Οι Απαρχές των Ονείρων

Transcript

1

2

3

4

5 Οι Απαρχές των Ονείρων

6 Η ψηφιακή έκδοση (e-book) διανέμεται δωρεάν ISBN: Βακχικόν Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Εκδόσεις Vakxikon.gr Μαραθώνος 36, Αιγάλεω Εκδόσεις Vakxikon.gr & Κατερίνα Καντσού Σειρά: Βακχικόν Ποίηση - 11 Πρώτη Έκδοση: Ιούνιος 2012 Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Vakxikon.gr Το εξώφυλλο βασίζεται σε πίνακα του Σπύρου Γεώργα.

7 ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΝΤΣΟΥ Οι Απαρχές των Ονείρων Vakxikon.gr 2012

8 ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ Γυμνή Ραψωδία, Ποίηση, Εκδόσεις Ash in Art, 2008

9 Ακόμη προσπαθώ ν αποφασίσω αν τελικά τα όνειρα πρέπει να βιώνονται ή να παραμένουν στη σφαίρα του ιδεατού. Όπως και να χει, για μένα μόλις ξεκίνησαν. * Στον Μάνο και την Μαρίζα, τα δύο μικρά μου Μ (me).

10

11 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΣΥ Είναι ανάγκη επιβίωσης το Εσύ. Λιγοστεύει το κρύο. Μιχαήλ Μαρμαρινός, Βίοι Αγίων

12

13 Για τον Μάνο Με τον ερχομό σου ξεκίνησε ο χρόνος Τα αστέρια βρήκαν τη θέση τους στον ουρανό κι ο κόσμος απέκτησε ολότητα. Γέμισες με θάμβος τις μέρες μας και οι νύχτες πια δεν μοιάζουν τόσο τρομακτικές κι ατελείωτες. Ο λαβύρινθος βρήκε νέο κατακτητή και το αίνιγμα της Σφίγγας λύθηκε μεμιάς. Ο χρόνος έκλεισε μέσα στη χούφτα σου κι απ τις σταγόνες των ματιών σου οι κήποι ανθίζουν με μενεξεδένια πέταλα. Νίκησες νίκησες το σκοτάδι απ την ψυχή μας και τώρα κάθε στιγμή μαζί σου αποκτάει νόημα. Θα σε κρατήσω θα σε κρατήσω, μικρό μου τρόπαιο σαν το πολυτιμότερο διαμάντι που αναβλύζει απ αυτή τη γη. 13

14 Ακόμα κι αν έρθουν μέρες σαν κι αυτές μέρες που κλείνουν μέσα τους όλο το διοξείδιο και δεν υπάρχει χώρος για οξυγόνο και ο αέρας παλεύει μανιασμένα να βρει διέξοδο ακόμα και τότε φτάνει ν αντικρίσω τα μάτια σου ή να μου γνέψει το χαμόγελό σου και τα σύννεφα θα διαλυθούν η ομίχλη δε θα χει θέση πια. Το γέλιο σου κάνει όλους τους δαίμονες να ριγούν και η λάμψη σου απλώνεται πάνω σε καθετί μεγάλο, μικρό απλό ή αδιάφορο χαρίζοντάς του την αιωνιότητα. Χάρη σε σένα έμαθα να ξαναπερπατώ να μιλώ να κοιτάζω να γελώ να μαθαίνω. Είσαι η δύναμη που μέσα της κλείνεται όλο το σύμπαν. Από σένα ξεκινούν όλες οι ανάγκες. 14

15 Είσαι η αρχή που κάνει τη γη να γυρίζει. Χάρη σε σένα Ξέρω Πως η ζωή συμβαίνει. e 15

16 Θα μπορούσα να σε κοιτάζω για ώρες έτσι λαμπερή κι ακτινοβολούσα όπως στέκεσαι. Με κοιτάς από απόσταση και φαίνεται σαν να μου μιλάς. Με τυφλώνεις με το φως σου. Η επιφάνειά σου άγονη, ξηρή και αψεγάδιαστη σαν οστό κρανίου ασβεστωμένο κι ανέγγιχτο. Υψώνεσαι πάντοτε εμπρός μου. Σε βλέπω κάθε φορά που σηκώνω τα μάτια. Είσαι εκεί. Άλλοτε χαρούμενη, άλλοτε θλιμμένη. Να μου πυροδοτείς τις νύχτες. Ασάλευτη και μεταξένια. Μες στο φανταχτερό σου πέπλο προβάλλεις μεγαλόπρεπα. Στρατιές γιγάντιων σωμάτων σε ακολουθούν και υποκλίνονται στη λάμψη σου. Προσπαθούν να σε περικυκλώσουν μα εσύ δεν τους αφήνεις θέλεις να διασκορπίζεσαι μόνη. 16

17 Κλείνεις όλη την αιωνιότητα μέσα σου. Εμπνέεις δέος. Στέκεσαι προσιτή μα και τόσο Απόμακρη Ξέρεις Να δείχνεσαι για λίγο μοναχά κι ύστερα φεύγεις για λίγο πάλι. Μες στην άγονή σου όψη κρύβεις γονιμότητα. Είσαι γυναικός αντανάκλαση Ανδρός ερωτική επιθυμία. Τα τοιχώματά σου περάσματα σε φανερωμένη γη. Όμορφη Αστραφτερή Μοσχομυρίζουσα Γυναίκα. Στη θέα σου Δοξάζω τη θηλυκότητα Γίνομαι κι εγώ Γυναίκα. Σε καταπίνω. a 17

