μεταξύ των ειδικών αφού κανείς από τους αρχαίους συγγραφείς δεν μνημονεύει κάτι γι' αυτό το μνημείο.

Transcript

1 Ημερήσια Εκδρομή στον Δήμο Αμφίπολης Ακολουθώντας την Εγνατία οδό Θεσ/νίκης Καβάλας και μετά από την έξοδο της Ασπροβάλτας πραγματοποιούμε έξοδο από την Εγνατία στο ύψος των Ν.Κερδυλίων, ακολουθώντας τη σήμανση φτάνουμε στην διασταύρωση με την Παλαιά Εθνική οδό Θεσ/νίκης Καβάλας όπου: αν κατευθυνθούμε προς τα δεξιά τότε μπορούμε να επισκευθούμε την μοναδική παραλία του ν. Σερρών την πλαζ των Ν.Κερδυλίων που έχει και μπλε σημαία οργανωτικής επάρκειας. Και: Κατευθυνόμενοι προς τα αριστερά, μετά από 1χλμ περίπου και πρίν από την παλαιά σιδερένια γέφυρα του Στρυμόνα αριστερά μας, θα συναντήσουμε τον Λέοντα της Αμφιπόλεως τοποθετημένο στο βάθρο του να φυλάτει το πέρασμα. Ο Λέων της Αμφίπολης είναι έργο επιτάφιας πλαστικής του 4ου αιώνα προ κοινής χρονολόγησης, μνημείο πολεμικής δόξας και πράξης. Σύμφωνα με τον καθηγητή Δημήτρη Λαζαρίδη, στήθηκε προς τιμή του Λαομέδοντα από τη Λέσβο, ενός από τους αξιολογότερους τριηράρχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου που εγκαταστάθηκαν στην Αμφίπολη, ενώ πιθανότερα βρισκόταν στην κορυφή του τάφου της Αμφίπολης. [1] Ο Λέων της Αμφίπολης, αν και καθισμένος, είναι μεγαλύτερος από τον λέοντα της Χαιρωνείας έχει ύψος περισσότερο από τέσσερα μέτρα και μαζί με τα βάθρα υπερβαίνει τα οκτώ μέτρα. Μόνο η κεφαλή του έχει μήκος δύο μέτρα. Η τεχνοτροπία του πιστοποιεί κατά τους ειδικούς ότι είναι έργο του πέμπτου ή του πρώτου μισού του τετάρτου π.χ. αιώνα. Ως προς τον χρόνο της ανέγερσής του, δεν υπάρχει ομοφωνία

2 μεταξύ των ειδικών αφού κανείς από τους αρχαίους συγγραφείς δεν μνημονεύει κάτι γι' αυτό το μνημείο. Σύμφωνα με νεότερα αρχαιολογικά ευρήματα, εικάζεται ότι ο λέοντας βρισκόταν στην κορυφή του τάφου της Αμφίπολης [1]. Σύγχρονες διαδικτυακές λαϊκές δοξασίες θέλουν τον λέοντα να μην έχει γλώσσα, για να μην αποκαλύψει σε ποιον ανήκει ο τάφος, κρατώντας το μυστικό [3], ή τον δημιουργό του λέοντα να τον ρίχνει στη θάλασσα απογοητευμένος, μετά την διαπίστωση ότι ξέχασε να κατασκευάσει τη γλώσσα. [4] Περνώντας πάνω από την Σιδερένια Γέφυρα του Στρυμόνα και ακολουθώντας την Παλαιά Εθνική Οδό σε απόσταση 5χλμ περίπου συναντούμε τον Οικισμό Αμφίπολη όπου θα μπορέσουμε να επισκευθούμε το Αρχαιολογικό Μουσείο Αμφιπόλεως Το Μουσείο της Αμφίπολης αποτελεί ένα πολύπλευρο σύνολο χώρων και ανθρώπινου δυναμικού με πολλές και διαφορετικές λειτουργίες, σε σχέση με την προστασία και την ανάδειξη των αρχαιοτήτων. Στην έκθεση του Μουσείου μπορεί κανείς να γνωρίσει την ιστορική πορεία της αρχαίας πόλης και της άμεσης περιοχή της. Στις αποθήκες και τα εργαστήριά του εξασφαλίζεται η φύλαξη και πραγματοποιείται η συντήρηση και η μελέτη των ευρημάτων που οι αρχαιολογικές ανασκαφές φέρνουν στο φως. Στον προθάλαμο της έκθεσης, στο χώρο υποδοχής, εκτίθενται η ασημένια λειψανοθήκη και το χρυσό στεφάνι από φύλλα ελιάς που βρέθηκαν σε κιβωτιόσχημο τάφο, στο σημείο που είναι τώρα κτισμένο το Μουσείο. Η έκθεση οργανώνεται κατά χρονολογικές και θεματικές ενότητες: Ι

