ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ "ΤΕΧΝΙΚΟΓΕΩΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΟΥ ΑΙΓΙΟΥ- ΔΕΙΓΜΑΤΟΛΗΠΤΙΚΗ ΓΕΩΤΡΗΣΗ Γ4 ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΕΣ CROSS HOLE"

Transcript

1 ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ ΣΧΟΛΗ ΘΕΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΤΜΗΜΑ ΓΕΩΛΟΓΙΑΣ ΤΟΜΕΑΣ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗΣ ΓΕΩΛΟΓΙΑΣ & ΓΕΩΦΥΣΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΕΧΝΙΚΗΣ ΓΕΩΛΟΓΙΑΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ "ΤΕΧΝΙΚΟΓΕΩΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΟΥ ΑΙΓΙΟΥ- ΔΕΙΓΜΑΤΟΛΗΠΤΙΚΗ ΓΕΩΤΡΗΣΗ Γ4 ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΕΣ CROSS HOLE" ΣΥΝΤΑΞΗ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α.Μ ΕΠΙΒΛΕΠΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ Ν.ΣΑΜΠΑΤΑΚΑΚΗΣ ΠΑΤΡΑ 2014

2 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 1.ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΕΛΙΔΑ 2.ΓΕΩΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΠΕΡΙΟΧΗΣ 2.1 Γεωλογική δομή της ευρύτερης περιοχής Τεκτονική της ευρύτερης περιοχής Τα Πλειο-Τεταρτογενή ιζήματα του Αιγίου, Στρωματογραφια και τεκτονική..5 3.ΕΡΕΥΝΕΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ 3.1 Γεωτρήσεις - Επιτόπου Δοκιμές Μετρήσεις στάθμης νερού γεωτρήσεων ΔΟΚΙΜΕΣ CROSS HOLE 4.1 Περιγραφή Δοκιμής Εκτέλεση Δοκιμής ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 5.1 Τοπογραφικό Διάγραμμα πόλης Αιγίου Αποτελέσματα Εργαστηριακών Δοκιμών Δειγμάτων Γεώτρησης Γ4 Περιοχή Αιγίου ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ...17

3 ΕΙΣΑΓΩΓΗ Η συγκεκριμένη εργασία έχει ως θέμα τις τεχνικογεωλογικές συνθήκες της πόλης του Αιγίου και αναφέρεται στα αποτελέσματα της δειγματοληπτικής γεώτρησης Γ4 και γενικότερα στις επί τόπου δοκιμές γεωτεχνικής τύπου Cross Hole. Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον επιβλέποντα καθηγητή μου κ. N.Σαμπατακάκη για την καθοδήγησή του και το χρόνο που αφιέρωσε για την εκπόνηση της διπλωματικής μου εργασίας. 1

4 2. ΓΕΩΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ 2.1 Γεωλογική δομή της ευρύτερης περιοχής Ο Κορινθιακός κόλπος αποτελεί το βόρειο τμήμα μια μεγάλης ενεργούς τεκτονικής τάφρου με διεύθυνση ΔΒΔ-ΑΝΑ. Η τάφρος αυτή έχει μήκος 100 km περίπου και μέσο πλάτος 40 km, και αναπτύσσεται σχεδόν κάθετα προς τις γεωτεκτονικές ζώνες της δυτικής Ελλάδας οι οποίες έχουν διεύθυνση ΒΒΔ-ΝΝΑ. Η περιοχή της βόρειας Πελοποννήσου αποτελεί το νότιο τμήμα της τάφρου του Κορινθιακού, το οποίο είναι πληρωμένο με μια σειρά Πλειο- Τεταρτογενών κλαστικών ιζημάτων μεγάλου πάχους που έχουν αποτεθεί ασύμφωνα πάνω στους προνεογενείς σχηματισμούς. Η σειρά των Πλειο-Τεταρτογενών αυτών ιζημάτων διακρίνεται σε τρεις κύριες λιθοστρωματογραφικές ενότητες: Η κατώτερη ενότητα αποτελείται κυρίως από εναλλαγές λεπτόκοκκων ιζημάτων (μαργών και αργίλων) και χονδρόκοκκων ιζημάτων (άμμων) που έχουν αποτεθεί σε λιμναίο μέχρι υφάλμυρο περιβάλλον κατά το Αν. Πλειόκαινο-Κατ. Πλειστόκαινο, με ορατό πάχος 400 m περίπου. Η ενδιάμεση ενότητα αποτελείται από χερσαία ή δελταϊκά κροκαλοπαγή, που κατά θέσεις αναπτύσσονται ασύμφωνα προς τα ιζήματα της κατώτερης ενότητας. Το μέγιστο πάχος των κροκαλοπαγών αυτών φθάνει τα 500 m. Η ανώτερη ενότητα αποτελείται κυρίως από αποθέσεις θαλάσσιων αναβαθμίδων (κροκαλοπαγή) Τυρρήνιας ηλικίας και ιζήματα λιθώνων της περιόδου Wurm. 2

