ΙATΡOΣ XANΣ. Εμμανουήλ Φαιτός Copyright 2013 Emmanuel Phaetos. Smashwords Edition

Transcript

1 ΙATΡOΣ XANΣ Εμμανουήλ Φαιτός Copyright 2013 Emmanuel Phaetos Smashwords Edition Smashwords Edition, License Notes Thank you for downloading this free e-book. Although this is a free book, it remains the copyrighted property of the author, and may not be reproduced, copied and distributed for commercial or non commercial purposes. If you enjoyed this book, please encourage your friends to download their own copy at Smashwords.com, where they can discover other works by this author. Thank you for your support. Connect with me on line: ephaetos@gmail.com twitter@phaetos facebook@emmanuel.phaetos Οι χαρακτήρες, τα ονόματα, τα γεγονότα, και η υπόθεση του βιβλίου, είναι εντελώς φανταστικά. H οποιαδήποτε ομοιότητα με την υπόθεση του βιβλίου είναι εντελώς συμπτωματική. Το βιβλίο αυτό περιέχει 15 κεφάλαια και επίλογο. Κεφάλαιο 1 Το χιόνι έπεφτε πυκνό πάνω στη πόλη του Άχεν, αλλάζοντας το μαύρο βρομερό χρώμα της πόλης, σε άσπρο, παρθένο. Οι άνθρωποι βιάζονταν να πάνε στα σπίτια τους, και να ανάψουν το τζάκι τους. Βιάζονταν να βάλουν ένα ποτήρι ουίσκι στο αγαπημένο τους χοντρό ποτήρι, και να το απολαύσουν με μια σιγανή μουσική δίπλα στη φωτιά. Βιάζονταν οι άνθρωποι να πάνε στο μπιστρό τους, να ανάψουν το τσιγάρο τους, και να πίνουν με τις ώρες τις τεράστιες γερμανικές μπύρες, μιλώντας για την αλλαγή του Σρόντερ με την Μέρκελ. Βιάζονταν, να προλάβουν το τελευταίο τραίνο τους, για να πάνε γρήγορα στο σπίτι τους, στην αγαπημένη τους τηλεόραση, και στην γυναικούλα τους με τα παιδιά τους που θα τους περίμεναν μέσα στο ζεστό σπίτι. Βιάζονταν οι άνθρωποι να πάνε στις ερωμένες τους, στους φίλους τους, βιάζονταν να πληρώσουν, να εισπράξουν, να αγοράσουν... Ο γιατρός Χάνς Βαλτερχιάιτ δεν βιαζόταν. Καθισμένος στο γραφείο του έβλεπε από το παράθυρο το χιόνι να πέφτει, και σκεφτόταν. Σκεφτόταν πόσο σκληρή ήταν για αυτόν η ζωή. Πόσο τον τυραννούσε η οικογένεια του, η δουλειά του, και γενικά η ζωή του. Οικογένεια; Η γυναίκα του τον άφησε, και έφυγε με ένα φίλο του. Η κόρη του άφησε το πανεπιστήμιο, και ζούσε με ένα μαύρο. Ο γιος του ακόμα στο γυμνάσιο, έφυγε, και του τηλεφωνούσε κάθε τόσο ότι είχε ανάγκη από λεφτά. Μια

2 ήταν στο Θιβέτ, μια στην Ινδία, και τώρα πήγε στην Σιγκαπούρη με την κοπέλα που ήταν ερωτευμένος. Και δεν ήταν ακόμα δεκαεπτά χρονών. Δουλειά; Μόλις πριν από λίγο, ο διευθυντής του, του είπε ότι την θέση που ζητούσε στο νοσοκομείο που εργαζόταν, την θέση του προϊσταμένου του τμήματος της Παθολογίας, την πήρε άλλος. Ένας γιατρός που έγινε και ένας από τους κυριότερους μετόχους του νοσοκομείου. Γιατί λοιπόν ο γιατρός Xάνς να βιαστεί; Να φύγει, και να πάει που; Να πάει και να πιει μια μπύρα η ένα ουίσκι μόνος; και πού; Ποιος θα τον περίμενε στο σπίτι του; Ποιος θα του είχε έτοιμο το φαγητό του; Κανείς. Μόνος και έρημος. Στα σαράντα πέντε του χρόνια, ένιωθε ήδη γέρος. Γέρος και μόνος. Τρομερά μόνος. Η δουλειά του ήταν που τον κρατούσε ακμαίο και ζωηρό. Περίμενε ότι θα του έδιναν την θέση του διευθυντή Παθολογίας. και η ζωή του θα άλλαζε ακόμα προς το καλύτερο. Αλλά.. Το χιόνι συνέχιζε να πέφτει, και ο Γιατρός το κοίταζε σαν υπνωτισμένος. Σε λίγα λεπτά, πέρασε από μπροστά του όλη του η ζωή. Θυμήθηκε τα παιδικά του χρόνια, την μαθητική του ζωή, τα ατέλειωτα φοιτητικά του χρόνια στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Θυμήθηκε την γυναίκα του, τα παιδιά του, τις ατέλειωτες νύκτες που τα περίμενε να έλθουν στο σπίτι. Τους καυγάδες με την γυναίκα του, τους καυγάδες με τα παιδιά του.. Πάλι πήγε με την σκέψη του, πίσω στα χρόνια του πανεπιστημίου. Και θυμήθηκε την Δέσπω. Την Δέσποινα. Αυτή την ωραία Ελληνίδα από ένα μικρό νησί. Δεν το θυμόταν. Θυμήθηκε τα θερμά φιλιά της, το θερμό σώμα της, τις θερμές και τόσο υπέροχες ιστορίες για το νησί της. Κοίταζε από το παράθυρο πάλι το πυκνό χιόνι, και απογοητευμένος έσυρε τα κουρασμένα μάτια του, σε μια τεράστια αφίσα, πάνω στο τοίχο του γραφείου του, με ένα ελληνικό τοπίο. Μια απέραντη γαλάζια θάλασσα, ένα βουνό, και μικρά άσπρα σπιτάκια. Όλα τόσο φωτεινά, και γαλάζια. Πραγματικά μια αντίθεση με το χιονισμένο και μαύρο Άχεν. Σηκώθηκε και πήγε κοντά στην αφίσα. Προσπάθησε να βρει το όνομα του τοπίου. Έσκυψε δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, αλλά το μόνο που έβλεπε με μεγάλα γράμματα ήταν η λέξη GREECHELAND. Πήγε και κάθισε πάλι στο γραφείο του, και κοίταζε την αφίσα στο τοίχο. Την κοίταζε και σκεφτόταν. Ούτε και ο ίδιος κατάλαβε πόση ώρα πέρασε κοιτάζοντας αυτή την αφίσα, μέχρι τη στιγμή που η βοηθός του κτύπησε την πόρτα και τον ρώτησε αν ήθελε τίποτα. Ήταν η ώρα για να φύγει. Άρχισε να νυκτώνει και χιόνιζε συνέχεια. Ο γιατρός σηκώθηκε από την πολυθρόνα του και έβγαλε από τον τοίχο την αφίσα. Την δίπλωσε και την έβαλε στη τσάντα του. Έβαλε το παλτό του και φόρεσε βαθιά το καπέλο του. Άνοιξε την πόρτα, και κτυπώντας την πίσω του με θυμό, βγήκε από το νοσοκομείο. Όλα ήταν άσπρα. Το χιόνι έπεφτε στο πρόσωπο του, και τον χάιδευε απαλά. Σήκωνε το πρόσωπο του στον ουρανό, και δεχόταν το άσπρο χιόνι με ευχαρίστηση. Όλοι και όλα γύρω του έτρεχαν, φώναζαν, βιαζόταν, έκλειναν και άνοιγαν. Ο γιατρός πήγαινε σιγά, κρατώντας την τσάντα του, και κοίταζε τον κόσμο. Μακριά, στο μεγάλο δρόμο με τα φώτα, είδε την τεράστια διαφήμιση ενός ουίσκι. Ήταν τόσο ωραίο το ποτήρι και το ουίσκι. Το κρατούσε ένα χέρι ανδρικό, με φόντο ένα τζάκι που άναβε. Σταμάτησε πάλι, και κοίταζε την διαφήμιση.

3 «Γιατί όχι; Στο διάολο». Είπε, και τάχυνε τα βήματά του. Ποιό πέρα, είδε ένα μπιστρό. Πήγε προς το μέρος εκείνο, και από το παράθυρο κοίταξε μέσα. Γέλασε όταν είδε στο βάθος, ένα τζάκι να καίει, και τον κόσμο γύρο, ανέμελα να πίνει. Τα φώτα ήταν χαμηλά, και η διακόσμηση πολύ ευχάριστη. Άνοιξε την πόρτα, μπήκε μέσα, και κάθισε σε ένα τραπέζι δίπλα σε ένα παράθυρο. Έβαλε το παλτό του, το καπέλο του και την τσάντα του στη διπλανή καρέκλα, και πήρε τον κατάλογο από το τραπέζι για να παραγγείλει. Δεν είχε καλά-καλά ανοίξει τον κατάλογο, και ένα γκαρσόνι ήλθε με χαμόγελο να τον ρωτήσει τι θα πάρει. Σκέφτηκε λίγο, και θυμήθηκε το ουίσκι στην διαφήμιση έξω στο δρόμο. «Ένα διπλό ουίσκι». Είπε, και γέλασε. Καθισμένος αναπαυτικά, έβλεπε την φωτιά στο τζάκι απέναντι να στέλνει γύρω της τα εξαίσια χρώματα της. Έβλεπε και το χρυσό χρώμα του ουίσκι στο ποτήρι του, άκουγε την σιγανή μουσική, και έβλεπε το χιόνι έξω να πέφτει. «Στην υγεία μου». Είπε, και σήκωσε το ποτήρι του. Έπινε, και γελούσε. Τα μάτια του είχαν καρφωθεί στη φωτιά. Και μέσα στα μάτια του οι φλόγες από το τζάκι χόρευαν, και του έδιναν ιδέες. Ιδέες τρελές. Ιδέες τολμηρές. Ιδέες που παίρνει κανείς όταν έλθει σε κάποιο απροχώρητο. Ιδέες που είναι για μερικούς το τελευταίο τους χαρτί.. Οι μέρες περνούσαν ανούσια και κουρασμένα για τον γιατρό Xάνς. Νοσοκομείο, σπίτι, σπίτι, νοσοκομείο. Έτρωγε και μετά κοιμόταν. Ζούσε σαν ρομπότ. Όμως στο μυαλό του είχε ξεκαθαρίσει τι έπρεπε να κάνει, και είχε βάλει πλέον ένα σκοπό. Η αφίσα του γραφείου του ήταν πάντα στη τσάντα του, και κάθε που είχε λίγο ελεύθερο καιρό, την άνοιγε και κοίταζε την γαλάζια ελληνική θάλασσα. Και ένα πρωί, πριν πάει στο γραφείο του, μπήκε σε ένα τουριστικό γραφείο. «Είναι το νησί Ίος. Είναι στις Κυκλάδες. Είναι στη μέση των Κυκλάδων». Μία ωραία κοπέλα, μέσα στο τουριστικό γραφείο στο Άχεν, έδειχνε στο γιατρό στο χάρτη της Ελλάδας εκεί που ήταν το νησί. Ο γιατρός κοίταζε το χάρτη της Ελλάδας και την αφίσα του νησιού Ίος, σαν υπνωτισμένος. Η κοπέλα τον παρατηρούσε κάπως περίεργα, και περίμενε να δει τι ακριβώς ήθελε. Ξαφνικά ο γιατρός δίπλωσε την αφίσα, την έβαλε στη τσάντα του, και με πείσμα είπε στην κοπέλα. Βγάλτε μου ένα εισιτήριο για να πάω. «Ποιες είναι οι ημερομηνίες που θέλετε»; Του είπε η κοπέλα και πήρε το μπλοκ της για να σημειώσει. «Αύριο κιόλας. Μόνο για να πάω. Δεν θέλω επιστροφή. Πάρτε την κάρτα μου και ειδοποιήστε με μόλις ετοιμαστούν τα εισιτήρια». Ο γιατρός άφησε την κάρτα του στο τραπέζι, και έφυγε. Η κοπέλα τον κοίταζε με ανοικτό το στόμα, να φεύγει γρήγορα, και να κτυπά πίσω του την πόρτα δυνατά. Πήγε γρήγορα στο νοσοκομείο, και τρέχοντας στους διαδρόμους, έφτασε στο γραφείο του. Μπήκε μέσα, και άρχισε να μαζεύει τα πράγματά του. Τα έβαζε σε μια χαρτόκουτα, και συγχρόνως μιλούσε στην βοηθό του που τον έβλεπε σαστισμένη. Κάθισε στο γραφείο του, και έγραψε σε ένα χαρτί κάτι. Το έβαλε σε ένα φάκελο, και το έδωσε στη βοηθό του.