3 Ι)Προϊστορικοί χρόνοι Ευρήματα από την περιοχή των εκβολών του Στρυμόνα μαρτυρούν την έντονη παρουσία του ανθρώπου από τη Μέση Νεολιθική Εποχή μέχρι την Πρώιμη Εποχή Σιδήρου ( 5000 π.χ π.Χ.). ΙΙ) Πρώιμοι ιστορικοί χρόνοι Από τα μέσα του 7ου αι. π.χ., με την ίδρυση ελληνικών πόλεων στις εκβολές του να, αρχίζει η προοδευτική διείσδυση του ελληνικού πληθυσμού στη Θράκη, όπως δείχνουν τα αττικά και κορινθιακά αγγεία που βρέθηκαν σε τάφους αρχαϊκής εποχής. ΙΙΙ) Κλασσικοί και Ελληνιστικοί χρόνοι Η ίδρυση της Αμφίπολης το 437 π.χ., στα χρόνια του Περικλή, υπήρξε μεγάλη επιτυχία για τους Αθηναίους. Ωστόσο, λίγα χρόνια αργότερα (422 π.χ.) η πόλη αποκτά την αυτονομία της και τη διατηρεί μέχρι την ένταξή της στο βασίλειο της Μακεδονίας από το Φίλιππο Β (357 π.χ.). Τα ιερά της πόλης (χώρος ΙΙΙ.1), είναι αφιερωμένα σε θεότητες τοπικού χαρακτήρα, όπως η Νύμφη, η μούσα Κλειώ, ο ήρωας-ιππέας Ρήσσος και ο Στρυμών, αλλά και σε ολύμπιους θεούς και ήρωες, όπως η Αθηνά, η Αφροδίτη, η Άρτεμις, ο Ηρακλής, ο Ασκληπιός, οι Διόσκουροι. Ιδιαίτερα σημαντική για την Αμφίπολη ήταν η λατρεία της Αρτέμιδος Ταυροπόλου, ενώ από τα ελληνιστικά χρόνια γίνεται δημοφιλής η λατρεία της Κυβέλης και του Άττιος. Η έντονη δημόσια και ιδιωτική ζωή της Αμφίπολης (χώρος ΙΙΙ.2) αντικατοπτρίζεται στις πλούσιες σειρές

4 των νομισμάτων της, την παραγωγή των τοπικών εργαστηρίων, αγγείων, έργων κοροπλαστικής γλυπτικής και μικροτεχνίας. Οι ανασκαφές έχουν αποκαλύψει ένα από τα σημαντικότερα δημόσια κτιριακά συγκροτήματα της πόλης, το Γυμνάσιο, όπου εκπαιδεύονταν και ασκούνται οι νέοι. Στις νεκροπόλεις (χώρος ΙΙΙ.3), έξω από τα τείχη της πόλης θάβονταν ανάλογα με την οικονομική τους άνεση και την κοινωνική τους θέση οι νεκροί, σε τάφους διαφόρων τύπων. Τα κτερίσματα αυτών των τάφων, αγγεία, ειδώλια, όπλα, κοσμήματα, είναι εντυπωσιακά σε πλούτο και τέχνη. ΙV) Ρωμαϊκοί χρόνοι Η ρωμαϊκή εποχή είναι για την Αμφίπολη άλλη μια περίοδος ακμής, μέσα στα πλαίσια της κοσμοκρατορίας των Ρωμαίων, όπως φαίνεται από τα μνημειακά κτίρια με ψηφιδωτά δάπεδα και τα έργα γλυπτικής, αγγειοπλαστικής και μικροτεχνίας που έχουν έρθει στο φως. V) Παλαιοχριστιανικοί χρόνοι Με το τέλος του αρχαίου κόσμου (4ος αι. μ.χ.) η έκταση της πόλης μειώνεται. Η μεταφορά, όμως, της πρωτεύουσας του ρωμαϊκού κράτους στην Κωνσταντινούπολη ευνοεί τη συνέχεια της ζωής στην Αμφίπολη, όπως δείχνουν οι παλαιοχριστιανικές βασιλικές με τα περίτεχνα ψηφιδωτά και τον εντυπωσιακό αρχιτεκτονικό διάκοσμο. Ο λοιμός του 6ου αι. μ.χ. και οι μετακινήσεις Σλαβικών πληθυσμών στη συνέχεια οδηγούν σε νέα συρρίκνωση της Αμφίπολης που διαλύεται ως αστικό κέντρο.

