ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ. 7 ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ / 7 th ATHENS AVANT- GARDE FILM FESTIVAL ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013

Transcript

1 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 7 ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ / 7 th ATHENS AVANT- GARDE FILM FESTIVAL ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013 ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΑ + ΟΧΙ / 2 NARRATE OR NOT Κρίση: «Η κορύφωση μιας δύσκολης εξελικτικής πορείας με επιδείνωση όλων των αρνητικών φαινομένων, από το ξεπέρασμα της οποίας εξαρτάται η επιστροφή στη φυσιολογική κατάσταση». Συνήθως συνοδεύεται από ένα επίθετο ή ένα ουσιαστικό που την προσδιορίζει: Κρίση οικονομική, πολιτική, κοινωνική, υπαρξιακή, κρίση ταυτότητας, συνείδησης, σχέσεων, αξιών. Από το γενικό στο ειδικό. Και από το ειδικό στο προσωπικό. Πώς βιώνεται μια κρίση σε προσωπικό επίπεδο, πώς «υποκειμενικοποιείται»; Το τμήμα Αφηγηματικά + Όχι του 7 ου Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Ταινιοθήκης της Ελλάδος εστιάζει σε αυτήν ακριβώς τη βιωματική διάσταση μιας έννοιας εξαιρετικά επίκαιρης - και ακριβώς για αυτόν τον λόγο ιδιαίτερα ασαφούς - μέσα από δέκα (10) ταινίες, εννέα μεγάλου μήκους και μια μικρού, παραγωγής , που επιχειρούν να αποτυπώσουν, κάθε μια από τη σκοπιά της, την υποκειμενική αλήθεια μιας κρίσης. Το τμήμα, το οποίο επιμελείται φέτος η Νίνα Βελιγράδη, είναι διαγωνιστικό, με βραβείο ευρώ σε υπηρεσίες post production από την εταιρεία AUTHORWAVE. Η καλύτερη ταινία του τμήματος θα επιλεγεί από πενταμελή κριτική επιτροπή που αποτελείται από τους Νικόλ Μπρενέζ (πανεπιστημιακό και θεωρητικό του κινηματογράφου), Στέλλα Θεοδωράκη (σκηνοθέτρια), Πέννυ Παναγιωτοπούλου (σκηνοθέτρια), Δημήτρη Θεοδωρόπουλο (διευθυντή φωτογραφίας) και Χρήστο Μήτση (κριτικό κινηματογράφου). Εκκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες όσον αφορά την αφηγηματική φόρμα και τη θεματική τους, οι ταινίες του τμήματος υπογραμμίζουν πως μια κρίση, όπως η σημερινή, δεν είναι ούτε μια αφηρημένη νοηματική κατασκευή ούτε το μετρήσιμο μέγεθος μιας γραφικής αναπαράστασης. Δεν μπορεί να ειδωθεί αντικειμενικά γιατί εξαρτάται άμεσα από τη ματιά εκείνου που τη βιώνει και τη διαχειρίζεται, είτε σε κοινωνικό και εργασιακό επίπεδο είτε σε οικογενειακό, φιλικό και συντροφικό. Οι σκηνοθέτες των ταινιών του Αφηγηματικά + Όχι καταγράφουν 1

