ΔΑΦΝΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Transcript

1 ΕΤΟΣ ΙΔΡΥΣΕΩΣ 1994 ΔΑΦΝΕΣ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ TPIMHNIAIA EKΔOΣH TOY ΣYNΔEΣMOY KATAΔPOMEΩN & IEPOΛOXITΩN MAKEΔONIAΣ Γραφεία: BασιλίσσηςΌλγας14, Φαξ/Tηλ: , T.K , Θεσσαλονίκη ΕΤΟΣ 8ο ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 35 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ 2009 ΤΙΜΗ 0,60 ΚΩΔ Καθεστώς Αιγαίου ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΩΝ & ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ Ο πρόεδρος και τα Μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου Του Συνδέσμου μας Σας ευχόμεθα ολόψυχα Καλή Ανάσταση και Χρόνια Πολλά για τη Οι τούρκικες αμφισβητήσεις στο Αιγαίο για το διαμοιρασμό στη θάλασσα και στον αέρα ξεκινούν από το 1974 με αποκορύφωμα την εισβολή στην Κύπρο. Από τότε και εδώ και τριάντα πέντε χρόνια οι τούρκικοι στόχοι παραμένουν αναλλοίωτοι, παρά τις κατά καιρούς διμερείς συνομιλίες. Στόχος των αμφισβητήσεων αυτών είναι να βρεθούν εγκλωβισμένα στην τούρκικη ζώνη τα ανατολικά νησιά του Αιγαίου, γι αυτό και οι συχνές προκλήσεις από μέρους της Τουρκίας. Με βάση τις νέες εξελίξεις είναι χρήσιμο να αναφερθούμε με συντομία στα κείμενα των συνθηκών με τα οποία καθορίζεται τα θαλάσσιο και εναέριο καθεστώς στο Αιγαίο ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Πρόκειται για την συνθήκη της Λωζάννης του 1923 και την συνθήκη των Παρισίων το Η συνθήκη της Λωζάννης προβλέπει την ελληνική κυριαρχία σε όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (και ειδικότερα στη Λήμνο, στη Σαμοθράκη, στη Μυτιλήνη, στη Χίο, στη Σάμο και στην Ικαρία ) με εξαίρεση την Ίμβρο, την Τένεδο και τις Λαγούσες. Μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο με την Συνθήκη των Παρισίων το 1947 η Ιταλία παραχωρεί στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα «ως και τας παρακειμένας νησίδας». Άρα το καθεστώς της ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή αυτή τόσο ως προς τα νησιά όσο και ως προς τις νησίδες και την οριοθέτηση των θαλάσσιων τους συνόρων, είναι σαφές. Επομένως τα Δωδεκάνησα, τα Ίμια, το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι ανήκουν στην Ελλάδα. Η πάγια διαφορά μεταξύ των δύο χωρών είναι η οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Με βάση το νόμο του 1936 ίσχυε το εξής: Τα Ελληνικά χωρικά ύδατα εκτείνονται στα 6 μίλια από τη φυσική ακτογραμμή και της ηπειρωτικής χώρας. Μόνο αν η απόσταση από τις ακτές του άλλου εκ των δύο εμπλεκόμενων κρατών είναι μικρότερη των 6 μιλίων, ισχύει ο κανόνας της μέσης γραμμής. Πάνω σε αυτό η Τουρκία στηρίζει την αβάσιμη θεωρία της για τις «γκρίζες ζώνες» και επιδιώκει να οριοθετηθεί η υφαλοκρηπίδα στο μέσον του Αιγαίου, με σκοπό να εγκλωβίσει, κατά την άποψη της, τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Ωστόσο σύμφωνα με το νέο δίκαιο της θάλασσας, η Ελλάδα έχει το δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών της υδάτων έως και δώδεκα μίλια. Η Τουρκία φοβούμενη πως με τη νέα ρύθμιση το ΑΙΓΑΙΟ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΙΜΝΗ, αυθαιρετεί και δεν υπογράφει το νέο θαλάσσιο δίκαιο. Προβαίνει μάλιστα στις εξής μη σύννομες διεθνώς ενέργειες: Η ίδια επεκτείνει τα χωρικά της εκτός Αιγαίου ύδατα σε δώδεκα μίλια, ενώ τη νόμιμη επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων σε δώδεκα μίλια τη θεωρεί «casus belli». Η αυθαίρετη όμως ρύθμιση που προσπαθεί να επιβάλλει μονομερώς η Τουρκία, προσκρούει και στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών που απαγορεύει στα κράτη-μέλη την απειλή ή την χρήση βίας στις διεθνείς τους σχέσεις. Η Ελλάδα θεωρεί τη μόνιμη οριοθέτηση των θαλάσσιων και εναέριων συνόρων νομική διαφορά μεταξύ των δύο χωρών και προτείνει την παραπομπή του θέματος στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Την παραπομπή αυτή η Τουρκία προσπαθεί επιμελώς να αποφύγει με διάφορες προφάσεις, επειδή και η ίδια γνωρίζει ότι οι ενέργειες της είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. ΛΟΥΜΑΚΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Πρόεδρος αερομαχία στο Αιγαίο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ μας... Εντοπίσαμε στο Διαδίκτυο μια επιστολή του εγκύρου αμερικανού αρχαιολόγου Stephen G. Miller(Στεφάνου Μίλλερ), η οποία εγράφη σε απάντηση επιστολής του επίσης αμερικανού δημοσιογράφου Matthew Brunwasser(Ματθαίου Μπρούνγουώσερ) στο έγκυρο αμερικανικό περιοδικό Archaeology. Θέμα της η απάντηση-ανασκευή από τον αμερικανό αρχαιολόγο της ανιστόρητης διεκδίκησης της κληρονομιάς της Μακεδονίας και του Αλεξάνδρου από τους Σκοπιανούς γείτονές μας και τους διεθνείς υποστηρικτές των. Στο κείμενο εκτός από την θεμελιωμένη και γνωστή ελληνική επιχειρηματολογία υπεισέρχεται ένας νέος παράγων, η αρχαία Παιονία, ο οποίος θα συζητηθεί. Επίσης στην τελευταία συγκέντρωση των μελών του συνδέσμου μας στη ΛΑΦΘ εξ αφορμής και του δημοσιεύματος έγινε ευρεία συζήτηση για το εθνικό μας αυτό θέμα, η οποία κατάληξε στην επαναδιατύπωση της ανάγκης διεξαγωγής δημοψηφίσματος για το όνομα του ψευδωνύμου αυτού κράτους. Ακολουθεί η επιστολή: 22 Ιανουαρίου 2009 Προς τον Εκδότη του περιοδικού «Archaeology (Αρχαιολογία)», rd Street, Long Island City, NY, 11106, ΗΠΑ Αγαπητέ Κύριε, Ανοίγοντας σήμερα το τεύχος Ιανουαρίου /Φεβρουαρίου του περιοδικού «Archaeology», ανέτρεξα με ενδιαφέρον στο «A Letter from Macedonia (ένα Γράμμα από τη Μακεδονία)», για να διαπιστώσω απλώς ότι στην πραγματικότητα ήταν ένα γράμμα από την αρχαία Παιονία περιοχή βόρεια των ορέων Βαρνούς και Ορβήλος. Η περιγραφή του Τίτου Λίβιου(59 πχ-17 μχ) για τη δημιουργία της ρωμαϊκής επαρχίας της Μακεδονίας ( και 12) κάνει σαφές ότι οι Παίονες ζούσαν βόρεια των εν λόγω ορέων, τα οποία σήμερα αποτελούν γεωγραφικά τα φυσικά βόρεια όρια της Ελλάδας και νότια της Δαρδανίας, όπου σήμερα βρίσκεται το Κόσοβο. Ο Στράβων (63 π.χ-24 μχ) (7.τμ.4) είναι περισσότερο σαφής, λέγοντας ότι η Παιονία βρισκόταν βόρεια της Μακεδονίας και η μόνη δίοδος από την μία στην άλλη περιοχή ήταν και παραμένει σήμερα η διάβαση μέσω του στενού περάσματος του Αξιού ποταμού (ή Βαρδάρη). Με άλλα λόγια η περιοχή την οποία περιγράφει ο Matthew Brunwasser στο κείμενό του «Owning Alexander (Διεκδικώντας τον Αλέξανδρο)», ήταν στην αρχαιότητα η Παιονία. Αν και είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι εκείνοι υποτάχτηκαν στον Φίλιππο τον Β, πατέρα του Αλεξάνδρου το 359 π.χ. (Διόδωρος ο Σικελιώτης ), δεν ήταν ποτέ Μακεδόνες και ποτέ δεν έζησαν στη Μακεδονία. Πράγματι ο Δημοσθένης (Ολυνθιακός 1.23) μας λέγει ότι είχαν σκλαβωθεί από τον Μακεδόνα Φίλιππο και σαφώς κατά συνέπεια δεν ήταν Μακεδόνες. Ο Ισοκράτης (5.23) σημειώνει τα ίδια. Ομοίως για παράδειγμα, οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι υποτάχτηκαν από τον Αλέξανδρο, ευρέθησαν μεν υπό μακεδονική διοίκηση, στην οποία ανήκε και η περίφημη Κλεοπάτρα, αλλά ποτέ δεν υπήρξαν οι ίδιοι Μακεδόνες και η Αίγυπτος ποτέ δεν ονομάσθηκε Μακεδονία (και από όσα γνωρίζω δεν επιζητεί αυτή την ονομασία σήμερα). Βεβαίως, όπως μας λέει ο Θουκυδίδης (2.99), οι Μακεδόνες είχαν καταλάβει «μία στενή λωρίδα της Παιονίας, που εξετείνετο κατά μήκος του Αξιού ποταμού από το εσωτερικό της μέχρι την Πέλλα και τη θάλασσα. Θα ήταν ίσως κατανοητό εάν οι κάτοικοι της σημερινής δημοκρατίας πέριξ των Σκοπίων ονόμαζαν τους εαυτούς τους Παίονες και θεωρούσαν ότι τους ανήκει η περιοχή που περιγράφει ο Θουκυδίδης. Αλλά γιατί αντίθετα, προσπαθούν οι σημερινοί κάτοικοι της αρχαίας Παιονίας να ονομάζονται Μακεδόνες και η περιοχή τους Μακεδονία; O κ. Brunwasser, (σ.55) το συνδέει με την ελληνική αντίδραση, που θεωρεί ότι η στάση τους αυτή αποτελεί «ένδειξη διεκδικήσεων Ελληνικών εδαφών» και σημειώνει ότι «η βόρεια περιοχή της Ελλάδας, ονομάζεται επίσης Μακεδονία». Πέραν του γεγονότος ότι αυτή η βόρεια περιοχή της Ελλάδας ονομάζεται συνεχώς Μακεδονία για περισσότερα από 2500 χρόνια, (βλέπε μεταξύ άλλων Ηρόδοτος 5.17, και αλλού) η πλέον σύγχρονη ιστορία καταδεικνύει ότι οι Ελληνικές ανησυχίες είναι δικαιολογημένες. Ενδεικτικά σημειώνεται ότι χάρτης που εκτύπωσαν τα Σκόπια το 1992 δείχνει καθαρά την διεκδίκηση, επεκτείνοντας τη χώρα τους μέχρι το όρος Όλυμπος προς νότον, συγχωνεύοντας έτσι τις περιοχές της αρχαίας Παιονίας και Μακεδονίας σε μία ενότητα. Η ίδια διεκδίκηση είναι διακριτή και σε χαρτονόμισμα τράπεζας της δημοκρατίας αυτής, που δείχνει ως ένα από τα μνημεία της τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, που βρίσκεται στην Ελλάδα. συνέχεια στη σελ 2

2 Σελίδα 2 ΔΑΦΝΕΣ εκδρομή στο Νυμφαίο Ο Σύνδεσμος μας στις πραγματοποίησε μια πολύ ωραία επίσκεψηπροσκύνημα στα εδάφη των Μακεδονομάχων στο Νυμφαίο της Φλώρινας. Στην επίσκεψη μας αυτή συμμετείχαν 93 μέλη μας με τις συζύγους & φίλους τους και ξεναγηθήκαμε στον ιστορικό αυτό χώρο που έδρασαν οι ένδοξοι Μακεδονομάχοι από τον Κοινοτάρχη κ. Γεώργιο Μπουτάρη. Ο οποίος μας περίμενε στην «Νίκειο Σχολή» και μας έδωσε χρήσιμες πληροφορίες για το κτίριο αυτό, που αποτελούσε το σχολείο του χωριού και κτίστηκε με δωρεά του Ζαν Νίκου όμως τώρα πια δεν λειτουργεί ως σχολείο αλλά ως εκθεσιακός χώρος (φωτογραφικό ιστορικό μουσείο) και κέντρο συνεδριάσεων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και για την εκκλησία του Αγ. Νικολάου που χτίστηκε το Όλα τα μέλη μας τον ευχαρίστησαν για την βοήθεια του και ο πρόεδρος μας κ. Λουμάκος Ιωάννης, τον τίμησε δίνοντας του μια αναμνηστική πλακέτα με το έμβλημα του Συνδέσμου μας. Στην συνέχεια μιας και υπήρχε άφθονος ελεύθερος χρόνος έως το μεσημεριανό, πολλά από τα μέλη μας διάλεξαν το περπάτημα στα παραδοσιακά σοκάκια του Νυμφαίου θαυμάζοντας την αρχιτεκτονική και άλλα πήγαν να δούνε το καταφύγιο άγριων ζώων «ΑΡΚΤΟΥ- ΡΟΣ» το οποίο φιλοξενεί 15 καφέ αρκούδες, και βρίσκετε στο ωραιότερο σημείο του Νυμφαίου ανάμεσα σε πανύψηλες οξιές. Όλοι μαζί πάλι βρεθήκαμε σε ένα τοπικό εστιατόριο το μεσημεράκι και φάγαμε και συζητήσαμε σαν μια μεγάλη παρέα. Από όλα τα μέλη υπήρχε ένας ενθουσιασμός από την εκδήλωση μας αυτή, μάλιστα κάποιοι πρότειναν να επαναληφθεί και παρόμοια εκδήλωση σύντομα, η οποία όμως να έχει και διανυκτέρευση μέσα. Τους υποσχόμαστε ότι θα το προσπαθήσουμε και σύντομα θα γίνει. Θεοδωρόπουλος Παύλος Γεν. Γραμματέας ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΜΕ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΙΣ ΣΤΗ ΜΕΛΙΚΗ Αγαπητοί συνάδερφοι, για μια ακόμα φορά οι καταδρομείς έκαναν μια κίνηση δείχνοντας πως το καταδρομικό πνεύμα και το δέσιμο μεταξύ μας, μένει αναλλοίωτο, όσα χρόνια και αν περάσουν από την αποστρατεία τους, προσκαλώντας τον Πρόεδρο του Συνδέσμου μας κ. Λουμάκο Ιωάννη, για φιλική συνεστίαση στην Μελίκη Ημαθίας, όπου συμμετείχαν περίπου 50 άτομα από την γύρω περιοχή της Κατερίνης & λίγοι από Θεσσαλονίκη. Την 1 Μαρτίου 2009 ο Πρόεδρος μας παρευρέθηκε στην συγκέντρωση παλαιών Καταδρομέων Αξκων, Υπξκων και οπλιτών, που είχαν συνυπηρετήσει μαζί του στην Δ ΜΚ, για τον εορτασμό των 30 χρόνων ( ) από την θητεία τους, και για να δείξουν την εκτίμηση τους στο πρόσωπο του. Η συγκίνηση όλων και η χαρά που ξαναβρέθηκαν μετά από τόσα χρόνια ήταν καθρεφτισμένη στα πρόσωπα τους. Κάθισαν όλοι μαζί σε ένα ωραίο εστιατόριο της Μελίκης και θυμήθηκαν τα παλιά τρώγοντας, πίνοντας, τραγουδώντας και στο τέλος έκοψαν την τούρτα της συνάντησης των 30ετών. Σε όλους υπήρχε διάχυτη η νοσταλγία για τις μέρες των νεανικών τους χρόνων, κατά την διάρκεια της θητείας τους στην Δ Μοίρα καθώς και η χαρά που μετά από τόσα χρόνια ξανασμίγουν και μιλάνε πάλι σαν να ήταν οι ίδιοι φίλοι σε μια έξοδο, από το στρατόπεδο της Δ ΜΚ, έτοιμοι να ξανασυνεργαστούν όπως παλιά όλοι μαζί, από το δικό του μετερίζι ο καθένας, πρόθυμοι να δώσουν την ψυχή τους ο ένας για τον άλλο Θεοδωρόπουλος Παύλος Γεν. Γραμματέας συνέχεια από σελ 1 Υπάρχουν πολλά ακόμη παραδείγματα ημερολογίων, χριστουγεννιάτικων καρτών, αυτοκόλλητων για αυτοκίνητα κτλ, με τις ίδιες διεκδικήσεις. Ο κ. Brunwasser έχει επί πλέον αναδείξει συμφωνώντας, (International Herald Tribune ), εργασία του «Μακεδονικού(Σκοπιανού) Ινστιτούτου Στρατηγικών Ερευνών 16:9» που αναφέρεται στο χωρίο των Πράξεων των Αποστόλων 16:9 στην Καινή Διαθήκη, κατά το οποίο ένας Μακεδόνας παρουσιάστηκε στον Απόστολο Παύλο παρακαλώντας τον «Έλα στη Μακεδονία να μας βοηθήσεις». Αλλά σε ποίες περιοχές της Μακεδονίας πήγε ο Απόστολος Παύλος; Πήγε στη Νεάπολη (Καβάλα), στους Φιλίππους, στην Αμφίπολη, στη Απολλωνία, στη Θεσσαλονίκη και στη Βέροια (Πράξεις 16:11-17:10). Όλες αυτές οι περιοχές ευρίσκονται εντός της ιστορικής Μακεδονίας και καμία δεν είναι στην Παιονία. Τι είδους απαίτηση εγείρεται από ένα ινστιτούτο των Σκοπίων, που παίρνει το όνομά του από ένα ταξίδι που διέσχισε Τα δημοσιευόμενα κείμενα εκφράζουν τις απόψεις των συντακτών των, οι οποίοι και τα υπογράφουν και όχι του συνδέσμου. Η γλώσσα αποτελεί επίσης επιλογή των συγγραφέων, ενώ η εικονογράφηση γίνεται με μέριμνα της εφημερίδας. Τα δημοσιευόμενα ενυπόγραφα πρωτότυπα κείμενα δεν επιστρέφονται στο συγγραφέα, τηρούμενα στο αρχείο. Οι απόψεις του συνδέσμου εκφράζονται μόνον με ανακοινώσεις του Δ.Σ. ως σώματος και σύμφωνα με το καταστατικό και από κανένα μεμονωμένο μέλος του. ΕΤΟΣ ΙΔΡΥΣΕΩΣ 1994 «Δάφνες των Ελληνικών Ειδικών Δυνάμεων» Τριμηνιαία έκδοση Συνδέσμου Καταδρομέων και Ιερολοχιτών Μακεδονίας Εκδότης-Διευθυντής Λουμάκος Ιωάννης, Πρόεδρος ΔΣ Υπεύθυνος Ύλης Αντωνάκος Γεώργιος Γραφείο Συνδέσμου Βασ. Όλγας 14, ΤΚ , Θεσσαλονίκη Τηλ./Φαξ: info@katadromes.gr Ιστοσελίδα: ΑΦΜ: ΣΤ ΔΟΥ Θεσσαλονίκης Επιμέλεια Εκτύπωσης: Τσακπίνης Δημήτρης Τηλ Διανέμεται σε 500 αντίτυπα Ετήσια Συνδρομή: 3,60 ευρώ τη Μακεδονία της αρχαιότητας και η οποία συμπίπτει με τη βορειότερη περιοχή της σημερινής Ελλάδας; Δεν ξέρω τι θα συμπεραίναμε, εάν ένα μεγάλο νησί κοντά στις νοτιοδυτικές ακτές των ΗΠΑ άρχιζε να αυτοαποκαλείται Φλώριδα και εμφάνιζε σε χαρτονομίσματά του εικόνες από τον Κόσμο του Ντίσνεϋ, ενώ παράλληλα κυκλοφορούσε χάρτες που θα παρουσίαζαν τη Μεγάλη Φλώριδα. Δεν υπάρχει ασφαλώς αμφιβολία για το τι είχε στο μυαλό του ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Edward Stettinious(Στεττίνιους), όταν στις 26 Δεκεμβρίου 1944 έγραφε: «Το Υπουργείο (εξωτερικών) διεπίστωσε με σημαντικό ενδιαφέρον αυξανόμενες προπαγανδιστικές διαδόσεις και ημιεπίσημες δηλώσεις υπέρ μίας αυτόνομης Μακεδονίας, προερχόμενες κυρίως από τη Βουλγαρία, αλλά επίσης από Γιουγκοσλάβους παρτιζάνους και άλλες πηγές, με την πρόθεση να συμπεριληφθούν και ελληνικές περιοχές στο υπό διαμόρφωση κράτος. Η Κυβέρνηση των ΗΠΑ θεωρεί τις συζητήσεις περί μακεδονικού «κράτους», μακεδονικής «πατρίδας» ή μακεδονικής «εθνικής συνειδήσεως» αδικαιολόγητη δημαγωγία, που δεν αντιπροσωπεύει εθνική ή πολιτική πραγματικότητα και διαβλέπει με τη σημερινή της επανεμφάνιση σε μία πιθανή συγκάλυψη επιθετικών προθέσεων κατά της Ελλάδας.» [Πηγή: ΗΠΑ, Υπουργείο Εξωτερικών, Διεθνείς Σχέσεις, τόμος viii, Ουάσινγκτον, D.C., Εγκύκλιος ( /26 Dec.1944)]: Ο κ. Brunwasser(κάτοικος Βουλγαρίας) αναφέρει στη συνεχεία με προφανή απαξίωση, ότι η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι ο «Αλέξανδρος Γ ο Μακεδών (ο Μέγας Αλέξανδρος) είναι...έλληνας» Αυτή η στάση μου δημιουργεί απορία. Τι υπάρχει εδώ προς διεκδίκηση; Ο προ-προπάππος του Αλεξάνδρου, ο Αλέξανδρος Α είχε γίνει αποδεκτός ως Έλληνας στην Ολυμπία και σύμφωνα με τα λεγόμενα του πατέρα της ιστορίας: «Συμβαίνει να γνωρίζω ότι [οι πρόγονοι του Αλεξάνδρου] είναι Έλληνες» (Ηρόδοτος 5.22) Ο πατέρας του Αλεξάνδρου ο Φίλιππος είχε νικήσει σε αρκετούς ιππικούς αγώνες στην Ολυμπία και τους Δελφούς (Πλούταρχος, Αλέξανδρος 4.9; Ηθικά 105A), τα δύο πλέον διάσημα από τα ιερά της αρχαίας Ελλάδας, στα οποία δεν ήταν επιτρεπτή η συμμετοχή μη Ελλήνων σε αγώνες. Εάν ο Φίλιππος ήταν Έλληνας, δεν ήταν επίσης και ο γιος του Αλέξανδρος Έλληνας; Μήπως ο Ευριπίδης, ο οποίος πέθανε και ετάφη στην Μακεδονία (Θουκυδίδης 7.45; Παυσανίας 1.2.2; Διόδωρος ο Σικελιώτης ), έγραψε στη σλαβική γλώσσα το έργο του «Αρχέλαος», προς τιμή του μεγάλου θείου του Αλεξάνδρου; Όταν έγραψε τις Βάκχες, ευρισκόμενος στην αυλή του Αρχέλαου, δεν τις έγραψε στα ελληνικά, όπως έχουν διασωθεί μέχρι τις ημέρες μας; Μήπως πρέπει να υποθέσουμε ότι ο Ευριπίδης ήταν «Μακεδόνας»(των Σκοπίων), που έγραφε στα σλαβικά (σε μια εποχή που αυτή η γλώσσα δεν πιστοποιείται), και μετά τα έργα του μεταφράστηκαν στα ελληνικά; Ποία ήταν η γλώσσα στην οποία ο Αριστοτέλης δίδασκε τον Αλέξανδρο; Ποία γλώσσα μετέφερε ο Αλέξανδρος στις εκστρατείες του στην Ανατολή; Γιατί έχουμε σήμερα αρχαίες επιγραφές στην ελληνική σε πόλεις που ίδρυσε ο Αλέξανδρος, φθάνοντας μέχρι το Αφγανιστάν, και όχι στη σλαβική. Γιατί η ελληνική επικράτησε παντού στην αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου, εάν αυτός ήταν πραγματικά όχι Έλληνας αλλά «Μακεδόνας»(των Σκοπίων); Γιατί η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στην ελληνική και όχι στη σλαβική; Στη σελίδα 57 της επονομαζόμενης αυτής «επιστολής από τη Μακεδονία», υπάρχει φωτογραφία του συγγραφέα, που στέκεται μπροστά από «μπρούτζινο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην πόλη Περλεπές». Το άγαλμα είναι έκδηλα σύγχρονης κατασκευής, αλλά το ερώτημα είναι εάν Αλέξανδρος θα μπορούσε να διαβάσει την επιγραφή που φέρει στη σλαβική γλώσσα, κάτω από τα πόδια του. Με δεδομένη ιστορικά την μεταγενέστερη ανάπτυξη της σλαβικής σε σχέση με την ελληνική γλώσσα, η απάντηση είναι προφανής. Παρά το ότι είναι καλοδεχούμενη η αναφορά του κ. Brunwasser σε αρχαιολογικά θέματα της Παιονίας, η εκ μέρους του υιοθέτηση και η προβολή των συγχρόνων πολιτικών επιδιώξεων των κατοίκων της ως προς την χρήση της ονομασίας Μακεδονία, δεν είναι μόνο μη αποδεκτή, αλλά αποτελεί παροχή κακών υπηρεσιών προς τους αναγνώστες του περιοδικού Archeology, οι οποίοι φαντάζομαι ότι ενδιαφέρονται για την ιστορική αλήθεια. Αλλά επίσης, η απόφαση εκ μέρους του περιοδικού Archeology ενός εντύπου του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου των ΗΠΑ - για την διάδοση αυτής της ιστορικής ανοησίας, ζημιώνει την αξιοπιστία του. Ας ξεκαθαρισθεί ακόμη μία φορά: Η περιοχή της αρχαίας Παιονίας, ήταν μέρος της μακεδονικής αυτοκρατορίας, όπως ήταν επίσης η Έφεσος, η Τύρος, η Παλαιστίνη, η Μέμφις, η Βαβυλώνα, τα Τάξιλα και δωδεκάδες ακόμη. Όλες αυτές είχαν γίνει «Μακεδονικές» για μία περίοδο, αλλά καμία από αυτές δεν ήταν ποτέ «Μακεδονία». Ας μου επιτραπεί να περατώσω αυτή τη κριτική ανάλυση κάνοντας μία πρόταση, για την επίλυση του ερωτήματος της σύγχρονης χρήσεως της ονομασίας «Μακεδονία». Η Ελλάδα θα μπορούσε να προσαρτήσει την Παιονία, όπως έκανε ο Φίλιππος ο Β το 359 π.χ. Αυτό φαίνεται ότι θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από τους σύγχρονους κατοίκους της εν λόγω περιοχής, δεδομένου ότι ισχυρίζονται πως είναι Έλληνες, ιδιοποιούμενοι το όνομα της Μακεδονίας και του πλέον διάσημου τέκνου της. Τότε οι σύγχρονοι κάτοικοι αυτής της νέας ελληνικής επαρχίας θα ασχοληθούν να μάθουν να μιλούν και να γράφουν ελληνικά, ας ελπίσουμε τόσο καλά όσο και ο Μέγας Αλέξανδρος. Ειλικρινώς, Stephen G. Miller, Επίτιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Berkley, Καλιφόρνια, ΗΠΑ (Επιλογή θέματος από το Διαδίκτυο Π. Θεοδωρόπουλος. Μετάφραση και επεξηγήσεις σε πλαγία γραφή Γ. Αντωνάκος)

