ΤΕΥΧΟΣ 06 ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2011 RED

Transcript

1 ΤΕΥΧΟΣ 06 ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2011 RED 6 ED

2 Πως Μπορείτε να βοηθήσετε Tο Κέντρο Ζωής Το διατίθεται δωρεάν στα γραφεία του Κέντρου Ζωής στη διεύθυνση Διοχάρους 9, Αθήνα. Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής, καθώς και να σας αποστέλλουμε ενημέρωση για τις δραστηριότητές μας, μπορείτε να γίνετε μέλος του Κέντρου Ζωής ενισχύοντας τη δράση του. Τρόποι Πληρωμής: Κάνοντας κατάθεση στην Alpha Bank στον λογαριασμό , ενημερώνοντάς μας στο τηλ προκειμένου να σας στείλουμε την απόδειξη. Συμπληρώνοντας με τα στοιχεία σας μια ταχυδρομική επιταγή που θα προμηθευτείτε από τα ΕΛΤΑ και ταχυδρομώντας την στην παραπάνω διεύθυνση. Συνδρομή Ενίσχυση για ένα χρόνο: 20 Ευχαριστούμε για την υποστήριξή σας How you can support the Centre for Life Our magazine is available free of charge at the Centre for Life, Dioharous 9, Athens. If you wish to become a subscriber, as well as receive information regarding our activities, you can become a member of the Centre for Life thus, contributing to our action. Options of payment: By making a deposit at Alpha Bank Account Number , and notifying us, tel , in order to have the receipt sent to you. By filling out a postal money order and sending it by mail to the above address. Annual subscription membership: 20. Thank you for your support Positive 2 κέντρο ημέρας drop-in centre πρόγραμμα συντροφικότητας buddy program εκπαιδευτικά σεμινάρια training seminars for volunteers ενημέρωση πληθυσμού educational outreach για να στείλετε μια δωρεά Κέντρο Ζωής. ALPHA BANK Αρ. Λογαριασμού: to send a donation The Centre for Life. ALPHA BANK Account No: INDEX: ΣΤΗΛΕΣ 04 EDITORIAL ΕΝΑ ΑΛΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ 05 ΘΕΤΙΚΟΙ ΣΤΗ ΖΩΗ: FRANK & JOHN του Παναγιώτη Βότση 08 ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ: ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΟΠΥΡΓΙΟ του Νίκου Δρόσου 16 ΠΕΣ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ MASTER CHEF 23 ΚΑΤΙ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΤΟ AIDS ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ του Νίκου Δρόσου Στο εξώφυλο : Lebaniz Blonde Make up: Πατρίτσια Παπαβασιλοπούλου Φωτογράφηση : Άγγελος Καλτσής Concept & Graphic design: Manos Lalopoulos Το περιοδικό εκδίδεται σε τριμηνιαία βάση. Ιδιοκτησία: Κέντρο Ζωής (μη κερδοσκοπικό σωματείο) Διοχάρους 9, , Αθήνα, Τηλ: , Fax: cfil@hol.gr web: Πρόεδρος Δ.Σ./Εκδότης Παναγιώτης Βότσης Αρχισυντάκτης/Creative Director Μάνος Λαλόπουλος manos.lalopoulos@gmail.com Φωτογράφος Άγγελος Καλτσής aggeloskal@yahoo.gr Photo Editing Άγγελος Καλτσής aggeloskal@yahoo.gr Μαρία Καρούμπαλη mar.karoumbali@yahoo.gr Συντακτική Ομάδα Βιβή Αθανασούλη penthesilia24@hotmail.com Χαρά Βαβούρα hvavouras@yahoo.com Νίκος Βλαχάκης nvlahakis2001@yahoo.com Νίκος Δρόσος nikdrosos4@gmail.com Κατερίνα Ζήση katerinazisi@yahoo.gr Μαρία Καρούμπαλη mar.karoumbali@yahoo.gr Αρχοντή Σοπίδου arsweet@gmail.com Ευριβιάδης Σοφός arissofos@hotmail.com Πούλος Ψαλιδάκος psalidakos@gmail.com Συνεργάτες τεύχους Παναγιώτης Βότσης panikos@otenet.gr Λεωνίδας Βακερλής vakerlis@gmail.com Κυριάκος Παπαχρυσάνθους (φωτογραφία) Angelos Michaelides Κόκκινο Μπαλόνι kokkinompaloni.wordpress.com Γιώργος Ζήσης Inthan Επιμέλεια κειμένων Αρχοντή Σοπίδου arsweet@gmail.com Πούλος Ψαλιδάκος psalidakos@gmail.com 36 MULTI CULTI ΤΕΧΝΗ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ 40 ΜΕ ΟΡΟΘΕΤΙΚΗ ΦΩΝΗ του Παναγιώτη Βότση 36 ΚΛΙΚ! Φώτοσ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ Κ.Ζ. ΘΕΜΑΤΑ 10 ΒΑΜΠΙΡΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ της Βιβής Αθανασούλη 12 VAMPIRES, ΤΟΣΟ ΠΑΛΙΑ ΠΑΝΤΑ ΝΕΑ των Π. Ψαλιδάκου, Ευρ. Σοφού, Ν. Δρόσου 17 ΓΡ ΓΡ ΜΕΣ ΣΤΟ ΑΥΤΙ ΜΟΥ της Βιβής Αθανασούλη 18 ENHMEΡΩΣΗ-ΕΞΕΤΑΣΗ- ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΜΟΤΟ ΖΩΗΣ γράφουν Τζανέτος Αντύπας και Παναγιώτης Βότσης 38 ΣΕ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΜΕ ΑΚΟΥΤΕ του Νίκου Βλαχάκη 39 ΟΧΙ ΠΙΑ ΣΕΞ, ΜΟΝΟ ΦΙΛΟΙ της Κατερίνας Ζήση 42 ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ του Γιώργου Ζήση & Το νησί, η πόλη, η χώρα, ο κόσμος του Inthan ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ 14 ΤΗΕΟ ALEXANDER ΩΡΑΙΟΣ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ του Μάνου Λαλόπουλου 32 ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΔΟ ΠΑΝΟΣ της Αρχοντής Σοπίδου 14 ΤΗΕΟ ΑLEXANDER 12 VAMPIRES,ΤΟΣΟ ΠΑΛΙΑ ΠΑΝΤΑ ΝΕΑ 32 ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ 24 KOKKINO ΑΦΙΕΡΩΜΑ KOKKINO DELIRIUM ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ α μεροσ γράφουν ο Νίκος Βλαχάκης και η Χαρά Βαβούρα ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ, ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ, Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ γράφει ο Πούλος Ψαλιδάκος ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΟΜΠΡΕΛΕΣ γράφει ο Βασίλης ΒΑΛΤΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ γράφοει ο Νίκος Βλαχάκης ΤΑΥΡΟΣ ΕΝ ΥΑΛΟΠΩΛΕΙΩ γράφοει ο Νίκος Δρόσος ΗΩΣΙΝΟΦΥΛΛΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΠΥΡΗΝΑ γράφει η Αρχοντή Σοπίδου κοκκινίζω γράφει ο Πούλος Ψαλιδάκος ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΦΟΥΣΚΑΛΑ γράφει η Βιβή Αθανσούλη Ι SEE A RED DOOR.. ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ της Κατερίνας Ζήση ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ γράφει ο Ευριβιάδης Σοφός ΠΙΠΗ ΦΑΚΙΔΟΜΥΤΗ VS ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ γράφοει ο Νίκος Βλαχάκης ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΑΚΙ ΜΟΥ γράφοει οη Μαρία Καρούμπαλη ΕΝΑ ΟΙΚΕΙΟ ΧΡΩΜΑ γράφοει το κόκκινο μπαλόνι DELIRIUM ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ Β μεροσ γράφουν ο Νίκος Βλαχάκης και η Χαρά Βαβούρα ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΟΡΔΕΛΑ: QUIZ της Χαράς Βαβουρα ΤΕΥΧΟΣ 06 ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2011 RED 3 Positive

3 [EDITORIAL] ΕΝΑ άλικο γράμμα* Το θέμα των προσφύγων και μεταναστών στην χώρα μας, είναι ένα αγκάθι που η Ελλάδα ούτε έλεγξε, ούτε φαίνεται πλέον, ότι μπορεί να συμμαζέψει. Άνθρωποι χωρίς εργασία και χωρίς πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, επιβιώνουν όπως -όπως μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Για τους οροθετικούς πρόσφυγες και μετανάστες υπάρχει ένα επιπλέον πρόβλημα, εφόσον ως ανασφάλιστοι, δεν δικαιούνται θεραπεία με αποτέλεσμα να κινδυνεύει άμεσα η υγεία τους και έτσι ανεξέλεγκτοι να αποτελούν κίνδυνο και για τους άλλους. Θέλησα να πάρω συνέντευξη από δύο, από τους λεγόμενους τυχερούς πρόσφυγες και μετανάστες που, αιτούμενοι άσυλο έχουν στην κατοχή τους την πολυπόθητη ροζ κάρτα, που λιγοστοί κατέχουν. Πόσο άραγε άλλαξε η ζωή τους και πόσο διαφέρει από τη ζωή των άλλων; του Παναγιώτη Βότση ΓΙΩΡΓΟΣ & ΕΛΕΝΗ θετικοί στη ζωη FRANK & JOHN του Παναγιώτη Βότση FRANK Ο Frank είναι 35 χρονών από Ρουάντα, Ρωμαιοκαθολικός. Ήρθε στην Ελλάδα το Ένα χρώμα μας δένει σε αυτό το τεύχος... το πιο καυτό του φάσματος και ποθητό στις αισθήσεις... δυνατό και σαγηνευτικό... αποπλανητικό, απαγορευτικό και αμαρτωλό... Κόκκινο... όπως το γράμμα, στο *μυθιστόρημα του Νathaniel Hawthorne, που εξελίσσεται στην Βοστόνη του 17ου αιώνα όπου η ηρωίδα εξαναγκάζεται να φοράει ένα κόκκινο Άλφα ραμμένο στα ρούχα της. Άλφα για την λέξη Adultery (μτφ. μοιχεία). Στόχος: ο κοινωνικός της στιγματισμός. Η ιστορία μιλάει βεβαίως για το στίγμα της μοιχείας σε μια πουριτανική κοινωνία... Ωστόσο, όχι τόσο διαφορετική και από την εποχή που ζούμε γιατί το στίγμα μπορεί να μετατίθεται... αλλά εξαφανίζεται; Μπορεί πλέον η μοιχεία να μην αποτελεί το μεγαλύτερο ταμπού...(λέω μπορεί... για εμένα... για άλλους δεν κόβω το κεφάλι μου) όμως ο κοινωνικός στιγματισμός παραμένει και τροφοδείται από την άγνοια μας και την τεμπέλικη ευκολία με την οποία ταξινομούμε τη ζωή... σαν να είναι άσπρο-μαύρο. Ναι, αλλά δεν μιλάμε για αυτά τα χρώματα εδώ. Συγκεκριμένα στο hiv, η ζωή κρύβεται και κρύβει καλά το μυστικό της γιατί γνωρίζει πως πολλοί βλέπουν την ζωή άσπρο-μαύρο. Στο Positive όμως, την βλέπουμε κόκκινη. Είναι προτέρημα της ανθρώπινης φύσης να αγαπά ευκολότερα από όσο μισεί. Ακόμη και μια έχθρα μπορεί να μετουσιωθεί σε αγάπη μέσα από μια σταδιακή και ανυποψίαστη πορεία. από τo Άλικο Γράμμα, Nathaniel Hawthorne Δούλευα βοηθός θερμαστή σε πλοίο που ερχόταν στην Ελλάδα και είχα έρθει στη χώρα σας πολλές φορές, πριν εγκατασταθώ μόνιμα το Τότε σταμάτησε το ναύλο στην Ελλάδα, έχασα τη δουλειά μου, δεν μπαρκάρισα και παρέμεινα στην Αθήνα. Για την οροθετικότητα έμαθα το 2002, όταν μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο με πνευμονία και υψηλό πυρετό και στην πορεία με ενημέρωσαν για τον HIV. Δεν χρειάστηκα φαρμακευτική αγωγή τότε γιατί ήμουν σε καλή σωματική κατάσταση. Παρότι η διαμονή μου στην Ελλάδα είναι σχεδόν συμπτωματική, είμαι πολύ ευγνώμων με αυτή μου την τύχη. Στη Ρουάντα που γεννήθηκα έχασα τον πατέρα μου σε ηλικία μόλις 2 ετών από αυτοκινητιστικό δυστύχημα και τη μητέρα μου από καρδιακή προσβολή όταν ήμουν 15. Στον εμφύλιο πόλεμο που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, σκοτώθηκε αργότερα και ο μοναδικός αδερφός μου και έτσι δεν έχω δεσμούς αίματος με την πατρίδα μου εκτός από κάποιους μακρινούς μου συγγενείς. Στους οποίους όταν γράφω, συχνά δεν παίρνω καμία απάντηση. θουν το γιατί. Επίσης συνηθισμένο είναι να λυμαίνονται και να εκμεταλλεύονται την ευάλωτη αυτή κατάσταση Έλληνες δικηγόροι, που στηρίζοντας την ελπίδα μας ότι μπορούν να μας βοηθήσουν να διεκπεραιώσουμε τα χαρτιά μας και να μας εξασφαλίσουν την παραμονή μας στη χώρα αλλά και την πολυπόθητη ροζ κάρτα, εξαφανίζονται με την αμοιβή τους, που δεν είναι και μικρή. Πολλές φορές έτσι χάνουμε και τα χαρτιά μας. Είμαι ικανοποιημένος και ευγνώμων με την παραμονή μου στην Ελλάδα με μόνη μεγάλη πρόκληση την εύρεση εργασίας. Δεν δικαιούμαι οικονομική ενίσχυση από την πρόνοια, αλλά πρέπει να στηρίξω τον εαυτό μου ως οροθετικός μετανάστης στην ελληνική οικονομία. Δε γνωρίζω καλά ελληνικά και αυτό σίγουρα με δεσμεύει πολύ. Έχω κάνει πολλές δουλειές αλλά ποτέ δεν ξέρω μέχρι πότε θα συνεχιστεί η δουλειά και πότε θα μου πουν ότι σταματάει. Αυτό έγινε και στα ναυπηγεία στο Πέραμα, που έχω δουλέψει αρκετές φορές καθώς και στους σταθμούς του ηλεκτρικού και του Μετρό στο κέντρο, όπου καθάριζα. Χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί ή το πότε, οι δουλειές σταματούν και ζω μόνιμα με αυτό το άγχος. Θα ήθελα να είχα κάτι πιο μακροπρόθεσμο και σταθερό αφού αυτή η μη συνεχόμενη εισροή εισοδήματος δε μου επιτρέπει καν να έχω δικό μου σπίτι αλλά να κοιμάμαι σε φίλους. Στην εστία που έμενα παλιότερα μας είχαν μαζέψει και μας είπαν ότι δε θα πρέπει να ζητήσουμε δουλειά σε επαγγέλματα που διαχειρίζονται υλικά όπως τρόφιμα και αυτό περιορίζει ακόμη περισσότερο τις επιλογές μου αφού φοβάμαι να δουλέψω σε super market γιατί αν μαθευτεί η οροθετικότητά μου, μου είπαν ότι μπορεί να έχω μέχρι και πρόβλημα με το νόμο. Γι αυτό η μεγάλη μου έκκληση προς την ελληνική πολιτεία και αυτό που θα ήθελα να δω είναι οργανισμοί που θα μπορούν να βοηθάν τους νόμιμους μετανάστες να βρουν δουλειά και να επιβιώσουν έννομα και ομαλά στη χώρα σας. Θυμάμαι μια δραματική ιστορία ενός νεαρού μετανάστη που είχα γνωρίσει στην πλατεία Αμερικής, οροθετικός, που δε μπορούσε να πάρει τα φάρμακα που του χορηγούσαν γιατί χωρίς δουλειά και χρήματα για να φάει δε μπορούσε το στομάχι του ν αντέξει τα χάπια. Η κοινότητα της Ρουάντα και οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν άγνοια γύρω από τον ιό του hiv με αποτέλεσμα η οροθετικότητα μου να κρατείται μυστικό. Ξέρω πως αν μαθευτεί ότι είμαι Η ζωή στην Ελλάδα για τους μετανάστες περιλαμβάνει αρκετή γραφειοκρατία και φόβο για την παραμονή και την επιβίωσή τους στη χώρα. Από το 2005 χρειάζεται να παίρνω τα αντιρετροϊκά φάρμακα και ο μόνος τρόπος είναι με την άδεια παραμονής στην Ελλάδα, που μου εξασφαλίζει η Ροζ κάρτα. Την κάρτα αυτή την παίρνω ως πρόσφυγας στη χώρα σας ζητώντας άσυλο λόγω των αναταράξεων που συμβαίνουν στην Ρουάντα. Χρειάζεται να την ανανεώνω κάθε χρόνο και η αγωνία μου είναι μεγάλη κατά την ανανέωση, αφού από αυτό εξαρτάται η συνέχεια της θεραπείας μου και Η ΖΩΗ ΜΟΥ. Η διαδικασία είναι χρονοβόρα και τα γραφεία δέχονται μόνο συγκεκριμένο αριθμό μεταναστών την ημέρα και πρέπει να πηγαίνω από πολύ νωρίς το πρωί, κάθε μέρα μέχρι να καταφέρω να καταθέσω τα χαρτιά της ανανέωσης και να περιμένω το αποτέλεσμα. Και αυτό μπορεί να συνεχιστεί για βδομάδες ολόκληρες. Αισθάνομαι τυχερός που συνεχίζω να ανανεώνω την παραμονή μου και μεγάλο ρόλο έπαιξε σίγουρα, η συστατική επιστολή από το γιατρό μου που κατέθεσα αρχικά. Πολλοί φίλοι μου δεν είναι τόσο τυχεροί αφού τα χαρτιά τους έχουν εξαφανιστεί χωρίς να τα παραλάβουν ξανά στα χέρια τους και χωρίς πότε να μάοροθετικός θα πεθάνω για τους άλλους, θα σταματήσουν να μου μιλάν και να με συναναστρέφονται, δε θα με βάλουν ποτέ ξανά στο σπίτι τους και θα βιώσω ολοκληρωτική απομόνωση. Αυτό το ταμπού που έχει δημιουργηθεί στους συμπατριώτες μου με αποτρέπει, εμένα που έχω ενημερωθεί από το υλικό που μου δόθηκε στο νοσοκομείο, να εκφράσω την γνώση μου μέσα στις παρέες από φόβο μήπως κινήσω τις υποψίες τους. Θα ήθελα να έβλεπα κινήσεις και πρωτοβουλίες για την ενημέρωση γύρω από τον ιό από φορείς ή από την εκκλησία αν και η εκκλησία μας δεν θα μίλαγε ποτέ για προφυλακτικό και καλό θα ήταν να μοίραζαν προφυλακτικά και σύριγγες σε στέκια όπως η Ομόνοια. Τα έντυπα, οι συμπατριώτες μου δεν μπορούν ούτε έχουνε χρόνο να τα διαβάζουν. Καλό θα ήταν να προσεγγίσουν περισσότερο τις γυναίκες που ζητάν άσυλο στη χώρα σας, διότι πιστεύω πως οι γυναίκες ίσως μπορούν να βοηθή- «Είμαι ικανοποιημένος και ευγνώμων με την παραμονή μου στην Ελλάδα με μόνη μεγάλη πρόκληση την εύρεση εργασίας...ξέρω πως αν μαθευτεί ότι είμαι οροθετικός θα πεθάνω για τους άλλους, θα σταματήσουν να μου μιλάν και να με συναναστρέφονται, δε θα με βάλουν ποτέ ξανά στο σπίτι τους και θα βιώσω ολοκληρωτική απομόνωση.» Positive 4 5 Positive

4 σουν και να ενημερώσουν πιο αποτελεσματικά και τους άντρες. Δεν έχω βιώσει ιδιαίτερη ρατσιστική συμπεριφορά, είμαι και άνθρωπος ηπίων τόνων, ξέρω όλα αυτά που γίνονται στον Άγιο Παντελεήμονα και με στεναχωρούν, αλλά και για μένα που είμαι ξένος είναι δύσκολο να περάσω από εκείνη την περιοχή, διότι την ελέγχουν συμμορίες εκατέρωθεν που βγάζουν πολύ μίσος. Τελικά είμαι αισιόδοξος ότι θα βρω δουλειά, θα μπορέσω να μείνω σε δικό μου σπίτι και να ζήσω ως «φυσιολογικός άνθρωπος», ίσως να σκεφτώ και την οικογένεια, πράγμα που τώρα είναι δύσκολο να φανταστώ.. JOHN O John είναι από την Ρουάντα, είναι 48 ετών και ζει στην χώρα μας 16 χρόνια. Ήρθα στην Ελλάδα το 1994 σε ηλικία 32 ετών. Ξεκίνησα από την Ρουάντα, πέρασα Ζάμπια, Τανζανία, έφθασα Νότια Αφρική, και από εκεί μέσα στο αμπάρι ενός πλοίου ταξίδεψα μέχρι την Ελλάδα, όπου στον Πειραιά μας έπιασαν και μπήκα φυλακή για 2,5 χρόνια. Αρχικά κρατήθηκα στις φυλακές της Νεάπολης και μετά με έστειλαν στις φυλακές της Πάτρας. Εκεί χρειάστηκε να κάνω εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας και με τις εξετάσεις που μου έκαναν βρήκαν ότι ήμουν οροθετικός. Έμαθα για το AIDS στην φυλακή. Μετά με έφεραν στον Κορυδαλλό στο νοσοκομείο που κρατούνται οι οροθετικοί και έμεινα μέσα δυο χρόνια. Στην φυλακή υπήρχε μια ομάδα του Κέντρου Ζωής που μας επισκεπτόταν και μας βοηθούσε σε ό,τι χρειαζόμασταν. Όταν αποφυλακίστηκα με την κοινωνική υπηρεσία του Κέντρου Ζωής, πήγαμε στο αλλοδαπών και κάναμε αίτηση ασύλου για πολιτικούς λόγους επειδή στην Ρουάντα υπήρχε εμφύλιος πόλεμος. Με αυτό τον λόγο και ύστερα από πολύ τρέξιμο και μεγάλη προσπάθεια από το Κέντρο Ζωής, πήρα την ροζ κάρτα. Την πρώτη φορά μου την έδωσαν για τρεις μήνες. Μετά με φώναξαν στο υπουργείο Δικαιοσύνης για συνέντευξη και μου είπαν ότι μου αρνούνται το άσυλο επειδή είχα κάνει εδώ για ένα διάστημα στη φυλακή. Αλλά εγώ ήμουν μέσα μόνο για παράνομη είσοδο στην χώρα. Δεν είχα τίποτα άλλο. Έκανα έφεση με δικηγόρο που έβαλε το Κέντρο Ζωής και δικαιώθηκα. Έκτοτε μου έδωσαν και πάλι την κάρτα, την οποία ανανεώνω κάθε χρόνο. Αυτό που κάνω είναι ότι πηγαίνω στο GCR, στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους πρόσφυγες, μου γράφουν μια έκθεση και την δίνω στο αλλοδαπών, που μου ανανεώνουν την κάρτα. Αυτήν την περίοδο περιμένω πάρα πολύ καιρό την έγκριση, έχω καταθέσει τα χαρτιά μου, πηγαίνω κάθε βδομάδα στο αλλοδαπών για να δω πότε και αν θα ανανεωθεί. Στήνομαι με τις ώρες και περιμένω, μια ταλαιπωρία αφάνταστη. Για τους άλλους δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να γίνει αυτό, εγώ είχα την ευκαιρία να με υποστηρίξει το Κέντρο Ζωής με τον δικηγόρο του. Στην υγεία μου είμαι καλά γιατί ξεκίνησα τα φάρμακα από το 1996, μέσα στην φυλακή του Κορυδαλλού. Ύστερα συνέχισα στο Τζάνειο με τον γιατρό μου τον κύριο Χρύσο. Σήμερα τα φάρμακα μου δεν ξέρω αν θα τα πάρω γιατί έχω σε τρεις μέρες ραντεβού και ακόμα δεν έχει ανανεωθεί η κάρτα μου. Την προηγούμενη φορά δεν μου έδωσαν τα φάρμακα γιατί ακόμα μου καθυστερούν την άδεια. Η κοινωνική υπηρεσία του Κέντρου Ζωής, η κα Άννα Καβούρη, ήταν συνεχώς σε διαπραγματεύσεις με το νοσοκομείο και το αλλοδαπών, καταφέραμε και πήραμε μια βεβαίωση ότι είμαι σε αναμονή περιμένοντας να ανανεωθεί η άδεια, έδωσα την βεβαίωση στο νοσοκομείο και χαριστικά μου έδωσαν τα φάρμακα, αλλά δεν ξέρω αν θα τα πάρω και την επόμενη βδομάδα. «Περιμένω πάντα ένα τηλέφωνο που θα με πάρει κάποιος για να δουλέψω... Δεν μπορώ να επιβιώσω χωρίς δουλειά. Έρχομαι συνέχεια στο Κέντρο Ζωής στην κοινωνική υπηρεσία και ικετεύω για χρήματα και αισθάνομαι άσχημα γι αυτό. Είναι πολύ δυνατά τα φάρμακα πρέπει να τρώω, και πολλές φορές μένω χωρίς φαγητό» Στην Ρουάντα ήξερα γενικώς το τι σημαίνει AIDS, αλλά δεν είχα ιδιαίτερες πληροφορίες. Εδώ ενημερώθηκα περισσότερο σχετικά με τον ιό όταν έμαθα ότι ήμουν οροθετικός. Για εμάς τους ξένους δεν είναι εύκολο να πάρουμε πληροφορίες για τον HIV στην Ελλάδα και ό,τι ξέρω, το μαθαίνω από εσάς στο Κέντρο. Έχω κάνει εδώ στο χώρο σας και πέντε φίλους, οι οποίοι μένουν πολύ κοντά στην δική μου περιοχή και συναντιόμαστε και συζητάμε τα προβλήματα μας, δεν είναι εύκολο να μιλάω με άλλους. Το πιο σημαντικό για όλους μας, είναι ότι δεν έχουμε δουλειά και δεν υπάρχουν καθόλου χρήματα και κάποιοι θέλουν να φύγουν από Ελλάδα και να πάνε σε άλλες χώρες. Αν βρω και εγώ κάποια ευκαιρία θα φύγω. Ήταν συνειδητή απόφαση να έρθω στην Ελλάδα, διότι πολλοί φίλοι μου ήταν ήδη εδώ και δούλευαν στον Πειραιά, στα καράβια. Όταν βρίσκω δουλειά, βάφω πλοία και τα καθαρίζω, αλλά δεν είναι σταθερή δουλειά. Μπορεί ένα μήνα να έχει δουλειά και δυο μήνες να μην έχει τίποτα. Περιμένω πάντα ένα τηλέφωνο που θα με πάρει κάποιος για να δουλέψω. Μερικές φορές δουλεύω και σαν μπογιατζής σε σπίτια. Δεν μπορώ να επιβιώσω χωρίς δουλειά οπότε το βασικό και μεγάλο μου πρόβλημα είναι αυτό. Έρχομαι συνέχεια στο Κέντρο Ζωής στην κοινωνική υπηρεσία και ικετεύω για χρήματα και αισθάνομαι άσχημα γι αυτό. Εξάλλου για πόσο ακόμα μπορεί να γίνεται αυτό; Δεν είναι εύκολο να παίρνεις τα φάρμακα νηστικός. Είναι πολύ δυνατά φάρμακα. Πρέπει να τρώω, και πολλές φορές μένω χωρίς φαγητό, όπως έγινε και πριν δυο μέρες και πήρα πάλι το Κέντρο Ζωής και είπα δεν έχω να φάω. Νηστικός πώς να πάρω τα φάρμακα. Πριν πολύ καιρό που είχα φυματίωση, με είχε βοηθήσει και το Ελληνικό Συμβούλιο για τους πρόσφυγες, που μου πλήρωνε το ενοίκιο αλλά μετά σταμάτησε αυτό. Στην Ρουάντα δεν θέλω ξανά να επιστρέψω δεν το έχω σκοπό γιατί δεν έχω κανένα εκεί. Όλοι οι συγγενείς μου και η οικογένεια μου έχουν πεθάνει στον εμφύλιο. Δεν υπάρχει κανένας για μένα εκεί. Ζητώ την γνώμη του για τα γεγονότα και την κατάσταση που επικρατεί στον Άγιο Παντελεήμονα. Δείχνει να μην γνωρίζει τι συμβαίνει και ζητά περισσότερες πληροφορίες από εμένα. Με τους Έλληνες δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα. Δεν έχω αντιμετωπίσει ρατσιστική συμπεριφορά και δεν γνωρίζω τι γίνεται εκεί στον Άγιο Παντελεήμονα. Ξέρω όμως ότι υπάρχουν αρκετοί Έλληνες που είναι ρατσιστές. Η αστυνομία βέβαια με έχει σταματήσει μερικές φορές, τους δείχνω τα χαρτιά μου και με αφήνουν. Θέλω για το μέλλον μου να είμαι γερός, δυνατός και να έχω τα χρήματα για να ζω, γιατί κάθε μέρα η σκέψη της επιβίωσης με τρελαίνει. Κυριολεκτικά τρελαίνομαι. Κάθε μέρα σκέφτομαι και βασανίζομαι με όλα αυτά τα προβλήματα. Μου το είπε και ο γιατρός μου ότι δεν είναι καλό να αγχώνομαι. Εγώ με τον ιό δεν έχω πρόβλημα, είμαι καλά δεν είμαι άρρωστος, δεν ξέρω όμως πώς το βλέπουν οι άλλοι. Κάθε μέρα σκέφτομαι μήπως μου κόψουν τα φάρμακα και την άδεια παραμονής και αυτό με οδηγεί στην τρέλα. Δεν γυρίζω στην Ρουάντα, δεν έχω οικογένεια εκεί που να με βοηθήσει, θα πεθάνω στο δρόμο. Δεν γυρίζω πίσω.. Τα Συμπεράσματα όλα δικά σας. Όπως και ο ανθρωπισμός αλλά και ο ρατσισμός που ο καθένας μας καλείται να αποδώσει στον εαυτό του. Μια ευθύνη που όφειλε να είχε η πολιτεία, αλλά θέλησε να την μεταφέρει στους πολίτες. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Άννα Καββούρη και τον Γιώργο Ζέρβα που με βοήθησαν στην μετάφραση των συνεντεύξεων. Τέλος θα ήθελα να επισημάνω, βασιζόμενος στην εμπειρία της κοινωνικής υπηρεσίας του Κέντρου Ζωής και στην συμμετοχή μας σε διάφορα προγράμματα για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες τα εξής σημαντικότερα προβλήματα των μεταναστών σε σχέση με τον HIV: Η στήλη ΘΕΤΙΚΟΙ στη ΖΩΗ ασχολείται με την παρουσίαση ιστοριών ανθρώπων που ζουν με το hiv/ aids. Αν έχεις κι εσύ μια ιστορία για να καταθέσεις, επικονώνησε με τον Παναγιώτη Βότση στο panikos@otenet.gr ή στα τηλέφωνα του Κέντρου Ζωής. Νομικά θέματα Αυτό που ισχύει είναι ότι οι ανασφάλιστοι οροθετικοί δεν δικαιούνται δωρεάν χορήγηση της αντιρετροικής αγωγής. Επίσης, οι ανασφάλιστοι αλλοδαποί δεν νοσηλεύονται δωρεάν, πληρώνουν το 50% της νοσηλείας, αν εισαχθούν ως έκτακτα περιστατικά και το 100%, αν εισαχθούν για προγραμματισμένες εξετάσεις. Ακόμη ένα σημαντικό θέμα που υφίσταται, είναι οι απελάσεις οροθετικών προσφύγων, μεταναστών που έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα, σε χώρες οι οποίες δεν παρέχουν ή παρέχουν ελλιπή ιατροφαρμακευτική κάλυψη σε σχέση με την HIV Λοίμωξη. Στεγαστικά θέματα Το πλαίσιο φιλοξενίας οροθετικών είναι ο ξενώνας ψυχοκοινωνικής στήριξης του Κέντρου Ελέγχου Ειδικών Λοιμώξεων (ΚΕΕΛΠΝΟ) και τα προστατευόμενα διαμερίσματα του ΚΕΕΛΠΝΟ, τα οποία δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα αυξημένα αιτήματα φιλοξενίας. Ξενώνες του Δήμου και της Εκκλησίας δεν δέχονται οροθετικά άτομα. Η στέγαση των οροθετικών αλλοδαπών αποτελεί σοβαρό πρόβλημα με πολλά άτομα που αδυνατούν να ενοικιάσουν κατάλυμα «να μένουν στο δρόμο», κάτι που επιδεινώνει την κατάσταση της υγείας τους. Καταυλισμοί προσφύγων και μεταναστών Οι συνθήκες υγιεινής στα Κέντρα Κράτησης που επισκεφτήκαμε, συχνά ήταν απαράδεκτες. Για παράδειγμα στη Σάμο, τη Κω, τη Κομοτηνή, τη Μυτιλήνη, τον Έβρο και τον καταυλισμό στην Πάτρα, είδαμε εικόνες συγκλονιστικές: ανθρώπους ρακένδυτους, χώρους να κατακλύζονται από σκουπίδια και άσχημες οσμές. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι κρατούμενοι είχαν την ευθύνη της καθαριότητας, χωρίς πολλές φορές να διαθέτουν το ανάλογο υλικό απολύμανσης, είδη προσωπικής υγιεινής, καθαρά ρούχα, κλινοσκεπάσματα και πετσέτες. Σε αυτές τις περιπτώσεις ασθένειες όπως η ψώρα και οι μυκητιάσεις συχνά έκαναν την εμφάνισή τους. Από την πλευρά των εμπλεκόμενων κρατικών φορέων, τα σοβαρότερα προβλήματα παρουσιάστηκαν στη Μυτιλήνη και στη Σάμο όπου οι λιμενικές αρχές δεν διέθεταν μάσκες και γάντια, τα οποία είναι απαραίτητα υλικά κατά την πρώτη επαφή με τους πρόσφυγες και μετανάστες, επίσης μας αναφέρθηκε έλλειψη υλικού απολύμανσης. Ενώ στη Χίο, σημαντικό πρόβλημα αποτελεί η μη ύπαρξη ασθενοφόρου για τη διακομιδή σοβαρών περιστατικών στο Νοσοκομείο. Σε κάποιες εκ των περιπτώσεων οι πρόσφυγες και μετανάστες δεν ενημερώνονται καθόλου για το είδος των ιατρικών εξετάσεων στις οποίες υποβάλλονται, γίνονται εξετάσεις για HIV χωρίς την συγκατάθεση τους, ενώ τα περιστατικά που θα διαγνωστούν με HIV διακομίζονται για νοσηλεία σε νοσοκομεία της Αθήνας όπου εκεί τους ανακοινώνεται η οροθετικότητα. Βέβαια, και να υπήρχε η πρόθεση να τους ενημερώσουν για τις ιατρικές εξετάσεις και να ζητήσουν τη συναίνεση τους, δεν θα υπήρχαν διερμηνείς για να το αναλάβουν. Εργασιακά προβλήματα Οι οροθετικοί αλλοδαποί δε δικαιούνται προνομιακό επίδομα παρά μόνο όσοι πρόσφυγες έχουν αποκτήσει πολιτικό άσυλο (κάτι πολύ σπάνιο καθώς τα ποσοστά αναγνώρισης είναι απειροελάχιστα) και όσοι αιτούντες άσυλο πάρουν ποσοστό αναπηρίας 67% και άνω παίρνουν το επίδομα βαριάς αναπηρίας,. Έτσι, τις περισσότερες φορές αυτοί οι άνθρωποι ζουν σε άθλιες συνθήκες, ιδιαίτερα εκείνοι που δεν εργάζονται (δηλαδή τα περιστατικά που είτε έχασαν την εργασία τους είτε δεν μπορούν να βρουν δουλειά λόγω γλώσσας, κατάστασης υγείας κλπ.), επίσης πολλές φορές αναγκάζονται να κάνουν παράνομα επαγγέλματα με αποτέλεσμα να καταλήγουν στην φυλακή με ακόμη πιο δυσμενείς συνέπειες ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ για την υποστήριξη των ανθρώπων που ζουν με HIV/AIDS 20 ΧΡΟΝΙA θετικοί στη Ζωή Positive 6 7 Positive

