Να τους σταματήσουμε με ξεσηκωμό!

Transcript

1 δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 χρόνος 31ος φ Πείνα, ανεργία και τόμαχοκ φέρνουν οι ιμπεριαλιστές και οι υποτελείς τους! Να τους σταματήσουμε με ξεσηκωμό! Μια μάχη ενάντια στις απολύσεις που, αν ξεκινήσει, μπορεί να ανοίξει μεγάλους δρόμους Ανοιχτό το ενδεχόμενο για κήρυξη απεργίας διαρκείας στους καθηγητές Είναι φανερό ότι μια απεργία διαρκείας των καθηγητών μπορεί να αποτελέσει γεγονός πρώτου μεγέθους και να ανοίξει κινηματικούς δρόμους. Η επίθεση Κεδίκογλου από τις 20 Αυγούστου (!) στο ενδεχόμενο της απεργίας αυτής, το αποδεικνύει. σελ. 11 Συντονισμένος αγώνας ενάντια σε διαθεσιμότητααπολύσεις και κλείσιμο νοσοκομείων σελ Γ ια τη δυνατότητα το Σεπτέμβριο «να απογειωθεί η χώρα» προς την «ανάπτυξη» είχε μιλήσει -με κάθε σοβαρότητα- ο Σαμαράς πριν από λίγους μήνες! Ο Σεπτέμβρης έφτασε και η απογείωση της επίθεσης και της βαρβαρότητας όπως αυτή τροχοδρομήθηκε μέσα στους πιο μαύρους καλοκαιρινούς μήνες που έζησε η χώρα τα τελευταία 40 χρόνια- είναι πράγματι παρούσα. Νοσοκομεία και κλινικές εκκενώνονται βίαια για ΣΥΡΙΑ Τα αδιέξοδα και ο ανταγωνισμός φέρνουν επέμβαση και πόλεμο Να μιλήσουν οι λαοί: Κάτω η αμερικανική ιμπεριαλιστική επέμβαση Έξω οι ιμπεριαλιστές από την περιοχή να πεταχτούν στο δρόμο οι εργαζόμενοι σε αυτά και μαζί τους βέβαια και οι ασθενείς. Τα σχολεία αδειάζουν από καθηγητές που επίσης πετιούνται στον Καιάδα της ανεργίας, ενώ οι μαθητές τους στέλνονται κατά χιλιάδες στην κατάρτιση και τη σύγχρονη δουλεία της μαθητείας. Με γοργούς ρυθμούς λοιπόν απλώνεται στη χώρα ο σύγχρονος κοινωνικός μεσαίωνας που ε πι βάλλει η πολιτική που κατεδαφίζει ό,τι έχει μείνει ως κατάκτηση των λα κών μαζών στα κοινωνικά τους δικαιώματα. Και βέβαια η επέκταση και το βάθεμα αυτού του μεσαίωνα πάει χέρι χέρι με τον δίδυμο αδελφό του, τον εργασιακό μεσαίωνα, που συντρίβει τη μόνιμη, σταθερή δουλειά και στη θέση της βάζει τα «κοινωφελή προγράμματα» δουλεμπορίας, την ατομική σύμβαση- υποδούλωση στον εργοδότη, τον απλήρωτο για μήνες εργαζόμενο ή πολύ «απλά» την ανεργία! συνέχεια σελ. 2 Για το «νέο» γενικό λύκειο που μας γυρνάει πολλές δεκαετίες πίσω Με δυο λόγια το νέο τεχνικό και γενικό λύκειο προωθεί με γοργούς ρυθμούς την απομαζικοποίηση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Στην Ελλάδα των μνημονίων, στο πλαίσιο του βαθέματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, της διάλυσης του παραγωγικού της ιστού και της παραρτημοποίησης της, τα παιδιά του λαού δεν χρειάζεται να μαθαίνουν γράμματα, πολύ περισσότερο δεν χρειάζεται να σπουδάζουν στο Πανεπιστήμιο. σελ. 15 Συγκέντρωση για τη ΕΘ Κάλεσμα της ΠΑΑΣ 7 Σεπτέμβρη 6 μ.μ. στην Καμάρα Να ξεσηκωθούμε, μόνη εγγύηση για τη ζωή μας! σελ. 16

2 2 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 συνέχεια από σελ.1 «Παλιώνουν» διαρκώς τα νέα μέτρα Αλλά όλα αυτά δεν είναι νέα μέτρα! Δεν είναι νέα μέτρα τα «νέα» νοσοκομεία, που απλώς δεν θα υπάρχουν. Δεν είναι νέα μέτρα τα «νέα λύκεια» στα οποία απαγορεύεται να πάει η πλειοψηφία των παιδιών του λαού. Ούτε ακόμα η νέα σφαγή των συντάξεων που ισοπεδώνονταικαταργούνται ή οι απολύσεις χωρίς αποζημίωση των περισσότερων από εργαζομένων που ετοιμάζονται σε ΕΑΣ- ΕΛΒΟ-ΛΑΡΚΟ θεωρούνται νέα μέτρα! Όλα αυτά συγκαταλέγονται λοιπόν στα «παλιά», μαζί με τις καλοκαιρινές εφόδους της αντιτρομοκρατικής (!!!) στην Πρυτανεία ή τις άλλες στρατιωτικού τύπου επεμβάσεις των κατασταλτικών δυνάμεων στα Γιάννενα και όπου αλλού άπλωσε τις προηγούμενες εβδομάδες τα νέα ασφυκτικά για το λαό και τη νεολαία όριά της η αστική νομιμότητα. Από μια άποψη έχουν ένα κάποιο «δίκιο» οι κυβερνητικοί και τα διατεταγμένα παπαγαλάκια τους που απέναντι σε κάθε νέο άνεργο, σε κάθε νεφροπαθή που διώχνεται από το νοσοκομείο, σε κάθε μαθητή που μένει χωρίς σχολείο, σε κάθε συνταξιούχο που κατεβαίνει κάτω από το όριο της πείνας, του «εξηγούν» πως όλα αυτά είναι «προηγούμενες υποχρεώσεις της χώρας» και όχι νέα μέτρα! Το «δίκιο» τους βρίσκεται στο ότι η υποδούλωση της χώρας και του λαού στον ιμπεριαλισμό και στο κεφάλαιο αυτή την κατάσταση του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα θα αναπαράγει και θα βαθαίνει διαρκώς. Όσο παραμένει και χειροτερεύει ο σημερινός συσχετισμός δυνάμεων ανάμεσα στην εργατική τάξη και το λαό από τη μια και τον ιμπεριαλισμό και το σύστημα της υποτέλειας και της εκμετάλλευσης από την άλλη, αυτή θα είναι η ρότα των εξελίξεων. Ιδιαίτερα στις συνθήκες της παγκόσμιας κρίσης και του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού που οξύνονται και εντείνονται σε κάθε επίπεδο, απαιτώντας ολοένα μεγαλύτερη λεηλασία των χωρών, των λαών, των εργατών. Απότομες κλιμακώσεις Όμως η φιλολογία των κυβερνητικών και άλλων περί «μη νέων μέτρων» και οι κατασκευές για «απογείωση», «πρωτογενές πλεόνασμα» και ό,τι ανάλογο άθλιο επιχειρούν να σερβίρουν δεν έχει στόχο να διαχειριστεί το παρόν αλλά κυρίως να αποκρύψει το πολύ πιο μαύρο άμεσομέλλον. Γιατί βέβαια αυτή η ρότα στην οποία αναφερθήκαμε δεν έχει γραμμική και «ομαλή» εξέλιξη. Δεν προσθέτει «απλώς» καθημερινά νέα ποσά ανεργίας, εξαθλίωσης, δυστυχίας στο λαό και στη νεολαία που υποφέρουν. Η συσσώρευση αδιεξόδων και εμπλοκών στο οικονομικό, πολιτικό και στρατηγικό πεδίο όσον αφορά τους Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, αλλά και συνολικά για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη, οδηγεί σε απότομες κλιμακώσεις της επιθετικότητας τους, σε όλα τα επίπεδα. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τη χώρα μας και το λαό μας που βρίσκεται σε καθεστώς εξάρτησης από την ιμπεριαλιστική Δύση; ÂÓÈÛ ÛÙ ÙËÓ Î ÔÛË Î ÔÛË Πείνα, ανεργία και τόμαχοκ φέρνουν οι ιμπεριαλιστές και οι υποτελείς τους! Να τους σταματήσουμε με ξεσηκωμό! Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για μια χώρα που βρίσκεται στην πιο θερμή περιοχή του πλανήτη στην οποία συνωθούνται και συγκεντρώνονται όλες οι αντιθέσεις όσων διεκδικούν με πρώτο ή δεύτερο ρόλο- την «ιδιοκτησία» του κόσμου, αλλά και μια σειρά υποτελή στον ιμπεριαλισμό καθεστώτα, αντιδραστικές κλίκες και κράτη-δολοφόνοι, χωροφύλακες του ιμπεριαλισμού σαν το Ισραήλ; Μια πρώτη και μερική απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα θα μπορούσε να είναι το «4ο μνημόνιο» ή αλλιώς η νέα γερμανική «βοήθεια» που ετοιμάζεται και αναζητείται να συναφθεί, για να αντιμετωπιστεί το «χρηματοδοτικό κενό» που όλως αιφνιδίως ανακαλύφθηκε ότι προκύπτει καθώς το «πρόγραμμα δεν βγαίνει». Πρόκειται για τη συνέχιση της γερμανο-ευρωπαϊκής επιχείρησης να προσδέσει για δεκαετίες την κάθε οικονομική και πολιτική αναπνοή της χώρας στα συμφέροντά τους. Ένα σημαντικό επεισόδιο αυτής της κατεύθυνσης εκδηλώθηκε στα πλαίσια του περιβόητου ΤΑΙΠΕΔ και συνεχίστηκε με την αναθέρμανση των επιδιώξεων να μπει όλος ο πλούτος της χώρας σε έναν φάκελο που θα βρίσκεται στο Λουξεμβούργο και θα εποπτεύεται από τη Γερμανία. Η ελληνική διάσταση των γερμανικών εκλογών αυτές ακριβώς τις επιδιώξεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού εκφράζει. Όμως οι Γερμανοί δεν είναι μόνοι τους. Και ούτε βέβαια αδιαφιλονίκητοι κυρίαρχοι στη χώρα και στην περιοχή, που με την εξαγγελία της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία βρίσκεται κιόλας ολόκληρη στα στόχαστρα των τόμαχοκ! Οι Αμερικάνοι «ξανάρχονται» Ετήσια Συνδρομή: Εσωτερικού 45 Εξωτερικού 65 «Ξανάρχονται» με εισαγωγικά, γιατί βέβαια δεν έφυγαν ποτέ. Ούτε από την περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και της Μ. Ανατολής όπου έχουν εκδηλώσει την κυρίαρχη παρουσία τους με πολλούς ιμπεριαλιστικούς τρόπους σε όλες τις χώρες το τελευταίο διάστημα. Και βέβαια ούτε από τη χώρα στην οποία η καθοριστική παρουσία τους δεν έπαψε στιγμή να παράγει δεδομένα και να διαμορφώνει και να επιβάλλει στάσεις και επιλογές στην αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Ακόμα και εντός της ΕΕ αναβάθμισαν την παρουσία τους όχι με το γιγάντιο σύστημα υποκλοπών και παρακολουθήσεων, αλλά μέσω του ΔΝΤ που απέκτησε πολιτικό λόγο και ρόλο επισήμως για τη λεγόμενη ευρωπαϊκή «ενοποίηση»! Αλλά, για να επιστρέψουμε στα της χώρας μας, αυτοί είναι που καθάρισαν το ελληνικό πεδίο από την απειλή της ρώσικης διείσδυσης μέσω των αγωγών και των συμφωνιών με την Γκαζπρόμ, ακυρώνοντας βέβαια οικονομικές φιλοδοξίες ντόπιων επιχειρηματιών. Αλλά αυτά είναι πάντα στο λογαριασμό της βαθιάς και βαριάς πολιτικοστρατιωτικής εξάρτησης με τη «φίλη υπερδύναμη». Με αυτούς τους όρους και προφανώς με τα σχέδια για την επέμβαση στη Συρία να βγαίνουν από τα συρτάρια του Πενταγώνου, πρώτα ο Αβραμόπουλος και μετά ο Σαμαράς ταξίδεψαν στις ΗΠΑ για να τους «ενημερώσουν» και να τους ζητήσουν τα «δέοντα». Κάπως έτσι σαν «έτοιμοι από καιρό», πλήθος πολιτικών, δημοσιολόγων, εντύπων κ.λπ. αυτό το καλοκαίρι ζητωκραύγασε την «επιστροφή» της υπερδύναμης στη χώρα, δημοσιοποιήθηκε μια νέα βάση στην Καλαμάτα και η κυβέρνηση πριν ακόμα διαμορφωθούν οι όροι της επέμβασης που συναντά δυσκολίες- κήρυξε τη συμμετοχή της χώρας στην «ανθρωπιστική» σφαγή του συριακού λαού! Οι δυσκολίες που συναντά η μεθόδευση της επέμβασης ακόμα και εντός των ΗΠΑ και των πιστότερων σε αυτούς συμμάχους τους, την Αγγλία, αποτελούν σαφέστατες εκφράσεις και ενδείξεις των μεγάλων στόχων που η ιμπεριαλιστική αυτή επιχείρηση έχει, αναδεικνύουν ότι αποτελεί βήμα κεντρικοποίησης της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης με κλιμάκωση που δεν μπορεί να προσδιοριστεί και να ελεγχθεί. Το βέβαιο είναι ποια θα είναι τα θύματα αυτού του βήματος που επιχειρεί ο Ομπάμα, καθώς τελειώνει ο πρώτος χρόνος της δεύτερης θητείας του και πιέζεται να επιλύσει τις αντιφάσεις ανάμεσα στο εκλογικό του πρόσωπο και τις πραγματικές ανάγκες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού: Τα θύματα θα είναι οι χώρες και οι λαοί της περιοχής που απειλούνται να βρεθούν άμεσα σε μια πολεμική κόλαση που μπορεί να διευρύνεται προς όλες τις κατευθύνσεις! Πολιτικό, στρατιωτικό και γεωγραφικό τμήμα αυτού ακριβώς του εφιάλτη είναι και η χώρα μας που είναι προσδεμένη με πολλούς τρόπους σε αυτό το σχεδιαζόμενο μακελειό. Σαμαράς, Βενιζέλος και σία βρίσκονται λοιπόν στην πραγματικότητα «κυκλωμένοι» από τις αμερικανογερμανικές αντιθέσεις και τις κλιμακούμενες παρεμβάσεις που αυτές φέρνουν σε έναν χορό λεηλασίας και αίματος που έχουν κιόλας στήσει όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Όμως ταυτόχρονα η μόνη επιλογή -για την τάξη που υπηρετούν και τους όρους που αυτή έχει- που μπορούν να κάνουν είναι η επιλογή της υποταγής και της υποτέλειας. Μόνο έτσι μπορούν να προσβλέπουν στη συνέχιση της ύπαρξής τους ως κυβέρνηση και συνολικά ως πολιτικό προσωπικό του κόσμου της υποτέλειας. Αυτή η πολιτική μπορεί να ανατραπεί! Είναι λοιπόν φανερό πως για την κυβέρνηση οι ιμπεριαλιστές προστάτες της αποτελούν τις βασικές της πλάτες, τη βάση ύπαρξης και αναφοράς της. Κάθε άλλο όμως παρά παντοδύναμη είναι η κυβέρνηση, κάθε άλλο παρά «αντικειμενικά απρόσκοπτη» είναι η επέλαση της πολιτικής της που ποδοπατά το λαό, τα δικαιώματά του, ακόμα και το δικαίωμα στην ειρήνη και τη ζωή με όλους τους δυνατούς τρόπους. Οι τρεις απανωτές σχεδόν επιστρατεύσεις απεργών η τρίτη μάλιστα ενόψει μιας απεργίας που δεν είχε καν αποφασιστεί- έδωσαν ένα προμήνυμα των τριγμών που «αισθάνεται» αυτή η πολιτική. Πολύ πιο έντονα ακούστηκαν αυτοί οι τριγμοί στην περίπτωση της ΕΡΤ, που χωρίς να φτάσει σε λαϊκό ξεσηκωμό τραυμάτισε και έσπασε το κυβερνητικό σχήμα. Οι όροι που σωρεύτηκαν μετά τον Ιούνιο με τις χιλιάδες απολύσεις στο Δημόσιο σε μαζικές ομοσπονδίες, η επιβαλλόμενη διάλυση σε σχολεία-νοσοκομεία, ακόμα και με εισβολές των ΜΑΤ σε αυτά, υποδεικνύουν ότι υπάρχει ως δυνατότητα αυτό που είναι προφανής αναγκαιότητα: Ένας μαζικός, αποφασιστικός και παρατεταμένος ξεσηκωμός που θα αναμετρηθεί με την κυβερνητική πολιτική παλεύοντας για την ανατροπή της! Αυτή είναι η κατεύθυνση που όχι μόνο λείπει αλλά και υπονομεύεται από τα κόμματα της ρεφορμιστικής Αριστεράς και τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που ελέγχει. Είτε στο όνομα μιας «συνολικής πολιτικής λύσης», δηλαδή των εκλογών, που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε στο όνομα μιας ακόμα πιο «ολοκληρωμένης» λύσης (λαϊκή συμμαχία-λαϊκή εξουσία) πίσω από την οποία κρύβεται η ηγεσία του ΚΚΕ, η κατεύθυνση του μαζικού αγώνα αντίστασης και ανατροπής της πολιτικής που τσακίζει το λαό κρίνεται ως «ανεπαρκής», «κοντόθωρη», ακόμα και «τυχοδιωκτική»! Οφείλουμε να ομολογήσουμε πως η μανιέρα της υποταγής παρουσιάζει ανεξάντλητη ευρηματικότητα και καταφέρνει να βρει «επιχειρήματα» ακόμα και στις πιο άγριες συνθήκες για να «εξηγήσει» στο λαό και ακόμα να του επιβάλει με ένα σωρό τερτίπια και μεθοδεύσεις γιατί δεν πρέπει να αγωνιστεί. Γι' αυτό χρειάζεται επίμονα οι δυνάμεις της αντίστασης, του αγώνα και της επαναστατικής προοπτικής του λαού να υπερασπίζουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων και της νεολαίας. Να επιχειρηματολογούν ξανά και ξανά το αυτονόητο: Χωρίς μαζική πάλη και αντίσταση σήμερα, δεν μπορεί να ανοίξει ο δρόμος του κινήματος. Χωρίς αποφασιστική σύγκρουση με την πολιτική που τσακίζει το λαό, σύγκρουση μαζική που θα παλεύει για να μπλοκάρει και να ανατρέψει την επίθεση, δεν μπορεί να υπάρξει κανένα πολιτικό, ιδεολογικό, οργανωτικό βήμα του κινήματος και σε κανένα επίπεδο! Η γραμμή άρνησης της μαζικής πάλης, σε όποιο όνομα και αν αυτή αναφέρεται, είναι γραμμή που εμπεδώνει την απογοήτευση και την ήττα, γραμμή που οδηγεί ακόμα και στην ενίσχυση των πιο αντιδραστικών επιλογών. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι κρίσιμες οι μάχες που αυτές τις μέρες δίνονται στους χώρους της Εκπαίδευσης και της Υγείας. Για να ξεδιπλωθούν μαζικοί απεργιακοί αγώνες διαρκείας. Για να ξεκινήσει αγώνας που θα τραβήξει με την πραγματική πίεση που ο υπαρκτός αγώνας ασκεί και άλλα κομμάτια στην πάλη και όχι αντίστροφα: Στο όνομα ενός «αναμενόμενου» συντονισμού να επιβάλλεται η αδράνεια. Για να δώσουν ελπίδα και δύναμη στους μαθητές, τη νεολαία, όλο τον εργαζόμενο λαό. Αυτή η αναγκαία για τη ζωή του λαού κατεύθυνση γίνεται ακόμα πιο επιτακτική μπροστά στον κίνδυνο της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία και όσα αυτή μπορεί να φέρει. Με τον κόσμο αγωνιζόμενο στους δρόμους και στις απεργίες να αντιμετωπίσουμε τις πολεμικές αρμάδες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, απαιτώντας να φύγουν όλοι οι ιμπεριαλιστές από την περιοχή, να κλείσει η βάση της Σούδας, να αρνηθούμε κάθε εμπλοκή της χώρας, διαδηλώνοντας για την ειρήνη και το δικαίωμα στη ζωή και την ανεξαρτησία όλων των λαών. π Δƒ : IBAN: GR BIC: ETHNGRAA ÚÔÏÂÙ ÚÈ Î ËÌ ˆ Î fiûâè Δ Δø Δ πχø, ÛÙÈÎ ÌË ÎÂÚ ÔÛÎÔappleÈÎ ÂÙ ÈÚ È ı ÓÂÙ È applefi ÓÙ ÎÙÈÎ appleèùúôapple Î fiùë : Ú. ˆÓÛÙ ÓÙfiappleÔ ÏÔ Àapple ı ÓÔ ÓÙ ÍË : μ. Ì Ú Ú : ÌÌ. ªappleÂÓ ÎË 43, ı Ó, ΔËÏ.: Fax: simea@kkeml.gr ÂÛ/Ó ÎË, ÁÓ Ù 126 ΔËÏ.: (2310) cpgmlthe@the.forthnet.gr

3 Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 3 Χανιά: Όχι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία Ηπιθανή επέμβαση των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στη Συρία τις επόμενες μέρες θα βρει τη βάση της Σούδας σε πλήρη ετοιμότητα. Τα προσχήματα που χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν, σε μια προσπάθεια να καθησυχάσουν το λαό και να συγκαλύψουν το ρόλο της βάσης και όλων των στρατιωτικών εγκαταστάσεων που βρίσκονται στο Ακρωτήρι Χανίων δεν χρησιμοποιούνται πλέον ούτε από τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές ούτε από τους ντόπιους υποτακτικούς τους. Η χρήση των στρατιωτικών εγκαταστάσεων και η διευκόλυνση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων τους θεωρείται αδιαμφισβήτητη. Αυτό άλλωστε που τονίστηκε πρόσφατα στην πρόσφατη συνάντηση του υπουργού Εθνικής Άμυνας Δ. Αβραμόπουλου με τον Αμερικανό ομόλογό του Τζακ Χέιγκελ ήταν ο κομβικός ρόλος της βάσης για την υλοποίηση των στρατηγικών στόχων των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Η βάση αποτέλεσε κλειδί, σύμφωνα με τα λόγια του Χέιγκελ, στην επιχείρηση «Unified Protector» που εκδηλώθηκε στη Λιβύη. Παρόμοιες δηλώσεις έκανε και ο υποψήφιος πρέσβης των ΗΠΑ για την Αθήνα Ντέιβιντ Πιρς. Βέβαια η κινητικότητα στη βάση δεν παρατηρείται μόνο αυτές τις μέρες που προετοιμάζεται η επέμβαση, αλλά καθ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Αεροπλανοφόρα και άλλα πολεμικά πλοία κάθε τύπου πηγαινοέρχονται στο Μαράθι, ενώ οι πτήσεις των πολεμικών αεροσκαφών κατά διαστήματα σου δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε εμπόλεμη περιοχή. Για άλλη μια φορά η Σούδα προετοιμάζεται να γίνει ορμητήριο των φονιάδων. Πριν από 10 μέρες περίπου πραγματοποιήθηκε στη ΝΑΤΟϊκή βάση άσκηση από την «Αντιτρομοκρατική Ομάδα» Αμερικανών πεζοναυτών, όπως γράφτηκε στον τοπικό τύπο. Από τις 22/7 έως τις 2/8 το ΚΕΝΑΠ συνδιοργάνωσε στις εγκαταστάσεις του για 6η φορά μαζί με το διεθνή ναυτικό οργανισμό, International Maritime Organization-IMO, την εκπαίδευση προσωπικού κρατών που συμμετείχαν στην περιφερειακή πρωτοβουλία του IMO «Djibouti Code of Conduct». Οι υπεύθυνοι του αεροδρομίου δήλωσαν ότι είναι σε πλήρη ετοιμότητα γιατί όπως είναι γνωστό ο αεροδιάδρομος και ο πύργος ελέγχου είναι κοινός για την πολεμική και την πολιτική αεροπορία. Αυτό είναι που ανησυχεί και τον αντιπεριφερειάρχη Χανίων. Μήπως δηλαδή ξαναγίνει αυτό που έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν. Να υπάρξει πρόβλημα στις πτήσεις των πολιτικών αεροσκαφών και ιδιαίτερα με τα τσάρτερ. Βέβαια αυτά τα προβλήματα δεν επηρεάζουν τις αποφάσεις και τους προγραμματισμούς των ιμπεριαλιστών φονιάδων. Οι δολοφονικές επιχειρήσεις τους για την προώθηση των συμφερόντων τους προγραμματίζονται, οργανώνονται και απαιτούν από την κυβέρνηση να τους προσφέρει γη και ύδωρ και έτσι πράττει. Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν από λίγες μέρες συνελήφθη ο ανταποκριτής του ΣΚΑΪ στην Κρήτη Μάριος Διονέλλης και ο εικονολήπτης Νίκος Σαράντος και θα παραπεμφθούν σε δίκη γιατί έκαναν ρεπορτάζ κοντά στην αμερικάνικη βάση της Σούδας. Θεωρούμαστε ξένοι στον ίδιο μας τον τόπο. Οι κίνδυνοι για όλο τον ελληνικό λαό είναι τεράστιοι. Με αφορμή όλα τα παραπάνω, η Πρωτοβουλία ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ έθεσε δημόσια σε συγκέντρωση της ΕΛΜΕ Χανίων, όπου συμμετείχαν και εκπρόσωποι κι άλλων σωματείων και οργανώσεων, την αναγκαιότητα να συνδιοργανωθεί ένα μαζικό συλλαλητήριο καταγγελίας της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία και απαίτησης να μην εμπλακεί η χώρα και να μην χρησιμοποιηθεί η βάση της Σούδας και κάθε άλλη διευκόλυνση από τους αμερικανονατοϊκούς. Απ αυτούς που τοποθετήθηκαν δεν εκφράστηκε αντίρρηση και συμφωνήθηκε η ημερομηνία για τις 3 Σεπτεμβρίου στις 8 το βράδυ. Η Πρωτοβουλία ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ κινήθηκε δραστήρια στο κέντρο της πόλης με μοίρασμα εκατοντάδων προκηρύξεων, πανό και ανακοινώσεις στον Τύπο. Δεν έγινε όμως κάτι αντίστοιχο και από τους υπολοίπους. Το μοναδικό κάλεσμα που υπήρξε ήταν από την ΕΛΜΕ. Το ΚΚΕ αρκέστηκε σε δικιά του συγκέντρωση μερικών δεκάδων στις 29 Αυγούστου και έτσι εκπλήρωσε το καθήκον του. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εμφανίστηκε ούτε δια αντιπροσώπου. Τα μοναδικά πανό που υπήρχαν στην πορεία ήταν του συλλόγου φοιτητών Πολυτεχνείου Κρήτης, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της Πρωτοβουλίας ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ Παρόλα αυτά συγκεντρώθηκαν πάνω από 250 διαδηλωτές, που δείχνει, αν μη τι άλλο, τη διάθεση ενός κόσμου να αντισταθεί στην πολιτική που όχι μόνο εξαθλιώνει, αλλά και δημιουργεί τεράστιους κινδύνους για την ίδια τη ζωή του. Χρόνος για αναμονή δεν υπάρχει και οι δυνάμεις που κατανοούν αυτή την αναγκαιότητα πρέπει να πάρουν κι άλλες τέτοιες πρωτοβουλίες. appleô Ë Ηανεργία συνεχίζει να τραβάει την ανηφόρα και να ταλανίζει κοντά στο 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους της δουλειάς και του μόχθου. Ταυτόχρονα, ταλανίζει και τη μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών οικογενειών που έχουν άνεργο ή ανέργους να συντηρήσουν. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση της ΝΔ, στηριζόμενη και από το ΠΑΣΟΚ, προχωράει σε μαζικές απολύσεις τόσο στο δημόσιο (νοσοκομεία και γενικότερα στην υγεία, στην εκπαίδευση, στους ΟΤΑ, σε υπηρεσίες υπουργείων, στους σχολικούς φύλακες κ.α.) όσο και σε οργανισμούς και επιχειρήσεις που ανήκουν στο δημόσιο. Ετσι, μετά την ΕΡΤ και με ανάλογο σχεδόν τρόπο ετοιμάζει, όπως διατάζουν οι τροϊκανοί αφεντάδες της, να βάλει λουκέτα στις εταιρείες ΕΑΣ, ΕΛΒΟ, ΛΑΡΚΟ και να απολύσουν τους εργαζόμενους ακόμη και χωρίς αποζημίωση. Ηδη οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν τις κινητοποιήσεις τους για να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους στη δουλειά. Η κυβέρνηση από τη δική της πλευρά ισχυρίζεται πως θα προχωρήσει ύστερα από συνεννόηση με την τρόικα σε εκκαθάριση εν λειτουργία των τριών εταιρειών της αμυντικής βιομηχανίας, όπου το σχέδιο προβλέπει εθελούσιες απολύσεις, κλείσιμο μη παραγωγικών εργασιών και στη συνέχεια να ιδιωτικοποιηθούν. Το σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση ούτε θέλει ούτε μπορεί να βάλει και να υπερασπιστεί δικούς της όρους σε σχέση με την τύχη των τριών εταιρειών. Οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο και συμφέρον να απορρίψουν τα αντεργατικά σενάρια και να κινητοποιηθούν άμεσα και αποφασιστικά να υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους στη δουλειά. Οι αγώνες θα κρίνουν το αποτέλεσμα και κυρίως ο συσχετισμός που μπορούν να διαμορφώσουν οι αγώνες. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την κοινή δράση όλων εκείνων των κομματιών των εργαζομένων που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα, όπως π.χ. οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, της εκπαίδευσης, της υγείας κ.λπ. Μόνο τέτοια μέτωπα πάλης μπορούν να αναμετρηθούν με τις δυνάμεις του συστήματος αποτελεσματικά και μπορούν να κερδίσουν την πιο πλατιά αλληλεγγύη των λαϊκών μαζών. Η ανεργία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο και βρίσκεται στην πρώτη θέση των 27 κρατών μελών της ΕΕ και αυτό έχει πολλαπλές συνέπειες για όλες τις λαϊκές μάζες και για το κίνημα. Ας τα δούμε πιο συγκεκριμένα: Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, ο αριθμός των ανέργων τον Απρίλη του 2013 ανήλθε σε άτομα και τον Μάη σε άτομα και ποσοσό 27,6%. Ο διευθυντής του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ Σ. Ρομπόλης αναφέρει ότι η ανεργία φέτος θα κυμανθεί στο 29 με 30%, ενώ την επόμενη χρονιά αναμένεται να φτάσει το 31,5%. Αυτό σημαίνει ότι οι άνεργοι στο τέλος του χρόνου θα φτάσουν το 1,5 εκατομμύριο και την επόμενη χρονιά 100 με 150 χιλιάδες περισσότερους. Σύμφωνα με την έρευνα του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, το 84,5% των ανέργων μένει με συγγενείς. Στην ίδια έρευνα το 37% των ανέργων στηρίζεται στο συγγενικό του περιβάλλον για να επιβιώσει. Σημαντικό είναι επίσης το γεγονός ότι μόνο το 12% των ανέργων λαμβάνει κάποιο επίδομα από τον ΟΑΕΔ. Ταυτόχρονα, το ποσοστό των μακροχρόνια ανέργων φτάνει το 60% και με ισχυρή ανοδική τάση Αυτό σημαίνει ότι το μεγαλύτερο μέρος των ανέργων δεν δικαιούται επίδομα ανεργίας. Αλλά και αυτοί που το δικαιούνται, λόγω λιγότερου εργάσιμου χρόνου, το λαμβάνουν μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα, και βεβαίως μειωμένο κατά 100 ευρώ σαν αποτέλεσμα της ψήφισης του σχετικού νόμου το προηγούμενο διάστημα. Επίσης, η αγοραστική δύναμη των αποδοχών του συνόλου των μισθωτών, σύμφωνα με το ΙΝΕ ΓΣΕΕ μειώθηκε κατά 37% την περίοδο Σύμφωνα με την έρευνα του ΙΝΕ το 2014 οι εργαζόμενοι θα έχουν χάσει περίπου το 50% της αγοραστικής δύναμης που είχαν το Οταν λοιπόν το 88% των ανέργων δεν παίρνει επίδομα ανεργίας, έχει δηλαδή μηδενικό εισόδημα, αυτό σημαίνει ότι για την επιβίωσή τους θα επιβαρύνονται οι οικογένειές τους, και όταν και το εισόδημα της οικογένειας έχει μειωθεί κατά το 1/3, τότε το πρόβλημα των οικογενειών που συντηρούν άνεργο γίνεται ακόμα πιο επώδυνο. Η ανεργία στα ύψη Βάζουν λουκέτα σε ΕΑΣ, ΕΛΒΟ, ΛΑΡΚΟ Να λοιπόν που η ανεργία δεν επηρεάζει μόνο τους άνεργους αλλά και όλα τα μέλη των οικογενειών τους. Και την ίδια στιγμή ο φόβος που προκαλεί η ανεργία σε αυτούς που εργάζονται χρησιμοποιείται από τους κεφαλαιοκράτες σαν μοχλός πίεσης στους εργαζόμενους να δεχτούν κάθε αντεργατικό μέτρο, από τη μείωση του μισθού τους, την αύξηση του εργάσιμου χρόνου χωρίς επιπλέον μισθό, την επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων κ.λπ. Επίσης, με την απειλή της απόλυσης οδηγεί και στο χτύπημα και στην υπονόμευση της πάλης των εργαζομένων Και γενικότερα να αξιοποιεί το κεφάλαιο, η αστική τάξη δηλαδή, την ανεργία ώστε να αναγκάζει την εργατική τάξη σε υποχωρήσεις, οι οποίες με τη σειρά τους τροφοδοτούν με πάσης φύσεως εμπόδια στην πάλη τους και στις διεκδικήσεις τους. Είναι πλέον ολοφάνερο ότι οι εργαζόμενες μάζες και οι άνεργοι βρίσκονται σε πολύ δύσκολες συνθήκες και με αρνητικούς συσχετισμούς στην πάλη τους. Ως προς αυτό κανείς πλέον δεν μπορεί να αμφιβάλλει. Αυτή η αρνητική κατάσταση μπορεί και πρέπει να ανατραπεί. Μπορεί βέβαια κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, και πρώτη προϋπόθεση είναι οι αγώνες, οι αντιστάσεις και είναι γεγονός ότι οι μάζες αυτό το καθήκον το εκπληρώνουν με έναν τρόπο. Μια άλλη βασική προϋπόθεση και σε συνάρτηση με την πρώτη είναι οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά να στηρίξουν από κοινού και με κοινές πρωτοβουλίες αυτούς τους αγώνες. Να διαθέσουν τις οργανωμένες τους δυνάμεις και όσες επηρεάζουν στη στήριξη και ανάπτυξη των εργατικών και λαϊκών αγώνων και να μπουν στην πρώτη γραμμή της πάλης. Με ανοιχτές και ζωντανές διαδικασίες σε κάθε μέτωπο πάλης να ξαναζωντανέψει η ελπίδα του λαού για αντίσταση και ανατροπή. Μια δυσκολία μόνο υπάρχει. Να αναλάβει η Αριστερά τις ευθύνες της απέναντι στο λαό.