2 αυτήν την ματιά και μας την παρουσιάζουν, προτρέποντάς μας να συναντηθούμε μαζί της. ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ AVANTI POPOLO Σκηνοθεσία: Μάικλ Βάρμαν / Michael Wahrmann Μυθοπλασία, Βραζιλία, 2012, 72 Η ιστορία ενός πατέρα και γιου που επανασυνδέονται μετά από 30 χρόνια. Η ταινία μιλάει για την αλληλεγγύη και την επανασύνδεση που γεννιέται στη Λατινική Αμερική μέσα από τη μουσική. Ήταν η εποχή που η Βραζιλία αναζητούσε μια ταυτότητα. Η επικρατούσα ιδέα ήταν πως η Βραζιλία είναι η Βραζιλία και η Λατινική Αμερική είναι η Λατινική Αμερική, ωστόσο η Ιστορία το διαψεύδει. Η Βραζιλία ανήκει στη Λατινική Αμερική όσο η Χιλή κι η Αργεντινή. Οικογενειακά φιλμάκια σε Super 8 από τη δεκαετία του 70 επανασυνδέουν τον πατέρα και τον γιο με τις αναμνήσεις τους, όπως μια χώρα επανασυνδέεται με το παρελθόν της. Ήταν εποχή που ο Σλαβαδόρ Αγιέντε εκλέχτηκε πρόεδρος ήταν η εποχή που ο Μάιλς Ντέιβις πήγε να παίξει ζωντανά στη Βραζιλία. Μάικλ Βάρμαν Ο Μάικλ Βάρμαν είναι σκηνοθέτης, σεναριογράφος και μοντέρ. Ξεκίνησε να εργάζεται ως καλλιτέχνης και φωτογράφος το Ουρουγουανός, ζει στο Σάου Πάουλου από το Το 2007 αποφοίτησε από την Κιν/φική Σχολή FAAP στο Σάου Πάουλου της Βραζιλίας. LACRAU Σκηνοθεσία: Ζουάου Βλαντίμιρου/João Vladimiro Ντοκιμαντέρ, Πορτογαλία, 2013, 99 «Το Lacrau απαιτεί την επιστροφή στην καμπή όπου ο Άνθρωπος χάθηκε, σ ένα ταξίδι από την πόλη προς τη φύση. Την απόδραση από το χάος και το συναισθηματικό κενό που ονομάζουμε πρόοδο ύλη χωρίς πνεύμα, χωρίς βούληση. Η αναζήτηση των πιο αρχαίων αισθήσεων και σχέσεων της ανθρωπότητας. Η κατάπληξη κι ο φόβος μπροστά στο άγνωστο, η απώλεια βασικών ανέσεων, η μοναξιά, η συνάντηση με τον άλλο, το άλλο ζώο, το άλλο φυτό. Η αναζήτηση μιας σύνδεσης με τον κόσμο. Όπου η αρχή και το τέλος είναι το ίδιο, αλλά εγώ δεν είμαι.» Ζουάου Βλαντίμιρου Ζουάου Βλαντίμιρου Αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών με ειδίκευση στο γραφικό σχέδιο το Το 2006 σκηνοθέτησε την ταινία Pé Na Terra (Καλύτερη πορτογαλική ταινία μικρού 2

3 μήκους στο Indie Lisboa Film Festival). Την ίδια χρονιά, σκηνοθέτησε το ντοκιμαντέρ Jardim. Την περίοδο αυτή γυρίζει ένα νέο ντοκιμαντέρ, το A Lã e a Neve. AMERICA / AMEΡIKA Σκηνοθεσία: Βαλερί Μασαντιάν/Valérie Massadian Πειραματική, Γαλλία, 2013, 7 Ένας τόπος. Ένα αγόρι. Μία μέρα. Μία λήψη. Μια μπομπίνα φιλμ. NANA Σκηνοθεσία: Βαλερί Μασαντιάν/Valérie Massadian Μυθοπλασία, Γαλλία, 2012, 68 Η ασυνήθιστα ανεξάρτητη, τετράχρονη Νανά ζει στην εξοχή με τη μητέρα και τον απόμακρο παππού της. Μια μέρα, γυρνάει στο σπίτι και δεν υπάρχει κανείς. Ένα αίσθημα εγκατάλειψης γεμίζει την οθόνη, ενώ η Νανά δεν έχει καταλάβει ακόμα πόσο κακός μπορεί να γίνει ο κόσμος των ενηλίκων. H Νανά θ ακολουθήσει το δρόμο της, είτε μας αρέσει είτε όχι, χωρίς να έχει ανάγκη σωτήρες. Ντύνεται μόνη της, φτιάχνει μόνη της σάντουιτς, πάει βόλτα στο δάσος, διαβάζει μόνη της ένα παραμύθι πριν κοιμηθεί. Η Νανά έχει απελευθερωθεί από τους ενήλικες και την καθοδήγησή τους. Η σκηνοθέτις στοχάζεται πάνω σ αυτή την ελευθερία, αφήνοντας τη Νανά να είναι ο εαυτός της και δημιουργώντας έτσι ένα απολύτως ειλικρινές πορτραίτο αθωότητας. Βαλερί Μασαντιάν