ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ 23/09/2017

Transcript

1 ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ 23/09/2017 Οι παρουσιάσεις των σκηνοθετών του ελληνικού διαγωνιστικού προγράμματος του 40ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, ολοκληρώθηκαν σήμερα Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου. Οι κριτικοί κινηματογράφοι Κωνσταντίνος Καϊμάκης και Κώστας Κωνσταντινίδης σύστησαν στο κοινό τους μικρομηκάδες που ήδη παρουσίασαν την ταινία τους στη φετινή διοργάνωση. Η παρουσίαση ξεκίνησε με τρείς δημιουργούς του διεθνούς Φεστιβάλ που παρουσίασαν τις ταινίες τους. - Ο Nikolce Popovski (ΠΓΔΜ) με την ταινία του «Οι τελευταίες καμπάνες». Ένας ηλικιωμένος άνδρας, ο μοναδικός κάτοικος ενός εγκαταλελειμμένου χωριού, πηγαίνει στην εκκλησία καθημερινά το πρωί όχι μόνο για να ανάβει ένα κερί και να λέει την προσευχή του, αλλά για να επικοινωνεί με τον φίλο του τον τελευταίο κάτοικο του άλλου χωριού. Το κάνουν με ένα ασυνήθιστο τρόπο. Συνομιλούν μέσα από τις καμπάνες της εκκλησίας. - Ο Laurent Michelet από το Βέλγιο με την ταινία του «Fugazi». 2039: Η Αdele εργάζεται περισσότερα από 3 χρόνια στο Orbit Defense, έναν διαστημικό σταθμό που είναι υπεύθυνος για την ασφάλεια της γης χρησιμοποιώντας ρομποτικούς πιλότους. Σήμερα έχει την τελευταία αποστολή ρουτίνας πριν επιστρέψει στην πατρίδα της, πίσω στην οικογένειά της και ιδιαίτερα στην κόρη της. Κάτι που θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε ο νόμος του Murphy

2 - H Elin Martinsen από το Ηνωμένο Βασίλειο με την «Ιsla» H ζωή ενός πεντάχρονου κοριτσιού αρχίζει να χειροτερεύει όταν η περιέργειά του παρεξηγείται από υπερπροστατευτικούς ενήλικες. Ήθελα να αναδείξω το γεγονός της αμηχανίας μιας κοινωνίας, αλλά και του σχολικού συστήματος, στο να αντιμετωπίσει θέματα σεξουαλικότητας που απασχολούν τα παιδιά», υπογράμμισε. Αμέσως μετά μίλησε για την ταινία της «All of me», που προβλήθηκε την Δευτέρα, η Daphne Schmon. Η ταινία της εστιάζει στην διαφορετικότητα και το πώς μπορεί να οδηγήσει στην έλλειψη επικοινωνίας μέσα σε μια οικογένεια που αδυνατεί να την αποδεχθεί. Ακολούθησε η παρουσίαση ταινιών του Ελληνικού διαγωνιστικού τμήματος. - «Μελτέμι» της Ζέτας Σπυράκη Η ιστορία μας διαδραματίζεται στην Άνδρο, γνωστή για τα Μελτέμια της, τους αναπάντεχους, δυνατούς κυκλαδίτικους ανέμους. Μεγάλη Παρασκευή, η Πολυξένη, εβδομηντάχρονη μητέρα, γιαγιά και χήρα, εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Συγγενείς και τοπική κοινωνία την ψάχνουν ανάστατοι, ανήσυχοι για την υγεία και τη κρίση της, δίχως να γνωρίζουν για το κρυφό της ραντεβού: ένα ραντεβού που περίμενε 48 χρόνια. Μια ιστορία αγάπης και «ήσυχης» επανάστασης, ιδωμένη μέσα από την ψυχή μιας άλλης γενιάς και την ιδιαιτερότητα της ελληνικής επαρχίας. «Θέλησα να καταπιαστώ με ένα θέμα ταμπού: το ρομάντζο σε προχωρημένη ηλικία», εξήγησε η σκηνοθέτρια. «Κάτι που δύσκολα μπορεί να κατανοήσει το περιβάλλον αυτών των ανθρώπων». - «9 με 5» του Φίλιππου Τσαπέκη