5 VI)Βυζαντινοί χρόνοι Το οικιστικό ενδιαφέρον μετά τον 9ο αι. μ.χ. μετατοπίσθηκε στις εκβολές του Στρυμόνα, όπου αναπτύχθηκε μια σημαντική πόλη-λιμάνι γνωστή με το όνομα Χρυσούπολις. Στα ερείπια της Αμφίπολης, στις βορειοδυτικές παρυφές των λόφων αναπτύχθηκε μικρός οικισμός, το Μαρμάριον, ο οποίος εξυπηρετούσε τις ανάγκες στάθμευσης των ταξιδιωτών που διάβαιναν τον ποταμό Στρυμόνα από το πέρασμα που ήταν γνωστό ως "Πόρος του Μαρμαρίου". Στο μικρό σαλόνι του Μουσείου μπορεί κανείς να βρει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη νεότερη ιστορία του τόπου και ένα χρονικό για την αρχαιολογική έρευνα στην περιοχή. Σε απόσταση τριών περίπου χλμ από τον οικισμό της Αμφίπολης βρίσκεται ο οικισμός της Μεσολακιάς όπου στην διοικητικής δικαιοδοσία βρίσκεται και ο Λόφος Καστά στον οποίον έχει ανασκαφεί το περίφημο Ταφικό Μνημείο της Αμφίπολης. Το οποίο όλοι επιθυμούμε να το επισκευθούμε προς το παρόν από απόσταση και σε λίγο και εσωτερικά ώστε να απολαύσουμε στον φυσικό τους χώρο τα πραγματικά υπερπολύτιμα αρχαιολογικά ευρήματα παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Ο λόφος Καστά ήταν γνωστή περιοχή στην οποία βρισκόταν ταφικά μνημεία της Αμφίπολης. Ο αρχαιολόγος Δημήτρης Λαζαρίδης έκανε σημαντικό αριθμό δημοσιεύσεων για ευρήματα στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Είχε αρχίσει τις ανασκαφές στην περιοχή το 1954, ενώ οι πρώτες ανασκαφές στον περίβολο του τύμβου Καστά έγιναν το 1964 οπότε αποκάλυψε 41 μέτρα της περιμέτρου του [7]. Το 1965 Ο Λαζαρίδης έκανε δοκιμαστικές τομές στον τύμβο που αποκάλυψαν ότι ο τύμβος ήταν τεχνητός και αποτελείτο από αλλεπάλληλα στρώματα λεπτής

6 άμμου και σκληρού χώματος. Η αποκάλυψη του περιμετρικού τοίχου τον οδήγησαν στην εκτίμηση ότι στον τύμβο υπήρχε είτε μεγάλο ταφικό οικοδόμημα είτε περισσότεροι μικροί τάφοι [8]. Την περίοδο από το 1971 μέχρι το 1985 ανακαλύφθηκαν από την κορυφή του λόφου ασύλητοι τάφοι της εποχής του Σιδήρου. Συγκεκριμένα, ανασκάφηκε το βόρειο, το δυτικό και το ανατολικό μέρος του τύμβου. Το φυσικό έδαφος (ο βράχος) του τύμβου βρέθηκε στα δυο μέτρα από την επιφάνεια στο βόρειο τμήμα και στα 6,5 μ. στο δυτικό. Το 1982 βρέθηκαν δέκα κιβωτιόσχημοι ή λακκοειδείς τάφοι της όψιμης αρχαϊκής εποχής, από τους οποίους οι οκτώ ήταν στο βόρειο τμήμα του τύμβου και οι δυο στο ανατολικό [9]. Επιπλέον βρέθηκε οικοδόμημα με διαστάσεις 10x10 μ., με 5 μ. ύψος. Το κτίριο αυτό είχε αρχικά θεωρηθεί ταφικό σήμα, αργότερα όμως αναγνωρίστηκε ως θεμέλιο του βάθρου στο οποίο είχε τεθεί το γλυπτό που αποκαλείται σήμερα Λέων της Αμφίπολης. Σε μικρή απόσταση από τον τύμβο Καστά (250 μέτρα από τη βάση τους μέτρα απόσταση μεταξύ κορυφών τους) βρίσκεται ο λόφος 133, θέση οικισμού προϊστορικών και ελληνιστικών χρόνων. Και οι δυο τοποθεσίες ανήκουν στον διαρκή κατάλογο των κηρυγμένων αρχαιολογικών χώρων και μνημείων της Ελλάδος [10] και έχουν οριστεί στην Α Ζώνη Προστασίας του αρχαιολογικού χώρου και ιστορικού τόπου του όρους Παγγαίου [11] Ξεκούραση και συζήτηση με έναν καφέ για όλα αυτά τα ενδιαφέροντα στο Rest Point Εννέα Οδοί. Η

