Περπάτα με ίσια την πλάτη

Transcript

1 1 Γεράσιμος Μηνάς Περπάτα με ίσια την πλάτη Επιλογή από ποίηση

2 2

3 3 Τι είναι δημοκρατία; Το μπουζούκι. Γυμνές, γυναικείες, γάμπες. Η Ελλάδα του γλεντιού, -για να χαίρονται οι τουρίστες. Τον παράδεισο της ελιάς, Του ούζου, των παραλιών, Και των σκονισμένων, αρχαίων. - Τι είναι δημοκρατία; Αρκεί να είσαι νέος. Το πολύ, τριάντα τόσο. Καταναλωτής. θύμα της μόδας, (ας πούμε, της σιωπής) (ή να κουκουλώνει η αστυνομία, εγκληματικά περιστατικά, Επειδή η πατρίδα, Αντέχει δισεκατομμύρια μετανάστες). Ή θύμα της μόδας, της τρομοκρατίας: μοναξιά. Τι να είναι, Νεότητα; Από διαδηλώσεις. Απομόνωση, λόγω Αστυνομοκρατούμενων, εικασιών. Κότες, Εμπρός σε αληθινούς τρομοκράτες. Δημοκρατία, είναι, Να μην ασχολείσαι, Πως, Γερνάς: Θύμωνε, μόνο, μες το σπίτι σου. Γιατί έξω, Η μοναξιά κατάντησε παρανομία. Σφιχτοί γλουτοί, ανορθωμένα, όλα. Όσοι αισθάνονται, έτοιμοι. Είναι ένα δίχτυ, που ποτέ, δεν έπιασε, υγρασία, πόνου. Αίμα,

4 4 Δημοκρατία στην Ελλάδα, Σημαίνει φυσικά! Να σε χτυπάνε στο κεφάλι, Στις διαδηλώσεις, Είτε είσαι, γριά, γέρος, Νέος, νέα. Είτε απλά, επειδή υπάρχεις. ΠΑΙΔΙ. ΙΔΙΩΣ, παιδί. Είτε είσαι ανάπηρος, Είτε κάθεσαι ήσυχος,

5 5 Φωνάζει τα κενά του, Ενδιάμεσα βλαστημά για όσα φτάνουν. Πως τα περίμενε, πως τα φτύνει, τώρα. Κάποιος παρατηρεί τα ανοίγματα, Ένταξης του σε λησμονημένες, μορφές, υποστήριξης της ίδιας του, της αξιοπρέπειας Ευτυχώς. Τα δευτερόλεπτα είναι άπειρα. Ένας αδέσποτος σκύλος είναι μια φιλική οντότητα Που σου δείχνει την απλότητα, Μόνο αν ασχοληθείς μαζί του. Διάβαση καθαρού βλέμματος όπως το γραψε, μια ταινία: Μπορείς να μην το χεις, καταλάβει, Μα η ζωή σου έχει αρχίσει. Το κέντρο του σύμπαντος Κοιτώ τη σκιά από τα φύλλα, Πάνω στον κάθετο, εξωτερικό, τοίχο. θέλετε να συζητήσετε; Ο αέρας είναι χαρούμενος; Όλα τέλεια τα θέλει ο άνθρωπος. Κάθε φορά, αγαπάω διαφορετικά. Είμαι αληθινά, τρυφερός, Μόνο με μία, μικροκαμωμένη, Γυναίκα. Είμαι αυτός που σε σκέφτεται, όπως η αγαπημένη σου, μουσική, σε χαϊδεύει Χωρίς να παίρνεις χαμπάρι

6 6 Τα μάτια σου. Αυτή η ψυχή που την παίρνω, αγκαλιά. Μες σε μια ανατριχίλα Ονείρου. Είναι τα άστρα, στη γειτονιά σου. Ένα ταξίδι ως εκεί Που μπορεί να δει, Κανείς. Επειδή με το δάκτυλο, αγγίζω κείνη, ψηλά, Τη λάμψη, αν και μοιάζει Να δέχεται το μονομερές, κρυφτό. Σα να προσπαθεί -προσπαθεί;- Ο ίδιος ο εαυτός, Να δει τον πάτο. Η ύπαρξη της αξιοπρέπειας, που δεν επιτρέπει, εξήγηση. Να πλησιαστεί, κάποιος, απλά περνώντας από εμπρός. Ακόμη και στο απέναντι, κουτί. Ξανά, αποτυχία. Καλοσύνη, σημαίνει, να, τους εξυπηρετείς, Όλους; Και η διάκριση; Η ζωή μοιάζει τόσο φωτισμένη, όταν φυτρώνει ο καθρέφτης, κυρίως των πλην μας. Ο ομαδάρχης τους: κυρίαρχος! Παίρνει τόσο αργά, για να σε δεχτεί ο άλλος; Το ρολόι της αγάπης, Ν ανοίγεις το ντουλάπι, και να μυρίζει: φρέσκο ψωμί. Έχω βαρεθεί να βάζω πλυντήρια. Να βλέπω, μόνο τις ιστορίες Μα όχι την κοινωνική μετάνοια. Είμαι σκληρός με τον εαυτό μου; Όχι μ αυτόν που χει το σπίτι για καμαρίνι. Μια πεταμένη αγγελία στο πάτωμα. Μα είναι, φορές,

7 7 το έλεος Μια μορφή τέχνης, Που δεν μολύνει τον αέρα. Θα περιμένεις να περάσω από εμπρός σου; Δεν θα χω, ξανά, ψίχουλα για τα περιστέρια. Μόνο το όριο, άντρας. Ποια σκιά, εδώ μέσα, αξίζει ως πρότυπο; Μια πετσέτα στη θύρα του φούρνου. ορισμένα άνθη χωρίς όνομα. Ποιήματα, κοινωνικών, δημιουργών. Σαν μετανάστες από τη πατρίδα της ανθρωπιάς, Που διώχτηκαν ως εδώ, Σαν κοντινό, βλέμμα, Χτυπάς την πόρτα μου; μικρή μου δροσιά. Αστέρι ενός επίγειου ουρανού. οι ανεκπλήρωτες συνήθειες δεν κόβονται. Αυτό είναι η ποίηση, Να σου κρατούν το χέρι Και να μην απολογείσαι. Έχω εδώ, μια χερσόνησο που αναμένει το φιλί σου. Τα χείλη σου να πιουν το αλάτι από τα δάκρυα μου. Κάθε όριο να τραγουδηθεί, απέχοντας η μυωπία. Τα σφυρίγματα. Η τρισδιάστατη απονιά. Το ίδιο το καταπίστευμα της εχθρότητας Αυτή η ανέλπιστη, προσπάθεια, να εξισωθεί το υπαλληλίκι, μέσω κάποιου λαχείου Αντικαθιστώντας τη λέξη, βιοπάλη, με μια συμπεριφορά που ομοιάζει σε ντοκιμαντέρ για πρόζακ καταναλωτές. Το αντίθετο απ όσα πρόσωπα, το μόνο που τα περιμένει, σπίτι, Είναι οι λογαριασμοί, μες την ευθύνη της περήφανης, μοναξιάς. Κάτι να δικαιολογήσει το: υπάρχω. Τα ρούχα κάνουν τον άνθρωπο ένα έτοιμο πανί, Για μεγάλες, φουρτούνες. Οι λεγόμενες εμπειρίες

8 8 που δεν έχουν καμία σχέση με την αγάπη. Απλά για να γεμίζει το βιογραφικό Με: σύγχρονα και λαμπερά. Δίχως χλωρίωση. Σαν τα ζώα, τριγυρνάνε, Μες τη τεράστια αγέλη των διπόδων. Προκειμένου να, τους αποδεχτούν, κάνουν οτιδήποτε για ένα πυροτέχνημα οικογένειας. Έχει έκλειψη στα αισθήματα, εδώ και πάρα πολύ, Καιρό. Μην κοιτάς χωρίς γυαλιά!! Τι μάρκα είναι; Δύσκολο να χωρίσεις, αυτή την εποχή, και που να βρεθεί, αμέσως, κορόϊδο, να σιδερώνει τα πουκάμισα. Γέμισε ο τόπος, από δύναμη στο μυαλό. Γιατί είναι ξεπερασμένο ν αγοράζεις γεννήτριες, Που δεν καίνε: αγωγή, Σύγχρονου εκβιαστή, μεταμφιεσμένου Στην μόνη οδό, ολοκλήρωσης... Ότι επιτρέπει για πρόσληψη, Ένα τέλειο γονίδιο. Μην το βάζεις, κάτω. Ένα νέο κορόϊδο στρίβει στη γωνία. Είναι κείνο το κορόϊδο, Που αφήνει, παντού, Αποτυπώματα ορίων, κοινής ησυχίας. Μη μιλάς, ντροπαλά. Σε παρεξηγούνε. Είσαι όμως, ένα τραγούδι διαχρονικής, αξίας. Μια χερσόνησος ακαλλιέργητη από μεταλλαγμένα. Εθελοντή σε συνήθειες ιδιωτικοποίησης Της ποίησης. Όλα για την ημέρα που ανθίζει ένα τριαντάφυλλο. Μόλις μεσάνυχτα. ο ρεαλισμός, μάτια μου, Είναι μια κοινή μας, φωτογραφία. Τίποτε άλλο. Ως να ξημερώσει. Ν αποτελέσει κέντρο του σύμπαντος, η ποίηση. Αφού συναντάται εδώ, αμέσως. Δίχως ληγμένες ερωτήσεις:

9 9 - Το σώμα σου είναι έτοιμο για έρωτα, αν θέλεις ν αυνανιστείς; - Αν πλυθώ κανονικά, στη βουβωνική, απάτητη, χώρα, Σημαίνει πως δεν σιχαίνομαι τις τρίχες μου; - Αν γίνομαι χαλί, να με πατήσουν, σημαίνει ότι θα ευλογηθώ; - Αυτή η πόλη που δεν έχει πράσινο, συμβαίνει, Γιατί δεν σεβόμαστε, τίποτα; Τι σημαίνει ποίηση; Σ ενοχλούνε οι λέξεις; Σ ενοχλεί η σκόνη του έργου μου Που φυσάς ως θεωρία Ακόμη και μες τα ίδια σου τα αυτιά. Αυτοί οι στίχοι, δεν λένε ψέματα. Κάποτε κορόϊδευα την δημιουργία. Γιατί ν αναπνέω; Πως είναι δυνατόν τούτη η λειτουργία να χει σχέση με το σώμα μου. να όμως που το οξυγόνο εισχωρεί λέειστο αίμα, Βοηθώντας την υγεία μου. Περίεργα πράγματα. Ν αναπνέω, ποίηση, Ώστε να μπορώ να είμαι ζωντανός. Σε κανέναν Δεν θέλω να μοιάσω. Κι ας λες, ίσως: αυτοί είχαν σοβαρούς, λόγους. Το αίμα τους υπηρέτησε κι υπηρετεί πέρα απ τ αγάλματα. Το αμέσως είναι σχετικό. Φορές, ανοργάνωτη, ποίηση. Προσωπική. Οι περισσότερες όσο αναπνέω. Επειδή δεν είναι πεζό, ν αναβάλλω Τις επιθυμίες του, αφού δεν είχα μέσο να μου εκδώσουν τη προχειρότητα μου. Αυτή η ποίηση δεν λειτουργεί ως παράσιτο, στη ζωή. Των άλλων. Έχει καλύψει μια γη, Ορισμένα εδάφη Που η φτώχεια σου