5 2.2 Τεκτονική της ευρύτερης περιοχής Η ευρύτερη περιοχή του Αιγίου, που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά παράλια του Κορινθιακού κόλπου, χαρακτηρίζεται, όπως και ολόκληρη η Πελοπόννησος, από έντονη νεοτεκτονική δραστηριότητα και υψηλή σεισμικότητα. Οι προνεογενείς σχηματισμοί της Πελοποννήσου επηρεάζονται από δύο κύρια συστήματα ρηγμάτων διεύθυνσης ΔΒΔ-ΑΝΑ και ΒΒΔ-ΝΝΑ, που συνδέονται και με τη δημιουργία των νεογενών - τεταρτογενών λεκανών. Τα ρήγματα αυτά δημιουργήθηκαν ή ανέδρασαν κάτω από την επίδραση εφελκυστικών τάσεων οι οποίες επικρατούσαν σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του νεοτεκτονικού σταδίου, και κατά το Πλειόκαινο είχαν διεύθυνση ΒΑ-ΝΔ, ενώ κατά το Πλειστόκαινο διεύθυνση περίπου Β-Ν. Η σημερινή γεωμορφολογική εικόνα της Πελοποννήσου και το σχήμα των ακτογραμμών της οφείλεται αφενός στις κινήσεις των ρηξιτεμαχών που προήλθαν από τη δράση των μεγάλων κανονικών ρηγμάτων που τη διασχίζουν, και αφετέρου σε έντονη ανοδική τάση του Βόρειου-κεντρικού τμήματός της, που έχει σαν αποτέλεσμα την ύπαρξη Πλειστοκαινικών ιζημάτων σε υψόμετρο περίπου χιλίων μέτρων. Η τεκτονική δράση συνεχίζονταν ακόμη και κατά τη διάρκεια της ιζηματογένεσης, με αποτέλεσμα να είναι συχνά τα συνιζηματογενή ρήγματα ή οι ολισθήσεις μέσα στις πλειοπλειστοκαινικές αποθέσεις. Η παλαιογεωγραφική εξέλιξη της περιοχής μπορεί να περιγραφεί συνοπτικά ως εξής: Μετά την τελευταία εφαπτομενική τεκτονική φάση των Ελληνίδων οροσειρών κατά το Μειόκαινο, οι εφελκυστικές τάσεις που επικράτησαν είχαν σαν αποτέλεσμα τη δράση μεγάλων κανονικών ρηγμάτων και τη δημιουργία των ιζηματογενών λεκανών μέσα στις οποίες αποτέθηκαν τα πρώτα κλαστικά ιζήματα μετά την επίκλυση της θάλασσας κατά το Πλειόκαινο. Στη διάρκεια του Πλειόκαινου και του Κατώτερου Πλειστόκαινου συνεχίστηκε η απόθεση των δελταϊκής φύσεως ιζημάτων τα οποία είναι σε πολλές θέσεις διαταραγμένα από συνιζηματογενή τεκτονισμό. Κατά το Πλειστόκαινο από τις διαδοχικές αποσύρσεις της θάλασσας, δημιουργήθηκαν οι χαρακτηριστικές για τη βόρεια Πελοπόννησο θαλάσσιες αναβαθμίδες. Η νέα τεκτονική δραστηριότητα εκδηλώθηκε με κατακόρυφες μετακινήσεις που παραμόρφωσαν και τα πλειστοκαινικά στρώματα, συνεχίζεται δε και κατά τη διάρκεια του Ολόκαινου και εκφράζεται με την εκδήλωση ισχυρών σεισμών. 3

