Αρθρα ΑΚΑΛΥΠΤ Η ΕΠΙΤ ΑΓΗ : ΔΙΚΑΣΤ ΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΧΕΤ ΙΚΕΣ ΜΕ Τ ΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΑΚΑΛΥΠΤ ΩΝ ΕΠΙΤ ΑΓΩΝ

Transcript

1 Αρθρα ΑΚΑΛΥΠΤ Η ΕΠΙΤ ΑΓΗ : ΔΙΚΑΣΤ ΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΧΕΤ ΙΚΕΣ ΜΕ Τ ΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΑΚΑΛΥΠΤ ΩΝ ΕΠΙΤ ΑΓΩΝ Τ ο άρθρο του Νόμου 5960/1933 στο οποίο αναφέρονται τα σχετικά με την ακάλυπτη επιταγή είναι το άρθρο 79 ΝΟΜΟΣ 5960/1933 ρθρο: 79 Ημερομηνία: Ημερομηνία Ισχύος: Σχόλια: Το παρόν άρθρο τίθεται όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρ. 1 Ν.Δ. 1325/ Η παρ. 3 τίθεται όπως αντικαταστάθηκε με την περ. β' της παρ. 1 του άρθρου 4 του Ν. 2408/96 (Α' 104), ισχύει δε από Σύμφωνα με το εδ. α' της παρ. 2 του άρθρου 20 του ν. 2521/1997 (Α' 174/ ), ανεκτέλεστες εν όλω ή εν μέρει ποινές φυλάκισης που έχουν επιβληθεί για παράβαση του παρόντος άρθρου με δικαστικές αποφάσεις οι οποίες κατέστησαν αμετάκλητες μέχρι την ισχύ του ανωτέρω νόμου και δεν έχουν μετατραπεί σε χρηματικές, μετατρέπονται σε χρηματικές ποινές προς 400 έως δρχ. την ημέρα ύστερα από αίτηση του καταδικασθέντος που υποβάλλεται αυτοπροσώπως ή με πληρεξούσιο στον αρμόδιο για την εκτέλεση των ποινών εισαγγελέα μέσα σε αποκλειστική προθεσμία έξι μηνών από τη δημοσίευση του ν. 2521/1997. Η παρ. 5, που προστέθηκε με την περ. α' της παρ. 1 του άρθρου 4 του Ν. 2408/96 (Α' 104/ ) και αντικαταστάθηκε, στη συνέχεια, με την παρ. 1 του άρθρου 22 του ν. 2721/99 (Α' 112/ ), τίθεται όπως αντικαταστάθηκε εκ νέου με την παρ. 3 του άρθρου 15 του ν. 3472/2006 (Α 135/ ). Κείμενο ρθρου 1. Ο εκδίδων επιταγήν μη πληρωθείσαν επί πληρωτού παρ' ω δεν έχει αντίστοιχα διαθέσιμα κεφάλαια κατά τον χρόνον της εκδόσεως της επιταγής ή της πληρωμής ταύτης, τιμωρείται δια φυλακίσεως τουλάχιστον τριών μηνών και χρηματικής ποινής τουλάχιστον δέκα χιλιάδων δραχμών. 2. Επιβάλλεται φυλάκισις τουλάχιστον ενός έτους α) εάν ο υπαίτιος μετέρχηται την εν παρ. 1 πράξιν κατ' επάγγελμα ή κατά συνήθεια ή β) εάν αι περιστάσεις υφ' άς ετελέσθη η πράξις μαρτυρούν ότι ο υπαίτιος είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνος. Εις τας περιπτώσεις ταύτας το δικαστήριον, δια της αυτής αποφάσεως, διατάσσει την δια του τύπου δημοσίευσιν, επιμελεία του εισαγγελέως, περιλήψεως της καταδικαστικής αποφάσεως, της σχετικής δαπάνης περιλαμβανομένης εις τα, κατά το άρθρ.581 του Κωδ. Ποιν. Δικονομίας, έξοδα. " 3. Το αξιόποινο της πράξης της παρ. 1 εξαλείφεται αν ο υπαίτιος αποζημίωσε πλήρως τον κομιστή μετά τη νόμιμη εμφάνιση και μη πληρωμή της επιταγής". 4. Η εισαγωγή εις το ακροατήριο των κατά τας διατάξεις του παρόντος διωκομένων πράξεων γίνεται δι' απευθείας κλήσεως και άνευ προανακρίσεως". «5. Η ποινική δίωξη ασκείται με έγκληση του κομιστή της επιταγής που δεν πληρώθηκε η του εξ αναγωγής υπόχρεου ο οποίος την εξόφλησε και έγινε κομιστής της. Ο εξ αναγωγής υπόχρεος ο οποίος εξόφλησε την επιταγή δικαιούται να λάβει αποζημίωση, σύμφωνα με τις διατάξεις του Αστικού Κώδικα για τις αδικοπραξίες (άρθρο 914 επ.)» Έννοιες : Ακάλυπτη είναι η επιταγή που δεν πληρώθηκε επειδή δεν υπάρχουν ίδια διαθέσιμα κεφάλαια του εκδότη. Ακάλυπτη όμως είναι και η επιταγή που έχει εκδοθεί με χρέωση λογαριασμού τρίτου προσώπου ( άρθρο 6 Ν. 5960/1933 ) και δεν πληρώθηκε επειδή δεν υπήρξαν διαθέσιμα στον λογαριασμό του τρίτου αυτού που

2 υπέδειξε ο εκδότης. Ακάλυπτη μπορεί να είναι και η μεταχρονολογημένη επιταγή, αυτή δηλαδή που φέρει χρονολογία εκδόσεως μεταγενέστερη από την πραγματική. Η νομολογία του Αρείου Πάγου έχει δεχθεί πως η επιταγή είναι ακάλυπτη, όταν εμφανιστεί και δεν πληρωθεί ( λόγω έλλειψης κάλυψης ), σε οποιοδήποτε χρονικό από την ημέρα της πραγματικής εκδόσεως μέχρι την πάροδο της προθεσμίας προς εμφάνιση, η οποία υπολογίζεται από την επομένη της χρονολογίας εκδόσεως που αναγράφεται στην επιταγή. * Ακάλυπτη επιταγή μπορεί να υπάρξει και σε περίπτωση πρόωρης ανάκλησης της. Η πρόωρη ανάκληση της επιταγής καθιστά τα υπάρχοντα κεφάλαια μη διαθέσιμα για την συγκεκριμένη επιταγή. Αποτελεί δηλαδή η ανάκληση εντολή του πελάτη προς την τράπεζα, να μην διαθέσει τα κεφάλαια που έχει στα χέρια της για την πληρωμή της συγκεκριμένης επιταγής. * Α.Π. 186/1983 : «Τραπεζική επιταγή ακάλυπτη - Στοιχεία του εγκλήματος έκδοσης τραπεζικής επιταγής που δεν πληρώθηκε είναι η έλλειψη πρόβλεψης κατά το χρόνο της έκδοσης ή της πληρωμής της και γνώση του εκδότη για την έλλειψη πρόβλεψης. Η γνώση της έλλειψης από το λήπτη της επιταγής δεν αίρει τον άδικο χαρακτήρα της πράξης. Στην μεταχρονολογημένη τραπεζική επιταγή το χρονικό διάστημα εμφάνισης προς πληρωμή αρχίζει από την επόμενη ημέρα της πραγματικής έκδοσής της μέχρι και την όγδοη ημέρα, που αρχίζει από την ημερομηνία έκδοσης που αναγράφεται πάνω στην επιταγή.» Επίσης σχετική και η : Αριθμός 1575/2005 Τ Ο ΔΙΚΑΣΤ ΗΡΙΟ Τ ΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ Στ ΠΟΙΝΙΚΟ Τ ΜΗΜΑ Περίληψη : Ακάλυπτη επιταγή. Αναίρεση. Αβάσιμοι οι λόγοι έλλειψης αιτιολογίας και εσφαλμένης ερμηνείας και εφαρμογής, διότι με σαφήνεια εκτίθεται η γνώση του εκδότη ανυπαρξίας κεφαλαίων το χρόνο πληρωμής χωρίς να ασκεί επιρροή ή εσωτερική σχέση εκδότη και λήπτη αφού δεν ερευνάται η αιτία έκδοσης της επιταγής. Μεταχρονολογημένη επιταγή. Η εμφάνιση προς πληρωμή μπορεί να γίνει από την επομένη της πραγματικής έκδοσης μέχρι την όγδοη ημέρα από την επομένη της ημέρας που σημειώνεται ως ημέρα έκδοσης. Κείμενο απόφασης : Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Θεόδωρο Λαφαζάνο, Αντιπρόεδρο, Θεόδωρο Μπάκα, Σταμάτιο Γιακουμέλο, Νικόλαο Συρόπουλο και Γεώργιο Σαραντινό-Εισηγητή, Αρεοπαγίτες. Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 8 Φεβρουαρίου 2005, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Χρήστου Λάμπρου (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Πελαγίας Λόζιου, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσειόντος-κατηγορουμένου..., κατοίκου Αττικής, που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Ζ. Κ., περί αναιρέσεως της 76800/2002 απόφασης του Τριμελούς Πλημ/κείου Αθηνών. Το Τριμελές Πλημ/κείο Αθηνών, με την ως άνω απόφασή του, διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ αυτή, και ο αναιρεσείων-κατηγορούμενος ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από αίτηση του αναιρέσεως, καθώς και στους από προσθέτους λόγους, οι οποίοι καταχωρίστηκαν στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 1234/2003. Αφού άκουσε Τον πληρεξούσιο δικηγόρο του αναιρεσείοντος, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να απορριφθεί η προκείμενη αίτησης αναίρεσης.

