1. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 1. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΘΕΜΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ Ορισµός και συνταγµατική καθιέρωση της ικανότητας δικαίου

Transcript

1 1. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 1. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΘΕΜΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ Ορισµός και συνταγµατική καθιέρωση της ικανότητας δικαίου ιακρίσεις της ικανότητας δικαίου... 7 α. ικαιοκτητική ικανότητα και ικανότητα άσκησης... 7 β. ικαιοκητική και δικαιοπρακτική ικανότητα... 9 γ. Γενική και ειδική ικανότητα δικαίου Περαιτέρω ανάλυση της γενικής ικανότητας δικαίου Φορείς της ικανότητας δικαίου Φορείς της ικανότητας δικαίου ειδικότερα: Α. Φυσικά πρόσωπα i. H συνταγµατική κατοχύρωση για τους ηµεδαπούς πολίτες Ειδικότερα για την αρχή της ισότητας (Σ4) ii. H αντιµετώπιση των αλλοδαπών και των ανιθαγενών από το Ελληνικό Σύνταγµα Β. Νοµικά πρόσωπα i. Η θεµελίωση της ικανότητας δικαίου των νοµικών προσώπων στο Σύνταγµα ii. Οι λόγοι που οδήγησαν στην «απόδοση» της ικανότητας δικαίου και στα νοµικά πρόσωπα iii. Η έκταση προστασίας των δικαιωµάτων των νοµικών προσώπων από το Σύνταγµα iv. To δικαίωµα της τιµής σε σχέση µε τα νοµικά πρόσωπα v. Τα άρθρα 2, παρ. 1 και 5 παρ. 2 του Συντ. σε σχέση µε τα νοµικά πρόσωπα

2 vi. Νοµικά πρόσωπα δηµοσίου και ιδιωτικού δικαίου: διαφέρουν ως προς την προστασία τους από τα ατοµικά δικαιώµατα; Η λήξη και η αρχή του αναπαλλοτρίωτου για την ικανότητα δικαίου Περίληψη Λέξεις κλειδιά Συµπεράσµατα που εξήχθησαν ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ 38 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Ηλεκτρονική Βιβλιογραφία Παραποµπές

3 2. ΘΕΜΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ Το θέµα της εργασίας, όπως αυτό συνάγεται από τον τίτλο «Σύνταγµα και Ικανότητα δικαίου» αναφέρεται στην ικανότητα δικαίου, όπως αυτή αναγνωρίζεται και κατοχυρώνεται ρητώς expressis verbis στο Ελληνικό Σύνταγµα. Τα βασικά σηµεία µελέτης εντοπίζονται στα άρθρα του Συντάγµατος, που είναι σχετικά µε την ικανότητα δικαίου. Έτσι, το άρθρο 2 του Συντάγµατος για την αξία του ανθρώπου, κατοχυρωµένη ως καταστατική αρχή της έννοµης τάξης, το άρθρο 5β παρ. 2 του Συντάγµατος, σύµφωνα µε το οποίο ο καθένας («έκαστος») είναι ελεύθερος να αναπτύσσει την προσωπικότητά του και να απολαµβάνει της απόλυτης προστασίας της ζωής, της τιµής και της ελευθερίας του, καθώς και µια σειρά άλλων άρθρων του Συντάγµατος, τα οποία κατοχυρώνουν την ικανότητα δικαίου για κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από το χρώµα, τη φυλή, το φύλο, την κοινωνική τάξη ή οποιαδήποτε άλλη διάκριση, θα αποτελέσουν τις βάσεις ανάπτυξης, αλλά και επέκτασης της εργασίας αυτής. Η ικανότητα δικαίου, εκτός από τις διατάξεις του Συντάγµατος, θεσπίζεται και σε άλλο νοµοθετήµατα, όπως ο Αστικός Κώδικας (διατάξεις Α.Κ. 34, 35, 36) βάσει των ορίων και των όποιων περιορισµών προβλέπει το Σύνταγµα. Τέλος, η ανάπτυξη επικεντρώνεται στους φορείς της ικανότητας δικαίου και κατ επέκταση στους φορείς των συνταγµατικά κατοχυρωµένων ατοµικών δικαιωµάτων, στον τρόπο κτήσης της ικανότητας δικαίου, στις περιπτώσεις λήξης αυτής, καθώς και στους περιορισµούς συγκεκριµένων προσώπων για ικανότητα 3

4 δικαίου, εφόσον µε αυτόν τον τρόπο προστατεύεται κάποιο άλλο συνταγµατικά προστατευόµενο δικαίωµα ή έννοµη σχέση, µε απώτερο στόχο του συνταγµατικού νοµοθέτη, να «διαφυλάσσεται» η ισορροπία της έννοµης τάξης και να πραγµατώνεται εν τέλει ο σκοπός του νόµου. 4

5 δικαίου 3. Ορισµός και συνταγµατική καθιέρωση της ικανότητας Η ικανότητα δικαίου ή διαφορετικά «δικαιοκτητική ικανότητα» είναι άρρηκτα συνυφασµένη µε την προσωπικότητα του ανθρώπου και κατ επέκταση µε την υπόστασή του ως προσώπου 1. Έχει την έννοια της ικανότητας του ανθρώπου να είναι υποκείµενο δικαιωµάτων και υποχρεώσεων. Ο όρος, εν τέλει, «ικανότητα δικαίου» ταυτίζεται µε την ικανότητα δικαιώµατος 2. Ξεκινώντας από αυτό ως αφετηρία τα άρθρα 2 παρ. 1 και 5 παρ. 2 του Συντάγµατος σχετίζονται άµεσα µε την παραπάνω αναφερθείσα σχέση της ικανότητας του δικαίου και της προσωπικότητας του ανθρώπου. Το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγµατος κατοχυρώνει ως πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας το σεβασµό και την προστασία της αξίας του ανθρώπου 3. Το άρθρο αυτό διατυπώνει την καταστατική αρχή της έννοµης τάξης και ταυτόχρονα θέτει το απώτατο όριο των περιορισµών που είναι δυνατό να «επιβληθούν» στην άσκηση άλλων συνταγµατικά θεµελιωδών δικαιωµάτων. Το άρθρο 5 παρ. 2 του Συντάγµατος ορίζει ότι καθένας είναι ελεύθερος να αναπτύσσει την προσωπικότητά του και να απολαµβάνει την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιµής και της ελευθερίας του. 1 Α. Μανιτάκης, Υποκείµενον Συνταγµατικών δικαιωµάτων, 1981, σελ Π.. αγτόγλου, Ατοµικά ικαιώµατα τόµος Α, 2005, σελ. 87 Ο όρος «ικανότητα δικαίου», ο οποίος επικράτησε αντί του όρου «ικανότητα δικαιώµατος» προήλθε από τη γερµανική λέξη «Rechtsfähigceil». Αλλά, στη γερµανική γλώσσα ο όρος «Recht» έχει διττή σηµασία = σηµαίνει «δίκαιο», αλλά και «δικαίωµα» (όπως ακριβώς συναντάται και στη γαλλική γλώσσας ο όρος droit). 3 όπου παραπάνω, σελ

6 Στο ίδιο άρθρο και στην παρ. 1 θεµελιώνεται η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του ανθρώπου και συνεπώς κατοχυρώνονται expressis verbis πολιτικά, κοινωνικά και ατοµικά συνταγµατικά δικαιώµατα ως ένα είδος εξειδίκευσης της «ικανότητας δικαίου». Συνδυάζοντας τις παραπάνω πολύ σηµαντικές διατάξεις του Ελληνικού Συντάγµατος η «ικανότητα δικαίου» ορίζεται σε σχέση µε το υποκείµενο του δικαίου τον άνθρωπο (άρθρο 2 παρ. 1 Συντάγµατος), ενώ ταυτόχρονα κατοχυρώνεται για κάθε άνθρωπο ελεύθερο να αναπτύσσει την προσωπικότητά του, απολαµβάνοντας της απόλυτης προστασίας της ζωής, της τιµής και της ελευθερίας του (άρθρο 5 παρ. 2 του Συντάγµατος). Αξίζει, εν προκειµένω, να σηµειωθεί ότι στο Σύνταγµα θεσπίζεται η «ικανότητα δικαίου» άνευ διακρίσεων βασιζόµενων στο χρώµα, τη φυλή, το φύλο, την κοινωνική τάξη, τις πολιτικές θρησκευτικές πεποιθήσεις ή τη γλώσσα. Παρ όλα αυτά υπάρχουν περιορισµοί στη συνταγµατικά αναγνωριζόµενη «ικανότητα δικαίου» σε κάποιες κατηγορίες προσώπων, οι οποίοι «οφείλουν» να µην υπερβαίνουν τα όρια που επιτάσσει η καταστατική αρχή της έννοµης τάξης στο άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγµατος. Χαρακτηριστικό παράδειγµα αποτελούν κατηγορίες προσώπων οι οποίες υπό άλλες προϋποθέσεις είναι φορείς της ικανότητας δικαίου (αλλοδαποί, δικαστικοί λειτουργεί σε απεργία κλπ). 6

