«ΤΟ ΜΟΣΤΡΑΡΙΣΜΑ» του ΛΟΥΚΑ ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟY AΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ ΚΑΜΜΕΝΗ ΠΟΥΣΤΑΡΑ

Transcript

1 ΤΟ SCREW ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΤΟΜΑ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 18 With Athens & Thessaloniki tourist map! ΜΙΧΑΛΗΣ ΔΕΛΤΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΗΛΙΟΥ «ΤΟ ΜΟΣΤΡΑΡΙΣΜΑ» του ΛΟΥΚΑ ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟY AΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ ΚΑΜΜΕΝΗ ΠΟΥΣΤΑΡΑ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΑΜΗΣΙ ΠΙΣΩΓΛΕΝΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΤΑΜΠΟΥ KINKY CORNER #28 ΜΑΪΟΣ 2011 ISSN

2 Πουστριτόριαλ Μια ηθική αυτουργία για την Ανάσταση! Χριστός Ανέστη φίλες μου, κι ελπίζω φέτος να φέρει την Ανάσταση και στην κοινότητα μας η οποία βρίσκεται αυτή την περίοδο υπό διωγμό. Δεν φτάνει που ακυρώθηκαν από το Εφετείο οι γάμοι που έγιναν στην Τήλο από τον Δήμαρχο Τάσο Αλφιέρη, τώρα ο Εισαγγελέας της Ρόδου καταδιώκει τα άτομα που τέλεσαν τους γάμους για ηθική αυτουργία. Ηθική αυτουργία, γιατί θέλησαν να νομιμοποιήσουν την αγάπη τους απέναντι στο επίσημο κράτος, γιατί τόλμησαν Του Ανδρέα Ιωαννίδη να διεκδικήσουν το αυτονόητο, γιατί πίστεψαν κι αυτοί ότι μπορούν να είναι πολίτες πρώτης - και όχι δεύτερης όπως αποδείχτηκε αργότερα κατηγορίας. Ηθική αυτουργία, γιατί τα άτομα αυτά προσπάθησαν να ανοίξουν τον δρόμο της Ανάστασης για τόσες χιλιάδες συμπολίτες μας που περιμένουν υπομονετικά να νομιμοποιήσουν τις σχέσεις τους. Γ.Α.Πάπια Πηγαίνοντας πίσω στο 2008, όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν αντιπολίτευση, θυμάμαι καλά ότι ο ίδιος ο Γιωργάκης πήρε τηλέφωνο τον δήμαρχο Τήλου και του έδωσε συγχαρητήρια για τους γάμους; Τι έγινε ξαφνικά ξαφνικά και κάνει την Πάπια; Πού πήγε το σύμφωνο συμβίωσης που κατέβασε ως σχέδιο νόμου, όταν ήταν αντιπολίτευση; Γιατί δεν κάνει μια δημόσια δήλωση υποστήριξης των γάμων και επιτρέπει να σέρνονται στα δικαστήρια τόσο άδικα τέσσερις συμπολίτες μας; Κι εμείς από την άλλη, γιατί ανεχόμαστε να μας υποβιβάζουν με αυτό τον τρόπο; Γιατί αποδεχόμαστε να είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας; Βέβαια η απάντηση είναι προφανής. Τώρα ασχολείται η κυβέρνηση με την κρίση θα μου πείτε. Λοιπόν χεστήκαμε για την κρίση τους. Κι εμείς περνάμε τις δικές μας κρίσεις, αλλά δεν το κάνουμε θέμα. Και στην τελική, ας αλλάξει τον ανίκανο Υπουργό Οικονομικών, μπας και δούμε άσπρη μέρα Πολύχρωμη βδομάδα Μόνο όταν χρειαζόμαστε λεφτά για τα ταμεία του κράτους θυμόμαστε ότι υπάρχουν και οι γκέι. Τα λεφτά μας τα θέλει το κράτος. Για τα στοιχειώδη δικαιώματα ούτε λόγος. Παρ όλα αυτά εμείς δεν πτοούμαστε, συμμετέχουμε μαζικά στον αγώνα και Στο εξώφυλλο ο George Kanis Φωτογραφίες Γιώργος Στριφτάρης, προτάσσουμε τις διεκδικήσεις μας σε κάθε ευκαιρία. Συμμετέχουμε όλοι στο Athens Pride που θα γίνει φέτος στις 4 Ιουνίου ημέρα Σάββατο στην πλατεία Κλαυθμώνος. Όπως και κάθε χρόνο η μεγάλη πορεία αρχίζει στις 18:00. Το φετινό Φεστιβάλ Υπερηφάνειας πλαισιώνεται από αρκετές εκδηλώσεις, καθώς και πολλά άλλα φεστιβάλ που γίνονται παράλληλα ή λίγο νωρίτερα. Αναλυτικά προγράμματα για τα φεστιβάλ θα βρείτε στο παρόν τεύχος. Το περιοδικό μας είναι χορηγός επικοινωνίας στις σημαντικότερες εκδηλώσεις, οι οποίες είναι κατά χρονολογική σειρά: το Haircules International Bear Event που θα διεξαχθεί μεταξύ 26 και 29 Μαΐου, το Fou International Bear Weekend που θα γίνει από τις 3 μέχρι τις 5 Ιουνίου καθώς και το Athens Pride, του οποίου η κεντρική εκδήλωση θα γίνει στις 4 Ιουνίου. Σας περιμένουμε στην πλατεία Κλαυθμώνος στο περίπτερό μας, όπου θα υπάρχουν πολλές εκπλήξεις από εμάς και τους συνεργάτες μας. Την πήραμε! Φέτος τα μοναδικά ευχάριστα νέα μας ήρθαν από το Δήμαρχο Αθηναίων ο οποίος για πρώτη φορά φέτος παραχώρησε την Αιγίδα του στο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας. Πρόκειται για ένα μεγάλο βήμα το οποίο θα έπρεπε να είχε γίνει χρόνια πριν. Πάλι καλά να λέμε που έγινε έστω και τώρα και τον ευχαριστούμε δεόντως! Δυστυχώς ο προηγούμενος Δήμαρχος δεν κατάφερε να απεμπλακεί από τα γρανάζια του συντηρητισμού της παράταξης του αλλά καθώς φαίνεται ούτε και ο ίδιος κατάφερε (τελικά) να συμφιλιωθεί με τη σεξουαλικότητα του. Με την βοήθεια των LGBT ψήφων (που έκαναν τη διαφορά) τον έστειλαν εκεί που του άξιζε... σπίτι του. Η ροζ εκδίκηση θα του μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό, γιατί μπορεί οι ψήφοι μας να αποτελούν το 10% του εκλογικού σώματος, αλλά όταν πηγαίνουμε σύσσωμοι να ψηφίσουμε, με την τεράστια αποχή το ποσοστό αυτό πολλαπλασιάζεται και γίνεται 15 και 17 ενίοτε. Και επειδή η ψήφος μας έχει δύναμη, καλό είναι να το βάλουμε ως στόχο ότι σε κάθε εκλογές πρέπει να ψηφίζουμε. Ακόμα κι αν δεν ξέρουμε τι, πάντα υπάρχει μια ανεπίσημη γραμμή την οποία μπορούμε να ακολουθήσουμε και να ρίχνουμε σφαλιάρες σε όσους μας υποτιμούν. Μην ξεχνάτε ότι στις τελευταίες δημοτικές εκλογές οι ροζ ψήφοι έκαναν τη διαφορά και καθόρισαν το τελικό αποτέλεσμα στους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας (Αθήνα - Θεσσαλονίκη). Μηνιαία εφημερίδα ενάντια στην ομοιομορφία ISSN Ιδιοκτησία REZIRZ ENTERPRISES LIMITED Λεωφ. Λάρνακος 99, 1046, Λευκωσία, Κύπρος Κιν: Αντιπροσωπεία Ελλάδας Βλαχοπούλου 2, Αθήνα Τηλ: Φαξ: Κιν: Εκδότης Ανδρέας Ε. Ιωαννίδης Διευθύνεται από συντακτική επιτροπή Α. Μπατσιούλας, Γ. Τσιτιρίδης, Ανδρέας Ε. Ιωαννίδης Αρχισυντάκτης Άρης Μπατσιούλας Νομικός Συμβουλος Θεσσαλονίκης Στέλιος Μαυρίδης Στο τεύχος αυτό συνεργάστηκαν Γιώργος Τσιτιρίδης, Άρης Μπατσιούλας, Ανδρέας Ιωαννίδης, Ειρήνη Πετροπούλου, Λύο Καλοβυρνάς, Τέλλος Φίλης, Μπιμπελόγατα η Θεσσαλονικιά, Μπιμπελόγατα η Χαμουτζού, Xaris Instict, Γιώργος Στριφτάρης, Αναστασία, art-em-is-free. blogspot.com, Νίκος Γιαβρόπουλος, Άκης Διγκόλης, Satto Sana Lamakis, Στράτος Μπακάλης, Στέλιος Α. Μαυρίδης, gaysexualhealth.gr, Ηλέκτρα Γαλανού, Γιώργος Παπαστογιαννούδης Επικοινωνία screw@gorgo.biz, info@queer.gr Υπεύθυνος marketing Γιώργος Τσιτιρίδης, tsitiridis@yahoo.com, Εξωτερικοί συνεργάτες Nikos S. Morantis, morantis@on.gr Μας τιμούν με τη φιλοξενία τους στη Θεσσαλονίκη Stretto Καρόλου Ντηλ 18 Γαζία Καρόλου Ντηλ 22 Βιβλιοπωλείο Ιανός Αριστοτέλους 7 Βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία Λ. Νίκης 3 Bigaroon Παύλου Μελά 14 Κινηματογράφος «Ολύμπιον» Αριστοτέλους 10 Seven Gallery Αλ. Σβώλου 45 BarMe Αγίου Μηνά 3 Enola Βαλαωρίτου 19, 2ος όροφος AZA Αλ. Σβώλου 6 Don t tell mamma Στ. Καλλάρη 9 Allos Mondo Στ. Καλάρη 6 Ζουρνάλ Παπασωτηρίου Τσιμισκή 87 Spirto Π. Μελά & Ζεύξιδος Residents Στρ. Καλάρη 4 Bluevision Αφροδίτης 6, Βαρδάρης Πυξίδα Πατριάρχου Ιωακείμ 2 Μπαρμπουνάκης Το Κατώι του βιβλίου Αριστοτέλους 6 Ψιλικology Ζεύξιδος 4 Videorama DVD Gay Club Οδυσσέως 13, Πλατεία Βαρδάρη Kama Sutra Εθνικής Αμύνης 35 Bel Ami Ανδρέου Γεωργίου 4 Your sex shop Καραολή Δημητρίου 37 T bar Αλ. Σβώλου 24 Paul.M Παύλου Μελά Splash sauna Αφροδίτης 23 G point Αλ. Σβώλου 24 XTC radio Σινέ Λαϊκόν Μοναστηρίου 2 Star Sex Shop Αισώπου 18 ΔΥΝΑΜΟ οδός Τύπου 5 κάθετη στη Βαλαωρίτου Σαιξπηρικόν βιβλιοπωλείο Εθνικής Αμύνης 14 Stereodisc Αριστοτέλους 4 Sakis Kastanis Γρ. Παλαμά 19 Αθήνα Sodade Τριπτολέμου 10 Kazarma Κωνσταντινουπόλεως 84 Moe Κελαιού 1-5 S-cape Army Academy Ιερά Οδός & Μεγ. Αλεξάνδρου 139 Freedom Copy Shop Στάϊκου 1-3 και Σκουφά 75 Del Sol Βουτάδων 44 Fou Κελαιού 8 Ταξίδι Ζαγρέως 23 Blue Train Κωνσταντινουπόλεως 84 Noiz Κωνσταντινουπόλεως 78 Μυροβόλος Γιατράκου 12 Alexander Sauna Μεγ. Αλεξάνδρου 134 Στέκι μεταναστών Τσαμαδού 13 Flex Sauna Gym Πολυκλείτου 6 Big Bar Φαλαισίας 12 & Ιερά Οδός FC_UK Κελεού 3 My Bar Κακουργιοδικείου 6 Κούκλες Ζαν Μορέας 32 & Συγγρού Πολύχρωμο Λεμπέση 12 TRAP Κορυτσάς 15 (κάθετη Κωνσταντινουπόλεως 123) El Cielo Κωνσταντινουπόλεως 84 Micraasia Κωνσταντινουπόλεως 70 Booze Cooperativa Κολοκοτρώνη 57 Ήρα Baths Ζήνωνος 4 Αθηναϊκόν Κρατίνου 11 Silver Star Κλεισθένους 4 Test Me Πιπίνου 64 Sammi s Φυλής 34 Το περιβόλι της Οικολογίας Ανδρέα Μεταξά Fantastico Αριστοτέλους 37 Λουκουμαδούπολη Κωνσταντινουπόλεως 68 Almaz Τριπτολέμου 12 Holly Bar Κωνσταντινουπόλεως 70 1ος όροφος EROXXX Σταδίου 61 Bearcode Κωνσταντινουπόλεως 8 Hot Celebrities Λ. Συγγρού Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο Θεμιστοκλέους 37 The Breeder Περδίκα 6 Λαΐς Ιερά Οδός 48 & Μεγ. Αλεξάνδρου Different Ιερά οδός 49 Ξενοδοχείο Αττική Τσιμισκή 37 & Χαρίλαου Τρικούπη Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας Χαλκοκονδύλη 25 Βεστιάριο Σάμπα Κοδριγκτώνος 33 Starlite Φαλήρου 76, Κουκάκι Κέντρο Ζωής Διοχάρους 9 Πολύχρωμος Πλανήτης Αντωνιάδου 6 Κανέλα Κωνσταντινουπόλεως 70 The Kinky Cafe Μεγ. Αλεξάνδρου 24 Οδός Πανός Διδότου 39 Ginger Ale Θεμιστοκλέους 74, πλατεία Εξαρχείων New York Κωνσταντινουπόλεως 70 The apartment Ιθάκης 29Α ATTRAXX Ιάκχου 36, Γκάζι Mod s hair Lab Μιαούλη 6, Ψυρρή Φασόλι Ιπποκράτους 22, Εμ. Μπενάκη 45 και Περικλέους 32 Cine Orfeo Ζαχία 4, Πλατεία Αττικής Λάρισα, Βόλος, Πάτρα, Κοζάνη Emanuell sex shop Φαρμακίδου 3, Λάρισα Erotic Boutique 3 χλμ. Λαρίσης - Βόλου, Λάρισα T-Bar Μανδηλαρά 18 & Παπαναστασίου Φαρσάλων 3-5, Λάρισα Ιάσονος 23 & Σεφέλ, Βόλος Α83 Cafe Bar Αεροδρομίου 38 (Έναντι παλαιών σφαγείων), Λάρισα Όσο πατάει η γάτα Αγορά Λιμένα Κ26, Βόλος Κοζάνη T-Bar Ολυμπίου Γεωργάκη 3 YMCA Κανακάρη 147, Πάτρα Κύπρος Club Secrets Αρτέμιδος 67 Λάρνακα Alalum Λουτρών 1, Λεμεσός Cafe Π Κυτίου Κυπριανού 27, Παλαιά Λεμεσός Escape from Yourself Λεωφ. Μακαρίου 81, Λεμεσός T-Bar Ε.Κ. City Plaza Λ. Μακαρίου 28, Λευκωσία T-Bar Εμπορικό Κέντρο The Mall of Cyprus Shacollas Emporium Park, Λευκωσία NGO Κέντρο υποστήριξης (Support Center) Εζεκία Παπαϊωάννου 27, Λευκωσία Καλά καθούμενα Nικοκλέους 21, Στοά Εκκλησίας Παναγίας Φανερωμένης Λευκωσία Different Αγίας Νάπας 6-7 Πάφος Κρήτη Eros Bar Εμμ. Τσαγκαράκη, Μάλια Pig s Love Shop Κριάρη 40, Χανιά Θράκη SoHo City Boutique Cafe Λ. Δημοκρατίας , Αλεξανδρούπολη Erotic Shop Μανδαλίδου 15, 2ος όροφος, Διδυμότειχο Ιωάννινα T-Bar Γρ. Σακκά 17 Σκιάθος DeFacto bar Οδός Γρηγορίου Ε Ρόδος Berlin Ορφανίδου 47 Θες το μαγαζί σου να γίνει σημείο διανομής του περιοδικού; Επικοινώνησε μαζί μας στο info@queer.gr ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική, ή κατά παράφραση, ή διασκευή απόδοση του περιεχομένου του παρόντος εντύπου με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη, σύμφωνα με τον νόμο 2121/1993. Τα κείμενα των συνεργατών εκφράζουν προσωπικές απόψεις.