3 ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ 1.- Κατά το άρθρο 79 παρ.1 του ν.5960/1933 «περί επιταγής», όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 1 του ν.1325/1972, όποιος εκδίδει επιταγή που δεν πληρώθηκε από τον πληρωτή, γιατί δεν είχε σε αυτόν αντίστοιχα διαθέσιμα κεφάλαια κατά το χρόνο της εκδόσεως της επιταγής ή της πληρωμής της, τιμωρείται με τις προβλεπόμενες εκεί ποινές. Από τη διάταξη αυτή, προκύπτει, ότι το έγκλημα της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής είναι τυπικό και γι` αυτό απαιτείται, για τη στοιχειοθέτησή του, αφενός έκδοση έγκυρης επιταγής, που συντελείται με τη συμπλήρωση των από το νόμο απαιτούμενων στοιχείων επί του εντύπου και τη θέση της υπογραφής του εκδότη και, αφετέρου, έλλειψη, αντιστοίχων, διαθεσίμων κεφαλαίων στον πληρωτή, κατά το χρόνο οπωσδήποτε της πληρωμής, και γνώση του εκδότη για την έλλειψη αυτή, χωρίς να εξετάζεται το έγκυρο ή άκυρο ή υποστατό της υποκείμενης σχέσης. Το αξιόποινο του εγκλήματος της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής δεν επηρεάζεται από την έλλειψη κάθε αιτίας ή οφειλής του εκδότη, γιατί το έγκλημα αυτό, ενόψει της φύσεως της επιταγής ως χρηματικού μέσου πληρωμής και της ανάγκης προστασίας των συναλλαγών, πραγματώνεται με μόνη την έκδοση ή μη πληρωμή της ακάλυπτης επιταγής, χωρίς να ασκεί επιρροή η εσωτερική σχέση μεταξύ εκδότη και λήπτη της επιταγής, δεδομένου ότι στο πεδίο του ποινικού δικαίου δεν ερευνάται η αιτία έκδοσης. Ούτε αίρεται το άδικο της πράξης, αν η ενσωματωμένη στην επιταγή απαίτηση είναι μη αγώγιμη ή δεν μπορεί να αντιταχθεί κατά του εκδότη, λόγω του ανύπαρκτου ή παράνομου της αιτίας. Αρκεί η επιταγή ως αξιόγραφο να έχει τα τυπικά στοιχεία της εγκυρότητας. Περαιτέρω, από το συνδυασμό της πιο πάνω διάταξης του άρθρου 79 παρ.1 του ν.5960/1933 με εκείνες των άρθρων 28, 29 και 56 του ίδιου νόμου, προκύπτει ότι, για τη στοιχειοθέτηση του εγκλήματος της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής, απαιτείται, εκτός των άλλων στοιχείων, και η εμφάνιση της επιταγής προς πληρωμή στην πληρώτρια τράπεζα, εντός οκτώ ημερών από την επόμενη ημέρα της έκδόσής της. Ειδικά επί μεταχρονολογημένης επιταγής, δηλαδή επιταγής που φέρει ημερομηνία έκδοσης μεταγενέστερη από την πραγματική, η εμφάνιση προς πληρωμή μπορεί να γίνει κατά οποιαδήποτε ημέρα του χρονικού διαστήματος που αρχίζει από την επομένη της πραγματικής έκδοσης της επιταγής αυτής και λήγει την ημέρα που παρέρχεται η προθεσμία προς εμφάνισή της, δηλαδή την όγδοη ημέρα από την επομένη της ημέρας που σημειώνεται ως ημέρα της έκδοσης (Ολ.ΑΠ 123/1981, Ολ.ΑΠ 46/1980). 2.- Εξάλλου, η καταδικαστική απόφαση έχει την απαιτούμενη, κατά τα άρθρα 93 παρ.3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠΔ, ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, η έλλειψη της οποίας ιδρύει τον από το άρθρο 510 παρ.1 στοιχ.δ του ΚΠΔ λόγο αναίρεσης, όταν σε αυτή περιέχονται με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν από την διαδικασία στο ακροατήριο, σχετικά με τα υποκειμενικά και τα αντικειμενικά στοιχεία του εγκλήματος, οι αποδείξεις επί των οποίων θεμελιώνονται τα περιστατικά αυτά, καθώς και οι σκέψεις με τις οποίες το δικαστήριο υπήγαγε τα περιστατικά που αποδείχθηκαν στην ουσιαστική ποινή διάταξη που εφάρμοσε. Για την ύπαρξη τέτοιας αιτιολογίας, είναι παραδεκτή η αλληλοσυμπλήρωση του σκεπτικού με το διατακτικό που αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο, και αρκεί να αναφέρονται τα αποδεικτικά μέσα γενικά, χωρίς να απαιτείται να εκτίθεται τι προέκυψε από το καθένα, ούτε να γίνεται αξιολογική συσχέτιση μεταξύ τους. Η αιτιολογία αυτή πρέπει να επεκτείνεται και στους αυτοτελείς ισχυρισμούς, δηλαδή εκείνους που προβάλλονται στο δικαστήριο της ουσίας από τον κατηγορούμενο ή το συνήγορό του και τείνουν στην άρση του άδικου χαρακτήρα της πράξης, της ικανότητας προς καταλογισμό ή στη μείωση αυτής, στην εξάλειψη του αξιοποίνου ή στη μείωση της ποινής, υπό την προϋπόθεση ότι οι ισχυρισμοί αυτοί έχουν προβληθεί κατά τρόπο σαφή και ορισμένο. Ισχυρισμός, όμως, που αποτελεί άρνηση αντικειμενικού ή υποκειμενικού στοιχείου του εγκλήματος και, συνεπώς, της κατηγορίας ή υπερασπιστικό επιχείρημα, δεν είναι αυτοτελής, με την παραπάνω έννοια, και, συνακόλουθα, το δικαστήριο της ουσίας δεν έχει υποχρέωση να αιτιολογήσει ειδικά την απόρριψή του. Τέλος, κατά το άρθρο 510 παρ.1 στοιχ.ε του ΚΠΔ, λόγο αναίρεσης της απόφασης συνιστά και η εσφαλμένη ερμηνεία ή εφαρμογή ουσιαστικής ποινικής διάταξης. Εσφαλμένη ερμηνεία τέτοιας διάταξης υπάρχει όταν το δικαστήριο αποδίδει σε αυτή διαφορετική έννοια από εκείνη, που πραγματικά έχει, ενώ εσφαλμένη εφαρμογή υφίσταται όταν το δικαστήριο δεν υπήγαγε ορθά τα πραγματικά περιστατικά που δέχθηκε ότι αποδείχθηκαν, στη διάταξη που εφαρμόστηκε. Περίπτωση εσφαλμένης εφαρμογής ουσιαστικής ποινικής διάταξης υπάρχει και όταν η παραβίαση αυτής γίνεται εκ πλαγίου, πράγμα που συμβαίνει όταν στο πόρισμα της απόφασης, που περιλαμβάνεται στο συνδυασμό του σκεπτικού προς το διατακτικό της και ανάγεται στα στοιχεία και την ταυτότητά

4 του εγκλήματος, έχουν εμφιλοχωρήσει ασάφειες, αντιφάσεις ή λογικά κενά, με αποτέλεσμα να καθίσταται ανέφικτος ο αναιρετικός έλεγχος για την ορθή ή μη εφαρμογή του νόμου, οπότε η απόφαση στερείται νόμιμης βάσης. 3.- Στην προκείμενη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη /2002 απόφαση, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, που, δικάζοντας κατ` έφεση, την εξέδωσε, δέχθηκε, κατά την αναιρετικά ανέλεγκτη περί τα πράγματα κρίση του, με επιτρεπτή αλληλοσυμπλήρωση σκεπτικού και διατακτικού, μετά από εκτίμηση και αξιολόγηση των κατ` είδος αναφερόμενων στην εν λόγω απόφαση αποδεικτικών μέσων, ότι αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Ο κατηγορούμενος, στην Αθήνα, από έως , με περισσότερες από μία πράξεις που συνιστούν εξακολούθηση του ίδιου εγκλήματος, εξέδωσε με πρόθεση επιταγές που δεν πληρώθηκαν στον κομιστή γιατί δεν είχε τα αντίστοιχα διαθέσιμα κεφάλαια κατά το χρόνο της πληρωμής και πιο συγκεκριμένα τις επιταγές με αριθ. 1) / , 2) / , 3) / , 4) / , 5) / και 6) / για να πληρωθούν από την Τράπεζα... Ειδικότερα ο κατηγορούμενος, στους παραπάνω τόπο και χρόνους, εξέδωσε τις υπ` αριθμ , , , , και επιταγές αντίστοιχα, ποσού , , , , και δρχ. αντίστοιχα, πληρωτέες από την Τράπεζα... σε διαταγή του εγκαλούντος... η δεύτερη και σε διαταγή... οι λοιπές, και των οποίων νόμιμος κομιστής εξ οπισθογραφήσεως είναι ο εγκαλών... Οι επιταγές αυτές εμφανίστηκαν από τον εγκαλούντα στην πληρώτρια πιο πάνω Τράπεζα για πληρωμή την , , , , και αντίστοιχα, αλλά δεν πληρώθηκαν, γιατί δεν είχε τα αντίστοιχα διαθέσιμα κεφάλαια κατά το χρόνο της πληρωμής, το γεγονός δε αυτό γνώριζε ο κατηγορούμενος. Οι ισχυρισμοί του κατηγορουμένου, ότι δεν είχε υποχρέωση πληρωμής των παραπάνω επιταγών γιατί