7 4. ιακρίσεις της ικανότητας δικαίου Ιστορικά, αλλά και αντικειµενικά, τα ατοµικά δικαιώµατα είναι πανανθρώπινα δικαιώµατα 4. Με µια πιο προσεκτική, ωστόσο, «θέαση» και ανάλυσή τους είναι εύκολο να διαπιστωθεί ότι υπάρχουν ζητήµατα και επιµέρους θέµατα, τα οποία απαιτούν διευκρίνιση. Η «ικανότητα δικαίου» δεν είναι ένας µονοδιάστατος όρος, αλλά µια έννοια, η οποία υπόκειται σε διακρίσεις κατηγοριοποιήσεις, ανάλογα κάθε φορά µε το κριτήριο. Έτσι οι πλέον βασικές διακρίσεις της ικανότητας δικαίου είναι οι εξής: α. ικαιοκτητική ικανότητα και ικανότητα άσκησης Η δικαιοκτητική ικανότητα διακρίνεται από την ικανότητα άσκησης των συνταγµατικά κατοχυρωµένων δικαιωµάτων. Για την απόκτηση της ικανότητας δικαίου δεν τίθενται κάποιες περαιτέρω προϋποθέσεις εφόσον στα άρθρα 2 παρ. 1 και 5 παρ. 1, 2 του Συντάγµατος κατοχυρώνεται ως εξειδίκευση της αξίας του ανθρώπου, κάθε ανθρώπου, χωρίς καµία διάκριση που να αντίκειται στις αρχές της ισότητας και της προστασίας της τιµής και της ελευθερίας, η ικανότητα κάθε ανθρώπου να είναι φορέας θεµελιωδών δικαιωµάτων δεν εµπίπτει σε κανένα περιορισµό. Ωστόσο, προκειµένου για την άσκηση κάποιων θεµελιωδών δικαιωµάτων, το Ελληνικό Σύνταγµα θέτει ορισµένους περαιτέρω περιορισµούς. Πρόκειται για δικαιώµατα άρρηκτα συνυφασµένα µε τον πολιτικό, οικονοµικό ή κοινωνικό βίο και συνεπώς απαιτούν αυξηµένο βαθµό πνευµατικής ωριµότητας, ή τη συµπλήρωση ορισµένου κατώτατου ορίου ηλικίας. Οι ειδικές 4 πρβλ. τίτλους τους Οικουµενικής ιακήρυξης και της Ευρωπαικής Συµβάσεως των ικαιωµάτων του ανθρώπου. 7

8 προϋποθέσεις κτήσης των περιορισµένα αναφερόµενων θεµελιωδών δικαιωµάτων αποτελούν εν τέλει, ασφαλιστικές δικλείδες και σε καµία περίπτωση δεν παραβιάζουν τη συνταγµατική νοµιµότητα (άλλωστε θεσπίζονται από το ίδιο το Σύνταγµα) 5. Χαρακτηριστικά παραδείγµατα των περιορισµών στην ικανότητα άσκησης ορισµένων δικαιωµάτων αποτελούν τα εξής: Από την άσκηση δικαιωµάτων του πολιτικού χώρου ή του κοινωνικού βίου αποκλείονται οι αλλοδαποί και οι ανιθαγενείς. Η άσκηση πολιτικών δικαιωµάτων, η σύναψη γάµου 6 και η εκπλήρωση των στρατιωτικών υποχρεώσεων αφορά Έλληνες πολίτες που έχουν συµπληρώσει το 18 ο έτος ηλικίας του 7,8,9. Επίσης, κατώτατο όριο ηλικίας προβλέπεται και για το δικαίωµα εργασίας ή για την υποβολή έγγραφων αναφορών 10. Σε ό,τι αφορά τους δικαστικούς λειτουργούς, υποχρεούνται να αποχωρούν, εφόσον συµπληρώσουν το 67 ο έτος της ηλικίας του, ενώ απαγορεύεται γι αυτούς η άσκηση κάποιων θεµελιωδών δικαιωµάτων όπως το δικαίωµα στην απεργία 11 - του τελευταίου στερούνται και οι υπηρετούντες σε σώµατα ασφαλείας. Περιορισµοί και απαγορεύσεις προβλέπονται και για τους δηµοσίους υπαλλήλους 12. Τέλος, απαγορεύεται η συµµετοχή παραλύτων σε δηµόσιες συναθροίσεις αγτόγλου, Ατοµικά ικαιώµατα τόµος Α, 2005, σελ Βλ. άρθρο 21, παρ. 1 Συντ. (και πιο συγκεκριµένα: άρθρο 12 ΕΣ Α) 7 Βλ. άρθρο 29 παρ. 1 Συντ. 8 αγτόγλου, ό.π., σελ Την καθιέρωση ωστόσο ανώτατου ορίου ηλικίας για την άσκηση εγκλογ. δικαιώµατος ούτε προβλέπει, ούτε επιτρέπει το Σύνταγµα, βλ. και άρθρο 51 παρ. 3 Συντ. 10 Βλ. άρθρο 10, παρ. 1. Συντάγµατος 11 Βλ. άρθρο 23 παρ. 2 Συντάγµατος 12 Ραϊκός Αθ., ό.π., σελ

9 β. ικαιοκητική και δικαιοπρακτική ικανότητα Η δικαιοκτητική ικανότητα ή αλλιώς ικανότητα δικαίου, πρέπει να διακριθεί από τη δικαιοπρακτική ικανότητα, όπως αυτή θεσπίζεται όχι από το Σύνταγµα, αλλά από τον Αστικό Κώδικα. Η διάταξη Α.Κ. 34 ορίζει ότι: «κάθε άνθρωπος είναι ικανός να έχει δικαιώµατα και υποχρεώσεις» και αναφέρεται στην ικανότητα δικαίου. ηλαδή παρέχει την αναγνώριση από την πλευρά του νόµου στον άνθρωπο και σε οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο που δύναται να είναι φορέας δικαιωµάτων και υποχρεώσεων (π.χ. τα νοµικά πρόσωπα). Η αναγνώριση είναι συνταγµατικά θεµελιωµένη στην καταστατική αρχή της έννοµης τάξης, όπως διατυπώνεται στο άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγµατος 14. Η διαφορά της δικαιοπρακτικής από τη δικαιοκτητική ικανότητα έχει να κάνει µε το γεγονός ότι, η δικαιοπρακτική ικανότητα δεν αποτελεί ικανότητα δικαιώµατος για κάθε άνθρωπο, αλλά µόνο για όσους πληρούν τις προϋποθέσεις και τις ιδιότητες, που αυστηρά ορίζει ο νόµος. Πρόκειται για περιορισµό της ικανότητας δικαίου, όταν η τελευταία παίρνει µορφή δικαιοπρακτικής ικανότητας. Συνεπώς, ο άνθρωπος που έχει δικαιοκτητική ικανότητα δεν συνεπάγεται απαραίτητα ότι είναι φορέας και δικαιοπρακτικής ικανότητας. Για παράδειγµα, ικανοί για δικαιοπραξία είναι όσοι συµπλήρωσαν το 18 ο έτος της ηλικίας τους, εξαιρουµένων των προσώπων που για λόγους υγείας είναι ανίκανα προς δικαιοπραξία. Επίσης ανίκανοι για δικαιοπραξία είναι και όσοι βρίσκονται υπό πλήρη δικαστική συµπαράσταση 15. Εν προκειµένω, οφείλουµε να επισηµάνουµε και την περίπτωση 13 Ραϊκός Αθ., ό.π., σελ ηµητρόπουλος Α., Γενική Συνταγµατική Θεωρία, 2002, σελ Γεωργιάδης Α., Γενικές Αρχές Αστικού ικαίου, 2002, σελ

10 των περιορισµένων ικανών για δικαιοπραξία (π.χ. ο ανήλικος που συµπλήρωσε το 10 ο έτος της ηλικίας του ή όποιος βρίσκεται σε µερική στερητική δικαστική συµπαράσταση ή σε επικουρική δικαστική συµπαράσταση). Στην περίπτωση αυτή τα πρόσωπα είναι ικανά προς δικαιοπραξία µε εξαίρεση αυτές (τις δικαιοπραξίες), που προβλέπονται από το νόµο ή στη δικαστική απόφαση που τα έθεσε σε δικαστική συµπαράσταση αντίστοιχα 16. γ. Γενική και ειδική ικανότητα δικαίου Γενική ικανότητα δικαίου είναι η κατ εξοχήν ικανότητα δικαίου, όπως αυτή κατοχυρώνεται είτε Συνταγµατικά, είτε προβλέπεται και από το ιδιωτικό δίκαιο. Αφορά στην ικανότητα του ανθρώπου να είναι υποκείµενο δικαιωµάτων και υποχρεώσεων, αποτελεί την κατά κάποιο τρόπο- προσωπικότητά του. Από την άλλη πλευρά, η ειδική ικανότητα δικαίου είναι η ικανότητα ενός προσώπου να είναι υποκείµενο δικαιωµάτων και υποχρεώσεων σε συγκεκριµένες και πάντα προσδιοριζόµενες από το νόµο έννοµες σχέσεις και καταστάσεις βάσει ύπαρξης συγκεκριµένων ιδιοτήτων και πλήρωσης ορισµένων προϋποθέσεων (π.χ. ο έµπορος, ή ο ικανός να συνάπτει γάµο κλπ) Γεωργιάδης Α., Γενικές Αρχές Αστικού ικαίου, 2002, σελ Μανιτάκης, Υποκείµενον Συνταγµατικών δικαιωµάτων, 1981, σελ

11 5. Περαιτέρω ανάλυση της γενικής ικανότητας δικαίου Όπως έχει ήδη αναφερθεί σε άλλο σηµείο της παρούσας εργασίας, η γενική ικανότητα δικαίου απολαµβάνει µιας σειράς συνταγµατικών εγγυήσεων, αφού αναγνωρίζεται η ιδιότητα του υποκειµένου του δικαίου σε κάθε άνθρωπο χωρίς διακρίσεις, συνεπώς κάθε άνθρωπος υπόκειται σε κανόνες δικαίου, που θεσπίζονται από τα αρµόδια όργανα και γενικά είναι φορέας εννόµων σχέσεων. Η γενική ικανότητα δικαίου είναι ανεξάρτητη από τη διάκριση του δικαίου σε δηµόσιο και ιδιωτικό, καθώς το «πρόσωπο» - που είναι και ο φορέας της δεν περιορίζεται σε ένα από τα δύο είδη δικαίου, αλλά συνδέεται στενά και µε τα δύο. Ο νοµοθέτης µπορεί να θέσει περιορισµούς ως προς την κτήση ειδικών ικανοτήτων, εφόσον αυτοί δεν παραβιάζουν την αρχή της ισότητας και δεν τέτοια έκταση, ώστε να διατηρείται ο εννοιολογικός πυρήνας της γενικής ικανότητας δικαίου. Τέλος, η γενική ικανότητα δικαίου είναι αναπαλλοτρίωτη και ανεκχώρητη, εφόσον είναι άρρηκτα συνδεδεµένη µε την ίδια την υπόσταση του ανθρώπου. Άλλωστε η όποια προσβολή της υπόστασης σωµατικής ή ηθικής του ανθρώπου αντίκειται στα χρηστά ήθη Μανιτάκης, Υποκείµενον Συνταγµατικών δικαιωµάτων, 1981, σελ