4 «Δώσε το στο γενικό διευθυντή. Πρέπει να φύγω τώρα. Σε ευχαριστώ πολύ. Είσαι καλή κοπέλα Έλκε. Μην χαραμίζεις τα νιάτα σου εδώ». Την φίλησε, πήρε την χαρτόκουτα του και έφυγε. Πήγε στο αυτοκίνητο του, και βάζοντας την χαρτόκουτα μέσα, κοίταξε για τελευταία φορά το τεράστιο και μαύρο κτήριο του νοσοκομείου. Έβαλε μπρος το αυτοκίνητο, και έφυγε. Kεφάλαιο 2 Η αεροσυνοδός άνοιξε την πόρτα του αεροπλάνου, και οι επιβάτες άρχισαν να κατεβαίνουν στο αεροδρόμιο των Αθηνών, Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο γιατρός με την σειρά του, ετοιμάστηκε να κατέβει από το αεροπλάνο. Η αεροσυνοδός δίπλα στην πόρτα του χαμογέλασε γλυκά, και του είπε. «Welcome to Athens sir»! Ο γιατρός της γέλασε, και την ευχαρίστησε ακολουθώντας τους άλλους επιβάτες προς την έξοδο. Στην έξοδο του αεροδρομίου πήρε το πρώτο ταξί που βρέθηκε μπροστά του, και είπε στο οδηγό ότι θέλει να πάει στο Πειραιά, στο λιμάνι. Ο οδηγός, ένας συμπαθητικός έλληνας, με τραγιάσκα και μαύρα γυαλιά ηλίου, του πήρε τις δύο βαλίτσες του, και το παλτό του, και τα έβαλε προσεκτικά μέσα στο ταξί. Του άνοιξε την πόρτα και ο γιατρός έκατσε αναπαυτικά στο πίσω κάθισμα. «English»? Είπε ο ταξιτζής κοιτάζοντας τον γιατρό από το καθρεφτάκι του ταξί. «Nine, Deutch». Είπε ντροπαλά ο γιατρός. Και ο ταξιτζής με ένα τεράστιο γέλιο, είπε στο γιατρό ότι μιλούσε τα γερμανικά, και ότι δούλεψε στην Γερμανία εικοσιπέντε χρόνια σαν ταξιτζής, στην Φραγκφούρτη. Ο Γιατρός φανερά ικανοποιημένος με τον οδηγό του ταξί, του είπε με λίγα λόγια την ιστορία του και του ζήτησε να τον βοηθήσει για να πάει στην Ίο. Σε όλη την διαδρομή από Αθήνα μέχρι Πειραιά ο Ταξιτζής συμβούλευε τον γιατρό. Και ο γιατρός επειδή κατάλαβε ότι βρήκε ένα πολύτιμο άτομο για να τον κατατοπίσει στην καινούργια του ζωή στην Ελλάδα, έδωσε στον ταξιτζή ένα γερό φιλοδώρημα, πίνοντας μαζί ένα καφέ σε ένα μικρό μπαράκι πιο κάτω από την αποβάθρα που θα έφευγε το πλοίο. «Πιστεύω να ξέρεις τι κάνεις. Πάντως πήρες μια μεγάλη απόφαση». Είπε στο γιατρό ο ταξιτζής, που ήξερε καλά τη δύσκολη ζωή. «Δεν φαντάζομαι να βρω χειρότερα τα πράγματα από την ζωή που έκανα στη Γερμανία»! Είπε θλιμμένα ο γιατρός. «Βλέπω ότι είσαι καλός άνθρωπος, να πάρε το τηλέφωνο μου. Κάτι θα χρειαστείς. Τηλεφώνησε μου». Έγραψε σε ένα πρόχειρο χαρτί το τηλέφωνό του ο Μήτσος ο ταξιτζής, και το έδωσε στο γιατρό. «Σε ευχαριστώ πολύ. Είπε ο γιατρός δίνοντας του το χέρι. Kεφάλαιο 3 Το μικρό πλοίο έσκιζε τη γαλανή θάλασσα, έχοντας πάνω του εκατοντάδες τουρίστες, και τον γιατρό. Όλοι τους είχαν ξαπλώσει στις πολυθρόνες, στο τελευταίο όροφο του πλοίου, και δέχονταν στα ηλιοκαμένα τους σώματα, τον ζεστό ήλιο του Μάη. Δεν χόρταινε να βλέπει την γαλανή θάλασσα, τον γαλανό ουρανό της Ελλάδας, και τους επιβάτες που χαρούμενοι φλυαρούσαν Έβλεπε μακριά, τις βραχώδες ακτές των νησιών του Αιγαίου, έβλεπε τα ακρογιάλια με την άσπρη άμμο, παρατηρούσε τους γλάρους που συνόδευαν το πλοίο, και χαιρόταν να βλέπει το μεγαλείο της απέραντης θάλασσας, και της Ελλάδας.

5 Περίμενε με ανυπομονησία να δει την Ίο, και το μέρος που έδειχνε η αφίσα που είχε στο γραφείο του. Μερικές φορές κοίταζε σκεφτικός κάτω στο πάτωμα του πλοίου, γιατί σκεπτόταν την οικογένεια του. Αν μπορούσε να την πει..οικογένεια. Άραγε, τι να έκανε ο γιος του, και η κόρη του; Η γυναίκα του που ήταν; Όλες αυτές οι σκέψεις τον έκανε να παίρνει τα μάτια του από τα φωτεινά γαλανά νερά του Αιγαίου, και να τα ρίχνει κάτω στο κατάστρωμα του πλοίου. Και μετά πάλι να σκέπτεται την καινούργια του ζωή στην Ίο. Τι θα έκανε μόλις το πλοίο θα άραζε στο νησί; Που θα έμενε; Θα έβρισκε κάποιο που θα μιλούσε τα Γερμανικά, η τα Αγγλικά τουλάχιστον; Τι θα έτρωγε; που θα έτρωγε; σε ποιον θα μιλούσε; Το πλοίο έκανε μερικές στάσεις σε άλλα νησιά, και ο γιατρός έβλεπε με μεγάλο ενδιαφέρον τους Έλληνες που ανέβαιναν και κατέβαιναν από το πλοίο. Έβλεπε τους ναύτες του πλοίου και τον τρόπο που δούλευαν, τους άκουγε να μιλούν τα Ελληνικά, και θυμήθηκε πάλι τότε στο πανεπιστήμιο τους ιατρικούς όρους και τα ονόματα των ασθενειών, που σχεδόν όλα ήταν στα Ελληνικά. Και έξαφνα θυμήθηκε πάλι την Δέσπω. Την πρώτη του αγάπη. Άραγε που να ήταν; Τι είχε γίνει; Ήταν ακόμα γιατρός; Είχε παντρευτεί; Έβγαλε από την τσάντα του την ατζέντα του, και βρήκε το όνομα της, και την διεύθυνσή της. Την διεύθυνση και το τηλέφωνο που του είχε στείλει πριν από χρόνια. Τότε που είχαν μια επαφή έστω και από μακριά. Έβγαλε από την τσέπη του το κινητό του, και πήρε τον αριθμό του τηλεφώνου που είχε γράψει. Μια φωνή σαν ρομπότ του είπε κάτι στα Ελληνικά. AΆκουσε ένα τόνο, και κατάλαβε ότι ο αριθμός που κάλεσε δεν ήταν σωστός, και έκλεισε το τηλέφωνο. Ίσως να μην έχει το ίδιο τηλέφωνο σκέφτηκε. Ίσως να μην είναι και στην Ελλάδα. Ίσως και να είναι παντρεμένη, και να έχει και παιδιά, όπως και εγώ. Σκέφτηκε ο γιατρός. «Κυρίες και Κύριοι, σε λίγα λεπτά φτάνομε στην Ίο. Παρακαλούνται οι κύριοι επιβάτες για την Ίο, να ετοιμαστούν. Το πλοίο θα μείνει στην Ίο μόνο για είκοσι λεπτά». Μετά η φωνή είπε το ίδιο μήνυμα και στα Αγγλικά. Πήγε στην άλλη μεριά του πλοίου και είδε από μακριά τα ακρογιάλια της Ίου, και το μικρό λιμανάκι που πλησίαζε το πλοίο. Ήταν πολύ όμορφο. Όλα γαλάζια, και άσπρα. Το σήμα κατατεθέν της Ελλάδας. Έβλεπε με θαυμασμό από μακριά τα μικρά άσπρα σπίτια, τα βουνά της Ίου, και την θάλασσα. Τη θάλασσα αυτή τη γαλάζια και τόσο καθαρή. Σαν κρύσταλλο. «Ναι, μου αρέσει. Mου αρέσει». Είπε μόνος του χαμηλόφωνα, και κοίταζε με απληστία το νησί. Το πλοίο μπήκε στο λιμάνι της Χώρας, και σιγά και προσεκτικά άραξε στην αποβάθρα. Μια παρέα από νεαρούς τουρίστες, φορτωμένοι με τα σακίδια τους, είχαν σταθεί δίπλα στον γιατρό και ετοιμάζονταν να βγουν στην Ίο. Παρά πέρα ήταν άλλοι επιβάτες, Έλληνες και ξένοι που και αυτοί περίμεναν να βγουν από το πλοίο. Ο γιατρός δεν βιαζόταν. Ήταν ακόμα καθισμένος σε ένα πάγκο, και το πρόσωπό του είχε πάρει μια μικρή έκφραση φόβου, από τον άγνωστο κόσμο και τόπο, που σε λίγο θα έβλεπε. Για μια ακόμα φορά σκέφτηκε την οικογένεια του. Ρώτησε πάλι τον εαυτό του, αν έκανε καλά που τα παράτησε όλα, και ήρθε εδώ, στην Ίο, στο άγνωστο αυτό νησί.