α) αυτές ήταν προϊόν απάτης που διαπράχθηκε σε βάρος του από το λήπτη..., β) είχε συμφωνήσει με τον τελευταίο ότι οι εν λόγω επιταγές δεν θα μεταβιβαζόταν σε τρίτους πριν παρέλθει η αναγραφόμενη σ` αυτές ως ημερομηνία εκδόσεώς τους και μόνο για την κάλυψη αναγκών της εταιρείας «...», και γ) η συμμετοχή του στην ως άνω εταιρία «...», για την οποία δόθηκαν οι επιταγές ματαιώθηκε το Μάρτιο του 1998, ουδεμία έννομη επιρροή ασκούν επί του προκειμένου αδικήματος της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής, δεδομένου ότι επί του αδικήματος αυτού δεν ασκεί επιρροή ή εσωτερική σχέση των διαδίκων, εκδότη και λήπτη της επιταγής, αφού δεν ερευνάται η αιτία εκδόσεως της επιταγής. Για τον ίδιο λόγο είναι απορριπτέοι και οι ισχυρισμοί του κατηγορουμένου περί του ότι η μη πληρωμή των επιταγών, ενόψει των ανωτέρω, έγινε κατ` ενάσκηση νομίμου δικαιώματος, άλλως για να αποτρέψει παρόντα και αναπότρεπτο κίνδυνο που απειλούσε την περιουσία του, λόγοι που αποκλείουν τον άδικο χαρακτήρα της πράξεως. Τέλος, ο ισχυρισμός του κατηγορουμένου περί συγγνωστής νομικής πλάνης, διότι πίστευε, μετά από συμβουλές αρμοδίων τραπεζικών και νομικών, ότι είχε δικαίωμα να προβεί στην ανάκληση των επιταγών, είναι απορριπτέος ως αβάσιμος κατ` ουσίαν, αφού, όπως προκύπτει από τη βεβαίωση της πληρώτριας Τράπεζας επί του σώματος των επιδίκων επιταγών, αυτές δεν πληρώθηκαν, λόγω ελλείψεως αντιστοίχων διαθεσίμων κεφαλαίων κατά το χρόνο της πληρωμής και όχι λόγω ανακλήσεώς τους από τον εκδότη. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα παραπάνω ο κατηγορούμενος τέλεσε την αξιόποινη πράξη που του αποδίδεται με το κατηγορητήριο και πρέπει να κηρυχθεί ένοχος..». Στη συνέχεια, το παραπάνω Δικαστήριο κήρυξε τον κατηγορούμενο ένοχο για την αξιόποινη πράξη της έκδοσης ακάλυπτων επιταγών κατ` εξακολούθηση και του επέβαλε τις εκεί αναφερόμενες ποινές (φυλάκισης και χρηματική), την εκτέλεση της πρώτης από τις οποίες ανέστειλε επί τρία έτη. Με αυτά που δέχθηκε το παραπάνω Δικαστήριο, δεν περιορίστηκε σε απλή αντιγραφή του διατακτικού, αλλά διέλαβε στην απόφασή του αυτοτελή και μάλιστα την από τις διατάξεις που προαναφέρθηκαν απαιτούμενη ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, με την έννοια που προεκτέθηκε, διότι εκθέτει σε αυτή, με πληρότητα, σαφήνεια και χωρίς αντιφάσεις ή λογικά κενά, τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν από την ακροαματική διαδικασία, σε σχέση με το πιο πάνω έγκλημα, για το οποίο καταδικάστηκε ο αναιρεσείων, καθώς επίσης και τις σκέψεις και τους νομικούς συλλογισμούς, με βάση τους οποίους προέβη στην υπαγωγή των περιστατικών αυτών στις ουσιαστικές ποινικές διατάξεις που εφάρμοσε, ενώ, περαιτέρω, μνημονεύει τα αποδεικτικά μέσα από τα οποία προέκυψαν τα πιο πάνω περιστατικά, τα οποία, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, έλαβε υπόψη του και εκτίμησε στο σύνολό τους, χωρίς καμία εξαίρεση. Τα παραπάνω ισχύουν ειδικότερα και ως προς την απόρριψη των ισχυρισμών του αναιρεσείοντος για το ότι οι επίμαχες επιταγές εκδόθηκαν για

5 αιτία παράνομη και, συνεπώς, είναι άκυρες ή ακυρώσιμες, ότι παραδόθηκαν στο λήπτη Β. Τ. μεταχρονολογημένες, με συγκεκριμένες χρονολογίες εμφάνισης προς πληρωμή, επειδή ενσωμάτωναν μελλοντικές δόσεις του ανταλλάγματος που συμφωνήθηκε για τη μελλοντική συμμετοχή (κατά ποσοστό 40%) του αναιρεσείοντος στην επιχείρηση του λήπτη «...», και δεν οφείλονταν ούτε μπορούσαν να κυκλοφορήσουν πριν παρέλθει η αναγραφόμενη σε καθεμία χρονολογία εμφάνισης, ότι η συμφωνία με τον λήπτη ματαιώθηκε τον Μάρτιο του 1998 και, από τότε, δεν οφείλονταν οι πιο πάνω δόσεις, παρ` όλα αυτά, όμως, οι επιταγές κυκλοφόρησαν και εμφανίστηκαν προς πληρωμή, ότι, επομένως, νόμιμα ο αναιρεσείων, κατ` ενάσκηση δικαιώματος (άρθρο 20 του ΠΚ), ή λόγω συνδρομής κατάστασης ανάγκης (άρθρο 32 του ΠΚ) ή λόγω συγγνωστής νομικής του πλάνης (άρθρο 31 παρ.2 του ίδιου Κώδικα), ανακάλεσε και δεν πλήρωσε τις παραπάνω επιταγές. Υπάρχει, δηλαδή, και γι` αυτήν, ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία. Ειδικότερα ως προς τον τελευταίο ισχυρισμό (για ύπαρξη νομικής πλάνης), το πιο πάνω Δικαστήριο δεν είχε υποχρέωση να αιτιολογήσει την απορριπτική γι` αυτόν κρίση του, διότι αυτός ήταν αόριστος, ενόψει του ότι γίνεται σε αυτόν λόγος για ανάκληση των επιταγών, ενώ αυτές δεν πληρώθηκαν, εξαιτίας έλλειψης διαθεσίμων κεφαλαίων, δεν αναφέρονται τα ονοματεπώνυμα των ειδικών (τραπεζικού και νομικού) που συνέστησαν στον αναιρεσείοντα την ανάκληση των επιταγών, ούτε τα επίσης αναγκαία για το ορισμένο του ισχυρισμού αυτού, προσδιοριστικά της προσωπικής κατάστασης του αναιρεσείοντος στοιχεία, όπως η ηλικία, το επάγγελμα, οι πνευματικές ικανότητες κλπ, παρά ταύτα, όμως, προέβη σε επαρκή αιτιολόγηση της απόρριψης και του ισχυρισμού αυτού. Περαιτέρω, όπως σαφώς προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, οι επίμαχες επιταγές ήταν μεταχρονολογημένες, γεγονός που ρητά παραδέχεται ο αναιρεσείων, τόσο με το αναιρετήριο, όσο και κατά τη διατύπωση των πιο πάνω ισχυρισμών του στο Δικαστήριο της ουσίας και, συνεπώς, δεν υπάρχει αντίφαση ή λογικό κενό στην προσβαλλόμενη απόφαση από το γεγονός ότι η εμφάνιση τεσσάρων από τις πιο πάνω επιταγές στην πληρώτρια Τράπεζα, προς πληρωμή, έγινε από τον κομιστή τους, που είχε το σχετικό δικαίωμα, πριν από την αναγραφόμενη σε καθεμία από αυτές χρονολογία έκδοσης. Ορθά, κατά συνέπεια, ερμήνευσε και εφάρμοσε το παραπάνω Δικαστήριο τη διάταξη του άρθρου 79 παρ.1 του ν.5960/1933, σε συνδυασμό με εκείνες των άρθρων 28, 29 εδ.α και 56 του ίδιου νόμου τις οποίες (όπως και εκείνες των άρθρων 20,25, 32 και 31 παρ.2 του ΠΚ) ούτε ευθέως ούτε εκ πλαγίου παραβίασε, και, συνακόλουθα, οι πρώτος λόγος του αναιρετηρίου και ο δεύτερος λόγος αυτού και ο μοναδικός πρόσθετος λόγος, από τις διατάξεις των άρθρων 510 παρ.1 στοιχ.δ και Ε του ΚΠΔ, αντίστοιχα, με τους οποίους υποστηρίζονται τα αντίθετα, είναι αβάσιμοι. 6.- Με βάση όσα έχουν εκτεθεί, πρέπει να απορριφθούν η κρινόμενη αίτηση αναίρεσης και οι πρόσθετοι λόγοι και να καταδικαστεί ο αναιρεσείων στα δικαστικά έξοδα (άρθρο 583 παρ.1 του ΚΠΔ). ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ Απορρίπτει την από 30 Μαϊου 2003 αίτηση του... της 76800/2002 απόφασης του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, καθώς και τους από 14 Ιανουαρίου 2005 πρόσθετους λόγους. Και Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα, που ανέρχονται σε διακόσια δέκα (210) ευρώ. Κρίθηκε και αποφασίσθηκε, στην Αθήνα, στις 18 Φεβρουαρίου Και Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση, στο ακροατήριό του, στις 28 Ιουνίου Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Παραθέτω κάποιες αποφάσεις σχετικές με την έκδοση ακάλυπτων επιταγών. Σημειώνω πως υπάρχουν πάρα πολλές. Επιλεκτικά παρουσιάζω τις παρακάτω, οι οποίες κατά την γνώμη μου είναι πιο σημαντικές.

