Η Μήδεια. πρώτη έκδοση αντίτυπα ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ. δεν χόρεψε ποτέ

Transcript

1 πρώτη έκδοση αντίτυπα ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ Η Μήδεια δεν χόρεψε ποτέ

2

3 1 Ακριβά μου παιδιά, να το ως το λεγα η μάνα την καρδιά της ξανάφτει, κεντά το θυμό της. Κάντε γρήγορα! Μέσα! Στο σπίτι! Και μακριά από τα μάτια της να στε. Μη ζυγώνετε καν, φυλαχτείτε απ την άγριαν οργή και τη φύση τη φριχτή του ανυπότακτου νου της. Μήδεια Eυριπίδη, στ Καθισμένη στο εδώλιο του κατηγορουμένου ανάμεσα σε δύο φρουρούς, η Αιμιλία Στρατάκη λουζόταν στο εκτυφλωτικό φως που έμπαινε επιθετικά από το παράθυρο. Ήταν άνοιξη του 2013, Μάρτιος για την ακρίβεια, από εκείνους που διαθέτουν νύχια και δόντια ξεγελώντας τους ανθρώπους με απατηλές λιακάδες. Έτσι κι εκείνο το πρωινό η μαρτιάτικη μέρα ήταν διφορούμενη, ζεστή και ψυχρή μαζί, όπως διχασμένες ήταν και οι απόψεις του ακροατηρίου για ετούτη την αγέρωχη γυναίκα. 9

4 10 ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ Έξω είχε ακόμη ψύχρα, ρίχνοντας στο κρεβάτι όποιον ξεγελιόταν κι έβγαζε το πανωφόρι του. Στην αίθουσα όμως η ζέστη ήταν αφόρητη έτσι όπως οι ακτίνες του ήλιου διαπερνούσαν τα τζάμια των παραθύρων που αγκάλιαζαν περιμετρικά την αίθουσα, λιώνοντας τα κορμιά των παρευρισκομένων και μετατρέποντας τον χώρο σε καμίνι. Οι σφιχτές γραβάτες, τα κουμπωμένα ως τον λαιμό πουκάμισα, τα αυστηρά κοστούμια, τα ταγέρ και οι χαρτοφύλακες έκαναν τους δικηγόρους να ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα ανάμεσα στο ετερόκλητα ντυμένο κοινό, προσδίδοντάς τους το κύρος που επιβάλλεται από την ιδιότητά τους. Από τσάντες και τσέπες ξεπρόβαλλαν χαρτομάντιλα με τα οποία σκούπιζαν νευρικά τα ιδρωμένα τους μέτωπα, ενώ από τα χείλη τους ξεπετιούνταν λόγια που πρόδιδαν δυσφορία και αγανάκτηση. «Γιατί αργούν; Πότε θ αρχίσουμε επιτέλους. Έχουμε κι άλλες δουλειές» διαμαρτύρονταν οι ένορκοι με έκδηλη νευρικότητα, ξέροντας πως η δίκη της Στρατάκη αποτελούσε υπόθεση ρουτίνας. Είναι κοινό μυστικό πως, όσο πιο ειδεχθές είναι το έγκλημα, τόσο πιο εύκολη υπόθεση είναι η εκδίκασή του. Κάποιοι χασμουριούνταν μάλιστα με στόματα που έχασκαν σαν σπηλιές, περιμένοντας να κάνουν το καθήκον τους και να σπεύσουν για έναν αχνιστό καφέ στη λιακάδα. Ο καιρός, οι υποθέσεις που είχαν αναλάβει, τα στοιχήματα για τις ποινές που θα επιβάλλονταν, οι συμβου-

