αδύνατον να φανταστώ πως ήταν οι άλλες δύο. Οι γονείς μου τα καλοκαίρια με στέλνανε στα Αετόπουλα. Ένα πελώριο παιδικό χωριό μέσα στο καταπράσινο

Μέγεθος: px

Εμφάνιση ξεκινά από τη σελίδα:

Download "αδύνατον να φανταστώ πως ήταν οι άλλες δύο. Οι γονείς μου τα καλοκαίρια με στέλνανε στα Αετόπουλα. Ένα πελώριο παιδικό χωριό μέσα στο καταπράσινο"

ÍΒενιαμίν Κασιδιάρης
6 χρόνια πριν
Προβολές:

1 «Τα Αετόπουλα» Στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα τρείς μεγάλες παιδικές κατασκηνώσεις στην περιοχή του Βραυρώνα δίνανε μάχη στήθος με στήθος. Ποια έχει την καλύτερη τοποθεσία, τις περισσότερες πισίνες, τα περισσότερα πλουσιόπαιδα. Κόντρες, φήμες και κουτσομπολιά έδιναν κι έπαιρναν κάθε καλοκαίρι. Λέγανε ότι η μία από αυτές ήτανε στοιχειωμένη και τα μεσάνυχτα γέμιζε φαντάσματα σε μία άλλη ξέσπασε σκάνδαλο ότι ο φύλακας είχε βιάσει ένα δεκάχρονο κοριτσάκι και τον βάλανε φυλακή σε μία τρίτη έλεγαν ότι κάθε Σάββατο βράδυ οι κοινοτάρχες κάνανε παρτούζες. Όλα αυτά χωρίς αποδείξεις βέβαια. Η πιο διάσημη ήταν η Waterworld, ακολουθούσε η Κοπένκο και τελευταία, τα «Αετόπουλα». Εγώ πιστεύω ότι τα Αετόπουλα ήταν η καλύτερη απ όλες γιατί είχε τα πάντα (ντίσκο, ποδήλατα, άλογα) κι επειδή ήταν

2 αδύνατον να φανταστώ πως ήταν οι άλλες δύο. Οι γονείς μου τα καλοκαίρια με στέλνανε στα Αετόπουλα. Ένα πελώριο παιδικό χωριό μέσα στο καταπράσινο δάσος της Αττικής με γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ, τέννις εκεί που δεν πάταγα ποτέ το πόδι μου μία πισίνα Ολυμπιακών διαστάσεων, μια μεγάλη τραπεζαρία και αμέτρητες σκηνές που φιλοξενούσαν τους κατασκηνωτές. Οι σκηνές δεν ήταν σαν αυτές του brokeback mountain είχανε τοίχο γύρω γύρω περίπου στο ενάμιση μέτρο μετά σκληρό τεντόπανο και από πάνω σκεπή με κεραμίδια. Όσο ήμουν μαθητής δημοτικού πήγαινα ως κατασκηνωτής, έπειτα που πήγα γυμνάσιο με κάνανε ομαδάρχη. Δεν είχανε χρήματα οι γονείς μου, κάτι κανόνιζε ο μπαμπάς μου με την δουλειά του και η κατασκήνωση ήτανε δωρεάν για μένα. Η κατασκηνωτική περίοδος κράταγε τρείς εβδομάδες. Μπορεί το πρόγραμμα να ήταν κομματάκι βάρβαρο αλλά εμένα δεν με