6 Τις σκέψεις του τις διάλυσε ο θόρυβος που έκανε η άγκυρα πέφτοντας στα γαλανά νερά του λιμανιού, και ένα μοτέρ που αγκομαχούσε δίπλα του. Γρήγορα μάζεψε τα πράγματα του, και με θάρρος και αποφασιστικότητα κατέβηκε τη σκάλα του πλοίου, και βγήκε στην Ίο. Δεν πρόλαβε να αφήσει τα πράγματα του κάτω, και ένας νεαρός πάνω σε μια άμαξα με ένα μαύρο άλογο, του φώναξε αν θέλει να τον πάει στο ξενοδοχείο του, η αν θέλει να νοικιάσει δωμάτιο στην Ίο. Του μιλούσε Αγγλικά. «Please sir, which is your hotel. Come please. You want a cheap room. Nice rooms, next to the sea. Come please sir. I take you to nice hotels, and nice rooms». Φώναζε ο νεαρός πάνω στην άμαξα, και επαναλάμβανε συνέχεια τα ίδια. Ο γιατρός ήταν ζαλισμένος λίγο από το ταξίδι, τον θόρυβο, και τον κόσμο γύρω του, και κουνώντας το κεφάλι του, έδωσε να καταλάβει στο γιατρό ότι ήθελε να τον πάει. Να τον πάει, πού όμως. Ο νεαρός, γρήγορα κατέβηκε από την άμαξα, και άρχισε να βάζει τα πράγματα του γιατρού στο απέναντι κάθισμα της άμαξας. Μετά βοήθησε τον γιατρό να ανέβει στην άμαξα. Ο γιατρός ανέβηκε και κάθισε στο άλλο κάθισμα που ήταν καλυμμένο με μια πολύχρωμη υφασμένη κουβέρτα. Γρήγορα ο νεαρός ανέβηκε στη θέση του μπροστά στην άμαξα, και πιάνοντας τα γκέμια του αλόγου, του είπε. «Which hotel please»? «No hotel». Είπε ο γιατρός γελώντας. «Which house»? «No house». Είπε πάλι ο γιατρός και σήκωσε απελπισμένα τα χέρια του προς τον ουρανό. «You want hotel, or room. What do you want»? «I do not know, I do not have no where to stay. Do you know where to stay»? «Ok, Ok, I take you in a nice cheap hotel. Do you want hotel»? Προσπαθούσε να καταλάβει ο νεαρός τι ήθελε ο γιατρός, και οι ερωτήσεις του έκαναν το γιατρό να χάνει την υπομονή του. «Πήγαινε με σε ένα καλό ξενοδοχείο». Του είπε ο γιατρός. «Δεν ξέρω όμως αν θα βρεις δωμάτιο στη Χώρα». Είπε ο νεαρός και η άμαξα ξεκίνησε. Πέρασαν το μικρό το λιμανάκι με τα μαγαζιά, τα καφενεία, τα εστιατόρια, και ο γιατρός δεν χόρταινε να βλέπει. Άφησε τον νεαρό να τον πάει όπου αυτός ήθελε. Ο γιατρός είδε μπροστά σε ένα καφενείο, απλωμένα στον ήλιο, χταπόδια. Και δίπλα διάβασε την επιγραφή. «Χταπόδι με ούζο». Ρώτησε τον νεαρό, τι είναι. Και ο νεαρός του εξήγησε ότι το απόγευμα πριν το φαγητό, μπορεί να έλθει και να απολαύσει δίπλα στη θάλασσα, χταπόδι στα κάρβουνα με ούζο. Έβλεπε ο γιατρός την Ίο, τη Χώρα τη πρωτεύουσα, έβλεπε τα σπίτια, τα μαγαζιά, και τους τουρίστες, και άρχιζε να καταλαβαίνει την ζωή στην Ίο. Κατάλαβε ότι θα του άρεσε. Έβλεπε γύρω του το φως, αυτό το Ελληνικό φως,το φως της ημέρας,που δεν είδε πουθενά αλλού μέχρι τώρα, και πάντα δίπλα του αυτή την γαλανή θάλασσα. Το μπλε χρώμα στις πόρτες και τα παράθυρα, τους άσπρους σοβάδες στα σπίτια. Ένιωθε τον ήλιο που τον έκαιγε στο κεφάλι. Μύριζε τα Ελληνικά φαγητά που σέρβιραν τα γκαρσόνια στα εστιατόρια κάτω από τις τέντες. Άκουγε το γλυκό θόρυβο που έκαναν τα πέταλα του αλόγου στα πλακόστρωτα μικρά δρομάκια.

7 Έτσι του τα έλεγε και η Δέσπω. Τότε που μετά τον παθιασμένο τους έρωτα, έμεναν ώρες και ώρες γυμνοί στο κρεβάτι του μικρού διαμερίσματος του, και η Δέσπω του μιλούσε για το όμορφο μικρό νησί της. Και μέσα του είπε. «Ναι μου αρέσει»! Η άμαξα έφτασε σε ένα μικρό, αλλά ωραίο ξενοδοχείο. Ο νεαρός είπε στο γιατρό να περιμένει για να δει αν είχαν ελεύθερο δωμάτιο. «Πόσο θα μείνετε στο νησί». Τον ρώτησε ο νεαρός. Ο γιατρός γέλασε με την ερώτηση. «Δες πρώτα αν έχει δωμάτιο». Είπε ο γιατρός. Ο νεαρός επέστρεψε και είπε στο γιατρό με λυπημένο ύφος, ότι δωμάτια ελεύθερα δεν είχαν. Η άμαξα έφερε τον γιατρό και σε άλλα ξενοδοχεία, αλλά δωμάτια δεν υπήρχαν. «Δεν έπρεπε να έρθεις στην Ίο χωρίς να κάνεις κράτηση». Είπε στο γιατρό ο νεαρός. «Τώρα το μόνο που μας μένει, είναι να σε πάω να μείνεις σε ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Και αν βρούμε. Θέλεις»; «Θέλω». Του απάντησε ο γιατρός. «Λοιπόν, θα σε πάω στο σπίτι της Μαρίας. Η κυρά Μαρία νοικιάζει δωμάτια. Αλλά είναι έξω από το χωριό. Όχι στο κέντρο. Θέλεις να πάμε»; «Ναι πάμε. Πάμε όπου νομίζεις ότι θα βρούμε κάπου να μείνω». Είπε πάλι γελώντας ο γιατρός. Και το άλογο με την άμαξα, πήραν τον ανηφορικό μικρό πλακόστρωτο δρόμο, πάνω προς το βουνό, αφήνοντας πίσω τους το πολύχρωμο τουριστικό κέντρο της Ίου. Ο δρόμος ήταν μικρός, και η άμαξα έπρεπε να σταματήσει στην άκρη του δρόμου όσο πιο πολύ μπορούσε, για να περάσει κάποιο αυτοκίνητο από την αντίθετη πλευρά. Καμιά φορά άφηναν μακριά την θάλασσα, και μετά από λίγο σε κάποια στροφή, πήγαιναν δίπλα της. Τότε πάλι ο γιατρός κοίταζε με θαυμασμό τα καταγάλανα νερά, που ο ήλιος του καλοκαιριού τα έκανε να λαμπιρίζουν σαν μικρά διαμάντια. Έβλεπε τα μικρά ακρογιάλια δεξιά και αριστερά, άδεια και προκλητικά, και ήθελε να σταματήσουν για να πάει να πέσει μέσα στα καθαρά και δροσερά νερά του Αιγαίου. «Να, αυτό είναι το σπίτι. Είναι λίγο μακριά από τη Χώρα. Αλλά νομίζω ότι θα έχει δωμάτιο να σου δώσει». Είπε ο νεαρός και έδειξε στο γιατρό μακριά πάνω σε ένα ύψωμα, ένα σπίτι. Λίγο ποιο κάτω από το σπίτι απλωνόταν η θάλασσα. Και εκεί μπροστά στη θάλασσα, ο γιατρός είδε ένα μικρό ακρογιάλι, με άμμο, και βράχια. Δεν ήταν κανείς. «Γιατί δεν έχει τουρίστες εδώ»; Ρώτησε τον νεαρό ο γιατρός. «Γιατί είναι μακριά. Είναι μακριά από τα μαγαζιά» «Και ποιος χρειάζεται τα μαγαζιά! Κοίτα τι όμορφα που είναι». Είπε σιγά στον εαυτό του ο γιατρός. Η άμαξα έφτασε, και με τον θόρυβο από τα πέταλα του αλόγου βγήκε από το σπίτι μια γυναίκα με ένα άσπρο τσεμπέρι του ήλιου. Είδε τον νεαρό, και του είπε χαρούμενα. «Καλώς τον Ανέστη. Πως και από εδώ». Είπε η γυναίκα με γέλιο.

8 «Γεια σου κυρά Μαρία. Σου φέρνω πελάτες. Έχεις κανένα δωμάτιο να δώσεις στον κύριο»; Είπε πάνω από την άμαξα ο Ανέστης. «Πως δεν έχω. Και τα τρία είναι άδεια. Κανείς δεν έρχεται εδώ πάνω. Φέρε μέσα τον κύριο να τα δει και να πάρει όποιο θέλει». Είπε πρόθυμα η γυναίκα. Οι δύο άνδρες κατέβηκαν από την άμαξα χωρίς να πάρουν τα πράγματα του γιατρού. Ανέβηκαν μερικά σκαλοπάτια, και μπήκαν στην αυλή. Γύρω από την αυλή ήταν τρία δωμάτια, και μια μικρή κουζίνα. Η κουζίνα στο βάθος είχε ένα άλλο μικρό δωμάτιο που ήταν το σαλόνι μαζί και η τραπεζαρία. Τα δωμάτια είχαν θέα στη θάλασσα, και έβλεπαν πάνω στο βουνό. Το ίδιο και η σαλλοτραπεζαρία. H θάλασσα απλωνόταν με όλο το μεγαλείο της, όταν κάποιος καθόταν στην αυλή. Και στην αυλή η κυρία Μαρία είχε βάλει ένα τραπέζι με τρείς καρέκλες, και μια τέντα άσπρη, που ήταν καρφωμένη στους γύρω τοίχους και έδινε μια δροσερή σκιά στην αυλή. Η αύρα από την θάλασσα έκανε την τέντα να κουνιέται πάνω κάτω, και το γιασεμί που η κυρία Μαρία είχε φυτέψει, έστελνε την μυρωδιά του στα δωμάτια τριγύρω. Η κυρία Μαρία άνοιξε πρόθυμα και εξυπηρετικά όλα τα δωμάτια για να τα δει ο γιατρός. Η επίπλωση ήταν απλή, και λίγη. Ήταν όλα καθαρά, και περιποιημένα. Το φως από τις ανοικτές πόρτες και παράθυρα έκανε τα δωμάτια προκλητικά, και φιλόξενα. «Σας αρέσει»; Ρώτησε ευγενικά η κυρά Μαρία τον γιατρό. «Τι λέει η κυρία»; Είπε ο γιατρός, κοιτάζοντας τον Ανέστη που είχε καθίσει στο τραπέζι κάτω από την τέντα και σκούπιζε τον ιδρώτα του. «Σε ρωτά αν σου αρέσουν τα δωμάτια και αν θέλεις να μείνεις». «Ναι, μου αρέσουν πάρα πολύ». Είπε ο γιατρός στα αγγλικά κοιτάζοντας την κυρία Μαρία. «Τι λέει μωρέ Ανέστη. Δεν καταλαβαίνω». Είπε ντροπαλά η κυρία Μαρία. «Πολύ ωραία»!. Είπε ο Ανέστης στην κυρία Μαρία. «Πολύ ωραία»! Είπε και ο γιατρός στα Ελληνικά με την γερμανική προφορά του. Γέλασαν όλοι. Και ο Ανέστης γρήγορα πήγε στην άμαξα, και έφερε τις δύο βαλίτσες του γιατρού, και τον μικρό του σάκο. «Πόσο θέλεις». Ρώτησε ο γιατρός τον Ανέστη. «Επειδή είναι λίγο μακριά, και το άλογο κουράστηκε, πρέπει να μου δώσεις δεκαπέντε ευρώ». Είπε ο Ανέστης και ήταν έτοιμος να αμυνθεί την τιμή της άμαξας. «Πάρε είκοσι για την άμαξα, και δέκα για σένα και το άλογο»! Του είπε ο γιατρός γελώντας και του έδωσε ευχαριστημένος τα χαρτονομίσματα. «Ελάτε, καθίστε να σας κεράσω κάτι». Είπε η κυρία Μαρία, και εξαφανίστηκε στη κουζίνα. «Θέλει να πιούμε κάτι». Είπε στο γιατρό ο Ανέστης, και του είπε να καθίσουν κάτω από την τέντα. Κάθισαν και οι δύο. Η τέντα ανέβαινε πάνω κάτω με την δροσερή αύρα, και κάτω από το ακρογιάλι, έφτανε στα αυτιά του γιατρού ο γλυκός θόρυβος από το κύμα που γλυκά έσκαγε στα μικρά βράχια και στην άσπρη άμμο. Μόνο ο γιατρός άκουγε το κύμα. Και μόνο ο γιατρός παρατηρούσε και θαύμαζε τις ομορφιές του νησιού. Για τον αμαξά τον Ανέστη, και την γυναίκα την κυρά Μαρία, όλα αυτά ήταν συνηθισμένα. Ήταν ρουτίνα, και καθημερινότητα. Ο αμαξάς δεν έδινε σημασία στο καταγάλανο ακρογιάλι. Και η γυναίκα που θα νοίκιαζε στο γιατρό

