Μετά την απόφαση της 20ης Φεβρουαρίου

Transcript

1 δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 χρόνος 32ος φ Παράταση της προηγούμενης και προετοιμασία νέας επίθεσης στο λαό υπέγραψε η κυβέρνηση Να γεφυρώσουμε τους χθεσινούς με νέους μεγαλύτερους αγώνες! Η γραμμή της υποταγής συμφωνήθηκε και προσυπογράφτηκε Τα χειρότερα είναι μπροστά μας! Να αντισταθούμε! σελ Εκπαιδευτικοί Οι κυβερνήσεις αλλάζουν τα μνημονιακά μέτρα είναι εδώ Η αναμονή είναι παραλυσία Άμεσα γύρος γενικών συνελεύσεων σελ. 7 Η αυτοδιαχείριση του αποκλεισμού από την τριτοβάθμια εκπαίδευση Μετά την απόφαση της 20ης Φεβρουαρίου του Γιούρογκρουπ, η κυβερνητική προπαγάνδα, συνεπικουρούμενη από ευρύ φάσμα παραγόντων σαν τον Άνθιμο, τον Ανδριανόπουλο κοκ, θυμίζει ολοένα και περισσότερο τα επιχειρήματα και τη λογική που ακούγαμε όλη την τελευταία πενταετία: «Σημασία δεν έχει αν υπογράψαμε λιγότερο ή περισσότερο μνημόνιο, αλλά ότι η χώρα στάθηκε όρθια», «κρατήσαμε το κεφάλι έξω από το νερό» και πολλά ανάλογα. Ποιος είναι αυτός που «κράτησε το κεφάλι έξω από το νερό» στα αλήθεια και διασφάλισε έστω προσωρινά την αναπνοή του; Η κυβέρνηση και μέχρι νεωτέραςμπορεί πράγματι να εξασφάλισε την επιβίωση της. Η χώρα και ο λαός πάντως παραμένουν κάτω από το νερό, πνιγμένοι από τη φτώχεια, την ανεργία, την εργασιακή βαρβαρότητα, την κοινωνική εξαθλίωση, ενώ οι όποιες ανακουφίσεις της «κοινωνικής σωτηρίας» που προέβλεπε το πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης και εξαγγέλθηκαν από τους υπουργούς της με την ανάληψη των καθηκόντων τους, «αναστέλλονται» ως μη αποδεκτές μονομερείς ενέργειες όπως προβλέπει η απόφαση που «στερέωσε» την κυβέρνηση. Επιπλέον, στον ορίζοντα διαγράφονται όλο και πιο φανερά νέα τσουνάμι της ίδιας και πιο άγριας πολιτικής. Ενδεικτικό είναι ότι ήδη οι «καλοί» του Βερολίνου (σοσιαλδημοκράτες) εκτιμούν πως με το τέλος της παράτασης, δηλαδή από την 1η Ιουλίου, και αν έχει ολοκληρωθεί επιτυχώς η αξιολόγηση του τρέχοντος προγράμματος (Μνημόνιο 2), «η Ελλάδα θα χρειαστεί τρίτο πακέτο» (Μνημόνιο 3) για να παραμείνει στην ευρωζώνη με όρους που θα εξασφαλίζουν τα συμφέροντα των «δανειστών». Όσο για τους «κακούς» της γερμανικής πρωτεύουσας (χριστιανοδημοκράτες) αυτοί ανοίγουν δρόμο στους «καλούς» αλλά και ενδεχομένως και έναν άλλο δρόμο- εκβιάζοντας ότι δεν πρέπει να εκταμιευτεί η τελευταία δόση του τρέχοντος προγράμματος και να επιβληθεί καθεστώς ασφυξίας με ανοιχτά πολλά ενδεχόμενα συνέχεια στη σελ. 2 Ουκρανία «Εκεχειρία» για κλιμάκωση των συγκρούσεων υστυχώς ο αγώνας για το δικαίωμα στις σπουδές έπρεπε να είχε δοθεί από χθες κιόλας. Η κυβέρνηση της «ελπίδας», ενώ έταζε φρούδες ελπίδες, λειτουργώντας ως ανάχωμα στην ανάπτυξη αγώνα, ή ακόμα κλείνοντας άλλους, άφηνε το περιθώριο ώστε να συνεχίζεται ο νόμος πλαίσιο και οι διαγραφές. σελ. 14 Ο κόσμος της Αριστεράς να μην υποταχτεί στο «αντικειμενικά κανονικό» Σε αυτό το πλαίσιο, έτσι όπως διαμορφώθηκε μέχρι τα σήμερα, που έχουμε «για πρώτη φορά αριστερά» στην κυβερνητική διαχείριση, με λίγο από ΑΝΕΛ και πρόεδρο της δημοκρατίας από Ν, καθορίζονται και οι αντιδράσεις απέναντι στην συμφωνία-υποταγή με ΕΕ- ΝΤ-ΕΚΤ. σελ. 13 σελ Το ΚΚΕ(μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ σας καλούν στην πολιτική συγκέντρωση που διοργανώνουν την Τρίτη 10 Μαρτίου στις 7.00 το απόγευμα στην ΑΣΟΕΕ (αμφιθέατρο Αντωνιάδου) με στόχο την αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος,αλλά και τη συζήτηση πάνω στα νέα πολιτικά δεδομένα που αναδεικνύει η νέα συγκυβέρνηση και η συμφωνία υποταγής στους ιμπεριαλιστές, τις αναγκαιότητες και τους στόχους του λαϊκού-εργατικού κινήματος. Αμυγδαλέζα στρατόπεδο συγκέντρωσης Η βαρβαρότητα της «δημοκρατίας» και η «διαχείριση του προβλήματος» Όσο υπάρχει αυτό το ταξικό συρματόπλεγμα, ποτέ οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν θα είναι ίσοι άνθρωποι, παρά «πρόβλημα» που η ευαίσθητη συστημική αριστερά θα διαχειρίζεται πιο «φιλέσπλαχνα». σελ. 5

2 2 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 Παράταση της προηγούμενης και προετοιμασία νέας επίθεσης στο λαό υπέγραψε η κυβέρνηση Να γεφυρώσουμε τους χθεσινούς με νέους μεγαλύτερους αγώνες! και στην Ισπανία είναι αρκετή η απάντηση που έχουν ήδη δώσει ο Γιούνκερ και άλλοι ανάλογοι της ΕΕ, σύμφωνα με την οποία «οι αλλαγές κυβερνήσεων στην ΕΕ σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνουν αλλαγή των συνθηκών της», δηλαδή του ιμπεριαλιστικού χαραχτήρα της και της ανάλογης πολιτικής της, εξηγούμε εμείς! Όσο για το σαφώς σοβαρότερο, αλλά θεωρητικό μόνο σήμερα, ενδεχόμενο ρήξης της συμμαχίας βασικών ιμπεριαλιστικών της δυνάμεων θα πρέπει κανείς να αναρωτηθεί σε δύο ζητήματα. Πρώτον, πόσο πιθανές είναι στον ορατό ορίζοντα τέτοιες σοβαρές μεταβολές στον χάρτη των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και σχέσεων, χωρίς να υπάρχει διέξοδος για αυτούς που κάνουν τέτοιες επιλογές σε μια νέα συμμαχία που να ετοιμάζει με σχετικά άμεσους όρους την θερμήπολεμική διέξοδο; Γιατί η Γαλλία να εγκαταλείψει το πεδίο της ΕΕ στο οποίο σήμερα διεκδικεί όσα διεκδικεί αλλά και γιατί η Γερμανία να αφήσει ή να οδηγήσει ως εκεί τη σχέση τους; Για να μείνει ως «κουτσός ιμπεριαλισμός» με υποτίθεται υψηλά οικονομικά μεγέθη χωρίς γεωπολιτική και στρατιωτική στήριξη; Και δεύτερο, ακόμα και αν υποθέσουμε μια τέτοια εξέλιξη, τι όρους και τι δεσμά αυτή θα σημαίνει για τις εξαρτημένες χώρες της περιφέρειας που θα βρεθούν συρόμενες όντας εξαρτημένες- πίσω από αυτό ή εκείνο το ιμπεριαλιστικό άρμα; Αν κάτι επιβεβαιώθηκε ατράνταχτα όλο αυτό το πυκνό μετεκλογικό διάστημα, είναι ότι αποτελεί φενάκη που δεν απέχει πολύ από την τραγωδία για το λαό η θεώρηση που αναζητά «συμμάχους» της υπόθεσής του, έστω συγκυριακά και έστω σε έναν βαθμό, μέσα στον κόσμο και τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού. Και αν κάτι δεν έχει αλλάξει στον κόσμο η εκλογή ΣΥΡΙΖΑ(!), είναι η αταλάντευτη και κοινή κατεύθυνση όλων των κυρίαρχων και ανταγωνιζομένων δυνάμεων για γενικευμένη επίθεση ενάντια στους λαούς και το προλεταριάτο στον κόσμο. Είναι η μόνη από την οποία προς το (μακρύ) παρόν μπορεί να δίνει σχετικά πλεονεκτήματα στον ανταγωνισμό τους. Ούτε το σχέδιο Μάρσαλ αλλά ούτε και το αμερικάνικο New Deal του μεσοπολέμου αφορούν και μεταφέρονται στις σημερινές συνθήκες. Αν κάτι είναι απολύτως αναγκαίο, όχι βέβαια να «μεταφερθεί» μηχανιστικά από το παρελθόν αλλά να χτιστεί στη βάση των σημερινών όρων, είναι αυτό χωρίς το οποίο ούτε τότε δεν θα είχαν υποχρεωθεί οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε μια σειρά «παραχωρήσεις», επιλογές και στροφές. Παρόλα αυτά επίμονα «ξεχνιέται» στις πολλές μεταφυσυνέχεια από σελ. 1 Και ο λαός; Μήπως πρέπει να νεκραναστηθούν τα διλήμματα Κουτσόγιωργα που εξηγούσε ότι το «ΠΑΣΟΚ είναι το φως», απέναντι στο «σκοτάδι της Δεξιάς και της ΝΔ» και ως εκ τούτου «έπρεπε» να είμαστε όλοι ΠΑΣΟΚ; Μήπως το ότι η κυβέρνηση έμεινε «έξω από το νερό» σημαίνει ότι ο λαός πρέπει να «σκάσει και να περιμένει», αγνοώντας σε ποια βάση δόθηκε η παράταση, αρνούμενος να αντικρύσει κατάματα την άγρια κατάσταση που ενάντιά του διαμορφώνεται; Πού στα αλήθεια θα οδηγήσει, αν πράγματι επικρατήσει, μια τέτοια στάση παραίτησης από τα δικαιώματά του και άρνησης των μεγάλων δυνάμεων που βρίσκονται μέσα στη μαζική και οργανωμένη πάλη του; Και αντίστροφα, αν αυτές οι δυνάμεις δεν συγκροτηθούν και δεν ενεργοποιηθούν στο πεδίο του κινήματος, σε τι αλήθεια μπορεί να ελπίζει; Η άμαξα (του ΣΥΡΙΖΑ) μπήκε στις ράγες (της εξάρτησης) Ακόμα και ο Σαμαράς, μετά την εκλογική του νίκη τον Ιούνιο του 2012, χρειάστηκε να καταθέσει δημόσια το δικό του mea culpa στο Βερολίνο για να ξεπλύνει το «αντιμνημονιακό» παρελθόν του και να ξεκινήσει το κυβερνητικό έργο του. Πόσο μάλλον η κυβέρνηση Τσίπρα που δεν στηρίζεται σε ένα κόμμα από τα σπλάχνα της μεγαλοαστικής τάξης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και που έχει εκλεγεί σε συνθήκες πιο άγριες και περίπλοκες, όσον αφορά τουλάχιστον τους ανταγωνισμούς και τους καυγάδες των ιμπεριαλιστών στη χώρα και στην ευρύτερη περιοχή! Παρόλα αυτά και επειδή οι συνθήκες είναι ρευστές και «ευαίσθητες» για το σύνολο των κυρίαρχων δυνάμεων, ο πολιτικός χρόνος έτρεξε με μεγάλη ταχύτητα και οι «προθεσμίες» τηρήθηκαν. Το Γιούρογκρουπ της 16/2 προετοίμασε τους όρους ώστε να υπάρξει η γνωστή απόφαση της 20/2 που επαναφέρει την ολοκλήρωση του Μνημονίου 2, την ιμπεριαλιστική εποπτεία και την απαγόρευση κάθε παρέκκλισης ως «μονομερούς ενέργειας». Και όλα αυτά είναι πράγματι μια γέφυρα την οποία έχτισε η ιμπεριαλιστική συγχορδία που οδηγεί και με όρους απόλυτης επικυριαρχίας στην «καλή» της εκδοχή σε ένα νέο Μνημόνιο! Όλα αυτά δεν έγιναν χωρίς εντάσεις και ταραχές μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων, όπως έδειξε ιδιαίτερα η στάση της γερμανικής πλευράς που μπήκε στην όλη διαδικασία με ανοιχτή την επιλογή να μην συναινέσει τελικά στην έγκριση και σταθεροποίηση της ελληνικής κυβέρνησης. Το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση Τσίπρα «συνάντησε την πραγματικότητα» για τα καλά, και παρόλο που ήδη με το κείμενο Βαρουφάκη ενόψει του Γιούρογκρουπ της 20/2, έγραφε σαν καλός μαθητής όσα οι ιμπεριαλιστές της είχαν υπαγορεύσει. Γι αυτό και για να κυριολεκτούμε, η απόφαση της 20/2 ούτε «θεσμικά», αλλά πολύ περισσότερο ουσιαστικά δεν είναι μια «απόφαση του Γιουρογκρουπ», αλλά μια απόφαση των Ευρωπαίων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, με τους τελευταίους να έχουν βάλει αποφασιστικά το χέρι τους για να υπάρξει. Το περιεχόμενο και οι στόχοι της παράτασης Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είχε, και στη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων απέκτησε πολύ καλύτερη επίγνωση, των όρων του ζητήματος που αντιμετωπίζει πλέον από την θέση της κυβέρνησης. Γνώριζε και τώρα γνωρίζει πολύ καλύτερα αν και πάντα «έχεις να μαθαίνεις» υπηρετώντας το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και εκμετάλλευσης- το τι καλείται να κάνει για να γίνει, να παραμείνει και να μακροημερεύσει ως κυβερνητική δύναμη σε αυτή τη χώρα, σε αυτή την περίοδο, στις δοσμένες συνθήκες και με τις δοσμένες (μη) σχέσεις της με το λαό και την εργατική τάξη. Ξέρει από τι δυσκολεύτηκε για να γίνει κυβέρνηση, από τι κινδύνεψε και κινδυνεύει για να μην παραμείνει. Ξέρει τι της ζητούν, εξάλλου ο δημόσιος αφορισμός του Σόιμπλε («απορώ πώς ο Τσίπρας θα δικαιολογήσει στην Ελλάδα αυτά που υπέγραψε») δεν είναι μόνο δηκτικός αλλά έχει και τη θέση μιας απειλής-απαίτησης διαρκείας! Ο ίδιος ο Τσίπρας αυτόν τον αφορισμό τον μετέφρασε στα ελληνικά με την ειλικρινή αγωνία του «δεν θα κριθούμε μόνο από το πώς διαπραγματευόμαστε» (όπου προφανώς πέτυχαν να υπογράψουν όλες τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις) «[ ] αλλά και στην ικανότητά μας να κυβερνούμε» (δηλαδή να υλοποιήσουμε όλα όσα υπογράψαμε). Το μειλ Βαρουφάκη είναι λοιπόν ένα πρώτο σημαντικό βήμα της κυβέρνησης στην προσπάθειά της να δείξει ότι «μπορεί και να κυβερνά». Το περιεχόμενό του αναπαράγει στη γνωστή τεχνοκρατική γλώσσα των μνημονίων τις κοινές σε όλους τους ιμπεριαλιστές- πολιτικές λεηλασίας της χώρας, ακόμα μεγαλύτερης καταβύθισης των μεσαίων και μικρών στρωμάτων (που ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα «ανόρθωνε») και βέβαια αφήνει «εκτός πλάνου» την προδιαγεγραμμένη, για το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, «μοίρα» της εργατικής τάξης και των φτωχών λα κών στρωμάτων. Πρόκειται για τον πυρήνα του υλικού με βάση το οποίο θα φτιαχτεί μέσα στο τετράμηνο το (πολυπόθητο για την κυβέρνηση) νέο πρόγραμμα! Είναι δηλαδή το «από εδώ» θεμέλιο της γέφυρας που χτίζεται για να φτάσουμε στο «από εκεί» θεμέλιο που θα έχει «ποσοτικοποιημένες δράσεις», όπως ήδη δηλώνουν οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ και της ΕΕ, μόλις εκπνεύσει το τετράμηνο. Όμως ταυτόχρονα (και) το μειλ Βαρουφάκη βεβαιώνει πως ούτε το τετράμηνο θα είναι μια ουδέτερη και χαμένη (για την επίθεση) χρονική περίοδος! Μέσα σε αυτό θα «νομιμοποιηθούν» και θα εξελιχθούν οι ιδιωτικοποιήσεις που «δεν» θα γίνονταν, οι απολύσεις που θα «ανακαλούνταν» (ακόμα και οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ αναβάλλονται για Οκτώβρη!), ο «εκσυγχρονισμός» του συνταξιοδοτικού συστήματος που θα δώσει «κίνητρα» για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και πολλά άλλα και πολύ περισσότερα Εξάλλου καραδοκεί η αξιολόγηση μέσα στο 4μηνο (και μάλιστα σε δύο δόσεις Απρίλη και Ιούνιο) και έρχονται διαρκώς και πιο έντονα σε πρώτο πλάνο οι «παλιές κλασσικές» ειδήσεις: από τη μια η «δραματική μείωση των δημοσίων εσόδων» και από την άλλη οι «αυξημένες ανάγκες χρηματοδότησης για τα ομόλογα που λήγουν». Τι μένει; Μα η «πάταξη της διαφθοράς, του λαθρεμπορίου και της φοροδιαφυγής» που η κυβέρνηση τα κραδαίνει ως το τελευταίο «αριστερό οχυρό» της. Είναι «περίεργο» γιατί σε αυτό συμφωνούν περιχαρείς όλοι οι ιμπεριαλιστές! Αλλά ίσως όχι και τόσο «περίεργο», γιατί στα πλαίσια αυτής της «κυβερνητικής εκστρατείας» μπορεί να αυξηθούν εκ νέου οι έμμεσοι φόροι, να «αναδιαρθρωθεί» ο ΦΠΑ, σε «κάποιες κατηγορίες», να λυθούν προβλήματα «διαφυγόντων κερδών» για τα μονοπώλια καπνού, ποτών κλπ. Αλλά και γιατί το Πανεπιστήμιο του Σικάγο έχει ήδη βρει από το 2012 όπως μας ενημερώνει το Συριζαίικο TVXS τους μεγάλους φοροφυγάδες που ψάχνει ο Βαρουφάκης στην Ελλάδα και δεν είναι άλλοι από γιατροί, δικηγόροι και λογιστές. Είναι νομίζουμε φανερό πως στο όνομα της «χρηματοπιστωτικής σταθερότητας» και για την ένταση της μεταφοράς πλούτου από κάτω προς τα (πολύ) πάνω και έξω, πολλά μπορούν ακόμα να δουν τα μάτια και των μικρομεσαίων στρωμάτων Η κυβερνητική θεωρία της αλλαγής συσχετισμών στην ΕΕ Με βάση όλα τα παραπάνω, είναι φανερό ότι η αστάθεια και τα σημάδια θνησιγένειας θα συνεχίσουν να συνοδεύουν την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελεί τον κορμό της. Το διάστημα της παράτασης είναι πράγματι καταρχήν παράταση του κυβερνητικού βίου, που δόθηκε από τους ιμπεριαλιστές, με όλους τους επώδυνους για το λαό όρους και προ ποθέσεις. Και για να υπερβαίνει και να αναιρεί αυτά τα στοιχεία της αστάθειας, η κυβέρνηση χρειάζεται να κάνει έμπρακτα βήματα στο έργο που καλείται από τα κέντρα εξουσίας να αναλάβει. Αυτό με τη σειρά του για την κυβέρνηση σημαίνει την ανάγκη στήριξης και κατάλληλης διαμόρφωσης του «εσωτερικού της μετώπου», του ίδιου του κόμματός της, που βλέπει ολοένα και πιο απτά την κυβέρνησή του να μπαίνει στην υπηρεσία της πολιτικής του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου. Όσο δηλαδή και αν σπεύδει το κυβερνητικό κέντρο να δέσει την πολιτική του με τα κέντρα εξουσίας, να αποκτήσει «οργανικές» σχέσεις με τα ντόπια κέντρα-όπως πιθανώς επιχειρήσει με μια ανακατανομή ρόλων και μεριδίων στους μεγαλοκαναλάρχες και για να μπορεί να σπεύδει σε όλα αυτά χωρίς τριγμούς και απώλειες στη βάση του, χρειάζεται μια «αφήγηση» που θα έλεγε και ο Βενιζέλος που να πείθει ή έστω κάπως να «εξηγεί» γιατί όλα αυτά είναι «σωστά και αριστερά». Καθώς λοιπόν περιορίζεται μέχρι εξαφανίσεως -λόγω διαπραγμάτευσης- η δυνατότητα να υπάρξουν κάποια έστω μέτρα ανακούφισης του λαού που θα έδιναν φιλολα κά καύσιμα στην κυβέρνηση και η περίοδος της παράτασης αναδεικνύεται σε περίοδος εξετάσεων στους ιμπεριαλιστές αντί για «αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης», κατασκευάζεται ήδη η θεωρία των φιλολα κών πολιτικών μετά την παράταση, γιατί τότε θα έχουν αλλάξει οι συσχετισμοί στην ΕΕ! Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, και ενώ στην πράξη έχει καταρρεύσει το θεώρημα της «συμμαχίας του Νότου», η βάση και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ αλλά τελικά και όλος ο λαός θα «πρέπει να περιμένουν» την επικράτηση των Podemos στην Ισπανία, ίσως και των ανάλογων στην Πορτογαλία για να μπορέσει η κυβέρνηση να κάνει τη «φιλολα κή στροφή της». Ίσως ακόμα ο λαός μας θα «πρέπει να ελπίζει» σε μια αποδόμηση της ΕΕ από τη σημερινή μορφή της, γιατί πχ η Γαλλία θα κάνει άλλες επιλογές αρνούμενη το γερμανικό κοστούμι και τότε «βέβαια» θα ανοίξουν άλλοι δρόμοι! Για το ενδεχόμενο κυβερνητικών αλλαγών στην Πορτογαλία ή Προλεταριακή Σημαία Κωδ.3112 Εκδόσεις ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ, Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Διευθύνεται αϖό Συντακτική Εϖιτροϖή Εκδότης: Γρ. Κωνσταντόϖουλος Υϖεύθυνος Σύνταξης: Β. Σαµαράς Εδρα: Γραβιάς 10-12, Αθήνα, Τηλ: simea@kkeml.gr Θεσ/νίκη, Εγνατία 126 Τηλ: cpgmlthe@the.forthnet.gr

3 Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 3 σικές και ανιστόρητες μεταφορές που συχνά και από αριστερά γίνονται εδώ και καιρό στη χώρα για να «καθοδηγήσουν» και να «φωτίσουν» το λαό. Και αυτό δεν είναι άλλο από το επίπεδο της συγκρότησης και της πάλης των εργατών και του λαού σε επαναστατική κομμουνιστική κατεύθυνση και προοπτική. Αλλά αυτό βέβαια δεν αφορά την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και το κυβερνητικό κέντρο αλλά τον ίδιο το λαό και την εργατική τάξη της χώρας. εν υπάρχει «φυγή προς τα εμπρός» για το λαό! Δεν γνωρίζουμε πόσο «πειστικά» θα λειτουργήσει αυτή η θεωρία και οι παραλλαγές της στους «αριστερούς υπουργούς» του ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά στις δυνάμεις που τον συγκροτούν. Δεν ξέρουμε επίσης αν θα υπάρξουν και άλλες «συγγνώμες» σαν αυτή του Γλέζου και πολύ περισσότερο αν αυτές θα συνοδευτούν και από έμπρακτη στάση που να αντιστοιχεί στην πολιτική και κινηματική άρση και διόρθωση της «συνέργειας σε αυταπάτη» όπως τη διατύπωσε ο ίδιος. Έχουμε την άποψη πως ειδικά για στελέχη εμβέλειας εντός του ΣΥΡΙΖΑ που μάλιστα υποτίθεται ότι φιλοδοξούσαν και φιλοδοξούν (;) να καθορίσουν την κατεύθυνσή του προς τα αριστερά, υπήρχαν, εδώ και πολύ καιρό και οπωσδήποτε πριν τις εκλογές, τα δεδομένα που έδειχναν με βεβαιότητα την πορεία και την προοπτική του κόμματος αυτού. Το βέβαιο είναι ότι ο λαός που είναι και ο τελικός αλλά βασικός παραλήπτης των απατών και των αυταπατών έχει κάθε λόγο να τις απορρίψει! Να απορρίψει την απόρριψή του ως υποκειμένου των εξελίξεων, των άμεσων και των συνολικότερων. Να δει χωρίς φόβο την πραγματικότητα και χωρίς ψεύτικες ελπίδες. Γιατί και μετεκλογικά η στάση του επιχειρείται να εγκλωβιστεί ξανά σε αυτό το δίπολο των ψεύτικων ελπίδων (με τις οποίες τάχα θα «φύγει μπροστά» από τη σημερινή βαρβαρότητα που ζει) και του φόβου για τα χειρότερα. Ας το πούμε λοιπόν όσο πιο καθαρά γίνεται: Ένας και μόνο ένας απαράβατος όρος υπάρχει για να στερεωθεί και να μακροημερεύσει η νέα κυβέρνηση: Να γίνει αποφασιστικό και αποτελεσματικό όργανο της επίθεσης! Γι αυτό ο λαός δεν μπορεί να ελπίζει στη μακροημέρευσή της ούτε και να φοβάται τα χειρότερα που μπορεί να φέρουν η ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και το βάθεμα της κρίσης. Αυτά έτσι κι αλλιώς η κυβέρνηση δεν τα ελέγχει και οπωσδήποτε δεν τα «αποτρέπει» υποχωρώντας σε κάθε απαίτηση των δυναστών μας! Ούτε επίσης μπορεί να φοβάται την όποια κυβερνητική επαναφορά της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ ή την «προσθήκη» στην κυβέρνηση άλλων συστημικών δυνάμεων όπως το ΠΟΤΑΜΙ. Όχι γιατί αυτά ή άλλα ανάλογα αποκλείονται αλλά γιατί η «επιτυχία» της σημερινής κυβέρνησης θα είναι να εξελιχθεί σε μια τέτοια συστημική δύναμη ή και γιατί αυτές ή άλλες ανάλογες εξελίξεις θα χρειαστούν για το σύστημα για να συμπληρώσουν τις λειψές επιτυχίες και να αναπληρώσουν τις αδυναμίες της σημερινής κυβέρνησης. Με άλλα λόγια και πιο σωστά, όλα τα παραπάνω πρέπει να τα «φοβάται», όσο το σύστημα και η κυβέρνησή του έχουν λυμένα τα χέρια τους από τις λα κές αντιστάσεις, όσο ο ίδιος ο λαός και η πάλη του απουσιάζουν από τις εξελίξεις που κρίνουν καθημερινά τη ζωή του και το μέλλον του. Ο ρεαλισμός και η σωφροσύνη για τα λα κά συμφέροντα βρίσκονται στον αντίποδα αυτής της λογικής. Βρίσκονται στην κατεύθυνση της μαζικής εισβολής του στο προσκήνιο των εξελίξεων, με απεργίες, διαδηλώσεις, αγώνες που θα θέτουν στην ημερήσια διάταξη τα δικαιώματά του για ψωμί, δουλειά, ελευθερία, ανεξαρτησία. Οι αγώνες των προηγούμενων χρόνων και του έχουν μεγάλο μερτικό στη σημερινή κατάσταση της αστάθειας και των προβλημάτων που συνεχίζει να χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα. Αλλά είναι πολύ «περισσότερα» αυτά που μπορεί και χρειάζεται να δώσει και να κατακτήσει ο λαός και η νεολαία με την πάλη τους! Η πείρα αυτών των αγώνων, ακόμα και οι εξελίξεις της υποχώρησης και των πολιτικών εξελίξεων που ακολούθησαν από τότε μπορεί και πρέπει να αναγνωστούν όχι σαν οδηγός ηττοπάθειας και παραίτησης, αλλά σαν οδηγός για να ανεβεί πολιτικά και οργανωτικά το επίπεδο αυτής της πάλης, για να ανοίξει δρόμος για τη συγκρότηση του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης, για να ισχυροποιηθεί η κατεύθυνση της αναμέτρησης με τον ιμπεριαλισμό και το σύστημα μέσα στο μαχόμενο μαζικό κίνημα! Σε αυτό το δρόμο και την κατεύθυνση καλεί και αγωνίζεται το ΚΚΕ(μ-λ), αυτό το δρόμο αποφασιστικά και με τη λογική και πρακτική της Κοινής Δράσης πρέπει να στηρίζει και να ανοίγει η Λα κή Αντίσταση-Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία. Αποψη Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στους κρατικούς και κυβερνητικούς θώκους βοήθησε να αποκαλυφτεί πιο καθαρά η γύμνια της αστικής δημοκρατίας που ασκείται σε μια εξαρτημένη καπιταλιστική χώρα όπως η δικιά μας. Την τελευταία περίοδο, και με πρόφαση την οικονομική κρίση και τις υποχρεώσεις που αυτή συνεπάγεται για την αποφυγή μιας εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ, καθώς και την αποτροπή μιας χρεοκοπίας, οδηγηθήκαμε σε μια μετατόπιση προς αντιδραστικότερες μορφές διοίκησης και κυβερνητικής διαχείρισης. Μια μετατόπιση που από τους εισηγητές της αναφέρεται ως προσωρινή ή καλύτερα ως μια έκτακτη κατάσταση, που, όταν και εφόσον παρέλθουν οι βασικότεροι όροι που την επέβαλαν θα ανακληθεί, επαναφέροντας τις αξίες της αστικής δημοκρατίας είτε στα προηγούμενα επίπεδα είτε τέλος πάντων σε μια πιο δημοκρατική έκφραση. Ετσι, για παράδειγμα, βιώσαμε καταστάσεις όπου δεσμευτικές υποχρεώσεις για τη χώρα, όπως τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα, είτε να μην έρχονται προς κύρωση στη Βουλή και να νομιμοποιούνται μέσω νομοθετικών διαταγμάτων είτε να μην κατατίθενται ολοκληρωμένα, αλλά και στην περίπτωση κανονικής διαδικασίας να μην διαβάζονται καν από τους υπουργούς, πόσο μάλλον τους βουλευτές. Πολύ απλά, γράφονται και κατατίθενται στη γλώσσα των δανειστών ιμπεριαλιστών και απλά απαιτείται η ψήφισή τους χωρίς συζήτηση πόσο μάλλον αμφισβήτηση. Ομως ούτε αυτή η αντιδημοκρατική εφαρμογή αρκούσε για τους ιμπεριαλιστές, καθότι οι κυβερνητικές επιλογές συναντούσαν την αντίσταση του λαού και των εργαζόμενων με αποτέλεσμα την απαξίωση του πολιτικού προσωπικού -το αποκαλούμενο πολιτικό κόστος- που αναλάμβανε την προώθηση των εντολών του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Ετσι φτάσαμε να εναλλάσσονται πρωθυπουργοί, όχι μέσω εκλογών αλλά κατόπιν υπόδειξης των ιμπεριαλιστών ανοικτά και απροκάλυπτα. Κάπως έτσι ο ΓΑΠ φαγώθηκε στις Κάννες και μας προέκυψε ο Παπαδήμας. Η...εξέλιξη της αστικής τους δημοκρατίας έφτασε έως στο σημείο να θεωρούνται οι εκλογές ως διαδικασία απαγορευτική για την ανόρθωση της οικονομίας που στόχευαν -όπως διατείνονταν- οι εκάστοτε άρχοντες που ανελάμβαναν να σώσουν τη χώρα από την καταστροφή που οι ίδιοι βεβαίως έφεραν με την πολιτική τους. Παράλληλα με την παράκαμψη του κοινοβουλίου τους, αυτού του ιερού βωμού της δημοκρατίας Η δημοκρατία του ισχυρού όπως αρέσκονται να διατυμπανίζουν, ενεργοποιήθηκε ένα πανίσχυρο πλέγμα θεσμών και μέτρων που αφαιρούσε γρήγορα και ασυζητητί -πάντα στο όνομα των έκτακτων αναγκών- κάθε δημοκρατικό και κοινωνικό δικαίωμα είχε κατακτήσει με αγώνες και αίμα αυτός ο λαός. Οι δύο αυτές κατευθύνσεις πρέπει να πορεύονται παράλληλα, έστω και άνισα, με προεξέχουσα την αποδημοκρατικοποίηση της κοινωνίας. Κι εδώ οι επιδιώξεις τους δεν θα μπορούσαν να συναντούν ανοικτές θύρες και κλίμα αποδοχής. Γι αυτό αφυπνίστηκε και ο έτερος πυλώνας επιβολής του νόμου και της τάξης, οι φασιστικοί παρακρατικοί μηχανισμοί. Ετσι συνδικαλιστικές, πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες βρέθηκαν στο στόχαστρο, οικοδομώντας αυτό που αποκαλείται φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής. Πρόκειται άλλωστε για κατακτήσεις που όπως και οι συχνές και ποικίλες εκλογές (βουλευτικές, ευρωεκλογές, δημοτικές, νομαρχιακές, συνδιοικητικές) χρησιμοποιήθηκαν εδώ και δεκαετίες για την οικοδόμηση της αυταπάτης ότι αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα μπορεί να μεταρρυθμιστεί και δεν χρειάζεται να ξαναγυρίσουμε στους...μπολσεβίκους. Ολο το ρεφορμιστικό οικοδόμημα της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας αλλά και του μεγαλύτερου μέρους της λεγόμενης Αριστεράς στηρίζεται στην εμπέδωση της άποψης ότι στον αιώνα μας δεν ευδοκιμούν επαναστάσεις, αλλά αλλαγές διαχειριστών της αστικής δημοκρατίας που απέδειξε ότι αντέχει. Οτι πέτυχε να ενσωματώσει στην κοινωνική συνείδηση την αξία του όπλου που λέγεται ψήφος. Κάτι που μπορούμε να πούμε ότι όντως το έχει καταφέρει σε ικανοποιητικό βαθμό ακόμη και σε λαϊκά κομμάτια που συνειδητά διαπαιδαγωγήθηκαν και από την Αριστερά -πλην εξαιρέσεων- στη λογική της ανάθεσης και της κοινωνικής συνυπευθυνότητας κόντρα σε απόψεις για ταξική πάλη και αντιθέσεις που κάποιοι κομμουνιστές επιμένουν να διακηρύττουν. Η σημερινή συγκυρία στον πλανήτη, με την ένταση της δομικής κρίσης του συστήματος, ανέδειξε με απόλυτο και αδιαμφισβήτητο τρόπο την όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων αλλά και τη χωρίς κανένα όριο επίθεση του κεφαλαίου για ριζική ανατροπή των ταξικών συσχετισμών. Για να επιτευχθεί η σωτηρία του συστήματος μέσω της όξυνσης της εκμετάλλευσης απαιτείται έξαρση της βίας. Τα περιθώρια λοιπόν για δημοκρατικές ευαισθησίες περιττεύουν. Και το παράδειγμα το δίνουν οι ίδιες οι ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, όπου παρότι οι κατακτημένοι καπιταλιστικοί θεσμοί έχουν άλλες προδιαγραφές και διαχρονικότητες, η χειραγώγηση και η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής αποκτούν μόνιμα και θεσμικά χαρακτηριστικά στο όνομα της δημοκρατίας. Στις εξαρτημένες όμως χώρες δεν χρειάζεται ίσως ούτε το φύλλο συκής για να φανεί το πραγματικό περιεχόμενο της δημοκρατίας τους. Κι αυτό έγινε πιο φανερό με την άνοδο στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πρόσφατες διαπραγματεύσεις προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ, που παρακολουθήσαμε, κατέγραψαν την πιο ωμή πολιτική έκφραση της ιμπεριαλιστικής επιβολής, σε αυτό το επίπεδο, σε μια χώρα εξαρτημένη: Τι κι αν άλλαξε η κυβέρνηση, τι κι αν αυτή εκλέχτηκε από το λαό, με ένα άλλο πρόγραμμα από αυτό της προηγούμενης. Οι συμφωνίες είναι συμφωνίες και εμείς αποφασίζουμε με ποια πολιτική θα πορευτεί η αυτή χώρα. Αυτό μάλιστα αποκαλείται ρεαλισμός και αποδοχή των κοινών συμφερόντων της «ευρωπαϊκής κοινότητας». Σιγά μην όριζαν οι εκλογές την πολιτική που ασκείται. Οχι μόνο λοιπόν οι εκλογές αποτελούν εμπόδιο και δημιουργούν καθυστερήσεις στην αυστηρή τήρηση της πολιτικής που έχει αποφασιστεί από τα ξένα και ντόπια κέντρα αλλά και τα όποια κομματικά προγράμματα έχουν απλά τη χρήση προεκλογικού παραμυθιάσματος, εν γνώσει και ομολογημένα, από όλους. Αυτή είναι η δημοκρατία τους. εν πρόκειται για μια στρέβλωση της έκφρασης της δημοκρατίας από κάποια πρόσωπα (Σόιμπλε, Μέρκελ) αλλά είναι το βαθύ περιεχόμενο μιας δημοκρατίας των λίγων απέναντι στους πολλούς. Η δημοκρατία των εκμεταλλευτών και των ιμπεριαλιστών δεν μπορούσε, ούτε μπορεί, να εξελιχτεί σε κάτι άλλο. Ισα ίσα, όσο θα σφίγγουν τα πράγματα και οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις θα οξύνονται, η πολύ δημοκρατία θα πρέπει κατ' αυτούς να περιστέλλεται. Εκεί βρισκόμαστε και με αυτήν την πραγματικότητα συγκρούστηκε αυτός ο χώρος που βαυκαλιζόταν για χρόνια με την ουτοπία της Ευρώπης των λαών και τη δύναμη της ψήφου για μεταρρύθμιση. Βέβαια το στραπάτσο υπήρξε για κάποιους πιο αφελείς, γιατί οι περισσότεροι ηγετίσκοι από αυτούς τους χώρους όχι μόνο ήξεραν τι σημαίνει αστική δημοκρατία, αλλά έχουν από χρόνια μαθητεύσει σε αυτή μέσα στη Βουλή αλλά και μέσα στο κόμμα τους όπου ο συγκεντρωτισμός, ο παραγοντισμός και οι κολοτούμπες έχουν ανακηρυχτεί σε τέχνη και αρετή εδώ και πολλές δεκαετίες.

