικά e M. Capella, pro lis quae ratione ~ [".'Ρυθμός, Phryn. Eel. 66. Markl. Suppl. 94. certa ordinem servant. Vide Εύρυθμος. [""Ενρυθμος, J^usgr.ibkl. Dawes. M. Cr Jacobs. "Ερρυθμοκ, Εύρυθμος, Spalding, ad Quint. 3. p Anth. 6, , 67. ad Dionys. H. 5, 104. Heind. Boeckh. in Plat. Min "Ερρυθμος, Toup. ad ad Plat. Hipp Gorg Boeckh. in Min. Longin. 348." Schaef. Mss. Dionys. H. de C. VV. 129 ad Xen. Mem. 3, 10, 10. Demetr. Phal.. 5. p Ή ev τοις χρόνοις των μορίων συμμετρία σώ- 6. Valck. ad Rov. p. xliii. Adoniaz. p Beck. ζούσα τό μελικόν σχήμα, εύρυθμος λέγοιτ' άν, άλλ' ούκ Var. Lect. Aristot. p. 13. Toup. ad Longin ενρυθμος: 382. Ού μέντοι προσήκει γε έμμετρον ούδ' 366. ad Lucian. 1, 215. ad Xen. Eph έρβυθμον αύτήν (φιλήν λέξιν) είναι δοκείν : cf Lennep. ad Phal. 99. Reiz. ad Aristot. Pol. 84. * Ένρύθμως, Athen "Boeckh. in Plat. Min. Diod. S. 1, Musgr. Cycl. 397» ad Charit. 130." Schaef. Mss.] 344. Quomodo differat a μέτρψ, ibid. De quant., Β 'Ετερόρρυθμος, ό, ή, Diversis numeris constans, Diad Dionys. H. 5, 205. 'P. τών γραμμάτων, Toup. verso numerorum genere. in Schol. Theocr. 217 ad Herod 'Ev p., ad Εύρυθμος, ό, ή, Numerosus, Numerorum modula- Diod. S. 1,83." Schaef. Mss. Aristoph. Θ tionem habens. Item Concinnus, Compositus. Plut. Theocr. 26, 23. Herod. 5, 58. Eur. El Cycl'. (10,211.) Άρμονικόν ανδρα καϊ ρυθμικόν ού φωνήν 397 " 'Ρυθμός τών γραμμάτων ap. Herod. 5,57. ποιεϊν ούδέ κίνησιν, εμμελή δε φωνήν και κίνησιν εύρυintelligitur Modus pingendi literas, Forma literarum. θμον, άξιου μεν : quae ita Turn, vertit, Ab eo qui Sic et Formam vel Figuram poculi cujusdam ρυθμόν modos numorosque facit, nec vocem nec motum ut dicit Alexis ap. Athen. 125." Schw. Mss. Schaef. faciat postulamus, sed modulatam ab eo vicem et Greg. Cor Conf. c. αριθμός, ad Dionys. H. motum numerosum requirimus. In VV. LL. εύρυθμα dec. VV. 217 Vide Ernesti Lex. Technol. Gr. βαδίζειν e Chrys., posito nomine εύρυθμα adverbiali- Rhet.] ter pro εύρύθμως, Numerose incedere. Item εύρυθμα [* 'Ρυθμοειδής, Demetr. Phal. c Dionys. Η. προβήματα ex Aristoph. (Πλ. 759 ) Compositi pro- 2. p. 151, 16. "Boeckh. in Plat. Min. p. 130." gressus. Legitur et ορνεον εύρυθμου ap. Aristot. H. A. Scbaef. Mss.] 8. de tyranno ave, 'Έστι δέ <ροινικοννλόφον έχων, καϊ Ρυθμοποιός, Rhythmorum factor, s. fictor : ό μέλη άλλως εΰχαρι το όρνεον καϊ εύρυθμου, ubi Gaza Cantu καϊ ρυθμούς ποιών, Hes. [Plut. 10, 662.] 'Ρυθμαπυιία, suavem vertit, quod mihi non placet ; magis enim Rhythmorum fictio, [10, 66'3.] significat Membrorum aptam compositionem, Bud. "Αρρυθμος, ό, ή, Numeris carens, Numerorum Sed intellige εύρυθμου dici de Ilia apta composiexpers, Non numerosus, Nullam concinnitatem ha- tione : non ut εύρυθμου sit Ipsa compositio, sed Habens s. modulationem, qualis est numerorum. Nec c bens compositionem illam etc. Sic certe Bayf. ap. solum Inconcinnus, sed et Incompositus alicubi red- Athen. t HJ/ δε εύρυθμος κα& ύπερβολήν, vertit, Erat ditur. Fab. 9, 4. Cicero testatur frequenter, se quod autem mira et egregia statura. At pulsus εύρυθμος numerosum sit quaerere, ut non magis άρρυθμον quod quis sit Medicis, dictum est in 'Ρυθμός. [" Εύρυθμος, esset inscitum atque agreste, quam εύρυθμου, quod ad Herod Casaub. Athen. 1, 71. Ευρ., ένρυpoeticum est, esse compositionem velit. Falso autem θμοε, Dionys. H. 5, 65. (de C. VV Schaef.) crediderunt VV. LL. consarcinatores, άββυθμον hie Boeckh. in Plat. Min. 129 " Schaef. Mss.] HiN(j reddi a Fabio Inscitum atque agreste. Alioqui enim Εύρύθμως, Numerose. Item Concinne. De εύρυθμα eadem ratione εύρυθμον eum interpretari Poeticum, autem posito adverbialiter, dictum fuit paulo ante, dicendum foret. Iidem annotant άρρυθμον histrionem ["Ad Diod. S. 1, 83." Schaef. Mss.] Et SUBST. dici Qui indecenter agit. Et άρρυθμον έρωτα ab Eur. Εύρυθμία, Concinnitas quam afferunt numeri: Kt- (Hipp. 529.) vocari Non concinnum, congruum. At νεϊσθαι μετά τίνος ευρυθμίας, Aristot. de Mundo, Mopubs άρρυθμος quis sit Medicis, dictum est in Tu- veri ad numeros. Bud. εύρυθμία vertit e Cic. iequaθμός. [" Alciphr. 2, 220. Musgr. Suppl. 94. Dawes. bilis vocum concentus, et, Inoffensa vocum copu- M. Cr Boeckh. in Plat. Min Wakef. Phil. latio, e Fabio (1, 10,26.) Apud quem legimus etiam 179 " Schaef. Mss. Xen. Άπ. 3, 10, 11. "Αρυθμός, dici εύρυθμίαν Corporis decentem et aptum motum. Gl. Abnormis, Enormis. "Αρυθμος, Hesychio άμε- Unde apparet εύρυθμίαν accipi generalius etiam jpro rpos; Άρύθμων άσυμφύνων. Σοφοκλής ΑΙγίσθψ. Concinnitate. [" Valck. Diatr Schaef. Mss, "Άρυθμονσχήμα λέξεως, Oratio numeri expers, Ari- Dionys. H. de C. VV. 386.] slot. 3, 8. Demetr. Eloc σύνθεσιν άρυθμον dicit [Ίδιόββυθμος, vide Ρ 3535 ;> ' Ιδιορρυθμως, ΐο διά πάντων μακρόν έχουσα, h. e. συνέχειαν τών μα- D Climac. Scajaj).^^» κρών συλλαβών. In tali enim syllabarum longarum cumulatione et continuatione numerus locum non habet, qui in varietate cernitur. Cic. de Orat. 3, 48. Numerus in continuatione nullus est, distinctio, et sequalium et saepe variorum intervallorum percussio numerum conficit." Ernesti Lex. Technol. Gr. Rhet.] Άρρύθμως, adverbium, Absque numeris, concinnitate ea quam afferunt numeri. Aut generalius, Incoticinne. [" Athen. 1. p. 34. Casaub. 71 " Schaef. Mss. Idem p ] Et SUBST. Αρρυθμία, Iuconcinnitas qualis est eorum quae numerosa non sunt. Affertur et pro Dissonantia, e Gal. [Athen Plato de Rep. 3. p Άρυθμία, Gl. Abnormitas, Enormitas.] Itidemque VERB. Άρρυθμέω, redditur Dissono, Discordo. Dici autem άρρυθμεϊν ρνθρψ,. ut airφδειν άρμονίψ, videbis ιη Άπψδω, Τ. 1. c ["Abresch. iesch. 2,35." Schaef. Mss. Plato de LL. 7 p. 350.] [* " Άνάρυθμοςι Schneid. ad Demetr. p %ρνθμος. Glasg. Ed. hoc habet pro vulgato άνάρυ- 41U cr. ksuuui. μ. JL.W1M. itiua.j [* Κακόρβυθμος, Gal. 2, 258.] [* Κατάρυθμος, Nimis numerosus, Longin. 41. Mox eadem τά κατερρυθμισμένα. Cf. Zenob. Cent. Prov. 4, 28.] [* Μονόρρυθμος, Epith. domus, quae ab una tantum familia incolitur, iesch. Suppl. 968.] [* Όμοιόββυθμος, Aristid. de Diet. Civ. 258.] [* Παράρυθμος, Orph. Hymn, in Curet. 3. Aristoph. Θ * ΪΙαραρύθμως, Schol. ibid.] [ Τετράββυθμος, Schol. Aristoph. A * Tp/pρυθμος, ibid, et Ei'p. 345.] [«Φιλόρβυθμος, Plut. de Musica. " Timarion in Notit. Mss. 9, 244." Boiss. Mss.] 'Ρυθμικός, Numerorum s. Faciendorum numerorum peritus; simpliciter, Qui numeros facit, ut αρμονικός, Qui inodos facit. Quorum utrumque habes e Plut. ill Εύρυθμος. Legimus ap. Cic. quoque et Fabium v o c e m Rhythmicus, pro eo qui concinnitatem numerorum in oratione observat. Ita enim de Orat. 1.