9 ένα δωμάτιο, το μουρμούρισμα της θάλασσας ήταν ψιλά γράμματα. Για αυτούς τους δύο, το μόνο που είχε σημασία, ήταν τα λεφτά. Το μεροκάματο. Ήταν η καλοκαιρινή σαιζόν. Ήταν οι τουρίστες.. Ο γιατρός έβλεπε γύρω του, και δεν χόρταινε να θαυμάζει το καλοκαίρι στην Ίο. Ήταν ακόμα ποιο θαυμάσιο και από την αφίσα του γραφείου του. Ήταν παράδεισος. Η κυρία Μαρία έφερε τους καφέδες. Τους έβαλε στο τραπέζι, και αθόρυβα πήγε και κάθισε σε μια καρέκλα έξω από το δωμάτιο που κοιμόταν, στο βάθος της αυλής. Ο Ανέστης σήκωσε το ποτήρι με το δροσερό νερό, και είπε στο Γιατρό στα Ελληνικά. «Καλώς όρισες στην Ίο». «Καλώς ορίσατε στο νησί μας» Είπε και η κυρά Μαρία γελώντας. Το νερό ήταν τόσο δροσερό, και ο καφές τόσο γλυκός, που ο γιατρός νόμιζε ότι όλα ήταν όνειρο. Έκλεισε τα μάτια του για μια στιγμή. Και στη στιγμή αυτή, κάτω από την τέντα που την φυσούσε η αύρα της Ίου, είδε το μέλλον του. Είδε τη καινούργια ζωή του στη Ελλάδα, στην Ίο.. Kεφάλαιο 4 Ο ουρανός άρχισε να ροδίζει στο μέρος που ο ήλιος θα έβγαινε, και θα άρχιζε το ταξίδι του πάνω από την Ίο. Όλοι κοιμόταν ακόμα στην Ίο, εκτός από το γιατρό. Σαν μαγνητισμένος, γυμνός, στεκόταν όρθιος στην αυλή, και κοίταζε βαθιά στο πέλαγος την ανατολή του ηλίου. Κοίταζε τα εξαίσια χρώματα στη θάλασσα. Κοίταζε τους γλάρους που πετούσαν πάνω από την θάλασσα. Μύριζε την πρωινή θαλάσσια αύρα. Έβλεπε το ακρογιάλι κάτω από την αυλή. Και ξαφνικά, έτσι γυμνός και χωρίς παπούτσια, άρχισε να τρέχει προς το ακρογιάλι. Έφτασε μπροστά στη θάλασσα, και έπεσε με θόρυβο στα ήρεμα νερά. Νόμισε ότι η θάλασσα θα ήταν κρύα, όπως στην Γερμανία. Το ζεστό νερό στο μικρό ακρογιάλι, αγκάλιασε το σώμα του, και του έδειξε και αυτό την Ελληνική φιλοξενία. Ο γιατρός σαν μαγεμένος, είχε αφήσει το κορμί του να πλέει στη πρωινή ήρεμη θάλασσα της Ίου, και έπαψε να σκέπτεται, και να ζει. Μετά από ώρες, που ξαναγύρισε στη πραγματικότητα και είδε την κυρά Μαρία πάνω στο σπίτι, να συγυρίζει και να σκουπίζει την αυλή, κατάλαβε το λάθος που είχε κάνει. Ήταν γυμνός, χωρίς ρούχα, χωρίς πεσέτα, και χωρίς παπούτσια. Περίμενε τη στιγμή που η κυρία Μαρία θα έμπαινε μέσα στο σπίτι, για να μπει μέσα στο δωμάτιο του. Αλλά η κυρία Μαρία έμπαινε, έβγαινε, έφευγε, έρχονταν, και ο γιατρός δεν μπορούσε να βρει την κατάλληλη στιγμή για να μπει στο σπίτι. Πήρε λοιπόν θάρρος, έβαλε τα δυο του χέρια μπροστά στα γεννητικά του όργανα, και άρχισε να βγαίνει από την θάλασσα. Η κυρία Μαρία ήταν στην αυλή και τέλειωνε το σκούπισμα. Τα μάτια της είχαν στραφεί στο πάτωμα της αυλής. Και ο γιατρός πάντα με γρήγορο βήμα προχωρούσε προς την αυλή. Μέχρι που η κυρία Μαρία, τέλειωσε το σκούπισμα, και κουρασμένη κάθισε στη καρέκλα που βρήκε μπροστά της. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο γιατρός έμπαινε στη αυλή. Πάντα με τα χέρια του να κρύβουν τα κρυφά σημεία του, μπήκε στην αυλή σφυρίζοντας, και γρήγορα εξαφανίστηκε στο δωμάτιο του.

10 Η κυρία Μαρία είδε το γιατρό γυμνό, αλλά συνηθισμένη από την γύμνια των τουριστών στο νησί, χαμογελώντας πονηρά και ειρωνικά είπε στο γιατρό μια γλυκιά καλημέρα, και συνέχισε τη δουλειά της. Η κυρά Μαρία γρήγορα μπήκε στη κουζίνα και άρχισε να ετοιμάζει το πρωινό για το γιατρό. Ο γιατρός μύρισε τον Ελληνικό καφέ και το φρέσκο φρυγανιστό ψωμί, και αμέσως βγήκε στην αυλή. Είδε το τραπέζι γεμάτο από λιχουδιές, και παίρνοντας το χέρι της κυρίας Μαρίας, το φίλησε, και της είπε στα Ελληνικά την μόνη Ελληνική λέξη που θυμόταν. «Ευχαριστώ κυρία Μαρία. Ευχαριστώ πολύ». «Τίποτα, τίποτα», Είπε η κυρία Μαρία ντροπαλά και ευχαριστημένη που ο πελάτης της ήταν ευχαριστημένος από το σπίτι της. Ο γιατρός άρχισε να τρώει με όρεξη, βλέποντας την γαλανή θάλασσα, και θαυμάζοντας όπως πάντα την καλοκαιρινή ημέρα της Ίου. Ευχαρίστησε πάλι την κυρία Μαρία, και ετοιμάστηκε για να κάνει την πρώτη του εξόρμηση στο νησί. Βγήκε από την αυλή του σπιτιού στο δρόμο, και λέγοντας αντίο στη κυρία Μαρία, πήρε το μονοπάτι, δίπλα στη θάλασσα. Kαι πάντα δίπλα στη θάλασσα, κατέβαινε προς την Ίο. Σταματούσε, έκοβε τα βότανα του βουνού, τα μύριζε, και μετά τα έβανε στο σάκο που είχε στον ώμο του. Μετά πάλι πλησίαζε τα ακρογιάλια, γύριζε τις πέτρες μέσα στη θάλασσα, έβλεπε τα καβούρια που έφευγαν τρομαγμένα, και μάζευε σαν μικρό παιδί όλα τα όμορφα κογχύλια που έβρισκε. Όλα αυτά τα έκανε με τόση ευχαρίστηση, σαν να ήταν πάλι μικρό παιδί. Είχε ξεχάσει την προηγούμενη ζωή του. Τι ήταν, τι είχε, και από που ερχόταν. Ζούσε μόνο εκείνη τη μικρή στιγμή. Ζούσε μια καλοκαιρινή μέρα στην Ίο, Στην Ίο της αφίσας που είχε στο γραφείο του. Μετά από ώρες, έφτασε στην Ίο. Το πρώτο που έκανε ήταν να βρει ένα βιβλιοπωλείο. Ήθελε να αγοράσει ένα Ελληνικό λεξικό, και κανένα βιβλίο, για να μάθει Ελληνικά. Πλησίασε την κοπέλα που καθόταν έξω από το βιβλιοπωλείο και με θάρρος της είπε στα Ελληνικά καλημέρα. Η κοπέλα σηκώθηκε αμέσως, και τον καλωσόρισε στα Ελληνικά. Αλλά μόλις ο γιατρός είδε ότι η κοπέλα είχε πάρει φόρα, την σταμάτησε, και της είπε ότι ήταν γερμανός. Η κοπέλα, αμέσως με άπταιστα Γερμανικά, του είπε ότι είχε σπουδάσει στην Φραγκφούρτη γερμανική φιλολογία. Ο γιατρός ευχαριστημένος της είπε τι ήθελε, και αμέσως η κοπέλα του έφερε τα βιβλία που αυτή νόμιζε ότι θα έκαναν για το γιατρό. Συζητούσαν στα γερμανικά για πολύ ώρα. Μετά η κοπέλα χωρίς να ρωτήσει το γιατρό, του έφερε μια καρέκλα, και κάθισαν μαζί κάτω από την σκιά του δέντρου που ήταν έξω από το βιβλιοπωλείο. Η Ανθή, έτσι έλεγαν την κοπέλα, συστήθηκε στο γιατρό, και άρχισε να τον συμβουλεύει για τον τρόπο που θα άρχιζε να μαθαίνει τα Ελληνικά. Ο γιατρός την ευχαρίστησε, και της είπε αν ήθελε να πιούνε μαζί καφέ. «Τώρα δεν μπορώ, έχω το μαγαζί. Την άλλη φορά που θα έρθεις θα πάρομε μαζί ένα καφέ, και θα δω πόσα Ελληνικά έμαθες». Είπε γελώντας η Ανθή. Ο γιατρός την ευχαρίστησε, πήρε τα βιβλία του, και πήγε λίγο ποιο κάτω σε ένα εστιατόριο που είχε απλώσει τις καρέκλες και τα τραπέζια του δίπλα στη θάλασσα. Βρήκε μια ήσυχη γωνιά δίπλα στη θάλασσα, και πίνοντας ένα ωραίο Ελληνικό καφέ, με νόστιμα βουτήματα από την Ίο, άρχισε να μαθαίνει Ελληνικά από τα βιβλία που του έδωσε η Ανθή.