7 Στην πολύ όμορφη και νεόδμητη Κεντρική Πλατεία του Ροδολίβους, που μπορεί να φιλοξενήσει μεγάλο αριθμό επισκεπτών με τα καταστήματα παροχής Rest Service που λειτουργούν με κέντρο της. Σε απόσταση 3χλμ από τον Οικισμό Ροδολίβους και 2.6χλμ από τον Οικισμό του Δομήρου, σε μια γραφική τοποθεσία, βρίσκεται η Ιερά Μονή της Αγ. Παρασκευής, με ιστορία 7,5 αιώνων. Το πότε και πώς ιδρύθηκε είναι άγνωστο, θεωρείται πάντως ένα από τα παλαιά Μοναστήρια της πατρίδας μας. Δύο φορές καταστράφηκε η Μονή από εμπρησμού από τους Βουλγάρους. Θεωρείται ένα από τα παλιότερα Μοναστήρια της πατρίδας μας. Είναι το πρώτο γυναικείο μοναστήρι στο χώρο της Μακεδονίας. Έχει βαθιές ρίζες και με το κέντρο του Μοναχισμού της Ορθοδοξίας, το Αγ. Όρος. Σε ημερολόγιο της Μονής Ιβήρων, αναφέρεται ότι το 1345 ο Κράλλης της Σερβίας Στέφανος Δουσάν επεκύρωσε τη Ιερά Μονή στην Ιερά Μονή Ιβήρων. Επίσης προ πεντακοσίων ετών, εφέρετο ως μετόχι της Ιεράς Μονής Εικοσιφοινίσσης Παγγαίου. Μέχρι το έτος 1924 καταστράφηκε πολλές φορές από διάφορους κατακτητές. Μέχρι τότε η Μονή ήταν ανδρική με πολλούς Μοναχούς.Το έτος 1924, με τον ξεριζωμό του Πόντου, έρχονται στη Μονή έξη (6) Μοναχές από το Μοναστήρι Αγ. Ιωάννη Προδρόμου στα Ίμαιρα του Πόντου. Η Μονή ήταν εντελώς ερειπωμένη. Το μόνο που υπήρχε ήταν το κτίριο του ναού και μερικές εικόνες. Οι Μοναχές μετέφεραν στη νέα πατρίδα ό,τι μπόρεσαν από την Ι.Μ.Προδρόμου. Από εκεί και πέρα το Μοναστήρι άρχισε να ανοικοδομείται, υπό τις ευλογίες του μητροπολίτου Ζιχνών και Νευροκοπίου κ.κ. Σπυρίδωνος.