5 Το τελευταίο Προπύργιο Του Νίκου Δρόσου Τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν, η κατάσταση στο ΕΣΥ είναι απελπιστική, η εγκληματικότητα χτυπάει κόκκινο, το κέντρο της Αθήνας υποβαθμίζεται διαρκώς Θυμάμαι τα προεκλογικά συνθήματα των δύο τελευταίων πρωθυπουργών και γελάω: «Η Ελλάδα θα πάψει να είναι ξέφραγο αμπέλι» & «Λεφτά υπάρχουν» Ψέματα Και τα βιώνουμε τα ψέματα αυτά σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Ποιος φταίει, λοιπόν; Πάμε να κατηγορήσουμε τον πιο εύκολο στόχο: «Φταίνε οι αλλοδαποί μετανάστες!». Η ίδια η πολιτική εξουσία μας κατευθύνει να ρίξουμε σ αυτούς τις ευθύνες. Είναι, όμως, τόσο απλά τα πράγματα; Το οικονομικό θαύμα των τελευταίων 15 ετών (ως το 2008) στην Ελλάδα οφείλεται και σε αυτούς. Αν φταίνε για την εγκληματικότητα τότε χρειάζεται μεγαλύτερη αστυνόμευση. Η μεγαλύτερη αστυνόμευση το μόνο που καταφέρνει είναι απλή μετακίνηση των ατόμων από πλατεία σε πλατεία. Παλιά φοβόσουν να περάσεις από Εξάρχεια, τώρα το ίδιο συμβαίνει στο δρόμο μεταξύ Πολυτεχνείου και Αρχαιολογικού Μουσείου. Αυτά είναι ασπιρίνες. Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν να φάνε και δεν έχουν πρόσβαση σε βασικά αγαθά (υγεία, παιδεία), τότε αναπόφευκτα αναγκάζονται να κλέβουν και αυξάνει η εγκληματικότητα. Όσο αφήνεις να συγκροτούνται γκέτο και δε φροντίζεις για την ομαλή ενσωμάτωση των μεταναστών, τόσο θα υποβαθμίζονται οι γειτονιές. Ακούω να ρωτούν οι πολιτικοί «Και τι να κάνουμε;». Γελάω ξανά. Τις προάλλες διάβαζα ότι η Ελλάδα δίνει πολιτικό άσυλο σε λιγότερο από 1% των ατόμων που κάνουν αίτηση. Η Ευρωπαϊκή νομοθεσία λέει ότι αν ένα Κράτος Μέλος δώσει πολιτικό άσυλο σε κάποιον, αυτός μπορεί για 5 χρόνια να πάει σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα θέλει. Εμείς, μην απαντώντας στην αίτηση που καταθέτουν, τους κρατάμε εδώ ομήρους σε μια κατάσταση αβεβαιότητας και ανασφάλειας και δεν τους αφήνουμε να φύγουν ΝΟΜΙΜΑ σε άλλη χώρα. Γιατί σιγά μη θέλουν να κάτσουν εδώ. Και έχουμε γίνει ο «σκουπιδότοπος» της Ευρώπης μαζεύοντας πολύ περισσότερο κόσμο από ό,τι μπορεί η χώρα να συντηρήσει. Σ αυτό συντελούν και το «σύστημα Δουβλίνο» και ο «κανονισμός Δουβλίνο 2» (για πληροφορίες κοίτα στο συνοδευτικό πίνακα ή ακόμη καλύτερα στο internet) που έχει υπογράψει η χώρα μας. Σύμφωνα με αυτούς η ευθύνη για την προστασία των προσφύγων στα κράτη μέλη της Ε.Ε. μετατίθεται σε όσα απ αυτά βρίσκονται στα σύνορα της Ευρώπης (βλ. Ελλάδα) και με αυτό τον τρόπο ασκείται ακόμη μεγαλύτερη πίεση στις ήδη περιορισμένες δυνατότητές τους, όσον αφορά στην εξέταση των αιτημάτων ασύλου και την παροχή συνθηκών υποδοχής. Λύσεις υπάρχουν Θέληση χρειάζεται Και κυρίως χρειάζεται επιτέλους ένα κράτος που θα βάλει ως προτεραιότητα την προσήλωση στις ανθρωπιστικές αξίες και την ευημερία και το καλό επίπεδο ζωής των πολιτών του. Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ Νίκος Βλαχάκης: Γενικά το θέμα της σημερινής συζήτησης μου δημιουργεί μια αμηχανία και μια ανασφάλεια μήπως ανοίξουμε τον ασκό του Αιόλου συζητώντας για αυτονόητα πράγματα που ίσως, όμως, για άτομα με πιο φιλελεύθερες (με την οικονομική έννοια του όρου) απόψεις, αποτελέσει έναυσμα για σκέψεις που δε ξέρουμε πού θα καταλήξουν. Ζούμε σε επικίνδυνες εποχές, καθώς το κοινωνικό κράτος μειώνεται σε όλους τους χώρους Νίκος Δρόσος: Υπάρχουν μετανάστες με προβλήματα υγείας. Είναι αυτονόητο ότι χρειάζονται φάρμακα. Το ερώτημα είναι «Ποιος πληρώνει γι αυτά; Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη πρέπει να δίνεται από το κράτος, δηλ. τους Έλληνες πολίτες; Γιατί οι Έλληνες πολίτες να πληρώνουν τα φάρμακα όσων έρχονται από άλλες χώρες και δεν έχουν συνεισφέρει στα δικά μας ταμεία και στη δική μας οικονομία;» Πούλος Ψαλιδάκος: Καταρχάς είναι θέμα δημόσιας υγείας. Η μετανάστευση είναι δεδομένη πλέον δεν υπάρχει αμιγώς ελληνικός πληθυσμός στις πόλεις. Το βλέπουμε όλοι. Το θέμα είναι τι καλύτερο μπορεί να γίνει για τη δημόσια υγεία όλης της κοινωνίας. Νίκος Δ.: Με ποιο τρόπο απειλείται η δημόσια υγεία; Για τα λοιμώδη νοσήματα απαιτείται επαφή με τους μετανάστες. Αν δεν υπάρχει επαφή δεν υπάρχει κίνδυνος. Πούλος: Και μπορεί να μην υπάρχει επαφή; Αυτό είναι αδύνατο. Επομένως δε μπορείς να τους στερήσεις την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Πρέπει να υπάρχει έλεγχος των συνθηκών κάτω από τις οποίες ζουν. Πάρε για παράδειγμα τα κέντρα κράτησης όπου οι συνθήκες υγιεινής είναι απαράδεκτες. Νίκος Β.: Η φυματίωση θερίζει πραγματικά Μαρία Καρούμπαλη: Νομίζω, όμως, ότι στα κέντρα κράτησης γίνονται κάποιες βασικές εξετάσεις. Πούλος Ψ.: Ναι, εγώ μίλησα για τις συνθήκες υγιεινής, που είναι άθλιες. Ευρυβιάδης Σοφός: Σε κάποιες περιοχές, λ.χ. Μυτιλήνη, έχει υπάρξει βελτίωση των συνθηκών, αν και στα περισσότερα μέρη εξακολουθούν να είναι χάλια. Νίκος Δ.: Εγώ αναφέρομαι σε Έλληνες πολίτες που δε βρίσκονται στα κρατητήρια. Το κύριο εργατικό δυναμικό της χώρας δεν έρχεται σε επαφή με μετανάστες. Γιατί να πληρώνει και αυτά τα σπασμένα, όπως πληρώνει και για όλα τα άλλα; Νίκος Β.: Φυσικά και έρχεται σε επαφή. Χρησιμοποιούμε τα ίδια λεωφορεία, τις ίδιες υπηρεσίες. Πολλοί συμπολίτες μας πώς να το πω για τις πόρνες; Υπάρχει ανεξέλεγκτος αγοραίος έρωτας και συχνά χωρίς προφυλάξεις Μαρία: Έχουν ενταχθεί σε πολλούς τομείς της κοινωνικής ζωής. Νίκος Β.: Όλοι ερχόμαστε σε επαφή άμεσα ή έμμεσα. Δεν είναι κάτι έξω από εμάς. Νίκος Δ.: Δηλαδή ο λόγος είναι η προστασία της δικής μου υγείας; Ας βάλω καλύτερα σύνορα, ας κάνω καλύτερη μεταναστευτική πολιτική Αλλά όχι αυτό το πράγμα! Πούλος: Κι όμως οι δαπάνες για κάτι τέτοιο θα είναι μεγαλύτερες από τις δαπάνες για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Νίκος Δ.: Πρέπει να πούμε βέβαια ότι κανείς από όποιον πολιτικό χώρο και αν προέρχεται δε διαφωνεί ότι πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερος έλεγχος στα σύνορα. Νίκος Β.: Για μένα το ουσιαστικό κομμάτι σε αυτά που λες είναι το λιγότερο κοινωνικό κράτος. Ζητάς να έχουν λιγότεροι άνθρωποι πρόσβαση σε δομές υγείας, πράγμα που έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές του κοινωνικού κράτους. Νίκος Δ.: Και σε περίοδο οικονομικής κρίσης, που δεν έχουμε καθόλου λεφτά, θα κοιτάξουμε το κοινωνικό κράτος; Νίκος Β.: Ναι, θα το κοιτάξουμε γιατί το κοινωνικό κράτος είναι το τελευταίο προπύργιο πριν εξαθλιωθούμε εντελώς ως κοινωνία. Ο Υπουργός Υγείας λέει δημόσια ότι φταίνε οι μετανάστες για τα προβλήματα του ΕΣΥ, ενώ οι μεγάλες επιχειρήσεις σε μεγάλο βαθμό δεν πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές στο κράτος, το οποίο τους τις χαρίζει. Σήμερα η Υπουργός Οικονομίας μείωσε το φόρο των μεγάλων επιχειρήσεων από 24% σε 20%. Αυτό σημαίνει απώλεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ για το κράτος. Αν επενδύονταν τα λεφτά αυτά στην υγεία, κανείς δε θα μιλούσε για μετανάστες που δημιουργούν προβλήματα. Μαρία: Δεν τίθεται σε διαπραγμάτευση. Πρέπει να έχουμε όλοι πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Έχουμε όλοι δικαίωμα στην υγεία. Νίκος Δ.: Και για να μην εξαθλιωθούμε ως κοινωνία, πρέπει να εξαθλιωθούμε ως άτομα; Γιατί υπάρχει εξαθλίωση: κλείνουν τα μαγαζιά, άλλοι δεν έχουν να φάνε, φοβάσαι να βγεις το βράδυ από το σπίτι, τη νύχτα στον Άγιο Λουκά βλέπεις τις κοπέλες να προσφέρουν το σώμα τους για πέντε ευρώ. Προχωράς πιο πέρα και βλέπεις να χτυπάνε ενέσεις Εγώ που ζω στο κέντρο τα βλέπω καθημερινά Αυτή είναι η λύση; Νίκος Β.: Περιγράφεις τα υπαρκτά προβλήματα που έχουμε ως κοινωνία. Το κράτος δεν έχει ασχοληθεί με την διαχείρισή τους και την εύρεση λύσης. Όμως αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό από το να ζητήσουμε την περαιτέρω συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους. Αν εσύ στο πλαίσιο της οικονομικής κρίσης μείνεις χωρίς δουλειά, έχεις πρόβλημα υγείας και δεν υπάρχει καμία πρόνοια για σένα, τότε δεν υπάρχει λύση, μόνο γκρεμός! Μαρία: Απ τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι υπονομεύουμε την κοινωνική πρόνοια μη κολλώντας ένσημα στον οποιονδήποτε ανειδίκευτο εργάτη, δε μπορούμε να κατηγορήσουμε τους μετανάστες για «κλέψιμο» των χρημάτων που δίνουμε στο κράτος. Οι ίδιοι συμβάλλουμε στην αποδυνάμωση των ασφαλιστικών ταμείων. Νίκος Δ.: Δηλαδή, επειδή πολλοί Έλληνες έκλεβαν και κλέβουν το κράτος, εγώ που είμαι σωστός και ούτε έκλεβα ούτε εκμεταλλευόμουν κανέναν, πρέπει να πληρώσω και τα δικά τους σπασμένα; Πούλος: Μιλάμε για εισφοροδιαφυγή, που στην ουσία τη θεσμοθέτησε και το ελληνικό κράτος (βλ. προγράμματα stage). Αυτό συνετέλεσε στον αποδεκατισμό των ταμείων. Ανασφάλιστος δεν είναι μόνο ο αλλοδαπός, αλλά και ο Έλληνας. Ευρυβιάδης: Όπως ένας Έλληνας πηγαίνει σε άλλες χώρες και έχει βασική πρόσβαση σε δομές υγείας, το ίδιο θα έπρεπε να γίνεται για τους αλλοδαπούς εδώ. Νίκος Δ.: Ένα δεύτερο θέμα είναι το εξής: Ωραία, έχουν έρθει στην Ελλάδα. Γιατί δε δουλεύουν; Γιατί δεν εντάσσονται στις κοινωνικές δομές, στο εργατικό δυναμικό ώστε να απολαμβάνουν και τις αντίστοιχες παροχές; Συντάκτες της Στρογγυλής Τραπέζης Νίκος Β.: Φυσικά και η πλειονότητα δουλεύει. Όμως, συχνά οι εργοδότες δεν κολλούν ένσημα. Νίκος Δ.: Τα παίρνουν και μαύρα Νίκος Β.: Ναι, τα παίρνουν μαύρα δουλεύοντας 20 ώρες τη μέρα για ένα κομμάτι ψωμί! Μαρία: Και τους μετανάστες χωρίς χαρτιά τους προτιμούν οι εργοδότες. Όταν εμείς οι ίδιοι δεν προωθούμε τη νόμιμη εργασία αλλά εκμεταλλευόμαστε τη φτώχεια και την ανάγκη ποιος φταίει; Νίκος Β.: Και δεν τίθεται θέμα επιλογής. Εννοείται ότι οι άνθρωποι θα ήθελαν να έχουν χαρτιά και ασφάλιση, αλλά ας πάμε κάτω από την Ομόνοια να δούμε 20 άτομα σε ένα δωματιάκι να προσπαθούν να χωρέσουν και να ζήσουν. Μαρία: Ας μιλήσουμε και για οικονομικούς μετανάστες που έρχονται με όλα τα νόμιμα έγγραφα και συνεισφέρουν 100% στο ελληνικό κράτος. Νίκος Β.: Και εγώ αισθάνομαι αδικημένος, αλλά σε καμιά περίπτωση δε μπορώ να δεχθώ ότι ένας συνάνθρωπος μου έχει πρόβλημα υγείας και δεν τον βοηθάει το κράτος στο οποίο ανήκω, όσο κι αν κοστίζει. Απ τη στιγμή που συνεισφέρω οικονομικά και όχι μόνο σε αυτό, απαιτώ να έχουν πρόσβαση στην υγεία όλοι μου οι συνάνθρωποι. Πούλος: Και το θέμα δεν είναι μόνο στο πόσο κοστίζουν τα φάρμακα, αλλά και στο τι γίνεται στο θέμα της πρόληψης. Ναι, τα φάρμακα κοστίζουν πολύ, αλλά πόσο έχει επενδύσει το κράτος στην πρόληψη των νοσημάτων, ώστε να μη χρειαστεί να πληρώνει πολλά για τη θεραπεία; Νίκος Δ.: Ναι Αλλά τα προβλήματα που περιέγραψα είναι υπαρκτά. Τα ζω. Δε φταίνε οι μετανάστες. Όμως, ποιος φταίει; Και κυρίως τι μπορεί να γίνει; Ευρυβιάδης: Μάλλον φταίνε κάποιοι άλλοι ξένοι που έρχονται στην Ελλάδα τώρα για να μας επιτηρούν. Πούλος: Λογική του κοινωνικού κράτους δεν ήταν ποτέ η ανταποδοτικότητα αλλά η αναδιανομή. Οι πλουσιότεροι θα πλήρωναν και για την υγεία των φτωχότερων. Νίκος Β.: Φτάσαμε, όμως, στον εκφυλισμό που οι φτωχοί πληρώνουν και για τους πλούσιους. Άρα εκεί πρέπει να δοθεί η βάση, αυτό να αλλάξει. Αυτοί που παίρνουν πολλά να πληρώνουν το φόρο που τους αναλογεί. Και επιτέλους ας σχεδιαστεί μια σοβαρή μεταναστευτική πολιτική στα πλαίσια μιας σοβαρής κοινωνικής πολιτικής. Κοινωνικό κράτος δε σημαίνει μόνο παροχές. Σημαίνει πρωτίστως δημιουργία των απαραίτητων προϋποθέσεων, ώστε να μπορούν όλοι να εργάζονται, να εκπαιδεύονται και να απολαμβάνουν τα προϊόντα της δικής τους δουλειάς. Δε μιλάμε για ελεημοσύνη.. Το συγκεκριμένο άρθρο γράφτηκε στα μέσα του Δεκεμβρίου του 2010 (πριν η Κυβέρνηση λάβει τις πρόσφατες αμφιλεγόμενες αποφάσεις για τα ζητήματα μετανάστευσης) Πρόσφυγας είναι το άτομο που λόγω δικαιολογημένου φόβου δίωξης για λόγους φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, συμμετοχής σε ορισμένη κοινωνική ομάδα ή λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων βρίσκεται εκτός της χώρας της οποίας έχει την ιθαγένεια και δεν μπορεί ή δεν επιθυμεί (εξαιτίας αυτού του φόβου) να απολαμβάνει της προστασίας της χώρας αυτής. (Σύμβαση του 1951 για το καθεστώς των προσφύγων). Αιτών άσυλο είναι ένα άτομο που αναζητά προστασία ως πρόσφυγας, ακόμα και αν δεν έχει επισήμως αναγνωριστεί ως τέτοιος. Μετανάστης είναι ένα άτομο που μετακινείται από ένα μέρος σε ένα άλλο. Είναι πιθανό να αναγκάζεται να φύγει επειδή φοβάται, λιμοκτονεί ή φοβάται πολύ για την ασφάλεια και προστασία της οικογένειας του. Μπορεί να μετακινείται και οικειοθελώς. Σύμφωνα με τον κανονισμό του Δουβλίνου, τα κράτη μέλη οφείλουν να προσδιορίσουν το κράτος μέλος που είναι υπεύθυνο για την εξέταση μιας αίτησης ασύλου που υποβλήθηκε εντός της επικράτειάς τους, στη βάση «αντικειμενικών και ιεραρχημένων κριτηρίων». Η εφαρμογή της «Συνθήκης του Δουβλίνου ΙΙ» της ΕΕ, προβλέπει την επαναπροώθηση των παρανόμων μεταναστών στην πρώτη χώρα εισόδου τους στην ΕΕ, που δυστυχώς σε συντριπτικό ποσοστό είναι η Ελλάδα. Positive 8 9 Positive

6 Αληθινό Αίμα Πάνω στο Βαμπιρικό Ημερολόγιο της Βιβής Αθανασούλη Υπάρχει κάτι στην ιδέα του απέθαντου. Είναι κάτι μεθυστικό και αποτρόπαιο παράλληλα. Ο άνθρωπος που δεν πεθαίνει ποτέ, μόνο αν του κόψεις το κεφάλι ή τον κάψεις κυρίως με τις ακτίνες του ήλιου, έχει σαγηνεύσει τη νέα γενιά και όχι μόνο. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα συναντάμε τους βρυκόλακες στην τέχνη. Ίσως το πρώτο βαμπίρ να έρχεται από την αρχαία ελληνική γραμματεία και τον Ευριπίδη. Η Άλκηστις γυρίζει από τον κόσμο των νεκρών, σαν δώρο του Ηρακλή στο βασιλιά Άδμητο. Το 1904 ο Νικόλαος Πολίτης, ο πατέρας της ελληνικής λαογραφίας, γράφει τις Παραδόσεις, ένα έργο που περιλαμβάνει τους μύθους από κάθε γωνία της Ελλάδας. Εκεί περιλαμβάνονται 45 νεοελληνικές μυθολογικές αναφορές για βουρβούλακες, βουρκόλακες και βρουκόλακες, όπως τους ονομάζουν οι κατά τόπους συνεντευξιαζόμενοι από τον Πολίτη. Από την αρχαιότητα μέχρι τότε η φιγούρα του βρυκόλακα αποτελεί ένα αποκρουστικό πλάσμα, που προκαλεί τρόμο και συνεργάζεται με το διάβολο. Τουλάχιστον για την ελληνική πραγματικότητα. Θα ακολουθήσει το: Dracula του Bram Stoker που εκδόθηκε το 1897, όπου παραποιείται η αληθινή ιστορία του Βλαντ Ντρακούλ του Γ και ο ίδιος παρουσιάζεται ως απέθαντος που ψάχνει να βρει τη μετενσαρκωμένη σύντροφό του στα μάτια της Μίνα. Η πρώτη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη το 1931 κόβει 50,000 εισιτήρια στο New York s Roxy Theatre, με τον θρυλικό Bela Lugosi στο πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ το 1958 το Horror of Dracula αποτελεί την πρώτη έγχρωμη έκδοση του αριστουργήματος. Τέλος και ίσως η καλύτερη παραγωγή έρχεται το 1992 από τον Francis Ford Coppola, όπου αγγίζει τα $215,862,692 σε παγκόσμιες πωλήσεις. Θα ακολουθήσουν παιχνίδια υπολογιστή κι εγώ θα βρίσκω τον πατέρα μου να παίζει το Dracula στον υπολογιστή μου στις 3 το πρωί. Πρώτη όμως μεταφορά θεωρείται το Nosferatu, που αποτελεί την πιο cult κινηματογραφική έκδοση του Dracula. Στα ίδια βήματα βγαίνει και το Vampire Diaries το 2009, βασισμένο σε ομώνυμη σειρά βιβλίων από τον L. J. Smith. Επίσης, η σειρά έχει βραβευθεί πολλάκις. Είναι εμφανές από τις ονομασίες των βραβείων ότι το κοινό που θαυμάζει αυτά τα έργα είναι κυρίως το εφηβικό και ακολουθεί το νεανικό. Παρολαυτά, δεν αποτελούν τις μόνες ηλικιακές ομάδες. Η τεράστια επιτυχία που γνωρίζουν έργα που ασχολούνται με το βαμπιρισμό δείχνουν τη δίψα του κοινού για ανάλογα έργα. Ο θαυμασμός για τη βαμπιρική ύπαρξη οδηγεί στη δημιουργία της Goth υποκουλτούρας στις αρχές της δεκαετίας του 80 στην Αγγλία. Σήμερα πάλι μία νέα κίνηση παρατηρείται ανάμεσα στους εφήβους διαφορετική όμως από τη Goth υποκουλτούρα. Η ευρωπαϊκή λογοτεχνία όμως είχε ήδη αρχίσει να δείχνει ενδιαφέρον για το μύθο των απέθαντων. Το 1847 κυκλοφορεί σε μορφή βιβλίου, γιατί μέχρι τότε κυκλοφορούσε σε κεφάλαια τυπωμένα σε φυλλάδια, το βαμπιρικό μυθιστόρημα με τίτλο Varney the Vampire ή The Feast of Blood. Με αυτό το μυθιστόρημα ξεκινά η σαγηνευτική και ερωτική περσόνα του βρυκόλακα που μέχρι σήμερα κυριαρχεί στην τέχνη, αλλά έχει τις ρίζες της στις παραδόσεις της Κεντρικής Ευρώπης. Το 1860 εμφανίζεται το The Mysterious Stranger από άγνωστο συγγραφέα και το 1872 το Carmilla από τον Joseph Sheridan Le Fanu, εξυμνώντας την ομοφυλοφιλική σχέση των πρωταγωνιστριών. Το τελευταίο έχει μεταφερθεί -αλλά και αποτελέσει πηγή για ταινίες τρόμου- στον κινηματογράφο πάρα πολλές φορές στη Δανία, Ιταλία, Γαλλία ακόμη και στο Μεξικό. Στο παρόν βρισκόμαστε εν αναμονή της τελευταίας μεταφοράς με ομώνυμο τίτλο μέσα στο 2011, ενώ η Καρμίλλα έχει επηρεάσει και το ραδιόφωνο και τη μουσική. Το μουσικό άλμπουμ Dusk...and her Embrace των Cradle of Filth που κυκλοφόρησε το 1996 βασισμένο στην ιστορία της Καρμίλλα, αποτέλεσε ένα από τα πιο δημοφιλή άλμπουμ του συγκροτήματος, πουλώντας κόπιες σε όλο τον κόσμο. Η ιστορία της Καρμίλλα θα συνεχίσει μέσα από κομικς και παιχνίδια υπολογιστή. Το 1976 δημοσιεύεται το Interview with a Vampire της Anne Rice το οποίο μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη το 1994 με διάσημους ηθοποιούς και τίτλο Interview with the Vampire: The Vampire Chronicles. Μέχρι σήμερα το βιβλίο έχει πουλήσει πάνω από 8 εκατομμύρια κόπιες. Ο κατάλογος των βαμπιρικών μυθιστορημάτων και ταινιών είναι αρκετά μεγάλος και ίσως ξεφεύγει και από το στόχο αυτού του άρθρου. Ας έρθουμε όμως στο σήμερα και στο πώς οι βρυκόλακες εξακολουθούν να αποτελούν πηγή σαγήνευσης για το νεανικό κυρίως κοινό αλλά και πηγή χρημάτων για τους δημιουργούς τους. Το 2005 κυκλοφορεί το πρώτο βιβλίο της σειράς Twilight της Stephenie Meyer και φτάνει στο νούμερο 1 στη λίστα των μπεστ σέλερ των Νew York times και οι πωλήσεις του σήμερα αριθμούν τα αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Το 2008 μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη φέρνοντας στα ταμεία 382 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Μέχρι στιγμής έχουν ακολουθήσει στο κινηματογράφο το New Moon και το Eclipse, γνωρίζοντας ανάλογη επιτυχία. Το 2008 θα ξεκινήσει στις Η.Π.Α. η σειρά True Blood βασισμένη σε σειρά μυθιστορημάτων του Alan Ball The Southern Vampire Mysteries. H σειρά έχει κερδίσει πλήθος βραβείων και προβάλλεται σε 44 χώρες, ενώ έχει κλείσει ήδη τρεις σεζόν και η τέταρτη αναμένεται μέσα στο Υποστηρίζεται πως αυτή η επιτυχία σχετίζεται με τον ερωτισμό. Ο ερωτισμός, όπως αυτός αποτυπώνεται στα βαμπιρικά έργα, εκφράζει τον ερωτισμό μιας ηλικιακής ομάδας και συνήθως της εφηβικής. Η σαγήνη, η λαγνεία και ο πόθος αποτελούν τα κύρια όπλα της βαμπιρικής δραστηριότητας για την επίτευξη της ζωής, το αίμα. Κυρίως στόχος στη συνεύρεση ενός βαμπίρ κι ενός θνητού δεν είναι το σεξ, αλλά η τροφή. Κι ένας θνητός που ονειρεύεται την αιώνια ζωή μέσα σε ένα νεανικό σώμα. Πόσα γερασμένα βαμπίρ έχει η τέχνη; Και πόσα βαμπίρ δεν έχουν έστω μία υπεράνθρωπη δύναμη; Ίσως μια φευγαλέα αίσθηση παντοδυναμίας σε ένα φυσικό κόσμο που δεν σε αφήνει να πατάς στον αέρα ούτε για λίγα λεπτά, πόσο μάλλον να νικήσεις το θάνατο. Από τον μυθικό ήρωα που πάλεψε με τον Χάροντα και τον νίκησε, στον αιμοδιψή Πρίγκηπα της Βλαχίας και πλέον στους βρικόλακες που προσπαθούν να ζήσουν ειρηνικά με τους θνητούς, ο απέθαντος θα γοητεύει μέσα από τις ιστορίες αιώνιας αγάπης και παντοδυναμίας.. Βιβλιογραφία 1.Βικιπαιδεία 2.Ευριπίδου, Άλκηστις. Μετάφραση Κωνσταντίνος Χρηστομάνος. Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα Πολίτης Γ. Νικ., Παραδόσεις. Εκδ. Γράμματα, Αθήνα 1994 εικονογράφηση: Angelos Michaelides Positive Positive