42 8225 ΡΥΘ [Τ. ΙΗ. ρρ, ] ΡΥΘ 8226 Nec sunt liasc rbvthmicorum atque musicorum Α ϋμίσαι; Quae doctrina posset emendareliomines mt isec sum IIXJ».. i., j n errore mersos, et in ammimorbos dejapsos? Afacerrima norma dirigenda. Fabius autem 9, A. cum Transmuto, Gazae dixisset, Tamen et duo prima verba, et tria proxima, fert vero et pro Commuto, s. I e et deinceps duo rursus ac tria, suos quasi numeros interpretatione ap. Theophr., sed passiva voce utenlem, 'Ανάγκη γάρ τά σχήματα μεταββνθμίζβσθαι, κβα habent spiritum sustinentes : subjungit, Sicut ap Rhythmicos aestimantur hae particulae prout sint έξ όξυγωνίων περιφερή γίγνεσθαι. [" Apud Herod..5, graves, acres, lentae, celeres, remissae, exultantes. 58. ύβταρβνθμίζειν τά γράμματα est μεταβάλλειν [* Ύυθμικύί, Ad numerum, Modulate.] τόν ρυθμόν τών γραμμάτων, Mutare formam literarum." Schw. Mss.] At in VV. LL. habetur non solum Μεταββνθμίζω, (quod exp. Accommodo, Apto, 'Ρυθμίζω, Ad numeros aptos redigo, Numerorum concinnitatem s. modulationem alicui rei tribuo ; non expressa vi praepositionis μετά,) sedi.etiam Mernpβυθμέω : quod redditur Transformo, item Traduco, Modificor, Modulor, Modulate facio, Bud., qui etiam affert pass, PARTICIP. Έβρυθμισμένοε pro Emodula- Retraho. Sed miiii suspectum est hoc μεταρβυθμέω, *us, ex interpretatione Politiani: nam is verba haec -Herodiani 4, (2, 10.) "A,W«έέ έκάτεροι ύμνους re καί παιάνας els rov τετελευτηκότα, σεμνψ μέλει και θρηνώδει έρριιθμισμένους, ita vertit, Verendo ac lamentabili carmine eraodulatos. Idem affert pro Temperare, item Componere et effingere, ut dicitur Componere se in hilaritatem, e Luciano, Hv μειδιάσω και ρυθμίσω έμαντόν έπί το ήδιστον. At vero e Theophr. pro Componere, i. e. Recte collocare, C. PL 3. Αεί δέ καί ευπνονν είναι καί πρόσηλον το δένδρον' διό καί οϋ κακώς οί ούτω ρυθμίζοντες ώστε irpos μεσημβρίαν βλέπειν. Rursum vero pro Componere, Mores componere, Moderari, Informare, Docere, affert e Chrys. in Praef. Epist. ad Rom. Τήν οίκίαν ρυθμιζέτω έκαστος τήν έαυτοϋ, καί παιδία και γυναίκα. Et e Theod. Η. Ε. 4., ubi de Episcopis loquens, haec dicit, Καί ού χρή λόγω μόνω,άλλά καί βίω rovs άρχομένονς ρυθμίζειν, καί πάσης Αρετής eav τόν άρχέτυπον προτιθέναι. Apud Greg. Naz. autem ρνθμιζέτω redditur Dirigat, ubi scribit, Αντη βυθμν ζέτω σοι καί βίον καί λόγον. [" Markl. Suppl. 94. Musgr. Ion Jacobs. Anth. 7, 385. Boiss. Philostr Eur. Hec Plut. Mor. 1, 10. Toup. Emendd. 1, 102. Valck. Hipp. p Mitsch. H. in Cer ad Charit Scando, Dionys. H. 5, 116." Schaef. Mss, Heliod. p Soph. Antig jesch. Pr ωέ' έββύθμισμαι, pro οϋτω διατέθειμαι. " Elegans praeceptum est Photii BibL Cod Ttf τέχνη τήν φύσιν ρύθμισα ι, Arte naturam moderari et veluti in ordinem cogere, iis dictum seriptoribus, qui dum artificiis rhetoricis et nimiae arti perpetuo indulgent, fastidium movent lectoribus, et causa; suae plus nocent, quam prosint. Dignus locus est qui verbotenus ascribatur: To λίαν προσκορέε τήε τροπής καί τών Τοργείων σχημάτων, μάλλον δέ τό συνεχές, καί ακρατον καί * άδιάπαυστον, eis άηδίαν καί διαβολήν τόν άκροατήν διεγείρει, καί φόγον κινεί τοϋ συγγραφέως, ούχ έχοντος (ώϊ έ'οικε) τέχνη τήν φύσιν βυθμίσαι καί κανόνι τό άτακτο ν διατάξαι. Eodem sensu Auctor Prolegom, in Schol. Hermog. ap. Aid. Aoyoe έστί, inquit, ω ρυθμίζεται άνθρωπου τρόπος, Oratio est, quae fingit, et moderator mentes hominum. Vide Reisk. Oratt, Gr. 8, l66. Denique pu9/n(ietv περιόδους, καί άπολεαίνειν ξυστήρσι, Laevigare et coniplanare scalpellis periodos, dixit Plut. de Glor. Athen." Ernesti Lex. Technol, Gr. Rhet. * 'Εββυθμισμένως, Dio Cass. p. 1364, 66. * 'Ρυθμιστής, Gl. Moderator. * 'Ρνθμιστόί, unde * Άββύθμισros, Aristot. Nat. Auscult. 2, 1. Metaphys. 4, 4. " Planud. Ovid. Met. 2, 673." Boiss. Mss.] [* " Άναρρυθμίζω, Ordino, In genuinum ordinem redigo, Philostr. 74. (V. A. 2, 22.)" Kali. Mss.] 'Επιρβυθμίζω, ET Καταββνθμίζω, ET Μεταρρυθμίζω, quorum priora duo reddi possunt ut ρυθμίζω : sed in VV. LL. habetur quidem έπιββυθμίζω, et exp. Formo, Apto, Concinno : at Καταρβυθμέω pro καταββνθμίζω : nato errore e participio καταββυθμήσας, perperam scripto pro καταββνθμίσαε, quod exp. άπαρτίσας. Reddunt autem καταρρυθμέω, Quadrare facio. Tertium vero Μεταρρυθμίζω, non est Formo, s. Informo, sed Reformo, ut vertit Bud.: addens etiam, Emendo, Corrigo. Affert Idem e Xen. ((Ec. 11,2.) "Ινα και μεταββυθμίσης με, έάν τι σοι μή καλώς δοκώ ποιεϊν, άλλ' έγώ μέν δή, ίφην, πως άν μεταββνθμίσαιμι άνδρα άπειργασμένον καλόν τε κάγαθόν; Ex Eod. (16.) Ioquentede officiis patrisfamilias in agro, Ταϋτα δή έπισκεψάμενοε οπως έκαστα γίγνεται, μεταββνθμίζω, έάν εχω τϊ βέλτιον τον παρόντος. Item ex Aristot. Eth. 10, (9.) Tows δή τοιούτους ris άν λόγος μεταββυ- ne ex errore manarit, sicut illud καταββυθμέω pro καταββνθμίζω. ^Επιββυθμίζω, Plato de LL. 7. p Lucian. 1, 580. " Καταββνθμίζω, Apto, Conformo ad aliquid, cum dat., Phot. ap. Wolf. Anecd. Gr. 1, 109." Kail. Mss. Atben. 179 iesch. Pers " Toup. ad Longin Μεταββνθμίζω, O- pusc. 1, 399. Casaub. ad Athen. 1. p. 12." Schaef. Β Mss " Clem. Alex. 735." Kail. Mss. Plato Tim. 91. "Μεταρνθμίζω, Alcidamas περί Ιοφιστ. p. 79, 11. Τήν τής φνχής εξιν μεταρυθμίσεαπεε." Seager. Mss.] " Μεταββύθμισιε, Ipsa actio τον μεταρβυθμί- " ζειν." [* Προρνθμίζω, Gl. Praemoderor.] [* "Εύρνθμίζω, Stobaeus Scbow. p. 15." Schaef. Mss. Vocabulum ab Eod. improbatum, in Meletem. Cr. ad Dionys. Art. Rbet. p. 129 Vide Εύπβρίζω. * " Ιννευρυθμίζομαι, Coucinnor, Ignat. p. 26. vide nott." Kail, Mss,] " Ζυθμίζειν, idem esse quidam dicit, quod στα- " θμ'ιζειν s. εύθυμίζειν, Ad normam libellamque di- " rigere, Corrigere, Emendare: in exemplum afferens " e Luciano ύπέρ Εικόνων (p. 493.) de Phidia, qui " cum Jovis Elei statuam formaret, proposito prae- " tereuntibus opere, ponestabat et judicia hominum " experiebatur: Etr' επειδή απηλλάγησαν οί θεαταί, " αύθις έγκλεισάμενον εαυτόν, έπανορθοϋν καί ζυθμί- " ζειν τό άγαλμα πρόε τό πλείσταα δοκούν. Sed " somniasse hominem puto, aut semiapertis oculis " locum inspexisse ; omnes enim, quas mihi quidem " videre licuit, Edd. ibi habent ρυθμίζειν : et recte. " Veruntamem et inscitiam aliquam subesse audaci- " usculae illi διορθώσει, ostendit alterum εύθυμίζειν, " confictum et ipsum pro εύθύνειν." [* " 'Ρνθμέω, Schol. Theocr. 10, 39. (Os εύ το τήε αρμονίας είδος έρύθμησεν ό βουκαϊος.)" Wakef. Mss. * 'Ρυθμητός, unde * " Ενρύθμητοε, Tzetz. Chil. 7, 159." Elberling. Mss. * " 'Ρυθμητικόε, Longin. Fr. 8,2. p, 194. Weisk." Boiss. Mss. " Clem. Alex. 343." Kail. Mss.] " Αιαρβνθμέω, Compingo, Concinno, VV. LL. " Videtur tamen pptius dicendum διαββυθμίζω." [2 Macc. 7, 22. Εκάστου στοιχείωσιν ούκ έγώ διερρύθμησα.] [" Μεταρβυθμέω, Philostr Clem. Alex. 534." Kail. Mss. " Ad Herod. 399." Schaef.,Mss. * "Mcταρβύθμησιε, Tzetz, ad Hesiod. "Epy. 42. Sclmeid. notavit Μεταρβύθμισιε, quod nihili est. Osann. Anal, p. 76." Boiss. Mss.] [* " 'Ρνθμόω, Jacobs. Antb. 12, 116." Schaef. Mss. "Concinno, Formo, Symm. Jes. 44, 12. 'E* τερέτρω έρύθμωσεν αύτό, Terebra formavit illud." Schleusn. Lex. V. T. Vide SchaeE, Meletem. Cr. in Dionys. Art. Rhet * Μεταββνθμόω, unde μετεβρνθμωμένα, Hesychio μετεσχηματισμένα.] [* 'Ρνσμός, Ionice pro ρυθμός, Callim. Ep. 45. ούκ Από βυσμον Εικάζω, Archiloeb. Fr. 14. γίγνωσκε δ' οίος ρνσμόε (al. βυθμοε) άνθρώπονε εχει, Conditio Jiumana. Cf. Schaef. Meletem. Cr..in Dionys. H. de Art. Rhet " Jacobs. Anth. 6, 159. J, 265. Brunck. Aristoph. 1, 80. Dawes. M. Cr Toup. Add. in Theocr Beck. Var. Lect. Aristot. 13. Wakef. S. Cr. 3, 109. ad Herod " Schaef. Mss.] " Άρνσμεϊ, Hes. affert pro άσχημονεϊ, άκοσμεϊ: ut " Etym. quoque άρύσμονς pro άσχήμοναε. Item " gemino p, sed perperam ο posito pro σ, ex eod. " Hes. habemus άββνομεϊ, ead. expositum modo. "SED ET Άρυσμίνη, Eidem est άκοσμία, άββνθμία: " pro.quo scr. potius άρυσμίη, sine v." (* " Έτερόρνσμος, Toup. Add. in Theocr. 405."

43 822/ f m fr. nr. pp, ] ΡΤΠ 822«Jb πλϋνάν τε κάθηράν re βύπα πάντα. Exp. tamen βύπα, rh ρύπου μετέχοντα: ad quam alioqui exp. respiciendo, existimari posset ρύπα pro βυπαρά accipiendum esse: ut XiV έλαίφ esse dicitur pro λιπαροί έλαίω. [Schol. autem ρύπα exp. τόν ρύπον, quasi esset accus. Schief. Mss. Έ'τερόρυσμά, Hcsycbio ανόμοια.]. " Όμορνσμόε, Eosdem habens /W/iovs,HippocT. «de Anatome, Άρτηρίη έζ έκατέρον φαρνγγέθρου τήν "ίκφυάιν ποιευμένη έε Άκρονπνεύμονοε τελευτςί, κρίκοιε ξυγμιμένη όμορνσμοϊε, τώνπεριήγέων άπτομένη. Ibi- «dem utitur SUBST. Όμορνσμίη, dicens, To δέ ήπαρ όμορνσμίη ν μέν έχει rois &XKots άπασιν, αίμορβωδέ- " στερον δέ εστί έστι τών άλλων. Ubi quidam interpr. " Vieinitatem." [ Όμοιόββυσμοε, loin, pro όμοιόββυθμαε, Hippocr. 16. Stob. p " Cf. Toup. Add. in Theocr. 36, 23. (p. 405.)" Boiss, Mss.] [* Ύυσμόω, pro ρυθμόω, Democritus ap. Stob. Serm. 5. p Cf. Schaef. Meletem. Cr. in Dionys. Hal. Art. Rhet Luzac. Exerc. Acad, in Eur. p. 41. Ύυσμοϋσθαι, Hesychio συγκρίνεσθαι.] " 'ΡΥΠΑΠΑΙ, Nautica acclamatio, ap. Aristoph. " B. (1073.) et 2φ. (909.) Hes. habet 'Ρυππάπται:" [kg. 'Ρυπ7ταπαί, quod dedit Brunck. in Aristoph. 11. CC. Sed τό βυππαπαϊ, Έφ. 1. c. δεινότατα γάρ "Εργων δέδρακε κάμε, και το βυππαπαϊ, exp. a Schol. τό ναυτικόν. " Cf. Moschop. in Fabr. Β. Gr. Τ. 12. p Clidem. Bekkeri 446." Boiss. Mss. Cf. Ίππαπαί.