18 Κοίτα την τόσο αιθέρια και υπέροχα γόνιμη θελκτική κι αέρινη. Πεφώτιστη οπτασία ξεχειλίζει από μυρωδικά οι χυμοί της ξεδιψούν και τον πιο διψασμένο αυτού του κόσμου. Χορεύει μυστικά μες στη νύχτα με το σκοτάδι χορεύει η νύχτα γίνεται. Στην κίνησή της παρασύρει όλα τα στοιχειά που έκθαμβα τη θωρούν. Κι ούτε ο αέρας ούτε ο ήλιος ούτε η βροχή μπορούν να της αντισταθούν. Στα μάτια της η λάμψη όλη μα την ψυχή της μια σκιά την διαπερνά. Ποιος το βλέπει; Ποιον αφήνει να το δει; Πέρλες, βαριές σαν σταγόνες βροχής κρέμονται απ τα μάτια της έδυσε ο ήλιος μέσα τους και πάνω της άφησε μια παγωνιά. 18

19 Κάνει τόσο κρύο εκεί έξω κι εκείνη το γνωρίζει καλά τα βήματά της σέρνει αργά κι αυτό το βράδυ. Να γυρίσει σ εκείνο το άδειο σπίτι σ εκείνη τη μονότονη μοναξιά-πώς; Το σκοτάδι αστροφέγγει στα μαλλιά της και καθώς το φεγγάρι περνά χαράζει τη σκιά του στη θλιμμένη ματιά της. Ναι. Τόσο αναμφίβολα θαμπωτική Εαρινή σαν πεμπτουσία Λυτρωτική σαν αμαρτία Μα Τόσο Μόνη. b 19

20 Κι ύστερα χάραξε. Και ξαφνικά, εντελώς ξαφνικά ένας νέος κόσμος με φως και χαρούμενες φωνές ξεχύθηκε απ το πουθενά. Σαν να βρήκε η κάθε μέρα το στόχο της. Γέμισες τον αδειανό μου χώρο με ανάσες πήραν σχήμα τ όνειρά μου και τ άφησα να ξεχυθούν περίτεχνα πάνω στις αρθρώσεις του σώματός σου. Κι εσύ από πάνω τους ανέμιζες αγέρωχα, αναιμικά. Κάνε με το πιο ακριβό σου λάφυρο, σου είχα πει. Έτσι για να μην ξεχνάμε πως ό,τι πωλείται εξαγοράζεται. Και με το παραπάνω. 20 d

21 If I could tear you from the ceiling, I d freeze us both in time, And find a brand new way of seeing.. Your eyes forever glued to mine... Νόμιζα πως ήσουν διάφανος πως μπορούσα να δω μέσα σου. Είμαι γεμάτος κηλίδες, μου είπες κι έγειρα πάνω σου. Αυτό που είδα για μια στιγμή με τρόμαξε μα μόλις το ξανακοίταξα έπαψε να με φοβίζει. Κάπως σα να αντίκρισα τον εαυτό μου μέσα σου. Τα βρώμικα κομμάτια μας που γίνονται καθαρά όταν τα κοιτάνε οι άλλοι που μας μοιάζουν. Όμορφα ή άσχημα, δεν έχει σημασία. Να είναι απλά εκεί να μας θυμίζουν τι είμαστε. Τώρα είμαστε και οι δύο κίβδηλοι, σου είπα κι αναστέναξες. g 21

22 Κι αν δεν ήσουν παρά μια αυταπάτη προτιμώ ν αρνηθώ το αληθινό για να βουλιάξω μαζί σου σε ψεύτικες αβύσσους να βυθιστώ στις ολέθριες σταγόνες σου και ολάκερο να σε γευτώ. Έτσι να είσαι διαχρονικός σαν προσευχή μασκαρεμένος να έρχεσαι να ταράζεις τους χειμώνες μου. Σύρε με Στις ζηλευτές γωνιές σου μέχρι να με σκεπάσει ο χρόνος και πάνω μου ν αφήσει τις δαχτυλιές των ημερών μας. Σύρε με Μέχρι να στερέψουν τα δάκρυα να πέσουν σιωπηλά κι άπονα σε λίμνες παγωμένες κι απάτητες απ τον χρόνο ή το μίσος. 22 n

23 Ήμουν η κραυγή σου κι ήσουν ο ανιχνευτής μου. Σκάλιζες άγνωστες σε μένα χώρες του μυαλού μου και τις εφάρμοζες προσεκτικά πάνω στο σώμα μου. Συχνά μέχρι σήμερα αναδύονται εκείνες οι ξεχασμένες μουσικές μουσκεμένες μέσα απ τη βοή του χρόνου. Τότε ξυπνώ παίρνοντας τ αναρίθμητα αυτά κομμάτια και προσπαθώ να τα βάλω σε μια σειρά έτσι που να συνθέτουν μια εικόνα (ή μια ψευδαίσθηση;) που θα με βοηθάει να την κοιτάζω και να ξέρω πως συνέβη. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν όντως συνέβη κάτι απ όλα αυτά στ αλήθεια. Μα είναι πολύ αργά για οποιουδήποτε είδους αμφισβήτησης ή αμφιβολίας. Οι ρωγμές εξάλλου το μαρτυρούν. Εκείνες που εσύ επέβαλλες πάνω σ αυτό το κομματιασμένο μάρμαρο που κάποτε δύναται και πήρε τη μορφή που του έπρεπε. q 23

