4285 ΘΡΑ [ρρ ] ΘΡΑ. θάνατοε, αρρώστια, συντριβή, πληγή. Schleusn

Transcript

1 4281 ΘΙΝ [ρρ ] ΘΙΝ 4282 θεϊαν οχθην παρέχει, ubi Tyrwh.legere vult *θρνώδης. Α *"Θινίον, Bekk. Anecd. 1, 36'7 " Schacf. Mss.] " Θινοϋσθαι, et Άποθινονσθαι, Aggere obstrui. Ρο- " lyb. 1. ρ. 18. in fine, Τοΰ ποταμού κατά τήν είς " θάλατταν έκβολήν συνθεωρήσας κατά rivas άνεμων " στάσεις άποθινόύμενον τό στόμα, και τεναγώδη γινο- " μένην τήν παρ' αύτψ τψ στόματι πάροδον. Bud." Άποθινόω, Cumulo, Aggere obstruo, Exaggero : άποθινοΰμενον, Polyb. (1,75, 8.) Aggere obstructum, Exaggeratura, B«d. ΆΚΡΟΘΙΝΙΟΝ, et frequentius in plur. άκροθίνια, Primiliae, ex άκρος et θίν, θινός, Acervus: ut sint άκροθίνια quasi τά άκρα θινός, Summitates acervi, quod sc. primiti e surnmo acervo s. summitate acervi excerpi solearit. Ponit tamen et alias etym. Suidas, et post eum Eust.; sed futiles, meo quidem judicio. Constat autem esse Primitias frugum ; nam et θίνα volunt quidam proprie Frumenti acervum appellari. Pro Primitiis manubiarum, quae diis offeruntur, Herod. 1, (86.) Εΐτε δή ά. ταϋτα καταγιείν θεών ότεψδή : 8, (121.) Πρώτα μέν νυν τοίσι Β θεοίσι έζείλον ά. άλλα τε καϊ τριήρεας τρεις Φοινίσσας. Ibid. Μετά δέ τοϋτο διεδάσαντο τήν ληίην, καϊ τά ά. έπεμψαν ές Δελφούς. Ubi nota άκροθίνια esse έκ τής ληΐης, Ιοη. pro λείας, unde et άκρόλεια alio nomine dicantur. Usus est autem Xen. Κ. Π. 7, (5, 13.) eod. loquendi genere, quo Heiod. sc. άκροθίνια έζελείν: ΏΪ δορναλώτου τής πόλεως ούσης, ά. τοις θεοίς καϊ τεμένη έκέλευσεν έξελείν. Utque ap. Herod., sic et ap. Thuc. άκροθίνια Delphos mittuntur : 1. Έπί τόν τρίποδα ποτέ τόν έν Αελφοίς, όν άνέθεσαν οι"ελ» ληνες άπό των Μήδων άκροθίνιον, ήζίωσεν κ. τ. λ. Sic et Eur. Phoen. (28.Q.) Φοίβψ μ' έπεμψαν ένθάδ' άκροθίνιον. Plut. άκροθίνιον τής νίκης, Primitia3 victoriie, i. e. Mariubiarum e victoria reportataruni. At vero Paulus, aut xjuisquis est Auctor Epistolae ad Hebr., άκροθίνια lion pro Manubiarum primitiis, sed pro Ipsis manubiis usurpavit, 7, (4.) τ Ωι καϊ δεκάτην 'Αβραάμ έδωκεν έκ τών άκροθινίων, Cui etiam decimas Abraham dedit e manubiis. [" Eur. Pbcen. p Valck., ad Diod. S. 1, Brunck. c Trach Bergl. Alcipbr Markl. Iph. p Wakef. Eum Stanl. ibid." Sehaef. Mss.] " Άκροθίνιος pro Praecipuus, et Άκροθήνιος pro Per- " fectus, nescio unde afferant VV. LL." Άκροθινιάζω, Suramam partem attingo, Primitias offero, Aliquid pro primitiis oftero. Άκροθινιάζειν, άκροθιγγάνειν καί άπάρχεσθαι, Hes.: Eur. άκροθινιαζόμενοι dixisse, quod est ab Άκροθινιάζομαι, testatur J. Poll.: [ήκροθινιαζόμην, Herc. F. 476.] [ΘΗΝ, iesch. Pers Ed. Ald., LXX. Gen. 49, 26. Ed. Francof.] " At pro θήνας, quod Hiero- " nym. in Ezech. 47, (8.) signif. dicit Tumulos are- " parum, putarem scribendum θίνας, a θίν, nisi ap. " Hes. quoque legerem θήν per η, idem esse ac θη- " μών s. θημονιά." [Inde derivandum ceusent nonnulli, rectene an aliter judicent peritiores, verbum inusitatuni Θηνέω, unde] " Εΰθηνέω, Prospera for- " tuna et prosperis successibus utor. Aristot. Eth. " 1, 9 'Ενδέχεται τόν μάλιστα εύθηνοϋντα μεγάλαις " συμφορά!ς περιπεσείν έπϊ γήρως : ut Priamum. Iti- Β " dem ex Josepbo 6. affertur, Εΰθηνεί αΰτοίς ό γόνος, " pro Felix est illis partus. Significat etiam Bona " babitudine utor, Bene habitus sum, Vigeo. Ari- " stot. Po.lit. 1."Αλλα γάρ έν άλλαΐϊ εΰθηνεί χωραις : " de armentis et pecoribus. Idem Η. Α. I. 8.Έτι " δέ καί είς τους ποταμούς άναπλέουσι πολλοί τών " ιχθύων, καϊ εϋθηνοϋσιν έν τοίς ποταμοίς καϊ ταίς λί- " μναις. Aliquando additur dat. ejus rei qua quis " bene habitus est et viget. Aristot. de Gener. " Anim. 1; 4. Συμβαίνει δέ καί διαφορά περϊ τάς κυή- " σεις έπί τε τών άνθρώπων καϊ τών άλλων ζώων' τά " μέν γάρ, εΰθηνεί μάλλον τοίς σώμασι τόν πλείστον " χρόνον' τών δέ γυναικών αί πολλαϊ δυσφοροϋσι περϊ " τήν κύησιν : paulo post pro eodem dicit, Ευημερεί " τοις σώμασι μάλλον. Εΰθηνέω et Εΰθηνέομαι signif. " etiam Exubero, Uber sum et abundans: ut εΰθη- " νοΰμένος τόπος, Basil. in Hexaem. Homil. 3. Idem " cum dat. Homil. 4. 'Ορχήστρα εΰθηνουμένη θεάμα- " σιν άκολάστοις: ut et Scbol. Aristoph. τήν κοτινοΰ- " σαν νήσον circa Gades dici tradit διά το τοιούτοι» " ένευθμνείσθάι φντοίς. Ubi nota hoc compos. έρευ " θηνεϊσθαι." [Herod. 1,66..Eliaii. V. Η. 13, ι Η Α Aristot. Η. Α. 6, 19. Schaef. Meletem. Cr' 69. Plut. 7, 218. " Wessel. Diss. Herod ad Herod Mitsch. H. in Cer Ilgen. Hynin 594. ad Diod. S. 1, 323. Phryn. Ecl Wakef! Eum Thom. M Add. ad 543. Abresch. ^sch. 2, (an sic ap. J a. cobs. Anim ) Τ. H. ad Plutum p. 79. ad Dem. de Cor Harl. alt. Sic scr. in Euseb. Η. E. 135] Stroth." Schaef. Mss.] " Εΰθηνία, Prosper succes^ " sus: item Bona habitudo. Item Abundantia " Ubertas, Copia. Philo V. Μ. 1. Ύπομιμνησκόμενο'ι " τής κατ' Α'ίγυπτον εΰθηνίας καί εύετηρίας. At He- " rodian. 7, (3, 12.) Ε'ί τινα ήν χρήματα πολιτικά εί» " εύθηνίας ή νομάς τών πολιτών άθροιζόμενα, Quffi. " cunque pecuniae civiles ad publicam annonam re- " positae, Polit." [" Phryn. Eel Thom. M ad Charit Abresch. 2, 121. Kuster. Aristoph. 2. ad Herodian ad Herod. 42. ad Callim. 2, 15. ad Diod. S. 1, 323. Bergl. Alciphr. 98. * Εΰθήνεια, Phryn. 1. c." Scbaef. Mss. * " Εύθηνός, Herodian. Epimer. Mss." Ind. Scap. Oxon.] "'E* " νευθηνείσθαι φυτοίς, e Schol. Aristoph. (Πλ. 586.) " pro Abuqdare et Copiosum esse plantis." [" Cpnst. Manass. Chron. p. 26." Boiss. Mss. * 'Εξευθηνέω :, LXX. Anios 6, 1. ut Drusius in Fragm. p leg, ceaset; vide Schleusn. Lex. 111 V. Τ. ν. Έξουθενό«.] " Ενθένεια, Suidae ή εΰθηνία. SlC Ενθενέω reperitur " pro εΰθηνέω, Prosperis successibus utor, Vigeo. " Demosth. (322.) Εΰθενοι/ντων τών πραγμάτων. Απ " stot. Τά γάρ μακρά μάλλον εύθενεί έν τοις βορείοις. " Quod exp. ευημερεί, πληθνει, Gliscit. Idem Phi- " losophus utitur SUBST. Εΰθενία, itidem pro Pro- " speritate et εΰημερίφ, Η. Α. 8. Τόποι δέ συμφέρον " σιν έκάστοις πρός εΰθενίαν. Reperitur ΕΤ Εύθενέο- " μαι pro ενθενέω. Synes. Ερ. 95. de splene, "Εω«" μέν άντέχει τό ολον, εύθενείταί τε και πιαίνεται' " άπολλνμένψ δέ σνναπόλλνται, Gliscit et bene ha- " bitus est. Sic εύθηνέομαι dicitur pro εΰθηνέω." [" Wakef. Eum Abreseh. ^Esch. 2, Phryn. Ecl Thom. M Herodian et n., ad Diod. S. 1, 323. * Εΰθενής, Wakef. 1. c. Εύθένεια, ad Herodian. 1. c. Εΰθένεια, Εΰθενία, Phryn. 1. c. Thom. Μ. 1. c." Schaef. Mss.] " Kara- " θηνείν, Infelicem esse vel male habitum : ορρ. τψ " ενθηνείν. Et κακοθηνείν τά πρόβατα dicuntur, cum " male proveniunt agni, ipsaeque partu sunt infeli- " ces, b. e. cum parva agnorutn copia est. Aristot. " Η. A. 6, (19 ) Τών δέ προβάτων εάν μέν τά πρεσβύ- " τερα όρμφ πρός τήν όχείαν κατά τήν τεταγμένη* " ώραν, φασϊν οί ποιμένες σημείον ενετηρίας εϊναι τοί* " προβάτοις' έάν δέ τά νεώτερα, κακοθηνείν τά πρόβα» " τα." [" Thom. Μ. 382." Schaf. Mss.] [ΘΕΙΝΩ, vide Θίν. " Markl. Suppl Musgr. ibid. Wakef. Herc. F Brunck. Apoll. Rh. 20t Pierson. Veris Valck. Hipp. p Wak«f. S. Cr. 2, 13. Ruhnk. Ep. Cr. 151." Schaef. Mss, " De litore fluctibus percusso, Quint. Sm. 14, 572. De mari remis agitato, Ορρ. Ά. 1, 60." Wakef. Mss.] " Ο ιν ο μένη, Hesychio τυπτομένη, Θένω, vide Θέ- " ναρ." [" Jacobs. Exerc. 2, 65. Musgr. Heracl El Wakef. Trach Brunck. Aristoph. 2, , 80." Scbaef. Mss. "Θένω vox nauci est." Blomf. ad jescb. S. c. Th. 378.] " ΘΕΝΑΡ, αροί, τό, Hesychio τό κοίλον τής χειρός " καϊ τοΰ ποδός, Cavitas manus et pedis : Latinis Ir " et Vola. Β. E. (337.) δόρν χροός άντετόρησεν'αμ- " βροσίου διά πέπλον, Πρυμνόν ύπέρ θέναρο», Supra " volam. Itidem ex Alex. Aphr. Probl Ό- " μιλεί τψ θέναρι τών χειρών, aifertur pro Volam ma- " nuum contingit. Etyni. dictum vult vel παρά τό " θέσεως έϊναι χωρίον, nimirum ε'ις 8 έντίθεται τά δι " δόμενα: vel παρά τό θένειν, quod est τνπτειν, quo- " niam δι' αύτοϋ πληγή γίνεται. Ubi nota hoc θένειν, " cujus Hes. quoque meminit, afferens θένει pro κύ- " πτει, τνπτει, Caedit, Verberat: pro quo supra pei " diphdiongum θείνει." [" Jacobs. Anth. 11, 124. Heyn. Hom. 5, Ruhnk. Ep. Cr. 74." Sch»f.

2 4283 ΘΛΑ [ρρ ] ΘΛΙ 4284 Mss.] " Affertur et Θεναρίζω, pro Verbero, πλήττω: Α " των, Ab iis quae ferro acuto fact^ sunt, cum nitnisedsine ullo exemplo et auctoritate." [* Ένθενα- " ruin unitas ferri acie solvitur." ["Νοηπ. D. 43, ρίξω, Hesych.] " Ilapat0e/wa, Hesychio τα άπό " 44. jelian. Η. Α. 195." Wakef. Mss.] " Ένθλάω', " των μικρών δάκτυλων παρά τό θέναρ, i. e. έπι τόν " exp. Infringo." [ielian. Η. Α. 6, 15. Theophr. " καρπόν. Sed suspecta haec." [Leg. ΥΙαραιθένατα Η. Pl. 5, 2, 4. Sclin. ubi έκλιθασθή erat.] "UNDE a Παραίθέναρ.] " Ύποθέναρ, Spatium a digito, qui "Ένθλασυ, quod e Gal. de Caus. Morb. 2. affertur " λιχανός vocatur, usque ad minimum, J. Poll." " pro Cavitas in capite facta e contusione." [ielian.. Η. A. 16, 22. τής βινός.] "Έπιθλάσας, Hes. exp! ΘΛΑΩ, Contundo, Elido, Collido, Conquasso, " συντόμως ειπών, i. e. Qui breviter locutus est. Od. Σ. (95.) όστέα έ' ε'ίσω "Εθλασεν, II. Μ. (384.) " Sed rnendi suspectum est illud particip." "Kara- Θλάσσε δέ τετράφαλον κυνέην, συν δ' όστέ' άραζε. He- " θλάω, Contundo, Confringo." [" Is. Porphvrow. siod. autem θλάσαι a ρήζαι distinxit, 'A Ούτ' " in Allatii Exc. 287." Boiss. Mss. * Καταθλίβω" gpfafc βαλών, ουτ' έθλασε. Sic Ρ. iegin. θλασθαι a Matth. ad Gloss. Min. p. 18." Schaef. Mss. * "Συγ'- κατάγνυσθαι, scribens, Tijs pivos τό μέν κάτω μέρος, καταθλάω, Planudes Ovid. Met. 12, 433." Boiss. Mss. χονδρώδες όν, οΰ κατάγνυται, άλλά θλάται, καί δια- Mach οη Athenaei ρ * Περιθλάω, 424. * Περ/- βτρέφεται καί σιμοϋται. Hermolaus τεθλασμένος ver- θλασις, Plut. 8, 405. * Άπεριθλάστως, Ρ. JEgin. 122, tit alicubi Fressus. Dicitur etiam θλασθήναι pecu- 43.] " Συνθλάω, Confringo, Contundo." [" Schol. liari signif. is, cui testiculi sunt contusi s. elisi. iesch. Pers Planudes Ovid. Met. 12, 349. Alex. Aphr. Ώρχοτομήθησαν, rj έθλάσθησαν. Vide Plut. Artax. 19. * Συνθλάττω, Aristaen. 1, 16. p. 89." Ολασίας, Θλαδίας. Sunt autem qui θλάω, sicut Boiss. Mss. * Ύποθλάω, Mian. Η. Α. 1, 15.] κλάω, aliaque multa, fictitium esse velint a sono. Β ΘΛΙΒΩ, ψω, Premo : ut calceus a Philostr. dici- [" Tbom. M Heyn. Hom. 8, 71 Moer tur θλίβειν pedem. Et uvae dicuntur θλίβεσθαι ap. et η.: Τεθλασμένος, τεθλαγμένος, Harles. ad Theocr. Hes., quod tamen exp. πατεϊσθαι. Et θλίβειν χεί (22, 45.) Conf. c. θραύω, Heyn. Hom λεα, Tbeocr. Premere labra osculando. Item Com- * Θλάπ-ω, Matth. ad Gloss. Min. 18. ad Lucian. l, primo, Stringo, Constringo : unde τεθλιμμένη οδός, 430." Schaef. Mss. * " Θλασμός, Nectar. Hom. p. 6." Matth. 7, (14.) Stricta via. Elido, a qua signif. Boiss.Mss.] Θλάσμα,τό, Contusio, Collisio: θλάσματα est θλιβίας, de quo infra. Metaph. ut Lat. Preδακτυλίων, Diosc. Sedis contusiones, Marcell.: al. mo. Qua in signif. ponitur et θλιβόμενος ab Ari- Attritus sedis. Proprie, inquit Gorr., Soluta in stoph. Item Affligo, Afflicto, qua in signif. in N. carne et musculo continuitas, cum grave et durum T. aliquoties legitur, ac praesertira verbale Θλι'ψΐϊ. aliquid deciderit in corpus; id eniin carnem abrum- [" Musgr. Hel Jacobs. Anth. 7, pit et atterit. Quanquam et in osse videtur ali- 12, 89. ad Lucian. 1, 246. Wakef. S. Cr. 1, 86. 3, quando evenire, sed in pueris maxime; oportet enim 55. Wyttenb. ad Plut. 1, 533. Θλιβόμενος, Anguin se cogi id os, quod colliditur, atque ita molle eva- stus, de locis, Toup. App. in Theocr. p. 36." Schaef. dere ut perfecte durum non sit. P. iegio. ITpos τά Mss.] " Θλιμμός, affertur pro Afflictio, sed sine jrept τοις άρθροις στρέμματα καϊ θ., έρια οίσυπηρά καϊ " exeniplo." [LXX. Exod. 3, 10.] Θλίμμα, vide in σπόγγος όζελαίω βρεχόμενος. [" Cattier. Gazoph. 25." Άπόθλιμμα. Θλίφις, Compressio. Sed frequentius Schaef. Mss. Soranus Cocchii ρ. 47 ] Σαρκοθλά- Afflictio, et quidem potissimum in Ν. T., et ap. σματα, Ρ. iegin. Carnis contusiones, Σαρκός θλασθεί- Eccl. Scriptt.: non quidem accipiendo nomen Affliσης υπό τίνος βαρέος έμπεσόντοε κ. τ. λ. Θλάσις, ctio pro Ipsa affligendi actione, sed pro Angustiis, Contusio: θ. τών &των, Diosc. Numeratur etiam c in quas redigitur is, qui aibigitur, s. pro Illa anxieinter Fracturae cranii differeutias : licet fractura tate, qua premitur, aut denique generalius pro Malo cranii non sit, nec fractura quidem simpliciter, sed 'Ho, quod patitur. Quidam θ\. putarunt magis ossis calvariae in anterioreni partem impulsio et ve- Latine reddi Oppressio: cum verbum Affligere amluti inflexio, cavitatem tantum non etiam unitatis so- plius aliquid signif. quatn θλίβειν. Act. (14, 22.) lutionem in calvaria efficiens, ut licet in plumbeis Καί ότι διά πολλών θλ. δε~ι ήμάς είσελθεϊν είς τήν et aeneis vasis videre, si foris illidantur. Gorr., Mar- βασιλείαν τοϋ Θεοϋ : 20, (23.) "Οτι δεσμά με καί θλ. cell. Virg. [" Tbom. Μ. 453." Scheef. Mss. * Σαρκό- μένουσιν, ubi vet. Interpres suo more Tribulationes θλασις, Lobeck. Phryn * Θλάστης, Gal. de vertit. [" Ruhnk. ad H. in Cer Mitsch Caus. Morb.2. *" Θλάτης, Etyni. M. 40, 50." Wakef. ad Lucian. 1, 246. Thom. M Affliclio, Mss.] Θλαοτόϊ, Contusus: έλα'ιαι, Athen. (56.) Vexatio, ad Charit Grammat., Steph. Dial. J. Poll., de quibus Plin. 25. Franguntur eaedetn 59 " Schaef. Mss.] Θλιβίας, Eunuchus, sed is eunuherbarutnque viridium sapore commendantur. [" Ari- chus, cui elisi suuttesticuli: qui sc. alio nomine θλαstoph. Fr Jacobs. Anth. 9, 475. *"Αθλαστος, δίας, de quo supra. Θλιβίας, inquit Hes., θλαδίας, Heyu. Hom. 8, 68." Schaef. Mss. Etym. Μ. ν. 'Ακέ- σπάδων. [* " Θλιβερός, Angustus, Arctus, Chrys. ia ανος, Geopon. 9, 29, 1. Aristot. Meteor. 4, 8. * Αύσ- 1 Ερ. ad Thess. Serm. 9 T. 4. p. 209 " Seager. Βλαστός, Theophr. Η. Pl. 8, 4, 1. * Είθλαστος, Ari- Mss. P. iegin. 6, 106. * "Άθλιβος, Scbol. Pind. stot. Meteor. 4,9. * Neiιρόθλαστος, Gal. Comp. Med. Ό. 2, 111." Boiss. Mss. * Άθλιβής, Νοηη. D. 37, sec. Gen. 2. p. 346.] Θλαστικός, Contundendi s ] " Νεοθλιβής, Recens expressus, ap. Hera- Collidendi vim habens. Θλαδίας, Cui contusi sunt "clid." [" Jacobs. Aniro Anth. 9,259." Schaef. s. elisi testiculi, Hes. et Suidae Eunuchus. Sed in- D Mss *"Αθλιπτος, Galen. in L. 6. Epidem. T. 5. telligitur hoc nomine proprie Eunuchus factus κατά ρ * "Άθλίπτως, Marcus Eremita ρ θλάσιν, Per compressionem, ad hnnc modum : Pueri Schol. Jo. Climac. 99" Boiss. Mss. * NeoflAwros, adhuc infantes in aquae calidae solium collocantur: Diosc. 5, 41. * Θλιπτικός, Cave Hist. Liter. p deinde ubi eorum corpora eo solio fuerint relaxata, * Θλιπτικώς, Sext. Emp Colon.] 'Αναθλίβω, digitis testiculi comprimuntur, usqueduin abolean- Exprimo; Elido, Epigr., VV. LL. ["Jacobs. Anth. tur et evanescant, ac dissoluti non amplius ad ta- 7, 390. ad Charit. 348." Schaef. Mss. * Προσαναctum sublabantur. Gorr. e P. ^Egin. 6. ["Jacobs. θλίβω, Clem. Alex. Paed. 221, 28. * Ύπαναθλίβω, Anth. 6, 366." Schaef. Mss.] SED Θλασίας etiam Plut. 9, 577 ] Άντιθλίβω, Vicissim premo, Contra scribitur, cuin tamen θλαδίας magis recepta sit scri- premo; VV. LL. male exp. Reprimo. * " Άντιθλιptura, et Eust. tradat fieri a θλάζω, derivato a θλώ, βέω, Eust. Ism. 74." Wakef. Mss.] Άποθλίβω, mutato $ in δ. [* Θλαδιάω, Hes. ν. Φλαδιάω.] Exprimo, Elido, Lucian. (1, 84.) "Αρδην με τής ol- [* Άμώιθλάω, Hippocr * " Άμφίθλασις, Im- κείας άποθλίψει χώρας. Affligo vehementer : cum pressio undique facta, Aret. 96." Wakef. Mss. * 'A- et θλίβω simplex capiatur pro Affligo. [* Άποθλιμναθλάω, Quiut. Sm. 8,94 * Άνάθλασις, Erotian. 80. μόε, Oppressio, Aqu. Exod. 3, 9.] Άπόθλιμμα, * Άποθλάω, Gl. Extundo.] " Άποθλασμός, Defra- Succus expressus. Sic dicitur ut πίεσμα, άπο " ctio. Εχρ. etiam Fractura." " Διαθλάω, Perfringo: πίεσμα. Ετ Θλίμμα, pro eod. Άπόθλιφις, Eliff s, Contusione penetro. Bud. enim διαθλασθέντα sio, Expressio. Apud Lucian. (1, 84.) litera σίγμα << ξλκη καί διακοπέντα ap. Gal. esse dicit Quae con- de litera ταυ loquens, ita inquit, Δέος δέ ού μικρόν " twsione facta sunt: et differre άπό τών διατμηθέν- μοι έπϊ τής ά. έπέρχεταί τής έμαυτοϋ' τοϊς γάρ προ-

3 4285 ΘΡΑ [ρρ ] ΘΡΑ 4286 πεπραγμένοι» αεί τι μείζον προστιθέν, άρδην με τήε \ τούε βώλοϋε θραύουσα, Suidae φθορά, ήττα έν πολέμφ, θάνατοε, αρρώστια, συντριβή, πληγή. Schleusn οικείαε άποθλίφει χώραε. Afflictio, Calamitas. [* " 'Εναποθλίβω, Euraath. 117." Boiss. Mss. * ΐΐροσαποθλίβω, Joseph. Antiq. 9, 4, 4. * Συναποθλί- " φθορά, θάνατοε, ήττα έν πολέμψ, et άρβωστία." Lex. ία V. Τ.] " Θράσιε, Hesychio est θραϋα,] βω, Diosc. 4, 157- * Διαθλίβω, Suid. ν. Βλιμάζω. [* Θρανστήε, unde] " Κοκκοθραύστηε, Hesychio opvu " Callim. Fr. 67." Boiss. Mss. * Είσθλίβω, Themist. " ποιόε, Avis qusedam : procul dubio sic dicta a 197. Plut. 8, 744.] 'Εκθλίβω, Exprimo, Extundo; " confringendis granis." Ετ Θραυστόε, Fragilis, Elido, unde έκτεθλιμμένοε ap. LXX. [Levit. 22, 24.] Qui frangi potest, Friabilis. Sed θραυστόν dicitur Qui elisis est testiculis : is sc., qui et θλιβίαε, de quo proprie Quod in quasvis sine discrimine et plures supra. [" Fisch. ad Anacr. p. 16." Schaef. Mss. duabus partes dividi et comminui potest. In quo *"E κθλιμμα, Gal. Comm. 2, 555.] "Εκθλιφιε, Elisio. differt ab iis, quae κατακτά appellantur, quae non nisi Figura, qua eliditur litera aliqua, ut cum σκήπτον in magnas partes dividi possunt. Fieri tameu potest, ut idem κατακτόν et θραυστόν sit; ficdle enira dicitur pro σκήπτρον, abjecta et tanquam elisa litera ρ : item cum dicitur βούλομ έγώ pro βούλομαι έγώ. utrumque perpetitur. Distinguuntur autem ab invicem, ut scripsit Aristot., quod quaecunque ita De hac lege Eust. [" Greg. Cor Fischer. ad Weller. Gr. Gr. 1, 81. Stephan. Dial " concrevere, ut multis scateant poris alternadm dispositis, θρ. sint: quae vero eos longe Schref. Mss. Schol. Nicandri 'A. 492.] " Έκθλιβή, porrectos " in VV. LL. exp. Afflictio, Tribulatio. Sonat tameh " potius Elisio, ut εκθλιφιε." [* Έκθλιπτέοε, Hes. * Άντεκθλίβω, Hippocr. 411, 45.] " Ώροσεκθλίβω, '^lnsuper exprimo." [* Συνεκθλίβω, Aristot. Probl. 2, 701.] " Ένθλίβω, exp. Infringo : item Itnprimo. " Apud Nicandr. 'A ήμνουσι χαλινοί» Ένθλίβοιε " Schol. exp. πιέζοιε." [* "Ένθλιφιε, ad Hesych. 1, 1211, 10." Dahler. Mss. " Inclusio, Schol. iesch. Pr. V. 106." Wakef. Mss. * Ένθλιττπκοϊ, unde * 'Ενθλιπτικώε, Sext. Emp. 147 ] " Έπιθλίβω, pro " simpl. θλίβω, Premo." [" Planudes Ovid. Met. 1, 48. 4, l." Boiss. Mss. *Έπίθλιφιε, Aret. 89. * " Κατεπιθλίβω, Eumath. ρ. 29 * ΐίροσεπιθλίβω, * Καταθλίβω, Basil. Honi. 2. de Jejunio 146. Jo. Chrys. Ecl. 2, 39- Matth., Schol. Jo. Climac. 333." Boiss. Mss. Gl. Opprimo: * Κατάθλιψε Oppressus. * Παραθλιβω, Sext. Emp. 14. * Περιθλίβω, Νοηη. D. 10, 370.] " Προσθλίβω, In- " super premo, vel Apprimo, aliis Attero." [Gl. Apprimo : * Προσθλιψκ Appressio.] Συνθλίβω, Comprimo, Plut. de Pr. Frig. "ίϊστε συντρίβειν τα πλοία το ϋδωρ άποβιαζόμενον είε εαυτό, και συνθλιβόμενον, Uf aqua contracta in se atque compressa naves elidat, Turn. [Plut. 8, 761. * Σύνθλιφιε, Longin. 10, 6.] 1 " Ύποθλίβω, Premo aliquantum, vel Leviter pre- " mendo expriino. At in VV. LL. Prerao, Exprimo." [" Aristeen. 1, 9." Boiss. Mss.] ΘΡΑΥΩ, Frango, Frio, Polyb. (6, 23, 11.) "Ωστε μή πρότερον τόν δεσμόν έν ταίε χρείαιε άναχαλασθήναι,») τόν σίδηρον θρανεσθαι. Auctor libri, qui Demetrio Phalereo ascribitur, dicit Hipponactem θραϋσαι τό μέτρον και ποιήσαι χωλόν. Plllt. Alcib. metaph. Θραΰσαι τήν Αθηναίων δύναμιν, Lat. Frangere potentiam, vires. Herodian. (3, 2, 4.) τήν ελπίδα, ad verbum, Frangere spem. Ego e Cic. reddiderim, Debilitare spem: sicut έπιρρώσαι τήν ελπίδα, quod Herodian. illi θραϋσαι ορρ., ex Eod. Spem confirmare. At vero θραυόμενοε τόν λογισμόν ap. Plut. (Anton. 17 ) cui opp. itidem έρρωμένοε, reddi potest ad verbum Animo fractus: (Caes. 19.) r Hv μέν ούν ο, τι καί πρόε τήν έφοδο ν αύτήν έτέθραυστο τήε τόλμηε τοϋ Άριοβύστον, Aliquid audaciae factum erat, s. potius, Audacia ex aliqua parte fracta erat. In VV. LL. ex LXX. 1 Reg. 20, (34.) Έθραύσθη έπϊ ι τόν Δαβίδ, pro Contristatus est super David. Exp. et Contero, Frio: qua in signif. Θραυστόε, Friabilis. Ceterum a θλάω deducit Eust. hoc θραύω, mutato λ in p, ut e θλώ formetur θλαύω, e quo factuin sit θραύω. [" Thom. M Musgr. Rhes Herc. F Jacobs. Anim. 293." Scbaef. Mss.] Θραύσμα, Fragmentum,Frustum, Lucian. (2,34.) Kaτάζαντα τόν μέγιστον τών σκύφων, ένι τών θρ. χρήσασθαι είεσφαγήν. Reddituret Friatura ap. Diosc. Vocatur et Ammoniaci species una, quod in minutas glebas, veluti in frusta, fractum sit, vel divisum: aut quia facile friatur. [* Θραύμα, iesch. Ag al. θαύμα. Schleusn. Lex. in V.T. " Ad Diod. S. 1,182." Schaef. Mss.] " Ατ Θραυσμόε, e Conc. Sard. Can. 7. " affertur pro Murmuratio : sed non sine mendi su- " spicione. Apud Hes. in ea signif. habetur θριμ- " μόε." [" Const. Manass. Chron. p Meurs." Schaef. Mss. Confractio, Vulneratio, Nabum 2, 10.] Θρανσιε, Fractio, [Hesychio οργή, πληγή, σφϋρα ή babent, κ.: at quae utrosque sortita sunt, utramque habeant conditionem. [Eur. Herc. F. IO96.] *'"A- " θραυστόε, Infractus, h. e. Qui fractus nou est vel! " frangi nequit. Ideoque vel Integer, vel Firmus; " ut Suid. quoque άθραυστον interpr. άκλαστον, " ίσχυρόν. Εχρ. etiam Invulneratus, Νοη friabilis. " Hes. άθραυστον exp. non solum ίσχυρόν, υγιή, " αβλαβή, sed etiam άθραυστα ex Eur. Iph. A. (57.) " affert pro άπρόσκοπα: solent certe laedi τά προσκό- " πτοντα." [* Άθραυστωε, Geopon. 10, 19, 2.] " Δύσθραυστοε, Mgre fragilis, Qui difticulter fraugi " potest vel frangitur, Fractu pervicax." [" Schol. B. O. 625." Wakef. Mss.] " Εύθραυστος, Contusu " facilis, Fragilis. At e PJut. (Mario 25.) afifertur " είθραυστοε ήλοε, pro Aptus ad vulnera imprimenda " clavus." [" Tiraaei Lex. ν. Κραυρότερον" Boiss. Mss. * " Εύθραστοε, Fragilis, Theod. 4, 358." Wakef. Mss.] " Ήμίθραυστον, Dimidia e parte fra- " ctum s. contusum, J. Poll " [" Diosc. Epigr. 22. Lycophr." Wakef. Mss. * IIiM0pai«rros, Etym. M.p. 1,51.] Άποθρ αύω, Confringo, Effringo, Perfringo, Disrumpo ; nam est significantius quain θραύω. Pass.vox άποθραύομαι: unde άποθραυσθήε in aor. 1. conjunctivi, Confringaris, Perfringaris; sed Aristoph. usurpat, ut ait Suid., pro έκπέσηε, Excidas : N. (996v) Μηδ' είε όρχηστρίδοε είσφττειν, ίνα μή τήε εύκλεία* άποθραυσθήε, Ne a gloria excutiaris, s. excidas: ita sc. ut excidendo disrumparis. [* Άπόθραυσμα, Schol. Apoll. Rh. 2, 436.] Άπόθραυσιε, ή, Fractura, Perfractio. Friatura et Comminutio, ut exp. a Bnd. in h. Aristot. 1., Χιών δέ γίνεται κατά νεφών πεπυκνωμένων ά. [* Έϊαποθραύω, Appian. Β. Ρ. ρ. 145.] " Διαθραύω, Confringo. Εχρ. etiam Lacero." [Plato Timaeo ρ " Sopb. 33. * Διάθραυσιε, Const. Porphyrog. de Imag. Edess. p. 88." Boiss. Mss. * Διάθραυστοε, Theophr. de Lapid. 11.] " Έπι- " θραύω, Effringo, Epigr." [Anal. 2,133.] ΚαταθραΛίιΟ^ Effringo, DifFringo, Frango, Plut. de Pr. Frig. Ό &ί αήρ, ώε έοικε, συνελαύνων τά σώματα τή φυχρότψι, καταθραύει καί ρήγνυσιν, Aer autem corpora frigore compulsa, ut conjicere licet, frangit atque rumpifj Turn. [" Valck. Phoen. p. 401." Schaef. Mss. Plut. 8, 34. * Κατάθραυστοε, Diosc. 5, 100.] " Πα- " ραθραύω, quidam e Statio interpr. Affringo. Suid. " vero παραθραύοντεε neutraliter ταλαιπωρονντεε, " άδυνατοϋντεε." [Plato de LL. 6. p * " Παράθραυσμα, Aristoph. Fr. 255." Schaef. Mss. *"'Aπαράθραυστοε, Euseb. V. C. 1, 27. p. 345." Boiss. Mss.] " Περιθραύω, Confringo, Frangendo commi- " nuo, Hes." [Hippocr. 513, 35. * Περίθραυσιε, Etym. Μ. ν. Άγμούε. * Εύπερίθραυστοε, Plut. 7,798 ] " Συνθραύω, Confringo," ["ad Hesych. 2, n. 32." Dalder. Mss. * 'Υποθραύω, 2Maccab. 9, U-3 " Θραϋλον, et Θράττον Hes. exp. ϋπερον κόλουρον : " at Θραϋρον, ράγανον, θραυόμενον. Qtiorum utrum- " que, et θραϋλον nimirum et θραϋρον, videtur esse a " θραύω : nam τω ύπέρω θραύομεν, i. e. Confringl- " mus et coraminuimus quae in mortario sunt. Id " autem quod κόλουρον est et ράγανον, id etiam " ipsum quasi τέθραυσται. Apud Suid. habetur com- " par. θραυλότεροε, in hoc incerti Auctoris 1., Πϋρ " ένέντεε ταίε πέτραιε, όξοε έπεξέχεον, θραυλοτέραε εκ " τούτου ποιήσαντεε. Ubi θραυλοτέραι puto signif.

4 4287 ΘΝΗ [ρρ ] ΘΝΗ 4288 magis etiam suspectum mihi reddit, quod ap. Arir stoph. legitur 'A. (325.) Ώϊ τεθνήζων: sive ώστε θ νήζω, cujus etiam usus exemplum desidero, sive aliter pro eo leg. sit. [M. Anton. 7, 21. ΏΊ μετ' όλί-,ον αμφότεροι " Fraclu aptiores, Ruptu faciliores : praesertim cum Α " ap. Plin. 23, 1. reperiam acetum saxa rumpere " infusum quae non ruperit ignis antecedens." [Apollodorus Mathem. Vett. p. 21.] [* Θρανεύω, unde Θρανεύεται, Hesychio συντρίβεται: et Τεθράνευμαι' συγκεκλάσμαι, άπό τον θραύω. Itcni * Συνθρανόω, uude Συντεθράνωται, Eid. συππέπτωκε, Eur. Bacch. 6'33.] " Θρανύσσω, e Lycophr. " (664.) affertur proconfriiigo,comminuo, συντρίβω." [Apud Hippocr Foes. Cod. Medic. exhibet * %κθράννυσι pro vulgato ένθράσσει.] ΘΝΗΣΚΩ, Morior, θανόνμαι: aor. 2. έθανον: hoc tanquam ab act. θείνω, illud velut a pass. θείνομαι. Prset. τέθνηκα, e quo ap. poetas Ιοη. τέθναα. Vult autem Eust. θνήσκω e θνήσω, fut. verbi θνάω, factum esse, pleonasmo τον κ. De ceteris vero temporibus aliter formatis, dicam paulo post. Od. M. ((21.) Σχέτλιοι οι ζώοντες ύπήλθετε δώμ' άίδαο, Αισθανέες, δτε τ άλλοι άπαξ, θνήσκουσ άνθρωποι: Δ. (834.)'Ή β ήδη τέθνηκε, καϊ είν άίδαο δύμοισι. Xen. Κ. Π. 8, (7, 3.) Ώί ή ψυχή, έως μεν άν έν θνητφ σώματι y, $rj, Srav δέ τούτου απαλλαγή, τέθνηκεν, Animos, dum corporibus essent mortalibus, vivere, cum exissent ex iis, emori, Cic. Utuntur in quibusdam hyperbolicis loquendi generibus, φόβω, δέει θνήσκειν, eod. plane modo, quo nostrates Mourir de peur: idem γέλωτι θνήσκειν, ut lidein Mourir de rire : pro quo etiam Crever de rire. Dera. Philipp. 1. Οί δέ σύμμαχοι τεθν&σι τφ δέει: qua sermouis formula utitur et alibi. Xen. quoque itidem dicit άπολωνέναι τφ φόβω. Apud Lucian. autem (2, 337.) pro illa byperbole, legitur, (honor sit auribus,) Ύπέβδυλλέ τε ό κακοδαίμων νπό τον δέους καϊ πορδαλέος ήν. Altero illo loquendi genere hyperbolico usus est ante alios Hom., sed comp. verbum usurpans: dicit η. γέλω ίκθανον, ut docebo in Έκθνήσκω : quod imitatus Terentius, nam aliud exemplum mihi in praesentia non succurrit, dixit, Omnes risu emori. Observanda est haec quoque Dem. loquendi formula aliud quod- c dam hyperboles genus habens, (127 ) Τεθνάναι γάρ μυριάκις κρεϊττον, ή κόλακείψ τι ποιήσαι Φιλίππψ, quo loquuntur modo et linguae ceterae ; sed Gallica frequentissime : quae etiam illam variat formulam ; neque eiiim dicit duntaxat, Jaimerois mieux mourir cent fois, mille fois, etc. sed etiam J'aimerois mieux perdre dix mille vies, si je les avois; Sij'avoisdix mille vies, je les aimerois mieux perdre; Je les mettrois, Je les y voudrois employer etc. pro re, de qua agitur. θνήσκειν ύπό nvos, Mori ab aliquo, pro Interfici, Necari, Plato Epist. Τεθνεώϊ ύπό Διονυσίου, Aristot. de fucis Ioquene, Άλισκομένους θνήσκειν ύπό των μελιττων, Plin. Ab apibus interiici. Sic Lucian. quis nollet ab isto Ense mori 1 Sic vero utuntur et verbo ολλυσθαι s. άπόλλυσθαι, quod imitatus Cic. dixit in Acad. Nihil enim valentius est a quo ipsa intereat. Τέθνηκε pro Periit, i. e. Amissum est, ex Aristopb. citatur in VV. LL.; sed loco non indicato. j Ύεθνήξομα,ι, Moriar, Jamjam moriar ; nec enim dubito, quin τεθνήζομαι sit tempus, quod vocatur D Paulo post fut.: nec video cur quidam inauditum thema ejus causa finxerint, sc. Τεθνήσκομαι. Aristoph. N. (1436.) σύ δ' έγχανών τεθνήζει, Synes. Έβλαιον (ώί όΐδεν 6 ξένιος) ούκ εί τεθνηζοίμην, άλλ' εί ό Θρρξ άποστερήσοιτο. Atticum autem fuisse hunc futuri usum indicare videtur hic Luciani 1. (3, 570.) ubi de quodam Socrate loquens, quem cognominat τόν άπό Μόψον, scribit, Άττικίζοντος δέ τίνος, καϊ τεθνήζει είπόντος έπϊ τοϋ τρίτον, βέλτιον, έφη, καϊ ενταύθα μή άττικίζειν καταρώμενον: q. 1. ηοη intellexit, ut opinor, Micyllus, vertens, Morietur in diem tertium : at ego non puto έπί τοϋ τρίτου usquam hoc signif.: quod si etiam significaret id alicubi, at non hic ita accipere convenit, cum Lucian. έπϊ τοϋ τρίτου ad ostendendum errorem addiderit: admonens sc. τεθνήζει eum dixisse non in 2 persona, sed in tertia: i. e. non iu 2 persona pass., in qua utitur Aristoph. 1. c., sed in 3 activa: perinde ac si diceretur etiam τεθνήζω, τεθνήζεις, τεθνήζει. Haec autem reprehensio τεθνήζετε.] Τέθναα etiam invenitur ap. poetas, ufi dixi, unde et τεθνάσιν : item infin. τεθνάναι producto α. Invenitur vero et Τβθνεώϊ partic. in prosa saepe pro Mortuus: et Τεθνειώί in carm. Sed et τέθναθι, iniper. et Τεθναίην optativus modus, item infin. Teθνάναι, correpto a, et Τεθνάμεν, ac Τεθνάμεναι, tanquam a Ονήμι, s. potius Τέθνημι, habente redupl., ut volunt Gramm., quos et de ceterorum formatione consule. Non solum autent partic. Τεθνεώί in prosa reperitur, ut Isocr. Ε'ί τις έστιν αίσθησις τοις τεθνεώσι, et ap. Aristot. Τουι τεθνεωτας σκνλέυοντες, sed Teθνασι eliani ac Τεθνάναι: quorum usus exempla habes in 11. cc. Sed invenio etiam Τεθνήσειν ap. Dionem, quod si mendo caret, deducendum puto a Teθνάω. " Θνάναι, Hesychio est άποθανεϊν, Mori s. " Mortuum esse, quod et τεθνάναι." [" Ad Phalar Thom. M Dawes. M. Cr Wakef. Phil Archelaus 2. Theaet. 2. ad Dionys. Η. I, 346. Heyn. Hom. 5, , '. 7, , Bibl. Crit. 1, 4. p. 28. Wytteub. Ep. Cr. 52. Herodian. Philet Valck. et Wessel. ad Herod Lennep. ad Phal De rebus quse pereunt, Brunck. El De fut., Dawes. M. Cr Jacobs. Anth. 9, , 97. Brunck. Aristoph. 2, , 81. ad Lucian. 3, 570. Heind. ad Plat. Gorg. 77- Τεθνήζω, Dawes. M. Cr. 96. Valck. Hipp. p Lucian. Dial. 6. Fischer. Praef. Anim. ad Weller. 1. p. xxi. Οανονμαι, θανέομαι, Dawes. Μ. Cr. 56. Valck. Diatr θανούμενος, Musgr. Or Τεθνήσομαι, ad Timaei Lex Fischer. 1. c. είς, ad Phalar πρός, ύπό τίνος, Fischer. ad Palaeph. 6l. Valck. Hipp. p δέει, Steinbr. Mus. Tur. 1, 174. Θνήσκων pro θανών, Cattier. Gazoph. 19. Soph. Pliil (Sic πίπτων pro πεσών, II. 10, 200. v. Crus. ad Sueton. 41.) Οί θνήσκοντες, Mortui, Dionys. H. 3, 193. Θανείν καλώς, Wessel. Obss Θανείν et κτανεϊν conf., Brunck. Andr Or Markl. Iph p Musgr. Iph. T Τεθνεώί, Markl. Suppl Musgr. Herc. F Jacobs. Auth. 7, , 409. Huschk. Anal Schneid. ad Anab. 52. Plato Apol Τεθνεώί, τεθνηκώς, τεθνώς, Fischer. ad Palaeph Clark. ad II. A Τέθνηκα, Musgr. Hel Jacobs. Aritb. 9, 121. Τεθνηκώς άθνμίψ, Bast Lettre 127. Τεθνηκός, ibid. Τεθνάναι, Phryn. Ecl Thom. M Plato Gorg Apol (i. q. θνήσκειν,) 176. Plato 1, 1. p f i»it. et Bekk. Τέθναθι, Heyn. Hom. 8, 319. Θναίσκω, Graef. ad Meleagr. p. 139." Schaef. Mss. Τεθνηκός λέγειν, Lobeck. Phryn. 119.] [* Θανατέον, Orig. c. Cels. 8. p. 421.] [* Θανή, Theod. Prodr. p. 221.] Θνήσις, (ή,) Mors, φθορά, Suidae, Corruptio; sed nullnm exemplum affert. Existimo auteni tanquam afut. θνήσω esse formatum, sicut τεθνήσειν e Dione protuli. [" Jo. Climac. Scala 412." Boiss. Mss. * Θνήσιμος, Lobeck. Phryn * Εύθνήσιμος, ^Esch. Ag * Ένθνήσιμος Schutz.] Eand. certe, quam θνήσις, formationem, queecunque sit, sequitur NOMEN Θνησιμαίος, ITEM Θνησείδιον. Est autem θνησιμαϊον κρέας, Morticina caro. Exeraplum tamen affertur duntaxat ex LXX. et quidem subst. θνησιμαϊον pro Cadavere: 3 Reg. 13, (25.) Sic Es. 5, (25.) Καί έγενήθητά θνησιμαία αύτων ώς κοπριά. At vero Geoροηϊεών Auctor, pro eo, quod Varro dixit Morticinae OVIS, dicere maluit, τών αποθνησκόντων θρεμμάτων. SED Θνησείδιον ap. Philostr. (Apoll. 1,1. Olear.) legitur: qui quod dicit, Έσθήματα όπόσα έκ θνησειδίων σύγκειται, Bud. vertit, Vestes e materia morticina confectae. [Lobeck. Phryn Boiss. ad Herodian. Epimer Nov. Thes. Gr. L b. Osano. ad Philem. s. 96'. Barker. iu Class. Journ. 51 ] Θνητός, Mortalis, cui ορρ. αθάνατος, Innnortalis,

5 4287 ΘΝΗ [ρρ ] ΘΝΗ 4288 Hesiod. Θ. (967.) "Οσσαι δή θνητοϊσι παρ' άνδράσιν Α * Ίδιοθαρέω, Procl. Paraphr. Ptolem. 277.] fl N 0. εύνηθείσαι, Isocr. Paneg. Θνητόν μέν άνδρα προσκυνοϋντες. Sed frequentius sine adjectione ponitur, ut Ep. Cr ad Timaei Lex. 185." Schaef. Mss! θανής, Itecens mortuus, Nuper mortuus. ['«Rulmk Lat. Mortalis: estque in usu poetis praesertim frequeutissimo. II. Ω. (537 ) Καί οί θνητφ έόντι θεάν ποίησαν άκοιτιν, II. Χ. (9 ) Αύτός θνητός έών θεόν &μβροτον. Et γυνή θνητή, Mulier mortalis; sed itidem sine adjectione potius usurpatur : Od. E. (212.) έπει ονπως ουδέ έοικε Θνητάς άθανάτοισι δέμας και είδος έρίζειν. Xen. Σ. (8, 29 ) Ζεύς τε γάρ, οσων μέν θνητών ούσών μορφής ήράσθη, σνγγενόμενος, ε ία αντάς θνητάς είναι. Sed θνητός et θνητή adjective posita, generalius etiam usurpantur pro Mortali: ut σώμα, ψυχή, cui ορρ. αθάνατος. Apud Plat. θν. γένος, Mortalium genus, Cic. Apud Eund. θν. γένη, Mortalia genera, Quae mortali conditione generantur, Lex. Cic. 31. Legitur et θν. φλυαρία in Plat. Symp. [" Nude θνητά, pro ζώα, Animalia, Herod. 2, 68." Schw. Mss. " Diod. S. 1, 164. ad Charit Eur. Iph. A Wakef. Alc Trach Jacobs. Ant.h. 6, 73. Callim. 1, 576. Mortuus, Eur. β Herc. F cf. Wakef Θνητοί et άνδρες conf., Porson. Hec. p. 55. Ed. 2. Θν. άνθρωποι, Wakef. Ιοη " Schaef. Mss.] " 0var0s, Dor.pro θνητός, " Mortalis." Ετ Θνητοειδής, comp. itidem pro Mortalis ap. Plat. Phaedro, Bud., qui e Plut. (10, 169.) etiam affert, Ήμών μέν γάρ έκάστου τήν ζωτική ν δύναμιν έντός περιέχει τό θν. καί διάλντον. Addit vero ead. forma dici, qua σωματοειδές et θνμοειδές. [* " Θνητόψυχος, Tzetz. Exeg. in II Chil. 8. p * " Αύσθνητος, Theopb. de Imag. Edess. 142." Boiss. Mss.] Ατ Καταθνητός pro θνητός, vacante praep. poeticum est: II. Z Tis δέ σύ έσσί, φέριστε, καταθνητών άνθρώπων ; Ea enim sequor exempl., atque adeo secutus sum in mea Edit., quae ita scriptum habent conjunctim; ac miror certe, ap. Eust. disjunctim scribi, eumque non affirmare otiosam esse praep., sed dicere vel otiosam esse, vel pro άπό accipi : haec miror, inquam, cum aliis etiam nominibus itidem praefixisse otiosas praep. hunc poetam, satis constet. Vide Καταθνήσκω. [Hom. Hymn. c 3, 110.] ALIUD comp. Ήμίθνητος, ad verbum Semimortalis; et e consequente ήμίθεος etiam, Semideus ; Qui altemis vivit et moritur: quo sensu Διόσκουροι vocantur ή. [Lycophr. 511.] Ατ Ήμιθνής, ήτος, vel Ήμίθνης, ητος, ό, Semimortuus, Aristoph. Ν. (504.) Ο'ίμοι κακοδαίμων, ήμιθνής γενήσομαι. Ε Thuc. etiam affertur (2, 52.) Ήμίθνητες τή τοϋ ύδατος έπιθυμίψ. Sic Herodian. (4, 9, 15.) Πολλοί τε καί ή. είλκύσθησαν. Semineces etiara dicunt Lat., quod ad verbum respondet huic Gr. ήμιθνήτες: at Semianimi significatione duntaxat ei respondet. [* Αψόθνης, iesch. Ag ] " Νεοθνής, Recens mortuus s. in- " teremtus. Plato de LL." [" Timaei Lex et n. * Θνητότης, Boiss. Philostr ad Lucian. 1, 328." Schaef. Mss.] Composita seqq. ideo in h. 1. reservavi, ut θάνατος, quod ab ead. formatione est, et ejus derivata, illis subjungerem. Άγχιθανής, ό, ή, Prope mortuus, i. e. Fere, Propemodum inortuus, Moribundus, e Nonno; sed άγχι D hac in signif. novum mihi est. [* Άειθανής, Manetho 1, 166. * Άθανής, i. q. αθάνατος, Max. Tyr. Or. 16, 2.] Άρτιθανής, Modo mortuus, Recens morluus, Nonn. [Eur. Alc. 599 ] Αυσθανής, Bis moriens, Cui bis contingit mori, Od. M. (21.) Σχέτλιοι, οΐ ζώοντες ύπήλθετε δώμ' άίδαο Αυσθανέες' οτε τ άλλοι άπαξ θνήσκουσ άνθρωποι. Αυσθανής, Misere mortuus, Qui*miserabili morte periif. Eur. [Anal. 2,149 ] Αυσθανών ead. signif. tanquani a Αυσθνήσκω, in VV. LL. ex eod, Eur. Sed in illis exp. etiam iegre mortuus. [" Scbol. Lucian. Icarom. 29 " Boiss. Mss. Αυσθνήσκω, Lobeck. Phryn Schaef. Meletem. Cr. 6". 68. Αυσθνησκοϋν, a * Αυσθνησκέω, corrigit Blomf. ad ^sch. Ag p ap. Eur. El pro vulgato δυσθνήσκον : ν. Nov. Thes. Gr. L. 352.] Έπιθανής, Morti propinquus, q. d. Qui ad mortem est, i. e. prope morteni; Senex valetudinarius, VV. LL. [Suid.] " Ήμιθανήϊ, Semimortuus, J. Poll. Idem " ήμιθνής." [" Herodian. Epimer. 239 " Boiss. Mss. * Όλοθανής, Chrys. Honi. in Ps. 6. p. 9. Coteler." * " Ύρισθανής, Greg. Naz. Epigr. in Muratorii A- necd. Gr. 138=Anthol. Pal. 8, 170." Boiss. Mss.] r Θάνατος, ό, Mors, Od. S.(219 ) Ούποτέ μοι θάνατο* προτιόσσετο θυμός άγήνωρ. Interdum vero θάνατον τε μόρον τε dicit, quae posterior νοχ synonyma est, alioqui magis poetica, interdum θάνατον καί κήρας, ant etiam κήρα sing.: necnon θάνατον καί μοίρα ν. Et epitheta θανάτου ei sunt δυσηλεγής et κακός. Idetn pdeta pro Vitare mortem, φυγείν θάνατον, προφυγείν, άλύξ,αι, άλέασθαι dicit. Atque ut invenitur θνήσκεμύττό τίνος, et atiqiiaudo έκ τίνος, ita enim θάνατον έκ τίνος ap. eum habetur, Od. Π. (446.) ούδέ τί μιν θάνατον τρομέεσθαι άνωγα"εκ γε μνηστήρων θεόθεν δ' ούκ έστ' άλέασθαι. Ιη prosa autem sine adjectione poni solet: dixit tamen Plato θανάτου μοίρα, ead. signif., qua Hom. θάνατος καί μοίρα, quod Cic. vertit, Mortis fata, Lex. Cic. 3. Et quod θάνατον φυγείν, φεύγειν Hom., διαφεύγειν ab eod. Plat. dicitur. Apud Lncian. (1, 374.)" dicit quidam, *Os έσπευσα έπί τόν θάνατον, καλέσαντος μηδενός; ubi alludi puto ad II. Χ (297.) Τ Ω πόποι, ή μάλα δή με θεοί θάνατόνδ' έκάλεσσαν. Plur. θάνατοι, Mortes: ap. eund. Lucian. (2, 28.) Καί θανάτους άλλοκότους: quo dicuntur modo et βίοι: ut παράλληλοι βίοι a Plut. At vero Aristoph. jocose dixit Πλ. (483.) ΊκανοΟϊ νομίζεις δήτα θανάτους είκοσι', Θ. καταγινώσκειν τίνος, Rei capitalis damnare aliquero, Thuc. 217 Τών δέ δωφυγόντων θάνατον καταγνάντες. Sic et ceteri saepe loquuntur. Et in pass. κατέγνωσταί σου θ. VideKaταγινώσκω. Dicunt et ύπάγειν θανάτου, quod inepte redditur, ut in verbo Υπάγω docni, Accusare mortis, pro Accusare criminis capitalis, rei capitalis, brevius, capitis. Vide Υπάγω. At vero άπάγειν, άγειν τήν έπί θ., sub. accus. όδόν, τήν άγονσαν όδόν, φέρονσαν, est Abducere, Rapere ad capitis supplicium. Et ίέναι τήν έπί θ., ead. forma. Dicunt etiam τιμήσα( θανάτου, συλλαμβάνειν έπί θανάτφ, de quibus lege ία Τιμάω, Συλλαμβάνω : θανάτω ζημιώσαι, Morte mul- Ctare. Et θ. ή ζημία, θ. ή ζημία έπίκειται, Xen. Έ. 1, (1, 10.) 'Έ,πεκήρυζέ τε, ος αν άλίσκηται' ές τό πέραν διαπλέων, θάνατον τήν ζημίαν, Isocr. Syram. (17.) Θανάτου τής ζημίας έπικειμένης, ήν τις άλω δεκάζιι\ν. Apud Thuc. (3, 57 ) legitur etiam θανάτου δίκη κρί-> νεσθαι, pro De capite dimicare, Rei capitalis accusari. Et pro eod. ap. Athen. κρίνεσθαι τήν έπί θ., ubi subaud. putoaccus. δίκην, vel ex illothuc. loco, potius quam ψήφον. At θανάτου δίκην όφλισκάνεΐν dicunt pro Capitis damnari. De his autem et aliis fusius suis locis dicendum erit. Etym. dici putat quasi τόνατος, a τείνω, quod est τανύω : ut sit ό τείνων τά σώματα τή ψύξει. Vel quia est ταναός, utpote έπϊ πάντας έαυτόν διατείνων. Quibus etymologici»' nugis ηοη contentus, addit et alias, quas referre i! piget, s. potius pudet. Ecquis enim non videt rem ineplissimam esse, etymum investigare nominis a verbo derivati, et quidem noininis, quod aliquam etiam verbalis formam retinet 1 quis, inquam, non videt hic posse dici, quod in Proverbio est, ή βοΰι τήν άμαξαν, Hinc igitur discat lector, ut et alibi admonui, quae ap. Gramm., et praeserlim ap. hunc auctorem leguntur, circumspecte legere, eorumque delectum habere. [" Jacobs. Anth. 9, 315. Musgr. Alc. 28. Cadaver, Huschk. Anal Jacobs. Antb. 8, 408. (Duker. Praef. ad Flor. ***3.) Persond, Toup. Append. in Theocr. p. 16. ad Lucian. 1,512. Conf. c. πόλεμος, Diod. S. 2, 315. Plur., Schneid. Anab ad Charit. 217 ad Eur. Alc Θ. έστω, sc. ή ζημία, Heringa Obss Ή έπϊ θανάτψ, Herodian et η., ubi et de ύπάγειν θανάτου) ad Charit Alciphr 'Επί θανάτψ, Dionys. Η. 1, 455. Οί έπϊ θ., 3, 1327 Άγεσθαι έπϊ τόν θ., ad 1 Diod. S. 1, , 307. Schneid. Anab. 52. Μετά θάνατον, Dionys. Η. 2, 957- Έω* θανάτου, Wakef. S. Cr. 2, 99. Θ. είς έτερον τόπον, ad Lucian. 1, 400. Μύριοι θ., Dionys. Η. 2, 698." Scbaef. Mss. *Θανα. τηγός, Tiraocles Athenaei ρ Elmsl.ad Eur. Mcd.

6 4287 ΘΝΗ [ρρ ] ΘΝΗ ] Θανατηφόροι, Mortiferus, Letliiferus : φάρμα- Α perfruitur. Apud Herod. 4, (94.) sunt etiam Get κον, Lucian.: διαβολή, Herodian. (3, 12, 7.) συνουσία, Synes. Mortifera consuetudo et commercium, Plut. quidani άθανατίζοντες : quos Arrian. άπαθανατίζοντας vocat, ut paulo post videbis. Cur autem άθανατίζοντες de Def.Orac. Ή δέ γή κολλών μεν άλλων δυνάμίων πήγαs vocentur, ipse Herod. declarat, Άθανατί- άνίησιν άνθρώποις, τάε μέν έκστατικάς και νοσώδεις καί θ., Multarum potestatum fontes hominibus aperit, qui partim mentem e sua sede et statu dimoveant, ac morbos lethumque inferant. Epigr. Νκκπκόραξ ζουσι δέ τόνδε τόν τρόπον ούτε άποθνήσκειν έωυτούς νομίζουσι, ίέναι τε τόν άπολλύμενον παρά Ζάμολξιν δαίμονα' διά πεντετηρίδος δέ τόν πάλω λαχόντα άεί σφεων αύτέων άποπέμπουσι άγγελον παρά τόν Ζ άμολξιν, $δει θανατηφόρον, Lethale quiddam et mortiferum. Aut adverbialiter pro Mortifere, Lethaliter. [" Jacobs. Anth. 10, 42. ad Diod. S. l, 176. Valck. A- έντελλόμενοι τών άν εκάστοτε δέωνται. Ita au- nira. ad Ammon. 222." Schaef. Mss.] Θανατηφορία, Mortis illatio, ex Epigr. 7. [" Quint. Maec. 4." Schaef. Mss. * " Θα»>ατηφόρως, Lethaliter, Pol. 3, 453." Wakef. Mss. In Lex. Polyb. non agnoscitur. * " Θάνατοπνοος, Pseudo-Chrys. Serm. 9. T. 7. p. 263." Seager. Mss. * Θανατοποιός, Scbol. Soph. Trach * Θανατοφόρος, vesch. Ag Schol. Aristoph. Θ. 436.] 'Αθάνατος, ό, ή, Immortalis: cui ορρ. θνητός. II. φ. (2.) Ζεύς, Ω. (464.) θεόϊ, Γ. (158.) θεής, Deabus β immortalibus, Ρ. (78.) όν άθανάτη τέκε μήτηρ, Mater immortalis, i. e. dea, Π. (154.) ϊπποις,ρ. (444.) άγήρω τ άθανάτω τε, Od. Η. (257 ) Θήσειν άθάνατον και άγήραον ήματα πάντα, Mortis et senectae experteni, Lucian. άνθρωποι, ψυχή : άθάνατον γίνεσθαι, Xen. et Atben. Immortalem fieri, Immortalitatem assequi. Improprie dicitur etiain de rebus inanimatis, ut et Lat. Iinmortalis, pro Sempiternus, ieternus, Perpetuus, Qui nunquain interit, II. B. (447.) αιγίδα, JEternam jegidem, Isocr. 'Αντί θνητοϋ σώματος ά. δόξα ν άντικαταλλάξεσθαι, Gloriam immortalem,plato Symp. Ά. μνήμην άρετής περί αυτών έσεσθαι, Sempiternam virtutis memoriam, ieschin. (79 ) Μνήμη, ή άπ' έκείνου τοΰ χρόνου μέχρι τήσδε τής ήμέρας ά. ούσα διαμένει, Dem. (42.) Έκείνψ (ώς θεψ) τά παρόντα πεπηγέναι πράγματα ά. 'Αθάνατοι sine adjectione etiam, ab Hom. et ceteris poetis dicuntur Ipsi dii pro ά. θεοι, Dii immortales: Od. Π. (87 ) Ούτις τοι θεός είμι τί μ άθανάτοισιν έισκεις; II. Ξ. (199 ) de Cupidine, Ααμιφ αθανάτους, ήδέ θνητούς άνθρώπους, II. ψ. c (787 ) ώς έτι καί νϋν 'Αθάνατοι τιμώσι παλαιοτέρους Ανθρώπους. In exercitu autem Persarum decem millia militum selecta ά. dicebantur: eam ob causam, quod si quis eorum nece aut morbo numerurn imminueret, alius sufficeretur: nec unquam plures erant paucioresve decem millibus: praecipuo inter omnes cultu decori, et iidem praestantissimi onmiuni: Herod. 7, (83.) Eorum Athen. quoqtie 12. meminit, Paus [" Phalar ad Charit Abresch. iescb. 2, 34. Cleobul. 2. Jacobs. Anth. 6, ad Lucian. 1, 698. Heyn. Hom. 5, 130. Clark. ad 11. A Bibl. Crit. 3, 2. p. 62. Toup. Emendd. 1, 464. ad Herod Athen. 1, 16. De militibus, ad Diod. S. 1, 409. ad Herod De quant., Markl. Suppl. p Brunck. Aristoph. 1, , , 60. ad Poet. Gnom. p Porson. Med. p. 16. 'Αθάνατοι, de Caesaribus, Jacobs. Anth. 12, 69. 'Αθάνατος, ή, άθανάτη, Valck. Phoen. ρ. 87- Emest. ad II. Γ Ilgen. Hymn Άθανάτη, Biosc. 25. Rufin. 3. Paus. 3, 183. Jacobs. Anth. 12, d 454. Heyn. Hom. 4, 81. θεός, Lobeck. Aj. p 'Αθάνατος οργή, Bentl. Opusc. 19. Lennep. ad Phal cf. Brunck. ad Poef. Gnom. p ad Diod. S. 1, 559. Wakef. Alc Phil Porson. Med. p. 16. Dionys. H. 2, 851. τιμή, ad Diod. S. 1, 20. 2, 633. Ά. πυρ, Callim. 1, 453. Ουδείς ά., Ruhnk, ad Vell. Paterc Έν, μετ' άθανάτοισι, Heyn. Hom. 4, 107 * Άθανάτως, Huschk. Anal Jacobs. Anth. 8, " Schaef. Mss. " Dionys. Areop. 96. * Άθανατοποιός, Clemens Honi. 3, 8. * Άθανατοποιέω, Euseb. V. C. 4, 62. * Άθανατιάω, Philostr. 8, 17 " Kall. Mss. * " Άθανατόω, Tzetz. Chil. 6, 741." Elberling. Mss.] Άθανατίζω, Immortalem reddo, Immortalitati consecro, Philo de Mundo, Αιατηρείν Καϊ διασώζειν εί δέ οϊόν τε ήν, καϊ άθανατίζειν έκαστα ιίν φύσις έστϊν, έσπούδακεν, Si fieri posset, immortalitatem ascitam iis cuperet: ibid. 'Aθανατίζεται μάλλον t) φθείρεται: V. Μ. Άθανατίζεται καϊάνάγραπτον στηλιτεύεται παρά τψ θεψ, Immortalitate tem eum mitti scribit, Quibusdam datur negotium, ut tria jacula leneant: aliis, ut comprehensis ejus, qui ad Zainolxin mittitur, manibus pedibusque, hominem agitantes in sublime, projiciunt in jacula. Haec et alia Herod. Istud autem eorum άθανατίζειν a ceterorum populorum consuetudine differt, quod ipsi viventes occidunt, et sic ad Zamolxin inittunt, putantes ea morte immortalitatem consequi, quam Zamolxin consecutum arbitrantur: alii autem post mortem homines bene meritos immortaliti consecrant, et in deorum numerum referunt. Lucian. etiam scribit (1, 860.) non solum ap. Scythas patriam esse consuetudinem τό άπαθανατίζειν καϊ πέμπειν παρά τόν Ζ άμολξιν, sed etiam Atbeniensibus licere θεοποιείν τούς Σκύθας έπϊ τής 'Ελλάδος. Ιη VV. LL. άθανατίζω exp. etiam Immortalitem ago, Me pro immortali gero, Immortalis ago: cui expositioni occasionem dedisse puto Vallam, qui ap. Herod. Γέτας τούς άθανατίζοντας vertit Getas, qui immortales agunt. Neutraliter tamen hoc verbum non accipitur in Herod. l.c. [" Thom.M Wakef. S. Cr.4,19. Kuster. Bibl. Chois Heind. ad Plat. Cliarm. 66. ad Diod. S. 1, 105. ad Herod * Άθανατισμός, ibid. ad Lucian. 1, 192. ad Diod. S. 1, 4. 2, 3." Schaef. Mss.] Απαθανατίζω, Iminortalem reddo, facio, Immortalitatem dono, i. q. praecedens, et θεοποιώ, Aristot. Eth. 10, (7.) Χρή δέ ού κατά τούς παραινοϋντας, άνθρώπινα φρονε'ιν, άνθρωπον οντα, ούδε θνητά τόν θνητόν' άλλ' έφ' όσον ένδέχεται άπαθανατίζειν, καϊ άπαντα ποιεϊν πρός τό ζήν κατά τό κράτιστον τών έν αύτψ. Ab Arriano vero (ί, 3, 2.) Getae άπαθανατίζοντες dicuntur, quos άθανατίζοντας paulo ante vocavit Herod.[Longin. 16,3.] In VV.LL.est ETIAM άποθανατίζω hujus signif., sed perperam pro hoc άπαθανατίζω. [* " Άπαθανατήσαι, Evagr. Hist. Eccl. Praef." Boiss. Mss. Άπαθανατίσαι leg. coujicit Barker. * Άπαθανάτισις, Dio Cass. 689 ] [* " Άργοθάνατος, ό, ή, Gloss. ad Ορρ. Ά. 1, 143. in Misc. Obss. 9, 109." Boiss. Mss.] Αύτοθάνατος, Qui ipse sibi mortem infert, Plnt. [7, 177. * " Άωροθάνατος, Jacobs. in Wolfii Anal. Liter. 1, 97- Bekk. Anecd. 1, 24." Boiss. Mss.j Αυσθάνατος, Difficulter moriens, Difficilem mortem inferens, h. e. Mortem quidem concilians, sed cum qua diu conflicteiis, Iufelicem mortem afferens, Theophr. (Η. Pl. 3, 10, 3.) Λέγεται δέ ώς ούκ έπιτήδειον είς οικίας είσφέρειν δυσθάνατον γάρ φασι, καϊ δυστόκειν, ού έάν ή. Unde Plin. 13, 21. Qua in domum illata, difficiles partus fieri produnt, mortesque miseras. Gaza Mortiferam vertit. [Hippocr. 8, 738.] Αυσθανατέω, ^Egre s. Misere morior, et σφαδάζων, Cum morte conflictor, Plato de Rep. 3. p. 39. de Herodico loquens, qui morbum per totam vitam ad senectutein perduxit, sub cura medicorum vivens, quod ipse reprebendit, Αυσθανατών δέ υπό σοφίας είς γήρας άφικετο, Plut. Antonio (78.) ΐΐεφυρμένος α'ίματι καί δυσθανατών, Cum morte conflictatus, Bud., qui ap. Herod. δυσθανατώ pro ^gre et cum tristitia morior poni annotat. Ε quo J. Poll. quoque 3. citat έδνσθανάτει, opponens ei noraina synonyma, κλινοπετής, κλινήρης, Clinicus, Pliii. h. e. Qui diu decumbit, longo morbo in lecto contabescit, Philo V. M. 3. Πρόϊ τό άπορον τής ανάγκης έπτόηνται δυσθανατοϋντες, Ancipiti necessitate consternati miseratn trabebant aniraam. Et metapb. ap. Eund. eod. 1. Περί &s (subaud. τών όρχηστών τάς έπιδείξεις) κηραίνουσι καϊ δ. οί θέατρομανοϋντες, Quae depereunt nonnulli, theatrorum insania laborantes, Turn. [Vide Nov. Thes. Gr. L Lobeck. Phryn. 626.] Έπιθάνατος, Mortem accersens, afferens, seu, ut Bud. exp., Lethifer, θανατηφόρος, ut επικίνδυνος.

