ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Transcript

1 15ήμερη Επαναστατική Εφημερίδα / Φύλλο 564 / Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 / Τιμή: 1,50 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερο Σάββατο ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙ Ο συνηθισμένος θάνατος του μετανάστη 13 ο Συνέδριο του ΕΕΚ (Αθήνα 31/1 2/2 2014) ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ Συνήθως, οι μετανάστες θαλασσοπνίγονται στα ναυάγια, με τα σαπιοκάραβα. Όταν το κακό έχει συντελεστεί, αρμόδιες αρχές, λιμενικό, ναυτικό (της Eλλάδας, Tουρκίας, Iταλίας, Iσπανίας κ.λπ.), επεμβαίνουν σε επιχειρήσεις διάσωσης. Αυτή τη φορά, στο Φαρμακονήσι, το Λιμενικό δεν επενέβη ΜΕ ΠΟΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΠΟΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΣΕ ΠΟΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ Για μια Επαναστατική- Διεθνιστική - Σοσιαλιστική απάντηση στην κρίση ημόσια έναρξη Παρασκευή 31/1/2014 ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20) στις 6 μ.μ. Το 3ο μέρος του Σχεδίου Προοπτικών στις σελ Όλα τα υλικά στο διαδίκτυο: για διάσωση, αλλά για αποτροπή. «Aποτροπή παραβίασης» του Φρούριου Eυρώπη και επαναπροώθηση των «εισβολέων» - 26 γυναικόπεδων, στην πλειοψηφία Aφγανών, που κυνηγημένοι απ τον πόλεμο και την πείνα επιχείρησαν το ταξίδι στη «ονειρική Eυρώπη». Σ αυτό το φύλλο Συνέχεια στη σελ. 16 Κλείσιμο του ΕΟΠΥΥ Ασθενής η υγεία σελ. 2 Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο Έκρηξη σκανδάλων στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης σελ. 3 2η πανελλαδική εργατική συνέλευση σελ. 4-5 «Κοινωφελής» σκλαβιά σελ. 6 Διεθνές, Διεθνιστικό διήμερο Νεολαίας σελ. 10 Ιταλία Συνέλευση με τον Φράνκο Γκριζολία σελ χρόνια από τον θάνατο του Λένιν σελ

2 Στις 7 Φεβρουαρίου στον Πύργο δικάζεται το μέλος της νενοναζιστικής «Εθνικής ράσης Ηλείας», Νίκος Παπαδόπουλος, για επίθεση που έκανε μαζί με άλλους ενάντια σε αντιφασίστα φοιτητή τον περασμένο Σεπτέμβριο. Η νεοναζιστική συμμορία ανήκει στην ίδια πολιτική τάση των «Ανένταχτων Μεάνδριων Εθνικιστών», εθνικοσοσιαλιστικής όργάνωσης η οποία σχετίζεται στενά με τον γνωστό Περίανδρο που αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον αγωνιστή. Κουσουρή και άλλους δύο αγωνιστές, τον Ιούνιο του Ο νεοναζί Παπαδόπουλος, με ομάδα φασιστών στην οποία συμμετείχε και εν ενεργεία αστυνομικός επιτέθηκε και τον Φεβρουάριο του 2013 ενάντια σε 3 αντιφασίστες φοιτητές. Η «ολιγωρία» της δικαιοσύνης και η συγκάλυψη από την Αστυνομική ιεύθυνση Πύργου τού εξασφάλισε την ατιμωρησία μέχρι σήμερα. Το Αντιφασιστικό Μέτωπο Πύργου οργάνωσε σύσκεψη την Τρίτη 21/1 στο Εργατικό Κέντρο Πύργου. Η ανακοίνωση του Μετώπου αναφέρει: [ ] Τον Φεβρουάριο του 2013 ομάδα από νεοναζί της Ε Η, μεταξύ των οποίων ο διαβόητος Νίκος Παπαδόπουλος και εν ενεργεία αστυνομικός στήνουν ενέδρα την νύχτα και χτυπάνε αντιφασίστες που στοχοποιήθηκαν εξ αιτίας της δημόσιας πολιτικής αντιφασιστικής δράσης τους. Ενθαρρυμένοι από την κάλυψη της αστυνομίας και την «ολιγωρία» των δικαστικών αρχών συνέχιζαν να εκφοβίζουν τους φοιτητές ώστε να αποσύρουν την μήνυση. Αποθρασυνόμενοι από την ατιμωρησία τον Σεπτέμβριο επιτίθενται και πάλι ενάντια σε αντιφασίστα έξω από το σπίτι του. Οι δίκες αυτές δεν είναι προσωπικές υποθέσεις κάποιων φοιτητών, σελίδα 2 σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 Καταγγελία του ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΠΥΡΓΟΥ Δεκαπενθήμερο όργανο της Κ.Ε. του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ - Τροτσκιστές) Κυκλοφορεί στα κεντρικά περίπτερα και στα βιβλιοπωλεία σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Εκδίδεται από την Ε.Μ.Ε. - ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Αρχισυντάκτης Θ. Κουτσουμπός είναι μέρος του αντιφασιστικού αγώνα και στόχο έχει να ανάδειξη στην κοινωνία της Ηλείας, τη νεοναζιστική πρακτική της Εθνικής ράσης Ηλείας. Οι δίκες στοχεύουν στο να μπει ένα τέλος στην δράση των νεοφασιστών, που χρησιμοποιούν τις μεθόδους της νύχτας με μπράβους και μαχαιροβγάλτες ώστε να τρομοκρατούν αγωνιστές. Είναι πολιτικό βήμα για την καταγγελία των ηθικών αυτουργών που καλλιεργώντας τυφλό μίσος ενάντια σε κάθε αριστερό ή αναρχικό αγωνιστή, δήθεν στο όνομα της πατρίδας, οπλίζουν το χέρι του κάθε μαχαιροβγάλτη Παπαδόπουλου και της πολιτικής συμμορίας. Είναι η άλλη όψη του αγώνα ενάντια στα μνημόνια την κρατική καταστολή και αυθαιρεσία, που μας θέλει φοβισμένους και παθητικοποιημένους. «εν πρόκειται να ανεχθούμε στον Πύργο Ηλείας να στεριώσουν φονιάδες, όπως οι δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα και των δεκάδων ξένων εργατών. εν πρόκειται να ανεχθούμε πολιτικές τρομοκρατίας και φίμωσης όπως ενάντια στους αριστερούς αφισοκολλητές στο Πέραμα. Ο αγώνας της εργατικής τάξης ενάντια στα μνημόνια, τις απολύσεις, τα κλειστά μαγαζιά για την ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας δεν τρομοκρατείται. Η δικαστική συγκάλυψη με την παραγραφή των ναζιστικών εγκλημάτων δεν θα περάσει! Κανένας μόνος απέναντι στους φασίστες! εν χωράνε φασίστες σε μια ελεύθερη κοινωνία! Έξω οι φασιστικές οργανώσεις από τον Πύργο! ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΣΤΙΣ 7 ΤΟΥ ΦΛΕΒΑΡΗ! ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ! Σελιδοποίηση - Μοντάζ Βιβλιοτεχνία Ο.Ε. Ζωοδόχου Πηγής 52Α, Εξάρχεια Τηλ vivliotexnia@ hotmail.com Eκτύπωση ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. Ιερά Οδός 81, Αθήνα Διεύθυνση Εφημερίδας Καποδιστρίου 38, Αθήνα Τηλ.-Fax: Ετήσια συνδρομή-ενίσχυση Εσωτερικού: 45 Ευρώπη: 60 Υπόλ. Χώρες: 75 Τσεκ-εμβάσματα στη διεύθυνση: «Νέα Προοπτική» Θ. Κουτσουμπός Καποδιστρίου Αθήνα ΥΓΕΙΑ Mε απεργία διαρκείας συνεχίζουν τον αγώνα οι γιατροί του EOΠYY. Η απεργία που ξεκίνησε στις 25 Nοέμβρη ξεπερνά ήδη τους 2 μήνες και εξελίσσεται σε έναν από τους μακρόχρονους απεργιακούς αγώνες. Τρία χρόνια μετά τη δημιουργία του ΕΟΠΥΥ που παρουσιάστηκε στον ελληνικό λαό από τον πρώην υπουργό Υγείας Λοβέρδο ως το απαύγασμα της παροχής πρωτοβάθμιας φροντίδας δημόσιας υγείας, χτύπησαν οι καμπάνες του ενταφιασμού του. Εν ολίγοις χρεοκόπησε μαζί με την κυβέρνηση και τον υπουργό Υγείας Γεωργιάδη που λίγες ημέρες πριν το εκθείαζε ως επιτυχημένο. Στον πρώην ΕΟΠΥΥ είχαν ενταχθεί (ουσιαστικά στοιβαχτεί) περίπου δέκα εκατομμύρια ασφαλισμένοι των μεγαλύτερων Ταμείων της χώρας, όπως ΙΚΑ, ΤΕΒΕ, ΟΓΑ και πλήθος άλλων Ταμείων. Οι γιατροί που εκλήθησαν να περιθάλψουν ουσιαστικά όλη τη χώρα, δηλαδή την πρωτοβάθμια περίθαλψη, είναι διαφόρων ειδικοτήτων και νοσηλευτές και εργαστηριακό προσωπικό. Είναι δηλαδή ίδιος αριθμός με αυτούς που περιέθαλπαν μέχρι εκείνη τη στιγμή ΜΟΝΟ τους ασφαλισμένους του πρώην ΙΚΑ. Με τη δημιουργία του ΕΟΠΥΥ άνοιξε η κυβέρνηση την κερκόπορτα στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Πώς; Έκανε συμβάσεις με μεγάλες ιδιωτικές αλυσίδες τύπου Βιοιατρική, Ιατρόπολις, Ιατρικό Κέντρο, Υγεία, ων ουκ έστιν αριθμός, με αποτέλεσμα οι ασφαλισμένοι να πληρώνουν συμμετοχή επί των εξετάσεων 15%. Μέχρι τότε οι εργαστηριακές εξετάσεις γίνονταν εντελώς δωρεάν στα ιατρεία του ΙΚΑ. Τα εργαστήρια του ΙΚΑ τα αποδυνάμωσε εντελώς, μη χορηγώντας εργαστηριακό υλικό, και έτσι εντέχνως καθοδηγούσε τους εργαζομένους στους ιδιώτες. Την ίδια στιγμή οι ουρές στα ραντεβού αυξάνονταν μέχρι και δύο μήνες, γιατί δεν διόριζε η κυβέρνηση γιατρούς να εξυπηρετηθούν οι ασφαλισμένοι, που πλήρωναν και τις ιδιωτικές τηλεφωνικές εταιρείες να κλείσουν ραντεβού. Με αυτό το κομφούζιο που δημιούργησε ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ η κυβέρνηση, ρίχνοντας τις ευθύνες που είχε η ίδια στο προσωπικό του ΕΟΠΥΥ (γιατρούς, νοσηλευτές, εργαστηριακούς), νομίζει πως βρήκε ευκαιρία πατώντας πάνω στη σύγχυση του κόσμου από τα συνεχή μνημόνια που δεν αντιμετωπίζουν την κρίση αλλά την επιδεινώνουννα διαλύσει εντελώς το αφυδατωμένο από την πολιτική της σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας. Θέλοντας λοιπόν να διορθώσει τα κακώς κείμενα προκειμένου να υποταχθεί στις εντολές της τρόικας περί απολύσεων, νομίζει πως «βρήκε» την εύκολη λύση. Προσπαθεί να ρίξει στον κάλαθο των αχρήστων-ανεργία- ακόμα εργαζομένους στα που ήδη υπάρχουν. Ο ΕΟΠΥΥ ως εκ τούτου χρεοκόπησε όχι από τους «κολοσσιαίους» μισθούς των χιλίων ευρώ των εργαζομένων του, αλλά από τις μίζες εκατομμυρίων ευρώ υπουργών και κολαούζων τους και κυρίως από τη συνολική χρεοκοπία του συστήματος τους. Έτσι λοιπόν «γεννήθηκε» το... ΠΕ Υ. Τι θα κάνει το... ΠΕ Υ; Ετοιμάζεται να δώσει σαν «λεία» ασφαλισμένους στα μεγάλα ιδιωτικά κέντρα υγείας που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και είναι έτοιμα να μας «υποδεχτούν», θα διορίσει προσωρινά με μισθούς γαλέρας γιατρούς, κυρίως παθολόγους ως οικογενειακούς γιατρούς και παιδίατρους, και τους Tο EEK συμπαραστέκεται στον αγώνα για δημόσια δωρεάν υγεία και τη διατήρηση και αναβάθμιση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας μέλη και φίλοι του δίνουν τη μάχη για την νίκη της απεργίας, την ανατροπή της αντιδραστικής τροϊκανής κυβέρνησης Σαμαρά Bενιζέλου και του φασίστα υπουργού υγείας Γεωργιάδη. Παράλληλα, με συμμετοχή συντρόφων από το EEK και άλλες δυνάμεις του κινήματος και ανένταχτους αγωνιστές γιατρούς έχει συγκροτηθεί Πρωτοβουλία για δημόσια-δωρεάν περίθαλψη. H Πρωτοβουλία οργανώνει εκδηλώσεις σε διάφορες συνοικίες της Aθήνας σκοπεύοντας στη δημιουργία ενός μαζικού λαϊκού και εργατικού κινήματος για δημόσια πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΕΟΠΥΥ Ασθενής η υγεία του Δημήτρη Γεωργίου υπόλοιπους έμπειρους και εξειδικευμένους γιατρούς θα τους αναγκάσει να αυτοαπολυθούν. Έτσι ανοίγει διάπλατα η οδός της περίφημης ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Ποιος εργαζόμενος, ασφαλισμένος δεν γνωρίζει σήμερα την ανάγκη της ύπαρξης ειδικού γιατρού; Είναι δυνατόν το 2014 ένας οικογενειακός γιατρός να αντιμετωπίσει π.χ. χειρουργικά, γυναικολογικά, καρδιολογικά περιστατικά; Βεβαίως και όχι. Άρα όποιος έχει οποιοδήποτε πρόβλημα που δεν εμπίπτει στις γνώσεις του οικογενειακού γιατρού οδηγείται «σιδηροδέσμιος» στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Το ίδιο θα γίνεται και με τις εργαστηριακές εξετάσεις, μια και θα έχουν καταργηθεί εντελώς τα νυν υπολειτουργούντα εργαστήρια του ΕΟΠΥΥ και οι εργαστηριακοί θα κάνουν μόνιμες «διακοπές» στο σπίτι τους και έτσι θα μάθουν «τι εστί βερίκοκο», κατά Γεωργιάδη. Το μέλλον λοιπόν που μας επιφυλάσσει το... ΠΕ Υ μας είναι να μας θάψει στα ερείπια του καταρρέοντος συστήματος του. εν νομίζω πως οι εργαζόμενοι είναι διατεθειμένοι να το δεχτούν, να δεχτούν έναν νέο Μεσαίωνα που τους «προσφέρουν». [Tο άρθρο του σ. ημήτρη Γεωργίου δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακών, την Πέμπτη ] ΓΙΝΕ ΣΥΝ ΡΟΜΗΤΗΣ στην επαναστατική μαρξιστική εφημερίδα που παλεύει: ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό, το φασισμό, τον πόλεμο για το σοσιαλισμό και την εξουσία των εργατικών σουμβουλίων για την οργάνωση του επαναστατικού διεθνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης για την επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς Νίκη στην απεργία των γιατρών του ΕΟΠΠΥ! Με αυτό το σύνθημα ξεκίνησε τον περασμένο Δεκέμβρη σε ένα καφέ η πρώτη συνάντηση με θέμα την υγεία με πρωτοβουλία απεργών γιατρών του ΕΟΠΠΥ. Η ανταπόκριση του κόσμου, καθώς και η συνέχεια των εκδηλώσεων αυτών σε μια σειρά περιοχές της Αττικής σχεδόν κάθε βδομάδα έδειξαν -και δείχνουν- τη δυναμική αυτού του αγώνα. Κοινή συνισταμένη αυτών των εκδηλώσεων είναι η πάλη για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας μέσω ενός κοινού μετώπου απεργών γιατρών, νοσηλευτικού προσωπικού αλλά και όλων των εργαζομένων. Γιατί η υγεία μας αφορά όλους. Στη βάση αυτή σχηματίστηκε και η «Πρωτοβουλία για Δημόσια Δωρεάν Υγεία». Στο Ίλιον, Πετρούπολη, Νέα Ιωνία, Αιγάλεω, Αργυρούπολη πραγματοποιήθηκαν επιτυχημένες εκδηλώσεις με τη συμμετοχή πολιτών, οργανώσεων της αριστεράς, φορέων, συνδικάτων. Στην εκδήλωση που έγινε στο Ίλιον την Παρασκευή 17/1, το ερώτημα «τι να κάνουμε;» ήταν αυτό που κυριάρχησε. Κυριάρχησε, από την απόγνωση των γιατρών που μετά από 10 και 30 χρόνια εργασίας πετάγονται στο δρόμο, από τους συνταξιούχους που βλέπουν στα γεράματά τους το Κράτος να αρνείται να τους περιθάλψει, από ανασφάλιστους -άνεργους αλλά και εργαζόμενους- που συνειδητοποιούν ότι η υγεία αυτών και των παιδιών εξαρτάται πλέον αποκλειστικά από το πορτοφόλι τους, το οποίο συνεχώς αδειάζει. Γιώργος Σ εν πέρασε ούτε μήνας, από τη δεύτερη φάση της έκρηξης του σκανδάλου των εξοπλιστικών προγραμμάτων, και ήρθε στην επιφάνεια ένα ακόμα μεγαλύτερο, με ευρύτερες πολιτικές και οικονομικές προεκτάσεις, που αφήνουν ακόμα εντονότερα, και ίσως ακόμα πιο καθαρά, τη σφραγίδα της καπιταλιστικής κρίσης, και της αποδόμησης του αστικού πολιτικού συστήματος. Το καμάρι του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, «ταξιδεύει» σε όλο τον κόσμο, ως υπόδειγμα, συμπύκνωση της σήψης όλων των αρμών του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς και του αντεργατικού χαρακτήρα που έχει. Με καταθετική βάση που έφτανε τα 11 δις, με μηδενικές επισφάλειες, το ΤΤ στα μέσα της δεκαετίας του 2000 ήταν πραγματικά το μήλο της έριδος για το εγχώριο τραπεζικό σύστημα. Από το , με εκκίνηση την εποχή που υπουργός Οικονομικών είναι ο Αλογοσκούφης, εποχή που περίπλοκα και δαιδαλώδη τραπεζικά προϊόντα είναι ιδιαίτερα δημοφιλή σε όλο τον κόσμο, το ΤΤ επενδύει τα διαθέσιμά του ακριβώς σε αυτό το κομμάτι της τραπεζικής αγοράς. Επιχειρεί δηλαδή να συνδεθεί οργανικά με αυτό που αποτελεί το «κυρίως πιάτο» στη διεθνή τραπεζική αγορά εκείνη την περίοδο, αφήνοντας μόνο την παροχή των στεγαστικών δανείων με χαμηλά επιτόκια. Ταυτόχρονα μπαίνει δυναμικά και στο πεδίο της παροχής καρτών και δανείων που μέχρι τότε απείχε. Το , τη στιγμή δηλαδή που στις Η.Π.Α. σκάει η φούσκα των ενυπόθηκων δανείων μειωμένης εξασφάλισης (subprimes), στο ΤΤ έρχονται στο φως αυτές οι επισφαλείς τοποθετήσεις στις περίφημες «εναλλακτικές επενδύσεις». Εκείνη την περίοδο το ΤΤ στα δομημένα προϊόντα χωρίς εγγύηση κεφαλαίου, καταγράφει ζημιές άνω του 60%. Είναι ήδη μια τράπεζα που αρχίζει η ίδια να καθίσταται επισφαλής. Άρα το πρώτο που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως το ΤΤ αρχίζει να βουλιάζει, ακριβώς γιατί βούτηξε σε αυτό που οριζόταν συνολικά, και σε όλο τον κόσμο ως δυναμική τραπεζική αγορά, δηλαδή δομημένα προϊόντα, δάνεια χωρίς εγγυήσεις κεφαλαίου. Είναι ένα ακόμα προϊόν της εκδήλωσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης στα καθ ημάς. εν αποτελεί εξαίρεση ή ελληνική ιδιοτροπία. Και γι αυτό και στο σκάνδαλο εμπλέκονται πολλοί γνωστοί παράγοντες της τραπεζικής αγοράς και της ελληνικής επιχειρηματικής ζωής. Το δεύτερο που πρέπει να σημειώσουμε είναι πως δεν ευσταθεί πως η τραπεζική αγορά δεν γνώριζε, πολύ περισσότερο η Τράπεζα της Ελλάδος και ο Προβόπουλος. Όπως προκύπτει από το πόρισμα της εισαγγελέως, οι εγγυήσεις που δίνονταν, όταν δίνονταν, για τα επιχειρηματικά δάνεια που ξεκίνησε να δίνει το ΤΤ επί προεδρίας Φιλίππου, είτε δεν κάλυπταν την αξία των δανείων, είτε αφορούσαν περιουσιακά στοιχεία χαμηλότερης αξίας από το δάνειο, είτε μετοχές που είχαν προσημειωθεί σε άλλες τράπεζες. Όλοι γνωρίζουν, πως όλες αυτές οι πληροφορίες, για να συλλεχθούν από την οποιαδήποτε τράπεζα, είναι υπόθεση μερικών λεπτών. Πέρα όμως από όλα αυτά, είναι έωλα και τα επιχειρήματα Προβόπουλου, πως η αποτελεσματική παρέμβασή του, οδήγησε το σκάνδαλο στην αποκάλυψη. Και αυτό γιατί, αν ισχύει αυτό που ο ίδιος είπε στην αρμόδια για το ζήτημα Επιτροπή της Βουλής, ότι δηλαδή διενεργούνταν δειγματοληπτικοί έλεγχοι, για να διαπιστωθεί αν εφαρμόζεται το εποπτικό πλαίσιο, σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 σελίδα 3 Tαχυδρομικό Tαμιευτήριο ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΘΕΡΙΕΥΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΛΙΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ τότε πως εξηγείται η περίπτωση σύμβασης μεγάλου ομολογιακού δανείου που παρείχε το ΤΤ, και όπου σύμφωνα με το πόρισμα της εισαγγελέως, γραφόταν καθαρά πως «οι ομολογιούχοι δανειστές (δηλαδή το ΤΤ) δεν θα υποχρεούνται, καθοιονδήποτε χρόνο, να παρακολουθούν, διαβεβαιώνουν ή επαληθεύουν την κατά τα ανωτέρω χρήση του προϊόντος του ομολογιακού δανείου». Την ίδια στιγμή βέβαια που εργαζόμενοι οφειλέτες μπορεί και να πήγαιναν αυτόφωρο για «κοκκινισμένα» δάνεια. Την πορεία μάλιστα του καπιταλιστικού σκανδάλου του ΤΤ παρακολούθησε από κοντά και η περίφημη Black Rock, η οποία ελέγχει τις ελληνικές τράπεζες και τους όρους ύπαρξης και ανακεφαλαιοποίησής τους (δηλαδή αν δικαιούνται μερίδιο από την επιπλέον καταλήστευση του εργατικού εισοδήματος), η οποία εκτιμά τη ζημιά από τα επιχειρηματικά δάνεια που έδωσε το ΤΤ στο 33%! Από ότι φαίνεται όμως, και η Black Rock, είχε την άνεση να διαπιστώνει. Από όλη αυτή την τρικυμία, το ΤΤ ζημιώθηκε εκ. ευρώ, εκ των οποίων τα 141 εκ. από τα δάνεια στις εταιρείες Bestline και ΕΜΚΟ του Κοντομηνά, 17 εκ. που αφορούν το Γριβέα, εκλεκτό της οικογένειας Παπανδρέου, και πρωταγωνιστή της προπαγάνδας περί πράσινης καπιταλιστικής ανάπτυξης, και 100 εκ. από τον πασίγνωστο Λαυρεντιάδη, που τις παραμονές της έκρηξης του σκανδάλου, επιχείρησε να εισέλθει ως αρχιπαράγοντας και στον ποδοσφαιρικό χώρο. Με τις τελευταίες εξελίξεις, και ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, η ζημιά είναι βέβαιο ότι θα κινηθεί πάνω από τα 500 εκ. ευρώ. Ακόμα και τώρα όμως, προσπαθούν, η κυβέρνηση και οι μιντιακοί σύμμαχοί της, να αξιοποιήσουν υπέρ τους το σκάνδαλο. Τώρα, λένε, η δικαιοσύνη δεν κρύβεται, δουλεύει και αποκαλύπτει. Ποιον μπορούν να κοροϊδέψουν; Όλα αυτά τα στοιχεία, η επαναλαμβανόμενη κλοπή σε βάρος του ΤΤ, δηλαδή σε βάρος όλων όσων εμπιστεύτηκαν τον ιδρώτα μιας ζωής σε αυτό, όπως και των ίδιων των εργαζόμενών του, ήταν γνωστά στο τραπεζικό σύστημα και στη δικαιοσύνη εξ αρχής, το δίχως άλλο τουλάχιστον εδώ και τέσσερα χρόνια. Από την έκρηξη του σκανδάλου με τα δομημένα ομόλογα, και το παιχνίδι Φιλιππίδη με τα CDS. Αν τώρα βγαίνουν στην επιφάνεια, είναι γιατί το οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης γίνεται ανυπόφορο στη διαχείρισή του, από κάθε πλευρά της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα. Πολιτικοί ενάντια σε δικαστικούς, στρατιωτικοί εναντίον πολιτικών, δικαστικοί εναντίον όλων. Κανείς δεν θέλει να χρεωθεί εξολοκλήρου την επικείμενη κατάρρευση. Η εθνικοποίηση των τραπεζών, όπως και συνολικά όλων των βασικών πυλώνων της οικονομίας με εργατική εξουσία, είναι ένα μόνο σημείο του αναγκαίου και πλέον ρεαλιστικού προγράμματος για την πάλη των εργαζομένων στην επόμενη περίοδο. Νίκος Πελεκούδας