Ύστερα από ένα «στρατευνένο» ταξίδι στη φωτογραφία, στην τέχνη και στον κινηματογράφο, ολοκλήρωσε την πρώτη τη μεγάλου μήκους ταινία, Νανά (Βραβείο καλύτερης πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους Φεστιβάλ Λοκάρνο 2011), το Την περίοδο αυτή ασχολείται με τρία πρότζεκτ, τα Petite guerre, Elle(s), και Milla. LEVIATHAN / ΛΕΒΙΑΘΑΝ Σκηνοθεσία- Φωτογραφία- Μοντάζ: Λυσιέν Καστέινγκ- Τέιλορ & Βερένα Παραβέλ / Lucien Castaing- Taylor & Véréna Paravel Ντοκιμαντέρ, ΗΠΑ- Γαλλία- Μεγ. Βρετανία, 2012, 87 Ένα πρωτοποριακό, εμβριθές πορτραίτο της σύγχρονης βιομηχανίας αλιείας, γυρισμένο στ ανοιχτά της ακτής του Νιού Μπέντφορντ της Μασαχουσέτης. Αλλοτινή πρωτεύουσα της παγκόσμιας φαλαινοθηρίας, καθώς και πηγή έμπνευσης του Μόμπι Ντικ, είναι σήμερα το μεγαλύτερο αλιευτικό λιμάνι των ΗΠΑ, με περισσότερα από 500 καράβια να φεύγουν από κει κάθε μήνα. Ο Λεβιάθαν 3

4 ακολουθεί μια επιβλητική τράτα στα θολά, μαύρα νερά των ψαρότοπων, σε μια ψαρευτική αποστολή διάρκειας κάμποσων εβδομάδων. Αλλά αντί να εξωραΐσουν την εργασία ή να παρασυρθούν από τη μακρά παράδοση που μετατρέπει τους ψαράδες σε σύμβολα, οι σκηνοθέτες παρουσιάζουν μια ζωηρή, σχεδόν καλειδοσκοπική εικόνα της εργασίας, της θάλασσας, των μηχανημάτων και των πρωταγωνιστών ανθρώπινων και θαλασσινών. Λυσιέν Καστέινγκ- Τέιλορ & Βερένα Παραβέλ Σκηνοθέτες, καλλιτέχνες και ανθρωπολόγοι, εργάζονται στο Εργαστήριο Αισθητηριακής Εθνογραφίας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ. Έργα τους περιλαμβάνονται στις μόνιμες συλλογές του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης και του Βρετανικού Μουσείου. Προηγούμενες ταινίες της Παραβέλ είναι τα Foreign Parts (2010, με τον J.P. Sniadecki) Interface Series ( ) και 7 Queens (2008) ενώ του Καστέινγκ- Τέιλορ τα Hell Roaring Creek (2010), The High Trail (2010), Sweetgrass (2009, με την Ilisa Barbash), In and Out of Africa (2001, με την Barbash), και Made in USA (1990, με την Barbash). PEOPLE S PARK / ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ Σκηνοθεσία- Φωτογραφία- Μοντάζ- Ήχος: Libbie D. Cohn & J.P. Sniadecki / Λίμπι Ντ. Κον & Τζέι Πι Σνιαντέκι Ντοκιμαντέρ, HΠΑ- Κίνα, 2012, 78 Οι σκηνοθέτες πήραν την κάμερά τους και δημιούργησαν ένα 78λεπτο μονοπλάνο παρατήρησης της ζωής και της ανθρώπινης δραστηριότητας σ ένα πολυσύχναστο πάρκο στην πόλη Τσενγκντού της Κίνας. Ο κόσμος κάνει περιπάτους, τρώει, συγχρωτίζεται, τραγουδάει και χορεύει από κινεζική όπερα έως καραόκε και ντίσκο. Άλλοι αγνοούν την κάμερα, άλλοι ποζάρουν και παίζουν μαζί της. Χωρίς τον έλεγχο του σκηνοθέτη ή μιας προκαθορισμένης αφήγησης, και χωρίς την νοηματοδότηση του μοντάζ ή τη συναισθηματική χειραγώγηση μιας μουσικής επένδυσης, η ταινία ακολουθεί τους φυσικούς ρυθμούς του χώρου, εντελώς ανοιχτή στο τυχαίο, στο απροσχεδίαστο και στο αναπάντεχο, και