Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Μαγιακόφσκι

Μέγεθος: px

Εμφάνιση ξεκινά από τη σελίδα:

Download "Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Μαγιακόφσκι"

Μάρκος Βέργας
8 χρόνια πριν
Προβολές:

1 Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Μαγιακόφσκι Επιλογή από το ποιητικό του έργο «ΠΕΡΑΣΜΕΝΕΣ ΜΙΑ» (Βρέθηκε στο γραφείο του τη νύχτα της αυτοκτονίας του) Περασμένες μία. Θα πρέπει να έχεις πάει για ύπνο. Ο Γαλαξίας ρέει ασήμι μέσα στη νύχτα. Δεν βιάζομαι για αστραπιαία τηλεγραφήματα Δεν έχω λόγο να σε ξυπνήσω ή απασχολήσω. Και όπως λένε, το επεισόδιο θεωρείται λήξαν. Το πλοίο της αγάπης έχει συντριβεί στην καθημερινότητα. Τώρα εγώ κι εσύ έχουμε παραιτηθεί. Γιατί να σκοτίζομαι τότε; Να ισορροπώ αμοιβαίες λύπες, πόνους και πληγές. Δες πόσο ήσυχα εγκαθίστανται στον κόσμο. Η νύχτα τυλίγει τον ουρανό, αφιέρωμα στα αστέρια. Σε ώρες σαν κι αυτές, κάποιος ανεβαίνει ν αντιμετωπίσει, Τους χρόνους, την ιστορία, και όλη τη δημιουργία.

Και όπως λένε, το επεισόδιο θεωρείται λήξαν. Το πλοίο της αγάπης έχει συντριβεί στην καθημερινότητα. Τώρα εγώ κι εσύ έχουμε παραιτηθεί.

2 ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ AΠΟ ΤΟ «ΣΥΝΝΕΦΟ ΜΕ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ» Την σκέψη, Στο πλαδαρό μυαλό μας που ονειρεύεται, Σαν υπηρέτης λαίμαργος σε καναπέ λιγδιάρικο, Με την καρδιά κουρέλι ματωμένο θα ερεθίσω. Χορταστικά χλευαστικός, Ξεδιάντροπος και καυστικός, Ούτε μια γκρίζα τρίχα δεν έχω στην ψυχή, Μήτε των γηρατειών την στοργή! Μέγας ο κόσμος με της φωνή τη δύναμη, Έρχομαι όμορφος, Στα εικοσιδυό μου χρόνια., Τρυφεροί μου! Αφήστε τον έρωτα στα βιολιά, Είναι βάρβαρο στα τύμπανα να μένει. Και δεν μπορείτε να φέρετε τα πάνω κάτω όπως εγώ, Ώστε να μείνουν μόνο τα χείλη. Ελάτε να μάθετε απ' το βελούδινο σαλόνι, Του τάγματος των αρχαγγέλων το πρωτόκολλο, Που ήρεμα τα χείλη ξεφυλλίζει, Ανοίγει η μαγείρισσα το βιβλίο των συνταγών, Πηγαίνετε! Η σάρκα πάει να με τρελάνει, Κι όπως αλλάζει χρώμα ο ουρανός Πηγαίνετε! Θα είμαι άψογα τρυφερός, Δεν είμαι άντρας εγώ, Είμαι ένα σύννεφο με παντελόνια! Πως η ολάνθιστη Νίκαια υπάρχει δεν πιστεύω! Και πάλι θα υμνήσω, Τους αραχτούς σαν νοσοκομεία άντρες Και τις φθαρμένες σαν παροιμίες γυναίκες.

Μέγας ο κόσμος με της φωνή τη δύναμη, Έρχομαι όμορφος, Στα εικοσιδυό μου χρόνια., Τρυφεροί μου! Αφήστε τον έρωτα στα βιολιά, Είναι βάρβαρο στα τύμπανα να μένει.