10 10 κι η φτώχεια μου, Δεν, Μας επέτρεψε να συναντηθούμε. Δεν θυμίζει τέλειες λήψεις, με γλυκανάλατες μουσικές. Δεν αντιστέκεται για μία ή δύο, ώρες. Δεν υποκύπτει σε κανέναν. (Μήνες τώρα, έψαχνα ένα μοναδικό άνοιγμα. Μια σχισμή, στο υψίπεδο της μοναξιάς. Η μοναξιά που πονάει τα νεύρα, στο σώμα. Επιδρώντας με πόνο, επάνω στο οξυγόνο. Να το ανασαίνεις χωρίς όριο, Για κείνη τη γραμμή στο χαρτί, που διέκοψε μια ιστορία Αυτούσια. Δίχως υποταγή σε συμβόλαια που τρέχουν για ποσοστά, λείας) όρθιος, όπως περπάτησε. Γύρω στα εξήντα. Ικανοποιημένος από τις εμπειρίες, και το κορόϊδο στο σπίτι, που μαγειρεύει, τροφή. Άυπνος από ειρωνεία. Πλήρης από αδιαφορία. Δίχως ενδιαφέροντα Μόνο μπάλα, τσιγάρο, βρισιές, καφενείο και σουβλάκια. Κατέληξε στη σιωπή δες- ενός Καπή. Μη αφήνοντας τον οι γριές, να, τις φλερτάρει. Μήτε, να, τις δει ως ανθρώπους, μπορεί. Αφού δεν χρειάστηκε την πείρα από κάτι ελαφρόμυαλους, Που προσέχανε να μην πατάνε τα σαλιγκάρια. Να μην τρομάζουν τα περιστέρια. Περαστικοί. Μιας και η άσφαλτος είναι προορισμένη Να σηκώνει, φορτία. Τον σωματικό, πόνο, Των ανέργων και αέργων από κατανόηση. Μια πόλη άδεια από μουσική. Σκονισμένη. Μια πόλη στερημένη από γνωριμίες. Τόσα ντυσίματα, ιδρώτας. Ποιος από εσάς, είστε ποιητές; Προκύπτει κάτι καλό στα του βίου σας, Μόνο αν οι προθέσεις σας, είναι αγαθές; Δεν φέρεστε εννοώ, Πρόσκαιρα αναξιοπρεπώς. Ήθελα τόσο να πάψω να ρωτώ,

11 11 Μα φωνάζω στον πόνο Να βρεθεί στον αέρα. Είναι ένα γραπτό σε αναμονή. Χαρακτήρες στην κατάψυξη. Χαρακτήρες με αίμα Αναπνέοντας αλήθειες. Αναπνέοντας, ομαλή, λογική Αν δεν καθαρίζεις τις τσίμπλες, δεν ξαναβγαίνουν; Χειροκροτώ τα της τηλεόρασης, Αφού αυτά δεν μ αφήνουν να γράφω με πρόγραμμα. Να σκέφτομαι τι με συμφέρει, δεν με αφήνουν. Τι οφείλω. Τα λαχταριστά! 700 ευρώ. Αριθμοί σε ημερολόγιο, όχι σβησμένοι, από αγαπημένο, γυναικείο, χέρι. Τον ζωγράφισες, ποτέ, τον άντρα; Καλή μου, και πως; Περίγραμμα, λείποντας τα χαρακτηριστικά. Ζεσταίνοντας το χαρτί, Χνώτο από σοκολάτα. Μια στιγμή καραμέλας. Τελειώνοντας με βιολογική αγάπη. Έστω και αν το ηλιοβασίλεμα, στο κρύβουν πολυκατοικίες. Θέλεις να κοιμηθείς, μία, ώρα, μετά το..προνόμιο της δουλειάς. Θέλεις να γραφτείς με ανεξίτηλα συναισθήματα στη καρδιά του, Μα δεν το τολμάς. Δεν νοιάζεται συλλογιέσαι. Γνωρίζει και γνωρίζεις: το λόγο. Αν εξαρτιόταν το οξυγόνο, απ όσα γράφει, Κανείς. Από τις εξαρτήσεις των καταχρήσεων. Αν το δέρμα, άλλαζε χρώμα, επειδή το παρακάνουμε. Στο σεξ ή το πρότυπο του γυμνασμένου. Ζητούν να κλείσουν ραντεβού για αγάπη. Όχι σήμερα. Από δευτέρα. Κάνε σωστά τη δουλειά σου. Να ναι καλά, το αρχείο.

12 12 Η σβήστρα. Ότι δεν υποχωρεί. ότι δεν το είδα φιλικά, γιατί δεν το διάβασα. Αυτή η έγκυος μούσα της τέχνης, με τις τσέπες γεμάτες από αόρατο μελάνι, Μ ένα σωρό, οράματα, καλλιγραφικά. Άδεια τα ράφια από ενδιαφέρον. Έφερα ταμειακή για το μέλλον. Ηλεκτρόδια εξέχουν. Οδηγίες για το πώς να αισθάνομαι. Το πρωί περάσανε να μετρήσουν πόσο αληθινός, είμαι. Περίεργο. Δεν αισθάνομαι, του ελέους τις δονήσεις. Απ το ανεκμετάλλευτο, σπέρμα μου. Από το όνομα μου. Από τα χνώτα που λερώνουν ή ευωδιάζουν τον αέρα. Ο πόνος Σε κάθε παύση, φυτρώνουν, νύχια. Μην ξαπλώνεις, μπρούμυτα! Μην χορεύεις. Κάτι σου κρέμεται Ένα είδος αποβάθρας για πρόσβαση στη χερσόνησο. Τα κύματα είναι η άμυνα μου. Φως και σκοτάδι είναι η ποίηση. Λες και λέω, νέα πράγματα. Ο ΟΑΕΔ των ποιητών, Εξυπηρετώντας τη γραφειοκρατία ή τη ζωή. ο ουρανός στη θέση του. Η πολυκατοικία στη θέση της. Οτιδήποτε χρηστικό. ότι έπιπλο, με κάνει, ίσο. Ποίηση σε 0 και 1. Ορατότητα χωρίς γυαλιά: μίζερη. Με γυαλιά: άγχος. Θ ανταποκριθώ; Τον πόνο καλώ. Να βγει απ τους τοίχους.

13 Ένα ποίημα, - - χάνει το φόβο, της δημιουργίας του, αν το προετοιμάζεις με σημειώσεις. Δεν το αγαπάς: Είναι για σένα: μια συσκευασία, Με χημικά συντηρητικά, όπως όταν θεωρούμε δεδομένους, Τους ανθρώπους, (όχι: που φυσικά, αξίζουν, αγάπη) (Η ζωή δεν γράφεται, στα μαλακά). Την ελευθερία, δεν στη χαρίζουν, οι προαγωγοί της δημοκρατίας είναι δυνατόν να, τους λες: Ναι, Θα ζήσω με φόβο; ((Πόσες φορές, ακόμα, θα διαχειρίζεσαι, όχι φυσικά τη χαρά)) ((Πόσο ακόμα, θα ανέχεσαι,

14 14 να μένεις μακριά, από το πρόσωπο της αγαπημένης σου)). γράφουν ορισμένοι, Ότι θεωρούν: νόμους. επειδή ρώτησα κι εαυτό: Πως αλλιώς κρατά μια πατρίδα, σύνορα, Τι θα ήταν ο κόσμος, αν κυριαρχούσε ο Χίτλερ. (εδώ κυριάρχησαν τα πυρηνικά όπλα). Εκεί κατοικώ. το πατημένο περιστέρι, στην άσφαλτο, Προς ελεύθερη διέλευση, από σίδερα και φθαρμένα λάστιχα. Ο ασφαλής πολίτης, που μαγεύεται από χάντρες-ασφάλεια στο βωμό της συνύπαρξης. Λατινικοί χαρακτήρες Σ' αυτό το κόσμο, όπου δεν είναι δολοφόνοι, Όσοι σκοτώνουν, στους πολέμους, κατοικώ. Σε χαρτιά υγείας από ανθρώπους, Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι, Ν' αγγίζουν το κακό, σε κάθε έκφανση του, Αόρατη ή μη: χιλιάδες ήλιοι σε ανατολή γύρω από τον πλανήτη. Η φαντασία στα χέρια των παρανοϊκών. Εκεί κατοικώ. στη γραμματοσειρά του μη ορατού. Να πεθαίνει το λουλούδι, προτού την νύχτα, ανοίξει.

15 15 Είναι αυτό το μίσος των δυνατών, επειδή είναι ανίκανοι να ταξιδέψουν στο διάστημα. Οπότε στρέφουν τη μεγαλομανία, Ορίζοντας αριθμό, ανά πολίτη. Τα πως και τι, γιατί, δεν είναι της δικής μου φαντασίας, Πραγματικότητα. Πονάει η αλλαγή της εξουσίας, Κάθε 100 χρόνια. Κάτι οδοντογλυφίδες, μείνανε. Που μεταφέρονται, κάθε τόσο. Είναι τα τσιμέντα, στη θέση τους; Τη μέρα, τα σίδερα, φωτίζουν. Λευκό, κυρίαρχο, δέρμα. Πλαστικές κούκλες, βιτρίνας, που ζωντάνεψαν. Είπαν: δεν είμαστε κενοί, από μέσα. Για ρούχο, έχουμε τα όπλα. Πετρέλαιο από πετρέλαιο. Η ιστορία γράφεται σε κάθε νέα, τομή. Κύκλοι, ανά ηλικία, αυξητικά Πολεμοχαρής. Δες τον: μαθαίνει τα πάντα, Μες απ το κλειστό του, γραφείο. Δεν ιδρώνει. Μήτε κουράζεται. Γυρνούν, στον άξονα τους, Προς κάθε κατεύθυνση. Διακρίνουν, ακόμη και πίσω, Από μια τουβλοστοιχοία, όπου ο πολίτης, μιλά: εκεί κατοικώ. Η εφημερίδα του είναι, διαβάζεται. Ότι δεν ξέρω, δεν υπάρχει. Ψυχοτρονικά όπλα, ούφο ανθρώπινα, Στον στρατό του νέου άντρα. Συνδιαλεγόμενοι στα κρυφά τους, Μη ορατά, περάσματα. Ηλεκτρομαγνητική διάθεση, πια, η ζωή. Παράσιτο ο πολίτης. Θεατής στο..σινεμά.. μιας αμερικανοκρατούμενης, παγκόσμιας εξερεύνησης. Σ ένα τέτοιο παράρτημα-χωριό. Κατοικώ. Όλοι είναι λατινικοί χαρακτήρες, Παρομοίως κι εγώ. Απ έξω, τα νέα μοντέλα, ετοιμοπόλεμα.