6 1) Αριθμός 1047/2005 Δικαστήριο του Αρείου Πάγου Ε` Ποινικό Τ μήμα Περίληψη : Εκδοση ακάλυπτης επιταγής. Στοιχειοθέτηση του εγκλήματος. Το αξιόποινο του εγκλήματος δεν επηρεάζεται από την έλλειψη αιτίας ή οφειλής του εκδότη, αφού στο πεδίο του ποινικού δικαίου δεν εξετάζεται η αιτία έκδοσης ή μεταβίβασης της επιταγής. Απόρριψη ισχυρισμού για έλλειψη δόλου λόγω εκδόσεως επιταγής ευκολίας. Κείμενο απόφασης : Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Στυλιανό Μοσχολέα, Αντιπρόεδρο, Ανδρέα Μοσχανδρέου, Γεώργιο Ναυπλιώτη, Πολύκαρπο Βούλγαρη Εισηγητή και Δημήτριο Κιτρίδη, Αρεοπαγίτες. Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του την 1η Απριλίου 2005, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ελευθερίου Βορτσέλα (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Χριστίνας Σταυροπούλου, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος κατηγορουμένου... κατοίκου Πανοράματος Θεσσαλονίκης, ο οποίος εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Α. Μ., για αναίρεση της υπ` αριθμ. 6052/2004 απόφασης του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης. Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης, με την ως άνω απόφασή του, διέταξε όσα αναφέρονται σ` αυτή, και ο αναιρεσείων κατηγορούμενος ζητεί τώρα την αναίρεση της απόφασης αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 29 Σεπτεμβρίου 2004 αίτησή του αναιρέσεως, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 1668/2004. Αφού άκουσε τον πληρεξούσιο του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου, που με προφορική ανάπτυξη ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, ο οποίος πρότεινε να απορριφθεί η προκείμενη αίτηση αναίρεσης. ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ Κατά το άρθρο 79 παρ. 1 και 3 του ν. 5960/1933 «περί επιταγής», όπως η παράγρ. 1 αντικ. με το άρθρο 1 του ν. 1325/1972 και η παραγρ. 3 με το άρθρο 4 παρ. 1β` του ν. 2408/96, όποιος εκδίδει επιταγή που δεν πληρώθηκε από το πληρωτή, γιατί δεν είχε αντίστοιχα διαθέσιμα κεφάλαια κατά το χρόνο της εκδόσεως της επιταγής ή της πληρωμής της, τιμωρείται με τις προβλεπόμενες εκεί ποινές. Το αξιόποινο της πράξης της παρ. 1 εξαλείφεται αν ο υπαίτιος αποζημίωσε πλήρως τον κομιστή μετά τη νόμιμη εμφάνιση και μη πληρωμή της επιταγής. Από τις διατάξεις αυτές προκύπτει, ότι το έγκλημα της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής είναι τυπικό και γιαυτό απαιτείται για τη στοιχειοθέτησή του, αφενός έκδοση έγκυρης επιταγής, που συντελείται με τη συμπλήρωση των υπό του νόμου απαιτουμένων στοιχείων επί του εντύπου και τη θέση της υπογραφής του εκδότη και αφετέρου έλλειψη αντιστοίχων διαθεσίμων κεφαλαίων στον πληρωτή, κατά το χρόνο οπουδήποτε της πληρωμής και γνώση του εκδότη για την έλλειψη αυτή, χωρίς να εξετάζεται το έγκυρο, άκυρο ή υποστατό της υποκειμένης σχέσεως. Το αξιόποινο του εγκλήματος της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής δεν επηρεάζεται από την έλλειψη αιτίας ή οφειλής του εκδότη, γιατί το έγκλημα αυτό, ενόψει της φύσεως της επιταγής ως χρηματικού μέσου πληρωμής και της ανάγκης προστασίας των συναλλαγών πραγματώνεται με μόνη την έκδοση ή μη πληρωμή της ακάλυπτης επιταγής, χωρίς να ασκεί επιρροή η εσωτερική σχέση μεταξύ εκδότη και λήπτη της επιταγής, δεδομένου ότι στο πεδίο του ποινικού δικαίου δεν ερευνάται η αιτία εκδόσεως ή μεταβίβασης της επιταγής. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από το αιτιολογικό σε συνδυασμό με το διατακτικό της προσβαλλόμενης απόφασης το Τριμελές Πλημμελειοδικείο

7 Θεσσαλονίκης που δίκασε ως εφετείο, μετά από εκτίμηση και αξιολόγηση των μνημονευομένων στο σκεπτικό του αποδεικτικών μέσων δέχθηκε ανελέγκτως ότι αποδείχθηκαν τα εξής πραγματικά περιστατικά: «Ο κατηγορούμενος στη Θεσσαλονίκης στις εξέδωσε επιταγή μη πληρωθείσα από την πληρώτρια Τράπεζα στην οποία δεν είχε διαθέσιμα κεφάλαια κατά το χρόνο της εκδόσεως της επιταγής και κατά το χρόνο της πληρωμής αυτής. Συγκεκριμένα εξέδωσε την υπ` αριθμ επιταγή από δρχ. εις διαταγή της «...» προς τη...(υποκ/μα...) παρόλο που γνώριζε ότι στο λογαριασμό του δεν είχε αντίστοιχα διαθέσιμα κεφάλαια για την πληρωμή της κατά το χρόνο της εκδόσεώς της ή της πληρωμής της και η οποία αν και εμφανίσθηκε προς πληρωμή εμπρόθεσμα στην παραπάνω πληρώτρια Τράπεζα στις δεν πληρώθηκε λόγω ελλείψεως διαθεσίμων κεφαλαίων.ο ισχυρισμός που προβλήθηκε από τον πληρεξούσιο του κατηγορουμένου περί επιταγής ευκολίας και ελλείψεως συνεπώς δόλου του κατηγορουμένου δεν αποδείχθηκε από κανένα αποδεικτικό στοιχείο». Κατέληξε δε στη συνέχεια το Δικαστήριο με βάση τις παραδοχές του αυτές στην καταδίκη του κατηγορουμένου σε φυλάκιση 15 μηνών για παράβαση του άρθρου 79 παρ. 1 του ν. 5960/1933 όπως ισχύει τώρα. Με αυτά που δέχθηκε το δικαστήριο της ουσίας, διέλαβε στην προσβαλλομένη απόφασή του την από τις διατάξεις των άρθρων 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠΔ ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία αφού εκθέτει σ` αυτή με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις ή λογικά κενά τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν από την ακροαματική διαδικασία και συγκροτούν την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση της αξιόποινης πράξης για την οποία καταδικάσθηκε ο αναιρεσείων, τις αποδείξεις από τις οποίες πείσθηκε γι αυτά, καθώς επίσης τους συλλογισμούς με βάση τους οποίους έκανε την υπαγωγή τους στην ουσιαστική ποινική διάταξη του άρθρου 79 παρ. 3 του ν. 5960/1933 όπως αυτό αντικαταστάθηκε με το άρθρο 4 παρ. 1ω` του ν. 2408/96, την οποία ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε και δεν παραβίασε ούτε ευθέως ούτε εκ πλαγίου. Ειδικότερα απάντησε στον ισχυρισμό του αναιρεσείοντος ότι η ένδικη επιταγή είναι επιταγή ευκολίας, καίτοι ο ισχυρισμός αυτός δεν ασκεί επιρροή στην ευθύνη του εκδότη από την έκδοση ακάλυπτης επιταγής, καθότι ανάγεται στην εσωτερική σχέση των διαδίκων και η διάταξη του άρθρου 79 του ν. 5960/33 νομοθετήθηκε για να προστατεύσει τις συναλλαγές ενόψει και της φύσεως της επιταγής ως μέσον πληρωμής. Περαιτέρω δεν υπάρχει έλλειψη αιτιολογίας στην προσβαλλόμενη απόφαση με τη μορφή της τυπικής επανάληψης του διατακτικού ότι αιτιολογικά αυτής, όπως αβάσιμα αιτιάται ο αναιρεσείων, αφού, πέραν του ότι στο αιτιολογικό περιέχονται