Μην ανησυχείτε! Ο Καραγκιόζης μας παραμένει ΕΛΛΗΝΑΣ

Transcript

1 Μηνιάτικη ηλεκτρονική έκδοση του Πανελλήνιου Σωματείου Θεάτρου Σκιών Τεύχος 38 Ιούλης - Αύγουστος 2010 Την τουρκική υπηκοότητα έδωσε η UNESCO στον στον Karagöz Μην ανησυχείτε! Ο Καραγκιόζης μας παραμένει ΕΛΛΗΝΑΣ Tο Δ.Σ. του Πανελλήνιου Σωματείου Θεάτρου Σκιών εξέδωσε για το θεμα αυτο Δελτίο τύπου σελ. 3 Ο Καραγκιόζης Ο Karagöz * Φτηνά την γλυτώνουμε οι καλλιτέχνες με Φ.Π.Α. 11% (Διαβάστε σελίδα 13) 10 Σεπτέμβρη Παραστάσεις διαμαρτυρίας Για την απόφαση της UNESCO Μεγάλη επιτυχία σημείωσε το φετινό 14ο Αθηναϊκό Φεστιβάλ Λόφου Στρέφη

2 2 Την τουρκική υπηκοότητα έδωσε η UNESCO στον...karagöz Πολιτογραφήθηκε ως Τούρκος, και μάλιστα με βούλα της UΝΕSCΟ, ο Καραγκιόζης και μαζί μ αυτόν και ο Χατζηαβάτης. Μια υποεπιτροπή της UΝΕSCΟ, που απαρτιζόταν από εκπροσώπους έξι χωρών, της Τουρκίας, της Εσθονίας, του Μεξικού, της Βόρειας Κορέας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και της Κένυας και συνεδρίασε πριν από έναν χρόνο στο Αμπου Ντάμπι, αποδέχθηκε την εισήγηση που συνέταξε το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας και η οποία αποδεικνύει ότι τόσο ο Καραγκιόζης όσο και ο Χατζηαβάτης είναι Τούρκοι. Η απόφαση επικυρώθηκε και από την αρμόδια επιτροπή της UΝΕSCΟ, χωρίς να υπάρξει καμία αντίδραση της Ελλάδος, παρά μόνο μία επιφύλαξη που διατύπωσε η διευθύντρια του Νεότερου Πολιτισμού του υπουργείου Πολιτισμού κυρία Τέτη Χατζηνικολάου, ότι ο Καραγκιόζης αποτελεί άυλη φιγούρα της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας. Η εξέλιξη αυτή προβληματίζει δύο υπουργεία, το Εξωτερικών και του Πολιτισμού. Ηδη ο κ. Π. Γερουλάνος ζήτησε από τις αρμόδιες υπηρεσίες λεπτομερή ενημέρωση, ενώ ο πρεσβευτής της Ελλάδας στην UΝΕSCΟ κ. Γ. Αναστόπουλος δήλωσε ότι είχε συστήσει εδώ και καιρό στο υπουργείο Πολιτισμού να δηλώσει στην UΝΕSCΟ ότι ο Καραγκιόζης αποτελεί τμήμα της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Και τώρα τι γίνεται, τη στιγμή που η Τουρκία πέτυχε προσφάτως να κατοχυρώσει ως τουρκικά και άλλα δύο προϊόντα, τον μπακλαβά και τον καφέ; Κυβερνητικοί παράγοντες ανέφεραν ότι η μοναδική περίπτωση να συμπεριληφθούν και οι πολιτιστικές ενστάσεις της Ελλάδας όσον αφορά τον Καραγκιόζη είναι να υπάρξει ένα είδος απευθείας... διαπραγμάτευσης με τους Τούρκους ώστε να αποδεχθούν έναν έντιμο Karagöz συμβιβασμό. Η πολιτογράφηση ως Τούρκου του Καραγκιόζη έγινε με εντυπωσιακή προετοιμασία εκ μέρους της Αγκυρας και στην υπόθεση ενεπλάκησαν πέραν του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών και του τουρκικού υπουργείου Πολιτισμού και οι εκπρόσωποι της πόλης Προύσας, που υπέβαλαν αίτηση στην Ευρωπαϊκή Ενωση ζητώντας να κατοχυρώσουν την ταυτότητα του Καραγκιόζη, αφού, όπως έλεγαν, κατάγεται από την Προύσα της Τουρκίας. «Ο Καραγκιόζης είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού μας» ανέφερε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών, Γρηγόρης Δελαβέκουρας. Ο ίδιος συμπλήρωσε, πως σύμφωνα με τη σχετική ενημέρωση που είχε από το υπουργείο Πολιτισμού, κατά τις αρχές της άυλης κληρονομιάς (που ορίζει η σύμβαση της UNESCO) «στο ίδιο αγαθό μπορούν να προσχωρήσουν δύο χώρες». «Παρέμβαση» στο θέμα της πολιτογράφησης του Καραγκιόζη από τους Τούρκους έκανε και ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου. Οι δημοσιογράφοι, σε μια συζήτηση που είχαν στις 13/7/10, στο περιθώριο του Συμποσίου της Σύμης, τον ρώτησαν για την απόφαση της UΝΕSCΟ και ο Πρωθυπουργός χαμογελώντας τους είπε: «Ας έχουν οι Τούρκοι τον δικό τους Καραγκιόζη και εμείς τον δικό μας».

3 Το Δ.Σ. του Πανελλήνιου Σωματείου Θεάτρου Σκιών Εξέδωσε το παρακάτω Δελτίο τύπου Σχετικά με το ζήτημα της ««««τουρκικής υπηκοότητας»»» που έδωσε η UNESCO στον Καραγκιόζη, επικυρώνοντας σχετική απόφαση που είχε ληφθεί πέρυσι από υποεπιτροπή της Ντροπή και αίσχος για την Ελληνική Κυβέρνηση, και ιδίως για το Υπουργείο Εξωτερικών και Πολιτισμού και τουρισμού της Ελλάδας αισθάνεται σύσσωμος ο κόσμος του Ελληνικού Καραγκιόζη, ύστερα από την εξέλιξη που είχε το θέμα για την "τουρκοποίησή" του στην UNESCO. Το Πανελλήνιο Σωματείο Θεάτρου Σκιών, (ένα από τα πιο παλιά Σωματεία - έτος ίδρυσης 1925) από πέρσι που συζητήθηκε το θέμα στην υποεπιτροπή της UNESCO, είχε ενοχλήσει όλους τους αρμόδιους φορείς, και μάλιστα της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με επιστολές και προς τον Πρωθυπουργό και υπουργό εξωτερικών Γιώργο Παπανδρέου, τον Υφυπουργό ΥΠΕΞ Σπύρο Κουβέλη και τον Υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού Παύλο Γερουλάνο. Το Σωματείο μας είχε τονίσει με την ένδειξη «ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΜΑ» την προδιαγραφόμενη εξέλιξη, ζητώντας την συνεργασία των υπηρεσιών του Υπουργείου Εξωτερικών και Πολιτισμού, ώστε να τις οπλίσουμε με επιχειρήματα για την υπεράσπιση του Ελληνικού Καραγκιόζη στη επιτροπή της UNESCO πριν λάβει την οριστική της απόφαση. Αντί όμως να τύχουμε της ευαισθησίας των παραπάνω και του ενδιαφέροντός τους, εισπράξαμε την παντελή αδιαφορία, όπως άλλωστε συμβαίνει όλα αυτά τα 180 χρόνια, για την τόσο αγαπημένη από τον Ελληνικό λαό λαϊκή - παραδοσιακή τέχνη του Καραγκιόζη. 120 χρόνια από τότε που ο Δημήτρης Σαρδούνης - Μίμαρος στην Πάτρα (1890) έκανε ελληνικό το θέαμα που πράγματι είχε έρθει από την Τουρκία, και έκανε μια τεράστια διαδρομή μέχρι τις μέρες μας, δίνοντάς του την φόρμα που έχουμε σήμερα, ώστε να είναι πλέον το μοναδικό στο είδος του Ελληνικό παραδοσιακό θέατρο. Μην ξεχνάμε βέβαια και τις παλιότερες κατά καιρούς συμπεριφορές δημοσίων παραγόντων, όπως του μετέπειτα Ευρωβουλευτή Γιάννη Μαρίνου, και της Υπουργού Παιδείας 3

4 Μαριέτας Γιαννάκου που ήταν ήδη με την Τουρκική πλευρά. Τώρα όλοι οι προαναφερόμενοι λαοπλάνοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, αισθάνονται αμηχανία, και προβληματίζονται τάχα, για τους (καθυστερημένους) χειρισμούς που πιθανόν μπορούν να κάνουν. Όμως είναι αργά. Και αντί να σκέφτονται να γίνουν περισσότερο υποτελείς ζητώντας να υπάρξει ένα είδος «συμφωνίας» με την Τουρκία, καλό θα είναι να ενισχύσουν όπως θα έπρεπε το Ελληνικό Θέατρο Σκιών, τόσο όσο ενισχύεται τα τελευταία 15 χρόνια και στην Τουρκία, αποδεικνύοντας έστω και καθυστερημένα το ενδιαφέρον τους. Εν πάσει περιπτώσει οι τέχνες ανήκουν στο λαό. Δεν είναι ούτε «φέτα» ούτε «μπακλαβάς» για να έχουν ονομασία προέλευσης. Και οι Τούρκοι έχουν τον Karagöz και οι Έλληνες έχουν τον Καραγκιόζη σαν δικό τους θέαμα. Ας σημειωθεί πως στην Τουρκία, εκτός από ορισμένους πανεπιστημιακούς και ανθρώπους με ισχυρή κουλτούρα που ενδιαφέρονται να δουν παράσταση από το πρώην οθωμανικό θέατρο σκιών (που ήρθε στην Τουρκία από την Αίγυπτο), μόνο σε σχολικές παραστάσεις παίζεται ο Τούρκικος Karagöz. Και μάλιστα η παρακολούθηση γίνεται με πληρωμένες παραστάσεις από το Τουρκικό Υπουργείο Πολιτισμού. Πουθενά δεν θα δείτε στην Τουρκία όχι θέατρα που πάει ο κόσμος πληρώνοντας εισιτήριο, αλλά ούτε μια από τις μαζικές παραστάσεις που οργανώνονται στην Ελλάδα από πολιτιστικούς φορείς και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Εδώ όμως, ακόμα και στα σχολεία, απλά το Υπουργείο Παιδείας δίνει μια «άδεια» ώστε να μπορούν οι καραγκιοζοπαίχτες να παρουσιάζουν ορισμένες εγκεκριμένες παραστάσεις και τίποτε άλλο. Ας γίνει λοιπόν μια αρχή από την νέα σχολική χρονιά, να επιδοτήσει το Υπουργείο Παιδείας με εκατό παραστάσεις κάθε επαγγελματία Καραγκιοζοπαίχτη, αποδεικνύοντας το ενδιαφέρον του για την λαϊκή παράδοση του Θεάτρου σκιών. ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ... Εδώ o Γ. Μαρίνος ενώ θαυμάζει τον Μητσοτάκη Ο Γ. Μαρίνος ξαναχτυπά Ενώ αναφέραμε στον παρελθόντα χρόνο τον γνωστό μπουρζουά, οικονομικό σύμβουλο της πλουτοκρατίας και εχθρό του Καραγκιόζη μας Γιάννη Μαρίνο, αυτός επανεμφανίζεται και ξαναχτυπά. Με την γνωστή ρυπογόνο αντιλαϊκή πένα του, επανέρχεται στην στρεβλή άποψη πού είχε εκθέσει στο «Βήμα» της Σήμερα (25/7/10) δηλώνει ότι «ανακουφίστηκε» μαθαίνοντας την απόφαση της UΝΕSCΟ (ο λαός ανακουφίζεται από τον πισινό του αυτός από το στόμα του), και επαναλαμβάνει τις παλιές ατεκμηρίωτες και επιφανειακές απόψεις του. Μάλιστα λέει ότι τις 4

