The rebirth of a unique family tradition, a Ferrier family tradition, since 1878.

Transcript

1

2

3 CH08, Swiss made, Stainless steel case, Ø 42 mm, Turning Bezel, ETA mechanical chronograph movement, Caliber Valjoux 7750, vibrations per hour / 4 Hz, 25 Jewels, Perlée movement decoration Scratchproof sapphire crystal, Transparent screw caseback, Water resistant up to 10bar ( 100m ), Leather strap The rebirth of a unique family tradition, a Ferrier family tradition, since LUCASFERRIER S W I T Z E R L A N D shop online at

4 Περιεχόµενα Συνέντευξη: Κωνσταντίνος Ρήγος Τον Κωνσταντίνο Ρήγο τον γνωρίσαµε το 1990 µε το χοροθέτρο ΟΚΤΑΝΑ. Στην πορεία και παράλληλα µε την ενασχόλησή του µε θέατρο, χορό, φωτογραφία, κινηµατογράφο, σκηνοθετεί νυχτερινά κέντρα, βίντεο κλιπ, καθώς και Eurovision. Τον συναντήσαµε και τον ρωτήσαµε: Ποιος είστε τέλος πάντων κύριε Ρήγο; Αφιέρωµα: Εκλογές 2012 Ρωτάµε τα κόµµατα για τις θέσεις τους. Πάνω από τα µισά µας απαντούν. Πρέπει να είναι κριτήριο η στάση των κοµµάτων απέναντι στα αιτήµατα της LGBT κοινότητας στις επόµενες εκλογές; Και δώρο ένα Know how για να ψηφίσετε! Fashion: Hors-Normes & In Fashion for less Συµβουλές µε τρόπους να ανανεώσετε την γκαρνταρόµπα σας µε λιγότερα χρήµατα. Και Hors-Normes σε µια ανορθόοδοξη ανοιξιάτικη φωτογράφιση. Συνέντευξη: Ηρώ Επανέρχεται στο προσκήνιο δυναµικά µε τον νέο της δίσκο «Ψύχραιµα». Μια αναρχική συνέντευξη για την τέχνη, το σήµερα και τις διακρίσεις. Editorial 6 Τουιτ 8 Taking Notes 10 Aγόρι µόνο ψάχνει 12 My Queer Lady 14 Salonikios 16 Μπαίνει στο µπαρ 18 Κριση 20 Συνέντευξη: Κωνσταντίνος Ρήγος 22 Αφιέρωµα: In Fashion for less 28 Fashion: Hors-Normes 32 Συνέντευξη: Ηρώ 38 Αφιέρωµα: Εκλογές Culture 48 Destination: Θεσσαλονίκη 52 Greek Gay & Lesbian Guide 54 Ρώτα τον Γιατρό 58 Fbing 59 Shopping 60 Τα ζώδια 64 Κόµικ 65 1

5 SIZED FOR YOU ANDREY LAVRISHCHEV - FOTOLIA.COM / SHUTTERSTOCK 4>12 MAY: PRIDE WEEK 12 MAY: PRIDE DAY BRUSSELS

6 Editorial Ταλαιπώρια σκέτη αυτό το τεύχος ειλικρινά! Και μέσα σε όλο το χαμό κάτι άκουσα για εκλογές και είπα να το πάρω σοβαρά. Κυρίως όταν είδα ποσοστά άκρας άκρας δεξιάς σε πολύ υψηλά για τον πολιτισμό επίπεδα. Και διάβαζα και για στρατόπεδα, ε είδα και το Bent πρόσφατα και αγριεύτηκα, καταλαβαίνεις Το αφιέρωμα του τεύχους λοιπόν αφορά στις θέσεις των κομμάτων για κάποια από τα δικαιώματα που αφορούν στην κοινότητά μας. Γιατί θεωρώ σημαντικό να ξέρω και να ενημερώσω για το τι πιστεύουν και τι δεσμεύονται να κάνουν οι παρατάξεις που είναι υποψήφιες για τη βουλή. Ή τουλάχιστον τι διατείνονται πως θα κάνουν. Αρκετά μας απάντησαν, και ομολογώ εξεπλάγην θετικά, κάποια δεν πρόλαβαν και οι συνήθεις ύποπτοι ούτε καν ασχολήθηκαν. Μένει να δούμε την απόσταση δήλωσης και πράξης μάλλον. Και για να έρθω και στα πιο δικά μας, θεωρώ εξίσου σημαντικό με τα παραπάνω το να διαμορφώσουμε επιτέλους και ως κοινότητα «πολιτική συνείδηση» για τα δικαιώματά μας. Όχι κοινή απαραίτητα, μη τρελαίνεσαι. Και με το πολιτική συνείδηση στα θέματα της κοινότητάς μας δεν εννοώ να κυκλοφορείς με το ταμπελάκι gay, λεσβία ή τρανς στο δρόμο. Ούτε όμως και να κάνεις facebook status για να πάρεις τα like της ημέρας με ακτιβιστική ανακούφιση. Το ενοχική μου κολλάει καλύτερα. Ξεκινά, θεωρώ, από το να κατανοείς στο ελάχιστο ότι τα δικαιώματα και η ζωή κάθε ανθρώπου είναι εξίσου σημαντικά με των υπολοίπων. Και συνεπώς τα lesbian, gay, trans δικαιώματα είναι ανθρώπινα δικαιώματα. Και δεν τα έχεις. Και όχι μόνο εσύ, βέβαια. Υπάρχουν ακόμη χιλιάδες gay και λεσβίες που προκειμένου να βγουν από τη ντουλάπα τους στο δωμάτιο έστω, δε λέμε για τηλεόραση, δρόμο, καφέ απαπα-, μπορούν να σου πουν ένα σωρό ανοησίες, γιατί δε τους νοιάζει να είναι πολίτες β κατηγορίας. Κρίμα. Γιατί αυτό μας βλέπω να είμαστε. Το θέμα δεν είναι αν θέλεις, ή όχι να εξασκείς τα δικαιώματα που σου παρέχονται από την πολιτεία. Το θέμα είναι να τα έχεις. Πόσο μάλλον όταν έχεις τις ίδιες υποχρεώσεις με όλους τους/τις υπόλοιπους/ες. Και σόρρυ, αλλά εμείς ΔΕΝ τα έχουμε. Αν εσένα σου φτάνει το ότι δε σε κυνηγάνε να σε σκοτώσουν, μη μου το πασάρεις για ευτυχία, να χαρείς. Τα λέει ωραιότερα και ο κύριος Ρήγος στη συνέντευξή του. Δύσκολο πράμα η άνοιξη. Γιάννης Παπαγιαννόπουλος ΥΓ: Μέρος του τεύχους αυτού έχουν επιμεληθεί ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος και η Ελένη Ρουμπάνη και τους ευχαριστώ πολύ για την συμβολή και τη στήριξή τους.

7

8 T w e e t T w e e e l e n i r o Πιο εύκολο είναι να περάσει µια καµήλα από την τρύπα µιας βελόνας παρά να παραδεχτεί µια µάνα ότι δεν της πέτυχε το φαΐ. Καµιά φορά την ηθική να τη λες αισθητική, δεν πειράζει, καλύτερα κιόλας. Το κοκτέιλ του καλοκαιριού θα είναι το κοκτέιλ ψυχοφαρµάκων. Το αµέσως χειρότερο από µια ώρα που µοιάζει αιώνας είναι µια χώρα που µοιάζει µεσαίωνας. #pamenafygoume Όταν ο Ποιητής ξύπνησε µε το µαρµάρινο τούτο κεφάλι ήταν νόµπελ, όταν ξυπνάω εγώ µε το µαρµάρινο τούτο κεφάλι είναι χανγκόβερ. #adikia Μου αρέσει η ανταλλαγή των απόψεων, µόνο που µερικοί τις ανταλλάζουν γιατί τις έχουν διπλές. Ο οικογενειάρχης από πότε είναι τίτλος τιµής γαµώ την ψυχανάλυση; Κάθε φορά που ξέρω και δε µιλάω να µε κερνάς µια γλυκόξινη πάπια. Αυτή που κάνω. Ας κολλήσει κάποιος ένα πόστιτ στο κούτελο του καρατζαφέρη να γράφει φασίστας γιατί είναι κάτι ζώα που δεν το χουν καταλάβει. Ζήτησα µείωση ενοικίου. Ο σπιτονοικοκύρης µε είπε αχάριστη. Παραλίγο να τον πω µπαµπά. Έπαιξα τζόκερ και άµα κερδίσω ένα εκατοµµύριο δε θα το βγάλω στο εξωτερικό, αυτό θα µε βγάλει στο εξωτερικό. Μια σχέση τελειώνει όταν ανοίγεις την τηλεόραση για να µην τσακωθείς. Θυµάσαι παλιά που έλεγα ότι θέλω ένα σπίτι µε θέα θάλασσα; Βρήκα ένα µε θέα τα χω κάνει θάλασσα. Τότε που µοίραζαν στον κόσµο αλλεργίες έτρεξαν πρώτα οι γριές και πήραν τα πάνω πάνω κι έµειναν σε µας οι φαγούρες και οι µύξες. Μετά την ψυχανάλυση νιώθω άλλος άνθρωπος. Η µάνα µου ας πούµε. Να δεις που όλο και κάποιος ελληνάρας θα χει πει: ρε όταν εσείς φωτογραφίζατε την ακρόπολη εµείς φωτογραφίζαµε προκηρύξεις για διορισµούς. Ποιος λέει ότι δε γίνονται καλά πράµατα στην τηλεόραση φέτος; Ένα καλό πράµα είναι ότι η τατιάνα στεφανίδου πάει άπατη. Με γερνάς, µαµά. Αντί για στάσου, µύγδαλα να λέτε στάσου, ύψος περιστάσεων. Έχει περισσότερη πλάκα. Μας ανήκουν µόνο οι αϋπνίες µας, άντε και κάνας πονοκέφαλος. Οι συνειρµοί διέρχονται χωρίς στάση.

