ΠΗΓΗ ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ. ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ! (Ἐφημερίδα Χουριέτ ) ΕΠΙ ΤΗΝ. Διανέμεται δωρεὰν. Ἔτος 4ο Ἀρ. Φύλλου 12 Ἰανουάριος 2011.

Transcript

1 ΠΗΓΗ Διανέμεται δωρεὰν. Ν Η ΦΩΝΗ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΒΟΪΟΥ ΕΝΤΥΠΟΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ-ΕΚΦΡΑΣΙΣ, ΜΕΣΟΝ ΚΑΙ ΜΕΣΩ Ε.Π.Π.Ι ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Το εικόνισμα της Παναγίας (Αληθινή ιστορία) O γέρο Χαραλάμπης έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του με την νοσταλγία της χαμένης του πατρίδας. Σκεφτόταν συνέχεια το όμορφο χωριό του κοντά στην Προύσα και τα μάτια του βούρκωναν. Μ' αυτόν τον καημό έφυγε απο τη ζωή. Συχνά έπαιρνε στην αγκαλιά του τον εγγονό του τον Μπάμπη, και του μιλούσε για το χωριό του. Του περιέγραφε πως ήταν η εκκλησία,το σχολείο που έμαθε τα πρώτα του γράμματα, την πλατεία που έπαιζε. Με μεγάλη λεπτομέρεια του περιέγραφετο σπίτι που γεννήθηκε, παντεύθηκε, απέκτησε τα παιδιά του. Ο Μπάμπης μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Πάντα όμως θυμόταν τον παππού του... Και όταν κάποια μέρα πληροφορήθηκε πως ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο είχε οργανώσει εκδρομή στα μέρη της Προύσας, θεώρησε χρέος του να επισκεφθεί αυτόν τον τόπο, στη Εικόνας της Αγίας Επίσκεψης, μνήμη του παππού του. Παλιά Τρίγλια Δυνατή συγκίνηση κατέλαβε τον Μπάμπη, όταν βρέθηκε στο χωριό του παππού του. Είδε πρώτα την εκκλησία, μόνο που τώρα ήταν τζαμί. Πλησίασε στο καφενεδάκι του παππού του... ηταν κλειστό. Και η πλατεία εντελώς παραμελημένη. Κι 'έφτασε μπροστά στο σπίτι... Με τρεμάμενο χέρι έσπρωξε την αυλόπορτα. Στα σκαλοπάτια καθόταν ένα γεροντάκι. Σηκώθηκε μόλις τον είδε."έλα παιδί μου, τι θέλεις;" τον ρώτησε στα τούρκικα... Με τις λίγες τούρκικες λέξεις που είχε μάθει ο Μπάμπης από τον παππού του, προσπάθησε να του δώσει να καταλάβει πως είχε έρθει από την Ελλάδα για να γνωρίσει το χωριό του παππού του. Σαν τ άκουσε ο γέρος τινάχτηκε πάνω. Άπλωσε τα χέρια και τον έσφιξε στην αγκαλιά του..."κάλως όρισες" του είπε ελληνικά. "Το ξέρα πως θα ρθείς και σε περίμενα" Ο Μπάμπης τον κοίταξε σαστισμένος. Τον έπιασε εκείνος από το χέρι και τον οδήγησε σ ένα μικρό δωμάτιο στο εσωτερικό του σπιτιού. Τον έβαλε να καθίσει στην μοναδική καρέκλα. Σκούπισε ένα δάκρυ που κύλησε στο πρόσωπο του και συνέχισε. Γεννήθηκα σ ένα όμορφο χωριουδάκι της Μακεδονίας. Οι γονείς μου ήταν Μωαμεθανοί και στο επάγγελμα αγρότες. Εγώ ήμουν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Όταν οι άλλοι λείπανε όλη μέρα στα κτήματα εγώ έμενα στο σπίτι του φίλου μου του Νικολάκη. Πολλές φορές κοιμόμουνα κιόλας. Οι γονείς του μ αγαπούσαν και δεν με ξεχώριζαν από τα παιδιά τους. Ήταν καλοί άνθρωποι και πιστοί χριστιανοί. Εκκλησιάζονταν συχνά το βράδυ όλη η οικογένεια, γονάτιζαν και προσεύχονταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας όπου έκαιγε συνέχεια το καντήλι, και δίπλα το θυμιατήρι, που σκορπούσε σ όλο το σπίτι ευωδία. Ἔτος 4ο Ἀρ. Φύλλου 12 Ἰανουάριος ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ! (Ἐφημερίδα Χουριέτ ) Η τρίτη πιο παλιά ορθόδοξη εκκλησία που βρίσκεται στο χωριό Κούμγιακά στα Μουδανιά της Προύσας, πωλείται από τον ιδιοκτήτη της προς 400 χιλιάδες ευρώ. Οι χωρικοί ζήτησαν να αγοράσουν την εκκλησία που επί 10 χρόνια περιμένει να πουληθεί. Ο μουχτάρης του χωριού Ραμίζ Μπατμάζ εκπροσωπώντας τους χωρικούς ανέφερε πως ζήτησε να αγοράσει την εκκλησία και είπε: Επιθυμούμε να επισκευάσουμε την εκκλησία και να την ανοίξουμε για τον τουρισμό. 400 χιλιάδες ευρώ είναι πολύ ακριβά, αν ήταν 200 χιλιάδες θα την παίρναμε. Το 200 κατοίκων χωριό Κούμγιακά της περιοχής Μουδανιών φιλοξενεί ένα μνημείο με μεγάλη σημα-σία για τον χριστιανικό κόσμο. Οι ξένοι τουρίστες συρρέουν στην τρίτη πιο παλιά Ορθόδοξη εκκλησία, που κατασκευάστηκε στην περίοδο του βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου, στα έτη Η εκκλησία που είναι γνωστή ως εκκλησία των Αρχαγγέλων ή των Ταξιαρχών, αγοράστηκε πριν από 10 χρόνια από τον Κωνσταντινουπολίτη επιχειρηματία Μετέ Γιαλτσίν, ο οποίος προσπάθησε να την επισκευάσει. Καθώς όμως η επιτροπή μνημείων δεν του έδωσε άδεια, αποφάσισε να την πουλήσει.... Όλα αυτά εμένα μ έκαναν να νιώθω δέος. Πολλές φορές γονάτιζα και εγώ μαζί τους και μιλούσα με την Παναγία σαν να μιλούσα με την μάνα μου. Η ψυχή μου τότε γέμιζε γαλήνη. Κάποια μέρα η οικογένεια του Νικολάκη πήγανε σ ένα ξωκλήσι που πανηγύριζε. Με πήραν κι εμένα μαζί τους. Παρακολούθησα τη Θεία λειτουργία κι όταν είδα τους πιστούς να προχωρούν προς την Ωραία Πύλη για να μεταλάβουν ακολούθησα και εγώ. Ο πατέρας του φίλου μου με συγκράτησε. "Όχι εσύ παιδί μου" μου είπε χαμηλόφωνα." -"Δεν μπορείς να μεταλάβεις γιατί είσαι αβάφτιστος" Τον κοίταξα με παράπονο.." -"Τότε να βαπτιστώ" του απάντησα. Λίγο αργοτέρα ο κυρ Δημήτρης μου εξήγησε πως ανήκουμε σε διαφορετικές θρησκείες και οι γονείς μου δεν θα μου επέτρεπαν να βαπτιστώ. Θα μπορούσα όμως να το κάνω όταν γινόμουνα ενήλικος κι εξακολουθούσα να έχω τον ίδιο πόθο. Κι έγω περίμενα την πολυπόθητη εκείνη μέρα και συνέχιζα να προσεύχομαι στην Παναγία. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβα να πραγματοποιήσω τη μεγάλη μου επιθυμία. Πρίν ακόμα ενηλι-κιωθώ έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών. Με πήραν οι γονείς μου και με φέρανε σε τουτο εδώ το χωριό.

2 2 Ήταν νύχτα και δεν μπόρεσα να αποχαιρετήσω τον φίλο μου και την αγαπημέμη μου εκείνη οικογένεια. Αυτό μου στοιχισε πολύ. Μια δυο φορές θέλησα να φύγω απο το σπίτι. Οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με κλειδώσουν σε τούτο εδώ το δωμάτιο, και συνέχισα να μένω όλα αυτά τα χρόνια. Ἔντυπος ἐνημέρωσις-ἔκφρασις «μέσον» καὶ «μέσῳ» τοῦ Ε.Π.Π.Ι. «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ», Ἡ φωνὴ τοῦ Ἁγιάσματος τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Ἁγιάσματος. Ἠλεκτρονικὴ Διεύθυνσις Ἰστότοπος: Ὑπεύθυνος: Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων. Ε. Ἀθανασιάδης. Συντακτικὴ Ἐπιτροπὴ: τὸ Δ.Σ. τοῦ Ε.Π.Π.Ι «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ» Συνεργάται: ὅσοι ἐπιθυμοῦν. Χειρόγραφα καὶ ἐπιστολὲς ποὺ δὲν δημοσιεύονται, δὲν ἐπιστρέφονται. Ἔνυπόγραφες συνεργασίες ἐκφράζουν τὶς ἀπόψεις τῶν συγγραφέων. Ἡ διανομὴ τοῦ παρόντος γίνεται μὲ τὶς εἰσφορὲς τῶν χριστιανῶν ποὺ ἔχουν τὴ δυνατότητα καὶ διάθεσι. Τὸ Ε.Π.Π.Ι «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ» ἐνίσχυσαν: Σακαλίδης Βασίλειος Τσοτύλι 100,00 Γιαννουλούδης Γεώργιος Νεάπολις 70,00 Ἀνώνυμος Ἁγίασμα 100,00 Λιοτόπουλος Θωμὰς Λουκώμι Δολ Ἀμ $ 20,00 Θηριανοῦ Ἐλισσὼ 20,00 Ἀνώνυμος Τσοτύλι 50,00 Ἀνώνυμος Πεντάλοφος 10,00 Ἀνώνυμος Πεντάλοφος 10,00 Τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο τοῦ Ἰδρύματος τοὺς εὐχαριστεῖ. Ὅποιος ἐπιθυμεῖ νὰ συμβάλῃ στὴν δαπάνη τῆς ἐκδόσεως ἤ νὰ ἐνισχύσῃ τὸ ἵδρυμα μπορεῖ νὰ καταθέτῃ τὴν εἰσφορά του στὸ λογαριασμὸ τοῦ Ε.Π.Π.Ι. «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ» Ἐμπορικὴ Τράπεζα Ἀριθμὸς Ι.Β.Α.Ν: GR Γιὰ τυχὸν ἀπορίες στὶς λεπτομέρειες νὰ ἐπικοινωνῇ μὲ τὸν ἐφημέριο στὴ διεύθυνσι: Πρωτοπρεσβύτερο Σπυρίδωνα Ἀθανασιάδη, Ἰωάννου Μεταξᾶ 5, Τσοτύλι. Τ.Κ Τηλ ἤ ἠλεκτρονικὰ στὸ paterspyridon@hotmail.com Ἔτος 4ο Ἀρ. Φύλλου 12 Ἰανουάριος 2011 Διανέμεται δωρεὰν. Ένα βράδυ πάνω στην απελπισία μου γονάτισα, όπως έκανε η οικογένεια του Νικολάκη και με δάκρυα στα μάτια παρακάλεσα την Παναγία να με βοηθήσει να γυρίσω πίσω. Και ξαφνικά νίωθα μια υπέροχη ευωδιά να πλημμυρίζει το δωμάτιο. Το θεώρησα σαν απάντηση της Παναγίας στην προσευχή μου. Την ίδια ευωδία την νιώθω ακόμα μέχρι σήμερα, όταν το βράδυ προσεύ-χομαι. Αργότερα άρχισα να ακούω κάποια ελαφρά χτυπήματα κάτω απο το κρεβάτι που κοιμόμουν. Έναν ολόκληρο χρόνο δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε, ούτε όμως τολμούσα να το πώ σε κάποιον. Βρήκα την ευκαιρία κάποια μέρα που όλη η οικογένεια μου είχε πάει σ ένα γάμο στο διπλανό χωριό κι έψαξα με πολύ προσοχή στο σημείο εκείνο. Πρόσεξα πως κάποια σανίδια δεν εφάρμοζαν εντελώς. Τα ανασήκωσα μ'ενα αιχμηρό αντικεί-μενο. Είδα απο κάτω ένα μεταλλικό κουτί. -"Σίγουρα θα είναι κάποιος κρυμμένος θυσαυρός" σκέφτηκα. Ρίγος με κατέλαβε όταν το άνοιξα. Μέσα υπήρχε μια ολόχρυση εικόνα της Παναγίας, ένα καντήλι και ένα θυμιατήρι που ευωδίαζαν. -"Σκέφτηκα πως οι άνθρωποι που φύγανε απο αυτό το σπίτι έκρυψαν τον πολύτιμό θυσαυρό τους για να μήν πέσει σε βέβηλα χέρια". Το ίδιο σκέφτηκα να κάνω και γω. Να φυλάξω την εικόνα μέχρι να βρεθεί κάποιος απο την οικογένεια που θα μπορούσα να την παραδώσω. Κι αυτό ήταν το αίτημα μου όταν προσευχό-μουν κάθε βράδυ στην Παναγία. Πέρασαν χρόνια από τότε. Οι γονείς μου φύγανε απο τη ζωή. Τ' αδέρφια μου παντρεύτηκαν κι έκαναν δικό τους σπιτικό. Εγώ έμεινα εδώ μόνος. Φύλαγα την εικόνα της Παναγίας. Δεν θέλησα να παντρευτώ, ούτε να μπεί γυναίκα στο σπίτι μου. Οι συγγενείς και συγχωριανοί μου με θεωρούσαν αλλοπαρμένο και δεν με πλησίαζαν. Αυτό με βόλευε, γιατί δεν με ενοχλούσαν. Είχα πάντα την Παναγία που με προστάτευε. Τελευταία οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν. -"Μην αφήσεις Παναγία μου να πεθάνω πριν παραδώσω σε χέρια σίγουρα την εικόνα σου" Προσευχόμουνα συνέχεια. Και ψες το βράδυ πήρα την απάντηση της. Η ευωδία σταμάτησε. Μια δροσέρη αύρα απλώθηκε στην ψυχή μου. Έβγαλα την εικόνα απο το κουτί και μου φάνηκε πως η Παναγία μου χαμογέλασε. -"Κάποιον θα στειλει σήμερα να την πάρει", σκέφτηκα και κάθισα απο το πρωί στα σκαλοπάτια να περιμένω. Τώρα πια μπορώ να κλείσω τα μάτια μου ήσυχος. Συγκινημένος ο Μπάμπης πήρε το ιερό κειμήλιο απο τα χέρια του γέροντα. Έσκυψε μετά και φίλησε το χέρι του κι ένιωσε σαν να φιλούσε το χέρι του παππού του. Τον ευχαρίστησε με όλη του την καρδιὰ. Αποχαιρετήστηκαν δακρυσμένοι. Πρίν φύγει ο Μπάμπης, ο γέροντας του έδωσε ένα σακουλάκι -"Πάρτο παιδί μου, του είπε. -Έχει χώμα απο τον κήπο του παππού σου. Βάλτο στον τάφο του να αναπαυθεί η ψυχή του. ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕΛΙΟΥ Αγοράστε μέλι από τους παραγωγούς και όχι τα νοθευμένα του εμπορίου. Αυτό θα το δείτε αν δοκιμάσετε από ένα βαζάκι εργοστασιακό μέλι που βρίσκετε στο εμπόριο και αμέσως μετά δοκιμάσετε μέλι από παραγωγό. Η διαφορά; Τεράστια... Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ωφέλιμο είναι το μέλι που βάζετε κάθε πρωί στο ψωμί, στη φρυγανιά ή στον καφέ σας. Μπορεί να έχει απέραντη γλύκα, αλλά δεν είναι απλώς μια γλυκαντική ύλη όπως η ζάχαρη. Πρόκειται για ένα μοναδικό στο είδος του προϊόν, πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά, γνωστό από την αρχαιότητα για την ωφέλιμη δράση του στην υγεία του οργανισμού. Σήμερα, νέες επιστημονικές έρευνες έρχονται να πιστοποιήσουν αυτές του τις ιδιότητες. Πώς μας ωφελεί: Μας εφοδιάζει με ενέργεια, καθώς αποτελεί πηγή απλών και σύνθετων υδατανθράκων. Το αντιοξειδωτικό του περιεχόμενο έχει ιδιαίτερα ευεργετική δράση στον οργανισμό μας. Ερευνητικά δεδομένα δείχνουν ότι ορισμένα από τα αντιοξειδωτικά συστατικά του (όπως το καφεϊκό οξύ, το μέθυλκαφεϊκό οξύ, το φαινυλέθυλκαφεϊκό οξύ και το φαινυλδιμέθυλκαφεϊκό οξύ) έχουν σημαντική αντικαρκινική δράση. Ειδικότερα, επιστημονική μελέτη έδειξε ότι η χορήγηση αυτών των αντιοξειδωτικών σε πειραματόζωα ανέστειλε των πολλαπλασιασμό νεοπλασματικών κυττάρων του εντέρου. Με τη μορφή καταπλάσματος, έχει θετική επίδραση σε ασθενείς με χρόνιες πληγές και έλκη. Το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι περιέχει απλά σάκχαρα, τα οποία απορροφούν υγρά από την πληγή, αναστέλλοντας έτσι την ανάπτυξη μικροβίων, τα οποία χρειάζονται υγρασία για να επιβιώσουν και να πολλαπλασιαστούν. Παράλληλα, το μέλι περιέχει το ένζυμο οξειδάση της γλυκόζης, το οποίο προάγει την παραγωγή υπεροξειδίου του υδρογόνου, μιας ουσίας με ήπιες αντισηπτικές ιδιότητες. Την αντιβακτηριδιακή του δράση την οφείλει σε μεγάλο βαθμό στο αντιοξειδωτικό πινοσεμπρίνη, που βρίσκεται σχεδόν αποκλειστικά στο μέλι. Συντελεί στην καλή λειτουργία του εντέρου. Το μέλι θεωρείται ένα από τα καλύτερα φυσικά, ελαφρά καθαρτικά. Η φρουκτόζη που περιέχει απορροφάται δυσκολότερα και σε συνδυασμό με τη χολίνη διεγείρει τα έντερα και προλαμβάνει τη δυσκοιλιότητα. Θεωρείται καταπραϋντικό και χαλαρωτικό. Σύμφωνα με τους ειδικούς, μία κουταλιά μέλι σε χλιαρό γάλα διευκολύνει τον ύπνο.