5 γράφει με τον κίνδυνο να φάει πάλι λάσπη, τη στιγμή που «λάσπη» είναι η δική του προς το Λαϊκό μας θέατρο, και απλά του την επιστρέφει ο ανεμιστήρας της λαϊκής κατακραυγής και αγανάκτησης. Δεν αξίζει τον κόπο να επιχειρηματολογήσει κανείς απαντώντας στις στρεβλές απόψεις αυτού του τύπου, που το πιθανότερο να μην έχει δει ποτέ του Καραγκιόζη. Άλλωστε του είχε απαντήσει τότε και τον είχε περιποιηθεί καταλλήλως σύσσωμος ο πολιτιστικός κόσμος. Απλά τις αναφέρουμε για να ξαναθυμηθούμε την «προβιά του λύκου», που κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε μήτε την κεφαλή του... Εθνος καραγκιόζηδων ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ Κυριακή 25 Ιουλίου 2010 Η απόφαση της UΝΕSCΟ που αναγνώρισε ως Τούρκο τον Καραγκιόζη, αντί να προκαλέσει ανακούφιση, εξόργισε την επιλεκτικά ευαίσθητη Ελλάδα. Αποστερείται, λένε, έτσι η χώρα μας από μιαν άυλη φιγούρα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Με κίνδυνο να δεχθώ και πάλι ποταμούς λάσπης, εγώ πληροφορήθηκα με ανακούφιση την απόφαση του διεθνούς αυτού πολιτιστικού οργανισμού να χρεώσει στα κουσούρια των πρώην δυναστών μας Οθωμανών και το καραγκιοζιλίκι. Γιατί εδώ και είκοσι χρόνια από τη στήλη αυτή στηλιτεύω την από μέρους των νεοελλήνων ηρωοποίηση του πρωταγωνιστή του Θεάτρου Σκιών και κυρίως την ανάδειξή του σε πρότυπο για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Στο «Βήμα» της , αναλύοντας την άποψή μου ότι «αυτός ο κακομούτσουνος και κακομοίρης είναι η συμπύκνωση μερικών από τα πιο απεχθή και χυδαία ελαττώματα που γέννησε η ανθρώπινη ψυχή», επεσήμαινα: «Είναι πρώτα πρώτα τεμπέλης. Παριστάνει ότι δήθεν θέλει να δουλέψει και γι αυτό κατά καιρούς επαγγέλλεται τα πάντα (φούρναρης, γιατρός, δικηγόρος, μάγειρας κτλ., χωρίς να έχει οποιαδήποτε σχετική γνώση, με μόνη πρόθεση να ξεγελάσει τους άλλους για να τα κονομήσει». Σταθερή επιδίωξή του να βγάλει λεφτά χωρίς να κοπιάσει. Αλλά όταν δεν αρκεί η απάτη καταφεύγει στην επόμενη εύκολη λύση, την κλοπή. Χωρίς μάλιστα να διστάζει να κατακλέβει τους κοντινούς του φίλους και συγγενείς (τον Χατζηαβάτη ή τον μπαρμπαγιώργο). Ετσι, εκτός από τις αρετές της φιλοπονίας και της εντιμότητας, εξευτελίζει και την υψηλή ανθρώπινη αρετή της φιλίας. Χαρακτηριστικό σύμβολο των απεχθών αυτών χαρακτηριστικών του είναι το μακρύ του χέρι. Για να κλέβει ευκολότερα αλλά και για να δέρνει. Και μάλιστα όχι κάποιους κακούς ή εχθρούς αλλά τα ίδια τα παιδιά του και τον καλοκάγαθο και ανιδιοτελή φίλο του Χατζηαβάτη. Ενα τέτοιο βρωμερό υποκείμενο είναι πολύ φυσικό να χαρακτηρίζεται από τη μέχρις εξευτελισμού αυτοταπείνωση έναντι των ισχυρών και τη βάρβαρη μεταχείριση των αδυνάτων. Είναι φυσικά και άδικος. Οσάκις «κονομήσουν» κάτι με τον Χατζηαβάτη, αναλαμβάνει τη μοιρασιά κατά τη γνωστή ρήση: «Τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου». 5

6 Είναι και μισογύνης. Εκείνος τεμπελιάζει ή διδάσκει τα παιδιά του πώς να τον αντιγράψουν, ενώ η Καραγκιόζαινα ουδέποτε εμφανίζεται στη σκηνή αλλά κάπου στο βάθος κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού και δέχεται εντολές και βρισιές από τον τεμπελχανά σύζυγό της που είναι πάντα ξάπλα κατηγορώντας την άδικη κοινωνία. Ως οικογενειάρχης δεν αρκείται στο να δίνει το κακό παράδειγμα στα παιδιά του. Τους παραδίδει καθημερινά και μαθήματα κλοπής και απάτης ως μέσου πλουτισμού χλευάζοντας την εργασία, την εντιμότητα, τα γηρατειά. Ο Καραγκιόζης σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου θα ήταν το κορυφαίο παράδειγμα προς αποφυγήν. Στην Ελλάδα έχει υιοθετηθεί επισήμως ως πρότυπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας. Με τέτοια καραγκιοζιλίκια δεν είναι περίεργο πώς καταντήσαμε ο παρίας των πολιτισμένων εθνών και αυστηρά εποπτευόμενος λαός ως κατ επάγγελμα απατεώνας και διεφθαρμένος. Ας σημειωθεί ότι ορθώς φαίνεται πως διεκδίκησαν οι γείτονές μας την τουρκική ταυτότητά του. Στη γενέτειρά του Προύσα, στην είσοδο του μεγαλύτερου εκεί τεμένους, υπάρχει εντοιχισμένη η φιγούρα του Καραγκιόζη. Η εξήγηση που μου εδόθη από τον τούρκο ξεναγό ήταν ότι όταν ανεγείρετο το τζαμί ο Καραγκιόζης σύχναζε εκεί διηγούμενος τα ειδεχθή κατορθώματά του. Καθώς χλεύαζε την εργατικότητα των χτιστών προκαλούσε καθυστέρηση στην πρόοδο της ανοικοδόμησης. Ετσι είδε και απόειδε ο επόπτης του έργου και τον αποκεφάλισε. Μετά τον επίσημο εκτουρκισμό του, μακάρι, απαλλασσόμενοι εμείς οι Ελληνες από την απεχθή κληρονομιά του, να πάψουμε πια να είμαστε έθνος καραγκιόζηδων. Αν δεν είναι αργά. Ευτυχώς βέβαια που το ίδιο τεύχος του Βήματος της Κυριακής 25/7/10 φιλοξενεί και την αξιόλογη σκέψη της κας Χριστίνας Κουλούρη, η οποία, παρά την λανθασμένη σημερινή εικόνα για το θέαμα που μάλλον μεταφέρει χωρίς να την έχει ζήσει, εκφράζει μια άποψη που την εντάσσω στα ΘΕΤΙΚΑ δημοσιεύματα. Ο πόλεμος του Καραγκιόζη ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΥΛΟΥΡΗ (Κυριακή 25 Ιουλίου 2010) Στην Ελλάδα σήμερα ελάχιστοι ασχολούνται με το παραδοσιακό θέατρο σκιών του Καραγκιόζη. Παρ όλη τη δράση σημαντικών καλλιτεχνών, με εμβληματική φυσιογνωμία τον Ευγένιο Σπαθάρη, το θέαμα αυτό έχει προ πολλού πάψει να είναι αυθεντικά «λαϊκό». Ο Καραγκιόζης έχει γίνει μια καλτ φιγούρα που την υποστηρίζουν λαογράφοι και κύκλοι διανοουμένων, οι οποίοι προτιμούν για τη συνοικία, το τοπικό πολιτιστικό σωματείο ή το παιδικό τους πάρτι μια τέτοια παράσταση ως «εναλλακτική». Οι μεγαλύτερες γενιές θυμούνται με νοσταλγία κάποια παράσταση Καραγκιόζη των παιδικών τους χρόνων (υπήρχε και εκπομπή στην τηλεόραση) αλλά, για τα σύγχρονα δεδομένα, το θέαμα έχει χαρακτήρα διάσωσης της παράδοσης και «μαθήματος» στις νέες γενιές. Βεβαίως, το προσωνύμιο «Καραγκιόζης» έχει ενταχθεί ως προσφώνηση στη νεοελληνική διάλεκτο, με σαφή υποτιμητική χροιά και κανένας δεν θα ήθελε να του αποδίδουν ιδιότητες «Καραγκιόζη». Συνεπώς, εντός Ελλάδος, ο Καραγκιόζης έχει και συμπάθειες και 6

7 αντιπάθειες, αλλά κυρίως μια κοινωνία σχετικά αδιάφορη πλέον για το είδος διασκέδασης που προσφέρει. Γιατί και ο Καραγκιόζης υπήρξε θύμα, μέσα στον 20ό αιώνα, της διάδοσης νέων μορφών λαϊκής ψυχαγωγίας. Την αδιαφορία αυτή ήρθε να ταράξει η απόφαση της UΝΕSCΟ, με την οποία ο Καραγκιόζης αναγνωριζόταν ως μέρος της τουρκικής «άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς». Τότε, αιφνιδίως, οι Έλληνες ανακάλυψαν ότι «οι Τούρκοι μας πήραν μέχρι και τον Καραγκιόζη»! Σειρά δημοσιευμάτων εκατέρωθεν του Αιγαίου διεκδικούσαν την εθνική ταυτότητα του Καραγκιόζη, όπως σε άλλες περιπτώσεις διεκδικούσαν την εθνικότητα του καφέ ή του κεφτέ. Η περίπτωση του Καραγκιόζη απεικονίζει τη διαδικασία εθνικοποίησης μιας προεθνικής πολιτιστικής παράδοσης που ανάγεται στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στοιχεία της υλικής κυρίως κουλτούρας που μοιράζονταν οι βαλκανικοί λαοί αλλά και οι λαοί της Εγγύς Ανατολής στη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας απορρίφθηκαν ως «ανατολικά» μέσα από τη διαδικασία συγκρότησης των εθνών-κρατών ή αναβαπτίστηκαν ως αποκλειστικά στοιχεία μιας εθνικής παράδοσης που δεν είχε καμία σχέση με το οθωμανικό παρελθόν. Με τον τρόπο αυτόν, τα νέα έθνη-κράτη οικειοποιήθηκαν ως δικά τους εθνικά σύμβολα στοιχεία της κοινής κουλτούρας των οθωμανικών Βαλκανίων. Η κοινή εμπειρία βιωνόταν έτσι ως αποκλειστική εμπειρία, η πολλαπλότητα ως μοναδικότητα. Και αυτό αφορούσε βεβαίως και το τουρκικό έθνος - κράτος, το οποίο αφού αρχικά απέρριψε, στη συνέχεια θέλησε να οικειοποιηθεί κατ αποκλειστικότητα την οθωμανική κληρονομιά, να την εθνικοποιήσει για λογαριασμό του. Ο Καραγκιόζης (τουρκικό όνομα που στα ελληνικά σημαίνει «μαυρομάτης») είναι ένα λαϊκό θέατρο σκιών που δημιουργήθηκε τον 15ο ή τον 16ο αιώνα, με δύο βασικούς χαρακτήρες: τον Καραγκιόζη, που εκπροσωπούσε τον αγράμματο αλλά οξυδερκή λαό, και τον Χατζηαβάτη, που εκπροσωπούσε τα μορφωμένα κοινωνικά στρώματα και μιλούσε μια εξεζητημένη γλώσσα. Οι δύο αυτοί κεντρικοί ήρωες πλαισιώνονταν από χαρακτήρες που απεικόνιζαν την κοινωνική και εθνολογική σύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού ήταν απαραίτητο. Η υπόθεση δεν ήταν δεδομένη αλλά προσαρμοζόταν στις τοπικές συνθήκες και στην επικαιρότητα για να μπορεί να διασκεδάζει κάθε είδος κοινού. Αυτή ακριβώς η ευελιξία εξηγεί γιατί ο Καραγκιόζης μπορούσε να έχει απήχηση και στον 17ο και στον 20ό αιώνα, και σε Ελληνες και σε Τούρκους. Η μεταφορά του σε ελληνικό περιβάλλον σήμαινε αναπόφευκτα και προσαρμογή των χαρακτήρων και των ηρώων, ώστε το κοινό να ταυτίζεται και να διασκεδάζει με οικείες υποθέσεις. Ο Έλληνας Καραγκιόζης, ξυπόλητος, ρακένδυτος και καμπούρης, έφτασε λοιπόν να ενσαρκώνει την ελληνική εθνική ταυτότητα, εφόσον σύμφωνα με τον Ευγ. Σπαθάρη «είναι ίδιος ο Έλληνας με τα τερτίπια του, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του». Με αφετηρία 7

8 αυτή τη διαπίστωση, για πολλούς όψιμους υπερασπιστές του, η καταγωγή του Καραγκιόζη παύει να είναι οθωμανική και ανάγεται αίφνης στους αριστοφανικούς ήρωες και τα πτωχοπροδρομικά κείμενα. Μάλιστα, στην καμπούρα του φέρεται να κουβαλάει τα «δεινά του ελληνικού λαού». Από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, η κατάσταση είναι παρόμοια. Παρ όλο που αναγνωρίζουν ό,τι η πολιτιστική παράδοση του Καραγκιόζη είναι περισσότερο ζωντανή στην Ελλάδα απ ότι στην Τουρκία, διεκδικούν την αποκλειστικότητα της «ιδιοκτησίας» του (είναι ο όρος που χρησιμοποιήθηκε από τον καθηγητή λαογραφίας Οτσάλ Ογκούζ, εκπρόσωπο της Τουρκίας στη σχετική επιτροπή της UΝΕSCΟ). Φαίνεται ωστόσο ότι υπήρξε παρεξήγηση και από την τουρκική και από την ελληνική πλευρά ως προς την ουσία της απόφασης της UΝΕSCΟ, η οποία εσκεμμένα, ή μη, ερμηνεύτηκε με όρους εθνικής αντιπαλότητας. Πράγματι, η UΝΕSCΟ αναγνώρισε τον Καραγκιόζη ως τμήμα της «άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς» της Τουρκίας, η οποία αξίζει να διασωθεί. Εν τούτοις, σύμφωνα πάντα με την UΝΕSCΟ, η άυλη πολιτιστική κληρονομιά δεν αξιολογείται συγκριτικά με βάση το στοιχείο της εξαιρετικότητας ή της αποκλειστικότητας αλλά, αντίθετα, ανάλογα με την αντιπροσωπευτικότητά της, την ικανότητά της να μεταδίδεται από τη μια κοινότητα στην άλλη. Στη Σύμβαση του 2003 γράφεται ρητά ότι «η εύθραυστη, άυλη πολιτιστική κληρονομιά είναι ένας σημαντικός παράγοντας για τη διατήρηση της πολιτισμικής ποικιλίας σε ένα περιβάλλον αυξανόμενης παγκοσμιοποίησης». Επομένως, η άυλη πολιτισμική κληρονομιά περιέχει και δεν αποκλείει, συνθέτει και δεν διαχωρίζει. Στόχος της προστασίας της είναι ο σεβασμός της διαφορετικότητας και ο διαπολιτισμικός διάλογος. Και ο Καραγκιόζης είναι η ενσάρκωση του διαπολιτισμικού διαλόγου, τεκμήριο μιας κοινής πολιτισμικής κληρονομιάς που είχε απορριφθεί ως «ανατολική» και «λαϊκή». Η κυρία Χριστίνα Κουλούρη είναι καθηγήτρια Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Η Κάτια Σαββίδου Γ.Γραμματέας της Γειτονιάς Μεγάλη επιτυχία σημείωσε το φετινό 14ο Αθηναϊκό Φεστιβάλ Λόφου Στρέφη Το φεστιβάλ που ξεκίνησε στις 28 Ιούνη (ένα χρόνο από τον θάνατο του μεγάλου δασκάλου του Καραγκιόζη Μάνθου Αθηναίου, στον οποίο ήταν και αφιερωμένο), σημαδεύτηκε από μία τραγική σύμπτωση. Την Παρασκευή 26 Ιούνη έφυγε από την ζωή και η συντρόφισσα του Μάνθου Βάσω Λιονέτη. Η Κυρά Βάσω, που τα τελευταία της χρόνια της τα πέρασε με βαριά άνοια, και άλλα σοβαρά προβλήματα υγείας ξεκουράστηκε, μια μέρα πριν το μνημόσυνο του συζύγου της Μάνθου, και η κηδεία της έγινε την Τρίτη 29 Ιούνη στο νεκροταφείο του Αγ. Δημητρίου. Ας είναι και αυτή αναπαυμένη. Κατά τα άλλα το Φεστιβάλ, με μόνη την συνεργασία του αδελφού συλλόγου «Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ» και χωρίς την βοήθεια κανενός άλλου φορέα (δημοτικού ή κρατικού) σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία, ενώ σημαντική ήταν η παρουσία και στήριξη των μελών του Καλλιτεχνικού συμβουλίου. Καλή αντάμωση του χρόνου με το 15ο Φεστιβάλ, σταθμό στην ιστορία τόσο του συλλόγου ΓΕΙΤΟΝΙΑ όσο και του Σωματείου μας! 8

9 Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ «ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ» ΜΕ ΤΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΕΛΙΟ (IΙ) του Θωμά Αθ. Αγραφιώτη - Εκπαιδευτικού Η διατύπωση του Στάθη Βαλούκου στο βιβλίο του «Η Κωμωδία» (εκδ. Αιγόκερως, Αθήνα 2001, σ. 519) ότι «οι εκτιμήσεις που ανάγουν τον Καραγκιόζη περίπου ως τον πατέρα της σύγχρονης ελληνικής σάτιρας, είναι κάπως υπερβολικές», θα μπορούσε να χαρακτηριστεί υπερβολική και η ίδια, ως διατύπωση και μόνο. Η προβληματικότητα της διατύπωσης αυτής έγκειται στην επιχειρηματολογία της. Ειδικότερα: α) Εν πρώτοις, οι απόψεις ότι το Θέατρο Σκιών είχε απήχηση στα λαϊκά στρώματα, επειδή κάλυπτε «με τον τρόπο του την παντελή έλλειψη θεάτρων και άλλων λαϊκών θεαμάτων (π.χ., τσίρκο, όπερα, βαριετέ, κτλ.)» ή ότι το ελληνικό φιλοθεάμον κοινό «αφού δεν είχε στη διάθεσή του άλλη μορφή ψυχαγωγίας, κατανάλωνε υποχρεωτικά της πάμφτηνες παραστάσεις του Καραγκιόζη, το εισιτήριο του οποίου ήταν πολλές φορές ένα αβγό ή ένα κομμάτι τυρί», δεν ευσταθούν διότι δεν μπορούμε να δεχτούμε μια τόσο κατηγορηματική εκδοχή απουσίας θεαμάτων από τον τότε ελληνικό βίο, τόσο για τα τέλη του 19ου αιώνα όσο και για τις αρχές του Εικοστού, είτε μιλάμε για τις μεγάλες πόλεις είτε ακόμα και για την επαρχία. Μια σαφή τοποθέτηση πάνω στο ζήτημα αυτό δίνει ο καραγκιοζοπαίχτης Δημήτρης Μόλλας (Ο Καραγκιόζης μας: Ελληνικό Θέατρο Σκιών, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2002, σ. 232): «Η Αθήνα του 1912, για παράδειγμα, ανάλογα με τους κατοίκους της, με τον τρόπο ζωής τους και το επίπεδό της, παραείχε θεάματα- το λένε οι εφημερίδες. ( ) Χοντρικά, λοιπόν, λέμε πως ο κινηματογράφος ήτανε μια επανάσταση στην τότε αισθητική και είχε φανατικούς οπαδούς στην άρχουσα τάξη- στην ελίτ- που ξερε και διάβαζε τις ξενόγλωσσες επιγραφές του. Και το πιο σπουδαίο, παιζότανε ελεύθερα- στο ύπαιθροτζάμπα. Η θεατρική τέχνη, δραματική και κωμική, άνθιζε! Εκτός, βέβαια, του αρχαίου κλασικού θεάτρου που απουσίαζε. Ποιότητα; Δυο θέατρα παντομίμας που ναι και κορωνίδα της υποκριτικής. Βάλε τώρα βαριετέ, καφέ σαντάν, ταραντέλες ποικιλιών, σαν του Αρλιώτη ή του Φαρέα. Και το πιο σπουδαίο, τα θρησκευτικά κι εθνικά πανηγύρια, διήμερα-τριήμερα, με χορούς και τραγούδια- ευκαιρία για νυφοδιαλέγματα. Κι όμως επίκεντρο ήτανε ο Καραγκιόζης μας». β) Ακολούθως, στο κείμενο του Στάθη Βαλούκου, γίνεται αναφορά 9

10 στην υποτιθέμενη μη επίδραση του Θεάτρου Σκιών στην «καλλιτεχνική συνείδηση» σημαντικών Ελλήνων συγγραφέων με κυρίαρχη αναφορά στην περίπτωση του λογοτέχνη Γεωργίου Σουρή και τα βασικά «ποιητικά δημιουργήματά» του, Φασουλή και Περικλέτο. Για το γεγονός αυτό όμως γράφει ο Θεόδωρος Χατζηπανταζής (Η Εισβολή του Καραγκιόζη στην Αθήνα του 1890, εκδ. Στιγμή, Αθήνα 1984, σ. 37, υποσ. 21): «Είναι πολύ χαρακτηριστική η μεγάλη νίκη που σημείωσε στα χρόνια αυτά ο Φασουλής εναντίον του Καραγκιόζη και στο δημοσιογραφικό μέτωπο. Όταν την άνοιξη του 1883 ο Γεώργιος Σουρής αποφάσισε να εκδώσει το Ρωμιό και αναζήτησε έναν ήρωα που θα εκπροσωπούσε, μέσα από τις σελίδες του, το πνεύμα της ανευλαβούς λαϊκής σάτιρας, η πρώτη του σκέψη πήγε στον βωμολόχο Καραγκιόζη. Αμέσως μετά από το πρώτο τεύχος όμως του περιοδικού, οι σατιρικοί διάλογοι Καραγκιόζη- Χατζαϊβάτη αντικαταστάθηκαν από διαλόγους Φασουλή- Περικλέτου». Τα συμπεράσματα από τις παρατηρήσεις του Χατζηπανταζή είναι τα εξής: Αφενός ότι ο Σουρής επιλέγει αρχικά ως ήρωες των έργων του τους Καραγκιόζη-Χατζηαβάτη και αφετέρου ότι τους αντικαθιστά υπό το βάρος μιας αρκετά αρνητικής διάθεσης, που υπήρχε στη δυτικοθρεμμένη Ελλάδα των τελών του 19ου αιώνα απέναντι στα πολιτιστικά προϊόντα της ανατολικής παράδοσης. Εκείνη την εποχή όμως, ο Καραγκιόζης γνώριζε την απαξίωση του επίσημου κράτους, καθώς δεν είχαν εμφανιστεί ακόμη οι εκπρόσωποι της αναγέννησης και της μεγάλης ακμής της τέχνης αυτής (κυρίως Μίμαρος- Αντώνης Μόλλας). Με το χρονολογικό προσδιορισμό της παρακαταθήκης του Μίμαρου και του Μόλλα, από το 1900 και εξής, οριοθετείται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και η σαφέστερη σχέση της τέχνης του Καραγκιόζη με το ελληνικό γέλιο, μέσα και από τον τίτλο ενός πολύ σημαντικού βιβλίου του Τζούλιο Καΐμη κατά τη δεκαετία του 1930: «Καραγκιόζης ή η αρχαία κωμωδία στην ψυχή του Θεάτρου Σκιών». γ) Ο τίτλος του Καΐμη μάς δίνει την ευκαιρία να αναιρέσουμε και την επίσης λανθασμένη διατύπωση του Βαλούκου ότι «ο Φασουλής και ο Περικλέτος, εμφανώς ανήκουν στην αριστοφανική και ευρωπαϊκή έντεχνη παράδοση, οι ρίζες τους δηλαδή, πρέπει να αναζητηθούν μάλλον στην αρχαία κωμωδία και τις ξυλιές του 10

