STELIOS KREOUZOS. Θαλασσαιμία= Ο «άλλος» μου εαυτός

Transcript

1 STELIOS KREOUZOS Θαλασσαιμία= Ο «άλλος» μου εαυτός «Η Θαλασσαιμία είναι ο «άλλος» μου εαυτός: Γεννήθηκα με τη Θαλασσαιμία, συμβιώνω μαζί της, και δεν έζησα κάτι διαφορετικό για να ξέρω πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτή. Είμαστε ΕΝΑ». Έτσι άρχισε να μου διηγείται ο δημοσιογράφος Στέλιος Κρέουζος την προσωπική του εμπειρία με τη Θαλασσαιμία. Και μετά απ τις πρώτες συγκλονιστικές φράσεις του, ήταν επόμενο να αναλύσουμε κάθε πτυχή της πορείας της ζωής του. Πως βίωσες τα παιδικά σου χρόνια; Καταρχήν, για να γεννηθώ με Θαλασσαιμία, αυτονόητα οι γονείς μου είχαν το στίγμα. Τα παιδικά μου χρόνια λοιπόν, ήταν δύσκολα, γιατί όταν γεννήθηκα (το 1968), η Θαλασσαιμία δεν ήταν η Θαλασσαιμία του Τότε, μια φιάλη αίμα ήταν «χρυσάφι». Τι εννοείς; Ο πατέρας μου, πριν το 74, έφευγε απ τη Λεμεσό με τη μοτοσικλέτα και έφθανε στην Μόρφου, την Κερύνεια, την Αμμόχωστο, όπου άκουγε ότι υπήρχαν άνθρωποι που θα έδιναν λίγο αίμα. Θυμάμαι κάποτε έφερε τον αιμοδότη στη Λεμεσό, τον φιλοξενήσαμε, του κάναμε το τραπέζι, τον πήγε κι έδωσε αίμα, του πλήρωσε το μεροκάματο και τον πήγε πίσω Και άλλοτε η μάνα μου, μ έπαιρνε απ το χεράκι και γυρνούσαμε τα αρχοντικά της Λεμεσού, όπου μαθαίναμε ότι οι «εργάτες» των αρχόντων προσφέρουν αίμα Ζητιάνευε το αίμα, για να δει το μωρό της να ζει και την επόμενη μέρα. Πραγματικά δύσκολα χρόνια Ναι, αλλά σήμερα όλα άλλαξαν, γιατί έχουμε πια ένα υψηλό αίσθημα ευθύνης, και ανθρωπιάς. Η εθελοντική αιμοδοσία βρίσκεται σε ζηλευτά επίπεδα, κι αυτές οι εικόνες ανήκουν στο χθες. Τότε, υπήρχαν φάρμακα; Όχι, δεν υπήρχαν σωστές θεραπευτικές αγωγές. Κι όταν ήρθαν τα πρώτα φάρμακα της αποσιδήρωσης, τα πληρώναμε «χρυσάφι». Αυτή την αγωγή την πρωτοέκανα στα 12 μου. Μέχρι τότε, το μόνο που μου προσέφεραν οι γονείς μου ήταν η αγάπη τους και μια φιάλη αίμα, που την αποκτούσαν με πολλές στερήσεις. Έπαιζες στη γειτονιά; Είναι εντυπωσιακό, αλλά στα 13 μου πρωτοείδα τη γειτονιά μου! Μέχρι τότε, ήμουν σπίτι σχολείο σπίτι, γιατί ήμουν αδύναμος. Έπαιζα μόνον με τα ξαδέλφια μου, που ήταν σαν αδέλφια μου. Κι όταν για πρωτοβγήκα να παίξω στη γειτονιά μου φαινόταν όλα τόσο όμορφα Θυμάμαι