9

10 Taking Notes Είναι που κάνει άνοιξη. Είναι που ζω εδώ. «Μες πάρει; Πέρα από το ότι έχει περάσει το μισό στην Αττική, μ έναν ήλιο γκρι» που λέει και ο ελληνικό τραγούδι το concept της γαμάει. Ένα Νίκος Μωραΐτης. Είναι που η συγκέντρωση δεν ανοιχτό ραδιοφωνικό studio με καλεσμένους ήταν ποτέ το φόρτε μου. Σαν την Πετρούτσου νιώθω. Ζαπ όλη την ώρα. Το μυαλό κάνει ζάπινγκ. Του αρέσει να πετάγεται. Από το ένα θέμα στο άλλο. Μην περιμένεις συνοχή λοιπόν. Τα κοντομάνικα με αποσυντονίζουν. Η άνοιξη μας κάνει χειρότερους οδηγούς. Άλλοι χαζεύουν βυζιά κι άλλοι μπράτσα. Όλοι χαζεύουν. Επίσης αυτό που κάτι αγόρια σηκώνουν ελαφρά το μπλουζάκι τους και χαϊδεύουν την κοιλιά τους, το επικροτώ μεν, δεν το καταλάβω δε. Έρχονται οι μέρες του φωτός άραγε; Πήγα Χαρούλη. Τίγκα μέσα. Και τίγκα και απόξω. Οι μισοί δεν μπήκαν. Χαίρομαι με την επιτυχία του Γιάννη, της Νατάσσας, του Κωστή. Το καλό στην αντεπίθεση. μπαμπάς σου. Μπες στην θέση των ανθρώπων. Θα καταλάβεις. Κι αν πας να ψηφίσεις ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. σου εύχομαι να βρεθείς στην θέση του άνεργου, του άστεγου, του αυτόχειρα. Μπας και χαμπαριάσεις κάποια στιγμή. Μαλάκα. Μου λείπει η Ελευθεροτυπία. Κάθε φορά το ξεχνάω και μια στις τόσες που θέλω να πάρω εφημερίδα τρώω ήττα. Δεν παίρνω εννοείται. Τούτο εδώ το blog είναι μούρλια. Δες το: itsasmallweb.wordpress. com/. Αισθητική στο Peak. Τώρα που το instagram μπήκε στα android ώρα να φεύγουμε. Αυτό που κάθε πικραμένος σε κάνει μέλος στα open groups του Facebook με διαολίζει. Και δεν πήγα να δω στο Γαλλικό το σινεμά τον Francois Sagat. Κι αυτό με διαολίζει. Θα πάρω άραγε ποτέ το επίδομα ανεργίας; Και άμα το πάρω, μέχρι να το πάρω, πόσο θα είναι άραγε; Ο Pepper 96,6 είναι ραδιόφωνο.-αν δεν τον έχεις ανακαλύψει ακόμα βάλε να δεις. Αγαπώ Κραουνάκη, αλλά την εποχή που οι ραδιοφωνατζήδες κάνουν ουρές στα ταμεία ανεργίας παίρνει εκπομπή στον Βήμα fm; Καλά τα λέω. Κάποτε υπήρχε ένα επάγγελμα. Τώρα είμαστε κάτι σαν πεταλωτές. Η Όλγα Λασκαράτου στο Almaz φτιάχνει συλλεκτικές Κυριακές. Καλά, μυρωδιά δεν έχεις που έρχονται για μια live κουβέντα και παίζουν τα αγαπημένα τους τραγούδια. Η Όλγα παίζει τα δικά τους. Τσαλιγοπούλου, Νικολακοπούλου, Μποφίλιου, Πασπαλά, Θηβαίος, Κότσιρας, Βουμβάκη, Αντωνοπούλου κ.α. έχουν περάσει ήδη κι έρχονται κι άλλοι. Και ανοίγει και η αυλή. Αυτοί στο Greys Anatomy δεν ζευγαρώνουν με άλλους αν δεν είναι ιατροί ή νοσηλευτές και δεν δουλεύουν στο Seattle Greys. Απαπαπα. Tragic. Αυτό. Σε άλλα νέα. Το έχεις καταλάβει ότι έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε τα όλα. Οι άστεγοι δεν μας κάνουν πια εντύπωση. Οι αυτόχειρες μας συγκινούν και μας κινητοποιούν λίγο. Ακόμα. Σκέψου το αυτονόητο. Θα μπορούσε να είναι ο Το Black Rose που άνοιξε στου Ψυρρή είναι κούκλα. Και το έχει και ο Άρης Ζέρβας το cello της Μποφίλιου. Και έχει και τραπεζάκια όξω πάνω στον πεζόδρομο της Αγιών Αναργύρων. Και παίζει και ωραίες μουσικές. Γιατί όλοι είναι γυμνασμένοι; Γιατί όλοι έχουν tattoo; Είναι προαπαιτούμενο; Πάντως στο ΟΑΕΔ έχει πάρα πολύ ωραίο κόσμο. Νεότατοι. Ομορφότατοι. Ό,τι ώρα και να πας χαζεύεις. Τίγκα το μαγαζί. Δεν θα με πείραζε να ψόφαγε η Διαμαντοπούλου. Και άλλοι. Αλλά αυτή πρώτη. Και δεν λέω ποια Διαμαντοπούλου, να μην κυνηγάνε το αφεντικό με μηνύσεις και τέτοια. Μια Διαμαντοπούλου ρε. Όποια θέλω εγώ. Σούρδα είναι πάντως. Κι αυτή. Οι διακοπές φέτος είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο; Διακοπές από τι; Σάμπως έχουμε δουλειά; Σάμπως έχουμε λεφτά. Ελεύθερο θα πάω. Κάνω δίαιτα. Καταλαβαίνεις; Δεν μπορεί η κοιλιά να είναι μεγαλύτερη από το όργανο.

11 Μου λείπουν κάποιοι φίλοι μου. Γεια σου ρε Νατάσσα! Έπεσε τώρα διαφήμιση στο ραδιόφωνο. Μέχρι τις 12 Μαΐου στο Gazoo. Μέχρι τώρα έχει πάει soldαριστή όλα τα Σάββατα. Κι έτσι θα πάει μέχρι το τέλος. Γιατί είναι η σοβαρότερη περίπτωση σε αυτό που λέμε έντεχνο τραγούδι. Ευτυχώς που ήρθαν οι 3 τους, Γεράσιμος, Θέμης, Νατάσσα και το ξεμιζέριασαν. Τώρα το ορίζουν. Πολύ έξυπνοι οι άνθρωποι της Sony που τους βούτηξαν. Μπορεί να έκανε και μαλακίες η Αφροδίτη Σημίτη, δεν ξέρω, αλλά άλλαξαν τα πρωινά μας γαμώτο. Ευτυχώς έχουμε Παγιατάκη και Παπασπυρόπουλο ακόμα στον Best. Όταν θες να κοιμάσαι όλη την ημέρα τι έχεις; Δεν μπορώ να ακούσω πια Μελωδία. Λυπάμαι που δεν μπορώ να ακούσω καν όσους φίλους μου έχουν ξεμείνει εκεί. Οι Sigur Ros βγάζουν καινούριο δίσκο και κάνουν και περιοδεία. Πού να τα βρω μάνα μου το λεφτά; Θα βγω στα φανάρια. Αυτήν τη φορά δεν τους χάνω. Ο Βενιζέλος τι παίρνει; Ο Σαμαρά τι παίρνει; Α ρε κακομοίρηδες. Τα λάθος παίρνετε. Δεν ξέρετε τι χάνετε! Να δεις που στο επόμενο τεύχος θα έχουμε pride και θα πρέπει να κάτσω να γράψω πάλι συγκινητικά πράγματα. Στο λέω από τώρα αφεντικό. Πάρε το περυσινό και ξαναβάλτο. Είχα μεγάλο σουξέ. Αυτά. Τώρα φτάνει. Θα τα πούμε στους δρόμους αδερφές μου. Για την επανάσταση; Για να πιάσουμε τον Μάη; Δεν ξέρω.