4 4 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 Καλοκαιρινή επιχείρηση καταστολής με στόχο τους τούρκους και κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες Το μεσημέρι της Τρίτης 30/7, με πρόσχημα τη σύλληψη δύο Ελλήνων και δύο Τούρκων, με οπλισμό, που επέβαιναν σ ένα φουσκωτό σκάφος στα χωρικά ύδατα της Χίου, δυνάμεις της «Αντιτρομοκρατικής», συνοδεία ΜΑΤ, εισέβαλαν στα γραφεία του «Κέντρου αγωνιστικής και πολιτιστικής αλληλεγγύης» των τούρκων και κούρδων πολιτικών προσφύγων, στην Αθήνα, το οποίο αποτελεί ένα πολιτικό-πολιτιστικό στέκι που λειτουργεί, φανερά και νόμιμα, για 30 χρόνια. Στο χώρο αυτό στεγάζονται τα γραφεία του περιοδικού «Ο Αγώνας στην Τουρκία και το Κουρδιστάν» και η «Επιτροπή Αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία και στο Κουρδιστάν». Οι αστυνομικές δυνάμεις λεηλάτησαν κυριολεκτικά το χώρο των γραφείων, κατέσχεσαν υλικό και αρχεία εφημερίδων και εντύπων και συνέλαβαν τρεις αγωνιστές που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στα γραφεία κι άλλους δύο, στο δρόμο, οι οποίοι κρατήθηκαν χωρίς κατηγορίες και βασανίστηκαν. Μάλιστα χτύπησαν στην σπονδυλική στήλη τον Erdoğan Çakır, ο οποίος μαζί με τον Ahmet Düzgün Yüksel κρατήθηκε, με το αιτιολογικό ότι αναζητούνται απ' την Ιντερπόλ, και κινδυνεύουν με έκδοση στη Γαλλία και τη Γερμανία. Κι ενώ διμοιρίες των ΜΑΤ απέκλεισαν την περιοχή γύρω απ τα γραφεία, μη επιτρέποντας την πρόσβαση σ αυτά, η αστυνομία τα κρατούσε υπό κατάληψη για 45 μέρες. Για να τα παραδώσει τελικά, έχοντας αλλάξει κλειδαριά και χωρίς να δοθεί και κανένα έγγραφο με το κατασχεμένο υλικό. Στο πλαίσιο της ίδιας επιχείρησης άλλοι 14 πολιτικοί πρόσφυγες προσήχθησαν στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Κόρινθο, ενώ στις 2/8, «Αντιτρομοκρατική» και ΜΑΤ εισέβαλαν και στο Κέντρο Υποδοχής Προσφύγων στο Λαύριο, προς «αναζήτηση όπλων», και παρέμειναν εκεί για δυόμισι ώρες, ερευνώντας τα κτίρια και τα προσωπικά αντικείμενα των προσφύγων ανάμεσα στους οποίους βρίσκονταν και μικρά παιδιά- προχωρώντας μάλιστα και σε σωματικούς ελέγχους. Φαίνεται πως η επιχείρηση που διεξάγει η κυβέρνηση Ν.Δ. ΠΑ.ΣΟ.Κ., υπό τη συνδρομή των ιμπεριαλιστικών αφεντικών και των μηχανισμών τους και σε συνεργασία με το αντιδραστικό καθεστώς της Τουρκίας, με στόχο τους πολιτικούς πρόσφυγες απ την Τουρκία και το Κουρδιστάν, μια επιχείρηση που έχει ξεκινήσει εδώ και μήνες και που χαρακτηρίζεται από συλλήψεις, ξυλοδαρμούς, τρομοκράτηση, απειλή έκδοσης ή και έκδοση αγωνιστών (όπως του Μπουλούντ Γιαϊλά), όχι απλά συνεχίζεται αλλά κι εντείνεται κι αναβαθμίζεται. Είναι καθήκον του μαζικού λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα να αναπτύξει δράση υπεράσπισης των τούρκων και κούρδων πολιτικών προσφύγων, που αποτελούν αποδέκτες της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής με το λαό μας και που βρίσκονται στο ίδιο χαράκωμα μ αυτόν, ενάντια στη φασιστικοποίηση, στην εκμετάλλευση, στις αντιλαϊκές κυβερνήσεις και τον ιμπεριαλισμό. äçìïêñáôéêü äéêáéþìáôá Η δίκη του Σάββα Μιχαήλ και του Κωνσταντίνου Μουτζούρη, μια φρονηματική πολιτική δίωξη-πρόκληση Στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο της Αθήνας σύρθηκαν σε δίκη και αθωώθηκαν, στις 3 και 4/9, ο γραμματέας του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος Σάββας Μιχαήλ κι ο πρώην Πρύτανης του Πολυτεχνείου Κωνσταντίνος Μουτζούρης. Η δίωξη έγινε ύστερα από μήνυση, το 2009, μελών και στελεχών της Χρυσής Αυγής (όπως του βουλευτή Παναγιώταρου, των υποψήφιων Σκορδέλη, Δημοπούλου κι άλλων), καθώς και άλλων αντιδραστικών μορφωμάτων (όπως είναι η λεγόμενη «Επιτροπή Ελλήνων Πολιτών»), η οποία αφορούσε αρχικά και πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι άλλων συλλογικοτήτων, συνδικάτων και αντιρατσιστικών οργανώσεων. Με απόφαση του Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών, βάσει της μήνυσης, παραπέμφθηκαν τελικά ο Σάββας Μιχαήλ, με κατηγορίες για «συκοφαντική δυσφήμιση», «διέγερση σε βιαιοπραγίες και αμοιβαία διχόνοια» και «διατάραξη κοινής ειρήνης», κι ο Κ. Μουτζούρης ο οποίος μάλιστα δε χαρακτηρίζεται από αριστερή πολιτική ταυτότητα ότι επέτρεψε τη χρήση οπτικών ινών του Πολυτεχνείου για τη λειτουργία του ιστότοπου «Indymedia». Κι ενώ ο Σάββας Μιχαήλ δεχόταν επί μήνες απειλές και χυδαίες ύβρεις με αντισημιτικά χαρακτηριστικά από ναζιστικές ιστοσελίδες, λόγω της εβραϊκής του καταγωγής, το κατηγορητήριο ποινικοποιούσε τη δημοσίευση προκήρυξης στην εφημερίδα του Ε.Ε.Κ. «Νέα Προοπτική», που καλούσε σε αντιφασιστικό συλλαλητήριο, κρίνοντας ότι το κείμενο της προκήρυξης «κατευθυνόταν στην προτροπή της βουλήσεως ετέρων σε ορισμένη παράνομη συμπεριφορά με τη διέγερση του συναισθήματος και την αποστροφή μιας ομάδας πολιτών εναντίον μιας άλλης». Το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά, τους φασίστες τους κρεμά», στο οποίο κατέληγε η προκήρυξη, ένα σύνθημα που φωνάζονταν από ένα ευρύ δημοκρατικό φάσμα διαδηλωτών στις μεγάλες μεταπολιτευτικές διαδηλώσεις (δες και σχετική αναφορά σε δημοσίευμα του «Ιού», της «Εφημερίδας των Συντακτών», 2/9/13), ποινικοποιήθηκε επίσης, καθώς και η ευμενής αναφορά στην πρόσφατη τότε εξέγερση του Δεκέμβρη του Στο ειδώλιο ο αντιφασισμός, λοιπόν, με την κατηγορούσα πλευρά να εκφράζει τους οπαδούς του ναζισμού, του πιο εγκληματικού φαινομένου της σύγχρονης ιστορίας ενάντια στους λαούς. Το γεγονός πως ο Σάββας Μιχαήλ κι ο Κωνσταντίνος Μουτζούρης, αθωώθηκαν πανηγυρικά, αποτέλεσμα του μαζικού κινήματος αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε προς το πρόσωπό τους το οποίο πήρε και διεθνή διάσταση καθώς και του σαθρού κατηγορητηρίου (ούτε η «κοινή ειρήνη» διαταράχθηκε, στο συλλαλητήριο που καλούνταν, ούτε «επεισόδια έγιναν», τραυματισμοί μεταναστών από νεοναζιστές, όμως, έγιναν) δεν αναιρεί το ότι είχαμε να κάνουμε με μια δίωξη καθαρά πολιτικού και φρονηματικού χαρακτήρα, όπου ιδέες, απόψεις, πολιτικά δημοσιεύματα, διακίνηση των ιδεών, πρόσκληση σε κινητοποιήσεις ποινικοποιούνται και τίθενται στο στόχαστρο οι φορείς τους. Με ταυτόχρονη «απενοχοποίηση» της Χρυσής Αυγής και των νεο-ναζιστικών εφεδρειών του συστήματος. Οι διώξεις αυτές εκπορεύονται απ την επίσημη πολιτική διαχείριση του συστήματος, απ την κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ. κι αποτελούν πλευρά της πολιτικής της φασιστικοποίησης που έχει εξαπολύσει απέναντι στο λαό, στοχοποιώντας ιδιαίτερα την ίδια την Αριστερά και κάθε λογική και πρακτική αντίστασης στην επίθεση που διεξάγει καθημερινά και σ' όλους τους τομείς της ζωής του λαού. Πλευρά της οποίας την επικινδυνότητα κατανοεί ο καθένας, γι' αυτό κι αποκτά ιδιαίτερη σημασία η μαζική και σθεναρή αντιμετώπιση τέτοιου τύπου εξελίξεων. Η οργάνωσή μας, το ΚΚΕ(μ-λ), συμπαραστάθηκε στους διωκόμενους τόσο με ανακοίνωση που δημοσίευσε όσο και έμπρακτα, στο δικαστήριο, καταγγέλλοντας τη φασιστικοποίηση και τις πολιτικές διώξεις και απαιτώντας την αθώωσή τους. Εξαθλίωση, εξέγερση και καταστολή στο στρατόπεδο κράτησης μεταναστών της Αμυγδαλέζας Το βράδυ του Σαββάτου 10/8, δυνάμεις των ΜΑΤ εισέβαλαν στο «Κέντρο Κράτησης» μεταναστών της Αμυγδαλέζας, όπου στοιβάζονται κυριολεκτικά άνθρωποι -άνδρες, γυναίκες και παιδιά- για να καταστείλουν εξέγερση που ξέσπασε μετά την ανακοίνωση της παράτασης της κράτησής τους στο Κέντρο για 6 ακόμα μήνες, ανεβάζοντας έτσι στους 18 μήνες το χρόνο κράτησής τους. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι αστυνομικοί φρουροί έκοψαν το ρεύμα στις εγκαταστάσεις, για να μη λειτουργήσουν τα κλιματιστικά, μέσα στο κατακαλόκαιρο, λόγω του γεγονότος ότι κάποιες μέρες πριν οι μετανάστες είχαν θέσει σε λειτουργία ένα κλιματιστικό χωρίς τη συγκατάθεση των φρουρών. Η εξέγερση εκδηλώθηκε πριν απ το βραδινό φαγητό, ενώ η καταστολή της ήταν ιδιαίτερα βίαιη, με την αστυνομία να πιέζει, χτυπώντας και βρίζοντας, τους μετανάστες να μπουν στα άθλια κελιά τους, κι αυτούς ν αντιστέκονται. Η αστυνομία χρησιμοποίησε χειροβομβίδες «κρότου λάμψης», πραγματοποίησε ξυλοδαρμούς και προχώρησε σε συλλήψεις 41 μεταναστών, στους οποίους απαγγέλθηκαν κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα. 10 μετανάστες απέδρασαν, ενώ μια μεγάλη περιοχή του Μενιδίου είχε καταληφθεί από κλούβες, αστυνομικούς και ασφαλίτες. Το μοναδικό «έγκλημα» για το οποίο κρατούνται φυλακισμένοι οι μετανάστες στα λεγόμενα «Κέντρα Κράτησης» ή «Υποδοχής» είναι ότι δεν κατέχουν τα «νομιμοποιητικά έγγραφα». Κάποιοι χαρακτήρισαν την εξέγερση «αναμενόμενη». Και ήταν τέτοια, αποτέλεσμα του εγκλεισμού των ανθρώπων αυτών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις άθλιες συνθήκες «διαβίωσης» σ αυτά, στη βία και τον εξευτελισμό που τους ασκείται απ' τους κάθε είδους «πραιτοριανούς» του συστήματος. Αλλά και βαθύτερα, της πολιτικής που ακολουθούν απέναντι στους μετανάστες η κυβέρνηση κι οι ιμπεριαλιστές της Ε.Ε., της πολιτικής και των «υπερπόντιων» ιμπεριαλιστών, που διαλύουν χώρες, βομβαρδίζουν και δολοφονούν λαούς. Σκουριές Χαλκιδικής: Συλλήψεις για αφισοκόλληση με υποχρεωτική λήψη DNA! Τρία μέλη της «Επιτροπής Αλληλεγγύης στους διωκόμενους του αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού», που πραγματοποιούσαν αφισοκόλληση με θέμα εκδηλώσεις ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη Μεγάλη Παναγιά, την Ιερισσό και τη Θεσσαλονίκη, προσήχθησαν στις 29/8 απ την Ασφάλεια Πολυγύρου. Οι δύο απ τους προσαχθέντες αφέθηκαν στη συνέχεια ελεύθεροι, ενώ στον τρίτο έγινε λήψη DNA παρά τη θέλησή του, αυξάνοντας έτσι τις περιπτώσεις βίαιου γενετικού φακελώματος, για τον εμπλουτισμό της βάσης δεδομένων της αστυνομίας, απέναντι στον αγωνιζόμενο λαό της Χαλκιδικής.

5 Σάββατο 7 Σεπτέμβρη Και 12μηνη φυλάκιση με 3ετή αναστολή, για αναγραφή συνθημάτων... επέβαλε το Αυτόφωρο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης σε 7 φοιτητές, απ τα 13 άτομα που συνελήφθησαν στην Πλατεία Αριστοτέλους, στις 14/8, κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας για το θάνατο του 19χρονου Θανάση Καναούτη στο Περιστέρι. Ομάδες «ΔΙΑΣ», περιπολικά και ασφαλίτες επιτέθηκαν στον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί στην αφετηρία των λεωφορείων του ΟΑΣΘ, λόγω συνθημάτων που είχαν αναγραφεί σε δύο λεωφορεία και σ ένα φυλάκιο του ΟΑΣΘ. Οι 13 συλληφθέντες κρατήθηκαν επί δύο ημέρες και οδηγήθηκαν στο αυτόφωρο με την κατηγορία των «διακεκριμένων περιπτώσεων φθοράς κατά συναυτουργία» Ορεστιάδα: Σε απεργία πείνας 400 μετανάστες Στις 28/8, 400 μετανάστες που κρατούνται στο «Κέντρο Κράτησης» της Ορεστιάδας ξεκίνησαν απεργία πείνας, διαμαρτυρόμενοι για την παράταση της κράτησής τους από τους 12 στους 18 μήνες. Όπως και στην Αμυγδαλέζα, έτσι κι εδώ, η ανακοίνωση της παράτασης της φυλάκισής τους προκάλεσε έντονη αντίδραση, που εκφράζεται με την απεργία πείνας. Ένας μετανάστης απ' τη Συρία λιποθύμησε και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, ενώ ένας άλλος απ' το Ιράν έχει ράψει το στόμα του Δάφνη: Φασιστική επίθεση στο στέκι της Μ.ΑΡΙ.ΔΑ. Ένα ακόμα περιστατικό επίθεσης σε στέκι έρχεται να προστεθεί στον κατάλογο των επιθέσεων σε στέκια και γραφεία οργανώσεων, συλλογικοτήτων, κινήσεων και νεολαίων. Αυτή τη φορά η επίθεση έγινε στο στέκι της δημοτικής κίνησης «Μαχόμενη Αριστερή Δύναμη Ανατροπής Δάφνης Υμηττού» το βράδυ της Κυριακής 1/9, ενώ ακολούθησε και δεύτερη, το πρωί της Τετάρτης 4/9. Η επίθεση έγινε δύο μέρες πριν απ τη δίκη του Σάββα Μιχαήλ (εκπρόσωπος της κίνησης στο δημοτικό συμβούλιο ήταν και μάρτυρας στη δίκη) και δύο μέρες μετά από μια τραμπούκικη επίθεση σε βάρος ενός αφρικανού μετανάστη και μιας κοπέλας απ το κέντρο απεξάρτησης «18 Άνω», στην πλατεία της Δάφνης. Οι «άγνωστοι» δράστες έγραψαν φασιστικά συνθήματα, έσπασαν την τζαμαρία του στεκιού και πέταξαν μέσα ένα μπουκάλι μπίρας, το οποίο δεν ανεφλέγη. Εισβολή ΜΑΤ σε νοσοκομείο Εικόνες απ την Ελλάδα των μνημονίων: 200 άνδρες των ΜΑΤ και 30 οπλισμένοι άνδρες των «Ειδικών Δυνάμεων» εισέβαλαν στις 4/9 στο Νοσοκομείο «Παναγία» στη Θεσσαλονίκη, μετά την ολοκλήρωση συνέλευσης των εργαζομένων. Βλέπετε, η απόφαση για τις διαθεσιμότητες απολύσεις 200 εργαζομένων του Νοσοκομείου πρέπει να συμπληρωθεί με τον εκφοβισμό και την κρατική τρομοκρατία. Ηυπόθεση της πώλησης της Ραδιοτηλεοπτικής, ιδιοκτήτριας του 902, από το ΚΚΕ έγινε για άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια αφορμή για πολλές συζητήσεις, επιθέσεις και αντιπαραθέσεις. Ο αστικός προπαγανδιστικός μηχανισμός βρήκε την ευκαιρία να μας πει ότι όλοι ίδιοι είναι, ανεξάρτητα του τι λένε, και κυρίως σε εποχή απολύσεων να βρει την απόδειξη του μονόδρομου της πολιτικής του κλεισίματος επιχειρήσεων και των απολύσεων. Από την άλλη όμως υπάρχουν και αντιδράσεις που δίκαια εναντιώνονται στις απολύσεις. Σε αυτές τις τελευταίες βεβαίως δεν περιλαμβάνονται οι εκ του ΣΥΡΙΖΑ προερχόμενες και το γιατί εξηγείται παρακάτω. Δυστυχώς οι περισσότερες των αντιδράσεων μάλλον εστίασαν το ζήτημα σε λάθος βάση. Στις περισσότερες των περιπτώσεων εστιάζανε στην ηθική πλευρά του ζητήματος, ακόμη και στο θέμα των απολύσεων, ενώ ελάχιστα μπήκαν στην κουβέντα και στην αντιπαράθεση για μια σειρά ζητήματα που εγείρονται για την αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα με αφορμή και την υπόθεση αυτή. Δεν είναι η πρώτη φορά, τα ίδια συνέβησαν και παλιότερα με τον 902, με την Τυποεκδοτική και όλες τις επιχειρήσεις του ΚΚΕ. Επιχειρήσεις τις οποίες τις έστησε με τη δικαιολογία της οικονομικής και προπαγανδιστικής στήριξης και ανεξαρτησίας του κόμματος, της μη δέσμευσής του από τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις που ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαν να φέρουν προσκόμματα στη λειτουργία του, ιδιαίτερα στην καθημερινή έκδοση του Ριζοσπάστη αλλά και των άλλων εκδόσεών του. Στην ίδια λογική πάνω κάτω στήθηκαν και τα γραφεία του κόμματος στον Περισσό, γραφεία που και μια μεγάλη ντόπια ή πολυεθνική εταιρεία θα τα ζήλευε. Για να δουλέψουν όλα αυτά χρειάστηκε να επανδρωθούν με κόσμο. Εργαζόμενοι, κατά κύριο λόγο μέλη του κόμματος, κάτι όμως που ειδικά μετά το '90 δεν ισχύει απόλυτα, που αμειβόντουσαν και αμείβονται με βάση τα ισχύοντα στη νομοθεσία και οποίοι επιπλέον έχουν το αίσθημα, και αν δεν το έχουν τους το υπενθυμίζουν, ότι προσφέρουν στην υπόθεση του ΚΚΕ, όποια και αν είναι αυτή. Οι επιχειρήσεις αυτές, κατά δήλωση από το 2010 ακόμη (Ριζοσπάστης 16/10/2010, σελ.17) της Αλέκας Παπαρήγα, δεν θα μπορούσαν να λειτουργούν έξω από τα καπιταλιστικά πλαίσια. Αυτονόητο είναι. Λειτουργούν δηλαδή ακριβώς όπως και οι "καθαρές" καπιταλιστικές επιχειρήσεις με στόχο το κέρδος, εκμεταλλευόμενες εργατική δύναμη, άλλωστε δεν θα μπορούσε να επιβιώσουν αλλιώς, και γι' αυτό και επιδίωκαν να έχουν πελάτες και να "χτυπάνε" δουλειές, η διαφορά είναι ότι αυτό το κέρδος δεν το καρπώνεται ένας κεφαλαιοκράτης ή οι μέτοχοί τους αλλά το κόμμα. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς γιατί ενώ η ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 5 Κόμμα, επιχειρήσεις και απολύσεις ηγεσία του ΚΚΕ αναγνωρίζει στον εαυτό της το δικαίωμα να διατηρεί επιχειρήσεις που δουλεύουν με καπιταλιστικούς όρους, ενώ θεωρεί ότι μπορεί να έχει το ρόλο του εργοδότη, δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα στους εργαζόμενους που απολύονται ή που δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται ή που τους κουρεύουν τους μισθούς να αντιδρούν. Να αντιδρούν όχι μόνο απέναντι στο σύστημα που με την πολιτική του εξαθλιώνει τον εργαζόμενο λαό αλλά και απέναντι στον εργοδότη που στο όνομα αυτής της πολιτικής "αναγκάζεται" να κάνει απολύσεις. Να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους, ακριβώς όπως κάνει ο εργοδότης τους, με τον οποίο εξ αντικειμένου είναι σε αντίθεση. Επειδή ο εργοδότης λέγεται "κομμουνιστικό κόμμα"; Επειδή οι εργαζόμενοι μπορεί να είναι και μέλη του; Ε, και; Γιατί δηλαδή στο όνομα αυτού θα πρέπει οι εργαζόμενοι να δέχονται την απληρωσιά, το πετσόκομμα μισθών, την ανεργία; Με ποια λογική η μια πλευρά αναγνωρίζει στον εαυτό της να κινείται, εκτός από καθοδήγηση, και ως εργοδότης, ενώ η άλλη πλευρά πρέπει να ξεχάσει τη θέση της και να λειτουργεί με όρους αυτοθυσίας, δηλαδή μόνο ως μέλος αλλά όχι ως εργαζόμενος; Σε τι διαφέρει η λογική αυτή από τη λογική του κάθε εργοδότη που ζητάει τα ίδια από τους εργαζόμενους στην επιχείρησή του; Ή μήπως απολύει με άλλους όρους από αυτούς που θέτει το σύστημα; Δίνει αποζημιώσεις με βάση αυτά που διεκδικεί το ΚΚΕ για τους υπόλοιπους εργαζόμενους ή περίμενε να εφαρμοστούν οι νέες μνημονιακές διατάξεις για να προχωρήσει στις απολύσεις "βάση του νόμου", όπως γράφτηκε; Αλλά να το πάμε και λίγο παραπέρα; Με ποια λογική ένα κόμμα το οποίο ισχυρίζεται ότι θέλει να ανατρέψει το καπιταλισμό στήνει τέτοιου είδους και τέτοιας έκτασης μηχανισμούς-επιχειρήσεις και γραφεία που ξεφεύγουν κατά πολύ από την απλή στήριξη των λειτουργιών του κόμματος; Είναι ή δεν είναι η Τυποεκδοτική μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στο χώρο της, κάποτε δε η μεγαλύτερη, η οποία μάλιστα για ένα διάστημα είχε και πελάτες (ακόμη και τον ΔΟΛ) που τις έφυγαν οπότε και αναγκάστηκε να κάνει απολύσεις; Τι τις χρειάζεται ένα κομμουνιστικό κόμμα τέτοιου είδους δραστηριότητες, σε τι εξυπηρετούν το σκοπό του; Τόσο πολύ εξαρτάται από το χρήμα η ύπαρξή του και η δράση του; Τι είδους σχέσεις δημιουργούνται ανάμεσα στα μέλη του κόμματος με το κόμμα, με την καθοδήγηση, όταν αυτή η σχέση αποκτά και χαρακτηριστικά εργοδότη-εργαζόμενου; Είναι πολλά τα ιδεολογικά και πολιτικά ερωτήματα που εγείρονται και τα οποία φυσικά δεν αφορούν μόνο το ΚΚΕ. Και αν βρήκαν ευκαιρία η Αυγή, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα μέσα που κινούνται στο χώρο του, να επιτεθούν στο ΚΚΕ ας κοιτάξουν πρώτα τα του οίκου τους γιατί και εκεί δεν είναι και τόσο ρόδινα τα πράγματα! "Διαγραφές"-απολύσεις υπήρξαν και στα δικά τους μέσα. Τουλάχιστον το ΚΚΕ, όταν εγείρονται τέτοια ζητήματα στο ΣΥΡΙΖΑ, κρατάει μια πιο συνεπή στάση! Δείχνει την αλληλεγγύη του! Τι ήταν αυτό που οδήγησε τις ηγεσίες του ΚΚΕ να προχωρήσουν σε τέτοιου είδους επενδύσεις; Ξοδεύοντας, ανάμεσα στα άλλα χρήμα και κόπο των μελών του; Τόσο σίγουροι ήταν και είναι ότι θα είναι για πάντα νόμιμο κόμμα; Εφ' όσον είναι επαναστατικό, όπως λέει, πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο της παρανομίας. 'Η μήπως είχε πιστέψει η ηγεσία του ΚΚΕ ότι θα ανατρέψει το σύστημα με ομαλό τρόπο; Μάλλον όχι. Μάλλον τελικά, όπως κάθε κόμμα που έχει υιοθετήσει τις ρεβιζιονιστικές απόψεις, που έχει αποδεχθεί τη παντοδυναμία του συστήματος και έχει επιλέξει να κινείται στα όρια του με κύρια μορφή παρέμβασής του τον κοινοβουλευτισμό, δεν θα δυσκολευτεί να στήσει και τέτοιους μηχανισμούς στήριξής του. Ένα κομμουνιστικό κόμμα δεν έχει ανάγκη από μονοπωλιακού τύπου επιχειρήσεις για να κάνει αυτά για τα οποία υποτίθεται ότι είναι ταγμένο. Η δύναμή του είναι τα μέλη του και τα στελέχη του, αυτοί γράφουν, τυπώνουν, διακινούν τα έντυπά του και τις εκδόσεις του, αυτοί παρεμβαίνουν στο λαό και τον καλούν να αλλάξει αυτή τη κοινωνία. Η επαγγελματοποίηση μελών και στελεχών θα έπρεπε να γίνεται στη βάση άλλων αναγκαιοτήτων, με πολύ σκέψη και προσωρινά. Παλιότερα ποτέ δεν είχε τα στοιχεία της μονιμότητας. Η πληρωμή τους θεωρούνταν αναγκαίο κακό και από τον αποδέκτη και από αυτούς που το αποφάσιζαν. Εδώ βρισκόντουσαν τρόποι να βγαίνουν και να διακινούνται εφημερίδες, βιβλία και κάθε είδους έντυπα σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας, δεν θα βρισκόταν τώρα; Και δε λέμε ότι δεν θα ήταν καλό να υπήρχε ένα σίγουρο τυπογραφείο ή ότι θα ήταν λάθος να χρησιμοποιούνται οι τεχνολογικές δυνατότητες και από τους κομμουνιστές, αλλά από εκεί έως την έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα υπάρχει απόσταση. Έχοντας αποδεχτεί η ηγεσία του ΚΚΕ για τα καλά την αστική νομιμότητα έχει προσαρμόσει και τη λειτουργία του ανάλογα. Αλλιώς δεν εξηγείται αυτός ο παραλογισμός(;) του να προσπαθεί να υπερασπιστεί το δικαίωμά της να απολύει κόσμο από τις επιχειρήσεις της, δίνοντας απαντήσεις του τύπου "καπιταλισμό έχουμε", "κρίση περνάμε", το "σύστημα φταίει" ή και "εσείς τα ίδια κάνετε". Φυσικά και το αστικό πολιτικό σύστημα και τα έντυπά του θα βρουν αφορμή να το χτυπήσουν και να πουν "και εσείς τα ίδια κάνετε, τι φωνάζετε για μας". Ευκαιρία ψάχνουν για να συκοφαντήσουν τους κομμουνιστές και τις ιδέες τους. Το θέμα είναι να μην τους δίνεται η ευκαιρία. Και το ΚΚΕ κάνει τα πάντα για να τους τη δώσει! Είναι πολλαπλά εκτεθειμένο. Από το 1974 που υπέγραψε ότι δεν θα καταλύσει το σύστημα για να αναγνωριστεί, μέχρι την αποδοχή των κάθε είδους χρηματοδοτήσεων από το κράτος, φροντίζει το ίδιο να δίνει τέτοιου είδους πατήματα για να βγαίνουν οι κάθε είδους κάφροι και τα τσιράκια του συστήματος να λένε στον κόσμο ότι τελικά οι κομμουνιστές δεν διαφέρουν σε τίποτα από όλους τους άλλους. Η ανεξαρτησία ενός κόμματος από το σύστημα δεν εξαρτάται από το πόσο μεγάλες επιχειρήσεις θα έχει για να εξασφαλίζει όσο το δυνατόν περισσότερο χρήμα αλλά από άλλα πράγματα. Αν και εφ' όσον λυθούν ποτέ αυτά τότε θα λυθούν και τα άλλα για τα οποία κουβεντιάζουμε σε αυτό το σημείωμα. Ως τότε ας προσπαθεί η ηγεσία του ΚΚΕ να πείσει ότι στήνει καπιταλιστικές επιχειρήσεις για να ανατρέψει τον καπιταλισμό απρόσκοπτα!

6 6 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 ΠΟΕ-ΟΤΑ Διώκονται και τα 35 μέλη του γενικού συμβουλίου της! Με την κατηγορία της «ρύπανσης περιβάλλοντος» στη διάρκεια του πολυήμερου απεργιακού αγώνα στους ΟΤΑ το 2011, παραπέμφθηκαν σε δίκη και τα 35 μέλη του γενικού συμβουλίου της ΠΟΕ-ΟΤΑ!!! Η δίκη, που ήταν ορισμένη για τις 3 Σεπτέμβρη στην Αθήνα, αναβλήθηκε, αλλά το ζήτημα παραμένει ορθάνοιχτο για όλο το εργατικό κίνημα. Τον Οκτώβρη του 2011, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, με απεργίες, καταλήψεις και διαδηλώσεις, κόντρα στις απειλές για μαζικές απολύσεις και κόντρα στην επιστράτευση, συνέχιζαν τον αγώνα τους, αντιστεκόμενοι στις μειώσεις μισθών και την εργασιακή εφεδρεία. Ήταν ελπιδοφόρα για όλο το εργατικό κίνημα η συμμετοχή και η αποφασιστικότητα των εργαζόμενων στους ΟΤΑ, οι οποίοι -με την ανακοίνωση της επίταξης- κατέλαβαν περιφέρειες και σταθμούς μεταφόρτωσης, έχοντας στο πλευρό τους αλληλέγγυους εργαζόμενους, κατοίκους και νεολαίους. Όταν η κυβέρνηση έβγαλε τους ιδιώτες με τα ΜΑΤ να μαζέψουν τα σκουπίδια, οι κάτοικοι τους έδιωχναν. Όταν ετοίμασε το στρατό και απειλούσε με άμεσες απολύσεις, η απεργία συνεχιζόταν με μεγαλύτερη ένταση. Οι δρόμοι στις πόλεις γέμιζαν αμέσως από διαδηλωτές, σαν απάντηση σε όποιο τρομοκρατικό μέτρο ανακοινωνόταν. Το ίδιο διάστημα ήταν σε εξέλιξη ο μεγαλειώδης αγώνας των χαλυβουργών που πραγματικά έδινε ελπίδα και εμψύχωνε και τους υπόλοιπους κλάδους στον αγώνα τους. Η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ χρησιμοποίησε όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και όλο το νομικό της οπλοστάσιο για να καθυποτάξει τους απεργούς. Έπρεπε να τσακίσει την αποφασιστικότητα και το πείσμα στον απεργιακό αγώνα και προχώρησε στη δίωξη του γενικού συμβουλίου της ΠΟΕ- ΟΤΑ. Και η τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, και η τωρινή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έπρεπε να κάνουν το «καθήκον» τους. Καθήκον (και υποχρέωση) να περάσουν οι απολύσεις στο Δημόσιο, να κλείσουν νοσοκομεία, να διαλύσουν τη δημόσια δωρεάν παιδεία. Χωρίς αντιστάσεις και χωρίς απεργίες, γιατί αυτά μπορούν να συμπαρασύρουν και άλλους κλάδους στο δρόμο του αγώνα. Ως πολιτικό προσωπικό του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος, πρέπει να πείσουν τους εργαζόμενους ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, ότι τα μέτρα των μνημονίων είναι μονόδρομος. Και χρησιμοποιούν όλα τα μέσα καταστολής για να τους υποτάξουν, να πείσουν ότι η πολιτική τους θα εφαρμοστεί. Οι απεργιακοί αγώνες χτυπιούνται πριν αποφασιστούν, οι καθηγητές επιστρατεύονται πριν κάνουν συνελεύσεις. Την προηγούμενη Τετάρτη, στη Θεσσαλονίκη, και με δικαιολογία ότι γίνεται... πλιάτσικο, διακόσιοι ματατζήδες εισέβαλαν στο νοσοκομείο «Παναγία» που κλείνει, θέλοντας να διαλύσουν τη συγκέντρωση των εργαζομένων ενάντια στις διαθεσιμότητες που τους είχαν αναγγελθεί! Από την προηγούμενη Τρίτη και ενόψει της μεγάλης διαδήλωσης στη ΔΕΘ όλη η Θεσσαλονίκη ήταν σε καθεστώς αστυνομοκρατίας, με αστυνομικούς που μεταφέρθηκαν απ όλη την Ελλάδα και «ζητάδες» σε κάθε στενό. Η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής εμφανίζεται με όλο και πιο αποκρουστικό τρόπο. Φοβούνται τον ξεσηκωμό! Τώρα που ετοιμάζονται οι λίστες των επόμενων απολύσεων, τώρα που γίνονται οι περίφημες «αξιολογήσεις» και μετράνε πόσους χρειάζονται από τη «δεξαμενή» των ΟΤΑ. Τώρα που η τρόικα πιέζει, οι υποχρεώσεις των μνημονίων τρέχουν και οι απειλές για επόμενα μέτρα και μνημόνια αιωρούνται στην ατμόσφαιρα. Και είναι σίγουρο ότι - στο όνομα της «εθνικής σωτηρίας»- οι δυνάμεις καταστολής και η κρατική βία, όλο και πιο συχνά, όλο και πιο άγρια, θα χρησιμοποιούνται ενάντια σε όσους αντιστέκονται. Οι απολυμένοι είναι στους δρόμους, οι υπό απόλυση σε αναβρασμό. Ένας λαός που δεν έχει τα στοιχειώδη για την επιβίωση βρίσκεται σε απόγνωση. Και όλοι αναζητούν τρόπο να αγωνιστούν, να βρεθούν μαζί και να συμπορευτούν, να διεκδικήσουν τα δίκια τους. Αισθάνονται την ανάγκη να μπουν σε αγώνα μαζικό και αποφασιστικό, την ανάγκη να συγκροτήσουν ένα ισχυρό Μέτωπο Αντίστασης στη βαρβαρότητα που επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιες αστικές δυνάμεις. Μετώπου που θα δίνει ελπίδα ότι οι αγώνες και μπορούν να αναπτυχθούν και μπορούν να νικήσουν. Έτσι θα μπορούν να αντιμετωπίσουν τις συλλήψεις, τις διώξεις και τις δίκες που θα στήνονται για να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους που αγωνίζονται και αντιστέκονται. ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΩΡΑ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ ΤΩΝ ΟΤΑ! ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΓΩΝΑ! ΟΑΕΔ ΝΕΑ ΠΑΙΧΝΙ ΙΑ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ Κοροϊδία για 5 μήνες - εξαθλίωση για μια ζωή Κάπως έτσι θα μπορούσε να λέγεται το πρόγραμμα του ΟΑΕΔ που παρουσιάστηκε πρόσφατα και θα αφορά -σύμφωνα με τις ανακοινώσεις ανέργους. Το πρόγραμμα Κοινωφελούς Χαρακτήρα (ΚΟΧ) θα επιδοτηθεί από το ΕΣΠΑ και οι «ωφελούμενοι» θα δουλέψουν για 490 «καθαρά» το μήνα (ή 427 αν είναι κάτω από 25 ετών), κύρια σε δήμους και περιφέρειες, αλλά και σε νοσοκομεία, σχολεία, άλλες δημόσιες υπηρεσίες και ΚΕΠ. Η κυβέρνηση έκανε σοβαρές προσπάθειες να παρουσιάσει το συγκεκριμένο πρόγραμμα ως το μέγα δείγμα κοινωνικής πολιτικής. Τρεις υπουργοί, γενικοί γραμματείς, ο διοικητής του ΟΑΕΔ και ο επικεφαλής του Γραφείου της Γενικής Διεύθυνσης Οικονομικής Πολιτικής της ΕΕ στην Αθήνα για την Κοινωφελή Εργασία επιστρατεύτηκαν για να αποκρύψουν την αλήθεια ότι οι μόνοι ωφελούμενοι είναι το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο που διασφαλίζει τα κέρδη του εξαθλιώνοντας τους εργαζόμενους της χώρας και διαλύοντας τις εργασιακές σχέσεις. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης για την υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος είχαν ξεκινήσει ήδη από τον Απρίλη, αλλά έγινε εφικτό μόνο όταν εγκρίθηκε από τους επιτρόπους της ΕΕ η διάθεση του ΕΣΠΑ. Τελικά, η χρηματοδότηση προκύπτει από 4 διαφορετικά ΕΣΠΑ, όλα των περιόδων Επομένως, αφήνεται να εννοηθεί ότι η όποια συνέχεια θα εξαρτάται και πάλι από τις διαθέσεις και τους εκβιασμούς των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Η δε σχετική τοποθέτηση του επικεφαλής του γραφείου της ΕΕ για ανέργους που... επιτέλους «θα παράγουν κοινωνικό έργο» φέρνει στο νου το «ουγγρικό σχέδιο εργασίας» που είχε εμπνευστεί το 2011 ο ακροδεξιός πρωθυπουργός της Ουγγαρίας και προέβλεπε εργοτάξια-στρατόπεδα υποχρεωτικής εργασίας για ανέργους, με επιδόματα των 100. Υποτίθεται ότι αυτή η κίνηση βρίσκεται στην κατεύθυνση «ανακούφισης» των ανέργων και ειδικότερα των πλέον εξαθλιωμένων. Γι αυτό και τα κριτήρια επιλογής και κατάταξης θα είναι το αν υπάρχει άλλος εργαζόμενος στην οικογένεια, το χρονικό διάστημα της ανεργίας, το οικογενειακό εισόδημα, η ηλικία και ο αριθμός των παιδιών. Οι όροι δουλειάς, βέβαια, δεν θα διαφέρουν από τα υπόλοιπα ΚΟΧ που λειτουργούν ήδη (και με τις ευλογίες της ΓΣΕΕ και των Εργατικών Κέντρων που βγάζουν αρκετά εκατομμύρια το χρόνο ως ενδιάμεσοι εργοδότες σε αυτά). Με τη χρήση του όρου «ωφελούμενος» παρακάμπτεται και τυπικά ολόκληρη η εργατική νομοθεσία. Οι εργαζόμενοι πληρώνονται ανεξάρτητα από συλλογικές συμβάσεις, δεν έχουν άδειες, δεν τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα σε απεργία, τα ένσημα δεν υπολογίζονται ως συντάξιμα, ενώ ο χρόνος αυτός δεν αναγνωρίζεται ως προ πηρεσία. Επιπλέον, από τη μια, απαγορεύεται η διεκδίκηση θέσης σε άλλο ΚΟΧ για 8 μήνες μετά το τελευταίο και, από την άλλη, η πληρωμή γίνεται με μεγάλη καθυστέρηση, ακόμα και πολλούς μήνες αφού έχει τελειώσει το πρόγραμμα. Μόνο για «ανακούφιση» δεν πρόκειται, λοιπόν. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Τα κροκοδείλια δάκρυα κυβερνητικών στελεχών και ΜΜΕ για τον εξαθλιωμένο λαό της χώρας μας στεγνώνουν αμέσως όταν ανακοινώνονται οι χιλιάδες απολύσεις στο Δημόσιο. Καθόλου τυχαία, το πρόγραμμα θα καλύψει θέσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση, την υγεία και την εκπαίδευση, τους ίδιους δηλαδή χώρους στους οποίους η κυβέρνηση προωθεί μαζικές απολύσεις. Στην ουσία, η ίδια δουλειά θα γίνεται με πολύ χειρότερους όρους και μια σειρά από κατακτήσεις που είχαν συνδεθεί με τους χώρους αυτούς θα γίνουν παρελθόν. Προγράμματα σαν κι αυτό όχι μόνο δεν βοηθούν στην αντιμετώπιση της ανεργίας -όπως με προκλητική υποκρισία δηλώνουν τα κυβερνητικά επιτελείααλλά συμβάλλουν στην παγίωση του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα. Εκμεταλλεύονται τα τεράστια ποσοστά ανεργίας για να χτυπήσουν ευθέως το εργατικό κίνημα και τις κατακτήσεις του. Προσπαθούν να ανακυκλώσουν την ανεργία και να κατευνάσουν την κοινωνική δυσαρέσκεια που αυτή γεννά. Διαστρέφουν πλήρως την πραγματικότητα, αποκαλώντας τις καταστροφικές τους πολιτικές ως «ωφέλειες», τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα ως «κοινωφελή εργασία» και τα θύματα της ωμής εκμετάλλευσης ως «ωφελούμενους». Αμφισβητούν ευθέως το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή εργασία, παρουσιάζοντας τους εργαζόμενους ως ζητιάνους στο έλεος της ντόπιας και ξένης κεφαλαιοκρατίας. Οι άνεργοι δεν πρέπει να αποδεχτούν το ρόλο του πολιορκητικού κριού για την κατεδάφιση των εργατικών κατακτήσεων από το κεφάλαιο. Μαζί με το εργατικό και το λα κό κίνημα, μαζί με τους κλάδους που πλήττονται από τη μνημονιακή πολιτική των απολύσεων και της ερήμωσης, να βάλουν φραγμό στη νέα αυτή ωμή πρόκληση του συστήματος. Να διεκδικήσουν πλήρη και σταθερή δουλειά, με δικαιώματα και αξιοπρεπείς μισθούς. Να παλέψουν για συλλογικές συμβάσεις, κόντρα στην ατομική «διαπραγμάτευση» και την οργανωμένη επίθεση του αστικού κράτους, του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού. Να απορρίψουν το κλίμα μοιρολατρίας και υποταγής που καλλιεργείται ασταμάτητα από τους παράγοντες του συστήματος στο έδαφος της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής κρίσης. Από αυτήν τη βάρβαρη πολιτική μόνοι ωφελούμενοι ήταν και είναι το μεγάλο κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός, και όχι οι άνεργοι και οι εργαζόμενοι.