24 Αν ήμουν δική σου Θα σε τάιζα άστρα Και σπόρους θα φύτευα στο σώμα σου Ν ανθίσουν καρποί. Θα σε πότιζα καθημερινά Με δάκρυα, φιλιά και στάχτες Μέχρι να σώπαιναν οι μάχες. 24 p

25 Φύλαξα τα πιο όμορφα όνειρά μου για σένα τις πιο όμορφες λέξεις το πιο όμορφο βλέμμα τις πιο όμορφες μουσικές φυσικά και υπάρχουν μάρτυρες. Στον τόπο του εγκλήματος ποτέ ο δολοφόνος δεν είναι μόνος του, αλλά πόση σημασία έχει τελικά; Θα έπρεπε ήδη να έχεις καταλάβει πως χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια να ζεις απ αυτήν μόνο της αναπνοής. m 25

26 Όλη τη νύχτα ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος, αξημέρωτος ήχος, αξημέρωτη ανάγκη εσύ, βραδύγλωσση βροχή, σαν πρόθεση ναυαγισμένη κάτι μακρύ να διηγηθεί και λέει μόνο εσύ, εσύ.. Μπορεί να μην πυροδοτώ φωτιές αλλά δεν έχω το δικαίωμα να τις σβήνω; Στις πόσες ανάσες καίγεσαι; Βαθύς ο τρόμος και το σκοτάδι ακόμα πιο βαθύ. Απύθμενο θα λεγες Σαν εσένα Στα πόσα εσύ πρέπει να σε αναζητήσω; Εσύ Με αναζητάς; Αναζητούμε. Όλοι αναζητούμε. Κάθε μέρα. Σκάβουμε λακκούβες και πέφτουμε μέσα. Περνάμε μέσα από θύελλες. Ανάβουμε φώτα, πολλά φώτα μήπως και μας προσέξουν. Οι περισσότεροι βλέπουν μα δεν κοιτάζουν και προσπερνάνε αδιάφορα. Αν τύχει και κάποιος περαστικός σταματήσει και μας κοιτάξει τότε δεν πιστεύουμε στην τύχη μας 26

27 γι αυτό κι εκείνη φεύγει τόσο γρήγορα όσο ήρθε. Οι πιο βαθιές επιθυμίες καίγονται απ την ίδια την επιθυμία αυτό που επιβιώνει είναι πάντα η φωτιά. Αλλοίμονο αν μπορούσαν οι άνθρωποι να ξαναγεννηθούν μέσα απ τις στάχτες τους. Τότε θα είχαμε φτερά αλλά έχουμε αλυσίδες στα πόδια και κάθε βήμα όλο και πιο βαρύ. Σχεδόν μετέωρο. Αφού καθημερινά ακροβατούμε. Στα πόσα εσύ να σε φωνάξω; Και τότε θα ρθεις; Ένα μονό δωμάτιο μ ένα διπλό κρεβάτι -προς τι;-. Ήξερα ότι η μοναξιά δεν διαιρείται μόνο πολλαπλασιάζεται αλλά και 1x1 πάλι 1 αφήνει. Παντού γύρω μου βλέπω ζεύγη. 2 ζευγάρια κάλτσες 2 παντόφλες 2 παπούτσια 2 χέρια 2 αυτιά 2 πόδια αλλά εγώ ίσως να είμαι 27

28 το κεφάλι ή η μύτη που δεσπόζουν μόνα. Έτσι κι αλλιώς μέσα στη μοναξιά οι αναταραχές δεν ακούγονται. Σκάνε ίσια πάνω στον τοίχο και ξαναγυρνάνε σε μας χωρίς καθόλου ανησυχία ή θόρυβο αφού πάντα ξέρουν να βρίσκουν το στόχο τους. Άλλες οι όψεις που με τυλίγουν απόψε ένα αναμμένο κερί ένα μισογεμάτο ποτήρι κρασί και ο Leonard να τραγουδάει Baby, let s get married we ve been alone too long.... Εσύ; Στα πόσα εσύ θα υπάρξεις; 28 o

29 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΩ Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω -μ ακούς; Οδυσσέας Ελύτης, Το Μονόγραμμα

30

31 Στο μεσουράνημα ενός ανατέλλοντος ήλιου σπάω τη σιωπή μου ακροβατώ ανάμεσα στην τρέλα και στη λογική μήπως και μπροστά μου ξεγυμνωθεί η ακατανίκητη ορμή των πραγμάτων μήπως και έρθει μια πλάνη να με συντροφεύσει να με κάνει τη γύμνια μου να μη φοβάμαι αλλά να φονεύω τις μικρές αναρχίες μου για να ευοδωθώ μια κούρσα πρωτολειακή. r 31