3 σελίδα 4 σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 Μεταλλουργική βιομηχανία και ΕΗ σε χορό Ζαλόγγου πρώτος χορευτής η Αλουμίνιον σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 σελίδα 5 2η πανελλαδική εργατική συνέλευση ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Στοιχεία που δημοσιοποιούνται και αφορούν στην ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής Βιομηχανίας μετάλλου, αλλά και της ΕΗ, αποκαλύπτουν την δεινή θέση που βρίσκονται πλέον μέσα στην διεθνή καπιταλιστική αγορά. Ας δούμε μερικά από τα στοιχεία που αφορούν το κόστος παραγωγής της μεταλλουργίας, που καθορίζεται κατά μεγάλο ποσοστό από το κόστος του ρεύματος που τους προμηθεύει η ΕΗ. Το ρεύμα, λόγω της ποσότητας που καταναλώνουν αυτού του είδους οι βιομηχανίες, είναι βασικός παράγοντας διαμόρφωσης του κόστους παραγωγής των προϊόντων τους και καθορίζει την ανταγωνιστικότητά τους στην αγορά: ΕΛΛΑ Α ΙΤΑΛΙΑ ΓΑΛΛΙΑ ΙΣΠΑΝΙΑ 57 euro/mwh 32 euro/mwh 25 euro/mwh 30 euro/mwh Ταυτόχρονα τα στοιχεία που καθορίζουν την ζήτηση παρουσιάζονται στο άρθρο του πρόεδρου της Ένωσης Χαλυβουργιών Ελλάδος, Αλέξανδρου Τικτόπουλου, που κάνει λόγο για δύσκολες ώρες για τη χαλυβουργία προαναγγέλλοντας περαιτέρω μείωση του παραγωγικού δυναμικού. Το 2014 θα είναι χειρότερο από το καταστροφικό 2013 υποστηρίζει: «O κλάδος της χαλυβουργίας άφησε πίσω του ένα εφιαλτικό 2013, που είδε την εγχώρια ζήτηση να φτάνει στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων 50 ετών και την αγορά να συρρικνώνεται κατά 85% σε σχέση με τα προ κρίσης επίπεδα. Την κατάσταση επιδείνωσε η πλήρης ανυπαρξία παρεμβάσεων από την πλευρά της Πολιτείας για την αντιμετώπιση προβλημάτων όπως το υψηλότατο κόστος ενέργειας που εμποδίζουν κάθε προσπάθεια ανάταξης, παρά τις πολυάριθμες προτάσεις και μελέτες που έχουν υποβληθεί. Το τίμημα για τον κλάδο ήταν βαρύτατο: χάθηκαν περισσότερες από τις μισές θέσεις εργασίας, τα περισσότερα εργοστάσια είναι σε αργία ή υπολειτουργούν τα τελευταία δύο χρόνια ενώ οι συσσωρευμένες ζημίες την τελευταία πενταετία ξεπερνούν τα 700 εκατ. ευρώ Οι εξαγωγές χαλυβουργικών προϊόντων, στην τρίτη θέση των ελληνικών εξαγωγών τα τελευταία χρόνια, οδηγούνται πλέον σε μηδενισμό, δημιουργώντας ένα κενό 500 εκατ. ευρώ στο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας. Ποιο άλλο προϊόν μπορεί να καλύψει τέτοιο κενό»; [Πηγή: www. Capital.gr] Όσο για το αλουμίνιο η τιμή του είναι στα τάρταρα (1800 δολ), τιμή που βγάζει σε ζημιογόνα λειτουργία πάνω από τους μισούς παραγωγούς στον κόσμο. Αλλά και η κατάσταση στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν είναι καλύτερη. Η Emma Marcegaglia πρόεδρος του ευρωπαϊκού ΣΕΒ, σε συνέντευξή της στις 14/1/14 εντοπίζει στο θέμα του κόστους παραγωγής της ενέργειας και της χρηματοδοτικής πρόσβασης τις σοβαρότερες κακοδαιμονίες που αντιμετωπίζουν οι ευρωπαίοι βιομήχανοι σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους. Αν η Ευρώπη είναι ενεργειακά ακριβή, και δυσκολεύει τον ανταγωνισμό (απαραίτητη προϋπόθεση για την καπιταλιστική παραγωγή), τότε η Ελλάδα δεν διαθέτει κανέναν όρο, για να συνεχιστεί παραγωγή με όρους καπιταλιστικής αγοράς. Γιατί έχουμε ακριβή ενέργεια; Την δεκαετία του 2000 η ΕΗ διέθετε μια παραγωγή που δεν επαρκούσε να καλύψει τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες της χώρας. Η πολιτική σχεδίαση για να καλυφτούν οι νέες ανάγκες ακολούθησε τα ευρωπαϊκά βήματα της απελευθέρωσης της αγοράς, με πολύ αποδοτικά κίνητρα όχι για τους καταναλωτές αλλά για την προσέλκυση επενδυτών. Όσοι επένδυαν στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ), μέσα σε τρία χρόνια είχαν καλύψει το κεφάλαιο της επένδυσης με αποδόσεις που άγγιζαν το 37%. Την επιδότηση των κινήτρων θα την φόρτωναν κύρια στα νοικοκυριά της χώρας, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Έτσι όσο αυξάνονταν οι τιμές των οικιακών τιμολογίων, άλλο τόσο στριμώχνονταν οι υποψήφιοι μικρό-επενδυτές. Να σημειωθεί πως το φαινόμενο αναπτύσσεται και μετά το 2008 που είχε αποκαλυφθεί το ξέσπασμα της παγκόσμιας τραπεζικής κρίσης που μετατράπηκε σε δημοσιονομική, όταν οι αγορές έπαιζαν με τα σπρεντς της νοτίου Ευρώπης βυθίζοντας το ελληνικό δημόσιο στη χρεοκοπία. Σήμερα 15 μονάδες παραγωγής ρεύματος με χρήση φυσικού αερίου, χιλιάδες παραγωγικά στρέμματα με καθρέπτες και πολλές βουνοκορφές με γιγάντιες ανεμογεννήτριες, μας υπενθυμίζουν σε ένα εφιαλτικά ακριβό παρόν, τις χθεσινές «πράσινες υποσχέσεις». Οι ενεργειακές επιλογές με τα εργοστάσια φυσικού αερίου και η παραγωγή από τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ηλιακοί συλλέκτες, ανεμογεννήτριες, και υδροηλεκτρική σταθμοί) με τα οποία κάλυπταν τις ανάγκες της αγοράς, με «πράσινη, καθαρή» και πανάκριβη ενέργεια (μέχρι και 180 ευρώ την Kwh για τις ΑΠΕ), ελπίζοντας στην διαρκή τιμολογιακή αφαίμαξη των καταναλωτών (κατά τα πρότυπα και των άλλων ευρωπαϊκών κρατών), ήρθαν αντιμέτωπα με την κρίση που έπληξε τα ελληνικά νοικοκυριά. Μειώσεις μισθών, συντάξεων, αύξηση της φορολογίας, ανεργία, κάνει πλέον ανέφικτο να συνεχιστεί το άρμεγμα των νοικοκυριών για να ολοκληρωθεί το «πράσινο όνειρο». Ήδη χιλιάδες νοικοκυριά αδυνατούν να πληρώσουν και αποσυνδέονται από το κύκλωμα. Η παραγωγική αυτή δύναμη σήμερα πρέπει να καταναλωθεί στην αγορά που απέμεινε ακόμα ζωντανή από τις συνέπειες της κρίσης, που εντάθηκαν ακόμα περισσότερο με τις μνημονικές πολιτικές. Αυτό σημαίνει υπολειτουργία της ΕΗ και σε λίγο καιρό εκτός λειτουργίας τα 15 ιδιωτικά εργοστάσια παραγωγής ρεύματος με το πανάκριβο για την Ελλάδα φυσικό αέριο (40% ακριβότερα από την τιμή που το καταναλώνει η Γερμανία) που όμως πληρώνονται με ευρώ την Mwh δυναμικότητας για να είναι σε αναμονή προσθέτοντας εκατοντάδες εκατομμύρια στο κόστος του ρεύματος. Τα 15 ιδιωτικά εργοστάσια όμως και τα χιλιάδες στρέμματα των φωτοβολταϊκων και των ανεμογεννητριών είναι υπαρκτά και δεν μπορούν να σβηστούν με γόμα, γιατί θα μετατραπούν σε κόκκινα δάνεια στις τράπεζες που δεν ξέρουν από πού να πρωτοκαλυφτούν για να σωθούν. Έτσι το κόστος που δεν μπορούν να καλύψουν τα νοικοκυριά μετατρέπεται σε βρόγχο που αγκαλιάζει ασφυκτικά την ΕΗ, τους ιδιώτες παραγωγούς ενέργειας, την ενεργοβόρο βιομηχανία και τις τράπεζες, σε έναν «χορό απελπισίας». Στο δια ταύτα. Αυτή είναι η αιτία πίσω από τις αντιδράσεις της ΕΗ στην απόφαση του διαιτητικού δικαστηρίου που καθόρισε τιμή KWh 36,5 προς την Αλουμίνιον της Ελλάδος. Η διοίκηση της κρατικής ΕΗ σήκωσε τους τόνους απειλώντας με λουκέτο την μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας, θέλοντας να αποποιηθεί την ευθύνη των ελλειμμάτων που θα έχει να διαχειριστεί, αν υλοποιηθεί αυτή η απόφαση. ηλαδή ανταγωνιστική βιομηχανία, ίσον προβληματική ΕΗ. Κερδοφόρες ενεργειακές επιχειρήσεις, προβληματική ή κλειστή, ενεργοβόρα βιομηχανία, πτωχευμένα άνεργα και χωρίς ρεύμα νοικοκυριά. Η συνέχιση της εφαρμογής του εκπονημένου σχεδίου για την ιδιωτικοποίηση της ΕΗ θα αποτελειώσει ό,τι έχει μείνει από την μεταλλουργία στην Ελλάδα. Που σημαίνει ταυτόχρονα και την διακοπή αντίστοιχων μονάδων και από την ΕΗ, μιας και θα περιοριστεί ακόμα περισσότερο η αγορά στην οποία απευθύνεται. Έτσι θα γίνει πλήρης η αδυναμία να συνεχιστεί η επιδότηση των ΑΠΕ, που θα αγγίξει τις τράπεζες κοκκινίζοντας τα δάνεια των «πράσινων επενδυτών». Η ανεργία χτυπά πλέον την πόρτα και απειλεί τόσο τους εργάτες της μεταλλουργίας με πρώτους τους εργαζόμενους στον τομέα παραγωγής πρωτόχυτου αλουμινίου, όσο και αυτούς τις ΕΗ, μαζί με όσους έχουν εργασία στα ιδιωτικά ενεργειακά εργοστάσια και τις τράπεζες. Και αν υπολογίσουμε και όλους όσους επηρεάζονται από την λειτουργία των πάρα πάνω δραστηριοτήτων και τους προσθέσουμε στους ήδη 1,5 εκατ. ανέργους, θα απλωθεί μπροστά μας η προοπτική μιας εθνικής καταστροφής που δεν θα αφήσει κανέναν εργαζόμενο απ έξω. Το δίχτυ της κοινής μοίρας των εργατών αποκαλύπτεται ακόμα και στα μάτια των ποιο δύσπιστων καλώντας για ενωτική και άμεση δράση. ΠΑΠΑ ΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΩΤΗΡΗΣ Συνδικαλιστής εργάτης της Αλουμίνιον 22/1/14 Στις 14 & 15 Δεκέμβρη, πραγματοποιήθηκε η 2 η ανοικτή πανελλαδική εργατική συνέλευση στην αίθουσα του σωματείου λιμενεργατών στο Βόλο, σχεδόν τρεις μήνες μετά τη πρώτη στο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. με τη συμμετοχή δεκάδων εργαζομένων από τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, άνεργων και αγωνιστών κοινωνικών κινημάτων. Η συνέλευση πραγματοποιήθηκε στο μέσο απεργιακών αγώνων που το νήμα τους ξετυλίγεται ήδη από το Σεπτέμβρη, την επομένη της 1 ης πανελλαδικής εργατικής συνέλευσης στη Θεσσαλονίκη. Η μη βιωσιμότητα του χρέους έχει οδηγήσει σε πολιτικό αδιέξοδο και άμεση σύγκρουση την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου με πλατιά στρώματα εργαζομένων, κυρίως του δημοσίου τομέα. ιοικητικοί υπάλληλοι πανεπιστημίων, γιατροί ΕΟΠΥΥ, εργαζόμενοι στη ψυχική υγεία ενώνονται αντικειμενικά με τους αγώνες των εργαζομένων στη ΒΙΟΜΕ, την ΕΡΤ, τις απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών, τους απολυμένους σχολικούς φύλακες των δήμων, τους κατοίκους της Χαλκιδικής ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, συνελεύσεις γειτονιάς, αυτοργανωμένους χώρους που παλεύουν για τα στοιχειώδη της επιβίωσης ενός εργατικού πληθυσμού που έχει εξωθηθεί στη φτώχεια και στην ανέχεια. Με τους ανθρώπους να τρώνε από τα σκουπίδια, να πεθαίνουν ή χωρίς στοιχειώδη ιατρική φροντίδα, ή από τα λεπίδια των φασιστών ή από το κρύο και τις αναθυμιάσεις, το σύστημα αυτό σφίγγει τη θηλιά του χρέους και της καπιταλιστικής κρίσης στο λαιμό της εργαζόμενης κι άνεργης- εργατικής τάξης. Όχι όμως χωρίς αγώνες, αντιστάσεις και διαρκείς μάχες ακόμα και εργαζόμενων τμημάτων που δεν είχαν μέχρι χτες καμιά αγωνιστική εμπειρία. Είναι η στιγμή που τίθεται επιτακτικά η αναγκαιότητα της συνένωσης των επιμέρους αγώνων σε ένα μεγάλο ποτάμι κοινωνικής ανατροπής. Η ενότητα της εργατικής τάξης αποτελεί το κομβικό σημείο των σημερινών κι αυριανών αγώνων. Πρέπει να υπερνικήσουν όχι μόνο τον αυταρχισμό της κυβέρνησης, την καταστολή ή τις δικαστικές διώξεις αλλά και τις προσπάθειες υπομόνευσής τους από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που αποτελεί τη πέμπτη φάλαγγα της τρόικας και των μνημονίων μέσα στο εργατικό κίνημα. Είναι αυτή που -όταν δεν προδίδει ανοικτά την εργατική τάξη- αποπροσανατολίζει με το διαρκές αίτημα της «εξαίρεσης», τις 24ωρες απεργιακές τουφεκιές, το χαρτοπόλεμο ψηφισμάτων συμπαράστασης προς αγωνιζόμενους κλάδους. Εκείνο που χτίζει την ενότητα της τάξης στη βάση των συμφερόντων της είναι η πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης από το κράτος, την εργοδοσία και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και αυτό είναι θεμέλιος λίθος για τη νικηφόρα έκβαση των αγώνων. Η πολιτική ανεξαρτησία και η ενότητα είναι προϋπόθεση και ο δρόμος για να απαντηθεί με όρους μάχης το κομβικό ζήτημα της χρεοκοπίας του καπιταλισμού προς όφελος όλου του χειμαζόμενου λαού. Αυτό το καθήκον δεν επιλύεται με συμβιβασμούς κι αναθέσεις, χωρίς την ενεργητική συμμετοχή και τους μαχητικούς ταξικούς αγώνες των εργαζομένων και των ανέργων. Καμιά κυβέρνηση ακόμα και αριστερή δεν πρόκειται να λύσει τη χρεοκοπία του συστήματος αν δεν ανατραπούν όλοι οι όροι της κοινωνικής δυστυχίας του καπιταλιστικού συστήματος. Με το πέρασμα όλου του κοινωνικού πλούτου σε αυτούς που τον παράγουν, με τη κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από τους ίδιους τους εργάτες μπορούν να αναδιοργανωθούν όλες οι κοινωνικές σχέσεις προς όφελος του δεινοπαθούντος λαού. Ο δρόμος για το σκοπό αυτό περνά μέσα από την οργάνωση της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας που δεν είναι εθιμοτυπικές απεργίες και πορείες. Είναι η προετοιμασία της εξέγερσης του λαού ενάντια στις αλυσίδες του διεθνούς κεφαλαίου που τρώει μαζί με τα ντόπια κοράκια του τις σάρκες όλου του ευρωπαϊκού νότου και κάθε γωνιά του πλανήτη για τη διάσωση του χρηματιστικού κεφαλαίου. Η συνείδηση των μαχόμενων τμημάτων των εργαζομένων έχει ωθηθεί σε ένα υψηλότερο επίπεδο καθώς από τη μια μεριά είναι παρούσα η ανάγκη να δοθούν οι αγώνες και από την άλλη είναι παρούσες οι προδοσίες των επίσημων συνδικαλιστικών οργάνων σε κρίσιμες καμπές, ξεκινώντας φέτος από την προδομένη απεργία των καθηγητών το Μάιο, τον ξαφνικό θάνατο της ΕΡΤ και τις παρελάσεις δεκάδων ομοσπονδιών για να στηρίξουν τον αγώνα των εργαζομένων διά ψηφισμάτων. Το απεργιακό κύμα του Σεπτεμβρίου έθεσε το ζήτημα της γενικής απεργίας διαρκείας και της μετωπικής σύγκρουσης με τη κυβέρνηση χωρίς καμιά αναβολή. Αυτή η εμπειρία μετατρέπεται ολοένα και πιο συνειδητά, σε προσπάθεια συγκρότησης απεργιακών επιτροπών, που αλλού πετυχημένα κι αλλού όχι, ορθώνουν το ανάστημά τους απέναντι στην κυβέρνηση, αντιστέκονται στην υπονόμευση των αγώνων μέσα από στις γραμμές του εργατικού κινήματος και προωθούν τον έλεγχο των αγώνων από τα κάτω με άμεση συμμετοχή των εργαζομένων. Όμως δεν είναι μόνο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία που βρίσκεται σε ανοικτή γραμμή συνεργασίας με την κυβέρνηση, την τρόικα κι εσχάτως με το συνδικαλιστικό της κρατικής ασφάλειας. ίπλα στην επίσημη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των δυο μεγάλων κομμάτων που χρεοκόπησαν τη χώρα, βρίσκονται και τμήματα της αριστεράς που είτε δημιουργούν διαρκώς ταλαντεύσεις όταν χρειάζεται η μέγιστη αποφασιστικότητα, είτε πρόθυμα συνεργάζονται με την επίσημη γραφειοκρατία για να σφυρίξουν τη λήξη αγώνων πριν καν οι εργαζόμενοι αποφασίσουν για τη τύχη τους. Μαζί με τους αναπτυσσόμενους εργατικούς αγώνες βρίσκονται και τα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης, οι πολυποίκιλες αυτο-οργανωμένες δομές που παλεύουν στις γειτονιές: ιατρεία και φαρμακεία αλληλεγγύης και κάθε μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης. Οποιαδήποτε μορφή αυτοργάνωσης, κάθε όπλο που χρησιμοποιεί η εργατική τάξη, πρέπει μαζί με τον άμεσο σκοπό συγκρότησής του να συνδέεται με τη συνολική αναδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων, δηλ. το ζήτημα της επανάστασης κι ανατροπής όλων των μορφών εκμετάλλευσης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Οι πολυποίκιλες μορφές οργάνωσης μπορούν να πετύχουν τους στόχους τους όταν δεν ενσωματώνονται οργανωτικά και πολιτικά στις δομές του αστικού κράτους και τους περίπλοκους μηχανισμούς άσκησης της αστικής εξουσίας, αντιμάχονται τον κατακερματισμό και την εξατομίκευση, επανασυλλογικοποιούν τη ζωή της εργατικής τάξης και συνδέονται με τους εργατικούς αγώνες. Πέρα από την εχθρότητα του κράτους σε όλες αυτές τις μορφές οργάνωσης, υπάρχουν και δυνάμεις μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος που επιχειρούν να τις ενσωματώσουν στα πλαίσια μιας λεγόμενης «δημοκρατικής» διαχείρισης της κρίσης και να τις χρησιμοποιήσουν για την κυβερνητική τους αναρρίχηση εντός του συστήματος. Άλλες δυνάμεις τις απορρίπτουν ως ήδη ενσωματωμένες στο αστικό κράτος καλύπτοντας την πολιτική τους αποστασία από τα άμεσα προβλήματα επιβίωσης του λαού και τη θέλησή του να αγωνιστεί σήμερα. Οι σημερινοί «αριστεροί» κατήγοροι είναι οι πρώτοι διδάξαντες την θεωρία των «σοσιαλιστικών νησίδων», μια θεωρία που δυσφήμησε τον αγώνα της κοινωνικής απελευθέρωσης της εργατικής τάξης και οδήγησε σε ανείπωτες καταστροφές. Όλες οι προσπάθειες που οργανώνονται από συνελεύσεις γειτονιάς, κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, πρωτοβουλίες ανέργων κοκ, αναδεικνύουν τα ζητήματα επιβίωσης (δουλειά, στέγη, παιδεία, υγεία και πρόνοια, τροφή, ρεύμα, νερό) και ως τέτοια οφείλουν να γίνουν προμετωπίδα του εργατικού κινήματος κι όχι να αποτελούν δευτερεύουσα θεματολογία των συνδικάτων. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουν στις γραμμές τους το γιγάντιο τμήμα των ανέργων σε μια αξιόμαχη πρωτοπόρα δύναμη και από εφεδρικός στρατός εργασίας του κεφαλαίου να γίνουν ο επαναστατικός στρατός του μαχόμενου εργατικού κινήματος. Ένα πρόγραμμα εργατικών διεκδικήσεων είναι αναγκαίο. εν μπορεί όμως να είναι απλώς η απαρίθμηση -σωστών κατά τα άλλα- αιτημάτων. Έχουν νόημα αν αποτελούν σημεία εκκίνησης σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης που κινητοποιεί την τάξη μας για την υλοποίησή τους και συγκεντρώνουν όλο το δυναμικό στην επίλυση του κρίσιμου ερωτήματος ποια κοινωνική τάξη έχει την εξουσία. Η προσπάθεια δημιουργίας νέων σωματείων με εργατική δημοκρατία, εργατικών σχημάτων σε πολυπληθείς εργασιακούς χώρους, η δικτύωση όσων αγωνίζονται στις γειτονιές με αυτοργανωμένες δομές αλληλεγγύης κι η οργάνωση σε ανεξάρτητα κέντρα αγώνα στις μεγάλες προλεταριακές πόλεις θα διαδραματίσουν σημαντικό πρωταγωνιστικό ρόλο στον ταξικό πόλεμο την επόμενη περίοδο. Κινητήρια δύναμη για τη συγκρότηση της πανελλαδικής εργατικής συνέλευσης είναι τα ζωτικά συμφέροντα της εργατικής τάξης για να δοθούν οι μάχες τόσο μέσα στις υπάρχουσες δομές του εργατικού κινήματος και ταυτόχρονα να συγκροτηθεί όλο το μάχιμο εργατικού δυναμικό που αντιτάσσεται, δεν εκπροσωπείται και δεν χωρά στις ΓΣΕΕ/Α Ε Υ και τα εργατικά κέντρα, σε ανεξάρτητα κέντρα εργατικών αγώνων. Η προσπάθεια για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος πρέπει να πείθει για την αναγκαιότητά της και δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα αναπαραγωγής πολιτικών ηγεμονισμών και χωρίς νόημα αντιπαραθέσεων που απαξιώνουν κάθε προσπάθεια στα μάτια των μαζών. Σε κάθε βήμα πρέπει να προάγουμε και να υπερασπίζουμε την εργατική δημοκρατία ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη μιας ειλικρινούς συζήτησης μεταξύ διαφορετικών συλλογικοτήτων και αγωνιστών διαφορετικής προέλευσης που ενώνονται στη βάση της κοινής δράσης ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα κι αναγνωρίζουν ότι απαιτούνται επαναστατικές ανατροπές στην οικονομία, τη κοινωνία και τη πολιτική. Η σημερινή οξύτατη κρίση δεν επιτρέπει κανένα συμβιβασμό. Όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε από τους εργάτες της ΒΙΟΜΕ «δεν θέλουμε πίσω τη σκλαβιά μας έστω και σ ένα ολόχρυσο κλουβί αλλά την απόλυτη λεφτεριά μας χωρίς κανένα συμβιβασμό». Κοινή ήταν η δέσμευση όλων των συμμετεχόντων να επαναληφθεί σχετικά άμεσα η πανελλαδική συνάντηση, προωθώντας κι ένα καλέσμα πάλης που θα αποτελέσει τον κρίκο ενδιάμεσων τοπικών συσκέψεων σε βασικά προλεταριακά κέντρα της χώρας. Βόλος, 15 εκέμβρη 2013 Ανοιχτή Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ Λαϊκή Συνέλευση Αγίου Νεκταρίου Νέας Ιωνίας- Ιατρείο Αλληλεγγύης Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών (Αττικής) Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών (Μαγνησίας) Πρωτοβουλία για το Συντονισμό σωματείων βάσης εργαζομένων, ανέργων και συλλογικοτήτων (Θεσσαλονίκη) *Στη συνέλευση συμμετείχαν εργαζόμενοι και αγωνιστές από: Σωματείο Εργατοϋπαλλήλων στη Βιομηχανική Μεταλλευτική, Γιατροί ΕΟΠΥΥ, διοικητικοί υπάλληλοι ΕΚΠΑ, Καθαρίστριες Υπουργείου Οικονομικών, Αλουμίνιο Ελλάδας (πρώην ΠΕΣIΝΕ), ΙΚΑ Μαγνησίας, ΕΛΙΝ Βιοκαύσιμα, ΟΤΑ Βόλου, ΟΣΕ, Ψυχική υγεία-ειδική αγωγή Αττικής, ΤΕΕ, Λογιστές Αθήνας, Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, Καθηγητές, ημοσιογράφοι, Νοσοκομειακοί γιατροί, Βιβλίου-Χάρτου Θεσσαλονίκης, Άνεργοι, Φοιτητές Λαϊκή Συνέλευση Αγίου Νεκταρίου Νέας Ιωνίας- Ιατρείο Αλληλεγγύης, Ανοιχτή Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ, Πρωτοβουλία για το Συντονισμό σωματείων βάσης εργαζομένων, ανέργων και συλλογικοτήτων (Θεσσαλονίκη), Ομάδα για την Αταξική Κοινωνία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό (Λάρισα), Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών (Αττικής), Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών (Μαγνησίας) Χαιρέτησαν: Συντονιστικό επιτροπών Χαλκιδικής κατά του χρυσού Επιτροπή αγώνα εργαζομένων στην ΕΡΑ Βόλου Σύλλογος εργαζομένων διοικητικών υπαλλήλων Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε (Βόλου) Η πανελλαδική εργατική συνέλευση του Βόλου αναμεταδόθηκε live από το αυτοοργανωμένο διαδικτυακό ΡΑ- ΙΟ ΠΑΡΑΣΙΤΑ org και το υλικό έχει αποθηκευτεί στις παρακάτω διευθύνσεις:

4 σελίδα 6 σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 Απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών «Η ζωή μας σταμάτησε όταν μας στέρησαν το δικαίωμα στη δουλειά» Συνέντευξη με την Δέσποινα Κωστόπουλου Ν.Π.: έσποινα καλημέρα. Οι 595 καθαρίστριες του Υπ. Οικονομικών τέθηκαν σε διαθεσιμότητα τον περασμένο Σεπτέμβρη. Ο αγώνας σας, συνεχής από τότε δείχνει ότι δεν το βάλατε κάτω. Ποια είναι η στάση της Ομοσπονδίας (Ομοσπονδία Εφοριακών ΠΟΕ- ΟΥ) σας σ αυτόν τον αγώνα ζωής που δίνετε;.κ.: Ο αγώνας μας είναι συνεχής και σε καθημερινή βάση. Ναι, δεν το βάλαμε κάτω και ούτε πρόκειται, γιατί για εμάς είναι μονόδρομος πια, δεν υπάρχει επιστροφή. Στα περισσότερα σπίτια μόνο αυτός ο κουτσουρεμένος μισθός έμπαινε. Τώρα, η στάση της Ομοσπονδίας (πλην των δύο αριστερών παρατάξεων) είναι ανύπαρκτη. Πιστεύω, όπως και όλες μας, ότι έχει πολύ μεγάλη ευθύνη, που είμαστε εκτός εργασίας. Ούτε καν ηθική στήριξη δεν είχαμε 4 μήνες τώρα. Όλα έμειναν στα λόγια Ν.Π.: Τι σημαίνει να είναι ένας εργαζόμενος σε διαθεσιμότητα; Πως ζει ένας εργαζόμενος με το 75% ενός μισθού, που ήδη έχει περικοπεί από το 2009 και που πρέπει να καλύψει ενδεχομένως στεγαστικά δάνεια ή ενοίκια ή παιδιά που σπουδάζουν; Πόσο άλλαξε τη ζωή σας η απόφαση της κυβέρνησης να σας θέσει σε καθεστώς διαθεσιμότητας - απόλυσης;.κ.: Η διαθεσιμότητα στο 90% σημαίνει απόλυση, σε εμάς δυστυχώς στο 100%, διότι δεν έχουμε κινητικότητα. Ο μισθός που παίρναμε ξέρετε ήταν πολύ μικρός και με το 75% έγινε μικρότερος. Τα ελάχιστα χρήματα δεν φτάνουν ούτε για τα απαραίτητα. άνεια δεν πληρώνονται και γνωρίζω πολλές συναδέλφισσες που δεν μπόρεσαν να γράψουν τα παιδιά τους σε Πανεπιστήμια άλλων πόλεων. Η ζωή μας, λοιπόν, σταμάτησε, όταν μας στέρησαν το δικαίωμα στη δουλειά. Ν.Π.: Η απόλυσή σας σηματοδοτεί και την ιδιωτικοποίηση της καθαριότητας στο υπουργείο. Ανάλογες εξελίξεις έχουμε και στoν ιδιωτικό τομέα με τις εργολαβίες να αντικαθιστούν το τακτικό προσωπικό σε διάφορους τομείς. Πώς εκτιμάς εσύ αυτή τη στροφή στις εργασιακές σχέσεις;.κ.: Ξέρουμε όλοι πολύ καλά πως η καθαριότητα είναι φιλέτο για τους μεγαλοεργολάβους, που η κυβέρνηση έχει υποσχεθεί να δώσει. Πίσω από τις ανώνυμες εταιρίες καθαρισμού κρύβονται άνθρωποι που όλοι ξέρουμε τι ρόλο παίζουν. Οι συνθήκες εργασίας εκεί δυστυχώς είναι τριτοκοσμικές. Συνθήκες γαλέρας. Ανασφάλιστη μαύρη εργασία, οι εργαζόμενοι για πολλούς μήνες απλήρωτοι χωρίς να μπορούν να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας. Πιστεύω πως θα έρθουν ακόμη χειρότερες μέρες. Ν.Π.: Οι φωνές σας γεμίζουν το Σύνταγμα καθημερινά, με ευρηματικά πολιτικά συνθήματα. Τι απαντάει η κυβέρνηση στο αίτημα σας για το δικαίωμα στη ζωή και στη δουλειά;.κ.: Η κυβέρνηση μας είδε σαν αριθμούς στο κάδρο των απολύσεων. Μας το είπαν άλλωστε: έπρεπε να συμπληρώσουν τα νούμερα, λυπούνται λέει και κατανοούν, αλλά πρέπει να φύγουμε. Επίσης, εμείς τους κοστίζουμε, έτσι μας είπαν, δυόμιση εκατομμύρια ευρώ το χρόνο! Ν.Π.: Χιλιάδες απολυμένοι στο δημόσιο είναι σε καθεστώς διαθεσιμότητας. Τι νομίζεις ότι φταίει και δεν συναντώνται όλα αυτά τα ρυάκια κοινωνικής αγανάκτησης; Τι πρέπει να κάνουμε εμείς;.κ.: Ναι, χιλιάδες απολυμένοι νομίζω βρίσκονται σε διαρκή νιρβάνα. Σίγουρα κάτι φταίει και τα ρυάκια δεν έχουν γίνει χείμαρροι να παρασύρουν αυτή τη μνημονιακή κυβέρνηση, που έχει γίνει θηλιά στο λαιμό των Ελλήνων. Είναι η απογοήτευση, είναι η δυσπιστία για τους επόμενους, το κουράγιο που πια μας εγκατέλειψε, ο κόσμος που δεν έχει μάθει να παλεύει, δεν ξέρω, σίγουρα, όμως, η σπίθα κάποια στιγμή θα γίνει φλόγα. Εύχομαι μόνο να μην είναι αργά, γιατί δεν πρέπει να θρηνήσουμε άλλα θύματα στο βωμό της κρίσης. Αβραμίδης Κώστας Τα Κάλαντα των απολυμένων [Στις 22 εκεμβρίου οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών έψαλαν τα κάλαντα στον Γιάννη Στουρνάρα] Καλήν ημέρα άρχοντα κι αν είναι ορισμός σου Με ανεργία τριπλάσια να ζήσει ο λαός σου Άρχοντα το κατάλαβες, γιατί είσαι και σαΐνι Πως κάτι έπρεπε με μας κάποια στιγμή να γίνει Εμείς οι καθαρίστριες ήμασταν η αιτία Που είχαν πρόβλημα χοντρό του κράτους τα ταμεία Ήμασταν όλες πλούσιες, με μπόνους και παράδες Είχαμε επίορκα βετέξ, τεμπέληδες κουβάδες Με μέσο διορίστηκε και η κυρά χλωρίνη Για αυτό και μας απέλυσες, το κράτος να ελαφρύνει Μα ό,τι και να έκανες, εμείς λέμε «χαλάλι» Τώρα που ζει η μανούλα σου στη φτώχεια και στο χάλι Και άμα θέλεις άρχοντα να την παρηγορήσεις Χίλιους ακόμη αύριο κοίτα να απολύσεις Φέρ την σ εμάς μια Κυριακή να κάνουμε τσιμπούσι Την ώρα που εσύ θα τρως στο Κολωνάκι σούσι που φτιάχνεις νέα Ελλάδα Τη λέτε «φυσιολογική», μα μοιάζει με Καιάδα της τρόικα επιστάτη Έχεις μια γλώσσα απίθανη και γερακίσιο μάτι Που βλέπει και «πλεόνασμα» στη στάχτη να σαλεύει Πες μας η γλώσσα σου, άρχοντα, ποιον τάχα κοροϊδεύει; πάρε μας και το σπίτι Παρ το ν ανέβει το ηθικό του κάθε τραπεζίτη Πολύ δεν χαρατσώνομαι, πληρώνω λίγους φόρους Για αυτό αντέχω αλλαγές στου παιχνιδιού τους όρους Κι αν με αφήσεις άστεγη να μένω σε παρκάκια Χαράτσι διανυκτέρευσης βάλε και στα παγκάκια μα η καλή η μέρα Θα έρθει όταν ο λαός σας κάνει όλους πέρα Την τρόικα, τον Σαμαρά, εσένα και τον Μπένι Ν αρχίσει ο κόσμος άρχοντα πάλι να ανασαίνει Γιατί να ξέρεις άρχοντα πως και την αφεντιά σου Μπορεί να τη σιχάθηκε ακόμη κι η μαμά σου μα η καλή η μέρα Θα ρθει όταν φωνάξουμε «έφυγε η χολέρα!» «Kοινωφελής» σκλαβιά Από την πρώτη μέρα του χρόνου αλλά και με αφορμή την ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ από την ελληνική κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, γίναμε όλοι θεατές και μάρτυρες μιας απεγνωσμένης προσπάθειας από την κυβέρνηση να μας πείσει ότι η Ελλάδα προχωρά σε τροχιά ανάκαμψης. Κανείς όμως δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα: πως γίνεται ανάκαμψη με μη βιώσιμο χρέος, πως γίνεται ανάκαμψη με αύξηση της ανεργίας; Η κυβέρνηση, όπως εκφράζεται μέσα από τον ΟΑΕ, έχει βρει πολλούς τρόπους «διαχείρισης της ανεργίας» αλλά, κυρίως, απόπειρας σχηματισμού μια πλαστής -αλλά αναγκαίας γι αυτήν- εικόνας της ανεργίας προς τα έξω. Αυτά τα μέσα είναι: H 5μηνη κοινωφελής «εργασία». Πραγματοποιήθηκε και φέτος με χρηματοδότηση από τα αναπτυξιακά προγράμματα (ΕΣΠΑ) και αφορά εργασία μέσω μη κυβερνητικών οργανισμών στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Voucher ή αλλιώς επιταγή εισόδου στην εργασία μέσω πρακτικής εργασίας. Aφορά παροχή εκπαίδευσης από ΚΕΚ και εργασία στον ιδιωτικό τομέα, με τις ίδιες ή και χειρότερες συνθήκες εργασίας με τα «κοινωφελή», και πάλι μέσω ΕΣΠΑ. Χρηματοδότηση επιχειρηματιών, είτε για την πρόσληψη εργαζομένων είτε με την μορφή κονδυλίων σε άνεργους για να ξεκινήσουν επιχειρηματική δραστηριότητα, και πάλι μέσω ΕΣΠΑ. Όλα αυτά όμως δεν μπορούν να λύσουν τα τεράστια προβλήματα επιβίωσης των άνεργων και των οικογενειών τους, αφού πέρα από το μικρό χρονικό διάστημα που δουλεύουν οι άνεργοι, δεν υπάρχει καμιά ασφάλιση και κανένα δικαίωμα στην περίθαλψη, ενώ ο μισθός είναι εξευτελιστικός και πάντα αργοπορημένος. Οι συμβάσεις αυτές εκφράζουν συνολικά μια νέα «ανώτερη» μορφή εκμετάλλευσης, ένα νέο μοντέλο «εργαζομένου». Λίγο πριν τις γιορτές η κυβέρνηση θέλησε να εκβιάσει εκ νέου τους άνεργους με αφορμή την άρνηση 500 περίπου εγγεγραμμένων στον ΟΑΕ που «πέρασαν» στα 5μηνα προγράμματα, να δουλέψουν σαν ελεγκτές στον ΟΑΣΑ, δηλαδή να μετατραπούν σε «κεφαλοκυνηγούς» που θα κυνηγούν και θα κανιβαλίζουν άλλους άνεργους και φτωχούς που δεν έχουν εισιτήριο, όπως με τον 19χρονο Θανάση Καναούτη. Ο εκβιασμός αφορούσε την δήλωση του διοικητή του ΟΑΕ για διαγραφή ανέργων από τα μητρώα όταν αυτοί αρνηθούν τη θέση εργασίας, πράγμα που σημαίνει όχι απλά την απώλεια των όποιων πλεονεκτημάτων ως μακροχρόνιοι άνεργοι, αλλά και την μείωση του αριθμού των ανέργων, αν αυτό το «μέτρο» γενικευτεί. Στις 29 του εκέμβρη η συλλογικότητα «άνεργοι-ες από τις γειτονιές τις Αθήνας» και η «συνέλευση ανέργων/ εργαζομένων στα κοινωφελή προγράμματα» πραγματοποίησαν επιτυχημένη συγκέντρωση στον ΟΑΕ της Σταδίου, στο κέντρο της Αθήνας, που υπάγονται οι 500 «κοινωφελείς» που αρνήθηκαν να γίνουν ελεγκτές. Οι 500 αυτοί εργαζόμενοι που εξαρχής αντισταθήκαν στον να γίνουν «μπάτσοι» των επιβατών, τελικά δεν διαγράφθηκαν, τόσο εξαιτίας της άμεσης και μαζικής αντίδρασης όσο και γιατί η κυβέρνηση δεν είχε έτοιμο το νομικό οπλοστάσιο να το περάσει συνολικά. Ο αγώνας δεν έχει τελειώσει, αφού ακόμα επαφίεται στην απόφαση του κάθε διευθυντή αλλά πάνω από όλα γιατί αυτά τα προγράμματα σκλαβιάς δεν έχουν καταργηθεί. Πρέπει να απαιτήσουμε τη μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, με πλήρη δικαιώματα. Θα επανέλθουμε στο θέμα. Άντα Παπαδάτου 1. Η Ελλάδα δεν είναι απλώς μια χώρα οικονομικά χρεοκοπημένη, με ένα πελώριο μη βιώσιμο χρέος, βυθισμένη σε μια κοινωνική τραγωδία χωρίς ορατό τέλος, κάτω από την τυραννία της τρόικας ΕΕ/ΕΚΤ/ ΝΤ και των ντόπιων κυβερνήσεων της άρχουσας τάξης. Είναι μια κοινωνία σε περίοδο προεπαναστατικής κρίσης, όπου το ζήτημα της ίδιας της εξουσίας βρίσκεται από καιρό στο επίκεντρο. εν πρόκειται πια μόνο για εκτίμηση που απορρέει από την ανάλυση του ΕΕΚ μετά το ξέσπασμα της τρέχουσας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, την εξέγερση του εκέμβρη 2008 την πρώτη πολιτική έκρηξη της παγκόσμιας κρίσης και την θύελλα των λαϊκών κινητοποιήσεων και των δραματικών πολιτικών ανακατατάξεων στους καιρούς των Μνημονίων και της τρόικας. Τώρα, είναι δημόσια εκφρασμένη εκτίμηση ακόμα και των αναλυτών των κυρίαρχων αστικών μέσων, όπως φαίνεται στο αφιέρωμα του συντηρητικού Βρετανικού Economist με τις προβλέψεις για τον Κόσμο το 2014, όπου η Ελλάδα κατέχει περίοπτη θέση στην λίστα των χωρών με πολύ υψηλό ρίσκο για εξέγερση, μαζί με χώρες όπως είναι η Αργεντινή, η Αίγυπτος ή και η Συρία! Σύμφωνα με το άρθρο, οι χώρες αυτές είναι υπερώριμες για λαϊκή εξέγερση όχι μόνο επειδή η οικονομία τους έχει καταβαραθρωθεί αλλά επειδή ταυτόχρονα βρίσκεται σε αποσύνθεση και το πολιτικό τους σύστημα διακυβέρνησης. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην έρευνα της Ευρωπαϊκής Μονάδας Πληροφοριών (European Intelligence Unit) που δημοσιεύει το βρετανικό περιοδικό στην αμέσως επόμενη λίστα με χώρες σε υψηλό ρίσκο για εξέγερση τοποθετούνται 12 από τα 18 κράτη της Μέσης Ανατολής και της Β. Αφρικής, 6 από τις 7 Βαλκανικές χώρες, 8 από τα 12 κράτη που προέκυψαν από την διάλυση της ΕΣΣ και 5 από τα 6 κράτη της Νότιας Ευρώπης. Έτσι, η Ελλάδα, το μαύρο πρόβατο ή, μάλλον, η μαύρη τρύπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο σπασμένος κρίκος της αλυσίδας της, όχι μόνον είναι κρατήρας κοινωνικού ηφαιστείου αλλά και περιβάλλεται από αλλεπάλληλους κύκλους ηφαιστείων εν ενεργεία που απειλούν με γενικευμένη διεθνή ανάφλεξη. Μόνον πολιτικά τυφλοί -οι ίδιοι, τόσο στο αστικό στρατόπεδο όσο και στην Αριστερά που δεν βλέπανε την επερχόμενη χωρίς προηγούμενο κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, ακόμα και μετά την έκρηξή της το 2007/08 και ορισμένοι από αυτούς κατηγορούσαν το ΕΕΚ και την Συντονιστική για την Επανίδρυση της Τέταρτης ιεθνούς για καταστροφολογία και αριστερισμό - μπορούν και τώρα να μην βλέπουν τις ραγδαίες και τεράστιες πολιτικές και γεωπολιτικές επιπτώσεις της κρίσης στην περιοχή μας, στην Ευρώπη και σε πλανητική κλίμακα. Τονίζουμε ξανά: το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας έχει αναχθεί σε πολιτικό πρόβλημα και μάλιστα σε κρίση εξουσίας. Σε πρόβλημα κυβέρνησης, κοινωνικού καθεστώτος και πολιτικής εξουσίας με ευρωπαϊκές και διεθνείς διαστάσεις και ρίζες. Το ερώτημα που μπαίνει και κανείς δεν μπορεί πια να αποφύγει χωρίς συνέπειες είναι: με ποια κυβέρνηση, με ποια εξουσία και σε ποια Ευρώπη μπορεί να υπάρξει διέξοδος από την κρίση; Μόνον αντιμετωπίζοντάς το σαν τέτοιο η εργατική τάξη, επικεφαλής ενός μαζικού αντισυστημικού επαναστατικού λαϊκού κινήματος, μπορεί να το λύσει. Ανατρέποντας το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα παίρνοντας, με εργατική κυβέρνηση κι εξουσία, μια σειρά ριζικών κι όσο ποτέ αναγκαίων μέτρων που θα κόψουν τον γόρδιο δεσμό του χρέους και των μνημονίων και θα αναδιοργανώσουν την οικονομία σε νέες σοσιαλιστικές βάσεις ανοίγοντας μια διεθνιστική διέξοδο από την κόλαση της καπιταλιστικής χρεωκοπίας οικοδομώντας, πάνω στα ερείπια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, μια σοσιαλιστική Ευρώπη. 