8 Επτά χιλιόμετρα από τον Οικισμό της Πρώτης και σε υψόμετρο 930 μ., με πανοραμική θέα στον κάμπο του Νομού Σερρών, βρίσκεται το μοναστήρι της «Θείας Αναλήψεως», με μεγάλη ιστορία και δράση. Σήμερα το Μοναστήρι έχει είκοσι (20) μοναχές, που ασχολούνται με την αγιογραφία, ιεροραπτική, χρυσοκέντημα, πυρογραφία, κηροπλαστική. Οι στενοί δρόμοι της Πρώτης και γραφικά σοκάκια με κυβόλιθους στρωμένα, μέσα από μικρά και μεγάλα σπίτια, καταλήγουν στον ασφαλτόστρωτο δρόμο, που οδηγεί στο μοναστήρι της αγίας Ανάληψης του Κυρίου στο Παγγαίο. Ο ανηφορικός και ελικοειδής αυτός δρόμος βρίσκεται στο μέσο μιας βαθιάς και στενής χαράδρας, που σχηματίζουν δυο μεγάλες και σχεδόν απόκρημνες βουνοκορφές, που ξεκινούν απ' τις παρυφές του χωριού παράλληλες και που σβήνουν τελικά στο στήθος του βουνού, αφού ενωθούν στο σημείο όπου ακριβώς βρίσκεται το ιστορικό μοναστήρι. Ανεβαίνοντας προς το βουνό, μετά την πρώτη στροφή, κοντά στη γέφυρα δεξιά, φαίνονται αρκετά ευδιάκριτα, τα ερείπια της παλιάς μονής του προφήτη Ηλία, που στο διάβα του χρόνου, έσβησαν τα ίχνη της ίδρυσης αλλά και της καταστροφής της. Από 'δω και πάνω ο δρόμος έχει πολύ μεγάλη κλίση, αλλά και το μεγαλείο της φύσης είναι καταπληκτικό. Χάρμα η ευλογημένη φύση κι' όνειρο, λουσμένη στο ηλιοβασίλεμα της δύσης. ο πορφυρένιος ήλιος απ' τις μακρινές κορφές του Μπέλλες χρύσωσε τα φύλλα της καστανιάς, του μεσέ, και της οξιάς κι' ασήμωσε παράξενα το βαθύ πράσινο της βελανιδιάς και του πεύκου στις γραφικές πλαγιές κι' ορμάνια του Παγγαίου. Η μαγεμένη φύση πλημμύρισε τα πάντα στο εκθαμβωτικό φως, που πράγματι θαμπώνει τα

9 μάτια, καθώς στην τελευταία στροφή της ανηφοριάς, το ωραίο μοναστήρι προβάλλει μεγαλόπρεπα τυλιγμένο σε φωτεινό σύννεφο, ψηλό σαν κάστρο ολόφωτο, χρυσοπλοκότατος πύργος, να υψώνεται ψηλά στον ουρανό... Η θαυμάσια αγία Ανάληψη του Κυρίου. Εκστατικός στο θείο αυτό αριστούργημα συνέρχεσαι απ' το γλυκό ήχο του τάλαντου που απαλά σχίζει την παραδείσια γαλήνη, καλώντας όλους για τον εσπερινό. Ο ήλιος εβασίλευσεν, ευπρέπειαν ενεδύσατο... Απ' τον πλατύ προαύλιο για τη στάθμευση των αυτοκινήτων χώρο, ο ψηλός μαντρότοιχος δεν αφήνει παρά μόνο τους τρούλους των εκκλησιών και τις στέγες των κελιών να δεις, λουσμένες στο χρυσοκόκκινο του δειλινού, τόσο κοντά της μιας με την άλλη, λες και συνομιλούν αδελφικά για πράγματα και θαύματα, λες και ψάλλουν αγγελικά σε μια ατέλειωτη ιερή ακολουθία. Απ' την ψηλή πύλη, η σπάνια και ιστορική σταυροειδής του ιερού ναού της αγίας Ανάληψης του Κυρίου, κτισμένη στον τύπο της αγίας Ανάληψης του Ορους των Ελαιών των Αγίων Τόπων, αυθόρμητα καλεί τον πιστό να εισέλθει στον οίκο του Κυρίου. Φως ιλαρόν, αγίας δόξης αθανάτου Πατρός... διαχέεται απ' το μαγευτικό δειλινό, αγκαλιάζοντας όλο τον υποβλητικό και απέριττο ναό για να ενωθεί με την ευωδιά του θυμιάματος, το χαρωπό φως των κεριών, των λαμπάδων και των καντηλιών, για να συνταιριαστεί αρμονικά με τη μελωδική Ψαλμωδία του πολυμελούς χορού των μοναχών και τα ρήματα ζωής αιωνίου της ιερής ακολουθίας, για μια εν πνεύματι και αληθεία. λατρεία και προσευχή, που ανεβάζει τη ψυχή στον ουρανό και φέρνει το Θεό ενώπιόν σου. Αυτός Κύριε, πρόσδεξαι και ημών εν τη ώρα ταύτη τας εντεύξεις, και ίθυνον την ζωήν ημών προς τας εντολάς σου.. Στην απέναντι πλαγιά μόλις διακρίνεται παλιά σκήτη ερημική, απομεινάρι