7 Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 7 «Ξαφνικό θάνατο» για ΕΑΣ, ΕΛΒΟ, ΛΑΡΚΟ εισηγείται η τρόικα Το χειρότερο σενάριο είναι ήδη διατυπωμένο για τους εργαζόμενους που απασχολούνται συνολικά στις τρεις μεγάλες βιομηχανίες ΕΑΣ (Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα), ΕΛΒΟ (Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων) και ΛΑΡΚΟ: οριστικό κλείσιμο των επιχειρήσεων χωρίς καν αποζημιώσεις για τους εργαζόμενους. Αυτό διεμήνυσε η τρόικα μέσω μέηλ που έστειλε ο γνωστός Ματία Μορς, προς τα υπουργεία Οικονομικών και Άμυνας το βράδυ της προηγούμενης Κυριακής εξετάζοντας τις κινήσεις της κυβέρνησης σχετικά με τις τρεις αυτές βιομηχανίες. «Εξεμάνησαν» τα κυβερνητικά επιτελεία για την παρέμβαση αυτή και το Μέγαρο Μαξίμου ανέλαβε να «διευθετήσει» το ζήτημα, θέλοντας να παρουσιαστεί για μια ακόμη φορά ότι διαπραγματεύεται σκληρά με την τρόικα. Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει είναι ότι, πρώτον, κανένα περιθώριο σκληρής διαπραγμάτευσης δεν έχει η συγκεκριμένη κυβέρνηση και, δεύτερον, ότι και η δική της πρόταση για «εκκαθάριση σε λειτουργία» δεν διαφέρει και τόσο από την πρόταση της τρόικα. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που απαιτούν οι σχεδιασμοί ντόπιων και ξένων παραγόντων είναι η δραστική συρρίκνωση του προσωπικού με στόχο την εκκαθάριση ή την ιδιωτικοποίηση. Τι προβλέπει, λοιπόν, το κυβερνητικό σχέδιο «εκκαθάρισης σε λειτουργία» που συμφώνησαν την προηγούμενη ευτέρα Σαμαράς και Βενιζέλος; Για τα ΕΑΣ προωθεί σχέδιο διάσπασης της επιχείρησης σε πολιτικό και στρατιωτικό τμήμα με ανοιχτό το ενδεχόμενο το πολιτικό τμήμα να καταργηθεί. Για την ΕΛΒΟ, το σχέδιο της κυβέρνησης είναι να τοποθετηθεί άμεσα εκκαθαριστής, ώστε να ξεκινήσει τη διαγραφή χρεών και την πώληση περιουσιακών της στοιχείων. Να σημειωθεί ότι η διαδικασία εκκαθάρισης δεν αποκλείει τις απολύσεις χωρίς αποζημίωση (άρθρο 14Α του Ν.3429/2005 περί εκκαθαρίσεων). Τέλος, σε ό,τι αφορά τη ΛΑΡΚΟ, η απόφαση που έχει ήδη ληφθεί αφορά την εν λειτουργία πώλησή της, ενώ πληροφορίες αναφέρουν ακόμη και το ενδεχόμενο ένταξής της σε καθεστώς πτώχευσης. Φυσικά, όλα αυτά, όταν συμφωνούνταν μεταξύ Σαμαρά και Βενιζέλου, είχαν πάντα μπροστά τους την αναγκαία έγκριση από τα τροϊκανά επιτελεία. Και το μέηλ του Μορς αποτελεί ένα σαφές προοίμιο της στάσης των τροϊκανών. Οι εξελίξεις αυτές αποδεικνύουν τις τεράστιες πιέσεις που δέχεται το ντόπιο αστικό πολιτικό προσωπικό να επιταχύνει στην κατεύθυνση της υλοποίησης των ιμπεριαλιστικών σχεδίων για την παραγωγική βιομηχανία της χώρας. Οτιδήποτε λειτουργεί ακόμη είτε κλείνει είτε πουλιέται. Και τα πάντα θα γίνονται κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο της τρόικας. Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, οι εργαζόμενοι σε αυτές τις βιομηχανίες βρίσκονται μπροστά στα πλέον δυσάρεστα ενδεχόμενα. Γι αυτό και η κινητοποίησή τους πρέπει να είναι άμεση και αποφασιστική. Ούτε οι αυταπάτες για την κρισιμότητα της αμυντικής βιομηχανίας ούτε βέβαια οι αυταπάτες για αποφασιστική στάση της κυβέρνησης έχουν θέση. Ο δρόμος του μαζικού αγώνα για την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά είναι μονόδρομος. Ειδικότερα, ως προς τις τρεις εταιρείες αναφέρει: ΛΑΡΚΟ H τρόικα θεωρεί ότι η κυβέρνηση θα πρέπει είτε να πωλήσει την εταιρεία και να περιμένει ότι ο αγοραστής θα αποπληρώσει τις κρατικές ενισχύσεις, είτε να πωλήσει ξεχωριστά τις εγκαταστάσεις Αγίου Ιωάννη/Λάρυμνας και τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία της ΛΑΡΚΟ. ΕΑΣ Η τρόικα θέτει το ερώτημα εάν με τα δεδομένα που υπάρχουν είναι λογικό από οικονομικής απόψεως να παραμείνει η εταιρεία ανοικτή ή να προχωρήσει σε πλήρη και άμεση εκκαθάριση. ΕΛΒΟ Ο κ. Μορς υποστηρίζει ότι η περισσότερο επιθυμητή και ρεαλιστική λύση κατά την τρόικα για την επιχείρηση είναι πως θα πρέπει να πτωχεύσει αμέσως. Χρυσές, κοινωφελείς αλχημείες Όταν προκηρύχθηκαν οι θέσεις του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ για τους δήμους στη Θεσσαλονίκη, είχαν θέσεις διαφόρων ειδικοτήτων και μάλιστα απαιτούσαν και τα αντίστοιχα πτυχία. Όταν απολύθηκαν, είχαν άλλη ειδικότητα. Τρία παραδείγματα: Προκήρυξη: Θέση αρχαιολόγου, θέση σχολικού φύλακα, διοικητικός Σύμβαση εργασίας: αρχαιολόγος, σχολικός φύλακας, διοικητικός Απόλυση: Και οι τρεις σαν ανειδίκευτοι εργάτες ορυχείου! Σε ερώτηση προς το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, η απάντηση ήταν ότι όλοι απολύθηκαν με αυτήν την ειδικότητα γιατί «έτσι ήταν το... πακέτο». Μήπως θα φανούμε καχύποπτοι και κακόβουλοι, αν το συνδέσουμε με μελλοντικά πακέτα ΕΣΠΑ προς τις τεχνικές εταιρείες εξόρυξης (ανάμεσά τους και την Ελντοράντο Γκόλντ), αφού από τον Απρίλη και μετά τα στατιστικά στοιχεία παρουσιάζουν σαν ειδικότητα με τις περισσότερες απολύσεις τους ανειδίκευτους εργάτες ορυχείου; Μήπως, λέμε... Στα μέσα Ιουλίου η εργοδοσία του γνωστού θεσσαλονικιώτικου καφενείου «ΚΑΦΕΝΑΙ» ενημέρωσε τους εργαζόμενους ότι θα κλείσει την επιχείρηση και ότι στη θέση της παλιάς θα ανοίξει μια καινούρια με διαφορετικό ιδιοκτησιακό καθεστώς και αντικείμενο. Ωστόσο, τα πραγματικά σχέδια της εργοδοσίας είναι να προχωρήσει σε συγχώνευση των δύο επιχειρήσεών της (ΚΑΦΕΝΑΙ και ΜΥΡΣΙΝΗ) και να απαλλαγεί από το βάρος των παλιών εργαζόμενων που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι, που διεκδίκησαν και κατέκτησαν δικαιώματα. Οι εργαζόμενοι προσέφυγαν δικαστικά και κέρδισαν απόφαση ασφαλιστικών μέτρων που απαγόρεψε οποιαδήποτε μεταβολή στην επιχείρηση. Τα αντίποινα ήρθαν λίγες μέρες μετά, με την απόλυση τριών εργαζόμενων, τις μηνύσεις ενάντια σε εργαζόμενους και μέλη της διοίκησης του συνδικάτου και το κλείσιμο του καφενείου στις 5 Αυγούστου. Μάλιστα, με αφορμή τις μηνύσεις δύο εργαζόμενοι οδηγήθηκαν στο αυτόφωρο με την κατηγορία Συνεχίζουν τον αγώνα τους οι εργαζόμενοι στο ΚΑΦΕΝΑΙ της συκοφαντικής δυσφήμησης, η οποία δεν αποδείχθηκε. Πρόκειται για μια κοινότατη κατηγορία που αποδίδεται σε όλους τους αγωνιστές με βάση ανακοινώσεις και αφίσες που καταγγέλλουν την εργοδοσία. Η ιστορία είναι αρκετά παλιότερη, αφού και το 2010 οι εργαζόμενοι στο ΚΑΦΕΝΑΙ αναγκάστηκαν να υπογράψουν οικειοθελείς αποχωρήσεις ταυτόχρονα με τις νέες προσλήψεις τους, δεν έπαιρναν επιδόματα, διαφορές αργιών και η εργοδοσία ανακοίνωσε μείωση ωραρίων, μείωση και καθυστέρηση μισθών, υπογραφή νέων συμβάσεων με χαμηλότερα ημερομίσθια. Οι εργαζόμενοι κινητοποιήθηκαν με καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας και μαζικές διαμαρτυρίες έξω από το κατάστημα. Νίκησαν και καταστράφηκαν οι οικειοθελείς αποχωρήσεις, και πέτυχαν την υπογραφή νέων συμβάσεων που βασίζονταν στη συλλογική σύμβαση του κλάδου. Η εργοδοσία όμως, με όλο τον εξοπλισμό που της δίνουν οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα της τρόικας και της συγκυβέρνησης Σαμαρά, θέλει να έχει φτηνούς εργαζόμενους, χωρίς δικαιώματα και τρομοκρατημένους. Φροντίζει να ξεμπερδεύει με τους παλιούς που έχουν δικαιώματα και ξέρουν να τα διεκδικούν. Και, όπως λέει και στο κείμενο που ανάρτησε στο διαδίκτυο προσπαθώντας να συκοφαντήσει τους εργαζόμενους, «το ΚΑΦΕΝΑΙ δεν θα ενδώσει στις παράλογες απαιτήσεις, όπως έκανε το 2010»!!! Οι εργαζόμενοι από την πλευρά τους, σηκώνουν το κεφάλι και συνεχίζουν τον αγώνα τους με αιτήματα: Να ανοίξει άμεσα το κατάστημα. Να παρθούν πίσω οι άκυρες απολύσεις. Να δοθούν άμεσα τα δεδουλευμένα. Να αποσυρθούν οι μηνύσεις της εργοδοσίας. Οχι στην ποινικοποίηση των αγώνων. Υπερασπιζόμαστε τη σύμβαση και όλα τα εργατικά δικαιώματά μας.

8 8 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 27 Μάρτη 2010 Τυχοδιωκτικές και επικίνδυνες οι υπηρεσίες στο άρμα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ Ο χαρακτήρας της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία, που μεθοδεύεται Κατά μια έννοια η άμεση ιμπεριαλιστική επίθεση στη Συρία με τόμαχοκ και ό,τι άλλο αποτελεί συνέχεια της επέμβασης στο Ιράκ, στη Λιβύη κ.ο.κ., με στόχο τον έλεγχο του αραβικού κόσμου της Μέσης Ανατολής και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Έτσι είναι αλλά όχι μόνο έτσι. Οι επεμβάσεις αυτές πραγματοποιούνται στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού που διαρκώς οξύνεται και συμπλέκεται πλέον καθοριστικά με την εξέλιξη της γενικευμένης και αθεράπευτης κρίσης του συστήματος. Η ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα μεταξύ ΗΠΑ-ΡΩΣΙΑΣ, που ξεκίνησε άλλωστε πριν την τελευταία συριακή κρίση με τον κατάσκοπο, αποκαλύπτει πως πλέον μια ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία δε θα είναι μια απλή σχετικά υπόθεση σαν αυτή π.χ. στη Λιβύη. Τόσο ο χρόνος όσο και ο τόπος της σύγκρουσης ανεβάζουν πολύ ψηλά τον υδράργυρο και κατά συνέπεια τα ρίσκα για τους ιμπεριαλιστές και βέβαια τους κινδύνους για τις ζωές δεκάδων εκατομμυρίων σ ολάκερη τη γύρω περιοχή. Γι αυτό άλλωστε και ο όποιος σκεπτικισμός έως πρόσφατα, πέρα από χειρισμούς στο επίπεδο των προθύμων. Μ άλλα λόγια, είναι δοσμένο πια πως η πυρακτωμένη περιοχή (Βόρεια Αφρική Νοτιοανατολική Μεσόγειος - Μέση Ανατολή) με κρίσιμα γεωπολιτικά επίδικα την ενέργεια, τους δρόμους της, το Σουέζ και τον έλεγχο του αραβικού ισλαμικού κόσμου, αποτελεί πλέον φωτιά που δε σβήνει. Φωτιά που απειλεί να γίνει ανεξέλεγκτη με βάση και τον οξυμένο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό στο κεντρικό επίπεδο που συμπλέκεται και αλληλοτροφοδοτείται με την κρίση. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τους χρόνους και τους ακριβείς τρόπους εξέλιξης των πραγμάτων, πάντως οι κίνδυνοι γίνονται θανάσιμοι για την ειρήνη και κάθε πτυχή της ζωής των γύρω λαών και θα ήταν ευχής έργο το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στην περιοχή να μην καθυστερεί Βεβαίως το σύστημα, διαβλέποντας με ανησυχία την παράμετρο της κίνησης των μαζών, αξιοποιεί ενισχύοντας με κάθε τρόπο τον πασιφισμό, τον εθνικισμό, τον φονταμενταλισμό και κάθε άλλη ανοησία που αποπροσανατολίζει την πάλη των μαζών. Το θέμα είναι αν κάποιοι άλλοι σε κάθε χώρα θα κινηθούν χωρίς καθυστερήσεις, αποφασιστικά, στην αντίθετη κατεύθυνση με στόχο τη συγκρότηση των μαζών σε δύναμη αποτελεσματικής πάλης ενάντια στο σύστημα που καταστρέφει από κάθε άποψη τη ζωή τους. Η στάση της ελληνικής αστικής τάξης Ότι το πολιτικό προσωπικό είναι πολιτικοί νάνοι και γενικότερα από κακής ποιότητας υλικό για την ηγεσία μιας χώρας είναι δεδομένο. Ο πολύς ΥΠ.ΕΞ. Βενιζέλος (που δε θέλει και αντιπολίτευση στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής) δεν μπόρεσε π.χ. να κρύψει το γεγονός της προσωπικής του πολιτικής επιδίωξης να ισοφαρίσει την απουσία του από το ταξίδι στις ΗΠΑ δίπλα στο Σαμαρά. Έκανε τις ελεεινές δηλώσεις παιανίζοντας τη νέα σταυροφορία της Δύσης, την ώρα που μονάχα ο Γάλλος Ολάντ (ο νέος άνεμος, κατά Τσίπρα) έμενε αταλάντευτος υπέρ της επέμβασης. Ο άλλος κύριος του υπουργείου Άμυνας (ο κύριος Τίποτα κατά Πάγκαλο), σταθερά καιρό τώρα επενδύει στο βρόμικο άξονα Ελλάδας- Κύπρου-Ισραήλ που ευλογείται και από ΗΠΑ μα και από αρκετές μεριές της Ε.Ε. Ο Σαμαράς όταν διαλαλεί τη σταθερότητα της χώρας μάλλον αναφέρεται στην αστική τάξη που ρεαλιστικά αποδέχεται ενιαία το σύγχρονο ανήκομεν στη Δύση, έστω κι αν γνωρίζει πως η κυριαρχία όλων τους πάνω στον οργισμένο λαό είναι σχετική και ελέω των κυρίαρχων σ αυτή τη φάση απόψεων και γραμμών στην Αριστερά μας Και συνολικά όμως η αστική τάξη γνωρίζει πως το σύγχρονο ανήκομεν στη Δύση δεν είναι μια απλή υπόθεση Επειδή όμως δεν είναι σε καμιά περίπτωση ούτε διατεθειμένη ούτε ικανή να δει κάτι άλλο, αποδέχεται ό,τι της ζητηθεί και, παρά τις ακανθώδεις δυσκολίες και τα θανάσιμα ρίσκα, συχνά γίνεται έως και βασιλικότερη του βασιλέως. Αυτή είναι η βασική ερμηνεία των πραγμάτων και όχι η όντως λειψή πολιτική ηγεσία, που άλλωστε τέτοια αντιστοιχεί σε εξαρτημένες αστικές τάξεις σε τέτοιες εποχές. Βασική δυσκολία που ενδέχεται να απειλήσει στην πορεία τη συγκρότηση της αστικής τάξης, η ανάγκη να πατά σε δύο βάρκες. Αν ΗΠΑ-Γερμανία στην πορεία των εξελίξεων, που άμεσα πιθανότατα θα επιταχυνθούν, αποκλίνουν αντί να συγκλίνουν, τότε ψάξε βρες συμβόλαια, δεσμεύσεις και σταθερότητες για την ελληνική περίπτωση Έχοντας δώσει τα πάντα στην ιμπεριαλιστική τρόικα, ξεζουμίζοντας τον κόσμο της δουλειάς, υπακούοντας εξ ανάγκης κυρίως στις απαιτήσεις της Γερμανίας, η αστική τάξη χωρίς ταλαντεύσεις ετοιμάζεται τώρα να ισορροπήσει την κατάσταση δίνοντας γη και ύδωρ στις πολεμικές απαιτήσεις των ΗΠΑ. Βασικό θέμα της αυγουστιάτικης επίσκεψης Σαμαρά στις ΗΠΑ ήταν η χρήση της βάσης της Σούδας και λίγο μετά εσχάτως προκύπτει και βάση μη επανδρωμένων στην Καλαμάτα. Βεβαίως στο ίδιο πλαίσιο των διευκολύνσεων στην ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή, συζήτησαν ιδιαίτερα και για το Κυπριακό, αλλά και για το Μακεδονικό. Το ταξίδι, παρά το «σκάσε και σκάβε» σ ότι αφορά τα οικονομικά αδιέξοδα της αστικής τάξης, κρίθηκε επιτυχημένο. Αμέσως μετά έκαναν την εμφάνισή τους άρθρα και τοποθετήσεις για την αναβάθμιση του γεωπολιτικού ρόλου της χώρας. Κάποιοι μάλιστα στην Ελλάδα, ορμώμενοι από υπαρκτές τοποθετήσεις think tank στις ΗΠΑ, έκαναν λόγο για στήριξη της πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή, όχι πια τόσο στην Τουρκία αλλά στον άξονα Ισραήλ- Κύπρος-Ελλάδα. Η συζήτηση συνεχίζεται, ακούγοντας έως και απίθανα πράγματα, όμως δεν είναι στον αέρα ότι από πολιτική άποψη οι ΗΠΑ χρειάζονται την Ελλάδα ιδιαίτερα σ αυτή τη φάση και ξέρουν πως την έχουν. Ανεξάρτητα του πόσο οι επι - χειρήσεις στη Συρία και σε ποια φάση τους θα απαιτήσουν τη συστηματική χρήση ελληνικού χώρου και βάσεων όπως στην περίπτωση της Λιβύης, του Ιράκ κ.λπ., είναι ήδη πολιτικά δοσμένο πως η ελληνική αστική τάξη είναι διατεθειμένη να δώσει γη και ύδωρ. Άλλωστε (δες σχετικό άρθρο της «Π.Σ.») η βάση της Σούδας έχει συνεχή δραστηριότητα (επικοινωνίες, ανεφοδιασμοί κ.λπ.) και δεν ελέγχεται, μάλιστα υπάρχει άβατο για τις ελληνικές αρχές. Αν στην αρχή του άρθρου κάναμε μια συνοπτική αναφορά στο χαρακτήρα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία, το κάναμε για να δείξουμε πως δεν θα είναι κάτι απλό, που θα τελειώσει σε λίγες μέρες, όπως διαφημίζει ο Ομπάμα με βάση τα δικά του ζόρια. Απ αυτή την άποψη, η εμπλοκή της χώρας μας βάσει των πολιτικών επιλογών της αστικής τάξης θα έχει απρόβλεπτα επικίνδυνες συνέπειες. Στη βάση του συνολικότερου αδιεξόδου της η αστική τάξη της χώρας στις μέρες μας κάνει έτσι κι αλλιώς βαθιά αντιδραστικές επιλογές και με έντονο τυχοδιωκτισμό. Επιλέγει να πάει με τους φονιάδες και ληστές των λαών σ έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην περιοχή που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πού θα σταματήσει. Ήδη η συριακή κρίση, όπως λέγεται, έχει εξαχθεί στο Λίβανο, στο Ιράκ, στην Τουρκία και σ όλη την κουρδική περιοχή, ενώ δίπλα στην Αίγυπτο το μακελειό του λαού συνεχίζεται με τις ευλογίες της δημοκρατικής Δύσης. Φίλοι λοιπόν με το σιωνιστικό μαντρόσκυλο και τους γνωστούς στους λαούς φονιάδες των ΗΠΑ και εχθροί με τα δεκάδες εκατομμύρια των γύρω λαών. Είναι προφανές στον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο πως η εμπλοκή της χώρας δεν είναι μόνο βρόμικη αλλά και επικίνδυνη από κάθε άποψη για τον κόσμο της δουλειάς. Δεν ξέρουμε τι αβάντες μπορεί να έχουν οι δουλειές για τα τάνκερ των εφοπλιστών, οι μπίζνες μ αυτούς ή τους άλλους αγωγούς ή τις όποιες γεωτρήσεις στην ΑΟΖ. Δεν ξέρουμε τι εύνοιες προσδοκά η αστική τάξη στο ζήτημα του χρέους ή των τραπεζών από τους υπερατλαντικούς προστάτες της. Η εποχή είναι άγρια και οι προβλέψεις δύσκολες και σ αυτό το επίπεδο. Στο επίπεδο όμως της ζωής του λαού υπάρχουν σαφώς προβλέψιμες συνέπειες από το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που συντελείται τα τελευταία χρόνια και συνοδεύει, καθοδηγεί και στηρίζει την αντιλα κή επίθεση. Και δε μιλάμε μόνο για αυτό που έχει συντελεστεί και συνεχίζει να συντελείται στο οικονομικό επίπεδο που έχει από την αρχή τη στήριξη και των ΗΠΑ μέσω των «γιατρών» του ΔΝΤ. Εσχάτως, παρά την αξιοποίηση της ελληνικής περίπτωσης στην κόντρα με τη Γερμανία και τη φιλολογία τάχα ενάντια στη λιτότητα, τα πράγματα ξανά λέγονται με τ όνομά τους. Και φυσικά το «σκάσε και σκάβε» των ΗΠΑ αφορά το παραπέρα ξεζούμισμα του ελληνικού λαού. Αυτά είναι τα σχέδια Μάρσαλ της εποχής μας, αυτές είναι οι ελάχιστες (γιατί δεν είναι μόνο αυτές) σύγχρονες απαιτήσεις του ανήκομεν στη Δύση. Πως τίθεται το ζήτημα για το λαό Η φασιστικοποίηση και η παραπέρα απειλή της ειρήνης από τον άδικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην περιοχή είναι όχι απλά προβλέψιμη, μα είναι ήδη εδώ. Χωρίς καμιά πρόθεση να τρομάξουμε κανέναν, ωστόσο στη βάση των πολιτικών μας εκτιμήσεων που ήδη συνοπτικά αναφερθήκαμε, Ειρήνη, Δουλειά, Δημοκρατία απειλούνται θανάσιμα και σε απρόβλεπτο βαθμό, όσο μάλιστα καθυστερεί ένα πραγματικό μαζικό αντικαπιταλιστικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα αντίστασης που δε θα μένει σε δυαδικές ανοησίες και κυβερνητισμούς στα πλαίσια του συστήματος αλλά θα τολμά να θέσει το ζήτημα της λα κής προοπτικής έτσι όπως τίθεται στην πραγματικότητα. Αυτοί που βλέπουν στ αλήθεια μια τέτοια προοπτική πρέπει άμεσα να βρουν το κουράγιο και να μπουν μπροστά με ουσιαστικό τρόπο. Εννοούμε χωρίς ακτιβισμούς και παραδειγματικές ενέργειες, ούτε με εξωπραγματικούς συναγερμούς του αέρος που αγνοούν τους συσχετισμούς. Δεν αρκεί όμως πλέον να καταγγέλλουμε από τα έντυπά μας την κακιά αστική τάξη και τον κακό ιμπεριαλισμό. Με πλήρη επίγνωση του αρνητικού συσχετισμού (αντίθετα μάλιστα μ αυτούς που, τρομάρα τους, είναι έτοιμοι για αριστερές κυβερνήσεις) να πασχίσουμε για την ανατροπή του. Όπως λέει και ο σ. Β. Σαμαράς, το σύστημα συγκροτείται σ όλα τα επίπεδα. Ας τολμήσουμε κάποιοι και στη χώρα μας κάτι αντίστοιχο από την πλευρά του λαού χωρίς αυταπάτες, πασιφισμούς και μεταφυσικές ανοησίες. Δεν μπορούμε να οργανώσουμε ένα αντιιμπεριαλιστικό συλλαλητήριο ενάντια στην πρωτόγνωρα βρόμικη και επικίνδυνη εμπλοκή της αστικής τάξης και τάχα είμαστε ένα βήμα από κυβερνήσεις και δυαδικές εξουσίες. Τα προβλήματα είναι υπαρκτά στο μαζικό κίνημα και η κύρια πλευρά τους έχει να κάνει με τη στάση της Αριστεράς μας Ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει και νομιμοποιεί την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα καλλιεργώντας αυταπάτες για το ρόλο του ΟΗΕ που τάχα πρέπει να επιληφθεί για τα χημικά. Το ΚΚΕ αφού καθάρισε με μερικές κομματικές συγκεντρώσεις την Πέμπτη 29-8 έβαλε μπρος τις συναντήσεις με τους πρέσβεις, κεντράροντας την επίσκεψη του ρώσου πρέσβη στον Περισσό. Ακολούθως ο Κουτσούμπας συνεχίζει την αγωνιστική αντιιμπεριαλιστική δράση του ΚΚΕ με επίσκεψή του στο Σαμαρά. ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ το 2003 διασπούσαν τον αντιπολεμικό ξεσηκωμό του λαού. Τότε το ΚΚΕ διαχωρίζονταν από το ΣΥΡΙΖΑ με το πρόσχημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξωρα ζει τους Ευρωπαίους που ήταν τότε ενάντια στην επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ. Και βέβαια κάτι τέτοιο ήταν γεγονός σ ό,τι αφορά τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα όμως το ΚΚΕ τι κάνει με τους ρώσους ιμπεριαλιστές;