32 Νυμφεύομαι τις μικρές ανυπαρξίες μου. Έρχονται και κολλάνε σαν κοριοί στη μήτρα μου. Καθυστερώ την άφιξή τους μήπως και προλάβω έτσι να ετοιμαστώ να τα υποδεχτώ συνετά και όμορφα. Δεν τα ρώτησα. Περιμένω τον κόσμο μου ν αλλάξουν να τον γεμίσουν τραγούδι μουσική και ρόδα ανθισμένα. Κι εκείνα υπάκουα έρχονται παραμένουν προστατευτικά μέσα σε μια πάχνη θέρμης ζέστης κι ασφάλειας ήσυχα κι εγώ τους υπόσχομαι παιχνίδι κι ομορφιά. Μέχρι που οι δυνάμεις του κόσμου τα ξεριζώνουν από μένα τα σπρώχνω, τα σπρώχνω να βγουν στον αιθέρα της φασαρίας, του ζόφους της διαφάνειας. 32

33 Και τότε αποκτούν πρόσωπο, όνομα, ταυτότητα κι εγώ μια μάσκα για τα γεράματα να μου κρατάει συντροφιά όταν εκείνα θα είναι πάλι μακριά. Πόσο τα λυπάμαι. Πόσο θα ήθελα τις υποσχέσεις μου να κρατούσα να τα μάζευα και μέσα μου να τα τοποθετούσα ξανά τίποτα να μη φοβούνται ήρεμα να κοιμούνται κι εγώ από πάνω τους ν αγρυπνώ την αναπόφευκτη έξοδό τους. k 33

34 Και περνά ξαφνικά απ το νου σαν φωτιά που ξεπηδάει απ το κορμί όλο εκείνο το ποτάμι που πίναμε που μας έπινε, μας έσερνε μας σκότωνε, μας εξουσίαζε. Κάτι τεντώνεται στο νου μου. Κάτι άγριο σαν τρέλα και σαν αγάπη, οργιάζει στην ψυχή μου. Τα μάτια μου βλέπουν βαθιά, πολύ βαθιά. Κι είναι όλα τα χρυσάνθεμα της ψυχής μου μεγάλα. 34 d

35 Μακρηγορούμε. Φερέλπιδα όνειρα. Φερέλπιδες ανάσες. Πώς να χωρέσει όλη η αιωνιότητα μέσα σε μια στιγμή; Τραβάω μια διαγώνια γραμμή στο κορμί σου σφουγγίζοντας τον αιθέρα με τη μόνη δική σου ανάσα. Βάφω μπλε καθετί που σε περιβάλλει καθετί που σε γυμνώνει μιας και οι μέρες σφυρίζουν ανενόχλητες πια από πάνω μας. Λιγοστεύω. Μουσκεύω ιδρώτα τα σεντόνια και εκλιπαρώ για μια στάλα ήλιο μέσα σε αρχέγονες οδούς. Εδρεύω πρωτόμορφες καμπύλες σε ανυπότακτες, ποικίλες αμυχές τόσο που να μην μπορώ να πω πότε το εγώ γίνεται εσύ. Και η ομορφιά σου με θαμπώνει. Στέγνωσα. 2 35

36 Κοίταξα τον χρυσωμένο ήλιο με τύφλωσε με το πυρωμένο του φως και τις στυγνές του αχτίδες έκλαψα τόσο που έδυσε σ ένα ποτήρι τα έριξα και τα ήπια μονορούφι σαν να ήταν φάρμακο για τον πόνο Η μορφή σου. Άκουσα τους παλμούς της καρδιάς μου σταθεροί, αργοί, υπόκωφοι προσπάθησα να επικεντρωθώ μόνο σ αυτούς απομόνωσα όλους τους άλλους ήχους του δωματίου άρχισα να λικνίζομαι στους ρυθμούς τους και μπρος και πίσω και μπρος και πίσω άκουγα πραγματικά να χτυπάει. Είμαι ζωντανή. (Είμαι ζωντανή;) Τώρα έπεσε η νύχτα και μαζί της εγώ και οι χτύποι και τα φώτα, ο θόρυβος, η πόλη. Η πόλη -η μορφή σου που τόσο μ έδιωχνε και μ αγκάλιαζε την ίδια στιγμή. Ταξίδι στην αιωνιότητα κάνω σφραγίζω μ αυτό την αλλαγή σου τη μορφή σου να σβήσω 36

37 σαν ένα σημάδι στον πίνακα σαν ένα λάθος στις λέξεις να σβήσω να διορθώσω μια για πάντα να εξαλειφθεί. Χαράζει. 6 37

38 Ανοίγω τις παλάμες. Ψάχνω στο κενό Κάτι ν αναπηδήσει Να συρθεί. Βρίσκω. Κρατώ μια πέτρα Με μάτια κλειστά. Την αφουγκράζομαι Τόσο σκληρή Τραχιά σαν δέρμα ζώου. Θέλω Δεν αντέχω Την χώνω κάποτε στο στόμα Την σαλιώνω Την μουσκεύω Σφουγγάρι να γίνει Μαλακή και λεία. Δεν αντέχω να συγκρατώ Την μασουλώ Την μασουλώ Θρύψαλα την κάνω Να σπάσει για να αρθώ Να λιώσει για να σωθώ. Δεν αντέχω να συγκρατώ τα υγρά μου 38

39 Την φτύνω έπειτα. Και πάνω της αποτελειώνω τη θέλησή μου. Ήταν η μέρα που διψούσα πολύ. h 39