10 πνευματικών αγώνων ευλαβών ασκητών, ενώ προς τα κάτω δεξιά, μέσα απ' τα δέντρα, προβάλλουν ασημένιοι προμαχώνες αρχαίου ερειπωμένου κάστρου. Πέρα βαθιά στον ορίζοντα, τα χωριά της Δράμας, των Σερρών και του Παγγαίου, φαντάζουν σαν αστέρια θαμπά κι' απόμακρα. Στο ημίφως του φεγγαριού παίρνουν ένα θαυμάσιο χρώμα το ωραίο επισκοπείο, το μεγάλο αρχονταρίκι και η ευρύχωρη τράπεζα των προσκυνητών του βόρεια απ' τον ιερό ναό καινούργιου διώροφου συγκροτήματος. Αυτό ενώνεται με μια αερογέφυρα με το απέναντι παλιό συγκρότημα της μονής, που χρησιμεύει τώρα για ξενώνας. Η πολύπλοκη αρχιτεκτονική δομή της μονής, εξυπηρετεί άριστα τη λειτουργικότητα του μοναστηριού. Σ'αυτή τη νέα πτέρυγα βρίσκονται αριστοτεχνικά ενωμένα, τα κελιά των μοναζουσών, η τράπεζα, το μαγειρείο και οι αποθήκες, τα εργαστήρια της αγιογραφίας, ιερορραπτικής, κεντήματος και αγγειογραφίας, ο περικαλλής ναός των αγίων Αρχαγγέλων, μια εξαίσια μικροραφία της Αγίας Σοφίας για τις καθημερινές ακολουθίες, το ηγουμενείο, η βιβλιοθήκη και η μεγάλη έκθεση. Ολα αυτά συγκοινωνούν μεταξύ τους με εσωτερική κλίμακα τούνελ, με θαυμαστή ευκολία και συντομία, και με κύριο γνώρισμα την καθαριότητα. την τάξη, και τη χάρη του καινούριου. Ο θαυμάσιος και περίτεχνος καρπός του μόχθου της σεμνής και δραστήριας ηγουμένης μοναχής Ανυσίας και της συνοδείας της, της αγάπης και προσφοράς των ευλαβών κατοίκων της Πρώτης και των άλλων περιχώρων και της ευλογίας του Θεού πιο μπροστά απ' όλους. Το σεμνό αυτό της άσκησης καταφύγιο έχει μια μεγάλη ιστορία, που χάνεται βαθιά μέσα στην ομίχλη του χρόνου η αρχή και υπάρξή του. Αναφέρεται το 17ο αιώνα ως μετόχι της ιερής μονής Παναγίας Εικοσιφοίνισσας με 300

11 στρέμματα περιουσία κάτω στον κάμπο. Η προσφορά του προς την εκκλησία και την πατρίδα είναι πολύ σημαντική και κατά την τουρκοκρατία και μετέπειτα και γι' αυτό το ιστορικό μοναστήρι δεν μπόρεσε να ξεφύγει απ' τη κακία των Τούρκων και των Βουλγάρων και άλλων ασυνείδητων, που επανειλημμένα το λεηλάτησαν, πυρπόλησαν και κατάκλεψαν, ιδιαίτερα το 1913, το 1917 και το Έχουν αφαιρεθεί εικόνες μεγάλης αξίας, ως επίσης άλλα σπουδαία κειμήλια, καμπάνες και έπιπλα ακόμη. Με την ευλογία του Θεού το 1979, με ειδικό προεδρικό διάταγμα, έγινε η επανασύσταση και λειτουργία της μονής ως γυναικείας, κατά το πρότυπο των ιερών μονών του Αγίου Όρους, ως λαύρας. Η επαναλειτουργία της μονής οφείλεται στο επίμονο ενδιαφέρον και αγάπη του Καραμανλή Γεωργίου και του γιου του Κωνσταντίνου, που πρόσφερε σημαντικό ποσό για την ίδρυση της μονής. Σήμερα η αγία Ανάληψη Πρώτης, είναι ένα πάρα πολύ ωραίο και δυναμικό μοναστήρι, με μεγάλη πνευματική ακτινοβολία και προσφορά στους Χριστιανούς, που το υπεραγαπούν και προσέρχονται σ' αυτό με ευλάβεια για τη σωτηρία της ψυχής τους. Η σεμνή και πνευματώδης ηγουμένη ευελπιστεί ότι, με τη χάρη του Θεού, το ιερό μοναστήρι γρήγορα θα καταστεί η σωτήρια «κολυμβήθρα του Σιλωάμ».