} 'ΡΤΠΟΙ, ό, Sordes, Plut. (6, 305.) Έπιδεικνύμενοε ρύπον rj κηλίδα χιτώνοε, ή διερβωγόε υπόδημα. Quidam' ρΰπύν proprie dici existimarunt Sordes quae in summis manuum ac digitorum unguibus colliguntur: alii, llluviem quae distringitur a corporibus oleo illitis post sudorem. Ex J. Poll, affertur ρύποε pro Piscina et loco in quo eluebant; sed Pollucis verba sunt, 'Εν {ΓέξέίΓλυνόν οί κναφεΐε. Apud Suid. legitur, 'Ρύποε κατά άφαίρεσιν τθν χ, χρύποε, ό τω χρωτϊ ρύπων σπϊλοε. Sed perperam hie legitur χρύποε, cum praecedat κατά άφαίρεσιν τον χ. Estque legendum ut ap. Schol. Aristoph., unde haec sumta esse puto : Ό δέ ρίποε, κάτά'άφαίρεσιν τοϋ χ' βύποε γάρ ό τω χρωτϊ ύπών άπίλοε. Dixerat autem antea, 'Ρύπτεσθαι ούν τό σμάσβαι, παρεμπτώσει τοϋ τ, Τ ό ρύπον άφαιρεΐσθαι'. quibus 'Ρυπογράφοε, Sordidarum rerum pictor, Res abjectas ac viles et sordidas etiam depirigens. Hoc nomine vocatus est quidam Pyrrhichus, quod tonstrinas, sutriuas, et asellos pictura exprimeret. VV. LL. [Cf. 'Ρωττογράφοε. * 'Ρυποκέραμοε, Athen. 395.] 'Ρνα ποκόνδνλοε, Sordidus, Valde parcus. Graeci, inquit addit ilia, ό δέ βύποε etc. Atque ita fuerit ρίπτω a ρύποs, non contra. 'Ρύποε, inquit Gorr., Sordes: excrementum tertiae concoctionis, quod in summo corpore nostro colligitur. Sicut enim concoctio turn <j uae in ventriculo, turn quae in jecinore perficitur, duplex excrement! genus relinquit; unum, humidum ; alterum, siccum: ita et e tertia concoctione duo exerementorum genera in singulis animantis nascuntur particulis, ex ipso, unde aluntur, succo. Alterum; sudor est, h. e. humor qui ante transmittendi alimenti fuerat vehiculum, humidus, tenuis, serosus, et urinas similis: alterum vero, ceu semicoctae quaepiam reliquiae, quae assimilari nutriendae parti nequiveruiit. Tenue quidem et illud est, ut quod in sensili transpiratione per cutis poros vacuetur; sed habet etiam crassioris excrementi nonnihil admistum, e quo fit ut saepissime sistatur ad cutem. Ab hoc excremento turn pilis origo est, turn iis quae super cutem semper a,cervantur sordibus, a quibus idipsum etiam ceu sordes quaedam dici meruit. Non incognita; eae quidem veteribus fuere, ut quas ipsi magna cura ex hominum corporibus ad varios usus deraderent. Sordes et Strigmenta appellabant: a Graecis autem non modo ρύποε,sed γλοιόε etiam vocabantur. Vim habent modiee calfaciendi, emolliendi, discutiendi: quam quidem sortitae Sunt non tam e corporis nostri natara, quam olei atque pulveris mistione etc. Metaphorice autem έπϊ τών γλίσχρων καϊ άνελενθέ* ροιν, ut Lat. Sordes et Sordidus, Bud. Vide quas attuli e Suida iri composito 'Ρνποκόνδνλοε. 'Ρύπόέ pro Cera sigillari, ap. Atticos, Aristoph. Λ. (1199 ) Καϊ μηδέν ovms εύ σεσημάσθαι, τά μή Ο ύχϊτονε ρύπονε άνασπάσαί. Vide J. Poll. (10, 59 ) Meminit autem hujus signif. et Hes. In VV. LL. annotate tegi et ap. Cic. in Ep. ad Att. Rhypos pro Ceris s. Formis unde sigilla fiebant, fortasse a situ vetustatis. ITEM! 'ΡύΦον, τό, pro ^os, per metaplaemum, ap. Theocr., dicentem άπαν ρύπον, ut annotat Eust. ejus plurali Hom. usum esse tradens> Od. Ζ. (93 ) Αύτάρ έπεί sing, a * 'Ρύφ, βυπόε, ό.] Ceterum in illo Theocr. loco sciendum est typographicas Edd. habere ρύποε, non ρύπον : ita enim in iis legitur, 15, (20.) Πέντέ πόκοιε ελαβ' έχθέε, άπαν ρύποε, έργον έπ' έργω. [" 'Ρύποε, ad Diod. S. 1, 472. Jacobs. Anim. 10S. Antb. 6, , 81. Τ. H. ad Plutum p. 17. Bergler. ad Alciphr Cera sigrllaris, Kuster. Aristoph 'Ρύπον, 'Ρύποε, Valck. ad Theocr. x. Id. p Jacobs. Spec. 45." Schaef. Mss. Phryn. Eel Ό ρύποε έρεϊε, ov τό ρύποε. " Ό p. Atticum esse Aristophanis et Alexidis Athen testimoniis constat, eoque genere etiam vulgo usi videntur ; ό βύποε, Lucian. Icarom de Gymn. 29. Bis accus. 58. Monostich. Brunck. 139 Schol. Ven. 6, 506. Schol. Aristoph. Ά. 17. τόν ρύπον, Eu- B seb. Hist. Eccl. 4, Socr. Schol. Η. Ε. 1, 6, 12. Alex. Trail. 3. p τούε βύπουε, Eust. p To ρύποε neutro genere in caseis dixit Hippocr. de Morb. Mul. 1, : generaliter Greg. Naz ab Hoeschelio productus : Τά τών ψυχών βνπή Καϊ μολύσματη, et Etym. Μ. ν. Άπολνμαίνώ, pro quo inepta ratione V. D. in Misc. Obs. Vol. 1. T. 3. p masculinum reducit. To ρύπον Suid. v. Γοΰ, et Photius p usurpant, quod et Eust. in Theocriteo loco scriptum invenerat, in quo et scriptura et gerlus vocabuli ambiguum est. Vide PassOvc de E- mendd. Rat. Lexx. p. 73." Lobeck. ad Phryn. 1. c. Τό ρνπόν recentioribus erat i. q. opos. Phot. Όρύε" τό λεγόμενον νφ' ήμών ρύπον' έστι δέ υποστάθμη γά- XANTOS.] Erasmus, Proverbiali convitio sordidos et impendio parcos βνποκονδύλονε appellant, ducto cognomine ab iis quibus sordes in unguibus resident, nec tantillum sumtus facere volunt, ut tonsori dent numulum qui eos repurget. Suid. in "Αχθομαι habet ista, "Αχθομαι αύτοϋ τφ βύιϊω, άντϊ τοϋ Τη άνελευθερία, καϊ μικρολογίφ' τόν γάρ ρύπον έπϊ τών γλίσχρων καϊ άνελευθέρων έτίθεσαν' ούτω γοϋν ρνποκονδνλονε λέγουσι τούε τοιούτονε. [Plato Comicus Eustratii ad Ethica Aristot. p. 58. Aristophanes Phrynichi Bekkeriani p. 43. et Mceridis v. Ίξοί. " Porson's Tracts p Bergler. ad Alciphr * 'Ρνποπώληε, Phryn. Eel. 99 Τ. H. ad Plutum p. 16." Scbaef. Mss. * 'Ρυπέλαιον, Paul. JEgih. 7, 17 I q. Picula Vegetio in Mulbmed,] [* ""Αρβνποε, Purus, Cyrill. Hier Athan. 2, 526." Kali. Mss. " Lex. ap. Alb. ad Hes. v. Άκηλίδώτον, Schol. Hesiod. Θ. 2." Boiss. Mss. " Hierocl.' 194;" Kail. Mss. Symm. Job. 25, 4. * Ήμίρνποε, Hippocr * " ΤΙερίρρνποε, Jacobs. Anth. 6, D 380." Schaef. Mss. * " Φίλύρρυποε, Nilus Epist Timario in Notit. Mss. 244." Boiss. Mss. * Χαλαίρυποε, Hesychio ό τών πλννομένων ιματίων ρύποε : * Χαλέρυπον' τό ρύμμα τό άπό τοϋ νίτρου γενόμενοv, ο τινεε * νίτρωμα λέγονσι. Cf. J. Poll. 7, 39 Polemo ap. Macrob. Saturn. 5, 19. Diosc. Notha 2, 193. Schn. Lex.] 'PWoetS, ET 'Ρυπώδηε, Sordidus. Sed ρνπύειε est potius Poeticum. At βύπώδεε est etiam Nomen em plastri, cujus descriptio habetur ap. Celsiim, 5, 19 [" 'Ρυπόειε, Jacobs. Anth. 6, , 58." Schaef. Mss. " Nicander Ά. 469." Wakef. Mss. 'Ρυπόεν, Hesychio α!σχρόν, αϊσχροκερδέε.] [* 'Ρύπαξ, Sordidus et incultus, Schneidero susp. Hinc Lat. Rupex, Salmas. ad Tertull. p Gell. 13, 9. Veteres non usque adeo rupices et agrestes fuerunt : et Rupicones, Apul. Florid. 7. p Sed forsan Rupices a rupibus appellantur, ut Petrones a petris.] 'Ρνπάρόε, magis usitatum in proba quam praece-

44 ΡΥΠ ΡΥΠ [Τ. III. pp ] dens όνπύδη;, Sordidus, Sordibus obsitus. Sed pe- A βυπων, cum neutraliter ponitur, reddi passivo Sordidatus: e Plauto, quanquam ego sum sordidatue, culiariter Spiov βυπαρόν dicitur quod Latinis Succida lana, (estenim sordida); et βνπαροε S P ros,quem Marcellus Secundarium panem appellasse creditur: est Frugi tamen sum : i. e. sordida veste indutus. Sic autem fortasse βνπωντας supra reddemus apte Sordidatos: nisi quis censeat generalius illud accipi. enim is sordidus prae illo qui σιλιγνίτης appellatur. Nonnulli bunc βυπαρόν Άρτον eum esse tradunt, qui [" 'Ρυπάω, Huschk. Anal Jacobs. Anth. 8, 58. alio nomine πιτυρίαε s. πιτνρώδηε vel πιτνριτηε dicitur: quidam eund. cum τφ σνγκομιστφ : Paulus ta- 10, 81. Valck. Oratt. 342." Schaef. Mss. De avaris, Philo J. 2, 390." Wakef. Mss. Aristoph. "Opv men eos separat. Fuisse autem μέλανας hos ρνπαρούε άρτους, aperte ostendit hie Athenaei locus, (246.) " 'Ρνπόω, Schol. Aristoph. Πλ. I.e. Meurs. ad Apoll. Dysc. p. 81. 'Ρνπόομαι, Tbom. M. 886." Scbaef. Εϊωθότος δ' αύτοϋ βυπαρούε άρτονε έπϊ τα δείπνα φέρεσθαι, ένεγκαμένον nvos in μελ,αντέρονε, ουκ άρτου* Mss. " 'Ρνπόω, Polluo, Amphil. 32. τήν ννμφικήν ' σινδόνα." Kali. Mss. Sordeo, Od. Ζ Νϋν δ' ίφη αντον ένηνοχέναι άλλα των άρτων σκιάς. οττι βνπόω, κακά δέ χροϊ ε'ίματα είμαι. De βερυπωμένοε, vide Buttm. Α. Gr. 1, 27- et Schn. Lex. 'Ρυ,rapos metaph. ut Latine Sordidus, pro Eo qui Suppl. * 'Ρνπωτός, Greg. Naz. 2. p * Άββύπωτος, Schol. ^sch.pers " Cyrill. ap. Albert, valde et turpiter etiam estparcus, s. avarus. Cujus signif. meminit et J. Pollux : habet autem earn cum ad Hes. v. Άκηλίδωτον." Boiss. Mss. * " Άπορνπόω, ap. alios, turn ap. Plat. Parmenide. Atque ut Illiberalis et Sordidus a Tullio aliquando copulantur, Const. Apost. (7, 22.) p. 369." Wakef. Mss. * Έκ- Hes. v. Άπινονται. * Άπορύπωσις, Sordium purgatio, sic ρνπαροϊ καϊ Ανελεύθεροι ap. Athen. Sed duo ilia ρνπόω, Greg. Naz. 2. p * " Καταββνπύω, Contamino, Sordido, Chrys. in Joann. Hom. 32. T. 2. Latina cum copulantur, de re potius dici existimantur. Sic autem ρνπον de Avaritias. Turpi parsimonia ι p. 686, l6. Εi γάρ ή αισχρολογία καταρβυποϊ καϊ δαίμονας καλεί, ενδηλον ότι ή πνευματική άνάγνωσις αγιά- dicunt, itidemque Latini Sordes. [" Abresch. #sch Moer et η. 'Ρνπαρά ανλή, Aristoph. Fr. ζει." Seager. Mss. Basil. 2,509- " Καταρνπόω, Amphil. 99 Andr. Cr " Kail. Mss. Ka Άτιμος καϊ β., Dionys. Η. 2, 697." Schaef. Mss. *'"Ρνπαρογνωμων, Const. Manass. p. 124." Boiss. τερνπωμένον, Gl. Semirutum. * Παραββνπύω, unde Mss. * 'Ρυπαρόμελας, fem. * 'Ρνπαρομέλαινα, Alexander Myndius ap. Athen *'Ρνιταροφάγος, Schol. ap. Hes. Παρεββνπωμένα βιβλία' ο'ις κηρονς προσπλάσσομεν, πρός τό ζητήσαί τινα. Cf. ΤΙαράπλασμα.] Lycophr * " Τυπαρόφνχοε, Const. Manass. Chron. p. 91. * 'Ρυπαροψυχία, p. 40." Boiss. Mss.] 'Ρνπαίνω, Sordido, Sordidum reddo, Foedo, Macule, Contamino. Xen. (A. 11, 3.) pass, ρνπαίνεσθαι Άββύπαροε, Non sordidus, VV. e Greg. Naz. [* Κακορύπαρος, Schol. Soph. Aj * " Φιλορύπαροε, opposuit τψ λαμπρύνεσθαι. Sic autem Plut. de Def. Orac. 