12 Αγόρι µόνο ψάχνει Θα ναι σαν να μπαίνει η Άνοιξη Άνοιξη! Επιτέλους! Και χαμογελάω ηλιθίως ολόκληρη τη μέρα, μυρίζοντας τα πάντα στην ηλιόλουστη Αθήνα! Μέχρι και τα σουβλάκια, σου λέει, μυρίζουν καλύτερα! Ήταν ένας τόσο μίζερος χειμώνας, που με το που βγήκε ο ήλιος, ένιωσα λες και μου κάνανε δώρο και μάλλον όχι μόνο σε μένα. Η Ερμού είναι γεμάτη κόσμο μετά από μήνες χλιαρής κίνησης. Ακόμα κι αυτοί οι περίεργοι πλανόδιοι που τονίζουν στις κύριες ότι είναι χοντρές και τους κάνουν δώρο μια λιποαναρρόφηση, αλλά και οι ορδές χαρούμενων ανθρώπων, με μπαλόνια που έχουν έρθει να ψωνίσουν και δεν σου επιτρέπουν να περπατήσεις, τώρα με χαροποιούν. Περπατάω σιγά σιγά και χαμογελάω, γιατί είναι Σάββατο και δεν βιάζομαι να πάω πουθενά. Ανηφορίζω στο Πάρκο Ελευθερίας δίπλα σε κάτι συγκλονιστικούς σκεϊτάδες που προπονούνται κάτω από το άγαλμα του Βενιζέλου μπροστά από μάρμαρα βαμμένα με γκράφιτι. Το πάρκο θυμίζει σκουπιδαριό: Κουτάκια από χυμούς, καπάκια από πλαστικά κυπελλάκια του φραπέ, σακούλες με σκατά είναι σπαρμένες σε όλο το πάρκο σαν σημαδούρες δίπλα σε άδεια καλαθάκια σκουπιδιών. Αυτήν τη φορά αρνούμαι να χρησιμοποιήσω τη δικαιολογία ότι ίσως τα πάρκα να μην είναι στην κουλτούρα των Αθηναίων. Σκέφτομαι μόνο ότι είμαστε ζώα. Φεύγω γι άγνωστο προορισμό. Προσπαθώ να αφήσω πίσω μου τις άσχημες σκέψεις και περνάω μέσα από μια στοά κοντά στο Σύνταγμα, οπού εφτά στα δέκα μαγαζιά έχουν κλείσει. Κάποια, ομολογουμένως, ήταν εντελώς παρανοϊκά. Πάντα, όταν περνούσα, απορούσα ποιος ψώνιζε από αυτά. Υπήρχε εκείνο το μαγαζί που πουλούσε αποκλειστικά καρφίτσες τοποθετημένες ανάμεσα σε κακότεχνα πορτρέτα της Μαντόνα, ζωγραφισμένα με λάδι, ή ένα άλλο που πούλαγε τον μοναδικό συνδυασμό κοσμήματα και είδη καπνιστού. Στη βιτρίνα οι πίπες συνυπήρχαν με κολιέ από ελεφαντόδοντο. Ήταν μάλλον το σημείο που ο Ηρακλής Πουαρό συναντούσε στα κρυφά τη Sheena, τη βασίλισσα της ζούγκλας ντε, και χαμουρεύονταν κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της κυρίας Χαρίκλειας που είχε και το κατάστημα Πάντα όταν φτάνω στο ύψος της Παλιάς Βουλής αναρωτιέμαι για πόσα χρόνια ακόμα θα βλέπω αυτές τις μπλε σκαλωσιές. Είναι τουλάχιστον έξι χρόνια εδώ. Περιπλανιέμαι για ώρα με τον καφέ στο χέρι και μπαίνω σε ένα από τα λίγα δισκάδικα που έχουν απομείνει στην Αθήνα. Είναι και αυτά θύματα του μαζικού ολοκαυτώματος των μικρών επιχειρήσεων. Το συγκεκριμένο είναι από αυτά που πουλάνε και βινύλια. Τα βινύλια είναι όλα βαλμένα μαζί σε μια γωνία, υπάρχουν στοίβες στα ράφια, παλιά χαρτόκουτα, ακόμα και στο πάτωμα. Τα ψάχνω ένα-ένα: Television Personalities, Hüsker Dü, Leonard Cohen και σκέφτομαι ότι είχα ξεχάσει πόσο ωραία είναι η αίσθησή τους. Είναι τόσο απολαυστική όλη αυτή η διαδικασία που χαίρεσαι να τα ψάχνεις με τις ώρες. Με καταλαμβάνει μια ύπουλη νοσταλγία, τη νιώθω στον πάτο του στομαχιού μου να ανεβαίνει σαν κύμα έτοιμο να με πνίξει. Λίγο πιο κάτω, στο υπόγειο ενός παλαιοπωλείου βρίσκω μια έκδοση του «Λολίτα» του 1956 και χαζοχαίρομαι μόνος μου, αφού ο εγγονός του παλαιοπώλη μου το δίνει με ΕΝΑ ΕΥΡΩ κοιτώντας με υποτιμητικά και θεωρώντας ότι έχει να κάνει με junk junkie. Κάθομαι έξω από τον σταθμό του μετρό και περιμένω τη Μ., ενώ παράλληλα σκέφτομαι τους φίλους μου, που μένουν μόνιμα έξω. Όλοι τους δουλεύουν πολύ, αλλά τα έχουν καταφέρει. Σχεδιάζουν ταξίδια, πτυχία, να αγοράσουν σπίτι, προχωρούν στη ζωή τους. Δεν μπορώ να μην τους συγκρίνω με τον εαυτό μου και τους φίλους μου στην Ελλάδα. Όταν φτάνει η Μ., το πρώτο πράγμα που της λέω είναι ότι χτες ζήτησα λεφτά από τους δικούς μου πάλι και ζω με ταπεράκια με φαγητό από τις μαμάδες των κολλητών μου. «Πού θα πάει αυτό;», της λέω τσαντισμένος. Από τους φίλους μου στην Ελλάδα σχεδόν κανείς δεν προχωράει. Όχι επειδή δεν θέλει, αλλά επειδή δεν μπορεί. Όσο περνάει ο καιρός νιώθω ότι η μεγαλύτερη βλακεία της ζωής μου είναι πως αποφάσισα να γυρίσω στην Ελλάδα και δεν υπάρχει πιο βαρετό και ξινό συναίσθημα. «Τα προβλήματά σου είναι προβλήματα πολυτελείας. Ούτε άνεργος είσαι, ούτε ζητιανεύεις. Υπάρχουν πολύ χειρότερα», μου λέει η Μ. «Άλλη μια φορά ν ακούσω τη φράση υπάρχουν και χειρότερα, και αρχίζω να τα σπάω!» της λες απειλητικά με το μάτι του τρελού. «Δεν με ενδιαφέρει αν υπάρχουν και χειρότερα και μη μου πεις κι εσύ το φοβερό επιχείρημα, ποιος θα ξαναχτίσει την Ελλάδα, αν όλοι οι νέοι άνθρωποι φύγουν! Eιλικρινά, και που μένουν, την απαξίωση αντιμετωπίζουν καθημερινά! Με ξεπερνάει όλο αυτό». «Λίγο χάλια δεν είναι η Αθήνα τον τελευταίο καιρό;». «Τι εννοείς;» της λέω. «Όταν παλιά μου λέγανε "Πω πω, χάλια είναι η Αθήνα, μακάρι να 'μουνα στο Λονδίνο" σκεφτόμουνα "Είσαι μεγάλο ψώνιο". Τώρα πια καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοούν. Μου την έχει βαρέσει αυτή η πόλη. Τα χάλια της έχει. Θέλω να φύγω». Λίγες ώρες αργότερα τρώμε μαγειρευτό στα Εξάρχεια, ενώ περιγράφω στη Μ. την Οδύσσεια του απλήρωτου. Στην παλιά μου δουλειά είχαν τρεις μήνες να με πληρώσουν. Όταν ρώτησα τους γύρω μου, ανακάλυψα πως κάποιοι είχαν και έξι μήνες να πληρωθούν, αλλά έμεναν μπας και φιλοτιμηθεί κανείς και τους δώσει τα χρωστούμενα. «Μα το σπαστικό ξέρεις ποιο είναι; Ότι αυτό το κωλοκάναλο χρωστάει μήνες και μήνες σε κόσμο κι υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να μένουν εκεί ελπίζοντας να πάρουν τα λεφτά τους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά συνεχίζουν να προσλαμβάνουν κιόλας. Αυτό είναι που με τρελαίνει, ότι πηγαίνουν τόσα παιδιά που δεν ξέρουν, να πιάσουν δουλειά εκεί.» «Κι όλα αυτά τα πτυχία που παίρνουν τα παιδιά σήμερα γιατί τα παίρνουν; Για να βγουν εκεί έξω και να παίρνουν 600 ευρώ;» μου απαντάει. Δίκιο έχει. Νομίζω πως είναι μάλλον απελπιστικά τα πράγματα, ό,τι και να κάνεις, όσο κι αν προσπαθείς, στην Ελλάδα έχεις πάντα την αίσθηση πως κανείς δεν τιμωρείται ποτέ για τίποτα. «Μήπως τελικά πρέπει να την κάνουμε και εμείς σιγά σιγά;» με ρωτάει η Μ. με μια ντάγκλα στο μάτι από τον ήλιο. «Ξέρω γω;» της απαντάω κοιτώντας τον καταγάλανο Αττικό ουρανό. Ξέρω μόνο ότι θα 'θελα να κάνω κάτι να τα αλλάξω όλα.