7 4293 ΘΝΗ [ρρ } ΘΝΗ Theophr. C. Ρ1. 6, 4. (5.) Οίέ' υπνωτικοί, πλείουε δέ διδόμενοι, και θανατηφόροι, καθάπερ ό μανδραγόρας' ένιοι δέ ομολογουμένως έ., πολλοί γάρ ήδη και πολλάχοϋ ρίζας φαγόντεε άε ήγνύουν άπέθανον. Mortl vicinus, Qui in ipso mortis limine jam est, seu, ut Suid. exp., προσδόκιμος τοϋ αποθανείν, Dem. (1225.) Ή μέν γε μήτηρ έκαμνε, καϊ έ. ήν έμοϋ αποδημονντοε, Et ία mortis periculo erat, Morti vicina erat, πρός θάνατον έρρεπε, έπικινδύνως είχεν, έπ' όλίγηε ήν έλπίδοε: haec enim synonyma apponit J. Poll. τφ έπιθανάτωε εχειν, quod idem est cum έπιθάνατον είναι. Έπιθανάτωε: έ. 'έχειν, J. Poll., Ιη limine mortis esse, In mortis periculo versari, Morti vicinum esse ; έπιθάνατον είναι, Dem. InVV. LL. est ΕΤΙΑΜ Επιθανάτιος, Morti addictus, obnoxius. [" Ad Dionys. H. 3, , 1389." Schaef. Mss. Liban. 4,588. *Έπιθανατίωε, ielian. V. Η. 13, 27 ] Ενθάνατοε, Bene et honeste moriens, Bonam honestamque mortem affereus: εύθ. θάνατοε, Bona beataque mors. Menander ap. Athen. (549 ) μόνος μοι θάνατος οίτος φαίνεται Έιϋθάνατοε, έχοντα πολλάε τάε χολάδαε κείσθαι παχυν, "Τπτιον, μόλιε λαλοϋντα, καϊ τό πνενμ έχοντ' άνω, Έσθίοντα, και λέγοντα, σήτφμ' υπό τής ηδονής. Εΰθανάτωε, Bona et felici morte, Facili morte: J. Poll. enim ορρ. τψ δυσθανατείν, citans e Cratino. [" Joseph. 224, 20." Wakef. Mss.] Εΰθανατέω, Felici vel Honesta morte uiorior, seu, ut Bud. interpr., Honeste morior, Polyb. 5, (38, 9.) p. 91. a tergo, Εύθανατήσαι σπουδάζων, καϊ μηδέν άνάξιον υπόμείναι τήε περϊ αΰτόν προγεγενημένης τόλμης. Ιη VV. LL. ηοη male, Honeste glorioseque mori. In iisd. est Άπευθανατίζω pro Felicem mortem oppeto, ex 2 Macc. (6, 28.) sed quaedam exempl. habent άποθανατίζειν, non άπευθανατίζειν, quod Hes. simpliciter exp. άποθνήσκειν, Mori. Εύθυθάνατοε, ό, ή, Subitam mortem inferens, Statim mortem inferens, Plut. Antonio (77.) T Hv δ' οΰκ εΰθ. ή πληγή. Item pro ταχυθάνατοε. [* Κακοθάνατος, Plut. 9, 78.] Μελλοθάνατοε, Qui brevi moriturus est; Decrepitus, Capularis, Bud. [* Όξυθάνατοε, Strabo 17. p. lj 79. * " Πικροθάνατος, Const. Manass. Chron. p. 74." Boiss. Mss.] Ύαχυθάνατος, Subito moriens, Hippocr. Οί παχέες σφόδρα, κατά φύσιν τ. γίγνονται, Celsus, Obesi subito saepe moriuntur. Active etiam interdum ponitur, pro Subitam mortem afferens, ut εΰθυθάνατος. [" Schol. II. A O. 441." Wakef. Mss.] Οανατώδης, Lethalis, Mortiferus, Hippocr. Θανατωδες καϊ τό τά σκέλεα κειμένου συγκεκομμένα είναι Ισχυρώς, Celsus, Eadem mors denuntiatur, ubi genua contracta sunt, Hippocr. (830.) Έν πυρετοίσιν όξέσι χείρες κροκίδας άπό τών ιματίων άποτίλλουσαι θανατώδεες, Celsus, Mortis indicium est, si manibus quis in febre et acuto morbo in veste floccos legit. [ielian. Η. A. 7, 5.] Θανατόεις, Lethalis, Mortiferus, Sopb. Antig.(l 261.) Ίώ φρενών δυσφρόνων 'Αμαρτήματα στερεά, Θανατόεντ : θ. μόρος, Eur. (Iph. Α ) Lethale fatuin, i. e. ipsa mors. Θανατικός, Lethalis, Mortiferus, Lat. Capitalis, ut cum Capitale crimen dicitur, Plut. Pericle, "Ore j τήν θ., δίκην έφυγεν : Alexandro (42.) Tas δίκαε δίακρίνων έν άρχή τάε θ., Causas capitales, Ιη quibus de vita agitur, disceptatur an reus mortem meritus sit ob ea, quae patravit. [" Diod. S. 2,610. Θανατικόν, 'Γ. Η. ad Plutum ρ. 191." Schaef. Mss. * " Θανατικώε, Eust. II. 243, 31." Wakef. Mss.] [* Θανατηρόε, Eust. ad Hom. 1336, 20. * " Θανατήριοε, Porson. ad Med. p. 66. ' Θανατήριον est vox nihili, pro qua leg. θανατηρόν.' Vox desumta est e Lex. dicto "Αλλοε Άλφάβητοε, ubi praeter Eur. Med. citatur etiam Πλάτων Πολιτικών δευτέρψ. Addit Porsonus: ' Certius quiddam fortasse haberemus, si Platonis locus repertus esset.' Vide Bast. et Scheef. ad Greg. Cor. de Dialectis p. 156." Bast. ad calcem Scap. Oxon., Lobeck. Phryn ] Θανατάω SIVE Θανατιάω, Mori cupio, Mortem mihi opto: ut βασιλειάω, τομάω, et similia. Auctor Axiochi (11, 186.) Και έξ έκείνου θανατξ, μου ή ψυχή, Εχ illo tempore animus meus mortem optat, Synes \ Ep. 4. Ό μέν ναΰκληρος έθανάτα κατάχρεφ Mori cupiebat ut aere alieno obrutus. Et ap. Suid' Ούεσπασιανός έκέλευε μή συμπλέκεσθαι θανατΰσιν άνθρώποιε' ούδέν γάρ άλκιμώτερον άπογνωσεως. Dici vero et θανατι$ν, idem Suid. annotat, ap. quem est Ούτως άγαν αύτοίς συμβεβήκει, τύν μέν, φονφν, τόν δέ θ. Lucian. (3,354.) Μακράν χαίρειν φράσας θάνατ,. ώντι σοφιστή, τόν έπιτάφιόν έαυτοΰ πρό τελευτής διεξιόντι, de Εο, qui de se suaque vita et periculis, in quibus versatus fuerat, orationem habebat. [" Cattier. Gazopb. 9. Dionys. H. 3, Bergl. Alciphr. 56. ad Moer Valck. Oratt. 343/' Sdfeef. Mss. * Θανατήσιοε, Jul. African. Cest. 14, 294'. Lobeck. Phryn * Θανατήσιμοε, ibid. J. Poll 5' 132.] Θανατόω, Mortem infero, Morte inulcto, afficio Plut. Καί γάρ είρξαι τψ δικτάτωρι πρό δίκης και θανατώσαι έξεστι, Dictatori indicta causa prehendere jtis est, Iu carceremque conjectos morte mulctare, Bud.: Symp. Θανατοΰντες τά έμψυχα, Trucidantes anitnan- $ tes. Morti adjudico, addico, Capitis damno, seu ut Bud. interpr., Rei capitalis damno absentem, Xen' Κ. Ά. 2, (6, 2.) Έκ τούτου και έθανατώθη ύπό τών έν Σπάρτη τελών, ώς άπειθών. "Ηέι; έέ φυγάς ών έρχεται προς Κ ϋρ ον. Plut. Themist. (124.)Όνκρίνας, έθανάτωσε, Quem in judicium accersitura, capitis damnavit. Θανατώσαι in Ν. T. exp. alicubi Mortificare : Rom. 8, (13.) Εί έέ πνεύματι τάς πράξεις τοΰ σώματος θανατοϋτε, Sed si spiritu actiones corporis mortificetis : 7, (4.) Έθανατώθητε τψ νόμψ δία τοϋ σώματος τοΰ Χριστοΰ, Mortificati estis legi": 1 Ερ. Petr. 3, (18.) Θανατωθείς μέν σαρκϊ, ζωοποιηθεϊς δέ τψ πνεύματι, Mortificatus quidem carne, viviiicatus autem spiritu. [jesch. Pr ] Θανάτωσις, Mortis illatio, Occidio, Occisio, Internecio, Thuc. 5, (9.) p, 168. "Ανευ άνδραποδισμοΰ ή θ., Plut. (7, 170.) Γενόμενον έν καταδίκαις καϊ θ. πολιτών. Ατ Θανατούσια, τά, Festum atque agon ap. inferos, Lucian. (2, 119.) VV. LL. [* Ένθανατόω, Dionys. H. 2, 181. * "Προθανατόω, Const. Manass. Chron. p. 27 * Συνθανα- : τόω, Nicet. Eugen. 9, 213." Boiss. Mss.] Ιί Θανάσιμος, ό, ή, Lethiferus, Lethalis, Soph. Aj. (517 ) Καθεΐλεν?έο υ θανασίμους ο'ικήτοραε : (1033.) Πρός τοΰδ' ολωλε θανασίμψ πεσήματι, Casu mortifero: θ. μόρος, Eur. (Hec ) Apud Medicos quoque θ. dicuntur Quae exitialia s. mortifera sunt, ut sunt venena,^ venenata. Diosc. 1, 95. Ποιεί έέ πρός 0, φάρμακα, Ad pharmaca exitialia, seu, nt alii, Ad letbalia venena : 1. Tois θανάσιμον πεπωκόσι. ΜΟΓtalis; ap. Plat. enim de Rep. 10. Ούτω πόρρω του έσκήνωται τοϋ θ. είναι, Tantuin abest ab eo, ut sit mortalitati obnoxia, Bud. [" Wakef. Ion Plril Porson. Med. p. 66. Pierson. Veris. 11. Beck. Bibl. Pbilol. 1, 88. Valck. Anim. ad Ammon Hipp. p Brunck. GEd. T De quant., Struchtm. Anim. Cr. 143." Schaef. Mss. * " Θανασίμωε, Lethaliter, Antiphon 693." Seager. Mss. * " Ένθανάσιμος, Hes. v."eykj?pos, sed cf. Τ. H. ad Plutum p. 6." Boiss. Mss.] 'Αθανασία, Immortalitas: ut Dei, ut animi, qui non moriuntur. Quae autem immortalitas sit, qua homines immortales dicuntur, docet Isocr. Panath. (101.) Ύελευτήσαντα δέ τόν βίον, μεθέζειν ά., ού τήι τοίε ΘεοΊς παρούσης, άλλά τής τοίε έπιγιγνομένοις περϊ τών διενεγκόντων έπί τινι τών καλών έργων, μνήμην έμποιούσηε, ad Phil. (56.) Κατά έέ τήν εύδοξίαν καϊ τούε έπαίνουε, καϊ τήν φήμην τήν τψ χρόνψ συμπαρακολουθοϋσαν, ά. μεταλαμβανύμεν. [* " Αύτοαθανασία, Chrys. Hom. 17. ad 1 Tim. 6. Hoeschel. ad Orig. c. Cels. 477." Kall. Mss.] Ενθανασία, Bona mors et facilis, Bud. Mortis facilitas, Suet. Aug. fin. Quoties audisset cito ac nullo cruciatu defunctum quempiam, sibi et suis εΰθανασίαν similem, hoc enim et verbo uti solebat, precabatur. [" Brunck. ad Poet. Gnom Wessel. Obss. 166." Schaef. Mss. * K«- κοθανασία, Paul. Alex. I. 3.] [* Άντιθνήσκω, Etym. M. 114, 14.] 'Αποθνήσκω, Morior, Xen. Κ. Π. 8, (8, 7 ) Ούδαμοϋ γοΰν πλείουε, ή έκεϊ, οΰτε άποθνήσκονσιν Γ ούτε διαφθεί. ρονται ύπό φαρμάκων, Έ. 7, (4, 3.) Ααιμονιάτατα άπο

8 429* ΘΝΗ [ρρ ] ΘΟΙ 4296 θνή&κει, Isocr. Paneg. Καλώϊ άποθανεϊν. «Jungitur et Α " tuus: ibi distinguatur άπό τοΰ όντως τεθνηκότος. cum dat. θανάτφ : Xen. Έλλ. 6, (2,24.) Κάκεϊνος μεν ύκόλύπης i.amx \IMTMC θανάτφ f)n 1/rt τ/λ αυθαιρετώ πιι/)/νιηό«<λ αποθνήσκει. Λ, Quod ΠΙ.λ/1 et 4. αΰθ. dici potest uno vocabulo. Pro eod. dicitur et εκουσίως, Plut. de Superst. Οΰτω κακώς έσχε τήν φυχήν, ώστε έ. άποθανεϊν, αίμα ταύρου ν ιών. Philo de Mundo junxit hoc verbuin accusativo Vitam significante, Άποθνήσκειν βίον τον μετα σωμάτων. Interimor, Interficior, ut de θνήσκω etiam dixi antea, Xen. Έλλ.6, (4,35.) Αποθνήσκει, αΰτοχειρίφ μέν, νπό τών της γυναικός αδελφών' βουλή δέ, υπ' αύτής εκείνης. Sic Plato Epist. ύπό τίνος άποθνήσκειν, ad verbum, Ab aliquo mori, pro Interfici, quo locutum modo Lucan. docui in Θνήσκω. Interdum ponitur gen. non personae, sed rei, 'Αποθνήσκω ύπό τοΰ λιμού, Intereo, Absumor fame. Nonnunquam praeter gen. personae, habentem praefixam praep. υπό, ponitur dat. instrumentalis, ut loquuntur Gramm.: Φαρμάκη νπο τοΰ παιδός άποθανών. Sed pro hoc dat. ponitur interdum gen. cum praep. έκ: nam dicitur etiam, Άποθανών εκ φαρμάκου υπό τον παιδός. Notandum estautem Β Xen. 1. c. dicere noluisse άποθνήσκονσι φαρμάκφ, sed dixisse άποθνήσκουσιν absolute, et subjunxisse διαφθείρονται ύπό φαρμάκων. Sciendum est praeterea Ammon. ita distinguere άπέθανε a τέθνηκε, ut sit απέθανε νϋν, at τέθνηκε, πάλαι. [" Ad Phalar Lennep Wakef. Trach Abresch. iesch. 2, 100. Fisch. Ind. Palaeph. Conf. c. καταθν., Heyn. Hom. 8, 337 Αποθνήσκων pro άποθανών, Cattier. Gazoph. 19 Herod (errat Reiff. 111 Ind. ad Artern. ν. Ύάκεσιν,) Xen. Κ. Ά. 1, 9, 31. ubi cf. Schn. Άντιθν. πρός, υπό τίνος, Fisch. Palaeph. 6l. εις, ad Lucian. 1, 406. θάνατον, ad Charit Ά- ποθανεϊσθαι, Fisch. Palaeph. l65. Άποτεθνηκώς ύπό άθυμίας, Bast Lettre 127. Med., ad Lucian. 1, 804." Schaef. Mss.] " Άποθανοΰμαι, Moriar,et Άποθανεϊν, " Mori, referuntur ad Αποθνήσκω : mutuatitia au- " tem sunt ab inus. tb. άποθανέω." [* " Άποθνητέον, Orig. c. Cels " Kall. Mss. * " Άποθανητέον, Idem 8. ρ * Άνταποθνήσκω, Antiphon 709." Seager. Mss.] Έναποθνήσκω, Immorior, c Morior in : τή νήσφ, Morior in insula. Thuc. autem praep. έν addidit cx abundanti, 3, (104.) Μήτε έναποθνήσκειν έν τή νήσω, μήτε έντίκτειν. At vero έ. ταίς βασάνοις reddi potest Immori tormentis, Mori inter tormenta. [* Έζαποθνήσκω, Cod. Ravenn. Aristopb. "Opv ] Έπαποθνήσκω, Supermorior, Morior super (aliquem,) post aliquein, et quasi ejus mortem morte mea subsequor; post rem aliquam peractam. Athen. 255(=602.) T fl t καϊ έπαπέθανεν δ εραστής Αριστόδημος, Plato Symp. Έτόλμησεν έλέσθαι, βοηθήσας τφ έραστή ΐΐατρόκλφ, και τιμωρήσας, ού μόνον ΰπεραποθανεϊν, άλλά καϊ έπαποθανέϊν τετελεντηκότι, [cf. 10, 242 ] Philostr. de quodam pancratiaste, Έπαποθανών τή νίκη. Προαποθνήσκω, Praemorior, Ante morior, Xen. (Κ. Π. 3, 1, 14.) "Eviot γάρ φοβούμενοι μή ληφθέντες άποθάνωσι, πρ. υπό τοΰ φόβου. [* Προσαποθνήσκω, Dio Cass. 501.] Συναποθνήσκω, Commorior, Xen. Κ. Π. 8, (7, 3.) Άλλά μένουσα ή ψυχή έν τφ σώματι α., Terent. prol. Adelpb. Συναποθνήσκοντες Diphili Comcedia est, Eam Com- morientes Plautus fecit fabulam : scio tamen solere illic Synapothnescontes scribi literis Lat. Apud Athen. est et Alexidis Comcedia eod. nomine. Ab eod. Athen. commemorantur οί συζώντες καϊ σ., sc. Soldurii, quorum Caesar Comm. meminit. Ύπεραποθνήσκω, Morior pro (aliquo). Cuoi gen., quem habet tipraep. Xen. Κ. (1, 14.) Άντίλοχος δέ τοΰ πατρός ύπεραποθανών, τοσαύτης έτυχεν εΰκλείας ώστε κ. τ. λ. Interdum vero gen. omittitur, s. potius subaudieadus relinquitur: Plato, Ού μόνον ΰπεραποθανεϊν, άλλά καϊ έπαποθανεϊν: vide Έπαποθνήσκω. Item ύπεραποθνήσκοντεε peculiari signif., Qui pro patria, amicis raortetn spoate obeunt. Aristot. Eth. 9, (8.) p. 80. Bud. Έκθνήσκω, Emorior, (Od. Σ. 99.) γέλφ εκθανον, Terent. Risu emori. Affertur et ex Hermog. έξέθανεν ή μήτηρ pro έθανεν, έί,έθανον pro Exanimatus sum. " Έκθανεϊν, Emori: Suidae άποθανεϊν. Έκτε- " θνεώς, ap. Plat. de LL. 10. putatur esse Intermor- PARS XIV. D " Suid. έκτεθνεότα esse dicit τόν έν έσχάτοις οντα." [" Coray Theophr Cattier. Gazoph. 76. Lucian. 1, , 28. 3, 317. Plato de LL Ast., Wakef. Trach ad Charit Wyttenb. ad Plut. de S. Ν. V. p. 94. Abresch. Animadv. ad iesch. 57. Reitem. ad Zosim Steinbr. Mus. Tur. 1, 174. ύπό τον γέλωτοε, Valck. Phoen. ρ Plut. Mor. 1,207. Alciphr. 440." Schaf. Mss. *Συνεκθνήσκω, Eur. Cycl. 568.] Ένθνήσκω, Immorior; sed pro eo usitatius est in prosa έναποθνήσκω, de quo supra. [" Brunck. ad Hec Steinbr. Mus. Tur. 1, 174." Schasf. Mss. Schol. Soph. CEd. C Eur. Rhes. 869.] Καταθνήσκω, Morior; accipitur enim pro simplici θνήσκω: estque poetarum potius quam ceterorum scriptorum. II. X. (355.) Τόν δέ καταθνήσκων προσέφη κορυθαιόλος "Έκτωρ, Ο. (664.) Ή μέν ότεφ ζώονσι, καϊ φ κατατεθνήκασι. Sed in ceteris temporibus cum syncope potius usurpatur : κάτθανεν, Mortuus est; κατθάνη, Moriatur; κατθανεϊν, Mori, Soph. (Tr. 16.) pro κατέθανεν, καταθάνη, καταθανεϊν. Sic Κάτθανε καϊ Πάτροκλος, (II. Φ. 107.) κατθανεϊ, Eur. (Med ) Morieris, κατθανονμένη, Moritura, pro καταθανεΐ, καταθανονμένη. Ceterum cum inveniatur h. ν., possumus etiatn deducere ab eo Καταθνητός, de quo supra, ut θνητός a simpl. θνήσκω. " Κατθανεϊν, Mo- " lica ap. poetas syncope pro καταθανεϊν, Mortuum " esse, vel Mori: a th. καταθνήσκω. Sic κατθάνε, " Morere, in Epigr. Et μή κατθάνη, Ne raoriatur. " Item voce media, κατθανεϊ, Morieris, ap. Eurip. " Et κατθανονμένη, Moritura, ap. Eund." [Alc " Cattier. Gazoph. 80. Heyn. Hom. 5, , 315. πρός, νπό τίνος, Fischer. ad Palaeph. 601." Schaef. Mss. * Άντικαταθνήσκω, ^sch. Choeph *Έγκαταθνήσκω, Apoll. Rh. 2, 834.] Παρακαταθνήσκω, Juxta morior, VV. LL. ex Epigr. [Anal. 1, 497. * Σνγκαταθνήσκω, Moschus 3, 66. Eur. Hel ] Προθνήσκω, Morior pro. Cum gen. vi praep., quemadmodum de ύπεραποθνήσκω dixi : Epigr. Αβδήρων προθανόντα. Praemorior, προαποθνήσκω. [" Xen. Eph Catder. Gazoph. 89. Morior pro, Valck. Phoen. p Alcest. 384." Schaef. Mss.] Σννθνήσκω, Commorior, i. q. συναποθνήσκω, de quo supra, Soph. Phil. (1443.) οΰ γάρ ήΰσέβεια σννθνήσκει βροτοϊς' Καν $ώσι, καν θάνωσιν, ουκ άπόλλυται. [" Dawes. Μ. Cr Wakef. Phil S. Cr. 4, 246. Eur. Phoen Valck. p ad Corn. Nep Steinbr. Mus. Tur. 1, 170. De rebus quae pereunt, Bruuck. El " Schaef. Mss.] [*Ύπερθνήσκω,Εατ. Alc Andr Phoen " Theod. Prodr. Rhod. 1. p. 29." Boiss. Mss.] ΘΟΙΝΗ, ή, Epulum, Convivium, Ccena, Philox. [ap. Athen. 643.] έντφ Δείπνφ, cum ea, quae secundis mensis apponi solent, βηιιπιεπίδβει,'άλλα τε όσσα πρέπει παρά θοίναν * όλβιόπλοντον, Convivium opiparum, Coenam opiparam, Epicharmus ap. Athen.(36.) έκ μέν θνσίας Θοίνη, έκ δέ θοίνης πόσις έγένετο, Philo V. Μ. 1. Άνεζεύγννσαν ώσπερ άπό θοίνης και ιλαράς ευωχίας έστιαθέντες, Tanquam ab epulo. Accipitur etiam, ut δεϊπνον, simpliciter pro τροφή, Cibus, Dapes. Sic enim Schol. Hesiod. Ά λιλαιόμενοι πολέμοιο Φυλόπιδα στήσειν, τά σφιν πολύ φίλτερα θοίνης, Quae ipsis dapibus epulisque cariora s. gratiora sunt. -Potest tamen et hic in priori signif. accipi, ut pugnam eis gratiorem esse quam lautum epulum intelligamus. Metaph. Xen. Κ. Π. 4, (2, 19.) Τό δέ τών πονούντων καϊ κινδυνεύοντων έπιμεληθήναί τινα, όπως είσιόντες τά έπιτήδεια έξονσιν, αυτη άν ήμάς ή θοίνη πλείω εύφράνειεν ή τό παραχρήμα τή γαστρϊ χαρίσασθαι. Paulo ante vero dixerat, Έξεστιν νμϊν άριστου τυχεϊν καϊ τοϊς μάλα έσπουδασμένοιε σιτίοις καϊ ποτοϊε χρήσθαι. Id ipsum etiam εΰωχίαν ibid. nominat. Quod vero ad etymon attinet, Athen. θοίνην dictam tradit ότι διά θεούε οίνοΰσθαι δεϊν νπελάμβανον. Et Seleucus ap. Eund. dicit, Τό παλαιόν ούκ είναι έθος οΰτ' οίνον έπϊ πλεϊον, οΰτ' άλλην ήδυπάθειαν προσφέρεσθαι, μή θεών ένεκα τοντο δρώντας. 12 R

9 4297 ΘΟΙ [ρρ ] 0ΟΛ " Θοίνα, in Epigr. Dorice pro θοίνη, Coena et Da- Α " pes." [" Ad Xen. CEc. 9, 7- Moer et n., Dawes. M. Cr Wyttenb. Select Lennep. ad Phal Wakef. Ion Jacobs. Anth. 12, Heind. ad Plat. Phaedr. 252." Schaef. Mss.] Εΰθοινοε, ο, ή, Splendida coena s. epulo instructus, Lautus, ut εί/δειπνοε. [^Esch. Choeph Epith. Herculis, Plut. 7, 85. Cf. Βουθοίνηε.] Πάνθοινοε, Qui totius ccenae est. Babrius ap. Suid. Λέων μέν αντυε είχε πανθοίνην δαϊτα * Έγκαταλαφνσσων, Totius ccena: dapes, Universi epuli dapes. [Opp. *A. 2, 221. * ΥΙανθοίνη, Lobeck. Phryn "Toup. Opusc. 1, 319." Schaef. Mss.] Πανθοινία, ή, i. q. πανδαισία, Solemne epulum, Ccena, ad quam omnes conveniunt, ap. Suid. βοι/λομαι έστιάσαι σε πανθοινίαν. [ielian. Η. Α. 2, 57 5, 54.] Πανθοινεί, Ιη tota coena, Per totam coenam, universum epulum, Solemni epulo, ad quod omnes conveniunt. [Πανθοινεί, Πανθοινί, Apollon. de Conjunct. 500.] Πανθοινέω, Solemne convivium agito, Epulor. [Phav. 571.] ΤΙρωτοθοινία, Prima convivii portio, J. Poll. Β Τό δέ έν rats ενωχίαιε rj κρεωνομίαιε πρώτον τών μερίδων λαμβάνειν, πρ. ονομάζεται. Primicoenium aliquis dicere possit, ad imitationem Apuleii, qui Antecoenium dixit. [Paus. Phoc. 38.] Σΰνθοινοε, Conviva, ConcoEnator, ut σΰνδειπνοε. Herodicus ap. Athen. (234.) Τό τοΰ παρασίτου 'όνομα νΰν μέν άδοζόν εστί, παρά δέ τοίε αρχαίοis εΰρίσκομεν τόν παράσιτον, ιερόν τι χρήμα, και τφ σ. παρόμοιον. Έυνθοίνιοε, Conviva, VV. LL. [*ΦιΧόθοινοε, Corai. ad ielian. V. Η. ρ.334.] Θοινάω, Epulor, Convivor, Coeno. Interdum cum casu accus. jungitur, ut Lat. Cceno et Epulor, i. e. In coena s. epulo absumo ; simpl. Comedo, Devoro. Hesiod. (Ά. 212.) δέλφινες έθοίνων έλλοπαε ιχθΰε, Epulabantur mutos pisces, ut Seneca dicit Avibus ferisque epulandum aliquetn trahere. Usurpatur etiam vox media active : unde iesop. θοινήσατο, Voravit, Epulata est, de aquila. Et cum gen. θοινήσατο θήρηε, Epigr. Ccenatus est carnes in venatu captas, Epulatus est carnes in venatu captas, simpl. Comedit. Athen. metaph. accepit, de eversione cu- c jusdam urbis loquens, et captivis virginibus puerisque, qui nudi in conspectum omnium statuebantur, 202(=522.) Καί ό βονλόμενοε καθάπερ είε άτυχή παραπηδών άγέλην, έθοινάτο ταϊε έπιθνμίαιε τήν τών άθροισθέντων ώραν, Quasi vorabat et depascebatur, Bud. Idem θοινασθαι vertit Absumere edendo, in iesopo,tous έργάταεβοΰε έθοινήσατο. Dicitur quoque de morbis et ulceribus, quemadmodum etiam έσθίειν et Lat. Exedere, Depascere. Unde Aristot. Α. P. (37.) scribit pro eo, quod iesch. Philoct. (Fr. 5.) dicit, Φαγέδαινα, ή μου σάρκαε έσθίει ποδόε, Eur. eod. iambo utentem, posuisse Θοινάται. [" Wakef. Ion Jacobs. Anth. 8, 96. 9, 498. Valck. Diatr Anim. ad Ammon ad Herod. 64. ad Mcer. 383." Schaef. Mss.] " Θωνασθαι Hes. ex ^Eschyli " Δικτυουλκοϊε aifert pro εΰωχείσθαι. Videtur igitur " positum pro θοινασθαι." [* Θοίνη μα, Lobeck. Phryn " Θοινήματα, Cibos, Fercula, dixit Po- " sidonius ap. Athen. 153." Schw. Mss.] Θοινητόε, Ad comedendum aptus, Quem epulari possis. νητικόε, Ad epulationem pertinens, idoneus: θοινητικά [θοινατικά] όργανα, Instrumenta, quae ad epulationem pertinent, Cic. ap. Xen. ((Ec. 9, 7 ) interpr. Θοινήτωρ, Epulo, Conviva, Comestor, Devorator, ap. Suid."il\eo γάρ δίά λοιμόν όληε θοινήτορα χέρσου. [" Jacobs. Anth. 8, 96." Schaef. Mss. Νοηη. Jo. 19, 2. 72, 22. * Θοινητήρ, unde] Θοινητήριον, Epulae, Dapes, Id ipsum, quod epulamur, coenamus, κατάβρωμα, τροφή, Hes. [" Cattier. Gazoph. 31." Scbaef. Mss.] Pro quo Θοινατήριον dicit Eur. [Rhes. 515.] Reperitur vero ETIAM Θοίναμα, Epulum, Convi- Θ01- D vium, ευωχία. [Eur. Or Ion Athen Θοινατήρ, iesch. Ag Θοινάτωρ, Eur. Ion * Έκθοινάω, iesch. Pr ] Kaταθοινάω, Absumo epulando, in coena, Depascor, simpl. Comedo; nam καταθοινήσαντεε, καταφαγόντεε, Hes. Ead. signif. usurpatur etiam voce media: τοΰ τον κατεθοινήσατο, iesop. [" Med., Diogen. 7, 52." Wakef. Mss. * " Καταθοινέομαι, Ind. ad Leon, Diac " Boiss. Mss. * Ιννθοινάω, unde * Ιυνθοινά^ Eur. EI. 638.] [* Θοινάζω, Convivor, Epulor, Xen. Ages. 8, 7, Anonym. ap. Suid. ν. Ευφημία. * Θοινίζω, Epulo accipio, Herod. 1, 129 ] " ΘΩΜΑΙ, Cceno, Epulor. Ηεβ.βηΐπιθωμένονϊβΙΓεη " pro θοινωμένονε, εΰωχουμένουε : et θώνται pro θοι- " νώνται, εΰωχοΰνται, εΰθηνοϋνται. Etym. quoque " hujus ν. meminif, scribens, θώσθαι Dores vocare " τό εΰωχεισθαι, a θώ quod est εΰωχοΰμαι. Θωσασθαι " Hes. itidem exp. έΰωχήσασθαι, μεθυσθήναι. Θωστή- " ρια Eid. sunt * εΰωχητήρια." [Vide oranino Schn. Lex. ν. Θοίνη.] ΘΟΛΟΣ, ό, Sordes turbidae, Turbamentum sordidum : quale coenum est aut faex. Athen. (298.) tradens anguillas degere in locis limpidis et pnris, scribit piscatores, cum eas venantur, aquam turbare, ut suffocentur: Λεπτά γάρ 'έχουσαι τά βράγχια, αντίκα νπό τοΰ θ. τουε πόρονε έπιπωματίζονται, Α cceno illo sordido et turbato. Peculiariter Fuscus et turbidus humor, quem sepiae emittunt, Atramentum sepiae, Plut. (10, 70.) de sepia, Τήν γάρ καλουμένην μΰτιν παρά τόν τράχηλον έχουσα πλήρη ζοφεράε ΰγρότητοε, ήν θ. καλοΰσιν, όταν καταλαμβάνηται, μεθίησιν έξω, τεχνωμένη τήε θαλάττηε διαθολωθείσηε, ποιήσασα περί αΰτήν σκότοε, υπεκδΰναι καί άποδράναι τήν τον θηρενοντοε όψιν. De qua sepiarum solertia Plin. etiam mentionem facit 9, 29. Ubi sensere se apprehendi, effuso atramento, quod pro sanguine his est, infuscata aqua absconduntur. Atben. (323.) Έν δέ rjj μύτιδι ό θ. έστιν' αΰτη δέ κείται παρ' αΰτό τό στόμα, κΰστειαε τρόπον επέχουσα. Sed et polypo pisci tribuitur. Athen. (3l6.) "Εχει δέ καί τόν λεγόμενον θ., οΰ μέλανα, καθάπερ σηπία, αλλ' νπέρυθρον, έν τφ λεγομένψ μήκωνι' ό δέ μήκων κείται επάνω τήε κοίλίαε, οιονεί κύ στιε. Accentum autem in ultima collocari tradit Eust., ad differentiam τοΰ θόλοε, de quo infra. Alicubi tamen θόλοε etiam scriptum reperitur; sed plnribus in 11. θολόε. Hes. legit θόλοε : nam θόλοε non solum exp. στρογγυλοειδήε οίκοε, sed etiam τό τήι σηπίαε μέλαν. Cum Eust. facit Suid. Adj. ab Hes. exp. τεταραγμένοε, Turbatus, Turbidus. ["Inde compar. θολώτεροε οϊνοε, Athen quem ad 1. vide Animadv. Schw." Schw. Mss.] Collocat vero accentum in ultima, sicut iu praecedenti θόλοε in penult. [" Ad Timaei Lex Lennep. ad Phal. 58. Wakef. AIc Jacobs. Anth. 7, 212." Scbaef. Mss. * Θολομιγήε, Onatas Stobaei Phys. 98. ubiperperara μογήε. * " Θολοποιέω, Syntipae Fab. Ms. p. in. 33." Ind. Scap; Oxon.] Θολώδηε, Turbido cceno similis, plenus, Faeculentus. [Hippocr. 285.] " "A- " θολοε, Expers βόλοι/, Non turbidus : ideoque Pu- " rus, Limpidus." [" Ad Lucian. 2, 61." Schaef. Mss. * Θολόειε, Ορρ. Ά. 3, 164. ubi tamen legitur et δι' αίθαλόεντοϊ.] Θολόω, Turbo, cceno sc. faeculento excitato: unde Gall. Troubler. Athen. (298.) de piscatoribus anguillas venantibus, quae in locis limpidis degere amant, ut paulo ante etiam dixi, Διό καί οί θηρεύοντεε θόλοΰσι τό νδωρ, ίνα άποπνίγωνται. Gal. ad Gl. Θολοϋται καί παχύνεται τό αίμα, Turbidus redditur et crassus sanguis. Metaph., ut Lat. Perturbo, Eur. Alc. (1066.) Δοκώ γάρ αΰτήν είσορών, γυναϊχ opqv Έμήν θολοί δέ καρδίαν' έκ δ' ομμάτων Πηγαί κατερρώγασιν, Turbat mihi cor, Perturbat animum meura, ταράττει. Infusco, Inquiuo, Antiphanes ap. Athen. (338.) Τάί σαπίαε δόε πρώτον. Ήράκληε άναξ, "Απαντα τεθολώκασιν' οΰ βαλεϊε πάλιν E2s θάλατταν καί πλυνείε ; Omnia sepiae atramento infuscarunt, inquinarunt Ί Θολώσαι, πληρώσαι, στεγάσαι, ταράξαι, σκοτίσαι, Hes. [" Wakef. Alc Τ. Η. ad Plutum ρ Timaei Lex et n., Toup. Opusc. 2,282. Conf. c. δ., Jacobs. Anth. 11, 182. Boeckb. in Plat. Min. 172." Schaef. Mss. Jambl. V. P Kiessl.] Θόλωσιε, Turbatio, Infuscatio, Inquinatio, quae fit sordibus turbatis; Turbamentum, Inquinamentum, VV. LL., quorum altero Sallust. utitur, altero GelJ. [* Θολωτό, unde] " 'Αθόλωτοε, Non turbatus: οΰ " τεθολωμένοϊ. Hesiod. ("Ε. 2, 213.) Κρήνηε άενάο»

10 4299 ΘΟΛ [ρρ ] ΘΟΛ 4300 " καί άπορρύτου, ή τ' άθόλωτ-os, Qui turbatus ηοη sit, Α Turbidus s. Turbatus sum : θολερεϊν, * ταρανίζεσθαι, Hes. ^ " sed limpidus. Itidem άθόλωτον Hes. exp. καθαρόν, " Suid. άτά,ραχον." Άναθολόω, Turbo, pro simplici βολόω, Eudaeo Turbo ap. Aristot. de Gen. Anim. Δ«ό καί άναθοχοϋται ό οίνος μιγνυμένης τής ιλύος : ap. Eund. voce activa, Ου γάρ ρφδιον τήν άρμόττονσαν πάσιν άποδιδόναι βερμασίαν, άλλα τοις μεν έλλείπειν, τοίς δέπλεονάζει» και άναθολοΰν, οίον σήπουσαν. [" Τουρ. Opusc. 2, 283. ad Timaei Lex. 143." Schaef. Mss.] Άναθόλωσις, Turbatio, μολυσμός, Bud. e Damasc. 45. Θυμοί δέ, ζέσις έστι τοϋ περί καρδίαν αίματος, εξ άναθυμιάσεως τής χολής fj ά. [Plato de LL. 7 ρ * Άποθολόω, ap. Suid. V. Ύεθολωμένος, Άπό τ ανίας άπεθολοϋθ'ή καρδία, al. Etym. Μ. " Wakef. Alc " Schaef. Mss. * "Άποθολέω, Philostr. V. A. 6, 11." Kall. Mss.] Διαθολόω, Perturbo, Infusco, effuso sc. θόλοι, Plut. (10, 71.) de sepia, Τής θαλάττης διαθολωθείσης ποιήσασα περί αυτήν σκότος, Infuscata aqua atramento effuso ; sie enim Plin. de ead. sepia scribens, loquitur, vide Θολός. Διαβολέων τάς όψεις, Turbidius invadens oculos ut pulvis, VV. LL.; quasi Β a διαθολέω : nam et βολέω pro βολόω in iisd. ponitur; sed mendosum utrumque videtur. [*Έκθολόω, Procl. Paraphr. Ptolem. 13, 12. p. 183.] Έπιβολόω, Infusco, Obfusco, Perturbo, Turbidum reddo, έπισκοτω, ταράττω, Hes. Citatur ex Alex. Aphr. et Luciano (2, 326.) In VV. LL. exp. etiam Considero ; sed puto eos, qui sic interpretati sunt, deceptos esse, quippe qui pro έπισκοτώ, quo verbo boc ipsum ab Hes. declaratur, legerint έπισκοπώ. [Jambl. V. P * Άνεπιβόλωτος, Sext. Emp. adv. Math. 1,303. "Marin.Proclol3." Routh.Mss.] Καταθολόω,ΤιιΛο, Turbidum reddo. [* Καταθολόω, Inquino, Anaxag. 150.] "Συνθολόω, pro βολόω," [" Theod. Prodr * Συνθόλωσις, Conturbatio, Tzetz. Chil. 8, 887." Elberling. Mss. * 'Υποθολόω, ielian. Η. Α. 4, 31.] Θολερός, Turbidus, cui ορρ. καθαρός, Limpidus, Purus : proprie de aqua et rebus liquidis. Thuc. 2, (102.) Τό, τε γάρ ρεϋμά εστι μέγα καϊ ττολν καί θ., Lucian. (1, 55.) loquens de voluptate, Ύψ' ής δέ ρεούσης άεννάω τε και θ. ρεύματι πάσαι μέν άνευρύνον- C ται οδοί. Athen, (298.) de anguillis, Πνίγεσθαι γάρ εν τφ θ.: de quibus paulo ante ex Aristot. dicit eas χαίρειν καθαρωτάτω ϋδατι. Possit tamen hic etiam exponi Cceno ; coenosa enim aqua et limpida s. pura sibi opp. At per θ. πνεϋμα ap. Auctorem Prorrhetici, alii putarunt intelligi Spiritum plennm vaporis, qui expiratur; al. Graveolentem, al. Raucum, al. Perturbatum, tanquam eo nomine difficilis respiratio intelligatur. Plerique vero ηοη Θ. sed θαλερόν per α scribunt, quasi θάλλον καϊ άκμάζον, Florentem et vigentem, Magnum atque vehementem. Verurn Hippocr. nullo in libro, qui suus legitimusque sit, visns est vel spiritum vel quidvis aliud, θολερόν noxninasse, ut scripsit Gal. Comm. in Prorrhet. Haec Gorr. Θ. πνεϋμα Gal. Lex. Hippocr. exp. μέγα καϊ δεδιωγμένον. Sordidus, Immundus, Plut. (8,667 ) Καί τό θ. περϊ τήν δίαιταν τοϋ θρέμματος, έχει τινά πονηρίαν, Sordes illius pecudis in victu, loquens de sue. Possit hic etiam verti Coenosus et sordidus victus ; nam siies coeno delectari notum est, et θόλος D de Coeno fluminum et locorum palustrium dici, supra annotatum est: unde θολερός, βορβορώδης, Hes. Coenosus, Lutosus. Nicander Θ. (130.) Ήνίκα, θορνυμένου έχιος, θολερφ κννόδοντι Θουράς όδάξ έμφϋσα κάρην άπέκοψεν ομεύνου, Schol. σπορίμω, quoniam sc. viperaa in coitu ore συνέχονται, vel όλεθρίψ, Pernicioso. X" Markl. Suppl Boeckh. in Plat. Min ad Timaji Lex Wakef. S. Cr. 3, 72. ad Herod. 305." Schaef. Mss. Anal. 2,178. ielian. Η. A. 14, 9. Θολεράν πλίνθον νίζειν, Laterem lavare, Theocr. 16, 62. Θ. λόγοι, iesch. Pr. 885 ] Θολερως, Turbide. At θ. προβαίνειν, Titubanter incedere. Suid. enim annotat dici επί των άστάτως καϊ τεταραγμένως προϊόντων καϊ μή καθισταμένην καί ασφαλή πορείαν εχόντων. Id ipsum estetiam ap. Hes. [Etym. M: Phot.] " Θολερόφρον, Hesychio est μέγα: aliis " Elatum anirao." [* " Θολερόχρους, ad Timaei Lex. 143." Schsef. Mss. * Θολερώδης, Theophr. de Igne 24. * Θολερότης, Hippocr ] Θολερέω, Turbo, Θόλοϊ, Tholus, Camera aedificii, qu altius crescens, rotunda forraa in fastigiatum cacumen desinit; Testudo in orbem circumacta; Testudinis umbilicus, aut erectior camera, templorum hemisphreriis, i. e. Cuppolis, addi solita. Tholus, ut Servius ^ln. 9. exp., proprie est veluti Scutum breve, quod in medio tecto est, in quo trabes coeunt: ad quod, sc. in templis, dona consueverunt suspendi. Ovid. Fast. 6. de templo Vestae, Par facies templi, nullus procurrit in illo Angulus: a pluvio vindicat imbre tholus. Idem eod. 1. curvum tholura dicit. Vitruv. 4, 7. De Tuscanis rationibus aedium sacrarum, In medio tecti ratio ita habeatur, uti quanta diametros totius operis erit futura, dimidia altitudo fiat tholi praeter florem : Idem 7, 5. scribit Apaturium Alabandensem finxisse sceuam in minusculo theatro, in eaque fecisse pro columnis signa, centaurosque sustinentes epistylia, tholorum rotunda tecta, fastigiorum prominentes versuras, coronasque capitibus leoninis ornatas: quae omnia stillicidiorum e tectis habere rationem : praeterea super eam nihilominusepiscenium, in quo tholi, pronai, semifastigia, omnisque tecti varius picturis fuerit ornatus. Apud Varron. 3, 5. in ornithonis descriptione, mentio fit tholi rotundi columnati. OTKOS είς όξυ άπολήγουσαν έχων τήν στέγην, Hes., Domus tectum habens in acutum fastigium desinens. Rotunda forma aedificium, Bud. στρογγυλοειδής οίκος, Hes. περιφερής, Suid. Θόλος, ή, Athenis Locus, in quo πρυτάνεις καϊ ή βουλή συνειστιώντο, Hes. έν ω έδείπνουν οί πρυτάνεις, Suid.: propterea quod forma rotunda extructus esset. De quo ap. Paus. Att. 53. Βουλευτηρίου των πεντακοσίων πλησίον θόλος έστι καλουμένη : J. ΡοΙΙ. 8. Ή θόλος, έν rj συνεδείπνουν εκάστης ήμέρας πεντήκοντα τής τών πεντακοσίων βουλής. Andoc. ρ. 8. Τήν δέ βουλήν είς άκρόπολιν ίέναι, κάκεί καθεύδειν, τούς δέ πρυτάνεις έν τή θ., Plato Αρ. Socr. (20.) Πέμπτον αύτόν είς τήν θ. προσέταξαν άγαγεϊν έκ Σαλαμίνος. Bud. ap. Dem. 175(=419 ) dicit esse Locum scribarum, e quo haec citat, Καί τό τελευταΐον ύφ' ύμών γραμματείς χειροτονηθέντες, δύο ετη διετράφησαν έν τή θ. Quibus e Schol. subjungit, Τόπος ήν, ένθα έσιτοδοτούντο οί τοϋ δημοσίου γραμματείς οί χειροτονηθέντες έκ τής πόλεως: ita appellatus διά τό θολοειδές καϊ στρογγύλον έχειν τό σχήμα. Homero iedificium rotundum, in quo vasa quotidiano usui necessaria reponebantur, ut disci, crateres, pocula, Eust., addens tamen e Lex. Rhet. θόλοι, στέγαι, επάλξεις, καμάραι. Od. Χ. (441.) Δμωάς έξαγαγόντες έύσταθέος μεγάροιο Μεσσηγύς τε θόλου καί άμύμονος έρκεος αυλής. Id autem a θέειν et ολον derivatum vult Eust. quasi τό περιθεόμενον. In balneis vero θόλος, mascul. gen. dicitur, quod alio nomine Laconicuro, Bud. Locus orbiculari ambitu in se recurvus, in quo sudor elicitur sicco calore. Alex. Aphr. Probl. l. Καί μάλιστα έάν μή διαφορηθώσιν ύπό τοϋ ξηροϋ θ., Si ίη Laconico sicco ηοη distabuerint iinmodica sudatione, Blld.: Idem, Καί μάλιστα έάν άέρι σφόδρα θερμω καϊ τφ ξηρφ θ. διαφορηθώσι τήν υγρότητα διά τών ίδρώτων, Si aere vehementer calido et vaporario sicco sudoribus immodicis exbausti sint, Bud.: ubi ξ. θ. id esse volunt, quod Cic. Assa in balneariis vocat, Seneca Sudatoria: hancque balneariam cellam oppositam esse ei, quae μαλακτικός οίκος dicitur. Unde ap. Alex. Trall. Μή έν τφ οίκο) τφ έχοντι τόν θερμόν άέρα, άλλ' ές τόν έξώτερον οίκον υποστρέψαντι, όν καϊ μαλακτικόν καλοϋσι: et, Άποπλϋναι δεϊ έλαιον, καί ευθέως άμα τφ είσελθεΐν έπϊ τόν έξω θ., συγχρίεσθαι τό σώμα. Alciphr. Δραμεϊν εις τάς θ., ή τάς καμίνους τών βαλανείων. Athen. (501.) explicans quae sint βαλανειόμφαλοι φιάλαι ap. Cratinum, ex Asclepiade Myrleano, ita eas appellatas tradit, quoniam oi ομφαλοί αύτων καί τών βαλανείων οί θ. 'όμοιοι είσιν. Ubi annotandum est his quoque balneariis tholis a rotunda forma nomen esse inditum, quippe qui phialis βαλανειομφάλοις similes sint: quemadmodum Vitruv. quoque in laconico cameraj curvatu» ram esse dicit. Vinculi genus quoddam, quod

11 4301 ΘΟΡ [ρρ ] ΘΟΡ calvariae adhibetur, ubi summum caput, et quod Α inter ipsum frontemque est, vincire convenit, cujus injiciendi rationeui Gal. de Fasc. exp., Gorr. [" Timaei Lex et n., Gail. ad Xen Valck. Anim. ad Ammon ad Herod Fac. ad Paus. 1, 18. Kubn. 12. Bergl. Alciphr. 94. ad Charit Jacobs. Anth. 12, 85." Schaef. Mss. Demostb. 442, 19 ] Θολοειδής, ό, ή, Tholi forraam habens, Athen. 5. Ναοί 'Αφροδίτης θολοειδής, Templum cainerae in orbem circumactaemodorotundum. Dion quoque 53. scribit Pantheum ap. Romanos esse Θ.: id enim hemisphaerio tectum est, h. e. circulata camera; inque medio hemisphaerio lumen ad circinum factum. Et πώμα θ., Operculum testudinis convexae formam habens, Camerae instar rotundum. [" Casaub. Athen. 99. (205.) Valck. Adoniaz. p. 343." Schaef. Mss.] Θολοειδώϊ, In formam tholi, testudinis s. camerae rotundae, In formam testudinis convexae, Diosc. 4, 76. Όπίζεται δέ περιχαραττομένης τής ρίζης θ., καί τοϋ συρρέοντος είς την κοιλότητα συλλεγομένου, ubi legitur tamen et πολυειδώς: 172. Σι/λ- Β λέγεται δέ 6 οπός τής κεφαλής από τής ρίζης άφαιρουμένης καί θ. τεμνομένης είς κοιλότητα' συρρει γάρ εις αυτήν 6 οπός, καί ούτως αναλαμβάνεται είς μύακας, Ιη testudinis speciem cultro excavata, Ruell. Quibus vv. Marcellus Diosc. in radicum sectione ad excipiendum liquorem, nihil aliud intellexisse existimat, quam excavandam esse radicem ea fornia, ut a superiore parte majore gyro et laxius cavum illud sit, descendensque paulatim in punctum desinat, non aliter quam ea, quac terebro perforantur: ut ρ. Θ. eis κ. τ. sit, In profundum excavata radice, ut humor ia cavutn confluat. Addit posse Θ. esse ab illa τοϋ θόλος signif., qua pro iedificio accipitur, cujus tectum in fastigium acutum desinit: ut Θ. sit In formam ejusmodi tholi inversi. Plin. de scammonio colligendo, scribit radicem circa canife ortum excavari, ut in ipsam confluat succus. Quibus quidem exprimitur τό τέμνεσθαι είς κοιλότητα, at ηοη θόλοειδώϊ. Idem Diosc. 4, (157 ) de thapsia, *Ή κοίλανθέϊσα αυτή έν εαυτή θ. ή ρίζα καϊ πωμαζομένη πρός τό C καθαρόν μένειν τόν όπόν. [" Diog. L. 84." Wakef. Mss. * Θολικάν στοάν, Suid. ν. Ααμιανός. * Θολωτός, Jo. Phoc. in Leon. Allatii Symmict. ρ. 23. Ό δέ τοιούτος ναός έστιν ό πας θολωτός έπιμήκης, * κυλιν δρωτός.] 1Γ Θολία, Pileus in acutum desinens, vel, ut alii exp., Umbraculum, Eust. Pileus fastigiatus, cameratus ad formam tholi, Petasus, Umbella, Muscarium, Umbraculum, VV. LL. J. Polluci est πλέγμα τι θολοειδές, φ άντϊ σκιαδίον έχρώντο αί γυναίκες. Theocr. Schol. exp. σκιάδων et πέτασον: 15,(39 ) Τύμιτέχονον φέρε μοι, καϊ τάν θολίαν κατά κόσμον Άμφίθες. Cista operculum habens convexae camerae instar rotundum, κίστη έχουσα θολοειδές τό πώμα, J. Poll. [" Lobeck. Aj. ρ. 359 Valck. Adoniaz. ρ. 343." Schaef. Mss.] ΘΟΡΩ, SIVE Θορέω, Salio, Insilio, II. O. (380.) Μάλλον έπ' Άργείοισι θόρον, μνήσαντο δέ χάρμης, Θ. (252.) Μάλλον έπϊ Τρώεσσι θόρον, μνήσαντο δέ χάρ- 1) μης, Hesiod. (Ά. 321.) έπί δ' ίππείου θόρε δίφρου, Ιη equestrem currum insiliit, Apoll. Rh.(l, 129ο.) θόρεν ές Ύύφιν. Et in partic., Od. Ύ. (32.) άπό λέκτροιο θοροϋσα Γρηϊ περιπλέχθη, Desiliens a lecto. Eust. tb. facit θόρω: at in LL. est θορέω: quod et in compp. quibusdam thema poni posse, apparet. Θορέω, όχεύω, Hes. i. q. θόρνυμαι hinc derivatum. II Et θεάομαι, Suid. [" Θόρω, Ilgen, ad Hymn Θορέω, Jacobs. Anirn Heyn. Hom.7, 58. Verh. ad Anton. Lib. 302." Schaef. Mss. * Άμφιθορέω, Apoll. Rb. 3, 1372.] Άναθορέω, Resilio, Bud. e Synes. Καί άναθορόντες έφυγον, Metu retrocedentes. Item Prosilio, Bud. ap. Herodian. 2, (6,10.) Ώείθουσιν ουν αύτόν άναθοροϋντα τοϋ σκίμποδος δραμεϊν, Ε lectulo prosilienteni : (2, 1, 15.) Έν τοιαύτη γοϋν αύτόν φασι μεϊναι ψυχής άταραζίψ, ως μηδ' άναθορεϊν τοϋ σκίμποδος, Ut ne prosilierit quidem electulo; Ut ne lecto quidem se moverit, Polit.: Plut. Cam. Άναθορων έκ τής στιβάδας. ""Ανθορε, JEol. et poet. sync. 430? " pro άνέθορε." [«Ad Lucian. 1,813. Τ. H. ad* ad Charit Reiz. Belg. Gr Boiss' Fliiiostr ad Xen. Eph V Schaef Mss.] Άποθορέω, Desilio, Exilio, Herod. (1, 80.) 'Αποθορόντες άπό τών ίππων, Ab equis desilientes descendentes cum impetu, quadam velocitate impetuosa. Είσθορέω, SIVE Έσθορέω, Insilio. Unde έοβορεν, Insiliit. [" Heyn. Hom. 6, , 118." Schaf Mss. jelian. Η. A. 14, 24. * " Ιυνεισθορέω, Hesych." Wakef. Mss.] Έκθορέω, Exilio, Lucian.(i, 292.) Ώί βαθύν έκοιμήθης, <5 τέκνον, ος ούκ έξέθορε'ς μεταξύ τυφλού μένος. VV. LL. sine Auctore, Έξέθο* ρον τοϋ ένυπνίον, Ab insomuio exilii. Ιη iisd. e Laciano (1, 813.) 'Από τοϋ ύπνου έκθορεϊν, Ε somno exilire. Ead. ap. Hesiod. (Θ. 281.*)"Εκθορε Χρυσάωΰ, interpr. Emicuit. [* Διεκθορέω, Ορρ. 'Α. 4, 674.] " Προεκθορέω, Proailio, vel Ante prosilio. Synes. de " Insomn. Τό τοϋ προεκθορόντος πράγματος εϊδωλον " δυσεπίγνωστον." [* Προσεκθορέω, Plut. 10, 798. ex emend. Wyttenbach. * " Συνεκθόρω, Is. Porphyrog. in Allatii Exc. 292." Boiss. Mss.] Ένθορέω, Insilio* Apoll. Rh. (2, 120.) ένθορε μέσσφ, In medium insiliit. Et Hom. ante ipsum II. Φ. (233.)Ή, καί ΆχΛλεόί μέν δουρίκλυτος ένθορε μέσσφ, Κρημνού άπαίξμς, Ιη medium Scamandrum insiliit, Insiluit medio, ut Lucan. Insiluere vadis. Apud (II. E. 161.)'fl s δέ λέων έν βουσϊ θορών, Insiliens in boves, Cum assulta invadens, pro ένθορών. Synes. Ep Καί παίσας έκ χειρός λίθω * κροταφιαίαν πληγήν, ού βαλών, άλλ' ύσπερ πυξ ένθορών, Tanquam pugno feriens et insiliens, incursans; Impacto cum saltu pugno, Bud. " Έπενθορέω, Insilio, Irruo : unde aor. 2. έπένθορε " in Epigr. cum dat., Soph. Trach. p (919.) " έπενθοροϋσ' άνω pro έναλλομένη άνω είς τήν κλίνην, " Schol." Έπιθορέω, Assilio, Insilio, Supersilio. " 'Επιθόρομαι, Insilio, VV. LL." [Pind. Π. 4, 64.] Καταθορέω, Desilio, Bud. e Luciano, [Herod. 3, 86.] Καταθορόντες άπό τών ίππων. " Προθορών, i. q. προ* " πηδήσας s. προεκθορών, Prosiliens, II. Ρ. (522.) et " Apoll. Rh. 2." [4, 641. * Άποπροθορύν, 3, Orph. Arg. 547 ] " Έκπροθορών, Prorumpens; He- " sychio δρμήσας." [" Synes. Hymn. 3, 406." Boiss. Mss. * Ύπεκπροθόρω, Ορρ. Κ. 4, ΐ6θ. * Συνθορέα), ^lian. Η. Α. 5, 7 ] Ύπερθορέω, Supersilio, Transilio, II. Θ. (ΐ79.)"Ί" τοί δέ ρέα τάφρον ύπέρθορέονται όρυκτήν: e Dem. (422.) ύπέρθορεν, Saltu exiliit. [* " Θορίζω, Hesych." Wakef. Mss.] " Θόρισμα, " Hesychio δέλεαρ ίχθύσι, Esca capiendis piscibus." fl" Θορνύω, SIVE Θόρνυμι, Insilio, Ineo, vocab. obscoenum. Θόρνυμαι quoque s. Θορνύομαι active pro eod. capitur. Nicander Θ. (130.) loquens de vipera femina, Ήνίκα, θορνυμένου έχιος, θολερψ κυνόδόντι Θουράς όδάξ έμφϋσα κάρην άπέκοψεν όμεΰνου, Ineunte masculo, Coeunte. Et Herod. (3, 109.) ρ. 51. itidem de viperis loquentem, 'Επεάν θορνύων ται κατά ζεύγεα, καί έν αύτη y ό έρσην τή εκποιήσει, άπιευμένου αύτοϋ τήν γονήν, ή θήλεα άπτεται τής δει 1 ρής, καϊ έμφϋσα, ούκ άνίει πριν διαφάγη, Cum coeunt libidine agitatae. Et Poeta qnispiam ap. Eust. τήν μύραιναν σύν ούλοβόροις έχέεσσι Θόρνυσθαι προλιπονσαν άλόί νομόν, Cum viperis coire, vel, ut ipse exp., σπερμαίνειν, θορόν δέχεσθαι. Quas Plin. quoque serpentium coitu impleri scribit: alibi itidem e Licinio Macro tradens, eas feminini tantum sexus esse, et concipere e serpentibns. Atque ita in h., quem Eust. citat, 1. et ap. Herod. videtur dici de ferainino sexu, nibilque aliud esse quam όχεύεσθαι: cum alioqui potius de mare dicatur, sicut όχεύειν et μίγνυσθαι. [" Bast Lettre 101. Brunck. Soph. 3,475. An Tragicis usurpatum, Porson. Med. 284." Schaef. Mss. Theolog. Arithm. p. 45. * Έκθόρνυμι, Μ. Απton. 8, 51.] Έπι θόρνυμαι, Ineo, ea signif., qua mas inire feminam dicitur, Lucian. 213(=2,422.) Ταύρος άγελάρχης βουσιν έπιθύρνυται, καϊ κριός ολην τήν ποίμνην άρρενος πληροί σπέρματος, Taurus armenti du ctor vaceas init, Bud. Et έπιθορνύμεναι ap. Hes. σπερμαίνουσαι καί ζωογονοϋσαι. [Philostr * Ύποθόρνυμι. ^Elian. Η. Α. 17, 46.] Θορή, ή, ΕΤ Θορός, 6, Semen genitale, quod sc. mas feminam iniens, effundit, Genitura, Herod. S,

12 4303 ΘΟΡ (101.) ρ. 50. Τοιαύτην δέ καϊ Αιθίοπες άπίενται θορήν. Α Paulo ante vero dixerat, Ή γονή δέ αυτών τήν άπίενται ές τάς,γυναίκας: ut yovf) et θορή idem sint. Plut. quoque θορή simpl. pro Semine genitali hotninis accepit, i. e. γονή, ut Idem ait. At θορός Aristot. de Piscium semine dixit, Bud. Sic in VV. LL. ap. Theoplir. exp. Virus genitale, quo pisces ova sparglint. Plut. (8, 526.) Ούδεϊς έώρακεν οϋτε θορόν οΰτ' ώόν έγχελυν έχον σαν, Nec humorem foetificum, nec ovum. Ab Opp. etiam pro σπέρμα accipi testatur Schol. Nicandri. Θόρ os, * άφροδισιαστής, όχεντής, Hes. Initor, Admissarius. [* " Θοροποιός, Heyn. Hom. 6, 123." Schaef. Mss. Etym.M. *"Αθορος, Anton. Lib. c. 13. p. 96. Verh., Bast. Ep. Cr * Θορόεις, Ορρ. K. 3, 522. * " Θορώδης, Seminalis, Nemes. 209." Wakef. Mss.] Θοραϊος, ΕΤ Θορικός, Seminalis: Θορικός πόρος, Aristot. Meatus humoris foetifici s. seminis genitalis, Athen. (315.) de orpho pisce, "Ιδίον δ' έν αΰτφ έστϊ τό τους θορικούς πόρους μή ευρίσκεσθαι. Et in VV. LL. τα θορικά, Partes seminales, Seminis genitalis conceptacula. At θοραϊος ap. Β Nicatidr. Θ. (583.) est ejusd. cum Θορικός signif., Ήέ καί έξ έλάφοιο ταμών πηρϊνα θοραίην, Cervae genitalia. " Θορυκά, Θορύμενοι, Θόρυξις, perperam in VV. LL. " scripta pro θορικά, θορνΰμενοι, θώρηξις." [* "Ενθορος, Nicander Θ. 99 ] Per epenth. autein dicta videntur, quae ap. Hes. SUNT : Θονρην, quod exp. βάτην s. αϋηβάτην, quasi a θούρης, Admissarius, Qui init. Θουρηταϊ, Initus, ai τών ζώων μίξεις : ΕΤ Θουρήθρα itidem Initus, όχειά. " Apud Hes. scriptum Θον- " ρήτρα, όχεία." Apud Hes. est ETIAM Θουρά, ή * όρεκτικώς έχουσα, καταφερής, quasi a θουρός. Vereor tamen ne θουράς scripserit. " Θουρήεντος Hes. exp. " λάγνου, Libidinosi, Salacis." [* " Θορίσκομαι, Semen concipio, Anton. Lib ( Verh.)" Wakef. Mss.] 1Γ Θοϋρος, Impetuosus, Qui cum assultu impetit, impetu assultat, 11.0.(127 ) έπέεσσι καθήπτετο θοΰρον "Αρηα, Apoll. Rh. (1, 466.) δόρυ θοΰρον. I. est q. όρμητίας S. ορμητικός : Ut θοΰρος άνήρ ap. Suid. ex Epigr. [" Markl. Suppl Dioscorid. 14. Jacobs. c Anth. 12, 72. Heyn. Honj. 5, , 123. Wakef. ad Mosch. Epigr. 2. Alberti Peric. Cr. 88. Toup. Opusc. 2, " Schaef. Mss.] Cujus fem. EST Θοϋρις ΕΤ Θουράς : quorum prius ap. Hom. frequens est. Β. H. (164.) θοϋριν έπιειμένοι αλκή ν, Ρ. (81.) έπαυε δέ θούριδος άλκής, Υ. (162.) ασπίδα θοΰριν ΤΙρόσθεν έχε στέρνοιο. Alterius autem sc. τοϋ θουράς exemplum e Nicandri Ά. habes paulo ante in Θόρνυμαι. [" Θοϋρις, Wakef. Herc. F Jacobs. Anth. 8, 304. Heyn. Hom. 5, , , 57. Nicias 1. Θ ουράς, Valck. Adoniaz. p Alberti 1. c." Schaef. Mss.] Derivantur autem HINC Θ01/- ραίος ΕΤ Θουρικός ΕΤ Θούριος, ί. signif. q. ipsum θοϋρος, primitivuin borutn derivatorum: θουραίην, άνδρείαν, θρασείαν, Ισχυράν, Hes.: sicut θοϋρος inter alia esse dicit θρασν, έρρωμένον. At Θουρικός in VV. LL. est, exponiturque Impetuosus, Violentus : θούριος autem "Αρης, et θούριος Α'ίας ap. Suid.: item θούριος όρνις in VV. LL. ex Aristoph. (B ) Pro θούριος νβτο'άρης Hom. dicit θοΰρος"αρης, ut paulo D ante indicatum fuit. [" Θούριος, Jacobs. Anth. 12, 72. Toup. Opusc. 2, 129 Mitsch. H. in Cer. 106." Schaef. Mss.] Videtur pertinere huc ETIAM Θουριών, ενεργών, Hes. [* Θουρόω, i. q. ορμάω, Lycophr. 85.] ""Αθουρον, Etymologo άπληστου, Inexplebile, " Insatiabile: qua signif. et άητον." [* Άείθουρος, Ορρ. Κ. 2,189 ] " ΤΙολΰθουρος, Multum itnpetuosus, " Multo s. Vehemente invadens impetu. Ορρ. K. 3, " (516.) Νωλεμές ίμείρουσι, γάμων δ' έτι έγγύς έοΰσαι " Οΰ ποτ' άναίνονται πόσιος πολύθουρον έρωήν, Sala- " cem mariti impetum." ΘΡΩιΣΚΩ, Salio, Iflsilio, i. q. θορώ, II. Ο. (683.) de homine, qui bene novit κελητίζειν, ο δ' έμπεδον ασφαλές α'ιεϊ Θρφσκων, άλλοτ έπ' άλλον αμείβεται οί δέ πέτονται: Φ. (126.) Θρφσκων τις κατά κύμα μέλαιναν φρ'ιχ ύπαλύξει Ιχθύς. Et naetapb. ap. Soph. Tr. (1029.) Θρφσκει δ' αύ, θρφσκει Δειλαία διολοϋ σ ήμάς Άποτίβατος άγρια Ν όσος, Excitatur, Tanquam e somno exiliens invadit, Assultat, Cum assultu im- [pp ] ΘΡΑ 4304 petit. Ineo, sicut mas feminam inire dicitur, όχείω, έγκυον ποιώ, Hes. ex jesch. Amymone, θρφσκων κνώδαλα, l. e. * έκθορίζων, σπερματίζων. Θρώσκει. σκει, πηδά. πηθ(, σκιοτά. σκιρτά, άλλεται, άλλετπι τρέχει, πίπτει, ι κολυμβά, Hes.^ II Θρφσκω γνώμcallistratus ap. Hes. pro αισθάνομαι poni scribit. Quidam vero θρφσκουσαι plur. accipiunt pro όρώσαι, Videntes: quara signif. Suidas tribuit etiam τφ θορείν. [" Wakef. Eum.373. (Stanl. 663.) Trach Bast Lettre 166* Heyn. Hom. 7, 58. 8, 137." Schaef. Mss.] Apud eund. Hes. est ETIAM Θρώσσει, quod exp. γενν$, sicut θρώσκω Eid. est γεννώ, item φοβείται. Cujus th. erit θρώσσω. Quod vero ad derivationeni et scripturam attinet, tradit Eust. τεχνικούς quosdam antiquos derivare θορίσκω a θόρω s. θορέω, ut νοίσκω a νώ, e quo, facta transpositione literarum, fieri θρο'ίσκω, atque inde mutato 0 in ω et subscripto t, θρφσκω, atque illud ipsum ι in θρφσμός quoque inde derivato subscribi: licet ea scriptura non ubique observata reperiatur. Est AUTEM Θρωσμός, Tumulus, Locns eminulus, i. q. γηλόφος, Collis, qui e terra quasi subsiliit; In quo plano gradu incedere non licet, sed subsultim descendendum est; Locus eminentior, e quo spectare possumus, a θορείν pro θεάσασθαι, Suid. II. Κ. (ΐ6θ.) Οΰκ αϊεις, οτι [ws] Tpwes έπϊ θρωσμώ πεδίοιο Εΐαται άγχι νεών, Apud Apoll. Rh. 2, (823.) ίλυόεντος άνά θρωσμούς πεδίοιο, [ποταμοίο,] Schol. exp. άναβολάς καϊ άναβάσεις καϊ καθόδους: 3, (198.) ύπέρ δόνακάς τε καϊ ϋδωρ Χέρσονδ' έξαπέβησαν έπϊ θρωσμοΰ πεδίοιο, idem Schol. dicit esse Locum supra flumea eminentem, in quem e navi salitur. [* Θρώσις, Hesycb.] Άναθρώσκω, Sursum salio, Insilio : Άναθρώσκει έπϊ τόν ϊππον, ίη equum insilit, άναπηδφ : nam Hes. άναθρώσκων exp. άναπηδών. Capitur interdum et pro Resilio. [Herod. 3, 64. 7, 18. Apoll. Rh. 3, ,42. II. N. 140.] " Άνθρώσκω, Ionica et " poet. sync. pro άναθρώσκω, in Epigr. Itidemque " Άνθρωσκε ap. Soph. pro άνω θρώσκε, όρχοΰ, Subsili, " Salta." Ώροαναθρώσκω, Hes. et " Suidie *προπη- " δάω, Prosilio." Άποθρώσκω, Resilio, Exilio : άπο θρώσκειν άφ' ίππου, Desilire ab equo ; quod Herod. dicit άποθορεϊν άφ' ίππου, ut paulo ante docui. Sed et νηός άποθρώσκειν dixit Ηοιη. II. B. (702.) Idem Od. A. (58.) fumum dicit άποθρώσκοντα. [* Αιαθρώσκω, Gl. Dissulto, Ορρ. Ά. 1, 549 ] 'Εκθρώσκω, Exilio, i. q. έκθορέω. [iesch. Pers * Διεκθρώσκω, Clera. Alex. ad Gent. 21, 23. * Ύπεκθρώσκω, Ορρ. Ά. 2, 589. * Ένθρώσκω, Lycophr Eur. ΕΙ Ένιθρώσκω, Ορρ. Κ. 4, 432. *'Ενθορίσκω, Hesych.] " Έπενθρώσκω, Insilio, Insulto, Soph." [CEd. Τ. 469 ] Έπιθρώσκω, Insilio, II. Δ. (177 ) Τύμβω έπιθρώσκων Μενελάου. Subsulto, Subsultim progredior, II. Ε. (772.) Τόσσον έπιθρώσκουσι θεών ΰψηχέες ίπποι. Hesiod. Μακρά δ' έπιθρώσκουσα κυλίνδεται. Καταθρώσκω, Desilio, Herod. τήν αίμασίαν, De maceria desilio. [" Tryphiod Νοηη. D. 23, 220. cum gen." Wakef. Mss. * Παραθρώσκω, Dionys. Ρ. 286.] Ύπερθρώσκω, Supersilio, i. q. ύπερθορέω. [Eur. Hec * Ύποθρώσκω, Orph. Arg. 736.] " ΘΡΑΥΠΑΛΟΣ, 6, Tranpalus : arbor ap. Tbeo- " phr. Η. Pl. 3, (6, 4.) et 4, 1," [3. ubi ή θρ. Vide Schneid. Ind. Theophr.] " ΘΡΑΥΠΙΣ, Avis e genere τών άκανθοφάγων ap. " Aristot. Η. A. 8, 3, (4.) quam Gaza Carduelum " interpr. Alibi et θραπϊς reperiri aiunt pro eod." [Codd. Mss. et θλυπϊς et θλιπϊς exhibent. Cf. Γράπ«.] ΘΡΑΩ, Sedeo, καθέξομαι, verbum inus. praeter aor. 1. ined., cujus exemplum Athen. (192.) e Phileta citat, Θρήσασθαι πλατάνφ γαίη ΰπο. [" Τ. Η. ad Plutum p. l6l. Kuster. Aristopb. 11." Schief'. Mss.] " Θρήσαι et Θρήσασθαι, signif. καθίσαι et κα- " θήσθαι, teste Eust. et Schol. Aristoph., necnon " Athen." Θρήνυς, ιιος, ό, Scabellum, ύποπόδιον, A- then. Eust. in II. Σ. (390.) νπό δέ θρήνυς ποσϊν ήεν : Od. Τ. (57 ) υπό θρήννν ποσϊν ήκε Τίροσφνέ' έξ αΰτής (sub. τής κλισίης,) όθ' έπϊ μέγα βάλλετο κώας : II. Ο. (729 ) Θρήννν έφ' έπταπόδην, ubi Eust. Biasc. esse

13 4305 ΘΡΑ [ρρ ] ΘΡΑ 4306 scribit, et signif. vel Cathedram ejus, qui ad gubernaculum sedet, vel θράνον, ubi sc. sedent superioris " pro άστρατον: pro quo puto scr. άστρωτον, Νοη, θρανεύσεται. " Άθράνευτον, ex Eur. (Eneo affert ordinis remiges : de quibus infra suo loco. Θράνος, " stratum. Varin. legit άστράτευτον, Qai n 0 n milib, Sella, δίφρος, ut J. Polluci exponendum videtur; " tavit, Α militia iramunem." sic enirn scribit, 01 θράνοι δέ, δίφροι av δοκοϋσιν είναι: et sic accipit 1., qui paulo post ex Aristoph. sequitur. Apud Hippocr. Sedes utrimque pervia, Grorr. At Gal. ap. eund. Hippocr. θράνον exp. δίφρον * άφοδευτικόν, Sella familiaris, Varro; destinata sc. ad " Θρανίαι, Hesychio sunt θρόμβοι." [Marcellus Sid. 29. ξιφίαι θρανίαι τε : *Θρανίς η ξιφίας, Xenocr. c. 8. Thranis, quem alii Xiphiatn vocant, Plin. 32' 5, 52. * Θρυμίς, Hesychio Ιχθύς ποιός: * Θραμίςκριός. alvum evacuandam. Aristoph. Πλ. (545.) Άντϊ δέ II Θρόνος, ό, Thronus, Solium, Sella augusta, seu θράνου, στάμνου κεφαλήν κατεαγότος, Scbol. υποποδίου, ut Athen. 5. exp., έλευθέριος καθέδρα σύν νποναδίω. Scabelli: addens i. fortassis esse q. θρήννς ap*. Hom. Augustior quam δίφρος, καθέδρα: unde et in sacris J. Poll. vero ibi legit θράνου, et exp. δίφρου, ut jam Literis Deo, regibus, sublimioribusque tum in ccelo dictum est. Eid. Scabellum, ubi coria s. pelles tum in terra potestatibus tribuitur : ut et ap. profel extenduntur. Unde derivat θρανεύεσθαι. In navi nos scriptt. frequenter reperitur βασίλειος θρ. J.PolI. vero dicitur Ubi sedent θρανίται; de quibus paulo ponit cum καθέδρα, έδρα, θρανίον, θράνος, θάκος, έδρανον, δίφρος, quasi synonymon : recensetque inter τά post. Θράνους vocabant etiain τά ξύλα τά κατακλείοντα τούς πλινθίνους τοίχους, J. Poll. Ligna, quibus lateritios parietes, ut Plin. vocat, includebant. κατά κλισμούς τε θρόνους τε. Ubi videtur distinguere τψ κοιτώνι παρακείμενα. Od. Α. (145.) Έξείης 'έξοντο [" Wakef. S. Cr. 1, 130. Brunck. Aristoph. 1, 258. inter θρ. et κλισμός. At II. Ω. (515.) pro eod. poni Τ. H. ad Plutum p. l6l. Kuster. Aristopb. 11. Fr. aiteust. Cum enim dixisset de Achille, Αντίκ' ato 258. Heyn. Hom. 7, 125. Conf. c. θρόνος, ibid." θρόνου ilpro, γέροντα δέ χειρός άνίστη : paulo post Schsef. Mss.] " Αίθρα vos, Suidae τό γυναικείον ύπ οπό- (596.) subjungit, ές κλισίην πάλιν ήίε δίος Άχιλλεύς, " biov, Scabellum quod niulieres pedibus supponunt: "Εζετο δ' έν κλισμψ πολνδαιδάλψ, ένθεν άνίστη. At " quod foramen habere ait, et ei subjici carbones qui- Αιός θρόνος, pro Ipso coelo, quod Jovis sedes est. " bus sese calefaciant. Dicitur θράνος etiam pro Sca- Tbeocr. 7, (93.) Έσθλά, τά που καί Ζανός έπί θρόνον " bello." Θρανογράφος, Parietum pictor : θρανογράφους enim Hes. exp. τούς ευπρεπείς * τοιχογράφους. νος τον Θεού dicitur : Act. 7, (49 ) Deus ipse dicit, ήγαγε φάμα. Sic etiam Matth. 5, (34.) ccelum θρό- QuaB exp. ad Θράνος ordine ultimum, idque synecdochice acceptum, referenda erit. " ΤΙαράθρανος, dicitur Ipsis potestatibus sublimioribus, quae in ccelo sunt: Ό ουρανός μοι θρόνος. Θρόνοι alicubi. accipitur pro " ή παρά τούς θρανίτας οδός, quae et πάροδος, J. Poll. At Epist. ad Col. 1, (l6.) Etre θρ., είτε κυριότητες, είτεάρχαϊ, είτε έξουσίαι. Quo modo ap. Dionys. Areop. quo- " Hes. innuit esse κώπην τινά." [* " Θράνιος, Ad sellam pertinens, Etym.M." Wakef. Mss.] Θρανίον, i. q. que frequenteraccipitur. Pro Ipsa dignitate, cuihonoratior thronusattribuitur, Theophyl. Ep. 79. quara θράνος, h. e. δίφρος, Sella, Hes.: unde et ab J. Poll. recensetur iuter τά τω κοιτώνι παρακείμενα, una cum iingit Isocratis ad Dionysium, Προπομποί γάρ καϊ δίφρος, κλεισμός, θρόνος. Eid. Hes. Opovos. Item λάσανα, h.e. δίφρος *άφοδευτικός, Sella familiaris,varro: ξις, φιλοσοφίας είσϊν άχλύς. Panis cujusdam ηο- ραβδούχοι καϊ κήρυκες, καϊ θρόνων ύφηλοτάτα>ν έπίτευ- comparata sc. ad alvum exonerandam. Eid. Hes. est nien, Athen. (111.) e Neanthe Cyziceno. [" Toup. νποπόδιον, Scabellum : quo modo accipit Schol. A- Opusc. 1, , 221. Emendd. 1, 270. Abresch. ristoph. B. (121.) Μία μέν γάρ έστιν άπό κάλω καί ^Esch. 2, 79- Phanias 6. Jacobs. Anth. 10, 225. θρανίου Κρεμάσαντι σαντόν : intelligit enim ibi Scabellum, quod ii, qui laqueo vitam sibi finiunt, pedilostr Thom. M Wakef. Eum ι Heyn. Hom. 4, 542. Bast Lettre 143. Boiss. Phibus supponunt, cumque ipsum laqueum collo aptarunt, pedibus protrudunt. Τό νπό τοις φατνώμασι 91." Schaef. Mss.] Θρονοποιός, Qui thronos conficit, Plur. θρόνα, Musgr. Iph. T Jacobs. Animadv. σανίδωμα : item τό ύπό τήν δοκόν τι. Pars navis, fabricatur, J. Poll. [* Άθρονος, Greg. Naz. 2, 2f).] Hes., idem, ut videtur, θράνος in navi dici annotatum Άγχίθρονος, ό, ή, Sedem propinqnam, Solium est. Paxillus, Hes., quemadmodum J. Poll. quoque annotat ξυλίφων esse. [" Kuster. Aristoph. 65. Fr ad Paus ad Diod. S. 2, 210. TinjEei Lex Wakef.S. Cr. 1,131." Schjef. Mss.] "Έ- " πιθράνιον, Navis pars, Hes." Θρανίδιον, Sellula, Parvum scabellum. J. Poll. numerat inter τά τω κοιτωνι παρακείμενα, una cum δίφρος, θράνος, θρανίον, et ceteris hujusmodi. [Etyra. Μ.] Apud Schol. Aristopb. SCRIBITUR Θρανίτων, quod itidem exp. * διφρίον, νποπόδιον. Θρανίτης, έρέτης, κωπηλάτης, Remex, qui ϊιι superiore navis parte, h. e. in puppi, remigat: qui θραν'ιται, quoniam remos longiores trahebant, gravioreque labore vexabantur, a trierarchis praeter stipendium publicum, donativum consequebantur. Quod e Thuc. 6, (31.) probari potest, Υπηρεσίας των τριηράρχων, έπιφοράς τε πρός τω έκ δημοσίου μισθψ διδόντων τοίς θρανίταις τών ναυτών. Bayf. Idem Bud. ap. Polyb. (16, 3, 4.) Αού σα πληγήν βιαίαν κατά μέσον τό κύτος, ύπό τόν θρ. σκάλμόν, vertit Sub thranitico scalmo, h. e. Infra s. Post thraniticuin scalmum. Fem. est Θρανϊτις: ut κώπαι, Eust. Remi thranitalum, s. eorum, qui in puppi remigant; Remi longiores, quibus thranitae utuntur in navibus cataphractis, Hes. [Schol. Aristoph. B ] " Θρανήτιδες κώ'~ " παι, ap. Etym. scriptum pro θρανίτιδες. Ita autem " dicuutur Remi quos οί θρανίται impellunt. Apud " Hes. vero Θράντιδες κώπαι, als οί θρανίται χρώνται " έν τάϊς καταφράκτοις νανσί." Θρανιτικός, Qui thranitae est, Athen. (203.) Κώττα* δέ θρανιτικάς [al. *θρανητικάί] οκτώ καϊ τριάκοντα πηχών τάς μεγίστας, Remos longiores, quos θρανιτικούς vocant, 38 cubitorum, Bayf. Eos θρανίτιδας κώπας appellat Eust. Θρανεύω, Supra scabellum, ubi pelles extendi solent, extendo, Schol. Aristoph. Ίππ. (369.) Ή βύρσα σου propinqunm habens, Nonnus (Jo. 96, 14.) cum gen. Χριστός άναξ γενέταο φανείς άγχίθρονος έδρης; q. tamen in 1. vacat έδρης, aut θρόνος noinen, cum άγχι junctum. Άντίθρονος, Oppositum thronum habens, In opposito throno sedens, Ex adverso sedens: θρόνος autem aliquando Solium signif., aliquando simpliciter Quodvis sedile. [" Casaub. Athen. 47 " Schaef. Mss.] Άπόθρονος, Α tbrono veniens: εύχος, Νοηη. [* Αίθρονος, jesch. Ag *"Ενθρονος, Orph. Η. in Natur. 24. * Ένθρόνιος, J.Poll. 10,52.] Ενθρονος, Pulcrum tbronum babens: ήώς, Od. P. (497.) ubi diphthongus propter nietrum dissolvitur. [* Λιπαρόθρονος, ^Esch. Eum. 8O9. * Όμόθρονος, Pind. N. 11, 2. * Ήεριθρόνως, Orph. H. in Astra 4.] Πρωτόθρονος, Qui primo throno sedet, i. fere q. πρω τόβαθρος. [Νοηη. Jo. 157, 18. " Ad Callim. 1, 136. * Πρωτόθρονες,.Jacobs. Anth. 9, 395. Brunck. Anal. 2, 303. Koen. ad Greg. Cor. 207" Schaef. Mss. Lobeck. Phryn. 658.] Σύνθρονος, Qui eod. in tbroiio sedet. [" Casaub. Athen. 47. Brunck. ad /Esch. Pr Meleager fin., Jacobs. Antb. 10, 384. ad Diod. S. 2, 154." Schaef. Mss. * Τρίθρονος, Caesarius Dial. 1, 3. * Ύποθρόνιον, i. q. σκολύθριον, Etym. M. * 1- φίθρονος, Pind. N. 4, 1θ"5. Ί. 6, 23.] Χρυσόθρονος, Aureum thronum habens, II. A. (611.) "Ηρη, Od; Ξ. (502.) ήώς : quam alibi έύθρονον appellavit. [* Θρόνων, ad Greg. Cor. 29. Etym. M cf. Τ. H. ad Plutum 1098.] [* Θρονίς, Themist. Or. 31. p. 353.] Θρονίξω, In throno colloco: θρονί$εσθαι, Solium occupare, quod e Greg. Naz. Orationibus citant VV. LL. Θρο νισμός, Collocatio in throno, Synes. Ep. 57- Μ ή δείν άθετείσθαι τόν παρά σον θρ., Νοη oportere, rejici a te profectam collocationem in boc tbrono

14 4307 ΘΡΕ [ρρ ] ΘΡΕ 4308 Αρχιερατική, ut paulo ante appellat. [" Ad Diod. S. Α 7, , 38g. Dionys. H. 2, Toup.Opusc. 2, 595." Schaef. Mss. Manetho 4, 104.] Θρονιστής, 1, 198." Scliaef. Mss. "Αθροος, Sine strepitu, Ari- Qui in throno collocat, Synes. ibid. Tous δέ θρ. stoph. N *'Αθροεί, Man. Philes 5,149. p erepovs γενέσθαι, Collocatores in throno alios esse. ubi perperam άθρόει.] Άλλόθροο$, ό, ή, Alia voce 'Ενθρονίζω, In throno loco. Et Ενθρονίζομαι, Ιη utens, i. q. άλλόγλωσσος, s. potius άλλύφiovos : sed throno sedeo, Thronum habeo. Eslher 1, (2.) "Οτε haec oratoria, illud poeticum. Sunt qui uno verbo ένεβρονίσθη βασιλεύε 'Αρταξέρξης έν Σούσοις, Quando exp. Diversilinguis. Magis autem expriraeretur corasedit in solio regni sui. Areth. 'Εν TO~IS άγίοιε ένθρο positio per Diversisonus, si fingere hujusmodi comνίζεται Θεόϊ, Sedem suam habet. Bud. Galli nou posita Iiceret. Od. A. (183.) Πλέων έπί ο'ίνοπα solum Tr6ne dicuntegr. θρόνοε, sed et Introniser πόντον έπ' άλλοθρόονς άνθρώπονε: Γ. (302.) Ήλατο ex hoc ενθρονίζω. ^ [" Ad Diod. S. 2, 595." Schaef. συν [ξύν] νηνσιν έπ άλλοθρόονι άνθρώπονε. Utitur et Mss. * Ένθρονισμοε, Inauguratio Episcopi, vox Ec- Herod., licet sit ποιητικώτερον: nani άλλόθροοε στραcles. *'Eνθρονιστήε, Greg. Naz. 2, 29- *'Ενθρονι- τόε ab eo (3, 11.) voeatur Externus exercitus, e conστκόν, τό, Catbedraticum, quod datur pro ordina- sequenti. Άντίθροοε, Vicissim sonans, sonumedens: tione ab Episcopo, vox Eccles. * " Ένθρονίασιε, 3o. οπα, de Voce echus, Epigr. In VV. LL. άντίθροοε Damasc. Ep. ad Theoph. de Imag. Edess. 115." ηχώ e Nonno (Jo. 112,13.) Vox soni contrarii, Con- Boiss. Mss.] tradictio, Responsio. Pro quo rectius fortasse Re- [*Θρονόω, unde *Θρόνωσκ, PlatoEuthyd. p. 277 ] sponsio contradicens. ["Άντίθρονε, Jacobs. Antb. *' ΘΡΟΝΟΝ, τό, Flos, Pigmentum. Hesychio enim 8, , 304." Schaef. Mss.j Αϋτόθροοε μαρτνρίη, " θρόνα sunt άνθη καί τά έκ χρωμάτων ποικίλματα : Ε sua ipsius voce profectum testimonium, Quod " respicienti procul dubio ad II. X de Andro- Β quispiam de se dicit, Nonn. [Jo. 64, 22. * " Βαθυ- " mache, 'Αλλ' ήγ' ίστόν ύφαινε μνχω δόμονύψηλοίο, θροοε, Valck. ad Mosch. ρ. 350." Schaef. Mss. * "Βα- " Δίπλακα, μαρμαρέην, έν δέ θρόνα ποικίλ' έπασσε. ρνθροοε, Const. Manass. Chron. ρ "Ibienim et Schol. exp. ποικίλματα, άνθη, Pi " Boiss. Mss. * Δίθροοε, Νοηη. D.47. " gmenta, Flores. Possis reddere etiam Florida pi- p * Δνσθροοε, jesch. Pers " gmenta et variegata. Theocriti Schol. annotat, Pind. Π. 4, 111.] Έτερόθροοε, q. d. Alterisonus, Qui " θρόνα Thessalos vocare τά πεποικιλμένα ζώα, Ani- est alterius s. diversae iinguae, έτερόγλωσσοε: e con- " nialia variegata : Cyprios, τά άνθινά ιμάτια, Flori- sequenti, Alienigena. [Nonn. D. 5, l60, 33.] 'Erv- " das vestes : ietolos, φάρμακα, Medicamenta, Ve- μόθροοε, q. d. Verisonus, Verum sonans, Veriloquus. " nena, teste Clitarcho : Homerum vero τά ρόδα, [" Νοηη. Jo. 1,60." Wakef. Mrs. Έτυμηθρόοε, Schn. " Rosas, παρά τό άνω θορείν έκ τήε γήε. Nicandri Lex.] Ενθροοε, q. d. Pulcrisonus, Pulcre sonans, " Schol. tradit θρόνα a Nicandro nominari τάε έμπα- Bene sonans, Sonorus, Canorus, Epigr. [Ορρ. K. 3, " θείε βοτάναε, Θ Τών μέν έγώ θρόνα πάντα καί 285.] Ήδύθροοε, q. d. Dulcisonus, Suaviter so- " άλθηστήριανούσων, Φύλλα τε ριζοτόμον τε διείσομαι iians, Epigr. [" Jacobs. Anth. 10, 415. Ruhnk. Ερ. " άνδράσιν ώρη ν. Ubi malim ego φάρμακα, Medica- Cr. 278." Schaef. Mss. * Ίσόθροοε, Νοηη. D. 36. " mina, Pbarmaca, vel saltem Medicas herbas : ut p. 916.] "Κακόθροοε, etcontr. Κακόθρουε, Maledicus, " et pro Pharmacis venenisque accipere possumus " ό κακά θροών." [" Const. Manass. Chron. p. 122." " in Theocr. 2, (59 ) Θέστνλι, νΰν δέ λαβοίσα τύ τά Boiss. Mss.] Αιγύθροοε, ΕΤ Λιγνρόθροοε, q. d. Argu- " θρόνα τανθ', νπόμαξον Τάί τήνω φλιάε καθνπέρτερον : tisonus, Canorus : ut λιγύθροοε ήχή, e Dionys. Alex.: " Pbiltra enim ibi et Amatoria pharmaca s. Venena et λιγνρόθροοε ex Eod. [" Heyn. Virgil. 1. p. ccxii." " intelligit." [I. q. φάρμακον, Lycophr Ni- c Schaef. Mss. " Nonn. D. l, 421. Coluth. 269." oander Θ. 936'.] " Affertur ΕΤ Θρονοποίκιλα, τά, Wakef. Mss. * Λιπόθροοε, Νοηη. D. 4, 327. * Μιξό- " pro Pigmenta varia: sed perperam procul dubio, pro θροοε, ^Escli. S. c. Th * Οίωνόθροοε, Ag. 55.] "θρόνα ποικίλα." "ΤΙολύθρονοε, Multa habens θρόνα " Όμόθροοε αύδή, Vox unum idemque loquens, Con- " s. φάρμακα. Item Multa medendi vi praeditus, Mul- " cors vox," [Nonn. Jo. 87, 11. Schol. Soph. (Ed. " tum babens virium medicarum, Multis medens. Τ. 197 ] " "Οθροοε pro όμόθροοε dicitur, ut οτριχεε " Ita enim accipiendum quod Nicander Θ. (875.) " pro όμότριχεε: unde et ab Hes. exp. όμύφωνοε, " dicit, πολύθρονα φύλλα κοννζηε : itidemque ap. eum " σύμφωνος." [* ΥΙοικιλόθροος, Plut. 7, 933.] Πολύ- " ibid scr. videtur πανάκειόν τε κονίλην pro θροοε, q. d. Multisonus, Streperus. [" Wakef. ad " πανάκτειον, ut sit Omnibus malis medens, Orania Mosch. 2, 119 Markl. Iph. p Jacobs. Antb. " sanans : nisi forte metri causa insertum r est, ut 8, , 184." Schaef. Mss.] Πρωτόθροοϊ, q. d. " quosdam opinari scribit Schol. Sed annotat Ioco Primisonus, exp. etiam Primo sono editus : όμφή, " superioreschol., quosdamscribere *7τολυ'χνοα^. e. pro Prophetia. Prirao locutus, e Nonno [Jo. 157, " πολύν χνονν έχοντα, χνοώδη, Lauuginosa, ut coto ,21.] " Σύνθροοε, Consonus : ut ηχώ, Echo " neum." [" Casaub. Athen fin. Heyn. Hom. " consona : quippe quse isonantibus sonum similem 8,339." Schaef. Mss. * Πολυθρόνιοί, Andromachus " assonat." [" Jacobs. Antb. 9, 10." Schaef. Mss. Galenide Antid. l.p.428. Tzetz. Chil. 12. p.224.] * " Τανρόθροοε, Tzetz. Posth. 270." Boiss. Mss. * Τηλέθροος, Hesych. * " Χαλκόθροοε, Nicet. Eugen. " ΘΡΕΤΤΑΝΕΛΟ, vox a Philoxeno Tragico con- 5, 424." Boiss. Mss.] " ficta ad exprimendum sonum citharae qua luden- Θροέω, Tumultuando clamo, loquor, ut de θρέω "tem Cyclopem introducit. Meminit Schol. Ari- D dictum modo fuit; sed frequentius ponitur simpl. " stoph. Πλ." [ ] pro Loquor, Dico : et quidem a Tragicis praesertim. m -' Soph. Aj. (864.) Τ ονθ' ύμίν Αίας τονπος νστατον ΘΡΕΩ, Tumultuando clamo s. loquor, Eust. affe- θροεί: (785.) Όρα μολοϋσα τύνδ', οποί' έπη θροεί : rens tamen 110η liujus vocis, sed passivee exempla (67.) Ώϊ πάσιν Άργείοισιν είσιδών θροήε; Eur. (Or. baec: πάθεα θρεομέναε, θρεομένη σαντή κακά: quae e 1246.) Ttva θροείε άύτάν; Tumultuari facio, Per- Sopb. aut Eur. sumta esse puto. [Extant ap. Eur. turbo, Tremefacio. Unde θροονμαι, Tuniultuor, fihpp Med. 50.] Hes. θρέειν exp. θροείν : Idem- Perturbor, Tremefio. Sic, utitur Matth. 24, [6. que θρεομένη exp. θρηνούσα, et θρεόμενον, όλοφνρό- " Musgr. Rhes. 12. Wakef. Herc. F Brunck. μενον. Ab h. autem ν. θρέωκ^ιιοϊί Eust. θρόος, e Aristoph. 1, 210. Heeren. ad Stob. 1. p quo per contr. factum etiam θροΰε: et ex illis, inquit, Brunck. Aj * 'Αντιθροέω, Heeren. ad Stob. αθρόοι atque Άθρονε. [" Valck. Hipp. p Wakef. 1. p " Schaef. Mss. Empedocles 315. Sturz.] Herc. F Jacobsi Anim " Schaef. Διαθροέω, i. q. θροώ, Bud. exp. etiam Tumultuanter Mss. iesch. S. c. Th. 78. * Θρεοκάρδιοε, Anacreon denuntio, Divulgo. At in VV. LL. ei datur passivi 6l.] Θρόοε, ό, Tumultuantis s. Tumultuantium cla- θροονμαι signif.; exp. enim Tumultuor. [Xen. Έ. 1, raor, Murmur.' Et generaliter edam Clamor, Vox, 6,4. Thuc. 6, 46. 8,91. " Abresch. Diluc. 6l5. Sonus. II. Δ. (437 ) Οί» γάρ πάντων ήεν όμόε θρόος, ούδ' Lex. Xen. * Έκθροέω, Nicet. Eugen. 5, α γήρνε, 'Αλλά γλώσσ έμέμικτο. Dixerat autem prae- * Καταθροέω, 7, 34." Boiss. Mss. * Προσθροέω, JEsch. cedente versu, de iisd/ωϊ Τρώων άλαλητόε άνά στρα- Pr. 597 * Σννθροέω, unde * Σννθρύησιε, Sext. Emp. τόν ενρύν όρώρει. [" Alcaeus Mess. 5. Jacobs. Anth. Math. 9, 169.]

