ΕΛΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΙΞΩΔΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΙΕΣΗ ΤΟΥ ΑΙΘΕΡΑ

Transcript

1 ΕΛΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΙΞΩΔΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΙΕΣΗ ΤΟΥ ΑΙΘΕΡΑ Έχουμε διατυπώσει ότι στο «κέντρο» του άπειρου χώρου, υπάρχει μία φυσαλίδα αραιότερου αιθέρα (υπερβατικής μη ουσίας), που περιβάλλεται από πυκνό αιθέρα, την ενωσία, που εκτείνεται στο άπειρο. Η φυσαλίδα ταλαντώνεται και εκπέμπει κύματα πυκνωμάτων. Στο σχήμα παριστάνονται και δύο ολογραφίες συμπάντων από τα έξι σε σχήμα κύβου που ισαπέχουν από την φυσαλίδα. Η μη ύλη (αιθέρας), που περιβάλλει την φυσαλίδα, θα περιγραφεί με μεγέθη και νόμους που περιγράφουν την ύλη, έτσι η μη ύλη ορίζεται ως m. Κάθε σφαιρικός φλοιός που περικλείει την φυσαλίδα, μη ύλης Δm, και σε ακτίνα r από το κέντρο, έλκεται από την εσωτερική μη ύλη m, η οποία θεωρούμε ότι συγκεντρώνεται σε σημείο στο κέντρο της φυσαλίδας και η δύναμη έλξης είναι, ΔF= k Επειδή εμείς που περιγράφουμε και παρατηρούμε είμαστε πεπερασμένοι, δεν μπορούμε να εποπτεύσουμε το άπειρο και συνεπώς περιγράφουμε με όρια, η μη ύλη έχει όριο που τείνει στο άπειρο. Και συνεπώς οι σφαιρικοί φλοιοί Δm τείνουν να είναι άπειροι και συνεπώς το άθροισμα των ΔF τείνει στο άπειρο, δηλαδή η δύναμη που δέχεται μία σφαίρα ενωσίας που περικλείει την φυσαλίδα, τείνει στο άπειρο. Όμως η άπειρη δύναμη (το όριο) που δέχεται μία σφαίρα μη ύλης m, επειδή μεταβολή της m (m+δm), όταν η σφαίρα αυξάνεται κατά Δm, είναι ίση με την μείωση της άπειρης μη ύλης (από την περιβάλλουσα μη ύλη) που τώρα μειώθηκε κατά Δm λόγω αύξησης της σφαίρας, εισερχόμαστε σε νέα μαθηματικά, τα οποία σύντομα παραθέτουμε. ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΑΙ ΣΧΕΤΙΚΟ ΜΗΔΕΝ, ΠΟΙΚΙΛΑ ΑΠΕΙΡΑ

2 Απόλυτο μηδέν είναι αυτό που δεν έχει ούτε ύλη, ούτε μη ύλη, ούτε χώρο (αδιάστατο), ούτε χρόνο. Σχετικό μηδέν είναι αυτό που έχει χώρο και χρόνο,μη ύλη δηλαδή, αιθέρα, αλλά δεν έχει ύλη. Ο χώρος του είναι άπειρος. Επειδή υπάρχει σφαιρική φυσαλίδα κάπου, θεωρούμε αυτή στο κέντρο. Θεωρούμε και σφαιρικούς φλοιούς που την περιβάλλουν. Συνεπώς επειδή η φυσαλίδα είναι πεπερασμένη μη ύλης m, αν της προσθέσουμε φλοιό Δm, αυτό το Δm το αφαιρούμε από την άπειρη περιβάλλουσα μη ύλη και συνεπώς υπάρχει η αναγκαιότητα διακρίσεως των απείρων. Έτσι η περιβάλλουσα μη ύλη της σφαίρας, η m, θα είναι ένα όριο που τείνει