7 Μέχρι τη δεκαετία του 80, τα βαμπίρ παραδοσιακά συγκέντρωναν όλα τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που πάσχουν από φυματίωση: χλωμά πρόσωπα, αδυναμία, ευαισθησία στο φως, απώλεια βάρους. Γινόταν δηλαδή ένας σαφής παραλληλισμός ανάμεσα στην ασθένεια και την συμπεριφορά των βαμπίρ. Με την έλευση του AIDS στην αμερικανική κοινωνία προστίθενται καινούργια δεδομένα. Η νέα ασθένεια είχε κοινά συμπτώματα με την φυματίωση, μεταδιδόταν όμως με τη σεξουαλική επαφή και μάλιστα, όπως αρχικά είχε φανεί, ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους. Μετά το φεμινιστικό κίνημα που κατηγορήθηκε για ακρότητα ως προς τις θέσεις του, οι ομοφυλόφιλοι θα είναι η νέα κοινωνική ομάδα που πλήττεται από το κοινωνικό κατεστημένο, ως οι φορείς της νέας αρρώστιας. Η ταινία «Αίμα και πάθος», σε σκηνοθεσία του Τόνι Σκόττ, με πρωταγωνιστές τους Κατρίν Ντενέβ, Σούζαν Σάραντον και Ντέιβιντ Μπάουι, έκανε την εμφάνισή της το 1983, περίπου την περίοδο που εμφανίστηκε το AIDS στην Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η προσοχή των επιστημόνων ήταν τότε στραμμένη στην μετάδοση του HIV μέσω του αίματος και της σεξουαλικής επαφής. Ήταν επίσης η εποχή που η εκλογή του προέδρου Ρήγκαν στις ΗΠΑ σηματοδοτούσε τη συντηρητική στροφή στην παγκόσμια πολιτική. Αν και το δημιούργημα του Σκοττ φαινομενικά συμπλήρωνε τη λίστα με τα σκοτεινά πλάσματα του Αμερικάνικου κινηματογράφου (βρικόλακες, βαμπίρ, Δράκουλας), εντούτοις με τα δικά του βαμπίρ ξεκινούσε και μια νέα εποχή. Η ιστορία έχει για πρωταγωνίστρια το αιγύπτιο βαμπίρ Μίριαμ (Κατρίν Ντενέβ), που ζει από το αίμα των εραστών της, προσφέροντάς τους ως αντάλλαγμα μακροζωία μέχρι να τους βαρεθεί. Τότε ξεκινάει μια ταχεία γήρανση. Οι εραστές είναι καταδικασμένοι σε αιώνιο γήρας. Ένας από αυτούς είναι ο Τζον (Ντέιβιντ Μπάουι), εραστής της Μίριαμ που ξαφνικά αρχίζει να γερνάει. Οι δυο τους θα αναζητήσουν βοήθεια στην γνωστή για θέματα γήρανσης, γιατρό Σάρα Ρόμπερτς (Σούζαν Σάραντον). Τελικά η γιατρός θα πέσει στην παγίδα της Μίριαμ, θα την ερωτευτεί και θα μυηθεί στον κόσμο της. Στην συγκεκριμένη ταινία ο σκηνοθέτης είδε τα πλάσματά του κάτω από νέο πρίσμα: αγνόησε τα σπλάτερ κατασκευάσματα της δεκαετίας του 70, εξάλειψε τις περιττές σκηνές αίματος και ωμής βίας και επικεντρώθηκε κυρίως στην ψυχολογική διάσταση των χαρακτήρων του, ενώνοντας την αιώνια νεότητα με την ηδονή: το βαμπίρ Μίριαμ τρεφόταν με το αίμα των εραστών της και τους καλωσόριζε στην νέα τους ζωή σταματώντας για Vampires Τόσο παλιά, πάντα νέα πάντα τον χρόνο. Μέσα λοιπόν από την ταινία δημιουργήθηκαν νέοι συσχετισμοί: το αίμα, το σεξ και η νεότητα συνυπάρχουν πια σε ένα σχεδόν μεταφυσικό τρίγωνο, που διαλύεται όταν η Μίριαμ σταματάει να ασχολείται με τους εραστές της. Η Μίριαμ-βαμπίρ δίνει νεότητα, ταυτόχρονα όμως την μολύνει, δίνει ζωή και συγχρόνως την παίρνει πίσω. Ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι η λέξη βαμπίρ δεν αναφέρεται ποτέ στην ταινία, ενώ η «πείνα» της Ντενέβ και η ταχεία γήρανση του Ντέιβιντ Μπάουι αντιμετωπίζονται ως σεξουαλικώς μεταδιδόμενες ασθένειες. Δίνεται έτσι μεγαλύτερη βαρύτητα στην σεξουαλική διάσταση των βαμπίρ-βρικολάκων, προστίθενται ανδρόγυνα χαρακτηριστικά στον σκοτεινό τους χαρακτήρα και ενδυναμώνεται η ομοφυλοφιλική τους πλευρά. Τα ανδρόγυνα χαρακτηριστικά και η εμφάνιση των πρωταγωνιστών, η σεξουαλική επαφή μέσω της οποίας η Μίριαμ ικανοποιούσε την «πείνα» της, η νεότητα που χανόταν και η γήρανση που επικεντρωνόταν στην αδυναμία και το αποστεωμένο πρόσωπο του Ντέιβιντ Μπάουι. Τα βαμπίρ ή ο Δράκουλας ή εν προκειμένω η Μίριαμ της ταινίας «Αίμα και πάθος» συγκέντρωναν όλα εκείνα τα γνωρίσματα των ατόμων του περιθωρίου, που ζούσαν μακριά από την κοινωνία και που επιθυμούσαν και προκαλούσαν το κακό. Όλη η ταινία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένας ανάποδος ύμνος στην νιότη: οι άνθρωποι είναι εθισμένοι στην νεότητα, τον έρωτα και την ηδονή, όμως τιμωρούνται και οδηγούνται στην απελπισία. Στην πραγματικότητα αποτέλεσε ένα άριστα κατασκευασμένο (συντηρητικό) κομψοτέχνημα, απαρχή μιας ολόκληρης εποχής στοιχειωμένης από το φάντασμα του AIDS, όπου το περιθώριο είναι η πηγή του κακού και η ασθένεια προκαλεί πανικό, φόβο και άγνοια. γράφουν οι Νίκος Δρόσος, Ευρυβιάδης Σοφός, Πούλος Ψαλιδάκος Αργότερα, το πρώτο μισό της δεκαετίας του 90, δύο δημιουργίες μεγάλων σκηνοθετών, με λαμπερό casting, είχαν για θέμα τους τη σκοτεινή αλλά και σαγηνευτική φυλή των ζωντανώννεκρών. Ήταν ο «Δράκουλας» του F.F. Coppola και η «Συνέντευξη με ένα βρικόλακα» του Neil Jordan. Το τέρας του Copolla (εξαιρετικός στο ρόλο ο Gary Oldman), ένας καταραμένος που ταξιδεύει μέσα στους αιώνες, για να λάβει εκδίκηση για το θάνατο της αγαπημένης του, ένας εξεγερμένος εναντίον του Θεού, θα αναγνωρίσει, αιώνες μετά, τη γυναίκα που ήταν όλη του η ζωή στο πρόσωπο της Mina (Winona Ryder), αρραβωνιαστικιάς του Jonathan Harker (Keanu Reeves). Θα εξαπατήσει τον Jonathan, καλώντας τον για δουλειά στο κάστρο του, στην Τρανσυλβανία, ενώ συγχρόνως, ο ίδιος, στο Λονδίνο, θα επιχειρήσει να γοητεύσει τη Mina. Ο έρωτας και η αποπλάνηση, το αίμα και η μίανση, ο θάνατος. Πόσο εύκολα θα μπορούσαν όλα αυτά να παραπέμπουν στο AIDS, στα στερεότυπά του και τη μυθολογία του! Ωστόσο ο Coppola δεν ηθικολογεί και, πολύ περισσότερο, δεν κινδυνολογεί. Αντιμετωπίζει το δράμα του ήρωά του με ενδιαφέρον και τον ίδιο με κατανόηση. Έτσι, όπως λέει ο Geffrey Chown, από το τμήμα Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου του Illinois, o Coppola «μετέτρεψε έναν τρομακτικό μύθο σε μια ιστορία κάθαρσης μέσα από την αγάπη. Αντί να κάνει το Δράκουλα ένα αντιδραστικό έπος τρόμου, μεταφέρει μια πιο αισιόδοξη εκδοχή, με συμπόνια για την εξάπλωση της νόσου και λιγότερο επικεντρωμένη στην οπτική της αντίθεσης του καλού και του κακού». Στην ταινία του Neil Jordan τα τέρατα είναι ακόμη περισσότερο ανθρώπινα. Θρηνούν για την απώλεια, ποθούν και ερωτεύονται, αλλά και αναζητούν την αγάπη, διαφέρουν μεταξύ τους, καθώς άλλοι παραδίνονται και άλλοι αντιστέκονται στην ίδια τους τη μοίρα. Ο Louis (Brad Pitt) συναντά, σε μια τραγική στιγμή της ζωής του, μετά το θάνατο της γυναίκας και της κόρης του, με την έμμονη ιδέα του θανάτου να τον έχει κυριέψει, το βαμπίρ Lestat (Tom Cruise). Εκείνος θα του προσφέρει τη δυνατότητα να ξαναγεννηθεί μετατρέποντάς τον σε βαμπίρ. Ο Louis αρχικά θα αρνηθεί να δοκιμάσει το ανθρώπινο αίμα και επιβιώνει πίνοντας αίμα ποντικών (!), θα υποχωρήσει, ωστόσο, στα προστάγματα της νέας του φύσης αργότερα, θα υιοθετήσει ακόμη ένα μικρό κορίτσι, που μετέτρεψε ο ίδιος σε βαμπίρ και μαζί της θα σκοτώσει τον αδίστακτο κυνηγό Lestat. Θα περιπλανηθούν μαζί στον κόσμο και στους αιώνες, θα γνωρίσουν τον σκοτεινό βρικόλακα Armand (Antonio Banderas) και άλλα βαμπίρ και, αργότερα, θα ξανασυναντήσουν τον νεκρό (;) Lestat. Έτσι, μεταξύ των βαμπίρ του Jordan, υπάρχουν καλοί και κακοί, νέοι και λιγότερο νέοι, όμορφοι ή όχι. Ούτε καν οι βρικόλακες δεν είναι όλοι ίδιοι, μας λέει ο σκηνοθέτης! Όλα αυτά τα διηγείται ο Louis στο δημοσιογράφο Daniel Malloy (Christian Slater), που του παίρνει τη συνέντευξη, και ο οποίος δεν πιστεύει λέξη από όσα ακούει. Του ζητά να τον δαγκώσει, για να πειστεί για την αλήθεια των λεγομένων του. O Louis τον διώχνει οργισμένος. Φεύγοντας με το αυτοκίνητό του, ο δημοσιογράφος θα δεχτεί την επίθεση του Lestat. Ο βρικόλακας θα μπει στο αυτοκίνητο, θα τον σκοτώσει και με το αίμα του θα αναγεννηθεί. Καθώς το αυτοκίνητο απομακρύνεται, το ραδιόφωνο παίζει το Sympathy for the devil των Rolling Stones. O σκηνοθέτης φαίνεται να μας λέει (χωρίς καμιά διάθεση ηθικολογίας ξανά) ότι όποιος αρνείται την ύπαρξη του κινδύνου -αργά ή γρήγορα- το πληρώνει Τέλος, το -όχι και τόσο μακρινό η «Buffy η βαμπιροφόνισσα» ξεκίνησε τη μόδα των σημερινών νεανικών τηλεοπτικών σειρών με θέμα τους βρικόλακες. Ο Joss Wendon θέλησε να διακωμωδήσει τα κλισέ των ταινιών τρόμου, όπου σχεδόν σε κάθε ταινία η ξανθιά όμορφη τσιρλίντερ μπαίνει σε ένα σκοτεινό δρομάκι και σκοτώνεται. Έτσι, άλλαξε πλήρως τα δεδομένα: η έφηβη Buffy είναι αυτή που εξολοθρεύει ολόκληρες στρατιές από βρικόλακες και δαίμονες. Η «Buffy» τα είχε όλα: νεανικό καστ, παθιασμένο έρωτα ανάμεσα στην πρωταγωνίστρια και τον καλό βρικόλακα Angel (κάτι σας θυμίζει;), άφθονη δράση και πολύ καλό χιούμορ. Τα υπερφυσικά στοιχεία αποτελούσαν στην ουσία μεταφορές για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα στην εφηβεία. Η σειρά σημείωσε μεγάλη επιτυχία και κράτησε για επτά τηλεοπτικές σεζόν ως το Το 1999 ο βρικόλακας Angel απέκτησε τη δική του σειρά με σαφώς πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα, η οποία κράτησε ως το Η νέα σειρά παρακολουθούσε τις περιπέτειες του Angel, ο οποίος είχε ανοίξει γραφείο ιδιωτικού ντετέκτιβ στο Los Angeles. Η «Buffy» και ο «Angel» ήταν ιδιαίτερα προχωρημένες για την εποχή τους και, μέσα από μια ανάλαφρη σκοπιά, έθιγαν σημαντικά κοινωνικά ζητήματα όπως η ανεργία, οι σχέσεις με τους γονείς, ο κοινωνικός ρατσισμός, η ομοφυλοφιλία κ.α.. Υποσημειώσεις 1. Ο αγγλικός τίτλος της ταινίας είναι «The Hunger», λαχτάρα, σφοδρή επιθυμία, πείνα. 2. Jeffrey Chown, Department of Communication, Northern Illinois University: Apocalypse 1897: Francis Coppola s Braumstocker s Dracula πειραγμένο promo still από το Αίμα και Πάθος. graphic design: Manos Lalopoulos Positive Positive

8 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Σύζυγος στον βασιλιά των βρικολάκων (TRUE BLOOD), Eλληνας μαφιόζος στην σειρά CHUCK-πράκτορας της συμφοράς, γάλλος ακροβάτης (slash) serial killer στο PUSHING DAISIES, διπλός ρόλος στον Κοριολανό του Κακογιάννη και αδελφός στον EL GRECO του Σμαραγδή, o Θοδωρής Ζουμπουλίδης έχει κάνει πολλά (και καλά) σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα από την στιγμή που αποφοίτησε από την δραματική σχολή CIRCLE in A SQUARE του Broadway. THEO ALEXANDER Ωραίος σαν Έλληνας του Μάνου Λαλόπουλου _Ο Theo είναι Έλληνας. Το όνομα άλλωστε τον δίνει στεγνά. Όχι ότι έχει τίποτα να κρύψει γιατί κι ο ίδιος το λέει και το φωνάζει. Γιατί όμως Τheo Alexander? Γιατί το Ζουμπουλίδης είναι ungoogable (γελάει). Μην νομίζεις... σε όλες τις δουλειές έπαιξα ως Theodore Zoumpoulidis μέχρι που το καλοκαίρι το άλλαξα και ήθελα κάτι που να είναι ελληνικό ή να παραπέμπει στην Ελλάδα. Σκέφτηκα λοιπόν τον ήρωα μου, τον Μέγα Αλέξανδρο... σημείωση ότι επίσης το πρώτο βιβλίο που διάβασα ποτέ ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος του Καζαντζάκη. Και έτσι γεννήθηκε ο Theo Alexander. Αλλά ναι, το όνομα μου είναι Θοδωρής Ζουμπουλίδης. Και είμαι πολύ περήφανος για το όνομα μου. Το καλλιτεχνικό όνομα όμως είναι ένα άλλο θέμα. Είναι επί της ουσίας business και για αυτό το άλλαξα. Αν έχω ποτέ μια ευκαιρία, το Theo Alexander θα το θυμούνται ως όνομα. _Ευκαιρίες όμως... πολλές. Από τον Κοριολανό μέχρι το True Blood. Ναι, έχω υπάρξει νομίζω ευλογημένος. Ευλογημένος που ένα από τα πρώτα μου βήματα ήταν σε κάτι τόσο μεγάλο που σκηνοθετούσε ο Κακογιάννης, ένας θρύλος. Είχα διπλό ρόλο: έναν αγγελιοφόρο και έναν πρίγκηπα. Ήταν ένα τεράστιο δώρο. Θυμάμαι λοιπόν, ήταν καλοκαίρι του 2006 και στην πρόβα τζενεράλε στο Ηρώδειο, γυρνάω το κεφάλι και βλέπω την Aκρόπολη και συνειδητοποίησα που είμαι μεγάλη τιμή! Μία παράσταση που έμεινε στην ιστορία. Είναι πραγματική ευλογία να είσαι μέρος αυτού αλλά και όλες οι δουλειές που έχω κάνει: Ο Ελ Γρέκο, οι συμμετοχές σε αυτές τις πολύ πετυχημένες αμερικάνικες σειρές και τελευταία ο ρόλος στο TRUE BLOOD. _Πώς σου προσγειώθηκε αυτός ο ρόλος στο TRUE BLOOD? Ω, είναι μεγάλη ιστορία. Το ήθελα πολύ. Αλλά ο δημιουργός έψαχνε για την ακρίβεια Άγγλο για τον ρόλο του Τάλμποτ. Εγώ, που μου είχε δοθεί το σενάριο από την ατζέντισσα μου και όταν το διάβασα σκέφτηκα «αυτός δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο από Έλληνας», ήμουν ίδιαίτερα επίμονος. Τον ήθελα πολύ αυτόν τον ρόλο. Τον μελέτησα. Έκανα την έρευνα μου για το ποιος είναι, για τον τρόπο που μιλάει. Όσο μπορείς τέλος πάντων για το αρχικό στάδιο μιας οντισιόν. Θυμάμαι, όταν είχα πάει και εμφανίστηκα μπροστά τους... ήταν να φανταστείς 18 άνθρωποι... η παραγωγή, δύο σκηνοθέτες, ο Alan Ball... πολύ τρομακτικό (intimidating)! Είχα φορέσει ένα κιμονό λοιπόν - κάτι που θα φορούσε ο ήρωας όπως τον είχα πλάσει στο κέφαλι μου. Πήγα, που λένε, ντυμένος ο ρόλος. Ό,τι ρόλο έχω πάρει, έχω πάει ντυμένος ο ρόλος. Πολλοί πιστέυουν πως αυτό δεν είναι καλό. Αλλά εγώ παίρνω το ρίσκο. Το πιστεύω αυτό. Έρχεται η σειρά μου και λένε το όνομα μου και λέει η παραγωγός: «Ο Theo Alexander είναι Ιταλός...» Την διακόπτω και της λέω υποδυόμενος τον ρόλο: «Με συγχωρείς αγάπη μου... Έλληνας για την ακρίβεια... πολύ χειρότερο...». Πήρα πάτημα γιατί ένιωσα πως ο Τάλμποτ δεν θα το άφηνε έτσι αυτό. Και τους άρεσε. _Και έτσι πήρες τον ρόλο; Όχι έτσι... Πρέπει να περάσεις και δεύτερη οντισιόν. Είναι πολύ μεγάλο (too big). Ωστόσο ήμουν σε αυτό το στάδιο στα φαβορί. Εγώ και άλλοι δύο. Το δούλεψα ακόμη περισσότερο γιατί ένιωθα ότι κάτι έλειπε. Δεν ήθελα να εστιάσω απλά στο ό,τι ο Τάλμποτ είναι gay βρικόλακας. Αν εστίαζα αποκλειστικά σε αυτό, θα έχανα την ανθρωπιά του ρόλου. Ήθελα να δείξω αυτή τη δύναμη που έχει αυτός ο ρόλος. Έψαχνα κάτι για τον τρόπο που κινείται, μια ενέργεια, έναν ρυθμό. Και βρήκα την απάντηση όταν είδα τον Leonard Bernstein στο youtube να διευθύνει την ορχήστρα. Αν δεις τον Bernstein και τις κινήσεις που κάνει με τα χέρια του, είναι κάτι μαγικό. Όπως επίσης θα σου πω ότι βρήκα το ρυθμό του ήρωα στο τραγούδι I like the way you move in the dark (μτφ. μου άρεσει όπως κινείσαι στο σκοτάδι) του Darren Hayes. Είναι σκοτεινό, ερωτικό, sexy. Είναι ο ρυθμός του Τάλμποτ. Πήγα λοιπόν στην οντισιόν πεπεισμένος να πάρω τον ρόλο. Κοίταξα τους δύο συνάδελφους μου και λέω μέσα μου «ο Τάλμποτ είναι δικός μου». Εκείνη την στιγμή ένιωσα σαν τον Τάισον, δεν θα έχανα την μάχη. Τον είχα δουλέψει τον ρόλο, πολύ. Ήμουν σίγουρος για αυτό. Και εντός μισής ώρας με πήρε η ατζέντισσα μου και μου είπε πως πήρα τον ρόλο. Φυσικά έκλεισα το τηλέφωνο ουρλιάζοντας... _Ποιος είναι ο Τάλμποτ; Είναι λίγο «ψωνάρα»; (Γελάει) Ο Τάλμποτ είναι μεγαλύτερος από τη ζωή. Έχει αυτό το διονυσιακό, κάτι γκράντε που κουβαλάει. (αλλάζει στο πρώτο πρόσωπο την αφήγηση) Γνωριστήκαμε με τον σύζυγο μου, τον βασιλιά των βρικολάκων, στο Βυζάντιο -που αλλού;- και ερωτευτήκαμε. Όχι, δεν είναι ψωνάρα, ίσως για κάποιους. Για μένα, είναι ο Τάλμποτ. _ Όταν τα παίρνει στο κρανίο, ο Τάλμποτ βρίζει ελληνικά. «Ηλίθιοι» και «άντε ρε μαλάκα από δω...», «Εσύ και τα κωλοπούλια σου». Πώς φάνηκε στον Alan Ball αυτό το ξέσπασμα; Τo λάτρεψε. Ήταν και το επεισόδιο που είχε γράψει ο Alan Ball και το διασκέδασε πάρα πολύ. Ήταν εκεί που μου έλεγε: «Theo, more greek...» και εγώ αυτοσχεδίαζα. _Πόσο μεγάλο είναι το TRUE BLOOD; Στην Ελλάδα το γνωρίσαμε το καλοκαίρι που μας πέρασε εν τάχει μέσα από την τηλεόραση. Τεράστιο! Με φανατικούς θαυμαστές, με underground πάρτι, με comicon, με τεράστια ακροαματικότητα, με clubs θαυμαστών παθιασμένους με τους ρόλους. Η σειρά έχει χτυπήσει πραγματικά φλέβα. Είναι πολύ sexy. Και ο Alan Ball κάνει εξαιρετικά την δουλειά του. Παίζει με σύμβολα και αρχέτυπα. Είναι μια δουλειά που την βλέπεις για πρώτη φορά και εθίζεσαι... Δεν μπορείς να σταματήσεις. _Πώς εξηγείς αυτό το φαινόμενο της vampiroκουλτούρας; Είναι η μοναξιά μας νομίζω που βρίσκει έκφραση σε αυτό το φαντασιακό - μέσα από έναν απόλυτο συμβολισμό αγάπης: να δεθούμε αιώνια για πάντα. Το χρησιμοποιεί η θρησκεία μας, «Τούτο εστί το αίμα μου»... αλλά και τα ορφικά μυστήρια... το αίμα σαν σύμβολο ένωσης με το απόλυτο, το αιώνιο. _Και είμαστε τόσο μόνοι; Μοναξιά μες στις σχέσεις μας; Πιστεύω πως όταν ακολουθείς το ταξίδι σου, βρίσκεις τους συντρόφους σου... Όταν είσαι σε αλλουνού ταξίδι, οι συντροφοι σου σε παρατάνε. Θέλει να ρισκάρεις και αναπόφευκτα θα βρεις τους συνοδοιπόρους σου. Όταν ζεις συμβατικά, είναι όλα τα ίδια και τα ίδια και αυτό επεκτείνεται και στις σχέσεις μας. Όλα γίνονται διεκπεραιωτικά. Και αυτό είναι μεγάλη αμαρτία. Όπως μιλούσαμε με τον Θοδωρή, μας πλησίασε ένας Ελληνο-Αμερικάνος ο οποίος τον αναγνώρισε. Όταν τον αποχαιρετήσαμε ο Θοδωρής μου λέει: «Είναι τόσο καλά παιδιά οι Ελληνο-Αμερικάνοι. Χαρήκαν τόσο πολύ με την συμμετοχή μου στο True Blood και ειδικά όταν με άκουσαν να μιλάω (βρίζω) στα ελληνικά.» _Σ ευχαριστώ Τάλμποτ. Μου άρεσε κι εμένα. Positive Positive