15 4309 ΘΡΕ [ρρ ] ΘΡΕ Θροϋε per contr. in prosa, Tumultus: ut qui- Α dem redditur in Synes. Καί θροϋν εκείνον, είτε τον οντωε, είτε τον έπιποίητον. Sed frequentius, Murmur, Susurrus ; Fama susurrans. Thuc. 4, (66.) et 8. Τ ον θροϋν αίσθόμενοι, Cum murmur sensissent, Cum mussari intellexissent. Apud Xen. Έλλ. 6, (5, 35.) ρ θροϋε esse videtur Tumultuantium murmur; nam cum dixisset, Άλλά θροϋε τιε τοίοΰτοε διήλθεν, ώί κ. τ. λ., paulo post subjunxit, Αιέθει olv καϊ κατά τούτους τούε λόγουε θόρνβοε. Fania, Ruxnor, in Xen. Κ. Π. 6, (1, 20.) Ώί γάρ ό θροϋε διήλθε τήε έμήε συμφοράς, οί μέν έχθροϊ έφήδονταί μοί. ΊΊάνθρουε, Omnia susurrans, susurrando divulgans: πάνθριρ δήμω, Hes. quem vide. At vero ap. Suid. habetur πάνθουε expositum *πανθέατοε: sed hoc πάνθουε omnino mendi suspectum habeo, cum ab άθρώ ηοη possit deduci πάνθουε, sed nec ιτάνθρουε, ut quidam reposuerunt. [* Ταντόθρουε, Cyrill. in Jo. p. 624.] ΘΡΥΛΛΟΣ, ό, Susurrus, Murmur, Rumor, Tumultus. Ab Hes. enim pariter et Suida exp. ψιθυρι- Β σμόε. Verura Hes. addit etiam ομιλία. Suid. autem non simpl. ομιλία, sed ομιλία μή φανερώε γινομένη : quae exp. magis mihi placet, utpote melius cum ψιθυρισμός conveniens. Apnd Eund. legitur, Καί πολύε έγίνετο τών άλισκομένων ό θρΰλλοε. Vide ibid. et aliud exemplum. Ab Etym. exp. βοή, θόρυβοε. Ceterum Eust. vult a θρυλλώ esse θρΰλλοε, dicit autem, δ κατά φήμην καϊ οχλον θρΰλλοε, at ego magis rationi consentaneum esse puto θρυλλώ a θρΰλλοε deducere: cum nullam hoc nomen verbalis formam habeat, et multo aptius derivetur a θρόοε, quatn derivaretur a θρυλλέω: ut nimirum e θρόοε fiat θροϋλλοε, deinde abjecto ο e diphthongo, relinquatur θρΰλλοε. Sed Etym. a seipso dissentiens more suo, addit, θρυλοϋντεε, άπό τοϋ θροϋε καϊ τό έλώ. Quod etiam retractaijs, dicit, a θρυλώ, quod est a θροώ facto e θρόοε. Hoc vero diligenter observandum est, unico λ his in 11. ap. eum scribi, cum tameu ante scribat θρΰλλοε. Eust. scripturam cum unico λ usitatiorem esse tradit: ac profecto e θρόοε videtur magis etiam expedita esse, ut c ita loquar, derivatio τοϋ θροϋλοε quam τοϋ θροϋλλοε. Verbum autem ab eo derivatum unico λ scripsisse Theocr. mox docebo. [" Ad II. Ψ. 396." Schaef. Mss. Batrach Bryennii Harmonica p Έρμήε, ου θρΰλλοε ήν πάλαι πολΰε έν τοίε "Ελλ^σι.] Ώανθρΰλλοον, Omnia vulgans, VV. LL. ηοη citato Auctore; sed ap. Hes. legitur, πανθρΰλλιον, τό πάντα θρΰλλοΰν. [* " Περίθρυλλοί, Famosus, Tzetz. Chil. 7, 930." Elberling. Mss.] Θρυλλέω, VEL Θρυλέω, Susurro, Famigero, Dissemino, Jacto, Bud.: Isocr. Panath. Τά μυθώδη περϊ αΰτήε έρέΐε, & πάντεε θρυλλοϋσιν. Dem. in Mid. Ύαύτην γάρ ευ οϊδ' οτι θρυλλήσει. Et θρυλλεισθαι dicitur res, Vulgo jaetari, Ruraore vulgi celebrari, Dirulgari. Herodian. 5,(8, 11.) ΈποιεΊτό τε άπόπειpav, οπωε ο'ίσουσιν οί στρατιώται τό θρυλλοΰμενον. Ιηterdum vero dicitur θρυλλείσθαι υπό πάντων, υπό πολλών, πλειόνων, Plut. Sol. Ταΰτα υπό πλειόνων τεθρΰλληται, Haec plurium sermonibus celebrata sunt, divulgata. Sic υπό πολλών θρυλλείσθαι, et ΰπό πάν- D των, Multorum sermonibus s. Omnium divulgari. Dem. (428.) Ταΰτην τήν ΰπό πάντων θρυλλουμένην είρήνην. Quinetiam τοΰτο θρΰλλείται commode alicubi reddi posse arbitror Hoc fama susurrat: quo respiciens, verbum θρυλλέω primum hoc sum interpretatus verbo : respiciens etiam ad ψιγυρισμόε, quo Hes. etsuid.exp. nomen θρΰλλοε. Bud. θρνλλούμενα alicubi vertit enim Vulgo recepta. Idem θρυλλέω, interpr. Inculco ap. Dem. et Dionys. Areop. Θρυλέω scribi quoque unico λ, de qua scriptura dixi modo in Θρΰλλοε, testatur et Bud. ; sed nullum exemplum afferens : mibi certe unicum in prcesentia suppetit, sed quod vice multorum esse possit, cum in eo scripturam lex versus confirmet. Est autem e Theocr. (2, 142.) Χ' Δε κά τοι, μή μακρά φίλα θρυλέοιμι Σέλάνα : q. 1. θρυλειν reddendum censuerim verbo Deblaterare, aut alio hujusmodi. [" Θρυλλέω, Jacobs. Anth. 10, 6. Theocr. 2, 142. Ruhnk. Ep. Cr. 48. Valck. Oratt Toup. Opusc. 2, 279. ad U "Ψ ad Diod. S. 1,361. Wakef. Ion H erc F Luzac. Exerc. 51. Θρυλέω, Tzscb, ad Strabon. 5. p Weisk. ad Longin. 623 Schleusncr. ad Phot. 16. Heyn. Hom. 8, 440" Schaef. Mss. * Τεθρυλλημένωε, J. Poll. p. 682J Θρύλλημα, Quod vulgi ruoioribus jactatur, Fabula vulgi, ap. LXX. Job (17, 6.) leste Bud.: q U j ex Eod. (30, 9.) affert, Νυνί δέ κιθάρα έγώ είμι αΰτΰν καϊ έμέ θρ. εχουσιν, pro Factus sum eis in proverbium! [* Θρυλητήε, Gl. Rumigert^us. * " Θρύλλητοε, Vossi Arist. 1. p. 48." Schaef. Mss. * Πασίθρύλλ^ΓΟί, ό, ή Tzetz. Cfail. 9. ρ Bast. Ερ. Cr. 72.] ΤΙολΙ'. θρύλλητοε, Multum celebratus, Multorumsermonibus Vulgi sermonibus celebratus, Synes. Τά«π. εϋτνχίαι! Bud. ap. Plat. vertit Vulgatus, Famigeratus. [Plato Phaedone p Athen, 'Πολι/φΛ λήτωε, J. Poll. p. 682.] Αιαθρυλλέω, i. q. θρυλλέω. Unde pass. διατεθρΰλληται et διετεθρύλλητο ap. Xen. Άπ. (1, 1, 2.) Αιετεθρίλλητο γάρ ώε φαί η Σωκράτηε, τό δαιμόνων έαυτψ σημαίνειν, Rumor sparsus erat, Vulgi sermonibus ferebatur; simpl. Rumor, Vulga tum erat. Sed dicitur etiam Aliquis διατεθρυλλψ σθαι, cui saepius ead. res inculcata fuerit, eum velut obtundendo, ut Lat. loquuntur. Xen. (Άπ. 1,2,37.) 01 μαι αΰτοΰε ήδη κατατετρίφθαι διατεθρυλλημένουε υπό σοϋ. Plato, Αιατεθρυλλημένοε τά 3>τα, de Rep. 2. de Εο, cui aliquis aures sermonibus saepius inculcatis obtuderit. Malo enim dicere Sermonibus saepius inculcatis quam Loquacitate, ut a κατηδολεσχημένοε distinguam: quamvis alioqui non ignorem dicere Suid. οίον κατηδολεσχημένοε. [* ΈκθρυΧλέω, J. Poll. 6, 207. *'Eνθρυλλέω, Schol. Aristopb. Θ *'Ε7Γΐθρνλλέω, Socr. Hist. Eccl. 5. p * " Έπιθρυλέω, Etym. M. 456, 40.i Wakef. Mss. * ΚαΓαθρυλλέω, J. Poll. 8,154. *Παραθρυλλέω, Scbol. Soph. El. 149.] Περιθρυλλέομαι, i. fere q. διαθρυλλέομαι: atque ut aliquis dicitur διατεθρυλλημένοί τά ωτα a Plat., ut modo docui, sic ipsa <ura περιθρυλλείσθαι dicuntur a Greg. Καί περιθρυλλείσθάι ήμών έδει τά ίοτα τούτων έπαινουμένων, Aures nostras undique obtundi laudibus horum oportebat, personare, Circumstrepere, Obstrepi. Bud. ["Is. Porphyrog. in Allatii Exc Theod. Prodr. in Notit. Mss. 6, 529." Boiss. Mss. * " Περιθρΰλλητοε, Tzetz. Cbil. 8, , 645." Elberling. Mss. * " Προθρυλλέω, Nicet. Eugen. 2, 175." Boiss. Mss. * ΎποθρυΧλέω, Basil. 3, 366.] 5Γ Θρυλλίζω, VEL Θρυλίζω, Susnrro, Murmuro, ψιθυρίζω, Etym. [" Yalck. Adoniaz. p ad Ror. 63. Ruhnk. Ep. Cr. 47. Fischer. ad Weller. Gr. Gr. 2, 327" Schaef. Mss.] Ατ Θρυαλλίζω, llob Θρυλλίζω, ψιθυρίζω, Suid. et ΘρυαλλεΊ, λαλεί, κυκφ: sed haec ego mendose legi puto pro Θρνλλίζω et ΘρΰλλεΊ. (" Θραυλίζω, Murmuro, si ηοη mentiuntur " VV. LL.") Praebuisse autem huic errori occasionem existimo NOMEN Θρυάλλϊε, quod proxime sequitur; sed signif. nequaquam buc pertinentem habet. Ita enim vocatur Ellychnium: Aristopb. (N. 590 τών παχειών ένετίθειε θρυαλλίδων. Item Herba quaedam, sc. Unum genus phlomidis s. verbasci feminae, foliis ternis, aut, cum plurimum, quaternis, crassis, pinguibus, ad ellychnia aptis, seu, ut alii loquuntur, Lucernarum lumina. Vide et alia dc h. v. ap. Hes. [* Θρυαλλίδων, Lucian. 1, 124.] II Θρυλλίζω, VEL Θρυλλίσσω, Frango. Nam Etym. Θρυλλίζω, s. potius Θρυλίζω unico λ. at Eust. Θρυλλίσσω habet. Et ille quidema θραύω deducit, utsc. a θραύω iiat θραυλίζω, e quo θρυλίζω: sed absufde haec derivatio subjungitur illi τοΰ θρυλίζω exp., de qua supra, sc. ψιθυρίζω: quid enim ψιθυρίζω. cum θραύω commune habet? Eust. autem Θρυλλίσσω dicit derivari fortasse a Θρυλλώ. Ab hujus autem passivo Θρυλλίσσομαι est Θρυλλίχθη, II. Ψ. (396.) Θρυλλίχθη δέ μέτωπον έπ' όφρύσι, ubi exp. Hes. συνετρίβη et συνεθραύσθη, Contrita est frons, et velut comminuta, Contusa, Confracta. Addit Hes. et άπεδρυφθη: sed male, si quidem verum est, quod scribit Eust,, sc. θρυλλίσσεσθαι gravius malum signif. quam δρυπτεσθαι: cujus composito περιδρίιπτεσθαι usus iuerat in versu pracedenti Hom.

16 4Λ1 ΘΡΕ [ρρ ] ΘΡΗ 4312 Θρύλλιγμα, Lycopbr. (830.) Eust. [ad II. Ψ. ρ. Α τόν Νικίαν έθορΰβει καί διέβαλλεν, εικότα κατηγορών, 1423, 15.] sed ηοη exponens. Qnidam interpr. ubi redditur Turbabat: ego malim In turbas conjiciebat. Apud Eund. in Galba, TaSra Γάλβαν έθο* Quod confringitur, al. Quod discerpitur: Laniatio, έλώριον, VV. LL. [*Θρυλιγμός, Schaef. ad Dionvs. ρύβει. II Θορυβούμαι pass. interdum quidem pro H. de C. V* 122. * Ένθρνλλίζω, Aristoph. Θ θορυβώ, Tumultuor, Bud. ap. Thuc. Έθορνβοϋντο ι'erwpaxiffe, Suid.] "'Ει>τρυλλί$ω, Inclamo, έμβοάω, μέν ozv κατά χώραν μένοντες κ. τ. λ., item ap. Plut. ν J. Poll." [9, 109 ] 'Ορών τό πλείστον τής στρατιάς ούκ άτρεμονν, άλλά ΘΟΡΥΒΟΣ, ό, Tumultus, Turbamentum, Turbse, κνμαϊνον άπειρίφ καϊ θορυβούμενον. Xen. θορυβουμένους ορρ. τοις είιτάκτως καί σιωπή ίοϋσι, Κ.'Π. 5, (3, Thuc. 2. Καί έσβάντες κατά. σπονδήν καϊ πολλφ θ., Et conscensis navibus festinanter et magno cum tumultu : 8. T Hv δέ θ. πολύς και έκπληκτικός. Dicitur et Fluctuo animo: Plato Epist. 7 Τίροσηλθέτην μοι τε- 20.) Interdum etiam redditur Consternor, Exaestuo, in plur. aliquando. Interdum vero in bonam partem, Strepitus acclamantium et applaudentium, e Liv. reddilur His trepidus. Apud Eund. certe θορνβημένω. Plllt. Camillo, Θορνβηθεϊς πρός ταϋτα, Dem. (519 ) Θ. καί κρότον τοιούτον, ώς αν έπαινοϋντές 'Εττί σημείοις τισϊ θορυβου μέν ω, Polit. vertit Signis τε καϊ συνησθέντες, έποιήσατε. Sic et θ. ποιεϊσθαι ex Eod. Et plur. Νέων, πρεσβυτέρων σύνοδοι καϊ θ. Etym. θόρυβος e θέω et βοή factum esse tradit: multo verisimilius Eust., meo quidem judicio, e θροϋς et βοή comp. esse censet. Eo certe lubentius illi deductioni subscribo, quod θροcs et θόρυβος ead. signif. in quodam Xen. I. reperio, sc. pro Tumultuantium Β murmure: ut docebo in Θροϋς. Si tamen pro siroplici baberi posset, a θορώ potius derivareni. [f -Thom. M Jacobs. Anth. 7, 52. 9, Exerc. 1, 34. Αϊρειν θ., Heind. ad Plat. Phaedr Θ. ποιεϊν, Toup. Opusc. 2, 209 " Schaef. Mss. Pind. Ό. 10, 88. Eur. Ipb. A * Θορυβή, Soph. Aj. 164.] Θορυβοποιός, Tumultum excitans, Tumultus s. Turbarum excitator, exp. et Seditio- SBS. [Plut. Mario 28. Phocione 16.] Θορνβοποιέω, Tumultum s. Turbas excito. [" Diod. S. 1, 632." Schsef. Mss.] 'Αθόρυβος, ό, ή, Tumultue expers, Νοη turbulentus, Quietus, Sedatus, Plut. (8, 330.) Μόνοις ένηχοϋσι τοϊς ά. ήθος καϊ νήνεμον έχον σι τήν φυχήν. " 'Αθορύβως, Sine tumultu, Citra tumultum *ί et strepitum, Quiete, Tranquille." [Eur. Or. 622.] " Εϋθροβής, Stridorem edens, (si non nientiuntur " VV. LL." [* " Φιλοθόρνβος, Ind. ad Timarion. in Notit. Mis. 9, 243." Boiss. Mss.] Θορυβώδης, Tumultuosus, Turbulentus, Cic. Lex. 33. Strepens, Obstrepens, Plut. de anseribus, Bud.: c [Plut. Ages. 13. J. Poll. 8, 153.'] " Θορυβωδώς, Tu- "multuose: aliis etiam Turbulenter, Baptim." [Jambl.] Θορυβέω, Tumultuor, Tumultum excito: ut ab Hippocr. *dicuntur servi et servae absente domina θσρυβεϊν, in quadam ad Pbilop. Epist. "Ωσπερ γάρ δμώες καϊ δμωιδες έν τοϊσιν ο'ίκοισι θ. καϊ στασιάζοντες, όκόταν έξαπιναίως αύτοϊς ή δέσποινα έπιστρ, πτοηθέν-, τες έψησυγάζονσι' παραπλησίωε καϊ αί λοιπαϊ αί κατά ψυχή ν έπ ιθυμίαι κ. τ. λ. Cui loco libenter primum inter exempla locum dedi, quod idem verbum ead. de re a Xen. usurpatum reperiam, tanquam ei exprimendae aptissimum. Dicit enim Medorum servos s. fanraloe θορυβεϊν post dominorum discessum. Locus est Κ. Π. 4, (5, 4.) p. 62. Οί γάρ οίκέται τών Mjjδων, &τε τών δεσποτών άπεληλυθότων, άνειμένως καϊ έπινον, καϊ έθορνβονν. Aplid Aristoph. autem quidam τους ι ουβούντας dicunt βροντών, Tonare, hyperbo lice loquentes, Σ^. (622.)"Ην γοϋν ήμεϊε θορυβήσωμεν, Πα$ τις φησι τών παριόντων, Οίον βροντφ τό δι- Β καστήριον. Apud Thuc. autem (6, 61.) ρ. 217 θορνβεϊν πρός τινα, Tumultuari adv. aliquem et rixari, Tumultuose rixari. Item θορυβονσι πρός αλλήλους reddi posse arbitror Turbae inter eos oriuntur. Obstrepere, Reclamare, Bud. interpr., ego autem malim e Liv. reddere, Tumultuose excipere claraoribus, 8. clamore, ap. Antipb. Καί μηδείς μοι θορύβηση, Dem. Καί μοι, πρός Αιός καί θεών, μηδεϊς θορύβηση, μ/ηδ' έφ' φ μέλλω λέγειν άχβεσθτ}, [cf. 167.] Interdam vero et cum accus. rei, ubi subaudiri putatur κατά, Aliquando contra est Acclamo, Acclamando aesentior dicenti, Applaudo: sic autem et θόρυβος in bonam partem accipi, dictum paulo ante fuit: quem usum velut exponere volens Isocr. scribit, Panath. (103.) Tair' είπovros αύτοϋ, ούκ έθορύβησαν ό mieiv ε'ιώθασι πασι τοϊς χαριέντως διεΐλεγμένοις : (1.) θορυβεϊν et έπισημαίνεσθαι copulat, Τους άκούοντας έψισημαίνεσθαι καϊ θορυβεϊν άναγκαζουσών. Vide ^ Θορυβούμαι. Turbo, Conturbo, Plut. Alcib. Καί PARS XIV. quibusdam exterrito. Interdum vero, ut θορυβεϊν dictum est poni pro Perturbare, etc. θορνβεϊσθαι dicitur Qni turbatur, in turbas conjicitur/ Ad versus quem turbae excitantur, s.tumultus, Soph. Aj. (164.) Ύπό τοιούτων άνδρών θορυβή. Sic Plut. Camillo, Θορυβούμενος ύπ' αυτών Κάμίλλος. Quinetiam θορνβεϊσθαι, sequendo unam e signiff., quae τω θορυβώ datae fuerunt, est Festivo strepitu excipi, Bud. ap. Isocr., seu, ut alibi reddidi, Strepitu applaudentium, Acclamatione audientium approbari, Isocr. Panath. Άνέγνώστο δ' ό λόγος, έπηνημένος δ' ήν καί τεθορυβημένος. At τεθορνβημένος ίη malam partem positum, reddi aptissime e Liv. posset, meo quidem judicio, Tumidtuose exceptus clamoribus. [" Plut. Mor. 1, 800. ad Diod. S. 1, 84. Thom. M Jaeobs. Anth. 7, 52, Τ. H. ad Plutum p Dionys. H. 5, 55." Schaef. Mss. Themist. 401, 22.] Τεθορυβημένως, Tumultuose, Turbulente, Xen. Έλλ. 5, (3, 5.) ρ 'Αποχωρεϊν τε ήναγκάζοντο τ., καϊ προφνλάττεσθαι τά βέλη. [* " Θορΰβηθρον, Leontopetalum, Diosc. Notha 457." Boiss. Mss.] 'Αθορνβητος, ό, ή, Νοη perturbatus, Qui animo est ηοη perturbato, ηοη perturbatur nec tumultuatur: ut Gic. haec conjungit. [Xen. Ages. 6, 7.] CONTR. Ενθορύβητος, Qui facile perturbatur, et tumultuans de gradu dejicitur, Cic. Et, Ενθορύβητος πρός τονς σνκοφάντας, VV. LL. Mitis tolerantia erga calumniatores; at ego vertendum puto, Qui facile a calumniatoribus perturbatur et exterretur. [Plut. 7, 289 ] Θορυβητικός, q. d. Tumultuatorius, i. e. Qui tumultuari solet, lubenter tumultuatur, et turbas excitat; Obstreperus, VV. LL. ex Aristoph. [Ίη-τ ] Άναθορυβέω, Tumultuor, Valde tumultuor, ut prasp. sit epitatica. [Xen. Κ. 'A. 5, 1, 3. 6, 1, 20.] Αιαθορυβέω, Idem. Et pro Tumultuari facio, In turbas conjicio: cum accus., Thuc. [5, 29. *Έκθορνβέω, Aretaei Chron. 1, 5. J. Poll. 1, 117. * " Ένθορυβέω, Tzetz. Chil. 13, 496." Boiss. Mss.] Έπιθορυβέω, Adstrepo, Secundo rumore adstrepo, Admurmuro, Bud., aflferens e Xen. Έλλ. (1, 7, 8.) Έπεθορύβησε πάλιν ό όχλος : (2, 3, 9 ) Καί ή βουλή έγένετο εύμενώς έπιθορυβήοασα, ubi de Critia loquitur. Vide Θορυβέω. [* Ιυνεπιθορυβέω, Plut. 8, 105. * Καταθορνβέω, Gl. Deturbo. Numenius Eusebii Praep. E- vang. 14, 6. Ύήν άπό άμά ης πομπείαν πάσαν κατεθορύβει: Schol. Aristoph. Ίππ " Pallad. V. Chrys *Συνθορνβέω, Planudes Ovid. Met. 1, 199." Boiss. Mss. Diod. S. 13. p Ύπερθορυβέω, Supra modum tumultuor, Lexx. Gr. άμαρτύρως.] " Ύποθορνβέω, Tumultuor, " VV. LL. Rectius Subtumultuor." [Thuc. 4, 28.] [* Θορνβόω, i. q. θορυβέω, J. Poll. 8, 152.] ΘΡΗΝΟΣ, ό, Luctus, Planctus, Lamentatio, II. Ω. (720.) παρά δ' εϊσαν άοιδούς Θρήνων έζάρχους, ο'ι'τε στονόεσσαν άοιδήν Οί μέν άρ έθρήνεον, έπϊ δέ στενάχοντο γυναίκες, Eur. Med. (1208.) Έττεί δέ θρήνων και γόων έπαύσατο, Lucian. (1, 375.) Καί νή Αία γε ή Ααμασίου 7 μήτηρ κωκνονσα έζάρχει τοϋ θρήνου σύν γυναιζϊν έτι τω Ααμασίψ. Item θρήνος pro θρηνωδός, vide Θρηνωδός. [" Markl. Suppl ad Charit Wakef. Alc Heyn. Hom. 8, 743. Musgr. ad Hec Or Toup; Opusc. 1, 195. Emendd. 1, 295. Amraon. 54. Θρήνων όδυρμοϊ, Musgr. Tro Porson. Hec. p. 22. Ed. 2." 12 S

17 Θρηνέω, Lugeo, Lamentor. Interdum sine adjectione, Dem.in Mid. Ταύτα μέν ουν εϊποι τιε άν, ιαμαι, θρηνών. Sed jungitur saepe accus. vel rei, vel personae. Accus. rei, duobus modis : sc. vel accus. rem significante, per quam lamentamur, i. e. quae nostrorum lamentorum est velut instrumentum; vel rem, de qua lamentamur. Prioris modi exemplum est in illo Hom. 1., quem in Θρήνοε protuli, στονόεσσαν αοιδήν Οί μέν άρ έθρήνεον, eique plane simile ap. Soph. (Aj. 629.) ό-βντόνουε μέν ψδάε Θρηνήσει: nec dissimile ap. Athen. Φθόγγουε δ' άλύρονε θρηνοϋμεν. Posterioris autem modi exemplum ap. Plut. de Socr. 'Αλλά θρηνοϋσαι τον έαυτών πότμον. Sed hoc animadvertendum est, θρηνείν in ilfo priore modojunctum cum accus. φδήν aut alio hujusmodi, esse potius Lugubriter cantare quam Lugere. At cum accus. pers., ut Eur. (Cresph. Fr. 1.) Τόν φύντα ΘρηνεΊν είε 8σ έρχεται κακά, Lucian. (1, 178.) Κουρίδιον άνδρα τδν έαυτήε τεθνεώτα θρηνεϊν πόθιρ φιλίαε. Apud Eund. Μητέρα θανοϋσαν ΘρηνεΊν, ad verbum e Plauto, Matrem lamentari mortuam. [" Thom. M Wakef. Alc Brunck. Soph. 3, 515. Brunck. Aj Fut., Bast Lettre 228." Scbaef. Mss. * Θρήνημα, Eur. Or. 132» Hel. J73. *Θρήνησιε, unde * Θρηνήσιμοε, Gl. Flebilis.] " Θρηνητέοε, Lugendus," [" Planudes Ovid. Met. 3, 551. Greg. Naz. Or. 17. p.264." Boiss. Mss. * Θρηνητδε, unde * Δυσθρήνητοε, Eur. Iph.T * Όξυθρήνητοε, Schol. JEsch. S. c. Th * Πολΰθρήνητοε, Schol. Soph. Trach. 860.] Θρηνψικδε, i. q. θρηνώδηε in priore illa signif., sc. Ad lamentandum propensus, Aristot. Etb. (9, 1 lj ) "Ολωε τε συνθρήνουε ού προσίεται, διά τδ μηδ' αύτδε είναι θρ. Θρηνητικώε, More eorum, qui ad lugendum s. lamentandum propensi sunt, Lugubriter, Lamentabiliter, J. Ρ611. [* Θρηνητήε, JEsch. Ag Gl. Lugubris, Lamentator. * Θρηνητήρ, iesch. Pers. 942.] Ατ Θρηνήτρια, Praefica, Theophyl. Ep. 21. Οΰ γάρ αύλητρϊε, άλλά θρ. τοϊε θεατάϊε είναι δοκείε. [" Const. Manass. Chron. ρ. 108." Boiss. Mss. * Θρηνητήριοε, Eust. 721=1372, 26. * Θρηνήτωρ, Manctbo 4, 190. * " 'Αναθρηνέω, Schol. Eur. Or Phoen. 15l6." Kall. Mss. Dio Cass. 74, 13. * " Συναναθρηνέω, ad Xen^Eph. 221." Schaef. Mss.] Άποθρηνέω, Vebe ΘΡΗ pp ] ΘΡΗ 4314 Schasf. Mss. * Θρηνέρωε, ι. q hvffeptas, J. Poll. 6, Α i menter lugeo, lamentor. Videlur enim pnep * Θρηνοποιδε, Gl. Luctificus.] Άθρηνϊ, Absque aliquam addere. [" Babr. 35. Hes." Wakef. M ss< Juctu, q. d. Illugubriter, χωρϊε θρήνου, Suid. " Po- * Προαποθρηνέω, Plut. Pompeio 78. * " ΙυναποθρηΙ " test et per diphthongum scribi Ά θρηνεί, sicut et νέω, Basil. Hom. de Humil. 238." Boiss. Mss. " άγελαστϊ et άγελαστεί." [" Hes. V. Αύσοικτοε." * " Αιαθρηνέω, Josephi Hypomn Fabr. Άξιόθρηνοε, ο, ή, Luctu s. Lamentatione dignus, Dignus qui lugeatur, Eur. [Alc * Αύσθρηνοε, Aristid. 1, 26.] Έπιθρηνέω, q. d. Allamentor, " 'Eθρηνέω, LuciaD. 3, 6'70." Schaef. Mss. * Ένθρη*έώ\ Apollon. Lex " Heyn. Hom. 7, 217" Schaef. " πιθρηνέομαι, Flebiliter succlamo, VV. LL." [*'E?r t. Mss. * ΝΙονΰθρηνοε, unde * Μονοθρηνέω, Hes.] Πολύθρηνοε, Luctuosus, alde lamentabilis, q. d. Unde est Multus luctus; Multum luctum afferens. Eur. Item Qui multo luctu afficitur, Qui multum luget, Lucian. (1, 177.) Θαλαττία τιε, ω Χαιρεφών, δρνιε Άλκυών δνομαζομένη, π. καί πολύδακρυε. Σύνθρηνοε, Luctus s. Lamentorum socius, Aristot. Vide Θρηνητικόε. φιλόθρηνοε, Luctus amans, Lubenter lugens : Γυναικείον γένοε έστι φ., J. Poll.: Flebilis, e Nonno, τύμβοε, [Jo. 140, 12. * Φιλοθρηνήε, Moschus 4, 66.] Θρηνψδοε,, Qui carmen lugubre canit, pecul. Qui conductus plorat in funere, Horat. Alii vero θρηνώδούε proprie dictos putant, Quos Hom. vocat άοιδούε θρήνων έξάρχουε, Qui lugubria cartnina aliis praecinunt. J. ΡοΙΙ. Καί θρήνων έξαρχοε, καί θρηνωδόε ον καϊ θρήνον έκάλουν. Ab Aleiphr. (1, 36.) quidam vocatur θρ., quod pro muneribus lacrymas mitteret: Έγώ δέ ή τάλαινα θρ. ούκ έραστήν έχω. [Θρηνωδδε έπ έκφοράν, Gl. Praefica.] Θρηνωδία, Lugubris cantus, Lugubre carmen, Lamentum. Θρηνφδέω, Ltlgubre carmen cano, Lugeo, Deploro, Areth. in Apoc. Χοϋν καταχεάμενοι τών κεφαλών, καί ε'ί τι άλλο τοϊε θρηνωδοϋσιν άκύλουθον, έκτελονντεε. [* Θρηνφδημα, Schoi. Oxon. Soph. ΕΙ. 92.] Θρηνώδήε, Ad lamentandum propeosus, Luctui deditus, assuetus: Γυναικείον γένοε έστϊ θρ. καϊ φιλόθρηνον, J. Poll. At vero ap. Herodian. (4, 2, 10.) μέλοε, Carmen lamentabile, Polit. [" Brunck. Aj Fischer. ad Weller. Gr. Gr. 1, 308." Scfaaef. Mss.]! θρήνησιε, Plut. 8, 410.] Συνεπιθρηνέω, ^. d. CoJlamentor, [M. Antop. 7,25. Pkt. 6, ,742. 8,140. * " Κ αταθρηνέω, Eumath Schol.Jo.01imac Basil. Hom. Mor. 265." Boiss. Mss. Diod. S. 17. p. 625, 37- f Παραθρηνέω, Basil. 2, 31.] Πβριθρηνοΰμαι, Lamentis circumsono, Plut. Antonio (56.) Σχεδδν άπάσηε οικουμένης π. καί περιστεναζο* μένηε. [* " Ώροθρηνέω, Philo J. 2, 22." Wakef. Mss. ** " Συνθρηνέω, Const. Manass.Chron. ρ Schol. Jo. Climac. 268." Boi^s. Mss. * Ύποθρηνέω, Athen. 152.] i ΘΡΗίΗ, ηκοε, δ, Thrax: ap. poetas pro Θρφζ; unde Θρήκεε ap. Hom., sicut et Θρήϊκεε, II. Δ. (533.) Eodemque modo Θρρκη pro Θρψκη, Thracia. Fit autem θρησκεύω ab isto Θρήξ, fieri certe putatur, sicut Θρασκίαε, Ventus, a Θρφκη. Etym. enim postquam dixit Θρψξ per synaeresin factum esse e Θράίξ, et Θρψκη quoque habere c, subjungit, Θρακίαε, et cum pleonasmo literae α, Θρασκίαε, δ άνεμοε. Sed de Θρησκεύω primum, deinde de Θρασκίαε dicam. " Θρήϊκe^ " Θρηίκη, Θρηίκιοε, Θρήϊζ, Ionice ap. Herod. et ap. " poet. pro Θρφκεε, Θρψκη, Θρψκιοε, Θρψξ. Itidem " Θρή'ίσσα pro Θρήσσα,. Tbressa : quae. et Θρρσσα. " Necnon Θρήκη et Θρήκηθεν pro Θράκη et Θράκηθβν, " resoluta diphth. et α verso in η." " Θράξ ap.. Op- " pian. dicitur esse nom. Avis." " Θρψσσα, et Attiee " Θρψττα, dicitur ή έκ Θρψκηε, Femina e Thracia, " quam Virgil. Thressam vocat. Aristopb. *A. (273.) " τήν Στρυμοδώρου Θρψτταν : quod Suid. exp. Θρα- " κικήν δούλην, έκ Θράκηε δούλην. Apud Atflen. vero " (329 ) vero θράττα est Pisciculus marinus, cujus ι " Eust. quoque meminit una cum priore: raemioit " ejus Aristot. etiam de Gener. Anim. 5, (6.) Gaza " appellat Thrassam." [* Θραττίδιον, Athen " Θρψξ, ad Lucian. 1, 382. Tbom. M Dfe accentu, Plato Cbarm. 65. Θρψκεε, Graeci coloni in Thracia, Plut. Mor. 1, 875. Θρψκη, ad DiQiiys. H. 1, 67. Heyn. Hom. 6, 159- Aristoph. Eip Jacobs. Anth. 12, 349. Τά έπί Θρφκηε, ieschines 462. Reisk. Θργκειοε, Fischer. Ind. Palaeph. ν. Βενέεω. Θρψκιοε, ibid. Paus. 1, Wessel. ad Herodv 295. ad Lucian. 1, 460. Diod. S. 2, Anonym. de V. Thuc. 10. Βίφοε Θρ., Heyn. Hom. 6,472%- * Θρακικός, Brunck. Aristoph. 2, 53. * Θρψκοφοίνφί Fr (Athen. 550.) Θρψσσα, Thom. M. 534«^p cobs. Anth. 7, 206. Heind. ad Plat. Theaet * Θρέϊσσα, Theocr. Epigr. 17- Θρήζ, ad Moer Θρι}ξ, Musgr. Herc. F Jacobs. Anth. 8, 98. Porson. Hec. p. 63. Ed. 2. Θρήξ, Θρψξ, HermantK ρ Erfurdt. ad Soph. OEd. T Θρήίξ, Brunck. Apoll. Rh ad Moer De quant.,, adcallim. 1, 115. Θρήκιοε, Brunck. ad.esch. Pers. 94. ad Eur. Hec ad Moer. 1. c. Θρηίκωι,. ibid. Toup. Opuse. 1, 409. Wakef. Eum. 10Q7. fo<* cobs. Anim Porson. Hec. p. 3. Ed. 2. Θρ$,σ<τα* Brunck. Sopb. 3, 413. Herodian Wessel. ad Herod Θρήσσα κιθάρα, Ruhnk. Ερ. Cr Θράττα, ad Lucian. 1, 312. Bergl. Alciphr. 332." Schaef. Mss. * " Θράτται, Fabula Cratini, Priscian " Boiss. Mss. * Θρψκίδεε, Diod. S. l6. p * ΘρψκίΖω, Cod. Paris. Apollonii de Adverb., ad Greg. Cor. 91. * Θρψκΐ&τι, Tbeocr. 14, 46. *Αενκοθρακία άμπελοε, Geopon. 5, 17, 4.] ΘΡΗΣΚΕΥΩ, Ceremoniis quibusdam superstiliosis. Deum colo, Nimius sum in ceremoniis circa deorui» cultum adhibendis,. et nimis superstitiosus sura. Hanc autem interpr. e Plut. Alex. (2.) accipio, ubi de Samotbraciae mulieribus Loquens, beec tradit, "Ετεροε δέ περϊ τούτων έστϊ λόγοε, ώε πάσαι μεν α«τηδε γυνάίκεε 'ένοχοι τοίε ΌρφικοΊε ονσαι, καϊ τοίεπερι τδν Αιόννσον όργιασμοιε έκ τοΰ πάνυ παλαιοί Κλ«-

18 4315 ΘΡΗ [ρρ. 15 btavis τε κ αϊ Μιμαλλόνες επωνυμίαν έχουσαι, πολλά ταιϊ Ήδωνίσι καϊ ταϊς περϊ τον Αϊμον Θρήσσαις όμοια Βρώσιν' άφ' ων δοκεϊ καϊ τδ θρησκεΰειν 'όνομα ταϊε κατακόρομ γενέσθαι καϊ περιέργοις ίερουργίais. Idem testaturetym; Schol. Eur.; necnon Suid., afferens tamen et aliud etymum, sicut et Etym. rursum aliud, quinetiam Greg. ita scribens, Οΰδέ Θρρκών όργια ταΰτα, παρ' ων καϊ τό θρησκεΰειν, ώς λόγος. Existimantur autem Thraces suas illas ceremonias ab Orpheo accepisse. Sed ponitur potius simpv pro Colo, Veneror, Herodian. 1, (11, 1.) Θρησκεύουσι δέ μάλιστα τήν θεόν τήνδε 'Ρωμαϊοι. Jul. Imperator, Θρησκεύομεν θεούς άναφανδόν, καϊ φανερώς βουθυτοΰμεν. θρησκεΰειν τά γλυπτά, Sap. (14, 16.) Pass. θρησκεΰεσθαι, Coli, Herodian. 4, (2, 23.) de iis, qui in deorum mimerum referuntur, Καί έξ εκείνου μετά των λοιπών θεών 'θρησκεύεται. Apud Athen. legimus reginam Persarum a regis pallacis θρησκεΰεσθαι. Herodoto {2, 64.) Religiose instituo et observo, Bud. Ceterum fuerunt, qui in h. v. et ejus derivatis subscribendum < literae η putarint propter modo traditam etym., quorum e numero Constantinum Lascarin fuisse arbitror, sed nusquam in emendatis exempl. ita scriptum ioveni: nec vel ipse Plut. de illo etymo affirmat, sed dicit δοκεϊ. [Theolog. Arithm. ρ. 49 ] Θρησκεία, Cultus deorum multis superstitiosis ceremoniis constans, simpl. Cultus deorum, aut etiam veri Dei, Re- ligio, Julian. Τών Γαλιλαίων εαυτούς έδοσαν θρησκείφ, Paul. ad Col. 2,18. 'Εν ταπεινοφροσύνη καϊ θρ. των άγγέλων, de q. 1. dicatn in Έθελοθρησκεία. Act. 26, (5.)Κατά τήν άκριβεστάτην αϊρεσιν τής ημετέρας θρ. ίζησα Φαρισαϊος. Et ίη Ερ. Jac. 1, (27.) Θρ. καθαρά καϊ> άμίαντος παρά τω Θεψ καϊ πατρϊ κ. τ. λ. Vide Ε- jusd. locum et in Θρήσκος. Herodian. 5, (7, 2.) Τή ίερω'σύνη καϊ θρ. σχολάζειντού Θεοϋ, Sacerdotio religionique numinis vacare, Polit.: qui in altero Ejusd. ). interpr. Festam celebritatem. Alicubi et Ceremoniam vertit. At Bud. Venerationem, Cultum, Observantiam, in boc Ejusd. 1. 3, (10, 2.) Νικηφόρος υπό τοϋ 'Ρωμαίων δήμου μετά μεγάλης ευφημίας τε και θρ. νπεδέχθη. [" Wessel. ad Herod Kuster. Aristoph Θρησκίη, Wessel. 11. cc. Diss. Herod (2,37 )" Schaef. Mss. * Θρεσκεία, Anecd. Bekkeri p. 99- * " Θρήσκευμα, Psellus deoper. Daem. p. 93. Gaulm. Const. Manass. p. 21. Meurs." Schaef. Mss. " Codin.Orig. p. 8. Θρήσκευμα, * Θρήσκευμος, *Θρησκενσιμος, Ind. ad Timarion. in Notit. Mss. 9, 230." Boiss. Mss. " Gallieni Inscr. ap. Euseb. Η. E. 7, 13." Routh. Mss.] Θρησκευτής, Religiosus, Synes. Alicubi et Superstitiosus. [" Wcssel. Probab. 83." Schaef. Mss. * Θρησκευτήρ, unde * Θρησκεντήριον, Schol. Pind. 'O. 7, 33. * " άυσθρήσκευτος, Js. Porpbyrog. in Allatii Exc. 294." Boiss. Mss. * Ύπερ θρησκεύω, Orig. c. Cels. p. 750.], Θρήσκος, Religiosus. Potest vero et Superstitiosus alicubi verti, pro loco. Ab Jac. Apost. pro Religiosus, 1, 26. Ε'ί τις δοκεϊ θρ. είναι έν ύμϊν, μή χαλιναγωγών τούτου μάταιος ή θρ. - Apud Hes. exp. ereρόδοζος, εΰγενής. Quarum expp. posterior mendi suspecta mibi est: at prioreni non huic θρήσκος, sed duntaxat noniini COMP. 'Ετερόθρησκος convenire dicerem, quod ap. Suid. babetur ίη Θρήσκος, nisi eand. ap. Etym. quoque reperirem. EST autem Έτερόδοξος, Cujus opinio diversa est a ceterorum opinionibus ; et quidem interdum pecul. Opinio de iis, quae ad cultum divinum pertinent; atque adeo ap. Eccl. Scriptt., et nominatim Synes. ac Greg., ετερόδοϊρς est Qui non sequitur opinionem Christianicarla, οΰκ ορθόδοξος. [* Έθελοθρησκεύω, Epiphan. 1. ρ. 506.] 'Εθελοθρησκεία, ΕΤ Θελοθρψκεία, IN VV. LL., Voluntarius cultus, Cultus divinus, Religio, quam sibi quis sponte s. arbitratu suo delegit, Certi ritus cultus divini, quos sponte quis amplexus est, quibusse dedidit. Exp. et Superstitio. Paul. ad Col. 2, 23. "A τινά έστι λόγον μέν έχοντα σοφίας έν έ. καϊ ταπεινοφροσύνη καϊ άφειδίφ σώματος. At vero versu 18. dixenat, 'Εν ταπεινοφροσύνη καϊ θρησκείψ, sed θέλων prafixerat, quod ίη έθελοθρησκεία includitur: adeo ut ibi quoque έθελοθρησκείαν indicari existimem. 'Έβελοθρησκεντικός, Epiphan. 1. ab init,] Έθελο ] ΘΡΙ 4316 θρησκέω, Voluntarium cultum amplector, Religionera aliquam arbitratu meo deligo: έθελοθρησκεϊ, Ιδίψ θελήματι σέβει τό δοκοϋν, Suid. [* 'Εθελοπερισσοθρησκεία, Epiphan. 1. ρ. 21. * 'Ομόθρησκος, Socr. Hist. Eccl. 5. ρ ρ * Φιλόθρ^σκοϊ, Cerimoniarum religiosarum amator, legit Scaliger. ad Manil. p. 13. ap. Ptolem. Apot. pro Φιλόθρηνοϊ.] ΘΡΑΣΚΙΑΪ, Thrascias ventus, Aristot. de Mundo, Τών βορεων δ όζης πνέων τω άργέστη, θρασκίας λέγεται, όν ένιοι καικίαν καλοΰσι, Εχ Aquilonibus, is, qui deinceps a Coro spirat, Thrascias dicitur, quem nonnulli Caeciam vocant. Hunc ventum Thrasciam Plin. inter septentrionem et occasum solstitialem spirare tradit. Θρασκίαν autem quasi θρακίαν dici tradit Etym. [" Toup. Opusc. 1, 194. Wolf. ad Hesiod. 131." Schaef. Mss.] Ατ Θρψκίας λίθος, Lapis Thracias, qui in Ponto, Scythiae fluvio, nascitur, Diosc. 5. Hic aqua accenditur et oleo extinguitur, Plin. Alex. Aphr. ; Schol. Nicandri, qui θρήϊσσαν λααν vocat. Legitur autem ΕΤ Θρήσσα λίθος ap. Schol. " Θράττης, Hesychio est Lapis quidam a " Thracibus denominatus: qui ab aliis Θρ$κίας di- " citur, Thracius a Plinio." " ΘΡΙΔΑΗ, ακοϊ, ή, Lactuca : olus vulgo notum, " de quo Diosc. 2, 165. Athen. (69.) et Plin. 19, 8. " 20, 7 Eadem dicitur Θριδακίσκη et Θριδακίνη. " Athen. enim (1. c.) dicit τήν θρίδακα ab Atticis vo- " cari θριδακίνην : et (114.) τάς παρ' 'Αλκμάνι θριδά- " κίσκας λεγομένας esse easdem cum Atticis θριδακί- " ναις. Galenus tamen θριδακίνην proprie nominari " tradit. Sylvestrem lactucam, θρίδακα autem sativam, " sic scribens των κατά Τόπους I. 2.^Θριδακίνης τής " * άκηπεύτου τε καϊ άγριας, ήν 'ιδίωςόνομάζουσι θριδα- " κίνην τήν γάρ κηπευομένην όνομάζονσι θρίδακα. " Porro a θριδακίνη est DIMIN. Θριδακινϊς, Lactucu- " la, apud Athen. (1. c.) e Stratdde, ώκίμων πέταλα " καϊ θριδακινίδων Εΰόσμων τε σελίνων. Α θρίδαξ " vero est ΡΒ^ΙΤΕΚΕΑ Θριδακωδης, Lactucae similis, " Qui e lactucarum genere est, vel Lactucae naturam " feferens, ut alii interpr." [Diosc. 2, ΐ6θ. " Θρ/- δαξ, Casaub. Athen ad Herod. 211.Phryn. Ecl. 52. (Lobeck. 130.) Thom. M Jacobs. Antb. 8, 241. Θριδακίσκη, Phryn. 1. c. Θριδακίνη, ibid. Valck. Hipp. p ad Herod ad Lucian. 2, 32G." Schaef. Mss. Vide Schn. Ind. Theopbr., Sprengel. Hist. Rei Herb. 99. * Θριδάκινος, η, ον, Herodotus Aetii 5. ρ. 94. μηκωνίτιδες. * Θριδακηϊς, Nicander Θ ex emend. Schneideri. * Θριδακίας, Diosc. 4, 76. * Θριδάκιον, Gl. Lactuca. * Θριδακία, Diosc. Notha 467.] ΘΡΙΞ, χδς, ή, Pilus, s. capitis, s. barbae, Capillus, U. Ψ. (135.) Θριξϊ δέ πάντα νέκυν καταείνυόν, άς έπέβάλλον Κειρόμενοι. Apud Plut. Apophth. quidam barbam et caput tingens, vocatur άπιστος έν θριξϊ, Lucian. (3, 131.) Νεανίαν τινά τών τριχών σύρουσα, Aristot. Ανξονται δ' αί τρίχες καϊ τεθνεωτων. Pro quo Plin. Defunctorum quoque corporibus pili crescunt. Pilus generaliter ut in Prov. Έκ τριχός κρέμασθαι, quod Ovid. Tenui filo pendere. Exp. et Setae: Hesiod. ('A. 391.) Όρθάς δ' έν λοφιή φρίσσει τρίχας. Interdum etiam Villi. Plut. Σαρξϊ τρεφόμενοι, καϊ θριξϊν άμφιεννύμενοι. Nonnunquam et Gapillamenta : Philo, Πέταλα γάρ εις λεπτάς τρ. κατατμηθέντα πάσι τοϊς νήμασι συνυφαίνετο. Derivat autem a θερίζω Etym. [" Jacobs. Anth. 11, 298. Beck. ad Eur. p ad Lucian. 1, 299. Barba, Toup. O- pusc. 1, 157. Θρϊξ έθείρης, Wakef. S. Cr. 2, 107. Paul. Sil. 23. Έκ τριχός κρέμασθαι, Jacobs. Anth. 9, , 141. Heyn. Hom. 6, 35. Bergl. Alciphr Οΰκ άξιον τρίχός, ad Moer Ruhnk. adxen. ^ Mem Subaud., Jacobs. Anth. 10,64.66." Schref. Mss.] " "Εριξ, dictum etiam έπί τοΰ ήπατος: sed proeo " in plerisque exemplaribus scriptum θρίξ. Signifi- " cat autem Partem hepatis superiorem qua a se in- " vioera dividuntur ejus fibrae. Ita Gal. Lex. Hip- " pocr." [* Τριχόϊ, i. q. θρϊξ, 1 Reg. 14, 45. Ed. Bos., sed θρϊξ in Ed. Ald. " Vestis e filis, Jogeph, 727, 6." Wakef. Mss.], ν

19 eod Hes. adjective quoque exp. πολυτίμητος, Pretiosus, Qui multi pretii est. Apud Ezech. autem 1. C. Τά περιβόλια σου βύσσινα καϊ τρίχαπτα και ποικίλα. Hieron. volens exprimere tenuitatem vestimenli, τρίχαπτα vertit Subtilia, quod tenui stamine atque subtegmine contexta essent. [Vide Schleusn. Lex. in V. T. Pherecrates ap. Atben kv άμπεχόναισι τριχάπτοις, e lectione Schweigh., al. * Τριχύφοις.] Τρίχακτον, Pectunculus, Cam. e Suida. [" Co- 431Γ ΘΡΙ [ρρ }] ΘΡΙ 431» Τριχοβρώτες, Pilos arrodentes : ita dicuntur σήπες, Α ray Theophr. 218." Schaef. Mss. * Τρίχηλάβον, Marcellus Sid^ 72.] ' Tineae, Teredines, Id genus aniraalcula, Aristoph. 'A. (1111 ) 'Αλλ' ή τριχόβρωτες τούς λόφους μου κατέφαγον: sic enim legit ibi etiam Schol. admonens ta- " i. e. Qui pilos non habent: ut άτριχα πρόσωπα in "Αθριξ, Pilis carens. ""Ατριχες, Depiles, Glabri niea dici περισπωμενως quoque τριχοβρώτες. J. Poll. " Fab. jesopicis (149.) de ore imberbi, s. lavibtn 2. Καϊ τριχοβρώτες θηρίδιόν τι σινόμενον τάς τρίχας. " genis. Est a nom. sing. άθριξ.. Is enim pet S scri- Ύριχοβρωτήριον, VV. LL. ex Etym., sed ap. eum repono τριχόβρως Θηρίον. Apud Hes. vero est ETIAM " tam : excepto dat. plur. άθριζι." [Matron Athe^ " bitur, obliqui autem per r, ob sequentem aspi^ Τρίχοβρος, qbod exp. θηρίδιον τό κατεσθίον τους λόφους των περικεφαλαίων: quasi neutr. a τριχόβρως, Mss.] 'A^oflpi^Promissum et porrectuni habens naei p " Gonst. Manass. Chron. p. 13." Boiss. nisi leg. sit τριχοβόροι. [* " Τριχόδεσμος, Hes. τ. capillum, Bud. ex Aristot. Ad verbum, Simplicem "Αμπυξ." Wakef. Mss.] Τριχοειδής, Pilorum s. Capillorum formam habens. [Diosc. 3, 86. Hippocr. [Gl. Recto capillo.] Cui CONTR. Ούλόθριξ, Q Q ; habens capillum ; Qui mediocri est capillo, Cami 230.] Τριχοειδως, In capillorum formam, Pilorum crispo est capillo: quasi hic velut involucra quadani habeat circa capillitium, et ideo non simple* niodo. Τριχοκόμος, Capillorum s. Comae studiosus, Qiri comae lubenter curam impendit, ό τριχών έπιμελονμενος, Hes. Ύριχοκοσμητής, Comae ornandae arti- " άθριξ, Impuber, Depilis, Glaber: unde plur. άπό- capillitium, ut ille. " Άπόθριξ, Hesycbio άνηβον, fex, [Hes. * Τριχοκουρία, Eucholog. p. 107 ] Tpi- " Τρίχες, ap. Etym. (131, 28.) quod itidem exp. χολαβίς, [Gl. Forficula, Tonsilla, Vulsella.] ET Tptχολάβιον, VoIselJa, a capiendis pilis, ex Aetio. [* " Τριχόλεπτος, Toup. in Schol. Theocr. p Β Dorv. ad Charit * Τριχολιπής, * Τριχάλεπτος, ibid." Scliaef. Mss.] Τριχολογέω, Pilos s. Floccos lego, colligo; per metaph., De rebus levibus et inanibus discepto, coutendo, Rebus levibus studium impendo: τριχολογείν, τάς τρίχας άναλεγεσθαι κ αϊ ττερϊ αυτών φρόντιζεtv, Suid. Cam. Ιη ordine ponere crines. [Etym. Μ.] Τριχόμάλλος, 6, ή, VillosuS: δίς, Lanigera ovis, Epigr. Τριχομανές, Filicula herba, ita dicta, quod rara cute fluentem capillum expleat et subnasci faciat; μανόν enim esse Rarura, Marcell. Vide Theophr. et Diosc. [4, 137. Theophr. Η. PK 7, 14, 1. Schol. Nicandri Θ " Τριχομανής, Toup. Opusci?2, 7. *Tριχομανία, ibid. ad Moer; 407. * Τριχομαλία, ibid. Toup. 1. C. * Τριχόπλαστος, Brunck. Aristopb. 2, 75." Schaef. Mss. Hesych.] Τριχοπλάστης, Qui capillum fucat s. ornat. In vitio dicitur. Cam. [Synes. Calvit. p. 85. Zonaras Expos. Can. 96. Concilii 6. in Trullo p * Τριχοποιέω, Cassii Probl. 50. Alex. Trall. 1. p. 3.] Τριχοτρώκτης-, Pilorum erosor. Sicut τριχοβρώτες, ita τριχο- c τρώκται, Vermiculi erosores crinium, Cam. [Hesych. ν. Τριχοβρώτες.]. Ύριχορβοέω, Pilorum s. Capillorum defluvio laboro. Unde τριχορροήαας, Gui capillus defluxit. Cam. [Plut 8, 545.] Dicitur vero ΕΤ Τριχορρυέω, quod ejusd. cum τριχορροέω signif. est. [Athen Τριχορρυήσας, J. Poll. 2, 26. * " Τριχορρυής, Pilos amitteus, Synes. 78. ieschyli Fragm. ap. Schol. Od. Λ * Ύριχοτομέω, Pilos deseco, Dionys. Η. 1, * Ύριχοφθόροι, Schol. Nicandri Θ. 98. * Τριχόφοιτος, Strato Epigr. 9. sed corruptam vocem puto." Wakef. Mss. * Τριχοφόρος, Gl. Setigerus, Setosus.] Τριχοφυής, Capillos producendi vim habens, Diosc. 2. Ύριχοφυες αλωπεκιών είναι δοκεί, ubi redditur, Nutrit capillos, et eorum defluvia, quae dicuntur alopeciae, explet. Τριχοφνεω, Capillos produco. [Gl. Crinio, Oppilasco. * Τριχοφυία, Heliodorus Cbirurg. Vett. p. 126.] Τριχόφυλλος, Folia babens capillata, capillamentis similia. Quidam vertunt etiam, sed barbare, In capillamentorum modum foliatus. Τριχόφνλλον D Theophrasto, [Η. Pl. 4, 6, 2.] quod Plin. interpr. Capillaceo folio: Genus τοϋ φίκους. Cam. Τρίχαπτον, Textum quoddam tenue et bombycinum magni pretii, quod crinibus obducebatur. Sicut Crinale aurum Maroni, ctovid.de Ponto 3. nec habens crinale capillis. Cam. Apud Hes. scribitur cum accentu in ultima, exponiturque * βομβίκιον ύφασμα υπέρ τών τριχών κεφαλής άπτόμενον: quod Capillare esse ap. Martial. tradunt VV. LL. Ezech. 16, (10.) Περιέβαλόν σε τριχάπτφ, Circumdedi de trichapto. Ab "άνηβοι, dicens άπό hic signifieare στέρησιν." 'Απέτρ>χες, Impuberes, άνηβοι, Callim. [Fr. 141.] teste Eust. [Od. Θ. 303.] Privationem igitur bic denotav άπό, ut alibi saepe. " Άπότριζ, ιχος, ή, pro lmpuber " afferunt VV. LL. ex J. Poll sed falso: legii " tur enim ibi, Άπότριχεβ, oi Άνηβοι, qui nomin. " plur. est a sing. άπόθριξ: θρϊξ enim cum suii com- " positis quae eand. retinent terminationem, in obli- " quis θ propter immediate sequentem aliam aspira- " tam mutat in τ." [* " Βαθύθριξ, Ορρ. Κ. 1, 313." Wakef, Mss.] Αασύθριξ, Qui denso pilo est: τράγού, Pilosi, Hispidi hirci, Qui denso pilo est. [Seboiv Sopb. Trach. 13.] Ενθριξ, Bonos pilos babens, Bene capillatus, comatus, ex Epigr. άγκίστρψ, Harab babenti lineam bonis pilis confectam, ["Carpfeylid. 1. ad Charit Montbly Review, Jan p. 98." Scbaef. Mss. Nicander 'A Έΰθριξ; Ih Ψ. 13, 301.] Εύθύθριξ, Qui crinibus est rectis, [J. Poll. 2, 22. Eust. Od. A. p. 13, 24.] Pro quo ap. Herod. EST Ίθύθριξ, γ. 01 μέν γάρ άπ' ήλιου ΑΙβίοπες ι. ε'ισϊν, ο'ι δ' έκ τής Λιβύης ούλότατον τρίχβψλ εχουσι πάντων άνθρώπων, Qui ad ortum solis»ca ^Etbiopes incolunt, ii crinibus sunt rectis ; sed australibus nusquam gentium magis crispo eapillo ho* mines inveniuntur. Cam. [" Ad Herod. 541." Sebsef. Mss. Hippocr ] Καλλ/θρ«ξ, Pulcros pilds habens: ίπποι, Od. 1.1;491.) Callithrix, Plinio Ea herba, quae Callitrichofl infra. Apnd Eund. 9, 54. Callitriches siraiae quaedam appellantur, quas toto pene aspectu dilferre scribit: barbam eis esse in facie, cauda late fusa primori parte. [* " Κάλόθριξ, Herodian. Epinier. p. 166." Boiss. Mss. * Κυανάθρφ, Orpb. Arg * " Λάσιόθριξ, Ορρ. Ά. 4, Νοηη. D. 38, 360." Wakef. Mss. * Λειφόθριξ, ielian. Η. Α. 14, 4.] Λεπτόθριξ, Qui tenui pilo s. capillo est. [" Ad Cbarit Toup. in Schol. Theocrs 215." Schaef. Mss. " Hee. ν. Τανύθριξ? Wakef. Mss.] " Λευκόθριξ, Qui candido est capillo s. niveis " pilis." [Aristoph. "Opv Eur. Bacch. 112s * Λιπόθριξ, Νοηη. D. 11, 510. * Αυσίθριξ, Geopotr. 12,8,5. " Is. Porphyrog. in Allatii Exc κρόθριξ, 313. Schol. Pind. Ό. 2, 46." Boiss. Msa. Geopon. 18,9, 6.] Μαλακύθριξ, Qui molli piio est > μαλακότριχες, Scythae, Aristot. Molli capillo. Cami [* Μεγαλόθριξ, Gl. Hispidus.] Μελα^θρι^ Pilos habens nigros, Cui capilli nigri sunt, [Hes. Μελάνθοιξ, Gl. Atricapillus, " Is. Porphyrog. in Ailatii Exc * Μελισσόθριξ, 314." Boiss. Mss. * Μεσύθριξ, Procl.Paraphr. Ptolem. 3. c. 16. p ] " Μιξύθριξ, Qui mixtis " pilis est, Semicanns." [" Heyn. Hoffl. 6, 439 '' Scliaef. Mss. * " Μίσόθρ^ΐβιη. Alex. 26l."Wakef: Mss.] Ξανθόθριξ, Pilos babens flavos, Cui flavi cri J nes sunt, Theocr. (18, 1.) ξανθότριχι παρ ΜενεΧ&ψ.' Pro quo ap. Hom. saepe ξανθός Μενέλαος.'"Οθριξ, Si J milespilos habens, Qui ejusd. comae est, II. B. (76$ ) de equis Eumeli, "Οτριχας, οίέτεας, σταφυλή έπϊ νώτον έίσας. Est autetn per sync. factum ΕΧ Ομοιόθριξ,' [όμόθριξ,] sicut οίέτης ex όμοέτης. Tenuari autefflf ο Eust. scribit propter τ sequens, sicut in ότρυνω. Secundnm quam regulam in nominat. ser.foretβθριξ spjritu aspero, in obliquis autem tenui, in eoibiie sc.

20 4319 ΘΡΙ [ρρ ] ΘΡΙ <propter χ sequens ia τ mutatur. [* "Όλιγόθριξ, Α " ποιεί pro Pilos laevigat et expolit." [* Λειοτριχιάω, Cbtonic. Pasch." Schn. Lex. Suppl. * Όμόθριξ, Sophron Athenaei p. 106.] Λεπτότριχος, Qui teniribus est pilis, Cam. Unde conipar. λεπτοτριχώτεροί, Schol. II. B Demetr. Phal. c. 151.] Όρθόθριζ, Qui erectos habet crines: Virg. Arrectaeque horrore Qui pilo est tenuiori. [Aristot. Η. Α. 1, comae. - " Όρθότριχες, Qai pilos surrectos habent, *Λευκότριχος, de Gen. Anim. 1, Eur. Bacch. "Quibus pili recti s. arrecti sunt." [iesch. Choeph * Αευκοτριχέω, Strabo 6. p Eust. in Dionys. P. 373.] ΜαφοΓριχοϊ, Qui exiguis est pilis, 30.] Quae affectio DICITUR 'Ορθοτριχία. [" Diosc. 428." Wakef. Mss.] Ούλόθριζ, Qui crispos habet brevibus est pilis, Cam. [Aristot. Η. Α. 1, 779. pilos s. crines, i. q. ap. poetas ούλοκάρηνος, οϋλοκέφαλοί, ουλκόμος, στραμβολυκόμης. Aristpt. Probl. Ούλό- 404.] Όλιγότριχος, Qui paucos habet pilos, Aristot. *aaνθοτριχέ,ω, Enst. in Dionys. P.733. Strabo 6. p. τριχεε καί οΐϊ έπέστραπται τό τριχίον, Alex. Aphr. [Η. A. 1, 779 ] " Όμότριχοι, Qui uno eodemque Probl. Ot ούλότριχες, ώς ξηροκέφαλοι, θάττον φαλακρού νται, Qui crispo capillo sunt, citius calvescunt. Jo. Mauropus in Mustox. Syll. Fasc. 2. p. 5.= Boiss. pilo praediti sunt." [Hes. ν. Όμόπτεροι. * Όξΰτριχος, [" Heyn. Hom. 7, 180. Wessel. ad Herod ad Marin. 133." Boiss. Mss. * Όρθοτριχέω, Gl ad Diod. S. 1, 178." Schaef. Mss. " Ούλό- Horripilor, Syram.Ps. 118, 119. * Όρθοτριχιάω, Gl. - θριξιν, Jo. Damasc. Ep. ad Theoph. de Imag. Edess. Horripilo. * " Όρθότριχίζω, Rei Accipitr. Scriptt est accus. «ing. ab Οίλόθριξις i" Boiss. Mss.] Inversa vero comp. dicitur ETIAM Τρίχβυλος, quo Archilochus utitur, Qui crispo est capillo, simpl. Crispus, Terent. Magnus, rubicundus, crispus, crassus, eaesius, Cam. [Archilochus PoUucis 2, 23. πράττονσι' τόν δ' αυτόν και 'έντριχον ώνόμαξον. "Εντριχον, ασθενές, Hes.: quod nescio an mendo careat. [Έντριχον, τό, Coma ascititia, ienigma 23.] Ευτριχύς, Bene comatus, capillatus, crinitus. [Eur. Herc. F * Εΰθύτριχος, Polemon Physiogn. 2, 3. p. 285.], Καλλίτριχοί, Qui pulcro est capillo, Pulcres pilos faciens, Diosc. 1, 179 de nuce juglande, Τό δέ Χέπυρον καέν και τριψθέν έν ο'ίνφ και έχαίφ, παιδίοα έπιχρισθέν, κ. έστϊ, Pulcrum capillum reddit, al. Nutrit capillum. [Opp. IC, 1, 321.] Callitrichon et tpolytrichon, quibusdam Adianton s. Frutex topiarius, ab effectu sc., tingit enim capillum, et ad boc decoquitur in vino cum semine apii, adjecto oleo copiose, ut crispum dehsumqile faciat: defluere autem probibet. Plin. Quomodo vero idem Plin. ioter Callitrichon et Polytrichon distinguat, vide Πο- \wpi X os. [" Diosc. Notha 472." Boiss. Mss.] " Ka- " Χότριχον Hesychio auctore vocatur τό άδίαντον. " quod alii καχλίτριχον appeilant." Κατατρίχιος, Tenuis instar pili, λεπτοί, [«S. " Αειοτριχειν, Laevi " capillo praeditum esse. Affertur et λειοτριχείν 206." Wakef. Mss.] " Ο'υλότριχος, i. q. οϋλόθριζ, " Qui crispis r pilis s. capillis est: unde compar. " οΰλοτριχώτερος ap. Aristot. Η. A. 5. Qui crispiore " pilo est. Pro eod. inversa compos. dicitur τρίχου- B " λος." [" Herod. ap. J. Poll." Wakef. Mss. *Ot»- * (< Όφιόθριξ, Tzetz. ad Hesiod. 'A. 235." Boiss. λοτριχέω, Strabo 15. p * " Οΰλοτριχόω, Mss.] Ώαχύθριξ, Qui crasso pilo est. Περίθριξ, 16. ρ. 26." Boiss. Mss.] ΤΙαχύτριχος, Qui crasso Ciueinnus a prima usque juventute nondum rasus, δ pilo est, i. q. παχΰθριξ supra. [* ΤΙολιότριχος, Opp. ίπό γενετής πλόκαμος, Suid. [VideSchn. Lex. * ΠοικιΧόθριξ, K. 3, 293.] Πολι/Γριχοϊ, Multos pilos habens: Eur. Alc * Πολιόθριξ, Strabo 7. ρ. πολΰτριχον πώγωνα dixit Comicus quidam Densam 451.] ΤΙολύθριξ, Multos pilos habens. Polythrix, barbam, Cam. Polytrichon, Plinio Adiantum raaius. Nominis autem rationem vide in ΚαΧλίτριχον ι Pliuio Ea herba, quae Polytricbon. Apud Eund. Polytbrix gemma quaedam est, quae in viridi capillatur, sed defluvia comarum facere dicitur. [" Ada- vero Polytricham distare a Callitricba annotat, quod nam et hoc nomine appellari id ipsum scribit. Alibi mant.419.etym. M.4, 20. * Πυκνόθριζ, Nonn. D. 36, juncos albos habeat et folia plura majoraque: frutice quoque major sit: defluentem autem capillum 302. * Ώυκινόθριζ, 7, 322. alibi." Wakef. Mss. * ί '.ίιυρρόθριί Schol. Theocr. 8, 3." Boiss. Mss. confirmare et densare. [J. Poll. 2, 24.] ΤΙυρρότριχος, *$1ιφσόθριξ, Pbav. 176.] Σκληρόθριξ, Qui duros habet pilos : ορρ. τφ μαλακόθριξ. [Arist-ot. Physiogn. Equos rufis pilis insignes. Σκληρότριχος, Qui duris Rufos habens pilos, Eur. (Iph. A. 225.) πώλους, *Σκολιόθριξ, Νοηη. D. 15, 137- Meleager 1, 37. est pilis, i. q. σκληρόθριξ supra. [* " Σύντριχος, Schol. * Σταχνόθριζ, 43.] Τανύθριζ, ΕΤ Τετανόθριζ, Qui Philostr. Her. 404." Boiss. Mss. * Τανΰτριχος, Ορρ. laxo capillo est, quem τετανδν postea vocarunt, Cam. Κ. 1, 186.] Ψαφαρότριχος, Squalidos pilos habens, Protentos et promissos crines habens, Hesiod. ("E. Hom. Hymn. in Pana (32.) και θεόε ών, ψαφαρότριχα μΐ/λ' ένόμευεν. 2, 134.) αίγα, Rectis pilis, Cam.: Qui horridos et setarum instar arrectos habet pilos, rigentibus piljs C est, VV. LL. ("Τανΰθριζ, Simonid. 2, 2. Graev. Τρίχινος, Qui e pilis est, Apoc. 6, (12 ) σάκκος, Cilicinus saccus, Saccus e pilis confectus, Zach. Lectt. Hes. p Τετανόθριξ, Boiss. Philostr. 13, (4.) δέρρις, Pellis cilicina, Ε pilis. Τρίχινων, 374. Fischer. ad Plat. Euthyphr. p. 9. Abresch. Vestis e pilis confecta, ράκος, VV. LL. [* " Tp '- Lectt. Aristaen. 209." Schaef. Mss. * " Χρνσόθριξ, χινον pro τρίχινων, Ammon. Monacb Combef." Boiss. Mss. Cf Τριχός.] Ύριχώδης, Pilosus, Nicet. Eugen, 4, SO." Boiss. Mss. *Ψεδνόθριξ, Tmtz. Chil. 8. p * Ώμόθριζ, Lycophr. 340.] Capillaceus, Pilis similis, Capilli speciem referens. [*"Aτριχον, Callim. H. in Dian. 77- * " Άτριχο- Item τριχώδη plur. neutr. subst. Fila, Capillamenta, Xetos, Const. Manass. Chron. p. 609." Kall. Mss. VV. L. Τριχώδη, Hesycbio Instrumenta ad oppugnandas urbescomparata, όργανα πολιορκητικά πρόε * " ΆτριχοΧειοπώγων, ρ. 26. Meurs." Schaef. Mss. * Άτριχόσαρκος, Procl. Paraphr. Ptolem. p χώρησιν έπιτήδεια. Quo nomine fortassis intelligit * 'Ανάτριχοί, Porphyr. Euseb. Praep. Ev. 3, 3. Cilicia, h. e., ut Asconius exp-., Tecta e pilis in castrorum usum atque nautarum: quac Veget. quoque *^ Βαθΰτριχοί, Wakef. Trach Rubnk. Ep. Cr, 67." Schaef. Mss.] Αασύτριχοε, Qui denso pilo ad excipiendum impetum sagittarum parari scribit. eet, Pjlosus, i. q. δασύθριξ supra: μήχα, Epigr. Hae έφεστρίδεε etiam appellantur, ut supra e Suida "Άντριχο!, Qui ob capillorum penuriam, ad supplendam comatn, galericulum, i. e. τήν πηνίκην s. προκό- Τριχόω, Pilosum reddo, Pilos induco, Diosc. 5, docui. [Gl. Villosus, Pilosus.] /uiav assumit, WV. LL. J. Poll. (2., 30.) 'EraXeTro δέ 168. Αλωπεκίας τριχο'ι, Alopecias ad pilum reducit, τι.και ιτηνίκη και ττροκόμιον πρόσθεταν, ob γυναιξί μόνον, Pilos inducit alopeciis, Hippiatr. Τοϋτο γάρ πρός τφ άΐλαχαιάνδρών,οϊένδεώίτριχών'έχοντες ε'ις κόμηεχόγον. θεραπεϋσαι καί τριχώσει, Etiam pilos restituet. Bud. D Et in pass. ap. Theophr. C. Pl. 1, 6, (7 ) Καί έπί τούτοις περιαλείφουσι πηλφ τετριχωμένφ, Piloso, Pilis misto, Bud. Crinibus aut Aliis pilis subacto. Gaza Lutum crinitum vertit. [" Alberti Peric. Cr. 98. Sylburg. Praef. in Clenard. p Τετριχωμένος, Moer Ammon. 128." Schaef. Mss.] Τρίχωμα/ Capillamentum, Pilosum villosumque in bestiis tegmen, ut πτέρωμα pentiosum in avibus, Cam. Dicitur de omni animante ap. Aristot. de Gen. Anim. 5. Et item de Capillamento s. Capillitio bumatio, s. Pilo quovis corporis humani ap. eund. Aristot. Physiogn Ab Eod. in CEcon. 2. τρίχωμα et κόμη ead. signif. ponuntur, Ανκίους ορών άγαπώντας τρίχωμα φέρειν. Herod. quoque Libyasex omnibus hominibus οϋλότατον τρίχωμα έχειν scribit, ut in Ίθύθριξ paulo ante videre licet. Athen. Τή αριστερή τό τοϋ μειρακίου rp. έπικοσμών, Adolescentuli capiuitium. ["Toup. Opusc. 1, 139- ad Diod. S. 1, 178. Valck. Callim Marld. Ipb. p Musgr. Iph. T. 73. Jacobs. Anirn. 266; T.H.ad Plutum p. 436." Schaef. Mss.J Τριχωμάτων dimin., quod pro τρίχωμα simpliciter