12 6. Φορείς της ικανότητας δικαίου Κάθε πρόσωπο, φυσικό ή νοµικό, ανεξαιρέτως ορίζεται από τη σύγχρονη έννοµη τάξη ως φορέας της ικανότητας δικαίου. Με τον όρο «φυσικό πρόσωπο» νοούνται όλοι οι άνθρωποι, ηµεδαποί, αλλοδαποί ή ανιθαγενείς. Από την άλλη πλευρά, στα νοµικά πρόσωπα περιλαµβάνονται όσα µορφώµατα έχουν αποκτήσει νοµική προσωπικότητα όπως απαιτεί ο νόµος αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και κάποια, τα οποία δεν έχουν νοµική προσωπικότητα (π.χ. βλ. ενώσεις προσώπων) 19. Η ικανότητα δικαίου εξειδικεύει την αξία του ανθρώπου η οποία είναι απαραβίαστη, όπως ορίζεται στο άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγµατος. Ωστόσο, µέσω της διάταξης Α.Κ. 34 του Αστικού Κώδικα 20 επέρχεται περαιτέρω εξειδίκευση που αφορά στο ιδιωτικό δίκαιο, και τις έννοµες σχέσεις, που αυτό διέπει. Στο σηµείο αυτό αξίζει να γίνει µια σύντοµη ιστορική αναδροµή σχετική µε την κατοχύρωση της ικανότητας δικαίου. Κατ αρχήν, πρέπει να αναφερθεί ότι η θέσπιση της έχει σηµειωθεί εδώ και δύο αιώνες. εν ήταν πάντοτε αυτονόητη η κατοχύρωση της από την εκάστοτε έννοµη τάξη. 21 Πολύ περισσότερο για οµάδες ανθρώπων «προνοµιούχες», µε άλλα λόγια για ανθρώπους ευγενούς καταγωγής, επιφανούς κοινωνικής Α.Κ. 34: «Κάθε άνθρωπος έχει την ικανότητα να είναι υποκείµενος δικαιωµάτων και υποχρεώσεων», διάταξη του κοινού δικαίου που εξειδικεύει το απαραβίαστο της αξάις του ανθρώπουι και στη συνέχεια την ικανότητα δικαίου 21 ηµητρόπουλος Α., Γενική Συνταγµατική Θεωρία, 2002: ιστορικά η ανθρώπινη αξία πέρασε διάφορες φάσεις έως ότου καθιερωθεί ως καταστατική αρχή της έννοµης τάξης. Συνεπώς η προστασία της δεν ήταν αυτονότητη, πολύ περισσότερο απόλυτη µε δεσµευτική ενέργεια έναντι όλων. Κατ επέκταση δεν θεµελίωνε δικαιώµατα και αξιώσεις για όλους τους ανθρώπους. Σηµαντική είναι εδώ η διάκριση του κ. ηµητρόπουλου για τη διάκριση µεταξύ ατοµικιστικού και ανθρωπιστικού χαρακτήρα της έννοµης τάξης. Είναι προφανές ότι σε χρονικές περιόδους, όπου κυριαρχούσε η ατοµικιστική βάση, η ικανότητα δικαίου δεν ήταν κατοχυρωµένη για κάθε άνθρωπο. 12

13 τάξης κλπ. Είναι προφανές ότι τα όποια κριτήρια χρησιµοποιούνταν για την κατηγοριοποίηση αυτή των προσώπων ήταν καθαρά υποκειµενικά (χαρακτηριστικά παραδείγµατα ανθρώπων που δεν θεωρούνταν πρόσωπα κατά το νόµο ήταν οι γυναίκες, τα παιδιά, οι έγχρωµοι, αλλά και ακόµη παλαιότερα οι δούλοι) και άρα µε έντονη ροπή προς την αυθαιρεσία. Η πρώτη σύλληψη της άποψης ότι ο άνθρωπος είναι «ικανός δικαίου», δηλαδή φορέας δικαιωµάτων και υποχρεώσεων, αποδόθηκε στην κλασική σχολή του φυσικού δικαίου και εκφράστηκε πρώτη φορά κατά τον 18 ο αιώνα στις διακηρύξεις των δικαιωµάτων για τον άνθρωπο και τον πολίτη. Πιο πρόσφατα διατυπώθηκε στην Οικουµενική ιακήρυξη των δικαιωµάτων των ανθρώπων στις 10 εκεµβρίου 1948, η οποία ψηφίστηκε από τη γενική συνέλευση των Ηνωµένων Εθνών 22. Συγκεντρώνοντας, αποτελεί πλέον κοινό τόπο η καθιέρωση της ικανότητας δικαίου για κάθε φυσικό και νοµικό πρόσωπο, που πληροί τις προϋποθέσεις, που θέτει η συνταγµατική έννοµη τάξη. Η καθιέρωση αυτή αποτελεί εξειδικευµένη έκφανση της θεµελιωδούς και συνταγµατικά κατοχυρωµένης ως καταστατικής αρχής της έννοµης τάξης αξίας του ανθρώπου. 22 Μανιτάκης, Υποκείµενον Συνταγµατικών ικαιωµάτων, 1981, σελ

14 7. Φορείς της ικανότητας δικαίου ειδικότερα: Α. Φυσικά πρόσωπα Τα φυσικά πρόσωπα φορείς της ικανότητας δικαίου είναι οι ηµεδαποί ή αλλοδαποί πολίτες, καθώς και οι ανιθαγενείς (τα οποία και θα αναλύσουµε παρακάτω). Το ζήτηµα που έχει ενδιαφέρον εν προκειµένω είναι πότε θα πρέπει να ξεκινά ο χρόνος κτήσης της ικανότητας δικαίου. Η κτήση της ικανότητας δικαίου συµπίπτει χρονικά µε την αρχή του φυσικού προσώπου, το οποίο σύµφωνα µε την Α.Κ. 35 «αρχίζει να υπάρχει µόλις αυτό γεννηθεί ζωντανό». Για να υπάρξει δηλαδή το πρόσωπο πρέπει να συντρέχουν σωρευτικά τρεις προϋποθέσεις: α) Να υπάρξει τοκετός, β) να γεννηθεί ζωντανό σύµφωνα µε τους κανόνες της ιατρικής επιστήµης το κυοφορούµενο και γ) το νεογέννητο να έχει ανθρώπινη µορφή, δηλαδή να µην είναι έκτρωµα. Ως προς την τρίτη προϋπόθεση, η αντίθετη άποψη υποστηρίζει ότι για να υπάρξει φυσικό πρόσωπο, αρκεί να έχουµε ανθύπαρκτη ζωή είναι, εν τέλει, αδιάφορο εάν το πρόσωπο είναι ή όχι βιώσιµο 23. Ένα άλλο σηµαντικό θέµα είναι τι θα πρέπει να ισχύσει για τον κυοφορούµενο. Η ρύθµιση της Α.Κ. 35 θα έχει ανεπιεική αποτελέσµατα για την «αστική προστασία των κυοφορούµενων» 24, εάν έλειπε η ρύθµιση της διάταξης του άρθρου 36 Α.Κ. Έτσι, ο nasciturus προστατεύεται και αποκτά τα όποια δικαιώµατα, εφόσον γεννηθεί ζωντανός. Καθιερώνεται, µε τον τρόπο αυτό, ένα 23 Γεωργιάδης, Γενικές Αρχές Αστικού ικαίου, 2002, σελ. 114: «ορθότερο είναι πάντως, εν όψει των συνταγµατικών διατάξεων για το σεβασµό της αξίας και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου (άρθρο 2 παρ. 1 Συντ.) και την προστασία της ανθρώπινης ζωής και της προσωπικότητας (άρθρο 5 παρ. 1 Συντ.), για να γίνει δεκτό ότι ο,τιδήποτε κατάγεται από άνθρωπο θεωρείται άνθρωπος, παρά την οποιαδήποτε ελαττωµατική διάπλαση και τις τυχόν αποκλίσεις από τον κοινό τύπο». 24 Γεωργιάδης Α., ό.π., σελ