3 Το υψηλό ποσοστό φρουκτόζης, σε συνδυασμό με τα ένζυ-μα που περιέχει το μέλι, βοηθά όσους βρίσκονται σε κατάσταση μέθης να συνέλθουν πιο γρήγορα. Γι αυτό το σκοπό, διαλύστε 2 κουταλιές μέλι σε λίγο χυμό λεμονιού. Το μέλι περιέχει 17% νερό, γι αυτό έχει και ενυδατική δράση. Ένα νέο αντιβιοτικό; Σε εξέλιξη βρίσκεται μια διεθνής μελέτη για τη σύγκριση του μελιού με υπάρχοντα αντιβακτηριακά φάρμακα. Η επικεφαλής της έρευνας, δρ. Arne Simon, της Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου της Βόννης στη Γερμανία, έχει ήδη χρησιμοποιήσει μέλι σε ασθενείς, οι οποίοι δεν αντιδρούσαν σε θεραπευτική αγωγή. Oρισμένοι από αυτούς άρχισαν κιόλας να αντιδρούν θετικά. Oι ασθενείς ήταν συχνά παιδιά, των οποίων το ανοσοποιητικό σύστημα είχε εξασθενήσει εξαιτίας χημειοθεραπείας, η οποία άφησε πληγές που ήταν ευάλωτες σε μολύνσεις. Στο 1/3 αυτών των παιδιών χορηγήθηκαν αντιβιοτικά, ενώ συγχρόνως οι πληγές τους καλύφθηκαν με μέλι. Χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα ενός παιδιού του οποίου οι πληγές είχαν μολυνθεί από τη θανατηφόρο ποικιλία του χρυσίζοντος σταφυλόκοκκου, ο οποίος είναι ανθεκτικός σε ισχυρά αντιβιοτικά. Ενώ ο οργανισμός του παιδιού δεν μπόρεσε να αντιδράσει στα φάρμακα, απαλλάχτηκε τελικά από αυτό τον ανθεκτικό μικροοργανισμό 48 ώρες μετά τη λήψη θεραπευτικής αγωγής με μέλι. Μέλι για το βήχα αντί για σιρόπι; O Ιπποκράτης συνιστούσε διάλυμα μελιού για το δυνατό βήχα και τον ερεθισμό του φάρυγγα και του λάρυγγα. Πολύ αργότερα, την ίδια μέθοδο ακολουθούσαν και οι γιαγιάδες μας. Φαίνεται, λοιπόν, πως είχαν δίκιο, καθώς σήμερα πια τα επιστημονικά ευρήματα συνηγορούν σε αυτό. Σε μια ενδιαφέρουσα πρόσφατη έρευνα, γιατροί από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας μελέτησαν την αντιβηχική δράση του μελιού σε παιδιά και εφήβους ηλικίας από 2-18 ετών και παρατήρησαν ότι μια μικρή δόση μελιού πριν από τον ύπνο προσέφερε μεγαλύτερη ανακούφιση στα παιδιά από το νυχτερινό βήχα σε σύγκριση με τη δεξτρομεθορφάνη, μια ουσία κατασταλτική του βήχα που περιέχεται σε πολλά αντιβηχικά φαρμακευτικά σκευάσματα. Τι περιέχει ένα βαζάκι μέλι. Το μέλι παρέχει στον οργανισμό μας ένα πλήθος θρεπτικών ουσιών. Είναι ένα μείγμα σακχάρων και άλλων συστατικών. Όσον αφορά τους υδατάνθρακες, το μέλι αποτελείται κυρίως από φρουκτόζη (περίπου 38,5%) και γλυκόζη (περίπου 31%) και περιέχει σε μικρότερα ποσοστά μαλτόζη, σουκρόζη και γαλακτόζη. Η περιεκτικότητά του σε πρωτεΐνες είναι μικρή και σε λίπος μηδαμινή. Περιέχει: Πληθώρα αμινοξέων, όπως προλίνη, φαινυλαλανίνη, τυροσίνη, βαλίνη κλπ. Πληθώρα αντιοξειδωτικών ουσιών (βιταμίνη C, χρυσίνη, καταλάση κλπ.). Μικρές, αλλά ποικίλες ποσότητες ιχνοστοιχείων και βιταμινών, όπως βιταμίνη C, βιταμίνη B6, ριβοφλαβίνη, παντοθενικό οξύ, ασβέστιο, φώσφορο, μαγνήσιο, νάτριο, κάλιο, σίδηρο, ψευδάργυρο κλπ. Όλα τα μέλια δεν είναι ίδια. Η σύσταση, η ποιότητα, τα οργανοληπτικά στοιχεία, ακόμη και η μορφή του μελιού, διαφέρουν από φυτό σε φυτό, από περιοχή σε περιοχή, ακόμη και από χρονιά σε χρονιά, γιατί επηρεάζονται από τις καιρικές συνθήκες και τη χλωρίδα. Τα σκουρόχρωμα μέλια έχουν μεγαλύτερες ποσότητες αντιοξειδωτικών στοιχείων. Πευκόμελο. Το πευκόμελο είναι μέλι υψηλής θρεπτικής αξίας και αυτό οφείλεται κυρίως στο μεγάλο αριθμό διαφορετικών ουσιών που υπάρχουν στη σύστασή του. Από τις ουσίες αυτές επικρατούν τα μέταλλα και τα ιχνοστοιχεία (ασβέστιο, μαγνήσιο, ψευδάργυρος, σίδηρος, χαλκός κλπ.), τα οποία βρίσκονται σε μεγάλες συγκεντρώσεις στα ελληνικά πευκόμελα. Μέλι ελάτης. Είναι πλούσιο σε ιχνοστοιχεία (κάλιο, μαγνήσιο, φώσφορο, σίδηρο κλπ.). Περιέχει βιταμίνες σε πολύ μικρές ποσότητες, αλλά ακόμα και αυτή η δόση βοηθάει στην καλύτερη αφομοίωση των σακχάρων από τον ανθρώπινο οργανισμό. Μέλι καστανιάς.παράγεται από το νέκταρ και τις μελιτώδεις εκκρίσεις της καστανιάς, που θεωρείται καλό μελισσοκομικό φυτό, αφού δίνει γύρη εξαιρετικής ποιότητας. Εκτός από τα ιχνοστοιχεία που περιέχει, θεωρείται ότι μπορεί να δράσει ως στυπτικό σε περιπτώσεις δυσεντερίας. Θυμαρίσιο. Θεωρείται άριστης ποιότητας μέλι λόγω του υπέροχου χρώματός του, της γεύσης του και των τονωτικών και αντισηπτικών του ιδιοτήτων. Δρα επίσης προληπτικά για καρδιαγγειακές διαταραχές και έχει ευεργετική δράση σε παθήσεις του ουροποιητικού και πεπτικού συστήματος. Μέλι ερείκης (ερεικόμελο). Πρόκειται για ένα πολύ θρεπτικό είδος μελιού, που είναι ιδιαίτερα τονωτικό για τον ανθρώπινο οργανισμό, γι αυτό και πωλείται κυρίως σε καταστήματα υγιεινής διατροφής. Μέλι ηλίανθου. O ηλίανθος καλλιεργείται σε μεγάλες εκτάσεις στη χώρα μας, κυρίως στη Β. Ελλάδα, και δίνει πλούσια παραγωγή μελιού. Πρόκειται για μέλι που είναι καλή πηγή σε πολυφαινολών. ΤΕΥΧΟΣ 12ΟΝ ΙΑΝΟΥΡΙΟΣ Τα άλλα προϊόντα της κυψέλης. Πρόπολη. Η πρόπολη είναι μια ρητινώδης ουσία η οποία προστατεύει τους βλαστούς των δέντρων. Oι μέλισσες τη συλλέγουν, την αναμειγνύουν με γύρη, ένζυμα και κερί και τη χρησιμοποιούν για να σφραγίσουν τις χαραμάδες στην κυψέλη τους, να απολυμάνουν τα τοιχώματά της και να αποστειρώσουν τα κελιά πριν η βασίλισσα εναποθέσει εκεί τα αυγά, ώστε να αποφύγουν παράσιτα που εισέρχονται στις κυψέλες και γενικά να τους εξασφαλίσουν έναν υγιεινό τρόπο διαβίωσης. Η πρόπολη έχει τη φήμη ενός φυσικού αντιβιοτικού και έρευνες που έχουν γίνει την ενισχύουν. Η πρόπολη περιέχει κερί, βάλσαμα, ρητίνες και αιθέρια έλαια σε πολύ μεγάλη ποσότητα. Το κερί τής προσδίδει την επουλωτική του δράση και οι ρητίνες, τα βάλσαμα και τα αιθέρια έλαια τις αντιμικροβιακές και αντιικές της ιδιότητες. Η πρόπολη φαίνεται ότι διεγείρει το ανοσοποιητικό σύστημα, ενεργοποιώντας τις φυσικές άμυνες του οργανισμού. Έχει, επίσης, ευεργετική δράση στο πεπτικό σύστημα. Κυκλοφορεί σε διάφορα σκευάσματα, όπως βάμμα, αλοιφή, κάψουλες. Γύρη. Η γύρη είναι περισσότερο γνωστή εξαιτίας των αλλεργιών που προκαλεί, όμως λίγοι γνωρίζουν ότι οι κόκκοι της αποτελούν ένα εξαιρετικά φυσικό θρεπτικό προϊόν με τονωτικές ιδιότητες. Μία κουταλιά γύρη καλύπτει τις ημερήσιες ανάγκες του οργανισμού μας σε πρωτεΐνες, βιταμίνες και ιχνοστοιχεία. Oι πρωτεΐνες μάλιστα της γύρης αποτελούν το 20% της σύστασής της. Επιπλέον, η γύρη αποτελεί και ισχυρό αντιαναιμικό προϊόν, καθώς περιέχει σίδηρο, που ευνοεί το σχηματισμό των συστατικών του αίματος. Τη γύρη μπορείτε να την προμηθευτείτε σε διάφορες μορφές. Oι μελισσοκόμοι, αμέσως μετά τη συλλογή, μπορούν να την παγώσουν και να την πουλήσουν συσκευασμένη σε βαζάκια. Αυτό είναι και το πιο γνήσιο προϊόν. Ωστόσο, στο εμπόριο κυκλοφορεί και αφυδατωμένη σε μορφή σκόνης, σε γυάλινα βάζα και σε αποξηραμένους κόκκους, που μπορούν να προστεθούν σε χυμούς φρούτων, στο γιαούρτι ή τη σαλάτα. Βασιλικός πολτός. Είναι μια κρεμώδης φυσική ουσία η οποία εκκρίνεται από τους υποφαρυγγικούς αδένες των μελισσών. Εργάτριες μέλισσες παράγουν αυτή την τροφή αποκλειστικά και μόνο για να θρέψουν τις βασίλισσες και τις προνύμφες. Είναι ενδεικτικό ότι η βασίλισσα ζει έως και πενήντα φορές περισσότερο από την απλή εργάτρια και καταφέρνει να γεννά κάθε μέρα έως και αυγά. Πολλοί επιστήμονες θεωρούν ότι οι επιδόσεις της αυτές, τόσο σε μακροβιότητα όσο και σε ευγονία, οφείλονται στην καθημερινή κατανάλωση βασιλικού πολτού. O βασιλικός πολτός είναι πλούσιος σε μεταλλικά άλατα και κυρίως ασβέστιο, κάλιο και μαγνήσιο. Είναι πηγή βιταμινών, ενζύμων και μιας ομάδας συστατικών που μέχρι σήμερα έχουν μείνει απροσδιόριστα. Η περιεκτικότητα του βασιλικού πολτού σε όλα αυτά τα θρεπτικά στοιχεία τον καθιστά μια τροφή με πλήθος ευεργετικών ιδιοτήτων: Τονώνει τους κουρασμένους και ταλαιπωρημένους οργανισμούς και επισπεύδει την ανάρρωσή τους. Ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα. Θεωρείται ότι τονώνει την ερωτική επιθυμία. Συντελεί στην καλή υγεία του δέρματος και των ιστών. Έχει αντισηπτικές και αντιμικροβιακές ιδιότητες. Κερί. Το κερί είναι άλλο ένα προϊόν της μέλισσας με πολλές ευεργετικές ιδιότητες. Παράγεται από τους κηρογόνους αδένες στην κοιλιά των θηλυκών μελισσών και τους χρησιμεύει για να κατασκευάζουν τις κυψέλες. Το μάσημα άσπρου και άγευστου φυσικού κεριού θεωρείται ότι κάνει καλό σε όσους έχουν ορθοδοντικές προσθήκες. Έχει επουλωτικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες και γι αυτό είναι ιδανικό για να καταπραΰνει τραυματισμούς ή ερεθισμούς του στόματος. Το κερί χρησιμοποιείται για την κατασκευή κεριών, περιέχεται σε φαρμακευτικά προϊόντα (π.χ. υπόθετα, αλοιφές για δερματοπάθειες και εγκαύματα κλπ.) και σε πολλά καλλυντικά (κραγιόν, κρέμες κλπ.). ΑΓΙΟΣ ΜΟΔΕΣΤΟΣ: vita.gr ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΟΠΩΝ Ἀπὸ τὶς 8 Νοεμβρίου 2010, μετὰ ἀπὸ σχετικὸ ὑπόμνημα πρὸς τὸ Ἐκκλησιαστικὸ-Πνευματικὸ -Πολιτιστικὸ Ἵδρυμα "ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ" τῆς ἐνορίας Ἁγίου Γεωργίου Ἁγιάσματος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σισανίου καὶ Σιατίστης, μετὰ καὶ τὴν ἀπὸ 20 Δεκαμβρίου ἀπόφαση μετωνομασίας δημιουργήθηκε αὐτὴ ἡ Ἐπιτροπὴ μὲ τὸν τελικὸ πλήρη τίτλο "ΑΓΙΟΣ ΜΟΔΕΣΤΟΣ:ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΟΠΩΝ". (Ἡ συνέχεια στήν πίσω σελίδα)

4 4 Σκοπὸς τῆς ἐπιτροπῆς εἶναι: α ) Ἡ περαιτέρω προβολὴ τῆς σημασίας τῶν Ἁγίων Τόπων στὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία. β ) Ἡ προώθησις θεμάτων ἀντιλήψεως καὶ στηρίξεως τῆς παρουσίας τῶν Ἁγιοταφιτῶν μοναχῶν στοὺς Ἁγίους Τόπους. γ ) Ἡ περαιτέρω ἀνάπτυξις τῶν δεσμῶν τῶν Ἑλλήνων μὲ τοὺς Ἁγίους Τόπους, τοὺς Ἁγιοταφίτας, καθὼς καὶ τοὺς λαοὺς τῆς περιοχῆς. δ ) Ἡ πραγματοποίησις ἐπισκέψεων, ἐκδρομῶν καὶ ἀποστολὴ οἰκονομικῆς ἤ ὑλικῆς βοηθείας. ε ) Ἡ ἀρωγὴ πρὸς τὸ Ε.Π.Π.Ι ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ γιὰ τὴ δημιουργία προϋποθέσεων φιλοξενίας παιδιῶν ἀπὸ τυχὸν ἐμπερίστατες περιοχὲς πρὸς ἀνακόυφισή τους ἀπὸ πιθανὰ δεινὰ καὶ παροχὴ ἱατροφαρμακευτικῆς περιθάλψεως, ψυχικῆς καὶ πνευματικῆς στηρίξεως. Στ ) Ἡ μὲ κάθε πρόσφορο τρόπο εὐαισθητοποίησις τῆς Κοινωνίας μας στὰ ζητήματα τοῦ ἀνθρωπίνου πόνου, ἀνεξαρτήτως θρησκευτικῶν καὶ ἐθνικῶν διαφορῶν. Ζ ) Ἡ προώθησις τῶν θεμάτων τοῦ Ε.Π.Π.Ι ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ στὴν εὑρύτερη κοινωνία, προβολὴ τῶν σκοπῶν καὶ στόχων τῆς δημιουργίας του, δημιουργία καὶ ἀνάπτυξις προϋποθέσεων στηρίξεώς του καὶ οἰκονομικῆς του ἐνισχύσεως πρὸς ἐκπλήρωσίν τους, μὲ τὴν διεύρυνσιν τῆς κοινωνικῆς βάσεως ἀναφορᾶς του καὶ τῶν μέσων ἐπικοινωνίας (διαδύκτυο). Πρῶτος Πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς διορίζεται ὁ ὡς ἀνωτέρω ἀξιότιμος κύριος Ψάρρης Ἀσημάκης..., κάτοικος Ἀθηνῶν. Μέλος τῆς Ἐπιτροπῆς διορίζεται ὁ ἀξιότιμος κύριος Γκίκας Βασίλειος τοῦ Στυλλιανοῦ, κάτοικος Ἀθηνῶν... (Σημ: Βιογραφικὰ στοιχεῖα: "Ο κ, Ψάρρης 'Ασημάκης εἶναι Δημόσιος ὑπάλληλος καὶ γνώστης τοῦ διαδικτύου δημιουργὸς ἀρκετῶν ἱστοχώρων ποὺ διαπραγματεύονται Ἐκκλησιαστικὰ καὶ ἐθνικὰ ζητήματα, ὁ δὲ κ, Γκίκας Βασίλειος εἶναι Θεολόγος, Πρόεδρος τοῦ Καναδοελληνικοῦ Ἐπιμελλητηρίου, Λεγάτος τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας, ECONOMIST, THEOLOGIAN AND JOURNALIST, PRESIDENT IN A CHAMBER OF COMMERCE & INDUSTRY, IN MONTREAL AND MOVED BETWEEN GREECE-NORTH AMERICA. ALSO A GOODWILL AMBASSADOR OF THE N.G.O. P.U.S.H. GHANA, AFFILIATE UNESCO, IN GREECECANADA-U.S.A. Χριστούγεννα στο Μέτωπο. (Χαράλαμπος Βασιλογιώργης) Προφυλακὲς Ὀλύτσικα Ἠπείρου, 24 Δεκεμβρίου Ὅλοι ὑπερήφανοι. Ξαστεριά κλαράκι δὲν κουνιέται. Τὸ φεγγάρι φωτίζει καθαρά, κατακάθαρα τὰ βουνὰ τῆς Μανωλιάσας καὶ τοῦ Ὀλύτσικα, ποὺ τέτοια ὥρα μᾶς φαίνονται διπλὰ στὸν ὄγκο καὶ στὸ ὕψος. Μπορεῖ κανεὶς νὰ διακρίνη τὶς προφυλακές μας ἐπάνω σ αὐτά, σωροὺς ἀπὸ φαντάρους ριγμένους τὸν ἕνα ἐπάνω στὸν ἄλλο, νὰ ξεκουράζωνται στὴν ἀστροφεγγιά, ποὺ εἰναι γι αὐτοὺς πολύτιμη γιατὶ δὲν ἀφήνει τοὺς Ἀρβανίτες νὰ μεταχειριστοῦν ἕναν ἀπὸ τοὺς φοβεροὺς τρόπους ποὺ ξέρουν, τὸν αἰφνιδιασμό, γιὰ νὰ φτάσουν στὴ γραμμὴ καὶ νὰ τοὺς ἐπιτεθοῦν. Θ ἀναπαυτοῦν ἀπόψε. Ποῦ καὶ ποῦ κανένας ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες μας πετιέται ξαφνικὰ καὶ δός του ἐπάνω κάτω νὰ ζεστάνη λίγο τὸ παγωμένο του κορμί. Τὸ δυνατὸ κρύο μᾶς περονιάζει τὰ κόκκαλα καὶ κάνει τὴ μέση μας καὶ τὶς πλάτες νὰ πονοῦν. Μιὰ βραδυὰ εἶναι καὶ αὐτὴ καὶ θὰ περάση, βρὲ παιδιά ὅλοι ὑποφέρουν σήμερα γιὰ τὴν πατρίδα ὅλα θὰ περάσουν, εἶπα. Οὔτε κουβέντα πιά... Γύριζα καὶ δὲν μποροῦσα νὰ βγάλω ἀπὸ τὸ μυαλό μου, ὅτι ἡ βραδυὰ ἐκείνη ἡταν Χριστουγεννιάτικη. Ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες μου κανένας δὲν τὸ εἶχε σκεφτῆ. Ἤμουν νευρικὸς καὶ προσπαθοῦσα νὰ συνηθίσω τὸν ἐαυτό μου στὴ συγκίνηση ποὺ θὰ δοκίμαζα μὲ τὴ χαρὰ τῶν στρατιωτῶν μου γιὰ κάτι ἔκτακτο ποὺ τοὺς προετοίμαζα. Βρισκόμουν ἀπέξω ἀπὸ τὸ καλυβάκι μας, όταν ἄκουσα τὸ στρατιώτη, ποὺ ἔγραφε ἕνα γράμμα, νὰ ρωτᾶ πόσες τοῦ μηνὸς εἴχαμε. Ρώτα τὸν κὺρ λοχία, τοῦ εἶπε ἕνας. Εἴκοσι τέσσερες, τοῦ φώναξα κι ἀποτραβήχτηκα βιαστικός. Βρὲ παιδιά, εἴκοσι τέσσερες! Παραμονὴ Χριστούγεννα σήμερα καὶ δὲν τὸ σκεφτήκαμε... Γιὰ σκεφτῆτε, βρὲ παιδιά... Ἔφτασαν στ αὐτιά μου τὰ λόγια αὐτὰ ἀπὸ δέκα στόματα. Εἶχα ἀρκετὰ τραβηχτῆ ἀπὸ τὸ φυλάκιο, ὅταν εἶδα τοὺς φαντάρους μου ἕνα ἕνα νὰ βγαίνουν ἀπὸ τὸ καλυβάκι καὶ νὰ μὲ πλησιάζουν σὲ λίγο ἦταν ὅλοι γύρω μου. Ἀκοῦς, Χριστούγεννα, κὺρ λοχία, καὶ νὰ μὴν τὸ καταλάβωμε καθόλου. Πῶς θὰ τὴν περάσουν τὴν αὐριανὴ μέρα τὰ καημένα τὰ σπίτια μας... Ἄχ! δόλια μάνα! Καὶ κοίταζαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ ὅλοι μαζὶ ἐμένα. Τὶ ζητοῦσαν ἀπὸ μένα; Κι ἐγὼ εἶχα σπίτι καὶ μάνα ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἐγὼ ἤμουν ὁ μόνος ἀνώτερός τους ἐκεῖ. Ἤμαστε ὅλοι περισσότερο περήφανοι, γιατὶ μιὰ τέτοια μέρα τόσο ὑποφέραμε ἤμουν ἀκόμη πιὸ εὐτυχὴς ἐγώ, γιατὶ περίμενα ἔπειτα ἀπὸ λίγο κάτι νὰ παρουσιάσω στοὺς στρατιῶτες μου, ποὺ ἀπὸ μέρες τώρα ζοῦσαν μόνο μὲ ψωμί, καὶ αὐτὸ σὰν ἀντίδωρο. Σὲ λίγο ἕνας ἕνας τραβήχτηκαν στὸ καλυβάκι, κι ἔμεινα μόνος. Παραμονὴ Χριστούγεννα! Πῶς περνούσαμε ἄλλες χρονιὲς μὲ τὸν πατέρα, τὴ μητέρα καὶ τ ἀδερφάκια μας! Ἀπὸ νωρὶς ψώνια καὶ ψώνια, Τὰ μικρὰ τί χαρές! Γέμιζε τὸ σπίτι ἀπὸ γέλια κι ἀπαιτήσεις. Μαμά, τὸ βράδυ νὰ μὲ σηκώσης νὰ πάω στὴν ἐκκλησία. Καλά, κοιμήσου τώρα, ἂν θέλης νὰ σηκωθῆς. Πῶς πεταγόμαστε τὴ νύχτα ἀπὸ τὸν ὕπνο, όταν ἀκούγαμε τὸ γλυκό, χαρμόσυνο ἦχο τῆς καμπάνας. Στὸ δρόμο ἐκεῖνο τὸ βράδυ κανένας φόβος ἕνας ἕνας, νέοι, γέροι, γριές, παιδιά, χωμένοι στὰ παλτά τους, τραβοῦσαν γιὰ τὴν ἐκκλησία ἀλήθεια, πῶς μᾶς ἄρεσε κι ἐμᾶς τῶν παιδιῶν ἡ ἐκκλησία ἐκεῖνο τὸ βράδυ. Καὶ τὴν ἄλλη μέρα τί χαρά! Χριστόψωμα,γαλοποῦλες, φροῦτα παντοῦ ἑορτάσιμα ροῦχα, στὰ σπίτια, στοὺς δρόμους, παντοῦ. Οὔτε σχολεῖο ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες οὔτε τίποτε. Καὶ τώρα, ἐπάνω στὸν Ολύτσικα, ἔχομε τὸ κανόνι γιὰ καμπάνα καὶ τὸ ὕπαιθρο γιὰ ἐκκλησία κάτι εἴμαστε κι ἐμεῖς τώρα. Πολλὲς φορὲς ὁ στρατηγὸς θὰ σκέφτηκε: «καὶ ἀπὸ κεῖ καλὰ εἴμαστε ἀσφαλισμένοι». Καὶ οἱ στρατιῶτες ἐπάνω στὴ Μανωλιάσα, ποὺ τοὺς φυλάγαμε τὰ πλευρά, πάντα πιὸ ῆσυχα θὰ κοιμόνταν, ὅταν μᾶς ἔνιωθαν πλάϊ τους. Τί τιμὴ ἀλήθεια! Καλὰ ἧταν τὰ περασμένα Χριστούγεννα, ἀλλὰ τὰ τωρινὰ εἶναι ἐκεῖνα ποὺ δὲ θὰ ξεχάσωμε ποτέ. Οἱ στρατιῶτες μου κοιμοῦνται τί ὄνειρα νὰ βλέπουν; Ἀσφαλῶς οἱ περισσότεροι θὰ εἶναι στὰ σπίτια τους, μερικοὶ καὶ στὴν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ τους. Ἑτοιμασίες.