3

4 4 ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΡΙΑ Γράφει κάθε μήνα η Ειρήνη Πετροπούλου Συγγνώμη που κυκλοφορούμε ελεύθερα ανάμεσα σας, αν και πολύ θα το θέλατε να τελούσαμε υπό εγκλεισμό σε κανένα ερημικό νησάκι, σε στιλ Σπιναλόγκα ή Γιάρο, αλλά δεν μπορεί να φταίμε για όλα τα σκατά που κάνετε ή σκέφτεστε, ούτε για τις παρανομίες του εκάστοτε δημόσιου προσώπου! Ε, συγγνώμη κι όλας, αλλά δεν θα σας κάνουμε τη χάρη! Τουλάχιστον, όχι εμείς οι φανερές. Οι κρυφές είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο, αλλά δεν θ ασχοληθώ μαζί τους επί της παρούσης. Βέβαια, κατά μια άποψη, πολύ θα το θέλατε να είμαστε όλες κρυφές πίσω από λευκούς ή εμπριμέ γάμους, αλλά δεν το είχε η κούτρα μας και δεν κατέβασε μυστικά, ψέματα και χωριστές κρεβατοκάμαρες! Είναι γνωστό, εξάλλου, το παραμύθι. Όταν ψάχνουμε που και σε ποιον θα φορτώσουμε τις δικές μας πομπές, το αδελφάτο να είναι καλά. Έχασε η ομάδα μας; Φταίει ο τερματοφύλακας και ενίοτε ο διαιτητής και τους λούζουμε με διάφορα κοσμητικά, καθόλου ευγενικά, που αποπνέουν βαθύ σεξισμό και απαξιώνουν μέσα από μερικές λέξεις όλο το έργο που μπορεί να έχουν προσφέρει. Μας έκοψε κλήση η Τροχαία; Φταίει ο π**** ο τροχονόμος και όχι εμείς που παραβήκαμε τον Κ.Ο.Κ. Εμείς, παιδί μου, γεννηθήκαμε με το βολάν στο χέρι και όταν καβαλάμε το τροχοφόρο, οι δρόμοι είναι δικοί μας Ε, συγγνώμη κι όλας που αναπνέουμε υπάρχουμε, παράγουμε, συμβάλλουμε στην ανάπτυξη της χώρας και πληρώνουμε τα σπασμένα και τις κουλαμάρες της εκάστοτε Κυβέρνησης! και αν δεν αρέσει σε κάποιον, ας κλειστεί σπιτάκι του! Έπιασαν στα πράσα τον Ψωμιάδη για παράβαση καθήκοντος; Έ μα πια! Το αδελφάτο φταίει που έχει βάλει στο μάτι αυτό το εκλεκτό μέλος της κοινωνίας μας και του ροκανίζει την καρέκλα! Εκφέρει την άποψη του μέλος lgbt οργάνωσης; Παίρνει η μπάλα ολόκληρη την οργάνωση και απαξιώνεται μέσα σε δύο αράδες ολόκληρο το έργο της. Και εμείς; Χαχα, εμείς μπορούμε να λέμε ελεύθερα την γνώμη μας, γιατί έτσι ασκούμε τα συνταγματικά μας δικαιώματα περί ελευθερίας του λόγου. Μπορούμε να τα χώνουμε σε όποιον δεν μας αρέσει η φάτσα, οι πράξεις και τα όσα γράφει, γιατί έτσι μας αρέσει αφού είμαστε πνεύματα αντιλογίας - χρησιμοποιώντας ως κάλυψη ένα ανυπόγραφο κείμενο σε ένα εξ ίσου ανυπόγραφο φανζίν. Αν, λέγω υποθετικά, αν πάψει κάποια στιγμή να υπάρχει το αδελφάτο, αν γίνουμε όλες κρυφές ή ασπαστούμε τον καθωσπρεπισμό που προσπαθεί να επιβάλλει η καθεστηκυία τάξη, μήπως θα πάψουμε να υπάρχουμε; Αν διαλυθούν όσες lgbt οργανώσεις υπάρχουν, μήπως θα πάψει να υπάρχει κίνημα; Αν δεν εκφέρουμε ως άτομα άποψη, μήπως θα πάψουν να βάλλονται οι lgbt οργανώσεις; Ε, συγγνώμη κι όλας, δεν θα σας κάνουμε τη χάρη! Τα παράδοξα του ΟΗΕ Διάβασα ότι η Επιτροπή Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) του ΟΗΕ αποφάσισε να επανεξετάσει το αίτημα εγγραφής της ILGA στο μητρώο του Οικονομικού και Κοινωνικού Συμβουλίου του (ECOSOC) ώστε ν αποκτήσει συμβουλευτικό χαρακτήρα με δικαίωμα παράστασης στις συνελεύσεις, τη δυνατότητα υποβολής εκθέσεων, την άσκηση πιέσεων μέσω επαφών με άλλα μέλη του Οργανισμού, συν το ελεύθερο να οργανώνει εκδηλώσεις στο κτίριο που στεγάζονται τα γραφεία του ΟΗΕ. Την αντίθεση τους που τελικά πέρασε προέβαλαν κάποιες χώρες, όπου η ομοφυλοφιλία εξορκίζεται στο πυρ το εξώτερον είτε με θανατική καταδίκη, με προπηλακισμούς ή θεραπευτικούς βιασμούς. Βέβαια, σπάνια έως σπανιότατα μια lgbt ΜΚΟ μπορεί να εγγραφεί στο μητρώο του ECOSOC και εδώ ερχόμαστε σ ένα άλλο παράδοξο: το νέο νομοσχέδιο που εκπόνησε (και να δούμε πότε πρόκειται να καταθέσει) η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και που ήταν μέχρι πρότινος σε ανοικτή διαβούλευση στο διαδίκτυο, προβλέπει απαραίτητα την εγγραφή μιας ελληνικής MKO στο μητρώο ώστε να έχει δικαίωμα παράστασης ως πολιτική αγωγή στο δικαστήριο. Σημειωτέον ότι λίγες lgbt οργανώσεις έχουν αποκτήσει συμβουλευτικό χαρακτήρα σε διεθνείς οργανισμούς. Δηλαδή, από την μια μεριά ο ΟΗΕ διστάζει να δώσει θέση συμβούλου σε μια lgbt ΜΚΟ και από την άλλη, το υποτιθέμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ θεωρεί απαραίτητη την εγγραφή στο μητρώο του ECOSOC. Συνεπώς, καθίσταται λίαν δύσκολο για μια ΜΚΟ να υπερασπίζεται άτομα που κατά κανόνα λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού πέφτουν εύκολα θύματα ρατσιστικών εκδηλώσεων και λεκτικής ή σωματικής βίας!!! Με απλά λόγια, μπορεί η ελευθερία έκφρασης του σεξουαλικού προσανατολισμού να θεωρείται ανθρώπινο δικαίωμα που χαίρει προστασίας βάσει των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου, αλλά τα έργα και οι βουλές των διεθνών οργανισμών άλλα δείχνουν Μήπως μας δουλεύουν τελικά;

5 ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΡΙΑ 5 Je Veux Καιρό είχα ν ακούσω τόσο δροσερό τραγούδι, όπως το Je veux της 30χρονης γαλλίδας Zaz (κατά κόσμον Isabelle Geffroy), που με τον πρώτο δίσκο έκανε θραύση και αίσθηση στα τσαρτς. Την ανακάλυψα τυχαία μέσα σε μια πολύ καλή, ομολογουμένως, συλλογή 14 τραγουδοποιών και συγκροτημάτων, ικανών να σε τινάξουν στα ύψη με τις μουσικολογικές τους εναλλαγές. Δεν θα εκθειάσω τα υπόλοιπα κομμάτια της συλλογής, αλλά θα σταθώ στη Zaz, μιας και με το Je veux ή Θέλω στα ελληνικά, ξεκινά το νέο μου CD - απόκτημα. Η κοπελιά δηλώνει στο εξώφυλλο του δίσκου που έχει και το όνομα της ότι ευχαριστεί, μεταξύ άλλων, και τη συντρόφισσα της για τη δύναμη και υποστήριξη που της έδωσε. Οι ίδιοι οι στίχοι του τραγουδιού είναι αποκαλυπτικοί: Τι να την κάνω τη σουίτα στο Ριτζ; Τα Σανέλ κοσμήματα ή την λιμουζίνα; Αγάπη και χαρά θέλω!... Ας δώσουμε τέλος σε όλη αυτή την υποκρισία Ξέχνα τις προκαταλήψεις σου και μπες στη δική μου πραγματικότητα Με κούρασαν οι διφορούμενες κουβέντες Offrez-moi la Tour Eiffel, j en ferais quoi? Για τα μάτια σου μόνο, μωρό μου! Με το GLAAD Media Award βραβεύτηκαν οι αμερικάνικες σειρές Glee και Modern Family εφόσον η θεματογραφία και οι χαρακτήρες τους συμβάλλουν θετικά στην αποδοχή των lgbt, ενώ η ταινία I love you, Phillip Morris με πρωταγωνιστές τους Τζιμ Κάρρεϋ και Έουαν ΜακΓκρέγκορ, χαρακτηρίστηκε συναρπαστική. Νομοσχέδιο που κατοχυρώνει το δικαίωμα του γάμου στα ομόφυλα ζευγάρια πρόκειται να κατατεθεί στην Ουρουγουάη με την υποστήριξη σύσσωμης της Αντιπολίτευσης. Εκεί τολμούν, εδώ το λιβανίζουμε!. και να ήταν μόνο αυτό! Άκυρους κήρυξε το Εφετείο Ρόδου τους γάμους της Τήλου. Άρειε Πάγε ερχόμαστε! Τι κακό κι αυτό με την Ελληνική Δικαιοσύνη δύο φορές σύρθηκε στα δικαστήρια το Αμφί, μια η λέξη λεσβία, τώρα οι γάμοι! Ησυχία δεν μπορούμε να βρούμε! Σοκ και δέος προκάλεσαν δηλώσεις του ακαδημαϊκού και αντιπροέδρου του Εθνικού Κέντρου Ερευνών της Ιταλίας Roberto De Mattei, ο οποίος κατηγορεί τους γκέι για την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μα, για όλα φταίει αυτό το αδελφάτο; Τς τς τς! Σύμφωνο Συμβίωσης αποκτά επίσημα από τον Σεπτέμβριο το μικρό ευρωπαϊκό κράτος του Λιχτενστάιν, που βρίσκεται ανάμεσα σε Ελβετία και Αυστρία. Το νομοσχέδιο υποστηρίχτηκε από όλα τα κόμματα και παρέχει τα ίδια δικαιώματα με τα έγγαμα ζευγάρια, με εξαίρεση την τεκνοθεσία του βιολογικού παιδιού του/της ενός/μιας συντρόφου από τον/την άλλον/η σύντροφο, την επιβοηθούμενη γονιμοποίηση και την παρενθεσία ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ ΙΝΔΙΑ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΗΠΑ Με τον όρο λέρα χαρακτήρισε ο ομοφοβικός Ρόμπερτ Μούγκαμπε το Κοινοβούλιο της Αγγλίας για την υποστήριξη που δείχνει σε θέματα lgbt δικαιωμάτων. Δήλωσε μάλιστα δυσαρέσκεια, όταν τα καμώματα του ίδιου και της ομοφοβικής κυβέρνησης του γίνονται αντικείμενο συζήτησης στη Βουλή μιας άλλης χώρας, ειδικά όταν είναι φιλελεύθερη και δημοκρατική! Φόβους εξέφρασε ο Υπουργός Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας Φαρούκ Αμπντουλάχ πως αν μειωθούν και άλλο οι γεννήσεις θήλεων τέκνων οι Ινδοί κινδυνεύουν να γίνουν γκέι!!! Μήπως να αναζητήσει τα αίτια στην θέση της γυναίκας μέσα στην ανδροκρατούμενη και πατριαρχική κουλτούρα της χώρας του; Ξέρουμε πόσο ξινίζονται κάποιοι μπαμπάδες, όταν αποκτούν κορίτσι αντί για το πολυπόθητο παιδί! Ομάδα στο Facebook έχει βαλθεί να κάνει outing σε όσους γκέι υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις της Αυστραλίας. Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και τώρα καλείται το Υπουργείο Άμυνας να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Κατηγορείται δε για κωλυσιεργία, εφόσον δεν αντέδρασε εγκαίρως, μιας και από το 1992 επιτρέπεται στις λεσβίες και τους γκέι να υπηρετούν ανοικτά στο στρατό. Το παιδικό βιβλίο And Tango Makes Three επέστρεψε ξανά στη λίστα των ανεπιθύμητων βιβλίων ως ακατάλληλο για το μικρής ηλικίας αναγνωστικό κοινό, μετά από καταγγελίες συλλόγων γονέων και κηδεμόνων ότι προωθεί την ομοφυλοφιλία. Επίσης, κρίθηκε αντιπαιδαγωγικό γιατί δύο πιγκουΐνοι μπαμπάδες αναλαμβάνουν την τύχη ενός έκθετου αυγού. Έλεος!