16 16 Παιχνίδια προσοχής. Στην εποχή όπου πρέπει να πεθάνει κάποιος, Για να τον σεβαστούνε, Εκεί κατοικώ. Αυτά τα μάτια, Ανοιχτά, τόσες ώρες. Οι προνομιούχοι, χωρίς γυαλιά, Καταπιεστές. Σε ξεχωριστή παράγραφο, Βρίσκονται Οι Έλληνες Που τίμησαν, εγχώριο, Χώμα. Σαν το παιδί, Ενόσω μαζεύει μικροπράγματα. όπου κι αν πήγα, οι άνθρωποι, σκλαβώνονταν από ένα Έθνος. -θα φταίει ο χωρισμός των γλωσσών. Άκουσα μια φωνή, Διερωτώμενος, Ποιος ερμήνευσε, λέξη τη λέξη, ηχητικά, Αποδίδοντας ομορφιά, Ή κακία. Λες, Κι όσο ανεβαίνει, κανείς, Μένει αέρας. Στην εποχή, όπου μόνο στα περιορισμένα, Συγκεκριμενοποιείται η ευτυχία Εκεί κατοικώ. όπου δεν υποπέφτει στα προσωπικά δεδομένα, Να παρουσιάζεται μια ανήλικη στη T.V. Με το λάθος της, ως εγκύου, Εκεί δυστυχώς, Κατοικώ. Ως μορφή αστείου, παρά να Πάθει η καημένη, Ψυχολογικά προβλήματα (μακάρι να ξέρατε τι είναι: ψυχή)

17 17 Σ ετούτο το είδος παγκοσμιοποίησης, μυρίζω τ αμάζευτα σκουπίδια. Αυτό το είδος περηφάνιας, Οι παρωπίδες των ζωντανών, Πάλι σε Νέα παράγραφο, Παρατηρώ την αγνότητα. Το είδος αθωότητας, Όπου η φύση θα έπρεπε να επιδοτείται, με κρατική ταυτότητα. Να τελειώνει το σχολείο, όταν οι γυναίκες, αρχίζουν να έχουν περίοδο. Να βρίσκονται, και φτηνά, Εργατικά, Χέρια. Όχι δα. Δεν είναι ρατσιστικό, Να στέλνουν οι γονείς Την ανήλικη έγκυο, στη T.V. να ρεζιλευτεί, Αυτή, μόνο!! Εκεί κατοικώ. Ως το μόνο προϊόν, παράδοσης ολοένα οι άνθρωποι, Με εμπνέουν, να τους εντάσσω σε ποιήματα. Είναι μέχρι ν ανοίξει το στόμα του, κάποιος. Μια απομίμηση ελευθερίας. Το νόμιμο πάρκο τιμωρίας: Ελλάδα. (αμέσως μετά, είδα τον πλανήτη ως θάλασσα, Και τους ανθρώπους, φανερά, Να λένε: κολυμπώ γυμνός, Μπροστά σε άγνωστα, Ψάρια) ( χωρίς τελεία) Στην εποχή, όπου το αρχαιότερο επάγγελμα, είναι οι έμποροι, της τρυφερότητας

18 18 Διαδρομές με τριαντάφυλλα, Κουτιά-παρομοιώσεις τέχνης. Σε κοιτώ. Μόνον εσένα. Δεν υπάρχει πονηριά, εδώ. Τα δεδομένα Χωρίς σειρά προτεραιότητας Αυτή την αγάπη, την έφερε ένας πελαργός. Η συγκεκριμένη γωνία ευτυχίας, ενός ήλιου έρωτα. Είσαι η μελωδία των κλιματιστικών αγαθών, Μιας επιβίωσης, που μετρά, καλοκαίρια. Φαντάζομαι την κραυγή της Εύας, στη θέα της πρώτης ρυτίδας. Τον Αδάμ, σε αρχικά στάδια, Αλτσχάϊμερ. Πως ζούσανε χωρίς μουσική. ο έρωτας τους, κράτησε; Ντρεπόντουσαν για τ άνεργα, τέκνα τους; Ευτυχώς ζήσανε χωρίς θεούς-ψυχολόγους. Φορές αδυνατώ να σε περιγράψω. Μοναδική γυναίκα, Του φύλου σου η ιαχή, Στους πόρους μου, δεν χάνεται. Σε τραγουδώ, άρα υπάρχω. ότι δεν ζει στον ήλιο, το τιμωρεί η λάβα. Παραλίες χωρίς συγνώμη. Άλλη μια διαδρομή, στον πίνακα, Ποιήματος, Που σε φροντίζει.

19 19 Ποιήματα Που στοιβάζονται, Σαν φέτες ψωμί, τοστ.

20 20 Εις διπλούν Η μύτη μου ματώνει, Χωρίς αγάπη. Είμαι ξανά, νέος, Επιθυμώ να διαδώσω τους στίχους μου, χρησιμοποιώντας αγγλική διάλεκτο. Μήπως κάποιος, για μένα, Μάθει. Σε ποιον όροφο, σε ποιο κουδούνι...μεταμφιεσμένος, μοιράζω φυλλάδια, Κουπόνια, επιστροφής στην αγάπη. Τη νεολαία παρατηρώ, Φορές μ ενδιαφέρει. Μελάνι στο τέλος των δικαιωμάτων: Πάει, δεν φαίνεται Ολοένα. Έχω το δάχτυλο στην ένταση του ήχου. Αν το αφήσω τέρμα, θα φανούν οι νέοι; Ακούω τα τραγούδια σας, Είναι γεμάτα, τώρα, Τα πνευμόνια. Να στέκεται στο ύψος του, Κάτι τόσο φρέσκο. Αυτή η αλήθεια, Που μαθαίνει τι σημαίνει: σήμερα. Η ζωή, Ως έξοδα, μόνο. Η νεότητα,

21 21 Κάποτε ρώτησαν έναν άνθρωπο, πόσο αξίζει: - όσο ένα εισιτήριο στο Μετρό. Εμπρός στα δευτερόλεπτα μιας διαφήμισης, Μόνο με φύλλο συκής. Τόσες ενοχές. Περιμένουν το τέλος των εμπόρων. Την λήξη της πιστωτικής της νεότητας. Δίχως άκρα, Μόνο κοιλιά. Να μην φοβάται πια, το όργανο, Εμπρός στους ποιητές και φιλοσόφους. Να μην φοβάται πια, ο Ε.Ε. Το πρόγραμμα, με συγκεκριμένες γραμματοσειρές. Γι αυτό χωρίστηκαν οι γλώσσες. Για να μην μαθαίνεις αμέσως, την αλήθεια. Αυτούς, Που αφήνουν Στα περιστέρια που φοράνε κουκούλες, Κι είναι το δηλητήριο στη σπονδυλική στήλη, Κάτι αυτοπαραγόμενο. Είναι τα εύκολα σενάρια η πιστότητα της αντιγραφής Κι η ανθρώπινη τρέλα. Κάποτε θα είναι ένα κρύο κόμικ, Με χρώματα δικαιώματα, Μυρίζοντας σφραγίδες και μελάνι, Κάθε φυλή: όγκος θεόρατος,

22 22 Ν ανασαίνει, ξανά, Αμανέδες και κάλεσμα προς Εθνική, σκλαβιά. Απ το είδος μιας αναβάθμισης, σε δανεική, σκέψη, Παρά από λύπηση που ούτως ή αλλιώς ανασαίνω από τους νέους, Αφού, μας βάλανε εδώ και χρόνια, Να στεκόμαστε, προσοχή. Το σίδερο Έχω ένα καυτό, σίδερο, δίπλα, στο πρόσωπο μου. Τουλάχιστον να φαίνομαι, ασπρόμαυρος Έλληνας, Κι ας έχασα την κλωτσιά, που θα πρεπε να καταλήξει, στο τέρμα. Ευχαριστώντας μεν, για το σπίτι μου, Το οποίο, εκδικάστηκε σε μια περιοχή, Αφού, λοιπόν, δεν μπορώ, να είμαι, Έλληνας, θα ζητήσω από το σίδερο, μόνο: λογική. Ως τη μόνη, ήρεμη, ομορφιά, μέσα μου. Μιας και όλα, γίνανε, έγχρωμα. Να θέλουμε, αυτά, κι όχι, την επικοινωνία. ότι εκφράζεται με εκφράσεις σε πρόσωπο, Ντροπαλή, στάση, σώματος με ψυχή. Για όσα άτομα, άντεξαν,

23 23 τον ευνουχισμό, των νιάτων τους, Ως κάτι παρατημένο. Και ποτέ, βοηθημένο. Ψηφοφόροι, πρόβατα. Γείτονες, παρατηρητές. Μες τα σπίτια, σιωπή. Μην παίρνεις στα σοβαρά, τη ζωή. Μην πηγαίνεις να εγκλωβιστείς, από ΜΑΤ, Σε μια πλατεία, με τέσσερα, παγκάκια. Είναι ένα σίδερο, καυτό. Περιορίζει. Γράφε μόνο για πάρτη σου. Χαμογελούν οι συγγραφείς, Σαν γράφουν για να διαβαστεί, η αντίσταση στο χαρτί, μόνο. Κοιτώ το μάρμαρο στο μπαλκόνι, Ενόσω δέχεται, Πως είναι, μάρμαρο, μόνο, Χωρίς πάθη. Ουδέτερο. -Δεν είναι γυναίκα, Να ευχαριστεί, εαυτό, Στις τρεις, το πρωί, με τον πρώτο, τυχόντα, αν τον χρειαστεί- Δεν εννοεί, καν, Πόσο ετών, είναι. Αν αφαιρέθηκε από ένα βουνό. Πως κόλλησε, έτσι, ίσια. Ακίνητο και άφοβο. Ποιος γράφει, μόνο για να συλλογιέται, Πως, το μπορεί. Αλήθεια, τι τελευταίο δείπνο, απ ότι θες. Δω πίσω, απ τα κάγκελα του μπαλκονιού. Πως κατάντησαν οι τεμπέληδες, να κινούν τα νήματα, Ονείρων,

24 24 εσαεί, νέων. ότι δεν θ αγγίξει, ποτέ, ο χρόνος. Μόνο οι νόμοι της προληπτικής, προσαγωγής. Κι αν χάσαμε επίσης, το δικαίωμα στη παρηγοριά του φαγητού, Αφού ακρίβυνε τόσο, το καυσαέριο της αναπνοής, Διερωτώμαι, αν έτσι, λυγίσει, ο κυνισμός: να ξεκινά η ζωή, μόνο μετά, τα σαράντα. Από δεν γίνεται πια, αλλιώς, αρεστοί, Αργοπορημένοι εραστές, μιας και λείπει το φαί. Τα σωθικά αν έμειναν, ίδια. Ποια η αξία του δέρματος. Αν υφίστασαι. Με όρους, λεξικού. Ανωτερότητας. Πιθηκοειδή σε καυγά για την αρχηγία. Συ θα φας το κεφάλι σου, εξουσία. Χωρίς εσώρουχο, δημοκρατία. Θερμότητα. Μάθημα, περπατήματος. Πιότερο, αντικοινωνικός. Στον αφυδατωμένο, πολιτισμό, από τύψεις: κι αν σ άφησα, αίμα μου, στη μοναξιά. Σ άφησα. Ω ναι. Τότε, Ενόσω αγνοούσες, ειδικά τότε, τον ρόλο σου ως ενήλικο ον. Ω ναι. Τότε. Ω ναι. Πως θα ταν δυνατόν, τ αλάθητο να κάμει, παρέα, μ ότι θα μενε στην ίδια, τάξη. Ανέραστο. Ως ναι. Εγώ δεν έχω, καυτό, σίδερο, Κοντά, στο πρόσωπο μου. Ω ναι. Χόρτασα. Ταξίδεψα. Με χόρτασαν. Μου έστυψαν ως και τη συνείδηση. Ω ναι.

