Μάιος - Ιούνιος 2011, Έτος 15ο - Τεύχος 85ο

Transcript

1 Μάιος - Ιούνιος 2011, Έτος 15ο - Τεύχος 85ο Εκδίδεται από το Γραφείο Νεότητας της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου

2 Περιεχόμενα Στην Κύμη... Να γίνεσθε Χριστού ευωδία... Λήξη Επσερινών Κηρυγμάτων Ιεράς Μητροπόλεως Λaρίσης και Τυρνάβου. Καλέστε στη ζωή σας το Χριστό... Ο Άγιος Αχίλλιος, το δόγμα της πίστεως και η εποχή μας. Ο Εσπερινός της εορτής του Αγίου Αχιλλίου. Η θεία Λειτουργία της Πανηγύρεως του Αγίου Αχιλλίου. Υμνογράφοι του Αγίου Αχιλλίου κατά τη βυζαντινή περίοδο (α μέρος). Μικροί Μαθητές στη Μητρόπολη. Η θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης στο Μητροπολίτη Λαρίσης κ. Ιγνάτιο. Κληρικός: Ο λειτουργός, ο δάσκαλος, ο ποιμένας. Θεμελίωση Ιερού Ναού του Αγίου Νεκταρίου στη Λάρισα. Καλό Παράδεισο Κυρία Ευδοξία. Λήξη Κατηχητικών Αγίου Χαραλάμπους. Υποδοχή της Τιμίας Κάρας του Αγίου Ελευθερίου στη Φαλάνη. Ο Ναός της (του Χριστού) Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Καλώς όρισες στη Λάρισα Άγιε Παρθένιε ΑΠόδοση του Πάσχα στη Σιάτιστα. Προσκύνημα στον Άγιο Ραφαήλ και τη Γη της Μικρασίας. Χρονικά Ιεράς Μητροπόλεως. τα έσοδα από τις πωλήσεις του Περιοδικού διατίθενται σε πολύτεκνες οικογένειες και γενικά στο φιλανθρωπικό έργο της Μητροπόλεώς μας. Εξώφυλλο: Τα ιστορικά και ένδοξα Αμπελάκια της Θεσσαλίας To Tάλαντο Περιοδικό που εκδίδεται από το Γραφείο Νεότητας της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου. Ιδιοκτήτης Iερά Μητρόπολις Λαρίσης και Τυρνάβου Εκδότης - ιευθυντής Ο Μητροπολίτης Λαρίσης κ. Ιγνάτιος Kωδικός Eντύπου 5338 Σχεδιασμός Σοφία Παπαδοπούλου Οπισθόφυλλο: Από την προσκυνηματική εκδρομή της Μητροπόλεώς μας στα παράλια της Μικράς Ασίας

3 Στην Κύμη... του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνατίου Ητανε ένα μουντό συννεφιασμένο φθινοπωρινό απόγευμα που ψιλόβρεχε, όταν το στρατιωτικό «ρέο» που μας είχε φορτώσει και μας μετέφερε στη «μονάδα» μας, είχε φθάσει στην Κύμη και βγαίνοντας από την μικρή πόλι μας σταμάτησαν στην ανηφόρα του Προφήτη Ηλία για να κατέβουμε να σπρώξουμε, επειδή το αυτοκίνητο είχε βλάβη. Βαρύθυμοι, χωρίς όρεξι κατεβήκαμε σπρώξαμε το «ρέο» ανέβηκε την ανηφόρα κι αφού ανεβήκαμε φύγαμε για να φθάσουμε σε δέκα λεπτά στη «μονάδα». Χωρίς όμως να τρέχω τη διήγησι, πρέπει να σας πώ ότι ήμαστε δέκα «νέοι» φαντάροι που αφού είχαμε κάνει την προπαίδευσί μας στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως στην Κόρινθο, κι αφού είχαμε μεταφερθεί για είκοσι περίπου ημέρες στη Θήβα, στο Κέντρο του Πυροβολικού, για να πάρουμε μια γεύσι του «όπλου» στο οποίο ανήκαμε, κι αφού παρακολουθήσαμε εκεί μερικές «βολές εξοικειώσεως», αφού είδαμε τα κανόνια να «ρίχνουν», αφού είχαμε κάνει και άλλες είκοσι περίπου ημέρες στο Καπανδρίτι, εκεί όπου ήταν η «Μοίρα» μας, η Μοίρα στην οποία ανήκαμε, μας έστελναν τώρα στην Κύμη σε μία από τις απομακρυσμένες πυροβολαρχίες για να εκπαιδευτούμε στην ειδικότητά μας. Είχαμε ήδη γνωριστεί μεταξύ μας καλά. Από τους δέκα, οι εννέα ήμαστε πτυχιούχοι Ανωτάτων Σχολών. Ένας γιατρός, δύο φιλόλογοι, ένας μαθηματικός, δύο ήταν πολιτικοί μηχανικοί, ένας δάσκαλος, ένας πολύ μορφωμένος με σπουδές στο εξωτερικό, εγώ που τότε ήμουν πτυχιούχος της Νομικής και φοιτητής Θεολογίας και ο Πέτρος. Ένα παιδί απ το Άργος που είχε εξαδέλφη τη σύζυγο του Διοικητού της Μοίρας και παρ όλον ότι ήταν απόφοιτος Γυμνασίου, του παλαιού εξαταξίου Γυμνασίου βέβαια, και βέβαια ήταν ο νεώτερος όλων μας, πήρε αυτή την ειδικότητα με «βίσμα» όπως λένε στο Στρατό. Μάλιστα ο φίλος μου ο Γιώργος ο Μπούζιος, ο γιατρός της παρέας απ το Άστρος της Κυνουρίας, όταν ξαφνικά ένα πρωϊ μας τον έφεραν μπροστά μας, τον καλωσώρισε με νόημα για να του δείξη ότι μπήκε εμβόλιμα με «μέσον» σ αυτή την ομάδα. Ο Πέτρος, μεγαλόκαρδος και χαρούμενος όπως ήταν, γέλασε, αλλά ήταν τόσο καλός που δεν άργησε να ενσωματωθή στην ομάδα και να γίνη ένας από μας. Χαρούμενοι λοιπόν και ζωηροί ανεβήκαμε στο ρέο που είχε έλθει από την Κύμη στη Μοίρα και μας πήρε. Ήδη ο οδηγός και ο συνοδηγός του ρέο μας κυττούσαν περίεργα και μας εξέταζαν για να δούνε τι υλικό ανέβαζαν στην Μονάδα. Όσο όμως ανεβαίναμε και άρχιζε να συννεφιάζη, κι αφού κατέπαυσαν οι πρώτοι μας ενθουσιασμοί, έγινε μια ησυχία που έδειχνε ότι ο καθένας μας επιδιδόταν στις σκέψεις του. Είναι περιττό να σας πώ ότι εγώ ήδη βρισκόμουν στη Σαλαμίνα. Ήταν παραμονή του Αγίου Δημητρίου, και μάλιστα κι η ώρα του Εσπερινού, κι ο νους μου βρέθηκε εκεί, στον Άγιο Δημήτριο Σαλαμίνος που γιόρταζε. Σκεπτόμουν πόσο ωραίος θάταν στολισμένος ο Ναός με μυρτιές και χρυσάνθεμα, «Αγιοδημητριάτικα». Αυτή την ώρα φώναξε ο υπαξιωματικός να κατέβουμε για να σπρώξουμε. Ξέχασα όμως να σας πω ότι αυτό ήταν το πρώτο μας «καψόνι» στην Κύμη, κι ότι ήταν έθος να λένε στους φαντάρους να κατέβουν να σπρώξουν, κι ότι το ρέο ήταν μια χαρά. Βέβαια αυτό που ήταν καλό είναι ότι αυτό ήταν το πρώτο και το τελευταίο μας καψόνι στην Μονάδα μας, γιατί στη Μονάδα είναι πιο ήπια, και πιο ήσυχα όλα. Εκεί μάλιστα ήταν τόσο όμορφα και τόσο οικογενειακά που αμέσως μετά από λίγες ημέρες ένοιωθες σαν στο σπίτι σου. Ήταν βέβαια μια εκπληκτική εμπειρία όταν μας πέρασαν στον προθάλαμο του θαλάμου των Οπλιτών κι άρχισαν να μας περιεργάζωνται οι «παληοί» και να μας ρωτούν. Βροχή οι ερωτήσεις. «Εσύ ρε Λάκη από που είσαι;», «Τι δουλειά κάνεις εσύ ρε νέος», «Κύττα μην ψαρώνης, δεν τρώμε ανθρώπους εδώ». Ο καθένας μι- ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