3 Ένας νεαρός άνδρας γυρίζει στο σπίτι του από την δουλειά. Ενώ οδηγεί, τον σταματάνε για ένα τυπικό τεστ κοπώσεως. Ο κουρασμένος άνδρας κάνει κάθε προσπάθεια να κρύψει την κούραση του από τις αρχές. Δυστυχώς δεν τα καταφέρνει και καλείται να πληρώσει ένα πολύ βαρύ πρόστιμο. Πιθανόν και όχι... «Ένα δυστοπικό σενάριο που δεν αργεί να γίνει και ρεαλιστικό. Παρουσιάζουμε λοιπόν ένα κόσμο στο οποίο απαγορεύεται να είσαι κουρασμένος ακολουθώντας πάντα ένα συγκεκριμένο lifestyle. Η κούραση τιμωρείται από τον νόμο με τον πρωταγωνιστή μας να παλεύει σε αυτόν τον κόσμο» ανέφερε ο σκηνοθέτης. «Ηθελα να κάνω ένα σχόλιο και για το σήμερα, που ο άνθρωπος δεν έχει προσωπικό χρόνο και προσπαθεί να είναι μέσα σε όλα, να τρέχει με απίστευτους ρυθμούς. Και βέβαια μας ελέγχουν στα πάντα». - «Η απαγορευμένη επίσκεψη» του Νίκου Θεοδοσίου. Το 1933, δυο χρόνια μετά την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας στην Ισπανία, ο Λουί Μπουνιουέλ ταξιδεύει στις Χούρδες για να γυρίσει το πιο αμφιλεγόμενο ντοκιμαντέρ στην ιστορία του κινηματογράφου. Κανείς δεν ξέρει πότε και κάτω από ποιες συνθήκες άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν σε αυτό τον ορεινό όγκο. Ένα τόπο απομονωμένο, σκληρό και άγονο. Κρυμμένοι πίσω από τα βουνά, χάθηκαν για αιώνες από την επίσημη ιστορία. Όταν η ιστορία τους ανακάλυψε, δεν ήξερε σε πιο κεφάλαιο να τους εντάξει. Δεν δίστασαν να τους χαρακτηρίσουν «ντροπή της Ισπανίας». Εκεί έδωσαν μάχη, ο μύθος με την πραγματικότητα, η υποκρισία με την αλήθεια, το αντικειμενικό με το υποκειμενικό, ο κινηματογράφος με τον εαυτό του. Ποιος νίκησε; Ένα οδοιπορικό στις Χούρδες, στα χνάρια του Μπουνιουέλ. «Η τοπική κοινωνία τρέφει μίσος προς τον Μπουνιουέλ θεωρώντας πως με την ταινία του τους δυσφημεί», εξήγησε ο σκηνοθέτης ο οποίος κατέγραψε τις σημερινές αντιδράσεις των