3 Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο εξυγιαίνων τον κόσμο, Ο θεραπεύων τις αμαρτίες όλες, Ο ήλιος, Έχει αποθέσει την παλάμη του στο κεφάλι μου. Η ευσεβεστέρα των καλογριών, Η νύχτα, Έχει καλύψει με το πέπλο της τους ώμους μου. Ασπάζομαι το χιλιοσέλιδο Ευαγγέλιο του έρωτά μου. Στον έρωτα ανυψώνω την οδυνηρή και ηχηρή δέησή μου, Η ψυχή μου Μιαν άλλη έλευση αναμένει Ακούω γη, Το «Νυν απολύεις!» σου. Στην κιβωτό της νύχτας Καινούριος Νώε, Περιμένω, Το σκοτεινότριχο περιβεβλημένο κύμα Ότι θα έρθουν Να με ζητήσουν Ότι θα κόψει η αυγή με τις ρομφαίες της Τον γήινο λώρο. Έρχεται! Έφτασε! Να την ξεδιπλωμένη, Οι ακτίνες της παντού, Αποκαθαίρουν, Οι βόστρυχοι των ακτινών τραγουδούν, Και οι μέρες ήρεμα γλιστρούν, Εκεί, Με όλο το κέλυφος της ταραχής τους. Α, ο ήλιος πάλι. Καλεί τους λοχαγούς του της φωτιάς. Η αυγή χτυπάει το τύμπανο. Εμπρός,

Στον έρωτα ανυψώνω την οδυνηρή και ηχηρή δέησή μου, Η ψυχή μου Μιαν άλλη έλευση αναμένει Ακούω γη, Το «Νυν απολύεις!» σου.

4 Ενάντια στην επίγεια τούτη λάσπη Ήλιε! Θα λησμονήσεις Τον εξάγγελό σου; Η γέννηση του Μαγιακόφσκι Οι ηλίθιοι ιστορικοί, Ενθαρρυμένοι από τους σύγχρονους τους Ας γράψουν αν θέλουν: «Αυτός ο αξιοσημείωτος ποιητής έζησε μιαν ανιαρή ζωή, χωρίς ενδιαφέρον». Ξέρω πως οι αμαρτωλοί Βογκώντας μες στην κόλαση Δεν θα επικαλεστούν το όνομά μου. Στων ιερέων τα χειροκροτήματα Η αυλαία μου δε θα πέσει μπρος στο Γολγοθά. Θα πάω απλά-απλά Να πάρω τον καφέ μου Στον καλοκαιρινό κήπο. Τέλος για να μπορώ Να μεταμορφώνω σε θέρος τους χειμώνες Και το νερό σε κρασί Κάτω από το τρίχωμα του γιλέκου μου Πάλλει μια εξαίσια μικρή σφαίρα. Χτυπάει δεξιά; ένας γάμος Χτυπάει αριστερά;-ρίγη αντικατοπτρισμών. Τι άλλο ακόμη Να στρώσω χάμω για τον έρωτα; Ποιος θα 'ρθει να ξαπλώσει Μεθυσμένος Φορώντας ένα προσωπείο νύχτας;

χωρίς ενδιαφέρον». Ξέρω πως οι αμαρτωλοί Βογκώντας μες στην κόλαση Δεν θα επικαλεστούν το όνομά μου. Στων ιερέων τα χειροκροτήματα Η αυλαία μου δε θα πέσει μπρος στο Γολγοθά.

5 Η ζωή του Μαγιακόφσκι Μαντρωμένος μες στο γήινο κοπάδι Σέρνω τον καθημερινό ζυγό μου. Καβάλα πάνω στο μυαλό μου, «Ο Νόμος» έχει θρονιαστεί. Μια αλυσίδα κυκλώνει την καρδιά μου: «Η Θρησκεία», Πέρασε πια η μισή ζωή, αδύνατο να το αποφύγεις. Παντού οι φανοστάτες σε κατασκοπεύουν, Με αναρίθμητα μάτια. Είμαι φυλακισμένος. Δε μπορεί τίποτα να με απελευθερώσει. Η γη η καταραμένη με κρατάει στα σίδερα της. Όλους σας να σας λούσει ο έρωτας μου θα έφτανε Όμως τα σπίτια περιφράζουν τον ωκεανό του. Φωνάζω μα δεν είναι Παρά μονάχα των κλειδιών ο θόρυβος Ο μορφασμός του δεσμοφύλακα. Μου πετάει στην αιχμή μιας ακτίνας ένα κομμάτι σάπιο κρέας. Καγχάζουν, Κι εγώ πλανιέμαι Μέσα στο παραλήρημα, Μέσα στον πυρετό. Η γη, μια σιδερένια σφαίρα καταδίκου Βροντοχτυπάει Στο πόδι μου αλυσοδεμένη. Τον χρυσό μόσχο Των αυτοκρατοριών Κλονίζουν οι επαναστάσεις Το ανθρώπινο κοπάδι αλλάζει μακελάρη, Όμως εσένα, άρχοντα των καρδιών μη εστεμμένε Καμιά ανταρσία δε σε αγγίζει

Δε μπορεί τίποτα να με απελευθερώσει. Η γη η καταραμένη με κρατάει στα σίδερα της. Όλους σας να σας λούσει ο έρωτας μου θα έφτανε Όμως τα σπίτια περιφράζουν τον ωκεανό του.