40 Να κλάψω τόσο, λέει, που ο Θεός να υπάρξει.. Συχνά εκείνες τις ατελείωτες, σκοτεινές νύχτες περιπλανιόμουν μόνος στα αχανή αεροδρόμια. Χάζευα τον κόσμο που βιαστικά κινιόταν τις μητέρες με τα μωρά στην αγκαλιά τα ζευγάρια που αγκαλιάζονταν τα μικρά παιδιά που παρατηρούσαν με ευλάβεια το κάθε τι λες και ο κόσμος μόλις ανακαλύφθηκε γι αυτά κι αναρωτιόμουν πού να πηγαίνουν όλοι αυτοί. Εγώ ποτέ δεν είχα την τύχη να ταξιδέψω με αεροπλάνο. Μπορώ μόνο να μαντέψω πώς είναι αυτή η αίσθηση. Πολλές φορές φαντάζομαι να βγαίνω μέσα από ένα κρατώντας στο ένα χέρι τη βαλίτσα μου και καθώς θα προχωρούσα προς την έξοδο εκεί να με περίμεναν πρόσωπα αγαπημένα που θα είχαν έρθει για να με υποδεχτούν. Ξέρω όμως πως όπου κι αν πάω ή απ όπου κι αν γυρίσω δε θα υπάρχει κανείς εκεί να με περιμένει. Ευτυχώς που υπάρχει και η νύχτα και μου επιτρέπει ακόμη να ονειρεύομαι. 40 4

41 Όλα είναι νοτισμένα σε μια πάχνη αστράφτουν σαν πολύχρωμα αστέρια αναδυόμενα μέσα από θάλασσες όπου κατοικούν ψάρια ωχρά άχρωμα, άυλα, δειλά κοιτάζοντάς με σαν ιππείς υπνωτισμένοι. Κάθε νύχτα καβαλούν το άρμα τους. Κάθε νύχτα καταπίνουν τις φωνές του κόσμου. Μόνα στέκονται σαν να υπήρχαν εκεί από πάντα. Σαν να έπρεπε να υπάρχουν εκεί. Για να σωπαίνουν όταν οι άλλοι φωνάζουν για να δείχνουν όταν οι άλλοι κρύβουν για να συναρμολογούν όταν οι άλλοι διαλύουν. Σιωπηλά να γλείφουν τις πληγές τους υπομονετικά να ράβουν τις σχισμές τους. Μια ρόδα από στόματα ο κόσμος τούτος που θέλει να ρουφήξει και να αφανίσει την μυρωδιά των αιώνων. Άγονο να κάνει το χώμα που πατάς, που πατώ Για να μας κυβερνάει ένα τέλος. Μέχρι να γίνει η κραυγή σου μια ουράνια μελωδία Θα σε κυνηγώ Θα σε κυνηγώ. 1 41

42 Βράζει η ψυχή και η αγωνία βράζει το αίμα η πνοή. Ένας κόσμος που είναι ακίνητος και κινείται την ίδια στιγμή μια σπιθαμή ονείρου τρεμοπαίζει στην άκρη του ματιού μου. Ακροβατώ στις επάλξεις. Μουδιάζω το χθες. Ασελγώ στο σήμερα. Βράζω από λαχτάραπροσμονήεπιθυμίαχαράφόβοηδονήλύπηαισθήσεις προσδοκίεςλάθηαναμετρήσειςαπώλειες. Τελειωμό δεν έχουν οι ανάγκες. 42 e

43 Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωπο την κυριαρχία του οποίου δεν μπορώ να αμφισβητήσω. Θαύμαζα τη λυγερή όψη το καθάριο βλέμμα τη δύναμη στα χέρια την ομορφιά στα χείλη. Ήταν εκείνη η αίσθηση που μονάχα μια φορά δοκιμάζεται. Πολιορκημένη λοιπόν χωρίς καμιά διέξοδο προς τα πάνω ή προς τα κάτω οι αισθήσεις ορίζονταν προς τα μέσα με γνώμονα μια καρδιά που οχυρωνόταν όλο και πιο βαθιά μέχρι αυτό που ονομάζουμε ψυχή να αυτοπροσδιορίζεται να ξαναανακαλύπτεται με σημεία αναφοράς κάθε φορά καινούρια. Σημασία δεν είχε το υλικό με το οποίο γέμιζε το δοχείο στο οποίο ήταν βουτηγμένη η αυτοπραγμάτωση αλλά η μορφή που έπαιρνε το καινούριο υλικό που γεννιόταν. Η καταγωγή του νου, θα το ονόμαζαν κάποιοι. Το τέλος της ψευδαίσθησης, θα το ονόμαζα εγώ. 0 43

44

45 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΜΕΙΣ Εμείς μαζί.. Ένα πλάσμα. Κυλάμε μαζί σαν νερό, ώσπου να μην μπορώ να σε ξεχωρίσω από μένα. Σε πίνω τώρα... Τώρα... Είσαι το φως μου. Είσαι ο οδηγός μου. Τέρενς Μάλικ, Η λεπτή κόκκινη γραμμή

