Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΩ (ΜΕ ΚΟΙΝΟΥΣ ΟΡΟΥΣ: ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ)

Transcript

1 Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΩ (ΜΕ ΚΟΙΝΟΥΣ ΟΡΟΥΣ: ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ) Από το 2002 μου χαρίστηκε η ιδιότητα-προνόμιο να έχω πρόσβαση σε πληροφορία την οποία για πάρα πολλούς αιώνες δεν είχε στη διάθεσή του κανένας άνθρωπος. Αυτή η πληροφορία βρίσκεται στην περιοχή που σύγχρονοι ερευνητές ονομάζουν Δεύτερη Φυσική Πραγματικότητα και η ύπαρξή της μπήκε στο μικροσκόπιο της επιστημονικής έρευνας τα τελευταία ογδόντα ή εκατό χρόνια, με την ανάπτυξη νέων επιστημονικών κλάδων, όπως η ατομική Φυσική, η κβαντική Φυσική, η κβαντική Χημεία και άλλοι. Πρόκειται για τη Μεγάλη Πραγματικότητα, η οποία περικλείει και την Πρώτη Φυσική Πραγματικότητα, αυτή που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας εδώ στη Γη. Στα προηγούμενα βιβλία μου έχω αναφερθεί με πολλές λεπτομέρειες σ αυτή και έχω αποτυπώσει πολλές από τις πολύτιμες για τη ζωή μας πληροφορίες που περιέχει. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε αυτό το χώρο γιατί είναι πέρα από τις αισθητηριακές μας δυνατότητες. Θα έλεγε κανείς ότι έχουμε μετατραπεί σε κάτι ανάλογο με ραδιόφωνα, τα οποία μπορούν να λαμβάνουν μόνο ένα περιορισμένο εύρος συχνοτήτων, ή με 17

2 Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ τηλεοπτικούς δέκτες που δεν μπορούν να πιάσουν τα ψηφιακά κανάλια, παρ όλο που όλα τα ραδιοφωνικά και τα τηλεοπτικά σήματα εκπέμπονται συνεχώς στον αέρα και βρίσκονται παντού. Και λέω «έχουμε μετατραπεί» γιατί δεν ήμασταν πάντα έτσι «ανάπηροι». Ο «κοσμικός μας δέκτης» είναι κατασκευασμένος για να επικοινωνεί συνεχώς και μάλιστα διαδραστικά με όλες τις συμπαντικές συχνότητες της Πληροφορίας. Ποτέ δεν αφεθήκαμε μόνοι «εδώ κάτω». Ο άνθρωπος μόνος του κατέβασε τους διακόπτες και «σφράγισε» τον κοσμικό του δέκτη, περιορίζοντας μ αυτό τον τρόπο την αντίληψή του σ αυτό που σήμερα ονομάζεται «πραγματική ζωή», ρεαλισμός ή, κατά τους τεχνοκράτες, κόσμος της «δημιουργικής λογιστικής». Τώρα πλέον η επιστήμη έχει «βάσιμες ενδείξεις» για την ύπαρξη της Δεύτερης Φυσικής Πραγματικότητας και τεκμηριωμένες αποδείξεις έχουν ήδη αρχίσει να βλέπουν το φως της δημοσιότητας με επίσημα επιστημονικά δημοσιεύματα. Ο Εμπεδοκλής, ο Πλάτωνας, ο Παρμενίδης, ο Δημόκριτος, ο Ηράκλειτος και πολλοί άλλοι σοφοί άνθρωποι, πριν και έπειτα από αυτούς, έχουν πει ότι όλα όσα οι αισθήσεις μας αναγνωρίζουν ως υλική πραγματικότητα είναι στην ουσία ένα απλό καθρέφτισμα μίας πολύ μεγαλύτερης κατάστασης ύπαρξης, μίας «Υπερπραγματικότητας», η οποία υπερβαίνει την αντίληψή μας και γι αυτό το λόγο αγνοούμε την ύπαρξή της. 18