6 Τα πάθη του Μαγιακόφσκι Τι βλέπω; Εσύ; Το μάτι μου πιτσιλισμένο με αίμα. Φλογίζεται! Όπως το κόκκινο φανάρι των μπορντέλων. Γιατί εσύ; Σταμάτα, Ξέρω γλυκύτερες χαρές, Το δάσος το υπεροπτικό των βλεφαρίδων της δε σάλεψε. Στάσου, Εκείνη έχει περάσει κιόλας Κι εκείνος, Να τον, Δεσπόζει επάνω απ τα κεφάλια. Η ανάληψη του Μαγιακόφσκι Αυτά τα μάτια εξακοντίζουν βέλη. Κάνε να σβήσει τούτο το χαμόγελο. Η καρδιά ρέπει προς το ρεβόλβερ. Το λαρύγγι ονειρεύεται Το ξυράφι. Σ ένα ασυνάρτητο δαιμονιακό παραλήρημα Η νοσταλγία μου μεγαλώνει. Μ ακολουθεί Με τραβάει προς τα νερά Ή προς της στέγης την κατηφοριά. Τριγύρω χιόνι, χιόνι.

Στάσου, Εκείνη έχει περάσει κιόλας Κι εκείνος, Να τον, Δεσπόζει επάνω απ τα κεφάλια. Η ανάληψη του Μαγιακόφσκι Αυτά τα μάτια εξακοντίζουν βέλη.

7 Έφοδος χιονιού Που όλο συστρέφεται Κι όλο παγώνει Και στον πάγο πάνω Πέφτει Πάλι, Ακίνητο σμαράγδι. Όλη η ψυχή ριγεί Από τους πάγους πολιορκημένη Χωρίς καμιά διαφυγή. Οι σκέψεις μου όλο μεγαλώνουν Μπερδεύονται Σαν κέρατα Ταράνδων. Τα δάκρυά μου ρυπαίνουν Το χώμα Φαρδύς-πλατύς πλαγιασμένος Εκλιπαρώ τον απολεσθέντα παράδεισο. Ο Μαγιακόφσκι στον ουρανό Στοπ. Επάνω σ ένα σύννεφο ακουμπάω Το φορτίο Των αποσκευών μου Και του κουρασμένου σώματός μου. Θαυμάσιος Τόπος όπου φτάνω Πρώτη μου φορά Κοιτάζω ολόγυρα. Λοιπόν Ετούτη η επιφάνεια η καλοσυγυρισμένη Ο πολυύμνητος

Τα δάκρυά μου ρυπαίνουν Το χώμα Φαρδύς-πλατύς πλαγιασμένος Εκλιπαρώ τον απολεσθέντα παράδεισο. Ο Μαγιακόφσκι στον ουρανό Στοπ.

8 Είναι ουρανός Θα δούμε.... Η βασική αποθήκη όλων των εφικτών αχτινών. Το μέρος όπου ρίχνουν τα καμένα αστέρια. Ένα παμπάλαιο σχέδιο, Δεν ξέρεις τίνος Το πρώτο, το αποτυχημένο, προσχέδιο της φάλαινας. Απέραντη γαλήνη. Μένω πλαγιασμένος Στα ρηχά μιας φεγγαροαχτίδας Χαυνώνοντας τη συγκίνησή μου με τ όνειρο Καθώς σε μιαν ακρογιαλιά του νότου. Νιώθω μονάχα Κάπως περισσότερο αποναρκωμένος. Επάνω μου κυλούν, Λούζοντάς με με χάδια Οι θάλασσες της αιωνιότητας. Η επιστροφή του Μαγιακόφσκι 1,2,3,4,8,16, Χρόνια χιλιάδες, εκατομμύρια. Όρθιος Αρκεί Κοίτα τον ήλιο Θα μείνεις για καιρό βουβός Ψελλίζω αγουροξυπνημένος: «Ποιος μουγκρίζει; Ποιος τολμάει την καρδιά μου να κάνει να βομβίζει;» Ξυπνούν λησμονημένοι Πόθοι στην καρδιά μου Και το μυαλό μου Άρρωστο

Μένω πλαγιασμένος Στα ρηχά μιας φεγγαροαχτίδας Χαυνώνοντας τη συγκίνησή μου με τ όνειρο Καθώς σε μιαν ακρογιαλιά του νότου. Νιώθω μονάχα Κάπως περισσότερο αποναρκωμένος.