11 Ο γιατρός ήταν έξυπνος άνδρας, του άρεσε να μαθαίνει. Και με την θέληση που είχε να μείνει στην Ίο, κατάλαβε ότι έπρεπε να μάθει τα Ελληνικά. Οι μέρες περνούσαν ήσυχα και ξένοιαστα. Έκανε πολλές φιλίες, και σιγάσιγά άρχισε να μπαίνει στο πνεύμα της Ελληνικής ζωής. Είχε ξεχάσει εντελώς τη Γερμανία. Μερικές φορές, μόνο για λίγα δευτερόλεπτα σκεπτόταν τον γιο του και την κόρη του. Την γυναίκα του την είχε διαγράψει από τη λίστα αυτών που έμειναν πίσω στη Γερμανία. Όμως μια άλλη γυναίκα του ερχόταν στο μυαλό. Η Δέσπω. Την σκεπτόταν συχνά, συνήθως όταν έβλεπε τους ερωτευμένους να κάνουν τα δικά τους, και όταν αισθανόταν την ανάγκη για γυναίκα. Και ένα πρωί που έπινε τον καφέ του στο βιβλιοπωλείο, με την Ανθή, την παρακάλεσε να τον βοηθήσει να τηλεφωνήσει στη Δέσπω. Η Ανθή του είπε ότι ο αριθμός που είχε ήταν παλιός. Ήταν ένα τηλέφωνο της Δέσπως τότε που ζούσε ακόμα με τούς γονείς της στην Αθήνα. Η Ανθή πήρε τις πληροφορίες στην Αθήνα, και έδωσε το όνομα και το επίθετο στην τηλεφωνήτρια. «Δέσπω Παπάζογλου. Διεύθυνση, Παγκράτι. Κίμωνος είκοσι ένα.» Είπε η Δέσπω με απάθεια. «Δεν υπάρχει τέτοια διεύθυνση» Είπε η τηλεφωνήτρια. Η Ανθή ζήτησε να γράψει όλα τα έξι τηλέφωνα με το όνομα Δέσποινα Παπάζογλου και τα έδωσε στο Γιατρό. «Πάρε όλα τα τηλέφωνα, και καλή τύχη». Ο γιατρός πήρε τα τηλέφωνα, και το απόγευμα καθισμένος στην αυλή του σπιτιού, με την κυρία Μαρία δίπλα του να πλέκει την δαντέλα της, άρχισε να παίρνει όλα τα νούμερα. Τα τρία πρώτα τηλέφωνα ήταν Δέσποινες Παπάζογλου, αλλά όχι σπουδασμένες στην Φραγκφούρτη. Στο τέταρτο τηλέφωνο απάντησε μια γυναικεία φωνή. Κάτι είπε στα Ελληνικά, και ο γιατρός ζήτησε να μιλήσει στη Δέσπω Παπάζογλου. Πάλι η φωνή κάτι είπε. Ο γιατρός δεν κατάλαβε. Αμέσως ο γιατρός ρώτησε στα Αγγλικά αν ήταν η Δέσπω Παπάζογλου. «Η γιατρός δεν είναι στο γραφείο της αυτή τη στιγμή. Θέλετε να πάρετε ένα ραντεβού;» «Είναι γιατρός; Η κυρία Παπάζογλου είναι γιατρός;» «Μάλιστα. Εδώ είναι το ιατρείο της κυρίας Παπάζογλου. Της παιδιάτρου. Θέλετε να πάρετε ραντεβού;» «Είμαι κάποιος φίλος της. Παρακαλώ, πείτε μου. Η κυρία Παπάζογλου έχει σπουδάσει στην Φραγκφούρτη;» «Μάλιστα». Είπε πάλι η φωνή. Ο γιατρός ταράχτηκε και χωρίς να το θέλει έκλεισε το τηλέφωνο. Έπειτα σηκώθηκε, και άρχισε να κάνει βόλτες στην αυλή, ενώ σκεπτόταν τι θα έκανε μετά. Η κυρία Μαρία τον έβλεπε και γελούσε, πλέκοντας ασταμάτητα το πλεκτό της με γρήγορες κινήσεις. «Αυτή είναι. Η Δέσπω». Είπε πάλι δυνατά ο γιατρός κάνοντας βόλτες στην αυλή. Πήρε πάλι το κινητό του, και μίλησε στην ίδια κοπέλα. «Πότε θα έλθει η γιατρός παρακαλώ;» «Ίσως σε μία ώρα. Θέλετε να μου αφήσετε το τηλέφωνό σας και το όνομά σας. Πότε θέλετε να δείτε την γιατρό παρακαλώ;»

12 «Θα πάρω πάλι τηλέφωνο αργότερα. Θέλω να της μιλήσω. Είμαι κάποιος φίλος της. Ευχαριστώ πολύ δεσποινίς». Έκλεισε. Βγήκε έξω στο δρόμο, και πήγε απέναντι στο ακρογιάλι. Έκατσε σε ένα βράχο, και άρχισε να σκέπτεται αν έκανε καλά που τηλεφώνησε στη Δέσπω. Μετά από τόσα χρόνια, την παίρνει τηλέφωνο. Ο δεσμός τους ήταν ένας δεσμός νεανικός. Ένας δεσμός φοιτητικός. Η Δέσπω όπως και ο γιατρός είναι τώρα μεσήλικες. Ο γιατρός παντρεμένος και χωρισμένος, με παιδιά, Η Δέσπω θα είναι παντρεμένη; Με παιδιά; Τι θα μου πει όταν της πω ποιος είμαι. Μήπως δεν είναι σωστό που ανοίγω πάλι αυτό το παλιό βιβλίο; Σκεπτόταν ο γιατρός και κοίταζε τα μικρά κύματα που του έβρεχαν τα πόδια πάνω στο βράχο. Όταν τηλεφώνησε πάλι, η ίδια φωνή του είπε να περιμένει για να τον συνδέσει με την Δέσπω. «Ναι, εμπρός. Ποιος είναι;» Είπε η Δέσπω. Ο γιατρός δεν ήξερε τι να πει. Άκουγε την φωνή της Δέσπως, και προσπαθούσε να βρει κάτι να πει. Μίλησε Γερμανικά. «Γεια σου Δέσπω, Είμαι ο Xάνς...» H Δέσπω άργησε να μιλήσει. Μετά από λίγο, επανέλαβε το όνομά του. Χαρούμενη και γελώντας, του είπε: «Xάνς, Xάνς, πως με θυμήθηκες μετά από τόσα χρόνια.. Ο Χανσούλης!» Είπε πάλι χαϊδευτικά η Δέσπω. Έτσι τον έλεγε συχνά. Μιλούσαν και οι δύο και γελούσαν. Είπανε πολλά. Θυμηθήκανε πολλά. Ζούσανε από το τηλέφωνο τη ζωή τους στην Φραγκφούρτη, τότε που ήταν σπουδαστές. Τότε που ήταν και οι δύο τους ακόμα παιδιά. Όχι μεσήλικες, με τη ζωή τους να είναι μπαλωμένη, και γεμάτους επιδέσμους από τις πληγές της ζωής. Από το τηλέφωνο είπαν τα σπουδαιότερα. Είπαν αυτά που είχαν σημασία. H Δέσπω ήταν παντρεμένη, αλλά χήρα. Με ένα γιό, στο Πανεπιστήμιο, στην Αθήνα. Ο Γιατρός άκουσε αυτό που ήθελε να ακούσει από τη Δέσπω. Ότι η Δέσπω ήταν χήρα, και δεν ήταν άλλος άνδρας στην ζωή της. Kαι η Δέσπω πάλι κατάλαβε ότι ο Xάνς ήταν μόνος. Τον σκεφτόταν συχνά. Ήθελε να τον δει πάλι. Ας είχαν περάσει τόσα χρόνια. Δεν την ένοιαζε αν ήταν παντρεμένος με παιδιά. Η Δέσπω ήθελε να ξαναζήσει πάλι τον μεγάλο της έρωτα με τον Xάνς. Kαι αυτή χρειαζόταν την απότομη και τολμηρή αυτή αλλαγή στη ζωή της. Εξ άλλου ήταν μόλις σαράντα χρονών. Είχε μπροστά της μια ολόκληρη ζωή. Γιατί λοιπόν να μην τη ζήσει με μια παλιά της αγάπη; Υπήρχε καλύτερη ευκαιρία; Και χωρίς να το σκεφτεί περισσότερο, είπε στο γιατρό. «Έρχομαι την Παρασκευή το βράδυ. Θα πάρω το απογευματινό πλοίο. Θέλω τόσο πολύ να σε δω ξανά..» Η φωνή της ήταν η ίδια. Γεμάτο πάθος, και..τόλμη. Kεφάλαιο 5 O γιατρός καθόταν έξω από το βιβλιοπωλείο της Ανθής, και διάβαζε μηχανικά το βιβλίο με τα Ελληνικά μαθήματα. Το απόγευμα ήταν ζεστό ακόμα, και τα εστιατόρια και τα μπαρ, ετοίμαζαν τις καρέκλες τους, και τα τραπέζια τους, για τούς πελάτες που θα άρχιζαν να έρχονται σε λίγο, για να φάνε, και να ποιούνε, μετά από την «ολοήμερη κούρα τους στα ηλιόλουστα ακρογιάλια της Ίου. Ο ήλιος έπαιρνε τη κατηφόρα πίσω από τα βουνά της Ίου, και έδειχνε στους Τουρίστες τα εξαίσια χρώματα του μέσα από τα καθαρά νερά, βαθιά, μέσα στο πέλαγος.

13 Άρχιζε να μυρίζει στο λιμάνι το χταπόδι στα κάρβουνα, και το ούζο. Οι τουρίστες διάλεγαν τα εστιατόρια που θα έτρωγαν, και ο γιατρός βιαζόταν να μάθει μερικές Ελληνικές προτάσεις στα Ελληνικά. «Είσαι πολύ όμορφη» είπε στην Ανθή στα Ελληνικά με γερμανική προφορά. «Θέλω να σου μιλώ Ελληνικά. Μαθαίνω τώρα Ελληνικά. Θέλω να φάμε μαζί απόψε. Πάμε στο σπίτι μου.» Συνέχιζε ο γιατρός κοιτάζοντας την Ανθή. «Μπράβο Χάνς. Μιλάς ωραία.» Η Ανθή του έδινε θάρρος. «Αλλά σε ποια θα τα πεις όλα αυτά;» Του είπε πονηρά. «Σε μια παλιά αγάπη που έρχεται απόψε εδώ στην Ίο.» Είπε ο γιατρός χαμογελαστά στην Ανθή. Το πλοίο της γραμμής από τον Πειραιά, άρχισε να πλησιάζει το λιμάνι της Ίου. Οι άνθρωποι του λιμανιού ετοίμαζαν την αποβάθρα, και οι άμαξες με τα άλογα άρχισαν να φτάνουν για να πάρουν τους καινούργιους επισκέπτες. Ο γιατρός είδε από μακριά τον Ανέστη τον αμαξά, και πήγε να του πει ότι τον ήθελε αργά το βράδυ για να τον πάει στο σπίτι. «Έρχεται μια φίλη μου. Θα μείνει στο σπίτι της κυρίας Μαρίας.» Είπε στον Ανέστη. «Θα σε βρω στη παραλία.» Είπε ευχαριστημένος ο Ανέστης. Ο γιατρός προσπαθούσε να διακρίνει ανάμεσα στους επιβάτες πάνω στο πλοίο την Δέσπω. Θα την γνώριζε; Είχε αλλάξει; Θα ήταν ακόμα τόσο όμορφη, τολμηρή, και τόσο θερμή; Τα σκεπτόταν όλα αυτά, όταν έξαφνα την είδε πάνω στο πλοίο. Η Δέσπω μόνη της κρατούσε τα κάγκελα, και προσπαθούσε και αυτή να βρει τον γιατρό. «Δέσπω, Δέσπω, εδώ...» φώναξε ο γιατρός και κουνούσε τα χέρια του. Η Δέσπω τον είδε. Σήκωσε το χέρι της, και τον χαιρετούσε. Εκείνη τον γνώρισε. Πέρασαν αμέσως από την σκέψη της όλα εκείνα τα χρόνια, που ήτανε μαζί. Τα σκεπτόταν, και τον χαιρετούσε. Τον διέκρινε καλύτερα όσο το πλοίο πλησίαζε την προβλήτα. Έβλεπε από μακριά το σώμα του γιατρού. Το ίδιο όπως τότε. Τεράστιο, και αθλητικό. Και όταν η Δέσπω κατέβηκε από το πλοίο, και άρχισε να τον πλησιάζει, γρήγορα, είδε το πρόσωπο του. Είδε τα ξανθά του τα μαλλιά που τα γύριζε στο πλάι, και συνέχεια τα σήκωνε. Το πρόσωπό του το είδε λίγο ταλαιπωρημένο, αλλά όχι και τόσο γερασμένο. Αντίθετα, της άρεσε. Γερνούσε όμορφα. Όπως οι περισσότεροι άνδρες. Τον πλησίασε, και με τα μάτια δακρυσμένα, για τα χρόνια που έχασαν και οι δύο, τον φίλησε στο μάγουλο, και έμεινε για λίγο στην αγκαλιά του. Ο Γιατρός ένιωσε πάλι αυτό το ζεστό αγκάλιασμα στο μικρό σώμα της Δέσπως. Είδε τα μάτια της τα μαύρα, και πονηρά. Τα μαλλιά της δεν ήταν πια μακριά. Δεν σκέπαζαν το υπέροχο στήθος της. Ο γιατρός την κοίταξε πάλι, και της είπε το συνηθισμένο, «δεν άλλαξες και πολύ». Και η Δέσπω του απήντησε πάλι με το συνηθισμένο, «τι δεν άλλαξα, γέρασα, γέρασα.» Είπαν και άλλα πολλά όρθιοι και αγκαλιασμένοι. Φιληθήκαν και ξανά φιληθήκαν. Θυμήθηκαν και οι δύο τους γρήγορα, εκεί στην αποβάθρα, πάντα όρθιοι,τις υπέροχες στιγμές, και την ζωή τους στην Φρανκφούρτη. Γέλασαν, δάκρυσαν, και όταν τα αισθήματα,κάπως ηρέμισαν, ο γιατρός της είπε.