στο άπειρο (m =lim n). Αφού η μη ύλη της φυσαλίδας αυξήθηκε κατά Δm (την του περιβάλλοντος φλοιού), τότε περιβάλλουσα νέα μη ύλη, θα είναι όριο που τείνει στο άπειρο, πλην την Δm (m =lim n) δηλαδή m - Δm και τότε = = Δm Αυτό σημαίνει και ότι. c = και = c και γενικότερα = c (c=σταθερά). Από εδώ προκύπτει και. = ή. = c, Α - Β = (a-b), κλπ. ΕΛΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΙΞΩΔΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΙΘΕΡΑ Θεωρούμε ότι η ενωσία, ο περιβάλλων την φυσαλίδα αιθέρας, έχει ιδιότητες στερεού (ελαστικότητα), υγρού (ιξώδες) και αερίου (αντίσταση αέρα), ταυτόχρονα. Η ελαστικότητα όγκου Μ χαρακτηρίζει τον αιθέρα σαν στερεό και ισχύει ότι η μεταβολή όγκου, ΔV=-(1/M)VΔΡ από όπου, Μ=-(1/ΔV)VΔΡ (1) Θεωρήσαμε ότι έχει και ιδιότητες αερίου (ιδανικού), οπότε, ΡV=c και (P+ΔP)(V+ΔV)=c και ΔV=- (ΔP/P)(V+ΔV) (2) Οι (1),(2) δίδουν, Μ= VP/(V+ΔV) Έτσι στην φυσαλίδα όγκου V θα υπάρξει μεταβολή όγκου ΔV και θα ασκείται πίεση Ρ που θα τείνει στο άπειρο, αφού δύναμη έλξης της μη ύλης που την περιβάλλει, τείνει στο άπειρο, αφού η περιβάλλουσα μη ύλη τείνει στο άπειρο. Άρα το μέγεθος της ελαστικότητας όγκου Μ είναι όριο που τείνει στο άπειρο. Τότε και η γραμμική ελαστικότητα Ε τείνει στο άπειρο,αλλά η ταχύτητα διάδοσης του κύματος θα τείνει στο άπειρο (v = ), αφού η Ε είναι όριο που τείνει στο άπειρο. Και

3 στα υγρά v = άπειρο, αφού το Μ τείνει στο άπειρο. Η ρ=m/v και ο περιβάλλων την φυσαλίδα όγκος τείνει στο άπειρο, όπως και η μη ύλη m που υπάρχει σε αυτόν τον χώρο και διαίρεση των απείρων δίνει μέγεθος πυκνότητας που είναι μία σταθερά. Και m=l., r=k., V=h., F=Gm b m/r 2 = n. 2, G=z. 3, P=F/S =n 2 και l,k,h,g,n,z,n είναι σταθερές, m b =μη ύλη φυσαλίδας και m του απείρου φλοιού. Ο όγκος, η μάζα, η ακτίνα είναι μονόμετρα μεγέθη και ανάλογα του απείρου. Αυτά σημαίνουν, ότι αν άρχισαν χρονικά οι ταλαντώσεις της κεντρικής φυσαλίδας, το αρχικό κύμα απομακρύνεται ακαριαία. Αλλά θεωρήσαμε ότι ο αιθέρας έχει και ιδιότητες υγρού, οπότε έχει εσωτερική τριβή (ιξώδες n ). Κάθε απειροστική φυσαλίδα που αποσπάται από την κεντρική φυσαλίδα, θα έχει «άνωση», δηλαδή θα απομακρύνεται από την κεντρική, αφού η πίεση κοντά στην φυσαλίδα είναι μεγαλύτερη από μακρύτερα από αυτή. Η άνωση Α=Vε, / V= όγκος απειροστικής φυσαλίδας και ε= «ειδικό βάρος», πυκνότητα φυσαλίδας σχετικά με την περιβάλλουσα ενωσία. Στο «ταξίδι» της η απειροστική φυσαλίδα, θα δέχεται την τριβή