6 6 ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ Ο έρωτας δεν έχει δίκιο, ούτε μέτρο καθένας δίνει οτι έχει Γυρίζοντας φευγαλέα σελίδες πέφτω πάνω σου! Γαντζώνομαι! Γαντζώνεσαι! Μιλάμε για τον ήλιο, για το χαμόγελο σου, για το παράθυρό μου που βλέπει ουρανό, για τα ερωτικά σου δάχτυλα, για το φως των ματιών μας, για ένα χάδι που ακούμπησε το Ταξίδι γυμνό μου ώμο, για ένα φιλί μου που σε βρήκε κατάσαρκα. Στην αρχή δε λέμε για αύριο. Απαγορευμένη λέξη το αύριο. Δεν τάζουμε. Δεν υποσχόμαστε. Συναντιόμαστε εξ αποστάσεως, σχεδόν τυχαία κάθε μέρα, μόνο και μόνο για να σβήσουμε τη λαχτάρα. Ώσπου τελικά, κάθε φορά που αποκοιμιόμαστε χώρια, ονειρευόμαστε τα ίδια. Νιώθουμε στο πετσί μας την ίδια τρέλα, την παρόρμηση, το χοροπηδητό, το ταξίδι και την αντάμωση. Ξεκινάς με φόρα να μου χαρίζεις μυστικά, παράπονα, αγγίγματα κι ένα σωρό άλλα δικά σου που έχεις φυλαγμένα. Γι αυτό δε ρώτησα ποτέ τι θα μου δώσεις. Άλλωστε στον έρωτα δεν ψάχνεις το δίκιο ή το μέτρο, καθένας δίνει ότι έχει. Σε μια στιγμή μέθης από τα ζωγραφισμένα λακκάκια του προσώπου σου, κλείνω εισιτήρια και δε βλέπω την ώρα να ξημερώσει για να στο πω. Έρχομαι. Έρχομαι για να σβήσω τους φόβους σου. Για να κάψουμε τις παλιές μας ασφάλειες και να ημερέψουμε τις νέες ανασφάλειες. Έρχομαι για εμάς. Για σένα και για μένα. Ανυπόμονα κοιτάζω όλα τα ρολόγια. Έχω να περιμένω, αλλά μου αρέσει που δεν ξέρω ακριβώς τι. Έγινες αιτία να ξυπνήσουν τόσα θέλω. Δεν είναι η μόνη μου χαρά το ταξίδι, αλλά και αυτή εδώ η ερωτιάρα αναμονή. Η ονειροπόλα αγρύπνια να πλέκω ιστορίες με μας. Έχει πολύ ζεστό καιρό εδώ, μου λες, αν και η θάλασσα παγωμένη, θα κάνουμε τουρτουρίζοντας το πρώτο μας μπάνιο. Θα τρίβουμε τα σώματα Γράφει κάθε μήνα μας στο νερό για να αντέχουμε. o Χάρης Instict Και μετά θα ντυθούμε ο ένας τα ρούχα του άλλου, για να πάρουμε ζεστασιά. Βούτηξα ολόκληρος στο ταξίδι. Θα έρθω. Αυθόρμητα και απροσδόκητα άλλαξες τη διάθεση μου. Δε με νοιάζει τι μου κοστίζει η ζωή και ο έρωτας. Ποτέ δεν ήμουν και δε θα είμαι καλός με τα κουτάκια, τις ισορροπίες και τους αριθμούς. Μου φτάνει που κοιμάμαι αγκαλιά με τα εισιτήρια και ονειρεύομαι να σου δαγκώσω τη μύτη. Υ.Γ. Αξίζει φίλε μου να ζούμε για ένα όνειρο! ας μην εγκαταλείψουμε αυτήν την αγαπημένη συνήθεια! Μας κρατάει χαρούμενους και ζωντανούς! Ονειρέψου και συ, μπορείς! 1 3 A, P A V L O U M E L A E S P R E S S O B A R

7 ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ 7 Colour Youth Βήματα προόδου γίνονται για την LGBT κοινότητα και ο λόγος για το ανοιχτό κάλεσμα ίδρυσης της Colour Youth, LGBTQ κοινότητας νέων Αθήνας, που πραγματοποιήθηκε στο κτίριο της Νομικής Σχολής, το απόγευμα της Παρασκευής 8 Απριλίου. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινά η διαδικασία απόκτησης νομικής ταυτότητας αλλά και η πιο έντονη δραστηριοποίηση της CY στον χώρο της διεκδίκησης, ενημέρωσης και υποστήριξης για τα ζητήματα που απασχολούν τους LGBT νέους. Όλα άρχισαν πέρσι το καλοκαίρι όταν κάποιοι νέοι διέκριναν την ανάγκη δημιουργίας μιας ομάδας που σκοπό θα είχε την προώθηση των δικαιωμάτων, την οικογενειακή και κοινωνική αποδοχή, την καταπολέμηση της ομοφοβίας, την κατάρριψη των στερεοτύπων και προκαταλήψεων, την συνεχή προσπάθεια για ένα αύριο απόλυτης ισότητας. Κύριο στόχο της CY αποτελεί η ανοιχτή λειτουργία της προς όλους και όλες, καθώς και η εναλλαγή προσώπων, επομένως περιμένουμε εσάς και τις ιδέες σας! Στο πλαίσιο αυτό και με την επιδίωξη διαμόρφωσης μιας κοινότητας ελεύθερης από διακρίσεις, και απαγορεύεται κινήθηκε και το κάλεσμα της Παρασκευής 8/4, οπότε και ψηφίστηκε η πρόταση καταστατικού μετά από σχετική συζήτηση και παρουσίαση του μοντέλου οργάνωσης και λειτουργίας της ομάδας. Θεμελιώδης σκοπός της ομάδας είναι η καταπολέμηση των διακρίσεων βάσει σεξουαλικότητας στην εκπαίδευση, στον εργασιακό χώρο, στην οικογένεια, στην ίδια την κοινωνία. Η πραγμάτωση του σκοπού αυτού θα επιτευχθεί μέσα από την ενημέρωση της κοινωνίας για θέματα που αφορούν τους LGBTQ νέους, όπως η ισότητα και η ψυχική υγεία αλλά και μέσω της στήριξης των νέων που έρχονται αντιμέτωποι με ομοφοβικές η σεξιστικές επιθέσεις. Η επόμενη δράση λοιπόν της CY έρχεται με αφορμή τη διεθνή ημέρα κατά της ομοφοβίας, όπως έχει καθιερωθεί η 17η Μαΐου. Με τη μορφή καμπάνιας θα γιορτάσουμε αυτή την μέρα και η Colour Youth θα βρίσκεται σε σχολές και στην Ερμού μοιράζοντας ενημερωτικό υλικό, έτοιμη να απαντήσει στις ερωτήσεις σας και να κουβεντιάσει μαζί σας. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την CY αλλά και για να δείτε πως μπορείτε να δραστηριοποιηθείτε μέσα στην κοινότητα επισκεφθείτε το Βάλε και εσύ το χρώμα σου στην Colour Youth! Σε περιμένουμε! Info Μάθε για την Colour Youth και γίνε κομμάτι της, μπες στο www. colouryouth.gr ή ψάξε την στο facebook, εκδηλώσεις οργανώνονται συχνά!

8 8 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Σκέψου έναν άνθρωπο που είναι χτίστης ή ταξιτζής (χωρίς να θέλω να προσβάλλω, απλά δίνω το στίγμα) να πει στον κύκλο του πως κάνει ψυχοθεραπεία. Θα τον αντιμετωπίσουν σα να είναι τρελός. «Είναι ψυχάκιας, ψυχασθενής, δολοφόνος;», θα αναρωτηθούν οι οικείοι του. Αυτά είναι τα πρώτα που θα σκεφτούν. ΜΙΧΑΛΗΣ ΔΕΛΤΑ Συνέντευξη: Γιώργος Παπαστογιαννούδης Στο πρώτο μας ραντεβού για τη συνέντευξη με το Μιχάλη Δέλτα, με έστησε, παρόλο που θα συναντιόμασταν σπίτι του. Ξεχάστηκε και βρέθηκε στην Κρήτη. Πέντε ημέρες μετά καθόμασταν στον καναπέ του. Αυτά που μας λέει, μόνο ανέμελα δεν είναι. Είσαι από τους πρώτους μουσικούς στη χώρα μας που καταπιάστηκε με την ηλεκτρονική μουσική, όταν αυτή βρισκόταν στη γέννηση της. Τι συνέβαινε εκείνα τα χρόνια; Στην εφηβεία μου, εκεί γύρω στα δεκατρία μου, άκουγα Joy Division, New Order, Bauhaus, μουσικές δηλαδή που είχαν ένα πιο ιδιαίτερο άκουσμα. Μέσα τους υπήρχαν τα πρώτα ηλεκτρονικά ψήγματα. Στα τέλη των 80s γινόμαστε μια παρέα με τον Κωνσταντίνο και άλλα παιδιά που πηγαίναμε στα clubs σχεδόν κάθε βράδυ για να χορέψουμε τo νεοφερμένo τότε acid house. Αυτός ο ήχος ήταν σχεδόν ισοπεδωτικός για τα αυτιά μου, ένιωσα πως κάτι συμβαίνει στη μουσική, κάτι αλλάζει. Ως τότε είχαμε συνηθίσει στο στερεότυπο πως η μουσική πηγάζει από μία μπάντα με έναν τραγουδι- στή. Ξαφνικά όμως ήρθε μία μουσική που δεν έχει ανάγκη τους τραγουδιστές, είναι instrumental και εκφράζει κατ εμέ μελοποιημένα με τον πιο δυνατό τρόπο το θόρυβο του αστικού τοπίου. Δημιουργούσε μια εγρήγορση μέσα μας. Υπήρχαν ήχοι που δεν τους ξέραμε. Και έτσι ξεκινάτε να πειραματίζεστε και οι ίδιοι μαζί τους; Η αίσθηση πως με έναν υπολογιστή και ένα σινθεσάιζερ, με ένα πολύ φτωχό και βασικό εξοπλισμό δηλαδή, είχαμε τη δυνατότητα να δημιουργούμε ολοκληρωμένες μουσικές συνθέσεις ήταν μαγική. Αρχίζουμε να συνθέτουμε μελωδίες και να πειραματιζόμαστε με τους ήχους. Ο λόγος όμως που με κέρδισε η ηλεκτρονική, είναι διότι πίστευα πως είναι η μόνη μουσική που θα επηρρεάσει εξ ολοκλήρου την μετέπειτα μουσική βιομηχανία. Η εξέλιξη της γινόταν ταυτόχρονα με την εξέλιξη της τεχνολογίας. Ζούσαμε μια επανάσταση. Η σχέση αυτή δημιουργούσε και εξακολουθεί να δημιουργεί καινοτόμους ήχους. Είναι μια μουσική που από τότε που γεννήθηκε (εδώ και περίπου 30 χρόνια δηλαδή) δεν έχει σταματήσει να εξελίσσεται και κατά τη γνώμη μου αυτό θα συνεχιστεί για πάντα. Είναι μια μουσική που ακολουθεί αλλά και προκαλεί την εξέλιξη, και αυτό είναι το μαγικό της στοιχείο. Τι είναι ο αστικός θόρυβος; Ο θόρυβος της κοινωνίας, ο θόρυβος των σχέσεων, ο εσωτερικός δικός σου θόρυβος και ο θόρυβος που βρίσκεται μέσα σε μένα. Όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά, είναι μελωδίες που προσπαθώ να τις εκφράζω με τις συνθέσεις μου. Όταν γράφω μουσική, γίνομαι διάμεσος και διαυλώνομαι με κάτι που είναι έξω από μένα, αλλά ξεκινάει από μέσα μου. Ναι μεν είμαι ο Μιχάλης που ξέρω, αλλά γίνομαι και κάποιος που μόλις γνωρίζω. Η διαδικασία της δημιουργίας είναι ένα δικό μου εσωτερικό μονοπάτι αναζήτησης. Για να μπορέσω να μπω σε αυτό το δρόμο, χρειάζομαι την απομόνωση μου. Αυτό από μόνο του έχει κάτι μυστήριο και κατ εμέ μαγικό. Πρόκειται για αυτή τη διαδικασία που επικαλούνται πολλοί καλλιτέχνες για τη δημιουργική τους περίοδο, πως τους είναι αναγκαίο να βαδίσουν σε σκοτεινά μονοπάτια για να αξιοποιήσουν το ταλέντο τους; Το κυρίαρχο συναίσθημα αυτής της διαδικασίας