9 ΠΕΣ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΓΡ..ΓΡ.. ΜΕΣ ΣΤ ΑΥΤΙ ΜΟΥ της Βιβής Αθανασούλη Γκρίνια! Γκρίνια για τις συγκοινωνίες. Γκρίνια για το μισθό. Γκρίνια για το φαγητό. Γκρίνια για τον έρωτα. Γκρίνια για τα έξοδα. Γκρίνια για τα πάντα. Είναι εκείνη η στιγμή που οξύτητα στη φωνή των γυναικών λεπταίνει και μετά ακολουθεί ένας χείμαρρος λέξεων, προτάσεων, γεγονότων. Είναι εκείνη η στιγμή που η οξύτητα στη φωνή των ανδρών χοντραίνει και μετά πάλι ακολουθεί ο ίδιος χείμαρρος. Η ταχύτητα στη ροή του λόγου αυξάνεται, τα φρύδια σμίγουν, η θερμοκρασία ανεβαίνει, τα μάγουλα κοκκινίζουν και ο θεός να φυλάξει αν αρχίσει να κάνει κινήσεις των χεριών, μη και κατά λάθος σε πάρουν τα σκάγια. Ό,τι ακολουθεί δεν αποτελεί κάποια ψυχολογική θεωρία, ούτε αποτελέσματα έρευνας. Είναι περισσότερο ένα σατιρικό έργο για αυτά που παρατηρώ καθημερινά. Αγαπητέ Master Chef, όποιος κι αν είσαι, ελπίζω να με διαβάζεις. Σκέφτηκα πως τώρα που αυτά τα καλά παιδιά στο POSITIVE μου παραχώρησαν λίγο χώρο να γράφω τις πέντε αράδες μου, θα ήθελα να ξεκινήσω με το δικό σου θέμα. Θυμάμαι στα νιάτα μου, πόσο δύσκολο μου ήταν να μεγαλώνω σε μια κοινωνία η οποία για εμένα δεν είχε χαράξει τίποτα άλλο παρά ένα δρόμο γεμάτο από διακρίσεις. Γεννήθηκα γυναίκα, δεν παντρεύτηκα ποτέ αλλά ακολούθησα την καρδιά μου πολλάκις και για αυτά άκουσα ουκ ολίγα. Από συγγενείς και αγενείς. Δεν έμαθα ποτέ να ράβω ούτε και να μαγειρεύω, παρά την επιμονή της μητέρας μου. Κάθε φορά που με έπιανε να διαβάζω (Proust, Benjamin, Καζαντζάκη), κουνούσε το κεφάλι της και μου κατέθετε τη δική της σοφία... «Σοφία, δεν θα παντρευτείς ποτέ». Ευτυχώς για μένα αυτό δεν ήταν στην ατζέντα μου, δεν ήταν όνειρο μου και κάτι τέτοιο με άφηνε παγερά αδιάφορη. Je m en fous, που λέν και οι Γάλλοι. Αλλά αρκετά με εμένα... Αυτά για να σου πω και πέντε λόγια για το ποια είμαι. Για τα δικά σου όνειρα όμως που γκρεμίστηκαν έτσι... Εξοργίστηκα πραγματικά, όταν διάβασα την ιστορία σου. Για το πώς ξεκίνησες στο διαγωνισμό αυτό με τόση λαχτάρα... για να καταλήξεις στους καλύτερους είκοσι. Για το πώς σας βάλαν να κάνετε ιατρικές εξετάσεις, ανάμεσα τους και για ένα σεξουαλικώς μεταδιδόμενο ιό, όπως είναι αυτός του hiv. Για το πώς το αποτέλεσμα δεν σου ανακοινώθηκε, εσένα του ιδίου απευθείας αλλά με την παρουσία των παραγόντων. Πουλάκι μου, θα πρέπει να ήσουν τόσο τρομαγμένο. Είναι τόσο ταμπού ακόμη που και η ιδέα μόνο, χωρίς καμιά προετοιμασία, σε τρομάζει. Να μην το έχεις ζητήσει εσύ ο ίδιος πρώτα από όλα και να βρεθείς απροετοίμαστος για το οτιδήποτε έτσι... Και μετά να σου ανακοινωθεί με μπάστακες παρόντες. Πρέπει να ήταν κεραμίδα και για αυτό έχεις όλη μου την συμπάθεια και την αγανάκτιση μου προς τους υπεύθυνους. Αλλά τέτοιος ήταν και είναι ο κόσμος που ζούμε. ΒΓΗΚΑΝ ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ Το γράμμα της Θείας στον Master Chef Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το σκεπτικό των παραγόντων. Τι εννοούσαν δηλαδή πως ή φεύγεις ή παραμένεις σε ξεχωριστό δωμάτιο με ξεχωριστή τουαλέτα αφού σε κάνουν βούκινο στους υπόλοιπους; Ποια ήταν η ανησυχία τους δηλαδή; Αν θα ερωτοτροπίσεις απροφύλακτα με τους συμπαίκτες σου; Ή φοβόντουσαν πως μεταδίδεται από τον αέρα ή την τουαλέτα; Τι να πω, περίμενα κάτι τις καλύτερο από τη νέα γενιά. Τελικά η ηλικία μάλλον δεν παίζει κανένα ρόλο. Μπαρούφες και ασχετουά ακούς από τους πάντες. Εγώ δηλαδή που είμαι μεγάλη γυναίκα, γνωρίζω πολύ καλά πως μεταδίδεται το χιβ. Και καλά αυτά, δεν γνώριζαν... (αδικαιολόγητο τριάντα χρόνια μετά... αλλά ας πούμε πως είχαν μεσάνυχτα..) Ε, δε ρώταγαν; Στη θέση σου χρυσό μου θα τα είχα κάνει λαμπόγυαλο. Μαθαίνω πως θα το προχωρήσεις μέσω της δικαστικής οδού. Έχεις την αμέριστη υποστήριξη μου, γιατί πραγματικά με εξοργίζει πως κάποιοι δερβίσηδες κάνουν ό,τι τους καπνίσει και κόβουν και ράβουν. Και να σου πω, θέλω πολύ να έρθεις να με δεις από κοντά και αν θέλεις να μου φτιάξεις κάτι πεντανόστιμο να φάω από τα χεράκια σου. Θα σε κεράσω εξαιρετικό κρασί,δικής μου παραγωγής, από τα αμπέλια μου στην Πελοπόννησο να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Την αγάπη μου Agony H θεία μας ξεκίνησε να γράφει και αυτή στο POSITIVE. Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο παρά να την ακούσουμε. Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί της για να ζητήσετε τα φώτα της για το θέμα που σας απασχολεί, στείλτε mail στο pes.sti.theia@gmail.com Η ανακούφιση Κάποιοι γκρινιάζουν για να ανακουφιστούν. Θα κάτσουν απέναντι σου ή θα σε πάρουν τηλέφωνο και θα ξεκινήσει το μοίρασμα. Η γκρίνια σε αυτή την περίπτωση μπορεί να λειτουργεί σαν μία ολοκλήρωση ενός ανοιχτού λογαριασμού. Η ανακούφιση που ακολουθεί αυτήν την διαδικασία, φέρνει μία ηρεμία στο πρόσωπο και στο σώμα. Μπορείς να δεις τον άλλον να κάθεται πιο άνετα στη καρέκλα και σε λίγα λεπτά θα σκάσει και το χαμόγελο. Ο τρόπος ζωής Υπάρχουν άνθρωποι που την γκρίνια την έχουν κάνει σπορ. Εκεί επί εικοσιτετραώρου βάσεως είσαι αντιμέτωπος με γκρίνια. Μονίμως υπάρχει λόγος για να πυροδοτηθεί ο μονόλογος της. Συνήθως υπάρχει μία μικρή φάση ανακούφισης, αλλά κοίτα πώς ήρθαν τα πράγματα και πάλι έχει λόγο να γκρινιάξει. Είναι πολύ πιθανό ο γκρινιάρης να πει ότι το κάνει γιατί τον ανακουφίζει αυτή η διαδικασία. Οκ, ανακουφίσου μη σπας τα δικά μας νεύρα όμως! Η προσοχή Είναι ο άνθρωπος που μονίμως μέσα στη παρέα γκρινιάζει. Με αυτό τον τρόπο θα πάρει τα φώτα πάνω του. Θα γκρινιάξει συνήθως για πιο γενικά πράγματα, όπως η οικονομική κρίση, τα παρκαρισμένα αμάξια που δε σε αφήνουν να ανέβεις στο πεζοδρόμιο. Θα μιλήσει με δυνατή φωνή και θα διεκδικήσει το χώρο του. Αλλά τον διεκδικεί χωρίς να ξέρει πως αυτό που ζητάει είναι η προσοχή. Το καλύπτει και αυτός πίσω από το αίτημα της ανακούφισης. Η ύπουλη Είναι αυτός ο γκρινιάρης που ούτε καν το παίρνεις πρέφα ότι γκρινιάζει. Θα χρειαστεί να στο ονοματίσει και ακόμη θα αμφιβάλεις. Τουλάχιστον θα έχει επίγνωση αυτού που κάνει. Συνήθως, οι ερωτευμένοι την πατάνε ή άνθρωποι που έχεις να δεις καιρό. Του έρωτος Είναι αυτή η φάση που κάθεται ζευγάρι δίπλα σου στο μετρό και ο ένας από τους δύο γκρινιάζει ασύστολα. Ο άλλος κάθεται με συνεπαρμένο ύφος λες και ακούει απαγγελία ποιήματα του Καβάφη. Και μετά πέφτει η απάντηση κόλαφος «Γκρινιάζεις τόσο γλυκά!» Περπατώ και μονολογώ Ο γκρινιάρης σε αυτήν την περίπτωση περιφέρεται γύρω σου κάνοντας διάφορες δουλειές και μονολογεί σε σιγανή φωνή, αλλά και τόσο δυνατή ώστε να τον ακούς. Κατάλληλοι χώροι είναι η κουζίνα που κάθεσαι να φας μία μπουκιά, το κρεβάτι που ξαπλώνεις για να ηρεμήσεις ή να κοιμηθείς, ευτυχώς στην τουαλέτα δε σε ακολουθεί - αν σε ακολουθεί, μετακόμισε. Η επερχόμενη Είναι αυτό που τουλάχιστον μέχρι και τη γενιά μου το ζούσαμε σωρηδόν. Ήταν εκείνη η φάση που είχες ντροπιάσει τους γονείς σου δημόσια. Η μητέρα γούρλωνε τα μάτια της, έσφιγγε τα χείλη της και μέσα από τα δόντια της έλεγε «θα τα πούμε στο σπίτι. Προχώρα μπροστά να σε βλέπω. Προχώρα!» Και στο σπίτι σε περίμενε μαραθώνιος γκρίνιας. Όλοι έχουμε περάσει από τα παραπάνω είδη λίγο ή πολύ. Μπορεί και να βρεθούμε εκεί μελλοντικά. Είναι μέσα στη ζωή μας. Προσφέρει αποφόρτιση, αλλά μπορεί και να απομακρύνει τον άλλον. Όλοι γκρινιάζουμε! Κάποιοι λιγότερο κάποιοι περισσότερο. Όλοι ακούμε γκρίνια. Άλλοι με περισσότερη υπομονή άλλοι με λιγότερη. Σίγουρα πάντως αν ο γκρινιάρης μας είναι σημαντικός άλλος, θα ακούσουμε και θα προσπαθήσουμε να φροντίσουμε αυτό το κομμάτι του. Και αυτό θα δώσει και στήριξη στον γκρινιάρη μας. Αλλά κι εμείς θα έχουμε κερδίσει. Θα έρθουμε πιο κοντά του και θα γνωρίσουμε αυτό που τον απασχολεί. Αλλά αν ακόμη σε ακολουθεί στην τουαλέτα, σοβαρά τώρα, μετακόμισε!!! Positive Positive

10 Ε Ν Η Μ Ε Ρ Ω Σ Η Π Ρ Ο ΦΥΛ Α Ξ Η Ε Ξ Ε ΤΑ Σ Η Το δικό μας μότο ζωής κείμενα : Τζανέτος Αντύπας & Παναγιώτης Βότσης φωτογραφίες : Άγγελος Καλτσής, Έλενα Γιαμμά Η καμπάνια-εκστρατεία ενημέρωσης που η PRAKSIS και το ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ υλοποίησαν από τις 23 Νοεμβρίου έως και την 22 Δεκεμβρίου 2010 προγραμματίστηκε από το Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου. Συνταξιδιώτες σε αυτή την προσπάθεια υπήρξαν ένα πλήθος ανθρώπων που πέρα από την αναγνωρισιμότητά τους ή μη, έδεσαν το «είναι» τους με αυτό τον κοινό στόχο. Σε αυτή την διαδρομή που είχε τελικό προορισμό αλλά πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς, ανεβοκατέβηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, εταιρίες, προσωπικότητες από το χώρο του θεάματος, καλλιτέχνες, νομικά πρόσωπα, φυσικά πρόσωπα που ανακάλυψαν τελικά το εμβόλιο για τον Hiv. Ανακάλυψαν το «κοινωνικό εμβόλιο»! Έδωσαν δηλαδή το δικό τους μήνυμα. Μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Ενωμένοι και συνεργώντας μπορούμε να απαντήσουμε ακόμη και σε σύνθετα προβλήματα δημόσιας υγείας και να καταπολεμήσουμε παραφυάδες και παρασιτισμούς όπως το κοινωνικό στίγμα και ο κοινωνικός αποκλεισμός. Σε αυτή την εκστρατεία δώσαμε λοιπόν πολλά ραντεβού. Από τα γυρίσματα των σποτ ενημέρωσης στο MTV. Όλγα Μαραγκού (β.σκηνοθέτη),πάνος Κορώνης(σκηνοθέτης της καμπάνιας), Τζανέτος Αντύπας(πρόεδρος ΔΣ PRAKSIS),Έλενα Γιαμμά (Δ/νση Κέντρου Ζωής) Τζανέτος Αντύπας (Πρόεδρος Δ.Σ. PRAKSIS) Στην καμπάνια «Ενημέρωση Προφύλαξη Εξέταση: το δικό μας μότο ζωής» τα στοιχήματα ήταν πολλά. Ο στόχος ένας. Να παραχθεί μια σπονδυλωτή εκστρατεία ενημέρωσης η οποία θα έδινε την ευκαιρία σε όλους τους πληθυσμούς να λάβουν έγκυρη και έγκριτη ενημέρωση. Για τις δύο Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις η επίπονη και κοπιαστική αυτή προσπάθεια ήταν ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο. Ένα πρωτότυπο interail. Το Κέντρο Ζωής και η MKO PRAKSIS, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε από κοινού τους εθελοντές και εθελόντριες, των οποίων η συμβολή έπαιξε τον σπουδαιότερο ρόλο στην πραγματοποίηση της καμπάνιας. Χωρίς κάποια συγκεκριμένη σειρά, ευχαριστούμε τους/τις: Πάνος Κορώνης, Γιώργος Μαυροψαρίδης, Όλγα Μαραγκού, Δημήτρης Κυριάκου, Βαγγέλης Κυρόζης, Τάνια Γαιτάνη, Νίκος Κορωνίδης, Βίκυ Κανελλάκη, Γιάννης Ντάρδης, Σωτήρης Ανδριόπουλος, Nαπολέων Παπαγιαννόπουλος, Μόνικα, Μαρία- Βερόνικα Σόλιμαν, Δημήτρης Μαχαίρας, Θάνος Χρόνης, Βενετία Κόντου, Χρήστος Νικολάου, Ευτυχία Φράγκου, Στέλλα Γουρλώνη, Στέλλα Σουλελέ, Απόλλωνας Μπόλας, Εύη Δόβελου, Νίκος Μαυράκης, Δημήτρης Μπλάνας, Κάτια Γκουλιώνη, Αντίνοος Αλμπάνης, Αλέξης Καμίτσος, Δούκισσα Νομικού, Έλενα Χριστοπούλου, Άγγελος Νικολόπουλος, Γιώργος Αμπντέλ, Κων/νος Δαγριτζίκος, Θεόδωρος Προδρομίδης, Θωμάς Νικολάου, Κέλλυ Πετρινιώτη, Θίο Γαστεράτος, Κατερίνα Μισιχρόνη, Ευαγγελία Ρόκα, Μαρία Καρακίτσου, Δήμητρα Τσότσου, Χάρης Γεωργιάδης, Μαρία Δαγριτζίκου, Δάφνη Ηλιάκη, Μάνος Τριανταφυλλάκης, Μιλάνα Γιουσούποβα, Παναγιώτα Σκουβαρά, Τζίνα Περιμένη, Μάκης Σεριάτος, Βασιλική Τζότζολα, Φωτεινή Σκαφιδά, Γιώργος Γαλάνης, Αφροδίτη Σημίτη, Γιώργος Λιάντος, Γιούλη Ψαράκη, Γιώργος Ζεστανάκης, Nίκος Πίττας, Έφη Χιονίδη, Γιάννης Ντάρδης, Γιώργος Γουρνάς, Zήνος Παναγιωτίδης, Oλυμπία Κουρούπη, Ελένη Παπαδοπούλου, Πέτρος Λέων, Βλάσης Φωτεινός, Γιώργος Τέλλος, Ρένος Παπαπάσχος, Γιάννης Γιαννακόπουλος, Γιάννης Βαμβουρας, Κώστας Βουδούρης, Λουκάς Χατζής, Μελέτης Καριώτης, Δημήτρης Μανωλάκης, Δημήτρης Καλφιώτης, Δήμητρα Σιδέρη, Ζωή Γερουλάνου, Γεωργία Μήλα, Γιώργος Ζανετόπουλος, Κλεάνθης Φραγκιουδάκης, Τομέας Εθελοντισμού ΠΑΣΟΚ, Σούλα Ευθυμίου, Παπαστεργιόπουλος, Βασίλης Βασιλάτος, Ξένια Κατσικοκέρη, Χάρης Νείλας, Στράτος Κρυσταλλίδης, Χρύσα Καούνη, Μαρία Αναγνωστοπούλου, Κλεάνθης Αντωνίου, Χρύσα Θανέλλη, Στεφανή Χατζηΐωάννου, Χρήστος Κανάβης, Αθηνά Αλεξοπούλου, Θεόδωρος Σαμπέρης, Λευτέρης Μπουρνουσούζης, Θεανώ Διολή, Παύλος Θεοδωράκης, Ιακωβίνα Καπάλα, Δέσποινα Κατσιλιέρη, Δημήτρης Αργυρόπουλος, Έλενα Κατραβά, Δώρα Πρασίνου, Χάρης Γούλιος, Άννα Καμπουροπούλου, Δημήτρης Καλαμάρης, Παναγιώτης Βότσης, Φωτεινή Γαλανοπούλου, Γιώργος Ζήσης, Φανή Χαλκιά, Έφη Θεοχάρη, Άγγελος Καλτσής, Μαρία Καρούμπαλη, Χριστόφορος Κουλίας, Δημήτρης Κουτσούκης, Μάνος Λαλόπουλος, Χρήστος Μπάκουλης, Μιχάλης Ντάλας, Φανή Παπαγιαννοπούλου, Όλγα Ρόκα, Σοφία Σοφιανού, Δέσποινα Τρυφωνίδου, Νατάσα Τσάκου, Έλενα Χαλμούκη, Φωτεινή Μανουσάκη, Αντώνης Κάβουρας, Κωνσταντίνος Φουστέρης, Αικατερίνη Δρανδάκη, Κλεονίκη Δημουλά, Χρυσούλα Κοσιώνη, Χριστίνα Πατσίλη, Ελένη Κρικελλοπούλου, Κωνσταντίνος Γιαννίρης, Φώτης Παπαδημητρίου,Αναστασία Υβόνη Σπηλιοπούλου, Ελένη Δαμπαλάκη, Βιργινία Φούρναρη, Χριστίνα Βήχα, Βικτώρια Κορμπάκη, Ιφιγένεια Γαράκη, Μιχάλης Ηγουμενίδης, Παύλος Σαράφης, Ιωάννης Μεταξάς, Έρη Ευαγγελούλη, Αρετή Καραβέλλα, Τέση Κανακάρη, Βιολέττα Πιλαλή, Ελευθερία Σίντρου, Νίκη Μπάρδη, Σπύρος Κονιδάρης, Χριστίνα Χέλμη, Mohammed Panahi, Κύριος & Κυρία Πολίτη, Χριστίνα Νασκοπούλου, Χρήστος Νασκόπουλος, Άντζελα Τζόλα, Ahmad Safid, Ρουσλάνα, Μάγια, Marcin, Rahman, Naziboulah, Sadul Huk, Γιάννης Μητσιάνης, Μαντώ Λαμπροπούλου, Στέλλα Κιντάογλου,Μαρία Καλογήρου, Νατάσα Τσοτουλίδου, Αντωνακούδης Παναγιώτης, Βουδούρη Νίκη, Θεωδορόπουλος Βασίλης, Καλδέλη Μαρία, Κελεκτσόγλου Φωτεινή, Μανιατάκου Ανθή, Μαργαλιάς Αλέξης, Μουδάτσου Μαρία, Μπενέκος Στρατής, Πανταζή Στεφανία, Ρόκκου Ιωάννα, Σαραντόπουλος Δημήτρης, Σιαφλιάνη Ρίτα, Σκιαδά Μαρία, Φιλιππούση Νατάσα, Ανέστης Χρυσάφης, Δημήτρης Μωραϊτης, Τάκης Παρασκευόπουλος, Γιώργος Βουβάκης, Ελένη Τεμπονέρα, Ναταλί Τσιριγώτη, Μαρία Σούμπερτ, Βασίλης Χατζηιακώβου Positive Positive

11 Την Παρασκευή 26 Νοεμβρίου και το Σάββατο 27 Νοεμβρίου, στο Γκάζι (στην πλατεία του Κεραμεικού) στήθηκε ένα Lighting Show όπου είχαν την δυνατότητα οι περαστικοί από το πρωί μέχρι το βράδυ να περνάνε για να ενημερώνονται. Σε 4 LED οθόνες, έπαιζαν μηνύματα ηχητικά και οπτικά, ενώ εθελοντές προμήθευσαν με ενημερωτικά φυλλάδια και προφυλακτικά. Το Σάββατο μάλιστα από τις 9 το βράδυ βρισκόταν κοντά μας η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων. Με ρούμπες, σάμπα και με γνωστά τραγούδια του Χατζιδάκη και του Θεοδωράκη είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε την ενημέρωση δικό μας μότο ζωής. Την Κυριακή 28 Νοεμβρίου, στο bar Belafonte (Αγησιλάου 61 Α στον Κεραμεικό) βρεθήκαμε στο επίκεντρο της ενημέρωσης. Με stand και με ενημερωτικά φυλλάδια και προφυλακτικά (μέσα στο bar) είχαμε την ευκαιρία να ενημερώσουμε τον κόσμο που βρέθηκε κοντά μας Την Δευτέρα 29, Τρίτη 30 Νοεμβρίου και Τετάρτη 1η Δεκεμβρίου, στη Φιλοσοφική Αθηνών βρέθηκε το ΚΕΕΛΠΝΟ με στημένο booth από το Mind Radio. Εκεί οι φοιτητές προμηθεύτηκαν προφυλακτικά & ενημερωτικά έντυπα. Στόχος του ΚΕΕΛΠΝΟ ήταν η συμπλήρωση 3000 ερωτηματολογίων από φοιτητές προκειμένου να σχεδιάζονται πιο στοχευμένες καμπάνιες. Την Τετάρτη 1η Δεκεμβρίου και ώρα 12:30 μ.μ. πραγματοποιήθηκε η Κεντρική Συνέντευξη Τύπου στο Βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ (Σταδίου 24). Εκεί η καμπάνια ενημέρωσης: «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ ΕΞΕΤΑΣΗ: το δικό μας μότο ζωής» και οι συνδιοργανωτές PRAKSIS και ΚΕ- ΝΤΡΟ ΖΩΗΣ, παρουσίασαν την δική τους οπτική για τα επιδημιολογικά δεδομένα και για την εξέλιξη της Hiv λοίμωξης στην Ελλάδα.Στην συνέντευξη τύπου επίσης ακούστηκαν και μαρτυρίες οροθετικών που κατέθεσαν την δική τους άποψη στα θέματα της πρόληψης - ενημέρωσης και εξέτασης. (βλ. σελ 22) Την ίδια ημέρα (1η Δεκεμβρίου) και αμέσως μετά τη Συνέντευξη Τύπου, στην πλατεία Κοραή, βρέθηκαν όλοι οι διάσημοι και ανώνυμοι άνθρωποι που φωτογραφήθηκαν για την καμπάνια αλλά και πρωταγωνίστησαν στα τηλεοπτικά της σποτ. Βρέθηκαν όμως και άλλοι διάσημοι όπως: οι πρωταγωνιστές από το σήριαλ του Mega: H γενιά των 592, ηθοποιοί, καλλιτέχνες και αθλητές. Παρόντες ήταν και όλα τα στελέχη και εθελοντές των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων PRAKSIS και ΚΕΝΤΡΟΥ ΖΩΗΣ. Εκεί, στην πλατεία Κοραή έγιναν οι «Ελεύθερες Αγκαλιές» τα καθιερωμένα πλέον «Free Hugs». Αγκαλιαστήκαμε με τους περαστικούς και διερχόμενους προκειμένου να στείλουμε στον υπόλοιπο κόσμο μηνύματα όπως: ότι ο Hiv δεν μεταδίδεται με την κοινωνική επαφή ή ότι οι οροθετικοί χρειάζονται πρωτίστως και πάνω απ όλα την στοργή και την συμπαράστασή μας. Την 1η Δεκεμβρίου, και όσο θα αγκαλιαζόμασταν, η ομάδα κρουστών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου με τον συντονισμό του Βασίλη Βασιλάτου θα προετοιμαζόταν για να «σαρώσει» με τους ήχους της τους δρόμους της Αθήνας. Με το μουσικό τέμπο αυτής της ιδιαίτερης ορχήστρας, ξεκίνησε η καθιερωμένη μας πορεία όπου μοιράστηκε το ενημερωτικό μας υλικό και Positive 20 Από αριστερά: Ειρήνη Ξανθοπούλου (ΚΕΕΛΠΝΟ), Τζανέτος Αντύπας (ΜΚΟ PRAKSIS), Νίκος Δέδες (Θετική Φωνή) και Μπάμπης Τζανάκης (GILEAD) Από την συνέντευξη τύπου στον Ιανό με τη Ρίκα Βαγιάνη. FREE HUGS με τη γενιά των 592 ευρώ. Ο Βασίλης Βασιλάτος δίνει ρυθμό στην πορεία. Lighting show στο Γκάζι. Γίναμε όλοι μια μεγάλη συντροφιά Ζωγραφίσαμε τα μηνύματά μας στην είσοδο του Βιβλιοπωλείου ΙΑΝΟΣ Η Φανή Χαλκιά στις ελεύθερες αγκαλιές. Τα ενημερωτικά έντυπα της καμπάνιας με την φροντίδα του Γ. Τσιτιρίδη φιγουράρουν στις προθήκες καταστημάτων της Θεσσαλονίκης. Οι πρωταγωνιστές της γενιάς των 592 καταπολεμάνε τον κοινωνικό στιγματισμό Η πορεία περνάει μέσα από την αγορά. Στη Θεσσαλονίκη συνδιοργανώσαμε το Fuck Aids... τα μηνύματά μας ταξίδεψαν και στην συμπρωτεύουσα Το μεταφρασμένο σε 12 γλώσσες ενημερωτικό μας φυλλάδιο είχε μεγάλη ανταπόκριση. προφυλακτικά σε όλο τον κόσμο. Στόχος μας ήταν να δημιουργηθεί μία μικρή λαοθάλασσα ενημέρωσης στην οποία ήταν όλοι καλεσμένοι: Γιατί όλοι μας ήμαστε οι πρωταγωνιστές της ζωής μας. Από τις 23 Νοεμβρίου έως και την 22η Δεκεμβρίου αν σε κάποιο σημείο της Αθήνας (από την Ομόνοια μέχρι τον Άγιο Παντελεήμονα και από το Κολωνάκι μέχρι το Περιστέρι ή από την Γλυφάδα μέχρι τον Κεραμεικό) συναντήσατε ανθρώπους να μοιράζουν προφυλακτικά και φυλλάδια, ήμασταν εμείς! Αφορούσε στην καμπάνια μας και την ενημέρωση που θέλαμε να κάνουμε στον ευρύ πληθυσμό. Και οι άνθρωποι αυτοί ανήκαν είτε στο ΚΕΕΛΠΝΟ, είτε στην PRAKSIS είτε στο ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ. Ελπίζουμε να μην τους προσπεράσατε. Συζητήσατε μαζί τους; Διαπιστώσατε ότι όλο και κάτι χρήσιμο είχαν να σας πουν? Αν πάλι συναντήσατε ένα περίεργο van (κινητή μονάδα) κάπου στο Γκάζι, με τα λογότυπα της PRAKSIS ελπίζουμε να μην διστάσατε να το επισκεφθείτε. Είναι η μονάδα της PRAKSIS στην οποία μπορείτε να κάνετε το γρήγορο τεστ για τον Hiv, δωρεάν και ανώνυμα (τεστ με το σάλιο) όπου το αποτέλεσμα βγαίνει σε 20 λεπτά. Από τις 2 έως και τις 4 Δεκεμβρίου η κινητή μονάδα της PRAKSIS βρέθηκε και στην Θεσσαλονίκη (ξεκινώντας το ταξίδι της από το απόγευμα της 2ης Δεκεμβρίου στην πλ. Αριστοτέλους και αράζοντας μετά έξω από το bar Enola για τρία βράδια). Εκεί, η καμπάνια Ενημέρωση Προφύλαξη Εξέταση: το δικό μας μότο ζωής, συνδιοργανώθηκε το Fuck Aids με το περιοδικό Screw και το bar Enola, το οποίο είχε αναλάβει πλήθος εκδηλώσεων τόσο στο Ολύμπιον (με ενημερωτικές ομιλίες και προβολή ταινιών) αλλά και διανομή φυλλαδίων και προφυλακτικών. Παράλληλα το MTV, υπήρξε βασικός υποστηρικτής και αρωγός όλων των δράσεων και της καμπάνιας που συνδιοργανώθηκε από την PRAKSIS και το ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ, με την υποστήριξη του ΚΕΕΛ- ΠΝΟ. Το MTV μάλιστα στην προσπάθειά του να ενημερώσει το κοινό σχετικά με το που μπορούν να απευθύνονται για θέματα που αφορούν στο HIV/ AIDS προέβαλε στο τέλος των pills, του ντοκιμαντέρ, καθώς επίσης και του διαφημιστικού σποτ για το «ME, MYSELF AND HIV» την τηλεφωνική γραμμή βοήθειας ( ) της PRAKSIS, το τηλέφωνο του Κέντρου Ζωής ( ) καθώς και την τηλεφωνική γραμμή του ΚΕΕΛ- ΠΝΟ ( ).To περιοδικό Down Town (Όμιλος IMACO) φωτογράφησε 120 διάσημους έλληνες και ελληνίδες με κεντρικό θέμα τον Hiv το οποίο διανεμήθηκε σε αντίτυπα σε όλη την Ελλάδα. Το περιοδικό συμπεριέλαβε (ένθετα) το ενημερωτικό φυλλάδιο της καμπάνιας. Σε αυτό το interail τα «εισιτήρια» χορήγησαν οι εταιρίες: Gilead, Abbott, MAC, Body Shop. Τον «εξοπλισμό» για την ασφάλεια του ταξιδιού μας προσέφερε η εταιρεία Durex (SSL Hellas). To ΚΕ- ΕΛΠΝΟ υπήρξε συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης σπάζοντας την παράδοση που θέλει τα ΝΠΔΔ να είναι «απέναντι» στις ΜΚΟ. Το ταξίδι δεν έχει τελειώσει... εξάλλου αυτό είναι και το όνειρο της δικής μας πρωτότυπης διαδρομής. Να συνεχιστεί όλο το χρόνο. Γι αυτό ετοιμαζόμαστε για να σας εκπλήξουμε ευχάριστα και στο μέλλον. Στο εγγύς μέλλον. Θα μας βλέπετε στην τηλεόραση (με την νοηματική μας απόδοση αλλά και με την ομιλούσα μας), θα μας ακούτε στο ραδιόφωνο και θα μας βλέπετε συχνά πυκνά και μπροστά σας...ανεβείτε σε αυτό το interail. Αξίζει! 21 Positive