5 Βήματα ἀπὸ τὸ μονοπάτι, ποὺ εἶχα προσδιορίσει γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Δεναξᾶ καὶ τοῦ Πράγια, μὲ ἔκαναν νὰ τρέξω πρὸς τὰ ἐκεῖ. Καλῶς ὥρισες, Δεναξᾶ τί γίνεται, βρὲ παιδί; ποῦ εἷναι ὁ Πράγιας; Γειά σου, κὺρ λοχία χρόνια πολλά μὲ τὸ καλὸ στὰ σπίτια μας, καὶ τοῦ λόγου σου μὲ μακρὺ σπαθί. Μὲ μακρὺ σπαθί ὥστε τὸ καταλάβαιναν οἱ στρατιῶτες μου, ὅτι κάτι μπορoῦσε νὰ βγῆ καὶ γιὰ μένα ἀπὸ τὴ νίκη, σκέφτηκα. Ὁ Πράγιας, κὺρ λοχία, ἐξακολούθησε ὁ Δεναξᾶς, ψήνει τὸ κρέας κάτω στὴ ρεματιά σὲ μιὰ ὥρα θὰ εἶναι ἕτοιμο ἕξη ὀκάδες χοιρινὸ πρώτης γραμμῆς ἔχομε κι ἁλάτι καὶ πιπέρι ἕνα παγούρι κονιάκ, τρία κουτιὰ λουκούμια καὶ δυὸ ψωμιὰ χωριάτικα, φίνα μοῦ εἶπε ὁ ὑποσιτιστής, ότι θά μᾶς στείλουν καὶ χριστόψωμα, ἀλλὰ αὐτά, νὰ σοῦ πῶ, κὺρ λοχία, δὲν τὰ περιμένω εἶδα νὰ δουλεύουν δυὸ τρεῖς στοὺς φούρνους, ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ δὲν ἔλεγαν καλημέρα σὲ φούρναρη στὴν πατρίδα. Ἄφησε τὰ σακκίδια, Δεναξᾶ, ἀπέξω ἀπὸ τὸ καλύβι καὶ πήγαινε, παιδί μου, νὰ βοηθήσης τὸν Πράγια. Πραγματική λειτουργία. Ἔφυγε κι ἐγὼ τράβηξα στὸ καλύβι. Τοὺς βρῆκα ὅλους νὰ κοιμοῦνται. Ἔ, παιδιά, σηκωθῆτε, τοὺς εἶπα ἐπιτακτικά δὲ σεβάστηκα ἐκείνη τὴ στιγμὴ τὸν ὕπνο τους. Ξαφνιασμένοι πετάχτηκαν ὅλοι ἐπάνω καὶ ἅπλωσαν τὰ χέρια στὰ τουφέκια, Τί εἶναι; τί τρέχει, κὺρ λοχία; Εἶχαν συνηθίσει τόσον καιρὸ σὲ τέτοια ξυπνήματα. Καθίστε κάτω, τοὺς εἶπα ἀφῆστε τὰ ὅπλα δὲν εἶναι τίποτε κάτι ἤθελα νὰ σᾶς πῶ. Κάθισαν ὁ ἕνας δίπλα στὸν ἄλλο, τακτοποιώντας τοὺς μανδύες καὶ τὶς παλάσκες τους, ποὺ τόσον καιρὸ τώρα ἔγιναν ἀναπόσπαστες ἀπὸ τὴν τουαλέττα τοῦ ὕπνου τους. Ἀκοῦστε, παιδιά, νὰ σᾶς πῶ. Τέτοια μέρα καὶ ὥρα ἦταν περασμένα μεσάνυχτα οί καμπάνες στὰ χωριὰ καὶ στὶς πόλεις χτυποῦν καὶ οἱ Χριστιανοὶ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία, νὰ γιορτάσουν τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας καὶ νὰ τοῦ ζητήσουν τὴν εὐλογία του. Κι ἐμεῖς ἐδῶ ἐπάνω, ποὺ εἴμαστε, δὲν πάψαμε νὰ εἴμαστε Χριστιανοὶ καὶ νὰ ἔχωμε ἀκόμη περισσότερη ἀνάγκη ἀπὸ τὴ βοήθειά του. Γι αὐτὸ κι ἐγὼ σᾶς ξύπνησα, νὰ κάνωμε τὴν προσευχή μας καὶ νὰ ποῦμε κανένα χριστουγεννιάτικο τροπάριο ἐγὼ ξέρω μερικά, καί, ἂν ξέρη καὶ κανένας ἀπὸ σᾶς, τὸ λέει δὲν ἔκανα καλά, παιδιά; Καλὰ ἔκανες, κὺρ λοχία. Γονάτισα καὶ γονάτισαν καὶ οἱ στρατιῶτες μου ἔκανα τὸ σταυρό μου, τὸν ἔκαναν κι αὐτοὶ μὲ τὸ κεφάλι κάτω. «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε...», ἀκούστηκε σιγανή, ραγισμένη ἀπὸ τὴ συγκίνηση, ἡ φωνή μου. Μερικοὶ στρατιῶτες μου σταυροκοποῦνται διαρκῶς καὶ ἄλλοι σταματοῦν γιὰ λίγο, γιὰ νὰ ξαναρχίσουν πάλι ὅλοι μουρμουρίζουν καὶ βοηθοῦν. Τὰ δάκρυά μας κατρακυλοῦν στὶς ἄπλυτες γενειάδες μας ἡ συγκίνηση μᾶς παραλύει τὰ σαγόνια καὶ μᾶς κόβει τὴ φωνὴ στὸ λαρύγγι. Δὲν ξέρω πῶς τελείωσε ἐκεῖνο τὸ τροπάρι ἕνας στρατιώτης ἀρχίζει τώρα δυνατώτερα: «Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν ὑπερούσιον τίκτει...». Βοηθοῦμε ὅλοι, κρατοῦμε τὸ ἴσο. Ἡ πρώτη συγκίνηση πέρασε καὶ ἡ ψαλμωδία μας τώρα ἀκούγεται πιὸ ἁρμονική. Δυὸ στρατιῶτες μου κρυφομιλοῦν καὶ πιάνοντας τὰ τουφέκια τους ἑτοιμάζονται νὰ βγοῦν. Τοὺς κοίταξα στὰ μάτια. Νὰ ἔρθουν κι ἐκεῖνοι οἱ καημένοι, ν ἀκούσουν λίγη λειτουργία, μοῦ εἶπαν καὶ ὑπονοοῦσαν τοὺς διπλοσκοπούς. Κι ἔφυγαν. Τὰ λόγια αὐτὰ μὲ συγκίνησαν τόσο πολύ, ποὺ νόμισα γιὰ μιὰ στιγμή, ότι θὰ σταματήση ἡ καρδιἀ μου. Τὸ στῆθος μου στένευε, τὰ μάτια μου ἔτρεχαν, τὁ σῶμα μου ἔτρεμε. Λειτουργία! Πραγματικὴ λειτουργία ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ εἶχε ἐξαγνίσει ὁ πόλεμος καὶ ποὺ τὴν καρδιά τους πλημμύριζαν τὰ πιὸ εὐγενικὰ αἰσθήματα. Ἠταν πραγματικὴ προσευχὴ ἐκείνη... «Ἡ γέννησίς Σου, Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν», ψάλλαμε τώρα. Τὴ στιγμὴ ἐκείνη οἱ διπλοσκοποί, ποὺ τοὺς ἄλλαξαν οἱ ἄλλοι δυό, ποὺ βγῆκαν πρωτύτερα, πρόβαλαν τὸ κεφάλι τους στὸ καλύβι. Ἔκαναν τὸ σταυρό τους καὶ γονάτισαν κι αὐτοί. Δὲν ξέραμε τίποτε ἄλλο νὰ ποῦμε κι ἡ λειτουργία τελείωσε. Ἡ συγκίνησή μας. Οἱ στρατιῶτες μου σταυροκοπιόνταν ἀκόμη, ὅταν γύρισα μὲ τὸ σακκίδιο, ποὺ εἶχε ἀφήσει ἔξω ἀπὸ τὸ καλύβι ὁ Δεναξᾶς. Ἄνοιξα ἕνα κουτὶ λουκούμια καὶ τὸ πρότεινα στοὺς στρατιῶτες μου νὰ πάρουν ἀπὸ ἕνα τὸ πῆραν. Τοὺς ἔδωσα καὶ τὸ παγούρι μὲ τὸ κονιάκ. Πιέτε λιγάκι, παιδιά, νὰ ζεσταθῆτε καὶ νὰ εὐχηθῆτε γιὰ τὴ σημερινὴ ἡμέρα. Ἥπιαν ὁλοι καὶ τελευταῖος ἐγώ. Ἐτρέμαμε ὁλοι μερικοὶ δὲν μπορούσαμε οὔτε νὰ εὐχηθοῦμε σηκώναμε μόνο τὸ παγούρι στὴν ὑγειὰ τῶν ἄλλων, χωρὶς νὰ μιλοῦμε καθόλου. 5 Νὰ καὶ ὁ Δεναξᾶς μὲ τὸν Πράγια μὲ τὸ ψημένο κρέας τεμαχισμένο σ ἕνα ἀντίσκηνο οἱ στρατιῶτες τὰ ἔχασαν. Ἄ! κὺρ λοχία, ποιός τὸ περίμενε! Κι ἔνιωθα τὰ χέρια τους νὰ μοῦ χαϊδεύουν τὰ γένεια,τὰ μαλλιά, τὶς πλάτες ἡ εὐγνωμοσύνη τους γιὰ τὴ μικρή μου φροντίδα γι αὐτοὺς μιὰ τέτοια μέρα ξέσπασε στὰ χάδια ἐκεῖνα. Πόσο ἤμουν εὐχαριστημένος γιὰ τὴ δική τους εὐχαρίστηση. Ἐμπρός, παιδιά τρῶτε καὶ ὁ Θεὸς νὰ δώση τὸ Πάσχα νὰ τὸ κἀνωμε στὰ σπίτια μας νικητές. Ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι ὅλοι ψαχουλεύαμε, χωρὶς νὰ τρώη κανείς. Ἡ συγκίνηση μᾶς εἶχε κόψει τελείως τὴν ὄρεξη. Ὅποτε τὰ θυμήθηκα τὰ Χριστούγεννα ἐκεῖνα, ποτὲ δὲν μπόρεσα νὰ συγκρατήσω τὴν καρδιά μου νὰ μὴν τρέμη καὶ τὰ μάτια μου νὰ μὴν τρέχουν... Χαράλαμπος Βασιλογιώργης Από το Αναγνωστικό της Στ Δημοτικού του 1952 ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ! Μια άλλη ανάγνωση της ιστορίας της ανθρωπότητος Όσο κι αν λέμε ότι είμαστε χριστιανοί, η νοοτροπία και τα πιστεύματα του κόσμου έχουν εισχωρήσει βαθειά στο νου και στην καρδιά μας και απαιτείται πολύς κόπος και προσπάθεια της Εκκλησίας για να γυρίση ο νους μας στη σωστή κατεύθυνση, να προβληματισθούμε και να συνετισθούμε. Τώρα, μάλιστα, που η εποχή μας έχει καταφέρει να πείση τους πάντες πως αυτή είναι που κατέχει την απόλυτη και αναμφισβήτητη επιστήμη, έχουν κυριολεκτικά αλυσσοδεθεί εκείνοι που συσσωρεύουν στο μυαλό τους γνώσεις χωρίς να σκέπτονται, αφού, χωρίς σκέψη αλλά μόνο με τυφλή αποδοχή, εύκολα πέφτουν θύματα αυτών που, με μαεστρία διαστρέφουν την αλήθεια, ακόμα και την ιστορική αλήθεια, για να μπορούν να πατρωνάρουν ολόκληρη την υφήλιο. Από την άλλη μεριά, έχουν καταντήσει «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» εκείνοι οι λίγοι που επιμένουν να σκέπτονται σωστά, βαθειά και πολύπλευρα, γιατί δεν υπάρχουν αυτιά ανοικτά να τους ακούσουν, ώστε να υπάρξη ελπίδα ότι θα αναχαιτισθή κάποτε αυτός ο κατήφορος της ανθρωπότητος προς την άβυσσο! Βεβαίως, αυτή τη διαστροφή της αλήθειας, αρχίσαμε, τώρα πια, να την παίρνουμε είδηση, αφού έφθασαν στο σημείο να μας αμφισβητήσουν, όχι μόνο παμπάλαια γεγονότα μέχρι και τους αγώνες του 1821, αλλά ακόμα και αυτούς...τους γονείς που μας γέννησαν! Ωστόσο, το κακό είναι πολύ πιο παλιό. Χρονολογείται από τις αρχές του 20ου αιώνα και έχει να κάνη με την παραχάραξη της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους. Έχει να κάνη με την ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητος. Από τον 20ο αιώνα άρχισαν να μας μιλούν για «λίθινες», για «ξύλινες», για χάλκινες και για «σιδερένιες» εποχές, στηριζόμενοι τάχα στις αρχαιολογικές ανακαλύψεις, από τις οποίες έβγαζαν και

6 6 εξακολουθούν να βγάζουν τα συμπεράσματα που εξυπηρετούν τις σκοπιμότητές τους. Κύριος και σχεδόν αποκλειστικός σκοπός τους, η απόρριψη της Αγίας Γραφής και η επιστημονική...κονιορτοποίησή της! Γιατί, όπως σχεδίαζαν, δεν ήταν δυνατόν να πάρη τη θέση του Θεού η επιστήμη, δηλαδή ο άνθρωπος, αν προηγουμένως δεν απεδεικνύετο ότι η Πίστη στον Θεό της Αγίας Γραφής δεν είναι τίποτα περισσότερο από την πίστη σ έναν πολύ καλοδουλεμένο μύθο! Έτσι, μόλις ανακαλύφθηκαν κάποια σπήλαια με παραστάσεις στο εσωτερικό τους, που παρουσίαζαν ανθρώπους σε ημιαγρία κατάσταση, άδραξαν «τα στοιχεία του κόσμου» την ευκαιρία να επιχειρήσουν τη δική τους εκδοχή για την ιστορία της ανθρωπότητος, φορτωμένοι και εξοπλισμένοι έτσι παρουσιάσθηκαν με ακαταμάχητα επιστημονικά τεκμήρια, που θα έθεταν πλέον στη σφαίρα της φαντασίας και της μυθολογίας την ιστορία που μας παρέδωσε ο Δημιουργός του ανθρώπου και του Παντός! Φαίνεται πως τότε ήταν πνευματικά απών ο χριστιανικός κόσμος, όπως εξακολουθεί να είναι, δυστυχώς, και σήμερα απών από όλα τα κέντρα που διαμορφώνουν τη δημόσια ζωή, γι αυτό η θεωρία αυτή για τη σταδιακή εκ του μηδενός εξέλιξη της ανθρωπότητος, όπως την σχεδίασαν οι εχθροί του Θεού, έγινε αμέσως αποδεκτή, και μάλιστα, από κληρικούς και θεολόγους, οι οποίοι, με σύμπλεγμα επιστημονικής κατωτερότητος, θεώρησαν οι αφελείς ιδανικές τις συνθήκες για να...επιστημονικοποιήσουν την Πίστη και άρχισαν του κόσμου τις αλχημίες, προσαρμόζοντας με απίστευτες αλληγορίες την Αγία Γραφή στα, τάχα τεκμηριωμένα, νέα επιστημονικά δόγματα. Μόνο όταν ο Δαρβίνος μίλησε για την εξέλιξη των ειδών και την διαμόρφωση του ανθρώπου από εξέλιξη πιθήκου, άρχισαν κάποιες διαμαρτυρίες, οι οποίες έπεσαν με την πάροδο του χρόνου στο κενό, και, βεβαίως, δεν έβαλαν σε υποψίες ώστε να αμφισβητηθή στη βάση της και εν τω συνόλω της η επιστημονικόμορφη σκευωρία, που αποσκοπούσε και αποσκοπεί στο να αντικαταστήση τη μοναδική επιστήμη, δηλαδή την πραγματικότητα, που μας αποκάλυψε ο Θεός, με την επιστημονική φαντασία, που υπαγορεύει αδιάκοπα το «πνεύμα της πονηρίας, ο αρχηγός της ανταρσίας» για να αλλάξη τα πάντα, σύμφωνα με τη δική του ακάθαρτη επιδίωξη. Δεν προέβαλαν, λοιπόν, καμμιά αντίσταση, εκείνη την κρίσιμη στιγμή οι θεολόγοι μας, αλλά θεώρησαν πως είναι απολύτως συμβατή με την Αγία Γραφή η άποψη ότι ο άνθρωπος ξεκίνησε την ιστορία του από το μηδέν, χωρίς να γνωρίζη τίποτα, και σιγά-σιγά, περνώντας εξελικτικά στάδια τα βρήκε όλα μόνος του. Και, σαν να μην έφθανε αυτό, από το τότε, με τα δικαιολογητικά της εποχής των παγκοσμίων πολέμων και τις τόσες πνευματικές πληγές, φθάσαμε στο τώρα, όπου πολλοί ανερμάτιστοι θεολόγοι μας, όχι μόνο συμπορεύονται αρμονικά με τους κοιλιοπνεύστους ιστορικούς του «απατεώνος αιώνος», αλλά και αποδέχθηκαν πλήρως τη θεωρία της εξελίξεως, ισχυριζόμενοι, μάλιστα, ότι η θεωρία αυτή δεν προσκρούει στην Αγία Γραφή! Ίσως, κάποια στιγμή να μας δοθή η ευκαιρία να εξετάσουμε από κοντά, λογικά και θεολογικά τις λογομαγειρικές των συγ-χρόνων νεοπατέρων ως προς τη θεωρία αυτή. Αρκούμεθα στο παρόν άρθρο μας να παρατηρήσουμε ότι για να συμβιβάσουν επί του προκειμένου τα ασυμβίβαστα, έφθασαν στο παράδοξο, να ερμηνεύουν ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη αλληγορικά, παρ ότι αυτή είναι καθαρά ιστορικό βιβλίο που καταγράφει επακριβώς τις ενέργειες του Θεού στην ιστορία του κόσμου, ενώ ερμηνεύουν κατά λέξη το κατ εξοχήν αλληγορικό βιβλίο της Αγίας Γραφής, την Αποκάλυψη. Όμως, μέσα στην ερμηνευτική φούρια τους δεν πρόσεξαν ότι οι αλληγορίες τους και οι τραβηγμένες μεταφορές, που μεταχειρίζονται, για να εναρμονισθούν με τους τάχα διεθνείς επιστήμονες δεν έχουν την παραμικρή αντιστοιχία με τα κείμενα της Αγίας Γραφής, απλώς γίνονται νεροκουβαλητές των αθέων του κόσμου, διευκολύνοντας καταπληκτικά το εκθεμελιωτικό έργο τους! Ας δούμε, λοιπόν, μέσα από τα αυθεντικά κείμενα πως άρχισε η ζωή των ανθρώπων, μετά την πτώση τους από τον Παράδεισο, για να μάθουμε την αλήθεια της υπάρξεώς μας αλλά και το γιατί ο Σαρκωθείς Θεός άρχισε την επίγεια ζωή Του από το Σπήλαιο της Βηθλεέμ. Οι Πρωτόπλαστοι δημιουργήθηκαν αμέσως από τον Θεό, χωρίς να μεσολαβήση σταδιακή τους εξέλιξη. Αυτό προκύπτει αβίαστα από το βιβλίο της Γενέσεως, στο οποίο εξιστορείται ότι ο Θεός, αφού δημιούργησε όλα τα ζώα, έλαβε χώμα από τη γη (και όχι πρώτη ύλη από τα συστατικά των ζώων) και έπλασε τον άνθρωπο Αδάμ. Κατόπιν, από την πλευρά του Αδάμ (και όχι από άλλα συστατικά) έπλασε τη γυναίκα, την Εύα. Στον Αδάμ και στην Εύα έδωσε ο Θεός τη σοφία και τη γνώση για να άρχουν πάνω σε όλη τη Δημιουργία, να εργάζονται ακόπως, να καλλιεργούν τη γη και να γεύονται τους καρπούς της. Ο Αδάμ έδωσε ονόματα σε όλα τα ζώα και ήταν αυτός και η γυναίκα του οι «βασιλείς της Κτίσεως». Μετά την αμέλεια, την αποστασία και την πτώση τους, εξορίσθηκαν από τον Παράδεισο, χωρίς, όμως, να χάσουν τη γνώση και τη μνήμη τους, γιατί, αν συνέβαινε αυτό, όχι μόνο δεν θα ήσαν εις θέσιν να συναισθανθούν την πνευματική κατάπτωσή τους και να μετανοήσουν αλλ ούτε στοιχειωδώς δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Αυτό επαληθεύεται από τη συνέχεια της διηγήσεως, όταν ο Αδάμ και η Εύα, οι πρώτοι και μοναδικοί άνθρωποι της γης, απέκτησαν τα πρώτα παιδιά τους, τον Κάϊν και τον Άβελ, οι οποίοι όταν ήλθαν σε ηλικία άρχισαν να εργάζονται, ο μεν Κάϊν ως γεωργός καλλιεργούσε τη γη, ο δε Άβελ ως κτηνοτρόφος έβοσκε πρόβατα. Πάνω στην εργασία τους τα δύο αδέλφια έδειξαν τον χαρα-κτήρα τους και, κάποια στιγμή, αποκορυφώθηκε η κακία του Κάϊν και σκότωσε τον δίκαιο αδελφό του, ολοκληρώνοντας την πτώση των γονέων του και ενεργοποιώντας, με την πράξη του αυτή, το επιτίμιο του θανάτου, που είχε μεν εξαγγείλει ο Θεός, αλλά δεν το είχε πραγματοποιήσει, έως ότου και αυτό το κακό το ενήργησε ο αμετανόητος πεπτωκώς άνθρωπος. Έτσι απεδείχθη περίτρανα ότι αίτιος και για τη διάπραξη της αμαρτίας αλλά και για τις οδυνηρές συνέπειές της δεν είναι ο Φιλάνθρωπος Θεός αλλά μόνο ο άνθρωπος. Οι απόγονοι της αμαρτίας οδηγούντο από το κακό στο χειρότερο, γι αυτό, τον κατακλυσμό της αμαρτίας κατέπνιξε ο κατακλυσμός των υδάτων της εποχής του Νώε, γενόμενος, ο κα-τακλυσμός, προτύπωση του θείου Βαπτίσματος. Οι άνθρωποι, όμως, αγιάτρευτα αδιόρθωτοι, συνέχισαν πάλι και πάλι το κατρακύλισμά τους και σε πολλά μέρη της γης, όπου είχαν συν τω χρόνω διασπαρεί, έχασαν κάθε ίχνος ανθρωπιάς και έγιναν αγριάνθρωποι και άνθρωποι των σπηλαίων, διαπράττοντες κάθε λογής αγριότητα. Αυτή, λοιπόν, η άγρια και θηριώδης διαμόρφωση της ψυχής μυριάδων ανθρώπων, κάπου, κάποτε, έδωσε φτερά στη φαντασία των τάχα επιστημόνων του 20ου αιώνα και μίλησαν και έγραψαν για εκατομμυρίων ετών εξέλιξη του ανθρώπινου γένους(!), μετρώντας από την (κατ αυτούς) μετά τον πίθηκο διαμόρφωση του ανθρώπου σε ανθρωποειδές. Για να ολοκληρώσουν την τάχα επιστημονική ερμηνεία της διαδρομής του ανθρωπίνου γένους, συμπλήρωσαν με τη φαντασία τους και τα μεσοδιαστήματα, ισχυριζόμενοι πως υπήρξαν εποχές του λίθου, του ξύλου, του χαλκού και του σιδήρου. Δεν μας εξηγούν, όμως, το γιατί χρειάσθηκαν εκατομμύρια χρόνια για να περάση η ανθρωπότητα από την εποχή του λίθου στην εποχή του σιδήρου, ενώ χρειάσθηκαν μόνο επτά χιλιάδες χρόνια για να φθάσουμε στην πυρηνική και ηλεκτρονική εποχή; Και αυτά μεν τα διακηρύσσουν οι τάχα επιστήμονες, εξυπηρετούντες τις αθεϊστικές σκοπιμότητές τους και τα διδάσκουν μέχρι σήμερα στα σχολεία και στα Πανεπιστήμια όλου του κόσμου. Οι χριστιανοί επιστήμονες, όμως, και οι κληρικοί μας πως έχουν συμβιβασθεί με όλη αυτή τη σύγχρονη μυθολογία, εναρμονίζοντάς την, μάλιστα, με την Αγία Γραφή; Όσοι έχουν μάτια ανοιχτά να βλέπουν τον σημερινό κόσμο καταλαβαίνουν χωρίς πολλή προσπάθεια ότι η άγρια κατάσταση του ανθρώπου δεν σημαίνει την αρχή της ιστορίας του αλλά το κατάντημά του! Ας παρατηρήσουμε τη σημερινή εξέλιξη των ανθρώπων χωρίς Θεό και, ιδίως, των νέων ανθρώπων. Αρχίζουν τη ζωή τους ανθρώπινα, πολλοί, μάλιστα, σαν αρχοντόπουλα και, ύστερα, όσο βουλιάζουν στην αμαρτία, αγριεύουν, φεύγουν από τα σπίτια τους και κατοικούν σε ετοιμόρροπα έρημα σπίτια, σε τρώγλες, σε βουνά, σε σπηλιές! Αν συνεχισθή έτσι για πολύ η κατάσταση, σε λίγες δεκαετίες θα ζήσουμε παγκοσμίως μια νέα εποχή των σπηλαίων και η δαιμονισμένη πια ανθρωπότητα θα καταφεύγει μια