21 Pubes pilos emittere incipit, Ε pube pili pullulare incipiunt, Pubes pilare incipit, Accius et Afran. Pilorum inversio, Pilare malum : cum nonnulli ciliorum pili, HOD, ut reliqui, extra, sed intro convertuntur, atque assidue oculum ferientes ac idcirco turbantes, negotium facessunt: sublati taraen ev»lsique a molestia liberant. Actuar. π. Δ. Π. 2, 7 Idem malum τριχίασιε appellatur: nec desunt qui ita hic leg. putent. [" Heyn. Hom. 6, 186." Schasf. Mss. Gl. Pilositas, Capillaraentum.] Τριχωτόε, Pilosus, Pilis iutectus, Crinitus, Capillatus, Aristot. de Part. Anim. 4. quaedam animalia esse dicit τριχωτά, quaedam φολιδωτά, quaedam λεπιδωτά. Idem, "Οσα Β ίχουσι δέρμα τριχωτόν καί μή φολιδωτά, Pilosam cutem. Et neutr. τριχωτόν, Aristot. Pars ea capitis, quas capillis tegitur. Gorr. [* Έκτριχόω, unde Έκτετριχωμένα, Thom. Μ. pro eo quod ap. Lucian. 6. p. 93. legitur, ράκη έκτετρυχωμένα. * Έντριχόω, unde] Έντρίχωμα ΕΤ Έντρίχωσιε. Est autem έντρίχωμα, Qua veluti tereti fimbriola enascuntur piii sub oculis longiusculi, s. palpebrae, quae pars alio nomine ελυτρον, όρχόε, ταρσόε appellatur, Cam.: tsv μέρων αί βλεφαρίδες έκπεφύκασι, J. Poll. (2, 69.) At έντριχωσειε, αί βλεφαρίδες, Hes. Palpebrae. [Έντρίχωμα, Plut. 9, 614. * ΐίεριτριχόω, J. Poll. 4, 192.] 4321 ΘΡΙ [ρρ ] ΘΡΙ 4323 capitur. [" Clearchus ap. Athen Το τοΰ μειρα- Α nomine Gr. appellatur. Gaza Sardam vertit ap. Aristot. Η. A. 5. Ab J. Poll. recensetur inter εΰτελή κίου τρ. έπικοσμων." Schw. Mss.] Aristot. τρίχωμα et τριχωμάτων σκληρόν inter ανδρείου σημεία ponit. βρωματα. Idem autem pjscis hic est, qui τρινϊε ut Addit Bud. τρίχωμα et τριχωμάτων pro Pilo corporis docebo. [Athen " Moer et n., ad Tima» ap. eund. Aristot. Physiogn, (p. 43.) 397. accipi. Lex Huschk. Anal. 229 " Schaef. Mss.] Ab Τρίχωσίί, q. d. Capillatio, Pilorutn emissio, productio, i. prope q. τρίχωμα: J. Poll. al υπέρ αιδοία de τριχϊε loquens, καϊ τριχία έλέγετο. Ubi tameri Eust. nominatur ETIAM Τριχία: ή δ' αΰτή, inquit, τρ., quod i. est q. ήβη: τρίχωσιε τήε ήβηε άρχεται, videtur scr. τριχίας. Nam τριχία fem. Morbus dicitur, quo vcxatur nutrix in mamrais, quotieg pilum hauserit. Pilaris niorbus, Gaza ap. Aristot. H. Ai 7,11. De quo vide et in Τριχίασιε. Τριχ«( (δος ή, i. q. Trichias, Eust.: sicut Athen. quoque (328.) tradit Dorionem τριχίδα nominare τριχίαν.. Eupol, in illo Atben. \. Έκεϊνος ήν φειδωλόε,. οε έπϊ τοϋ βίου Προ τοΰ πολέμου μέν τριχίδαε ώφώνησ' άπαξ, "Οτετάν Σάμφ δ' ήν ήμωβολίου κρέα. Aristopb. 'Ijrjp. (66%) ap. Eund. Αί τριχίδεε εί γένοιντο έκατόν τοΰ'βολάν. Ubi Scbol. dicit τριχίδαε esse, quae et θρίσσαι vocenlur. Athen. tamcn I. c. quasi diversa ponit, χαλκίδεε, καϊ τά όμοια, θρίσσαι, τριχίδεε, έρίτιμοι. : Dicts sunt autem τριχίδεε, quouiam ossa habent pilis slmilia, Aristoph. SchoL Τριχίδων, dimin.arptyb, Parvus trichias, Athen. (329 ) e Callim. π.έθν. 'Ονομ*Ε\ά. (328.) est ΕΤ Τριχία», άδοε, itidem Piscis noraen. Ε Nicochare, Τριχιάδαε [al τριχίαε] δέ και τάε πρημάδαι τάε θυννίδαε Έπίδειπνον. In VV. LL. est ΕΤΙ ΑΜ Τρίχα ι ΕΤ Τριχαϊοι. Εχρ. autem τρίχας τριχίαι, remittuntque ad Τριχίε. At τριχαϊοι afferunt ex Aristot. Η. Α. itidemque ad Τριχίε remittunt: neutrim tamen ibi meminerunt. Ατ Θρίσσα, ipsum quoque Piscis genus est, itidemque a θρϊξ derivatum, Eust. Athen, (328.) Δωρίων δέ έντψ Περί Ιχθύων, καί τήε ποτάμιαε μέμνηται θρίσσηε. Aristoph. Schol. rpi^iffet θρίσση idem esse vult: esseque fortassis eas, quae sno tempore vocabantur θρϊσαι: ab Athen. tamen viden^ tur distingui, ut annotavi in Τριχίϊ. " Θρίσσηε quo- " que pro Pisce quodam affertur ex Epigr." [" Jacobs. Anth. 8,173. Toup. Opusc. 2,16." Schaef. MssJ ΒΟΣΤΡΥΧΟΣ, Ετ Βόστρυξ, χοε, ό, Cincinnus, Capilli Τριχίτηε, Pilaris. Et fem. ap. Diosc. 5, 124. Ύριχίτιε στυπτηρία, quae et σχιστή appellatur, potius Species est τήε σχιστήε, οΰ πεπιεσμένη βωληδόν ή σχιδακηδόν, άλλ' έξασμένη κατά μονάδαε πόλιαϊς θριξίν C έμφερωε, Ρΐϊη. 35, 15. Concreti aluminis unum genus σχιστόν appellant Graeci, in capillamenta quaedam certo modo plexi. Sunt tamcn qui proprie Cirrum canescentia dehiscens : unde quidam τριχιτιν potius muliebrem ita dici putent. Bud. Aristoph.N. (536.) appellavere. ήνπερ 'ίδτ) τάδελφοϋ τόν βόστρυχον. Ab Hes. βόστρυ* Τριχίον, Pilus, dimin. a θριζ, sed simpl. pro eod. χοι exp. πλόκαμοι, itidemque βόστρυχοε ab Etymi ponit Aristot. Probl. (33, 18.) Οΰλότριχεε καί \όίε πλόκαμοε : qui et notationem addit, sc. a βότρυε, ut έπέστραπται τό τρ. nimirum dicalur quasi βότρυχοε: quia, inquit, μετά Ύριχιάω, Pilosus, Crinitus sum. Laboro tricbiasi. Unde ap. Gal. de LL. Aff. 4. τριχιωντεε, in cujus confirmationem subjungit versum, cojiw σχήματοε βοτρυειδοΰε, malim βοτρυοειδοϋε, άπήρτηταιι Quibus pili pungentes in palpebris oriuntur. Τριχιάσηται autem ap. Hipp. Erotianus aliter accepisse θοντο κιόντι: sed is est Apoll. Rh. (2, 677 ) e quo Auctorem non nominat, Πλοχμοί βοτρύοντεε έπερρώ ' videtur, cum ipsum exponens τριχίασιν difcit esse reponi debet βοτρυόεντεε έπερμιί/οντο. ItJt autem hks ' Abscessum circa mammas. Τριχίασιε, Oculorum a dicitur πλοχμοϊ έπερρώοντο, sic καθειμένοε βοστρύχου»', pilis offensio. Quae dupliciter contingit: siquidem Lucian. (1, 206.) 'Εκατέρωθε καθειμένοε, βόστρυχο»,- saepe in palpebris sub pilis naturalibus alii exoriuntur, qui iutro spectantes tunicas pungunt et oculo- Eur. vel potius is, quem ille introducit pastor άγράμ- τη μίτρψ τούτουε ανειλημμένος. Apud Atben. 10i rum fluxiones concitant: qui affectus διστιχίασιε nominatur. Aliquando vero ipsae palpebrae relaxan- quo είλικτόε βόστρυχοι dicitur ab alio poeta de*ead.' ματοε, literam C comparat βοστρΰχψ εϊλιγμένφί pro tur, eaeque laxatae aut ipsarum extremitas intro vergit, nec pili facile apparent, nisi quis distendat ac D τήε κεφαλής : pro quo ibid. τάε έτττά σειρά» τής κεφα- re. Ex LXX. Judic. ]6, (13.) Tois έπτά βοστρύχουε disparet palpebras: idque mali genus φάλάγγωσιε λής, Cincinnos et catenulas. Et τά βόστρνχα, neutr., vocatur. Gorr. At Defin. Med. Auctori [appellatur Epigr. II Βόοτρνχο(, Cirri, Animalcula peiinata, de τριχίασιε βλεφάρων πτωσιε καϊ των έν αΰτοίε τριχών genere insectorum, ex Aristot. Η. A. 5. [" Βύστρνξ, γένεσιε παρά φΰσιν: cujus tres ponit differentias, Heyn. ad Apollod Βόστρυχοε, Musgr. ad φαλάγγωσιν, πτωσιν, ΰπόφυσιν: quibus quosdam Phoen. p Valck. Diatr Wakef. S. Cr. 2, etiam τήν διστιχιάσιν επεισάγειν scribit. Τριχίασιε 108. Markl. Ipb. p Jacobs. Anth. 6, dicitur etiam, auctore Gal., Symptoma renum, e Kuster, Aristoph Brunck. Soph. 3, 506. De quo per urinam prodeunt veluti capilli albi. Siquidem talia quaedam corpora in renibus possunt con- Βόστρνχα, Agathias 14. Jacobs. Anth. 11, 149.Paol. igne, Valck. Phcen. p Plur., Musgr. Hel crescere ab humore crasso et viscoso, usto a calore, Sil. 41. Βόστρυχον, Toup. Opusc. 2, Mitscb. Gal. Comm. in Aphor Idem Gorr. Tpiχίασιε, Pilare malum, vocatur etiam Mammarum do- liabens cincinnos s. cirros, J. Poll.[2, 27. " Jacobs. H. in Cer. 126." Schaef. Mss.] Ενβόστρυχος,>?α\αο* lor, quem pilus aliquando movet in poculo forle Anth. 9,25.11,17. Toup. Opusc. 1, " Scbaef/ haustus: qui dolor non sedatur, donec pilus vel Mss.] Ίοβόστρυχος, Cirros habens fusci coloris,aut nigri, Pind. Ό. (6, 50.) Ubi ίοπλύκαμαε in aliis exempll. pressus sponte exeat, vel cum lacte exugatur. Id mali genus ETIAM Τριχία vocatur, Idem. Gorr. " Καταβόστρυχοε, Suidae ταϊε θριζϊ κεκαλυμμένος Crt- Erotiano est ή περί τούε μαστουε άπόστασιε, Abscessus " nium cincinnis obtectus." [Eur. Phcen. 146.'Aristaen. 2, 19- Barker. Ep. Cr. ad Boiss ubi fuse circa mammas. Τριχίασιε SIVE Τριχισμόε, Species fracturae tenuissima et sensum latens, quae, quia de hoc adjectivorum genere agitur.] Βοστρνχώδηε, non facile se prodit, mortis saepe causa est. Gorr. β Cincinni s. Cirri formam habens. Apud Eur. autem Ρ. iegin. 6, 9. [* Διτριχιάω, Gal. 2, 391.] βοστρυχώδης παρηίε, Phoen. (1500.) έν ζ βόστρυχοι 1Γ Τριχάε, Turdi species κοσσΰβψ, Merulae, similis, κείνται, Schol. [* Βοστρυχω^ωε, Galen. 4, 278.] Βο. Atben. 2. ex Aristot. Ead. sunt ap. Eust. Τριχίαε, στρυχηδόν, Ιη cincinni modum s. cirri, In formam' Pjspis quidam, qui a Plinio etiam Trichias reteifto

22 4323 ΘΡΙ [ρρ cincinnorum. [Lucian. 2, 27 ] Βοστρυχίξω, In cin- Α cinnos plecto, Capillum compono, Calamistro, Cala- DHstris inuro. Atque ut haec metaph. etiam accipiuntur a Lat., ita illud a Graecis: ut Dionys. H. [de Gomp. Verb. 406.] dicit Platonem suos dialogos κτενίζειν et βοστρνχίζειν, ac πάντα τρόπον άναπλέκειν. Sunt et qui accipi putent pro Cirros gestare: ut sc. βοστρυχίζων sit qui ΕΤ Βεβοστρυχωμένος appellatur, Cirratus, Cincinnatus. Ετ Αιαβεβοστρυχΐυμένοι, Archil. [ap. J. Poll. 2, 27.] pro eod. [" Boστρυχόω, Jacobs. Anth.6,105." Schaef. Mss. J. Poll. 2, 27. " Eust. Ism. p * Βοστρΰχωμα, Cincionus, 36. * Καταβοστρυχόομαι, Cincinnos habeo, 110." Wakef. Mss.] Βοστρύχων, dimin. q. d. Cineinnulus. At vero quod Aristot. dicit de polvpo, Τίκτει δέ τό ώόν καθάπερ βοστρύχων δμοων τφ τής λεύκηι καρπφ, Plin. vertit, Parit vere ova tortili vibrata pampino. " Βοστρύχια Hesychio sunt στέμ- " φνλα, Fraces." [" Huschk. Anal Jacobs. Antb. 9, 412." Schaef. Mss.] " Βοστρυχιδή, Hesychio " sunt πολνκαμπή, Flexuosa." Β ΘΡΙΓΚΟΣ, ό, Pinna s. Corona murorum, et quasi capillus; nam a θρϊξ et ipsum derivant, quasi θριγχο!, per epenth. literae γ : ή στεφάνη τών τοίχων. Α Bud. exp. Lorica muri. Od. H. (86.) 'τοίχοι έρηρέδατ ίνθα καί ένθα Έs μνχόν έξ ονδον, περι δέ θριγκός κυάνοω: Ρ. (266.) de aedibus Ulyssis, έπήσκηται δέ οί αυλή Τοίχφ καϊ θριγκόϊσι, Schol. περιβόλου: quo modo accipi possit et praecedens locus ex Od. H.: $c. pro Sepimento s. Vallo. Et metaph. ap. Plat. de Rep, 7«P Αρ' ούν δοκεϊ σοι, έφην έγώ, ώσπερ θριγκός τοις μαθήμασιν η διαλεκτική ήμϊν επάνω κεϊσθαι, καϊ ούκ έτ' άλλο τούτου μάθημα ανωτέρω ορθώς άν έπιτίθεσθαι; Utrum tandem igitur tibi placet diakcticain sic super omnes disciplinas collocaudam nobis esse ut lorica structuris sumrais mceuium parietumque superstruitur 1 Bud. Θριγκόί s. θωράκων s. πρόβλημα idem Bud. Id esse dicit, quod lorica testacea Vitruvio 2, 9. Curtio 8. p h. e. Tutela parietum ab aqua pluviali: et vulgo vocari Caputium, quo sc. summi parietes aut muri ab injuria c pluviae muniantur. Ab eod. Bud. exp. Fastigium, κορωνις, κορυφή. Plin. θριγκούς videtur interpretari Tegulas : pro bis enim, quae Diosc. 4, 86. de helxine s. herba murali dicit, Φύεται έπϊ θριγκοϊε καϊ τοίχοι!, ipse habet, Nascens in tegulis parietinisque. Rursus pro eo, quod ap. Eund. est eod. 1. c. 90. de sempervivo minore, Φύεται έν τοίχοιs καϊ πέτραις καϊ θριγκοϊς και τάφροιs ΰποσκίοΐί, ipse babet, Ιη muris parietinisque naacitur et tegulis. Ruell. Maceriis, Marcell. Murorum coronis. Α Plin. interpretatione non ita multum alienum videtur, quod Eur. Schol. tradit, θριγκούς esse Lapides, qui summitatibus aedium superimpo-* qtlqtur, οί έπικείμενοι λίθοι ταϊί έξοχαΐί τών δωμάτων: atnescio cur i. esse dicat q. γεϊσσα, Suggrundia, cum aperte distingui videantur in Eur. Or. (1585.) *H τφδε θριγκω κράτα συνθραύσω σέθεν 'Ρήξας παλαιά γείσα. (Ι Θριγκόί, ap. Hes. mendose οικοδομή, έφ' ού καϊ ή στέγη.κείται, 6 ύπό τον κλινόποδα τοϋ τοίχου τόποί. ι Septum, Vallum, περίφραγμα, περίβολος, περνχαράκωμα, μικρόν τειχίον, Suid. Hes. Plut. (6, 0 31Λ») Καϊ γάρ αίμασίαν τινά καϊ θριγκόν [al. θριγγόν] οίκοδομοΰσιν ον διαφέρει ξύλον τό τυχόν τ) λίθον έπιβαλεΐν ^υδαϊον, ή στήλην νποθεΐναι περιπεσονσαν άπό μν&ματοί. Ubi θριγκόί pro Maceria poni videtur. PaflS. Att. (42, 8.) p. 31. Κατά δέ τήν ές το πρντανεϊον όδόν Ίνοϋι εστίν ήρώον περί δέ αύτό θριγκόί [%yyos Fac.] λίθων, Sepimentum e lapidibus, h. e. Maceria. Ceterum quod ad scripturam attinet, sciiptum reperitur et Θριγκόί ΕΤ Θριγγόι. Apud Hom.. et Eust. et Suid. scribitur θριγκός per γκ, quam ecripturam Bud. quoque sequitur : ap. Diosc. vero et Plut. et Paus. θριγγός per γγ. Hes. quoque θριγγόι scribit: ap. quem post expositiones buic nomini subjectas, est, καϊ θριγχόι: quo sc. admonere voluisse videtur scribi ETIAM Θριγχόι: Suam scripturam Eust. quoque quosdam sequi trait, sed antiquis eam non placere: ego unicam eecutus sum. [" Θριγκόί, Markl. Iph. p r r. Iph. T Barnes. Tro. 489 Wakef ] ΘΡΙ 4324 Ion Herc. F Jacobs. Anim Anth. 8,339. Meleager 115. Porson. Or Brunck. Apoll. Rh Heyn. Hom. 6, 258. Lobeck. Aj. p Boeckh. in Plat. Min. 76. Fac. ad Paus. i, Ruhnk. Ep. Cr ad Timaei Lex ad Xen. Mem Brunck. EI Θριγγόι, Porson. Or Brunck. Apoll. Rh Villois. ad Long Sylb. ad Paus. 102.: «Θριγγόι. Camerarius scribit θριγκόί: quod verius esse ostendit transposita aspiradone τριγχόι ap. Hesych. et sic infra est θριγκοϊς, Corinth. c. 35. θριγκω, Eliac. 1, 13. legitur tamen θριγγός etiam infra, Corinth.c. 15. Phoc. c. 38.'" Schaef. Mss. * " Έπίθριγγοι, Is.Porphyrog. in Allatii Exc. 264." Boiss. Mss. * Ενθριγκος, Eur. Hel. 70. * Θριγκώδης, Hes. ν. Αίμασιά.\ Θριγκόω, Lorico, Lorica testacea munio, Coronam s. Fastigium aedificio impono, Vallo s. Septo munio. Utroque modo exponi posse tradit Eust. Od. (Ξ. 7.) (ανλή) ήν ρα σνβώτης Αντόι δείμαθ' ΰεσσιν άποιχομένόιο άνακτος 'Ρυτοϊσιν λάεσσι, καϊ έθρίγκωσεν άχέρδφ. [jescb. Ag ] Θρίγκωμα, Quod loricaz s. fastigii loco ponitur, Sepimentum, i. fere q. θριγκός, Plut. [8, 729. " Musgr. Iph. T. 73. Jacobs. Anim Ruhnk. Ep. Cr * Θρίγχωμα, Markl. Iph. p. 236." Scbaef. Mss. Josepli. 1, 779. al. τρίχωμα.] Θρίγκωσις, Loricatio, Circumseptio. [* " 'Aθρίγγωτος, s. * 'Αθρίγκωτοι, Etym. M. 8, 56." Wakef. Mss.] " Περιθριγκόω, Circummunio θριγκφ, h. e. Lo- " rica aut septo. Itein Circumsepio. Plut. Mario " (21.)Μασσαλιώτα$ λέγουσι τοϊι όστέοις περιθριγκώσαι " τούι άμπελώνας." Apud Hes. est ΕΤΙΑΜ Τριγκόω, ejusd. siguif.; sed annotat scribi et Θριγγύω. [* 'Aποτριγχόω, Procop. de iedif. 2, 4. 4, 2.] " Tpiy- " κόι et Τριγχός, i. q. Θριγκόί. Apud Suid. in Τριγ- " κός legiuius τριγχόν et θριγγόν. Enst. habet et " Τριγχίον, qui ita scribi ait, quod θριγκόί deductum " sit άπό τήι τριχός, κατά άντιστοιχίαν συμφώνων." Θριγκίον, dimin. a θριγκός. [Lucian. 2,735. * " Θριγγίον, Villoison. ad Longum 238. Nicet. Eugen. 1, 107. * Θριγγεϊον, Eumath " Boiss. Mss.] Παραθριγκίζω, Lorico, Obsepio, Theophr. Η. Pl. 3, (18, 12.) de smilace s. hedera Cilicia, "Ιδιον δέ τών βοτρύων, ότι έκ πλαγίων τε τόν κανλόν παραθριγκίζ,ονσι, καϊ κατ' άκρον ό μέγιστος βότρνι τοϋ καυλον, Per latera cauleni sepiunt. ΘΡΙΟΝ, vel Θρϊον, Ficus folium, Ficulna frons, Comicus ap. Athen. (293.) s. potius coquus quidam ap. illum Comicum, Θρίοισι ταντην ε'ίλνσ : sc. τήν άμίαν. Aristoph. Σφ. (436.) Πολλών άκουσας οϊδα θρίων τόν ψόφον: quod ideo dicitur, quia frondes ficulnae dum uruntur, valde crepitant et strepunt: ideoque perinde est ac si ita loqueretur, Istis comminationibus s. minacibus verbis nihilo magis moveor, quam frondium ficulnarum strepitu. Vide et Erasm. Prov. Complurium thriorum ego strepitum audivi; sed ibi etiam aliam exp. affert, de qua dicam paulo post. Generalius pro Quovis folio : unde μνιώδεα θρ ία, Nicander (Ά. 497 ) sic et χαμαιπίτυος θρία, (55.) Edulium quoddam e lacte et adipe suillo ac semidalide, atque aliis, quod ficulneis foliis incoquebatur. Plura de eo lege ap. Hes. Suid. Schol. Aristoph. (ΊΙΠΓ. 951.) Sed Suidam vide et in Θρίον, et in Θρία, diversis locis. Apud Luciap.(2,330.)Καί θρυμματίδες, καϊ θρία, καϊ μελιττοϋται. Θρία εγκεφάλου, Aristoph. (Β. 134.) Meinbranae cerebri, ob similitudinem cum ficulneis foliis. Vide ibid. Schol. [" Toup. Add. in Tlieocr. p Harles ad Timaei Lex. 45. Valck. Pbcen. p ad Diod. S. 1, 180. Jacobs. Anth. 9, ,416. Kuster. Aristoph Fr De quant., Brunck. 2, , 108. Geuus edulii, Plut. Mor. 1, 494. A- then. 1, 15." Schaef. Mss.] " Αεπτόθριος, Tenuia " babens folia: proprie de ficu dicitur, abusive de " aliis etiam arboribus aut herbis, pro λεπτόφνλλος: " velut ap. Nicandr. Θ λεπτοθρίοιο κονίζηι." [* " Άποθριόω, ad Timaei Lex. 45. Toup. Opusc. 1, 467." Schaef. Mss.] Ένθριονμαι, pro Involvor ficulneis foliis, Suid. ν. Έντεθριώσθαι. [Aristoph. Λ. 662.] Ατ VERO Θριαϊ, Calculi sortilegorum, i. e.

23 4325 ΘΡΙ [ρρ. : ] ΘΡΥ 4326 Quos sortilegi in urnam mittunt, Callim. Hymn. in A τίσαετήν άμαρτίαν και θριαμβεννα* ώς άξίαν v/3p elw. Apoll. (45.) de eo loquens, Κείνου δέ θριαϊ, και At vero ap. Paul. rursus, 2 ad Cor. 2, 14. Ty^i μάντιες, Schol. μαντικαϊ ψήφοι: quae exp. habetur Θεφ χάριε τφ πάντοτε θριαμββύοντι ήμας έν τφχρι&φ itidem ap. Hes. et Suid. Videntur tamen ipsae Sortes pro Qui facit ut semper triumphemus in Chrirto a Callim. ibi significari boc nomine, i. e. Ipsa vatum responsa. Habet auteni Sortes et alteram si- De me tiiumphatur, Plut. Coriol. Θρχαμβευόμενον Beza. Et pass. Θριαμβεύομαι, Ducor in triumpho gnif.: unde Conjicere sortes in hydriam, Cic. Vide νπό των. πολιτών. [" Thoni. Μ Wakef. S.Cr. et Steph. Β. ν. Θρία, quod illi est etiam δήμοε τήs 4, 152. Diod. S. 2, Schol. ad Horat.p4 7^ Otviitbos φυλής. Ceterum Erasmus in Aristoph. 1., Zeun. Carm. 1, 37 Cum accus., Plut. 6, 348. Hutt." quem modo protuli, dubitat num leg. sit θριών ab Scbaef. Mss.] Θριαμβευτής, Triumphator. [«Teup, hoc nominat. θριαί: sed exp. affert, quae violenta Opusc. 1/196." Schaef. Mss. * Έκθριαμβεύω, G ' esse videtur. [" Thom. M ad Callim. 1, 51. Detriumpho, Basil. 3, 55. * Συνθριαμβεύω,. P] u t Brunck. Anal. p Heyn. ad Apollod Mario 44.].,. (3, 10, 2.)" Schaef. Mss. Hoin. Hymn. 2, 552. Hermann. p. 83. Zenobii Prov. 5, 75. Anecd. Bekkeri " ΘΡΥΟΝ, Hesychio Arcadiae urbs est foan» p. 265.] Θριοβόλοε, Qui tbrias in urnam jacit, Erasm. " Hom. Θρυόεσσαν appellat : item είδος βοτάνης. Prov. Plures tbriobolos, paucos est cernere vates., " Diosc. 4, 74. στρύχνον τό μανικό ν a nonnullis θρύον [" Jacobs. Anth. 11, 283. Brunck. ad Anal. p. 101." " nominari tradit. Sed verisimilior eorora est sen- Schaef. Mss. * Θριοφόροε, Steph. Byz. ν. Θρία, Πολλοί θριοφόροι, παϋροι δέ τε μάντιε ε άνδρεί.] Θριάζω, " vel Ulvam. Ut enim σχοίνιναι, ita etiam " tentia qui esse volunt herbam palustrem, Juncura θρ^ϊναι Furore percitus sum vatum more, Hesychio φυλλολογω, [ένθουσιάω, ενθουσιάζω, Έοφ. ΌδυσσεΊ Μαινομένω. * " Θρίασιε, Suid. 2, 2θ6." Wakef. Mss.] " Θριασταϊ, esse dicuntur Ficuum cultores: item " Vinitores." [J. P0II.7, 140.] " At Θριάσιον dictum " quoddam πεδίον, άπο των βληθεισων ε'ιε αύτό θριων " ύπ' Άθηνάε, quse θριαι sunt μαντικοί ψήφοι, inquit " Etym." [" Thom. Μ * Θριασεύε, Jacobs. Anth. 6, 133." Schaef. Mss.] " Θρίωζε, pro είε " Θριάσιον πεδίον, Hes. et Schol. Thuc. 2." [1, 114. Synes. Epist *" Θριήθεν, Kuster. Aristoph. 192." Schsef. Mss.] " Άποθριάζειν, proprie " τό άφαιρείν φύλλα συκήε, Folia fici decerpere: abu- " sive autem τό ότιοϋν άφαιρείν, Quidvis aliud auferre " aut adimere, ut docet Hes. Apud Aristoph. 'A. " (158.) Tts των Όδομάντων τό πέος άποτεθρίακε ;" [άποτέθρακε Brunck.] " Suid.exp. άπέτίλεν, Avulsit: " nisi forte sit evulsis pilis denudavit." [Anecd. Bekkerip. 437.] " "Ενθρια, Hesycbio ζώδια. At Έν- " θριάζειν, Eid. est παραβαίνειν, άπό των μαντικών " θρίων. UNDE Ένθρίακτοε, quod Idem e Sopfa. " Sinone affert pr 'ννθουε: addens etiam *ένθέακτοε." [* " Θριάε, Epimedium, Diosc. Notha 463." Boiss. Mss.] " Θριάτιον, Hesychio est άπαλωτέρα τροφή." ΘΡΙΑΜΒΟΣ, ό, Triutnphus. Quomodo autem a θρίον deductum sit, lege ap. Etym. Schol. Nicandri. Plut. de Fort. Rom. Τρόπαια γάρ τροπαίοιε έπανίαταται, καϊ θρίαμβοι θριάμβοιε άπαντώσι: Fabio, Πλήν άφ' ήε τόν πρότερόν είσήλασε θρ. Ibid. Qp. έκ πολέμων μεγίστων επιφανεστάτουε καταγαγείν. Dionys. Η. 8. dicit έλάττονα θρ., Minorem triumphum, fuisse appellatum a Romanis Ovationein ; sed ibi legitur &av. Θρίαμβοε, Hesycbio πομπή, έπίδειξιε νίκης, Διονυσιακός νμνοε 'ίαμβος. [" Dionys. Η. 1, , Jacobs. Antb. 7, 247- Toup. Opusc. 2, 170. ad Diod. S. 1, 250. Epith. Bacchi, Gasaub. ad Athen. 69. Θρ. άγειν άπό τινοε, Diod. S. 1,731.2, " Schsef. Mss. Cratinus ap. Suid. ν. Άναρύττειν, Arrian. Anab. 6, 28. * Θριαμβοδιθύραμβοε, Athen. 617.] Θριαμβικός, Triumpbalis, Ad triumphum pertinens. Sed affertur et θριαμβικός άνήρ e Plut. (Crasso 1.) pro Triumpho potitus. [* Θριαμβικωε, Appian. Β. C. 2, 494. * " Θριαμβϊε, Suid. 2, 81." Wakef. Mss.] Θριαμβεύω, Triumpbo, Herodian. 8, (7, 22.) Ή δέ σύγκλητος καϊ ό δήμοε εύφημοϋντεε ώσπερ θριαμβεύοντας ύπεδέχοντο : 3, (9, 1.) Έφ' r} (νίκη) καϊ θριαμβεϋσαι ρδέσθη. Ε Plut. Rom. Έθριάμβευσεν από τούτων, De bis triumphavit. Jungitur et accusativo, et quidem non solum accus. nominis, unde deducitur, sc. θρίαμβον, sed et accus. personae. Plut.. Fabio, Δεύτερον θρίαμβον έθριάμβευσε : Romulo, Έθριάμβευσε βασιλείς, Triumphavit de regibus. Sic Paul. ad Col. 2,15. Άπεκδυσάμενος τάς αρχάς καϊ τάε έζουσίαε έδειγμάτισεν έν παρρησίφ, θρίαμβεύσας αυτούς έν αύτφ, Cum de illis triumphasset per eam, Triumphatis illis per eara (crucem,) in ea cruce, quae fuit instar triumpbalis currus. Greg. Naz. autem παραδειγματίζειν et θριαμβεύειν copulavit: ut hic Paul. fost έδειγμάτισεν addidit θριαμβεύσω: Παραδειγμα- Β " sunt ψίαθοι: ap. Suid. γυμνωθέντα αύτόν και θρυί- " vt) περιβληθέντα ψιάθω, Juncea storea. Utriusque " θρύον meminit Steph. Β. quoque. Θρύον enim esse " ait Urbem Messeniae denominatam itaew των έν ού- " rij φνομένων Βρύων: quam ab ead. planta denomw " nari etiam θρυόεσσαν, ad Alpheum fluvium si- " tam. De ea Hpm. Λ. (710.) "Εστι δέ τις θρνόενσα " πόλις αίπεία κολώνη. Civis ejus urbis dicitur " Θρυίτηε, Θρυούντιος S. Θρυοέντιος, Θρυοεσααίΰς. " Θρύορος, Vesicariae herbae speeies esse dicitiw ap. " Theophr. H. Pi. 9," [11, 6. Ita Codex Aldi, Gaz. autem et Med. * βρύορον, Schneid. tamen θρύondedit. " Θρύον, Jacobs. Anth. 9, ,4l6.Toup. Add. in Theocr. 397 Harles. 2Qfi. ad Tiniaei tex. 45. Toup. Opusc. 1, 467. HeyD, Hom. 8, 183. ad Diod. S. 1, 180. Θρυόειε, ibid. Θρνόεσσα, Wassenb. ad Hom. p * Θρυόω, ad Timaei Lex. 46. * 'Aποθρυύω, Toup. Opusc. 1, 467." Schaef. Mss. Θρυόεις, Juncosus, Nicander Θ * Θρυώδης, Strabo 8. ρ. 537 * Μελάνθρι/ον, Polyaen.»4, l3, 32. C forsan leg. μελάνδρυον. * " Θρύσις, i. q. θρύον, Sobef. II. Φ. 351." Wakef. Mss.] " 0pi^«a, -He5yohio " άγρια λάχανα, Olera agrestia." " 'Ένθρυσκον, teite " Hes. OIus est, florem etiam ferens, ideoque et βριι- " τόν et στεφανωτόν. Pro quo ap. Theophr." [Hi Pl. 7, 7, 1.] "et Plin. legi dicunt Anthriscum." [Pherecrates Athenaei p Vide Schneideri Annot. ad Theophr. Η. Pl. p et of. Ένθουσικόνι} ΘΡΥΠΤΩ, Frango, Confriugo. Quidam tamen putarunt esse proprie In minutas partes frango, «is ιικρά κόπτω : uode et Comminuo reddiderunt, COD- quod est συντρίβω: pro qua interpr. facit θρύ- ίero, ψομαι, expositum a Suida συντριβήαομαι, ut dooebo, cum de metapb. signtf. agam. Pbilo de Mundo, de lapidibus loquens, Θρυπτόμενοι καϊ ρέοντες, είε λεπιήν τοπρωτον άναλύονται κόνιν, Fragiles et fluxi, in tenuem priraum pulverem soluti, Bud. Reddituret Frio; pro quo non dubitarim dicere cum Plin. Frango in tnicas, ut idem verbum retineam. Hoc certe con- X) stat, ab b. v. fieri τρύφος, Frustam, propfie tamen Panis: ap. Nicandr. [Θ. 287 ubi Schn. τέτριπταί] τέθρυ7τται Scbol. exp. etiam τέθλιπται, λεπτός έστι. Vide Διαθρύπτω. Ceterum θρύπτω Eust. inter ea recenset, quae ώνοματοπεποίηνται. Plato item in Gratylo dicit literam ρ hoc in verbo άπεκάζειν ΤΌ πολύ, sicut IN Kpowetv, ΕΤ IN Θρανειν, ΕΤ Έρύκειν, ΕΤ Κερματίζειν, ΕΤ 'Ρέμβειν^ Ε ΙΆ ψ> deliciis, luxu, Greg. π. Φιλοπτ., Καί οί μέί βιγώσουσιν έν τριχίνοιε και διεσπασμένοις ράκεσιν, ήμεις δέ θρύψομεν ήμας αύτούς έσθήτι μαλακή κάϊ περφρεούση, Frangemus nos ipsos deliciis vestis niollis. Apud Lat. et Frangere deliciis, et Frangere deliciae ipse dicuntur: Juvenal. et turpi -fregerunt secula luxu Delictaj molles. In VV. LL. affertur, lacrto Auctoris notnine, *A δή προς δούλους θρύπτοντει, pro Solutius facientes, quae ad servos speetanf, i. e. lndulgentes. Θάπτομαι, Frangor deliciis; Frangor, Enervor, metapb. sigaif.; Dissolutus reddor, Corrumpor. Plut. (6, 29.) Χαυνοϋνται γάρ τάίς ύπερβο-

24 m7 ΘΡΥ [ρρ ] ΘΡΤ 4328 Xats τών έπαίνων καϊ θρνπτονται. Xen. Σ. (8, 8.) Μαλακίφ θρνπτομένον, sicut, Άβρότητι χλιδαινομένον Jacobs. ad Theocr. p. 41. Toup. Opusc. 1, Plat. Pbaedr Valck. Adoniaz. p ad Meer. Sed in illo Plut. 1. animadverte cum verbo θρύπτεσθαι copulari etiam χαυνοϋσθαι, quo alioqui Suid. tenb. Select Τρνφήε, Valck. Auim. ad Ammon Bergl. Alciphr Lennep. ad Phal. 48. Wyt- niud 6xp., sicut et istis, μαλακίζομαι, βλακενομαι. 107." Schaef. Mss.] Θρύμμα, κτ Τρύφοε, Fraginentuin, κλάσμα. Sed peculiari signif. κλάσμα άρτον Idem affert ex Aristoph. (Ίππ ) Σήμερον Ύπό των εραστών έγώ θρύφομαι, quo quidera in 1. θρύβομαι ait esse σφόδρα τρνφήσω, σεμνυνοϋμαι: σνντριβήσοstum panis: sed ita ut accipiatur non pro Buccella, vocatur θρνμμα s. τρύφοε, Hes. et Suid. Lat. Fruμαι, cui posteriori interpr. potius assentior. Imo sed pro Eo, quod dicimus Une ptece de pain. Quod vero ne ullum quidem 1. priores illas habere posse Lat. reddere malim Crustum ; ita enim Serv., Cum arbitror; nam quomodo dici queat σφόδρα τρνφήσω, crustum dicimus, edulium aliquod significamus, parΐώέμνννοϋμαι νπό των εραστών, ηοη video. Reddi» * tem panis vel placentae. * Ut * autem ' dicit " '' Partem " tur etiam Molliter et delicate vivo. In usu est et panis, ita J. Poll. θρνμματα exp. μέρη τών άρτων. partic. praet. τεθρνμμένοε, Lucian. (3, 620.) pro Fra- Ceterum a τρύφοε est Tryfon ejusd. signif. in quibusdam ctus deliciis, Luxu solutus : quo utor post Quintil., Galliae locis. [" Θρύμμα, Aristoph. Fr. vel uno verbo Dissolutus ; nam et hoc ita interdum I accipi puto. UNDE Τεθρνμμένωε, Delicate et molliter, Dissolute, Plut. (9, 195.) ΤοΊε άσελγώε και τ. ζωσιν. [" Cyrill. ap. Suid. ν. Σπάδων." Boiss. Mss.] itfli Sed accipitur saepe pro Delicias facio. AdditBud Kuster Jacobs. Antb. 9, 460. Toup. Opuisc. 2, 168. Τρύφοε, 104. Boiss. Philostr. 36l. Phryn. Ecl. 79 Jacobs. Anth. 8, 318. Callim. 1, 423. Valck. p. 10. Anim. ad Ammon ad Herod Koen. ad Greg. Cor. 243." Schsef. Mss. "βρίνπτομαι i. ferme esse q. άκκίζομαι, Joculari qua- Β " Sed et άλοϊ τρύφεα, Frusta salis nativi, dixit Herod. dam simulatione utor, Graviusculum aut modestius- 4, 181. Ναστών τρνφη habes ap. Athen culum ago jocando. Α Luciano dicitur θρύπτεσθαι quidam, qui rogatus ab amico ut narraret, quae in convivio audierat, illiberaliter et maligne cunctabaturomnia dicere: quod nimirum impensius se rogari vebet, ne futilis videretur, si tam levi momeuto adduceretur ad prodendos convivas. Hactenus Bud. afferens ex ipso Luciano (3, 420.) Θρύπτει ταύτα, ώ ΛνκΊνε' άλλ' ουτιγε κ. τ. λ. ubi observa jungi accus. rei. At statim post constr. usitaliorem babet, Κάγώ ϋρύφομαι πρόε- σε έν τω μέρει. Ubi certe θρύφομαι <pst, quod Gall. dicimus, Je me ferai prier, J'aurai raon passe-temps de vous; adeo ut crediderim Lat. reddi etiam posse, Ludos te faciam. Sic idem Lucian. 46(=1, 321.) Συ δ' έθρύπτον πρόε αύτήν. Et quoniam ad vernaculani linguam confugere coepi, addo θρύπτεσθαι in ea posse etiam reddi Faire du renchdri. Sed θρύπτεσθαι peculiariter dicitur de meretrice, aut etiam περι τών παιδικών, s. generalius περϊ τον έρωμένον, Xen. Σ. (8, 4.) ρ Καί ό Σω c νράτηε έπισκώφαε, ώε δή θρνπτόμενοε, έϊπε, μή νϋν μοι *έν τψ παρόντι όγλον πάρεχε' ώε σν γάρ όρφε, άλλα πράττω. Quo pertinet Dionys. Areop. in longa illa ad Demopb. Epist. Tt δέ ότι καϊ τών άποφοιτώντων έρωτικώε έχεται καϊ φίλονεικε'ι, καϊ δείται μή άπαξιωθήναι τών έρωμένων' και θρνπτομένων αϊτών καϊ εική κατεγκαλούντων ανέχεται; ubi de Deo loquens, ab amatoribus metaph. sunvit, atque adeo amatorios affectus exprimit, qui in Deo perspiciuntur, cum homines ejus negligentes et quasi fastidientes ad lese revocat. Ibi certe Schol. annotat θρύπτεσθαι dici έπϊ τών έρωμένων, οι τήν προε τούε έρώνταε άναβαλλόμενοι συντνχίαν, τοιούτψ τψ σωματικψ, τοντέστι κατακεκλασμένψ, κέχρηνται ήθει: ubi omnino mendose legi puto σωματικψ, ac pro eo reponi posse reθρνμμένψ. Sed nequaquam ei assentior in bac exp.; ncque enim pnto, cum ponitur θρύπτεσθαι hac in sigoif., respici ad ήθοε κατακεκλασμένον, ut ille vocat, «ed dici θρύπτεσθαι eum, qui illud facit, quasi voluptati suae indulgenteni, atque adeo voluptatem capien- D tem ex aliorum aegritudine ob eara, quam patiuntur, n^julsam. Sed s. baec s. alia sit istius signif. origo, ead. certe, quaecunque sit, et verbis κατεγχλιδώ,,κατατρυφώ, έντρνφώ, conveniet : quae omnia verba Hcetdeliciarum signif. inclusam habeant, quod tamen t2<at. dicunt Delicias facere, his duobus_ magis re- n^et, τψ θρύπτεσθαι, et τψ κατεγχλιδψν. Videnα est etiam an ut Gr. θρύπτεσθαι, sic Lat. Delicias ftcere dici possit meretrix, quae se difficilem praebet, AC Inaligne, nec nisi multis cum precibus se indul- m getj ut pluris se addicat: quod proprie signif. puto his verbis Gall. Faire de la rench6rie : atque adeo ab illis sumtum est hoc loquendi genus, Faire dn renchsri. [" Boiss. Philostr Wakef. Trach Valck. Phoen. p ad Timaei Lex. 45. Bibl. Crit. 3, 1. p. 69. ActaTraj. 2, 296. Koen. ad Greg. Cor Θρνπτομαι, ad Cbarit Jacobs. Antb. 8, , Τ. H. ad Aristoph. Πλ. ρ Brunck. Ariatoph. 3, 48. Heind. ad PARS XIV. Cf. not. ad 664. f." Schw. Mss.] Α ρυο Τρύφοε fecit Hesiod. Τετράτρνφοε, vocans άρτον τετράτρνφον Panem, quod inquatuor crusta dividi possit, quorum certa quaepiam niensura videtuj intelligi: ut cum Gall. dicimus Un chanteau de pain, ita signif. Une piece de pain, ut interim de cerla quapiam mensura inteliigamus, licet non exacte circumscripta. Locus est'e. (2, 60.)"Αρτον δειπνήσαε τετράτρνφον, In quatuor frusta divisum, VV. LL. τέσσαρα κλάσματα έχοντα στανροειδώε, Tzetz. [* Ύρνφλίον, Gl. Escale.] Ατ VERO a θρύμμα fit Θρνμματϊε forma dimin, Placentae genus ap. J. Poll. Quam vocem ap. Athen. (132.) Lucian. (2, 330.) invenio. Hes. suo tenipore vocatam Ένθρνμματίδα scribit. Sunt autem qui θρνμματίδα, sicut et ένθρνπτον, Iutrituin reddi ad verbura posse existiment. EST etiam Θρύπτακοε ap. Hes. i. q. θρύμμα et τρύφοε, sed Cretensium lingua. Θρύφιε, Ipsa actio frangendi deliciis, Effeminatio, Enervatio; Deliciae, Mollities, in qua signif. frequentius etiam esse puto. Xen. Κ. Π. 8, (8, 8.) Σαφηνίσαι δέ βοΰλομαι καϊ τήν θρ. αύτών. Ibid. τρνφήν, μαλακίαν, άβρότητα simili signif. dicit. Ατ ΆθρνψΙα contr. q. d. Vacuitas a deliciis s. mollifie, Vita minime delicata s. moliis. [Plut. 8, 404.] Θρύφιε, a priore ν. θρύπτω, Fractio, Comminutio, Friatio. " Θρυφί- " χρωε, Qui molli cute est et delicata: τρνφερόχρωε, " Hes. Θρνφικόε ab Eod. affertur pro τρνφερόε, μαλα- " κόε, χαννοε, quod θρνπτικόε potius dicitur.". Qpvπτικόε,q. d. Ad fruendum deliciis propensus, ad delicatam vitam. Sed potius accipitur simpl. pro Delicatus, Mollis. Xen. Κ. Π. 8, (8, 8.) 'Αλλά μήν καϊ θρνπτικώτεροι πολύ νϋν ή έπι Κ,ΰρον εισί. Interdum etiam est a priore τοϋ θρύπτω signif. et ponitur pro Frangendi s. Comminuendi vim habens: Φάρμακα τών έν νεφροίε λίθων θρ., Gal. ad Gl. 2. "Inde AD- " VERB. Θρνπτικώε, Delicate ct molliter: ap. J. Poll. " ubi ei haec synonyma apponit, βλακικώε, * έκ- " δεδιητημένωε." [" ^Elian. Η. Α. 81." Wakef. Mss.] Άθρνπτοε, δ, ή, Infragilis, Qui frangi ηοη potest: cui opp. ενθρνπτοε, ut docebo infra. j Non fractus deliciis, Iuxu; Non fractus, sine adjectione: quod tamen partic. de re potius, quaui de persona dictum in hac signif. invenio. Vel Mininie mollis, Virilis. PJut. Erot. 'Αλλά λιτόν αντόν όφει καϊ ά. έν σχολαιε φιλοσόφοιε. Saepius tamen, quantum meminisse queo, de re dicitur, quam de persona. Apud Pythag. Carm. Aur. (35.) Είθι'δου δέ δίαιταν έχειν καθάρειον, ά., ubi est Victus deliciis carens, minime delicatus. Ut autem hic ά. δίαιτα, sicτροφή ap. Damascium. Bud. άθρνπτον in Plut. signif. etiam ait Severus ; at ex illo affertur quidem ά. in ea signif., sed non sine adjectione; nam e Pericle (5.) haec citant VV. LL. Προσώπου σΰστασιε ά. είε γέλωτα, ubi tamen vereor ne άτρεπτοε leg. sit. Άθρύπτωε, Νοη delicate, molliter, Viriliter, Plut. (6, 687.) 'Α. καϊ αύστηρώε διαιτφν, quod convenit cum άθρνπτοε δίαιτα e Pythag. paulo ante. Αίνόθρυπτοε, Valde mollis s. delicatus, Luxu diffluens. At vero ap. Theocr. (15, 27 ) αίνόθρνπτε ironice di^i 12 Τ

25 ΘΡΥ [ΡΡ ] puto: veluti sl in Gall. sermone vocetur Petiteml Α gnarde, Mignone, illa ap. Hoiat. perusta solibus Pernicis uxor Appuli: aut illa in Moreto Virg. Torta comam, labroque tumens, et fusca colore, Pectore lata, jacens mammis, compressior alvo, Cruribus exilis, spatiosa prodiga planta: aut denique illa ap. Juvenal., si bene memini, horridior glandero r uctante inarito. Quam-inale decent deliciae, VV.LL. [*Αύσθρυπτος, Plut. Etym. M. 104.] Ευθρυπτο*, Fragilis, Qui faeile frangi potest, Lucian. (1, 26.) Έπβί και ενθρυπτα ήμίν τά έργα ώσπερ έκείνοις τά χυτρίδια, καϊ μικρόν TIS λίθον εμβολών συντρίφειεν άπαντα. Fractus s. Solutus deliciis, Mollis, VV. LL. Ενθρνβής, Fragilis ; Friabilis, Diosc. 5, [144. * " Οϊνόθρνπτος, Valck. Adoniaz. p. 324." Schfcf. Mss.] [* " Άμφιθρύπτω, Quint. Sm. 4, 396- άμφιτεθρυμ-, μένα τνμματα, sicher f. L. Vergl. mein 12tes Programm." Struv. in Schn. Lex. Suppl. * Άμφίθρυπτος, Aret. 4, 4. p. 54. Cod. Vat., ή άμφιθρύπτοιτο Edd.] [* Άναθρύπτω, J.Poll. 6, 185.] Άποθρΰπτω, Frango deliciis et luxu : Άποθρύπτο-, Β μαι, pass. Frangor deliciis ; unde partic. άποτεθρυμμένος, Fractus deliciis, Luxu corruptus, Mollis redditus et imbecillis, Velut fractas deliciis vires habens. Plato de opificibus mercenariis loquens, Οι νπό τών τεχνών τε καϊ δημιουργοί ώσπερ τά σώματα λελώβηνται, οϋτω καϊ τάε φνχάς συγκεκλασμένοι τε καϊ άπατε 1 θρυμμένοι διά τάε βαναυσίας τυγχάνουσι. [" Ad Tiniaei Lex. 45. Toup. Opusc. 1, 467." Schaef. Mss.] Αιαθρΰπτω, Diffringo,Djsrumpo. Α cujus pass.siaθρνπτομαι est ap. Hom. διαθρυφέν, II. Γ Τριχθά τε.καϊ τετραχθά διαθρνφεν 'έκπεσε χειρός. " Αιατρνφέν, " Diffractum, Diruptum, Ιη frusta diminutum : II. Γ. " Τρίχθά τε καϊ τετραχθά διατρυφέν έκπεσε χειρός'. " de gladio." Apud tucian. (1, 414.) τό κρανίο ν διμρύπτειν pro Conrniinuere, Conterere. Sic in VV. LL. ex LXX. Αιαθρΰφεις αυτά κλάσματα, Levit. 2, (6.) pro Divides ea nvinutatim. Ibid. ex Ecclesiastico, Αιεθρΰβησαν λίθοι, pro Crinfracti sunt lapides. Διαθρνπτω, sicut et θρύπτω, Deliciis frango etc., Effemino, Xen. Λ. (2, 1.) Τών παίδων πόδας μέν νποδήμα- C σιν άπαλύνουσι, σώματα δέ ιματίων μεταβολάίς δ. Et pass. διαθρνπτομαι, quod Bud. ap. eund. Xen. exp. etiam In delicias agor, Corrumpor, In delicias effundor: ut Άπ.* 1, (2, 24.) de Alcibiade dicitur, Ύπό πολλών καϊ δυνατών άνθρώπων κόλακέύειν διαθρυπτόμενος: (25.) de Alcib. et Ctttia, Αιατεθρυμμένω δέ υπό πολλών άνθρώπων : 4, (2, 35.) Πολλοί δέ διά τόν πλοΰτον δ. τε καϊέπίβουλευόμενοι άπόλλυνται. Quibus tamen 11. tertia illa Budaei interpr. convenire neqnit. HINC Αιατεθρνμμένως, Delicate et molliter,dissolute, Plato de LL., Δ. έχει. Ετ Αιάθρυψις, Enervatio, Effeminatio, Ipsa actio frangendi deliciis, Deliciae. Ε Chrys. Αιαθρύφεις κινημάτων, pro Gestus molles. At vero ap. Theocr. (15, 99.) ΦθεγξεΊταί τι, σάφ' οϊδα, καλόν διαθρΰπτεται ήδη: exp. Delicatis gestibus et praeludiis ad canendum se comparat. " Αιεθρύβη " quod Hes. exp. διεκλάσθη, διετρίβη, est aor. 2 pass." [" Αιαθρΰπτω, Timaei Lex. 81. et n., Heyn. Hom. 5, 425. Αιαθρΰπτομαι, Valck. ad Theocr. X. Id. p. 95. ad Xen. Epb Jacobs. Praef. ad Bion. et Moscb. D p.xiv. Iiuschk. Anal. 76. Aristoph. Fr Boiss. Philostr. 337 Αιατέθρυμμένως, ad Timaei Lex. 1. c." Schaef. Mss. * Αιαθρυμματϊς, Antiphanes ap. Atben. p. 66l. * Εΰδιάθρυπτος, Cyrill. Alex. in Isaiani p ] Ένδιαθρύπτω, Delicias facio, VV. LL. Af pro σπαταλώ et τρυφώ ap. Theocr. [3, 36.] [* " 'Εκθρνπτω, Theod. Prodr. 274." Boiss. Mss.] Ένθρύπτώ, Comminuo intra, Intero : LXX. Dan. c. ult. Ένέθρυψεν άρτον ε'ις σκάφην, Intrivit panem in alveolum. [Athen Nicander Θ. 914.] "Ενθρυ- ^ πτον, Intritum, Placenta. Vide Θρυμματίς. [Demosth * " "Ενθρυπτος, Apollinis epith., Etym. M." Wakef. Mss. *'Eνθρίτης, ήγουν * ένθρΰπτηε, Gl. Intricio. Ένθρυμματϊς, Anaxandrides Athenaei ρ. 131.] " 'Επιθρύπτομαι,Οταο, Polio, VV. LL. Sed hujus " signif. exemplum desidero." [Phit. Dione 17 Aristsen. l, 28» 'Επιθρΰπτω, Enervo, Philostr. 1, 37. * " Προσεπίθρΰπτω, Clem. Alex. Paed. 2, 2. p. 186." Routh. Mss. * Συνεπιθρύπτω, unde * Συνεπίθρυψίς, ΘΡΥ 4330 Plut. 10, 495.] [* " Καταθρύπτω, i. q. sifapl. θρύπτω, Artemid. ap Atben Το λάχ ανον κατάθρυπτε, Olus corumi,. nue." Schw. Mss. Nicander Ά. 6l. *Κατάθρυπτο*, Athen. 553.] " Κατατρνφή, in VV.LL.exp. Libido, " Luxuria : sed sine exemplo. Α Suida exp. κατα- " φυγή : isque in exemplum aflfert haeo verba, άλλ' " έρώ' οΰ γάρ έχω κατατρυφήν : exponens iterum άπο- " φυγήν τοΰ μή ειπείν, Effugium quo minus dicam. " Quae licet in Ms. vet. Cod. itidem habeantur, et " serie alpbabetica confirmentur, haud tameo scio an " non suspecta haberi debeant." [* Ώεριθρΰπτω, Diod. S. 3. p. 129, 25.] [* Ώροσθρύπτομαι, Max. Tyr. 8, 5.] Συνθρνπτω, Deliciis frango, Delicatum s. Mollern ieddo. At vero in Act. 21, 13. Τί ποιείτε, κλαίοντ^ καϊ συνθρύπτοντές μου τήν καρδίαν; ubi redditur a vet. Interpr. Affligentes cor meum; ab aliis rectins, Comminuentes cor meum; ego tamen malim, Cor meum molle reddentes: nam Lat. interdum Cor molle dicunt, vel Cor meum molleseere facientea. Aut certe, Animi mei robur frangentes. < Ύποθμΰπτομαι, Deliciis aliquantum indulgeo: q.di. Subindulgeo deliciis. Ε Plut. Pericle, Ύποθρυπτόμψ. νος καϊ άνειμένος. [" Jacobs. Antb. 11, 55. ad Timaei Lex Bibl. Crit. 3, 1. p. 69." Schaef. Mss.] f Τρυφή, Deliciae, Mollities, Lnxus. Quae sigtfif. vulgo dantur huic verbo, ut et dari vere possunt: sed ego heec distinguens, dico, τρυφή priore signif. i. esse q. θρνψιε, Mollities, Pelicata vita, sic autem loquor post Cic., aut etiam Luxus: natn θρύψω et τρυφή pro eod. posita alicubi inveniuntur, itemque μαλακία. Aristot. autem Eth. 7, 7 τρνφήν esse dieit μαλακίαν τινά. Athen. 6. Καί πρίμος τρυφής εισηγητής 'Ρωμαίοις έγένετο: 4. διαίτης σκληρότητα ορρ. τρνφή. Ιη b. autem Ύπό τηs τρνφή* ψ νβριν ποδηγηθέντες, et in aliis hujusmodi malim τρνφήν exp. Luxum. At posteriore signif. non pro Delicafa vita, sed pro Ipsis deliciis, quae ad vitam illam pertinent^ accipi dico nomen τρυφή. Herodian. 1, (6, 3.) Ύττομιμνήσκοντες αΰτόν της έν Ύώμτ) τρυφήε: 3,(10, 4.) Ύπό τής έν 'Ρώμη τρυφής καϊ διαίτης τά ήθη διεφθ«1τ ροντο. Et plur. (6, 6, 13.) Ταϊϊ τής πόλεως έσχ&λα$* τρυφάίς. Sed addo, interdum restringi ad γαστρι» μαργίαν s. πολνφαγίαν, quibus etiam nominibus exp. ab Hes., ut in Luciano (1, 343.) 'Υπό τρυφής έξωδηκώς τήν γαστέρα καϊ τά σκέλη. [" Moer. 407 et 11., Alciphr Koen. ad Greg. Cor. 66. ad Charit Thom. M ad Diod. S. 1, 423. Conf. c. rpr " Schsef. Mss. *Άτρυφας, i. q. άθρυπτϋς, Athen *Έντρυφής, Manetho4, 85. *"Φϊλότρνφος, Ind. ad Timarion. 245.] Τρν^λόβ,.«Delicatue, Ileliciis deditus, Voluptarius: ut cum scribit Snidi Σικελικήν τράπεζαν dici έπϊ τών πάνυ πολυτελών καϊ τρ. Ab eo tamen τρνφηλός, sicut et Ύρνφητής, exp. ό άπληστα τρώγων. ["Toup. OpHSC. 2, 192. adllucian. 1, 413. Schol. Aristopb. Πλ. 6l6. Brunc^ Aristoph. 2, 245. Boiss. Philostr * Τρυφερός, Bernard. Reliq. 27 * Ύρυφηλώς, Conet. Manass. Chron. p. 26. Meurs." Sebaef. Msa.] Τρυφερός, i. q. proxime praecedens τρυφηλός, sed usitatius, Aristot. Rhet. 2. scribit divites solere esse τρυφερούς, addens, διά τήν τρνφήν καϊ τήν ένδειζιν τήι εύδαιμονίας. Plut. Pericle addidit dat. βίψ. Sed de ie quooue dicitur hoc nomen, [-"veluti ap. Atben. 69. ή τρΰφερωτέρα θρίδαξ, Tenerior, Mollior Ijictuca, cui ορρ. ή σκληροτέρα." Schw. Mss.] poniturque inteidum τό τρ. subst. pro Delicata vita: quo us^s e t modo Thuc.'(l, 6.) comparativo τρυφερώτερσν. Τρ»' φερ&ς, Delicate, Molliter. [" Jacobs. Anth. 9, 300. Schol. Aristopb. Πλ. 325." Schaef. Mss. «Τρυφή>1β> Aqu. Genes. 18, 12. Rufi Fr. p * Τρυφερή, Athen. 544.] Ύρυφεραίνομαι, a quo partic.^τρνφερανθεϊς, Aristoph. (Σφ. 688.) Deliciis et mollitie perditus. At in VV. LL. Molliter compositus, [* Tp^«' ρεύω, Hes. ν. Περιπρωκτιώσα. " Const. Manass. Chron. p. 114." Boiss. Mss. * "Τρνφεραμπέχων^ Mcer. 75. Jacobs. Anth. 12,143." Schffif Mss.^ Tpuφεραμπέχονος, Antiplianes Athensei p # 1 φεροπάρειος, Const. Manass. ^Chron. p Ip^

26 ΘΡΥ [ρρ ] ΦΥΛ, 120. *ΤρυΦεροπρόσωποε,79 " Boiss. MsS. Α Έντρνφώ μένος ί,π αντοϋ. Vide Bud; lo^l. [" Diod ^ψρυφερόσαρκοε, Antyllus Oribasii ρ Matth S. 2,373. Wakef. Trach Plut. Mor. 1,»87. * Τρνφεροστήμων, Schol. Lycophr *Τρνφέρω- Musgr. Cycl ad Charit Alciphr Bast. Ep.Cr.276. * Τρυφερωδ&ς, Append. ρ. 6.] P. Abrftscb. Paraphr. 226." Schaef. Mss.] " Έντρνφη- Άγρύφερος, Minime mollis, Νόη delicatus, Suid. ex " μα, Id cui έντρνφώμεν, Oblectamentum, Deliciae, Ewpolide affert, *Οπ οΰκ άτρνφερος οντ' άωρος έστ' " Greg. Naz." [" Philo J. ι, 69O." Wakef. Mss. άρήρ, exp. Incultus. [* 'Εντρύφερος, Dio Or. 4. p. Schleusn. Lex. ίη V. Τ. * Έντρίφησιε, Theod. Prodr Scbneidero susp.] p * "Άπεντρυφάω, Const. Manass. Cbron. "Τρυφάω, Delicate vivo, Deliciis s. Luxui indulgeo, p. 1." Kall. Mss.] Έπεντρυφάω, i. q. έντρνφάω. Vide Huxuriose vivo, Plut. Alex. (40.)'Όη δονλικώτατον exentplum ap. Suid., ap. quem έπεντρνφήσαντοε exp. p.iv εστι το τρυφίρν, βασίλικωτατον δέ τό πονεϊν : cui καταπολαύσαντοε: sed mendosam hanc scripturam dicto ορρ., ut hoc obiter doceam, quod ap. Athen. esse puto, [imo recte sic legitut. " Toup. Opusc. dicit quidam, 'Έστι γαρ τό μέν ήδεσθαι τό τρνφ^,ν, 2, 199. ad Tbom. M. 84;" Schaef. Mss. * Karevτρυφάω, Gl. Insolesco. * Σννεντρνφάω, Theoph. 3, ελευθέρων' τό δέ πονεϊν, δούλων και ταπεινών. ' Apuid t. de LL. τρνφώσα παιδεία, Mollis educatio. Ni 706.] Ύπερεντρυφάω, Illudo per delicias et lasciviam tftsco, Laute vivo, EfFeror et exulto liceiitia, Bud. ihterpr. ίη jeschin.(56.) ΟΙ δέ υμέτεροι ρήτορες τρνφωίτι. supra quam dici possit, Supramodum ludi- ficor, Alciphr. Epist. (p. 166.) Δοκεϊ δέ μοι μάλλον At vero ap. Isocr. cum dat. jungitur, ad νπο τούτων τετνφώσθαι, καϊ νπερεντρνφφν ήμϊν' λοιficor, Nic. (9 ) Τρνφα μέν έν ταϊε έσθήσι καί τοϊε περϊ το σώμα κόσμόις, ubi videtur poni itidem pro Niteas, s. πόν ονν άποκλείειν. [" Wakef. Trach. 281." Schaef. potius pro Splendidus sis. f Sed et cum accus., ut τρ. τούε λόγονε, Pigmentis et lenociniis orno, Veiitisto, Bud. afferens haec e nescio qno Gramm. Tpv. φ'ω, τό έν τρυφή διάγω' τρνφώ δέ τούε λόγονε, μεταβατϊκωε' κατατρυφώ δέ σον, γενική: et subjungens e Greg Καί μοι καθήρασθε καϊ νοϋν καϊ άκοήν καϊ διάνοιαν, οσοι τρνφφ τε τα τοιαύτα' ιν' άπέλθητε τρνψή&αντέε όντως τά μή κενούμενα. Et exeod.de «femitis iegypti loquente, ρ Καί πολύ των νή- SfHiSv καί χαμευνιών Καϊ τήε άλληε κακοπαθείαε, ήν έκεϊνοι τρνφωσιν άεϊ, ένθεώτερον Τοϋτο καϊ ύφηλότερον, Quo ipsi tanquam deliciis gandent, Bud., et quidem eptfme, meo jadicio. Sed alteram illara ejus exp., sc. Orno pigmentis etc. minime probaie queo; et ffec illis Greg. 11., nec alii cuiquam vel Ejusd. vel alius scriptoris, convenire posse existimo. Atque adeo ne hoc quidem verum esse puto, μεταβατικώε p6fli τρνφώ: sed cum dicitur τρνφώ τούε λόγονε, subaudiri praep. κατά, itidemque in illis Greg. 11. [" T. H. ad Lucian. Dial. 55. Thom. M Markl. Stippl AVakef. Ion Fischer. ad Plat. Enp. 41. Botss. Philostr. 318;" Schzef. Mss.] Id, e quo deliciae petcipiuntur, Deliciae, τρνφή. [Eur. Iph. A " KuSter. Aristopb *Ύρύφησιε, ad Thom. M. 127"." Schief. Mss.j Τρυφητήε, Deliciarum consectator, Delicatae vitae atnator, Qui delicate vivit; Heluo, Vorax, ό άπληστα τρώγων, Suid. Sic autem τρνφήν aliquando γαίη'ριμαργίαν significare docui supra. ["Thom. M. rsl. Diod. S. 2, 549. Athen. 1, 12." Schaef. Mss.j Ατ Άτρύφητοε bilic opp., Α deliciis s. delicata vita alienus, abhorrens. [Plut. 6, 33. * ΤΙερισσοτρύφητοε, Athen cf. Valck. Sched. ad Ν. T. p * Ύρυφητικόε, Clem. Alex. p * " Τρνφητίαε, Const. Manass. Chron. p. 136." Boiss. Mss. Herodian. Epimer * Τρνφητιάω, Clem. Alex. p. 325.] Διατρυφάω, i. q. τρνφάω, nisi qtiod prasp. signif. auget. Exp. etiam Luxu diffluo, eplat.de LL. Άιάτρνφώση παιδείφ τεθραμμένοε, [" 3. ρ Dio Chrys. l, '176." Wakef. Mss.] " Έκτρυφάω, " cum dat. construi dicitur, idemque significare ] 5 " quod έντρνφάω : ut έκτρνφω σοι, Sum tibi in deli- " ciis. Sed haec valde mihi suspecta sunt, cum " nulla auctoritate vel exemplo confirmentur." [Athen. 554.] Έντρύφάω, tit έντρνφφν μάστιζι, Chrys. Verberibus tanquam deliciis delectari. Et εντρυφώ Λόντψ, Luxuriose et insolenter ac redundanter hac lifdr, Budafferens ρ Greg. Δότε μοι μικρόν έτι υφ ν τφ διηγήματι. Et ex Herodiano (3, 5, 4.) ιλικώτερον έντρυφώντα τφ τοϋ Καίσαρος ονόματι, htius, Itasolentius, Fastuosius Caesaris applica-» tiohem usurpantera. Hiec et alia vide p Idem alibi ό έν τρνφών exp. Usque ad delicias ostenfabundus. Item pass. partic. έντρνφηθέντα, Quae redundanter et immodice scribuntur, narrantur, nt ciim stipramodum scriptt. stylo indulgent. Ibid. ff Έντρνφώ σοι, Per delicias et lasciviam illudo et luiibrio habeo, Lndificor, Lucian. (1, 693.) Totaura έψτρνφώσι, μάλλον δέ}έννβρί ονσι τοϊε ξννονσι. Hinc G«H. TrufFer, cura dicimus, Se truffer de quelqu'an. Et εντρυφά!τθαι, Ludibrio haberi et contemtui. Plut. Mss.] " "Έντρνφάνιον, Hesychio ό δεύτεροε οϊνοε, Vi- Β " num secundarium, i.e. Lora: ό δεντερίαε, ό *στεμ- " φνλίτηε όϊνοε: quem et τρύγα vocant. J. Poll. ha- " bet Τρυγηφάνιον." Κατατρνφάω, ut κατατρυφα,ν τοϋ λόγου, Greg. Naz. [Or. 10. ρ. 167 ] Eluxuriari' in stylo, Luxuriante stylo uti. Et cum gen. personse, i. q. έντίρυφώ, Bud " ΤΙαρατρνφάω, Suid, cum " dat. constrni annotat, sed non exp." [" Nfttit. Mss. T. 10. P. 2. in Ind. v. Diogenes. * Σνντρνφάω, (Dio Cass. 373.) * Ύπερτρν- Greg. Nafc. Or. 23. φάω, Etym. Μ. 573." Boiss. Mss.] [* Ύρΰφάξ, Hippodanjus Stob. Serni. 141.]. rjv. " ΘΫΓΑΤΗΡ, ή, Filia, Gnata. Od. Θ. (320.) " Οννεκά οί καλή θνγάτηρ, άλλ' [άτάρ] ονκ έχέθνμοε. " Xen. Κ. Π. 4, (6, 4.)"Εστι δέ μοι καϊ θνγάτηρ παρ- " θ ένος αγαπητή, γάμον ήδη ωραία. Ιη obliquis casi- " bus accentum in penult. transfert, ut μήτηρ. Od. " K. (7.) de ieolo Hippotae βϋο,'ένθ' ογε Θυγατέρας " πόρεν νίάσιν είναι άκοίτις [άκοίτας] : erant autem ei "Έξ μέν θυγατέρες, έξ δ' νίέες ήβώοντες. Sic II. Λ. C " (226.) Cisseus Iphidamanti δίδου θυγατέρα ήν. Et " ap. Xen. Κ. Π. 8, (4, 9 )"Ην τις έκδοϋναι βούληται " θυγατέρα. Et Plut. Apophth. Τών τήν θυγατέρα " μν ωμέν ων αύτοϋ. Idem in Artax. Μίαν τών θνγα- " τέρων. Iidem obliqui syncopen etiam admittunt. " Xen. Κ. Π. 8, (4, 8.) Πολύ μάλλον με τής θνγατρός " μνηστήρα λήφεται. Sic II. I. (144.) Τρεις δέ μοί " είσι θνγατρεε. Ubi et θνγατρεε dicit, sic in accus. " θύγατρα et θύγατραε: in dat. θυγατρϊ et θυγατράσι: " in gen. θνγατρός et θνγατρών: in vocandi casu θύ- " γατερ et θνγατρες." [" Toup. Opusc. 2, 243. Bmnck. Or. p (Ed. T p. 58. Musgr. Bacch ad Herod Famula, ad Phalar Puella, Musgr. Hel Metapb., Jacobs. Anth. 7, De articulo in ellipsi vocabuli Θ., Fischer. ad Palaeph et Proll. Θυγατέροε, Aristoph. Σφ Θύγατρα, ad Cbarit Θνγατερ, Communis salutatio juniorura, Muegr. Suppl Helen. 717." Scbaef. Mss. " Θονγατήρ pro θνγ., Friscian. 1, " Elberling. Mss. * Θυγατροθετέω, Schol. Lycophr * " Θυγατρομιξία, Cum filia concubitus, Euseb. Praep. Ev * Θνγατροποιός, Qui filias gignit, Philo J. 1, 382," Wakef. Mss. * " Θνγατρότεκνον, Tzetz. Chil. 1, 595." Boiss. Mss.] " Tnde DIMIN. Θνγάτριον, τό, " Filiola, Gnathaenium meretrix ap. Athen " Είε ννκτ' αποδώσεις τφ θνγατρίω μου διπλούν. Aliud " exemplum habes ίη Ήγμένοε." [" Longus ρ. 6. Vill., Thom. Μ. 672." Scbaef. Mss.] "ITEM Θνγα- " τριδονς dicitur inde ο θνγατρός νιος, Filiae filius, Ne- " pos: et Θυγατριδή, ή θυγατρόε θνγάτηρ, Filia filiae, " Neptis, teste J. Poll. 3." [" Ad Moer Thom. M ad Anton. Lib Verh., Plut. de S. Ν. V. 82. ad Paus. 151." Schaef. Mss. * Θυγατρίζω, Phot., Araros Anecd. Bekkeri 1. p. 99. ubi legitur Θυγατριδεϊν.] " ΘΥΛΑΞ, ΕΤ Θύλακος, ο, Saccus. Utrumque ap. " J. Poll. et Suid;, sed posterius longe est frequen- " tius. Aristoph. Πλ. (763.) Ώς άλφιτ' ούκ ένεστιν

27 4333 ΘΥΜ ρ ], ΘΥΜ 4334 " έν τφ θυλάκω. Athen Αάγυνον έχω κενόν, Λ " τά θύμβρα dicit, ut Martial. Improba nec prosuiit " θύλακον δέ μεστό ν: contra in Proverb. Ευ μεν ασκός, jam satureia tibi. Alioqui Θύμβρα ct Locus est " ej δέ θύλακος, Bene instructus est uter, bene et " Ilii ad Tbymbrum fluvium, ubi fanum est Apol. " saccus. Rursum ap. Athen. [67. e Theopompo,] " Hnis Θυμβραίου, teste Hes. INDE Θυμβροφάγος " Πολλοί μεν άρτυμάτων μέδιμνοι, πολλοί δέ σάκκοι καϊ " Thymbra victitans," [Anecd. Bekkerj p. 43.] " si " θύλακοι [ es] βιβ\ία>ν.,. Hesychio vero θ.ύλαξ est " Θυμβρεπίδειπνος, Qui thymbra super coena utitur " προσκεφάλαων, Pulvinar, fcervical. INDECOMPOS. aut thymbra snper coena contentus est, NOD nisl " Θνλακοειδής, Sacci formam habens. Gaza interpr. " thymbra coenitans, ideoque Frugalis, Restrictus et " Foljiculo similis. Athen. (303.) ex Aristot. Η. A. " parcus: φεώωλως καϊ εύτελως ζων. Aristoph. 'Α " 5. de thynnide, Τοϋ θέρους τίκτει περϊ τόν Έκατομβαιώνά θυλακοειδές, έν ω πολλά γίνεται μικρά ώά. " Ο'ίσει, βλέπουσα θυμβροφάγον. Idem Ν. (421.) φει. " (353.) "Αγ', 3> θύγατερ, οπως,τό κάνουν καλή καλΰς " ΙΤΕΜ Θυλακοτρύξ, Saccos rodens : quod Hes. de " δωλοϋ και τρυοιβίον γαστρός, καϊ θυμβρεπιδείιtyo». " mure dici ait, alii de locusta. Ετ Θυλακ,οφορέω, " NECNON Θυμβρώδης, Tbymbrae simijis,. Qui e Saccuni gero. Cujus verbi meminit J. Poll. 10, " thymbrae genere est: ap. Theophr. Η. Pl. (6, Ibi enim cum inter μεταλλέως instrumenta " 5.) Ετ Θυμβρίτης,οίνος, Thymbrites vinum, h. e. " nuraerasset θύλακας, subjungit, τούς μετταλλέας a " Ε thymbra factum, s. Thymbra condituui: dequo " Comicis, et nominatiin ab Aristoph. dici θυλακοφο- " Diosc. 5, 60." [* Θυμβρίη, Hippocr. 572, 4. " ρεϊν." [* Θυλακόεις, Nicander Α. 403.] " Prsete- * Θύμβρις, Gl. Albaia: * Θύμβρος, είδος βοτάνη» " rea inde OERIV. Θυλακώδης, i. q,. θυλακοειδής, Cuniliom. * Έπίθυμβρον, Schn. Lex. " Θύμβρα " Saqci formam gerens; Sacco s. Folliculo assimilis. " Apud Diosc. enim 1. θυλακώδης καρπός Hermol. " interpr. Fructus folliculari specie : et τό θυλακώδες " a Gaza redditur Folliculus. Ετ Θυλακίτης, i. q. " θνλακώδης, Sacci s. Folliculi figuram imitans. Fem. " θυλακϊτιε μήκων a quibusdam dicitur ή ήμερος καϊ " κηπευτή μήκων, Papaver sativum, procul dubio " quoniam sacci s. utriculi modo habet κεφάλιον " επίμηκες, ut Diosc. tradit 4, 65. Eod. teste, 1, 8. " θυλακίτις νάρδος a quibusdara dicitur ή ορεινή, " Montana." [* Θυλακϊς, Nicander Θ ^iian. Η. Α. 6, 43.] " Praeterea inde sunt DIMINUT. Θυ- " λάκιον, Θι/λακίσκος, 1 ' [Diosc. 2, 128.] " Θυλακίσκη, " Θυλακίσκιον, Sacculus, Culeolus: interdum et Fol- " liculus : veluti cura Diosc. θυλάκων appellat Folli- " culum s. Vaginam seminis. Athen. 4. Θυλάκων " αίτήσαι χρυσίου. Aristoph."Eireir' έπϊ τουψον ήκε, " τήν σπυρίδα λαβών καϊ θυλακίσκον καί τό μέγα βα- " λάντιον," [Δαιτ. Fr. 30. J. ΡοΙΙ. 10, 172.] " Fe- " mininiθυλακίσκη meminit J. Poll. 10, 23. scribens " in Ionis Alcmena θυλακίσκην nominari ο εις τήν τής " τροφής παρασκευήν ήν, Sacculum, Sacellum. Inde " et VERB. Θυλακίζειν, quod Hes. Tarentinos usur- " pare ait pro άπαιτεϊν τι έπόμενον μετά θυλάκου." f* Κοινοθυλακέω, Aristoph. Phrynichi Bekk. ρ. 47 Θίιλαξ, Valck. Adoniaz. ρ D. R. ad Longin Toup. Opusc. 1, 388. Emendd. 2, 120. Koen. ad Greg. Cor Jacobs, Anlh. 8, 77- Callitn. 1, 557 Θύλακος, Valck. 1. c. Fischer. ad Palaeph. 59. Herodian. Philet et 11., Toup. ad Longiri Emendd. 2, 120. Koen. 1. c. ad Herod Musgr. Cycl Phryn. Ecl Thom. M Jacobs. Anth. 7, 209. Kuster. Aristoph Τ. H. ad Plutum p Corpus humanum, Heyn. ad A- pollod De quant., Porson. Med. p. 21. * Θυλακοφόρος, Aristoph. Fr * Θυλακϊς, Θυλακίζω, Valck. 1. c. Θυλακίσκος, Aristopb. Fr Θυλάκων, ad Herodian. Philet Thom. M * Θυλάς, i. q. θύλαξ, Toup. Cur. Post. in Theocr. P* 3. Opusc. 1,388. Emendd. 2, , 470. Ruhnk. Ep. Cr ad Longin Jacobs. Anth. 8, 77. Callim. 1, 557. * Θυλϊς, * Θύλλις, Valck. 1. c.ruhnk. 1. c. Toup. Opusc. 1, 388. Eraendd. 2,120. * Θυλά, Ruhnk.l. e. Toup. Opusc. 1. c." Schaef. Mss. Pro Ο'υλάδες, Hesychio πήραι, θύλακοι, leg. Θυλάδεχ.] " ΘΥΜΒΡΑ, ή, Thymbra : herba odorata, dequa " Diosc. 3, 45. et Plin. 19, 8. ubi eam a Latinorum " nonnullis Cunilam esse vocatam ait, subjungens, " Haec ap. nos habet vocabulum et aliud, Satureia. " dicta in condimentario genere. Colum. tamen inter " thyrabram et cunilani s. satureiam distinguit, sic " scribens 9, 4. Eademque regio foecunda sit fru- " ticis exigui et raaxime thymi aut origani, tum " etiam thymbrse, vel nostratis cunilse, quam Satu- " reiam rustici vocant. Et in Horto, Et salureia " thymi referens thymbraeque saporem." [" Diosc. Notha 474." Boiss. Mss.] " Dicitur porro hsec " thymbra etiam Θυμβραία, ab Hippocr. teste Gal. " ct θύμβρον, a Theophr. Η. Pl. 7, l, (2.) ubi tamen " et fem. θύμβρα babetur. Aetius plurali etiam num. Brurtck. Aristoph. 2, Θυμβροφάγος^ 3,69 BergL Β Alciphr Θυμβρεπίδειπνος,, ibid, Θυμβραϊος, Musgr. Rbes Boiss. Philostr * Θύμβρα, Diodor. Sard. 6. Leon. Alex. 9. Jacobs. Anth. % 384. Christod. Ecphr Θύμβρις, Θύβρις, Visconti Iscr. Triop. 75. * Θυμβριάς, Heyn. Virgil. 1, p. ccxii." Schaef. Mss.] ΘΥΜΟΣ, b, Animus, Mens, II. (Γ. 97.) μάλισνα γάρ άλγος Ικάνει Θυμόν έμόν, Dolor incessit animum meum. Tale est (B. 171 ) έττεί μιν άχος κραδίην καί θυμόν ΐκανεν, Quoniam ejus cor et animum pervaserat dolor; sed observa bic adjungi κραδίψ: Α. (173.) Φεύγε μάλ', ε'ίτοι θυμός έπέσσνται, Si animas tuus ad id impelutur, Si ita fert animus, ut Lat, poetae locyiuntur. Quo pertinet, Έν θυμφ, μεμαωτες, II. Γ. (9 ) Item bic versus, qui saepe ab eo repetitur, Ααίνυντ' ούδ' έτι θυμός έδεύετο δαιτός ε'ί σης. Quo ia 1., sicut et in praeced. duobus, aliisque multis, Cupiditas s. potius Ipsa cupiendi actio τφ θυμφ trlbqij^ At vero in hoc ejusd. poetae loco, ^il' θυμφ ε'ίξας c έμίγη φιλότητι καϊ εύνή, vult Etyni. itemque Homejf Scbol. θυμόν ipsam etiam έπιθυμίαν signif. Sed Latini eod. plane qiodo Animo suo obsequi dicunt, s. Morem gerere. Hoc etiam animadvertendum est, in quodam 1. ante c. κραδίην et θυμόν copulat, ita θυμόν ένί στήθεσσι ηοη raro dicere,- item θυμόν ένί φρεσϊ. Et, τό δ' έμόν κηρ "Αχνυται έν θυμφ, II. Ζ, (523.) Observandus est item usus cum diversis praep. ap. hunc poetam : ac potest quidem ap. eum κατά θυμόν, έν θυμφ reddi eod. nomine Lat., cum praep, In: itidemque έκ θυμού, Εχ animo: at cum dieit άπό θυμού έσσεαι, II.Ά. (562.) retinetur quidern et tum idera nomen, sed praep. in aliquod nomen mulatur; nain άπό θυμού Μάλλον έμοϊ έσεαι, est Magis animo meo invisa eris. Quod si praep. alicui Lat. dandus et bic locus esset, putarem reddi debere, Extra animum meum eris. Ex bis autem άπό θυμού factum comp, άποθύμιος. Ceterum illud έν θυμφ, cujus modo memini, scienduin estalicubi peculiarem quendam usum babere ; nam quod legitur Od. X. D (411.) Έν θυμφ, γρηύ, χμϊρε καϊ 'ίσχεο, est quod Tl bull. dicit, In tacito cohibe gaudia clausa sinu: perlnde sc. ac si diceretur, Cave ne foras erumpat gaudium tuum, et se prodat, sed in animo et pectore tuo contine. Alioqui έν θυμφ, vel etiam θυμφ sin& prasp. vacare saepe puto: et quidem alicubi cum eod. etiam verbo : II. H. (191.) χαίρω, δέ καί αυτόρ Θυμφ: (1890 γήθησε δέ θυμφ. Eust. tamenivuljj θυμφ signif. έκ ψυχής καϊ ού κατά τι έπιπόλαιρν. καί προσποίητον. At si potius vacare hic cficenduw jit istum dat., similem esse dicemusei, qui verbis φιλειν et κήδεσθαι adjungitur alibi ab Hom.: cum tam^n esj θυμού eid. verbo φιλεϊν ab eod. poeta adjunctum, non itidem ptiosum sit, II. I. (343.) sed id sit, qnod Latini ad verbum Ex animo ainare s, diligere, dicunt: Galli, Ajoier du bon du coeur. In prosa.autem dicilur θυμόν έχειν άγαθόν, quod Lat. Botio esse animo : q, d. Habere bonum animuin, ut Gal. Avoir bon courage. Sed per se quoque est Animi praesentia, Xen. K. fl. 4, (2, 12.) *Hv, δέ κατά τό καρτ τερόν έμβαλόμενοι, Ίωμεν ρώμη καί θ. έπϊ TOViWMT