4 λούσε βέβαια ανάλογα και με την αγωγή του, και ανάλογα με το ζόρι απ το οποίο διακατεχόταν. Ήμαστε όμως αρκετά έξυπνοι και ώριμοι όλοι μας ώστε να μην παρεξηγούμε, να γελάμε, να δείχνουμε κατανόησι, ώστε σε λίγο όλοι τους μας πήγαν στην τραπεζαρία για να φάμε και σε λίγο μάθαμε κι εμείς τα δικά τους ονόματα και γίναμε μια μεγάλη συντροφιά. Βέβαια αυτό που είναι το δραματικώτερο όλων είναι ότι από τους δέκα που πήγαμε εκεί, αφού εκπαιδευτήκαμε ένα μήνα περίπου στην ειδικότητά μας, αφού τρέξαμε πάνω στο site στο βουνό, ανάμεσα απ τους εκτοξευτές και τα ραντάρ, αφού μάθαμε καλά το αντικείμενο της ειδικότητάς μας, ένα ωραίο πρωϊ, έφυγε το «ρέο» για τη Μοίρα κι εμένα δεν με πήρε. Έφυγαν οι «σειρούλες» μου κι έμεινα εκεί μόνο εγώ. Αυτοί έφυγαν, διαμοιράστηκαν στις άλλες τρεις πυροβολαρχίες οι οποίες όμως όλες ήταν κάτω, κοντά στην Αθήνα. Αφού με χαιρέτησαν και μ αγκάλιασαν, αφού κουνούσαν τα χέρια μέχρι που χάθηκαν στο βάθος του δρόμου, έφυγαν. Δεν πρόλαβαν όμως τα δάκρυα να τρέξουν απ τα βουρκωμένα μάτια μου, γιατί αμέσως μ αγκάλιασαν τα παιδιά που ήταν εκεί μαζί μου. «Έφυγαν οι σειρούλες σου, ε;» μου έλεγαν. Δεν βαριέσαι, έτσι είναι η ζωή. Μη σκας όμως. Έχεις εμάς. Να δής τι ωραία θα περάσουμε. Κάθησα στα σκαλιά και σκεφτόμουν, αλλ αυτοί αμέσως με πήραν, να πάμε στο ΚΑΨΙΜΙ να καθήσουμε να μιλήσουμε και δεν μ άφησαν να στενοχωρηθώ. Κάθησα μάλιστα εκεί δέκα τέσσερεις μήνες. Και μετά με κατέβασαν στο Αιγάλεω στην Πρώτη Πυροβολαρχία. Απ το site της Πρώτης, έβλεπα από ψηλά τη Σαλαμίνα, την πατρίδα μου ολόκληρη. Ξέρετε ότι τότε υπηρετούσαμε πολύ. Είκοσι οκτώ μήνες υπηρετούσαμε. Όταν λοιπόν έφυγαν οι σειρές μου, που είχαμε την ίδια ειδικότητα, ένας φαντάρος μου είπε: «Νέος! Βλέπεις αυτές τις συκιές;» Στο χώρο της Αναφοράς, στο Στρατόπεδο είχε δύο πελώριες συκιές που έκαναν σύκα βασιλικά. «Ναι τις βλέπω» του είπα. «Θα κάνουν φύλλα» μου είπε, «θα κάνουν σύκα, θα φας σύκα, θα πέσουνε τα φύλλα, θα ξανακάνουν φύλλα, θα ξανακάνουν σύκα, θα ξαναφάς σύκα, θα ξαναπέσουν τα φύλλα και μετά θα φύγης». Μελαγχόλησα λίγο, αλλά δεν του είπα τίποτα. Εξ άλλου είχε δίκιο. Κι εξ άλλου μετά από λίγο γίναμε φίλοι αχώριστοι. Όμως τον άλλο Δεκέμβριο, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, δεν ξέρω πως έγινε κι έφυγα για την «Άλφα». Πήγα στο Αιγάλεω μέχρι που απολύθηκα. Όταν τον χαιρέτησα του είπα: «φίλε, τα σύκα που θα κάνη το καλοκαίρι, τα δικά μου, το μερτικό μου στα χαρίζω να τα φας εσύ». «Δεν το ξέχασες ε;» μου είπε. Αγκαλιαστήκαμε κι έφυγα. Έμεινα όμως σ αυτό τον τόπο τον ευλογημένο, δέκα τέσσερεις μήνες. Δέκα τέσσερεις μήνες στην Κύμη. Δεν ξέρω αν έχετε πάει στην Κύμη. Εγώ που έζησα εκεί μπορώ να σας πω ότι την αγάπησα. Εξ άλλου έτσι γίνεται και με τους φοιτητές και με τους φαντάρους. Ζουν λίγα χρόνια της νεότητός τους σ ένα τόπο και τον αγαπούν. Τον κουβαλούν μέσα τους. Τον θυμούνται, αναφέρονται σ αυτόν. Σκεφθήτε τώρα όταν μιλάμε για την Κύμη. Είναι από μόνη της όμορφη και Αρχόντισσα. Είναι ένας παραδεισένιος τόπος. Παρ όλον ότι βρέχει πολύ και θεριεύει την βλάστησι, ο καιρός της είναι θαυμάσιος. Έχει τις περισσότερες ημέρες της ηλιόλουστες και τις νύχτες της φεγγαρόφωτες. Έχει πρασινάδες και δένδρα με καρπούς και λουλούδια όπου κι αν ρίξης τα μάτια σου. Έχει προ πάντων συκιές. Τα σύκα της όμορφα, γλυκά, άφθονα στην εποχή 4 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

5 τους. Είναι χτισμένη στο βουνό για το φόβο των πειρατών. Αλλά τι βουνό! Μπαλκόνι. «Το μπαλκόνι του Αιγαίου», έτσι την λένε. Βλέπεις από παντού τον δρόμο της θάλασσας, και μπροστά στα πόδια σου απλώνεται μια απέραντη θάλασσα. Την βλέπεις απ τα περισσότερα υψώματά της. Τα σπίτια της, οι Εκκλησιές της, τα δημόσια κτίριά της, μεγαλοπρεπή οικοδομήματα. Αρχοντικά. Και μέσα σ αυτά, πράγματα αξίας από κάθε μέρος του κόσμου. Ταξιδιαραίοι, Ναυτικοί όλα τα χρόνια οι Κουμιώτες, έφερναν τα καλύτερα σερβίτσια και τα καλύτερα υφάσματα, απ τις πλούσιες μεγαλουπόλεις του κόσμου. Και μαζί μ αυτά, έφερναν μουσικά όργανα, βιβλία, και μπιμπελώ, διατρανώνοντας τον πολιτισμό τους. Και έχουν και δικό τους πολιτισμό. Είναι γνωστές οι κουμιώτικες αραχνοΰφαντες «μπόλιες» που τις ύφαιναν σε ειδικούς αργαλειούς οι παληές κουμιώτισσες κι έβαζαν για στολισμό και χρυσές κλωστές. Και κάδρα, ατέλειωτα κάδρα με σχηματισμούς και λουλούδια από κουκούλια του μεταξοσκώληκα. Είναι μικρή πόλι, κι έχει τέσσερεις ενορίες με μεγάλες πανέμορφες Εκκλησίες. Ο Άγιος Αθανάσιος είναι ο Μητροπολιτικός Ναός με την μεγάλη ιστορία, στο κέντρο της Κύμης. Εκεί λειτούργησε ο Άγιος Νεκτάριος. Από κει πέρασε ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Εκεί εποίμαναν Αρχιερείς μεγάλοι και λαμπροί όπως ο Παντελεήμων Φωστίνης. Εκεί κι ο σημερινός ασκητικός αλλά συγχρόνως μεγαλοπρεπής Μητροπολίτης Καρυστίας Σεραφείμ, που ποιμαίνει την Μητρόπολι αυτή με ευλάβεια και ζήλο θαυμαστό σαράντα χρόνια τώρα κι ακόμα είναι ακμαίος. Κι άλλες όμορφες ενορίες, η Παναγία η Λαουτσάνισα με Ναό πανέμορφο με γλυπτά του Χαλεπά, η Αγία Τριάδα, οι Ταξιάρχες, και εξωκκλήσια αμέτρητα. Αλλά και ανθρώπους με καλλιέργεια φανταστική. Η γλωσσολαλιά τους νησιώτικη, λίγο τραγουδιστή. Το ιδίωμά τους είναι να προσθέτουν συλλαβές αντί να κόβουν. Και εικόνες καθημερινής ζωής μοναδικές στην Κύμη. Όταν περνάη δίπλα σου η γρηά Κουμιώτισσα με το γαϊδουράκι της γυρίζοντας απ τους αγρούς, όταν βλέπη φαντάρο, του πετάει ένα σταφύλι, του δίνει δύο σύκα, ένα δαμάσκηνο, ανάλογα με την εποχή. Όταν περνάη την Κυριακή το μεσημέρι η Κουμιώτισσα η Κυρά με το ταψί και συναντάει φαντάρο του λέει με μια παρακαλεστή γλυκειά φωνή, «αγόρι μου, πάρε μία πατάτα». Ένα κέρασμα στο πόδι, στο δρόμο. Κέρασμα μοναδικό για το νέο παιδί που έχει καιρό να φάη το σπιτικό φαϊ της μάνας του, κι έχουν καιρό να του μιλήσουν τρυφερά σαν τη μητέρα και την μεγάλη αδελφή. Και δεν την προσβάλλεις ποτέ την Κουμιώτισσα γιατί έχει μια γλυκύτητα στους τρόπους απ την οποία ξεχειλίζει μια ακατανίκητη πειθώ. «Ευχαριστώ πολύ», της λες δειλά και παίρνεις μια ξεροψημένη πατάτα απ το ταψί της. Θυμάμαι πως κυττάζαμε με θαυμασμό μέσ απ τις ανοιχτές αυλόπορτες, για να δούμε την αυλή. Πως κυττάζαμε απ τα παράθυρα με τις δαντελένιες η τις ασπροκοφτές κουρτίνες, τα συγυρισμένα νοικοκυριά. Τα γυαλισμένα χαλκώματα και τις όμορφες πορσελάνες. Κατεβαίναμε με χαρά την κατηφόρα του Προφήτη Ηλία που είναι η είσοδος της πόλεως απ την πλευρά της «Μονάδας» και συζητούσαμε ζωηρά, λέγοντας τι έχουμε νοσταλγήσει. Καλό θα ήταν να μην αρχίσω τις ιστορίες του Στρατού γιατί δεν έχουνε τέλος... ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