11 κουκλοθέατρου, και όχι στην τουρκοκεντρική παράδοση του Καραγκιόζη». Το λάθος της διατύπωσης αυτής έγκειται κυρίως στο ότι διαχωρίζεται η λεγόμενη «τουρκοκεντρική παράδοση του Καραγκιόζη» από την αρχαία αριστοφανική παράδοση. Όμως η τουρκοκεντρική ή (πιο καλά) οθωμανική παράδοση του Θεάτρου Σκιών δεν μπορεί να προήλθε από παρθενογένεση. Με τη σειρά της, έχει βυζαντινές (από το βυζαντινό μιμικό θέατρο) και αρχαιοελληνικές ρίζες που φτάνουν μέχρι τους δούλους των κωμωδιών του Αριστοφάνη και ακόμα βαθύτερα. Σε τελική ανάλυση πάντως, η σχέση του Καραγκιόζη με την ελληνική κωμωδία είναι κάτι που προσδιορίζεται μέσα από τη θεώρηση που έχει κανείς για τη σχέση του νεοελληνικού κράτους με τον ανατολικό πολιτισμό. Η πιθανή υποτίμηση των ανατολικών καταβολών αυτού του κράτους οδηγεί αναπόφευκτα και στην υποτίμηση της λαϊκής τέχνης του Θεάτρου Σκιών. Μια τέτοια υποτίμηση όμως δεν μπορεί με τίποτα να διαγράψει την οργανική σχέση του νεοελληνικού γέλιου με τον Καραγκιόζη, είτε μιλάμε για τις απαρχές του ελληνικού κράτους είτε για την τελευταία πεντηκονταετία, κάτι που θα δούμε στο επόμενο τεύχος. Στην περίοδο του Μεσοπολέμου μεταλλάσσεται όμως κι ο ίδιος ο Καραγκιόζης, όπως παρατηρεί ο Καΐμη: «Ο Μόλλας άλλαξε τον αρχικό τύπο του Καραγκιόζη. Τον έκανε τον πονηρό και διεστραμμένο τύπο των μεγάλων πόλεων. Του έδωσε σκωπτική έκφραση που τον ανακηρύσσει αθηναίο πολίτη. Τον έντυσε με μακριά παντελόνια σηκωμένα από κάτω και τον προίκισε με διάφορα ελαττώματα. Ο καραγκιόζης του Μόλλα βρίζει, βλαστημάει, κλέβει» (13). Αν παραδεχτούμε τα παραπάνω περί εισαγωγής του Μορφονιού κατευθείαν από τη σκηνή του θεάτρου με εισηγητή το Μόλλα δεν είναι άτοπο να ανιχνεύσουμε κι άλλες επιδράσεις του ελαφρού μουσικού θεάτρου στις καινοτομίες του. Ο Μόλλας φαίνεται να εγκαταλείπει τις παραδοσιακές συμβάσεις της δικής του τέχνης (απομακρύνεται από τη λαρυγγοφωνή, εισάγει την προοπτική στα σκηνικά, υιοθετεί ρεαλιστικότερο παίξιμο) και να θέλγεται από την απήχηση των «ζωντανών» μορφών θεάτρου (14). Τον ίδιο καιρό ο Καραγκιόζης υιοθετεί «ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΚΙΩΝ ΜΕ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΙΔΗ ΘΕΑΤΡΟΥ - Η περίοδος του Μεσοπολέμου» δυο βασικές πρακτικές της Επιθεώρησης όχι μόνο με τις αναφορές σε επίκαιρα πολιτικά ή εθνικά γεγονότα (15), αλλά και το «ονομαστί κωμωδείν» των παρόντων, δηλαδή τα τετράστιχα που απευθύνονται σε συγκεκριμένους θεατές της πλατείας (16). Υπακούοντας επίσης στο αίτημα της ποικιλίας και της πρωτοτυπίας που του επιβάλει η έκδοση σειράς φυλλαδίων με τις περιπέτειες του Καραγκιόζη, αναγκάζεται να δανείζεται τόπους και υποθέσεις από γεγονότα της επικαιρότητας που γίνονταν την ίδια στιγμή επιθεωρησιακά νούμερα: Ο Καραγκιόζης Μίκυ Μάους, Μις Ελλάς, Τσάρλυ Τσάπλιν, λιποτάκτης, πατροκτόνος, «αναστηθέντας», η κακούργα Πεθερά, ο Καραγκιόζης στη ζούγκλα, οι Μοσχόμαγκες, ο γάμος του Μητρούση. Στην τυπολογία οι μικροαπάτες και τα ελαττώματα του Καραγκιόζη που εισάγει ο Μόλλας συγχωρούνται από το κοινό καθώς έχει περάσει στην ελληνική σκηνή μέσω της γαλλικής φιλολογίας ένα κλίμα υπέρ των μικρολωποδυτών που εξυμνεί και μετατρέπει 11

12 σε γραφικούς τους απάχηδες, τους Παρισινούς ανήλικους κατοίκους των προαστίων που κρατούσαν το πάνω μέρος του δρόμου από τη Μονμάρτη ως τη Μπελβίλ και με το κασκέτο στο κεφάλι, το φουλάρι στο λαιμό, το μαχαίρι στην τσέπη και τη βρισιά στο στόμα ήταν πάντα έτοιμοι για ένα γερό καβγά (17). Στην Επιθεώρηση της δεκαετίας του 1910 και στο ύστερο κωμειδύλλιο (Τζιώτικο Ραβαΐσι πχ) γνωρίζουν μεγάλη απήχηση οι χοροί των Απάχηδων. Οι πρώτες προσπάθειες εκμετάλλευσης του θέματος από έλληνες συγγραφείς (πχ Ι. Δεληακατερίνης με τα Χαμίνια) θα γνωρίσουν αξιοσημείωτη επιτυχία. Ο τύπος όμως του απάχη-καραγκιόζη που περιγράφουμε με τις μικροκλοπές και την γενικότερη παραβατική συμπεριφορά παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με ένα ήδη υπάρχον πρόσωπο στην τυπολογία του θεάτρου Σκιών, το Σταύρακα του οποίου η εισαγωγή αποδίδεται στον Πειραιώτη Γιάννη Μώρο. Πρακτικά ο Μώρος μετέφερε στο μπερντέ τον τύπο του τραμπούκουμάγκα που εισήγαγε πρώτος στο θέατρο ο Σωτήριος Κουρτέσης με το έργο Ο Υποψήφιος βουλευτής και οι τραμπούκοι στα Όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο οι καραγκιοζοπαίκτες κρατούσαν αρνητική και χλευαστική στάση απέναντι στο Σταύρακα και τους μάγκες του Ψυρρή ή του λιμανιού. Στα 1921 όμως εμφανίζεται ένα έργο που με τη μυθική του επιτυχία και την αποδοχή του απ το κοινό άλλαξε άρδην όχι μόνο το χειρισμό του τύπου αυτού αλλά και την ιδεολογική λειτουργία όλης της τυπολογίας στην ελληνική κωμωδία τόσο στο θέατρο όσο και, αμέσως μετά, στον Κινηματογράφο. Με το λιμπρέτο του Ι. Πρινέα στους Απάχηδες των Αθηνών (μουσ. Ν. Χατζηαποστόλου) ο μάγκας όχι μόνο καθαρίζεται από όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά της βιαιότητας, της θρασυδειλίας, της ρυπαρής εμπλοκής με την πολιτική και της ανηθικότητας με τα οποία είχε πολιτογραφηθεί ως τότε αλλά και αναδεικνύεται σε ένα εξιδανικευμένο πρότυπο με το οποίο άνετα μπορεί να ταυτιστεί ο καταπιεσμένος πολίτης των χαμηλότερων στρωμάτων -ειδικά σε συνθήκες οικονομικής κρίσης -στο στόμα του οποίου πολύ σύντομα μπαίνουν και συμβουλές ηθικής, μιας άλλης λαϊκής ηθικής που αντιστρατεύεται την αστική των πλουσίων. Όλοι οι συγγραφείς έργων ή νούμερων με μάγκες προσαρμόζονται ταχύτατα στο νέο τρόπο γραφής και στο νέο σχήμα Φτώχεια-Πλούτη που θα εγκαινιάζεται για να παραμείνει στο θέατρο και τον λαϊκό κινηματογράφο τουλάχιστον για 40 χρόνια. Πώς λοιπόν ο Μόλλας που παρακολουθεί τόσο στενά το ελαφρό μουσικό θέατρο δεν υιοθετεί τη νέα εξέλιξη και συνεχίζει να παρουσιάζει το Σταύρακα και την παρέα του (Κωτσαρίκος, Νώντας, Χλεμπάγιας, Καταραχιάς, Τσίρος, Σπαγέτος) ως μπράβους και πληρωμένους δολοφόνους; Απλούστατα ο Καραγκιόζης προτίμησε να κρατήσει για τον εαυτό του τον πιο δημοφιλή ρόλο του «τίμιου λωποδύτη». (συνεχίζεται) Υποσημειώσεις: (13) ΚΑΪΜΗ Τζούλιο, όπ. πρ., σ. 37. (14) Ο Μόλλας φαίνεται να γνώριζε εξαιρετικά καλά το θέατρο της εποχής του και την απήχησή του ίσως από συχνή παρακολούθηση παραστάσεων, ή από περιόδους που μοιραζόταν τη σκηνή κάποιων θεάτρων με θιάσους ζωντανών ηθοποιών. Δεν έχουμε σαφή τέτοια πληροφορία, ξέρουμε όμως από τη στήλη θεαμάτων της εποχής ότι το καλοκαίρι του 1911 μοιραζόταν το πρόγραμμα του θεάτρου Αλάμπρα με την κινηματογραφική προβολή. (15) Ο Κιουρτσάκης την αποδίδει κατ εξοχή στο Μόλλα: ΚΙΟΥΡΤΣΑΚΗΣ Γιάννης, Προφορική παράδοση και ομαδική δημιουργία, το παράδειγμα του Καραγκιόζη, Αθήνα 1996, σ (16) Ο Σπαθάρης τοποθετεί την καινοτομία γύρω στα 1924, εποχή που βρισκόταν σε εξέλιξη η πορεία ανάκαμψης της Επιθεώρησης, βλέπε ΣΠΑΘΑΡΗΣ Σ., όπ. πρ. σ.79. (17) Κατά μια εκδοχή πήραν το όνομά τους μετά από ένα στυγερό έγκλημα σ ένα δάσος στο Παρίσι που ποτέ δεν εξιχνιάστηκε και που έμοιαζε με εκείνα των Απάχηδων (Απάτσι) ερυθρόδερμων της Βόρειας Αμερικής. 12