9 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 9 είναι η χαρμολύπη. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για πληθώρα συναισθημάτων, που δημιουργούνται από τους ανθρώπους και τις καταστάσεις, τις πηγές έμπνευσής μου. Είναι σαν να πεθαίνεις, να βγαίνεις από σένα και να γίνεσαι παρατηρητής του τι συμβαίνει γύρω σου, έτσι τουλάχιστον το ερμηνεύω εγώ. Τότε, πρόκειται για μια πολύ μελαγχολική στιγμή. Καθόλου όμως σκοτεινή. Πότε είσαι σίγουρος πως έχεις ολοκληρώσει ένα τραγούδι; Μιλάς για τη συνέχεια της δημιουργικής διαδικασίας, που είναι ίδια. Βγαίνω από τη θέση του δημιουργού και γίνομαι παρατηρητής αυτού που έχω γράψει. Μόνο τότε μπορώ να καταλάβω αν έχω ολοκληρώσει αυτό που θέλω να πω. Τι φοβάσαι να πεις με τη μουσική σου; Αυτά είναι πολύ δικά μου πράγματα, προσωπικά, που πιστεύω πως δεν αφορούν κανέναν άλλο και τα οποία έχω φροντίσει να δουλέψω με άλλα μέσα και εργαλεία και όχι μέσω της μουσικής. Δε φοβάμαι, αλλά δε θα βάλω τα σκουπίδια μου στη μουσική μου. Έχεις μιλήσει ανοιχτα για την ψυχοθεραπεία που έχεις κάνει. Σε αυτό αναφέρεσαι; Και σε αυτό. Η ψυχοθεραπεία είναι ένας άλλος δρόμος που επέλεξα να ακολουθήσω για να αναζητήσω τον εαυτό μου. Το ψάξιμο δε σταματάει ποτέ, αλλά με την ψυχοθεραπεία αισθάνομαι πως μπήκαν σταθερές βάσεις και έβγαλα κάποια λυτρωτικά συμπεράσματα για μένα τον ίδιο. Με βοήθησε να βρω λύσεις. Έχεις δηλώσει πρόσφατα «ψυχοθεραπεία, ομοφυλοφιλία, μετανάστες, τα ταμπού της Αθήνας του 2011». Γιατί τη θεωρείς ταμπού; Σκέψου έναν άνθρωπο που είναι χτίστης ή ταξιτζής (χωρίς να θέλω να προσβάλλω, απλά δίνω το στίγμα) να πει στον κύκλο του πως κάνει ψυχοθεραπεία. Θα τον αντιμετωπίσουν σα να είναι τρελός. «Είναι ψυχάκιας, ψυχασθενής, δολοφόνος;», θα αναρωτηθούν οι οικείοι του. Αυτά είναι τα πρώτα που θα σκεφτούν. Θα του προτείνουν να πάρει φάρμακα. Γιατί αυτό αρέσει στον Έλληνα, θεωρείσαι συλλήβδην τόσο ψυχολογικά διαταραγμένος που περιθωριοποιείσαι από την κοινωνία, όπως οι κοινότητες των ομοφυλόφιλων που θέλουν να τις βλέπουν ως μειονότητες ή των αλλοδαπών. Για αυτό τα βάζω όλα αυτά σε μια επικεφαλίδα. Πίσω από όλο αυτό κρύβεται άγνοια και φόβος. Το ταμπού της ομοφυλοφιλίας πηγάζει από τους ετεροφυλόφιλους ή από τους ομοφυλόφιλους; Δυστυχώς και από τους δύο. Ωστόσο οι ομοφυλόφιλοι έχουμε μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, διότι εμάς αφορά άμεσα. Εγώ δεν αντιμετωπίζω την ομοφυλοφιλία ως ιδιαιτερότητα. Την αντιμετώπιζα έτσι, όταν ήμουν στα δεκαεφτά μου. Μιλάω ανοιχτά για αυτήν, διότι σιχαίνομαι την υποκρισία. Τι φοβάται κανείς για να μιλήσει ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία του; Ο μεγάλος φόβος νομίζω είναι να μην το μάθουν οι γονείς του. Η οικογένεια μου, όπως και οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μου, γνωρίζουν τις επιλογές μου. Δεν τους έχω δηλώσει κάτι, αλλά έχω μιλήσει για τους έρωτές μου και έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα. Αν κρατάς μυστική τη ζωή σου και υποκρίνεσαι, δε θα καταφέρεις ποτέ να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Ούτε να ερωτευθείς μπορείς... Έρωτας; Τι είναι αυτό; Στην Αθήνα σήμερα, δύο άντρες είναι σχεδόν αδύνατο να είναι μαζί για πολύ καιρό ή εν πάσει περιπτώσει για όσο το επιθυμούν. Όσο κουβαλάνε άλυτα τα προβλήματα από τις οικογένειες τους και όσο εξακολουθούν να έχουν προβλήματα με τη σεξουαλικότητα τους, όντας εξαιρετικά ενοχικοί με αυτή, τόσο θα οδηγούνται με σεξουαλική μανία στην αποφυγή του συναισθήματος και των αληθινών δεσμών. Χωρίς έρωτες δε θα «χρειάζεται» να μιλήσουν και στους γονείς όμως Είδες πόσο μεγάλο ρόλο παίζει αυτός ο φόβος τελικά; Είναι απαραίτητο κατ εμέ να έρθουν οι συγκυρίες κάποια στιγμή στη ζωή σου, που θα μπορέσεις να ζήσεις έτσι όπως είσαι και ανοιχτά απένταντι στους γονείς σου. Αν δεν το κάνεις, χάνεις μία πολύ μεγάλη ελευθερία και επίσης τους στερείς τη δυνατότητα να σε αγαπήσουν πραγματικά. Αν, όταν το κάνεις, είσαι ερωτευμένος, τότε έχεις καταφέρει να ξεπεράσεις όλους σου τους φόβους. Οι γονείς τι φοβούνται; Τι θα πει ο κόσμος. Όχι το ότι δε θα κάνεις οικογένεια; Αυτό έρχεται μετά. Που και αυτό είναι μια πάλη της κοινωνίας. Δεν καταλαβαίνω, όμως. Εγώ που δεν έκανα οικογένεια, τι δεν έχω; Έναν απόγονο; Δεν είχες ποτέ αυτήν την ανάγκη; Το είχα σκεφτεί και είχα προσπαθήσει να υιοθετήσω, αλλά δεν έκατσε. Η πατρότητα είναι πολύ έντονο στοιχείο της ψυχοσύνθεσης μου. Σε ενοχλεί που δεν έχεις ανοιχτά το δικαίωμα να υιοθετήσεις; Υπάρχουν τόσοι άλλοι τρόποι. Τα πράγματα δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Θα ήταν ευτυχές αν είχα ανοιχτά το δικαίωμα, αλλά τα εμπόδια υπάρχουν για να τα ξεπερνάμε. Και αν το κάνω εγώ, το κάνεις εσύ κάποια στιγμή τα πράγματα θα άλλάξουν. Υπήρχε ένα gay bar, τωρα υπάρχουν 15. Είδες πόσο μεγάλο ρόλο παίζει αυτός ο φόβος τελικά; Είναι απαραίτητο κατ εμέ να έρθουν οι συγκυρίες κάποια στιγμή στη ζωή σου, που θα μπορέσεις να ζήσεις έτσι όπως είσαι και ανοιχτά απένταντι στους γονείς σου. Αν δεν το κάνεις, χάνεις μία πολύ μεγάλη ελευθερία και επίσης τους στερείς τη δυνατότητα να σε αγαπήσουν πραγματικά. Αν, όταν το κάνεις, είσαι ερωτευμένος, τότε έχεις καταφέρει να ξεπεράσεις όλους σου τους φόβους. di erent thedifferentmeetingpoint crepes snacks coffee ice cream toasts sandwiches pies and more Ιερά Οδός 49, Γκάζι Delivery από 9:00 µέχρι 17:00 24Η

10 10 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Θα ψήφιζες κάποιον που θα είχε στο πρόγραμμα του την θεσμοθέτηση του γάμου των ομοφυλοφίλων και θα επέτρεπε την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια; Ενδεχομένως, αλλά αυτό δε συνιστά ολοκληρωμένο πρόγραμμα. Πρωτίστως θα με ενδιέφεραν οι θέσεις του για την παιδεία. Εκεί υστερούμε και από εκεί ξεκινούν όλα τα κακά της κοινωνίας μας. Σήμερα έχουμε να κάνουμε με τέτοια μεγάλη τυποποίηση των μυαλών των παιδιών. Τους θέλουν (σσ. οι γονείς τους) γιατρούς και δικηγόρους και ακόμη χειρότερα δημοσίους υπαλλήλους. Στα σχολεία πρέπει να μπουν οι τέχνες και δεν αναφέρομαι μόνο στη μουσική. Τέχνη είναι να ζυμώνεις και ψωμί. Μόνο μέσα απο την τέχνη οι άνθρωποι εκφράζονται δημιουργικά και αφυπνίζονται. Χέσε τα μαθηματικά και τις χημείες. Απαραίτητα και αυτά, αλλά οι βάσεις πρέπει να δίνονται μέσα από τις τέχνες εκεί όπου ο άνθρωπος μαθαίνει να δημιουργεί. Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση θα έπρεπε να είναι υποχρέωση της εκπαίδευσης; Είναι κατ αρχήν υποχρέωση της οικογένειας. Και όχι με την στενή έννοια του σεξουαλικού προσανατολισμού, αλλά πρέπει οι γονείς να μαθαίνουν στα παιδιά τους να αγαπούν το σώμα τους. Πρέπει η οικογένεια, κατ επέκταση και η εκπαίδευση, να δείξει σε ένα παιδί που γεννήθηκε με κάποια περιττά κιλά, πως μπορεί και αυτό να εκπέμψει ερωτισμό στους άλλους, παρά τη διαφορετικότητα του. Πρέπει να μάθουμε να αγκαλιάζουμε την διαφορετικότητα. Και αν αυτό συμβαίνει όταν είμαστε μικροί, τόσο πιο ενδιαφέρουσες και ουσιαστικές θα είναι οι ζωές μας. Η παιδεία «χτίζει» την κοινωνία. Θα ήμασταν και πιο δεκτικοί απέναντι στους μετανάστες; Σαφώς και θα τους αντιμετωπίζαμε διαφορετικά. Θεωρω ανήθικο, χυδαίο και πολιτικά ασυνείδητο το κέντρο της πόλης να είναι σε αυτή την κατάσταση. Το κέντρο της πόλης είναι εκείνο που μετράει τον παλμό της. Δεν έχω δει πιο σκληρό και άσχημο πρόσωπο από της Ομόνοιας. Όσες φορές έχω επιχειρήσει τον τελευταίο καιρό να διασχίσω πεζός τους γύρω δρόμους, χέστηκα πάνω μου. Πρεζάκια ανεξέλεγκτα να παίρνουν τη δόση τους κυκλοφορώντας ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους καθημερινούς μη χρήστες, πόρνες και μετάναστες αβοήθητοι, για τους οποίους η πολιτεία δε δίνει δεκάρα. Το κάθε κεφάλι κοστίζει κάποια φράγκα. Τι γίνονται αυτά τα λεφτά; Τι κάνει ο Δήμος; Που είναι όλοι οι φορείς; Το θέμα μου δεν είναι να βρίσκω οάσεις μέσα στην πόλη μου, για να νιώθω ασφαλής και να κρύβω το πρόβλημα κάτω από τα χαλί. Εγώ θέλω ολόκληρη η πόλη να είναι μια όαση. Και περισσότερο από φόβο, νιώθω θλίψη για την τωρινή της κατάσταση. Ζούμε σε μια κρίση την οποία οι περισσότεροι εντοπίζουν στις τσέπες τους και είναι λογικό αφού αυτό είναι το άμεσο, επιφανειακό και άρα εύκολα αντιληπτό στοιχείο της. Είναι τόσο κακό να κατεβάζει κάποιος τη μουσική σου δωρεάν από το ίντερνετ; Έχεις θυμώσει με αυτό στο παρελθόν. Ήμουν θυμωμένος. Όταν εγώ επικοινωνώ τη δούλεια μου μέσα από ένα cd και δεν βγάζω πια λεφτά από αυτό, σου κάνω την ερώτηση «για ποιο λόγο το κάνω;». Έχω κάποιες αξίες που σέβομαι απέναντι στο τι είναι μουσική και στο τι είναι φορέας της μουσικής. Είναι δικαίωμα σου να κάνεις κάτι τσάμπα, όπως και το κάνω, συμμετέχοντας δωρεάν κάπου που θεωρώ πως η ανταμοιβή που παίρνω Αυτό που κάνει και ο Λαζόπουλος δηλαδή, το προπατορικό αμάρτημα του Facebook. Βάζει τα πιο καυτά θέματα που αφορούν την κοινωνία στο γυαλί, φωνάζει, βρίζει, θάβει και τελικά μας εκτονώνει. Εκτονώνει το μίσος και το θυμό που έχουμε ο ένας για τον άλλο και τελικά δε μας ξεσηκώνει. Δε μας αφυπνίζει. Μας στέλνει ήρεμους για ύπνο με την ψευδαίσθηση πως κάναμε το χρέος μας. είναι άλλου είδους και όχι οικονομική, και αυτό με ευχαριστεί. Όμως θέλω να ζω από τη δουλειά που κάνω και γουστάρω και δεν είναι όμορφο να μην πληρώνομαι από αυτή. Θεωρώ πως το free downloading είναι ασυνείδητη πράξη. Γιατι μετά από 25 χρόνια παρουσίας στη χώρα μας, είτε ως ντόπια, είτε ξενοφερμένη, δεν έχει γίνει η ηλεκτρονική μουσική κομμάτι της κουλτούρας μας; Έχει να κάνει με τη θέση της Eλλάδας πολιτιστικά. Ο Έλληνας έχει σκληρότατες πεποιθήσεις για τα πάντα. Έχει λοιπόν συνυφασμένη και τη διασκέδαση με τα λαϊκά τραγούδια. Η έξυπνη μπίζνα του ελληνικού στίχου που καλλιεργήθηκε στα σκυλάδικα από το 90 και μετά, καλλιεργήθηκε διότι ήταν φτηνή και ταίριαξε στα μυαλά και τις αντιλήψεις του περισσότερου κόσμου. Και όταν όλα τα κλασσικά μίντια σου πλασάρουν αυτό ως κατεστημένο, δεν μπορεί η ηλεκτρονική μουσική να είναι κομμάτι της κουλτούρας του Nεοέλληνα. Κομμάτι της κουλτούρας είναι η χυδαιότητα της τηλεόρασης και ό,τι έχει αποκομίσει από αυτή. Είμαστε φραπέ - τυπάκια στις πλατείες. Έχει περάσει όμως πια και μια δεκαετία πάνω κάτω, που υπάρχουν και εναλλακτικοί τρόποι ενημέρωσης... Τι ωραία που είναι τα σόσιαλ μίντια... Τι καταπληκτικά... Αν τα χρησιμοποιήσεις σωστά, πόσο καλό μπορούν να σου κάνουν... Μία παγίδα έχουν και έχουμε πέσει σε αυτή. Να νομίζεις πως κάνεις επανάσταση, χωρίς καν να σηκωθείς από τον καναπέ σου. Αυτό που κάνει και ο Λαζόπουλος δηλαδή, το προπατορικό αμάρτημα του Facebook. Βάζει τα πιο καυτά θέματα που αφορούν την κοινωνία στο γυαλί, φωνάζει, βρίζει, θάβει και τελικά μας εκτονώνει. Εκτονώνει το μίσος και το θυμό που έχουμε ο ένας για τον άλλο και τελικά δε μας ξεσηκώνει. Δε μας αφυπνίζει. Μας στέλνει ήρεμους για ύπνο με την ψευδαίσθηση πως κάναμε το χρέος μας. Στην Αίγυπτο όμως ξεσηκώθηκε όλος ο λαός από το Facebook. Ναι, αλλά στην Αίγυπτο προφανώς υπάρχουν κάποιες δομές στην κοινωνία, που, όπως φαίνεται, εδώ μας λείπουν. Γιατι δεν ξεσηκωνόμαστε σε όλα αυτά που συμβαίνουν; Γιατί ακόμα δεν έχουμε πεινάσει πραγματικά. Θα κατέβαινες στο δρόμο εσύ; Έχω κατέβει για πράγματα που τα θεώρησα πολύ βίαια και προσβλητικά. Όταν έκαψαν όμως την Πελοπόνησσο, δεν μπόρεσα να δεχτώ τη σιωπηλή διαμαρτυρία με τα μαύρα μπροστά στο Σύνταγμα. Προτίμησα να είμαι κάπου άλλου. Το θεωρώ γελοίο. Θεωρώ γελοίο σε μία τόσο βίαιη στιγμή να σιωπάς. Απλά δεν ακολουθώ αυτή την τακτική διαμαρτυρίας εγώ ως Μιχάλης. Πιστεύω πια, πως πρέπει ο καθένας μας να αναλάβει τις ευθύνες του σε ατομικό επίπεδο και σιγά σιγά, αυτό θα περάσει στο συλλογικό κομμάτι της κοινωνίας. Ένας βασικός λόγος που δεν πιστεύω και τόσο πια στον αγώνα στο δρόμο, είναι γιατί μας την έχουν στημένη εδώ και καιρό. Όταν συμβαίνει κάτι, όταν ο κόσμος κατεβαίνει να διαμαρτυρηθεί, τα έχουν κάνει έτσι, ώστε πάντα να το «σπάνε». Βάζουν δικούς τους, καίνε τράπεζες, σκοτώνουν κόσμο, κάνουν τρία τέσσερα πολύ ακραία γεγονότα, και τελικά αμαυρώνεται η ιδέα και ο σκοπός. Για μένα το πιο ιδανικό θα ήταν να πάψει να λειτουργεί οτιδήποτε μέσα στην Αθήνα και κατ επέκταση στη χώρα. Να μην πάει κανείς στη δουλειά του για μία εβδομάδα, να μην πληρώσει κανείς λογαριασμούς. Δεν μπορούν να βάλουν 10 εκατομμύρια ανθρώπους στη φυλακή. Αλλά αυτό δε γίνεται, γιατί υπάρχουν οι γενιές που φοβούνται και εσύ, σαν αλυσίδα, γίνεσαι επίσης κοινωνός αυτού του φόβου. Φοβάσαι για αυτούς που αγαπάς και τελικά θυσιάζεσαι στο βωμό της ηλιθιότητας, αντί να δεις τι θα κάνεις εσύ για σένα. Ο καλλιτέχνης έχει ευθύνη να σπρώξει τον κόσμο, να του δείξει τον δρόμο; Έχει σίγουρα τη δύναμη. Ευθύνη δεν ξέρω αν έχει. Αλλά δεν το κάνει κανείς. Και πόσο μάλλον αυτοί που έχουν δύναμη στα καλλιτεχνικά δρώμενα. Αυτού του είδους οι «καλλιτέχνες» πια, είναι οι πιο βολεμένοι από όλους. Καλλιτέχνης όμως είναι αυτός που αφυπνίζει. Ο ρόλος του είναι να παρασύρει, όχι να σέρνεται. Υπάρχουν ακούσματα σου που ντρέπεσαι να μοιραστείς; Όχι ρε συ. Έχω χορέψει Καίτη Γαρμπή. Η Καίτη μου είναι συμπαθής. Μου αρέσει. Δεν είναι ντροπή να ακούς αυτή τη μουσική. Δεν σημαίνει βέβαια ότι θα πάω και στα μπουζούκια. Τα μπουζούκια είναι πολύ ξένο σώμα για μένα. Έχω πάει δύο φορές στο μπαρ και τη δεύτερη φορά γυρίζει και μου λέει η μπαργούμαν «Δεν περνάτε και πολύ καλά ε;». Εντάξει, γέλασα.