9 Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 9 Αναζητείται Αριστερά! ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι της Αριστεράς μας μικρομεγαλίζουν, ανταγωνίζονται σε συστημικές και υπεύθυνες συμπεριφορές και κάθε άλλο παρά νοιάζονται καν πλέον για τη λα κή κινητοποίηση και συγκρότηση. Η λειτουργία της ΠΑΑΣ σε κάθε πόλη και γειτονιά θα έχει μεγάλη αξία εφόσον καταφέρει στην καθημερινή πράξη να διαφοροποιήσει τη στάση της από την αντικινηματική και συστημική στάση της υπόλοιπης Αριστεράς. Κάτι τέτοιο θα την κάνει διακριτή παρά τα μικρά της μεγέθη και σ αυτούς τους δύσκολους καιρούς θα εκτιμηθεί από πολλούς αξιόλογους αγωνιστές και ευρύτερα λα κό κόσμο σ ολόκληρη τη χώρα. Σε κάθε περίπτωση όσοι, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, συνεχίσουν να ποντάρουν στην ανάπτυξη μαζικού κινήματος σ όλα τα κρίσιμα μέτωπα πάλης του λαού μας, σίγουρα θα αντιμετωπίσουν δυσκολίες. Μα σίγουρα επίσης μπορούν να συναντηθούν με κομμάτια του λαού και της νεολαίας που έχουν ανάγκη ζωής και -όπως και να έχουν τα πράγματα θα νιώθουν αυτή την ανάγκη- θα βρίσκουν το κουράγιο να βγαίνουν στο δρόμο. Τα τύμπανα του πολέμου ηχούν εκκωφαντικά στην περιοχή. Οι βάσεις και συνολικά η ιμπεριαλιστική εξάρτηση φέρνουν για το λαό παραπέρα βάθεμα της φτώχειας, φασισμό και πόλεμο. Η Κύπρος ήδη βγαίνει στο σφυρί των ιμπεριαλιστών με πιο απειλητικούς όρους από ποτέ. Ο δρόμος του ταξικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και η σύγκρουση με όρους κινήματος με μια αστική τάξη που γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστική γίνεται κυριολεκτικά μονόδρομος. Η κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι αγιάτρευτη. Αναδεικνύει τα αδιέξοδα ενός συστήματος που αναπαράγεται μέσα από την εξαθλίωση των λαών, την όξυνση του ανταγωνισμού των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, την κλιμάκωση των στρατιωτικών επεμβάσεων, με το ματοκύλισμα λαών και τη διάλυση χωρών. Το κεφάλαιο και οι ιμπεριαλιστές οξύνουν την ταξική αντιπαράθεση, επιλέγουν σταθερά τον δρόμο της επίθεσης στο σύνολο των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζόμενων μαζών, με στόχο την ολοκληρωτική εξαφάνισή τους και τη διαμόρφωση ενός «απελευθερωμένου» πεδίου για μία νέα εξόρμηση κερδοφορίας. Παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς, το σύνολο των αντιδραστικών δυνάμεων έχουν συμπτύξει ένα μαύρο μέτωπο απέναντι στην εργατική τάξη και τους λαούς και έχουν επιστρατεύσει όλο το διαθέσιμο δυναμικό τους, δίνοντας στρατηγικό χαρακτήρα στην επίθεσή τους. Από την άλλη μεριά όλο και μεγαλώνει μέσα στους λαούς και τους εργαζόμενους η τάση της αγωνιστικής αντιπαράθεσης και της σύγκρουσης ενάντια στις επιδιώξεις του συστήματος. Οι αγώνες και οι μάχες που δίνουν οι λαοί πολλές φορές παραμένουν χωρίς συνέχεια, ξαναγυρίζουν από εκεί που ξεκίνησαν, ανασυγκροτούν τις δυνάμεις τους και επιστρέφουν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Ζούμε μία μεταβατική περίοδο βασανιστικής ανασυγκρότησης του λαϊκού παράγοντα, του εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Για να πάρουν οι αγώνες και οι συγκρούσεις στρατηγικό χαρακτήρα αναμέτρησης και από την μεριά της μεγάλης εργαζόμενης πλειοψηφίας. Είναι φανερό ότι η διαδικασία ανασυγκρότησης του κινήματος δεν μπορεί παρά να γίνει στα πλαίσια της ταξικής πάλης που σήμερα διεξάγεται με την υπεράσπιση και την διεκδίκηση όλων των βασικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων που σήμερα καρατομούνται. Και σίγουρα σε αυτή την διαδικασία ανασυγκρότησης πρωτοπόρο ρόλο οφείλουν να παίξουν οι αριστερές, επαναστατικές και κομμουνιστικές δυνάμεις που έχουν βασικό τους στόχο την πάλη για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και των πολέμων, για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας σαν μοναδικής πραγματικής διεξόδου για την εργατική τάξη και τους λαούς. Η πλευρά αυτή παραμένει, ακόμα, αδύναμη σαν αποτέλεσμα της ήττας και της κυριαρχίας για δεκαετίες της ρεβιζιονιστικής ρεφορμιστικής γραμμής του συμβιβασμού και της υποταγής που διαπότισε όλους τους «αρμούς» του κινήματος. Η πάλη για μεταρρυθμίσεις στο έδαφος της κυριαρχίας του καπιταλισμού και για μία «αντι-νεοφιλελεύθερη» μεταστροφή των πραγμάτων, παραμένει η κυρίαρχη κατεύθυνση, όχι μόνο σε παραδοσιακά ρεβιζιονιστικές-ρεφορμιστικές δυνάμεις αλλά «ακουμπάει» και επηρεάζει, πολλές φορές καθοριστικά, δυνάμεις που γεννήθηκαν στην αντιπαράθεση με την αριστερά της ήττας και της υποταγής. Από γενική άποψη αυτό αποτελεί και το κεντρικό πρόβλημα για την αλλαγή των συσχετισμών ανάμεσα στους λαούς και το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, αποτελεί το κεντρικό στοιχείο που εμποδίζει το ξεδίπλωμα των αγώνων, της σύγκρουσης και της αναμέτρησης με τη σύγχρονη βαρβαρότητα. Στην χώρα μας, η σχετική «παντοδυναμία» του Σαμαρά και του αστικού πολιτικού προσωπικού που έχει συνταχθεί και υποταχθεί στις επιδιώξεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών, αν στη μία πλευρά της οφείλεται στην στήριξη με όλους τους τρόπους και τα μέσα από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, στην άλλη πλευρά της έχει σαν βάση στήριξης τα αναχώματα της αριστεράς της ήττας. Η στάση των κυρίαρχων δυνάμεων της αριστεράς δεν είναι απλά κάτω από τις απαιτήσεις των καιρών, ανεπαρκείς, λίγες και μικροκομματικές. Το σημαντικότερο είναι ότι τείνουν να αποτελέσουν σημαντικό δεκανίκι στήριξης του συστήματος και της κυβέρνησης. Πύρινες ανακοινώσεις και ομιλίες για επικοινωνιακή κάλυψη, κινητοποιήσεις για προεκλογική και κομματική χρήση, πολιτική απογείωση και στενή ιδεολογική «αποκάλυψη» αλλά στο «δια ταύτα» πλήρης άρνηση οικοδόμησης όρων κινήματος αντίστασης και πάλης στα πραγματικά μέτωπα που ανοίγουν από την κυβερνητική επίθεση. Με κυρίαρχες τις κυβερνητικές αυταπάτες από την μία πλευρά (ΣΥΡΙΖΑ) και τις ανέξοδες «ταξικές» κορώνες από την άλλη (ΚΚΕ) συγκροτείται η αριστερά της υποταγής και το «μέτωπο αποφυγής» της σύγκρουσης. Ακόμα χειρότερα, με τις προτάσεις και τη γενικότερη συμπεριφορά τους σε κλάδους που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα της επίθεσης (όπως οι εκπαιδευτικοί και οι υγειονομικοί) έχουν φανερή πρόθεση να εμποδίσουν το ξεδίπλωμα κινητοποιήσεων που θα έρθουν σε άμεση σύγκρουση με την κυβέρνηση, γιατί δήθεν δεν υπάρχουν «οι όροι και οι προϋποθέσεις». Ενώ οι εργαζόμενοι, παίρνοντας την υπόθεση της ζωής τους στα δικά τους χέρια, οικοδομούν το ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, μέσα στις συνελεύσεις, στους δρόμους, στους μικρούς και μεγάλους αγώνες, οι «μεγάλοι» της αριστεράς «μας» (ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ) έχουν άλλες προτεραιότητες. Προωθούν, δήθεν, την «πολιτικοποίηση» (!) του λαού. Στην ουσία προωθούν την παραίτηση από την πραγματική αναμέτρηση που θα κρίνει τόσο τους συσχετισμούς όσο και τις εξελίξεις για άλλα πιο «σίγουρα» αποτελέσματα. Την κυβερνητική εξουσία από την μία, τη στενή κομματική επιβίωση από την άλλη. Ενώ ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος απειλεί τον λαό της Συρίας και όλους τους λαούς της περιοχής, μαζί και του δικού μας, αυτό που «αντιστοιχεί» σε κινητοποίηση για τις ρεφορμιστικές ηγεσίες είναι από τη μία η «απαίτηση» για συζήτηση στην ολομέλεια της βουλής του ζητήματος από τον ΣΥΡΙΖΑ, και από την άλλη, οι κομματικές συγκεντρώσεις και πορείες καθώς και οι επισκέψεις του γγ του ΚΚΕ σε πρεσβείες χωρών όπως Ρωσίας, Ιράν κ.α. Μέχρι εκεί! Μέσα στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, το ζήτημα της πολιτικής κατεύθυνσης παίρνει κεντρικό χαρακτήρα. Ανάμεσα στις δυνάμεις που κινούνται στην γραμμή της αναμέτρησης, της πάλης και της διεκδίκησης ενάντια στην κυβέρνηση, στην κεφαλαιοκρατική αστική τάξη και στους ιμπεριαλιστές και στις δυνάμεις που κινούνται στην γραμμή της συνδιαλλαγής και της υποταγής. Η κλιμάκωση και η ένταση της επίθεσης των δυνάμεων του συστήματος γεννάει αντιστάσεις και αγώνες, δημιουργεί όρους και προϋποθέσεις που καθορίζονται όμως τόσο από τους συσχετισμούς του λαού απέναντι στο σύστημα όσο και από τους εσωτερικούς συσχετισμούς του κινήματος. Η σημερινή φάση της αντιπαράθεσης των εργαζόμενων με την κυβέρνηση και τη βάρβαρη αντιλαϊκή της πολιτική είναι κρίσιμη και θα καθορίσει το πολιτικό και κοινωνικό έδαφος των νέων συσχετισμών για το επόμενο διάστημα. Στην βάση αυτή από τη μεριά των λαϊκών δυνάμεων παίρνει αναγκαστικό χαρακτήρα η οικοδόμηση μαζικών όρων κινήματος, που αποτελούν σημαντική προϋπόθεση για τη νικηφόρα έκβαση των αγώνων. Αυτό σημαίνει ότι την υπόθεση του αγώνα, τους στόχους του και όλη την εξέλιξή του την παίρνουν στα χέρια τους τα πραγματικά υποκείμενα, αυτοί που μπαίνουν στον αγώνα με όλα τα ρίσκα και τις θυσίες, που σε μία αναμέτρηση πρέπει να θεωρούνται δεδομένα. Η οικοδόμηση αυτών των όρων θα γίνει αναγκαστικά και κόντρα στις ανοιχτές ή καλυμμένες επιδιώξεις των ρεφορμιστικών δυνάμεων της αριστεράς που αποτελούν τροχοπέδη στην αγωνιστική αφύπνιση του εργαζόμενου λαού. Σε αυτή την κατεύθυνση οφείλουν να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις οι οργανώσεις της αριστεράς των αγώνων και της διεκδίκησης, μέσα στον εργαζόμενο λαό και την πάλη του. Σπουδαίο ρόλο για την υλοποίηση αυτή της κατεύθυνσης θα παίξει η πανελλαδική συγκρότηση της ΠΑΑΣ καθώς και η αναβάθμιση του κινηματικού της ρόλου μέσα στο εργατικό-λαϊκό κίνημα.

10 10 Προλεταριακή Σημαία ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 Με αφορμή μια απεργία που θα έπρεπε να γίνει χθες ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ; (ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΝΗΡΑ Η ΜΗ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ) Μια σειρά ερωτημάτων με ίδια κατάληξη «Που είναι όλος ο κόσμος και οι απολυμένοι της εκπαίδευσης»; Το ερώτημα ακούστηκε πολλές φορές σε όλες τις κινητοποιήσεις του καλοκαιριού. Το ερώτημα ακούγονταν ακόμα και όταν οι κινητοποιήσεις αυτές ήταν μαζικές με τρόπο παραλλαγμένο: «μα που είναι ο υπόλοιπος κόσμος»; Ακόμα: «αντέχει ο κόσμος να βρίσκεται συνέχεια στους δρόμους»; και η φυσική κατάληξη: «αντέχει μια μεγάλη απεργία;» κλπ. Για τον πολύ «κόσμο», τον «ανυποψίαστο» μέχρι σήμερα ή καλύτερα εκείνον τον «κόσμο» που επέλεγε όχι τυχαία ή από μαζοχισμό- να υιοθετήσει τις αυταπάτες που σέρβιρε το κυρίαρχο σύστημα αλλά σήμερα αποδεσμεύεται από αυτές, τα ερωτήματα χρήζουν μιας απάντησης άλλου είδους και ύφους. Τι όμως να πει κανείς όταν ακούγονται, υιοθετούνται και διαδίδονται από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις ακόμα και της αριστεράς; Και μάλιστα ως άλλοθι για να μπλοκαριστεί τελικά μια αγωνιστική απόφαση διαρκούς απεργιακού αγώνα; Δεν αποτελούν μήπως μια παραλλαγή της προπαγάνδας των κυρίαρχων αστικών συνδικαλιστικών δυνάμεων για τη βάση «που δεν τραβάει»; Η συζήτηση που προσπαθεί να αιτιολογήσει την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος με ένα σχηματικό τρόπο (φταίνε οι ηγεσίες ή ο κόσμος τάχα;) πολλές φορές οδηγείται σε αδιέξοδο. Στην πραγματικότητα υφίσταται μια οργανική σχέση ανάμεσα στις ηγεσίες και στον κόσμο του κινήματος, είναι και αυτό με τη σειρά του ένα «σύστημα», ένα πλαίσιο σχέσεων όπου η κατάσταση του «κόσμου» δεν είναι άσχετη με την κατάσταση των «ηγεσιών». Η μία πλευρά αντανακλά την άλλη. Ποια όμως από τις δύο πλευρές διαμορφώνει τελικά τους όρους αυτής της διπολικής σχέσης; Η αρχαία σκουριά Το ότι το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης έχει την πρωτοβουλία στην επίθεση που το ίδιο διεξάγει είναι μια αλήθεια που δύσκολα θα αμφισβητούσε κανείς (αν και υπάρχουν απόψεις που δείχνουν να αγνοούν αυτή την πραγματικότητα η να την υποτιμούν). Επίσης δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι διαθέτει όλους εκείνους τους ιδεολογικούς, πολιτικούς, κατασταλτικούς και άλλους μηχανισμούς ελέγχου για να παραλύει και να αδρανοποιεί τις λα κές μάζες. Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει για ένα μικροαστικό στρώμα εργαζομένων σε έναν από τους βασικότερους ιδεολογικούς μηχανισμούς του συστήματος όπως η εκπαίδευση. Δεν λέμε «παιδεία» γιατί κάτι τέτοιο περιλαμβάνει και περιλαμβάνεται στο όραμα της ριζικής κοινωνικής ανατροπής. Εκεί λοιπόν, στην εκπαίδευση όπου το σύστημα είχε από καιρό χρεωθεί να κάνει διάφορες αντιδραστικές τομές και ανατροπές που δεν αφορούν μόνο τους εκπαιδευτικούς δεν δόθηκαν οι μάχες που απαιτούσε η «κατάσταση». Ένα ερώτημα εδώ όμως υπερκαλύπτει όλα τα ερωτήματα που έχουν τεθεί: Οι ηγεσίες τουλάχιστον της αριστεράς- στο συνδικαλιστικό κίνημα με τις στάσεις τους τις επιλογές και τελικά τις αναλύσεις τους διευκόλυναν ή έβαζαν ανάχωμα σε αυτή την «άλωση των συνειδήσεων» και πολύ περισσότερο διαμόρφωναν τους όρους και το πλαίσιο για μια άλλη αγωνιστική συνείδηση (ταξική τελικά αν και εξ αντανακλάσεως στο μικροαστικό σώμα των εκπαιδευτικών); Ως οργανωμένα σύνολα τα πολιτικοσυνδικαλιστικά σχήματα της όποιας αριστεράς διευκόλυναν ή ενίσχυαν την αυταπάτη ότι ο χώρος της εκπαίδευσης -παρά την επίθεση για τον πλήρη έλεγχο και την προσαρμογή του από το σύστημα- θα μπορούσε να σταθεί και να λειτουργήσει αυτόνομα στο δικό του θερμοκήπιο (προτάσεις για άλλα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία, προτάσεις για δωδεκάχρονο, για «άλλο σχολείο»). Ως προς τις κατευθύνσεις του αγώνα υπήρχε ή όχι μια σύγχυση για το ποια θα είναι η κύρια κατεύθυνση όταν αυτή χάνονταν μέσα στην ατέλειωτη χαρταπιά των αιτημάτων και των προτάσεων που κατέβαζαν οι ομοσπονδίες; Χαρακτηριστικό παράδειγμα όταν η επίθεση μετά τα μνημόνια σάρωνε τα πάντα και έκλεινε σχολεία το σύνθημα για «ενιαίο δωδεκάχρονο» αντικαταστήθηκε από το «ενιαίο δεκατετράχρονο», προωθημένα πράγματα, πραγματικά «αλλού» Τι σήμαινε πχ εκείνο το περίφημο «υπάρχει συνδικαλιστική κάλυψη» όταν οι νηπιαγωγοί καλούνταν να κάνουν (μόνοι τους!) ατέλειωτες στάσεις εργασίας για να ακυρώσουν στην πράξη την αύξηση του ωραρίου; Τι συνδικαλιστική κάλυψη μπορεί να διατεθεί αλήθεια σήμερα για την πρώτη φουρνιά απολυμένων συναδέλφων; Και από ποιον; Ευθύνη βέβαια για το αν συγκροτήθηκε μια άλλη κατεύθυνση στο κίνημα ενάντια σε αυτή την «αρχαία θεσμική σκουριά» έχει στο μέτρο που της αναλογεί- και η άποψη που εκτίθεται εδώ. Και ας μην ήταν η κυρίαρχη ή η πλειοψηφική. Όμως σε ότι μας αφορά δεν μας φταίει κανένας «κόσμος» Κι όλα αυτά ίσχυαν και διαμόρφωσαν ένα σώμα απόψεων, στάσεων, πρακτικών συνηθειών όπου άνθισε η λογική της ανάθεσης και της εξουσιοδότησης σε τρίτους και έγιναν κτήμα του «κόσμου» σε όλη τη μεγάλη περίοδο όπου η επίθεση του συστήματος διεξάγονταν μεν αλλά όχι με τους καταιγιστικούς ρυθμούς που σήμερα γνωρίζουμε. Αυτές οι συνήθειες, πρακτικές, λογικές και στάσεις του «κόσμου» ανατροφοδοτούσαν τις ηγεσίες με το ίδιο υλικό που τον είχαν πριν τροφοδοτήσει. Και δοκιμάστηκαν σκληρά, χωρίς δυνατότητα μάλιστα επιστροφής, από τη βαρβαρότητα που σήμερα βιώνουμε. Σήμερα φωνάζουν για την λογική της ανάθεσης που κυριαρχεί όταν όλοι πριμοδοτούσαν, πριμοδοτούν και φυσικά συμμετέχουν και πανηγυρίζουν για τις εκλογικές επιτυχίες της αριστεράς στα ΠΥΣΠΕ και τους αιρετούς. Τους λέει τίποτα πως ειδικά στην «καθυστερημένη» επαρχία πριν οι απολυμένοι καθηγητές αναζητήσουν τα ΔΣ ή πολύ περισσότερο τις επιτροπές αγώνα αναζήτησαν «ως συνήθως» πρώτα τους αιρετούς; Δεν ιδρώνει το αυτί. Εξακολουθούν να δίνουν τη μάχη των ΠΥΣΠΕ ακόμα και τώρα που η δικτατορία του survey και τα βασιλικά υπουργικά διατάγματα τα παρακάμπτουν θριαμβευτικά! Η εκπαίδευση στο κίνημα είναι η πιο επίμονη του είδους Όταν εκδηλώθηκε συνολικότερα η βαρβαρότητα της επίθεσης έγινε στον καθένα φανερό πως όπως έσκασε η φούσκα των τραπεζών αποκαλύπτοντας τη γύμνια της καπιταλιστικής ληστείας έτσι έσκασε και η φούσκα όλων των συλλογικοτήτων και των εργαλείων αντίστασης που υποτίθεται ότι διαθέταμε. Δεν έφταιγε η μορφή, έφταιγε το περιεχόμενο. Απαιτούνταν ένα άλλο πλαίσιο εκπαίδευσης και επανεκπαίδευσης του «κόσμου» στη λογική του αγώνα και της αντίστασης. Ένα πλαίσιο που θα προέτασσε το κόστος του αγώνα και της αντίστασης σε σχέση με το κόστος της υποταγής ή της αναμονής. Που θα πρόβαλλε την ανάγκη μερικότερων θυσιών για να κερδηθεί το γενικότερο, που θα «αφηγούνταν» ένα αγώνα όχι μιας ριξιάς αλλά παρατεταμένο, με τις συνέχειες και τις αναγκαστικές του «στάσεις» ή ασυνέχειες και όπου θα συνυπολογίζονταν τα ρίσκα και οι πιθανότητες να αγνοηθεί η μέχρι σήμερα «νομιμότητα». Τι προτάθηκε από το σύνολο των ηγεσιών της αριστεράς; Ο εύκολος δρόμος «ή τώρα ή ποτέ». Οι εκλογές και το «κάτω η κυβέρνηση» κλπ. Βλέποντας την πραγματικότητα αντεστραμμένα αντί να δοθεί απάντηση στο «εδώ και τώρα» παρεμβλήθηκαν ανάμεσα στην ανάγκη για οργάνωση της αντίστασης σήμερα και τους στόχους της γενικότερης κοινωνικής ανατροπής, κυβερνητικά σχέδια, ενδιάμεσα προγράμματα και προτάσεις ξανά! ενός άλλου σχολείου την ώρα που το υπαρκτό σχολείο των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων κατεδαφίζεται. Και στο τέλος είπαν και στον «κόσμο» πως δεν είναι καιρός για κλαδικούς αγώνες αλλά για γενική πολιτική απεργία, για αναμονή μέχρι να συγκροτηθεί η «λα κή συμμαχία» και άλλες τέτοιες προφάσεις εν αμαρτίαις. Ξανά στην αναμονή λοιπόν ο «κόσμος». Και ξανά στη διαφυγή η αριστερά. Ο «βολονταρισμός» του Μαΐου Όλα τα παραπάνω εκφράστηκαν συγκεκριμένα αλλά και γενικά με το γνωστό πραξικόπημα στην ολομέλεια προέδρων της ΟΛΜΕ που ανέτρεψε τις αποφάσεις των Γενικών συνελεύσεων και υποτάχθηκε στην επιστράτευση. Άμεσο αποτέλεσμα αυτής της υποχώρησης ήταν το πρώτο μεγάλο κύμα διαθεσιμοτήτων με την κατάργηση των ειδικοτήτων στην Τεχνική εκπαίδευση. Πόσο αιθεροβάμονες και βολονταριστές ήταν εκείνοι που από την αρχή επέμεναν ότι ο κλάδος έπρεπε να σπάσει στην επιστράτευση και να προχωρήσεις στη απεργία; Ή αντίθεα πόσο «πραγματιστές»; Ανακαλύφτηκε η μεγάλη αλήθεια ότι δεν ήταν το ίδιο αποφασισμένοι να σπάσουν την επιστράτευση όλοι οι εκπαιδευτικοί που ψήφισαν-με μεγάλες πλειοψηφίεςτην απόφαση για απεργία. Η πρώτη παρατήρηση σε μια τέτοια «ανακάλυψη» είναι ότι λίγες γενικές συνελεύσεις με ευθύνη των δυνάμεων της αριστεράς- δοκίμασαν τα μέλη τους με συγκεκριμένες αποφάσεις για την υλοποίηση της απεργίας και το σπάσιμο της επιστράτευσης, άρα από πού βγαίνει ένα τέτοιο συμπέρασμα; Αλλά ακόμα και αν δεχτούμε μια τέτοια πλευρά της πραγματικότητας και διαχωρίσουμε τον κόσμο σχηματικά σε ένα ενεργητικό κομμάτι που θα προχωρούσε στο σπάσιμο της επιστράτευσης, σε ένα «κεντρώο» που θα παρακολουθούσε και ανάλογα θα έπραττε και σε ένα τρίτο πιο εχθρικό και παθητικό, ποια θα ήταν η ευθύνη των ηγεσιών της αριστεράς στην εκπαίδευση; Δεν θα ήταν να διευρύνει το πρώτο, να περιορίσει το δεύτερο και να ουδετεροποιήσει το τρίτο; Θα ενωθεί ο Μάης με τον Σεπτέμβρη; Ανάλογη τακτική αποφυγής ακολουθείται και σήμερα. Από `κει που θα έκλειναν τα σχολεία στις 11 Σεπτέμβρη φτάσαμε στην πρόταση για απεργία στις 16, στην καλύτερη περίπτωση, στη χειρότερη μια σαρανταοκτάωρη και στο βάθος καραδοκεί το «καπέλο» της απεργίας της ΑΔΕΔΥ για να τραβήξει σε μάκρος και να υπονομεύσει το εναρκτήριο λάκτισμα της απεργίας. Και οι απολυμένοι συνάδελφοι τι θα κάνουν όλο αυτό το διάστημα στα πρώην σχολειά τους; Γιατί για το σύστημα ο στόχος είναι σαφής και δηλωμένος: να συνηθίσει την πληγή των απολύσεων το σώμα των εκπαιδευτικών. Για να ανοίξει ο δρόμος για τα χειρότερα. Όμως ο «κόσμος» έχει ήδη ξεκινήσει να κάνει την αυτοκριτική του. Το ακούς στις κινητοποιήσεις, συζητήσεις και συνευρέσεις του καλοκαιριού όπου συνάδελφοι πολύ συγκινητικά- εντοπίζουν την απουσία τους όλα αυτά τα χρόνια- από τις διαδικασίες του κινήματος απαιτώντας ταυτόχρονα πιο έντονο παρόν από την αριστερά. Είναι όλοι εκείνοι που αρχίζουν να εγκαταλείπουν την «γκρίνια» για τους συνδικαλιστές. Όλος αυτός ο «κόσμος» που ενώ -σε ένα διαφορετικό πλαίσιο- είχε μια ΔΕΔΟΜΕΝΗ στάση απέναντι στα πράγματα εξαναγκάζεται και εκβιάζεται -στο σημερινό πλαίσιο- επίθεσης του συστήματος να ανακαλύψει και να κατακτήσει μια ΑΛΛΗ ποιότητα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι. Όχι κάποιοι άλλοι Που είναι λοιπόν ο κόσμος; Εκεί που αντέχει να είναι. Αυτές οι αντοχές είναι αναγκαίο να ενισχυθούν, να ενταχθούν σε ένα πλαίσιο και προοπτική αγώνα που σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι η απεργία διαρκείας. Δεν είναι οι διαφυγές για λειτουργικές καταλήψεις και αντιμαθήματα. Δεν είναι οι αδιέξοδες προτάσεις για καταλήψεις σχολείων με τους μαθητές χωρίς απεργία. Ένα κίνημα που δεν μπορεί να επιβάλλει και να υπερασπίσει την απεργία θα τα βάλει με τον αντιτρομοκρατικό νόμο με πλάτη τους μαθητές; Δεν ενισχύει αυτό τον οπορτουνισμό μερίδας του «κόσμου» που εννοεί να βάλουμε μπροστά τους μαθητές και να κρυφτούμε πίσω από αυτούς ανέξοδα; Εδώ έχουμε άλλο ένα δείγμα αρνητικής ανατροφοδότησης στάσεων παραίτησης ανάμεσα στις ηγεσίες και τον «κόσμο». Είναι σίγουρο πως θα εκπλήξουν πολλούς οι αντοχές των συναδέλφων όταν δοκιμαστούν στο πεδίο του αγώνα.. Με στόχο βέβαια αυτός να πάρει πανεκπαιδευτικό χαρακτήρα και να ενωθεί με τους αγώνες που ήδη έχουν ξεκινήσει στην υγεία-περίθαλψη. Επιβάλλεται να εγκαταλειφτούν τα εύκολα σχήματα εξήγησης που είναι επινοήσεις του συστήματος όπως ο περίφημος «καναπές». Ή μήπως το φοβικό σύνδρομο απέναντι στον κόσμο που σήμερα αφυπνίζεται κρύβει την πραγματική ανησυχία να φανεί η έλλειψη και η υστέρηση μιας αριστεράς που δίπλα στο τζάκι των περασμένων ονειροπολήσεων απέναντι στους πραγματικούς αγώνες και τις αναμετρήσεις επικαλείται τον «πονοκέφαλο»; Σεπτέμβρης 2013 Δημήτρης Μάνος νηπιαγωγός μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών

11 Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ Προλεταριακή Σημαία 11 Μια μάχη ενάντια στις απολύσεις που, αν ξεκινήσει, μπορεί να ανοίξει μεγάλους δρόμους Ανοιχτό το ενδεχόμενο για κήρυξη απεργίας διαρκείας στους καθηγητές Κυβέρνηση - ΕΕ - ΝΤ επελαύνουν μέσω απανωτών μνημονίων, σαρώνοντας κατακτήσεις και προωθώντας αποφασιστικά τις απολύσεις, τα κλεισίματα νοσοκομείων, σχολείων και άλλων δομών και οργανισμών, τη συντριβή των μορφωτικών δικαιωμάτων της νεολαίας. Τα μέτρα, συνεχίζονται με ρυθμό πολυβόλου: Απολύσεις (2.200 σε πρώτη φάση), υποχρεωτικές μετατάξεις και μεταθέσεις παντού, δημιουργία τεχνητών υπεραριθμιών (και η αξιολόγηση περιμένει στη γωνία). Συνολική αιχμαλωσία με φόντο την πρόθεση για πλήρες ξεδόντιασμα της έννοιας «μόνιμη και σταθερή δουλειά», ακόμα και αν θεωρητικά- την διατηρεί κάποιος. Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε μόνο στη μέση της πορείας του πλήρους ξεθεμελιώματος οποιουδήποτε θύλακα μόνιμης και σταθερής δουλειάς και ότι οι απολύσεις θα είναι στην ημερήσια διάταξη: μαζικές ή κομματιαστές, άμεσες ή σταδιακές. Παράλληλα με την πλήρη ελαστικοποίηση των συνθηκών των όποιων «μόνιμων» παραμείνουν. Μέσα στο καλοκαίρι, προωθήθηκαν και οι αντιδραστικές αλλαγές για το Λύκειο και την Τεχνική Εκπαίδευση. Μέσω των απανωτών εξεταστικών ταξικών φραγμών από την Α Λυκείου (με θέματα κατά 50% από τράπεζα θεμάτων), το σύστημα στοχεύει να συντρίψει μορφωτικά δικαιώματα της νεολαίας και να πετάξει μεγάλα τμήματά της έξω από την εκπαίδευση σε δομές κατάρτισης και απλήρωτης και ανασφάλιστης εργασίας. Τα μέτρα αυτά προστίθενται στην εντεινόμενη άθλια οικονομική κατάσταση των οικογενειών αλλά και στη συνολική απόσυρση του κράτους από μια σειρά υποχρεώσεις που είχε, σε σχέση με την παροχή στοιχειωδών συνθηκών δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης (βιβλία, μετακινήσεις κλπ.) Η απόφαση του συνεδρίου της ΟΛΜΕ για απεργία διαρκείας από την έναρξη της χρονιάς (είχε παρθεί ΠΡΙΝ τις απολύσεις των μόνιμων συναδέλφων μας) θα έπρεπε να είχε οδηγήσει σε απεργία από τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη ή έστω πριν την έναρξη των μαθημάτων, εκτιμώντας ότι κάθε μέρα που περνάει ενισχύει την ψυχολογία του τετελεσμένου Το συνέδριο της ΟΛΜΕ είχε αποφασίσει (πριν από όλα τα προηγούμενα μέτρα) απεργία διαρκείας από την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Μετά από απανωτές συνεδριάσεις, το Σ της ΟΛΜΕ δεν κατέληξε σε απόφαση κι έτσι το λόγο πήραν οι συνελεύσεις. Ο χειρισμός που έγινε στο Σ της ΟΛΜΕ να μην καταλήξει σε εισήγηση (καταπατώντας, έτσι, την απόφαση του Συνεδρίου) έθεσε σε κίνδυνο την απόφαση του Συνεδρίου και την προοπτική της απεργίας διαρκείας. Για να μην προσθέσουν μια ακόμα διάσπαση στις προτάσεις κήρυξης απεργίας διαρκείας, οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών υποστήριξαν το παρακάτω πρόγραμμα δράσης για: 1. Απεργία διαρκείας με τη μορφή 5μερων επαναλαμβανόμενων με έναρξη τη 16η Σεπτέμβρη. Επιπρόσθετα: 2. Να δημιουργηθούν απεργιακές επιτροπές όσο το δυνατόν πιο αποκεντρωμένες με στόχο να φτάσουν στο επίπεδο του σχολείου. Οι απεργιακές επιτροπές αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες απεργιακής φρουράς, δημιουργίας πανό και παρεμβάσεων στην κοινωνία, δημιουργίας απεργιακών ταμείων, οργάνωσης εκδηλώσεων αλλά και συναυλιών πολιτικής και οικονομικής στήριξης της απεργίας 3. Οι ΕΛΜΕ που θα αποφασίσουν στις συνελεύσεις τους ότι κινούνται στην κατεύθυνση της απεργίας διαρκείας, να είναι σε συνεννόηση και να προσπαθήσουν να υλοποιήσουν την κατεύθυνση αυτή σε απευθείας συντονισμό μεταξύ τους ως πρωτοβάθμια σωματεία, σε περίπτωση που η ΟΛΜΕ «τα στρίψει». Είναι φανερό ότι μια απεργία διαρκείας των καθηγητών μπορεί να αποτελέσει γεγονός πρώτου μεγέθους και να ανοίξει κινηματικούς δρόμους. Η επίθεση Κεδίκογλου από τις 20 Αυγούστου (!) στο ενδεχόμενο της απεργίας αυτής, το αποδεικνύει. Την πρόταση για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες την υποστηρίζουν οι δυνάμεις των Παρεμβάσεων και οι ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ). Τμήμα πάντως των ΣΥΝΕΚ την ίδια στιγμή με δημόσιες τοποθετήσεις τους ουσιαστικά υπονομεύουν τη δυνατότητα αυτή. Το ΠΑΜΕ υπαναχώρησε και από την πρώτη του πρόταση για 48ωρη απεργία 12-13/9 και ουσιαστικά δεν πρότεινε καμία κινητοποίηση πέρα από τη δεδομένη 48ωρη της Α Ε Υ! Ταυτόχρονα επέλεξε να προβάλει συνεχώς τις δυσκολίες της απεργίας επενδύοντας στην ηττοπάθεια και την αδράνεια. Αποτέλεσε έτσι την «αριστερή» στήριξη της στάσης των ΑΚΕ-ΠΑΣΚ που πρότειναν 48ωρες αλλά και το αριστερό άλλοθι της μη απάντησης στον πόλεμο των απολύσεων. Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, είναι σε εξέλιξη οι συνελεύσεις στις ΕΛΜΕ της χώρας. Λάρισα Εκδήλωση των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Στις 3/9 πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών και της Ταξικής Πορείας Λάρισας για τις εξελίξεις στον τομέα της εκπαίδευσης. Μια εκδήλωση που με την μαζικότητά της και τη συμμετοχή των παρευρισκομένων εκπαιδευτικών και όχι μόνο, διαψεύδει όλους εκείνους που προσπαθούν να μας πείσουν πως τίποτα δεν γίνεται, πως ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για να κατέβει στο δρόμο. Για όποιον ήταν παρών στην εκδήλωση, ήταν ξεκάθαρο πως ο κλάδος των εκπαιδευτικών είναι αποφασισμένος να μην ξεπουλήσει το δικαίωμά του στη δουλειά, το δικαίωμά του στη ζωή, ούτε να παζαρέψει τις κατακτήσεις του λαού μας για δωρεάν εκπαίδευση για όλους. Από τις τοποθετήσεις των ομιλητών και τη συζήτηση που ακολούθησε προέκυψε το συμπέρασμα πως η επίθεση που έχει εξαπολύσει το σύστημα δεν άφορά απλώς κάποιους κλάδους της κοινωνίας αλλά είναι μια προσπάθεια ανατροπής όλων των κατακτήσεων της εργατικής τάξης και του λαού. Μια προσπάθεια που δεν θα σταματήσει εάν δεν πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας, εάν δεν υπερασπιστούμε τα κεκτημένα δικαιώματα μας και εάν δεν παλέψουμε για την ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Βέβαια, ποτέ καμία εκδήλωση όσο επιτυχημένη και εάν είναι δεν θα μπορούσε να μας τροφοδοτήσει με τόσο ενθουσιασμό και αισιοδοξία, γιατί ξέρουμε ότι οι αγώνες κρίνονται στους χώρους δουλειάς και στο δρόμο. Και αυτό το γεγονός είναι που μας ενθαρρύνει ακόμα περισσότερο. Γιατί η μαζική παρουσία εκπαιδευτικών στην εκδήλωση δεν ήταν αποτέλεσμα αυτοματισμού ή όπως σε άλλες εκδηλώσεις, αποτέλεσμα κάποιου τρανταχτού ονόματος-κράχτη. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν το επιστέγασμα της συνεπούς παρουσίας μας τους δυο τελευταίους μήνες στις καθημερινές κινητοποιήσεις των απολυμένων εκπαιδευτικών των ΕΠΑΛ. Χωρίς την πρόθεση υπερβολής, πιστεύουμε πως με την παρουσία μας στον αγώνα των εκπαιδευτικών και παρόλο τις όποιες αδυναμίες είχε και έχει η παρέμβασή μας, έχουμε καταφέρει να στήσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης με τους εργαζόμενους, πράγμα που γίνεται φανερό και από τη στάση τους απέναντι μας τόσο στις συνελεύσεις, τα συντονιστικά και τις παρεμβάσεις όσο και από τη στάση τους στην εκδήλωση που την αγκάλιασαν και την στήριξαν σαν να ήταν δικιά τους. Ακόμα πιστεύουμε πως έχουμε καταφέρει να μπολιάσουμε τις απόψεις και τις ιδέες μας στο μαχητικό πνεύμα των εργαζομένων, κάτι που αντανακλάται στα συνθήματα στις πορείες και στις τοποθετήσεις των εκπαιδευτικών στα συντονιστικά. Η συνέλευση της ΕΛΜΕ Λάρισας στις 4/9 αποφάσισε πενθήμερες κυλιόμενες απεργίες από τις 16 Σεπτεμβρίου, με περιφρούρηση των κινητοποιήσεων. Πρόταση που υπερψηφίστηκε τελικά λαμβάνοντας 360 ψήφους, έναντι της πρότασης που κατέθεσαν ΑΚΕ, ΠΑΣΚ και ΠΑΜΕ για 48ωρη απεργία στις 18-19/9, η οποία έλαβε 16 ψήφους. Στο πλαίσιο της ίδιας απόφασης, στις 12 και 13 του μήνα τα σχολεία, θα γίνουν ενημερωτικές συνελεύσεις με τη συμμετοχή μαθητών και γονέων. Αυτή είναι μια μάχη που έχουμε μπροστά μας και είναι κοινή πεποίθηση όλων μας πως πρέπει να την κερδίσουμε κόντρα σε λογικές ηττοπάθειας και αποχώρησης από το μετερίζι του αγώνα.