του αιθέρα, T=nSΔv/h S= επιφάνεια τριβής φυσαλίδας, v= ταχύτητα της φυσαλίδας και h= η απόσταση της φυσαλίδας από ακίνητη ενωσία-αιθέρα (ανάμεσα της ακίνητης ενωσίας και της φυσαλίδας παρασύρεται η ενωσία, όπως τα στρώματα του υγρού, όταν ολισθαίνει στερεό στο υγρό). Ο συντελεστής ιξώδους η= (Τ/S)h/Δv τείνει σε σταθερά, αφού η ταχύτητα της φυσαλίδας είναι πεπερασμένη και η φυσαλίδα μοιάζει να κινείται σε «σωλήνα» διατομής πr 2 και r η ακτίνα της φυσαλίδας. Η Δv= για το πύκνωμα που προκαλεί η κρούση κόκκου στον φλοιό (αφού το πύκνωμα διαδίδεται ακαριαία, έχει άπειρη ταχύτητα) και h τείνει στο μηδέν, οπότε η εσωτερική αντίσταση (ιξώδες) τείνει στο μηδέν για την άπειρη ταχύτητα του πυκνώματος του αιθέρα, που διαδίδεται σαν σε σωλήνα. Επειδή θεωρούμε ότι ο αιθέρας έχει ιδιότητες στερεού, υγρού και αερίου ταυτόχρονα, ταυτίζουμε την Τ με την δύναμη αντίστασης του αέρα F αν και την άνωση Α με την άνωση του αέρα, οπότε, όταν Α-F αν τείνει στο μηδέν τότε υπάρχει ταχύτητα της φυσαλίδας, αφού Τ=F αν = ½ CρSv 2 /C=σταθερά για κάθε σχήμα, εδώ σφαιρικό, ρ= πυκνότητα φυσαλίδας επιφάνειας S τότε v= Βλέπουμε λοιπόν ότι μέσα σε πιέσεις και ελαστικότητα και πυκνότητα του αιθέρα που τείνουν στο άπειρο, υπάρχουν πεπερασμένες ταχύτητες των απειροστικών φυσαλίδων που

4 αποσπώνται από την κεντρική φυσαλίδα και πεπερασμένες συχνότητες κυμάτων με άπειρη ταχύτητα διάδοσης. Και η απειροστική φυσαλίδα, συνιστά το στοιχειώδες υλικό σώμα. ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΦΟΡΤΙΟ ΤΩΝ ΦΥΣΑΛΙΔΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ Μέσα στην αραιή υπερβατική μη ουσία (αραιός αιθέρας) της κεντρικής φυσαλίδας υπάρχουν άπειροι κόκκοι, που συμπεριφέρονται όπως στην κινητική θεωρία των αερίων τα μόρια του αέρος και πολλοί κόκκοι συγκρούονται με τον ελαστικό φλοιό της φυσαλίδας, ιδιαίτερης πυκνότητας και απειροστικού πάχους (οριακός κύκλος). Τότε συμβαίνουν δύο πράγματα. 1) Η σύγκρουση είναι ελαστική, οπότε εκεί που προσπίπτει ο κόκκος σχηματίζεται στιγμιαίο βαθούλωμα και ανακλάται. Το βαθούλωμα είναι πύκνωμα της ενωσίας, που μεταδίδεται στον περιβάλλοντα αιθέρα-ενωσία ακαριαία, μοιάζει να κινείται σε σωλήνα αφού το ιξώδες του αιθέρα τείνει στο μηδέν, για την ταχύτητα αυτή. Η διάδοση του πυκνώματος, επειδή ο συντελεστής διάθλασης των σφαιρικών φλοιών που περικλείουν την φυσαλίδα, μεταβάλλεται λόγω διαφοράς της πυκνότητας ρ του αιθέρα, διαδίδεται σε καμπύλες τροχιές, όπως