12 Με λένε Χριστίνα Λαμπράκη είμαι 55 χρονών, είμαι και πολλά άλλα πράγματα, είμαι και οροθετική. Διαγνώστηκα μόλις πριν 11 μήνες. Η ημέρα της διάγνωσής μου έχει χαραχτεί μέσα μου σαν η χειρότερη μέρα της ζωής μου και είναι καταλυτική. Ένας καταλύτης είναι αυτό που είναι, καταλύτης. Άλλαξα, ήρθα πιο κοντά στον εαυτό μου, σέβομαι τον εαυτό μου περισσότερο, με προσέχω. Σταμάτησα να με δίνω για φροντίδα αλλού, με προσέχω εγώ. Ερώτηση: Χριστίνα τι γνώριζες για τον HIV πριν διαγνωστείς και αν πίστευες ότι ήταν κάτι που σε αφορούσε. Χριστίνα: Γνώριζα γενικότητες. Ό,τι γράφεται ή ακούγεται περί HIV καλύπτεται από μια χροιά δεισιδαιμονίας, δεν είναι ξεκάθαρο. Έχει ταμπού αυτός ο ιός. Έχει μέσα sex και μάλιστα βρώμικο. Έχει πάθη μυστικά...και όχι. Ήταν μακριά από μένα. Δεν με αφορούσε. Δεν ανήκα στο περιθώριο... Τις ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα, φορές που σκέφτηκα, βρε μήπως κολλήσουμε κανένα AIDS ήταν όπως σκέφτομαι: βρε μην με βρει κανένας καρκίνος. Σαν κάτι που έρχεται από πάνω, κάτι σαν ανάποδο τζακποτ εξ ουρανού. Ερώτηση: Ποια πιστεύεις είναι η σχέση γυναίκας και προφυλακτικού? Χριστίνα: Η σχέση είναι: βάζουμε προφυλακτικό για να μην μείνουμε έγκυες. Όταν αυτό εκλείπει, δεν υπάρχει λόγος για προφυλακτικό. Τα καλά,-βλέπε πιστά, συναισθηματικά- παιδιά, δεν το χρειαζόμαστε. Ερώτηση: Μερικοί θεωρούν ότι ο HIV αφορά συγκεκριμένες ομάδες, εσύ τι πιστεύεις? Χριστίνα: Πιστεύω πια ότι αφορά όλους μα όλους. Εγώ δεν ανήκω στις ομάδες υψηλού κινδύνου. Είμαι γυναίκα, είμαι μεσήλικας, δεν κάνω Positive 22 Ε Ν Η Μ Ε Ρ Ω Σ Η Π Ρ Ο ΦΥΛ Α Ξ Η Ε Ξ Ε ΤΑ Σ Η Το δικό μας μότο ζωής ναρκωτικά, δεν έχω αλλάξει τους δεκάδες ερωτικούς συντρόφους. Άρα...ο υψηλός κίνδυνος είναι μέσα μας. Το τι πασχίζουμε να δείξουμε προς τα έξω είναι η επιφάνεια, η ταμπέλα. Το μέσα μας είναι αλλιώς και συναλλάσεται με τα πάντα. Ερώτηση: Το θέμα AIDS και προφύλαξη είναι θέμα συζήτησης στις παρέες των Ελλήνων? Χριστίνα: Θέμα συζήτησης είναι σε επίπεδο τρομαγμένου κουτσομπολιού, όπως σχολιάζουμε ένα θρίλερ. Ας πούμε, τι ωραία που έπαιζε ο Τομ Χάνκς στο «Φιλαδέλφεια» ή ο καημένος ο Billy Bo. Τι τραγούδι και αυτό του Mercury και τα λοιπά. Πάντα gay. Πάντα νέος, πάντα απελπισμένος. Ερώτηση: Θυμάσαι κάποια κρατική καμπάνια ενημέρωσης, και αν ναι ποια ήταν αυτή? Χριστίνα: Θυμάμαι πριν χρόνια, ίσως 7 χρόνια, κάποια καλοκαιρινή διαφήμιση που είχε βγει δηλαδή λίγο πριν το καλοκαίρι, που έδειχνε ένα ζευγάρι αγαπημένο και μίλαγε για AIDS και προφύλαξη. Με είχε σοκάρει. Το είχα βρει λίγο μακάβριο, με άγγιξε όμως, το θυμάμαι. Και η τελευταία επίσης σοκαριστική που θυμάμαι ήταν πέρσι την 1η του Δεκέμβρη που ήταν και η μέρα της διάγνωσής μου. Σαν σε κακό όνειρο είδα ένα stand ενημέρωσης και μοιράσματος προφυλακτικών στο σταθμό του Πειραιά. Θα μου μείνει επίσης αξέχαστο. Ερώτηση: Ποια η γνώμη σου για τις εκστρατείες ενημέρωσης που πραγματοποιούνται στην Ελλάδα? Χριστίνα: Οι εκστρατείες κατά την γνώμη μου είναι ανύπαρκτες ή γίνονται, όταν γίνονται, με τρόπο ή φοβισμένο ή υστερικό. Μια ωραία εκστρατεία θα ήταν οι φωτογραφίες όλων των άλλων ομάδων οροθετικών. Γυναίκες, μεσήλικες, γιάπις, καλοντυμένοι, φροντισμένοι άνθρωποι- Για την συνέντευξη τύπου της καμπάνιας που συνδιοργανώσαμε μαζί με την PRAKSIS Ενημέρωση Προφύλαξη Εξέταση, Το δικό μας μότο ζωής, χρειάστηκαν τρεις συνεντεύξεις από οροθετικούς για κάθε ένα από τα τρία θέματα της καμπάνιας μας, τις οποίες και πήρα. Οι απαντήσεις των παιδιών ήταν εξαιρετικές, σαν δείγμα αυτών των συνεντεύξεων παραθέτω αυτούσια μια από αυτές. Π. Βότσης πρόεδρος του Κέντρου Ζωής άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ο θείος μου η ξαδελφούλα μου, η κοπέλα στο γραφείο...αυτό. Ερώτηση: Τι σημαίνει να είσαι οροθετικός στην Ελλάδα το 2010? Χριστίνα: Σημαίνει να ζω με το βάρος μιας μόλυνσης και ενδεχομένως αρρώστιας, και να μην μπορώ να το μοιραστώ με τους συνανθρώπους μου. Να κουβαλάω αυτό το φορτίο στην ψυχή μου. Να κρατάω την αγωνία μου όλη δική μου. Να φοβάμαι την κοινωνική απομόνωση, να φοβάμαι την αντίδραση του άλλου, να μην θέλω να αντικρίσω τον φόβο στα μάτια του. Ερώτηση: Μερικοί φοβούνται τους οροθετικούς, το να έρθουν σε επαφή με οροθετικούς, εσύ τι θα τους έλεγες? Χριστίνα: Λέω ότι θέλουμε αγκαλιές. Ενημερώσου και αποφάσισε αν θέλεις να κάνεις ή όχι ερωτική σχέση με οροθετικό άτομο. Αλλά αγκάλιασε, φάε μαζί, ζήσε μαζί. Ερώτηση: Τι θα έλεγες στους νέους ανθρώπους σχετικά με την προφύλαξη? Χριστίνα: Η προφύλαξη είναι απαραίτητη ειδικά στους νέους που ο πειραματισμός είναι τόσο φυσικός. Το προφυλακτικό στον έρωτα δεν είναι δήλωση πολυγαμίας ή απιστίας. Είναι δήλωση υγείας και αγάπης για τον εαυτό μας και για τους άλλους. Το βρεθήκαμε σε φάση και πού να βάζεις προφυλακτικό, δεν παίζει. Παίζεις κορώνα -γράμματα την υγεία σου. Παίζεις με την πιθανότητα να μολυνθείς από τον ιό και να μολυνθεί και η ψυχή σου από το βάρος αυτής της αρρώστιας Κάτι Κινείται Το Ινστιτούτο Κίνσευ στην Ιντιάνα των ΗΠΑ πραγματοποίησε μια από τις πιο εκτεταμένες έρευνες για τη σεξουαλική συμπεριφορά των αμερικανών, χρησιμοποιώντας ως δείγμα άτομα ηλικίας 14 έως 94 ετών. Σύμφωνα με τα ευρήματα της έρευνας το 40% ανδρών και γυναικών δηλώνει ότι έχει πρωκτικές επαφές (ποσοστό διπλάσιο έναντι του 20% που είχε βρει αντίστοιχη έρευνα τη δεκαετία του 90), ενώ στοματικό σεξ κάνει το 85%. Το 7% των ανδρών και το 8% των γυναικών δηλώνουν ομοφυλόφιλοι, ενώ το 13% και 14% αντίστοιχα αναφέρουν ότι είχαν τουλάχιστον μια σεξουαλική εμπειρία με άτομο του ίδιου φύλου. Το 79% των εφήβων δήλωσε ότι χρησιμοποιεί προφυλακτικό, έναντι μόνο 25% των ενήλικων. Τα ευρήματα δημοσιεύθηκαν στο Journal of Sexual Medicine. (Τα Νέα, 6/10/2010) Ερευνητές του Ινστιτούτου Σκριπς της Καλιφόρνιας ανακάλυψαν μετά από 3 χρόνια ερευνών τη δομή μιας πρωτεΐνης- υποδοχέα, η οποία ονομάζεται CXCR4 και μεταβιβάζει τα εξωτερικά σήματα στο εσωτερικό των κυττάρων. Πολλά από τα υπάρχοντα φάρμακα στοχεύουν σε τέτοιες ομάδες πρωτεϊνών, επειδή ελέγχουν διαδικασίες όπως η ανάπτυξη των κυττάρων και η παραγωγή ορμονών. Υπό φυσιολογικές συνθήκες το CXCR4 ενεργοποιεί το ανοσοποιητικό σύστημα και την κίνηση των κυττάρων. Όταν όμως δε λειτουργεί σωστά μπορεί να συμβάλλει στην ανάπτυξη και εξάπλωση καρκινικών κυττάρων και να βοηθήσει τον HIV ιό να μολύνει τα λευκά κύτταρα του αίματος, επιτρέποντας να προσδεθεί στα υγιή κύτταρα και να προχωρήσει στο εσωτερικό τους. Οι επιστήμονες φιλοδοξούν να βρουν τρόπους ελέγχου της CXCR4, ώστε να μη διευκολύνει την εξάπλωση του HIV ιού. Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Science. ( Βραδυνή, 9/10/2010) Παγκόσμια Ταχυδρομική Ένωση διεξήγαγε Η διεθνή μαθητικό διαγωνισμό έκθεσης με θέμα «Γράψτε ένα γράμμα σε κάποιον για να του εξηγήσετε γιατί είναι σημαντικό να μιλάει κανείς για το AIDS καθώς και να προστατεύει τον εαυτό του από την ασθένεια αυτή». Στο διαγωνισμό συμμετείχαν εκατοντάδες μαθητές από όλη τη χώρα, ενώ το πρώτο βραβείο για την Ελλάδα πήρε η Κωνσταντίνα Σαρρή, μια 14χρονη μαθήτρια από το Ρίο Αχαΐας η οποία έβαλε τον εαυτό της στη θέση ενός ανθρώπου που ζει με το AIDS. Μια πρωτεΐνη που ονομάζεται HLA-B φαίνεται να παίζει καθοριστικό ρόλο στις σπάνιες περιπτώσεις φυσικής ανοσίας στον HIV ιό. Συγκριτική μελέτη των γονιδιωμάτων των ατόμων που συμμετείχαν στην έρευνα (1000 άτομα φορείς του ιού αλλά χωρίς να έχουν εκδηλώσει ποτέ συμπτώματα και άτομα που είχαν εκδηλώσει συμπτώματα) εντόπισε 300 σημεία που σχετίζονται με τον έλεγχο της ανοσίας στον HIV ιό. Όλα βρίσκονται στην περιοχή του χρωμοσώματος Νίκος Δρόσος Νέα για το HIV/AIDS που διαβάσαμε στον Τύπο 6 που ελέγχει τις λεγόμενες πρωτεΐνες HLA. Κατέληξαν σε 5 αμινοξέα της πρωτεΐνης HLA- B, στα οποία οφείλεται η ανοσία στον ιό. Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Science. (Αδέσμευτος Τύπος, Το Βήμα, 6/11/2010) Βρετανοί επιστήμονες προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα μικροτσίπ που θα συνδέεται με smartphones ή με ηλεκτρονικούς υπολογιστές και θα μπορεί να διαγνώσει έγκαιρα αν ο χρήστης τους έχει προσβληθεί εν αγνοία του από κάποιο σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα. Τα ειδικά μικροτσιπ θα μπορούν να προβούν σε διάγνωση 15 λεπτά μετά την τοποθέτηση επάνω τους δείγματος σιέλου ή ούρων. Το σχέδιο προβλέπει πολύ χαμηλή τιμή (λ.χ. 2 ευρώ) ώστε να είναι προσιτό σε όλους. Με τον τρόπο αυτό θα μειωθεί το άβολο συναίσθημα του να πηγαίνει κανείς για εξετάσεις σε ιατρικά εργαστήρια. (Το Βήμα, 12/11/2010) Δικαστήριο της Κίνας έκρινε έναν εκπαιδευτικό ως ακατάλληλο να διδάσκει σε σχολεία επειδή είναι οροθετικός. Ο νεαρός κινέζος δάσκαλος είχε περάσει με επιτυχία τις απαραίτητες συνεντεύξεις και εξετάσεις. Οι ιατρικές εξετάσεις, όμως, έδειξαν ότι είναι φορέας του HIV ιού. Ο νεαρός κατέθεσε αγωγή εναντίον του αρμοδίου Υπουργείου Παιδείας στο Ανγκουίνγκ στην ανατολική επαρχία Ανουί. Ο νεαρός θα καταθέσει έφεση ζητώντας όχι αποζημίωση, αλλά το αυτονόητο δικαίωμα της εργασίας. (Καθημερινή, 13/11/2010) Ερευνητές του Εθνικού Κέντρου για το AIDS στην Ιταλία ανέπτυξαν ένα εμβόλιο που επαναφέρει τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Η δεύτερη φάση των δοκιμών δείχνει ότι σε 87 ασθενείς μετά από 48 εβδομάδες χορήγησης υπήρξε σημαντική βελτίωση του ανοσοποιητικού συστήματος. Το εμβόλιο συνδυάζεται με την αντιρετροϊκή θεραπεία και βελτιώνει την ποιότητα ζωής των ασθενών. Οι θεραπείες, μολονότι σταματούν τον ιό, αδυνατούν να εμποδίσουν μια σειρά άλλων δυσλειτουργιών (λ.χ. πρόωρη γήρανση, καρδιαγγειακά προβλήματα κ.α.). Τα προβλήματα αυτά οφείλονται στην πρωτεΐνη Tat που συνεχίζει να ενεργεί ακόμη και αν το άτομο λαμβάνει αντιρετροϊκή θεραπεία. Το εμβόλιο αυτό δρα εναντίον της δράσης αυτής ακριβώς της πρωτεΐνης. (Espresso, 15/11/2010) Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ αναφέρει στο Ο βιβλίο «Το Φώς του κόσμου» ότι η χρήση προφυλακτικού μπορεί να δικαιολογηθεί σε ορισμένες περιπτώσεις ως ανάχωμα για την εξάπλωση του HIV ιού. Με τον τρόπο αυτό αναίρεσε έμμεσα τις περσινές του δηλώσεις στο Καμερούν ότι το AIDS δεν αντιμετωπίζεται με το προφυλακτικό αλλά αντίθετα επιδεινώνεται. Είναι σίγουρα ένα θετικό βήμα για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και δείχνει όχι ότι γίνεται λίγο πιο προοδευτική αλλά ότι αρχίζει να αποκτά μια αίσθηση ρεαλισμού για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. (Τα Νέα, 22/11/2010) 23 Positive

13 ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ κόκκινο Τα πάντα γύρω χτυπάνε λοιπόν, κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη... κόκκινο. Διψάνε για κόκκινο. Ξερνάνε κόκκινο. Δεν είναι χρώμα. Είναι αίσθημα. Συναίσθημα. Σύνθημα. Είναι κατάσταση ψυχής. Είναι η αγωνία της ζωής. Είναι οι αγώνες για ζωή. Κάθε τι καλό, κάθε τι κακό. Προσπαθείς να ορίσεις το κόκκινο μα έννοια του κόκκινου για όλους δεν υπάρχει. Όλοι κοιτάζουν το ίδιο άλικο, το πορφυρό, το κοραλλί ή το μπορντό μα κόκκινο βλέπει άλλο ο καθένας. Σαν μαγεμένοι... η Η πρώτη αχτίδα της ημέρας που ανατέλλει είναι κόκκινο μα και το κόκκινο ανατάσσει την ψυχή σαν την ελπίδα της καινούργιας μέρας. Κόκκινο είναι το ηλιοβασίλεμα κι ο ουρανός πριν τη βροχή και για ένα κόκκινο φεγγάρι χαλάλι να μείνουμε ξύπνιοι όλο το βράδυ. Κόκκινο και το χτυποκάρδι, κόκκινο το πάθος, η λαγνεία, η ομορφιά. Κόκκινος κι ο έρωτας. Κόκκινο κρασί. Κόκκινα τριαντάφυλλα. Κόκκινα χείλη. Η καύτρα του τσιγάρου στο σκοτάδι. Η Ανάσταση. Κόκκινο. Όπως το κορδελάκι του AIDS. Όπως η γλώσσα των Ρόλινγκ Στόουνς και τα μαλλιά της Βίβιεν Γουέστγουντ. Η σημαία του Ντελακρουά και τα ράσα του Ελ Γκρέκο. Κόκκινα σαν το γαρύφαλλο του Λαμπράκη. Ο Μάης του 68. Το αστέρι του αναρχισμού. Το κόκκινο άλογο του Οδυσσέα Ελύτη. Το κόκκινο των κινημάτων και το κόκκινο της επανάστασης. Ο Ερυθρός Σταυρός. Το κόκκινο του κουράγιου και της θυσίας. Και της γονιμότητας. Η Γέννα. Κόκκινος κι ο θυμός. Κόκκινα απαγορεύεται. STOP. Η αμαρτία. Η ντροπή. Αίμα. Το κόκκινο σύμβολο των βιβλικών αφορισμών Σκουριασμένα καρφιά. Μπογιά πεταμένη σε τοίχους υπουργείου. Κόκκινα τα τούβλα και οι τσιμινιέρες των εργοστασίων. Δρόμοι με κόκκινα φανάρια. Σπίτια με κόκκινα φανάρια. Κόκκινες οι φωτοβολίδες να πέφτουν στον κίνδυνο. Κόκκινο πανί που σκοτώνει τον ταύρο. Οι φλόγες να γλύφουν τους κορμούς των δέντρων. Τα οχήματα της πυροσβεστικής, οι σειρήνες, τα ροτορ-αλάρμ. Ένα πυρωμένο σίδερο χαράσσει το δέρμα. Η κορδέλα στον τόπο του εγκλήματος. Συναγερμός. Ένα κόκκινο κουμπί. Ώρες ώρες ολόκληρη η ανθρωπότητα κρέμεται από ένα κόκκινο κουμπί κι από ένα κόκκινο τηλέφωνο. Έκρηξη. Λάβα. Η λάμψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα. Η σημαία της κομμουνιστικής Ρωσίας. Η σημαία των Ναζί. Ο Διάβολος. Κομμένες φλέβες στη μπανιέρα. Μάτια κλαμένα σε κηδεία. DELIRIUM ΣΤΟ KOKKINO Α μέρος γράφει ο Νίκος Βλαχάκης και η Χαρά Βαβούρα Τα μάτια κλείνουν. Περνούν από μπροστά τους καλοκαίρια στην αυλή της γιαγιάς με φράουλες και με κεράσια. Μια φέτα καρπούζι στο χέρι και τα ζουμιά να τρέχουνε στα ρούχα. Αλλά ποιος νοιάζεται; Όλη η ζωή ήταν τότε γεμάτη από ζουμιά. Η δασκάλα να διαβάζει παραμύθια. Για την κάπα της Κοκκινοσκουφίτσας, τα κόκκινα γοβάκια της Σταχτοπούτας, τα μαλλιά της Πίπης Φακιδομύτης. Η μαμά να τηγανίζει μπαρμπούνια. Ένα ποτήρι κρύα βυσσινάδα. Κόκκινα αβγά το Πάσχα και τραγούδια και χοροί. Σαράντα μήλα κόκκινα. Οι πασχαλίτσες. Οι ντομάτες στο μποστάνι τον Αύγουστο και οι καυτερές πιπεριές σε πλεξούδα. Ο Αϊ-Βασίλης. Εφηβεία. Όλα στο κόκκινο Κέτσαπ σε τηγανιτές πατάτες. Σπλάτερ θρίλερ, viewmaster κι ύποπτα περιοδικά κρυμμένα στο δωμάτιο. Κοπάνες στο παρκάκι με τις παπαρούνες. Εκδρομή, κι οι κόκκινες ανεμώνες ανθισμένες στα χωράφια. Ο ιβίσκος κι η βοκαμβίλια στις πρώτες διακοπές στο νησί με παρέα. Κόκκινες και οι καρδιές στο τετράδιο. Τα κοριτσίστικα μάγουλα. Και τα αγορίστικα. Ύστερα σπάστηκε ένα κόκκινο ρόδι για τύχη Η ζωή αρχίζει και τελειώνει βουτηγμένη στο κόκκινο. Όχι ένα χρώμα. Το ΜΟΝΟ χρώμα. Στον καμβά της ζωής μας όλο και πιο χοντρές πέφτουν οι πινελιές του μαύρου. Όμως το κόκκινο αντιτίθεται και συμπλέκεται με το μαύρο. Το κόκκινο αναβλύζει. Πλημμυρίζει. Βαθαίνει. Οι τόνοι από κόκκινο σκουραίνουν. Το κόκκινο γεννάει μαύρο. Μεταμορφώνεται σε μαύρο. Μαύρο. Όχι χρώμα αλλά ανυπαρξία (ή έλλειψη) χρώματος. Το μαύρο ως κύμα που ανεβαίνει. Έρεβος. «Ένα πράγμα μόνο φοβάμαι στη ζωή. Ότι, μια μέρα, το μαύρο θα καταπιεί το κόκκινο». Positive Positive