6 2.3 Τα Πλειο-Τεταρτογενή ιζήματα του Αιγίου. Στρωματογραφία και Τεκτονική Τα Πλειο-Τεταρτογενή ιζήματα του δυτικού χερσαίου τμήματος της Κορινθιακής Τάφρου έχουν μελετηθεί από τον Γ. Πουλημένο (1991) και έχουν ταξινομηθεί σε φάσεις ανάλογα με τη λιθοστρωματογραφική τους διάρθωση και το χώρο απόθεσής τους. Στην περιοχή του Αιγίου τα ιζήματα αυτά αποτελούνται κυρίως από κροκαλοπαγή με ενστρώσεις πηλών και άμμων. Το μέγιστο ορατό πάχος τους είναι 120 και μειώνεται στα 10 m περίπου κατά τη διεύθυνση από Α προς Δ. Νότια της Εθνικής οδού Αθηνών - Πατρών παρατηρείται μείωση των κροκαλοπαγών που συνοδεύεται από αύξηση του ποσοστού συμμετοχής των άμμων και ιλύων. Τα λεπτόκοκκα ιλυούχα ιζήματα και οι άμμοι χαρακτηρίζονται από το κόκκινο, κίτρινο ή λευκοκίτρινο χρώμα τους. Η ηλικία των ριπιδιακών αυτών αποθέσεων του Αιγίου τοποθετείται στο Ανώτερο Πλειστόκαινο. Κάτω από τα ιζήματα αυτά αναπτύσσονται τα λιμναία - λιμνοθαλάσσια ιζήματα του Κατώτερου Πλειστόκαινου που αποτελούνται από εναλλάγες μαργών, πηλών και άμμων και περιλαμβάνουν λεπτές ενστρώσεις κροκαλοπαγών, ενώ τοπικά παρεμβάλλονται και λεπτοί λιγνιτικοί ορίζοντες. Τα ιζήματα αυτά, που επικάθονται ασύμφωνα στο προνεογενές υπόβαθρο, έχουν μέγιστο ορατό πάχος 200 m περίπου. Οι παραπάνω αναφερόμενες αποθέσεις καλύπτονται τοπικά, στην περιοχή της πόλης του Αιγίου, από ολοκαινικές αποθέσεις που αποτελούνται κυρίως από καστανέρυθρες αργίλους, αμμοϊλύες και άμμους, με πάχος που φθάνει τα 3 m περίπου. Στο μεγαλύτερο μέρος της πόλης οι αποθέσεις αυτές περικλείουν στοιχεία της ανθρωπογενούς δραστηριότητας η οποία ήταν έντονα ανεπτυγμένη στην περιοχή από τους προϊστορικούς χρόνους. Τέλος, στην παραλιακή ζώνη της πόλης καθώς και στη θαλάσσια περιοχή του λιμανιού εντοπίστηκαν μαλακές αποθέσεις αργίλων-αργιλοϊλύων καθώς και χαλαρών ιλύων και άμμων που το πάχος τους φθάνει τα 40 m. Οι Πλειοτεταρτογενείς αποθέσεις του Αιγίου έχουν επηρεαστεί από πολυάριθμα ρήγματα με κύριες διευθύνσεις ΔΒΔ-ΑΝΑ και ΒΒΑ-ΝΝΔ. Σημαντικότερα είναι τα μεγάλα κανονικά ρήγματα της πρώτης ομάδας, τα οποία έχουν προκαλέσει κλιμακωτή ταπείνωση της περιοχής και βύθιση των αποθέσεων αυτών, πολλές εκατοντάδες μέτρα, κάτω από τη σημερινή στάθμη της θάλασσας και χαρακτηρίζονται σαν ενεργά. 4