4 4 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 Βασανιστήρια μεταναστών στην Υποδιεύθυνση Αλλοδαπών Σύμφωνα με καταγγελία της δικηγόρου Έφης Μουγκαράκη, το απόγευμα της Παρασκευής 13/2 κι ενώ βρισκόταν στα κρατητήρια της Υποδιεύθυνσης Αλλοδαπών της αστυνομίας, στην Πέτρου Ράλλη, για ένα ραντεβού που είχε μ έναν κρατούμενο μετανάστη απ το Ιράκ, αστυνομικοί κακοποιούσαν μετανάστες με κλοτσιές και χτυπήματα του κεφαλιού στον τοίχο, σε διπλανό θάλαμο. Οι μετανάστες έβγαζαν κραυγές και φώναζαν για «βοήθεια». Ο ξυλοδαρμός, τον οποίο είδε η δικηγόρος, έχοντας «οπτική επαφή», σταμάτησε μόνο μετά τις φωνές και την έντονη διαμαρτυρία της. Κάτι, όμως, που δεν ανέκοψε την επιθετικότητα ενός αστυνομικού καθώς και τις απειλές «να μην πει τίποτα» Ο ίδιος ο Ιρακινός μετανάστης με τον οποίο είχε τη συνάντηση της κατήγγειλε στη συνέχεια ότι είχε χτυπηθεί από 6 αστυνομικούς «για ασήμαντη αφορμή», ότι τον κρέμασαν επί 2,5 ώρες με δεμένα τα χέρια και τα πόδια και ότι οι ξυλοδαρμοί κι οι βασανισμοί αποτελούν εκεί καθημερινό φαινόμενο Το περιστατικό αυτό καταδεικνύει για πολλοστή φορά τον πραγματικό χαρακτήρα των μηχανισμών καταστολής, που δεν έχει βέβαια στο στόχαστρό του μόνο τους μετανάστες. δημοκρατικά δικαιώματα Αθλιότητα και καταστολή στην Αμυγδαλέζα Νέα επίθεση Χρυσαυγιτών στην Ομόνοια έγινε το απόγευμα του Σαββάτου 14/2, όταν τρεις απ αυτούς χτύπησαν με σιδερογροθιά στο κεφάλι τον Κοφίλ Μοχάμεντ, 21 χρονών, εργαζόμενο σε κατάστημα, χωρίς μάλιστα την παραμικρή αφορμή. Οι επιτιθέμενοι δήλωσαν «Χρυσαυγίτες» και φώναζαν ενάντια στους Πακιστανούς, ενώ στη συνέχεια επιτέθηκαν και σε άλλο μετανάστη, τον Ισμαήλ Μοχάμεντ. Οι δύο απ τους τρεις φασίστες συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο Α.Τ. Ομόνοιας, όπου αμετανόητοι εξέφρασαν την απορία τους για τη σύλληψή τους στο «φίλιο» έδαφος στο οποίο βρέθηκαν. Εκκρεμεί μήνυση των μεταναστών σε βάρος τους. Ένα διαρκές έγκλημα κατά προσφύγων και μεταναστών συντελείται στις στεριές και τις θάλασσες της Δύσης. Οπου κι αν καραδοκεί ο θάνατος για τους κολασμένους της Γης, ο υπαίτιος είναι πάντα ο ίδιος. Για την κατάσταση που επικρατεί στις χώρες τους, για την εκμετάλλευση, για τη διάλυση και την ερημοποίησή τους, για την ίδια τη μετανάστευση, για την εξαθλίωσή τους, για την αντιμετώπισή τους απ τις «χώρες-υποδοχής»: Το ίδιο το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα και η καθημερινή πολιτική του. και φρικώδης φασιστική επίθεση στο σπίτι μετανάστη στη Ρόδο Αλλά και ο Χεζίρ Χαγιάτ δεν είχε καλύτερη τύχη. Τη Δευτέρα 9/2, «άγνωστοι» χτυπούν την πόρτα του σπιτιού του, στον Εμπονα της Ρόδου. Ο ένας τού λέει «έχουμε δουλειά για μία ώρα και θα πάρεις 20 ευρώ. Έρχεσαι;». Όταν τους ακολούθησε, του έριξαν αναισθητικό σπρέι. Δύο ώρες μετά, ξύπνησε με πόνους έξω απ την εκκλησία του χωριού, ενώ από τον πρωκτό του έβγαινε αίμα. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου του αφαιρέθηκαν γυαλιά από σπασμένο ποτήρι. Νοσηλεύτηκε ως τις 17/2, ενώ θα χρειαστεί μακρόχρονη θεραπεία. Αυτά είναι τα «έργα και οι ημέρες» των σημερινών φασιστικών συμμοριών Δύο θάνατοι μέσα σε μια εβδομάδα συνέβησαν στο κολαστήριο κράτησης μεταναστών της Αμυγδαλέζας. Βλέπετε, η άθλια καθημερινή πραγματικότητα στα κέντρα αυτά δεν δίνει περίοδο χάριτος σε καμιά κυβέρνηση. Την Τρίτη 10/2, ένας 23χρονος αφγανός μετανάστης, ο Σαγέντ Μπεχτί Αχμπαρί, πέθανε στο Νοσοκομείο «Σωτηρία» όπου είχε μεταφερθεί. Ο θάνατός του, που αρχικά θεωρήθηκε αυτοκτονία, αποδόθηκε τελικά σε παθολογικά αίτια. Ο μετανάστης αυτός είχε αισθανθεί αδιαθεσία στις 4/2, οπότε μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο «Αγία Όλγα», για να επιστρέψει την επομένη ξανά στο στρατόπεδο, μέχρι τη νέα του «αδιαθεσία» στις 8/2 και την κατάληξή του Η ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους ανθρώπους αυτούς αναδείχθηκε ξανά με τραγικό τρόπο. Το βράδυ της Παρασκευής 13/2, ο 28χρονος Πακιστανός μετανάστης Μοχάμεντ Ναντίμ αυτοκτόνησε με σεντόνι μέσα στο κελί του. Σύμφωνα με καταγγελίες, ο μετανάστης αυτός είχε αφεθεί ελεύθερος λόγω παρόδου του 18μήνου, αλλά η αστυνομία τον συνέλαβε ξανά δύο φορές επειδή δεν είχε χαρτιά, γεγονός που τον οδήγησε στην απελπισία. Η αυτοκτονία του πυροδότησε εξέγερση των κρατουμένων, αρχικά στην πτέρυγα του αυτόχειρα, οι οποίοι κατευθύνθηκαν στο κελί Α1 όπου αυτοκτόνησε, μην επιτρέποντας την πρόσβαση στην αστυνομία, και στη συνέχεια και σε άλλη πτέρυγα, ενώ ισχυρή ήταν η παρουσία των ΜΑΤ. Οι κρατούμενοι μετανάστες έβαλαν φωτιά σε ρούχα, ενώ πολλοί όρμησαν στα συρματοπλέγματα ζητώντας ν απελευθερωθούν. Το Σάββατο 14/2 ακολούθησε επίσκεψη του αναπληρωτή υπουργού «Προστασίας του Πολίτη», Γιάννη Πανούση, στην Αμυγδαλέζα, ο οποίος δήλωσε ότι «δεν πίστευε στα μάτια του για τις συνθήκες που επικρατούν εκεί» (sic), για να υποσχεθεί αντικατάσταση των κέντρων κράτησης με άλλες «δομές», τα λεγόμενα «Ανοικτά Κέντρα Φιλοξενίας» Μη μπορώντας να συγκρατηθούν, οι κρατούμενοι μετανάστες πραγματοποίησαν νέα εξέγερση, για να ξεφύγουν απ την εξαθλίωση και την καταπίεση, την Τρίτη 17/2, βάζοντας φωτιές και ζητώντας την άμεση απελευθέρωσή τους 40 απ αυτούς μάλιστα αναφέρεται πως προσπάθησαν «ν αποδράσουν». Ωστόσο, το Σάββατο 21/2, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛΛ στέλνει τα ΜΑΤ να επιτεθούν με κλομπ και χημικά στους διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί στην πύλη του στρατοπέδου και ζητούσαν το κλείσιμό του. Τρεις διμοιρίες ΜΑΤ απώθησαν τους διαδηλωτές, πολλοί είχαν τα κλομπ ανάποδα, επιτέθηκαν σε φωτορεπόρτερ για να μην τραβάνε φωτογραφίες και «φυσικά» έφεραν όπλα, διαψεύδοντας έμπρακτα τις προεκλογικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ περί αφοπλισμού των αστυνομικών κατά τις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις κι επιβεβαιώνοντας τις πρόσφατες σχετικές δηλώσεις του Πανούση. Μετά απ όλα αυτά, με δύο νεκρούς και εξεγέρσεις, την Τρίτη 25/2 ελευθερώθηκαν 18 μετανάστες, ενώ είχαν προηγηθεί 20 ακόμα, για τους οποίους εκκρεμούν αιτήσεις ασύλου. Αυτοί αναφέρονται ως οι πρώτοι απ τους «παράτυπους μετανάστες» που θα ελευθερώνονται σταδιακά, σύμφωνα με το σχέδιο που ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Αναφέρεται πως θα ελευθερώνονται κάθε μέρα, από τους μετανάστες που κρατούνται εκεί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, με γέρους και αρρώστους ανάμεσά τους, που το μοναδικό «έγκλημα» για το οποίο φυλακίστηκαν είναι πως δεν διέθεταν τα «νομιμοποιητικά έγγραφα», ερχόμενοι στη χώρα μας, απ τις διαλυμένες απ τους ιμπεριαλιστές χώρες τους. Μπορεί όμως και επιθυμεί- η κυβέρνηση να κλείσει τα κέντρα κράτησης και ν αλλάξει μεταναστευτική πολιτική; Όταν αποδέχεται όλο το πλαίσιο που θέτουν οι ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. και σ αυτό το πεδίο (όπως και σ όλα τα άλλα); Κάτι για το οποίο κι ο ίδιος ο Πανούσης ήταν σαφής, δηλώνοντας «Μπορούμε να λύσουμε το θέμα του Δουβλίνο 2,3,4,5 ή να σπάσουμε το Σένγκεν;». Όταν σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση βρίσκεται το ακραίο εθνικιστικό κόμμα των ΑΝΕΛ; Όταν καθημερινά η πολιτική των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ και Ε.Ε. γεννά νέα καραβάνια μεταναστών; Όταν «πρέπει να λαμβάνει υπόψη» («ρεαλισμό της οικονομίας» θα τον πει) τα συμφέροντα του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου της Δύσης, καθώς και της ντόπιας αστικής τάξης; Η υπεράσπιση των μεταναστών αποτελεί υπόθεση του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Μόνο ένα τέτοιο κίνημα Ελλήνων και μεταναστών- μπορεί να διεκδικήσει να κλείσουν όλα τα κολαστήρια, όπως κι αν ονομάζονται, ν αποδοθούν δικαιώματα στους μετανάστες και να κατακτηθούν νίκες απέναντι στον κοινό ταξικό εχθρό: το ντόπιο κεφάλαιο και τα ξένα ιμπεριαλιστικά αφεντικά.

5 Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 5 Αμυγδαλέζα στρατόπεδο συγκέντρωσης Η βαρβαρότητα της «δημοκρατίας» και η «διαχείριση του προβλήματος» Γ ια να κατανοήσουμε το μέγεθος του αίσχους που αντιπροσωπεύει η Αμυγδαλέζα, αρκεί να αναφέρουμε το ότι μέχρι και ο προερχόμενος από την ΔΗΜΑΡ υπουργός Γ. Πανούσης έφτασε να λέει ότι «αν είναι αυτό το ευρωπαϊκό κεκτημένο, τότε εμένα αυτή η Ευρώπη δεν με εκφράζει», μιλώντας ακόμα και για μονομερές σπάσιμο της συμφωνίας του Σένγκεν μιας εκ των «υποχρεώσεων» της χώρας. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τις φαιδρότητες του κ. Πανούση, ο οποίος «τώρα αντιλήφθηκε» τι συνέβαινε στην Αμυγδαλέζα, λες και ήτανε σε κάποια μυστική τοποθεσία ή δεν υπήρχαν καταγεγραμμένες καταγγελίες πολλών οργανώσεων και ανθρώπων, μέχρι και εξεγέρσεις. Ο κύριος Πανούσης αναγκάστηκε να επισκεφθεί το στρατόπεδο μόνο υπό το βάρος των αυτοκτονιών δύο ανθρώπων που δεν άντεξαν άλλο την φρίκη της φυλάκισης. Πριν συμβούν αυτές, δεν είχαμε δει κάποια θεαματική πρωτοβουλία ή κάποια σαφή προγραμματική δέσμευση. Δεν παρέλειψε το υπουργείο να περιποιηθεί με ένα καλό χεράκι «αριστερό» ξύλο τους διαδηλωτές που θέλησαν να φτάσουν στον χώρο οπού βρίσκονται οι άνθρωποι αυτοί. Και μιας και μιλήσαμε για ανθρώπους. Είναι θεαματική η στροφή των ΜΜΕ και διάφορων παραγόντων το τελευταίο διάστημα μετά την αλλαγή της κυβέρνησης, να μεταχειρίζονται ξανά την λέξη «άνθρωπος» για τους κρατούμενους μετανάστες. Όλα τα προηγούμενα χρόνια, τα ΜΜΕ και οι αρμόδιοι φορείς, επιμελώς αποκαλούσαν τους πνιγμένους, βασανισμένους και φυλακισμένους ανθρώπους «λαθρομετανάστες», προσφώνηση που επικάλυπτε κάθε άλλη ιδιότητα και δικαιολογούσε κάθε είδους εγκλήματα εναντίον τους. Αφού λοιπόν «συμφωνήσαμε» όλοι ξαφνικά ότι όντως πρόκειται για ανθρώπους σαν κι εμάς, οφείλουμε πρώτα από όλα στον εαυτό μας να ξαναπούμε κάποια πράγματα, εμείς που «είχαμε καταλάβει τι συνέβαινε». Γιατί αυτό που συμβαίνει με τις συνθήκες κράτησης σε όλη την χώρα, δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά μόνο τους μετανάστες, στους οποίους είμαστε αλληλέγγυοι. Είναι το μέλλον που επιφυλάσσει το σύστημα της βαρβαρότητας σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους των λαϊκών τάξεων, όπως και αν το φέρει η μοίρα να βρεθούν σε μια άλλη θέση από αυτή που είναι σήμερα. Αυτό εμείς οι άνθρωποι που είμαστε ίδιας πάστας και ταξικής καταγωγής με αυτούς τους άλλους ανθρώπους, δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Χιλιάδες άνθρωποι σε αυτή την χώρα έχουν λοιπόν συλληφθεί και κακοποιηθεί από τα όργανα της τάξης μην έχοντας διαπράξει κανένα αδίκημα. Το βασικό τους και μοναδικό «έγκλημα» είναι ότι γεννήθηκαν σε χώρες που διαλύθηκαν από τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο. Το μοναδικό τους έγκλημα είναι ότι στην χώρα τους πεινούσαν τόσο πολύ, που ήτανε διατιθέμενοι να ρισκάρουν μέχρι και να πνιγούν προκειμένου να μην επιστρέψουν εκεί. Η Αμυγδαλέζα, ως το πιο μαζικό στρατόπεδο που στήθηκε από τους συλληφθέντες των πογκρόμ με το όνομα «Ξένιος Ζεύς», αντιπροσωπεύει το σύνολο των εξευτελισμών που υπέστησαν οι μετανάστες όλα αυτά τα χρόνια σύμφωνα με τα στοιχεία, 45 εκ των οποίων ανήλικοι. Κάποιοι δεν έχουν παπούτσια. Κάποιοι δεν έχουν μπουφάν. Το φαγητό σύμφωνα με καταγγελίες είναι μερικές πατάτες και λίγο ψωμί για μία μέρα. Πολλοί είναι άρρωστοι και στερούνται ιατρικής φροντίδας. Στοιβαγμένοι σαν ζώα πίσω από τα ψηλά συρματοπλέγματα. Συνωστισμένοι σε κλειστά κουτιά, στερημένοι από κάθε επαφή με τον έξω κόσμο. Για 12 μήνες, για 18 μήνες, για 2 χρόνια. Χωρίς να τους έχει απαγγελθεί καμία κατηγορία. Χωρίς δίκη. Χωρίς να ξέρουν πότε και αν θα απελευθερωθούν. Η υποδομή του χώρου έχει αφεθεί στην τύχη της, και σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τις πλούσιες επιδοτήσεις της ΕΕ, που οι γνωστοί κύριοι της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» και του «κακού δημοσίου» χρόνια τώρα μασουλάνε μην ξεχνώντας ταυτόχρονα να φτύνουν ρατσιστικά κηρύγματα. Πολλές εξεγέρσεις και στάσεις έχουν σημειωθεί στην Αμυγδαλέζα όλα αυτά τα χρόνια. Από αφορμές καθημερινές, από την κακομεταχείριση και τις ελλείψεις, μέχρι γενικές εκκλήσεις για απελευθέρωση. Σημαντική στιγμή υπήρξε το 2013, όταν έγιναν γενικευμένες καταγγελίες ότι οι αστυνομικοί διέκοψαν την προσευχή των μουσουλμάνων κρατούμενων με το πρόσχημα της «καταμέτρησης» και έδειραν κόσμο. Καταγγελίες για κακομεταχείριση που αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου των χιλιάδων ιστοριών βασανισμού, κακοποίησης και δολοφονιών μεταναστών ανά την ελληνική επικράτεια, που ποτέ δεν θα ξεθαφτούν από την «ευνομούμενη πολιτεία». Η εικόνα των έγκλειστων μεταναστών να κουνούν με τα χέρια τους το σύρμα φωνάζοντας ρυθμικά «freedom», μόνο δάκρυα μπορεί να φέρει στα μάτια κάθε ενός που έχει έστω και ένα ίχνος αξιοπρέπειας μέσα του. Η Αμυγδαλέζα είναι ένα σύγχρονο μνημείο βαρβαρότητας, που καλά θα κάνει να μείνει εκεί για να θυμίζει σε όλους εμάς που ονειρευόμαστε έναν άλλον κόσμο, τι είδους σύστημα έχουμε να αντιπαλέψουμε και πόσο κοντά μας είναι οι πιο μεσαιωνικές και μαύρες πλευρές της ιστορίας του. Και όταν λέω κοντά, δεν εννοώ μόνο σε χιλιομετρική απόσταση, αλλά και στο χρόνο. Δεν είναι στα πλαίσια αυτού του άρθρου μια αποτίμηση για τις νομοθετικές πρωτοβουλίες που θα αναλάβει το υπουργείο, οι οποίες είναι σημαντικές και πρέπει να μελετηθούν. Νομικές πρωτοβουλίες που φέρνουν αλλαγές στα πιο ακραία σημεία του συστήματος κράτησης και είναι σχεδιασμένες να αποτρέψουν καταστάσεις όπως αυτές. Πρέπει όμως να πούμε ότι το ζήτημα των συνθηκών κράτησης κυρίως δεν είναι ένα θέμα του υπουργείου δημόσιας τάξης αλλά ζήτημα των συνθηκών της ταξικής εκμετάλλευσης, των εργασιακών συνθηκών και της νομοθεσίας για τα ένσημα και τις άδειες παραμονής. Όλο αυτό το ρατσιστικό νομοθετικό πλαίσιο έχει εδραιώσει ένα κοινωνικό συρματόπλεγμα για χιλιάδες εργάτες που ζούνε ή και γεννήθηκαν στην Ελλάδα και δεν αφορά κανένα Δουβλίνο και καμία Σένγκεν. Όσο υπάρχει αυτό το ταξικό συρματόπλεγμα, ποτέ οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν θα είναι ίσοι άνθρωποι, παρά «πρόβλημα» που η ευαίσθητη συστημική αριστερά θα διαχειρίζεται πιο «φιλέσπλαχνα». Τέλος, αξίζει με αφορμή την Αμυγδαλέζα μια αναφορά στο «ευρωπαϊκό κεκτημένο» και τη «δημοκρατική κοινωνία» που υπερασπίζεται η συστημική αριστερά απέναντι στον «ολοκληρωτισμό», τον «σταλινισμό» και τα γκούλαγκ. Το ευρωπαϊκό κεκτημένο δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι παγκόσμιοι και τοπικοί πόλεμοι, η αποικιοκρατία, η ιμπεριαλιστική λεηλασία. Το ευρωπαϊκό κεκτημένο είναι οι νέες σταυροφορίες για την κατάκτηση της Μ. Ανατολής, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Συρία. Είναι οι πνιγμένοι της Μεσογείου τα τελευταία χρόνια είναι άραγε μια τραγωδία ή μια στατιστική; Πάνω από διακόσια χρόνια μετά από την αστική Διακύρηξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, καμία πολιτική δύναμη στα πλαίσια της ΕΕ δεν διανοείται ούτε καν λεκτικά να την επικαλεστεί για εκείνους τους ανθρώπους, που στα μάτια όλων τους αποτελεί ένα «πρόβλημα» το οποίο κλήθηκαν να διαχειριστούν. Κ.Κ. Χανιά Σ τις 10 Μάρτη παραπέμπονται σε δίκη 9 διαδηλωτές που συμμετείχαν στις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις και απεργίες στις Φλεβάρη του Κατηγορούνται για συμμετοχή στην κατάληψη της αντιπεριφέρειας, που διήρκεσε πολλές μέρες. Τους καταλογίζουν φθορές για συνθήματα που πάντα γράφονται στον τοίχο, ενώ όπως συνήθως η παραπομπή γίνεται μετά από κατάθεση ενός ασφαλίτη, ότι τους είδε μέσα στο κτίριο της αντιπεριφέρειας. Όπως σ όλη τη χώρα, έτσι και στα Χανιά, μετά τις μεγάλες απεργίες και διαδηλώσεις ενάντια στα μνημόνια, ΕΕ και ΝΤ, έχει ξεκινήσει μια βιομηχανία διώξεων με στόχο την ποινικοποίηση των αγώνων και το Όχι στην ποινικοποίηση των αγωνιστών! Να αθωωθούν οι 9 αγωνιστές! χτύπημα του δικαιώματος στη διαδήλωση και την απεργία. Την Τετάρτη 18 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε σύσκεψη φορέων μετά από κάλεσμα της ΕΛΜΕ Χανίων στην οποία συμμετείχε και η Πρωτοβουλία ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, όπου ανέδειξε την αναγκαιότητα της μαζικής απεύθυνσης στο λαό προκειμένου να μπει φρένο στις διώξεις και να απαιτήσουμε την αθώωση των δικαζόμενων. Προτάθηκε λοιπόν και αποφασίστηκε να γίνει συλλαλητήριο στην πόλη, την Παρασκευή 6 Μάρτη, στις 6.30 μ.μ, στην πλ. της ημοτικής Αγοράς. Επίσης θα κυκλοφορήσει κοινή αφίσα και θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση έξω από τα ικαστήρια, την Τρίτη 10 Μάρτη, στις 11 το πρωί. Οι σύλλογοι εκπαιδευτικών έχουν προκηρύξει στάση εργασίας, επειδή στους δικαζόμενους είναι και εκπαιδευτικοί. Με αφορμή την καταδίκη δυο διαδηλωτών, την ίδια μέρα, Τετάρτη 18 Φλεβάρη, σε 16 και 12 μήνες, επειδή συμμετείχαν σε διαδήλωση καταγγελίας της αστυνομοκρατίας και τη καταδίωξη νεαρού από ομάδα ΙΑΣ που σκοτώθηκε, τέθηκε το ζήτημα του εφησυχασμού που καλλιεργήθηκε ένα προηγούμενο διάστημα για αντίστοιχες διώξεις και δίκες μπροστά στις επικείμενες εκλογές (25 Γενάρη), αλλά και των αυταπατών που ακόμα υπάρχουν σε σχέση με τη νέα κυβέρνηση.