12 12 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 13 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ Οι κάτοικοι να παλέψουν μαζί με τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία ΑΓΙΑ ΟΛΓΑ Η ανακοίνωση ότι εργαζόμενοι του Αγία Όλγα θα βγουν σε διαθεσιμότητα δημιούργησε αναστάτωση ανάμεσά τους. Στους εργαζόμενους του νοσοκομείου περιλαμβάνονται η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που εργαζόντουσαν στο πρώην 7ο ΙΚΑ και οι εργαζόμενοι του Γ.Ν. Πατησίων. Από αυτούς τους εργαζόμενους πήραν το χαρτί της διαθεσιμότητας περίπου 320. Το δε Γ.Ν. Πατησίων έκλεισε. Επίσης να πούμε ότι τους καλύπτουν τρία σωματεία. Του Αγία Όλγα, του 7ου και του Πατησίων. Από τις πρώτες μέρες, οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν κοινές συνελεύσεις όπου καθόριζαν από κοινού τις κινητοποιήσεις τους. Συμμετείχαν στις στάσεις και τα συλλαλητήρια που αποφασιζόντουσαν είτε από την ΠΟΕ ΗΝ, είτε από το Συντονισμό των νοσοκομείων της Αττικής, είτε ήταν πρωτοβουλία άλλων σωματείων. Αρχικά όσοι είναι στο Αγία Όλγα, μετά και αυτοί του Γ.Ν. Πατησίων. υσκολίες παρουσιάστηκαν από συνδικαλιστικές δυνάμεις και κυρίως την ΠΑΣΚΕ. υστυχώς όμως και από το ΠΑΜΕ. Ειδικά η ΠΑΣΚΕ με προεξάρχοντα τον Λαζαρίδη της ΠΟΕ ΗΝ έκανε και κάνει ότι Η περιοχή της Βόρειας Αθήνας έχει πληγεί ιδιαίτερα από τις εξελίξεις στο χώρο της υγείας: Κλείσιμο του 1ου ΙΚΑ (Παπαδημητρίου), κλείσιμο δύο πτερύγων του Αμαλία Φλέμινγκ (Μπόμπολα και Τσαγκάρη), συγχώνευση του 7ου ΙΚΑ με το Αγία Όλγα και διαθεσιμότητα όσων εργαζόμενων προέρχονταν από αυτό, διαθεσιμότητες στο Σισμανόγλειο. Τα αποτελέσματα είναι δύο: Πρώτον εκατοντάδες εργαζόμενοι βρίσκονται, ουσιαστικά, στο δρόμο. Οι διαβεβαιώσεις του υπουργού δεν πείθουν ότι οι διαθεσιμότητες δε θα μετατραπούν απολύσεις. Πρόκειται για τη συνέχιση και την κλιμάκωση της επίθεσης στο δημόσιο τομέα, ο οποίος, κατ' απαίτηση της τρόικας, πρέπει να μικρύνει με κάθε κόστος. εύτερον, η περιοχή στερείται όχι μόνο τις υπηρεσίες των απολυμένων εργαζόμενων, αλλά και εκατοντάδες νοσοκομειακά κρεβάτια. Πρέπει να σημειωθεί ότι τα νοσοκομεία των περιοχών αυτών ήδη υπέφεραν (όπως όλα) τόσο από την έλλειψη υλικού, όσο και από την έλλειψη προσωπικού. Όποιος έχει επιχειρήσει να εξεταστεί σε εξωτερικά ιατρεία ή σε εφημερίες ή όποιος έχει νοσηλευτεί γνωρίζει καλά τι σημαίνουν ατέλειωτες ώρες αναμονής και ταλαιπωρία. Προφανώς, μετά τις νέες εξελίξεις η ταλαιπωρία θα ενταθεί, αφού οι εργαζόμενοι που θα εξυπηρετούν τον κόσμο θα είναι λιγότεροι. Και, προφανώς, με ένα Γενικό Νοσοκομείο λιγότερο (Φλέ μιγκ) οι εφημερίες των υπολοίπων θα επιβαρυνθούν ακόμη περισσότερο. Για τους κατοίκους της Βόρειας Αθήνας δεν τίθεται απλά θέμα αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζόμενων στην υγεία. Τίθεται ζήτημα συμμετοχής τους σε αυτόν. Ο προφανής λόγος είναι ότι είναι οι βασικοί χρήστες των υπηρεσιών υγείας και άρα άμεσα θιγόμενοι από την επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη. Όμως και το ζήτημα των απολύσεων τους αφορά άμεσα και εξίσου, γιατί ο καθένας μπορεί να είναι ο επόμενος που θα βρεθεί στην ανεργία, αν δεν έχει βρεθεί ήδη. Όσο άμεσα αμφισβητείται το δικαίωμα του λαού στη δωρεάν περίθαλψη, άλλο τόσο άμεσα αμφισβητείται και το δικαίωμα του λαού στη δουλειά. Το ζητούμενο, επομένως, είναι να υπάρξει μια όσο πιο πλατιά ενημέρωση και κινητοποίηση των κατοίκων πάνω στο θέμα αυτό, αλλά και η σύνδεσή του με την επίθεση στο χώρο της εκπαίδευσης η οποία κι αυτή καλά κρατεί και έχει αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Με βάση αυτές τις κατευθύνσεις η ΠΑΑΣ στα Βόρεια της Αθήνας έχει ήδη συμμετάσχει σε συγκεντρώσεις στα Μελίσσια και στο Αγία Όλγα και έχει εκδώσει προκήρυξη για την επίθεση στην υγεία. Με μια λογική συντονισμού των δράσεων ανάμεσα σε σωματεία, φορείς και συλλογικότητες και πλατιάς απεύθυνσης προς τον κόσμο, κόντρα στη δημαγωγία της κυβέρνησης αλλά και στις εκλογικές αυταπάτες που σπέρνονται από τον ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο), με βάση τις οποίες ο αγώνας πρέπει να στοχεύσει στην ανατροπή της κυβέρνησης και σε εκλογές που θα αναδείξουν συσχετισμούς τέτοιους που θα μπορέσουν να ανατρέψουν αυτήν την πολιτική. Οι προθέσεις τους είναι γνωστές και δηλωμένες. εν πρόκειται να σταματήσουν αν ο ίδιος ο λαός, δεν τους σταματήσει. Στόχος, επομένως, δεν είναι οι εκλογές, αλλά η ανάπτυξη μαζικών αγώνων που θα σταματήσουν και, γιατί όχι, θα ανα τρέψουν την επίθεση εν όλω ή εν μέρει. Έχει ξαναγίνει και θα ξαναγίνει... μπορεί για να ανακόψει τη διάθεση αγώνα των εργαζόμενων, τρομοκρατώντας τους με το να καταγγέλει αποφάσεις συνελεύσεων ως παράνομες και απειλώντας ότι η διοίκηση θα προβεί σε ασφαλιστικά μέτρα και διώξεις. Αυτά αφού οι προτάσεις του δεν είχαν καμιά τύχη! Το ΠΑΜΕ, έρμαιο της λογικής του, δεν ψήφισε τις προτάσεις του Συντονισμού για απεργιακές κινητοποιήσεις και φυσικά δεν τις στήριξε παρά το ότι δηλώνει ότι τον αποφασιστικό ρόλο πρέπει να τον παίζουν οι συνελεύσεις. Αρνείται κάθε ιδέα κεντρικού συντονισμού, έφτασε δε στο σημείο να ζητήσει το λόγο, καταγγέλοντάς τη σχεδόν, γιατί η συγκέντρωση που έγινε στο υπουργείο Υγείας στις 30/8 κατευθύνθηκε προς την Πολυκλινική όπου είχαν εμφανιστεί τα ΜΑΤ. Οι προτάσεις του ταυτιζόντουσαν, ή κατόπιν πίεσης διαφοροποιούνταν λίγο, με αυτές των ΠΑΣΚΕ και ΑΚΕ στη ΠΟΕ ΗΝ. Από τη μέρα της επίδοσης των διαθεσιμοτήτων οι εργαζόμενοι συγκεντρώνονται στο νοσοκομείο. ιοργάνωσαν συ - νά ντηση με τοπικούς φορείς και την ΕΛΜΕ, πραγματοποίησαν κοινές πορείες στη περιοχή, συμμετείχαν μαζικά στη τετράωρη στάση της ΠΟΕ ΗΝ την Τετάρτη 4/9. Συνεχίζουν μέχρι να επαναπροσληφθούν όλοι! Κ ατακαλόκαιρο η κυβέρνηση αποφάσισε να προωθήσει το κλείσιμο 8 νοσοκομείων Πανελλαδικά (5 σε Αθήνα Αμαλία Φλέμιγκ, Πολυκλινική, Πατησίων, Σπηλιοπούλειο, Αγ. Βαρβάρα και 3 σε Θεσσαλονίκη: Παναγία, Δερματολογικό και Χρονίων παθήσεων) μαζί με το Ινστιτούτο Νοσημάτων θώρακος στην Αθήνα. Θ ακολουθήσει 2ο κύμα κλεισιμάτων δεκάδων νοσοκομείων στην επαρχία (έχει προαναγγελθεί) και 3ο κύμα νοσοκομείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Και όλα αυτά σαν συνέχεια του κλεισίματος των 5 θεραπευτηρίων του ΙΚΑ κάποιους μήνες πριν. Η βάση αυτής της εγκληματικής κυριολεκτικά πολιτικής βρίσκεται στην ανάγκη του συ στή ματος να μειώσει δραματικά τις κρατικές δομές περίθαλψης στέλνοντας βίαια όσους (μάλλον λίγους πλέον) έχουν να πληρώσουν στον ιδιωτικό τομέα που πρόθημα θα καλύψει το κενό. Για τη συντριπτική πλειοψηφία αυτό θα σημάνει άμεση θέση σε κίνδυνο της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης, αύξηση του αριθμού των θανάτων και μείωση του μέσου όρου ζωής. Απλά και παστρικά πράγματα, θα λέγαμε, σε μια εποχή που η ανθρώπινη ύπαρξη αντιμετωπίζεται από αναλώσιμη ως περιττό βάρος. Σ ένα σύστημα σε κρίση περισσεύουν οι άνθρωποι. Και ο κυνισμός, θα προσθέταμε. Ένα απ τα πολλά στοιχήματα του τζογαδόρου υπουργού υγείας ήταν μέχρι πρότινος ο αριθμός των εργαζομένων που θα τεθούν σε καθεστώς διαθεσιμότητας απόλυσης. Η μπίλια έκατσε τελικά σ αυτή τη φάση στο νούμερο το θράσος πρόκληση του βερίκοκου ήρθε απλώς να συμπληρώσει τις πραγματικές διαθέσεις τρόικας και κυβέρνησης ανεξάρτητα από την ταχύτητα υλοποίησής τους. Στην ουσία άνοιξε για το χώρο της Δημόσιας περίθαλψης το ζήτημα των απολύσεων, όπως συνολικότερα για ολόκληρο το στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Μόνο που στα νοσοκομεία η πραγματικότητα βοά και δεν πιάνει στο ελάχιστο ο λεγόμενος κοινωνικός αυτοματισμός αφού οι ελλείψεις προσωπικού είναι τραγικές. Όχι μόνο δεν περισσεύουν εργαζόμενοι αλλά χρειάζονται και άλλοι για να καλύψουν τα εγκληματικά κενά που υπάρχουν. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος του δεύτερου στοιχήματος της μετακίνησης των διαθέσιμων εργαζόμενων σε άλλα νοσοκομεία κατά την κυβέρνηση. Προέχει ο στόχος του κλεισίματος νοσοκομείων, κρεβατιών και λειτουργιών για να περισσεύουν πλέων οι εργαζόμενοι και επισήμως. Η λεγόμενη αξιολόγηση έρχεται να λειτουργήσει ως φενάκη για τις απολύσεις που έρχονται. Η ανακύκλωση του συνόλου του προσωπικού Η δη από τις αρχές Αυγούστου ανακοινώθηκε το κλείσιμο των τριών νοσοκομείων της Θεσσαλονίκης Λοιμωδών, Παναγία και Αφροδισίων καθώς και η συρρίκνωση και σταδιακή κατάργηση και του ψυχιατρικού νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα τα νοσοκομεία με την μεγαλύτερη μαχητικότητα είναι το Παναγία και το ψυχιατρικό. Στο Λοιμωδών έγινε μια απόπειρα από συναδέλφους να στηθεί επιτροπή αγώνα και σε συνεργασία με τους κατοίκους της περιοχής να κινηθούν διαδικασίες οι οποίες όμως δεν ευοδώθηκαν και στο αφροδισίων εκτός από κάποιες γενικές συνελεύσεις και μια επιτυχημένη εκδήλωση που διοργανώθηκε από κοινού με τους κατοίκους της περιοχής ενάντια στο κλείσιμο του αφροδισίων δεν έγινε κάτι άλλο. Οι εργαζόμενοι του Παναγία έχουν δώσει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έναν του δημόσιου τομέα θέλει και την επίφαση αντικειμενικότητάς της. Στο τέλος τέλος κάτι έπρεπε να βρεθεί ως δικαιολογητική βάση των απολύσεων. Αλλά και το σαθρό επικοινωνιακό επιχείρημα της δήθεν αλλαγής χρήσης γκρεμίζεται με πάταγο στη βάση της ίδιας της πραγματικότητας. Αποτελεί απλό αντιπερισπασμό για να θολώσουν τα νερά και να βραχυκυκλώσει η σκέψη του κόσμου. Βλέπετε η κατεδάφιση για να πιάσει πρέπει να ακολουθείται από την ακάλυπτη υποσχετική της δήθεν δημιουργίας κάτι άλλου στη θέση αυτού που κατεδαφίζεται. Κουβέντα να γίνεται τα λουκέτα στα πρώην νοσοκομεία του ΙΚΑ δεν είναι πάντως οφθαλμαπάτη. Στην ίδια κατεύθυνση εντάσσεται και η συζήτηση για το μέλλον του ΕΟΠΥΥ που ξεκίνησε. Είναι δυνατόν, άραγε, σε συνθήκες καπιταλισμού πωλητής υπηρεσιών υγείας και αγοραστής να ταυτίζονται; Πώς θα λειτουργήσει η λεγόμενη αγορά, άλλωστε; Οι απαντήσεις προσεχώς, αλλά καταλαβαίνουμε όλοι προς ποια κατεύθυνση. Όσο και αν η κυβέρνηση στην παρούσα φάση και για λόγους σκόπιμης διάσπασης επιλέγει να εξαιρέσει τους γιατρούς από τη διαθεσιμότητα απολύσεις, το βέβαιο είναι ότι θα τους ξαναθυμηθεί αν και εφόσον μπορέσει να περάσει τις σημερινές αντιλα κές και αντεργατικές επιλογές. Η περίοδος συντριβής των μεσοστρωμάτων είναι αξιόλογο αγώνα, ο οποίος είχε όμως και αρκετά προβληματικά σημεία. Η παρουσία του ΠΑΜΕ στο σωματείο υπήρξε καθοριστική για δύο λόγους: πρώτον γιατί δε μίλησε ποτέ για απεργία τη στιγμή που επίκειτο κλείσιμο νοσοκομείου και απόλυση εργαζομένων και δεύτερον διαπνεόμενο από τη λογική περιχαράκωσης δεν κάλεσε ποτέ τα άλλα σωματεία των υπό κλείσιμο νοσοκομείων να συντονιστούν και να δώσουν τη μάχη όλα μαζί που θα είχε σίγουρα περισσότερες πιθανότητες να νικήσει. Η λογική περιχαράκωσης έφτασε σε τέτοιο σημείο που ενώ τη μια μέρα καλούσαν κόσμο, αλληλέγγυους, κατοίκους να τους συμπαρασταθούν, την επομένη την ανέβαλαν για να γίνει «κε - κλει σμένων των θυρών», δηλαδή μόνο των εργαζομένων του Παναγία. Στο Ψυχιατρείο που στο διοικητικό συμβούλιο του σωματείου την πλειοψηφία έχει ο ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση έχει κάποια σίγουρο ότι θα συμπεριλάβει σύντομα το ιατρικό νοσοκομειακό στρώμα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι ενθαρρυντικό ότι οι κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν αμέσως μετά την ανακοίνωση των προθέσεων της κυβέρνησης στα μέσα Ιουλίου καλά κρατούν, έχουν διαμορφώσει ένα ορισμένο κλίμα, κατά βάση με κορμό τους εργαζόμενους των νοσοκομείων που έχουν μπει στο στόχαστρο. Συγκεντρώσεις, Γενικές Συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, συγκεντρώσεις συναυλίες σε τοπικό επίπεδο και μια κεντρική στα Προπύλαια στην Αθήνα, στάσεις εργασίας και απεργίες με συγκεντρώσεις έξω από το Υπουργείο Υγείας και διαδηλώσεις, προπαγανδιστικό υλικό προς τον κόσμο, ενεργοποίηση κατοίκων, φορέων και πολιτικών δυνάμεων έχουν καταφέρει να σπάσουν το μονοπώλιο της κυβερνητικής προπαγάνδας. Συντονισμένος αγώνας ενάντια σε διαθεσιμότητα απολύσεις και κλείσιμο νοσοκομείων Παράλληλα προσπάθειες πραγματικού συντονισμού βρίσκονται σε εξέλιξη πανελλαδικά προσπαθώντας να ξεπεράσουν τη γραμμή απραξίας, υποταγής και ξεπουλήματος της συνδικαλιστικής ηγεσίας (ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ, ΠΟΕΔΗΝ). Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες οι τελευταίες κεντρικές συγκεντρώσεις ανεξάρτητα από τη σημερινή τους αναντιστοιχία με το βάθος και την έκταση της επίθεσης στηρίχτηκαν από τα σωματεία κύρια των στοχοποιημένων νοσοκομείων με την επικουρία σωματείων που παίζουν ένα ρόλο δυνάμεις που προσπαθούν να στηρίξουν τα κατά Κανένα νοσοκομείο δεν μπορεί να δώ σει τη μάχη μόνο του!!! Όλα μαζί μπορούν!! Συντονισμός όλων των υγειονομικών τώρα στη Θεσ σαλονίκη!! τόπους συντονιστικά. Αυτές οι προσπάθειες έχουν να τα βάλουν με θεούς και δαίμονες στην κυριολεξία. Πέρα από ΠΑΣΚΕ ΔΑΚΕ (ανοιχτά εχθρικές) πρέπει να ξεπεράσουν την εγωκεντρική, υπονομευτική στάση του ΠΑΜΕ που έχει θεοποιήσει την αστική νομιμότητα, ακούει τη λέξει συντονισμός και βγάζει σπυράκια, χρησιμοποιεί σωματεία που ελέγχει ως φέουδα (π.χ. Πολυκλινική) και εσχάτως βλέπει προβοκάτορες στις δυνάμεις και τις προσπάθειες όλης της υπόλοιπης Αριστεράς. Για τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα. Με πολιτική απόφαση ούτε ευννοεί ούτε συμμετέχει στα διάφορα συντονιστικά, ευελπιστώντας ότι σύντομα θα φυλλορροήσουν. Έχουμε την άποψη ότι το κλειδί της απάντησης βρίσκεται στην ενεργοποίηση όσο το δυνατόν περισσότερων εργαζόμενων απ όσο το δυνατόν περισσότερα νοσοκομεία πα νελ λαδικά. Η κατεύθυνση δεν μπορεί να είναι άλλη από τους απεργιακούς, παρατεταμένους αγώνες διάρκειας που θα στηρίζονται ουσιαστικά απ τα κάτω και θα επιδιώκουν έναν πραγματικό συντονισμό όσων θέλουν και μπορούν να συντονιστούν χωρίς αποκλεισμούς. Πρώτα και κύρια μεταξύ των εργαζομένων στα Νοσοκομεία αλλά και με άλλους χώρους του δημοσίου που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα (Εκπαίδευση, Δήμοι κλπ.) ακόμα και με εργαζόμενους σε επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις χρειάζεται να διευρυνθούν οι εστίες αντίστασης που ξεσπούν καθημερινά και να συναντηθούν στο δρόμο του αγώνα, θέτοντας πραγματικό ζήτημα και πολιτικό πρόβλημα στο προχώρημα της πολιτικής τρόικας, κεφαλαίου και κυβέρνησης. Από την άποψη αυτή, η επίθεση δεν μπορεί να απαντηθεί με 4ωρες στάσεις (ΠΟΕΔΗΝ) την ώρα που απολύονται εργαζόμενοι και κλείνουν νοσοκομεία. Ούτε φυσικά με μια 48ωρη απεργία στις 18 και 19/9 (ΑΔΕΔΥ) που ετεροχρονίστηκε σκόπιμα απ τη συνδικαλιστική ηγεσία για να μη δώσει αέρα στα πανιά των αγωνιζόμενων κομματιών των υγειονομικών και που έρχεται σαν αντιπερισπασμός στην απεργία διαρκείας που θα πρεπε να ξεκινήσουν οι καθηγητές με βάση την απόφαση του τελευταίου συνεδρίου της ΟΛΜΕ. Δύσκολα τα πράγματα, θα έλεγε κανείς. Δύσκολα αλλά όχι αδύνατα θα συμπληρώναμε. Από τη μεριά μας θα κάνουμε ό,τι περνάει απ το χέρι μας για να προχωρήσει η κατεύθυνση που εδώ συνοπτικά εκθέσαμε. Είμαστε πεισμένοι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. ποιοτικά χαρακτηριστικά διαφορετικά χωρίς όμως να μπαίνει πάλι η λογική του απεργιακού αγώνα και του συντονισμού του κλάδου των υγειονομικών. Στο όνομα της πορείας της ΕΘ και της προσπάθειας για δήθεν συντονισμό όλων των κλάδων εργαζομένων δεν προσπάθησαν να φέρουν κοντά τα σωματεία. Πως όμως να συντονιστούν οι υγειονομικοί με τους εκπαιδευτικούς ή τους ΟΤΑ όταν δεν συντονίζονται μεταξύ τους τα νοσοκομεία; Ετσι περιορίστηκαν σε κινητοποιήσεις στην περιοχή, σε συνελεύσεις ενημερωτικές, σε παραστάσεις στη ΥΠΕ στα πλαίσια στάσεων εργασίας που με δική τους πίεση είναι αλήθεια προκήρυξε η ΠΟΕ ΗΝ. Αλλά για να ανατραπεί αυτή η επίθεση δεν αρκεί μια στάση εργασίας, ούτε αρκεί να λες ότι η ΠΟΕ ΗΝ δεν μας στηρίζει ή ότι ο κόσμος δεν τραβάει για απεργία; Να σημειωθεί ότι δεν έχει γίνει συνέλευση σε κανένα από τα μεγάλα νοσοκομεία που δεν «κινδυνεύουν προς το παρόν» όλο αυτό το διάστημα. Εννοείται ότι η ΠΟΕ ΗΝ ούτε στήριξε τον αγώνα, ίσα ίσα τον σαμποτάριζε. Όταν σε στάση εργασίας που είχε προκηρυχθεί πριν από 15 μέρες ετίθετο το ζήτημα της συνέχισης των κινητοποιήσεων γιατί τα νοσοκομεία θα έκλειναν το αμέσως επόμενο διάστημα αυτοί σφύριζαν αδιάφορα και μιλούσαν για τη ΕΘ ή για μια ακόμη ενδεχόμενη στάση εργασίας στις 4 Σεπτέμβρη, μέρα που θα είχαν κλείσει όλα τα νοσοκομεία σύμφωνα με τις δηλώσεις της κυβέρνησης. Αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι στο Παναγία συνεχίζουν με καθημερινές συνελεύσεις και συναυλία που προγραμματίζεται στον προαύλιο χώρο. Εχει κυριαρχήσει η απογοήτευση δεδομένου ότι και από το στόμα των αριστερών αγωνιστών ακούγεται ότι ο αγώνας τελείωσε. Στο Ψυχιατρείο έχει καταγραφεί σαν μια μικρή νίκη η αναβολή για λίγο καιρό των διαθεσιμότητων. ΑΜΑΛΙΑ ΦΛΕΜΙΓΚ Πώς να αναβαθμίσετε ένα νοσοκομείο μέχρι το κλείσιμό του! Τ ο Αμαλία Φλέμιγκ στα Μελίσσια λειτουργεί εδώ και δεκαετίες σαν Γενικό Νοσοκομείο. Από το τέλος του Ιούλη, κυβέρνηση και υπουργείο βιάζονται να αναπλάσουν (sic) το νοσοκομείο. Παράλληλα με τις γνωστές διαβεβαιώσεις του επίσης γνωστού για την ακροδεξιά του σταθερότητα υπουργού Γεωργιάδη, ότι δεν θα απολυθεί κανένας εργαζόμενος στην υγεία, το σχέδιο για το Φλέμιγκ προβλέπει την μετατροπή του σε κέντρο υγείας αστικού τύπου, τη λειτουργία μόνο Παθολογικής, Καρδιολογικής, Χειρουργικής κλινικής και του Χειρουργείου καθώς και τη μελλοντική (!) δημιουργία κέντρου αποκατάστασης χρονίως πασχόντων. Αυτά στα λόγια. Στην πράξη από τα δεκάδες τμήματα και λειτουργίες θα απομείνουν, αν απομείνουν, ελάχιστα για ένα μικρό διάστημα, όσο χρειάζεται για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου. Όσο περισσότερο διαβεβαιώνει το υπουργείο τόσο φουντώνουν οι αγώνες των εργαζομένων. Ο ρόλος του Σωματείου Η πορεία του αγώνα των εργαζομένων εδώ και ενάμιση μήνα κλιμακώνεται και αποκτά συνεχώς νέα δυναμική. Η σύνθεση του.σ. του Σωματείου εργαζομένων, εκτιμούμε ότι συνέβαλλε σ αυτή την κατεύθυνση. Από τις πρόσφατες αρχαιρεσίες εκλέχτηκαν στο 11μελές συμβούλιο 4 μέλη της Ταξικής Πορείας, τρία μέλη από την ΠΑΣΚΕ, δυο από το ΠΑΜΕ και δυο από τη ΑΚΕ. Το Σωματείο λοιπόν έχει μπει μπροστά, στηρίζεται από επιτροπή αγώνα που συγκροτήθηκε από την αρχή των κινητοποιήσεων αλλά και την πλειοψηφία των εργαζόμενων. Συντονίζει τους αγώνες ενώ οι αποφάσεις παίρνονται με ανοιχτές διαδικασίες από κοινού, στις καθημερινές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που γίνονται στην είσοδο αλλά και στην πύλη του νοσοκομείου. ιαδικασία που κατά τη γνώμη μας έχει βοηθήσει στην ανάπτυξη του κινήματος στο νοσοκομείο και έχει δώσει δυνατότητα έκφρασης και συμμετοχής σε μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων. Σ αυτές τις συγκεντρώσεις έχουν παρευρεθεί και έχουν δηλώσει την αλληλεγγύη τους φορείς της πε ρι ο χής, δημοτικές κινήσεις, κόμματα και συνάδελφοι από νοσοκομεία και άλλους χώρους δουλειάς. Στη διάρκεια του Αυγούστου, κυκλοφόρησε και κολλήθηκε πλατειά αφίσα του Σωματείου, στήθηκε και λειτουργεί με μεγάλη επισκεψιμότητα μπλογκ (somateio-flemig. blogspot.com) συμβάλλοντας στην εκστρατεία ενημέρωσης που ήδη αναφέραμε. Έγιναν δύο συσκέψεις με τα νοσοκομεία της περιοχής, στις 7 και 13 του μήνα και μία με ευρεία συμμετοχή φορέων της περιοχής στις 20 του μήνα. Πάρθηκαν αποφάσεις στήριξης του αγώνα και πραγματοποιήθηκαν κινητοποιή - σεις. Έγιναν δύο πορείες στα Μελίσσια και δύο απογευματινές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας (στις 9 και 22), με επιτυχία και μεγάλη συμμετοχή εργαζομένων, του δήμου Πεντέλης, δημοτικών κινήσεων, παρατάξεων και κομμάτων. Ταυτόχρονα έχουν γίνει απεργίες και στάσεις εργασίας με συγκεντρώσεις, μαζί με άλλα νοσοκομεία, έξω από το Υπουργείο Υγείας, με καλή συμμετοχή στις περισσότερες περιπτώσεις. Σημαντικό εργαλείο η εμπειρία του αγώνα Στη διάρκεια αυτού του αγώνα που συνεχίζεται, πέρα από τις κινητοποιήσεις, έχουν αναδειχθεί τόσο οι ανάγκες και ανεπάρκειες του υγειονομικού κινήματος όσο και οι μεγάλες ευθύνες της συνδικαλιστικής ηγεσίας που έχοντας γραμμή υποταγής στο σύστημα, όχι μόνο αρνείται να συνολικοποιήσει τους αγώνες αλλά με χίλιους τρόπους ανέχεται και συντηρεί τον τεχνητό διαχωρισμό ανάμεσα στα μικρά και στα μεγάλα νοσοκομεία, σ αυτά που κλείνουν και σ αυτά που μένουν. Πολλά και τραγικά θα μπορούσαν να ειπωθούν σχετικά με τη στάση της ΠΟΕ ΗΝ γενικά, αλλά και των παρατάξεων ειδικά. Για την οικονομία του χώρου σταματούμε εδώ. Ευτυχώς μέρα με τη μέρα οι εργαζόμενοι βγάζουν τα συμπεράσματά τους από την στάση όλων ανεξαίρετα των δυνάμεων. Στο Φλέμιγκ από στιγμή σε στιγμή αναμένεται η ανακοίνωση των 300 εργαζομένων που βγαίνουν σε διαθεσιμότητα (απόλυση). Το Σωματείο με απόφασή του στις 5/9 πάει στη Γενική Συνέλευση με πρόταση για 24ωρη απεργία άμεσα και συγκέντρωση διαμαρτυρία με την ανακοίνωση των ονομάτων. Ακόμα συμμετέχει στις προσπάθειες συντονισμού που γίνονται στην Αθήνα αλλά και πανελλαδικά προκειμένου να ξεκινήσουν επιτέλους κινητοποιήσεις σε όλα τα νοσοκομεία με αποφάσεις Σωματείων και γενικών συνελεύσεων. Ακόμα, οι συνδικαλιστές της Ταξικής Πορείας θα προτείνουν στη Συνέλευση να παρθεί απόφαση για άρνηση παραλαβής των διαπιστωτικών πράξεων όταν αυτές εκδοθούν. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει με την παραλαβή των χαρτιών να συναινέσουν στην απόλυσή τους και στη συρρίκνω - ση κλείσιμο του νοσοκομείου. Πρέπει να μπλοκάρουν με όποιο τρόπο μπορούν τη διαδικασία και να κερδίσουν πολύτιμο χρόνο για να αγωνιστούν με όλο και καλύτερους όρους. Το Φλέμιγκ δεν αναφέρεται τυχαία σήμερα ως σημαντικό κέντρο του αγώνα στα νοσοκομεία. Η καλή λειτουργία του Σωματείου, παρά τις όποιες διαφορετικές απόψεις, η στάση των δυνάμεων της Ταξικής Πορείας και η ανοιχτή δημοκρατική διαδικασία λήψης αποφάσεων με ευρεία συμμετοχή των εργαζόμενων έχουν συντελέσει σ αυτό. Οι εργαζόμενοι δύσκολα θα κάνουν πίσω. Σ αυτό (και μόνο) βάζουμε στοίχημα, κύριε υπουργέ!