5 Η ΜΗΔΕΙΑ ΔΕΝ ΧΟΡΕΨΕ ΠΟΤΕ 11 λές προς τους πελάτες, οι διαφωνίες για τους δικονομικούς χειρισμούς, αλλά και τα λοξοκοιτάγματα, οι συνομιλίες των κορμιών και των βλεμμάτων ανάμεσα στους αντιδίκους ήταν στην ημερήσια διάταξη των δικηγόρων, που προκαλούσαν κάθε μέρα τον ίδιο και απαράλλαχτο βόμβο μέσα στο κτίριο. Ο Εσταυρωμένος πάνω από την έδρα του προέδρου θαρρείς επιτηρούσε με βλέμμα βλοσυρό τις σκέψεις του ακροατηρίου. Ένορκοι, νομικοί, δημοσιογράφοι, δικαστές και απλοί άνθρωποι υπέμεναν τη ζέστη της αίθουσας και την ψυχρότητα του εγκλήματος ελπίζοντας να σπάσει τη σιωπή της επιτέλους η Στρατάκη, ανταμείβοντάς τους για την τόση τους καρτερικότητα. Ο χώρος μοσχοβολούσε καφέ και σουσαμένια κουλούρια, καθώς οι περισσότεροι κυκλοφορούσαν με αχνιστά κυπελλάκια στο χέρι και σπόρους σουσαμιού πάνω στα χείλη ή στα πέτα τους. Ο κουλουράς έξω από το κτίριο έκανε καθημερινά χρυσές δουλειές με το λιτό του έδεσμα, δαμάζοντας το άγχος του κόσμου που συνέρρεε στην Ευελπίδων. Άλλοι, πάλι, αγόραζαν παστέλια ή σακουλάκια με ξηρούς καρπούς, που τα απολάμβαναν αργά αργά την ώρα της δίκης, όπως κάποιος τρώει ψητές νιφάδες καλαμποκιού όταν παρακολουθεί κάποια ταινία. Στις συνειδήσεις των περισσότερων, εξάλλου, αυτή η δίκη διόλου δεν διέφερε από μια παράσταση με προβλέψιμο τέλος. Δύο φόνοι, μια παραδοχή γραμμένη δωρικά με τρεις λέξεις και μια υπογραφή δίχως αμφιταλά-

6 12 ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ ντευση, αμφιβολία ή δεύτερη σκέψη, όπως έγραψαν οι εφημερίδες, αποτελούσαν επαρκή στοιχεία για την καταδίκη της κατηγορουμένης, προκαλώντας αγανάκτηση στους παρευρισκομένους, που έχαναν τη βόλτα τους στη λιακάδα ή τον καφέ τους κάτω από την Ακρόπολη. Μόνο κάποιοι ένορκοι-δημόσιοι υπάλληλοι έδειχναν να απολαμβάνουν αυτή τη μάταιη διαδικασία, επειδή γλίτωναν για λίγο την ανία της δουλειάς τους. Ο Μίνωας Ιωάννου έριχνε νευρικές ματιές πότε στο ακριβοπληρωμένο του ρολόι και πότε στη Στρατάκη, η οποία απαθής περιέφερε το βλέμμα της στον χώρο, σαν να την άφηνε αδιάφορη η δίκη που περίμεναν να αρχίσει ή λες και ετοιμαζόταν σαν ένορκος κι αυτή να κρίνει το δικό της έγκλημα. Στον δερμάτινο χαρτοφύλακα όπου συνήθιζε να μεταφέρει τα στοιχεία της υπεράσπισης των πελατών του σήμερα δεν είχε παρά μόνο δύο χαρτιά: τη μονοσέλιδη ομολογία του εγκλήματος και μια βεβαίωση «περί διαταραγμένης ψυχικής υγείας» που ένας φίλος του ψυχολόγος τού παρείχε με ευκολία όποτε δυσκολευόταν να συλλέξει κάποιο άλλο ελαφρυντικό. Ωστόσο γνώριζε καλά πως το είδος του εγκλήματος που είχε διαπράξει η Στρατάκη ήταν αδύνατο να τύχει επιεικούς αντιμετώπισης είτε από τη θεία είτε από την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Τα πράγματα ήταν δυσοίωνα και ο ίδιος αισθανόταν σαν δικηγόρος-δον Κιχότης που επρόκειτο να τα βάλει με δικαστές-ανεμόμυλους. Εν