2. Η πρώτη φάση της καταστροφικής οικονομικής κρίσης, η οποία ακολούθησε την επίσημη αναγνώριση της ντε φάκτο χρεωκοπίας της Ελλάδας, από το πρώτο Μνημόνιο τον Μάιο του 2010 ως τους δρακόντειους όρους που συνδέθηκαν με το PSI, το κούρεμα του χρέους τον Φεβρουάριο του 2012, έφερε μια πλημμυρίδα πρωτοφανών λαϊκών κινητοποιήσεων. Οι αλλεπάλληλες Γενικές Απεργίες, οι μαζικές διαδηλώσεις, οι καταλήψεις υπουργείων και δημόσιων χώρων, το κίνημα των πλατειών και της πλατείας Συντάγματος, ο λαϊκός ξεσηκωμός στην Κερατέα και αργότερα στην Χαλκιδική, η λαϊκή απαξίωση και κατακραυγή κατά των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων των κομμάτων που συνδέθηκαν με την επιβολή των μέτρων κοινωνικού κανιβαλισμού, η ανάδυση πρωτόλειων μορφών λαϊκής αυτο-οργάνωσης καταρχήν ως συλλογικών οργάνων πάλης, αλληλεγγύης κι αντίστασης, ανέτρεψαν δυο κυβερνήσεις, την κυβέρνηση Παπανδρέου και την μη εκλεγμένη κι επιβεβλημένη από την ΕΕ τεχνοκρατική κυβέρνηση Παπαδήμου- ΠΑΣΟΚ -Ν -ΛΑΟΣ που ήθελε να διαιωνιστεί μέχρι να ολοκληρώσει το έργο της. Πάνω από όλα σάρωσαν το αστικό πολιτικό δικομματικό σύστημα, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974 αποκαλύπτοντας μια χωρίς προηγούμενο κρίση της αστικής εξουσίας και διακυβέρνησης. Η ρευστοποίηση του παλιού πολιτικού σκηνικού και η οξυνόμενη κοινωνική πόλωση καταγράφηκαν στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου 2012, με τον καταποντισμό των πρώην κομμάτων εξουσίας, της Ν και του ΠΑΣΟΚ, την στροφή των μαζών προς τα αριστερά με την θεαματική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ που φτάνει ξαφνικά στην πόρτα της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά και με την είσοδο της ναζιστικής Χρυσής Αυγής στο Κοινοβούλιο. Η τρικομματική κυβέρνηση Ν - ΠΑΣΟΚ- ΗΜΑΡ σαν συγκόλληση ερειπίων και φόβων ήταν εξ αρχής εξαιρετικά αδύναμη. Η επιβίωσή της οφείλεται σε τρεις κυρίως λόγους: σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 σελίδα 7 ΣΧΕΔΙΟ ΠΡΟΟΠΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΟ 13ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΕΕΚ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΜΕ ΠΟΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΠΟΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΣΕ ΠΟΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ Πρώτο, στην απατηλή σταθεροποίηση που επέφερε η εξαγγελία του Ντράγκι ότι η ΕΚΤ θα διασώσει οποιαδήποτε χώρα κινδυνεύει από το χρέος με οτιδήποτε κι αν χρειαστεί και το ανορθόδοξο πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων- ΟΜΤ εύτερο, στον αντιδραστικό ρόλο των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών που παίζουν τρία χρόνια τώρα ανασχετικό ρόλο στους αγώνες με τις αδιέξοδες τακτικές τους και τις 24ωρες ή 48ωρες γενικές απεργίες - τουφεκιές και την ριζική τους αντίθεση στην διαρκώς πιο έντονη απαίτηση των ταξικών συνδικαλιστών για Γενική Απεργία διαρκείας Τρίτο, στην ανασφάλεια μεσοστρωμάτων που δεν έχουν ξεπεράσει την δυσπιστία τους απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι τόσο λόγω της (αναξιόπιστης) κυβερνητικής προπαγάνδας όσο λόγω των ταλαντεύσεων της ίδιας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, των διαβεβαιώσεων που διαρκώς δίνει στην ΕΕ και την άρχουσα τάξη με την ψευδαίσθηση ότι, έτσι κερδίζει τους μικροαστούς, την στιγμή που η ίδια η μικροαστική μάζα, απελπισμένη, ριζοσπαστικοποιείται, καθώς και με την ορατή διολίσθησή της στην ανάληψη ενός συστημικού ρόλου, την στιγμή που το αντισυστημικό αίσθημα φουντώνει μέσα στην κρίση και την σύγχυση. Γι αυτό, μια ολόκληρη σχεδόν χρονιά ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και δημοσκοπικά βρέθηκε καθηλωμένος και πίσω από την Ν. Αρχίζει να την προσπερνάει μόνο μετά την νέα πολιτική κρίση που προκάλεσε το αυταρχικό κλείσιμο και η 6μηνη κατάληψη /αυτοδιαχείριση της ΕΡΤ και η μετατροπή της τρικομματικής κυβέρνηση σε δικομματική με την αποχώρηση της ΗΜΑΡ του θλιβερού Κουβέλη. Το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται σταθερά έκτοτε, μόνον που η επέκταση της επιρροής του τώρα συνδυάζεται όχι με την ευφορία των εκλογών του 2012 αλλά με την επιφύλαξη και την ελάττωση των λαϊκών προσδοκιών που επενδύονται σ αυτό. Το σταθερό προβάδισμα έχει πολύ να κάνει με την εντεινόμενη διάβρωση των ερεισμάτων της Ν στα μικροαστικά στρώματα που νεόπτωχα πια δεν έχουν να χάσουν τίποτα πέρα από την συντριβή τους από τους φόρους και τα χρέη. Βλέπουν με τρόμο κι οργή ότι ακόμα και η πρώτη κατοικία δεν απειλείται πια από τους κομμουνιστές, όπως έλεγε πάντα η αντιοκομμουνιστική προπαγάνδα, μαζί κι από τους κομμουνιστές του Τσίπρα, αλλά από την συγκυβέρνηση μιας αντικομμουνιστικής εμφυλιοπολεμικής εξιάς με τα ξεφτισμένα πασοκικά ρετάλια. Η εξιά ολοένα περισσότερο δυσκολεύεται να κρατηθεί στην κυβερνητική εξουσία ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύεται ακόμα να την κατακτήσει και μάλιστα αυτοδύναμα. Είναι σε τέτοιες συνθήκες που εντείνεται η διόγκωση του αυταρχικού Κράτους που βρίσκεται από χρόνια σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης μαζί και ο ρόλος των παρακρατικών -φασιστικών συμμοριών, ακόμα και οι ορέξεις μωροφιλόδοξων στρατοκρατών. Η υπερτροφία του Κράτους, όμως είναι εκδήλωση της ιδιαίτερης δικής του παθολογίας και σύμπτωμα, όχι θεραπεία, της αγιάτρευτης γεροντικής αρρώστιας του παρακμασμένου καπιταλισμού. Γι αυτό και συνοδεύεται από έντονες φυγόκεντρες τάσεις που κερματίζουν εσωτερικά έναν οργανισμό που όρος ύπαρξής του είναι ο συγκεντρωτισμός. Η πρώτη φάση της παγκόσμιας κρίσης , πλήττοντας βαριά τις εύθραυστες στρεβλές δομές της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας μέσα στην ευρωζώνη, τον πιο αδύναμο κρίκο της ΕΕ, προκάλεσε μια κοινωνική θύελλα που αλληλεπιδρώντας με το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα το διέλυσε. Συνέχεια στη σελ. 8

5 σελίδα 8 σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 σελίδα 9 Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΧΕΔΙΟ ΠΡΟΟΠΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΟ 13ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΕΕΚ ΜΕ ΠΟΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΠΟΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΣΕ ΠΟΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ Συνέχεια από τη σελ. 7 Η νέα φάση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, με την εντεινόμενη πιστωτική ασφυξία, τον δημοσιονομικό στραγγαλισμό, την διαιωνιζόμενη Μεγάλη Ύφεση, θα πλήξει ιδιαίτερα τις χειμαζόμενες χώρες της ΕΕ και της ευρωζώνης και την ήδη διαλυμένη Ελλάδα. Αυτή τη φορά η κρίση δεν θα αλληλεπιδράσει με το παλιό πολιτικό σύστημα αλλά με τα αποτελέσματα της ήδη συντελεσμένης διάλυσής του. εν μπορεί να υπάρξει απλώς μια αντικατάσταση του παλιού αστικού δικομματισμού Ν -ΠΑΣΟΚ με κάποιον νέον, αστικό πάντα, διπολισμό του στρατοπέδου της εξιάς με απέναντί του έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα πάρει ομαλά την θέση του ΠΑΣΟΚ. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει μια πολιτική σταθεροποίηση του καθεστώτος που δεν την επιτρέπει η δομική οικονομική αποσταθεροποίηση. Το ζήτημα της κοινωνικής φύσης του ίδιου του καθεστώτος θα κριθεί μέσα σε μια άγνωστης διάρκειας περίοδο ιστορικής ταξικής αναμέτρησης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Εδώ βρίσκεται η κινητήρια δύναμη για τη νέα φάση της ταξικής πολιτικής πάλης, το πολύ υψηλό ρίσκο για εξέγερση που φοβίζει τον Economist, τους καπιταλιστές και τα think tanks του κεφαλαίου. Σ αυτό το νέο πλαίσιο θα διεξαχθεί η πάλη για το ποιος ποιον; -το ποια τάξη και ποιας τάξης η εξουσία θα επικρατήσει τελικά. 3. Τα καίρια πολιτικά ζητήματα σήμερα στην Ελλάδα αφορούν την στάση απέναντι στην προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς και το αλληλένδετο ζήτημα της στάσης απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση που και τα δύο συνυφαίνονται με το κεντρικό διακύβευμα της εξουσίας. Γι αυτό και είναι ζητήματα στρατηγικής, όχι απλώς τακτικής. Το κάλεσμα από την μεριά του ΣΥΡΙΖΑ για μια κυβέρνηση της Αριστεράς ενάντια στα μνημόνια και την τρόικα ήταν αυτό που γαλβάνιοε τις εργατικές και λαϊκές μάζες στις παραμονές των εκλογών του Μαΐου 2012 κι έφερε απότομα ένα μικρό αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Στα μάτια του λαού, για πρώτη φορά από τα χρόνια του ΕΑΜ η Αριστερά εμφανιζόταν στα πρόθυρα της εξουσίας, ενώ για πάνω από μισό αιώνα παρουσιάζονταν μόνο σαν μαχητική αντιπολίτευση και διεκδικούσε μόνο τον ρόλο μιας ομάδας πίεσης πάνω στην εκάστοτε αστική κυβέρνηση και το κράτος υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Πρόκειται για τομή και άλμα στην πολιτική και την μαζική κοινωνική συνείδηση κι όχι για βαθμιαία εξέλιξη. Έπρεπε και πρέπει να την λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι επαναστατικές δυνάμεις για να την μετασχηματίσουν κι όχι να την θεωρήσουν απλώς σαν μια από τα ίδια, κοινοβουλευτική αυταπάτη, αλλαγή φρουράς ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ή, ακόμα και σοβαρό λάθος του λαού που πρέπει να το διορθώσει, όπως είπε το ΚΚΕ, και επικίνδυνη παγίδα που έστησε το σύστημα. Από την άλλη μεριά, αυτό που έπραξε εκλογικά και είδε η πλειοψηφία της εργατικής τάξης στα προλεταριακά κέντρα και ένα σημαντικό τμήμα των φτωχοποιημένων μικροαστικών στρωμάτων δεν είναι το ίδιο μ αυτό που βλέπει και πράττει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αμήχανη μπροστά στην ίδια την απροσδόκητη επιτυχία και την προοπτική ανάληψης της κυβερνητικής ευθύνης. Η στρατηγική της προσαρμογή στην ιμπεριαλιστική ΕΕ η άρνηση ρήξης όχι μόνο με την ΕΕ αλλά και με το χρεωκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα που το κλυδωνιζόμενο σκάφος του, μέσα στην παγκόσμια φουρτούνα, έπεσε πάνω στον ύφαλο της Ελλάδας η θολή ελπίδα για την εκμαίευση κεϋνσιανών παραχωρήσεων από την άρχουσα τάξη σε μια περίοδο ιστορικής αποτυχίας και του κεϋνσιανισμού και του νεοφιλελευθερισμού σαν στρατηγικών διάσωσης του συστήματος η δηλωμένη ρεφορμιστική στάση απέναντι στο αστικό κράτος, τις κατασταλτικές του δυνάμεις, την αστική νομιμότητα, με την οποία θα ταράξουν και τους Χρυσαυγίτες φασίστες η ιδεολογική επίκληση σαν υποδειγμάτων του κοινοβουλευτικού δρόμου του Αλιέντε και των Λαϊκών Μετώπων του 7ου Συνεδρίου της σταλινικής Κομιντέρν που οδήγησαν σε τραγωδίες και ήττες τα ανοίγματα σε ΝΤ κι οι ομιλίες στο Τέξας κλπ, κλπ, ναρκοθετούν εκ των προτέρων το όλο εγχείρημα. Εξ άλλου γι αυτό μετά τις εκλογές και με γνώμονα κοινοβουλευτικά και μόνον κριτήρια, ολοένα περισσότερο γίνεται αναφορά όχι σε κυβέρνηση της Αριστεράς αλλά σε κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ αφήνοντας ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα κυβερνητικών συμμαχιών με εκπροσώπους αστικών δυνάμεων, από τους επιζώντες κι ανανήψαντες του ΠΑΣΟΚ που ζητούν πολιτικό σωσίβιο και κολυμβήθρα του Σιλωάμ να τους καθαρίσει μέχρι τον... Καμμένο του ακροδεξιού αντιμνημονιακού εθνικισμού των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Το ΕΕΚ θεωρεί απαράδεκτη, από την σκοπιά των ιστορικών και άμεσων συμφερόντων της εργατικής τάξης, την στήριξη όχι μόνο αυτών των άθλιων κυβερνητικών σχημάτων αλλά ακόμα και μιας κυβέρνησης με αριστερό πρόσημο δεμένης, όμως, χειροπόδαρα στο άρμα του καπιταλισμού και της ΕΕ. Η κεντριστική αντίληψη ότι μια αριστερή κυβέρνηση μπορεί να γίνει αφετηρία του κοινωνικού μετασχηματισμού σε σοσιαλιστική κατεύθυνση εφόσον υπάρξει ένα εξωκοινοβουλευτικό μαζικό κίνημα με θεσμούς αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης, αυτοδιαχείρισης κλπ σαν θεσμούς δυαδικής εξουσίας. Το κρίσιμο ζήτημα που δεν βλέπει αυτή η άποψη είναι το ίδιο το υπερτροφικό αστικό κράτος με όλους τους κατασταλτικούς και παρακρατικούς του μηχανισμούς που δεν αρκεί να εκκαθαριστούν, να εκδημοκρατιστούν, να μεταρρυθμιστούν ώστε να πάψουν να είναι εμπόδιο στην κοινωνική αλλαγή. Πρέπει να συντριβούν και να αντικατασταθούν από μια Κομμούνα, μια ημοκρατία των Συμβουλίων των εργατών και των εργαζομένων χωρίς αφεντικά και γραφειοκράτες, την αληθινή επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου ως μετάβαση στην διάλυση κάθε κρατικής εξουσίας στην πανανθρώπινη, αταξική, ανεξουσίαστη κοινωνία, τον ελευθεριακό κομμουνισμό. Εδώ και τώρα πρέπει να παλέψουμε για την δημιουργία, εδραίωση, επέκταση και δικτυακή σύνδεση κάθε μορφής λαϊκής αυτοοργάνωσης, κοινωνικής αλληλεγγύης, εργατικής αυτοάμυνας, αυτοδιαχειριζόμενων εργοστασίων σαν την ΒΙΟΜΕ, ελεύθερων κοινωνικών χώρων κλπ. Σαν ΕΕΚ, όμως, έχουμε συνείδηση ότι δεν παλεύουμε για δυαδική εξουσία για μισή ή μοιρασμένη ή συμπληρωματική στην αριστερή κυβέρνηση εξουσία αλλά για να περάσει ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ σε αυτές τις μορφές αυτοοργάνωσης του προλεταριάτου και των λαϊκών συμμάχων του - την εργατική εξουσία. Ανώτερο ιστορικό προϊόν της αυτοοργάνωσης του προλεταριάτου είναι τα εργατικά συμβούλια (σοβιέτ) που κάτω από την ηγεσία των μπολσεβίκων το 1917 και με το σύνθημα όλη η εξουσία στα σοβιέτ οδήγησαν το προλεταριάτο στην κατάκτηση της εξουσίας. Είναι εντελώς αποπροσανατολιστικές, εκτός τόπου και χρόνου οι αναφορές στις εμπειρίες της Λατινικής Αμερικής κι η απόπειρα αντιγραφής του παραδείγματος των αριστερών αστικών εθνικών κυβερνήσεων της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, του Ισημερινού, της Αργεντινής ή της Βραζιλίας και της Ουρουγουάης. Πέραν των διαφορών που έχουν όλες αυτές οι εμπειρίες και κυβερνήσεις μεταξύ τους, ο κύκλος τους τελείωσε μαζί με την όλη διεθνή οικονομική συγκυρία που τις στήριξε (ελαφριά διεθνής ανάκαμψη με αύξηση της ζήτησης πρώτων υλών το διάστημα , σχετική αντοχή των BRICS στην πρώτη φάση της τρέχουσας κρίσης). Τώρα το γεγονός ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής κι ο αστικός κρατικός μηχανισμός μείνανε ανέπαφοι κάτω από τις αριστερές κυβερνήσεις συσσωρεύει νέα δεινά στις χώρες αυτές καθώς βυθίζονται στην κρίση. Με τον πιο σαφή τρόπο το τέλος αυτού του κύκλου φαίνεται όχι μόνο στην Βενεζουέλα μετά τον θάνατο του Τσάβες αλλά και στην Βραζιλία της εξέγερσης του Ιουλίου 2013 ή και την Αργεντινή με την εκλογική φθορά του αριστερού περονισμού της Κίρχνερ και τον εκλογικό θρίαμβο του Μετώπου της Αριστεράς των τροτσκιστικών κομμάτων τον Οκτώβριο του Η μεταφορά ενός ξαναζεσταμένου τσαβισμού ή κιρχνερισμού στην Ελλάδα, με τον ΣΥΡΙΖΑ, μόνο με φάρσα μπορεί να μοιάζει και μάλιστα κακόγουστη, υποταγμένη σε επικοινωνιακούς λόγους για να ντυθεί πριν την ώρα της με λατινοαμερικανικά ριζοσπαστικά χρώματα μια αυριανή κυβέρνηση Τσίπρα. Ως ΕΕΚ, δεν μένουμε αδιάφοροι απέναντι στους εργάτες, τις φτωχές λαϊκές μάζες, τους αγωνιστές του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ που ελπίζουν σε μιαν αριστερή κυβέρνηση - διέξοδο από την μνημονιακή κόλαση. Ούτε μπορεί να τους αντιπαρατάξουμε μιαν Αριστερά που φιλοδοξεί μόνο να είναι μια μαχητική εργατική -λαϊκή αντιπολίτευση. Ο λαός που υποφέρει, απελπίζεται συχνά αλλά και μάχεται έχει κάνει φανερό ότι ζητά, απαιτεί μια δική του κυβέρνηση, μια πρόταση εξουσίας που θα κάνει δυνατή μια διέξοδο από το εφιαλτικό αδιέξοδο. Το ΕΕΚ κι η επαναστατική αριστερά πρέπει τολμηρά να προβάλλουν την δική τους ταξική λύση στο πρόβλημα της κυβέρνησης και της εξουσίας. Πρέπει να αναπτύξουμε έναν συντροφικό διάλογο για ένα σχέδιο διεξόδου από την κρίση και την αναγκαία προοπτική εργατικής εξουσίας, μέσα σ όλη την Αριστερά ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μ-λ χώρο κλπ. μαζί και στον αντιεξουσιαστικό χώρο, σ όλο το μαχόμενο κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, μέσα σε συνθήκες και όρους ενός Ενιαίου Μετώπου ταξικής κοινωνικής-πολιτικής πάλης όλων των οργανώσεων και κινημάτων της εργατικής τάξη, των μεταναστών, των ανέργων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, της διανόησης, όλων των καταπιεσμένων και κοινωνικά αποκλεισμένων. Πρέπει να κάνουμε ζύμωση και να πείσουμε, όχι να ξορκίσουμε την άλλη άποψη, ότι μια πραγματική κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να είναι μόνον μια εργατική κυβέρνηση, χωρίς την συμμετοχή αστικών κομμάτων που θα στηρίζεται όχι στον κρατικό μηχανισμό του κεφαλαίου αλλά σε όργανα εργατικής εξουσίας, λαϊκής