6 6 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 Νέα ρύθμιση ληξιπρόθεσμων χρεών: «παράθυρο ευκαιρίας» για το λαό ή για το κεφάλαιο; Σε άλλες εποχές «θα ξεσηκώνονταν και οι πέτρες», εάν κάποιος υπουργός οικονομικών τολμούσε να φέρει ρύθμιση για ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο σαν αυτή που παρουσίασαν σε συνέντευξη τύπου στις 18/2 οι αναπληρωτές υπουργοί Βαλαβάνη, Μάρδας και Στρατούλης. Με «κυβέρνηση της αριστεράς» όμως, οι προκλητικές διευκολύνσεις και οι χαριστικές ρυθμίσεις από τις οποίες ωφελείται πρωτίστως και σκανδαλωδώς το μεγάλο κεφάλαιο, βαφτίζονται «ιδιαίτερα ελκυστικές» και «μεγάλο παράθυρο ευκαιρίας». Η Αυγή μάλιστα της 19/2, πλέοντας σε πελάγη κυβερνητικού οίστρου, ομολογεί ότι «είναι από τις συμφερότερες που έχουν ισχύσει τις τελευταίες δεκαετίες για τους Έλληνες φορολογούμενους»(!). Και εν μέρει έχει δίκιο: Ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες δεν υπήρξε τέτοια χαριστική ρύθμιση. Μόνο που η ρύθμιση αυτή δεν αφορά γενικά τους «Έλληνες φορολογούμενους» όπως ισχυρίζεται η Αυγή, αλλά κυρίως το μεγάλο κεφάλαιο, τους μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου και τους κατ επάγγελμα φοροφυγάδες. Μια ρύθμιση τόσο άδικη και προκλητική που ακόμα και οι «θεσμοί» («αριστερή» μεταβάπτιση της τρόικα) έχουν σοβαρές αντιρρήσεις και ενδέχεται να την μπλοκάρουν, κυρίως γιατί χαρίζονται δισεκατομμύρια σε μεγαλοοφειλέτες χωρίς από την άλλη να μπαίνουν εισοδηματικά, περιουσιακά ή άλλα κριτήρια. Με τη ρύθμιση Βαλαβάνη καταργούνται διάφορες εξαιρέσεις και περιορισμοί και αλλάζει επί το ευνοϊκότερο η προηγούμενη ρύθμιση της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου (ν.4305/14). Με βάση τα όσα ανακοινώθηκαν, πλέον παρέχεται η δυνατότητα να μπουν στη νέα ρύθμιση και οι μεγαλοοφειλέτες με χρέη πάνω από 1 εκατομμύριο ευρώ, καταργείται το προηγούμενο όριο και πλέον μπορούν να πληρώσουν με 100 δόσεις και όσοι οφείλουν πάνω από ευρώ, αυξάνεται από σε ευρώ Σε κάθε περίπτωση πάντως πρόκειται για ρύθμιση άδικη, με χαριστικές διατάξεις-«λάστιχο», που τσουβαλιάζει «έχοντες» και «μη έχοντες», χωρίς εισοδηματικά ή περιουσιακά κριτήρια υπέρ των χαμηλών εισοδημάτων, που ευνοεί προκλητικά τους μεγαλοοφειλέτες, ανακουφίζει ελάχιστα τους μικροοφειλέτες, αδικεί τους συνεπείς φορολογούμενους και δεν έχει καμιά σχέση με το «σταθερό, δίκαιο και φιλολαϊκό» φορολογικό σύστημα που προεκλογικά επαγγελόταν ο ΣΥΡΙΖΑ το όριο προσωποκράτησης, καταργούνται πρόστιμα, μειώνονται προσαυξήσεις κλπ. Σημείο-κλειδί: Για πρώτη φορά έχουμε ρύθμιση ληξιπρόθεσμων με κούρεμα κεφαλαίου! Δηλ. όσοι ενταχθούν στη ρύθμιση (φυσικά πρόσωπα ή και επιχειρήσεις) μπορούν να γλιτώσουν όχι μόνο τις προσαυξήσεις αλλά και ένα μέρος από το κεφάλαιο που οφείλουν. Αυτό το «κούρεμα» προσαυξήσεων αλλά και κεφαλαίου αφορά χρέη από φόρο εισοδήματος και χαράτσια ακινήτων (εξαιρούνται ΦΠΑ, ΦΑΠ κλπ) τα οποία οφείλονταν έως Σύμφωνα λοιπόν με τα παραδείγματα που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο, εάν στις κάποιος χρωστούσε από φόρους π.χ ευρώ (3.000 ευρώ το κεφάλαιο και ευρώ οι προσαυξήσεις), μπορεί να εξοφλήσει την οφειλή του πληρώνοντας μόνο τα ευρώ ενώ τα υπόλοιπα ευρώ θα του χαριστούν. Σε μια περίοδο φτωχοποίησης του λαού, σε μια περίοδο που η φορομπηχτική πολιτική γονατίζει τη λαϊκή οικογένεια, σε μια περίοδο που φόροι και χαράτσια αφαιμάσσουν το εργατικό-λαϊκό εισόδημα, μια τέτοια έστω μερική «σεισάχθεια» θα μπορούσε υπό κάποιες προϋποθέσεις να χαρακτηριστεί και φιλολαϊκό μέτρο. Μόνο που «τα φαινόμενα απατούν». Η «σεισάχθεια» αυτής της ρύθμισης είναι γενναιόδωρη κυρίως προς το μεγάλο κεφάλαιο. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, μέχρι και σήμερα (Φλεβάρης του 2015) οι συνολικές ληξιπρόθεσμες οφειλές από φόρους έφτασαν τα 76 δισ. ευρώ που τα χρωστούν φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις. Από αυτά, το μεγαλύτερο κομμάτι (τα 60,4 δισ. ευρώ) το χρωστάνε μόνο φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις (πάνω από 1 εκατ. ευρώ ο καθένας!) ενώ η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία (οι 9 στους 10 ή φορολογούμενοι φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις) χρωστάνε «μικροποσά» μέχρι ευρώ ή 2,3 δισ. ευρώ συνολικά. Είναι φανερό ότι η διαγραφή του 50% των χρεών (κεφάλαιο και προσαυξήσεις) που προβλέπει η νέα ρύθμιση ευνοεί προκλητικά τους μεγαλοοφειλέτες που χρωστάνε πάνω από 1 εκατ. ευρώ ο καθένας, δηλ. τα φυσικά πρόσωπα και τις επιχειρήσεις που εάν ενταχθούν στη ρύθμιση θα τους χαριστούν μονοκοντυλιά κοντά στα 30 δισ. ευρώ. Αντίθετα, για τους μικροοφειλέτες έως ευρώ, δηλ. για τα 3,5 εκατομμύρια φορολογούμενους και τις μικροεπιχειρήσεις, το συνολικό όφελος από τη «φιλολαϊκή» αυτή ρύθμιση θα είναι το πολύ 1,1 δισ. ευρώ! Για να εισπράξει λοιπόν φόρους (έστω και «ρόγες»), για να εισπράξει τα μνημονιακά χαράτσια (που θα καταργούνταν) και για να γεμίσει όπως-όπως τα κρατικά ταμεία, η κυβέρνηση δεν διστάζει να χαρίσει-διαγράψει χρέη δισεκατομμυρίων από μεγάλες επιχειρήσεις και μεγαλοεισοδηματίες (οι κατά Βαρουφάκη «ολιγάρχες» που η κυβέρνηση της αριστεράς «θα τους τσακίσει» ). Επιδίωξη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν είναι τόσο η φορολογική ανακούφιση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, όπως υποκριτικά δηλώνει, αλλά κυρίως να αυξήσει τα δημόσια έσοδα ώστε να γίνει αρεστή στους «θεσμούς» επιτυγχάνοντας τους μνημονιακούς στόχους για πρωτογενή πλεονάσματα κλπ. Δεν ξέρουμε αν αυτή η ρύθμιση για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές θα φτάσει τελικά στη Βουλή και μάλιστα ως έχει. Σε κάθε περίπτωση πάντως πρόκειται για ρύθμιση άδικη, με χαριστικές διατάξεις-«λάστιχο», που τσουβαλιάζει «έχοντες» και «μη έχοντες», χωρίς εισοδηματικά ή περιουσιακά κριτήρια υπέρ των χαμηλών εισοδημάτων, που ευνοεί προκλητικά τους μεγαλοοφειλέτες, ανακουφίζει ελάχιστα τους μικροοφειλέτες, αδικεί τους συνεπείς φορολογούμενους και δεν έχει καμιά σχέση με το «σταθερό, δίκαιο και φιλολαϊκό» φορολογικό σύστημα που προεκλογικά επαγγελόταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Και φυσικά, ερώτημα παραμένει τι σχέση μπορεί να έχει με την αριστερά. Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία Με αφορμή τις προγραμματικές δηλώσεις του υπουργού Παιδείας για κατάργηση των Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων (ΠΠΣ) και τις μεταγενέστερες παλινωδίες του (συνηθισμένο φαινόμενο από την τωρινή κυβέρνηση) γεννιούνται εύλογα ερωτηματικά αν θα διατηρηθούν ή όχι τα ΠΠΣ; Θα διατηρηθούν ως έχουν ή θα λειτουργήσουν με νέο θεσμικό πλαίσιο, θα καταργηθούν ή όχι οι εξετάσεις εισαγωγής; Έχει ξεσπάσει έντονη αντιπαράθεση σχετικά με το θεσμό. Το θέμα θα μπορούσε να θεωρηθεί ήσσονος σημασίας: τη στιγμή που κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας των μνημονίων χάθηκαν σχολεία από συγχωνεύσεις και καταργήσεις, μειώθηκαν κατά οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί που υπηρετούν σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια και πάνω από μαθητές εγκατέλειψαν το δημοτικό, τη στιγμή που το δικαίωμα στην εκπαίδευση όπως και το δικαίωμα στην εργασία και στο χώρο της εκπαίδευσης εξακολουθούν να βρίσκονται στο στόχαστρο, τα 60 πάνω- κάτω ΠΠΣ που υπάρχουν πανελλαδικά ωχριούν. Ωστόσο, η συζήτηση που έχει ανοίξει γύρω από αυτά συνδέεται άμεσα με τις συνολικότερες εξελίξεις στο χώρο της εκπαίδευσης. Τα πειραματικά σχολεία άνθισαν κυρίως στις αναπτυγμένες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, κατά τον 19ο και 20ο αιώνα. Κύριο χαρακτηριστικό τους η αμφισβήτηση της παραδοσιακής εκπαίδευσης, των μεθόδων και των αξιών της. Γι αυτό και σε πολλές περιπτώσεις πολεμήθηκαν λυσσαλέα από το κατεστημένο και την κάθε είδους εξουσία. Είχαν, κατά βάση, δημοκρατικό και φιλελεύθερο χαρακτήρα. Στην Ελλάδα τέτοιο χαρακτήρα είχε τότε για παράδειγμα το πειραματικό σχολείο του ελμούζου, στενά συνδεμένο με τη φιλοσοφική σχολή Θεσσαλονίκης, κόντρα στην αντίστοιχη συντηρητική φιλοσοφική σχολή των Αθηνών. Ωστόσο, ο καπιταλισμός ως κοινωνικοπολιτικό σύστημα, έχει χάσει εδώ και πάνω από 100 χρόνια, κάθε καινοτόμο και προοδευτικό χαρακτηριστικό του. Και η εκπαίδευση που το σύστημα αυτό υπηρετεί και αναπαράγει, κατανέμοντας ρόλους, σε αντίστοιχες ράγες κινείται, με όλα τα σχολεία της είτε πρότυπα είτε πειραματικά είτε γενικά. Γι αυτό και όταν ο Μπαλτάς μιλά για ιστορικά πρότυπα σχολεία που έχουν τις δικές τους παραδόσεις και ότι θα ληφθεί υπόψη η ιστορία του σχολείου για το μέλλον του, λειτουργεί αποπροσανατολιστικά για το ρόλο του εκπαιδευτικού συστήματος στον καπιταλισμό. Πολλοί, ακόμα κι απ το χώρο της Αριστεράς, παρουσιάζονται ως ένθερμοι υποστηρικτές των Πειραματικών έναντι των Πρότυπων Πειραματικών, στο όνομα κάποιου είδους δημοκρατίας, ισότητας και παιδαγωγικής. Η αλήθεια είναι πως το ελληνικό σχολείο, δημιούργημα μιας ταξικής κοινωνίας, δεν υπήρξε ποτέ σχολείο των ίσων ευκαιριών. Η σοσιαλδημοκρατία, καταργώντας τα παραδοσιακά Πρότυπα το 1985 και ιδρύοντας τα Πειραματικά, προσπάθησε να συγκαλύψει κάπως αυτή την ταξικότητα. Θεωρητικά οι μαθητές τους αποτελούσαν τυχαίο δείγμα μαθητικού δυναμικού, αφού επιλέγονταν με κλήρωση. Στην πραγματικότητα όμως γρήγορα εξελίχθησαν σε σχολεία έμμεσης κοινωνικής επιλογής, σε σχολεία των μεσοστρωμάτων που αλληθώριζαν προς την άρχουσα τάξη. Φιλο-

7 Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ Προλεταριακή Σημαία 7 Εκπαιδευτικοί Οι κυβερνήσεις αλλάζουν τα μνημονιακά μέτρα είναι εδώ Η αναμονή είναι παραλυσία - Άμεσα γύρος γενικών συνελεύσεων Ένας μήνας μόλις πέρασε από τις εκλογές και την πολυδιαφημισμένη στην Αριστερά «πτώση της κυβέρνησης». Ένας μήνας που ήταν αρκετός για να καταρρεύσουν οι ανησυχίες του μη κυβερνητικού τμήματος της Αριστεράς αυτής, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ικανοποιήσει όλα τα βασικά αιτήματα της προηγούμενης περιόδου και ότι το κίνημα θα μείνει χωρίς στόχους και δουλειά. Εξελίξεις που μπορούν πάντως να βοηθήσουν τους εργαζόμενους να εξάγουν τα αναγκαία συμπεράσματα, συμπεράσματα που είναι απαραίτητα την κρίσιμη κατάσταση που διανύουμε εδώ και μερικά χρόνια, και η οποία θα γίνεται ολοένα και πιο κρίσιμη. Τα οποία είναι κατά την άποψή μας τα εξής: Συμπέρασμα πρώτο: Το πλέγμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας αποτελεί μια πραγματική θηλιά, θηλιά η οποία αν για την αστική τάξη της χώρας αποτελεί αναγκαίο «παρελκόμενο», για το λαό αποτελεί κύρια πηγή δεινών και μοχλό ακόμα πιο καταθλιπτικής ταξικής κυριαρχίας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Συμπέρασμα δεύτερο: Με βάση το παραπάνω, η γραμμή της διαπραγμάτευσης, ενώ όλο αυτό το πλέγμα παραμένει άθικτο, καταλήγει να αποτελεί μια επικοινωνιακή φούσκα που ανοίγει το δρόμο στην υποταγή με «αριστερή» φρασεολογία αλλά και δίνει το δικαίωμα στην προηγούμενη μισητή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να εμφανίζει την επιλογή της υποταγής στην εξάρτηση και της προώθησης της αντιλαϊκής πολιτικής ως μονόδρομο. Συμπέρασμα τρίτο: Είναι τέτοιας έκτασης η συνολική επίθεση του συστήματος, που ακόμα και οι ιδιαίτερα χαμηλές λαϊκές προσδοκίες για ένα απλό διάλειμμα, για απλή πρόσκαιρη ανακούφιση, δεν μπορούν να βρουν ανταπόκριση: Η υποτίθεται ευνόητη πριν τις εκλογές- επιστροφή των διαθέσιμων και απολυμένων εκπαιδευτικών είναι στον αέρα, η κατάργηση της Τράπεζας Θεμάτων πέρασε από σαράντα κύματα για να καταλήξει (;) σε προαιρετική, η αξιολόγηση θα αντικατασταθεί από μια άλλη, στην οποία «δε θα τιμωρείται ο κακός αλλά θα επιβραβεύεται ο καλός»! Συμπέρασμα τέταρτο: Η αναμονή για εξελίξεις που θα γίνουν έξω από μαζική οργάνωση και κίνηση, έξω από τους μαζικούς αγώνες είναι μάταιη και αποτελεί εγγύηση ότι οι εξελίξεις θα γίνονται κάθε μέρα και χειρότερες. Ο κλάδος των εκπαιδευτικών ήταν από τα κομμάτια των εργαζομένων που στήριξαν στις εκλογές μαζικά το ΣΥΡΙΖΑ. Οι κινηματικές δυσκολίες που υπήρξαν το προηγούμενο διάστημα (με βασική ευθύνη όλου του ρεφορμιστικού μπλοκ) σε συνδυασμό με τη σαρωτική επίθεση που δέχτηκαν οι εκπαιδευτικοί το προηγούμενο διάστημα (δε θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι κάθε βδομάδα μια καινούρια αντιδραστική ρύθμιση εφαρμοζόταν) αλλά και τις αυταπάτες ότι η κυβερνητική εναλλαγή θα ξεκλειδώσει μια σειρά θετικές εξελίξεις οδήγησαν τους εκπαιδευτικούς στην επιλογή αυτή. Πιο συγκεκριμένα, μεγάλο ρόλο έπαιξε η δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα επαναπροσλάβει τους διαθέσιμους και απολυμένους, αλλά και η δέσμευσή του για κατάργηση της αξιολόγησης. Η αλήθεια είναι ότι λίγοι εκπαιδευτικοί περίμεναν κάτι παραπάνω από αυτά, όπως για παράδειγμα την αύξηση μισθών ή την επαναφορά του ωραρίου στα πριν του 2013 επίπεδα. Η πραγματικότητα έρχεται να γειώσει με σκληρό τρόπο ακόμα και αυτές τις ψαλιδισμένες ελπίδες. Όλα πια δείχνουν ότι η επιστροφή των εκπαιδευτικών στη δουλειά (και δε μιλάμε δυστυχώς μόνο για επιστροφή στις θέσεις τους, που φαίνεται απίθανη) πρόκειται να ικανοποιηθεί από καθόλου ως μερικά. Ενώ οι παλινωδίες για την Τράπεζα Θεμάτων δείχνουν πώς το συνολικό πλέγμα σχέσεων (ακόμα και με τριτεύοντες παράγοντες και κέντρα όπως τα ιδιωτικά σχολεία και τα φροντιστήρια) δημιουργεί βαρίδια ακόμα και σε απλές αποφάσεις. Για την ώρα οι εκπαιδευτικοί δείχνουν να περνάνε από τη φάση της αρχικής ικανοποίησης και εφησυχασμού στη φάση του μουδιάσματος και των πρώτων ενδείξεων ανησυχίας. Άλλωστε τα μηνύματα των εξελίξεων είναι πολύ καθαρά. Με όλα αυτά γίνεται φανερό ότι η εκτίμηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ικανοποιήσει βασικά αιτήματα του κινήματος των εκπαιδευτικών (που οδήγησε μάλιστα κάποιους να επαναφέρουν τη λίστα τους από σήμερα μέχρι την αταξική κοινωνία) έχει πάει περίπατο. Αντίθετα, επιβεβαιώνεται η εκτίμηση των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών, οι οποίες σε προκήρυξή τους δέκα μέρες μετά τις εκλογές ανέφεραν ότι «το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος μετράει εναντίον των δεσμεύσεων. Κάθε μέρα που περνάει θα ισχυροποιείται η επίκληση πιέσεων από ΕΕ-ΔΝΤ και θα ψάχνει η νέα κυβέρνηση εξόδους διαφυγής». Καθώς και ότι «το πλαίσιο διεκδίκησης των βασικών δικαιωμάτων στις σπουδές, στη δουλειά και στις ελευθερίες δεν μπορεί παρά να παραμείνει όπως έχει. Αυτό το κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης θα γίνει πιο αποτελεσματικό όσο ενισχύεται η αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική και αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση». Στις συνθήκες αυτές, οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να υποστείλουν τις διεκδικήσεις τους ή να αντιμετωπίζουν με κατανόηση την πολιτική ή τις δυσκολίες της κυβέρνησης. Ούτε να γίνει το κίνημα μια από τις κυβερνητικές συνιστώσες η οποία θα ασκεί εποικοδομητική συμπληρωματική παρέμβαση. Ταυτόχρονα πρέπει να αντιμετωπιστεί η σαστιμάρα που υπάρχει ότι τάχα τώρα δεν ξέρουμε από ποιον ακριβώς διεκδικούμε. Σε κάθε περίπτωση, στο πλαίσιο του καπιταλισμού, οι εργαζόμενοι διεκδικούν από αυτόν που αναλαμβάνει τη διαχείριση, τη διακυβέρνηση δηλαδή της χώρας. Το αμέσως επόμενο διάστημα πρέπει να γίνουν γενικές συνελεύσεις σε όλους τους χώρους της εκπαίδευσης και να οργανώσουν την πρώτη διεκδικητική απεργιακή κινητοποίηση. Μια κινητοποίηση όπου τα αιτήματα για επαναπρόσληψη των διαθέσιμων απολυμένων, για διεκδίκηση μόνιμης και σταθερής δουλειάς για όλους, για άμεση κατάργηση του θεσμικού πλαισίου της αυτοαξιολόγησης αξιολόγησης και της διεκδίκησης δωρεάν εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά θα πρέπει να ξαναακουστούν δυνατά. Όπως πρέπει να ξανακουστεί δυνατά η απαίτηση για ανατροπή των μνημονίων και της πολιτικής τους. Κάτι που έχει ξεχαστεί τελευταία. Και, τέλος, πρέπει να ακούγεται όλο και συχνότερα η ανάγκη οργάνωσης του αγώνα ενάντια στην ΕΕ, στο ΔΝΤ, στο ΝΑΤΟ, σε όλους δηλαδή τους μηχανισμούς ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που αποτελούν εγγύηση για την όξυνση της καπιταλιστικής επίθεσης και των δεινών για το λαό. και το δικαίωμα στη μόρφωση ξενούσαν παιδιά γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, εκπαιδευτικών. Οι πιο μορφωμένοι γονείς διέθεταν καλύτερη πληροφόρηση για τα σχολεία αυτά και τις δυνατότητές τους, έτρεφαν μεγαλύτερες φιλοδοξίες για τα παιδιά τους και ήταν αυτοί που έκαναν αίτηση. (Η μεγαλοαστική τάξη αναπαράγει τον εαυτό της στα ιδιωτικά κολλέγια και στα πανεπιστήμια του εξωτερικού). Έτσι, αν και ο νόμος δεν τα απέκλειε, τα παιδιά της εργατικής, αγροτικής τάξης και των μεταναστών απουσίαζαν από τα Πειραματικά σχολεία. Και μόνο η ύπαρξή του εξάλλου δημιουργούσε διαφοροποίηση, κατηγοριοποίηση μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα, σε «καλά» σχολεία και σε πιο λαϊκά, έναν ελιτισμό που αγκάλιαζε μαθητές αλλά και καθηγητές που εργάζονταν σ αυτά. Η ένταση της κρίσης και η όξυνση της επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων εκδηλώθηκε φυσικά και στο χώρο της εκπαίδευσης. Το 2011 ο ν.3966 της ιαμαντοπούλου καταργεί τα Πειραματικά και θεσπίζει τα Πρότυπα Πειραματικά. Το 2013 μάλιστα θεσπίζονται εισαγωγικές εξετάσεις για τη φοίτηση σ αυτά: το ταξικό φιλτράρισμα και μέσω των εξεταστικών φραγμών. Η τότε ηγεσία του ΥΠΕΠΘ ενέταξε την αριστεία μεταξύ των βασικών σκοπών του νέου θεσμού: σχολεία για «άριστους» και «χαρισματικούς» μαθητές. Στην πραγματικότητα στο στόχαστρο μπαίνει το σύνολο του μαθητόκοσμου, αφού τα συμπεράσματα που θα προκύπτουν από αυτά τα σχολεία- φυτώρια θα αποτελούν τη βάση για την εφαρμογή τους σε όλα τα σχολεία της χώρας. Ακόμα εισάγουν τη λογική της κατηγοριοποίησης των πτυχίων, μέσω της διαφοροποίησης των προγραμμάτων σπουδών, ενώ αποτέλεσαν όχημα για τη γενίκευση της αξιολόγησης σε αυτά εφαρμόστηκε για πρώτη φορά η αξιολόγηση τόσο του εκπαιδευτικού προσωπικού όσο και της σχολικής μονάδας. Αλλά και για την κατάργηση των οργανικών θέσεων (εργασιακό καθεστώς καθηγητών στα ΠΠΣ, οργανικές επί θητεία). Τελικά, είτε Πρότυπα είτε Πειραματικά, ενέχουν τη λογική ενός σχολείου ξεκομμένου από το κοινωνικό πλαίσιο, ενός σχολείου που η ευθύνη για τα αποτελέσματά του βαραίνει αποκλειστικά τον εκπαιδευτικό. Ο οποίος οφείλει με το έργο του να αμβλύνει τις οικονομικές, κοινωνικές και μορφωτικές ανισότητες του μαθητικού πληθυσμού. Με το μαγικό ραβδάκι των νέων τεχνολογιών και των καινοτόμων δράσεων. Και που ο μαθητής θα πρέπει να περνά από αλλεπάλληλα φίλτρα μέχρι να πειστεί ότι είναι άχρηστος- άξιος μόνο για φτηνό, ανασφάλιστο, εργατικό δυναμικό. Και που ο γονιός θα πρέπει να βάζει βαθιά το χέρι στην ήδη άδειά του τσέπη για να σηκώσει το κόστος λειτουργίας του σύγχρονου σχολείου. Επομένως, το ερώτημα που θα πρέπει να μας απασχολεί δεν είναι Πειραματικά ή Πρότυπα σχολεία, με εξετάσεις ή με κλήρωση, αλλά το πώς εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς θα οικοδομήσουμε κοινό μέτωπο αγώνα και διεκδίκησης. Για να υπερασπιστούμε το δωρεάν και δημόσιο χαρακτήρα του σχολείου μας. Για να παλέψουμε ενάντια στους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση. Για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα όλων στη μόρφωση και στην εργασία. Α.Κ.

8 8 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 Π αρά την πρόσφατη αλλαγή κυβέρνησης στην Ελλάδα, το σύστημα παγκόσμια παραμένει ιμπεριαλιστικό. Μια χούφτα «προηγμένες» χώρες εξακολουθούν να καταπιέζουν ληστεύοντας την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού της γης. Τα μονοπώλια ενισχύονται, η χρηματιστική ολιγαρχία κυριαρχεί, η εξαγωγή κεφαλαίων επεκτείνεται, τα τραστ των καπιταλιστών ελέγχουν μεγαλύτερο τμήμα του κεφαλαίου και της παγκόσμιας παραγωγής και η γη έχει ολοκληρωτικά μοιραστεί ανάμεσα στις ισχυρές καπιταλιστικές δυνάμεις. Αυτά τα χαρακτηριστικά, που καθιστούν το παγκόσμιο κα- ου κεφαλαίου μέχρι το χρέος, τα ΕΣΠΑ, αλλά και την πρόσδεση στο νατοϊκό άρμα, τις βάσεις, τη συμμετοχή σε επεμβάσεις και περιφερειακούς πολέμους των ιμπεριαλιστών, η εξάρτηση παράγει δεδομένα που με τη σειρά τους την αναπαράγουν σε μεγαλύτερο βαθμό, βαθαίνοντάς την. Ειδικά στο πλαίσιο της κρίσης, ο έλεγχος χωρών σαν και τη δική μας αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία για κάθε ιμπεριαλιστή και αποτελεί πεδίο έκφρασης των οξυμένων ανταγωνισμών. Η εξάρτηση, που αναδεικνύει την αντίθεση ιμπεριαλισμού-λαών σε κύρια αντίθεση στην Ελλάδα, πατάει στη βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας. Γιατί η του διεθνούς δικαίου». Μέσα στο ιδεολογικό πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ αναζητούν ένα διαφορετικό ρόλο για την Ελλάδα, χωρίς βέβαια να αμφισβητείται το βασικό δεδομένο του «ανήκουμε στη ύση», δηλαδή το καθεστώς της διπλής εξάρτησης της χώρας από ΗΠΑ και ΕΕ. Η κατεύθυνση συμπυκνώνεται προγραμματικά στο «δρόμο της πολυδιάστατης ενεργητικής, φιλειρηνικής πολιτικής που βασίζεται σε ένα σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος». Σχετικά με την ΕΕ, ο χαρακτήρας της παρουσιάζεται να καθορίζεται από τις πολιτικές δυνάμεις που κυριαρχούν οδηγώντας καθόλου πρόθυμοι να συνδράμουν στην «αντιπαράθεση» με τη Γερμανία. Σχετικά με το άλλο σκέλος, τις ΗΠΑ, οι τοποθετήσεις είναι χτυπητά φτωχές. Εκτός από μια διαπίστωση ότι παραμένει η ισχυρότερη δύναμη στον κόσμο αλλά με εμφανείς αδυναμίες που αξιοποιούν οι υπόλοιποι και κάποιες γενικόλογες τοποθετήσεις για το ρόλο του ΝΑΤΟ, ουσιαστικά ο ρόλος τους στην Ελλάδα, στην οποία διαθέτουν ακόμα και βάσεις, μένει στην αφάνεια. Από την άλλη μεριά, η «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική επιδιώκει την «κατάκτηση μιας καλύτερης θέσης στο διεθνή καταμερισμό εργασίας και στη Τυχοδιωκτισμοί με φόντο την εξάρτηση πιταλιστικό σύστημα ιμπεριαλιστικό, ενισχύονται στη βάση της κρίσης, χωρίς σημάδια ξεπεράσματός της. Κρίση παγκόσμια, δομική και συνολική, καθώς αφορά το σύνολο του καπιταλιστικούιμπεριαλιστικού συστήματος και εμφανίζεται σε όλα του τα χαρακτηριστικά, ενώ οφείλεται στην ίδια τη φύση του. Κρίση που δεν είναι μόνο χρηματοπιστωτική, νομισματική, χρέους ή όποιο άλλο ξεχωριστό γνώρισμα διαλέγει όποιος δεν θέλει να δει τη συνολική εικόνα αυτού του σάπιου συστήματος, αναγνωρίζοντας και την ανάγκη ανατροπής του συνολικά. Κρίση που πιέζει αντικειμενικά κάθε ιμπεριαλιστή να διεκδικήσει μεγαλύτερο «ζωτικό χώρο» και θέτει μόνιμα το ζήτημα της αναδιάταξης δυνάμεων, των συμμαχιών, του ξαναμοιράσματος του κόσμου σε «σφαίρες επιρροής» ανάμεσα στις «παραδοσιακές» αλλά και στις νέες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που αναδεικνύονται. Κρίση που ταυτόχρονα πιέζει προς την απόλυτη καθυπόταξη των εργαζόμενων, την επίθεση σε κάθε εργατική και λαϊκή κατάκτηση, όχι μόνο στις εξαρτημένες χώρες, των οποίων οι εργαζόμενοι και ο λαός γίνονται αντικείμενο διπλής εκμετάλλευσης, αλλά και στις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Που καλλιεργεί κάθε είδους εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς και δυναμώνει τις πλέον αντιδραστικές δυνάμεις, για να εξυπηρετήσουν ιμπεριαλιστικά σχέδια και να καταστείλουν τη λαϊκή οργή που αναζητά αγωνιστική διέξοδο. Στο πλαίσιο της κρίσης οξύνονται λοιπόν όλες οι σημαντικές αντιθέσεις: η αντίθεση ιμπεριαλισμού-λαών, η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Η Ελλάδα παραμένει μια από τις τυπικά και μόνο ανεξάρτητες χώρες, αλλά στην ουσία διπλά εξαρτημένη οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα των ΗΠΑ και της ΕΕ. Από τη διάλυση της παραγωγικής βάσης και την παράδοση των υποδομών, του ορυκτού πλούτου και του περιβάλλοντος στις ορέξεις του ξένου και ντόπι- ελληνική κοινωνία παραμένει χωρισμένη σε τάξεις, με τη μεγαλοαστική τάξη να καταπιέζει όλες τις υπόλοιπες, με πρώτη και κύρια την εργατική τάξη της χώρας. Μια άρχουσα τάξη που έχει συνδέσει τη θέση της αυτή και τα συμφέροντά της με το ξένο κεφάλαιο, γι' αυτό και δεν αμφισβητεί το πλαίσιο εξάρτησης, το οποίο αξιοποιεί και αναπαράγει ακριβώς για να διατηρεί την εξουσία της. Αν αυτή είναι συνοπτικά η πραγματικότητα που καλείται και αναλαμβάνει να διαχειριστεί η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, ο τρόπος που την περιγράφει η ίδια διαφέρει πολύ και όχι τυχαία. Στο ζήτημα των διεθνών εξελίξεων, έχει υιοθετήσει πλήρως το ιδεολόγημα της παγκοσμιοποίησης. εν μπορεί βέβαια να αγνοήσει την όξυνση των ανταγωνισμών και την έκφρασή τους σε μια σειρά μέτωπα, με κυριότερα την Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή με επίκεντρο τη Συρία, αλλά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ χρεώνει αυτές τις εξελίξεις στην επικράτηση ανάμεσα στις δυτικές δυνάμεις «αλλοπρόσαλλων πολιτικών» και «μιλιταριστικού τυχοδιωκτισμού», που «δεν εξυπηρετεί τη σταθερότητα και την ειρήνη». Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει την ανάγκη «πλήρους τήρησης των αποφάσεων του ΟΗΕ και των Γενικών Συνελεύσεών του, σεβασμού του διεθνούς δικαίου και της Διεθνούς Σύμβασης της Θάλασσας» (από την απόφαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, Οκτώβρη 2014). Πιστός στην ουσία του ιδεολογήματος της παγκοσμιοποίησης, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν αναγνωρίζει την έκφραση των χαρακτηριστικών του ιμπεριαλιστικού συστήματος αλλά εκτιμά ότι αυτά είναι δυνατό να λειανθούν ακόμα και να μετατραπούν στο αντίθετό τους, αρκεί να παραμεριστούν οι «οπορτουνιστές» ηγέτες, κατά βάση της ύσης, που αντί να εξυπηρετούν την «αλληλεγγύη και συνεργασία λαών και κυβερνήσεων στη βάση της διεθνούς νομιμότητας», κοιτάζουν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, αδιαφορώντας πλήρως τόσο για τους λαούς που καταστρέφουν όσο και για τα καλέσματα του ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο) για σεβασμό στους υποτιθέμενους «κανόνες την «από μια λέσχη ισότιμων κρατών (να) έχει μετεξελιχθεί σε ένα σύστημα ανισότιμων μελών», «ένα είδος σύγχρονης αυτοκρατορίας: στην κορυφή είναι η Γερμανία και στο βυθό χώρες όπως η Ελλάδα, που με μοχλό το χρέος έχει γίνει αποικία χρέους» (από συνέντευξη του πλέον υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, 18 Οκτώβρη 2014). Σύμφωνα με τον Κοτζιά, αυτή η εξέλιξη οφείλεται στην έλλειψη πλήρους πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ, στη μη στήριξή της σε ένα αναπτυγμένο δημοκρατικό σύστημα και στην έλλειψη συνεννόησης μεταξύ των χωρών, που εξακολουθούν να παίρνουν πρωτοβουλίες για την εξυπηρέτηση των ιδιαίτερων συμφερόντων τους. Η ηγεμονία της Γερμανίας δεν αντιστοιχεί στο συσχετισμό στρατιωτικής δύναμης («αμυντικής χωρητικότητας» για το Ν. Κοτζιά) σε σχέση με τη Γαλλία και την Αγγλία και συνολικά η ΕΕ έχει χάσει το δρόμο της, καθώς «δεν αναπτύσσεται με βάση τις αρχικές διακηρύξεις και δεν ανταποκρίνεται σε αυτές». Η συγκυβέρνηση, λοιπόν, ζητά από όλους τους εταίρους να σεβαστούν τις αρχές της ΕΕ (όπως τις αντιλαμβάνεται η ίδια) και να διαμορφώσουν όρους ισοτιμίας και μάλιστα εκτιμά ότι «μπορεί να συμπράξει με τις προοδευτικές και κοινωνικές δυνάμεις που επιδιώκουν μια ΕΕ κοινωνική, δημοκρατική, αναπτυξιακή». Θεωρεί πως μπορεί να αξιοποιήσει τη δυσαρέσκεια της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας κ.ά. απέναντι στην πράγματι αναντίστοιχη θέση της Γερμανίας, χωρίς όμως να λογαριάζει ότι κάθε μια από τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εντός ΕΕ επιθυμεί την αξιοποίηση αυτής της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας για τη βελτίωση της θέσης της, μέσα στο πλαίσιο αναδιάταξης δυνάμεων που αναφέρθηκε. Η σειρά συναντήσεων του Τσίπρα και άλλων κυβερνητικών στελεχών μετά τις εκλογές ανέδειξε σε ένα βαθμό το αδιέξοδο αυτής της τακτικής, καθώς οι εν δυνάμει σύμμαχοι τάσσονταν ο ένας μετά τον άλλο ξεκάθαρα υπέρ της συνέχισης της ίδιας πολιτικής και δεν έδειξαν διπλωματική σκηνή», δίνοντας στη χώρα ρόλο «ειδικής γέφυρας» ανάμεσα στο δυτικό κόσμο, ως μέλος της ΕΕ, και τις αναδυόμενες οικονομίες της Ανατολής και ιδιαίτερα των BRICS, με τις οποίες συνδέεται με «πολλαπλούς ιστορικούς και πολιτισμικούς δεσμούς καθώς και κοινά προβλήματα» (από άρθρο του Ν. Κοτζιά, 7 εκέμβρη 2014). Σε σχέση με την Ανατολή, αυτός ο ρόλος μπορεί να εκφραστεί με τη συμβολή της σε διεθνείς διαμεσολαβήσεις, διαιτησίες και διαπραγματεύσεις όπως μεταξύ Παλαιστινίων-Ισραήλ ή Ισραήλ- Ιράν, με την ανάπτυξη συνεργασίας με τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, με την ανάπτυξη σχέσεων με Αίγυπτο, Ιράν, Ισραήλ. Η ουσιαστική επιδίωξη αυτού του σχεδίου «με αρχή, μέση και τέλος» είναι η ανάδειξη της Ελλάδας σε περιφερειακή δύναμη που θα αναλαμβάνει τη διευθέτηση κάθε ζητήματος για λογαριασμό των μεγάλων αφεντικών. Από εκεί πηγάζει και η έντονη πολεμική απέναντι στην τουρκική εξωτερική πολιτική, εμπλουτισμένη με στοιχεία «πατριωτισμού» («αριστερού», όπως τοποθετείται ο Ν. Κοτζιάς, αλλά και δεξιού από τη μεριά του Καμμένου), που επιθυμεί για τον εαυτό της το ρόλο της «ειδικής γέφυρας» με τη Μέση Ανατολή και των προνομίων που αυτός ο ρόλος συνεπάγεται. Σε σχέση με τις χώρες των BRICS, η αναφορά γίνεται ουσιαστικά στη Ρωσία, προς την οποία λοξοκοιτάζουν και οι δυο δυνάμεις της συγκυβέρνησης, προσπαθώντας όμως να είναι διακριτικοί. ιακριτικότητα που είναι βέβαια αδύνατο να διατηρηθεί, καθώς οι ανταγωνισμοί αφήνουν ελάχιστο περιθώριο ενδιάμεσων τοποθετήσεων. Η πομπώδης αρχική αντίρρηση στην επέκταση των κυρώσεων της ΕΕ προς τη Ρωσία μεταβλήθηκε σε αστερίσκο, αξιοποιώντας και την ήδη υπάρχουσα απροθυμία των ιμπεριαλιστών της ΕΕ να υπόκεινται οι ίδιοι τις συνέπειες αυτών των κυρώσεων για λογαριασμό των ΗΠΑ. Η συνάντηση του Κοτζιά με τον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας από τη μια περίμενε να ολοκληρωθεί ο γύρος