7 Η ΜΗΔΕΙΑ ΔΕΝ ΧΟΡΕΨΕ ΠΟΤΕ 13 ολίγοις, η υπόθεση ήταν χαμένη και μαζί της και το νομικό του κύρος, το οποίο θα δεχόταν το πλήγμα μιας ακόμα αποτυχίας. Ήταν απόλυτα σίγουρος πως οι παριστάμενοι στην αίθουσα του δικαστηρίου αντίκριζαν τη «Μήδεια», όπως αποκαλούσαν την κατηγορουμένη τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σαν επισκέπτες ενός τσίρκου που έρχονταν αντιμέτωποι με ένα αφύσικο πλάσμα. Η Αιμιλία Στρατάκη δεν διέθετε φυσικά ούτε δύο κεφάλια ούτε τίποτε άλλο αξιοπερίεργο στη μορφή της. Η επιβεβλημένη συναναστροφή του δικηγόρου μαζί της τον είχε πείσει πως επρόκειτο για μια γυναίκα φυσιολογική και μάλλον γοητευτική κάτω από την παγερή έκφραση που κυριαρχούσε στην όψη της και στα φειδωλά της λόγια. Είχε αναμφίβολα ακέραιο το λογικό της και του είχε καταστήσει σαφές από την πρώτη στιγμή πως δεν είχε την παραμικρή διάθεση να αγωνιστεί για να αποδείξει μια ανύπαρκτη αθωότητα. «Κατανοώ ότι πρέπει να κάνετε τη δουλειά σας, αφού σας ανέθεσε την υπεράσπισή μου το δικαστήριο. Όμως, πιστέψτε με, θα θεωρούσα ιεροσυλία ακόμα και την παραμικρή προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Είμαι ένοχη και μου αξίζει μια σκληρή τιμωρία». Ο Μίνωας Ιωάννου, έχοντας συναναστραφεί με αμέτρητα κατακάθια στη διάρκεια της νομικής του καριέρας, ήταν η πρώτη φορά που είχε νιώσει ψήγματα συμπάθειας για έναν δολοφόνο, και τούτο κάτι σήμαινε αφού

8 14 ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ χτυπούσε στη συνείδησή του έναν περίεργο συναγερμό. Θαύμασε από τη μια την αξιοπρέπεια, το σφρίγος του λόγου και την ατσάλινη στάση αυτής της γυναίκας που είχε το θάρρος να αναλαμβάνει την ευθύνη της πράξης της δίχως κλαψουρίσματα και σαθρές δικαιολογίες, μα από την άλλη η οποιαδήποτε πρόθεσή του να τη βοηθήσει κατέρρευσε μέσα του όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τη σθεναρή άρνησή της να του αποκαλύψει τον λόγο για τον οποίο προχώρησε σε μια τέτοια επονείδιστη πράξη. Ο Τύπος ωστόσο είχε διαμορφώσει μια άλλη εικόνα γι αυτή, φροντίζοντας να πυροδοτεί το μένος της κοινής γνώμης για την παιδοκτόνο, κρατώντας τη σκέψη του κοινού απασχολημένη για να μη δυσανασχετεί με την πολιτική επικαιρότητα. Υπό άλλες συνθήκες, οι γυναίκες θα τη ζήλευαν για το καλλίγραμμο σώμα της και τα αντρικά βλέμματα θα διαπερνούσαν νοερά τα υφάσματα που κάλυπταν το κορμί της θωπεύοντας με τη φαντασία τους τη σφιχτή της σάρκα. Υπό άλλες συνθήκες όμως. Γιατί η Στρατάκη το τελευταίο εξάμηνο της ζωής της είχε απολέσει τον ρόλο του ευειδούς θηλυκού διεκδικώντας επάξια τον ρόλο της ειδεχθούς ύπαρξης που σκότωσε δύο αθώα πλάσματα. Τα παιδιά της Ως «ψυχρή φόνισσα» την περιέγραφαν οι εφημερίδες κάποιοι άλλοι, με προφανή διάθεση υπονόμευσης του γυναικείου φύλου, την πρόβαλλαν ως μια γυναίκα που έδρασε κάτω από την επίδραση της ζήλιας και του πά-