4 κατοίκων αλλά θέλησε ταυτόχρονα να πραγματοποιήσει «ένα δοκίμιο γύρω από την αλήθεια του ντοκιμαντέρ». - «Αυστραλία» του Δημήτρη Ζάχου Λίγο αφότου βρεθεί στην κεντρική αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου, μια νεαρή γυναίκα θα θυμηθεί την ξεχασμένη ιστορία της παιδικής της ηλικίας. Ο τερματικός σταθμός του αεροδρομίου ως ο ανοίκειος χώρος όπου περνάμε τις τελευταίες στιγμές μας. Ένας άλλος Αχέροντας. «Είχα μια βαθιά ανάγκη να φανταστώ όλους τους ανθρώπους που έχω αποχαιρετίσει για πάντα να είναι ασφαλείς και ατάραχοι. Το σενάριο της Ζωάννας Υφαντίδου είχε κάτι το αινιγματικό και ταυτόχρονα πολύ πραγματικό και αποτέλεσε την έμπνευση για το όλο εγχείρημα.» τόνισε ο Δημήτρης Ζάχος ο οποίος αντιμετώπισε το αεροδρόμιο «σαν έναν τερματικό σταθμό, κάτι σαν τον Αχέροντα». - «Καρδιές για Φάγωμα» της Ειρήνης Κούτουλα Μια γυναίκα από τη Βόρεια Ήπειρο, μετανάστρια σε ένα Ελληνικό χωριό με τον άντρα της και το γιο της, εργάζεται ως παραδουλεύτρα σε μια ξαδέλφη της. Μια μέρα τής ανατίθεται να καθαρίσει και να μαγειρέψει αγκινάρες για ένα γεύμα καλεσμένων, κάτι που αποδεικνύεται πιο δύσκολο από όσο φαινόταν και θα σταθεί αφορμή για σημαντικούς επαναπροσδιορισμούς αξιών στη ζωή της. Μια ταινία για την «ταυτότητα» και πώς μπορεί να τη χάσεις για χάρη του βιοπορισμού. Για την ταινία μίλησε η πρωταγωνίστριά της Ιωάννα Μπακαλάκου: «το φιλμ περιγράφει ένα κρίσιμο γεγονός που ωθεί την γυναίκα αυτή, που παλεύει να μεγαλώσει το γιό της, να επαναπροσδιορίσει την θέση της και να αλλάξει ζωή». - «Play» του Βαγγέλη Λυμπερόπουλου

5 «Ήταν μια εσωτερική ανάγκη. Η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι μια ολόκληρη χώρα μετά από 8 χρόνια κρίσης παραμένει δέσμια μιας αυτοκαταστροφικής νοοτροπίας» είπε ο σκηνοθέτης, παραγωγός και εμπνευστής της ιδέας πίσω από το «Play» Βαγγέλης Λυμπερόπουλος. Όταν ο πρόεδρος μιας μικρομεσαίας επιχείρησης εισάγει μια πρωτοποριακή πολιτική δημιουργικής απασχόλησης των εργαζομένων για μία ώρα κάθε μέρα, στήνει εν αγνοία του το σκηνικό για ένα τραγικό ατύχημα που θα επηρεάσει τις ζωές όλων. «Πρόκειται για την πρώτη μου ταινία, αν και ασχολούμαι χρόνια με τη διαφήμιση. Και είναι μια ταινία που άνετα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μεγάλου μήκους. Πρόκειται για μια αλληγορία. Θεωρώ πως ως κοινωνία έχουμε σκοτώσει μια ολόκληρη γενιά, όμως ποτέ κανείς δεν παίρνει μερίδιο ανάληψης ευθύνης. Η ιδέα μου ήρθε σε μια παιδική χαρά. Τι θα γινόταν αν αφήναμε τα παιδιά ανεπιτήρητα; Θα μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε». - «Επίσκεψη» του Γιάννη Ζαφείρη «Οι ιστορίες που αφηγούμαι, αντλούνται από γεγονότα που είτε έχω βιώσει προσωπικά είτε ακούγοντας τα με προβληματίζουν και αναζητώ να βρω λύσεις, αν υπάρχουν. Το θέμα της «Επίσκεψης» αποτελεί ένα από αυτά» τόνισε ο Γιάννης Ζαφείρης. Η ταινία του έχει ως θέμα την επίσκεψη ενός άντρα στο σημείο που έχασε την γυναίκα και την κόρη του. - «Η Ασήμαντη Ζωή της Ελένης Παυλή» του Μιχάλη Χαπέσιη, πραγματεύεται την ζωή των Ελλήνων Κύπριων μεταναστών στο Λονδίνο μετά την φασιστική δήλωση της Βρετανίδας Πρωθυπουργού ότι οι πολίτες του κόσμου δεν έχουν γνώση του τι είναι ιθαγένεια. Μέσα από τον φακό μιας απλής κόρης, συζύγου και μητέρας (της Ελένης Παυλή) βλέπουμε την καθημερινή πάλη για να διατηρηθούν οι απλές ισορροπίες της καθημερινής ζωής,