11

12 12 ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ Info Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος γεννήθηκε στην Άμφισσα το Ποιητής (Σχήμα κραυγής, Η γύμνια του Νώε, Ορφέας σημείο μηδέν, Μυθολογία της Ξάνθης, Αναδρομή κ.ά), πεζογράφος και μεταφραστής με πλούσιο μεταφραστικό έργο, ( Ζ. Π. Σαρτρ, Μισίμα, Όσκαρ Ουάϊλντ, Ντ. Φερναντέζ, Ζαν Ζενέ, Χ. Τζέημς, Τουρνιέ, Μπουκόφσκι, Τρότσκι κ.ά), είναι από τους πρωτοπόρους του gay κινήματος στην Ελλάδα. Ένα από τα σημαντικότερα στελέχη του ΑΚΟΕ (1976), εμπνευστής του ιστορικού gay περιοδικού ΑΜΦΙ (1978) και διευθυντής του μέχρι το τεύχος 16/17 της λαμπρής και δύσκολης πρώτης του περιόδου που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην συνειδητοποίηση ότι τα προβλήματα των ομοφυλοφίλων δεν προέρχονται από τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό αλλά από ένα αρρωστημένο πλέγμα αντιλήψεων της κοινωνίας. Το ΑΚΟΕ όπως και το εκφραστικό του όργανο, ΑΜΦΙ, στηρίζοντας επιθετικά το δικαίωμα στην ελεύθερη επιλογή της σεξουαλικότητας και απαιτώντας την κατάργηση των διακρίσεων, συνέβαλαν αποτελεσματικά στην απενοχοποίηση της «ομοφυλόφιλης επιθυμίας» (όπως ήταν ο υπότιτλος του περιοδικού), την εδραίωση της αυτοπεποίθησης των ομοφυλοφίλων, και την δημιουργία της απαραίτητης ορατότητος και διεκδίκησαν δυναμικά τα δίκαια αιτήματα τους. Πρόβαλαν τον gay λόγο, ανέδειξαν τον πολιτικό χαρακτήρα του gay ζητήματος και έβαλαν τα θεμέλια για την διαμόρφωση της gay κουλτούρας που μέχρι τότε ήταν απούσα στην Ελλάδα. Οι φωτογραφίες είναι από ένα αφιέρωμα στόν «Πόθο»της δεκαετίας του 90, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. ΤΟ ΜΟΣΤΡΑΡΙΣΜΑ Του Λουκά Θεοδωρακόπουλου Στον Άρη Αθήνα, δεκαετία του 1990 Είχε καρφώσει το βλέμμα του επάνω μου, όπως το φίδι πάνω στο πουλί. Καθισμένος μπροστά σ ένα μαύρο, σιδερένιο, στρογγυλό τραπέζι, δίχως ποτό μπροστά του (δείγμα πως δεν είχε λεφτά και πως περίμενε κάποιον να τον κεράσει ή να τον προσκαλέσει στο τραπέζι του μια ταχτική πολύ συνηθισμένη στα gay bars), με τα σκέλια του ανοιχτά, τα πόδια απομακρυσμένα το ένα απ τ άλλο και πατώντας χαλαρά στο έδαφος, το πανωκόρμι γερμένο προς τα πίσω, έτσι που το βάρος του κορμιού να πέφτει στα πισινά πόδια της καρέκλας, είχε τον δεξιό του αντίχειρα πιασμένο από τη ζώνη του παντελονιού, ενώ τα δάχτυλα του αριστερού του χεριού ακουμπούσαν ελαφρά το αντίστοιχο μέρος του εφηβαίου του, όπου κατά τα φαινόμενα αναπαυόταν το πέος του. Το παντελόνι, χακί ανοιχτό, σχεδόν ζαχαρί, φτιαγμένο από το ελαφρά γυαλιστερό εκείνο βαμβακερό ύφασμα που χρησιμοποιούσαν κάποτε για τις καλοκαιρινές στολές των αξιωματικών του Πεζικού, αγκάλιαζε σφιχτά τους μηρούς, αφήνοντας να διαγράφονται οι δυνατοί μυώνες τους και οι παρυφές των στιβαρών επιγονατίδων, ενώ το πάνω μέρος του σώματος καλυπτόταν από ένα πολύχρωμο, εμπριμέ πουκάμισο, με αρκετά ανοιχτό γιακά στη βάση του λαιμού, που άφησε ακάλυπτο ένα κομμάτι του μελαψού, λείου του στέρνου. Ο λαιμός, όχι πολύ παχύς, δυνατός και αρυτίδωτος, κατέληγε σ ένα σγουρόμαλλο κεφάλι, με μαύρα μάτια, μαύρα φρύδια, λίγο σμιχτά στη μέση και σκουροκόκκινα χείλη. Πιθανόν Ρουμάνος, Αλβανός ή Σέρβος, από 20 μέχρι 25 χρονών. Καθώς με κοίταζε, με μισόκλειστα μάτια και το στόμα του ελαφρά ανοιχτό, που έδινε στο πρόσωπό του μια λάγνα έκφραση, τα δάχτυλα του αριστερού του χεριού βάλθηκαν να πιέζουν ελαφρά το σημείο που έπρεπε να βρίσκεται το πέος του. Πράγματι, σε λίγο, ένα ελαφρό ανασήκωμα του υφάσματος έδειξε ότι το κοιμισμένο όργανο άρχιζε να ξυπνάει και, σιγά σιγά, καθώς η πίεση των δαχτύλων συνεχιζόταν μεθοδικά, διαγράφηκε σχεδόν ανάγλυφα, με λοξή κατεύθυνση, προς το αριστερό μέρος της κοιλιάς. Στεκόμουν ακριβώς απέναντι, με την πλάτη στον τοίχο, μπροστά σε μια στενόμακρη, βοηθητική μπάρα, που δεν ήταν τίποτε άλλο από μια πολύ χοντρή σανίδα, τριάντα περίπου εκατοστών πλάτους και ενάμισυ μέτρου μήκους, με δύο σιδερένια πόδια στις άκρες, βιδωμένα στο σανιδένιο πάτωμα, κι έναν πάγκο, στο ίδιο μέγεθος, σχετικά χαμηλότερο, στεριωμένο με τον ίδιο τρόπο. Η απόσταση από το Νεαρό, σε νοητή ευθεία, δεν ήταν παραπάνω από δύο μέτρα. Σε σχέση με τα τραπέζια που απλωνόντουσαν μπροστά, η βοηθητική

13 ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 13 μπάρα βρισκόταν σε υψηλότερο επίπεδο, έτσι που καθισμένος εκεί είχες μια ολική θέα του χώρου, αλλά ταυτόχρονα ήσουν εκτεθειμένος στα βλέμματα των θαμώνων της μισής τουλάχιστον αίθουσας. Η τελευταία (προφανώς σαλοτραπεζαρία και χωλ μιας παλιάς κατοικίας) χωριζόταν σε δύο επίπεδα. Το ένα, καμιά δεκαπενταριά πόντους ψηλότερα απ το άλλο, εκτεινόταν στο δεξιό μέρος και αποτελούνταν από μια ημικυκλική, μεγάλη μπάρα, πλαισιωμένη από ψηλά σκαμνιά, που στο ένα της άκρο άφηνε να διακρίνονται στο βάθος, αραδιασμένα στον τοίχο, τα ποικιλόχρωμα μπουκάλια των ποτών και το ηλεκτρονικό μουσικό συγκρότημα. Η Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι, ακόμα και χωρίς τη διακριτικότητα της κίνησής του, το αγόρι που καθόταν απέναντι μου, μπορούσε άνετα να μοστράρει το πέος του αποκλειστικά για μένα, πράγμα που θα ήταν αδιανόητο με τους θαμώνες της κυκλικής μπάρας στραμμένους προς το μέρος μας. μετωπική, προς τον τοίχο του βάθους, διάταξη της μεγάλης μπάρας, το υπερυψωμένο επίπεδο του πατώματος και η κυκλική τοποθέτηση των σκαμνιών, μαζί με την κάποια διαφορά στον φωτισμό και με δεδομένο το γεγονός ότι οι πελάτες που καθόντουσαν στα σκαμνιά είχαν αναγκαστικά γυρισμένη την πλάτη στο υπόλοιπο μισό της αίθουσας, όλα αυτά απομόνωναν μ ένα παράξενο τρόπο το ένα τμήμα της αίθουσας από το άλλο, δίνοντας την εντύπωση ότι δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους. Αν αφαιρούσε κανείς τη μουσική που πλημμύριζε διαβρωτικά το χώρο, καθώς και τα δυο ψηλά, χαριτωμένα αγόρια (το ένα επί της υποδοχής, το άλλο να σερβίρει τους πελάτες που κάθονταν στα τραπέζια), το τελευταίο αυτό ήταν αληθινό. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι το υπερυψωμένο κομμάτι, με τη μεγάλη κυκλική μπάρα και το λιγό- τερο φως, αποτελούσε τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, ενώ το κομμάτι όπου ήμασταν καθισμένοι εμείς, με τις μαύρες, σαν κρατήρες ηφαιστείων, επιφάνειες των τραπεζιών και τα φωτισμένα διάκενα (σαν χαράδρες) τη φωτεινή. Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι, ακόμα και χωρίς τη διακριτικότητα της κίνησής του, το αγόρι που καθόταν απέναντι μου, μπορούσε άνετα να μοστράρει το πέος του αποκλειστικά για μένα, πράγμα που θα ήταν αδιανόητο με τους θαμώνες της κυκλικής μπάρας στραμμένους προς το μέρος μας. Και το πράγμα γινόταν ακόμα πιο εύκολο αν σκεφτεί κανείς ότι, από τους τρεις φίλους με τους οποίους είχα μπει στο μπαρ, οι δύο στέκονταν όρθιοι απέναντι μου, με την πλάτη γυρισμένη στο Νεαρό, ο δε τρίτος, ο καθισμένος δίπλα μου στον πάγκο, χώρια που μίλαγε με τον αντικρινό του, ήταν και στουπί στο μεθύσι. Ένα ακόμα στοιχείο που διευκόλυνε το μυστικό μου τετ α τετ με το ξένο αγόρι, ήταν το συμπτωματικό γεγονός ότι την ώρα εκείνη (περίπου δύο μετά τα μεσάνυχτα) τα τρία τέσσερα γύρω του τραπέζια ήσαν άδεια, εκτός από ένα στην αριστερή γωνιά της αίθουσας, αρκετά απομακρυσμένο, όπου βρίσκονταν καθισμένοι δύο νεαροί, πανέμορφοι Καυκάσιοι. Ενώ το τετ α τετ συνεχιζόταν, με το Νεαρό να γίνεται ολοένα και πιο προκλητικός, χαϊδεύοντας πια φανερά τη σηκωμένη ψωλή του, ο Άρης απέναντι μου με πληροφορούσε ότι είχε γνωρίσει τους δύο Καυκάσιους πριν από λίγες μέρες,