9 Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 επαφών με Ευρωπαίους και Αμερικάνους, αλλά από την άλλη άνοιξε τη συζήτηση για δάνειο -αν ζητηθεί- και για συμμετοχή της Ελλάδας στο νέο σχεδιαζόμενο αγωγό. Αγωγό που θα συνδέει τη Ρωσία με την Τουρκία και από εκεί με την Ελλάδα, προκειμένου η Ρωσία να εγκαταλείψει την προμήθεια φυσικού αερίου προς την Ευρώπη μέσω Ουκρανίας. Είναι φυσικά ερώτημα το κατά πόσο αυτοί οι σχεδιασμοί θα υλοποιηθούν με βάση τη συνεχιζόμενη κρίση στην Ουκρανία και την αναπόφευκτη εμπλοκή ΕΕ και ΗΠΑ στο ζήτημα των ενεργειακών δρόμων, δείχνει όμως διαθέσεις της νέας κυβέρνησης για διεύρυνση των επαφών με τη Ρωσία και εμπλοκή στις οξυμένες αντιθέσεις. Συνοψίζοντας, η νέα κυβέρνηση καλείται να διαχειριστεί τη χώρα σε ένα πλαίσιο που δηλώνει προς κάθε κατεύθυνση πως δεν πρόκειται να αμφισβητήσει. Στο πλαίσιο αυτό όμως, τμήματα της ντόπιας άρχουσας τάξης ασφυκτιούν και διερευνούν δυνατότητες και περιθώρια βελτίωσης της θέσης τους. Η νέα συγκυβέρνηση προσπαθεί να εκφράσει στην πράξη αυτές τις ανησυχίες, διερευνώντας με τη σειρά της όρια και δυνατότητες. Προσπαθεί έτσι να αναπτύξει σχέσεις και δεσμούς με διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα, προσαρμοζόμενη με γρήγορους ρυθμούς στα διαμορφωμένα δεδομένα (οι δηλώσεις συμπάθειας του ΝΤ, η συνεργασία με τον ΟΟΣΑ, οι συμφωνίες με το Ισραήλ είναι μερικές από τις εκφράσεις αυτής της προσαρμογής), αναζητώντας παράλληλα εναλλακτικές στα αδιέξοδα που συναντάει. Για να λειτουργήσει απρόσκοπτα και μακριά από τις λαϊκές ανάγκες και απαιτήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ αποκρύπτει τόσο τα έμφυτα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλιστικού συστήματος όσο και την εξαρτημένη φύση της άρχουσας τάξης της χώρας και κάνει κάθε προσπάθεια στην κατεύθυνση αποσυγκρότησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, ζητώντας από το λαό να συνδράμει στις τυχοδιωκτικές βλέψεις και προσπάθειες της άρχουσας τάξης. Στην ίδια κατεύθυνση, εμφανίζει τη συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, μια ακροδεξιά πολιτική δύναμη, ως «πατριωτικό καθήκον» για τη δημιουργία της λεγόμενης Κυβέρνησης Σωτηρίας, στην οποία η αντίθεση αριστερά-δεξιά εξαφανίζεται και αντικαθίσταται από την υποτιθέμενη αντίθεση «μνημονιακοίαντιμνημονιακοί». Αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο για το εσωτερικό της χώρας, σε συνδυασμό με τις «αναλύσεις» περί παγκοσμιοποίησης, δημοκρατικής ΕΕ κτλ. που έχει πάρει «λάθος δρόμο» εξαιτίας της επικράτησης λανθασμένων και αδιέξοδων πολιτικών, καλλιεργούν την πολύ παλιά και γνωστή αντίληψη του ρεφορμισμού πως μια διαφορετική πολιτική διαχείριση, πιο φιλολαϊκή, πιο φιλειρηνική είναι εφικτή, αρκεί ο λαός να ακολουθήσει υπάκουα και στην αφάνεια τους φορείς αυτής της διαφορετικής διαχείρισης. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική για το λαό της χώρας μέσα στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Και όσο δεν αναπτύσσονται οι λαϊκοί αγώνες, όσο δεν προχωράει η ανάδειξη Μετώπου Αντίστασης, όσο παραμένει αποσυγκροτημένη η εργατική τάξη, τόσο δυναμώνουν οι τάσεις εμπλοκής στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, με συνέπειες δυνητικά ολέθριες. Γιατί μπορεί η κυβέρνηση αυτή να πληρώσει πολιτικά τις επικίνδυνες προσπάθειες της άρχουσας τάξης, οι εργαζόμε- ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 9 Η ταξική πάλη δεν χωράει στο Κούγκι της "εθνικής ενότητας" "Θα το κάνουμε Κούγκι αν δεν πάρουμε αυτά που θέλουμε στις διαπραγματεύσεις" δήλωνε ο Καμμένος λίγες μέρες πριν από την αποφασιστική, όπως αποδείχτηκε, συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ. Δεν έχασε την ευκαιρία για μια ακόμα φορά να πουλήσει εθνικισμό και ψευτοπατριωτικά χαρακτηριστικά στις "διαπραγματεύσεις" της κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης που πουλάει "εθνική ενότητα" από την αρχή της, όταν με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε σε συνεργασία με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, αποτυπώνοντας σε κυβερνητικό επίπεδο την ιδιότυπη σύμπλευση που πρωτοεκφράστηκε στις πλατείες των "αγανακτισμένων". Τότε, όπως σε ένα βαθμό και πρόσφατα στις πλατείες των "ευχαριστημένων", κάθε αναφορά στην Αριστερά, η φυσική της παρουσία και τα σύμβολά της ήταν από "εκτός κλίματος" έως επικίνδυνος εχθρός που έπρεπε να εξοβελιστεί. Μαζί της έπρεπε και πρέπει να εξαφανιστεί και κάθε ανάλυση που δεν παραβλέπει το χωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις, ώστε να μονοπωλεί η κυβερνητική (στην ουσία η αστική) αντίληψη. Αντίληψη που ακριβώς για να εξυπηρετήσει την αναπαραγωγή του υπάρχοντος συστήματος αποκρύπτει τόσο την αντίθεση της εργατικής τάξης με το κεφάλαιο όσο και την αντίθεση του λαού με τον ιμπεριαλισμό. Η αναφορά του Καμμένου στο Κούγκι αντιμετωπίστηκε λίγο-πολύ ως αναμενόμενη υπερβολή από έναν παράγοντα που έτσι κι αλλιώς έχει δείξει τέτοιες τάσεις. Η έκβαση του Γιούρογκρουπ και η παράταση της σύμβασης που ακολούθησε άλλωστε αποκάλυψε τη γύμνια της "αποφασισμένης" κυβέρνησης. Αυτό όμως που δεν θεωρήθηκε καθόλου αστείο, καθώς αποτελεί τμήμα της γενικότερης γραμμής του συστήματος, είναι η προσπάθεια να αντιστοιχιστεί η διαδικασία των κυβερνητικών διαπραγματεύσεων με τον σύγχρονο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Ο Καμμένος, όπως έχουν κάνει και άλλα κυβερνητικά στελέχη με πρώτο και καλύτερο τον Τσίπρα, μίλησε για "εθνική διαπραγμάτευση" που διεξάγεται από την "κυβέρνηση ολόκληρου του έθνους", τη σημασία της "εθνικής ενότητας" κτλ. Για να τονίσει αυτή την άποψη, αξιοποίησε και τις δημοσκοπήσεις που αναπαράχτηκαν από όλα τα ΜΜΕ, σύμφωνα με τις οποίες σχεδόν όλη η ελληνική κοινωνία είναι στοιχισμένη πίσω από τους κυβερνητικούς χειρισμούς και στηρίζει ολόψυχα τις κινήσεις, τις αποφάσεις και, όπως θέλουν να συνεπάγεται, τις νέες συμβάσεις που υπογράφηκαν και τα μέτρα που τις ακολουθούν. Αντίστοιχο είναι το κλίμα που έγινε προσπάθεια να κυριαρχήσει στις συγκεντρώσεις "στήριξης της κυβέρνησης", όπου ο λαός κλήθηκε να συγκεντρωθεί δίχως σύμβολα (με εξαίρεση την ελληνική σημαία), συνθήματα αλλά και αιτήματα και να στηρίξει βουβός την "εθνική προσπάθεια". Η γραμμή της απόκρυψης των πραγματικών αντιθέσεων συνοδεύεται από την προσπάθεια προβολής άλλων δήθεν αντιθέσεων. Από την εποχή της προηγούμενης κυβέρνησης, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ αυτοπροσδιορίζονταν ως το μπλοκ των αντι-μνημονιακών απέναντι στους μνημονιακούς της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Τα στελέχη της νέας κυβέρνησης παρουσιάστηκαν ως οι αποφασισμένοι διαπραγματευτές απέναντι στους υποταγμένους προηγούμενους διαπραγματευτές. Ο Τσίπρας με τους... συμμάχους ως η φωνή της λογικής και της δημοκρατίας απέναντι στους παράλογους και αδιάλλακτους Μέρκελ-Σόιμπλε. Ακόμα και η γραβάτα χρησιμοποιήθηκε για να διαχωρίσει τους "στιλάτους" και "προοδευτικούς" από τους "γραβατωμένους" και "συντηρητικούς". Σύντομα βέβαια ξεθώριασαν όλα αυτά τα εφευρήματα μπροστά στην ταχύτατη προσαρμογή της νέας κυβέρνησης, η οποία εκφράστηκε με την επιλογή του μνημονιακού Παυλόπουλου για πρόεδρο της δημοκρατίας, την αποδοχή των δεσμεύσεων των προηγούμενων κυβερνήσεων στο πλαίσιο της "συνέχειας του κράτους", την έγγραφη υποταγή στους ιμπεριαλιστές με την παράταση του μνημονίου - και βρισκόμαστε ακόμα στον πρώτο μήνα. Παρ' όλη τη φανερή κατάρρευση των επικοινωνιακών τεχνασμάτων, το σύστημα δεν παραιτείται της προσπάθειας ιδεολογικής αποσυγκρότησης του λαού και των εργαζόμενων και βρίσκει πρόθυμους συμμάχους στην κυβέρνηση. Η εμπέδωση της εξάρτησης σαν αναγκαίο, ακόμα και επιθυμητό, καθεστώς από όσο το δυνατό μεγαλύτερο τμήμα του λαού είναι από τα σημαντικότερα στοιχήματα για την ντόπια άρχουσα τάξη και τους ιμπεριαλιστές προστάτες της. Σύντομα θα ξεκαθαριστούν οι απαιτήσεις από τη μεριά των Αμερικανών ως αντάλλαγμα για τη «φιλική» τους στάση στις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και κανείς τους δεν θα ήθελε τα σχέδια αυτά να συναντήσουν την αντίσταση του λαϊκού παράγοντα. Εξίσου σημαντικό είναι το στοίχημα της κατοχύρωσης σε τμήματα εργαζόμενων της "εθνικής ομοψυχίας", που απαιτεί την πλήρη καθυπόταξή τους στα συμφέροντα και την πολιτική του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Αυτά ακριβώς είναι και τα ιδεολογήματα που είναι αναγκαίο να ανατραπούν προκειμένου να αναπτυχθεί το λαϊκό και εργατικό κίνημα. Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να επικρατήσει η αντίληψη ότι η όποια διεκδίκηση από τη μεριά του λαού και των εργαζόμενων υποσκάπτει την "εθνική προσπάθεια". Μια αντίληψη που οδηγεί στην ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία και εναποθέτει την επίλυση των λαϊκών προβλημάτων από το πραγματικό πεδίο, δηλαδή την ταξική πάλη, στην "καλοσύνη" της κυβέρνησης (με τη βοήθεια του ΟΟΣΑ, των ΜΚΟ κ.ά.) που θα αντιμετωπίσει τη λεγόμενη ανθρωπιστική κρίση όσο επιτρέπεται από τους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας και το στενό μνημονιακό πλαίσιο. Αντίστοιχα, αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της αντιιμπεριαλιστικής πάλης η αναγνώριση της εξαρτημένης φύσης του ελληνικού καπιταλισμού και των δεινών που αυτή σημαίνει για το λαό. Πρέπει να γίνει καθαρό ότι ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία, ο αγώνας για να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του είναι δεμένος με την επαναστατική, τη σοσιαλιστική προοπτική. Η μόνη δύναμη που έχει πραγματικά τη δυνατότητα να υλοποιήσει αυτή την προοπτική μέχρι τέλους είναι το λαϊκό κίνημα με κορμό τη συγκροτημένη εργατική τάξη, κίνημα που θα αναπτύσσεται και θα δυναμώνει στο πεδίο των αγώνων, με κατεύθυνση την αναπόφευκτη αναμέτρηση με τις δυνάμεις του συστήματος εντός κι εκτός της χώρας.

10 10 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 11 Να, λοιπόν, πού κατέληξε η περίφημη γραμμή της «σκληρής διαπραγμάτευσης» πάνω στην οποία βασίστηκε όλη η προεκλογική ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Η συμφωνία στο Γιούρογκρουπ της 20ης Φλεβάρη και η επιστολή Βαρουφάκη που την ακολούθησε στις 24 Φλεβάρη αποτελούν την τρανή απόδειξη για το πόσο ρηχή, ψευδής και αποπροσανατολιστική ήταν η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίσει ως δήθεν υπαρκτή τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα που λεηλατούν ασταμάτητα το λαό και τη χώρα. Η συμφωνία υποταγής στους ιμπεριαλιστές που υπέγραψε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ ήταν το φυσικό επόμενο μιας πολιτικής γραμμής που έβαζε ως κύριο ζήτημα την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Δηλαδή, μιας γραμμής που θεωρούσε ως απαραίτητο στοιχείο επιβίωσης και προοπτικής της χώρας τη διαιώνιση της εξάρτησης από τα ευρωπα κά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ήταν το φυσικό επόμενο της επαναδιαβεβαίωσης προεκλογικά από τον Τσίπρα ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν». Και, βέβαια, ήταν το φυσικό επόμενο της μωροφιλοδοξίας ότι θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν οι ενδο μπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί προς όφελος μιας άλλης, φιλολα κής κατεύθυνσης χωρίς την παρουσία ισχυρού εργατικού-επαναστατικούκομμουνιστικού κινήματος. Όμως, οι ιμπεριαλιστές δεν συγχωρούν. Και κυρίως, δεν χαρίζουν. Στόχος τους ήταν και παραμένει η αρπαγή, η λεηλασία, το αλυσόδεμα λαών και χωρών. Και η ΕΕ σε αυτή τη βάση λειτουργούσε και λειτουργεί, αυτόν το σκοπό εξυπηρετούν οι θεσμοί και οι κανονισμοί της. Οι λεγόμενες «αμοιβαία επωφελείς λύσεις» όχι μόνο δεν υπάρχουν, αλλά η επίκλησή τους και μόνο αποτελεί μέγιστη συμβολή στον αφοπλισμό και την εξουδετέρωση του λα κού-εργατικού κινήματος. Η ΕΕ και οι θεσμοί της όχι μόνο δεν αποτελούν πεδίο διεκδίκησης για το λαό και τους εργαζόμενους, αλλά πεδίο υπονόμευσης των λα κών δικαιωμάτων και δημιουργίας ολοένα και ασφυκτικότερων δεσμών. Και ο στόχος της ανεξαρτησίας, της αποτίναξης από τα δεσμά του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να υλοποιηθεί μέσα από την παραμονή στη λυκοσυμμορία της ΕΕ. Η πορεία, λοιπόν, προς τη συμφωνία υποταγής ήταν προδιαγεγραμμένη και ολοφάνερη, για όποιον ήθελε να την δει. Και η κατάληξή της, όσο και αν παρουσιάζεται ως επιτυχία (και πολύ περισσότερο ως νίκη), αποτελεί εξασφάλιση για τους ιμπεριαλιστές ότι η αντιλα κή πολιτική θα συνεχιστεί και από τη νέα συγκυβέρνηση. «Το Eurogroup επαναλαμβάνει την εκτίμησή του για τις αξιοσημείωτες προσπάθειες προσαρμογής οι οποίες ανελήφθησαν από την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό τα τελευταία χρόνια.» «Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τιμήσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους προς όλους τους πιστωτές τους πλήρως και εγκαίρως.» «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απόσχουν από την ακύρωση μέτρων και από μονομερείς αλλαγές των πολιτικών και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την ανάκαμψη της οικονομίας ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αυτά αξιολογούνται από τους θεσμούς.» Η φρασεολογία αλλά και η ουσία της συμφωνίας που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές στις Η Λαϊκή Αντίσταση- Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία από πολύ νωρίς ξεκίνησε την προσπάθεια για να αναδείξει την πορεία υποταγής της νέας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στους ιμπεριαλιστές. Μια καμπάνια που έχει ένα διπλό στόχο, την αποκάλυψη του αντιλαϊκού χαρακτήρα και της νέας συμφωνίας που υπέγραψε η συγκυβέρνηση και την ίδια στιγμή την προβολή της αναγκαιότητας για την συγκρότηση του λαού έτσι ώστε να διεκδικήσει τα δικαιώματά του και το μέλλον του. Στην προσπάθεια αυτή συνέβαλαν με την κινητοποίησή τους τα μέλη και οι φίλοι της. Η αρχή έγινε με την μαζική παρέμβαση στην Πλατεία στο Μοναστηράκι, την Κυριακή 15 του Φλεβάρη. Παρέμβαση στην όποια συμμετείχαν δεκάδες μέλη της Λαϊκής Αντίστασης και μοιράστηκαν εκατοντάδες προκηρύξεις στο λαό. Η παρέμβαση ολοκληρώθηκε με 20 Φλεβάρη είναι αποκαλυπτική και, ταυτόχρονα, αποκρουστική. Προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ στηλίτευε τις αναφορές Σαμαρά στις «θυσίες» του ελληνικού λαού, εξηγώντας ότι «θυσία» είναι κάτι που κάνεις με τη θέλησή σου. Τώρα, η συμφωνία αναφέρεται σε «αξιοσημείωτες προσπάθειες προσαρμογής»!!! Η λέξη «δέσμευση» κλίνεται σε όλες τις πτώσεις, επαναλαμβάνεται συνεχώς, κάνοντας ξεκάθαρο ότι αυτή η συμφωνία δεν αποτελεί παρά την επίσημη εγγύηση προς τους ιμπεριαλιστές ότι τίποτε δεν πρόκειται να διαταραχτεί, ότι όλα θα συνεχιστούν ομαλά και πάντοτε υπό την εποπτεία και την έγκριση της ΕΕ. Η «συμφωνία-γέφυρα» που επιδίωκε η κυβέρνηση κατέληξε σε τετράμηνη παράταση του υπάρχοντος μνημονίου μέχρι την επιβολή ενός νέου, τρίτου μνημονίου. Η «λίστα Βαρουφάκη» που δόθηκε προς έγκριση από το Γιούρογκρουπ διαλύει κάθε αμφιβολία γύρω από αυτό και είναι το προανάκρουσμα αυτών που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο ελληνικός λαός. Η αύξηση του κατώτατου μισθού σε 751 ευρώ μετατρέπεται σε «φιλοδοξία για εξορθολογισμό και σε βάθος χρόνου την αύξηση του κατώτατου μισθού με ένα τρόπο που θα διαφυλάξει την ανταγωνιστικότητα και τις προοπτικές της απασχόλησης». Αλλά ούτε και τα 751 ευρώ είναι δεδομένα, αφού «η έκταση και ο χρόνος των αλλαγών στον κατώτατο μισθό θα γίνουν με διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους και τους Ευρωπαϊκούς και διεθνούς θεσμούς». Παραμένει και επεκτείνεται ο εργασιακός μεσαίωνας και η διάλυση των εργασιακών σχέσεων που ήλθε με πρόσχημα την αντιμετώπιση της ανεργίας αφού η λίστα δεσμεύεται να «επεκτείνει και αναπτύξει τα υπάρχοντα σχέδια που παρέχουν προσωρινή απασχόληση στους ανέργους, εφόσον υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια και να αναβαθμίσει τα προγράμματα επιμόρφωσης των μακροχρόνια ανέργων». Η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων (και αυτή πολυδιακηρυγμένη) δεν θα είναι όπως την ξέραμε, αλλά μέσα από «μια έξυπνη νέα προσέγγιση στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας με ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και δικαιοσύνης... ενώ θα ληφθούν υπόψη οι συμβουλές ενός νέου ανεξάρτητου σώματος για το αν οι αλλαγές στους μισθούς είναι σε συνάρτηση με τις εξελίξεις στην παραγωγή και την ανταγωνιστικότητα». Επανέρχεται και νομιμοποιείται, λοιπόν, η αντιδραστική θεωρία της σύνδεσης μισθού και παραγωγικότητας. Αλλά και για τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων τα πράγματα κινούνται σε δυσοίωνα μονοπάτια, αφού στόχος της κυβέρνησης είναι να «μεταρρυθμίσει το πλέγμα των μισθών του δημοσίου τομέα με σκοπό να αποσυμπιέσει την κατανομή των μισθών μέσω αύξησης της παραγωγής και κατάλληλων πολιτικών προσλήψεων χωρίς να μειώνονται τα τρέχοντα κατώτατα επίπεδα μισθών, διασφαλίζοντας όμως ότι δεν θα αυξηθεί το κονδύλι των μισθών του δημοσίου». Δηλαδή να συμπιέσει τους μισθούς με τέτοιο τρόπο που οι όποιες νέες προσλήψεις να πληρωθούν από τους ήδη εργαζόμενους στο Δημόσιο. Την ίδια στιγμή, μπαίνουν στο στόχαστρο τα διάφορα επιδόματα, επιβεβαιώνεται η επανέναρξη της αξιολόγησης (τώρα εμφανίζεται ως «πραγματική») και μπαίνει ως στόχος η «μεγιστοποίηση της κινητικότητας ανθρώπινων και άλλων πόρων εντός του δημόσιου τομέα»! Καμία ρήξη με τις αντιασφαλιστικές πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων. Αντίθετα, συνέχισή τους, αφού αυτό που έκαναν ήταν δήθεν να εκσυγχρονίζουν το συνταξιοδοτικό σύστημα: «Η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να συνεχίσει τον εκσυγχρονισμό του συνταξιοδοτικού συστήματος». Και πρώτος στόχος, η ενοποίηση των ταμείων (που τώρα πια αποτελεί μία δήθεν θετική πρόταση που εξοικονομεί πόρους) και το χτύπημα των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων. Επιβεβαιώνεται η πλήρης υπαναχώρηση στα ζητήματα των ιδιωτικοποιήσεων. Καμία τελειωμένη ιδιωτικοποίηση δεν πρόκειται να αμφισβητηθεί. Το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων θα συνεχιστεί, το ΤΑΙΠΕΔ θα συνεχίσει να υπάρχει. «Η πολιτική για τον ΦΠΑ θα πρέπει να εξορθολογιστεί και οι συντελεστές θα πρέπει να εκσυγχρονιστούν με τρόπο που μεγιστοποιεί τα πραγματικά έσοδα, χωρίς αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνική δικαιοσύνη.» Καμία δέσμευση, λοιπόν, για μείωση του ΦΠΑ. Αντίθετα, αοριστολογία και προκλητική αναφορά σε «κοινωνική δικαιοσύνη» η Η γραμμή της υποταγής συμφωνήθηκε και προσυπογράφτηκε Τα χειρότερα είναι μπροστά μας! Να αντισταθούμε! πορεία ως την πλατεία Ομονοίας. Να σημειώσουμε ότι πρέπει να είναι η πρώτη αντικυβερνητική πορεία που έγινε μετά την εκλογή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το επόμενο βήμα της καμπάνιας έγινε με το ξεδίπλωμα της προσπάθειας για μαζικές παρεμβάσεις (μετά από την απόφαση του συντονιστικού της), σε όλη την Ελλάδα και τις γειτονιές της Αθήνας όπου υπήρχαν οι προϋποθέσεις. Παρεμβάσεις που έγιναν το Σάββατο 21 Φλεβάρη. Έτσι είχαμε παρεμβάσεις από την Ξάνθη έως τα Χάνια, δυστυχώς όμως όχι σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Στην Αττική είχαν αποφασιστεί και πραγματοποιήθηκαν τέσσερεις μαζικές παρεμβάσεις, στην Νέα Ιωνία, Στη άφνη-άγιο ημήτριο, στον Πειραιά, στο Περιστέρι. Με το δεδομένο ότι πραγματοποιήθηκαν μια μέρα μετά από την υπογραφή της νέας συμφωνίας υποταγής, ήταν οποία προφανώς -σύμφωνα με τον Βαρουφάκη- υπάρχει αλλά δεν θα δεχτεί αρνητικές επιπτώσεις (αλλά ούτε και θετικές). Το καπιταλιστικό πλαίσιο λειτουργίας νομιμοποιείται απροκάλυπτα: «η Ελλάδα παραμένει προσηλωμένη στο να αφαιρέσει φραγμούς στον ανταγωνισμό βασισμένη σε στοιχεία που θα αντλήσει από τον ΟΟΣΑ». Ακόμη και η αντιμετώπιση της λεγόμενης ανθρωπιστικής κρίσης μπαίνει υπό την αίρεση του ότι δεν θα έχει «αρνητικό δημοσιονομικό αντίκτυπο». Και δεν είναι μόνο αυτά για τα οποία δεσμεύεται η νέα συγκυβέρνηση. Η «δημιουργική ασάφεια» για την οποία κομπάζει ο Βαρουφάκης κρύβει πολλά ακόμη για τις υποχωρήσεις που είναι διατεθειμένη να κάνει αυτή η κυβέρνηση προκειμένου να διαπιστευτεί ως κατάλληλος διαχειριστής του ντόπιου αστικού συστήματος. Και για όσα δεν αποσαφηνίζονται στο μέηλ Βαρουφάκη αυτοί που έχουν να φοβούνται δεν είναι οι ιμπεριαλιστές, αλλά ο λαός και οι εργαζόμενοι. Γιατί οι ιμπεριαλιστές έχουν ήδη φροντίσει για τις ασφαλιστικές τους δικλείδες. Κυριολεκτικά στον αέρα, απόλυτα εκτεθειμένοι, βρίσκονται όσοι επένδυσαν σε μια φιλολα κή πολιτική στροφή με την εκλογή ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ- ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ Χαράζοντας τη μοναδική διέξοδο για τον λαό, τον δρόμο της αντίστασης και της διεκδίκησης κάτι παραπάνω από επίκαιρες. Κατέστησαν έτσι «φρέσκο κουλούρι» την προκήρυξη που μοιράστηκε και της οποίας ακολουθεί ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό απόσπασμα: «[ ] Το πλαίσιο αυτό (με 4μηνη παράταση της δανειακής σύμβασης) κινείται στη ρότα των Μνημονίων (αυτών που θα έφευγαν!) και προετοιμάζει μια νέα αντιλαϊκή συμφωνία, ανεξάρτητα από το πώς αυτή θα ονομάζεται. Αποτελεί συνέπεια της λεγόμενης διαπραγμάτευσης της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με στόχο την επίτευξη μιας νέας συμφωνίας με τους ιμπεριαλιστές, μιας συμφωνίας υποταγής! Η εξέλιξη αυτή, όπως και η πρόταση, η στήριξη και η ανάδειξη στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ενός κορυφαίου στελέχους της ΝΔ σαν τον Προκόπη Παυλόπουλο, δείχνουν πως η συγκυβέρνηση αυτή κινείται μέρα με τη μέρα σε όλο και πιο δεξιά ρότα, της ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και οι εσωκομματικές και ενδοκυβερνητικές αντιπαραθέσεις έχουν φουντώσει μετά την κατάληξη της συμφωνίας. Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτοί στον αέρα. Στον αέρα βρίσκονται και όλοι αυτοί που στήριζαν τις αυταπάτες γύρω από τη δυνατότητα αριστερής διακυβέρνησης με το σημερινό, αρνητικό για το λαό και το κίνημα συσχετισμό. Αυτοί που διακήρυτταν τα κάθε λογής μεταβατικά προγράμματα, θαμπωμένοι από το εκλογικό φούσκωμα του ΣΥΡΙΖΑ και σε απόλυτα συμπληρωματικό με αυτόν ρόλο. Αυτοί που χαιρέτισαν την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας ότι τα ζητήματα για το λα κό και εργατικό κίνημα μπαίνουν από μια νέα, πιο ευνο κή για τα λα κά και εργατικά αιτήματα αφετηρία. Αυτοί που συνεχίζουν να έχουν αυταπάτες ότι αυτή η κυβέρνηση έχει περιθώριο να ανταποκριθεί με την κατάλληλη πίεση από τα αριστερά. Ε, λοιπόν, αυτή η συμφωνία δεν αφήνει κανένα τέτοιο περιθώριο. Το αντίθετο κάνει. Ξεκόβει ακόμη περισσότερο την όποια σχέση με την προεκλογική ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώνει τη δεξιόστροφη πορεία του και, επομένως, σπρώχνει όλο το πολιτικό σκηνικό ακόμη δεξιότερα. Δεν είναι τυχαίο ότι κατάπτυστοι δεξιοί και πασόκοι πολιτικοί αισθάνονται νομιμοποιημένοι, εμφανίζονται ως δικαιωμένοι και θρονιάζονται ήδη στα τηλεοπτικά παράθυρα για να περιγελάσουν και να συκοφαντήσουν το λαό και τις προσδοκίες του. Όπως δεν ήταν τυχαίο ότι τη βασική διαπραγμάτευση την ανέλαβε ο Βαρουφάκης, ένας αστός αμερικανόθρεφτος τεχνοκράτης, με ένα επιτελείο από αντίστοιχα στελέχη. Και όσοι, μέσα κι έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, βιάζονται να κατηγορήσουν το Βαρουφάκη γι αυτήν την κωλοτούμπα, ας θυμηθούν ότι αποτελεί τη φυσιολογική συνέχεια της δεξιόστροφης πορείας του ΣΥΡΙΖΑ: από την ιδρυτική διακήρυξη του Συνεδρίου του, στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και από εκεί στις προγραμματικές δηλώσεις του Τσίπρα στη Βουλή. Και η συνέχεια θα είναι σε απόλυτη συνέπεια με αυτήν την πορεία. Η λίστα Βαρουφάκη προμηνύει τα χειρότερα γι αυτό που θα αντιμετωπίσει ο λαός τους επόμενους μήνες, όταν θα οριστικοποιηθούν τα τωρινά μέτρα και θα ετοιμαστούν τα επόμενα. Κι εδώ μόνο ο λαός μπορεί να βάλει φρένο. Βγαίνοντας μπροστά, βγαίνοντας στους δρόμους. Όχι για να στηρίξει την κυβέρνηση στη «διαπραγμάτευσή» της με τους ιμπεριαλιστές δυνάστες του λαού, όχι για να βάλει μυαλό στην κυβέρνηση και να τη φέρει στο σωστό δρόμο, αλλά για να διεκδικήσει και από αυτήν την κυβέρνηση αυτά για τα οποία πάλεψε τόσα χρόνια. Καταγγέλλοντας τη νέα συμφωνία υποταγής. Καταγγέλλοντας την πολιτική της εξάρτησης από ΗΠΑ και ΕΕ. Για την ανατροπή της αντιλα κής πολιτικής που υπαγορεύουν τα παλιά και νέα μνημόνια. Παλεύοντας για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, έξω από τους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. αποδοχής των αντιλαϊκών μνημονίων και των όρων που θέτουν οι ιμπεριαλιστές. Τρείς εβδομάδες, μόλις, μετά την ανάδειξη της νέας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τι έχει απομείνει από τις διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα βάλει τέλος στην πολιτική των μνημονίων; [ ] Το μεγάλο ζητούμενο για το λαό μας είναι πώς θα αποτινάξει από πάνω του ολοκληρωτικά το ζυγό των μνημονίων, πώς θα μπορέσει να διεκδικήσει και να επανακατακτήσει τα δικαιώματά του, πώς θα μπει στο δρόμο για να απαλλαχθεί η χώρα από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση. Ο δρόμος αυτός δεν μπορεί να ανοίξει παρά μόνο με το μαζικό αγώνα του λαού, που θα στρέφεται ενάντια σε κάθε αντιλαϊκή συμφωνία, ενάντια σε κάθε αντιλαϊκό συμβιβασμό με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και το αντιδραστικό Σάμος - Συγκέντρωση-συήτηση Επιτυχημένη και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ήταν η συγκέντρωση-συζήτηση που διοργάνωσε το ΚΚΕ(μ-λ) την Κυριακή 15 Φεβρουαρίου στο Καρλόβασι της Σάμου. Το θέμα της «Μετά τις εκλογές- Με τι είναι αντιμέτωπος ο λαός; εν υπάρχουν λύσεις έξω από τη μαζική πάλη.» αφορούσε βέβαια στις μετεκλογικές εξελίξεις και στα χαρακτηριστικά της κατάστασης που διαμορφώνεται. Η εισήγηση παρουσίασε το βασικό πλαίσιο μέσα στο οποίο βρίσκεται ο λαός και η χώρα και επιχείρησε μια προσέγγιση και εκτίμηση των εξελίξεων και καθώς επιχειρείται η σταθεροποίηση, στις ράγες αυτού του πλαισίου, της νέας κυβέρνησης. Η συζήτηση που ακολούθησε για σχεδόν τρεις ώρες ανέδειξε ερωτήματα και αγωνίες για το τι βρίσκεται μπροστά μας, ενώ ταυτόχρονα είναι ενδεικτικό των διεργασιών πως η «ελπίδα ΣΥΡΙΖΑ» είχε ήδη ξεπεραστεί ή τουλάχιστον θαμπώσει από έναν κόσμο που προεκλογικά είχε άλλη στάση. Είναι έτσι κι αλλιώς θετική η ανταπόκριση στο κάλεσμα, πολύ κοντά μετά τις εκλογές, είκοσι ανθρώπων, στην πλειοψηφία τους νέων και «ελαστικά απασχολούμενων». Πρόκειται για σημάδια των καιρών και της εποχής που είναι μπροστά μας, που δεν μπορούν να συγκαλυφθούν από φρέσκιες εκλογικές νίκες της «Αριστεράς που ανήκει στη ύση», ακόμα και σε τόπους με αμβλυμμένη την πολιτική αντιπαράθεση. Και είναι σίγουρα μια πρόκληση για τις δυνάμεις που παλεύουν για την εκ νέου συγκρότηση του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος. Αυτή καθεαυτή η συζήτηση, που επεκτάθηκε όπως είναι προφανές στα ζητήματα της εξάρτησης, των όρων και των στόχων πάλης στη βάση των οποίων μπορεί και πρέπει να γίνει η συγκρότηση του κινήματος, ολοκληρώθηκε με την «υπόσχεση» από τη μεριά των διοργανωτών για μια νέα εκδήλωση-συζήτηση που ενόψει της 8ης Συνδιάσκεψης θα παρουσιάσει τις θέσεις και τα βασικά στοιχεία της φυσιογνωμίας του ΚΚΕ(μ-λ). Χανιά Συμμετέχοντας στην πανελλαδική μέρα δράσης της Λαϊκής Αντίστασης- Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας, η Πρωτοβουλία ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στα Χανιά πραγματοποίησε, το Σάββατο 21 Φλεβάρη, μαζική παρέμβαση στο κέντρο της πόλης (Πλατεία ημ. Αγοράς) με μοίρασμα της προκήρυξης της Λαϊκής Αντίστασης. Με ντουντούκα καταγγέλθηκε η νέα συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές (ΕΕ- ΝΤ) και καλέστηκε ο λαός και οι εργαζόμενοι να ορθώσουν το ανάστημα τους, απεμπολώντας τις αυταπάτες για τους «προστάτες» και να βαδίσουν ξανά τον μοναδικό δρόμο- εγγύηση για το μέλλον τους, τον δρόμο της ανειρήνευτης λαϊκής πάλης. Μοιράστηκαν εκατοντάδες προκηρύξεις και οι συζητήσεις με τους διερχόμενους φανέρωσαν τον σκεπτικισμό που βρίσκεται ο λαός μας και την πεποίθηση που διαμορφώνεται για τη φύση της λυκοσυμμαχίας που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Η πρωτοβουλία ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ συνέχισε τις παρεμβάσεις με μοίρασμα προκήρυξης και τις επόμενες μέρες στην κατεύθυνση να φτάσει η φωνή σ όσους περισσότερους εργαζόμενους γίνεται. Στα πλαίσια αυτά, αποφασίστηκε και πραγματοποιήθηκε πολιτική εκδήλωση την Παρασκευή 27 Φλεβάρη, στις 7.30μ.μ, στο Εργατικό Κέντρο Χανίων. Ηράκλειο Και στο Ηράκλειο η ΛΑΑΣ πραγματοποίησε παρέμβαση στο κέντρο της πόλης, το Σάββατο 21 Φλεβάρη, στα πλαίσια της «ημέρας πανελλαδικής δράσης». Με πλατύ μοίρασμα έντυπου υλικού, με ντουντούκα, πανό, συζητήσεις με κόσμο και με αρκετούς συντρόφους να στηρίζουν την παρέμβαση, προσπαθήσαμε να αναδείξουμε ότι η πολιτική της λιτότητας, της φτώχειας θα συνεχιστεί και από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ (με άλλη όμως φρασεολογία). Ότι η «αριστερή» διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε πολύ γρήγορα (ιδιαίτερα μετά τις αποφάσεις στο eurogroup) σε βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, σε επιβολή νέων μέτρων από τους ιμπεριαλιστές. Ότι απέναντι σ αυτή την πολιτική οι εργαζόμενοι, η νεολαία, ο λαός συνολικά δεν έχουν να περιμένουν τίποτε και από κανένα, αντίθετα πρέπει να ενισχύσουν τους αγώνες τους, να αναπτύξουν εστίες αντίστασης παντού. Ο κόσμος φάνηκε να είναι προβληματισμένος με τις τελευταίες εξελίξεις, δείχνοντας ιδιαίτερη διάθεση να ακούσει και να διαβάσει μια διαφορετική άποψη. καθεστώς της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, με το δυνάμωμα της λαϊκής αντιιμπεριαλιστικής πάλης για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ, το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ [ ]». Η ανταπόκριση του λαού κατά τις μαζικές αυτές παρεμβάσεις ήταν θετική μεν, αλλά ήταν έκδηλος και διάχυτος δε ο προβληματισμός όσον αφορά τις εξελίξεις, σε συνδυασμό με την συγκαλυμμένη απογοήτευση. Μετά από τον πρώτο αυτό γύρο των παρεμβάσεων, είναι αναγκαία η δράση μας μέσα στο λαό έτσι ώστε η απογοήτευση και το «τέρμα των αυταπατών» από την συγκυβέρνηση να μετατραπεί σε αγωνιστική δράση και όχι σε μοιρολατρία του τύπου «όλοι ίδιοι είναι».