13 Φτηνά την γλυτώνουμε οι καλλιτέχνες με Φ.Π.Α. 11% Με την ΠΟΛ: 1100 της Κοινοποίηση των διατάξεων των άρθρων 59, 60, 61, 62, 63 και 81 τουν.3842/ (ΦΕΚ 58Α) «αποκατάσταση φορολογικής δικαιοσύνης,αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και άλλες διατάξεις. Το Άρθρο 62 (που μας αφορά):τροποποίηση διαφόρων διατάξεων του Κώδικα ΦΠΑ Παράγραφος 4 Με τις διατάξεις της παραγράφου 4 του άρθρου 62 καταργείται η περίπτωση ια της παραγράφου 1 του άρθρου 22 του Κώδικα ΦΠΑ (ν. 2859/2000), ήτοι η απαλλαγή από το ΦΠΑ της παροχής υπηρεσιών από συγγραφείς, καλλιτέχνες και ερμηνευτές έργων τέχνης προς άλλους υποκείμενους στο φόρο. Η εν λόγω διάταξη ισχύει από , σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 92, παράγραφος 1, περίπτωση ιστ του ιδίου νόμου. Έτσι, από 1ης Ιουλίου 2010, όλες οι υπηρεσίες που παρέχονται από τους καλλιτέχνες, συγγραφείς και ερμηνευτές έργων τέχνης, στα πλαίσια της άσκησης του ελευθέριου επαγγέλματός τους, υπάγονται στο φόρο. Στο φόρο υπάγονται και τα περιουσιακά και συγγενικά δικαιώματα, καθώς και η εύλογη αμοιβή που εισπράττουν τα πρόσωπα αυτά μέσω των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης στους οποίους έχουν αναθέσει τη διαχείριση ή/και προστασία της εκμετάλλευσης και διάδοσης του έργου τους, καθόσον πλέον αυτά δεν προέρχονται από άσκηση δραστηριότητας η οποία απαλλάσσεται από το ΦΠΑ. Η έννοια του όρου «καλλιτέχνης» αναφέρεται στο πρόσωπο το οποίο καλλιεργεί ή ασκεί κάποια από τις καλές τέχνες, τούτων θεωρουμένων ως του ειδικού κύκλου καλλιτεχνικών εκδηλώσεων και δημιουργίας που παραδοσιακά περιλαμβάνουν τη μουσική, τη ζωγραφική, τη γλυπτική, τη χαρακτική, το χορό, το θέατρο, τον κινηματογράφο κλπ. Ως «ερμηνευτής έργων τέχνης» χαρακτηρίζεται το πρόσωπο εκείνο που με διάφορους εκφραστικούς τρόπους που χρησιμοποιεί ερμηνεύει ένα έργο τέχνης, όπως για παράδειγμα ο τραγουδιστής, ο κιθαριστής, ο πιανίστας, οι μονωδοί και χορωδοί του λυρικού θεάτρου, οι χορευτές. Ως καλλιτέχνες χαρακτηρίζονται και εκείνοι από τους διακοσμητές, που είναι γραμμένοι ως μέλη του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος ή διαθέτουν τα προσόντα να εγγραφούν, ήτοι αυτοί που είναι εικαστικοί (ζωγράφοι, γλύπτες, χαράκτες), όχι όμως οι απλοί διακοσμητές βιτρινών ή εσωτερικών χώρων. Επισημαίνεται ότι οι υπηρεσίες που παρέχονται από συγγραφείς, συνθέτες, καλλιτέχνες και ερμηνευτές έργων τέχνης, καθώς και τα δικαιώματα αυτών, υπάγονται στο χαμηλό συντελεστή ΦΠΑ (11%), σύμφωνα με τις διατάξεις της παραγράφου 3) του Κεφαλαίου Β ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ, του Παραρτήματος ΙΙΙ, του Κώδικα ΦΠΑ. 13

14 Οι συγγραφείς δημόσιοι ή ιδιωτικοί υπάλληλοι καθώς και οι συνταξιούχοι για την πρώτη μετά τη συνταξιοδότησή τους έκδοση βιβλίου, οι οποίοι σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 2, παράγραφος 1, περίπτωση γ) του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων δεν θεωρούνται επιτηδευματίες εφόσον δεν είναι επιτηδευματίες από άλλη αιτία και κατά συνέπεια δεν είναι υπόχρεοι σε τήρηση βιβλίων και στοιχείων, δεν υπάγονται στο φόρο για τις πράξεις παράδοσης αγαθών (διάθεση βιβλίων από τους ίδιους ή με ανάθεση σε τρίτο πρόσωπο) ή παροχής υπηρεσιών (εκχώρηση συγγραφικών τους δικαιωμάτων) που πραγματοποιούν. Οι εγκύκλιοι Α.13794/4353/ΠΟΛ.347/ και /441/37/0014/ ΠΟΛ. 1032/ , παύουν να ισχύουν κατά το μέρος που αναφέρονται σε οδηγίες εφαρμογής της απαλλαγής που καταργήθηκε. Για τις πωλήσεις φιγουρών κ.λ.π., ισχύει ότι για τις πωλήσεις ΑΓΑΘΩΝ, δηλαδή Φ.Π.Α. 23% Σχετικά με το προηγούμενο θέμα της Ουνέσκο, το Υ.ΠΟ.Τ. δικαιολογήθηκε στον ελληνικό λαό με πληρωμένη στον τύπο ανακοίνωση: Αθήνα, 14 Ιουλίου 2010 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ-ΥΠ. ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ & ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ- H απόφαση που επικύρωσε η UNESCO για τον Καραγκιόζη το Σεπτέμβριο του 2009 ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ H απόφαση που επικύρωσε η UNESCO για τον Καραγκιόζη το Σεπτέμβριο του Αναφορικά με τα δημοσιεύματα που αναφέρονται στη γνωμοδότηση της UNESCO «ότι ο Καραγκιόζης έχει τουρκική υπηκοότητα», μια γνωμοδότηση που ελήφθη τον Ιούνιο του 2009 και επικυρώθηκε το Σεπτέμβριο του 2009, διευκρινίζονται τα ακόλουθα: Η γνωμοδότηση αυτή επικυρώθηκε στην 4η Διακυβερνητική Διάσκεψη της UNESCO στο Άμπου Ντάμπι, που πραγματοποιήθηκε από τις 28 Σεπτεμβρίου ως τις 2 Οκτωβρίου του Έχουν δηλαδή παρέλθει εννέα μήνες από τότε. Το ιστορικό έχεις ως εξής: Το 2008 η Τουρκία υπέβαλε φάκελο προκειμένου το Θέατρο Σκιών να ενταχθεί στον Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Στα μέσα Ιουνίου του 2009 το Επικουρικό Σώμα της UNESCO γνωμοδότησε καταρχήν θετικά στην πρόταση της Τουρκίας και στη συνέχεια η πρόταση αυτή επικυρώθηκε στη διάσκεψη που έγινε στο Άμπου Ντάμπι που πραγματοποιήθηκε από τις 28 Σεπτεμβρίου ως τις 2 Οκτωβρίου του 2009 στο Άμπου Ντάμπι. Σημειώνεται ότι στις 15 Σεπτεμβρίου 2009 το ΥΠΕΞ ενημέρωσε την αρμόδια υπηρεσία του ΥΠΠΟΤ για την κίνηση της Τουρκίας. Προκειμένου να καταστεί σαφής η θέση της Ελλάδας ότι ο Καραγκιόζης αποτελεί μέρος της πολιτιστικής εμπειρίας του ελληνικού λαού, η εκπρόσωπος της Ελλάδας στη Διακυβερνητική Διάσκεψη σε συνεννόηση με τη Διεύθυνση Ε1 του ΥΠΕΞ προέβη σε σχετική δήλωση. Έκτοτε η Ελλάδα μέσω των αρμοδίων υπηρεσιών σε συνεργασία με μεσογειακά 14

15 και βαλκανικά και μεσανατολικά κράτη επανέφερε εισήγηση ώστε το Θέατρο Σκιών να αναγνωριστεί ως κοινή πολιτιστική κληρονομιά της ευρύτερης περιοχής. Είναι γνωστό και αδιαμφισβήτητο ότι το Θέατρο Σκιών είναι μια πολιτισμική πραγματικότητα που αφορά στην περιοχή των Βαλκανίων, της ανατολικής Μεσογείου και της ευρύτερης μέσης Ανατολής, μια πραγματικότητα πολύ παλαιότερη από τα έθνη - κράτη. Αποτελεί κοινό σημείο αναφοράς και σύμβολο της ευρύτερης περιοχής μας. Ειδικότερα όσον αφορά στην ελληνική εκδοχή του Καραγκιόζη, είναι ένα ζωντανό κεφάλαιο της νεότερης πολιτιστικής κληρονομιάς που εμπλέκει αδιάρρηκτα το άυλο με το υλικό προασπίζοντας παραδοσιακές αξίες. 10 Σεπτέμβρη Παραστάσεις διαμαρτυρίας Για την απόφαση της UNESCO Η πρώτη πανελλαδική αντίδραση του κλάδου μας ενάντια στην ολιγωρία της Ελληνικής πλευράς να αντιδράσει πριν την απόφαση της UNESCO για την Τουρκοποίηση του Καραγκιόζη. Η πρόταση απευθύνεται σε κάθε επαγγελματία ή ερασιτέχνη Έλληνα ή Κύπριο Καραγκιοζοπαίχτη σε κάλεσμα για διοργάνωση παραστάσεων διαμαρτυρίας, την ίδια μέρα και την ίδια ώρα, και συγκεκριμένα την Παρασκευή 10 Σεπτέμβρη 2010 και ώρα 8 μ.μ. Όσοι συνάδελφοι συμμετέχουν αυτή την ημέρα σε εκδηλώσεις Δήμων ή φορέων, να έρθουν σε συνεννόηση με τους διοργανωτές για την σύμφωνη γνώμη και συμπαράσταση του φορέα διοργανωτή σε αυτή την διαμαρτυρία. Ο τρόπος και η μορφή διαμαρτυρίας επαφίεται στην φαντασία του καθενός καραγκιοζοπαίχτη, που αναγκαστικά θα πρέπει να περιλαμβάνει μια αναφορά στο συμβάν και αν είναι εφικτό να συνοδεύεται με μικρό διάλογο με το κοινό, πάνω στο θέμα της Ελληνικότητας του Καραγκιόζη. Για την ταμπακιέρα κουβέντα ο Χατζατουριάν. Επιστολή του Σωματείου μας προς την τοπική εφημερίδα της Ν. Σμύρνης «ΕΠΪΚΑΙΡΑ», σχετικά με την απαξίωση του Προέδρου του Πολιτιστικού οργανισμού να απαντήσει σε πρόταση του Σωματείου μας για την ανάληψη διοργάνωσης του 10ου Φεστιβάλ Καραγκιόζη του Δήμου Ν. Σμύρνης, δημοσιεύθηκε το Σάββατο 19 Ιούνη Στο ίδιο τεύχος δημοσιεύεται και «άμεση απάντηση» του Προέδρου του Πολ. Οργ. και Αντιδημάρχου Ευάγγελου Χατζατουριάν. Ο Αντιδήμαρχος, εκτός από την προσωπική επίθεση που κάνει στον Πρόεδρο του Σωματείου μας Πάνο Καπετανίδη, (και που αφορμή του δίνει το ύφος που το ίδιο το έντυπο δίνει σε μια απλή επιστολή επίσημου συνδικαλιστικού φορέα) χαρακτηρίζει το ίδιο το Σωματείο και τα μέλη του ως «άγνωστους» και «ερασιτέχνες». Αναγνωρίζει μεν ότι ήταν χαμηλότερη η οικονομική προσφορά του Σωματείου μας για την ανάληψη της διοργάνωσης, αλλά εντέχνως δεν αναφέρει πουθενά το πόσο χαμηλότερη ήταν. Αυτή είναι η ταμπακιέρα, κύριε Αντιδήμαρχε, και τα άλλα είναι γαρνιτούρα για να καλύψετε την ουσιαστική αδυναμία σας να απαντήσετε στη συγκεκριμένη αξίωση του Σωματείου μας για την τύχη μιας απάντησης στο συγκεκριμένο αίτημά μας. Παραθέτουμε το δημοσίευμα με το κείμενο του Σωματείου στην εφημερίδα με φωτογραφίες επιλογή του εντύπου από το σάιτ του Προέδρου, για να το μετατρέψει σε προσωπική διένεξη - καθώς και την «άμεση απάντηση» του Αντιδημάρχου. 15

