Χαιρέτησαν: Νίκος Σαράντης, Δήμαρχος Αγίων Αναργύρων Καματερού. Παύλος Ναθαναήλ, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ.).

Transcript

1 Τη Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014 στις στον Οργανισμό Πολιτισμού Αθλητισμού & Παιδείας του Δήμου Αγίων Αναργύρων Καματερού παρουσιάστηκαν τα δύο τελευταία βιβλία του Σπύρου Αυλωνίτη Δίχως ουρανό (πεζό) & Αγρυπνία (ποιητικό). Χαιρέτησαν: Νίκος Σαράντης, Δήμαρχος Αγίων Αναργύρων Καματερού. Παύλος Ναθαναήλ, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ.). Μίλησαν: Ελένη Καρασαββίδου, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. (Α.Π.Θ.). Δημήτρης Καραμβάλης, Κριτικός Λογοτεχνίας, Λογοτέχνης. Ποιήματα διάβασαν: Κατερίνα Ντούκα-Κοτοπούλου, Λογοτέχνις, Ζωγράφος. Πόπη Αρωνιάδα, Ποιήτρια. Χάρης Μελιτάς, Αρχιτέκτονας, Λογοτέχνης. Παρουσίασε: Σοφία Μπαρδάνη, Φιλόλογος, Λογοτέχνις. Την βραδιά οργάνωσαν: Ο Πρόεδρος του Οργανισμού Πολιτισμού Αθλητισμού & Παιδείας, Περικλής Παπαγεωργίου. Ο Δήμαρχος Αγίων Αναργύρων Καματερού Νίκος Σαράντης. 1

2 Πολλοί φίλοι, συγγενείς και λογοτέχνες προσήλθαν για να τιμήσουν με την παρουσία τους, τον ποιητή-λογοτέχνη Σπύρο Αυλωνίτη στην παρουσίαση των δύο του βιβλίων: Το Δίχως ουρανό (πεζό) & η Αγρυπνία (ποιητική συλλογή). Η αξιόλογη λογοτέχνιδα, ζωγράφος Κατερίνα ΝτούκαΚοτοπούλου, με τον ποιητή-λογοτέχνη Σπύρο Αυλωνίτη. Η ωραία ποιήτρια Πόπη Αρωνιάδα και ο ποιητήςλογοτέχνης Σπύρος Αυλωνίτης. Ο ποιητής-λογοτέχνης Σπύρος Αυλωνίτης, ο ποιητής Ηλίας Παπακωνσταντίνου και ο ποιητής Νικόλαος Σύρρος. Ο Χαράλαμπος Πασχάλης, η Πόπη Αρωνιάδα και ο Σπύρος Αυλωνίτης. Ο Σπύρος Αυλωνίτης υποδέχεται την όμορφη δικηγόρο Κατερίνη Χατζηϊωάννου.

3 Τα μέλη της Πανελλήνιας Εταιρίας Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.): Η ποιήτρια Φωτεινή Ψυχογιού, ο ποιητής-λογοτέχνης Σπύρος Αυλωνίτης και η ποιήτρια-λογοτέχνιδα Μαρία Δαμιανέα. Δύο λογοτέχνες που εκτιμούνται πολύ: Η ποιήτρια Ελένη Μουζάκη και ο ποιητήςλογοτέχνης Σπύρος Αυλωνίτης. Ο Σπύρος Αυλωνίτης με τους καλούς του φίλους Γιώργο Βαρλά και Ηλία Τριανταφυλλόπουλο. Ο ποιητής-λογοτέχνης Σπύρος Αυλωνίτης, με τον Πρόεδρο του Οργανισμού Πολιτισμού Αθλητισμού & Παιδείας Περικλή Παπαγεωργίου. Ο Δημήτρης Τζέλλας, ο Σπύρος Αυλωνίτης και η όμορφη Κάτια Ρόκα. 3

4 Ο Παύλος Τσόκας, ο Σπύρος Αυλωνίτης και ο Λέων Λέκκας. Ο Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής Νίκος Παντελιάς, με τη Συντονίστρια της εκδήλωσης Σοφία Μπαρδάνη. Ο ποιητής Νικόλαος Σύρρος, με τη λογοτέχνιδα, ζωγράφο Κατερίνα ΝτούκαΚοτοπούλου. Ο γραμματέας της Επιτροπής κρίσεων της Ε.Ε.Λ. Αντώνης Κομίνης, με τη Φιλόλογο, Λογοτέχνιδα Σοφία Μπαρδάνη. Ο Γιώργος Χατζηπαναγιώτου, ο Αντιδήμαρχος Νίκος Παντελιάς, η Φιλόλογος, Λογοτέχνις Σοφία Μπαρδάνη και ο Πρόεδρος του Οργανισμού Πολιτισμού Αθλητισμού & Παιδείας Περικλή Παπαγεωργίου. Η Αθηνά Τσιούμα, ο Σπύρος Αυλωνίτης και η Μαίρη Σταματοπούλου.

5 Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ.) Παύλος Ναθαναήλ. Ο λογοτέχνης Γιάννης Παπαοικονόμου καλωσορίζει τον ποιητή και εκδότη Κώστα Ριτσώνη. Ο Σπύρος Αυλωνίτης, η Αναστασία Μυλωνά, η Αγαθή Καραγκούνη και η Θεοδώρα Παπαδημητρίου. Αναστασία Μυλωνά, Αγαθή Καραγκούνη, Θεοδώρα Παπαδημητρίου. Οι λογοτέχνες: Γιάννης Παπαοικονόμου, ο Αντώνης Κομίνης και Κώστας Καρούσος. Οι λογοτέχνες: Η Ξένη Μητσοβασίλη, ο Γιάννης Παπαοικονόμου, ο Αντώνης Κομίνης και ο Κώστας Καρούσος. 5

6 Ο ποιητής-λογοτέχνης Σπύρος Αυλωνίτης υποδέχεται τη Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.) Ελένη Καρασαββίδου η οποία θα διαβάσει τη κριτική της για το έργο του Δίχως ουρανό (πεζό). Ο ποιητής-μουσικοσυνθέτης Γιώργος Μαρινάκης με τον ποιητή-λογοτέχνη Σπύρο Αυλωνίτη. Δύο δυναμικές παρουσίες στο χώρο των γραμμάτων: Η φιλόλογος, λογοτέχνις Σοφία Μπαρδάνη, με την καθηγήτρια Πανεπιστημίου, λογοτέχνιδα Ελένη Καρασαββίδου.

7 7

8 Η Φιλόλογος, Λογοτέχνις Σοφία Μπαρδάνη σε ρόλο Συντονίστριας, ξεκινάει την εκδήλωση-παρουσίαση των δύο τελευταίων βιβλίων του Σπύρου Αυλωνίτη Δίχως ουρανό (πεζό) & Αγρυπνία (ποιητικό). Στο βήμα η Φιλόλογος, Λογοτέχνις Σοφία Μπαρδάνη. Στο πάνελ: Η Λογοτέχνις Ζωγράφος Ντούκα-Κοτοπούλου, ο Κριτικός Λογοτεχνίας, Λογοτέχνης Δημήτρης Καραμβάλης, η Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.) Ελένη Καρασαββίδου, η ποιήτρια Πόπη Αρωνιάδα, και ο Αρχιτέκτονας, Λογοτέχνης Χάρης Μελιτάς. Η Φιλόλογος, Λογοτέχνις Σοφία Μπαρδάνη. Φίλοι, συγγενείς και συνάδελφοι (λογοτέχνες), γέμισαν την αίθουσα του Οργανισμού Πολιτισμού Αθλητισμού & Παιδείας, του Δήμου Αγίων Αναργύρων Καματερού.