28 4335 tpp ] ΘΥΜ me ulovs. Α Bud. autem exp. etiam Animi praestantia, α Erasm. In Stoicorum Definitionibus legimus όργήν fiflkhementia, pfaefideritia, in Plat. de Rep. Πρώτον μέν quidem esse έπιθυμίαν τιμωρίας τοΰ δοκοϋντος ήδικήκέναι'οΰ βί Ίσχων τό σώμα, φρονήματος και θ. έμπίπλαταί, καί Ανδρειότερος γίνεται αύτός αΰτοϋ. Huc pertinet etiam, quod ap. Eund. legitur ibid."ajuaxov τε καί άνίκητον προσηκόντως, at θ. esse όργήν άρχομένην, i. e. θ. esse Iranv nascentem et modo existentem. Verum ap. Cic., qui haec scribittusc. Quaest. 4., non legitur Ούμός' ο\> παρόντος ψυχή πάσα πρός πάντα άφοβος τε Θ., sed θύμωσις : quam lectionem non miror solum, «αί άήττητος. Ego certe his in 11. id plane esse θυμόν sed suspectam etiam habeo, non quod θΰμωσις id significare negeni, sed quod Θ. in ea signif. passini le- ijjrbitror, quod Virg. Animos vocavit, ien. 11. Ibo animis contra ; tel magnum praestet Achillem. Atgamus, et quidem in ipsa etiam Stoica definitione : que adeo illud Xen. Ίωμεν θυμφ, puto hinc verti posse ad verbum, Eamus animis contra. Sic antem Animos dici Lat. et cum quibusdam verbis, satis notura ess& potest. Huc pertinet, quod Gal. scribit, (θυμόν Hippocrati esse etiam προθυμίαν. Θυμός, Mens, Mentis cogitatio, Propositum: έτερος δέ με θυμός άνήκεν, i. e. έπιλογισμός, Etym., sed malim iimplex λογισμός, quo exp. θυμός ab Hes. quoque : *ddente et προαίρεσις. In prosa autem dicitur cum iflfin. etiam, pro Ipso proposito s. Voluntate aliquid faciendi: Plut. Εί μέν ου ν έστϊ σοι θ. επιχειρεί ν τοις Πολεμίοιε. Α Xen. autem subaudiendus relinquitur β.ΐαίϊη., Κ. Π. 3, (1, 20.) ρ. 41. Δειπνήσαντες δέ άπε- Καύνετε οπού νμϊν θ.: hicn. infin. άπελαύνειν subaudio, sumtum ex άπελαύνετε. Quod si quis in his aliisque hujusmodi 11. θυμόν exponere malit έπιθυμίαν, istam certe exp. magis iis convenire puto, quam Homerico illi, cui eam dari dictum est. Sic et Lat. Mens, veluti cum dicitur, Ea mente hoc feci ut etc. Θυμός, Animalis spiritus et vivificus, ut quidam exp. post Eust. ίη έσαγείρατο θυμόν, quod saepe ap. Hom. ^currit. Quoaccipi modo putatur et U. A. (593.) 4λίγος δέ τι, vel potins δ' έτι, θυμός ένήεν: pro Mori- bundus eram et peiie exanimis. Anima, Vita, ut ιθνμόν άπηΰρα, ap. Eund., έζαίνντο, Animam abstulit, i. e. interfecit. Possit vero, ut opinor, ita accipi et in 1., quem modo protuli ex II. Α. ολίγος δ' έτι θυμός 4νήεν, ut sit Exigua animte portio, i. e. vitae. Ab Etym. et Schol. Homeri exp. etiam Concordia ap. eund. poetam, ubi dicit ένα θυμόν έχοντες, sed perperam: meo quideni judicio, cum θυμόν per se minime hoc signif., sed addito accus. ένα, sonetque c θυμόν ένα q. d. unanimitatem. Θυμός, Ira, Excandescentia, II. (B. 196.) Θυμός δέ μέγας έστι διοτρεφέος βασιλήος : dixerat autem proxime praecedente versu, Μήτι χολωσάμενος ρέζη κακόν νϊας Αχαιών: unde et θ. μ. Eustathio est τό πολύ rov θυμοΰ, admouenti, μεγάθυμος, licet hinc factum, alio tamen sensu usurpari. Sic autem accipit Hom. dat. θυμω alicubi cutn verbo ε'ίκειν, quemadmodum cum eod. verbo θυμφ poni άντϊ έπιθυμίας antea dictum fuit. Est certe hac in signif. prosae quoque «criptoribus usitatum.,eur. Med. (1075.) Θυμός δέ κρείσσων τών έμών βουλευμάτων, "Οσπερ μεγίστων αίτιος Κακών βροτοϊς, Thuc. 2, (11.) Καί οί λογισμω ελάχιστα χρωμενοι, θυμω πλείστα ές έργον καθίστανται: q. 1. aliquid etiam habet affinitatis cum illo Eur., quod ad sententiam attinet: hic enim θυμός et λογισμός id sunt, quod illic θυμός et βουλεύματα. A- ristoph. Σφ. (567.) Οί δέ σκώπτουσ, ιν' έγώ γελάσω, καϊ τόν θυμόν καταθώμαι: et, θυμόν δακών, Ν. (1369 ) prolram reprimens : ad verbum, Animum mordens. D Plut. (9, 103.) Οΰκ έχοντες δέ οί Λακεδαιμόνιοι οποί τόν Βυμόν άπερείαονται, Νοη habentes Laced. in quos iram effunderent, Polit.: Lucian. autern dicit etiam θ. έκχέειν, bac in signif. Interdum vero Θ. et οργή copulantur: et ita quidem ut οργή potius praecedat, ϊί bene memini, ac certe rationi consentaneus est hic Iwdo, cum Θ. sit aliquid plus quatn οργή, licet Aristot. ordinem hunc non servarit in Rhet. scribens ϊιά θ. καί όργήν γίνεσθαι: sed possit hic particula καί pro ή posita videri. Servavit certe Herodian. 8, (4, 1.) *Οργή καϊ θ. χρώμενος πλείονι μάλλον ήπείγετο, ubi Polit. όργήν quidem Iram, at θ. Furorem vertit. Bud. autem alicubi θ. Iracundiae furorem interpr. Lucian. quoque δργήν et Θ. conjunxit, sed utrique suum dans verbum : (3, 153.) Εΰθΰς έπρηζε τήν όργήν, καϊ τόν θυμόν έξέχεε. Paul. ad Col separttim όργήν et θ. posuit, scribens, Νυν. δέ αποθεσθε καπμείς τά πάντα, όργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, ubi multo aptius redditur Excandescentiam quatn Indignationem, ut vet. Interpr. reddiderat, et post eum at θΰμωσιν vix usquam. Alioqui certe verbutn θυμοΰσθαι, a quo derivatur θΰμωσις, pro Irascor, Excandesco, antiquis quoque usitatum esse, atque adeo non soluin. id posse signif. θΰμωσις, sed ne posse quidem aliud signif., fateor. Denique Θ. a Cic. scriptum fuisse puto, aut, si θΰμωσις scripserit, ideo hoc potius usus esse quam illo Θ., cum Stoicis, quod magis ad formam Lat. nominis Excandescentia accederet: utpoteactionem τοϋ θυμοΰσθαι significans, sicut Excandescentia actionem excandescendi, et, ut loquuntur Gramm., verbale a θυμοΰσθαι, sicut Excandescentia ab Excandesco. Ac de hoc quidem hactenus. Basil. certe aptissime Θ. distinxit άπό τής οργής, dicens θ. esse velut έζαψίν τινα καί άναθυμίασιν όζείαν τοΰ πάθους, at όργήν esse έμμονον λύπην καϊ όρμήν κ. τ. λ. Cui etiam definitioni consentanea videturilla interpr. per v. Lat. Excandescentia': Bud. tamen hic secus reddidit, sc. Iram praecipitem. Herodian. autem improprie mihi videtur usus esse hoc nomine, cum θυμόν ηοη pro Excandescentia, Ira, sed pro Iracundia, Iracunda mente, dixit 4, (12, 15.) Είδώϊ re row 'Α,ντωνίνου τόν θ. καϊ τό φονικόν έπϊ τοιοίσδε γράμμααι. fhis addenda quae ap. Xen. leguntur, Ίππ. (9, 2.) sc. esse θ. equo, quod hominiest οργή. Sed et hoc sciendum est, in plur. quoque legi hoc nomen. Aristot. de honiinibus tnelancbolicis loquens, 'Epwrtκοί καί ευκίνητοι πρός τούς θ. καϊ τάς έπιθυμίας. At Plut. unico edam homini tribuit θυμούς, Cor. (1.) Θυμοϊς δ' αυ πάλιν χρώμενος άκράτοις, καϊ φιλονεικίαις άτρέπτοις. Ad etymum autem quod attinet, Plato quidem a v. θύειν derivat, Cratylo, Θυμός δέ άπό τής * θύσεως καί ζέσεως τής ψυχής έχοι άν τοϋτο τό όνομα. Alii vero his iion contenti, ηοη solum άπό τοϋ θύειν, sed etiam άπο τοϋ θύειν τό άιμα dixerunt, ut sc. θ. appellatus sit quasi θύαιμος. Apud me certe parum ponderis bae derivationes babent, praesertim cum uni duntaxat hujus nominis significationi conveniant, illi sc., qua pro Ira s. Excandescentia ponitur. [" Θνμοί, Valck. Hipp. p Zeun. ad Horat. p. 43. Jacobs. Anth. 9, , 289. Heyn. Hom. 5, , ,46. Vita, 4, 514. Graev. Lectt. Hes Ira, Arnmon. 72. Lennep. ad Phal. 43. Quid ap. Hom., Wassenb. ad Hom. p. 37. Unde? Valck. Diatr Conf. c. ϋμνος, Huschk. Anal. 96.; cum μϋθος, Heyn. Hom. 4, , 38. Θ. et οργή quomodo differant, ad Lucian. 1, 751. Pleonast., Fischer. Praef. ad Weller. Gr. Gr. p. viii. Ejus sedes in pectore, Heyn. Hora. 5, 723.6, 23. Plur., Musgr. Tro Diod. S. 2, 169. Lobeck. Aj. p Έκ θυμοΰ, Valck. ad Theocr. x. Id. p. 52. Jacobs. Anth. 7, 225. Crinagor. 4. Θυμψ, Toup. Opusc. 1, 327. cf. Emendd. 2, 32. ad Diod. S. 2, 236. Heyn. Hom. 4, , 44. Έν θυμω, 5, 296. Έν θ. έχειν, Philostr. 86. Boiss. Θνμΰ> βούλεσθαι, ad Herod ubi et de θυμός έστιν.έμοί. Θυμόν λείπειν, άποπνείειν, Ruhnk. Ερ. Cr. 21. Έϊ θ. βάλλειν, ad Herod Άπό θ. ποιεϊν, 222. Koen. ad Greg. Cor. 94. Θ. έχειν έπϊ, Toup. Emendd. 1, 380. Θυμός κατά τίνος, Plut. Bruto 1. Παντί τφ θ., Abresch. ^sch. 2, 104. Τον θ. καταθέσθαι ε'ίς τι, Diod. S. 2, 573." Schaef. Mss.] Θυμοβαρής, 6, fj, Aniraiim gravatum babens, Animo dolens, ap. Suid. Σήμα παρ' Αίάντειον έπί 'Ροιτηίσιν άκταίς Θυμοβαρής άρετά μύρομαι έζομένη. [* Θυμοβάρεια 6ί-*Θυμοβαρείω, Etym. Μ. 458.] Θυμοβόρος, Αηΐmum vorans, rodens: έρις, aliquoties Hom.: Β. Τ. (58.) Θυμοβόρω έριδι μενεήναμεν ε'ίνεκα κούρης. Θυμοβορέω, Animum exedo tristitia, Macero me aegritudine animi,θυμόν κατέδω,hom.: Hesiod.'H.(33.) πεφύλαξο δέ θυμψ Τετράδ' άλεύασθαι φθίνοντος θ' ισταμένου τε Άλγεα θυμοβορείν, Doloribus exedere s. conficere animum, Dolores vorare animo, όμοΰ καμάτω καί άλγεα»

29 4337 ΘΥΜ [pp. 15^8 IGOOJQ ΘΥΜ 4338 θυμον εδειν, Hom. [Vita Homeriap. Gal. p. 366.] Α tur. Eust. atiam etiam dat. liuic verbo η.', exponens enim ap. Hom. έπεϊ χόλοι έμπεσε θυβψ,.scrikit Καταθυμοβορέω, Anitnum exedo: i. q. θυμοβορεω ί nisi quod praep. aliquid significationi addit. Pythag. έμπέσείν esse vocab. niilitare, quo significetilr πολίμιον τδν χόλον είναι τοίς πάσχουσα atque inde quos. Φείδεο τήι ζωής, μή μιν καταθυμοβορήσης. Hom. dicit (II. Ω. 129.) Σήν εδεα^ κραδίην. [Heyn. Hom. 8, 618.] dam dici etiam θυμομαχείν. [" Ad Diod. S. 2, J85* Θυμοειδής, δ, ή, Animosus, Animi praestans, h. e ad Dionys. H. 2, 870." Seha&f. Mss. * Acer et vehemens, ανδρείος: cui ορρ. άθυμος. Bud. μαχία, Polyaen. 2, 1, 19. * Θυμοπληθής, iescb. S. c. e Plat. de LL de Rep. 3. p. 42. Άκρόχολοι olv Tfa. 688.] Θυμοραίστής, Animum destruens, i. καϊ όργίλοι άντϊ θνμοειδων γεγένηνται, θνμοφθόρος, δυσκολίας II. Π. (414.) άμφϊ 'έμπλεφ : 8. ρ. 109, pro Animi praestans. Alibi quoque θυμοραϊστής, Σ. (220.) δηίων ύπδ θυμορά'ιστέυ», έέ fiiv θάνατβί χντο θ. καϊ πρψον in laude ponit. Unde et Synes. Ep μόσοφος, Qui ipse sibi animi sui acumine peritiam Θ. καί πρφος, οίους δ Πλάτων άξιοι τής εαυτόν πόλεως alicujus rei comparavit, non ab alio didicit, Indole τους φύλακας είναι, Animosos et lenes. Idem Plato ingenii praestans, Ingeniosus, Aristoph. N. (877.) Polit et μεγαλόθυμος pro eod. posuit. Et ap. θυμόσοφόι έστιν φύσει. Quibus terbis probationig Xen. Ίππ. (10, 17.) Ελευθέρων τε καϊ έθελονργόν, καϊ loco Sllbjicit, Εΰθύϊ γέ τοι, παιδάριον τυννοντοι, "Επλαττεν ένδον οικίας, ναϋς τ' έγλυφεν Άμαξίδας δέ Ιππαστήν, καϊ θ., καϊ σοβαρδν, de equo. Videtur differre aliquid ab άνδρείος. Unde Plato de Rep. 2. 'Ανδρείος δέ άρα είναι έθελήσει δ μή θ. είτε ίππος είτε Τά τ' άλλα θ. γυνή καϊ δεινή κυβεύειν: de qua ali- σκυτίνας είργάζετο. Plut. Artax. (17 ) de Parysatide, κύων, Fortis esse volet, qui animosus ηοη sit. Est quanto post, Νοϋν έχουσα καϊ φρόνημα βασιλείας euim θ., δ άγαν ανδρείος, Aristot. CEcon. 1. : Idem in Polit. 2. conjungit θ. καϊ πολεμικοίς άνδράσι: 7* Β Τους μέλλοντας εΰαγώγους έσεσθαι τψ νομοθέτη πρός τήν άρετήν, oportere esse διανοητικούς τε καί θ. Herodian. 8, (1, 6.) Θ. δντες καϊ εντολμοι, Animosi Audacesque : 2, (9, 2.) 'Es έέ τήν των πραγμάτων διοίκησιν γενναίος άμα και*%., Vehemens horao negotiis gerendis, Polit. Iracundus, i. q. δργίλος: ορρ. τψ πραυς, Plato et Synes., Bud. Herodian. 3, (12, 22.) de Antonino, Neos θρασύς θ. τε, Audax juvenis et iracundus. Athen. de Musica, Καί γάρ τούς θ. πραυνει, Iracundos placat. Sic Plato de Rep. 25. Εναντία γάρ που θνμοειδέί πραεία φύσιςj Idein ap. Dem. Phal. Τό μέν πρώτον, ε'ί τι θ. είχεν, ύσπερ σίδηρον έμάλαξεν. Apud Herodian. vero 2, (13, 9 ) Μεγάλη βοή καϊ θ, τφ πνεύματι, videtur potius sumi pro Irato s. Ad iram concitato, quam Iracundo; Turbido spiritu, Polit. At θ. δύναμις, Animosa s. Irascibilis facultas, Vis cordi insita, qua motus in nobis gignit et animi perturbationes, Gorr.: In qna inest τό θ., s. τδ θυμωδες καϊ τδ θυμικδν, b. e. Quae animos homini inspirat, et in qua irarum existit ardor, Cic. c Haec θ. ψυχή, δύναμις, vocatur etiam ζωτική, πηγήν έχουσα τήν καρδίάν καϊ οχετούς τάε αρτηρίας, Bud. e Gal. Unde et in VV. LL. est ex ejusd. Gal. Tberap. 9 Καί γάρ δύναμις ζωτική καϊ δύναμις θ. καϊ ψυχή θ, ονομάζεται. Et τό θ. neutr. subaud. τής ψυχής μέρος, Pars animi, in qua irarum existit ardor, Cic. ap. Plat. ρ. 11. mei Lex. Cic.: Plut. de Vift. Mor. τ Ων ή μέν (δειλία) έλλειψις, ή δέ (άνδρία) υπερβολή τοϋ θ. Idem, Ού παρακμή τινϊ δι' ήλικίαν τδ θ., ούδέ αύτομάτως άπομαραινόμενον, άλλ' ύπδ λόγων τίνων'χρηστών θεραπευόμενον. Alicubi vero τό θ., pro Ipsa ira. Diog. L. Τό μέν αύτής λογικδν μέρος περϊ τή κεφαλή καθιδρύσθαι εφη τδ δέ θ. περϊ τή καρδίψ τδ Ιέ έπιθυμητικδν, περϊ τδν όμφάλόν. Pro quo ap. Cic. est, Plato triplicem iinxit animum: cujus rationem iri capite, iram in pectore, cupiditatem subter praecordia locavit. [Herod. 2, 265. ielian. Η. A. 4, 19.] Ουμοειδως, Animose, Iracunde, Herodian. 4, (3, 7.) 'Ο δ' Άντωνίνος έμβριθώς τά πάντα καϊ θ. έπραττε, Asperius ferociusque gerebat, Polit. Θυμολέων, D Leonis instar animosus, Leonino et magno animo praeditus, II, H. (228.) Άχίλλήα ρήξήνορα, θνμολέοντα. Quae ead. verba Hesiod. habet in Θ. [I007.] Θυμολέαινα, Leonino et magno animo praedita, E- pigr. [Anal. 3, 82. * Θνμολιπής, Νοηη. D. 37,' 540. * Θιιμολογέω, Antiphil. 45.] Θνμόμαντις, Qui animo futura prospicit, Vates, * ψυχόμαντις, συνετώς προορων τά άποβησόμενα, Hes. [iesch. Pers. 229 ] Θυμομαχέω, Infenso animo bellum gero, Bud. ex Act. 12, (20.) T Hv έέ ό Ηρώδης θυμομαχών Τυρίοις, Plut. Demetr. (22.) ρ Ούδέν άξιον λόγον πράττων δ Δημήτριος, όμως έθυμομάχει πρδς αύτούς, Diod. S. in Hist. Alexandri, Καί μέχρι τής εσχάτης αναπνοής θυμομαχοΰντες, τδ ζήν πρότερόν ή τήν άρετήν έξέλιπον, Iratis animis ad extremum usque spiritum depugnantes. Quo sensu accipi posse videtur etiam id, quod e Polyb; (9,40,4.) citat Suidas, Οϊ έέ τά μέν άπαλγοΰντες ταίς έλπίσι, τά δέ καϊ θ., έπί τινα παράστασιν κατήντησαν. Ipse vero Suid. ibi exp, άλγυνόμενοι τήν ψνχήν, quod Bud. improbare vide- Άξιον. Et θ. θηρίον, in VV. LL. Humanae intelligentiae partem habens. Eust. ap. Hom. ίη II. jj. (228.) os σάφα θυμφ Έλδείη τεράων, de vate dicto, periphrastice exprimi scribit hoc θυμόσοφος : nam esse θυμόσοφον τδν μή άλλοθεν άλλά φνψ, δ έστιν ευφυία, τή κατ' αύτόν, σοφόν. [" Boiss. Pbiloste, 522. Tzetz. Exeg. in II. 89, 27 * Ουμοσόφως, 128, 18." Schaef. Mss. * Θυμοσοφέω, Nicet. Annal. 14,4.] Θυμοσοφικός, i. q. θυμόσοφοι, Aristopb. Σφ. (1280«) de filiis Automenis, quos χειροτεχνικωτάτους appellat, ΕΙτ' Άριφράδην (έφύτενσας) πολύ τί θυμοσοφικώταίσ$: quod explicans subjungit, "Οντινά ποτ' ώμοσε,,0$ θόντα παρά μηδενός, 'Αλλ' άπό σοφής φύσεως αύτόματον έκμαθείν Τλωττοποιείν. [* " Ουμοτολμία, Const, Manass. Cbron. ρ " Boiss. Mss.] &νμύφθ Animo perniciosus, Animum laedens et labe»ita^ Od. B. (329.) οφρ' ένθεν θυμοφθόρα φάρμα ιί ένείκη, 'Εν έέ βάλ η κρητήρι, καϊ ήμέαι πάντας όλέσση, Pharmacaanimo exitialia,quae rationis usum adimant,ac sic perniciem extremam inferant, Δ. (716.) Τήν έ' άχος άμφεχύθη θυμοφθόρον, Od. Κ. (363.)"Οφρα μοι έκ κάματον θυμοφθόρον εϊλετο γυίων, Hesiod."E. (335.) Μηδέ ποτ' ούλομένην πενίην θυμοφθόρον άνδρΐ TerXafl' όνειδίζειν, Animo et vitae pestiferam. [Zosim. 5,32. " Heyn. Hom. 5, 221. Jacobs. Emendd. 20. Exerc.* 2, 65. Wakef. AIc Tracb * υμοφθορέω, 142. * Θυμοφόνιος, 837 " Sohaef. Mss. * " Θ» μοφονοϋντες, ad Hesych. 1, 714. η. 22." Dahler. Mss. * Ουροφόρος, Eust. ad Dionys. P. p. 139 ] Θυμαλγής, δ, ή, Animo dolorem afferens, Od. Y. (118.) Ot δή μοι καμάτψ θυμαλγέί γούνατ' έλυσαν,'σ. (346.) Αώβης ίσχεσθαι θνμαλγέος, Ψ. (1830? μάλα τοΰτο έπος θνμαλγές έειπες, Θ. (272.) θυμαλγέα μνθον Άκουσε. [iescb. Ag ] Ουμαρής, Animo conveniens, h. e. Gratus, Animo placens, aliquoties ap. Hom. έχων άλοχον θυμαρέα. Pro quo, verso α in rj, DICITUR Ουμήρης, accentu in penult. retracto. Od. Κ. (361.) λό' έκτρίποδος μεγάλοιο Ουμήρε'ς κεράσα&ά κατά κρατάς τε καϊ ώμων. Et, Θ. αύτφ, φίλους, Herodian. 8, (5, 23.) Carissittios. Dicitur vero ΕΪ Θυμάρμενος, quod ejusd. et originis et signif. est, Nicander Ά. (59O0 θυμάρμενον είαρ, i. e. θυμηρέστατον, Animo gratum. [* Θυμαρέω, Probo, Theocr. 26, 9. * " Θυμάρεστος, Apollon. Lex " Boiss. Mss. " Heyn. Hom. 5, 597 *Θυμαρίδας, Valck. ad Tbeocr. x. Id. p. 54." Schaef. Mss.] Θυμηγερέω, Animum recolligo, θυμόν άγειρω, Hom. aliquoties: Od. H. (283.) 'Εκ έ' έπεσον θυμηγερέων, h. e, νέον έσαγειράμενος θυμόν, ut alibi ait, Recolligens πονυκρ animum, animi virfes collapsas, anhnum, qui jam defecerat. Θυμηδής, Animo gratus et juctindus/opp^ τψ θυμαλγής, quod praecedit, Od. Π. (%89 ) Μή ^ χρήματ' έπειτα Άλις θυμηδέ' έδω μεν. Et θυμηδέστεβιί κλήρος, Sors acceptior, animo gratior, Sap. 3, (14.) [* " Θνμηδέω, Bergler. ad Alciphr. 51. (1,12. n. 27 ) ad Charit. 386." Schaef. Mss. Heliod. 10. p Simonides Fr. 11, 103.] " Θυμαδέων, Hesychio άθν- " μών." Θυμηδία, Ammi jucunditas et delectatio, qua sc. animus gaudio et laetitia perfunditur, Plut. (8, 849.) "Οσοι πολλής έν αύτοίς εύφροσννης και θ. παρούσης, έξωθεν έπάγειν τά τέρποντα φϊλοπμοτμαι, Εηpolis ap. Athen. (286.) Παρά τψδε Καλλίψ πολλή θ.,

30 4339 ΘΥΜ [ρρ. ι6οο ι6ο2.] ΘΥΜ 4340 "Ινα πάρα μέν κάραβοι, καϊ βατίδες, Καί λαγώ, καϊ Α succumbo, debilitor, Animum abjicio, Isocr. in Evag. γυναίκες ειλίποδες. Α Bud. exp. Animus hilaris et T/s ούκ αν άθυμήσειεν, όταν όρφ κ. τ. λ., ubi absolute voluptate perfusus, Oblectaitfentuni, citante e Gal. ponitur; at in Panath. ab Eod. cum dat. interjecta ad Gl. Όργή δέ καϊ λύπη καϊ θυμφ άντεισάγειν χρή preep. έπί, Ού μήν έπϊ τούτοις άθυμήσας, είλόμην ρφθυμείν. τήνέν λόγοις re καϊ πράξεσι καϊ θεάμασι καϊ δίηγήμασι Dativo autem sine praep. junxit Dein. (40.) θ. Plut. in Homero, de locis comicis et ad risum Ούκ άθυμητέον τοίς παροΰσι πράγμασι, Νοη oportet provocantibus ap. Hom. ut sunt, Martis et Veneris, deprehensio, Thersites vapulans, Τοιαύτη μέν ή θ. animo esse dejecto ob praesentem rerum statum; Animum despondere. Fortasse etiam exponi possit, itapa τφ ποιητή ευρίσκεται. Dicitur autem a θυμηδής, Non oportet pro deplorato habere praesentem rerum ut αηδία ab αηδής. [Jambl. Υ. Ρ. 208.] gtatum ; nam animum despondemus de iis, vel ob ea, [ " Άβροθυμοέγκαυστος, Delicato et effeminato quae pro deploratis habemus. Jungitur et accus. animo inustus, Pseudo-Chrys. Serm. 83. T. 7. p ap. Thuc. (5, 91 ) Ημείς δέ τής ήμετέρας αρχής, fjv 'A. όργήν καϊ * ριζοτηζικάρδιον καϊ * νευροσύμφορον καϊ παυσθή, ούκ άθυμοΰμεν τήν τελευτήν, Νοη expavescimus iinein imperii nostri, ut quidam exp. Sed τίκτει ή πορνεία καϊ μοιχεία." Seager. Mss. * " Ά- γλαόθυμος, 3ο. Geom. Parad. 85. Cod. Reg. Par." verti etiam potest, Non despondemus animum de Boiss. Mss.] Άγριόθυμος, ό, ή, Agrestiet fero animo fine nostri irnperii. Apud Eund. cum infin. junctum est, 7, (21.) άθυμώ έπιχειρήσειν, pro όκνώ, δέδια, praeditus * άγριόψυχος, θηριώδης, Hes. Schol. Apud Soph. itidem pro δέδια, Timeo, cum "Αθυμός, Qui ηοη est bono animo, animum despondet, dejicit, s. potius Qui dejecto est animo. particula μή, (CEd. T. 747.) Δεινώς άθυμώ μή κ. τ. λ. quanquam ηοη simpliciter Timeo exponendum puto, Quidatn tamen aliis modis reddiderunt; sed illse sed Anxius sum metu, Angor metu ne etc. Et quasi interprr. mihi tnagis placent, in quibus etiam nomen Β Exauimor metu, sequendo etym. utriusque verbi; Animus habetur, ut plane exprimatur vis hujus vocabuli, compositi e θυμός, Animus, et α priv.: adeo est: privante illic particula ex, ut hic litera α. Άθυ- nam Exanimor ab Animus, ut άθυμος a θυμός factum ut άθυμος, ad verbum sonet Carens animo, i. e. Gallico loquendi genere, Qui perdidit cor. Anxius etiam λυπούμενος, Qui moerore afficitur. [" Phryn. Eel. 92. μέομαι, pass., i. q. act. άθυμώ : Hes. άθυμούμένος, exp. Suidas αθυμον ap. Plat. de Rep. 5. ait signif. ad Diod. S. 1,414. Musgr. Rbes Wakef. Trach. ίθυμήτην, i. e. λελυπημένον, Moerore affectura. Apud 668. Moer et n. De constr., Valck. ad Phalar. p. xx. ad Herod * Άθυμητέον, Kuster. Xen. videtur opponi τω πρόθυμος, ut άθυμίαν et προθνμίαν opp., ut sit Minime alacer, Non alacri animo Bibl. Chois. 61." Scbaef. Mss.] Άθυμήτης, Anxius, faciens aliquid : Κ. Π. 5, (5, 13.) de militibus loquens, 01 μέν αγαθοί, πολύ άν άθνμότεροι γίγνοιντο' dicemus ex ήθύμηται praet. 3. ab άθυμέομαι, ut a Mcerore affectus, ap. Suid. ν.'άθυμος. Fieri autem οι δέ πονηροϊ, πολύ ϋβριστότεροι, Boni, minus sint prima ήθύμημαι fieret άθύμημα: sed haud temere alacres. Quidam exp. Animum magis demittant. alibi reperias hoc nomen άθυμητής: ita enim malit Ε qua exp. sequeretur, illos jam antea demittere fortasse aliquis scribere quam άθυμήτης. " Έξαθνaniinum. Non animosus, Pusillanimis, Aristot. " μείν, Penitus defici animo et exanimari." [" Plut. Pol. 7. opponens θυμοΰ πλήρες S. ενθυμον, et αθυμον. Gicerone 6." Boiss. Mss.] Καταθυμέω, pro λίαν Suid. αθυμοι exp. τήν ψυχήν κακοί, Ignavi, Timidi, h. ίη 1. Οί δέ στρατιώται, καίτοι ά. δοκοϋντες, καϊ τα άθυμώ, Animo concido et labasco, Budi exen. (Έλλ. 3, 2, 20.) "Ωστε ό μέν δήμος παντελώς κατηθύμησε. σώματα πονηθεντες εν τή προτέρφ μάχη. Ubi tamen videtur posse exponi, ut in 1. Xen. proxime praecedente, [*Άπόθυμος, Plut. 6, 326.] " Άποθυμέω, i. q. Non alacres. Apud eund. Suid. άθυμότερος < " άθυμέω, Bud. in Epist." [* Άφίθυμος, Etym. Μ.] compar. exp. Ατυχότερος, κακοφνχότερος, Ignavior, [* " Βαρβαρόθυμος, Orac. Sibyll. 3. ρ. 243." Kall. Timidior. Ab Erasmo άθυμος exp. etiam Nifail ira Mss.] Βαρύθυμος, Graviter animo affectus, Synes. commotus ; sed exemplum desidero. [" I. q. πρψος, Οργητος, Plato de LL. 10. p, 888." Corai. Mss. " Wakef.S. Cr. 5, 129- Schneid. Anab. 35. Brunck. Ep. 44. Βαρυθυμότερον τόν ήδικημένον καθίστη- σι, Gravius afficit animum ejus, qui injuriam passus est, Multo acerbius iratum reddit eum, qui Antig Thom. Μ. 17. et n." Scbief. Mss.j laesus est, Pluf. Alex. (9 )Άί ή τής'ολυμπιάδος χάλεπότης, δυσζήλου κιjt β. γυναικός, έτι μείζονας έποίει, Άθίμως, q. d. Asque animo, Animo dejecto, Anxie, Xen. Κ. Π. 3, (1, 14.) Καί οί μέλλοντες μάχεσθαι, Morosae ac difficilis feminae. " Βαρυθύμως, Gravato δεδιότες μή ήττηθώσιν, ά. διάγουσι, Et qui pugnaturi " animo. Rejicit hoc adv. J. Poll., usurpandum pro sunt, metuentes ne superentur, animo sunt dejecto ; " eo dicens άχθηρώς et άαηρώς." [" Alciphr. 236." In anxietate versantur: ά. διακείσθαι, Isocr. Pan. Schaef. Mss.] Βαρυθυμία, Animus graviter affectus, Bespondere animum, Spem omnem abjjcere, abjecisse; ad Nic. ά. έχοντας et φοβουμένους copulat. Prae animo segro, Bud. Βαρυθυμέω, Gravato aninio Anitni aegritudo, Plut. (Mario 40.) "Υπό λύπης καϊ β., Dicitur et ά. έχειν πρός τι, pro Desperare de re aliqua: Xen. (Άπ. 2, 6, 18.) Ά. έχω πρός τήν των μών, ώς άπιστου περϊ αύτόν γενομένου ΥΙομπηίου, έπϊ fero, Indignor, Bud. ex App. Ό δέ Μίλων βαρυθυ- φίλωνκτήσιν, Despero de comparandis amicis. [*Άθυμοτέρως, Aristot. Η. Α. 9» 40.] Άθυμία, Budaeo Animi' τήν Λαυινιον πατρίδα έξήει. Idem ap. Plut. βαρυθνμούμενος interpr. JEgre ferens: ap. quem (8, 949 ) dejectio, Tristitia, Anxietas, Desperatio, Affectus hominis animum despondentis, etquimeliora non sperat. Γλυκύθυμος, Dulcedine animum afficiens, i. ffere q. est, Όρων άποσιωπώντα καϊ β., Idem in Comm. Gr. ait, θυμός est Animi praefiden- 1 θυμηδής, Aristopb. (N. 705.) ύπνος δ' άπέστω Τλυκύθυμος ομμάτων, Somnus animo gratns: νήδυμος ϋπνος, tia, Animus vehemens : quos Animos Lat. vocant: cui άθυμία ορρ. Haec Bud. Priorem illam signif. Houi. Bem Delicatus, Qui nulla non dulcedine aninium effeminat: in malam partem, Lucian. (1, 755.) babet άθυμία in iesch. c. Ctes. Eis τήν έσχάτην ά. ένέπεαον. Item ap. Xenoph. (Έ. 6, 2, 13.) bic, Οί δ' Ώί οί μέν Επικούρειοι γλ. καϊ φιλήδονοι ε'ισιν. Placido et miti animo praeditus, Β. Y. (467.) Ού γάρ τι έξω έν πάση τή ά. ήσαν. Apud Eund. άθυμία est contr. προ'θυμίφ, Alacritati, Animo alacri, Κ. Π. 1, γλυκύθυμος άνήρ ήν, ούδ' άγανόφρων, Άλλά μάλ' έμμεμαώς. [* Γλυκυθυμέω, Hierocles Pyth. ρ Can- 12.) Λέγων 8τι τό παν διαφέρει έν παντϊ έργφ προθυμία άθυμίας, Dicens plane interesse in omni negotio, adsit alacritas animi, annon. [" Boiss. Philostr. tabr.] Γλυκυθυμία, Animi suavitas, dulcedo, i. fere q. θυμηδία, Synes. Ερ. 57 Ουκ έτι τής συνήθους έν 400. Diod.& Thom. M. 16. et n ad Xen. εύχαίς γλ. ήσθόμην, Νοη amplius consuetam in orationibus suavitatem sensi: 79. de se loquens, Καί Eph Conf. c. ^θ., ad Diod. S. 2, 347- Schneid. ad Xen. Mem. p Ed. 3. De plur., τιμής άνθρωπίνης καϊ πάσης γλ. άπόλελαυκώς, Hilaritateni aniini laetitia perfusi, Bud.; et in malam partem p (4, 2, 17.)" Schaef. Mss.] Άθυμέω, a Bud. pro Deliciis s. Voluptatibus animi: (105.) Εί μήτις in Lex. exp. Animum despondeo, Animo dejecto ε'ίη κατεσκευασμένος σύννους τε καϊ πρός άπασαν γλ. sum.aiacritate animi defectus sum. Idemin Comm. ανένδοτος, Et ulli animi suavitati nunquam cedens. L. Gr., exponens άλύων ap. Plut. quasi Spe deplorata confectus, subjungit, Supra pro eod. άθυμών Bi vitio a Plut. ponitur pro Ignavia et inertia, quae laborem respuit, Bud. Sic a Plat. de LL. 22. accipitur. Animi placiditas et quasi dulcedo; Cle- dtixerat et άπειρηκώς. Haec Bud. Exp. etiam άθυμώ ηοη male. meo auidem.iudicio, Animo concido,

31 4341 ΘΥΜ [ρρ J mentia, Bud.: Plut. [10, 42. Platode LL. 1. p. 26. Α Stob. Serm. 5. p. 145.] Αιθυμία, Animor\im dissensio, Dissidium, Discordia, διχοστασία, Hes. Fit quasi Α δίθυμοι, Qui animis dissideiit, [Prov. 26, 20.] Αιχόθυμος, Dubius animi, Qui animum in duas quasi partes scissum habet, διάβολο*, Hes. #, Διίσθυμοε, Graviter animo affectus, i. q. βαρύθυμος. Ab Aristot. Probl δ. et δύσελπις pro eod. ferme ponuntur, quasi Anxius et diffidens fortunae, Mcerore plenus,ut άθυμος. Bud. Dicit autem Aristot. Οί μέν παϊδες εύθυμότεροι, οί δέ γέροντες δυσθυμότεροι. Et paulo ante, Τό μέν γήρας δύσελπί έστιν, ή δέ νεύτης έλπίδος πλήρης. Soph. (ΕΙ. 218.) δυσθύμφ τίκτουσ α'ιεϊ Ύι>χψ πολέμους, Animo tuo misere afflicto et moesto : (549 ) ούκ ει μι τοίς πεπραγμένοι Αύσθυμος, Animus meus ob ea, quae facta sunt, nullo moerore afficitur, Nulla poenitudine ducitur. Et neutr. τό b. Animi aegritudo, mceror. Plut. Pericle, Τό b. άνιεϊς και παραμυθούμενος. Αυσθύμως, MgTO animo, Cum animi moerore, Plut. Fabio (6.) Δ. δέ β καϊ * περιφόβως διακειμένων απάντων, Omnium animis moerore et timore perculsis. Αυσθυμία, Animi moeror, Aristot. Probl. Δ. ποιεί άλογους. Item, Ους δ. λαμβάνουσι, Plut. Artax. (30.) Τοσαύτην ένέβαλον πτοίαν αυτω καϊ ταραχήν καϊ δ. eis > τούς λογισμούς, ώστε φάρμακον σκευάσαντ ατών θανασίμων, και πι όντα, τοϋ ζην άπαλλαγήναι, Herodian. 8, (5, 19 ) Παντοδαπής οδν απορίας καϊ δ. τόν στρατόν κατεχούσης : 6, (6, 4.) ΏΪ μεγίστην ένεγκείν δ. τω στρατω, Ut maximum exercitui mcerorem attulerit. [* Αυσθυμικός, Aristot. Physiogn. c. 6.] Αυσθυμέω, Aninjg,pi despondeo, Tristor, Bud. e Plu,t. Tim. Αυσθυμών ταϊς έλπίσι ν, έπλει eis Ίταλίαν. ltem, Μή δυσθύμει, Ne despondeas animum, mcerore animus tibi consternetur. Citatur etiam pass. δυσθυμοϋμαι, Sum aegro animo, ex /Eur. [Med. 90. Stob. Serm. 249 " Wakef. Ion * Αυσθυμαίνω, Hymn. in Cer Voss. MiEreo." Schaef. Mss.] ΤΕκθυμος, Qui animo promto est, Alacris, Ex animi affectu proficiscens. [" Abresch. Lectt. Arist. c 261. Toup. Opusc. 1,318." Schaef. Mss.] Έκθύμως, Ex aninto, Promte, Alacriter, ένδιαθέτως, έκ θυμοϋ, Eust. Pbilo V. Μ. 1. Tous μέν εύνοιας τφ φίλεϊν έκθ., τούς δ' εύχαριστίαις, άνθ' ών εΐ έπαθεν, ήμείβετο, Pietate et amore flagrantissirao prosequendo, Toto pectore amando. Et ap. Suid. Ήγωνίζετο πεζός έκθ., i. e. προθύμως, Alacriter. Herodian. 4, (15, 15.) Συνεϊς οτι ούκ άλλως Άρτάβανος έκθ. μάχεται, Acriter pugnat. Lucian. (2, 661.) Έκθ. πάνυ έρίζοντες, Admodum acriter, Magno cum animi fervore et contentione, Pertinaci contentione. Quibus in 11. capi potest in altera signif. τοϋ θυμός, qua pro Ira ponitur. Quo certe modo capitur ap. Herodian. 3, (6,1.) ΤΙάντα μέν έκθ. πράττων, οργής δέ ήττων ών φύσει, Irato et infenso animo omnia gerens. Apud Philon. V. Μ. 1. Μή τι θεήλατον κατασκήψη κακόν ούτως έκθ. άπιστοϋσι τοις χρησμοϊς, Sic improbe diffidentibus oraculis, Turn. [" Jacobs. Antb. 6, 187- ad Dionys. H. 3, l660. Toup. Opusc. 1, 548. Abresch. Lectt. Arist Act. Traj. 1, 249" Scheef. Mss.] Έκθ.,- D μία, Animi promtitudo, προθυμία. [Polyb.3, 115,6.] Ατ Έκθυμέω, quod ex Isocr. citat quidem Bud., sed non interpr., si mendosum non est, pro άθυμέω, Animuiii despondeo, poni videtur: "ίΐστ' ούκ έκθυμεϊν δεϊ τούς υπέρ τών δικαίων κινδυνεύοντας, άλλα πολυ μάλλον τους υβρίζοντας. " Έκθυμαίνω, Anton. Lib. ρ. 50. Verh. interpr. Ιη furorem vertor." Schaef. Mss.] "Ενθυμος, In quo animus est, Animosus, Aristot. Polit. 7,7* Τό δέ τώνέλλήνων γένος ώσπερ μεσεύει κατά. τούς τόπους, ούτως άμφοϊν μετέχει' και γάρ 'ένθυμον καϊ διανοητικόν έστι, h. e. θυμοειδές, και θυμοϋ πλήρες, ut ibid. loquitur: opponens ei άθυμος, Pusillanimis, Νοη animosus. [" Musgr. Baccb. 1252, * Ένθύμως, ad Dionys. H. 3,166Ο." Schaef. Mss.] Ένθυμέομαι, In. animo verso, voluto, Animo concipio, Animadverto, Considero, Expendo, Reputo. Cum gen, vel accus., Xen. Άτ%. 1, (1, 17 ) Όσα δέ πάντες ρδεσαν, θαυμαστόν εϊ μή τούτων ένεθυμήθησαν: 2, (1, 34.) Σοι δ' ουν άξιον τούτων ένθυμουμένιρ,. Sic Isocr. ad tjtm 4342 Phil. (32.) τ Ωι> ένθυμοΰμενόν σε χρή μή περιορξν τοιαν* την φήμην. Et alibi, 7 Ω.ν ένθυμουμένους χρή κ. Γ. λ. Cum accus. autem, Tliuc. 2,(40.) Και αύτοϊ ήτοι κρίν,ομέν γε f; ένθυμούμεθα ορθώς τά πράγματα, Dem, c. Mid. Τί ουν έκ τούτων ύμάς ένθυμε'ισθαι δεϊ ; Itidem Isocr. (ad Nic. 1.) Έπειδάν ένθυμηθώσι τούς φόβους^ καϊ τούς κινδύνους. Noununquatn etiam sequentem. habet particulam ότι: Plato Epist. 4. 'Ενθυμοϋ δέ καϊ δτΐ-δοκεϊς τισϊν κ. τ. λ. Aut etiam διόπ: Isocr. Έν θυμοϋ δέ διότι ενδέχεται. Α Thuc. autem jungitur etiam partic., et dioilur (1, 120.) Οίκ έντεθίμψαι έπαιρόμενος, pro ούκ έντεθύμηται οτι έπαίρεται.. Sed his addo, videri mihi aliquando ούκ ένεθυμήθην accipi pro In mentem mihi non venit, ubi sequentem habet iniin.,dem. Ούδ'ένθυμηθήναίφησιλύσασθαι. ["Wakef. Eum. 222.Tbom. Μ. 3 lo.kuster. V.M. 6'2. Aristojk 53. Boiss. Philostr ad Herod Cum gen,, Xen. Mem. 1, 1, 17. ubi v. Ernest. Aci., ad Herod *'Ενθυμητέον, Jacobs. Anim Kuster. Ari-, stoph. 72. Porson. Hec. p. 83. Ed. 2." Sch f, Mss. Ένθυμέομαι, seq. μή cuui conjunct., i. q. φυλάττομαι, Heind. ad Plat. 3, 346.] Ενθύμημα* Animi cenceptus, Sensum vel Sensus: ap. Alcid. Καί ταχείψ χρήσασθαι καϊ τών ονομάτων καϊ τών ένθ. εύπορίφ. S» ^ΟΟΓ. et Dionys. Η. ένθυμήματα saepe pro Sensis et Sententiis, i. e. άντϊ τών νοημάτων. Item ενθύμημα Argumentum et sententia oratoria, Cic. Top., E* hoc illa rhelorum sunt e contrariis conclusa, quse ipsi ένθ. appellant: non quod non oraiiis sententia proprio nomine ένθ. dicatur; sed, ut Hora. propte^ excellentiam commune poetarum nomen efficit ap* Graecos suutn, sic cum oninis sententia ένθ. dicatur, quia videtur ea, qu e contrariis conficiatur, acutis. sima, sola proprie nomen comniune possidet. Quintil. [1,10, 27. 5, 14, 24.9, 4, 57 ] Aristot. Hermog. Bud ubi inter alia ex Hermpg. docet ένθ. esse acrius epicheremate. Budaeo Commentum, Inven tum, Memorabile inventum, ap. Xen. (CEc. 20, 24.) Ενθύμημα, πολλοϋ άξιον. [" Thom. Μ Ammon. 52." Schaef. Mss.] Ένθυμηματικός,,ϋοηίΙΖΜ entbymemate s. entbymelnatis, Enthymemataiconti*, nens : ρητορεϊαι, Aristot. Quibus enthyinemataadhihentur, περίοδος, Hermog. Periodus enthymemate conclusa. Aliquis autem dicitur ένθ., Acer in ar» gumentationibus et argutus orator, Aristot. Bud [* " Ένθυμηματιφς, Theon Progymn.t p. 55. Carn." Boiss. Mss.] Et Ένθυμηματώδεις, Οοιηίη^ tationibus pleni. BICOMP. Έπενθύμημα,Ήεπηοβ. (408.) Enthymeraa enthymemati additum, VV. IfL* [«Tzetz. Exeg. in II. p. 16, 2." Schaef. Mss.] Έττεν- θυμεϊσθαι, AC Έπενθύμησις itidem de enthymemat» uniusad alterum adjectione, Bud.694. DIMIN.'E»-- θυμημάτιον, Commentatiuucula, Argutulum dictumj Bud. e Gell. 15. init. [Gl. SensiculusJ Ενθύμησα, Cogitatio, Consideratio, Commentatio,: Thuc. 1, (132.) Αείσας κατά ένθ. τινά οτι ουδείς πω άφίκετο, Greg. Naz. Ούκ είναι μεταξύ νοϋ καϊ ένθ. καϊ ψυχής διαίρεσιν έπινοηθήναί τινα καϊ τομήν. Ένθυμητικο*, Promtus ad excogitandum, comminiscendum, Bud [* Αιενίθυμέομαι, Cyrill. c. Jul. p "Jo. Monachus Hist. Barlaami in Cod. Reg p. 24. Yita S. Nili Jun. p. 22." Boiss. Mss. * Παρ ένθυμέομαι, Gl. Dissimulo, M. Anton. 5, 5. Euseb. Η. E. 9, 10. ubi v. Vales. " In animo contineo, Clero. Alex, 158. Male intelligo, Philo J. 2, 344. Animum. non adverto, 1,78." Wakef. Mss. * Ιίαρενθύμησιι, Gl. Dissimulatio. *Άπαρενθύμητος, Μ. Anton.JO, 8. * Άπαρενθυμήτως, 6, 53. * Ύποτταρενθυμέομαι, Arrian. Ερ. 4, 3. *ΐίροενθυμέομαι, Strabo 2. ρ. 1θ9> * " Ώροσενθυμέομαι, Liban. 3,;4. ^heon Progymn. ρ. 55. Cam." Boiss. Mss. "Recogito, ^ysias 797, 16." Seager. Mss. * Ώροσενθυμητέον, Eust. Od. p. 1490, 39. * Ένθυμόομαι, Cogito, LXX. Es. 10, 7 ] " Ένθυμάζω, Hesychio est έμπίπτω και ένορμώ." [* Έπίθυμος, unde * Αυσεπιθύμως, Greg. Naz. c. Astron. p. 40. Matth.] " Κατεπίθυμος, Concupi- " scens, VV. LL." [LXX. Judith. 12, 16. *Έ Ρ ίθυμος, Quint. Sm. 4, 13.]. Εύθυμος, Qui bono ammo est, hilari et labio aq securo animo est, opp. ry δίσθυμοι, Aristot.

32 '4343 ΘΥΜ Probl Τό δέ θερμόν τό περί τόν τόπον, φ φρονοϋμεν καϊ έλπίζομεν, ποιεί εύθυμου*. Et paulo post, Αιό καϊ οι μέν παίδες εΰθυμότερ6ι, οί δέ γέροντες δυσθν μότεροι. Xen. Κ. Π. 6, (4, 5.) de Cyro milites adhortante, Υμάς δ' έγώ βοΰλομαι άναμνήσαι, <5ν μοι δοκείτε μεμνημένοι πολύ αν εΰθυμότεροιεις τον άγώνα ίέναι,.multo alacriore et hilariore animo praelium inituri. Herodian. 6, (6, 13.) Εύθ. δέ καϊ άδεέστερος γενόμενος, άνέιμένης αύτω της περϊ τα πολεμικά φροντίδας, Γαϊς τής πόλεως έσχόλαζε τρνφαϊς, Hilarior jam ac liberior. Item, Qui benevolo ac benigno animo est, εΰμενής, Od. 3. (63.) Ο/ά τε οί οίκήι [φ οίκ»]ϊ] άναξ εύθυμος έδωκεν. [" Jacobs. Anim Anth. 10, 270. Ιοη. 1. Bergler. Alciphr Musgr. Baccb Rubuk. Ep. Cr. 277" Schaef. Mss.] Εύθύμως, Βοηο ac hilari animo, Auctor Axiochj (11, 183.) Αεϊ επιεικώς διαγαγόντας, εύθ. μονονουχϊ παιανίζοντας, είς τό χρεών άπιέναι, Alacriter propemodum pseana cauentes mortem oppetere, Xen. Κ. Π. 2, (3, 5«) Τοντό με εύθ. είς τόν άγώνα τόν πρός τούσδε παρορμά : 8, (4, 7 ) Tous κινδύνονςεύθ. αΰτούς φέροντας, Βοηο ac forti animo. Synes.Ep Εύθ. διαβιωης, Αηίιηο tranquillo et laeto vivas. Εΰθυμία, Bonus animus, Animus bilaris et leetus, Animi hilaritas; Giceroni Securitas, Animi tanquam tranquillitas, Animus te-rrore liber, Lex. Cic.: Xen. Κ. Π. 4, (5, 3.) Έπινον καϊ εύωχοΰντο καϊ ηΰλοΰντο καϊ πάσης εύθ. έα/επίμπλαντο: (1, 7 ) Καλώ$ έδόκει έχειν αΰτφ μή πάλιν κινδυνεύειν' και γάρ αΰτός τε περϊ εΰθυμίαν έτύγχανεν &ν : 1, (3, 11.) Τοιαύτας μέν αντοϊς εύθ. παρεϊχεν έπϊ τω δείπνω. Synes. Ερ. 14. Έρρωμένως. διαβιωης, φιλοσοφίας εΰθυμίαν πρυτανευοΰσης άκΰμονα, Animi tranquillitatem suppeditante. [" Heyn. Hom. 4, 268. Thom. M et Add., Jacobs. Anim Anth. 9, 242. Zeun. Ind. Xen. Κ. II. Ammon. 145." Scbaef. Mss. * Εύθυμοσύνη, Animi promtitudo, Maxim. Prolog. in Oper. Dionys.] Εύθνμέω, Βοηο et laeto animo sum; In meutis tranquillitate sum, Bud. ap. Plut. de Animi Tranq. interpr Δεϊ τόν εΰθνμεϊν μέλλοντα μήτε πολλά πρήσσειν μήτε Ιδί/f μήτε ξννή. Sic etiam ρ Pass. etiam dicitur εΰθνμεϊσθαι, itidem pro Bono ac bilari esse animo, seu, ut Bud. interpr., Alacrem esse et gatfdio perfusum. Xen. Έλλ. 7, (4, 36.) Έδειπνοποιοΰντό τείκαϊ εύθ., καϊ σπονδάς, καί παιάνας, ώς ειρήνης γενομένης, έποιοϋντο. Plut. Sertorio, Εΰθνμεϊσθαι παρακαλώ» ώς άγαθόν τι πενσομένονς: Mario 139* Ari- Stot. Rliet. 2. 'Οργίζονται δέ κάϊ έπι χαίρουσι τ αϊ ς άτυχίαις καί όλως εΰθυμουμένοις έν ταίς έαντών άτνχίαις, Qui in suis ipsorum infortuniis animo sunt tranquillo et ab orani lerrore iibero, s. securo. [" Jacobs. Anim Anth. 6, 287- Valck. Diatr. 82. Bergl. Alciphr. 339." Schaef. Mss.] " Εΰθυμητέον πάσιν '{J/μίν, Omnibns vobis laetandum, Bono animo o- 11 nines vos esse debetis. Xen.Άπολ." [27 ] "Αιενθυμούμαι, Pergaudeo, Perquam laeto ac hilari ani- " mo sum: praepositio enim vim addit majorem huic " composito. Basil. Έζ ύν χαίρειν καϊ διευθυμοΰσθαι ".πλέον άδΰνατον." " 'Επευθυμέω, Βοηο s. iequo ani- " mo sum in vel ob." [LXX. Sap. 18, 6. Abresch. ad Aristaen. 2, 14. p. 258.]. 'Εχέθυμος, Mente praeditus, Qui animi copiditates XOercet, Od. Θ.(320.) Οννεκάοί καλή θνγάτηρ, άτάρ ούκ εχέθυμος, Scbol. οΰ λογισμόν έχουσα, ή οΰ κρατούσα τών επιθυμιών, οΰ σώφρων. [* Έχεθύμως, Epipban ]...,.,,. 'Μπιόθυμος, Benigno ac miti ammo praeditns, Epigr. [Orph. Hymn. in Parc. 15. *Ίσόθυμος, Schol. Ven, ad 11. H. 295.] ΐι&ακόθυμος, Qui malo s. inalevolo animo est. {'SManetho4, 564." Wakef. Mss.] Κακοθυμία,*Μ άlevolentia, Animus male aifectus, Plut. Lyc. (4.) p. 13. Σννψκειοϋντο τφ ζήλφ τών καλών έκ τής έπιχωριαζονσης τότε πρός άλλήλονς κ. Καρτερόθνμος, Qui toleranti animo est, aniini tolerantia omnia vincit, Gd. Φ. (25.) καρτερόθυμον Φώθ' Ήρακληα μεγάλων itiiaropa έργων : ap. Hesiod. vero έριν τέκε καρτερόθυμον, exp. Pertinacem. Αειπόθυμος, Animo deficiens, defectus, s. Quem enimus deficit. UNDE Αειποθυμία, Animi defectio, PARS XIV. [pp. l ] 0YM 4344 \ deliquium, Plut. Alex. (63.) Τα«λ. έγγιστα θανάτου συνελαυνόμενος: (19.) Καί τά περϊ τήν α'ίσθησιν άσαφή καϊ μικρά κομιδή γενέσθαι, λ. έπιπεσούσης. Alex. Aphr. Probl. 2. "Οξοϊ καί γλήχων άνακτάται λειποθυμίαν. Αειποθυμέω, Animo deficio s. deficior, Diosc. 3, 36. de pulegio, Λειποθυμονντάς τε άνακτάται σύν όζει. Plin. de raentha, Magna societas cum hac ad recreandos defectos animo, cum sureulis suis in am. pullas vitreas aceti utrisque dejectis. [" Greg. Naz Epist. 7." Strong. Mss. * " Λειποθύμημα, Tzetz.' Chil. 12, 393." Boiss. Mss. * Λειποθνμικός, Hippocr, 425. * Λειποθυμώδης, Schn. Lex. άμαρτύρως. Αιποθυμέω, Joseph. Antiq. 8, 15, 5. Hippocr. 652, 54, " Λιποθυμία, Apoll. Dysc. p. 99." Schaef. Mss. * " Λεοντόθυμος, Jo. Diacon. in Bandini Anecd. v Const. Manass. Cbron. p. 46. * Λυποθυμία, Theod. Prodr. in Notit. Mss. T. 11. P. 2. p. 182." Boiss. Mss.] Μακρόθνμος, q. d. Longanimis, Qui iram differre et cohibere novit, ορρ. τω οξύθυμος, Lenis, Clemens, Β Patiens, Patienti animo tolerans, Pallad. Epigr. Άντίσπαστον έμοί τις όνον μακρόθνμον έδωκεν, Tolerantem laboris. [" Valck. Oratt. 364." Scbaef. Mss.] Μακροθύμως, Iram differendo, Patienter, Act. 26, (3.) Μ. άκονσαί μου, ^Equo animo s. Patienler audias rae. Μακροθυμία, Irae dilatio, Tolerantia, Ephes. 4, (2.) Μετά μ. άνεχόμενοι αλλήλων, Coloss. 3, (12.) Χρηστότητα, ταπεινοφροσΰνην, πραότητα, μ.: 1,(11.) Είί πάσαν ΰπομονήν καϊ μ., Ad omnera tolerantiam et animi lenitatem. [" Plut. Lucullo " Schaef. Mss.] Μ,ακροθυμέω, Iram differo, Patienter fero, Matt. 18, (26.) Μακροθύμησον έπ' έμοϊ, καϊ πάντα σοι αποδώσω, DiiFer iram erga me, Luc. 18, (7.) Καί μακροθυμών έπ' αντοϊς, Quantumvis tardus videatur in ulciscendis ipsorum injuriis. Utitur Plut. etiam pro Durare cor, Plant. s. καρτερείν, (8, 345.) ubi eos, qui hanc vitam degunt, comparat natatoribus, qui e mari ad litus contend,unt, Έξαμίλλάσθαι, καί μακροθνμεϊν δι οικείας πειρωμένονς άρετής σώζεσθαι, καί τνγχάνειν λιμένος : quod quasi exp. sub- C jungit, Ήγ«δ' άν ήδη διά μνρίων γενέσεωνήγωνιομένη μακρούς άγώνας, εζ καϊ προθύμως ψυχή τής περιόδου συμπεραινομένης κινδυνεύουσα, καί φιλοτιμονμένη περϊ τήν έκβασιν ίδρώτι πολλφ άνω προσφέρηται. Μεγαλόθνμος, Magnanimus, Magno et celso aninio praeditus, i. q. μεγαλόψυχος ap. Plat. de Rep. 2, (15.) Πόθεν άμα πρψον καϊ μ. ήθος ενρήσομεν; Ibid. θνμοειδής ead. signif. usurpat. PRO ρυο Μεγάθυμοί dicunt poetae, raetri gratia, II. Y. (498.) Άχίλλήος, Od. ( ) 'Αθήνη, Ο. (229.) Νηλέα. Quid autem μ. sit, ipse de apro alibi loqnens expriinit, II. P. 21. ον τε μέγιστος Ονμός ένί στήθεσσι περί σθένεί βλεμεαίνει. Μικρόθνμος, Qni pusillo est animo, i. q. μικρόψυχος. [" Dionys. H. 4, 2185." Schaef. Mss.] Μικροθυμία, Animus pusillus, μικροψυχία. Quidan) Pusillanimitas, ut μικρόθυμος Pusillanimis interpr. Μικροθυμέω, Animo pusillo sum. [* Νηλεόθνμος, Apollin. Metapbr. p * Νοσόθνμος, Manetbo 4, 540.] [* Όλβιόθνμος, Orph. Hymn. in Fulm. 21. * Όλ»- D γόθυμος, unde * Όλιγοθνμέω, Eust. 120, 26.] 'Ομόθυμος, Unaniniis, Concors, όμόφρων, όμόψνχος, Hes. [* "Ομοθνμέω, Zeun. ad Xen. Κ. Π (4, 2, 20.)" Schaef. Mss.] 'Ομοθυμία, Unanimitas, Liv. 'Ομοθυμαδόν, Unanimiter, Uno anirao et consensu, Xen. Έλλ. 7, (1, 12.) Ό. καί έπραττον καϊ έστρατεύοντο, Philo V. Μ. 1. Ίδ/y έκαστον καϊ πάντας ό. έφ' ίκετείας καί λιτάς τραπομένους, Et privatim singulos et universos uno consensu, Herodian. 2, (3, 6.) Πάντες ό. εΰφήμησαν, Laetis acclaniationibus unanimiter exceperunt, Dem. Phil. 4. Έάν ύμείς όμοθνμαδόν έκ μιας γνώμης Φίλιππον άμύνησθε, quasi e superabundanti addidit έκ μ. γν. Sed et Pbilo dixit, 'Απάντων άθρόως ό. έκβοησάντων, Omnibus promiscue uno ore et consensu vociferantibus. Ead. comp. forma dlcitur ETXAM ίΐανθνμαδόν, Toto aninio, pectore, όλοψύχως, Od. Σ. 33. Οΰδον έπϊ ξεστοϋ π. ρκριόωντο, Toto animi robore, Tota animi contentione, de Ulysse et Iro luctaturis. 'Οξύθυμος, Qui subita et acri ifa excandescif, 12 U

33 4345 ΥΜ [ρρ.ι 1605-^1607 ] ΘΥΜ 434$ acerbe veirenrentfirque irascituf, Ad iram 'pfaecepsj Α tatus ad aliquid agendnni, Plut. Et τό πρ., Alacritoa Praeceps animi, Virg,: Aristoph. Σφ. (1104.) ούδέν animi, Thuc. ac post eam alti. Πρ, περί πνα, ήμών ζώον ήρεθίσμένορ Μάλλον όξύθυμόν εστίν, ούδέ Thuc. pro eo, ut opiner, qndd Lat. Studiostts alic«* δυσκόλώτερον, Nullum animal irritatum tam aciri ira ju». 'Cum gen. pn» Cupidus, memini me legere excandescit. In ead. Comcedia dicit όξυκάρδιοι ead, eea ap. poetas tantum. Wakef. Ion. ] 191. Mttjni signif. Aristot. Rhet. 2. Καί θυμικοί και ό., καί οίοι Herc. F, 309. Valck. Diatr, 280. ad Herod. άκολονθεϊν τή ορμή. Eod. 1., Κοιτών ήδικημένων και Eur. Tro Πρ. είμι, de comti.j ad,herod. 472 έχθρων ή αντιπάλων ουχ οί ό. και παρρησιαστικοί, άλλ' (6, 74.) MHsgr. Hel " ScMvMes. Gum ϋί πρψοι καί είρωνες καϊ πανούργοι. Sunt qui esse velint Irasci facilis, Cerebrosus: quibue utitur Horat. criter, Promte, Impigre. Interdum vero idem οηπίοο gen., Sopb. Ek 3.] Προθύμως, Alacri aniqto/ Ala* Opponitur, ut scribit Gal., τψ θυμώδει, Animoso, qued Libenter, Xen. Κ, Π. 4, (3, 1.) Πρ, άλφΐ ν. quod non nisi magrta et justa de causa irascitur; ι» (5, 7 ) "Α μεν καλά. ή πόλις νομίζει, πρ. αύτά-έκπο* estque ό. Qui si vel levissime offenditur, iram ferri Ροϋνταί: (8, 4, 5.) Ot πρή ουχ ήδομένως. Smpt uen potest et concoquere, sed statim excandescit; etiara cum vefbo έχειν: estque πρ. έχειν πρός τι, nec potis est ira; et animo suo moderari, sed mulierum more niinimis perturbationibus succumbit, et sum. Plaut. Animatus facere. [" Ad Diod. 8,1, Αηίιηο promto esse ad rem aliquam, Auimo propen- protinus ardet iracundia: ideoque 6. pusillo, non 429- ad Herod *. Πρ, έχω, ad Pbalar. 228.'' generoso virilique animo praeditus est. [" Jafcobs. Scbffif. Mss. Προθυμότατα, adv,, Mliao. V. Η. 1, f; Attth. 9, 134. Plut. Mor; 1, 48. Rubnk, ad Hymn. 9, 1.] CONTR. 'Απρόθυμος, Minime alacrem animaai iti Cer Valck. Gratt Brunck. Phil " ad aliquid habens, Minime alacris, Plut. de Def, Or, Schaef. Mss.] Όξυθυμία, Excandescentia, Iracundia, Β Κατέβη μέν είε τό μαντεΐ&ν, ώεφασιν Ύ άκουσα κάί Vitium ammi, quo levksiiwa de causa irascitur: opp. r [7, " a6n , Atal 453.] ' ** - 'Απρόθυμα, xr_«νοη ala6rite% m... libe» τή μακροθυμίαι. [ Sordes, Purgameiitun), J. Poll. 2. Καί ό., ήν οί φαύλοι ρήτορέε φασι Καθάρματα : 6, tit. περϊ Ούδαμινοϋ, Τών έν ταϊε τριόδοιε Καθαρμάτων έκβλήτύτεροε' κοπριών έκβλητότεροε, εί χρή καθ' Ήρά 1 κλειτον λέγειν τών όξυθυμιών άτιμώτεροε: Vilior abjectiorque purgamentis. Quibus in 11. vocabulutn hoe ifem. gen. iisnrpatur. Reperitur vero neutro etiam gen. et pliir; τά ό.: quod vafriis modis exp. Quidam ιί'λ nt Harpocr. annotat, intel- quos est et Aristarchtft, volunt esse τά ξύλα, άφ' isv άπάγχονταί τίνες dicta άπό τόϋ όξέωε τφ Θυμφ χρήσθαι, Cruces, e quibus suspenditur et strangidatur aliquis. Nonnulli, ut Hes. scribit, vbldnt esse τά καθαρτήρια καϊ *άποτρό- Ίτψα ξύλα, &περ είε τάε τριόδόυέ άποστρέφουσι Καθάίρόντεε τάε οικίας. Hyperides in Orat. c. Dem. lltep;i όί πολλψ αν δικα'ιότερον έν τοίε υ. ή στήλη σταθείη ή έν τοίε ήμετέραιε ίεροΐε. Eupolis, ον χρήν έν ταϊε τρίο 1 δοιε κάν τοίσιν όξυθυμίοιε πρόί τό τρόπαιον τήε πό^εωε καίεάθαι περίτετριγότά. Addit HarpoCr. a Didymo exponi τά καθάρματα καϊ άπολύματα: haec enim solere efferri in trivia, cum domus expurgantur. Idem haec subjuiigit, quibus aliquid mendi subesse videtur, 'Εν έέ Τψ νπομνήματι τψ κατά Δημάδη ν, τά έν τοϊε τριόδόιε φήσίν Έκατάϊόε που τά καθάρσια έφερόν τινεε, & ό. καλείται. Quae duae expp. posteriores cum Pollucis explicatione convemunt: quemadmodum Suid. quoque scribit, 0. vocabantur Athenis Purgamenta aedium, quae noctu in triviis exponebaotur. Ab οξύθυμος autem est ΕΤ1ΑΜ Όξύθυμέω, Irae impotens sam> Praecipiti ira exeandesco, Aristopb. Σφ. (501.) "Οτι κελητίσαι 'κέλευαν, όξυθυμηθείσά μοι, "Ηρεγ' εί τήν Ίππίου κηθίσταμαι τυραννίδας [* Όξυθύμησις, Artemid. 4, 69.] Ab όξυθυμία autem EST Όξυθυμίαε, i. q. όξύθνμοε, S. όξύχολοε, J. Poll. [6, 124.] [* Παλίθυμοε, Quint. Sm. 5, 463.] Περίθυμοε, Ira valde accensus, Qui ira valde excanduit, Plut. Mario (19 ) Ενταύθα δ' αί γυναικεε άπαντώσαι μετά ξιφών και πελέκεών, δεινόν τετριγνίαι καϊ περίθυμον, ήμυροντο. Περιθύμωε, Accenso animo : π. έχων, Ira pereitus. iescb. (Choeph. 37.) Μέμφεσθαι τονε y&s -NefWtv Περιθύμωε, Inferos infenso s. ira accenso aniιηο incusare, Supramodum, * ύπερβαλλόντωε, Scbol. Apud Plat. Tim. π. 'ίσχει VV. LL. iriterpr. Exultat, Effertur. [* " ΠιΚρόθυμοε, Const. Manass. Cbioo. p. 74. * Πικροθύμώς, p * Πρααθύμωε, Hesycti. ex ifflfendi BlOmf. ad! Sch. Pers. 225." Beiss. Mss. * npaidujttosi LXX. Prov. 14, , 20. * " Πραιλθυμέω, Eust. II. 576, 33." Wakef. Mss.] ΐίρόθυμοε, Animum alacrem habens (ad aliqnid,) Qni ptomto et ereicto est animo, simpl. Promtus. Est autem duplex in ista signif. constr. Dicitur enim πρόθυμος είμι πρόε τούτο, et ποιεϊν τούτο, Aristoph. (Πλ. 209 ) πρόθυμοε είε τά πράγματα, Thuc. Προθυμότατον είε Τήν όλιγαρχίαν, Dem. pro Cor. Αιαπανros evvovi είμϊ καϊ πρ. εί ποιεϊν ύμας. ~Sed interdunfi f*iam sine adjeetione poftitur: Tlinc. 1; ΒοιΑομένων δέ ύμών προθύμων εϊναι, Si Vfeiitis ista alatfiter et strenue eapessere. Itito προθυμότερος, Magis mci- ter. [Ptut. 6, * " 'Απρόθυμη Suid, 'Αρρωστία, Bekk. Aneodi 1, 446. iescbiili 3, 2fl, restitui vult Reisk." Dindorf. Mss. * " ΑϋτοπρέΦφΜ, * Αυτοπροθύμωε, Etyrn. Μ. 73." Boiss. Mss. * Ifym, μοποιέω, Eust. Od. A. p. 23, 30. Diod. S. 14, 56. * " Πρβθυμοποίησιε, Eust. II. 1017,29 " Wakef, i (»f Προθυμία, Animi alacritas, prsesentia, Anifflus alaeer «t promtus, simpl. Alacritas.Studiuai, Hoffi.plur. pro sing. utens, dixit II. B, (588.) ή σι προθυμή/at πεποι* θώς. Α Xen. ορρ. τή άθυμίψ, Κ. Π. 1, (6,-12.) Μ γων οτι τό πάν διάφ&ρ&ι έν παντί έργ φ προθυμία «Α6* μίαε: πρ. έμβάλλειν dicit, quod Cic. Alacritateta addere. Sed redditur etiam Inflammare aniinttm desiderio. Item πρ. παρέχεσθαι ap. Dem, (11,) Promtnm et alacrein animum ostendere. Sie autem aute em* locutus est Thuc. Dicifur et προθυμίας ούδέν έλλβίπειν ab hoc ipso Thuc. itidemque a Xen, ac pro eod., πάση πρ., μετά πάσης πρ. ποιεϊν τι, Omni studio ali- 3 uid agere. Interdum vfero πρ. τούτου, pro CujWitas s. Desiderium hujus rei: Synes. Κατέβαλε ity πρ. της σύν ήμίν άποδημίαε. Sic Alacritas aliquid faciendi, ap. Cic. Interdum vero copulantur AlaKirilKi et Cupiditas. Hesycbio χαρά, Laetitia, Gauditt». Ad quam signif. transire itidem videtur interdum nonien Alacritas. [" Phryn. Ecl Musgr. Herc. F Porson. Med. p. 69. Heringa Obwi,.109 Zeun. ad Xen. Κ. Π et Ind., Plut. Mor. 1,598. Bruuck. ad CEd. T Conf. C. προμήθεια, ad Lmcian. 2, 162. Έκ προθ., DtonyS. Η. 1,472. 4,2174. Προθυμία, ad 2, 1050." Sefiaef. Mes,] Προθυμέοβ», Alacri sum animo : opp. verbo άθυμώ ap. Xen. K. Π. 6, (2, 6.) Καί πάνταε όπόσω* άθνμομων βλίβη έδόκει τιε γίγνεσθαι) καί προθυμουμένων, ωφέλεια. Sed raro ita legi positum sine adjectione, fteqaee*» aa tem cum infin., vel cum accus. Dicitnr autem πρ. ποιεϊν τοΰτο, pre Promtus est mihi animus et alacfet ad boc faciendum ; Promtus surti, Studeo hoc agei^. Dem, Καί ποιεϊν τι 'πρόθυμούμενοέ ύμ&ε ευ. Cum accus. autem, ut Aristot. Θεοϋ μένιέστι πράττειν & βοίτ λεται, άνθρωπου δέ τά δέοντα προθυμεϊσθαι, Et«ap, Plat. (Gritowe 4.) Kitl ταΰτα προθυμοϋμαι, [πραμή9φ μαι,] ιί Κρίτων, καϊ Άλλα πολλά. Bud. 527 \Λίφ θυμεϊσθαι exp. Aliquid magno s-tudio sus^ipere et ΛΒstituere, In animum inducere et cupere efiiceie. Quae duee posteriores interprr. duobns H., qui proxime sequuntur, convenire vikleri^, priftr prior^ pch sterior posteriori. Plato de Rep. 1. Προθύμοί **ϊ ήμίν ένδείξα&θάι, exp. -simpl. Velis. Plfflt. The^ Προθυμοϋμαι οπως έν τοϊε στενοίs ναυμ/*χ1(#&η > «1«observa Προθυμοϋμαι cum όπως. Alicubi viro fwtto. προθυμούμενοε ponhttr pf0 ipso adverbio προθυμωι: ut φϊλοπονώ προθυμούρενος, Χ«η. Κ. Π. 1, [6> β. " Ad Diod. S. 1, 687- Htnft*. ad Plat. Lys. p. 16. Anton. Lib Verii., Brnnek. ad ^Esch, Pr. 381 Hwiiiga Obss ad Phalai' ad Herodv^e. Act., Plut. Mor; 1, 856." Sctefcf. Msa.] 'Upolhpltr " τέον, Amiitendηm'a. Efmtendum, Plato Tim^MjaeP. " είπεϊν," [Ph»d. 40. Bergl. Al^ipbr. ipoi Webm.