16 6 ÓÜââáôï, 19 Éïõíßïõ 2010 ÊÁÔÁÃÃÅËÉÁ ÁÐÏ ÔÏ ÐÁÍÅËËÇÍÉÏ ÓÙÌÁÔÅÉÏ ÈÅÁÔÑÏÕ ÓÊÉÙÍ Ôï 10 öåóôéâüë Êáñáãêéüæç óôçí Í. Óìýñíç êáé ï Ðïëéôéóôéêüò Ïñãáíéóìüò ôïõ ÄÞìïõ Ôï ÐáíåëëÞíéï Óùìáôåßï ÈåÜôñïõ Óêéþí, åßíáé Ýíá áðü ôá ðéï ðáëéü Óùìáôåßá. Áñ éêü óõíäéêáëéóôéêü, óþìåñá ðåñéóóüôåñï ðïëéôéóôéêü, ðåñéëáìâüíåé óôéò ôüîåéò ôïõ, ôïõò êáñáãêéïæïðáß ôåò ôçò ÅëëÜäáò êáé ôçò Êýðñïõ. Ôï ôåëåõôáßï ðáñáäïóéáêü ìáíôüêé (ôïõ ÌÜíèïõ Áèçíáßïõ) Ýóâçóå ðýñóé ìáæß ìå ôïí ßäéï. Ùóôüóï ï ÄÞìïò ÍÝáò Óìýñíçò Ýäåéîå üôé óôþñéæå êáé ôïí ÌÜíèï, êáé ôïí Êáñáãêéüæç, êõñßùò ìå ôçí Ýêäïóç âéâëßïõ áðü ôï õëéêü ôïõ ÌÜíèïõ Áèçíáßïõ, áëëü êáé ìå ôçí äçìéïõñãßá èåóìïý ðáñáóôüóåùí ìå ôçí ìïñöþ «öåóôéâüë». Ìå ãíþìïíá ôçí ðïéïôéêþ áíáâüèìéóç áõôïý ôïõ èåóìïý, êüíáìå öýôïò ôçí ðñüôáóç óôïí Ðïëéôéóôéêü Ïñãáíéóìü ÄÞìïõ ÍÝáò Óìýñíçò, íá áíáëüâïõìå ùò Óùìáôåßï, ôçí äéïñãüíùóç ôïõ 10ïõ ÖåóôéâÜë Êáñáãêéüæç, ìå ôçí áñéèì. Ðñùô. 42 ôçò 17/2/2010, ðåñéëáìâüíïíôáò ìüëéóôá êáé ôçí áíôßóôïé ç ïéêïíïìéêþ ðñïóöïñü. Áðü ôïí ôýðï ðëçñïöïñçèþêáìå üôé ôï 10ï öåóôéâüë ðñáãìáôïðïéþèçêå, êáé ôçí áíüëçøç ôçò äéïñãüíùóçò åß å êáé ðüëé ï «Óýëëïãïò ößëùí ôïõ Êáñáãêéüæç» ðïõ åß å éäñýóåé ï áåßìíçóôïò ÌÜíèïò áëëü ðïõ ôá ôåëåõôáßá ñüíéá Þôáí õðü äéüëõóç. Äåí åß áìå ôçí áðáßôçóç âýâáéá, åðåéäþ åßìáóôå ï ìïíáäéêüò åðáããåëìáôéêüò ÐáíåëëÞíéïò öïñýáò ôïõ èåüìáôïò, íá áíáôåèåß áíáãêáóôéêü óå åìüò ç áíüëçøç ôçò äéïñãüíùóçò ôïõ ðáñáðüíù ÖåóôéâÜë, áí êáé óôçí áßôçóç óõìðåñéëáìâüíáìå áíáöïñü ãéá ôçí åêôýëåóç ðïëý ðéï äýóêïëùí äéïñãáíþóåùí, üðùò: ôçëåïðôéêýò ðáñáãùãýò, óõíýäñéá, åêèýóåéò, óåìéíüñéá ôçò Å.Å. êáé Üëëá. Åß áìå üìùò ôçí áðáßôçóç áðü ôçí äéïßêçóç åíüò Äçìïôéêïý Ïñãáíéóìïý éäéáßôåñá áðü ôïí Ðñüåäñï ÅõÜããåëï áôæáôïõñéüí, íá Ý ïõìå ìéá ãñáðôþ áðüíôçóç, ãéá ôïõò ëüãïõò ôçò áðüññéøçò ôçò ðñüôáóþò ìáò. Ìç ðáñáéíïýìåíïé áðü ôçí áðáßôçóç ìáò áõôþ, êáé ìå äåäïìýíç ôçí ãåíéêþ áðáßôçóç ôïõ Åëëçíéêïý ëáïý ãéá ÄÉÁÖÁÍÅÉÁ óå üëïõò ôïõò ôïìåßò ôçò Äçìüóéáò Äéïßêçóçò æçôüìå áðü åóüò, ùò öïñýá äçìïêñáôéêïý åëýã ïõ êáé åíçìýñùóçò, íá ìåñéìíþóåôå, þóôå íá õðï ñåùèïýí üóïé áðáîéïýí, íá áðáíôïýí óôïí êüèå ðïëßôç êáé éäéáßôåñá óôïõò ïñãáíùìýíïõò öïñåßò ôùí ðïëéôþí. Óáò åðéóõíüðôïõìå êáé ôçí ðñüôáóþ ìáò: ÁÉÔÇÓÇ - ÐÑÏÔÁÓÇ ÐÑÏÓ: ôïí Ðïëéôéóôéêü Ïñãáíéóìü ÄÞìïõ ÍÝáò Óìýñíçò Õðüøç: ÐñïÝäñïõ ê. ÅÕÁÃÃÅËÏÕ XATZATOYÑÉÁÍ ÈÅÌÁ: ÁíÜèåóç ðñáãìáôïðïßçóçò 10ïõ ÖåóôéâÜë ÈåÜôñïõ Óêéþí Áîéüôéìå êýñéå Ðñüåäñå êáé óåâáóôïß ê.ê. Óýìâïõëïé. ÄÝêá ñüíéá óõìðëçñþíåé öýôïò ôï ÖåóôéâÜë ÈåÜôñïõ Óêéþí ôïõ ÄÞìïõ óáò. Åßíáé ãåãïíüò üôé ùò åðáããåëìáôßåò ôïõ åßäïõò ðáñáêïëïõèþóáìå Þ êáé óõììåôåß- áìå ôá ðñïçãïýìåíá ñüíéá óôï öåóôéâüë áõôü. ÊÜíïíôáò ôçí êñéôéêþ áëëü êáé áõôïêñéôéêþ ìáò üëá áõôü ôá ñüíéá, Ý ïõìå áðü êáéñü êáôáëþîåé óôï óõìðýñáóìá üôé ôï öåóôéâüë áõôü Ý åé ôá ðåñéèþñéá íá âåëôéþóåé êáôü ðïëý ôçí ðïéüôçôü ôïõ êõñßùò áðü ðëåõñüò óõììåôï þí êáñáãêéïæïðáéêôþí. Ôï Óùìáôåßï ìáò, êáôá ùñçìýíï óôï ðñùôïäéêåßï ùò ÅÐÁÃÃÅËÌÁÔÉÊÏ, Ý åé èåóìïèåôþóåé óôï êáôáóôáôéêü ôïõ áðü ôçí ßäñõóÞ ôïõ (1925) - ü é óõíôå íéáêü, áëëü ìå êáëëéôå íéêü êñéôþñéá - ôçí äéåíýñãåéá åîåôüóåùí, ãéá üóïõò åðéèõìïýí íá áðïêôþóïõí ôçí éäéüôçôá ôïõ Êáñáãêéïæïðáß ôç. Óôçí ðåíôáìåëþ «åðéôñïðþ êñßóåùò Êáñáãêéïæïðáß ôç» Ý ïõí äéáôåëýóåé êáé äéáôåëïýí ïé êïñõöáßïé êáñáãêéïæïðáß- ôåò (äüóêáëïé) ôçò ÅëëÜäáò. Ç äéáäéêáóßá áõôþ ðéóôåýïõìå üôé áðïôåëåß, ìéá åããýçóç ãéá ôïí âáèìü åðáããåëìáôéóìïý ôùí ìåëþí ìáò ìå ôçí éäéüôçôá áõôþ. Ç ìý ñé ðýñóé áíüèåóç ôçò äéïñãüíùóçò áðü ìåñéü ôïõ äþìïõ óáò, óôï «Óýëëïãï Ößëùí ôïõ Êáñáãêéüæç», (ðïõ åß å éäñýóåé ï áåßìíçóôïò äüóêáëïò ÌÜíèïò Áèçíáßïò, ùò áðüññïéá ôçò éäéïìïñößáò ôïõ áñá ôþñá ôïõ êáé ôçò çëéêßáò), ðéóôåýïõìå üôé åßíáé ç áéôßá ãéá ôéò áäõíáìßåò ðïõ âãüæåé áõôü ôï öåóôéâüë. Åõêáéñßá ëïéðüí ôï 10ï ÖåóôéâÜë íá ðñáãìáôïðïéþóåé Ýíá ðïéïôéêü Üëìá, ôüóï óå óõììåôï Ýò êáñáãêéïæïðáé ôþí, üóï êáé óå ðñïâïëþ Ýîù áðü ôá üñéá ôïõ ÄÞìïõ óáò, ìå ôçí áíüèåóç åêôýëåóçò ôçò ðáñáãùãþò óå Ýíá Óùìáôåßï åðáããåëìáôéþí êáñáãêéïæïðáéêôþí, üðùò ôï äéêü ìáò êáé ü é óå Ýíá «óýëëïãï ößëùí» üðùò ìý ñé ðýñóé. Ôçí åããýçóç ãéá ôá áíáãñáöüìåíá áðïôåëåß ôï éóôïñéêü ðïõ áêïëïõèåß, êáé ðïõ ðåñéãñüöåé ôçí åðáããåëìáôéêþ - ðïëéôéóôéêþ äñáóôçñéüôçôá ðïõ óáò áíáöýñáìå. Áðü ìýñïõò ìáò óáò äçëþíïõìå üôé äåí õðüñ åé êáìßá áíôáãùíéóôéêþ äéüèåóç, ìüëéóôá åßìáóôå ðñüèõìïé íá óõíåñãáóôïýìå ìå üðïéïí èåùñåßôå üôé Ý åôå çèéêþ Þ Üëëç õðï ñýùóç. Ôï ÐáíåëëÞíéï Óùìáôåßï ÈåÜôñïõ Óêéþí, Ýíá áðü ôá ðáëáéüôåñá óùìáôåßá ôçò ÅëëÜäáò, áðü ôï 1925 óôåãüæåé ôïõò ëëçíåò Êáñáãêéïæïðáß ôåò (óþìåñá êáé ôçò Êýðñïõ) êáèþò êáé üëïõò ðïõ - ìå ôïí Ýíá Þ ôïí Üëëï ôñüðï - Ý ïõí åéóöýñåé óôçí ôý íç ôïõ ÈåÜôñïõ Óêéþí. ÓÞìåñá, ôï Óùìáôåßï ìáò, ìå ôçí 85 ñïíç éóôïñßá ôïõ, äñáóôçñéïðïéåßôáé êáé óôï åýåé ôüóï óôç äéüóùóç áõôþò ôçò ðáñüäïóçò, üóï êáé ôç áíüäåéîç Üîéùí êáé ôáëáíôïý ùí íýùí