'Αλλ' οσ άν βυπανθή χρωμένων, έμβάλλοντες ε'ις Timario in Notit. Mss. 245." Boiss. Mss. * " 'Pvvaρως, Huschk. Anal. 254." Schaef. Mss.] 4 φλόγα, λαμπρά καϊ διαφανή κομίζονται, Sordidata 'Ρυπαρία, Sordes, et Sorditudo,' e Plauto, VV. fuerint, Sordes contraxerint. 'Ρυπαίνω metapho- LL. Item Spurcitia, Situs, Squalor, Illuvies, Paedor. Necnon, Ulceris sordidi genus quoddam, e Diosc. Metaphorice autem, sicut et βύπος, Parsimonia nijnia, atque adeo turpis, Avaritia: sicut Sordes Latine. [««Scriptt. Rei Accip. 32. Schol. Eurip." Wakef. Mss. * " 'Ρνπαρότης, Const. Manass. Chron. p. 63. Athen. 220." Boiss. Mss.] [* 'Ρυιταρώδηί, Schol. Brev. in Lycophr p ] [* 'Ρνπαρόω, unde *'Εκρυπαρόω, Schol. Min. ad II. A. 38." Schaef. Mss. * 'Ρυπαρεύομαι, Sordidus sum, Schneidero susp.] 'Ρνπάω, ET 'Ρυπόω, Sordeo, Sordidus sum. Utraque coujugatione utitur Hom.; nam legimus Od. Z. (87.) πολύ δ' ύδωρ Καλόν ύπεκπρυρέει μάλα περ βυπόωντα καθήραι, ubi Eust. annotat, participii βυπόωντα conjugationem esse secundam circumflexorum, ο τε κοινολογείται, (intelligil autem βυπόωντα dictum esse sicut βοόωντα pro βοώντα,) ut apparet ex h. 1., qui legitur ap. Athen. (l6l.) T/, οίόμεθα τούς πάλαι ποτέ ΤΙυθαγοριστάς βνπίρνϊ Sed dici etiam 'Ρνπόω, βυπωσω, tertia conjugatione, ostendisse Homerum, (Od. Z. 59.) τά μοι βερυπωμένα κείται: de quo loco dicam et paulo post. Ceterum ap. Eund. aliquis etiam dicitur βυπ$ν. Sic ap. Aristoph. Π\. (266.) 'Ρυπώντα, κυφόν, άθλιον, βνσύν. Sic dicunt ρνπωντας Philosophos Lucian. et Athen., quod Bud. interpr. Illotos et squalidos: (1,460.) 'Ρυττώνταβ καί αϋχμωντας καί πάσι δνσαρεστονντας. At βνπωσα έ- σθής Idem e Basilio affert pro Vesle quae sordet, s. sordida est: έσθης βυπώσα, κόμη αύχμηρά. Satis autem vel h. 1. osteudere arbitror, ρυπωντας illud ad vestimenta potissimum referri, αϋχμωντας vero ad comam : qua in signif. βνπωντας reddere etiam poterimus Sordidatos, ut docebo infra. Affert vero et PASS. 'Ρνπονμαι ex eod. Basilio, exponens itidem Sordeo: in Epist. ad Leontium, Καί ro έβρυπώσθαι λοιπόν rrj κατακορεϊ, συνηθείφ πρόε Ιδιωτισμόν, όκνον εΐκότως ήμϊν έμποιεϊ προσφθέγγεσθαι υμάς τούς σοφιστάε. Itidemque e Greg. Naz. de Baptismo, Δεινόν γάρ ε'ι έν καιρώ καθάρσεωε βυπωθησομαι. Sed videri possit cuipiam βυποϋσθαι potius reddendum Sordidari, itidemque έββνπώσθαι Sordidatum esse: itidemque Od. Z. (59.) εϊματα βερνπωμένα, Vestimenta sordidata: 'ίνα κλντά ε'ίματ άγω μαι 'Es ποταμόν πλννέονσα, τά μοι βερνπωμένα κείται, Sed potest et rice, Turpem reddo et infamem, Contamino famam alicujus,,bud. e Dionys. H. in Isocr. Καί ούκ Άριστοτέλει πείθομαι βνπαίνειν τόν άνδρα βουλομένω. [" Dionys. Η. 4,2171- Thom. Μ Valck. Oratt 342. De forma aor. 1. Moer et n." Schaef. Mss. Aristot. Eth. 1, 8. Phot. 'Ρνπαίνω άντϊ τον C υβρίζω. Φερεκράτης. Hes. 'Ρυπαίνει' σμήχει, καθαρίζει, πλύνει.] "'Ρνταίνω, Foedo, Convitior, Male- " dictis lacero, Infaino, VV. LL. άμαρτύρως." [Perperam pro ρυπαίνω.] HINC 'Ρύπασμα, TO, Id quo aliquid sordidatum est, Sordes. [Eust. II. A. p. 81, 48. " Thom. M *'Ρυπαστικός, 481." Schaef. Mss. * " 'Ρύπανσις, Timario in Notit. Mss. 9, 241." Boiss. Mss. * 'Ρνπαντος, unde] Άββύπαν- TOS,Non sordidatus,non contaminatus. [Eust.*'Ejripβυπαίνω, Gl. Sordido, Plut. 9, 291. Archigenes Cocchiip.121, 14. Schol. Aristoph. N ] Karapβνπαίνω, i. q. βυπαίι ω : itidemque metaphorice interdum pro Contamino famam s. nomen alicujus, Bud. ex Isocr. et Dionys. H. [Plato de LL. 11. p " Const. Manass. Chron. p. 56." Boiss. Mss.] 'ΡΥΠΤΩ, (de cujus a βύπος deductione dictum fuit antea,) Sordes eluo, abluo, Purgo, Absterge. Plin. 24, 11. de succo libanotidis agens, repurgare dixit pro eo, quod βύπτειν dixerat Diosc. Vide Marcell. Pass. 'Ρύπτομαι ap. Aristoph. Ά. (17.) exp. D σμήχομαι, Abstergor, Sordibus purgor. " 'Ρύττω, " Abstergo, pro βύπτω, VV. LL." ["'Ρύπτω, Phryn. Eel. 59. Thom. M Heyn. Hom. 6, 556. Valck. Adoniaz. p Moer et n., ad Timaei Lex Toup. Opusc. 1, 233. ad Herod. 315." Schaef. Mss. Nicander 'A. 529 ] " Τΰψ«, Abstersio, Pur- " gatio," [Hes. Plato Tim. p. 65. " Clem. Alex. 237." Wakef. Mss. * 'Ρυπτός, unde "Άββνπτος, i. q. άπλνντος, Nicander 'A * Ενρνπτος, J. Poll. 1, 44. * 'PIJBTTJS, unde 'ΡΫΠΤΑΙ, Hesychio οί άναββοψοϋντες.] UNDE'Pνπτικός, Aptus ad abluendas sordes, ad abstergendum s, detergendum, Abstergendi vim habens, Plut. Symp. 6. Κα< κά^κανθέντος ή τέφρα βυπτικωτάτην παρέχει κόνιν, [cf. 5, 9 ] Et βυπτικόν φάρμακον ap. Medicos: quod Gorr. vertit Detergens s. Extergens medicamentum. Sic autem appellatur, inquit, Id omne quod ρύπον, i. e. Sordes, in quavis parte eluit et aufert. Sordes autem non cuti tantum extimae et ulceribus inhaerent, sed etiam internis partibus, linguae, cesophago> tunicis ventriculi, reliquo-

45 8231 ΡΥΠ [Τ. hi. pp ] PILX 8232 rum viscerum et venarum atque arteriarum. Ea A " q«am ^in sing, usurpari puto. J. Poll, postquam quae tergent, alia imbecillius, alia vehementius id " dixit, 'Pis καί Μνκτήρ και Μυκτήρβί, παρά ΓΟΪΪ <αaglmt. Modice detergent, farina fabarum, hordei, " τροΐϊ, subjungit, καϊ 'Ρώθωνε*. Diosc. Tas έν rois ciceris, semen lini torrefactum, sacchar, oxymeli: " βώθωσι δνσωδίαε καϊ σηπεδύναε έκκαθαίρει, et, Et'f magis terebinthina, thus, mei despumatum, amygdalae amarae: valentius, ervi farina, semen hormini, " omnes Ipterprr. vertunt Nares. 'Ρά,θων autem red- " rovs βωθωναε έγχνθέν, quibus in 11. aliisque passim radix ireos et panacis, nitrum ustum, nitri spuma, " ditur etiam Nasus. At in VV. LL. dicitur βώθων fictiles testae, pumex buccinorum et purpurarum, et " esse Pars gutturis : quae interpr. jam inde ab iis, ceferorum ostreorum: testae ustae, tritae, tenui cribro '' quae prima prodierunt, manavit: sed άμαρτύρω*." cretae: quorum quidem aliqua tam valeuter tergent, ['Ρωθων, Gl. Nasus, Nar: 'Ρώθωνες Nares. " Jacobs. ut etiam pilos tenuent. Sed haec improprie βυπτικά Antb. 8,237. Dionys. H. 5, " Schol. Theocr. appellantur: quae vero proprie et speciatim dicta 11,33." Boiss. Mss. Nicander Θ 'A. 117.*" Φιλοββώθων, Jacobs. Anth. 8, 237 (κημόν.)" Schaif. sunt, tergent tantum, non etiam obstructa liberant, quia sunt amaris imbecilliora, salsa sc. et dulcia: Mss. "Ad Hesych. 2, n. 2." Dahler. Mss.] quee autem valenter detergent, omnino etiam digerunt, et ob id valde siccant. [" Casaub. ad Athen ad Moer. 337." Schaef. Mss.] Affertur autem et ΝΟΜ. 'Ρνπτήρ e Diosc. (2, 84.) pro Cochleari, s. "'ΡΩΧΩ, Dentibus fremo." ["ad Moer. 101." Schaef. Mss. Vide 'Ρώκομαι in Lex. VV. Peregr., Ligula. 'Ρνπτήριβαγδαίφ ro ίΐδωρ άνάχει, Cochleari Schn. Lex. v. 'Ρύζω.] aquam validiuscule conturbato, e Ruellii interpr. vel, Aquam ligula grandi conturbato, ex Hermolao. Β 'ΡΩΨ, ρωπόε, ό, Virgultum. Sed magis usitatus putatur pluralis numerus βώπεε, Virgulta, Sentes : iti- VV. LL. Sed esse qui ibi pro βνπτήρι legant άρντήρι, annotat etiam Marcellus: quae certe lectio magis demque ρωπήίον, Senticetum, Bud. Extat ap. Hom. hie mihi placet. [* 'Ρύπτειρα, Nicander Ά κονία. plur. βώπες, Od. S. (49.)"Ωί ειπών κλισίηνδ' ήγήσατο S7os * 'Ρνπτήριον, ad Moer. 337 " Schaef. Mss.] At νφορβύε. Είσεν δ' ε'ισαγαγών, βώπαε δ' ύπέχενε δασείας, VERO 'Ρύμμα, τό, Purgainentum, Strigmentum, κάθαρμα, σμηγμα. Nicander Ά. (96.) 'He σύ κληματό- Extatap. Eund. et K.(l66'.) αντάρέγώσπασάμηνβώπάς ubi Eust. annotat esse ιμαντώδη φυτά a verbo βέπω. εάσαν έν νδατι πλύνεο τέφρην Θαλπομένην τό δέ ρύμμα νεοπλεκέοε καλάθα to Κόλποΐί ίκμήνειαε, ubi Schol. τε λύγους τε. Πείσμα δ' δσον τ όργυιάν έϋστρεφές άμφοτέρωθεν Πλεξάμενος, συνέδησα πόδας δεινοίο πελώρον, ubi Eust. annotat itidem, βώπες, φυτά Ιμαντώδη, ρύμμα exp. σμηγμα, (ita enim ap. eum legendum est, e vet. etiam Codicis auctoritate, non μίγμα : ut habent vulg. Edd. typogr. et VV. quoque LL. ex illis,) σχοινίον, έξ αύτών στρέφεσθαι, ήγουν κλώθεσθαι. Sic addens, Καϊ οΰτως * ευλύγιστα, ώς καϊ πείσμα, δ έστι item τό κάθισμα,ίταν βνπον. Sed illud κάθισμα [κάθαρμα?] e vet. Cod. addo. Affertur autem et ex νπό καρχαροδύντων Άρπάξαντε φέρητον άνά βωπή'ία autem et in II. Ν. (199.) "Ωστε δν αίγα λέοντε κννών Hom. ρύμματαπάντα κάθτ/pev, [" II. Ξ ubi quidem rectius λύματα exhibent Codd. omnes." Schw. dens, ap. veteres βωπή'ία significare δρνμοϋ φρύγανα, πνκνά, annotat idem ESSE 'Ρω^ΪΑ et βώπας: ad- Mss.] Ceterum ut in illo Schol. Nicandri perperam vel λεπτά τινα φντά * εύλνγιστα. Atque ita dici a legitur μίγμα pro σμήγμα in expositione hujus vocabuli, ita etiam ap. Hes. in explicatione ejusd., scien 'Ρώψ παρά τό ρέψω, ρέψ, καϊ τροπή τοϋ ε είε ω βέπω, ut βλώφ (unde παραβλώψ) a βλέπω. [Zonaras dum est vulg. Edd. habere σμήμα et σμηματοδοκϊε et ρώψ ώς βλέπω, βλέψω, βλέφ καϊ βλώψ', δ στραβός. σμηματοθήκη pro σμηγμα et σμηγματοδοκϊε et σμηγμα- Τοθηκη. [" 'Ρύμμα dicitur Quiequid inservit vel Abstergendo corpori, Athen vel Eluendis maculis e vestibus, 484." Schw. Mss. " Paul. Sil. 74,114. et Jacobs., ad Lucian. 2, 320. Thom. M Callim. 1. p Heyn. Hom. 6, 556. ad Moer Plut. Mor. 1, 527. Timaei Lex. 229 et n." Schaef. Mss. " Clem. Alex. 254." Wakef. Mss.] " Άναρβύπτειν, Hesychio διδάσκειν et άναδιδάσκειν: " pro quo et per t ap. Eund. scriptum άναρρίπτειν." " Άπορρύπτω, Abluo, Sordibus expurgo : unde άποβ- " ρυφθεϊε, Suidae άπονιφθείε: ap. quem et άπορβύψας " et άποββνφθήναι ab eod. th." [Orph. Arg et n., Geop. 12, 21, 8. "Anonym, ap. Anthol. Jacobs. 