στο σχήμα, Η φυσαλίδα υπερβατικού κενού του υπερελκυστή και γύρω η συνεχής ενωσία με τους συντομότερους δρόμους, που είναι καμπύλες. Οι συντομότεροι δρόμοι, είναι η διάδοση των πυκνωμάτων από την πρόσκρουση κόκκων στον οριακό κύκλο Αυτές οι καμπύλες γραμμές και ανάλογα αν είναι αριστερόστροφες ή δεξιόστροφες, συνιστούν τις δυναμικές γραμμές του θετικού ή αρνητικού ηλεκτρικού φορτίου. Το ηλεκτρικό φορτίο είναι ιδιότητα των φυσαλίδων. Οι απειροστικές φυσαλίδες έχουν περίπου ακτινωτό πεδίο μακριά από την φυσαλίδα, επειδή τα πυκνώματα των κόκκων τους κινούνται σε αποστάσεις και μέσα σε ένα σφαιρικό φλοιό που περιβάλλει την κεντρική φυσαλίδα. 2) Όταν η σύγκρουση του κόκκου είναι κάθετη και βίαιη επί του φλοιού, τότε εισχωρεί στην περιβάλλουσα ενωσία η οποία κλείνει πίσω του και σχηματίζεται απειροστική φυσαλίδα. Λόγω

5 των ισχυρών πιέσεων υπάρχει εξαέρωση σε κόκκους εντός της απειροστικής φυσαλίδας και αυτοί συγκρούονται και παράγουν το ηλεκτρικό φορτίο της φυσαλίδας. Όταν μετά τον φλοιό της απειροστικής φυσαλίδας υπάρχει υπερβατική αραιή μη ουσίααιθέρας, που βαθμιαία πυκνώνει μέχρι την πυκνότητα ρ της περιβάλλουσας ενωσίας, τότε η καμπύλες τροχιές του πεδίου του ηλεκτρικού φορτίου είναι αντίθετες από αυτές των όσων φυσαλίδων που περικλείονται άμεσα από πυκνή ενωσία (Ίδιον) που αραιώνει. Θυμηθείτε ότι ορίστηκε ότι η υπερβατική μη ουσία είναι αραιότερη του ΙΔΙΟΝ (ίσως 1:5) και ότι η ενωσία είναι κράμα υπερβατικής μη ουσίας και Ίδιον. Δηλαδή το είδος αιθέρα της ενωσίας, είναι πυκνότερο του είδους της υπερβατικής μη ουσίας και το Ίδιον είναι πυκνότερο της ενωσίας. Τα τρία είδη των αιθέρων διαφέρουν μόνο στην πυκνότητα μεταξύ τους και οι φλοιοί των φυσαλίδων αποτελούνται από μικρό πάχος Ίδιον, μόνο εκεί υπάρχει αμιγές Ίδιον και οι κόκκοι επίσης αποτελούνται από αυτό, όπως και ο πυρηνίσκος της φυσαλίδας. Οι απειροστικές φυσαλίδες, είναι το από εκεί που ξεκινά η ύλη, αφού τρείς απειροστικές φυσαλίδες θα αποτελέσουν τα πρωτόνια και τρεις τα ηλεκτρόνια, από όπου δηλαδή ξεκινά η ύλη. Οι δυναμικές γραμμές του φορτίου, τα πυκνώματα του αιθέρα-ενωσίας, είναι οι άτομες γραμμές των Δημόκριτου-Επίκουρου-Αριστοτέλη. Και ήδη δίνουμε το σχήμα ενός από αυτά, Στο κέντρο η κεντρική απειροστική φυσαλίδα φορτίου 2e. Περιφερειακά οι δύο απειροστικές φυσαλίδες φορτίου -0.5e. Συνολικό φορτίο +1e, το πρωτόνιο. Αντίστροφα το ηλεκτρόνιο. Θυμίζουμε ότι όταν περιστρέφεται ηλεκτρικό φορτίο, τότε η δύναμη έλξης είναι αντίστροφη του κύβου της ακτίνας (mω 2 r=mω 2 r 4 /r 3 ) και θα ισχύει η κεντρομόλος δύναμη b(0.5e)v 2 /r. Τότε, F= =. και v =

