the neuron stimulating zine

Transcript

1 the neuron stimulating zine [τεύχος 030] - [051014] - [διανέμεται χωρίς αντίτιμο] i am the cover...

2 . βρες την σωστή σελίδα.03 το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd].04 κοινόχρηστοι χώροι vol.2 ~ δέρμα [γιώργος ευθυμίου].07 περίβολος, ώρα 12:34 [όλγα όμικρον].08 το δέρμα των βιβλίων μας [χαρά βογαζιανού].10 το αποτύπωμα ειρκτή [ματίνα αναγνωστοπούλου].13 ο.χ. [γιώργος μανάδης].14 ο τίγρης [μίνως-αθανάσιος καρυωτάκης].16 παραμύθι για μεγάλους [maryman].17 butterfly [selini].18 ψηφιακό αντίγραφο part zero: intro [ebal] [issue 030] - [051014] - [chimeres.gr].21 μοτεράκι [μιχαήλ σαββίδης].22 ragtime [seitanakos].25 ανασκόπηση της κινηματογραφικής σεζόν [baphomet].30 εμείς δε θέλουμε να πεθάνουμε υγιέστατοι! [σπύρος σμυρνής].33 εσένα [εύα δ].34 δέρμα [δήμητρα αγγέλου].36 γυαλόχαρτο [ζηνοβία αντιδώρου].38 μαύρο μελάνι [δημήτρης νίκου].41 δέρμα [έφη θεοδωροπούλου].42 o χάρτης σου [νίκος τζανετόπουλος].44 στο περίπου χαϊκού... [κωνσταντίνα πορφυρού] [ιφιγένεια δεριζιώτη].46 τ αὐριανά [ab uno].47 corpus sacrum [γιώργος τζαβλάκης].48 άλωση [μικέλα φερούση].50 enditorial [travis bickle] i am page 02