13, 678." Boiss. Mss. "Plut. Sylla (36.) p; 868. HSt. Πολλάκίί rrjs ημέρας eis νδωρ ένέβαινεν, βκκλύίων τό σώμα και άπορβυπτόμενος." Seager. Mss. Jambl. V. P. l62. Adhort " KIJλίδαε άποββνπτειν, Simpl. Comm. iu Enchir. 219=350." Schw. Mss. "Valck. Adoniaz. p Timaei Lex Thom. M an sic ap. Huschk. Anal. 277 Ruhnk. Ep. Cr * Άπόββυψιε, Purgatio, ibid. Kiessl. ad Jambl. Pr. p. 339 " Schaef. Mss. " Ablutio, Repurgatio, Athen. 9, 77- P 409. Ed. Cas." Schw. Mss. Jambl. V. P "Euseb. Η. E. 10, 4. p. 380." Kali. Mss. * Άπόββυπτοε, unde * Δνσαπόρρυπτος, Suid. v. Αίσώπειον.) Διαβρύπτω i. q. ρύπτω : nisi quod praep. διά vim aliquam signification! addere videri potest. Ε Gal. ad Gl. Διαρρύψαι τόν χνμόν, Detergere. [ " Έκρύπτω, J. Poll. 1,44.7, 39 " Kail. Mss. * ""Εκρυπτος, unde * " Δυσέκρυπτος, Xenocr. de Aquatil.. 58." Boiss. Mss. * Εύέκρυπτος, J. Poll. 1, 44.] At'EUpiββύπτω, q. d. Circumabstergo. In VV. LL. Usquequaque purgo. Et affertur e Gal. ΐίεριρβύψαι τε και άποκαθήραι TOVS περι rov κύλπον «χώραϊ. Ibid, redditur Abstergo, Extero, e Marcello. Apud Diosc. autem, ubi dicit, ΙΙεριββύπτει Άνθρακας, merito suspectum est hoc verbum. " 'ΡΩΘΩΝ, (ωνοε, ό,) Naris. Sed in plurali potius PARS XXV. c Vide Barker, ad Etym. Μ ] Videtur alioqui hoc NOMEN 'Ρωπηίον esse collectivum : quod sequens et Bud. exp. Senticetum, ut dictum est. Sic in VV. LL. βωπήίον, Virgultis plenus locus. Item, Virgultum vimineum. Apud Hes. legitur, 'Ρωπηία, τόπος ένφοϊ βώπες φύονται, ή oi σύμφυτοι τόποι. [Apud Eund. etiam *'Ροπήία' σύμφντος τόπος καϊ * 'Ροπήρια, ομοίως.] Etym. autem habet ETIAM 'Ρώπ«α, exponens, τά ov στερέμνια. Apud Hes. est ITEM 'Ρω7τά$, quod esse ait είδος φντοϋ 'ιμαντώδονς. At vero Suid. HABET 'Ρώπαξ, scribens, 'Ρώπαξ, βωπακός, τά βωπάκια παρ' ήμϊν.., ["'Ρώψ, Heyn. Hom. 6, 4θ6. Valck. Anim. ad Ammon. l60." Schaef. Mss. Dionys. P *'Ρωπε'ιοε, Ionice s. poet. * " 'Ρωπήίο'ς, Toup. Opusc. 2, 100. Emendd. 2, 554. 'Ρωττεΐον, (Sylvula,) Jacobs. Anth. 7, 112. (Suid. v. Άμπελεών.) 'Ρωπήίον, Heyn. Hom. 6, , 384. Jacobs. I.e." Schaef. Mss. 'Ρώπιον, Dio Cass. "'Ρωπήεις, Fruticosus, Quint. Sm.7, 714. 'Ρώπαξ, Epiphan. Haer. 30, 12. "'Ρω- D πάκων, Heyn. Hom. 8, 384." Schaef. Mss. Eust. in Dionys. P *'Ρωπάί, άδοϊ, ή, i. q. ρώψ, Opp. Κ. 4, 393. Hesychio είδος φυτον Ιμαντώδονς.] IT 'Ρώποϊ, Merces parvi momenti, eaeque variae. Apud Strab. autem, inquit Bud., redditur etiam simpliciter Merces, Mercimonium, Ψάλια καϊ περιανχένια καϊ ύαλά σκεύη, καϊ άλλος βώπος τοιούτος. Remittit vero et ad Suid., qui scribit quosdam βώπον appellasse Omnifariam sarcinam, i. e. Sarcinam rerum quae sint omnifariae. Item Ciunum colorum qui tinctoribus, pictoribus, unguentariis usui sunt: vide Hes. quoque, necnon Eust. Addit Diosc. videri usurpasse pro Crate, licet βύπος ap. eum legatur. Sic certe vertit Ruell. in hoc ejus loco, 'Ρώπο»' επιθεϊε έκ καλάμου. Sed Hermolaus, Fiscellam arundinaceam. ["Jacobs. Anth. 7, , 426. Toup. Opusc. 2, 87 ad Diod. S. 1, 358. Fac. ad Paus. l, 386. Sylb. ad eund. 1., ad Herodian. Philet Toup. ad Longin Moer et n." Schaef. Mss. Demosth Strabo 8. p Manetho 4, 23 Κ

46 S233 ΡΩΨ [Τ. III. pp ] 322. Dionys. Hal.Epit. 16, 6.] Hinc COMP. Ρωπο- A πύλτμ, Qui merces Ulas vendit, quae proprie vocantur λύ^: aut generalius, Qui varias merces easque minutas et parvi pretii vendit; atque adeo scruta, ut quidam interpr. Et una voce, Scrutanus. Item Unguentarius, Unguentorum venditor: ex Hes., qui ρωπαπώλαι exp. μνροπώλαι. Qui autemρωποπωληε, idem dictus fuit olim et Γελγοπάληε, inquit Eust. ex velio Dionys. SICOT Γέλγη i.erat q. phnos. [" Ρωποπωληε, Jacobs. Anth Τ. H. ad Plutum p Phryn. Eel. 99 Mcer et n., Toup. ad Longin. 283.,Opusc. 1, 547."Scha;f. Mss. Pigmentarius, Gal. Comp. Med. sec. Gen. 2. Schleusn. Lex. V. T.] Ab hoc autem nomine ρωποπωληε est VERB. 'Ρωποπωλέω, Vendo merces illas quae proprie vocantur ρώποε: vel generalius, Vendo varias merces etc. [" Phryn. Eel. 99 " Schaef. Mss. * 'ΡωποπωλεΊον, Gl. Rementarium, sic.] Est et COMP. *Ρω?τοπερπερήθραε, dictum in quendam taxando ejus futilitatem.^ Vide Eust. At VV. LL. habent ρωποπερπερή φράσιε, ex Eod., quod interpr. Futilis et inanis dictitatio. Sed Β haec ex illo mendose descripta puto. [Vide Reisk. ad Plut. Demosth. 9. Meineck. Quaest. Menandr. 35. et v. 'Ρωβικόε.] AT VERO 'Ρωπογράφοι ap. Etym. a praecedente ρλπεε potius quam ab hoc ρώποε deducitur. Postquam enim dixit, 'Ρώπεϊ, ύλη, καί ύλώδη φυτά, subjungit, Και ρωπογράφουε, τούε τά. τοιαύτα υπογράφοντα!. Quibus.addit, Και τόν κοϋφον φρρτον, ρύπον λέγουσιν. At supra habuisti ρυπογράφοε. [Vide col * "Τωιτογραφία, Jacobs. Anth. 12, 426." Schaef. Mss.] ITEM 'POWIKOS, Qui talis est, quales sunt merces quae ρύποε appellantur, itidemque parvi pretii, et vilis. Apud Plut. tamen in Lyc. (9 ) "Ωστε ούδέ πρίασθαί τι των ξενικών καϊ ρωπικων ύπήρχεν, fuerunt qui pro Pretiosis accipi putarint. Vide Suid., item Hes., qui ρωπικάεχρ. VOCE Παρεμπορεύματα : quam quidam interpr. Quae emtori in auctarium dantur. [" Jacobs. Anth. 7, 79 Brunck. ad Eur. Hec Toup. Opusc. 1, 255." Schaef. Mss. Longin. 3, 4. Όλισθαίνουσι δ' είε τοϋτο τό γένοε όρεγόμενοι μέν τοϋ περιττοϋ καϊ πεποιημένου, καϊ μάλιστα τοϋ C ήδέοε, έποκέλλοντεε δέ είε ρωπικόν (vulgo ροπικόν) καϊ κακόζηλοv. "Pearcius pro sua Graecae linguae intelligentia ροπικόν exponit Humi)e. Quod ut Graece doctis novum et inauditum est,, sic nihil verius Vossiana conjectura ρωπικόν, quae nec Tollio displicet. Proprie quid sit ρωπικόν, copiose docet Salinas. ad Vopisci Aur. 45. Longinus sic vocat Genus dicendi, quod non naturali pulcritudine commendetur, sed lenociniis et inepliis fucatum sit, nitorem fucatum et ascititium habeat..apposite Hes.: 'Ρωπικόν' τό έπίκτητον και ώράίσμένον. Sic scribimus. pro ώράϊον. Nam Rhetores hoc vitii genus,ώράίσμόν vocant. Vide Pierson. ad Mcer. 76." Ruhnk. " Editio princeps Roborteliiana, ύποκέλλοντεε. Omnino vere atque ΡΩΩ 8234 "Ερρωτο τε πάε και ιδιώτης και πολίτηε ε'ίτι δύναιτο και eleganter. Noster supra, Φύσει γάρ άπαντεε oi μεγέθουε έφιέμενοι, φεύγοντεε άσθενείαε και ξηρότητας κατά- rectius videtur reddi Omni ope nitebatur, quam λόγω καϊ έργω ξυνεπιχαμβάνειν αύτοϊε, ubi tamen γνωσιν, ούκ όϊδ' οπωε έπϊ τοϋθ' ύποφέρονται. Quod Animatus erat. Dico autem posse videri junctum, plane gemiuum est. Quod sequitur,. ε'ιε ροπικόν, quoniam alicui magis placehit fortasse jungere infin. omnino exibilandum est. Nos rescripsimus cum Ms. ξυνεπιχαμβάνειν cum δύναιτο, ut έρρωτο per se pona Ven. είε τό.ρωπικόν και κακόζηλον..quod et magno,d tur et seorsum. Utut sit, sciendum est eund. Scriptorem hoc verbo uti cum praep. έε: sc. (ibid.) 'Ολί- Casaubono placuisse intellexi. Nimirum Quod minutum, et affectatum, et nullius fere pretii est, ρώπον γον τε έπενόουν ούδέν, αμφότεροι,.άλλ' έρρωντο έε τόν s. ρωπικόν vocant Graeci: de quo Hes., Suid., Phot. πόλεμον, Magna animi alacritate, Animose, bellum Lex., ined., alii. Polybius in Excerptis Valesii p. capessebant. Vel, utendo itidem praep. In, Alacriter, vel Enixe, incumbebant in bellum. Έρρωμαι, Gron. Τόν δέ πραγματικού τρόπον υπέφαινε μέν τέλειον, ήν δέ,,ψευδεπίγραφος και ρωπικόε. Plut. de Valeo, Utor prospera valetudine. Sic έρρώμην, Valeba.ni: ut ap. Thuc. 7, (15.) p dicit Nicias,in Amore Prolis.495. Πανταχού μεν γάρ ή φύσιε άκριβήε, και φιχότεκνοε, καϊ.(άνελλιπήε, καί άπερίτμητοε, ουδέν, sua ad Athenienses Epistola, Καί γάρ or' έρρώμην, ώε έφησεν Έρασίστρατοε, έχουσα ρωπικόν: Lycurgo πολλά έν ήγεμονίαιεύμάε ευ έποίησα : cum paulo ante (9 ) Το γάρ σιδηρούν άγώγρμον ούκ ήν πρόε τουε άχλουε. dixisset, άδύνατόε είμι διά. νόσον νεφρϊτιν παραμέ- "Ελληνα?, ούδ' είχε τιμήν καταγεχώμενον, ώστε ούδέ πρίασθαί τι τών ξενιών καϊ ρωπικών. Quae bona fide exscripsit Porphyr. de Abst. 4. Hinc 'Ρωποπωληε, A haberdasher of small wares, et 'Ρωπογράφοε, A sign-painter,,de quo Salmas. ad Spartiani Adr., et Lampridii Heliog. Eleganter Leon. Epigr.: Ά μάτηρ ζώον τόν Μίκρθον, οία πενιχρά, Βάκχω δωρειται, ρωπικά γραψαμένα. Βάκχε, σύδ'γψφηε τόν Μίκυθον' εί δέ τό δώρον'ρωπικόν, α λιτά ταϋτα φέρει πενία,'' Toup.] Hes. habet et VERB 'Ρωη-εύειν, quod esse vult i, q. ρωποπωλάν, de quo dictum modo fuit. At quidam όωπεύεσθαι exp. ξυλεύεσθαι, in qua signif. fuerit potius a ρώπεε, [" Phryn. Eel. 99 Jacobs. Anth. 7, 112." Schaef. Mss.] Invenitur et aliud VERB.'P«- πίζω ap. Eust. [II. N,.p. 927, 57 ] qui.exp. σύμμικτα και συμπεφυρμένα ποιώ. Quam exp. VV. LL. restringunt, (cum interpr. Miscellaneam condituram fecio. [" Toup. Opusc. 2, 87 " Schaef. Mss.. Bentl. Ep. ad Mill, p. 55. Etym. Μ.] " 'Εριωπιέάμην, Hes. *ere-> " χνητευόμην ή σύμμικτα σχήματα εϊχον. Pro quo " paulo infra rectius babet έρρωπιζόμην." [* 'Ρωπισφί ad Hes. 2,..l 132. n.19 ] *Ρί1Ω, Confirmo, Corroboro. ""Eppwaa, Roboravi, " Confirmavi." A quo est infin. ρώσαι, Corroborasse, Roborasse, Confirmasse : itidemque partic.ρώσαντεε, ap. Greg. Naz. 