11 12 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 Πλατειών συνέχεια; Για τις συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και τη συγκρότηση κυβέρνησης σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ τοποθετηθήκαμε στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας. Για τους λόγους, τους στόχους των «αφανών» διοργανωτών τους αλλά και για το κλίμα που επικρατούσε, όπως τουλάχιστον το εκτιμήσαμε εμείς, σε αυτές. Εξηγήσαμε επίσης τους λόγους και τους τρόπους που παρεμβήκαμε ως ΚΚΕ(μ-λ). Πραγματοποιήθηκαν τις δύο πρώτες βδομάδες μετά την κυβερνητική αλλαγή, με σκοπό τη στήριξη της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις και την έκφραση της διάθεσης του λαού να μην υπάρξουν υποχωρήσεις. Η μαζικότητά τους ναι μεν δεν ήταν αμελητέα αλλά από την άλλη δεν θα λέγαμε ότι ήταν τέτοιες που θα μπορούσαν να καθορίσουν εξελίξεις, όπως για παράδειγμα καθόρισε, σε μεγάλο βαθμό, ο ξεσηκωμός του λαού το καλοκαίρι του 2011 με τη κρίση που προκάλεσε στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ξεσηκωμός που ήρθε σα συνέχεια του μεγάλου λα κού κινήματος που ξέσπασε από τις αρχές του 2010 και του έδωσαν ώθηση μέχρι και το Φλεβάρη του Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία και δεν έγινε σε ένα περιβάλλον μακρόχρονης κινηματικής νηνεμίας. Προηγήθηκαν μεγάλες πανεργατικές απεργίες, απεργίες σε εργοστάσια και άλλους χώρους δουλειάς του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, καταλήψεις, κινητοποιήσεις κάθε μορφής και σχεδόν για κάθε ζήτημα. Βέβαια από τη μεριά του συστήματος έγινε προσπάθεια να δοθούν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σε αυτές τις κινητοποιήσεις «των πλατειών», αυτά του αντιοργανωτικού, του αντικομματικού και του αντικομμουνισμού. Έγινε προσπάθεια να περάσει στο λαό ότι μπορεί να κινητοποιείται χωρίς να διακινδυνεύει τη δουλειά του, χωρίς απεργίες δηλαδή, άρα και τις ανάλογες θυσίες, και κυρίως μακριά από συνδικάτα και κόμματα. Κάτι που σε μεγάλο βαθμό το πέτυχε, ελέω και της στάσης των περισσότερων κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς. Φάνηκε στις φθίνουσες σε μαζικότητα μετέπειτα πανεργατικές απεργίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι τις 12 του Φλεβάρη του 2012, όπου έγινε η μεγαλύτερη μεταπολιτευτικά κινητοποίηση του λαού που κυριολεκτικά έδωσε μάχη κόντρα στις δυνάμεις καταστολής, προηγήθηκε μια 48ωρη πανεργατική απεργία (10-11/2/2012) η οποία ήταν η πιο άμαζη όλων όσων έγιναν την προηγούμενη διετία. Μετά τις εκλογές του 2012, και εδώ με σημαντική τη συμβολή της κατά τα άλλα πολύ ενισχυμένης εκλογικά αριστεράς, το κίνημα, με τα θετικά και τα αρνητικά του και όπως εκφράστηκε τη προηγούμενη διετία, σχεδόν «εξαφανίστηκε»! Κάποιες μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις σε εργασιακούς χώρους ή τοπικές υπήρξαν, στο σύνολο όμως το λα κό κίνημα τέθηκε σε μια κατάσταση αναμονής της πτώσης της συγκυβέρνησης ΝΔ ΠΑΣΟΚ ΔΗΜΑΡ αρχικά, των δύο πρώτων στη συνέχεια. Ακόμη και σε περιπτώσεις που διαφαινόταν η δυνατότητα να αναπτυχθεί ένας σοβαρός αγώνας, κυρίως η στάση της πλειοψηφίας των αριστερών δυνάμεων λειτούργησε πυροσβεστικά. Ελάχιστοι αγώνες συνεχίστηκαν και συνεχίζουν, κυρίως απολυμένων από το δημόσιο, τραγικά μόνοι τους όμως, για να μην πούμε και με προσπάθειες από αριστερές συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες να υπονομευθούν! Παράλληλα έγιναν προσπάθειες, τραβηγμένες από τα μαλλιά, να συνεχιστεί το «κίνημα των πλατειών» από πολλούς και διάφορους. Προσπάθειες που όμως απέτυχαν. Και φτάνουμε στο σήμερα. Έγιναν οι εκλογές και έφεραν την πολυπόθητη ανατροπή, καθιστώντας τον ΣΥΡΙΖΑ κορμό μιας κυβέρνησης η οποία υποτίθεται θα φέρει την «κοινωνική σωτηρία». Αυτή η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν είχε τη δυναμική που είχε η επιτυχία το Μια δυναμική καθόλου άσχετη με την κινηματική κατάσταση που περιγράψαμε πριν και την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ φοβήθηκε και φρόντισε να την καταστείλει. Με την συνεπικουρία, άσχετα από λόγους, και άλλων δυνάμεων της αριστεράς. Οπότε η τωρινή του νίκη είχε περισσότερο τα χαρακτηριστικά του ξεφορτώματος των προηγούμενων, της «ελπίδας» όχι για ανατροπή αλλά του σταματήματος ως εδώ της επίθεσης και άντε στη καλύτερη περίπτωση μήπως δοθεί και κάτι από αυτά που χάθηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Χωρίς σχεδόν καμιά διάθεση για μαζικές κινητοποιήσεις αντίστασης και διεκδίκησης. Η κινηματική αδράνεια εκφράστηκε στις μετεκλογικές κινητοποιήσεις. Εκφράστηκε και το αδιέξοδο των ρεφορμιστών που ενώ πριν φρόντισαν με όλους τους τρόπους να ακινητοποιήσουν το λαό, τώρα που τον χρειάστηκαν με μεγάλη δυσκολία κατάφεραν να κινητοποιήσουν μερικές χιλιάδες που κι αυτοί δεν είχαν ούτε τι να διεκδικήσουν, ούτε εχθρό να στραφούν εναντίον του. Καλέστηκαν να στηρίξουν μια κυβέρνηση η οποία από τις πρώτες μέρες κιόλας άρχισε να «μαζεύει» τις υποσχέσεις της, να στηρίξουν μια διαπραγμάτευση κατά τη διάρκεια της οποίας οι κόκκινες γραμμές μετακινούνταν συνεχώς προς τη μεριά των ιμπεριαλιστών. Αντίθετα για άλλη μια φορά γίνεται προσπάθεια, μέσα στα ίδια απολιτικά και αντιοργανωτικά πλαίσια, να αναβιώσει το κίνημα των πλατειών. Εμφανίστηκε δε, με ιστοσελίδα στο facebook φυσικά, το λεγόμενο «Πανελλαδικό Μέτωπο Πλατειών» που όσο και αν το ψάξαμε κανείς δεν κατάλαβε πως και με ποιες διαδικασίες συγκροτήθηκε, ούτε βέβαια για το ποιοι πήραν τη πρωτοβουλία συγκρότησής του. Είναι ένα ζητούμενο και για το πόσοι το πήραν χαμπάρι γενικώς. Μένει να το δούμε! Αυτό το «Μέτωπο» λοιπόν αναγνωρίζει τη κυβέρνηση της «αριστεράς», δεν θέτει υπό αμφισβήτηση την ένταξη στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στοχοποιεί αποκλειστικά τη Γερμανία, είναι υπέρ των διαπραγματεύσεων αλλά βάζει και τις κόκκινες γραμμές που έβαζαν τα κόμματα που συγκροτούν τη σημερινή κυβέρνηση, κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, προεκλογικά. Καλεί σε συγκέντρωση το Σάββατο 28/2 και το λαό να «αυτοοργανωθεί» για να στηρίξει τη κυβέρνηση απέναντι στις πιέσεις και να εξαναγκάσει την Ε.Ε., κόντρα πάντα στη γερμανική επικυριαρχία, να προχωρήσει σε «έντιμη» συμφωνία προς όφελος του λαού! Για άλλη μια φορά, λοιπόν, αυταπάτες για τις όποιες κυβερνητικές λύσεις, τις ίδιες που μας οδήγησαν εδώ, για άλλη μια φορά αποπροσανατολισμός του λαού για το ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος, στον οποίο έτσι κι αλλιώς αναγνωρίζεται η δυνατότητα να παρεμβαίνει. Άλλη μια προσπάθεια να πεισθεί ο λαός ότι η πραγματική του δύναμη είναι οι σαββατοκυριακάτικες συγκεντρώσεις, ούτε λόγος για συνδικάτα, για απεργίες και για πραγματική οργάνωση, για αγώνα του λαού ώστε να διεκδικήσει την ανατροπή όλων όσων έγιναν σε βάρος του τα τελευταία χρόνια, κόντρα στις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών που εκφάζονταν μέσα από την Τρόικα. Έστω να αναγκάσει τη κυβέρνηση να μην υποχωρήσει ακόμη και γι αυτά τα λίγα που υποσχόταν μέχρι και τις πρώτες μέρες μετά την εκλογή της! Ούτε λόγος για έξοδο απ όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που τον δένουν χειροπόδαρα. Μέσα σε όλα αυτά εμφανίστηκε στο Σύνταγμα και η οργάνωση Youth Business Network με καμιά εκατοστή άτομα, και απ ότι γράφτηκε, χρηματοδοτούμενη από την Eldorado Gold, όπου με σημαιάκια και μπλουζάκια προσπάθησε να μας πείσει για το πόσο καλή είναι η Ε.Ε. και γιατί δεν πρέπει να πηγαίνουμε κόντρα! Πρόκειται για προσπάθεια κινητοποιήσεων από την «άλλη» πλευρά, για κάτι άλλο; Μένει και αυτό να το δούμε. Όπως και να χει, μέσα σ ένα περιβάλλον όπου δεν αμφισβητείται στο ελάχιστο η ιμπεριαλιστική εξάρτηση, η παραμονή στην Ε.Ε. και όπου αναγνωρίζεται από μια κυβέρνηση της «αριστεράς», αλλά και από το «κίνημα», η δυνατότητα των ιμπεριαλιστών να επεμβαίνουν και να αποφασίζουν, τέτοια φαινόμενα θα βρίσκουν έδαφος. Σημαντικό ρόλο και σε αυτή τη περίοδο παίζει η στάση της πλειοψηφίας της αριστεράς. Μια αριστερά που ή θα είναι αμήχανη απέναντι στην κυβέρνηση και θα αναζητά ρόλο συμπληρωματικό και πίεσης στα πλαίσια της «αριστερής αντιπολίτευσης» ή θα περιμένει στη γωνία να σιγουρευτεί για το τι θα αποφασίζεται, για να καλέσει και αυτή στις πλατείες σε συνδυασμό με κοινοβουλευτικού τύπου κινήσεις κατάθεσης αντιμνημονιακών νομοσχεδίων, και ας μην είχαν καμιά ιδιαίτερα σημασία τα μνημόνια το προηγούμενο διάστημα. Κίνημα, απεργίες, αγώνας, συνδικάτα και όλα αυτά που θα έπρεπε να είναι η πρότασή της απουσιάζουν εντελώς!

12 Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 13 Ο κόσμος της Αριστεράς να μην υποταχτεί στο «αντικειμενικά κανονικό» Ησυμφωνία-υποταγή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ με τους ιμπεριαλιστές-δανειστές έχει προκαλέσει διαφόρων κατηγοριών αντιδράσεις στον κόσμο, σε στελέχη και οργανώσεις-κόμματα της Αριστεράς. Είναι φυσικό ότι στα στενά όρια της εφημερίδας δεν μπορούμε να αναφερθούμε ούτε σε όλο το εύρος τους, ούτε στις ιδιαιτερότητες της κάθε μίας. Έτσι και αλλιώς, όλη η επόμενη περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας θα χαρακτηριστεί, εκτός των άλλων, από τις διεργασίες στον χώρο της Αριστεράς. Και εδώ έχει σημασία να αναφερθούμε σε εκτιμήσεις μας από το 2009 και στην 7η Συνδιάσκεψη του 2010, ότι καμία πολιτική δύναμη, ούτε της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης, δεν θα βγουν ίδιες από την κρίση του συστήματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Η τοποθέτηση αυτή δεν αποτελούσε «προφητεία» αλλά μία πολιτική εκτίμηση που βασιζόταν στα χαρακτηριστικά, τους προσανατολισμούς και την πραχτική οργανώσεων-κομμάτων και παραγόντων που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κομμουνιστικόεργατικό κίνημα. Στηριζόταν στην πολιτική εκτίμηση του στρατηγικού χαρακτήρα της επίθεσης ιμπεριαλιστών-κεφαλαίου, που ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2008 πήρε χαρακτήρα χιονοστιβάδας απέναντι στις εργατικές-λα κές καταχτήσεις και δικαιώματα. Στον δρόμο που είχαν να διανύσουν οι εργατικέςλα κές δυνάμεις για να συγκροτήσουν ένα τείχος, ένα ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΛΗΣ-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ, πάνω στο οποίο θα μπορούσε να προσκρούσει η επίθεση του συστήματος. Στον καθορισμό των καθηκόντων του εργατικού- λα κού κινήματος για μία ολόκληρη περίοδο, στην κατεύθυνση της Αντίστασης, της συγκέντρωσης δυνάμεων, της ανασυγκρότησης του εργατικούλα κού κινήματος με την αποτίναξη της σκουριάς της ήττας, της συνθηκολόγησης και της υποταγής που είχε καλύψει όλους τους αρμούς του. Αυτή μας η πολιτική εκτίμηση και η αντίστοιχη κατεύθυνση αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί μία μειοψηφική τάση στα πλαίσια του κινήματος, καθώς σε αυτό κυριαρχούσαν οι απόψεις της «αντεπίθεσης», των «μεταβατικών προγραμμάτων», της «κεντρικής πολιτικής αναφοράς» και η γραμμή της Αντίστασης δεχόταν μία ολοκληρωτική επίθεση σαν «λίγη», «φτωχοπροδρομική», «κάτω από τις απαιτήσεις». Και δώσε «σχέδια» και «προγράμματα», «επιτροπές ελέγχου», μέχρι το βαρύγδουπο «κάτω η κυβέρνηση» που όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου Αυτή η νέα πραγματικότητα που αποκαλύπτεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο θα συνεχίζει να προκαλεί αναταράξεις, διαφοροποιήσεις, αντιπαραθέσεις και πιθανούς διαχωρισμούς στην πορεία και κυρίως όταν νέα μέτρα θα ψηφίζονται και θα εφαρμόζονται. βρήκε διέξοδο στο «κυβέρνηση της αριστεράς». Την ίδια περίοδο, το σύστημα, με την βάρβαρη επίθεσή του, ισοπέδωνε καταχτήσεις και δικαιώματα, έσφιγγε τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, κλιμάκωνε την καταστολή και έμπαινε στην φάση της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Παρά τις συνεχείς μαζικές κινητοποιήσεις, τις συγκρούσεις, την επιμονή και την αποφασιστικότητα των εργατικών-λα κών δυνάμεων, οι αστικές κυβερνήσεις πέρναγαν το ένα μέτρο μετά το άλλο διαμορφώνοντας έτσι ένα ολοένα και πιο ασφυκτικό και αντιδραστικό πλαίσιο για τον εργαζόμενο λαό. Και ενώ βοούσε η ανάγκη να ξεπεραστούν οι αδυναμίες του κινήματος μέσα από την ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ που θα έδινε ώθηση στην ανασυγκρότηση του κινήματος στην κατεύθυνση της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ) έκαναν ότι μπορούσαν για να αποτύχει μία τέτοια κατεύθυνση ενώ κάποιοι άλλοι (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) αντέγραφαν πότε τον ένα και πότε τον άλλο. Στην ουσία, κανένας δεν είχε ένα σχέδιο για να ξεπεραστεί η αποσυγκρότηση του εργατικού κινήματος από την χρόνια κυριαρχία του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού που το είχε σμπαραλιάσει τόσο πολιτικά όσο και οργανωτικά. Και φυσικά χωρίς ένα συγκροτημένο εργατικό κίνημα αδυνατίζει σημαντικά η ανάπτυξη του γενικότερου λα κού κινήματος, καθώς δεν έχει μία ραχοκοκαλιά στην οποία να στηριχτεί. Στο ερώτημα γιατί επιλέχτηκαν οι διάφορες άλλες κατευθύνσεις και όχι η γραμμή της Αντίστασης και του Μετώπου της, η απάντηση που δώσαμε και δίνουμε είναι γιατί επιλέχτηκε ο δρόμος της αποφυγής της αναμέτρησης με τις δυνάμεις του συστήματος, ο δρόμος της χαμηλής έντασης στην αντιπαράθεση, επικράτησαν οι λογικές της αναχώρησης από την μία μεριά (ΚΚΕ) και της διαχείρισης-διαπραγμάτευσης από την άλλη (ΣΥΡΙΖΑ). Για να αποδειχτεί για άλλη μία φορά ότι με τα ανακυκλωμένα υλικά της ήττας και της υποταγής δεν μπορεί να οικοδομηθεί ένα κίνημα που να αντιστοιχεί στις εργατικές-λα κές ανάγκες του σήμερα. Η κήρυξη παύσης κινήματος, από τις κυρίαρχες ρεφορμιστικές δυνάμεις, από τον Φλεβάρη του 2012 μπροστά στις επερχόμενες εκλογές του Μάη-Ιούνη της ίδιας χρονιάς είχε σαν αποτέλεσμα να χαθούν σημαντικά στοιχεία του κινήματος της προηγούμενης περιόδου και να μπούμε σε μία περίοδο αναμονής, μία περίοδο που η οργή και η αγανάκτηση δεν μετασχηματίζονταν σε συλλογική οργανωμένη δράση αλλά σε λογικές ευκολίας και ανάθεσης, σε εκλογικές στοχεύσεις και μπόλικες αυταπάτες. Η εκλογική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ είχε καθοριστικές επιπτώσεις που χαρακτηρίζουν και τις σημερινές εξελίξεις τόσο στο κίνημα όσο και σε ότι εννοεί κάποιος όταν αναφέρεται σε Αριστερά. Η κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ με την ανάπτυξη της πολιτικής του της διαχείρισης της κρίσης του συστήματος δεν μπορούσε να συνδεθεί με την κατεύθυνση ακόμα και της χαμηλής έντασης αντιπαράθεσης με τις αντιδραστικές δυνάμεις, καθώς όσο πλησίαζε η ώρα της ανάληψης των κυβερνητικών «ευθυνών» του, από την μία έδινε εξετάσεις προσαρμογής στα ξένα και ντόπια αφεντικά και από την άλλη επιδίωκε να θέσει κάθε αντίδραση και αγώνα στο κυβερνητικό του σχέδιο. Τήρησε στο ακέραιο την δέσμευσή του απέναντι στην συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και τους «τάραξε στην νομιμότητα». Στην ουσία, με συστηματικό τρόπο αποδόμησε κάθε έννοια πάλης και αντίστασης στο κίνημα, πήγε κόντρα στις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζόμενων, οργάνωσε ακόμα και συνδικαλιστικά πραξικοπήματα (ΟΛΜΕ) για να μην «ξεφύγει το πράγμα». Απέναντι στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων «απαντούσε» με υπογραφή συμβάσεων με μείωση των αποδοχών για να τις σώσουν. Σε όσους αγωνίζονταν τους καλούσε να ενταχθούν στο «ρεύμα» για να δικαιωθούν από μία «αριστερή κυβέρνηση», από τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ μέχρι τις καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών. Την άνεση που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ να επιβάλλει την οπισθοχώρηση και τον αποπροσανατολισμό στο κίνημα δεν την απέκτησε από την θέση του στην αξιωματική αντιπολίτευση, ούτε από την οργανωτική-πολιτική του επιρροή στο κίνημα, που είναι και παραμένει μικρή, αλλά κυρίως από την στάση των υπόλοιπων δυνάμεων (ΚΚΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Οι τελευταίες, είτε με την αναχώρηση από την ταξική πάλη είτε με την λογική του «μεταβατικού προγράμματος», έδιναν άπλετο χώρο στον ΣΥΡΙΖΑ να δυναμώνει μέσα στους εργαζόμενους και τον λαό την εκλογική αναμονή και τις αυταπάτες περί «αριστερής διακυβέρνησης». Σε αυτό το πλαίσιο, έτσι όπως διαμορφώθηκε μέχρι τα σήμερα, που έχουμε «για πρώτη φορά αριστερά» στην κυβερνητική διαχείριση, με λίγο από ΑΝΕΛ και πρόεδρο της δημοκρατίας από ΝΔ, καθορίζονται και οι αντιδράσεις απέναντι στην συμφωνία-υποταγή με ΕΕ-ΔΝΤ- ΕΚΤ. Ιδιαίτερα στις εσωκομματικές αντιδράσεις στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ, από την «συγνώμη» του Γλέζου μέχρι τις διαφοροποιήσεις βουλευτών, στελεχών και άλλων, τις διαπερνάει η ίδια υποκριτική λογική, ότι τάχα πηγαίνανε προς άλλη κατεύθυνση και αλλού τους οδηγεί η ηγετική ομάδα. Είναι φανερό ότι ο «οδυνηρός συμβιβασμός», όπως τον περιγράφει μία από τις εφημερίδες (Δρόμος της Αριστεράς) που αποτελούν οργανικό τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ, γεννάει φόβους ότι από μία πολιτική «ανακούφισης», μία συνεπή σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση, η κυβέρνηση κινείται με γοργούς ρυθμούς να γίνει φορέας της επίθεσης του συστήματος απέναντι στους εργαζόμενους και τον λαό. Αυτή η νέα πραγματικότητα που αποκαλύπτεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο θα συνεχίζει να προκαλεί αναταράξεις, διαφοροποιήσεις, αντιπαραθέσεις και πιθανούς διαχωρισμούς στην πορεία και κυρίως όταν νέα μέτρα θα ψηφίζονται και θα εφαρμόζονται. Αυτές οι διεργασίες όμως δεν μπορούν να διαφοροποιήσουν τον χαρακτήρα της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης. Είναι μάλιστα πολύ συζητήσιμο κατά πόσο μπορούν να προσθέσουν νέες δυνάμεις στις γραμμές του κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης ή θα συνεχίσουν να κινούνται στην γραμμή της πίεσης για «επαναφορά στην σωστή κατεύθυνση» με ότι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα που το διατυπώνει. Εξάλλου όλοι είχαν τις «ευκαιρίες» τους για να διαχωρίσουν την θέση τους από την δεξιά προσαρμογή και την υπόκλιση στο ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό πλαίσιο και δεν το έπραξαν, θολωμένοι από τις κυβερνητικές αυταπάτες και την δήθεν αξιοποίηση των ενδο μπεριαλιστικών ανταγωνισμών προς όφελος του λαού. Από την άλλη μεριά, οι αντιδράσεις που εκδηλώνονται εκτός του ΣΥΡΙΖΑ με τα περί «προδοσίας» και «νέας Βάρκιζας» κινούνται και αυτές σε μία αποπροσανατολιστική κατεύθυνση αναζητώντας «όρους και προ ποθέσεις» για να εκπληρώσει η κυβέρνηση τις «δεσμεύσεις» της έτσι ώστε να έχουν και αυτοί λόγο για την «διαγραφή του χρέους», τις «εθνικοποιήσεις», τον «εργατικό έλεγχο». Ενώ το ΚΚΕ, με κατάθεση νομοσχεδίου στην βουλή για την κατάργηση του μνημονίου και κινηματική στήριξη μία κομματική συγκέντρωση, κινείται και αυτό στην «πεπατημένη» της προηγούμενης περιόδου. Είναι φανερό ότι το μεγαλύτερο μέρος των αντιδράσεων και αντιθέσεων εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ κινούνται μέσα σε όρια που δεν προκρίνουν μία κινηματική αναγέννηση, μία εκ νέου συγκρότηση του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας σε έναν δρόμο που θα ενισχύει την κατεύθυνση της αναμέτρησης κόντρα σε παλιούς και νέους διαχειριστές, σε παλιά και νέα μνημόνια, για την διεκδίκηση στόχων για το μεροκάματο, το δικαίωμα στην δουλειά, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες στους χώρους δουλειάς, για την κατάργηση όλου του αντεργατικού-αντιλα κού πλαισίου. Είναι φανερό ότι μία τέτοια κατεύθυνση μπορούν να την υπηρετήσουν δυνάμεις που δεν υποκλίνονται στο «αντικειμενικά κανονικό» και στους μονόδρομους του συστήματος αλλά εστιάζουν τις προσπάθειές τους στην οργανωτική και πολιτική συγκρότηση του εργατικού-λα κού παράγοντα στα επίπεδα που απαιτεί η σύγκρουση με τις δυνάμεις του συστήματος. Την σύγκρουση αυτή δεν μπορούμε να την ξορκίσουμε, δεν μπορούμε να την παρακάμψουμε. Είναι το μόνο αντικειμενικό γεγονός στο οποίο οφείλουμε να προσαρμόσουμε τις προσπάθειές μας, οι οποίες το επόμενο διάστημα πρέπει να αποκτήσουν ένταση, καθώς οι εξελίξεις δείχνουν ότι τα πράγματα για τον εργαζόμενο λαό θα χειροτερεύσουν από όλες τις απόψεις. Αυτή η κατεύθυνση είναι και η μοναδική που μπορεί να βάλει εμπόδια και να υψώσει τείχος αδιαπέραστο στην αντιδραστική επιρροή στον λαό που ξεκίνησε και θα ενταθεί κάτω από το βάρος των «αριστερών» διαψεύσεων. Ένας κίνδυνος που δεν αντιμετωπίζεται στα λόγια αλλά μέσα από την συγκρότηση και την πάλη.