34 4847 ΘΥΜ [ρρ. l&)p-*rl60.] ΘΥΜ 4848 Mss. *'Αρτιτροθυμοϋμάι, ^neas Gomm. Poliore. Α se illis aateponere paupertatem, per quarn licebit e. 11. *ζεκπροθυμοΰμαι, Eur. Phoen. ΐ6?9." Seager. otio frui: quod per divitias non licet. Erit igjtur flfss.] 'm/μπροθυμοΰμαι, Contendo ad idem efficien- paupertas β. i.n illo Theophyl. 1. Fanpertas yit» dura, In eand. eausam incumbo : Xen. Κ. Π. inerti traducens, Tibull. Quod si q«os objiciat ab Μ(}1υμπροθυμήσεται ταϋτα : Κ. Ά. 7, (1, 4.) Ζυμ- Isocr. contra άφθονον βίον et β<}θυμον copiilari, reπροθυμέίσθαι όπως διαβρ τό στράτευμα. Bud. Sed spondendum puto ad illud ραθυμίας genus illum wiendtim est Thuc. non solum accus. rei, alicubi respicere, quamduo iili respexerint. Cui enim victus vero infin., jungere hoc verbum, sed et dativo per-i suppetit, et, ut Hesiod. (Έ. 1, 31.) loauitur, cui βίοι sonae nonnunquam (2, 80.) pro AdjUvare eum aliqua ένδον έπηετανός κατάκειται, ei licet ρφύμψ esse, i. e. ia re, ut ap. eum exp. : verum si vis verbi exprimen- Ab omni opere feriari, quo alii victum sibi compada sit, perinde esse puto ac si diceretur, Alacritatem rare coguntnr: at contra qui pauper est, licet in ejus adjuvare sua. [ * Ύπερπροθυμοϋμαι, Gl. Praege- qua&rendo siba tenui victu occupalus, β?θιψείν tastio: " Gl. ap. Dacier. ad Horat. Od. 2, 5, 9." men et ipse dicitur, ut cui labor hic levis sit prse Boiss. Mss.] laboribus, quos perferunt, curisque atque anxietaδ, ή, Cujus animus remissus est, facilia tibus, quibus conflictantur, qui divitiis inhiaut, toti- «fonsectatur, at difficilia adeoque laborem omnem que congerendis illis dediti sunt. Videndum est vitat. Sic autem interpretor, ad exprimendain utcun- igitur, an in illo itidem I. Isocr. ρ^θυμον exponi possit que possum hujus verbi vim, habita ratione originis ; p.: ego Lat. reddi posse arbitror Vitana quietam et aec enim dubiiun «st, quin e pa abscisso e pqhtos, et otiosam. Hoc quoque addo, licet in ράθυμοι aliqua rioraine θυ//όί, factum sit: sicut ρρδιουργός e βςίδιον Facilitatis signif. ineludatur, respiciendo etynion, ut et sspfov compositum videmus, et pq-στώνη e ρφστος β ante dixi, buc taroen non videri pertinere Victum sipedativo ejusd. nominis. Elym. certe scribit βφθν- facilem ap. Virg. et Divitias faciles ap. alium queufiov' 6sse τόν ευκόλως μεταστρεφόμενον, omitto aiteram datu poetam. 'Ρ^θύμως, Animo remisiso, Segniter, enp. et mendosam et frivolam, meo quidem judicio. Osckanter, Supine, Languide, Herodian. 6, (8, 7.) At Eust. ρφθυμίαν esse vttlt τήν βαιζουσαντόν θυμόν, 'Ρ. τε καί άνάνδρως τοις πολεμικοίς προσφερομένου : 5, ut sc. ab «ad. sit origine, a qua θυμοραίστής. Sed (4, 11.) Φφθυμότερον προσεφέροντο τψ έργω. Philode vix mihi persuadere possum serio istud scripsisse Mundo, MeO' ιστορίας φυσικής, άλλ' ουκ άπερισκέπτωι tam doctum Gramm., cum vel illa duo, ρψδιουργός καί ρ. λεκτέον. Et cum verbo φέρειν ap. Andoc. et βψστώνη, verum hujus quoque vocab. etymum Ταϋτα ρ. φέρετε, Haec vos remisso animo supinoque ante oculos ponant: ρψστώνην certe et p. aliquando transmittifis, Bud. At in VV. LL. ρ. νποφέρειν e oopalari, docebo in 'Ρψθυμία. Ad ρφδιονργείν autem Plat. de LL. pro Patienter ferre. Juugitur et verbo q^od attinet, vel ipsa Gall. lingua nobis ejus origi- έχειν, Isocr. Ουδέν έφρόντιζον τών άπαγγελλομένων, nem vepmsentat, quae jocans dicit itidem remisse άλλά ρ. είχον, Quiescebam, Νοη commovebar, Bud. aiiquid agenti, Tout ή votre aise. Ovid. itidem, nbi Compar. 'Ρψθυμότερον in 1. e» Herodiano paulo ante aegavit se posse animum, i. e. τόνϋυμόν,'ϊα curas c.: et 'Ρφθυμοτέρως, Aristot. J. Poll. 7. Φ. διάγειν. Contendere, quas iima mordax requirit, dixitque [" Dionys. H. 2, 647. 'Ρ. έχειν, ad Diod. S. 2, 96. suam mentem nihil durum posse pati, i. e. laborio " Schaef. Mss. 'Ργθυμοτέρως, Athen. sum, tandem fatetur, Quod venit e facih satis est 36θ ] 'Ρφυμία, Animi remissio, Desidia, Segnities, eomponere nobis, Et nimis intenti causa laboris Dem. (50.) Ύήν ήμετέραν βραδύτητα καί ρ. Ut autem abest. Sic igitur ράθυμοι prima signif., i. e. quara βραδύτητα et p. copulat, sic μέλλησιν et β. Herodian. habet respiciendo etymum, Cujus meus in iis occu- c (2, 12, 4.) Idem vero Dem. (112.) p. et άμέλειαν : patur, quae veniunt e facili, minimeque intento la- quomodo βψθυμον et αμελή a Plut. conjuugi dooui. bore eaiu exercent. Sed latius extenditur, et quidem Idem Dem. (133.) βφστωνην et p. conjungit: quibus ad eum usque, qui laborem omnem aversatur, quie- certe et Isocr. atbuem signif. tribuit in Evag. (19*) tem atque otiuin amans : uude etiam φιλοπόνψ ορρ., '-Ολίγοις πόνοις πολλά ς βφστωνας κτώμενος, άλλ' οΰ διά tanqfeam sc, φυγόπονον significans. Denique quam- μικράς β. μεγάλους πόνους υπολειπόμενος. Ubi ρψστώwe βψθνμος (iictus sit, ut opinor, quasi ό περϊ τά vj/f crediderim esse Otium, ai p. Desidiosum quodρψδία θυμόν &χων, accipitur tamen pro Oessator, dam otium, si mibi ita loqui liceat, vel Desidiosam seses, Segnis, Negligens, aut etiam Supinus : unde quietem, animi remissionem. At vero Idem τήν άλη- Hut. Symp. 1. τω έπιμελεί καϊ φιλοπόνψ ορρ. τόν θινήν β. appellavit Veram animi remissionem, relaxaίμ&ή καϊ βγθυμον: itidemque ίη 1. de Discern. tionem, quietem, distinguens eam άπό τής αργίας, Adul. ράθυμους et σχολαστάς conjungit. Dicitur atque adeo έν άργίφ positam illam esse negans : E- etiam de re, quae talis est, ut nullam animi conten- vag. (19.) ubi plur. utitur, non sing. 'Ορών γάρ τούς tionem postutet, ideoque pigro etiam ac desidi con- άριστα τών όντων έπιμέλουμένους, έλάχιστα λνπου- Wtbial, Aristot. Rhet. 1. 'Περί δέ τοΰτο, ό μοχθηροί μένους, καϊ τάς άληθινάς τών β. ούκ έν ταίς άργίαις, τυγχάνουσιν όντες, και άδικοι εί σιν' οίον ό μέν άνελεύ- άλλ' έν ταίς εΰπραγίαις και Ταίς καρτερίαις ένοΰσας, θέρος, π«ρϊ χρήματα' ό δ' άκόλαστος, περϊ τάς τοϋ σώμα- οΰδέν Ανεξέταστον παρέλειπεν κ. τ.λ. Q. ]. diligenter τος φονάς ο δέ μαλακός, περϊ τά βφθυμα: ubi quidaoi propter hunc etiam Platonis animadvertendus est, 'P. per-subst. reddunt Desidiam. Apud lsocr. antem ρ. έκγονος άργίας καϊ τρυφής. Εχ omnium autem, quos βίος videtur esse Vita, quae in desidia aut cevte in protuli, locorum collatione discimus, utopinor, p. otio tensigitur ; et e eoneequente quae opp. vitae D primum quidem de eo dictam, qui lubenter animum d.urae. Vide et paulo post de h. 1. -Ceterum in βφθυ- relaxat, postea vero de eo quoque, qui ita relaxaμος constat debere t subscribi literae α, sequendo id, tione illa et reniissione gaudet, ut ei omnia postquod dixi, etymon, quia tamen ap. auctores, unde ponat, et se desidiae dedat: unde etiam Thuc. (2, «templa sumsi, ascriptum non inveni, nec ipse ascri- 39 ) β- ορρ. πόνων μελέτη, Bud. Iguaviam. Pro berevolui. [< Thom. Μ Boiss. Philostr Quiete ex Hippocr. affertur, ac nominatim e 1. de Plut. de S. Ν. V. p. 4. Tyrwhitt. ad Aristot. 159." Insomniis. Ubi - meminisse oportet adverbii β$θΰ* Sobffif. Mss.] ι'ρφθυμοποιός, Desidem s. Pigmm red- μως, quod verbo έχειν junctum, a Bud. exponi Quideas, Theopbyl. Ep. 29. περϊ πενίας loquens, De escere, supra docui. [" Thom. M Xen. Eph. «Wtefertatei Φιλοσΰνηθές έστι κακόν ρ κατηφές κ. ρ. 22. Musgr. Cycl Med " Schaef. in memoriam mihi reducit Tibullianum Mss.] ihum versum, Me mea paupertas vitae traducat 'Ρφθυμέω, Remisso sura animo, Deses sum, Desidiae iserti: cumenim baec caneret, existimavit et ipse me dedo, Sum aegnis, Segriiter ago, Xen. Έλλ. 5, JMnpertatem esse p.: Ac miror certe, cur in h. 1. tam (1, 14.) Gt/ βψθυμοϋσα, άλλ' έθέλουσα καϊ πονεϊν καϊ Atolli tantum se torserint, ac nonnulli tandem ad κινδννεΰειν, Isocr. O^Se βψθύμών διετέλεσε τόν βίον. WpaiiegeB confugerint: ut sc. perinde sit ac si di- Bud. vertit Otio et desidiae indulgere, in Plut. 'P. miet pa6ta, Me mea vita ibers ad paupertatem tra- άμα καϊ συνδιημερεΰων τοις περϊ τόν Αιόνυσον τεχνίdoeat, cum absque hac violeuta hypallage, sensus ταις. Α Polyb. autem ponitur etiam simpl. pro Quiaptieeimus ex hoe versu eliciatui '; cum enim di- escere, Quieti se tradere, Quiete et otio frui: Πάν- «eaet Divitiae multis laboribus conjunctas esse, ait των εύδαψονιζόντωντιόβλιον, καϊ παρακαλούντωνάνα-

35 4.349 ΘΥΜ [pp ] ΘΥΜ -ιrq.υeσ ' θ αι κaι ' : pq. ' θ υμfιv, - eπει ' ' πι:ρμs- ι eπιτ έθ eικe τφ -. πολέμif, [ cf. 10, 20, 2.] ~ed aιldo, a~ Εο dici. quoque p. πeρί τιvοi, pro Conquιescere de alιqua re, ι. e.. Securum esse de aliqua re;ίιtque adeo ίιa securum de ea esse, ut non obstet quomiιιus ίιι utramvis aureπι d ormιas, ( 2, 49, 9. ) Π eρι ' oe ς.,.πιστeωs ι και ' χαpιτοs '. άποδόσεωs pq.θυ'μεί.v, αύτον i)ovτo δείv, De ea securum in,utramvis aurenι dormire.!stam etιim proverbialem formulaιn locum habere,bic existimo, ita eaιn :\r.commo<lando;. naιιι De aliqιιa re dormίre in utramvis aureιn, non scio an dici possit. 11 'Ρq.θυμέομαι, ap. Gr.eg. in Epitaph. Patris, Αaβων έκκλησlαν pq.θυμηθείσάν τε κα~ χεpσομανήσασαν, έξ άναpχί.αs. Bud. χep σομανήσασαν_ vertit Ad mores incultos redactam, at p. non interpr. Ego aulem sιιspicor hic signif.. Qιιre per de s idίam neglecta,jacuerat, Quanι desides -bonιines neglectam ι eliqu_erant. [" ΊΊιοm. Μ ad Diod. S. 1, , 96. Τοιιρ. ad Longi~;~ Valclι:. ad Chrys. 54. Musgr.. Cycl. 202." Schref. Mss. 'Pq.-. θυμητέοv, Basil. de Leg. Scr. Or. c. 68.] Άποppq.θυμέω, Pigresco, E!angueo, Ignavia et socordia nego Β tium aliquod transmitto, Desiιlia et ignaνi~ιinιpedior. quonιinus aliquid suscipiam, Dem. (108..) Ό μ~ν - εlπ.εν,ώι; ()Ιόν τe τα lipιιτηι.- ύμeϊs δή άπeppq.θυμfισατe. Hic absolute. Aliqιιando et cum gen., Xen. 'Απ. 3, (7, 9 ) Μ~ ο~ν, άτrοppq.θύμει τούτου, άλλα διατelνου μίiλλοv πpos. το σaυτ~ προσέχει -ν. Bu~. _ Kaτapptfθυ~ μέω, Per desidiam s. iner.tiam ago, P ~ r negligejitiaιιι derelinquo, Bud. ap. Xen. Έλλ. 6.(2, 27.) Μήτε λ', μήτε κιjιταμeλώv μηδ ν ιpaίνεσθαι. At. vero a Dem: το. κιι.τeρfψθυμημένα puto dici.qure per ignaviam amissa sunt, (42.) Κα~ τa ύμέτεp' avτωv κομιεϊσqe, tιν θεοs θέλp, καί τa ; Κατeppq.θυμnμένa πάλιν άιiαλήψεσθe. ιcάκείνοv. τψ{ι).pήσι;σβε. Bud. taφen καταppq.θυμώ dicens signif, etiam Ignavjter prodo, il\a aft'ert. [ * Πα. pαpq.θυμέω, Diod. S. 14, 116.] 'Ρq.θυμί~ω, Socordiam pι opul s o, Ad vigilantiam excito. VV. LL. [* "Ταυτ6θυμοs, Const. Manass. Clιron. p. 46." Boiss. Mss.]. 'Υπέpθυμοs, Supra moduιn animosιιs, Magnaninιns, Od. Η.1 (59.) "Os ποθ' ύπεpθύμοισι γιγάντεσσιv βασίλeυεν, de Eur-ymedonte, queιιι et ipsum μeγcιλήτοpα appellat, i. e. μεyάθυμο ν, ut alil>i loquitur. 11. Υ. (8S.) Πηλείωι ι οs, Ζ. (111.) ~_τpωεs. Apud Xen. ~ Ιππ. (3, 12.) dici videtur de Εqιιο feroci et qui ιιinιios aninιos spirat, oppos. τιf βλά[., Οί ~ η διa βλα-, κεlαv έλάσεωs πολλijs δε6μενοι, η, δια το ύ. εlναι, π.ολ ),.fj~ θωπεlαs τε κα~ πpαγματεlαs. [ ~ ' Heyo. Hom: 4, , * 'Υπεpθύ.μωs,.lEsclι. Eum A~resch..lEsch. 2, 11 2." Scl1ref. Mss. * Ύπεpθυμέο μαι, Dio Cass. 366, 36.] ['" Χαλιcε6θυμοs, Tzetz. Ηοηι. 325.] Ώμ6θυμοs, Cι udelis. Crudeli aniιno prreditυs, Sop h. (Aj. 885.) τον ώμ6θυμον e'ί Που ποτ πλα~6μενον Προσβλέπει, de A,jace. Plιilo V. Μ. Ι. 'Ετrιστάrαιτών lpyων άνηλeεστάτουs κά 1 ώ. ούδενί συyy,νώμην μεταδιδόvταs ήpείτο, Curatores οpμιιm imp'ortunissimos.et absque onιni nιisericordia et venia srevissimos. Coιnpp. in μιοs.desinentia... Άποθύμιο.s, ό, ή,.in visus. Molestus: lπos, Hι>siod. ('Έ. 2, 328.) Verbum invisum, molestunι, ingratum : quasί Quod est procul ab aniωo nostro; Cui opp. - κατaθύμιοv, quasi Quod est secundιιm aoimum nostrum. Sed fortasse nιalit quispiam άπο. bic prrep. esse, et στέpησιv signif. simpliciter. quam signif. habere videnιus in quibιιsdaιn aliis tu111 verbis, tum nominibus, et ita fuerit άποθύμιον, qιιasi Quod est absφιe animo nostro, i. e. animi ιιostri affectu et vo ~untate. Sed eo~. res redit. [" Heyn. Hom. 6, 581. Wakef. S. Cr. Ι,.35. Valck. ad Herod ad Mosch. p Bruιιck. ad Poet. Gnoιn. 31 ι." Scbref. Mss.] 'Ενθ~μιοs, Qui in aιιίmο est, animo nostι o obversatur, et de quo cogitanιus, Od. N. (421.) Μι} δή τοι - κeiv6s γε μην ένθύμιοs ~στω, ubi quida.m exp. etiam, e con'sequenti, Ne ιίhί valde r.urre sit, esto nimium de illo. solicitus. Basil. ένθύμιον itiden1 appellavit..qμod ιιobis in animo, mente \'ersatur, s. potius Quod mente versamus : Χpυσον φapτά~η τοiί:τ6 σοι κα~ ~q.θεύ~ Q JΙrι_ έι ιvπpιοv, ιc;c;ι& έ'γpηyοp.6τι έιιθύμιοv. Apud Α ~op~ a~:em Τrέ. (107.). ~~ D~ιE'anira, άλλ~ Ε~μνu..,ιι,. ανυpοι ' οειμα r<.p φοvιιdv ο.υοiί, ι θυμlοιs ev.-αίs lιιια - Α ' ι θ ' Δ' ι::ι ν pωτοιs τpυχeσ αι, κακαν. ιιστανοv e<λπκ.οvρrαν al.tιιr;~ ~C\;ι<>~ ex.p. *. μepιμνητιιcαίs~. πο~υιppαιιrίιιrο. : ut &«:: ιntθ'llιgamμs tlιalamos, quι. aιιιmο Deiaιιirre nιagno cum do!or~ obversarent~r, De quibus non sine mag~o anιm~ dolore cogιtaret. 11 ΑιΙimο religioneιn cιens, Antιph.(648.) 'Ημϊν πpοιπpά7m,ιοs ό άτrοθαιι.r:ιν ούκ gσται, ύ.μίν δ' ένθύμ ι οr γeνήσεται, Sed,'vestros anj. ιηοs religίone obstringet.. Sic 'Ενθύμιον ποιοιίμειιοc TIJuc. (7, 50,) Rem. in. re.ligionem vertenιes, ~ trabeιι~ tes, Bud Quid'<~m, reddunt Rem pro oιninosa. lιabentes. At Ϊη ; Herod. (8, 54.) 'Εiιθ{ψιόν έ,, ', \. ο~ e'y ι ιeτο eμπpησαντι το ιpον, ιnterpr. Eum facti prenituit, qιιre interρr. non placet. ['.' Reli~io eurn iιιcesserat,. quod teωplum creιιιasset. Cf. Duk~r. ad Th~c. 7,.18." Schw, Mss,. Έv@ύμιον, Gl.: Cogίtatio.!felιo<l. 7 p "'Ενθύμιοr; Musgr. Herc,.F Heyn. Ηοιιι. 6, 79. Ammon. 53. '.Ενθύ~ιοv, 52. νalclι:. Αιιim ad Herod Call ί m Thom. Μ Musgr. lon ad. Luciιιn. 2, ad Dionys. Η. ι, 96. Wessel. ad Dion, Cass " Schref. Mss.] '.Ενθυμlα, Cogitatio} c Thuc. (.S, 16.). VV. LL.: ένθυμίια δe ιcal έιιθύι-zηιιιs Θουκυδ i δηs, J. Poll. 2 ~ - [" Thom. Μ Wesse-1: Ι. c." Sclιref. Mss. Iambl. ν. Ρ.. :20:} 'Ε ;θrιμί~ομaιφrο evθυμοίιμαj, quod proxime sequ ί-tur; ut,.' Ειιθυμι~6μeνοι τas ev τrι μάχrι. σvμιpοpάs: quod exemplurn ab J. Poll. ciιatur. Apud Hes. nou solum ένθυμι~6μενοι habetur, sed etiam eνθύμι~e, quod exp. ένθυμοv. Suidas auteiη ί\ιιιd evθυμι~6μενοι,. quod exp. λοy ι~όμeι ι οι, e Dione Cassio 17. affert. [' ~ Appian. 1, 826." Wake f. Mss. 'Ενθvμί~ω, Codinus de Officiis Cur ] Hinc est έιιθύμισ'ι!οf, quod tameιι Sbid. exp. ijπo1γtoi Suspectus. [" 'ΕJΓθυμιστοs, 'Considerandιιs,. Animadvertendus. Herod. 2, 175, :Αμασιs ένθυμιστον (τοiίτο) ποιησάμεvοs, Res ista animuιn Aruasidis advertit, Scrupulum ei. : ίnjecit, Amasis relίgioιιi )'em habuit. Nec admoduιn for tasse dispaι i notione ap. Suid" " 'Ενθύμιιιτον (ubi c quidem rectius 'Ενθυμιστοv scrίbetur) eχρ. i.:w-dπτov." Sclιw. Mss. * Ένθνf,ιια~όμενοι, Etym ': Μ. eνθυμούμε ν οι.] '.. Κι;ιταθύμιοs, Qui est in animo, AninΙo obversans, 11. Κ Θάpσει μηδέ τι τοι θά νατοs ιcαταθύμcοs lστω, ί. e. eν eι θυμήσει και κατά διάι ι οιaν, Ne obveι"' setur Hnimo tuo mors, Ne concipe in anίmo forιnic:ιlinem mortis. Sic et (Ρ. 201.) θάιιατο.s κ.. At Od. Χ 'Όιppα ~ποs ε 'iποιμι τ6 μοι καταθύ'/ιη 6Ι! ξιιτι. Ubi. existiωo posse verti vel simpl. Quod n1ibί. iη!j.πiωο est, cogito ; aιιt etiam Quod mibi in mentenι veιιit. 11 Apud posteros Homeri, Qui est ex animi sententia. Λn.ίηιο gratus,.cordi gratus; pro quo Lat, Qui cordi est: <ιuod Grreco ad. ver\)um ι espondeι Synes. "Οτ~ σοι κ. έστl. Η uic opp. άποθύμιο,ι ;.,, Ι η VV. LL. e Miclι. 7, (3.) καταθύμιον pro Desiderium. [~~ Antiplιilus 18.rPaul. Sil. 13. Heyn. Hom. 6, 79. 7, Theogn ad Heroά. 390." Sclιref. Mss.] J\aτaθvμlωr, Εχ aιιimi senlentia, Libente ['( Euseh. ν. C. 3, 4." Boiss. Mss.] "Άκατα-θύμιοs, Qui non θυμοv, Αnίωο ingratus. Posteri '' Home1 i usi sunt lι. v..pro άποθύμιοs, quo.d aρ. " euιn legitur, ut testatur Eu&t." [" 113, 8.'.' Scager. l\1ss.].. [* Έπιθύμιοs, Cιφidus, Manetho 4, 565. "' "Έπιθύμιον, - Desiderium. Secund. 23." Wakef. Mss.] 'Ε7Γιf!υμία, Cupic.Jitas,. DesideJ"ium ; nam θυμοs, Ani ιιιus, deditιιs est eί rei.,cujus nos invadit cupiditas-: uι coιιtra άπο6ύμιον dίcίtuι ltl,. quod non cupit θ.uμη, p '' est κατa ψυχι)ν και sed a quo potius abhorret. Qure quidem addo, ut Ιιιι,jιιs signif. originem osteιjdaω. Plat~ Cratylo, Ούδ~ eτrιθυμίa χαλεπόν τfi yάp eπ~ θrιμον lούιφ. δυνlιμει δij λον ίjη τοίιτο eκλήθη TQ gνομα. Cym g~n.,. ut όpyi/, έπιθυμlα τιμωplαs ap. Stoicόs: quod Cic.. vertit, Ira, Li.bid,o., puniendi. 4\,pud. X~n., 'Απ. 1,.(3,,. 5,) ι r τ_tιii σίτου, Cupiditas s.ι\viditas cίbi; quod idem Cιc. interpr. uno verbo Fame11. Dicitur έν e. rίrιιειιθαί τινqs, pι ο Desiderio tene~i rei alicιιjus, Cupere rem aliquam. Pl~t<> Epist. 7 (11, 122,) Θαvμαιιτώr ιpιλο,οιplαs έv έ. 'Υί'Υνeιιθαι. Dicitur etiam δι' eπιθvμi~

36 4351 ΘΥΜ [pp. l6l0 l6l2.] ΘΥΜ 4354 tbml σοι θεάσασθαί με, ab Apoll. Epist. pro Te.cu- Α cundus, Aristot. Rhet. 2. Καί θ. καϊ οξύθυμοι καϊ οίοι pere videre nie. At έ. έμποιείν, Thuc. (4, 81.) έμβάλλειν, ακολουθεϊν rjj ορμή, Plut. (7, 798.) Τό δέ θ. και μανικον. Xen. (Κ. Π. 1, 1, 5.) sequente gen.', est Cu- piditatem s. Desiderium aflferre, Cupidum redflere [" Luzac. Exerc. 34. ad Lucian. 1, 752. * θυpiditatem μικώς, Toup. ad Longin. 307 " Schsef. Mss. Schol. (alicujus rei.) Et plur. Έ. μείζοσι χρήσθαι, Thuc, Soph. El Polyb. 18, 20, 12. * " Θυμικώτερον, (6, 15.) Majorum reriim desiderio teneri, Majora Cic. Ep. ad Att. 10, 11." Boiss. Mss.] concupiscere. Apud Isocr. (Symm. 2.) συναγορεύειν θυμώδης, i. q. praecedens θυμικός et θυμοειδής, Animosus, rn?s έ. τινός. lnterdum etiain έπιθυμίαι sine adjectioue, Aristot. Rhet; 2. Καί ανδρειότεροι- θ. γάρ καϊ Cupiditates, Cupiditates effraeuata:: ut e. φυσικοί καϊ αναγκαίοι etc. ap. Epict., Cupiditates naluiales et necessariae, Cic. Ab Eod. επιθυμία redditur Cupiditas effraenata, Libido. Lex. Cic. [" Ad Charit Res cupita, Athen.295. Abresch. Add. ad Aristaen πρόs τι, Polyb. 1, 526. περί rivos, εύέλπιδες ών τό μέν, μή φοβεϊσθαι, τό δέ, θαρρε~ιν ποιεί. Iracundus, Ad iram pronus, praeceps, sicut θυμοειδής,_ de Part. Anim. 2. IewSeffrepa την φύσιν έστϊ καϊ θ, τό ήθος, καϊ εκστατικά διά τόν θυμόν, Plut. de Ira Cohib. ait mancipia recens emta de ipso emtore interrogare, Ούκ εΐ δεισιδαίμων ούδ' ει φθονερός, άλλ' et θυμώδης, Αη iracundus sit. [* Θύμωδώς, Schol. Ari- Brunck. Soph. 3, 473. * Αύτοεπιθυμία, Lobeck. Fhryn " Aristot. Top. 6, 4." Kall. Mss.] stopb. Α ] Έπιθυμέω, Cupio, Concupisco, Desidero. Dicitur Θυμαίνω, Irascor, Excandesco, Succenseo, Aristoph. επιθυμώ τούτου, πόιείν τοΰτο. Cic. έπιθυμείν cum geo. Ν. (147 8.) μηδαμώς θύμαινέ μοι, Neq uaquam mihi succenseas : (609.) Πρώτα μέν χαίρειν 'Αθηναίοισι, καί vertit Concupiscere, Lex. Cic. Isocr. Καί λαμβάνειν ών άν επιθύμώσι. Et cum adverbio άδίκως ap. Dem. τοϊς ξυμμάχοις Eira θυμαίνειν έφασκε' δεινά γάρ πεπονθέναι. Οΰ τών δημοσίων αδίκως επιθυμούντα. Cum infin. au- Β Et in partic. ap. Hesiod. ('Α. 262.) "Ομ- tera, et quidem cum ejus aor. saepe, Plato, επιθυμώ μασι θυμήνασαι, Vullu iram monstrantes. " Θυμήνας, άκοϋσαι, Xen. ίδείν, μαθειν. Sic διελθεϊν, Isocr. Sed " Iratus, Ira accensus." [" Ad Moer Toup. addo signif. peculiarem cum gen. personse, sc. pro Amatoria cupidine, ut ita loquar: Lys. Έπεθύμησα Opusc. 1, 581. Wyttenb. ad Plut. 1, 281. ^υμ. είς τοΰ μειρακίου. Sic quidam ap. Atben. επιθυμεί ν κόρης. [" Abresch. Add. ad Aristaen Xen. Mem. 1,1, 18. 1, 2, vide Ern. Ind. Cum accus., ad Lucian. 1, 227- ad Phalar Xen. Κ. Π. 6, 3, 20. Cum inf., Thom. M. l60. Schol. Soph. Aj Lob Perf., Viger. 637 " Schaef. Mss.] Έπιθύμημα, [Xen. Hier. 1, 23. 4, 7.] ΕΤ Έπιθύμησις, Cnpiditas, Desiderium. AfFertur autem illud e Plat., invenitur etiam ap. Plut., at hoc ex Isaeo, itemque ex Aristot. Eth. 1. sed rarus est alioqui utriusque usus. Έττιθυμητόί,.Desiderabilis, Qui ejusmodi est ut desideretur. Apud Aristot. Eth. 3, 10. επιθυμητά redditur Quae desiderari solent. [" Fischer. ad Weller. Gr. Gr. 3,386.'' Scbaef. Mss. * "Έπιθυμητώς, Etym. M." Wakef. Mss. * 'Ανεπιθύμητος, Clera. Alex. Str.,4. p. 632.] Επιθυμητής, q. d. Desiderator, i. e. Qui te- c nelur desiderio rei alicujus, Cupidus, Studiosus, Xen. ('Απ. 1, 2, 60.) Πολλοόί έ. καϊ άστούς καϊ ξένους λαβών : Αρο. (28.) έπιθυμητής αΰτοΰ, Studiosus ejus. Α Suida έπιθυμηταϊ exp. etiam πρόθυμοι, in quodam 1., queni ap. eum vide. [* Έπιθυμήτειρα, Caliira. Hymn. in Dian. 237 ] ΑΤ VERO Έπιθυμητικός, q. d. Desiderativus, Ad desiderandum s. concupiscendum propensus, lnsitam concupiscendi facultatem, Propensionem quandani ad concupiscendum habens. Nam et ita verti posse existimo: cura alioqui non ignorem, ap. Aristot. Eth. 1,(13.) έπιθυμητικόν exponiiinpeliensad concupiscendum. Lex. Cic. ["Τό ίπιθ., Luzac. Exerc. 34. Wyttenb. ad Plut. de S. N. V " Schaef. Mss.] Έπιθυμητικώς, cum verbo έχω, pro επιθυμώ, Cupio, J. Poll. [" Schol. Plaf lanibl. Protr Kiessl., Valck. Oratt Toup. Opusc. 1, 250. Έπιθ. διακεϊσθαι πρός, Fischer. ad Palaeph. 100." Schaef. Mss.] 'Αντεπιθυμέω, Vicissim cupio, opto: pass, Άντεπιθυμέομαι, Vicissitn cupior. Xen..('Airj 2, 6', 28.) "Ώ,ρμημαι έπϊ τό έπιθυ- D μών ξυνεϊναι καϊ άντεπιθνμεϊσθαι τής ξυνουσίας. Item άντεπιθυμώ, Opto adversus aliquem, i. e. Adversor alicui, optando i. q. ipse optat: unde άντεπιθυμών a Bud. exp. jetnulus, Rivalis: citaturque ab eo Andooides, 'Αλλά φανερώς είρηκεν ούκ έπιτρέψειν άντεπιθυψονσί Τίνος, Qui quidvis exoptent quod ipse ainet, optet. Dicitur etiam άντεπιθυμώ σοι τούτου, pro Hac in re sum tibi competitor. Bud. [* " Κατεπιθυμέω, Eunap. 78." Wakef. Mss. * ΥΙαρεπιθυμέω, unde * " Μαρεπιθύμησις, Patientia, Euseb. V. C. 3, 64. «bi-iv. Vales." Mendham. Mss.] " Ιυνεπιθυμέω, Una " cupio." [Max. Tyr.] " Ιννεπιθυμητής, ap. Plat.'» {Glitoph. p. 408.] " ut συνεραστής. Habetur et ap. V J.Poll." ΎπερεπιΟυμέω, Supramodum cupio, Mirum in modum cupio. [Xen. Κ. Π. 6', 1,3.* Kareκιθύμιος, Gl. Desiderabilis.] θυμικός, Animosus, Aristot. 'Επεί το άρρεν Ισχυρόrερονκαϊ θνμικώτερον,αίιιβη. 2.de vini potonbus, Είβ 1 ίβκαί οΐ θυμικοί γίνονται, Animosi, θυμοειδεϊς. Ira- άέρα, Casaub. ad Athen. 81." Sfchajf. Mss. *"Θυμαν % τικός, Dositb. Gl. ap. Valck. Opusc. 1, 241 = Misc. Oibs. T. 10. p. 112." Boiss. Mss. *"'Eπιθνμαίνω, var. lect. Theocr. 14, 33." Wakef. Mss.] Ουμόω, Ad iram concito, Iratum reddo, Ad iracundiam provoco, ex Osea (11, 7.) Frequentius utuntur pass. θυμοΰμαι, pro Ad irani concitor, neutr. Irascor, Excandesco, Eur. Phoen. (1462.) καί πόλιν θυμουμένην Τίαρηγορεϊτον, Soph. (Aj ) εις έριν θυμούμενος, Plalo Epist. 7 (11, 139 ) Έγώ διενοούμην πλείν τεθυμωμένος, Ego ira accensus navigare cogifabam. Item, θυμωθέντες 01 στρατιώται συνελέγησαν αθρόως. Isocr. Θυμουμένοις είκων, Ira percitis cedens. Thuc. (7, 68.) Τό θυμούμενον τής γνώμης, Εχcandescenlia aninii, Excandescensaninius. Interdum etiam jungitur dativo personae, ut Lat. Irascor, Succenseo tibi, sed θυμοΰμαι significantius est istis. Eur. Med. (273.) Σε, τήν σκυθρωπον καϊ πόσει θυμουμένην. [" Phryn. Ecl Thom. Μ Wakef. Trach Abresch. jesch. 2, 27. Brunck. Aristoph. 1, , 187- Τ. H. ad Plutum p. 86. Bentl. ad Callitn. p Valck. Phcen. p. 83. Diatr ad Herod Ουμύομαι είς κέρας, (Irasci in cornua, Virg. Georg. 3, 231.) Casaub. Atben. p. 81. Musgr. Bacch Τό θυμούμενον, Musgr. Hec Valck. Hipp. p. 308." Schaef. Mss. *θύμωμα, iesch. Eum. 858.] θύμωσις, Excandescentia, οργή αρχομένη, Ira nascens et raodo existens, Cic. Tusc. Quaest. 4, (9.) Nisi forte leg. ibi est θυμός, ut adinonui supra. [Valck. Diatr Gl. Animosilas. * Θυμωτικός, var. lect. Athen. 55. * Άντιθυμοϋμαι, ielian. Η. A. 17, 13.] ΑΤ Συνθυμέω, Simul irascor, vel Unanimis et concors sum, Ejusd. animi sura, συμφυχώ, [όμοψυχώ, Hesychio σνμπείθομαι.] Utraque exp. Suidae est: posterior tainen, verisimilior videtur propter verhi terminationem: secundum priorem vero dicendum foret συνθυμόω a θυμόω, quod active potius acciperetur, pro Simul ad iram concito. Itaque συνθυμέω neutri formam habet, ut έπιθυμέω, et cetera, quasi a σύνθυμος, Unanimis, Concors, ομόθυμος. [*"Θιφέρμαι, Valck. Diatr. 231.Brunck. Aristoph. 1, , 187." Scliaef. Mss. LXX. Exod. 32, 11. Ed. Compl. * Θύμημα, 1 Paralip. 28, 9. * Θυμητικός, Athanas. 2, 322.] [*" Θυμίζω, Valck. ad Rov. 63." Scb«f. Mss. Θυμιχθεϊς, Hesychio πικρανθείς.] Θυμίδιον, Animulus, Aristoph. Σ^. (877 ) ΐΐαΰσόν τ' αύτοϋ τουτϊ λίαν στρυφνόν καϊ πρίνινον ήθος, Άντϊ σιραίου, μέλιτος σμικρόν τω θυμιδίω παραμίξας, Loco siraei s. sapae aliquantulum mellis animulo ejus admiscens. Nisi aliquis accipere nialit pro Iracundia, s. Aniinulo ad iram prono. Θύμος, ό, SIVE Θύμον, τό, Thymus, Thymuni, Frutex surculosus et dodrantalis, foliis canis, exilibus, niultis, immortalibus, flosculis e purpura candican-* tibus, suavissimi odoris, capitellis specie complica-

37 tarum formicarum, radice lignosa, Gorr. Mascul. genere utitur Diosc. 4, 44. ubi ejus descriptionem et vires tradit: at neutro Theoplir. Η. Pl. 6, 2, (3.) Καί θύμο ν τό μέν λενκδν, τδ δέ μέλαν, όψανθές δέ σφόδρα' καϊ γαρ περϊ τροπάς ανθεί θεριναι' αφ' σδ καϊ ή μέλιττα λαμβάνει τό μέλι. Καί τοντφ φασίν οί μελιτουργοι δήλον είναι πότερον εύμελιτοϋσιν, ή ον' καλώς γάρ άπανθήσαντος, εΰμελιτεί. UndePlin. 21, lo.totidem et thymi (geuera,) candidum ac nigricans: floret autem circa solstitia, cqm et apes decerpunt, et auguii-»m mellis est; proventum enim sperant apiarii large florescente eo. Θύ/ios, nonmillis τδ Άρον, Gorr. e Diosc. Bulbus, Caepa agrestis, Schol. Aristoph. Atticum esse dicens pro eo, quod communi lingua dicitur βολβοί, άγριοκρόμμνον: alibi Vilem esse berbam tradit, et qua pauperes soli vescantur: qualis ap. Hesiod. aspbodelus. Arisfoph. ΠΧ. (253.) τφ δεσπότη ταντόν θύμον φαγόντες, Eodem cum hero vescentes thymo, pro In eadem cum hero paupertate degentes : (283.) AeCp' ήλθα μεν, πολλών θύμων ρίζας διεκπερώντες, Multorum bullorum radices. Antipb. βρ. Atheri. (6θ.) Οΰδείί, κρέως παρόντος, έσθίει θνμον, Οι/δ' οί δοκού ντε ς πυθαγορίζειν, Alexis ap. Eund. (652.) ΕΙσέβαιναν ίσχάδφ τό παράσημον των Αθηνών, Καί θνμον δέσμαι τινές. Glandulosa illa substantia, quae in jugulo ad os summum pectoris consistit, tanquam fultura et substructio vasorum eo loci divisorum: ejusd. fere atque τδ πάγκρεας generis, nisi quod hoc mollius, rubewtius et carni similius esi. Ίη auper natis animantibus ob vasornm mollitiem et imbecillitatem est maxima: in crescentibus autem, quia vasa per siccitatem sunt firmiora, decrescit, ita ut vix vestigium in juvenibus appareat. Gorr. Reperitur tamen in faac signif. scriptum ETIAM Θυμός, cum accentu in ult.: qiiod J. Poll. esse dicit σάρκα άδένι έοικυίαν πρός τρ κεφαλή τής καρδίας, όπισθεν κατά τόν έβδομον σπόνδυλον. Rufus Eph. (ρ. 38.) item θυμόν in Glandulosarum carnium genere numerat, dicens in regione capitis cordis locatum esse, septimas colli veitebrae insidentem, asperaeque arteriae extremo, qua cum pulmone committitur, adhaerescentem: ( ηοη in omnibus tamen reperiri. Rursum J. Poll. θυμόν quibusdam esse tradit i. q. παρασφαγϊς, Jugulorum ea pars, quae pertinet ad collura. Tuberculum carnosum, quod super corpus quasi verrucula emraet, ad cutem tenue, supra iatius, subrubrum et in summo perasperum, oblongum ; interdum rubens, lnterdum candidum; magna e parte sine dolore, idque summum colorem floris thymi repraesentat, unde ei nomen est: ibique facile finditur et cruentatur, nonnunquam aliquantum sanguinis fundit. Fereque circa magnitudinem fabae.zegyptiae est, raro ttajus, interdum perexiguum. Modo unum, interdum plura nascuntur, in sede, mediis femoribus, talis, palmis, inferioribus pedum partibus. Pessima tamen in obsccenrs sunt: quae nunc solam glandem, nunc colem, aliquando praeputium occupant: quandoque etiam in racie consistunt. [Aet. 14, 4.] Quod parvura est, proprie θυμός dicitur, θΰμον, θυμίον, Corti. Cels. 5.: quod vero magnitudme excedit, σΰκον, Ficus, appellatur. Gorr. P. iegin. quoque hanc j etym. tradit, cutn eam υπεροχή ν esse dicit έμφερή τόϊς τον θνμον κορνμβοις. Sunt qai θΰμον, Herbani, ob fragrantiam a θνω derivatum putent. [" Θύμος, Jacobs. Anth. 7, , 206. Callim. 1, 533. ad Lucian. 2, 21. Athen. 28. Casaub. 64. Graev. Lecit. Hes Ruhnk. Ep. Cr ad Moer Bejrgler. ad Alciphr Θΰμον, Brunck. Aristoph. 3, 195. ad Plutump. 76. Coray Theophr Jacobs. Antli. 7, , 275. ad Luciaii. 1, 430, Toup. Opusc. 1, 555." Schaef. Mss. " Arum, Diosc. Notha448.^*Θΰμαρνόλιον, Hippomarathrum, 455." Boiss. Mss.] Θυμοξάλμη, Confectio medica, ita nominata, quod e thymo, aceto et salibus addito pulegio etruta, constet, de qua Diosc. 5, 24. ['"EViθυμϊς, Thymus, Diosc. Notha 454." Boiss. Mss.] Θΰμινος, Tbyminus, Qui e tbymofactus est. Θυμώδης, Thymosus, Plin. Thymum referens. [Theophr. Η. Pl. 6,7, 2. *Θυμόεις, Suld. ν. Μασσον.] Θυμίτης Thymites: άλες, Sales cuni thymo tritae, Aristopb ΘΥΜ [ρρ ] ΘΥΡ 4354, (Ά ) "AXas θυμ ίτας οϊσβ, παΐ, καϊ κρύμμνα. Et alia declinatione quasi a θυμιτίδης, (772.) περίί>χ& vhv μοι περϊ θυμιτιδ&ν [θυμιτάν Br.] άλών. Item θυμί. της οίνος, Thymites vinuni, h. e. Thymo conditum de quo Diosc. 5, 59- Colum. 12, 35. [VidePlin. 21,' ,41.] Θΰμιον, quibaedam ό σμίλαζ, Tax«s* Gorr. ex Aet. 13, 64. Apud Diosc. vero EST Θιίμαλον. Θύμιον Gaza ap. Theophr. C. Pl. 3, (j\ wrtit Cunilam, VV. LL. Qnod snper corpus q»asi verrucula eniinet, ad cutem tenue, supra la* tius, subdurum et in summo perasperum: idque summum colorem floris thjimi reprassentat: unde ei nomen est. Cele. 5, 28. Plin. quoque Thymion nbminat. [Θυμίον, Hippocr. $77.] ' " Τιθύμαλλος, Tithymalus, berba, cujus septem " genera traduntur. Ύιθνμαλος, masculae,' qui χ β - " ρακίας et άμυγδαλοειδής dicitur, caules habet siipra " cubiti altitudinem, rubros, lacted succo atque acri " madenfes. Vide Diosc. (4, 164.) Marinam lactucam " esse quam Graeei vocent τιθύμαλον, scribit Gola- " meila I. 6. eodemque noroine appellat Celsue, " Scribitur etiam τιθύμαλλος duplici X: sed perpe- " ram. Invenitur et Τιθνμαλϊβ," [Dioec; 4,165.] " sed potius de eo titbymali genere quod et παρά- " λιβς τιθύμαλος vocatur, necnon μήκων. Nicandel " autem Θ. (617.) θυμαλίδας pro τιθνμαλϊδας dixisse " existimatur:' vocans εΰγλαγέαέ a lactis copia." [* Τιθύμαλλον, Gl. Herba lactaria. " Ruhnk. Ep. Cr Mucius Scaev. Epigr. (Anal. 2, 265.) Τιθύμαλος, Phryn. Ecl. 40. Θυμαλίς, Toup. Enrehdd. 2, 98." Scbaef. Mss. Vide Schneid. Ind. Thebpfcr.] [ΘύμαΧλος, Piscis, ^Elian. Η. A. 14, 22.] ΘΥΡΑ, ή, Janua, Ostium, Od. X. (155.) ας θάλάμΰιο θύρην πνκινώς άραρνϊαν Κάλλιπον έγκλίνας^ Aristoph, Β. (38.) Tis τήν θύραν έπάταξεν; Quis januapi pujsavit Xen. Έλλ. 6, (4, 36.) Έπισπάοασα τήν θ.',εϊχεμ τοϋ ροπάλου. Saepe etiam θΰραι plur. dlcuntur, ut Lat. Fofcs, atque ita utitur Hom. praesertim: Od. H. 1 (88.) Χρύσειαι δέ θύρα ι πνκινόν δόμον εντός ίεργάν< Alibi πυκινάς θ. et πυκινώς άραρυίας dicit. Sic Xetf.' Κ. Π. 7, (5, 9 ) Φοίνικος μέν αί θ. πεποιημέναι. Apud Eund. vero aliquoties αί θ. τοϋ βα&ίλέιώ, atque adeo nonnunquam θύραι simpliciter, pro Ipsa aula regis, ut bodie vocatur Porta regis Turcarum : de qua signif. ab interpretibus antea non animadversa, fuse disserui in meis Annotationibus in Xen. p. 13. Ccterum θύραι quidem Domus, at πύλαι Urbis dicuntnr, s. τείχους, Schol. Thuc., queraadmodum Lat. Fores domus, Portae Urbis. Affert tamen et quandamaliam distinctionem Eust., quem ap. eum vide. Idem mctaph. θύρας appellari tradit τάς αίσθήοειί, Sensus; de qua metaph. signif. dicam et ΐη Θυροκοπέα. Est et θύρα γλώσσης, inquit, quam θύραν qul non habet, dicitur άθνρόγλωσσος. [" Θύρα olim eliam dicebatur Quaevis tabula, Tabulatuiri, Asser. Herod. 2, 96. 8, 51. Itaqne θύρα et σανίς olim synonyma fuerunt, notante etiam Eust. ad Od, p ibas. Sic Dimin. Θυρίδες, Tabellae, Heraclides iponticus ap. Athen. 521, Τον άπαντα τόπον κατεχάλκω* σα ν θνρίνι, Tot η m locum aeneis tabellis obtexerimt;" Schw. Mss. "Θύρα, Herodian et n., Valck; Phoen. p. 621.'642. Ammon. 7i. 72.ad Chaiit.'636 Musgr. Iph. T Jacobs. Anth. 7, 133. Brunok. Apoll. Rh. p Heyn. Hom. 5, ,554..Tbom. M Lingua, Musgr. Or. '901. Θΰ{ίας, Wakef. Iou 'Επί θύρας ήκειν, Zeiin. ad Xen. Κ- Π ίένάι, Heind. ad Plat. Pbaedr. 244/ Pluf. 2, 118. OT. 5, 326. Hutt. Παρά θύραν είαβιάζε- o θαι, ad Lucian. 1, 282. Θ. πρώτα ι, Valck. Adoniaz. ρ τοΰ βασιλέως, ad Cbarit. 439 ad Diod. S.il, 660. Schneid. Anab. 69: ψυχής, ad Charit. 512; Jacobs. Antb. 7, , 433. Abresch.' Add. ad Aristien Θυρέων, HeyH. HODI. 5, 310. Qipket, ad Charit Brundt. Aristoph. l, '. 2, 54. 3, 146. Eip Wakef. S. Cr. 5, 43. ΰύραις, In afi-io regis, Wytterfb. Select cf Δ«ά θνρών, Longus 69. VilJ., Plut. 3, 85. Cor." Schaef. Mss. Θύραισιν, i. q. l w, Phot. Lex. "Qvpd,

38 Oculus, Philostr " Wakef. Mss.] ΘΥΡ Θ. ετέρα, PodeXj ϋρρ ] Stob. 307, &vpoeibr)s, Januae s. Ostii formam habens : θνροetset, quibusdam Ossis pubis foramen, quod in eo osse tara magnum est ut θύρα, Ostii, instar videatur. [Oribasius Dundass. p. 56. χόνδροι. Θυροκοπέω, Januam pulso, τήν θύραν κόπτω, Aristoph. Σφ. (1254.) Καί θυροκβπήσαι, καϊ κατάξαι, καϊ βαλείν, Forcs pulsare. Quidam vero et Fores arietare interpr. Sjtnesius raetapb. 'Ημείς μέν ονν σοι συνηδόμεθα, ϊχεδιάσαντι τό τέλος, οπερ ημείς πάλαι συν πόνω μόλις θίυροκοποΰμεν. Apud und. Α'ίσθησιν άγαπώντες, καϊ οταν αύτη μή νπό σωμάτων θνροκοπήται, ψυχής παρου glav ού προσιέμενοι, ubi Bud. θυροκοπείσθαι dici putat, Cui facessitur negotium. Ego vero existimo guam signif. hic retinere, sed metaph. sumtam : sequendo sc. quod 111 Θύρα dictum est, sc. θύρας interdum appellari τάς αισθήσεις: cujus metapb. satis -aperta estratio, cum sciamus per sensus tanquam per jatiuas ad animum ingredi sensilia. Ac pro me facit hic alter ejusd. Synesii 1. in 1. de Ins. 'Ακοή δέ καϊ όφις ούκ,είσιν αισθήσεις, άλλ' α'ισθήσεως όργανα τής Κοινής νπηρέτιδες, οίον πυλωροί τον ζώου διαγγέλλονσαι τή δέσποίνη τά θύραθεν αισθητά, νφ' ων θυροκοπειται τά έξωθεν αισθητήρια, ubi scio θυροκοπειται reddi Pullantur: at ego vertendum censeo, Pulsantur tanquam fores. Alicubi tamen verbum θνροκοπώ simplioiter etiam pro Pulso a Plut. (8, 4.) ponitur, si bene memini. [" Ad Moer Alciphr Toup. dptec. 2, 221. *Θυροκοπία, ibid." Schaef. Mss. Liban. Antiocfa. 335.] Ετ Θυροκύπος, [^Esch. Ag ] AC Θυροκοπήτης, Januae pulsator, ό τήν θύραν κόπτων, [falsa lect. ap. Suid. * Θνροκοπικός, Athen. 6lS. * "-Θύροκοπιοτικός, Hes." Wakef. Mss.] Θυροκροϋ- «t&v, pro eodi» VV. LL. [Eust. Τ. H. ad J. Poll. p η. * " Θυροκροτέω, Psell. in Cant. Cantic. 5, 2." Mss.] Θνροπηγία, Januarum fabricatio, VV. LL. [Theophr. Η. Pl. 5, 8.] Θνροποιός, Januarura opifex, Qui sjanuas conficit. Sed Aristomenes Atheniensis Comicus per derisum ita vocabatur, Hes. [Suid. "Toup. Opusc. 2, 221. * Θυροποιέω, Appian. B. SI p * "Θυροφύλαξ, Heyn. Hom. 8,251." Schffif. Mss. * Θυραμάχος, ap. Atben corruptum videtur; vide var. lectt.] Θύραυλος, Ante fores jacens, excubans. Sed accipkur generalius pro Foris pernoctans: θύραυλοι, inquit Hes., τών ποιμένων οί,άχόκοιτοι. [" Ad Timaei Lex. 145." Scfaaef. Mss.] Θυραυλία, Ante fores pernoctatio; per infin., Ante fores pernoctare, jacere, Bud. vertit ΪΠ Luciano (1, 665.) Πολλοί μέν τής διαδρομής, συνεχούς δέ φ θ. [," Schneid. ad Xeu. (Ec. Ρ. 48." SchaBf. 'Mss.] Θνρανλικός, ut θ. έργον, Quod foris fit> su.b dio, Bud. e Pbilostr. Ep. ["Ad Timaei Lex. I45."Schaef. Mss.] Θυρανλέω, Ad fores s. Ante fores P/moocto, jaceo, Bud. : θυραυλοϋσι, πρό θυρών διατ,ρίβουσι, Hes. Sed θυραυλειν generalius ponitur pre Faris agere, Extra domum versari, Xen. (GEc. 7, 30.) Ίφ~.μέν γαρ γυναικϊ κάλλων, μένειν ένδον ή θυραυλοψ, τψ δέ άνδρί άίσχιον ένδον μένειν ή τών έξω έπιμ^εΐσθάι, ubi accipi scribit Bud. pro. Rusticari, qui enim rusticatur, fone agit: exp, etiam p In eagtris et stativis permanere, Urbem non ingredi, nac «ub tecto >ee«e, ap. Ari&tot. et Plut. [Syn«s. de Regno p. 32. * Συνθυραυλέω, Idem Ep. p. 15.] Θυρεπανοίκτης, Januaraiu apertor. Sed Crateti pecui iwe fuit boc cognomentura, quod in quasvis aedes audacter ingrederetur, Diogv L. Suid. [Diog. L. 6, 86. * 'Θυρανοίκτης, Chrys. Hoin T. 6. p.974." Sftager. Mes.} Ατ Θυρβιγός, quod est ab ο'ίγω, ut όψφρλνοικτης ab έπανοίγω, est θυρωρός, Hes. Janitor. βιφίφόλος, e θύρα itidem et βάλλω comp. videtur, eep. tamen a Suida ό τέκτ,ων, Faber. Ατ Θυρηβύ- Xmiv, Hes. esse ait τήν επάνω οϊκησιν. [Etym. Μ. i. q- SrauXit.fLebeck. Phry.rv. 645.] Θυρωρός,, q. d. θύραν ύρΰν, Januae custos, Janitor, Ostiariirs, Lucian. (3, 160.) Τής- μέν οικίας θυρωρούς καθιστάναι: θυρωρός, ή, Qetieria, Jo.. 18, 17 :.pecwliariter θυρωρός, Naptia. lis, J. /Pell. Hes. [" iaid Oharit Muegr. Hel Timaei Lex. 157-<et o., Toup. ad Loagin ad Luciau. 1,2,&9. * &vpempii, Val«k. Pboen. p ΘΥΡ 4356 \ Heyn. Hom. 8, 251." Scliaef. Mss.] Θυρωρείο ν, Locus, in quo janitor commoratur, i. e. Locus inter duas januas^ Vilr. [6, 7, 1. not.] Θνρωρέω, Januam custodio, Janitor sum, Lucian. (1, 548.) 'Αλλά καί ήν θνρωρειν αύτόν έπιστήσης, πολύ πιστοτέρψ χρήσει τών κννών. 'Αγχίθνρος, ό, ή, Foribus propinquus, Viciiius, Tbeocr. 2, (71.) Άγχίθυρος ναίοισα. Habitans propinqua foxibus, pro Habitans prope fores. Sic vocatur Quicquid prope est, et instat: ut Plut. dixit febrem esse περϊ θύρας, Circa fores. Dicitur etiam άγχίθυρον Quod in promtu est et ad manum, longe petendum non est, sed velut in foribus nostris est. Theiidst. Or. de Patre suo, Τά μέν γάρ Πλάτωνος τοϋ μεγάλου άγχίθυρά τε άεί άπεδείκνυε καί έν τώ αύτψ περιβόλψ. [* Άγχιθυρέω, Theod. Prodr. Aniic, Exul. 79. " Const. Manass. Chron. p. 106." Boiss. Mss.] "Αθυρος, Janua carens, non clausus, Athen. 14. Άθύρον δέ όντος τότε τον νεώ, Cum nulla janua clauderetur adbuc tpmplum, Herodian. (8, 1, 11.) "Α. καϊ κοιναϊ πάντων οίκίαι. Itidemque ap. Plut. (8, 5.) ά. οικήματα. Pro eod. dicitur άθύρωτος, a ν. θνρόω ex hoc ipso nomine θύρα facto : ut docebo paulo post. "Αθνροι ρήτραι, ap. Nieandr. a Schol. exp. παιγνιώδεις λόγοι, Ludicra verba, Ludicri sermones : ('A. 132.) Θρηίσσης άθύροισιν νπαϊ ρήτρησιν Ίάμβης, Falso tamen in VV. LL. profertur ex Herodiano παιδίον άθυρον, cum accentu in antep., quasi nomen adjectivum, et exp.e Polit. Puer ludibuudus ; neque enim άθυρον is legit, nec legi debet: sed άθύρον acuta penultima, partic. ab άθύρω, verbo itidem ex α priv, et θύρα facto, Eust.; sicut docebo paulo posf. [" Jacobs. Anth. 8, , 433. Musgr. Or. 901." Schaef. Mss.] Ατ Άθνρόγλωσσος ΕΤ Αθυρόστομος hinc composita, et Garrulum significantia, quasi Cujus lingua s. os janua nulla coerceatur : Tbeogn. (421.) Πολλοΐί άνθρώποις γλώσση θύραι ούκ έπίκεινται, quaerenda erunt in Γλώσσα, Στόμα. " Άθηρόγλωσσος, " Eloquens, V V. LL. sed perperam pro άθνρύγλωσσος, " Loquax." Άμφίθνρος, Utrimque januam habens: οικία, Lys. 118(=393.) J. Poll. 16. Quae posticum habet, Bud. Apud Theocr. antem (14, 42.) ίθύ δι' άμφιθύρου Schol. interpr. άντικρύ τοϋ ο'ίκου τοϋ διθύρον. [* " Άμφίθνρον, Velum, Aulaea, Peripetasma, Chrys. in Malth. Hom. 83. T. 2. p. 519." Seager. Mss.J Άντίθυρος, Januae oppositus, obversus. Et κατά τό άντιθ., pro Eregione januae, Bud. e Luciano [2, 224.] Δίθυρος, Biforis, Duas januas babens: ut νεώς. Sed latius extenditur hoc nomen, adeo ut etiam δ, γραμματίδιον appelletur τό δίπτυχον, J. Poll. Hes, Apud Aristot. de Gen. Anim. 3. Τό δ. τών κνάμων, redditur Bivalvis fabarum strues. Et δίθυρον, Quoddara concharuni genus, ap. Eund. Bivalve Gazae. [" Δίθυρον όστρεον, Conchylium bivalve, Atben. 88." Schw. Mss. " Musgr. Iph. T ad ΜΪΕΓ ad Herodian. Philet Toup. Opusc. 2, ad Xen. Eph De literis, Clerici Biblioth. Choisie 9. p. 188." Schaef. Mss. * Διθυρίτης, Schol. Apoll. RH. 4, 1131.] HINC FXT Διθύραμβος, Bacchi cpg<nomentum. Hinc, inquam, 6t, si sequamur qnidem eos Grarnm., qui διθύρα,μβον cognominatutn putant, quia in quodam antro, quod erat δίθυρου, nutritus fuit: vel eos, qui cognomen hoc accepisse existimant, quod ebrii arcana non contineant, sed vinum στόμα, Os, faciat δίθυρον : qua de re lege Phurnut. Sed alii appellatum arbitrantur παρά τό δις είς θύραν, δύο θύρας έμβαίνειν, δις θνραζε βαίνειν: quod bis natus crederetur, sc. e raatre Semele, deinde et mox e patris femore. [Gl. Bimater.] SED ET quasi Avθίραμβος ita diclus fuit, secundum quosdam, Etym. (274, 50.) quein vide. " Ανθίραμβος, a Pindaro " vocari dicitur ό Αιόννσος, Baccbus, propterea qutyd " cum Jupiter eum adhuc semicrudum iu femur " insuiseet «t maluiesceret, postquam maturuit, cla- " mare eoaperit, λϋθι ράμμα, Solve suturam." [Vide Heyn. Pind. 3, 66. * Διθύραμμα, Julian. Or. 7. p Αί νύμφαι τό δ. * προσεπφδουσαι κύοντι τψ Διΐ.] Ut autem Διθύραμβος dictus fuit Bacchus, sic etiam διθύραμβος Hyraiius, qui in eum scribebatur: item διθύραμβοι, ea forma, qua dicuutur ίαμβοι,, Blud

39 4357 ΘΥΡ [ρρ Ι6ι6.] ΘΥΡ 4358 genus versnum, quibus decantari solebat. Xen. ('Ατ. Α Od. X. (126.) Όρσόθΰρηδέ τις έσκεν έϋίμή*φ<ένϊ τοίχψ. 1, 4, 3.) Έττί δέ διθυράμβψ Μελανιππίδην (μάλιστα Ένθύριον, Pars quaedam navis, Hes., gi modo τεθαύμακα.) Plut. (7, 372.) ΠοιήΓ^ϊ γεγονέναι διθυράμβων. Alex. (8.) Τελέ<ΓΓθυ καί ΦιλοξέΐΌυ διθυράμ- τής νεώς. vulg. ejns exemph. niendo carent, Ένθύριον, μέρος τι βους. Latiniquoque Dithyrambos appellant. [" Ad [* Έκθυρέω, GI. Proripio.] " Πβρίθυρβϊ^ Circa ja- Phalar Jacobs. Anth. 6, , 462. " nuam versari: Hesychio τό έπϊ ταΐς θύραις ϊοτ Λ Α Heind. ad Plat. Hipp Ind. Xen. Mein. Toup. " σθαι, Ιη foribus slare." [^EIian. Η. Α. 1, 13.] Opusc. 1, 56. 2, 84. Emendd. 1, 84. 2, , Διάθυρον, Ε'Γ Πρόθι/ρο»', ΕΤ Υπέρθυρο ν, Ετ Ύττό» 490. ad Timaei Lex. 84. ad Lucian. 1, 418. Wyf ' «θυρον. Ε quibits Διάθυρον est, ut quidem Bud. ait tenb. ad Plut, 1, 633. Tyrwh. ad Aristot ί existiniare, Obex transversarius ductilis, versatis, i. e. Repagulum e materia compactum, quodet Valck. Callim Praemium taurus, Jacobs. Anth. 6, 236. De quant., Porson. Or. p.4. Brunck. Aristoph. 2, 105. Καί διθυράμβων νοϋν έχεις έλάττονα, Kiister Heind. 1. c." Schaef. Mss. Schol. Aristoph. N. 332.] Διθυραμβοδιδάσκαλος, Dithyramborum veliicula et equos a vestibulo aedium arcet. Ατ Πρόθυρον, Quod est ante januana vestibulum, Vitruv. 6, (7, 5.) scribens, Πρόθυρα Graece dicuntur Qute sunt ante januam vestibula: nos autem appellannis poeta: sed ita dictus άπο τοϋ διθύραμβος s. πρόθυρα, quae Graece διάθυρα. Ita Vitruv., quem διθύραμβον διδάσκειν, quod ap. Athen. legitur, ea observa unico verbo Vestibulura contentum non forma, qua κιαμωδοδιδάσκαλος, &c. [Aristoph. ΕIp. fuisse. Sic autem dicitur πρόθυρον de priratis aedi- 828.] Αιθυραμβοποιδς, Dithyramborum poeta, Dithyrambicus poela : ut Prov., Διθυραμβόποιών νοϋν έχεις έλάττονα: ut Φιλόξενος ό διθυραμβοποώς. [Athen Dionys. Η. 2, 35. Diod. S. 14. ρ. 421., 15. ρ Schol. Aristoph. "Opr ] Αιθυραμβοποιία, Dithyramborum scriptio. Δίθυρα μ- βοποιέω,' Dithyrariibos scribo, compono. [* Διθυραμβοποιητική, Aristot. Poet. c. 1. * " Διθυραμβοχώνη, Jacobs. Anth. 8, , Διθυραμβοχώνα, Toup. Add. in Theocr S96. Koen^d Greg. Cor. 119." Schaef. Mss.] Ατ VEBO Διθυραμβικός, Ad dithyrambos peftinens, s. ad dithyramborutn poetas: ποιήματα, Dithyrambica poemata, Cic. δράματα, qux et Dionysiaca. VV. LL. HINC Διθυραμβικές, Dithyrambicorum poetarum more, Dithyrambica audacia, licentia : Dem. Phal. Αηπτέον δέ καί σύνθετα ονόματα, ου τά δ. συγκείμενα. Dico autem Dithyrambica audacia, Horatium sequens, dicentem de Pind. Carm. 4, 2. Seu per audaces nova dithyrambos Verba devolvit. Sed et ap. Eust Jegimus διθυραμβικόν θράσος. [Dionys. Η. 2, 245.] Quo Διθυραμβώδης pertinet, Dithyrambicam audaciam pra se ferens, dithyrambicum tumorem : ονομα, Plato Cratylo [p. 409.] ic Eust. ait esse διθυραμβωδες, vocare lapides ossa lerrac. Item subst. nonnunquarn τό δ., Inflatum dicendi genus, Ainpullae quaedam verborumdithyrambicae. [Philostr. V. Apoll. 21. Dionys.H. 2, 183."* Διθνραμβωδώς, Schol. Pind. Π. 6, ,45. Synes. l6.] SED Διθυραμβογενής, Bacchus, Epigr. ead. signif., qua διθύραμβος, de quo dictum inodo fuit. [Anal. 2, 517 * Αιθυραμβέω, Philochorus ap. Atben * Έκδιθυραμβόω, Pbot. Bibl. 79 Ή συνθήκη είς τό τραχΰτέρον καϊ'δύση χον έκδιθυραμβοϋται. * " Διθιάμβριον, Diosc. Notha 467 " Boiss. Mss. Barkerus leg. censet διθυράμβων.] [* " Ευθυρος, Jacobs. Anth. 8, 226." Schaef. Mss. * Κάβιόθυρα, τά, Mathem. Vett. ρ. 47. Ind. Scriptt. R. R. p * Κλαυσίθυρος, Lexx. Gr. άμαρτύρως, unde] " ΐίαρακλαυσίθυρον Carmen dicebatur quod " amasii tantum non flentes ad amasiarum fores ca- " nebant: s. Flebile carmen quod amasii ad ama- " siaruni fores cantabant. Plut. (9, 17.) 'Επί θύρας " ρδειν τό παρακλαυσίθυρον, άναδείν τά εϊκόνια." " Κρουσίθυρος, inquit Hes., vocabaturpars qusedam: " ηοη addito rei nomine cujus pars sit. Eust. esse " dicit nomen αΰλήσεως ποιάς:" [et Athen. 618.] "So- " nat Januam pulsans." Μονόθυρος, q. d. Uniforis. Apud Aristot. Η. A. 4. est μονόθυρον Quoddam genus concharuin, Unifore et Univalve Gazae, sicut δίθυρον Bivalve, Eid. [" Porph. de Antro N. 28." Wakef. Mss. Atben. 88.] " Πολύθυρο*, Multas ha- " bens fores s. januas, Multis portis pervius. Plut. ft (6, 376.) Πολυθύρουί αΰλάς περιβαλύμενος." Teτράθυρος, Quadriforis, Aristot. de crabronibus, Καί συνίστανται, ους καλοϋσι σφηκωνέϊς τους μικρούς, οίον τετράθΰρους, Nidos faciunt fere quadrifores, Plin. [Atben. 205.] Έιϊρεθΰρη, Cardo januae, στροφεύς, όρσοθύρα, Hes. Όρσοθΰρα, et Όρσοθύρη ap. Hom. Ionice, Magna et alta janua, quasi δι' ής έστίν όροΰσαι καταβαίνοντα. Vide et alias expp. ap. J. Poll. Hes. Etyrp. Eust. bus, ut προπύλαιον de vestibulo urbis, templi, regije: quanquam Aristot.de regia Persarum loquens iu l, Β de Mundo, τό πρόθυρον junxit τω πυλωνι. Haec Bud. Apud Hom. legitur non solutn πρόθυρον sing.,,ut Od. A. (119.) Βή δ' ίθύς προθύροιο, Η. (34.) "E<W άνά πρόθυρον, verumetiam plur. πρόθυρα: ut Α. (103.) Στ>/ δ* 'Ιθάκης ένϊ δήμω, έπϊ προθΰροις Όδνσήοι, Ούδοϋ έπ' αύλείου, ubi observat Eust. πρόθυρα> et ουδό ν αυλειον idem signif., atque alibi vocari et πρώτος θύρας : praeterea quod hic στη ναι έπϊ προθύρσις, alibi θύραις έφεστάναι ab eo dici. Sic autem et ap. Piat. πρόθυρα plur. pro Vestibulo, ubi tamen Bud. suspicatus est mendum esse ; sed hanc suspicioneib tollit ille Homeri 1., atque alii, e quibus fortasse exempluiu Plato sumsit. [" Ad Char.it Jacobs. Anth. 6, 82. 7, , 146. Huschk. Anal Heyn. Hom. 5, ', 258. Valck. Adoniaz. p Phoen. p Hipp. p Ruhnk. Ep. Cr Toup. Opusc. 1, ad Luciaml, ad Od. Y Ilgen. Hymn Έκ προθύρου, Heyn. Hom. 8, 28. * Προθύραιας, Wakef. S. Cr. 4, 251. Προθύραίον, Ilgen. Hymn. (2, 384.) C 415." Schaef. Mss. Epith. Dianae, Orph. Hymn. 1, 4.] " Άναπρόθυρος, Ad exitum versus, VesiribulujiR " limenque domus aspiciens. Ita VV. LL. ex Hes. " Sed falso, et crasso errore: nec eniui ap. eum " scriptum άναπρόθυρος, sed άνά πρόθυρον τετραμμύ* " vov: quod exp. eis τό πρόθυρον βλέπον, Respiciens " limen et aditum domus, Vestibulura versus con- " versam faciem habens." [* Τρίθυρον^ Gl. sine exp.] ILLUD autem Ύπέρθυρον, pro quo ap. Hom. et Hesiod. EST Υπερθύρων, exp. Limen δίφί!» us: [Herod. 1, 179 ] SICUT Ύπόθυρον, Limen inferius. Quidam e Plinio (29, 4.) Superfitalnare:' ad cujiis exemplum Ύπόθυρον, Sublirninar. J: Poll. ύπέρθυρον s. υπερθύρων esse scribit τό υπέρ τάς θύρας, quas ab Hom. vocari σανίδας. Is certe Od; H. (90.) cum dixtsset, Χριίσββαι δέ θύραι πυκινόν δόμον έντός έεργον, Άργύρεοι δέ σταθμοϊ εν χάλκέφ έστασαν ούδω, addidit, Άργύρεον δ' έφ''ύπερθ&ρΐφ, ubi tamen ΕΤ έφυπερθύρων conjunctim scribiluir, annotatque Eust. υπερθύρων vocari τό έπικείμεμί ταϊς D θύραις, εις ο αί άνω στρόφιγγες άρμόίονται. Ιη quodam Cantico, quod canebant ii, qui χελιδονίέειν dicebantur, legimus ap. Athen. 8. inter alia, *H τα» θύραν φέρωμες, ή τό ύπέρθυρον.' Plut. (8, 723.) Ααμτ πρίας δέ, ό πάππος ήμών, έφη'τήν υπέρ φωνήν ού μόνον τό άγαν καϊ τό σφ(ιδρόν δηλοϋν, άλλά καϊ τό έξωθεν, και τό Άνωθεν' ουτω γάρ ύπέρθυρον καϊ ύπερωον καλεϊ» ήμάς. Ceterum quod ad illuni Horaeri 1. attinet, quein modo protuli, etiamsi έφυπέρθυρίοά? conjuiictim leganjus, ut in quibusdam Codd. legi admonoi, 1. tamen valebit q. ύπερθυρίοις αρ. Hesiod. ('A. 271.) ύπερθυρίοις άραρυιαι Έπτά πύλαι: nam quo dicitur modo έφύπερθεν, pro ΰπερθεν, eod. plane diceretur έφυπερθυρίοις pro ύπερθυρίοις: ideoque in VV. LL. NOMEN Έφυπερθύριον perperam et inepte etiam exp. 70 υπέρ τψ ύπερθύρψ, cujuscunque ait haec exp. [" Ύπέρθυρον, Planudes Ovid. Met. 14, 735." Boiss. Mss. Heliod. 5. p Hyperthyrum, Vitruv. 4, 6, 2. 4.] Ceterum pro Πρόθυρο»' invenitut ΕΤ Πρόθυρα, ut quidam tradunt. [Protbyrides ap. Vitruv. 4, 6,

40 4359 ΘΥΡ 4. est falsa lectio pro Parotides. * Προθυριδία, ή, Α i. r q. προθύραιος, Dianae epith., Sext. Emp. adv. Math. 9, 185.] SICUT 'Υποθνρϊς pro ύπόθνρον : quod opponi nomini πρόθυρον dixi, quaecunque tandem sit bujus significatio ; neque enim controversia caret. Quidam tamen ύπόθυρον interpr. χάσμα τής θύρας. [Vitruv. 4, 6, 1.] [* Παράθυρο*, Nicet. Annal. 14, 5. Plut. 8, 438. 'Παράθι/pov^CIem. Alex Παράθυρος, Gl. Posticium: * Παραθΰρα Posticum : Παραθΰρα κατόπι τοϋ ο'ίκβυ Postica : Παράθυρα Posticium: * Παρα- θύριον' Posticium.] ADVERBIA a Θύρα, in soluta oratione usitata sicut etin carm. Θύραζε, ΕΤ Θύραθεν: sed θύραζε poetis e«t in usu potius quam alterum θύραθεν: ac certe aptius versui EST θύρηθεν, quod habet Hes., quam θύραθεν. Est auteirt θύραζε, Foras, Extra domum. Et generaliter etiam pro Extra. Od. E. (410.)"Ekβασις ονποι \_ούπη] φαίνεθ' άλός πολιοϊο θύραζε#(ii. Φ. 23JSA έκβαλλε θύραζε. Apud Hesiod. ("E.l, 97») ούδέ -θύραζε Έξέπτη : ( ) θύραζεν "Ερχεται. Β Aristoph. οταν άπής θύραζε. Item pro Foris, exapoll. Rh. 2, (1022.) κείνα θύραζεν ρέζουσιν : itidemque ex. Aristoph. οί θύραζε pro Externi, Alieni: qui tamen in signif. dicitur potius οί θύραθεν. NAM Θύραθεν est Foris, sed accipiendo pro eo, quod Gall. De dehors : quam eliam signif. babet ap. probatos auctores, et nominatim ap. Cic., adeo ut minime necesse sit cum nonnullis barbare exponere Ε foris, unde ό θύραθεν, Qui est de debors, Externus. Sic τά θύραθεν, Synes. 45. Extefna bona : Οΰχ ήττον δια τά θ., ή διά τήν παρασκευήν της ψυχή:. [ Interdum vero est Forinsecus, Par dehors, Extrinsecus : Aristot. de Gen. Anim. 2. Λείπεται δέ τόν νοϋν μόνον θ. έπεισιέναι, καϊ θείον εϊναι μόνον. [" Θύραζε, ad Moer Brunck. Trach Aristoph. 1, 88. I85.iJHeyn. Hom. 6, 279-7, 211. Wakef. Herc. F _ Θύραθεν, Wyttenb. Prsef. ad Plut, Mor. p. Ixviii. Toup. Opusc. 2,221. Valck. Hipp. p Diatr Wakef..S. Cr. 4, 10." Schaef. Mss. θΰρηθε, Od. S al. θνρηφι.] Ατ VERO Θύρηφι c adverbuirn, aut certe dat. adverbialiter positus cum adjectione partieulae φι, poetarum est duntaxat, significans Foris, Extra domum; et generaliter etiam pro Extra. Hesiod. "Ε. (1, 363.) Οίκοι βέλτερόν είναι, έπεϊ βλαβερόν τό θύρηφι.. Θνραίοι, q. d. Foris veniens, allatus, Gall. Qui esti.de- dehors:-θι/ραϊόί έστι, Soph. (Aj. 793.) pro Foris est, i. e. Extra donxum, Qui domo abest. Et Θνραϊον'οίχνείν, (ΕΙ. 313.) ubi est pro θυραίαν. Sed generaliter etiani pro Externus ponitur : άνδρες, Eur. (Hipp. 408.) χειρ, Phceu. (862.) Χειρός θνραίας άναμένειν κονφίσματα. Sed et θνραϊον πήμα, (ΕΙ. 291 ) legimus, φρονήματα, (Ηίρρ., 394.) Apud Plut. (6, 241.) κολάζ θνράίοε: (7, 871 ) additur partic. Οίκέτης διάβολος, ή κόλαξ παρενδύς θνραΐος. Synes. de Ins. Τά περί τό σώμα et τά θ. ορρ., a quo itidem τά θ. vocari Externa bona, supra docui. [,f Abresch* ffiscb. 2, 119. ad Charit Thom. M Bibl. Crit. 2, 1. p. 52. Toup. ad Longin Valck. Hipp. p Diatr ad Lucian. 1, 337. d Brunck. Med Musgr Andr * Θυραία, (Janua interduas a;des,) Amraon. 71. Cattier. 75." Sehaef. Mss.] ι&νρόω, Janua claudo s. obstruo, Foribus munio : Xen. (VW. 1,4,6.) Οΰ δοκεϊ σοι καϊ τόδε προνοίας έργον έοικέναι, τό, έπεϊ ασθενής μέν εστιν ή όφις, βλεφάροις αύτήν θνρώσαι, Palpebrarum foribus clausisse, obsepisse, Palpebris tanquam foribus clausisse. At vero ap. Plut. θνρώσαι τοίχον, Januam in muro facere : Artax. (29.) Τοϋ θαλάμου τόν 'όπισθεν τής κλίνης τοϊχον έκκόφας καϊ θνρώσας, κατεκάλνφεν αύλαίφ τάς θύρας. [Aristoph. Όρν. 614.] Θύρωμα, Obstructio, quae fit per januam, apponendo januam. Sed pro Ipaa etiam janua, Lys. (634.), Bud. qui alioqui θυρίΐματα vertit Postes ap.«athen. όροφάι et θ., τοίχονς et Θ. conjungentem. In VV. LL. exp. itidem Postes, item θυρώματα τών- θνρών ex (3 Reg. 7, 50.) affertur pro Cardinibus januarum. Α Dem. autem (568.) vocatur et Tabulamentnm ad januas facietidas, Bud. PARS XIV. [pp ] ΘΥΡ 4360 [" Tabulatum, Tabula. Vide Wessel. et Scbweigb. ad Herod. 2, 169." ScW. Mss. " Tabulamentum quodvis, Hei-pd. (1. c.)"e<ro δέ έν τη παστάδι διζάθνρώματα έστηκf έν δέ τοϊσι θνρώμασι ή θήκη i«r/: 'ubi. Tabulamentum significatur in quo mortui loculus ponebatur. Vetus Scriptor ap. Stobaeum hac voce signat Tabulata quibus leges inscript pervulgabantur : Τώί δέ νόμως ονκ οίκήμασι καϊ θυρώμα&ι ένήμεν b&u' Brunck. Mss. " Diod. S. l, , 467. Brunck. Aristoph. 1, 52. Lavcher Herod. 2, 500. Apoll. Dysc. 51. Teuch., Valck.. Phoen. p * Θύραμα, Heyn. Hom. 8, 691." Schaef. Mss.] Άθΰ, ρωτος, ό, ή, Janua ηοη obstructus, Foribus ηοη clausus: Eust. οίκημα. Usurpatur etiam metaph. ut άθνρος. Aristoph. Β. (838.)"Εχοντ' άχάλινον, ακρατές, άθύρωτον στόμα, Habentem effraene, incontinens, janua nulla obstructum os : ita enim legit Suid. h. in 1., admonens tamen esse et aliam scripturam, sc. άπύλωτον pro άθύρωτον: sed eod. sensu et ead. fortna utrumque dicetur; nam πύλη generaliter pro θύρα interdum capitur, estque άπύλωτοε a πνλόω, ut άθνρωτοε a θνρόω, deductum. " 'Αποθνρόω, Excludo " s. Foras ejicio : unde particip. άποθνρούμένος, He- " sychio άποκεκλεισμένος, Exclusus." [" Wessel. ad Herod. 148." Schaif. Mss. * "Μνθυρόω,ρίΜΐιιάο, Cyrill. Hieros. 18." Wakef. Mss.]"* Θνροψ, ώνος, ό, Vestibulum, Soph. El. (328.) p. 97. πρός θν]η$φ έξόδοις: quod periphrastice dictnm puto pro πρός θνρώνι. J. PoII. 1, 8. Είσιόγτων δέ, πρόθνρα καϊ προπύλαια καϊ τόν μέν πνλώνα, καϊ θ. καλονσι. Θύριον, ΕΤ Θνρίδιον, 1ΤΕΜ Θνρϊς, Ostiolum, Aristoph. (0. 26.) Όρ?ς τό θύριον τοϋτο; Probat autem et Eust. hanc scripturam θύριον, cum accentu in antep., sicut λύριον a λύρα scribit. Ατ Θνρίδιον sonat q. d. Ostiolulum. Θνρϊς autem saepe pro Fenestra : ut Plut. etiam interpr. (7, 106.) Δίά τί πύλη ν μίανθνρίδα καλονσι, τήν γάρ φαινέστραν τοντο σημαίνειν. At (279 ) φενεστέλλαν interpr., ηοη φενέστραν, addens πύλην : "Ωστε καί σννεϊναι δοκεϊν αύτψ,τήν τύχην, διά τίνος θυρίδος καταβαίνονσαν είς τό δωμάτιο ν, ό νϋν φενεστέλλαν πύλην καλοϋσι. Apud Athen. e quodam Cantico, 15. άμέρα καϊ ήδη τό φώς διά τάς θνρίδος ονκ έσορής: quod mihi videtur curn illo dicto Persii convenire, jam clarum mane fenestras Intrat. Apud A- ristot. autem θνρίδες τοϋ μέλιτος Gaza vertit Mellitariae cellae. Invenitur hoc nomen θυρίδες redditum -etiam Eores, a Cic. tanquam sc. positum pro θύραι: in Plat. de Rep. 2. (6, 211.) Καί ίδεϊν άλλα τε δή, & μνθολογοϋσι θαυμαστά, καϊ 'ίππον χαλκοϋν κοίλον, θν ρίδας έχοντα, q. 1. cum Cic. interpretatione vide ρ. 10. Lex. Cic. [Vide Θύρα. " Θύριον, Bergl. Alciphr Τ. H. ad Plutum p Θνρϊς, Thom. M Musgr. Iph. T Jacobs. Antb. 7, 34. 8, , ,14. Lucillius 113. Kuster. Aristoph. 16. ad Mcer ad Lucian. 1. p. xxxv. Fischer. Ind. Palaeph. vv. Αιά, Θνρίς." Schaef. Mss. I. q. πτνχϊς, Anecd. Bekkeri p θ. τής πινακίδος. * Θυριδόω, unde * " Άθυρίδωτος, Chrys. in 1 Ερ. ad Cor. Serm. 11. T. 3. p. 309." Boiss. Mss. " Ad Hesycb. 1, n. 27." Dahler. Mss.] [0ι/ρά ω, unde] " Θυράξαι, Hesychio έξω τής θύρας " διατρίφαι, Foris agere." " Θυράγματα; Eid. άφο- " δεύματα, Excrementa." " Θύραζ, Eid. πύργος, χι- " τών." [* " Έπιθυράζω, Basil. Ms. Schol. in Greg. Naz. p. m, 40." Ind. Scap. Oxon.] [* Θυρίζω, unde * Άποθυρίζω, GI.Evalvo. * 'Επιθνρίζω, ad Greg. Cor. 874.] 5Γ Θνρετρον, i. q. θύρα, Janua, Fores : U. B. (415.) πρήσαι δέ πυρός δηιοιο θύρετρα, Fores domus Priami, Cailim. Η. in Apoll. (3.) Καί δήπον τά θύρετρα καλω ποδϊ Φοίβος άράσσει. Utitur h. ν. alioqui poetica Xen. quoque, Κ. Ά. 5, (2, 13.) ρ Καί πολύς ήν ώθισμός άμφϊ τα θ. Sunt tainen qui θύρετρα, Limina, interpretari malint; sed ap. Hom. Schol. exp. θΰρας : quam signif. nomini θύρετρα dat itidem Hes., s. potius τψ θύρεθρα: nam Θύρεθραι cum θρ ab eo exp. θύραι, itidemque Θύρετρα, θύραι: at Θύρετρα cum τρ, sunt θυρώματα: sed suspectae sunt duae illae priores scripturae. Eust. certe θύρετρα ea forma dici scribif, qua τέρετρα. [" Wakef. Herc. F Jacobsv 12 X