αυτοοργάνωσης, λαϊκής αλληλεγγύης κι εργατικής -λαϊκής αυτοάμυνας απέναντι στους εχθρούς του λαού και τους φασίστες. Μόνο μια τέτοια εργατική κυβέρνηση κι εργατική εξουσία θα έχει την πολιτική βούληση, το ταξικό συμφέρον και την οργανωμένη δύναμη να πάρει τα εντελώς αναγκαία και επείγοντα μέτρα για να σωθούμε από την πείνα και την ανεργία: να καταργήσει το χρέος στους διεθνείς τοκογλύφους, τα μνημόνια κι όλη την αντιδραστική νομοθεσία που τα συνοδεύει να επιβάλει έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων να εθνικοποιήσει κάτω από εργατικό-λαϊκό έλεγχο το τραπεζικό σύστημα και τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας ώστε να την ανασυγκροτήσει σε νέες κοινωνικές, σοσιαλιστικές βάσεις. Μια τέτοιας κλίμακας και κοινωνικού βάθους ρήξη είναι αδύνατη χωρίς ρήξη με την ΕΕ κι αποδέσμευση από τον κλοιό της. εν μπορεί αυτή η ρήξη να γίνει σε δόσεις και φέτες, πρώτα με το ευρώ και την ευρωζώνη και ίσως αργότερα με την ΕΕ, όπως υποστηρίζει το Σχέδιο Β ή το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ. Κι είναι μικροαστική φενάκη ότι το μικρομάγαζο θα ανοίξει ξανά μόλις το ευρώ αντικατασταθεί με την δραχμή, όπως διαφημίζει γνωστή αφίσα του αντιευρώ Σχεδίου Β. Εξ άλλου η ρήξη με την ΕΕ και το ευρώ, η αποδέσμευση από μόνη της είναι αναγκαία αλλά μη ικανή συνθήκη διεξόδου από την κρίση. Σε συνθήκες διεθνοποίησης των παραγωγικών δυνάμεων και της οικονομικής ζωής στην ιμπεριαλιστική εποχή είναι αντιδραστική ουτοπία ή δυστοπία η εθνική οικονομική αυτάρκεια, ο οικονομικός εθνικισμός σε όλες του τις μορφές, μαζί και εκείνη του σταλινικού σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα. εν είναι τυχαίο ότι οι διάφοροι δεξιοί λαϊκισμοί, εθνικισμοί κι ακροδεξιοί-φασιστικοί σχηματισμοί στην Ευρώπη, προσπαθώντας να αξιοποιήσουν την γιγαντούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια κατά της ΕΕ, γίνανε οι σημαιοφόροι της εκστρατείας για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και την εθνική κυριαρχία. Η αναγκαία πολιτική διαφοροποίηση από τα αντιδραστικά αντι- ΕΕ ρεύματα δεν μπορεί να γίνει με την καταφυγή σε αόριστους επιθετικούς προσδιορισμούς τύπου αντικαπιταλιστική αποδέσμευση ή διεθνιστική προοπτική στην Ευρώπη, όπως κάνουν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Απαιτείται μια συγκεκριμένη διεθνιστική εναλλακτική λύση. Τώρα περισσότερο παρά ποτέ, τώρα που η Ευρώπη των εκατομμυρίων ανέργων και των μεταναστών έχει μετατραπεί σε φυλακή των λαών της λόγω της ιστορικής αποτυχίας των αρχουσών τάξεών της να την ενοποιήσουν, είναι επίκαιρη η προοπτική που χαράχτηκε την επαύριο της Οκτωβριανής Επανάστασης και στα πρώτα χρόνια της Κομμουνιστικής ιεθνούς: η πάλη για την εγκαθίδρυση των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης. Το μέλλον μιας επαναστατικής ανατροπής στην Ελλάδα είναι άρρηκτα δεμένο από την επέκτασή της σε ευρωπαϊκή και διεθνή κλίμακα. 4. Οι επερχόμενες Ευρωεκλογές του Μαΐου 2014 διαμορφώνουν ένα ιδιαίτερο πεδίο μάχης ανάμεσα στις αντίπαλες τάξεις και τα αντίθετα σχέδια. Οι ευρωπαϊκές συσπειρώσεις των διάφορων πολιτικών σχηματισμών έχουν αρχίσει ήδη την καμπάνια. Τα κόμματα της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς εκμεταλλεύονται στο έπακρο την χρεοκοπία των κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κυβερνήσεων κι ετοιμάζονται για την έφοδο υψώνοντας, με σημαιοφόρο το λεπενικό Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας, την σημαία της Ευρώπης των εθνών και των (φονικών) εθνικισμών. Το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς σηκώνει, από την μεριά του, την τρύπια σημαία του παρωχημένου ρεφορμισμού του, εκλέγοντας τον Αλέξη Τσίπρα σαν το υποψήφιό του για την Προεδρία της μισητής Κομισιόν. Το ΕΕΚ, στη βάση των αποφάσεων της τελευταίας Συνόδου της Συντονιστικής για την επανίδρυση της Τετάρτης ιεθνούς στην Αθήνα στις εκεμβρίου 2013, ετοιμάζεται για την 2η Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη όπου θα συνδιαμορφωθεί με άλλες επαναστατικές κομμουνιστικές δυνάμεις και κινήματα της Ευρώπης η πολιτική πλατφόρμα για την παρέμβασή μας στις Ευρωεκλογές. Σε κάθε περίπτωση, όσον αφορά την Ελλάδα, η παρούσα αντιδραστική δικομματική κυβέρνηση Σαμαρά είναι αμφίβολο εάν θα επιβιώσει από την προβλεπόμενη ήττα της στις Ευρωεκλογές και τις ταυτόχρονες εκλογές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οι εκλογικές αυτές αναμετρήσεις δεν θα είναι σκιαμαχίες γύρω από την κάλπη αλλά ένα σημαντικό μεταβατικό επεισόδιο στην αναπτυσσόμενη κρίση πολιτικής εξουσίας στην χώρα μας και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί από το ΕΕΚ, ενάντια σε κάθε κοινοβουλευτικό αλλά και αντικοινοβουλευτικό κρετινισμό. Πάνω από όλα πρέπει να έχουμε συνείδηση ότι από την στιγμή που το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης και της πάλης για εργατική εξουσία έρχεται στην ημερήσια διάταξη, μπαίνει με τον πιο επείγοντα τρόπο και το ζήτημα της οικοδόμησης μέσα στις μάζες και κάτω από την σημαία της Τέταρτης ιεθνούς ενός εργατικού επαναστατικού κόμματος μάχης, σφυρηλατημένου μέσα σε κάθε είδους αγώνες, προπαντός εξωκοινοβουλευτικούς αλλά και κοινοβουλευτικούς, ικανού να σταθεί στο ύψος της Ιστορίας την ώρα της εφόδου στον ουρανό - την ώρα μας που πλησιάζει γοργά. 9 Ιανουαρίου 2014

6 σελίδα 10 σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 σελίδα 11 ΔΙΕΘΝΕΣ-ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΝΕΟΛΑΙΑΣ Ένα μικρό βήμα, μια μεγάλη αφετηρία ΙΤΑΛΙΑ Στη μέγγενη της κρίσης και της Νεολαίοι επαναστάτες διεθνιστές από την Ελλάδα, την Τουρκία, την Ιταλία και τη Σερβία συναντήθηκαν στην Αθήνα για να συζητήσουν τα επείγοντα κοινωνικά προβλήματα που βιώνει η νεολαία και να επεξεργαστούν ένα κοινό διεθνές σχέδιο δράσης. Η πρωτοβουλία της διήμερης αυτής συνάντησης ανήκει στην Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας και διεξήχθη στον ιστορικό χώρο του Πολυτεχνείου στην Πατησίων, που είναι συνδεδεμένος όσο κανένας άλλος με τους αγώνες και την ιστορία του νεολαιΐστικου κινήματος. Το διήμερο ξεκίνησε με την παρουσία εκπροσώπων της επιτροπής νεολαίας του DIP (Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα) από την Τουρκία, του PCL (Κομμουνιστικό Κόμμα Εργαζομένων) από την Ιταλία και του Marks21 από τη Σερβία. Το άνοιγμα εκ μέρους της ΟΕΝ έγινε από το Σύμβουλιο ράσης τονίζοντας τη σημασία αυτής της της πρώτης διεθνούς συνάντησης σαν ένα πρώτο μικρό βήμα αλλά και αφετηρία στο μεγάλο δρόμο του διεθνούς συντονισμού του επαναστατικού κινήματος της νεολαίας, της ανάπτυξης ενός διεθνούς κινήματος νεολαίας στην περιοχή, την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και ολόκληρο τον κόσμο. Το διήμερο αφιερώθηκε στους νεολαίους αγωνιστές που έπεσαν θύματα της κρατικής και παρακρατικής καταστολής σε αυτό το νέο κύμα νεολαιιστικής εξέγερσης και ριζοσπαστικοποίησης : στο Μοχάμεντ Μπουαζίζι από την Τυνησία, τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και τον Παύλο Φύσσα, τον Μαριάνο Φερέιρα από την Αργεντινή, όπως και στον φυλακισμένο γενναίο σύντροφό μας Μουσταφά Τζιχάν Γιλμάζ από την Τουρκία. Ιδιαίτερη συγκίνηση προκάλεσε η ανάγνωση μηνύματος χαιρετισμού που έστειλε ο σ. Τζιχάν προς το διήμερο από τις τουρκικές φυλακές (δημοσιεύεται σε αυτό το φύλλο). Πολλές οργανώσεις νεολαίας και αγωνιστές από κάθε γωνιά του κόσμου είχαν εκφράσει τη θέλησή τους να συμμετάσχουν σε αυτή τη συνάντηση, αλλά οικονομικές δυσκολίες εμπόδισαν να γίνει αυτό δυνατό, όπως η Ένωση Νέων για το Σοσιαλισμό (UJS-Οργάνωση Νεολαίας του Partido Obrero) από την Αργεντινή η οποία έστειλε ένα ουσιαστικό μήνυμα χαιρετισμού στη συνάντηση (δημοσιεύεται επίσης σε αυτό το φύλλο της ΝΠ). Η συζήτηση ξεκίνησε με την παρουσίαση εθνικών ραπόρτων για το κίνημα της νεολαίας στις χώρες από τις οποίες προέρχοταν οι συμμετέχοντες. Το δεύτερο μέρος της συζήτησης επικεντρώθηκε στο υπόβαθρο της έκρηξης της νεολαίας σε ολόκληρο τον κόσμο, την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και το ζήτημα της ανεργίας της νεολαίας που αποτελεί, όπως επισήμανε η εισήγηση της ΟΕΝ, ένα διεθνές φαινόμενο, με διεθνή πηγή, διεθνή κλίμακα και διεθνείς συνέπειες. Η δεύτερη ημέρα, το πρωί της Κυριακής 19 Γενάρη, αφιερώθηκε στην επεξεργασία ενός κοινού μεταβατικού προγράμματος αιτημάτων και κοινού σχεδίου δράσης της νεολαίας. Η συζήτηση που Μουσταφά Τζιχάν Γιλμάζ Μήνυμα από τις φυλακές της Τουρκίας Θαρραλέοι αγωνιστές της ΣΕΤ (Συντονιστικής Επιτροπής για την Επανίδρυση της Τετάρτης ιεθνούς) συγκεντρώθηκαν σε αυτή τη σημαντική συνάντηση. Το 2013 ήταν μια χρονιά εξεγέρσεων για πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο, όπως και την Τουρκία. Μετά την διακήρυξη του τέλους των ιδεολογιών και του τέλους της Ιστορίας, οι καταπιεσμένες και εκμεταλλευμένες μάζες έδειξαν πόσο ισχυρές παραμένουν. Για άλλη μια φορά, ο άνεμος άρχισε να φυσάει υπέρ μας. Πρέπει να προετοιμάσουμε τους εαυτούς μας και τη ΣΕΤ να γεμίσουν τα πανιά μας με αυτόν τον άνεμο. Η νεολαία της ΣΕΤ θα έχει ένα ρόλο και ένα καθήκον σε αυτήν την προετοιμασία. Είμαι βέβαιος πως θα σηκώσουμε αυτό το βάρος όλοι μαζί. Θα υπερβούμε αυτόν τον διαρκή πόλεμο του ιμπεριαλισμού και της εκμετάλλευσης δισεκατομμυρίων ανθρώπων από τον καπιταλισμό. Είμαι βέβαιος. Χαιρετίζω όλους τους νεολαίους αγωνιστές που βρίσκονται παρόντες εκεί με τη βεβαιότητα και τη θέρμη της επανάστασης, από τις φυλακές της Τουρκίας. Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Ζήτω η Παγκόσμια Σοσιαλιστική Επανάσταση Ζήτω η Τετάρτη ιεθνής Ο σύντροφος σας, Τζιχάν ακολούθησε ήταν πλούσια και αναπτύχθηκε προβληματισμός για το ζήτημα της δράσης της νεολαίας ενάντια σε ένα ευρύ φάσμα από τον ιμπεριαλισμό, την ανάπτυξη του φασισμού και του εθνικισμού, μέχρι την πατριαρχία και την έμφυλη καταπίεση. Η κοινή ανακοίνωση και το πλαίσιο κοινών δράσεων που αποφασίστηκαν θα δημοσιευτούν τις αμέσως επόμενες μέρες στο μπλογκ της ΟΕΝ: konservokoutioen.blogspot.gr Επαναστατικοί χαιρετισμοί από Αργεντινή Αγαπητοί σύντροφοι, εκ μέρους της Ένωσης Νέων για το Σοσιαλισμό (Unión de Juventudes por el Socialismo-UJS), επιθυμούμε να στείλουμε το θερμότερο χαιρετισμό στη διεθνή συνάντηση που θα πραγματοποιηθεί μέσα στις επόμενες ώρες. Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας η ανάγκη να συζητηθούν και να αποφασιστούν μια επαναστατική πολιτική και μια στρατηγική για τη νεολαία, την οποία η καπιταλιστική χρεοκοπία πλήττει ιδιαίτερα σκληρά. Για το λόγο αυτό, η εξέγερση των νέων κατά της εργασιακής επισφάλειας, της μαζικής ανεργίας και της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης καταλαμβάνει μια πολύ σημαντική θέση στον αγώνα ενάντια στην προσπάθεια των καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους να φορτώσουν τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης στις πλάτες των εκμεταλλευμένων. Σε αυτόν τον αγώνα, η οργάνωσή μας έχει σφυρηλατηθεί στο πεδίο σκληρών μαχών και σημαντικών νικών. Η εργαζόμενη και σπουδάζουσα νεολαία που οργανώνονται στην UJS έχει αναχθεί στην πολιτική αναφορά μεγάλων τομέων συνδικάτων, σχολείων, πανεπιστημίων και σε όλην τη χώρα. Αυτό έρχεται ως αποτέλεσμα ενός αγώνα με ακριβές πολιτικό περιεχόμενο: η καταγγελία, η οριοθέτηση και η συστηματική πάλη ενάντια στον αστικό εθνικισμό, που εκφράζεται πολιτικά μέσω του κιρχνερισμού, που κυβερνά την Αργεντινή εδώ και μια δεκαετία. Ενώ ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς και οι νεολαίες τους, επέλεξαν να στηρίξουν την κυβέρνηση, η νεολαία του Εργατικού Κόμματος (Partido Obrero -PO) ξεδίπλωσε μέσα στο εργατικό και φοιτητικό κίνημα έναν ισχυρό πολιτικό αγώνα προκειμένου να εκθέσει το ταξικό περιεχόμενο αυτής της κυβέρνησης, η οποία ενίσχυσε τη θέση της νεολαίας ως φθηνό, επισφαλές εργατικό δυναμικό του κεφαλαίου, αφενός, και προχώρησε στην διαπλοκή της δημόσιας εκπαίδευσης με τις μεγάλες επιχειρήσεις, από την άλλη. Σε αυτό το πλαίσιο, η UJS είχε κατακτήσει και υπερασπιστεί για περισσότερο από μια δεκαετία, τη διοίκηση της Πανεπιστημιακής Ομοσπονδίας του Μπουένος Άιρες (Federación Universitaria de Buenos Aires-FUBA), το κύριο πανεπιστήμιο της χώρας, με σκοπό να γίνει μια ανεξάρτητη φοιτητική οργάνωση που θα αντιμάχεται τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις, που επιτίθενται στην εκπαίδευση μέσω των μεταρρυθμίσεων της Παγκόσμιας Τράπεζας, και θα ξετυλίξει τους στρατηγικούς της αγώνες σε ενότητα με την εργατική τάξη. Με βάση αυτή την πολιτική, η UJS οδηγήθηκε το 2013 σε νέες προόδους και εξελίξεις, στην κλίμακα ολόκληρης της χώρας και όλων των τομέων της νεολαίας. Η ανάπτυξη της UJS-PO συνέβαλε στην επίτευξη του στόχου της ανάκτησης των συνδικάτων από τα χέρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Η πάλη κατά της εξωτερικής ανάθεσης και της εργασιακής ανασφάλειας στην Αργεντινή σίγουρα αποτυπώνεται στο πρόσωπο του συντρόφου μας, Mariano Ferreyra, που δολοφονήθηκε το 2010, από τις συμμορίες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, με την ανοικτή συνενοχή του κράτους και των καπιταλιστών. Μια ευρεία λαϊκή κινητοποίηση, ανεξάρτητη από την κυβέρνηση, ήταν το εργαλείο με το οποίο πετύχαμε να βάλουμε πίσω από τα κάγκελα [της φυλακής] τους δράστες και τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του συντρόφου μας. Αναμφίβολα, αυτή η πορεία της UJS πρέπει να ενσωματωθεί στον αγώνα και την ανάπτυξη που πέτυχε το PO αυτήν την περίοδο. Η διαδικασία αυτή αποκρυσταλλώνεται στη νίκη του PO και του Μετώπου της Αριστεράς (Frente de Izquierda y de los Trabajadores -FIT) στις πρόσφατες εκλογές, διπλασιάζοντας τα ήδη σημαντικά αποτελέσματα του 2011 και εκλέγοντας εθνικούς βουλευτές και νομοθέτες σε έναν αριθμό από επαρχίες. Αυτή η πολιτική άνοδος της επαναστατικής αριστεράς συμβαίνει στο πλαίσιο μιας κρίσης βάθους του κιρχνερισμού, που έχει εξαντλήσει τους οικονομικούς και πολιτικούς πόρους του για τη διάσωση των καπιταλιστικών συμφερόντων. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: οι πολιτικές αυτές δεν θα υπήρχαν χωρίς τον συστηματικό αγώνα και την αποσαφήνιση στο εσωτερικό των εργατικών οργανώσεων και τις οργανώσεις νεολαίας, όπου το PO αγωνίστηκε όλα αυτά τα χρόνια. Κόντρα στον οπορτουνισμό, αλλά και την πολιτική τελεσιγράφων ή τη σεχταριστική αυτοδιακήρυξη, δώσαμε στο FIT μία μέθοδο και ένα πρόγραμμα, που συνδέει τις πιο επείγουσες ανάγκες της εργατικής τάξης και της νεολαίας για μια ανεξάρτητη πολιτική δράση των εργαζομένων και, τελικά, στον αγώνα για μια εργατική κυβέρνηση. Το βήμα που τώρα απαιτείται από εμάς να γίνει είναι να αναπτύξουμε αυτή τη μέθοδο σε μεγαλύτερο βάθος να προχωρήσουμε αποφασιστικά στο μεγάλο έργο της συγχώνευσης του εργατικού κινήματος και της εκμεταλλευόμενης νεολαίας με τη σημαία του επαναστατικού σοσιαλισμού. Σύντροφοι, δεχτείτε τις καλύτερες ευχές και προσδοκίες μας για τη συζήτηση και τα συμπεράσματα που θα προκύψουν από αυτή τη διεθνή συνάντηση. Εκ της εθνικής διεύθυνσης της UJS-PO, Gabriel Illescas Μπουένος Άιρες, 17 Ιανουαρίου 2014 Ολόκληρο το κείμενο στο site: Συνέντευξη με τον Franco Grizolia * ΔΙΚΕΣ ΔΙΟΔΙΩΝ ΤΡΕIΣ ΑΘΩΩΣΕΙΣ, ΜΙΑ ΑΝΑΒΟΛΗ Πλήρης αθώωση σε τρεις από τις τέσσερις δίκες που εκδικάστηκαν στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο της Λάρισας για περίπου τριάντα πέντε από τους σαράντα αγωνιστές κατά των διοδίων. Μια δίκη αναβλήθηκε λόγω κωλύμματος του δικηγόρου. Όπως είχε επισημανθεί από τη πρωτ.ακαε Οι φρονηματικές διώξεις, με πληθώρα άρθρων του ποινικού κώδικα, με σαθρά κατηγορητήρια, γίνονται μετά τις νέες υπέρογκες αυξήσεις των διοδίων, την ιδιωτικοποίηση νερών και λιμανιών, υγείας και παιδείας στο μέσο αναρίθμητων σκανδάλων με τη μυρωδιά δεκάδων δις ευρώ. Οι κατηγορίες (άρθρα του ΠΚ, 183, 184, 290) αποδείχτηκαν πλήρως αβάσιμες και τα σαθρά κατηγορητήρια κατέπεσαν. εκάδες συναγωνιστές παραβρέθηκαν έξω από τα δικαστήρια της Λάρισας για συμπαράσταση, που είναι επίσης αναγκαία και για τις επόμενες δίκες αγωνιστών που πρόκειται να πραγματοποιηθούν στο αμέσως προσεχές διάστημα, στις 31/1, 10/2 και 21/2. Γιάννης Χατζηγιάννης 15/1/2014 Ερ: Ποια είναι η κατάσταση στην Ιταλία σήμερα λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης; Υπάρχουν σημάδια ανάκαμψης, όπως υποστηρίζει η αστική τάξη; Απ: Η Ιταλία ζει μια περίοδο ύφεσης πολλά χρόνια τώρα. Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν πέφτει κατά 10% και η βιομηχανική παραγωγή έχασε το 25%. Τα σημάδια ανάκαμψης είναι ελάχιστα και σε πολλές περιπτώσεις το πολύ-πολύ να σταθεροποιούν την οικονομική κατάσταση. Υπό αυτή την έννοια, η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της (όποια κι αν είναι τα πολιτικά τους χαρακτηριστικά, δεξιά, αριστερά, κεντροαριστερά ή εθνικιστικά) πρέπει να συνεχίσουν την επίθεσή τους στην εργατική τάξη. Ερ: Mιλήστε μας για τις πρόσφατες κινητοποιήσεις - διαδηλώσεις στην Ιταλία. Ποια είναι η φύση τους, oι κίνδυνοι και oι προοπτικές τους; Ποια είναι η παρέμβαση του PCL σε αυτές; Απ: Υπάρχουν διάφορα συμβάντα. Από τη μια πλευρά υπάρχει το λαϊκιστικό μικροαστικό κίνημα Forconi, των διαδηλώσεων των μεσαίων και μικρών αφεντικών (όπως οι ιδιοκτήτες φορτηγών που μπλόκαραν την κυκλοφορία πρόσφατα και οι μικρογαιοκτήμονες μαζί τους) στο οποίο υπάρχουν δεξιές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων και των ανοικτών φασιστών. Παρά την εικόνα στα ΜΜΕ, δεν υπάρχει σε αυτά μεγάλη συμμετοχή. Φυσικά εμείς μποϊκοτάρουμε αυτές τις κινήσεις, μαζί με όλη την αριστερά και την άκρα αριστερά. Αντιθέτως, υπάρχουν δύο σημαντικοί αγώνες των εργαζομένων στις τοπικές συγκοινωνίες στη Γένοβα και τη Φλωρεντία. Παρεμβαίνουμε και στις δυο, αλλά χωρίς ισχυρή παρουσία στους εργάτες, δεν είχαμε την ικανότητα να ηγηθούμε και τώρα αυτοί οι αγώνες έχουν τελειώσει και οι δυο, ο ένας με μια γραφειοκρατική προδοσία και ο άλλος με μια μερική νίκη. Ο εθνικός μας εκπρόσωπος Μάρκο Φερράντο ήταν ο μόνος πολιτικός ηγέτης που μίλησε στους εργάτες που αγωνίζονταν στη Γένοβα σε μια μαζική συνέλευση και δέχθηκε ενθουσιώδη χειροκροτήματα όταν κατέδειξε την αναγκαιότητα να συνεχίσουν με ριζοσπαστικές κινητοποιήσεις και να ενωθούν με άλλους εργαζόμενους. Σε γενικές γραμμές, αυτή τη στιγμή, το επίπεδο της ταξικής πάλης στην Ιταλία είναι χαμηλό και η τελευταία γενική 24ωρη απεργία που καλέστηκε από τη συνδικαλιστική ομοσπονδία, λόγω του πλαστού χαρακτήρα της ήταν αρκετά αποτυχημένη, αλλά το παράδειγμα που αναφέρθηκε παραπάνω από την απεργία των τοπικών συγκοινωνιών, δείχνει ότι υπάρχει πιθανότητα έκρηξης του κινήματος. Ερ: Ποια είναι η κατάσταση του πολιτικής αστάθειας O Φράνκο Γκριζολία σε διεθνιστική συνάντηση στην Αθήνα εργατικού κινήματος, ιδίως του βιομηχανικού συνδικαλισμού; ποια η αλληλεπίδραση από το κλείσιμο των εργοστασίων; Απ: Υπάρχουν πολλοί αγώνες γύρω από το κλείσιμο των εργοστασίων, αλλά μένουν απομονωμένοι και αυτό προκαλεί σχεδόν σε κάθε περίπτωση, απογοήτευση και ήττα. Η ευθύνη της γραφειοκρατίας είναι ότι δεν ένωσε αυτούς τους αγώνες, αλλά και η πρωτοπορία είναι πολύ αδύναμη για να ξεπεραστεί η γραφειοκρατική κακή ηγεσία. Ερ: Σε σχέση με τις Ευρωεκλογές 2014 ποια είναι η κατάσταση στην Ιταλία και τι πιστεύει το PCL; Απ: Αυτό είναι ένα περίπλοκο ερώτημα. Ο νόμος για την παρουσία στις Ευρωεκλογές είναι ο πιο αντιδημοκρατικός εκλογικός νόμος στην Ιταλία. Αν δεν έχεις κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, είσαι υποχρεωμένος να μαζέψεις ένα τεράστιο αριθμό υπογραφών σε κάθε περιοχή, συμπεριλαμβανομένων και των πιο μικρών. Στην πραγματικότητα κανένα εξωκοινοβουλευτικό κόμμα δε μπορεί να μαζέψει τόσες υπογραφές. Υπ αυτές τις συνθήκες, είναι πολύ πιθανό το PCL να μη μπορέσει να συμμετάσχει στις Ευρωεκλογές αλλά βεβαίως αντ αυτού θέλουμε να ξεκινήσουμε μια πολιτική καμπάνια για να παρουσιάσουμε όσο πιο πλατειά γίνεται το επαναστατικό μας πρόγραμμα, συμπεριλαμβανομένης και της καταγγελίας της παρούσας αντιδημοκρατικής νομοθεσίας που μας στερεί το δικαίωμα να συμμετάσχουμε επίσημα στις εκλογές. Ερ: Ποια είναι η γνώμη του PCL για τους Μπερλουσκόνι, Γκρίλο και την Κυβέρνηση; Απ: Ο Μπερλουσκόνι είναι ένας εγκληματίας που καταδικάστηκε σε κοινωφελή εργασία αντί για φυλακή από την αστική τάξη, αλλά δεν είναι πολιτικά τελειωμένος ακόμα, γιατί διατηρεί μια ορισμένη αίγλη στα πιο αδαή κομμάτια της μικροαστικής τάξης και τα λαϊκά στρώματα εκτός της βιομηχανικής εργατικής τάξης. O Γκρίλο ηγείται ενός λαϊκίστικου κινήματος διαμαρτυρίας με ένα πρόγραμμα που αν πάμε πέρα από τη δημαγωγία του εναντίον των πολιτικών, είναι ουσιαστικά αντιδραστικό, ενάντια σε κάθε μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης, τόσο σε πολιτικό όσο και συνδικαλιστικό επίπεδο. Η κυβέρνηση Λέττα αυτή τη στιγμή αμφισβητείται από το γεγονός ότι στη σημαντικότερη συνιστώσα της, το ημοκρατικό Κόμμα, υπάρχει ένας νέος ηγέτης πολύ δεξιός, ο οποίος θέλει όσο πιο γρήγορα γίνεται για να πάει σε εκλογές. Την ίδια στιγμή, η μεγαλοαστική τάξη θέλει μια χρονιά σταθεροποίησης με την παρούσα κυβέρνηση και έχει τη σθεναρή υποστήριξη του Προέδρου της ημοκρατίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, ο οποίος, σύμφωνα με το ιταλικό Σύνταγμα είναι το μόνο πρόσωπο που έχει το δικαίωμα να διαλύσει το κοινοβούλιο. Ερ: Ποια είναι η κατάσταση της Αριστεράς στην Ιταλία σήμερα; Απ: Η κατάσταση της Αριστεράς σήμερα είναι πολύ κακή. Όλα μαζί τα αριστερά κόμματα, από τους ρεφορμιστές ως το PCL, έχουν τώρα μια εκλογική υποστήριξη όχι μεγαλύτερη από 6%. Όλη η αριστερά πληρώνει τις συνέπειες της συμμετοχής του κόμματος που ήταν εκείνη την εποχή το πιο σεβαστό αριστερό κόμμα (το Κόμμα της «Κομμουνιστικής Επανίδρυσης») στην κεντροδεξιά αστική κυβέρνηση (την περίοδο ). Το επίπεδο της δυσαρέσκειας προς την αριστερά στην Ιταλία είναι πολύ υψηλό και δεν τείνει να μετατραπεί σε μια μεγάλη ματιά προς την επαναστατική εναλλακτική λύση. Ως PCL θα πρέπει να διευκρινίσουμε παθιασμένα και σταθερά, ότι η δοκιμασία του παρελθόντος είναι το αποτέλεσμα του ρεφορμιστικού χαρακτήρα των ηγεσιών και ότι παρά τη μικρή οργανωτική πραγματικότητά του, το PCL υποδεικνύει τη λύση, που είναι μια επαναστατική προοπτική της ταξικής πάλης. Ερ: Στην Ελλάδα, έχουμε τη Χρυσή Αυγή στο Κοινοβούλιο. Ποια είναι η κατάσταση με τους φασίστες στην Ιταλία σήμερα; Υπάρχουν ομοιότητες; Απ: Προς το παρόν οι φασίστες είναι ακόμη σχετικά μικρές ομάδες στην Ιταλία και δεν είναι ενωμένοι. Όμως, αυξάνονται. Και έχει υπάρξει μια μετατόπιση προς τα δεξιά των πιο σεβαστών αντιδραστικών δυνάμεων. Υπό αυτήν την έννοια, θα πρέπει ασχοληθούμε με την περίπτωση λόγω της κρίσης ένα τμήμα της μικροαστικής τάξης πιθανότατα να τραβηχτεί στην ψεύτικη λύση των φασιστών (Έξω από το ευρώ, όχι στους μετανάστες, ισχυρή εξουσία για να λάβει ριζικά μέτρα, κλπ.). Πρέπει να οργανώσουμε ένα Ενιαίο Μέτωπο των Εργαζομένων για την συντριβή των φασιστών άμεσα και για να αποφευχθεί η ανάπτυξη της επιρροής τους. * O Franco Grizolia είναι στέλεχος του Partito Comunista dei Lavoratori (Kομμουνιστικό Kόμμα Eργαζομένων) και της Συντονιστικής για την επανίδρυση της Tέταρτης ιεθνούς (CRFI)

7 σελίδα 12 σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 σελίδα 13 Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ Στις 21 Γενάρη συμπληρώθηκαν 90 χρόνια από το θάνατο του B.I. Λένιν (10 Aπριλίου Γενάρη 1924), ηγέτη της Oκτωβριανής Eπανάστασης, της πρώτης μεγάλης «εφόδου στον ουρανό» για την οργάνωση της κοινωνίας σε μη εκμεταλλευτικές σοσιαλιστικές βάσεις. Ανεξάρτητα από την μετέπειτα δραματική πορεία της επανάστασης, την σταλινική αντεπανάσταση, τον εκφυλισμό και την κυριαρχία ενός γραφειοκρατικού καρκινώματος, μέχρι την ανοικτή πορεία στην καπιταλιστική παλινόρθωση, η ρώσικη επανάσταση είναι πηγή έμπνευσης και μαθημάτων. Xωρίς τα μαθήματα από τις θεωρητικές και πολιτικές εμπειρίες της Oκτωβριανής Eπανάστασης, τον θρίαμβο και τη τραγωδία, καμμιά νέα απόπειρα δεν μπορεί να είναι επιτυχής. Mαζί με τον Bλαδίμηρο Ίλιτς Oυλιάνοφ, τον κατά κόσμον Λένιν, τιμάμε, επίσης, δυο ακόμη «Λ» τη μεγάλη επαναστάτρια Pόζα Λούξεμπουργκ και τον Kαρλ Λήμπκνεχτ, που δολοφονήθηκαν, κατ εντολή της ηγεσίας των Σοσιαλδημοκρατών από τα Φράικορπς, τους προδρόμους των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των γερμανών Σπαρτακιστών, στις 15 Γενάρη Στα πρώτα χρόνια, πριν τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό της, η Kομμουνιστική Διεθνής τιμούσε τα «3 Λ». Στο παρόν φύλλο μνήμης και τιμής δημοσιεύουμε ένα από τα τελευταία κείμενα του Λένιν, «Για τη σημασία του μαχόμενου υλισμού» (1922), που κατά κάποιον τρόπο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η φιλοσοφική του διαθήκη. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα αυτές οι κατευθυντήριες φιλοσοφικές οδηγητικές γραμμές ελάχιστα βρει ανταπόκριση, από ελάχιστους μαρξιστές επαναστάτες. Αν και σε διάφορα κείμενα του Λένιν, υπάρχουν πολλές αναφορές, π.χ. η ανάλυση για τον ιμπεριαλισμό, για το κράτος και την επανάσταση, το εθνικό ζήτημα, τον αριστερισμό κ.λπ., στη φιλοσοφική πάλη του Λένιν δίνεται, συνήθως, μικρή προσοχή. Aλλά η πάλη για μια διαλεκτική και υλιστική αντίληψη είναι ουσιώδης. Όπως σημείωνε ο Λέον Tρότσκι είναι αδύνατο να ανατρέψεις μια τάξη χωρίς να ανατρέψεις τον κυρίαρχο τρόπο σκέψης. H πάλη λοιπόν του Λένιν για τον διαλεκτικό υλισμό, από το Yλισμός και Eμπειριοκριτικισμός (1908), ως τα περίφημα Φιλοσοφικά Tετράδια είναι αναπόσπαστο μέρος της πάλης του για την συντριβή του κράτους με την προλεταριακή επανάσταση και την ανατροπή του συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης της κοινωνίας. Tο άρθρο «ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤOY MAXOMENOY YΛIΣMOY» δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο θεωρητικό περιοδικό των Mπολσεβίκων Πόντ Zνάμενεμ Mαρξίσμα (Yπό τη Σημαία του Mαρξισμού) το Mάρτη του Σε αυτό το κείμενο ο Λένιν επιχειρεί να καθορίσει τις βασικές κατευθύνσεις και καθήκοντα των κομμουνιστών στο μέτωπο της φιλοσοφίας, προτείνοντας τη συστηματική επεξεργασία της χεγγελιανής διαλεκτικής μέσω της δημιουργίας ενός «συνδέσμου υλιστών οπαδών της χεγγελιανής διαλεκτικής». Tο κείμενο αυτό περιλαμβάνεται στον τόμο 45 των Aπάντων του Λένιν (Eκδόσεις Σύγχρονη Eποχή). Προτείνει επίσης τη συμμαχία των εκπρόσωπων του μαχόμενου υλισμού με τους εκπροσώπους των σύγχρονων φυσικών επιστημών. Γράφει: «Πρέπει να προσέξουμε περισσότερο αυτή τη συμμαχία. Πρέπει να μην ξεχνάμε ότι ακριβώς αυτή η απότομη στροφή που κάνουν τώρα οι σύγχρονες φυσικές επιστήμες δημιουργεί πλήθος αντιδραστικών φιλοσοφικών σχολών και παρασχολών, κατευθύνσεων και παρακατευθύνσεων. Γι αυτό η παρακολούθηση των ζητημάτων που βάζει η νεότατη επανάσταση στον τομέα των φυσικών επιστημών, και η εξασφάλιση της συνεργασίας των φυσιοδιφών στο φιλοσοφικό περιοδικό, είναι πρόβλημα που χωρίς τη λύση του, ο μαχόμενος υλισμός δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι ούτε μαχόμενος, ούτε υλισμός» (τομ. 45, σελ. 29). Ενάντια σ αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να στέκονται στο έδαφος της επιστήμης ή του υλισμού χωρίς την διαλεκτική, προειδοποιεί: «Και για να μην αντιμετωπίσουμε επιπόλαια ένα παρόμοιο φαινόμενο, πρέπει να καταλάβουμε πως χωρίς σοβαρή φιλοσοφική θεμελίωση καμιά φυσική επιστήμη, κανένας υλισμός δεν μπορεί να αντιπαλέψει την επίθεση των αστικών ιδεών και την αναστήλωση της αστικής κοσμοθεωρίας. Ο φυσιοδίφης για να αποδυθεί στην πάλη αυτή και για να τα βγάλει πέρα με απόλυτη επιτυχία, πρέπει να είναι ένας σύγχρονος υλιστής, συνειδητός, οπαδός του υλισμού που εκπροσωπεί ο Μαρξ, δηλαδή πρέπει να είναι διαλεκτικός υλιστής. Για να πετύχουν το σκοπό αυτό οι συνεργάτες του περιοδικού «Ποντ Ζνάμενεμ Μαρξίσμα» πρέπει να οργανώσουν τη συστηματική μελέτη της διαλεκτικής του Χέγγελ από υλιστική άποψη...», (ό.π.π., σελ ). Θ. Κουτσουμπός Β. Ι. Λένιν ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΜΑΧΟΜΕΝΟΥ ια τα γενικά καθήκοντα του περιοδικού «Ποντ Ζνάμενεμ Μαρξίσμα» ο σύντροφος Τρότσκι στο τεύχος.1-2 είπε ήδη ό,τι έπρεπε να ειπωθεί και τα είπε πολύ καλά. Θα ήθελα να σταθώ σε μερικά ζητήματα που καθορίζουν ακριβέστερα το περιεχόμενο και το πρόγραμμα της δουλειάς που ανάγγειλε η Σύνταξη του περιοδικού στο εισαγωγικό σημείωμα του τεύχους Στο σημείωμα αυτό αναφέρεται πως όλοι όσοι έχουν συγκεντρωθεί γύρω από το περιοδικό «Ποντ Ζνάμενεμ Μαρξίσμα» δεν είναι κομμουνιστές, όλοι όμως είναι συνεπείς υλιστές. Νομίζω ότι μια τέτια συμμαχία κομμουνιστών και μη κομμουνιστών είναι απόλυτα αναγκαία και καθορίζει σωστά τα καθήκοντα του περιοδικού. Ένα από τα πιο μεγάλα και επικίνδυνα λάθη των κομμουνιστών (και γενικά των επαναστατών που άρχισαν με επιτυχία μια μεγάλη επανάσταση) είναι η αντίληψη πως μπορούν τάχα την επανάσταση να την ολοκληρώσουν με τις προσπάθειες των επαναστατών. Αντίθετα, για την επιτυχία κάθε σοβαρής επαναστατικής δουλειάς είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε και να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε στην πράξη την αρχή πως οι επαναστάτες μπορούν να παίζουν το ρόλο μόνο της πρωτοπορίας μιας πραγματικά βιώσιμης και πρωτοπόρας τάξης. Η πρωτοπορία μόνο τότε εκπληρώνει τα καθήκοντα της πρωτοπορίας, όταν ξέρει να μην αποσπάται από τη μάζα που καθοδηγεί, αλλά πραγματικά να οδηγεί ολόκληρη τη μάζα προς τα μπρος. Αν δεν γίνει συμμαχία με τους μη κομμουνιστές στους πιο διαφορετικούς τομείς δράσης ούτε λόγος μπορεί να γίνει για οποιαδήποτε επιτυχή κομμουνιστική οικοδόμηση. Αυτό αφορά και τη δουλειά της υπεράσπισης του υλισμού και του μαρξισμού, που ανέλαβε το περιοδικό «Ποντ Ζνάμενεμ Μαρξίσμα». Στις κύριες κατευθύνσεις της πρωτοπόρας κοινωνικής σκέψης της Ρωσίας υπάρχει ευτυχώς σοβαρή υλιστική παράδοση. Αφήνοντας πια τον Γκ. Β. Πλεχάνοφ, αρκεί να αναφέρουμε τον Τσερνισέβσκι, σε σύγκριση με τον οποίο οι σημερινοί ναρόντνικοι (λαϊκοί σοσιαλιστές, Εσέροι, κτλ.) υποχωρούσαν συχνά, κυνηγώντας μοντέρνες αντιδραστικές φιλοσοφικές θεωρίας, παρασυρόμενοι από την ψεύτικη λάμψη της δήθεν «τελευταίας λέξης» της ευρωπαϊκής επιστήμης και μη μπορώντας να διακρίνουν κάτω από την ψεύτικη εκείνη λάμψη τη μια ή την άλλη ποικιλομορφία τής δουλοπρέπειας προς την αστική τάξη, τις προλήψεις της και την αντιδραστικότητα των αστών. Πάντως, στη Ρωσία υπάρχουν ακόμα και θα υπάρχουν οπωσδήποτε για πολύ ακόμη καιρό υλιστές στο στρατόπεδο των μη κομμουνιστών, και επιτακτικό χρέος μας είναι να προσελκύσουμε σε συνεργασία όλους τους οπαδούς του συνεπούς και μαχόμενου υλισμού στην πάλη με την αντιδραστική φιλοσοφία και τις φιλοσοφικές προλήψεις της λεγόμενης «μορφωμένης κοινωνίας». Ο Ντίτσγκεν-πατέρας, που δεν πρέπει να τον συγχέουμε με το γιο του έναν δημοσιολόγο τόσο υπεροπτικό, όσο και αποτυχημένο διατύπωσε σωστά, εύστοχα και καθαρά τη βασική άποψη του μαρξισμού σχετικά με τις φιλοσοφικές κατευθύνσεις που κυριαρχούν στις αστικές χώρες και τραβούν το ενδιαφέρον των επιστημόνων και των δημοσιολόγων, λέγοντας πως τις περισσότερες φορές οι καθηγητές της φιλοσοφίας στη σύγχρονη κοινωνία δεν είναι στην ουσία τίποτε άλλο, παρά «διπλωματούχοι λακέδες της παπαδοκρατίας». Οι ρώσοι μας διανοούμενοι, που αρέσκονται να θεωρούν τον εαυτό τους πρωτοπόρο, όπως άλλωστε και οι συνάδελφοί τους σε όλες τις άλλες χώρες, δεν αγαπούν καθόλου να μεταφερθεί το ζήτημα στο επίπεδο της εκτίμησης που κάνει ο Ντίτσγκεν. Και δεν το αγαπούν, γιατί η αλήθεια τους πειράζει. Αρκεί να αναλογιστούμε κάπως την κρατική εξάρτηση, στη συνέχεια τη γενική οικονομική εξάρτηση, κατόπι την εξάρτηση της καθημερινής ζωής και κάθε άλλη εξάρτηση των μορφωμένων ανθρώπων σήμερα από την κυρίαρχη αστική τάξη, για να καταλάβουμε την απόλυτη ορθότητα αυτού του αυστηρού χαρακτηρισμού του Ντίτσγκεν. Αρκεί να θυμηθούμε τις περισσότερες μοντέρνες φιλοσοφικές κατευθύνσεις που τόσο συχνά εμφανίζονται στις ευρωπαϊκές χώρες, αρχίζοντας έστω από εκείνες που σχετίζονταν με την ανακάλυψη του ραδίου, και τελειώνοντας με εκείνες που πάνε τώρα να πιαστούν από τον Αϊνστάιν, για να καταλάβουμε το δεσμό που υπάρχει ανάμεσα στα ταξικά συμφέροντα και στις ταξικές απόψεις της αστικής τάξης, ανάμεσα στην υποστήριξη που δίνει στις κάθε λογής θρησκείες και στο ιδεολογικό περιεχόμενο των μοντέρνων φιλοσοφικών κατευθύνσεων. Απ όλα τα παραπάνω φαίνεται πως ένα περιοδικό, που θέλει να είναι όργανο του μαχόμενου υλισμού, πρέπει να είναι, πρώτο, όργανο μαχητικό, δηλαδή πρέπει να ξεσκεπάζει και να καταπολεμά με συνέπεια όλους τους σύγχρονους «διπλωματούχους λακέδες της παπαδοκρατίας», αδιάφορο αν εμφανίζονται σαν εκπρόσωποι της επίσημης επιστήμης, ή σαν ελεύθεροι σκοπευτές που αυτοαποκαλούνται δημοσιολόγοι της «δημοκρατικής αριστεράς ή ιδεολόγοισοσιαλιστές». εύτερο, το περιοδικό αυτό πρέπει να είναι όργανο του μαχόμενου αθεϊσμού. Έχουμε υπηρεσίες ή τουλάχιστο κρατικά ιδρύματα που καταγίνονται με τη δουλειά αυτή. Μα η δουλειά αυτή είναι πολύ αδύνατη, εντελώς ανεπαρκής, γιατί δέχεται, όπως φαίνεται, την καταθλιπτική επίδραση των γενικών συνθηκών της πραγματικά ρωσικής (αν και σοβιετικής) γραφειοκρατίας μας. Γι αυτό, το περιοδικό που αναλαμβάνει το καθήκον να γίνει όργανο του μαχόμενου υλισμού, πρέπει κι αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία δίπλα στο έργο των αντίστοιχων κρατικών ιδρυμάτων για τη βελτίωση και την αναζωογόνηση της δουλειάς να κάνει έντονη αθεϊστική προπαγάνδα και πάλη. Πρέπει να παρακολουθείται με προσοχή όλη η σχετική φιλολογία σε όλες τις γλώσσες, να μεταφράζεται ή τουλάχιστο να μεταδίδεται περιληπτικά καθετί που έχει κάποια αξία σ αυτό τον τομέα. Ο Έγκελς από καιρό ακόμη συμβούλευε τους καθοδηγητές του σύγχρονου προλεταριάτου να μεταφράσουν τα μαχητικά αθεϊστικά έργα του τέλους του 18ου αιώνα για να κυκλοφορούν πλατιά μέσα στο λαό. Είναι ντροπή μας που ως τα σήμερα δεν το κάναμε (είναι κι αυτό μια από τις πολυάριθμες αποδείξεις ότι πολύ ευκολότερα μπορεί κανείς να κατακτήσει την εξουσία σε μια επαναστατική περίοδο, παρά να χρησιμοποιήσει σωστά αυτή την εξουσία). Κάποτε γίνονταν προσπάθειες να δικαιολογηθεί αυτή η χαλαρότητα, η αδράνεια και η αδεξιότητά μας μ ένα σωρό «σοβαροφανείς» ισχυρισμούς, όπως π.