25 25 Ως και τα ταλέντα. Τα καλλιτεχνικά. Ω ναι. Επειδή το δέρμα μου διψούσε, Τ αχόρταγα, λεπτά, της επίγνωσης! Ω ναι. Τέλειοι άρα φαύλοι. Γνώστες της ανωτερότητας της μη παρθενίας. Ποτέ, στη σιωπή. Άρα ποτέ, μόνοι. Ποτέ: εγώ κι εγώ. Ποτέ με σεβασμό, απέναντι στο αντίθετο φύλο. Ξαπλωτός είμαι ακίνδυνος. Γράφω μόνο, για το ταβάνι. Είναι ο νέο-αρχαιο-πολιτισμός. Η τεχνολογία σ επιστροφή στους εφευρέτες της. οι τέλειοι γείτονες, μουρμουράνε: με τι δικαίωμα, αυτός, μιλά και γελά, μες το άσυλο του; Δεν έχει λεφτά. Άρα δεν νικά. Σε τίποτα. Πουθενά, δεν προσφέρει. Είναι το σίδερο, καυτό, Αντλώντας ενέργεια, από ένα πρόγραμμα, Πάταξης μιας περηφάνιας. Προσωπικής. Ανθρώπινης. Πάντα. Με τι προσόντα δημοσίως, να κουτσομπολευτώ Έτσι να πάρω, την θέση μου στην ιστορία. Αφού, με βρήκαν, εύκολο, οι τιμωροί μου. Οι τεμπέληδες της ασφάλτου. Τα όργανα τα διαρκώς. στον αρχηγό, των τοπικών, προδοτών. Τι ξέρουν, αυτοί, απ αγάπη για το χαρτί. Για τούτο τον κόπο. Τον κλαδεμένο αποκλειστικά, ανά, δημιουργό. Γλεντάνε στη γειτονιά, την μη αγάπη τους για τη τέχνη.

26 26 Τον κόπο όσων το φαί, πια, δεν βρισκόταν μες το σπίτι. Πόσες χιλιάδες, φορές, ανέπνευσα. Γιατί έμαθα να ντύνομαι, να διώχνω, Να προτιμώ το φαί. Είμαι φίλος μου; Είμαι, κάτι; Άραγε θα χαμογελάσω, ξανά, με όσα, προτιμώ; Η ψυχή της Amy. ο λυγμός στο περίγραμμα των χειλιών. Η μελαγχολία, ενόσω γδύνεται μες τη σκέψη. πέντε κουταλιές, μέλι, στο τσάι. Κουταλιές, λατρείας. Ήρωες μιας άγνωστης, ευαίσθητης, ταινίας. Μάτια, σε αρμονία με την ακοή μιας καρδιάς, Συγχωρεμένης, στην όψη, σε ταξιδεύω. Καλή μου. Στης περιγραφής τη δημιουργία. Αν είναι τούτη η δομή, ενός άντρα. Εμπρός στον αέρα και τα χρώματα. Όλα για κείνη, τη συγκεκριμένη, Χροιά, της φωνής σου. Κοίταξε με. Αγάπη, με ελληνικά, γράμματα. Άντρας με συγκεκριμένες, γωνίες και καμπύλες, για σένα, πάντοτε. όσο μας ξέρουν τ αστέρια. Σε χρειάζομαι πέρα από λέξεις. Πτυχές μες σε πόρους θέλησης. ομορφιάς της ακοής. Μία θα μ αγγίξει και μία θα μείνει. Η συγκεκριμένη. Γιατί, της έδωσα, την άδεια.

27 27 ο καθρέφτης ενός βλέμματος, Δροσιά. Παραμονή. όνειρα ξετυλιγμένα σαν παιχνίδι, γάτας. Παιχνίδι αληθινής, επίγνωσης. Αιωνίως οι γυναίκες, επιβίωσαν, Χωρίς αισθαντική, αγάπη. Ζήσανε και φύγανε. Ποιος με το βλέμμα, σε έπλασε, Ιουλιέτα. Μια γραφή-αναπνοή. Χαμόγελο και ευτυχία. Το γυμνό σου σώμα, ν αγγίξω και να πω: τούτη είναι η τύχη σου. Η στιγμή που σε βλέπω. Ζωντανή. οι τελικές σου, συντεταγμένες. Ευαίσθητη μου, γη. Τη μουσική της ποίησης, να καταλάβω: για σένα, πάντοτε. Ένας χορός. Δύο σε αφοσίωση. Τρεις ως συνέχεια. Τέσσερα σημεία. Φάρος. Στροφή. Ψυχική, ενέργεια. τη νύχτα λένε, είναι πιο εύκολη η ειλικρίνεια. Να δίνεσαι. Στα αυτονόητα. Αν ήταν ως τώρα ο βίος, παλάμη σε ψυχρό, τοίχο. Κομμένα σαν σε αυτοκτονία, μαλλιά. Σπάνια άνθη περιστάσεων, -κοντά σ ότι είσαιαπό σελίδες, βιβλίων. όσο κυκλοφορούσε, δραχμή. Μες τη νύχτα, είμαι ένα σκούρο πετούμενο, Τρέχει και συναντά, τις νότες μες σε λέξεις, παντοτινές. Πόσο θα πετώ σαν μόλις, ενήλικο. Στις σκιές. Άρα στα συναισθήματα.

28 28 Σε περιπάτους, περαστικών. Σε πεζόδρομους, μη δίνοντας, ευρώ, σε μουσικούς. Εσαεί, φτωχός. Εσαεί, εδώ. Αναβάλλοντας, το κατούρημα. Στον άντρα είναι να κρατά τη παλάμη, μιας αγαπημένης. Εκτός κι αν οι συγκυρίες είναι τόσο υστερικά, αντίθετες. Ευτυχώς που πρακτικά, δεν έμοιασα, ποτέ, στο: έτσι απλά, Βγάλαμε τα μάτια μας. Ευτυχώς που δεν είχα, αδελφό να με σέρνει, Ν αγοράζω, γυναίκες. Όχι πως ποτέ, η αδελφή μου, Μπήκε στον κόπο, Να μου γνωρίσει, φίλες της: Εσένα θα ερωτευτούν; 20 χρόνια που πέρασαν, έτσι, άκοπα Από μέρους σου. Πρέπει να σαι, ευχαριστημένη. Οικονομία έκανα, τόσα χρόνια, μόνο στη καρδιά μου. ο λόγος δεν ήταν πάντα: κάτι θετικό. Η αγάπη, μαθαίνεται. Η εκτίμηση ν ανοίγεις τα μάτια σου ένα πρωί, και κάθε πρωί με σεβασμό. Κι ας μην δείχνει, η ζωή, σεβασμό, Στους μοναχικούς. Αφού φαίνεται είναι καλή, η στασιμότητα!

29 29 Τόσο καλή, έ; όσο εύκολα είναι για ορισμένους, να είναι η παντόφλα στη σχέση. ο πιο ώριμος! Χρησιμοποιεί τη παντόφλα. Ο λιγότερο! κυνικός. Το τέλειο, ον! Η περίφημη, ασφάλεια!!! Ζω για να τρώω. Τρώω για να δουλεύω, Δουλεύω για να χω να τρώω, και να επιδεικνύω την ω ναι, ωριμότητα μου. Συνδυάζοντας επίδειξη, πλούτου. Παρά στραγγίζοντας, είδος τέχνης. Σαφώς γιατί το τελευταίο, απαιτεί, χρόνο και κόπο. όπως τα εκατομμύρια σελίδων που γράψανε, τόσοι άντρες, με τρυφερότητα, Προς γυναίκες, Που μόνο να πληγώνουν, γνωρίζουν. Τόσο εύκολα, Το Α είναι, Ω. Η άρρωστη, φράση: έχε ελπίδα. Κάτι όπως εκείνο: όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια... Σε πέντε, χρόνια, θα χω δικό μου, εστιατόριο (χα χα) Ακόμα είμαι 25. Από τώρα, γάμο; Δεν θα μείνω, μπακούρι. (χα χα χα) Προσπάθησε. Μπορείς να τα έχεις, όλα. (χα χα χα χα) (χα) Γράφε όσο μπορείς. (χι χι.) Δεν είσαι δα κι ο Χόκινς. Μακάριοι όσοι δεν συνάντησαν, το αντιπαθές, γενικευμένο, πρότυπο, Του αντίθετου, φύλου, Λιμνάζουσα, συμπεριφορά. Κοινωνία του μιμητισμού, Των ξεχρεωμένων, απωθημένων. Φιλία με ψέματα. Ποδόσφαιρα. Ανωτερότητες. Τι θα ήμασταν, χωρίς χαρτί, υγείας. Ευκολίες. Νταβατζήδες.

30 30 Έξυπνους πετυχημένους.. γκρίνια! Γαμήσια.. Η όψη του αιδοίου, ανάγλυφα, στις διαγωνιζόμενες, Playmate. Η ωριμότητα του τρύπιου, βαρελιού. οντισιόν για τους ρόλους των: Ιουλιέτα και Ρωμαίου. Το έργο.. Χρειάζεται, κάποιον..πρώτα.. σαν, σαν, λέω, Έναν, για τον ρόλο του αρσενικού, Έναν, σαν, λέω, Έναν, αποτυχημένο, όπως εγώ. Ενόσω ονειρεύεται, αγκαλιές, ατελείωτες. Μια βροχή, αναπάντεχα, 21 Μαΐου. Να ευωδιάζει, βρεγμένο, χώμα. ο καθαρός, αέρας, από κάτι, Που δεν θυμίζει, πια, ενσωμάτωση με τα υλικά. Εδώ, είμαι. Ιδίως, μέρα. Όχι όπως ο κρατικός, πολιτισμός, μόνο, μετά, τα μεσάνυχτα. - Εσύ. Ναι. Εσύ. Γιατί ντρέπεσαι; Έλα μπροστά. Εσύ. Ναι. Εσύ ο άνεργος, που δεν σ έχει, κανείς, ανάγκη. Έτσι κι αλλιώς, θα, τους ανήκες, μόνο αν σ ακολουθούσε, ορισμένο, έμβασμα. Ούτε από αυτό, έ; Καλά.