13 Official XLSIOR HOTEL

14 απαγορεύεται να συζητηθεί. Της επιτρέπεται νε εισχωρήσει στις οθόνες μας και να καθίσει στον καναπέ μας μόνο αν παίξει με τους όρους που θέτει το σύστημα. «Δε θα σε ρωτήσουμε τίποτα, δε θα μας πεις τίποτα. Θελουμε μόνο τη λαμπερή πλευρά σου, τη χαρούμενη και επιτυχημένη Μίνα, την κοκέτα, την κομψή, τη θηλυκή Μίνα. Θέλουμε τη γυναίκα Μίνα του σήμερα και τίποτα άλλο». Ότιδήποτε μπορεί να διαταράξει το κοινωνικό κατεστημένο, δεν μπαίνει καν στο πλάνο. Η ένταξη γίνεται μέσα από συνεχείς, αγωνιώδεις προσπάθειες προκειμένου να παρουσιαστεί «σαν τους άλλους». Να μη φανεί ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό, κάτι άλλο από αυτό που έχει συνηθίσει να ακούει το πολύτιμο κοινό. Η Μίνα Ορφανού είναι μια νέα, ταλαντούχα, όμορφη γυναίκα. Έγινε γνωστή στους σινεφίλ από την καταπληκτική ερμηνεία της στην ταινία «Στρέλλα» του Πάνου Κούτρα και αυτομάτως αναδείχθηκε σε ένα πρόσωπο αναφοράς της εγχώριας ΛΟΑΤ κοινότητας. Σε αυτό συνέβαλε όχι μόνο η συμμετοχή της σε μια queer ταινία που αγαπήθηκε πολύ από το ελληνικό ΛΟΑΤ κοινό, αλλά και η προσωπική της ιστορία. Η ιστορία μιας γυναίκας που γεννήθηκε αγόρι, που ξεπέρασε ό,τι προσωπικές και κοινωνικές δυσκολίες αντιμέτωπισε, που απέκτησε το σώμα και την εικόνα μεσα στα οποία αισθάνεται ευτυχισμένη και που μετά από όλα αυτά, καταφέρνει (διότι περί κατορθώματος πρόκειται) να ασχολείται και να βιοπορίζεται μέσα από κάτι που αγαπάει και όχι μέσα από από αυτό που της επιτρέπουν. Με λίγα λόγια η ιστορία μιας τρανσέξουαλ γυναίκας, που διαπέρασε όχι μόνο τα κοινωνικά όρια του έμφυλου υποκειμένου, αλλά και τις κοινωνικές απαγορεύσεις που συνοδεύουν μια τέτοια υπέρβαση. Προσφάτως η Μίνα Ορφανού έκανε τη μεγάλη διείσδυση στο ευρύ κοινό μέσω της τηλεόρασης και την ανάληψη ενός εκ των πρωταγωνιστικών ρόλων στην σειρά του MEGA «Βασιλιάδες». Σε ένα από τα μεγαλύτερη κανάλια, με παράδοση στις τηλεοπτικές σειρές που έχουν μεγάλη απήχηση και κάνουν μεγάλα νούμερα στη ζώνη του λεγόμενου prime time. Την ώρα δηλαδή, που υποτίθεται ότι παρακολουθεί τηλεόραση ο περισσότερος κόσμος. Ως επακόλουθο αυτού, η Ορφανού έχει δώσει συνεντεύξεις και έχει φωτογραφηθεί σε διάφορα ετεροκανονιστικής λογικής (μάμα-μπαμπάς-παιδιά-εγκυμοσύνεςυπερθυληκές γυναίκες-μάτσο άνδρες κ.τ.λ.) έντυπα και έκανε και εξώφυλλα. Η πιο πρόσφατη εμφάνισή της δε, ήταν στην πάλαι ποτέ ιέρεια της ελληνίδας νοικοκυράς και βασική εκφραστή του γυναικείου προτύπου «είμαι πάνω απ όλα μανούλα» Μενεγάκη. Η συμμετοχή της Μίνας Ορφανού στο χώρο του mainstream και η συνδιαλλαγή της μαζί του επί ίσοις όροις, εν πρώτοις θα μπορούσε να θεωρηθεί μια μεγάλη κατάκτηση και επιτυχία. Το ότι κατάφερε να εκτεθεί στο ευρύ κοινό χωρίς να γίνει βορά σε κάθε κουτσουμπολίστικο σχόλιο και χωρίς να διασυρθεί από κάθε είδους Τατιάνες σε μια πρώτη ανάγνωση είναι ενθαρρυντικό. Είναι όμως έτσι όπως φαίνονται τα πράγματα; Ξαφνικά η Μενεγάκη δέχεται περιχαρής τη Μίνα Ορφανού και ο περίφημος μέσος όρος δεν έχει κανένα θέμα με μια τρανς γυναίκα πρωταγωνίστρια στη μικρή οθόνη του; Θα έλεγα πως όχι. Το σημείο-κλειδί στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η φράση «επί ίσοις όροις». Σε καμία περίπτωση η Μίνα Ορφανού δε γίνεται αποδεκτή μαζί με το παρελθόν και με την ιστορία της που την έφερε μέχρι έδώ. Αντιθέτως, αυτό παραλείπεται εξολοκλήρου. Διαγράφεται και Φυσικά το θέμα δεν είναι η Μίνα Ορφανού. Η Ορφανού αποτελεί ένα απτό και εύκολα προσλήψιμο παράδειγμα του πώς το κάθε υποκείμενο περνάει κάτω από τον οδοστρωτήρα της κανονικοποίησης και της ομογενοποίησης, προκειμένου να έχει θέση στη δημόσια σφαίρα. Δεν υπάρχει ειλικρινής αποδοχή, παρά μια υποκριτική υποχώρηση στο να συμμετέχει στο χώρο που θεωρείται de facto ότι ανήκει στην ετεροφυλοφιλία. Η πάγια στρατηγική της κυρίαρχης κουλτούρας είναι είτε η απο σεξουαλικοποίηση των ΛΟΑΤ ατόμων, είτε η πλήρης γελοιοποίησή τους. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί δυνάμει απορρυθμιστικό παράγοντα για τις κυρίαρχες κατηγορίες του φύλου και της σεξουαλικότητας και κατά συνέπεια αποκλείεται από το δημόσιο χώρο. Η Μίνα Ορφανού αποτελεί μια φωτεινή εξαίρεση στη ζωή των περισσότερων τρανς ατόμων στην Ελλάδα. Η περίπτωσή της γεμιζει αισιοδοξία και ελπίδα τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Δεν είναι κρίμα όμως που αυτό το γνωρίζουμε λίγοι; Λίνα Λαχανιώτη

15

16 Άνοιξε αυτό το κουτί Είναι πρωί και το μυαλό δεν έχει συνέλθει. Ξετυλίγει ακόμα ένα κουβάρι υποσυνείδητου και συνειδητότητας. Σαν αιώρηση πάνω από γκρεμό: Θα πέσεις να τελειώνουμε ή θα ρίξεις μια χούφτα νερό στα μούτρα σου; Εύκολη απάντηση: Ντουζ. Το νερό την έχει αυτή τη μαγική ιδιότητα, να πιστεύεις ότι μαζί με όλη τη σαββατοβραδινή τσιγαρίλα, σου ξεπλένει και το αλκοόλ από το αίμα. Σα μια ακούσια κάθαρση υπέροχης αίσθησης. Σας έχω πει πόσο βαριέμαι να απλώνω τα ρούχα μου, για να ξεμυρίσουν, κάθε φορά που επιστρέφω από ποτό; Ααα... όμορφη μέρα, νέα. Και μαζί με τη νέα μέρα, τσουπ, να σου κι ο καλός μας μήνας! Καλό μήνα σαΐνια! Μας εύχομαι ειρήνη και ελευθερία. Απρίλης και για την ακρίβεια Πρωταπριλιά. Χαριτωμένο να γιορτάζουμε το ψέμα, αλλά τώρα που είμαστε το παγκόσμιο οικονομικό επίκεντρο, κινδυνεύουμε να πιστέψουν ότι είναι εθνική μας επέτειος. Σαν ψέμα κι από το πουθενά, από έναν αργό χειμώνα με εξαφανισμένη τη λέξη ανθρωπιά από το διεθνές πολιτισμικό σόναρ, έφτασε η Άνοιξη και ακόμα κανένα ίχνος της - της ανθρωπιάς ντε. Γεμίσανε ισχνές φιγούρες οι δρόμοι κι ανθρώπους με σκυφτό βλέμμα. Μέχρι κι οι ώμοι κύρτωσαν. Λένε ότι μετά το σκοτάδι έρχεται φως, όπως μετά τον Χειμώνα η Άνοιξη. Λένε πως κάθε εμπόδιο για καλό και πως για όσα ο άνθρωπος ματώνει, Χοροί Αγγέλων υμνούν τα ανδραγαθήματα. Είναι κοντά, λένε, τα δάκρυα του πόνου από εκείνα της χαράς και το κροτάλισμα στα δόντια από το ξέσπασμα σε γέλια. Η στιγμή που ανοίγουν τα μάτια, ξεκούραστα και αντικρίζουν μια γνώριμη πλάτη να χουζουρεύει ακόμα, προτού έρθεις αντιμέτωπος με τα λεκιασμένα από το φονικό σεντόνια. Η καθημερινή μας πρωταπριλιά. Το παραμύθι μας. Η ελπίδα πως, αν κρατηθείς τώρα, αύριο όλα θα είναι λίγο καλύτερα. Θα έχει ξεραθεί το αίμα στην πληγή κι όλα καλά. Σα να μην έγινε ποτέ. Άλλωστε δεν έγινε. Έτσι δεν είναι; Όσες φορές κι αν κάνεις «κούκου-τζά» σε βρέφος, πάντα θα γελάει γνήσια, αυθεντικά, κάθε φορά όπως ακριβώς την πρώτη φορά. Όπως κάθε φορά που ανοίγουν τα μάτια το πρωί μετά τον ύπνο, η στιγμή που περνάς από το ασυνείδητο στο συνειδητό, από το τίποτα στο όντι, και από ήληθες [θεός φυλάξει] σε αληθές. Η στιγμή της αναγέννησης, της αναβίωσης, της ανάστασης. Όσες φορές κι αν περάσει ο άνθρωπος την Αχερόντεια απέναντι, για όσο του μένουν μνέες για να επιστρέφει, θα ανοίγουν τα μάτια. Θα σβήνει ο θάνατος και θα μένει νικητής μια ελπίδα. Όχι δική σου ελπίδα. Η ελπίδα που αναβιώνει τον άνθρωπο είναι μια ευχή ενός μέλλοντος, μια ασυνάρτητη κατάσταση που δεν ελέγχεις, η προσδοκία. Αόριστα. Όσο αόριστο είναι το κούκου (χωρίς το τζά δηλαδή), τόσο ο άνθρωπος αιωρείται πάνω από το μεταίχμιο του υπερβατικού του αυτοκαθορισμού. Ο θάνατος περνάει κάθε βράδυ από το κρεβάτι του ανθρώπου, τον καθηλώνει εκεί, τον διεκδικεί, του χαρίζει άλλοθι για να ξυπνήσει σε ενα παρόμοιο κόσμο έχοντας μόνο του εφόδιο τη μνήμη του. Πόσο περίεργο είναι που, παρότι καθημερινά, όταν πέφτουμε για ύπνο, πίνουμε ένα σφηνάκι θάνατο, η ιδέα του θανάτου μετατίθεται στο απόμακρο μέλλον, ως κάτι τραγικό. Ο φόβος που πηγάζει απο το άγνωστο (θεοί, τι cliche!) είναι εκείνος που δαιμονοποιεί τον θάνατο με φαμφαρολογίες του «κύριε ελέησον». Το έξαφνο, το απρόσμενο, ο εγωισμός, το «δεν πρόλαβα να του πω...», είναι η κλασικής αξίας σκηνοθεσία του παγίου θανάτου. Από την άλλη, είναι γλυκός ο καθημερινός θάνατος, γιατί διατηρεί το παραμύθι. Αυλαία που έπεσε για ολιγόλεπτο διάλειμμα και έπεται δράση και συγκίνηση όπως ακριβώς τη φαντάζομαι. Το παραμύθι μου, ο κόσμος μου, η δικαιοσύνη μου. Η παντοδυναμία μου. Η Πρωταπριλιά μου. Και μόλις αντιλαμβάνομαι το εξής οξύμωρο, ότι ξύπνησα από το σωματικό διάκενο, την παύση του συνειδητού, τη λήθη, πέρασα φυσική κάθαρση με διττή αίσθηση κι όλο αυτό για να μπω σε έναν κόσμο, όπου εορτάζεται το αναληθές, το ψεύτικο, το άδυτο της ανθρώπινης σχιζοφρένειας να πρέπει πάντα να αποδεικνύει κάτι, που κάνει την κάθε μέρα Πρωταπριλιά. Ειρήνη κι ελευθερία αγαπητοί Υ.Γ.1: Αγαπητέ φόλοουερ εκ του τουίτερ, που μου έκανες παράπονο για το ότι έχω καιρό να γράψω για το «αύριο», κράτα αυτό: Ο Έφυπνος κι ο Ένυπνος είναι δίδυμα. Λέει ο Έφυπνος στον αδερφό του «Ξύπνα αδερφέ μου να δεις τον κόσμο», κι ο άλλος ανοίγει τα μάτια κοιτάζει μια στιγμή τον αδερφό του και έπειτα τα κλείνει για πάντα. Τα συμπεράσματα ελεύθερα. Υ.Γ.2: Το Φθινόπωρο κοντοζυγώνει. Κουράγιο ως τότε. Θυμηθείτε το.