6 «Nα γίνεσθε Χριστού ευωδία...» Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης κ. Ο Ιγνάτιος πραγματοποίησε στην Ενορία των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Λαρίσης τη λήξη του Φροντιστηρίου Κατηχητών της Μητροπόλεώς μας. Το φροντιστήριο των Κατηχητών λειτούργησε φέτος για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά και από το διετή κύκλο φοιτήσεως που χρειάζεται για την παραλαβή του διπλώματος, ήδη έχουν αποφοιτήσει άνω των 100 κατηχητών. Μετά απο μια προσεκτική και διδακτική περίοδο φέτος περάτωσαν τα κατηχητικά μαθήματα και παρέλαβαν από το Σεβασμιώτατο το δίπλωμα του Κατηχητού 18 νέοι άνθρωποι. Αρχικά, ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος προς τους νέους κατηχητές, τους μίλησε για την ελευθερία που έχει δώσει ο Θεός στον άνθρωπο και με την ευκαιρία της εορτής της Κυριακής των Μυροφόρων παρεκίνησε τους πάντες να αρωματίζουν με την παρουσία τους την κοινωνία και να ευωδιάζουν τα παιδιά που θα κατηχήσουν με τα Θεία μύρα του Κυρίου, να γίνουν όπως χαρακτηριστικά τους τόνισε Χριστού ευωδία. Λίγο πριν να επιδώσει ο Σεβασμιώτατος τα διπλώματα, συνεχάρη όλους τους κατηχητές και τους ευχαρίστησε για την παρουσία τους και για τη δραστηριοποίησή τους στην κατήχηση των νέων παιδιών. Παράλληλα απηύθυνε ευχαριστίες στον π. Δημήτριο Καρανίκα για τη φιλοξενία, σε όλους όσοι πέρασαν από το βήμα και δίδαξαν, καθώς και στον υπεύθυνο του Φροντιστηρίου Κατηχητών κ. Κωνσταντίνο Τσιουμπέκα, μετεωρολόγο και θεολόγο, ο οποίος είχε αναλάβει το συντονισμό του έργου όλη τη χρονιά. Aπό 1η Μαΐου έως 30 Ιουνίου 2011 οι επισκέψεις στην Ιστοσελίδα μας ανήλθαν σε ! Συνεχίζουμε δυναμικά! 6 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

7 ΛΗΞΗ ΕΣΠΕΡΙΝΩΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ «Απόψε τελειώνει η σπορά του θείου λόγου και παράλληλα αρχίζει νέα περίοδος πνευματικών αγώνων και πιστής εφαρμογής του σωτηρίου λόγου του Θεού στη ζωή μας» (Μητροπολίτης Λαρίσης Ιγνάτιος προς τους εκατοντάδες ακροατές του λόγου του Θεού, κατά τη λήξη των εσπερινών κηρυγμάτων της Ιεράς Μητροπόλεως) Μέσα σε κλίμα βαθειάς κατανύξεως και προσευχής, πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή πλήθους Λαρισαίων, την Τρίτη 3 Μαΐου 2011, η λήξη των Εσπερινών κηρυγμάτων της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου, για το ιεραποστολικό έτος , στη μεγαλώνυμη Ιερά Μονή Αγίου Αθανασίου Κολινδρού Κατερίνης. Αναρίθμητα πλήθη ευσεβών Χριστιανών, άνδρες και γυναίκες, πιστοί ακροατές του Λόγου του Θεού ανηφόρισαν από τη Λάρισα στο Μοναστήρι του Αγίου Αθανασίου, μία ημέρα μετά την πανήγυρη της Ιεράς Μονής (στις 2 Μαΐου), ακολουθώντας το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιο και τους Ιερείς του Θεού του Υψίστου, που διηκόνησαν τον ιερό άμβωνα και τούτη τη χρονιά επαξίως. Μετά την τέλεση του πανηγυρικού Αναστάσιμου αρχιερατικού εσπερινού, μέσα στο Καθολικό της Μονής, ο Σεβασμιώτατος, οι Ιερείς, τα τάγματα των Μοναχών και ο λαός του Θεού εξήλθαν λιτανευτικά, κρατώντας στα χέρια τους την Ιερά Εικόνα της Αναστάσεως και την εφέστιο Ιερά Εικόνα του Μεγάλου Πατρός της Εκκλησίας μας Αγίου Αθανασίου, και ανήλθαν στα προπύλαια του Καθολικού. Απο κεί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, μιλώντας για την αξία του Λόγου του Θεού στη ζωή και το έργο κάθε ανθρώπου, καθώς και για την υπακοή μας στο σωτήριο λόγο του Κυρίου, κήρυξε και τη λήξη των Εσπερινών Κηρυγμάτων που φέτος είχαν ως θέμα την ανάλυση των δογματικών αληθειών της Πίστεώς μας. Το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ.ιγνάτιο και τους πολυπληθείς προσκυνητές καλοσώρισε στην Ιερά Μονή ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους, αρχιμανδρίτης π. Βαρνάβας, ο οποίος μίλησε πολύ εποικοδομητικά για το πόσο ωφελείται ο κάθε πιστός με τη συνεχή μελέτη του λόγου του Θεού και την παρακολούθηση του θείου κηρύγματος της Εκκλησίας, ιδιαίτερα σε μία εποχή που ο άνθρωπος διψά για πνευματική τροφή και έχει πολλές πνευματικές και υπαρξιακές αναζητήσεις! Ο Σεβασμιώτατος Ιεράρχης της Λαρισαϊκής Εκκλησίας κ. Ιγνάτιος, εν συνεχεία, ένδακρυς ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ ΑΡΤΙΟ Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

8 ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο Γέροντα, Μητροπολίτη Κίτρους κ. Αγαθόνικο, με τον οποίο έχουν πολλούς πνευματικούς δεσμούς ειλικρινούς αγάπης και πραγματικής φιλίας, από τα χρόνια ακόμη της ιερατικής τους διακονίας, για τη μεγαλειώδη υποδοχή των πιστών ακροατών του λόγου του Θεού στο πανέμορφο αυτό Μοναστήρι του, καθώς και την Οσιολογιωτάτη Αγία Καθηγουμένη της Μεγαλώνυμης Ιεράς Μονής Αγίου Αθανασίου Κολινδρού, Μοναχή Ειρήνη, για την πλούσια αγάπη της και την όντως αβραμιαία φιλοξενία της, αυτή την πανέμορφη βραδυά, που θα μείνει αξέχαστη και αλησμόνητη στις καρδιές των ακροατών του λόγου του Θεού! Να σημειωθεί εδώ πως οι Λαρισαίοι πιστοί, από το μεσημέρι που άρχισαν να καταφθάνουν, σχημάτιζαν ατελείωτες ουρές προκειμένου προσευχόμενοι και με πολλή ευλάβεια να εισέλθουν στο κατανυκτικό Καθολικό της Μονής και να προσκυνήσουν την πολύ θαυματουργή Ιερά και Χαριτόβρυτη αγία εικόνα της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου, που φυλάσσεται στην Ιερά Μονή και η οποία τελεί πολλά θαύματα και βρύει ιάματα! 8 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ ΑΡΤΙΟ Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

9 «Καλέστε στη ζωή σας το Χριστό...» Ιερά Παράκληση τέλεσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος στο Μητροπολιτικό και Καθεδρικό Ιερό Ναό του Αγίου Αχιλλίου για όλους τους διαγωνιζομένους μαθητές, οι οποίοι συμμετείχαν στο στίβο των Πανελλαδικών Εξετάσεων, προκειμένου να καταλάβουν μια θέση στα Ανώτατα και Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας μας. Ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος, προς τα παιδιά, τα οποία για ακόμη μια φορά κατέκλυσαν τον Ιερό Ναό, τα παρότρυνε να έχουν θάρρος, δύναμη και να αντιμετωπίσουν με ψυχραιμία τη δοκιμασία αυτή, λέγοντάς τους χαρακτηριστικά ότι δεν θα είναι η πρώτη και τελευταία τους, αλλά στο διάβα της ζωής θα έλθουν αντιμέτωποι με ανάλογες καταστάσεις και θα έχουν πολλές ευκαιρίες για να αποδείξουν την αξία τους. Τους διαβεβαίωσε πως έχει πολλές προσευχές για όλους και τους προέτρεψε να καλέσουν το Χριστό στη ζωή τους, και τότε θα αντιληφθούν πως δεν είναι μόνοι τους, αλλά έχουν ένα δυνατό στήριγμα για να ακουμπήσουν και να ενισχυθούν. Ο Σεβασμιώτατος στο τέλος ανέγνωσε την ειδική ευχή και έδωσε ως ευλογία σε όλα τα παιδιά και σε πολλούς γονείς, την εικόνα του Αγίου Αχιλλίου και ένα κομποσχοίνι, προς ενίσχυση και ενδυνάμωση τη δύσκολη ώρα της εξέτασης. ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ ΑΡΤΙΟ Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