πραγματικά περιστατικά πλέον εκείνων που περιέχονται στο διατακτικό, το τελευταίο τούτο περιέχει εκτός των τυπικών στοιχείων του κατηγορητηρίου και τα αναγκαία κατά το νόμο πραγματικά περιστατικά αναλυτικά και με πληρότητα. Επίσης το ότι δεν μνημονεύει ειδικώς η απόφαση το από ιδιωτικό συμφωνητικό, δεν σημαίνει ότι το αγνόησε και δεν το έλαβε υπόψη της κατά την εκτίμηση των αποδείξεων. Όσον αφορά το δόλο που συνίσταται στη γνώση του κατηγορουμένου-εκδότη της επιταγής για την έλλειψη διαθεσίμων κεφαλαίων στον πληρωτή αυτής κατά το χρόνο εκδόσεως ή πληρωμής της επιταγής, ως υποκειμενικό στοιχείο ενυπάρχει κατά τα άρθρα 26 παρ. 1 και 27 παρ. 1 του ΚΠΔ στη θέληση παραγωγής των συγκροτούντων την αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος πραγματικών περιστατικών και εξυπακούεται ότι συντρέχει από την πραγμάτωση των περιστατικών αυτών κατά τα προεκτεθέντα, ώστε να μην χρειάζεται, κατά τούτο, άλλη ειδική αιτιολογία, ούτε επίσης απαιτείται να αναφέρεται από ποιο αποδεικτικό μέσο ειδικά προέκυψε ο δόλος αυτός, ή και κάθε άλλη παραδοχή της προσβαλλόμενης απόφασης, αλλά αρκεί να αναφέρονται, όπως εν προκειμένω, κατ` είδος τα αποδεικτικά μέσα, η αξιολόγηση των οποίων και η συναγωγή με βάση αυτά συμπερασμάτων ανάγεται στην ουσιαστική περί των πραγμάτων κρίση του δικαστηρίου, η οποία δεν ελέγχεται αναιρετικά. Τέλος, η αιτίαση ότι το Δικαστήριο με την προσβαλλόμενη απόφασή του δεν έλαβε υπόψη τον αυτοτελή ισχυρισμό του αναιρεσείοντος περί εξοφλήσεως της ενσωματωμένης στην ένδικη επιταγή απαιτήσεως της εγκαλούσας, που έλαβε χώρα με στερητική αναδοχή του χρέους τούτου από τους εκπροσώπους της εταιρίας με την επωνυμία «...», γεγονός το οποίο προκύπτει από το από ιδιωτικό συμφωνητικό που υπογράφηκε μεταξύ της εγκαλούσας και των εκπροσώπων της προαναφερόμενης εταιρίας, το οποίο συμφωνητικό αναγνώσθηκε στο ακροατήριο, είναι απορριπτέα ως απαράδεκτη. Τούτο δε καθόσον προϋπόθεση έρευνας τέτοιου αυτοτελούς ισχυρισμού αποτελεί η προβολή αυτού και δή κατά τρόπο σαφή και ορισμένο, με όλα δηλαδή τα πραγματικά περιστατικά που είναι αναγκαία κατά νόμο για τη θεμελίωσή του. Όμως τέτοιος ισχυρισμός δεν προβλήθηκε στο ακροατήριο, όπως προκύπτει από την παραδεκτή από το Δικαστήριο τούτο επισκόπηση των πρακτικών

8 της δίκης κατά την οποία εκδόθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση. Επομένως οι πρώτος και δεύτερος λόγοι αναιρέσεως από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ` και Ε` ΚΠΔ που αιτιώνται την προσβαλλόμενη απόφαση για έλλειψη ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας και εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή της ουσιαστικής ποινικής διατάξεως του άρθρου 79 ν. 5960/1933 «περί επιταγής» που εφαρμόσθηκε, πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμοι. Επειδή ο τρίτος λόγος αναιρέσεως υπό το πρόσχημα ότι δήθεν το Εφετείο με την προσβαλλόμενη απόφασή του υπέπεσε στην από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Η` ΚΠΔ πλημμέλεια της αρνητικής υπέρβασης της εξουσίας του με το να μη λάβει υπόψη του αυτεπαγγέλτως το ως άνω από ιδιωτικό συμφωνητικό αναγνώρισης χρέους-αναδοχής χρέους και εγγύησης καθώς και τις υπεύθυνες δηλώσεις του...από τις οποίες προκύπτει η έλλειψη δόλου αυτού και σε κάθε περίπτωση η εξάλειψη του αξιοποίνου της πράξης για την οποία καταδικάσθηκε ο αναιρεσείων λόγω αποσβέσεως της ενσωματωμένης στην ένδικη επιταγή απαιτήσεως, πλήττει την επί της ουσίας κρίση του Δικαστηρίου η οποία είναι ανέλεγκτη αναιρετικά. Επομένως πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτος. Μετά από αυτά αφού δεν υπάρχει άλλος λόγος αναιρέσεως προς έρευνα πρέπει να απορριφθεί η κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως και να καταδικασθεί ο αναιρεσείων στα δικαστικά έξοδα (άρθρ. 583 παρ. 1 ΚΠΔ). Για τους λόγους αυτούς Απορρίπτει την από 20 Σεπτεμβρίου 2004 αίτηση αναιρέσεως του... κατά της υπ` αριθμ. 6052/2004 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης που δίκασε ως Εφετείο. Και, Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα που ανέρχονται σε διακόσια δέκα (210) Ευρώ. Κρίθηκε και αποφασίστηκε στην Αθήνα, στις 12 Απριλίου Και, Δημοσιεύθηκε, στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριο, στις 26 Απριλίου Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ 2) ΟΛ. ΑΠ 46/1980 Πότε συντελείται το έγκλημα της εκδόσεως μεταχρονολογημένης ακάλυπτης επιταγής. Έκδοση επιταγής άνευ αντικρίσματος. Δεν επηρεάζεται το αξιόποινο εκ λόγων αναγομένων εις την αιτία εκδόσεως. Επί μεταχρονολογήσεως το έγκλημα συντελείται όταν ή επιταγή εμφανισθεί προς πληρωμή καθ' οιανδήποτε ήμέρα του χρονικού διαστήματος από της επομένης της πραγματικής εκδόσεως μέχρι της ογδόης ημέρας από της επομένης της αναγραφομένης ημερομηνίας εκδόσεως. Ορθή και αιτιολογημένη καταδίκη για έκδοση ακάλυπτης επιταγής κατ' εξακολούθηση ( επίσης Ολομ. ΑΠ 123/1981 ). 3) ΑΠ 456/1998, Το Δικαστήριο του Αρείου Πάγου ΣΤ' Ποινικό Τμήμα Συγκροτήθηκε από τους δικαστές: Πολύβιο Μαντζιάρα, Αντιπρόεδρο, Γεώργιο Σταθέα, Ανδρεά Κατράκη, Ιωάννη Κασσωτάκη και Γεώργιο Νικολόπουλο-Εισηγητή, Αρεοπαγίτες. Με την παρουσία και του Αντεισαγγελέα Αναστασίου Καπόλα (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Μηλιάς Αθανασοπούλου. Συνεδρίασε δημόσια και στο ακροατήριο του Καταστήματος αυτού στις 17 Φεβρουαρίου 1998 για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος-κατηγορουμένου: Β. Ν. Φ., κατοίκου Θεσσαλονίκης, που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Σ. Α., για αναίρεση της υπ' αριθμ.18685/1996 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης. Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης με την απόφασή του με αριθμό 18685/1996 κήρυξε τον παραπάνω αναιρεσείοντα-κατηγορούμενο ένοχο για παράβαση του Νόμου 5960/33 «περί επιταγών» και τον καταδίκασε σε ποινή φυλάκισης δώδεκα (12) μηνών. Και ο αναιρεσείων-κατηγορούμενος ζητάει τώρα την αναίρεση της απόφασης αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 17 Ιουνίου 1997 αίτησή του αναιρέσεως, που καταχωρίστηκε στο οικείο