3 ΙΣΤΟΡΙΚΟ Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Οι πρώτοι άνθρωποι που δημιουργήθηκαν βίωναν με όλο τους το είναι «πάσηι παλάμηι» είναι η σχετική φράση του Εμπεδοκλή την Ύπαρξη και αρχαίες περιγραφές ονομάζουν αυτή την κατάσταση ως ζωή στον Παράδεισο. Το είδος μας ποτέ δε «βγήκε» από τον Παράδεισο, δεν «εκδιώχθηκε». Η λογική είναι αυτή που εκτρέπει την καθαρή σκέψη και την εμποδίζει να υπηρετεί σωστά τον οργανισμό. Σαν αποτέλεσμα, η σκέψη βασανίζει το σώμα και το εμποδίζει να απολαύσει τον Παράδεισο. Ο Παράδεισος χάθηκε για μας όταν δεν μπορούσαμε πλέον να τον βιώνουμε, αφού η λογική κυριάρχησε στην καθαρή σκέψη μας αμβλύνοντας την αντίληψή μας. Χάθηκε όταν ο άνθρωπος ανέπτυξε τη γραμμική λογική που μας δυναστεύει ως σήμερα. Τη λογική που έχει σταματήσει εδώ και πάρα πολύ καιρό να «βλέπει» τις αιτίες πίσω από τα φαινόμενα και που προσπαθεί και, πρέπει να το παραδεχτούμε, τα καταφέρνει πολύ καλά να πείθει το σώμα, τον ανθρώπινο οργανισμό να περιορίζεται μόνο στην αναζήτηση της απόλαυσης που μπορούν να του προσφέρουν οι πέντε γνωστές γήινες αισθήσεις. 19

4 Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Συνηθίζεται να αποδίδουμε αυτή τη μονοεπίπεδη λογική στον Καρτέσιο, ονομάζοντάς τη μάλιστα και καρτεσιανή. Εκείνο που ελάχιστοι γνωρίζουν για τον Καρτέσιο είναι το γεγονός ότι ο ίδιος έχει αποκηρύξει την ορθότητα της αποδιδόμενης σ αυτόν λογικής με δύο όχι και τόσο γνωστές φράσεις του. Έχει πει ότι από τα πρώτα του παιδικά χρόνια αναγκάστηκε από το εκπαιδευτικό σύστημα να δεχτεί σαν αλήθειες ένα μεγάλο πλήθος από ανυπόστατες γνώμες άλλων ανθρώπων και ότι, όταν μεγάλωσε αρκετά ώστε να ανεξαρτητοποιηθεί η βούλησή του και να είναι σε θέση να ερευνήσει μόνος του την αλήθεια της ζωής, δεν είχε πλέον κανένα ενδιαφέρον να το κάνει αυτό μελετώντας συγγράμματα άλλων. Ήταν όλα «παραμύθια». Εξετάζοντας τη λειτουργία της νόησης, ο Αριστοτέλης έλεγε ότι ο ανθρώπινος νους είναι σε θέση να μας οδηγήσει στη Γνώση με δύο συμπληρωματικούς μεταξύ τους τρόπους: οδεύοντας από το όλον προς το επιμέρους (Συλλογισμός ή Παραγωγή) ή από το επιμέρους προς το όλον (Επαγωγή). Όπως έχω εξηγήσει και στα προηγούμενα βιβλία μου, η νόηση, η ικανότητα να κατανοούμε τον Κόσμο, είναι από τη φύση της μια αυτόνομη διεργασία, όπως ακριβώς και η αναπνοή μας. Όταν λειτουργεί όπως μας έχει δοθεί, είναι σε πλήρη αρμονία με το συμπαντικό γίγνεσθαι και μόνο τότε μπορούμε να τη χαρακτηρίζουμε ως Διόραση. Η Διόραση δεν έχει όρια, δεν εγκλωβίζεται σε στεγανά, δεν περιορίζεται από το χρόνο και την τοπική πραγματικότητα, είναι ελεύθερη και καθολική. Υπακούει σε μία και μοναδική αρ- 20