2 κάποτε κατεβήκαμε στο ποτάμι, πίσω απ το σπίτι μου, κι ενώ έβρεχε, έτρεχα τα βατράχια, κι ένιωθα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος της γης! Τα παιδιά στο σχολείο είναι πειραχτήρια. Πως σε αντιμετώπιζαν; Καταρχήν υπήρχε η προκατάληψη για τους θαλασσαιμικούς και με ρωτούσαν «γιατί δεν μπορείς να τρέξεις καλά;» Φυσικά, όταν άρχισα τη θεραπευτική αγωγή τα συμπτώματα της θαλασσαιμίας βελτιωνόταν και γινόμουν πια ένα πιο «φυσιολογικό» παιδί, που δεν μου έλειπε τίποτα: Η μυϊκή δύναμη δεν σου στερεί την πνευματική σου δύναμη, ούτε τις παιδικές χάρες. Ένιωσες ποτέ άβολα; Ναι, μια φορά, ένα παιδί μου είπε με ειρωνικό ύφος «μα πως είναι έτσι η κοιλιά σου;», και πριν προλάβω να δακρύσω, τον είδα στο έδαφος να τρώει χώμα! Τον είχαν μουντάρει οι φίλοι μου και του έδωσαν να καταλάβει! Δεν ένιωσα την απόρριψη από ανθρώπους που με αγαπούσαν. Ήσουν καλός μαθητής; Έγινα όταν τελείωνα το δημοτικό. Είχα την ευλογία του Θεού, να είμαι μαθητής του αδελφού της μάνας μου, που ήταν δάσκαλος. Αυτός ο θείος μου (αλλά και ο θείος μου απ την πλευρά του πατέρα μου) ήταν σαν δεύτεροι μου πατέρες, και τους χρωστώ μεγάλη ευγνωμοσύνη. Τότε, έκανα αλματώδη πρόοδο. Ξεχώρισα στην τάξη, πήρα τις βάσεις για το γυμνάσιο. Βέβαια, ήμουν καλός μαθητής σε όσα αγαπούσα, και κακός μαθητής σε ότι αντιπαθούσα! Δεν μπορούσα να γίνω με το ζόρι μαθηματικός! Και δεν μπορούσα να μη λατρεύω τα Νέα Ελληνικά και την Ιστορία. Ήμουν άνθρωπος του να γράφω Γι αυτό κι έγινα δημοσιογράφος! Μετά πήγες στρατό ή έφυγες για σπουδές; Με κάλεσαν να καταταγώ, και επέμενα να υπηρετήσω την πατρίδα, αφού δεν μου έλειπαν χέρια ή πόδια, δόξα τω θεώ το μυαλό μου δούλευε. Ο πατέρας μου όμως, επειδή ήμουν 17 χρονών, δεν υπέγραφε να καταταγώ. Δεν ήθελε να θυσιάσει την υγεία μου. Κι έτσι πήρα απαλλαγή. Χρόνια αργότερα, συνάντησα με τον Ευάγγελο Φλωράκη, τον αείμνηστο ηγέτη της Εθνικής Φρουράς και του ζήτησα να πάω έφεδρος. Και μου είπε ότι έπρεπε να με δει ψυχίατρος, αφού άλλοι προσπαθούν να απαλλαγούν! Βέβαια, την πατρίδα την υπηρετάς από χίλια δυο άλλα πόστα. Τελικά πήγες για σπουδές; Όταν τέλειωσα το σχολείο πήρα υποτροφία για να σπουδάσω ιατρική στη Μόσχα ή σε μια από τις πρώην Ανατολικές χώρες. Όμως, και πάλι ο πατέρας μου έθεσε βέτο. Σκεφτόταν ότι είχε πολύ κρύο σ εκείνες τις χώρες και δεν θα ανταπεξερχόμουν με τις μεταγγίσεις μου. Τότε δεν είχα τον τσαμπουκά να του αρνηθώ, συγκατάνευσα, κι έμεινα στην Κύπρο. Μου βρήκε δουλειά, έκανα μάρκετινγκ, λογιστική κ.α. Τελικά το 1992 δούλευα στο Ράδιο Λεμεσός ένιωσα ότι η δημοσιογραφία με έκφραζε. Γράφτηκα στη σχολή δημοσιογραφίας στο Frederick. Τότε, έγραφα κείμενα και τα έστελνα στην Χαραυγή. Κι ενώ μου έλεγαν να τους στέλνω σημειώσεις και θα τα ετοίμαζαν οι συντάκτες του, εγώ έστελνα ενυπόγραφα κείμενα, με τίτλους.