9 Η Φιλόλογος, Λογοτέχνις Σοφία Μπαρδάνη, η Λογοτέχνις Ζωγράφος Ντούκα-Κοτοπούλου, ο Κριτικός Λογοτεχνίας, Λογοτέχνης Δημήτρης Καραμβάλης, η Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.) Ελένη Καρασαββίδου, η ποιήτρια Πόπη Αρωνιάδα, και ο Αρχιτέκτονας, Λογοτέχνης Χάρης Μελιτάς. Σοφία Ν. Μπαρδάνη-Σημαντήρη Ε ίναι χαρά μου να παρουσιάσω και να μιλήσω τρίτη φορά για τον ποιητή και πεζογράφο Σπύρο Αυλωνίτη (απόψε) για τα δύο νέα βιβλία του, Το Δίχως Ουρανό μυθιστόρημα και το ποιητικό (συλλογή) αγρυπνία. Το Δίχως ουρανό είναι το τρίτο μυθιστόρημα, προσωπικά πιστεύω και το καλύτερο και η συλλογή αγρυπνία η έκρηξη δυνατή όπως και οι άλλες. Ο Σπύρος είναι ένας άνθρωπος βάση αγωνιστική στη ζωή και θέση επαναστατική. Αυτά τα δύο γνωρίσματα είναι και αποτελούν τα κυρίαρχα στοιχεία και στο έργο του ποιητικό ή πεζό. Πάντα όμως χαμηλών τόνων και ιδιαίτερα σεμνός ως άνθρωπος και ως λογοτέχνης. Στο έργο του καταθέτει βιώματα, ιστορικά δρώμενα, ιστορίες ανθρώπων βασανισμένων που η ζωή τους περνά μέσα από την ιστορία και η ιστορία μέσα από τη ζωή τους. Οι ήρωες του άνθρωποι του λαού πολύ φτωχοί, που όμως δεν καταθέτουν τα όπλα, αγωνίζονται δίνοντας άνισες μάχες γι' αυτό και άλλοτε τα καταφέρνουν και άλλοτε όχι. Παλεύουν με πείσμα και αισιοδοξία, με τόλμη αλλά η εξουσία ύπουλη, αδιάφορη, βάρβαρη δεν λογαριάζει τον λαό παρά τα ψεύτικα λόγια τα μεγάλα και τις υποσχέσεις. Ο λόγος του πεζογράφου και ποιητή Σπύρου ήρεμος αλλά και καυστικός πολλές φορές, ειρωνικός ακόμη στέκεται απέναντι της τολμηρός και ειλικρινής. Στην ποίηση του άλλο τόσο ειλικρινής, καυστικός καταγγελτικός φορές φορές στηλιτεύοντας την τάση προσώπων της κυρίαρχης τάξης και της εξουσίας. Πλην χωρίς μέσα για τους ψευδομένους αλλά με λύπη κιόλας και ευσπλαχνία!! Καβάφης. Στέκομαι σε μία φράση του από το δίχως ουρανό. Σ' αυτή τη μάχη της επιβίωσης δεν υπάρχουν φραγμοί, δεν υπάρχουν όρια κι αν ο ουρανός αποτελεί ένα όριο τότε ας μείνουμε δίχως ουρανό, θα φτιάξουμε τον δικό μας, μπορούμε. και σε μια στροφή από το ποίημα της συλλογής αγρυπνία «μπροστά να προχωρήσουμε» Νάρθει το φως είναι στο χέρι μας δεν έχουμε άλλο να χαρίσουμε ξανά να βρούμε το αστέρι μας πάλι μπροστά να προχωρήσουμε Προβλέπω πάντα με βεβαιότητα στις δυνατότητες του Σπύρου και εύχομαι η πένα του να μας δώσει ακόμη σπουδαιότερα έργα, πάντα στην ίδια κατεύθυνση. Σοφία Μπαρδάνη, Κατερίνα Ντούκα-Κοτοπούλου, Δημήτρης Καραμβάλης, Σπύρος Αυλωνίτης, Ελένη Καρασαββίδου, Πόπη Αρωνιάδα, και Χάρης Μελιτάς. 9

10 Στο βήμα ο Πρόεδρος του Οργανισμού Πολιτισμού Αθλητισμού & Παιδείας Περικλή Παπαγεωργίου. Ο Πρόεδρος του Οργανισμού Πολιτισμού Αθλητισμού & Παιδείας Περικλή Παπαγεωργίου, εξηγεί ότι απευθύνει χαιρετισμό εκ μέρους του Δημάρχου Αγίων Αναργύρων Καματερού Νίκος Σαράντης, τον οποίο αναλυμένες υποχρεώσεις, (βρίσκεται εκτός Αθηνών) ανάγκασαν να μην μπορεί να παραβρεθεί στην εκδήλωση. Ο Πρόεδρος του Οργανισμού Πολιτισμού Αθλητισμού & Παιδείας Περικλή Παπαγεωργίου, καλωσορίζει τον τιμώμενο λογοτέχνη, τους ομιλητές, τους ποιητές που θα απαγγείλουν και βέβαια το κοινό που προσήλθε για να παρακολουθήσει την εκδήλωση.

11 Στο βήμα ο Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ.) Παύλος Ναθαναήλ. Ο Πρόεδρος της (Ε.Ε.Λ.) Παύλος Ναθαναήλ, χαιρετίζει την εκδήλωση αλλά και την προσπάθεια του ποιητή-λογοτέχνη Σπύρο Αυλωνίτη και τον προτρέπει να δώσει περισσότερο βάρος στη πεζογραφία (συμφωνώ απόλυτα. Γράφει καταπληκτικά διηγήματα). Ο Παύλος Ναθαναήλ, η Σοφία Μπαρδάνη, η Κατερίνα Ντούκα-Κοτοπούλου, ο Δημήτρης Καραμβάλης, ο Σπύρος Αυλωνίτης, η Ελένη Καρασαββίδου, η Πόπη Αρωνιάδα, και ο Χάρης Μελιτάς. 11

12 Η ομιλία της Ελένης Καρασαββίδου για το βιβλίο ΔΙΧΩΣ ΟΥΡΑΝΟ του Σπύρου Αυλωνίτη. Η Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.) Ελένη Καρασαββίδου μιλά για το έργο του Σπύρου Αυλωνίτη, Δίχως ουρανό (πεζό). Ποια είναι η αξία της λογοτεχνίας; μορφή τέχνης που εξακολουθεί ακόμη να μας μαζεύει τέτοια απογεύματα κοντά της; Ποια είναι η αξία των θεωριών για το τι μας παρακινεί και για το τι αποτελεί πηγή των διανοητικών/ συναισθηματικών αποκυημάτων μας; και πως σχετίζεται με την ενδημική, υποδόρια πάλη μεταξύ των ατομικών «εμπειριών» και «αρχών» (;) και των συλλογικών ή ιεραρχικών δομών μιας κοινωνίας, αφού είναι αυτή η πάλη που εκδηλώνεται σε πλήθος εμπειριών αλλά και πολιτιστικών προϊόντων; Ανάμεσα στα προϊόντα, στα γεννήματα σωστότερα για να την απαγκιστρώσουμε από την απελεύθερη αγορά, η γραφή. Ανάμεσα τους και η γραφή του Σπύρου. Γραφή στρωμένη, καθαρή, που λες και ρίχνει στο χαρτί για να γράψουν τα δάκτυλα μια χούφτα χώμα, χώμα της μνήμης και της τιμής όσων κρατούν με την σειρά τους την τιμή και την μνήμη αυτής της γης. Αυτή είναι η γραφή, αυτός είναι ο ελληνικός γι' αυτό συμπαντικός κόσμος του Σπύρου Αυλωνίτη, του φίλου και συντρόφου μας Σπύρου. Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι, Δεν υπάρχει κατασκευή της μνήμης που να μην μετέχει στο παρόν. Εάν, όπως σημειώνεται, μέσα από την γραφή μία κοινωνία σε μετάβαση διαπραγματεύεται συλλογικά της τραύματα ελπίδες και μνήμες, αναζητεί την ίδια στιγμή θεραπευτικές προσεγγίσεις για ένα μέλλον που φαντάζει πολύπλοκο όσο και το πρωτόφαντο κατά πώς μας φαίνεται- παρόν. Τότε, ακόμη κι όταν γράφουμε για την «μνήμη των άλλων» αναζητούμε να δώσουμε «φωνή» στις δικές μας «μνήμες», και ανάμεσά τους στις δικές μας πληγές. Κι ίσως μέσα από αυτές τις δικές μας μνήμες, να προσεγγίζουμε ασφαλέστερα και τις «μνήμες των «άλλων». Ο Αυλωνίτης κάνει ακριβώς αυτό. Καταγράφει με βλέμμα τρυφερό και στρατόπεδο σίγουρο την ζωή μιας οικογένειας προλετάριων, ώστε μέσα από τα παθήματα και τα μηνύματα (κι εδώ η λέξη μηνύω αποκτά την αρχαϊκή της σημασία) να διαπραγματευτεί συλλογικά μας τραύματα και μνήμες: Ελλάδα αμέσως μετά την μεταπολίτευση. Συναντιούνται η ερημωμένη περιφέρεια και το ρημαγμένο απόκεντρο. Η Θράκη και το Πέραμα. Χρόνος που κυλά δυναμικός όσο η ζωή, γυμνός όσο και της ευμάρειας οι δεκαετίες. Μνήμη που κυλά σαν το επίμονο εκκρεμές μπρος πίσω ισορροπώντας διαρκώς ανάμεσα σε όσα ελπίσαμε κι όσα φοβηθήκαμε, ανάμεσα σε ό,τι θελήσαμε κι Η Φιλόλογος, Λογοτέχνις Σοφία Μπαρδάνη, η Λογοτέχνις, ζωγράφος Κατερίνα ΝτούκαΚοτοπούλου, ο Κριτικός Λογοτεχνίας, Λογοτέχνης Δημήτρης Καραμβάλης, ο Ποιητής-Λογοτέχνης Σπύρος Αυλωνίτης, η Διδάκτωρ του (Α.Π.Θ.) Ελένη Καρασαββίδου, η Ποιήτρια Πόπη Αρωνιάδα, και ο Αρχιτέκτονας, Λογοτέχνης Χάρης Μελιτάς.