'Ρώσαντεε τάε ψυχάε ε'ιε εύσέβειαν, Cum confirmassent, Bud. Idem affert pass, infin. ρωσθήσεσθαι e Luciano pro Confirmatum iri, Ecectum iri. Et partic. ρωσθεϊε e Greg. Naz. rursum, pro Robustus factus et valid us, vel Invalescen«K Item/Epρωταιπρόε καρπούε τό δένδρον, pro έπιτηδείωε έχει. Ε Lysia autem έρρωται pro Confirmatus est et animatus, Obstinayitque: p. 128(==4δ4.) Οΰτω σφόδραέρρωτοή βουχή κακόν τι έργάζεσθαι. Haec ille. In VV. LL. e Plut. Pericle, "Ερρωσεν εύανδρίρ τάε -πόχειε. Ex Ejusd. Camillo, 'Ρώσαε τό σώμα διαγωνίσασθαι, ubi animadverteaddi infin. huic activo participio ρώσαε, sicut illi praeterito passivo έρρωτο additur in proxime praecedente loco Lysiae. Affert autem et Suid. participii ρώσαντεε hoc exemplum, Oi δέ βάρβαροι ρώσαντεε έαυτούε έπι τό στεγ.ανώτερον, ώε ούκέτι 'Ρωμάίκοιε κ μι διαπεπχασμένοιε ύποπεσοίιμενοι στρατηγήμασι, ubi exp. δυναμώσαντεε. Est alioqui multo infrequentior activi verbi usus quam passivi: ac certe quod ad thema ρώω attinet, ne ullum quidem ejus esse usum existimo, in soluta oratione praesertim ; sed ejus loco dicitur 'Ρωννύω s. potius 'Pwvvu/ii, ut docebo infra. Multo autem minus aliquem esse tbematis passivi 'Ρ.ώρ/ιαι usum putandum est, a quo sunt praecedentia tempora, necnon quae sequuntur : ut ap. Plut. Popl. έρρώσθη cum dativo tanquam instrumeutali, χρήμασιν, ubi scribit, Έρρώσθη χρήμασιν ό δήμοε έκ τών Χαφύρων, ubi redditur Locupletatus est; sed rectius fortasse Potens factus est. Apud Herodian. (3, 14,5.) Άλλάτά τήε ψυχήε αύτοϋ. έρρωτο ύπέρ πάντα νεανίαν, vertit, Tanta animi virtute quanta nemo unquam vel juvenum. Utaijtem eppwrai Bud. vertit supra, Animatus est, sic ap, Thuc. 'Epρώψθησαν μάλλον, redditur Animatiores effecti sunt. Atque ut in illo Lysiae loco infinitive jungitur, ita junctum ei videri possit in hoc itidem.thuc. 2, {8.) νειν. Solebant autem claudi epistolae imperativis hujus verbi, ερρωσο, vel έρρωσθε, Lucian. (1, 734.) Έν άρχη μέν τήε έπιστολήε ύγιαίνειν αύτον προσειπών, έπϊ τέλει δέ, άντϊ τοΰ έρρώσθαι, υπογράψαε τό χαίρειν. Sic autem Latinos voce Vale aut voce Valete epistolas claudere passim videmus : et Ovid, praeterea id testatur, cum scribit, Accipe quo semper finitur epistola verbo, Atque meis distent ut tua fata, Vale. Idem alibi, Accipe supremo dictum mihi forsitan ore, Quod tibi qui mittit, non habet ille, Vale. Unde

47 8235 ΡΩίϊ [Γ. m. pp. 730^732.] ΡΏΩ 8236 etiam discimus, in hujusmodi quoque 11. verbo Vale Α μέν φρονήσεως ώφέλησεν, άνευ δέ ταύτης πλείω τούς ad valetudinem respici. Έββώσθαι pro Valere, in ea etiam signif. quam habet cum dicitur Valere jubeo: item, cum dicit Terentius.-Valeant qui inter nos dissidium volunt: et ab Ovidio Valeant mendacia vatum. Dem. (526.) Πολλά έββώσθαι ειπών τοις νόμοις κάί ήμϊν: (419.) Πολλά έββώσθαι φράσας τφ καλώ Σοφοκλεϊ. Sic, inquit Bud., Cic. dixit Valeant recta', vera, honesta consilia. Ex Eod., Multam salutem dixi foro : ut, Πολλά έββώσθαι φράσας, h. e. Foro consuetudinem renuntiavi. [Έρρώσθαι φράσας ols έπραττε, Philostr. V. A. 1, 12.] Ceterum 'in ea fui opinione aliquando ut crederem et ap. Graecos έββώσθαι et ap. Latinos Valere, hanc signif. accepisse ex illo ίββωσο et ex illo Vale, quo epistolae claudebantur, uti dictum est: sed cum considero χαίρειν quoque hunc usum habere, aliam potius originem quaerendam esse censeo. Nam et isto quidem verbo χαίρειν clausam fuisse epistolam a Ptolemaeo refert Dionysodorus ap. Lucian.: sed hoc tanquam novum commemorari manifestum est. Hoc autem cum ita sit, videndum an χαίρειν in isto loquendi genere habeat ώιφημισμόν, ut quidam putarunt : quod enim de χαίεριν dixefimus, idem et de έββώσθαι merito nos dictutos esse existimo. ["'Έββωμαι, Valeo, ad Charit Έρρώσαντ-Ο, Dawes. M. Cr Έρβωσο, Timaeus Soph. p. 3.: in epistolis, ad Charit "Εβρωσο, έρβωσθαι, ad Phalar Jacobs. Antb. 10, J71. Τ.Ή. ad Plutum p Boiss. Philostr Έρβωσθαι, S'efforcer, S'6vertuer, Coray in ThUc. par Levesque 3. p. 270.; subaud., Thorn ι M. 523." Schaef. Mss.] Έββωμένος, Corroboratus, Confirmatus. Interdum metaphorice Confirmatus animo, Qui est animo forti. Cui ορρ. θβανόμενοε τον λογισμόν, αγ. Plut. (Anton*. 17.) inquit Bud. Saepe vero, utpote usum nominis praestans, sonat Robustus, Robore praeditus, Valens, Validus. Plut. Polit. Praec. Έββωμέναις μάλιστα καί νεανικοί* προαιρέσεσι. At COMP. Έββωμενέστερος, et SUPEKLi Έββώμενέστατος, tanquam Α Β Έββωμενής, cujus nullum usum esse puto, (licet in VV. LL. afferatur tanquam receptum, exponentibus, Robustus, Constans,) sed ita dici ut άφθονέστερος ab άφθονοs, et βψδιέστερος a ρόδιος, item σπανιέστερος a σπάνιος, atque alia. Apud Xen. autem ['Ελλ. 4,8,30.6, 2,13.] leguntur έββωμενέστερος et έββωμενέστατοι, necnon ap. alios Scriptt., et quidem έρβωμενέστατος metaphorice etiam positum cum dat. ψυχή : sed et έββωμενεστέρα ψυχή ap. Eund. [Κ. Π. 3, 3, 9 ] At vero e Plut. in propria signif. Έρβωμενεστάτην μάχην άγωνισάμενος. Sed έβρωμένος partic. interdum Valens, i. e. Recte valens, Qui valetudine prospera utitur. Synes. Ep. 98. Έββωμένος καί εύδαιμονών διατελεί. ["Ad Charit Έββωμενέστατος, Toup. Opusc. 2, 292. Jacobs. Anth. 11, 125." Schaef. Mss. '"Εβρωμενέστερος, Έρβωμενέστατος, Plato Gorg. 483." Routh. Mss.] Itidem ADV. Έρβωμένως, Robuste, Valide, Firmiter, Vehementer, Fortiter, Lucian. Caucaso, Τήν σψύραν έββωμένως κατάφερε. Synes. cum particip. Έββωμένως εύθυμων διαβιφης, Vehementer laeto animo. Nisi forte reddi potius debet Forti et laeto animo. Έββωμένως metaphorice etiam, Forti animo, Praesenti animo, ap. Xen. (Κ. Π. 3, 3, 20.) Et COMPAR. Έββωμενέστερον, VEL Έβρωμενεστέρως, Robustius, Validius, Vehementius, Fortius, Synes. 'Αλλ' οίμαι τάς κοπίδας έρβωμενέστερον έμβάλλειν, Isocr. "Οσφ γάρ άν έββωμενεστέρως τήν των άλλων άνοιαν άτιμάσψ. Έββωμένως, Cum firma valetudine, Valente' corpore et Firma utente valetudine, Forti et valeute corpore, Synes. [" Ad Phalar ad Diod. S. 1, 593. Έββωμενέστερον, Phalar 'Εββωμενέστατα, Thom. M. 927." Schaef. Mss. "Clem. Alex " Kail. Mss. 'Ερβωμένως, Xen. Κ.Π. 2, 3, 3. 3, 3, 25. Έλλ. 3, 5, 12. 4, 4, 14. 5, 4, 43. 6, 4, 32. Κ. 4, 5. Έββωμενεστέρως, Ίππ. 7, 5. Έλλ. 3,5,8. Έββωμενέστερον, Κ. Π. 5, 4, 20. Έλλ. 7, 4, 28.] * " Ύπερερβωμένως, Validissime, J. Poll. 1, 399- (4, 89 )" Kail. Mss.] 'Ρώμη, ή, Robur, Vires, Vis. De Robore corporis s. Viribus, ut ap. Isocr. ad Demon. 'Ρώμη δέ μετά ματος, i. e. corporis: aut etiam plur. σωμάτων cum plurali βώμαι: ut ap. Xen. Κ. Π. 3,(3,9.) Ώ«αί μάχαι κρίνονται μάλλον ταϊς ψυχαϊς ή ταϊς τών σωμάτων βώμαις. Apud Eund. legimus 4, (2, 12.) Ήν δέ κατά τό κάρτερόν έμβαλόμενοι 'ίωμεν βώμη και θυμφ έπί Τούς πολεμίουςv Apud Plut."Oi/>e<i)s βώμη καί ακοής άκριβείψ, de Prud. Anim. Item βώμη τοϋ λέγειν, e Plat, de LL. Et ή βώμη τής ψυχής ap. Xen. (Κ. Π. 4, 2, 8.) ut Latine dicitur Robur animi. Sed et absque isto gen. interdum de Animi robore usurpatur, s. Animi praesentia: qua in signif. utitur et Πιττάλακοϊ, πρώτον μέν συνέτρίβον τά σκευάρια κ. τ. λ. 'Ρώμη cum Ισχύ* interdum copulatur: ut ap. Plat. Ισχύς και βώμη, quae quidam interpr. Vis et robur, alii Poterrtia et robur: cum alioqui et hoc ipsum vocab. βώμη nonnunquam reddendum sit isto Lat. Thuc. Hinc βώμην παρέχειν, Afferre animi robur, Animum addere. Βαά.βώμην ab ieschine usurpari ait et pro Confidentia, et Audacia, s. pro Audaci facinore. Locus autem, in quo ita usurpari putat, est hie (9.) Σκέψασθε μεγάλη ν βώμην Ήγησάνδρου καί Τιμάρχου : deinde quod eorum factum vocet βώμην, exponens, subjungit, Μεθυσθέντεί γάρ ποτε καί αύτοί Β είσπηδήσαντες νύκτωρ είς τήν οϊκίαν, oh ωκει ό Potentia. Apud Philon. vero de Mundo invenitur etiam ισχύος βώμη, ubi scribit, "Ort ή συνέχουσα φύσις αύτόν (τόν κύσμον) άήττητός έστι κατάπολ-λήν ισχύος βώμην, Τών άλλων, (ίσα βλάπτειν έμελλεν, άπαζαπάντων έπικρατοϋσα. Quae Bud. ita vertit, Nempe quod cohibitrix ipsius natura multifariam > invicta est vi roboris indomiti, omnibus ipsa prae valens violentiis quae noxam allaturae fuerant ei interiturae. [" Ad Diod. S. 2, Boiss. Philostr Wyttenb. Ep. Cr. 42. Dawes. M. Cr Conf. c. γνώμη, Schneid. Praef. ad Xen. Anab. xxxiv. 'Ρώμαι, Demosth. 1342, 24. Α βώ, Cattier, Gazoph. 22." Schaef. Mss. " 'P. πυρός, Liban. 168." Wakef. Mss;] 'Ρώμη, est Celebris iliius urbis nomen, quae quondam c Caput orbis vocata fuit, et a quodam Orbis epitome. Et Serv. in Virg. dixit esse Velut alterum mundum. Horat. Principem urbium appellavit. Tanquam autem a ρώμη Robur significante, nonnulli scripserunt Rhoma, cum aspirationis nota. Sed recepta est potius scriptura absque aspiratione; atque adeo controversa est haec deductio a nomine βώμη. Nam quod nonnulli tradunt dictam prius Valentiam, deinde Remain voce Graeca fuisse, id satis locupletes testes non habet. Suntque qui a Romo potius, (dicto postea Romulo blandimenti causa, ut Servius scribit,) sunt qui a ruma, i. e. mamma Iupae, quam ipse una cum fratre Remo suxit, vocatam tradant: sunt et qui aliunde : ut videre est ap. Plut. in principio Vitae Romuli. [" Cotistantinopolis, Jacobs. Anth. Proleg. 54. U, 32* , 258. Athlet. Stat Agathias41. Monum. Byz. 26. 'Ρώμη πρεσβυτέρα, Bast Lettre 38."Schaef. MsS;] UNDE 'Ρωμαίος, Romanus, passim ap. Historicos. [" Toup. ad Longin 'Ρωμαίοι, Graeci sic dicti, imperii sede D translate Constantinopolin, Wessel. Obss. 114." Schaef. Mss. * Φιλορώμαιος, Strabo 14. p Josephi Vita c. 65. Appian. p. 229 * " 'Ρωμαϊς, Philodem. 9. Toup. Opusc. 1, 158." Schaef. Mss.] Et ADV. 'Ρωμάίστί, Romane, Romano more, Romano sermone: Romane, vel Latine, (sicut Ελληνιστί Graece,) ut 'Ρωμάίστί λαλεί ν, Romane loqui, Latine loqui. Plut. de Roman. Fort. 'Ρωμάίστί μέν Φήλιξ ώνομάξετο, Romana lingua, s. Latine vocabatur Felix. [Appian. B. Parth. 149.] AT 'Pw/IAITTOS,{dictum ea forma qua 'Ελληνικός, Graecanicus,) Ad Romanos pertinens, Qui est Romanorum : ut 'Ρωμαϊκή γλώσσα: et 'Ρωμαϊκά ονόματα ap. Plut. Vocabula Romanorum, Vocabula Roinanae linguae. Apud Eund. 'Ρωμαϊκός οίκέτης, Romanus servus : sed accipiendo Romanus generalius quam pro 'Ρωμαίος. [" Jacobs. Anth. 8, 236. Palladas 26. et Jacobs., Diod. S. 2, 529. Toup. ad Longin. 272 " Schaef. Mss.] Et ADV. 'Ρωμάίκώς, Romano more, Romana lingua, [" Palladas 26. Brunck. Aristoph. 2, 173." Schaef. Mss. 'έχ