13 14 Προλεταριακή Σημαία ΝΕΟΛΑΙΑ Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 Όλα τα μέτωπα ανοιχτά στο ΑΠΘ Η επίθεση στα δικαιώματα φοιτητών, εργαζομένων προχωράει Για μία ακόμη χρονιά, πριν καλά καλά τελειώσει το καλοκαίρι, η κυβέρνηση βάλθηκε να τελειώσει το έργο που ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια. Να διαλύσει το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο και να χτυπήσει το δικαίωμα των λα κών στρωμάτων στις σπουδές. Ταυτόχρονα και σε συνδυασμό με αυτό, χτυπάει και το δικαίωμα στη δουλειά των εργαζομένων στα πανεπιστήμια. Ειδικά για το ΑΠΘ, αυτό δεν είναι καθόλου καινούριο, αφού πολλοί εργαζόμενοι αναγκάζονται εδώ και δεκαετίες να δουλεύουν με εργολαβίες. Πέρυσι, πολλοί από αυτούς απολύθηκαν και οι υπόλοιποι αναγκάστηκαν να δουλεύουν με μειωμένα ωράρια και για 400 ευρώ. Φέτος ήρθε η σειρά του μόνιμου, διοικητικού προσωπικού. Το υπουργείο ζητάει οι μισοί περίπου εργαζόμενοι, επί συνόλου 700, να βγουν στην εφεδρεία, πράγμα που, όπως γνωρίζουν καλά οι εργαζόμενοι, σημαίνει απόλυση. Αυτή τη φορά, όμως, η επίθεση του συστήματος είναι συνολική και δεν αγγίζει μόνο το ΑΠΘ. Αυτό θα συμβεί σε όλα τα Ιδρύματα της χώρας, με πρόφαση το περυσινό νομοσχέδιο για τις συγχωνεύσεις, το περιβόητο "Σχέδιο Αθηνά". Πλέον το υπουργείο δεν αναγνωρίζει τις ανάγκες των Ιδρυμάτων σε προσωπικό, καθώς πολλά Τμήματα συγχωνεύτηκαν ή πλέον ανήκουν σε Σχολές, από εκεί που ήταν ανεξάρτητα. Έτσι, με «αυθαίρετο» τρόπο, όρισαν τις ανάγκες των Ιδρυμάτων και θέλουν να πετάξουν έξω όσους εργαζόμενους θεωρούν ότι περισσεύουν. Η επιλογή μάλλον δεν έγινε όμως και τόσο «αυθαίρετα», γιατί, όπως γνωρίζουμε ήδη, θα υπάρξουν νέες συγχωνεύσεις σχολών. Μ' αυτόν τον τρόπο, η κυβέρνηση καταφέρνει να χτυπήσει και στα 2 μέτωπα, από τη μία τους φοιτητές, με το κλείσιμο σχολών, την υποστελέχωση των υπηρεσιών κτλ, και από την άλλη τους εργαζόμενους. Ήδη όμως οι εργαζόμενοι, παρά το μούδιασμα και το κλίμα ηττοπάθειας που κυριαρχεί, έχουν δείξει διάθεση να αγωνιστούν, με μαζικές συνελεύσεις και απεργιακές κινητοποιήσεις που αποφάσισαν. Τα μέτωπα όμως στο ΑΠΘ δεν τελειώνουν εκεί. Η λέσχη του ΑΠΘ, που εδώ και χρόνια έχει μεθοδευμένα υποβαθμιστεί, είναι έτοιμη να ιδιωτικοποιηθεί. Ήδη το Διοικητικό της Συμβούλιο, στο οποίο προεδρεύει ο αντιπρύτανης, έχει πάρει αυτήν την απόφαση και μένει να επικυρωθεί και από τη διοίκηση, πράγμα που είναι θέμα χρόνου. Η λέσχη του ΑΠΘ είναι από τις λίγες λέσχες στην Ελλάδα που δεν χρειάζονται επί της ουσίας προαπαιτούμενα για να σιτιστεί κάποιος, εξυπηρετεί χιλιάδες φοιτητές και παρέχει δωρεάν φαγητό σε όλους. Ειδικά σε αυτή τη συγκυρία, με την οικονομική κρίση, οι φοιτητές που σιτίζονται στη λέσχη έχουν αυξηθεί πολύ. Αυτό που θέλει η κυβέρνηση είναι να απαλλαγεί από αυτό το έξοδο και να αποθαρρύνει χιλιάδες φοιτητές να σπουδάσουν, αυξάνοντας το κόστος φοίτησης και κατεδαφίζοντας κάθε κεκτημένο. Στην ίδια κατεύθυνση, προωθείται με τη βοήθεια της Πρυτανείας η επιβολή ενοικίου στις φοιτητικές εστίες. Ήδη από πέρυσι ο αριθμός του προσωπικού των εστιών του ΑΠΘ έχει μειωθεί δραματικά. Τόσο, που η λειτουργία τους δεν μπορεί να διασφαλιστεί. Μέχρι τώρα δεν έχει ξεκινήσει η λειτουργία της λέσχης των εστιών, ενώ έχουμε και το περσινό προηγούμενο, της επιβολής ενοικίου στις εστίες της Καλαμαριάς, που ανήκουν στο ΠΑΜΑΚ. Αυτή τη χρονιά, η επίθεση της κυβέρνησης στους φοιτητές αναμένεται να είναι σφοδρή, όπως και σε ολόκληρο το λαό. Έχουμε ήδη τα πρώτα δείγματα στο ΑΠΘ, έχουμε τη διαρκή αμφισβήτηση του Ασύλου στην Αθήνα, το χτύπημα στεκιών κ.λπ. Ταυτόχρονα, η φασιστικοποίηση και η καταστολή προχωρούν, οι αγώνες ποινικοποιούνται και πλέον μιλάμε για το ξεθεμελίωμα της δωρεάν υγείας, για απολύσεις στο Δημόσιο και όλα αυτά να μην έχουν τέλος. Η αμφισβήτηση του δικαιώματος στις σπουδές θα τεθεί άμεσα στο τραπέζι. Πολλοί φοιτητές θα οδηγηθούν στην παραίτηση από τις σπουδές τους, άλλοι θα πεταχτούν βίαια έξω και όλοι θα δεχτούν σοβαρά πλήγματα στις κατακτήσεις και τους όρους σπουδών τους. Μπροστά σε αυτό, πρέπει να απαντήσει το φοιτητικό κίνημα. Να βρεθούν οι φοιτητές στις Γενικές τους Συνελεύσεις, να συζητήσουν, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους κόντρα στην ηττοπάθεια και να παλέψουν για το δικαίωμά τους να σπουδάσουν. Να κατανοήσουν ότι για όλη αυτή την κατάσταση είναι υπεύθυνη η κυβέρνηση, το σύστημα και οι ιμπεριαλιστές που ληστεύουν τη χώρα. Να παλέψουν μαζί με τους εργαζόμενους, τους φυσικούς τους συμμάχους ενάντια σε αυτή την πολιτική συνολικά. Να οργανωθούν και να έρθουν σε επαφή με τους εργαζόμενους των πανεπιστημίων για να δώσουν από κοινού τον αγώνα και μετά με όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, να ενωθούν σε ένα μεγάλο ποτάμι αντίστασης. Να αφήσουν, τέλος, στην άκρη το καθηγητικό κατεστημένο και την Πρυτανεία, που όλα αυτά τα χρόνια έχει σταθεί απέναντι και εφαρμόζει απαρέγκλιτα όλες τις αποφάσεις της κυβέρνησης, παρά τις αγωνιστικές τους κορόνες. Για την εισβολή της αστυνομίας στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο Σ ε άλλη μία καταπάτηση του ασύλου προχώρησε η αστυνομία την Τετάρτη 21/8. Αυτή τη φορά σειρά είχε ο χώρος του κάτω Πολυτεχνείου. Φαίνεται πως μετά την εισβολή στο «παράρτημα» της Πάτρας, το σύστημα έχει βάλει πλώρη για να κλείσει όλους τους ανοιχτούς λογαριασμούς του, όπως ακούσαμε δια στόματος ένδια, με το κίνημα και τους χώρους-σύμβολα του αγώνα από το 1974 και μετά. Έτσι, είδαμε να εισβάλουν στο ιστορικό Πολυτεχνείο όλων των ειδών οι αστυνομικές δυνάμεις, κάνοντάς το φύλλο και φτερό και προχωρώντας σε 4 προσαγωγές. Τα ευρήματα, αν και μοιάζουν αστεία για να δικαιολογήσουν (έστω και με τη δική τους λογική) μία τέτοιας έκτασης επιχείρηση, δεν άργησαν να παρουσιαστούν από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ σαν σύνεργα τρομοκρατίας και ο ιστορικός χώρος σαν άντρο τρομοκρατών. Είναι ξεκάθαρο πως το σύστημα, στην προσπάθεια του να τρομοκρατήσει το λαό και τους αγωνιστές, θα επιστρατεύσει κάθε είδους προβοκάτσια και κατασταλτικό μέτρο για να στοχοποιήσει το λαϊκό κίνημα και τις δημοκρατικές ελευθερίες. Στο ίδιο μοτίβο, εξάλλου, κινείται και η είδηση για την εύρεση βομβών μολότοφ στον χώρο του ΑΠΘ, εν μέσω καλοκαιριού που όλοι ξέρουν πως οι σχολές είναι κλειστές. Στην προσπάθειά τους αυτή, προφανώς βρίσκουν συμπαραστάτες και το καθηγητικό κατεστημένο, πιστό κολαούζο του συστήματος, που όταν δεν καλεί την αστυνομία εναντίων φοιτητών απλώς «νίπτει τας χείρας του» σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος. Αυτή η εισβολή δεν είναι η πρώτη και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Έρχεται ως συνέχεια πολλών καταπατήσεων του ασύλου, με πιο πρόσφατα τα γεγονότα στην Πάτρα με την εισβολή στους χώρους 3 καταλήψεων, με την εισβολή στο ΤΕΙ Ηγουμενίτσας, στην κατάληψη Αντιβίωση στα Γιάννενα αλλά και την εισβολή στην πρυτανεία του ΕΚΠΑ λίγο πριν το καλοκαίρι και τις προσαγωγές δεκάδων φοιτητών που βρισκόταν εκεί για παράσταση διαμαρτυρίας. Μάλιστα, όπως φαίνεται εν όψει ΕΘ, η αστυνομία ετοιμάζει και άλλες εισβολές σε πανεπιστημιακούς χώρους, σε μια διαδικασία όξυνσης της καταστολής και τρομοκράτησης του λαού. Μια διαδικασία που εντάσσεται στην συνολικότερη φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής που προωθείται ως στοιχείο της πολιτικής του συστήματος. Μιας πολιτικής που στερεί από την λαό και την νεολαία ακόμα και τα πιο βασικά δικαιώματα στο βωμό της κερδοφορίας των ξένων και ντόπιων αφεντικών. Γιατί οι δημοκρατικές ελευθερίες δε χωράνε στο μέλλον που μας ετοιμάζουν. Ένα μέλλον χωρίς προοπτική για την πλειοψηφία της νεολαίας, που φοιτά στο «νέο σχολείο» του μνημονίου με επιστρατευμένους καθηγητές, συγχωνευμένα τμήματα και καταργημένες ειδικότητες, που σπουδάζει στο πανεπιστήμιο των λίγων και εκλεκτών που χτίζουν με τον νόμο πλαίσιο και τον σχέδιο «Αθηνά», που εργάζεται σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, που τη δολοφονούν καθημερινά με εξοστρακισμένες σφαίρες και ελέγχους εισιτηρίων σε τρόλεϊ όπως στο Περιστέρι. Ξέρει πολύ καλά το σύστημα πως το καζάνι βράζει και είναι έτοιμο να εκραγεί όσο περισσότερο προχωράει η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, όσο ο λαός γίνεται βορά στα νύχια των ιμπεριαλιστών. Αυτές τις εκρήξεις οργής και τη συγκρότηση αντιστάσεων προσπαθεί να προλάβει με την ένταση της τρομοκρατίας και της καταστολής. Αυτές ακριβώς τις διεργασίες καλούνται να στηρίξουν οι δυνάμεις του κινήματος στους κόλπους του λαού, υπερασπιζόμενες τα κεκτημένα δικαιώματα και τις διαδικασίες του κινήματος απέναντι στην κρατική και παρακρατική καταστολή. ΓΙΑΝΝΕΝΑ Χτύπημα της κατάληψης «Αντιβίωση» και συλλαλητήριο Ξημερώματα Πέμπτης 29/8, ισχυρές δυνάμεις καταστολής εισέβαλαν και εκκένωσαν την κατάληψη «Αντιβίωση» με το γνωστό πρόσχημα της «αξιοποίησης» του κτηρίου. Μετά την επιχείρηση, τρεις μετανάστες εγκλωβίστηκαν στο κτήριο το οποίο είχε σφραγιστεί. Μόλις έγινε αντιληπτό αυτό, έξω απ' το κτήριο της κατάληψης μαζεύτηκαν συλλογικότητες του α/α χώρου και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Μετά τον απεγκλωβισμό τους οι τρεις μετανάστες συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο αστυνομικό μέγαρο. Οι συγκεντρωμένοι αλληλέγγυοι -περίπου 200- πραγματοποίησαν πορεία μέχρι το αστυνομικό μέγαρο και απαίτησαν την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων. Το πρωί της Παρασκευής δικάστηκαν αυτόφωρα και αθωώθηκαν. Με βάση τα γεγονότα αυτά, συλλαλητήριο πραγματοποιήθηκε το απόγευμα από τη Νομαρχία, όπου συμμετείχαν περίπου 300 άτομα. Στην πορεία συμμετείχαν συλλογικότητες του α/α χώρου, ΚΕΕΡΦΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παρέμβαση με μπλοκ και προκήρυξη έκαναν το ΚΚΕ(μ-λ) και οι Αγωνιστικές Κινήσεις, προσπαθώντας να αναδείξουν τα αίτια της τρομοκρατίας και της κρατικής καταστολής που πάνε χέρι χέρι με τις πολιτικές του συστήματος που εξαθλιώνουν το λαό.

14 Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 ΝΕΟΛΑΙΑ Προλεταριακή Σημαία 15 Για το «νέο» γενικό λύκειο που μας γυρνάει πολλές δεκαετίες πίσω Της ΦΑΝΗΣ ΖΥΜΒΡΑΚΑΚΗ Ε ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών Το Υπουργείο Παιδείας προχώρησε σε νέες εξαγγελίες εν μέσω καλοκαιριού για το νέο επαγγελματικό και το γενικό λύκειο, οι οποίες μάλιστα θα ισχύσουν για τα παιδιά που θα φοιτήσουν στην Α Λυκείου το ακαδημα κό έτος Οποιαδήποτε κριτική μπορεί να ασκηθεί στα επιμέρους σημεία του νομοσχεδίου ή στην τακτική που χρησιμοποιεί το Υπουργείο για να το προωθήσει και να το συνδέσει με νέους αριθμούς «πλεονάζοντος» προσωπικού και καταργημένες ειδικότητες εκπαιδευτικών, η κριτική αυτή έχει μικρή αξία, εάν δεν συνδεθεί και δεν ειδωθεί ως σημαντικό κομμάτι στο παζλ της υλοποίησης της βάρβαρης αντιλα κής πολιτικής και της επίθεσης στην εκπαίδευση. Με δυο λόγια το νέο τεχνικό και γενικό λύκειο προωθεί με γοργούς ρυθμούς την απομαζικοποίηση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Στην Ελλάδα των μνημονίων, στο πλαίσιο του βαθέματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, της διάλυσης του παραγωγικού της ιστού και της παραρτημοποίησης της, τα παιδιά του λαού δεν χρειάζεται να μαθαίνουν γράμματα, πολύ περισσότερο δεν χρειάζεται να σπουδάζουν στο Πανεπιστήμιο. Το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις που το υπηρετούν θέλουν ένα φθηνό, ευέλικτο εργατικό δυναμικό των 300 και 400 ευρώ, της ανασφάλειας και της επισφάλειας, που θα καταφύγει σε μεγάλο ποσοστό στα σκλαβοπάζαρα των ιμπεριαλιστικών κέντρων της Δύσης. Ακριβώς όπως παλιά και μάλιστα με χειρότερους όρους καθώς το πάλαι ποτέ κράτος πρόνοιας καταρρέει παγκόσμια. Έχοντας αυτό ως αναμφισβήτητο δεδομένο ας κλείσουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες του συστήματος και στα ΜΜΕ που θα σπεύσουν να μιλήσουν για εξορθολογισμό στη δημόσια εκπαίδευση, για νέες ειδικότητες στο επαγγελματικό λύκειο που ανταποκρίνονται στα «επαγγέλματα αιχμής» -την ίδια στιγμή που καταργούν τον τομέα της πληροφορικής-, για αποδέσμευση του γενικού λυκείου από το σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση! (Αυτό το τελευταίο ειδικά προκαλεί στην καλύτερη περίπτωση μειδίαμα!). Ας μην παρασυρθούν όμως και οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, τους οποίους έχουν συνηθίσει στη λογική του εφησυχασμού οι εργατοπατέρες των κυρίαρχων παρατάξεων, και ας μην τρίψουν τα χέρια τους οι φυσικοί, οι μαθηματικοί άντε και οι φιλόλογοι ή ας μην πουν ευτυχώς οι καθηγητές των γερμανικών και των γαλλικών ή οι θεολόγοι γιατί παραμένουν προς το παρόν πάνταστο γενικό λύκειο. Αλλά όλοι μαζί ας αναρωτηθούν σε ποιους μαθητές θα κάνουν μάθημα, με ποιες εργασιακές συνθήκες, με τι μισθό και μέσα σε ποιο δημόσιο δωρεάν σχολείο. Κι αν θέλει να τεκμηριώσει κανείς την πολιτική εκτίμηση ότι προωθείται η αύξηση της σχολικής διαρροής από το γενικό λύκειο αλλά και από το τεχνικό και η στροφή στην κατάρτιση και τη μαθητεία, τη φθηνή δηλαδή εργασία και μάλιστα ανηλίκων, δεν έχει παρά να σταθεί και να σχολιάσει τα εξής σημεία του νομοσχεδίου. Μαθητικό κίνημα Μπροστά σε νέες απαιτήσεις Μ ε τον φετινό αγιασμό οι μαθητές θα βρεθούν μπροστά σε μια γενικευμένη επίθεση στα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Έχουμε τη γνώμη ότι, από την πρώτη κιόλας μέρα, στα σχολεία θα πρέπει να ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση ανάμεσα στους μαθητές σχετικά με το νέο νομοσχέδιο και το νέο σχολείο, αλλά και σχετικά με τον τρόπο απάντησης και κινητοποίησης του μαθητικού κινήματος. Τα μαθητικά συμβούλια, ως ανεξάρτητα όργανα, θα πρέπει να λειτουργήσουν και να καλέσουν σε συνελεύσεις, είτε οι εκπαιδευτικοί προχωρήσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις είτε όχι. Οι απαντήσεις απέναντι σε αυτήν την επίθεση δεν είναι καθόλου εύκολες. Από τη μία πλευρά, το νομοσχέδιο για το νέο σχολείο αφορά συνολικά την κοινωνία και όχι τους μαθητές αποκλειστικά. Γιατί το εάν ή όχι η νεολαία στη μεγάλη της πλειοψηφία μπορεί να τελειώνει το σχολείο είναι ένα ζήτημα που αφορά όλο το λαό. Αφορά τις οικογένειες που πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα μέσα στον ορυμαγδό της φτώχειας και της ανεργίας, τους εκπαιδευτικούς που η ίδια επίθεση τους φέρνει αντιμέτωπους με τις απολύσεις, τους φοιτητές που σπουδάζουν στον αστερισμό του νόμου-πλαίσιο και του σχεδίου «Αθηνά». Από την άλλη πλευρά, απέναντι στην αδυναμία της Αριστεράς να βάλει πλάτη στην ανασυγκρότηση του κινήματος και της μόνιμης και ουσιαστικής παρουσίας του στο πολιτικό σκηνικό, ως καθοριστικός παράγοντας των εξελίξεων, το σύστημα κερδίζει πόντους στο ιδεολογικό ντύσιμο της επίθεσής του και τη συκοφάντηση των αγώνων. Το μαθητικό κίνημα βρίσκεται μπροστά στην ανάγκη να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις που εγγενώς έχει και την παράλυση στην οποία το έχουν υποχρεώσει οι δυνάμεις του συστήματος. Έχει να παίξει καθοριστικό ρόλο στη συγκρότηση του πανεκπαιδευτικού μετώπου αντίστασης στην επίθεση. Το παρελθόν έχει δείξει ότι και για τους μαθητές ο πολιτικός χρόνος μπορεί να κυλήσει πολύ γρήγορα. Και να δημιουργήσει εκείνους τους όρους που θα βγάλουν στο προσκήνιο το μαθητικό κίνημα ως ένα από τα πιο ζωντανά κομμάτια του λαϊκού κινήματος. Ας ανοίξει λοιπόν η πολιτική συζήτηση στα σχολεία! Για το νέο γενικό λύκειο 1) Καταρχάς και στις τρεις τάξεις του Λυκείου το 50% των θεμάτων των προαγωγικών και των απολυτηρίων εξετάσεων θα προέρχεται από τράπεζα θεμάτων άρα αυξάνει κατά πολύ ο βαθμός δυσκολίας- και επιπλέον θα μετράει για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο ο μέσος όρος των τριών τάξεων του Λυκείου και μάλιστα θα προσαρμόζεται προς τα κάτω φυσικά όπως αποδεικνύει η σχολική εμπειρία- προς το μέσο όρο των πανελλαδικά εξεταζόμενων μαθημάτων. Επομένως το Λύκειο μετατρέπεται καταρχήν σε χώρο βαθμοθηρίας. 2) Στη Γ Λυκείου αυξάνονται οι ώρες κατεύθυνσης από 12 σε 20 με μείωση του αριθμού των μαθημάτων. Αυτό αυτόματα σημαίνει εξαιρετικά μεγάλο άνοιγμα στο εύρος της εξεταζόμενης ύλης. Ας σκεφτούμε φέτος τα θέματα των πανελλαδικών σε βασικά μαθήματα όπως τα μαθηματικά και ίσως και τα αρχαία και πόσο αποθαρρυντικά αλλά και καταλυτικά αυτό λειτούργησε στην ψυχολογία των υποψηφίων. Και μάλιστα όταν το Υπουργείο της Αναξιοπιστίας επιστράτευσε έναν κλάδο εργαζομένων στο όνομα της διασφάλισης της ψυχικής υγείας των μαθητών, προκειμένου να μην ξεκινήσει ένας απεργιακός αγώνας ο οποίος θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μεγαλειώδη. Κατά συνέπεια η μείωση του αριθμού των πανελλαδικά εξεταζόμενων μαθημάτων από 6 σε 4 κάθε άλλο δεν λειτουργεί υπέρ των μαθητών. Αντίθετα θα είναι πολύ πιο δύσκολα, γιατί θα εξετάζονται σε πολύ μεγαλύτερη ύλη και το κυριότερο περιορίζεται το εύρος των σχολών και των πανεπιστημιακών τμημάτων που τα παιδιά θα έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν. Για παράδειγμα τα παιδιά που θα δηλώσουν τις επιστήμες υγείας δεν θα μπορούν να δηλώσουν πολυτεχνείο ή φυσικομαθηματική σχολή. Ή όσοι δηλώσουν ανθρωπιστικές σπουδές δεν θα μπορούν να δηλώσουν κοινωνικές επιστήμες ή παιδαγωγικά τμήματα. Το πιο κραυγαλέο εάν θέλεις να γίνεις δάσκαλος ή νηπιαγωγός δεν θα μπορείς να δηλώσεις άλλες σχολές. Άρα προωθείται η λογική όχι του ότι δίνω πανελλαδικές και κάπου μπορεί να περάσω, να πάρω «ένα βραχιόλι» στο χέρι όπως έλεγαν οι παλιοί για το πτυχίο, αλλά ότι θα πρέπει να περάσω τον κυκεώνα των Πανελλαδικών και αν πιάσω κάποιες από τις λίγες σχολές που θα μπορώ να επιλέξω. Ποια παιδιά θα κάνουν αυτή την επιλογή, ποιοι από τους μαθητές που έχουν άνεργους γονείς ή εργάζονται οι ίδιοι; Και αυτό φυσικά θα επιφέρει κλείσιμο και άλλων πανεπιστημιακών τμημάτων καθώς θα μειώνεται ολοένα η ζήτησή τους. 3) Η έννοια του ενδοσχολικού απολυτηρίου που ευνοούσε υποτίθεται τους αδύναμους μαθητές καταργείται, καθώς όλοι θα παίρνουν πρώτα το απολυτήριο με το 50% των θεμάτων από τράπεζα, και μετά όσοι θέλουν θα προσέρχονται στις πανελλαδικές εξετάσεις. Ακόμα και η εξαγγελία ότι θα δημιουργηθεί σώμα επιλεγμένων βαθμολογητών αναδεικνύει ότι ως πολιτικός σχεδιασμός τουλάχιστον γιατί δεν ξέρουμε εάν οι πολιτικές συνθήκες και η συγκρότηση του λα κού και του νεολαι στικού κινήματος, θα επιτρέψουν την υλοποίησή τουςυπάρχει η βούληση οι πανελλαδικές εξετάσεις να εξελιχθούν σε έναν μηχανισμό που θα αφορά λίγους και εκλεκτούς. 4) Η απομαζικοποίηση του γενικού λυκείου θα ξεκινά από την Α Λυκείου καθώς φαίνεται ότι δεν θα υπάρχει η δυνατότητα ένα παιδί να τελειώνει την Α λυκείου στο γενικό και να πηγαίνει στη Β τάξη του Επαγγελματικού, καθώς η ειδικότητα στο νέο Επαγγελματικό θα δίνεται από την Α Λυκείου. Για το νέο Επαγγελματικό Λύκειο 1) Στο επαγγελματικό Λύκειο λοιπόν φαίνεται ότι και αυτό θα απομαζικοποιηθεί σε μικρότερο ίσως βαθμό. Καταρχάς μετά την κατάργηση των τομέων Πρόνοιας και Γραφιστικών τεχνών, καταργείται ο τομέας της Πληροφορικής και συνακόλουθα πολλές ειδικότητες των ΕΠΑΣ. Οι νέοι τομείς που απομένουν συνάδουν με ορισμένα ΤΕΙ, όπως δομικών έργων, ηλεκτρονικής, διατροφής, και το κυριότερο εισάγεται η μαθητεία με ό,τι αυτό σημαίνει και άρα η φθηνή και ευέλικτη εργασία. 2) Κομβικό σημείο αποτελεί η «δυνατότητα» ένα παιδί να στραφεί στην κατάρτιση, στα μεταγυμνασιακά ΙΕΚ. Αυτό κυρίως αποδεικνύει αυτό που ειπώθηκε στην αρχή, ότι δηλαδή ζητούμενο για το σύστημα είναι τα παιδιά δεν χρειάζεται να τελειώνουν το σχολείο. Συνεπώς τα «νέα» Λύκεια συμπυκνώνουν τη βάρβαρη επίθεση στην εκπαίδευση με το χτύπημα του μορφωτικού δικαιώματος των παιδιών, με την ένταση των ταξικών φραγμών και με το χτύπημα στις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών και κυρίως το χτύπημα στη σταθερή και μόνιμη δουλειά. Τη στιγμή που το Υπουργείο ζητά από τους Διευθυντές Εκπαίδευσης με βάση τα καινούρια ωρολόγια προγράμματα του Γυμνασίου και της Α Λυκείου, νέους «πλεονάζοντες» εκπαιδευτικούς ως βορά στη βουλιμία της Τρόικα και ως δεξαμενή νέων απολύσεων, με γνώμονα το ωρολόγιο του νέου λυκείου πιθανόν να χρειαστούν προσλήψεις οι οποίες όμως θα είναι ωρομισθία, δηλαδή μοίρασμα της φτώχειας και δουλειά χωρίς δικαιώματα. Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι οι εκπαιδευτικοί αλλά και η νεολαία και οι οικογένειες τους οφείλουν να απεμπολήσουν τα ιδεολογήματα που τόσα χρόνια δουλεύτηκαν και εμπεδώθηκαν ότι δεν είναι όλοι για τα γράμματα και ότι δεν χρειάζεται όλοι να σπουδάσουν. Πρέπει να απορρίψουν τον ελιτισμό ιδεολογιών ακόμη και της Αριστεράς ότι δεν είναι όλοι για το Λύκειο και το Πανεπιστήμιο και να αγωνιστούν με όλες τους τις δυνάμεις για να υπερασπιστούν το δικαίωμα της νεολαίας στην εκπαίδευση, για να αποτρέψουν την αμορφωσιά του λαού μας. Γιατί αν θέλουμε να είμαστε δάσκαλοι, σήμερα πρέπει να δίνουμε μαθήματα αντίστασης, διεκδίκησης, πάλης και αγώνα για την ελευθερία, για να σπάσουμε το κλίμα του φόβου και της υποταγής, για να διαμορφώσουμε -και να διαμορφωθούμε- μέσα σε συνθήκες δράσης και κινήματος εκείνα τα ιστορικά και πολιτικά υποκείμενα που θα προετοιμάζουν δυναμικά τη συνολική αναμέτρηση, τη σύγκρουση και την ανατροπή. Αυτή είναι η μέγιστη «μορφωτική» ανάγκη η δική μας, των εγαζομένων και της νεολαίας στο σήμερα.

15 16 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 ΠΡΟΒΟΛΕΣ Οι καμπεσίνος στους δρόμους Οαυγουστιάτικος αγροτικός ξεσηκωμός στην Κολομβία ήρθε να υπενθυμίσει πως ένας από τους πιστότερους σύμμαχους της Ουάσιγκτον στη Λατινική Αμερική αντιμετωπίζει μια κλιμακούμενη κοινωνική αναταραχή, προοίμιο πιθανώς και πολιτικών ανατροπών. Εκατοντάδες χιλιάδες καμπεσίνος από τα υψίπεδα κήρυξαν απεργίες, έκαναν μαχητικές διαδηλώσεις και έστησαν μπλόκα στου εθνικούς δρόμους διαμαρτυρόμενοι για τη συνεχή πτώση των τιμών των αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, αποτέλεσμα των εμπορικών συμφωνιών της χώρας με τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι κινητοποιήσεις με αρχικό επίκεντρο τις επαρχίες Boyaca και Cundinamara και γύρω από την Μπογκοτά επεκτάθηκαν γρήγορα στον νότο στα σύνορα με τον Ισημερινό και στα μεγάλα αστικά κέντρα του Μεντεγίν και του Κάλι. Η Κολομβία των σαράντα πέντε και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων έχει ένα μεγάλο αγροτικό πληθυσμό που όμως αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα επιβίωσης. Έτσι αναγκάζεται να εγκαταλείπει μαζικά την ύπαιθρο συρρέοντας στις πόλεις. Πόλεις στις οποίες αναπτύσσονται εκρηκτικές κοινωνικές αντιθέσεις και προβλήματα. Όπως ήταν αναμενόμενο, η κυβέρνηση του δεξιού προέδρου Σάντος έστειλε ενάντια στους εξεγερμένους καμπεσίνος την αστυνομία, εξαπολύοντας ένα σκληρό κύμα καταστολής και βίας, φαινόμενο συνηθισμένο στην ιστορία της χώρας. Αποτέλεσμα, εκατοντάδες σοβαρά τραυματίες, πολλές συλλήψεις συνδικαλιστών και κακοποιήσεις αγροτών και νέων που έτρεξαν για να τους συμπαρασταθούν. Παρ όλα αυτά η αναταραχή συνεχίζεται και αρκετοί παρατηρητές των εξελίξεων στην Κολομβία στοιχηματίζουν πως αυτά αποτελούν προμήνυμα ισχυρών κοινωνικών αναμετρήσεων. Ίσως και για αυτό το καθεστώς της Μπογκοτά επείγεται να προχωρήσει τις συνομιλίες για αφοπλισμό των αριστερών ανταρτών, κρατώντας στο ένα χέρι το μαστίγιο και στο άλλο το καρότο της πολιτικής ενσωμάτωσης. Σε αυτήν την κατεύθυνση και η πρόσφατη απόφαση του Συνταγματικού ικαστηρίου που επεδίωξε ο Σάντος. Αν και οι εξελίξεις μπορεί να πάρουν ολότελα διαφορετική τροχιά μιας και οι συγκρούσεις με τον στρατό συνεχίζονται και η κοινωνική δυσαρέσκεια ξαναενισχύει ριζοσπαστικές τάσεις στα φτωχά λαϊκά στρώματα στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Συρία: Τα αδιέξοδα και ο ανταγωνισμός φέρνουν επέμβαση και πόλεμο Να μιλήσουν οι λαοί: Κάτω η αμερικανική ιμπεριαλιστική επέμβαση Έξω οι ιμπεριαλιστές από την περιοχή Βρισκόμαστε πια στην τελική ευθεία εκδήλωσης της άμεσης ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία, που θα σκορπίσει τον όλεθρο σ ολόκληρη την περιοχή. Όπως όλα δείχνουν, το να «κάνει πίσω» ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει πολύ περισσότερο κόστος πια από το να επιδιώξει τον πόλεμο. Πηγαίνοντας στην «αρχή» αυτής της επικίνδυνης κλιμάκωσης, η θηριωδία της 21ης Αυγούστου προκάλεσε μια σημαντική επιτάχυνση της ιμπεριαλιστικής παρέμβασης στη Συρία, αναδεικνύοντας παράλληλα ανάγλυφα τις σοβαρές αμφιθυμίες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που έτσι κι αλλιώς υπήρχαν από πριν. Ξεκινώντας από τη θηριωδία των εκατοντάδων δολοφονημένων αμάχων και χωρίς να έχουμε καμιά διάθεση να κάνουμε τους Πουαρό, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε πως είναι πολύ ισχνές και αστήρικτες εκείνες οι θεωρήσεις που προσπαθούν να τη χρεώσουν δήθεν με λογικούς συλλογισμούς- στο καθεστώς Άσαντ. Όχι γιατί είναι φιλολα κό, αλλά διότι δεν είχε κανέναν πολιτικό λόγο να προβεί σε μια τέτοια κίνηση. Όταν συνέβη η θηριωδία, διανύαμε μια περίοδο που το καθεστώς Άσαντ είχε καταφέρει σημαντικά πλήγματα στις θέσεις των αντικαθεστωτικών. Με βάση αυτό πριμοδοτούσε τη σύγκληση της Γενεύης 2, της διάσκεψης για το συριακό ζήτημα, στην οποία θα προσέρχονταν εάν πραγματοποιούνταν- με εμφανή την υπεροχή του στη συριακή επικράτεια. Παράλληλα γνώριζε την «κόκκινη γραμμή» που είχε τεθεί από τις ΗΠΑ όσον αφορά τα χημικά όπλα. Αν λοιπόν εξακολουθεί να ισχύει η ρήση του Κλαούζεβιτς ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», το καθεστώς Άσαντ ήταν ο πρώτος που πρέπει να αποκλειστεί από την ιστορία αυτή. Αντίθετα, από την άλλη πλευρά υπήρχαν δυνάμεις όπως π.χ. το Κατάρ ή η Σαουδική Αραβία που εδώ και καιρό πίεζαν για μια πιο αποφασιστική στάση από μεριάς των ΗΠΑ, ενώ δεν πρέπει να μας διαφεύγει (θα δούμε και παρακάτω) ότι και μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ υπάρχουν τάσεις που θα μπορούσαν να υποβοηθήσουν ή να αφήσουν να εκδηλωθεί μια τέτοια θηριωδία. Από τη στιγμή που υπήρξε λοιπόν το γεγονός της 21ης Αυγούστου, υπήρξε μια πρωτόγνωρη, για αυτά που έως τώρα μας είχε συνηθίσει, αντιφατική και αμφίθυμη συμπεριφορά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Από τα «θα επέμβουμε αλλά μόνο για τρεις μέρες», που βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με οποιοδήποτε εγχειρίδιο πολέμου (και με τη «λογική» των ιμπεριαλιστών) και το οποίο ανοίγει νέα και περισσότερα ζητήματα χωρίς να δρομολογεί για τις ΗΠΑ καμιά από τις επιδιώξεις τους. Μέχρι τα ευτράπελα του Ομπάμα, που στέλνει, ενώ δεν απαιτείται από το αμερικανικό σύνταγμα, την υπόθεση της επέμβασης για συζήτηση και απόφαση στο Κογκρέσο και από την άλλη διαμηνύει στο Κογκρέσο ότι ακόμα και αν αυτό λάβει αρνητική απόφαση ο ίδιος θα επιμείνει στην επέμβαση! Αυτή η αντιφατική «συμπεριφορά» δεν απηχεί παρά τους αντιφατικούς όρους με τους οποίους έχουν εμπλακεί οι ΗΠΑ στην ιστορία. Όροι που «συναντιούνται» με τις δύο διαφορετικές τάσεις του αμερικανικού κεφαλαίου (συνοπτικά η αντιπαράθεση στο εσωτερικό των ΗΠΑ μπορεί να ειπωθεί με το δίλημμα: ηγεμονία ή κυριαρχία). Όσον αφορά τους όρους, από τη μια η μεταφορά της αντιπαράθεσης στο στρατιωτικό πεδίο αναδεικνύει την υπεροχή των ΗΠΑ έναντι όλων των συμμάχων τους (πράγμα που βοηθά τις ΗΠΑ στο να τους πιέζει και αυτοί να προσαρμόζονται) αλλά και των εχθρών τους (με εξαίρεση τη Ρωσία που και αυτή πάντως συνεχίζει παρά τις εντατικές προσπάθειες της τελευταίας δωδεκαετίας- να είναι πιο κάτω από τις ΗΠΑ). Πιο συγκεκριμένα, είναι δεδομένο πως η αλλαγή καθεστώτος στη Συρία θα συνέβαλλε σημαντικά στην αύξηση του ελέγχου της Μέσης Ανατολής. Επιπλέον θα στρίμωχνε σοβαρά και το Ιράν και θα το ανάγκαζε το λιγότερο σε μια προσεκτική και «ρεαλιστική» (όπως το εννοούν οι ΗΠΑ) στάση (και, το περισσότερο, θα άνοιγε το δρόμο για πιο ριζικές αλλαγές στο εσωτερικό του). Συνολικά θα έφερνε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό να προωθεί την περικύκλωση-αποδυνάμωση της Ρωσίας από καλύτερες θέσεις. Από την άλλη, οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι ένα τέτοιο εγχείρημα τους φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με αν όχι τις κόκκινες- τις «πορτοκαλί» γραμμές του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Πράγμα που σημαίνει πως η Ρωσία, αν και δεν θέλει να έρθει σε μια μετωπική αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ (ούτε και οι ΗΠΑ το θέλουνδιότι δεν το μπορούν) θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να δυσκολέψει την αμερικανική επέμβαση. Το πρόσφατο γεγονός της αποκάλυψης από τα ρώσικα ραντάρ των δύο πυραύλων που εκτοξεύθηκαν από το έδαφος του Ισραήλ (σε κοινή αμερικανο σραηλινή άσκηση, προετοιμασίας για την επέμβαση θα λέγαμε εμείς) υπενθύμισε σε όλες