17 ÓÜââáôï, 19 Éïõíßïõ êáñáãêéïæïðáé ôþí. Éóôïñéêü ïõìå ðñáãìáôïðïéþóåé ôï 1ï ÐáíåëëÞíéï ÓÕÍÅÄÑÉÏ ãéá ôçí äéáôþñçóç êáé áíüðôõîç ôçò ôý íçò ôïõ ÈåÜôñïõ Óêéþí (1985) ïõìå ðñáãìáôïðïéþóåé 5 åêèýóåéò ìå öéãïýñåò, óêçíéêü, åñãáëåßá, áößóåò. ïõìå ïñãáíþóåé êáé åêôåëýóåé óåìéíüñéá ãéá ôçí åêðáßäåõóç íýùí áíýñãùí ðüíù óôçí ôý íç ôïõ ÈåÜôñïõ Óêéþí (ÅÊÔ 93) ÄçìéïõñãÞóáìå ôçí «ÅèíéêÞ ÓêçíÞ ÈåÜôñïõ Óêéþí» ïõìå êüíåé ôçí åêôýëåóç ðáñáãùãþò 26 ôçëåïðôéêþí åðåéóïäßùí ìå ðáñáóôüóåéò Êáñáãêéüæç áðü üëïõò ôïõò êáñáãêéïæïðáß ôåò ãéá ëïãáñéáóìü ôçò ÅÑÔ. ÐñùôïóôáôÞóáìå ãéá ôçí Ýêäïóç áðü ôá ÅËÔÁ ãñáììáôüóçìùí ãéá ôïí Åëëçíéêü Êáñáãêéüæç êáé áíáìíçóôéêþò óöñáãßäáò ãéá ôá 70 ñüíéá ôïõ Óùìáôåßïõ ìáò. Ïñãáíþóáìå êáé åêôåëýóáìå ôïí ãéïñôáóìü ôùí 150 ñüíùí ôïõ Êáñáãêéüæç óôçí ÐÜôñá. ÐñáãìáôïðïéÞóáìå ôçí ðáñáãùãþ äßóêïõ âõíéëßïõ êáé CD ìå ôá Ôñáãïýäéá ôïõ Êáñáãêéüæç. Äéïñãáíþíïõìå (ãéá 14 ñüíéá) ôï «ÖåóôéâÜë Êáñáãêéüæç Ëüöïõ ÓôñÝöç» Ïñãáíþóáìå êáé åêôåëýóáìå ôéìçôéêýò ðáñáóôüóåéò ãéá ðáëáéìü ïõò êáñáãêéïæïðáß ôåò, üðùò ÓðáèÜñç, ÊáñÜìðáëç, ÂÜããï, ÁâñáÜì, ÑÜììï êáé óå ðñïóùðéêüôçôåò ðïõ âïþèçóáí ôçí ôý íç ôïõ ÈåÜôñïõ Óêéþí. Äéáôçñïýìå, ðëïýóéï ìçôñþï áðü ôçí ßäñõóÞ ôïõ ìý ñé óþìåñá, äáíåéóôéêþ âéâëéïèþêç, áñ åßá åöçìåñßäùí ìå äçìïóéåýìáôá ãéá ôï èýáôñï óêéþí, áíåêôßìçôçò áîßáò óõëëïãþ 600 öéãïýñùí áðü Êáñáãêéïæïðáß ôåò üðùò ïé Ìüëá, áñßäçìï, ÓðáèÜñç, ÊáñÜìðáëç, ÌÜíï, ÑÜììï, Ì. Áèçíáßï êáé Üëëùí. Êáèéåñþóáìå ôçí 28ç ÌÜñôç óáí «Ðáãêüóìéá ÇìÝñá ÈåÜôñïõ Óêéþí». Åêäßäïõìå êüèå ìþíá ôçí åöçìåñßäá ôïõ «ï Êáñáãêéüæçò ìáò» óå çëåêôñïíéêþ Ï ÐÜíïò Êáðåôáíßäçò ìïñöþ (óôï äéáäßêôõï). Äéáôçñïýìå, åíçìåñþíïõìå êáé åìðëïõôßæïõìå ïðôéêïáêïõóôéêü õëéêü áðü Ýñãá ðáëéþí Êáñáãêéïæïðáé ôþí, óðüíéï öùôïãñáöéêü áñ åßï ðéíáêïèþêç êáèþò áñ åßï áðü ôá ÈÝáôñá Óêéþí åêôüò ÅëëÜäïò ðïõ ìå Ýñåõíá ñüíùí Ý ïõìå óõëëýîåé. Ëåéôïõñãïýìå åíôåõêôþñéï ãéá ôá ìýëç êáé ößëïõò ôïõ Óùìáôåßïõ ìáò ìéá öïñü ôï ìþíá. Ëåéôïõñãïýìå (âüóåé êáôáóôáôéêïý) «åðéôñïðþ êñßóåùò êáñáãêéïæïðáß ôç, áðïôåëïýìåíç áðü âåôåñüíïõò êáñáãêéïæïðáß ôåò ãéá ôïí áõôïýëåã ï êáé áõôïðñïóôáóßá ôçò ôý íçò ìáò. Ç Üìåóç êáé åéëéêñéíþò áíôáðüêñéóç ôïõ åëëçíéêïý áëëü êáé ôïõ äéåèíïýò êïéíïý óôéò ðáñáóôüóåéò êáé ôá ðïëéôéóôéêü êáëýóìáôá ôùí ìåëþí ìáò ãßíåôáé ãéá êáèýíáí áðü åìüò, áëëü êáé ãéá üëïõò óõíïëéêü, ðçãþ Ýìðíåõóçò êáé åíèüññõíóçò ãéá íá óõíå ßóïõìå íá õðçñåôïýìå ôçí ÔÝ íç ðïõ áãáðïýìå. Èá Þôáí ëïéðüí éäéáßôåñá ôéìçôéêü ãéá åìüò íá äå ôåßôå ôçí ðñüôáóþ ìáò ãéá ôçí äéïñãüíùóç ôïõ 10ïõ ÖåóôéâÜë ÈåÜôñïõ Óêéþí, áðü ôçí ÅèíéêÞ ÓêçíÞ ÈåÜôñïõ Óêéþí ôïõ Óùìáôåßïõ ìáò. ÊÜèå âñüäõ ìéá ðáñüóôáóç ðáéãìýíç áðü äéáöïñåôéêü åðáããåëìáôßá êáñáãêéïæïðáß- ôç, ìå æùíôáíþ ëáúêþ ïñ Þóôñá. Ôï ïéêïíïìéêü êüóôïò: Ãéá 10 ðáñáóôüóåéò 650 Åõñþ ç êüèå ðáñüóôáóç ÓÕÍÏËÏ êüóôïõò Åõñþ * ÐåñéëáìâÜíåé áìïéâýò: Êáñáãêéïæïðáß ôç, âïçèþí êáé ëáúêþò ïñ Þóôñáò. Ãéá ôçí åðéôõ ßá ôïõ öåóôéâüë èá ñåéáóôïýí áêüìá: ÐñïóêëÞóåéò, áößóåò, êáé åíçìåñùôéêü äåëôßá êáé Ýêäïóç ðñïãñüììáôïò. Åõ üìåíïé ç èåóìéêþ êáé ïéêïíïìéêþ êüëõøç ðïõ Ý åé áíüãêç ç ðñïóðüèåéá ôïõ Óùìáôåßïõ ìáò êáé ðïõ ðñïóäïêïýìå áðü ìýñïõò óáò, íá ãßíåé áðïäåêôþ, êáé íá åðéôñýøåé óôï êïéíü ôçò Í. Óìýñíçò íá áðïëáýóåé ôï èýáìá ðïõ ðåñéâüëåé ìå áíåêôßìçôçò áãüðçò ãéá ó åäüí åíüìéóç áéþíá. Ìå ôçí åëðßäá ãéá ôçí èåôéêþ óáò áíôáðüêñéóç, Óáò åõ áñéóôïýìå åê ôùí ðñïôýñùí. Ãéá ôï Ðáí. Óùì. ÈåÜôñïõ Óêéþí Ï ÐÑÏÅÄÑÏÓ ÐÜíïò Êáðåôáíßäçò Ï ÃÅÍ. ÃÑÁÌÌÁÔÅÁÓ ÐÝôñïò Ãéùñãáíéüò ìåóç áðüíôçóç áðü ôïí ÁíôéäÞìáñ ï Ðïëéôéóôéêþí ê. ÂáããÝëç áôæáôïõñéüí Ï áñìüäéïò ÁíôéäÞìáñ ïò ê. áôæáôïõñéüí áðüíôçóå Üìåóá êáé åõèýùò óôá üóá êáôáããýëåé ï ê. Êáðåôáíßäçò, üôáí ôïí åíçìåñþóáìå. ÌÜëéóôá ï ê. áôæáôïõñéüí áñáêôçñßæåé áõôïáðïêáëïýìåíïõò äéáäü ïõò ôïõ ÌÜíèïõ Áèçíáßïõ ôï Óùìáôåßï óôï üðïßï ðñïåäñåýåé ï ê. Êáðåôáíßäçò êáé äçëþíåé Üãíïéá ãéá ôçí ýðáñîç ôïõ. Ïëüêëçñç ç áðüíôçóç ôïõ ê. áôæáôïõñéüí óôç óåëßäá 10