17

18 Straight talking Τα 7 κακά του κρεβατιού µου To sex είναι από τις ελάχιστες στιγμές που δεν θες να σκέφτεσαι, να προβληματίζεσαι και μετά το τέλος, να σου αφήνει μια δόση πίκρας από ό,τι ευχαρίστησης και πλήρης ικανοποίησης. Πολλοί ισχυρίζονται πως με τον κατάλληλο άντρα αυτή η απόλαυση μπορεί να αγγίξει λίγο απ τον παράδεισο. Εκτός αν σου τύχει κάποιος απ τους παρακάτω και δεν το περίμενες. Ο Βασιλιάς Αν είσαι τυχερός, θα «φιλοτιμηθεί» να βγάλει μόνος τα ρούχα του και δεν υπερβάλλω. Για κάποιο λόγο την έχει δει ο αυτοκράτορας, που όλοι πρέπει να υπηρετούν. Δεν ξέρω αν φταίει η μανούλα του, που δεν χαλούσε χατίρι στο αγοράκι της ή αν τα πορνό που έβλεπε αφορούσαν concepts με αφέντες και δούλους, με συνέπεια να διαμορφώσει λάθος άποψη για τον ρόλο του στο κρεβάτι ή αν απλά βαριέται τη ζωή του. Το σίγουρο είναι πως ο τύπος παίρνει άνετα το βραβείο του χειρότερου εραστή και ας είναι δίδυμος αδερφός του Ryan Gosling. Θα σε αφήσει να τον περιποιηθείς από άκρη σε άκρη, στεγνώνοντας τη γλώσσα σου πάνω στο σώμα του και αφού πάρεις θέση για τον δικό σου γύρο ικανοποίησης, θα γλείψει για 5 τις ρώγες και τον λαιμό σου και αμέσως θα σε στήσει για το κυρίως πιάτο. Μην κάνεις καν τον κόπο να παραπονεθείς, έχει ήδη ετοιμάσει κατάλογο με δικαιολογίες που έχει μάθει πλέον απ έξω! Ο «Straight» Ο κατά φαντασίαν straight είναι το διαχρονικό είδος, που αυξάνει και πληθαίνει, αλλά εξακολουθούμε να αγαπάμε να μισούμε. Και αυτό γιατί ορισμένοι παίζουν τόσο καλά τον ρόλο τους, που νομίζεις πως ανακάλυψες τον μοναδικό ετερόφυλο που παραστράτισε, αφού η εικόνα που προβάλει, συμβολίζει την επιτομή της αρρενωπότητας. Και οκ, για μια βραδιά παίζεις το παιχνιδάκι του, αν το υποκριτικό ταλέντο αξίζει Oscar. Τι συμβαίνει όμως όταν ο νέος σου φιλαράκος δεν θα έλεγες πως είναι τέρας υποκριτικής; Μένεις με το πουλί στο χέρι να παρακολουθείς το θέατρο του παραλόγου ή αποχωρείς; Εξαρτάται πάντα από το πόσο σε ελκύει, αλλά να ξέρεις, στην τρίτη συνάντηση καίγεσαι! Ο σιχασιάρης Φτάνετε στο σπίτι του με τις ορμές σας να χτυπούν κόκκινο και τα ρούχα σας σε λίγα δευτερόλεπτα βρίσκονται στο πάτωμα. Αν έγραφες τη συνέχεια τι θα έλεγες; Ξέρω αλλά ξέχνα τα! Σε σταματάει και φέρνει extra σεντονάκι, για να καλύψει το πάπλωμα πριν το λερώσετε. Λες πάει στο διάολο ας το βουλώσω. Ξεκινάτε τα ακροβατικά και, λίγο πριν η παράσταση λάβει τέλος, σου λέει: «Πρόσεχε μην τελειώσεις πάνω μου». Σκέφτεσαι: «Πού τον βρήκα αυτόν», αλλά το παραβλέπεις, λόγω της κρίσιμης φάσης που βρίσκεται. Οκ, από όσο γνωρίζω όλοι θέλουμε ο άλλος να είναι εμφανώς καθαρός, ώστε να μπορέσουμε να αφεθούμε με περισσότερη ευκολία και να νιώσουμε μεγαλύτερη ασφάλεια για το μετέπειτα, αλλά εσύ φίλε μου ώρα να επιστρέψεις στον πλανήτη της ξενέρας. Ο απαιτητικός Θυμάσαι τον πατέρα σου, στην τρίτη δημοτικού που δεν σε άφηνε να σηκωθείς από την καρέκλα αν δεν μάθαινες την προπαίδεια σωστά; Αν ναι, θα θυμάσαι επίσης την καταπίεση, το άγχος και ένα αίσθημα αχρηστίας να κατακλύζει το μυαλό σου, τόσο που στο τέλος παρότι διάβαζες μάντεψε δεν μάθαινες τίποτα. Στοιχηματίζω πως δεν θα θελες να νιώσεις κάτι παρόμοιο την ώρα του σεξ. Κι όμως θα αρχίσει να δίνει οδηγίες τύπου «δεν στέκεσαι σωστά, στήσου έτσι», «πρόσεχε με τα δόντια σου», «σάλιωσέ τον περισσότερο» κ.τ.λ., με τέτοια συχνότητα που θα αναρωτιέσαι αν είσαι τόσο άγαρμπος ή αν πριν από εσένα πήγαινε μόνο με φουσκωτές κούκλες από sex shop. Αν δεν θες κάθε φορά που τον βλέπεις αντί να ανάβεις, να νιώθεις πως γράφεις διαγώνισμα, κάνε μου τη χάρη και βάλε τον στην θέση του. Το ψώνιο «Είμαι 1,80, όμορφο παιδί με γυμνασμένο σώμα και 19cm εργαλείο, όποιον ήθελα μέχρι στιγμής τον είχα, όπως θα έχω κι εσένα απλά με ένα χαμόγελο» σκέφτεται και αυτό φαίνεται από τον τρόπο που σε κοιτάζει μέχρι το πώς περπατάει δίπλα σου. Ο σύγχρονος «Άδωνις» είναι και επιδειξίας και χρειάζεται οπωσδήποτε κάποιον να του πει πως δεν υπάρχει τίποτα πιο asexual από κάποιον που πλασάρει την ομορφιά του πιο επιδεικτικά και από ό,τι η Kim Kardashian το σταριλίκι. Προσγειώσου αγορίνα! Ο αγχώδης/ανασφαλής Θα έλεγα πως σε αυτή την κατηγορία θα έπρεπε να πρωτοστατήσουν οι πρωτάρηδες, αλλά δεν θέλω να επικεντρωθώ σε αυτούς, αφού το άγχος είναι το φυσικό επακόλουθο της πρώτης φοράς. Οι γλυκούληδες της παρέας μας έχουν σοβαρό θέμα (συνήθως χρόνιο) με τον εαυτό τους. Πιθανότατα οι επανειλημμένες απορρίψεις -όχι απαραίτητα λόγω εμφάνισης- και τα αρνητικά σχόλια του περίγυρού τους περί ανέμων και υδάτων είναι οι συχνές αιτίες που νιώθουν χειρότεροι από τον οποιονδήποτε. Κατά συνέπεια ποτέ δεν θα κάνουν την πρώτη κίνηση, θα απαιτήσουν κλειστό φως, για να βγάλουν τα ρούχα τους και κατά τη διάρκεια του «παιχνιδιού» θα σε ρωτάει αν το κάνει καλά. Ποιος όμως μπορεί να τους θυμώσει; Η διπλή προσωπικότητα Σε υποδέχεται στο διαμέρισμά του και αφού σου προσφέρει ένα ποτήρι κρασί σου ζητάει συγνώμη για να πάει να αλλάξει. Και μόνο που στο είπε, η φαντασία βομβαρδίζει το μυαλό σου με sexy preview της αποψινής νύχτας. Και λίγο πριν εκραγείς, σκάει μύτη με 12ποντο τακούνι, ζαρτιέρες και κατακόκκινα χείλη. Σου λέει «σε είδα έτσι αντρουά και υπέθεσα πως θα σε ερέθιζε κάτι τέτοιο». Τώρα τι να πεις και τι να κάνεις, που περίμενες τον Tom Cruise από το Top Gun και σου βγήκε η Nicole Kidman από το Moulin Rouge; Μη νιώσεις ενοχές, δε σημαίνει πως του έδειξες πως θες κάτι τέτοιο απλά το «μωρό» βρήκε την ευκαιρία να απελευθερωθεί. Don t worry, it s just sex. Κώστας Πάρης Kostasp_r@yahoo.gr