14 «Έλα να σου δείξω την Ίο. Το νησί αυτό, το είχα χρόνια σε μια αφίσα στο γραφείο μου. Το έβλεπα και σε θυμόμουν. Θυμόμουν αυτά που μου έλεγες για την Ελλάδα. Ε λοιπόν είχες δίκιο. Είναι έτσι όπως μου τα έλεγες. Η Ελλάδα είναι όμορφη. Γι αυτό θα μείνω εδώ» «Θα μείνεις εδώ; Στην Ίο»; Τον ρώτησε με έκπληξη. «Και τι θα κάνεις εδώ. Η δουλειά σου πίσω στην Φρανκφούρτη;» «Έλα, έλα, πάμε να φάμε, και θα στα πω όλα.» Και πιάνοντας την από την μέση, όπως τότε, που ήταν νέοι, την οδήγησε σε ένα τραπέζι στο εστιατόριο που του άρεσε, δίπλα στη θάλασσα, εκεί στο λιμάνι της Ίου. Όλα ήταν μαγικά και για τους δύο. Η βραδιά ήταν ζεστή, το φεγγάρι τεράστιο, έριχνε το φώς του στα καθαρά νερά, ανάμεσα από τις μικρές βάρκες που νωχελικά κινιόντουσαν, σαν να γελούσαν στους τυχερούς που έτρωγαν στα γύρω εστιατόρια. Η παγωμένη ρετσίνα, και το φρέσκο ψάρι που έτρωγαν,τους έκαναν ευτυχισμένους. Γελούσαν, έδιναν φιλιά ο ένας στον άλλο, και μιλούσαν για τα παλιά. «Θα σου δείξω το σπίτι που μένω.» Είπε ο γιατρός. «Θα σου αρέσει. Θα δεις.» Και σήκωσε το χέρι του για να τον δει ο Ανέστης που με την άμαξα περίμενε λίγο ποιο κάτω. Ο Ανέστης τους είδε, πλησίασε με την άμαξα το τραπέζι, και κατέβηκε από την άμαξα για να ανοίξει την πόρτα στο ερωτευμένο ζευγάρι. Η Δέσπω σαν μαγεμένη και λίγο ζαλισμένη από την ρετσίνα, άφησε τον γιατρό, τον Ανέστη, και την άμαξα, να την πάρουν όπου αυτοί ήθελαν. Zαλιζόταν ακόμα περισσότερο όταν ο γιατρός την αγκάλιαζε και την φιλούσε. Όταν έβλεπε από μακριά το φεγγάρι να πέφτει στη θάλασσα. Ζαλιζόταν από ευχαρίστηση να νιώθει τον Χάνς, αυτή τη μεγάλη της αγάπη, που έξαφνα την φώναξε πάλι να ζήσουν ξανά, αυτά που ζούσαν πριν από χρόνια. Τότε που ήταν μαθητές. «Άραγε, η συνάντηση μας αυτή, έχει μέλλον;» Σκέφτηκαν σιωπηλά και οι δύο. Και άφησαν τον Ανέστη με το άλογο του να τους ταξιδεύει στη μαγική αυτή νύκτα. Έφτασαν στο σπίτι, και ο γιατρός βοήθησε την Δέσπω να κατέβει από την άμαξα. Πλήρωσε τον Ανέστη, τον ευχαρίστησε,και ο Ανέστης γελώντας στο γιατρό, φώναξε στα Ελληνικά στη Δέσπω. «Καλώς ορίσατε στο νησί μας, καλή διασκέδαση.» Εννοούσε στο κρεβάτι. Ο γιατρός οδήγησε την Δέσπω στο σπίτι, της έδειξε από την αυλή τα φώτα της Ίου που έριχναν το φως τους στη θάλασσα, και αγκαλιάζοντας την, τη φίλησε θερμά. Δεν είχαν καιρό για να μαζέψουν το μικρό σάκο με τα λιγοστά ρούχα της Δέσπω. Την κρατούσε πάντα στη αγκαλιά του, και φιλώντας την συνέχεια, μπήκαν στο δωμάτιο του, χωρίς να ανάψουν τα φώτα. Μόνο το φεγγάρι φώτιζε μελαγχολικά το δωμάτιο, και μόνο το φεγγάρι τους είδε να πέφτουν στο κρεβάτι. Και πάλι το φεγγάρι, τους φώτιζε τα γυμνά τους σώματα, που προσπαθούσαν να γίνουν ένα, και να κερδίσουν τα χρόνια που έχασαν. Τούς ξύπνησε το κινητό τηλέφωνο του γιατρού. Η Δέσπω εξαντλημένη από την μάχη του έρωτα που έδωσε όλη τη νύκτα με το γιατρό, και με τα μάτια πάντα κλειστά, σκέπασε το κεφάλι της με το μαξιλάρι της. Ο γιατρός ξαφνιασμένος, το άρπαξε γρήγορα, και με μια προαίσθηση ότι κάποιος θα του έλεγε κάποια άσχημα νέα, είπε στα γερμανικά ένα ξερό «γιά».

15 Ήταν η πρώην γυναίκα του. Ενώ του μιλούσε στο τηλέφωνο, ο γιατρός σηκώθηκε, έβαλε γρήγορα το σλιπ του, και έτσι μισόγυμνος βγήκε στη αυλή. Άκουγε τη γυναίκα του να του μιλάει, και ο γιατρός προσπαθούσε να συγκεντρώσει την προσοχή του σ' αυτά που άκουγε. Πρόλαβε να κάνει μερικές ερωτήσεις, και κάνοντας συνέχεια βόλτες στη αυλή, έλεγε συνέχεια με τρόμο στο πρόσωπο του το γερμανικό «για, για..» Η φωνή από την άλλη μεριά στο τηλέφωνο έκλεισε πρώτη. Τα νέα που δεν ήταν καθόλου καλά, έφταναν τη στιγμή που ο γιατρός άρχιζε να ζει μια δεύτερη και καινούργια ευτυχισμένη περίοδο στη ζωή του. Αυτά τα άσχημα νέα, έφταναν τώρα, που ξαναβρήκε την πρώτη του αγάπη. Τώρα που πήρε την απόφαση να ζήσει σ' αυτό το ονειρεμένο μέρος. Στα αυτιά του άκουγε την κρύα φωνή της γυναίκας του, της πρώην γυναίκας του, να κλαίει, και να του λέγει.. «Ο γιός μας είναι σε κώμα, σε μια κλινική στη Σιγκαπούρη. Προσπάθησε να διαρρήξει ένα φαρμακείο, για να πάρει τη δόση του.» Ο ιδιοκτήτης, που κοιμόταν στο επάνω πάτωμα, ξύπνησε από το θόρυβο, και κτύπησε τον γιό του γιατρού, την ώρα που ήταν μέσα στο φαρμακείο και έψαχνε.» H πρώην γυναίκα του μιλούσε γρήγορα στο τηλέφωνο, και ο γιατρός προσπαθούσε να ακούσει όλα όσα του έλεγε, με δυσκολία. H απότομη αυτή είδηση που έπαιρνε μετά από την γλυκεία και ονειρώδη νύκτα με την Δέσπω, τον σοκάρισε. Aρχισε να τρέμει, και ένιωσε αδύναμος. Πήγε σε μια καρέκλα και έριξε το βαρύ του σώμα. Aκουγε την φωνή της γυναίκας του, και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να απαντά με ένα αδύναμο «για» στα γερμανικά. Του είπε και κάτι που ο γιατρός γρήγορα συνειδητοποίησε, ότι ο γιός του ήταν τυχερός. «Τον έκλεισαν μέσα για κλοπή, και όχι για ναρκωτικά Εάν τον έπιαναν για ναρκωτικά, αυτό στη Σιγκαπούρη, σημαίνει θάνατο.» Oταν τελικά πήρε όλα τα δραματικά νέα από την πρώην γυναίκα του, σηκώθηκε από την καρέκλα με κόπο. Oλα ήταν ήσυχα στο σπίτι, και η Δέσπω κοιμόταν ακόμα. Τι θα της έλεγε; Τι θα έκανε; Θα άφηνε τον γιό του στη Σιγκαπούρη, στη φυλακή, χωρίς λεφτά; Έπρεπε να πάει; Και η Δέσπω, που ήρθε χθες ειδικά για αυτόν; Γρήγορα και λογικά, ο γιατρός τα ζύγιασε, και τα σκέφτηκε όλα. Γρήγορα ντύθηκε, και πάλι χωρίς να κάνει θόρυβο, βγήκε έξω, και με τα λίγα Ελληνικά που ήξερε, είπε στην κυρία Μαρία, να ετοιμάσει το πρωινό τους. Η Δέσπω νωχελικά και ναζιάρικα, ήλθε πίσω από το γιατρό που καθόταν στο τραπέζι της αυλής, και τον φίλησε απαλά. «Σ' ευχαριστώ, για την υπέροχη νύκτα που πέρασα στην αγκαλιά σου.» Είπε στο γιατρό. Η Δέσπω έτρωγε με όρεξη το πρωινό της, και του μιλούσε ασταμάτητα, θαυμάζοντας την θέα από την αυλή, δίχως να ξέρει ακόμα τα απαίσια νέα, που του έδωσε η πρώην γυναίκα του. O γιατρός ήταν σιωπηλός, και σκεφτόταν τι έπρεπε να κάνει. Tην άφησε να μονολογεί, και ξαφνικά την διέκοψε. «Αγάπη μου, ο γιός μου έχει προβλήματα με την αστυνομία. Πριν λίγο μου τηλεφώνησε η πρώην γυναίκα μου και μου εξήγησε.» Η Δέσπω σταμάτησε να τρώει και να μιλάει. Τον κοιτούσε, και ταραγμένη άκουγε τα δυσάρεστα νέα του.