12 Αμέσως μετά τον Οικισμό της Κορμίστας, σε μια θαυμάσια τοποθεσία, σε υψόμετρο 753 μ., βρίσκεται η ιερά Μονή της Παναγίας της Εικοσιφοίνισσας. Είναι ένας από τους δυο (2) ιερούς χώρους της Ανατολικής Μακεδονίας, που συνεχίζει και σήμερα να αποτελεί πόλο έλξης πλήθους πιστών, που έρχονται να προσκυνήσουν την "αχειροποίητο εικόνα της Θεοτόκου" και να ηρεμήσουν μέσα στο γαλήνιο περιβάλλον της. Το όνομα της Μονής, κατά μία από τις τρεις (3) εκδοχές, οφείλεται στο θαύμα της εικόνας της Παναγίας, η οποία έλαμπε και σκορπούσε φως "φοινικούν", δηλαδή κόκκινο, όπως η πορφυρά των Φοινίκων. Απ' αυτό προέρχεται και η ονομασία: Εικών φοινίσσουσα - Εικών - φοίνισσα -Εικοσιφοίνισσα. Η Μονή, ιδίως στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, πρόσφερε πάρα πολλά για τη διατήρηση της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, ώστε δίκαια προκάλεσε την οργή, αρχικά των Τούρκων και κατόπιν των Βουλγάρων. Αντιμετώπισε επανειλημμένα τις καταστροφικές επιδρομές τους και ανέδειξε πλήθος μαρτύρων. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο επίσκοπος Φιλίππων ΣώΖων, που έλαβε μέρος στη Δ' Οικουμενική Σύνοδο ( Χαλκηδόνα, 451) ίδρυσε ναό και μοναστικό οικισμό στη θέση Βίγλα, 50μ. ανατολικά της σημερινής Μονής, όπου τα σωζόμενα ερείπια τείχους και πύργου, μαρτυρούν την ύπαρξη αρχαίου μεγάλου φρουρίου. Όλα αυτά εγκαταλείφθηκαν αργότερα, όταν έφθασε εδώ ο πρώτος κτίτορας της Μονής, ο Άγιος Γερμανός (518μ.Χ), ο οποίος από πολύ νεαρή ηλικία ασκήτευσε στους Άγιους Τόπους, στην Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου, πλησίον του Ιορδάνη ποταμού. Από τότε και για αρκετούς αιώνες η ιστορία της Εικοσιφοίνισσας είναι τελείως άγνωστη. Αρχαιολογικές ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι κατά τον 11ο αι. κτίσθηκε ξανά το "Καθολικό" της Μονής. Κατά την περίοδο αυτή η Μονή έγινε "Σταυροπηγιακή", δηλ. εξαρτιόταν απ' ευθείας από τον Οικουμενικό Πατριάρχη.