10 Ο ΑΓΙΟΣ ΑΧΙΛΛΙΟΣ, ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ Του Αρχιμανδρίτου π. Αχιλλίου Τσούτσουρα, Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου ναμφισβήτητα, για πολλούς λόγους η Λάρι- η πόλις του Αγίου Αχιλλίου, σεμνύνεται Ασα, για το μεγάλο Άγιο και Προστάτη της, το Μυροβλύτη και Θαυματουργό Άγιο Αχίλλιο, Αρχιεπίσκοπο Λαρίσης το Χαριτόβρυτο. Η Χριστιανική του καταγωγή, η αυτοεγκατάλειψή του στα χέρια του Θεού, η Ιεραποστολική εργασία του, η φωτεινή ποιμαντορία του, η ευαγγελική του ζωή, η ξεκάθαρη δογματική διδασκαλία του, ο πνευματικός του αγώνας, η ασκητικότητά του, η πραγματική συμπαράστασή του προς τους πτωχούς και τους αδυνάτους, το αδούλωτο φρόνημά του, η παρρησία του, ο μοναδικός ζήλος του και η προθυμία του να δοξασθεί το όνομα του Αγίου Θεού, είναι μερικά μόνον από εκείνα τα χαρακτηριστικά με τα οποία μπορεί κανείς να σκιαγραφήσει την αγία προσωπικότητά του. Ιδιαίτερα εδώ, στη μακαρία γη των Θετταλών, ήλθε ξένος και έγινε οικείος, αγάπησε τα χώματα και το λαό αυτό. Φυτεύτηκε εδώ για να ανθίσει και να καρποφορήσει «ως το δένδρον το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων». Αγάπησε υπερβολικά τους Λαρισαίους στους οποίους ευαγγελίστηκε το λόγο του Θεού, εκήρυξε Ιησούν Χριστόν, Εσταυρωμένον και Αναστάντα, και Εκείνον εμφύτευσε με πολλή προθυμία μέσα στις διψασμένες καρδιές τους. Καθημερινά καλλιεργούσε την άμπελον ταύτην, ξερίζωνε τα ζιζάνια της ειδωλολατρίας και έσπερνε συνεχώς τον αληθινό σπόρο της αγίας Πίστεώς μας. Θα λέγαμε πως έγινε ο πνευματικός αργυροδίνης Πηνειός που καθημερινά πολλοί ποταμοί επήγαζαν εξ αυτού και πότιζαν την άνυδρη πνευματικά γη και τις διψασμένες ψυχές των προγόνων μας. Στα τριανταπέντε χρόνια της αγίας ποιμαντορίας του ανεδείχθη ο ποιμήν ο καλός, που την ψυχή του έθετε υπέρ των προβάτων. Γι αυτό και το ευλογημένο ποίμνιό του διαρκώς ζούσε πνευματικές εμπειρίες απείρου κάλλους. Οι άνθρωποι έβλεπαν στον Άγιο Επίσκοπό τους τη ζωή του Χριστού, εβίωναν τη σαρκωμένη αγάπη, έβλεπαν στο πρόσωπό του να γίνεται πράξη ο ευαγγελικός λόγος και ακολουθώντας το γνήσιο, αληθινό και ιδιαίτερα αγωνιστικό ομολογιακό του πνεύμα, ενδυναμώνονταν και ενισχύονταν πνευματικά, ώστε να τον ακολουθούν σε γενναίους αγώνες υπέρ της αγιωτάτης και ολοζώντανης Πίστεώς μας. Αυτό δε που κυρίως χαρακτηρίζει την οσιακή του βιοτή και το γνήσιο ομολογιακό του πνεύμα είναι η δυναμική παρουσία του στην Α Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας, το 325 μ.χ., που εκλήθη επίσημα και εκεί ομολόγησε το ομοούσιον του Υιού, κατατροπώνοντας το μεγαλύτερο αιρεσιάρχη, τον Άρειο, που διεκήρυττε ότι ο Υιός και Λόγος του Πατρός είναι κτίσμα και άρα όχι ομοούσιος με τον Πατέρα. Μάλιστα η Ομολογία του αυτή καταστέφθηκε με τη Θεία παρέμβαση, το μεγάλο και θαυμαστό σημείο και το ζωντανό θαύμα του Αγίου Θεού, ο οποίος στην προσευχή και πολύ δυνατή επίκληση του Αγίου Επισκόπου της Λαρίσης Αχιλλίου, απήντησε από τον Ουρανό, με αποτέλεσμα να ενισχυθούν οι Ορθόδοξοι και να καταντροπιασθούν και να κατακρημνισθούν οι αιρετικοί. «Εάν ο Υιός του Θεού είναι ομοούσιος και ομόδοξος προς τον Πατέρα, όπως εμείς πιστεύουμε, τότε να αναβλύσει από αυτή την ξερή πέτρα λάδι για να δουν και να πιστέψουν οι όντως Θεομάχοι», είπε ο Άγιος του Θεού, και πριν καλά καλά τελειώσει την πρότασή του ο Θεός τον δικαίωσε. Άφθονο λάδι εξήλθε από την στεγνή πέτρα που πλημμύρισε όλο τον τόπο όπου διεξάγονταν οι εργασίες της Συνόδου. Το μεγάλο αυτό θαύμα σίγουρα ενισχύει όλους εμάς που απιστούμε μέχρι και σήμερα και δυστυχώς λατρεύουμε θεούς αλλοτρίους, αλλά συγχρόνως μας δίνει μερικά πολύ σημαντικά μηνύματα. Βλέπουμε πως τα δόγματα της Πίστεώς μας καθιερώθηκαν μέσα από δυνατούς και γενναίους αγώνες που δόθηκαν, μάλιστα από Αγίους Πατέρες, οι οποίοι εβίωναν το Χριστό και διακατέχονταν από ιδιαίτερα αγωνιστικό και θυσιαστικό πνεύμα. 10 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

11 Πρόκειται για τα θεία δόγματα που ξέρουμε ότι θεμελιώθηκαν πάνω στην Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας, δηλαδή στην εν Χριστώ αποκάλυψη γι αυτό και έχουν αιώνιο κύρος, αδιαμφισβήτητη ορθότητα αλλά και διαχρονική αξία. Αυτά τα δόγματα, όπως είναι και το σημαντικό κεφάλαιο του ομοουσίου του Υιού του Θεού, για το οποίο υπεραμύνθηκε εν Συνόδω και θαυματούργησε ο Δογματικός Πατέρας της Εκκλησίας μας, ο Άγιος Αχίλλιος, είναι απόλυτα καθοριστικά και για την αγιοπνευματική ζωή όλων μας. Γι αυτό όταν τα ομολογούμε τα δόγματα, μας αγιάζουν. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος περίτρανα διαλαλεί τον αγιαστικό χαρακτήρα των δογμάτων, λέγοντας: «Τα ορθά δόγματα περί Θεού λεγόμενα, αγιάζουν την ψυχήν». Και ο πολυγραφότατος Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής τονίζει πως: «Πας άνθρωπος αγιάζεται δια της ακριβούς ομολογίας της Πίστεως». Και βέβαια η αγιοπνευματική ζωή των πιστών Χριστιανών, η εν Χριστώ ζωή την οποία μας διδάσκει η Εκκλησία, δεν εξαντλείται μόνο στη διατύπωση των δογμάτων. Απλά γνωρίζει ότι η αλήθεια των δογμάτων οριοθετεί με κάθε δυνατή ακρίβεια το πνευματικό περιεχόμενο της ζωής των μελών της Εκκλησίας. Ο Άγιος Αχίλλιος που εβίωνε ο ίδιος το Χριστό και τον εκήρυττε με όλη του τη δύναμη, σε καμμία περίπτωση δεν θα ανεχόταν εκπτώσεις ή υποβιβασμό ή παραθεώρηση των αληθειών της Πίστεως μας, πόσο μάλλον όταν αυτές οι αλήθειες αφορούσαν τον Ίδιο το Χριστό, στον οποίο ενώθηκαν η Θεία με την ανθρώπινη φύση, ατρέπτως, ασυγχύτως, αχωρίστως, αδιαιρέτως. Γι αυτό και με το θαύμα του στην Α Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας, δεν εκήρυξε μόνον την αλήθεια της Πίστεως και τη Θεότητα του Χριστού, αλλά αγωνίσθηκε ιδιαίτερα για την εκκλησιαστική ενότητα, για να διατηρηθεί ακέραιος ο άρραφος χιτώνας του Χριστού και να διασώσει ο άνθρωπος τη δυνατότητα της σωτηρίας του μόνο μέσα στην αγία Εκκλησία του Χριστού. Και σήμερα, που η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και που η εμμονή στο δόγμα κινδυνεύει από διάφορους καθαρά παγκοσμιοποιημένους κύκλους να χαρακτηρισθεί ως «δογματισμός», σήμερα ακόμη που γίνεται μία πολύ περίεργη και ύπουλη προσπάθεια να «συναντηθούμε» όλοι στο όνομα μιας υπερδογματικής πανανθρώπινης «αγάπης», πρέπει να αγωνισθούμε πολύ έντονα, με τη γενναιότητα και το σθένος, την παρρησία και τη δυνατή ομολογία του Μεγάλου Ιεράρχου Αγίου Αχιλλίου του Μυροβλύτου, υπέρ της ακριβούς τηρήσεως των δογμάτων της Πίστεώς μας, τα οποία καθιέρωσαν Άγιοι άνθρωποι, που εβίωναν το Χριστό και ζούσαν αγιοπνευματική ζωή. Εξ άλλου, αυτό μας υπαγορεύει και η πνευματική διαθήκη του Αγίου Αχιλλίου προς τα φιλόθεα τέκνα του. Μας λέει στις τελευταίες του παροτρύνσεις πως για να αποκαλυφθεί στις καρδιές μας ο Χριστός, πρέπει πρωτίστως να τον αγαπήσουμε με όλη μας την καρδιά, γνωρίζοντας και τηρώντας επακριβώς το άγιο θέλημά Του. Ποτέ να μην κάνουμε συμβιβασμούς σε θέματα δογματικά, σε θέματα Πίστεως, γιατί η παραμικρή αλλοίωση των δογμάτων μας θα είναι καταστρεπτική και θα μας οδηγήσει στο θάνατο, αφού αυτά είναι η ζωντανή αλήθεια της Πίστεώς μας, χωρίς την οποία δεν μπορούμε να έχουμε εμείς οι άνθρωποι αληθινή ζωή. Στον αγώνα μας αυτό, ας έχουμε πρεσβευτή τον Άγιό μας, τον ευκλεή Ιεράρχη, τον πρακτικό υποφήτη, το θεοειδή μύστη και υπέρμαχο της Τριάδος, τον πολύφωνο κήρυκα της Θεότητος του Χριστού, εκείνον που έγινε η εύηχος σάλπιγγα, τον Πολιούχο και Προστάτη μας Άγιο Αχίλλιο, το μυροβλύτη και θαυματουργό, που σίγουρα δεν θ αφήσει σ αυτές τις δύσκολες ημέρες να αλλοιωθούν τα σωτήρια διδάγματα της Εκκλησίας μας και να αποπροσανατολισθούμε εξ αιτίας της πνευματικής μας χαλάρωσης απ το μοναδικό σκοπό της ζωής μας που είναι η θέωση. ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ ΑΡΤΙΟ Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