16 Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 17 τις πλευρές τις δυνατότητες της ρώσικης πολεμικής μηχανής να επεμβαίνει χωρίς να φαίνεται. Επιπλέον, ακόμα και τώρα οι ΗΠΑ δεν είναι καθόλου σίγουρες για την επόμενη μέρα, όταν μάλιστα την τελευταία περίοδο έχουν ενισχυθεί στην πλευρά των αντικαθεστωτικών, ειδικά των ένοπλων στο εσωτερικό της Συρίας, δυνάμεις προσκείμενες στην Αλ Κάιντα. Τέλος, μέσα στις δυσκολίες είναι και το σημαντικό γεγονός πως τέτοιου είδους κινήσεις απαιτούν τη σύμπηξη της ευρύτερης δυνατής συμμαχίας, πράγμα που από την αρχή φαινόταν δύσκολο. Η Γερμανία μένει έξω, εκτιμώντας πως στην ιστορία θα βρισκόταν σαν φτωχός συγγενής. Ο Καναδάς μέχρι στιγμής το ίδιο. Η απόφαση του βρετανικού κοινοβουλίου αποτέλεσε έτσι ένα σημαντικό «άδειασμα» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Το οποίο κατά τη γνώμη μας αντανακλά τις σημαντικές ενστάσεις που έχει ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός για το εγχείρημα και τα οφέλη που ο ίδιος θα κερδίσει. Υπάρχουν και τα ερωτηματικά της αστικής τάξης για το τι κέρδισε κάνοντας την «πρόθυμη» σύμμαχο των ΗΠΑ. Αντανακλά όμως και τα μηνύματα που έχει πάρει η Αγγλία από τη διαμάχη στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Ακόμα και αυτό το Ισραήλ αυτή τη φορά δεν λειτούργησε σαν «βασιλικότερος του βασιλέως» αλλά εξέφρασε και αυτό την αμφιθυμία του. Μένει η Γαλλία του σοσιαλιστή Ολάντ (αυτού που θα έφερνε και έναν άλλον αέρα στην Ευρώπη θυμάστε;) που παίζοντας το χαρτί των καναλιών επαφής που διατηρεί με δυνάμεις στη Συρία (ήταν αποικία της Γαλλίας) ευελπιστεί πως θα αναβαθμίσει τη θέση της τόσο στην Ευρώπη όσο και παγκόσμια. Στο περιφερειακό πεδίο, από τη μια πλευρά υπάρχουν η Τουρκία, το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία που στηρίζουν και επιδιώκουν την επέμβαση των ΗΠΑ. Από την άλλη, η Αίγυπτος ξεκαθάρισε πως δεν θα συμμετάσχει, ο Λίβανος δήλωσε κάθετα αντίθετος με μια επέμβαση, ενώ και η Ιορδανία τουλάχιστον στα λόγια (στην πράξη έχει γίνει ορμητήριο των ΗΠΑ) ζητάει λύση με διάλογο. Αυτή η κατάσταση έχει διαφοροποιήσει τη στάση του Αραβικού Συνδέσμου, που δεν δείχνει όπως πριν δύο μήνες «άνετος» να βγάζει αποφάσεις καταδίκης του Άσαντ και πριμοδότησης μιας επέμβασης των Δυτικών. Στην άλλη πλευρά, το καθεστώς Άσαντ προετοιμάζεται για την επέμβαση και δείχνει να έχει προχωρήσει τον επιχειρησιακό σχεδιασμό από κοινού με τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ (ένα μικρό δείγμα της διάχυσης του συριακού ζητήματος στην περιοχή). Η Ρωσία, που πυκνώνει και αυτή όπως και οι Δυτικοί τη στρατιωτική της παρουσία της στην Ανατολική Μεσόγειο, προσπαθεί με διπλωματικά μέσα να απονομιμοποιήσει την προωθούμενη επέμβαση, έρχεται σε επαφή με τη Μέρκελ και προσπαθεί να οικοδομήσει μια κοινή γραμμή αντίθεσης στη δυτική επέμβαση με τη νέα ιρανική ηγεσία (που σημειωτέον βοηθά με κάθε τρόπο τη σύμμαχο Συρία). Ταυτόχρονα με τη στρατιωτική της παρουσία, για να ξαναγυρίσουμε στη Ρωσία, αλλά και με τη βοήθεια που δίνει στο συριακό στρατό, κάνει ένα βήμα μπροστά σε σχέση με άλλες παλιότερες ανάλογες περιπτώσεις. Με την έννοια πως προσπαθεί στο παρασκήνιο να ενισχύσει την αμυντική ικανότητα του συριακού καθεστώτος και να υποσκάψει τις επιχειρησιακές δυνατότητες των δυτικών επεμβατιστών. Την ημέρα που γράφονται αυτές οι γραμμές και παράλληλα με τις πυρετώδεις πολεμικές προετοιμασίες ξεκινά η σύνοδος των G20 που πραγματοποιείται στην Αγία Πετρούπολη (Λένινγκραντ) και εκεί προβλέπεται να κλιμακωθεί το διπλωματικό μπρα ντε φερ με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Τη Δευτέρα στις 9 του Σεπτέμβρη το Κογκρέσο θα συζητήσει την απόφαση του Ομπάμα για επέμβαση στη Συρία. Η κλεψύδρα τελειώνει. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ανοίγει ξανά την κρεατομηχανή του πολέμου. Οι λαοί της περιοχής πρέπει να ξεσηκωθούν. Να αντιταχθούν στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, να σταθούν αλληλέγγυοι με το συριακό λαό. Να παλέψουν για το διώξιμο των ιμπεριαλιστών και των θανατηφόρων όπλων τους από την περιοχή. Ο ελληνικός λαός πρέπει να βγει στους δρόμους, να σηκώσει ξανά τη σημαία της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Να απαιτήσει την απεμπλοκή της χώρας από την επέμβαση και φυσικά να σταματήσουν οι «διευκολύνσεις», δηλαδή εκδουλεύσεις, της υποτελούς αστικής τάξης προς τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Να απαιτήσει το κλείσιμο και το διώξιμο των βάσεων. Να αντιταχθεί στην τυχοδιωκτική, αντιδραστική και ταυτόχρονα κοντόθωρη αμερικανόπνευστη «συμμαχία» με το Ισραήλ, που υποσκάπτει (μαζί με το σύνολο της πολιτικής του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού) την ειρηνική συνύπαρξή μας με τους άλλους λαούς στην περιοχή και βάζει το λαό και τη χώρα στο πεδίο των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων. Αθέατος Κόσμος Νοσοκομείο Tu Du Πόλη του Χο Τσι Μινχ Συλλογή από βάζα, πειστήρια εγκλήματος Το νοσοκομείο Tu Du, με διαφορετικά ονόματα, έχει μια ενενηντάχρονη ιστορία στην μεγαλούπολη που παλιά την έλεγαν Σαϊγκόν και έχει σήμερα το όνομα του «θείου Χο», του ιστορικού ηγέτη του απελευθερωτικού αγώνα των Βιετναμέζων. Ξεκίνησε σαν μαιευτήριο με εκατό κρεβάτια στα 1923 και σταδιακά αναπτύχθηκε στα τελευταία χρόνια της γαλλικής κατοχής στην Ινδοκίνα. Μετά την ανεξαρτησία έγινε ένα σύγχρονο και εξειδικευμένο νοσοκομείο. Με χίλια κρεβάτια, πολλές κλινικές και εργαστήρια και χίλια οκτακόσια άτομα ιατρικό και νοσηλευτικό ΙΑΒΑΣΤΕ ένα αποκαλυπτικό οδοιπορικό στα χωριά των ζωντανών-νεκρών στην αγγλική Ντέιλι Μέηλ /Agent-Orange-Vietnamese-children-sufferingeffects-herbicide-sprayed-US-Army-40-years-ago.html ΕΙΤΕ μια σειρά από φωτογραφίες από το μαιευτήριο Du Tu προσωπικό, το νοσοκομείο, που πήρε το σημερινό όνομα του το 2004, αποτελεί την κορυφαία μαιευτική και γυναικολογική μονάδα της χώρας. Σε αυτήν έχουν εφαρμοστεί όλες οι σύγχρονες τεχνικές στον τομέα της γονιμοποίησης και εξειδικευμένες χειρουργικές επεμβάσεις και σε νεογνά. Το Tu Du, όμως, δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τα συνηθισμένα ιατρικά προβλήματα ενός μεγάλου μαιευτηρίου. ίνει μια ιδιαίτερα σκληρή και καθημερινή μάχη με το σκοτεινό παρελθόν της χώρας και των ανθρώπων της. Σε μια από τις αίθουσές του, καλά κρυμμένη από αδιάκριτα μάτια, βρίσκεται μια μακάβρια συλλογή από εκατοντάδες μεγάλα γυάλινα βάζα, προσεκτικά τοποθετημένα από το έδαφος ως την οροφή. Σε αυτά διατηρούνται στην φορμόλη έμβρυα και νεογνά, όλα με σπάνιες παραμορφώσεις και γενετικές ανωμαλίες. Ένας μεγάλος αριθμός από τέτοιες περιπτώσεις συγκεντρώθηκε από ένα βοηθό γιατρό από το 1966 και μετά, στα χρόνια της κορύφωσης της αμερικάνικης επέμβασης, όταν το νοσοκομείο ελέγχονταν από το καθεστώςμαριονέτα του Νότου. Στα κατοπινά χρόνια η συλλογή μεγάλωσε και συνεχίζει να αυξάνεται με χαμηλότερους ρυθμούς. Αυτά στην αίθουσα των νεκρών. Σε μια άλλη πτέρυγα, με το όμορφο όνομα «χωριό της ειρήνης», το Du Tu φιλοξενεί τουλάχιστον εξήντα παιδιά που κατάφεραν να γεννηθούν και να επιζήσουν αλλά έχουν πολύ σοβαρά κινητικά προβλήματα και αναπηρίες. Τόσο για τη συλλογή των νεκρών όσο και για την αίθουσα των ζωντανών αναπήρων ο υπεύθυνος είναι κοινός. Αποτελούν ένα μικρό δείγμα των επιπτώσεων στους ανθρώπους, σε βάθος τουλάχιστον δύο γενιών, του εκτεταμένου χημικού πολέμου που εξαπέλυσαν οι Αμερικανοί στο κεντρικό και νότιο Βιετνάμ για μια δεκαετία. Από το 1962 μέχρι και το 1971 οι Αμερικανοί υλοποίησαν μια κολοσσιαία επιχείρηση με την κωδική ονομασία Hand Ranch, που στόχο είχε την καταστροφή των δασών και της γεωργικής παραγωγής, έτσι ώστε να αποδυναμωθεί το αντάρτικο, να δημιουργηθεί διατροφική ανεπάρκεια και να μετακινηθούν προς τις πόλεις οι αγροτικοί πληθυσμοί. Με αυτόν τον σκοπό ψέκασαν συστηματικά από τον αέρα άλλα και επίγεια με εκατομμύρια γαλόνια παρασιτοκτόνων, αποφυλλωτικών και άλλων φυτοχημικών ουσιών τεράστιες εκτάσεις της βιετναμέζικης ενδοχώρας. Υπολογίζεται πως το 20% των δασών στον Νότο ψεκάστηκαν τουλάχιστον μια φορά, καταστράφηκαν περίπου 25 εκατομμύρια στρέμματα και μολύνθηκαν βαριά τα εδάφη και το νερό με υψηλές συγκεντρώσεις διοξινών. Έριξαν το λιγότερο 20 εκατομμύρια γαλόνια με διάφορα μίγματα που είχαν τα αθώα ονόματα από τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ο πορτοκαλί και ο μπλε παράγοντας ήταν οι συνδυασμοί που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον. Πήραν το όνομα τους από το χρώμα που είχαν τα βαρέλια που έρχονταν από τις ΗΠΑ και αποτελούσαν όλη την παραγωγή μιας δεκάδας περίπου χημικών εταιριών με επικεφαλής την Μονσάντο και την Ντάου. Εξ αιτίας αυτού του μαζικού χημικού πολέμου, τρία εκατομμύρια Βιετναμέζοι επηρεάστηκαν άμεσα και αρρώστησαν, τετρακόσιες χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν ή ακρωτηριάστηκαν και πεντακόσιες χιλιάδες παιδιά γεννήθηκαν με γενετικές ανωμαλίες. Μολύνθηκαν επίσης πολλοί αμερικάνοι στρατιώτες, τα εδάφη των βάσεων στις οποίες αποθηκεύονταν τα χημικά και ζωικοί πληθυσμοί. Σοβαρά προβλήματα στο περιβάλλον και σε ανθρώπους κυρίως στρατιωτικούς έχουν καταγραφεί στην Νότια Κορέα και στην Οκινάουα στην Ιαπωνία, σταθμούς μεταφόρτωσης των θανατηφόρων βαρελιών με τις πορτοκαλί ρίγες. Επίσης στο Λάος και στην Καμπότζη όπου επεκτάθηκαν οι ψεκασμοί. Μόλις τον περασμένο Ιούλη, νοτιοκορεατικό δικαστήριο επιδίκασε αποζημιώσεις σε βάρος της Μονσάντο και της Ντάου Κέμικαλ και στην παλιά αεροπορική βάση Καντένα στην Οκινάουα εργάτες που έσκαβαν βρήκαν θαμμένα βαρέλια με διοξίνες παραγωγής της Ντάου. Οι αμερικάνικες κυβερνήσεις, ενώ δέχονται πως υπήρξε χρήση χημικών, αρνούνται σταθερά να τη συνδέσουν με τα προβλήματα υγείας που αυτή προξένησε. Αρνούνται τα αιτήματα για αποζημιώσεις και μόλις πρόσφατα ανακοίνωσαν ένα περιορισμένο πρόγραμμα καθαρισμού των παλιών βάσεων, καθαρά για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Για το μαζικό αυτό έγκλημα διαρκείας κατά ενός ολόκληρου λαού κανένας δεν τιμωρήθηκε. Αντίθετα οι ένοχοι βάσει αμέτρητων πειστηρίων συνεχίζουν να γίνονται κατήγοροι και να απειλούν με νέα μαζικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Τον Αθέατο Κόσμο γράφει ο Δημήτρης Παυλίδης

17 18 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 Ινδία και... ΟΙΚΟΝΟΚΟΣΜΟΣ Από μια άποψη το δράμα που ζει σήμερα η Ινδία το είχε ξαναζήσει το τότε υπουργός οικονομικών που ανέλαβε να αντιμετωπίσει την κρίση ήταν ο σημερινός πρωθυπουργό Σιχ- και μάλιστα πιο τραγικά: Τα αποθέματα χρυσού της χώρας μεταφέρθηκαν αεροπορικώς στο Λονδίνο ως εγγύηση για δάνειο από το ΝΤ. Την ίδια στιγμή τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας έφταναν μόνο για εισαγωγές μόλις μερικών εβδομάδων! Η διαφορά με την σημερινή κρίση όπου η ρουπία μέσα στον Αύγουστο του 2013 έχει χάσει το 17% (!) της αξίας της έναντι του δολαρίου κερδίζοντας τον χαρακτηρισμό του νομίσματος με την χειρότερη απόδοση στην Ασία για φέτος, βρίσκεται κατ αρχάς στους χειρισμούς. Αυτή τη φορά το ίδιο το κράτος στρέφεται στους πολίτες της μεσαίας τάξης παραδοσιακός καταναλωτής χρυσού η Ινδία όπου η κατοχή του πέρα από τον αποθησαυρισμό αποτελεί κραυγαλέα μορφή επίδειξης κοινωνικού στάτους με θρησκευτικές προεκτάσειςκαι τους καλεί να αγοράσει τον χρυσό που διαθέτουν! τόνοι του πολύτιμου μετάλλου, αξίας άνω των 1,4 τρις δολαρίων βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο εμπόριο. Εξαγοράζοντας οι κρατικές αρχές αντικείμενα χρυσού που βρίσκονται στις θυρίδες των εμπορικών τραπεζών εκτιμάται πως και την όρεξη των ινδών για το χρυσό θα συγκρατήσουν αλλά και θα μειώσουν τις εισαγωγές χρυσού που αυξάνουν το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών- ενδυναμώνοντας ταυτόχρονα και την ρουπία που η πτώση της έπιασε, αν δεν ξεπέρασε, τα ιστορικά χαμηλά του Όμως δεν είναι μόνο αυτή η διαφορά με την κρίση του Τότε η Ινδία ήταν η μόνη χώρα της Ασίας αλλά και του κόσμου που αντιμετώπιζε το φάσμα της συναλλαγματικής κρίσης. Σήμερα και άλλες χώρες, εντός και εκτός της Ασίας, αντιμετωπίζουν το ίδιο ζήτημα: Από τον Ιανουάριο του 2013 μέχρι τον Ιούλιο η Ινδονησιακή ρουπία με την διαρκή πτωτική της πορεία έχει κατεβάσει τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας από τα 112,5 δις δολάρια στα 85,9 δις, η πτώση του βραζιλιάνικου ρεάλ πολύ έντονη το τελευταίο διάστημα- μείωσε λιγότερο τα συναλλαγματικά αποθέματα της Βραζιλίας. Αδιάφορη δεν έμεινε ούτε η τούρκικη λίρα που μετά τις δηλώσεις του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας ότι δεν θα αυξηθούν τα επιτόκια δηλώσεις που επαινέθηκαν για την οικονομική τους οξύνοια από τo Reuters- όχι μόνο δεν συγκρατήθηκε αλλά με την πτώση της εκτόξευσε τα spreads των τούρκικων ομολόγων και οι δείκτες του χρηματιστηρίου της Κων/πουλης υποχώρησαν κατά 4,7% μέσα στον Αύγουστο. Τα νέα δεν ήταν για το μήνα αυτό καλά ούτε για το Μεξικό καθώς το πέσο, λίγο πριν βγει ο Αύγουστος σημείωσε πτώση 13,5% σε σχέση με το δολάριο. Τι το κοινό έχουν όλες αυτές οι χώρες; Ήταν οι «αναδυόμενες αγορές» της προηγούμενης τριετίας, οι θεωρούμενες «ατμομηχανές» της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης που σήμερα μπαίνουν στη θέση τους καθώς η αμερικάνικη FED αποφάσισε να περιορίσει την ποσοτική νομισματική χαλάρωση και να αρχίσει να υπόσχεται κάποια αύξηση των επιτοκίων. εν χρειάστηκε πολύς χρόνος. Μέσα σε ένα εξάμηνο η κατάσταση είχε αντιστραφεί και οι πρώην ατμομηχανές «έδωσαν τα ρέστα τους» καθώς τα κεφάλαια που μαζικά είχαν εισρεύσει στις αγορές τους αφού αξιοποίησαν τις παχυλές αποδόσεις τους, επιστρέφουν στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Κατά βάση στις ΗΠΑ και λιγότερο στην Ευρώπη. Αφήνουν βέβαια πίσω τους τα κουφάρια των μπανταρισμένων ισοζυγίων τρεχουσών συναλλαγών και την γύμνια των ελλειμμάτων δημιουργώντας όπως γράφτηκε στην οικονομική επιφυλλίδα της Καθημερινης από τον Ηλία Σιακαντάρη- μια τεράστια «ευρωπαϊκή περιφέρεια» των πρώην στιβαρών BRICS και των συνοδοιπόρων. Στο τέλος αυτού του κύκλου αν υπάρξει ομαλό τέλος- είναι σίγουρο πως πολλές «Ελλάδες» θα προκύψουν. Φυσικά οι κεφαλαιούχοι δεν το `χουν σε τίποτα από επενδυτές να επιστρέψουν ως δανειστές. εν είναι όμως κατά βάση αυτό το αυτονόητο αποτέλεσμα, το ανησυχητικά ενδιαφέρον σημείου του κύκλου που φαίνεται να κλείνει. Η βασική εκτίμηση πάνω στην οποία στηρίχτηκε η ακόμη εξαγγελλόμενη και όχι πραγματοποιηθείσανέα συναλλαγματική πολιτική των ΗΠΑ είναι ότι η αμερικάνικη οικονομία και το αμερικάνικο ΑΕΠ πραγματοποίησε «μη αναμενόμενη» αύξηση 2,5%. Όμως με σταθερά μειωμένη την ιδιωτική κατανάλωση, τη μείωση εισοδήματος κατά 7,2% των μεσαίων νοικοκυριών και με σταθερά αρνητικές τις επιδόσεις στον τομέα της κατοικίας, τα θεμελιώδη οικονομικά μεγέθη δεν «συνοδεύουν» αυτή την θετική άνοδο του ΑΕΠ (πολύ μικρή άνοδος για να στηρίξει μια πραγματική άνοδο της πραγματικής οικονομίας). Η επιστροφή των κεφαλαίων στη μητρόπολη μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να βρει μια διέξοδο αλλιώς θα δημιουργήσει και άλλα «πλεονάζοντα» ή «λιμνάζοντα» κεφάλαια. Αν ήταν πραγματικά καλά τα νέα της πραγματικής οικονομίας δεν θα τελείωνε το ράλι της αύξησης των τιμής των μετοχών που ακολούθησε το «στόμωμα» των αποδόσεων στα κρατικά ομόλογα. Οι περισσότεροι συμφωνούν πως αυτό που συντηρούσε το πάρτι δεν ήταν οι πραγματικές επενδύσεις αλλά η εύκολη παροχή ρευστότητας. Τι απομένει; Αναλυτές υπογραμμίζουν πως η άνοδος των επιτοκίων και η επιστροφή των κεφαλαίων στη μητρόπολη είχαν πάντα συνδεθεί όσον αφορά τις ΗΠΑ με εξελίξεις και κινήσεις στη γεωπολιτική σφαίρα. Αυτή τη «σφαίρα» που με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί μετά τα χημικά της αμασκού- όλη η ανθρωπότητα Αίγυπτος Ο στρατός στη φάση αυτή δείχνει να κρατά τον έλεγχο της εσωτερικής κατάστασης όχι μόνο με ακραία μέσα και ενέργειες ενάντια στους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» (από την ανατροπή του Μόρσι στις 3 του Ιούλη και μέχρι σήμερα έχει ρεύσει αρκετό αίμα στους δρόμους του Κα ρου και άλλων μεγάλων πόλεων της Αιγύπτου), αλλά και με τη φανερή στήριξη της Δύσης και ιδιαίτερα των αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Ο αμερικανός υπουργός Άμυνας από την πρώτη στιγμή δήλωσε ότι οι ΗΠΑ είναι κατά της διακοπής αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας στην Αίγυπτο. «Είχαμε ισχυρές συνεργασίες με την Αίγυπτο για πολλά χρόνια, ξεκινώντας με την ειρηνευτική συνθήκη μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου για την οποία μεσολάβησαν οι ΗΠΑ το 1979 και που τελικά απέτρεψε το να ξεσπάσει ένας περιφερειακός πόλεμος στην περιοχή», δήλωσε. Και συνέχισε: «Η Αίγυπτος είχε διαδραματίσει έναν υπεύθυνο ρόλο σε αυτό, υπήρξε πολύ υπεύθυνος εταίρος (...) δεν θα συμφωνούν (οι ΗΠΑ) απαραίτητα με τις μορφές της κυβέρνησης, τις δικτατορίες, αλλά δεν θα θέλαμε να δούμε τη διάλυση μιας (μακροχρόνιας) σχέσης με μια μεγάλη, σημαντική χώρα όπως η Αίγυπτος»! Κατά συνέπεια, η κίνηση αποφυλάκισης του Μουμπάρακ με το πρόσχημα της επανεκδίκασης των κατηγοριών και η ταυτόχρονη παραπομπή του Μόρσι και άλλων 14 στελεχών της Μουσουλμανικής Αδελφότητας με κατηγορίες για υποκίνηση δολοφονίας διαδηλωτών κάθε άλλο παρά σε συμβολικό επίπεδο κινείται. Συνολικά η προσωρινή κυβέρνηση έχει συλλάβει 75 ανώτερα μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Σύμφωνα με την ισχύουσα εκλογική νομοθεσία, πολλοί από την ηγεσία της Αδελφότητας αποκλείονται από τη συμμετοχή στις εκλογές. Παράλληλα η προσωρινή κυβέρνηση της Αιγύπτου, που σχηματίστηκε από το στρατό, σε μια προσπάθεια παραπέρα νομιμοποίησης έδωσε στη δημοσιότητα κατάλογο από 50 άτομα που θα πρέπει να συντάξουν τροποποιήσεις στο σύνταγμα της χώρας. Στη λεγόμενη «Επιτροπή των πενήντα» στην ουσία δεν υπάρχουν ισλαμιστές. Η Επιτροπή θα πρέπει να ολοκληρώσει τις εργασίες της εντός 60 ημερών. Οι εργασίες της θα αρχίσουν στις 8 Σεπτεμβρίου. Το νέο κείμενο του συντάγματος θα τεθεί σε παλλα κό δημοψήφισμα στη συνέχεια. Έτσι η Αδελφότητα τίθεται ουσιαστικά εκτός νόμου, όπως άλλωστε ήταν και σε όλη τη σύγχρονη ιστορία της Αιγύπτου. Ωστόσο οι κινήσεις αυτές εγείρουν διάφορους «σκεπτικισμούς» στη Δύση με την αιτιολόγηση ότι στις σημερινές συνθήκες μια τέτοια εξέλιξη είναι πιθανό να δημιουργήσει επιπλέον προβλήματα πολιτικής σταθερότητας όχι μόνο στην Αίγυπτο αλλά στην ευρύτερη περιοχή. Αφού οι προοπτικές δημοκρατικής συμμετοχής μηδενίζονται για την Αδελφότητα, αυξάνεται η πιθανότητα να συνεχιστεί και να οξυνθεί ο κύκλος της βίας (όπως συνέβη στην Αλγερία το 1991). Επιπλέον, τα Πολιτική αστάθεια και στο ξεκίνημα νέας σκληροπυρηνικά μέλη της Αδελφότητας θα αποκτήσουν μεγαλύτερη επιρροή στις μάζες, ενισχύοντας παραπέρα την αντιαμερικανική και γενικότερα την αντιδυτική τάση στην Αίγυπτο. Από την άλλη, και είναι βέβαιο, η ανοχή του στρατιωτικού κατεστημένου της Αιγύπτου απέναντι στην Αδελφότητα μπορεί να είχε μία και μόνη αιτιολόγηση: την ιδιαίτερη ικανότητα της Αδελφότητας «να ελέγχει το κίνημα στους δρόμους». Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι η Ουάσινγκτον επέλεξε(;) να «παίξει» με την Αδελφότητα (το λεγόμενο πολιτικό Ισλάμ) ως «συνομιλητή» στην Αίγυπτο μετά το ξέσπασμα της «Αραβικής Άνοιξης». Όμως η Αδελφότητα ως κυβέρνηση πλέον και η προσπάθειά της να ισορροπήσει ανάμεσα στην «ικανοποίηση» των ΗΠΑ και τη διατήρηση των δεσμών της με άλλα ισλαμικά κινήματα (όπως η Χαμάς) αποδείχθηκε δύστροπη όχι μόνο για τις ΗΠΑ αλλά και για το αιγυπτιακό κατεστημένο. Λίγους μήνες πριν ξεκινήσει η αποκαθήλωση του Μόρσι και κατά τη διάρκεια ενός ισλαμικού συνεδρίου στο Κάιρο, ένας από τους υψηλόβαθμους κυβερνητικούς ομιλητές είπε ότι, αν αποτύχει η κυβέρνηση, αυτό θα σήμαινε τη χρεοκοπία του πολιτικού Ισλάμ και όχι μόνο στην Αίγυπτο. Τα λόγια του μπορούν να ερμηνευτούν σήμερα και ως μια «συνταγή» πολιτικής κίνησης από τη μεριά του στρατιωτικού κατεστημένου, που βρήκε σύμφωνους και τους Αμερικανούς. Σίγουρα ο Μόρσι και όσοι τον στήριζαν δεν κρίθηκαν κατάλληλοι πολιτικοί φορείς σε οποιαδήποτε εμπλοκή της Αιγύπτου στα γεωπολιτικά παιχνίδια της περιοχής. Παρ ότι ο Μόρσι «εκτέθηκε» αρκετά στην περίπτωση της Συρίας με τη θέση ενάντια στον Άσαντ, οι ΗΠΑ συνηγόρησαν στη βίαιη αποπομπή του και παρ όλα τα ρίσκα που συνεπαγόταν αυτή. Και η λογική απάντηση βρίσκεται μάλλον στο όλο πλέγμα σχέσεων που διαρθρώνεται γύρο από αυτό το μόρφωμα που ονομάζεται «πολιτικό Ισλάμ». Το ότι αποτέλεσε, και εξακολουθεί ακόμα να αποτελεί, «εργαλείο» από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές σε πολλές περιπτώσεις δεν αίρει την επισφάλειά του. Οι ωσμώσεις είναι δεδομένες και οι διαφορετικές του εκφράσεις και εκφάνσεις δημιουργούν αντιθέσεις που μπορούν να υπερβούν τα, έτσι κι αλλιώς, επισφαλή όρια ελέγχου του. Κάτι που φάνηκε άλλωστε πολύ καθαρά στη συριακή κρίση. Ωστόσο το αιγυπτιακό στρατιωτικό και πολιτικό κατεστημένο, πέρα από τις κοινωνικές πιέσεις που συνεχώς αυξάνονται, βρίσκεται αντιμέτωπο και με την ωμή παρέμβαση ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που αναδεικνύει με δραματικό τρόπο την έκταση των επιχειρούμενων γεωπολιτικών αλλαγών στην περιοχή με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ. Το ότι η Αίγυπτος είναι πολύ σημαντική για τα αμερικανικά συμφέροντα είναι κάτι παραπάνω από προφανές: από τον έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ μέχρι τη συμβολή της στις σχέσεις των Αράβων με

18 Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 19 αβεβαιότητα γεωπολιτικής κρίσης χρεώσεις Πλειστηριασμοί: Αρπαγή, αναδιανομή και έλεγχος το Ισραήλ και την καταπολέμηση του μαχητικού σκέλους του Ισλάμ. Ταυτόχρονα, με το ειδικό βάρος που διαθέτει στον αραβικό κόσμο γενικότερα καθίσταται η επίδρασή της καθοριστική στους συσχετισμούς στο χώρο αυτό. Σε προηγούμενο άρθρο για την Αίγυπτο με αφορμή τα γεγονότα που προηγήθηκαν και ακολούθησαν την πραξικοπηματική πτώση του Μόρσι γράφαμε: «Η συσχέτιση των εξελίξεων στην Αίγυπτο με τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή είναι φανερή και άμεση. Όπως και η αναζήτηση ρόλου για την άρχουσα τάξη της Αιγύπτου, όποιος και να είναι αυτός, μέσα από ένα άγριο παιχνίδι ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που θέτει και επαναθέτει το ζήτημα των σφαιρών επιρροής και ξαναμοιράσματος του κόσμου. Σήμερα άλλωστε οι εξελίξεις στη Συρία και η επικράτηση Άσαντ απέναντι στην ένοπλη αντιπολίτευση αναδεικνύουν ακόμη πιο έντονα τη σημασία του ρόλου της Αιγύπτου για τις ΗΠΑ». Τα διαδραματιζόμενα τους τελευταίους μήνες στην Αίγυπτο αποκτούν μια πληρέστερη βάση ερμηνείας στο πλαίσιο των σημερινών εξελίξεων. Οι δραματικές εξελίξεις στην περιοχή τη Α. Μεσογείου με επίκεντρο τη Συρία (παρ)οξύνουν τους όρους του ιμπεριαλιστικού παιχνιδιού και επιβάλλουν την αναγκαστική διάταξη των επιμέρους συντελεστών (κρατών) στους κανόνες και τις επιλογές που ορίζουν τα ιδιαίτερα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Η αναπόφευκτη εμπλοκή της Αιγύπτου (ακόμα και μερικώς ουδετεροποιημένη), με βάση τα μέχρι στιγμής δεδομένα, την κατατάσσει στις χώρες «κλειδιά» των εξελίξεων και στενά συνδεμένη στο αμερικανικό άρμα. Χ.Β. Στα πλαίσια μιας πιο ολοκληρωμένης προσπάθειας για να εξηγηθούν και να αναλυθούν οι οικονομικές εξελίξεις και παίρνοντας υπόψη πως για τον αναγνώστη της ΠΣ είναι πιο παραγωγικό και συνεπώς πιο εύληπτο να παρακολουθεί είτε τα αναλυτικά οικονομικά άρθρα, είτε τις στήλες που αναφέρονται σε πολύ συγκεκριμένα οικονομικά συμβάντα, εγκαινιάζουμε μια ακόμη οικονομική στήλη τις «χρεώσεις». Στόχος είναι να παρακολουθεί τις εσωτερικές οικονομικές εξελίξεις κεντράροντας σε ένα θέμα κάθε φορά ή ζήτημα. Ο τίτλος προφανώς και αναφέρεται στο χρέος και στη θέση της οικονομίας της χώρας μας την εποχή των μνημονίων. Βέβαια κατά διαστήματα θα υπάρχουν αναλυτικότερες τοποθετήσεις (είτε στο διεθνές είτε στο εγχώριο) για την οικονομία αλλά σε πιο αραιά χρονικά διαστήματα και αφού έχει εξασφαλιστεί μια περισσότερο ολοκληρωμένη παρακολούθηση, στόχευση και φυσικά σαφήνεια. Την στήλη των «χρεώσεων» όπως και τον «οικονοκόσμο» γράφει και επιμελείται ο Δημήτρης Μάνος. Ηκυβέρνηση ζεσταίνει τις «μηχανές» των πλειστηριασμών. Είναι φανερό ότι ο πρωθυπουργός δεν «πήρε πάνω του» το φορτίο των βάρβαρων αποφάσεων για τους πλειστηριασμού πρώτης κατοικίας (οι άλλοι έχουν ήδη ξεκινήσει) για να τους παγώσει αλλά για να τους μεθοδεύσει καλύτερα. Ποια λοιπόν είναι τα κίνητρα της τρόικας και γιατί τόσο έντονη η επιμονή της; Από γενική άποψη είναι γνωστό πως έχει μπει στο στόχαστρο το υψηλό επίπεδο ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα. Επίσης είναι γνωστό πως στο χώρο ενεργοποιούνται funds (distress funds) πολυεθνικού χαρακτήρα που ασχολούνται με την αγορά των «μη εξυπηρετούμενων» ή αλλιώς λεγόμενων «κόκκινων δανείων» τόσο των νοικοκυριών όσο και των επιχειρήσεων. Όσον αφορά τα δεύτερα είχαν χτυπήσει την πόρτα των επιχειρήσεων που ήταν υπερχρεωμένες στις τράπεζες πριν δύο χρόνια αλλά τότε όπως γράφουν διάφορα έντυπα που ασχολούνται με τα οικονομικά «είχαν φάει πόρτα». Όσον αφορά τα νοικοκυριά τα επενδυτικά αυτά σχήματα αγοράζουν τα δάνεια από τις τράπεζες σε εξευτελιστικές τιμές και στη συνέχει επιβάλλουν τους όρους αποπληρωμής ως νέα αφεντικά, πράγμα που σημαίνει πως ο δανειολήπτης στην καλύτερη περίπτωση μετατρέπεται σε ένα ισόβιο ενοικιαστή της κατοικίας του αυτός και τα παιδιά του. Στη χειρότερη περίπτωση αξιοποιούν με τους όρους και τους τρόπους που αυτά επιλέξουν τις περιουσίες τις οποίες έχουν αρπάξει. Ο περιορισμός σε ότι αφορά μια χώρα σαν την Ελλάδα όπου η φτωχοποίηση και η εξαθλίωση προχωρά πολλαπλασιαστικά ενώ από την άλλη η ακίνητη περιουσία μετατρέπεται στον σταθερό και ανερχόμενο (και σχεδόν αποκλειστικό!) φορολογικό αιμοδότη είναι όμως πολύ σημαντικός ακόμα και αποτρεπτικός για μπίζνες μεγάλης έκτασης. Μπορούν πχ τα εξοχικά να πουληθούν σε τουρίστες-επισκέπτες αλλά τα σπίτια των πόλεων; εν λέμε βέβαια ότι δεν θα δούμε αυτά τα κοράκια εν δράσει και στη χώρα μας όμως υπάρχουν περιορισμοί. Από την άλλη, γεννά πολλούς προβληματισμούς το όψιμο ενδιαφέρον της Ένωσης Τραπεζών και των συμβούλων, οικονομικών αναλυτών και αρθρογράφων που συνδέονται με αυτές για την πρωιμότητα της απόφασης, για τους όρους προστασίας των δανειοληπτών κλπ. Η οικονομική άποψη που κυριαρχεί και φαίνεται αρκετά βάσιμη- είναι πως οι πλειστηριασμοί θα ανοίξουν το σπιράλ μιας ακόμη μεγαλύτερης πτώσης των τιμών των ακινήτων που αυτή τη στιγμή ήδη βρίσκονται απομειωμένα στην κατοχή των τραπεζών. Πράγμα που θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη μείωση της δυνατότητας αποπληρωμής τους από δανειολήπτες που εκτός από τα δάνεια έχουν να αντιμετωπίσουν και τον φορολογικό ορυμαγδό. Τίποτε παραπάνω δηλαδή από την ανησυχία των τραπεζών για τα δάνεια και τις περιουσίες που είναι υποχρεωμένες να διαχειρίζονται υποτίθεται προσωρινά. Φοβούνται δηλαδή οι έλληνες τραπεζίτες ότι θα αυξηθούν οι επισφάλειες που έχουν στα χέρια τους καθώς ήδη οι τιμές των ακινήτων βρίσκεται στο 50% της αξίας τους. Οικονομική εφημερίδα έγραψε πως οι τραπεζίτες θα επιθυμούσαν μόνο το 35% των στεγαστικών δανείων να μην ενταχθούν στο καθεστώς απαγόρευσης πλειστηριασμών Παρόλα αυτά η τρόικα επιμένει. Μια ακτινογραφία των δανείων συνολικά ίσως μας δώσει κάποιες πιο ολοκληρωμένες εξηγήσεις για αυτή την επιμονή. Στη χώρα μας τουλάχιστο μέχρι τον Απρίλιο είχαν καταγραφεί συνολικά 220 δισ. δανείων (επιχειρηματικών και των νοικοκυριών κατά βάση στεγαστικών αλλά και κατά 20% καταναλωτικών). Τα δάνεια των νοικοκυριών είναι περίπου τα μισά δηλαδή 104 δισ. ευρώ Από αυτά τα δάνεια με εμπράγματη εγγύηση ακινήτου, δηλαδή τα στεγαστικά δάνεια δεν φτάνουν τα 80 δισ. Αντίθετα τα επιχειρηματικά δάνεια της αξιοπρεπούς βιομηχανίας, εμπορίου, ναυτιλίας και κατασκευών ξεπερνούν τα 108 δισ. αλλά προσοχή εδώ- δεν έχουν εμπράγματες εγγυήσεις ή έχουν πολύ μικρές εμπράγματες εγγυήσεις τους αντιπροσωπεύουν το 25% της αξίας τους. άνεια στον αέρα. Τι πιο φυσικό για την μεγαλοαστική τάξη και τα «περίχωρά» της μόνο που τώρα υπάρχει και ο ξενοδόχος. Αν αθροίσεις τις εγχώριες καταθέσεις (163 δις ευρώ) που είναι κατά βάση καταθέσεις μικρών και μεσαίων κοινωνικά στρωμάτων, με τα ακίνητα των δανείων και τις εμπράγματες εγγυήσεις τους (73 δις ευρώ) καλύπτεται το σύνολο των δανείων (και τα αεροδάνεια των επιχειρηματιών)! Η τρόικα φιλοδοξεί με αυτό τον τρόπο να παράγει εγχώρια ρευστότητα ρευστοποιώντας ένα μεγάλο μέρος τούτης της εγχώριας αποταμίευσης. Φυσικά με το αίμα των δανειοληπτών αλλά και των καταθετών που ήδη πιέζονται να πληρώσουν από τα έτοιμα. Είναι σίγουρο ότι θα παραχθεί ένας ορυμαγδός καθώς τα «κόκκινα» στεγαστικά δάνεια ξεπερνούν μετά τα τρία χρόνια μνημονίου την αναλογία των κόκκινων δανείων σε ΗΠΑ και Ισπανία! Αν σε αυτή τη διαδικασία οι τράπεζες αποδυναμωθούν κι άλλο κανένα πρόβλημα καθώς η βασική κατεύθυνση εξακολουθεί να παραμένει ο περιορισμός τους εγχώριου τραπεζιτικού συστήματος και ο έλεγχος του στα πλαίσια βέβαια και των ανακατατάξεων που θα γίνουν (αν γίνουν και όπως γίνουν) στο ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Όπως επίσης βάλλεται και η «διαπλοκή» του με τα κομμάτια της μεγαλοαστικής τάξης. Έτσι και η μεγαλοαστική τάξη γνωρίζει την δικαιοσύνη των ιμπεριαλιστών επιτετραμμένων που ψάχνουν τις «γκρίζες ζώνες» στα χαρτοφυλάκια των ελληνικών τραπεζών. Το είδαμε στην περίπτωση της Εθνικής. Προς τούτο υπηρεσίες της τρόικας ελέγχουν όπως έγραφε άλλη οικονομική εφημερίδα- και πιθανώς ακυρώσουν συμφωνίες ελλήνων επιχειρηματιών αλλά και τραπεζών, ακόμα και της Εθνικής τράπεζας με διεθνή fund για εξαγορά επισφαλών επιχειρηματικών δανείων ή την δανειοδότηση της ανακεφαλαιοποίησης (στην περίπτωση της Εθνικής). Η πίεση είναι μεγάλη και θα ενταθεί.