15 πλάσµα δικαίου, που περιλαµβάνει νοµική αίρεση (condition juris) ώστε η κτήση των δικαιωµάτων να παραµένει µετέωρη έως ότου πληρωθεί ή µαταιωθεί οριστικά. Όσον αφορά την παύση της ικανότητας δικαίου, αυτή επέρχεται µε το θάνατο του φυσικού προσώπου ή η λόγω πλήρωσης των συγκεκριµένων προϋποθέσεων που τίθενται κήρυξη σε αφάνεια κάποιου προσώπου. 25 Η ικανότητα ενός ανθρώπου να είναι υποκείµενο δικαιωµάτων και υποχρεώσεων δεν προϋποθέτει κατ αρχήν κάποιοι κατώτατο όριο ηλικίας ή βαθµό πνευµατικής ωριµότητας, αλλά αναγνωρίζεται σε όλους ανεξαιρέτως ενήλικες και ανηλίκους. Παρά τα µόλις παραπάνω εκτεθέντα το Σύνταγµα περιλαµβάνει µια σειρά περιορισµών που αφορούν την κτήση και άσκηση κάποιων συνταγµατικά κατοχυρωµένων δικαιωµάτων που συγκεκριµενοποιούν τη γενικά διατυπωµένη ικανότητα δικαίου. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις οριοθετήσεων είναι οι παρακάτω αναφερόµενες: 26 Τα πολιτικά δικαιώµατα ασκούνται εφόσον συµπληρωθούν τα 18 χρόνια, ως κατώτατο όριο ηλικίας σύµφωνα µε το άρθρο 51 παρ. 3, εδ. β, το άρθρο 55 παρ. 1 και το άρθρο 81 παρ. 2 Συντ. Ορισµένα δικαιώµατα από τον κοινωνικό χώρο δεν αποδίδονται σε όλους τους πολίτες, αλλά σε όσους έχουν 25 Γεωργιάδης Α., ό.π., σελ. 118: «ο θάνατος αποτελεί τον µοναδικό λόγο τέλους του φυσικού προσώπου», «ο θάνατος κρίνεται µε βάση τα διδάγµατα της ιατρικής επιστήµης» «Σήµερα η µάλλον κρατούσα άποψη δέχεται ότι ο θάνατος επέρχεται µε την παύση των εγκεφαλικών λειτουργιών». 26 Βλ. Ράϊκος Αθ., Συνταγµατικό δίκαιο, 2002, σελ

16 συµπληρώσει ένα κατώτατο όριο ηλικίας (όπως έχει οριστεί από το Σύνταγµα ή από επιµέρους νόµους). Παραδείγµατα τέτοιων κατηγοριών πολιτών είναι οι ανάπηροι, οι άρρωστοι, οι µητέρες, οι χήρες, τα ορφανά κλπ. (βλ. άρθρο 21 Συντ.). Επίσης, ενήλικες ή ανήλικοι, κάποια πρόσωπα, αποκλείονται από την άσκηση συνταγµατικά κατοχυρωµένων δικαιωµάτων λόγω µη πλήρωσης των απαραίτητων προϋποθέσεων που έχουν τεθεί. Έτσι οι αναλφάβητοι αδυνατούν να ασκήσουν το δκµ υποβολής αναφορών (άρθρο 10 παρ. 1 Συντ.), ενώ οι παράλυτοι δεν δύνανται να λαµβάνουν µέρος σε δηµόσιες συναθροίσεις (άρθρο 11 Συντ.). Τέλος, κατά τα άρθρα 23 παρ. 2, εδ. β και 29 παρ. 3 Συντ. περιορίζονται οι δικαστικοί λειτουργοί και οι υπηρετούντες στα σώµατα ασφαλείας. εν µπορούν να ασκήσουν το συνταγµατικά κατοχυρωµένο δικαίωµα στην απεργία, καθώς και να εκφράσουν τα πολιτικές πεποιθήσεις τους υπέρ ή κατά κάποιου πολιτικού κόµµατος. i. H συνταγµατική κατοχύρωση για τους ηµεδαπούς πολίτες Στο σηµείο αυτό, ενός κράτους θεωρείται αυτός ο οποίος έχει γεννηθεί µε την ιθαγένεια του κράτους αυτού ή αυτός που εκ των υστέρων απέκτησε τηρώντας όλες τις προυποθέσεις που έτασσε ο νόµος. Έλληνας πολίτης (ή ηµεδαπός) θεωρείται και κάποιος που έχει περισσότερες από µια ιθαγένειες (µεταξύ των οποίων και η ελληνική). Και οι οµογενείς είναι Έλληνες πολίτες. 27 Οι ηµεδαποί είναι πολίτες στους οποίους αναγνωρίζονται όλα τα δικαιώµατα ανεξαιρέτως. Είναι φορείς της γενικής 27 ηµητρόπουλος Α.Γ., Γενική Συνταγµατική Θεωρία, 2002, σελ

17 ικανότητας δικαίου και συνεπώς όλων των θεµελιωδών δικαιωµάτων. 28 Παρ όλα αυτά υπάρχουν συνταγµατικά δικαιώµατα και αρχές, οι οποίες κατοχυρώνονται ρητά µόνο υπέρ των Ελλήνων πολιτών. Πρόκειται για δικαιώµατα τα οποία συνδέονται στενά µε την πολιτική ζωή της χώρας, καθώς και µε την κοινωνικοπολιτική και οικονοµική εξέλιξη της. 29 Έτσι η αρχή της ισότητας (άρθρο 4 παρ.1 και 2 Συντ.), πιο συγκεκριµένα το δικαίωµα για ίση µεταχείριση (άρθρο 4, παρ. 2 Συντ.) ή το δκµ για ίσες προσβάσεις στις δηµόσιες λειτουργίες (άρθρο 4, παρ. 4 Συντ.), το δικαίωµα αναθροίσεως και συνεταιρισµού (άρθρα 11 και 12 Συντ.), καθώς και το δικαίωµα ελεύθερης διακίνησης (είσοδος έξοδο) στη χώρα (άρθρο 5 παρ. 5 Συντ.) κατοχυρώνονται ρητώς υπέρ των Ελλήνων Πολιτών. Τα παραπάνω αναφερθέντα ανήκαν στην οµάδα των πολιτικών δικαιωµάτων του Ελληνικού Συντάγµατος και αφορούν και αναγνωρίζονται αποκλειστικά υπέρ των Ελλήνων πολιτών. Άµεση συνέπεια αυτής της διάκρισης του Συντάγµατος υπέρ των ηµεδαπών πολιτών είναι και κάποια άλλα συνταγµατικά αναγνωρισµένα δικαιώµατα να αναφέρονται στους «Έλληνες Πολίτες», καθώς η λειτουργία που υπηρετούν είναι άρρηκτα συνυφασµένη µε την πολιτική ζωή της χώρας. Τα δικαιώµατα για τα οποία γίνεται λόγος είναι τα εξής: ικαίωµα κατάληψης δηµοσίων αξιωµάτων (άρθρο 4 παρ. 4 Συντ.). 28 Τα θεµελιώδη δικαιώµατα είναι τα ατοµικά δικαιώµατα, που κατοχυρώνονται ως ανθρώπινα δικαιώµατα, ενώ τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώµατα κατοχυρώνονται ως δικαιώµατα του πολίτη. Κριτήριο γι αυτή τη διάκριση είναι ο φορέας των δικαιωµάτων. βλ. Αθ. Ράϊκος, Συνταγµατικό δίκαιο, σελ Κ.Χ. Χρυσόγονος, Ατοµικά και Κοινωνικά ικαιώµατα, 2006, σελ

18 ικαίωµα ίδρυσης πολιτικών κοµµάτων (άρθρο 29 παρ. 1 Συντ.). ικαίωµα της εκλογής (άρθρο 51 παρ. 3 εδ. α ). ικαίωµα της εκλογιµότητας των πολιτών ως βουλευτών (άρθρο 55 παρ. 1 Συντ.). ικαίωµα του διορισµού των πολιτών ως Υπουργών ή Υφυπουργών (άρθρο 81 παρ. 2 Συντ.). Ειδικότερα για την αρχή της ισότητας (Σ4) Όπως προαναφέρθηκε, το Σύνταγµα µας κατοχυρώνει την αρχή της ισότητας και ταυτόχρονα καθιερώνει θεµελιώδες δικαίωµα 30. Στο άρθρο 4 του Συντάγµατος ο Συντακτικός νοµοθέτης προβαίνει σε µια αντικειµενική καθιέρωση της αρχής της ισότητας, χωρίς το γεγονός αυτό να σηµαίνει ότι από τη συγκεκριµένη διατύπωση δεν απορρέουν ατοµικά δικαιώµατα που αναγνωρίζονται σε οποιοδήποτε φυσικό πρόσωπο. Άλλωστε δεν υπάρχει έκφανση του δικαίου ή ακόµα και της καθηµερινής ζωής όπου η ισότητα να µην εµφανίζεται µε κάποια µορφή 31. Σε οποιοδήποτε κλάδο του δικαίου µπορεί να τεθεί ανά πάσα στιγµή θέµα εφαρµογής της αρχής της ισότητας. Σύµφωνα µε τη διάταξη του Συντάγµατος (άρθρο 4 Συντ.) φορείς του δικαιώµατος της ισότητας κατ αρχήν είναι οι «Έλληνες πολίτες». Μόνο οι «Έλληνες πολίτες είναι ίσιοι ενώπιον του νόµου». Ωστόσο εδώ είναι σηµαντικό να τονιστεί πως το Σύνταγµα δεν προβαίνει σε κανενός είδους διάκριση λόγω ιθαγένειας. Η αρχή της ισότητας έχει πανανθρώπινο χαρακτήρα. Ο 30 ηµητρόπουλος Α.Γ., Γενικά Συνταγµατικά δικαιώµατα 31 ηµητρόπουλος, ό.π., σελ. 19: «Η αρχή της ισότητας αποτελεί τη θεµελιώδη συνταγµατική αρχή, η οποία διέχεται στη συνολική έννοµη τάξη και εµφανίζεται µε ειδικότερες µορφές σε όλες τις περιοχές του δικαίου». 18