12 Ο Εσπερινός της εορτής του Αγίου Αχιλλίου Με ιδιαίτερη λαμπρότητα η Θεσσαλική πρωτεύουσα, η Λάρισα, τίμησε και φέτος τον πολιούχο και προστάτη της, τον αρωγό και έφορό της, τον Άγιο Αχίλλιο Επίσκοπο Λαρίσης, το θαυματουργό και μυροβλύτη. Το απόγευμα του Σαββάτου, 14 Μαΐου, τελέστηκε με κάθε λαμπρότητα και επισημότητα ο μέγας πανηγυρικός εσπερινός στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αχιλλίου, όπου και φυλάσσονται τα ιερά και χαριτόβρυτα λείψανα του Αγίου, με την παρουσία χιλιάδων πιστών, του κλήρου της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου, καθώς και των τοπικών πολιτικών και στρατιωτικών Αρχών. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος, αφού καλωσόρισε στην πανηγυρίζουσα πόλη της Λαρίσης όλους τους παρευρισκομένους Μητροπολίτες και Επισκόπους, δηλαδή το χοροστατούντα Μητροπολίτη Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ. Ιωάννη, Άρτης κ. Ιγνάτιο, Αυλώνος κ. Χριστόδουλο, Ζιχνών και Νευροκοπίου κ. Ιερόθεο, Κορίνθου κ. Διονύσιο, Πολυανής και Κιλκισίου κ. Εμμανουήλ, Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρα, Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού κ. Κύριλλο και τους Επισκόπους Θεουπόλεως κ. Παντελεήμονα και Θερμών κ. Δημήτριο, στη συνέχεια παρακάλεσε το χοροστατούντα Μητροπολίτη Λαγκαδά κ. Ιωάννη να κηρύξει το θείο λόγο και να απευθύνει λόγους αγάπης. Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαγκαδά κ. Ιωάννης, αφού ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας για την τιμητική πρόσκληση και του ευχήθηκε να συνεχίσει να έχει αγλαόκαρπο διακονία στη Θεοφρούρητη Μητρόπολη Λαρίσης, την οποία ποιμαίνει επί 17 συναπτά έτη, μίλησε για την εορτή της Αναστάσεως του Σωτήρος και για τη διαχρονική παρουσία του Χριστού στη ζωή μας, η οποία βοηθά όλους τους ανθρώπους να ξεπερνούν τις δυσκολίες και τις κατά καιρών κρίσεις που εμφανίζονται στην καθημερινότητά τους. Τέλος αναφέρθηκε στην επέτειο της συμπληρώσεως των 30 ετών από την ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Αχιλλίου, τα οποία ο μακαριστός Γέροντας του, Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κυρός Παντελεήμων ο Β τα μετέφερε στη Λάρισα, επί αρχιερατείας Μητροπολίτου Λαρίσης κυρού Σεραφείμ. 12 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ ΑΡΤΙΟ Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

13 Η Θεία Λειτουργία της Πανηγύρεως του Αγίου Αχιλλίου ( ) Η Εορτή του Αγίου Αχιλλίου είναι εορτή όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών. Μ αυτά τα λόγια ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Ιγνάτιος, στη σύντομη προσλαλιά του στη Κεντρική πλατεία της πόλεως, απευθύνθηκε προς τους προσκεκλημένους Αρχιερείς, τους Άρχοντες του τόπου και σε όλο τον ευλογημένο λαό, ο οποίος έδωσε δυναμικό παρόν στην εορτή του Αγίου, τονίζοντας πως ο Άγιος Αχίλλιος απέδειξε την αγάπη του τόσο προς τον άνθρωπο, αφού τον διηκόνησε με τη φιλανθρωπία και την ελεημοσύνη, όσο και στην Αγία μας Εκκλησία με την υπεράσπιση του Δογμάτων Της στην Α Οικουμενική Σύνοδο. Ο Σεβασμιώτατος, αφού ευχαρίστησε όλους για τον κόπο στον οποίο υπεβλήθησαν, κατέληξε πως ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί εξαγγέλουμε την Πίστη μας και την διατρανώνουμε, και το αποδεικνύουμε σήμερα περίτρανα κρατώντας τα Λείψανα του Αγίου και λιτανεύοντας την Εικόνα του στους δρόμους της πόλεως. Νωρίτερα, με ιερή συγκίνηση πλήθη πιστών συμμετείχαν στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία που τελέστηκε στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αχιλλίου, με την ευκαιρία της ετήσιας μνήμης του που εορτάζεται στη Λάρισα, στην πόλη όπου έζησε και την οποία ποίμανε ο ίδιος ο Άγιος Αχίλλιος κατά τον 4 μ.χ. αιώνα. Στη Θεία Λειτουργία προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Άρτης κ. Ιγνάτιος, πλαισιούμενος από τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Αυλώνος κ. Χριστόδουλο, Ζιχνών και Νευροκοπίου κ. Ιερόθεο, Κορίνθου κ. Διονύσιο, ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

14 Πολυανής και Κιλκισίου κ. Εμμανουήλ, Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρα, Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού κ. Κύριλλο, Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ. Ιωάννη και τους Θεοφιλεστάτους Επισκόπους Θεουπόλεως κ. Παντελεήμονα, Θερμών κ. Δημήτριο και από τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας κ. Ιγνάτιο. Το θείο λόγο κήρυξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Άρτης κ. Ιγνάτιος, ο οποίος αναφέρθηκε στο χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως, στην παρουσία του Αγίου στη ζωή των ανθρώπων, καθώς και στην κρίση που διέρχεται η κοινωνία μας και κάλεσε σε συστράτευση όλους προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της εποχής.τις λατρευτικές εκδηλώσεις τίμησαν με την παρουσία τους ο Περιφερειάρχης Θεσσαλίας κ. Κωνσταντίνος Αγοραστός, οι Βουλευτές του Νομού κ. Βασίλειος Έξαρχος, κ. Χρήστος Ζώης, κ. Αστέριος Ροντούλης, ο Δήμαρχος Λαρισαίων κ. Κωνσταντίνος Τζανακούλης, ο Στρατηγός Διοικητής 1ης Στρατιάς, ο Άρχηγός Τακτικής Αεροπορίας, ο Στρατηγός της Αστυνομίας, οι Δικαστικές Αρχές, Περιφερειακοί και Δημοτικοί Σύμβουλοι, Πρόεδροι Συλλόγων και Διοικητές Οργανισμών. Χαίρει έχουσα η Θεσσαλία... και της Λαρίσης η πόλις αδάμαντα... Πάτερ Άγιε Ιεράρχα Αχίλλιε πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

15 Υμνογράφοι του Αγίου Αχιλλίου κατά τη βυζαντινή περίοδο (α μέρος) Ο Άγιος Αχίλλιος, αρχιεπίσκοπος και πολιούχος της πόλης της Λάρισας, έζησε κατά την περίοδο της βασιλείας του Μεγάλου Κωνσταντίνου ( ) και είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην καταδίκη του Αρείου από την Α Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας (325). Ποίμανε την πόλη της Λάρισας για σαράντα περίπου χρόνια ως το θάνατό του το 350. Ο αρχικός Βίος του θα γραφεί πολύ αργότερα και συγκεκριμένα στα τέλη του 9ου αι. 1, από άγνωστο μέχρι σήμερα συγγραφέα. Τον αρχικό αυτό Βίο διασκεύασε κατά τα τέλη του 13ου αι. άγνωστος στην έρευνα συγγραφέας. Ενώ, λοιπόν, οι συγγραφείς του Βίου του αγίου Αχιλλίου είναι άγνωστοι μέχρι σήμερα στην έρευνα, αντίθετα γνωστοί και σημαίνουσες μορφές των βυζαντινών και μεταβυζαντινών χρόνων είναι οι υμνογράφοι που συνέθεσαν υμνογραφικά κείμενα προς τιμήν του Αγίου Αχιλλίου. Έτσι τον 9ο αιώνα, παράλληλα με τη συγγραφή του Χαράλαμπου Στεργιούλη, Διδάκτορα Βυζαντινής Φιλολογίας του αρχικού Βίου θα γραφούν και δύο κανόνες προς τιμή του αγίου από τον Ιωσήφ τον Υμνογράφο. Ο Ιωσήφ γεννήθηκε περί το 816, πιθανότατα στο Πάνορμο της Σικελίας 2. Σε ηλικία 15 ετών (το 831) ο Ιωσήφ αναγκάζεται μαζί με την οικογένειά του να εγκαταλείψει τη Σικελία εξαιτίας των επιδρομών των Σαρακηνών στο νησί και να καταφύγει στην Πελοπόννησο. Στα τέλη του ίδιου έτους ο Ιωσήφ βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη δόκιμος μοναχός στη μονή Λατόμου. Εννέα περίπου χρόνια αργότερα (το 840) θα χειροτονηθεί πρεσβύτερος, κατά παράκληση των μοναχών της μονής και του επισκόπου Θεσσαλονίκης. Το ίδιο έτος γνωρίζει τον όσιο Γρηγόριο τον Δεκαπολίτη και τον ακολουθεί στην Κωνσταντινούπολη. Στην Κωνσταντινούπολη υπηρετεί ως πρεσβύτερος στο ναό του Αγίου Αντίπα. Το 841 ο Ιωσήφ επιχειρεί ένα ταξίδι στη Ρώμη, αλλά αιχμαλωτίζεται από Άραβες πειρατές και παραμένει για μικρό χρονικό διάστημα φυλακισμένος στις φυλακές του Χάνδακα (Ηράκλειο Κρήτης). «Εμπιστευόμενος στην θεία Πρόνοια», όπως χαρακτηριστικά γράφει στο Βίο του ο μαθητής του Θεοφάνης, «ο όσιος αξιοποίησε τον εγκλεισμό αυτόν ενθαρρύνοντας τους άλλους αιχμαλώτους να διαφυλάξουν την Πίστη παρά τα βασανιστήρια που τους επέβαλλαν οι Σαρακηνοί. Με αυτόν τον τρόπο κατόρθωσε να σώσει πολλούς από τα δίχτυα του διαβόλου, στηλίτευσε έναν επίσκοπο που ήταν έτοιμος να προσχωρήσει στην εικονομαχική αίρεση και ως αλείπτης προετοίμασε έναν λαϊκό, ο οποίος ετελειώθη ενδόξως διά του μαρτυρίου» 3. Δύο χρόνια περίπου παρέμεινε στις φυλακές του Χάνδακα «τη νύχτα των Χριστουγέννων» γράφει ο μαθητής του Θεοφάνης, «και ενώ τα πόδια του ήταν σφιχτά δεμένα στον ποδοκάκκη (= ξύλινο όργανο βασανισμού, με το οποίο δένονταν τα πόδια των καταδίκων για να μην αποδράσουν) και ο αυχένας του στο τιμωρητικό ξύλο, ο Ιωσήφ δοξολογούσε ψάλλοντας ύμνους την έλευση στον κόσμο αυτό του Ιωσήφ ο Υμνογράφος Ηλίου της Δικαιοσύνης, όταν του παρουσιάστηκε ο άγιος Νικόλαος, μεγαλειώδης, με μορφή που ακτινοβολούσε, και του ενεχείρησε μια περγαμηνή πάνω στην οποία έγραφε Τάχυνον ο οικτίρμων και σπεύσον ως ελεήμων εις την βοήθειαν ημών, ότι δύνασαι βουλόμενος. Του ανήγγειλε επίσης ότι καθώς είχε αποβιώσει ο αυτοκράτορας Θεόφιλος (Ιανουάριος του 842), σύντομα θα απελευθερωνόταν και έπρεπε να επανακάμψει στην Βασιλεύουσα για να στηρίξει και ενδυναμώσει την ορθόδοξη Πίστη» 4. Πράγματι λίγο αργότερα μετά την καταβολή λύτρων απελευθερώθηκε και ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής για την Κωνσταντινούπολη. Στο ταξίδι του για την Κωνσταντινούπολη ο Ιωσήφ, διαπεραιώθηκε στην ηπειρωτική Ελλάδα, πέρασε από τη Θεσσαλία, (συνάντησε μάλιστα κάποιο μοναχό ο οποίος του δώρισε τεμάχιο του λειψάνου του αποστόλου Βαρθολομαίου, προς ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ ΑΡΤΙΟ Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