3 ΔΑΦΝΕΣ Σελίδα 3 Ανατίναξη (Α ΜΕΡΟΣ) της Γέφυρας Ασωπού (επιχείρηση Washing), 1943 (Από την ιστοσελίδα του New Zealand Electronic Text Center. Επιλογή κειμένου- φωτογραφιών, μετάφραση και επεξηγήσεις (σε πλαγία γραφή) Γ. Αντωνάκος) η γέφυρα που κατεστράφη Όταν η πρώτη ομάδα δολιοφθορών ερρίφθη στην Ελλάδα με εντολή να ανατινάξει μία από τις τρεις επίστηλες γέφυρες, της έγινε η σύσταση να προτιμήσει την γέφυρα του Ασωπού, εφ όσον ήταν δυνατόν και οι συνθήκες το επέτρεπαν. Όπως προέκυψε η επιχείρηση αυτή ήταν πέραν των δυνατοτήτων της ομάδας και έτσι επελέγη και κατεστράφη η επόμενη σε σπουδαιότητα γέφυρα Γοργοποτάμου. Πάντως η γέφυρα του Ασωπού είχε πολύ μεγάλη στρατιωτική αξία για να λησμονηθεί. Τον Μάιο του 1943(6 μήνες μετά) ο ταξίαρχος Μάγιερς πίστεψε ότι υπήρχαν αρκετές ανταρτικές δυνάμεις στην περιοχή για να φέρουν εις αίσιον πέρας αυτή την ενέργεια. Προς τούτο διέταξε τον λοχαγό Έντμοντς, ο οποίος ήταν ο σύνδεσμος με τους Αντάρτες στην περιοχή να σχεδιάσει την επιχείρηση καταστροφής της γέφυρας, η οποία είχε μέχρι τότε την κωδική ονομασία «Soapy One» και να ρυθμίσει τις λεπτομέρειες της δυνάμεως επιθέσεως με τον Άρη, δίνοντας και την νέα κωδική ονομασία στην επιχείρηση Washing. Τρεις αξιωματικοί ειδικευμένοι στις καταστροφές ευρίσκοντο ήδη καθ οδόν προς την Ελλάδα, για να εκτελέσουν την υπονόμευση. Πλέον αυτών υπήρχαν επίσης λίγοι στρατιώτες στο επιτελείο της Αποστολής και όλοι μαζί συγκροτούσαν μία μικρή αλλά αποτελεσματική δύναμη. Μεταξύ των Νεοζηλανδών ήσαν ο υπολοχαγός Ντόν Στόττ(5 ο Σύνταγμα Πεζικού), ο οποίος συνεργάζετο με τον συνταγματάρχη Ψαρρό, ηγέτη ανταρτικής ομάδας στην περιοχή Παρνασσού-Γκιώνας. Μαζί του ήταν και ο λοχίας Μπόμπ Μόρτον( του 5 ου Συντάγματος). Αυτοί οι δύο ήσαν αχώριστοι και όπως έλεγε φίλος τους «όπου κι αν ήταν ο Ντόν, ο Μπόμπ δεν θα μπορούσε να είναι μακριά», είχαν δε τη φήμη των πλέον τολμηρών και επινοητικών πρακτόρων στην Ελλάδα. Ο Στόττ ήταν λοχίας του πυροβολικού και ο Μόρτον απλός πυροβολητής, όταν συνελήφθησαν αιχμάλωτοι προς το τέλος της εκστρατείας στην Ελλάδα. Κατάφεραν όμως να δραπετεύσουν υπερβαίνοντας με άλμα επί κοντώ τον φράχτη του στρατοπέδου, μέρα μεσημέρι υπό τα πυκνά πυρά των φρουρών. Πολλοί Έλληνες έτρεξαν πίσω τους τότε, όχι βέβαια για να τους πιάσουν, αλλά για να τους χτυπήσουν στον ώμο και να τους ευχηθούν καλή τύχη. Ο Στόττ και ο Μόρτον στην προσπάθειά τους να διαφύγουν, μασκαρεύτηκαν, βρήκαν πλαστές ταυτότητες και συχνά καταδιώχθηκαν από εχθρικές περιπόλους. Σε κάποια φάση ο Μόρτον αρρώστησε και χρειάσθηκε να κρυφτούν επί μακρόν σε κάποιο χωριό με γιατρό. Σαλπάρισαν τρεις φορές από την κατεχόμενη Ελλάδα αλλά ο κακός καιρός τους γύρισε πίσω. Μετά την πρώτη επίσκεψή τους στην Αθήνα, όπου παρ ολίγο να συλληφθούν, κατάφεραν να έλθουν σε επαφή με την οργάνωση διαφυγών και σε μικρό διάστημα βρέθηκαν στην Αίγυπτο. Αμφότεροι έγιναν πράκτορες ειδικών επιχειρήσεων(της SOE) και μετέσχον σε πολλές επιχειρήσεις. Άλλοι Νεοζηλανδοί μαζί με τον Έντμοντς ήσαν ο στρατιώτης Λού Νόρθόβερ, ο δεκανέας Ντίκ Χούπερ και ο οδηγός Τσάρλυ Μάτς. Κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες να διαφύγουν από τη Ελλάδα αλλά δεν τα κατάφεραν και υπέμειναν την απηνή καταδίωξη του εχθρού. Κάποια στιγμή άκουσαν για την Βρετανική Στρατιωτική Αποστολή από φίλους Έλληνες και έσπευσαν σ αυτήν, η οποία και τους ενέταξε ευχαρίστως. Αλλά και αυτοί χάρηκαν, καθώς βρέθηκαν στην ομάδα των συμπολεμιστών τους και όπως έλεγε ο Μάτς μετά την επιστροφή του «νοιώσαμε σαν να είμαστε σπίτι μας πάλι» Ο Έντμοντς εγκατέστησε τον σταθμό διοικήσεώς του στην Ανατολή, η οποία σε υψόμετρο ποδών είναι το ψηλότερο χωριό στην Ελλάδα. Τοποθετημένη στη βόρεια πλευρά του όρους Βαρδούσια έχει μπροστά της την πανέμορφη θέα των ορέων Οίτη, Γκιώνα και Βαρδούσια. Ήταν επίσης κοντά σε μια πρώτης τάξεως ζώνη ρίψεως και πλησίον του αρχηγείου του ΕΛΑΣ. Είχε κεντρική θέση για την διεξαγωγή επιχειρήσεων και συγχρόνως ήταν ασφαλής από επιθέσεις, καθώς ο εγγύτερος δρόμος απείχε έξι ώρες. Από εδώ ο Έντμοντς και δύο από τους άνδρες του εξετέλεσαν αναγνώριση της γέφυρας του Ασωπού. Κατασκευασμένη σε τμήμα της γραμμής επικλινές και καμπύλο, η επίστηλη γέφυρα αιωρούμενη 330 πόδια πάνω από την κοίτη του ποταμού προκαλούσε δέος και θαυμασμό με τον τρόπο που εξετείνετο πάνω από το απόκρημνο η σύγχρονη γέφυρα φαράγγι. Το κύριο τόξο της είχε εύρος 262 ποδών. Και στις δυο πλευρές του φαραγγιού η γραμμή εξαφανίζεται αμέσως μέσα σε τούνελ. Η απόσταση μεταξύ αυτών ήταν 600 πόδια. Η μόνη δυνατή προσέγγιση ήταν η κάθοδος από στενά μονοπάτια που υπήρχαν πάνω και κατά μήκος των τούνελ. Κατά την ημέρα τα μονοπάτια αυτά ήσαν ακάλυπτα και σε πλήρη θέα της φρουράς. Την νύχτα ολόκληρη η περιοχή σαρωνόταν από προβολείς και ήταν σχεδόν αδύνατο να αποφύγεις τη δέσμη τους. Αλλά εφ όσον ένα τμήμα εφόδου κατόρθωνε να ξεπεράσει το σημείο σύγκλισης των στενών αυτών μονοπατιών, θα διέθετε επαρκή χώρο αναπτύξεως και θα καθίστατο λιγότερο τρωτό. Ο Έντμοντς γνώριζε ότι μια κατά μέτωπο επίθεση θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη και επικίνδυνη. Αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι ήταν και αδύνατη. Εάν η ενέργεια ήταν σωστά σχεδιασμένη και διεξήγετο από μία δύναμη αποφασισμένη και καλά εξοπλισμένη, είχε πολλές δυνατότητες επιτυχίας. Δύο μέρες μετά την αναγνώριση οι τρεις αξιωματικοί καταστροφείς, οι λοχαγοί Πάτ Γουΐνγκαιητ και Κήθ Σκόττ και ο υπολοχαγός Χάρρυ Μάκ Ιντάϊερ έφθασαν στην Ανατολή. Συγχρόνως αφίχθη και ο Μάγιερς στον σταθμό για να συζητήσει με τον Έντμοντς την πρόοδο της προετοιμασίας καταστροφής της γέφυρας. Ο ταξίαρχος κατέληξε ότι η επιχείρηση δεν μπορούσε να αναβληθεί περαιτέρω και ότι θα την διηύθυνε προσωπικώς. Την διοίκηση του τμήματος καταστροφών ανέθεσε στον Έντμοντς. Στη συνέχεια μετά από διεξοδική ενημέρωση των τριών δυναμιτιστών ο Μάγιερς και ο Έντμοντς ανεχώρησαν για το Μαυρολιθάρι για ένα τελικό συντονισμό με τον Άρη(Βελουχιώτη), όσον αφορά την υποστήριξη των Ανταρτών. Προ της αφίξεώς των στο Μαυρολιθάρι οι δύο αξιωματικοί έλαβαν τα ανησυχητικά νέα ότι ο Άρης είχε συλλάβει τον ηγέτη των ανταρτών συνταγματάρχη Ψαρρό, και είχε απαιτήσει την ένταξη του ιδίου και του τμήματός του στον ΕΛΑΣ. Το τμήμα του Ψαρρού ήταν ένα εκ των ολίγων που υπεστήριζαν οι Βρετανοί και ο Άρης είχε αθετήσει την υποχρέωσή του να μη παρενοχλεί τις λοιπές, κηρυγμένες ως συμμαχικές και αξιόπιστες, ανταρτικές δυνάμεις. Ο ταξίαρχος ήταν ταραγμένος από την αιφνίδια αυτή άσχημη τροπή της καταστάσεως, αλλά δεν μπορούσε να επηρεάσει τον Άρη. Η παρασπονδία αυτή ήταν κατάφωρη και ο Μάγιερς δεν είχε άλλη επιλογή παρά να τον χτυπήσει εκεί που πονούσε περισσότερο: εισηγήθηκε στο Στρατηγείο Μέσης Ανατολής να διακοπούν όλοι οι ανεφοδιασμοί του. Η κατάσταση ήταν πολύ λεπτή και απαιτούσε προσεκτικό και αποφασιστικό χειρισμό. Παρά το γεγονός ότι η χρονική στιγμή δεν ήταν πρόσφορη, ο Μάγιερς έκανε αρκετές συζητήσεις μαζί του για την καταστροφή της γέφυρας. Ο Έντμοντς αναφέρει: «Μετείχα με τον Ταξίαρχο σε αρκετές συσκέψεις με τον Άρη και κάθε φορά που κινούσαμε για τον σταθμό διοικήσεώς του αντιμετωπίζαμε μα σκεπτικισμό τα πιθανά αποτελέσματα. Σε μια περίπτωση που είχαμε προετοιμασθεί για καυγά, καθώς εμφανιζόταν αρκετά επικίνδυνος, με εντολή του ταξιάρχου διέταξα ένα μέλος της ομάδας μου να βρει μια πρόφαση να τηλεφωνήσει μετά μια ώρα για να δει αν είμαστε εντάξει» Τελικά ο Άρης συμφώνησε να συμμετάσχει στην επίθεση στη γέφυρα. Δεν υπολόγισε όμως τα σχέδια της κεντρικής επιτροπής του ΕΑΜ, η οποία αποφάσισε ότι ο στρατιωτικός της βραχίονας ο ΕΛΑΣ δεν επρόκειτο να μετάσχει στην επιχείρηση. Ήταν άσκοπο πλέον για τον Μάγιερς και τον Έντμοντς να επιχειρηματολογούν για τις δυνατότητες επιτυχίας αυτής. Πολλά χρόνια μετά τα γεγονότα ο στρατηγός Σαράφης, διοικητής του ΕΛΑΣ, κατάβαλε φιλότιμη προσπάθεια να δικαιολογήσει την απόφαση αυτή: «Τότε αυτός(ο Μάγιερς) μίλησε για την καταστροφή της γέφυρας του Ασωπού, που διατάχθηκε από το ΣΜΑ. Του εξήγησα ότι δεν μπορεί να γίνει, διότι σύμφωνα με τις οδηγίες μας ευρισκόμεθα σε κατάσταση πλήρους στρατηγικής συγκέντρωσης, ως προληπτικό μέτρο κατά των γερμανικών και ιταλικών εκκαθαριστικών επιχειρήσεων και διότι τέτοια ενέργεια εναντίον Γερμανών, οχυρωμένων σε σκυρόδετα πυροβολεία και πολυβολεία, κωλύματα με αγκαθωτό συρματόπλεγμα, προβολείς και παγιδεύσεις, δεν θα είχε ελπίδα επιτυχίας, εκτός και αν διετίθετο δύναμη κατ ελάχιστον ανδρών με πυροβολικό και πολυβόλα, δυνατότητες τις οποίες ο ΕΛΑΣ δεν διέθετε. Ούτε υπήρχε δυνατότητα αξιόπιστης παραπλάνησης, για να αποσπασθεί η προσοχή της φρουράς και να δοθεί χρόνος στους καταστροφείς να υπονομεύσουν τη γέφυρα, καθ όσον την καλύπτει πλήρως με τα πυρά της. Επιπλέον οι ενισχύσεις θα κατέφθαναν γρήγορα από τις παρακείμενες φρουρές και πριν προλάβουμε να ολοκληρώσουμε την υπονόμευση Εξήγησα ότι ως στρατιωτικός διοικητής του ΕΛΑΣ, επιφορτισμένος με την διεύθυνση των επιχειρήσεων, ήμουν της γνώμης ότι η ενέργεια δεν είχε καμία ελπίδα επιτυχίας Δηλώσαμε ότι μετά από συζήτηση με τα στελέχη μας που εξετέλεσαν την αναγνώριση, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει πιθανότητα επιτυχίας. Ο συνταγματάρχης Έντυ(ταξίαρχος Μάγιερς) δεν συμφώνησε μαζί μας, αντιτείνοντας ότι η επιχείρηση ήταν δυνατή» Οι άνδρες στο σταθμό του Έντμοντς αντιμετώπισαν τα νέα κάθε άλλο παρά ευγενικά: «Η πρώτη αντίδραση της ομάδας μας στo γεγονός ότι τελικά ο ΕΛΑΣ δεν θα μετείχε στην επιχείρηση Washing ήταν ένας ολόθυμος αναθεματισμός. Επακολούθησε η άρνηση αποδοχής της ανατροπής του σχεδίου, που εκφράσθηκε από έναν έκαστο εξ αυτών: «Ας το κάνουμε τότε μόνοι μας». Ο Στόττ και ο λοχαγός Τζέφρυ Γκόρντον- Κρήντ, ένας Βρετανός στο επιτελείο της Αποστολής, ζήτησαν από τον Έντμοντς να δει τον ταξίαρχο Μάγιερς, προσφερθέντες εθελοντικά να εκτελέσουν οι ίδιοι το σαμποτάζ. Ο ταξίαρχος τους άκουσε και στρεφόμενος προς τον Έντμοντς ρώτησε τι πιθανότητες υπήρχαν. «Ο Έντμοντς απήντησε ότι: «Ο μόνος τρόπος αθόρυβης προσβολής θα μπορούσε να είναι, κατεβαίνοντας το φαράγγι μέσα στο ποτάμι. Η κατάβαση αυτή είναι πρακτικά αδύνατη και επειδή και οι Γερμανοί τη θεωρούν ως αδύνατη, μια αποφασισμένη ομάδα μπορεί να το κατορθώσει». Την στιγμή εκείνη ο Έντμοντς ήταν αντικειμενικός λέγοντας ότι η διάβαση του φαραγγιού ήταν αδύνατη. Οι Έλληνες κάτοικοι της περιοχής το θεωρούσαν απροσπέλαστο και οι Γερμανοί μετά από έλεγχο και των δύο άκρων του κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα. Οι Γερμανοί ήσαν σίγουροι ότι κανείς δεν μπορούσε να περάσει μέσα από το φαράγγι και ήσαν πλήρως ικανοποιημένοι ότι αυτό το φυσικό εμπόδιο ήταν καλλίτερο από οποιοδήποτε μπορούσε να κάνει ο άνθρωπος. Ο ταξίαρχος διέταξε τον Γκόρντον-Κρήντ και τον Στόττ να εκτελέσουν την επιχείρηση και τους ευχήθηκε να κατορθώσουν το «ακατόρθωτο» συνεχίζεται Στο επόμενο η ανατίναξη