13 Νέα λάμψη γνώρισε το Μοναστήρι το έτος 1472, όταν σ' αυτό αποσύρθηκε, παραιτηθείς από το θρόνο του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αγ. Διονύσιος, που θεωρείται ο δεύτερος κτήτορας της ιεράς Μονής. Κατά το μακρύ διάστημα της παραμονής του στη Μονή, ανήγειρε πολλά νέα κτίσματα και επισκεύασε παλαιά. Στην εποχή του το Μοναστήρι απέκτησε μεγάλη ακμή και αίγλη. Έτσι, συμφωνά με πληροφορία ενός κατάστιχου του 16ου αι., το έτος 1507 ζούσαν στη Μονή 24 Ιερομόναχοι, 3 Ιεροδιάκονοι και 145 Μοναχοί δηλ. συνολικά 172. Αυτοί διέτρεχαν την Ανατ. Μακεδονία και Θράκη, ενίσχυαν τους Χριστιανούς στην πίστη και απέτρεπαν τους εξισλαμισμούς. Η δράση τους αυτή προκάλεσε την οργή των Τούρκων, που την25 / 8 / 1507 κατέσφαξαν και τους 172 μονάζοντες. Δεν κατέστρεψαν το ναό και τα κτίρια. όμως η Μονή παρέμεινε έρημη και ακατοίκητη επί 13 χρόνια. Μετά το τραγικό συμβάν της σφαγής, το Οικουμενικό Πατριαρχείο πέτυχε το 1510 (ή κατ' άλλους το 1520) να λάβει άδεια του Σουλτάνου για την αναδιοργάνωση της Μονής. Έτσι, με τη βοήθεια δέκα (10) Μοναχών του Αγίου Όρους, μέσα σε δέκα χρόνια προσήλθαν να μονάσουν στη Μονή 50 μοναχοί, διάκονοι και ιερομόναχοι, που είχαν και τη διακυβέρνηση του Μοναστηρίου. Στα χρόνια που ακολούθησαν η Μονή είχε γίνει πνευματικό και εθνικό κέντρο της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Εδώ, ελθών από τις Σέρρες, ο Εμμανουήλ Παπάς, όρκισε τους οπλίτες του και κήρυξε την Επανάσταση. Στην Ιερά Μονή λειτουργούσε περίφημη Ελληνική Σχολή. Ιδιαίτερα αξιόλογη ήταν η Βιβλιοθήκη της Εικοσιφοίνισσας. Πριν τη λεηλασία της από τους Βουλγάρους, το έτος 1917, περιελάμβανε 1300 τόμους βιβλίων. Ορισμένα χειρόγραφα ήταν μεγάλης αρχαιολογικής αξίας. Κατά τους αιώνες, αυτούς της ακμής, επισκευάσθηκαν και ανεγέρθηκαν πολλά κτίσματα της Μονής. Κατά το 2ο μισό του 19ου αι., αντιμετώπισε σοβαρές δυσκολίες: το 1854 πυρκαγιά αποτέφρωσε τη δυτική πλευρά και μέρος της βόρειας, ενώ το

14 1864 επιδημία χολέρας αποδεκάτισε τους Μοναχούς. Για την ανόρθωση της Εικοσιφοίνισσας φρόντισε ιδιαίτερα ο περιφανής Μητροπολίτης Δράμας Χρυσόστομος ( ). Την εποχή αυτή επίφοβοι δεν ήταν μόνο οι Τούρκοι, αλλά και οι Βούλγαροι, που το 1917 σύλησαν τους ανεκτίμητους εθνικό θρησκευτικούς θησαυρούς της Μονής. Κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, πάλι οι Βούλγαροι, ολοκλήρωσαν την καταστροφή βάζοντας φωτιά (έτος 1943) και καίγοντας τα οικοδομήματα της. Η ανοικοδόμηση της Μονής άρχισε πραγματικά το έτος 1965 και μέσα σε μια 15ετία κατόρθωσε να έχει τη σημερινή της εμφάνιση. Σήμερα (έτος 1997) η Μονή αριθμεί 25 Μοναχές. Γιορτάζει στις 15 Αυγούστου στη μνήμη της Παναγίας Θεοτόκου, στις 14 Σεπτεμβρίου στη μνήμη του Τιμ. Σταυρού Ι.Μ. Παναγίας Εικοσιφοίνισσας. και στις 21 Νοεμβρίου στη μνήμη των Εισοδίων της Έξω από το Καθολικό. Θεοτόκου. Για το μεσημεριανό μας φαγητό οδηγούμαστε έξω από τον οικισμό Κορμίστας στο εστιατόριο του Home Hotel Η Γή του Ορφέα 3Αστέρων για να απολαύσουμε τις γαστρονομικές ιδέες του Σεφ. Το εστιατόριο Γη του Ορφέα υποδέχεται τους λάτρεις της γεύσης στο ιδανικό περιβάλλον δίπλα στο τζάκι, μαγεύοντας νόστιμα όλο το χρόνο μεσημέρι και βράδυ. Δοκιμάστε το μενού από αυθεντικές ελληνικές γεύσεις με πινελιές από τη διεθνή κουζίνα, παρέα, με κρασάκι. Η κάβα περιλαμβάνει προσεκτικά επιλεγμένα ελληνικά κρασιά συμβάλλοντας στην απόλυτη ικανοποίησή σας.