41 4361 ΘΥΡ [ρρ ΘΥΡ 4362 Anth. 8, , , 54. ad Lucian. 3, 589 ad Charit ad Callim. 1, 39 " Scliaef. Mss. Θιίρεθρον, Opp^ 'Α. 2, 117 ] Άντιθύρετρος, ψ δ, ή, Vicem januaj praestans: Νοηπ. (Jo. 147, 24.) λίθος, Lapis vicem ostii preebens, qui est vice januae, s. loco ostii, ο $ v άντϊ θυρέτρον. Sed in VV. LL. male scnjftum est άντιθύρετος pro άντιθνρετρος: cum janua non dicatur θνρετον, sed θύρετρον. ΘΥΡΕΟΣ, ό, Janna, ut quidem utitur hoc nomipe Hom., qui saxum cljsudens speluncae ingressunr'θυρεόν appellat, Od. I Αντάρ έπειτ έττέθηκε θνρεον μέγαν ύφόσ άείρας, "Οβριμον. At vero ejus posteri θνρεδν appellarunt Quoddam scuti genus, a magnitudine: παρωνυμονμενον TTJ θύριρ, inquit Eust., itta ro μέγεθος. Athen. 6. Καί παρά Σαυνιτών έέ έμαθον θνρεον χρήσΐν. Apud Eund. 4. Καί οί μέν irovs θ. δπλοφοροΰντες έκ των οπίσω παρεστάσιν. Liv. 8. scribit Romanos antea clypeis usos, deinde postquam facti sunt stipendiarii, scuta pro clypeis fecisse: Idem in 1, 1. primae classi imperatum dicit esse clypeum cum galea, ocreis, lorica ; secundae pro clypeo scutum, et praeter loricam eadem omnia : ubi Dionys. H. {Ant. p. 160.] pro clypeo Ασπίδα dicit, pro scuto θνρεύν. Ea igitur inter clypeum etscutum differentia piitatur fuisse, qupd clypeus rotundus esset, at scutum forniae obloflg&e, majusque clypeo: hinc etiam vocasse Graecos θνρεον, quod forum similitudinem referat, quae longiores quam latiores esse*solent. Turn. j\dvers. 9, 27 [Schleusrier. Lex. in Ν. T. " Thorn. M ad Lucian. 1, 292. Phryn. Ecl Jacobs. Anth. 7, 83." Schaef. Mss. Od. I. 240.] Θυρεοειδής, q. d. Scutiformis, Formam s. Speciem habens scuti θνρεον appellati: χόνδρος, sc. Laryngis cartilago prima et anterior, et quae velut scutum quoddam aliis praeposita est. Nec vero usum modo scuti habet, sed etiam formam. Gorr. Dicitur et άσπιδοειδής. [Schol. II. E. 453.] Θυρεοφόρος, Scutifer, Qui gestat id scuti s. clypei genus, quod θυρεός appellatur. Is, qui de Militaribus Vocabulis scripsit, inter equites άκαταφράκτους ponit τούς θ. et τούς Απλώς δοράτοφόρους. Bud. a Plut. (Crasso 25.) appellari Milites legionarios scribit. [" Diod. S. 2, 497. * Θνρεοφορέω, Polyb. 3, 214. Schw. Θυρεαφόρος, Phryn. Ecl. l6l." Schaef. Mss. Plut. Anton. 45. ve'mil. 19. Polyaen. 4, 6, 17- Arrian. Tact. p. 15.] Θνρεάσπιδες, Scuta, in VV.LL.exEpigr. Sednon videtur stare posse haec expositio. [" Jacobs. Anth. J, 84." Schaef. Mss. * Θνρεόω, Scuto protego, Aqu. Jes. 31, 5. Schleusn. Lex. in V. T.] ΆΘΥΡΩ, Ludo, Lusito, ut pueri quisquilias colligentes humi et construentes, Bud. Idem ap. Herodian. (7, 10, 15.) παιδίον Αθνρον exp. Puer temere ludibundus : a Polit. exp. Puer ludibundus, sine illo adverbio. Cum autem Bud. Αθνρω exposuit, Lusito ut pueri quisque etc. non intellexit, ut opinor, Αθνρειν ad hoc solum genus lusus pertinere; sed quia de pueris lioc facientibus invenit dictum Αθνρειν, ita exposuit. Alioqui enim Αθνρειν de quovis lusus puerilis genere dicitur. Philo, Ώ«παίδες παρ' αίγια- Xols αθνροντες, οΐ φάμμονς γεωλόφους ανιστασι. Ubi videtur Philo ad Hom. comparationem allusisse, ώς δτε τις ψάμαθον παίς κ. τ. λ. et in N fine tertii versus, άθνρων. Vide II. 0. (362.) Sed et generaliter de Quovis Iudente dicitur, non de Puero dnntaxat: et παίζω a Lexicogr. Cjrr. exp. Jam vero dubium nemini esse potest, quin Αθνρον ap. Herodian. leg. sit, ut sit partic. ab Αθνρω: ηοη αθνρον, cum VV. LL., ut adject. sjt nomen. 'Αθνρειν porro vult Eust. ex α priv. esse factum et nomine θύρα, quasi qui Αθύρει privatam janua mentem habeat. At Etym. ait a θνω derivari, Proruo, Prorumpo: quod etymon et Eust. in αθυρμα sequitur, dicens esse παρα το Άγαν θνειν, et additum esse ρ, ut in Άϊδρις pro Άϊδις. Intelligendum est etiam tunc α fore epitaticum. Ego, quin a θύρα derivetur, minime dubito : quae autem sit hujus derivationis ratio, id vero mihi quoque dubium esse fateor; sed suspicor minus longe petitam esse hujus derivationis rationem : ut sc. ideo Αθνρειν sit Ludere, quod extra fores domus atque adeo extra domum potius quam ipsadomo ludi soleat. ["Bebk, Α Anecd. 1, " Boiss.Mss. " Musarum Imag e Jacobs. Anth. 9, 70. Boiss. Philostr Hefn Hom. 7, 65. Act. Traj. 1, 214." Schaef. Mss. Pindl N. 3, 78.] Άθνρενο/ιάι, Ludo, Lusito, i. q. Αθΰρω σκιρτώ, Hes. Saltito, sed ludendo: quod lubenter ex Horat. reddiderim, Exultim ludo. Habetur etdflwροϋσι ap. eund. Hes.: quod estab Αθνρέω. "Αθυρμα Lusus, Ludus, Ludicrum. Proprie Lusus puerilis ut αθνρειν proprie de Ludente puero dicitur. II. 0. Jg63.) de puero loquens, "Οστ' έπεϊ ουν ποιή&ι [ποιή. αθύρματα νηπιέηαιν. Chrys. de Sacerdotio, Πα/- δων τινών Αθύρματα. Idem,Ta παιδία τα μικρά προς τα Αθύρματα κέχηνε καί έπτόηται. Oblectaraenftim Od. Σ. (322.) δίδον δ' άρ αθύρματα θυμφ. Sic videtur sumi et in 1., quem Suid. ex Josepho citat,"ot Jjv τοϋ βασιλέως Άθνρμα, Qui erat regis oblectamentum. Nisi quis malit, Qui erat regis ludicrum; Qui ludicra et jocularia regi proponebat. Idem Suid. Άθυρμα exp. Άγαλμα, Ornamentum, in 1., quem ex Epigr, citat. Eust. Αθύρματα exp. κόσμια in Od. 0. (^5.) Β μνρί' Άγοντες Αθύρματα νηί μελαίνη : vocat autem κόσμια, Ornamenta, Ad ornatum rauliebrem pertinentia, i. e. Mundum muliebrem. Sed notandum est Αθύρματα tamen non signif. Ornamenta, sed appellari ita tanquam Res ludicras. Sic et in 1., quem Suid. citat, Άθνρμα signif. propriam potest retinere, et Oblectamentnm cxponi. [" Musgr. Iph. T Jacobs. Anth. 6, , , , Huschk. Anal Heyn. Hom. 7, 65. Ruhnk. ad Hymn. in Cer. 16. Mitsch Valck. Adoniaz, p Diatr Mcer. 5. ibique not., Thom. M. 17. et n., ad Lucian, l, 291. De spiritu, Villois. ad Long. 28. ad Moer. 179." Schaef. Ms».] 'Αθυρμάτων, dimin., Lucian. (1, 291.) de Cyclope loquens, "Εφερε δέ άθυρμάτιον Άρκτου σκύλακα, Gestabat autem ursi catuluin, oblectamentum suum; Delicias suas. Gall. sermone hoc dimin. nomen aptissime reddi posset Un jouet: ut cum dicimus ironice Vr^iment voilk un beau petit jouet; nam Jouer est Αθύρειν, παίζειν. [Philoxenus Atbensei 643.] C Άθυρονόμος, δ, ή : ώί έτυχε χρώμενος τοϊς νόμάΐτ, Hes., Temere et sinedelectu utens legibus. Existimo vim expressum iri, interpretando, Qui leges ludos suos facit: ut Ludos facere aliquem dicitur a Plauto. Nara quin ex άθύρω et νόμος comp. sit, dubiutn esse non puto : unde et hic post Άθύρω posui, non post "Αθυρος, qnod praecedit Άθύρω. Άνάθυρμα, I. q. άθυρμα, Ludus, Id, quo quis ludit, Eust. Καί 8τι πεσσός τύχης έστίν άνάθυρμα, καί αύτρ άνάκειται. " Ένα- " θύροντες, Ludentes ίη : Hesychio παίζοντες: qui " et έναθύρσας affert pro έμπλέζας." [" Himer. Or. ' 24, 2." Boiss. Mss. * Ώεριαθύρω, ^lian. Η. Α. 1,11.] " ΤΙροαθνροντες, Hesychio προσπαίζοντες : nisi potius " προπαίζοντες scr.: nam in illa signif. dicendum " foret προσαθύροντες, ut infra." "Ώροσαθΰρω, Ludo " cum, s. Colludocum. Meminit Hes., προσαθίιροντα " afterens pro προσπαίζοντα." ["Planudes Ovid. Met.3,685." Boiss.Mss. *Σν>'αθήο«,Μθ8^υ3 2 ).30.] " ΘΥΡΣΟΣ,ό, Tbyrsus, Hesychio ράβδος, κλάδος, et " βακτηρία βασική, Baculus Baccbicus: Suidae non " solum Βακχική ράβδος, sed etiam λαμπάς ήν έβα- " σταζον είς τιμήν τοΰ Διονύσου. Sed est potlus " Hastula frondibus vestita qualem solebant bac- " chantes gestar^ Plut. Alexandro (2.) de Olympi- " ade, Το'ύς ένθουσιασμούς έζάγονσα βαρβαρικώτερον, " οφεις μεγάλους χειροήθεις έφείλκετο τοίς θιάσοις, Οι " πολλάκις έκ τοΰ κιττοϋ κμι τών μυστικών λίκνων πα- " ραναδύόμενοι, καί περιελιττόμενοι τοίς θίρσοις τών " γυναικών κάί τοϊς στεφάνοις, έξέπληττον τους Άνδρας. " Et ap. Athen. (631.) pyrrhichae saltatores έχονσι " θύρσουέ Αντί δοράτων, προί'εντάι δέ έπ' Αλλήλους καί "νάρθηκας, καί λαμπάδας φέρουσιν,,όρχοΰνταί τε τά " περί τόν Διόνυσον, καί τά περί τούς Ινδούς. Ifeni ap. " Suid. ex Epigr. Καί θύρσαυ χλοερδν κωνοφόρον *ά- " μακα. Ubi potius de irondibus dici, videfur, ut " et ap. Athen. (198.) ΤΙροσήρτηντο δέ καϊ στέφανο«" καί ταινίαι καϊ θύρσοι καϊ μίτραι, καϊ τύμπανα. Vir- " gilius quoque θύρσονς vocat mollia folia: Ecl. 5.

42 ΘΥά [ρρ ] " Instituit Daphnis tkiasos inducerebaccho, Et fo- «liis lentas intexere mollibus hastas. Vocat et tbyrsos, Ma. 7. eteuim molles tibi sumere thyrsos: " Te lustrare choros. <Poetae metaplasmo generis " dicunt ΕΤ Θύρσα pro θύρσοι, ut δεσμά, ζυγά, et " similia. Apud Suid". ex Epigr. Πανί Βίτων χίμαρον, " νυμφαίε ρόδα, θύρσα Αυαίω, Τ ρισσόν ύπ' εύπετάλο'ε " δώρον έθηκε φόβαιε." [" Jacobs. Anth. 6, , Aristoph. Fr.,258. Pierson. Veris. 233'. flgen. ad Hymn Ernest. ad Batrach. p.'4i8. Musgr. Bacch θύρσα, Philipp. 57. Jacobs. Antb. 9, , 305. Θύρσον, Valck. Adoniaz. p * Θυρσαυχήε, *Θυρσαχθήε, *Θνρσεγχήε, Ruhnk. ΕΡ. Cr. 279 " Schaef. Mss.] " INDE Θυρ- " σοειδής,thyrsi,speciemgereus. Reperitur ETIAM, " Θρρσολόχοε in Procli Sphaera, sub fin,, θυρσολόχοε " tv κρατεί ό Κένταυρος, ubi nonnulli interpr. Ha- "stam, alii Graecum vocabulum retinent. Germanici " ps. Enarrator thyrsum vocat, dicens centaururn " Tn thyrso tres habere stellas:" [leg. * Θυρσόλογχοε, ut ap, Athen Strabon. 1. p. 37. * Θυρσομανήε, Eur. Phoen. 798.] " Θυρσοπλήγεε, Thyrsis percussi, h. e. Insanientes in Bacchicis orgiis, Hes." [Sic Lucret. 1, 923. Percussit thyrso laudts spes magna meumcor. *Θυρσοτινάκτηε, Orph. Hymn.Tpterijp. 4.] " Θυρσοφόροε, Thyrsifer, Thyrsum gestans, Epigr. '/ et Athen " [Eur. Cycl. 64. " Jacobs. Exerc. 2, 147 * Θνρσοψορέω, ad Diod. S. 1, 248. Brabck. Bacch. 549." Schaef. Mss.] " Θυρσοφορία, " Thyrsi gestatio," [Plut. 8,670. *Θυρσοχαρήε, Anal. k, 517-,*"Aθυρσοε, Eur. Or , * Αίθυρσοε, Scfoef. ad Dionys. H. de Comp. Verb Τό δ., Epigr. Agathiae 31. * " 'Ένθυρσοε, Musgr. Bacch " Schaef. Mss. * Παρένθυρσοε, Theodorus ap. Longin. 3, 5. * Ενθυρσοε, Eur. Bacch Nonn. D. 13, 328. * Κακόθνρσοε, Schol. Eur. Or *Φιλόθυρσοε, Orph. H. in Silen. 11. * "θύρσων, Diosc. Notha " Boiss. Mss. *Θνρσάριον, Ferula bacchantiuni, Plut. 8, 424. * " Θνρσόω, ad Diod. S. 1, 234. * Θυρσάζω, Valck. Adoniaz. p Koen. ad Greg. Cor. 79. Θυρσάδδω, Valck. ad Rov. 75. Brunck. Aristoph. 1, " Schief. Mss. Θύρσαδδωαν, Laconice pro θυρσαζουσών, Aristoph. Λ * "Θνρσίτηε, Ocimoides, Diosc: Notha464. * Θυρσίνη, Orobanche,446."Boiss.Mss.] ΘΥΩ, Macto, Sacrifico, ab Ηοπα. tamen aliter accipi, veterum opinione, docebo postea, Aristot. Eth. 5. Η τό αίγα θύειν, άλλά μή δύο πρόβατα. Sic θύειν βοϋν, Plut. κριό ν, Paus.: (Att..26, 6.) Αιόε εστι βωμόε'ύπάτον, ϊνθα εμφνχον θνουσιν ούδέν. Et θ. ϊερεία, Thuc. (1, 126.) et Xen. (Κ. Ά. 6, 1, 2.) Iuterdum vero et θυσίαε. In VV. LL. e Xen. (Άττ. 1, 3, 3.) θνσίαε θύων μικράε, Parvas bostias offerens; Plato.Epist. 7. Θϋσαι θ ν σίαν τινά δεχήμερον, Sacra deceiti dierum facere. Ceterum his omnibus in 11. subauditur dat. θεοίε, θεψ: qui interdum quidem solus additur, saepius vero omittitur, ac θύειν sine adjectione ponitur. Atben. J, Θύειν τοίεθεοίε'τονε Βοιωτονε. Idem, Οί δέ νϋν προσποιούμενοι θεοϊε θύειν, καί σνγκαλοΰντεε έπϊ τήν θνσίαν τούε φίλονε. Sic Κρόνψ, τψ Άπόλλώνι, ταίε Χάρισι θύειν, quod Proverbiale est, ap. Plut. At sine adjectione positum, ut in his 11. Xen. Έλλ. 3, (4, 3.) Αύτόε δέ έβανλήθη έλθόιν θϋσαι εν Ανλίδι, -ένθα περ ο Αγαμέμνων^οτ estροίαν έπλει, 'έθνετο. Lucian. (2, 380.) "Οτι οντε θύων ύφθηπώποτε. Plut. Alex. Ό δέ, θύων μέν <έτύγχανεν, άφειε δέ τήν θνσίαν έβάδιζεν. Θύειν interdum etiam accus. habet, ηόη quidem Id significantem, quod sacrificatur, sed Id, proptet quod fit sacrilicium : ut θύειν γάμου ε a Plut. (Pomp. 55.)pro Nuptias festas sacrificiis agere, vel pro θ. διά τούε γάμονε, Bud.: qui affert etiam ex Aristoph. Ίππ. (656.) ΕΙαγγέλια θύειν έκατόν βοϋε rtj θεψ, ubi observandusestduplexaccus., iteni θύειν διαβατήρια e Plut. (LuitUlo 24.) quod vertit, Pro transitu sacrificare. j Θύομαι pass., interdum quidem pass. itidem signif., unde τεθνμένα ιερά, Xen. Ελλ.; 3, (4, 4.) et έτύθην, (1 Cor. 5,7 ) interdum vero pro act. θύειν, ut in 1. Xen. paulo ante c. ex Έλλ. β.; sed aliquando dicitur et de saprificantibus, ut ΘΥΩ 4364 Α aruspices consulant: quod ex Arriano docet Bud quem vide. Homero veteres putariint 110η signif. usquam Mactare,, sed τό θυμιάσαι: Eust in Od. H. (446.) T H pa, καϊ άργματα θ ν σε ΘεοΊε αίειγενέτησι. " Έτύθη, Mactatus est, έσφάγη, Hes." [Thom. Μ Musgr. ΕΙ Iph Α Iph. Τ Herc. F Wakef S. Cr. 1, 27. Stanl. Eum ad Diod. S. Γ, Brunck. Apoll. Rh. 118, ad Lucian. 2, 53. Heyn. Hom. 4, 680. '5, , 296. ad Timaii Lex Graev. Lectt. Hes Ruhnk. Ep. Cr. 51. Valck. ad Rov. 79. Phcen. p ad' Moer Segaar. Epist. ad Valck. 28. Ammon , PIaco, Wakef. S. Cr. 3, 82: Epulor, Casaub. ad Athen. 27- Macto, 36. Herod Adoleo, Theocr. 2,33. Pro θυμιάσαι, Heringa Obss Ab έναγ'ιζω diversum, Koen. ad Greg. Cor ad Diod. S. 1, Pro πίνειν, Aristoph. Fr De quant., Brunck. 3, 91. Monthly Rev. Aug p. 432.Θ. είε, ad Lucian. 1, 423. γάμονε, τά Β γαμήλια, ad Charit Verh. ad Anton. Lib. 7. Villois. ad Long ad Diod. S. 2, 574. γενέθλιον, Phryn. Ecl. 39. Kuster. Aristoph. 13. άγωνα, Boiss. Philostr Ύέθνκα, Brunck. Aristoph. 1, 69. Teθυται, Boiss. Philostr ΎυθησΨμενοε, Mactandus, Longus 12. 'Ετύθην, έθύθην, Matth. ad Epist. Paul. ad Cor. p. 40. Θυθέντων, Wessel. ad Diod. S. 1, 317. Med., Kuster. V. M Schneid. Anab. 58. ad Herod/ O8. Cum inf., Xen. Κ.'A. 7, 2, 17. Schneid. p Θύεσθαι περί τινοε, Plut. Alex. ρ Schm. *Θντέον, ad Lucian. 2, 53." Schaef. Mss.] Θύμα, Victima, Hostia, Ulud ipsbm, quod sacrificatur, immolatur, Posidippus ap. Athen. (377 ) Αιακό νοΰμεν νϋν γάμουε' τό θϋμα, βοϋε' Ό διδόνε έπιφάνηε. Philo V. Μ. 3. Καί τψ θ. χρήσθωσαν ώε έκεϊνοι, νόμψ καϊ τρόπω παραπλησίψ, Eademque lege et ritu, quo priores, hostiis utuntor. Isocr. ad Nic. (6.) Ήγοϋ δέ τοϋτο είναι θ. κάλλιστον, καϊ θεραπείαν μεγίστην, έάν ώε βέλτιστον και δικαιότατον σεαυτόν παρέχψ. Epigr. Φοίβω θϋμα καϊ Άρτέμιδι. Et c metapb. ap. Herodian. 2, (13, 10.) de militibus praetorianis, Ώρόκεισθε ήδη θύματα τήε ήμετέραε έζονσίαε, Victimae hie statis obnoxiae nostro imperio. Θύματα dicebatur etiam Pistorium opus, s. Placentae, quod ad animalium formam effictum diis offerebatur. Sic exp. Schol. Tbucyd. J, (126.) de festo Jovis Μειλίχιου, quod Αιάσια appellant, έν rj πανδημεϊ θύουσι πολλοί, ονχ Ιερεϊα, άλλά θ. έπιχώρια, Ιη quibus rem divinam faciunt ηοη victimis, sed libamentis s. placentulis, uiore patrio. Apud Soph. El. (634 ) sunt etiam θ. πάγκαρπα, Fruges omnis generis, quae diis offerebantur: Έπαιρε δή συ θύμαθ', ή παροϋσά μοι, Πάγκαρπ' άνακτι τψδ', Schol. lbi exp. θυμιάματα : at malim άπαρχάε, quod Hes. habet. Vide in Θυσία 1. ex Arietot. Eth. Θύματα, Gal. ap. Hippocr. exp. θυμιάματα, Suffimenta. ["Ad Charit Musgr. Iph. T Ion Med Wakef. Trach Lentul. Gaetul. 5. Valck. Adoniaz. p Toup. Emendd. 1, 53. Opusc. 1, 582. Koen. Praef. ad Greg. Cor. 22. Moer et n., ad Timsei Lex.» 143. Conf. c. δώμα, Porson. Med. p. 76." Schref. Mss.] Θυμάτων, Parva hostia, Victima exigua. Pro ρυο Θυμήτων, Suid., metri causa α in η mutato : exp. autem τό μικρόν θϋμα καϊ εύτελέε. [* " Θυματικόε, Schol. iescb. Pr. 495." Wakef. Mss.] Θύσιμοε, ό, ή, [η, ον,] Qui sacrificari potest, solet, Qui hostise loco offerri diis potest, Plut. (8, 909.) 'Ιχθύων δέ θ. ονδεϊε, ούδέ ιερενσιμόε έστι: de Def. Orac. Δεϊ γάρ τό θ. τψ τε σώματι καϊ τή φνχή καθαρόν είναι καϊάσινέε καϊ άδιάφθορον, Vietimam enim sacro aptam, oportet esse et animo et corpore puram, integram, incontaminatam. - [* " Θυσείω, Herodian. Epimer. 249." Boiss. Mss.] Θυσία, Sacrificium, Sacrificatio, Ipsa actio sacrificandi, Solemnitas, quae est in re divina facienda: interdum vero et F^riae, quibus sacra fiunt. Cic. vertit Rem divinam, Lex. Cic. Lucian. (1, 536.) loquens de ipsa hostia, Φονεύουσιν έν όφθαλμόίε τοϋ Θεοϋ γοερόν τι μνκώμενον, καϊ, ώε τό ε'ικόε, ενφημοϋν, καϊ ήμίφωνον ήδη τή θνσίφ έπανχοϋν, Aristot. Eth. 8, 9 Αί γάρ

43 4365 ΘΥΩ [ρρ J θυα 4366 άρχαϊαι θ. καί σύνοδοι φαίνονται γινεσθαι μετά τάς τών A ficandum, simpl. Quod sacrificatur, Sacrifieium 05. καρπών συγκομιδάς, οίον άπαρχαί. Dicitur etiam θ. μα, Eur. (Iph. T. 243.) Θντήριον subatantive Ara τοιεϊσθαι, ποιεϊν, Plut. (Thes.,36.) Cui respondet Cie. ap. Arat. vertit, i. q. θυσιαστήριου. ' Lat. phrasis Facere sacrificium. Pro eod. Plato dicit θΰσαι θ. Sic Herodian. 2, (3, 25.) 'Υπέρ rf/s βασιλείας θ. τέλέσας. Et ap. Lucian. Θ. και έορταϊ τψ καινψ τούτω θεω έπετελοΰντο. Herodian. 8, (3, 5.) Σπονδαϊς δέ μάλλον και θ. σχολάζειν ή φόνοις, Sacris faciendis vacare. Philo V. Μ. 1,, Μετασχεϊν τών αύτών σπονδών τε και θ., Libaiuentorum eorundem et sacrorum participem esse. Sunt et θ. έτησίαι,' Sacrificia annua, Tliuc. δημοτελεϊς, Piut. (fiuma 2.) Publica sacrificia, Publicse feriae, quibus sacra fiunt. Interdum conjungitur cum aliis eod. pertinentibus: εΰχαϊ καί θ., Thuc. (8, 70.) σπονδαϊ καί θ., Philo et Herod. θ. καϊ σύνοδοι, Aristot. Ιερά και θ. και θέατρα, Plut. θ. καϊ πομπαϊ καϊ θέαι, θ. καϊ τελεταϊ, θ. καϊ. δημόσια δείπνα, Idem: θυσία ι καί κρεωνομίαι, Athen. Nonnunquam ponitur pro θϋμα, Victima, Hostia, Lucian. (1, 535.) Τϊροσάγουσι ras θυσίας' βοϋν μέν άροτήρα δ γεωργός, άρνα δέ ό ποιμήν. Plut. (7, 204.) Τω Ποσειδώνι θυσίαν άγουσι τούς καλουμένους θιάσους. Vide Θεωρία. [" Thom. Μ Markl. Iph. ρ Musgr. Hel ad Diod.. 1,246. 2, 410. ad Herod Conf. c. ούσία, Kdster. Aristoph Valck. Phoen. p Koen. ad Greg. Cor ad Diod. S. l, Θ. άγειν, Anton. Lib Verh., Bast. Lettre 164. ποίεϊσθαι, ad Herod. 700." Schaef. Mss. * Θυσιοπάρεδρος, Athanas. 2, 388. * Ύεκνοθυσία, 2, 24.] Θυσιάζω,Sacrifico, Immolo, Straton ap. Athen. (382.) Μήλα θυσιάζεις άρα; Ibid. θύω βονν: quae idem significant. [" Diod. S. 1, 249-2, 6*02. Τ. H. ad Plutum p Lucian. 1, 797." Schaef. Mss.] "Θυριάζω, pro Sacrifico, affertur ex 4Reg. " 22. perperam: ea enitn signif. θυσιάζω dicitur." Θυσίασμα, Hostia, Victima, Id quod sacrificatur, i. q. θύμα. [LXX. Exod. 29, 18. * " Θυσιαστέον, ''' Theod. Prodr. 325." JElberling. Mss. *Θυσιαστήρ, unde] Θυσιαστί'ιριον, Altare, Locus ubi sacrificatur Deo, aut sacrificanda asservantur, Philo V. M. 3. Τόν δ' έν ύπαίθρω βωμό ν ε'ίωθε καλεϊν θ., ώ σαν ε ι τηρητικόν καί φυλακτικόν οντα θυσιών. Dicitur et θυτήριόν. [" Greg. Naz. Ερ. 43. ubi perperam θυσιαστερίοις." Strong. Mss. LXX.,2 Paralip. 14,5. Exod. 27, 3. SchoJ. Pind. Π. 2. ap. Ernest. Calliin. p sed ap. Heyn. Pind. 2, 505. legitur χαριστήριον. * Πολvθuσίασros,Hesycb * Έκθυσιάζω, Orac. Sibyll. 5. ρ. 618.] " Ένθυσίαζω, Sacrifico in." [Schneidero auctoritate destitui videtur. * " Έπιθυσιάζω, Thom. M. 446; Dioriys. Η. 1, 82." Schaef. Mss. Sophron ap. Etym. Μ. ν. Θαυμάζω, Φέρε τό θαύμακτρον καπιθυσιώμες. * " Σννθυσιάζω, Diod. S. 288." Wakef. Mss.] " Θύστα, Hesychio est θυσία, Sacrificium." Θύτης, Sacrificus, Victimator, Popa, Aruspex, Herodian. 4, (12, 6.) Μάγουι καί άστρονόμους τε καϊ' θύτας μετεπέμπετο, Magos, Astrologos, Aruspices. Sues quoque θύτάι dicti sunt a sacrifico usu, VV. LL. Θυτικός, Sacrificus, Ad sacrificia, Ad aruspices pertinens, Aruspicinus: θυπκή sub. τέχνη, Aruspicina ars, Aruspicum disciplina, Herodian. 8, (3, 17.) Περί θ. τε καϊ ήπατοσκοπίαν έμπειρων. Item θυπκή, Scientia faciendi rem divinam, Athen. (659.) Θ. ήσαν έμπειροι οί πάλαίτεροι μάγειροι. Pro quo paulo post, μάγειροι θυσιών έμπειροι. [*Μηλοθύτης, Eur. Alc Iph. Τ * Μοσχοθύτης, Gl. Victimarius. * Μοσχοθυτέω, Theod. Prodr. 329." Elberlipg. Mss. * αενοθυτέω, Strabo 7. p Eust. in Dionys. P. 146.] Φιλοθύτηί, Rei divinae faciendae studiosus, Qui studiose sacrificat, Aristoph. Σφ. (82.) Είναι φ. αύτόν, ή φιλόξενον, Schol. φιλοθύτας esse ait δεισιδαίμονάς, Qui deoruni uietu studiose sacrificant, existimantes se ea ratione deorum iratn avertere posse. In bonarn partem accipitur ap. Plut. (8, 497 ) 'Ο δ' ευσεβής καϊ φ. διηγηματικός ονείρων, καί οσα χρησάμένος ή φήμαις, ή ίεροϊς, η θεών ευμενείς, κατώρθωσεν. [* " Θυτεϊον, Locus Delphis, ieschin παρά τό θύειν, quasl Macellum dicas, aut Victiraariura, Wolf." Seager. Mss.] «Θυτήρ, ήρος, ό, Sacriticus, i. q. θύτης, Soph. Trach. [ l ] Θυτήριος, Aptus ad sacrificanduin, i, q. θύσιμος. Et lieutr. θυτήριον, Aptum ad sacri- "Αθντος, δ, ή, Νόη sacrificatus, iinmolatus,. Athen, (179.) Παρά δ' Έπικούρψ ού σπονδή, ούκ άπαρχήθεοϊτ, άλλ', ΰσπερ Σιμωνίδης έφη περϊ τής άκοσμου γυναικός "Αθυτα δ' ιερα πολλάκις κατεσθίει, Sacra haud sacrificata persaepe comedit. Et ap. Suid. Damascius Άθύτου δέ ούκ ήνέσχετο μεταλαβεϊν. Apud Eund. Γήμας άθ. τε και άγαμους γάμους, Nuptias sine sacrificio celebrans, in quibus res divina non tiebat. "Α. ιερά, Exta tristia, quibus ορρ. τα καλά. Bud! ex jeschine (72.) 0& τό τελευταϊον ά. καί άκαλλκ ρήτων τών Ιερών 'όντων, έζέπεμψε τούς στρατιώτακ έιλ τόν πρόδηλον κίνδννον, Contra auspicia. Θυσία α. Contra receptum morem et ritum sacrorum factum sacrificium, Quod pro sacrificio haberi non debet$ Philo V. M. 3. Θυσίας ά. άνήγαγον, καϊ χοραίφ άχορεύτους ΐστασαν, Sacra nefanda peragebant. Apud eund. Philoti. eod."a. θυσίαι, καϊ άνίεροι ίεροϋργίαΐ) Β καί εύχαϊ παλίμφημοι παντελή φθοράν ένδεχόμφναι, Turnebo Polluta sacra sunt. In bonam partem autent ap. Greg. Naz., Τό μέγα καϊ ά. ίερεϊον, ϊν' ούτως εϊπ») Ingens et insacrabile, ut ita dicam. ApudPiat. de LL. 8. p "Αθυτα δέ πάλλακών σπέρματα, καϊ νόθα, dicitur quasi άπευκτά, ut sibi videri annotat Bud. Qui rem divinam non fecit, Qui non sacrificavit, Xen. Έλλ. 3,(2, 16.)"ίΙστε &. άπήλθεν, ροίΐeaqiram sc. eum ab Agide missura θΰσαι τψ Δά κατά μαντείαν τινά, έκώλυον οί Ή λείοι μή προσεύχεσθαι νίκην πολέμου, Abiit re divina ηοη facta. [' Eurt Hipp ad Lucian. 1, 397. ad Diod. S. 1, 98. Wessel. adl Herod "Αθυτα ιερά κατεσθίειν, CV saub. ad Athen. p. 35. Brunck. ad Poet. Gnom. p. 312." Schaef. Mss. *"Αθυστος, Anal. 1, 126. " Siraonid. de Mul. ap. Stob. Serm. * 'Αθύτως, Andr. Cr " Kall. Mss. * Ευθυτος, Athen ex emend. Jacobsii; vuigo Iegitur εύθύ τοϋ ρόφόυ. *Κα ι - κόθντος, Porphyr. Abstin. 2, 7 ] ΚαλλίθυΓΟί, Auspicatus, Bonis auspiciis aut Rite sacrificatus, i. q. C καλλιέρητος, Eur. βωμών, Altarium victimis splendidorum, In quibus pulcra s. splendida sacra fiunt. Nisi forte quis malit, In quibus sacra rite peraguntur. [* Καλλιθι/Γέω, Anal. 2, 224.] Νεόθυτ-οί, Nuper sacrificatus, Recens immolatus. Πάνθυτος, Sacra» tissimus, Omni veneratione prosequendus, * πάνσεπτος, Schol. Soph. Aj. (711.) θεών δ' αυ Πάνθυτά θέσμι' έζήνυσ', εύνομίφ Σέβων μεγίστη ΤΙολύθνίος, Victimis abundans, Eur. (Iph. Α. 185.) άλσος, Nemus, ubi multa fiunt sacriticia, Crebris suffitiodibja; halans. [* Φιλόθυτ-οϊ, ^E-sch. S. c. Th. 187 ] Θυστάς, άδος, ή, Sacrifica, Sacrificalis, Soph. An. tig. (1019.) K^r* ού δέχονται θυστάδας λιτάς έτι Θεοί παρ' ήμών, ούδέ μηρίων φλόγα, Sacrificas preces, Cum sacrificiis factas. -j Θύσθλα, τά, Liba, Virgae, Thyrsi, quales gesta+ bant Bacclii sacerdotes, τελεσηκαί θυσίαι, ή ράβ&ΰΐ τινές ή κλάδοι όποιοι οί θύρροι, Διονυσιακά φορήμ&μ, Eust. II. Ζ. (133.) de Bacchis Lycurgura perseqtien^ tem fugientibus, αί δ' άμα πάσαι Θύσθλα χάμαϊκατέ- D χει/αν, ύπ' άνδροφόνοιο Λυκούργου Θεινόμεναί βο\ιί πλήγι, Plut. (7, 954;) Ούκ Άσκραίψι ΔΛ Λυύίωνκαρ* πών άπαρχάς φέροντες, ούδέ Διονύσψ βεβακχευμένον θύσθλον ίεραϊς νυ ί καί κοινοϊς όργιάζοντες' κώμοις. Άποθνω, Polluceo, Ιη sacrificia absumo, Χ«π. Έλλ. 4, (3, 14.) Κ^ί 'Αγησίλαος μέν ές Δελφούς άφι* κόμένος, δεκάτην τών έκ τής λείας τψ θεψ άπέθυσι. Sic Plut. Sylla, Τήν δεκάτην άποθΰσαι τψ Ήρακλεϊ: Crasso (2.) Άποθύσας μέν τψ Ήρακλεϊ τήν δεκάτην, καϊ τόν δήμον έστιάρας. Item generaliter pro Dico, Consecro. At Synes. hic, Καί άποθύσαντες ύμνους τψ Θεψ χαριστηρίους, ώσπερ είώθειμεν, Videtur voluiss» usurpare pro OfFerre tanquam sacrificium. [" Jacobs. Anth. 8, 122. ad Dionys. Η. 1, 62. 2, 748. ad Diod. S. 1, ad Cbarit Cattier. Gazoph. 69. Toup. Opusc. lf6504. Valck. Anim. ad Aramon. 48. Bergler. ad Alciphr Herod. 489." Schaef. Mss. * " Διαθύομαι, Athao. 2, 539.' Kall. Mss.] Έκθύω, Perdo, et quasi macto, άπόλλνμι, Eur. Or. (188.) Έξέθυσ' δ Φοϊβο^ ήμάς, Μέλεο» άπόφονον αίμα δονς Πατροφόνου ματρός, Perdidit 110» ad

44 σομ' ίπέρ θνέων καϊ δαίμονος, Rogo te per ipsa sacra, quje facis, et per deum illum", cui illa facis. Suf [ρρ ] ΘΥίί 4363 Phcebus, qui parricidae matris nefarium sanguincm Α fimentum, θυμίαμα, Β. Ζ. (269.) πρός νηόν Άθηναίης nobis permiserit Έκθΰομαι, Placo, Expio, ut, Ό άγελαίης "Ερχεο συν θυέεσσιν, άολλίσσασα γεραιάς, δείνα έξεθύσατο τόν φθόνον, i. e. ώϊ οία διά τίνος θυσίας ίλεώσατο, Eust. Sic Suid. quoque έκθύσασθαι λοτε δή σπονδήσι θΰεσσί τε ίλάσκεσθαι. Apud Ηϊρ- Hesiod. Έ. (1, 335.) έπϊ δ' άγλαά μηρία καίειν,άλ exp. έξιλεώσασθαι, έκμειλίζασθαι : itidem Hes. [Herod; 6, 91 et nott.] Έκθνσασθαι, Vaticinari quasi Suffimenta, Odoramenta. [" Wakef. Eum pocr. quoque θύη Gal. exp. θυμιάματα, άρώματα, inspectis extis. Apud Suid. Ο'ίγε μάντεις έζεθνσαντο Stanl. ibid. Jacobs. Antb. 7, ,96. 11, ώς ήκιστα ον οσιον τοϋτο : i. e. έμαντεύσαντβ, ut ipse 91. Heyn. Hom. 5, 249^ 641. Thoin. M ad Suid. declarat. Fortassis tamen commodius expone- ' retur Expjarunt, έζίλεώσαντο. [" Έκθΰομαι, ad Thotri-. M. 58. Valck. Diatr. 42. ad Herod Plut. Alex. Charit Gesner. Ind. in Orph. ν. Θυέεσσι, Villebr. ad Athen. 1, 482. Paris., ad Od. O.' 26l. Graev. Lectt. Hes ad Diod. S. 1, 368. Casaub! p S'chm." Schaef. Mss. *'Έκθνσις, Schol. Soph. Athen. l, 35." Schaef. Mss. * " Θνοσκινέω, ad Hesych. (Ed. C Expiatio, Plut. Mario 28. * Έκθυσία, 1, n. 22." Dahler. Mss. ^Escb. Ag. 86. Sacrum piaculare, Zosimus 2, 1. 6.] Έκθύσιμος, ό, " Θνοσκινείς Edd. omnes praeter Turnebianam et ή, Expiandus, VV. LL. [Plut. 8, 58.] " Άνέκθυτον Colonianam, ubi θυοσκείς, quod Benlleio probatum V μίασμα, Inexpiabile scelus, Bud." [" Var. lect. fuisse ait Butlerus. Et sic quidem Vessius, Auratus Phorrtut. 15." Wakef. Mss.] " Δυσέκθντα σημεία καϊ - et Stanleius in Curis posterioribus. Hesych. θυοσκείν Ιεροίς παρέχεσθαι, rj θεοίς: ubi forsan leg., '^πονηρά, Plut. (Crasso 18.) pro Tristia exta, i. e. Αθντα καϊ άκαλλιέρητα. Bud:" [* Έπ-έκθΰομαι, Arrian. Epict. 2, 7,9 * Ένθύω, unde ένθυσαμένων, ιερά π. τοϊς θ. θυοσκέω, Suffio, compositum fuisse credo e θΰος et antiquo verbo κέω, Uro, unde έκηα. Phavorinus ex Eust., Θνόσκοος, ό τά θύη κέων, άπό Zosini. 2, 12.] Έπιθνω, Super s. Post alium sacri- Β τοϋ κέω, διά τοϋ ε ψιλοϋ γραφομένον." Blomf.] θυοσ- fico, simpl. Sacrifico, Imtnolo, Epigr. Αίχμητάνδ' έπέθυσεν άλέκτορα. Et voce med. ap. Plut. Galba (14.) Νέρωνι Γάλβαν έπιθυσώμεθα, Neroni Galbam sacrificabimus. [" Heyn. Hom. 5, , 454. Thom. M ad C&arit Jacobs. Anth. 8, 122. ad Diod. S. 1, , 302. ad Lfvium 1. p. 43. Dionys. Η. 1, ad Timaei Lex Toup. Opusc. 1,504. Valck.Anim, ad Ammon. 48. Wakef. S. Gr. 1, 103. ad Od. Π Bgen. ad Hymn ad Hom. 5, 59 Thus in aram impono, ad Diod. S. 2, 525. Macto post, Plut. Galba 14." Schaef: Mss.] Καταθύω, Sacrifico, Immolo, Macto, Herodiau. 4, (8, 20.) Εis τόν νεών άνελθών παλλάς έϋατύμβας κατέθνσε, Lucian>(2, 380.) Έμέ μέν όρών- && έστεφανωμένον, νμεϊς ήδη κάμέ καταθΰσατε : (1, 861.) 'Θ δ' ούν'μισθός τής ιάσεωε 'έτι καϊ νϋν άποδίδοται αΰτφ, λευκός ίππος καταθυόμενος. - Καταθύομαι, Fascino, Incanto, καταγοητεύω, Theocr. 2, (3.) Ώς τόν έμοϊ βαρνν εζντα φίλο ν καταθύσομαι άνδρα. Εί (159 ) Νΰν μέν τοίς φίλτροις καταθΰσομαι. ταθύσασθαι, Vaticiriari, μαντεύσασθαι, Hes. [" Verh. ad Auton. Lib Wakef. S. Cr. 3, 82. ad Diod. S. 1,^67. Herod Flecto sacris magicis, Valck. Κα- c ad Theocr. 2, " Schaef. Mss. * " Έτηκαταθνω, Const. Manass. Chron. p. 41." Boiss. Mss. * Περιθύω, Plut. 6, 643. " Operose, Frequenter, Sumtuose, sacrifico, Chrys. in Ep. ad Gal. 3, 733." Seager. Mss.] Προθΰω, Ante sacrifico. Et in pass. pro eod. Plut. de Def. Orac. Οΰδέ γε προθνόμενοι καϊ καταστέφοντες ίερεϊα καϊ κατασπένδοντες, Neque vero ante sacrificando, neque infulis vittisque victimas coronando, neque libamentis mactando: Lyeurgo (21.) Τίροεθύετο ταίς Μοΰσαις, Sacra Musis ante persolvebat. Sacrifico pro, Greg. Encom. Macc. 'Ααρών τον λαοϋ πρ. καϊ προευχόμένος, Sacrificans pro populo et vota faciens. [" Musgr. Ι (818.) Ruhnk. ad Schol. Plat., Paus Τ. H. ad Piutump Bast Lettre 136. ad Charit. 6Ό2. Kuster. Aristoph Toup. Opusc, 1, 37. Plut. Mor. 1, 888. Bergler. Alciphr. 359 " Schaef. Mss.] d Πρόθυμα, q. d. Sacrificii praeludium, Quod sacrificio ipsi pramittitur, Libum προκάταργμα, ή τό πρό τής θυσίας γινόμενον θυμίαμα, rj πλακοΰντιον, Schol. Arittopb. Πλ. (66ο.) exp. βωμω πόπανα καϊ προθνματα Καθωσιώθη. Et πρ. καϊ προκατ&ργμάτα ποιεϊσθαι, Hostiam et sacrifieium libare: quod fiebat, antequam hostia feriretur. Bud. [Libamina prima, Virg.. ien. 6, 245. * Πρόθυσις, 4Paus. 5, 13.] Σννθύω, Una saerifico, sacra facio, Dem. (300.) Ιννέθυε καϊ συνευφραίνετο τοις πολλοίς, ieschin. (61.) Και περιάγων τόν στρατηγόν έπϊ τής νεώς, και συααιτών καϊ σ. και συ- *κ%νδων. [" Ad Timaei Lex * Σννθύτης, Heyn. ad Apollod Mcer et n. Vide me ad Epist. Socr. p Orell." Schaef. Mss.].νΘΰοί, τό, Victima, Hostia, τό θυόμενον, e quibusdarn afltiquis Eust. Sacrificium, θυσία, Idem in Od. 0. (260.) έπεί σε θύοντα κιχάνω τφδ' ένϊ χώρψ, Αίσ- κόος, ό, ή, Aruspex, μάντις ό διά σπλάγχνων τό μέλλον δηλών, ύ δι' έμπύρων ιερών τά σημαινόμενα νοών, Hes. sequendo : ut sit a θύος et κοέω, b. e. νοέω: vel Sacrificus, θύτης, Qui sacra flammis adolet, accelsdit, a θύος et κέω, i. e. καίω, Eust. II. Ω. (221.) οΐ μάντιές είσι, θυοσκόοί, ή ίερήες, ubi Eust. μάντεις tradit esse genus, at θυοσκόοί et ίερήες ejus species: ac θυοσκόους esse secundum antiquos τονς διά τών έπιθνμιωμένων μαντευομένους, h. e. έμπνρομάντεις, λιβανομάντεις : at ιερείς, τούς διά σπλάγχνων, Aruspices. ~Od. Φ. (144.) άνίστατο Οϊνοπος υιός Ό [Os] σφι θνοσκόος ήε [ewe,] Qui sacrificus ipsorum erat, rem divinam eis faciebat. [" Brunck. Anal, 2, 302. Visconti Iscr. Triop. p. 76. ad Timaei Lex. 93. Musgr. Bacch Jacobs. Anth. 9, 386. ad Dionys. H. 1, 79- Heyn. Hom. 4, 33. 8, 634." Schaef. Mss.] " Θυσκόος, affertur pro Sacerdos, Vates: " qui alioqui θνοσκόος. Syncope igitur erit, ut et " iu ΝΟΜ. Θνσπολίαι, quod Hes. exp. θυηπολίαι." [Θουοσκόος, Schol. Aristoph. Λ. 205.] Ουηκόος, pro eod. θυηκόοι, ιερείς, Hes. Q. v. a θύος fit ut θυηπόλος. [* Θυοσκοέω, Hes. Lobeck. Phryn» 525.] Θυοδόκος, Suffimentorum receptor: βωμοί, οί τά θυμιάματα δεχόμενοι, Hes. Et neutr. θνυδόκον sub» άγγεϊον, Vas ad recipienda suffimenta, Suffimentorum receptaculum. [" Ad Moer Wakef. Ion Musgr " Schasf. Mss.] Θνοσκόπ ος, Aruspex, Qui ex inspectione bostiae viscerum futura praedicit, ό διά σπλάγχνων ή θυμάτων μαντευόμενος, Hes. [" Heyn. Hom. 8, 635." Scliaef. Mss.] Ουηπύλος, Qui circa sacra aut suftumigia facienda versatur. Ab J. Poll. ponitur sub titulo τών θεούς θεραπενόντων, sed poet. esse dicit. Apud Suid. est etiatn fem. θνηπόλαι. [" Markl. Ipb. p Heyn. Hom. 4, 33. * Θυοπόλος, Jacobs. ad Anthol. Palat. p Conf. c. θυηπολία, Reisk. ad Dionysi H. 3, 1957." Schaef. Mss.] Θυηπολία, Operatio in sacris, Ipsa functio τοΰ θνηπόλου. [" Huschk. Anal Heliod Commel., ad Timaei Lex. 143i Toup. Opusc. 1, , 58." Schsefi Mss.] Θυηπόλιον, Sacrificium, θυσία, VV. LL. [Anal. 2, 63. Athen *," Θυηπολικός, Zosim. 4, 59 " Boiss. Mss.] Θυηπολέω, Sacra facio, Plato de Rep. 2. (6, 221.) Βίβλων όμαδον παρέχονται Μουσαίου καϊ Όρφέως καθ' άς θυηπολοϋσι, Ad quorum prsescriptum sacra faciunt: θυηπ ολοϋσι, Suid. exp. Circumeunt pollicitantes se sacrificiis deos placare posse. "Ανδρα θυηπολέων, Νοηη. Virum sacrificans, b. e. niactans. [" Timaei Lex et 11., ad Od. Γ, 141. Musgr. Tro Heracl Brunck. Soph. 3, Ruhnk. Oratt. Gr. p. 92." Schaef. Mss. * Θυηπόλημα, Barnes. ad Eur. Heracl * Θυηφάγος, iesch. Ag. 608.] Θνηχόος, Sacrificus, Sacerdos, ιερεύς ό ύπέρ άλλων θύων, Eust. Apud Hes. est θνηκόος.^ [Lobeck. Phryn. 680.]. Θυάρπ-αξ, Qui sacra rapit, Sacrilegus, ιερόσυλος, Hes,, ap. quem perperam scriptum est θυάπαζ. Θυωρός, ut flvwpoi τράπεζα, Mensa, quae sacris usibus dicatur, b. e. In

45 ΘΥΩ 4369 [ρρ } ΘΥΩ 4370 qua rtponebantur,ea, quse diis offerebantur, ή τά Α Θύσκη, Scapha ad recipienda ea, quae diis offeruntur: ή σκάφη ή δεχομένη τά θύματα. Etym. θίιη φυλάιτσουσα καϊ τούς ιερείς καϊ μυρεφούς, Hes. : Lex. quoddam antiquum. Θνσκάριον,^ίπιιη. a θιί. ab ώρέω, i. e. φυλάττω. Diog. L. in Pherec. Έλεγε σκος, pro quo etiam simpliciter accipitur. Ατ Qvfσκη, videtur esse Thuribulum, ex Hieron., vel Mor- τε οτι οι θεοϊ τήν τράπεζαν θ. καλοϋσι, Callim. Η. m Dian. (134.) ται δέ θυωρβν Εϊνάτερες γαλόφ τε μίαν tariolum potius, 1 Macc. 1, (22.) Καί τά σπονδεία πέρι δίφρα τίθενται, ubi Schol. φιλικήν τράπεζαν proprie esse dicitτήν ΘεοΊε άνατιθεμένην. [I. q. μυρεφός, καϊ τάς φιάλας, καϊ τάς θ. τάς χρυσάς. Ιη *3 Reg. (J 50.) Καίτά τρυβλία καϊ αί θ. χρυσάϊ. ' Ιιι 2 Paral! Nicander Θ.,103.] Θυωρίς, idem, J. ΡοΙΙ. 4, (123.) (4, 21.) Tds φιάλας και τάς θ. καϊ τά πυρεία χρυσίου de Partibus Theatri, Καί τράπεζα πέμματα έχουσα, καθαροϋ. Bud. Ια versione Hieronymi pro θυϊσκη ή θεωρϊς ώνομάζετο*ή θ. [Athen. 195.] Θυωρίτηε, Qui sacrae mensae ministrat, simpl. Mensarius, τραπεζίτης, Hes. Apud Etyra. est etiam άργνρογνώμων, κριτής των θεών. [Lycophr. 93. Τ. Η. ad Lucian. 2, 303.] ΘύωρεΊσθαι, Ιη sacra mensa epulari, εύωχείσθαι, Hes. [" Ad Lucian. 1, 263." Schaef. Msa.], ^ Θιιήεις, ut βωμός, Ara, in qua sacra fiunt, Suffimentis, quae in ea adolentur, redolens, II. Θ. (48.) ΓάργαροV ένθα δέ οι τέμενος, βωμός τε θυήεις, Hesiod. (Θ. 557 ) όστέα λευκά θνηέντων έπϊ βωμών, Sacrificam aram, Fumidam ac fumosam araui, in simili loquendi gen. dicunt Lat. poetae. Β Θύεστον, Hes. ap. Herod. exp. ποτόν τό άπό Αρωμάτων, Potum ex aromatibus confectura. In VV. LL. conjungitur θ. ποτόν, Potus aromaticus: ut sit adj, [* Θυέστηε, i. q. δοίδνξ, Dionysius Helladii Chrestom. p. 14.] # [* " θνέω, ad Tima;i Lex Wesseli Diss. Herod. 138." Schaef. Mss.] Θύημα, Suffimentum, O- doramentum, άρωμα, Erotian. ap. Hippocr., ap. quem θύματα Gal. pro θυμιάματα poni tradit: θυήματα Hes. esse dicit τά έπιφερόμενα άλφιτα είς θυσίαν. Cjuod videtur essemola, quaehostiae inspergebatur, et sine qua sacranon fiebant. Videtur autem verbale esse quasi a θυέω, θυάω. [" Thom, Μ Τ. Η. ad Plutum ρ Timsei Lex et n., Wessel. 1. c." Schaef. Mss. * Θνητής, Phoenix Athenaei p * Θυητός, Aretaeus 122.] 'Θυηλή, Aruspicium, Extispicium, ή διά θυσιών μαντεία, Eust., addens has θυηλάς vocari etiam πελάνους. At Suid. proprie esse dicit Saccos, in.quos C suffimenta conjiciuntur, θυλάκους, είς ους τά θυμιάματα έμβάλλεται: item άπαρχάς, Primitias sacrorum, Libamenta. II. I. (220.) ό δ' έν πυρϊ βάλλε θυηλάς. Athen. (565.) Έν'Ήλίδι δέ καϊ κρίσις γίνεται κάλλους, καϊ τφ πρώτφ τά τής θεοϋ φέρειν τεύχη δίδοται, τφ_ δέ δευτέρφ τόν βοϋν άγειν, ό δέ τρίτος τάς θ. έπιτίθησιν, ubi videtur signif. Molas, quae hostiis insperguntur, χ θυλήματα, προθύματα. Hes.' θυηλήν exp. θυσίαν. Vetus quoddam Lex. Θυηλαί, αϊ άπαρχαϊ τών θυσιών, quod ap. Etym. quoque est, addentem tamen,'ήγουν αί θυσίαι, citantemque e Philocboro, Θυηλάς, άς πρώτας θύσαι ΘεοΊς. [" Thom. Μ Wakef. Tracb Leonid. Alex. 19. Brunck. Apoll. Rh. 96. Kuster. Aristopb. 4. Boiss. Philostr. 629 Heyn. Hom. 5, 576. Amnion ad Xen. Epb Wakef. S. Cr. 2, 57. ad Diod. S. 1, " Scbaef. Mss.] Θυηλάσασθαι, Sacrificare, VV. LL. Ατ Θυηλίσιον, J. Poll. inter Vasa mensaria ponit, citans e Metagenis Philothyte, Κάν πολλαίς παροφίσι και κεναίς θυηλισίοις. [* " Θυλέομαι, Kuster. Aristoph. 4. * Θυλμω, ϋ * Θύλη, Θύλημα, ad Timaei Lex. 144." Schaef. Mss.] Θυλήματα, τά, Farra melle imbuta, Suffimenta, quaa in aris adolebantur, βεβρεγμένα μέλιτιάλφιτα, ή θυμιάματα έπϊ βωμών, Hes.: ut vero Schol. Aristopb. τά τοίς θεοίς επιθυόμενα άλφιτα, quae dicit aspergi vino et oleo. Tale quid Libum erat ap. Latinos, Genus sc. dulciarii e farre, caseo, tnelle et oleo. Aristoph. Eip. (1039 ) τίθεσο τώ μηρώ λαβών, Έγώ δ' έπϊ σπλάγχν εϊμι καϊ θυλήματα. Teleclides ap. Scbol. Aristoph. Τ Ω δέσποθ' Έρμή κάπτε τών θνλημά των. Suid. exp. πέμματα, άπαρχάς, Bud. προθύματα, " Τ. Η. ad Plntum ρ Kuster. Aristoph Heyn. Hom. 5, 250, ad Xen. Epb Coray Theophr. 220." Schaef. Mss.] " Apud Hes. inversis " vocalibus scriptum θηλύματα." [* " Θυηλήμα τα, Coray 1. c." Schaef. Mss.j Ψ Θύκος, Vas, in quod conjiciuntur suffimenta, είς ό έμβάλλομεν τά θυμιάματα, Elyin. et Lex. quoddam antiquum. modo Mortariolum, modo Thuribulum repethur [" Pbryn. Ecl. 65," Schaef. Mss. Joseph. ι, 6 β * Κομίζει τρυβλίον καϊ θυίσκην πλήρη θυμιαμάτων.] Ιη VV. LL. est ΕΤΙΑΜ Θυίσκος, quod ex Josepho citatur, exponiturque Acerra, Thuribuluui. 1Γ Θύον, Qnod deabus sacrificabatur ; θύα enitn Hes. exp. τά θυόμενα τάίν θεαϊν. Idem θύα ap. Εμ. polidem exp. πέμματα, Liba, Placentulas, quae sc. diis et ipsae offerebantur, ut θυλήματα, θυηλαί. Apud Callim. autem θύα accipi pro Aromatis idem Hes. annotat. Θύον ΕΤ Θιία, SIVE Θυία, AUT Θύεια, ή, tot enim modis scriptum reperitur ap. Theophr., Thya, Arbor quaedam odora, Od. E. (590 τηλόθι δ' όδμή Κέδρον τ εύκεάτοιο θύου τ άνά νήσον όδώδει Καιομένων [Ααιομένων.] Quo respiciens Piiti. 13, 16. de arbore Thya loquen», sic ait, Nota etiam Homero fuit: θύον Graece vocatur, ab aliis Thya.Hano igitur inter odores uri tradit in deliciis Circes; quam deam volebat intelligi: magnw errore eorum, qui odoramenta in eo vocabulo accipiunt, cum praesertim eod. versu cedruni laricemque una tradat: iu quo manifestum est de arboribus tantum locutum. Theophr. magnum jam huic arbori hbnorem tribuit, memoratas ex ea referens templorum veterum conti; gnationes, quandamque immortalitatem materiae in tectis contra vitia omnia incorruptae: radice nihil crispius, nec aliunde pietiosiora opera. Haec ibi Plin., e Cic. tradens, mensas quoque ex ea fieri, quarum a Theophr. mentio facta non sit. Locus auteni Theophrasti, quem citat, est Η. Pl. 5, (3, 7 ) Τρ δέ θύον, οΐ δέθύαν καλοϋσι, πάρ"αμμωνί τε γίνεται καϊ-έν rjj Κυρηναίψ τήν μέν μορφήν ομοιον κυτταρίττφ, Καϊ τοίς κλάδου καϊ τοίς φύλλοις καί τφ στελέχει καϊ τφ καρπφ, et paulo post, Και έτι διαμν, όροφάς τινας τών. αρχαίων ούσας. Άσαπές γάρ ξύλον, ούλότάτρν δέ τήν ρίζαν εστί, καί έκ ταύτης τά σπουδαιότατα ποιείται τών έργων: 1, (9, 3.) θυιαν numerat inter άείφυλλα : at 4, 1, (3.) 3, 16. όφίκαρπον καϊ φίλόφυχρον arborem esse tradit, altam jugisque montium provenientem. Θύον, Hacrob. Sa-! turn. 4,19. Citrum interpr. Hermolaus in Corollarioi Thyam esse credidit Cedrum alterius generis, e qua mensae fiebant. Alia est arbor eod. nomirie, malum ferens exeoratum aliquibus odore et amaritjidine, aliis expetitum, domos etiam decorans, Plin. 1. c. " Εΐον, τό, Malum citreum, Malutoi Medi- " cum s. Persicum. Ita VV. LL. e Macrob. Satur- " nal. 3, 19 Sed sciendum est mendosa esse ibi " Macrobii exemplaria, et pro εΐον reponendum esse " θύον, ut Turnebo etiam videtur. Nam et Hom^r " rus, inquit, qui citreum εΐον appellat, ostendit " esse Odoratum pomum: ε'ίου άπό καλόν όδώδει. Et quod ait Oppius inter vestem poni citreiim/ " idem signif. et Homerus, cum dicit εϊματα. Hinc et Naevius poeta in Bello Punico ait Citrosam " vesteni. Haec ille, vel potius vulg. ejus Edit. Sed (t perperam, uti dictum est. Posteriorenim locus " sic restituendus, ex Od. E de Calypso, Είάμφιέσασα θυώδεα, λούσασά τε. Prioi ματα quoque ex eod'. libro desumtils videtur, utpole " m quo, v. 59. legiatur, τηλόσε δ' όδμή Κέδρον " εύκεάτοιο θύου τ' άνά νήσον όδώδει Δαιομένων: licci " ibi θύου nomine ηοη Pomum odoratum, sed Lignun^ " intelligatur, thyinum sc.'^ Reperilur vero scriptunr ΕΤΙΑΜ ΘυΊον, itidem pro θύον. AtHen. (207 ) de quodam apbrodisio, Τάε δέ θύρας ($χε) έλέφαντοςκαϊ θι ίου, Εχ ebore et thya: Bud. tamen generalius iliua θύον vertit Ex odorata materia. [" Θύον, Thom, JVL 459. Callim. 1, 555. Heyn. Hom. 7, 776. Citrus, Fac. ad Paus, 2, 401. ad Diod. S f 1, 368. Qvw,

46 4371 ΘΥΩ [ρρ ] 234. Θυεία, Θυία, Phryn. Ecl.65. Jacobs. Anim Α Anth Τ. Η. ad Plutum ρ. 237., Huschk. Anal HeringaObs. 208.Toup. Opusc. 2, 192." Schief. Mss.] " Θυεία SIVE Θυία, Mortarium, Pila " lapidea, aerea aut ferrea, in qqa tunduntur aut " miscentur res in cibos aut pharmaca assumendee. " Aristoph. N. (675.) οΰδ' ήν κάρδοποε Κλεωνύμφ, «'Αλλ' έν θυείφ στρογγυλή γ' άνεμάττετο, Molam ηοη u habebat, sed in mortario terete pinsebat: B.(124.) " Άλλ' εστιν ατραπόε σύντομος τετριμμένη Ή διά ",θνείαε, Quae per mortarium est, i. e. per cicutam " in mortario tritam : ea enim citissime ad orcum " transmittit. Athen Et's θυείαν καθάράν τρίψον " έπιμελώε. Apud Diosc. passim sine diphthongo: " ut 2, 87 Κατάχεε είε θυία ν νενοτισμένην σπόγγω, " Ιη pilam spongia madefactam. Et c. seq. Eis νε " νοτισμένην θυίαν άπήθησον. Et c. 95. Αιύλισθειε είε "θυίαν. Et sic alibi saepe. Inde DIMIN. Θυείδιον, SIVE Θυίδιον, Mortariolum, Parvula pila. Aristoph. " Ι λ. (710 ) πάϊε αΰτφ λίθινον θυείδιον έθηκε, Puer " ei jvortariolum lapideum apposuit." [*0uis, Mor- Β tarium, Damocritus Galeni Antid. 2. "Τ. H. ad Plutuhip. 237." Schaef. Mss.] Θυόειε, Odorus, II. O, (152.) Κρονίδην άνα Γαργ&ρφ άκρφ"ημενον, άμφϊ δέ μιν θνόεν νέφοε έστεφάνωτό, i, e. είίοέμοιν Eust. Et δόμοε θυόειε, Νοηη. de templo, suffimentorum sc. incensione odorem suavem emittente. Fumiduin aliquis interpr. etiam possit hoc θνόεν, eo sc. sensu, quo fumidam aram dixit Ovid.: nisi quod hoc est generalius. ["Ilgen. ad Hymn Thom. M Heyn. Hom. 7, Hymn. in Cer. 98. Toup. Opusc. 1, , 165. * Θυιόειε, ^akef. S. Cr. 1, 27 " Schaef. Mss.] "Θυώεν, He- " sychio εΰώδεε: quod et. θνόεν dicitur." [" Θυώειε, Jacobs. Anth. 7, " Schaef. Mss.] Θυώδηε, i. q. θυόειε, Odorus, Odore jucundus, Od. Δ. (121.) Έκ δ' 'Ελένη θαλάμοιο θνώδεοε ΰψορύφοιο "Ηλνθέν, Ε. (264.) Εϊματά τ' άμφιέσασα θνώδεα, Empedocles ap. Athen. (510.) μύροισί τε δαιδαλερδμοιε, "Σμνρνηετ' μκρήτου, θυσίαιε,. λιβάνου τε θυώδουε. Eur. (Andr ) καπνός, Fumus odorus, Odoramentorum in- j censorum odore jucundns. Theophr. Η. Pl. 3, 15, (3.) de fructu terebinthi loquens, Καί άμα rij άμπέλφ πεπαίνονσα, τό εσγατον ποιεί μέλανα, μέγεθοε ijxiicpv κναμον, ρητινώδη δέ καί θυωδέστερον, Plin. 13, 19 Cum vite maturescit, ηοη grandior faba, odore jucundior, tactu resinosus, Gaza male Sulfurosura vprtit: Η. PI. 5, (4, 2.) Τών δέ άλλων άσαπέστατον μετά τά κνπαρίττινα καί τά θ., την σνκάμινον είναί φασι, καί ισγνρόν Αμα καί ενεργόy τό ξύλον, καί γίνεται παλαιονμενον, μέλαν. Ad q. 1. respexit Plin. 16, 40. In plenum dicipotest, utique quae odore praeeellant, teternitate prsestare. Α praedictis morus proxime laudatur, quae vetustate etiam nigrescit. Ita ut hic quoque θ. ξύλα sint Ligna, quae odore praecellunt, non autem Thyae ligna, ut vulgo interpr. Θιιώδη ίη VV. LL. dicuntur Quaecunque in sacrificiis et aris ad suffitus incenduntur. Ε'ίματα θ., Macrob. Saturn. 4, 19. ap. Hom. i. esse q. Citrosam vestem ap. Naevium : fsicut θύον interpr. Malum citreum. ["Thom. M Ilgen. ad Hymn. p Ruhnk. D ad Hymn. in Cer ad Callim. l^ 218." Schaef. Mss.] * Θυέω, Rebus odoratis suffio, Odore jucundum reddo, II. H. (171.) άλείψατο δέ Χίπ' έλαίφ, Άμβροσίφ, έδανφ, τό ρά ο'ι τεθυωμένον ήεν. [" Thom. Μ. 459 Heyn. Hom. 6, 557-ad Callim. 1,218. Ruhnk. Ερ. Cr. 14. Pierson. Veris ad Timaei Lex Wessel. Diss. Herod Ugen. ad Hymn. 256." Scbaef. Mss.] Θΰωμα, Suffimentum odoratum, εΰώδεε θυμίαμα, ut ap. Herod. (2,86.) exp. Eust., Ιμύρνηε άκηράτον καί κασίηε, καί τών άλλων θ., Aliorumque odoramentorum ad suffiendum idoneorum. Citatur etiam ex Aristide et Liban. θΰωμα. Hes. exp. μύρον, Άρωμα. ["Thom. Μ Wakef. Eum ad Timaei Lex ^ssel. 1. c. ad Herod " Schaef. Mss.] Θνϊνοε, Qui e thya est, Diosc. 1. Έοικοί θ. ξνλφ, Thyino li«no sirnile, Ruell. Et ap. Suid. έχον πτνχία θ., de Evangelio Matth. Θνίοε, Tbyam similitudine ΘΥΩ 4372 referens, Theophr. Η. Pl. 5, (2,1.) loquens περϊ άρίσψι'ε νληε πρόε τήν τεκτονική ν χρείαν, cujusmodi Macedonicam esse dicit: Λεία τε γάρ έστι καϊ ά στραβής, καϊ έχονσα θύίον, Laevis enim est, et in operibus firmam rigiditatem habet, naturamque thya. Sic eniin ibi VV. LL. exp., pro τΰίον, quod ap. Theophr. est, scribentia θύίον, ac iniprobantia versionem Gaz», qui sic transtulit, Lievis enim est, obediens et tyium nimirum continens. " Θνίτηε λίθοε, Thyites " lapis, subviridi colore jaspidem referens, Iacteum " succum reddens cum diluitur, teste Diosc. 5 " 154." Θυάίω, i. q. θύω, έρδω, έναγίζω, Varin. [* Σννθνάζω, Diod. S. 5. ρ. 200.J Θυάματα ap. Hes. "τόν " θνμόν, et " θυμιάματα, quasi a θυάω. [" Thom. Μ ad Timaei Lex.144." Schaef. Mss.] Ατ Θΰανον, Placentula, quae bovis loco diis offerebatur, Hes. ΘΥΜΕΛΗ, Altare, a θύω, quoniam supra eo sacra fiunt; Farina, quae sacrificiis adhibebatur. Apud Hes. tamen ηοη θνμέλαι, sed θνμάλαι sunt οί βωμοϊ,εί τά άλφιτα τά έπιθνόμενα. Sed notandum, hoc θνμάλαι ap. HES. ΗΟΗ esse suo, h. e. alphabetico, ordine, sed positum post Θυμβροφάγοε, ante Θυμέλη: adeo ut quin θυμέλαι pro eo leg. sit, minime dubium esse videatur. Nam Θυμέλη eid. Hes. est βωμόε, Ara, addenti famen ab aliis etiam exponi τό * έπίπυρον, εφ' ού έπιθύουσι, έδαφοε ιερόν, reperiturque hac in signif. ap. Eur. (Suppl. 64.) θυμέλαι θεών δεξίπνροι, Arae deorum. Peculiariter vero in orchestra, quae propria chori pars erat in tbeatro, θυμέλη dicebatur s. βήμα, s. βωμόε, s. Pulpitum, ut alii tradunt, altum pedes quinque, in quo chorus Tragoediarum et Comoediarum, quoad Comoediae chorum habuerunt, ceterique personam non babentes, fabulae,subserviebant, bistrionibusque in scenam abditis, populum gesticulatione retinebant. Suid. ν. Ίκηνή, loquens de orchestra, Αϋτη δέ έστιν ό τόποε ό έκ σανίδων έχων τό έδαφοε, άφ' ού θεατρίζονσιν οί μίμοι' έστι μετά τήν όρχήστραν βωμόε τον Αιονύσον, οε καλείται θ., μετά δέ τήν θνμέλην κονίστρα. Etym. vero θ. mensae formam habere tradit, supra quara stantes in pgris cantarent, cum nondum in ordinem suum Tragcedia distributa esset. Plut. Orac. Pyth. Ύήν δέ τήε ΙΙνθίαε φωνήν καί διάλεκτον ώσπερ έκ θ., οΰκ άνήδνντον ούδέ^ιτήν, άλλ' έν μέτρφ και όγκφ και πλάσματι Λαί μεταφοραϊε όνομάτών καί μετ αΰλοΰ φθεγγομένην : Pol. Praec. tradit ηοη oportere Έπί στάδια καί θ. καί τραπέζαε (καταβαινειν) πένητα πλουσίοιε ύπέρ δόξηε καϊ δυναστείαε διαγωνιζόμενον. Lucian. (2, 309.) Καί έπί τον παχέοε δέ και πιμελονε όρχηστοΰ πηδφν μεγάλα πειρωμένου, Αεόμεθα, έφασαν, φεϊσαι τήε θ. Apud Suid. ex Epigr. Πολλάκΐϊ έν θυμέλτ/σι καϊ έν σκηνήσι τεθηλώε Βλαστοί Άχαρνίτηε κισσός έρεψε κόμην. Rursum Plut. Alex, (67.) Αύτόν.μεν ονν ίπποι έκόμιζον οκτώ μετά τών εταίρων υπέρ θνμέληε έν ύψηλφ καϊ περιφανεi πλαισίφ πεπηγνίαε εύωχούμενον σννεχώε, quidam Ϊη4 terpr. Ιη sublimi et insigni tabulato. Apud Lat. usiis estmartial. 1. ad Domitianum, Qua thymelen spectas, derisoremque Latinum, Illa fronte precor carniina noslra legas. Ubi quidain Thymeleni pro Ipsis ihymelicis accipiunt: alii Saltatricis celeberrimae nomen proprium esse volunt. Eur. (Ion. 152.) θυμέλαε κνκλώπών, quidam interpr. Moenia Argivorum a Cyclopibus facta. Apud Eund. θνμέλην exp. κώμον. [" Musgr. Iph. A Rhes Cyel Ion El Wakef. Ion. 46. Simmias Epigr. Hedyll. 11. Jacobs. Anth. 8, , 238. Plut. Alex. p. l6l. Schm., Phryn. Ecl. 64. Thom. M Valck. Phoen. p ad Tiniaei Lex Toup. Opusc. 2, Bergler. Alciphr ad Charit. 290." Schaef. Mss. Pherecrates ap. Pbryn. Bekkerip.42. iesch. Suppl. 683.] Θνμελάχραντοε, b, ή, Qui non foedat s. dedecorat convivia et lusus : άλοχοε, Uxor honesla, quaeque decorese gerit vel in conviviis vel in deliciis. VV. LL. Θυμελικόε, Thymelicus, Ad thymelen pertinens, Tbymelen dgcens, Plut. Fab. (4.) Θέαε δέ μουσικάε καϊ θ. άξειν, "Atheu. (699 ) Εισήλθε ν είε τούε άγώναε τούε θ. Et θνμελικοϊ, Qui in thymela ludunt. Vitruv. 5, 8. Apud eos (Graecos) tragici et comici actores in

47 4373 ΘΥΩ [ppj ] ΘΥΩ 4374 scena peragunt: reliqui autem artifices suas per or- Α Sophron ap. Etym. Μ. Φέρε το θ. κάπιθυσίωμες, vulgo chestram praestant actiones: itaque px eo scenici et θαύμακτρον, Schn. Lex.] thymelici Graece separatim nominantur. [Hephaestio p. 43.] halare facio. Άναθυμιώμμι quoque interdum act, si- Αναθνμιάω, vel'αναθυμιάζω, Vaporo, Suffio, Εχ. ΘΥΜΙΑΩ, Suffio, Odores incendo, Adoleo, Bud. nif. habet. Aristot. (Probl. 23, 30.) Έκ έέ τής θαλάσ. Athen. (289 ) To7s άμφί Μενεκρίτη έθυμίων καϊ σης τόν ήλων άναθυμιάσθαί 'έστ:ένδον οί παίδες. Sed additur interdum accus.: Θυcere, Gaza. Apud eund. Aristot. άναθυμιώμα{ ca- φασι, Exhdlationes eliμιώσι τδ Χήδανον" Αραβες, Herod. Sic Herodian. 5, pitur pro Vaporem reddere, Evaporari, Exhalare (5, 12.) Ώϊ συνιόντες e'ts το βουλίυτήριον, λιβανωτόν Suffitura emitlere, Pro suffitu vel suffimento esse' τε θυμιωσιν έκαστος, καϊ ο'ίνου σπένδωσι, Ut cum senatus baberetur, thura unusquisqae adoleret, vinumταϊς ούκ έκ τής σαρκός γίνονται, άλλ' έκ τοΰ δέρματος de Gen. Anim. 5. Αί έέ τρίχες καί τδ άνάλογον ανque libaret, Polit. Qui aceus. in gen. interduin mutatur, ea forma, qua dicitur πιείν ο'ίνου, ut Lucian. νοτερά καί άτμώδης άπό τής ΰγράς άναθυμιωμένη φύ- έξατμίζοντος καί άνμθυμιωμένου: de Mundo, ' J (1, 202.)"OTWS έχοιεν κνισσάν άγυιάς καϊ τοΰ λιβανωτοϋ,θνμιψν. Fortasse autem et in illo Herodiani 1. τητος άναθνμιώνται. Ιη h. 1. [Polyb. 15, 25.] Άνεσεως. Plut. (8, 857 ) "Ωσπερ δ λιβανωτός ύπό θερμό- Χιβανωτοϋ itidem legi debet, sicut legitur ο'ίνου. Suffitu afilo, Suffitu inficio, Bud. afferens ex Aristot. haec de apibus dicta, Θυμιώμεναι γαρ καϊ σφόδρα πονοΰσαι ύπό τοϋ καπνοϋ, τότε μάχιστα τδ μέλι έσθίουσι. Ιη VV. LL. θυμιωμένου κέρατος, Cornu facto suffitu. Et θυμιωμενον διώκει, Nidore fugat. Β Jteni Aristot. Meteor. 2. ρ. 187 θυμιάσθαι pro άναθυμιάσθαι, Vaporari, Exhalare, Bud. Interdum θυμιώμαι redditur et Uror, Accendor. Unde pro eo, quod Diosc. de gagate lapide refert, Διώκει δέ καϊ έρπετά θνμιαθείς, Plin. tradit eum uri accendique aqua, oleo restingui: atque ita, sc. accensum aqua et restinctum oleo, fugare serpentes. Quam Plinii interpr. Dioscoridis quoque sequuntur Interprr. Et pro eo, quod idem Diosc. 2, 63. de cornu cervino dicit, Ώμόν δέ θυμιαθέν ερπετά διώκει, idem Plin. habet, Accensis autem utrislibet, odore serpentes fugantur. Ubi tamen ad exprimendum θυμιάσθαι, addidit Odore. [" Ad Moer Ammon Thom. M. 456." Schaef. Mss. * " Θυμιατέος, Fumi- " gandus, Geopon." Wakef. Mss.] " Θυμιήται, Fit " thymiatna, Suffitur, ap. Herod. Ionice pro θυμιά- " ται, ut ap. Hippocr. Θιιμιήσθω pro θυμιάσθω, et " Θυμίησις pro θυμίασις." Θυμίαμα, Suffimentum, Suffitus, Suffitio ex aromatibus, odoribus: etiam Bonis odoribus suffire, dicit Coliim. Herodian. (3, 9. 5.) c Φέρειγάρπόας ευώδεις, αίς άρώμασι και 0. χρώμεθα, Herbas odovatas, quae nos aromata suffinientaque liabemus. Plato de Rep. 2, (6, 238.) Καί μύρα καϊ θ., καϊ έταίραι καί πέμματα.^athen. (538.) "Ερρανε δέ δ 'Αλέξανδρος καϊ μύρω σπουδαίω και ο'ίνω εΰώδει τδ δάπεδον έθυμιάτο δέ αυτψ σμύρνα καί τα ίίλλα θυμιάματα. Diosc. 1, 105. de herba Sabina, Χρίονται δέ τίνες τοίς φύλλοις άντϊ θυμιάματος. De qua Plin. 24, 11. Α multis in suffitus pro thure assumitur. [" Wessel. Diss. Herod ad Herod Toup. Emendd. 1, 53. ad Xen. Eph Θυμιάμάσιν άλλοτρίοις τό θείον σέβεσθαι, Paus. 3, 91 % Θυμίωμα, Bredow Ερ. Par. 78." Schaef. Mss. * Θυμιάσμα,.Exod. 23, 18. sec. jcod. Alex. et Inc. ap. Montf. reliqui libri θυμίαμα. * " Θυμιαμϊτις, Quinquefolium, Diosc. Notha 465." Boiss. Mss.] Θνμίασις, Suffitus s, Suffitio, Diosc. 1, 130. de sesaminis et acanthinis lignis, quibus ebenum adulteratur, Mj/δέν δέ δηκτικδν έχουσας έν τή γεύσει ή έν rj} θ. ευώδες: unde a contrario Plin. dicit ebenum uri odore jucundo. [* Θυμιατήρ, unde] Θν- D μιατήρων, AGerra, Thuribulum, Philo V. M, 3. Τήν κιβωτόν, τήν λυχνία ν, τδ θ., Acerram. Eod. 1. Των δέ περιγείων, έξ ών αί αναθυμιάσεις, (παρίδρυται σύμβολο ν,) Το έτύμως προσαγορευόμενον θ. Ιη VV. LL. exp. Locus, Ara, in qua fit suffitus. j Sidus cceleste, quod θυτήριον appellat Aratus, Ara, nt Cic. Manil. Hygin., Rufus et Firmicus interpr.; Thuribulum, Vilruv. 7, 9. sub scorpionis aculeo illud collocans. Basso Sacrarius et Pharura, Alfonso Lar appellatur, VV. LL. [" Moer Toup. Opusc. 1, 392." Schaef. Mss. Inc. Exod. 40,5. Aqu. Theod. Jerem. 52,17. * Θυμιατδς, Aretaeus65. Aristot. Meteor. 4, 8.] Θυμιατικδς, Ad suffiendum aptus, Vaporiferus. [PlatoTim. p. 6l. * Θυμιατίζω, Geopon. 6, * Θυμιατρϊς, phot. Bibl * Θυμιαθρίς, Marin. p. xxxiii. Boiss. * " Θυμιατεύω, Schol. JEschin. 724, 12. Reisk." Seager. Mss. * Θυμία, i. q. θυμίαμα, Aretaeus 65. θυμίρσι κακώδεσι. '* Θυμιαίνω, Gl. Suffio, Adolo. * Θυμιάζω, unde * Θυμίακτρον, θυμιάτο πάλιν τό προϋπάρχον μίσος, Eust. exp. άνενεοϋτο, Renovabatur: fortasse, ut subjungit, άπο τοϋ θυμοϋ τοΰ κατά, τήν όργήν μάλιστα δέ ληφθέν άντϊ τοϋ έκ δευτέρου είς φυχήν ήρχετο επειδή καί δευτέρωμά έστίν δτε ή άνά πρόθεσις σημαίνει. Quoniam tamen ejusmodi a θυμός derivata verba ηοη repeliuntar, malim άνεθυμιάτο exponere Refervescebat, Accendebatur, ut άναθυμιάσθαί per consequens accipiatur pro Refervescere, Recalescere. ['Αναθυμιάζω, Gl. Exbalo.] 'Αναθυμίαμα, Vapor, Suffitus, Suffimen, Vaporado, Suffitio, ρτο άναθυμίασα. Vide Θυμίαμα..'Αναθυμίασις, Vapor, Exbalatio, Halitus, Suffitus. Α Plin. dicitur et Terrae halitus. Gaza Respirationem alicubi interpr., accipiens Respirationem pro Exbalatione. Cic. Expirationcm dicit άτμίδα, Bud. qui et hunc ex Aristot. Meteor. περί άτμίδος et περϊ άναθυμιάσεως locura citat, "Eon γάρ άτμίδος μέν φύσις ύγρόν καϊ θερμόν, άναθυμιάσεως δέ θερμόν καί ξηρόν' καϊ έστιν άτμϊς μέν δυνάμει οίον ύδωρ, άναθυμίασις δέ δυνάμει οίον πϋρ. Idem ία alio ejusd. 1. loco duplicera άναθυμίασιν facit, άτμώδη et πνευματώδη. At in 1. de Mundo, unam facit ξηράν καί καπνώδη, alteram νοτεράν καϊ άτμώδη. Herodiao. (3, 14, 15.) άναθυμίασιν dixit de aere corrupto cirea paludes, Bud. [Schol. Arat "Kuster. Hist. Crit. Hom. p. lxi. Ed. Wolf. Toup. ad Longin Opusc. 1, 268." Scliaef. Mss. " Clem. Alex. Paed. 2, 1. p. 170." Routh. Mss. * Άναθυμίατος, unde * Αυσαναθυμίατος,, Artem. 1, 1. τροφή. *Έξαναθυμιάω, unde * Έξαναθυμίασις, Tzetz. Exeg. II * "Άντιθυμιάω, Codia. 11, 43." Kall. Mss.] Άποθυμιάω, Evaporo, Exhalo, Odorem cieo. 'Αποθνμίασις, Evaporatio,, Exbalatio. Vide Ύποθυμίδε! paulo post. Έκθυμιάω, Suilio, Bud. ex Aristot. Et Έκθυμίωμαι, Adoleor, Accendor, s. potius Ad bonos odores ciendos accendor, uror, Diosc. 1, 130. de ebeno, Τεθείσα τε έπ' άνθράκων μετ' ευωδιάς καϊ δίχα καπνοϋ έκθυμιωμένή. Eam Plin. quoque jucuihla odore uri t.radit. [" Musgr. Ion Callini. 1, 453." Schaef. Mss. Έκθψιαθήσεται, ΑΪ. Anton. 6, 4. al. * Έκθυμιασθήσεται.] Ένθυμιάω, Suffio intus, Synes. Ερ Καλόν ovv εί*πάντα εύθετήσας έκκορήσειας καϊ ένθυμιάσειας τδ δωμάτιον, Si onillia dige- 1 rens et componens, etiam everras cubiculum suffituque vapores, Bud. [" Thom. M. 548." Schaef. Mss.] Έπιθυμιάω, Suffio, Odoramenta adoleo s. accendo, Plut. Alex. (25.) de Leonide, qui ad Alexandrum in sacrificio quodam solemni, Έπιδραξάμε vov άμφοτέραις ταίς χερσϊ, και καθαγίσαντα. τοϋ θυμιάματος, "Οταν (dixit) τής άρωματοφόρου κρατήσψ, 'Αλέξανδρε, πλουσίως ούτως έπιθυμιάσεις. [" Bast Lettte 60. Toup. Opusc. 1, 571." Schaef. Mss.] 'Επιθν μίαμα, Suffimentum, Quod ad suffiendum adoletur, Soph. [CEd. T * Έπιθυμιατρδς, Suflitor, Chandler. Inscr. 34. * Παραθυ/ιιάω, ^iod. S. 3. p) 126. * Προθυμιάω, Joseph. Ant. 3, 8, 6.] Ύποθυμιάω, Suffio, Suffumigo, Diosc. 1, 105. de herba Sabina, 'Έμβρυα τε έκτινάσσει' προστεθέντα δέ καϊ ύποθυμιαθέν τα, τό αύτό ποιεί, Plin. Partus emortuos apposita extrahit et suffila: 5, 146. de gagate lapide,'έστι δέ καϊ επιληπτικών έλεγχος ύποθυμψθείς, καϊ ύστερικάς Ανακαλείται, Plin. Deprebendit sonticum morbum et virginitatem suffitus. ["Clem. Alex. 207." Wakef.Mss. *Ύποθυμίαμα, Diosc. 1,12. Hippocr. 673, 1O.]YVO0I/ μίασις, Suflitus, s. Suffitio, Suffumigatio. [Gl. Suffitio.