5 Εισαγωγή χή: τη βούληση του κατόχου της, ο οποίος μπορεί να την κατευθύνει όπως επιθυμεί, σε κάθε πιθανή περιοχή ή σημείο κάθε πιθανού επιπέδου ύπαρξης. Είναι η ιδιότητα της «πανταχού παρουσίας» του Υπέρτατου Όντος, την οποία έχει εκχωρήσει στον άνθρωπο, καθιστώντας μας κατά χάρη Κοινωνούς Του (ο Θεός μοιράζεται μαζί μας όλα τα «παιχνίδια» Του γιατί αγαπάει χωρίς όρους και όρια). Η επαγωγική ανθρώπινη λογική αρχικά φυλάκισε και στη συνέχεια διέγραψε την Έκτη Αίσθηση, την αίσθηση της Διόρασης, της Αγάπης, της Γνώσης, της Αλήθειας, της Ελευθερίας, της Αρμονίας, της Υγείας, της Ευτυχίας, και από τότε που το κατάφερε αυτό διαμορφώνει σε συλλογικό επίπεδο όλα τα καινούρια μυαλουδάκια «κατ εικόνα της», ανάπηρα, όπως και η ίδια. Στους τρόπους και τους μηχανισμούς με τους οποίους συντελέστηκε αυτή η «Μετάλλαξη του είδους μας» έχω αναφερθεί διεξοδικά στο δημοσιευμένο έργο μου. Εδώ θέλω να επικεντρωθώ στους τρόπους που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε για να διορθώσουμε αυτή την κατάσταση, ώστε όχι απλά να βγούμε σαν είδος από τα διάφορα οικονομικά, συναισθηματικά, κοινωνικά «τούνελ» στα οποία συνεχώς, με μικροπαραλλαγές εγκλωβιζόμαστε, αλλά να επισκευάσουμε και να αποκαταστήσουμε πλήρως τους μεταλλαγμένους οργανισμούς μας, αποδίδοντας πάλι στον Άνθρωπο το «χαμένο Μεγαλείο» με το οποίο τον έχει «κοσμήσει» ο Δημιουργός. Τα όσα προτείνω δεν είναι Ουτοπία, γιατί ήδη έχω δώσει πάμπολλες απτές, ρεαλιστικές αποδείξεις για την ορθότητα της Πληροφορίας που μεταφέρω. 21

6 Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Ουτοπία είναι η κατάσταση που επικρατεί έξω από τον Χαμένο Παράδεισο και στην οποία έχουμε εδώ και αιώνες εγκλωβιστεί. Μπορούμε, όμως, να ανατρέψουμε το σκηνικό και να ξαναβρεθούμε στην Αληθινή Ζωή, χρησιμοποιώντας την ξεχασμένη Γνώση στην οποία μου δόθηκε πρόσβαση. Χρειάζεται, ωστόσο, να υπερβούμε την κατεστημένη σκέψη μας. Γιατί είναι αυτό που ονομάζεται ρεαλισμός και ορθολογιστική σκέψη που μας έχει οδηγήσει στα σύγχρονα αδιέξοδα. Οι θεωρίες και τα αποκυήματα της φαντασίας μας. Ξέρετε ποιο είναι το αντίθετο του όρου ρεαλισμός; Είναι η Αγάπη! Την Αγάπη δεν τη βλέπουμε, δε φαίνεται με τα μάτια μας, δεν μπορούμε να την ακούσουμε με τα αφτιά μας, να τη μυρίσουμε, να την αγγίξουμε, να τη γευτούμε. Η Αγάπη είναι πέρα από την Πρώτη Φυσική Πραγματικότητα, είναι ακόμα πέρα και από τη Δεύτερη Φυσική Πραγματικότητα, στην ουσία είναι πέρα και πάνω όχι μόνο από τις δύο γνωστές Φυσικές Πραγματικότητες, αλλά πέρα από όλες τις πιθανές πραγματικότητες και ταυτόχρονα όμως και αυτό είναι το μεγαλείο της είναι ο αρμός που κρατάει ενωμένες όλες τις πραγματικότητες του Σύμπαντος Κόσμου. Αντίθετα, ο ρεαλισμός ανήκει αποκλειστικά και μόνο στην Πρώτη Φυσική Πραγματικότητα και δεν μπορεί, εξ ορισμού, να προσεγγίσει τίποτα έξω από αυτή. Η Αγάπη είναι προσβάσιμη μόνο μέσα από τη Διόραση, γιατί Διόραση δεν είναι η γραμμική, οριζόντια λειτουργία της 22