19 λόγος που δικαιολογεί την «παραδροµή αυτή του συντακτικού νοµοθέτη και αναφέρει για ισότητα µεταξύ Ελλήνων Πολιτών είναι ο εξής: Η θεµελιώδης αρχή της ισότητας αν και έτυχε της αναγνώρισης του πανανθρώπινου χαρακτήρα της πολύ νωρίς κατέστη «εργαλείο» των «εθνικών εξάρσεων» αναταραχών 32 του προηγούµενου αιώνα, γι αυτό και διατυπώθηκε στα Συντάγµατα ως «Ισότητα πολιτών». Κατά τα άλλα και επί της ουσίας, το Σύνταγµά µας ουδεµία ανεπίτρεπτη διάκριση περιέχει. Κάτι τέτοιο άλλωστε δεν θα ήταν δυνατό να υφίσταται, θα αντιτασσόταν διάταξη του Συντάγµατος στο ίδιο το Σύνταγµα, πράγµα άτοπο. Παρακάτω θα αναπτυχθεί το ζήτηµα της επέκτασης της αρχής της ισότητας και στα νοµικά πρόσωπα. Προχωρώντας στα κοινωνικά δικαιώµατα, παρατηρούµε ότι δεν αναφέρονται ρητά στο Σύνταγµα οι φορείς του. εν γίνεται δηλαδή λόγος για «Έλληνες Πολίτες», όπως επισηµάνθηκε για τα πολιτικά δικαιώµατα. Συνήθως, βάσει της αρχής «in dubio pro liberarte» 33, φορέας των κοινωνικών δικαιωµάτων µπορεί να είναι οποιοδήποτε φυσικό πρόσωπο. Τα δικαιώµατα του κοινωνικού χώρου βρίσκονται σε άρρηκτη σύνδεση µε την υπόσταση του ατόµου. Τα κοινωνικά δικαιώµατα απορρέουν από την κοινωνική διάσταση, η οποία σε συνδυασµό µε τη σωµατική (φυσική) και πνευµατική διάσταση «δηµιουργούν», συγκροτούν την ανθρώπινη φύση. Όπως γίνεται αντιληπτό από τα µόλις παραπάνω αναφερθέντα τα κοινωνικά δικαιώµατα δεν µπορούν να καταχωρούνται για µια καηγορία ή έστω ορισµένο αριθµό οµάδων ατόµων. Εφόσον η κοινωνική 32 ηµητρόπουλος Α.Γ., ό.π., σελ Κ.Χ. Χρυσόγονος, Ατοµικά και Κοινωνικά ικαιώµατα, 2006, σελ

20 διάσταση του ατόµου σε συνδυασµό µε τη φυσική και πνευµατική διάσταση συγκροτούν τον «άνθρωπο» και πραγµατώνουν την ανθρώπινη αξία, θα ήταν παράλογο τα δικαιώµατα του κοινωνικού χώρου να µην κατοχυρώνονται για όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους 34. Παρά τη µη ρητή αναφορά, ωστόσο, των φορέων, των κοινωνικών δικαιωµάτων υπάρχουν δύο εξαιρέσεις µέσα στο Ελληνικό ιάταγµα, οι οποίες επιτάσσουν στο Ελληνικό Κράτος να µεριµνά µόνο για την πραγµάτωση και ικανοποίηση του δικαιώµατος της υγείας και της εργασίας µόνο όσον αφορά τους Έλληνες πολίτες. Πιο αναλυτικά: Παρά τη µη ρητή αναφορά, ωστόσο, των φορέων, των κοινωνικών δικαιωµάτων υπάρχουν δύο εξαιρέσεις µέσα στο Ελληνικό Σύνταγµα, οι οποίες επιτάσσουν στο Ελληνικό Κράτος να µεριµνά µόνο για την πραγµάτωση και ικανοποίηση του δικαιώµατος της υγείας και της εργασίας µόνο όσον αφορά τους Έλληνες πολίτες. Πιο αναλυτικά: Στο άρθρο 21 παρ. 3 Συντ. αναφέρει: «Το Κράτος µεριµνά για την υγεία των πολιτών». Στο άρθρο 22 παρ. 1 Συντ. αναφέρει: «Η εργασία αποτελεί δικαίωµα.. απασχόλησης όλων των πολιτών.». Στην πρώτη περίπτωση ο όρος «πολίτης» µε ερµηνεία της διάταξης σύµφωνα µε το σκοπό του συντακτικού νοµοθέτη (τεχνολογική ερµηνεία), ο όρος «πολίτες» φαίνεται πως τυχαία χρησιµοποιήθηκε. Θα ήταν τουλάχιστον παράλογο να µην προστατεύει το δικαίωµα στην υγεία των αλλοδαπών που διαµένουν στην Ελλάδα. 34 ηµητρόπουλος Α.Γ., ό.π., σελ. 51 επ. 20

21 Σε κάθε άλλη περίπτωση εκτός από την τυχαία χρήση του όρου η εν λόγω διάταξη θα συνιστούσε κατάφωρη παραβίαση του δικαιώµατος του ανθρώπου στη ζωή και κατ επέκταση καταπάτησης της ανθρώπινης αξίας (άρθρο 2 παρ. 1 Συντ.), της καταστατικής αρχής της έννοµης τάξης. Από την άλλη πλευρά, στη δεύτερη περίπτωση, ο συντακτικός νοµοθέτης «συνειδητά» επέλεξε τη χρήση του όρου «Έλληνες πολίτες». Μπορεί να δικαιολογηθεί από το γεγονός ότι εάν ο νοµοθέτης κατοχύρωνε το δικαίωµα στην εργασία και για τους αλλοδαπούς, θα προέβαινε σε µια ιδιαιτέρως επιβαρυντική για το κράτος κατοχύρωση και εν τέλει υποχρέωση του Κράτους έναντι φυσικών προσώπων που δεν συνεισφέρουν στα δηµόσια βάρη 35. Παρά ταύτα, και οι αλλοδαποί, που εργάζονται και διαµένουν µόνιµα στην Ελλάδα, τυγχάνουν ίσης µεταχείρισης ως προς την αµοιβή (ο όρος «εργαζόµενοι» στο άρθρο 22 παρ. 1 εδ. β Συντ.) οδηγεί στο συµπέρασµα ότι περιλαµβάνονται όλα ανεξαιρέτως τα φυσικά πρόσωπα, που εργάζονται νοµίµως 36. ii. H αντιµετώπιση των αλλοδαπών και των ανιθαγενών από το Ελληνικό Σύνταγµα. Πριν από οποιαδήποτε ανάλυση για την αντιµετώπιση του Ελληνικού Συντάγµατος έναντι των αλλοδαπών και των ανιθαγενών, θα πρέπει να ορίσουµε τι είναι αλλοδαπός πολίτης ή ανιθαγενής. Αλλοδαπός είναι ο πολίτης που δεν έχει την ελληνική ιθαγένεια, έχει όµως την ιθαγένεια κάποιας ξένης χώρας. 35 Εξ αντιδιαστολής χρησιµοποιείται εδώ το άρθρο 4, παρ. 5 Συντ. σύµφωνα µε το οποίο: «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν αδιακρίτως στα δηµόσια βάρη αναλόγως των δυνάµεών τους». 36 Βλ. άρθρο 22 1 Συντ. 21

22 Ανιθογενείς είναι πολίτες που δεν έχουν καµία ιθαγένεια. Στους αλλοδαπούς πολίτες περιλαµβάνονται και οι οµογενείς, δηλαδή κάτοικοι του εξωτερικού που είναι ελληνικής εθνικότητας, καθώς επίσης και όσοι είναι αλλοδαποί και έχουν την ιθαγένεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι κοινοτικοί αλλοδαποί 37. Οι ανιθαγενείς και οι αλλοδαποί πολίτες προστατεύονται από το Ελληνικό Σύνταγµα όχι όµως σε όλα τα επίπεδα. Tα ατοµικά δικαιώµατα, τα οποία αναφέρονται στην ίδια την υπόσταση του ανθρώπου φυσικού προσώπου, στη φυσική (σωµατική και πνευµατική) υπόστασή του. Η κατηγορία αυτή των συνταγµατικών δικαιωµάτων, καθώς είναι άρρηκτα συνυφασµένη µε την αξία του ανθρώπου, την υπέρτατη αρχή της ανθρώπινης αξίας δεν θα µπορούσε παρά να κατοχυρώνεται για όλα τα φυσικά πρόσωπα ανεξαιρέτως. Οποιαδήποτε διάκριση εν προκειµένω λόγω διαφορετικής ιθαγένειας θα παραβίαζε κατάφωρα την καταστατική αρχή της έννοµης τάξης (άρθρο 2 1 Συντ.). Συνεπώς, το Σύνταγµα µας κατοχυρώνει τα ατοµικά δικαιώµατα και υπέρ των αλλοδαπών πολιτών και υπέρ των ανιθαγενών. Κάτι τέτοιο φαίνεται ξεκάθαρα ακόµα και από τη διατύπωση, που χρησιµοποιεί ο συντακτικός νοµοθέτης, προκειµένου να αποδώσει τα θεµελιώδη, ανθρώπινα δικαιώµατα και σε αλλοδαπούς πολίτες ή σε ανιθαγενείς 38. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν και εξαιρέσεις της γενικότερης και επικρατούσας πρακτικής. Υπάρχουν και παραδείγµατα διατάξεων του Συντάγµατος στις οποίες γίνεται χρήση του όρου 37 αγτόγλου, ό.π., σελ Άρθρο 5 παρ. 1 Συντ: «έκαστος», άρθρο 17 παρ. 2 Συντ.: «ουδείς», άρθρο 5 παρ. 1 Συντ.: «πάντες», ή αποφεύγεται η χρήση (από το συντακτικό νοµοθέτη) του υποκειµένου: «Η ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη» (βλ. αγτόγλου, ό.π., σελ. 105). 22