7 5 Ένα από τα ρήγματα αυτά (το βορειότερο) έχει δώσει το χαρακτηριστικό κρημνό στην παραθαλάσσια ζώνη της πόλης του Αιγίου και είναι αυτό που πιθανότατα ενεργοποιήθηκε με το σεισμό της 15ης Ιουνίου Από τα παράλληλα κανονικά ρήγματα της περιοχής, το πιο σημαντικό είναι αυτό που έχει επηρεάσει το προνεογενές υπόβαθρο, έχει μήκος 40 km περίπου, διέρχεται βόρεια της Ελίκης και του οποίου η σύγχρονη δράση συνδέεται με την υψηλή σεισμικότητα της περιοχής. 5

8 3. ΕΡΕΥΝΕΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ 3.1 Γεωτρήσεις - Επιτόπου Δοκιμές Για την ακριβέστερη γνώση της στρωματογραφίας και τον προσδιορισμό των φυσικών και μηχανικών χαρακτηριστικών των εδαφικών σχηματισμών της πόλης, εκτελέστηκαν τέσσερις δειγματοληπτικές και μία μη δειγματοληπτική γεώτρηση. Η διάτρηση έγινε με αυτοκινούμενο γεωτρύπανο τύπου ACKER σε επιλεγμένες θέσεις της πόλης. Κατά τη διάρκεια εκτέλεσης των δειγματοληπτικών γεωτρήσεων, γινόταν σε κάθε γεώτρηση ανά μ. περίπου προχώρησης, δοκιμή πρότυπης διείσδυσης SPT με τον πρότυπο δειγματολήπτη Terzaghi. Kατά τη δοκιμή αυτή μετρήθηκε ο αριθμός κρούσεων Ν, ο οποίος απαιτείται ώστε να διεισδύσει κατά 30 εκ. μέσα στο έδαφος ο πρότυπος δειγματολήπτης Terzaghi με μέγιστο αριθμό κρούσεων 50. Τα αποτελέσματα της δοκιμής SPT για την γεώτρηση Γ4 φαίνονται στη συννημμένη γεωτεχνική τομή σαν αριθμός κρούσεων για 30 cm διείσδυση ή σαν διείσδυση για 50 κρούσεις όταν το έδαφος είναι σκληρό. Επίσης επισημαίνονται τα βάθη στα οποία παρατηρήθηκε άρνηση διείσδυσης του δειγματολήπτη Terzaghi. H διάτρηση των μαλακών σχηματισμών έγινε με τη μέθοδο του περιστροφικού φραγμού ενώ για τα χαλαρά κροκαλοπαγή έως πυκνά αμμοχάλικα χρησιμοποιήθηκε καροταρία Τ 101 με κοπτικό άκρο βίδια. Ειδικός δειγματολήπτης λεπτού τοιχώματος (SHELBY) χρησιμοποιήθηκε για την λήψη αδιατάρακτων δειγμάτων όπου συναντήθηκαν κατάλληλοι εδαφικοί σχηματισμοί. Η θέση, το υψόμετρο (όπως προκύπτει από το τοπογραφικό διάγραμμα της ΓΥΣ, κλίμακας 1:4500) και το συνολικό βάθος διάτρησης παρουσιάζονται αναλυτικά στο παράρτημα