14 14 ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ στον ένα μάλιστα είχε δώσει και το τηλέφωνο του (και όπως συμβαίνει σ αυτές τις περιπτώσεις, εκείνος δεν του τηλεφώνησε), ότι ήταν Ρωσοπόντιοι πρωταθλητές της ξιφασκίας, που είχαν έρθει πρόσφατα στην Ελλάδα με κάποιον τρόπο και η Γραμματεία Αθλητισμού τους είχε εντάξει στην αντίστοιχη ελληνική ομάδα, προκειμένου να πάρουν μέρος στους Ευρωπαϊκούς και Ολυμπιακούς αγώνες. Έμεναν κάπου στο Λυκαβηττό και έρχονταν συχνά πυκνά στο μπαρ για να συμπληρώσουν προφανώς το γλίσχρο μισθό που τους έδιναν, πουλώντας το όμορφο, γυμνασμένο κορμί τους. Ευτυχώς που υπάρχουν οι Έλληνες της Διασποράς για να μας βγάζουν ασπροπρόσωπους στους Ολυμπια- κούς, σχολίασε σαρκαστικά ο Άρης. Μιλώντας μαζί του, προσπαθούσα ν αποφύγω τη μαγνητική έλξη που ασκούσε πάνω μου το βλέμμα του Νεαρού, ο οποίος, έχοντας σίγουρα καταλάβει την ταραχή που μου προκαλούσε, δεν ξεκόλλαγε πλέον τα μάτια του από πάνω μου. Ένιωθα σαν έντομο που έχει πιαστεί στο δίχτυ της αράχνης και κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες για να λυτρωθεί. Υπήρχε όμως κι ένας πρόσθετος λόγος που επιδείνωνε την κατάσταση μου, καθιστώντας την σχεδόν άθλια. Φεύγοντας, κατά τη μία μετά τα μεσάνυχτα, από το πρώτο μπαρ όπου είχαμε πάει, είχα ενδώσει στις προτροπές των φίλων μου, ιδίως του μεθυσμένου Μάκη, που μου ζητούσε φορτικά σαν χάρη να τους ακολουθήσω σ αυτό που βρισκόμασταν τώρα και, κατά τη διαδρομή, για κάποιον άγνωστο λόγο, ένιωθα το στομάχι μου ν ανακατεύεται. Μπαίνοντας στην αίθουσα του μπαρ, είχα πεισθεί μέσα μου ότι το λογικότερο που είχα να κάνω ήταν να πάρω ένα ταξί και να επιστρέψω στο σπίτι μου, πράγμα που απαιτούσε ωστόσο μια πιεστικότερη αιτία από ένα Δε νιώθω καλά, ιδίως για τον μεθυσμένο Μάκη που ήταν έτοιμος να προσβληθεί με το παραμικρό. Αντί γι αυτό, κι ενώ σκεφτόμουνα πώς θα κατάφερνα να βγω απ τη δυσάρεστη θέση που βρισκόμουν, είχα αφεθεί να παρασυρθώ από το ζωηρό ενδιαφέρον του Νεαρού που μου έκανε καμάκι, και ο οποίος, εκτός από το στηλωμένο πάνω μου, γεμάτο πονηριά και σημασία βλέμμα, είχε εκτείνει τώρα την πολιορκητική του τακτική, επεκτείνοντας τις κινήσεις των δακτύλων του από το αναγραφόμενο ανάγλυφα πέος μέχρι το κάτω μέρος των λαγόνων του. Ψιθύρισα στον Άρη τι μου συνέβαινε, πρώτα για το στομάχι και μετά για το Νεαρό. Μου έδωσε να πιπιλίσω ένα Maalox μήπως και μου περάσει η ναυτία και, υπακούοντας στην υπόδειξη μου, γύρισε αργά αργά και με τρόπο το κεφάλι για να μπορέσει να δει, με την άκρη του ματιού του, το ξένο αγόρι. - Αλβανός, είναι, τον ξέρω, με πληροφόρησε. Σου αρέσει; Απάντησα πως στην κατάσταση που βρισκόμουν, με το στομάχι μου άνω κάτω, αυτό ήταν το λιγότερο που μπορούσα να σκεφτώ. Ήμουν σίγουρος πως δεν έλεγα ψέμματα και πως, στο βάθος, εκείνο που εννοούσα ήταν πως, στην αντίθετη περίπτωση, θα το συζητούσα. - Πάντως έχω μάθει πως είναι καλό παιδί, συνέχισε ο Άρης... Και τα κάνει όλα... Σκεφτόμουν επίμονα την τουαλέτα. Ξεκινώντας από παρόμοιες περιπτώσεις (βάρος στο στομάχι και ναυτία), κατάλαβα πως δεν είχα μπορέσει να χωνέψω το λιγοστό φαΐ που είχα φάει στην ταβέρνα, παρά τα δύο μπουκάλια κόκα-κόλας που είχα πιει μαζί με το κρασί μου, και πως αρκούσε να βάλω τα δάχτυλα μου, όπως έκανα συνήθως, και

15 ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 15 να τα βγάλω όλα, για να συνέρθω αμέσως. Με σταματούσε ωστόσο η σκέψη ότι βρισκόμουνα σε ξένο χώρο και ότι δεν αποκλειόταν καθόλου να μ έπαιρναν χαμπάρι απ έξω και να γινόμουνα ρεζίλι, αναστατώνοντας τους θαμώνες του μπαρ ή προκαλώντας τη θυμηδία τους. Έτσι, όταν λίγο αργότερα, υπακούοντας σε μια παράλογη όσο και ακατανίκητη παρόρμηση, πέρασα μπρος από το Νεαρό κοιτάζοντας τον, και κατευθύνθηκα προς την τουαλέτα, ήμουνα βέβαιος ότι δεν το έκανα ούτε για να ξαλαφρώσω το στομάχι μου (ένιωθα ήδη κάπως καλύτερα), ούτε για να ουρήσω (αυτό το είχα κάνει μόλις μπήκαμε στο μπαρ), αλλά για να του δώσω να καταλάβει ότι ανταποκρινόμουν στην πολιορκία του! Ότι η κίνησή μου είχε αυτό το νόημα, αποδειχνόταν από το γεγονός ότι, ευρισκόμενος μέσα στην τουαλέτα, μπροστά στη λεκάνη, άλλο δεν έκανα απ το ν αφουγκράζομαι, ν ακούω το άνοιγμα της πόρτας (έτριζε έντονα καθώς την άνοιγες), η οποία, μπάζοντας σ ένα μικρό διάδρομο, οδηγούσε στο καμαράκι της τουαλέτας, σχεδόν απέναντι. Περισσότερο από συνήθεια, παρά από κάποια παράλογη ελπίδα ότι θα ήταν δυνατό ο Αλβανός να μπει στην τουαλέτα, προτού ο ίδιος να βγω έξω (κάτι τέτοιο ξεπερνούσε τα όρια και τις πιο παράτολμης ταχτικής σ αυτές τις περιπτώσεις, και καταντούσε αυτόχρημα επικίνδυνο), είχα αφήσει την πόρτα μισάνοιχτη. Τι θα έκανα ωστόσο στην περίπτωση που ο Νεαρός θα μ ακολουθούσε; Θα σταματούσα στο διάδρομο και θα μιλούσα μαζί του; Θα του έδινα ραντεβού για την άλλη μέρα; Θα του ζητούσα να κάνουμε συντροφιά το ίδιο βράδυ; Το τελευταίο αυτό αποκλειόταν και λόγω της αδιαθεσίας μου δρομο. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο διάδρομος ήταν άδειος! Στάθηκα για μια στιγμή αμήχανος και ξαναγύρισα στη θέση μου ελαφρά απογοητευμένος αλλά και ανακουφισμένος ταυτόχρονα: είχα βγει από μια πολύ δύσκολη θέση. Πιο μεγάλη ωστόσο ήταν η έκπληξή μου, όταν διαπίστωσα ότι ο Νεαρός - Ξέρεις ποιος είναι αυτός; με ρώτησε. - Όχι. - Ο Νεαρός που σου έκανε καμάκι... Τον κοίταξα περίεργα. Ήταν κοντός, φόραγε γραβάτα, και το δέρμα του είχε πάρει τη χαρακτηριστική εκείνη ασπράδα που δίνει η καλοπέραση, το συχνό λούσιμο και ο ύπνος σε καθαρά σεντόνια. Είπα στον Άρη την εντύπωσή μου. - Τον έχει σπιτώσει εκείνος ο χοντρός μεσήλικας που ερχόταν στο Πικαντίλλυ, μου εξήγησε. (ήδη ένιωθα άσχημα με τον εαυτό μου που είχα μπει σε τέτοιον πειρασμό), και λόγω του προχωρημένου της ώρας. Παρά τις διαβεβαιώσεις του Άρη ότι επρόκειτο για καλό παιδί, δεν ήμουνα τόσο τρελός ή τόσο απελπισμένος για να κουβαλήσω στο σπίτι μου ένα ξένο πλάσμα που δεν γνώριζα καθόλου και δε μπορούσα να είμαι βέβαιος για τις απώτερες διαθέσεις του ή τη ροπή του προς το κακό, ξέροντας ήδη πολύ καλά πόσο εύκολα ένας ομοφυλόφιλος, και μάλιστα περασμένης ηλικίας, μπορεί να γίνει το εξιλαστήριο θύμα της κοινωνικής μισαλλοδοξίας. Όσο για το ραντεβού της άλλης μέρας, με την απαραίτητη ανακριτική διερεύνηση πριν καταλήξεις σε κλειστό χώρο, και στο σημείο που αυτή ήταν δυνατή λόγω του φράγματος της γλώσσας, η πείρα είχε αποδείξει ότι δεν είχε σχεδόν κανένα νόημα, δεδομένου ότι τα πλάσματα αυτά (Αλβανοί και Ρουμάνοι κατά κύριο λόγο) δεν είχαν καμιά συνέπεια και σπάνια, αν όχι ποτέ, τηλεφωνούσαν. Υποχρεωμένοι να περιφέρονται νύχτα μέρα στα διάφορα στέκια για να κερδίσουν το ψωμί τους (με μερικές ώρες ανάπαυλα για ύπνο δύο δύο, τρεις τρεις, στα ξενοδοχεία τέταρτης κατηγορίας γύρω απ την Ομόνοια και την Πλατεία Βάθης) δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους τέτοιες πολυτέλειες και δεν είχαν αποχτήσει κανενός είδους επαγγελματική συνείδηση, χώρια που κινδύνευαν κάθε στιγμή, λαθρομετανάστες όπως ήσαν, να πέσουν στα χέρια της Αστυνομίας και να βρεθούν στο άψε - σβήσε, πάλι και πάλι, έξω απ τα σύνορα. Αυτό δεν σήμαινε ωστόσο πως δεν υπήρχαν ανάμεσά τους και μερικά παιδιά με τα οποία μπορούσες να δημιουργήσεις μια κάπως ανθρώπινη σχέση, και δεν ήσαν σπάνιοι οι ομοφυλόφιλοι που συζούσαν μαζί τους για κάποιο διάστημα ή (αν ήσαν επαγγελματίες) τα έπαιρναν στις δουλειές τους. Με την καρδιά μου να χτυπάει άτακτα, είχα μείνει στην τουαλέτα περισσότερο χρόνο απ όσο θα δικαιολογούσε ένα απλό κατούρημα και, μέσα στην ταραχή μου, δεν ήμουν εντελώς βέβαιος αν ήταν ή όχι το τρίξιμο της πόρτας ο θόρυβος που είχα ακούσει. Βιάστηκα να κλείσω το φερμουάρ του παντελονιού μου και σχεδόν σίγουρος ότι ο Νεαρός με περίμενε απ έξω, άνοιξα την πόρτα και βγήκα στο διά- όχι μονάχα δεν καθόταν πια στο απέναντί μου τραπέζι, αλλά ότι είχε κιόλας μετακομίσει στο βάθος της κυκλικής μπάρας, όπου συνομιλούσε μ ένα μεσήλικα κύριο. Ο Άρης με πληροφόρησε ότι κατά τη διάρκεια της απουσίας μου ο εν λόγω κύριος είχε στείλει με το γκαρσόνι ένα ποτό στο Νεαρό και ότι εκείνος, ανταποδίδοντας την φιλοφρόνηση πρόσκληση, είχε πάει κοντά του. - Τον έχασες, πρόσθεσε ο Άρης. - Ευτυχώς... απάντησα αινιγματικά. Ήμουν πραγματικά ανακουφισμένος αυτή τη φορά, σαν να είχα απαλλαγεί από κάποιον πολύ συγκεκριμένο φόβο. Έχοντας συνέρθει εντελώς από την αναστάτωση που μου είχε προκαλέσει με την χειρονομία του, εύρισκα την συμπεριφορά του θρασύτατη και, κατά κάποιο τρόπο, επικίνδυνη. Έδειχνε άνθρωπο πολύ προχωρημένο. Ο Άρης συμφώνησε πως είχα δίκιο. Σε λίγο και καθώς το άλλο ζευγάρι των φίλων μας αποχαιρετούσε για να πάει για ύπνο (μένανε μαζί), ενώ παράλληλα η αδιαθεσία μου είχε περάσει, βρεθήκαμε να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με τους Ρωσοπόντιους αθλητές της ξιφασκίας στην άλλη άκρη της αίθουσας, προσπαθώντας να συνεννοηθούμε με τα ελάχιστα εγγλέζικα που ήξερε ο ένας από τους δύο... Υ.Γ. Ένα χρόνο αργότερα, Νοέμβρη μήνα, καθώς διασχίζαμε τη Λεωφόρο Συγγρού γύρω στα μεσάνυχτα, για να πάμε στο ίδιο γκέι μπαρ, ο Άρης κατηύθυνε την προσοχή μου σ ένα νεαρό άντρα, με μουστάκι, πολύ καλοντυμένο, που αγόραζε τσιγάρα από το περίπτερο. - Ξέρεις ποιος είναι αυτός; με ρώτησε. - Όχι. - Ο Νεαρός που σου έκανε καμάκι... Τον κοίταξα περίεργα. Ήταν κοντός, φόραγε γραβάτα, και το δέρμα του είχε πάρει τη χαρακτηριστική εκείνη ασπράδα που δίνει η καλοπέραση, το συχνό λούσιμο και ο ύπνος σε καθαρά σεντόνια. Είπα στον Άρη την εντύπωσή μου. - Τον έχει σπιτώσει εκείνος ο χοντρός μεσήλικας που ερχόταν στο Πικαντίλλυ, μου εξήγησε. Τον ξανακοίταξα καθώς περνούσαμε δίπλα του και μου φάνηκε τελείως ασήμαντος.