3 ένοιαζε. Οι διακοπές ήτανε ανέμελες. Μεγάλο ρόλο έπαιξε το ότι ήμουνα μακριά από τους γονείς μου και τ αδέρφια μου. Έμαθα να είμαι πιο ανεξάρτητος και πιο υπεύθυνος. Το προτελευταίο καλοκαίρι που ήμουνα ομαδάρχης ανακάλυψα και το πόσο καλός παραμυθάς είμαι. Ένα πρωί στην μεγάλη πισίνα και ενώ η ώρα των κατασκηνωτών τελείωνε αρχίσαμε οι ομαδάρχες να κάνουμε μαλακίες. Πέταγε ο ένας τον άλλον στο νερό, βουτιές από τον βατήρα, πατιτές και τέτοια. Κάποια στιγμή που πήγα να βουτήξω από τον βατήρα ένας πελώριος ελέφαντας ήρθε με φόρα καταπάνω μου. Εγώ έπεσα στο νερό χωρίς να το καταλάβω, ένιωσα έναν δυνατό πόνο στον αυχένα και άρχισα να χάνω τις αισθήσεις μου. Ο κοινοτάρχης και οι υπόλοιποι ομαδάρχες τρόμαξαν. Ο ελέφαντας χέστηκε πάνω του από τον φόβο του. Με βγάλανε με απαλές κινήσεις από το νερό να δούνε τι συνέβη αλλά εγώ πονούσα πολύ κι επειδή

4 από μικρός είχα την υποκριτική στις φλέβες μου έμπηξα και τα κλάματα. Με πήγανε αμέσως με το αυτοκίνητο στο Ιατρικό κέντρο μου βγάλανε ακτινογραφία και μου φορέσανε κολάρο. Προληπτικά. Σε χρόνο μηδέν φτάσανε και οι γονείς μου. Ήθελαν να με πάρουν σπίτι αλλά εγώ αρνήθηκα πεισματικά. Εκείνοι επέμεναν μέχρι τη στιγμή που ο γιατρός τους είπε ότι δεν είναι κάτι σοβαρό. Αμέσως έγινα ο σταρ της κατασκήνωσης. Το σκηνικό μαθεύτηκε σε χρόνο ντε τε. Όλοι ασχολιόντουσαν με την πάρτη μου. Οι όμορφες φίλες μου δεν ξεκόλαγαν από δίπλα μου. Μου έφερναν φαγητό, με φρόντιζαν και μου κάνανε παρέα. Όταν ήθελα να βάλω κι άλλη σάλτσα στο σενάριο έριχνα και μια λιποθυμία. Κάποιοι μάγκες με αποκαλούσαν αδερφή αλλά εγώ τους είχα συνδέσει με Κάιρο. Ζηλεύανε και το χαιρόμουνα πολύ. Ήτανε τόσο ωραίο το συναίσθημα να είσαι το κέντρο προσοχής των άλλων. Αισθανόμουν ότι η μαρκίζα μου

5 ανήκε. Έκλεινα τα μάτια μου και φανταζόμουν την παραλιακή γεμάτη με γιγαντοαφίσες μου και με τεράστια γράμματα το όνομά μου. Εξώφυλλα σε περιοδικά, πρώτο θέμα στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων, paparazzi κτλπ, κτλπ Το επόμενο καλοκαίρι με κάνανε τομεάρχη. Μάζευα πιτσιρίκια και σκηνοθετούσα Αριστοφάνη. Μετά μεγάλωσα και δεν ξαναπήγα. Πέρσι το καλοκαίρι ένα από τα πέντε ανιψάκια μου πήγε κατασκηνωτής στα Αετόπουλα. Όταν πήγαμε στο επισκεπτήριο να δούμε τον μικρό χάρηκα πολύ. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Θυμήθηκα αμέσως την παιδική μου ηλικία και τις διακοπές μου στην κατασκήνωση. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω θα πήγαινα σ εκείνο το ξέγνοιαστο καλοκαίρι, στο ατύχημα με τον ελέφαντα τότε που έγινα για πρώτη φορά στη ζωή μου ο πρωταγωνιστής.

Σχετικά έγγραφα

ΤΡΑΚΑΡΑΜΕ! ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΤΙΤΛΟ ΚΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ. Β ο Δημοτικό Σχολείο Ευόσμου

ΤΡΑΚΑΡΑΜΕ! ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΤΙΤΛΟ ΚΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ Β 1 2006-2007 6 ο Δημοτικό Σχολείο Ευόσμου Μια μέρα πηγαίναμε στην πλατεία. Εκεί είχε κόκκινο φανάρι. Και ο πίσω μας ο Ηλίας επειδή ήθελε να περάσει