13 Άνετη ομιλήτρια και βαθιά γνώστης της λογοτεχνικής κοινότητας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και όχι μόνο, οπότε η ομιλία της ρουφιέται από το κοινό και ιδίως τους παρευρισκόμενους λογοτέχνες. ό,τι μας βρήκε. Η Λενιώ κι ο Κώστας, ο Κώστας και το συνδικάτο, η Λενιώ κι η γειτονιά, μια φτώχεια που φτύνει την μεγαλοαστική υποκρισία όσο και την διαφθορά του λούμπεν, γι' αυτό μια φτώχεια όχι μίζερη μα δυνατή και καθάρια. Κι αν όλοι αυτοί δρουν σ' έναν μεταβαλλόμενο κόσμο βαρβάρων ικανού να μεταμφιέζεται μα όχι να ηττάται, οι ίδιοι δρουν ταυτόχρονα κι ως αρχέτυπα, ω ς σ ύ μ β ο λ α ε ν τ α γ μ έ ν α σ τ ο σ υ λ λ ο γ ι κό υποσυνείδητο για να εκφράσουν τα παθήματα και τις δυνατότητες του ανθρώπου. Γι' αυτό επίσης και υπάρχουν περιπτώσεις όπου η Μνήμη λειτουργεί θεραπευτικά, λειτουργώντας ως προβολή του εαυτού που χάσαμε, αλλά και μεταπλάθοντάς τον σε αυτό που θα θέλαμε να είναι. Ο Αυλωνίτης αυτό το που θα θέλαμε να είναι το μεταπλάθει σε μια ωραιοποίηση της λαϊκής κουλτούρας, αγωνία περισσότερο για να μην λείψει η τρυφερότητα από τον κόσμο, και υπόμνηση μιας υποκρισίας επικίνδυνης όπως αυτή των ανθρώπων που έχουν, σε αντίθεση με τους ήρωες του, δύναμη. Έτσι υπάρχουν χαρακτηριστικές φράσεις για την μικρή γειτονιά που επαναλαμβάνονται, επαναλήψεις εμπέδωσης πιότερο για να ρχεται στην επιφάνεια η εναλλακτική ιστορία του κόσμου. Η ιστορία όσων δεν έχουν φωνή και πρέπει να γίνουμε εμείς η φωνή τους. Με το στόμα η έστω την γραφή. Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι, Αν ισχύει ότι κάθε απόπειρα γραφής είναι αυτοβιογραφική στο βάθος, ακόμη κι όταν δεν αφορά δικές μας άμεσες εμπειρίες, τότε η ερώτηση που γεννιέται είναι «τι είδους αλήθεια θέλουν, ή μπορούν, να προβάλλουν οι άνθρωποι μέσα από την λογοτεχνία;» (Leathey, G. 2005, σελ. 17). Αν γενικότερα, ο σχολιασμός και η ανάλυση των προσωπικών και κοινωνικών εμπειριών του παρελθόντος, λαμβάνει χώρα κάτω από το πρίσμα των σύγχρονων αντιλήψεων και «μεταφράσεων» για «το χθες» (ό.π. Researching Children's Literature, 2005 σελ. 13), τότε το χθες φιλτράρεται μέσα από τα συναισθήματα που είχαμε ανάγκη να προβάλλουμε την εκάστοτε εποχή ώστε να βρούμε το πλέον βατό μέλλον. Η Κατερινιώ, ο Γιάννης, ο Νικόλας, παιδιά της γειτονιάς, πικρή ηθογραφία μιας προ χρηματιστηρίου αρχικά και προ κρίσης Ελλάδας που πέθαινε σταθερά ενώ δήθεν δυνάμωνε θριαμβευτικά, οι γείτονες, το πικρό ατύχημα που στέρησε τον πατέρα σε μια Ελλάδα με αστική τάξη κομπραδόρικη, και τα 'χει περιγράψει εξαίρετα ο Αγγελόπουλος στις μέρες του 36, τάξης που χρησιμοποίησε ξένα χρήματα και λαϊκούς κόπους για να έχουμε βιομήχανους και όχι βιομηχανία. Εδώ ως αντιδιαστολή δεν υπεισέρχονται μόνο προσωπικές επιδιώξεις, αλλά ισχυρά πολιτιστικά στερεότυπα μιας συλλογικής αντίληψης, αυτάρεσκης όσο κάθε εθνική ή ιδεολογική «γλώσσα», κι ανθρωπολογικές σταθερές όπως η γέννηση ο θάνατος, ο έρωτας, η οικογένεια, η λαϊκή κουλτούρα που όπως προείπαμε ωραιοποιούνται και ξεχνάμε πως υπάρχουν περιπτώσεις που δρουν ως ο χαμηλότερος κρίκος στην σκάλα της ιεραρχίας... Σε άλλες περιπτώσεις όμως η Μνήμη γίνεται Σοφία Μπαρδάνη, Κατερίνα ΝτούκαΚοτοπούλου, Δημήτρης Καραμβάλης, Σπύρος Αυλωνίτης, Ελένη Καρασαββίδου, Πόπη Αρωνιάδα, Χάρης Μελιτάς. 13

14 Ερινύα. Η Ερινύα που καταλύει τον παιδικό μύθο της επιστροφής στον «Χαμένο Παράδεισο». Το φριχτό ατύχημα του 1988, (ψάξτε το βίντεο στο youtube, συγκλονίζει) στις εργασιακές συνθήκες του οποίου επιστρέφουμε αργά και σταθερά στην Ελλάδα της κρίσης, επικαιροποιώντας επώδυνα το περιεχόμενο του βιβλίου. Περιεχόμενο χρονολόγιο πολιτικών εξελίξεων ταυτόχρονα, η Ελλάδα του Σημίτη, της Ολυμπιάδας, του Γιωργάκη του Κωστάκη του Αντωνάκη, η επίσημη Ελλάδα της επίσημης ιστορίας και της επίσημης εκδοχής που αντιπαραβάλλεται διαρκώς ως αντί/στιγμα στην γειτονιά των λαϊκών ανθρώπων, θυμίζοντας σε όσους θέλουν να δουν πως οι νόμοι είναι σαν τα φίδια, δαγκώνουν μονάχα τους ξυπόλητους... Κι όμως! Σε αντίθεση με τους πρώτους που διακορεύουν την χώρα εντελώς ασόβαροι παρά την διακηρυγμένη τους σοβαρότητα, ανίκανοι να καλύψουν τα χάσματα με τρόπο δημιουργικό, οι λαϊκοί ήρωες του Σπύρου βρίσκουν τις δικές τους γέφυρες πάνω από τα τρικυμισμένα Ελένη ποτάμια της ζωής. Δίπολο συμβολικό και σημαντικό παρά την Καρασαββίδου απλούστευσή του. Κι όμως απλούστευση πολιτικά χρήσιμη τώρα που πάνε να τα μπερδέψουν όλα για να ξεχάσουμε με ποιους πρέπει να είμαστε σταθερά. Κι έτσι... Η σκληρότητα των γονιών της Λενιώς απαντάται με το μίξιμο των αδερφών μετά από παρέμβαση του μικρανηψιού που πάει στην Θράκη ως φαντάρος του Γιάννη. Ο χαμός του ηρωικού κομμουνιστή συνδικαλιστή αναπληρώνεται από τις πρωτοβουλίες μιας βαθιά χριστιανικής γειτονιάς, ο θάνατος της Λενιώς αναπληρώνεται από την Λενιώ την νεοφερμένη. Κι όπως οι ήρωες του φτάνουν πια στα χρόνια της κρίσης, ο προσωπικός χρόνος παρεισδύει κι επηρεάζει τον χρόνο τότε και τον χρόνο τώρα, γίνεται κομμάτι της συλλογικής μας ιστορίας, για να μας θυμίσει τον δρόμο που πρέπει να βρούμε στην έρημο, κρατώντας τα χαμόσπιτα σαν το μάνα στην ράχη. Απελεύθεροι από μέγαρα που κρύβουν τον ουρανό. Κι ίσως εδώ πρέπει να αναζητήσουμε τον διφορούμενο τίτλο του Σπύρου Αυλωνίτη αφού επέλεξε να σκεπάσει με την φράση δίχως ουρανό ανθρώπους που μια ζωή παλεύουν μονάχα για τον ουρανό τον ίδιο. Ακόμη κι η επανάσταση άλλωστε, έτσι θεωρήθηκε, σαν έφοδος στον ουρανό... ακόμη κι αν επρόκειτο για έναν γίγαντα που αμέσως μετά την έφοδο σκότωνε την παιδική του καρδιά, αφού οι πολιτικοί έχουν μονάχα εχθρούς ή υποχείρια... για να θυμηθούμε την εξαιρετικά μεστή φράση του Νίτσε. Η αντιστροφή αυτή του βιβλίου, έμπλεη πολιτικού φορτίου, θυμίζει πως η εξουσία το κοινωνικό ταβάνι, είναι ανίκανη να προσφέρει ανάσα κι ορίζοντα αφού έρπει κάτω απ' το χώμα, ενώ ο αληθινός ουρανός είναι καταδικασμένος από το σκοτάδι που άρχει να φυλλορροεί ακριβώς εκεί, κάτω απ' τη γη μα με τις ρίζες στραμμένες προς τα πάνω (Ελένη Λαζαρίδου). Το αίτημα για τον παράδεισο από την εποχή του Προμηθέα βρίσκεται άλλωστε στο αίτημα για γκρέμισμα όλων των ψεύτικων θεών, και στην εύρεση ενός παραδείσου στα μέτρα όχι ενός θεού που τον κρατάει φιλάρεσκα μα του ανθρώπου που μοιράζεται ουρανό και γη με τον συνάνθρωπο του κι άρα με τον Θεό. Η εξήγηση δίνεται από τον ίδιο τον Σπύρο (παράθεση προλόγου σελ. 3)... Μπορούμε! Η αξία των θεωριών για το τι μας παρακινεί και για το τι αποτελεί πηγή των διανοητικών/ συναισθηματικών αποκυημάτων μας βρίσκεται ακριβώς στο σημείο που η γραφή συναντά αυτό το μπορούμε! Σας ευχαριστώ! Ελένη Καρασαββίδου