18 10 ÓÜââáôï, 19 Éïõíßïõ 2010 ÁÃÍÙÓÔÏÕÓ ÊÁÉ ÅÑÁÓÉÔÅ ÍÅÓ ÁÑÁÊÔÇÑÉÆÅÉ ÔÏ ÓÙÌÁÔÅÉÏ ÔÏÕ ÊÁÐÅÔÁÍÉÄÇ Ç áðüíôçóç ôïõ ÁíôéäçìÜñ ïõ ÂáããÝëç áôæáôïõñéüí ãéá ôï ÖåóôéâÜë Êáñáãêéüæç Ïðùò ãíùñßæåôå ï ÄÞìïò ÍÝáò Óìýñíçò îåêßíçóå ðñéí 10 ñüíéá ôç äéïñãüíùóç ôïõ «ÖÅÓÔÉÂÁË ÊÁÑÁÃÊÉÏÆÇ» êáôüðéí ðñüôáóçò ôïõ õðïãñüöïíôá óôïí áåßìíçóôï «ÌÜíèï Áèçíáßï», èåùñþíôáò üôé ëüãù ôçò ðñïóùðéêüôçôáò ôçò êáëëéôå íéêþò ôïõ äéáäñïìþò êáé ôçò áðïäï Þò ôçò êáëëéôå íéêþò ôïõ áîßáò èá ðñïóåëêýóåé ôéò íýåò ãåíéýò ôçò ðüëçò ìáò óôçí ìüíç áõèåíôéêü ëáúêþ ôý íç ôïõ ÈåÜôñïõ Óêéþí. Ç áðïäï Þ ôüóï ôùí ðáéäéþí, üóï êáé ôùí åíçëßêùí ößëùí ôïõ «Êáñáãêéüæç», îåðåñíüåé êüèå ñüíï êüèå õøçëþ ðñïóäïêßá ìáò üóïí áöïñü ôçí ðñïóýëåõóç ôïõ êïéíïý óôï «ÖåóôéâÜë». Ïé ëüãïé ðïõ óõìâáßíåé áõôü, ðñïóùðéêü èåùñþ, üôé åßíáé ôï ãåãïíüò üôé ç ðïéüôçôá êáé ïé ðñïäéáãñáöýò üðùò ìáò ôéò åß å èýóåé áðü ôçí áñ Þ ï ÌÜíèïò Áèçíáßïò, åßíáé õøçëïôüôïõ åðéðýäïõ óå üëïõò ôïõò ôïìåßò. A. Óôï «ÖÅÓÔÉÂÁË ÊÁÑÁÃÊÉÏÆÇ» ôïõ ÄÞìïõ ÍÝáò Óìýñíçò, ïé åðáããåëìáôßåò êáñáãêéïæïðáß ôåò ðïõ åíáëëüóóïíôáé êüèå ìýñá åßíáé áíáìöéóâþôçôá áðü ôïõò êáëýôåñïõò óå üëç ôçí ÅëëÜäá. ÅíäåéêôéêÜ áíáöýñù ôïõò êáñáãêéïæïðáß ôåò ðïõ ðþñáí ìýñïò óôï öåôéíü ðñüãñáììá: Ìßìçò ÌÜíïò (71 åôþí, áðü ôïõò óðïõäáéüôåñïõò åí æùþ êáñáãêéïæïðáß ôåò) Ãéþñãïò ÌðáëáìðÜíçò (Ðáôñéíüò êáñáãêéïæïðáß ôçò) Íßêïò Èåïäùñüðïõëïò (Ðáôñéíüò êáñáãêéïæïðáß ôçò äéáôçñåß Ìüíéìï ÈÝáôñï Ìïõóåßï. Ï ðáððïýò ôïõ åöåýñå ôçí ðñþôç Ýã ñùìç öéãïýñá óå æåëáôßíç áðü ôçí ÁìåñéêÞ) Ìáíþëçò ËáïõôÜñçò (áðü ôïí ÐåéñáéÜ, 65 åôþí êáé æùãñüöïò ìå âñáâåßá ãéá óêçíéêü) ÁëÝîáíäñïò Ìåëéóóçíüò (30 åôþí, ÊåöáëïíéÜ) ÉÜóùí Ìåëéóóçíüò (62 åôþí) ÃéÜííáñïò (79 åôþí, Ðáôñéíüò êáñáãêéïæïðáß ôçò) ÁíäñÝáò ÄåñìÜôçò (43 åôþí, Áßãéíá, Ëáúêüò Êáñáãêéïæïðáß- ôçò) Ôé áíáöýñåé ãéá ôá üóá êáôáããýëåé ï ÐÜíïò Êáðåôáíßäçò êáé äçìïóéåýïíôáé óôç óåë. 6 Êþóôáò ÊáìáñéÜñçò (60 åôþí) Ëåùíßäáò Äçìüðïõëïò (58 åôþí, Ðáôñéíüò Êáñáãêéïæïðáß ôçò) Âïçèïß: Ã. Óïõñâßíïò (ÌáèçôÞò ÌÜíèïõ), Ã. ÖáíÜñáò (ÌáèçôÞò ÌÜíèïõ) Ä. ÖáíÜñáò (ÌáèçôÞò ÌÜíèïõ). Â. Ôï «ÖÅÓÔÉÂÁË ÊÁÑÁÃÊÉÏÆÇ» ðïõ äéïñãáíþíåé ï ÄÞìïò ÍÝáò Óìýñíçò, ðñáãìáôïðïéåßôáé üðùò ïé ðáëé- Ýò ðáñáäïóéáêýò ðáñáóôüóåéò ÈåÜôñïõ Óêéþí ìå âïçèïýò óêçíþò üðùò áðáéôåß ìéá ïëïêëçñùìýíç åðáããåëìáôéêþ ð á ñ Ü- óôáóç. Ã. Óôï «ÖÅÓÔÉÂÁË ÊÁÑÁÃÊÉÏÆÇ» ðïõ äéïñãáíþíåé ï ÄÞìïò ÍÝáò Óìýñíçò, ßóùò ôï ìüíï óå üëç ôçí ÅëëÜäá, ðïõ ðñáãìáôïðïéåßôáé ìå óõíïäåßá 6-ìåëïýò æùíôáíþò ïñ Þóôñáò ðáñáäïóéáêþí ïñãüíùí: Óáíôïýñé: Íßêïò ÊáñáôÜóïò (80 åôþí) Óáíôïýñé: ÓôÝöáíïò ÄÜúêïò Âéïëß: Íßêïò ÌùñáÀôçò (80 åôþí) ËÜïõôï / Ôñáãïýäé: Âáóßëçò ÓìÜíçò (ÊáèçãçôÞò Ðáíåðéóôçìßïõ, ÄçìïôéêÜ Ôñáãïýäéá) ÊñïõóôÜ: Íßêïò Óïõëéþôçò ( èíéê) ÊïíÜêé: ÍÝëá Ãéüôïâéôò ( èíéê) Å ðéôñýøôå ìïõ ìýóù ôùí öéëüîåíùí óåëßäùí ôçò åöçìåñßäáò óáò, íá ó ïëéüóù ôçí åðéóôïëþ ðïõ äçìïóéåýåôå êáé áöïñü ôçí äéïñãüíùóç ôïõ «ÖÅÓÔÉÂÁË ÊÁÑÁÃÊÉÏÆÇ» ðïõ äéïñãáíþíåé ôá ôåëåõôáßá ñüíéá ï ÄÞìïò ÍÝáò Óìýñíçò. 1. ÐñïóùðéêÜ áãíïþ ðëþñùò ôçí ýðáñîç ôïõ åí ëüãù óùìáôåßïõ, áöïý ýóôåñá áðü 10 ñüíéá æùþò ôïõ «ÖÅÓÔÉÂÁË ÊÁÑÁÃÊÉÏÆÇ» êáôáîéùìýíï ùò ôï ðéï ãíùóôü óå üëç ôçí ÅëëÜäá êáé óõíåñãáæüìåíï ìå ôï óýíïëï ôùí êáñáãêéïæïðáé ôþí åí ÅëëÜäé, èá Ýðñåðå ôïõëü éóôïí íá ôïõò ãíùñßæù ôüóï ùò óùìáôåßï, üóï êáé ùò êáëëéôý íåò Þ íá ìïõ ôïõò åß å Ýóôù áíáöýñåé êüðïéá öïñü ï ÌÜíèïò Áèçíáßïò. 2. Åßíáé ôïõëü éóôïí Üêïìøï (åõãåíéêüò áñáêôçñéóìüò), åê ìýñïõò ôïõ óùìáôåßïõ êáé ôùí áíèñþðùí ðïõ ôï åêðñïóùðïýí, íá åìöáíßæïíôáé!!! êáé íá æçôïýí íá åßíáé ïé óõíå éóôýò ôïõ ÌÜíèïõ Áèçíáßïõ ÁÌÅÓÙÓ ìåôü ôï èüíáôü ôïõ, ôç óôéãìþ ðïõ ï ßäéïò äåí ôïõò ãíþñéæå êáí, áðü üôé áíáöýñù ðáñáðüíù. 3. Ïé ðñáãìáôéêïß ìáèçôýò êáé óõíåñãüôåò ôïõ ÌÜíèïõ Áèçíáßïõ, êáôáîéùìýíïé êáñáãêéïæïðáß ôåò, ðïõ åß áí óôçñßæåé êáé áíáäåßîåé áõôüí ôï èåóìü, ìáæß ìå ôïí ÌÜíèï Áèçíáßï ôá ôåëåõôáßá 10 ñüíéá, óõíåñãüóôçêáí ìáæß ìáò êáé óôç öåôéíþ äéïñãüíùóç Ý ïíôáò ïé ßäéïé âáóéêü ëüãï óôç äïìþ ôïõ ðñïãñüììáôïò. 4. Êáôüðéí ðñüôáóçò ðïõ áðçýèõíá óôïõò êõñßïõò ðïõ åêðñïóùðïýí ôï åí ëüãù óùìáôåßï ãéá ôçí êáôüèåóç óõãêåêñéìýíïõ ðñïãñüììáôïò (åðáããåëìáôßåò êáñáãêéïæïðáß ôåò) áðüíôçóç äåí Ýëáâá. 5. Êáôüðéí ðñüôáóçò ðïõ áðçýèõíá óôïõò êõñßïõò ðïõ åêðñïóùðïýí ôï åí ëüãù óùìáôåßï ãéá ôçí êáôüèåóç óõãêåêñéìýíïõ áñéèìïý ðñïóþðùí, ïñãüíùí ðïõ èá áðáñôßæïõí ôç æùíôáíþ ïñ Þóôñá áðüíôçóç äåí Ýëáâá. 6. Êáôüðéí ðñïóöïñüò ðïõ ôïõò æþôçóá ãéá ôçí áîéïðéóôßá ôïõ ç çôéêïý åîïðëéóìïý ðïõ èá ìðïñïýóå íá êáëýøåé áêïõóôéêü åîùôåñéêü þñï, ðïõ èá öéëïîåíïýóå êáé Üíù èåáôþí, áðüíôçóç äåí Ýëáâá. 7.Áíôß ôùí ðáñáðüíù, êáôáôýèçêå ùò ðõñïôý íçìá!! ç ó åôéêü áìçëþ -ãåãïíüò åßíáé- ïéêïíïìéêþ ðñüôáóç (ðïõ äçìïóéåýåôå óôçí åöçìåñßäá óáò), áöçñçìýíá ùñßò óõãêåêñéìýíïõò óõíôåëåóôýò (åðáããåëìáôßåò êáñáãêéïæïðáß ôåò, åðáããåëìáôßåò ìïõóéêïýò, âïçèïýò, åðáããåëìáôéêþ ç çôéêþ êüëõøç), óáí íá åðñüêåéôï ãéá ðáñáóôüóåéò åñáóéôå íþí. 8. Ï Ðñüåäñïò ôïõ åí ëüãù óùìáôåßïõ, ê. ÐÜíïò Êáðåôáíßäçò, âñéóêüôáí óôïí þñï ôùí åêäçëþóåùí, (éäéáßôåñá äå óôïí ìðåñíôý ôïõ Êáñáãêéüæç!!), Üñá øåõäþò áíáöýñåé üôé äåí ðëçñïöïñþèçêå áðü ôïí ôýðï ôçí äéåîáãùãþ ôïõ 10ïõ ÖåóôéâÜë Êáñáãêéüæç óôçí ðüëç ìáò. 9. ¼ëïé üóïé áó ïëïýìáóôå ìå ôá ðïëéôéóôéêü ðñüãìáôá óôïí ÄÞìï ÍÝáò Óìýñíçò ôá ôåëåõôáßá 12 ñüíéá, Ý ïõìå áðïäåßîåé üôé äåí áöþíïõìå ôßðïôá óôçí ôý ç êáé äåí ñéóêüñïõìå ôçí ðïéüôçôá êáé ôéò ðñïäéáãñáöýò ïðïéïõäþðïôå åã åéñþìáôïò ìáò (éäéáßôåñá êüðïéá ðïõ ìå ðïëý êüðï Ý ïõìå ôßóåé), óå áíèñþðïõò êáé öïñåßò ðïõ ï ôñüðïò êáôüèåóçò ôùí ðñïôüóåùí ôïõò óôåñïýíôáé êáô' áñ Þí áîéïðéóôßáò. 10.¼ëïé üóïé áó ïëïýìáóôå ìå ôá ðïëéôéóôéêü ðñüãìáôá óôïí ÄÞìï ÍÝáò Óìýñíçò ôá ôåëåõôáßá 12 ñüíéá Ý ïõìå åìðñüêôùò áðïäåßîåé üôé óåâüìáóôå êáé åêôéìïýìå ïðïéáäþðïôå ðñüôáóç óõíåñãáóßáò öôüíåé áõôþ íá äéýðåôáé áðü áîéïðéóôßá, åðáããåëìáôéóìü, ìá ðñïðüíôùí ôï êõñéüôåñï ãéá 'ìýíá ÇÈÏÓ!». Åõ áñéóôþ ãéá ôç öéëïîåíßá óôçí åöçìåñßäá óáò. Ï ÁÍÔÉÄÇÌÁÑ ÏÓ ÊÁÉ ÐÑÏÅÄÑÏÓ ÔÏÕ ÐÏËÉÔÉÓÔÉÊÏÕ ÏÑÃÁÍÉÓÌÏÕ ÔÏÕ ÄÇÌÏÕ ÍÅÁÓ ÓÌÕÑÍÇÓ ÅÕÁÃÃÅËÏÓ ÁÔÆÁÔÏÕÑÉÁÍ