μαζί ακολουθούμε κι εμείς. Λίμπι Ντ. Κον Σπούδασε στο Γέιλ, με ειδίκευση στον κιν/φο και την αρχιτεκτονική, καθώς και στην ιστορία και στον πολιτισμό της σύγχρονης Κίνας. Έχει ζήσει και ταξιδέψει εκτενώς στην Κίνα από μικρό παιδί. Τζέι Πι Σνιαντέκι Οι ταινίες του έχουν λάβει πολλές διακρίσεις, ανάμεσά τους το Βραβείο Joris Ivens στο Φεστιβάλ του Cinéma du Réel το 2009 για το Chaiqian, καθώς και δύο Λεοπαρδάλεις στο 63ο Φεστιβάλ του Λοκάρνο για το Foreign Parts, που συν- σκηνοθέτησε με τη Βερένα Παραβέλ. YOU MAKE ME FEEL SO YOUNG 4

5 ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ Σκηνοθεσία- Σενάριο- Μοντάζ: Zach Weintraub / Ζακ Ουάιντραουμπ Μυθοπλασία, ΗΠΑ, 2013, 77 Στα είκοσι και κάτι χρόνια της, η Τζαστίν ακολουθεί τον φίλο της Ζακ (τον οποίο υποδύεται ο σκηνοθέτης) σε μια νέα πόλη, όπου εκείνος έχει βρει δουλειά ως προγραμματιστής σ έναν κινηματογράφο τέχνης. Αλλά αυτή η αλλαγή σκηνικού και το γεγονός ότι έχουν αφήσει την παλιά ρουτίνα και το οικείο περιβάλλον τους, θα φέρει στην επιφάνεια βαθιά ριζωμένα προβλήματα και θέματα στη σχέση του ζευγαριού. Μια σειρά από προσεκτικά επιλεγμένες και έξυπνα ιδωμένες στιγμές συνθέτουν το πορτραίτο μιας νέας γυναίκας στα πρόθυρα του ν ανακαλύψει τον εαυτό της. Μια ασπρόμαυρη ταινία για όλες τις αποχρώσεις του γκρι που υπάρχουν σε μια σχέση. Ζακ Ουάιντραουμπ / Zach Weintraub Γεννήθηκε το 1987 στην Καλιφόρνια, και σπούδασε κιν/φο στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Στη συνέχεια, επέστρεψε στη γενέτειρά του, όπου έγραψε και σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία, το Bummer Summer. Ίδρυσε την εταιρεία Newhard Entertainment με τον συχνό του συνεργάτη Nandan Rao. Το You Make Me Feel So Young είναι η τρίτη του ταινία. EXIT ELENA Σκηνοθεσία: Nathan Silver / Νέιθαν Σίλβερ Μυθοπλασία, ΗΠΑ, 2012, 72 Μην έχοντας δικό της σπίτι, η 19χρονη Χελένα πιάνει δουλειά ως εσωτερική βοηθός. Ξαφνικά, βρίσκεται στο μέσο μιας οικογενειακής κρίσης, δηλαδή σε όλα αυτά που συμβαίνουν ανάμεσα σ έναν πατέρα, σε μια γιαγιά, σε μια μαμά, και σε μια γάτα. Σταδιακά, η Χελένα πετυχαίνει κάποιες ισορροπίες Ώσπου γυρνάει στο σπίτι ο άσωτος υιός. Τοποθετώντας φανταστικούς χαρακτήρες δίπλα σε αληθινούς ανθρώπους, η ταινία δείχνει όλες τις ατέλειες που ενυπάρχουν στην οικογενειακή ζωή και στα οικογενειακά φιλμ μ άλλα λόγια, είναι μια μαύρη κωμωδία. Νέιθαν Σίλβερ / Nathan Silver Αποφοίτησε από τη Σχολή Tisch του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης το έχει γράψει και σκηνοθετήσει 3 μεγάλου μήκους ταινίες και 4 μικρού. Το Exit Helena έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου το Απέσπασε θετικές κριτικές από τα Hollywood Reporter, The New York Times, The Wall Street Journal, και το Filmmaker Magazine. ORLÉANS / ORLEANS / ΟΡΛΕΑΝΗ Σκηνοθεσία- Σενάριο: Virgil Vernier / Βιρζίλ Βερνιέ Μυθοπλασία με στοιχεία ντοκιμαντέρ, France, 2012, 60 5