15 Κατερίνα Ντούκα-Κοτοπούλου Η Φιλόλογος, Λογοτέχνις Σοφία Μπαρδάνη καλεί στο βήμα τη λογοτέχνιδα, ζωγράφο Κατερίνα Ντούκα-Κοτοπούλου. Εξιλέωση Στην φίλη μου Δήμητρα Καραφύλλη Ανεξήγητη επιβολή του πεπρωμένου αθέατος την θέλησή του επιβάλλει αλύγιστος κι ανέκφραστος ο χρόνος. Αμυδρά συσπώνται τα βλέφαρα μοναδική, ακυρίευτη η σκέψη βασανιστικά υπομένει και επιμένει. Επαίτες για ένα νεύμα οι γύρω ανέτοιμοι να δεχθούν την αλήθεια, επιθανάτιος επιθυμία η απομόνωση, απαγχονισμένος λυγμός η αντίδραση. Αμετάκλητα λιγοστεύει το φως όσο η ψυχή το προσεγγίζει, φθαρτό, απογυμνωμένο το σώμα ακίνητο επιζητά την γαλήνη, ανάγλυφος ο πόνος στην όψη ανεκπλήρωτες επιθυμίες μαρτυρά. Αναπάντητο ένα «γιατί» αιωρείται στις παρυφές της αγανάκτησης μην ξέροντας τι πρέπει να προσδοκά: την ατέλειωτη τυραννία της ύπαρξης ή την ελευθερία της εξιλέωσης ΑΘΗΝΑ Η λογοτέχνις, ζωγράφος Κατερίνα Ντούκα-Κοτοπούλου διαβάζει ποιήματα. Αγρυπνία Στη φίλη μου Άννυ Αχειλαρά Τα παιδιά αναίτια πεθαίνουν σαν τα κρινάκια στο βάζο δίχως το γιατί να γνωρίζουν. Τα κοχύλια άψυχα στην άμμο μαρτυρούν ένα άδοξο τέλος, που το πέλαγος τους χάρισε. Τ' αστέρια νωχελικά φωτίζουν τα νεκρά κορμιά των αστέγων δίπλα σε κάδους απορριμμάτων. Κι εγώ σε μια ιδιότυπη αγρυπνία κοντά στο τζάκι καθισμένος καρτερώ τους άλλους ν' αντιδράσουν 15

16 Ο Κριτικός Λογοτεχνίας, Λογοτέχνης Δημήτρης Καραμβάλης, αναφέρεται στην Ποιητική Συλλογή του Σπύρου Αυλωνίτη Αγρυπνία. Δημήτρης Ι. Καραμβάλης Η ΑΓΡΥΠΝΙΑ του Σπύρου Αυλωνίτη. Η ποίηση ως Πυρίκαυστος ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΛΥΤΡΩΤΙΚΟ Μέχρι τ' αστέρια να λάμψουν πάνω Συνέχισε (Σ. ΑΥ.) Μ ια ΑΓΡΥΠΝΙΑ ζωής και θανάτου, στο μεσοστράτι του χωροχρόνου είναι η νέα ποιητική κατάθεση του Σπύρου Αυλωνίτη, εκλεκτού ποιητή, πεζογράφου επιστήμονα και διανοητή μα πάνω απ' όλα ΑΝΘΡΩΠΟΥ με Άλφα κεφαλαίο. Μια ξεχωριστή κατάθεση ψυχής, οδύνης, συντριβής και που η αμφισημία της είτε στην προπαραλήγουσα Αγρύπνια σημαίνει παραφύλαγμα και καρτέρι στα περάσματα αλλά και στην παραλήγουσα. Αγρυπνία που σημαίνει κατάνυξη και προσευχή, συμπαράσταση στους δοκιμαζόμενους και στους πονεμένους όπου γης. Η ποιητική γραφίδα του Σπύρου Αυλωνίτη εξακτινώνεται με τα πανανθρώπινα μηνύματα της σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Ο χρόνος ως διαμέτρημα και αναμέτρηση με το χώρο. Δε γνωρίζει φραγμούς και σύνορα, δεν κάνει εξαιρέσεις, δεν ωραιολογεί. Κατέχει καλά να διεισδύει στον πυρήνα των γεγονότων κι αυτών των λεπτεπίλεπτων προσωπικών στιγμών, των κρίσιμων αυτών απειροελάχιστων χρονικών σημείων ανάμεσα στο μεγάλο ΝΑΙ ή στο μεγάλο ΟΧΙ. Εδώ στη διασταύρωση της αρχέγονης μνήμης και των πανανθρώπινων οραμάτων. Στα ανάξια γεγονότα ιδιαίτερα προβολής όπως το εκούσιο τέλος του συνταξιούχου στο αδιέξοδο μαρτύριο της ζωής του όπως γράφει τόσο καίρια στο ποίημα ΩΣ ΠΟΤΕ; Είναι παράλληλα οι στίχοι του (να σημειώσουμε εδώ πως έχουν νοηματική συμπύκνωση και γερήν αρμοδεσία) και προσκλητήριο στους συνανθρώπους του που αποστρέφονται την αλήθεια, προσποιούνται και υποκρίνονται καλυμμένοι καμιά φορά κι από την προβατόσχημη μάσκα που επιδέξια φορούν:..αναπόφευκτα όσο ξεμακραίνεις το σκοτάδι γοργά σε κυκλώνει. Γιατί δίπλα στους άλλους δεν είσαι, Να το θυμάσαι Ποίηση μέσα απ' την ίδια την ποίηση, λόγος παραμυθίας αλλά και δρών ως άλλη Ερινύα για τους επιλήσμονες. Ο Σπύρος Αυλωνίτης δεν δεσμεύεται μορφικά. Γράφει το ίδιο πετυχημένα και στον ελεύθερο αλλά και στον ομοιοκατάληκτο στίχο. Ακόμη και οι τίτλοι του στέκουν άνετα ως ομφαλοσκόποι προσδιοριστικοί παράγοντες και θεματικοί άξονες. Για του λόγου το αληθές, παραθέτουμε μερικούς από αυτούς, ΝΑΤΟΘΥΜΑΣΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΑΝ ΟΔΡΟΜΟΣ (στο σημείο αυτό να ευχαριστήσω από καρδιάς τον λογοτέχνη και φίλο Σπύρο Αυλωνίτη για το συγκεκριμένο ποίημα που μου έκανε τη μεγάλη τιμή να μου το αφιερώσει) ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΦΩΣ, ΚΡΑΤΑ ΓΕΡΑ, ΜΠΡΟΣΤΑ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ, ΕΦΙΑΛΤΕΣ αφιερωμένο Σ' έναν συμβιβασμένο και άλλα. Παλιές φωτογραφίες έχεις κρύψει δεν θέλεις άλλο να θυμάσαι μα ό, τι στ' αλήθεια σου χει λείψει εφιάλτης έρχεται όταν κοιμάσαι Η φλόγα και το ένθεο πάθος η ανυποχώρητη θέληση, οι κραδασμοί της ατράκτου της ψυχής, ο ρομαντισμός και η σκληρή ρεαλιστική πραγματικότητα, αυτό το κοντράστ των συναισθημάτων, δίνουν παλμό και η μουσικότητα που αποπνέουν οι παραδοσιακοί στίχοι δένουν με την φιλοσοφία που καταντά τρόπος ζωής. Ένα εγχειρίδιο πρακτικής φιλοσοφίας για να