3 the neuron stimulating zine το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd] Λοιπόν, φαντάσου πως υπάρχει μια κάμερα στο σπίτι σου. Στο σαλόνι σου. Μία κάμερα παρακολούθησης, σαν αυτές που βλέπεις σε κάποιον σταθμό του metro. Για την ακρίβεια, όχι μόνο στο δικό σου σπίτι (γιατί πως να το κάνουμε, δεν είσαι και τόσο σημαντικός), αλλά σε κάθε σπίτι. Φαντάσου ότι υπάρχει μία σε κάθε σαλόνι. Ανατριχιαστικό, σωστά; Τί θα έκανες; Θα την άφηνες έτσι απλά να σε κοιτά επίμονα και να σε παρακολουθεί; Κάθε κίνησή σου μέσα στο ίδιο σου το σπίτι; Κι όμως αυτό συμβαίνει και τώρα. Σοβαρά. Αυτό συμβαίνει, αλλά στον ψηφιακό κόσμο. Βλέπεις, μια απλή κάμερα είναι τόσο εύκολο να την εντοπίσεις και να εκνευριστείς. Αλλά στον ψηφιακό κόσμο, ο οποίος είναι εξίσου αληθινός με τον κανονικό, οι μηχανισμοί παρακολούθησης δεν μπορούν να εντοπιστούν τόσο εύκολα. Λοιπόν, έστω ότι έχω μια τέτοια κάμερα στο σαλόνι μου, να παρακολουθεί κάθε μου κίνηση. Και μια μέρα η Μαρία, μια φίλη μου, έρχεται για έναν καφέ. Προέρχεται από μια άλλη χώρα, με διαφορετικές μεθόδους παρακολούθησης και ξαφνιάζεται όταν βλέπει την κάμερα. Ξέρεις ότι έχεις μια κάμερα στο σπίτι σου; Εκεί στο ταβάνι;. Υπάρχουν πολλοί τρόποι που θα μπορούσα να αντιδράσω σε αυτό. Ο πιο προφανής θα ήταν να κοιτάξω το δάκτυλό της και όχι στο σημείο που δείχνει, υποκρινόμενος ότι δεν υπάρχει τίποτα εκεί. Ή θα μπορούσα να αρχίσω να της φωνάζω Σταμάτα λοιπόν. Σας ξέρω εσάς, που το μόνο που κάνετε είναι να φοβίζετε τον κόσμο. Δεν υπάρχει καμία κάμερα. Μην προσπαθείς να με τρομοκρατήσεις!. Μια άλλη αντίδραση θα ήταν πραγματικά να φοβηθώ, να λογοκρίνω τον εαυτό μου και να αρχίσω να φέρομαι όσο πιο κανονικά γίνεται. Ξέρεις τώρα, να κάτσω ήσυχα στην γωνία μου και να ανοίξω την τηλεόραση. Γιατί αυτό κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι, σωστά; Δεν θέλω να φαίνομαι ύποπτος ή να τραβήξω την προσοχή αυτών που είναι πίσω από την κάμερα. Μέχρι φυσικά να πιστέψω πραγματικά πως είμαι αυτός ο άνθρωπος που παρακολουθεί όλη μέρα τηλεόραση και δεν κάνει τίποτα πέρα από το συνηθισμένο. Ή θα μπορούσα απλά να ευχαριστήσω την Μαρία που μου είπε το προφανές και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τί μπορούμε να κάνουμε γι αυτό. Λίγη ώρα αργότερα ο Γιώργος, ένας άλλος φίλος, έρχεται να μας κάνει παρέα. Ο Γιώργος είναι περισσότερο εξοικειωμένος με την τεχνολογία απ ό,τι ο μέσος άνθρωπος. Για την ακρίβεια, πολύ περισσότερο. Ξέρεις, είναι από αυτούς τους ανθρώπους που μπορείς να τους παρακολουθείς για ώρες να μιλούν μόνο με ακρωνύμια και άγνωστες λέξεις. Κάπως έτσι η συζήτηση γυρνάει στην ενοχλητική κάμερα παρακολούθησης και ο Γιώργος λέει πως υπάρχει τρόπος να προστατέψω τον εαυτό μου. Ένας τεχνικός τρόπος να κρύψω ή να θολώσω τις κινήσεις μου μέσα στο σπίτι, ώστε να μην μπορεί κάποιος να τις δει (ή τουλάχιστον να κάνω την δουλειά του πολύ πιο δύσκολη). Λοιπόν, πάλι υπάρχουν πολλοί πιθανοί τρόποι αντίδρασης. Θα μπορούσα να αρνηθώ να πάρω οποιοδήποτε μέτρο προστασίας γιατί αυτό θα με έκανε να φανώ ύποπτος. Δεν είμαι τόσο σημαντικός. Οπότε άσ τους να επικεντρωθούν σε εκείνους που έχουν πραγματικά κάτι να κρύψουν. Ή θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι είναι πολιτικό το πρόβλημα οπότε θα έπρεπε και η λύση να είναι πολιτική. Κανένα τεχνικό μέσο δεν θα βοηθήσει, οπότε και εγώ δεν θα πρέπει να ασχοληθώ με αυτά. Ή θα μπορούσα απλά να ευχαριστήσω τον Γιώργο που έχει την υπομονή να με εκπαιδεύσει τεχνολογικά και ναι, θα έπρεπε να αναγνωρίσω πως όντως είναι πολιτικό πρόβλημα και μακροπρόθεσμα η λύση θα πρέπει να είναι πολιτική. Αλλά στο μεσοδιάστημα θα κάνω την δουλειά τους πολύ πιο δύσκολη. Θα βοηθήσω όλο τον κόσμο να μοιάζει ύποπτος. [issue 030]- [051014] - [chimeres.gr] i am the un-editorial page