7 Εισαγωγή σκέψης. Η Διόραση υπερβαίνει την ύλη και τα ανθρώπινα: τα συναισθήματα, τις επιθυμίες, τις προκαταλήψεις, τα συμφέροντα, τον πόνο, τη θλίψη, τις μικρότητες. Η Διόραση είναι η υπέρτατη ευφυΐα, η οποία, διαπερνώντας ακόμη και τη σκέψη, δε χάνεται μέσα σε αυτή, τη χρησιμοποιεί μόνο στο βαθμό που της είναι απαραίτητη, σαν απλό εργαλείο προσέγγισης της Πρώτης Φυσικής Πραγματικότητας για την επικοινωνία σε κοινωνικό επίπεδο, για την επίλυση των πρακτικών αναγκών της καθημερινής διαβίωσης. Για τον διορατικό άνθρωπο δεν υπάρχουν άλυτα προβλήματα υγείας, ανθρωπίνων σχέσεων ή όποιου άλλου είδους. Χρησιμοποιώντας τη Διόρασή του, ο άνθρωπος έχει, με άμεσο τρόπο, ολική αντίληψη των αιτίων που γεννούν τα (φαινομενικά) αδιέξοδα στην Πρώτη Φυσική Πραγματικότητα, που μέσα της ζουν τα σώματά μας και αναπτύσσονται οι σχέσεις μας, όπως επίσης αναγνωρίζει άμεσα και την κατάλληλη για το κάθε πρόβλημα λύση. Για τη Διόραση, βλέπετε, το κάθε πρόβλημα εμπεριέχει και τη λύση του. Ο διορατικός άνθρωπος δε δημιουργεί προβλήματα στη ζωή του, στη ζωή των άλλων και στο περιβάλλον του γιατί ζει σε Αρμονία με τον περίγυρό του. Ενώ ο μη διορατικός βασανίζει και βασανίζεται, γιατί χωρίς τη διορατικότητα δεν μπορεί ούτε να συνάψει ούτε να διατηρήσει αρμονικούς δεσμούς με τους ανθρώπους και το περιβάλλον. Δεν ξέρει τον τρόπο, γιατί η Αρμονία δεν είναι έννοια την οποία μπορεί να προσεγγίσει η Λογική. Έχει ένα πολύ μεγάλο εμπόδιο η Λογική, που δεν της επιτρέπει να κατα-νοήσει την Αρμονία: τον εαυτό της! Τον έχει 23

8 Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ «θεοποιήσει» και λατρεύει την εικόνα του, την οποία έχει κατασκευάσει η ίδια... «Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον...» Τοποθέτησε τον εαυτό της στο κέντρο του κόσμου, κλείστηκε σε στεγανή κάψουλα, απομονώθηκε από το περιβάλλον και δεν ελευθεροκοινωνεί μαζί του, χάνοντας έτσι την ουσία της ζωής. Δεν σκεφτόμαστε, λοιπόν, σωστά και προκειμένου να βρούμε οριστικές λύσεις στα προβλήματα που μαστίζουν την ανθρωπότητα, είναι ανάγκη να αλλάξουμε νοοτροπία. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα νέο μοντέλο σκέψης, το οποίο να εκτείνεται πέρα από το λογικοκεντρικό-εγωκεντρικό που κυριαρχεί ως τώρα. Εκείνο που συστηματικά ξεχνάμε είναι το γεγονός ότι ναι μεν ο άνθρωπος είναι η κορωνίδα μέσα στη Δημιουργία, όταν όμως αποκοπεί από αυτή και την Αρμονία με την οποία λειτουργεί, μπορεί εύκολα να χαθεί. Αποφεύγουμε συστηματικά να εξετάζουμε τη σχέση μας με τη Δημιουργία και τον Δημιουργό. Είναι όμως γεγονός ότι το Σύμπαν, και ό,τι περιέχεται σε αυτό, προϋπήρχε του ανθρώπου και θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμα κι αν το είδος μας εκλείψει χωρίς να διαταραχθεί στο ελάχιστο η ισορροπία του. Κατά συνέπεια, κανένα μοντέλο σκέψης και συνακόλουθα δράσης δεν μπορεί να είναι αναπτυξιακό αν δε βασίζεται στην επίγνωση της θέσης του ανθρώπου μέσα στη Δημιουργία. Αυτή η επίγνωση πρέπει να είναι η αφετηρία κάθε σκέψης και κάθε δράσης μας. 24