17 θυμηθούμε τον Ευάγγελο Παπανούτσο. Στίχοι γιομάτοι αναζητήσεις και βαθύτατους προβληματισμούς, προϊόν εσωτερικής καύσεως και σπαραγμού για όσα συμβαίνουν στον πλανήτη μας. Από την άλλη μεριά το ποιητικό βεληνεκές του Σπύρου Αυλωνίτη γίνεται οξύτατη καταγγελία και κοινωνικό μανιφέστο για όλες αυτές τις μεγαλόσχημες διακηρύξεις των δήθεν πατέρων του έθνους των είδη μόνων και των επαϊόντων που νοιάζεται για μας, ερήμην μας. Τώρα, σώστε τους ζωντανούς οι νεκροί μπορούν να περιμένουν Αυτών που στην πράξη γίνονται δρομείς αξιοζήλευτων επιδόσεων, κι όπως γράφει ο ίδιος χαρακτηριστικά: στυγνοί εκμεταλλευτές της ανάγκης των ευκολόπιστων αδυνάτων Επί τον τύπον των ήλων λοιπόν η γραφίδα του ποιητή λέει τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη (Γιάννης Ρίτσος) και απονέμει δικαιοσύνη γιατί σίγουρα η ποίηση πιστεύουμε ακράδαντα πως είναι η άλλη φωνή της δικαιοσύνης. Ο λόγος του Σπύρου Αυλωνίτη είναι απλός, καίριος, συμπυκνωτικός και στοχεύει κατ' ευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη. Θα λέγαμε μάλιστα πως στο ποιητικό του έργο δεν υπάρχουν στεγανά ανάμεσα στην παλιά και τη νέα ποίηση, κι έτσι από την άποψη αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σημείο συνάντησης και δια-σταύρωσης πολλών ρευμάτων θέσεων και απόψεων. Και κάτι ακόμη ο Σπύρος Αυλωνίτης δεν λειαίνει εξεζητημένα το στίχο, στοχεύοντας στην μετάδοση πρωτίστως και κυρίως των πυρίκαυστων δονήσεων. Είναι στίχος ζεστός, λόγος λιτός, προπάντων διαπεραστικός και αγρυπνών στο μετερίζι του πόνου. Τα νεκρά κορμιά των αστέγων, οι κάδοι των απορριμμάτων, η εξαθλίωση ο παγκόσμιος πόνος, η συμβολική των κοχυλιών που άψυχα στην άμμο μαρτυρούν το άδοξο τέλος που το πέλαγος τους χάρισε, το ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΟ ΤΩΡΑ κι όχι το πριν και το αλλού, η επίμονη προσταγή μέσα από τα βάθη του χρόνου ροή αρχέγονης μνήμης, η πορεία του ανθρώπου μέσα από κήρυκες και ορυχεία ψυχών, το πάθος όραμα και αποστολή ΚΑΡΤΕΡΩ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ Ν' ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΝ, η κατακερματισμένη αλήθεια που ποδοπατήθηκε και η άνομη δικαιοσύνη, το όραμα και το πάθος, τα δράματα και οι διαψεύσεις, το θάρρος και η έκσταση, το ξεγύμνωμα της υποκρισίας και της σοβαροφάνειας. Κι εσύ τον αδιάφορο προσποιείσαι επιδεικτικά το πρόσωπο αποστρέφεις αλλού κατευθύνεις το βλέμμα γίνονται το σημείο αναφοράς, το αλωνάκι πάνω στο οποίο επιχειρεί να καταθέσει τους κραδασμούς και την αιμάσσουσα καταγραφή μιας ψυχής χειμαζούσσης και εναγώνιας, προτάσοντας μας έναν ηρωικό τρόπο ζωής )για να θυμηθούμε τον Ιωάννη Συκουτρή). ΟΡΘΙΑ. ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΩ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ Άλλες πάλι φορές γίνεται απίστευτα ερωτικός κι αισθαντικά λικνίζεται στους σκοπούς μιας μουσικής. Είναι η στιγμή της υπερβάσης εκεί όπου η ματιά του αγαπημένου προσώπου πραγματοποιώντας την υπέρβαση χαϊδεύει απαλά το φεγγάρι Εδώ θα πρέπει να σταθούμε και στην ιδιαίτερα Δημήτρης Καραμβάλης, Σπύρος Αυλωνίτης, Ελένη Καρασαββίδου, Πόπη Αρωνιάδα, Χάρης Μελιτάς. 17

18 φροντισμένη και καλλιεπή παρουσίαση από τον εκδοτικό οίκο Τα ποιήματα των φίλων που ψυχή της είναι ο διευθυντής τους, Κώστας Ριτσώνης, εκλεκτός λογοτέχνης και επιστήμονας, η Σίσσυ Πετρίδου-Λεοντακιανάκου επιμελήθηκε και που το εξώφυλλο της συλλογής κοσμείται από μια αισθαντική φωτογραφία του εκλεκτού καλλιτέχνη Χρήστου Δεληκάρη. Εδώ τα όρια φωτογραφίας, και ζωγραφικής και ποίησης ελαχιστοποιούνται μάλλον θα λέγαμε πως διασταυρώνονται και συγκοινωνούν και συμπορεύονται και συλλειτουργούν. Ο Σπύρος Αυλωνίτης εμφανίζεται με τη στοχαστικότητά του κι ο φωτογράφος φωτίζει καίρια και σε βάθος αυτό που πρέπει σε μιαν εύστοχη πέρα για πέρα και σε βάθος επιγραφική χάραξη της ψυχής. Τα ποιήματα της συλλογής αυτής θα μπορούσαν και να είναι άτιτλα μια που ενέχουν και τη συμπαγή κεντροδυναμική τους και την ξεχωριστή προσωπική έκφραση της ταυτότητας, την ξεχωριστή ταυτότητα και ανάσα και μαρμαρυγή. Ο Σπύρος Αυλωνίτης είναι ένας ευαίσθητος παλμογράφος του καιρού του και κατορθώνει αφ' ενός ν' απομονώνει μεμονωμένα γεγονότα κι αφ' ετέρου αυτά τα επίκαιρα ν' αποκτούν και διαχρονικότητα και βάθος και να μην υφίστανται του κοινού σκοπού προσδιορισμού. Ν' αφιερώνονται στην υπηρεσία του ανθρώπου. Πολλά από τα ποιήματα του είναι αφιερωματικά, γραμμένα για τους φίλους και τους συνοδοιπόρους του, όμως εκτός του ότι απηχούν και συγκεκριμένες προσδιοριστικές παραμέτρους του πριν όν απευθύνονται, από την άλλη μεριά δεν απομακρύνονται του κοινού στόχου και ταυτόχρονα καταγγέλλεται η κάθε μορφής υποκρισία μέσα σε κλίσους ευρηματικούς στίχους, όπως το τετράστιχο με το οποίο κλείνει το ποίημα με τον τίτλο ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ. Το παραθέτουμε για του λόγου το αληθές: Και τώρα, πριν ο χρόνος κλείσει προβλέπεις την οριστική φυγή ό, τι για το μέλλον έχεις χτίσει είναι μόνο, ενός λεπτού σιγή Έτσι απλά, έτσι καίρια, περνά τα μηνύματα του ο ποιητής πραγματοποιώντας παράλληλα και έναν παράλληλο και επάλληλο κύκλο από-λογισμού και αποδόμησης κάποιων συνθημάτων και καιροσκοπικών συνηθειών. Απλώνει το χέρι στους απομάχους ναυτικούς, που στέκουν βουβοί και άβουλοι στην άκρη, κοινωνεί τη θλίψη τους και την υπόλοιπη τους χρονική διάρκεια, κι αποτυπώνει σε έξοχες ποιητικές εικόνες τη σχέση φύσης και ψυχής, με απαράμιλλη δύναμη κι εκφραστικότητα, και ξεχωριστή κινητικότητα και νοσταλγική διάθεση. Εκεί που ξεψυχάει το κύμα εκείνοι βιάζονται να φύγουν κάθε καημός και ένα μνήμα βαθιά τα στήθια ανοίγουν Με το να χέρι κρατούν καλάμι προκαλούν το νερό να τους ρουφήξει στο μέτωπο χτυπάνε την παλάμη ατύχησαν το πλοίο να τους πνίξει Εδώ πράγματι ψυχογραφεί τους απόμαχους ναυτικούς εδώ, που η ελπίδα γίνεται λεπίδα και παραχάραξη των αξιών, εδώ που τα λόγια είναι μικρά και μικρές οι ώρες. Άσπρο σεντόνι, μαύρος Ο Δημήτρης Καραμβάλης, ο Σπύρος Αυλωνίτης, η Ελένη Καρασαββίδου, η Πόπη Αρωνιάδα, ο Χάρης Μελιτάς.