4 κοινόχρηστοι χώροι vol.2 ~ δέρμα [γιώργος ευθυμίου] [issue 030] - [051014] - [chimeres.gr] Κάτω απ το δέρμα μου είναι η θάλασσα. Και δε μπορώ να την αγγίξω. Το δέρμα τόσο για τη σκέψη μας όσο και για τη λογοτεχνία έχει υπάρξει μόνιμη εστία διχασμού. Το δέρμα ως όριο. Το δέρμα ως σύνορο. Αυτού που είμαστε για εμάς κι αυτού που είμαστε για τους άλλους. Αν το δέρμα μας καθιστά απτούς, το μη-δέρμα τί μας καθιστά; Έχουμε συνδέσει το δέρμα μας, την επιφάνεια μας, με όσα εξωτερικεύουμε. Κατά κάποιο τρόπο το δέρμα μας αποτελεί ανταποκριτή. Το απεσταλμένο είδωλό μας. Το δέρμα μας παύει να είναι εμείς. Ξεριζώνεται. Για να αποκτήσει μια αυτονομία που το υποτάσσει στα υπάρχοντά μας. Στην ογκώδη πραγματεία των κεκτημένων μας. Η περιοχή κάτω απ το δέρμα, αυτονομημένη και ξεριζωμένη επίσης, μοιάζει με μια σκοτεινή αίθουσα μυστικών και ψιθύρων. Ακατάληπτη από τους άλλους. Κάτι που μας καθιστά ξένους προς αυτούς. Όμως μαζί με τους άλλους, ενσωματωμένοι στην αιώνια κοσμοεικόνα -μαζί με το ρυθμό του απείρου και σπειροειδείς χωροχρόνους κατσαρούς σαν λαβύρινθους- αποτελούμε μια συνολική παράσταση. Η απόσχιση από αυτή την ζώσα παράσταση σημαίνει και την απόσχιση από εμάς. Η περιοχή κάτω απ το δέρμα παραμένει μια ιεροτελεστία μυστηρίων. Είμαστε διχασμένοι σε δέρμα και μη-δέρμα. Όσο πιο ισχυρές είναι οι διεργασίες του υπερεγώ κάτω από την κρούστα του δέρματος, τόσο ισχυροποιείται η ξέχωρη ιδέα του θρυμματισμένου εαυτού. Εαυτός ως ύλη/εαυτός ως πνεύμα είναι μόνο ο κλασσικός διχασμός. Τα τμήματα μονίμως σε πόλεμο. Οι πόλοι δε συμφιλιώνονται. Κρατούν τις θέσεις τους πεισματικά. Κατά έναν τρόπο ο εαυτός μας είναι μια μάχη με τον εαυτό μας. Ο οποίος διασπάται για να εναντιώσει τα κομμάτια του. Το δέρμα είναι μια εμπόλεμη ζώνη. Διακριτό σύνορο. Τονισμένο. Σημείο που ενώνει, αλλά και που χωρίζει (αφού ενώνει). Τα θρύμματά μας επιδιώκουν να αυτονομηθούν διεκδικώντας να προσεταιρίσουν το μεγαλύτερο μερίδιο του εαυτού. Πάνω σε αυτή την μάχη του εαυτού με τον εαυτό του και τα δεκάδες σύνορα/δέρματα της κοσμοεικόνας θα ήθελα να παραθέσω την πλέον κατάλληλη φωνή. Αυτή της Ανν Σέξτον. i am page 04

5 Ο διχασμός the neuron stimulating zine Διχάστηκα στα δύο αλλά θα νικήσω τον εαυτό μου. Θα ξεθάψω την περηφάνεια. Θα πάρω ψαλίδι και θα πετσοκόψω τη ζητιάνα μέσα μου. Θα πάρω έναν λοστό και θα αναστηλώσω μέσα μου τα χαλάσματα του Θεού. Θα τον συναρμολογήσω πάλι σαν ένα παζλ με την υπομονή σκακιστή. Πόσα κομμάτια άραγε; Νοιώθω σαν να 'ναι χιλιάδες, ο Θεός φτιασιδωμένος σαν πόρνη μέσα σε μια γλίτσα φύκια. Ο Θεός ντυμένος γεροντικά να αγκομαχά μες στα υποδήματα Του. Ο Θεός ντυμένος παιδικά, θεόγυμνος και χωρίς δέρμα ακόμη, απαλό σαν ξεφλουδισμένο αβοκάντο. Και οι άλλοι, οι άλλοι, οι άλλοι. Θα τους νικήσω όμως όλους και θα κτίσω μέσα μου ένα ολάκερο έθνος του Θεού - αλλά ενωμένο, θα κτίσω μια νέα ψυχή, θα τη ντύσω με δέρμα, και μετά θα βάλω το πουκάμισο μου και θα ψάλω έναν ύμνο, τον ύμνο του εαυτού μου. [issue 030]- [051014] - [chimeres.gr] i am page 05

6 [issue 030] - [051014] - [chimeres.gr] Το δέρμα από τη μεριά της ύλης διατίθεται ως ένας φωτεινός ήλιος, ζωογόνος για όποιον έρχεται σ επαφή μαζί του. Εμφυτεύοντας τις παρορμήσεις της κίνησης. Από τη μεριά του πνεύματος, το δέρμα φαντάζει μια κρούστα που προφυλάσσει και σχηματίζεται για να περιθάλψει τη σκοτεινή ορχήστρα του Θεού που λαμβάνει χώρο μέσα σε αυτό. Και οι δύο εικόνες μοιάζουν παιγνιώδεις. Συμβολικές. Το μέσα και το έξω μοιάζουν με προβλήματα που θέτει η ανθρώπινη λογική. Κατά πολύ μεταγενέστερη της ύπαρξης. Η μορφή και η ουσία δεν απειλούνται η μία από την άλλη, αλλά από την επιθυμία τους να αυτονομηθούν. Το δέρμα δε μπορεί να ειδωθεί ως σύνορο δύο εννοιών που είναι ζωντανές μόνο όσο είναι αδιαχώριστες. Σαν μία έννοια παραπάνω από έννοια. Μια σκανδαλώδης εικόνα παρατίθεται στους επόμενους στίχους του Gotfried Benn που τοποθετεί άτακτα μέσα στο δέρμα στοιχεία που βρίσκονται έξω απ αυτό. Υγρά, στερεά και αέρια. Χωρίς διακρίσεις. Μικρό αστρολούλουδο Ανοίξαμε το πτώμα ενός πνιγμένου μεθύστακα. Κάποιος του χε καρφώσει ένα μαβί αστρολούλουδο ανάμεσα στα δόντια. Καθώς έκοβα κάτω απ το δέρμα γλώσσα κι ουρανίσκο, μ ένα μεγάλο νυστέρι, μου γλίστρησε τ αστέρι στον εγκέφαλο. Την ώρα που ράβαμε, το πήρα και το βαλα στη θωρακική κοιλότητα μέσα σε πριονίδι. Πιές τώρα τον άμπακο μες στο δοχείο σου! Κοιμήσου απαλά, μικρό αστέρι! i am page 06