14 ΑΦΙΕΡΩΜΑ Δεν μπορείς να μιλάς για το κόκκινο με χλιαρό τρόπο. Χρώμα έντονο, τραβά την προσοχή, σχεδόν επιτίθεται -είναι το χρώμα του αίματος. Του αίματος που ρέει στις φλέβες, το χρώμα της ζωής. Του αίματος που κυλά στο χώμα, το χρώμα του θανάτου. Αυτή η αμφισημία παράγει μια αντίστοιχη αμφιθυμία απέναντι στο κόκκινο. Κάποτε είναι το χρώμα της καταισχύνης, ενώ άλλες φορές το χρώμα της επιδεικτικής επιβολής. Στα γαλλικά κάτεργα του 17ου αιώνα οι κατάδικοι, προτού καθιερωθούν οι ριγωτές στολές, ντύνονταν με κόκκινα γιλέκα. Για να διακρίνονται. Από μακριά. Κι η βασιλική πορφύρα, όμως, υπήρξε διαχρονικά το ένδυμα των μοναρχών και των εκκλησιαστικών αρχόντων. Με τούτον ή με τον άλλο τρόπο, εκείνο που επιδιώκεται είναι η διάκριση. Η διάκριση ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΟΜΠΡΕΛΕΣ γράφει ο Βασίλης Οι «κόκκινες ομπρέλες» είναι το μουσικό σχήμα του Κέντρου Ζωής που ξεκίνησε το Φθινόπωρο του 2009, με πρωτοβουλία 2 εθελοντών - μια επιθυμία που είχαν από παλιά. Σε αυτό το διάστημα μέχρι και σήμερα συμμετείχαν περισσότερα από 10 άτομα, βάζονντας ο καθένας την δική του νότα στην ομάδα. Το όνομα του σχήματος αποφασίστηκε από κοινού σχεδόν αυθόρμητα όταν στην πρώτη μας παρουσίαση στολίζαμε τον χώρο του Κέντρου Ζωής με ομπρέλες κόκκινου χρώματος. Το «κόκκινο» είναι το χρώμα τις καρδιάς-αγάπης. Η «ομπρέλα» συμβολίζει για μας την στέγη του Κέντρου Ζωής. Η ύπαρξη του μουσικού σχήματος δεν έχει σκοπό μόνο την ψυχαγωγία-διασκέδαση, αλλά και την συλλογική δουλειά και συνύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων μεταξύ τους. Με πολύ κέφι συνεχίζουμε και είμαστε ανοιχτοί σε νέα μέλη,νέες ιδέες, μιας και δεν είναι ένα γκρουπ με καθορισμένα άτομα αλλά ένα ανοιχτό σχήμα για ανθρώπους με ή χωρίς μουσικές γνώσεις, αλλά με κύρίο άξονα την αγάπη για την μουσική και τον Άνθρωπο! ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ, ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ, Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ γράφει ο Πούλος Ψαλιδάκος για το βασιλιά είναι ελέω θεού προνομία. Για το φυλακισμένο, αντίθετα, η διάκριση ισοδυναμεί με στίγμα. Είναι ο στιγματισμός εκείνου που η κοινωνία αξιολογεί ως παρεκκλίνοντα, διαφορετικό, επικίνδυνο, άλλον. Αργότερα, όταν οι ταπεινωμένοι και οι διωγμένοι αυτού του κόσμου απόκτησαν συνείδηση της ύπαρξής τους, ανέμισαν την κόκκινη σημαία, υπερηφάνεια κι ελπίδα τους, και τραγούδησαν: «Κοίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει / Άλλος ήλιος έχει βγει σ άλλη θάλασσα άλλη γη». Πάντα το βάθος του ουρανού θα είναι κόκκινο. Γι αυτό όμως είναι, ίσως, μοιραίο να αναρωτιόμαστε -κάθε φορά- για το αν πρόκειται στη συνέχεια ν ανατείλει ο ήλιος ή αν το κόκκινο προμηνύει το σκοτάδι μιας αρχόμενης νύχτας. Βάλτε να πιούμε!* γράφει ο Νίκος Βλαχάκης «Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα/ Καπνοί ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα/ Καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε Βάλτε να πιούμε» Με το κρασί και τη μουσική μάθαμε τη ζωή. Στις πρώτες μας κοπάνες από το σχολείο πηγαίναμε στην ταβέρνα για να πιούμε και να ερωτευτούμε και γελούσαμε δυνατά και κλαίγαμε ακόμα πιο δυνατά. Οι σχέσεις και οι χωρισμοί εναλλάσσονταν δραματικά, λες και ψάχναμε άλλοθι για να πιούμε περισσότερο. Και όλες μας οι ήττες και όλες οι απώλειες της εφηβείας ξεπεράστηκαν πάνω από ένα λεκιασμένο κόκκινο τραπεζομάντηλο στα στενά της παλιάς πόλης. Τα χρόνια αυτά καθόμασταν τρικάβαλο σε μηχανάκια και ό,τι κάναμε το κάναμε μόνο με τους φίλους μας και τα βράδια του χειμώνα που πλημμύριζε το λιμάνι και το κύμα μας έφτανε μέχρι το γόνατο εμείς συνεχίζαμε να πίνουμε και να χορεύουμε γιατί δεν θέλαμε να γυρίσουμε σπίτι. Και κάποια βράδια λέγαμε πως θέλουμε να πεθάνουμε, μετά όμως γεμίζαμε τις κούπες μας και διαλέγαμε τραγούδια από το παλιό τζουκ μποξ και λέγαμε ότι όσο υπάρχει κρασί και μουσική εμείς θα είμαστε ευτυχισμένοι. Ο καιρός περνούσε κι εμείς ήμασταν πάντα με τους καταραμένους και από την κούπα μας ήπιαν ο Nick Cave, ο Tom Waits, ο Nick Drake, ο Louis Tillet, ο Billy Mackenzie, αλλά και ο Blake, ο Rimbaud, ο Baudelaire. Βγαίναμε στα μαύρα ΤΑΥΡΟΣ ΕΝ ΥΑΛΟΠΩΛΕΙΩ γράφει ο Νίκος Δρόσος Κλείνω τα μάτια Κόκκινο της φωτιάς: Θυμός! Όπου κι αν στραφώ τα ίδια Ανοίγω την τηλεόραση. Καθοδηγούμενες ειδήσεις από τους πρετεντέρηδες και τα χαζοχαρούμενα μεσημεριανά ίσα-ίσα για να μου αποσπάσουν την προσοχή. Κόκκινο βαθύ:ο θυμός αυξάνει! Ακούω τους πολιτικούς να μου λένε ότι τα λεφτά τα φάγαμε μαζί! Χαλάνε για το κινητό ευρώ το μήνα! Όσα βγάζω σε τρεις μήνες!και μου λένε ότι κόβουν μισθούς/συντάξεις για το καλό μου Κόκκινο σκούρο:οργή! Βλέπω τους φίλους μου άνεργους, τα μαγαζιά να κλείνουν το ένα μετά το άλλο Το κόκκινο βγάζει φλόγες! Βλέπω τη μάνα μου να φοβάται να βγει το βράδυ μόνη από το σπίτι! Και ακούω για τα μέτρα και την πρόοδο στην καταπολέμηση της εγκληματικότητας! Γελάω! Υποκριτές! Το κόκκινο είναι πλέον μια έκρηξη! Το κοινωνικό κράτος μειώνεται παντού! Η ασφάλιση, τα επιδόματα, οι παροχές στις κοινωνικά ευπαθείς ομάδες: όλα κόβονται ή ελαττώνονται δραματικά!σκέφτομαι τρόπους αντίδρασης.δε βρίσκω άκρη Κόκκινο απαλό: Απογοήτευση! Βλέπω τους εθελοντές στο Κέντρο Ζωής και στις ενεργές ΜΚΟ, βλέπω τους φοιτητές μου στο Πανεπιστήμιο να έχουν προβληματισμούς και όραμα Κόκκινο του πάθους: Ελπίδα! και ζούσαμε ηδονικά. Το μόνο που φοβόμασταν ήταν να μην τελειώσουν οι μέρες με κρασί και τριαντάφυλλα. Σπάσαμε μπουκάλια και δαγκώσαμε μαξιλάρια και ξενυχτήσαμε με τη βελόνα κολλημένη στο πικάπ. Γράψαμε άπειρες κασέτες και μεθύσαμε και κεράσαμε και τα φαντάσματα να τα ξεγελάσουμε. Μαζεύαμε δίσκους, διαβάζαμε βιβλία, περιμέναμε μπροστά σε ακουστικά τηλεφώνου, πίναμε ακόμα περισσότερο, αντέξαμε. Με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί παθιαστήκαμε και οργιστήκαμε και ζήσαμε αδερφικές φιλίες και δραματικούς χωρισμούς. Μετά ξεκινήσαμε να πίνουμε Château Le Pin του 1990 και κάθε Οκτώβρη κρατούσαμε την αναπνοή μας μέχρι να βγει το επόμενο Beaujolais Nouveau, ο ουρανίσκος μας εκπαιδεύτηκε στο ακριβό γαλλικό κρασί και αφήσαμε για πάντα το ταπεινό χύμα κρασάκι της ταβέρνας. Κάθε φορά όμως που το κρασί αποκτούσε και πάλι το υποκοριστικό του και γινόταν το κρασάκι μας, οι καρδιές άρχιζαν και πάλι να συγκλίνουν και η ματαιότητα να φαντάζει λιγότερο αβάσταχτη. Γιατί το κρασί δεν ήταν ποτέ μίζερο, μαζί του ήμασταν πάντα πιο ανοιχτοί και ποτέ δεν φοβηθήκαμε να ερωτευτούμε και να πονέσουμε, αλλά και να παίξουμε και να γελάσουμε. Και μετά ήρθαν τα χρόνια του ενικού αριθμού Απόψε όμως θα καλέσω τους φίλους μου να πιούμε ξανά όπως παλιά. Κι όταν το ηλιοβασίλεμα απλώσει τα γαμψά του νύχια και το κρασί ανασηκώσει τα πέπλα της πραγματικότητας, θα αρχίσουμε να ψάχνουμε και πάλι το σκοτεινότερο κομμάτι της πόλης. Εκεί που κατοικούν άγιοι, άγγελοι και οσιομάρτυρες πριν μεταμφιεστούν σε δαίμονες και ξωτικά. *τίτλος δανεισμένος από το «Τραγούδι του Μπεκρή» του ποιητή Κ. Καρθαίου Ηωσινόφιλα πολυμορφοπύρηνα γράφει η Αρχοντή Σοπίδου Έχω αιματοκρίτη 31, μικρή πίεση 6,2 και μεγάλη 8,7. Δεν έχω πολύ. Είμαι blues άτομο και ως τέτοιο, οι ιστορίες που διάβαζα μικρή είχαν noir και αίμα. Γιατί Noir για μένα σήμαινε το κρυφό, εκείνο που ζητά να το αποκωδικοποιήσεις και δεν είχα καλύτερο σύμμαχο σ αυτό από το αίμα που, κόκκινο και υφάλμυρο, θυμάται και μαρτυρά. Όσο ρέει εντός μου είναι υγρό. Έξω απ το σώμα μου, πήζει. Αν στερηθώ τη ζεστασιά του, πετρώνω εγώ. Ανέτρεξα στα σχολικά μου βιβλία. Ανοσολογία, αιματολογία, -λογίες για το σημάδι της ζωής. Τα ασπόνδυλα και τα φυτά ζουν επίσης. Οι παπαρούνες, τα καβούρια μπορεί να είναι κόκκινα αλλά δεν έχουν αίμα. Εντός τι κυλάει, είναι η ουσία. Το αίμα είναι ο ανθρώπινος ιστός. Η λέξη ιστός σήμερα φέρνει στο νου τη διαδικτυακή σύνδεση. Υπό μια έννοια υπάρχουν κοινά. Μας ενώνει. Τρέχει σε όλων μας τις φλέβες. Ζωή. Θρέφει μεταφέροντας ουσίες, ορμόνες, πληροφορίες. Η εσωτερική του κυκλοφορία παρέχει άμυνα στον οργανισμό. Καμιά φορά, η εξωτερική του κυκλοφορία, κι αυτή για λόγους άμυνας γίνεται: «χύθηκε αίμα», είπαν. Μεταφέρει απ τους άλλους ιστούς άχρηστες ουσίες προς τα όργανα απέκκρισης. Μπορεί να μην το είχες σκεφτεί, αλλά είναι λόγω της απουσίας αίματος που δεν θα συναντήσεις ποτέ ιδρωμένες χελώνες και φίδια. Αν λυθεί η συνέχεια του δέρματος, τρέχει να επουλώσει την πληγή. Κλείνει την είσοδο δια των αιμοπεταλίων και με προστατεύει. Αν δεν μπορέσει, πάσχω από αιμορροφιλία κι όσοι μ αγαπούν πρέπει να με προσέχουν σαν πορσελάνινη κούκλα. Λεμφοκύτταρα Ταυ και Βήτα είναι η ομάδα κρούσης μου στους εισβολείς. Νεογνό αμύνομαι μόνο μέσω της μάνας μου. Δικά μου αντισώματα φτιάχνω μετά τον έκτο μήνα της ζωής μου. Από τότε συνεχώς παλεύω μέσα μου. Το έξω με διαπερνά σαν αντιγόνο, το αναγνωρίζω ως σώμα ξένο και τότε δημιουργώ αντίσωμα. Όλα τα αντισώματα μαρτυρούν τις επαφές μου. Άλλοτε συνυπάρχουν κι άλλες φορές οι εισβολείς με καταβάλλουν. Αν τα λευκά είναι πολλά, είτε παραεκτέθηκα δεν με προφύλαξες, δεν με προστάτεψες κι ας έλεγες πως μ αγαπούσες- ιοί και μικρόβια με πρόσβαλαν κι οι στρατιώτες μου απαντούν. Στην τέχνη αυτού του πολέμου, αυτοί είναι οι μόνοι πραγματικοί κομμουνιστές που θα γνωρίσεις ποτέ.ο πόλεμος όμως μπορεί να σε τρελάνει. Τότε πολλαπλασιάζονται χωρίς να δίνουν πια λογαριασμό. Η επάρατος. Μερικές φορές μπορεί να είμαι υπερευαίσθητη σε ουσίες που άλλοι φιλοξενούν χωρίς προβλήματα. Τότε εμφανίζεται η αλλεργική αντίδραση. Αυτο άνοσο, κι οι γιατροί δεν ξέρουν γιατί, εγώ που το χω ξέρω. Μου λειπε η μάνα μου σαν ήμουν μικρή κι οι παππούδες με υπερπροστάτευαν. Αν δεν εκτεθείς στον κόσμο, το πληρώνεις με μύξες και βήχα. Δώστε στα παιδιά φράουλες και σοκολάτα αμυγδάλου. Οι δεσμοί αίματος είναι ισχυροί επειδή είναι φτιαγμένοι από σίδηρο (Fe). Αίμη και σφαιρίνη. Δεσμεύουν το οξυγόνο που πήγε στον πνεύμονα από την ανάσα και το ταξιδεύουν σ όλο το κορμί, ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα και δύσβατα μέρη. Τριχοειδή αγγεία. Όταν μπλοκάρουν, μουδιάζω. Σημάδι πως παρακάθισα και πρέπει πάλι να γίνω πέτρα που κυλάει. Αν το σχήμα του ερυθροκύτταρου δεν είναι εκείνο του αμφίκοιλου δίσκου, το ταξίδι του Ο2 παρουσιάζει εμπόδια. Θαλασσαιμία. Τα δρεπανοκύτταρα μου χαρίζουν ένα ταμπεραμέντο ΑΦΙΕΡΩΜΑ που ελάχιστα μοιάζει μ ότι ο κόσμος ονομάζει «μεσογειακό». Στίγμα. Άλλοτε τα κύτταρα μπορεί να είναι εντάξει αλλά τα αγγεία μέσα στα οποία ταξιδεύουν, εύθρυπτα. Σπάνια νόσος του Waggener. Όπου και να μ ακουμπήσεις μου κάνεις μελανιά, αν δεν μ αγγίξεις με τρυφερότητα. Η ταχύτητα καθίζησης, ιλιγγιώδης. Πέντε λίτρα μου φτάνουν και μου περισσεύουν και λίγα ml να δωρίσω στον τραυματία ή στον χειρουργημένο άγνωστό μου. Σε εκατόν είκοσι μέρες, θα αναπληρώσω, εκείνος όμως θα με θυμάται πάντα. Είναι ένας τρόπος να διασφαλίζω τη μνήμη του. Κι αν ο ίδιος με ξεχάσει, θα θυμάται το αίμα του. Μαρτυράει μέσω κατανομής και μεταβολής στην αναλογία των ομάδων Α-Β-Ο ΚΑΙ R± στον πληθυσμό- πως κάποτε οι προ-παππούδες μου κατοικούσαν ευτυχισμένοι σ άλλη γη απ όπου όσοι δεν σφαγιάστηκαν, έφτασαν εδώ για να ξεκινήσουν απ το μηδέν μια ζωή που τα σύγχρονα βιβλία σχολικής Ιστορίας θεωρούν ντεμοντέ να την κατονομάσουν με το αληθινό της όνομα. Οι άνδρες που αγαπώ «έφυγαν» από νόσους του αίματος. Όχι καρδιοπάθειες, μήτε τροχαία. Οι ψυχολόγοι είναι κοντά στη συνάφεια της ψυχολογικής κατάστασης του ατόμου με τη νόσο που ενδεχομένως εκδηλώνει. Δεν μου το μαρτυρούν όμως και πράττουν σωστά. Κι ως τότε αναζητώ στο αίμα τα γιατί μου. Positive Positive

15 ΑΦΙΕΡΩΜΑ κοκκινίζω γράφει ο Πούλος Ψαλιδάκος Θυμάστε την Pleasantville; Ταινία του 1998, σκηνοθετημένη από τον Gary Ross, με κάποιους καλούς ηθοποιούς και την όμορφη μουσική του Randy Newman. ΟΚ, όχι τίποτα σπουδαίο, μια έξυπνη ιδέα, όμορφα διεκπεραιωμένη. Στην ευτυχισμένη Pleasantville (τηλεοπτική πόλη σε ασπρόμαυρο σήριαλ της δεκαετίας του 50) όλα είναι γκρίζα, κανείς δε φωνάζει, κανείς δεν οργίζεται, κανείς δεν έχει λόγο να ντραπεί για κάτι. Ώσπου ξαφνικά μετά από μια εξωφρενική εισβολή- αρχίζουν να ροδίζουν τα χείλη και οι παρειές των εφήβων της αρχικά και των μεγαλύτερων στη συνέχεια. Η ζωή επιστρέφει στην ασπρόμαυρη πόλη! Πάθος και έρωτας, έξαψη και αιδώς. Η ψυχή κάνει την εμφάνισή της ντυμένη στα κόκκινα. Και τίποτα δεν θα είναι ξανά πια ίδιο στην Pleasantville. ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΦΟΥΣΚΑΛΑ γράφει η Βιβή Αθανασούλη I see a red door and I want it painted black (Το Μαύρο μέσα στο Κόκκινο) γράφει η Κατερίνα Ζήση Πίπη Φακιδομύτη vs Ιππότης της Ασφάλτου Νίκος Βλαχάκης Κι εκεί που πλοηγούμαι αμέριμνος στο ίντερνετ, βαριαναστενάζοντας κάπου κάπου για τα σπρεντς που ανεβαίνουν και την υπομονή μας που εξαντλείται, να σου η απόλυτη είδηση: η Πίπη Φακιδομύτη έγινε φέτος 65 ετών. Παρόλο που τα χει τα χρονάκια της είναι ακόμα νέα, ωραία, με κατακόκκινες κοτσίδες και φοράει ακόμα εκείνες τις μαυρόασπρες κάλτσες που της φτάνουν μέχρι το γόνατο. Η Πίπη Φακιδομύτη ήταν η αγαπημένη ηρωίδα της αδερφής μου τα χρόνια που εγώ ονειρευόμουν πως είμαι ο Ιππότης της Ασφάλτου και συνεπιβάτης στο υπερ-αυτοκίνητο ΚΙΤ (είχα κι εγώ ένα κόκκινο αντίγραφο) και πως μαζί με τον σούπερ ήρωα Michael Knight με το μαύρο δερμάτινο πετούσαμε στον αέρα και με ένα joystick σώζαμε την ανθρωπότητα. Και όσο εμείς κυνηγούσαμε τους κακούς και κατατροπώναμε κάτι κοντοπίθαρα ανθρωπάκια με κοντόκανες καραμπίνες που είχαν φτάσει με απειλητικές διαθέσεις από άλλο πλανήτη, η Πίπη ζούσε μόνη της σε μια βίλα με το απαίσιο όνομα Βιλεκούλα και δεν έκανε τίποτα φοβερό, χοροπηδούσε όλη την ώρα σα χαζή και κορόιδευε τους μεγάλους, κυρίως τους αστυνομικούς και τις κυρίες του φιλάνθρωπου ταμείου. Σιγά τα λάχανα δηλαδή Τη μισούσα την Πίπη και η αδερφή μου μισούσε τον ΚΙΤ. Τσακωνόμουν με την αδερφή μου, να σου μια χούφτα κόκκινες μπούκλες στα χέρια μου από την ξεμαλλιασμένη Πίπη. Ο ΚΙΤ μου επίσης ήταν συνεχής στόχος και διασώθηκε κάμποσες φορές από σφοδρές πτώσεις από το μπαλκόνι. Είπαμε, πετούσε κι όλας, τίποτα δεν πάθαινε. Και να μου φέτος η Πίπη έκλεισε τα 65 και είναι ακόμα νέα, ακόμα χαζοχαρούμενη, με τις φακίδες τις και τις κόκκινες κοτσίδες της ακόμα πετούν στον αέρα. Ο δικός μου ο ΚΙΤ ως TOYOTA Corolla του 82 έχει βγει στην απόσυρση εδώ και πολλά χρόνια και ο οδηγός του παρουσιάζει ριάλιτι στην αμερικάνικη τηλεόραση και μπαινοβγαίνει σε κλινικές αποτοξίνωσης. Να πάρω την αδερφή μου να της πω ότι κέρδισε ΑΦΙΕΡΩΜΑ Η λειτουργική απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού (fmri)* αποτελεί για μένα κάτι θαυμαστό. Στόχος να βρούμε την περιοχή του λόγου. Mπροστά μου έχω την όψη του εγκεφάλου σε στεφανιαίες τομές, δηλαδή κοιτώ τον εγκέφαλο από την κορυφή προς τα κάτω, όπως ακριβώς φαίνεται σε μία μαγνητική τομογραφία. Με το μαύρο φόντο και την γκρίζα μορφή του εγκεφάλου. Αυτή η εικόνα είναι στατική. Ώσπου ο εξεταζόμενος αρχίζει να κάνει τη δοκιμασία που του έχει ζητηθεί. Τότε στα δεξιά της εικόνας, δηλαδή στο αριστερό ημισφαίριο, και πάνω, δηλαδή προς το μπροστινό τμήμα του εγκεφάλου αρχίζει να αναμοχλεύει ένα κόκκινο χρώμα. Μία φουσκάλα κόκκινη που δίνει την έμμεση πληροφορία ότι εδώ υπάρχει η δεύτερη, πιο δυνατή ενεργοποίηση (η πρώτη απεικονίζεται με κίτρινο). Η φουσκάλα αρχίζει να ξεφουσκώνει μέχρι που εξαφανίζεται, όταν ο εξεταζόμενος σταματήσει τη δοκιμασία. Το μαγικό σε αυτήν την κόκκινη φουσκάλα είναι ότι μπορούμε να δούμε έμμεσα την αιματική ροή και άρα ενεργοποίηση μίας εγκεφαλικής περιοχής, ΧΩΡΙΣ να ανοίξουμε το κρανίο. Αυτό μας βοηθά στη χαρτογράφηση του εγκεφάλου πριν από μία εγχείρηση ή για ερευνητικούς σκοπούς. Βέβαια η εικόνα που έχουμε δεν είναι η πραγματική, αφού η φουσκάλα είναι ένα σήμα διαμορφωμένο από το πρόγραμμα του υπολογιστή, δεν βλέπουμε δηλαδή την ίδια την αιματική ροή, αλλά αυτή η εικόνα είναι αρκετά κοντά. Μένουν κάποια χρόνια έρευνας για να αποφασίσει η επιστημονική κοινότητα, εάν το fmri* θα γίνει ένα αξιόπιστο εργαλείο νευροαπεικόνισης ή όχι. Προς στιγμήν οι κόκκινες και οι κίτρινες φουσκάλες αποτελούν την προσδοκία μας πάνω στη γκρίζα εικόνα του εγκεφάλου. * fmri: functional Magnetic Resonance Imaging Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω γιατί το Κόκκινο θεωρείται το χρώμα του έρωτα. Ίσως το πάθος να έχει κόκκινο χρώμα..., αλλά ο έρωτας? Με τίποτα. Καταρχάς, αποκλείεται ο έρωτας να έχει μόνο ένα χρώμα. Είναι τόσο πολυδιάστατος και ανατρεπτικός, τα φέρνει όλα τούμπα. Αποκλείεται να έχει μόνο ένα χρώμα Μοιάζει μερικές φορές σα να έχει πολλά, σα να αποτελείται από δεκάδες μικρά, χρωματιστά κομματάκια κάτι σαν ψηφιδωτό. Συναισθήματα ανάμικτα, αντιδράσεις ανεξήγητες και ανεξέλεγκτες. Όλα τα χρώματα της ίριδας μαζεμένα. Πόσο κοντά βρίσκονται το ένα στο άλλο τόσο που δημιουργούν μια εικόνα μαγική, δεν τα βλέπεις πια σα μεμονωμένες ψηφίδες, αλλά σαν ενιαίο σύνολο. Και ξεγελιέσαι.. Τα λαμπερά και φωτεινά κομματάκια σκεπάζουν τα σκούρα, τα μελαγχολικά. Οι ωραίες στιγμές στραφταλίζουν μέσα στο σκοτάδι του εγκεφάλου και της καρδιάς μας και ξαφνικά έχουμε πειστεί πως αυτό που ζούμε είναι χρωματιστό και διαφορετικό απ όλα τ άλλα. Και ποιο άλλο χρώμα αντικατοπτρίζει καλύτερα όλον αυτό το χαμό που εκτυλίσσεται στη ζωή μας σε τέτοιες περιπτώσεις, από το κόκκινο? Το πιο έντονο, το πιο ζωηρό χρώμα, χρώμα που όπως λένε ξυπνάει εντάσεις όλων των ειδών. Έτσι τον χρωματίζουμε τον έρωτα, λέμε πως είναι κόκκινος, λαμπερός, φωτεινός. Και είναι, δε λέω, ποιος θα μπορούσε να το αρνηθεί αυτό? Ας θυμόμαστε όμως και τα σκουρόχρωμα κομματάκια του μωσαϊκού. Υπάρχουν εκεί δίπλα, δεν πολυφαίνονται στην αρχή, δεν έχουν τη λάμψη των χρωματιστών. Είναι όμως τόσο κοντά τους. Είναι τόσο απαραίτητα για να συμπληρωθεί το σύνολο. Φανταστείτε έναν άνθρωπο που δε νιώθει πως χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του όταν υποψιάζεται πως το ταίρι του έχει θυμώσει μαζί του ή ότι έχει στεναχωρηθεί εξαιτίας του. Σε αυτήν την περίπτωση δεν θα υπήρχαν καθόλου μαύρα κομματάκια και ο φίλος μας θα ήταν ευτυχισμένος. Πώς θα βίωνε όμως την ένταση του έρωτά του? Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει έρωτας χωρίς απόγνωση, χωρίς «χάσιμο», χωρίς καταθλιπτικές στιγμές? Η ελπίδα έχει μόνο ένα λόγο να εμφανιστεί: όταν χρειάζεται να αντιπαλέψει μία δύσκολη στιγμή. Αλλιώς, ποιος ο λόγος? Τι να την κάνει κανείς την ελπίδα όταν δεν υποφέρει? Και πώς θ ανοίξει η πόρτα για να μπουκάρει το πάθος, το δέσιμο, η χαρά και το φως, όταν δεν υπάρχει μέσα στο δωμάτιο το απόλυτο σκοτάδι? Ναι, το μαύρο και το κόκκινο είναι τόσο κοντά το ένα μέσα στο άλλο ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ γράφει ο Ευριβιάδης Σοφός Και θυμός και ζωή και πάθος και ενέργεια και τύχη, το κόκκινο πέρα απ αυτά, μου μιλάει διαφορετικά. Από τη μία θεωρείται ως χρώμα του πάθους και του έρωτα, ρομαντικού, συμβιβασμένου αλλά και αγοραίου και κρυφού. Στην άλλη άκρη βρίσκεται η κόκκινη απόχρωση της απαγόρευσης, του κινδύνου που εμπεριέχει όμως την ευχαρίστηση. Το κόκκινο καθηλώνει, πέρα από το να διεγείρει τα μάτια του ήδη θυμωμένου ταύρου. Το κόκκινο είναι και απαγόρευση, είναι όλες αυτές οι πινακίδες που μου δηλώνουν ότι από αυτόν τον δρόμο δεν θα διαβώ και η απόφαση για το αν θα προχωρήσω είναι προσωπική. Η κόκκινη σημαία στην παραλία με προειδοποιεί για τον κίνδυνο που θα είχε το κολύμπι στη θάλασσα. Βρίσκομαι σε ένα νησί λοιπόν, θέλω να φύγω και η κόκκινη φουρτούνα με ακινητοποιεί. Το κόκκινο απαγορευτικό είναι ένα σύμβολο, επικοινωνεί με τα βαθύτερα ένστικτα, επιτρέπει και απωθεί. Το κόκκινο εμπεριέχει μια ιεροσύνη που δεν μπορώ εύκολα να αγνοήσω γιατί έχω μεγαλώσει σ αυτή την χώρα, οι αρχές μου είτε λειτουργώ με βάση αυτές, είτε όχι, είναι ορθόδοξες, ιερές, κόκκινες και απαγορευτικές γιατί μου πρόσταξαν το καλό και το κακό. Έμαθα να λειτουργώ μέσα από αυτό το δίδυμο, να εξηγώ την ζωή με τέτοιου είδους κριτήρια. Αυτό γράφει και στο μυαλό μου το κόκκινο, μια κόκκινη κάρτα λοιπόν σε συμπεριφορά, ένας κόκκινος συναγερμός που παγώνει τα βλέμματα, ένα κόκκινο απαγορευτικό σήμα που προειδοποιεί για το τι πρόκειται να παρακολουθήσω στην τηλεόραση. Μια αυθαιρεσία που προκύπτει από την αυθαιρεσία. Ένα κόκκινο που προκύπτει από ένα πορτοκαλί, από ένα πράσινο, όσοι πρόλαβαν, πρόλαβαν. Περιμένω. Θα αλλάξει ξανά ο σηματοδότης, είμαι βέβαιος. Το κόκκινο δεν είναι μόνο φιέστα και ερωτισμός. Το κόκκινο είναι έναρξη και λήξη, είναι όριο, μπορεί να αποκτήσει ποικίλες μορφές και θέμα του καθενός είναι αν θα θυμώσει, θα συμβιβαστεί ή θα το αγνοήσει. Το δικό μου κόκκινο συμβολίζει κάτι απροσδιόριστο, κάτι έντονο Ένα έντονο συναίσθημα, μια ισχυρή ιδέα, τη θέληση του κάθε ανθρώπου για ζωή. Είναι το πάθος μας να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας και τα σχέδια που έχουμε στο μυαλό μας, να εξελιχθούμε ξετυλίγοντας κάθε πτυχή της προσωπικότητάς μας όπου και όταν το επιθυμούμε, να ερωτευτούμε, να αγαπήσουμε. Να αγαπήσουμε τη ζωή. Ναι, είναι το πάθος για τη ζωή που περνά από μπροστά μας και πολλές φορές τρέχουμε, την κυνηγούμε για να τη φτάσουμε μην περάσει και φύγει, μένοντας εμείς οι ίδιοι άπραγοι μπροστά στο μεγαλείο της. Είναι το ίδιο πάθος που σιγοκαίει, αναβοσβήνοντας πολύ συχνά, μέσα στον οποιονδήποτε κάθε ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΑΚΙ ΜΟΥ γράφει η Μαρία Καρούμπαλη μοναδική ημέρα που ξημερώνει. Το πάθος που μας ωθεί να μιλήσουμε και να υποστηρίξουμε τα πιστεύω μας, να τρέξουμε, να φωνάξουμε, να χαρούμε και να γελάσουμε δυνατά ακόμη και να κλάψουμε σφοδρά, να ερωτευτούμε κάθε μικρή αλλά μοναδική στιγμή της υπόλοιπης ζωής μας. Αυτό είναι μάλλον το δικό μου κόκκινο Είναι το πάθος, ή πιο σωστά ο πόθος, για την ίδια τη ζωή που ελλοχεύει ακόμη και πίσω από άσχημες μέρες και εμπειρίες μας. Αυτό σκέφτομαι όταν βλέπω και ακούω για το κόκκινο. Lust for life, όπως λέει και ένα γνωστό, αγαπημένο μου τραγούδι! Kyriakos Papachrysanthous Positive Positive