4 Σελίδα 4 ΔΑΦΝΕΣ Ερευνώντας τις σχέσεις μεταξύ των ειδών των εμβίων όντων στις βιοκοινωνίες των βιοτόπων του πλανήτη μας, διαπιστώνεται ότι η ζωή επάνω στη γη είναι βασισμένη σε μια Ανταγωνιστική Συμβίωση, δηλαδή στον παρασιτισμό, όπου τα διάφορα είδη για να επιζήσουν τρέφονται εις βάρος άλλων ειδών με τρόπους και μεθόδους, που έχει προκαθορίσει ο Δημιουργός. Ο μεγάλος αριθμός των ειδών της πανίδας με τους τεράστιους πληθυσμούς τους και η ανυπολόγιστη σε όγκο βιομάζα των ποικιλιών της χλωρίδας αποτελούν τους κρίκους της τροφικής αλυσίδας. Ως κύρια διατροφική βάση της αλυσίδας αυτής είναι η οργανική ουσία, την οποία μπορεί να συνθέσει στο μόριό της και η χλωροφύλλη από ανόργανα υπαρκτά στοιχεία, χρησιμοποιώντας την φωτεινή ενέργεια του ηλίου (κβαντική), μετατρέποντας την ενέργεια διέγερσης σε χημική ενέργεια. Οι μεταξύ των ειδών των εμβίων όντων σχέσεις στα ποικίλα οικοσυστήματα διέπονται από μια Νομοτέλεια, η οποία εξασφαλίζει την βιολογική ισορροπία των βιοτόπων και την διατήρηση των ειδών. Η νομοτέλεια αυτή μας επιβάλει να παραδεχθούμε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Οι σχέσεις αυτές καθοδηγούνται κυρίως από δύο βασικά ισχυρά ένστικτα: της Αυτοσυντήρησης και της Αναπαραγωγής, με σκοπό τη διασφάλιση της διαιώνισης των ειδών επάνω στη γη. Ο άνθρωπος συνεχώς αποκαλύπτει με θαυμασμό την τελειότητα της συγκρότησης, της σύνθεσης και της λειτουργίας του οργανισμού των ατόμων των διαφόρων ειδών, ανεξάρτητα του μεγέθους των, που τους επιτρέπει με την βοήθεια των αισθήσεων την προσαρμογή τους στο συγκεκριμένο έργο, που επιτελούν στη φύση. Τα διάφορα είδη έχουν εξοπλισθεί με συστήματα, που εξασφαλίζουν τόσο την αναπαραγωγή τους όσο και τη διαβίωσή τους. Οι φυσικοί νόμοι παραμερίζουν κάθε εμπόδιο και φραγμό στις σχέσεις μεταξύ των ειδών, προκειμένου αυτά να εκπληρώσουν την αποστολή τους επάνω στον πλανήτη μας. Οι άνθρωποι γεννώνται άνισοι, διαβαθμισμένοι, με μεγάλες αποκλίσεις από τον μέσο όρο 1 στους χαρακτήρες τους, συμπεριλαμβανομένης και της νοημοσύνης και καλούνται χωρίς διάκριση, ευαισθησία και χειραγώγηση στον ανηλεή αγώνα της επικράτησης στη ζωή. Η φυσική αυτή ανισότητα των ανθρώπων, που οφείλεται κυρίως στην τυχαιοποίηση των μεταβιβαζομένων κληρονομικών παραγόντων(γονιδίων) κατ άλλους συμβάλει στην κοινωνική αρμονία και κατ άλλους δημιουργεί αδικία. Την αδικία αυτή όμως οι ταλαντούχοι της φύσης, οι προνομιούχοι, οι ευνοηθέντες από την κληρονομικότητα και το περιβάλλον οφείλουν να μετριάσουν, προσφέροντας βοήθεια κατά περίπτωση στους αδικηθέντες συνανθρώπους τους, που θα τους εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή διαβίωση μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Η ανισότητα αυτή, όπως διαπιστώνεται, καλλιεργεί το μίσος μεταξύ των ανθρώπων, που δύσκολα μπορούν να γεφυρώσουν τα μέτρα της κοινωνικής πρόνοιας, όπως εφαρμόζονται. Η προσπάθεια του ελλόγου όντος, του ανθρώπου, να αντιμετωπίσει τους φυσικούς νόμους με τεχνητούς είτε με τη βοήθεια πληθώρας φιλοσοφιών και θρησκειών είτε με κανόνες δικαίου, πέτυχε μόνο την παραλλαγή αυτών(καμουφλάρισμα), χωρίς να κλονίσει την ισχύ των, η οποία μένει αναλλοίωτη δια μέσου των αιώνων. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης επιτάσσει στον άνθρωπο αλλά και στα άλλα είδη να αγωνίζονται για την επιβίωσή τους, αρχίζοντας από τις προσπάθειες δημιουργίας αποθηκών ενέργειας στο ίδιο τους το σώμα, για την αντιμετώπιση δυσμενών μελλοντικών διατροφικών καταστάσεων. Επίσης το άτομο μάχεται με πείσμα για την απόκτηση όλων εκείνων των μέσων, που πιστεύει ότι του εξασφαλίζουν την ποιότητα ζωής, η οποία αρμόζει κατά την κρίση του στην καταγωγή του και στο δικό του συνδυασμό φυσικών και επίκτητων ικανοτήτων, αυτοβαθμολογούμενος, αδιαφορώντας για τον πλησίον του. Εάν στην τάση αυτή προστεθεί και η διαβαθμισμένη απληστία, από την οποία διακατέχονται τα άτομα, επέρχεται σύγχυση στον λογισμό τους, με συνέπεια την ανορθόδοξη ερμηνεία και εφαρμογή των μέσων μεθόδων απόκτησης των υλικών αγαθών κι αν ακόμη αυτά βλάπτουν τους συνανθρώπους τους. Η τακτική αυτή δημιουργεί μονάδες εξουσίας με οικονομική κυρίως δύναμη, στις οποίες αναγκαστικά οι πολίτες γίνονται οικονομικά όμηροι. Από την εποχή που ο άνθρωπος εγκατέλειπε προοδευτικά την πρωτόγονη ζωή του και δημιουργούσε τις πρώτες κοινωνίες, διαφαίνεται να επικρατεί το δίκαιο του ισχυροτέρου, επιβαλλόμενο με τα μέσα, που διέθετε κάθε εποχή. Η ανταγωνιστική συμβίωση των ατόμων στις ανθρώπινες κοινωνίες διαπιστώνεται σε όλα τα επίπεδα, αρχίζοντας από τις οικογένειες, τις ομάδες, τις φυλές και φθάνοντας στα έθνη. Το άτομο έχει την τάση να επιβάλλεται στους συνανθρώπους του με μέσα και μεθόδους που ικανοποιούν το Εγώ του και εξασφαλίζουν την ευζωία του, αδιαφορώντας για τις υλικές, πνευματικές και ηθικές φθορές, που προξενεί στις δραστηριότητες των συνανθρώπων του, που μπορούν να φθάσουν ακόμη και στην αφαίρεση της ζωής του άλλου. Από τα πρώτα του βήματα ο άνθρωπος εξοπλίζεται για να αμυνθεί εναντίον των συνανθρώπων του και των άλλων φυσικών εχθρών, έχοντας πάντοτε σαν βασική μέθοδο άμυνας τη φυγή. Με την πάροδο του χρόνου και την αύξηση του πληθυσμού του πλανήτη μας, παρουσιάσθηκαν πραγματικά διατροφικά προβλήματα, που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τη διεκδίκηση ευφόρων περιοχών από τους λαούς με ανυπολόγιστες ανθρώπινες θυσίες. Η ιστορία του ανθρώπινου γένους είναι γεμάτη από πολέμους και σφαγές μεταξύ των ανθρώπων για αιτίες, που η κάθε πλευρά των αντιμαχόμενων θεωρούσε δίκαιες. Με την πάροδο του χρόνου όμως και Ηθολογική Θεώρηση της Παρόρμησης αγαπάτε αλλήλους Υπό Δ/ρος Ιωάννου Μεντζέλου Γεωπόνου-Εντομολόγου, Ο. Καθηγητή ΑΤΕΙΘ «Εν δε δικαιοσύνη συλλήβδην πάσα αρετή εστίν» την ανέλιξη των επιστημών πολλά βασικά προβλήματα των κοινωνιών αντιμετωπίσθηκαν ικανοποιητικά, βελτιώνοντας τις συνθήκες ζωής του ανθρώπου σε πολλές περιοχές του πλανήτη μας, χωρίς δυστυχώς να απομακρύνουν τις κατακτητικές σκέψεις των ιθυνόντων, που προβάλλουν σαν δικαιολογία των οδυνηρών αυτών αποφάσεων την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των λαών τους, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που έχουν στους άλλους λαούς, στους συνανθρώπους τους. Είναι γεγονός ότι κατά καιρούς εμφανίσθηκαν άτομα με φωτεινά μυαλά, που διαπίστωσαν ότι το κοινωνικό άτομο υπακούει στις αυστηρές εντολές, που του δίδει τον ένστικτο της αυτοσυντήρησης για να επιβιώσει, προτρέποντάς το να εξουδετερώσει ή και να απαλλαγεί ακόμη από το άτομο-εμπόδιο στην πραγματοποίηση των σκοπών του. Η διαπίστωση αυτή αποτέλεσε από τα παλαιά χρόνια τη βάση των κηρυγμάτων της φιλανθρωπίας (Αγαπάτε αλλήλους) και πρόσφατα του αλτρουισμού (Α. Comte, 1830), που είχαν σκοπό, με την καλλιέργεια του ατόμου, να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην αγάπη προς τον πλησίον του, τιθασεύοντας τις προτροπές του ενστίκτου του. Όλες οι σχετικές με το θέμα αυτό φιλοσοφίες, θρησκείες και πολιτικά συστήματα, καθώς και η μεθοδευμένη προσπάθεια των λαών να βελτιωθεί το άτομο με τη σύγχρονη γνώση, όχι μόνο δεν είχαν την αναμενόμενη κατάληξη, αλλά αντίθετα εφοδίασαν τον υποτακτικό στον ένστικτό του άνθρωπο με σύγχρονα μέσα και μεθόδους καταστροφής του συνανθρώπου του. Η πτώση των πολιτικών συστημάτων του υπαρκτού σοσιαλισμού οφείλεται μεταξύ των άλλων και στο γεγονός, ότι δεν γεννήθηκαν ακόμη τα άτομα που θα εργάζονται για τα άλλα άτομα ανιδιοτελώς. Οι συνεχιζόμενες και σήμερα συγκρούσεις μεταξύ των λαών, οι εξοπλισμοί, οι απειλές εξόντωσης του ανθρώπινου γένους και ιδιαίτερα η σύγχρονη, φαινομενικά αναίμακτη οικονομική υποδούλωση των λαών, η παγκοσμιοποίηση, δεν δικαιολογούνται, διότι δεν υπάρχει πραγματική αιτία απειλής του ανθρώπου. Και τούτο διότι οι μεν σύγχρονες βιολογικές επιστήμες και ιδιαίτερα η Εφηρμοσμένη Γενετική προσφέρουν πληθώρα αγαθών ικανοποίησης των διατροφικών αναγκών, η δε υπερπαραγωγή τεχνολογικών προϊόντων υπερκαλύπτει τις ανάγκες των λαών. Στο σκοπό αυτό προσφέρει τη βοήθειά της η σύγχρονη οργάνωση του εμπορίου και των μεταφορικών μέσων, διανέμοντας ταχύτατα τα παραγόμενα προϊόντα σε όλα τα μέρη του πλανήτη μας. Η Χριστιανική θρησκεία, η οποία αποσκοπεί κυρίως στην ανάπτυξη της αγάπης μεταξύ των ανθρώπων, χρησιμοποιεί με προσοχή βαθιά μελετημένους τρόπους, υπενθυμίζοντας όμως συνεχώς τη μετέπειτα ζωή, δεδομένου ότι δεν εξακριβώθηκε τιμωρία των παραβατών επί της γης, αφού ο Θεός κατά τους θρησκευτικούς ηγέτες δεν είναι τιμωρός, αλλά συγχωρεί. Η συνεχιζόμενη και σήμερα μακρόχρονη αναγκαστικά προσπάθεια πολλών αφιερωμένων ανθρώπων και οργανώσεων να εφοδιάσουν τα άτομα με πνευματικές γνώσεις και νοήματα ώστε να καταστούν ικανά να τιθασεύσουν ή να μετριάσουν τις προτροπές των ενστίκτων των και ιδιαίτερα του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης, φαίνεται ότι συναντά πολλές δυσκολίες από τους ισχύοντες φυσικούς νόμους. Ο σημερινός κόσμος έχει μετατραπεί σε μια Ζούγκλα, όπου η αξία της ζωής έχει υποβαθμιστεί, εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν από πείνα κάθε χρόνο και άλλα τόσα ζουν από την προσφορά τροφής των διεθνών οργανισμών τύπου «World Food Program», δολοφονούνται άτομα για ασήμαντους λόγους ισχυρά έθνη επιτίθενται εναντίον αδυνάμων εθνών για οικονομικά οφέλη και γενικά διαταράσσεται η ειρηνική συμβίωση των λαών. Η εικόνα αυτή που παρουσιάζει σήμερα ο κόσμος δεν διαφέρει πολύ από εκείνη των κοινωνιών του πρωτόγονου ανθρώπου, όπου επικρατούσε το δίκαιο του ισχυρότερου, με οδηγό πάντα τα ένστικτα. Αφού επί τόσα χρόνια η εφαρμοζόμενη τακτική δεν απέδωσε τα αναμενόμενα αποτελέσματα στην ανάπτυξη της αγάπης μεταξύ των ανθρώπων, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι επιβάλλεται η αναθεώρηση των εφαρμοζομένων αρχών. Οι υπεύθυνοι, μετά από βαθιά μελέτη, οφείλουν να εισηγηθούν τις αρμόζουσες αλλαγές στον τρόπο, στα μέσα και μεθόδους που εφαρμόζονται κατά τη διακυβέρνηση των λαών, οι οποίες θα βασίζονται στη Δικαιοσύνη, στη Φιλανθρωπία και το Παράδειγμα, μακριά από την εκμετάλλευση της αδυναμίας του ανθρώπου, που του επιβάλλει το άγνωστο σύμπαν. Μετά από την αποφοίτηση εκατομμυρίων νέων από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης, που απασχολούν τεράστιο αριθμό μορφωμένων εκπαιδευτικών, τις επιβραβεύσεις πνευματικών αποδόσεων, τις ευρεσιτεχνίες και αμοιβές, η πρωτόγονη συμπεριφορά του ατόμου στις σύγχρονες κοινωνίες παραμένει. Η εμμονή αυτή του ατόμου αποδεικνύει ότι, η μακροχρόνια προσπάθεια των ιθυνόντων να επηρεάσουν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και τους φυσικούς νόμους με σωρεία φιλοσοφιών, μικρή απήχηση είχε και προτρέπει τους Ταγούς να ασχοληθούν περισσότερο με τη λύση των προβλημάτων που δημιουργούνται στις κοινωνίες από τη φυσική ανισότητα των ανθρώπων, ώστε οι δίκαιες λύσεις να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το μίσος και να αναπτύξουν την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. 1 Νόμος του Gauss (Γκάους)