16 τιμή του οποίου έκτισε αργότερα ναό στην Κωνσταντινούπολη) και διήλθε από τη Λάρισα (πιθανότατα κατά τα τέλη του 842), όπου προσκύνησε τα λείψανα του Αγίου Αχιλλίου. Όταν τελικά έφθασε στην Κωνσταντινούπολη συνέθεσε τους δύο κανόνες προς τιμήν του Αγίου Αχιλλίου. Οπαδός του πατριάρχη Ιγνατίου ( και ) εξορίσθηκε στη Χερσώνα της Κριμαίας μετά το 857 από το νέο πατριάρχη Φώτιο ( και ). Όταν ανήλθε στο θρόνο του Βυζαντίου ο Βασίλειος Α ο Μακεδών ( ), ο Ιγνάτιος ανακλήθηκε στον πατριαρχικό θρόνο και μαζί του επέστρεψαν όσοι από τους οπαδούς του είχαν εξοριστεί. Μεταξύ αυτών επιστρέφει από την εξορία και ο Ιωσήφ, ο οποίος τιμάται από τον νέο αυτόκράτορα και τον πατριάρχη με το αξίωμα-οφίκκιο του σκευοφύλακα της Μεγάλης Εκκλησίας. Μετά την κοίμηση του πατριάρχη Ιγνατίου και την εκ νέου άνοδο στον πατριαρχικό θρόνο του μεγάλου Φωτίου ο Ιωσήφ συνεργάζεται αρμονικά με τον πατριάρχη Φώτιο και χαίρει της πλήρους εμπιστοσύνης του μέχρι την κοίμησή του στις αρχές Απριλίου του 886. Σύμφωνα μάλιστα με το βίο του τη μέρα της κοίμησής του «ένας από τους προύχοντες της Πόλης μετέβη στο ναό του αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος και προσευχόταν να βρει τον δούλο που είχε χάσει. Μετά τρεις ημέρες παρουσιάστηκε ο Άγιος Θεόδωρος και του είπε ότι δεν είχε μπορέσει να ανταποκριθεί στις δεήσεις του, γιατί είχε πάει μαζί με όλους τους αγίους να προϋπαντήσει στα επουράνια τον Ιωσήφ τον ποιητή, ο οποίος τους τίμησε και τους εγκωμίασε κατά τον επίγειο βίο του με ύμνους θεόπνευστους» 5. Το έργο του Ιωσήφ είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου υμνογραφικό. Συνέθεσε κανόνες, τριώδια, ιδιόμελα και κοντάκια. Είναι από τους παραγωγικότερους ποιητές και τιμήθηκε με τον μοναδικό τίτλο του υμνογράφου. Έχει συνθέσει 466 κανόνες, 8 κοντάκια, 58 τριώδια και 144 στιχηρά, κατά τον πίνακα που συνέταξε ο Ευτ. Τωμαδάκης. Όπως προαναφέρθηκε, ο Ιωσήφ συνέταξε δύο κανόνες προς τιμήν του Αγίου Αχιλλίου. Ο πρώτος περιέχεται, όπως και ο Βίος του, στον κώδικα 212 [3746] της Ιεράς Μονής Διονυσίου Αγίου Όρους, φφ. 82 r -88 v καθώς και στις εκδόσεις της ακολουθίας του Αγίου. Αυτός ο πρώτος κανόνας του Ιωσήφ εμπλέκεται στην ακολουθία του Αγίου με τον κανόνα του Αντωνίου, αρχιεπισκόπου Λαρίσης «Προηγούνται σε κάθε ωδή τα τροπάρια του κανόνα του Αντωνίου Λαρίσης, και ακολουθούν τα τροπάρια του κατά πέντε αιώνες παλαιοτέρου (Θ αι.) κανόνα του Ιωσήφ του Υμνογράφου» 6. Ο δεύτερος κανόνας, επίσης, περιέχεται στον ίδιο κώδικα 212 της Ιεράς Μονής Διονυσίου, φφ. 88 v -90 r και εξεδόθη από τον αείμνηστο καθηγητή Δ. Ζ. Σοφιανό 7. Πιθανότατα, σύμφωνα με τον Σοφιανό, και τα δύο αυτά ποιητικά κείμενα συντάχθηκαν μετά το πέρασμα του Ιωσήφ από τη Λάρισα, κατά την περίοδο μεταξύ των ετών , όταν ο υμνογράφος είχε ήδη επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη 8. Δύο αιώνες αργότερα (11ος αι.) ένας άλλος υμνογράφος, ο Αρσένιος, ηγούμενος της μονής της Grottaferrata στη Ρώμη, εμπνέεται από το πρόσωπο του Αγίου Αχιλλίου και συνθέτει προς τιμή του ένα νέο κανόνα 9. Ο Αρσένιος, εκτός από τον κανόνα στον Άγιο Το μοναστήρι της Grottaferrata Αχίλλιο έχει συνθέσει και έναν κανόνα στον Άγιο Αρμόδιο, συστρατιώτη του Αγίου Νικολάου του εν Βουναίνη 10. (συνεχίζεται) 1. Δημήτριος Ζ. Σοφιανός, Ο άγιος Αχίλλιος Λαρίσης. Ο αρχικός ανέκδοτος βίος (Θ αι.) και η μεταγενέστερη διασκευή του (ΙΓ αι.). Ανέκδοτα υμνογραφικά κείμενα (Ιωσήφ Υμνογράφου, Μανουήλ Κορινθίου, Αναστασίου Γορδίου), Ακαδημία Αθηνών, [Κέντρο Ερεύνης του Μεσαιωνικού και Νέου Ελληνισμού], Αθήνα 1990, σσ : η εισαγωγή σσ : η έκδοση του βίου. 2. Θεοχάρης Δετοράκης, Βυζαντινή φιλολογία. Τα πρόσωπα και τα κείμενα, Β, Ηράκλειο Κρήτης 2003, σσ Μακάριος Σιμωνοπετρίτης Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Απρίλιος, τόμος όγδοος, Αθήναι 2007, (σσ : ο βίος του Ιωσήφ του Υμνογράφου) σ Μακάριος Σιμωνοπετρίτης Νέος Συναξαριστής, σ Μακάριος Σιμωνοπετρίτης Νέος Συναξαριστής, σ Σοφιανός, Ο Άγιος Άχίλλιος Λαρίσης, σ Σοφιανός, Ο Άγιος Άχίλλιος Λαρίσης, σσ (η έκδοση του β κανόνα). 8. Σοφιανός, Ο Άγιος Άχίλλιος Λαρίσης, σ Analecta Hymnica Graeca e codicibus eruta Italiae Inferioris, Joseph Schirò consilio et ductu edita, IX, Canones Maii, Constantinus Nikas collegit et instruxit, Roma 1973, σσ Δ. Ζ. Σοφιανός, Ανέκδοτος κανών του μάρτυρος Αρμοδίου, συνταχθείς υπό του Αρσενίου του Κρυπτοφέρρης (ΙΑ αι.) ΕΕΒΣ (1972/73), σσ ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ ΑΡΤΙΟ Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

17 Τα παιδιά των μικρών τάξεων του 2ου και του 28ου Δημοτικών Σχολείων της Λάρισας επισκέφθηκαν μαζί με το Διευθυντή και τους Δασκάλους τους την Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και έτυχαν θερμής υποδοχής από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Ιγνάτιο. Ο Σεβασμιώτατος δέχθηκε τα παιδιά και τους ξενάγησε στους χώρους της Μητροπόλεως και είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει μαζί τους. Τα παιδιά προσέφεραν τρόφιμα στο Ευαγές Ίδρυμα της Μητροπόλεώς μας, τον ΕΠΙΟΥ- ΣΙΟ και ο Σεβασμιώτατος τους αντιπρόσφερε για ευλογία μία εικόνα του Αγίου Αχιλλίου και ένα μικρό γλύκισμα. ΜΙΚΡΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ κ. ΙΓΝΑΤΙΟ ενήντα (50) τελειόφοιτοι της Θεολογικής ΠΣχολής του Α.Π.Θ. ήλθαν στη Λάρισα, την Πέμπτη 19 Μαΐου, συνοδευόμενοι από το λόγιο Καθηγητή τους στο μάθημα της Λειτουργικής, Πρωτοπρεσβύτερου π. Κωνσταντίνο Καραϊσαρίδη. Οι νέοι Θεολόγοι, οι οποίοι βρίσκονται επί πτυχίω και με πολύ όρεξη και πνεύμα Θεού ετοιμάζονται να διδάξουν στα παιδιά μας το πιο ενδιαφέρον μάθημα, αυτό των Θρησκευτικών, απέκτησαν σημαντικές εμπειρίες από την τοπική μας Εκκλησία. Επισκέφθηκαν την πόλη μας και τους ωραίους Ναούς της, παρακολούθησαν τη σεμνή τελετή της υποδοχής της αγία Κάρας του Αγίου ενδόξου Ιερομάρτυρος Ελευθερίου στη Φαλάνη, συναντήθηκαν με το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Ιγνάτιο και ξεναγήθηκαν υπ αυτού, γνώρισαν από κοντά το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μουάνζας κ. Ιερώνυμο και πληροφορήθηκαν το μεγάλο ιεραποστολικό του έργο. Στη συνέχεια προσκύνησαν στο μεγαλώνυμο Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής στους Αμπελοκήπους την ιερά και εφέστιο παλαιά εικόνα της Παναγίας μας και στο τέλος οι φιλόξενες κυρίες από την Ενοριακή Διακονία της Παναγίας στους Αμπελοκήπους, μαζί με τους Επιτρόπους και τους Ιερείς του Ιερού Ναού, παρέθεσαν ένα πλούσιο ωραιότατο δείπνο στους νέους βλαστούς της Θεολογικής Σχολής, και για τούτο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Ιγνάτιος ευχαρίστησε θερμότατα τον π. Κωνσταντίνο, τον π. Άνθιμο και όλους τους συντελεστές αυτής της φιλόξενης βραδιάς. ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