46

47 Παγώνω το χρόνο σ ένα κλικ στιγμιαίας αναμέτρησης. Τώρα πια ό,τι και να πούμε δεν ωφελεί. Δεν ωφελεί να πασχίζεις να σχηματίσεις το σχήμα των λέξεων όταν αυτές έχουν ήδη ειπωθεί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Μες στο σεντούκι των πιο καλοσχηματισμένων αναμνήσεων υπάρχει πάντα ένα φως που αντανακλάται κάθε στιγμή. Το εδώ και το τώρα είναι το μόνο μέρος που ερχόμαστε αντιμέτωποι και το μόνο σημείο απ το οποίο φοβόμαστε κάθε φορά να ξεκινήσουμε. Ό,τι και να πούμε ή να κάνουμε έχει ήδη ειπωθεί και δειχθεί πριν από εμάς. Τώρα πια μόνο λαξεύουμε τις λεπτομέρειες. 9 47

48 Δεν ξέρω τι προστάζουμε. Στεγνές, αποφλοιωμένες Γήινες, Κυριακάτικες Απολαύσεις. Καταμεσής του δρόμου Δίχως έγνοια καμιά Τόσο εξοικειωμένοι Που είναι σαν να ξαναεφευρισκόμαστε. Λουλούδια σαγήνη μυρωδικά πέταλα σύννεφα Γυμνόστηθα θέλω Κι εσύ κάπου εκεί Στο πού, στο πουθενά, στο ποτέ και στο τώρα. Ατελέσφορης Λατρείας Απόγονος Ομορφιά γεμάτος Πλούτη στα μαλλιά Στο δέρμα στο σώμα Που τελείται υπό κατάληψη. Τρέχω να σε προφτάσω. Μην φεύγεις μείνε. Πόσο είσαι ωραίος Κάτω απ τη θέλησή μου Που στοργικά υποκύπτει εμπρός σου. 8 48

49 Θυμάμαι που μου γελούσες που μου μιλούσες σαν να μουν παιδί κι εγώ σε κοιτούσα άχνα δεν έβγαζα παρατηρούσα αυτά τα μεγάλα μάτια τα απαλά χέρια, τα μακρόστενα χείλη κι ένιωθα πως είχα ό,τι γύρευα. Πόσο όμορφα και γλυκά και αθώα ήταν όλα τότε εγώ με την κουβέρτα στον καναπέ κι εσύ στην πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι. Έξω ο αέρας μαινόταν μα μέσα τόση ζέστη κι εσύ μου διάβαζες ιστορίες για αγριεμένους βασιλιάδες κι ευαίσθητες πριγκίπισσες για στοιχειωμένα κάστρα και για μέρη απολιόρκητα μέρη κι ανθρώπους ξεχασμένους κι εγώ ταξίδευα, ταξίδευα με όλο μου το είναι σ εκείνες τις εποχές και σ εκείνα τα μέρη έβλεπα τον εαυτό μου εκεί να παλεύει, να αγωνιά, να φοβάται. Πόσο χρειαζόμουν εκείνες τις περιπέτειες όχι, μη σταματάς, διάβασε κι άλλο, πόσο θα θελα να ζούσα τότε, σου έλεγα, κι εσύ θα ρθουν καλύτερες μέρες, μου έλεγες κι ευχόμουν ποτέ να μην τελείωναν εκείνες οι ιστορίες ποτέ να μην έσβηνε εκείνη η φωτιά στο τζάκι και μέσα σ αυτήν χαθούμε κι εγώ κι εσύ, μα πριν το καταλάβω είχε ήδη ξημερώσει κι είχαν όλα εξαφανιστεί. Πόσο άσπλαχνα το φως της μέρας παίρνει μακριά τα όνειρα της νύχτας... n 49

50 Η μνήμη πρέπει να μην υπαγορεύεται Το πνεύμα να μην υποτάσσεται Η αλήθεια να μην υπονομεύεται. Η αγάπη πρέπει να εφευρίσκεται Ο έρωτας να τροφοδοτείται Ο πόνος να αποφεύγεται. Η μορφή να χρωματίζεται Η σάρκα να κατακτιέται Το πνεύμα να διεκδικείται. Η ομορφιά να τραγουδιέται Η οδύνη να καταδιώκεται Οι υποσχέσεις να κρατιούνται. 50 N

51 Νύχτα στο κατάστρωμα εκεί όπου η νύχτα άπλωσε το μενεξεδένιο πέπλο της και με κάλυψε για πάντα. Η ματιά σου σαν πυρωμένη φλόγα πλανεύτηκε πάνω μου καταπίνοντάς με. Κεραυνοβολώ τ αφρισμένα κύματά σου και σε κοιτώ. Με τον Νέστορα Πουλάκο και τον Τάσο Ρήτο Στα άδεια ποτήρια που μείνανε γυμνά χωρίς αλκοόλ Στα άδεια τασάκια που διώξανε τ αποτσίγαρα Από μέσα τους Θα σε κοιτώ και θα σε αποζητώ, αγαπημένη στις χαμένες αβύσσους μιας θάλασσας σε απόγνωση. Και το κατάστρωμα θα φέγγει τον έρωτά μας. Πλησίασε, γλυκιά μου να μυρίσω τη σιωπή σου να χαϊδέψω σου τα μάτια μες στην αλμύρα βουτηγμένα. Ο έρωτάς μου ξάπλωσε κάτω απ το σακάκι μου και μου λείπεις. Μα μόνος δεν είμαι σε βλέπω κάθε μέρα περνάς από μπροστά μου αέρινη ευωδιαστή σαν σε όνειρο φωτίζεις το σκότος μου και με καλείς στο βυθό σου. Αθάνατη, αθάνατη ποια ανέλπιδα κύματα έριξαν την οργή σου πάνω μου; 51