9 Η ΜΗΔΕΙΑ ΔΕΝ ΧΟΡΕΨΕ ΠΟΤΕ 15 θους για εκδίκηση, ως μια συνηθισμένη περίπτωση γυναίκας δηλαδή παραδομένης στα γαμψόνυχα των παρορμήσεών της, ενώ ελάχιστοι οι συνήθως διαφορετικοί που έχουν την τάση να διεισδύουν στα ελατήρια των ανθρώπινων πράξεων είχαν την αμυδρή υποψία πως η πράξη της Στρατάκη υπαγορεύτηκε από την τρέλα στην οποία οδηγείται όποιος αφήνεται στις δαγκάνες της απελπισίας. Γι αυτό αυτοί οι λίγοι προσπαθούσαν να εντοπίσουν πίσω από το επιβλητικό παρουσιαστικό της εκείνη την αμυδρή ευαισθησία που κρύβει πάντα το βλέμμα του θύτη. Εκείνο το ανεπαίσθητο ίχνος ανθρωπιάς Ένας από αυτούς τους διαφορετικούς, πέρα από τον Μίνωα Ιωάννου, που ως δικηγόρος υπεράσπισης ήταν υποχρεωμένος να αναζητήσει κάποια ελαφρυντικά για τη Στρατάκη, ήταν και ο Νικήτας Παυλίδης. Ψυχολόγος στο επάγγελμα, έχοντας στο ενεργητικό του αρκετά δημοσιευμένα άρθρα για το ψυχολογικό προφίλ των δολοφόνων σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά, καθόταν αμίλητος στην προτελευταία σειρά των καθισμάτων μ ένα σημειωματάριο στο χέρι. Ήταν εκείνος που δίχως ιδιαίτερη περίσκεψη τροφοδοτούσε τον φίλο του Μίνωα Ιωάννου με τις βεβαιώσεις «περί διαταραγμένης ψυχικής υγείας» όταν ο χαρτοφύλακάς του ήταν άδειος από άλλα στοιχεία υπεράσπισης των εκλεκτών πελατών του. Μπορεί να είχε δώσει αμελητί το χαρτί, όμως απ όσα

10 16 ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ ο ίδιος είχε ακούσει και είχε διαβάσει στις εφημερίδες καθόλου δεν είχε πειστεί ότι η Στρατάκη έπασχε από κάποια ψυχική διαταραχή. Αντίθετα, όσο παρατηρούσε τη γυναίκα, σιγουρευόταν για την ακεραιότητα του λογικού της. Ωστόσο, περιμένοντας την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας, περιεργαζόταν τη φόνισσα κρατώντας σημειώσεις ακόμα και για τις αντανακλαστικές συσπάσεις του προσώπου της, έπειτα από παράκληση του φίλου του, μήπως με τα ευρήματά του κατάφερναν να σπάσουν τη σιωπή της και να εντοπίσουν επιτέλους κάποιο ελαφρυντικό. Άβαφη, με τα μαλλιά της πιασμένα σε αυστηρό κότσο, μαυροντυμένη και αμίλητη, κοιτούσε απαθής το ακροατήριο, σαν να μην ήξερε τον λόγο για τον οποίο την είχαν φέρει εκεί μέσα. Πότε πότε έσφιγγε τις γροθιές της παλεύοντας να ξεμουδιάσει τους καρπούς της από τις χειροπέδες, κρατώντας πάντα τα χείλη της ερμητικά σφιγμένα και τρέμοντας στην ιδέα να της ξεφύγει μια μάταιη αποκάλυψη. Δίπλα στον Νικήτα καθόταν ο ζωγράφος Αλέξανδρος Πετράκος, συνεργάτης της αντιτρομοκρατικής ομάδας της Ελληνικής Αστυνομίας, που δουλειά του ήταν να σκιτσάρει τις φάτσες των τρομοκρατών στηριγμένος στις λεπτομέρειες που του παρέθεταν οι αυτόπτες μάρτυρες. Υπό κανονικές συνθήκες δεν είχε καμία απολύτως δουλειά να βρίσκεται στο ακροατήριο αυτής της δίκης. Είχε