18 Κληρικός: Ο λειτουργός, ο δάσκαλος, ο ποιμένας κληρικός καλείται να υλοποιήσει το τριπλό Ο αξίωμα του Κυρίου, δηλαδή το αξίωμα του λειτουργού, του διδασκάλου και του ποιμένα. Έτσι από τη στιγμή της χειροτονίας του επωμίζεται μια μεγάλη ευθύνη και αποστολή. Με άλλα λόγια κουβαλάει ολόκληρη τη ζωή του ένα βαρύ σταυρό, ένα ασήκωτο φορτίο, αφού στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια πρέπει να είναι λειτουργός, δάσκαλος και ποιμένας. Η ασυνέπεια λόγων και έργων είναι η σημαντικότερη κοινωνική ασθένεια της εποχής μας. «Το δάσκαλε που δίδασκες και νόμον δεν εκράτεις» έχει δυστυχώς μεγάλες διαστάσεις, έχει διαβρώσει τον κοινωνικό ιστό και έχει παραλύσει τη λειτουργία των θεσμών της κοινωνίας. Κανένας ή σχεδόν κανένας δεν στοιχίζει τη ζωή του και τις πράξεις του σύμφωνα με τα λόγια και τον επαγγελματικό ρόλο του ή σύμφωνα με το λειτούργημά του. Άλλα λέμε και άλλα πράττουμε και αυτή η αναντιστοιχία, η ασυνέπεια αναιρεί το επάγγελμά μας, το λειτούργημά μας, το ρόλο μας, την αποστολή μας. Ειδικότερα για τους κληρικούς τι σημαίνει λειτουργία; Τι σημαίνει να είσαι λειτουργός; Είναι απλώς μια ευσεβής πράξη που γίνεται από συνήθεια, από «επαγγελματικό» καθήκον ή η πράξη αυτή συνδέεται οντολογικά με την υπόλοιπη ζωή τους; Αυτός είναι ο πρώτος προβληματισμός, εάν δηλαδή η ζωή του κληρικού βρίσκεται σε αντιστοιχία με ό,τι απαιτεί ο ρόλος του ως λειτουργού του Υψίστου. Καλείται ακόμα ο λειτουργός να είναι δάσκαλος. Τι σημαίνει αυτό; Να ξέρει πολλά γράμματα και να έχει πολλά πτυχία; Η πλατιά βέβαια μόρφωση και Παιδεία δεν βλάπτει, αρκεί να μη μετατραπούν οι του κ. Γεωργίου Ν. Ξενόφου κληρικοί σε «διανοούμενους» που διαχέουν στους πιστούς τη σοφία τους και γίνονται «τεχνικοί» της τελετουργικής και «τεχνοκράτες» της θεολογικής γνώσης, αποκομμένοι από το μέγα μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και την αποστολή και το βαθύτερο ρόλο της ιερωσύνης τους. Τέλος, η κλήση του κληρικού καρφώνεται στο αξίωμα του ποιμένα. Εδώ κατ εξοχήν ισχύει το «ο έχων τούτο σοι δίδωμι» (Πραξ. γ σ). Και εκείνο που έχει να δώσει ο κληρικός δεν είναι μόνον οι ιεροπραξίες και διάφορα πιστοποιητικά και ληξιαρχικές πράξεις!! Το θέμα της ποιμαντικής αποστολής είναι τεράστιο και δεν λύνεται εύκολα. Και τούτο γιατί οι κληρικοί είναι οι άμεσα εμπλεκόμενοι στις διαδικασίες ποιμαντικής ανανέωσης και έχουν δικαίωμα και καθήκον να συμμετάσχουν οργανικά σ αυτήν, κατά το μέτρο των δυνάμεών τους. Ο αιώνας της μαζικής κουλτούρας που έρχεται, η εποχή των ψευδοσωτήρων, της τηλεοπτικής αλαζονείας και του ψεύδους δεν αντιμετωπίζεται με βωβούς υπαλληλίσκους, αποδέκτες εγκυκλίων, αλλά αντιμετωπίζεται από ποιμένες κρυστάλλινης ταυτότητας και υψηλού αισθήματος ευθύνης και τέτοια πρέπει να είναι οι κληρικοί της Ορθόδοξης λατρείας. Κυρίως όμως πρέπει να προέχουν ώστε να υπάρχει ισοζύγιο λόγων και έργων στην καθημερινή τους ζωή. Η Εκκλησία οφείλει να επενδύσει σ αυτόν τον τομέα, γιατί έτσι θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τα διάφορα προβλήματα που αφορούν τον άνθρωπο και την κοινωνία γενικότερα. 18 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

19 ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ του ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ στη Λάρισα Με κάθε εκκλησιαστική λαμπρότητα τελέσθηκαν την Πέμπτη 19 Μαΐου, το απόγευμα, η Ακολουθία του Αγιασμού και της Θεμελιώσεως του νέου Παρεκκλησίου της πόλεώς μας, που βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών Καραγάτση και Ερετρείας, πλησίον του Ενοριακού Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου, της παλαιάς εθνικής οδού, στον οποίο και θα ανήκει. Θα είναι αφιερωμένο στο μεγάλο Ιεράρχη, τον πονεμένο λευΐτη και άγιο του προηγουμένου αιώνα μας, αλλά και των ημερών μας, θαυματουργό Άγιο Νεκτάριο. Η όλη τελετή έγινε σύμφωνα με την τάξη της Αγίας μας Εκκλησίας, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνατίου και παρουσία πολλών Ιερέων, καλλικελάδων Ιεροψαλτών, των τοπικών μας Αρχόντων και πολλών πιστών Χριστιανών από την Ενορία του Αγίου Γεωργίου, από άλλες Ενορίες και κυρίως κατοίκων της συγκεκριμένης περιοχής και πλατείας, πάνω στην οποία θεμελιώθηκε το νέο Παρεκκλήσιο. Ένδακρυς ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε τον ακούραστο, πραγματικά, Αρχιμανδρίτη του Ιερού Ναού, π. Νικηφόρο Κοντογιάννη, και όλους τους ευλογημένους συνεργάτες του στο πνευματικό και ενοριακό έργο, που ετοίμασαν με προθυμία και ένθεο ζήλο τον ιερό αυτό χώρο, το Δήμο Λαρισαίων για την παραχώρηση μέρους της πλατείας και όλους τους πιστούς Χριστιανούς, που σε περίοδο οικονομικής κρίσεως στερούνται πολλά πράγματα, προκειμένου να βοηθήσουν στην ανέγερση ενός Ναού, μέσα στον οποίο συν τω Αγίω Θεώ θα αναπαύονται οι ψυχές των Ορθοδόξων Χριστιανών και θα μεγαλύνεται το όνομα του Αγίου Θεού. Η τελετή έκλεισε με την προσφώνηση του κ. Αντιδημάρχου Σπυρίδωνος Μπαρμπούτη και με τους ωραίους και επίκαιρους για την περίσταση ύμνους του Αγίου Νεκταρίου, αλλά και με Βυζαντινά Μέλη όπως: «Επί την ασάλευτον Χριστέ, πέτραν των εντολών Σου, την Εκκλησία Σου, στερέωσον» και ακόμη: «Το στερέωμα, των επί Σοι πεποιθότων, στερέωσον Κύριε την Εκκλησίαν, ην εκτίσω τω τιμίω Σου αίματι», «Ουρανός πολύφωτος η Εκκλησία, ανεδείχθης άπαντας, φωταγωγούσα τους πιστούς, εν ω εστώτες κραυγάζομεν: Τούτον τον οίκον στερέωσον Κύριε». ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ

20 ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΚΥΡΙΑ ΕΥΔΟΞΙΑ της Ιωάννας Δενδραμή Ηταν ένα μικρό κορίτσι που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια συνοικία μακρυά από το κέντρο της πόλης. Στα «Καλύβια». Συνοικία που κατοικούνταν ως επι το πλείστον από Σελιτσιανιώτες, δηλαδή καταγόμενους από την Ανατολή Αγιάς. Αγροτοσυνοικισμός στην ουσία, ήταν για πολλά χρόνια, πολύ πριν από το Το μόνο ωραίο δόμημα εκεί γύρω ήταν το Εξωκκλήσι της Αγίας Μαρίνας. Εκεί μαζευόταν με τα άλλα συνομήλικά της παιδάκια, όταν δεν ήταν στο σπίτι της. To Ναό της Αγίας Μαρίνας τον ένοιωθε σαν να ήταν το δεύτερο αν όχι το πρώτο σπίτι της. Έτσι πρωτόμαθε να ζει μέσα στον ιερό χώρο του Ναού. Έτσι πρωτόμαθε να νοιάζεται και να φροντίζει το Ναό. Τα χρόνια περνούσαν. Τα χέρια του μικρού κοριτσιού είχαν εκπαιδευθεί τέλεια στη μαγειρική τέχνη. Ουσιαστική τέχνη. Νάναι δεκατριών με δεκατεσσάρων χρονών και να μαγειρεύει και να ζυμώνει σε καθημερινή βάση, πολλές φορές και δύο φορές την ημέρα για τους εργάτες και τις εργάτριες των πατρικών της κτημάτων. Το έκανε με ευχαρίστηση. Όχι σαν αγγαρεία. Ένοιωθε μεγάλη ευχαρίστηση με το να βοηθά τους άλλους... Έτσι άρχισε τη ζωή της στην προσφορά. Με το φαγητό και το νερό στους κουρασμένους εργάτες που ο πατέρας της είχε στη δούλεψή του. Μετά, το κορίτσι μεγάλωσε. Έκανε δική του οικογένεια. Μπήκε νοικοκυρά στο δικό της σπιτικό. Κι εκεί, άρχισε κοντά στη φροντίδα και στη μέριμνα για το σύζυγο, τα παιδιά της, τα αδέλφια της, να καλλιεργεί, να εξαντλεί τα περιθώρια του χρόνου και του βαλαντίου της για όποιον συνάνθρωπό της δεν είχε ο,τιδήποτε. Δεν είχε κυρίως το καθημερινό. Ήταν τότε ακόμη που η Μητρόπολη δεν είχε τα Συσσίτιά της τον «Επιούσιο» και μόνον οι Άγιοι Σαράντα έτρεφαν τον κάθε πεινασμένο. Ήταν τότε που ο Άγιος Δημήτριος δεν είχε κτισθεί. Ήταν τότε που έτρεχε με το διακόνημα να συγκεντρώνει τη δυνατότητα να κτισθεί. Ενώ στο σπιτικό της είχε τα πάντα πλουσιοπάροχα, γινόταν κυριολεκτικά ζητιάνα για να γίνει ο Άγιος Δημήτριος. Τον υπεραγαπούσε αυτόν τον Ναό. Ίσια ή και περισσότερο από την Αγία Μαρίνα της... Όταν έφθασε η ώρα να φέρουν και να τοποθετήσουν τον πολυπόθητο πολυέλαιο στον Ναό, συνέπεσε με την ώρα που θάφευγε ο γυιός της ο Βάγιος για την Αμερική. Τα είχε όλα έτοιμα για το γυιό της στο σπίτι. Αλλά αυτή εκεί. Στο Ναό. Για ώρες ολόκληρες. Μέχρι τις 2 τα ξημερώματα που το συνεργείο τελείωνε την τοποθέτηση του πολυελαίου, αυτή εκεί. Για να βοηθήσει. Να μην κουράσει επίτροπο ή τον Ιερέα. Κι έφθασε με παράπονο ο γυιός της να της πεί: «Μάνα σε λίγο φεύγω. Πιο πολύ μετράει για σένα ο Άγιος Δημήτριος;». Κι εκείνη που μόνον αυτή κι ο Θεός ήξερε πόσο πονούσε σαν μάνα που το παιδί της θάφευγε σε λίγες ώρες με προορισμό νέα ζωή στη μακρυνή ήπειρο, του απάντησε με την ευθύτητα που πάντα τη χαρακτήριζε: «Ναι παιδάκι μου. Αυτός είναι ο Άγιος Δημήτριος. Αυτός θα σε φυλάει και κει που θα πας». Αγαπούσε με πάθος την Εκκλησία. Απ το να τρίβει τα καντήλια μέχρι να καθαρίζει την τελευταία λεπτομέρεια της κάθε γωνιάς του Ναού. Απ το να αγαπά τον Κλήρο και να χαίρεται με τις χαρές του ή να πικραίνεται με τις πίκρες του. Έτσι και της έθιγαν την Εκκλησία γινόταν θηρίο. Όσο αρνάκι ήταν στις δουλειές του Ναού, τόσο αγρίευε άμα άκουγε κακίες για τους αγαπημένους της Ιερείς. Αυτή η γυναίκα που είχε τη δύναμη να πηγαίνει στο καταχείμωνο με πολλούς βαθμούς υπό το μηδέν, χαράματα, για να ανάψει τα καντήλια, να καθαρίσει τον Ναό, να τον ζεστάνει, όταν δεν υπήρχε νεωκόρα, αυτή που τον ίδιο εκείνο καιρό είχε να φροντίζει και τον συγχωρεμένο άρρωστο αδελφό της, αυτή που φρόντιζε για να πάνε παιδάκια στο Κατηχητικό, έβγαινε από πόρτα σε πόρτα για να πουληθεί ο,τιδήποτε δεν είχε πουληθεί επάνω στο παγκάρι, για να διευκολύνει το έργο, αυτή που είχε την ικανότητα και την αξιωσύνη σε μια ώρα να καθαρίζει λαμπρά τα του Ναού, 20 ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ ΑΡΤΙΟ Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

21 αυτή που ένοιωθε υπέρτατη ευλογία σαν έπλενε στο σπίτι της από μάκτρο μέχρι Στρωσιά της Αγίας Τράπεζας και έριχνε προσεκτικά στα παρτέρια της τα άγια νερά, αυτή που ζούσε μέσα στον Ναό σαν στο σπίτι της, το πρώτο δίχως άλλο, έφυγε. Την Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011 η καρδιά που αγάπησε πάνω απ όλους και απ όλα την Εκκλησία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, έφυγε από κοντά μας για να πάει σ Εκείνον. Ο Θεός που αγαπά όλα τα πλάσματά Του, έχει σε κάθε τόπο της γης Του, της Εξουσίας Του και της Δόξης Του, πλάσματά Του που Τον αγαπούν και Τον υπηρετούν υπηρετώντας τον άνθρωπο, διακονούν το πλάσμα Του που έχει πτωχεία, ασθένεια, θλίψη, ανάγκη. Έτσι βρίσκονται οι εθελοντές. Οι άνθρωποι που συντρέχουν στο συνάνθρωπο από υπέρτατη αγάπη στο Θεό. Ένα τέτοιο πλάσμα, μια τέτοια ψυχή ήταν η κυρία Ευδοξία. Αγωνίστρια για την Αγάπη του Θεού. Μαχητική για την Εκκλησία Του. Συμπάσχουσα στα πάθη των συνανθρώπων της. Ανιδιοτελής για την τέλεια συμπαράσταση του αδελφού. Εγώ προσωπικά τη γνώρισα, τη γεύθηκα, τη χόρτασα την ευεργεσία της. Είναι λίγο, ελάχιστο το ευχαριστώ μου για όσα μου πρόσφερε σε ώρες απελπιστικές. Είχε χρόνο για αρρώστους, είχε χρόνο και αγάπη για τη τελευταία φροντίδα μοναχικών και πτωχών συνανθρώπων της. Είχε μέριμνα καρδιάς για πενθούντες, για πονεμένες υπάρξεις. Έδωσε πολύ αγάπη. Εισέπραξε πολύ αγάπη. Αλλά, ο μισόκαλλος έφερε σε πολλούς και το φθόνο και το μίσος για το πρόσωπό της. Έτσι, η δραστήρια εθελόντρια μισήθηκε κατά πολύ από πολλούς. Όμως, είναι σίγουρο ότι ακόμη κι αυτοί, της αναγνωρίζουν την προσφορά στην Εκκλησία και στο πλήρωμά της. Η κυρία Ευδοξία Μαβίδου, το Σάββατο 2 Απριλίου, συνοδευόμενη από τους οικείους, τους φίλους και τους γνωστούς της, κάτω από τον πολυέλαιο στον Άγιο Δημήτριο «στάθηκε» για να της δώσουμε τον τελευταίο ασπασμό. Τα σταυρωμένα χέρια της θα προσεύχονται σίγουρα να βρίσκονται πολλά χέρια, άξια χέρια, θέλησης άγιας χέρια για να φροντίζουν τον Ναό, το έργο της Εκκλησίας, τα Συσσίτια της Ιεράς Μητροπόλεώς μας τον «Επιούσιο», όπου τόσους κόπους της και όχι μόνον προσέφερε κάθε φορά που ήταν η σειρά της Ενορίας της. Μετά τη βασανιστική της ασθένεια, χειμώνας ήταν, ήρθε ένα πρωϊνό, όπως πάντοτε περιποιημένη με το παλτό της και το μπαστούνι της στη Μητρόπολη για να φέρει γλυκίσματα και να κατεβεί στην κουζίνα να γλυκαθεί η καρδιά της που κατάφερε έστω κι έτσι να βρεθεί ξανά στο χώρο αυτόν. «Σας πόνεσα όλους», μου είπε. «Μου έλειψε ο «Επιούσιος», και τα γαλαζοπράσινα μάτια της δάκρυσαν στην αλήθεια των λόγων της καρδιάς της. Η κυρία Ευδοξία σίγουρα θα παρακαλά το Θεό να έχει όλους μας καλά, μα περισσότερο το Δεσπότη, τον Πρωτοσύγκελλο και τους Ιερείς που πραγματικά αγάπησε. Κι εμείς προσευχόμαστε ο Θεός να την κατατάξει εκεί που επιζητούν οι πόθοι των Χριστιανών. Στον Παράδεισο. Σ ευχαριστούμε Κύριε που τη γνωρίσαμε. Σ ευχαριστούμε κυρία Ευδοξία για όσα πρόσφερες στην Εκκλησία. Καλόν Παράδεισο να βρεις και ν αναπαυθείς αιώνια. Λήξη Κατηχητικών Αγίου Χαραλάμπους Τον ιερό Ναό της Παναγίας του Αρμενίου και στη συνέχεια το Γηροκομείο της Ιεράς Μητροπόλεώς μας Παναγία η Αρμενιώτισσα επισκέφθηκαν τα Κατηχητικά Σχολεία της Ενορίας του Αγίου Χαραλάμπους Λαρίσης το Σάββατο 7 Μαΐου 2011, με την ευχή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Ιγνατίου. Εκεί πραγματοποιήθηκε η λήξη των μαθημάτων των Κατηχητικών Σχολείων της Ενορίας με την συμμετοχή πολλών παιδιών, όλων των βαθμίδων. ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟ Μ ΑΡΤΙΟ Σ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