31 31 Ναι. Ναι. Ξέρω. Είναι το είδος ωριμότητας, σήμερα. Να σε θέλουν, μόνο αν έχεις, πηδήξει. όχι, όχι, χαντάκι. Με λεφτά; θα ευχόντουσαν. - Έλα. Μην δειλιάζεις. Την ψυχή σου δεν είδανε, Πως αλήθεια θα σε ψωνίσουνε. Γόης και νάρκισσος, αν κι άνεργος! Δεν θα τους ήσουν, ποτέ, Χρήσιμος. Κάνεις για τον ρόλο. Ξέρεις να ικετεύεις. Για να δω, το βιογραφικό, σου: Μάλιστα. Ένα τίποτα. Αποτυχημένος, έ; Χρόνια χαπακώνεις, χαρτιά. Πως; Τα γραπτά σου; - όχι. Δεν σε ξέρω. Δεν είσαι, μαϊντανός, γραφιάς. Φαίνεσαι. Σχεδόν, δεν υπάρχεις. Προϋπηρεσία, έχεις; Σε τι; Στον έρωτα, φυσικά! Δεν απαντάς. Έχεις αυτό το - Κάτι. Ναι. Την απόρριψη της τάξης σου. Αποφάσισες ν ακολουθήσεις λίγο απ την αίγλη της τέχνης. Δεν σε λύγισαν, αρκετά. - Ξέρω, ποιοι. οι τεμπέληδες του πουστοασημοχοϊδη. Του τακουνοτσή. Του προποηγούμενου, μαλάκα, Που τον κάμουνε και πρόεδρο, φορές, της Βουλής.

32 32 M.D. ΞΕΡΩ που μένεις. Ξέρω. Ναι. Οι ρουφιάνοι, στα πολιτικά, αυτοκίνητα, Ή με μηχανάκια, Έξω απ το σπίτι σου. Οι προστάτες! της έλλειψης του πολιτισμού!! - Κι όμως ο ήχος, με δύναμη απ την αρχή, Ξέρει απ τη φύση του, Πως ανακλάται στους τοίχους, Κι αν βρει, γρίλλιες, έτσι, δυναμωμένος, Ωσάν η ψυχή να χε γεννηθεί για κυκλώνες, Ελεύθερος, αναγεννάται. - Ναι, φίλε. μας κάνεις για Ρωμαίος. Χαμογέλα. Απόλαυσε το. Για να δούμε, τώρα. θα βρούμε, Ιουλιέτα; Κάψουλα, από το μέλλον: Ποιος θα το λεγε, πως έπρεπε να περάσουν Τόσα-πόσα-τόσα, χρόνια Ώστε να φανείς, ελλιπής, Γραφιά! Με όλα σου τα μειονεκτήματα, Τα οποία λέει- Θα υπερκεράζονταν Από τον χαρακτήρα σου: αυτόν Που κατέστρεψες με το να πολεμάς τους ρουφιάνους. Τους καταχραστές μιας δήθεν, Κοινωνικής, ελευθερίας. Οι οποίοι γελώντας- Επικαλούνται πως γράφουν, ιστορία. Παραδίδοντας εκατομμύρια δούλους, στην Ε.Ε. Δούλους, μόνο. Τίποτε άλλο. Αλήθεια, πόσοι πιστεύουν ακόμη, στη λεγόμενη, δημοκρατία, της έκφρασης. Παρόν: όχι. Δεν σε ξέρω. Φαίνεσαι. Σχεδόν, δεν υπάρχεις.

33 33 -αν γνώριζαν οι γυναίκες, Τι μου επέβαλε, Των τεμπέληδων, το σίδερο- Όχι, θα έλεγαν. Φαίνεσαι. Σχεδόν, δεν υπάρχεις. Προϋπηρεσία, έχεις; Σε Τι; Στον έρωτα, φυσικά! -απορούν ορισμένες! Στα σαράντα σου, Και δεν έκανες, ένα παιδί. Τόσο, ανέραστος, πια. Δεν απαντάς. Έχεις αυτό το. - Κάτι. Ναι. Την απόρριψη της τάξης σου. Αποφάσισες ν ακολουθήσεις Λίγο από την αίγλη της τέχνης. Δεν σε λύγισαν, στο τελευταίο, στάδιο. - Κι όμως ο ήχος με δύναμη απ την αρχή, Ξέρει από τη φύση του, Πως ανακλάται στους τοίχους, Κι αν βρεί, γρίλιες, έτσι, δυναμωμένος, Ωσάν η ψυχή να χε γεννηθεί για κυκλώνες, Μες σε πλάνες, αναγεννάται. - Γι αυτό, φίλε. μας κάνεις για Ρωμαίος. Χαμογέλα. Απόλαυσε το. Για να δούμε, τώρα. θα βρούμε, Ιουλιέτα; Ιουλιέτα, ευτυχώς, Δεν θα γίνει, ποτέ, Η βλαμμένη ρουφιάνα, Που πήρε τηλέφωνο, σπίτι μου, για να θίξει την Κατερίνα, του βιβλίου μου. Βλαμμένη και άσχετη.

34 34 όπως το φως, προσελκύει, ζωύφια, Με τυφλή τη δικαιοσύνη, Και νεκρή τη δημοκρατία, θα χαιρόμουν αν η Αφροδίτη εξακολουθεί, Φωτεινή, μετά τα σονέτα του Νερούδα. Τα εικονογραφημένα, μέσα μου, Ποιημάτων, τοπικών, Ικανά να συναντούν, γυναίκες. Αφοσιωμένες σ ένα, αρσενικό. Όπως το φως, τη νύχτα, απ τα παράθυρα, πάνω στων κομμάτων, το νερό, σε παραμυθιάζει. όπως οι πράξεις που περιμένανε, λόγια, εξακολουθούν βορά, σε ακάλυπτο. Παρομοίως ο ρόλος της Ιουλιέτας, Χαρακτηρίζεται, σπάνια, ικανός. Ας όψεται ο κυνισμός της θηλυκής, δύναμης. Η προσπάθεια μιας εγκυμονούσης Φασίστριας δημοκρατίας, να μας κάνει να πιστέψουμε, Πως ακόμη εγκυμονεί. Ενώ στρέφεται εναντίον μας. Κάθε κλειδί Που δίδεται σε αυτή τη κοινωνία. Για να ξεσκονίσεις μόνο, το κουτί. Με τη λογοτεχνία ενός βλέμματος, Γονιμοποιώντας έναν νέο κύκλο, ζωής. Θέλει χιούμορ να βρεις, Ελληνίδα, Ιουλιέτα. Ως Γόης και Νάρκισσος, μου τυχαίνει, πάντα, μια άσχημη. Μάλλον. για να μην τύχει.. να με απατήσει. Αφού πρέπει να μοιάζει η ζωή του ενός, με των άλλων. Ξεχάστηκε η Πως την λέγανε; Πως την λέγανε;

35 35 Πως αποκαλούσαν την χειραφέτηση; Το πρώτο, κίνημα, Προς την ελευθερία της γυναικός; Άδειασε το μυαλό. Μπα. Τίποτα. Κείνο το μπαλκόνι, θέλει κήπο. Αρνείται, για γείτονες: Φωνακλάδες, ψεύτες, δήθεν κοινωνικοί, Ανταλλάσοντας επισκέψεις σε ονομαστικές, εορτές για το παράσημο της ανωτερότητας. Ποτέ, Ιουλιέτες. Ποτέ, τιμωρημένοι. Ποτέ, χωρίς την απαραίτητη, ευκαιρία. Να πετύχουν. Ως αρχηγοί. Ιουλιέτα, δεν έγινες, ποτέ, ρεζίλι. Δεν είσαι, φωνακλού. Υποκρίτρια δεν είσαι. Μόνο νιώθεις. Ένα σκοινί από μετάξι, τραβάς. Η ηρεμία των δύο, και η παύση των όλων, Πέραν την άφωνης, ακίνητης, φύσης. Πάραυτα με ψυχή. Ιουλιέτα σε τυλίγει δροσιά, ενώ κοιμάσαι. Μια στοίβα κόσμοι, στα μπράτσα μου, ενώ ξυπνάς. Τη νύχτα στο μπαλκόνι, ειν η μόνη είσοδος, στη καρδιά. Τη μέρα το μπαλκόνι, αρωματίζεται από τα δώρα. Πουλιά από χαρτιά, Που δεν σε κόβουν, στις άκρες Στριφογυρίζουν ή κάπου, σταματούν. Σα να περιμένουν κάτι, για πρώτη, φορά. Ένα φως, μη σπάνιο στο ίδιο το ποίημα. Να το εννοείς, ως ξένος, του ίδιου σου του γραπτού. Ιουλιέτα, λιτή. Ιουλιέτα, αμήχανη.

36 36 Ιουλιέτα, ευχαριστώ.

37 37 Περπάτα με ίσια την πλάτη. Είναι το μόνο που μπορείς, πια, να κάνεις.

38 38 Χωρίς όριο Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Το λίπος από τυρί και ψωμί, στα δάχτυλα, γράφοντας; Η φράση: δεν ξέρω ποιος μένει δίπλα. Η φασαρία σε ώρα κοινής ησυχίαςαπό λογικούς, Που εννόησαν πως χρειάζονται να δουλεύουν. Πως κάποτε θα πεθάνουν. Αυτοί που πηδήχτηκαν: άξιοι ανιχνευτές των ανέραστων βλεμμάτων. Είναι Που πρέπει όλα, να πέφτουν. Εκτός από τις ώρες, Τα είδη ρατσισμού. Τα λόγια του αέρα, Σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις των οικολόγων, Πως δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι, αλλά άτομα σε άγνοια. Λες και δεν θα επαληθευτούν τα λεγόμενα της Αποκάλυψης. θα πρέπει να είναι ορισμένα είδη σιγουριάς: Από αυτούς,

39 39 που τελειώνουν πάντα, πρόταση ή μια πράξη. Point dexter Έτσι, έτσι Στην πόλη όπου αγαπάμε από απόσταση, κατοικώ. Τόσα πρόσωπα: σχήμα Μάτια, μύτη, στόμα, αυτιά. Ένα περίεργο πράγμα, να ναι γεμάτα τα πεζοδρόμια, Με τέσσερις τράπεζες, μαζί, ανά ορισμένα μέτρα. Αυτή η φαντασία μιας ολοκλήρωσης. Αργά βήματα, Του ενός ευρώ, εντυπωσιασμός: μοναχικό, ξεχωριστό, λουλούδι στη γλάστρα μινιατούρα.. Μα μετά ακολουθεί υποχώρηση, Λόγω περαιτέρω τσιγκουνιάς. Σα να μην ανέχονται! Να κάθεται το ελκυστικό, στη διπλανή καρέκλα. Είναι η ρουτίνα των άεργων, φανάρι στον 21 ο αιώνα. οι γυναίκες ν ανέχονται μόνο, πως είναι κοντές. οι άντρες να ντρέπονται, μόνο, γιατί δεν είναι φουσκωμένα ήρεμος, ο καβάλος.