5 ΔΑΦΝΕΣ Σελίδα 5 Με την ευκαιρία της Εθνικής Επετείου της 25 ης Μαρτίου, τα μέλη του Συνδέσμου μας Ηλίας Αγρόδημος και Νικόλαος Καλλέας Αντγοι ε.α., πραγματοποίησαν 2ήμερη επίσκεψη στην Ν.Δ. Βορ. Ήπειρο. (περιοχή ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟΥ, ΑΓ. ΣΑΡΑΝΤΑ, ΧΕΙΜΑΡΡΑΣ). Σκοπός τους, ήταν να παραστούν, με το ΔΣ και μέλη της ΣΦΕΒΑ, στις εορταστικές εκδηλώσεις της ιστορικής επετείου των συμπατριωτών μας Βορειοηπειρωτών, και να περιηγηθούν την περιοχή από ΑΓ. ΣΑΡΑΝΤΑ μέχρι ΧΕΙΜΑΡΡΑΣ, για να δουν από κοντά τον τόπο θυσίας και να ανεύρουν ει δυνατόν το μέρος όπου ετάφη κατά τον Πόλεμο του 1940 ο αείμνηστος Τχης Καραλής Αθανάσιος, θείος εκ μητρός του δευτέρου. Την πρωϊαν της 25 ης Μαρτίου προηγήθηκε διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο των Ιωαννίνων βρέθηκαν στο τελωνείο ΚΑΚΑΒΙΑΣ και ύστερα από σύντομη διαδικασία ελέγχου, με δικό τους ΙΧ όχημα, κατευθύνθηκαν προς το χωρ. ΔΕΡΒΙΤΣΑΝΗ 25 χλμ από τα σύνορα μέσω του πεδινού διαδρόμου της ΝΤΡΟΠΟΛΗΣ, στον οποίο υπάρχουν δεξιά και αριστερά πολλά Ελληνικά χωριά. Στη ΔΕΡΒΙΤΣΑΝΗ, ένα κεφαλοχώρι με αμιγώς Ελληνικό πληθυσμό, συγκεντρώθηκαν οι Βορειοηπειρώτες της περιοχής, για να συνεορτάσουν την Εθνική μας επέτειο. Οι Ελληνικές σημαίες και οι επιγραφές ΖΗΤΩ Η 25 Η ΜΑΡΤΙΟΥ κλπ κυριαρχούσαν παντού, ενώ ιδιαίτερο χρώμα έδιδαν οι ωραιότατες τοπικές ενδυμασίες των παιδιών που συμμετείχαν στη γιορτή. Στην κατάμεστη από κόσμο εκκλησία του χωριού, και παρουσία του μητροπολίτη ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟΥ κ.κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ και των αρχών της περιοχής, μετά την θεία λειτουργία, τελέστηκε δοξολογία και στη Βόρεια Ήπειρο μνημόσυνο για τους πεσόντες ήρωες του έπους του Στη συνέχεια ακολούθησε παρέλαση μαθητών, συλλόγων κλπ στη πλατεία του χωριού και οι εκδηλώσεις έκλεισαν, με ομιλίες, απαγγελίες ποιημάτων, σκετς και χορούς, σε κλειστή κατάμεστη κόσμου αίθουσα, λόγω των κακών καιρικών συνθηκών. Στα μάτια όλων των ανθρώπων, σε όλη τη διάρκεια των εκδηλώσεων, διέκρινε κανείς ένα πηγαίο ενθουσιασμό με έκδηλα τα αισθήματα αγάπης προς την πατρίδα. Οι άνθρωποι εκεί είναι ξεχωριστοί και ίσως τα όσα δεινά έχουν περάσει, δικαιολογούν την περίσσεια των συναισθημάτων τους. Με το πέρας των εκδηλώσεων της ΔΕΡΒΙΤΣΑΝΗΣ, με σχετική καθυστέρηση, και μέσω των ΑΓ. ΣΑΡΑΝΤΑ, κατευθύνθηκαν 30 χλμ νότια προς το χωριό ΜΟΥΡΣΙ πλησίον των Ε/Α συνόρων για να παραστούν και στις εκδηλώσεις των παιδιών του εκεί λειτουργούντος φροντιστηρίου εκμάθησης της Ελληνικής γλώσσας, το οποίο ενισχύει και συντηρεί η ΣΦΕΒΑ από την ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, παρά το γεγονός της μεγάλης χιλιομετρικής αποστάσεως. Άξιζε όμως τον κόπο. Περίμεναν όλοι καρτερικά την άφιξη των ανθρώπων της ΣΦΕΒΑ και των μελών μας και αμέσως άρχισε η γιορτή. Εντυπωσίασαν κι εδώ η θερμή υποδοχή, ο ενθουσιασμός της δασκάλας, των παιδιών και των κατοίκων. Οι απαγγελίες ποιημάτων, τα σκετς και στη συνέχεια οι χοροί των παιδιών, σκόρπισαν τον ενθουσιασμό και παρέσυραν όλους τους παρισταμένους στο χορό. Το μεράκι, η θέρμη και ο ζήλος της δασκάλας για τη μόρφωση των παιδιών και την άριστη οργάνωση της εκδήλωσης ήσαν έκδηλα. Είναι άξια κάθε επαίνου. Και το ερώτημα που γεννάται τώρα, είναι γιατί άραγε αυτό το φροντιστήριο που είναι κοντά στα Ε/Α σύνορα απέναντι από τη ΣΑΓΙΑΔΑ, δεν θα μπορούσε να υιοθετήσει και να συντηρεί, - ύστερα βέβαια από σχετική ενημέρωση με ευρώ ετησίως μία (1) εκ των ΕΑΑΣ Ιωαννίνων ή Κερκύρας; Αυτό θα ήταν μια σημαντική προσφορά εθνικού έργου. Τι λέει επ αυτού η ΕΑΑΣ; (κ. Κοράκης;). Τα μέλη της ΣΦΕΒΑ μετά τις εκδηλώσεις και την λήψη λιτού γεύματος, ανεχώρησαν μέσω ΣΑΓΙΑΔΑΣ για ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ενώ τα δυό μέλη του Συνδέσμου μας, συνοδευόμενα από έναν Βορειοηπειρώτη, επέστρεψαν για διανυκτέρευση στους ΑΓ. ΣΑΡΑΝΤΑ. Την πρωϊαν της επομένης ημέρας (26 η Μαρ.) με τον συνοδό Βορειοηπειρώτη, οι δύο συνάδελφοι ξεκίνησαν με κατεύθυνση την ΧΕΙΜΑΡΡΑ, ακολουθώντας το παραλιακό δρομολόγιο, όπου και η ΖΕ της ΙΙΙης ΜΠ. Σκοπός τους, να δουν από κοντά το χωρ. ΜΠΟΡΣΙ και την ομώνυμη γέφυρα, όπου πλησίον ή επ αυτής, από θραύσμα βόμβας αεροπλάνου, εφονεύθη την πρωϊαν της 19/12/1940 κινούμενος έφιππος, ο ηρωικός Τχης Καραλής Αθανάσιος, Διοικητής του ΙΙΙ/12ΤΠ. Προ του ΜΠΟΡΣΙ, σταμάτησαν για λίγο στο χωρ. ΠΙΚΕΡΑΣ, κυρίως για να συλλέξουν πληροφορίες από υπερήλικες κατοίκους της περιοχής, σχετικές με τα συμβάντα της εποχής. Η προθυμία των κατοίκων ήτο συγκινητική, κι ο συνοδός τους, έκανε το παν για την επιτυχή έκβαση του σκοπού τους. Συνέχισαν την προς βορράν κίνηση τους και σε λίγο έφθασαν στο χωριό και στη συνέχεια στη γέφυρα ΜΠΟΡΣΙ, την οποίαν οι Ιταλοί, παρά τους συνεχείς από αέρος και θαλάσσης βομβαρδισμούς, δεν κατάφεραν να την καταστρέψουν και η οποία διατηρείται μέχρι και σήμερα, όχι βέβαια σε καλή κατάσταση. Το τοπίο ολόγυρα κακοτράχαλο, γυμνό και απότομο, με μια σειρά υψωμάτων που ξεκινούν από την θάλασσα με ΒΑ κατεύθυνση και είναι τα: υψ. 613, Μάλι-ε- Κιπαρόϊτ, Μάλι-ε-Τζόρετ, αυχήν Κούτσι, για την κατάληψη των οποίων κατά το 3ήμερο 15-17/12/1940, εδόθη σκληρός και φονικός αγώνας υπό των ανδρών κυρίως του 12 ΣΠ (ΙΙΙ ΜΠ), για την διάσπαση της αμυντικής τοποθεσίας των Ιταλών και την διάνοιξη της προς την ΧΕΙΜΑΡΡΑ οδού. Εκεί, στην ανατολική είσοδο της γέφυρας στάθηκαν με δέος και κατέθεσαν ένα μικρό στεφάνι δάφνης, σε ένδειξη τιμής και σεβασμού της θυσίας του αείμνηστου Τχη Δκτού του ΙΙΙ/12 ΤΠ, αλλά και των ηρωικών παληκαριών που έπεσαν μαχόμενα στα γύρω υψώματα. Ας είναι η μνήμη τους αιώνια. Κατευθύνθηκαν προς την ΧΕΙΜΑΡΡΑ για να την δουν από κοντά και μετά από σύντονη παραμονή στην πόλη και λόγω του περιορισμένου χρόνου πήραν το δρόμο της επιστροφής στους ΑΓ. ΣΑΡΑΝΤΑ. Με το συνοδό Β/Η Κώστα -άξιο παληκάρι- συζήτησαν τον τρόπο συλλογής πληροφοριών για την ανεύρεση του τάφου του Τχη, αλλά και τυχόν άλλων Αξκων και οπλιτών και έμειναν με την πεποίθηση ότι είναι θέμα χρόνου και η προσπάθεια τους θα στεφθεί από επιτυχία. Ήδη, οι ώρες κυλούσαν γρήγορα και θα έπρεπε πριν νυχτώσει να περάσουν το τελωνείο της ΚΑΚΑΒΙΑΣ. Χαιρέτισαν το φίλο συνοδό τους και πήραν το δρόμο της επιστροφής για ΘΕΣ/ΝΙΚΗ, μέσω ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΕΓΝΑΤΙΑΣ ΟΔΟΥ, σκεπτόμενοι το επόμενό τους ταξίδι στη περιοχή. (Όσοι επιθυμούν να βοηθήσουν ή να ενημερωθούν τηλ: ). NΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΛΕΑΣ...ΤΡΕΙΣ ΕΞΩ...ΜΙΑ ΜΕΣΑ Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που κατά την διάρκεια της καριέρας μου,υπηρέτησα για δύο χρόνια σε Συμμαχικό Στρατηγείο στη γείτονα Τουρκία, μία χώρα που ο καθένας από μας τη θεωρεί απειλή για την πατρίδα μας και της προσδίδει δυνατότητες και προθέσεις που ποικίλουν από την υπερβολή έως την υποβάθμιση αυτών που δύναται να πράξει. Δεν θα επεκταθώ σε αναλύσεις για την κρατούσα κατάσταση που όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε. Ούτε θα αναφερθώ σε πρόσφατα γεγονότα που πλήγωσαν την Εθνική μας υπερηφάνεια. Θα αναφέρω μόνο ένα τελετουργικό γεγονός με σημασία. που επαναλαμβάνεται στην αχανή Ασιατική χώρα έξι φορές το χρόνο. Έκπληκτος παρακολούθησα την πρώτη φορά από τον εξώστη του σπιτιού μου, σε κεντρικό δρόμο της Σμύρνης, πομπές οχημάτων με Τούρκικες σημαίες και ζητωκραυγές να κινούνται στους δρόμους της πόλης συνοδεία λαϊκών οργάνων, με κάμερες πάνω σε αγροτικά οχήματα,που αποθανάτιζαν τις σκηνές. Υπέθεσα ότι επρόκειτο για πανηγυρισμούς μετά από νίκη εθνικής ομάδος στο ποδόσφαιρο, ίσως για κάποια γαμήλια τελετή ή και τελετή περιτομής που επιβάλλεται στα δωδεκάχρονα αγόρια από την θρησκεία τους. Η μαζικότητα όμως στην εκδήλωση και η συχνή εμφάνιση διαφορετικών πομπών την ίδια μέρα, μου δημιούργησαν τη απορία και έτσι ρώτησα Τούρκο συγκάτοικο μου, στρατιωτικό στην ιδιότητα, που μου εξήγησε ότι επρόκειτο για κατευόδιο στρατευσίμων που τις επόμενες ημέρες θα παρουσιάζονταν σε κάποιο κέντρο εκπαιδεύσεως. Επιμένοντας στο θέμα, πληροφορήθηκα αλλά και πιστοποίησα στη διάρκεια της διετούς παραμονής μου στη χώρα, ότι το απολυτήριο του στρατού αποτελεί εχέγγυο-διαβατήριο όχι μόνο για την επαγγελματική αποκατάσταση αλλά και την κοινωνική καταξίωση των νέων που περιχαρείς ανυπομονούν να υπηρετήσουν την στρατιωτική τους θητεία σαν μέγιστη υποχρέωση προς την πατρίδα τους. Θλίψη διακατέχει όσους νέους απαλλάσσονται από την εκπλήρωση των στρατιωτικών τους υποχρεώσεων, αφού μετά από αυστηρή επιλογή αυτών που πρόκειται να υπηρετήσουν (σωματική διάπλαση, υγεία, μορφωτικό επίπεδο κτλ).οι υπόλοιποι απαλλάσσονται νόμιμα, γιατί η προσέλευση σε μια χώρα 70 εκατ., υπερβαίνει κατά πολύ τις απαιτήσεις του στρατεύματος για την προβλεπόμενη επάνδρωση των μονάδων τους. Γενικά η θρησκεία που αποτελεί τον κύριο πόλο συσπείρωσης, ο σωβινισμός που καλλιεργείται από το ιδιότυπο πολιτικό σύστημα της χώρας, η κοινωνική κατάσταση που ποικίλλει από τα ανεπτυγμένα παράλια μέχρι την υποανάπτυκτη ενδοχώρα και άλλοι παράγοντες, κρατούν τη χώρα σε μια πιο παλιομοδίτικη κατάσταση με εμφανώς λιγότερη επίδραση της παγκοσμιοποίησης και σκιαγραφούν το πορτρέτο του μέσου Τούρκου να είναι ακόμη προσηλωμένος στις αρχές της φιλοπατρίας, την οικογενειακή συσπείρωση και την ολιγαρκή συμπεριφορά του, σε σχέση με την επιρροή του ξέφρενου καταναλωτισμού. Έτσι λοιπόν δικαιολογείται με λίγα λόγια ο πυρήνας μιας επαναλαμβανόμενης τελετής ένταξης των τυχερών στρατευσίμων και αυριανών αντιπάλων μας στο πεδίο της μάχης, στις τάξεις του Τουρκικού στρατού, κάτι που νομίζω ότι πρέπει να μας προβληματίσει και να ταράξει τα νερά της τρυφηλής πραγματικότητας που όλοι μας βιώνουμε στην Ελλάδα της υπερβολής και του κατευνασμού. Δυστυχώς ενώ δεν μας λείπει η ένδοξη ιστορία, το φιλότιμο, το μυαλό που μπορεί να μεγαλουργήσει, το υψηλό πολιτιστικό επίπεδο και η αισθητική όταν θέλουμε, αναδεικνύουμε συνήθως τα αρνητικά μας στοιχεία, μπολιασμένοι από τους ιούς του ευδαιμονισμού και της παγκοσμιοποιημένης υποκουλτούρας. Σε αυτά τα αρνητικά εντάσσεται και η σύγχρονη αντίληψη όλων μας ως Νεοελλήνων, σε ότι αφορά τη στράτευση των παιδιών μας, που εφ όσον δεν είναι εφικτή η νόμιμη απαλλαγή από το θλιβερό καθήκον της στρατιωτικής θητείας, σταθερή επιδίωξη να παραμένει η τοποθέτηση και υπηρεσία στην αυλή του σπιτιού μας,με κυρίαρχο σύνθημα...τρεισ ΕΞΩ...ΜΙΑ ΜΕΣΑ. Χρήστος Βαφειάδης