13 14 Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 Προλεταριακή Σημαία ΝΕΟΛΑΙΑ Η αυτοδιαχείριση του αποκλεισμού από την τριτοβάθμια εκπαίδευση Δ εν πρόλαβε να περάσει ένας μήνας μετά τις εκλογές και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ σπεύδει γοργά να αναιρέσει τις προεκλογικές δεσμεύσεις του σε ζητήματα σχετικά με το δικαίωμα της νεολαίας να σπουδάζει. Δεν παει να έσκιζε τα ιμάτιά του ο ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στις «νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές», να δήλωνε ο αναπληρωτής υπουργός Κουράκης, ότι καταργούνται οι διαγραφές και οι χρονικοί περιορισμοί και να αναφέρεται ο υπουργός Μπαλτάς σε «ψευδοπρόβλημα αιωνίων», λίγες μέρες μετά δια στόματος ιδίων ξεκινά η κωλοτούμπα. Σε συνέντευξη του «αριστερού» υπουργού από την Αυγή της Πέμπτης 26/2/2015, όλα φαίνονται να μπαίνουν στο αυλάκι της διαπραγμάτευσης και εν τέλει της επί της ουσίας συνέχισης της αντιλα κής πολιτικής. Στο συγκεκριμένο άρθρο, μετά τα διάφορα «φρου φρου και αρώματα» περί εμπιστοσύνης, ευθύνης, αριστείας, ισοτιμίας, συνεργασίας, ηδονής της μόρφωσης κ.λπ, φτάνει το σημείο σχετικά με τη δυνατότητα της νεολαίας να σπουδάζει. Παραθέτουμε αυτούσια το απόσπασμα που παρουσιάζει τη γύμνια των κατά τα άλλα αριστερών ερωταπαντήσεων. «Με αφορμή το θέμα των αιωνίων φοιτητών, ήθελα να σας ρωτήσω αν το Πανεπιστήμιο μπορεί να δίνει απεριόριστη πίστωση χρόνου. Όχι, αλλά μπορεί να κάνει έλλογες ρυθμίσεις και προς την κατεύθυνση της ουσιαστικής ένταξης στο Πανεπιστήμιο και προς την κατεύθυνση της ελευθερίας με κινήσεις όπως άδειες, διακοπή των σπουδών για πέντε χρόνια κ.ά. Με αυτό το πνεύμα μπορεί να αντιμετωπιστεί και το θέμα των φοιτητών που διαγράφτηκαν. Θα υπάρξει μια γενική πρόσκληση, ώστε εντός συγκεκριμένων προθεσμιών, όσοι επιθυμούν να επανέλθουν στα πανεπιστήμια να μπορούν να το κάνουν, συνάπτοντας ένα είδος συμβολαίου τιμής. Δηλώσατε ότι θα μελετήσετε από την αρχή το θέμα των μετεγγραφών. Σκέφτεστε να θέσετε εισοδηματικά κριτήρια; Τα εισοδηματικά κριτήρια σε αντιδιαστολή με τις οριζόντιες ρυθμίσεις είναι μέτρο που μπορεί να μελετηθεί. Όμως ζητώ και από τους γονείς και τους μαθητές, όταν βάζουν στις επιλογές τους πανεπιστήμια που είναι μακριά από τον τόπο κατοικίας τους, να φροντίσουν να έχουν κατ' αρχήν τη δυνατότητα να φοιτήσουν τα παιδιά τους εκεί. Βεβαίως, με τη μεγαλύτερη δυνατή βοήθεια από την πολιτεία, την οποία θα δούμε πώς θα προσφέρουμε. Το σημερινό σύστημα, έτσι όπως το άνοιξε η προηγούμενη κυβέρνηση, τείνει να καταστρέψει και τα περιφερειακά πανεπιστήμια και τα κεντρικά». Προσπερνώντας ότι η Αυγή υιοθετεί τον όρο «αιώνιοι φοιτητές» και το κατά πόσο είναι εφικτό (sic) το Πανεπιστήμιο να δίνει απεριόριστη πίστωση χρόνου, ο ίδιος ο Μπαλτάς το αρνείται κατηγορηματικά. Φαίνεται ότι τα μόνα Nein που με άνεση δίνει η κυβέρνηση, είναι αυτά των δικαιωμάτων μας. Τα περί ακύρωσης των διαγραφών (πόσο θυμίζει άραγε αυτή των μνημονίων;), αντικαθίστανται με άδειες και διακοπή σπουδών, δηλαδή με λίγα λόγια νέα όρια σπουδών και διαγραφές. Αξιοσημείωτο είναι και το περιβόητο «συμβόλαιο τιμής». Ζητά επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ (και όχι ο Μπαλτάς ως άτομο, όπως δηλώνουν αρκετοί), μετά την επίσκεψή του Τσίπρα στο μνημείο των κομμουνιστών της Καισαριανής, οι φοιτητές να κάνουν ένα είδος «δήλωσης μετανοίας». Μία δήλωση μετανοίας, της οποίας αν αθετήσουν τους όρους, απ όσα όλα δείχνουν, θα αυτοδιαγράφονται. Στην ίδια λογική αναίρεσης του δικαιώματος στις σπουδές, κινείται και η έκκληση του υπουργού στο να μη δηλώνουν οι μαθητές σχολές αν δεν έχουν οι γονείς τους την οικονομική δυνατότητα να τους σπουδάσουν. Έτσι ωμά και ξεδιάντροπα ο «αριστερός» υπουργός ζητά να αυτοδιαχειριστεί ο λαός τη φτώχεια του και στο βωμό της «εθνικής ομοψυχίας» και «σωτηρίας της πατρίδας» να αποδεχτεί το ταξικό φιλτράρισμα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αν και δεν έχει κατατεθεί ακόμα το εκπαιδευτικό πολυνομοσχέδιο «κουρελού», όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος ο υπουργός, όλα δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται να συνεχίσει το κουρέλιασμα των δικαιωμάτων της νεολαίας. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η δήλωση του Τσίπρα για συνεργασία με τον ΟΟΣΑ. Τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό, δηλαδή, που έθεσε τις βάσεις για κατάργηση της επετηρίδας των εκπαιδευτικών, της δημιουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων, της εισαγωγής των διδάκτρων, της αξιολόγησης, των συγχωνεύσεων σχολών και των διαγραφών. Ακόμα και στα θέματα με μηδενικό δημοσιονομικό κόστος, όπως είναι η απρόσκοπτη περάτωση σπουδών, λόγω της αδυναμίας του κινήματος να διεκδικήσει τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους, φαίνεται ότι η κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων. Γιατί, παρά το μηδενικό κόστος, το πολιτικό είναι τεράστιο. Είναι τεράστιο, καθώς το κεφάλαιο χρειάζεται φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, χωρίς ένα πτυχίο που να μπορεί να διασφαλίζει στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα. Η τροπή ιδιαίτερων πλευρών σε ζητήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι ακόμα ρευστή και καθορίζεται από τις αντιθέσεις και τους συσχετισμούς που διαμορφώνονται καθημερινά σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επίσης έρμαιο αυτών των αντιθέσεων, μια που καλείται να διαχειριστεί από τη μια την οργή του λαού, που τον έφερε στην εξουσία και από την άλλη τις ορέξεις του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αστικής τάξης. Δυστυχώς ο αγώνας για το δικαίωμα στις σπουδές έπρεπε να είχε δοθεί από χθες κιόλας. Η κυβέρνηση της «ελπίδας», ενώ έταζε φρούδες ελπίδες, λειτουργώντας ως ανάχωμα στην ανάπτυξη αγώνα, ή ακόμα κλείνοντας άλλους, άφηνε το περιθώριο ώστε να συνεχίζεται ο νόμος πλαίσιο και οι διαγραφές. Ήδη σε πρόσφατη ανακοίνωσή του, το τμήμα Πολιτικών Μηχανικών ΑΠΘ δεν επιτρέπει σε όσους είχαν γραφτεί μέχρι και το έτος να εγγραφούν στο εαρινό εξάμηνο. Το φοιτητικό κίνημα και συνολικά ο λαός δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποστείλουν τη σημαία του αγώνα και να στραφούν στον εφησυχασμό και την αναμονή. Τα αιτήματα του προηγούμενου διαστήματος παραμένουν επίκαιρα και ο τρόπος που διεκδικούνται δεν είναι άλλος από το τρίπτυχο οργάνωση-αντίστασηαγώνας. Αποκαλύπτεται μέρα με τη μέρα το αδιέξοδο μεταβατικών προγραμμάτων και αιτημάτων που κάνουν έκπτωση στο δικαίωμα όλων να σπουδάζουν, που έθετε αυτιστικά το προηγούμενο διάστημα το σύνολο της αριστεράς. Αποκαλύπτεται καθημερινά η αναγκαιότητα για κοινό αγώνα ενάντια στις διαγραφές, για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους, για συνολικό αγώνα ενάντια στην αντιλα κή πολιτική. Δικαίωμα προς κατάκτηση η μόνιμη σίτιση των μαθητών Το φαινόμενο του υποσιτισμού στα σχολεία είναι ένα από τα πιο βίαια απότοκα της φτώχειας στην οποία έχει εξαναγκαστεί ο λαός μας τα τελευταία χρόνια. Τις πρώτες σοκαριστικές ειδήσεις για λιποθυμίες στα σχολεία διαδέχτηκε μια παγίωση της κατάστασης, η οποία από γονείς και εκπαιδευτικούς περιγράφεται σε διάφορα δημοσιεύματα με τον πιο γλαφυρό τρόπο. Έχει γίνει λίγο έως πολύ κι αυτό συνήθειο μέσα στις τόσες διαφορετικές πλευρές της ανέχειας. Ο τρόπος με τον οποίο επιχειρήθηκε να αντιμετωπιστεί η ασιτία στα σχολεία βασίστηκε σε δύο πυλώνες κατά βάση: την ιδιωτική χορηγία και τα γεύματα του ημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών για τα σχολεία της πρωτεύουσας. Η μεν πρώτη αποτελεί πρόγραμμα του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος στο οποίο υπάγονται σχολεία των λεγόμενων ευπαθών περιοχών σε πανελλαδικό επίπεδο. Πέρσι, «εξυπηρετήθηκαν» 406 σχολεία ενώ φέτος, με βάση τις δυνατότητες του Ιδρύματος, ο αντίστοιχος αριθμός μειώθηκε στα 150. Όσον αφορά το ημοτικό Βρεφοκομείο της Αθήνας, διένειμε κατά την περσινή σχολική χρονιά μερίδες φαγητού στα σχολεία και οι αιτήσεις τον περασμένο Σεπτέμβρη αυξήθηκαν κατά 600. Καθυστερήσεις στον διαγωνισμό προμήθειας τροφίμων διέκοψαν τη δυνατότητα αυτή (το ημοτικό Βρεφοκομείο διανέμει φαγητό μέσω χορηγιών και μόνο στους βρεφονηπιακούς σταθμούς). Πόσο πιο ηχηρά θα μπορούσαν να στραπατσαριστούν οι διθύραμβοι του συστήματος σχετικά με τα μέτρα του για την αντιμετώπιση του φαινομένου; Οι πόροι του ημοτικού Βρεφοκομείου αφενός αφορούν μόνο την Αθήνα, αφετέρου δεν υφίστανται πλέον για να καλύψουν επιπλέον γεύματα. Και για να περάσουμε στην ανιδιοτελή ιδιωτική πρωτοβουλία, θα παραπέμψουμε σε παλαιότερο άρθρο της Π.Σ. το Νοέμβρη του 2013: «[...] Επίσης, το επιτυχημένο καπιταλιστικό σύστημα κατόρθωσε να παραχωρήσει την καταπολέμηση της ασιτίας στα σχολεία στην ιδιωτική χορηγία. Είναι, άλλωστε, εγγενές χαρακτηριστικό του η απεμπόληση των δικών του υποχρεώσεων απέναντι στο λαό και τη νεολαία και η προσφορά γης και ύδατος στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Το ένα πρόβλημα εδώ σε σχέση με την ιδιωτική πρωτοβουλία είναι η φιλανθρωπία από την πλευρά της αστικής τάξης. Το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, όπως και άλλοι αντίστοιχοι οργανισμοί υπό την διεύθυνση γόνων μεγάλων αστικών οικογενειών της χώρας, εμφανίζεται ως μεγάλος ευεργέτης του φτωχού λαού. Να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι, δηλαδή. Η εκμεταλλεύτρια τάξη πετάει υπερήφανη τα ξεροκόμματα στους υποτακτικούς της, θησαυρίζοντας από τη δική τους δουλειά και το ξεζούμισμα. Το άλλο πρόβλημα είναι ότι όσο ιδιωτική είναι η πρωτοβουλία παροχής γευμάτων σε κάποιους μαθητές, άλλο τόσο ιδιωτική είναι και η πρωτοβουλία σταματήματος της πρωτοβουλίας αυτής. Ένα λυπούμαστε, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε το πρόγραμμα αρκεί για να επιστρέψουν οι χιλιάδες αυτές των οικογενειών στην πρότερη κατάσταση της πείνας, χωρίς κανείς να κατηγορήσει κανέναν [...]». Όπερ και εγένετο, αφού οι φετινοί πόροι του σχετικού ιδιωτικού Ιδρύματος έφτασαν για κάτι περισσότερο από το των σχολείων σε σχέση με πέρσι. Το ζήτημα της σίτισης των μαθητών στα σχολεία δεν πρέπει να επαφίεται στην καλή θέληση του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου ή σε αμφισβητούμενους κάθε χρόνο πόρους δημόσιων φορέων. Είναι ζήτημα δικαιώματος προς κατάκτηση. Σε μόνιμη βάση, σε διευρυμένη κλίμακα, για όλους τους μαθητές και χωρίς αμφισβητήσεις. Και η μόνη δύναμη που μπορεί να κατακτήσει το δικαίωμα αυτό είναι το ίδιο το κίνημα. εν θα είναι κυβερνητική επιλογή ούτε για την τωρινή κυβέρνηση, δεν θα είναι κομμάτι από την πίτα καμιάς διαπραγμάτευσης. Ποτέ ο καπιταλισμός δεν χάρισε τίποτα στο λαό και δεν έχει κανένα λόγο να ξεκινήσει να το κάνει τώρα...

14 ΠΟΛΙΤΙΚΗ 15 Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 Προλεταριακή Σημαία Ο Παυλόπουλος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ΟΙΚΟΝΟΚΟΣΜΟΣ Η κυβέρνηση επιδιώκει την ισορροπία του πολιτικού συστήματος Η επιλογή του Παυλόπουλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας από τον ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτεί κάποιες βασικές πολιτικές κατευθύνσεις της νέας κυβέρνησης. Πρόκειται για μια επιλογή που αιφνιδίασε, ίσως, ως προς το πρόσωπο, όχι, όμως, ως προς την ουσία, γιατί από μέρες προετοιμαζόταν η πρόταση Αβραμόπουλου, άλλου, δηλαδή, προσώπου προερχόμενου από τη ΝΔ. Ποιοι ήταν, λοιπόν, οι στόχοι του ΣΥΡΙΖΑ με αυτήν την πρόταση; Θα βλέπαμε κατά βάση δύο: τη αποκατάσταση των ισορροπιών στο εσωτερικό, αλλά και ένα μήνυμα προς την ΕΕ. Ως προς το εσωτερικό, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να αποκαταστήσει τη θέση της παραδοσιακής δεξιάς στην κεντρική πολιτική σκηνή. Και αυτό ήταν πιο ενδεδειγμένο να το κάνει τείνοντας το χέρι στην καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ, η οποία όχι μόνο παραμένει ισχυρή, αλλά και είναι, ενδεχομένως, ενισχυμένη μετά την εκλογική αποτυχία του Σαμαρά. Η ουσία, βέβαια, δεν είναι το αν και πόσο έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ με τα εσωκομματικά της ΝΔ, πράγμα που σίγουρα έλαβε υπόψιν του. Η ουσία είναι ότι με την επιλογή του αυτή ξεκαθάρισε ότι τα περί αλλαγής σελίδας και ρήξης με το παλιό κατεστημένο είναι λόγια του αέρα. Κι αν η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ ήδη έδειχνε τα όρια της αριστερής διακυβέρνησης, η πρόταση Παυλόπουλου ξεκαθαρίζει με σαφήνεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο ρήξη δε θέλει και δεν μπορεί να κάνει, αλλά, αντίθετα, είναι μέρος του πολιτικού συστήματος που ενδιαφέρεται για τη διαιώνισή του. Η επίκληση στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στη συγκυρία δε δικαιολογεί την επιλογή τους. Πάνω απ' όλα, σηματοδοτεί ότι συνολικά η πολιτική που θα ακολουθήσουν όχι μόνο δε θα είναι μια πολιτική ρήξης, αλλά θα είναι μια πολιτική ίδια με αυτή που ακολουθούσαν τόσα χρόνια τα παραδοσιακά κόμματα του συστήματος. Αυτό είναι το μήνυμα που έστειλαν: Οτι δεν πρόκειται να ταράξουν τα νερά. Συνολική ισορροπία του πολιτικού συστήματος σημαίνει, επίσης, ότι το σύστημα αυτό θα μπορέσει να αντέξει αναταράξεις όμοιες ή και χειρότερες με αυτές που πέρασε τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για ένα πολιτικό σύστημα που έχασε τον ένα από τους δύο βασικούς πυλώνες στήριξής του και δεν έχει καταφέρει ακόμα να στήσει τον αντικαταστάτη του όπως θέλει. Ενα πολιτικό σύστημα που βρέθηκε με μια ιδιόμορφη διαχείριση και μάλιστα σε στιγμές πολύ κρίσιμες, με τους ιμπεριαλιστές να το πιέζουν ασφυκτικά και τη λα κή οργή να φουσκώνει. Ενα τέτοιο πολιτικό σύστημα έχει κάθε λόγο να φοβάται ατυχήματα, να φοβάται μήπως χαθούν οι ισορροπίες ως αποτέλεσμα των πολλαπλών πιέσεων και δυσκολιών, να φοβάται μήπως οδηγηθεί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, σαν καλός διαχειριστής αυτού του συστήματος, έκανε το καθήκον του προσπαθώντας να εξασφαλίσει κάποιες ισορροπίες. Τη στιγμή, μάλιστα, που ήδη βρισκόταν σε μια διαπραγμάτευση με τους ιμπεριαλιστές για τα αποτελέσματα της οποίας είχε κάθε λόγο να φοβάται. Το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ προς την καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ είναι και μια πολιτική επένδυση για το μέλλον, για την Με την επιλογή του αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθάρισε ότι τα περί αλλαγής σελίδας και ρήξης με το παλιό κατεστημένο είναι λόγια του αέρα. περίπτωση που η κυβέρνηση θα χρειαστεί βοήθειες πάσης φύσεως... Από την άλλη μεριά, η εκλογή του Παυλόπουλου ήταν η πολιτική προετοιμασία για τη συμφωνία που ακολούθησε λίγες μέρες μετά στο Eurogroup. Το μήνυμα προς την ΕΕ ήταν σαφές: Η κυβέρνηση θέλει τη συμφωνία και θα συμβιβαστεί με τις επιταγές ΕΕ και ΔΝΤ. Εκλέγει έναν πρόεδρο από το περιβάλλον του πολιτικού που έβαλε την Ελλάδα στην, τότε, ΕΟΚ, με ευρωπα κό προσανατολισμό και αναγνωρισιμότητα. Την ίδια στιγμή που στην Κομισιόν παραμένει ως εκπρόσωπος της Ελλάδας ένας επίτροπος προερχόμενος επίσης από τη δεξιά. Αυτή η σύνθεση του πολιτικού προσωπικού ξεκαθαρίζει προς την ΕΕ ότι δεν έχει να φοβηθεί πιθανές...αταξίες από την Ελλάδα. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαμορφώνεται έτσι ώστε να επιβεβαιώνει ότι η Ελλάδα θα παραμένει στην ΕΕ και το ευρώ με κάθε θυσία. Δεν υπάρχει καλύτερη επιβεβαίωση αυτής της άποψης από τις εξελίξεις που ακολούθησαν την εκλογή Παυλόπουλου, δηλαδή τη συνεδρίαση του Eurogroup και το μέιλ του Βαρουφάκη. Κατά τα λοιπά, οι γκρίνιες και οι με μισή καρδιά ψήφοι της υποτιθέμενης αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθουν ούτε για τη σημασία τους ούτε για τη βούληση και τη δυνατότητα των φορέων τους να κοντράρουν την ολοένα και πιο δεξιά στροφή της κυβέρνησης. Οπως, επίσης, δεν πείθουν οι δικαιολογίες περί συσχετισμών που παραμένουν δυσμενείς και περί του ασφυκτικού πλαισίου στο οποίο είναι αναγκασμένη να κινηθεί η κυβέρνηση. Η επίκληση της ανάγκης πατριωτικού μετώπου ενάντια στους δανειστές, όπως και η επιμονή αυτοαποκαλούμενων αριστερών στη στήριξη της κυβέρνησης, ώστε να δοθούν από καλύτερες θέσεις οι μάχες του λα κού κινήματος, όχι μόνο δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν τις επιλογές της κυβέρνησης, αντίθετα αποπροσανατολίζουν το λαό, αλλά και συκοφαντούν την ίδια την Αριστερά. Κι επειδή αυτόν τον καιρό αλλοιώνεται το νόημα πολλών λέξεων, ας θυμίσουμε ότι Αριστερά δεν είναι αυτή που συνδιαλέγεται με το σύστημα, που συμβάλλει στη διαιώνιση της κυριαρχίας του, που του δίνει τις λύσεις που χρειάζεται. Αριστερά είναι αυτή που αντιπαλεύει το σύστημα μέχρι το τέλος, που επιδιώκει να οξύνει τις αντιφάσεις του και να το αποδυναμώσει, που βγαίνει μπροστά και εμπνέει τις λα κές μάζες να δώσουν τις πραγματικές μάχες μέχρι την τελική νίκη. Γρίβνα Κ ατά 10,7% -σημαντικό μέγεθος- αποφάσισε η Κεντρική Τράπεζα της Ουκρανίας να υποτιμήσει το εθνικό της νόμισμα, τη «γρίβνα» (hryvnia), έναντι του δολαρίου, σε σχέση με τις τιμές στη διατραπεζική αγορά νομισμάτων. Έτσι πλέον χρειάζονται δυόμισι γρίβνα για να ανταλλαχτούν με ένα δολάριο σε αυτή την αγορά. Πρόκειται για μια επίσημη απόφαση που επιδιώκει να βάλει κάποια όρια στη ραγδαία και ανεξέλεγκτη πορεία υποχώρησης αναγνωρίζοντας τα πραγματικά δεδομένα των συναλλαγματικών δυνατοτήτων της χώρας. Η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος της Ουκρανίας και κάθε εθνικού νομίσματος τρόπον τινά είναι και ένας φραγμός στην ραγδαία πτώση του εκτός των άλλων. Της απόφασης για υποτίμηση της γρίβνας προηγήθηκε μια πορεία διολίσθησης από τον Αύγουστο και μετά, μέσω της διεύρυνσης των περιθωρίων διακύμανσης της συναλλαγματικής της αξίας καθώς η ουκρανική κρίση περνούσε μέσα από διάφορα στάδια. Η πολιτική διολίσθησης-υποτίμησης συνδυάστηκε με μέτρα για τη στήριξη του εθνικού νομίσματος αλλά και τη σταθεροποίηση της συναλλαγματικής του ισοτιμίας, σε μια προσπάθεια να ανακοπεί η ταχεία (και μη συντεταγμένη) υποτίμησή του. Η ουκρανική κυβέρνηση μέσω του πρωθυπουργού δήλωσε πως θα ενισχύσει τα αποθέματα της κεντρικής τράπεζας της χώρας με το ποσό των 340 εκατ. δολαρίων, μέτρο που όπως είπε, θα βοηθήσει στη σταθεροποίηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας του εθνικού νομίσματος, γρίβνα. Η ουκρανική γρίβνα έχει υποτιμηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια, εν μέσω μιας περαιτέρω συρρίκνωσης του ΑΕΠ της χώρας και της συνεχιζόμενης ένοπλης σύγκρουσης στην ανατολική Ουκρανία. Η κεντρική τράπεζα της Ουκρανίας μείωσε στις 27 Αυγούστου τη συναλλαγματική ισοτιμία της γρίβνα κατά 1,68% έναντι του αμερικανικού δολαρίου, στο νέο (τότε) ιστορικό χαμηλό των 13,89 γρίβνα ανά δολάριο ΗΠΑ. Πρόκειται για μια προδιαγραμμένη πορεία. Ο επικεφαλής των τελωνειακών υπηρεσιών Ιγκόρ Kaletnik ανέφερε πρόσφατα ότι ο όγκος των εισαγωγών από την αρχή του έτους αυξήθηκε κατά 2,5 δισ. ευρώ, ενώ οι εξαγωγές αυξήθηκαν κατά μόνο 1, 5 δισ. ευρώ... Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, πλέον, τα έσοδα από την προώθηση των ουκρανικών προϊόντων σε ξένες αγορές μειώθηκαν σχεδόν κατά ένα τέταρτο. Αποτέλεσμα βέβαια γενικότερο μιας σημαντικής οικονομικής επιβράδυνσης και μείωσης της αγοραστικής δύναμης στις χώρες που εξάγονταν τα ουκρανικά προϊόντα. Εκτός από τη μείωση της ζήτησης και τη μείωση των τιμών για τις μεγάλες εξαγωγές, η εγχώρια βιομηχανία είχε και απώλειες συναλλάγματος λόγω της σύνδεσης της γρίβνας με το ευρώ. Μόνο εξαιτίας της μείωσης της τιμής του ευρώ οι εξαγωγείς κατά το τελευταίο έτος έχασαν περίπου το 20% των κερδών τους. Η κυβέρνηση επέβαλλε όρια ανάληψης στις καταθέσεις σε συνάλλαγμα ενώ άφησε ελεύθερες τις αναλήψεις σε εθνικό νόμισμα. Με βάση το νέο διάταγμα, οι καταναλωτές μπορούν να μετατρέπουν τις αποταμιεύσεις που έχουν σε ξένο νόμισμα, σε γρίβνα, προτού κάνουν αναλήψεις χωρίς περιορισμό. Πολλοί Ουκρανοί είχαν αποταμιεύσει τις καταθέσεις τους σε δολάρια και ευρώ (άλλη μία αιτία της υποχώρησης) και έσπευσαν να τις αποσύρουν. Για καλό και για κακό επιστρατεύτηκαν τμήματα του στρατού και της αστυνομίας στις εισόδους των τραπεζών. Είναι φανερό πως προστίθεται ένας νέος πονοκέφαλος στη φιλοδυτική κυβέρνηση που αποσταθεροποιεί το εσωτερικό μέτωπο, κρίσιμο σημείο για την αντιπαράθεση της με τον Ρώσο «γείτονα». 35 δις ευρώ έχει ανάγκη η χώρα σήμερα, σύμφωνα με τον αμερικανόδουλο πρωθυπουργό, για να αποφύγει την χρεοκοπία και τα ζητάει από το ΝΤ και τη Παγκόσμια Τράπεζα. Κλιμάκιο του πρώτου οργανισμού πρόκειται να επισκεφτεί τη χώρα. Η δήλωση ακόμα κάνει λόγο και για απόφαση εκπλήρωσης των όρων που το Ταμείο έχει θέσει προκειμένου να παράσχει την «βοήθεια». εν ξέρουμε (ή μήπως γνωρίζουμε;) κατά πόσο αυτό το τελευταίο είναι ο καλύτερος εγγυητής της εσωτερικής σταθερότητας Τον Οικονοκόσμο και τις ΧρεΩσεις γράφει ο. Μάνος