16 ΑΦΙΕΡΩΜΑ Το κόκκινο χρώμα για μένα ήταν πάντα ένα οικείο χρώμα Ήταν πάντα το χρώμα του αγώνα, του κοινωνικού αγώνα στον οποίο γαλουχήθηκα από τα πολύ μικράτα μου μιας και το σπίτι που μεγάλωσα συμμετείχε πάντα στους κάθε λογής κοινωνικούς αγώνες. Κόκκινες κάρτες συνεδρίων, κόκκινα λάβαρα σε πορείες, κόκκινα πανό, κόκκινες κονκάρδες. Μία κονκάρδα ειδικά, που λάτρευα να φορώ στο παλτό μου στο Δημοτικό, ήταν και ο λόγος για την απαρχή της «θετικής διάκρισης» που έτυχα από τον δάσκαλό μου στην Ε Δημοτικού. Ήταν μια κόκκινη κονκάρδα που έγραφε «αλληλεγγύη» στα Πολωνικά (Solidarność) και την αγαπούσα πολύ, χωρίς να ξέρω όλη την ιστορία πέρα από το ότι έλεγε «αλληλεγγύη» στα πολωνικά, το οποίο και επανέλαβα στην ερώτηση του δασκάλου μου. Όπως αποδείχθηκε, ο δάσκα- Positive 30 γράφει η blogger Κόκκινο Μπαλόνι λός μου συμπαθούσε και την ουσία της κονκάρδας, το εργατικό, αντι-γραφειοκρατικό σωματείο Solidarność με ηγέτη τον Λεχ Βαλέσα. Βέβαια, όταν είσαι παιδί, το κόκκινο συμβολίζει και τον Ολυμπιακό ας πούμε. Και τα κεράσια, και τις φράουλες και άλλα πολλά που αγαπάς. Σιγά-σιγά όμως το κόκκινο απέκτησε πιο ξεκάθαρο στίγμα στο μυαλό μου: κόκκινο = αριστερά. Και εκεί ξεκίνησε η άλλη μεγάλη εμπλοκή στο μυαλό μου σε σχέση με το κόκκινο, μια εμπλοκή που ακόμα με «τρώει» και φοβάμαι πως θα με ταλαιπωρεί για πολύ καιρό ακόμα: Πόσα κόκκινα υπάρχουν; Αν είναι όσα και οι διαφορετικές εκφάνσεις της αριστεράς τότε δεν έχουν τελειωμό! Πολύ μπλέξιμο. Αν μάλιστα ανήκεις σε ένα χώρο της αριστεράς που χαρακτηρίζεται ρεφορμιστικός, τότε το κόκκινο στο σηματάκι των εκλογικών αποτελεσμάτων αραιώνει και γίνεται ροζ. Ως αρχιτεκτόνισσα έμαθα να ξεχωρίζω τις διαφορές ανάμεσα στα πολλά κόκκινα. Και ως αριστερή έμαθα τις διάφορες αποχρώσεις στα κόκκινα. Ως αρχιτεκτόνισσα έμαθα πως δεν είναι αρμονική η συνύπαρξη διαφορετικών κόκκινων σε μία σύνθεση και αποφεύγω τις μίξεις αυτές. Σαν αριστερή όμως πάντα αναζητούσα τη σύνθεση των κόκκινων ή έστω μια αρμονική συνύπαρξή τους με όρους όσμωσης. Δεν ξέρω αν θα πετύχει κάποτε αυτό και αν θα ζήσω αρκετά ώστε να το δω αλλά θα το παλεύω. Πέρα όμως από τις αποχρώσεις του κόκκινου (ή της αριστεράς), το χρώμα αυτό μου γεννά ελπίδα. Ίσως γιατί το συνέδεσα με τη φιλία που έδεσε το κόκκινο μπαλόνι, της ομώνυμης ταινίας, με το μικρό αγόρι.ή πιο συγκεκριμένα, γιατί όταν αυτό καταστρέφεται από μια συμμορία παιδιών, χιλιάδες μπαλόνια από όλο το Παρίσι, όλων των μεγεθών και των χρωμάτων, μαζεύονται και ανασηκώνουν το μικρό αγόρι σε μια πτήση πάνω από την πόλη. Η σκηνή αυτή της ταινίας με έκανε να δακρύσω την πρώτη φορά που την είδα στα δέκα μου και συνεχίζει να με κάνει να δακρύζω από χαρά και ελπίδα. Αναζητώντας αυτή την ελπίδα λοιπόν έκανα το κόκκινο μπαλόνι την ιντερνετική μου περσόνα. Για να πετώ, όταν χρειάζεται, ψηλά πάνω από όλα και όλους και σαν παιδί να κοιτάω μέσα από το μπαλόνι και να βλέπω το κόσμο κόκκινο, όπως θα ήθελα να είναι. DELIRIUM ΣΤΟ KOKKINO Β μέρος γράφει ο Νίκος Βλαχάκης και η Χαρά Βαβούρα Λίγο πριν φύγει το 2010, δύο παιδάκια σε δύο γκρίζες πόλεις περιπλανούνται βυθισμένα στις σκέψεις τους... Η Χαρά στο Λονδίνο. Εδώ και μια εβδομάδα βρέχει ακατάπαυστα. Τόσο που η μέρα, πια, δεν ξεχωρίζει από τη νύχτα. Κοιτώντας έξω από το τζάμι ένα Ρούτμαστερ να περνάει. Τσεκάρει τις λαστιχένιες της γαλότσες, κόκκινες κι αυτές μα δεν έχει κάποια σημασία, για να δει αν τη βαστάνε να σαλτάρει επάνω. «Γουοτέβερ! Ας χαλάσουν! Δε θα τις φοράω δα και για πολύ! Όπου να ναι καλοκαίριασε και πάω στην Ικαρία!» Ο Νίκος στου Γκύζη. Η ζέστη του θυμίζει καλοκαίρι μα όλα γύρω του τα νιώθει παγωμένα. «Τι κι αν έχει γίνει δύσκολη η ζωή μας, ένα κόκκινο ποδήλατο θα κάνει για πάντα βόλτες στις κινηματογραφικές πόλεις των ονείρων μας κι ένα κόκκινο βιολί θα μας δείχνει το δρόμο. Κόκκινα μπαλόνια θα πετούν στον ουρανό» Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα Άλλη μια 1η Δεκεμβρίου είναι παρελθόν. Και μαζί της πέρασε στην ιστορία και μια ακόμη Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS. Εσύ θυμήθηκες να φορέσεις την κόκκινη κορδέλα σου ή μήπως δίστασες από φόβο μη σκίσεις τη φιρμάτη μπλούζα; Κάθε 1η Δεκέμβρη οι κόκκινες κορδέλες κατακλύζουν την πόλη και βρίσκονται όπου κι αν γυρίσεις να κοιτάξεις. Στα ρούχα των περαστικών, στις βιτρίνες των καταστημάτων, σε αφίσες στους δρόμους, στις εφημερίδες, στο internet και στην ΤV. Και κάπου εκεί που ξεκινάς να αναρωτιέσαι τι συμβαίνει, φτάνει η 2η Δεκέμβρη κι όλες μαζί οι κόκκινες κορδέλες ξαφνικά εξαφανίζονται. Και, κάτι μου λέει, ότι ποτέ δεν προλαβαίνεις να ρωτήσεις τι σημαίνουν όλα αυτά. Κάνε το τεστ που ακολουθεί και μάθε επιτέλους τι θέλει να σου πει η κόκκινη κορδέλα και πώς άρχισαν όλα. Κι ελπίζω όταν τελειώσεις να σε έχω πείσει πως, την επόμενη φορά, δε θα πρέπει να τις λυπηθείς 2 τόσες δα τρυπούλες στο T-shirt! ΕΞΕΤΑΣΗ Κύκλωσε όσες απαντήσεις θεωρείς σωστές σε κάθε ερώτηση και στο τέλος πρόσθεσε ένα βαθμό για κάθε σωστή απάντηση κι αφαίρεσε ένα για κάθε λάθος. R.Τι είναι η κόκκινη κορδέλα; a.το διεθνές σύμβολο της επίγνωσης και της επαγρύπνησης για το AIDS. b.το διεθνές σύμβολο της επίγνωσης για τον καρκίνο του μαστού. c.χρησιμεύει για να μη μας κάψει ο πάγος, αντίστοιχα με τον κοκκινό-ασπρο «μάρτη» που φοράμε για τη ζέστη την 1η Μαρτίου. E.Γιατί η κόκκινη κορδέλα είναι κόκκινη; a.από το χρώμα του αίματος. b.συμβολίζει το πάθος, ως θυμό αλλά κι ως αγάπη. c.διότι εκφράζει προειδοποίηση. D.Πώς επιλέχθηκε ως σύμβολο η κορδέλα; a.γιατί είναι ένα απλό σχήμα που μοιάζει με αγκαλιά. b.η έμπνευση προήλθε από τις κίτρινες κορδέλες που φορούσαν στις ΗΠΑ προς τιμήν των Αμερικανών στρατιωτών που υπηρετούσαν στον Πόλεμο του Κόλπου. c.από τη μπλε κορδέλα ( cordon bleu ), σύμβολο ποιοτικής αναγνώρισης προερχόμενο από το διακριτικό του Τάγματος των Γάλλων Ιπποτών του Αγίου Πνεύματος. ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ Αν συγκέντρωσες από βαθμούς: Συγχαρητήρια! Ξέρεις όλα όσα χρειάζεται για την κόκκινη κορδέλα! Ελπίζω να έχεις αντίστοιχα πλήρη ενημέρωση για όλα όσα αφορούν τον HIV και, κυρίως, να θυμάσαι να εφαρμόζεις τις γνώσεις σου ΠΑΝΤΑ! Όχι μόνο όταν απαντάς σε κουίζ! Αν συγκέντρωσες από βαθμούς: Γνωρίζεις τα βασικά αλλά σου μένουν ακόμη κάποια πράγματα που πρέπει να μάθεις για να διαχωρίσεις πλήρως την κόκκινη κορδέλα από άλλη μια trendy καρφίτσα! Προσπάθησε να ενημερωθείς ακόμη περισσότερο για τα ζητήματα γύρω από τον HIV και την κόκκινη κορδέλα. Για αρχή, ρίξε μια ματιά στο site του Κέντρου Ζωής ή στη σελίδα μας στο facebook! Αν συγκέντρωσες κάτω από 10 βαθμούς: Συγνώμη που θα σου το πω λίγο άκομψα αλλά εσύ μάλλον είσαι από άλλο πλανήτη, και σίγουρα όχι τον Κόκκινο! Είναι δυνατόν να μην γνωρίζεις τίποτα για μια παγκόσμια εκστρατεία που κρατάει σχεδόν δύο δεκαετίες; Ελπίζω τουλάχιστον να είσαι πιο ενήμερος/η για τον HIV και το προφυλακτικό γιατί αλλιώς καλύτερα να κόψεις για λίγο το σεξ μέχρι να μάθεις. Πέρνα μια βόλτα απ τη σελίδα του Κέντρου Ζωής και προσπάθησε να πλουτίσεις τις γνώσεις σου γύρω απ το ασφαλές σεξ (με έμφαση στο ασφαλές κι όχι στο σεξ)! ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ Το να γνωρίζεις τι συμβολίζει η κόκκινη κορδέλα και να θυμάσαι να τη φοράς ως ένδειξη συμπαράστασης και ευαισθητοποίησης είναι το πρώτο βήμα στον αγώνα κατά του HIV και του AIDS. Το επόμενο είναι να κάνεις κάτι περισσότερο. Για τον εαυτό σου και για τους άλλους. Προφυλάξου στις ερωτικές σου σχέσεις και μην ξεχνάς να βοηθάς εκεί που σε χρειάζονται χωρίς να περιμένεις μια κορδέλα ή μια μέρα του χρόνου για να στο θυμίζουν. ΑΦΙΕΡΩΜΑ quiz για το τι γνωρίζεις για την κόκκινη κορδέλα ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ Ε Ξ Ε Τ Α Σ Η ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ της Χαράς Βαβούρα ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ R.Τι συμβολίζει η κόκκινη κορδέλα; a.προσοχή και ανησυχία για τον HIV και το AIDS, για τους ανθρώπους που ζουν με τον HIV, για εκείνους που τους φροντίζουν και τους υποστηρίζουν, για εκείνους που έχουν επηρεαστεί άμεσα και γι αυτούς που έχουν πεθάνει από AIDS. b.ελπίδα για τα αποτελέσματα των ερευνών για εμβόλιο και θεραπεία αλλά και για συνεχή βελτίωση της ποιότητας ζωής όσων ζουν με τον HIV. c.συμβολική υποστήριξη στα οροθετικά άτομα. I.Σε ποιες άλλες καμπάνιες χρησιμοποιείται επίσης ως σύμβολο η κόκκινη κορδέλα; a.για τις καρδιακές παθήσεις και το εγκεφαλικό επεισόδιο. b.για τον περιορισμό της κατάχρησης καπνού, αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών. c.για τα σπάνια νοσήματα Epidermolysis Bullosa και Reflex Sympathetic Dystrophy. B.Ποιος φτιάχνει τις κόκκινες κορδέλες; a.ο καθένας μπορεί να φτιάξει τη δική του κόκκινη κορδέλα. b.στην Ελλάδα το ρόλο αυτό έχει αναλάβει το ΚΕΕΛ- ΠΝΟ και στις υπόλοιπες χώρες ο αντίστοιχος κρατικός φορέας. c.δημιουργήθηκε το 1991 από τη νεοϋορκέζικη ομάδα καλλιτεχνών Visual AIDS, χωρίς να κατονομάζεται επώνυμα συγκεκριμένος δημιουργός. Το copyright είναι δωρεάν ώστε να μην είναι εφικτή η οικονομική εκμετάλλευση του συμβόλου. B.Πότε φορέθηκε για πρώτη φορά δημόσια ως σύμβολο στον αγώνα κατά του AIDS; a.από την Elizabeth Taylor όταν ανακοίνωσε τη δημιουργία του Elizabeth Taylor AIDS Foundation το b.από το Bono των U2 κατά την ίδρυση της Product (RED), του επιχειρησιακού μοντέλου που δημιουργήθηκε το 2006 με σκοπό την οικονομική ενίσχυση του Global Fund to Fight AIDS στο έργο του για την εξάλειψη του AIDS στις χώρες της Αφρικής. c.από τον ηθοποιό Jeremy Irons στα Αμερικανικά θεατρικά βραβεία Tony το 1991, τα οποία συμπαρουσίαζε με τη συνάδελφό του Julie Andrews. O.Ποιες μέρες μπορεί να φορεθεί η κόκκινη κορδέλα, a.αυστηρά και μόνο την 1η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS. b.κάθε μέρα. c.όποτε συνδυάζεται με την υπόλοιπη εμφάνιση. N.Πού φοριέται η κόκκινη κορδέλα; a.στο στήθος αριστερά, στο μέρος της καρδιάς. b.οπουδήποτε στο στήθος, αριστερά ή δεξιά. c.οπουδήποτε μας βολεύει, αρκεί να φαίνεται. ΥΠΟΛΟΓΙΣΕ ΤΟ ΣΚΟΡ ΣΟΥ! ΟΙ σωστές απαντήσεις είναι: R.a E. a,b,c D. b R. a,b,c I. a,b,c B. a,c B. c O. b N. a 31 Positive

17 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η πόλη παλεύει. Μαζί μας συνήθως. Επιθετικές και αμυντικές λαβές και κινήσεις. Η Αθήνα μάς απελπίζει και μας πονά. Στο τέλος όμως μας κερδίζει πάλι. Στα σημεία. Ένα τέτοιο σημείο διαβήκαμε σήμερα. Διδότου 39. Άρωμα από stargazer πλημμυρίζει το Εργοτάξιο Εξαιρετικών Αισθημάτων. Λατρεμένο λουλούδι. Ένα μπουκέτο κοσμεί την προθήκη. Ξαφνιάζομαι γιατί δεν το γνωρίζουν πολλοί, ούτε καν οι ανθοπώλες γνωρίζουν όλοι το σωστό όνομά του. Περνάμε το κατώφλι. Είμαστε σε σπίτι, σε γραφείο, σε αναγνωστήριο, σε εκδοτικό οίκο. Συστάσεις. Καλημερίζουμε και λέμε στον Γιώργο Χρονά πως είμαστε από το «P». Εκείνος; O άνθρωπος που μας έμαθε πως ποίηση δεν είναι τα ποιήματα, μόνο. Ένα πεταμένο στο δρόμο γράμμα φαντάρου, το δέντρο που πονέσαμε χαράζοντας τ αρχικά μιας αγάπης, το είδωλό μας στο τζάμι του τρένου μέσα στο τούνελ. Ό,τι χτυπά, άρρυθμα το κιγκλίδωμα της συναισθηματικής μνήμης. Τό ανθος του καλου Συζήτηση με τον Γιώργο Χρονά για τις εκδόσεις «Οδός Πανός» & Σιγαρέτα Συνέντευξη: Αρχοντή Σοπίδου Φωτογραφηση: Μάνος Λαλόπουλος Όλα ξεκίνησαν από μία κάμαρα στην Πλάκα 5 3, το 1973; Γιώργος Χρονάς: Ναι, ως προς τον τίτλο οδός Πανός. Το πρώτο βιβλίο από τις εκδόσεις μας εκδόθηκε το 1981, οκτώ χρόνια από τότε που αναζήτησα ένα δικό μου χώρο στην Πλάκα. Ως Πειραιώτης που ανέβαινα στην Αθήνα, μου άρεσαν ορισμένα τμήματα της πόλης, ένα από αυτά ήταν και η Πλάκα, η παλιά Πλάκα και στην οδό Πανός 17, κάτω απ την Ακρόπολη, έστησα το πρώτο δωμάτιο που έζησα και ξεκίνησα την τέχνη, στην Αθήνα. Είναι σχεδόν προκλητικό ότι στο σύνολο των εκδόσεων σας δεν υπάρχει μια έκπτωση, απουσιάζει η ψευδής πρόφαση : «το κάναμε για τις ανάγκες της αγοράς». Υπάρχει μια στόφα ποιότητας, αδιαμφισβήτητη ακόμη κι από κάποια/ον που μπορεί να μην τους αφορά. Πώς το πετυχαίνετε αυτό; ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Παραμένω σταθερός στις ιδέες μου, με αλλαγές εννοείται, όπως κάθε άνθρωπος που θέλει να παρακολουθήσει και να αλλάξει στη ζωή και ξέρω πολύ καλά να μελετώ ένα ποίημα, ένα πεζό και να λέω τη γνώμη μου, καθαρά, σε αυτόν που το έχει γράψει. Τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πια. Όλοι οι εκδότες πιθανόν να θέλουν να εκδώσουν ένα βιβλίο και να γίνει επιτυχία ή να βγάλει τα έξοδά του. Πολλές φορές αρκούμαι στην ιδέα ότι τα χρήματα τα οποία έχω δώσει για να εκδοθεί ένα βιβλίο, αν μπορέσω να τα συγκεντρώσω σε ένα μικρό διάστημα 5-6 μηνών, ενός χρόνου, θα είναι ένα θαύμα. Αλλά πολλές φορές αυτό το πράγμα, δεν πραγματοποιείται διότι, όπως καταλαβαίνετε, όταν δεν κάνουμε κάτι μαζικό, που να αρέσει μαζικά στον κόσμο ο οποίος σήμερα έχει μια γνώμη διαμορφωμένη από την τηλεόραση και από την έλλειψη κάποιας αισθητικής, παιδείας από το σχολείο. Κάτι που εμείς μάθαμε από τα σχολεία παλιότερα, από κάποιους καθηγητές που ενδιαφέρονταν να μας μορφώσουν, να πάμε στο θέατρο κτλ. Πιθανόν και σήμερα να υπάρχουν τέτοιοι καθηγητές, που να οδηγούν τα παιδιά σε τέχνες έξω από το σχολείο, αλλά κάπως τα πράγματα ήταν καλύτερα, νομίζω, παλιότερα. Η έλλειψη παιδείας, η έλλειψη μιας σωστής οικογένειας που θα έχει μια εφημερίδα στο σπίτι κάθε μέρα, που θα διαβάζει, που θα παρακολουθεί κάπως τα όμορφα βιβλία -ξέρετε ότι βγαίνουν περίπου χιλιάδες τίτλοι το χρόνο- να κάνει μια επι- λογή και να προσπαθεί να φέρει κάποια βιβλία στο σπίτι που θα τα διαβάσουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι εχθρός του τρόπου που ζει η ελληνική οικογένεια σήμερα, αλλά σας λέω τα προβλήματα που δημιουργούνται για εμάς, που η ζωή μας πια έχει διαμορφωθεί μέσα από το βιβλίο και το περιοδικό. Ξεκινήσαμε ταυτόχρονα το περιοδικό και τις εκδόσεις οι εκδόσεις είχαν προηγηθεί λίγο- με πρώτο βιβλίο που εκδώσαμε, εκείνο του Αλέξη Αρβανιτάκη, «Επιστολές στον Μάριο», πρέπει να ήταν Από την εκδοτική σας εμπειρία, τι θέλει επιτέλους ο κόσμος; ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Η Παξινού έλεγε ότι «δεν υπάρχει κοινό, το κοινό το κάνουμε εμείς». Μικροί εκδοτικοί οίκοι έγιναν πολύ μεγάλοι από επιτυχίες που είχαν κάποια βιβλία τους, στην πεζογραφία βασικά, μυθιστορήματα. Ήταν μία ευλογία αυτό. Όλοι θέλουμε να έχουμε μία ευλογία, ένα βιβλίο που πουλάει για να μας βοηθήσει στα βιβλία που δεν πουλούν. Κάποτε κάθε εκδοτικός οίκος είχε ένα στίγμα, μια θεματολογία, πώς καταλύθηκε αυτό και όλοι τα κάνουν όλα ; ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ:Αν ρωτήσεις και τους ίδιους δεν θα ξέρουν ακριβώς πώς έγινε αυτό. Προσάρμοσαν τον τρόπο που εκδίδουν βιβλία σε αυτό που ζητάει το κοινό. Είναι ο πιο εύκολος τρόπος. Ο κάθε ένας εκδότης έχει το στίγμα του σε αυτή τη χώρα, όσο μπορεί. Μ ενδιαφέρουν οι ανεξάρτητοι άνθρωποι που δεν παίρνουν χρήματα από τους φορολογούμενους, που έχουν ιδέες και θέλουν να τις πραγματοποιήσουν και με αυτούς ασχολούμαι. Με στηρίζει το Κοινό, προσπαθώ να φροντίζω κι εγώ την υγεία μου για να στέκομαι στα πόδια μου, όπως όλα αυτά προϋποθέτουν, για να κάνω τριάντα χρόνια το περιοδικό και τις εκδόσεις, γιατί μπορεί να πέσω και κάτω κάποια ώρα και να με μαζέψουν όπως τα σκουπίδια από το δρόμο. Ελπίζω στο Κοινό, σε καλύτερες μέρες-όσο ζω, ελπίζω- και αυτά που έχουμε κάνει, που έχουμε φτάσει ως εδώ, δεν είναι λίγο, ο Δρόμος είναι πολύ μεγάλος. Για ποιο λόγο πρωτίστως, θα απορρίπτατε ένα συγγραφέα, ένα γραπτό; ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ:Κοιτάω και το χαρακτήρα και το ήθος του, την όψη του. Αμέσως φαίνεται κάτι αν έχει ενδιαφέρον. Επίσης τους λέω ότι μπορεί το βιβλίο σας αυτό να είναι καλό, μετά όμως μπορεί να μη γράψεις άλλο, ή τα ποιήματα σου μπορεί να τα δημοσιεύσω στο περιοδικό ή τώρα στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου που διευθύνω από το Μάρτιο του 2009, στη Βιβλιοθήκη, καταφύγιο θηραμάτων. Γιατί κι εκεί δημοσιεύω ποιήματα παιδιών που φαίνεται να έχουν κάποιο ταλέντο τέχνης Ποιήσεως, τα οποία πιθανόν να μην συνεχίσουν κι όμως κάνω αυτό το τόλμημα για να βάλω μπροστά τις δυνατές δυνάμεις της κοινωνίας μας και του κόσμου- όταν λέω δυνατές, εννοώ αυθεντικές δυνάμεις- κι όχι ανθρώπους που συστηματικά καλλιεργούν μια τέχνη. Θέλω να παρουσιάσω έναν ερασιτέχνη που έγραψε ένα ωραίο, κατά τη γνώμη μου, ποίημα και να το δημοσιεύσω στην εφημερίδα. Στην οδό Πανός δημοσίευσα πρόσωπα, που είναι σήμερα γνωστοί στην Αθήνα πεζογράφοι, ποιητές, δημοσιογράφοι. Ξεκίνησαν από την οδό Πανός και νομίζω αυτή ήταν η διαφορά από τα άλλα περιοδικά. Όταν έβλεπα ότι μου αρέσει κάτι, σ ένα παιδί που δουλεύει σ ένα ψαράδικο, που δουλεύει σ ένα μαγαζί που μπήκα να πάρω αφρό ξυρίσματος και μου λεγε: έχω γράψει κάτι, το δημοσίευα δίπλα σε διάσημα ονόματα θεάτρου, μουσικής, τέχνης, κινηματογράφου, υπήρχε αυτό το ποίημα, αυτό το πεζό από το αγόρι ή το κορίτσι, ώστε να το δει τυπωμένο. Κανένα άλλο περιοδικό πιθανόν να μην το τύπωνε, αν δεν υπήρχε η «οδός Πανός». Κάποιοι διαβάζουν το βιβλίο, άλλοι την περίληψή του. Καμία φορά οι δεύτεροι μιλούν πιο ηχηρά γι αυτό. ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Κι εμείς παλιά από τα διάσημα αριστουργήματα, τους «Άθλιους» του Ουγκώ κτλ, διαβάζαμε τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» των εκδόσεων Ατλαντίς. Πιστεύω ότι μέσα σ ένα βιβλιοπωλείο θα ξεφυλλίσουν σελίδες. Έχουμε ανάγκη από αναγνώστες, όχι μόνο από συγγραφείς και ποιητές. Έχουμε ανάγκη από σωστούς ψηφοφόρους και από πολιτικούς, κι όχι από αυτούς που συνεχώς λένε ψέματα κι όταν αναλαμβάνουν μια θέση ταλαιπωρούν τον κόσμο και δεν κάνουν ούτε τα αυτονόητα. Εμφανίζουν σπουδές στο εξωτερικό και πράσινα άλογα και δεν μπορούν και κάνουν τίποτα γι αυτή τη χώρα. Positive Positive

18 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Τι μπορεί να κάνει κάποιον συγγραφέα να συνεχίσει να γράφει ενδεχομένως, αλλά να σταματήσει να εκδίδεται ; ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ:Πολλά, πράγματα. Μπορεί να κάνει ένα πλούσιο γάμο. Μπορεί να θέλει να σταματήσει γιατί πια δεν έχει εκείνη τη φωνή που έγραφε. Υπάρχει ένα δαιμόνιο στους ανθρώπους, μια έξωθεν φωνή που υπάρχει μέσα όμως, που σε παρασύρει σε αυτό το δρόμο, Είναι τελείως τρελός δρόμος. Γράφεις ένα ποίημα να συναγωνιστείς τον Καβάφη, τον Έλιοτ ή τον Όμηρο, τον Ευριπίδη, και θες να είσαι σπουδαίος και καλός. Να γράψεις ποιήματα και να συναγωνιστείς έναν πεθαμένο ποιητή! Κι όμως, πρέπει να ξεκινήσεις να το κάνεις, μόνος σου στην κάμαρά σου, σ ένα τρένο, σ ένα σταθμό ΚΤΕΛ και μετά να το διαμορφώσεις. Αυτό έχει και μια μοναχικότητα. Σε διαλέγει. Πιστεύω στη μοίρα αυτών των προσώπων, η οποία σε οδηγεί, δεν μπορούμε να κάνουμε όλοι το ίδιο πράγμα, μερικοί έχουν αυτή τη διαφορά, είναι παρήγορο ότι είναι πολλοί κι ας μην έχουν το προνόμιο να δημοσιευτούν όλα τα κείμενα που έρχονται. Μπορεί εφάπαξ να δημοσιεύσει κανείς κάτι, αλλά ο Δρόμος είναι μακρύς. Θέλει πολύ δουλειά και μελέτη. Όχι μόνο από τη μεριά του αναγνώστη, δηλαδή της γραφής σου, αλλά πρέπει να δεις κι άλλα πράγματα. Σ ενδιαφέρει η ποίηση; δεν θα διαβάσεις μόνο ποιητές, θα πας στον κινηματογράφο, σε μια συναυλία, σε μια χορευτική ή θεατρική παράσταση. Ένα άρτιο ποίημα μπορεί να έχει Ιατρική μέσα του, Αρχιτεκτονική, Πολεοδομία, τα πάντα. Δεν μπορείς να περιγράφεις έναν άνθρωπο χωρίς να ξέρεις την Ψυχολογία ενός ανθρώπου ή την Ανατομία του σώματος του ανθρώπου. Έστω κι ενστικτωδώς. Έχετε πει ότι στέκεστε στο καθημερινό, στο ασήμαντο ή ταπεινό ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: δεν υπάρχουν ταπεινά, μ ενδιαφέρει το πιο δύσκολο, εμένα. Το να περιγράφεις ένα χέρι που έχει κιτρινίσει από το τσιγάρο, ένα αγόρι που του τελειώνει μέσα στην κρύα νύχτα το γκάζι κι άλλα που δεν μπορώ να σας περιγράψω, που θα δείτε στα ποιήματά μου, στα πεζά μου. Ρώτησα μια νεαρή φίλη τι ξέρει για την «οδό Πανός» και είπε πως έχει δει και αγοράσει το περιοδικό, από τον υπόγειο της Ομόνοιας, στο περίπτερο του Ηλεκτρικού. Τι κάνει αυτό το περιοδικό να ξεχωρίζει δίπλα στα ιλουστρασιόν; ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Η διαφορά. Το ασπρόμαυρο, ενώ όλοι οι άλλοι είναι έγχρωμοι. Όταν ξεκινάγαμε ήμασταν φτωχοί κι εξακολουθούμε, δεν χρηματιζόμαστε, μας στηρίζει το κοινό. Τώρα έχουμε κι έγχρωμα εξώφυλλά και λόγω του ότι μειώθηκε το κόστος και επειδή κάποια βιβλία μας πήγαν καλά. Κι αυτό μας βοηθάει να κάνουμε άλλα βιβλία που ελπίζουμε κι αυτά να φτάσουν στον κόσμο. Η σχέση σας με την τεχνολογία; ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ:Γράφω χειρόγραφο κι ευτυχώς έχω γραμματέα εδώ και στην εφημερίδα. Δεν έχω χρόνο να μάθω. Κάποια στιγμή μπορεί να μάθω. Προσπαθώ να κάνω το καλύτερο. Ακόμη δεν το έχω φτάσει από την πλευρά της διάδοσης της δουλειάς μας. Το χαρτί δεν θα πεθάνει ποτέ; ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ:Εύχομαι τα δέντρα πάντα να είναι εκεί και πάντα να γεννιούνται νέα δέντρα κι έτσι να ναι πάντα η ζωή μας. Το δικό σας γράμμα σ ένα νεαρό ποιητή πώς θα ξεκινούσε; ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ:Θα έλεγα να έχει καθαρή τροφή, να προσέχει τους ανθρώπους που είναι κοντά του, να τους ξεδιαλύνει, ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι όχι. Να έχει καθαρό σώμα και μυαλό, να κάνει το μπάνιο του, η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά, αν θέλει να είναι άρχοντας ας ξεκινήσει από το νερό. Είναι ποιητική η καθαριότητα; ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ:Δεν μπορεί να κάνει ποιήματα κάποιος που είναι βρώμικος, μπορεί να περιγράψει όμως τη βρωμιά, την καταστροφή. Το έλεγε αυτό και ο Πυθαγόρας. Το έλεγε η Κάλλας στη Νέα Υόρκη στις σχολές των σοπράνο, αυτό τους δίδασκε την πρώτη μέρα, ποια θα είναι η τροφή τους, πώς θα είναι το δωμάτιο, τα μαξιλάρια τους. Μάνος Λαλόπουλος: Πείτε μας γι αυτή την εικόνα (αναφέρεται στη φωτογραφία που βρίσκεται αριστερά από το γραφείο του ποιητή). ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Στο 2ο τεύχος είχαμε αυτήν την εικόνα. Την αγόρασα για δραχμές το Ένα χρόνο πριν, είχα εμφανιστεί στα γράμματα. Είναι του φωτογράφου Γιώργου Τουρκοβασίλη: ένας Ιταλός ναύτης κοιμάται στο σταθμό, τρένου μάλλον, περιμένει να πάρει το τρένο και κοιμάται. Το χρησιμοποιήσαμε ως «μότο» των εκδόσεων «οδός Πανός». Μ.Λ.: Όπως επίσης είδα ένα καπέλο «Ναύσταθμος Σαλαμίνος» ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Αυτό ήταν ενός φίλου που ήρθε, συνεργάτης μας εδώ, πολύ αγαπημένος, τελείωσε τη θητεία του, δεν το επέστρεψε, το έβαλε μόνος του στη βιτρίνα... Η βιτρίνα μας είναι η καλύτερη των Αθηνών, έχουν σταματήσει μπροστά της διασημότητες, ο Ζαν- Πωλ Γκωτιέ για παράδειγμα. Έχει μικρά αντικείμενα, από το κλαμπ των μοναχικών καρδιών του λοχία Πέπερ, αρκουδάκια, γουρουνάκια, ζωγραφικοί πίνακες, αγάλματα από οδοντιατρικό γύψο και η πρώτη σελίδα της Le Monde όταν πέθανε ο Μάικλ Τζάκσον. Έτσι ακριβώς είναι και η ζωή μου: τα ετερόκλητα. Παίρνω ένα πρόσωπο της αρχαιότητας, που έχει πεθάνει και το βάζω με σημερινά πρόσωπα, μπλέκω τις εποχές, κάποιος μπορεί να λέγεται Αλκιβιάδης κι αυτομάτως μπορεί να έχει επιρροές από τον Αλκιβιάδη που αναφέρει ο Πλάτων. Μ.Λ.: Κι αυτό είναι πολύ κοντά σ αυτό που λέμε η Ιστορία επαναλαμβάνεται. ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Ο Γκάτσος ρωτούσε αν τα ονόματα που χρησιμοποιώ είναι πρόσωπα κι έλεγα είναι πρόσωπα που έχω συναντήσει. Κι όπως λέμε «Υπέρ Μνήμης», «Υπέρ Υγείας», αφήνοντας τα χαρτιά στους παπάδες, όπως στην αρχαιότητα έγραφαν στην Αφροδίτη: εμνήσθη επί καλώ, εμνήσθη επί κακώ, δεν με θυμήθηκες θεά του έρωτα. Τέτοια πράγματα πάντα συνεχίζονται στη ζωή μας. Δεν έχει σταματήσει τίποτα. Αρκεί να μπορείς να βλέπεις ή κάποιος να στα πει και ν αλλάξει όλη σου η ζωή. Εκεί που κάθεστε, γιατί έχουν περάσει πολλοί άνθρωποι από εδώ, έχω μιλήσει και άλλαξε κάπως η ζωή τους. Κι εμένα κάποτε ή ζωή μου άλλαξε. Έσπασε ο καθρέφτης, ο πάγος και πέρασε το νερό μέσα, πέρασαν άλλα πράγματα. Κι έτσι πια είμαι σε μια κατάσταση που μπορώ να βλέπω και να υπάρχω, να κάνω κι άλλους να βλέπουν και να υπάρχουν, και να μπορούν να ζουν στη διαμορφωμένη αθηναϊκή ή ελληνική ζωή, η οποία είναι πάρα πολύ δύσκολη. Μ.Λ.: Το συμμερίζομαι αυτό περί δυσκολίας, ποια είναι η δική σας σκοπιά; ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Έχω πει ότι ζω στη δική μου φανταστική χώρα και πόλη και προσπαθώ η ζωή μου να είναι, όχι ψεύτικη, σε κάποιο πύργο, αλλά μέσα σε αυτό τον κόσμο, να μπορώ να βλέπω και να περιγράφω την κίνηση των πραγμάτων, να περνά στα ποιήματά μου, στα πεζά μου, στο ραδιόφωνο που έκανα, στις εκθέσεις βιβλίου. Είμαι διευθυντής στο ένθετο της «Ελευθεροτυπίας», στη Βιβλιοθήκη καταφύγιο θηραμάτων, μιλώ στον κόσμο, μου λεν κάποιο πρόβλημα που έχουν, προσπαθώ να τους το λύσω, μ ένα τρόπο που πιστεύω ότι γίνομαι κατανοητός. Απ τη φύση μου έχω μάθει να αγαπώ τον κόσμο. Συνήθως στην Ελλάδα για να είσαι σπουδαίος, παριστάνεις τον σπουδαίο. Αν πραγματικά εγώ είμαι κάτι, δεν θέλω να το υποδύομαι αλλά να ε ί μ α ι, κι είμαι αυτό. Ένας Ιταλός ναύτης κοιμάται στο σταθμό των τρένων : φωτογραφία του Γιώργου ΤουρκοΒασίλη από το 1974 που χρησιμοποιήθηκε ως μότο της Οδού Πανός. Μ.Λ. Και ιδιαίτερα χαμηλών τόνων, όπως σας αντιλαμβάνομαι εγώ ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Δεν την έχω ψωνίσει Να σας ευχαριστήσουμε θερμά για την παραχώρηση αυτής της συνέντευξης. ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ:Εγώ σας ευχαριστώ από καρδιάς.. Άποψη της βιτρίνας των εκδόσεων στη Διδότου 39. Positive Positive