48 4375 ΘΥΩ [ρρ ^29.] Hippocr.}'Y7ro0i^is, ΕΤ Έπιθύμιε. Silnt autem νποθυ- Α μίδεε Serta florjda, quae como appecidebantur, Serta collaria. Dictae vero sunt ύποθυμίδεε, quoniam ipsum cerebrum fragrantia sua quasi suffiunt et refocillant. Id tradit Plut. (8, 567.) Δώ μάλιστα τούς άνθινους έκ τζίν τραχήλων καθάπτοντες,ν. i κάλου ν, quoniam sc. έ ν ί- ων άνθών οαμάίί άνω σκιδναμέναις περϊ τον εγκέφαλο ν, φύσει ψυχροί ών ό εγκέφαλος, άναθάλπεται. Paulo post clarius idem dicit, Οΰ γάρ ατι τή καρδϊψ τον θνμόν ένστρατοπεδεύειν ωοντο, τούε περώερραίους των στεφάνων νποθνμίδις έκάλουν, έπιθνμίδαε, γάρ αύτοϊε διά γε τοντο μάλλον ήν καλείσθαι προσήκον, άλλ', ώε λέγω, διά τήν άποφοράν καί άποθυμίασιν. Athen. vero{678.), uttradunt VV. LL., a Lesbiis ΰποθυμίδαε vocari scribit Myrti ramos inflexos, quibus sese re- - dimiebant. ΎποθυμΙς, avis nom., Aristopb."0. [302. " Callim. 1, 469. Eoen. ad Greg. Cor * Ύποθυμιάε, Jacobs. Anth.'7, 4,8. ad Lucian. 1, 284." ScbEef. Mss. Athen ] Dicitur ETIAM Ύποθύμιοε adj., ead. origine et signif., στέφανος, Hes. i. q. νπύθνμίε, Corona collaris, h. e. quae collo Β appenditur: * νποτράχηλος, ut ipse declarat. ΑτΈπιθυμίδεε etiatn ipsae coronae sunt, vel, u,t Hes. exp., τά παντοδαπά στεψανώματα, quae quoriiam sub collo sapra pectus SJ cor, quam animi sedem esse volunt> appendebantur, a θυμός potius derivatae putantur, ut' Iut. indicat. ΘΥΩ, ΕΤ Θύνω, Impetu quodam feror, et quidem impetu quasi furibundo, Impetu praepropero et festino feror, ορμώ, ut Athen. (302.) exp. θύννος iftde derivans: vel, ut Porphyr. σφοδρώς ορμώ δίκην μαινο- /Μνων. Hesiod. Θ. (873.) de auris s. ventis, A? δή τοι πίπτονσαι έι ήεροειδέα πόντον, Υ\ήμα μέγα θνητοίσι, Κακή θνουσιν άέλλη. Nicauder Θ. (128.) Μή σν γ' ένί τριόδοισι τύχοιε \_τύχης] οτε δήγμα \_δάγμα] πεφυ- ώε Περκνοί εχις θύησι τυπήν φολόεντοι έχίδνηε, Cum rapido impctu fertur declinans morsuni plagamque a vipera femina sibi imminentem. Interdum redditur commodius Furo. II. Λ. (180.) Π. (699 ) περί < πρό γάρ έγχεϊ θϋεν, Α. (342.) ή γάρ ογ' όλοήσι φρεσϊ θύει'ι Οΰδέ π οϊδε νοήσαι, Furit, Abreptus furibundo impetu fertur. Sie ap. Hesiod. (Έ. 2, 239 ) άνέμων θύουσιν άήται, Schol. exp. μαίνονται. Sed et ab Hes. θύει exp. per μαίνεται, ενθουσιά, Furit, Divini furoris instincfu fertur. Nonnunquam exp. Ferveo, jestuo. 11. Φ. (234.) de Scamandro fluvio, ό δ' έπέσσυτο ο'ίδματι θύων Πάντα δ' όρινε ρέεθρα κυκώμενοε. Sic Hesiod. (Θ. 109 ) π όντοε άπείριτοε ο'ίδματι θύων. ΈΛΘΰε κϋμα, Unda aestuabat s. fervebat. Od. Λ. (419 ) δάττεδον δ' άπαν αϊματι θϋεν, Totura solum sanguine occisorum fervebat. Θίνω, ut dixi, ejusd. cum θύω signif. est, ex eoque derivatum, pleonasmo literae v, ilfc αρτύνω ab άρτύω. II. Β. (445.) Οt δ' άμφ' Άτρείωνα διοτρεφέει βασιλήεε Θϋνον κρίνοντες, Properabant decuriantes et ordinantes. Ε. (87.) Θΰνε γάρ άμπεδίον ποταμψ πλήθοντι έοικωε Χειμάρρφ, Impetu ferebatur instar torrentis. Κ. (523.) Τρώων δέ κλαγγή τε καϊ άσπετοε άρτο κυδοιμός θυνόντων αμνδις, Qui simtd uno omnes ferebantur impetu s. properabant. Ετ Θυνέω, i. q. θύνω s. θύω, Hesiod. 'A. (209 ) loquens de portu, πολλοί γε μέν άμμέσον αύτοϋ Δελφϊνεε τή καϊ τή έθννεον 'ιχθυάοντεε, Itapido et veluti impetuoso cursu huc illuc ferebantur s. discurrebant: (156.) Έν δ' έρις, ev δέ κνδοιμόε έθύνεον, Furebant., ) Θύεται Hes. exp. εύθύνει. [" Θύω, Wakef. S. Cr. 2, 103. ad Charit Callim. 1, 457- Jacobs. Antb. 11, 357- Θύνω, ibid. Ruhnk. Ep. Cr Pierson. Veris Toup. ad Longin ad Charit. 1. c. Heyn. Hora. 5, 18. Brunck. Apoll. Rh. 71- Θυνέω, Heyn. Hom. 7, 542 " Schaef. Mss.] " Θύσσω, Qua- " tio, Quasso, Concutio. Hes. enim θύσσεται affert " pro τινάσσεται, et θνσσόμεναι pro σειόμεναι, τινασ- " σόμεναι. Apud Eund. legitur Θυσσών, expositum " θηρωδώε όρμων, Belluino feroque citatus irapetu." Θύίω, όρμώ, Hes. ["Ruhnk. Ep. Cr. 51. Heyn. Hom. 8, 296. * Θύσις, lmpetus, Fischer. Descr. Ledtt Valck. Diatr. 231." Schsef. Mss. Piato Cratylo p. 419 ] PARS XIV. ΘΥΩ 4376 Άναθύω, Ad opus intermissum, iteriim quasi impetu feror, αναλαμβάνω τό πράγμα διά χρόνον, Resumo rem quampiam aliquo post tempore, Suid. ap. pilerecr. Πάλιν ανθιε άναθνουσιν ai γεραίτεραι. Hes. άναθύειν exp. άνασκιρταν, Exultim ludere, Lascivire; nam άνασκιρτβν pro Lascivire usurpari quidam tradunt, item αυθυ έξ αρχής άνανεάζειν, Rejuvenescere. [Cf. Άναθνάω. Exilio, Erurapo, Callini. Hymu. in Cer. 30. ϋδωρ Έξάμαράν άνέθυε. * Άνάθυσιι, Schol. Aristoph. Θ Ά " falsa lectio pro άνάρβυσις." Schn. Lex.] Έκθύω, Erumpo, Cum impefu erumpo: έκθύη, εξορμά, Erotian. ap. Hippocr.: έκθύωσιν, έκπίύτωσιν, έκζέωσιν, Hes. Excidant, EfFerveant, Έκθύξει, έκξεϊ, έξεμεϊ, EfFervescit, Evomit, [έκθύσαι έξεμέσαι: έκθύασγς έκφνσήσης, έκπνενσης,} Α Β Έκθύήω: Έκθύμενος, ταχνε, quasi itidem ab έκθύω, Qui cito impetu erumpit, proruinpit : item subst. ^ λώμα, κόμβος, Fimbria. Α quo derivatur ΕΤΙΑΓΥΙ'ΈΚθυμα, έξάνθιιμα, Hes. Quod per cutem quasi erumpit, effervescit: 'εκθνματα, Papulae per cutem eriimpentes: quae alio nomine, ut ego arbitror, dicuntur εξανθήματα: neqtie eriim harum vocum discrimen ulljtun comperi. Ejus generis sunl tum Quse per febres ardentes exeunt; tum Variolae vulgo dictae et Morbilli. Gorr. Έκθύματα ap. Iiippocr. Epid. 3. sunt εξανθήματα. Pustulas Interprr. reddunt. Plin. Papulas vocat et Pituitae eruptioues. VV. LL. [Hippocr. 9, 138.] " Έκκύματα, Hesychio έξανθήμα- " τα." [* "Εκθυσις, 379- έλκυδρίων. * "Ενθυτοε, Gl. Subitillus.] Έπιθύω, VEL Έπιθυίω, Impetu feror in aliquern, ΰρμημαι, Hes. II. Σ. (174.) Οi δέέρνσσασθαι ποτϊ "Ιλιον ήνεμόεσσαν Τρώεε έπιθύονσι, RectO ap praepropero cursu feruiitur: Ιπ ευθείας όρμώσι, Schol. Apud Apoll. Rh. 2, (1156.) έπιθνεις δεδαήσθαι, Schol. esse dicit επιθυμείς, Desideras, Cupis. 'Επιτεθυμένοε, Qui furibiuido impetu fertur. Plato Phaedro 267(= 10, 286.) Εΐτέ τι θηρίον ων τυγχάνω, Τνφώνος πολνπλοκώτερον καϊ μάλλον έπιτεθυμένον, ε'ίτε ήμερώτερόν τε καϊ απλούστερο ν ζώον, θείας τινός καϊ άτνφου μοίραε φύσει μετέχον, ubi ορρ. ήμερον et έπιτεθυμένον, sicut άπλοϋν et πολύπλοκον. Ardentius et furiosius, Ficin. Ατ Έπιθύνω, έπανορθοϋμαι, Suid. [" Manetho 2, 340. nam leg. έπιθύνωσ': mire Gronov." Schaef. Mss. * Παραθύω, contr. παρθνω, Anal. 2, 259, "ίίρην ουδέ τάχιστος έν αίθέρι παρθνσει όρνις.] Θύαε, SIVE Θυιάς, aut ETIAM Θυϊάε, άδος, ή, Quas forore percita fertur, μαινάϊ, Hes. Et λύσσα, Furens rabies, Epigr.: Plut. (6, 77 ) Τιμοθέω μέν γάρξδοντι τήν"αρτεμιν έν τω θεάτρω μαινάδα, θ., φοιβάδα, λνσσάδα, Κινησίας εύθύς άντεφώνησε, Ύοιαύτη σοι θνγάτηρ γένοιτο. Idern est ap. eund. Plut. (6,649 ) j Baccha, Hes., quoniam sc. Bacchae*il[ae Baccbico s. fanatieo furoris instinctu agebantur, Apoll. Rh. 1, (636.) Θυάσιν ώμοβόροις 'ίκελαι, Plut. (9 754.) Τών ε'ιε τόν Παρνασσόν άναβάντων βοηθήσαι ταϊς θ. άπειλημμέναιε υπό πνεύματος χαλεπού καϊ χιόνος, Ut Bacchis procellaj saevitia et nivis asperitate interclusis openi ferrent: Probl. HelL Ή δέ τών θ. αρχηγός άραμένη. Ρ1ϊη._36, 5. Item Maenades, et quas Thyadas vocant et Caryatidas. At θ. εορτή, ap. Νοηη. videtur potius ad, praecedens θύω pertinere, ut sit Festum, quo soleninia fiunt sacrificia; nisi aliquis hoc θυάε in bonam partem accipere malit, ut sit Festum, quod divino instinctu agitatur. ] Θυάϊ ap. Danielem Symmachus inlerpretatus est, quos Graci solent ήπατοσκόπονς appellare, i. e. Qui exta inspiciunt et ex iis ventura praedicunt, Hieron. in Daniel.2. Sed a θύω, Sacrifico, derivari potius videtur hoc noineu, mendosum alioqui, tolerabilius esset certe θύας. [" Θυάε, Barthel. Voy. 3, 78. Rubnk. Ep. Cr. 51. Brunck. ad iesch. S. c. Th Valck. Phcen. p Musgr. Cycl. 36'3. Oi CorayTheophr Θυίάί, Jacobs. Anth. 7, , 310. Glaucus 3. Christod. Ecphr Θνϊάς, Jacobs. Exerc. 1, 91. 2, " Schsef. Mss.] Dicitur vero ΕΤ Θυσιάι, i. signif. q. θυάε: φωνή, Vox furoris instinctu edita, qualis bacchantium s. baccharum est. Et θνσιάδεε, i. q. ένθεοι, Hes.: θυσιάδεε vocantur etiam Mulieres, quae Proserpinae sacrse sunt, Hes. " Θύσαι, a Lycophr. " (106.) dicuntur αί βάκχαι, Bacchae: quae et θνά- 12 Y

49 4377 ΘΥΩ [ρρ ] ΘΥΩ 4378 " Ses, inquit Eust. derivans haec a θύειν, q. e. Α Άπό θ. έπϊ τήνήγεμονικήν άπήνην άλάμενος, Ε pisca- " όρμξν, Impetu ferri: lymphato enim quodam fu- tore dux creatus, Biid. [" Musgr. El. 32&" Scluef. " rore illae mulieres concitantur." Sed et ipsa Se- Mss. Strabo 5. p ] Θυννοσκοπέω, Thynmele Bacchi mater DlciTUR'0u<i>v?j, propterea quod nos speculor et capto. Metaph. pro Speculor mteneam jesch. introduxit gravidam et fanatici furoris tis oculis, Accnrate observo, more eorum, qui thyninstinctu percitaro, roulieresque, quae uterum ejus nos captant. Aristoph. Ίππ. (313.) Κάπό των tangerent, simili furoris cestro laborantes, Schol. τρων Άνωθεν τούς πόρους θυννοσκοπών. Θυννώδης Apoll. Rh. [" Jacob's. Exerc. 2, 145. Ruhnk. ad q. d. Thynnaceus, Thynnum referens, Lucian. (2] Hymn. in Cer. p. 3. Valck. Phoen. p Anim. 67Ό.)"Απαγε, θυννώδες τό ένθύμημα, καί κομιδήπαχύ, ad Animon Diatr ad Diod. S. 1, 231. Thunnicum entbymema et supra modum pitig Ue j 271. * Θυώνιχοϊ, Valck. Oratt. 234." Schaef. Erasm. Θυνναϊος, Qui e thynno est: ut θυνναίά Mss.] UNDE Θυωνίδας ap. Rhodios dicitur Bac- [θύνν'εια] τάρίχη, Athen. (116.) Et θυννάϊον neutr. chus filius Semeles, forma patronym. Θυάζω, Bac- Sacrificium e thynnis, (297 ) 'Υπό τήν των θύννων chica orgia celebro, entheo furore instinctus : ο'ρ- ώραν, δταν εύαγρήσωσι, θύειν τψ θεφ (Ποσειδώνϊ) τόν γιάζω, Varin. [" Ruhnk. Ερ. Cr. 51." Schaef. πρώτον άλόντα θύννον, και τήν θυσίαν ταύτην καλεϊ- Mss.] Ατ Θυάω, ί. est q. καπριάω, sive καπρίζω, σθαι θυννάϊον. Ατ Θυννεϊον ap. Suid. videtur esse Subo : quod de suibus dicitur venereae libidinis Frustum thynni, τάριχος θύννειον, aut simile aliquid, quasi furore percitis, cum sc. impetu quodam furioso [Aristoph. Ίππ. 354.] Θυννεϊα θερμά καταφαγών,'κ^τ' ad veneris opera rapiuntur. Aristot. Η. A. 6, 18. έπιπιών άκρατον: vide Θύννιον. Θυννάζω, Pilfigo, Θυώσαν δέ ού δεϊ εύθύς βιβάζειν, πριν Άν μή τά <5τα ut piscator tbunnum tridedte, Aristopb. Έφ. (1087.) καταβάλλη' εΐ δέ μή, άϋαθυφ πάλιν. Et 5. Κ,υίσκεται Β Είχα δ' έσπόμεσθα θυννάζοντες είς τούς θυλάκουςi. e. μάλιστα ή υς, έπειδάν θυώσα καταβάλλρ τά ώτα' εϊ δέ κάτακεντοϋντες : metaph. sumta a thynnis majoriμή, ούκ, άλλ' άναθυ? πάλιν. Unde Ρΐίη. 8, 51. Re- bus, qui tridentibus capiebantur, Hes. Suid. Schol. niedium (adversus abortum) ne prima subatione ne- Aristoph. Θυννασαι, τέμνειν, κόπτειν αφειδώς, que ante flaccidas aures coitus fiat. [" Jacobs. ένθουσιάσαι, άπολαϋσαι, Hes.^' SED ΕΤ Θυννίζω Antb. 12, 472. Visconti Iscr. Triop. 68." Schaef. est Stimulo pungoquu, metaph. itidem a thyirais Mss.] Άναθυάω, Rursutn Subo, cujus exempluin sumta, Erasm. in Prov. Thunaissare. At Suidas in praeced. habes. Item άνασκιρτώ, Hes., quod Θυννίζο) est αποπέμπομαι και παραλογίζομαί'.'ί Ά- aliquando pro Lascivire etialm accipi quidam tra- ποθυννίζω, Lucian. (2, 671.)Έί τάμά ούτως ; ύμϊν dunt. [* Θυανία, Lascivia, Epicharmus Athenaei ρ. άποτεθύννισται, Si mea vobis ita expuncta sunt vel 36. 'Schweigh. leg. suspicatur συανία, quod vide.] excussa, Erasm. Θύνναξ, ακος, δ, ΕΤ Θυννίον, τό, di- Ατ Θυιοϋσθαι, Impetu ferri, Furoris instinctu perci- min. a θύννος, Parvus thynnus, Eiist. ex AtJien. (302.) tum agi. Unde θυιωθεϊς, μανεϊς, δρμήσας, Hes. πένητες ούκ έχοντες άγοράσαι Ύπογάστρίον θύννακος, [" Ruhnk. Ερ. Cr. 51. Wakef. S. Cr. 1, 27 " Schaef. ούδέ κρανίον Λάβρακος ούδέ γόγγρον, ούδέ σηπία'ς. Mss.] Θϋνος, Impetus, Cursus : item Bellum, Hes. Alterum vero dimin. citat ipse etiam Athen. (649.) e ΘΥΝΝΟΣ, δ, Thunnus, Thynnus, ut Plin. etiam Clearcho Solensi, Σκόροδον, κρέας, θυννίον, [Θύννειον,J vocat, Nom. piscis praegrandis : a θύνω, duplicata άλμη, κρόμμυον : pro θυννάϊον τάριχος, ut paulo ante litera v, Eust. vel a θύω, i. e. ορμώ, Athen. (302.) vocat, Τό δέ θ., φησι, -γίνεται έκ της μείζονος πήλα quoniam, ut ex Aristot. tradit, Οί δέ θύννοι (καθάπερ) μίδος, ών τδ μικρόν άναλογεϊ τω κυβίψ, έζ ου γένους και οί ζιφίαι ο'ιστρώσι περί κυνδς έπιτολήν 'έχουσι γάρ έστϊ καί τδ ώραϊον. Haud scio tatuen an nod potius αμφότεροι τηνικαΰτα παρά τά πτερύγια οίονεϊ σκώλή- c leg. sit θύννειον, et subintelligendum ropi^oj. Apud κιον, τόν καλούμενον οίστρον, δμοιον μέν σκορπίψ, μέ- Suid. enim θυννεϊα plur. et subst. stmile quid si^iifiγεθος δέ ήλίκον άράχνης- τούτο δέ ποιεί αύτούς έζάλ- cat. [* Ουννεύω, unde * " Θυννέντικδς, Lucian. 9, λεσθαι ούκ έλαττον τοϋ δελφίνος, καί τοις πλοίοις πολ- 25. Bip." Boiss. Mss.] λάκις έμπίπτουσι. Plin. quoque eos hoc oestro agitari ΘΥΕΛΛΑ, Ventorura complicatorum vis inipememorat. Animal est parvum, inquit, scorpionis tuosa, Procella: a θύειν et είλεΐν, Porphyr.: alii effigie, aranei inagnitudine. Hoc se et thynno et ei esse volunt άελλαν θύουσαν. Aristot. de Mundo dequi gladius vocatur, crebro delpbini magnitudinem 6nit πνενμα βίαιον καί άφνω προσαλλόμενον, Flatum Cxcedeuti, sub pinna affigit aculeo : tantoque infe- praevalentem, qui repente prosilit. II. ^.'(365.) de stat dolore ut in naves saepenumero-exiliant. Plut. iis, qui stadium currebant, ύπό δέ στέρνοισι κονίη (8, 195.) e quodam Poeta, Θύννος βολαϊος, πέλαγος "Ιστατ' άειρομένη, ώστε νέφος, ήέ θύελλα, Od. Υ. (66.) ώς, διάστροβεϊ. [" Casairt). Athen Wyttenb.ad Πανδαρέον κούρας άνέλοντο θύελλαι, Κ. (47 ) άνεμοι Plut. de S. Ν. V. 53. Toup. ad Longin Opusc. δ'έκ πάντες δρούσαν:' Ύούς δ' άϊψ άρπάζασα φέρεν πόν 2, 31. Jacobs. Exerc. 2, 84. Anth. 9, 219 Athen. τονδε θύελλα, Ζ. (171.) Τό^ρα δέ μ' αίεί κϋμα φόρει 1, 8. Luzac. Exerc Θννοι scribitur, Herod. ρ. κραιπναί τε θύελλαι, 11. Ν. (39 ) Τρώεχ δέ φλογϊ ϊσοι 30." Schaef. Mss.] Fem. est ΕΤ Θύννη ΕΤ Θυννίς: άολλέες ήέ θυέλλτ/. Sic Hesiod. Ά. (345.) ίκεχοι πυρϊ quorum utroque uno eodemque in versu usus est ήέ θυέλλρ. Interdum vero additur gβφάνέμου, άνέ- Archestr. ap. Athen. (303.) Καί θύννης ούραϊον έχειν, β ων > Od. Κ. (54.) αί δ' έφέροντο κακή άνέμοιο θυέλλρ, ήν θυννίδα φώνώ. Ibid. e Sostrati Hist. Anim. 2. Od. E. (316.) μέσον δέ οί ίστδν έαξε Δεινή μίσγο- Τήν πηλαμίδα, θυννίδα καλείσθαι λέγει. Quibus μένων άνέμων έλθοΰαα θύελλα: (304.) έπισπέρχουσι verbis ipse Athen. adjicit, Μείέω δέ γινομένην θύν- D δ' άελλαι Παντοίων άνέμων. Sic Arat. (423.) δεινή νον έτι δέ μείζονα, δρκυνον' νπερβαλλόντως δέ αύζα- άνέμοιο θύελλα, Cic. gravis vehemeiiti flamine ventus. νόμενον, γίνεσθαι κήτος. Θυννίδας Hes. forma di- Metaph. πυρός θύελλα, Od. (Μ. 6? ) πίνακας τε νέων min. esse etiatn tradit θύννων τεμάχηΐ Frusta thyn- καί σώματα φωτών Κύμαθ' άλός φορέουσι πυρός τ' norum in partes concisoruna. Quo modo ab Eod. όλοοΐο θύελλαι. Reperitur etiam Προθύελλα una voce exp. ΕΤΙΑΜ Θυννάδες, sc. τεμάχη ταρίχου, Frusta e scriptum ap. Hesiod. Θ.' 742. ένθα καϊ ένθα φέρει salsamentis thynnorum. [Θύννη, Ορρ. Ά. 1, 756. προθύελλα θυέλλρ Άργαλέρ: malit tarnen fortasse Θυννάς, Athen. 1. c.] Θυννοθήρας, Thynnorum ve- aliquis dividere et προ referre ad φέρει, sicut Od. Y. nator,qui thynnos captat, Athen. [303. e Sophrone.] (63.) ή έπειτα μ άναρπάζμσα θύελλα Οίχοιτο προφέ- Θυννοθηράίος, Thynnorum veuatioui idoneus: γα- ρούσα. [" Aminon. 4. ad Luciari. 1, 498. Jacobs. στήρ, Athen. (306.) e Sophrone. [* " Θυννοκέφαλοι, ad Anth.,9, 24. Heyii. Hom. 7, " Schaef. Lucian. 2, 98." Scbaef. Mss.] Θυννοσκύπος, Qui Mss. * Θυελλόπους, Nonn. D. 37, *Θυελthyunos observat et captat, Thunnarius, Gaza, qui, λοτόκος, 28, 256. * Θυελλοφορέω, Diod. S. l6, 80. ut Tbeocr. ait 3, (26.) τώ* θύννως σκοπιάσδεται, ut * Θυελλώδης, Gl. Tempestuosus. " Schol. Soph. An- "Ολπ«ό γριπεύς. Plut. [10, 77. " Bergl. Alciphr. tig Const. Manass. Chron. p. 121." Boiss. Mss. 64." Scbaef. Mss.] Θυννοσκοπία, Thynnorum specu- * " Θυέλλειος, Procellosus, Suid. 2, 125." Wakef. latio et captatio. Accipitur metaph.^pro Accurata Mss. " Jacobs. Anth. 6, 201."Schaef. Mss.] Θνβλet inconniveuti observatione: quoniam piscatores λήεις, Procellosus. [" Wakef. Trach Voss. tbunnos intenta oculorum acie speculantur quo pacto Myth. Br. 1, 152." Schaef. Mss. " Nonn. D. 2, tridente figant. [Strabo 17. p ] Θυννοσκοπεϊον, 531. Celer, 1, 22." Wakef. Mss.] Locus thynnoruni speculationi aptus, Synes. Ep. 57. " ΘΥΣΑΝΟΙ, οί, Fimbriae, s.nodi autvilli, quales

50 4379 ΘΩΗ [ρρ ] ΘΩΠ 4380 " dependent a crumenis : Hesychio et aliis κροσσοί, Α φυμβοι. II. Β. (448.) de aegide Minervae, Tiji ha- " τόν θύσανοι «παγχρύσεοι ήερέθοντο. Hesiod. Ά. " (225.) θύσανοι δέ κατηωρεϋντο φαεινοί. Ubi itidem " Scbol. θυσάνους esse dicit τούς κροσσούς, s. τά ιδιω- " τικως λεγόμενα * κομβία ήγουν κνμβία, denominatos " a θύω q. e. ορμώ, διά τό εύκίνητον και * εύσάλεντον: " ab Oppiano vero θυσάνους vocari τά πτερά, Pennas " vel alas." [" Toup. ad Longin Opusc. 2, 14. Burm. ad Phaedf Mit., Wessel. Diss. Herod..12. ad Herod, (4, 189.) Valck. Callim Koen. ad Greg. Cor Jacobs. Anth. 7,, Diod. S. 2, 278. Heyn. Hoin. 4, ,,134. 6, 56ο. * Θνσανοειδής, Casaub. ad Athen. 125." Schaef. Mss. " Euuap. 266." Wakef. Mss.] " Θι/- " σανώδης, i. q. θυσανόεις: sed prosae familiarius. 'f Theophr. Η. Pl. 1, (6, 4.) de radicum differentia, "Α'ι δ' οίου οζώδεις καϊ θυσανώδεις, ώσπερ α'ι τής " ελαίας. Ubi Gaza vertit, Nodosae villosaeque : Pli- " nius Ramosae, omissa interpretatione nominis " θρσανώδειε: alii Fimbriatae." [* Θυσανοράπτης, Gl. Β Limborarius.] " Apud, Hes. Ipgitur et COMPOS. " Θυσάνουροί, expositum δασύκερκος, Hirtam et vil- " losaui habens caudam." [Cf. ielian. Η. A. 16, * ; Eύθύσανος, Antip. Sid. 17 * ΐίολυθύσανος, Hesy.ch Phav. 6l5.] ',' Θυσανόεις, SIVE Θυσσανόεις, "jgeminato σ metri gratia, Fimbriatus, Α quo dependent fimbriae et nodi s. villi. Β. P. (593.) έλετ' αιγίδα θυσανόεσσαν Μαρμαρέην: Ο. (229.) 'Αλλά " σύ γ' εν χείρεσσι λάβ' αιγίδα θυσσανόεσσαν. Τή "μάλ' επισσείων φοβέειν ήρωας 'Αχαιούς: Sic Ε. (738.) Άμφϊ δ' άρ ώμοισιν βάλετ αιγίδα θυσσανό- " εσσαν Αεινήν, ήν περϊ μέν πάντη φόβος έστεφάνω- " ται. Ubi θυσανόεσσαν sive θυσσανόεσσαν αιγίδα " vocat i}s θύσανοι ήερέθονται, ut Β. Β ν (448.) loqui-," tur." [" Wakef. Ιορ Jacobs. Anth. 7, 229. FJeyn. Hom. 4, , , " Schaef. Mss.] " Θ,υσανωτός, Fimbriatus.".[" Jacobs. Anth ad'herod (2, 81.) Valck. Callim Toup. Opusc. 1, 123." Schaef. Mjss.] " Apud Suid. " habetur ΕΤ Θνσσανίοις, expositum itidem κορύμ- c "βois, κροσσοϊς, quod diminutivi formam habet." " Άποθυσάνιον, Yas potorium aut libatorium esse " videtur ap. Athen. (479.) ubi»1 instrumento tem- " pb Metapontinorum numerantur φιάλαι άργυραί, " οίνοχόρι άργυραί, άποθυσάνιον άργυροϋν. Et mox, " X" T P 0S άργυρούί, άποθυσάνιον χρυσοϋν, κρατήρ χρυ- " σ,οϋι. Sunt qui ita dictum existiment quod ali- " quem usum haberet in sacrificiis : cum tamen a " θύσανος potius derivatum esse.videatur." [Άτοθυστάνιον Schw. Άποθονστάνιον Ms. * Θνσανηδόν, JKlian. Η. A. 16, 11.] " 0νσσανοι, Θυσσανόεις, Θυσσά- " Viov, et cetera his siniilia, aliquando metri causa " duplici σ scripta leguntur, ut ap. Hes. quoque et " Suid. In Homeri tamen Ms. Cod. θυσανόεσσαν " reperi scriptum unico σ." " Φύσσανοι, Fimbriae, " θύσανοι, VV. LL." LXX. Proparoxytonnm et sine 1 subscripto literae ω, adjectivum ab 'Άθως, Nomine niontis, item Urbis siipra hunc montem : άθψος autem pro Impunis, ideo habet 1 subscriptum ipsi ω, quia invepitur άθώιη ap. Archil., Etym. Veruntamen Eust. tradit άθωος quosdam ita scribere ut άφωνος a φωνή : alios vero αθώος, κατά * συνεκδρομήν τοϋ Αθώου Αιός, Jovis, qui ίη Atho monte colitur ; atque hanc posteriorem scripturam esse usitatiorem : Άθωος autem ab "Αθως, ι habere snbscriptum, ut MivjJos a Mivws : quae ejus sententia Etymologistae opinioni videtur anteferenda. [" Valck. ad Herod. 42. Lennep. ad Phal. 152., Alciphr Diod. S. l, , 301. Dionys. H. 1, 530. Heyn. Hom. 6, 484." Schaef. Mss.] Άθώως, Citra mnlctain, damnum, Innocenter, αζημίως, Hes. [" Ad Diod. S. 1, 462." Schaef. Mss. * Άθωότης, Aqu. Ps. 25, 6. * " 'Aθωοσύνη, Mattb. Lectt. Mosq. 2, 47." Boiss. Mss.}» Άθωόω, Absolvo, Bnmunem mulctae facio, Mulcta s. Poena libero; Indemnem praesto: Άθωώσε τσϋ εγκλήματος, Dionys. Areop. Crimine te absolvo. 'Αθωωθείς, partic. a pass. Άθωοϋμαι, Justificatus, Impune ferens, ap. LXX. praesertim : Solom. Prov. (l6, 5.) Χειρί δέ χείρας έμβαλών άδίκως, ουκ άθωωθήσεται, Νοη abibit impunis, s. potius impunitus, impune feret, liberabitur, absolvetur. Vel, ut alii, Non justificabitur, verbo utentes in sacris literis recepto. [Photii Cod. 94. Schleusn. Lex. in V. T.] Άθώωσις, Iropunitas, Absolutio rei. Bud. Lex. notat in Pand. signif. non solum Absolutionem rei, sed et Liberationem per acceptilationem ; esse enim άποχήν καϊ άθώωσιν. [Ctesiae Pers. 6ΐ ] Άθώητος, ό, ή, Cui mulcta imposita ηοη est, Impunis, * αζημίωτος, Hes. Videtur autem derivatum ab Άθωέω neutr. posito pro Impune fero, Non mulctor. " ΘΩΜΙΖΩ, Suidae est δεσμώ σχοινίοις, Funiculis ligo s. vincio, Funiculis coerceo. Itidemque AF- " FERT Θώμιγζ pro λεπτόν σχοινίον, Tenuis et sub- " tilis funiculus : ut et Hes.: cui itidem θώμιγγες ' " sunt δεσμοί, σχοινιά, σπαρτία κανάβινα, χορδαϊ, όρ- " μιαϊ, Vincula, Funiculi, Funiculi e canabe, Chor- " dae, Fila piscatoria quibus hamus appenditur. " Idem et verbi θωμίσσει meminit, exponens non so- " lum δεσμεύει, Ligat, Vincit: sed etiam νύσσει, Fo- " dicat, Pungit, Vellicat, afferensque et θωμιχθεϊς pro " μαστιχθείς, Flagellatus, Flagris caesus. Quo sane " modo Anacr. ap. Athen. (534.) de Artemone dicit, " Πολλά δ' έν νώτω σκυτίνω Μάστιγι θωμιχθείς." [" Θωμιχθεϊς, Valck! ad Rov. ρ. 63. Θώμιγζ, * Θώμιξ, Fac. ad Paus. 3, 252. Wakef. Eum A- bresch. jeseh. 2, 20. Jacobs. Anth. 8, 263. Wessel. ad Herod. 94. (1,199.)" Scb f. Mss. Ορρ. *A. 3, 76. Ladne Thomix, Festus. " Nescio an θωμός, Acervus, et θώμιγζ, Cannabus, eandem habeant originem." Blomf. ad^sch. Ag. 286.] ΘΩΗ, Mulcta, Daranum alicui impositum, ή επιτι* θεμένη τινϊ ζημία, Schol. Od. Β, (192.) Σοι δέ, γέρων, θ ω ή ν έπιθήσομε ν, fjv κ' ένϊ θυμφ Ύίνων άσχάλλρς. Eust. derivat a θώ, ut φωνή Ά φώ, ζωή a ζώ. [" Ad Charit HeyB. Ηοιη. 6, 484." Schaef. Mss. " Bekk. Anecd. 1, 352." Eoiss. Mss. * " Θωίη, Archilocbus Etym. M. 26, 24." Wakef. Mss. Cf. 'Aβώοί.], " Θώος affertur pro Sons: sed sine exemplo. ";'At Θωό«, Hesycbio est Avis quaedam." 'Αθώος, ό, ap. Eur. (Med ) in fem. etiam geuere, Impunis, NOB niulctatus, Mulctam nullam passus, Qui sine mulcta evasit. Nonnunquam absolute et sine casu : Dem. (423.) Αεδωροδοκηκότα τούτον, άθώον έάσαι, Absolutum sinere abire, Νοη damnatum; Supplicii expertem, i. e. άτιμώρητον: (31.)Οίδέ τους άτακτοΰντας άθώους καθιστασιν. Cum gen., rapitndemnis, Damni.expers, (316.) Ά..τής Φιλίππου Ί)ψ,αστείας, Qni nihil damni accepjt e Philippi poteiiiia, sensit e Philippi dominatu. Sic Aristoph. N. (1413 ) cum gen. σον σώμα χρή πληγών άθώον εϊναι, Intpctum a plagis, Immune a verberibus. Ιηύοcens, Insons, Noxae non affinis, άναίτιος, Suid. Hes. Sed hic nullum exemplura profert: ille tantum ex ΘΩΠΤΩ, Assentor, Colo, θεραπεύω., Hes. Cavillor, Irrideo, σκώπτω, Hes. [* Έκθώπτώ, Soph. ap. Plut., 8, 100.] Θώφ, ωπός, ό, Assentator, Adulator, Qui quasi admirabundus aliquem laudat et praedicat, Dissimulator, b. e. Qui aliud in lingua habet, aliud ίη pectore : κόλαξ, ό μετά θαυμασμού έγκωμιαστής, ε'ίρων, Hes.: Suid. ex Antiph. de Concordia, Πολλοί δ' έχοντες φίλους ού γινώσκουσιν, άλλ' έταίρους ποιούνται θ. πλούτου καϊ τύχης κόλακας. Adj. pro Adulatorius, Assentatorius, ap. Suid. Θ. τε καϊ άπατηλρύς προτείνοντες λόγους, i. e. τονς μετά ψεύδους καϊ θαυματ σμοϋ προσίοντας έπϊ κολακείφ : ap. Eund. Θεράπευε τά δίκαια καί τή φιλοσοφίφ προσήκοντα, άλλ' ού τόν θ. τρόπον καϊ βάνανσον. Ε Plat. (Theaet. 84.) quoque Bud. citat, Μηδέ όψον ήδϋναι ή θ. λόγονς. Idem Bud. exp. θηρίον άπατήλόν, ηοη tamen addito Auctoris nomine. [" Wakef. S. Cr. 4, 143. Kuster. Bibl. Chois. 92. Porson. Phoen Valck. p. 191, Heind. ad Plat. Theaet. 399-Wessel. ad Herod ad Timaei Lex. 145." Schsef. Mss.] Θωπικός, Αssentatorius, κολακεντικός. Apud Suid. Καί έστέ θ. φύσει. [Aristoph. Α ] Θωπικώς, Assentatoru ra more, Adulatorie, κολακευτικώς, Suid. Θωπεύω, As-

51 4381 ΘΩΡ [ρρ ] ΘΩΡ 4382 sentor, Adulor, Blanditiis capto, Lucian. (1, 148.) Α pars corporis dicitor, quam ciogulum ambit. Aristoph. "Ον ούτε κόλαξ θ., οντε συκοφάντης φόβων άφελέσθαι δύναιτ άν, Divitiae, quibus nec adulator assentando, nec caluniniator terrjtando spoliare possit, ieschin. (86.) Τον δήμον θωπεύσαι, Philo V. Μ. 1. Θ. τινάε, έτέροις απειλεί, Alios captat, aliis minatur. Apud A- ristoph. 'A. (656.) Φησϊν δ' νμάς πολλά διδάξειν άγαθ', ώς εύδαίμονας είναι, Ούθωπενων, nialim Assentatorum more verba daos; nam et Suid. θωττεύω pro άπατάω (Ά ) ad differentiam θώρακα^ολ ΐμιστ^ accipi testatur. Dicitur et καιρόν θωπεύβιν, pro Inserviije teropori, Phocyl. (87 ) de parasitis, Καιρόν θωπεύοντεε, έπήν κορέσασθαι 'έχω σι. Eadem signif. Idem dicit καιρώ λατρεύειν. Ιη bonam quoque partem capitur pro Colo, θεραπεύω. [" Valck. Adoniaz. p. 357." Schaef. Mss.] Θώπενμα, Blandimentum, Aristopl). Σφ, (563.) τί γάρ ούκ έστιν άκοϋσαι Θώπευμ' ενταύθα δικαστή; Quas ηοη blanditras hic copia est audire 1 Plut. (9, 274.) Νόθα καϊ κίβδηλα τά τών άλλων θ. και δελεάσματα. Θωπευμάτιον, Assentatiuncula. [Aristoph. Ίππ * " Θιοπεντήε, Georg. Lapitba Poem. Mor " Boiss» Mss.] Θωπευτι- Β KOS, Assentatorius, i, q. θωπιkos, subst. Assentator, Plato de LL. Θωπευπκώί, Asscntatorum more, More eorum, qui blandiuntur, i. q. θωπικώε. [Eust. II. A. p. 34.] Θωπεία, Assentatio, Adulaitio, Blanditus, Blanditiae: ut θωπεϊαι λόγων, Plato de LL., Blanditiae s. Lenocinia verborum. Item Emollitio, quae fit blanditiis s. blanda tractatione. Xen. (Ίππ. 3, 12.) de equis ferocioribus, et qui nimis magnos.animos spirant, Διά τό ύπέρθυμοι είναι, πολλής θ. τε και πραγματείας (δεόμενοι:) quibus ορρ. τούε διά βλακείαν, ελάσεως πολλής δεομένους. [" Ad Tima;i Lex. 146." Schaef. Mss. Iambl. V. P. 446.] Άθώπευτος, ό, ή, Qui assentationes ηοη admittit, blanditiis vinci et emolliri non potest, άκολάκευστος, Hes. Immitis, άσπλαγχνος, Suid. ex Epigr. de apro, Θηρός άθωπεύτου Πανί καθήφε δέραε. Apud Hes«. vero scribitut άθώπευστοε, per στ, sicut et άκολάκευσ7-οί.>[ειιι. Andr Lycophr * Άθωπεύτωί, Schol. Ven. ad II. I * Άποθωπεύω, Liban. 4, 775. suspectum Schaefero in Append. ad Bast. Ep. Cr. p. 60.] " 'E- c " ναποθωπενω, Blanditiis delinio in. In VV. LL. " exp. Insideo, quod potius diceretur έναποθωκέω," [* Έκθωπεύω, pio Cass * Έκθώπενμα, Georg. Pisides in Suppl. Byzant. p. 4. v. 37. * " Καταθωπεύω, Schol. Theocr. 6, 30." Boiss. Mss.] Ύποθωπεύω, Aliquantulum adulor, Subblandior, Herod. 1, (30.) Ούδέν νποθωπεύσαε, άλλά τφ έόντι χρηνάμενοε, de Solone, qui Croesum beatum praedicare nolebat. Aristftpb. ('A. 639 ) ap. Suid. Εΐ δέ τις ύμαε νποθωπεύσαε, λιπαράς καλέσειεν 'Αθήνας : "Σφ. (610.) Καί τό γύναιόν μ' νποθωπεϋσαν φνστήν μάζαν Subblandiens mihi, Plaut. προσενέγκη, ΘΩΡΑ5, ακοε, ό, Thorax, Pectus: sic dicta est a vett. Pars ea corporis, quae a collo ^d pudenda usque trunca pertendit, Aristot. Η. Α. 1, 7.: Hippocr. de Arte, "Ο τε γάρ θώραξ καλεόμενοε, έν φ τό ήπαρ στεγάζεται, indicat thoracis nomine ventrem quoque contineri, dictumqae quondam /uisse thoracem totum illum truncura, qui est inter alas et inguina: verum a recentioribus medicis et Gal. Thorax Ea pars dicitur, quaecollo subjecta utrimque costis clauditur; quantum enim costae ab anteriore posterioreqne parte, et infra supraque continent, θώραξ appellatur: in quinque partes divisus, στέρνον, νώτο'ν, πλενράε, κλείδας, ώμοπλάταε, i. e. Partem anteriorem, in quani costae conveniunt, dorsum, costas ipsas, getuina ilia ossa, quae collo subjecta sunt, et ossa illa, quae a tergo sita prominent. Haec Gorr. inter alia. [Bufus p. 23.] Per musculos rnovetur et nervos: ac qaod in eo est άναπνοή, hoc in corpore διαπνοή διά τών άρτηριών, Aiex. Aphr. Probl. 1, 21. Diosc. de urtica, Σύν μέλιτι έέ έκλειχόμενον όρθοπνοίαε ώφελεϊ και πλευρίτιδας καϊ περιπνευμονίαε άνάγει δέ καϊ τά έκ θ. Pr quibus Plin. Orthopnoicis prodest cum melle, «t thoracem purgat eodeni eeligmate. Et paulo pest, Σύν πτισσάνtf δέ έψήθέντα τά έκ θώρακοϊ ανάγει. Pro quibusidem Plin. Cnm ptisana pecius purgat. Pre Veste et armatura, quae eam corporis partem ambir, ut versa vice ζώνη Ea D ριον nominavit. Hes. vooe a Lat. sermoiie detorta exposuit * λωρίκιον: ac certe θώραξ alicubi Lori ca commodissime reddi potest. II. O. (529.). πυκινός δέ οί ήρκεσε θώραξ, [θώρηξ,'] Τόν ρ' έφερεν [έώό/ίιι' yvάλοισιν άρηρότα, Xen. Κ. Π. 2, (1, 6.) Θ. μέν γάρ περί τα στέρνα άρμόζων έκάστψ εσται: (g.) 0, πβρϊ στέρνα, γέρρον δέ ε«ψήν άριστεράνι 4, (3, 3.) Θ. έρύματα τών σωμάτων. Varia auteni ei adduntur epitfaeta, prout varia s. vestis ea s. armatura eet II. T. (361.) κραταιγύαλοι, Δ. (133.) διπλός Duplex tborax, οθι ζωστήρες όχήεε Χρύσειοι ξύνεχον^καϊ διπλβος ήντετο θώρηξ. Item τριέλικτοι θ., Athen. e quodam Poeta : qualis eafere est, quam Virg. dicit LoHcam consertain hamis auroque trilicem. Iteiu λινούς θ., χαλκούς, Xen.: Plut. de Socr. θ. σιδηρούν dicit: θ. χαλύβαιοε, Lorica solido 'chalybe constans; Bud.: Paus; Att. (21, 8.) Sauromaias. usos scribit θ. φολιδωτό"^ Squamatis, qui ex ungulis equinis constarent. Apud Virg. autem thorax ahenis horrens squamie. Philostr. Ep Lacedaemonios scribit indili solitos θ. φοtvl κοβαφεις, ad terfendos hostee. Apud J. PoH. fest etiam όμφαλωτός, θ. Άττικουργής. Sie enira ibi leg. Quidam, ut annotat Cam., docent fuisse duo genera tboracum : unum Αλυσιδωτών, Consertorum fibalis, ut illa Virg. lorica conserta hainis: alterum, *σταδιαίων, qui et στάδιοι, longum ac erectum: Apoll. Rh. 3, (1225.) περϊ μεν στήθεσφν έεστο Οώρηκα στάδιον. Eust. στατόν quoque θ. nomiuatuai ftjisase tradit, τόν μέχρι λαγόνων άνωθεν καθήκοντα. Ejus duae partes a Paus. traduntur, quarum altera pectus et alvum munit, altera dorsum, fibulis autem coustringebantur: utraque γύαλον appellata. Quem vero Suid. describit Parthici equitis thoraeem, cataphtacta verius armatura est, cum ab anteriore parte tegat pectus, femora, extremas manus, et tibias : a tergo vero deorsum, cervicem, caput totum: praesertim cum dicat eum sic armatum videri όλον σιδηρούν. Dicit tamen et Xen. (Κ. Π. 6, 1, 17.) Τούϊ ήνιόχονι έθωράκισε πάντα πλην τών οφθαλμών: ita Ut tbo^x fais in II. ηοη accipiatur proprie, sed latius extendrtur. Vinculi now., quod pectori adbibetur, ubi raejram pectus, dorsuwi, latera, thoracem voluraoe deligate: cujus injiciendi rationem Gal. de Fasciis exp.: Gorr. Suidae est etianι πύργος, sicut θωράκιον Eid. Murum signif.: i. est et apud Hes., qni praeterea exp. * σφραγιδοφύλαξ. Θ. ό χοϋε, PocuK genus, quo quasi tborace s. lorica potor contra potorem armatur: a quo θωρήσσειν et θωρήξασθαι, Potitare. Unde ap. Aristoph. Ά. (1133.) cum miles puerum jnberet aiferre sibi θωράκά πολεμιστήριον, aller in ambiguo ludens, subjicit "Εξαψε, παϊ, θώρακα κάμοϊτόνχοά. Mons quidam prope Athenaeum urbem vicinam Libybus hesperiis, in quo fama est Dapfaitam Graram. cruci affixum, quod maledico carmine reges incessi-. visset': unde Prov. Φύλαττε rov Θώρακα) Cave Thoracem. Strabo 14. Cic. de Fato, Valer. Max., et Erasm. Chil. Quod vero ad etymon attinet, sunt qui a θορέω, Salio, dictum thoracem velint, propler continuum cordis motam: alii άπό τοϋ τό θείον, ήγουν τό διανοητικόν, ώρεΐν, h. e. φυλάττειν : quod ldcludat divinam partem raentis : sicut et Stoici in corde collocarunt τό ηγεμονικών. " Θώρηξ, Ιοη. pro θώραξ." [" W«ssel. Diss. Herod Diod. S. 1, ,229. Heyn. Hom. 4, , , 119- Wakef. Ion Musgr Jacobs. Antfo. 8, 191. Θ. διπλούς, Heyn. Hom. 4, 579 λινούς, -Zeun. ad Xen. Κ. Π. 6l 0. Θώ pro θώραξ, Palladaa'92." Schaef. Mss. Aristot. Η. Α. 1, 7. not. Τειχών θώραξ, Lorica mceniorum, Dio Cass. 74, 10. * " Θωρ&κοειδήε, Philo J. p. 823." Wakef. Mss. * Θωρακοζώνη 1, Hes. " Heyn. Hom. 6, 161." Schief. Mss.] Θ01 ρακομάχοε, Qui tborace indutus pngnat. At θωρακόμαχος, Penula militeris, VV. LL. ΘωρακστΛώ», Qui thoraces conficit. Πι«ττίαί θώρακοποώς-, Pistfas tboracum fabricator. Cam. e Xen. Άπ. $, [Μ,? * " Θωρακοπώλης, AristojA. Είρ., Catal. Personarnm. Schaef. Mss.] Θωρακοφόροε, Qui thoracem g^^. Thoracatus, Xen. Κ. Π. 5, (3, 16.) Θ. βαρύτατόν είσι τοϋ στρατεύματος. [«Const. Manass. Chron.

52 4383 ΘΩΡ [ρρ ] β.'96. * Θωρακοφορία, ρ. 134." Boise. Mss.] Α Μολοθώρηζ, δ, ή, Variegatum s. PicturaUim thoracem habens, Η. Π. (173.) Μενέσθως. [* " Εΰθώρηζ, Jacobs. Anth. 6, , 325." Schaef. Mss. Tzetz. Postb. 528.] " Ευθώρηκος, Bene thoracatus s. lorica- " tus, i. e. Bene armatus, Epigr." [Antbol. 1, 145. * Ααυιίίβραξ, Xeu. Κ. Ά. 1, 8, 6.] Λινοθώρηξ, Lioeo thorace indutus: de quorum thoraciun usu ap, Xen. mentio est, ut in Θώραξ admonui. II. B. (529 ) de Ajace Oilei filio, ολίγος μέν έην, λ. [* h- Snρϋθώραξ, Scbol. II. Β. 47. Γ. 131.] Στενοθώραξ,, Qui angusto pectore est: quales σανιώδεis a Medicis dicuntur: στ. esse etiam Eos, qui tabi obnoxii sunt, tcstatur Gal. Epid. 6. Χαλκοθώραξ, -SIVE Χαλκεοθ&ρηξ, poet. Qui sereo thorace utitur, iereo thorace indutus, Soph. Aj. (179 ) "Η χαλκοθώραξ εί τιν' Ένυήλιοί Μομφάν έχων, ubi Marteui iirtelligit/ Altero aufcein, sc. χαλκεοθώρηξ, II. Θ. (6l.) μένε' ανδρών Χάλκεοθωρήκμν. [* " Χαλκοθώρακος, Const. Manass. Chron. ρ var. lect. * Χρνσοθώραξ, Tzetz. Ghil. 1, 993. Adrian. Soph. in AHatii Exc. 251." Boiss. Β Mss.] * f* Θώρακίϊ, Gl. Lorica.] ^Θαρακίτης, Miles thoracatus, Plin., qui lorica armatus est, δθώρακι έστεγασμένος, VV. LL. ap.polyb. interpr. Levis armatur?e miles, Ferentarius : [4,12,3. 7.1, 29, 6. 11, 11, 4.] Ac certe diciturad differentiam militis cataphracti: ut Θ. sit Qui cataphractus quidem non est, thoracatus temen, aut loricatus. (* Θωρακικό, Aetius 169, 17. Tbeopbyl. 3, 693.] Θωρακίζω, Tliorace munio, Lorico, Tliuc. 2, (100.) Καί rj μέν προβπέσειεν, ουδείς ΰπέμενεν άνδρας ιππέας τεφγαϋούς καί τεθωρακισμένους, Equites strenuos et iftricatos : έστεγασμένους θώραξι, Xen. Idern Κ. Π. 8, (8, 11.) ΘωρακΜσας δέ αυτούς καϊ"ίππονς, TboTacibus «t ipsos et equos muniens s. loricans : 6, (1, 17 ) Τούί δ' ηνιόχους έθωράκισε πάντα πλήν τών οφθαλμών, abi θωρακίζειν de panoplia dicitur: sicut tborax Parthicus paulo ante a Suida definitur. Et ϊπποι τεθωρακισμένο ι, (θ, 1, 26.) Equi loricati, s. potius cataphracti. Generalius enim aliquando θωράκίζειν e pro Artnare ab eod. Xen. usurpatur, Bwd.: Plut. (1Q ^28.) loqaens de ichneumone pugnaturo cuin crobodilo, Ό δ' ίχνεύμων ούθέν απολείπει θωρακ'ιζομένον πρός μάχην δπλίτου' τοσούτον ιλύος περιβάλλεται, καϊ περιπήγννσι τφ σώματι χιτώνα, μέλλων έπιτίθεσθαι τφ κροκοδείλψ. De quo ap. Plifl. Mergit se limo saepius, siccatque sole : mox ubi pluribus eod. medo se coriis Ioricavit, in dimicationem pergit. Metaph. de belluis etiam dicitur ad pugnam se ar- Mantibus. laristot. Η. A. 6, 18. de suibus, Και προς άλλήλους ποιούνται μάχας ϋβ,υμαστάς, θ. εαυτούς, και παοΰντες τό δέρμα ώί παχύτατον έκ πα^ισκευής, προς τά δένδρα διατρίβοντες, καϊ τφ πηλφ μολύνοντες πολλάκις καϊ ξιηβαίνοντες εαυτούς, PltB. TuHC inter se di- micant, indurantes attritu arborum costas, lutoque se tergorantes. [" Ad Diod. S. 2, 229 Zeuu. ad X«n. Κ. Π. p. 300." Schaef. Mss. Polyb C nt«go, Strabo 1166." Waikef. Mss. "Ογκψ χλανίδος εύτεθωρακωρένον, Ephippus Athenaei ρ. 509 ] Θωρακισμός, Loricatie, [2 Maccab. 5, 3.J 'Αθωράκιστος, δ, ή, D Qai tboracatus aut loricatus non est, Thorace loricave non indutus. Generalius pro Inermis capitur, sicut βωροκίξειν aliquando pro Armare. XeB. Κ. Π. 4, (2, 15.) Καί ύποστάντας ά. κατακαίνουσιν οί Ύρκάνιοι. [* Άποθωρακίζω, Suid. 1, 2βΐ. *Μνθωρακίζω, Xen. Κ. Ά. 7, 4,12.] ΈτΓΐθωρα*/5ω, Insuper lori- <30, simpl. Lorico, Xen. Κ. Π. 3, (3, 14.) "Εργον μέν vvwos λνσαί'ϊππους, έργον δέ χαλινώσαι, έργον δ' έπισάξαι, έργον δ' 4πιθωρακίσασθαι: Super thoracem aliquid induo, VV. LL.; quo sensu accipitur seq. v. έπιθωρακίδιον. Έπιθωρακίδιον, Vestis, quae thoraci superinduitur, Sagum militare, quod loricae superinduitor. In qua signif. reperitur ETIAM Περιθωρακίδων, VV. LL. Apud Plut. autem Artax. (H.) Ώ«δέ Μόλις συνεϊδον τά π. φοίνικα, λευκοϊς χρω μένων τών βασιλικών άπάντων, έγνωσαν πολεμίους όντας, quaedam exempl. habent έπιθωρακίδια. [*' Καταθωρακίζω, Xen. KHL 6, 2, 17-] Θωράκων, Lorica. Quemadmodum vero Lorica ΘΩΡ 4384 testacea Vkruvio dicitur Id, quod parietes ab aqua pluviali tuetur, ita θωράκιον etiam accipi tradit Bud., i. signif. scribens q. στέγασμα, προβολή, πρόβλημα, θριγκόί. Θωράκων, inquit Turn. Advers. 23, 32. Pluteura, quod solent et Lat. etiam Loiiculam ad yerbutn appellare. Athen. de Machinis, in descriptione testudinis, quam Hagetor Byzantius fe,- cit, Έπί δέ τοϋ * έπικεφάλου καϊ τής κρωδόχης πήγνυται θωράκιϋν, ώσνε έν αΰτφ άσφαλέστατα δύνασθαι εσταναι τους εποπτεύοντας τά αποστελλόμενα έκ τών έναντίων πρός τόν κρών: VitruT. in ejusd. machin descriptione, Supra caput eorum, qui continebant arietem, collocatum erat pluteum tufriculai similitudine ornatum, uti sine pericuio duo milites tnto stanles prospicere possentet renuntiare quas res adversarii conarentur. [ Iti carchesiosummo quadranglllum quiddam, Eust. Ίστον τό μέν κατωτέρω, φασϊ, πτέρνα καλείται τό δ' είς μέσον, τράχηλος' τό <δέ πρός τψ τέλει, καρχήσιον' ψ επίκειται τό λεγόμενον θ., τετράγωνον όν' και έπ' αΰτοϋ άνήκονσα εις ύφος οξεία, ή λεγομένη ήλακάτη. Idern tradit Athen. (475.) ex Asclepiad-e Myrleano, addens tamen, Θ. τετράγωνον πάντη πλην τής βάσεως καϊ τής κορυφής' αύται δέ προνχουσι μικρόν έπ' εύθείας έξωτέρω : (208.) in descriptione navis Hieronis, loquens de iis, quiin carcbesik aeneis domicilia habebant, Τούτοις δ' έν πλεκτοί ς γνργάθοις διά τροχιλίων είς τά θ. λίθοι παρεβάλλοντο καϊ βέλη δια τών παίδων. J. ΡοΙΙ. 1. θ., ήλακάτην, καρχήσων pro eod. accipere videtur; sic eniin ait, Το δέ τελευταϊον (τοΰ ιστού) ro πρός τή κεραίψ, -ήλακάτη καϊ θ. καϊ καρχήσιον: nisi forte bas tres veluti species diversas sub uno et cammuni genere comprehendisse putandus sit, sc. sub τφ τελευταίοι τοϋ ίστον τψ προς τή κεραίφ. Propugnaculum, Bud. ap. Diod. S. Hist. Aiex. Tois δέ κόραζι και ταϊς σιδηραϊς χερτηνάνήρπαζον τούς τοϊς θ. έφεστώτας, ubi θωρακείοις per ει. Suid. θωρακΐοις, προμαχώσι, δρυφράκτοις, * λωρ».κίοις θωράκιον, τείχος. Μέχρι μέν τίνος νποπνπτηχόρες τοις θ., ήρέμονν. Αρικί eund. Suid. sunt etiam elephantorum θ.: quid vero ea speciatim sint, non explicat. Ε Polyb. (Fr. Hist. 22.) Αννίβας ο Καρχηδονίων στρατηγός φέρων τών ελεφάντων τά θ., καϊ τοϊς τών θηρίων οίκιδνοις έπί πλείστον ύφος τούς κλάδους αποκόπτω ν, ασφαλή καί ραδίαν την όδοιπορίαν κατεσκεναζε. Ιιι aliquibus praecedentiucn H. Pluteum quoquereddi commode posse videtur; nam et ipsum inter propugnaitoruin mimimenla recensetur. Apud Atbeii. (672.) «st etiam λύγου θωράΰιον, Lorica e vimiiie s. salicto, i. e. Sepfes, ut videtur, aut δρύφρακτος, Suid.: Πρόϊ τι λύγου θ. άπερείσασθαι, και τούς εΰμηκεστάτονς τών κλάδων εκατέρωθεν έπισπασαμένουβ, περιειλήσαι πάντοθεν : sicut θριγκνς quoque, quod idem esse cnm θωράκων paulo ante annotatuin est, pro Sepe aliquando ponitur; nam sepe loca aliqua, ceu tliorace sive kxrica, muniuntur, et ab injuria, qu«e extrinsecus accidere posset, defenduntur: ita ut θ. geiieralker pro Qnovis fnunimento accipiatuf. [" Toup. Opusc. 2, 289. ad Diod. S. 1, , *ΘωρΛκεΐύν, To»p. Emendd. 3, 185." Scha&f. Mss. JEscii.S. c. Tb. 32. ^ Piopugaacalum ad altitudinem pectoris extiuctum. Anglice,aBreastwork." Blomf. Gloss. *'Εα'θωράκως, Diod. S. 423.] Ήμιθωράϋιον, I>imidiattts thorax, ί. Poll. 1. tit. de Nominibus Armorum, 'Ιάσων δέ ό Θετταλός καϊ ήμιθ. * προσεξενρε: [1,134. 7,155.10,142. * Ώρυθωράκιον, Strabo 17. ρ ] Θωρήσσω, Thorace munio, Lorico, i. q. θωρακίζω in prosa. Si&ut vero θωρακ/^ω g«neramtis accipitur pro δπλίζω, Arnio, ita et θωρήσσω: II. Β. (11.) θωρήξαί έ κέλευε καρηκομόωντας Άχαωύς ΙΙανσνδίη, Σ. (277 ) υπ' ήοϊοι σνν τενχεσι θωρηχθέντες Στησόμεθ' αν πύργους [άμπύργονς :] Τ. (351.) Αχαιοί Αντίκα θωρήσσοντο κατά στρατόν. Apud eund. Hom. aliquoties est θωρηχθήναι είς πόλεμον, Armari ad ineundum praelium : II. A. (226.) Οντε ποτ ές πόλεμον άμα λαφ θωρηχθήναι, Ούτε λόχονδ'ίέναι. Sic ap. Hesiod. (Θ. 431.) έί πόλεμον φθισήνορα θωρήσσονται..θωρήξαι, Potare, οίνοποτήσαι, ap. Hippocr. [ ] Erotian. Ι11 qua signif. capitur etiam vox pass. Ac eleganter Iusit in h. v. ceu ambiguo quidam ap. Ari-

53 4385 ΘΩΡ [ρρ ] ΘΩΥ 4386" stoph. Ά. (1135.) qui, ciir»mile*a puero'afferri sibi. Α reddetur Cui pectus.incalescitpotu meraciori. Aristot. Probl. s. 3. τ$ύε σφόδρα μεθΰονταε,νύάε ebrios, jussisset θώρακα πολεμιστήρ,ιον, dicens Έν τωδε πρόετούε πολεμίους θωρήζομαι : ipse subjicit, "Εξαφέ, et άκροθώρακαε inter se opponit: scribens, Αιά τί παϊ, θώρακα καϊμοί τον χοα, addens, Έν τωδε τrpds rovs ουχ 0Γ"σφόδρα μεθΰοντεε παροινοϋσιν, άλλ' οί άκροθώρακεε μάλυττα: i. e., Cam. iuterpr., Νοη debacchan- ζυμπόταε θωρήζομαι, Hoc contra compotores armaboj, potando quasi armabor, ut sit et όπλισθήσομαι et μέθυσθήσομαι. Erit itaque θωρήσσειν poculoceu θώρακι Οί δέ ά. κρΐνουσι μεν, διά τό μή σφόδρα μεθΰειν κακώε tur prorsue jam ebrii, sed ipcalescentes polu. Idem, se contra compotorem loricare : vel, ut alii, Thoracem munire et armare, vini sc. calore : al. θώρακα quideni, quod non valde sint ebrii; sed male jncti- δέ, διά τό μή νήφειν,' Qui autem sunt L, judicant πληρωσαι: «1. vero ad potorum τό μάχιμον alludi hoc cant, quod ήοη sint sobrii. [«' Ad Lucian. 2,333. vocabulo arbitrantur. Atticum autem esse, eoque et Kuster. Aristoph Heyn. Hom. 8, 398." Schaef. Anacr. esse usum, testatur Aristopb. Schol. Nicander 'A. (32.) Πρώτον έπ 1 άφρίζοντι [έπαφρ. Schti.] ποτωφρένα θωρηχθέντεε,. "Ομμασι ["Οθμασι Schn.] δινήθησαν. Sic ap. "Tbeogjl. (880.) Θωρηχθείε δ' έσεαι πολλόν ελαφρότεροs, Potus, eris multo laetior ac levior, «Gam. Idem Theogn. (507 ) δεδοικα δε μή τι μάταιου "Ερξω θωρηχθείε, καί μέγ' 'όνειδος έμοϊ [έχω,] Vereor ne turpibus ausis Ebrius accersam dedecus ipse mihi, Carn. Hippocr. Aphor. Και τών θωρησσομενων καί τών νδρόποτεόντων, Tam qui vino replen- Β tar, quara qui aquam bibunt. Qui autem hilares esse volunt in potii, bibunt meracius s. plenius vinum. Idem Carn. Active quoque capitur θωρήζασθαι pro Inebriare, ap. Nicandr. Ά. (224.) Τόν μεν καί δεσμοίσι πολυπλέκτοισι πιέσσας [πολνστρέπτοισι πιάξαε Schn.] Νέκταρι θωρηί,αω, Thoracera ei itnplens s. exatians vino dulci, Schol. [" Jacobs. Ahth. 10, 292. Heyn. Hom. 4, ,508. 6, 289-7, Lobeck, Aj. p addl. T. 23. Poto, Brunck. ad Poet. Gnom Theogn Kuster. Aristoph Inebrio, 820. Θωρηχθείε, Inebriatus, Jacobs. Anth. 9, 223. Brunck. Soph. 3, 515." Schaef. Mss. Ορρ. Κ. 1, 202. 'A. 2, 511. Έδηδοκότα καί τεθωρηκότα, Rufus Fr. ρ. 208.] Θώρηξιε, Loricatio. Potatio vini, quod eo pectus incalescere et quasi armari putetur, οινοποσία, Erotian. ap. Hippocr. άκρατοποσία, Eust. οϊνωσιε, μέθη, Gal. Peculiariter άκρατοποσία, Vini meracioris potio, ut plaeet omnibus; qui Hippocr. Apbor. 2, 21. Αιμόν θώρηξιε λύει, Gorr. [Hippocr ] βω- c ρηκτήε, Thoracatus, Loricatus, generalius Armatus, II. O. (689.) Μί/ivev ένί Τρώων όμάδω πνκά θωρηκτάων. " Θωρηκτόε, ad II. Φ. 429 Heyn. Hom. 8,197" Schaef. Mss.] Άθύρ^τ^ Galeno in Lex. Hippocr. " μή μεθνων, Νοη, ebwls^ ^^ulentus : παρα τό μή " θωρήσσεσθαι. UtiiuT autem h. ν. Hippocr.ini. " περί Έπικνήσεωε, (ρ. 263.) dicens, Ή μεν γυνή ασι- " τοε έστω, ό δέ άνήρ άθώρηκτοε, καϊ σιτηθείε τά ξνμ- " φορά." Ceterum quod ad posteriorem signif. τον θωρήσσω attinet, sunt qui ηοη θωρήσσω, SED Θορίσσω, nec θώρηξιε, SEB φόριζιε scr. putarint. Ac ii, qui in bac opinrone eranf, θορίσσω ilfud derivabadt a θόρω, ut δειδίσσω a δείδω: atque hoc ipso θορίσσω declarari volebant τό θονρον καϊ όρμητικόν τών μεθυόντων. Id ipsum Hes. quoque docet, ap. quein est, θόριζιε, οινοποσία: et θώρηξιε, καθοπλισμόε. Priorem tamen scripturam mendi suspicione liberant 11. ex A- ristoph. et Nicandro et Theogn. citati, in quibus metri ratio postericfreni scripturam. uon admittit. Ad posteriorem τοϋ θώ'ρήσσω sigaif. pertinet ΕΤΙΑΜ 'A- d κροθώρηζ, vel 'Ακροθώραζ, Leviter appotus, quasi Pectore tenus vino imbutus, Bud.; malim tamen Summo, pectore tenus. Erotian. ap. Hippocr. exponens θωρήζαι, scribit άκροθώρηκαε ad suam usque astateta vocari solitos TOVS μή έπϊ πμον,οινωμένονε: atschol. Aristoph. et Suid. exp. άκρομέθνσοε, άκρατοπότηε, άκρατοκώθων, άκροχάλιζ: quod Cam. interpr. Q incioit inebriari, incalescit potu. Sed expij Mss. " Diphilus Athenaei; 421. Corai.^ad Xenocr. 186." Strong. Mss.'"* Άποθωρήσσω, falsa lect. Orac. sibyll. 3. p pro άποθωρήζουσιν legi άποθρηνή σονσιν censet Struv. in Suppl. Schn. Lex.] Έπιθωρήσσω, Thorace s. Lorica munio adversus aliquem, i. q. έπιθωρακίζω in prosa. " 'Επιθωρή.σσομαι, Armor " adversus quempiam, Apoll. Rb." [1, 42. * Μεταθωρήσσομαι, II. Υ Ν ut citat Paus. 9, 36. rοθωρήσσομαι, II. Σ. 513.] >" ΘΩΣ, ωόε, ο, Thos: animal hipo simile, teste " Hes., ut et Plin. 8, 34. scribit thoas esse luporum " genus proceriu^ongitudine, brevilate crurum dis- " simile, velox saltu, venatu.vivens, innocuum horai- " ni. Quare Gaza Lupum cervarium Latine appel- " lat. Atque adeo sunt qui ex byieua et lupo uatura " ferant: ut sani et Eust. dicit esse ζώον λυκοειδές " et παραπλήσιον φίντι, addens a nonnullis vocari " λϋκοπάνθηρά. Plura' de hoc^nimali vide ap. Ari- " stot. Η. A. 9, 44. et, ap. Ορρ.. K. 3," [338.] " Θώων, Thoum : a, nom. sing. θώε, ut Τρώων a " Τρώί." [" Heyu. Hem. 6, Schreber. ad Theocjr. 1, 71. Harles. Irid., Millin in Journlde Physique, annfee t>e acc., Heyn. Hom. 6, 388." Schaef. Mss'. II. Λ Arrian. Ind. p " Plur. &ώεε, BestiaiLibycae, Herod. 4, 192." Schw. Mss.] " ΘΩΥΣΣΕΙΝ, Hes. exp. βο$ν,φφλπειν, κηρύσσειν, " Clamare s. Vocifeiari, Canere, Praedicare: " θηριωδώε :όρμ$ν, Bplluino impetu ferri, s. Ferae. jn, " modum invadere.. Hom. in -prima signified i)ne " usurpavit pro. Claiftafe, Vjaciferari, s. Latxare: de " canibus dicens,, βαρύ βρομά θωύσσοντεε. Sift Soph. " Aj. (308.) de ipso Ajace, Παίσαϊ κάρα 'θώνζεν. " Eur. vero (Troad. 154.) dicit τί θωνααειε; Quid " clamasl Quid vociferayisl (Hec, 115.) θωύσσων " τάδε, Haec vocifera^s, E.t rursum Soph. Aj. (334.) " p. 21. ή οΰκ ήκούσατε Α'ίαντοε, οϊαν τήνδε θωύσσει " βοήν; At κνσϊ θωνξαι exp. Clamore incitare et,ra- " hortafi canes ap. Eur. Hipp. (219 ) Πρόϊ θεών έρα "μαι ΐζυσίι θωνζαι Βαλίαυ έλάφοιε έγχριπτύμενοε: " [ita citat Plut. 6, 19Ι. 10,'2. aliter legilur in ;Euripide. " Jacobs. Aqtb. 7,223. ad Moer. l57."scbaef. Mss. Soph. CEd. C Eur. Or. 168, JEsch, Pr Ag. 887.] " Θωί'ττω affertur pro-lacero, Im- " petum facio, qupd potius θωύσσω dicitur, per υ." " Θωϋκτήρ, ήροε, ό, Latrator, de cane. At κάπροε " θωϋκτήρ in Epigr. redditur Aper inapetuosus." [" Jacobs. Anth. 12,37 " Schaef. Mss. ( f^oxw&kvστοε, Hes. et Phav. ν. Πολυθύσανε,] Άναθωύσσώ, " Exclamo, Vociferor., Hes, enim άναθωνξαε exp. " άναβοήσαε." " Έπιθωύσσω, Acclamo vel Inclarao,, " aut Vociferando incito. Ex Eur.. (Iph. T ) " affertur, έπιθωύζει κώπαιε σνρίζων ό ίάλαμοε ονριίου " Ώανόε, pro Sonabit' ad remos." " Inclamando rtor.' Ilesychio έπικέλενόμαι." [Synes. p * Ύποθωνσσω, ielian. Ν. A. 8, 2 ]

54

55

56

57

58

59