23 «Έλληνες», χωρίς ωστόσο να υπάρχει πρόθεση αποκλεισµού των αλλοδαπών από τα αντίστοιχα δικαιώµατα. Σε τέτοιες αµφισβητούµενες περιπτώσεις έρχεται ο κοινός νοµοθέτης να δώσει λύση, εφόσον κάτι τέτοιο είναι επιτρεπτό από το Σύνταγµα. Στο σηµείο αυτό, δεν πρέπει να αγνοήσουµε ότι, κάποιες φορές συµβαίνει και το αντίθετο, δηλαδή ο κοινός νοµοθέτης δύναται να καταργήσει την όποια θεµελίωση υπέρ αλλοδαπών ή ανιθαγενών υπάρχει στο Σύνταγµα 39. Τα κοινωνικά δικαιώµατα, τα οποία βασίζονται στην κοινωνική υπόσταση του ανθρώπου, µια άλλη διαφορετική διάσταση των φυσικών προσώπων, είναι εξίσου εξέχουσας σηµασίας, για παράδειγµα τα της υγείας. ικαιώµατα και στο περιβάλλον δεν θα µπορούσαν παρά να είναι ιδιαιτέρως σηµαντικά για τους ανθρώπους. Στο Σύνταγµα δεν υπάρχει ρητή αναφορά για τους φορείς των κοινωνικών δικαιωµάτων. Εποµένως βάσει του τεκµηρίου in dubio pro libertate, τα κοινωνικά δικαιώµατα κατοχυρώνονται υπέρ όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων άνευ διακρίσεων. Τέλος, σε ό,τι αφορά τα πολιτικά δικαιώµατα, αυτά επιφυλάσσονται κυρίως για τους Έλληνες πολίτες, καθώς και το ίδιο το Σύνταγµα αναφέρει ως φορείς του, τους «Έλληνες πολίτες». Πρόκειται για συνταγµατικά δικαιώµατα που ρυθµίζουν και προσδιορίζουν τον πολιτικό βίο της χώρας, γι αυτό και κατοχυρώνονται υπέρ των ηµεδαπών πολιτών. Ωστόσο, πρέπει να τονιστεί ότι υπάρχουν και κάποια πολιτικά δικαιώµατα, τα οποία αναγνωρίζονται και στους αλλοδαπούς, αλλά και στους ανιθαγενείς. Πρόκειται για τα 39 Χρυσόγονος, ό.π., σελ

24 παρακάτω άλλοτε ενεργητικά, άλλοτε ενεργητικά και παθητικά δικαιώµατα του πολιτικού χώρου: Το γενικό πολιτικό δικαίωµα που κατοχυρώνεται στο άρθρο 5 παρ. 1 Συντ. Το ενεργητικό και παθητικό δικαίωµα συµµετοχής στις εκλογές των οργάνων της τοπικής αυτοδιοίκησης που προβλέπεται στο άρθρο 102, παρ. 2, εδ. β του Συντ. Το δικαίωµα συµµετοχής σε δηµοψήφισµα, όπως αναγνωρίζεται στο άρθρο 44 παρ. 2 Συντ. Τέλος, το δικαίωµα συµµετοχής ως ενόρκου σε ποινική δίκη, σύµφωνα µε το άρθρο 97, παρ. 1 Συντ 40. Στο σηµείο αυτό, αξίζει να αναφέρουµε ότι στο Ελληνικό Σύνταγµα υπάρχουν πολιτικά δικαιώµατα, των οποίων φορείς είναι αποκλειστικοί και µόνο οι αλλοδαποί πολίτες ή οι ανιθαγενείς. Πρόκειται για «τα ατοµικά δικαιώµατα των αλλοδαπών», και πιο συγκεκριµένα για το δικαίωµα κάθε αλλοδαπού να µην εκδοθεί στη χώρα της ιθαγένειάς του στις περιπτώσεις που διώκεται για την ελευθερία της δράσης του (η οποία µπορεί να αφορά τη διαφύλαξη της προσωπικής ελευθερίας του ή τη διατήρηση ενός ακέραιου δηµοκρατικού πολιτεύµατος) 41. Συγκεφαλαιώνοντας, λαµβάνοντας υπόψη τρίµερη διάκριση των συνταγµατικά κατοχυρωµένων δικαιωµάτων σε ατοµικά, κοινωνικά και πολιτικά παρατηρούµε ότι τα ατοµικά και κοινωνικά δικαιώµατα θεσπίζονται ανεξαιρέτως υπέρ όλων των ανθρώπων, είτε για τα πολιτικά ισχύουν ειδικές, συγκεκριµένες 40 Ράϊκος, ό.π., σελ αγτόγλου, ό.π., σελ

25 περιπτώσεις κατοχύρωσής τους είτε υπέρ µόνο ηµεδαπών πολιτών, είτε υπέρ µόνο αλλοδαπών πολιτών και υπέρ των δύο οµάδων. Η διαφοροποίηση αυτή που αναφέρεται, οφείλεται στην έξαρση των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων, στη µετέπειτα δηµιουργία εθνικών κρατών που τόνωσε το εθνικό αίσθηµα και εν τέλει οδήγησε στον περιορισµό του εύρους κατοχύρωσης όλων των συνταγµατικών δικαιωµάτων υπέρ όλων των ανθρώπων. Τα θεµελιώδη δικαιώµατα έπαψαν να είναι πανανθρώπινα και οικουµενικά (όπως συνέβαινε στα φιλελεύθερα κράτη) 42. Β. Νοµικά πρόσωπα i. Η θεµελίωση της ικανότητας δικαίου των νοµικών προσώπων στο Σύνταγµα Στο Σύνταγµά µας εκτός από τα φυσικά πρόσωπα, απονέµεται η γενική ικανότητα δικαίου (ή διαφορετικά η «δικαιοκτητική ικανότητα») και στα νοµικά πρόσωπα, αλλά και στις ενώσεις προσώπων, στα σύνολα περιουσίας, καθώς και στις επιχειρήσεις αν και τα τελευταία δεν διαθέτουν νοµική προσωπικότητα. Αυτό που εν προκειµένω έχει µεγαλύτερη σηµασία είναι ότι τη γενική ικανότητα δικαίου στα νοµικά πρόσωπα απονέµει το ίκαιο, προκειµένου να συµβαδίζει µε τις συντελούµενες σε όλα τα επίπεδα εξελίξεις. Αντίθετα - σε ό,τι αφορά τα φυσικά πρόσωπα η ιδιότητα του προσώπου έχει απονεµηθεί από την ίδια τη Φύση. Στην περίπτωση των νοµικών προσώπων, το Σύνταγµα δεν απονέµει την ιδιότητα του προσώπου ρητά expressis verbis -. Η ικανότητα των νοµικών προσώπων και ενώσεων να είναι 42 αγτόγλου, ό.π., σελ

26 υποκείµενα δικαιωµάτων και υποχρεώσεων αναγνωρίζεται στη διάταξη του άρθρου 61, παρ. 2 του Αστικού Κώδικα. Ωστόσο, κατόπιν ερµηνείας του Συντάγµατος συνάγεται η αναγνώριση των νοµικών προσώπων ως φορέων των συνταγµατικά κατοχυρωµένων δικαιωµάτων. Μια πιθανή τροποποίηση ή αναθεώρηση των διατάξεων του Συντάγµατος θα µπορούσε να οδηγήσει στη ρητή κατοχύρωση των παραπάνω αναφεροµένων 43. ii. Οι λόγοι που οδήγησαν στην «απόδοση» της ικανότητας δικαίου και στα νοµικά πρόσωπα. Όπως αναφέραµε και παραπάνω, αν και το Σύνταγµα δεν κατοχύρωσε ακόµη ρητά την επέκταση της ικανότητας δικαίου στα νοµικά πρόσωπα και στις ενώσεις χωρίς νοµική προσωπικότητα, η συνταγµατική διεύρυνση των δικαιωµάτων προς αυτά είναι πλέον µια πραγµατικότητα. Οι αλλαγές που συντελέστηκαν στο πεδίο αυτό δικαιολογούνται από την εξέλιξη που υπέστησαν οι κοινωνικές δοµές, αλλά και από µια σειρά οικονοµικών, τεχνολογικών, πολιτικών και κοινωνικών διαφοροποιήσεων. Πρόκειται για αλλαγές, εξελίξεις και διαφοροποιήσεις, οι οποίες προήλθαν από την οργανωµένη κοινή δράση των ατόµων που λειτουργούσαν ως µέλος µιας οµάδες (βλ. νοµικά πρόσωπα και ενώσεις προσώπων), όχι µεµονωµένα. Μια ενδεχόµενη αδιαφορία του Συντάγµατος για την κατοχύρωση έστω και µη ρητά των συνταγµατικών δικαιωµάτων στα νοµικά πρόσωπα και στις ενώσεις προσώπων θα ήταν εκτός πραγµατικότητας, αφού θα απέκλεισε από την συνταγµατική προστασίας ένα µεγάλο και σηµαντικό τµήµα της ανθρώπινης κοινωνίας και δραστηριότητας. 43 Μανιτάκης, ό.π., σελ

27 iii. Η έκταση προστασίας των δικαιωµάτων των νοµικών προσώπων από το Σύνταγµα. Παρόλο που το Σύνταγµα έως και σήµερα δεν κατοχύρωσε τη γενική ικανότητα δικαίου για τα νοµικά πρόσωπα, είναι πλέον γεγονός ότι υπάρχουν συνταγµατικά κατοχυρωµένα δικαιώµατα τα οποία αναγνωρίζονται και στα νοµικά πρόσωπα αλλά και στις ενώσεις προσώπων χωρίς νοµική προσωπικότητα 44. Το είδος των συνταγµατικών δικαιωµάτων που κατοχυρώνονται για τα νοµικά πρόσωπα διαφέρει ανάλογα µε τη θεωρία διάκρισης, που λαµβάνουµε υπόψη. Έτσι, ακολουθώντας την παραδοσιακή θεωρία τα δικαιώµατα των οποίων φορείς είναι και τα νοµικά πρόσωπα είναι τα ατοµικά και τα κοινωνικά, ενώ κατά τη σύγχρονη θεωρία διάκρισης, τα οικονοµικά δικαιώµατα και ορισµένα του λεγόµενου κοινωνικού χώρου. Σε κάθε περίπτωση, προκειµένου να «αποδοθεί» ένα συνταγµατικό δικαίωµα σε κάποιο νοµικό πρόσωπο ή ένωση προσώπων θα πρέπει αυτό να προσιδιάζει στη φύση, λειτουργία, σκοπό του φορέα του. Με βάση τα κριτήρια αυτά µια σειρά συνταγµατικά κατοχυρωµένα δικαιώµατα «προστατεύουν» νοµικά πρόσωπα και ενώσεις. Περαιτέρω γίνεται αναλυτικότερα καταγραφή των θεµελιωδών αυτών δικαιωµάτων: Η οικονοµική ελευθερία και η προστασία της ιδιοκτησίας, όπως προβλέπονται στο άρθρο 17, παρ. 2 του Συντάγµατος. Η αρχή του «φυσικού δικαστή» του άρθρου 8 του Συντάγµατος. 44 Μανιτάκης, ό.π., σελ