3 Η επιμονή σου έφερε αποτέλεσμα; Δεν θέλω να θεωρηθεί εγωιστικό, αλλά ένα θέμα μου για μια χασισοφυτεία στη Λεμεσό, έγινε πρωτοσέλιδο με τον τίτλο μου! Ήμουν πρωτοετής φοιτητής και καμάρωνα που είχα θέμα σε μεγάλη εφημερίδα. Λίγο αργότερα, μου τηλεφώνησε ο Νίκος Κατσουρίδης και μου πρότεινε να έρθω στη Λευκωσία για δουλειά. Ένιωσα δέος κι έτσι ξεκίνησα ως δημοσιογράφος Αυτός μου άνοιξε την πόρτα, και τον ευγνωμονώ. Από τότε, όπως κάθε δημοσιογράφος, μετακινήθηκα σε διάφορα Μέσα ΑΣΤΡΑ, Ράδιο Πρώτο, και τώρα ΡΙΚ. Νιώθεις ευγνώμων για όσα σου πρόσφεραν ορισμένοι άνθρωποι; Ναι, νιώθω ευγνωμοσύνη για τους εθελοντές αιμοδότες, γιατί το αίμα τους κυλάει στις φλέβες όλων των θαλασσαιμικών. Έχει σημασία να μην ξεχνάς όσους σ έχουν ευεργετήσει, αλλά και όσους σ έχουν πληγώσει. Όσους σ έχουν ευεργετήσει πρέπει να τους ευγνωμονείς και όσους σε πλήγωσαν να τους συγχωρείς. Και το να συγχωρείς είναι δύναμη ψυχής. Βέβαια, για να έχεις μεγάλη ψυχή, πρέπει να έχεις πονέσει πολύ. Αλήθεια, πως βιώνεις τις σκληρές απαιτήσεις της δουλειάς μας; Οι συνθήκες της δημοσιογραφίας είναι σκληρές, όμως, για μένα η θαλασσαιμία δεν είναι πρόβλημα. Δεν την άφησα να επηρεάσει τη ζωή μου ποτέ. Ίσα ίσα, μου δίνει τη δύναμη για να κάνω αυτό που αγαπώ. Τι θεραπευτική αγωγή ακολουθείς σήμερα; Οι μεταγγίσεις αίματος (1 2 φιάλες) πρέπει να γίνονται κάθε 8 20 μέρες περίπου. Βέβαια αυτό εξαρτάται από την αιμοσφαιρίνη του κάθε θαλασσαιμικού. Πολλές φορές λέω στον εαυτό μου ότι αντέχω και για 25 μέρες Αυτοελέγχομαι, δηλαδή. Και ασφαλώς, η συστηματική αποσιδήρωση, για να αφαιρείται απ τον οργανισμό μου ο σίδηρος που συσσωρεύεται σε διάφορα όργανα και μπορεί να κάνει ζημιά. Στο μεταξύ δημιούργησες και οικογένεια... Ναι, παντρεύτηκα στις 11 Οκτωβρίου του 1997, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε. Ένιωσα την απόρριψη γιατί δεν με ήθελαν στην οικογένειά της αλλά η Νέδα επέμενε και από τότε ζούμε μαζί τρισευτυχισμένοι Να φανταστείς, πρόσθεσα στη μέση του ονόματός της το «ραι» και την λέω Νε ράι δα του παραμυθιού μου! Αποκτήσατε και δυο χαριτωμένα αγγελούδια. Στην αρχή είχαμε το δίλλημα να κάνουμε παιδί θαλασσαιμικό ή όχι. Ακόμα κι αν ερχόταν ένα θαλασσαιμικό παιδί θα το κρατούσαμε, γιατί σήμερα άλλαξαν τα δεδομένα για το πως μεγαλώνουν. Τελικά, μας αξίωσε ο Θεός μετά από πολλές δυσκολίες να ευλογηθούμε την ιερή στιγμή να γίνουμε γονείς. Τώρα τα υγιέστατα διδυμάκια μας, ο Αντρέας και η Εβίτα Μαρίνα είναι 18 μηνών. Και άλλαξαν τη ζωή μας. Τώρα απ ότι έμαθα, τώρα σπουδάζεις και Νομική. Γηράσκω αεί διδασκόμενος! Αυτό είναι για μένα στάση ζωής. Δεν τα βάζω κάτω Έχω

4 ανήσυχο πνεύμα! Και όσο το πνεύμα μου δεν με εγκαταλείπει, θα προσπαθώ να το καλλιεργώ. Τι απέγινε το Κέντρο Αίματος που ζητάτε να δημιουργηθεί; Αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του. Γιατί, η δημιουργία του Κέντρου Αίματος αν μιλήσεις με το Υπουργείο Υγείας θα σου πουν ότι υπάρχει αυτή όμως, είναι η μισή αλήθεια. Κέντρο Αίματος υπάρχει μόνον στην ταμπέλα! Στη δομή και στη λειτουργία του όμως, δεν υπάρχει. Αυτό το Κέντρο δεν αφορά μόνον τους θαλασσαιμικούς. Αφορά όλο τον κόσμο, γιατί ο καθένας μπορεί να χρειαστεί κάποια στιγμή μια φιάλη αίμα. Το Κέντρο Αίματος λοιπόν, πρέπει να εξοπλιστεί κατάλληλα με μοριακό έλεγχο για τη σωστή ποιότητα και την ασφάλεια του αίματος, όπως προβλέπει η Ευρωπαϊκή οδηγία, που δεν είναι επιλογή, αλλά υποχρέωση για τα κράτη μέλη της ΕΕ. Υπάρχει ήδη καταγγελία για την κωλυσιεργό τακτική της Κυπριακής Δημοκρατίας, και κάποια στιγμή η ΕΕ θα επιβάλλει ποινές. Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να πληρώνουμε περισσότερα απ όσα θα μας στοίχιζε να δημιουργήσουμε ένα σωστό Κέντρο Αίματος. Ας μας το απαντήσουν όσοι έχουν ταχθεί να υπηρετούν το λαό. ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΝΘΕΤΑ «Γυρνούσαμε με τη μάνα μου τα αρχοντικά της Λεμεσού, όπου μαθαίναμε ότι οι «εργάτες» τους μπορούσαν να προσφέρουν αίμα Ζητιάνευε το αίμα, για να δει το μωρό της να ζει και την επόμενη μέρα» «Έχει σημασία να μην ξεχνάς όσους σ έχουν ευεργετήσει και όσους σ έχουν πληγώσει. Όσους σ έχουν ευεργετήσει πρέπει να τους ευγνωμονείς και όσους σε πλήγωσαν να τους συγχωρείς. Και το να συγχωρείς είναι δύναμη ψυχής. Βέβαια, για να έχεις μεγάλη ψυχή, θα πρέπει να έχεις πονέσει πολύ.»

5 The content of this article does not reflect the official opinion of the European Union. Responsibility for the information and views expressed therein lies entirely with the author(s).