16 «Καταλαβαίνω, καταλαβαίνω. Τι θέλεις να κάνεις;» Είπε η Δέσπω, και του έπιασε το χέρι. Ο γιατρός ένιωσε το χέρι της στο δικό του, και κατάλαβε ότι η Δέσπω συμμεριζόταν την ανησυχία του. «Δεν είμαι τυχερός. Όλοι, και όλα ζηλεύουν που βρεθήκαμε πάλι μαζί. Γιατί η ευτυχία μας αυτή να τσακιστεί μετά από μερικές ώρες;» Ο γιατρός κτύπησε με δύναμη το χέρι του στο τραπέζι, και συγχρόνως είπε ένα «χιάϊζε» Kαι οι δύο κατάλαβαν ότι έπρεπε να πάρουν γρήγορα μια απόφαση. O γιατρός έπρεπε να πάει στο γιό του, και εκείνη να φύγει. Η Δέσπω μετά από λίγο, άρχισε να μαζεύει τα πράγματά της. Ο γιατρός και αυτός, σιωπηλά, έβαλε μερικά ρούχα στο μεγάλο του σάκο, και εξήγησε στην κυρία Μαρία, ότι θα έφευγε για μερικές μέρες. Αλλά θα ξαναγύριζε. Το δωμάτιο του θα το κρατούσε για πολύ καιρό ακόμα. Έβγαλε από το πορτοφόλι του μερικά χαρτονομίσματα και τα έδωσε στην Kυρία Mαρία, φιλώντας την. Oλα άρχισαν να γίνονται γρήγορα. Τηλεφώνησε στον Ανέστη, για να έλθει να τους κατεβάσει με την άμαξα στο λιμάνι. Kαι μετά από λίγο, το άλογο του Ανέστη, λαχανιασμένο, έφτασε μπροστά στο σπίτι. Ο γιατρός βοήθησε την Δέσπω να ανέβει στην άμαξα, και κάθισε δίπλα της αγκαλιάζοντάς την. Ο Ανέστης κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Mε σιγανή φωνή μιλούσε στο άλογο, που άρχισε να κατηφορίζει γρήγορα το δρόμο προς το λιμάνι. Πήραν το καράβι μαζί με την Δέσπω για τον Πειραιά. Και πάνω στο καράβι, ο γιατρός έπιασε το χέρι της Δέσπως και της είπε: «Μόλις γυρίσω, θέλω να έλθεις πάλι στην Ίο. Θέλω να μείνεις μαζί μου. Δεν θέλω να σε χάσω πάλι. Σ' αγαπώ.» Της είπε και την φίλησε. H Δέσπω κατάλαβε ότι ο γιατρός της έλεγε την αλήθεια. «Ναι, σε περιμένω και εγώ. Σ αγαπώ. Πήγαινε στο παιδί σου. Σε έχει ανάγκη. Tηλεφώνα μου και λέγε μου που είσαι, και τί κάνεις. Θα σε περιμένω.» Μείνανε και οι δύο αγκαλιασμένοι, σιωπηλοί, με μαύρες σκέψεις, και το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να αγναντεύουν τη θάλασσα μακριά, και να προσπαθούν να σκεφτούν τι τους φυλάσσει η μοίρα τους. Η Δέσπω σκεφτόταν αν η συνάντησή τους αυτή θα είχε κάποιο μέλλον, και ο γιατρός σκεπτόταν το παιδί του, και τι θα έπρεπε να κάνει. Ο γιατρός θυμήθηκε για μια στιγμή τον φίλο του τον Μήτσο που είχε το ταξί στην Αθήνα. Τον πήρε τηλέφωνο, και του εξήγησε τι ήθελε. Του είπε ότι το πλοίο από την Ίο θα άραζε σε μερικές ώρες στο Πειραιά, και θα ήθελε να ερχόταν με το ταξί να τον πάρει. Η Δέσπω άκουγε χωρίς να μιλά. Του είπε αν ήθελε να έμενε για σήμερα στο σπίτι της στην Αθήνα, και να έφευγε για την Σιγκαπούρη την άλλη μέρα. Όμως ο γιατρός δεν ήθελε να χάσει ούτε στιγμή. Ήθελε να έφευγε αμέσως. Η Δέσπω πιο ήρεμη, σκέφτηκε για αεροπορικά εισιτήρια, αν θα είχε πτήση για την Σιγκαπούρη, τι θα έκανε αν ο γιατρός δεν μπορούσε να φύγει αμέσως, και πήρε τηλέφωνο την υπάλληλο που είχε στο Ιατρείο της για να αρχίσει να ψάχνει για πτήσεις. Ο γιατρός φίλησε τη Δέσπω τρυφερά, όταν είδε πόσο ενδιαφερόταν για το πρόβλημα με τον γιο του. Και όταν της είπε με ένα φιλί ευχαριστώ, η Δέσπω του απάντησε με δακρυσμένα μάτια. «Ο γιος σου μπορούσε να ήταν και γιος μου. Δεν θυμάσαι τα όνειρα μας.; Πάντα ήθελες να κάνεις ένα γιο μαζί μου..»

17 Το τηλέφωνο της Δέσπως κτύπησε. Ήταν η υπάλληλος της από το Ιατρείο. «Έχει πτήση για Σιγκαπούρη, και ελεύθερες θέσεις στις τρεις το απόγευμα από το Ελευθέριος Βενιζέλος.» Άκουσε η Δέσπω από το τηλέφωνο. Γρήγορα με την γραμμή ανοικτή, η Δέσπω άρχισε να υπολογίζει την ώρα που το καράβι θα έφτανε στο Πειραιά, πόση ώρα θα χρειαζόταν να πάει στο αεροδρόμιο, και αν θα μπορούσε να προλάβει το αεροπλάνο. Και οι δύο υπολόγισαν μαζί, ότι μπορούσε να προλάβει ο γιατρός την πτήση για Σιγκαπούρη. Και αποφασιστικά ο γιατρός ζήτησε από την Δέσπω να πει στην υπάλληλό της να κλείσει μια θέση. Έβγαλε από το πορτοφόλι του την πιστωτική κάρτα του, και η Δέσπω από το τηλέφωνο έδωσε τον αριθμό της κάρτας στην υπάλληλο, και της είπε να κλείσει μια θέση για Σιγκαπούρη. Ο γιατρός ήθελε να βεβαιωθεί ότι ο Μήτσος θα τον περίμενε στο λιμάνι. Τον πήρε πάλι τηλέφωνο, και ο Mήτσος είπε στο γιατρό, ότι εκείνη την στιγμή κατέβαινε με το ταξί για Πειραιά. Θα τον περίμενε στην προβλήτα. Όλα έγιναν όπως τα είχαν σχεδιάσει. Ο Μήτσος σήκωσε το χέρι του όταν είδε το γιατρό πάνω στο πλοίο που έδενε στην προβλήτα. Ο γιατρός τον χαιρέτησε και αυτός, και γρήγορα με την Δέσπω, πρώτοι, κατέβηκαν την σκάλα του πλοίου. Ο Μήτσος γρήγορα τους χαιρέτησε και τούς δύο, πήρε τα πράγματα τους, τα έβαλε μέσα στο ταξί, και γρήγορα, μπήκε στη καινούργια εθνική οδό που πήγαινε στο αεροδρόμιο. Μέσα στο ταξί η Δέσπω έλεγε στο γιατρό τι θα έπρεπε να κάνει, που θα έπρεπε να πάει όταν θα έφθανε στη Σιγκαπούρη, και όλα τα άλλα που έρχονταν στο καθαρό μυαλό της. Ο γιατρός την άκουγε προσεκτικά, ενώ ο Μήτσος τους έριχνε συχνά ματιές από το καθρέπτη του ταξί. Έφτασαν στο αεροδρόμιο, και γρήγορα πήγαν στο Χολ των εισιτηρίων. Ο Μήτσος περίμενε έξω τη Δέσπω για να τη γυρίσει πίσω στην Αθήνα. Η Δέσπω έσφιξε του γιατρού το χέρι, τον φίλησε, και του είπε ότι θα τον περίμενε. Του χάδεψε τα μαλλιά, και του είπε: «Τηλεφώνα μου κάθε μέρα, και λέγε μου τι κάνεις με το παιδί. Αν θελήσεις, μπορώ να έλθω στη Σιγκαπούρη για να είμαι κοντά σου. Έλα φύγε τώρα. Σ αγαπώ.» Ο γιατρός τη φίλησε, και γρήγορα απομακρύνθηκε, για να μη δει η Δέσπω, τα βουρκωμένα από τα δάκρυα μάτια του. Kεφάλαιο 6 Το αεροπλάνο της Ολυμπιακής προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης. Mέσα στο αεροπλάνο ο γιατρός είχε αρκετό καιρό, να προγραμματίσει τι έπρεπε να κάνει. Είχε έτοιμη τη διεύθυνση που έπρεπε να πάει, και είδε πάλι τα τηλέφωνα που η γυναίκα του τού είχε δώσει, και τα ονόματα των αστυνομικών στη Σιγκαπούρη που είχαν την υπόθεση του γιου του. Πέρασε τον έλεγχο των διαβατηρίων γρήγορα και ήσυχα, γιατί έδειξε τα ονόματα των αστυνομικών το όνομα και την διεύθυνση του αστυνομικού τμήματος που έπρεπε να πάει. Η κούραση από το ταξίδι, και η αϋπνία, δεν μπόρεσαν να τον σταματήσουν για να βρει γρήγορα τον γιο του. Πήρε το πρώτο ταξί που βρήκε μπροστά του, και ζήτησε από το οδηγό να τον πάει στη διεύθυνση που είχε γράψει σε ένα κομμάτι χαρτί. Μετά από κάμποση ώρα το ταξί σταμάτησε μπροστά στο αστυνομικό τμήμα που η γυναίκα του του είχε πει ότι έπρεπε πρώτα να απευθυνθεί. Πλήρωσε το ταξί,

18 και με φοβισμένο βλέμμα άρχισε να ανεβαίνει τη μεγάλη σκάλα που οδηγούσε στη ρεσεψιόν. Κόσμος έμπαινε και έβγαινε φωνάζοντας και μιλώντας στη γλώσσα της Σιγκαπούρης, ενώ μια μυρωδιά από ιδρωμένα σώματα έκαναν το γιατρό να αηδιάσει. Ένιωσε το πουκάμισο του υγρό πάνω στο σώμα του. Ήταν το υγρό και ζεστό κλίμα της Σιγκαπούρης. Ο γιατρός πλησίασε τον αστυνομικό στη ρεσεψιόν, και του έδειξε ένα άλλο χαρτί με το όνομα του αστυνομικού που είχε την υπόθεση του γιου του. Βλέποντας ο αστυνομικός ότι δεν ήταν από τη Σιγκαπούρη, του είπε στα Αγγλικά τον όροφο και τον αριθμό του γραφείου. Πήρε το ασανσέρ και πήγε στον όροφο πού ήταν το γραφείο του που του είπε ο αστυνομικός. Το γραφείο ήταν ανοικτό, αλλά δεν ήταν κανείς μέσα. Κοίταξε στα γύρω γραφεία. Ήταν γεμάτα από ανθρώπους, και άλλους αστυνομικούς, που φώναζαν και χειρονομούσαν, που έγραφαν η τηλεφωνούσαν. Τι να έκανε; Έτσι κουρασμένος που ήταν και ιδρωμένος, μπήκε μέσα στο άδειο γραφείο, και κάθισε σε μια καρέκλα. Πάνω στο γραφείο οι φάκελοι, τα ντοσιέ, και τα χαρτιά, τον άφησαν να καταλάβει ότι ο αστυνομικός θα ήταν πολύ απασχολημένος. Αυτό έκανε το γιατρό να προετοιμάσει τα λόγια του και τις κουβέντες του. Έβλεπε τις φωτογραφίες στους γύρω τοίχους, το σωρό με τα σβησμένα τσιγάρα μέσα σε ένα τεράστιο σταχτοδοχείο, κάτι μικροαντικείμενα και κλειδιά πάνω στο γραφείο, και προσπαθούσε να φανταστεί με τι είδους αστυνομικό είχε να κάνει. Πέρασε περίπου μια ώρα. Ίσως και περισσότερο, όταν έξαφνα μπήκε μέσα στο γραφείο μια γυναίκα. Μόλις είδε το γιατρό, του μίλησε Αγγλικά. Ο γιατρός έβγαλε πάλι από την τσέπη του το τσαλακωμένο χαρτί, και το έδειξε στη γυναίκα. «Ναι εγώ είμαι η Τσιάν Λου. Εσείς ποιος είστε;» Του είπε η γυναίκα πάλι στα Αγγλικά. Ο γιατρός δεν μπόρεσε να κρύψει την έκπληξή του μπροστά στη γυναίκα αστυνομικό, και μετά από μερικά δευτερόλεπτα στάσης, της απάντησε. «Είμαι ο γιατρός Xάνς Βάλτερχιαιτ, ο πατέρας του νεαρού γερμανού Ντίτερ Βάλτερχιάιτ...» «Α ναι, ναι, του νεαρού που μπήκε μέσα στο φαρμακείο για να κλέψει. Nαι, καθίστε.» Διέκοψε η γυναίκα αστυνομικός. Ο γιατρός κάθισε πάλι, και περίμενε την Τσιάν Λού, να του μιλήσει. Η Τσιάν Λου, έψαξε μέσα στο σωρό από τα ντοσιέ πάνω στο γραφείο της, και τράβηξε ένα ντοσιέ. Το άνοιξε, κοίταξε λίγο και μετά του είπε. «Στην πραγματικότητα ο γιος σας θα έπρεπε να πάει στη φυλακή με την κατηγορία όχι της κλοπής, αλλά ότι είναι ναρκομανής. Επειδή είναι όμως ανήλικος, και επειδή όταν συνελήφθη δεν είχε στα χέρια του ναρκωτικά, και δεν μπορέσαμε να βρούμε μέσα στο φαρμακείο ναρκωτικά, τον βάλαμε φυλακή για κλοπή. Όμως ο γιος σας, είναι ναρκομανής.» Η Τσιάν Λου, τα έλεγε όλα αυτά με μια απάθεια, και με μια φωνή κρύα, που έκανε το γιατρό να καταλάβει ότι του έκαναν μεγάλη χάρη για τον γιο του. «Στη χώρα μας, τα ναρκωτικά τιμωρούνται με θάνατο.» Αντήχησε η φωνή της αστυνομικού μέσα στο γραφείο. «Μάλιστα. Kαταλαβαίνω. Πότε μπορώ να τον δω;» Είπε σιγανά ο γιατρός. «Πρέπει να ρωτήσετε στη φυλακή, τι ώρες είναι οι επισκέψεις, αλλά και αν μπορείτε να το δείτε.» «Δεν τον έχετε εδώ;» Ρώτησε με αγωνία ο γιατρός.