9 πινάκιο με τον αριθμό 982/1997 ως και τους από 30 Ιανουαρίου 1998 πρόσθετους λόγους αναιρέσεως. Αφού άκουσε Τον πληρεξούσιο δικηγόρο του αναιρεσείοντος που και με προφορική ανάπτυξη στο ακροατήριο, ζήτησε όσα αναφέρονται και στα σχετικά πρακτικά. και τον Αντεισαγγελέα. ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ Με τη διάταξη του άρθρου 79 του νόμου 5960/1933 «περί επιταγής», όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 1 του ΝΔ 1325/1972, ο νόμος τιμωρεί αυτόν που προβαίνει στην έκδοση ακάλυπτης επιταγής, χωρίς να εξετάζεται το έγκυρο ή άκυρο ή υποστατό της υποκείμενης σχέσεως. Το αξιόποινο της εκδόσεως ακάλυπτης επιταγής δεν επηρεάζεται από την έλλειψη κάθε αιτίας ή οφειλής του εκδότη, γιατί το έγκλημα αυτό, ενόψει της φύσεως της επιταγής ως χρηματικού μέσου πληρωμής και της ανάγκης προστασίας των συναλλαγών, πραγματώνεται με μόνη την έκδοση ή με πληρωμή της ακάλυπτης επιταγής, χωρίς να ασκεί επιρροή η εσωτερική σχέση μεταξύ εκδότη και λήπτη της επιταγής, δεδομένου ότι στο πεδίο του ποινικού δικαίου δεν ερευνάται η αιτία εκδόσεως. Ούτε αίρεται το άδικο της πράξεως αν η ενσωματωμένη στην επιταγή απαίτηση είναι μη αγώγιμη ή δεν μπορεί να αντιταχθεί κατά του εκδότη λόγω του ανύπαρκτου ή παράνομου της αιτίας. Αρκεί η επιταγή ως αξιόγραφο να έχει τα τυπικά στοιχεία της εγκυρότητας. Εξάλλου όμως, κατά το άρθρο 31 παρ.2 του ΠΚ, ναι μεν η άγνοια του αξιοποίνου δεν μπορεί να αποκλείσει τον καταλογισμό, πλην όμως η πράξη δεν καταλογίζεται στο δράστη αν αυτός πίστεψε λόγω πλάνης ότι είχε δικαίωμα να τελέσει την πράξη και η πλάνη του αυτή ήταν συγγνωστή. Σύμφωνα, επομένως, με τη διάταξη αυτή μπορεί ο κατηγορούμενος για παράβαση του άρθρου 79 του ν.5960/1933 να ισχυρισθεί ότι από συγγνωστή νομική πλάνη δικαιολογημένα πίστευε ότι μπορούσε να αρνηθεί την πληρωμή της εκδοθείσης από αυτόν επιταγής και ότι για το λόγο αυτό έδωσε εντολή στην πληρώτρια Τράπεζα να μην εξοφλήσει την επιταγή κατά την εμφάνισή της, εκθέτοντας συγκεκριμένα περιστατικά της πλάνης του και του συγγνωστού αυτής. Τέλος, η από τα άρθρα 93 παρ.3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠΔ επιβαλλόμενη ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία της δικαστικής αποφάσεως, η έλλειψη της οποίας δημιουργεί τον από το άρθρο 510 παρ.1 στοιχ. Δ του ΚΠΔ λόγο αναιρέσεως, πρέπει να υπάρχει και ως προς την απόρριψη κάθε αυτοτελούς ισχυρισμού του κατηγορουμένου, όπως είναι και ο περί νομικής πλάνης από το πιο πάνω άρθρο 31 παρ.2 του ΠΚ. Στην προκειμένη περίπτωση με την προσβαλλόμενη 18685/1996 απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης, που δίκασε ως εφετείο, ο αναιρεσείων κηρύχθηκε ένοχος του ότι στη Θεσσαλονίκη στις εν γνώσει του εξέδωσε επιταγή δρχ. που δεν πληρώθηκε από την πληρώτρια Εγνατία Τράπεζα κατά την εμπρόθεσμη εμφάνισή της ελλείψει διαθεσίμων κεφαλαίων. Όπως προκύπτει από τα ενσωματωμένα στην απόφαση πρακτικά της δίκης, στην αρχή της συνεδριάσεως ο συνήγορος του κατηγορουμένου προέβαλε ισχυρισμό συγγνωστής νομικής πλάνης, εκθέσας ότι ο κατηγορούμενος και ήδη αναιρεσείων έδωσε εντολή στην πληρώτρια Τράπεζα να αρνηθεί την πληρωμή της ένδικης επιταγής διότι, μετά από επανειλημμένες συναντήσεις και συμβουλές του νομικού του συμβούλου, πίστεψε ότι είχε δικαίωμα να μη πληρώσει την επιταγή στο μηνυτή από τα υπάρχοντα διαθέσιμά του, καθόσον η επιταγή αυτή ήταν προϊόν χαρτοπακτικής συναλλαγής με τον κομιστή. Το Δικαστήριο, όπως προκύπτει από το αιτιολογικό της προσβαλλόμενης αποφάσεώς του, σχετικά με τον αυτοτελή αυτό ισχυρισμό του κατηγορουμένου, δέχθηκε τα εξής: «. οι περί του εναντίου ισχυρισμοί του ότι βρισκόταν σε κατάσταση ανάγκης και ότι τελούσε σε συγγνωστή ή πραγματική πλάνη δεν αποδείχθηκαν βάσιμοι και πρέπει ν' απορριφθούν, αφού, όπως ο ίδιος ομολογεί είχε επανειλημμένως βρεθεί στον ίδιο κύκλο με τον Θ. Ζ. (κομιστή) ο οποίος με τη δική του πάντοτε θέληση ( του κατηγορουμένου) τον δάνειζε χρήματα, για να συνεχίζει το χαρτοπαικτικό του πάθος όταν έχανε, υπογράφοντας επιταγές, τις οποίες εξοφλούσε στη συνέχεια, κατά συνέπεια είναι προφανής η γνώση και ο δόλος του κατηγορουμένου για τη διάπραξη του αδικήματος που του αποδίδεται με το κατηγορητήριο. Με τις παραδοχές αυτές το δικαστήριο της ουσίας δεν διέλαβε στην προσβαλλόμενη απόφασή του την κατά τα άνω απαιτούμενη ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, ειδικά ως προς την απόρριψη του με συγκεκριμένα περιστατικά προβληθέντος ως άνω αυτοτελούς ισχυρισμού του κατηγορουμένου περί συγγνωστής νομικής πλάνης του. Συγκεκριμένα, δεν προκύπτει με σαφήνεια από την απόφαση, καίτοι δέχεται τη χαρτοπαικτική συναλλαγή μεταξύ μηνυτή και κατηγορουμένου, αν εξετάσθηκε στο σύνολό του ο περί νομικής πλάνης ισχυρισμός του τελευταίου, δοθέντος ότι το δικαστήριο της ουσίας δεν διατυπώνει κρίση περί αυτού και δεν εκθέτει αν δέχεται ή όχι την αλήθεια των προταθέντων από τον κατηγορούμενο περιστατικών ότι έδωσε εντολή στην τράπεζα να μην πληρώσει την ένδικη επιταγή από τα υπάρχοντα διαθέσιμά του γιατί δικαιολογημένα πίστεψε στις επίμονες συμβουλές του δικηγόρου του ότι μπορούσε να το κάνει, ενόψει του ότι η επιταγή ήταν προϊόν χαρτοπαικτικής συναλλαγής. Κατά συνέπεια, είναι βάσιμος ο σχετικός από το άρθρο 510 παρ.1 στοιχ. Δ' του ΚΠΔ λόγος του κυρίου δικογράφου της αιτήσεως και του δικογράφου των προσθέτων για έλλειψη αιτιολογίας της προσβαλλομένης αποφάσεως και πρέπει να γίνει δεκτός, να αναιρεθεί η απόφαση και να παραπεμφθεί η υπόθεση για νέα εκδίκαση στο ίδιο δικαστήριο, που είναι δυνατή η συγκρότησή του από άλλους δικαστές (άρθρο 519 ΚΠΔ).-Για τους λόγους αυτούς-αναιρεί την υπ' αριθμ /1996 απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης.--Παραπέμπει την υπόθεση για νέα εκδίκαση στο ίδιο δικαστήριο, που θα συγκροτηθεί από άλλους δικαστές, εκτός από εκείνους που δίκασαν προηγουμένως.--κρίθηκε και αποφασίστηκε στην Αθήνα, στις 3 Μαρτίου Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση, στο ακροατήριο, στις 10 Μαρτίου Ο Αντιπρόεδρος Η Γραμματέας 4) ΑΠ 1150/2003 Ε' Ποινικό Τ μήμα