15 16 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 ΟΥΚΡΑΝΙΑ «Εκεχειρία» για κλιμάκωση Την περασμένη Τρίτη (24/2), η Γερμανία, η Γαλλία και η Ουκρανία έφεραν τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών στο τραπέζι του διαλόγου στο Παρίσι και συνυπέγραψαν κοινό ανακοινωθέν «υπέρ της πιστής εφαρμογής της εκεχειρίας» που αποφασίστηκε πριν δύο βδομάδες στο Μινσκ. Η «Μινσκ 2», όπως βαφτίστηκε η συμφωνία αυτή, στα βασικά της σημεία, (πέρα από την πλήρη κατάπαυση πυρός) προέβλεπε ανταλλαγή αιχμαλώτων και απόσυρση των «βαρέων όπλων» προκειμένου να δημιουργηθεί μια ουδέτερη ζώνη βάθους από 50 ως 140 χιλιόμετρα, την οποία θα επιτηρούσε ο ΟΑΣΕ. Ωστόσο και μέχρι στιγμής, το μόνο που έχει εφαρμοστεί είναι η ανταλλαγή αιχμαλώτων. Συνολικά ανταλλάχθηκαν 139 Ουκρανοί στρατιώτες και 52 αυτονομιστές. Και αυτό γιατί, ενώ αναμενόταν η έναρξη εφαρμογής της συμφωνίας για πλήρη κατάπαυση του πυρός, μεσολάβησε η γενική επίθεση των αυτονομιστών στην πόλη Ντεμπάλτσεβε. Τουλάχιστον 179 Ουκρανοί στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους και άλλοι 81 αγνοούνται από τις μάχες του τελευταίου μήνα στη στρατηγικής σημασίας πόλη Ντεμπάλτσεβε, την οποία κατέλαβαν την προηγούμενη εβδομάδα οι αυτονομιστές. Δεν είναι μόνο η πιο φονική μάχη για τις δυνάμεις του Κιέβου από την έναρξη του πολέμου στην ανατολική Ουκρανία, αλλά και σημείο καμπής για τις εξελίξεις στο στρατιωτικό πεδίο. Η συμφωνία Μινσκ 2 στην ουσία είναι σαν να μην υπάρχει, πράγμα που το πιστοποιεί και η εσπευσμένη συνάντηση των τεσσάρων υπουργών εξωτερικών στο Παρίσι για την επιβεβαίωσή της. Μάλιστα, σύμφωνα με έναν υψηλόβαθμο Ουκρανό αξιωματούχο, «οι Ρώσοι δεν επιθυμούσαν αυτή τη συνάντηση, όμως για εμάς είναι σημαντικό να διατηρήσουμε την πολιτική πίεση» της Δύσης στη Μόσχα. Είναι φυσικό πως, με βάση όλες αυτές τις εξελίξεις, η απόφαση για απόσυρση των βαρέων όπλων που ήταν συμφωνημένο να αρχίσει από τις 22/2, και από τις δυο πλευρές δεν τηρείται και ούτε πρόκειται. Στις 21/2 είχε υπογραφεί ένα σχέδιο για να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία και προβλεπόταν να διαρκέσει δύο βδομάδες. Μία μέρα αργότερα, και επίσημα πλέον, ο κυβερνητικός στρατός ανακοίνωσε, ότι δεν θα ξεκινήσει τη διαδικασία απόσυρσης των βαρέων όπλων από την πρώτη γραμμή του μετώπου, γιατί οι φιλορώσοι αυτονομιστές συνεχίζουν τις επιθέσεις εναντίον κυβερνητικών θέσεων αλλά και γιατί δεν μπορεί να ελεγχθεί αυτή η διαδικασία για την άλλη πλευρά. Στη Δύση οι αντιδράσεις εξακολουθούν να είναι διχασμένες. Με Βερολίνο και Παρίσι να πασχίζουν να μετριάσουν την ένταση της σύγκρουσης στηρίζοντας μια συμφωνία που δεν τη πιστεύουν και από την άλλη ΗΠΑ και Βρετανία να επιδιώκουν το αντίθετο. Το Λονδίνο, μέσω του υπουργού Εξωτερικών Χάμοντ, ο οποίος επισκέφτηκε των συγκρούσεων το Ταλίν, δηλώνει πως με βάση «την εμπειρία των τελευταίων 10 ή 12 ημερών, η δέσμευση της Ρωσίας στη διαδικασία του Μινσκ είναι μάλλον κυνική». Από τη μεριά του, ο Λιθουανός υπουργός Εξωτερικών επέκρινε τους Δυτικούς για τις «ασθενικές αντιδράσεις τους» έναντι των παραβιάσεων της κατάπαυσης του πυρός και ανέφερε το ενδεχόμενο «ασύμμετρων απειλών» εναντίον των βαλτικών χωρών εκ μέρους της Ρωσίας. Την ίδια ώρα, ο Βρετανός πρωθυπουργός Κάμερον προανήγγειλε ότι Βρετανοί στρατιώτες θα αποσταλούν τον επόμενο μήνα στην Ουκρανία για να βοηθήσουν στην εκπαίδευση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, προσφέροντας επίσης και βοήθεια επιμελητείας. Από τη μεριά του, ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Κέρι αναφέρθηκε σε νέες κυρώσεις που εξετάζουν ΗΠΑ και Βρετανία σε βάρος της Ρωσίας τονίζοντας ότι πρόκειται «για επιπλέον κυρώσεις, για επιπλέον προσπάθειες» συμπληρώνοντας πως είναι «βέβαιος πως κατά τις επόμενες ημέρες θα γίνει σαφές από πολλούς πως δεν πρόκειται να παίξουμε το παιχνίδι της Ρωσίας». Ο επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας στάθηκε ιδιαίτερα στην περίπτωση της Μαριούπολης, χαρακτηρίζοντας απαράδεκτη τη συνεχιζόμενη ενίσχυση των ανταρτών από τη Μόσχα, κατηγορώντας τη Ρωσία πως παίζει «ένα απόλυτα θρασύ και κυκλικό παιχνίδι»! Οι άμεσες αντιδράσεις της Ρωσίας εμπλέκουν ξανά το ενεργειακό. Ο ρωσικός κολοσσός φυσικού αερίου Gazprom προειδοποίησε πριν λίγες μέρες για πιθανά προβλήματα στις προμήθειες φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, καθώς ανέβηκαν οι τόνοι ανάμεσα στη Μόσχα και το Κίεβο όταν η Ρωσία άρχισε να προμηθεύει φυσικό αέριο στις περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας απαιτώντας να πληρωθεί από το Κίεβο. Έπειτα από μήνες πλήρους διακοπής των προμηθειών, οι δύο πλευρές κατέληξαν τον περασμένο Οκτώβρη σε προσωρινή συμφωνία που προβλέπει ότι το Κίεβο θα πληρώνει προκαταβολικά οποιαδήποτε ποσότητα θέλει να καταναλώσει ή αποσπασματικές προμήθειες. Η πίεση εντείνεται τις τελευταίες ημέρες και ενώ πλησιάζει η λήξη της συμφωνίας αυτής στα τέλη Μαρτίου, και κυρίως αφότου η Gazprom άρχισε την Πέμπτη τις απευθείας προμήθειες φυσικού αερίου στις περιοχές που βρίσκονται στον έλεγχο των αυτονομιστών, με την αιτιολογία ότι το Κίεβο είχε σταματήσει τον εφοδιασμό των ανατολικών περιοχών. Η Μόσχα εκτιμά ότι οι προμήθειες αυτές φυσικού αερίου εντάσσονται στη συμφωνία και συνεπώς το Κίεβο οφείλει την πληρωμή τους. Διαφορετικά η Ρωσία θα λάβει «μια δύσκολη απόφαση», δήλωσε ο ρώσος πρωθυπουργός Μεντβέντεφ. Και «αυτό δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους για τη διαμετακόμιση του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη», προειδοποίησε. Ως γνωστόν, σχεδόν το 15% του φυσικού αερίου που καταναλώνεται στην Ευρώπη γίνεται μέσω της Ουκρανίας. Η Ρωσία επιχειρεί και άλλα ανοίγματα. Αυτό φάνηκε από τη νέα ενεργειακή συμφωνία με την Ουγγαρία, που υπογράφηκε πριν λίγες μέρες στη Βουδαπέστη και αντικαθιστά την παλαιότερη του «Ευχαριστώ τον πρόεδρο Πούτιν που έδωσε τη δυνατότητα στον λαό μας και τη βιομηχανία μας να εφοδιαστούμε με φτηνότερο φυσικό αέριο. Χωρίς το ρωσικό φυσικό αέριο δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα», δήλωσε ο Ούγγρος πρωθυπουργός Όρμπαν. Επίσης, η Ρωσία έχει αναλάβει τον εκσυγχρονισμό του μοναδικού ουγγρικού πυρηνικού εργοστασίου, καλύπτοντας το 80% του κόστους. Αλλά και στο ζήτημα της Ουκρανίας υπάρχει κάποια σύγκλιση. Ο Ούγγρος πρωθυπουργός επίσημα έχει ζητήσει «περισσότερη αυτονομία για τους εθνικά Ούγγρους της Ουκρανίας» και πιθανότατα δεν θα τον ενοχλούσε καθόλου η αυτονόμηση της Αν. Ουκρανίας, η οποία θα δημιουργούσε το απαραίτητο νομικό προηγούμενο για μια αντίστοιχη κίνηση στη Δυτική Ουκρανία, όπου ζουν περίπου Ούγγροι. Στην πραγματικότητα έχουμε ακόμα μια «αιματηρή εκεχειρία», η οποία το μόνο πράγμα που εξυπηρετεί είναι η ανασύνταξη των δυνάμεων μπροστά στη προοπτική νέας κλιμάκωσης της έντασης, τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Παρά τη σχετική ηρεμία στην ανατολική Ουκρανία, οι συγκρούσεις συνεχίζονται κοντά στη Μαριούπολη, ενισχύοντας τις φήμες ότι θα αποτελέσει την αναδυόμενη αιχμή της γενικότερης αντιπαράθεσης. Πολλοί εκφράζουν φόβους πως η Μαριούπολη, τελευταίο μεγάλο λιμάνι της λεκάνης του Ντονμπάς που βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Κιέβου, θα γίνει ο επόμενος στόχος των ρωσόφιλων αυτονομιστών. Με τον τρόπο αυτό θα υπάρξει μια χερσαία γέφυρα με την χερσόνησο της Κριμαίας - που προσαρτήθηκε πέρυσι τον Μάρτιο από τη Μόσχα και της οποίας οι επικοινωνίες με τη Ρωσία, οι οποίες ουσιαστικά γίνονται μόνο δια θαλάσσης, δυσκολεύουν σημαντικά στη διάρκεια του χειμώνα. Το πόσο κρίσιμη θα είναι μια τέτοια εξέλιξη φαίνεται και από το γεγονός πως ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαγερ απηύθυνε προειδοποίηση στους φιλορώσους αυτονομιστές, που φέρονται έτοιμοι να επιτεθούν στο στρατηγικής σημασίας λιμάνι της Μαριούπολης, υπογραμμίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα θέσει υπό αμφισβήτηση όχι μόνο τις συμφωνίες του Μινσκ αλλά θα αλλάξει εντελώς τη βάση που εξελίσσονται μέχρι σήμερα τα πράγματα, και «θα βρεθούμε όλοι ενώπιον μιας νέας κατάστασης», σημείωσε. Και έτσι θα είναι. Χ.Β. ΑΙΓΥΠΤΟΣ - ΛΙΒΥΗ Φιλοδοξίες και τυχοδιωκτισμοί στο «σώμα» μιας (ακόμα) ρημαγμένης χώρας Τ α πρόσφατα γεγονότα που ακολούθησαν τον βάρβαρο αποκεφαλισμό των 21 αιγύπτιων μεταναστών που εργάζονταν στη Λιβύη (κόπτες χριστιανοί το θρήσκευμά τους) έφεραν στο προσκήνιο την ξεχασμένη, ρημαγμένη και διαλυμένη -ουσιαστικά- Λιβύη. Όπως με ανάλογο τρόπο λίγο πριν, αντίστοιχα γεγονότα (αντίστοιχης βαρβαρότητας) έφερναν ξανά στο προσκήνιο τη Συρία. Τα γεγονότα αυτά φώτισαν για πολλοστή φορά τις βαθιές πληγές που έχουν αφήσει στο «σώμα» της Λιβύης αλλά και όλης της Βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής οι αλλεπάλληλες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, που σημειωτέον συνεχίζονται. Πιο συγκεκριμένα, φώτισαν τα καταστροφικά αποτελέσματα της εκστρατείας των δυτικών ιμπεριαλιστών για την ανατροπή του Καντάφι, που ντύθηκε με τον μανδύα απάτη της «εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας». Η επέμβαση άνοιξε το δρόμο για τον εφιάλτη που ζει από τότε ο λαός της Λιβύης. Από την ανατροπή του Καντάφι και έπειτα, και μετά από μια περίοδο «εξαγωγής δημοκρατίας» από τους δυτικούς φονιάδες, η χώρα παραδόθηκε στις αντιμαχόμενες ισλαμικές πολιτοφυλακές και τους κάθε είδους και φυράματος μισθοφόρους δολοφόνους. Οι οποίοι, αφού εξοπλίστηκαν από τη ύση κατά τη διάρκεια της επέμβασης, άρχιζαν, μετά τη δυτική αποχώρηση, να κομματιάζουν τη χώρα και να λεηλατούν τους ντόπιους πληθυσμούς, βυθίζοντάς τη στο χάος και οδηγώντας τη στη διάλυση. Εδώ και κάποιο διάστημα η Τρίπολη, η πρωτεύουσα της Λιβύης, έχει καταληφθεί από την ισλαμική πολιτοφυλακή «Η Αυγή της Λιβύης», ενώ η «διεθνώς αναγνωρισμένη» δωσίλογη κυβέρνηση έχει εγκατασταθεί αναγκαστικά στην πόλη Τομπρούκ της Ανατολικής Λιβύης. Στις διάφορες επαρχίες της χώρας παρεμβαίνει πλήθος ένοπλων ακραίων ισλαμιστικών οργανώσεων, μεταξύ των οποίων και η Αλ Κάιντα. Ενώ από τον περασμένο Οκτώβριο το Ισλαμικό Κράτος, που πραγματοποίησε και τον αποτρόπαιο μαζικό αποκεφαλισμό των 21 Αιγυπτίων, άρχισε να εδραιώνει την παρουσία του στην περιοχή γύρω από την παραθαλλάσσια πόλη Ντέρνα στα ανατολικά της Λιβύης (και δίπλα στο Τομπρούκ). Η αντίδραση της αιγυπτιακής κοινοβουλευτικής χούντας του στρατηγού Αλ Σίσι ήταν άμεση (σε σημείο να υποθέτουμε βάσιμα πως προετοιμαζόταν εδώ και καιρό μια τέτοια κίνηση και απλώς περίμενε την αφορμή). Βομβαρδιστικά της αιγυπτιακής αεροπορίας μαζί με μαχητικά της «επίσημης κυβέρνησης» της Λιβύης βομβάρδισαν θέσεις των τζιχαντιστών στην περιοχή της Ντέρνα. Ταυτόχρονα και στην κατεύθυνση επαναφοράς της Αιγύπτου στις περιφερειακές εξελίξεις της περιοχής, ο Σίσι ζήτησε σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ώστε να προτείνει σε αυτό την άρση του εμπάργκο όπλων που ισχύει για τη Λιβύη και έτσι σύμφωνα με την αιγυπτιακή ηγεσία- η επίσημη κυβέρνηση της Λιβύης να μπορέσει να εξοπλίσει το στρατό της. Το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν κατέληξε τελικά πουθενά, διότι τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι

16 Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Προλεταριακή Σημαία 17 χρεώσεις Η «κόκκινη» σεισάχθεια άλλοι δυτικοί ιμπεριαλιστές τηρούν στάση αναμονής. Εκτός ίσως από τον «κουρελή» ιταλικό ιμπεριαλισμό. Που από τη μια ανησυχεί βλέποντας τα καράβια των απεγνωσμένων προσφύγων που κατευθύνονται στην Ιταλία να πληθαίνουν επικίνδυνα. Και από την άλλη κάνει τυχοδιωκτισμούς και ρισκάρει θέλοντας να «μπλεχτεί» με το όλο ζήτημα μέσω της συμβολής της Ιταλίας στην «αναδιοργάνωση» -όπως αναφέρει ο Ιταλός ΥΠΕΞ- «του κυβερνητικού στρατού της Λιβύης και την ενσωμάτωση σε αυτόν όσων ισλαμικών πολιτοφυλακών θα το ήθελαν». Βέβαια, η στάση αναμονής δεν αποτρέπει τη Γαλλία να πουλάει τα δολοφονικά σιδερικά της στο Κάιρο. Την προπερασμένη εβδομάδα κλείστηκε συμφωνία για την αγορά 24 μαχητικών αεροσκαφών Rafale και μιας φρεγάτας αξίας 5 δισ, ενώ πρόσφατα έκλεισε συμφωνία αγοράς όπλων και από τη Ρωσία. Στον ίδιο καμβά, της επανακατάκτησης δηλαδή ενός σημαντικού περιφερειακού ρόλου από την Αίγυπτο, αλλά και των αντιθέσεων που αυτό γεννά ή «ξυπνά», εξελίχθηκε και η συνεδρίαση του Αραβικού Συνδέσμου. Ο Αραβικός Σύνδεσμος, παρά την αντίθεση του Κατάρ, έδωσε με ανακοίνωσή του την «απόλυτη στήριξή του» στις αεροπορικές επιδρομές της Αιγύπτου. Από κει και πέρα, όμως, όταν η Αίγυπτος κατηγόρησε το καθεστώς της Ντόχα πως όχι μόνο παίρνει διαρκώς θέση εναντίον του Καΐρου αλλά και ότι «στηρίζει τους τρομοκράτες», στο πλευρό του Κατάρ στοιχήθηκαν όλες οι μοναρχίες του Κόλπου με πρώτη τη Σαουδική Αραβία. Η Αίγυπτος έχει κατηγορήσει πολλές φορές το Κατάρ για στήριξη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που τόσο η Αίγυπτος όσο και η Σαουδική Αραβία αλλά και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα θεωρούν «τρομοκρατική οργάνωση». Οπότε η στήριξη της Σαουδικής Αραβίας στο Κατάρ, κάτι που θεωρήθηκε κίνηση-«έκπληξη», μάλλον μπορεί να εξηγηθεί από την ανησυχία της Σαουδικής Αραβίας για το ρόλο που επιζητά να επανακτήσει στα μεσανατολικά και τα αραβικά πράγματα το Κάιρο. Μέρα με τη μέρα αναδεικνύεται με τον πιο τραγικό τρόπο η έλλειψη αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στην περιοχή, η έλλειψη μαζικών και πραγματικά λαϊκών και επαναστατικών δυνάμεων. Ωστόσο, ακόμα και σ αυτές τις δύσκολες εποχές αξίζει να βάλουμε το λιθαράκι μας στην οικοδόμηση αυτής της προοπτικής. Και πρώτα απ όλα να μη συμφιλιωθούμε ούτε για μια στιγμή με την ιδέα πως «είναι γραφτό» η βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου και τα τέρατα που αυτοί γεννούν να είναι το μέλλον των λαών. Τ.Σ. Τ οποθετημένη στα «τεχνικά ζητήματα» που η κυβέρνηση συζήτησε με την τρ, συγνώμη, θεσμούς, συγκαταλέγεται η λεγόμενη «κόκκινη σεισάχθεια» δηλαδή η ρύθμιση από τη μια των χρεών των πολιτών προς το δημόσιο, οι γνωστές 100 δόσεις (εφορίες, ταμεία) και από την άλλη των δανείων, τόσο των στεγαστικών όσο και των επιχειρηματικών. Τα λεγόμενα και «κόκκινα» δάνεια. Όσο αποχρωματίζεται πολιτικά το «κόκκινο», τόσο πληθαίνουν οι αναφορές σε αυτό! Αυτό σημαίνει, σύμφωνα με την κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της, πως στα βασικά της σημεία έχει γίνει αποδεκτή η πολιτική της ρύθμισης χρεών δανείων με ένα πνεύμα αντιμετώπισης της «ανθρωπιστικής κρίσης» που επιβαρύνει λιγότερο την κοινωνία και τα πιο αδύναμα μέλη της. Με αυτή την έννοια, πρόκειται για ένα «τεχνικό ζήτημα», εκείνο δηλαδή που το κυβερνητικό επιτελείο συζητά με την τρόικα είναι η τεχνική εφαρμογή και φυσικά η κοστολόγησή του. Αποτελεί μάλιστα η «κόκκινη σεισάχθεια» την αιχμή του δόρατος, το μεγάλο αντισταθμιστικό ατού της κυβέρνησης στην διαπιστωμένη προσαρμογή της στα μνημονιακά προστάγματα. Πολύ περισσότερο που η προηγούμενη κυβέρνηση είχε καεί στο συγκεκριμένο τομέα στην προσπάθειά της να παρουσιάσει το τρίπτυχο του δικού της μεταμνημονιακού τάχα μου- προγράμματος: προληπτική γραμμή, έξοδος στις αγορές, ρύθμιση χρεών. Και υποχρεώθηκε σε μια ιταμή αναδίπλωση αναίρεσης εν τη πράξει της ρύθμισης με προϋποθέσεις που πετούσαν τη μισή κοινωνία απ έξω. Ήδη μετά την επιστροφή -τα γράφαμε τότε- από το δεύτερο «Παρίσι», ήταν φανερό πως τα πράγματα σκοτείνιαζαν στην Ευρώπη και πως το τότε πολιτικό προσωπικό πιεσμένο να αποδεχτεί το «πακέτο» πριν την προκήρυξη εκλογών ουσιαστικά αναλωνόταν από τους μέχρι τότε προστάτες του στον βωμό αυτής της «αναγκαιότητας» Βέβαια, ο όρος σεισάχθεια ιστορικός όρος, μέτρα με τα οποία ο Αθηναίος νομοθέτης Σόλωνας απάλλαξε από τα χρέη και την μετατροπή τους σε δούλους μεγάλη μερίδα ελεύθερων πολιτών ανοίγοντας το δρόμο στην αθηναϊκή δημοκρατία, κάτι ανάλογο έπραξαν και οι Γράκχοι στην αρχαία Ρώμη- προοιώνιζε ένα άνοιγμα της κοινωνικής βάσης του πάντα- δουλοκτητικού καθεστώτος. Και με αυτή την έννοια αδικείται ο όρος καθώς τόσο στη χώρα μας αλλά και παντού στον καπιταλιστικόιμπεριαλιστικό κόσμο δεν επιλέγεται σήμερα μια τέτοια «διεύρυνση». Το αντίθετο μάλιστα, έχουμε το πέρασμα στον άγριο καπιταλισμό της αρπαγής και της διαρπαγής, τη συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια, την ισοπέδωση (εισοδηματική, περουσιακή, κοινωνική) της περίφημης «μεσαίας τάξης». Ανορθογραφία λοιπόν; Και γιατί να κάνουν οι δυνάστες-δανειστές τη χάρη στον Τσίπρα που δεν έκαναν στο Σαμαρά; Με βάση την τρέχουσα πολιτική θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι αφήνουν ένα πεδίο στη νέα κυβέρνηση να «κάνει παιχνίδι» με τον λαό. Επίσης ισχύει πως μέσα στο διάστημα των τεσσάρων μηνών πολλές προσαρμογές μπορούν να επισυμβούν και επίσης και στις ρυθμίσεις αυτές. Ήδη η πρώτη κυβίστηση στο ζήτημα των «κόκκινων» δανείων προαναγγέλθηκε από το οικονομικό επιτελείο. ήλωσαν πως η πιο νέα ρύθμιση «θα είναι πιο πάνω από την παλιά» της κυβέρνησης Σαμαρά Βενιζέλου και «πιο κάτω της πιο πρόσφατης»(!) όπως την υποσχέθηκαν αμέσως μετά τις εκλογές! Τόσο κοντά τόσο μακριά. Όμως υπάρχει πραγματικό πρόβλημα ρύθμισης για το σύστημα. Ο εκτροχιασμός στα έσοδα για παράδειγμα, καθώς μεγάλη μερίδα των φορολογούμενων αδυνατεί να ανταποκριθεί με δεδομένο τον υπερδιπλασιασμό της φορολογίας κάθε είδους, είναι γεγονός. Κύριος οίδε αν οι ήδη κεραυνοβολημένοι από τις φορολογικές επιλογές της προηγούμενης κυβέρνησης που συνεχίζονται και με την σημερινή, θα ανταποκριθούν στο βαθμό που το οικονομικό επιτελείο θα προσδοκούσε. Αλλιώς υπάρχουν και τα ισοδύναμα μέτρα. Εξ άλλου «σε βάθος χρόνου», ο ίδιος ο Βαρουφάκης έκανε λόγο για συμπλήρωση του μέτρου των 100 δόσεων με «έξυπνα μέτρα που θα προτείνει ο ΟΟΣΑ», κατά το «έξυπνες βόμβες» προφανώς. Από την άλλη, και οι τράπεζες δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένες από μία ραγδαία εξάπλωση των πλειστηριασμών καθώς θα απομείωνε (δηλαδή θα ξεφτίλιζε) τα χαρτοφυλάκιά τους που θα μετατρέπονταν σε εύκολη βορά για τα αρπακτικά επενδυτικά κεφάλαια που «δραστηριοποιούνται» στα ακίνητα. Αυτό που αναγγέλλει η κυβέρνηση μετά την υπογραφή του προγράμματος και έχει τη σημασία του- είναι μία ρύθμιση δύο επιπέδων. Το ένα επίπεδο αφορά τους πολίτες που ήδη έχουν λάβει ειδοποιήσεις πλειστηριασμού, τον αριθμό, οι οποίοι εντάσσονται στη συγκεκριμένη διάταξη καταβάλλοντας από 0 έως 20% του εισοδήματος για την προστασία της κύριας κατοικίας ανάλογα με την εισοδηματική και περιουσιακή του κατάσταση. Το άλλο αφορά τη μεγαλύτερη μάζα των δανειοληπτών, τον αριθμό, που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας και αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνεια. Ύψους 3 δις ευρώ. Ποσό που δεν γίνεται να το υποτιμάς. Όπως ανέφερε ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης, σε συνομιλία του με δημοσιογράφους, θα συσταθεί ο Ενδιάμεσος Φορέας ιαχείρισης στον οποίο θα μεταφερθούν τα προβληματικά δάνεια από τις τράπεζες. Τα δάνεια θα πουληθούν από τις τράπεζες στο 50% της αξίας τους και στη συνέχεια ο δανειολήπτης θα πληρώσει στο φορέα μέρος της οφειλής ενώ ένα τρίτο μέρος θα καλυφθεί από το δημόσιο. Με δύο λόγια, με την παρέμβαση του δημοσίου, δηλαδή του συλλογικού καπιταλιστή, κοινωνικοποιείται μία ιδιωτική ζημιά (των τραπεζών), αντλείται ό, τι μπορεί να αντληθεί από τους αναξιοπαθούντες (στη βάση βέβαια της «αλληλεγγύης και της αποφυγής της ανθρωπιστικής κρίσης») και οι τράπεζες θα εντάξουν στο ενεργητικό τους ποσά που αμφίβολα θα εισέπρατταν αν δεν γίνονταν η ρύθμιση! Τέλεια σεισάχθεια. Όχι τόσο κόκκινη βέβαια Ούτε και τόσο σεισάχθεια. Στην κυβέρνηση άλλωστε δεν το κρύβουν πως η δημιουργία ενός τέτοιου Ενιαίου Φορέα βρίσκεται πάνω στα πατήματα των «κακών τραπεζών» ή τραπεζών για τα «κακά τοξικά δάνεια» που ήδη έχουν δημιουργηθεί σε Ισπανία, Ιρλανδία, χώρες όπου κατεξοχήν είχε διογκωθεί το ιδιωτικό χρέος των δανείων (και που μετά τα μνημόνια διογκώθηκε και το δημόσιο!). Εκεί γεννιούνται και σκέψεις για χρηματιστηριακή αξιοποίηση αυτών των χαρτοφυλακίων. Τώρα μάλιστα που η οικονομική ειδησεογραφία καταγράφει θριαμβευτικό comeback για τους κερδοσκόπους των sabrime (επισφαλών) στεγαστικών δανείων που πυροδότησαν την κρίση του 2008 για πρώτη φορά μετά το 2007! Και που το σύστημα μπρος στα πραγματικά αδιέξοδά του φαίνεται να επανέρχεται στα παλιά αδιέξοδα. εν φαίνεται να το πάνε τόσο μακριά, προς το παρόν, στην κυβέρνηση. Αλλά μην το δένετε και κόμπο

17 18 Προλεταριακή Σημαία ΙΣΤΟΡΙΑ Σάββατο 28 Φλεβάρη χρόνια από τη Μάχη της Φλώρινας Τιμή στους μαχητές του ΔΣΕ Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΣΚΟΡΔΑΝΗ Καλοκαίρι του Ο αστικός στρατός είχε αρχίσει τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σε Στερεά Ελλάδα και Γράμμο. Οι κωδικές τους ονομασίες ήταν «Χαραυγή» και «Κορωνίς». Με τη βοήθεια των Αμερικάνων σε χρήμα και πολεμικό υλικό (οι πρώτες εμπρηστικές βόμβες έπεσαν στο Γράμμο) κατάφεραν να καταλάβουν σημαντικά υψώματα και να αναγκάσουν τους αντάρτες του ΔΣΕ να πραγματοποιήσουν τον περίφημο ελιγμό του Γράμμου και από το Γράμμο όλες οι δυνάμεις να μεταφερθούν στο Βίτσι με υποδειγματική τάξη, μυστικότητα και ταχύτητα, κάτω απ τη μύτη του μοναρχοφασιστικού στρατού. Καταλήψεις πόλεων Ο αγώνας των μαχητών του ΔΣΕ στη Φλώρινα αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα την περίοδο , ανεξάρτητα με την κατάληξή του, δεν μπορεί να διαγραφεί. Οι χιλιάδες άνδρες και γυναίκες του ΔΣΕ που θυσιάστηκαν για την λευτεριά και την κοινωνική δικαιοσύνη παραμένουν πάντα ζωντανοί στη μνήμη των επόμενων γενιών. Παρ όλες τις δυσκολίες, οι αντάρτες του ΔΣΕ επιχειρούν εφόδους και καταλαμβάνουν σημαντικές πόλεις. Όπως η κατάληψη της Καρδίτσας στις και της Νιγρίτας στις Μπορεί να μη διαρκούν πολλές μέρες αλλά το όφελος είναι πολλαπλό. Ανεφοδιασμός σε όπλα και τρόφιμα, στρατολόγηση νέων μαχητών αλλά και ψυχολογική και ηθική υποστήριξη των ανταρτών και του λαού. Αντίθετα το πλήγμα για τις κυβερνητικές δυνάμεις από τις καταλήψεις των πόλεων είναι βαρύ. Σπάσιμο του ηθικού του στρατού και πολλές αυτομολήσεις. Το Γενάρη του 1949 πραγματοποιείται στο Γράμμο η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Η τεράστια αμερικανική βοήθεια καθώς και η αύξηση του αστικού στρατού σε προβληματίζει την ΚΕ. Παρόλα αυτά αποφασίζει τη συνέχιση του αγώνα. Στα μέσα του Γενάρη ο ΔΣΕ με επικεφαλής τον Δημήτρη Βλαντά καταλαμβάνει τη Νάουσα για τρεις μέρες. Οι αντάρτες αδειάζουν τις αποθήκες του στρατού και παίρνουν 230 αιχμάλωτους στρατιώτες. Στα θετικά της επιχείρησης καταγράφεται και η στρατολόγηση μερικών εκατοντάδων νέων μαχητών. Στις 19 του Γενάρη ο ΔΣΕ με δύναμη περίπου αντάρτες, υπό την ηγεσία του Χαρίλαου Φλωράκη (Γιώτη) και Γιάννη Αλεξάνδρου (Διαμαντή), καταλαμβάνει το Καρπενήσι για 18 μέρες. Οι σημαντικές αυτές επιτυχίες οδήγησαν την ηγεσία του ΔΣΕ να αποφασίσει και την κατάληψη της πόλης της Φλώρινας. Δύσκολος στόχος. Η πόλη ήταν προχωρημένο οχυρό και κέντρο εφοδιασμού του αστικού στρατού και ήδη είχε προηγηθεί μια ανεπιτυχής προσπάθεια κατάληψής της από τους αντάρτες το Νοέμβρη του Η σημασία της κατάληψης της Φλώρινας περιγράφεται στην Έκθεση του Γούσια για τη μάχη: «Πιστεύουμε ότι η απελευθέρωση και το κράτημα μιας πόλης θα σημειώσει την αρχή μιας αποφασιστικής στροφής. Η μεγάλη στρατιωτική σημασία αυτής της επιχείρησης, επίσης ήταν φανερή. Μ αυτήν την επιχείρηση μπορούσαμε να συντρίψουμε τη δεύτερη μοναρχοφασιστική μεραρχία και σε σημαντικό βαθμό και τις ενισχύσεις που αναγκαστικά θα έφερνε ο εχθρός κατά τη διάρκεια αυτής της επιχείρησης. Μ αυτή την επιχείρηση κάμποσες χιλιάδες νέοι μαχητές και μαχήτριες θα περνούσαν στις γραμμές του στρατού μας. Ο εφοδιασμός της δεύτερης μοναρχοφασιστικής μεραρχίας θα έπεφτε στα χέρια του στρατού μας, νέες δυνατότητες θα ξανοίγονταν μπροστά στο κίνημα μας» (Δημοκρατικός Στρατός, περιοδικό του ΔΣΕ, Απρίλης του 1949). Η μάχη Οι αντάρτες του ΔΣΕ, με βάση το Βίτσι, είχαν παρατάξει στα περίχωρα της πόλης 4 Ταξιαρχίες, μέλη της Σχόλης Αξιωματικών, 4 πυροβολαρχίες και μερικούς λόχους σαμποτέρ και κυνηγών αρμάτων μάχης. Διοικητής ήταν ο Γιώργης Βοντίτσιος (Γούσιας) και Πολιτικός Επίτροπος ο Δημήτρης Βλαντάς. Ο αστικός στρατός ήταν οχυρωμένος μέσα στην πόλη με 3 Ταξιαρχίες, σημαντική δύναμη πυροβολικού και Μονάδες Εθνικής Ασφάλειας (ΜΕΑ). Η επιχείρηση πραγματοποιήθηκε τη νύχτα 11 με 12 Φλεβάρη του 1949 και διήρκεσε περισσότερο από 24 ώρες. Το σχέδιο από τη μεριά των ανταρτών ήταν η επίθεση των μαχητών της Σχολής Αξιωματικών - κάτι που επετεύχθη ως ένα βαθμό - και στη συνέχεια η ενίσχυσή τους από τις υπόλοιπες δυνάμεις. Όμως ο αιφνιδιασμός δεν πραγματοποιήθηκε. Τα τμήματα του αστικού στρατού που βρίσκονταν μέσα στην πόλη ήταν προετοιμασμένα και με την υποστήριξη της αεροπορίας και τεθωρακισμένων αρμάτων μάχης κατάφεραν να αποκρούσουν τους άνδρες του ΔΣΕ. Οι μάχες ήταν σκληρές και σε πολλές περιπτώσεις σώμα με σώμα. Κομβικά υψώματα όπως το 1033 άλλαζαν χέρια πολλές φορές στη διάρκεια της μάχης. Παρά τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων και τα πενιχρά μέσα υποστήριξης του αντάρτικου στρατού (πχ δεν υπήρχε ουσιαστική δυνατότητα επικοινωνίας των τμημάτων που επιχειρούσαν), οι αντάρτες κατάφεραν να προκαλέσουν σοβαρά πλήγματα στον κυβερνητικό στρατό και σημαντικές απώλειες. Υπήρξαν όμως μια σειρά από τακτικά λάθη (όπως η μη έγκαιρη χρησιμοποίηση των εφεδρειών κ.α.), με αποτέλεσμα η έκβαση της μάχης να είναι μια συντριπτική ήττα με βαριές απώλειες των ανταρτών (με περισσότερους από 400 νεκρούς αντάρτες και πάνω από 900 τραυματισμένους). Χαρακτηριστικό της κτηνωδίας των νικητών ήταν η μαζική ταφή νεκρών αλλά και τραυματισμένων(!) σε λάκκο σε ένα χωράφι της περιοχής Άγιος Γεώργιος στα νοτιοανατολικά της πόλης. Η μάχη της Φλώρινας και η ήττα των ανταρτών έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από το μετεμφυλιακό κράτος. Σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκε από την αστική προπαγάνδα ενάντια στον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Επισκέψεις από τη Φρειδερίκη, ανέγερση ανδριάντων και αντικομμουνιστικές φιέστες και ομιλίες συμπλήρωναν το απαραίτητο σκηνικό. Ακόμα και σήμερα πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις φασιστών και επίσημων αρχών της περιοχής. Όπως η φετινή της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο όπου έκτος της αντικομμουνιστικής χολής που ξερνούσε ο ομιλητής, αποκάλυψε και την παρουσία εκπροσώπου του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ! Ο αγώνας των μαχητών του ΔΣΕ στη Φλώρινα αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα την περίοδο , ανεξάρτητα με την κατάληξή του, δεν μπορεί να διαγραφεί. Οι χιλιάδες άνδρες και γυναίκες του ΔΣΕ που θυσιάστηκαν για την λευτεριά και την κοινωνική δικαιοσύνη παραμένουν πάντα ζωντανοί στη μνήμη των επόμενων γενιών. Ο σκοταδισμός και η βαρβαρότητα δεν μπορούν να νικήσουν τα υψηλά ιδανικά για τα οποία αγωνιστήκαν οι αντάρτες και οι αντάρτισσες του ΔΣΕ, παρά τους δυσμενείς συσχετισμούς της περιόδου. Ο λαός μας κατάφερε σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 40 να υψώσει το ανάστημά του στα βουνά και τις πόλεις της πατρίδας μας. Η τιμή ανήκει σε όλους εκείνους που με το όπλο στο χέρι αναμετρήθηκαν με το φασισμό και τον ιμπεριαλισμό για μια καλύτερη κοινωνία. Βιβλιογραφία: 1. Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, Ν. Ψυρούκης, τ.1, Επικαιρότητα 2. Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, ο εμφύλιος, Τ. Βουρνάς, Τολίδη 3. Η Ελλάδα στις φλόγες του εμφυλίου πολέμου, Χρ. Καινούργιος (Βρασίδας), Σοκόλη 4. Ο αγώνας του ΔΣΕ, Βασ. Μπαρτζιώτα, Σύγχρονη Εποχή 5. Από το δόγμα Τρούμαν στο δόγμα Χούντα, Σπ. Θεοδωρόπουλος, Παπαζήση 6. Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, Ν. Κυρίτσης, Σύγχρονη Εποχή 7. Εμφύλιος πόλεμος , Φ. Γρηγοριάδης, τ.9, Νεόκοσμος 8. Το ΚΚΕ. Επίσημα κείμενα, τ.6, Σύγχρονη εποχή 9. Ο ελληνικός εμφύλιος μέσα από το γαλλικό τύπο, Νάση Μπαλτά, Οδυσσέας 10. Δημοκρατικός Στρατός, περιοδικό του ΔΣΕ