9 ΠΙΝΑΚΑΣ 1 ΓΕΩΤΡΗΣΗ-ΘΕΣΗ ΥΨΟΜΕΤΡΟ ΒΑΘΟΣ ΕΠΙΤΟΠΟΥ ΔΟΚΙΜΕΣ (m) ΔΙΑΤΡΗΣΗΣ (m) Γ4 (κτίριο ΟΤΕ) Δοκιμή πρότυπης διείσδυσης (SPT) Δοκιμή Cross - Hole Κατά την εκτέλεση της γεώτρησης τα δείγματα συσκευάζονταν σε κιβώτια κατά τη γεώτρηση με σαφείς ενδείξεις του βάθους διάτρησης και στη συνέχεια μεταφέρονταν στο Εργαστήριο για εξέταση και συστηματική φωτογράφηση. 3.2 Μετρήσεις στάθμης νερού γεωτρήσεων Κατά την εκτέλεση των γεωτρήσεων έγιναν μετρήσεις της στάθμης των νερών το πρωί και το απόγευμα, πριν την έναρξη και μετά το τέλος της ημερήσιας εργασίας αντίστοιχα, για κάθε γεώτρηση. Με βάση τα στοιχεία αυτά έγινε εκτίμηση της στάθμης του υπόγειου νερού κατά τη χρονική περίοδο εκτέλεσης της κάθε γεώτρησης. Όσων αφορά τη γεώτρηση Γ4 τα δεδομένα αναγράφονται στον Πίνακα 2 παρακάτω. Σαν στάθμη αναφοράς λαμβάνεται η επιφάνεια του εδάφους. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι εκτιμώμενες στάθμες είναι καθαρά ενδεικτικές και δεν πιστοποιούν κατ'ανάγκη την ύπαρξη μόνιμου υδροφόρου ορίζοντα στα αντίστοιχα βάθη. ΠΙΝΑΚΑΣ 2 ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΒΑΘΟΣ ΔΙΑΤΡΗΣΗΣ (m) ΠΡΩΙΝΗ ΣΤΑΘΜΗ (m) ΒΡΑΔΥΝΗ ΣΤΑΘΜΗ (m) Από τα παραπάνω φαίνεται ότι δεν υπάρχει κάποιος συστηματικός υδροφόρος ορίζοντας στο υπέδαφος της πόλης και σε βάθος μικρότερο των 40 περίπου μέτρων. Υπάρχουν μόνο "επιλεκτικές" εμφανίσεις υπεδαφικών νερών κυρίως μέσα στα κροκαλοπαγή. 7

10 4. ΔΟΚΙΜΕΣ CROSS-HOLE 4.1 Περιγραφή Δοκιμής Η δοκιμή cross-hole χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό των δυναμικών ιδιοτήτων του εδάφους. Η εκτέλεση της δοκιμής αποβλέπει στην ακριβή μέτρηση των ταχυτήτων διάδοσης των διατμητικών (Vs) και διαμήκων (Vp) κυμάτων στο έδαφος και επειδή προφανώς αναφέρεται σε μικρές παραμορφώσεις του εδαφικού υλικού, εκτιμώνται τα μέγιστα δυναμικά μέτρα διάτμησης και ελαστικότητας. Διανοίγονται μία ή δύο γεωτρήσεις σε προκαθορισμένες μεταξύ τους αποστάσεις οι οποίες και επενδύονται σε όλο το βάθος τους με σωλήνες PVC Φ75. Στη συνέχεια διανοίγεται νέα γεώτρηση, σε ευθυγραμμία με τις άλλες και κατά τη διάτρησή της εκτελείται η δοκιμή σε διάφορα βάθη. Τυπική διάταξη για την εκτέλεση των δοκιμών Cross- Hole παρουσιάζεται στο παρακάτω σχήμα. ΣΧΗΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΞΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΔΟΚΙΜΩΝ CROSS-HOLE ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ Α) ΔΥΟ ΚΑΙ Β) ΜΙΑΣ ΓΕΩΤΡΗΣΗΣ ΛΗΨΗΣ 8