10 Περίληψη Στοιχεία εγκλήματος έκδοσης ακάλυπτης επιταγής. Το αξιόποινο του εγκλήματος της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής δεν επηρεάζεται από την έλλειψη κάθε αιτίας ή οφειλής του εκδότη. Η ποινική δίωξη για το έγκλημα αυτό, το οποίο αρχικώς διωκόταν αυτεπαγγέλτως, ασκείται μόνον ύστερα από έγκληση του κομιστή της επιταγής που δεν πληρώθηκε Κείμενο Απόφασης Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Κωνσταντίνο Τσαμαδό, Αντιπρόεδρο, Δημήτριο Βούρβαχη, Στυλιανό Μοσχολέα, Χρήστο Μαυρογένη - Εισηγητή και Ευριπίδη Αντωνίου, Αρεοπαγίτες. Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 24 Ιανουαρίου 2003, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αθανασίου Ανδρεουλάκου (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Ευδοκίας Φραγκίδη, για να δικάσει την αίτηση της αναιρεσείουσας - κατηγορουμένης Μ. συζύγου Β. Γ., το γένος Χ. Γ., κατοίκου Σαμικού Ηλείας, η οποίας εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρος της Νικόλαο Δημητράτο, για αναίρεση της υπ' αριθμ. 597/2002 απόφασης του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Ηλείας. Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Ηλείας, με την ως άνω απόφασή του, διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και η αναιρεσείουσα - κατηγορουμένη, ζητεί τώρα την αναίρεση της απόφασης αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 26 Σεπτεμβρίου 2002 αίτησή της αναιρέσεως, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 2124/2002.Α. άκουσε τον πληρεξούσιο της αναιρεσείουσας - κατηγορουμένης, που με προφορική ανάπτυξη ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα ο οποίος πρότεινε να απορριφθεί η προκείμενη αίτηση αναίρεσης. ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ 1.- Κατά το άρθρο 79 παρ. 1 του Ν. 5960/1933 «περί επιταγής», όπως αντικ. με το άρθρο 1 του Ν. 1325/1972, όποιος εκδίδει επιταγή που δεν πληρώθηκε από τον πληρωτή, γιατί δεν είχε σ' αυτόν αντίστοιχα διαθέσιμα κεφάλαια κατά το χρόνο της εκδόσεως της επιταγής ή της πληρωμής της, τιμωρείται με τις προβλεπόμενες εκεί ποινές. Από τη διάταξη αυτή προκύπτει, ότι το έγκλημα της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής είναι τυπικό και γι' αυτό απαιτείται για τη στοιχειοθέτησή του, αφενός έκδοση έγκυρης επιταγής, που συντελείται με τη συμπλήρωση τωνυπό του νόμου απαιτουμένων στοιχείων επί του εντύπου και τη θέση της υπογραφής του εκδότη και αφετέρου έλλειψη αντιστοίχως διαθεσίμων κεφαλαίων στον πληρωτή, κατά το χρόνο οπωσδήποτε της πληρωμής, και γνώση του εκδότη για την έλλειψη αυτή, χωρίς να εξετάζεται το έγκυρο ή άκυρο ή υποστατό της υποκειμένης σχέσεως. Το αξιόποινο του εγκλήματος της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής δεν επηρεάζεται από την έλλειψη κάθε αιτίας ή οφειλής του εκδότη, γιατί το έγκλημα αυτό, ενόψει της φύσεως της επιταγής ως χρηματικού μέσου πληρωμής και της ανάγκης προστασίας των συναλλαγών, πραγματώνεται με μόνη την έκδοση ή μη πληρωμή της ακάλυπτης επιταγής, χωρίς να ασκεί επιρροή η εσωτερική σχέση μεταξύ εκδότη και λήπτη της επιταγής, δεδομένου ότι στο πεδίο του ποινικού δικαίου δεν ερευνάται η αιτία εκδόσεως. Ούτε αίρεται το άδικο της πράξεως αν η ενσωματωμένη στην επιταγή απαίτηση είναι μη αγώγιμη ή δεν μπορεί να αντιταχθεί κατά του εκδότη λόγω του ανύπαρκτου ή παράνομου της αιτίας. Αρκεί η επιταγή ως αξιόγραφο να έχει τα τυπικά στοιχεία της εγκυρότητας. Περαιτέρω, με το άρθρο 4 του ν. 2408/1996, που ισχύει από , στο ανωτέρω άρθρο 79 του ν. 5960/1933 προστέθηκε, εκτός άλλων, παράγραφος 5, κατά την οποία η ποινική δίωξη για το έγκλημα της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής, το οποίο αρχικώς διωκόταν αυτεπαγγέλτως, ασκείται μόνον ύστερα από έγκληση του κομιστή της επιταγής που δεν πληρώθηκε. Με το άρθρο 22 του νεότερου νόμου 2721/1999, που άρχισε να ισχύει, σύμφωνα με το άρθρο 55 αυτού, από 3 Ιουνίου 1999, και υπό το κράτος του οποίου εκδόθηκε η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, «για πράξεις που προβλέπονται στις παραγράφους 1 και 2 του άρθρου 79 του ν. 5960/1933, για τις οποίες κατά τη δημοσίευση του παρόντος νόμου έχει ασκηθεί αυτεπαγγέλτως ποινική δίωξη, η διαδικασία συνεχίζεται, αν εκείνος που δικαιούται σε έγκληση, δηλώσει, ότι επιθυμεί την ποινική δίωξη του κατηγορουμένου. Αν η δήλωση αυτή δεν υπάρχει και δεν υποβληθεί μέσα σε έξι μήνες από τη δημοσίευση του παρόντος νόμου, καθώς και σε περίπτωση ανάκλησης της έγκλησης, η ποινική δίωξη παύει οριστικά. Η παραπάνω δήλωση και η ανάκληση της έγκλησης, γίνονται στις αρχές της παραγράφου 2 του άρθρου 52 του Κ.Ποιν.Δικ.». Από τις ανωτέρω διατάξεις προκύπτει, ότι επί του εγκλήματος της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής, για το οποίο κατά την έχει ασκηθεί αυτεπαγγέλτως ποινική δίωξη, η διαδικασία συνεχίζεται αν εκείνος που δικαιούται σε έγκληση δηλώσει ότι επιθυμεί την ποινική δίωξη του κατηγορουμένου εκδότη της επιταγής. Η δήλωση αυτή θα πρέπει είτε να προϋπάρχει του τελευταίου νόμου (περιεχομένη κυρίως σε μήνυση), είτε να υποβληθεί μέσα σε έξι μήνες από τη δημοσίευσή του. Εξάλλου, η ανωτέρω κατά το άρθρο 22 του ν δήλωση, διαφέρει ως προς τη φύση και το σκοπό της από την έγκληση που απαιτεί ο νόμος για τη δίωξη ορισμένων αξιόποινων πράξεων. Κατά συνέπεια, επί της δηλώσεως αυτής, που αποσκοπεί στη συνέχιση της αποδεικτικής διαδικασίας, δεν μπορεί να εφαρμοσθεί η επί της κατά νόμον εγκλήσεως ισχύουσα ρύθμιση του άρθρου 117 παρ. 1 του ΠΚ. Τέλος, από τη διατύπωση των διατάξεων του άρθρου 22 παρ. 1 και 2 του Ν. 5960/1933, προκύπτει, ότι δικαιούμενος σε έγκληση θεωρείται όχι μόνον ο κομιστής της επιταγής που την εμφάνισε προς πληρωμή, αλλά και ο προηγούμενος κομιστής αυτής, ο γενόμενος κάτοχός της, λόγω της υπό του ιδίου καταβολής του εξ αναγωγής οφειλομένου εκ της επιταγής χρηματικού ποσού στον εμφανίσαντα αυτή στην Τράπεζα τελευταίο κομιστή της, γιατί το δικαίωμα αυτό του δικαιουμένου σε έγκληση προηγούμενου κομιστή δεν αποκρούεται από τις ανωτέρω διατάξεις, αφού δεν γίνεται σ' αυτές αναφορά περί τελευταίου κομιστή.2.- Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από το αιτιολογικό σε συνδυασμό με το διατακτικό της προσβαλλόμενης απόφασης, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Ηλείας, που δίκασε ως Εφετείο, μετά από εκτίμηση και αξιολόγηση των μνημονευομένων στο σκεπτικό του αποδεικτικών μέσων, δέχτηκε ανελέγκτως ότι αποδείχτηκαν τα εξής πραγματικά