52 Τη νύχτα στο κατάστρωμα υπάρχουν κάτι σχέσεις υποταγής και απαίδευτης στοργής παραπλανημένης που εσύ κι εγώ κι εγώ κι εσύ κοιτάζουμε το άβατο της θάλασσας στη μάχη της ύπαρξής της. Όμως, τι θ απομείνει απ όλο αυτό Για πες μου αγαπημένη; Ποια νύχτα στο κατάστρωμα θα έχεις να θυμάσαι; Θάλασσα, ξέβρασε το σπέρμα σου πάνω στα μαλλιά της και πότισε το άνθος της αγάπης μου για κείνη. Το ξέρω πως υπάρχουν φωνές αλλόκοτες μπερδεμένες, σβησμένες μες στον ήχο της σιωπής σου κι ας αφήνω τον πόθο μου για σένα να με οδηγεί χωρίς να ξέρω αν θα με βγάλει σε κάποια αρχέγονη γη ή σε κάποιο φρικτό μονοπάτι δρόμος θα γίνω να με διαβείς να με πατήσεις για ν ανεβείς αφρός που αστράφτει και σε γυρεύει κροτάλισμα και παφλασμός που τον χρόνο σκαλίζει και αναδεύει. Θα το κάνεις, το ξέρω και το ξέρεις. Η νύχτα όσο μεγάλη κι αν είναι τελικά μικρή θα παραμείνει στα όνειρά μας. Άσβεστη δίψα, ματαιοδοξία ελεγειακή θα είναι η σχέση που πάντα θέλαμε. Όπως κι αν είναι, ψέματα ή αλήθεια λόγος ή δίψα για ζωή 52

53 θα μείνει το απόσταγμα των κορμιών μας πάνω στο κατάστρωμα που συντρόφευσε τη νύχτα μας. Αυτό είναι το τέλος, αγαπημένη. Ρόδος, 27/6/2008 Q 53

54 Πώς το κάποτε γίνεται τώρα και το τώρα παρελθόν τι απομένει λοιπόν από το τώρα μας όταν κι αυτό έχει ήδη εξαφανιστεί πριν το καταλάβουμε. Κοίτα πώς μεταμορφωνόμαστε. Άνεμος εγώ Σκόνη εσύ Φως εγώ Αμαρτία εσύ Μνήμη εγώ Λήθη εσύ. Εσύ Εγώ Φοβισμένοι Γυμνοί Παραμελημένοι. Σηκώνω τα χέρια μου ψηλά καθώς πάλλομαι απεγνωσμένα. Αρθρώνω μια κραυγή που πάλλεται κι αυτή. Ανυψώνεται. Σύντομα χάνεται. Μα καθώς πέφτει χύνεται πάνω στα κορμιά μας και γδέρνει τις οπλές μας που παλεύουν να βρουν το σημείο ταλάντευσης. Άκου πώς φωνάζουν οι ξεθωριασμένες μνήμες μας. 54 a

55 Φοβάμαι. Και σένα. Και μένα. Και μένα. Και σένα. Κι εμάς. Και το πριν και το μετά και το τώρα και το έτσι και το πρέπει και τα γιατί και τα μισά και τα λίγα και το τίποτα και την ανάγκη και την ανάσα και την απουσία και την αναζήτηση και την ουσία και τα μη και τα όχι και τα δεν και τα λόγια και τις υποσχέσεις και τα δάκρυα και τις αναμνήσεις και τα όνειρα και τα χάδια και τα φιλιά και τον αέρα και την αγάπη και τον ήλιο και τη φροντίδα και τα μείνε και τα θέλω κι εσένα κι εμένα κι εμένα μ εσένα κι εμένα χωρίς εσένα και ξυπνώ και δεν σε βρίσκω και μου λείπεις και μου λύπης και σε θέλω και γύρνα και μη φύγεις ποτέ. V 55

56 Θα μπορούσαμε να τα έχουμε όλα το βάζο με τα άγρια τριαντάφυλλα τις μπλε ηδονές τη συστάδα με τους θάμνους όλα σε αφθονία μα πιο πολύ εκείνη την άσπιλη ανόθευτη γενναιοδωρία σου σε λάθη, απαγορεύσεις και ματαιώσεις όχι πια διαβρωτικές συνήθειες να μην τα ξαναλέμε. X 56

57 Υπάρχει λοιπόν αυτή η ανασφάλεια πίσω από κάθε βλέμμα μήπως και δεν καταλάβεις τι κρύβει ή μήπως και δεν προλάβεις να το ξαναδείς κι εκείνος ο φόβος μήπως και πάλι δεν φανείς αρκετός και τι θα σκεφτεί, τι θα πει, τι θα δείξει -θα υπάρξει συνέχεια;- κι αν όχι, μετά τι και πάλι απ την αρχή και κάθε φορά απ την αρχή και κάθε φορά λες στον εαυτό σου πως αυτή τη φορά θα κρατήσει κι όλα θα πάνε καλά κι αυτή η φορά δε θα μοιάζει με τις άλλες γιατί τώρα έμαθες ή έτσι νομίζεις πασχίζεις να κρατηθείς πασχίζεις ν αποδείξεις πως κάτι αξίζεις παραπάνω απ τους άλλους είναι αυτή η ψευδαίσθηση της ελπίδας που μας κρατάει πως κάποια μέρα θα καταφέρουμε να ζήσουμε όλα όσα ονειρευτήκαμε και πως θα καταφέρουμε να ζήσουμε τη ζωή μας έτσι όπως τη φανταστήκαμε μόνο που δεν υπάρχουν συμβόλαια που υπογράφονται, ούτε κουμπιά rewind στα λάθη που κάνουμε και η ζωή είναι παζλ, τα κομμάτια της οποίας σπάνια βρίσκονται κι οδεύουμε έτσι προς ατελείς συναρμολογήσεις της ξοδεμένοι μέσα σε φρικτές φαντασιώσεις που θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι 57