40 40 Ένα όχι ποίημα Μετά από όλα αυτά, εσύ, που, βρίσκεσαι. Το ευχαριστώ από μένα, διέφυγε. Αυτός Που ζει για το σήμερα, μόνο. Εσένα πιθανόν, Παρασύρει Η προσμονή προς διακοπές. Η έκκληση σου για σύντροφο, ήταν της στιγμής, Βρήκες μήπως, κάποιον; Έσπασες τη ρουτίνα; οι άνθρωποι, μόνο αδυνατίζουν. Τα πράγματα, δεν διαθέτουν άπειρους αισθητήρες. Η βροχή πέφτει παντού, Ξέρω. ο πόθος να κοιμάμαι μετά τα μεσάνυχτα. Εγωιστής, άρα σύγχρονα ποθητός.

41 41 Το σώμα μου έχει ένα δέρμα, που δεν πρέπει να ταΐζω, με σκέψεις του τύπου: αν άγγιζε το πλευρό, Αν γευόταν το σημείο, εκεί. Αν θα θεωρούσε τις παλάμες μου, όμορφες. Σαρκικά. Το σώμα μου έχει ένα μυαλό, Που πιστεύει, Πως δεν πρέπει να του προστεθούν, δικαιώματα σε άλλο, σώμα, Μα πρέπει διαρκώς, Να περιμένει από μια γυναίκα, να πει: σου επιτρέπω. Ένα σώμα σαν άδειο, διαμέρισμα. Λες και δεν θέλει, συντήρηση. Φροντίδα. Μάλλον επειδή, ο νους, θεωρεί, αμαρτία, Ν απολαμβάνει, κάτι, πέρα από μια σταθερά, Σε πνευματικούς, περιορισμούς. Η αναγκαστική, παρουσία, του σώματος, γύρω απ το πνεύμα, Πνεύμα αόριστο, κάπου, κάπως. Μη μολυνθούν τα χέρια των ειδικών, με ίχνη, ψυχής, Που αδυνατούν, να κατανοήσουν. Μες σε κάθε, σώμα. Το σώμα που κανείς δεν θέλει να συλλογιέται, πόσο μπερδεμένα, συνεννοείται, εσωτερικά. Άσχημα, κόκκινα, πράγματα, Κόκκινοι μύες, κόκαλα. Κάτι που όλο, δίνει. Ίσως το ξύπνημα της φράσης: Προσημείωση της ιδέας, ενός κόσμου, μόνο, σε ειρηνικό, επίπεδο. Με σεβασμό.

42 42 Τι τέλμα, όμως, θα ήταν, όλα, να γεύεσαι, αμέσως, ότι έχεις, ανάγκη. Ισορροπώντας με ισότητα. Του σώματος μου τις ορμές, Περιορίζει, σταματώντας τις, η τιμωρία που θα φθάσει, Αν θέλω να ξυπνήσω, ως προπόνηση, Το ερωτικό μου, ένστικτο. Τιμωρία από υπερφυσικά, όντα: κακά, όπως ενόσω μόλυνα, μόνος, ότι χρησιμοποιώ εδώ και ένα χρόνο, μόνο για κατούρημα. Πάντα αυτός ο φόβος, της τιμωρίας. Αφού έτσι κι αλλιώς, χάλασε, το κουμπί, απόψυξης, Να χα δικαίωμα, να ευτυχώ, Αφαιρώντας! από κάποια, τον εαυτό της. Σε σεξ υπαρκτό, και για τους δύο. Χωρίς εγωϊσμούς. Απλά, Χαλαρώστε. Αλήθεια πως καταφέρνει, ένα τόσο δα, πνεύμα, Να μιλά ολοένα, Παράλληλα μ ένα, άφωνο, σώμα. Το οποίο δίνει ιδρώτα, μετά από άσκηση. Αίμα, ύστερα από αυτοκαθαίρεση της δύναμης του πνεύματος, Εκτελώντας, τομέα, κυκλοφορίας, Των ειρηνικών, δυνάμεων, μες στο 36 βαθμών, καλούπι. Περίεργο να μην αντιδρά, Μα τότε, θα μας λέγανε: ακούς, φωνές. Περισσότερα όχι, Εχθρός! της παγκοσμιοποίησης. Συγνώμη, Ισοπέδωσης, Τι μπορεί να πουληθεί. Τι, όχι. Το σώμα μου, διαθέτει, ερωτογενείς, περιοχές; Ένας σύγχρονος, χαρακτήρας, δεν τα λέει, όλα; Παίρνεις ότι δίνεις, εξάλλου. Απόρριψη της ιδιωτικής, αξιοπρέπειας.

43 43 Κάπου κάπου, αυτοσυγκράτηση στα έξοδα. Ως τη τελευταία, καλή, πράξη, ενός ατόμου προς το ίδιο το ένα άτομο. Η ιδέα και μόνο, πως μπορείς να κάνεις τα πάντα, Έπειτα η ζωή σε τσακίζει. Για το καλό σου. Ως σώμα ήρθα, ανάμεσα σας, Φτάνοντας στο τελικό, ύψος, Απλά το πνεύμα δεν είχε την ανάλογη, ταχύτητα. Πάλι, κάθεσαι; Πάλι, περιμένεις, σεβασμό; Βαρέθηκα να σ ακούω, να υποχωρείς, Εμπρός στις προβολές, επιτυχίας. Κράτος εν κράτει, ανορεξικής, κοινωνίας. Βαρέθηκα να μου λες: Μίλα με πράξεις, όχι με λόγια. Το σώμα μου. Η μόνη οικογένεια, που ελέγχω. Τι το αποβλακώνει. Επειδή δηλαδή, δεν πρέπει, να του δίνεις, Χωρίς πληρωμή σε ευρώ. Σύγχρονα, φάτα, όλα. Άχ σώμα, δεν με προειδοποιείς, όταν φθείρεσαι, καταστροφικά, Πιότερο από τροφή, παρά από αλληλοφάγωμα Δέρμα με απ άκρη, σε άκρη, αισθητήρες. Για προσωπική, χρήση. όπως κι οι αποφάσεις. Του..πνεύματος: ο απλήρωτος, υπηρέτης, ανά σώμα και διαφορά. Το σώμα είναι που θεωρεί ανεπαρκές, το πνεύμα. Ή το πνεύμα, κρίνει ως άσχημο, ένα σώμα, για να το αγγίξει, η φύση! Μιας και ποτέ, δεν αφέθηκε, γυμνό, Πάνω σε σεντόνια. Εδώ ξυπνάς με λεκέ, σε εσωτερικό, νέου, σώβρακου.

44 44 Πόσο δε να λερώσεις κάτι, ως την επιφάνεια ενός στρώματος. Πόσο δε αν νομίζει το σώμα, μπρούμυτα, πως ερωτοτροπεί, και να χουμε, άλλα. Μεγάλη αμαρτία, να αγαπάς το σώμα σου. Να μη του στερείς, κάτι αναντικατάστατο. Άβολη που είναι η αλήθεια. Τι συμβαίνει, εδώ; Είναι καλύτερο το πνεύμα, από το σώμα; Με τι έρχεται σε ικανοποίηση; Σκέψη ως μεγάλη, αμαρτία. Αυτό, δεν θα σταματούσε, σύγχρονους, χαρακτήρες. Δεν φοβούνται, τίποτα, αυτοί. Δεν θεωρούν, εξάλλου, Τίποτα, ανώτερο τους. Όσο για τον γάμο στην εκκλησία, που τελούν, απλά μια φιέστα. Μια μιμητική, ενέργεια. Ένα ακόμη, αυτοκόλλητο του εμπορίου, για το άλμπουμ, με τις γυαλιστερές, σελίδες. Δεν έχουν και χέρια, οι πεταλούδες, να φτιάξουν το δικό τους μες των 2 εβδομάδων, διάρκειας, βίου τους. Αυτό, τους λείπει! Ν ακούνε τους ανθρώπους, Πόσους, κατέστρεψε, η εγκράτεια. Τόσο καιρό. Να ταν το νερό, το πιο ακριβό, ορυκτό, Να παρατηρούσα, πόσο θα το πουλάγανε, στον ανικανοποίητο, λαό. Από νωρίς! Ενδιάμεσα προσβάλλουν, όσους δεν ελέγχουν. Στο πιο, παραμικρό. Βλέπεις οι χορτασμένοι, τα χουν τα ερωτικά τους, μετάλλια. Άλλο αν μυρίζουν, καμένο δάσος. Κάποια στιγμή, ο άνθρωπος, αγοράζει περιοχές, για να τις κάψει. Οι έφηβοι, απλά βρίσκουν κάτι να κάνουν, στον ελεύθερο τους, χρόνο. Πολύ νωρίς,

45 45 Για να βρεθεί, όρεξη, Να ψάξεις. Να μάθεις. Που κυκλοφορούν, κορόϊδα. Με παχιά, πορτοφόλια, Οδοντοστοιχία, 40 χιλιάδων, ευρώ. Πλαστικές. Στυλ. Φιγούρα. Μάζεψε εύκαιρο σεξ, ως λίστα, στο κινητό. Δωρεάν, όσο γίνεται. Μέρα νύχτα, φώτα, αναμμένα. Αρκεί να μην λες: τώρα, είμαι, χωρίς σχέση. Χωρίς σπασμούς, το σπίτι. Σπουδαίο δόλωμα, να δείχνεις, σάρκα. Μόνο κάνοντας, μπάνιο, σώμα μου. Το σώμα μου δεν είναι φίλος με το περήφανο, πνεύμα μου. το σώμα μου είναι μια ανεξερεύνητη -ήδη στις εγκυκλοπαίδειες, χαρτογραφημένη- περιοχή. Τόσοι πειρασμοί. Τόσες σάρκες: Καλούπια γυναικεία, που μείνανε, μόνες τους. Έτσι κι αλλιώς. Βλέπεις μια ζωή, Αυτό το φύλο κρατά, μυστικά, για ορέξεις και ανάγκες. Αναγκαστικά, θέλω. Θαμμένες απομυθοποιήσεις, του αντίθετου τους: άντρες. Τι είναι αυτό; Ένα σκυλί, Που του κρέμεται το τέτοιο του, σε κενή θέα. Μες το δωμάτιο της, -καταδιώκοντας την φράση: Μετά τα 18; Άργησες ήδη- Πάραυτα έχει το χρόνο, να ντύνει τον αέρα, με απορίες: θα μου κάνει, έρωτα, με τρόπο, μποέμ ή θα με Τι σόι μέλι θα παραχθεί, από τα βάθη, ενός λουλουδιού, Ενόσω ούτε το ίδιο, δεν γνωρίζει το εσωτερικό του. Τι ώρα, θ ανθίσω; Ο αέρας γύρω της, Σαν χορός την Ισιδώρας Ντάνκαν, τη φέρνει στο ωραιότερο, σημείο, της γυναικείας, ελευθερίας. Σφυγομετρά, ακαριαία,