28 Το δικαίωµα παροχής εννόµου προστασίας του άρθρου 20 παρ. 1 του Συντάγµατος 45. Το άσυλο της κατοικίας όπως προστατεύεται από το άρθρο 9 του Συντάγµατος. Η ελευθερία του τύπου που προβλέπεται στο άρθρο 14 του Συντάγµατος. Η ελεύθερη διακίνηση όπως διατυπώνεται στο άρθρο του Συντάγµατος 5, παρ. 5 Το απόρρητο των επιστολών και της επικοινωνίας που αναγνωρίζονται στο άρθρο 19 του Συντάγµατος. Όσον αφορά στα χαρακτηριστικά ως πολιτικά δικαιώµατα (δικαίωµα συγκρότησης και συµµετοχής σε πολιτικά κόµµατα, αναγνώριση πολιτικών ελευθεριών, όπως κατοχυρώνεται στο άρθρο 29 Συντ. του Συντάγµατος), το Σύνταγµα αναγνωρίζει ως φορέα τους τόσο τα νοµικά πρόσωπα, όσο και τις ενώσεις προσώπων χωρίς νοµική προσωπικότητα. Προκειµένου για τα δικαιώµατα που στο Σύνταγµα δεν αναφέρεται ρητά ο φορέας τους 46, βάσει του τεκµηρίου in dubbio pro libertate, συµπεραίνουµε ότι και τα νοµικά πρόσωπα προστατεύονται από αυτά. Επίσης, εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι στο άρθρο 23 παρ. 2 εδ. α του Συντάγµατος καθιερώνεται ρητώς expressis verbis ότι το δικαίωµα στην απεργία µπορεί να ασκηθεί συλλογικά από τις νόµιµα συστηµένες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Παρόλα αυτά ο 45 Χρυσόγονος, ό.π., σελ Βλ. ακαδηµαική ελευθερία, ελευθερία της γνώµης, της τέχνης και της επιστήµης, της έρευνας και της διδασκαλίας, όπως αυτά κατοχυρώνονται σε άρθρα 16 του Συντάγµατος 28

29 νόµος κατόπιν συνταγµατικής επιταγής δύναται να ορίσει κάποια ατοµικά δικαιώµατα υπέρ των νοµικών προσώπων. 47,48 iv. To δικαίωµα της τιµής σε σχέση µε τα νοµικά πρόσωπα. Εκτός από τα ατοµικά δικαιώµατα που κατοχυρώνονται και υπέρ των νοµικών προσώπων (in dubio pro libertate), στα τελευταία θα πρέπει να θεωρηθούν ως φορείς και του δικαιώµατος της τιµής. Στην άποψη αυτή συνηγορεί το γεγονός ότι σε ένα άλλο νοµοθέτηµα, στον Ποινικό Κώδικα προστατεύεται η ανώνυµη εταιρία από τη δυσφήµιση. 49,50 v. Τα άρθρα 2, παρ. 1 και 5 παρ. 2 του Συντ. σε σχέση µε τα νοµικά πρόσωπα. Τα νοµικά πρόσωπα, καθώς και οι ενώσεις προσώπων χωρίς νοµική προσωπικότητα δεν είναι φορείς των δικαιωµάτων που απορρέουν και σχετίζονται άµεσα µε τα άρθρα 2, παρ. 1 και 5, παρ. 1-2 του Συντάγµατος. Έτσι, δεν αναγνωρίζονται ως φορείς της προσωπικής ελευθερίας, ούτε µπορούν να αξιώσουν την καθιέρωση υπέρ αυτών δικαιωµάτων για την προστασία της ζωής, της σωµατικής ακεραιότητας, της αξιοπρέπειας και της προσωπικής ασφάλειας. Ένας τέτοιος «αποκλεισµός» των νοµικών προσώπων και των ενώσεων προσώπων από τα παραπάνω αναφερθέντα δικαιώµατα είναι απολύτως δικαιολογηµένος, καθώς πρόκειται για δικαιώµατα, τα οποία είναι άρρηκτα συνδεδεµένα µε το άνθρωπο και την αξία του, και δεν θα µπορούσαν να προσιδιάζουν σε απλά νοµικά µορφώµατα (νοµικά πρόσωπα κλπ) τα οποία 47 Βλ. άρθρο 1 Ν.. 796/1970 για το δικαίωµα υποβολής αναφορών και άρθρα 2-3, Ν.. 794/ Ράϊκος, ό.π., σελ αγτόγλου, ό.π., σελ Βλ. τη διάταξη του άρθρου.. του Ποινικού Κώδικα 29

30 δηµιουργήθηκαν για την εξυπηρέτηση, διευκόλυνση και εξέλιξη της ανθρώπινής δραστηριότητας και των κοινωνικών δοµών. vi. Νοµικά πρόσωπα δηµοσίου και ιδιωτικού δικαίου: διαφέρουν ως προς την προστασία τους από τα ατοµικά δικαιώµατα; Όσα παραπάνω αναλύσαµε, αφορούσαν τα νοµικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου. Τα ατοµικά δικαιώµατα, µε άλλα λόγια, αναγνωρίζονται υπέρ των νοµικών προσώπων (και οποιωνδήποτε άλλων ενώσεων που έχουν κάποια νοµική υπόσταση) που έχουν οργανωθεί µε βάση το ιδιωτικό δίκαιο. Το ερώτηµα που τίθεται εν προκειµένω είναι αν τα νοµικά πρόσωπα δηµοσίου δικαίου και κατ επέκταση η ίδια η κρατική εξουσία µπορεί να επικαλείται τα θεµελιώδη δικαιώµατα έναντι άλλων νοµικών προσώπων δηµοσίου δικαίου. Προκειµένου να αντιµετωπιστεί το ερώτηµα αυτό, πρέπει να διακρίνουµε τις πράξεις της κρατικής δραστηριότητας σε πράξεις δηµόσιας εξουσίας και σε πράξεις διαχειριστικές οι οποίες αφορούν κυρίως στη διαχείριση της κρατικής περιουσίας και συντελούνται µε βάση τους κανόνες ιδιωτικού δικαίου. Συνεπώς: Όσον αφορά τις πράξεις δηµόσιας εξουσίας, οι οποίες διενεργούνται από νοµικά πρόσωπα δηµοσίου δικαίου, θα αποτελούσε αντίφαση και διάσπαση της ενότητας της έννοµης τάξης δηλ. θα σήµαινε αναγνώριση των θεµελιωδών δικαιωµάτων της εξουσίας κατά της εξουσίας. Όσον αφορά, τις πράξεις διαχείρισης σε αυτές το κράτος δρα ως fiscus κατά τους κανόνες του ιδιωτικού δικαίου. Στο βαθµό που η έννοµη τάξη αναγνωρίζει σε νοµικό πρόσωπο δηµοσίου δικαίου σε φορείς δηλαδή δηµόσιας εξουσίας την δυνατότητα να ενεργεί ανεξάρτητα από την κρατική εξουσία οφείλουµε να δεχτούµε ότι η επίκληση των 30

31 θεµελιωδών δικαιωµάτων από φορείς δηµόσιας εξουσίας που δρουν, ωστόσο, σα να ήταν υποκείµενα ιδιωτικών συναλλαγών ή νοµικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, πρέπει να θεωρείται επιτρεπτή. Η φύσης τους, εν προκειµένω, συµβιβάζεται µε µια τέτοια εξαίρεση 51. Όπως γίνεται φανερό το κράτος, ως ο κύριος αποδέκτης υποχρεώσεων που απορρέουν από τα θεµελιώδη δικαιώµατα (ή από τη γενική ικανότητα δικαίου) δεν µπορεί να είναι και φορέας αυτών. Η προστασία των θεµελιωδών δικαιωµάτων στρέφεται εναντίον του 52. Παρ όλα αυτά, υπάρχουν δύο και µόνο περιπτώσεις, όπου το Σύνταγµα αναγνωρίζει την δηµόσια εξουσία ως φορέα θεµελιωδών δικαιωµάτων. Αυτές είναι οι εξής: α) Η πλήρης αυτοδιοίκηση των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυµάτων αν και είναι νοµικά πρόσωπα δηµοσίου δικαίου κατά το άρθρο 16 παρ. 5 Συντ. και κατά το άρθρο 17 Συντ., που αναφέρεται, στο δικαίωµα της ιδιοκτησίας 53. β) Οι Οργανισµοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης απολαµβάνουν την προστασία του άρθρου 102, παρ. 2 Συντ. για το δικαίωµα της διοικητικής αυτοτέλειας και του άρθρου 17 Συντ. για το δικαίωµα στην ιδιοκτησία. 51 Α. Ράϊκος, σελ. 127 κ.ε. και τη σχετική απόφαση του Συνταγµατικού ικαστηρίου της Οµοσπονδίας Γερµανίας στον τ. 22, σελ. 362 κ.ε. 52 Μανιτάκης, ό.π., σελ Αυτοδιοίκηση ανωτάτων σχολών Ολ. 1899/1952. Η Συνταγµατική προστασία της ιδιωτικής εκπαιδεύσεως από το Σύνταγµα του 1975 ΣτΕ Ολ. 2372/