6 Σελίδα 6 ΔΑΦΝΕΣ Επίσκεψη στο ΚΕΟΑΧ 14-15/2/2009 Αγαπητοί συνάδερφοι, Για μία ακόμα φορά ο Σύνδεσμος Καταδρομέων & Ιερολοχιτών Μακεδονίας, κατάφερε να πετύχει μια καταπληκτική εκδήλωση δράση χιονοδρομίας με την παρουσία 19 μελών του, με επικεφαλής τον Πρόεδρο του Συνδέσμου μας έφεδρο ταγματάρχη Κ/Δ Ιωάννη Λουμάκο και συμπαραστάτη τον Ταξίαρχο ε.α. Κάβουρα Αθανάσιο, στο Στρατόπεδο Κ.Ε.Ο.Α.Χ. στις Βρυσοπούλες του Ολύμπου. Το καταφύγιο Β ή Βρυσοπούλες, το οποίο απέχει 42 χλμ. από Ελασσόνα, βρίσκεται μέσα σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Για την είσοδο των επισκεπτών απαιτείται άδεια από τον διοικητή της μονάδας (απαραίτητη η αστυνομική ταυτότητα). Για τους αλλοδαπούς απαιτείται ειδική άδεια από το ΓΕΣ/Διεύθυνση Ειδικών Δυνάμεων. Στην ίδια τοποθεσία λειτουργεί το ομώνυμο χιονοδρομικό κέντρο, στο διάστημα Δεκεμβρίου - Μαρτίου, με συρόμενο αναβατήρα για την χρήση του οποίου είναι απαραίτητη μια υπεύθυνη δήλωση ότι σε περίπτωση ατυχήματος δεν ευθύνεται ο Ελληνικός Στρατός. Το ανώτερο υψόμετρο της πίστας είναι 2450μ. και το κατώτερο 1900μ. Η είσοδος και η διανυκτέρευση στο καταφύγιο είναι δωρεάν, όπως και η χρήση της χιονοδρομικής πίστας. Τα μέλη που συμμετείχαν στην εκδήλωση συναντήθηκαν στις 08:00 στην οδό Λαγκαδά πριν την Αερογέφυρα, και όλοι μαζί ξεκινήσαμε για το δεύτερο ραντεβού με τους υπόλοιπους στα Διόδια Μαλγάρων, στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το Κ.Ε.Ο.Α.Χ. στο οποίο φτάσαμε γύρω στις 12:00. Εκεί μας υποδέχθηκαν με μεγάλη χαρά οι εν ενεργεία Αξιωματικοί και μας συνόδευσαν στο κατάλυμα μας κάτω από την Λέσχη. Ομολογώ ότι οι συνθήκες διαβίωσης στο κατάλυμα έχουν βελτιωθεί πάρα πολύ από την προηγούμενη φορά που επισκεφτήκαμε το Κ.Ε.Ο.Α.Χ. και πιστεύω ότι γίνετε πολύ και καλή δουλειά εκεί. Ξεκινήσαμε πεζοί για την πίστα με σκοπό να κάνουν τα μέλη μας ΣΚΙ και να δούμε την πανέμορφη θέα από τις κορυφές του Ολύμπου, με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι υπήρχε ολόκληρο τμήμα από Καταδρομείς το οποίο εκπαιδεύονταν στις πίστες και έτσι καθίσαμε και απολαύσαμε την άρτια κατάρτιση τους, τόσο στο ΣΚΙ όσο και στον νέο τεχνολογικά εξοπλισμό τους. Μετά κατεβήκαμε για να τσιμπήσουμε κάτι πρόχειρο στην Λέσχη, μιας και το βράδυ μας είχαν ετοιμάσει τραπέζι με τον Διοικητή και τους άλλους Αξιωματικούς. Πριν το δείπνο ο Διοικητής Ταγματάρχης Κορέλης Ιωάννης, φρόντισε να μας παρουσιάσει τις δραστηριότητες του Κ.Ε.Ο.Α.Χ. καθώς και όλο τον εξοπλισμό που χρησιμοποιούν οι σημερινοί Κ/Δ χιονοδρόμοι, και ομολογώ ότι εντυπωσιαστήκαμε όλοι Στη συνέχεια ανταλλάξαμε ευχές και πλακέτες με τα εμβλήματα του Συνδέσμου και της Μονάδας και καθίσαμε να απολαύσουμε το δείπνο μας ανταλλάσοντας απόψεις. Το επόμενο πρωί μας βρήκε όλους όρθιους από τις 07:00 και έτοιμους για δράση, ανεβήκαμε πάλι στην πίστα για ΣΚΙ και αυτή την φορά μπορώ να πω ότι όλα τα μέλη μας ενθουσιάστηκαν, άλλοι ανεβοκατέβαιναν διαρκώς την πίστα, άλλοι περπάτησαν έως την δεύτερη πίστα και άλλοι προσπάθησαν να μάθουν ΣΚΙ με την βοήθεια των παλαιότερων. Το μεσημέρι κατά τις 14:00 και αφού αποχαιρετήσαμε τον Διοικητή και τους άλλους Αξιωματικούς, ξεκινήσαμε για το χωριό ΠΕΤΡΑ του Ολύμπου που μας περίμενε το μέλος μας Κηνατίδης Χρήστος σε μια ωραία ταβέρνα μαζί με ένα αρνάκι στη σούβλα, το οποίο το τιμήσαμε δεόντως. Κατά τις 16:30 αποχωρήσαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις από την εκδήλωση-εκδρομή και με το μυαλό μας γεμάτο από όμορφες εικόνες. Πιστεύω πως τέτοιες εκδηλώσεις και επισκέψεις πρέπει να γίνονται κάθε χρόνο. Θεοδωρόπουλος Παύλος Γενικός Γραμματέας Ξεφυλλίζοντας παλιά έγγραφα του συνδέσμου πολεμιστών Ριμινιτών-Ιερολοχιτών Μακεδονίας-Θράκης, έπεσε στα χέρια μου ένα πρόγραμμα προσκυνηματικής εκδρομής στο Δραγατσάνι. Ήταν Απρίλιος του Την ημέρα της θυσίας του θεανθρώπου, τη Μεγάλη Παρασκευή, έφθασαν εκεί 53 Ριμινίτες και Ιερολοχίτες Θεσσαλονικείς μαζί με άλλους 80 από την Αθήνα, για να αποτίσουν φόρο τιμής και να καταθέσουν δάφνινο στεφάνι από τη μητέρα πατρίδα σ εκείνους που θυσιάστηκαν για την ελευθερία της. Τους θρυλικούς Ιερολοχίτες, τους έλληνες των Υψηλάντηδων, του Ολυμπίου Γεωργάκη, του Φαρμάκη, του Καντακουζηνού και τόσων άλλων οπλαρχηγών και παλικαριών. Ήταν η πρώτη θυσία συντεταγμένης τακτικής δύναμης, που κατά τον Θουκυδίδη «το αισχρόν του λόγου έφυγεν, το έργον τω σώματι υπέμεινεν». Είναι γνωστά τα διαδραματισθέντα εκεί τις πρώτες μέρες της Εθνικής Εξεγέρσεως. Ο ξεσηκωμός των Ελλήνων της Διασποράς, κυρίως στη Ρουμανία, δεν ήταν τυχαίος. Οι Έλληνες εκεί αποτελούσαν ένα μεγάλο και ζωντανό τμήμα του πληθυσμού. Η ελληνική γλώσσα υποδηλώνει την παρουσία τους με πλήρεις λέξεις (ή με μικρή παραφθορά τους) σχεδόν παντού! Αυτός ο Ελληνισμός της Ρουμανίας ήταν τμήμα του μεγάλου Ελληνισμού, που από την άλωση της Πόλης μέχρι τα μέσα του 19 ου αιώνα κατευθύνεται αποκλειστικά στις χριστιανικές χώρες της Ευρώπης. η θυσία στο Δραγατσάνι Ιδιαίτερα στη Ρουμανία υπήρχαν από τα χρόνια της ακμής του Βυζαντίου αξιόλογες ελληνικές παροικίες, όπου μετά την Άλωση κατέφυγαν οι Έλληνες για να αποφύγουν την τουρκική τυραννία και τις μεγάλωσαν εποικοδομητικά. Σχηματίστηκαν σύντομα ελληνικές Κοινότητες, που στηρίχθηκαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Είναι γνωστή η συμβολή της ελληνικής παιδείας και της ορθοδοξίας της Διασποράς στην Αναγέννηση του Έθνους. Στις εξελίξεις αυτές ο ελληνισμός της Ρουμανίας ανέλαβε πρωταρχικό ρόλο. Έτσι εξηγείται γιατί ο Αλέξανδρος Υψηλάντης αποφάσισε να ξεκινήσει από εκεί τον ιερό Αγώνα. Παρά τις τεράστιες μεταβολές που επήλθαν εξ αιτίας των πολέμων και των «καθεστώτων», βρήκαμε την Ελληνική παρουσία όχι μόνο στα Μουσεία, στα αρχοντικά των Ηγεμόνων και άλλων ευγενών και πλουσίων, στις ονομασίες οδών και τα Μοναστήρια, αλλά ακόμα στα πρόσωπα και τις ψυχές των ανθρώπων, που η καταγωγή τους φθάνει στις ρίζες των Φαναριωτών! Γονατισμένοι στο γρασίδι του ηρώου, με αναμμένα τα κεράκια, και αυτά από την πατρίδα, τελέσαμε τρισάγιο με ρουμάνο ιερέα ελλείψει δικού μας. Ήταν τόση η συγκίνηση, που μπορώ να πω ότι τα δάκρυά μας έπεφταν καυτά στο χώμα. Εκείνο όμως που θα μείνει αξέχαστο ήταν η συγκίνηση και τα δάκρυα της ξεναγού μας, μιας Ρουμάνας ελληνικής καταγωγής. Μας μετέδωσε τη βαθιά της συγκίνηση σε λίγο, όταν επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν για την επιστροφή. Ζήτησε να της γράψω με απλά λόγια τα ιστορικά γεγονότα και τους ηρωισμούς των προγόνων μας, που είχαν λεχθεί κατά την στιγμή της κατάθεσης του στεφάνου στο μνημείο. Ήθελε μας είπε να τα εξηγήσει στο παιδί της και τον άνδρα της, που μας συνόδευαν. Το συγκινητικό αυτό επεισόδιο ταρακούνησε τα λιμνάζοντα νερά της παραμέλησης στο Δραγατσάνι και στο μοναδικό για τον ελληνισμό ηρώο. Απ ότι μάθαμε σπάνια, αν όχι ποτέ, περνούν έλληνες εκδρομείς ή επίσημοι από τον τόπο της θυσίας εκείνης. Και με λύπη παρατηρήσαμε την απουσία αντιπροσωπείας της ελληνικής πρεσβείας στο Βουκουρέστι, αν και την είχαμε ενημερώσει. Σήμερα θυμούμαστε τα περισσότερα ηρώα μόνο για σκοπιμότητες, πολλές και ποικίλες. Αλλά του Δραγατσανίου συνθέτει μία από τις αγνότερες και πιο σημαντικές μνήμες. Αποτελεί μαρτυρία ότι ο αγώνας για την απελευθέρωση της χώρας από σχεδόν 400 χρόνων ζυγό σκληρού και ανελέητου δυνάστη, είχε πανελλήνιο χαρακτήρα και όχι απλά ελλαδικό, όπως από τοπικισμό επιβάλαμε αργότερα. Ο ξεσηκωμός ήταν γενικός, παντού υπήρχαν Έλληνες και η Επανάσταση στον Μοριά ήταν μερική επίπτωση του όλου μεγάλου συμβάντος παντού, όπου υπήρχαν Έλληνες. Η Εθνική γιορτή, αν θέλαμε να την χαρακτηρίσουμε σαν πανεθνική επέτειο, στην πραγματικότητα έπρεπε να αρχίσει από το Ιάσιο και όχι από την Άγια Λαύρα. Η επέτειος έπρεπε να ναι στις 21 Φεβρουαρίου και όχι στις 25 Μαρτίου. Γιατί από τον ποταμό Προύθο άναψαν οι πρώτες σπίθες της Επανάστασης με τον ευγενικό Αλέξανδρο Υψηλάντη, όπως τον αναγνώρισε όλος ο Ελληνισμός τότε σαν γενικό αρχηγό και στον Μοριά έφθασε να ανάψει η μεγάλη φωτιά, που ελευθέρωσε το πρώτο τμήμα του Ελληνισμού. Να γιατί επιβάλλεται να θεωρήσουμε το Δραγατσάνι σαν την κοιτίδα της πρώτης μεγάλης θυσίας και τον Ιερό Λόχο που έπεσε εκεί σαν τον πρώτο τακτικό στρατό «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Ταξίαρχος ε.α. Ελευθέριος Τσιμπίδης Η ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ Ο Σύνδεσμος τήρησε και φέτος το έθιμο της κοπής της Πρωτοχρονιάτικης πίτας μας. Η φετινή μας εκδήλωση της κοπής της πίτας διέφερε από τις προηγούμενες, διότι έγινε στην Λ.Α.Φ.Θ., κατά την διάρκεια της μηνιαίας συγκέντρωσης των μελών μας, υπαγορευόμενη από τις οικονομικές συνθήκες των καιρών, ώστε να αποφευχθούν δαπανηρές συνεστιάσεις και χοροί σε κέντρα διασκεδάσεως. Έτσι λοιπόν μέσα σε πολύ θερμό κλίμα συναδέλφωσης και με την παρουσία ικανού αριθμού μελών του Συνδέσμου (σύνολο 76 ατόμων) συναντηθήκαμε το βράδυ της τελευταίας Δευτέρας του Ιανουαρίου στη Λ.Α.Φ.Θ., όπου έγινε και η κοπή της πίτας μας. Λόγω του αριθμού των προσελθόντων, κόπηκαν 2 μεγάλες βασιλόπιτες με ισάριθμα «φλουριά», ώστε να μη μείνει κανείς παραπονεμένος. Τυχεροί της βραδιάς ήταν οι συνάδελφοι Κυριάκος Παπαδόπουλος και Γεώργιος Κατίκος, οι οποίοι έτυχαν τα «νομίσματα», και κέρδισαν τα προσφερθέντα από τον Σύνδεσμο δώρα (μια ψηφιακή κάμερα & μια καφετιέρα espresso) αντίστοιχα. Ακολούθησε ομαδική συνεστίαση με ανταλλαγή ευχών μεταξύ των μελών, για αίσιο και ευτυχισμένο το Γενικά παρόλο που έλειψε η τυπική χοροεσπερίδα, ήταν μια επιτυχής εκδήλωση εκ των ενόντων που την χάρηκαν όλοι οι παρευρεθέντες. Γεώργιος Κατίκος