19 20 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 Του ΒΑΣΙΛΗ ΣΑΜΑΡΑ «Το κόλπο με το λαό» και Στα «Νέα» της δημοσιεύτηκε άρθρο του Ι.Κ. Πρετεντέρη (Ι.Κ.Π.) με τίτλο «Το κόλπο με το λαό». Αν επέλεξα να ασχοληθώ με αυτό το άρθρο είναι για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, επειδή πρόκειται για υπόδειγμα της χυδαίας «δημοσιογραφίας» που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια κυριαρχεί στα καθεστωτικά ΜΜΕ και το οποίο καθόλου τυχαία υπογράφεται από τον εξπέρ του είδους, Ι.Κ.Π. Δεύτερον, επειδή σ αυτό εμπεριέχεται ένας μεγάλος αριθμός των ιδεολογημάτων που χρησιμοποιεί η προπαγάνδα του συστήματος για να αποπροσανατολίσει τον κόσμο, να τον διχάσει σπέρνοντας τη σύγχυση, να τον παγιδεύσει σε ψεύτικα διλήμματα, να παραλύσει τις αντιδράσεις του, να τον αδρανοποιήσει. Γι αυτό και επιλέγω να το παραθέσω ολόκληρο. εν «τα φάγαμε μαζί» Βασικές επιδιώξεις του άρθρου αποτελούν: Η απαλλαγή, η αθώωση των πραγματικά υπεύθυνων για τα δεινά του λαού και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Η αποτροπή της αναζήτησης από τη μεριά του λαού των πραγματικών αιτιών και των πραγματικά υπεύθυνων για όλα όσα αντιμετωπίζει. Συνακόλουθα -και κυρίως- να τον αποτρέψει από το να αναζητήσει τους δρόμους και τους τρόπους απάντησης. Εν τέλει, η δικαίωση τόσο της ακολουθούμενης πολιτικής όσο και των δυνάμεων που την προωθούν, που «όλως τυχαίως» είναι στο σύνολό τους οι ίδιες που δημιούργησαν, που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Ο καμβάς πάνω στον οποίο κινείται ο Ι.Κ.Π. είναι αυτός που καθόρισε ο Πάγκαλος μ εκείνο το επαίσχυντο «μαζί τα φάγαμε». Χρησιμοποιεί διαφόρων μορφών ιδεολογήματα στα οποία κεντρική θέση έχει το ότι για όλα αυτά που συμβαίνουν «φταίει και ο λαός». Ο διαφανής στόχος είναι μέσα σ αυτή τη «συνολική ευθύνη» να εξαφανιστούν τόσο οι πραγματικά υπεύθυνοι όσο και ευθύνες τους. Πάνω απ όλα, να αφεθούν απερίσπαστοι όλοι αυτοί στο να συνεχίσουν να προωθούν με όλο και μεγαλύτερη ένταση την ίδια αντιλα κή πολιτική. Το θεώρημα των «δύο άκρων» Ας τα δούμε όμως πιο συγκεκριμένα όπως τα θέτει ο ίδιος ο Ι.Κ.Π. «Εγώ να δεχτώ ότι για τη χρεοκοπία της χώρας φταίνε το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα - όπως υποστηρίζουν από κοινού η Άκρα Δεξιά και η Άκρα Αριστερά. Να δεχτώ, ακόμη, ότι φταίνε οι ξένοι -γενικώς οι ξένοι μάς μισούν και μάς ζηλεύουν διότι του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει Να δεχτώ, επίσης, ότι φταίνε ο καπιταλισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, ο παγγερμανισμός, ο ιμπεριαλισμός, η διαπλοκή και τα δελτία των οκτώ. Συμφωνήσαμε; Συμφωνήσαμε. Όλοι αυτοί φταίνε.» Ο Ι.Κ.Π. διατίθεται, λέει, «να δεχτεί» ότι «φταίνε» οι αναφερόμενοι. Μόνο που το κάνει με τέτοιο τρόπο ώστε να υπονομεύει μια τέτοια παραδοχή, να τη σαρκάσει, απαξιώσει ώστε να τους βγάλει τελικά λάδι. Ο αναγνώστης καλείται να απορρίψει μια τέτοια παραδοχή μια και «αυτό υποστηρίζουν από κοινού η άκρα δεξιά και η άκρα αριστερά». Φυσικά και ψεύδεται και μάλιστα συνειδητά. Ο Ι.Κ.Π. γνωρίζει πολύ καλά ότι ούτε τα ίδια πράγματα υποστηρίζουν η «άκρα δεξιά» και η «άκρα αριστερά» και καθόλου «από κοινού». Το «ρίχνει» ωστόσο και ό,τι ψάρια πιάσει. Δεύτερο, το πλασάρισμα της θεωρίας των «δύο άκρων» που έντονα προωθείται το τελευταίο διάστημα από τη μεριά του συστήματος μια και είναι πολλαπλών χρήσεων. Στο άμεσο κοινοβουλευτικό πεδίο η άσκηση πίεσης στον ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηρίζοντάς τον ως «άκρα αριστερά». Φυσικά τόσο οι δυνάμεις του συστήματος όσο και ο Ι.Κ.Π. γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο «Άκρα Αριστερά» δεν είναι. Είναι όμως η πολιτική δύναμη που είναι δυνατό να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, πράγμα που ίσως δημιουργήσει κάποιες περιπλοκές στην προώθηση της πολιτικής του συστήματος. Ταυτόχρονα, μέσα από τέτοιου είδους διατυπώσεις πλασάρεται η εξομοίωση Άκρας Δεξιάς και της εν γένει Αριστεράς. Τόσο το σύστημα όσο και ο Ι.Κ.Π. γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρόκειται για διαμετρικά αντίθετες πολιτικές δυνάμεις. Και φυσικά δεν πρόκειται ποτέ να παραδεχτούν ότι αυτό που τους ενοχλεί είναι το ένα «άκρο». Το Αριστερό. Όσο για το άλλο, το δεξιό άκρο, όχι μόνο δεν τους ενοχλεί, αλλά προωθείται σαν εφεδρεία του συστήματος. Τα πραγματικά κίνητρα Ο Ι.Κ.Π. γνωρίζει πολύ καλά ότι ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός κ.λπ. δεν ενεργούν επειδή «μας μισούν και μας ζηλεύουν» αλλά στη βάση συγκεκριμένων συμφερόντων και επιδιώξεων. Αυτό που επιχειρεί εκχυδα ζοντας το ζήτημα είναι να τους απαλλάξει των ευθυνών τους, να συγκαλύψει αυτές τις επιδιώξεις. Να συγκαλύψει την προώθηση των εργασιακών σχέσεων που αντιστοιχούν σε συνθήκες του 19ου αιώνα. Να συγκαλύψει την κατάργηση σειράς οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του εργαζόμενου λαού. Να συγκαλύψει το ρόλο όχι απλά του «παγγερμανισμού» αλλά συνολικά του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού της ΕΕ. Να συγκαλύψει το ρόλο της ντόπιας αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού ως προς την προώθηση αυτών των επιδιώξεων. Να συγκαλύψει ακόμα και το ρόλο της διαπλοκής και του «δελτίου των οχτώ» που υπηρέτησαν και υπηρετούν αυτές τις επιδιώξεις και με τον ίδιο τον Ι.Κ.Π. ως εξπέρ (με το αζημίωτο εννοείται) σε «ειδικές αποστολές». Η μήτρα της διαφθοράς Αλλά ας περάσω στο δεύτερο απόσπασμα του άρθρου του Ι.Κ.Π. Εκεί όπου επιχειρεί μέσα από διάφορα παραδείγματα να μεταθέσει τις ευθύνες στον λαό και πάντα με στόχο να απαλλάξει τους πραγματικούς υπεύθυνους. Γράφει λοιπόν. «Μήπως φταίνε και οι συνταξιούχοιμαϊμού; Οι πρόωροι ή οι αναίτιοι συνταξιούχοι; Οι δημόσιοι υπάλληλοι που τα έπαιρναν; Οι άλλοι που δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους; Εκείνοι που διορίστηκαν με ψεύτικα πιστοποιητικά; Οι τυφλοί που έβλεπαν; Οι κουτσοί που περπατούσαν; Οι ταβερνιάρηδες και οι μεγαλογιατροί που δεν κόβουν αποδείξεις; Οι ταξιτζήδες με τις διπλές ταρίφες και τα πειραγμένα ταξίμετρα; Οι φοροφυγάδες; Οι αυθαιρετούχοι; Οι συνδικαλιστές με τα επιδόματα; Οι υδραυλικοί, οι εκπαιδευτικοί και οι τραγουδιστές με τα μαύρα ; Σταματάω εδώ. Αν κανένας από αυτούς δεν φταίει, τότε φταίνε πολύ λίγοι. Αν όλοι αυτοί φταίνε, τότε φταίει πολύς κόσμος. Διότι διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς διεφθαρμένους πολίτες -εκτός και αν θεωρήσουμε ότι φακελάκι δίνει μόνο ο Σαμαράς στον Βενιζέλο»Αντιλαμβάνομαι ότι στον αριστερό και δεξιό λαϊκισμό που μας περιβάλλει δεν υπάρχει θέση για ευθύνες του λαού ή έστω μέρους του λαού. Πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι. Ο λαός είναι άμοιρος ευθυνών - περίπου όπως ήταν παλιότερα ο ανώτατος άρχων. Έτσι, το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα συγκροτήθηκε στην Ελλάδα εξ ιδίων μέσων, στελεχώθηκε από εξωγήινους τους οποίους ο ελληνικός λαός έβλεπε για πρώτη φορά και λειτουργούσε εν κενώ». Το «διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα δεν συγκροτήθηκε στην Ελλάδα από εξωγήινους», μας λέει ο Ι.Κ.Π., ούτε θα μπορούσε να υπάρξει «χωρίς διεφθαρμένους πολίτες», βάζοντας στο ίδιο σακί θύτες και θύματα. Φυσικά και δεν συγκροτήθηκε από «εξωγήινους», όπως προσπαθεί να το υποβαθμίσει διακωμωδώντας το. Θα μπορούσα να αναφερθώ στο ότι η διαφθορά είναι σύμφυτη με την ύπαρξη και τη λειτουργία τού καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος. Ένα σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση, τη διαρπαγή, το έγκλημα. Ας περιοριστώ όμως σε πιο χειροπιαστά πράγματα. Αλήθεια, τις μίζες (για τις οποίες τόσος λόγος γίνεται στους καιρούς μας) για γερμανικά υποβρύχια λ.χ. (που «γέρνουν») ποιος τις έδωσε; Να τις έδωσε άραγε η Μαυριτανία; Η Ζανζιβάρη μήπως; Ή λέτε να τις έδωσε το Μπουρούντι; Βάζω αυτές τις εκδοχές επειδή κάποιοι κακοήθεις διαδίδουν πως μόνο η Γερμανία θα μπορούσε να τις δώσει. Αυτή που μας κουνάει το δάχτυλο παραδίδοντας μαθήματα «ήθους». Τις μίζες για τις γαλλικές φρεγάτες ποιος τις έδωσε; Η Γκάνα, το Τσαντ ή μήπως το Κονγκό; Οι φήμες ότι τις έδωσε η «φίλη» Γαλλία ελέγχονται ως κακοήθεις. Τις μίζες για τα αμερικανικά αεροπλάνα ποιος τις έδωσε; Το Σαλβαδόρ, ο Παναμάς ή η Κόστα Ρίκα; Ή μήπως πρέπει να δώσουμε βάση σ αυτά που λέν' οι κομουνιστές και που παντού βλέπουν αμερικανικό δάκτυλο; Τις μίζες για τα μεγάλα δημόσια έργα ποιος τις έδωσε; Οι εργάτες, οι μισθοσυντήρητοι, οι συνταξιούχοι; Μήπως άραγε τις έδωσαν τα αρπακτικά του κεφαλαίου που είναι συνήθως και ιδιοκτήτες διαφόρων ΜΜΕ (οι διαπλεκόμενοι για τους οποίους «μήτε καν έχει ακούσει ο Ι.Κ.Π.) και τα οποία χρησιμοποιούσαν για να εκβιάσουν και να πάρουν «δουλειές»; Οι κανόνες του «παιχνιδιού» Κι αλήθεια, αυτές τις μίζες -και μιλάμε για πολλά δισ.- σε ποιους τις έδωσαν; Στους ταξιτζήδες; Στους υδραυλικούς; Τους εκπαιδευτικούς; Ή μήπως τις έδωσαν στους μόνους που μπορούσαν να κλείσουν αυτές τις «δουλειές». Στους πολιτικούς, κρατικούς και διοικητικούς παράγοντες του συστήματος. (Και έπαιρναν και το κατιτίς τους και τα «δημοσιογραφικά» παπαγαλάκια που αναλάμβαναν να εξωρα σουν τις αντίστοιχες συμφωνίες). Ή μήπως επειδή επιλέχτηκε σαν αποδιοπομπαίος τράγος ο Τσοχατζόπουλος θα πρέπει να καταπιούμε το ότι μόνο αυτός «λερώθηκε»; Έτσι στήνεται, έτσι λειτουργεί το σύστημα σε κάθε καπιταλιστική χώρα και όχι μόνο στην Ελλάδα. Αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού ανεξάρτητα από τη μορφή με την οποία λειτουργούν από χώρα σε χώρα. Σε χώρες μάλιστα εξαρτημένες όπως η Ελλάδα τα κριτήρια επιλογής και προώθησης από τα διάφορα κέντρα εξουσίας εντός και εκτός Ελλάδος είναι τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που θα υπέθετε ένας ανυποψίαστος και καλόπιστος άνθρωπος. Κατά κανόνα επιλέγονται όσοι δεν έχουν πραγματικό ανάστημα, είναι ανερμάτιστοι, ευάλωτοι, εύκαμπτοι ή ακόμα και με εμφανές το έλλειμμα στο πεδίο της ηθικής. Όσο για την «ανεξάρτητη» δημοσιογραφία, όλοι θυμόμαστε πόση μελάνη ξόδεψε όλα αυτά τα χρόνια για να υμνήσει και να εξυψώσει τους πολιτικούς νάνους που επιλέγονταν κάθε φορά.

20 Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 21 τα κόλπα του Ι.Κ. Πρετεντέρη Το εργαλείο του «χρέους» Σ αυτά βρίσκεται και η απάντηση για το υποτιθέμενο «χρέος», τον βρόγχο που έχουν περάσει στο λαιμό του λαού. Στις «δουλειές» που έκλειναν οι ιμπεριαλιστές αλλά και το ντόπιο κεφάλαιο και με βάση τις οποίες χρέωναν με εκατοντάδες δισ. το λαό και τη χώρα. Τις άνισες «ανταλλαγές» με τους «εταίρους» της ΕΕ και άλλους ιμπεριαλιστές που επιβάρυναν τα διάφορα ισοζύγια με άλλα τόσα δισ. Βεβαίως και στις μίζες που προαναφέρθηκαν και οι οποίες συνέρρεαν και αυτές στα κανάλια της αφαίμαξης του λαού και της χώρας. Σε επίπεδα τρισεκατομμυρίων μετρώνται αυτά που εισέπραξαν οι ιμπεριαλιστές από τη χώρα μας. Εκατοντάδες δισ. ελλήνων κεφαλαιοκρατών βρίσκονται κατατεθειμένα σε ξένες τράπεζες. «Φυσικά» αφορολόγητα. Και παραμένουν αφορολόγητα, παρ' όλο το θόρυβο για την «πάταξη της φοροδιαφυγής» που έχει ξεσηκωθεί τα τελευταία χρόνια. Ακριβώς επειδή όλος αυτός ο θόρυβος σαν πραγματικό του στόχο έχει όχι την αντιμετώπιση αλλά τη συγκάλυψη αυτής της φοροδιαφυγής. Ακόμη χειρότερα, να φορτώσει στους «μικρούς» (το λαό) τα βάρη κάλυψης της μεγάλης φοροδιαφυγής. Από πού βρομάει το ψάρι Και βεβαίως όταν σε μια τέτοια βάση συγκροτούνται οι κορυφές της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας, με ανάλογο τρόπο διαμορφώνονται και οι διάφοροι μηχανισμοί άσκησης της προωθούμενης πολιτικής. Αποτελεί πάγια πρακτική όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στο σύνολο του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού κόσμου η παροχή κάθε είδους προνομίων (οικονομικών κ.ά.) στα στελέχη αυτών των μηχανισμών. Ακριβώς για να διεκπεραιώνουν με τον «αρμόζοντα ζήλο» την αντιλα κή πολιτική που υπαγορεύεται εκ των άνω. Την ανταμοιβή τους είτε με τυπικά νομικούς τρόπους (μισθοί και διαφόρων ειδών επιδόματα) είτε ακόμη με την ανοχή και ενθάρρυνση «αξιοποίησης παράπλευρων ευκαιριών». Αλλά, για να το θέσω πολύ απλά, και χωρίς αναλυτικές τοποθετήσεις. Πιστεύει στ αλήθεια κανείς ότι οποιοσδήποτε υπάλληλος οποιασδήποτε υπηρεσίας θα μπορούσε να «λαδωθεί» αν ο άμεσος προ στάμενός του ήταν ακέραιος και εντάξει στη δουλειά του και δεν έπαιρνε και αυτός το μερτικό του; Πιστεύει κανείς ότι αυτός ο προ στάμενος θα μπορούσε να ενεργήσει έτσι αν δεν είχε την κάλυψη του διευθυντή αυτής της υπηρεσίας και για τους ίδιους επίσης λόγους; Πιστεύει κανείς ότι αυτός ο διευθυντής θα ρίσκαρε τη θέση του αν δεν είχε την κάλυψη ή έστω την ανοχή των πολιτικών του προ σταμένων; Η τέτοιου είδους ενθάρρυνση και ανοχή φθάνει έως και το πεδίο του καθ αυτού εγκλήματος. Με τον πιο καθαρό τρόπο έθεσε με δηλώσεις του πριν από λίγα χρόνια ένας εισαγγελέας της περιοχής Πύργου απαυδισμένος από την έκταση που έπαιρνε στην περιοχή το εμπόριο ναρκωτικών και την αδυναμία αντιμετώπισής του. Είπε, λοιπόν, ότι το εμπόριο των ναρκωτικών δεν θα μπορούσε να πάρει τέτοια έκταση χωρίς την κάλυψη της αστυνομίας. Η αστυνομία δεν θα μπορούσε να παράσχει τέτοια κάλυψη χωρίς αντίστοιχη από την πλευρά της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη δεν θα μπορούσε να επιδεικνύει τέτοια ανοχή χωρίς την κάλυψη της πολιτικής εξουσίας. Και έτσι για την ιστορία να θυμίσω αυτό που είπε ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν ενημερώθηκε ότι ανώτερο κρατικό διευθυντικό στέλεχος ιδιοποιήθηκε 500 εκατομμύρια δραχμές (ποσό τεράστιο για εκείνη την εποχή). Εντάξει, είπε, να κάνει κάποιος «ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και τόσο»! Το μήνυμα εστάλη. Η αλήθεια για το «πελατειακό κράτος» Αλλά ας πάμε και παρακάτω. Στους «συνδικαλιστές με τα επιδόματα». Στους «πρόωρους και αναίτιους συνταξιούχους». Στους «τυφλούς που έβλεπαν». Στους «κουτσούς που περπατούσαν». Σ εκείνους που «διορίστηκαν με ψεύτικα πιστοποιητικά». Αλήθεια, αυτούς ποιος τους διόρισε; Την κάλυψη σ αυτούς που πιστοποιούσαν ψεύτικες αναπηρίες ποιοι την παρείχαν; Δεν ήταν μήπως οι ίδιοι που σήμερα προβάλλουν ως «εξυγιαντές»; Αλλά ας τοποθετήσουμε το ζήτημα στη βάση του. Πολύς λόγος γίνεται για το «πελατειακό κράτος». Υπάρχει και αυτή η μορφή του προβλήματος. Μόνο που χρειάζεται να πάμε πίσω από τη μορφή και στην ουσία του πράγματος. Αυτό το σύστημα εκμετάλλευσης, που η διαφθορά του (ή όπως την πούμε) ξεκινάει από την κορυφή και περνάει στους μηχανισμούς, χρειάζεται και μια κοινωνική βάση στήριξης. Αυτή διαμορφώνεται με πολλούς τρόπους που τους παρακάμπτω χάριν οικονομίας και που ένας απ αυτούς συνδέεται με τα φαινόμενα που όψιμα «ενοχλούν» τον Ι.Κ.Π. Να αναφερθώ κατ αρχάς στους συνδικαλιστές και τα επιδόματά τους. Ο Ι.Κ.Π. γνωρίζει πολύ καλά ότι ο τύπος «συνδικαλισμού» στον οποίο αναφέρεται δημιουργήθηκε στη βάση συγκεκριμένου σχεδιασμού από τη μεριά του συστήματος και ακριβώς για να αποτραπεί η δημιουργία συνδικαλιστικού κινήματος μη ελεγχόμενου από το σύστημα. Οι καιροί βέβαια αλλάζουν και οι ανάγκες -αλλά και οι δυνατότητες- του συστήματος είναι διαφορετικές. Σε ποια βάση θα αναπροσαρμοστεί ο «συνδικαλισμός» που θέλει το σύστημα είναι ακόμα ζητούμενο. Το βέβαιο πάντως είναι ότι όποια μορφή και να 'χει, και πάλι στη βάση τέτοιων ή αλλιώτικων επιδομάτων θα συγκροτηθεί. Κι άλλο τόσο βέβαιο είναι ότι ο Ι.Κ.Π. θα εκδηλώσει τότε την κατανόηση και υποστήριξή του. Όσο για τις πρόωρες συντάξεις, ο Ι.Κ.Π. «ξεχνάει» ότι αυτό κυρίως ίσχυσε για στρατιωτικούς και αστυνομικούς. Δηλαδή, και όπως προαναφέρθηκε, σε κατηγορίες που ανήκουν στους μηχανισμούς του συστήματος αλλά και στοιχεία της κοινωνικής βάσης στήριξής του. Το «πελατειακό κράτος» λοιπόν αποτέλεσε (και θα συνεχίσει να αποτελεί) βασική πλευρά στήριξης του συστήματος. Απ εκεί και πέρα ο εργαζόμενος λαός, που η μεγάλη του πλειοψηφία δεν ανήκει βέβαια σ αυτές τις κατηγορίες, για το μόνο που δεν μπορεί να κατηγορηθεί είναι για το ποιες μορφές και τρόπους επιλέγει ορισμένες φορές για να μπορέσει να επιβιώσει σ ένα τέτοιο καθεστώς. Για να το πω και πάλι με απλό τρόπο. Χρειάζεται περίσσιο θράσος και κυνισμό να εξομοιώνει κανείς τον ανθρωπάκο που στραγγίζει το αίμα του για να γεμίσει το «φακελάκι» που του ζητούν για να σώσει τον άνθρωπό του, με το μεγαλογιατρό που παίρνει αυτό το φακελάκι. Όσο για τη «διαφθορά» και τις «ευθύνες» του λαού, θα αναφερθώ αφού παραθέσω και το τελευταίο απόσπασμα από το άρθρο του Ι.Κ.Π. «Αυτός είναι ο κοινός ιδρυτικός μύθος της Άκρας Δεξιάς και της Άκρας Αριστεράς: όλα συμβαίνουν επειδή κάποιοι σκοτεινοί τύποι βυσσοδομούν πίσω από την πλάτη του ανεύθυνου λαού. Το κόλπο είναι τριπλής απόδοσης. Ο λαός απαλλάσσεται από ευθύνες αλλά αποκτά εχθρούς. Συνεπώς, το ζητούμενο για το λαό είναι να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά να απαλλαγεί από τους εχθρούς του. Και, κατά σύμπτωση, οι εχθροί του λαού είναι όσοι αντιτίθενται στην Άκρα Δεξιά και στην Άκρα Αριστερά. Ο απαλλαγμένος πλέον λαός γίνεται έτσι όργανο στα χέρια εκείνων που θέλουν απλώς να ξεπαστρέψουν τους εχθρούς τους. Δεν λέω, ωραίο κόλπο. Αλλά το ξέρουμε από παλιά. Για την ακρίβεια από το Μεσοπόλεμο. Το ερώτημα είναι πόσοι θέλουν να ζήσουν ξανά τον εφιάλτη. Και, μεταξύ μας, δεν βλέπω πολλούς υποψήφιους» Ο λαός έχει εχθρούς Ο λαός δεν «αποκτά εχθρούς» επειδή του το υπαγορεύουν κάποιοι, όπως ισχυρίζεται ο Ι.Κ.Π. Έχει εχθρούς. Και εχθροί του είναι όλοι εκείνοι που τη θέση και το ρόλο τους, τα πλούτη και τα προνόμιά τους τα βασίζουν στην εκμετάλλευση του λαού. Είναι εκείνοι που για να διασφαλίσουν την εξουσία και τα προνόμιά τους ασκούν μια διαρκή και ποικιλόμορφη καταπίεση σε βάρος του λαού, που χρησιμοποιούν έως και την πιο ωμή και αιματηρή βία για να καταστείλουν τις όποιες αντιδράσεις του. Είναι αυτοί που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια και στην ακόρεστη δίψα τους για κέρδη επιτίθενται με πραγματική λύσσα στο λαό, οδηγώντας τον στην εξαθλίωση. Αυτοί είναι οι πραγματικοί εχθροί του λαού και όχι όσοι τάχα «αντιτίθενται στην Άκρα Αριστερά και την Άκρα Δεξιά». Και αποτελεί θρασύτατο ψέμα ότι αυτοί οι εχθροί του λαού αντιτίθενται στα «δύο άκρα». Αντιτίθενται μόνο στην «Άκρα» και την εν γένει Αριστερά και σ όλους όσοι αμφισβητούν από τη μεριά του λαού την προωθούμενη πολιτική, όσους αντιστέκονται και την αντιπαλεύουν. Ποιοι και γιατί πριμοδοτούν ατο φασιστικό άκρο Όσο για την «Άκρα Δεξιά», όπως ήδη προανέφερα, αποτελεί «παιδί» και όργανό τους. Όπως ακριβώς και στο Μεσοπόλεμο στον οποίο αναφέρεται ο Ι.Κ.Π. Όταν η άνοδος του φασισμού στην Ιταλία προωθούνταν από τους γαιοκτήμονες του Νότου, τους βιομήχανους του Βορρά και το βασιλικό οίκο. Όταν η άνοδος του Ναζισμού στη Γερμανία προωθούνταν από το γερμανικό κεφάλαιο, τον Κρουπ, τους Γιούγκερς και το ρεβιζιονισμό των πρώσων μιλιταριστών. Όταν οι φασιστικές-ναζιστικές τάσεις πριμοδοτούνταν από το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε πότε, αν, σε ποια κλίμακα το σύστημα θα καταφύγει σε ευρύτερη και τι είδους χρήση αυτού του «δεξιού άκρου». (Ήδη είχαμε μιας μορφής χρήση με την περίπτωση Καρατζαφέρη). Είναι ολοφάνερο ωστόσο ότι ήδη χρησιμοποιείται για τη μετατόπιση της πολιτικής ατζέντας και συνολικά του πολιτικού άξονα όλο και δεξιότερα. Σαν όργανο προώθησης της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής αλλά και «νομιμοποίησης» της παρακρατικής δράσης ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν και τέτοιες μορφές ενάντια στο λαό και σύμφωνα πάντα με τις ανάγκες του συστήματος. Ο λαός και οι «ευθύνες» του Υπάρχει βέβαια και το θέμα των «ευθυνών» του λαού και τις οποίες «δεν αναλαμβάνει». Όταν άτομα σαν τον Ι.Κ.Π. μιλάνε για «ανάληψη ευθυνών» από το λαό, το πρώτο που θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε είναι ότι εννοούν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που σημαίνουν οι λέξεις στην ελληνική γλώσσα. Αυτό που εννοούν σαν «ανάληψη ευθυνών» από το λαό είναι να σκύψει το κεφάλι, να υποταχθεί και να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα τα μέτρα με τα οποία του ροκανίζουν τη ζωή οι ύαινες του συστήματος. Ταυτόχρονα, το μόνο που με κανέναν τρόπο δεν θέλουν είναι το να αναλάβει πραγματικά τις «ευθύνες» του ο λαός, δηλαδή να αντισταθεί, να ανατρέψει την επίθεση, να τσακίσει το σύστημα και τους κολαούζους του. Και εδώ ανακύπτει ένα ερώτημα που ήδη το θέτει πολύς κόσμος, άλλοι καλόπιστα και άλλοι για να σπείρουν τη σύγχυση και την απογοήτευση. Γιατί δεν το πράττει. Γιατί ανέχτηκε ή και ανέχεται αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, αυτό το καθεστώς της διαφθοράς. Στο ζήτημα αυτό δεν υπάρχουν απαντήσεις ευκολίας σαν εκείνες - τέτοιες ή αλλιώτικες- που σπεύδουν να δώσουν κάποιοι. Ο λαός, οι λαοί του κόσμου βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα σύστημα δομημένο αιώνες τώρα, ισχυρό, συγκροτημένο, με πολύμορφους μηχανισμούς, μέσα και δυνάμεις στήριξης. Ο λαός, οι λαοί ποτέ δεν αποδέχτηκαν αυτό το σύστημα και την πολιτική του με τη θέλησή τους. Αντιδρούν, αντιστέκονται, διεκδικούν, αντιπαλεύουν. Αυτή η αντιπαράθεση, αυτή η πάλη των τάξεων είναι μια διαρκής ιστορία. Το ζήτημα βρίσκεται στο ότι οι λαοί δεν μπορούν πάντα να συγκροτούν τις δυνάμεις τους και σε επίπεδα αποτελεσματικής αντιπαράθεσης ή και νικηφόρας αναμέτρησης με τις δυνάμεις του συστήματος παρά μόνο σε περιόδουςφάσεις κορύφωσης αυτής της ταξικής πάλης. Το γιατί συμβαίνει έτσι ή πώς μπορεί να αντιμετωπισθεί είναι το ζήτημα που ξεφεύγει από τα όρια αυτού του άρθρου. Οπωσδήποτε αυτό -η συγκρότηση των διαθέσεων, των διεκδικήσεων, των δυνάμεών του- είναι το ζητούμενο για το λαό. Σ αυτή τη βάση θα «συνιστούσαμε» λοιπόν στον Ι.Κ.Π. να αποφεύγει να καλεί το λαό «να αναλάβει τις ευθύνες του» μια και υπάρχει σοβαρός «κίνδυνος» να «εισακουσθεί». Και όταν πράξει κάτι τέτοιο, δεν θα το κάνει βέβαια στη βάση που το θέτει ο Ι.Κ.Π. αλλά με τον τρόπο που το αντιλαμβάνεται ο ίδιος ο λαός. Και, σε μια τέτοια περίπτωση, τόσο ο Ι.Κ. Πρετεντέρης όσο και τα αφεντικά του δεν θα 'χουν τόπο να σταθούν.