58 δυνατότερες απ αυτό που ζούμε κι αφού το μυστήριό της ποτέ δε λύνεται ούτε οι απαντήσεις δίνονται σε λευκό χαρτί επιμένουμε να ζούμε τη ζωή μέσα απ τα όνειρα που βλέπουμε τη νύχτα μιας και το να ονειρεύεσαι είναι πιο εύκολο απ το να ζεις και πόσες καινούριες προσδοκίες γεννά η κάθε νύχτα που παλεύουμε να ανασάνουμε λίγο καθαρό φως που παλεύουμε να κρατήσουμε την αίσθησή τους μόλις ξυπνάμε μα πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν άρχιζαν ξανά απ την αρχή... U 58

59 Στον Α.Α. Περπατάμε σκυφτοί γλυκειές ευωδιές γεμίζουν τον αέρα το χέρι σου στο χέρι μου. Μόνοι Εμείς. Εδώ τίποτε άλλο τριγύρω παρά η σκόνη του δρόμου και δύο δέντρα. Ήλιος καυτός πέφτει πάνω μας τρυπάει τα κορμιά μας ευτυχώς είσαι εδώ. Δρόμοι στεγνοί άνθρωποι εξαντλημένοι (απ την αναμονή ή τη ζέστη;) αυτοκίνητα, μηχανές, ποδήλαταόλα απόντα. Κάπου μακριά απροσδιόριστες φωνές. Μα εμείς πιο πολύ από ποτέ μαζί δεμένοι στο τώρα που δεν μετράει το πάντα 59

60 στη στιγμή που μετράει τα πάντα. Απομεσήμερο οι σκιές μας χύνονται καταμεσής του δρόμου οι φωνές μακραίνουν ολοένα και πιο πολύ. Να σε κοιτώ μου φτάνει να σε μυρίζω και να οσφραίνομαι την παρουσία σου τίποτε άλλο τίποτε άλλο μόνο εσύ εδώ. Να κάνεις το λίγο μου πολύ το κάθε μου πρέπει θέλω κι εγώ να αναρωτιέμαι ποιος σπλαχνικός θεός άκουσε τις ωδές μου και μπροστά μου σε φανέρωσε σαν γη μυστική. Στης θωπείας σου τη σιγή θυμήθηκα τον εαυτό μου πώς ξεγυμνώθηκε έτσι η ψυχή και μπήκε εντός σου. Στο έναστρο χάδι 60

61 των ακροδαχτύλων σου σφραγίζεται όλη η πλάση μέχρι που ούτε τα λουλούδια ούτε τα πουλιά ούτε το χώμα το ίδιο να μπορούν να ξεχωρίσουν εσένα από εμένα γιατί είσαι ωραίος σαν τη βροχή ανάλαφρος σαν χαραυγή κι έτσι η φύση σε γνωρίζει. Χίλιες φορές έπρεπε να λαβωθώ μέχρι να ρθω να σε συναντήσω χιλιάδες βλέμματα είδα να φονεύονται εμπρός μου χίλιες αλήθειες ξεριζώθηκαν μέχρι που βρήκα το λουλούδι που μέσα του η λήθη κατοικεί και ρίζα νέα φύτρωσα χωρίς προσπάθεια καμιά πια βλέπω τις μέρες να περνούν χωρίς να χάνονται. k 61

62 Σαν τους αιμοσταγείς ακροβάτες του πιο δειλού ονείρου σαν τους πιο ακριβούς δολοφόνους των στιγμών και των καιρών μας μας σημαδεύσατε στο νου αλλά το στόχο δεν τον βρήκατε μάθαμε πως τα όνειρα είναι οι πιο καλά μασκαρεμένοι εφιάλτες μόνο που το προσωπείο το επιλέγουμε εμείς όσος σκληρός κι αν είναι ο πάτος υπάρχει πάντα η αίσθηση της επιφάνειας όχι η ξένη η δική μας και θα ρθει ο καιρός που όταν όλο αυτό το τσίρκο λάβει τέλος ήρωας θα είναι εκείνος που θα μπορεί να κοιτάζει τον άλλο μες στα μάτια σαν εκείνος να είναι ο μισός του κόσμος. Θα ρθει ο καιρός που ο ένας θα κοιτάζει τον άλλον μέσα στα μάτια χωρίς να φοβάται. Q 62

63

64

65 Η ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΚΔΟΣΗ (Ε-ΒΟΟΚ) ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΝΤΣΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΚΑΙ Σ Ε Λ Ι Δ Ο Π Ο Ι Η Θ Η Κ Ε ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ 2012 ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ VAKXIKON.gr

66

67

68