16 16 ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ «ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΟ- ΠΟΥΛΑ» Του Αθάνατου Λεβέντη «και σαν μια Σουλιωτοπούλα, τον εχθρό δεν θα αφήσω, και θα του φωνάξω πίσω» Αθάνατος Λεβέντης είναι ο Άρης Μπατσιούλας Stonewall Inn, Νέα Υόρκη. Το διασημότερο γκέι μπαρ όλων των εποχών και αυτό που κανείς δεν μπορεί να επισκεφτεί πλέον, γιατί κάηκε ολοσχερώς στις ταραχές μεταξύ ομοφυλόφιλων και αστυνομικών τις πρωινές ώρες της 28ης Ιουνίου Στα 90s, το Stonewall, για εμένα, ήταν κάτι σαν θρύλος: είχα μια ασαφή εικόνα ότι «κάτι σπουδαίο» είχε συμβεί εκεί και τότε, ότι ήταν μια ημερομηνία που έπρεπε να έχει τη σημασία για εμένα τουλάχιστον τη σημασία που είχε η 25η Μαρτίου 1821 για τον λυκειάρχη μου, αλλά στα μυαλά μου δεν κυκλοφορούσε καμία άλλη πληροφορία πέρα απο μια ακαθόριστη επαναστατική εσάνς που μου άρεζε πολύ. Στα 90s, επίσης, οι φοιτητές όπως εγώ, ήταν από τους πρώτους που είχαν πρόσβαση στο internet, με αποτέλεσμα να έχω γουρλώσει τα μάτια όταν ένα από τα σχετικά πρώτα download μου ήταν ένα μάτσο άρθρα που εξιστορούσαν τα εκπληκτικά περιστατικά εκείνης της βραδιάς. Mπορώ να πιστέψω έναν φίλο μου ότι αγνοεί τα πάντα για τις ταραχές και την ιστορική καταβολή των Pride. Αν και σήμερα, μπορείς να χτυπήσεις τις λέξεις στον browser και να διαβάσεις όσο τραβάει η όρεξή σου, εφ όσον το επιθυμείς. Και να ξαναδιαβάσεις το «Do You Think Homosexuals Are Revolting? You Bet Your Sweet Ass We Are!». Το αρχικό flyer, δηλαδή, που κυκλοφόρησε με το σχηματισμό της η πρώτη οργάνωση που χρησιμοποιούσε τη λέξη «gay» στον όνομά της: Gay Liberation Front. Είναι ενδιαφέρον ότι η ιστορική άγνοια αρχίζει σήμερα να επιστρέφει από έναν φαινομενικά αναπαντεχο δρόμο: Σε ένα από τα τελευταία Pride στο Λονδίνο, οι διοργανωτές εξήγησαν την απουσία κακών λέξεων όπως «εξέγερση», «ταραχές» κ.ο.κ. στην, ούτως ή άλλως, ελαχιστότατη αναφορά τους στο Stonewall: πάνω κάτω ότι «λυπούμαστε, αλλά οι ταραχές ταράζουν τους σπόνσορες». Η εμπορευματοποίηση πολλών από τα μεγαλύτερα Pride στον κόσμο η προφανέστερη κριτική που υπάρχει για το mainstream γκέι κίνημα. Δεν είναι, όμως, η μόνη. «Παλαιομοδίτικες» φρασεολογίες όπως οι πρό-

17 ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ 17 Ήταν μια ακόμη καυτή, ιδρωμένη νύχτα λίγο πριν το τέλος του Ιούνη. Οι δρόμοι του Greenwich Village ήταν γεμάτοι από άντρες που ψωνίζονταν, εκτοπισμένους νεολαίους των δρόμων, εμπόρους ναρκωτικών και τυχαίους μουσικούς που προσπαθούσαν να βγάλουν μερικά δολλάρια μπροστά σε μικρά ακροατήρια. Αλλά όταν οι αστυνομικοί της Νέας Υόρκης επέδραμαν στο μπαρ Sonewall Inn τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Ιουνίου [1969], κάτι ξεχωριστό συνέβη. Οι αστυνομικές επιδρομές στα γκέι μπαρ της πόλης συνέβαιναν όλη την ώρα, αλλά εκείνη η βραδιά ήταν διαφορετική. Εκείνη τη βραδιά, ο κόσμος ανταπέδωσε την επίθεση. Ήταν οργισμένος. Ίσως επειδή η ντίβα των γκέι, η Judy Garland, είχε πεθάνει δυο μέρες πριν, ίσως γιατί τους είχε πιάσει όλους η ζέστη. Ή απλά γιατί οι γκέι δεν άντεχαν άλλο. Αλλά εκείνη τη βραδιά, και για τις επόμενες δύο βραδιές, η οδός Christopher ήταν γεμάτη με γκέι, καθώς επίσης με τους πιο παρδαλούς παρίες της γειτονιάς να παρεμβαίνουν, να χλευάζουν και πού και πού να εμπλέκονται σε σωματικές αναμετρήσεις με την αστυνομία. Ήταν η γέννηση μιας νέας εποχής για την queer ζωή. Αλλά τι ακριβώς ήταν εκείνη η εποχή είναι ζήτημα προς συζήτηση. Το Stonewall, ή μάλλον ο μύθος του Stonewall, έχει καταστεί εγγενές μέρος της ιστορίας μας. Είναι ορόσημο και λυδία λίθος για την γκέι ελευθερία και επανασταση, αλλά έχει επίσης καταστεί ορόσημο που μας ζυγίζει με το ιστορικό φορτίο του. Έχουμε, ως κοινότητα, δώσει τέτοια απίστευτη βαρύτητα στο Stonewall, μετατρέποντάς το σε μια συναισθηματική ιστορία μη συνηθισμένης αυτοπροβολής, ή έχουμε στην πραγματικότητα παραμορφώσει τι πραγματικά σημαίνει, ή θα μπορούσε να σημαίνει; Ίσως αν κατανοούσαμε πραγματικά την πολυπλοκότητα του Stonewall να το επαναθεωρήσφατοι «Ντιντήδες» στους κόλπους της ΝΔ συνεχίζουν να υφίστανται. Εντούτοις εμφανίζεται όλο και συχνότερα μια συγκεκριμένη εικόνα «ομοφυλόφιλου», μια φαντασιακή «κοινότητα ομοφυλοφίλων» με συγκεκριμένες προδιαγραφές, η οποία γίνεται κατανοητή, αποδεκτή και θεωρείται οικουμενική εντός του έθνους τόσο εκ δεξιών, όσο και εξ αριστερών. Μια εικόνα που ρυθμίζει ποιος και τι μπορεί να καταστεί ο «γκέι» που η ίδια ορίζει. Και φυσικά ποιος θα είναι ο «άλλος» που αποκλείεται, συχνά φυλετικά προσδιοριζόμενος. άλλοτε απειλή κι άλλοτε αντικείμενο προς αφομοίωση αλλά ποτέ ίσος. Στις 28 Μαίου 2010, ένας ρεπόρτερ του «Guardian» παρείσφρησε σε μια σύναξη της English Defence League (EDL), ας πούμε κάτι σαν σινιέ Εγγλέζικη Χρυσή Αυγή, σε μια παμπ στο Μπόλτον στην Αγγλία. Και εκεί, μέσα στα συνθήματα «θέλουμε τη χώρα μας πίσω, θέλουμε τη χώρα μας πίσω» και «έξω οι μουσουλμάνοι βομβιστές από το δρόμο μας», είχε μια απίθανη συνάντηση: ένας άντρας κρατούσε το ροζ τρίγωνο. «Αυτό είναι το σύμβολο που ο Χίτλερ ανάγκαζε να φοράνε οι γκέι», εξήγησε λίγο νευρικά. «Το Ισλάμ αποτελεί την ίδια απειλή και βρισκόμαστε εδώ για να εκφράσουμε την αντίθεσή μας σε αυτό». Ο άντρας είναι μέλος του ΛΟΑΤ τμήματος της EDL, το οποίο αριθμεί 115 μέλη. Στην Ολλανδία αυτόν τον προοδευτικό, φιλελεύθερο παράδεισο η πλειοψηφία των αναγνωστών του «GayKrant» (ένα δημοφιλές γκέι, αντρικό και κυρίως για λευκούς, περιοδικό) ανακοινώνει ότι θα ψηφίσει το ρατσιστικό κομμα PVV, ο ηγέτης του οποίου, Geert Wilders, δικάζεται για ρητορική μίσους και για προτροπή σε βία ενάντια στους Μουσουλμάνους. Η κινητικότητα ορισμένων γκέι και λεσβιών σε τόπους δημιουργίας εθνικιστικού λόγου δεν είναι τόσο αξιοπερίεργη. Τα σημερινά δημόσια ΛΟΑΤ μέλη οργανώσεων όπως το EDL (ή, γιατί όχι, το ΛΑΟΣ) δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως παράδοξο, αλλά ως τμήμα μια παλιάς παράδοσης ενσωμάτωσης παράταιρων συγκατοίκων στην πολυκατοικία της ακροδεξιάς, μιας και αυτό τονίζει το λαϊκό/λαϊκιστικό προφίλ της, απαλύνοντας μια απειλητικά εξτρεμιστική όψη. Ο μη αποκλεισμός ΛΟΑΤ ατόμων από εθνικιστικούς σχηματισμούς, η δυνατότητα να συμμετέχουν στο εθνικό «ανήκειν», καθιστά τους ΛΟΑΤ εικόνες προδευτικότητας και νεωτερισμού εντός αυτών των σχηματισμών. Τα προηγούμενα παραδείγματα ίσως φαντάζουν μακρινά για την σημερινή ελληνική πραγματικότητα, αλλά ίσως και να είναι μια μια εικόνα από το κοντινό μέλλον. Η κατάσταση αναμονής, όμως, για αυτόν τον (επερχόμενο;) «ομοφυλόφιλο εθνικισμό», δεν θα έπρεπε να μας κάνει να υποθέσουμε ότι είναι συνώνυμος απλά με έναν γκέι ρατσισμό και συντηρητισμό. Δεν θα έπρεπε να να μας κάνει να παραβλέψουμε την ήδη υπάρχουσα παραγωγή εντόπιου «εθνικού» ΛΟΑΤ λόγου που διατρέχει όλο το πολιτικό πεδίο, από αριστερά μέχρι δεξιά. Η υπενθύμιση/αποκάλυψη/απειλή ότι «Είμαστε παντού» (και βουλευτές και μετανάστες, και εργάτες και εργοδότριες, και στρατιωτικοί και αντιεξουσιαστριες) του Athens Pride 2010, η αφηρημένη έννοια μιας υποτιθέμενης, ομοιογενούς ΛΟΑΤ κοινότητας που πρέπει να προστατεύεται όπως «κάθε πολίτης και πολίτισσα αυτής της χώρας», η σημασία του να είσαι ορατός/αποδεκτός από μια πλειοψηφία που σημαίνει φιλική αναγνώριση της ισχύος της πλειοψηφίας αυτής και των προδιαγραφών που θέτει αλλά ίσως και η επιθυμία προσαρμογής στα εθνικά πρότυπα του πολίτη (ή και η υπενθύμιση ότι αυτή είναι ήδη δεδομένη για πολλούς ΛΟΑΤ), θα μπορούσαν να είναι τα σημάδια μια επίκαιρης ευθυγράμμισης με την έννοια του έθνους. Συχνά σκέφτομαι την «ισότητα» ή την «ένταξη» ή τη «συμμετοχή» μειονοτήτων στην κοινή εθνική αφήγηση ως μια μονόπλευρη ερωτική σχέση: μικρά ψήγματα αποδοχής (λ.χ. Η αγοραστική δύναμη του ροζ ευρώ, οι αξιοπρεπείς γκέι οικογένειες) υποδύονται μορφές του «ανήκειν στο έθνος» και απαλύνουν την ταπείνωση να περιμένεις την αγάπη του. Μια αγάπη η χρονικότητα της οποίας είναι πάντοτε το άμεσο (αλλά ανέφικτο;) μέλλον. ΗΤΑΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ; Του Michael Bronski, Darmuth College. Για τη μετάφραση: Αθάνατος Λεβέντης. Μια αφήγηση για τις ταραχές του Stonewall to 1969