11 περιστατικά: Η κατηγορουμένη (αναιρεσείουσα) με πρόθεση εξέδωσε στον Πύργο Ηλείας στις την με αριθ επιταγή, ποσού δραχμών, πληρωτέα, σε διαταγή του εγκαλούντος Γεωργίου Ανδρούτσου, στην Εθνική Τράπεζα, χωρίς να έχει διαθέσιμα κεφάλαια για την πληρωμή της στην Τράπεζα αυτή κατά το χρόνο της εκδόσεώς της ή της πληρωμής της. Το γεγονός ότι δεν υπήρχαν διαθέσιμα κεφάλαια κατά το χρόνο της πληρωμής της προκύπτει από τη σχετική σημείωση επί του σώματος της επιταγής του αρμοδίου υπαλλήλου της πληρώτριας Τράπεζας με ημερομηνία , κατά την οποία η επιταγή αυτή εμφανίστηκε εμπροθέσμως για πληρωμή και δεν πληρώθηκε ελλείψει διαθεσίμων κεφαλαίων. Εναντίον της κατηγορουμένης ασκήθηκε αυτεπαγγέλτως ποινική δίωξη από τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Ηλείας στις , ενώ στη συνέχεια ο Γεώργιος Ανδρούτσος υπέβαλε, με την ιδιότητα του νόμιμου κομιστή της επιταγής, στις μήνυση κατά της κατηγορουμένης στον παραπάνω Εισαγγελέα. Τέλος, δεν αποδείχθηκε από κανένα αποδεικτικό στοιχείο ο ισχυρισμός της κατηγορουμένης ότι είχε εκδώσει την επιταγή για ευκολία του Γεωργίου Ανδρούτσου. Με βάση τις παραδοχές αυτές, το δικαστήριο κήρυξε ένοχη την αναιρεσείουσα της παραβάσεως του άρθρου 79 του Ν. 5960/1933 και της επέβαλε φυλάκιση οκτώ μηνών και χρηματική ποινή χιλίων οκτακοσίων Ευρώ.3.- Με αυτά που δέχτηκε το δικαστήριο της ουσίας, διέλαβε στην προσβαλλόμενη απόφασή του την από τις διατάξεις των άρθρων93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠΔ ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, αφού εκθέτει σ' αυτήν με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν από την ακροαματική διαδικασία και συγκροτούν την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση της αξιόποινης πράξης για την οποία καταδικάστηκε η αναιρεσείουσα, τις αποδείξεις από τις οποίες πείστηκε γι' αυτά, καθώς επίσης του συλλογισμούς με βάση τους οποίους έκανε την υπαγωγή τους στην ουσιαστική ποινική διάταξη που εφάρμοσε, την οποία, ούτε ευθέως, ούτε εκ πλαγίου παραβίασε. Ειδικότερα, το γεγονός ότι, όπως ισχυρίστηκε η κατηγορουμένη, η ανωτέρω επιταγή ήταν επιταγή ευκολίας, δεν επηρεάζει, σύμφωνα με όσα εκτέθηκαν στη νομική σκέψη της παρούσας, το αξιόποινο της συμπεριφοράς της και δεν αίρει τον άδικο χαρακτήρα, ούτε εξαλείφει το αξιόποινο του αδικήματος της έκδοσης ακάλυπτης επιταγής. Επομένως, ο ισχυρισμός αυτός της κατηγορουμένης δεν ήταν αυτοτελής και ως εκ περισσού το δικαστήριο τον αντιμετώπισε υπό μορφή ενστάσεως και τον απέρριψε, αιτιολογημένα, ως αβάσιμο. Η αιτίαση εξ άλλου της αναιρεσείουσας ότι το δικαστήριο της ουσίας απέρριψε χωρίς αιτιολογία τον ισχυρισμό της ότι η επίμαχη επιταγή ήταν κατά την έκδοσή της λευκή ως προς την χρονολογία εκδόσεώς της και το ποσό, στοιχεία τα οποία συμπληρώθηκαν από τον κομιστή της κατά παράβαση των μεταξύ τους συμφωνηθέντων, πρέπει να απορριφθεί, διότι από τα πρακτικά της προσβαλλόμενης απόφασης προκύπτει ότι δεν προβλήθηκε από την αναιρεσείουσα τέτοιος ισχυρισμός. Περαιτέρω, από το σκεπτικό της απόφασης προκύπτει ότι το δικαστήριο έλαβε υπόψη και συνεκτίμησε όλα τα αναγνωσθέντα στο ακροατήριο έγγραφα, ενώ από το όλο περιεχόμενο του σκεπτικού σαφώς προκύπτει ότι το δικαστήριο δέχθηκε, ανελέγκτως, ότι η αναιρεσείουσα εξέδωσε την ανωτέρω επιταγή ενεργώντας για ίδιο λογαριασμό και όχι ως εκπρόσωπος της εδρεύουσας στον Πύργο ομόρρυθμης εταιρείας με την επωνυμία «Μ. Γ. και Σία Ο.Ε.», όπως η αναιρεσείουσα ισχυρίζεται με την αίτησή της, ανεξαρτήτως του ότι η ποινική ευθύνη της αναιρεσείουσας δεν αίρεται και αν ακόμη είχε εκδώσει την εν λόγω επιταγή ως εκπρόσωπος της άνω εταιρείας. Ουδεμία εξάλλου ασάφεια δημιουργείται από το γεγονός ότι στο διατακτικό της αποφάσεως αναφέρεται, ότι «δεν υπήρχαν αντίστοιχα διαθέσιμα κεφάλαια για την πληρωμή της επιταγής κατά το χρόνο της εκδόσεως ή της πληρωμής της», δεδομένου ότι στο σκεπτικό ρητώς αναφέρεται ότι δεν υπήρχαν τα αναγκαία για την πληρωμή της επιταγής διαθέσιμα κεφάλαια στην πληρώτρια Τράπεζα κατά το χρόνο που εμφανίστηκε σ' αυτή προς πληρωμή και ειδικώς έτσι αιτιολογείται και η ύπαρξη στην αναιρεσείουσα του αναγκαίου για τη θεμελίωση του ως άνω εγκλήματος δόλου της. Τέλος, αφού το δικαστήριο της ουσίας δέχθηκε στο σκεπτικό του, ότι η επίμαχη επιταγή είχε εκδοθεί πληρωτέα σε διαταγή του Γ. Α. και ότι αυτός ήταν ο νόμιμος κομιστής της στις που υπέβαλε την κατά της αναιρεσείουσας μήνυση, ορθώς ερμηνεύοντας και εφαρμόζοντας την παρ. 5 του άρθρου 79 του Ν. 5960/1933 και το άρθρο 22 του Ν. 272/1999 κατέληξε στο ορθό συμπέρασμα ότι ο Γ. Α. δικαιούνταν να υποβάλει την εν λόγω μήνυση, δυνάμει της οποίας συνεχίστηκε η κατά της αναιρεσείουσας διαδικασία αναφορικά με το έγκλημα της ακάλυπτης επιταγής, για το οποίο είχε ήδη ασκηθεί αυτεπαγγέλτως εναντίον της ποινική δίωξη. Η ειδικότερη αιτίαση της αναιρεσείουσας, ότι ως προς το σημείο αυτό η αιτιολογία της απόφασης είναι ελλιπής, διότι ενώ αποδείχθηκε ότι η επίμαχη επιταγή είχε μεταβιβασθεί από τον Γ. Α. με λευκή οπισθογράφηση στον Θεόδωρο Αντωνόπουλο, ο οποίος και την εμφάνισε προς πληρωμή στην πληρώτρια Τράπεζα, δεν διαλαμβάνεται στο σκεπτικό της απόφασης ότι ο Γ. Αντω., που μήνυσε την αναιρεσείουσα, την έλαβε από τον ως άνω προηγούμενο κομιστή της, αφού πλήρωσε σ' αυτόν, ως εξ αναγωγής υπόχρεο, το αναγραφόμενο στην επιταγή χρηματικό ποσό, είναι απορριπτέα ως απαράδεκτη διότι υπό την επίκληση της ελλείψεως αιτιολογίας πλήττει την αναγόμενη στην ουσιαστική εκτίμηση των αποδείξεων κρίση του δικαστηρίου, που είναι αναιρετικά ανέλεγκτη. Μετά από αυτά, πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμοι οι πρώτος, δεύτερος και τέταρτος λόγοι της αίτησης, με τους οποίους πλήσσεται η προσβαλλόμενη απόφαση για έλλειψη ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας και για εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή ουσιαστικών ποινικών διατάξεων (άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' και Ε' ΚΠΔ).4.- Επειδή κατά το άρθρο 32 παρ. 1 ΚΠΔ, καμία απόφαση του ποινικού δικαστηρίου σε δημόσια συνεδρίαση δεν έχει κύρος, αν δεν ακουστεί προηγουμένως ο Εισαγγελέας, ενώ, κατά το άρθρο 171 παρ. 1 στοιχ. β' ΚΠΔ, αν δεν τηρηθούν οι διατάξεις που καθορίζουν την υποχρεωτική συμμετοχή του εισαγγελέα στη διαδικασία στο ακροατήριο, προκαλείται απόλυτη ακυρότητα, η οποία, κατά το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Α' ΚΠΔ, ιδρύει λόγο αναιρέσεως κατά της αποφάσεως. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο κήρυξε ένοχη την αναιρεσείουσα, αφού προηγουμένως η Εισαγγελέας της έδρας, λαβούσα το λόγο μετά τη λήξη της αποδεικτικής διαδικασίας, πρότεινε να γίνει τυπικά η έφεση της κατηγορουμένης και να κηρυχθεί αυτή ένοχη. Το γεγονός ότι η