19

20 Η κρίση Είναι πασιφανές πλέον πως η οικονομική και πολιτική κατάσταση την οποία βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, έχει φέρει στην επιφάνεια τα πιο ανθρωποφαγικά μας ένστικτα. Για κάποιους βέβαια δεν χρειάστηκε και ιδιαίτερη προσπάθεια. Το πιο λυπηρό όμως είναι ότι αυτή η υποβάθμιση παρασύρει στο πέρασμά της ανθρώπους καθ όλα σώφρονες και νουνεχείς, που όμως έχουν χάσει την κρίση τους στους παλαβούς καιρούς που ζούμε. Ναι, υπάρχει και αυτή η χρήση της λέξης «κρίση». Παρατήρηση δεύτερη. Και από την επανάσταση του Facebook πάμε στην επανάσταση του γιαουρτιού. Δεν θα μπορούσαμε φυσικά να μην προσδώσουμε μια βουκολική νότα στην έννοια τα ταλάνισε φιλοσόφους για αιώνες. Μπορεί ο Μαρξ να τα έχασε στο μέτρημα και ο Καστοριάδης να έγραψε σελίδες επί σελίδων, οι Νεοέλληνες όμως βρήκαν τη λύση. Και δεν λέω πως κάποιοι από τους γιαουρτωθέντες δεν το άξιζαν. Και μόνο η αξία της μετάφρασης του γελοίου πολιτικού λόγου σε εικόνα είναι ανεκτίμητη. Ωστόσο, αυτές οι εκρήξεις βίας που έχουν γίνει πλέον καθημερινότητα, λένε κάτι παραπάνω για το που πάει η κοινωνία μας. Σ ένα κλίμα φόβου και αβεβαιότητας, καταφεύγουμε σε ό,τι πιο πρωτόγονα επιθετικό έχουμε μέσα μας. Η Χρυσή Αυγή θα μπει στη Βουλή, ο Καρατζαφέρης (που έχει μπει ήδη) μιλά με Παρατήρηση πρώτη. Εν έτει 2012 ενθουσιαζόμαστε με το γεγονός ότι κάτι γελοίοι τύποι με μάσκες απειλούν τους πολιτικούς μέσω του ίντερνετ. Στην αρχή, μου φάνηκε αστείο, όμως τώρα πια το θεωρώ τρομαχτικό. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, άνθρωποι που εκτιμώ, πήραν φόρα και ταύτισαν την ανάγκη τους για αλλαγή με μια μάσκα βγαλμένη από ένα κόμικ. Φαντάζομαι πως όταν πρωτοξεκίνησε ο Μπάτμαν τη δεκαετία του 50, πολλοί θα φόρεσαν μια κάπα και θα προσπάθησαν να πηδήξουν από ταράτσα σε ταράτσα, με αποτελέσμα να σπάσουν χέρια και πόδια. Θα σας τιμωρήσουμε, θα σας καταστρέψουμε τις ιστοσελίδες, θα σας κάψουμε το βίντεο... Είναι τόση η ανάγκη μας για αλλαγή που εναποθέτουμε πια τις ελπίδες μας σε σούπερ ήρωες. Και φυσικά, είναι τόση η ανευθυνότητά μας που μας βολεύει μια χαρά που μασκοφόροι τσαρλατάνοι αναλαμβάνουν τη βρώμικη δουλειά. Και αυτό μου φέρνει στο μυαλό, την απόλυτη κατάχρηση της εποχής μας. Το ίντερνετ. Η επανάσταση του καναπέ έχει αντικατασταθεί από την επανάσταση του Facebook. Αποδέχομαι το πόσο σημαντικό είναι στην επικοινωνία, στο αίσθημα της περίφημης «κοινότητας», αλλά έχω μάτια και βλέπω. Βλέπω ανθρώπους να επιδίδονται σε μια πρωτοφανή διαλεκτική μίσους και βίας. Βλέπω ανθρώπους που νομίζουν ότι θα σώσουν τον κόσμο επειδή πάτησαν like, και μετά κάθονται ήσυχοι στον καναπέ τους σκεπτόμενοι ότι πέρασε άλλη μια δημιουργική μέρα. Αυτός ο βομβαρδισμός πληροφοριών, η υπερέκθεση σε ερεθίσματα, κατάφερε να λυγίσει την κρίση μας στο πι και φι. Κι όμως υπάρχει και αυτή η χρήση της λέξης, ορκίζομαι.

21 της κρίσης άνεση για στρατόπεδα εργασίας, τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν πάει περίπατο (γιατί θεωρούνται πολυτέλεια) και η βία κατά των μεταναστών έχει χτυπήσει κόκκινο. Φυσικά για όλα φταίει ο Νταλάρας. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω, μα με ανησυχεί το γεγονός ότι ικανοποιούμαστε από την επίθεση που δέχεται κάποιος. Σα να επιτυγχάνεται κάποιου είδους δικαιοσύνη, μόνο και μόνο από τη δημόσια επίθεση εναντίον κάποιου. Σε λίγο θα δούμε και αγχόνες στις πλατείες. Μέσα σ αυτό το παράλογο, η αισθητική (με την ευρεία έννοια του όρου) γίνεται άλλο ένα θύμα της εποχής. Η τηλεόραση έχει ξεπεράσει κάθε αρρωστημένη φαντασία με θεάματα επιεικώς απαράδεκτα. Από ξεμαλλιάσματα και σαπουνόπερες της πεντάρας μέχρι γελοίες εκπομπές και τσαρλατάνους εύκολης διασκέδασης. Οι πάντα εύστοχοι άνθρωποι των μέσων, αντιλαμβάνονται τον παλμό της εποχής, πουλώντας φθήνια ως το αντίδοτο στον αρνητισμό και την απαισιοδοξία. Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά τα θεωρούμε πλέον φυσικά. Έχουν γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μας, ίσως και να αντανακλούν. Και για να μη κατηγορούμε μόνο την τηλεόραση, να πούμε και για την επιλογή του Κρατικού Θεάτρου να ανεβάσει το έργο «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», σε μία κακόγουστη και ατυχή προσπάθεια πολιτικού σχόλιου. Αντί να εστιάσουμε στη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία, στο να ξαναδούμε τα έργα τέχνης μέσα από τα δεδομένα της εποχής μας, καταφεύγουμε στην εύκολη δημιουργία εντυπώσεων. Αντί οι κρατικοί πολιτιστικοί οργανισμοί να δημιουργούν καινοτομία και να προσφέρουν τροφή για σκέψη, υιοθετούν ένα μοντέλο τηλεοπτικό που χαϊδεύει αυτιά και κατ εμέ δεν προσφέρει τίποτα απολύτως, ούτε σε καλλιτεχνικό αλλά ούτε και σε κοινωνικό επίπεδο. Κρίνε για να κριθείς είχε γράψει ο Αναγνωστάκης. Μα γιατί δεν με πιστεύετε ότι υπάρχει κι αυτή η χρήση της λέξης; του Κυριάκου Βογιατζή

22 Κωνσταντίνος Ρήγος Συνέντευξη στην Ελένη Ρουµπάνη και τον Γιάννη Παπαγιαννόπουλο Φωτογραφίες: Γρηγόρης Μορίκης

23 Τον Κωνσταντίνο Ρήγο τον γνωρίσαμε το 1990 με το χοροθέτρο ΟΚΤΑΝΑ. Στην πορεία και παράλληλα με την ενασχόλησή του με θέατρο, χορό, φωτογραφία, κινηματογράφο, σκηνοθετεί νυχτερινά κέντρα, βίντεο κλιπ, καθώς και Eurovision. Τον συναντήσαμε και τον ρωτήσαμε: Ποιος είστε τέλος πάντων κύριε Ρήγο; Τα τελευταία χρόνια υπογράφετε καλλιτεχνικά πράγµατα πολύ διαφορετικά µεταξύ τους. Τι σας αρέσει πιο πολύ; Το θέατρο και ο χορός. Αυτή είναι η ουσία και η αρχή της δουλειάς μου. Με αφορμή αυτά κάνω και όλα τα υπόλοιπα. Λειτουργώ παντού όπως σε μια θεατρική παράσταση. Προσπαθώ δηλαδή να ανακαλύψω τους χαρακτήρες και την ψυχοσύνθεσή τους, χωρίς να αλλοιωθούν εκείνοι, αλλά χωρίς να αλλοιωθώ και εγώ. Δε με ενδιαφέρει να αποδείξω όπου και να πάω ότι είμαι εγώ, με ενδιαφέρει να καταλάβουν ότι όταν υπάρχω κι εγώ εκεί κάτι αλλάζει. Δηλαδή ο τρόπος µε τον οποίο δουλεύετε είναι κυρίως ψυχολογικός; Ναι, και γενικά λειτουργώ καλύτερα με ανθρώπους που γνωρίζω, έστω και λίγο. Βέβαια μπορεί να συμβεί καμιά φορά και ένα αστραπιαίο δέσιμο. Αλλά συνήθως με ανθρώπους που έρχομαι σε επαφή περισσότερο και δουλεύω πιο συχνά έχω διαφορετικά αποτελέσματα. Η προσωπικότητα του άλλου είναι αυτό που προσπαθώ να βγει. Όποια κι είναι. Δε με ενδιαφέρει να την κρίνω. Κάθε δουλειά σας απευθύνεται σε τελείως διαφορετικό κοινό. Και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Το ότι έχω καταφέρει να προσεγγίσω διαφορετικούς κόσμους, είναι ένα πράγμα που μου έχει κάνει καλό γιατί με έχει βοηθήσει να καταλάβω τα όρια κάθε κατάστασης. Έχω συνεργαστεί με πολύ διαφορετικούς ανθρώπους. Άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς είναι το χοροθέατρο και άλλοι το τι σημαίνει να δουλεύεις με μια τραγουδίστρια. Αυτή η καθημερινή επαφή με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους μού έχει ανοίξει δημιουργικούς δρόμους. Για παράδειγμα πλέον είμαι λιγότερο εφετζής σε αντίθεση με