48 8237 ΡΩΩ [Τ. HI. pp ] ΡΩΩ 8238 Anal. 'Ρω- Infirma valetudine confiictari, s. Adversa, ^grotare. 2, 412. Dio Cass. 374.] Sed et VERB. Item SUBST. Αρρώστια, lnfirmitas, Imbecillitas. uaiieiv, Romanis favere, A parte Romanorum stare. Apud Thuc. autem (3, 15.) άββωστία τοϋ στρατενειν Appian. in Mithrid. [p. 322, 13. B. Civ. 635, 8. Joseph. B.J. 2,20,3. Dio Cass.443.] AT VERO Ρωμα- de iis dici videtur, qui ad militandum languid] sunt. Quidam interpr. Taedium militandr. Plerumque vero νό* secundum quosdam fuit Ulyssis e Circe filius, άββωστία, Infirma valetudo, Infirma valetudo et Romam ab eo conditam esse tradentes : ut legimus aegra, Adversa valetudo, Morbus, Aristot. H. A. ap. Plut. in principio Vitai Romuli. [" 'Ρωμανία, 8. Σημεϊον δέ τής άρβωστίαι. Isocr. άρβωστίαν et Athan. 1,644. * 'Ρωμανήσιος, 2, ' Kail. νγίειαν inter se opposuit, ad Demon. Καί γαρ τής Mss. * " 'Ρωμΰλοί, de acc., ad Dionys. Η. 1, 191 νγιείας πλείστη ν έπιμέλειαν έχομεν, οταν τάς λΰπας * 'Ρωμυλίδαι, Thallus Miles. 1. Lobeck. Aj. p. 368.' τάς έκ τής άρβωστίας άναμνησθώμεν. Plut. An Seni Schaef. Mss.] Administr. Resp. Καί τά πολλά κλινοπετεϊς δι' άρβω- HINC 'Ρωμαλέο*, Robore praeditus, Robustus. Interdum additur dat. σώματι: ut ap. Auctorem Dialog! qui Axiochus inscribitur (365.) Καί τω σώματι ρωμαλέο ν, ασθενή τήν ψυχήν. Apud Plut. de Daem. Socr. Κατά χείρα ρωμαλέοι. [Alciphr. 3, 41. " Ρωμαλεώτίροϊ, Anna C " Elberling. Mss. 'Ρωμαλεωτατος, Diosc. 1, 15. * " 'Ρωμαλέωϊ, Boiss. Philostr. 379". Schaef. Mss. Themist Schaef. Apoll.Rh. 2. p.265. Photio Ισχυρώς.] HINC SUBST. 'Ρωμαλεότης, Robur, Virilitas. [Eust. ad Dionys. P. Β 368. ad Od. I l6.] Formatur ab eod. illo adj. βωμαλέος, et VERB. 'Ρωμαλεοω, Robustum reddo s. Validum. Unde pass. 'Ρωμάλεονμαι, Robustus reddor, Robur acquiro s. Vires. A quo partic. βωμαλεούμενα ap. Aristot. Phys. (5. p. 73. Ed. Franz.) Καί μαλακώτερα ψυχαϊ τά θήλεα τών Αρρένων, ήττον τε ρωμαλεονμενα: [perperam autem pro ρωμαλέα 'όντα, Idem p. 70., et ήττον cum compar. habet Plato (cf. Hoogev. ad Viger. p. 415.) et Hippocr. Prognost. T. 1. p Lind. Vide Schn. Lex. Suppl.] Sciendum est autem ETIAM 'Ρώμα legi ap. Hes., quod exp. βώμην et ίσχνν, item όρμημα: esse dicens ut γνώμα γνώμην. [Eadem habet Phot. " Musgr. Iph. A " Schaef, Mss.] Sed ρωμαλέοs non minus a βώμη formari potest: cum sint alia ejusd. terminationis. adjectiva formata a substantivis in η itidem desinentibus. 'Ρώσις autem a secunda persona deductum, sonat q. d. Corroboratio, Confirmatio: qua in signif. a c Gal. accipi tradit Bud.: addens sonare ap. Dionys. Areop. q. d. Valentia. Redditur etiam Robur, Firmitas. Ab Hes. autem exp. υγεία, Sanitas, Valetudo. [" Wakef. S. Cr. 1, 93. ad Herod Heyn. Hom. 7, 503." Schaef. Mss. Alex. Trail. 11. p Liban. 4. p. 524.] AT VERO 'Ρωοτίκόί, quod sonat Corroborativus, Corroborandi vim habens s. Confirmandi, est a tertia persona. Sed ab Hes. βωστικόν exp. όρμητικόν: de qua expositione, simulque de ea quam dat nomini βωστήριον, dicam infra, ubi agam de eo usu quem habet βώεσθαι ap. Hom. [Clem. Alex. Protr. p. 26.] Ab eadem autem persona sunt ETIAM Εϋρωστοϊ ΐ.τ'Άββωστος. Est autem εύρωστος, itidem Robustus, Validus. Plut. Ό μεν γαρ εύρωστος και μάχιμος. Idem (8, 359 ) Εύρωστος δέ rfj ψυχή. " Εΰρωστάτους, pro ενρωστοτάτους legitur ap. Diod.S. " 11. p Ut et εΰρώστερος pro εΰρωστότερος, For- " tior, Sapient. 8, (1.) Sed ea scriptura suspecta " est." [Εύρωστος, LXX. Sir. 30, 14.] Unde AD- VERB. Ενρώστως, Robuste, Valide, Fortiter. terdum ad animum refertur sicut Latine Fortiter. Plut. Apophth. Lac. Eip. ήνεγκε, Fortiter tulit. [LXX. 2 Maccab. 10, , Hesychio In- D vyiis, ισχυρώς. * Εΰρωστέω, J. Poll. 3, 121.] Et SUBST. Ευρωστία, Robur, Firmitas, Fortitude. [J. Poll. 3, , 10.] CONTR. Άββωστος, ό «v> Minime robustus, Invalidus, Infirm us, Imbecillis Exp. et Languidus, Instrenuus. Isocr. Panath. Ύήν δέ φΰσιν είδώς πρός μεν τάς πράξεις άββωστοτέραν και μαλακωτέραν οΐισαν τοΰ δέοντος. Et αββωστος τήν φνχήν e Xen. ('Απολ. 30.) Remissus animo. Sed accipitur plerumque pro Eo qui est infirma valetudine, vel infirma et aegra, ut alicubi Cic. haec duo etiam conjungit. Redditurque.Eger, iegrotus. [" Eran. Philo 158. ad Thom. M Ammon. 24. To άββωστον, Bernard. Reliq. p. 40. "Αρωστος, Lucillius 25." Schaef. Mss.] Hinc ADV. Άρβώστως, Invalide, Infirme. Et άρβώστως διακείσθαι, έχειν, (quorum hoc ex J. Poll., illud e Dionysio H. affertur,) στίαν όντας. Et in plur. ap. Aristot, Eth. 3. Τώι> καθ έκαστα δέ ή πρόθεσις ου γνώριμος, ώσπερ έπί τών άββωστιών. ["Bast Lettre 237. Thom. Μ. ill." Schaef. Mss. Demosth Phrynichus Bekkeri p. 8.] Hinc et VERB. Άββωστέω, Infirm us sum, Imbecillis, Infirma sum valetudine, Jigroto, Dem. (379 ) Έξωμόσατο άρβωστεϊν τουτονί, Excusavit hunc, quod diceret aegrotare. Athen. 3. vel potius in Epitome 1. 3 Athenaei, Τούτου πίνοντει oi άβρωστονντες τά μέγιστα ώφελοϋντο. Et tamen Ammonius vult ά'ρβωστών eo differre ab αββωστος, quod άρβωστος quidem sit ό νοσών, i. e. Qui aegrotat; at άρρωστων sit ό αδυνατών έπιτελείν τά κατά τάς ορέξεις : et addit, 'fls Αριστοφάνης φησίν. Sed statim post, hoc ipsum άρβωστεϊν non ab άρρωστος, sed a verbo νοσεϊν distinguens, vult άββωστεϊν dici, qui malo est corporis habitu, enim at compar. vero νοσεϊν, utitur qui in lecto decumbit. Sed haec, 8. ρωμάλεώτερα. Hoc ut alia non pauca ejusd. Auctoris, (de quibus alibi admonui,) magis subtilia s. curiosa quam vera esse sciendum est. Nam primum quidem non minus άββωστοϋντα quam άρρώστον vocari τόν νοσονντα, vel illi quos modo protuli loci apertissime ostendunti deinde si άββωστοϋντα dici quis eoncedat έπί τον καχεκτοϋντος, sed non έπί τον κλινήρους, Plut. locus quem attuli in Άββωστία ei opponi poterit, (sicut et alii plurimi, qui passim extant ap. alios Scriptt.) ubi dicit κλινοπετεϊς δι' άββωστίαν., Sc. enim άρβωστία dicetur έπί τών κλινοπετών; s. κλινηρών, non item άρβωστεϊν. [" Eran. Philo 158. Ammon. 24." Schaef. Mss.] Ceterum ab hoc verbo est et VERBALE'A/»- βώστημα, τό, ZEgrotatio, ^Egritudo, Morbus, Chrys. ΐΐαύων άββωστήματα. Inter Stoicorum definitiones legimus, Νόσημα, ο'ίησις σφοδρά τοϋ δοκούντος αίρετοϋ: άββώστημα autem, νόσημα μετά ασθενείας. Cic. autem habet pro illis, nisi forte paulo aliter lecta fuerint ab eo illorum verba, Animi aegrotatio, opiuatio vehemens etc. vegrotatio, Morbus cum imbecillitate. Idem Tusc. Quaest. 4, (10.) Ε perturbationibus autem primum morbi conficiuntur, quae vocaut illi νοσήματα, etc. Deinde aegrotationes, quae appellantur a Stoicis άββωστήματα, iisque item oppositae contrariae offensiones. [Demosth S. " Ad Diod. S. 1, 629" Schaef. Mss. * Άββωστήμων, Eupolis ap. Bekk. Anecd * Προαββωστέω, Phot. Bibl. p * Σννόββωστέω, Simul aegroto, Cyrill. Alex, in c. 1. Sophoniae p Eis τήν τοϋ σώματος κεφαλήν άλγήματος γεγονότος, συναισθαίνεσθαί τε αύτρ καί σνναββωστεϊν άναγκαϊον τά λοιπά τών μελών. * Αυσάρβωστος, adv. * " άυσαρβώστως, Clem. Hon». 5, 1." Kali. Mss. * Ταχΰββωστος, Soph. CEd. α 1081.] [* 'Ρωστήρ, unde] " 'Ρωστήριον, τό, Ad roboran- " dum valens. Suid. exp. * παρορμητήριον. Videet " Hes. de hac voce βωστήριον. Sed Idem 'Ρωπητι'ι- " ριον voce ilia * παρορμητήριον exp., absque " mendi suspicione." [* " 'Ρώσταξ, ό, (βώω, βώσω,) Mathem. Vett. p. 44." Schn. Lex. "Tzetz. Chil. l 1, 381. v Vide Du Cang. h. v." Schaef. Mss.] [* 'Ρωσκομένως, Valde, Efficaciter, Hippocr. 268, 22. quasi a *'Ρώσκω, i. q. βώω s. βώννυμι.] " Εΰρωία, Bona valetudo. Hes. enim εΰρωίαν " affert pro ευεξίαν, νγίειαν : quod in εΰρωστίαν ver- " tendum putarem, nisi et ipsum mox subjungeret, " exponens itidem βώσιν, νγείαν." f 'Ρώννυμι ET 'Ρωννύω dicuntur pro βώω, ut antea admonui ; atque adeo ad haec themata, $. potius ad horum thematum alterutrum referri solent, quae alio-