46 46 Καρπού, ενότητα. Μια ήσυχη παρουσία. Μια δύναμη, ασπαζόμενη τη χάρη. Τι σημαίνει: επιθυμητή; Τέτοια απομυθοποίηση, του πνεύματος. Κοιτιέται, γυμνή, σε ολόσωμο, καθρέφτη. θα φτάσει, ποτέ, τους κοιλιακούς των αθλητριών. Ανυψωμένοι, γλουτοί Πρόσωπο, αφυδατωμένο! Πέρα απ τα χαζά, των ανέσεων, Παροχές και οφέλη, σε ειρήνη ή γιγάντιους, χώρους, με όπλα, Δεδομένα σε μπλέντερ, καταστροφής, της φύσης, Στέκομαι, εμπρός της, Γυμνός. Μιλώ: Τώρα, Αλήθεια, Μεταξύ μας, Τι σου αρέσει, από αυτό; Και στο λέω, τώρα, Πολύ πριν, πατήσω, τα 50, Κι εσύ, τρέξεις, για νεότερη μου, σάρκα. Μιας -και- θα χεις, δεμένο έναν ελεγχόμενο, γάϊδαρο. Τι μπορεί, να σου αρέσει, Ένα κομμάτι, λουκάνικο, που κρέμεται. Ένα τριχωτό, μαξιλάρι! με άκρα, κάθε είδους, ή χρήσης. Τι ερωτεύεσαι από ένα τρίχινο, μουσικό, ασκί. Αλήθεια, τώρα, Τι είχες κατά νου; Τι μενού, περιμένεις, να σερβιριστεί; Τόσοι αιώνες, αναπάντητο, Απ τους επαγγελματίες. Δεν στα λέω, αυτά, για να γίνεις, λεσβία. Μιας κι οι γυναίκες, ταξινομείτε ως φυσιολογική, μερίδα, Χαρακτηριστικού, στο είδος σας. Κάτι σαν το: είμαι γυναίκα, κι ο αυνανισμός, δεν με μετέτρεψε, ποτέ, σε λεσβία. Εξάλλου δεν φαίνεται: φυσικό, το κούνημα των γλουτών σας. Όχι, όχι. Δεν σε φορτώνω, ενοχές. Δεν φταις, εσύ, γυναίκα, Που έχεις, τόσες ορμές, Και τις χρησιμοποιείς ως όπλο,

47 47 Φτύνοντας κάθε φορά, Την αξιοπρέπεια του άντρα, Που ενώ αγαπάς, Τον έχεις ως γραμματόσημο. Το σώμα μου, διεγείρεται! Χωρίς καν, πονηρές, σκέψεις, ή ανάλογα, οπτικά, ερεθίσματα: γυναικών, επιθυμητών. Από Μπέϊγουοτς, στην T.V. Παρά από μη επισκέψεις σε παραλία. Το σώμα μου είναι αμαρτωλό. Ποτέ, μην επιθυμείς ένα σώμα, με ενοχή, ύπαρξης. Τάϊσε με, ντύσε με, Πλύνε με, με το λάστιχο, μα ποτέ, μην θελήσεις, κάτι σε χειμερία, νάρκη. Αν με εννοείς. Είναι δυνατόν, από ένα πέτρινο άγαλμα, να προκύψει, πολιτισμός; Είναι δυνατόν Να ζητήσεις από μια γυναίκα, οτιδήποτε; Να της πεις: βγάλε το σκασμό, Και μην καυχάσαι που εσύ κάνεις, σεξ, Ενώ εγώ, όχι. Έ λοιπόν, Στο λέω: ΣΚΑΣΕ. Ολοκληρωμένη, καριόλα. Ναι, Ξέρω, Τι λέω. οι γυναίκες, είναι αρκετά, εγωίστριες, για να θεωρήσουν τη φύση τους, ένα άσχημο, πράγμα. Ο άντρας το εξωτερικεύει, επειδή σιχαίνεται που μεγάλωσε. Με όλα τα πρέπει, σε ενήλικο, εμβατήριο. Που σε οδηγεί στο θάνατο. Ένα ζευγάρι, χείλη, Που δεν φτάνει, σε σημεία, πλάι στο στόμα, ή στη σκοτεινή, πλευρά, μιας σελήνης, Ρίχνει τα μούτρα,

48 48 Ψάχνοντας για ταίρι. όπως μια ιστορία, Επιθυμεί να τελειώσει, Έστω κι αν σε κοροϊδεύουν, Αφού το χόμπι σου δεν σε πληρώνει, σε ευρώ, τι σόι αξιοπρεπής, είσαι; Το σώμα παντρεύτηκε τη φύση, με προξενιό. Εγώ δεν..ήθελα. Το βλέμμα της γάτας, είναι πιο τρυφερό, Από μια γυναίκα, που φτιάχνει, μισητές, όλες τις υπόλοιπες. Έκλεισε το μαγαζί, με τα δάνεια. Χωρίς δουλειά, σε φτύνουν. Ακόμη και τα πιάτα. Ακριβό, φρούτο, εποχής, σε λαϊκή. Μεθυσμένο μυαλό με όνειρα, Πως έχω κι εγώ, το σώμα μου.

49 49 εκεί που λείπει η αγκαλιά, για αγκαλιά, κάτι άλλο λειτουργεί, ολόκληρο, το σώμα.

50 50 Αντί παραπόνων Μες τη μοναξιά, έχεις τη ψυχή μου. μια άμπωτη συναισθημάτων. Τραβά παρομοίως, μακριά, εσένα, το φεγγάρι. Το δέντρο με τα κορόμηλα, με τρέφει, Παρομοίως, εσένα, Μέσα από τούτο το γραπτό. Αναμνήσεις, περίοδοι πόνου. Να σ αγαπώ, κάθε μέρα. Το χέρι της μες απ τον ήλιο, να ρθει. Δεν είναι το πρόσωπο της, απ όσες έχω αγαπήσει. Μπορεί και σπρώχνει τον αέρα, Τη δέχομαι, με τα μάτια της. Είναι η ίδια, στην εξοχή, μια ευωδιαστή, διαδρομή. Μες σ ότι στοιχισμένο, μου διηγούμαι τη φθαρτότητα μου. στον αέρα, μυρουδιές που δεν αντέχω. Ησυχία δεν κάνω, Με πνίγει ότι δικό. Είναι δωρεάν το ταξίδι της μοναξιάς. Μες τη σκέψη μου, είσαι προτέρημα. Φως, εσωτερικό, στο δωμάτιο. Να σ αγαπώ. Ξεφλούδισε με. Να απομακρυνθούν οι μυρουδιές. Να δω που κινούμαι. Πριν από μένα, ήδη μίλησε: ο Νερούδα, για ερωτευμένους ενήλικους, Ενόσω λάτρευαν: ότι ακόμη, δεν είχαν δει.

51 51 Για κινούμενο σώμα. Την αυθόρμητη σου επιθυμία, συνόδεψες Μια πραγματική πρακτική, ερωτευμένης γυναίκας. όλα σου τα χάρισα. Επιλογή ήθους και ήταν αυτή η χαρά, Στο φως της συνάντησης σου, μαζί μ εκείνον, ο οποίος έφερε στα δάκτυλα των χεριών σου, όλη την άμμο, Ένα ψυχικό, θέλω, Για τα μάτια σου. Κόσμους, Ειλικρίνεια, Ένα σώμα ματωμένο, μέσα και έξω. Ήρθες, αναγνωρίζοντας, Κάθε σχισμή, διαφορετική πτυχή, Καρδιάς, Βαθούλωμα. Εσένα έφερες. Το πρόσωπο, το από πάντα βοηθητικό, ενός αγαπητού ονόματος. Δυό παλάμες, γλύπτη γνώση,

52 52 Ωράριο πολιτισμού Την ώρα, επομένως, Ενόσω, σοφοί, θα ναι, όσοι χαρίσανε, κάτι, Σα να το πουλήσανε, Σπαταλώντας, από το λεξικό, τις εύκολες έννοιες, θα χω ήδη, περπατήσει Μες στο σπίτι, Μια ατέλειωτη διαδρομή, τούτο το δάσος. Σαν στέκονται νέα δέντρα, Σιμά, εδώ κι εκεί, στις πιο απίθανες γωνίες, Πρόσωπα ποιητών: Θήλυ και άρρεν, Κατά πως, όρισε, η φύση, Η οποία, φύση, εγνώριζε, τον δημόσιο της βιασμό, Οπότε φρόντισε, να μην γνωρίζουμε, κολύμπι. Στα ποτάμια, έξω από το σπίτι, ανέβαινε και κατέβαινε ο πάγος. Σαν ποιητής, π ακολουθεί, τελευταίος, Την πομπή ανθρώπων, Που τον οδηγούν σε μια πιο.νόμιμη, κατοικία: (μόνιμη όχι, ευτυχώς ή δυστυχώς για ορισμένους) Ν ακούει το χώμα, μόνον, στίχους και σκέψεις, Σαν από το πουθενά: άνεμο ανατρεπτικό. Φορές η νύχτα θα πρεπε, να ναι, μέρα. Ν ανησυχεί η μητριά, δημοκρατία. Ο πατριός, χαρτοφύλακας. Η κάθε, μια, νταντά. Να φοβηθούν τα τείχη από πηλό. Στον πάτο της γυάλινης σφαίρας που στριφογυρνά χωρίς πολιτικό, λόγο, γύρω από τον ήλιο.

53 53 Κει που κανείς, χουντικός, δεν θα πατήσει. Επειδή ήδη βάδισαν με τον νου, όσοι συνομίλησαν γραπτώς, Ημερεύοντας εαυτό, Και κρίση.

54 54 Καθαρή λήψη Είσαι όπως το τρυφερό φύλλο που αγαπώ να αγγίζω Υφή από προσωπικότητα Τωρινή ουσία, Συνδεδεμένη με ένα χρώμα αισθημάτων. Η προσοχή να μην διακόπτεται. Παρατηρείς, εξετάζεις, σιγουρεύεσαι. Σαν ευαίσθητη άκρη, από κλήμα ενόσω επεκτείνει με χαράς ανατριχίλα, Τη ζωντάνια, Αφήνοντας καρπό, έστω και με τη παρουσία. οι μοναδικοί, οφθαλμοί, Η γη, ενόσω πλησιάζεται, με τρυφερό σεβασμό. Να σε θέλω, Ν ανανεώνεις τους πόρους μου, Να με ταράζεις ευχάριστα. Να σ ακούσω στον αέρα, ενόσω πλησιάζεις. Η πόλη με τα κτίρια, Το πρόσωπο σου: στο πέρασμα ονομασιών, που δεν σημαίνουν τίποτα, παρά διαφήμιση. Είσαι τα μοναδικά, δάκτυλα,

55 55 Για όσους, νιώσανε, Τα πράγματα, Ζωντανά. Πεταμένα σκουπίδια, μες τα σπίτια. Μην ήταν η Ελλάδα, Χωριό. Ευωδιά, από κόπο, και φρέσκια φρατζόλα, Γονιός που σέβεσαι, έστω κι ως, εικόνα. Αρχή και τέλος Το σπίτι σε μια περίεργη σκιά, Συννεφιά, από θαρραλέο, πυρηνικό, μανιτάρι. Δεν επηρεάζει τα ποιήματα, Η ραδιενέργεια. Αυτή η Ελλάδα, της συγχώρεσης είναι ο τόπος μου. Σαν χείλη ενόσω μιλούν, τα δέντρα, Αίμα σε κυκλοφορία Το σώμα της θάλασσας. ο ουρανός η μοναδική αγκαλιά Που επιθυμώ. Η ειρηνική καθαρότητα. Η ζωή, τελευταίας στιγμής: ιδέα.