9 Χίμαιρες χτίζει. Τώρα Πάνω στη γη, Το δίχως άλλο, Όλα καινούργια θα είναι. Θα έχουνε πάρει τα χωριά το βάρος τους Από την άνοιξη αρωματισμένη. Η κάθε πολιτεία το δίχως άλλο θ 'ναι φωταγωγημένη. Τα πάντα θα 'ναι ένα τραγούδι μιας χαρούμενης φαμίλιας που τα μάγουλά της λάμπουν. Ξέσαρκο το κοπάδι, Έχει κ εκείνο τις μελαγχολίες του. Αλλά η μανία του πλάνητα αντηχεί και πάλι. Ποιος μπορεί να ξεμπλέξει το υπόγειο κουβάρι των τούνελ; Ποιος θα τους σταματήσει εκείνους Που το αεροπλάνο τους Τρυπανίζει τη συνέχεια που φορτίζει τον αέρα; Και πάντοτε το ίδιο κείνο φαλακρό υποκείμενο Αόρατο, τους οδηγεί Ο μέγας του επίγειου κανκάν χοροδιδάσκαλος Άλλοτε κάτω από τη μορφή κάποιας ιδέας Άλλοτε διάβολος Άλλοτε θεός λαμποκοπώντας πίσω από τα νέφη του.

Ξέσαρκο το κοπάδι, Έχει κ εκείνο τις μελαγχολίες του. Αλλά η μανία του πλάνητα αντηχεί και πάλι.

10 Ο Μαγιακόφσκι στους αιώνες Που πάω; Γιατί; Τρέχω προς όλα τα σημεία Ανάμεσα στο ανθρώπινο σμήνος Που βουίζει. Τα μάτια μου διατρέχουν τα παράθυρα-κυψέλες. Επίπονος τούς είναι ο Ιούλιος Ξένος απεχθής. Η πολιτεία σβήνει τις βιτρίνες της και τα παράθυρά της, Νεκρός από Ιούλιο. Πυρακτωμένος, στερημένος από νύχτα. Το παραλήρημα του σ ένα φευγαλέο μουρμούρισμα διαφεύγει. Σε λίγο περνάει ο σταυρός Ενός νοσοκομειακού αυτοκινήτου, Σε λίγο ακούγεται ένας πυροβολισμός. Με το λαιμό πιασμένο στη θηλιά των ακτινών Θα συρθώ ανάμεσα στο φλεγόμενο θέρος. Αιώνες έρωτα σα χειροπέδες Κουδουνίζουν στα χέρια μου Τα πάντα θα χαθούνε, θα εκμηδενιστούνε Κι εκείνος που κινεί ζωή Θα χρησιμοποιήσει την ύστατη ακτίνα Του ύστατου ήλιου Ενάντια στο σκοτάδι των πλανητών Κι απομένει μοναχός ο πόνος μου Ο πιο οξύς. Ζωσμένος φλόγες μένω Πάνω στην άσβεστη πυρά Του ακατόρθωτου έρωτα.

Σε λίγο περνάει ο σταυρός Ενός νοσοκομειακού αυτοκινήτου, Σε λίγο ακούγεται ένας πυροβολισμός. Με το λαιμό πιασμένο στη θηλιά των ακτινών Θα συρθώ ανάμεσα στο φλεγόμενο θέρος.

11 Τέλος Απεραντοσύνη δέξου και πάλι Μες στον κόρφο σου Τον πλάνητα! Όμως τώρα σε ποιόν ουρανό, Σε ποιό άστρο να οδεύσω, Κάτω μου ο κόσμος Κι οι χιλιάδες εκκλησίες του Έχουν αρχίσει Την νεκρώσιμη ακολουθία.

Σχετικά έγγραφα

Μια νύχτα. Μπαίνω στ αμάξι με το κορίτσι μου και γέρνει γλυκά στο πλάϊ μου και το φεγγάρι λες και περπατάει ίσως θέλει κάπου να μας πάει

Μια νύχτα. Μπαίνω στ αμάξι με το κορίτσι μου και γέρνει γλυκά στο πλάϊ μου και το φεγγάρι λες και περπατάει ίσως θέλει κάπου να μας πάει Μια νύχτα Μπαίνω στ αμάξι με το κορίτσι μου και γέρνει γλυκά στο πλάϊ μου και το φεγγάρι λες και περπατάει ίσως θέλει κάπου να μας πάει Μια νύχτα σαν κι αυτή μια νύχτα σαν κι αυτή θέλω να σου πω πόσο σ