7 στη φωτιά, μια στο νερό και μια στα μνήματα, όπως οι δαιμονισμένοι του Ευαγγελίου! Δεν ξεκίνησε, λοιπόν, η ανθρώπινη ιστορία από την πρωτόγονη κατάσταση. Ξεκίνησε από τον Παράδεισο, από τον κατ εξοχήν κορυφαίο πολιτισμό. Αυτόν τον πολιτισμό που νοσταλγούμε σε όλη μας τη ζωή και τον οποίο λαχταρούμε να ζήσουμε εις τους αιώνας των αιώνων! Ο Θεός δεν μας δημιούργησε για να μας ρίξη στα σπήλαια. Μας έπλασε πριγκηπόπουλα, μας είχε στα πούπουλα, μας απάλλαξε από τον κόπο και τον πόνο κι εμείς, από την αφροσύνη μας γίναμε άνθρωποι των σπηλαίων. Στα σπήλαια της κακίας μας βρήκε, δεν μας έστειλε εκεί ο Θεός. Πήγαμε και πηγαίνουμε μόνοι μας, εκεί μας οδήγησε και μας οδηγεί η... επιστημοσύνη μας! Σ αυτά τα σπήλαια της κακίας μας ήρθε και μας ξαναβρήκε ο Χριστός, γενόμενος άνθρωπος. Γεννήθηκε στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ, για να κάνη και πάλι τον σταύλο του πολιτισμού μας Παράδεισο! Αυτώ η Δόξα και το κράτος εις τους αιώνας! π. Βασίλειος Εμμ. Βολουδάκης ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΥΚΑΚΙΩΝ Το περιοδικό του Ναού«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Δεκέμβριος 2010 Αριθμ. 102 ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ-ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΣΕκκλησιαστική ιστορία. Η γιορτή καθιερώθηκε το 150 μ. χ. Η γιορτή άρχιζε από το προηγούμενο βράδυ, και ο κόσμος κράταγε αναμμένες λαμπάδες και γινόταν ένα άπλετο φως, και από εκεί πήρε το όνομά τα Φώτα. Αυτό συμβολίζει την Βάπτιση του Ιωάννη. Ενώ η άλλη ημέρα που συμβολίζει την Βάπτιση του Χριστού, γιαυτό και λέγεται Τα Επιφάνεια καθότι και εφανερόθει ο Χριστός με το Άγιο Πνεύμα ως είδος περιστεράς. Τον ίδιο καιρό καθιερώθει και ο τύπος του Σταυρού. Η μεγάλη απόδειξη του Αγιασμού, είναι πως και σήμερα στον Ιορδάνη ποταμό, που γίνεται η κατάδυση του Σταυρού, μετά από 2000-χρόνια τα νερά γυρίζουν πίσω. Ψαλμός κατά την Ορθόδοξη σειρά-113-3, 5,Είναι κάτι σαν το Άγιο Φώς. Δεν γίνεται πάντα το ίδιο θαύμα, αλλά διαφορετικό κάθε φορά, και πάντα δεικνύει την παρουσία του Χριστού Και δεύτερον ο Αγιασμός που παίρνουμε στα σπίτια μας και τον κρατάμε από χρόνο εις χρόνον, διατηρείται σαν κεχριμπάρι καθαρό και πίνεται ακόμη κι έπειτα από ένα χρόνο. Αυτό και για τους άθεους. Αν μπορείς, κράτησε νερό όχι ένα χρόνο, αλλά ένα μήνα. Για τους παπικούς, για να το κρατήσουν μερικές μέρες, βάζουν αλάτι μέσα. Ας το γνωρίζουν οι φίλοι του παπα. Είναι και μια άλλη απόδειξη για την γνησιότητα της πίστεως μας. μια απόδειξη αν τα μυστήρια μας είναι σωστά Αγιασμός Μεγάλος Και Μικρός Πηδάλιον 278 Ο μικρός όχι μόνον εις κάθε πρωτομηνιά, αλλά και εις κάθε ασθένειαν και ανάγκη επιτελείται. Ο δε μεγάλος αγιασμός, δύο μόνον φορές τον χρόνον συνηθίζεται να γίνεται. Μια κατά το εσπέρας της Παραμονής των Φώτων, όστις και είναι εις τύπον του βαπτίσματος του Ιωάννη, και άλλην κατά την κυρία ημέραν των Φώτων, ός τις και είναι εις τύπον του βαπτίσματος του Κυρίου, διά τούτο και γίνεται μετά παρησίαν και προπομπάς Δαμασκηνός -51Μετα την γέννηση του Χριστού κατά πως ηκουσατε εις τα Χριστούγεννα, ωσάν εγελάσθη ο Ηρώδης από τους Μάγους, έστειλε και κατέσφαξε δεκατέσσαρες χιλιάδες βρέφη μικρά από δύο χρόνων και κάτω (Αυτό όλο είναι κλεμμένο από τα απόκρυφα, και γιαυτό είναι και λάθος) Αναμεταξύ εις εκείνα τα παιδιά έλαχε και ο Τίμιος Πρόδρομος βρέφος μικρόν, οπού ήταν εις τας χείρας της μητρός του Ελισάβετ, και μέλλοντας να τον κατασφάξουν, Η Ελισάβετ πήρε το μωρό και έφευγε γρήγορα να αποφύγει τον κίνδυνον. 7 Έως έφτασε μπρος σε δύο βουνά. Άνοιξε την ψυχή της και με φωνή μεγάλη φώναξε. -Ώ! Κι εσείς βουνά ανοίχτε να περάσω. εσχίθη το όρος και επέρασεν αντίπερα η Ελισάβετ με τον Πρόδρομον, και Άγγελος Κυρίου τον επήρεν εις την έρημον, και τον ανέθρεψαν, εκεί, έως ου ανδριώθη, και έως ού έφθασεν εις ηλικίαν τριάντα χρόνων, και μηνών τριών. Με ποιο ημερολόγιο;; η τροφή του δε ήταν εις την έρημον από μέλι άγριον και από τα βλαστάρια των δένδρων (ακρόδενδρα ακρίδες) της ερήμου. Την Ελισάβετ αργότερα την βρήκαν μέσα σε μία σπηλιά νεκρή Λόγος δε Θεού ηλθε και είπε τον να αφήσει την έρημον, και να υπάγει εις τα μέρη της Ιουδαίας, να κηρύξει μετάνοιαν εις τα έθνη της Γαλιλαίας και το πλήθος όλον των Εβραίων υπήγαν και εξομολογούντο τας αμαρτίας τους και βαπτίζονται εις τον Ιορδάνη άπαυτὸν. Εκεί ερώτησαν τον Πρόδρομον. Μην να είσαι εσύ ο Προφήτης;;; και αυτός είπεν. Όχι δεν είμαι εγώ και μη γαρ δεν ήταν Προφήτης;; ναι Προφήτης ήταν, αλλά δεν τον ερώτησαν, μη να είναι Προφήτην μη είσαι συ εκείνος ο Προφήτης, που είπε ο Μωϋσής. Χάρης Harrys-Greenacre-Sydney.. ΑΓΙΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ Τὸ τέμπλο τοῦ ναΐσκου τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονα. (Φωτ/φία Δημ. Παλαβίδη). Ἦταν πράγματι στοὺς καλοὺς καιροὺς συγκινητικὸ τὸ θέαμα νὰ βλέπῃ κανεὶς ν ἀνηφορίζουν τὸν δρόμο πρὸς «τὴν πηγὴ τῆς ἴασης καὶ τῆς ἐλπίδας» ἄνθρωποι μὲ πατερίτσες, μὲ καροτσάκια ἀναπηρικά, χωλοὶ καὶ κάθε εἴδους ἀνάπηροι μὲ γεμάτα στὰ στήθια τους τὴν πίστη νὰ βροῦν ἴαση καὶ νὰ περιχυθοῦν ἀπ τὸ ἰαματικὸ λοῦσμα τοῦ ἀγιάσματος ποὺ στὴν προμετωπίδα του ἔγραφε «ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ» ρητὸ ποὺ διαβάζεται καὶ ἀντίστροφα. Φυσικὰ ἡ ἐπίσκεψη καὶ τὸ προσκύνημα στὸ ἁγίασμα συνοδευόταν ἀπὸ μία ἄνετη παραμονὴ ὅλη τὴ μέρα στὸ γραφικὸ καζινάκι τοῦ κήπου, ὅπου οἱ ἐπισκέπτες ἔφεραν μαζί τους τ ἀπαιτούμενα φαγητά, γιὰ νὰ περάσουν τὴν ἡμέρα τους στὴν ἐξοχή. Τὴν ἡμέρα τῆς γιορτῆς (27 Ἰουλίου) γινότανε μεγάλο γλέντι μὲ μουσικὰ ὄργανα καὶ λατέρνες μὲ χοροὺς καὶ τραγούδια καὶ φαγοπότια ποὺ κρατοῦσε τρία μερόνυκτα, κάτω ἀπ τοὺς πλάτανους, τὶς ἀγριοκαστανιὲς καὶ τὰ βαθύσκια δένδρα, ποὺ περιέκλειαν ὅλο τὸ χῶρο, ἀπ ὅπου κανεὶς ἀγνάντευε τὸν δαντελωτὸ Βόσπορο ποὺ ἔμοιαζε σὰν μία τεράστια λίμνη. Τὴν παραμονὴ τῆς γιορτῆς σ ἀντίθεση μὲ τὸ γλέντι τῆς ἑπομένης μέρας, βαλλόταν ὁλονύκτια παράκληση, ποὺ τὴν ὀνόμαζαν «ἀγρυπνία», ἐνῷ τὸ πρωΐ τελούνταν πανηγυρικὴ θεία λειτουργία στὸν Ἁγ. Γεώργιο καὶ τὸ ἐκκλησίασμα «ἐν λιτανεία» μὲ ἐπικεφαλὴς τὸν Μητροπολίτη Χαλκηδόνας καὶ τὴν ἱερατικὴ ἀκολουθία ὅδευαν πεζοὶ πρὸς τὸ ἁγίασμα ψάλλοντας τὴν δοξολογία. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἐντυπωσιάζει καὶ ποὺ ἔχει ἰδιαίτερη σημασία εἶναι τὰ πέντε κοκκινόψαρα ποὺ κολυμποῦν μόνιμα - ἐδῶ καὶ αἰῶνες στὸ

8 8 κρυστάλλινο καὶ γλυφὸ νερὸ τοῦ ἁγιάσματος. Μὲ τὸ κάλεσμα τοῦ κάθε προσερχόμενου «Παντελῆ, Παντελῆ» ἐμφανίζονται ἀπὸ τὰ βάθη τῆς σήραγγας σὲ κλάσματα δευτερολέπτου καὶ στέκονται μπροστά σου σὰν νὰ σὲ θωροῦν κατάματα. Ὁ μικρὸς ναὸς ποὺ ἔχει διαστάσεις 5 Χ 10 τ.μ. περικλείεται ἀπὸ γραφικὴ πλακόστρωτη εἴσοδο μὲ «τσαρδάκι» ποὺ τὴ σκεπάζουν ἀναρριχητικὰ φυτά. Τὸ τέμπλο τοῦ ναοῦ ποὺ εἶναι ξύλινο καὶ πρόσφατα κατασκευασμένο φέρει διάφορες εἰκόνες φιλοτεχνημένες ἀπὸ τοὺς ἁγιογράφους Ε. Γραμμενόπουλο - Ἀγραφιώτη ( ) τὸν Εἰρηναῖο Κόβα ( ) τὴν Ὄλγα Πετρίδου ( ) τὸν Δημήτρη Φραγκόπουλο καὶ ἄλλων γνωστῶν καλλιτεχνῶν, ποὺ ἀποτελοῦν δωρήματα καὶ ἀφιερώματα στὸν ἰαματικὸ Ἅγιο. Τὸ ἐσωτερικὸ τοῦ ναΐσκου εἶναι ἀπέριττα διακοσμημένο, ὅπως ἁρμόζει σ ἕνα ἐξοχικὸ ξωκλήσι. Δύο ἀναλόγια ἱεροψαλτῶν, ἕνα ἐπιτροπικὸ παγκάρι καὶ λιγοστὰ στασίδια συνθέτουν τὸν ὅλο ἐσωτερικὸ διάκοσμο, ὅπου δεσπόζει ἡ μαρμάἡ πηγὴ τοῦ Ἁγιάσματος ζωγρα ρινη πρόσοψη τῆς σύραγγας μὲ το βαθουφισμένη ἀπ τὸν Νικ. Παλαιό- λό νεροχύτη καὶ τ ἀργυρᾶ «τάσια», γιὰ να πουλο. πίνουν τ ἁγίασμα οἱ προσκυνητές. Στὴ δεξιὰ πλευρὰ τοῦ ναΐσκου ὑπάρχει ἕνας μικρὸς χῶρος τὸν ὀποῖο χρησιμοποιοῦν οἱ προσερχόμενοι ὡς «λουτῆρα», δηλαδὴ εἶναι ὁ χῶρος ὅπου εἰσέρχονται καὶ περιλούονται οἱ πιστοί, γυμνοὶ συνήθως, μὲ τὸ νερὸ τῆς πηγῆς, ἐκδηλώνοντας τὰ Χριστιανικά τους αἰσθήματα. Γενικὰ τὸ ἐκκλησάκι ποὺ κτίσθηκε μὲ σκοπὸ νὰ στεγάσῃ τὴν ἀναβλύζουσα πηγὴ εἶναι μικρό, συμπαθητικὸ καὶ ἁπλό. Ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, τοῦ προστάτη καὶ τοῦ ἰατροῦ Παντελεήμονα, εἶναι στημένη σε περίοπτη θέση. Τὰ χρυσᾶ καὶ ἀργυρᾶ εὐλαβικὰ ἀφιερώματα στὴν πλειοψηφία τους ἀπεικονίζουν μικρογραφικὰ μέλη τοῦ σώματος (χέρια, πόδια, κεφάλια, μύτες, μάτια κ.λπ.). Δὲν παραλείπονται ὅμως καὶ Ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγ. Παντελεήμο- ἄλλου εἴδους τάματα ὅπως καντῆλες, κανα μὲ τὰ διάφορα δωρήματα. ραβάκια, σπίτια καὶ κάθε εἴδουςμικροαπομιμήσεις ποὺ σκεπάζουν ὁλότελα τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου. Ἡ πληθώρα αὐτὴ τοῦ μετάλλου ὁδήγησε τοὺς κοινοτικοὺς ἄρχοντες κατὰ διαστήματα συνήθως ἀνὰ πενταετία - νὰ ἐξαργυρώνουν τὸν ἄργυρο καὶ μὲ τὰ χρήματα ποὺ εἰσέπρατταν νὰ συντηροῦν τὸν Ναὸ καὶ τὸ Ἁγίασμα. Μαρμάρινη λάρνακα παλιᾶς τεχνοτροπίας στὸν περίβολο τοῦ Ναοῦ. (Φωτ/φία Δημ. Παλαβίδη). Γιὰ τὴν περιποιήση καὶ τὴν τήρηση τῆς καθαριότητας τοῦ Ἁγιάσματος ὑπῆρχαν ἀπὸ παλιὰ μόνιμοι ὑπεύθυνοι κανδηλανάπτες ποὺ ἔμεναν καὶ συνέχιζαν νὰ διαμένουν στὸ παρακείμενο κτῖσμα σὲ μία ὀνειρεμένη γωνιά τοῦ ὅλου συγκροτήματος. Πέραν ἀπὸ τὰ ἐγκόσμια, γιὰ τὰ ὁποῖα τὸ ἐνδιαφέρον καὶ ἡ δραστηριότητα σὲ πολλὲς ἐποχὲς ξεπέρασε τ ἀναμενόμενο, οἱ Τσεγκελκιῶτες ὅπως καὶ ὅλοι οἱ Κωνσταντινουπολίτες ἔτρεφαν ἰδιαίτερο σεβασμὸ καὶ ἀγάπη στοὺς νεκρούς τους. Τὸ πρόβλημα τῆς εὕρεσης κατάλληλου χώρου γιὰ νεκροταφεία ἀπασχόλησε τοὺς ὑπεύθυνους ἀπὸ τὰ πολὺ παλιὰ χρόνια. Κάποτε γύρω στὸ 1700 οἱ νεκροὶ θάβονταν κοντὰ στην ἐκκλησία κάτω ἀκριβῶς ἀπὸ τὰ σημερινὰ «σέτια» τοῦ Ἁγιάσματος στὸ χῶρο ποὺ τὸν ὀνόμαζαν «καταλώνια». Αὐτὸ προκύπτει ἀπὸ ἕνα χοτζέτι (ἀπόφαση) τοῦ 1750 ποὺ βρίσκεται στ ἀρχεία τῆς κοινότητας καὶ ποὺ ἀποφαίνεται γιὰ τὴν ἔξωση κάποιου Ἰσμαΐλ Σούμπασι γιὰ παράνομη κατοχὴ χώρου. Ὁ Σούμπασης αὐτὸς (πιθανότατα ὑδραυλικός) μὲ ἀθέμιτο τρόπο μετέστρεψε τὸ νερὸ τοῦ ἁγιάσματος, μπῆκε στὸ νεκροταφεῖο, ξέθαψε τὰ ὀστᾶ τῶν νεκρῶν καὶ προσπάθησε νὰ κατασκευάσῃ δεξαμένη γιὰ νὰ ἐκμεταλλευτῇ τὸ πόσιμο νερό. Μετὰ ἀπ τὴν περιοχὴ αὐτή, ποὺ ἄρχισε νὰ κατοικεῖται, τὸ νεκροταφεῖο μεταφέρθηκε στὸν ἀπέναντι λοφίσκο ποὺ εἶναι κοντὰ στὸ σχολεῖο τοῦ χωριοῦ. Ὁ χῶρος ἐντοιχίστηκε ἐξωτερικά, ἐνῷ διαρρυθμίστηκε καὶ τὸ ἐσωτερικό του μὲ διαδρόμους, πρασιὲς καὶ δενδροφυτεύθηκε ἔτσι ποὺ νὰ μὴ φαίνεται ἀντιαισθητικὸ ἀπὸ τοὺς περίοικους. Πολλὲς ἐπιτύμβιες πλάκες, ποὺ διατηρήθηκαν μέχρι τὸ 1960 ἔδιναν χρήσιμα στοιχεῖα γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ χωριοῦ, καὶ τοὺς ἀνθρώπους του. Πολλὲς ταφόπετρες ἦταν κομψοτεχνήματα προσαρμοσμένα ἀνάλογα μὲ τὴν ΤΑΦΟΙΣ ΣΤΟΝ ΠΕΡΙΒΟΛΟ ΝΑΟΥ περίπτωση. Ἔργα τέχνης τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ καταλύματα τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως. Πόσα Ἄγγελοι, παρθένες, νεογνὰ σὲ διάφορες παραμεγάλα δράματα στάσεις. Ἀκόμη καὶ φάσεις δὲν ἔχουν νὰ διηγηθοῦν οἱ χορταριασμένες καὶ κάστρα αὐτὲς πλάκες τῶν σιωπηλῶν κοιμητηρίων, σὲ πολεμικὲς γκρεμισμένα πάντοτε ὅτούτη τὴ γαληνεμένη γωνιὰ τοῦ Ναοῦ, ἐδῶ π ἀνθίζουν οἱ λευκοὶ σταυροὶ μως πλαισιωμένα ἀπὸ κάποια γραφή, κάποιο ποίἀνάμεσα στὰ σκουροπράσινα κυπαρίσσια. ημα ἢ ἰαμβικὸ στίχο. Τέ(Φωτ/φία Δημ. Παλαβίδη). τοια μνημεῖα, καὶ κοιμητήρια εἶχε πολλὰ τὸ προαύλιο τῆς ἐκκλησίας καὶ ἔδιναν τὸ δεῖγμα τῆς κοσμητικῆς τέχνης μὲ τὴν ἀνατολίτικη ἀντίληψη τοῦ τεχνίτη. Πολλὰ ἀπ αὐτά, μὲ τὴ συρρίκνωση τοῦ χώρου τοῦ προαυλίου τοῦ Ναοῦ χρησιμοποιήθηκαν, ὅπου ὑπῆρχε ἀνάγκη γιὰ μαρμαρικὲς ἐργασίες, ἐνῷ ἀρκετὰ ἀπ αὐτὰ διαφυλάχθηκαν καὶ μαρτυροῦν τὴν ἱστορία τοῦ χωριοῦ καὶ τῶν κατοίκων του. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ δημοσίευμα τοῦ 1884 ποὺ ἀφορᾶ τὸν θάνατο ἑνὸς ἔγκριτου Τσεγκελκιώτη ποὺ ἀναφέρει «ἐν Τσεγκέλκιοϊ τοῦ Βοσπόρου ἀπεβίωσε τῇ ις ὁ ἐκ τῶν χρηστοτέρων καὶ ἀγαθῶν πολιτῶν τῆς Κων/πόλεως γόνος ἀβραμιαίου ὄντως καὶ εὐσεβοῦς οἴκου Ἰωακεὶμ Ἀναστασιάδης. Ἡ κηδεία τοῦ μακαρίτου ἐγένετο τὴν ἐπιοῦσαν περὶ μεσημβρίαν μετὰ πάσης καὶ νενομισμένης νεκρικῆς πομπῆς ἐν πλείστῃ συνοδείᾳ οἰκείων, φίλων καὶ γνωστῶν προεξάρχοντος τοῦ Μητροπολίτου Χαλκηδόνος μετὰ τοῦ ἱεράρχου Εἰρηνουπόλεως. Παρακολουθοῦν δὲ ὡς οἰκεῖος ὁ πρόεδρος Νικαίας Διονύσιος, ὁ Νεοκαισαρείας Κωνσταντῖνος, καὶ ἐκ μέρους τῶν Πατριαρχείων ὁ Μέγας Πρωτοσύγκελος. Ἐπὶ τοῦ φερέτρου τοῦ μακαρίτου ἐτέθησαν 12 στέφανοι ὧν εἳς τῶν Φιλανθρωπικῶν Ἐθνικῶν Καταστημάτων μετὰ προσφωνήσεως λίαν συγκινητικῶς τοῦ προέδρου τῆς ἐφορίας αὐτῶν Λαζάρου Ζαρίφη. Ὁ νεκρὸς ἐτάφῃ μετενεχθεὶς εἰς τὸ ἐν τῇ Ζωοδόχῳ Πηγῇ νεκροταφεῖον». Τὸ 1960 ὁ λόφος τοῦ νεκροταφείου ἀπαλλοτριώθηκε καὶ οἰκοδομήθηκε πάνω στὰ ὀστᾶ τῶν Χριστιανῶν Τουρκικὸ Γυμνάσιο με τὴν ἐπωνυμία «Μεχμετσὶκ ὀκουλού» παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπὸ καιρὸ εἶχε ἐγκαταλειφθεῖ ὡς ἐν ἐνεργείᾳ νεκροταφεῖο καὶ ἀπὸ τὸ 1935 εἶχε μεταφερθεῖ σὲ κτῆμα τοῦ χωριοῦ στὰ μετόπισθεν τοῦ Γενὶ Μαχαλᾶ μακρυὰ ἀπὸ κατοικημένες περιοχές. Τὸ σημερινὸ κατάλυμα τῶν νεκρῶν εἶναι φτωχὸ κὶ ἀπέριττο. Μόνο κάποια συστοιχία ἀπὸ ψηλὰ κυπαρίσσια μαρτυροῦν τὴ μελαγχολικὴ γαλήνη ποὺ ἀπλώνεται γύρω. Οἱ ταφόπλακες, ἔχουν γείρει, ἄλλες εἶναι ὁλότερα ξεριζωμένες κὶ ὅπως ἦταν πολλὲς μαζὶ ἀνακατωμένες τὶς ἔπαιρνες γιὰ ἀπολιθώματα κάποιου τέρατος οἰκοδομικοῦ. Ἰωσὴφ Κωνσταντινίδης.