19 καημός κι έντονος προβληματισμός και φιλοσοφικός στοχασμός, σαν λυρική πανδαισία φωτός και φωτισμός ένδον της ψυχής. Τα φώτα του κάβου ανάβουν Αστράφτει τη νύχτα το λιμάνι Κάποιοι τις ελπίδες τους θάβουν Λένε πως η ζωή είναι πλάνη Εδώ τα πολλά λόγια περιττεύουν μιλά ο ποιητής, ο νοσταλγός, ο συμπαραστάτης, ο διάκονος των στερήσεων και των θλίψεων. Ο Σπύρος Αυλωνίτης μιλά για τους συμβιβασμένους και τους εφιάλτες τους Ερινύες. Γι' αυτές τις παλιές φωτογραφίες που πολλοί από μας κρύβουν επιμελώς στα συρτάρια τους γιατί δεν θέλουν να θυμούνται και τα δικά τους σφάλματα, πράξεις και παραλείψεις )και περισσότερο οι τελευταίες είναι που πονάνε). Η ποίηση στέκεται σε αγαστή συμπόρευση με το πεζογραφικό του έργο σε διαύλους ασίγαστης και ακατάπαυστης επικοινωνίας. Γιατί ακριβώς αυτό, το κοινωνικό μέρος και τμήμα της απόληξης είναι το διαρκών ζητούμενο στο έργο του. Να συνεχίσει να είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ σ' έναν κόσμο που δε νογά (Οδ. Ελύτης), κατακερματισμένο, αδιάφορο, παγωμένο. Εκείνος λέει το ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ εκφράζει την παγκόσμια αλληλεγγύη και συναδέλφωση, την οικουμενικότητα που είναι η σύμπτυξη των πολιτισμών κι όχι η διαίρεση, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και την ελεύθερη σκέψη, δίχως η τελευταία να προσπαθεί στο όνομα κάποιας παρεξηγημένης ελευθερίας να υποδουλώσει αυτούς που δεν την ασπάζονται. Τα ειρηνοφόρα μηνύματα του δεν έχουν καμιά σχέση με τους ειρηνοποιούς που πλημύρισαν τον πλανήτη ιδίως αυτά τα δύσκολα χρόνια που περνούμε και που κρύβουν μέσα στις τσάντες παραγγελίες για όπλα ούτε μ' αυτά τα δήθεν πολεμούν για το καλό των λαών καθεστώτα κι όταν πέφτουν διαπιστώνουμε τους ανελεύθερους κώδικες γραφής που τα διέπουν και τα εγκλήματα που αποσιωπήθηκαν. Μας προσκαλεί ο ποιητής Σπύρος Αυλωνίτης να μείνουμε κοντά στο φως. Να πάρουμε το δύσβατο μονοπάτι να πορευτούμε το δρόμο της συνείδησης και του χρέους. Μένει πονώντας και τιμά την μνήμη των 301 Τούρκων ανθρακωρύχων που στα ματοβαμμένα σκοτεινά λαγούμια άφησαν την τελευταία τους πνοή, θυμίζοντας μας πως Η ανάλγητη εξουσία παντού η ίδια ακόμη και τώρα, μια τέτοια ώρα πως είσαι αναλώσιμος σου θύμισε Ποίηση που ομοστρατής της η επιμονή και η υπομονή. Ποίηση αδούλωτη, Συνεπής, που ξαγρυπνά στο μετερίζι του πόνου. Μια ΑΓΡΥΠΝΙΑ στο ξωκλήσι της ψυχής, μ' ένα κερί άσβεστο και αβεβήλωτο, όσο υπάρχουν ακόμα ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΡΘΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΩ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ Ο Κριτικός Λογοτεχνίας, Λογοτέχνης Δημήτρης Καραμβάλης. Ένας και μοναδικός, ο Κριτικός Λογοτεχνίας, Λογοτέχνης Δημήτρης Καραμβάλης. Καταφέρνει και μαγνητίζει το μυαλό και τη σκέψη του κοινού. Με πλούσιους χαρακτηρισμούς, αναφορές σε πολλά σημεία των ποιημάτων, καθαρή φωνή, αλλά πάνω απ' όλα πολύ καλός γνώστης λογοτεχνίας (Διεθνής και Ελληνική), αλλά και πολύ αγαπητός στους κύκλους των σύγχρονων λογοτεχνών. Έτσι έχει υποχρεωθεί να παρουσιάσει εκατοντάδες από αυτούς, όχι μόνο στην Αθήνα αλλά σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδος. Ο χαμηλών τόνων χαρακτήρας του, οι καλές δημόσιες σχέσεις, αλλά και η μεγάλη προσήλωση στο έργο του, τον έχουν κατατάξει επάξια στην πρώτη θέση κριτικού λογοτεχνίας σήμερα. Αυτό βεβαιώνουν οι παραπάνω από χίλιοι λογοτέχνες ανά την Ελλάδα που του έχουν εμπιστευτεί, την παρουσίαση των έργων τους (πεζό - ποιητικό). Σοφία Μπαρδάνη, Κατερίνα Ντούκα-Κοτοπούλου, Δημήτρης Καραμβάλης, Σπύρος Αυλωνίτης, Ελένη Καρασαββίδου, Πόπη Αρωνιάδα, Χάρης Μελιτάς. Δημήτρης Ι. Καραμβάλης 19

20 Ψάξε Σ' εσένα Είπες, για πάντα μακριά θα φύγω κι ας μην ήθελες να το κάνεις κι ας γεύτηκες αλμυρό το δάκρυ. Είπες, εδώ τα σύνορα τελειώνουν κι ας μην είδες τη γραμμή των οριζόντων κι ας σκέφτηκες ξανά να γυρίσεις. Υπόκωφος αναστεναγμός στο τέλος, απεγνωσμένα ζητάς την αιτία καθώς τα σύννεφα πυκνώνουν γύρω. Δεν ξέρεις της επιστροφής το δρόμο γιατί ποτέ δεν τον διάβηκες μόνη. Δεν ξεχωρίζεις την σπίθα στη στάχτη γιατί ποτέ δεν έλαμψε στη ματιά σου. Δεν μπορείς να θυμηθείς τ' ακρογιάλι που άφησες ένα βράδυ την ψυχή σου. Δεν κράτησες του νήματος την άκρη απ' το λαβύρινθο να βγεις, της σκέψης. Ψάξε το δικό σου να βρεις αστέρι ξανά στην αυγή να σ' οδηγήσει. Η ποιήτρια Πόπη Αρωνιάδα διαβάζει ποιήματα του Σπύρου Αυλωνίτη. Η σειρά Στον εαυτό μου Από παλιά στον ποταμό Αχέροντα του κάτω κόσμου οι πύλες είναι, στην όχθη περιμένουν οι νεκροί με ένα νόμισμα χρυσό στο στόμα, μ' αυτό να πληρώσουν τον λεμβούχο για το στερνό ταξίδι προς τον Άδη. Αμίλητοι, υπομονετικά προσμένουν στην βάρκα για να μπουν μονάχοι, πίσω δεν κοιτούν, μήπως δειλιάσουν. Το βλέμμα στυλώνουν στα μαύρα νερά που αν τα διαβούν θα λησμονήσουν ό,τι κι αν πέρασαν, άσχημο ή ωραίο, χάνουν κάθε δεσμό με τους απάνω. Κάποτε, πρώτος βρέθηκα στην άκρη μα εγώ ποτέ χρυσάφι δεν απέκτησα, δεν είχα τι να δώσω στον βαρκάρη. Εκείνος, ίσα στα μάτια με κοίταξε και αυστηρά πολύ μου είπε: «Φύγε, κι άλλη φορά να 'λθεις δεν έφτασε ακόμη η σειρά σου» ΑΘΗΝΑ