6 H ταχύτητα λοιπόν της φυσαλίδας θα έχει τροχιά στην σφαίρα 4πr 2. Για την φυσαλίδα ισχύει F e -T και η F e είναι η επιτρόχια δύναμη επί αυτής και Τ, η τριβή. Εδώ πρέπει να σημειωθεί, ότι πλέον αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με πεπερασμένα μεγέθη, γιατί πρόκειται για την πεπερασμένη ύλη (φορτίο, ταχύτητα, ακτίνα, σταθερές πεπερασμένες). Πριν χειριζόμασταν μεγέθη μη ύλης (αιθέρα) που έτειναν στο άπειρο. Η περιστροφή των δύο φορτίων γύρω από το κεντρικό, είναι επιταχυνόμενα φορτία που ακτινοβολούν. Η περιστροφή γίνεται με ταχύτητα c σε δακτύλιο, η οποία είναι η βάση της ακτινοβολίας, που έχει πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα. Πρόκειται για βαρυτική ακτινοβολία, η περιστροφή των δύο φυσαλίδων σε δακτύλιο, προσδιορίζει την μάζα του σωματίου και η κεντρική φυσαλίδα προσδιορίζει το είδος και την ποσότητα του στοιχειώδους φορτίου του πρωτονίου ή του ηλεκτρονίου, που είναι τα στοιχειώδη σωμάτια της ύλης. Ο δακτύλιος του σωματίου όταν αυτό έχει ταχύτητα, προχωρά κατά μέτωπο και εκτυλίσσεται σε βήματα ελατηρίου. Το επίπεδο των δύο περιστρεφόμενων σωματίων προπορεύεται του κεντρικού, που λόγω αδράνειας έπεται αυτών. Η ακτινοβολία των δύο σωματίων γίνεται προς το κέντρο του επιπέδου τους, και είναι στρόβιλοι πυκνωμάτων που εκπέμπουν οι δύο φυσαλίδες, που συμπτύσσονται σε μία ταλάντωση ενός βαρυτονίου, που είναι σύνθεση στροβίλων πυκνωμάτων του αιθέρα. Τα δύο αντίθετα πυκνώματα εκπέμπονται από τις δύο φυσαλίδες, όταν κόκκοι τους παραμορφώσουν ελαστικά τον φλοιό τους με την πρόσκρουση. Η ταχύτητα διάδοσης των πυκνωμάτων, είναι ίση σχεδόν με την ταχύτητα διάδοσης των κυμάτων των πυκνωμάτων της κεντρικής φυσαλίδας και είναι τεράστια. Στο πεπερασμένο σύμπαν, η διάδοση είναι σχεδόν ακαριαία από το ένα άκρο στο άλλο. ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΦΥΣΑΛΙΔΩΝ ΣΕ ΑΚΤΙΝΑ r ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ Μία απειροστική φυσαλίδα (πνευμάτων ανθρώπων) θα περιστραφεί σε ακτίνα r γύρω από την κεντρική και σχετικά πλησίον. Τον νόμο έλξης (στο πρωτόνιο) τον δώσαμε ήδη. Οι φυσαλίδες αυτές είναι ποικίλες και με διαφορετικό φορτίο. Σχηματίζουν φλοιούς γύρω από την κεντρική, με τις πλησιέστερες να είναι πιο κοντά και η ισχύς των κυμάτων της κεντρικής φυσαλίδας