9 Εισαγωγή Η κακή θεμελίωση της σκέψης μας από την κατεστημένη Παιδεία (οικογένεια, σχολείο, κοινωνία) που λαμβάνουμε είναι ο λόγος για τον οποίο όλες οι μέχρι τώρα αναπτυξιακές θεωρίες και οι δράσεις που υπαγορεύονται από αυτές δεν έδωσαν αποτέλεσμα και αποδεικνύονται η μία μετά την άλλη αίολες και φρούδες. Μια και μόνο σοβαρή ματιά να ρίχναμε στον Κόσμο που μας περιβάλλει, που μας ανέχεται και υποστηρίζει τη ζωή και την ανάπτυξή μας, θα ήταν αρκετή για να μας κάνει να κατανοήσουμε ότι το βασικό γνώρισμα του Σύμπαντος είναι η Αγάπη και η Αρμονία που αδιάλειπτα διαμοιράζεται στα συστατικά του. Αδιέξοδο λοιπόν; Δε θα μπορέσουμε ποτέ να κατανοήσουμε τι είναι Αγάπη; Δε θα οδηγηθούμε πάλι πίσω, στη χαμένη Αρμονία; Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να βρούμε και να διαβούμε το δρόμο της Αγάπης για να την εφαρμόσουμε στην πράξη; Κι όμως υπάρχει ελπίδα! Θα χρησιμοποιήσουμε ένα μύθο για να μπορέσουμε να δείξουμε από πού μας έρχεται η ελπίδα αυτή. Ήταν κάποτε ένα χωριό απομονωμένο, στη μέση του πουθενά, στο οποίο ζούσαν άνθρωποι που ήταν όλοι, πάππου προς πάππου, εκ γενετής τυφλοί για αμέτρητες γενεές. Κανείς τους ποτέ δεν είχε δει με τα ίδια του τα μάτια την πραγματικότητα που τους περιέβαλλε. Για το λόγο αυτό είχαν αναγκαστεί να υιοθετήσουν θεωρητικές απόψεις για το πώς μοιάζει η πραγματικότητά τους. Όλες αυτές οι θεωρίες τους, στις οποίες η κάθε γενιά πρό- 25

10 Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ σθετε καινούριες, τους απομάκρυναν συνέχεια από την αλήθεια, αλλά εκείνοι εξακολουθούσαν να φτιάχνουν νέες θεωρίες, γιατί δεν ήθελαν να παρατήσουν την προσπάθεια, ψυχανεμιζόμενοι πως μπορούν, είναι σε θέση να τη φτάσουν. Μια μέρα, ένας χωριανός σηκώθηκε από το κρεβάτι του το πρωί και με μεγάλη του έκπληξη αντίκρισε την αληθινή πραγματικότητα. Τρόμαξε πάρα πολύ, γιατί αυτό που έβλεπαν τα μάτια του δεν έμοιαζε καθόλου, μα καθόλου με όσες περιγραφές είχε ακούσει από τους γονείς του, από τους γέροντες του χωριού, από τον δάσκαλο και τους φίλους του. Μόνο τον παπά του χωριού είχε ακούσει, κάποιες φορές, να περιγράφει ορισμένα από τα πράγματα που τώρα μπορούσε να δει με τα ίδια του τα μάτια, αλλά ο παπάς ήταν εδώ και πολλά χρόνια γέρος και άρρωστος και δεν του είχαν εμπιστοσύνη οι δημογέροντες, οι οποίοι έλεγαν βέβαια στα παιδιά να πηγαίνουν στην εκκλησία του χωριού, αλλά μεταξύ μας τώρα! να μη δίνουν και πολλή πίστη στο κήρυγμά του για να μην παρασυρθούν. Έτσι είχαν τα πράγματα σε κείνο το χωριό ως την ημέρα που αυτός ο χωριανός μπόρεσε να δει. Αυτό το χωριό του μύθου είναι ο πλανήτης Γη κι εμείς όλοι είμαστε οι κάτοικοί του. Εμείς έχουμε κατασκευάσει την Πρώτη Φυσική Πραγματικότητα, αποκόβοντάς την από τη Μεγάλη Συμπαντική Πραγματικότητα, η οποία είναι η Μόνη Αλήθεια, και ζούμε αυτοεξόριστοι μέσα σ αυτή, έχοντας καθηλώσει τη σκέψη μας σε γραμμική, μονοεπίπεδη θεώρηση του κόσμου που μας περιβάλλει. 26