24 παλιότερα, που με ενδιέφερε πάρα πολύ και το glam, η εικόνα. Γιατί ουσιαστικά ότι glam θα ήθελα να κάνω το κάνω στα βίντεο κλιπ, το κάνω στους τραγουδιστές Ο μόνος συνδετικός κρίκος και στα δυο είναι το χιούμορ. Προσπαθώ όλα όσα κάνω να έχουν μια δόση χιούμορ, να μην υπάρχει αυτό το «είμαι θεός». Εντοπίζετε κοινά χαρακτηριστικά στους διαφορετικούς ανθρώπους στους οποίους απευθύνεστε µε κάθε σας δουλειά; Νομίζω ότι το κοινό δεν είναι τελείως διαφορετικό. Τα έξι χρόνια που ήμουν στη Θεσσαλονίκη, που είναι πιο μικρή πόλη, εκεί είχα μια συγκεκριμένη επαφή με το κοινό και το αναγνώριζα πιο εύκολα. Ε λοιπόν το κοινό που είχαμε στο χοροθέατρο ήταν το ίδιο που μετά πήγαινε να φάει, να πιει ποτό, να βγει σε κλαμπ και στα μπουζούκια. Ο κόσμος δεν έχει κανένα ταμπού, απλά θέλει να κάνει αυτό που του αρέσει. Μπορεί να δει αυτό που κάνω στο χοροθέατρο και να μην του αρέσει και να δει κάτι άλλο που κάνω με έναν τραγουδιστή και να του αρέσει. Ή να του αρέσουν και τα δύο. Είναι θέμα παιδείας και εκπαίδευσης κιόλας. Ένας άνθρωπος που πρωτοβλέπει χορό, σίγουρα δεν είναι ο ίδιος με κάποιον που έχει δει αρκετές φορές, αλλά έχω καταλάβει οτι όσος κόσμος όλα αυτά τα χρόνια έχει δει κάτι δικό μου με έναν τρόπο έχει επικοινωνήσει, έχει ανακαλύψει κάτι που τον ενδιαφέρει. Έχεις υπάρξει ποτέ εστέτ; Δεν αισθάνθηκα ποτέ εστέτ, δεν είμαι ως χαρακτήρας έτσι. Δε μπορώ να χτίσω ένα παλάτι και να αποξενωθώ Στην τέχνη εννοώ. Ε δεν μπορείς νομίζω να είσαι άλλο στη ζωή σου και άλλο στη τέχνη σου. Η τέχνη εκφράζει αυτό που είσαι, αυτό που φτιάχνεις, αυτό που σκέφτεσαι, το σκοτάδι που έχεις μέσα σου και πώς μπορείς να το εξωτερικεύσεις. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε και µε άλλα πράγµατα πέρα από το χορό; Ξεκίνησα με την ΟΚΤΑΝΑ, μια ομάδα που ήταν κάπως πειραματική, αλλά άρεσε στον κόσμο. Όταν έκανα την «Τρελή ευτυχία» και πήγε πάρα πολύ καλά και ήρθε η πρόταση από τη Θεσσαλονίκη να αναλάβω το ΚΘΒΕ. Που ήταν πρωτόγνωρο ένας τόσο νέος άνθρωπος και μάλιστα τόσο «extreme» στον τομέα του χορού να διευθύνει τμήμα ένός κρατικού οργανισμού.

25 Οπότε βρέθηκα σε μια νέα περίοδο δημιουργίας με μια μόνιμη ομάδα με 14 χορευτές, δουλεύαμε διαρκώς για 5 χρόνια Επένδυσα σε αυτό τόσο πολύ και όταν τέλειωσε λόγω συνθηκών ήμουν πολύ απογοητευμένος. Για δυο τρεις μήνες έβλεπα μόνο σήριαλ. Είδα τα πάντα! To Prison Break, το Lost, ότι υπήρχε και μπορούσα να το δω, το έβλεπα Τότε λοιπόν αποφάσισα να κάνω και άλλα πράγματα. Βίντεο κλιπ, τραγούδι γιατί κατάλαβα ότι δεν έχει νόημα να χτίζεις σε κάτι που δεν έχει μέλλον στην Ελλάδα. Κάνεις δε μπορεί να «καταλάβει» στην πραγματικότητα την τέχνη και ακόμη και αυτοί που με κατηγορούν ότι κάνω εμπορικά πράγματα αυτό που θέλουν από τη τέχνη στη τελική είναι τα εισιτήρια. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο, δε τους ενδιαφέρει να είναι καλή η παράσταση παρά μόνο για να έχει εισιτήρια. Να πουλήσει. Οπότε από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς πρέπει να έχεις χρήματα για να κάνεις μια δουλειά καλύτερα να κάνω δουλειές όπως τα βίντεο κλιπ που μου δίνουν κάποια -ελάχιστα βέβαια πλέον- χρήματα και να μην ανησυχώ με τις άλλες δουλείες μου αν θα κάνω εισιτήρια. Δε θα μπορούσα διαφορετικά να έχω κάνει τον «Καρυοθράυστη» ή ή το «Dressed undressed, το ντουέτο με τα δύο αγόρια που κάνουν περιοδεία στην Ευρώπη. Προτιμώ από το να εμπορικοποιήσω τη δική μου τη δουλειά, δηλαδή να τη κάνω να αρέσει σε όλο τον κόσμο, να κάνω κάτι άλλο που να αρέσει σε όλο τον κόσμο και να μου αρέσει βέβαια και εμένα. Περνάω πολύ καλά μέσα σε αυτό, αλλά δεν το ήξερα. Το ανακάλυψα μετά την πρώτη μου δουλειά με την Πέγκυ Ζήνα. Πλέον επενδύω στη δουλειά μου και έχω το κεφάλι μου ήσυχο, γιατί δε κάνω φτήνιες σε κανέναν και δεν ξεφτιλίζω και τη δική μου τη δουλειά για να αρέσει Αρέσει σε πέντε ανθρώπους; Καλώς! Βασικά το 2000 έγινε το κλικ του να μην με ενδιαφέρει τι λένε για μένα. Αν είμαι τρελός, αν είμαι προκλητικός, αν αρέσουν ή δεν αρέσουν αυτά που κάνω, αν κρεμιέμαι από τα κάγκελα. Αποφάσισα ότι αυτά είμαι εγώ και σε όποιον αρέσει. Από τότε έχω ηρεμήσει και απέκτησα πολλή περισσότερη αυτοπεποίθηση. Δεν πα να μου λες ότι αυτό είναι άσχημο; Αν μου αρέσει δε το κλονίζει τίποτα. Και ανάποδα αν κάτι δεν μου «κάνει», και όλοι να μου λένε ότι είναι καταπληκτικό εγώ δε το πιστεύω. Βέβαια μπορεί να πετύχει κάτι και ας μη το πιστεύω. Η γνώµη σου για τη σχέση κράτους τέχνης; Και αναφέροµαι βέβαια στις επιχορηγήσεις. Το κράτος πρέπει να βοηθάει την τέχνη. Και για να σου πω την αλήθεια και εγώ έτσι έκανα το ξεκίνημά μου. Δε θα είχα τη δυνατότητα να το κάνω διαφορετικά. Ιδίως μια περίοδο παλιότερα που υπήρχαν και τα κρατικά βραβεία, που έπαιρνα χρήματα και τα επένδυα κατευθείαν στις παραστάσεις. Έχω κάνει παραστάσεις σε πάνω από πενήντα πόλεις στον κόσμο Είμαι πολύ ευτυχισμένος που κατάφερα να μάθω να σκέφτομαι πολιτικά, να γνωρίσω τον κόσμο μέσα από τον χορό. Και µιας και είπατε για πολιτική, τ πράγ- µατα πως τα βλέπετε τώρα; Τα βλέπω πολύ καλά! Δηλαδή είστε αισιόδοξος; Ναι, γιατί το να περνάς από τη φαντασίωση στην αυτογνωσία είναι πολύ σημαντικό. Ζούσαμε σε μια μπάλα με τις φούσκες και τα cayenne, σε μια ψεύτικη χώρα. Ήταν σίγουρο ότι θα συνέβαινε αυτό τώρα. Και το να ζεις με χρήματα άλλων, είναι επικίνδυνο. Οπότε αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή συνέβη με την ανοχή όλων μας, με τα δάνεια, τις κάρτες μας και βέβαια την ψήφο μας. Θεωρώ ότι το σοκ μπορεί να είναι πολύ δραματικό, να περάσουμε όλοι πολύ δύσκολα δεν πρέπει να είναι έτσικαι δυστυχώς αυτοί που το δημιουργήσανε δεν περνάνε άσχημα, τη γλιτώνουν δηλαδή- αλλά νομίζω ότι αυτό θα γεννήσει πολύ σύντομα μια πολύ καλύτερη κατάσταση. Δυστυχώς θα έχει απώλειες και μπορεί να συμβεί και σε εμάς. Το αύριο είναι πολύ περίεργο πράγμα. Υπάρχει όµως και µια φασιστική στροφή στη κοινωνία. Δε σας τροµάζει αυτό; Το σοκ είναι τεράστιο. Ο κόσμος γενικά όταν φτωχαίνει γίνεται συντηρητικός, γίνεται ξενοφοβικός, γίνεται ομοφοβικός, γίνεται σεξιστής με τις γυναίκες. Είναι μια διαδικασία αντίστασης και άρνησης. Το πιο εύκολο άλλωστε είναι να μη φταις εσύ. Και να κατηγορείς κάποιον άλλον. Βλέπουµε όµως ότι αυξάνεται και η βία. Το βλέπεις όμως σε όλο τον κόσμο. Δεν αφορά δηλαδή μόνο την Ελλάδα. Παντού, από τις διαδηλώσεις μέχρι τα βίντεο κλιπ. Έβλεπα τις προάλλες ένα περιοδικό μόδας και παρατήρησα πως ακόμα και οι φωτογραφίσεις μόδας πια είναι πάρα πολύ βίαιες. Τα gay δικαιώµατα θεωρείς ότι θα επηρεαστούν από την κατάσταση; Θεωρώ ότι δε θα επηρεαστεί η εξέλιξη. Πιστεύω πως αυτό είναι κάτι που αναγκαστικά