19 «Φυσικά και όχι. Εδώ είναι αστυνομικό τμήμα. Τον έστειλαν σε μια φυλακή σε ένα άλλο μέρος. Εδώ έχω μόνο τον φάκελο του.» Είπε καπνίζοντας η αστυνομικός. «Μπορείτε να τηλεφωνήσετε στη φυλακή για να μου επιτρέψουν να τον επισκεφθώ;» Πήρε ένα κομμάτι χαρτί, και έγραψε ένα τηλέφωνο. Μετά το έδωσε στο γιατρό, και του είπε. «Εσείς να πάρετε τηλέφωνο. Μην ξεχνάτε ότι πρέπει να γίνει πρώτα η δίκη του. Σας συστήνω λοιπόν να βρείτε ένα δικηγόρο.» Ο γιατρός κατάλαβε τι τον περίμενε. Στην αρχή νόμισε ότι όλα θα τέλειωναν εύκολα, ότι θα ερχόταν στη Σιγκαπούρη, θα πλήρωνε κάτι η κάποιον, και θα έπαιρνε το γιο του να φύγουν. Η Τσιάν Λου, σηκώθηκε από το γραφείο της, πάντα με το τσιγάρο στο στόμα, ανέκφραστη. Τον κοίταζε με τα μικρά και στενά μάτια της, που έμοιαζαν σαν κουμπότρυπες, και περίμενε τον γιατρό να της αδειάσει το γραφείο. Ο Γιατρός κατάλαβε με τι σύστημα και με τι ανθρώπους είχε να κάνει, και βγήκε από το γραφείο λέγοντας μόνο ένα μικρό, και μισό ευχαριστώ. H αστυνομικός έπιασε αμέσως το τηλέφωνο. Μιλούσε γρήγορα, και κοίταζε ειρωνικά το γιατρό που έφευγε προς το βάθος του διαδρόμου. «Θα ξανάρθει σε μένα.. περίμενε μέχρι να σε πάρω τηλέφωνο πάλι... Εσύ μη δώσεις άδεια για επίσκεψη στη φυλακή. Φαίνεται ότι έχει λεφτά. Στη κατάθεση του γιού του βλέπω ότι είναι γιατρός. Καθηγητής στη Γερμανία. Περίμενε το τηλέφωνο μου» Η Τσιάν Λού με τα μάτια κουμπότρυπες, έσβησε το τσιγάρο στο τασάκι της, και έκλεισε το τηλέφωνο. Ο γιατρός βγήκε έξω από το τμήμα, με πονοκέφαλο από την αϋπνία, και με το στόμα του ξηρό σαν παπούτσι. Είδε απέναντι στο δρόμο ένα μπαρ και μπήκε μέσα. Παράγγειλε μια μπύρα να ξεδιψάσει, και κάθισε σε ένα κάθισμα να σκεφτεί τι έπρεπε να κάνει. Πρώτα βρήκε ένα ξενοδοχείο λίγο ποιο κάτω από το αστυνομικό τμήμα. Πήρε ένα δωμάτιο, και αμέσως, έτσι με τα ρούχα, εξαντλημένος από την κούραση έπεσε στο κρεβάτι. Όταν ξύπνησε ήταν νύχτα. Σηκώθηκε και πήγε στο παράθυρο. Κοίταξε έξω τον παράξενο αυτό κόσμο που πήγαινε και ερχόταν, τα αυτοκίνητα να πηγαίνουν σαν χελώνες, και τις χιλιάδες ακαταλαβίστικες φωτεινές επιγραφές που άναβαν και έσβηναν. Είδε και το αστυνομικό τμήμα ποιο κάτω, πάντα με τον κόσμο να μπαίνει και να βγαίνει. Κοίταξε το ρολόι του που έδειχνε τρείς. Αλλά τι τρείς; Το πρωί η το βράδυ; Και εδώ σ' αυτό το μέρος της γης, τι ώρα θα ήταν; Πεινούσε, και διψούσε. Πήγε γρήγορα και έκανε ένα ντους, έβγαλε από το σάκο του ένα τζίν και ένα πουκάμισο, τα έβαλε, ενώ κοίταζε από το ανοικτό παράθυρο κάτω στο δρόμο που θα πήγαινε να έτρωγε κάτι. Είδε μια επιγραφή με λατινικούς χαρακτήρες. «USA BAR». Κατέβηκε κάτω στο δρόμο και μπήκε μέσα. Τουλάχιστον εκεί θα έβρισκε κάτι να φάει, και θα ήξερε τι θα έτρωγε. Πίσω από το μπαρ ήταν δύο νέοι άντρες. Ήταν άσπροι, και ξανθοί. Μάλλον αμερικάνοι, σκέφτηκε. Μίλησε αγγλικά. «Τι μπορώ να φάω.» Ρώτησε ο γιατρός. Ο ένας από τους άντρες, του έδωσε ευγενικά και γρήγορα ένα κατάλογο, και με φωνή κάπως παράξενη για άντρα, τον ρώτησε από που ήταν. Ο γιατρός μίλησε κάμποση ώρα μαζί του, και παράγγειλε κοτόπουλο με ρύζι, ψημένο με αμερικάνικο τρόπο, και όχι με τις κινέζικες σάλτσες, και μπαχαρικά, που

20 τόσο ο γιατρός αντιπαθούσε. Πήρε και μια μπύρα, και άρχισε να τρώει κοιτάζοντας τους άλλους πελάτες μέσα στο μπαρ. Μετά που έφαγε, άρχισε να βλέπει τα χαρτιά του που είχε στο πορτοφόλι του. Είδε τα τηλέφωνα του στην ατζέντα του, και βρήκε το κινητό της Δέσπως. Πάτησε το νούμερο στο πληκτρολόγιο του κινητού, αλλά δεν λειτουργούσε. Ήταν το τηλέφωνο με την κάρτα της Ελλάδας. Στη Σιγκαπούρη δεν λειτουργούσε. Ρώτησε τον νεαρό αμερικάνο πίσω από το μπαρ αν μπορούσε να τηλεφωνήσει, και ο νεαρός έβαλε πάνω στο πάγκο του μπαρ ένα τηλέφωνο που έβγαλε πίσω από το μπαρ. Το τηλέφωνο της Δέσπως κουδούνιζε. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, η Δέσπω απάντησε. «Δέσπω, εγώ είμαι. Συγνώμη αν σε ενοχλώ..» Είπε ο γιατρός. «Χάνς..αγάπη μου, τι κάνεις, έφτασες; που είσαι τώρα;» Η Δέσπω άρχισε τις ερωτήσεις. «Πες μου.. τι ώρα είναι στην Ελλάδα; «Ρώτησε γρήγορα ο γιατρός. «Εδώ τώρα είναι έξι το απόγευμα» Του είπε η Δέσπω. Μίλησαν μαζί αρκετή ώρα. Ο Γιατρός αισθάνθηκε πολύ πιο άνετα, και καλύτερα. Η Δέσπω του έδωσε κουράγιο. Της είπε τα σχέδια του. Την ρώτησε για να βεβαιωθεί πάλι για τα αισθήματά της. Της είπε για τον πολύτιμο χρόνο που χάνουν και οι δύο, και τη βεβαίωσε ότι σύντομα θα είναι μαζί. Ήταν πάλι και οι δύο, το ίδιο, όπως τότε στη Φραγκφούρτη, στο πανεπιστήμιο. Εραστές. Αυτό άρεσε στο γιατρό. Του έδωσε δύναμη για την καινούργια μέρα που θα ερχόταν. Πλήρωσε, ευχαρίστησε τους Αμερικάνους πίσω από το μπαρ, και μόνο τότε που τον χαιρέτισαν και του είπαν να ξανάλθει, κατάλαβε ο γιατρός ότι ήταν ομοφυλόφιλοι. Όμως του άρεσαν. Βρήκε παρέα, του είπαν ένα σωρό πράγματα για τη Σιγκαπούρη, και έφαγε κάτι που ήξερε. Πήγε πίσω στο δωμάτιο του και κοιμήθηκε μερικές ώρες. Τον ξύπνησαν από το ανοικτό παράθυρο τα συνεχόμενα κλάξον των αυτοκινήτων, και οι παράξενες φωνές, και ομιλίες κάτω στο μεγάλο δρόμο. Σηκώθηκε και έκανε γρήγορα ένα ντους. Έπρεπε να τηλεφωνήσει στη φυλακή για τον γιο του Ντίτερ. Σήμερα θα πήγαινε στη φυλακή να τον έβλεπε. Βρήκε το τηλέφωνο που του έδωσε η αστυνομικός Τσιάν Λού, και ζήτησε από την ρεσεψιόν να τηλεφωνήσουν στο νούμερο αυτό. Η φωνή στη άλλη άκρη μιλούσε τη γλώσσα της Σιγκαπούρης. Ο γιατρός εξήγησε στα Αγγλικά ότι ήταν ο πατέρας του Ντίτερ, αλλά η φωνή εξακολουθούσε να του μιλά ξένα. Γρήγορα έκλεισε το τηλέφωνο, και κατέβηκε στην Ρεσεψιόν. Εξήγησε στον υπάλληλο τι ήθελε, και ο υπάλληλος τηλεφώνησε πάλι στη φυλακή. Ζήτησε αν ο γιατρός θα μπορούσε να πήγαινε το πρωί για να δει τον γιο του. Η απάντηση ήταν όχι. Ο γιατρός άρχισε να χάνει την υπομονή του. Δεν ήξερε από που να αρχίσει, ποιο να ζητήσει, και που να πάει. Θυμήθηκε την Τσιάν Λού την αστυνομικό. Ευτυχώς που βρήκε ξενοδοχείο δίπλα στην αστυνομία. Αυτή θα τον βοηθούσε. Σκέφτηκε ο γιατρός. Γρήγορα πήγε απέναντι στο αστυνομικό τμήμα, πήγε στον όροφο που ήταν το γραφείο της γυναίκας, και κτύπησε την κλειστή πόρτα. Άκουσε την παράξενη φωνή της, και άνοιξε την πόρτα. «Α, καλημέρα γιατρέ Βάλτερχιάιτ.» Το όνομα του γιατρού το είπε με δυσκολία.