χ. ότι τα παλιά αθεϊστικά έργα του 18ου αιώνα έχουν τάχα ξεπεραστεί, δεν είναι επιστημονικά, είναι απλοϊκά κτλ. εν υπάρχει πράγμα χειρότερο από κάτι τέτοιες, δήθεν επιστημονικές σοφιστείες, που πάνε να καλύψουν ή το σχολαστικισμό, ή την πλήρη άγνοια του μαρξισμού. Φυσικά, στα αθεϊστικά συγγράμματα των επαναστατών του 18ου αιώνα θα βρεθούν Ο Καρλ Λίμπκνεχτ νεκρός όχι λίγα σημεία και αντιεπιστημονικά και απλοϊκά. Μα κανένας δεν εμποδίζει τους εκδότες αυτών των έργων να τα περικόψουν και να προσθέσουν σ αυτά σύντομους επίλογους, όπου να φαίνεται η πρόοδος που σημείωσε η ανθρωπότητα από τα τέλη του 18ου αιώνα κι εδώ στον τομέα της επιστημονικής κριτικής της θρησκείας, να αναφέρονται τα σχετικά νεότερα έργα κτλ. Θα κάναμε το μεγαλύτερο και το χειρότερο λάθος που μπορεί να κάνει ένας μαρξιστής, αν λέγαμε πως τα πολλά εκατομμύρια των λαϊκών (ιδιαίτερα των αγροτικών και βιοτεχνικών) μαζών, που ολόκληρη η σύγχρονη κοινωνία τα έχει καταδικάσει στο σκοτάδι, στην αμάθεια και στις προλήψεις, μπορούν να απαλλαγούν από το σκοτάδι αυτό μόνο με την ευθεία γραμμή της καθαρά μαρξιστικής διαφώτισης. Στις μάζες αυτές πρέπει να δώσουμε πολυποίκιλο υλικό για την αθεϊστική προπαγάνδα, να τις κατατοπίσουμε στα γεγονότα που παρουσιάζουν οι πιο διαφορετικές πλευρές της ζωής, να τις πλησιάσουμε με διάφορους τρόπους, για να τους προκαλέσουμε το ενδιαφέρον, να τους ξυπνήσουμε από το θρησκευτικό λήθαργο, να τις τραντάξουμε απ όλες τις μεριές, με τους πιο διαφορετικούς τρόπους κτλ. Τα συγγράμματα των παλιών αθεϊστών του 18ου αιώνα, τα γραμμένα με πνεύμα, με ζωντάνια και με ταλέντο, που χτυπούσαν με τρόπο ευφυή και απροκάλυπτο την παπαδοκρατία, θα αποδειχτούν σε μια σειρά περιπτώσεις χίλιες φορές πιο κατάλληλα για να ξυπνήσουν τους ανθρώπους από το θρησκευτικό λήθαργο, παρά τα ανιαρά, μονότονα, χωρίς σχεδόν κανένα καλοδιαλεγμένο στοιχείο, αναμασήματα του μαρξισμού, που κυριαρχούν στη φιλοσοφία μας και που (γιατί να το κρύβουμε) συχνά διαστρεβλώνουν το μαρξισμό. Όλα τα οπωσδήποτε μεγάλα έργα του Μαρξ και του Έγκελς τα έχουμε μεταφράσει. εν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να φοβόμαστε πως ο παλιός αθεϊσμός και ο παλιός υλισμός δεν θα συμπληρωθούν σε μας με τις διορθώσεις που έκαναν ο Μαρξ και ο Έγκελς. Το πιο σπουδαίο και αυτό ακριβώς ξεχνούν τις περισσότερες φορές οι δικοί μας οι δήθεν μαρξιστές-κομμουνιστές που στην πραγματικότητα παραμορφώνουν το μαρξισμό είναι να μπορέσουμε να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον των εντελώς καθυστερημένων ακόμη μαζών με τη συνειδητή αντιμετώπιση των θρησκευτικών ζητημάτων και με τη συνειδητή κριτική της θρησκείας. Από την άλλη μεριά, κοιτάξτε τους εκπροσώπους της σύγχρονης επιστημονικής κριτικής της θρησκείας. Σχεδόν πάντα οι εκπρόσωποι αυτοί της μορφωμένης αστικής τάξης «συμπληρώνουν» τα ίδια τα επιχειρήματά τους που ανασκευάζουν τις θρησκευτικές προλήψεις με τέτοιους συλλογισμούς, που αμέσως τους ξεσκεπάζουν σαν υποτελείς της ιδεολογίας της αστικής τάξης, σαν «διπλωματούχους λακέδες της παπαδοκρατίας». Ορίστε δυο παραδείγματα. Ο καθηγητής Ρ.Γ.Βίπερ τύπωσε το 1918 ένα βιβλιαράκι με τον τίτλο: «Η εμφάνιση του χριστιανισμού» (έκδοση «Φάρος», Μόσχα). Εκθέτοντας τα βασικά συμπεράσματα της σύγχρονης επιστήμης, ο συγγραφέας όχι μόνο δεν καταπολεμά τις προλήψεις και την απάτη, που είναι το όπλο της εκκλησίας, σαν πολιτικής οργάνωσης, όχι μόνο παρακάμπτει αυτά τα ζητήματα, μα προβάλλει τον εντελώς γελοίο και αντιδραστικότατο ισχυρισμό ότι στέκει πάνω από τις δυο «ακρότητες»: και την ιδεαλιστική και την υλιστική. Αυτό δεν είναι παρά δουλοπρέπεια απέναντι στην κυρίαρχη αστική τάξη, που ξοδεύει εκατοντάδες εκατομμύρια ρούβλια σε όλο τον κόσμο από τα κέρδη που ξεζουμίζει από τους εργαζόμενους για να υποστηρίξει τη θρησκεία. Ο γνωστός γερμανός επιστήμονας Άρτουρ Ντρεβς, καταπολεμώντας στο βιβλίο του Ο μύθος του Χριστού τις θρησκευτικές προλήψεις και τα παραμύθια, ενώ αποδείχνει πως κανένας Χριστός δεν υπήρξε, στο τέλος του βιβλίου τάσσεται υπέρ της θρησκείας, μόνο που πρέπει να είναι ανανεωμένη αποκαθαρισμένη, εκλεπτυσμένη, ικανή να αντισταθεί στο «νατουραλιστικό ρεύμα που γίνεται από μέρα σε μέρα όλο και πιο ισχυρό» (σελ. 238 της 4ης γερμανικής έκδοσης του 1910). Πρόκειται εδώ για έναν απροκάλυπτο αντιδραστικό, συνειδητό, που βοηθά ανοιχτά τους εκμεταλλευτές να αντικαταστήσουν τις παλιές και σαθρές θρησκευτικές προλήψεις με προλήψεις καινούριες, ακόμη πιο σιχαμερές και χυδαίες. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έπρεπε να μεταφραστεί ο Ντρεβς. Αυτό σημαίνει ότι οι κομμουνιστές και όλοι οι συνεπείς υλιστές πρέπει, πραγματοποιώντας σ έναν ορισμένο βαθμό τη συμμαχία τους με την προοδευτική μερίδα της αστικής τάξης, να την ξεσκεπάζουν αδίστακτα, όταν η μερίδα αυτή περνάει σε θέσεις αντιδραστικές. Αυτό σημαίνει πως όποιος φοβάται τη συμμαχία με τους εκπροσώπους της αστικής τάξης του 18ου αιώνα, δηλ. της εποχής που η τάξη αυτή ήταν επαναστατική, προδίδει το μαρξισμό και τον υλισμό, γιατί η «συμμαχία» με τους Ντρεβς με τη μια ή την άλλη μορφή, στον άλφα ή στον βήτα βαθμό, είναι για μας υποχρεωτική στην πάλη ενάντια στον κυρίαρχο θρησκευτικό σκοταδισμό. Το περιοδικό «Ποντ Ζνάμενεμ Μαρξίσμα», που θέλει να είναι όργανο του μαχόμενου υλισμού, οφείλει να δόσει μεγάλη προσοχή στην αθεϊστική προπαγάνδα, στην παρακολούθηση της σχετικής φιλολογίας και στην αναπλήρωση των τεράστιων κενών της κρατικής μας δουλειάς σ αυτό τον τομέα. Ιδιαίτερη σημασία έχει να χρησιμοποιούνται τα βιβλία και οι μπροσούρες που περιέχουν πολλά συγκεκριμένα στοιχεία και συγκρίσεις και που δείχνουν το δεσμό των ταξικών συμφερόντων και των ταξικών οργανώσεων της σύγχρονης αστικής τάξης με τις οργανώσεις των θρησκευτικών ιδρυμάτων και της θρησκευτικής προπαγάνδας. Ξεχωριστή σπουδαιότητα έχουν όλα τα στοιχεία που αναφέρονται στις Ενωμένες Πολιτείες της Βόρειας Αμερικής, όπου λιγότερο διαφαίνεται ο επίσημος, ο δημόσιος, ο κρατικός δεσμός ανάμεσα στη θρησκεία και στο κεφάλαιο. Σε αντάλλαγμα όμως βλέπουμε πιο καθαρά πως η λεγόμενη «σύγχρονη δημοκρατία» (που τόσο ανόητα κοψομεσιάζονται μπροστά της οι μενσεβίκοι, οι Εσέροι και ως ένα σημείο και οι αναρχικοί κτλ.) δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ελευθερία να προπαγανδίζεται αυτό που συμφέρει στην αστική τάξη, και την τάξη αυτή τη συμφέρει να διακηρύσσονται οι πιο αντιδραστικές ιδέες, η θρησκεία, ο σκοταδισμός, η υπεράσπιση των εκμεταλλευτών κτλ. Θα ήθελα να ελπίζω πως το περιοδικό που θέλει να είναι όργανο του μαχόμενου υλισμού, θα δόσει στο αναγνωστικό μας κοινό υλικά της αθεϊστικής φιλολογίας, υποδείχνοντας για ποιες ακριβώς κατηγορίες αναγνωστών και από ποια πλευρά θα ήταν κατάλληλα τα διάφορα έργα, αναφέροντας ποια βιβλία εκδώσαμε ως τώρα (και πρέπει να παρθούν υπόψη μόνο οι κάπως καλές μεταφράσεις που δεν είναι και τόσο πολλές) και ποια πρέπει ακόμη να εκδοθούν. * * * * 12/ ΙΙΙ/1922 Ν. ΛΕΝΙΝ (Aναδημοσιεύεται από τα Άπαντα», τόμος 45, σελ στο επόμενο φύλλο το β μέρος)

8 Ο Καρλ βρίσκεται στη φυλακή Λουκάου ένα χρόνο τώρα. Αναλογίζομαι αυτό το το γεγονός τόσο συχνά αυτό το μήνα όπως και το γεγονός ότι είναι μόλις ένας χρόνος από τότε που ήρθε να με δει στο Βρόνκε και μου έδωσε εκείνο το υπέροχο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αυτή τη φορά κανόνισα να πάρω ένα εδώ, αλλά μου έφεραν ένα τόσο άθλιο δεντράκι, με κάποια από τα κλαδιά του σπασμένα - δεν υπάρχει καμία σύγκριση μεταξύ αυτού και του δικού σας. Σίγουρα δεν ξέρω πώς θα καταφέρω να στερεώσω και τα οκτώ κεριά που έχω πάρει γι αυτό. Αυτά είναι τα τρίτα μου Χριστούγεννα στη φυλακή, αλλά δεν χρειάζεται να το πάρεις κατάκαρδα. Είμαι τόσο ήρεμη και χαρούμενη όσο ποτέ. Χθες το βράδυ ξαγρύπνησα πολύ. Πρέπει να πηγαίνω για ύπνο στις δέκα, αλλά ποτέ δεν με παίρνει ο ύπνος πριν από τη μία το πρωί, γι αυτό ξαπλώνω στο σκοτάδι κι αναλογίζομαι πολλά πράγματα. Χθες το βράδυ οι σκέψεις μου ταξίδευαν τόσο μακριά: Πόσο περίεργο είναι ότι βρίσκομαι πάντα σε ένα είδος χαρούμενης μέθης, αν και χωρίς φανερό λόγο. Είμαι εδώ ξαπλωμένη σε ένα σκοτεινό κελί πάνω σε ένα στρώμα σκληρό σαν πέτρα το κτήριο έχει τη συνηθισμένη του σιγή νεκροταφείου, τόσο που κάλλιστα θα μπορούσε κανείς να είναι ήδη στον τάφο από το παράθυρο πέφτει κατά μήκος του κρεβατιού μια λάμψη φωτός από τη λάμπα που καίει όλη τη νύχτα μπροστά από τη φυλακή. Κατά διαστήματα ακούω αχνά στο βάθος το θόρυβο ενός διερχόμενου τρένου, ή κοντά μου τον ξερόβηχα του δεσμοφύλακα, που φορώντας τις βαριές μπότες του κάνει μερικά αργά βήματα για να ξεπιαστεί. Το τρίξιμο του χαλικιού κάτω από τα πόδια του έχει έναν τόσο απελπιστικό ήχο που εκπέμπει στο νωπό και ζοφερό βράδυ όλη την κούραση και την ματαιότητα της ύπαρξης. Eίμαι ξαπλωμένη εδώ μόνη και σιωπηλή, περιτριγυρισμένη από τις πολλές μαύρες πλευρές του σκότους, της ανίας, της ανελευθερίας και του χειμώνα - και όμως η καρδιά μου χτυπάει με ανυπολόγιστη και ακατανόητη εσωτερική χαρά, ακριβώς σαν να διέσχιζα ένα ανθισμένο λιβάδι σελίδα 14 σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 Ρόζα Λούξεμπουργκ Γράμμα στη Σόνια Λίμπκνεχτ Βρότσλαβ, μέσα Δεκέμβρη 1917 στη λαμπρή λιακάδα. Και μέσα στο σκοτάδι χαμογελώ στη ζωή, σαν να ξέρω το μαγικό μυστικό που μου επιτρέπει να μετατρέπω όλη την κακία και την ψευτιά σε γαλήνη και ευτυχία. Αλλά όταν τριβελίζω το νου μου για την αιτία αυτής της χαράς, ανακαλύπτω πως δεν υπάρχει καμιά αιτία και γελάω με μένα. Πιστεύω ότι το μαγικό μυστικό είναι απλώς η ίδια η ζωή. Αυτό το βαθύ σκοτάδι της νύχτας είναι απαλό και υπέροχο σαν βελούδο - αρκεί να το δει κανείς με το σωστό τρόπο. Το τρίξιμο του βρεγμένου χαλικιού κάτω από το αργό και βαρύ πάτημα του δεσμοφύλακα είναι κι αυτό ένα υπέροχο μικρό τραγούδι της ζωής - για κάποιον που έχει αυτιά να ακούσει. Κάτι τέτοιες στιγμές σε σκέφτομαι και αυτό για να μπορούσα να δώσω και σε σένα αυτό το μαγικό κλειδί. Τότε θα ήσουν ανά πάσα στιγμή σε θέση να δεις την ομορφιά και τη χαρά της ζωής τότε επίσης θα μπορούσες να βιώσεις αυτή τη γλυκιά μέθη και ν ανοίξεις το δρόμo σου σε ένα ανθισμένο λιβάδι. Μη νομίσεις πως σε εξαπατώ με απολαύσεις της φαντασίας μου ή ότι κηρύσσω τον ασκητισμό. Θέλω να γευτείς όλες τις πραγματικές απολαύσεις των αισθήσεων. Η μόνη μου λαχτάρα είναι να σου προσφέρω την ανεξάντλητη εσωτερική μου γαλήνη. Έτσι θα είμαι ήσυχη ότι στο πέρασμά σου από τη ζωή θα είσαι ντυμένη μ έναν αστροστολισμένο μανδύα που θα σε προστατεύει από κάθε μικροπρεπές, ασήμαντο, ή ενοχλητικό. Ενδιαφέρομαι να ακούσω για αυτά τα υπέροχα τσαμπιά μούρων, τα μαύρα και τα βιολετί που μάζεψες στο Πάρκο Στέγκλιτζ. Τα μαύρα μούρα μπορεί να ήταν αφροξυλιάς - ξέρεις φυσικά τα μούρα αφροξυλιάς που κρέμονται σε παχιές και βαριές συστάδες ανάμεσα σε φύλλα σε σχήμα βεντάλιας. Μάλλον όμως ήταν αγριομυρτιάς με λυγερές και κομψές, στητές κορφές μούρων ανάμεσα σε στενά μακρουλά πράσινα φύλλα. Τα κοκκινωπά βιολετί μούρα, σχεδόν κρυμμένα από μικρά φύλλα, πρέπει να ήταν εκείνα της μουσμουλιάς-νάνου το κανονικό τους χρώμα είναι το κόκκινο, αλλά αυτήν την εποχή που είναι υπερώριμα και αρχίζουν να σαπίζουν, παίρνουν συχνά μια βιολετί απόχρωση. Τα φύλλα της είναι σαν αυτά της μυρτιάς, μικρά, αιχμηρά, σκούρα πράσινα, σαν δέρμα από την μια πλε υρά αλλά τραχιά από κάτω. Σονιούσα, γνωρίζεις το Verhängnisvolle Gabel [1] του Πλάτεν; [2] Θα μπορούσες να μου το στείλεις ή να μου το φέρεις όταν θα έρθεις; Ο Καρλ μού είπε ότι το είχε διαβάσει στο σπίτι. Τα ποιήματα του Τζορτζ είναι υπέροχα. Τώρα ξέρω από πού πήρες το στίχο «Και ανάμεσα στο θρόϊσμα των ροδοκόκκινων σιτηρών», το οποίο λάτρευες να ανάφερες όταν περπατούσαμε στην εξοχή. Ελπίζω να μου αντιγράψεις το neuen Amadis [3] όταν έχεις χρόνο. Μου αρέσει τόσο πολύ αυτό το ποίημα (φυσικά χάρη στη σύνθεση του Ούγκο Βολφ) αλλά δεν το έχω εδώ. Διαβάζεις ακόμη το LessingLegende ; Ξαναδιάβασα το Η Ιστορία του Υλισμού του Λάνγκε [4], το οποίο έβρισκα πάντα εμψυχωτικό και αναζωογονητικό. Ελπίζω λοιπόν ότι θα το διαβάσεις κάποια μέρα. Αχ, Σονίτσκα καλή μου, πρόσφατα σφίχτηκε η καρδιά μου. Στον προαύλιο χώρο που περπατώ, φτάνουν συχνά κάρα του στρατού, φορτωμένα τσουβάλια παλιά χιτώνια και πουκάμισα από το μέτωπο μερικές φορές λεκιασμένα με αίμα. Στέλνονται στα κελιά των γυναικών για να μπαλωθούν και μετά πάνε πίσω για να χρησιμοποιηθούν ξανά από το στρατό. Τις προάλλες, ένα από αυτά τα κάρα το έσερναν βούβαλοι αντί για άλογα. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ από τόσο κοντά αυτά τα πλάσματα. Είναι πολύ πιο γεροδεμένα από τα δικά μας βόδια, με επίπεδα κεφάλια και κέρατα έντονα κυρτά προς τα κάτω, κι έτσι τα κρανία τους μάλλον μοιάζουν με των προβάτων. Είναι μαύρα με μεγάλα ήρεμα μάτια. Έρχονται από τη Ρουμανία, είναι τρόπαια του πολέμου... Οι στρατιωτικοί οδηγοί είπαν πως ήταν πολύ δύσκολο να πιάσεις αυτά τα ζώα, που έ τρεχαν διαρκώς άγρια κι ακόμη πιο δύσκολο να τα χαλιναγωγήσεις. Τα είχαν ξυλοκοπήσει χωρίς οίκτο σύμφωνα με την αρχή του «vae victis» [5]. Υπάρχουν καμιά εκατοσταριά στο Βρότσλαβ και μόνο. Είναι συνηθισμένα στα πλούσια ρουμανικά λιβάδια και εδώ πρέπει να τα βγάλουν πέρα με λιγοστή άπαχη ζωοτροφή. Τα εκμεταλλεύονται αδίστακτα, να κουβαλάνε βαριά φορτία, να δουλεύουν μέχρι πραγματικά να πεθάνουν. Πριν λίγες μέρες ήρθε ένα κάρο με τσουβάλια, τόσο υπερφορτωμένο που τα βουβάλια δεν κατάφερναν να το σύρουν από κατώφλι της πόρτας. Ο στρατιωτικός επόπτης, ένας κτηνώδης τύπος, άρχισε να χτυπάει τα φτωχά θηρία με τη σκληρή λαβή του μαστιγίου του, τόσο βάρβαρα που ο επιστάτης της πύλης τον ρώτησε αγανακτισμένος αν νιώθει έστω κάποια συμπόνια για τα ζώα. «Όχι περισσότερο απ όση νοιώθει κάποιος για μας τους ανθρώπους», απάντησε με ένα σατανικό γέλιο και υπερδιπλασίασε τις βουρδουλιές. Στο μεταξύ, τα βουβάλια κατάφεραν να σύρουν το φορτίο πάνω από το εμπόδιο, αλλά ένα από αυτά αιμορραγούσε. Ξέρεις πως το δέρμα τους φημίζεται για το πάχος και την ανθεκτικότητά του κι όμως είχε κατακοπεί. Την ώρα της εκφόρτωσης, τα θηρία απόλυτα εξαντλημένα, στέκονταν εντελώς ακίνητα. Εκείνο που αιμορραγούσε κοιτούσε μπροστά κι είχε μια έκφραση στο μαύρο του πρόσωπο και στα ήρεμα μαύρα μάτια του, ακριβώς σαν κλαμένο παιδί ένα παιδί που έχει τιμωρηθεί άγρια και δεν ξέρει γιατί κι ούτε ξέρει πως να ξεφύγει από αυτό το μαρτύριο της ωμής βίας. Στάθηκα μπροστά στο κοπάδι το θηρίο με κοίταξε: δάκρυα ανέβλυζαν από τα μάτια μου - ήταν τα δικά του δάκρυα. Τα βάσανα ενός πολυαγαπημένου μου αδερφού δεν θα μπορούσαν να με συγκινήσουν πιο βαθιά από όσο η ανικανότητά μου μπροστά σε αυτή τη βουβή οδύνη. Πόσο μακριά, πόσο άπιαστα, πόσο χαμένα ήταν τα πλούσια πράσινα λιβάδια της Ρουμανίας! Πόσο διαφορετικά έλαμπε εκεί ο ήλιος, φυσούσε ο άνεμος πόσο διαφορετικά ήταν εκεί με το τραγούδι των πουλιών και το μελωδικό κάλεσμα του βοσκού. Αντ αυτού ο φριχτός δρόμος, ο αποπνικτικός στάβλος, το βρομερό σανό ανακατεμένο με σάπιο άχυρο, οι παράξενοι και απαίσιοι άνθρωποι. Χτύπημα στο χτύπημα και το αίμα να τρέχει από ανοιχτές πληγές. Φτωχέ μου φουκαρά είμαι τόσο ανίσχυρη, τόσο άφωνη όσο εσύ. Είμαι ένα με σένα στον πόνο μου, στην αδυναμία μου και στη λαχτάρα μου. Στο μεταξύ οι κρατούμενες συνωστίζονταν η μια πάνω στην άλλη καθώς ξεφόρτωναν γρήγορα το κάρο και κουβαλούσαν τα βαριά σακιά μέσα στο κτήριο. Ο οδηγός με τα χέρια στις τσέπες βημάτιζε πάνω-κάτω στο προαύλιο χαμογελώντας μόνος του ενώ σφύριζε ένα γνωστό σκοπό. Όλο το μεγαλείο του πολέμου πέρασε μπροστά από τα μάτια μου!... Γράψε μου σύντομα Σονίτσκα, σε φιλώ.