21 Συνέχισε Ασύνταχτες στροβιλίζονται οι μνήμες κίτρινα φύλλα στον άνεμο δοσμένα, ακατάληπτες λέξεις φτάνουν στο στόμα αδύναμες τον όλεθρο να περιγράψουν. Νιώθεις, πονάς, βαριανασαίνεις τώρα δίχως τη δύναμη να 'χεις να πεις κάτι. Κρυφή σου θέληση να'ναι εφιάλτης που θα σβήσει σαν η αυγή χαράξει. Όμως, στο σήμερα ζεις κι ας μην πρέπει, μ' ένα γιατί κρεμασμένο στα χείλη, μ' απόγνωση ματωμένα όνειρα βλέπεις. Πάνω απ' το μισόγυμνο κορμί σου αδύναμη η ψυχή σπαρταράει σε θολά νερά άβαθης σκέψης, απεγνωσμένα την επιφάνεια ψάχνει τον καθαρό αγέρα να γευτεί πάλι. Μέχρι τ' αστέρια να λάμψουν πάνω Συνέχισε Αθήνα Η ποιήτρια Πόπη Αρωνιάδα. Ανεμπόδιστη μοναξιά Στην άγνωστη δακρυσμένη κυρία Αντηχούν τα σήμαντρα πάλι ανέλπιστοι εναγκαλισμοί αγάπης, όταν τ' ανέσπερο φως ανάβει ασθενικά χαμόγελα ανθίζουν καθώς στο σπίτι τώρα επιστρέφουν. Ανεξήγητα δεν θέλουν να φτάσουν εκεί που ξεκίνησαν πριν λίγο κι ας είναι ψυχρό το βράδυ. Ανάμεσα στο χαρούμενο πλήθος νιώθουν μια ψυχική ευφορία, πιστεύουν πως νερό θ' αναβλύσει στο άνυδρο πηγάδι της ζωής τους, έστω κι αν ακόμη ψευδαίσθηση είναι. Αμείλικτος ο χρόνος κυλάει και ο δρόμος κάποτε τελειώνει, νυσταγμένα τα φώτα σβήνουν το σκοτάδι ξανά θα βασιλεύσει, στους άδειους δρόμους της πόλης στις πονεμένες καρδιές των ανθρώπων. Την πόρτα πίσω τους σαν κλείσουν ανεμπόδιστη η μοναξιά εισβάλλει κι απρόσκλητη όπως πάντα, άνετα στο παραγώνι θα καθίσει και τούτο τ' απόδειπνο συντροφιά τους Βράδυ Ανάστασης 21

22 Ο Χάρης Μελιτάς απαγγέλλει τα ποιήματα του Σπύρου Αυλωνίτη, από την Ποιητική Συλλογή Αγρυπνία. Πορεία στο φως Στη μνήμη του φίλου μου Θανάση Παπαδημητρίου Ανήσυχο το βλέμμα τριγύρω ψάχνει να κρατηθεί ζητά το τρεμάμενο χέρι το δάκρυ έπνιξε ο πόνος της μέρας το γέλιο μαράθηκε πριν ανθίσει. Γνωρίζεις καθαρά τι συμβαίνει κι όμως με υπερηφάνεια σιωπάς αντέχοντας της μοίρας το θέλημα δίχως ένα παράπονο στα χείλη. Σταμάτησε δίπλα σου ο χρόνος την φθαρτή σου φύση αντιπαλεύει δεν μπορεί να δεχθεί το πεπρωμένο αρνείται τη θέλησή του να επιβάλει. Διαγράφεται η γαλήνη στη μορφή σου ίσως γιατί αντιλαμβάνεσαι τώρα πως ο θάνατος δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή μιας άλλης ζωής κι έτσι ανάλαφρος ταξιδιώτης πορεία προς το φως ξεκινάς Παρασκευή Ύπατο Θήβας Ο Αρχιτέκτονας, Λογοτέχνης Χάρης Μελιτάς.

23 Λίγες σταγόνες Στους φίλους μου Δήμητρα Καραφύλλη και Χάρη Μελιτά Μείνε στο φως μαζί της Τοξότης που λάθεψε στο στόχο και κάρφωσε δίχως να θέλει στον ουρανό το αιχμηρό του βέλος. Πόνου φωνή ψηλά ακούγεται σαν τη βροχή το αίμα στάζει στο σκαμμένο μέτωπο του χρόνου. Είπαν ότι σημάδεψε την ευτυχία που αμέριμνη στα σύννεφα πετούσε, ανείπωτη χαρά παντού να δώσει. Στέρεψαν πια τα σωθικά της λίγες σταγόνες έμειναν μονάχα για κάποιους τυχερούς ανάμεσά μας Στον φίλο μου Χάρη Μελιτά ΑΘΗΝΑ Η νύχτα στη μοναξιά της σε τυλίγει προσπαθείς ένα μ' αυτήν να γίνεις το κενό της ψυχής σου να σκεπάσεις. Θυμάσαι τις μεγάλες λύπες, τις λίγες χαρές πονάς για ό,τι δεν μπόρεσες να ζήσεις ξανά και τούτο το καλοκαίρι. Νομίζεις πως έφυγε για πάντα κι όμως είναι τόσο κοντά σου, σε ακολουθεί στο κάθε σου βήμα. ελεύθερη από τις κακίες του κόσμου λυτρωμένη από τα δεσμά του κορμιού, σε ακουμπά διακριτικά με το βλέμμα. Θα έρχεται απ' το ανοιχτό παράθυρο σαν ελαφρύ αεράκι το δειλινό, θα λάμπει μόνο για σένα μέσα στο πέλαγος των αστεριών. Μην αφήσεις το σκοτάδι να σε πάρει, μείνε στο φως, μαζί της ΑΘΗΝΑ Χάρης Μελιτάς

24 Η Φιλόλογος, Λογοτέχνης Σοφία Μπαρδάνη. Η Φιλόλογος, Λογοτέχνις Σοφία Μπαρδάνη, η Λογοτέχνις Ζωγράφος Ντούκα-Κοτοπούλου, ο Κριτικός Λογοτεχνίας, Λογοτέχνης Δημήτρης Καραμβάλης, η Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.) Ελένη Καρασαββίδου, η ποιήτρια Πόπη Αρωνιάδα, και ο Αρχιτέκτονας, Λογοτέχνης Χάρης Μελιτάς.

25 Ο ποιητής-λογοτέχνης Σπύρος Αυλωνίτης. Ο ποιητής-λογοτέχνης Σπύρος Αυλωνίτης, ευχαριστεί τους ομιλητές για τα καλά τους λόγια, τους ποιητές που απάγγειλαν ποιήματα του, τους φίλους, τους συγγενείς και τους λογοτέχνες που τον τίμησαν με την παρουσία τους. Σπύρος Αυλωνίτης Κύριε Δήμαρχε, Κύριε Αντιδήμαρχε, Κύριοι Σύμβουλοι, Κύριε Πρόεδρε της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, Κύριε Πρόεδρε του Οργανισμού παιδείας & πολιτισμού, Φίλοι Λογοτέχνες, Φίλες και Φίλοι Η ανάγκη να εξωτερικεύσω τις σκέψεις, τους προβληματισμούς μα πάνω απ' όλα τα συναισθήματα μου, με οδήγησαν στην λογοτεχνία. Όταν όμως έχεις το θάρρος ή το θράσος να δημοσιοποιείς αυτά που γράφεις πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχθείς και την κριτική καλή ή κακή. Εγώ αυτή την κριτική την επιζητώ γιατί με βοηθάει να διορθώνομαι, να γίνομαι καλύτερος. Έτσι μέσα από αυτή την αμφίδρομη σχέση μεταξύ μας εγώ αντλώ δύναμη, σοφία, μα πάνω απ' όλα νέα ερεθίσματα κι γι' αυτό, για άλλη μια φορά σας ευχαριστώ που είστε κοντά μου. Φίλες και φίλοι, είναι η τρίτη συνεχόμενη χρονιά που σ' αυτό εδώ τον φιλόξενο χώρο, μαζευόμαστε, στην αρχή του Φθινοπώρου για να γνωρίσουμε τα νέα μου βιβλία. Τείνει να γίνει, ένας τόπος συνάντησης με τους παλιούς συμμαθητές, τους φίλους, αλλά και με τους ανθρώπους των γραμμάτων που απόψε μας τιμούν με την παρουσία τους. Φυσικά υπάρχουν και εκείνοι που έρχονται για πρώτη φορά και τους καλωσορίζουμε στην παρέα μας. Μόνο που, από τούτη την συνάντηση, λείπουν δύο φίλοι που τους αγαπήσαμε και μας αγάπησαν και έφυγαν δυστυχώς πολύ γρήγορα από κοντά μας. Πρώτη έφυγε η αγαπημένη μας φίλη, ποιήτρια και εικαστικός, η Δήμητρα η Καραφύλλη. Η Δήμητρα ήταν ένας σπάνιος τρυφερός άνθρωπος, με ήθος, ταλέντο και αγάπη για τον συνάνθρωπο. Η Δήμητρα είχε πολλά να δώσει ακόμα, αλλά δεν πρόλαβε. Δεύτερος έφυγε ένας πολύ δικός μας άνθρωπος φίλος αδελφικός, γείτονας, συναγωνιστής μα πάνω απ' όλα άνθρωπος. Ο Θανάσης Παπαδημητρίου. Εμείς οι φίλοι του, τα «ρεμάλια» όπως μας αποκαλούσε πάντα θα τον περιμένουμε, κάποια απόβραδα Τετάρτης στο ταβερνάκι της γειτονιάς μας. Είμαι σίγουρος πως και οι δύο είναι απόψε μαζί μας και είναι χαρούμενοι γιατί μιλούμε γι' αυτούς, γιατί οι νεκροί πεθαίνουν μόνον όταν τους ξεχνούμε. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Δήμαρχο, τον Νίκο τον Σαράντη, τον Αντιδήμαρχο Νίκο Παντελιά για την παρουσία του και την βοήθεια τους. 25