6 την αγάπη και φροντίδα για τους γονείς, την κρίση ταυτότητας και πολιτιστικής κληρονομιάς και την αποξένωση της τρίτης γενεάς. «Οι έλληνες του εξωτερικού δίνουν μια καθημερινή μάχη να επιβιώσουν. Βιώνουν μια σύγχυση», είπε ο Μ.Χαπέσιης. - «Ράγες» της Ελίνας Φέσσα Η Αλεξία είναι καθ' οδόν για το μάθημά της. Ένα ατύχημα που περιμένει να συμβεί. Η Δήμητρα προσπαθεί να το διαχειριστεί. Είναι οι ιστορίες δυο άγνωστων γυναικών που βρίσκονται ξαφνικά μπρος στο μοιραίο κι αυτό τις επηρεάζει με τρόπο αμετάκλητο. «Η ταινία βασίζεται σε ένα αληθινό γεγονός: μια γυναίκα έσωσε το παιδί μιας άλλης. Είναι μια καθαρά ανθρωποκεντρική ταινία που εστιάζει στο πώς αντιδρούμε μπροστά στο μοιραίο. Η αντίδρασή μας αυτή λέει πολλά και για το ποιοι πραγματικά είμαστε». - «Καουμπόης» του Γιάννη Χαριτίδη «Ο Καουμπόης είναι μια ταινία για ένα σύγχρονο Δον Κιχώτη. Διάβασα το καταπληκτικό σενάριο του Θάνου Τοκάκη και ταυτίστηκα τόσο πολύ με τον Καουμπόη που απλά δεν γινόταν να μην την κάνω. Είναι πολύ ξεχωριστή ιστορία, τόσο διαφορετική αλλά κυρίως με συγκινεί βαθιά, νομίζω είναι αρκετοί λόγοι αυτοί για να κάνεις μια ιστορία ταινία» ανέφερε ο σκηνοθέτης. Η ταινία του αποτελεί ταυτόχρονα ένα σχόλιο πάνω στα τηλεοπτικά talent shows. - «Κατάψυξη» του Δημήτρη Νάκου Ο Τάσος, ένας άντρας λίγο πάνω από τα 50 με καριέρα στην εμπορική διεύθυνση και το marketing μεγάλων εταιριών, βρίσκεται εδώ και τρία χρόνια άνεργος. Μεγάλος για μια νέα αρχή, αλλά και νέος για να αποσυρθεί. Οι σχέσεις του με τους κοντινούς του ανθρώπους δοκιμάζονται, ενώ η ψυχολογική του κατάσταση είναι οριακή. Ο στόχος του είναι ένας: να βγει από την

7 «κατάψυξη». «Η ταινία είναι ένα ψυχογράφημα του ήρωα και το στοίχημα του -τουλάχιστον στο «κομμάτι ζωής» που τον παρακολουθούμε- είναι να βγει ή ίσως ακόμα καλύτερα να αντέξει ώσπου να βγει από την κατάψυξη» υπογράμμισε ο Δημήτρης Νάκος. «Στο τέλος δεν υπάρχει ούτε νίκη, ούτε ήττα. Αυτό που πραγματικά με ενδιέφερε ήταν να δω αν ο ήρωας θα αντέξει μέχρι να βγει από αυτήν την κατάσταση». - «Φράγμα» του Γιώργου Τελτζίδη H Χριστίνα είναι μία δεκαεξάχρονη που ζει σε ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό. Η κατασκευή ενός τεράστιου φράγματος (του Αχελώου) και η δημιουργία μιας τεχνητής λίμνης θα αναγκάσουν τους κατοίκους να εγκαταλείψουν για πάντα το μέρος τους. Οι τελευταίες μέρες εκκένωσης του χωριού θα είναι δύσκολες για όλους, και η Χριστίνα θα πρέπει να πάρει δυσβάσταχτες αποφάσεις, όπως για το τι θα απογίνει ο Σωτήρης, ένα γέρικο σκυλί που έχει υπό την προστασία της. Ο σκηνοθέτης την χαρακτηρίζει «μια βίαιη ιστορία ενηλικίωσης» Αθανάσιος Ι. Φυλακτός. Για το γραφείο τύπου Ευάννα Βενάρδου press@dramafilmfestival.gr

8