η Ρόζα σο υ Μη σε νοιάζει, Σονιούτσκα μου πρέπει εν τούτοις να είσαι ήρεμη και ευτυχισμένη. Αυτή είναι η ζωή και πρέπει να τη ζήσουμε όπως είναι, θαρραλέα, ανυποχώρητα, χαμογελαστά παρ όλα αυτά. Υποσημειώσεις [1] Το Μοιραίο Πιρούνι, μια σατιρική κωμωδία. [2] Γερμανός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, γεννήθηκε το 1796, πέθανε το [3] Ποίημα του Γκαίτε. [4] Γεννήθηκε το 1828, πέθανε το Μαζί με το πολύ γνωστό Η Ιστορία του Υλισμού, έγραψε ένα ευρέως διαβασμένο έργο Το Εργατικό Ζήτημα, η Σημασία του για το Παρόν και το Μέλλον. Σοσιαλιστής στην προοπτική, ενδιαφέρθηκε αρκετά για την ίδρυση της Πρώτης Διεθνούς. [5] ουαί τοίς ηττημένοις, (στη νεοελληνική: αλίμονο στους ηττημένους). Απόδοση από την αγγλική μετάφραση και συμβουλευτικά από το πρωτότυπο γερμανικό κείμενο: Καίτη, ΓΣ, αδ βιβλίο Βασίλι Γκρόσμαν «Ζωή και πεπρωμένο», μετάφραση από τα ρωσικά Γιώργος Μπλάνας εκδόσεις Γκοβόστη, 2013, σελ. 956 Eνα από τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα του 20ου αιώνα, γραμμένο με το αίμα της ψυχής του μεγάλου σοβιετικού εβραίου συγγραφέα Βασίλι Γκρόσμαν. Ο Γκρόσμαν, φίλος του Γκόργκι και του Μπουλγκάκωφ, γεννήθηκε στο Μπερντίτσεβ της Ουκρανίας και αργότερα, σε ηλικία 28 ετών, εγκαταστάθηκε στη Μόσχα. Σπούδασε χημεία και εργάστηκε ως μηχανολόγος σε ανθρακωρυχείο και στο τμήμα Χημείας της Ιατρικής Σχολής «Στάλιν». Από πολύ νέος άρχισε να γράφει τα πρώτα του διηγήματα, αντλώντας τα θέματά του από τον εμφύλιο και τη ζωή των ανθρακωρύχων. Ο Γκρόσμαν ήταν πολυγραφότατος, η γραφή του είναι ρεαλιστική, το έργο του «Στεπάν Κολτσούγιν» προτάθηκε για το βραβείο Στάλιν, το οποίο βεβαίως δεν του απονεμήθηκε ποτέ. Στη διάρκεια των εκκαθαρίσεων του 1937, συνελήφθησαν πολλοί φίλοι και συγγενείς του, συμπεριλαμβανομένης και της γυναίκας του, η οποία απελευθερώθηκε μετά από πολλές προσπάθειές του, ύστερα από ένα χρόνο. Tον Ιούνιο του 1941, όταν κηρύχτηκε ο αντιναζιστικός Mεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος, σύμφωνα με την επίσημη σοβιετική ονομασία του, ο Γκρόσμαν βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του Μετώπου, ως πολεμικός ανταποκριτής της εφημερίδας του Κόκκινου Στρατού «Ερυθρός Αστέρας». Έτσι έζησε από πρώτο χέρι τόσο την αρχική, πνιγμένη στο αίμα ήττα του ρώσικου στρατού, όσο και την ηρωική και νικηφόρα αντεπίθεσή του. Έμεινε στο Στάλινγκραντ μέχρι και την τελευταία μέρα. Ακολούθησε μετά τον Κόκκινο Στρατό στην προέλασή του προς το Βερολίνο. Ήταν από τους πρώτους ανταποκριτές που μπήκαν στα στρατόπεδα εξόντωσης σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 σελίδα 15 ΒΑΣΙΛΙ ΓΚΡΟΣΜΑΝ, Ζωή και πεπρωμένο Ύμνος στη ζωή και την ελευθερία βαθειά κριτική της σταλινικής γραφειοκρατίας του Μαϊντάνεκ και της Τρεμπλίνκα. Μαζί με τον Ιλία Έρενμπουργκ συνέταξαν τη «Μαύρη Βίβλο», που καταγράφει λεπτομερώς τη γενοκτονία των εβραίων της Σοβιετικής Ένωσης από τα γερμανικά στρατεύματα. Το βιβλίο του «Ζωή και πεπρωμένο», ένας ύμνος στη ζωή και την ελευθερία, αποτελεί μια βαθειά κριτική της σταλινικής γραφειοκρατίας. Γι αυτό δεν επιτράπηκε η δημοσίευσή του όσο ο συγγραφέας ήταν ζωντανός. Το χειρόγραφο μάλιστα, κατασχέθηκε από την Κα-Γκε-Μπε και η κρατική ασφάλεια, εισβάλοντας στο σπίτι του πήρε ακόμα και τη γραφομηχανή του μαζί με τη μελανοταινία της, για να μην γίνει δυνατή η αναπαραγωγή ακόμα και μιας πρότασης του έργου. Ακόμα και μετά την αποσταλινοποίηση, ο Χρουτσώφ δεν απάντησε ποτέ στην επιστολή του Γκρόσμαν που ζητούσε την επιστροφή του χειρογράφου. Το 1964, ο συγγραφέας, βαθύτατα θλιμμένος από τη μεγάλη απώλεια, πέθανε. Το βιβλίο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα ρωσικά στη Λωζάνη το 1980 και επαναδημοσιεύτηκε στη Μόσχα το Πέρασαν 52 χρόνια, μέχρι το 2013, που ο επικεφαλής της FSB (πρώην KGB), παρέδωσε το χειρόγραφο στα Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία της Ρωσίας. Έτσι έγινε δυνατή η πλατειά κυκλοφορία αυτού του συγκλονιστικού έργου, για το οποίο ο Μιχαήλ Σουσλώφ, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος, είχε πει ότι δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει στην ΕΣΣ πριν περάσουν 200 ή 300 χρόνια. Το βιβλίο «Ζωή και Πεπρωμένο», στην εξαιρετική μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα είναι γραμμένο από τη σκοπιά ενός ανθρώπου που δεν εγκατέλειψε ποτέ το όραμα του σοσιαλισμού, την ίδια στιγμή που έβαζε βαθιά το νυστέρι στο σώμα της σοβιετικής κοινωνίας της δεκαετίας 30 και 40, όπου πήγαιναν πλάι-πλάι, ο ηρωισμός και ο φόβος, η πίστη στην αλήθεια και την ελευθερία, η ανάταση του ανθρώπινου πνεύματος και η απόλυτη υποταγή στο σκοταδισμό και τη μπότα της κομματικής και κρατικής γραφειοκρατίας. Στο βιβλίο όλα διαδραματίζονται με άξονα την εποποιία του Στάλινγκραντ, που ιδιοποιήθηκε πολιτικά ο Στάλιν. Oι ηρωικές μάχες από κτήριο σε κτήριο, η καθημερινή ζωή των σοβιετικών πολιτών, των απλών ανθρώπων που ζούσαν στα κελάρια και τα καταφύγια, που δοκιμάζονταν από την πείνα και τις κακουχίες, που προβληματίζονταν για την επανάσταση και ονειρεύονταν: «Ναι, αυτός ο πόλεμος, με το πατριωτικό πνεύμα του ήταν, πράγματι, ένας πόλεμος για την Επανάσταση (σελ. 583) λέει ο Γκρόσμαν. Μέσα σε ατελείωτους βομβαρδισμούς, με τη ζωή τους να κινδυνεύει κάθε στιγμή, αυτό που απασχολούσε τους ανθρώπους, πάνω απ όλα, ήταν η στάση τους μπροστά στα μεγάλα ζητήματα της Ιστορίας: τη βίαιη κολεκτιβοποίηση, την εξόντωση εκατομμυρίων χωρικών τη δεκαετία του 30, τις εκκαθαρίσεις του 1937, τα στρατόπεδα εξόντωσης του Στάλιν, τις καταδίκες των παλιών μπολσεβίκων, της γενιάς της επανάστασης και του εμφυλίου, τις «ομολογίες» της παλιάς φρουράς των μπολσεβίκων. «Οι καταπληκτικές ομολογίες του Μπουχάριν, του Κάμενεβ και του Ζηνόβιεβ, οι δίκες των τροτσκιστών, της δεξιάς αντιπολίτευσης και της αριστερής αντιπολίτευσης, η μοίρα της παλιάς φρουράς των μπολσεβίκων δεν φαίνονται πια τόσο ακατανόητα. Έγδερναν ζωντανή την επανάσταση για να γλιστρήσει λαθραία μέσα στο δέρμα της μια νέα εποχή. Όσο για τις κόκκινες, ματωμένες σάρκες και τα αχνιστά σπλάγχνα, αυτά τα πετούσαν στα σκουπίδια. Η νέα εποχή χρειαζόταν μόνο το τομάρι της Επανάστασης. Εκείνοι που χώνονταν μέσα του μιλούσαν τη γλώσσα της Επανάστασης και μιμούνταν τις χειρονομίες της αλλά τα μυαλά, τα πνευμόνια, τα συκώτια και τα μάτια της ήταν εντελώς διαφορετικά» (σελ. 916). Οι ανακριτές, οι βασανιστές της Λιουμπλιάνκα ή της Μπουτίρκα, οι κομισάριοι, οι φύλακες και οι διοικητές των στρατοπέδων, γρανάζια της κρατικής και της κομματικής γραφειοκρατίας, κατάφερναν να λυγίσουν μεγάλους επαναστάτες, αληθινούς κομμουνιστές, πιστούς στο όραμα του κομμουνισμού, χρησιμοποιώντας τα σωματικά βασανιστήρια και τους εξευτελισμούς. «Αφού τσακίζει τις σωματικές άμυνες ενός ανθρώπου, ο εισβολέας κατορθώνει σχεδόν πάντα να στείλει τα ευέλικτα αποσπάσματά του εγκαίρως στο ρήγμα σώματος - ψυχής για να θριαμβεύσει πάνω στην ψυχή του και να τον αναγκάσει σε άνευ όρων παράδοση» (σελ. 917) Με καταπληκτική οξυδέρκεια ο Γκρόσμαν αναζητά τους λόγους που έκαναν τους συντρόφους του Λένιν να «ομολογήσουν» ότι ήταν πράκτορες των φασιστών και δολιοφθορείς έντιμους σοβιετικούς πολίτες να καταγγέλλουν στις Αρχές συναδέλφους, συγγενείς, συντρόφους τους ως «εχθρούς του λαού». Όχι, δεν ήταν μόνο ο φόβος του κράτους και η σιδερένια τανάλια του αστυνομικού μηχανισμού, που μπορούσε να σε εκμηδενίσει από τη μια στιγμή στην άλλη. Ήταν επίσης και οι αδυναμίες και παραλείψεις της ίδιας της Οκτωβριανής Επανάστασης. Ο συγγραφέας θέτει ορισμένα οξύτατα κι ανοιχτά στους μη εθελοτυφλούντες- ερωτηματικά. «Η ίδια η Επανάσταση εξαφάνισε κάθε ηθική στο όνομα της δικής της, ανώτερης ηθικής, το πνεύμα της Επανάστασης δημιούργησε τους Φαρισαίους του σήμερα, τους υποκριτές και τους καταγγέλλοντες τους εχθρούς του λαού. Η Επανάσταση έκανε τα παιδιά της να γυρίζουν την πλάτη στα παιδιά των οποίων οι γονείς είχαν σταλεί στα στρατόπεδα. Για την Επανάσταση ήταν δίκαιο να παίρνει μια γυναίκα από τα παιδιά της και να τη στέλνει για δέκα χρόνια σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, επειδή δεν κατήγγειλε τον αθώο σύζυγό της. Η μαγεία της Επανάστασης είχε ενωθεί με τον φόβο των ανθρώπων για το θάνατο, με τον τρόμο τους για τα βασανιστήρια και τα στρατόπεδα» (σελ. 596). Οι ονομαστικές αναφορές στον Τρότσκι είναι λίγες. Όμως η μορφή του, σε αντιπαράθεση με αυτήν του Στάλιν κυριαρχεί σ όλο το βιβλίο. «Η θεωρία του λεγόμενου «σοσιαλισμού σε μια χώρα» είναι σχήμα οξύμωρο, σα να λέμε «τηγανητός πάγος» (σελ. 344). Όλο αυτό το καταπληκτικό μυθιστόρημα αποτελεί ένα φόρο τιμής σε όσους κατάφεραν να μη λυγίσουν και να μείνουν όρθιοι μέσα σ αυτήν την λαίλαπα της Ιστορίας, την παράνοια, την υποκρισία, την μικροψυχία της σταλινικής γραφειοκρατίας, να κρατήσουν ζωντανό το ανθρώπινο μέσα στον άνθρωπο, την πίστη στο ιδανικό του κομμουνισμού, να θυσιάζονται και να γράφουν την εποποιία του Στάλινγκραντ και την ίδια στιγμή να αναρωτιούνται αν θα κυριαρχεί η δύναμη των Σοβιέτ σε άλλους γαλαξίες Σολωμού και Μπόταση γωνία - Εξάρχεια βιβλιοπωλείο στο πατάρι... Κατερίνα Μάτσα

9 Bίαιες συγκρούσεις με νεκρούς στην Ουκρανία Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014 Tηλ. - Fax / eek@ath.forthnet.gr Kωδικός 3768 Το ΕΕΚ στο Internet στη διεύθυνση: Οι εργάτες θα πληρώσουν την «επαναβιομηχάνιση» Την Τρίτη 28 Γενάρη ο πρωθυπουργός της χώρας Αντώνης Σαμαράς θα βρεθεί στις Βρυξέλλες για μιλήσει στη συνδιάσκεψη της ευρωπαϊκής ένωσης επιχειρηματιών (Businesseurope). Σ αυτήν θα μιλήσει πέρα από την πρόεδρο της Businesseurope, Έμμα Μαρτσεγκάλια, ο Ιταλός Πρωθυπουργός Ενρίκο Λέτα, ο πρόεδρος του Ευρω-κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτζ, ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Αντόνιο Ταγιάνι και ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Ένωσης της Γερμανικής Βιομηχανίας Ούλριχ Γκρίλο. Αν και η παρουσία Σαμαρά σ αυτή τη ευρωπαϊκή βιομηχανική συνδιάσκεψη οφείλεται προφανώς στην προεδρία που ασκεί η κυβέρνησή του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η ίδια η συνδιάσκεψη οφείλεται στη στροφή που ετοιμάζει η ΕΕ ήδη από τα τέλη του 2012 προς τη νέα βιομηχανική επανάσταση υπό την πίεση των Ευρωπαίων Βιομηχάνων. Ενδεικτική αυτής της στροφής είναι η αναφορά που υπάρχει στο κυβερνητικό πρόγραμμα του Μεγάλου Συνασπισμού της Γερμανίας περί επιστροφής της βιομηχανίας στην πατρίδα της δηλαδή την Ευρώπη. Και αυτό παρά το γεγονός πως ο δείκτης βιομηχανικής παραγωγής στην Ε.Ε. έχει αρχίσει πολύ δειλά να ανακάμπτει από το τέλος του 2013 μετά από μία ήπια καθίζηση το Από τη μια μεριά η μείωση της ζήτησης ευρωπαϊκών προϊόντων από τα BRICs (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) και από την άλλη μεριά η πτώση της ζήτησης στο εσωτερικό της ΕΕ λόγω της λιτότητας,κυρίως στον ευρωπαϊκό Νότο, έχει χτυπήσει την κερδοφορία της ευρωπαϊκής βιομηχανίας, τόσο της μεγάλης όσο και της μεσαίας. Ειδικά η ελληνική βιομηχανία βρίσκεται κυριολεκτικά σε οριακό σημείο. Το 2013 ο δείκτης βιομηχανικής παραγωγής έπεσε κατά 3,9% έναντι -3,6% πέρσι. Βασικός λόγος αυτής της πτώσης είναι η δραματική πτώση των εξαγωγών σε όλες τις μη - ευρωπαϊκές αγορές (ΗΠΑ, Ρωσία, Βόρεια Αφρική Μέση Ανατολή), την ίδια στιγμή που η ελληνική αγορά εξακολουθεί να απορροφά ολοένα και λιγότερα ελληνικά προϊόντα. Το μήνυμα της ασταμάτητης κατάρρευσης της ελληνικής βιομηχανίας έχει φτάσει στο Μέγαρο Μαξίμου. Τον περασμένο Δεκέμβριο ο Σαμαράς κάλεσε τον πρόεδρο του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ) Δημήτρη Δασκαλόπουλο, παρουσία των Υπουργών Ανάπτυξης, Οικονομικών και Ενέργειας και συνέστησε μία διαρκή επιτροπή για τη βιομηχανία. Πριν δεκαπέντε μέρες ο Σαμαράς συναντήθηκε με την πρόεδρο της Businesseurope επ αφορμή της ελληνικής προεδρίας. Ωστόσο από το ΣΕΒ πιστεύουν ότι η στροφή αυτή του Σαμαρά προς τη βιομηχανία είναι μόνο κατ επίφαση. Το βασικό πρόβλημα για τους ίδιους τους βιομήχανους είναι η έλλειψη χρηματοδότησης και η ακριβή ενέργεια, καθώς οι εργατικοί μισθοί έχουν τσακιστεί κατά τουλάχιστον 22% από το 2012 και μετά. Οι Έλληνες βιομήχανοι δανείζονται με 8% από τις διεθνείς αγορές, δεδομένων των κλειστών δεξαμενών χρήματος από τις ελληνικές τράπεζες, την ίδια στιγμή που οι Γερμανοί δανείζονται με 1 έως 2%. Παράλληλα, οι τιμές των πηγών ενέργειας (πχ πετρέλαιο) βρίσκονται σε ψηλά επίπεδα ήδη από το Κανένας από τους παραπάνω παράγοντες δεν μπορεί να βελτιωθεί για χάρη της ελληνικής βιομηχανίας τα επόμενα χρόνια. Μ άλλα λόγια ο μόνος τρόπος για να γίνει η επαναβιομηχάνιση (ή έστω να παραμείνουν ανοιχτές ορισμένες βιομηχανίες) είναι να τσακιστούν ακόμα περισσότερο οι εργατικοί μισθοί και τα εργατικά δικαιώματα, χωρίς ακόμα και μια τέτοια πρακτική να αρκεί από μόνη της για τη διάσωση της βιομηχανίας (βλέπε Τουρκία). Ο μόνος τρόπος για να σωθεί η βιομηχανία είναι να σωθούμε από τον καπιταλισμό. Ένα κρατικό μονοπώλιο του εξωτερικού εμπορίου και ένας δημοκρατικά σχεδιασμός της οικονομίας, κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση, θα μπορούσε σε πρώτη τουλάχιστον φάση να μειώσει έμμεσα το κόστος της άντλησης ενέργειας από τις τρίτες χώρες και έτσι να αποτρέψει τόσο τη μείωση των εργατικών μισθών όσο και το οριστικό κλείσιμο της βιομηχανίας. Μια τέτοια κινηση θα αναχαίτιζε μάλιστα τη πίεση των αγορών. Η ανάπτυξη, μάλιστα, των εν ενεργεία και εν δυνάμει πλεονεκτημάτων της ελληνικής οικονομίας, είτε για χάρη της εσωτερικής είτε για χάρη της εξωτερικής ζήτησης, (πχ αγροτο-κτηνοτροφικά προϊόντα, τρόφιμα, τουρισμός, ηλιακή και αιολική ενέργεια) προϋποθέτει την ανασυγκρότηση όχι του παραγωγικού προτύπου του ελληνικού καπιταλισμού αλλά την ανατροπή του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Δ.Κ. Μεγάλες συγκρούσεις αντικυβερνητικών διαδηλωτών και αστυνομικών δυνάμεων στο Κίεβο συγκλονίζουν την Ουκρανία, δύο μήνες μετά την απόρριψη από την Κυβέρνηση Αζάροφ- Γιανουκόβιτς της συμφωνίας σύνδεσης με την Ε.Ε και την έναρξη των μαζικών κινητοποιήσεων (βλ. Νέα Προοπτική, φ. 562, Πολιτική Κρίση στην Ουκρανία). Αυτή τη φορά το επίκεντρό τους δεν είναι η πλατεία Μαϊντάν αλλά η κεντρική λεωφόρος Χρούτσεβσκοχο που οδηγεί στα Κυβερνητικά Κτήρια και το Κοινοβούλιο. Εκατοντάδες είναι οι τραυματίες και 5 οι νεκροί. Η κρίση που έχει εκδηλωθεί στην χώρα είναι τόσο βαθειά που δε θα μπορούσε να εκτονωθεί με τις διαπραγματεύσεις του Γιανουκόβιτς με τους εκπροσώπους της αντιπολίτευσης την Πέμπτη 23 Γενάρη, ανάμεσα στους οποίους είναι και ο πυγμάχος Κλίτσκο του ακροδεξιού κόμματος Ουντάρ («Χτύπημα»). Η ανάγκη της ουκρανικής Κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τις διαδηλώσεις ψηφίζοντας άγρια κατασταλτικά μέτρα, πυροδότησε μια επανασυσπείρωση των αντικυβερνητικών διαδηλωτών και οι διαδηλώσεις της 19 Γενάρη κατάληξαν σε πολύωρες συγκρούσεις. Ταυτόχρονα, το πακέτο σωτηρίας του ουκρανικού κράτους από την Ρωσία στις 16 εκέμβρη του 2013, ενώ δεν έχει ανακουφίσει παρά προσωρινά το τεράστιο οικονομικό πρόβλημα της Ουκρανίας, έχει παροξύνει τα άλυτα εθνοτικά ζητήματα. Oυσιαστικά η Oυκρανία είναι μπροστά στη διάσπαση. Η ανολοκλήρωτη διαδικασία παλινόρθωσης του καπιταλισμού έχει αποτύχει να τα λύσει, γεννώντας μεγάλα κοινωνικά δεινά. Η λαϊκή απογοήτευση και οργή στρέφεται ενάντια στην κυβερνώσα φιλορωσική μερίδα της καπιταλιστικής γραφειοκρατικής ελίτ. Η κρίση στην Ουκρανία έχει διεθνή πηγή και διαστάσεις. Προκαλεί την ανησυχία και την ωμή επέμβαση του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Η χώρα που υπολογίζονταν ως κλειδί στην όλη διαδικασία επαναπορρόφησης του πρώην σοβιετικού χώρου στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά γίνεται εστία αποσταθεροποίησης για όλη την περιοχή που συνδέει τη Ρωσία με την Ευρώπη. Βασικός παράγοντας στην εξέλιξη των γεγονότων είναι η ανοικτή υποκίνηση και υποστήριξη των αντιδραστικών, φιλοιμπεριαλιστικών και ναζιστικών δυνάμεων από την ίδια την «δημοκρατική» Ε.Ε και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Είναι αυτή η υποστήριξη που έχει στρώσει το έδαφος για την κυριαρχία των πιο ακραιφνών ναζιστών στους δρόμους, όπως συμβαίνει με την οργάνωση «δεξιός τομέας», τη δεξιά διάσπαση της ναζιστικής Σβαμπόντα. Κάτι τέτοιο ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της ίδιας της ιμπεριαλιστικής αντεπανάστασης όπως αυτά διαμορφώνονται υπό την επίδραση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και τις καταστροφικές της συνέπειες στις διεθνείς σχέσεις στην περιοχή. Όπως έχει αποδείξει ο Τρότσκι, για τις καθυστερημένες καπιταλιστικά χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Ρωσίας δύο ενδεχόμενα υπάρχουν: ή η μετατροπή τους σε καθεστώτα φασιστικού τύπου κυριαρχούμενα αποικιοκρατικά από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ύσης ή διαρκής σοσιαλιστική επανάσταση. Τα γεγονότα στην Ουκρανία κρούουν το καμπανάκι του κινδύνου. Κάνουν επιτακτική την ανάγκη της οργάνωσης της μικρής αλλά μαχητικής εργατικής πρωτοπορίας στην Ουκρανία σε κοινή δράση με τους υπόλοιπους ευρωπαίους εργάτες, κάτω από τη σημαία των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης και του ελευθεριακού κομμουνισμού. Ο συνηθισμένος θάνατος του μετανάστη Συνέχεια από τη σελ. 1 Oι καταγγελίες των επιζώντων είναι συγκλονιστικές. Το σκάφος του Λιμενικού επιχείρησε όχι διάσωση αλλά επαναπροώθηση. Pυμουλκούσε το πλοιάριο προς τις τουρκικές ακτές, με υπερβολική ταχύτητα σε συνθήκες θαλασσοταραχής, χωρίς να σταματήσει ούτε όταν ακουγόντουσαν οι απελπισμένες κραυγές των κολασμένων που πνιγόντουσαν. 12 άνθρωποι, στην πλειοψηφία παιδιά πνίγηκαν και φέρονται ως αγνοούμενοι, ενώ ένα 11χρονο παιδί και μια γυναίκα έχουν Ε.Α ήδη ανασυρθεί νεκροί. Ανάμεσα στους πνιγμένους είναι και ένα βρέφος. «Mας κλωτσούσαν να μην ανεβούμε στο σκάφος του λιμενικού», κατήγγειλαν οι θαλασσοπνιγμένοι. Κάποιοι άλλοι, κάποτε, έκοβαν με τσεκούρια τα χέρια απελπισμένων που επιχειρούσαν να ξεφύγουν απ το «συνωστισμό» στην παραλία της Σμύρνης Mετά τη διεθνή κατακραυγή, ακόμη και από τον OHE, ο υπουργός Bαρβιτσιώτης, αντί να διατάξει έρευνα για τις συνθήκες πνιγμού, βγήκε και δήλωσε πως «δεν θα γίνει η Eλλάδα ξέφραγο αμπέλι»!