32 8. Η λήξη και η αρχή του αναπαλλοτρίωτου για την ικανότητα δικαίου. i. Η λήξη της ικανότητας δικαίου για τα φυσικά πρόσωπα επέρχεται µε το θάνατο 54. Η απώλεια της ικανότητας δικαίου αποτελεί λογική συνέπεια της µη ύπαρξης πλέον του φυσικού προσώπου. Ο τεθνεώς δεν έχει πια την ιδιότητα του προσώπου, συνεπώς δεν µπορεί να είναι φορέας της ικανότητας δικαίου. Κάτι τέτοιο θα ήταν άνευ νοήµατος. Όσον αφορά στα νοµικά πρόσωπα, η απώλεια της ικανότητας δικαίου επέρχεται µε τη διάλυσή τους. Οι όροι λήξης της δικαιοκτικής ικανότητας για τα µη κερδοσκοπικά σωµατεία και τις ενώσεις προβλέπονται από το Σύνταγµα, ενώ για τις κερδοσκοπικές ενώσεις οι όποιες προϋποθέσεις προβλέπονται από το νόµο 55. Η γενική ικανότητα δικαίου είναι έκφανση της προσωπικότητας του ανθρώπου και εξειδίκευση της κατοχυρωµένης στο Σύνταγµα αξίας του ανθρώπου (καταστατική αρχή της έννοµης τάξης) στο άρθρο 2 παρ. 1 Συντ. Γι αυτό και αναγνωρίζεται σε όλους ανεξαιρέτως άνευ διακρίσεων µε κριτήρια για την ιθαγένεια, το χρώµα, το φύλο, τη φυλή, την καταγωγή και κυρίως ανεξάρτητα µε το εάν ο εκάστοτε φορέας της ικανότητας δικαίου µπορεί αν την ασκήσει ή όχι. Το κρίσιµο για την έννοµη τάξη ζήτηµα είναι αν ο φορέας θα µπορούσε τυπικά να ασκήσει την ικανότητα που του παρέχει το Σύνταγµα και ο νόµος, όχι αν τελικά ασκεί ή δεν ασκεί το δικαίωµα του. 54 Σε κάθε περίπτωση µιλάµε για τον εγκεφαλικό θάνατο, όπου το άτοµο δεν είναι ικανό να διατηρεί τις φυσικές σωµατικές του λειτουργίες του αυτοδύναµα, χωρίς τη βοήθεια ιατρικών µηχανηµάτων υποστήριξης. 55 αγτόγλου, ό.π., σελ

33 Καθώς η γενική ικανότητα δικαίου, λοιπόν, αποτελεί εξειδίκευση της ανθρώπινης αξίας που κατοχυρώνεται στο άρθρο 2 παρ. 1 Συντ. είναι αναπαλλοτρίωτη. Κανένα φυσικό ή νοµικό πρόσωπο δεν µπορεί να παραιτηθεί από τη δικαιοκτητική του ικανότητα. Οποιοσδήποτε περιορισµός ή καθολική αποστέρηση µόνιµη ή προσωρινή του δικαιώµατος είναι επιτρεπτή µόνο στις περιπτώσεις που προβλέπει ρητώς το Σύνταγµα και µάλιστα όχι για όλα τα θεµελιώδη δικαιώµατα 56,57. Αν και το Σύνταγµα δεν το διατυπώνει ρητώς, απαγορεύει τον πολιτικό θάνατο, τη στέρηση δηλαδή της ικανότητας δικαίου πριν από το βιολογικό θάνατο. Το συµπέρασµα αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι στο άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγµατος κατοχυρώνεται ρητώς η αξία του ανθρώπου και το εν λόγω άρθρο αποτελεί τον «περιορισµό των περιορισµών». Ενδεικτικό των παραπάνω είναι το γεγονός ότι το Σύνταγµα επιτρέπει µόνο την στέρηση πολιτικών δικαιωµάτων των προσώπων, υπό αυστηρούς όρους συνεπεία ποινικής καταδίκης ή ανικανότητας προς δικαιοπραξία 58. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η ικανότητα δικαίου παραµένει αναλλοίωτη, αναπαλλοτρίωτη, ανεκχώρητη ως άρρηκτα συνυφασµένη µε την ανθρώπινη υπόσταση, προσωπικότητα και ανθρώπινη αξία Γι αυτό και το άρθρο 34 Α.Κ. που αποτελεί εξειδίκευση της ανθρώπινης αξίας (του άρθρου 2, παρ. 1 Συντ.) συνιστά κανόνα δηµόσιας τάξης, δεσµεύει τόσο το νοµοθέτη, όσο και τα συµβαλλόµενα µέρη και απαγορεύει κάθε απαλλοτρίωση της ικανότητας δικαίου µε νόµο, σύµβαση ή οικειοθελή παραίτηση. 57 αγτόγλου, ό.π., σελ αγτόγλου, ό.π., σελ Μανιτάκης, ό.π., σελ

34 Περίληψη Η ικανότητα δικαίου αποτελεί εξειδίκευση της αξίας του ανθρώπου, όπως αυτή κατοχυρώνεται στο Ελληνικό Σύνταγµα. Συνταγµατικό της έρεισµα αποτελούν τα άρθρα 2 παρ. 1 και 5 παρ. 1-2 Συντ. Η γενική ικανότητα δικαίου είναι η αναγνώριση εκ του νόµου ότι πρόσωπα είναι υποκείµενα δικαιωµάτων και υποχρεώσεων. Την έναρξή της σηµατοδοτεί η γέννηση του φυσικού προσώπου, ενώ τη λήξη της ο θάνατός του. Όλοι ανεξαιρέτως είναι φορείς της ικανότητας δικαίου, οποιαδήποτε διάκριση είναι απαγορευµένη. Οι όποιοι περιορισµοί θεµελιωδών δικαιωµάτων θα πρέπει να προβλέπονται στο Σύνταγµα, εφόσον δεν προσκρούουν στο άρθρο 2 παρ. 1 Συντ. Και τα νοµικά πρόσωπα είναι φορείς της ικανότητας δικαίου και των θεµελιωδών δικαιωµάτων, όποιων από αυτά προσιδιάζουν στη φύση των νοµικών προσώπων. Ως προς τα αν το Κράτος είναι υποκείµενο δικαιωµάτων και υποχρεώσεων οι απόψεις διίστανται. Πιθανή λύση στο ζήτηµα θα ήταν η διάκριση των πράξεων της κρατικής δραστηριότητας σε πράξεις διαχειριστικές και πράξεις δηµόσιας εξουσίας. Εν τέλει, η ικανότητα δικαίου είναι αναπαλλοτρίωτη και ανεκχώρητη. 34

35 Abstract Legal status is an important element of the fundamental principle of human value as is provided for in Constitution Articles 2 (paragraph 1) and 5 (paragraphs 1-2). General legal status is defined as the acknowledgement by law that any individual has rights as well as duties. It becomes applicable at an individual s birth and ceases to apply on the individual s death. Every individual has legal status and any discrimination is prohibited. Very few types of violations of fundamental human rights are allowed by the Constitution Laws. Juridical Unions of individuals have legal status, as well as legal capacity and as a result Fundamental Rights as well, on condition that these Rights are related to the aim, the nature and the organisation of Juridical Unions of individuals. The issue of whether the State may be perceived as having rights and duties is still unresolved. Specialists opinions are divided. A possible solution to this matter could be the discrimination of Governments actions between administrative actions on the one hand, and actions of public power on the other hand. Finally, the nature of legal status cannot be modified and nobody can doubt another individual s legal status which is illustrated in practice through the ability of people to have rights and duties. 35

36 Λέξεις κλειδιά Ικανότητα δικαίου Σύνταγµα Φυσικό πρόσωπο Νοµικό πρόσωπο Ανθρώπινη αξία Θεµελιώδη ικαιώµατα Αλλοδαποί Ανιθογενείς Ηµεδαποί πολίτες Κρατική εξουσία Legal status Constitution Individuals Juridical Unions of individuals Ηuman Value Fundamental Rights Foreigners People without nationality Greek citizens Government owned power 36

37 Συµπεράσµατα που εξήχθησαν Κάθε άνθρωπος αποτελεί ένα πρόσωπο φορέα δικαιωµάτων και υποχρεώσεων. Συνεπώς κάθε άνθρωπος φέρει την ικανότητα δικαίου και είναι υποκείµενο των θεµελιωδών δικαιωµάτων. Η γέννηση και ο θάνατος των φυσικών προσώπων σηµατοδοτούν την έναρξη και τη λήξη αντίστοιχα της ικανότητας δικαίου και κατ επέκταση της αναγνώρισης σ αυτούς των συνταγµατικά κατοχυρωµένων δικαιωµάτων. Ικανότητα δικαίου έχουν όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως, ηµεδαποί πολίτες, αλλοδαποί και ανιθαγενείς, ενήλικοι ή ανήλικοι. Και τα νοµικά πρόσωπα είναι υποκείµενα δικαιωµάτων και υποχρεώσεων εφόσον τα τελευταία προσιδιάζουν στη φύση των νοµικών προσώπων. Φορείς µεταξύ των νοµικών προσώπων µπορεί να είναι και οι ενώσεις προσώπων που δεν έχουν νοµική προσωπικότητα. Η δικαιοκτητική ικανότητα ή αλλιώς η γενική ικανότητα δικαίου διαφέρει από την ικανότητα άσκησης των συνταγµατικά κατοχυρωµένων δικαιωµάτων. Η ικανότητα προς δικαιοπραξία και η ικανότητα άσκησης των θεµελιωδών δικαιωµάτων δεν ταυτίζονται, δεν συµπίπτουν. Το Σύνταγµα δύναται να επιβάλει περιορισµούς στην άσκηση των θεµελιωδών δικαιωµάτων έχοντας πάντα ως όριο την αξία του ανθρώπου, όπως κατοχυρώνεται στο άρθρο 2, παρ. 1 Συντ. Οποιαδήποτε διάκριση που αφορά στη δικαιοκτητική ικανότητα είναι απαγορευµένη και αντίκειται στο Σύνταγµα. Η ικανότητα δικαίου είναι αναπαλλοτρίωτη και ανεκχώρητη. 37