να είναι μεγάλη. Είναι οι φυσαλίδες όπου είναι το πνεύμα των ανθρώπων και το κέντρο ελέγχου της νόησής τους. Και ο πλησίον χώρος της κεντρικής φυσαλίδας, είναι ο χώρος του παραδείσου και του απροσίτου φωτός. Όσο απομακρυνόμαστε, βαίνουμε σε μικρότερες ισχείς κυμάτων, στο «σκότος» της κολάσεως. Όμως η πληθώρα των απειροστικών φυσαλίδων απομακρύνεται, συνασπίζονται σε πρωτόνια ή ηλεκτρόνια (ή και νετρόνια που είναι σύνθεσή των), ακόμη και σε φωτόνια. Τα σωματίδια ομαδοποιούνται μακρύτερα από την φυσαλίδα, σχηματίζουν συνασπισμούς σωματίων με περίσσεια φορτίου (και συνήθως αντίθετου της κεντρικής) και ισορροπούν σε ένα επίπεδο όπως η ολογραφία, που είναι το σύμπαν. Το σύμπαν έχει περίσσεια φορτίου αντίθετου της κεντρικής και δημιουργεί μία δύναμη έλξης F a. Αυτή προστίθεται στην τριβή Τ, των απειροστικών φυσαλίδων και ισχύει, δηλαδή Α=Τ+F a. Πρόκειται για την απόσταση από την κεντρική φυσαλίδα, όπου ισορροπεί η ολογραφία του σύμπαντος.

7 Μέσα στο σύμπαν, υπάρχουν οι άνθρωποι και τα αστρικά τους σώματα έξω των ανθρώπων μετά θάνατο. Οι άνθρωποι και τα αστρικά σώματα, διευθύνονται από τις φυσαλίδες των πνευμάτων, που πάλλονται και τα πυκνώματα των συγκρούσεων των κόκκων των, αλλά και του παλμού των φυσαλίδων, καταλήγουν στον εγκέφαλο, όπου συντονίζονται στις φυσαλίδες των ηλεκτρονίων και των πρωτονίων των νευρώνων. Παράλληλα, η σύγκρουση των κόκκων στον φλοιό των φυσαλίδων των πνευμάτων, διευθύνεται από την σκέψη που είναι λογική ή παράλογη ροή αΰλων εννοιών-ιδεών. Η συχνότητα σύγκρουσης στον φλοιό, διαμορφώνει και την συχνότητα συστολής-διαστολής της φυσαλίδας και των πυκνωμάτων-αραιωμάτων που εκπέμπει. Οι φυσαλίδες των πνευμάτων είναι ποικίλες και μεγαλύτερες από τις απειροστικές φυσαλίδες των σωματίων και φωτονίων. ΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ ΦΥΣΑΛΙΔΑΣ Από την σχέση F=-k, έπεται FS=-kmm και -PS2 =L =σταθερό. Και για την σφαιρική φυσαλίδα -12πPVR=L. Αυτό σημαίνει ότι με σταθερή θερμοκρασία -12πPVR=L. Αλλά όμως η υπερβατική μη ουσία της φυσαλίδας δέχεται την πίεση P, άρα ασκεί επί της περιβάλλουσας ενωσίας αντιπίεση P 1 στην οποία αν προστεθεί η αντιπίεση P 1 των κόκκων που συγκρούονται με τον φλοιό, θα έχουμε P=P 1 +P 1. Και PS 2 =-L. Γνωρίζουμε ότι ισχύει για εύρος θερμοκρασιών, P=P 0 (1+aθ), όπου θ= η θερμοκρασία σε βαθμούς Κελσίου και a= 1/ Η πίεση και η θερμότητα, «εξαερώνει» τον αιθέρα σε ατμούς-κόκκους μέσα στην φυσαλίδα. Η φυσαλίδα όμως δεν είναι σταθερή και θεωρούμε ότι αυξομειώνεται περιοδικά, οπότε θα ισχύει, P=P 0 +P b cos(ωt-kx)=p 0 (1+dcos(ωt-kx) Τότε, θ=(d/a)cos(ωt-kx). Δηλαδή η θερμοκρασία ταλαντώνεται και προκαλεί την ταλάντωση της πίεσης της φυσαλίδας και του όγκου της. ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΠΙΕΣΗΣ ΚΑΙ ΟΓΚΟΥ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ Όταν μεταβάλλεται η θερμοκρασία, μεταβάλλεται ταυτόχρονα ο όγκος και η θερμοκρασία και επειδή για την ενωσία 12πPVR=-L σε σταθερή θερμοκρασία, αφού P=P 0 (1+aθ) σε μεταβαλλόμενη, θα έχουμε και VR=V 0 R 0 (1+aθ)= V 0 R 0 (1+dcos(ωt-kx)). Όμως V 0 =(4/3)πR 0 3. Τότε, R 4 =R 0 4 (1+dcos(ωt-kx)

8 Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι υπάρχει μία αρχική ακτίνα R 0 4 =r. Αυτή η αρχική σταθερή ακτίνα rd, είναι το πάχος του φλοιού της φυσαλίδας. Με τα παραπάνω δεδομένα, S=4πR 2 0 (1+dcos(ωt-kx)) 1/2 κυματισμού του αιθέρα είναι F=F 0 {1+dcos(ωt-kx)} 3/2 και η διεγείρουσα δύναμη Μεταβάλλουμε την θερμοκρασία κατά θ (μικρή) και υπό σταθερό VR, οπότε έχουμε P=P 0 (1+aθ). Στην συνέχεια και υπό σταθερή πίεση, προσδίδουμε άλλη μία ποσότητα θερμοκρασίας θ (συνολικά 2θ). Τότε, VR=V 0 R 0 (1+aθ) προσεγγιστικά. Θα έχουμε λοιπόν κατά προσέγγιση, 12πPVR=P 0 V 0 R 0 (1+aθ) 2 Αυτή είναι η καταστατική εξίσωση της ενωσίας σε μικρές μεταβολές θερμοκρασιών, όταν με μεταβολή της θερμοκρασίας κατά 2θ, μεταβάλλεται ταυτόχρονα και ο όγκος και η πίεση της ενωσίας ή της αντιπίεσης της υπερβατικής σύν την αντιπίεση των συγκρούσεων των κόκκων της φυσαλίδας με τον φλοιό της. Η ΕΙΔΙΚΗ ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΘΕΡΜΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ Όπως γνωρίζουμε Q=mcT (θεωρούμε την c σταθερή), Q=η θερμότητα,c= η ειδική θερμότητα, και T=η θερμοκρασία σε κλίμακα Kelvin. Τότε, Q=mc( θ). Αλλά φθάσαμε στο, θ=(d/a)cos(ωt-kx), οπότε, Q=273.16mc(1+dcos(ωt-kx) Η θερμότητα δηλαδή μεταβάλλεται γύρω από την βασική θερμότητα mc. Και επειδή ο μέσος όρος του συνημιτόνου είναι μηδέν, αυτή είναι και η μέση θερμότητα της ενωσίας, που πρέπει τώρα να την διατυπώσουμε ως, Q=273.16ρcV, όπου ρ= η πυκνότητα της ενωσίας. ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΕΝΩΣΙΑΣ Η ακτίνα της φυσαλίδας στον αιθέρα είναι, R 4 =R 0 4 (1+dcos(ωt-kx) που ισοδυναμεί με r=r 0 +r 0 dcos(ωt-kx). Και αν r 0 d=a 0 = R 0 4 d,τότε αντιστοιχεί με πλάτος ταλάντωσης Α, απλής, και η μέση ενέργεια που αντιστοιχεί σε αυτή την ταλάντωση είναι, Ε κιν = ½ mω 2 Α 0 2 και ωα 0 =v= ταχύτητα κύματος αυτής της κινητικής ενέργειας. Έτσι η μέση θερμότητα, Q=273.16mc= E 0 + ½ mω 2 Α 0 2. Ένα μέρος της μέσης θερμότητας είναι ίσο με την μέση κινητική ενέργεια του κύματος και το άλλο μέρος με Ε 0 που προφανώς είναι η δυναμική ενέργεια του κύματος. Αλλά εδώ να σημειώσουμε τα εξής, Ε κιν = ½ ρω 2 Α 0 2 V, όπου ρ=πυκνότητα μη ύλης του αιθέρα. Αλλά,

9 Q=273.16ρcV=Ε 0 + ½ ρω 2 Α 0 2 V και ω=-ω 0 +2(273.16c) 1/2 /A 0 = σταθερή, και Ε 0 /ρva 0 2 =ω 0 2. Άρα υπάρχει μία συχνότητα θερμικού παλμού της φυσαλίδας σταθερή και μικροκυματικής σε ηλεκτρομαγνητικά κύματα φύσεως,με πεπερασμένη ταχύτητα, όπως το πείραμα απέδειξε. Αλλά υπάρχουν και άλλοι κυματισμοί της φυσαλίδας,με ταχύτητα κυμάτων άπειρη. Το θερμικό κύμα έχει περιορισμένη εμβέλεια γύρω από τις φυσαλίδες, στον χώρο του όλου η θερμοκρασία είναι μηδέν Kelvin. ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΠΥΚΝΟΤΗΤΑΣ ΕΝΩΣΙΑΣ Όπως αναφέρθηκε, για την κεντρική φυσαλίδα και για σταθερή θερμοκρασία ισχύει, FS=PS 2 =12πPVR και ργvs=fs, οπότε ρ=12πpvr/γvs Για κάθε σφαιρικό φλοιό, αντιστοιχεί ακτίνα αρχική R i και τελική R f, οπότε ο όγκος κάθε σφαιρικού φλοιού είναι, V=(4/3)π(R f 3 -R i 3 )= (4/3)π{(R f -R i ) 3 +3R f R i (R f -R i )=(4/3)π(ΔR 3 +3R f R i ΔR) Και όταν στην κεντρική φυσαλίδα αντιστοιχεί μάζα Μ και Δm είναι η μάζα μεταξύ της κεντρικής φυσαλίδας και του σφαιρικού φλοιού που έχει μάζα m x, τότε ο σφαιρικός φλοιός «έχει» επιτάχυνση γ= () και η ακτίνα R= (R f +R i )/2, οπότε R 2 = ¼ (R f 2 +R i 2 +2R f R i ), και ρ=12πpvr/γvs = () οπότε, ρ= (( ) ) ()( ) και Δρ=ρ 4 -ρ 3 = (( ) ) ( )( ) - (( ) ) ()( ) Αλλά R 4 >R 3 >R 2 και συνεπώς το Δρ είναι αρνητικό, που σημαίνει ότι η πυκνότητα του επόμενου σφαιρικού φλοιού μειώνεται και συνεπώς αλλάζει και ο συντελεστής ανάκλασης. Τότε τα πυκνώματα που προκαλούνται από τις ελαστικές κρούσεις των κόκκων στον φλοιό, θα διαδίδονται σε έλικα, όπως δώσαμε στο σχήμα ανωτέρω (ο συντομότερος δρόμος είναι καμπύλος). Αλλά και στις απειροστικές φυσαλίδες θα συμβαίνει το ίδιο, μόνο που εδώ προβλέψαμε ότι πολλές φυσαλίδες θα έχουν περιβάλλουσα (αραιή) υπερβατική μη ουσία, που πυκνώνει βαθμιαία μέχρι την πυκνότητα της υπερκείμενης ενωσίας. Εδώ η έλικα θα είναι αντίστροφη της φυσιολογικής του θετικού φορτίου, όπου άμεσα προς τον φλοιό υπάρχει πυκνή ενωσία, που βαθμιαία αραιώνει, όπως στην κεντρική φυσαλίδα.