9 Ο ιερέας της Σπιναλόγκα... (αληθινή ιστορία) Το τελευταίο διάστημα γίνεται πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το ομώνυμο βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της Αγγλίδας Victoria Hislop, το οποίο γυρίστηκε με μεγάλη επιτυχία σαν σήριαλ στην ελληνική τηλεόραση. Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε, είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή. Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού. -Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ' έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου. Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή Πρόθεση να κάνει την κατάλυση. Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θά 'ρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού ναΐσκου. Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το "θαύμα της Σπιναλόγκα" συνέβαινε ξανά και ξανά. To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό τους. Ιδού, λοιπόν, ένας σύγχρονος αθόρυβος ήρωας, που δεν τιμήθηκε για το έργο του από κανέναν, και που -αν προσέξατε- δεν παραθέσαμε το όνομά του γιατί απλά δεν το γνωρίζουμε! Το γνωρίζει όμως -σίγουρα- ο Θεός! Κι αυτό μας αρκεί! ΠΗΓΗ ΑΡΘΡΟΥ: ΑΓΚΥΡΑ κατασκήνωση Πες στα παιδιά σου να μη με κατουρούν Ένας από τους καλύτερους καλλιτέχνες και αγιογράφους του Αγίου Όρους, τόσο που όμοιός του, στην καλλιτεχνική εμφάνιση της αγιογραφίας, δεν φάνηκε μετά από τον Εμμανουήλ Πανσέληνο (14 αιών) με το όνομα Ιωαννίκιος Μαυρόπουλος, από την Καισαρεία της Καππαδοκίας. Την τέχνη της αγιογραφίας, στην αρχή έμαθε από τον Γέροντα Ιωακείμ Ραλίδη στην Ιερά Σκήτη των Καυσοκαλυβίων. Αλλά από την πολλή επιμέλεια που έδειξε στην τέχνη αυτή, έγινε κατά πολύ καλύτερος και ανώτερος από το δάσκαλό του. Όσον όμως επιμελής ήταν στην τέχνη της αγιογραφίας, τόσο ψυχρός και αδιάφορος ήταν στην χριστιανική πίστη, πολύ δε 9 περισσότερο ήταν αμελής και περιφρονητής της καλογερικής ζωής και Ιδέας. Είχε τόση απιστία που δεν παραδεχόταν τίποτε, ούτε πώς υπάρχει Θεός και γενικά απιστούσε σε όλα της Εκκλησίας τα ιερά και αγία Μυστήρια του χριστιανισμού. Επομένως δεν νήστευε, δεν πήγαινε στην εκκλησία, ούτε προσεύχονταν, ούτε κοινωνούσε τα Άρχαντα Μυστήρια και ειρωνεύονταν τους Μοναχούς τους οποίους αποκαλούσε «φασουλοφάγους» και πολλές άλλες κατηγόριες εναντίον τους έλεγε. Με τον Γέροντα μου Ιωακείμ Μοναχόν είχε γνωριμία και μερική φιλία από την Σκήτη των Καυσοκαλυβίων, που είχε κάνει κι αυτός από το και επειδή του είχε εμπιστοσύνη, του έλεγε πολλές φορές τα μυστικά του. Κατά το έτος αφού έμαθε την αγιογραφία έφυγε από τα Καυσοκαλύβια και εγκατεστάθηκε στις Καρυές, στο Λαυριώτικο Κελλί που είναι επάνω από τις Καρυές «Άγιος Γεώργιος» το λεγόμενο των «Σκουρταίων», εκεί που σήμερα έχει κτιστεί εκκλησία έπ' ονόματι του αγίου Νικόδημου, όπου βρίσκεται και η αγία «κάρα» και εκεί συνέχισε το εργόχειρο της αγιογραφίας. Ο Γέροντάς μου όταν πήγαινε στις Καρυές, ο Π. Ιωαννίκιος με πολλή χαρά τον δέχονταν και τον φιλοξενούσε, λέγοντας με την ευκαιρία αυτή τα παράπονά του και πολλές φορές τον ρωτούσε για τις απορίες πού είχε, γύρω από την χριστιανική πίστη και την Καλογερική. Ο Γέροντάς μου άνθρωπος πιστός και πνευματικά καλλιεργημένος, παρ' όλο που κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια, δεν μπορούσε να τον πείσει, για τις αλήθειες της χριστιανικής Πίστεως, και τον σπουδαίο ρόλο που έπαιζε και παίζει ο Μοναχισμός στον χριστιανισμό και την Εκκλησία του. Α' Το ανεξήγητο όνειρο της γιαγιάς του Μια μέρα ο Γέρο - Ιωαννίκιος, μεγάλος στην ηλικία πια, είπε στον Γέροντά μου: «Βρε Πάτερ Ιωακείμ, αυτά που μου λες, πως υπάρχει Θεός και άλλη ζωή, πως υπάρχει κρίση και ανταπόδοση, δηλαδή τιμωρία αιώνια του κάκου που κάνει ο άνθρωπος εδώ στην γη και πληρωμή αθάνατη για κάθε καλό έργο. Ότι υπάρχει Κόλαση για τους κακούς και Παράδεισος για τους καλούς. Ότι υπάρχουν δαίμονες που θα τυραννούν αιώνια τους αμαρτωλούς και άλλα παρόμοια που λένε οι Καλόγεροι και οι Παπάδες, εγώ τα θεωρώ παραμύθια, αλλά κι αν υπάρχουν αυτά που λες κι εσύ, εδώ θα είναι, στην ζωή αυτή και η Κόλαση και ο Παράδεισος. Μετά το θάνατο δεν υπάρχει, καημένε τίποτε. Σαν πεθάνω εγώ δεν με νοιάζει για τίποτε, δεν λέγανε οι αρχαίοι Έλληνες «γαία πυρί μιχθήτω» έτσι λέω κι εγώ, τσιμέντο να γίνει το σώμα και η ψυχή, που λες πώς έχουμε. Και δεν μου λες σε παρακαλώ, συνέχισε να λέει ο Π. Ιωαννίκιος, ποιος ήρθε άπ' εκεί, από την άλλη ζωή, από τον άλλο κόσμο, για να μας βεβαιώνει γι' αυτά τα πράγματα, ότι υπάρχει άλλη ζωή;». Ο Γέροντάς μου προσπαθούσε με μαρτυρίες της αγίας Γραφής και του ιερού Ευαγγελίου, να του αποδείξει την αλήθεια, για όλα αυτά τα πράγματα, αλλά εκείνος δεν ήθελε να ακούσει τίποτε από αυτά. Τούτο γινότανε πολλές φορές και πολλά χρόνια. Σε μια τέτοια συζήτηση, ο Γέρο - Ιωαννίκιος, εμπιστευτικά είπε στον Γέροντά μου Ιωακείμ, αφού πρώτα τον παρακάλεσε να τον βεβαιώσει ότι αυτά που θα του εμπιστευθεί δεν θα τα πει σε κανέναν, για να μη φανεί αντίθετος προς τις αθεϊστικές θεωρίες του: «Πάτερ Ιωακείμ ένα πράγμα μου έχει κάνει εντύπωση, έχει καρφωθεί μέσα στο μυαλό μου και δεν μπορώ ακόμη να το εξηγήσω. Δηλαδή, ήμουνα μικρό παιδί χρόνων στην Πατρίδα μαζί με τον μεγαλύτερο μου αδελφό Θανάση, τον πατέρα μου και την γιαγιά, την μητέρα του πατέρα μου, που όταν οι Τούρκοι μας κυνήγησαν από το σπίτι μας στην Καππαδοκία, και αφού στον δρόμο πέθανε η μητέρα μου, κυνηγημένοι μείναμε οι τέσσερις και εγκατασταθήκαμε σε ένα έρημο σπίτι έξω από την Τραπεζούντα. Εκεί μια βραδιά στην γιαγιά μου, παρουσιάστηκε στον ύπνο της, ένας σοβαρός και πολύ χαριτωμένος άνθρωπος και με παρακλητικό ύφος της είπε: «Σε παρακαλώ γιαγιά, πες στα παιδιά και εγγόνια σου να μη με κατουρούν». Η γιαγιά μας επειδή είμαστε κυνηγημένοι και κατατρομαγμένοι από τους Τούρκους, νόμισε ότι πρόκειται για ένα κοινό όνειρο και δεν έδωσε καμία ιδιαίτερη σημασία. Το όνειρο αυτό επαναλήφθηκε τρεις νύχτες συνέχεια και ήταν πολύ ζωντανό, αλλά η γιαγιά μας και πάλι δεν είπε τίποτε στον πατέρα μου. Την τετάρτη όμως νύχτα στον ύπνο και πάλι της γιαγιάς μου ξαναπαρουσιάστηκε ο άνθρωπος εκείνος, αυτή τη φορά όμως πολύ φοβερός την όψη και απειλητικά της είπε: «Είμαι ο Γεώργιος Ελευθεριάδης, σε ειδοποίησα τρεις φορές να πεις στα παιδιά σου να μη με κατουρούν και εσύ δεν είπες τίποτε, μάθε λοιπόν πώς αν κι αυτή τη φορά δεν θα τους πεις να σταματήσουν να μη με κατουρούν, θα πάθετε μεγάλο κακό». Μετά απ' αυτό το όνειρο ή γιαγιά μου ξύπνησε τρομαγμένη, πήγε ξύπνησε τον πατέρα μου και με φόβο διηγήθηκε το τρομερό εκείνο όνειρο, που όπως είπαμε από ημέρες συνέχιζε να βλέπει. Τι είχε συμβεί λοιπόν, εγώ με τον αδελφό μου και τον πατέρα μου, είπε ο Μοναχός Ι-

10 10 ωαννίκιος στον Γέροντά μου, βγαίναμε την νύχτα από μια πόρτα που ήταν στο πίσω μέρος του σπιτιού, περνούσαμε από ένα ξέσκεπο διάδρομο και ακριβώς εκεί κάτω πού ήτανε χωράφι ουρούσαμε. Όταν η γιαγιά είπε το όνειρο στον πατέρα μου, το πρωί σαν ξημέρωσε, πήγανε με την γιαγιά μου, στο σημείο εκεί που ουρούσαμε, σκάψανε και σε βάθος δύο και πλέον μέτρων, βρήκανε ανθρώπινο σκελετό σε κανονικό τάφο. Πήραν τα οστά που ήσαν πεντακάθαρα, τα πλύνανε με κρασί, κατά την συνήθεια που είχαν, με πολύ ευλάβεια, η γιαγιά μου τα θύμιασε με λιβάνι και τοποθέτησε τα οστά αυτά μέσα σε κάσσα και τα έβαλαν στο ράφι του σπιτιού. Το ανεξήγητο δράμα της Γιαγιάς και του πατέρα Το βράδυ της ημέρας εκείνης, παρουσιάζεται πάλι σοβαρός εκείνος άγνωστος, με χαρούμενο αυτή την φορά ύφος και είπε στην γιαγιά και στον πατέρα μου, διότι αυτή τη φορά παρουσιάστηκε στον ύπνο και στους δυο: «Σας ευχαριστώ πολύ, για το καλό που μου κάνατε, θα παρακαλώ τον Θεό και ουράνιο πατέρα μας, να σας φυλάξει από κάθε κίνδυνο στη ζωή αυτή, να σας ανταμείψει στην άλλη ζωή την αιώνια και να σας χαρίσει την βασιλεία των ουρανών». -Αυτό το πράγμα, Πάτερ Ιωακείμ, δεν μπορώ να εξηγήσω, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει θεός, άλλη ζωή, κρίσις και ανταπόδοσις; Αυτά τα πράγματα δεν χωράνε στο φτωχό μου μυαλό και δεν μπορώ ούτε να τα καταλάβω, ούτε να τα εξηγήσω αλλά ούτε και να τα ξεχάσω. Διότι εξέτασε ο πατέρας μου στην Τραπεζούντα για το όνομα αυτό, που στο όνειρο της γιαγιάς μου φανερώθηκε ο ξένος και δήλωσε, το βρήκε ότι υπήρχε πλούσια οικογένεια με το όνομα αυτό του Γεωργίου Ελευθεριάδη, πριν από 300 περίπου χρόνια. -Αν δεν υπάρχει Θεός; Αν δεν υπάρχει άλλη ζωή; Αν δεν υπάρχει βασιλεία των ουρανών και ανταπόδοση και ανταμοιβή αιώνια; Τότε ο άνθρωπος εκείνος, πώς μας φανέρωσε ότι υπάρχει και ζει κι ότι ο σκελετός του, τα οστά του μολύνονται και λερώνονται από τις ακαθαρσίες και τα ούρα τα δικά μας; Και όταν τα ανακαλύψαμε ήλθε πάλι και μας ευχαρίστησε και μας είπε καθαρά, ότι θα παρακαλέσει το Θεό, τον ουράνιο Πατέρα μας κλπ. που ανέφερε στην γιαγιά μας; Όλα αυτά, Πάτερ Ιωακείμ, δεν μπορώ να τα εξηγήσω και να τα καταλάβω, όπως σας είπα, τί σημαίνουν; Β' Κρίσις και ανταπόδοση του καλού και του κακού -Επίσης, σε όλη μου τη ζωή παρατήρησα πως, ότι και να κάνει ο άνθρωπος είτε αδικία είτε καλοσύνη, οπωσδήποτε θα πληρωθεί. Αυτό δεν μπορεί κανείς να μου το αμφισβητήσει ή να το διαψεύσει και να με πείσει για το αντίθετο. -Δηλαδή, αν κάνεις αδικία θα τιμωρηθείς με τέτοιο τρόπο, που δεν θα καταλάβεις από που σου ήρθε, όπως λέτε εσείς οι Καλόγεροι «εν άλλοις πταίομεν καί εν άλλοις τιμωρούμεθα». -Αν πάλι κάνεις καμία καλοσύνη ή ελεημοσύνη, θα πληρωθείς με κρυφό ή και φανερό τρόπο. Όταν πάλι κάνει κανένας εκδίκηση θα τιμωρηθεί και μάλιστα πολύ σκληρά. Έτσι πολλές φορές έρχομαι σε δύσκολη θέση και λέω στον εαυτό μου, εφόσον δεν υπάρχει τίποτε, τότε ποιος διευθύνει και κατευθύνει όλα αυτά τα πράγματα; Ο Γέροντάς μου τότε βρήκε την ευκαιρία και του ανέφερε την παραβολή που λέγει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, στο ιερό Ευαγγέλιο για τον άσπλαγχνο και πλούσιο και τον πτωχό Λάζαρο (Λουκ. ΙΣΤ' 19-31), (Ματθ. Ε' 14-20, ΣΤ' 10-13, Ζ' 21) και άλλα πολλά, για το Θεό, για τον Παράδεισο, και για την Κόλαση, όπως περιγράφονται στις Ευαγγελικές περικοπές: Ματ. Ε' 22-29, Η' 12, Γ" 28, ΙΓ' 42-50, ΚΒ' 13, ΚΓ' 24-33, ΚΔ' 30) και για τα διάφορα κολαστήρια όπως τα ονομάζουν οι άγιοι Ευαγγελισταί: «το πυρ το άσβεστον, οπού ό σκώληξ αυτών ου τελευτά και το πυρ ου σβέννυται» (Μάρκ. Θ' 43, 44, 48 καί Λουκ. ΙΓ'28 κλπ.). Από τότε ο πάτερ Ιωαννίκιος έπεσε σε αμφιβολία και λίγο λίγο άρχισε να σκέπτεται σοβαρώτερα και να φιλοσοφεί πάνω σ' αυτά τα θαύματα, τόσο πού τον αξίωσε ο Θεός, προς το τέλος της ζωής του, να εξομολογηθεί με ειλικρινή μετάνοια και με πραγματική συντριβή της καρδιάς του πίστεψε και ζήτησε να κοινωνήσει το Σώμα και Αίμα του Κυρίου, ομολογήσας και παραδεχθείς όλα τα Μυστήρια της αγίας Εκκλησίας μας ιερά και άγια και έφυγε από την ζωή αύτη μετανοιωμένος και διορθωμένος, με ζωντανή την πίστη της αιώνιας ζωής, και με την ελπίδα της -ψυχικής σωτηρίας πλησίασε και πήγε κοντά στον Δεσπότη Χριστό, να ζει αιώνια. pigizois.net Γέροντας Παΐσιος: Να αφήσουμε μια καλή παράδοση Πώς μερικά μέρη, Γέροντα, έχουν καλούς ανθρώπους; -Υπάρχουν καλοί άνθρωποι, άφησαν μια καλή σειρά και τώρα συνεχίζεται μια καλή παράδοση. Δεν είναι ότι το χώμα βγάζει καλούς ανθρώπους! Όταν ένας τόπος έχη καλή παράδοση ή κακή παράδοση, αυτό συνεχίζεται. Εκεί στην Ήπειρο ήταν κάποιο χωριό, κοντά στα αλβανικά σύνορα, που οι κάτοικοί του πήγαιναν στον Εσπερινό, στην Θεία Λειτουργία, όποτε είχε, ακόμη και στο Απόδειπνο. Και πώς να πη κανείς;- ζούσαν τον Παράδεισο και από αυτήν την ζωή, θα πάνε και στον Παράδεισο στην άλλη ζωή. Αυτοί βοήθησαν τον εαυτό τους, βοήθησαν και την άλλη γενιά, και δημιούργησαν μια καλή συνέχεια. Και όταν οι απόγονοί βρεθούν σε μια παράδοση καλή, συνεχίζεται μια παράδοση καλή. Στο διπλανό ακριβώς χωριό όλοι έκλεβαν. Έναν παπά έβγαλε το χωριό αυτό, και αυτός έκλεβε εικόνες από την Εκκλησία! Όχι ότι σ αυτό το χωριό ήταν το χώμα τέτοιο, αλλά οι άνθρωποι εκεί είχαν αυτήν την κακή συνήθεια. Άφησαν έτσι μια κακή σειρά, και αυτή η παράδοση η κακή συνεχίζεται. Θέλει πολλή δουλειά, για να έρθη εκεί μια καλή παράδοση. Και βλέπεις, όταν κάποιος είναι κακός, προσπαθούν να αποδείξουν όλοι πως δεν είναι από τον τόπο τους ψάχνουν για την καταγωγή του. Όταν είναι κάποιος άγιος, κοιτάνε ποιος θα προλάβη να τον κάνη δικό του! Σαν τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό ενώ είναι Στερεοελλαδίτης, τον έβαλαν στους Ηπειρώτες Αγίους, επειδή ο πατέρας του ήταν από τα Γραμμενοχώρια της Ηπείρου ήθελε-δεν ήθελε ο Άγιος! Γνώρισα έναν οικογενειάρχη που, όταν μιλούσε, κουνούσε το δάκτυλό του συνέχεια και νευρικά. Μετά και τα παιδιά του, όταν μιλούσαν, κουνούσαν και εκείνα το δάκτυλό τους! Γιατί τα παιδιά παίρνουν όλες τις συνήθειες του πατέρα. Τις αντιγράφουν ακριβώς. Ο σκοπός όμως είναι να παίρνη κανείς μόνον το καλό, γιατί διαφορετικά θα διαιωνίζεται το κακό. Θυμάμαι έναν που πήγε σε ένα ιδιόρρυθμο Μοναστήρι, αλλά δεν αναπαυόταν. Του λέει ο Γέροντάς του: «Κάθησε, τέκνον μου, θα αλλάξουν τα πράγματα». Και το «τέκνον» του του λέει: «Γέροντα, πώς θ αλλάξουν τα πράγματα; Ο υποτακτικός του Γερο-τάδε είναι ακριβώς όπως ο Γερο-τάδε. Ο υποτακτικός του τάδε είναι ακριβώς όπως εκείνος. Οπότε πώς θ αλλάξουν τα πράγματα;» Όταν υπάρχη ένα παλιό κακό σε ένα Μοναστήρι ή σε μια συνοδία και οι υποτακτικοί δεν έχουν την καλή ανησυχία και αντιγράφουν ό,τι βρουν, τότε διαιωνίζεται μια κατάσταση κακή. Ενώ, όταν υπάρχη η καλή ανησυχία στους υποτακτικούς, τότε μπορεί να αλλάξη μια κακή κατάσταση και να γίνη καλή. Έτσι μπορεί να διαιωνισθή και το καλό και το κακό. Αυτό που έχω καταλάβει, είναι ότι όλα αυτά που έχουμε τώρα, είτε Πατερικά είτε Τυπικά, είναι κουκολόι δηλαδή σαν μερικά απομεινάρια που μένουν μετά τον τρύγο. Γι αυτό πρέπει να προσέξουμε να κρατηθή λίγη μαγιά. Έχουμε χρέος σαν Χριστιανοί και δεν έχουμε δικαίωμα να αφήσουμε μια κακή παράδοση. Πριν από λίγα χρόνια (6) μαζεύτηκαν στην Γενεύη θεολόγοι, καθηγητές Πανεπιστημίου κ.λπ. και έκαναν Προσύνοδο. Είπαν να καταργήσουν την νηστεία των Χριστουγέννων και των Αγίων Αποστόλων και από την νηστεία της Μεγάλης Σαρακοστής να κόψουν κανα-δυό εβδομάδες, αφού ο κόσμος δεν τις κρατάει. Πήγαν και καθηγητές από δω. Τόσο πολύ αγανάκτησα, όταν ήρθαν και μου το είπαν, που έβαλα τις φωνές: «Δεν καταλαβαίνετε τι κάνετε; Αν ένας είναι άρρωστος, δικαιούται να φάη δεν έχει κανόνα. Αν ένας δεν είναι άρρωστος, αλλά από αδυναμία έφαγε, να πη: «Θεέ μου, να με συγχωρέσης», να ταπεινωθή, να πη ένα «ήμαρτον». Δεν θα τον κρεμάση ο Χριστός. Αν όμως δεν είναι άρρωστος, τότε να κρατήση την νηστεία. Ο αδιάφορος πάλι τρώει και δεν τον νοιάζει. Οπότε το πράγμα πάει κανονικά. Αν οι περισσότεροι δεν κρατούν τις νηστείες, και μάλιστα χωρίς σοβαρό λόγο, και πάμε να αναπαύσουμε τους περισσότερους και να τις καταργήσουμε, πού να ξέρουμε πώς θα είναι η άλλη γενιά; Μπορεί να είναι πιο καλή και να μπορή να κρατήση τέτοια ακρίβεια! Με ποιο δικαίωμα να τα καταργήσουμε όλα αυτά, αφού το πράγμα είναι απλό;» Οι Δυτικοί έχουν μια ώρα νηστεία πριν από την Θεία Κοινωνία. Θα πάμε κι εμείς με αυτό το πνεύμα; Να ευλογούμε τις αδυναμίες μας, τις πτώσεις μας; Δεν έχουμε δικαίωμα για τις αδυναμίες μας να κάνουμε έναν Χριστιανισμό στα μέτρα μας. Και λίγοι να είναι που μπορούν, πρέπει γι αυτούς να κρατηθή η τάξη. Ο άρρωστος, αν βρίσκεται σε ξένο περιβάλλον, να φάη χωρίς να τον δουν οι άλλοι, και σκανδαλισθούν. Ας πάρη λ.χ. το γιαούρτι να το φάη στο σπίτι του. Μου είπε ένας: «Αυτό είναι υποκρισία». «Γιατί δεν πας, του λέω, να αμαρτήσης στην πλατεία, για να είσαι πιο ειλικρινής;» Πώς τους τα παρουσιάζει ο διάβολος! Κάνουμε μια Ορθοδοξία δική μας και ερμηνεύουμε έτσι και τα Πατερικά και το Ευαγγέλιο! Στην εποχή μας που υπάρχουν τόσοι μορφωμένοι έπρεπε να λάμπη η Ορθοδοξία. Εδώ ένας Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης τι έκανε! πόσους λόγους έγραψε, πόσα βιβλία, όλα τα Συναξάρια όλες τις βιβλιοθήκες απ έξω τις ήξερε! Ούτε φωτοτυπικό είχε ούτε κομπιούτερ! Όσο μπορεί κανείς να γίνη σωστός Χριστιανός. Τότε θα έχη πνευματικό αισθητήριο. Λίγο-πολύ θα πονάη και την Ορθοδοξία και την Πατρίδα του και θα αισθάνεται και την υποχρέωση που έχει ως Έλληνας. Οπότε από εκεί και πέρα, αν μάθη κάτι, ενδιαφέρεται, ανησυχεί, προσεύχεται. Αλλά αν πρέπη να του λένε: «Τώρα να ενδιαφερθής γι αυτό, ύστερα να ενδιαφερθής για εκείνο», θα είναι σαν μια τετράγωνη ρόδα που θέλει συνέχεια σπρώξιμο, για να προχωρήση.