11 Η ΜΗΔΕΙΑ ΔΕΝ ΧΟΡΕΨΕ ΠΟΤΕ 17 ρεπό και θα έπρεπε να είναι χωμένος στο ζεστό του κρεβάτι μαζί με τον Ανέστη, τον επί χρόνια πιστό του σύντροφο. Αφού όμως ο Ανέστης είχε ξυπνήσει νωρίς για το επαγγελματικό ταξίδι που σχεδίαζε μέρες, ξύπνησε κι εκείνος για να τον συνοδεύσει ως το αεροδρόμιο. Σηκώθηκαν μαζί, ήπιαν παρέα, όπως πάντα, τον πρώτο καφέ της μέρας, που αποτελούσε μια απαράβατη παράδοση στη σχέση τους, απόλαυσαν τις αχνές πινελιές του πρωινού φωτός έξω από το τζάμι κι έπειτα μπήκαν στο κόκκινο Σμαρτ, που είχαν αγοράσει επίσης μαζί, και κατευθύνθηκαν προς το Ελευθέριος Βενιζέλος πριν ακόμη χαράξει. Τον ενόχλησε κάπως η κακοκεφιά του Ανέστη, που δεν έβγαλε λέξη σε όλη τη διαδρομή, ενώ συνήθως σιγοτραγουδούσε τα ρεφρέν των τραγουδιών που άκουγαν στο ραδιόφωνο. Κολάκεψε τον εαυτό του πιστεύοντας πως ο φίλος του ήδη σκεφτόταν τον βραχυπρόθεσμο χωρισμό τους για δύο εβδομάδες, κι έτσι δεν του γύρεψε εξηγήσεις. Ούτε όταν ο Ανέστης τον αγκάλιασε σφιχτά σαν καμία άλλη φορά από όσες είχαν χωρίσει όποτε ταξίδευε για τις δουλειές του κι αισθάνθηκε κάτι υγρό στο μάγουλό του πρόφτασε να τον ρωτήσει για τον λόγο αυτού του άξαφνου μελοδραματισμού. «Ούτε στον πόλεμο να πήγαινες» του είπε ο Αλέξανδρος, που ένιωσε ευτυχισμένος κατά βάθος για τον πολύτιμο ρόλο του στη ζωή του Ανέστη. Η πρωινή φλυαρία των ερτζιανών κράτησε συντροφιά

12 18 ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ στον ζωγράφο σε όλη τη διάρκεια της επιστροφής εναλλάξ με τραγούδια τελευταίας εσοδείας. Παρότι η διάθεση του Αλέξανδρου έπαιρνε την κατιούσα όποτε ο Ανέστης έφευγε ταξίδι, λες και κάθε μικρός χωρισμός ήταν μια πρόβα για τον μεγαλύτερο και οριστικό, σαν πρόβα του Εγκέλαδου με μικρές σεισμικές δονήσεις πριν κάνει την εμφάνισή του ένας σαρωτικός σεισμός. Παραδόξως αυτό το πρωινό ο Αλέξανδρος ήταν τόσο ευδιάθετος, που σιγομουρμούριζε τα λόγια από τα σουξέ που απεχθανόταν. Έφτανε στο τέρμα της Αττικής οδού και θα έμπαινε στη λεωφόρο Κατεχάκη, όταν η μουσική διακόπηκε απότομα για το πρωινό δελτίο ειδήσεων. Ο γνωστός εκφωνητής με τον νηφάλιο στόμφο του ανακοίνωσε την έναρξη της δίκης της Αιμιλίας Στρατάκη, της οποίας το έγκλημα είχε προκαλέσει σάλο προ εξαμήνου στην Ελλάδα. Αντιμέτωπος με το δίλημμα να επιστρέψει στο σπίτι, να φορέσει ξανά τις πιτζάμες του και να χουζουρέψει μες στη γλυκερή του μεμψιμοιρία, ή να αλλάξει πορεία για να δει από κοντά το πρόσωπο που είχε αποκτήσει τερατώδεις διαστάσεις τον τελευταίο καιρό, έστριψε επιτόπου στο πρώτο φανάρι και κατευθύνθηκε αποφασιστικά προς το κέντρο. Μια αμυδρή ενοχή διαπέρασε τη σκέψη του μόλις θυμήθηκε την υπόσχεση που είχε δώσει στον Ανέστη να μην εμπλακεί στην εξιχνίαση του ψυχολογικού προφίλ