7 ΔΑΦΝΕΣ Σελίδα 7 H Μάχη της Φλωρίνης και ο Συμμοριτοπόλεμος Νέα Πεντέλη, 24η Φεβρουαρίου Πρὸς τὴν ἐφημερίδα «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ», Αγίου Κωνσταντίνου 12, Αθήνας. Κύριε Διευθυντά, Η «Κυριακάτικη Αὐγὴ» τῆς 21ης τρέχοντος μηνὸς Φεβρουαρίου σὲ δισέλιδο κείμενο, ὑπὸ τὸν ὑπέρτιτλο «Ιστορία», τοῦ συνεργάτου της Γ. Α. Λεονταρίτη, ἀσχολεῖται μὲ γεγονότα τῆς τραγικῆς γιὰ τὴν χώρα μας περιόδου 1944 ἕως 1949, μὲ ἀφορμή, ὅπως γράφει, μήνυμά μου, ποὺ ἀπέστειλα πρὸς ἐφεδροπολεμιστικὲς ὀργανώσεις τοῦ νομοῦ Φλωρίνης διὰ τὸ ἐφετεινὸ μνημόσυνο πεντηκονταετίας πρὸς τιμὴν τῶν πεσόντων κατὰ τὴν μάχην τῆς Φλωρίνης τῆς Στις 15 Φεβ έγινε στην Φλώρινα η τελετή επί τη επετείω της ομώνυμης μάχης, στην οποία παρέστη ο Σύνδεσμός μας και κατέθεσε στέφανο δάφνης, τιμώντας τους πεσόντες άνδρες του στρατού μας. Παραθέτουμε κατωτέρω αντί μνημοσύνου απόσπασμα επιστολής του τέως προέδρου της δημοκρατίας κ. Χρήστου Σαρτζετάκη από την ιστοσελίδα του, για το μέγεθος της προσφοράς των ηρώικών μαχητών του στρατού μας. Στο κείμενο αυτό παρέχεται μία έγκυρη τεκμηρίωση του όρου «συμμοριτοπόλεμος» Δὲν θὰ ἀσχοληθῶ βεβαίως μὲ ὅσα ἀνιστόρητα ὁ συνεργάτης σας ἀναπτύσσει, ἀπαράδεκτα ἀκόμη καὶ μὲ τὸ ἐλαφρυντικὸ τῆς δημοσιογραφικῆς προχειρότητος ὅταν τὰ ἐμφανίζει ὡς δῆθεν «ἱστορικὴ ἀλήθεια», ὅπως π.χ. ὅταν γράφει γιὰ «κυβερνητικό», ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ, καὶ «δημοκρατικό», ἀπὸ τὴν ἄλλη, στρατό. Αφοῦ ὁ πρῶτος ἦτο ὁ πραγματικὰ ἐθνικὸς στρατός, ὑπακούων εἰς τὰς διαταγὰς ἐλευθέρως καὶ δημοκρατικῶς ἐκλεγμένης (ὅπως καὶ διεθνὴς ἐπιτροπή, ποὺ εἶχε παρακολουθήσει τὴν διενέργεια τῶν ἐκλογῶν, ἀπεφάνθη) ἑλληνικῆς κυβερνήσεως, ὑπὸ Πρωθυπουργὸν ὄχι κανένα «δεξιόν», ἀλλὰ τὸν χαρακτηριζόμενον ἀπὸ τοὺς δεξιοὺς ὡς «συνοδοιπόρον» τῶν ἀριστερῶν, ἀείμνηστον Αρχηγὸν τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων Θεμιστοκλῆν Σοφούλην. Εθνικὸς λοιπὸν ἦτο ὁ στρατός, ποὺ ἠγωνίζετο τὸν ἀγῶνα τῆς Ελλάδος, καὶ μάλιστα λειτουργούσης τῆς Βουλῆς καὶ μὲ τὴν ρητὴ στήριξι τοῦ συνόλου τοῦ πολιτικοῦ κόσμου τῆς χώρας. Ενῷ ὁ ἀντίπαλος δῆθεν «δημοκρατικὸς» στρατός, μόνον τέτοιος δὲν ἦτο, ἀφοῦ τὰ περισσότερα μέλη του ἦσαν παραπλανημένοι ἢ καὶ βιαίως στρατολογημένοι. Καὶ νὰ μὴ ξεχνᾶμε τὶς τραγωδίες τῆς ἀλληλοεξοντώσεως τῶν στελεχῶν του, ὡς καὶ νὰ δολοφονήσουν ἐπεδίωξαν ἀκόμη καὶ τὸν Αρχηγό του Μάρκο Βαφειάδη, νὰ μὴ λησμονοῦμε τὶς ἀπελπισμένες κραυγὲς «μὴ μὲ σκοτώνεις σύντροφε!» ὅσων παγιδεύθηκαν στὴν ἐγκληματικὴ συμμορία, ὡς καὶ τὶ τύχη ἐπεφύλαξαν στὸν ὄντως χαρισματικὸ Καραγιώργη, τὸν «Γυφτοδῆμο» τοῦ «Ριζοσπάστη», ἀφοῦ τὸν κατήντησαν τρελλό. Τὶ ἄγνοια ἢ θρασύτης λοιπὸν τοῦ συνεργάτου σας νὰ ἀναφέρεται στὸ κείμενό του ἀκριβῶς στοὺς δύο αὐτούς! Κυρίως ὅμως ὁ ψευδώνυμος «δημοκρατικὸς στρατὸς» εἶχε τὴν πολιτικὴ κάλυψι μόνον αὐτοῦ ποὺ τὸν συνέπηξε, τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος Ελλάδος καὶ κανενὸς ἄλλου, οὔτε τῆς Ε.Λ.Δ. ( Ενώσεως Λαϊκῆς Δημοκρατίας) τοῦ Αλεξάνδρου Σβώλου, οὔτε τῶν Αριστερῶν Φιλελευθέρων τοῦ Ιωάννου Σοφιανοπούλου, παρὰ τὰ ἀντιθέτως, μὲ κακοποίησι καὶ πάλι τῆς ἀλήθειας, ὑπὸ τοῦ συνεργάτου σας ὑποστηριζόμενα. Αφοῦ καὶ τὰ δύο αὐτὰ ἀριστερὰ κόμματα, καίτοι διέκειντο εὐμενῶς πρὸς τὸ Κ.Κ.Ε., εἶχαν διαχωρίσει ἀπὸ αὐτὸ τὶς εὐθῦνες των ἢδη μὲ τὴν ἔναρξι τῶν Δεκεμβριανῶν τοῦ 1944, μάλιστα δὲ ὁ Σοφιανόπουλος ἦτο Υπουργὸς Εξωτερικῶν τῆς Κυβερνήσεως τοῦ ἀειμνήστου Νικολάου Πλαστήρα καὶ τὴν ἀντεπροσώπευσε κατὰ τὴν συμφωνία τῆς Βάρκιζας, προεδρεύσας τῆς διασκέψεως. Ετσι κείμενα, ὅπως τὸ προκείμενο τοῦ συνεργάτου σας, ποὺ χωρὶς συστολὴ τὰ ἀντίθετα ἐμφανίζουν, ἂν δὲν ὀφείλονται σὲ παχυλωτάτη ἄγνοια τῶν γεγονότων, ὑπηρετοῦν, μὲ τὴν πλήρη διαστροφὴ τῆς ἀλήθειας, προπαγανδιστικοὺς ὁλοφάνερα σκοπούς, πρὸς συσκότισι τῆς ἱστορικῆς συνειδήσεως τοῦ ἔθνους, καὶ φυσικὰ μόνον «ἱστορία» δ ὲ ν συνιστοῦν. Επιβάλλεται, ὅμως, ὅπως τύχῃ ἀπαντήσεως τὸ ἀνιστόρητο κείμενο σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ στὶς πρὸς τὸ πρόσωπό μου, σαφῶς καταφρονητικές, ἀναφορές του. Ενοχλήθηκε ὁ συντάκτης του πολύ καὶ μὲ κακίζει, διότι μὲ τὸ μήνυμα, ποὺ ἔστειλα, ἀνταποκρίθηκα στὴν πρόσκλησι τῶν ἐφεδροπολεμιστικῶν ὀργανώσεων Φλωρίνης, ποὺ ἔκαναν τὸ Μνημόσυνο, καθὼς καὶ γιὰ τὸ περιεχόμενό του. Αὐτοαναγορεύεται ἔτσι σὲ διατάκτη τοῦ τὶ πρέπει καὶ τὶ δὲν πρέπει νὰ κάνουν ἄλλοι καὶ σὲ ὑπερκείμενο ἐλεγκτὴ τῶν λεγομένων των! Εὰν ὅμως εἶχε τὴν ἀρετὴ τῆς νηφαλιότητος καὶ ὄντως δημοκρατικὴ συνείδησι, δὲν θὰ ἠνωχλεῖτο τόσον ἀπὸ ἀντίθετες πρὸς τὶς ἰδικές του ἀπόψεις ἄλλων. Καί, ἐὰν διαφωνοῦσε καὶ ἄντεχε σὲ δημοκρατικὸ διάλογο, ἁπλούστατα θὰ ἔπρεπε, ἀντὶ ἀναιδῶν χαρακτηρισμῶν (ὅπως ὅτι ἐχρησιμοποίησα γλῶσσα μισαλλοδοξίας, μετεμφυλιακοῦ κράτους, ὑστερικῶν ἐθνικοφρόνων, ἀκροδεξιῶν, κλπ.), νὰ ἀποτολμήσει ὄχι ἄθροισι ἀερολογιῶν, ἀλλὰ μία πρὸς μία ἀντίκρουσι τῶν λεγομένων εἰς τὸ μήνυμά μου. Γιὰ νὰ διευκολύνω τὸν συντάκτη, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐφημερίδα σας, ἔστω καὶ τώρα, σημειώνω τὰ ἀκόλουθα καὶ ἀναμένω ἀπάντησι, ἐὰν βεβαίως ἠμπορεῖτε καὶ σᾶς συμφέρει νὰ δώσετε : 1) Πράγματι, δὲν ὁμιλῶ γιὰ «ἐμφύλιο πόλεμο». Καὶ δὲν τὸ κάνω, διότι, γιὰ ὅσους ἔχουν ἑλληνικὴ παιδεία, ὁ «πόλεμος» κυριολεκτεῖται μόνον ἐπὶ διαμάχης μετὰ ξένων, ποτὲ μετὰ ὁμοφύλων. Εὰν ὁ συνεργάτης σας εἶχε διαβάσει π.χ. τὸν Πλάτωνα, θὰ ἐγνώριζεν, ὅτι πολέμιοι εἶναι μόνον οἱ ξένοι καὶ ὁ πόλεμος μόνον μὲ ξένους διεξάγεται, ἐνῷ ἡ διαμάχη μὲ ὁμοφύλους λέγεται «στάσις» ( Πολιτεία, 470 Β, «... λέγω δὲ τὰ δύο, τὸ μὲν οἰκεῖον καὶ ξυγγενές, τὸ δὲ ἀλλότριον καὶ ὀθνεῖον. ἐπὶ μὲν οὖν τῇ τοῦ οἰκείου ἔχθρᾳ στάσις κέκληται, ἐπὶ δὲ τῇ τοῦ ἀλλοτρίου πόλεμος» ). Αλλωστε «στάσι» ἐχαρακτήρισε ἤδη τὴν κομμουνιστικὴ ἐξέγερσι τοῦ Δεκεμβρίου 1944, ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας ἡμέρα τῆς διασκέψεως τῆς Βάρκιζας ( ), καὶ αὐτὸς ὁ προεδρεύσας αὐτῆς, ὡς ἀνωτέρω, Ιωάννης Σοφιανόπουλος, εἰπών, κατὰ λέξιν, μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς : «Εν μόνον ἠμποροῦμεν ἀπὸ τοῦδε ἐν πάσῃ ἀσφαλείᾳ νὰ παρατηρήσωμεν, ὅτι, ἂν εἶναι ἀκριβὲς ὅτι πολλοὶ παρεσύρθησαν εἰς τὴν στάσιν ἐκ τοῦ φόβου τῆς ἐπανόδου εἰς ἀνελεύθερον καθεστώς, ἀπὸ τῆς ἐποχῆς κατὰ τὴν ὁποίαν καὶ Αντιβασιλεία ἐγκατεστάθη καὶ Κυβέρνησις γνησία δημοκρατικὴ ἀνέλαβε τὴν ἐξουσίαν, ὁ φόβος τῆς ἐπανόδου εἰς οἱοδήποτε δικτατορικὸν ἢ τυραννικὸν καθεστὼς εἶναι τελείως ἀδικαιολόγητος καὶ μόνον πρόφασιν δύναται νὰ ἀποτελῇ» (βλέπε τὴν ὁμιλία αὐτὴ στὸ βιβλίο τοῦ Παναγιώτη Βενάρδου, Η συμφωνία τῆς Βάρκιζας, ἐκδόσεις τῆς ἐφημερίδος «Τὸ Ποντίκι», Αθήνα, 1995, σελ. 27 ἑπ.). Καὶ ὁ λέγων αὐτὰ Σοφιανόπουλος δὲν ἦτο κανένας «μοναρχοφασίστας», ἢ «ταγματασφαλίτης», ἢ «ἀκροδεξιός», ἢ «μπουραντᾶς», ἢ ὁ,τιδήποτε παραπλήσιο, κατὰ τὸ ἐαμο-κομμουνιστικὸ ὑβρεολόγιο τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ δοκιμασμένος ρωσόφιλος καὶ σοσιαλιστής, ἱδρυτὴς τὸ 1930 τοῦ «Αγροτικοῦ Κόμματος», κινηματίας τοῦ 1935 καταδικασθεὶς σὲ ἰσόβια, Αρχηγὸς ἀκολούθως τοῦ συμπηχθέντος ἀπὸ ἀριστερὰ κόμματα, κατὰ τὴν ὑπαγορευθεῖσα ἀπὸ τὸν Στάλιν μόδα τῆς ἐποχῆς, «Λαϊκοῦ Μετώπου», ἐξόριστος ἐπὶ δικτατορίας Μεταξᾶ, ἔγκλειστος ἐπὶ κατοχῆς ἐπὶ μακρὸν στὶς φυλακές, ἱδρυτὴς στὴ συνέχεια τῆς «Νεοδημοκρατικῆς Ενώσεως Αριστερῶν», καὶ τέλος συνιδρυτὴς τὸ 1950 τῆς «Δημοκρατικῆς Παρατάξεως» ἀριστερῶν κομμάτων, χρηματίσας ἐπανειλημμένως καὶ βουλευτής, πάντοτε τῆς ἀριστερᾶς (βλέπε γιὰ ὅλα αὐτὰ τὸ περὶ τοῦ ἀνδρὸς λῆμμα εἰς τὴν Εγκυκλοπαίδειαν ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑ- ΡΟΥΣ-ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ, τόμος 55, 1993, σελ. 44). Απλῶς ὁ ἄνθρωπος, ὡς ἀληθινός, γνήσιος δημοκράτης ἐσέβετο τὴν ἀλήθεια καὶ δὲν τὴν κακοποιοῦσε, ὅπως κάνουν τώρα συστηματικῶς ἀσύδοτοι κονδυλοφόροι. 2) Οἱ τοῦ ψευδωνύμου «δημοκρατικοῦ στρατοῦ» ὑπῆρξαν λοιπόν στασιασταί, κατευθυνόμενοι ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. Αφοῦ κανένα ἀπολύτως ἄλλο κόμμα δὲν συνετάχθη μὲ τὴν ἔνοπλη ἀνταρσία. Εἶχαν δὲ ἐκπαιδευθῆ καὶ ὀργανωθῆ σὲ στρατόπεδα τῶν, ὑπὸ κομμουνιστικὸν τότε καθεστώς, γειτονικῶν μας χωρῶν, κυρίως Γιουγκοσλαβίας (Μποῦλκες, κλπ), ἀλλὰ καὶ Βουλγαρίας καὶ Αλβανίας, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἐξεπορεύθησαν καὶ ποικιλοτρόπως ἐβοηθοῦντο, ὅπως καὶ Διεθνὴς Ἐπιτροπὴ τοῦ Οργανισμοῦ Ηνωμένων Εθνῶν (στὴν ὁποία μετεῖχον καὶ Σοβιετικοί) μετὰ πολυχρόνιο ἐπιτόπιο ἔρευνα διεπίστωσε καὶ ρητῶς κατέγραψε στὴν συνταχθεῖσα ἔκθεσί της. Αλλωστε καὶ τὸ κατευθῦνον τοὺς στασιαστὰς Κ.Κ.Ε. ἦτο ἤδη ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς του ξενοκίνητο, ἀφοῦ ρητῶς διεκήρυσσε, ὅτι ἦτο κόμμα διεθνιστικό, ὄχι ἐθνικό, καὶ εὑρίσκετο σὲ σχέσεις ἐπαναστατικῆς συνεργασίας μὲ τὰ ἀδελφὰ κομμουνιστικὰ κόμματα τῶν ἄλλων χωρῶν, ἀνεγνώριζε δὲ πάντοτε τὴν καθοριστικὴ πρωταρχία τῆς Σοβιετικῆς Ενώσεως, πρὸς τὶς ἀποφάσεις καὶ τὰ κελεύσματα τῆς ὁποίας καὶ πάντοτε τυφλῶς συνεμορφοῦτο. Αὐτὰ εἶναι γεγονότα πασίγνωστα, ἔχουν δὲ ἐπανειλημμένως ὁμολογηθῆ δημοσίως, μὲ γραπτὰ κείμενα, καὶ ἀπὸ ἰθύνοντες, ἀκόμη καὶ Γενικοὺς Γραμματεῖς καὶ ἄλλοτε ( π.χ. τὸν Ελευθέριο Σταυρίδη, βλέπε τὸ βιβλίο του, Τὰ παρασκήνια τοῦ Κ.Κ.Ε., ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς του μέχρι τὸ 1950, Αθῆναι, 1953 ) καὶ προσφάτως, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλα ἡγετικὰ στελέχη τοῦ Κ.Κ.Ε. σὲ πληθώρα βιβλίων των.- Αναμφισβητήτως λοιπὸν οἱ καθοδηγούμενοι ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. στασιασταί, πού, ἐλαχίστη μειονοψηφία, αὐτοί, ἐκινήθησαν καὶ μὲ ξένη ἐκπαίδευσι καὶ ξένη βοήθεια ἐσήκωσαν τὰ ὅπλα κατὰ τῆς ἰδίας των Πατρίδος, προκειμένου νὰ ἐγκαταστήσουν στὴν χώρα μας, ἐναντίον τῆς θελήσεως τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ Ελληνικοῦ λαοῦ, κομμουνιστικὸ καθεστώς, ὑπῆρξαν ξενοκίνητοι. 3) Οἱ ἐπιδιώξεις λοιπὸν τῶν στασιαστῶν δὲν ἀπεκρύπτοντο. Ησαν ἡ ἀνατροπὴ τοῦ κρατοῦντος δημοκρατικοῦ, παρὰ τὶς ἀτέλειες στὴν ἐφαρμογή του, πολιτεύματος καὶ ἡ ἀντικατάστασίς του μὲ κομμουνιστικὸ καὶ ὑπαγωγὴ τῆς Πατρίδος μας στὸ τότε σοβιετικὸ μπλόκ. Καὶ ὅλα αὐτὰ βιαίως, διὰ τῶν ὅπλων. Διότι μὲ ἐλεύθερες ἐκλογὲς δὲν ἠμποροῦσαν ποτὲ νὰ τὰ ἐπιτύχουν. Αφοῦ οἱ ἐπηρεαζόμενοι ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. ἐκλογεῖς, χωρὶς μάλιστα καὶ νὰ καταταγοῦν ὅλοι τους στὸν δῆθεν «δημοκρατικὸ στρατό», ἀντεπροσώπευαν καὶ τότε μιὰ μικρὴ μειοψηφία, ὅπως ἀπεδείχθη μὲ τὴν διαταχθεῖσα ἀποχὴ ἀπὸ τὶς βουλευτικὲς ἐκλογὲς τῆς 31 Μαρτίου 1946, ἡ ὁποία ἀνῆλθε σὲ ποσοστὸ μόλις 10% τῶν ἐκλογέων, ὅπως διεπίστωσε καὶ Διεθνὴς Ἐπιτροπή, ποὺ παρηκολούθησε τὴν διενέργεια τῶν ἐκλογῶν ἐκείνων, καὶ κατέγραψε στὴν ἔκθεσί της. Καὶ μάλιστα ὅταν τὴν ἀποχὴ ἐκείνη ἀκολούθησαν ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. καὶ ἄλλες ἀριστερὲς ὁμάδες. Τὴν ἀλήθεια ἄλλωστε αὐτῶν ἐπικυρώνει σταθερῶς καὶ ἐπὶ δεκαετίες τώρα, ὑπὸ καθεστὼς ἀκράτου ἐλευθερίας καὶ μὲ πλήρη δυνατότητα λειτουργίας ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν κομμάτων καὶ κομματιδίων, ὁ μονοψήφιος πάντοτε ἀριθμὸς τῶν κομμουνιστικῶν ψήφων στὸ σύνολό τους (ὅλων τῶν ὁμάδων των). Ασήμαντη λοιπὸν μειοψηφία στασιαστῶν ἐπῆρε τότε τὰ ὅπλα, πρὸς δυναμικὴν ἐπιβολὴ τῶν παραπάνω ἐπιδιώξεων τῆς κομμουνιστικῆς ἡγεσίας ἐναντίον τῆς θελήσεως τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ Ελληνικοῦ λαοῦ. Αλλὰ τέτοιες πράξεις εἶναι κακουργήματα καὶ ὀνομάζονται ἀπὸ τὸν Ποινικό μας Κώδικα (ἄρθρα 134 καὶ 135) ἐσχάτη προδοσία. 4) Αναγνώρισι ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. τῆς σοβιετικῆς πρωταρχίας καὶ συμμόρφωσι πρὸς τὶς σοβιετικὲς ὑπαγορεύσεις ἐσήμαινε καὶ υἱοθέτησι τῶν σοβιετικῶν σχεδίων. Οπως εἶναι πασίγνωστο, ἤδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ μεσοπολέμου ἡ Κομμουνιστικὴ Διεθνὴς (Κομιντέρν) εἶχε ἀποφασίσει τὴν αὐτονόμησι τῆς Μακεδονίας καὶ τὴν σύμπηξι ξεχωριστοῦ Μακεδονικοῦ κράτους ἀπὸ τὰ τρία τμήματα τῆς γεωγραφικῆς Μακεδονίας, τὸ ἑλληνικό, τὸ νοτιοσλαβικὸ καὶ τὸ βουλγαρικό. Τὸ σχέδιο δὲ αὐτὸ εἶχεν υἱοθετήσει ἔκτοτε τὸ Κ.Κ.Ε, ποὺ μὲ τὸν δῆθεν «δημοκρατικό» του «στρατὸ» καὶ τὴν δῆθεν «δημοκρατικὴ κυβέρνησι» τῶν βουνῶν ἠγωνίζετο πλέον ἐνόπλως νὰ πραγματοποιήσει, ὅπως καὶ ρητῶς διεκήρυσσε. Αλλωστε οἱ γειτονικὲς χῶρες συνέχεια στη σελ 8