56 56 Τροχοί, σε κίνηση Ποδηλάτου, Πληγωμένου, ανά διαστήματα. Ακμαίου σε παραγωγή, όρεξης. Όλα τα δεκάδες δεκάδων, υπό εξερεύνηση, χιλιόμετρα, Συλλεκτικής, σχεδόν, προτεραιότητας. Μ όλες του τις λάσπες, ακόμη, επάνω. Σιωπηλό, ενόσω το ίδιο,

57 57 Αποδέχεται, αν όντως δεν είναι καιροί, για πατρίδες. Παρά μόνο για γυμναστική και δειλία. Σαν να συναντάς, καμένα, παιχνίδια. Παρατημένα, σκυλιά και ρούχα. Μαζεύοντας χωρίς ντροπή, κάτοικοι, της γειτονιάς, ότι χρειάζονται. Ποιος, πλέον, είναι επίσης, φτωχός, σε συναισθήματα, καθαρού, οξυγόνου. Λανθάνων, αναβρασμός, ανεξάντλητης μη κατανόησης, τι είναι το είδος μας. Μόνο, φθόνος. Κάθε μέρα, δωρεάν εισιτήριο, απογοήτευσης. Αν από πάντα, ήταν τόσο, Ανθυγιεινά. Να οργανώνουν, τέλεια, το τέλος. Σκαμμένοι, λόφοι. Δόμηση, άσχημη. Έλλειψη, πρασίνου. θάρρους, ανάμεσα σε νέους. Τι φοράς. Πως περπατάς. Είναι τα δόντια σου, αστραφτερά. Να είσαι ελεύθερος, μόνο αν δεν σε ξέρουνε. Μακριά απ τη μονοτονία, Μιας αδιάφορα, ντοπαρισμένης, γειτονιάς. Δεν μπορώ, να φτάσω, μακριά. Δεν προνόησαν γι αστικά, λεωφορεία, με θέσεις για ποδήλατο. όμως τούτο, θα ήταν! Δείγμα, μυαλού, Ελληνικότητας.

58 58 Πως, άραγε. Σε τόπο με καταργημένη, παραγωγή, προϊόντων. Σε χώρα, όπου η τέχνη, παρακολουθείται από χαζούς εξουσιαστές. Μα μπορείς να φτάσεις στα δωρεάν! Αν μάθει, ποτέ, η τέχνη, Πως, επιστρέφει, Τι θα λεγε, γι αυτό, ο Ξενόπουλος. Ο Παπαδιαμάντης. όσοι κάμανε μες το νου, κρεμαστάρια, την ιδέα ενός τόπου, Άξιου ν αγαπηθεί. Να ήταν, σωστό: όποιος δεν μ αγαπάει, δεν είναι, καλός, άνθρωπος. Μακάρι να ίσχυε σ όλο το σκεπτικό, ενός γραφιά, Προς κάθε, μερίδα, πληθυσμού. Δεν μπορώ, όμως, στην οικονομική, φτώχεια, του λαού. Προσωπικά, άργησα να τραβήξω τη κουρτίνα Χάρη ενός σεβασμού, απέναντι σε δυό, τρία, καλά, πρόσωπα, Που μένουν στο δωμάτιο, γραπτών μου. όσοι διέκριναν, Αναμεταξύ της ρύπανσης: των πολέμιων μου. να δέχομαι την ωριμότητα, όπλων, Κάθε είδους. ότι δεν θυμίζει, ακλείδωτη, καλοσύνη. Να φοβάσαι το καλό. όπου, ποδηλατώ. Άρα με εξασφαλίζω: υπάρχων. Πότε απέκτησε, η τέχνη, συντηρητικά; Σε δυο, τροχούς,

59 59 κουβαλώ μια αγάπη, αβάφτιστη. Την πληθώρα, κενών, κάδρων. Απ το σταθμό του ηλεκτρικού, στον Πειραιά, φεύγω όλο παραλιακά, ως το Καραϊσκάκη. Τόσο μακρινή, διαδρομή, Ένα τυπικό, περίγραμμα, σώματος πάνω στη σέλα Με γραφείο για γράψιμο, όλο το έξω. Ούτε, δέκα, παγκάκια. Τι φταίει, Δήμαρχε; Δεν σ αρέσει να κάθεται, ο κόσμος; Στο Καραϊσκάκη, φτάνω, κουρασμένος. Πολύ, πρωί. Απαξιώνοντας, ήδη: να φεύγουν, πλοία, για τα νησιά. Κάποτε, αποδέχεσαι, τη φτώχεια στη τσέπη. ούτε στο λιμάνι δεν ευωδίαζε, ιώδιο. Να μην ξέρεις, να επιλέγεις. Όμως η τέχνη δεν θα είναι για πάντα, εδώ. Δεν είναι της τέχνης, Χαλασμένα, τα δόντια. Απ την πολλή, ευγένεια, απομονώθηκαν οι άνθρωποι. Εγκατέλειψαν το παιδί της γραφής! Ακούτε, άνθρωποι; Την διαφορετική, συμπεριφορά, των δύο φύλων. Ακούτε;

60 60 Καθώς αναρωτήθηκα, τι να μου πε ο γλάρος, Ενόσω με φώναζε. Η τέχνη, παρακολουθείται!! Ακούτε; Οποία κατάντια. Μήπως να προσέχω για περισσότερες, παγίδες, Των ρουφιάνων, εναντίον μου: Σχάρα για τα βρόχινα στον πεζόδρομο: έλειπε. Να παίζουν τάβλι, μες την κλούβα, οι ματατζίδες. Χρησιμοποιώντας βρισιά, για προσδιορισμό, προσώπου. Μεταξύ τους! Σαν χαζόπαιδα, πειράζονται για να περάσει η ώρα. Κυνηγητό, αναβοσβήνοντας τα φώτα, Στον κατηφορικό, δρόμο, πλάι σε γκρεμό. Ώστε να τρομάξει ο θείος μου και να σκοτωθούμε. Εκβιάζοντας όποιον θα με βοηθούσε να εκφραστώ. Μπλοκάροντας τα fax μου. και άλλα λοιπά, Που πραγματοποιούν οι τεμπέληδες εξουσιαστές. Να ξεραν, πως μόνο με πεισμώνουν, -να πετύχω- Καταφέρνουν. Χασκογελάνε μες τα άμυαλα τροχοφόρα τους. Κι έξω, σκοτώνουν, κόσμο. Βιάζουν, γριές, άλλα, μπουμπούκια. Φωνάζει ο γλάρος: Να αισθάνομαι, καλά. Ελεύθερος κι αμόλυντος. Πάνω σε δυό, τροχούς. Τουλάχιστον εγώ δεν αγόρασα, κάποια, λόγω ωριμότητας μου. Κι ας λείπει, κάποια, εδώ, πονώντας η πλάτη μου, μετά από ώρες, οικιακά. Υπάρχει η ζωή, λόγω σάρκας; Κάτι τόσο, μαλακό, να συναγωνίζεται, τα πράγματα.

61 61 Αυτό το χαρτί, που πουλιέται πολύ περισσότερο, όταν μπαίνει, στάμπα, μίμησης. Απορεί, η υποψήφια, εργοδότρια: Ούτε ένα παιδάκι, δεν έχετε; Κοίτα, τα δέντρα. Ζουν χωρίς, ταίρι. Λες, κάτω, πέσανε, καρποί, φρούτων που πικρίζουν γιατί είναι, δωρεάν. ζύγισαν το βάρος της ψυχής; Ως 14, γραμμάρια; Εξάλλου, έτσι, αυτοί, φέρονται, Υποτιμητικά, Στους πελάτες τους. Μακάρι να βιώνανε, πόσο αξίζει, η ψυχή, στην καρδιά του Θεού. Πίνετε, ξύδι, 1 λεπτό, πριν δώσετε: συμβουλές! Τους νέους, μόνο στις διαφημίσεις, τους ξέρω. όπως η έλλειψη της θάλασσας, Μόνο όταν επιστρέφεις, σπίτι. Που, κατοικεί, το πνεύμα μου; Μέσα μου. Μάλλον στα μάτια. Πες μου: ψυχολόγος ή ψυχίατρος, Είναι φοβερός, καύσωνας, αυτοί, για αχάριστους, κηδεμόνες, κάθε είδους. τελειώνοντας, το λύκειο, Ποια Κρατική, πρόνοια, αναλαμβάνει, μια έγκυο; Άτομο σε δημιουργία.

62 62 Δεν είναι, τόσο ρηχοί, η νεολαία. Εκτός από κάτι λεσβίες, που χω δει. Να κρατιούνται στο δρόμο, χέρι χέρι. Ορισμένα τατουάζ σε ανάποδο, Π. Τι είναι άραγε, ατέλεια; Πόσοι, τώρα, γράφουμε. Διαβάζουμε. 15 Ιούνη, ντάλα, μεσημέρι. Είχαμε ποτέ, παιδικά, χρόνια; Ξεχάστηκαν. Εξοχικά, θείων, γίνανε φρούρια, κύρους. Με φρουρούς, πανοπλίες σκληροκαρδίας. ότι μυστικά, εμπιστεύομαι, σε γλάρο. Σήμερα κάμει, φοβερή, ζέστη. Τροπική, αύρα, από αναποφασιστικότητα. Αν πρέπει να μ αγαπάνε, όλοι. Δεν έχω τα χρήματα των κακομαθημένων. Γλάρε, κουβαλάς την αγάπη σου, σε αφρούς από αέρα. Ποια νησιά, επισκέφτηκες. Σε τι, κλαδιά, ξεκουράζεσαι. Τι είναι για σένα, εμείς. Σε προσέχουμε; Ή απλά φεύγουμε, μαζί σου. Άχ, σύννεφο, εαυτού, άδειου από κακία. Θέα Ελληνικής, θάλασσας. Περιήγηση σε άλμπουμ, απαλών, κλικ. Αργότερα, να πάμε για μπάνιο. Περπατώντας ως εκεί. Σε χαριτωμένη, κλίση, σκιάς. Λευκόγκριζε, γλάρε. Κοιτάς, όπως τα αθώα, παιδιά. θεωρούν πως σε καθένα, υπερτερεί, το καλό. Να σου μοιαζα, ευγενική, φύση. Πως γίνεται ν αναβλύζει, πηγή, τόσο κοντά στην επιφάνεια του ωκεανού.