18 Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 19 Έφυγε στα 93 του ο αγωνιστής-κομμουνιστής Στέφανος Ριζάκης Έ γινε την Τρίτη 24 του Φλεβάρη στην Αγιά Λάρισας η κηδεία του σ. Σ. Ριζάκη. Στην κηδεία παρευρέθηκαν, εκτός από τις δύο κόρες του με τις οικογένειές τους, και πλήθος άλλων συγγενών, συντρόφων και φίλων. Στην τελετή της κηδείας, έγιναν επίσης οι εκφωνήσεις τριών επικήδειων. Οι δύο ήταν από τους εκπροσώπους των αντιπροσωπειών του ΜΛ-ΚΚΕ και ΚΚΕ(μ-λ) και η τρίτη από την μεριά ενός συντρόφου και φίλου του Στέφανου, από τα χρόνια τα παλιά και των κοινών αγώνων τους. Ο Στέφανος Ριζάκης γεννήθηκε το 1922 στη Σωτηρίτσα Αγιάς Λάρισας. Από το 1941 τάχθηκε με το μέρος των αγωνιζόμενων Ελλήνων για τη λευτεριά της πατρίδας μας από τις κατοχικές δυνάμεις. ΕΠΟΝίτης, ΕΛΑΣίτης, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, Αξιωματικός της Σχολής του ΔΣΕ και στη συνέχεια πολιτικός πρόσφυγας στην Πολωνία, όπου έζησε εκεί 28 χρόνια. Εργαζόμενος σπούδασε στην προσφυγιά, απέκτησε Master of Science, Τεχνολογίας Κατασκευών Μηχανών, του Πολυτεχνείου του Βρότσλαβ (Breslau) της Πολωνίας, στο οποίο στο παρελθόν δίδασκε και ήταν αντιπρύτανης, ο μεγάλος Έλληνας μαθηματικός, Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής. Πέρασε όλη την πολυκύμαντη διαδρομή του ελληνικού λα κού επαναστατικού κινήματος. Αντιτάχθηκε ενεργητικά στην αντισοσιαλιστική στροφή του 1956 στο διεθνές και ελληνικό κίνημα. Επαναπατρίστηκε στις 25 Μα ου του 1978 και εργάστηκε πάνω στην ειδικότητά του σε διάφορες επιχειρήσεις της Λάρισας, καθώς και ως ωρομίσθιος επί 6 χρόνια στη Σχολή Μαθητείας του ΟΑΕΔ. Ήταν ένα από τα ηγετικά στελέχη της οργάνωσης των μαρξιστών-λενινιστών στην Πολωνία, σημαντική φωνή του μ-λ κινήματος στην Ελλάδα και ενεργός για χρόνια μέσα από τις γραμμές του Μ-Λ ΚΚΕ. Τα τελευταία χρονιά ζούσε στην Κάτω Σωτηρίτσα Αγιάς. Ο Στέφανος Ριζάκης είχε εκδώσει εννέα βιβλία και έγραψε δύο, μέχρι στιγμής ανέκδοτα, δοκίμια: Τίτλοι έργων του: 1. «Η ζωή μου», ιδιωτική έκδοση, Λάρισα («My life»). 2. «Αναφορά για την Ελληνική Αποστολή του Στρατηγού Κόμαρ» και «Βοήθεια του Πολωνού χειρούργου Μ. Πολιτόφσκι στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας» - μετάφραση από Πολωνικά, ανέκδοτο, γράφτηκε στην Αγιά 2004 («Report on the Greek Mission of General Komar» and «Help of the Polish surgeon M. Politovski to the Democratic Army of Greece»). 3. «Η προσωπικότητα του Αγιώτη Μιλτιάδη Δάλλα», ανέκδοτο, Αγιά 2004 (The personality of Miltiades Dallas from Agia). 4. «Ταξίδι χωρίς επιστροφή. Ζωή και η δράση του Γιάννη Βόγια», εκδόσεις Φύλλα, Λάρισα 2004, (Journey without return. The life and doings of Yannis Voyias). 5. «Η αντάρτισσα Κούλα Ριζάκη-Μπαντρά», ιδιωτική έκδοση, Λάρισα 2001 (The partisan Koula - Rizaki-Badra). 6. (2001) «Ζήτημα τιμής», εκδόσεις Φύλλα, Λάρισα 2001 («Issue of honor»). 7. (1999) «Το δράμα του εβρίτικου λαού», εκδόσεις Φύλλα («The Tragedy of the Evros People»). 8. (1999) «Κινητοποιήσεις αντιστασιακών γυναικών στη Λάρισα το 1944», εκδ. Φύλλα («Women s Resistance - Mobilizations in 1944 Larissa»). 9. «Προσκλητήριο ψυχών», εκδόσεις Φύλλα, Λάρισα 1998 («Invitation of Souls»). «Οδοιπορικό-αναδρομή στη ζωή και τη δράση των πολιτικών προσφύγων. Από την Αντίσταση και το ΔΣΕ στην πολιτική προσφυγιά, από το σοσιαλισμό στην παλινόρθωση» - Μαρτυρίες και ντοκουμέντα από τη ζωή και τη δράση των κομμουνιστών της Ελλάδας στις πρώην Λα κές Δημοκρατίες και τη Σοβιετική Ένωση για την υπεράσπιση του κινήματος και των αγωνιστικών αρχών, ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 1994 («Peregrination: Retrospect to the life and action of political refugees», Athens 1994). 10. «Η επαρχία Αγιάς στα χρόνια της 4χρονης επάρατης σκλαβιάς», ιδιωτική έκδοση, Λάρισα 1989 («The eparchy of Agia during the damned slavery»). Παραθέτουμε τον επικήδειο Στέλιου Αγκούτογλου, που κατευόδωσε τον παλαίμαχο κομμουνιστή με τα παρακάτω λόγια εκ μέρους του ΚΚΕ(μ-λ): «Τον σύντροφο Στέφανο Ριζάκη τον γνώριζα πολλές δεκαετίες. Τον θυμάμαι από την δεκαετία του 70, όταν τον συνάντησα για πρώτη φορά στην πόλη όπου ζούσε και δούλευε, στην πόλη Βρότσλαβ της Πολωνίας. Ακόμα και τότε, ο Στέφανος, με ένα πόδι, ήταν αεικίνητος και πάντα πρόθυμος όχι μόνο στις θεωρητικές και γενικότερα πολιτικές αναλύσεις και καθήκοντα, αλλά και για τα πρακτικά ζητήματα που αντιμετώπιζε η οργάνωση των Ελλήνων Μαρξιστών Λενινιστών, των Ελλήνων κομμουνιστών, ανταρτών στην αναγκαστική προσφυγιά. Ο σ. Στέφανος ήταν σε όλη του την ζωή αφοσιωμένος στη υπόθεση του λαού και αγωνιζόταν θαρραλέα για την εθνική ανεξαρτησία, την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τα υψηλά ιδανικά του κινήματος. Ο αγώνας του και το παράδειγμά του ήταν για όλους εμάς πολύ διδακτικά και χρήσιμα για να κατανοήσουμε σε βάθος ότι αξίζει τον κόπο να αγωνίζεσαι για υψηλά ιδανικά, αξίζει τον κόπο να αγωνίζεσαι, να θυσιάζεσαι και να πεθαίνεις για αυτά Και η ζωή του σ. Στέφανου αυτό το μακρύ οδοιπορικό δρόμο ακολούθησε, τον γεμάτο από ζωντανά παραδείγματα αυτοθυσίας και αυταπάρνησης για την υπόθεση του λαού. Η ένταξη του σ. Στέφανου στο κίνημα ήταν ήδη πριν από την εκτέλεση του αγωνιστή πατέρα του καθώς και της μητέρας του από του Γερμανούς κατακτητές. Όλοι εμείς που μαζευτήκαμε εδώ σήμερα μπροστά στον Στέφανο, αυτήν την ύστατη στιγμή που τον συνοδεύουμε στο τελευταίο του ταξίδι, αποτίνουμε φόρο τιμής στο σύντροφο που φεύγει πλήρης ημερών και με πλήθος διδασκαλιών, τόσο με τον λόγο του όσο και προπαντός με την αταλάντευτη πράξη του. Πέρα όμως από αυτά, μας αφήνει ο σ. Στέφανος έναν πλούσιο γραπτό λόγο με πολλά βιβλία ως παρακαταθήκη για τον αγώνα που συνεχίζεται, τιμώντας τόσο τον σύντροφο που φεύγει σήμερα, όσο και εκείνους που έφυγαν στο παρελθόν. Ναι, σ. Στέφανε, θα κρατήσουμε την υπόσχεση που σου δώσαμε. Μπροστά στην τελευταία σου κατοικία, θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί το αντάρτικο τραγούδι, γιατί αυτή ήταν η επιθυμία σου και για μας η επιθυμία ενός ξεχωριστού συντρόφου, όπως εσύ, είναι νόμος. Καλό κατευόδιο, σ. Στέφανε, στο νέο οδοιπορικό σου και μείς θα σου τραγουδούμε». Αποχαιρετισμός του σ. Στέφανου Ριζάκη από το Μ-Λ ΚΚΕ Μ ε μεγάλη συγκίνηση είμαστε εδώ για το στερνό χαιρετισμό ενός λαμπρού αγωνιστή και ανθρώπου. Με μεγάλη συγκίνηση το Μ-Λ ΚΚΕ, το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα, αποχαιρετά σήμερα τον σύντροφο Στέφανο Ριζάκη. Ένα σπουδαίο σύντροφο μας, που από αυτά τα χώματα της επαρχίας Αγιάς ξεκίνησε και διάνυσε ακατάβλητος, μέχρι την τελευταία του πνοή, ένα μεγάλο ταξίδι αγώνα και ζωής, ολόψυχα ταγμένο στα κομμουνιστικά ιδανικά, στην υπόθεση της λευτεριάς της πατρίδας μας και της κοινωνικής προκοπής του λαού μας. Γεννημένος το 1922 από αγροτική οικογένεια στο χωριό Σωτηρίτσα της Αγιάς Λάρισας, ο σ. Στέφανος ήταν παιδί γονιών αγωνιστών. Στα πολύ νεανικά χρόνια του είδε με οδύνη να εκτελούν τους γονείς του. Είδε, όπως ο ίδιος έχει γράψει στα χρόνια ,τον πατέρα του Κώστα και την μάνα του, την Παρασκευή, «να ποτίζουν αυτόν τον τόπο με τον ιδρώτα, το αίμα τους και την ίδια τους τη ζωή». Αυτός ο πόνος του έγινε μέσα του μεγάλη αγωνιστική δύναμη. Από το 1941 στρατεύθηκε στον αντιστασιακό-εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του λαού μας. Εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και στον ΕΛΑΣ, έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και αξιωματικός της Σχολής του ημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Μετά το 1949 θα ζήσει στην Πολωνία σαν πολιτικός πρόσφυγας. Εκεί θα σπουδάσει, θα πάρει πτυχίο μηχανολόγου-μηχανικού του Πολυτεχνείου και θα εργαστεί για 28 χρόνια. Ο σ. Στέφανος Ριζάκης μέσα στην φωτιά του ηρωικού επαναστατικού αγώνα στη χώρα μας ανέδειξε και τίμησε με την μαχητικότητα του, το υψηλό ήθος του, με την αφοσίωση του στις ιδέες για τις οποίες αγωνίστηκε, την ιδιότητα του πραγματικού κομμουνιστή που υπηρετεί με αυταπάρνηση τα δίκαια του λαού. Οι αρετές αυτές του πραγματικού κομμουνιστή η ανιδιοτέλεια, η αυτοθυσία, η σεμνότητα, η απλή-λιτή ζωή και κυρίως η συνεπής υπεράσπιση των επαναστατικών αρχών του κομμουνιστικού κινήματος τον διέκριναν σ όλη του τη ζωή. Γι αυτό ο σ. Στέφανος ήταν από εκείνους του κομμουνιστές που όρθωσε το ανάστημα του και αντιτάχθηκε στην αντεπαναστατική στροφή, που σημειώνεται από το 1956 στην άλλοτε σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, και στη συνέχεια στο ΚΚΕ. Ο σ. Στέφανος θα γίνει στην Πολωνία δραστήριο μέλος της Μαρξιστικής-Λενινιστικής Οργάνωσης των Πολιτικών προσφύγων από την Ελλάδα. Από τις γραμμές των μαρξιστών-λενινιστών θα συνεχίσει ακούραστα να παλεύει και μετά τον επαναπατρισμό του στην Ελλάδα το Στην αγωνιστική διαδρομή του για την αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος θα ζήσει κι αυτός όλες τις περιπέτειες των διασπάσεων του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας, παραμένοντας σταθερός σ αυτή την προσπάθεια μέσα από τις γραμμές της ΟΜΛΕ, στη συνέχεια του ΚΚΕ(μ-λ), αργότερα της Κίνησης για την ανασυγκρότηση του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος. Τις τελευταίες δυόμιση και πλέον δεκαετίες ο σ. Στέφανος Ριζάκης ήταν στέλεχος του Μ-Λ ΚΚΕ, υποψήφιος του Μ-Λ ΚΚΕ στο νομό Λάρισας σε όλες σχεδόν τις βουλευτικές εκλογές. Ο σ. Στέφανος με μεγάλη θέρμη ως το τέλος της ζωής του πάλευε για την ενότητα των μαρξιστών-λενινιστών. Παρέμενε ένας εξαιρετικά ενεργητικός αγωνιστής, ένας κομμουνιστής που αφιέρωνε και την τελευταία ικμάδα του στην πάλη του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος. Ασχολήθηκε με τη συγγραφή αρκετών βιβλίων, μέσα στα οποία αποτύπωσε ιστορικές μαρτυρίες από τα χρόνια του αγώνα κατά της γερμανοιταλικής κατοχής, ιδιαίτερα στην επαρχία Αγιάς, καθώς και σπάνιες και πολύτιμες μαρτυρίες και ντοκουμέντα από τη ζωή και τη δράση των κομμουνιστών της Ελλάδας στις πρώην Λαϊκές ημοκρατίες και τη Σοβιετική Ένωση. Με μεγάλη αγωνία και ενδιαφέρον αναζητούσε, πάντα, τρόπους για να μεταφέρει τις μακρές κομμουνιστικές εμπειρίες του στις νεότερες γενιές. Σύντροφε Στέφανε μαζί με τη βαθιά μας θλίψη τώρα που μας φεύγεις φέρνουμε μαζί μας και την μεγάλη ευγνωμοσύνη γι αυτά που μας προσέφερες, γι αυτά που έδωσες απλόχερα στον αγώνα του κομμουνιστικού κινήματος και του λαού μας Οι σύντροφοι του Μ-Λ ΚΚΕ, όλου του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος κρατούν μέσα τους ζωντανό το αγωνιστικό κομμουνιστικό παράδειγμα ζωής που μας έδωσες. Για να συνεχίσουμε μέχρι το τέλος, μέχρι την ευόδωση του, τον τίμιο και δίκαιο αγώνα του λαού μας, που εξακολουθεί και σήμερα να περνά πολύ δύσκολες μέρες.

19 20 Προλεταριακή Σημαία Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 σχολια Μεταρρυθμίσεις «Σε κάθε περίπτωση, το Ποτάμι, ως κίνημα που έχει μεταρρυθμιστική υποδομή και θέσεις επεξεργασμένες, είναι διατεθειμένο να βοηθήσει στη μεταρρυθμιστική προσπάθεια» δήλωσε ο Σ. Θεοδωράκης. Όπου υπάρχει γέφυρα, συνήθως έχει και ποτάμι. Χρηματοδότηση Υπέρ της πρότασης του Στέφανου Μάνου για πλήρη διακοπή της χρηματοδότησης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από το κράτος και τη χρηματοδότηση των δήμων από τους δημότες με ανταποδοτικό τέλος, τάχθηκε ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης. Οι φτωχοί τα σκουπίδια σας με spam. Γρήγορα Υπέρ της άμεσης αποκατάστασης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, της νομοθετικής ρύθμισης για τον κατώτατο μισθό και της επαναρρύθμισης των εργασιακών σχέσεων τοποθετήθηκε η διοίκηση της ΓΣΕΕ στη συνάντησή της με τον υπουργό Εργασίας Πάνο Σκουρλέτη. Για να βγει από τη δυσάρεστη θέση να προκηρύξει οποιαδήποτε κινητοποίηση. Πλεονάσματα Κατά 60 αυξήθηκαν οι Έλληνες δισεκατομμυριούχοι σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, ενώ η περιουσία τους μεγάλωσε κατά 20 δισ. δολάρια. Του χρόνου μπορούν να υπολογίζουν και στα μειωμένα πρωτογενή πλεονάσματα. Στήριξη Να υποστηριχθεί η λίστα Βαρουφάκη «με σθεναρότητα και πίστη από το πολιτικό σύστημα, τους κοινωνικούς εταίρους και τους πολίτες» ζήτησε ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών και Επιχειρήσεων, καθώς «η μεταρρυθμιστική ατζέντα της κυβέρνησης, όπως αυτή καταγράφεται στη λίστα του υπουργείου Οικονομικών, δημιουργεί προσδοκίες για την πολυπόθητη κοινωνική και οικονομική ανάκαμψη. Άλλωστε εμπεριέχει αρκετά από όσα δεν έγιναν και πολλά από αυτά που πρέπει να γίνουν». Άλλο ένα πατριωτικό καθήκον. Ουσία «Με αφορμή δημοσιεύματα που με θέλουν να διαβεβαιώνω ότι δεν θα σταματήσει η εξόρυξη στις Σκουριές, διευκρινίζουμε ότι το Υπουργείο μέχρι στιγμής έχει προλάβει να εξετάσει μόνο ζητήματα πολεοδομικής φύσης και όχι ουσίας, όσον αφορά την εξορυκτική δραστηριότητα» υπογράμμισε ο αναπληρωτής υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γιάννης Τσιρώνης. Η ουσία μετά το πέρας τετραμήνου. Νόμος Ι Πρόταση νόμου για την «Κατάργηση των μνημονίων, των μεσοπρόθεσμων πλαισίων δημοσιονομικής στρατηγικής και των εφαρμοστικών τους νόμων, και καταγγελία των δανειακών συμβάσεων που έχουν ως προαπαιτούμενο την εφαρμογή των μνημονίων» κατέθεσε στη Βουλή η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ. Ο σοσιαλισμός, με πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Νόμος ΙΙ Ο Μίκης Θεοδωράκης απέστειλε στον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ημήτρη Κουτσούμπα, χαιρετισμό για το συλλαλητήριο που διοργάνωσε το ΚΚΕ, την Παρασκευή 27 Φλεβάρη. Βουλής ξεκίνημα. Μια συμφωνία για όλη την οικογένεια προσεγγισεις Β γήκαν ( από τη διαπραγμάτευση) όλοι νικητές και χάσανε όλοι οι άλλοι; Ή μήπως είχαμε μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία με επίδικο την υποταγή του ενός έναντι του άλλου, την κυριαρχία του ενός έναντι του άλλου και βεβαίως- το πού θα πάνε κι από πού θα φύγουν πάρα πολλά λεφτά; Αν πιστέψουμε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τη «σκληρή» διαπραγματευτική ομάδα, κάναμε ένα «μικρό βήμα προς τη νίκη» (Γ. Βαρουφάκης), αφού αφήσαμε πίσω λιτότητα, μνημόνια και τρόικα και γίναμε «συν-συγγραφείς» (ωραίο αυτό!) των βαθιών μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η Ελλάδα. Άρα, νικήσαμε όλοι (;) εμείς και έστω καταλάβανε το λάθος τους όλοι οι άλλοι! Αντίθετα, η άλλη πλευρά της διαπραγμάτευσης μιλά για «συντριπτική νίκη των θεσμών της ΕΕ- ΕΚΤ- ΝΤ» (γνωστοί ως τρόικα), ενώ ο διεθνής και ιδιαίτερα ο γερμανικός τύπος μιλά για «συντριπτική νίκη της γερμανικής γραμμής και ταπεινωτική ήττα της Ελλάδας». Επομένως, χάσαμε όλοι (;) εμείς και νικήσαν ή, έστω δεν κατάλαβαν ακόμα το λάθος τους, όλοι οι άλλοι! Το έχουν, ξέρετε, αυτό το ελάττωμα οι εταίροι. Ενώ η «αμοιβαία επωφελής συμφωνία», που ήταν μάλιστα μονόδρομος για την κυβέρνηση, δεν αναφέρεται πουθενά (γιατί προφανώς κάποιες σαχλαμάρες δεν έχουν αντοχή στο χρόνο). Το αδιαμφησβήτητο για όλους γεγονός είναι ένα: η συμφωνία αφορά σε 4μηνη παράταση του υπάρχοντος προγράμματος (δηλαδή, του μνημονίου), υπό την αυστηρή επιτήρηση των τριών θεσμών ΕΕ-ΕΚΤ- ΝΤ (δηλαδή, της τρόικα), χωρίς μονομερείς ενέργειες εκ μέρους (μονάχα) της Ελλάδας, χωρίς νέα μέτρα λιτότητας (εντός 4μήνου, αφού εκκρεμούν παλιά νέα μέτρα) και μεταρρυθμίσεις από την ελληνική κυβέρνηση (αυτά δηλαδή που έπρεπε να γίνουν από καιρό και χωρίς μνημόνια, κατά την προσφιλή έκφραση της παλιάς κυβέρνησης Ν -ΠΑΣΟΚ). Μετά την παρέλευση του 4μήνου θα αποφασιστεί νέο πρόγραμμα (δηλαδή, νέα αξιολόγηση, νέες μεταρρυθμίσεις και νέα μέτρα). Αυτά ακριβώς λέει η συμφωνία. Τι έλεγε πριν τη λήξη της συμφωνίας η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Έλεγε σε όλους του τόνους και με κάθε ευκαιρία, και επί εβδομάδες, πως δεν θα συμφωνήσει στην παράταση του υπάρχοντος προγράμματος διάσωσης, ότι επιθυμεί μια νέα δανειακή σύμβαση προσανατολισμένη στην ανάπτυξη και όχι στη λιτότητα, χωρίς τρόικα και μνημόνια (το «ελάχιστο» που επιζητούσε η κυβέρνηση χωρίς μεγάλες ρήξεις και ανατροπές). Συγκρίνοντας αυτό που έγινε με αυτό που ζητούσε η κυβέρνηση το συμπέρασμα βγαίνει στη στιγμή: Η πρόσφατη συμφωνία αποτελεί μια συνθηκολόγηση-υποταγή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και νίκη κυρίως της Γερμανίας και των υπόλοιπων αντιδραστικών δυνάμεων της ΕΕ- ΝΤ. Χωρίς αμοιβαία οφέλη, χωρίς πολλά λόγια και δικαιολογίες. Το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο. Τι έφταιξε; Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Προσπερνάμε τις ανοησίας περί μη ανετοιμότητας, απειρίας, απουσίας σχεδίου, επιπολαιότητας, κακών χειρισμών, επικοινωνιακής διαχείρισης χωρίς ουσία (;) κ.λπ. της διαπραγματευτικής ομάδας και της κυβέρνησης. Γιατί η διαπραγματευτική ομάδα και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πήγαν στη διαπραγμάτευση αποδεχόμενοι όλα τα διαπραγματευτικά όπλα του αντιπάλου (αποπληρωμή του χρέους, εξασφάλιση των συμφερόντων των δανειστών, πάση θυσία παραμονή στο ευρώ και στα δανειοδοτικά προγράμματα, προφανώς με όρους και έλεγχο από τους δανειστές) και με μόνο διαπραγματευτικό όπλο την λογική και αλληλεγγύη μεταξύ εταίρων. Ε, οι «εταίροι» τελικά αποδείχθηκαν συμφεροντολογικά θηρία και η Ευρωζώνη-ΕΕ μια λυκοσυμμαχία που κυριαρχείται μονάχα από την «αλληλεγγύη» των ιμπεριαλιστών στην επίθεση ενάντια στους λαούς και στους εργαζόμενους, από τη «λογική» της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και καταλήστεψης των εξαρτημένων χωρών και το «θεσμό» του καπιταλιστικού κέρδους. Επομένως, «το ραντεβού της ελληνικής κυβέρνησης με την πραγματικότητα», που έλεγε ο Σόιμπλε, έγινε υπό τους μόνους δυνατούς όρους. Τους χειρότερους. Είναι όμως πράγματι τόσο αφελής η κυβέρνηση ώστε να πήγε να διαπραγματευτεί μονάχα με αγάπη και προδέρμ; εν υπάρχει λογικός άνθρωπος που να το πιστεύει αυτό. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι έχουμε μια κυβέρνηση με τις καλύτερες καπιταλιστικές προθέσεις (έναν ανθρώπινο καπιταλισμό, βρε αδερφέ!), που θεωρεί αδιανόητο να αμφισβητηθούν οι κυρίαρχες δομές της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Το αποτέλεσμα είναι μια ακόμη κυβέρνηση διαχείρισης των αγωνιών, των αναγκών και των ελπίδων εκατομμυρίων εργαζομένων και άνεργων για να εξυπηρετηθεί το «εφικτό» του σύγχρονου ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού κόσμου, τα συμφέροντα εγχώριων αστικών και μεγαλοαστικών μερίδων που τρέφονται με την υποταγή στους ισχυρούς προστάτες. Με βάση αυτή την αμείλικτη πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου, γνωστή σε όλους (ο αδύναμος πρέπει να υποταχτεί στον ισχυρό και οι εξαρτημένες χώρες και οι εργαζόμενοι «δανειολήπτες» των χωρών στους κλέφτες- τοκογλύφους «δανειστές»), δημιουργούνται σοβαρά ερωτήματα, πώς γίνεται και «πέφτουν από τα σύννεφα» έμπειρα και «μπαρουτοκαπνισμένα» στελέχη της ΣΥΡΙΖέικης αριστεράς (και όχι μόνο). Πώς κάνουν σαν να μην ήξεραν, δεν ρώτησαν, δεν είδαν. Ποια εξάρτηση; Καλές ή κακές οικονομίες υπάρχουν! Ποιοι ιμπεριαλιστές; Είναι εταίροι και «φίλοι» Αμερικανοί ενάντια στη λιτότητα! Ποιος αντιιμπεριαλισμός; Τέτοιο πράγμα, απλά, δεν μπορεί να υπάρξει ακόμη κι αν υπήρχαν ιμπεριαλιστές! Να αποτελεί κι αυτό ένας χειρισμός και μια προσπάθεια ελέγχου των αντιδράσεων απέναντι στην κατάργηση όχι του μνημονίου αλλά του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ; Ιδιαίτερα όταν οι λόγοι της «αποτυχίας» (αποτυχία για ποιον;) εστιάζουν στις παραπάνω ανοησίες περί ανετοιμότητας, απειρίας, απουσίας σχεδίου, επιπολαιότητας, κακών χειρισμών, επικοινωνιακής διαχείρισης χωρίς ουσία (;) κ.λπ. της διαπραγματευτικής ομάδας; Η «ΣΥΡΙΖέικη ανθρωπολογία» που στελεχώνει την κυβέρνηση και την διαπραγματευτική ομάδα (κάποια τρανταχτά ονόματα του κατεστημένου, που βρήκαν μάλιστα και τον «κατάλληλο» πρόεδρο της ημοκρατίας τους) είναι απλώς ένα παρελκόμενο της πολιτικής φυσιογνωμίας αυτού του ρεφορμιστικού-ταχύτατα εξελισσόμενου αστικού κόμματος. Γι αυτό βαφτίζουν «νίκη» μια ολοφάνερη ήττα, όπως άλλωστε έκαναν κι όλες οι προκάτοχες κυβερνήσεις που ήταν με ή αποδέχθηκαν με «επιχειρήματα ρεαλισμού» την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Μπορούσε να γίνει αλλιώς; Μια σύντομη απάντηση θα ήταν: μας φαίνονται ψηλοί, γιατί εμείς είμαστε σκυμμένοι. Περισσότερα αλλού, σε άλλες σελίδες και ίσως σε άλλες προσεγγίσεις.