13 Η ΜΗΔΕΙΑ ΔΕΝ ΧΟΡΕΨΕ ΠΟΤΕ 19 κάποιου εγκληματία τη μέρα που μπορούσε να αποφύγει τη διαστροφή της δουλειάς του. «Πήγαινε καμιά βόλτα στη θάλασσα, άκου μουσική, ζωγράφισε λουλούδια, μα προς Θεού μην πας ξανά στην Ευελπίδων. Αποτοξινώσου και λίγο από τη νοσηρή σου συνήθεια. Θα σου στρίψει στο τέλος με τόσες παρανοϊκές συναναστροφές» του είχε υποδείξει εκείνος κι έπειτα τον έβαλε να ορκιστεί φιλώντας τον σταυρό που έφτιαξε με τα δάχτυλά του πως δεν θα υπέκυπτε στην καλλιτεχνική του εμμονή. Όχι τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της απουσίας του Ανέστη. Σκιτσάροντας όμως μορφές δολοφόνων, το μολύβι του αποκτούσε τη δύναμη μαγικού σκαπτικού εργαλείου που έφερνε στο φως τα απομεινάρια ρημαγμένων αναγκών και κατακρεουργημένων συναισθημάτων. Ο Αλέξανδρος ένιωθε χρήσιμος όταν με τα σκίτσα του ανέσυρε τη χαμένη ανθρωπιά εκείνων των απόκληρων από την κοινωνία πλασμάτων που βρίσκονταν ένα βήμα πριν από την επιβολή μιας βαριάς καταδίκης, έχοντας ήδη εισπράξει το μένος, τον χλευασμό και την περιφρόνηση της κοινής γνώμης. Το να εντοπίσει το καλά κρυμμένο συναισθηματικό οπλοστάσιο ενός εγκληματία ήταν σαφώς για κείνον μια πολύ πιο ερεθιστική διαδικασία από το να ζωγραφίζει νεκρές φύσεις, αφηρημένα σχέδια ή σουρεαλιστικές εκδοχές μιας υπερβατικής πραγματικότητας που ουδεμία σχέση είχε με την αντικειμενική, απτή έννοια της ζωής.