18 18 ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ σουμε εντός του περιπλεγμένου δίκτυου της ιστορίας του τέλους των 60s, από το οποίο έχει αποσπασθεί υπερβολικά συχνά θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε ως αυτό που πραγματικά ήταν και να καταννοήσουμε καλύτερα τη σχέση μας με αυτό. Η δική μου σχέση με το Stonewall είναι περίπλοκη. Ήμουν τότε ένα 20χρονο κολλεγιόπαιδο από την άλλη μεριά του ποταμού, στο Newark, του New Jersey. Τη μεγάλη βραδιά μόλλον ήμουν στη Νέα Υόρκη για κανα χάμπουργκερ και καμιά διπλή προβολή καλλιτεχνικών ταινιών. Την επόμενη μέρα άκουσα για την πρώτη βραδιά ταραχών, αλλά φαντάστηκα ότι ήταν κάτι στιγμιαίο και ποτέ δεν σκέφτηκα ότι η ενέργεια θα μπορούσε να διατηρηθεί έστω κι αν είχε υποχωρήσει πολύ για τις επόμενες δύο βραδιές. Αλλά ακόμα κι έτσι, τα περιστατικά δεν έδειχναν να είναι υλικό για πρωτοσέλιδο και κανείς δεν τα αποκαλούσε ταραχές ήταν κάτι ελάχιστα περισσότερο από μια μικρή αψιμαχία με την αστυνομία, σαν κι αυτές που συνέβαιναν όλη την ώρα στους καυτούς δρόμους της πόλης. Αν και λίγες εβδομάδες μετά θα εμπλεκόμουν πολύ έντονα με το νέο κίνημα της γκέι απελευθέρωσης, το Stonewall δεν σήμαινε και πολλά για εμένα τότε. Ούτε, πρέπει να παραδεχτώ, σημαίνει πολύ περισσότερα τώρα για εμένα. Στο κολλέγιο Darmouth τον Μάρτιο που μας πέρασε όπου διδάσκω κύκλους μαθημάτων που περιλαμβάνουν την «Εισαγωγή στις Γκέι, Λεσβιακές, Αμφί και Τρανς Σπουδές» διαπίστωσα ξαφνικά ότι πέρασα μια ολόκληρη διαδακτική ώρα προσπαθώντας να καταφέρω τους σπουδαστές να συνάψουν λιγότερη σπουδαιότητα στις ταραχές του Stonewall και να τις δούνε σε προοπτική. Δεν είναι τόσο εύκολο. Μερικοί σπουδαστές πιστεύουν ότι το Stonewall ήταν απλά η πρώτη παρέλαση gay pride με άρματα και το πάρτι μετά (δεν είμαι σίγουρος γιατί πιστεύουν ότι η λέξη «ταραχές» συμπεριλαμβάνεται σε αυτό). Άλλοι φαντάζονται πλήρως ανεπτυγμένες μάχες στους δρόμους, και μια φορά ένας σπουδαστής με ρώτησε πόσα γκέι άτομα πέθαναν στο Sonewall Inn. Οι πιο ενημερωμένοι συμμαθητές τους αντιλαμβάνονται τη σχετικά μικρή κλίμακα των γεγονότων αλλά παίρνουν ως δεδομένο ότι οι δονήσεις τους έγιναν αμέσως αισθητές η οξεία κραυγή αντήχησε σε όλη την οικουμένη. Για να καταννοήσουμε το Stonewall πρέπει να τοποθετήσουμε εκείνες τις γενναίες πράξεις ισχύος και θεάτρου στους δρόμους σε μια ευρύτερη ιστορική προοπτική. Το πρώτο γεγονός που εντυπώνω στους σπουδαστές μου είναι ότι επί σχεδόν 20 χρόνια πριν το Stonewall η χώρα έβλεπε την ανάπτυξη ενός ζωήρού κινήματος υπέρ των ομοφυλόφιλων. Η Mattachine Society, ιδρυμένη από τον Harry Hay το 1950, ήταν η πρώτη οργάνωση για τα γκέι δικαιώματα στις ΗΠΑ, ακολουθούμενη πέντε χρόνια μετά από τις λεσβίες Sisters of Bilitis, ιδρυμένες από την Del Martin και την Phyllis Lyon. H Society for Individual Rights ιδρύθηκε στο Σαν Φρανσίσκο το 1964 και το North American Conference of homophile organizations διοργανώθηκε το Αυτές οι ομάδες άλλαξαν τελείως τον δημόσιο λόγο για την ομοφυλοφιλία σε όλη τη χώρα. Χωρίς αυτές τις οργανώσεις τίποτα από αυτά που συνέβησαν το 1969 και τα επόμενα χρόνια δεν θα ήταν δυνατό. Εξυμνώντας το Stonewall, όπως κάνουμε τώρα, σβήνουμε ολοσχερώς και υπερβολικά συχνά την βαθειά δουλειά που έκαναν αυτές οι ομάδες επί δύο δεκαετίες. Το Stonewall ήταν, πραγματικά, τόσο συνέχεια αυτής της δουλειάς όσο και μια ριζική ρήξη με αυτή καθώς έφερε την ίδια την ιδέα της ομοφυλοφιλίας από τη σφαίρα του ιδιωτικού στο δημόσιο κόσμο του δρόμου και χρησιμοποίησε την οργή, καί όχι τη λογική, ως την ώθησή της. Το δεύτερο πράγμα που προσπαθώ να εντυ-

19 ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ 19 πώσω στους σπουδαστές μου είναι ότι δίχως την επικράτηση των διαδιλώσεων για το Βιετνάμ, δίχως το κίνημα απελευθέρωσης των γυναικών, δίχως το παράδειγμα [του ριζοσπαστικού κινήματος απελευθέρωσης των μαύρων] Black Panthers και το μάντρα της αντι-κουλτούρας για «sex, drugs and rock and roll» οι ταραχές του Stonewall δεν θα υπήρχαν ποτέ. Δεν θα υπήρχε ποτέ κίνημα για την γκέι απελευθέρωση (τουλάχιστον όπως αυτό του 1969). Οι αδερφές και ας θυμηθούμε ότι βοηθούταν από κόσμο του δρόμου στο Village, άντρες και γυναίκες που τώρα αποκαλούμε αστέγους έκαναν ταραχές γιατί όλοι έκαναν ταραχές. Διαδήλωναν γιατί όλοι διαδήλωναν. Οι ταραχές του Stonewall ήταν πλήρως συντονισμένες με τις τρελές, μανιασμένες, οργισμένες, και ναι, μερικές φορές απρόσεκτες πολιτικές δραστηριότητες συμπεριλαμβανομένων των βομβιστικών επιθέσεων από αντιπολεμικές ομάδες όπως οι Weather Underground ( ) του τέλους των 60s. Το κίνημα της γκέι απελευθέρωσης δεν συγκροτήθηκε από μη κερδοσκοπικές οργανώσεις που συλλέγουν οικονομικούς πόρους και πιέζουν για νόμους. Ήταν ένα κίνημα βάσης, μια πλημμυρίδα από γυναίκες και άντρες που είχαν φτάσει στο σημείο καμπής. Η πρώτη μεγάλη ακτιβιστική ομάδα που σχηματίστηκε μετά το Stonewall ήταν το Gay Liberation Front ένα όνομα δανεισμένο από το Woman s Liberation Front, που με τη σειρά τους το είχαν δανειστεί από το Vietnamese National Liberation Front, το οποίο διεκδικούσε το πνεύμα και το παρατσούκλι του Algerian National Liberation Front, που αντιμάχονταν τη Γαλλική κυριαρχία στη Βόρεια Αφρική. Η φράση gay is good προερχόταν από το black is beautiful. Το Gay power αναδύθηκε φυσιολογικά μέσα το Black power. Δεν σήμαινε ότι αντιγράφαμε άλλα κινήματα, αλλά ότι βλέπαμε τους εαυτούς μας ως μέρος ενός ευρύτερου αγώνα. Η γκέι απελευθέρωση ήταν δυνατή γιατί το σύνολο της κουλτούρας μεταμορφώνονταν. ( ) βρείτε μας στο internet

20 20 ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ τους έδωσε ένα όνομα κι ένα πρόσωπο. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως δεν ήμουν ο πρώτος gay. Υπήρχαν άφθονοι άλλοι έκλυτοι, μολονότι ομολογουμένως για κάποιο διάστημα δεν με συναγωνιζόταν κανείς στο ολοκλη ρω τικό δόσιμό μου στις απολαύσεις. Όχι, όχι, παρερμηνεύετε. Σήμερα «gay» σημαίνει ομοφυλόφιλος, δηλαδή ό,τι εσείς αποκαλούσατε «Πλατωνικό» ή «Αρχαιοελληνικό» έρωτα. Δε χρη σιμοποιείται πλέον με την έννοια της ακολα σίας. Πώς; Δεν έχετε άλλη λέξη για τον σπουδαι ό τε ρο όλων των ερώτων από τη λέξη «gay»; Τρομερό! Πώς διακρίνετε το αγνό και το ευγενικό από το βρόμικο και διεστραμμένο; Πού υποτίθεται βρίσκει κανείς ιδανικά; Στον υπόνομο; Πού χωράει ο έρωτας που ενέπνευσε το Μιχαήλ Άγγελο, τον Σαίξπηρ, τον Αλέ ξαν δρο; Θα ποδοπατήσουμε τα πάντα μες στην βρομιά; Ασφαλώς, αναζήτησα τον έρωτα στον υπόνομο και τούτο υπήρξε το λάθος μου από πότε όμως τα λάθη ενός ατόμου πρέπει να εκλαμβάνονται ως μανιφέστο; Τι απέγινε ο έρωτας που κανείς δεν τολμούσε να πει το όνομά του: έρωτας που δεν ανεβάζει ποτέ το παντελόνι του; Ωστόσο η αγόρευσή σας από το εδώλιο για τον έρωτα που δεν τολμά να πει το όνομά του και τίνι τρόπω ήταν διανοητικός μάλλον παρά σωματικός, πολιτισμικός παρά σαρκικός, ήταν μια απολύτως απαραίτητη υπεκφυγή... Αντιθέτως υπήρξε μια από τις ειλικρινέστερες στιγμές της ζωής μου. Ή καλύτερα, υπήρξε μια από τις λιγότερο ανειλικρινείς στιγμές μου. Συγκίνησε τους ενόρκους. Σχεδόν συνεπήρε κι εμένα. Από το άλλο μέρος, δεν υπήρξε το σπουδαιότερο έργο μου. Κάθε τέχνη, αν είναι να υπολογίζεται όλως δι όλου ώς τέχνη, οφείλει να είναι εντελώς άχρηστη. Εγώ ήμουν ειλικρινής, εκείνη όμως ήταν κακή τέχνη. Τούτη ήταν η τραγωδία της ζωής μου μετά την καταστροφή μου. Ο OSCAR WILDE ΜΙΛΑΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ SCREW Του Mark Simpson, για την αντιγραφή: Αθάνατος Λεβέντης Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στον «Πόθο» το 90. Την παραθέτω ως σχόλιο για την συλλογική μας ιστορική, και πολύ συχνά απελπιστικά ουσιοκρατική, κληρονομιά. Enjoy. Ναι, ωστόσο παραμένετε ήρωας για τους «gay», δηλαδή για τους «Πλατωνικούς» άνδρες, επειδή αντιμετωπίσατε σθεναρά την ομοφοβία της Βρε τα νικής Πολιτείας. Δεν είμαι βέβαιος τι είναι αυτός «ο φόβος του ομοίου» στον οποίο αναφέρεστε. Με απεχθά νονταν επειδή ήμουν ένας παρείσακτος, επειδή ήμουν Ιρλανδός, επειδή ήμουν ένας τυχάρπαστος, και κυρίως επειδή ήμουν έξυ πνος. Οι Άγγλοι είναι γενναιόδωρη φυλή, μπορούν τα πάντα να σου συγχωρήσουν, εκτός από το να έχεις δίκαιο. Διέπραξα το κε φα λαι ώ δες αμάρτημα να αναφερθώ στην κορυφή της κοινωνικής κλίμακας και να παρωδήσω τις συμβάσεις που με ανέβασαν ως εκεί. Ποτέ οι άνθρωποι δε σε στεφανώνουν επειδή κεντάς τις ψευδαισθήσεις τους σε κυνηγούν πάντα με μαχαίρια. Από την άλλη, ίσως να αναγνώρισε σ εμένα η Αγγλική κοινωνία τον ίδιο της τον εαυτό. Ήμουν, βλέπετε, ένας απατεώνας, ένας υποκριτής, ένας λογοκλόπος και τσαρλατάνος όλες οι ουσιώδεις αρετές που έκαναν την Αγγλία μεγάλη. Ποια η αίσθηση να είναι κανείς ο πλέον διάσημος σοδομίτης του κόσμου; OSCAR WILDE: Ίσως απατώμαι φρικτά ο μωρός εγώ, αλλά θα προτιμούσα να είναι η φήμη μου στο τέλος του εικοστού αιώνα αποτέλεσμα της λογοτεχνικής μάλλον, παρά της παιδεραστικής δραστηριότητας μου η εικόνα που με το πέρασμα του χρόνου θα φέρνουν στο νου τους για μένα όσοι θα μιλούν για τη μυθώδη γλωσσική μου δεξιοτεχνία, να είναι περισσότερο συνδεδεμένη μ ένα θέατρο, κάποιο σαλόνι ή κάποιο υπερπολυτελές εστιατόριο παρά μ ένα μπορντέλο. Ναι, ασφαλώς. Γίνατε όμως ήρωας για εκατομ μύ ρια ομοφυλόφιλων... Ήρωας; Τίνι τρόπω; Ως ο πρώτος gay, αυτός που πρώτος έδωσε στους gay τη συνειδητότητά τους, που Ασφαλώς, όμως και πάλι με παρεξηγείτε νομίζω. «Ομοφοβία» είναι ο φόβος ή η απέχθεια προς τους ομοφυλόφιλους, αυτούς που έλκονται από το ίδιο φύλο. Α, ωστε η «ομοφοβία» είναι σύμβαση; Ναι, κατά κάποιον τρόπο, ωστόσο μπορεί να αντι μετωπιστεί σήμερα. Σήμερα υπάρχει ό,τι ονο μά ζου με υπερηφάνεια ομοφυλόφιλων. Ο ομοφυλόφιλος δείχνει