49 8239 ΡΩΩ [T. lil. pp ] qui non ab his,, sed ab illo βώω formata sunt tempora, quorum antea mentio facta est, quod illud inusitaturn esse putetur. Essent igitur re petebdae hie gignifldatae supra illi *Ρώω, quas potius ibi videndas tibi relinquo. Idem veroet in pass. 'Ρώννυμαι faciendum est, cujus partic. usus est Plut. Cor. EMvs rjβθετο βωννύμενον αύτοϋ τό σώμα. Bud. βώννυμαι exp. non solum Roboror, sed etiam Recreor, et Reficior, ap. Synes. 'Eyw δέ καί θρησκευτής ό Τωμαϊος eirl ταϊί λεπάσι βωννύμεθα, Hoc genere piscium in Jitore reficimur post jactationem maris. [" Losner. Ind. Callim. Jacobs. Anth. 11, 278. Boiss. Philostr Dionys. H. 3, Bast Lettre 237." Schaef. Mss.] Inveniuntur autem et COMP. Άναρρώννυμι ET Έπιρβώννυμι, VEL Άναρβωνννω ET Έπφρ&ννύω, quae tamen non perinde usitata esse puto. Sonat autem άναρρώννυμι, q. d. Recorri»- boro, i. e. Robur pristinum reddo, Vires pristinas reddo, Refocillo, Reficio. Sic pass. Άναββώννυμαι, Refocillor, Convalesco, Bud. Idem tameu, quod Plin. dixit iegris se recolligentibus, vertit per partic. activum, άναρβωννϋσιν. Sic certe et in VV. LL. άν.έβρωσεν, quod est tanquam a th. Άναββώω, exp. Convaluit. At vero ap. Suid. habet illam suam signif. activam; exp. enim ύγιά είργάσατο, hoc in loco, cujus Auctorem non indicat, Ό δέ Νικάνωρ ένόσησε, και πολλάκις δ θεός άνέβρωσεν αυτόν. Multo certe justius άνερβώσθην significabit Convalui, quam άνέβρωσα: vel potius άνεββώσθην est Convalui, at άνέ'ρρωσα, Feci ut convalesceret: sic άναββωσθείς ap. Synes. Epist. 67 Ubi convaluerit. [" Άναρρώννυμι, ad Phalar. 301." Schaef. Mss. * " Άνάββωσις, Virium recuperatio, Suid. v. Άνάληψις." Kail. Mss.: Hes. v. Άναστατήρια. * Έπαναββώννυμι, Epiphan. 2, 2.] Alterum autem COMP. Έπιρβώννυμι idem valet quod simplex βώννυμι, nisi quod praep. επϊ vim ejus augere videri potest. A Thuc. quidem certe animadverti dici επεββώσθησαν pro eo, quod alibi έββώ* σθησαν. Hue vero pertinet έπέρβωσα, quod alioqui est tanquam ab έπιρβώω, sicut de άνέββωσα dictum Pflil 8240 esse sumta metaphora ab iis, qui κινούνται έββωμένως est ab άναρβώω. Thuc. 4, (36.) Tovs μεν τω άδοκήτφ C e'ts ri έργον. Sed et equi βώονται, inquit, ore είς εξέπληξε, rovs δέ, & προσεδέχοντο ίδόντας, πολλφ δρόμον συντείνονται: et σύντονου κίνησιν indicat ro μάλλον έπέββωσε: sed hie έπέββωσε est Confirmavit χαίτας έπιρβώσασθαι κράτος άπ' άθανάτοιο. Sed Hes. illos, i. e. illorum animos, Spem illis addidit. Bud. illud έπεββώσαντο ηοη solum exp. έρβωμένως έπεσείσθησαν, sed etiam, βώμην καϊ Ισχύν έπέβάλον : ut sc. vertit simpliciter Confirmare in hoc Luciani loco, (1, 152.) Έπίρβωσον σεαυτήν, καϊ μή κάμης. Affert dicantur comae robur et firmamentum adjecisse nutui. Verum addit praeterea Hes., ή έββωμένως ώρχή- vero et cum accus. ελπίδα, exponens έπιββώσαι τήν ελπίδα, Confirmare spem : in hoc loco Herodiani, ubi σαντο : quam expositiouem non video quomodo ac- ei opp. θραϋσαι τήν Ιλπίδα, 3, (2, 4.) Ώϊ τών μέν ανατολικών ευθέως θραϋσαι τήν ελπίδα, τών δέ Ίλλνρικών επιββώσαι. Politianum tamen sequendo, reddemus potius Spem addere. In VV. LL. έπέββωσαν, Animum addiderunt. Ibid, e Chrys. de Prec. Επιββώσαι καϊ θαββϋναι. Item pro Aniino, Incito, Impello, e Plut. 'Επιββώσας σε πρόί πόλεμον. Item pass, επεββώσθησαν, Animo sunt confirmati. Et έπιpρωσθείς, Animo erectus. Apud Thuc. autem observavi έπεβρώσθησαν dici etiam de iis, qui in suo proposito firmi esse cceperunt. Herodian. addidit accus. ψυχήν, (3, 3, 13.) Kai τήν ψυχήν έπιρβωσθείς, ώς προvoiq. θεί$ οδηγούμενος. Sed ap. Eund., ubi dicit, Έπεββώσθη άπό της νόσου, i. e., Melius habere coepit: tribuitur significatio huic έπεββώσθη, quae est potius rov άνεββώσθη, et quidem etiam sine adjectione. [" Valck. Hipp. p Toup. Opusc. 2, 23. Lennep. ad Phal " Schaef. Mss. Greg. Cor. 786.] "Έπίββωσις, Corroborate, Roboris confir- " matio s. Virium," [Mian. H. A. 6, 1. Longin. 11, 2.] " Ώροσεπιρβώννυμι, Insuper corroboro, Vires " superaddo." [Cf. Polyb. 4, 80, 3. * Συνεπιββώννυμι, Plut. Alex. 33. * " Ιυββώννυμι, Una roboro, Philo J. 1, 123." Wakef. Mss. " Heracl. Alleg. c. 52. Φύλοτπϊ αϊνή παρ αυτψ συνέρρωσεν, Pugna committitur, pro συνεββάγη, nisi leg. βωγεν." Schn. Lex. " Cf. Greg. Naz. Carm. p. 8. * Ύποββώννυμι, Supero, cum accus., Euseb. Hist. Eccl. 129 " Kail. Mss.] f AT VERO 'Ρώεσθαι, quod Poetis est Concuti, Quati, Agitari, Vehementi motu agitari, separandum a praecedentibus censui. Fateor tamen, cum ρώεσθαι exp. έββωμένως κινείσθαι, existimari hoc βώεσθαι A suam signif. ab altero βώεσθαι (pro quo, βώννυσθαι iu usu est) mutuari, vel potius suae significationis originem. II. Ψ. (367.) de equis loquens, in descriptione curulis certaminis, χαϊται δ' έββώοντο μετά πνοιης άνέμοιο. Ubi Bud. vertit Quatiebantur. Sed fortasse non male reddiderimus et verbo. Agitabantur, Horat., Intonsos agitabat Apollinis aura capillos. (Ut autem et de hoc obiter admoneam, scr. est πνοιής, ut scripsi, cum rj: ut sit pro πνοια'ις: non autem πνοιής, quam tamen lectionem videtur secutus esse brevium Schol. Auctor, quippe qui exponat ανέμου δίκην: quae certe exp. nullo mihi modo placet.) Apud Eund..legimus de Vulcano huncversum, 11.2.(411,), D et T. (37.), Χωλεύων υπό δέ. κνήμαι βώουτο άραιαι, ubi Eust. βώοντο, inquit, pro έββιομένως έκινοΰντο : ut, SC. κατά τι άντίθετον dicat, ώς al μέν κνήμαι, άσθεγεϊς,ήδέ.κίνησις αύτών, ρωμαλέα. Sic autem.infra ejusdem Vulcania/^>i7ro\o«βώονται. Haec ille. Sciendum autem, ut hie κνήμαι έββώοντο, sic alibi γούνατα έββώσαντο ap. eum legi: sc. Od. V F. 3. Γούνατα δ' Β έββώσαντο, πόδες δ' ύπερικταίνοντο, ubi Eust. exp. itidem, έββωμένως έκινήθησαν : addens, Totovroc γάρ ή παρ'έλπίδα τέρψις, άνανεοΰσα ro γήρας, καϊ τάς φυσικάς δυνάμεις ήτονηκυίας βωννύουσα ώς τά πολλά. Apud Hes. est βώεσθαι, quod exp. σπεύδειν, et όρμξν. Item βώεται, quod exp. σπουδάζει. Necnon βώσασθαι, quod exp. έπιθέσθαι, et όρμησα ι, et έπείγεσθαι. Ceterum assumit interdum hoc verbum praep. έπι per compositionem. Extat enim ap. ilium ipsum Poetam ET 'Επερβώοντο, ET Έπερβώσαντο, tanquam a ΤΗ. Έπιββώομαι. Legimus enim Od. T Τη σι δέ δώδεκα πάσαι επερβώοντο γυναίκες, "Αλφιτα τεΰχουσαι καϊ άλείατα, ubi Eust. annotat, verbo επερβώοντο indicari τήν τών άλετρίδων σπουδαίαν κίνησιν καϊ βωμαλέαν. [Hinc corrigendum Hesychianum * Άπεβ' βώοντο' έββωμένως ήλουν.] At έπεββώσαντο legitur II. Α Άμβροσίαι δ' άρα χαϊται έπεββώσαντο Άνακτος Κράτος άπ' άθανάτοιο, Concussae sunt comae. Ibi certe annotat idem Gramm. έπεββώσαντο dictum commodare loco illi possimus. Sed potius έββώσαντο, quod legimus II. Ω Νυμψάων, αΐτ' άμφ' Άχελώϊον έββώσαντο, expositionem istam ad mittere puto. Fortasse autem et compositum έπεββώσαντο Hes., aut is unde Hes. sumsit, alicubi invenerat, hunc eund. usum habens; sed cuin id seorsim positum esset, cum hac expositione, mixta fuit et ipsa cum duabus praecedentibus. Non ignoro tamen Eust. istud έββώσαντο exponere itidem ut in praec. 11., έρβωμένως έκινήθησαν, addentem esse pro praesenti κινούνται, sed pro me facit Auctor brevium Schol., qui exp. verbo χορεύουσι. 'Ρώεσθαι Eust. exp. etiam ποιεϊσθαι, et έββωμένως καϊ μετά πόνου τι ποιεϊν, II. Σ. (418.) de Vulcano, υπό δ' άμφίπολοι βώοντο άνακτι Χρύσειαι, ζωησι νεήνισιν είοικυϊαι: aitque Hom. ista παραφράζειν paulo post, cum dicit, ϋπαιθα άνακτος έποίπνυον: i. e. έπονοϋντο μετά τοϋ 'Ηφαίστου. Idem tamen paulo ante, cum βώοντο exposuisset έρβωμένως έκινοΰντο, (in I. quem supra protuli ex eodem libro, ύπό δέ κνήμαι βώοντο άραιαί,) addiderat, Ούτω δέ κατωτέρω καϊ αί τοϋ 'Ηφαίστου άμφίπολοι βώονται. " Έρβώοντο, Movebantur, Ruebant, ap. Hesiod. " (Ά. 230.) de Gorgonibus: a poetico th. βώω signi- " ficante σείω." " Έπεββώοντο et Έπερβώσαντο, sunt a th. έπιρβώω " significante επισείω, Etym,, qui έπεββώσαντο, exp. "itidem έπεσείσθησαν, έκινήθησαν, in h. 1. Horn. " II. A. (529 ) Άμβρόσιαι δ' άρα χαϊται έπεββώσαντο " άνακτος. Cui similis hie Apoll. Rh. 2,(677.) " Πλοχ^ιοί βοτρυόεντες έπεββώοντο κιόντι, Concutie- " banti^r et commovebaniur super capite euntis:

50 8241 ΡΠΩ [Τ. II.p. 735.] ΡΩΩ 8242 " 1, (385.) έπϊ δ' ερρωσαντο πόδεσσι, pro eo quod " Hesiod. Θ. (8.) έπερρωσαντο he ποσσϊν, licet ap. " hunc exponatnr Tripudiarunt pedibus, ap. ilium', " Innitebantur pedibus. Rursum ex Apoll. Rb. 2, " (661.) affertur, επερρώυντο ελάτρσι, pro Incumbe- " bant remis. Ad verbum sonat, Agitabantur super " remis, i. e. Agitabant corpus in impellendis remis. "II At vero έπέρρωσαν, Auimum addiderunt: item " έπερρώσθησαν et έπέρρωντο, Animo confirmati fue- " runt: sunt a th. έπιρρωννυμι, Corroboro, Confir- " mo, Robur et vires addo." [" 'Ρώομαι, Jacobs. Anth. 9, 374. Heyn. Hom. 4, , , , ad Callim. 1. p ad Charit. 380/ Progredior, Ruhnk. Ep. Cr 'Ερρώοντο, Coray in Thuc. par Levesque 3. p Voss Myth. Br. 1, 148. ad II. Ω ad Od. T. 107." Schaef. Mss. 'Ρώετο, NicanderΘ.351. *"'Αναρρώομαι,Regredior,Ruhnk. Ep. Cr Schrader. Praef. ad Emendd. p. vi." Schaef. Mss. Orph. Arg ούδ' air is άναρρώσασθαι όπισσω: et act. * Άναρρώω, ibid άναρρώων δ' ανέτρεψε, sed. V. nott. " 'Εττιρρώω, 'Επιρρώομαι, Ruhnk. ad Η. in Cer. p. 2. Ep. Cr. 210 Bawes. M. Cr.175. Quint. Maec. 11. Brunck. Apoll. Rh A Heyn. Horn. 4, , , , " Scbaef. Mss. Apoll. Rb. 3, , l6'33. Colutbus 99. Sopb. QEd. C. 66l.] " 'Ρο'ω, Moveo, Quatio: unde esse traditur «rep. ii * / If " ρύσαντο. " 'Ρlapos, Vehemens. Vide Hes." {" Α ρώω. Supra * Δροόν 'ισχυρό v. Άργεϊοι. Et 'Ράρος 'ισχυρός," Al berti.] "'Ρ ωνιος, Dignus, Dives,Hes." ["Α ρώνω, ρωννύω," G. " Vox corrupta forsan," Alberti.] " 'Papiov, Infans: e 'Ράρο* significante Ventre!». " Sed signif. hoc ράρος et Robustum. Vide Etym., " Hes., et Suid." [Lex. περϊ Πνευμάτων post Ammonium p Porphyrins de Prosodia ap. Albert, ad Hes. v. 'Ράριον. " 'Ράριον, Locus quidam, Ruhnk. ad H. in Cer (ubi et de 'Ράρο*, 'Paptat,) Ep Or " Schaef. Mss.] " 'Ραριάς, άδος, t,, Ce- " res, ή Αημήτηρ, Suid., quem vide." Pertinent hue et ista duo ΝΟΜ. 'Ρωσηκός, ET 'Ρωστήριον: ρωστικός inquam, quatenus ponitur pro ορμητικός: et ρωστήριον pro κίνημα φρένων καϊ παρορμητικό ν, ut babet Hesych; Nisi forte potius scribetidum est ap. eum κινητικόν, ut conveniat cum παρορμητικών.

51

52

53

54