11 Σκοπός είναι να σπρώχνεται από μέσα ο άνθρωπος. Τότε θα κυλάη όμορφα σαν στρόγγυλη ρόδα. Και αν γίνη σωστός Χριστιανός κανείς, σπρώχνεται από μέσα και μετά τον πληροφορεί ο Θεός πιο πολύ και από αυτόν που διαβάζει, και για περισσότερα πράγματα. Γνωρίζει όχι μόνον αυτά που γράφουν, αλλά και αυτά που σκέφτονται να γράψουν. Καταλάβατε; Έρχεται ο θείος φωτισμός και όλες οι ενέργειές του είναι φωτισμένες. Τέτοια κληρονομικά που μας έχει αφήσει ο Χριστός, δεν έχουμε δικαίωμα να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Θα δώσουμε λόγο στον Θεό. Εμείς, το μικρό αυτό έθνος, πιστέψαμε στον Μεσσία, μας δόθηκε η ευλογία να διαφωτίσουμε όλον τον κόσμο. Η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε στην ελληνική γλώσσα εκατό χρόνια πριν από την έλευση του Χριστού. Οι πρώτοι Χριστιανοί τι τράβηξαν! κινδύνευε συνέχεια η ζωή τους. Τώρα τι αδιαφορία υπάρχει!... Ενώ ανώδυνα σήμερα, χωρίς να κινδυνεύη η ζωή μας, μπορούμε να διαφωτίσουμε τα έθνη, να γινώμαστε πιο αδιάφοροι; Αν σήμερα έχουμε λιγάκι ειρήνη, ξέρεις τι έχουν τραβήξει οι παλιοί; Ξέρεις πόσοι θυσιάσθηκαν; Τώρα τίποτε δεν θα είχαμε, αν δεν θυσιάζονταν εκείνοι. Και κάνω μια σύγκριση πώς τότε, ενώ κινδύνευε η ζωή τους, κρατούσαν την πίστη τους, και πώς τώρα, χωρίς καμμιά πίεση, όλα τα ισοπεδώνουν! Όσοι δεν έχουν χάσει την εθνική τους ελευθερία, δεν καταλαβαίνουν. Τους λέω: «Ο Θεός να φυλάξη να μην έρθουν οι βάρβαροι και μας ατιμάσουν!» και μου λένε: «Και τι θα πάθουμε;» Ακούς κουβέντα; Άντε να λείψετε, χαμένοι άνθρωποι! Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι σήμερα. Δωσ τους χρήματα, αυτοκίνητα, και δεν νοιάζονται ούτε για την πίστη ούτε για την τιμή ούτε για την ελευθερία. Την Ορθοδοξία μας, σαν Έλληνες, την οφείλουμε στον Χριστό και τους αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας και την ελευθερία μας την οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για μας. Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Είναι κρίμα να χαθή ένα τέτοιο έθνος! Και βλέπουμε τώρα, όπως πριν αρχίση ένας πόλεμος, στέλνουν ατομικές προσκλήσεις, έτσι και ο Θεός με ατομικές προσκλήσεις μαζεύει ανθρώπους, για να κρατηθή κάτι και να σωθή το πλάσμα Του. Δεν θα αφήση ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε ανθρωπίνως και για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήση ο Θεός. 6) Ειπώθηκε το Η ΕΥΤΑΞΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟ ΜΑΣ Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ ΩΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ Ὅταν πρόκειται νὰ ἐκκλησιασθοῦμε: -Τὸ πρωῒ δὲν τρῶμε τίποτε, δὲν πίνουμε καφὲ-οὔτε νερὸ πίνουμεδιότι θὰ πάρουμε Ἀντίδωρο (σὲ περίπτωσι ποὺ πρέπει νὰ πάρουμε χάπι και θέλουμε να κοινωνήσωμε, ἐνεργοῦμε πάντοτε ἀκολουθῶντας τὴ συμβουλὴ τοῦ Πνευματικοῦ μας). -Καθ ὁδὸν πρὸς τὴν Ἐκκλησία φροντίζουμε νὰ μὴ συζητᾶμε μὲ κανένα, προπαντὸς να μήν αργολογοῦμε, πλησιάζοντας στὸ Ναὸ σιωποῦμε τελείως, ἀναλογιζόμενοι ποῦ προσερχόμεθα. -Μπαίνοντας στὴν Ἐκκλησία κάνουμε τὸ σημεῖο τοῦ τιμίου Σταυροῦ καὶ τὸ κάνουμε σωστὰ. -Πρὶν κἄν πάρουμε τὸ κερὶ ποὺ πρόκειται νὰ ἀνάψουμε, προσέχουμε τὶ γίνεται ἐκείνη τὴ στιγμὴ. -Ἐὰν λέγεται τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο στεκόμαστε εὐλαβικὰ σὲ μιὰ ἄκρη σιωπηλοὶ μέχρι νὰ τελειώσει καὶ μετὰ παίρνουμε καὶ ἀνάβουμε τὸ κερί μας. -Ἐὰν γίνεται ἡ προσκύνηση τοῦ Εὐαγγελίου (στὸν Ὀρθρο), πάλι πρῶτα θὰ προσκυνήσουμε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ μετὰ θὰ ἀνάψουμε τὸ κερί μας. -Ἐὰν ὁ ἱερέας θυμιᾶ περιμένουμε νὰ τελειώσει τὴ θυμίαση καὶ ἔπειτα προχωρᾶμε νὰ ἀνάψουμε τὸ κερί μας καὶ νὰ προσκυνήσουμε τὶς ἱερὲς εἰκόνες. -Ἐὰν ἐκείνη τὴ στιγμὴ γίνεται «εἴσοδος», εἴτε τοῦ Εὐαγγελίου εἴτε τῶν Ἁγίων περιμένουμε νὰ τελειώσει ἡ «εἴσοδος». -Οἱ ἄνδρες καταλαμβάνουμε τὸ Νότιο κλίτος τοῦ Ναοῦ καὶ οἱ γυναῖκες τὸ Βόρρειο. Αὐτὸ γίνεται διότι ἔτσι οἱ μέν ἄνδρες ἔχουμε μπροστά μας, προσευχόμενοι, τὸ πρότυπο τῶν ἀνδρῶν (ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς), οἱ δὲ γυναῖκες τὸ πρότυπο τῶν γυναικῶν (ἡ Παναγία μας). -Ἐὰν ἔχουμε νὰ προσφέρωμε, τὸ πρόσφορο πρέπει νὰ εἶναι τοὐλάχιστον ἀπὸ τὴν προηγούμενη ἡμέρα καὶ πάντως ποτὲ ζεστὸ τῆς ἴδιας ἡμέρας (τὸ καλύτερο βέβαια θὰ εἶναι ἄν τὸ ἔχουμε ζυμώσει στὸ σπίτι μας). Τὸ πρόσφορο συμβολίζει ἐμᾶς καὶ τὴν οἰκογένειά μας, ποτὲ ὅμως δὲν ὑποκαθιστᾶ τὴν παρουσία μας στὸ μυστήριο. Ὅταν ἑορτάζουμε καὶ πηγαίνουμε τὸ πρόσφορο ἐκκλησιαζόμαστε καὶ ἐμεῖς καὶ μένουμε στὴν Ἐκκλησία. Ἐπίσης ὅταν ἔχουμε μνημόσυνο καὶ προσκομίζουμε τὰ κόλυβα, δὲν τὰ ἀφήνουμε στὴν Ἐκκλησία καὶ φεύγουμε, κάποιος ἀπὸ τὴν 11 οἰκογένεια μένει ἐκεὶ δίπλα τους-ἄν δὲν μπορῇ νὰ προσεύχεται γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ κεκοιμημένου, «προσέχει να μὴν τὰ φτύσουν οἱ μυῖγιες»-. -Ὅταν θέλουμε νὰ ὑψώσουμε ἄρτο, τὸν προσκομίζουμε πρωῒ -πρωῒ ἤ μετὰ τὸ τέλος τῆς διανομῆς καὶ τοῦ Ἀντιδώρου. Δὲν ἀπασχολοῦμε τὸν ἱερέα κατὰ τὴ διάρκεια τῆς εκφωνήσεως τῶν εὐχῶν τῆς ἀκολουθίας καὶ πολὺ περισσότερο κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας. -Ὅταν ὁ ἱερέας θυμιᾶ σηκωνόμαστε ὄρθιοι καὶ κλίνουμε εὐλαβικὰ τὴν κεφαλή κάνοντας καὶ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. -Ἐπίσης καὶ ὅταν εὐλογεῖ ἀπὸ τὴν Ὡραία Πύλη «Εἰρήνη πᾶσι......εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν...» κλπ, ὁμοίως σηκωνόμαστε ὄρθιοι καὶ κλίνουμε τὴν κεφαλὴ (ἐλαφρὰ ὑπόλκλιση) κάνοντας πάλι τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. -Γενικῶς στὸ νὰ κάνουμε τὸ Σταυρό μας παρακολουθοῦμε τὸν Ψάλτη, ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ γνωρίζῃ γιὰ τὰ θέματα αὐτὰ. Τὸν ψάλτη βλέπει περισσότερο ὁ λαὸς καὶ σὲ πολλὰ διδάσκεται ἀπὸ αὐτὸν. Τὸ πότε καθόμαστε, πότε σηκωνόμαστε ὄρθιοι, κάνουμε τὸ σταυρό μας, κλίνουμε τὴν κεφαλὴ, εἶναι θέματα στὰ ὁποῖα ἡ στάση τοῦ ψάλτη εἶναι διδακτικὴ, καὶ ἔχει καὶ αὐτὸς εὐθύνη (βέβαια στὴ Θεία Λειτουργία δὲν καθόμαστε ποτὲ). -Μέσα στὴν Ἐκκλησία προσέχουμε στὰ λεγόμενα καὶ στὰ δρώμενα. Μποροῦμε νὰ παρακολουθοῦμε τὸν ψάλτη καὶ να λέμε τοὺς διάφορους ψαλμοὺς, ποτὲ ὅμως δὲν λέμε τὰ λόγια τοῦ ἱερέα. Ὁ ψάλτης ἐκπροσωπεῖ τὸ λαὸ, ὁ λαὸς εἶναι λαὸς καὶ μετέχει στὶς ἀκολουθίες, δὲν εἶναι ὅμως ἱερέας. -Ὅταν κοινωνοῦμε ἀνοίγουμε σωστὰ τὸ στόμα μας κρατῶντας σωστὰ τὸ μάκτρο, δὲν βιαζόμαστε, καὶ στὸ τέλος σκουπιζόμαστε καὶ δίνουμε τὸ μάκτρο στὸν ἑπόμενο, ὁ δὲ τελευταῖος στὸν ἱερέα. Δὲν «παρατᾶμε» τὸ μάκτρο «σὰν κοινὴ πετσέτα». -Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ φεύγουμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία πρὶν τὸ τέλος καὶ χωρὶς νὰ πάρουμε Ἀντίδωρο, οὔτε παίρνουμε τὸ Ἀντίδωρο μόνοι μας, ἔστω καὶ ἄν ἔχουμε κοινωνήσει. Τὸ Ἀντίδωρο τὸ παίρνουμε ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ ἱερέα ποὺ λέγει τὴν εὐχὴ, γιὰ νὰ πάρουμε καὶ τὴν εὐχὴ «...εὐλογία Κυρίου...». Εἶναι ζήτημα τάξεως, εὐλαβείας, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο εὐλογίας... (καὶ προσέχουμε νὰ μὴν σκορπίζουμε ψίχουλα). -Ὅταν διανέμεται τὸ Ἀντίδωρο δὲν μιλᾶμε, οὔτε ἀφοῦ τὸ πάρουμε. Μιλᾶμε ὅταν βγοῦμε ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. -Ὅταν ἔχουμε μνημόσυνο ὁ χαιρετισμὸς πρὸς τοὺς πενθοῦντες γίνεται καθ ὁδὸν πρὸς τὰ ἔξω, ἀφοῦ πάρουμε τὸ Ἀντίδωρο. agiasma.info/forum Πώς καθιερώθηκαν και επικράτησαν οι νηστείες της Εκκλησίας μας Σε πολλά σημεία της Αγίας Γραφής γίνεται λόγος για τη νηστεία και όλοι οι ιεροί Πατέρες της Εκκλησίας μας αναφέρονται σε ομιλίες τους στο θέμα της νηστείας. Ο Μέγας Βασίλειος μάλιστα, που μας άφησε δύο εξαίρετες ομιλίες περί της νηστείας, ονομάζει τη νηστεία «συνηλικιῶτιν τῆς ἀνθρωπότητος». Είναι, λέει, η πρώτη εντολή που δόθηκε στους ανθρώπους από τον Θεό. «Νηστεία ἐν τῷ παραδείσῳ ἐνομοθετήθη». Όταν έδωσε εντολή στους Πρωτοπλάστους να μη φάγουν τους καρπούς ενός συγκεκριμένου δένδρου, έδωσε εντολή «νηστείας και εγκρατείας» (ΕΠΕ 6, 26). Αυτή λοιπόν η θεόσδοτη εντολή, την οποία τήρησε και ο Θεάνθρωπος και οι άγιοι Απόστολοι, όταν οργανώθηκε με τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος η Εκκλησία, έλαβε τη θέση της στη ζωή της Εκκλησίας. Καθορίστηκαν μάλιστα οι ημέρες της νηστείας με αποφάσεις Συνόδων και ιερών Κανόνων για να λειτουργούν τα πάντα «κατά τάξιν καί εὐσχημόνως» (Α Κορ. ιδ 40). Έτσι πολύ νωρίς καθιερώθηκε η Νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και της Τετάρτης και Παρασκευής. Ο ΞΘ (69ος) Αποστολικός Κανών θεσπίζει τα εξής: «Εἴ τις Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος, ἤ Ὑποδιάκονος, ἤ Ἀναγνώστης, ἤ Ψάλτης, τήν ἁγίαν Τεσσαρακοστήν οὐ νηστεύει, ἤ Τετράδα, ἤ Παρασκευήν, καθαιρείσθω. Ἐκτός εἰμή δι ἀσθένειαν σωματικήν ἐμποδίζοιτο. Ἐάν δέ λαϊκός ᾖ, ἀφοριζέσθω» («Πηδάλιον»). Ο άγιος Νικόδημος ερμηνεύοντας και σχολιάζοντας στο «Πηδάλιον» τον Κανόνα αυτό γράφει: «Όλους ομού και ιερωμένους, και λαϊκούς προστάζει ο παρών Κανών να νηστεύωσι παρομοίως και επίσης, τόσον την μεγάλην Τεσσαρακοστήν, όσον και κάθε Τετράδα και Παρασκευήν Την μεν αγίαν Τεσαρασκοτήν νηστεύομεν όχι διά το Πάσχα, όχι διά τον Σταυρόν, αλλά διά τας αμαρτίας μας Όθεν δεν πρέπει να λέγωμεν ότι πενθούμεν διά τον Σταυρόν. Ου γαρ δι εκείνον πενθούμεν μη γένοιτο αλλά διά τα εδικά μας αμαρτήματα. Νηστεύομεν δε την Τεσσαρακοστήν, κατά την μίμησιν του Κυρίου, οπού ενήστευσεν επί του όρους ημέρας τεσσαράκοντα.

12 12 Τας δε δύω ημέρας της εβδομάδος νηστεύομεν, την μεν Τετράδα, διατί εις την ημέραν αυτήν έγινε το συμβούλιο διά την προδοσίαν του Κυρίου μας την δε Παρασκευήν, διατί εις την ημέραν ταύτην έπαθε σαρκί τον υπέρ της σωτηρίας μας θάνατον». Η ΣΤ Οικουμενική Σύνοδος με τον ΠΘ (89ο) Κανόνα της κάνει ειδικό λόγο για τη Νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδος: «Τας του σωτηρίου πάθους ημέρας, εν νηστεία και προσευχή και κατανύξει επιτελούντας, χρη τους πιστούς περί μέσας της περί το μέγα Σάββατον νυκτός ώρας απονηστίζεσθαι». Ορίζει δηλαδή να λήγει η νηστεία μετά το μεσονύκτιο του Μεγάλου Σαββάτου («Πηδάλιον»). Για την Τεσσαρακοστή των Χριστουγέννων, το γνωστό Σαρανταήμερο, που είναι κάπως ελαφρότερη νηστεία, διότι επιτρέπεται κατάλυση ιχθύων, ο άγιος Συμεών, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, που είναι ειδικός ως προς τα λειτουργικά θέματα της Εκκλησίας, γράφει: «Η Τεσσαρακονθήμερος (νηστεία) εικονίζει την νηστείαν του Μωυσέως, όστις νηστεύσας τεσσαράκοντα ημέρας και νύκτας έλαβεν εις πλάκας τους λόγους του Θεού, ημείς δε νηστεύοντες τεσσαράκοντα ημέρας βλέπομεν και λαμβάνομεν τον ζώντα λόγον εκ της Παρθένου, όχι γεγραμμένον εν λίθοις, αλλά σεσαρκωμένον γεννηθέντα, και αξιούμεθα να κοινωνώμεν την θειοτέραν αυτού Σάρκα» («Τα Άπαντα» Εν Αθήναις 1868, σ. 369). Παρόμοια είναι και η Νηστεία των Αγίων Αποστόλων, για την οποία ομιλεί το αρχαίο εκκλησιαστικό κείμενο, που επιγράφεται «Διαταγαί Αποστόλων». «Μετά ουν το εορτάσαι υμάς την Πεντηκοστήν εορτάσατε μίαν εβδομάδα (επιτρέπεται σ αυτήν κατάλυση σε όλα), και μετ εκείνην νηστεύσατε μίαν δίκαιον γαρ και ευφρανθήναι επί τη εκ Θεού δωρεά (για την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος) και νηστεύσαι μετά την άνεσιν (ΒΕΠΕΣ 2, 93). Και οι θείοι Απόστολοι, σχολιάζει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, «ενήστευαν και ούτως επέμποντο εις το κήρυγμα» («Πηδάλιον» Σημ. εις 69ον Αποστολικόν Κανόνα). Για τη Νηστεία του Δεκαπενταυγούστου, που διαρκεί λίγες ημέρες, ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης γράφει ότι «εις τιμήν αποβλέπει της του Θεού Λόγου Μητρός, η οποία προγνωρίζουσα την αγίαν της μετάστασιν από τον κόσμον, πάντοτε ηγωνίζεται υπέρ υμών, και ενήστευεν, αν και χρείαν δεν είχε Νηστείας, ως καθαρά και πανάμωμος, ζώσα δε αγγελικώς η υψηλοτέρα και των Αγγέλων και προσευχομένη συνεχώς και πάντοτε δι ημάς ικετεύουσα Διά τούτο και ημείς χρεωστούμεν να νηστεύσωμεν εκμιμούμενοι τον βίον της» (έ. α.) Τα πιο πάνω ελάχιστα πληροφοριακά στοιχεία, ως προς τον καθορισμό των Νηστειών της Εκκλησίας μας, ας γίνουν αφορμή να αγαπήσουμε τη νηστεία, όπως μας προτρέπουν οι ύμνοι των ημερών αυτών.είναι πολύ αποτελεσματικό όπλο στον αόρατο πόλεμο για την κατάκτηση της αγιότητας. Περιοδικό «Η Δράσις μας», Φεβρουάριος 2010 Ο Γέροντας Παϊσιος και η Αγία Ευφημία Ήταν στην αυλή της Καλύβης του ο Γέροντας (Παΐσιος), όταν τον επισκέφθηκε κάποιο πνευματικό του τέκνο. Επανελάμβανε συνεχώς από την καρδιά του: «Δόξα σοι ο Θεός», πάλιν και πολλάκις. Σε μια στιγμή ο Γέροντας του είπε: «Αχρηστεύεται κανείς με την καλή έννοια»; -Ποιός, Γέροντα; -Ήσυχα καθόμουν στο Κελλί μου, ήρθε και με παλάβωσε. Ωραία περνούν επάνω. -Τι συμβαίνει, Γέροντα; -Θα σου πω, αλλά μην το πεις σε κανέναν. Του διηγήθηκε τότε το έξης: «Είχα γυρίσει από τον κόσμο, όπου είχα βγει για ένα εκκλησιαστικό θέμα. (Με το μακαρίτη Τρίτση). Την Τρίτη, κατά η ώρα 10 το πρωί, ήμουν μέσα στο Κελί μου και έκανα τις Ώρες. Ακούω χτύπημα στην πόρτα και μια γυναικεία φωνή να λέει: «Δι' ευχών των αγίων Πατέρων ημών». Σκέφθηκα:-«Πώς βρέθηκε γυναίκα μέσα στο Όρος;». Εν τούτοις ένιωσα μια θεία γλυκύτητα μέσα μου και ρώτησα: -Ποιος είναι; -Η Ευφημία! (απαντά). -Σκεφτόμουν, «ποια Ευφημία; Μήπως καμιά γυναίκα έκανε καμιά τρέλα και ήρθε με ανδρικά στο Όρος; Τώρα τι να κάνω;». Ξαναχτυπά. Ρωτάω: «Ποιος είναι;». «Η Ευφημία», απαντά και πάλι. Σκέφτομαι και δεν ανοίγω. Στην τρίτη φορά που χτύπησε, άνοιξε μόνη της η πόρτα, που είχε σύρτη από μέσα. Άκουσα βήματα στον διάδρομο. Πετάχτηκα από το Κελί μου και βλέπω μια γυναίκα με μανδήλα. Την συνόδευε κάποιος, που έμοιαζε με τον Ευαγγελιστή Λουκά, ο οποίος εξαφανίσθηκε. Παρ όλο πού ήμουν σίγουρος ότι δεν είναι του πειρασμού, γιατί λαμποκοπούσε, την ρώτησα ποια είναι -Η μάρτυς Ευφημία, (απαντά). -Αν είσαι η μάρτυς Ευφημία, έλα να προσκυνήσουμε την Αγία Τριάδα. Ό,τι κάνω εγώ να κάνης και συ. Μπήκα στην Εκκλησία, κάνω μια μετάνοια λέγοντας: «Εις το όνομα του Πατρός». Το επανέλαβε με μετάνοια. «Και του Υιού». «-Και του Υιού», είπε με ψιλή φωνή. -Πιο δυνατά, ν ακούω, είπα και επανέλαβε δυνατότερα. -Ενώ ήταν ακόμα στο διάδρομο έκανε μετάνοιες, όχι προς την Εκκλησία, αλλά προς το Κελί μου. Στην αρχή παραξενεύτηκα, αλλά μετά θυμήθηκα ότι είχα μια μικρή χάρτινη εικονίτσα της Αγίας Τριάδος, κολλημένη σε ξύλο, πάνω από την πόρτα του Κελιού μου. Αφού προσκυνήσαμε και για τρίτη φορά. -«Και του Αγίου Πνεύματος» Μετά είπα: «Τώρα, να σε προσκυνήσω και εγώ». Την προσκύνησα και ασπάστηκα τα πόδια της και την άκρη της μύτης της. Στο πρόσωπο το θεώρησα αναίδεια να την ασπασθώ. -Ύστερα κάθισε η Αγία στο σκαμνάκι και εγώ στο μπαουλάκι και μου έλυσε την απορία που είχα (στο εκκλησιαστικό θέμα). -Μετά μου διηγήθηκε την ζωή της. Ήξερα ότι υπάρχει μια αγία Ευφημία, αλλά τον βίο της δεν τον ήξερα. Όταν μου διηγείτο τα μαρτύρια της, όχι απλώς τα άκουγα, αλλά σαν να τα έβλεπα τα ζούσα. Έφριξα! Πα, πα, πα! -Πώς άντεξες τέτοια μαρτύρια; ρώτησα. -Αν ήξερα τι δόξα έχουν οι Άγιοι, θα έκανα ό,τι μπορούσα να περάσω πιο μεγάλα μαρτύρια. -Μετά απ αυτό το γεγονός για τρεις μέρες δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Σκιρτούσα και συνεχώς δόξαζα τον Θεό. Ούτε να φάω, ούτε τίποτα συνεχώς δοξολογία». Σε επιστολή του αναφέρει: «Σ όλη μου τη ζωή δεν θα μπορέσω να εξοφλήσω την μεγάλη μου υποχρέωση στην αγία Ευφημία, η οποία ενώ ήταν άγνωστη μου και χωρίς να είχε καμιά υποχρέωση, μου έκανε αυτή την μεγάλη τιμή». Διηγούμενος το γεγονός πρόσθεσε με ταπείνωση ότι παρουσιάστηκε η αγία Ευφημία, «όχι γιατί το αξίζω, αλλά επειδή με απασχολούσε εκείνο τον καιρό ένα θέμα που είχε σχέση με την κατάσταση της Εκκλησίας γενικά, και για δύο άλλους λόγους». Εντύπωση έκανε στον Γέροντα «πώς αυτή η μικροκαμωμένη και αδύνατη άντεξε τόσα μαρτύρια; Να πεις ήταν καμία (εννοούσε σωματώδης και δυνατή). Μια σταλιά ήταν». Μέσα σε αυτήν την παραδεισένια κατάσταση συνέθεσε προς τιμήν της Αγίας ένα στιχηρό προσόμοιο: «Ποίοις ευφημιών άσμασιν ευφημήσωμεν την Ευφημίαν, την καταδεχθείσαν από άνωθεν και επισκεφθείσασαν κάτοικον μοναχόν ελεεινόν εν τη Καψάλα. Εκ τρίτου την θύραν πάλιν του έκρουσε τετάρτη ηνοίχθη μόνη εκ θαύματος και εισελθούσα με ουράνιον δόξαν, του Χριστού η Μάρτυς, προσκυνούντες ομού Τριάδα την Αγίαν». Και ένα εξαποστειλάριο κατά το «Τοις μαθηταίς συνέλθωμεν», που άρχιζε: «Μεγαλομάρτυς ένδοξε του Χρίστου Ευφημία, σ αγαπώ πολύ-πολύ μετά την Παναγία». (Φυσικά αυτά δεν τα είχε για λειτουργική χρήση, ούτε τα έψαλλε δημοσίως). Παρά την συνήθειά του βγήκε πάλι στην Σουρωτή και έκανε τις αδελφές μετόχους αυτής της ουράνιας χαράς. Με την βοήθειά του και τις οδηγίες του αγιογράφησαν την Αγία, όπως του εμφανίσθηκε. Ο Γέροντας φιλοτέχνησε το αρνητικό της εικόνος της Αγίας σε μήτρα ατσάλινη με την οποία έκανε πρεσσαριστά εικονάκια και τα μοίραζε ευλογία στους προσκυνητές εις τιμήν της αγίας Ευφημίας. Κατά το σκάλισμα δυσκολεύτηκε να κάνη τα δάχτυλα του αριστερού της χεριού. Είπε: «Παιδεύτηκα να κάνω το χέρι της, αλλά μετά έβαλα έναν καλό λογισμό: «Ίσως επειδή και εγώ την παίδεψα την καημένη». Η Αγία Ευφημία εορτάζεται στις 16 Σεπτεμβρίου, και 11 Ιουλίου η ανάμνηση του θαύματος στην λύση που επέφερε στην εν Χαλκηδόνα Δ Οικουμενική σύνοδο. Giannis Spanos