26 Ο ποιητής-λογοτέχνης Σπύρος Αυλωνίτης, η λογοτέχνις, ζωγράφος Κατερίνα ΝτούκαΚοτοπούλου, ο Κριτικός Λογοτεχνίας, Λογοτέχνης Δημήτρης Καραμβάλης. Να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο του οργανισμού πολιτισμού και παιδείας κ. Περικλή Παπαδημητρίου αλλά και τον απερχόμενο πρόεδρο και νυν πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Γιάννη Κουτελιέρη για τη μεγάλη βοήθεια που μου έχουν προσφέρει. Να ευχαριστήσω την γλυκιά μου Ελένη Καρασαββίδου που ήλθε για την εκδήλωση από τη Θεσσαλονίκη για την τόσο αναλυτική και μεστή ομιλία της για το βιβλίο μου Δίχως Ουρανό. Να ευχαριστήσω τον καλό μου φίλο Δημήτρη Καραμβάλη για την τόσο ωραία παρουσία του βιβλίου μου Αγρυπνία. Να ευχαριστήσω τους φίλους μου λογοτέχνες Κατερίνα Ντούκα-Κοτοπούλου, Πόπη Αρωνιάδα και Χάρη Μελιτά, για τις απαγγελίες τους που με τον τρόπο τους ανέδειξαν τα ποιήματά μου. Τελευταία άφησα την καλή μου Σοφία Μπαρδάνη που είχε αναλάβει την οργάνωση, την παρουσίαση και τον συντονισμό της αποψινής εκδήλωσης και θέλω να δηλώσω ότι της οφείλω πολλά. Θα ήθελα να πω δύο λόγια για τα εξώφυλλα των βιβλίων μου. Το βιβλίο Δίχως Ουρανό, έχει σαν εξώφυλλο ένα πίνακα από σμάλτο φιλοτεχνημένο από τον αείμνηστο Κώστα Αντωνάκη, που με αγάπη μου το προσέφερε η ανιψιά του και φίλη μου η Κάτια η Ρόκα και την ευχαριστώ πολύ για όλα. Ο Σπύρος Αυλωνίτης, η Κατερίνα ΝτούκαΚοτοπούλου, ο Δημήτρης Καραμβάλης.

27 Το βιβλίο Αγρυπνία έχει σαν εξώφυλλο μια φωτογραφία, που ήταν ιδέα της φίλης μου Κικής Φλώρου που την έκανε πράξη ο συντοπίτης μας καλλιτεχνικός φωτογράφος, ο Χρήστος ο Δεληκάρης. Ο ποιητής-λογοτέχνης Σπύρος Αυλωνίτης. Τέλος να ευχαριστήσω όλους τους λογοτέχνες που παρευρίσκονται απόψε μαζί μας και τιμούν εμένα αλλά και τον τόπο μας, και φυσικά όλους εσάς που μου κάνατε την τιμή να παρευρεθείτε εδώ. Κλείνοντας, επιτρέψτε μου να σας αφιερώσω ένα μικρό παλιό μου ποίημα που επιγράφεται: «Αφιέρωση» Είναι στιγμές, που δεν ξέρεις να πεις -όσο στου μυαλού σου το μέσα κι αν μπειςό, τι γλυκά στην καρδιά σου ανθίζει κι άπραγη η μιλιά πίσω γυρίζει. Είναι στιγμές, που οι λέξεις δεν φτάνουν αυτό που θέλεις στ' αλήθεια, δεν πιάνουν και νιώθεις ανάμεσά τους να χάνεσαι σ' ένα πέλαγος, βαρκούλα αισθάνεσαι Κι έτσι απλά, ένα μόνο θα πω Πιο πολύ απ' τους φίλους, εσάς αγαπώ. Σας ευχαριστώ. Σπύρος Αυλωνίτης 27

28 Δύο όμορφες παρουσίες: Οι κυρίες Μαίρη Κασίμη και Φράνσις Νίκα. Ο ποιητής-λογοτέχνης, Σπύρος Αυλωνίτης μετά το τέλος της εκδήλωσης ευχαριστεί την καλή του φίλη και συντονίστρια της εκδήλωσης Φιλόλογο, Λογοτέχνιδα Σοφία Μπαρδάνη. Κώστας Καρούσος, Ελένη Μουζάκη. Κώστας Καρούσος, Σοφία Μπαρδάνη. Η ποιήτρια Ελένη Μουζάκη.

29 Η Κάτια Ρόκα και ο Τζέλλας Δημήτρης. Η δικηγόρος Μπαλέρμπα Βιβή και ο ασφαλιστής Παύλος Τσόκας. 29

30 Ο ποιητής-λογοτέχνης, Σπύρος Αυλωνίτης ανάμεσα στους λογοτέχνες: Κώστα Καρούσο, Γιάννη Παπαοικονόμου, Κώστα Γκούνα και Πόπη Αρωνιάδα. Ο ποιητής-λογοτέχνης, Σπύρος Αυλωνίτης ανάμεσα στους λογοτέχνες: Κώστα Καρούσο, Κατερίνα Ντούκα-Κοτοπούλου, Γιάννη Παπαοικονόμου, Κώστα Γκούνα, Πόπη Αρωνιάδα, Ελένη Καρασσαβίδου και Αντώνη Κομίνη.

31 Κώστας Καρούσος, Δημήτρης Καραμβάλης. Ο Κριτικός Λογοτεχνίας, ποιητής Δημήτρης Καραμβάλης. Ο ποιητής και εκδότης Κώστας Ριτσώνης με τον ποιητή και δικηγόρο Δημήτρη Καραμβάλη. Ο ποιητής Δημήτρης Καραμβάλης, με την ποιήτρια Άρτεμι Βαζιργιατζίκη. 31

32 Ο ποιητής-λογοτέχνης, Σπύρος Αυλωνίτης με την γλυκιά ποιήτρια Ζωή Τριάντη. Ο ποιητής-λογοτέχνης, Σπύρος Αυλωνίτης με την πανέμορφη Δώρα Παπαδημητρίου. Ο ποιητής-λογοτέχνης, Σπύρος Αυλωνίτης με την χαριτωμένη Νατάσα Μυλωνά. Ένας πολύ φίλος μου ο Χρήστος Κουμπάκης. Η ωραία ποιήτρια Μαρία Δαμιανέα.

33 Ο Κριτικός Λογοτεχνίας, ποιητής Δημήτρης Καραμβάλης, με τον ποιητή Νικόλαο Σύρρο. Ο Γιώργος Χατζηπαναγιώτου, με τον δοκιμιογράφο, κριτικό-λογοτεχνίας Δημήτρη Καραμβάλη. Η ποιήτρια Μαριάννα Βλάχου-Καραμβάλη, με τον ποιητή Χάρη Μελιτά. Διακρίνονται: Δημήτρης Καραμβάλης, Σοφία Μπαρδάνη και Ελένη Μουζάκη. 33

34 Ο ποιητής Ηλίας Παπακωνσταντίνου ανάμεσα στον γιό του Ορφέα και τη κόρη του Ιριγόνη. Ο ποιητής Κώστας Γεωργίου με τον ποιητή Ηλία Παπακωνσταντίνου.

35 35

36 Μια ακόμα όμορφη παρουσία η Γιώτα Κωνσταντάρα, με τον ποιητή-λογοτέχνη Σπύρο Αυλωνίτη. Ο ποιητής-λογοτέχνης, Σπύρος Αυλωνίτης, με τον ποιητή Νικόλαο Σύρρο. Οι χαριτωμένες ποιήτριες και φίλες, Ιφιγένεια Σιαφάκα και Άρτεμις Βαζιργιατζίκη έχουν στη μέση τον ποιητή-λογοτέχνη, Σπύρο Αυλωνίτη.

37 Αξιόλογοι ποιητές και φίλοι, ο Χάρης Μελιτάς και ο Σπύρος Αυλωνίτης. Ο ποιητής-λογοτέχνης, Σπύρος Αυλωνίτης, με τον καλό του ανιψιό Στέλιο. Ο ποιητής-λογοτέχνης, Σπύρος Αυλωνίτης, ο αδελφός του Αλέκος Αυλωνίτης με το γιό του Στέλιο. 37

38 Στα βιβλία βοηθάει η κούκλα Βιργινία Καραμούζα. Οι φίλοι Σπύρος Αυλωνίτης, Παύλος Τσόκας, και Λέων Λέκκας. Η γλυκύτατη Σοφία με τα λουλούδια.

39