26 θα συμβεί, γιατί συμβαίνει και στον υπόλοιπο κόσμο. Γενικά η Ελλάδα είναι σαν παλιρροιακό κύμα. Αντιλαμβάνεται τα πάντα με χρονοκαθυστέρηση. Μόνο στις ταινίες είναι πρώτη με τις παγκόσμιες πρεμιέρες! Συµβαίνει λοιπόν µια πόλωση. Δηλαδή να έχεις ακραίες φασιστικές τάσεις και ταυτόχρονα να θέλεις να εισαγάγεις νοµοθεσίες που να προστατεύουν τους µετανάστες, τους gay κτλ Ναι. Και νομίζω ότι αναγκαστικά θα συμβούν και εδώ. Λόγω κοινωνικής ωριµότητας δηλαδή; Όχι, απλά είμαστε αναγκασμένοι να ακολουθήσουμε τις νομοθεσίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με καθυστέρηση πέντε-δέκα χρόνων, αλλά θα γίνει. Όπως δε φανταζόμασταν τη σημερινή κατάσταση πριν δέκα χρόνια, έτσι θα γίνουν και αυτά. Δηλαδή έχουν συµβεί τα χειρότερα που δε φανταζόµασταν. Τώρα θα συµβούν και τα καλύτερα; Αισιόδοξο, µ αρέσει! Ως προς την πολιτική κατάσταση ίσως έχουν συμβεί τα χειρότερα. Σε θέματα δικαιωμάτων όμως, όχι. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που νομίζω είναι αδιάφορη προς τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά όχι αρνητική. Σε όλους τους χώρους νομίζω υπάρχει μια αποδοχή για το τι είναι ο καθένας. Δε νομίζω ότι κάποιος πλέον ασχολείται π.χ. σε μια τράπεζα με το αν κάποιος είναι gay. Ταυτόχρονα όµως µε αυτό που περιγράφεις παρατηρούµε ότι ελάχιστοι γνωστοί gay καλλιτέχνες έχουν βγει ανοιχτά να µιλήσουν για το σεξουαλικό τους προσανατολισµό. Συχνά µάλιστα προβάλλουν µια εντελώς αντίθετη «ετερο» εικόνα. Στην πραγματικότητα είναι πάρα πολύ δύσκολο η εταιρεία του καλλιτέχνη να δεχτεί να πουλήσει σε ένα περιορισμένοι κοινό. Ένας gay καλλιτέχνης δεν μπορεί να έχει τόσο ευρύ κοινό. Ίσως χάσει ένα μέρος αγοραστικού κοινού που μπορεί να είναι για παράδειγμα οι κοπέλες. Αν θέλεις να μιλήσεις για παράδειγμα για τη μουσική βιομηχανία, μιλάς με οικονομικούς όρους και μπορεί όντως να είναι ο λόγος που πολλοί και πολλές δε βγαίνουν. Αυτό δεν έχει σχέση με κοινωνικό ρατσισμό. Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση του Ricky Martin. Ναι αλλά βγήκε και το είπε με το που τελείωσε το συμβόλαιό του. Πραγματικά, πιστεύω ότι οι περισσότεροι αναγκάζονται να μην βγουν. Το να πλάθουν όμως μια άλλη, τελείως ψεύτικη εικόνα, αυτό δεν το βρίσκω φυσιολογικό. Δε μου αρέσει να είσαι κάτι και να δείχνεις ότι είσαι κάτι άλλο. Και κυρίως είναι πιστεύω κακό για τον ίδιο τον άνθρωπο, να είναι δηλαδή κάποιος αναγκασμένος να ζει όλη του τη ζωή αυτή τη τόσο μικρή ζωή- στο ψέμα για να βγάλει κάποια παραπάνω χρήματα ή για να μη χάσει το κοινό του. Και αυτό νομίζω είναι πιο σημαντικό από το να βγει κανείς να πει οτι είναι gay, straight ή οτιδήποτε. Προφανώς. Αλλά από την άλλη οι κινήσεις αυτές όταν γίνονται, είναι συνήθως µέρος µια καµπάνιας ή µια ακτιβιστική κίνηση για να υποστηρίξουν πχ τους lgbt έφηβους. Όχι, καληµέρα σας είµαι gay ή λεσβία Θεωρώ ότι σε αυτό το πλαίσιο είναι σημαντικό όντως. Απλώς δε μπορείς να μπεις στη ψυχολογία κανενός. Και σίγουρα δεν μπορείς να κρίνεις ή να ξέρεις τι φόβους έχει ο καθένας Με το Athens Pride φέτος θα ασχοληθείς τρίτη χρονιά; Ναι, γιατί πιστεύω οτι πραγματικά έχει νόημα να το κάνω. Γιατί αυτή η μια μέρα χρειάζεται για να δείχνει ότι έχουν αλλάξει κάποια πράγματα, ότι δεν πρέπει να υπάρχει αυτός ο φόβος. Καθένας και καθεμιά έχει δικαίωμα να είναι αυτό που θέλει να είναι και γι αυτό το λόγο θεωρώ σημαντικό ότι κατ αρχήν γίνεται και ότι με έναν τρόπο βοηθάω και εγώ. Εθελοντικά κιόλας. Εθελοντικά σίγουρα. Και λέω βοηθάω με την έννοια του ανοίγματος σε ένα ευρύτερο κοινό, να ανοίξει και στην str8 κοινωνία. Να βγουν να πουν και οι str8 ότι είμαστε όλοι το ίδιο. Παρά να βγουν πέντε άνθρωποι και να πουν είμαι gay, είμαι gay, είμαι gay Με ενδιαφέρει αυτή η εκδήλωση να μοιάζει με μια γιορτή και να έρχονται γνωστοί καλλιτέχνες με την οπτική όχι ότι στηρίζω τα καλά παιδιά με αυτό που κάνουνε, αλλά ότι είμαστε το ίδιο. Αντίστοιχα θεωρείς ότι η gay κοινότητα έχει την ωριµότητα που ζητάµε από την str8 κοινωνία; Όχι. Και γενικά όλες οι κοινότητες που διεκδικούν δικαιώματα πολλές φορές στη συσπείρωσή τους για ασφάλεια και διεκδίκηση φλερτάρουν με την έννοια του γκέτο. Εγώ πιστεύω πως πρέπει να είσαι διαβρωτικός μέσα στη κοινωνία, να απλωθείς παντού. Όχι σαν παράσιτο όμως. Στη βάση του τι αλλάζει και τι μπορείς να κάνεις. Με αυτούς που διαφωνούν αισθητικά µε το pride τι λες; Το θέμα γούστου είναι προσωπικό. Κάποιου μπορεί να μη του αρέσει το τζιν, άλλου το χρυσό κτλ. Το pride είναι γιορτή, οπότε υπάρχει μια εξωστρέφεια και μια υπερβολή. Με αυτή τη λογική δε με πειράζει να ξεφύγει κιόλας κάποιος. Άλλωστε τι σημαίνει αισθητική; Κάποιος μπορεί να παραμορφώνει τον εαυτό του και να λέει ότι έτσι είναι ωραίος. Εδώ άνθρωποι κάνουν πλαστικές και αισθάνονται καλύτερα με αυτό. Γιατί να το κρίνω εγώ αυτό; Τέλος αν και από όλα τα προηγούµενα είναι µάλλον προφανής η απάντηση, αλλά πρέπει να ρωτήσω καταλαβαίνειςγια όλα αυτά τα θέµατα που διεκδικεί η lgbt κοινότητα και µε µέγιστη ορατότητα τη µέρα του pride. Δηλαδή το γάµο, το σύµφωνο, θέµατα ταυτότητας φύλου κτλ Εννοείται πως είμαι υπέρ. Όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα. Τόσο απλά.

27

28 IN FASHION FOR LESS Η οικονοµική κρίση και η κατάσταση που επικρατεί στη χώρα µας, έχει επηρεάσει και την οικονοµική των περισσοτέρων µας. Αυτό όµως δε θα µας εµποδίσει από το να συνεχίσουµε να ζούµε, να διασκεδάζουµε µε νέους τρόπους, να ζούµε µε διαφορετικούς ρυθµούς. Δε ξέρω για σας, αλλά η οικονοµική κρίση µε έχει φέρει στα όρια µου. Δυστυχώς, αυτό έχει ως συνέπεια ο ετήσιος προϋπολογισµός µου για ρούχα να φτάσει σε χαµηλό επίπεδο, για να µη πω στο ελάχιστο. Αλλά όταν πρέπει να πάρω κάτι νέο, η εύρεση προσφορών καθώς επίσης και οι ανέξοδες εναλλακτικές µατιές στις επιδείξεις των σχεδιαστών µου επιτρέπουν να δηµιουργήσω looks τα οποία µε κάνουν ξεχάσω την όλη κατάσταση. Στα περιοδικά, οι στυλίστες και υπεύθυνοι µόδας σας παρουσιάζουν προτάσεις µε ρούχα επωνύµων σχεδιαστών. Αυτή είναι η δουλειά τους, να παρακολουθούν τις τάσεις της µόδας διεθνώς και να σας τις παρουσιάζουν. Στόχος τους, δεν είναι να αντιγράψετε το look το οποίο σας παρουσιάζει ένα µοντέλο αλλά να σας ενηµερώσουν για τις τάσεις. Από εκεί και µετά η δηµιουργικότητα σας και η εφευρετικότητα σας θα σας κάνουν να ξεχωρίσετε και να είστε στη µόδα. Παρακάτω είναι µερικές ιδέες που έχουν λειτουργήσει καλά για µένα και τη γκαρνταρόµπα µου αλλά και για αρκετούς φίλους µου. Ιδέες για να εξοικονοµήσετε χρήµατα χωρίς να θυσιάσετε το στυλ σας. Ο Lucas Samaltanos-Ferrier είναι πτυχιούχος γεµµολόγος του Gemological Institute of America ( GIA ) και σχεδιαστής κοσµηµάτων. Είναι µέλος της Αµερικανικής ένωσης ιστορικών κοσµήµατος ( ASJH ), τεχνικός σύµβουλος σε ιδιωτικές συλλογές κοσµηµάτων και ρολογιών και συντάκτης άρθρων για το κόσµηµα και τα ρολόγια.για πολλά χρόνια εργαζόταν ως model agent και model scouter αλλά και ως σύµβουλος σε επιχειρήσεις µόδας στο εξωτερικό. Από το τεύχος 33 είναι fashion director του Antivirus και αρθρογράφος στο περιοδικό και το