13 «ΤΟ ΜΙΣΟΣ» ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ Αθανασιάδου Όλγα Φοιτήτρια Σχολής Κοινωνικής Διοίκησης Δημοκρίτειου Παν/μίου Θράκης. Στη σύγχρονη, εκ των πραγμάτων, παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, φαίνεται να κυριαρχεί ένας φαύλος κύκλος μίσους, ο οποίος εκφράζεται κυρίως μέσα από τις αντιδράσεις των νέων, λογικές ή παράλογες, ερμηνεύσιμες η ανεξήγητες, προβλέψιμες ή απρόβλεπτες, εκούσιες και ακούσιες, προς κάθε μορφή επιβολής του νόμου και της τάξης, όπως εννοούνται από τους απλούς ανθρώπους της βιοπάλης, τους συμβιβασμένους με το κατεστημένο, τα ανθρωπάκια της καθημερινότητας. Η αντίδραση προς το νόμο, οποιοδήποτε νόμο και η έμπρακτη σύγκρουση με τους εκφραστές εκπροσώπους του, τα όργανα της τάξης, φαίνεται να είναι το μέσο προβολής, προσδιοριμού κοινωνικής ταυτότητας και αυτοκαταξίωσης των νέων της οποιασδήποτε πόλης, του οποιουδήποτε κράτους και πολιτικά συντεταγμένου σύγχρονου κοινωνικού μορφώματος. Η επεξεργασία της εικόνας μπορεί να δώσει τα στοιχεία μιας άλλου είδους επανάστασης, χωρίς φανεροὺς συγκεκριμένους στόχους και οράματα, χωρίς συγκεκριμένα αίτια και ελλατήρια, χωρὶς συγκεκριμένη οργάνωση καί εσωτερική δομή, χωρίς όρους, αλλά και δίχως όρια. Ένα συνοθήλευμα υποκειμενικών, φαινομενικά ανόητων, συναισθηματικών και ανεπεξέργαστων, παρά λογικών και νοηματικά επεξεργασμένων αιτημάτων, φαίνεται ότι, διεκδικεί τη θέση της αξίας των ιστορικών επαναστάσεων καί λαϊκών κινημάτων του παρελόντος. Έριδες καί διενέξεις γιά ασήμαντες αφορμές, βίαιη συμπεριφορά καί τραμπουκισμοί, έλλειψη διαλόγου καί συνεννόησης, έκφραση αγριότητας στά συναισθήματα, βλέματα που δηλώνουν ανασφάλεια, έλλειψη οραμάτων καί ενδιαφερόντων, νεκρότητα συναισθημάτων, εσωτερική κενότητα πρόσωπα ανύπαρκτα, υπόδουλα στην άδηλη και δυναστική έννοια του ατόμου προσπαθούν να επαναστατήσουν, να αυτοπροσδιορισθούν ξανά και να ενδυθούν και πάλι την ανεξάρτητη κι ελεύθερη εικόνα του προσώπου αδυσώπητος αγώνας για την αναγνώριση, αποδοχή και καθιέρωση ενός πρότυπου, που σε ένα περιβάλλον δίχως αξίες, δίχως φροντίδα, πολλές φορές υποκαθιστάται απο φτιασιδωμένα υποκατάστατα και παρασύρει στον όλεθρο με ποικίλες μορφές. Το ιδανικό περιβάλλον, όπου ανθίζει η εκμετάλευση απο τους επιτήδειους και ευδοκιμεί ο «παράδεισος» των ναρκωτικών. Η σύγχρονη πανανθρώπινη κοινωνία, στο πρόσωπο των νέων της, ψάχνει, όπως πάντα, νέους όρους και προϋποθέσεις ζωής, διερεύνηση που βιώνεται πρώτα ως αμφισβήτηση, κατάπτωση, προσπάθεια καταστροφής των συνιστωσών των όρων και ορίων αίσθησης ασφάλειας όσων διαβιούν υπό την προστασία των κρατουσών θεωριών και δεδομένων ελέγχου της ομαλής εξέλιξης της όποιας επερχόμενης μεταβολής. Το απρόβλεπτο και το άγνωστο, φοβίζουν. Η αβεβαιότητα τρομοκρατεί. Το διαχρονικό ερώτημα που διατύπωσε ο Πλάτωνας στὸ συμπόσιο για την πορεία της κοινωνικής ένταξης των νέων εμφανίζεται κάθε φορά όχι λιγότερο έντονο. Η σύγχρονη κοινωνία διέρχεται τό δικό της στάδιο ωδήνης πρίν τον τοκετό. Αυτά τα ερεθίσματα φαίνεται ότι συνέβαλαν στή σύλληψη της ιδέας και ώθησαν τους δημιουργούς της κινηματογραφικής ταινίας «ΤΟ ΜΙΣΟΣ» στην πραγματοποίηση του εγχειρήματος. Έκθεση κατ αρχήν της κατάστασης όπως φανερώνεται μέσα από τα καθημερινά, πλέον καί συνήθη, γεγονότα-δρώμενα, και προβολή στη συνέχεια των υποθετικών παραγόντων της πιθανής πορείας του δράματος. Και βέβαια το αίτημα παραμένει και εξακολουθεί να προβάλλεται. Πώς μπορεί να προβλεφθεί, πώς είναι δυνατόν να αιτιολογηθεί η παρεκκλίνουσα συμπεριφορά των νέων, πώς μπορούν να προσδιορισθούν τα όρια ασφάλειας και, άραγε, υπάρχουν σήμερα; ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ. Η παρεκκλίνουσα συμπεριφορά των νέων δεν οφείλεται σε κανενός είδους έμφυτη κακία, ή διάθεση που έχουν οι νέοι, εναντίον άλλων ανθρώπων ή ακόμη και των εκπροσώπων και οργάνων τάξης της όποιας συντεταγμένης πολιτείας. Οι ευθύνες είναι πρώτα της πολιτείας να προσφέρει παιδεία, αγωγή και τελικά και απασχόληση, να δημιουργήσει προϋποθέσεις αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού της, να δώσει τη 13 δυνατότητα στούς νέους της να πραγματώσουν τά οράματα ζωής, που τους βοηθά να δημιουργούν μέσα απο τις διαδικασίες της παιδείας και αγωγής που ωφείλει να τους παρέχει. Τα προβλήματα προέρχονται απο τις δυσκολίες για επιβίωση στη σύγχρονη πόλη, νέων χωρίς παιδεία, χωρίς αγωγή, αλλά και χωρίς επαγγελαματική ειδίκευση. Όταν τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα αντιμετωπίζονται με τη λογική της πάλης των τάξεων, ο ανθρωπισμός παραμερίζεται και η δημιουργία πολυπολιτισμικών κοινοτήτων, μέσα από διαδικασίες λαθρομετανάστευσης, τα εντείνει πίσω από την ανθρωπιστική ρεκλάμα. Μένοντας οι νέοι χωρίς ιδανικά, χωρίς όνειρα, χωρίς ελευθερία, χωρίς δυνατότητα δημιουργικής δράσης στην κοινωνία, χωρίς εργασία, περιθωριοποιούνται στην περιφέρεια της κοινωνίας, σε μια υποκουλτούρα αλλά κατά πόσο αυτό φανερώνει κουλτούρα για το... και ποιό... κέντρο; Η προκλητική παρουσία δυνάμεων καταστολής σε εξεγέρσεις, μάλλον εκβιάζει τις εξελίξεις, παρά έχει καταπραϋντικό χαρακτήρα, οξύνει παρά αμβλύνει τις εντάσεις και τα προβλήματα. Το ερώτημα που προκύπτει από την, αδιαμφισβήτητα πλέον, παγκόσμια πραγματικότητα, είναι, ποιά είναι η πορεία που ιστορικά πλέον θα πάρουν τα πράγματα; Θα αντιληφθούν οι άνθρωποι που ασκούν τον παγκόσμιο οικονομικό έλεγχο ότι των οικονομικών μεγεθών προέχει ο ανθρωπισμός, ή η ανθρωπότητα θα γνωρίσει νέα, αυτή τη φορά παγκόσμια, επανάσταση; Αλλά, με την περισσότερη βία ποιά προβλήματα πρόκειται να λυθούν; Η ιστορική διαδρομή της Ποντιακής Λύρας (κεμεντζέ) Ο κεμεντζές ή η κεμεντζέ είναι το βασικότερο μουσικό όργανο των Ποντίων. Σύμφωνα με τον Παύλο Χαιρόπουλο η καταγωγή του κεμεντζέ ανάγεται στην Μεσοποταμία,στην Αίγυπτο και στην Ελλάδα.Στην Περσία υπήρχε ένα όργανο με την ονομασία καμάντζια, όπως και στον Καύκασο με το όνομα καμάντσιες. Ίσως από τις ονομασίες αυτές να προέρχεται το κεμεντζέ ή κεμεντσέ. Σε μια επίσκεψή μου στο μουσείο λαϊκών οργάνων στο Νέο Δελχί της Ινδίας, είδα τρεις λύρες που έμοιαζαν με την ποντιακή, σε μεγαλύτερο μέγεθος, με χορδές από έντερα ζώων όπως ήταν αρχικά οι χορδές στον Πόντο. Φαίνεται ότι το όργανο αυτό ήταν διαδομένο στην περιοχή. Η κατασκευή της στον Πόντο γινόταν συνήθως από ξύλο δαμασκηνιάς (κοκίμελον), το οποίο έκοβαν αρχές φθινοπώρου για να μην έχει πολλή υγρασία. Ο κορμός δεν έπρεπε να έχει ρόζους ή σχισίματα.το έβαζαν μέσα σε χωνεμένη κοπριά για να ξεραθεί τελείως ώστε να μην σκάσει και το άφηναν πολλή καιρό, έως και δύο χρόνια. Ώστε να ξεραθεί καλά.χρησιμοποιούσαν το ξύλο δαμασκηνιάς γιατί είναι σκληρό και δεν επηρεάζεται εύκολα από την υγρασία. Χρησιμοποιούσαν και άλλα ξύλα, όπως ο κισσός. Στον ελλαδικό χώρο, όπου το κλήμα είναι πιο ξηρό, χρησιμοποιούν και άλλον ειδών ξύλα, τα οποία συνήθως λουστράρουν. Αυτό το ξύλο το επεξεργάζονταν συνήθως οι ίδιοι οι λυράρηδες, στρογγυλεύοντας εσωτερικά τις γωνίες του σκάφους για να ανακλάται ο ήχος προς τα έξω. Γι αυτό λένε ότι οι μονοκόμματες λύρες παίζουν καλύτερα. Βεβαίως έχει αλλάξει η τεχνική κατασκευής τώρα η λύρα για ευκολία γίνεται κομματιαστή, οπότε μπορούν να χρησιμοποιηθούν διάφορα είδη ξύλου. Η μορφή της λύρας είναι φιαλόσχημη και αποτελείται από τα εξής μέρη: 1. Το κιφάλ (κεφαλή) 2. Τα ωτία (αυτιά,χορδοδέτες,τρία στον αριθμό,όσα και οι χορδές) 3. Η γούλα (λαιμός) 4. Η γλώσσα ή σπαρέλ ή σπαλέρ 5.Τα τρυπία (τρύπες,4 στο καπάκι, 2 στο επάνω μέρος και 2 κάτω, δεξιά και αριστερά από τις χορδές). 6. Τα μάγ λα (μάγουλα,έχουν δύο τρύπες, μία στα επάνω και μία στο κάτω μέρος) 7. Το καπάκ (καπάκι) 8. Η ράχια (ράχη) 9. Ο γάιδιαρον (επάνω του ακουμπούν οι χορδές) 10. Τα κόρδας (χορδές).αρχικά ήταν αποξηραμένα έντερα ζώου, έπειτα έγιναν μεταξωτές και από το 1920 μεταλλικές. 11. Τα ρωθώνια ή σκωλέκια (ρουθούνια ή σκουλήκια) 12. Το παλληκάρ (παλικάρι) το οποίο χρησιμεύει για να στερεώνονται οι χορδές.

14 14 Το στουλάρ, είναι το ξύλο που βρίσκεται μέσα στο σκάφος της λύρας. Από τη μία πλευρά ακουμπάει στην πλάτη και από την άλλη στο καπάκι, από τα δεξιά πλευρά, όπως βλέπουμε τη λύρα, κάτω ακριβώς από τον «γάιδαρο» και δίπλα από το δεξί «ρουθούνι», συνήθως στο μέσον, ώστε να ξεχωρίζει τις ψιλές φωνές από τις χαμηλές (ζιλ-καπάν). Το μέγεθος της λύρας (κεμεντζέ) ήταν συνήθως εκατοστά. Από το λαιμό (γούλα) μέχρι το σημείο όπου τοποθετείτο ο γάιδαρος ήταν τα δύο τρίτα του μεγέθους της λύρας χωρίς το κεφάλι, το δε πλάτος της ήταν 7-11 εκατ., όσο ήταν και το μέγεθος του λαιμού. Στην περιοχή της Ματσούκας (Τραπεζούντα) συναντάμε τις πιο μακρόστενες και υψίφωνες (ζιλ) λύρες του Πόντου. Οι χορδές της είναι συνήθως μια Σι κιθάρας (0,14)και δυο Λα βιολιού. Παίζονται με το τοξάρ (δοξάρι), που παλαιότερα είχε τρίχες ουράς αρσενικού αλόγου, ώστε να μην είναι καμένες από τα ούρα. Κουρδίζεται πάντα κατά τέταρτες καθαρές. Η κεμεντζέ παίζεται συνήθως μόνη της και σε κλειστούς χώρους. Στους ανοιχτούς μπορούσαν να παίζουν δύο και περισσότερες κεμεντζέδες μαζί, χρησιμοποιώντας καμιά φορά σαν όργανο συνοδείας το νταούλι. Η ποντιακή λύρα είναι από τα λίγα αυτοσυνοδευόμενα μουσικά όργανα. Τα κύρια χαρακτηριστικά της ακούσματα είναι: τα διαστήματα της 4ης και 5ης καθαρά, συνοδευόμενα από τρίλιες. Τα διαστήματα είναι αρμονικά και σε ορισμένες περιπτώσεις μελωδικά. Στα αρμονικά διαστήματα ο ισοκράτης είναι εναλλασσόμενος, ενώ στα μελωδικά είναι συνεχόμενος. Στην δεύτερη περίπτωση έχουμε, εκτός από τα προαναφερθέντα διαστήματα 4ης και 5ης καθαρά, και τα διαστήματα 6ης μικρής και μεγάλης 7ης ελαττωμένης και 8ης καθαρά. Τα διαστήματα, λόγω της ιδιομορφίας της ποντιακής μουσικής, έχουν πολλές φορές ηχομοριακή αλλοίωση. Τρόποι παιξίματος της ποντιακής λύρας Η ποντιακή λύρα είναι από τα λίγα αυτοσυνοδευόμενα μουσικά όργανα. Τα κύρια χαρακτηριστικά της ακούσματα είναι: τα διαστήματα της 4ης και 5ης καθαρά, συνοδευόμενα από τρίλιες. Τα διαστήματα είναι αρμονικά και σε ορισμένες περιπτώσεις μελωδικά. Στα αρμονικά διαστήματα ο ισοκράτης είναι εναλλασσόμενος, ενώ στα μελωδικά είναι συνεχόμενος. Στην δεύ- τερη περίπτωση έχουμε, εκτός από τα προαναφερθέντα διαστήματα 4ης και 5ης καθαρά, και τα διαστήματα 6ης μικρής και μεγάλης 7ης ελαττωμένης και 8ης καθαρά. Τα διαστήματα, λόγω της ιδιομορφίας της ποντιακής μουσικής, έχουν πολλές φορές ηχομοριακή αλλοίωση. 1.Η ποντιακή λύρα είναι η μοναδική που παίζεται με την ψίχα των δακτύλων, και όχι με το νύχι όπως η κρητική, η Πολίτικη, η θρακιώτικη, η νησιώτικη κ.α. 2.Ο κύριος τρόπος παιξίματος είναι διπλόχορδος (δάκτυλα και δοξάρι) που θεωρείται και ο γνησιότερος. Σε αυτήν την περίπτωση η μία χορδή δίνει τη μελωδία και η άλλη τη συνοδεία, δημιουργώντας έτσι τα μουσικά διαστήματα που αναφέραμε παραπάνω. Ο μονόχορδος τρόπος, ο οποίος χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: α) το μονόχορδο παίξιμο με το δοξάρι, ενώ τα δάχτυλα πατάνε δύο χορδές ταυτόχρονα, απομονώνοντας τη δεύτερη που δημιουργεί τον ισοκράτη. β) η κλασική μονοχορδία, όπου δάχτυλα και δοξάρι παίζουν μία χορδή. Η διαφορά των δύο παραπάνω είναι στο ηχόχρωμα. facebook.com/album. ΠΟΝΤΙΑΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΟΣΠΡΙΑ ΤΟΠΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ Φακὲς-Ρεβύθια-Φασόλια ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ἀποκλειστικὴ διάθεση ΤΣΟΤΥΛΙ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΟΔΟΣ ΚΑΦΕ-ΜΠΟΥΓΑΤΣΑ Ο ΘΟΔΩΡΟΣ ΤΗΛ: κιν: Ο ΔΗΜΟΣ ΒΟΪΟΥ Ο Δήμος Βοΐου είναι δήμος της περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας που συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης. Προέκυψε από την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Τσοτυλίου, Νεάπολης, Άσκιου και Σιάτιστας και της Κοινότητας Πενταλόφου. Η έκταση του νέου Δήμου είναι 1021,02 τ.χλμ και ο πληθυσμός του κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΕΚΛΟΓΗ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΔΗΜΟΥ ΒΟΪΟΥ ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΟΣ ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΩΝ Πρεμιέρα για το νέο Καλλικρατικό 27μελές Δημοτικό Συμβούλιο Βοΐου, το οποίο στην πρώτη ειδική συνεδρίαση, που πραγματοποιήθηκε, την Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011, στο Δημοτικό Κατάστημα Σιάτιστας, εξέλεξε μέσω ψηφοφο-ρίας το προεδρείο του Δημοτικού Συμβουλίου και τα μέλη των επιτροπών Οικονομικών και Ποιότητας Ζωής. Σύμφωνα με την ψηφοφορία, το προεδρείο του Δημοτικού Συμβουλίου Βοΐου έχουν ως εξής: Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου εκλέχθηκε ο κ. Μακρής Χρήστος. Αντιπρόεδρος εκλέχθηκε ο κ. Δελημάνης Κωνσταντίνος. Γραμματέας εκλέχθηκε η κα Γλυκερία Παπαδιώτη. Στη συνέχεια, εκλέχθηκαν τα τακτικά και αναπληρωματικά μέλη της Οικονομικής Επιτροπής και της Επιτροπής Ποιότητας ζωής. Οικονομική Επιτροπή Τακτικά μέλη 1. Γαρούφος Παναγιώτης 2. Λυσσαρίδης Χρήστος 3. Σταμπολούς Βασίλειος 4. Κατσικάς Αθανάσιος 5. Ζευκλής Χρήστος 6. Νιόπλιας Γεώργιος Αναπληρωματικά μέλη 1. Σίμος Ηλίας 2. Παλασόπουλος Δημήτριος 3. Βλαχάβα Μαρία 4. Λαμπρόπουλος Δημήτριος 5. Καραμπατζιάς Μιχαήλ Επιτροπή Ποιότητας Ζωής Τακτικά μέλη 1. Πήττας Θεόδωρος 2. Ζιμπιλίδης Αλέξανδρος 3. Γιώτης Θεόκλητος 4. Κόλλιας Δημήτριος 5. Ώττας Βασίλειος 6. Τσαρτσαμπαλίδης Γεώργιος Αναπληρωματικά μέλη 1. Λιανός Ανδρέας 2. Κισκίνη Καλλιόπη 3. Παπασίμου Συμεών 4. Στεργίου Χρήστος 5. Περπερής Παναγιώτης Επίσης, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης η Δήμαρχος Βοϊου, κα Παναγιώτα Ορφανίδου ανακοίνωσε τα ονόματα των Αντιδημαρχών του νέου Δήμου Βοΐου για τη διετία Δήμαρχος Βοϊου Βιογραφικό Δημάρχου Η κα Παναγιώτα Ορφανίδου Παπακωσταντίνου είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ. Είναι παντρεμένη με το φαρμακοποιό