14 20 ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ Αυτό ήταν που αδυνατούσε ο Ανέστης να καταλάβει και αυτή ήταν η αιτία των μόνιμων καβγάδων τους. Για τον Αλέξανδρο ήταν θέμα ζωής και θανάτου η διατήρηση της καλλιτεχνικής του φλόγας, που ψυχορραγούσε κάτω από το μηχανικό σκιτσάρισμα προσώπων που του επέβαλλε η επαγγελματική του ιδιότητα. «Επιτέλους, Αλέξανδρε, πάτα στη γη. Πάψε να δικαιολογείς τα κατακάθια. Οι φονιάδες είναι φονιάδες κι εύκολα θα ξανασκοτώσουν στην πρώτη ευκαιρία». Κι όμως, ο Αλέξανδρος διαφωνούσε και δεν εννοούσε να ενστερνιστεί την άποψη του άλλου, κι ας υποκρινόταν ότι υποτασσόταν στο θέλημα του Ανέστη. Περνούσε λοιπόν ατέλειωτες ώρες στο ατελιέ του συντροφιά με τα σκίτσα του, προσπαθώντας να διακρίνει τα μηνύματα που εξέπεμπε το σώμα των φονιάδων την ώρα της δίκης ή εκείνα που πάλευε να κρύψει η σκόπιμη σιωπή τους. «Το κορμί είναι φλύαρο» συνήθιζε να εξηγεί στον Ανέστη, ο οποίος συχνά τον χλεύαζε επειδή σπαταλούσε τον χρόνο του σε πράξεις δίχως κανένα υλικό αντίκρισμα. «Το ανθρώπινο σώμα μιλάει πάντα με απόλυτη ειλικρίνεια, ενώ οι λέξεις θολώνουν συχνά την αλήθεια, σαν τη βροχή που θολώνει το νερό μιας λίμνης» αντέτεινε εκείνος πεισματικά, εκδηλώνοντας μια ανθρώπινη κατανόηση που αγκάλιαζε ακόμα κι αυτούς που είχαν διαπράξει τις πιο απερίγραπτες πράξεις.

15 Η ΜΗΔΕΙΑ ΔΕΝ ΧΟΡΕΨΕ ΠΟΤΕ 21 Ο Αλέξανδρος έδωσε επομένως την υπόσχεση που ήξερε εξαρχής πως θα παραβιάσει. Γνώριζε καλά τον εαυτό του και ήξερε πως του ήταν αδύνατο να απαλλαγεί από ετούτη τη διαστροφική περιέργεια να ανακαλύπτει μέσα στους αποδεδειγμένα κακούς το καταχωνιασμένο κομμάτι της καλοσύνης τους. Ή έστω τις αιτίες που τους μετάλλαξαν στα ειδεχθή όντα μιας κοινωνίας που έφερε τη μεγαλύτερη συνήθως ευθύνη γι αυτή τη μετάλλαξη. Η ζωγραφική του λειτουργούσε σαν καταλύτης που πετύχαινε να διαχωρίζει πάνω στο χαρτί τον καλό από τον κακό εαυτό των δολοφόνων, καταφέρνοντας να συναρμολογήσει αλήθειες κατακερματισμένες μέσα στα λόγια και στις ερμητικές τους σιωπές.

16 Είναι μάνα και γυναίκα. Πρώτα μάνα και έπειτα γυναίκα. Ή μήπως το αντίθετο; Ποιος ρόλος επικράτησε και γιατί ο ένας ήταν κόντρα στον άλλο; Ποια πληγή τη μεταμόρφωσε σε αγρίμι; Πόσες προδοσίες όπλισαν το χέρι της; Τι να απέμεινε άραγε μέσα της; Ποια γλύκα είναι εφικτό να διασωθεί έπειτα από μια τέτοια πράξη; Η Αιμιλία Στρατάκη, μια σύγχρονη Μήδεια, και η δίκη της θα γίνουν η αφορμή να έρθουν σε επαφή τέσσερις εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι. Παρακινημένοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, από το μυστήριο που καλύπτει το έγκλημα της κατηγορουμένης, προσεγγίζουν με άλλη ματιά την πράξη της. Ο ψυχολόγος Νικήτας ο ζωγράφος Αλέξανδρος ο μποέμ δικηγόρος Μίνωας η συγγραφέας Έλλη θα παγιδευτούν σε αυτή τη δίνη που θα τους αποκαλύψει σκοτεινές αλήθειες και έρωτες που θα δοκιμάσουν τα όριά τους. Η κάθαρση καθενός έρχεται απρόβλεπτα, ενώ οι ρόλοι θύτη και θύματος εναλλάσσονται συνεχώς Πρόσωπο-κλειδί η μητέρα της Μήδειας, ενώ ο χορός που η Αιμιλία δεν χόρεψε ποτέ θα δώσει απρόσμενες απαντήσεις σε γρίφους τους οποίους αδυνατεί να λύσει η λογική... ISBN ΒΟΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ 6614