6 Τι τίμημα έχει ένα όνειρο; Δυο νεαρές εικοσάρες, η Ζοάν και η Σίλβια, εργάζονται ως στριπτιζέζ στην πόλη της Ορλεάνης. Αυτές οι σύγχρονες ηρωίδες θα βρεθούν εμπλεγμένες στις εορταστικές εκδηλώσεις για την Ιωάννα της Λωρραίνης που λαμβάνουν χώρα στην πόλη, και δεν αργεί κανείς να δει τον σύνδεσμο ανάμεσα στη Ζοάν και στη φιγούρα της Ζαν ντ Αρκ, το ίνδαλμά της. Η Γαλλίδα ηρωίδα του 15ου αιώνα αντιπροσωπεύει όλα όσα λαχταρά η Ζοάν απ τη ζωή: να γίνει η σταρ της πόλης και να την αναγνωρίζουν και να τη λατρεύουν όλοι ένα σύμβολο ισότητας κι ελευθερίας. Βιρζίλ Βερνιέ / Virgil Vernier Γεννήθηκε στο Παρίσι το Σπούδασε φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο και, στη συνέχεια, τέχνες στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. Οι ταινίες του έχουν προβληθεί σε πολλά διεθνή φεστιβάλ. Η Ορλεάνη έκανε πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ του Λοκάρνο το DIE ZEIT VERGEHT WIE EIN BRÜLLENDER LÖWE / O ΧΡΟΝΟΣ ΠΕΡΝΑ ΣΑΝ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΠΟΥ ΒΡΥΧΑΤΑΙ / TIME GOES BY LIKE A ROARING LION Σκηνοθεσία- Σενάριο: Philipp Hartmann, Jan Eichberg / Φίλιπ Χάρτμαν, Γιάν Άιχμπεργκ Ντοκιμαντέρ, Γερμανία, 2013, 76 Σύμφωνα με τον Χάιντεγκερ, ο χρόνος πρέπει να εκληφθεί ως μία ενότητα που περιλαμβάνει τις τρεις διαστάσεις το μέλλον, το παρελθόν και το παρόν. Για τον Άνθρωπο, η στιγμή που το παρελθόν, το μέλλον και το παρόν γίνονται αντιληπτά είναι η ηλικία των τεσσάρων. Είναι η ώρα που λέμε ιστορίες και οι άλλοι μας καταλαβαίνουν. Φωτογραφίες αναμνήσεων, φωτογραφίες ονειρικές ξυπνούν τη χρονοφοβία, την ανησυχία για την πάροδο του χρόνου. Το μόνο που συμβαίνει στην ταινία αυτή είναι ο χρόνος. Ωστόσο, υπάρχουν μέρη στη γη όπου ο χρόνος δεν μετράει, όπως οι πανοραμικές απόψεις μιας ερήμου από αλάτι στη Βολιβία που συσχετίζει το χρόνο και το χώρο. Ένα φιλοσοφικό δοκίμιο για τη σημασία του χρόνου. Φίλιπ Χάρτμαν Γεννήθηκε το 1972 στην Καρλσρούη. Σπούδασε κιν/φο στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αμβούργου δίπλα στον Βιμ Βέντερς και τον Γκερτ Ρόσερ. Ζει στο Αμβούργο, όπου εργάζεται ως σκηνοθέτης και προγραμματιστής. Γιάν Άιχμπεργκ Γεννήθηκε το 1984 και από το 2007 σπουδάζει στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αμβούργου. 6

7 Με τη συγχρηµατοδότηση της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης To 7o Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηµατογράφου της Αθήνας διοργανώνεται από την Ταινιοθήκη της Ελλάδος µε τη συγχρηµατοδότηση του Ευρωπαϊκού Ταµείου Περιφερειακής Ανάπτυξης και εντάσσεται στο ΠΕΠ ΑΤΤΙΚΗ του ΕΣΠΑ Όλες οι δράσεις πραγµατοποιούνται υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισµού και Αθλητισµού. ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 7