15 Κώστα Παπακωνσταντίνου (Παπαντίνα) και μητέρα δύο κοριτσιών και γιαγιά της Κασσάνδρας. Ασκεί μάχιμη δικηγορία εδώ και 24 χρόνια στο νομό Κοζάνης. Είναι νομική Σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας Τσοτυλίου. Είναι πρόεδρος του Αθλητικού Πυγμαχικού Συλλόγου "Αγία Μαρίνα" Τσοτυλίου Κοζάνης. Έχει ενεργή ενασχόληση με τη μελέτη της λαογραφικής και μουσικοχορευτικής παράδοσης του Νομού Κοζάνης. Πήρε μέρος στις νομαρχιακές εκλογές του 2006 στο Νομό Κοζάνης με το συνδυασμό του Γιώργου Δακή "Όραμα Ζωής", όπου και εξελέγη. Διετέλεσε Αντινομάρχης Αγροτικής Ανάπτυξης με κύριο μέλημα την επίλυση προβλημάτων αγροτών, κτηνοτρόφων, καστανοπαραγωγών και αμπελουργών ολόκληρου του νομού Κοζάνης. Ως αντινομάρχης είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί τους δήμους του νομού και να ακούσει τα προβλή-ματα/αιτήματα των αγροτών. Ενδιαφέρθηκε και ασχολήθηκε με τα βιοκαύσιμα ώς εναλλακτική καλλιέργεια. Ενδιαφέρθηκε για τον εμπλουτισμό με γόνο κυπρίνου των λιμνών του Πολυφύτου και Περδίκα. Παρότρυνε τους παραγωγούς πιπεριάς Καλονερίου να δημιουργήσουν συνεταιρισμό και στη συνέχεια να προβούν στην τυποποίηση της πιπεριάς (επιχειρηματική γεωργική δραστηριότητα). Διοργάνωσε ημερίδες σε όλο το νομό για το Ιπποφαές (πολυδύναμο φυτό του μέλλοντος) με μεγάλη ανταπόκριση από τις τοπικές κοινωνίες. Ενδιαφέρθηκε για την αξιοποίηση του χώρου των παλιών αποθηκών (προς το Πυλωρί) όπου θα στεγαστεί το τυροκομείο του κτηνοτροφικού συνεταιρισμού Βοΐου. Ασχολήθηκε για την υλοποίηση κατασκευής αποστακτηρίου αρωματικών φυτών (ρόδα, λεβάντα) στην περιοχή της Νεάπολης. Διατελεί Πρόεδρος ΚΕΚΑΜΕΑ Κοζάνης & Πτολεμαίδας με κύρια δράση την κατασκευή ξενώνα στη Λευκόβρυση Κοζάνης, έργο ζωής για το σύλλογο και κύρια προτεραιότητα της προέδρου. Αντιδήμαρχοι Δήμου Βοϊου 1. Χρήστος Λυσσαρίδης, καθ ύλην Αντιδήμαρχος Διοικητικού και Οικονομικών Υπηρεσιών, με κατά τόπον αρμοδιότητες στη δημοτική ενότητα Σιάτιστας, με αναπληρωτή τον κ. Γαρούφο Παναγιώτη. 2. Βασίλειος Σταμπολούς, καθ ύλην Αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών, Πολιτικής Προστασίας και Πολεοδομίας, με κατά τόπον αρμοδιότητες στη δημοτική ενότητα Νεάπολης, με αναπληρωτή τον κ. Ζιμπιλίδη Αλέξανδρο. 3. Αλέξανδρος Ζιμπιλίδης, καθ ύλην Αντιδήμαρχος αγροτικής και επιχειρηματικής οικονομικής ανάπτυξης, με κατά τόπον αρμοδιότητες στη δημοτική ενότητα Νεάπολης, με αναπληρωτή τον κ. Σίμο Ηλία. 4. Αθανάσιος Κατσικάς, καθ ύλην Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Προστασίας, Παιδείας και Πολιτισμού, με κατά τόπους αρμοδιότητες στη δημοτική ενότητα Τσοτυλίου Πενταλόφου, με αναπληρωτή τον κ. Αριστείδη Κολίτσα. 5. Θεόδωρος Πήττας, καθ ύλην Αντιδήμαρχος Καθαριότητας, ανακύκλωσης, περιβάλλοντος και πρασίνου, με κατά τόπους αρμοδιότητες στη δημοτική ενότητα Ασκίου, με αναπληρωτή τον κ. Κόλια Δημήτριο. 6. Παναγιώτης Γαρούφος, καθ ύλην Αντιδήμαρχος Προγραμματισμού και ανάπτυξης, επικοινωνιών, τεχνολογιών, διαφάνειας και ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, με κατά τόπους αρμοδιότητες στη δημοτική ενότητα Σιάτιστας, με αναπληρωτή τον κ. Λυσαρίδη Χρήστο. Δημοτικό Συμβούλιο Δήμου Βοϊου 1. ΜΑΚΡΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου 2. ΛΥΣΑΡΙΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ Αντιδήμαρχος 3. ΣΤΑΜΠΟΛΟΥΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Αντιδήμαρχος 4. ΚΑΤΣΙΚΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Αντιδήμαρχος 5. ΖΙΜΠΙΛΙΔΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Αντιδήμαρχος 6. ΓΑΡΟΥΦΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Αντιδήμαρχος 7. ΠΗΤΤΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Αντιδήμαρχος 8. ΚΟΛΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ 9. ΠΑΠΑΣΙΜΟΥ ΣΥΜΕΩΝ 10. ΓΙΩΤΗΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ 11. ΚΟΛΙΤΣΑΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ 12. ΛΙΑΝΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ 13. ΚΙΣΚΙΝΗ ΚΑΛΛΙΟΠΗ 14. ΒΛΑΧΑΒΑ ΜΑΡΙΑ ΒΙΟΤΕΧΝΙΑ ΚΕΡΙΩΝ ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΛΑΜΠΑΔΕΣ ΠΛΗΡΗΣ ΓΚΑΜΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ ΧΑΣΙΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ 2ο ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΟ ΓΡΕΒΕΝΩΝ ΕΛΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟ: ΣΙΜΟΣ ΗΛΙΑΣ 16. ΠΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ 17. ΖΕΥΚΛΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ 18. ΝΙΟΠΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ 19. ΤΣΑΡΤΣΑΜΠΑΛΙΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Δημοτικός Σύμβουλος 20. ΔΕΛΗΜΑΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Δημοτικός Σύμβουλος 21. ΩΤΤΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ 22. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ 23. ΠΑΠΑΔΙΩΤΗ ΓΛΥΚΕΡΙΑ 24. ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ 25. ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ 26. ΚΑΡΑΜΠΑΤΖΙΑΣ ΜΙΧΑΗΛ 27. ΠΕΡΠΕΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΔΗΜΟΥ ΤΟ ΚΕΡΙ ΚΑΙ Η ΚΗΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗ (ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ) Δεν είναι χρονικά προσδιορισμένο πότε πρωτοπαρουσιάστηκε το κερί σαν φωτιστικό μέσο. Ωστόσο από γραπτές πηγές κι από ευρήματα, είναι γνωστό πως χρησιμοποιείται ευρύτατα από τους Γαλάτες, τους Ρωμαίους, τους Ετρούσκους, τους Έλληνες και τους ανατολικούς λαούς επίσης στην εθνική λατρεία, αλλά και σε τελετές και σε γάμους, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Πλουτάρχου. Από την εθνική λατρεία πήραν τη χρήση του κεριού και οι Χριστιανοί και, μάλιστα, έχουν βρεθεί σε κατακόμβες παραστάσεις με παλαιοχριστιανικά κεριά. Στις μεγάλες Χριστιανικές γιορτές και τελετές έπαιρναν πανηγυρικό χαρακτήρα οι λαμπάδες και η χρήση τους συνδέονταν και με καθαρά λειτουργικές ανάγκες. Στο Βυζάντιο, μάλιστα, σύμφωνα με μια φλωρινιώτικη προφορική παράδοση, ορισμένες λαμπάδες με ανάγλυφες κέρινες παραστάσεις δικέφαλων αετών και σταυρών, τις άναβαν μπροστά στο θρόνο της εκκλησίας, όπου κάθονταν ο αυτοκράτορας. Τέτοιες λαμπάδες άναβαν και δεξιά κι αριστερά από την ωραία πύλη και μπροστά σε εικονίσματα αγίων. Σπανιότατα το κερί εμφανίζεται σε τοιχογραφίες εκκλησιών και σε φορητές εικόνες. Ο μόνος άγιος που παριστάνεται να κρατάει κερί είναι ο Άγιος Φανούριος, ενώ κλασική είναι η παράσταση των Εισοδίων της Θεοτόκου με τις λαμπαδηφόρες κοπέλες, όπως στο ψηφιδωτό που βρίσκεται στο νάρθηκα της Μονής Δαφνίου, σε αυτό το σημαντικότατο μνημείο στην Αττική από την εποχή της μεγάλης ακμής της βυζαντινής τέχνης (11ος-12ος αιώνας). Η κηροπλαστική, σαν ξεχωριστός κλάδος τέχνης, ήταν γνωστή στους Αιγυπτίους, στους Πέρσες, στους ανατολικούς λαούς και φυσικά στους Έλληνες. Στην αρχαία Ελλάδα, οι κηροτέχνες φτιάχνανε κυρίως πλαγγόνες, ανθρώπινα ομοιώματα και στέφανα, άνθη κ.ά. που τα χρησιμοποιούσαν στις εαρινές θρησκευτικές γιορτές. Από τον τέταρτο π.χ. αιώνα ο αγαλματοποιός Λυσίστρατος ο Σικυώνιος χρησιμοποιεί κέρινα προπλάσματα και η κηροπλαστική γνωρίζει άνθιση. Οι πρώτοι Χριστιανοί κληρονόμησαν αυτή την τέχνη και δείγματα κηροπλαστικών έργων (άγια πρόσωπα, αγαλματίδια κ.λ.π.) βρέθηκαν σε κατακόμβες και εκκλησίες. Επίσης και σε πολλές φορητές εικόνες τα πρόσωπα των αγίων είναι ανάγλυφα, πλασμένα με κερί και μαστίχα. Η κηροπλαστική έφτασε σε ακμή κατά το μεσαίωνα, ιδίως στην Ιταλία και στη Γαλλία. Στα νεώτερα χρόνια η χρήση του κεριού περιορίστηκε σε πρωτοπλάσματα ιατρικής, φυσικής και άλλων επιστημών. Σήμερα, η κηροτεχνία είναι ξεχωριστός κλάδος της καλλιτεχνικής βιοτεχνίας και στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά εργαστήρια που ασχολούνται με τη παραγωγή κεριών διακοσμητικών ή χρήσης, που πολλά από αυτά διακρίνονται για τις ωραίες φόρμες τους και την ποικιλία σχεδίων και χρωμάτων τους. Πρόκειται για την παραγωγή των γνωστών χυτών κεριών, για τα οποία χρησιμοποιούνται διάφορες ύλες (παραφίνες, στεατίνες κ.λ.π.) και όχι αγνό μελισσοκέρι. Παράλληλα επιβιώνει ακόμη και η καλλιτεχνική κηροπλαστική του χεριού, όπως συμβαίνει στην Έδεσσα και τη Φλώρινα. Η μεγάλη σημασία που έδιναν οι άνθρωποι στο κερί, είτε το χρησιμοποιούσαν για λατρευτικούς σκοπούς, είτε σαν φωτιστικό μέσο στο σπίτι, φαίνεται κι από τη μεγάλη ποικιλία των κηροπηγίων που επινοούσαν διάφοροι καλλιτέχνες. Το κηροπήγιο πρόσθετε στο κερί διακοσμητική και λειτουργική μεγαλοπρέπεια, όταν μάλιστα το πρώτο ήταν εντυπωσιακά και με πολυτέλεια τεχνουργημένο. Από τα αρχαία χρόνια, ως το Βυζάντιο κι ως τις μέρες μας, τα "κοσμικά" και "εκκλησιαστικά" κηροπήγια και μανουάλια, φτιάχνονται από ποικίλα υλικά (π.χ.: άργιλλο, μπρούντζο, ασήμι, χρυσάφι). Πολλά από αυτά είναι πραγματικά γλυπτικά έργα. keri.gr

16 16 ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ Αν θέλει κανένας να φκιάσει ευωδιαστό θυμίαμα, πρέπει να συνθέσει σε ίση ποσότητα διάφανο και καθαρό λιβάνι, κασσία, όνυχα και στακτή, σύμφωνα με όσα λέει ο Νόμος (πρβλ. Εξόδ. λ 34). Αυτά τα υλικά υποδηλώνουν τις τέσσερις βασικές αρετές. Αν έχουν δηλαδή όλη την πληρότητα και είναι στον ίδιο βαθμό αναπτυγμένες τότε δεν πρόκειται να προδοθεί ο νούς. Όταν καθαρθεί η ψυχή με την πληρότητα των εντολών, δηλαδή με την εκπλήρωση και εφαρμογή τους, τότε κάνει ακλόνητη την τάξη του νού, καθιστώντας τον ικανό να δεχτεί την κατάσταση εκείνη, που αναζητάει. Η προσευχή είναι επικοινωνία του νού με το Θεό. Σε ποια κατάσταση, αλήθεια, πρέπει να βρίσκεται ο νούς για να μπορέσει να απλωθεί και εκταθεί αμετάστροφα ως τον Δεσπότη του και να τον συναναστρέφεται συνομιλώντας μαζί του χωρίς την παρεμβολή κανενός ενδιαμέσου; Αν, όταν προσπάθησε ο Μωϋσής να πλησιάσει τη φλεγόμενη βάτο, εμποδίστηκε, ώσπου να λύσει το υπόδημα των ποδιών του (Εξόδ. γ 5), πώς εσύ, που θέλεις να ιδείς τον πέρα από κάθε αίσθηση και έννοια και να γίνεις φίλος του, δεν θα πρέπει να λύσεις και να πετάξεις από πάνω σου κάθε νόημα μολυσμένο από πάθος; Πριν από κάθε τι άλλο να προσεύχεσαι να λάβεις το δώρο των δακρύων, για να μαλακώσεις με το πένθος την αγριάδα, που υπάρχει μέσα στην ψυχή σου, και, αφού κατηγορώντας τον εαυτό σου ομολογήσεις στον Κύριο τις ανομίες σου, να πετύχεις την άφεση των αμαρτιών εκ μέρους του. Να χρησιμοπειείς τα δάκρυα για την πραγμάτωση κάθε αιτήματος. Γιατί χαίρεται πολύ ο Δεσπότης σου, όταν προσεύχεσαι με δάκρυα. Αν χύνεις άφθονα δάκρυα στην προσευχή σου, μην το παίρνεις καθόλου επάνω σου, σαν τάχατες να στέκεις πιο ψηλά απ τους πολλούς. Γιατί με δάκρυα έχει αποχτήσει δύναμη η προσευχή σου, για να μπορέσεις πρόθυμα να ομολογήσες τις αμαρτίες σου και να εξευμενίσεις το Δεσπότη. Μη μετατρέψεις λοιπόν σε πάθος ό,τι αποτελεί προφύλαξη από τα πάθη, για να μην παροργίσεις πιο πολύ αυτόν, που έχει δώσει τη χάρη. Πολλοί χύνοντας δάκρυα για τις αμαρτίες τους, επειδή ξέχασαν το σκοπό των δακρύων, κατάντησαν σε τρέλα ξεφεύγοντας απ αυτόν. Στάσου επίμονα και προσευχήσου έντονα και σιχάσου τις συνομιλίες των φροντίδων και των λογισμών. Γιατί σε ταράζουν και σε συγχύζουν για να σε κάνουν άτονο. Όταν σε ιδούν οι δαίμονες πρόθυμο να προσευχηθείς αληθινά, τότε βάζουν με τέχνη μέσα σου σκέψεις μερικών πραγμάτων τάχατες αναγκαίων και ύστερ από λίγο σε κάνουν να τα ξεχάσεις κινώντας έτσι το νού σε αναζήτησή τους. Κι ο νούς μη βρίσκοντάς τα πέφτει σε κατάσταση αθυμίας και λύπης. Όταν όμως σταθεί σε προσευχή, του θυμίζουν αυτά, που αναζητούσε και είχε στη μνήμη του, με το σκοπό να κινηθεί ο νούς για απόχτηση της γνώσης τους και να χάσει την καρποφόρα προσευχή. Αγωνίσου να κρατάς το νού σου την ώρα της προσευχής κουφό και άλαλο. Έτσι θα μπορέσεις να προσευχηθείς. Όταν σε συναντήσει πειρασμός ή ολοένα σε ερεθίζει διάθεση αντιλογίας με σκοπό να κινήσεις την οργή σου εναντίον του σατανά ή να βγάλεις άναρθη κραυγή, θυμήσου την προσευχή και την κρίση, που γίνεται όσο αυτή διαρκεί, και παρευθύς θα ηρεμήσει η άτακτη κίνηση μέσα σου. Όσα κάνεις για να αμυνθείς εναντίον του αδελφού σου, που σε έχει αδικήσει, όλα θα σου γίνουν σκάνδαλο την ώρα της προσευχής. Η προσευχή είναι βλάστημα πραότητας και αοργησίας. Η προσευχή είναι προβολή χαράς και ευχαριστίας. Η προσευχή είναι προφύλαγμα από λύπη και αθυμία (κακοκεφιά). Πήγαινε, πούλησε τα υπάρχοντά σου και μοίρασε την αξία τους στους φτωχούς (Ματθ. ιθ 21) και φορτωμένος το σταυρό απαρνήσου τον εαυτό σου (Ματθ. ις 24), για να μπορέσεις να προσευχηθείς απερίσπαστα. Αν θέλεις να προσεύχεσαι αξιέπαινα, να απαρνιέσαι κάθε στιγμή και κάθε ώρα τον εαυτό σου και πάσχοντας τα πάνδεινα να στοχάζεσαι βαθιά πάνω στην προσευχή. Θα βρείς τον καρπό της όποιας δυσχέρειας υπομένεις, φιλοσοφώντας την την ώρα της προσευχής. Γεροντικό Ο γέροντας Παΐσιος για την προσευχή «Όταν πονάει κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο». Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΟΠΛΟ ΙΣΧΥΡΟ Παλιά, για να κάνει κανείς κάτι, αν ήταν κοσμικός άνθρωπος θα σκεφτόταν. Αν ήταν πνευματικός άνθρωπος, θα σκεφτόταν και θα προσευχόταν. Στην εποχή μας ακόμη και «πνευματικοί» άνθρωποι όχι μόνο δεν προσεύχονται, αλλά ούτε σκέφτονται. Και μάλιστα, συχνά πρόκειται για σοβαρά θέματα, και αυτοί κάνουν πρόβες με τον κόσμο. Σε όλες τις περιπτώσεις, πριν ενεργήσουμε, να λέμε: «Σκέφτηκα γι αυτό; Προσευχήθηκα γι αυτό;» Όταν κανείς ενεργεί, χωρίς να σκεφθεί και χωρίς να προσευχηθεί, ενεργεί σατανικά. Και βλέπεις, συχνά πολλοί χριστιανοί με τον τρόπο που ενεργούν, δεν αφήνουν τον Θεό να επέμβει. Νομίζουν ότι αυτοί θα τα καταφέρουν όλα μόνοι τους. Ενώ ακόμα και ο άπιστος λέει «έχει ο Θεός», αυτοί δεν το λένε (...). Συνέχεια ανθρώπινες προσπάθειες και δεν αφήνουν τον Θεό να ενεργήσει. Δεν καταφεύγουν στην προσευχή, ώστε να απαντήσει ο Θεός δια της προσευχής. Με την ταπείνωση και την προσευχή διορθώνονται όλα τα αδιόρθωτα (...). Αιτήματα στην προσευχή - Γέροντα, αν είναι ευλογημένο, να μας λέγατε μερικά θέματα, για τα οποία ιδιαίτερα πρέπει να προσευχόμαστε. Να παρακαλούμε κατ αρχάς η προσευχή μας να έχει ως αποτέλεσμα να έρθουν σε θεοσέβεια όσοι ζουν και όσοι θα ζήσουν. Εγώ στην προσευχή μου λέω «Παράτεινον το έλεός Σου τοις γινώσκουσί Σε» και προσθέτω «και τοις μη γινώσκουσί Σε». Ακόμα λέω «Κύριε, σώσον τους ασεβείς». (Βέβαια η Εκκλησία καλά κανόνισε να λέει «Κύριε, σώσον τους ευσεβείς...», γιατί μπορεί να βρίζουν οι ασεβείς, επειδή προσεύχονται γι αυτούς). Όταν πάλι ο ιερέας λέει «Υπέρ των εντειλαμένων ημίν τοις αναξίοις εύχεσθαι υπέρ αυτών», προσθέτω και «υπέρ των μη εντειλαμένων». Γιατί πρέπει να προσευχόμαστε και γι αυτούς που μας ζήτησαν να προσευχηθούμε, αλλά και γι αυτούς που δεν μας ζήτησαν, και για τους γνωστούς και για τους αγνώστους. Τόσες χιλιάδες άνθρωποι υπάρχουν που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη και σοβαρότερα προβλήματα από αυτούς που μας ζήτησαν να προσευχηθούμε. Να κάνουμε προσευχή και για όσους έχουν αδικηθεί, να φανεί το δίκαιο να δοθεί χάρη στους φυλακισμένους, να πιάσει τόπο η ταλαιπωρία που πέρασαν και να βοηθηθούν. Όταν βάζω ξύλα στη φωτιά, δοξολογώ τον Θεό και λέω: «Ζέστανε, Θεέ μου, όσους δεν έχουν ζεστασιά». Όταν πάλι καίω τα γράμματα που μου στέλνουν τα διαβάζω και μετά τα καίω, γιατί έχουν και θέματα και απόρρητα και εξομολογήσεις -, λέω: «Να τους κάψει ο Θεός όλα τα κουσούρια. Να τους βοηθάει ο Θεός να ζουν πνευματικά και να τους αγιάζει». Ακόμη συνηθίζω να ζητώ από τους Αγίους να προστατεύουν τους ανθρώπους που φέρουν το όνομά τους και από τους Αγίους Πάντες να προστατεύουν αυτούς που δεν έχουν προστάτη Άγιο. Χριστιανική Φοιτητική Ένωση ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΔΗΜ. ΣΑΚΑΛΙΔΗΣ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΕΛΒΙΖ-ΖΩΟΤΡΟΦΕΣ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΟΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΓΕΩΡΓΟΚ/ΦΙΚΑ - ΚΗΠΟΥΡΙΚΑ ΕΦΟΔΙΑ ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΚΑ ΕΙΔΗ-ΦΥΤΟΦΑΡΜΑΚΑ ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ - ΣΠΟΡΟΙ ΕΙΔΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ - ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ ΤΣΟΤΥΛΙ ΕΝΑΝΤΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΤΗΛ & FAX: ΚΙΝ: vdsak@yahoo.gr Τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Πνευματικοῦ Πολιτιστικοῦ Ἱδρύματος «Ἅγιος Ἀθανάσιος» εὔχεται σὲ ὅλους τὸ Νέο ἔτος 2011 δημιουργικὸ καὶ εὐλογημένο