11 Ο βασικός εξοπλισμός που χρησιμοποιείται συνήθως περιλαμβάνει τα παρακάτω: Πηγή διατμητικών S και διαμήκων P σεισμικών κυμάτων. Η πηγή των σεισμικών κυμάτων που χρησιμοποιείται συνήθως είναι ο διαιρετός δειγματολήπτης Terzaghi της δοκιμής πρότυπης διείσδυσης (SPT). Διείσδυση του δειγματολήπτη στο έδαφος, προκαλεί κυρίως κατακόρυφα πολωμένα διατμητικά κύματα, μικρού πλάτους ταλάντωσης, τα οποία προσφέρονται ιδιαίτερα για τη μέτρηση του ελαστικού μέτρου διάτμησης του εδάφους. Επιπρόσθετα, η διείσδυση του δειγματολήπτη στο έδαφος προκαλεί και διαμήκη κύματα λόγω της μικρής σχετικά προκαλούμενης εκτόπισης του εδάφους. Τα κύματα αυτά σε συνδυασμό με τα διατμητικά κύματα επιτρέπουν επιπλέον τον υπολογισμό του ελαστικού λόγου Poisson και του ελαστικού μέτρου Young. Σαν πηγή μπορεί να χρησιμοποιηθεί επίσης και ειδική μηχανική διάταξη που πακτώνεται υδραυλικά στα τοιχώματα της γεώτρησης εκπομπής στο επιθυμητό βάθος και Αποτελείται από στέλεχος με ειδικό βάρος ανάκρουσης το οποίο παράγει κρούσεις κ στις δύο κατακόρυφες διευθύνσεις. Η χρήση της παραπάνω μηχανικής διάταξης, προαπαιτεί την επένδυση της γεώτρησης εκπομπής με σωλήνες PVC Φ90. ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΔΙΑΤΑΞΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΥΜΑΤΩΝ ΜΕΣΑ ΣΕ ΓΕΩΤΡΗΣΗ 9

12 το σύστημα λήψης των κυμάτων, μαζί με υδραυλικό σύστημα πάκτωσης στη γεώτρηση λήψης και συμβατό σεισμογράφο για την καταγραφή των σημάτων. Το σύστημα λήψης των σεισμικών κυμάτων που χρησιμοποιείται για την εκτέλεση των δοκιμών Cross-Hole, αποτελείται από τρία μονοαξονικά γεώφωνα (δηλαδή ένα τριαξονικό γεώφωνο) προσανατολισμένα σε τρισορθογώνιο σύστημα αξόνων, ο ένας από τους οποίους ταυτίζεται με τον άξονα της γεώτρησης. Τα γεώφωνα αυτά περιβάλλονται από μεταλλική βολίδα. Η πάκτωση της βολίδας μέσα στη γεώτρηση λήψης επιτυγχάνεται με υδραυλικά διογκούμενη ελαστική μεμβράνη που είναι κατάλληλα προσαρμοσμένη στη βολίδα η οποία περικλείει τα γεώφωνα. Η βολίδα συνδέεται με σεισμογράφο που έχει τη δυνατότητα επαλληλίας των σημάτων, διαθέτει οθόνη καθοδικλων ακτίνων (CRD), ηλεκτροστατικό εκτυπωτή μεγάλης διακριτικότητας, κλπ. ΜΕΤΑΛΛΙΚΗ ΒΟΛΙΔΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΡΙΑΞΟΝΙΚΟ ΓΕΩΦΩΝΟ ΚΑΙ ΔΙΟΓΚΟΥΜΕΝΗ ΕΛΑΣΤΙΚΗ ΜΕΜΒΡΑΝΗ ΓΙΑ ΠΑΚΤΩΣΗ ΣΤΑ ΤΟΙΧΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΕΩΤΡΗΣΗΣ 10

13 ΣΕΙΣΜΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ ΚΥΜΑΤΟΜΟΡΦΗΣ ΜΕ ΗΛΕΚΤΡΟΣΤΑΙΚΟ ΕΚΤΥΠΩΤΗ Τον αδρανειακό χρονοδιακόπτη για την αυτόματη έναρξη μετρήσεων του χρόνου μετάδοσης των κυμάτων με την κρούση της πηγής. 11