19 THE PRIDE Στη Θεατρική Σκηνή Ζωή Λάσκαρη Πολυχώρος Αθηναΐς Το έργο The Pride εξελίσσεται σε δυο διαφορετικές χρονιές με απόκλιση 50 χρόνια μεταξύ τους, το 1958 και το Τα πρόσωπα που παρουσιάζονται με τα ίδια ονόματα μας φέρνουν αντιμέτωπους με το χτες και το σήμερα και τις σημαντικές διαφορές αλλά και τα κοινά των δυο εποχών, που δεν είναι άλλο από τον παράγοντα άνθρωπο και τα αισθήματα του που μένουν αναλλοίωτα στον χρόνο. Από την θεραπεία αποστροφής, θλιβερό έγκλημα του παρελθόντος, μέχρι την κατάκτηση του Gay pride, οι ήρωες ψάχνουν να βρουν τρόπους να ξεπεράσουν την απομόνωση και την μοναξιά που βιώνουν. Ολόκληρη η ιστορία της ομοφυλοφιλίας περνάει μέσα από αυτό το έργο, ιδιαίτερη συγκινητική στιγμή, η ιστορία του θειου Harry που πεθαίνει από AIDS. Παρακολουθώντας όμως την παράσταση δεν αισθάνεσαι ότι βλέπεις ένα gay έργο αλλά πρόσωπα και καταστάσεις οικεία σε όλους. Πρόκειται για μια παράσταση που με λιτά σκηνικά αλλά με ζωντανούς και δυναμικούς διαλόγους σε καθηλώνει από την αρχή ως το τέλος. Και οι τέσσερεις πρωταγωνιστές: Πέτρος Λαγούτης, Στάθης Μαντζώρος, Λίλη Τσεσματζόγλου και Δημοσθένης Φίλιππας, είναι καταπληκτικοί και απέδωσαν πιστά τους χαρακτήρες του 50 και του 2000, ενώ οι γρήγορες εναλλαγές στους ρόλους τους, απέδειξαν το ταλέντο τους. Εξαιρετική και η μουσική επιλογή των τραγουδιών του 50 και του σήμερα. Μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε. ΚΡΥΦΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ Του Δημήτρη Μωραΐτη στο Θέατρο Χώρα Η συγκλονιστική αληθινή ιστορία δυο εφήβων Ιρανών, των Ayaz Marhoni και Mahmound Asgari, που τον Ιούλιο του 2005 καταδικάστηκαν σε θάνατο ως ομοφυλόφιλοι, δια δημόσιου απαγχονισμού στην πλατεία Edalat (ελληνικά σημαίνει Δικαιοσύνη ), έδωσε το έρεισμα στον Δημήτρη Μωραΐτη να σκηνοθετήσει σε δικό του σενάριο το θεατρικό Κρυφά Απογεύματα στο θέατρο Χώρα. Η καταδίκη αυτή που συγκλόνισε τον κόσμο, δεν είναι και η μοναδική σε αυτήν την χώρα. Ιρανοί ομοφυλόφιλοι στο παρελθόν έχουν τιμωρηθεί σε θάνατο με άκρως ανατριχιαστικό και βάρβαρο τρόπο: θάβονταν ολόκληροι σε ένα λάκκο με μόνο το κεφάλι ελεύθερο και δολοφονούνται με δημόσιο λιθοβολισμό!!! (η θανατική αυτή ποινή αναφέρεται στο έργο και ως τιμωρία σε γυναίκα που είχε εραστή!) Το αναπόσπαστο ανθρώπινο δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής και το κατά πόσο η κοινωνία επεμβαίνει σε αυτό, πραγματεύεται ο σκηνοθέτης, φτιάχνοντας μια φανταστική ερωτική ιστορία με πρωταγωνιστές τους δυο αυτούς άτυχους Ιρανούς. Τα Κρυφά Απογεύματα είναι τα μυστικά ραντεβού σε μια αποθήκη που κανονίζουν οι δυο έφηβοι Ιρανοί, ο Μαχμούτ και ο Τζαλίλ, για να ζήσουν τον έρωτα τους. Οι πρωταγωνιστές υποδέχονται τους θεατές ενώ βρίσκονται πάνω Και μια σημαντική λεπτομέρεια ο συγγραφέας Alexi Kaye Campbell, γεννήθηκε στην Αθήνα από Έλληνα πατέρα και Αγγλίδα μητέρα. Το δε έργο του έχει τιμηθεί με το βραβείο John Whiting στην σκηνή αδιάφοροι προς το κοινό -τον κόσμοερωτοτροπώντας με αστεία, σπρωξίματα, πειράγματα, αγκαλιές, φιλιά, γέλια. Παρουσιάζοντας μια ερωτική συμπεριφορά που σε άλλους μοιά- TEXNH & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ γράφουν : Παναγιώτης Βότσης Λεωνίδας Βακερλής Ο Πέτρος Λαγούτης και ο Στάθης Μαντζώρος στην παράσταση THE PRIDE σε σκηνοθεσία Σταύρου Στάγκου. Award για το καλύτερο θεατρικό έργο, ενώ προτάθηκε για το βραβείο Drama League ως καλύτερη παραγωγή θεατρικού έργου και ως καλύτερη Off Broadway παραγωγή. - Π.Β. νται πάνω σε πέντε τσουβάλια με τον ένα ξαπλωμένο πάνω στον άλλο, και με χέρια ανοιγμένα σαν τα πουλιά έτοιμα να πετάξουν, έχοντας από κάτω τους ένα παγκόσμιο χάρτη, είναι άκρως ερωτική και συγκινητική. Πολύ ορθά ο σεναριογράφος χαρακτήρισε το βλέμμα του ενός επιθυμία και του άλλου πόθο. Η επιθυμία του Τζαζίλ, θα είναι στη συνέχεια ανησυχία, θα φοβάται τα πάντα δίπλα της, θα χαλιναγωγηθεί και θα υποταχθεί σε μια κοινωνία υποκριτική (πολύ ωραία περνά αυτή η υποκρισία, στις σκηνές του DVD που προβάλλονται κατά την διάρκεια του έργου: χαμάμ ανδρών, αγοράκια χορευτές). Όπως υποτάχθηκε και ο ξάδερφος του Mahmound σε ένα συμβατικό γάμο σαν και αυτόν που θα επιλέξει στο τέλος και ο Τζαλίλ για να σωθεί. Ενώ ο πόθος του Μαχμούτ -που δεν ανησυχεί ΘΕΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ Στο διαγωνιστικό τμήμα του 51ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, προβλήθηκε και η ταινία Θετικές Ιστορίες. Είναι μια σπονδυλωτή ταινία όπου 5 σκηνοθέτες: Δημήτρης Παπαθανάσης, Χάρης Σταθόπουλος, Δημήτρης Άντζους, Θανάσης Τότσικας και Δημήτρης Μπαβέλλας, δημιουργούν μια σύνθεση ιστοριών με αλήθειες και ψέματα για το AIDS. Η παραγωγή είναι της T-short του Κυριάκου Χατζημιχαηλίδη, γνωστού από την μικρού μήκους ταινία Οι άνδρες δεν κλαίνε πάλι με θέμα το AIDS. Και όσο εκείνο το film του 2001 φάνταζε στα μάτια μου, όπως και στα μάτια κάθε οροθετικού υποθέτω, ασφυκτικά ενοχοποιητικό λόγω του θέματος του, τόσο διαφορετικά απενοχοποιημένη φάνηκε σε μένα αυτή η καινούργια δουλειά του. Την ταινία προλογίζουν στους τίτλους της, μαρτυρίες οροθετικών και εθελοντών από τις ΜΗΚΥΟ: Κέντρο Ζωής PRAKSIS Θετική Φωνή. ΖΩΗ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ Η εναρκτήρια πανηγυρική τελετή στο 22ο πανελλήνιο συνέδριο για το AIDS, 26 Νοεμβρίου, ξενοδοχείο Μ. Βρετανία ήταν αλλιώτικη από τις άλλες. Περιελάμβανε την παρουσίαση ενός σημαντικού βιωματικού πονήματος, ενός βιβλίου. Μέσα από το σεμνό ξεφύλλισμα και τον πανηγυρικό λόγο έβγαινε η εικόνα της μάχης. Μάχη επιβίωσης, ρατσισμός, φοβικότητα, στιγματισμός αλλά και αγώνας κι έρωτας για την ζωή, την έρευνα, την ενημέρωση. Τίποτα ξεκομμένο και όλα μαζί συνθέτουν τον καμβά. Η έκδοση αυτού του βιβλίου είναι σύλληψη του Μάριου Λαζανά, γιατρού λοιμοξιολόγου, διευθυντή της Γ Παθ. Κλινικής του Κοργιαλένειου- Μπενάκειο Νος. του Ε.Ε.Σ. Το βαλε μπροστά και με το γνωστό θετικό του πείσμα μάζεψε μία μία τις μαρτυρίες στον ίδιο χώρο, στον ίδιο χορό που σέρνουν η δική του μαρτυρία και ο αγώνας του τόσων χρόνων. ζει αδιανόητη, άλλους η ηλικία έχει κάνει να λησμονήσουν και άλλους η σεξουαλική απελευθέρωση του δυτικού κόσμου την έχει κατατάξει σε φανταστική. Η σκηνή που τα δυο παιδιά βρίσκοιδιαίτερα, επειδή ακριβώς ζει τα αισθήματα τουδεν μπορεί να βρει διέξοδο πουθενά και ιδίως σε μια καταπιεστική κοινωνία. Αυτός ο πόθος θα τον οδηγεί πάντα σε αναζήτηση ενός κόσμου κάπου στον χάρτη της γης: βορράς -νότος -ανατολή δύση, έχοντας οδηγό την πυξίδα που του χάρισε η επιθυμία του Τζαλίλ. Δεν μπορώ να φύγω χωρίς εσένα, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα εξομολογείται συγκλονιστικά ο Μαχμούτ Γιώργος Βουβάκης, (ο ηθοποιός που ξεχωρίζει για την ερμηνεία του, το ζεστό του βλέμμα, τις κινήσεις του, το χαμόγελο του, όλα στοιχεία ενός ερωτευμένου εφήβου). Στο τέλος θα είναι αυτός που θα πληρώσει το τίμημα. Οι 7 μικρού μήκους ταινίες με τίτλους: Πραγματεία Δωμάτιο μηδέν Το λάθος Αίθουσα αναμονής Αφού με ξέρεις Θετικό; -SAiD, που όλες μαζί ονομάζονται Θετικές Ιστορίες λόγω της οροθετικότητας των ηρώων της, προσπαθώντας όμως ταυτόχρονα να αντιδιαστείλουν την αρνητικότητα που τις περιβάλλει, στο κοινωνικό σύνολο έως και την σημερινή εποχή μας. Είναι μια πραγματική επιτυχία του παραγωγού, των σκηνοθετών και των σεναριογράφων, εφόσον από τα θέματα που πραγματεύονται απουσιάζει πιστεύω εσκεμμένα η παρουσίαση ομοφυλόφιλων ανδρών οροθετικών, ενώ σε αντιδιαστολή βλέπουμε οροθετικούς straight, νέους, μεσήλικες έως και λεσβίες που έως τώρα πολλοί πιστεύουν ότι δεν τους αφορά. Η ταινία είναι με τέτοιο τρόπο σκηνοθετημένη που περνά σαφώς το μήνυμα μας αφορά όλους. Έξυπνοι διάλογοι, χιουμοριστική διάθεση αλλά και σωστές τοποθετήσεις είναι στα ατού της ταινίας. Πανέξυπνο εύρημα και το τελευταίο film το Said, που ξεχωρίζει από τα άλλα και κλείνει καταπληκτικά το όλο θέμα, με τον ιό HIV προσωποποιημένο σε παρανοϊκό τύπο να προσπαθεί να εισέλθει σε οποιανδήποτε ανθρώπινο οργανισμό βρίσκεται μπροστά του, αντιμετωπίζοντας όμως την σθεναρή αντίσταση από τα άτομα που συναντά, έχει σαν αποτέλεσμα το να διαλύεται κυριολεκτικά. Την ταινία υποδέχτηκε με θερμά χειροκροτήμα- Κύρια παρουσία στην τελετή ένας λυγμός κι ένα δάκρυ στο ιστόρημα της εμπειρίας του. Γι αυτό αγαπάμε τον Μ. Λαζανά για τα μεράκια του και την προσφορά της αγάπης του. Αγαπάμε όμως και την ικανότητά του να επιλέγει συνεργάτες, φίλους, συναγωνιστές. Ένας κι ένας όλοι σε ένα τέλειο ρυθμό λειτουργίας και προσφοράς. Μαρτυρίες πολλές, 39 τον αριθμό, η μία κοντά στην άλλη ανθρώπων με τον HIV ή των δικών τους. Ποια πρώτη και ποια δεύτερη, σε όλες μέσα μία ρίζα πόνου για την απώλεια αγαπημένων προσώπων, σε ύφος απλό κουβεντιαστό, που ξέρει να αξιοποιεί τις μαρτυρίες. Η δυναμική του βιβλίου πέρα από την πρωτοτυπία της σύλληψης είναι στάση μάχης. Είναι ένα μήνυμα και ένα αίτημα κοινά αποδεκτό. Όχι άλλο στίγμα. Όχι άλλος διασυρμός στο κοινωνικό προσκήνιο. Ένα-ένα τα κείμενα των μαρτυριών άλλα απλοικά, άλλα πιο σύνθετα και λογοτεχνικά, υφαίνουν Το σενάριο έχει κάποιες αδυναμίες τις οποίες όμως καλύπτουν οι εξαιρετικές ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών. Ο Γιώργος Βουβάκης κλέβει την παράσταση, είναι συγκλονιστικός και πιστεύω ότι στο μέλλον θα ακούσουμε πολλά για αυτόν. Ο Τάκης Παρασκευόπουλος, στην πρώτη του επαγγελματική δουλειά είναι πιο πειστικός ως Ιρανός, αλλά δεν βοηθά τον και πολύ το κείμενο του για να απογειώσει τον ρόλο του. Ενώ ο τρίτος της παρέας, ο Ανέστης Χρυσάφης στα, μόλις πέντε λεπτά που εμφανίζεται στο τέλος της παράστασης, δεν έχει τον χρόνο να συντονιστεί μέσα στο έργο και να καθορίσει τον ρόλο του στο κοινό. Ξενίζει τόσο με τα δυτικότροπα ρούχα του, όσο και με το όλο στυλ του που αυτόματα μας μεταφέρει κάπου στην Δύση και μας αποσυντονίζει. Τα σκηνικά λιτά και λειτουργικά, ο φωτισμός, ο ήχος και το βίντεο εξαιρετικά. Η παράσταση έχει προγραμματιστεί να παίζεται μέχρι και το τέλος Ιανουαρίου και δεν θα πρέπει να την χάσετε. - Π.Β. τα το κοινό του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η παραγωγή είναι ήδη σε αναζήτηση εταιρείας διανομής ώστε να μπορέσει να βγει και στις αίθουσες, αλλά και σε DVD με πολλά extras, ανάμεσα τους και τις ολοκληρωμένες συνεντεύξεις των εκπροσώπων των ΜΗΚΥΟ που εμφανίστηκαν. τον ιστό σαν σιγανές φωνές της μνήμης. Δεν είμαι βιβλιοκριτικός, είμαι βιωματικός αναγνώστης αυτού του βιβλίου και σαν τέτοιος δεν δικαιούμαι να σιωπήσω και να μην υμνήσω αυτό το θησαύρισμα των βιωμάτων. Τα καταγεγραμμένα σ αυτό βιώματα αποτελούν διαχρονική αξία και ελπίδα για όσα πέτρινα χρόνια έζησαν οι άνθρωποι, σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις και για όσα ισως ζήσουν στο μέλλον. - Λ.Β. ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ, Εκδόσεις Focus on health. Ε.Π.Ε Ενδιαφέρουσα σημείωση Το βιβλίο θα διατίθεται στα βιβλιοπωλεία IANOΣ (Αθήνας & Θεσσαλονίκης) έναντι 20 και ακόμη ποιο ενδιαφέρων, τα έσοδα θα δοθούν για οικονομικούς μετανάστες με AIDS. Positive Positive

20 Από το 2007 ξεκινήσαμε να δημοσιεύουμε στο περιοδικό μας επιστολές που μας στέλνουν οροθετικοί κρατούμενοι των Φυλακών Κορυδαλλού. Όλα αυτά τα χρόνια τους παρακολουθούμε με αγωνία να διαμαρτύρονται -δικαίως- για τις άθλιες συνθήκες κράτησής τους, που επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο τα προβλήματα υγείας τους, ενώ προσπαθούν να επιβιώσουν σε συνθήκες που καταπατούν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα. Η πιο συγκλονιστική από τις επιστολές αυτές έγραφε ανάμεσα σε άλλα: «Είμαστε σε κελιά με 5-6 άτομα. Ξεχασμένοι σε μια γωνιά του νοσοκομείου, σαν λεπροί, ξεκομμένοι από τους άλλους ανθρώπους. Σπιναλόγκα του Αν είσαι στην Ελλάδα του 2007 φτωχός, άρρωστος και κρατούμενος, τότε καλύτερα να σκάψεις μόνος σου το λάκκο σου για συντομία». Κι ενώ οι επιστολές δημοσιεύονται παράλληλα και σε αρκετά άλλα μέσα, αναγνώστες και κρατικοί λειτουργοί κουνούν για λίγο το κεφάλι επιδοκιμαστικά και το θέμα λήγει εκεί, ενώ οι κρατούμενοι εξακολουθούν όλο αυτό τον καιρό να ζουν στο περιθώριο όχι μόνο της κοινωνίας, αλλά και του ίδιου του σωφρονιστικού συστήματος. Παρακαλώ-παρακαλώ κάνετε λίγη ησυχία! Αν θέλετε-αν δεν θέλετε δεν πειράζει. Εγώ, παρόλα αυτά θα σας πω αυτά που θέλω να σας πω! «Σ εσάς που με ακούτε»* του Νίκου Βλαχάκη Από τις αρχές του 2008 επίσης παρακολουθούμε τις διαδοχικές και μαζικές απεργίες πείνας των οροθετικών κρατουμένων με την παράλληλη άρνηση λήψης των αντιρετροϊκών τους φαρμάκων. Διαμαρτυρόμενοι για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής τους, όλα αυτά τα χρόνια διεκδικούν τα αυτονόητα: να μη στοιβάζονται πολλοί άρρωστοι κρατούμενοι σε μικροσκοπικά κελιά, να λαμβάνουν τη θεραπεία τους (τις μισές μέρες του μήνα είναι χωρίς θεραπεία λόγω έλλειψης φαρμακευτικής αγωγής!), να μπορούν να προαυλίζονται επαρκώς. Πριν λίγους μήνες έλαβε τέλος ακόμα μία απεργία πείνας των κρατουμένων, χωρίς ωστόσο την παραμικρή εγγύηση εκ μέρους του κράτους για την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές οι κρατούμενοι έχουν καταθέσει μήνυση εναντίον της Διοίκησης των Φυλακών Κορυδαλλού και εκκρεμεί το δικαστήριο. Κατά πάσα πιθανότητα μέχρι την κυκλοφορία του επόμενου τεύχους θα έχει εκδικαστεί η υπόθεσή τους. Θα δικαιωθούν; Το ευχόμαστε, αν και είμαστε κάπως καχύποπτοι ως προς τις προθέσεις και την αποτελεσματικότητα των κρατικών φορέων. Αν η έκβαση είναι αρνητική, τι άλλο μπορούν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι για να εισακουστούν; Πρόσφατα το Positive ξεκίνησε μία προσπάθεια συνεργασίας με την Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, και επιθυμία μας είναι να συνεχιστεί αυτή η επαφή, ώστε να έχουμε ακόμα μεγαλύτερη ενημέρωση σε θέματα που αφορούν στους οροθετικούς κρατούμενους. Όπως αναφέρεται και στην ιστοσελίδα της, «η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων είναι μια συλλογική προσπάθεια που αφορά κυρίως τις συνθήκες κράτησης σε κρατητήρια και φυλακές. Είναι ένα μοναδικό, εδώ και χρόνια, κινηματικού τύπου εγχείρημα. Ξεκίνησε τα πρώτα βήματά της τον Μάιο του 2006 μετά το συμβάν με το κελί 80 στον Κορυδαλλό, όπου βρήκαν τραγικό θάνατο 4 άνθρωποι. Υπενθυμίζει το αυτονόητο, ότι δηλαδή σύμφωνα και με το νόμο, εγκλεισμός σημαίνει στέρηση ελευθερίας και μόνο. Δεν σημαίνει ηθική ή φυσική εξόντωση των ανθρώπων». Στόχος μας κοινός είναι η αλληλεγγύη προς τους κρατούμενους που αγωνίζονται για μια ανθρώπινη και αξιοπρεπή διαβίωση. Υ.Γ. Συχνά λαμβάνουμε στο περιοδικό μας επιστολές διαμαρτυρίας από οροθετικούς κρατούμενους και προσπαθούμε όσο μπορούμε να τις δημοσιεύουμε, γνωρίζοντας εκ των πραγμάτων ότι τα μέσα που διαθέτουν για να ακουστεί η φωνή τους είναι πενιχρά. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα μίας επιστολής που μας ήρθε πρόσφατα και δίνει επακριβώς την εικόνα της ποινικής τους μεταχείρισης: «Ο προσωρινά κρατούμενος Σ. Α. νοσηλεύεται σε νοσοκομείο φυλακών πάσχων από την ανίατη αυτή ασθένεια. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του και λόγω των συνθηκών κράτησης, πέραν της ανίατης αυτής ασθένειας και των γνωστών παρενεργειών της, γνωστές σε ένα ευρύ κοινό γενικών γνώσεων, παρουσίασε πνευμονοπάθεια, διαταραχές ηπατικής λειτουργίας και τοξική ηπατίτιδα, καθώς και αντιδραστική κατάθλιψη. Αμέσως μετά τη μεταφορά του σε γενικό νοσοκομείο εκτός των φυλακών υπέβαλλε αίτημα αντικατάστασης της προσωρινής κράτησής του με άλλους περιοριστικούς όρους, αίτημα το οποίο και απορρίφθηκε αρχικώς, γι αυτό και προσέφυγε ενώπιον του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών. Το Συμβούλιο σε μυστική συνεδρίαση και χωρίς την παρουσία του συνηγόρου υπερασπίσεως, που είχε ζητήσει να περευρεθεί για να εκθέσει όλους τους λόγους που συνηγορούν στην αντικατάσταση της προσωρινής κράτησης του κρατούμενου, χωρίς καν να ανακοινώσει την ημέρα και την ώρα της συνεδρίασής του, απέρριψε εκ νέου το αίτημά του» *Τίτλος δανεισμένος από το ομώνυμο θεατρικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη. Όχι πια sex... Μόνο φίλοι! της Κατερίνας Ζήση Η απόλυτη αντιστροφή των καταστάσεων! Πώς τα χουμε κάνει πάλι έτσι? Τι να πω Ξέραμε όλοι πως μια εποχή το δύσκολο ήταν να βρεις ερωτικό σύντροφο. Υπήρχαν εμπόδια όταν οι άνθρωποι ήθελαν να δημιουργήσουν σχέσεις, πόσο μάλλον σεξουαλικές σχέσεις. Έτσι τα ακούσαμε από τους δικούς μας καθώς μεγαλώναμε, έτσι τα είδαμε στις ασπρόμαυρες (και καμιά φορά στις έγχρωμες) ελληνικές ταινίες, έτσι τα μάθαμε, τέλος πάντων Και βγήκαμε έξω στον πραγματικό κόσμο και τι να δούμε? Άπειρες ευκαιρίες για sex, άπειρες Διαθεσιμότητα και χαλαρότητα Κανένα πρόβλημα, καμία αναστολή, κανένα απολύτως θέμα. Μια χαρά! Η απόλαυση του έρωτα στο πιάτο μας. Εύκολα. Έτσι φτάσαμε στα 30 μας και ακόμα δεν είμαι σίγουρη πως έχουμε μάθει ότι οι άνθρωποι έχουν και άλλα όργανα εκτός από τα γεννητικά. Μια ολόκληρη γενιά (και κάτι παραπάνω) που μάλλον δεν έμαθε ποτέ να βλέπει τα άτομα ως ψυχές και τα βλέπει ως επιλογές που ανοίγονται μπροστά της. Δεν ξέρω τι γινόταν παλιά και πια εποχή είναι πιο αγνή, αλλά νιώθω πως έχω ανάγκη από φίλους. Υπάρχουν φάσεις που δεν χρειάζομαι κανένα ερωτικό ερέθισμα ή που νιώθω πως είμαι καλυμμένη για το συγκεκριμένο θέμα, που θέλω να γνωρίζω και να συναναστρέφομαι μόνο ανθρώπους που θα με βλέπουν ως άνθρωπο. Ας βλέπουν όλες τις εκφάνσεις μου, δεν έχω διάθεση να τις κρύψω. Δεν θα είχε και νόημα έτσι άλλωστε. Κανείς μας δεν είναι τέλειος, άνθρωποι είμαστε όλοι και έχουμε ανάγκη από πράγματα τόσο όμοια, αλλά τόσο διαφορετικά. Σκέφτομαι κάποιες φορές πώς θα ήταν αν υπήρχε ένας (θα προτιμούσα να είναι περισσότεροι, βέβαια) άνθρωπος με τον οποίο θα μπορούσα να βγάλω στην επιφάνεια το 100% του εαυτού μου. Πόσο τέλεια θα ήταν αν κατάφερνα να δώσω και να εισπράξω από τον άλλον ακριβώς όσα έχω και έχει μέσα του, χωρίς περιστροφές και εξωραϊσμούς. Και πόσο καταπληκτική θα γινόταν αυτή η σχέση αν ο άνθρωπος αυτός δεν ανήκε στο δικό μου φύλο, αλλά στο άλλο. Να μοιράζομαι με κάποιον τόσο διαφορετικό από μένα στα βιώματα, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, ό,τι μπορεί να δημιουργήσει το μυαλό, ό,τι μπορεί να γεννήσει η ψυχή. Μια τέτοια σχέση φαίνεται ίσως εκ πρώτης όψεως πολύ τρομακτική. Να ανοίγεις το στόμα σου και να αμολάς έτσι αβίαστα όλα όσα σου κατεβαίνουν... Έχουμε συνηθίσει να κρύβουμε τις αρνητικές ή τις παλαβές σκέψεις μας και αντί γι αυτές να χαρίζουμε συχνά ένα πλατύ χαμόγελο ή ένα βλέμμα που πολύ απέχει απ όσα πραγματικά εκείνη τη στιγμή σκεφτόμαστε. Πείσαμε με κάποιο τρόπο με τον καιρό τους εαυτούς μας ότι το κάνουμε για τους άλλους. Για να μην τους πληγώσουμε, για να μην τους φέρουμε σε δύσκολη θέση, για να μη διαταράξουμε την ηρεμία τους. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για άτομο που μπορεί να αποτελέσει στο μέλλον ερωτικό-σεξουαλικό στόχο. Εκεί είναι που παρουσιάζουμε κάτι λιγότερο από τα μισά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας. Έχουμε εκπαιδευτεί κοινωνικά να το κάνουμε, έχουμε ζυμωθεί μ αυτό, λες και όσα νιώθουμε και φανταζόμαστε διαφέρουν από εμάς τους ίδιους, δεν είναι κομμάτι μας και πρέπει να καλυφθούν καλά για να γίνουμε αρεστοί. Δε θέλω να συναντώ άλλους ανθρώπους που συμπεριφέρονται έτσι, ούτε αρσενικούς, ούτε θηλυκούς. Θέλω αλήθειες. Αλήθειες που θα με κάνουν καλύτερη. Αλήθειες που θα με βοηθήσουν να δουλέψω πιο πολύ τον εαυτό μου. Και φυσικά θέλω το δικαίωμα σε υγιείς συναισθηματικά σχέσεις, ανοικτές, ειλικρινείς και επίπονες, από κείνες που θα με φέρουν πραγματικά κοντά σε ανθρώπους και θα μου επιτρέψουν να καταλάβω όσο γίνεται τι έχουν μέσα στην ψυχούλα τους. Θέλω να μπορώ να μοιραστώ ό,τι κουβαλάω χωρίς φόβο και πάθος.. Positive Positive