8 Σελίδα 8 συνέχεια από σελ 7 μὲ αὐτὴ τὴν προοπτικὴ ἔδιναν τὴν βοήθειά τους, ἰδίως ἡ Νοτιοσλαβία τοῦ Τίτο, ποὺ διεκδικοῦσε τὴν ἡγεμονία της στὴν κομμουνιστικὴ Βαλκανική. Τέτοιες ὅμως ἐπιδιώξεις, δηλαδὴ ὁ διὰ τῆς βίας τῶν ὅπλων ἀκρωτηριασμὸς τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, μὲ ἀπόσπασι τῆς Μακεδονίας μας, εἶναι κακούργημα καὶ ὀνομάζονται ἀπὸ τὸν Ποινικό μας Κώδικα (ἄρθρα 138 ἑπόμενα) προδοσία τῆς χώρας. 5) Ακόμη καὶ οἱ προπαρασκευαστικὲς πράξεις τῆς συμφωνίας ἢ τῆς ἑνώσεως πρὸς διάπραξιν κακουργημάτων συνιστοῦν κατὰ τὸν Ποινικό μας Κώδικα (ἄρθρον 187) τὸ ἔγκλημα τῆς συστάσεως καὶ συμμορίας. Αφοῦ λοιπὸν οἱ στασιασταὶ τοῦ Κ.Κ.Ε. εἶχαν συμφωνήσει καὶ ἑνωθῆ γιὰ τὴν διάπραξι τῶν παραπάνω κακουργημάτων τῆς ἐσχάτης προδοσίας καὶ τῆς προδοσίας τῆς χώρας, χωρὶς καμμιὰ ἀμφιβολία ἦσαν, σύμφωνα μὲ τὸν νόμο, συμμορίτες. Καὶ ὡς ὄργανα ἀποκλειστικῶς τοῦ Κ.Κ.Ε. κομμουνιστοσυμμορίτες, κατὰ τὸν χαρακτηρισμό, ποὺ ὅλοι, ἐπίσημος Ελλάς, κόμματα καὶ ἑλληνικὸς λαὸς κοινῶς ἐχρησιμοποιοῦσαν τότε. 6) Επομένως, οἱ εἰς τὸ μήνυμά μου χαρακτηρισμοὶ τῶν στασιαστικῶν ἐκείνων ὁμάδων ὡς ξενοκινήτων καὶ ἐθνοπροδοτικῶν κομμουνιστοσυμμοριῶν εἶναι ἀπολύτως ἀκριβεῖς καὶ μόνον τὴν ἱστορικὴν ἀλήθειαν ἀποδίδουν. Εὰν λόγοι πολιτικῆς σκοπιμότητος ὑπηγόρευσαν σὲ ἄλλους (π.χ. στὸν μνημονευόμενο ἀπὸ τὸν συνεργάτη σας ὡς «βαθύτατα ἀντικομμουνιστὴ» Καραμανλῆ ), μερικὲς δεκαετίες ὕστερα ἀπὸ τὰ γεγονότα, τὴν ἀποφυγὴ τῆς ἀληθείας, αὐτὸ μοῦ εἶναι παντελῶς ἀδιάφορο. Καὶ μάλιστα ὄχι ἀξιομίμητο παράδειγμα, ὅλως ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν συγκεκριμένη περίπτωσι τοῦ τελουμένου Μνημοσύνου. Διότι εἰς τὰ Μνημόσυνα εἶναι διὰ τοὺς ὑπευθύνους ἄνδρες παντελῶς ἀνεπίτρεπτη ἡ, χάριν ὁποιασδήποτε πολιτικῆς σκοπιμότητος, παραποίησι ἢ ἀπόκρυψι τῆς ἀλήθειας. Καὶ θὰ ἀποτελοῦσε ὕβριν εἰς τὴν μνήμην τῶν ἡρῴων ἐκείνων, ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ νὰ μείνει ἡ Πατρίδα μας ἐλεύθερη, ἐκτὸς τοῦ ἀπανθρώπου σταλινικοῦ κομμουνιστικοῦ ζυγοῦ, καὶ ἀκέραιη χωρὶς ἀκρωτηριασμούς, τὸ νὰ ἀποσιωπήσω τὸ διατὶ καὶ ἐναντίον ποίων ἀγωνιζόμενοι ἐθυσιάσθησαν. Απλῶς, δὲν διέστρεψα τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια μὲ σημερινὲς παραμορφωτικὲς διόπτρες. Ηκολούθησα πιστῶς τὴν ἀντικειμενικὴ τῶν γεγονότων καταγραφή, ὅπως ἄλλωστε τὰ ἐβίωνε τότε ὁλόκληρος ὁ Ελληνικὸς λαὸς καὶ τὰ ἀξιολογοῦσε ὁλόκληρος ἡ πολιτική του ἡγεσία. Ετσι, ἂς μὴ ξεχνᾶτε τὸν περίφημο χαρακτηρισμό, ὄχι κανενὸς ἀντιδραστικοῦ, ἀλλὰ τοῦ ἀληθινοῦ δημοκρατικοῦ ἡγέτου, τοῦ θρυλικοῦ «γέρου τῆς Δημοκρατίας» ἀειμνήστου Γεωργίου Παπανδρέου, γιὰ τὸ τότε Κ.Κ.Ε., ὅτι «εἶναι τὸ κόμμα τοῦ ἐγκλήματος καὶ τῆς ἐθνικῆς προδοσίας». Μὲ τὴν προσήκουσα ἐκτίμησι ΧΡΗΣΤΟΣ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ ΠΡΩΗΝ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Διάλογος στη Δερβιτσάνη ΔΑΦΝΕΣ (Παραθέτουμε ένα διάλογο από το παρελθόν που πρέπει να είναι οδηγός του σήμερα. Ο διάλογος γίνεται ανάμεσα σε Ηπειρώτη Ιερολοχίτη της Δερβιτσάνης που είχε ορισθεί σε ένα από τα στρατολογικά κέντρα και σε έναν Άγγλο απεσταλμένο, μέλος της Διεθνούς Επιτροπής Ελέγχου. Είναι η περίοδος του Αγώνα της απελευθέρωσης της Βορείου Ηπείρου, Μάρτης Από την εφημερίδα «Πυρσός Βορείου Ηπείρου, Φεβ. 1980). -Πόσα φυσίγγια έχεις ; ρωτάει ο Άγγλος. -Αυτά που έχω στις θήκες μου, του απαντάει ο Ιερολοχίτης. -Πόσα είναι ; -Εξήντα. -Αυτά μόνο έχεις ; -Έχω και σαράντα στο κατάλυμά μου. -Δηλαδή εκατό. Άλλα δεν έχεις ; -Όχι αποκρίνεται ο Δερβιτσιώτης. -Με εκατό φυσίγγια θα πολεμήσεις ; Γίνεται πόλεμος με εκατό φυσίγγια ; Κι άμα σωθούν αυτά, τι θα κάνεις ; -Και την Κυβέρνηση γιατί τη σχηματίσαμε, μυλόρδε, παρά για να φροντίσει τι θα κάνουμε, όταν σωθούν τα 100 φυσίγγια. Και τα χρήματα που δίνουν οι Ηπειρώτες, γιατί άλλο παρά για φυσίγγια τα δίνουν... -Έχετε, λοιπόν, χρήματα ; -Στέλνουν οι Ηπειρώτες κάθε μέρα. -Έχουν στείλει πολλά ; -Ως δύο-τρία εκατομμύρια για πρώτη δόση. Και στέλνουν καθημερινά και δέκα έξι σωστά χρόνια μπορούμε να κρατήσουμε πόλεμο με στρατό στο πόδι, μυλόρδε. -Αλλά ο Βηδ (ο Αλβανός ηγεμόνας) θα σας δώσει όσα προνόμια κι εγγυήσεις θέλετε. Γιατί είσαστε τόσο αδιάλλακτοι ; -Αν οι Γάλλοι, μυλόρδε, σας έδιναν όλων των ειδών τα προνόμια και σας έπαιρναν την Αγγλία, τι γνώμη θα δίνατε, Άγγλοι σεις ; -Αυτό είναι άλλο, είπε νευρικά. -Είναι κάτι περισσότερο από όμοιο, μυλόρδε. Στο σπίτι του νοικοκύρη δε δίνει προνόμια ο φιλοξενούμενος αλλά ο νοικοκύρης, αν θέλει δίνει, όσα του αρέσει. Κι εμείς μέσα τώρα στην Αυτόνομη Ήπειρο δεν έχουμε άλλο σκοπό παρά να τους θεωρήσουμε όλους ίσους κι ελεύθερους, να δώσουμε εγγυήσεις, και προνόμια κι ο, τι θέλουν, αλλά να είμαστε εμείς οι νοικοκυραίοι και να μη μας δώσουν σαν να είμαστε νοικάτορες. Αυτή είναι η ουσία, μυλόρδε, και τα τουφέκια για αυτή κι όχι για καμιά άλλη δουλειά έχουν το φυσέκι. Επιλογή κειμένου Σ. Σιδηρόπουλος Ομιλία Καθηγητού επί επετείω 25ης Μαρτίου Αυτά τα λόγια απηύθυνα στους μαθητές μου, στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου Σκέφτηκα να σου μιλήσω για τον Καραϊσκάκη, Αλλά το μυαλό σου θα πάει στο γήπεδο. Σκέφτηκα να σου μιλήσω για το 21, Αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ. Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει Να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο. Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα Τι να λένε σε σένα; Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις, Να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο. Θα σου μιλήσω λοιπόν προσωπικά. Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο Και σε δεκαπέντε μέρες φεύγω για αλλού Σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία Ή και περισσότερα χρόνια, Θα σου μιλήσω σταράτα Για να σου εκφράσω δυο σκέψεις μου. Οι μαθητές που συνάντησα μέσα στις τάξεις, Οι μαθητές που δίδαξα φέτος Στην συντριπτική τους πλειονότητα με σεβάστηκαν, Αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του μαθήματος. Πολλοί όμως από τους υπόλοιπους μαθητές Δε με σεβάστηκαν, με προσέβαλαν κατ επανάληψη. Με έργα, με λόγια, με ύβρεις, Δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος Που με σόκαρε, που με έβαλε σε μελαγχολικές σκέψεις. Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει Πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο, Πως εκτός του γνωστικού ελλείμματος Το συγκεκριμένο σχολείο χωλαίνει δραματικά Και στο ηθικοπλαστικό του έργο, Στη διαμόρφωση δηλαδή των μαθητικών ψυχών και πνευμάτων. Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία Είναι ευθύνη αποκλειστικά δική μας, Των δασκάλων σας και των γονιών σας. Δεν έχουμε κατορθώσει να σας δείξουμε Πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι μια κόλαση, Πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα, Θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν, Θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, Θα σας γεμίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση, Θα σας γεράσουν πρόωρα. Αν όμως θέλετε μια συμβουλή από ένα δάσκαλο, Σκεφτείτε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη, Που έφτασε αγράμματος μέχρι τα πενήντα σχεδόν, Για να καταλάβει τότε πως η μόρφωση, η καλλιέργεια Ήταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη. Και κάθισε με πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο Και έμαθε πέντε κολλυβογράμματα, Για να μας πει την ιστορία του βίου του, Το παραμύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωμιών. Αυτό το παράδειγμα είναι για σένα το πιο κατάλληλο, Και μπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη Να ακολουθήσεις το δρόμο που εκείνος έδειξε, το μονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόμο της παιδείας, Τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής. Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από Τον μπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Αρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη. Ήταν κι αυτός αθυρόστομος σαν κι εσάς, Αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά μάθαμε σαν μπέσα, Ήταν πάνω απ όλα μπεσαλής. Αυτό θα θελα να έχετε κι εσείς. Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα. Να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας, Να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον, Να μισείτε το ψέμα και την ευθυνοφοβία. Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του Ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταματελόπουλου, του Νικηταρά. Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης, Συνέβαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του Κι έπειτα φυλακίστηκε, Για να χαθεί σ ένα στενοσόκακο του Πειραιά, Σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος από όλους, Δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει Από την κυβέρνηση μια πλούσια σύνταξη, Απαντούσε πως η πατρίδα τον αμείβει πολύ καλά, Λέγοντας ψέματα, για να μην προσβάλει την πατρίδα του. Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγμα του Νικηταρά. Αλλά νομίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα, Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόμο της αξιοπρέπειας, Να προσπαθήσετε τίμια και με αγωνιστικότητα Για εσάς και για το μέλλον της οικογένειας που Αύριο θα κάνετε. Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι Πως σας προτείνω μια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική, Όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών, της εποχής στην οποία μεγαλώνετε. Όμως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της, Περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά Και με επιτυχία τη σημαία του αγώνα και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους σε καλύτερες μέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες. Κι όταν βλέπω την εποχή μας Να μαραζώνει χωμένη στην αλλοτρίωση, Να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία, Να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας, Μόνο σε εσάς ελπίζω, Στην ειλικρινή σας διάθεση να αγωνιστείτε, να αντισταθείτε, να πολεμήσετε, να νικήσετε. Μη μας απογοητεύσετε. (Διαδίκτυο. Επιλογή κειμένου αντιστράτηγος ε.α. Ιωάννης Κακουδάκης)