14 4.2 Εκτέλεση Δοκιμής Η εκτέλεση των δοκιμών γίνεται σύμφωνα με τις οδηγίες της προδιαγραφής ASTM D 4428/D M-84. Στις επόμενες παραγράφους δίνεται σύντομη περιγραφή της προετοιμασίας και της εκτέλεσης των δοκιμών. Σε κάθε θέση δοκιμής Cross-Hole εκτελούνται δύο ή τρεις γεωτρήσεις, πρώτα οι γεωτρήσεις λήψης και μετά η γεώτρηση εκπομπής,σε αποστάσεις 3-6 m περίπου μεταξύ της κάθε γεώτρησης (εξαρτάται από την πυκνότητα του εδάφους). Μετά την ολοκλήρωση της ή των γεωτρήσεων λήψης, τοποθετείται σε όλο το μήκος τους πλαστικός σωλήνας PVC των 6 atm με διάμετρο 75 mm κλειστός στο κάτω άκρο του. Το κενό μεταξύ του πλαστικού σωλήνα PVC και των τοιχωμάτων της γεώτρησης γεμίζεται με ένεμα νερού-τσιμέντου-μπετονίτη σε αναλογία περίπου 70:28:1 κατά βάρος. Η δοκιμή cross-hole γίνεται αφού η βολίδα πακτωθεί σε τέτοιο βάθος μέσα στις γεωτρήσεις λήψης ώστε η στάθμη των γεωφώνων να ταυτίζεται περίπου με τη στάθμη της αιχμής του διαιρετού δειγματολήπτη SPT στη γεώτρηση εκπομπής. Η παραγωγή σεισμικών κυμλάτων P και S μέσα στο έδαφος γίνεται με τη βοήθεια του βάρους της δοκιμής SPT ή της ειδικής πηγής. Σε διαδοχικά βάθη, κατά την εκτέλεση των δοκιμών, καταγράφονται τα σήματα των S και P κυμάτων και οι αντίστοιχοι χρόνοι άφιξης αυτών, οπότε υπολογίζονται και οι ταχύτητές τους. ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΔΟΚΙΜΗΣ CROSS-HOLE ME TH ΧΡΗΣΗ ΜΙΑΣ ΓΕΩΤΡΗΣΗΣ ΛΗΨΗΣ. Η ΠΡΩΤΗ ΚΥΜΑΤΟΜΟΡΦΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟΥ ΓΕΩΦΩΝΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΝ ΓΕΩΦΩΝΩΝ 12

15

16 14

17 15

18 16

19 6. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Ferentinos, G., Brooks M., Doutsos, T. (1985). Quaternary tectonics in the Gulf of Patras, Western Greece. J. Struct. Geol., 7, Kelletat, D., Kowalczyk, G., Schroder, B. and Winter,K.P. (1978). Neotectonics in the Peloponnesian Coastal Regions. Alps, Apennines, Hellenides. Inter. Union Commission of Geodynamics. Scient Report No 38. Πουλημένος Γ. (1991). Τεκτονική ανάλυση και ιζηματολογία του Δυτικού τμήματος της Κορινθιακής τάφρου. Διδακτορική διατριβή, Παν/μιο Πατρών, 298 σελ. Sebrier, M. (1977). Tectonique recente d'une tranversale a larc Egeen. Thees, Universite de Paris XI, Centre d'orsay. Berchherner, H. and Kowalczyk, G. (1978). Postalpine Geodynamics of the Peloponnesus, Alps, Apennines, Hellenides. Inter. Union of Geodynamics. Scientific Report No 38. Doutsos, T., Kontopoulos, N., Frydas, D. (1985). Neotectonic evolution of northwestern continental Greece, Geol/ Rdsch., 76, Dufaure, J.J. (1965) Problemes de Neotectonique dans le Peloponnese. Revue de Geographie Physique et de Geologie Dynamique (2), vol. VII, FASC. 3, p Paris. Dufaure, J.J. Zamanis, A. (1979). Un Vieux Probleme Geomorphologique, Les niveaux Bordieres au Sud du Golfe de Corinthe. Bull, Assoc. Geogr. Franc, Paris, no 464 pp

20