7 περίβολος, ώρα 12:34 [όλγα όμικρον] the neuron stimulating zine Προνοητικός. Έτσι χαρακτηρίστηκε. Ένας άνθρωπος προνοητικός με γεύση λεμονιού και ζάχαρης. Οι περιβάλλοντες άνθρωποι δεν προσπάθησαν ούτε να προσθέσουν ούτε να αφαιρέσουν. Δεν προσπάθησαν να μετανιώσουν, ούτε να εξακριβώσουν. Άμεσος. Έτσι κρίθηκε από μία συστάδα ανθρώπων σαλτιμπάγκων. Αμέσως άμεσος σε απόκρημνο σκοτάδι τσαλάκωσε ένα ένα τα δάχτυλα των ποδιών του. Η προνοητικότητά του, του είχε προσθέσει ένα ζευγάρι ξύλινα παπούτσια στην τσάντα. Έκαναν θόρυβο, αλλά συνέχισε να περπατάει. Σχεδόν αρκέστηκε στον ήχο των πατούμενών του και σχεδόν λάτρεψε με την καμπυλότητα των ματιών του. Τριγύρισε μια γεμάτη παιδική χαρά, χαμογελώντας και τραγουδώντας δυνατά πως τώρα μπορεί και μπορεί και μπορεί. Χτυπούσαν τα ξυλοπάπουτσα τις άκρες από τα γόνατά του και ο κύκλος της γης ταξίδευε πιο γρήγορα με τη φωνή του. Όποιος τον κοίταζε, δεν τον έβλεπε. Και όποιος τον έβλεπε δεν τον κοίταζε. Η άκρη του πουκαμίσου του σκούπιζε τακτικά τα χώματα από τα ξυλοπάπουτσα. Ώσπου έβρεξε. Ώσπου τα χώματα ήρθαν κοντά στα χέρια και ο κορμός του σώματος κατρακύλησε ηδονικά πάνω στο φρεσκοβρεγμένο ξύλο. Από ξύλο. Η βροχή σκούριασε και πάλι την ανησυχία στα μέταλλα. Ο μικρός άνθρωπος προτίμησε να συλλέξει κάθε σκόρπια μελαγχολία και να την ακροδέσει στην περιφέρεια του λαιμού του. Έχω χώρο να μεταφέρω το κεφάλι μου. Άλλωστε είναι αδειανό. Πάνω στα παπούτσια μου. Πάνω στο χώμα, στη βροχή, στο ρούχο που λείπει. Έχω κάτι να μεταφέρω. Ίσως εμένα. Με βίασες δέρμα. Με βίασες. [issue 030]- [051014] - [chimeres.gr] i am page 07

8 το δέρμα των βιβλίων μας [χαρά βογαζιανού] [issue 030] - [051014] - [chimeres.gr] Το ανθρώπινο δέρμα αποτελεί το μεγαλύτερο όργανο του ανθρώπινου σώματος. Είναι υπερευαίσθητο και αντανακλάει την ακούσια ή εκούσια αυτοκαταστροφική μας τάση. Κουβαλάει τα παράσημα των απροσεξιών μας, τα αποτελέσματα στιγμών παθογένειας, τις ρυτίδες που αποκομίσαμε χαμογελώντας ή δακρύζοντας. Το δέρμα είναι ο καμβάς όπου το πινέλο του χρόνου αποτυπώνει τις εμπειρίες μας. Και όσο εξελίσσεται ο πίνακας εμπλουτίζεται με καψίματα, αμυχές, ραγάδες, σημάδια από ράμματα, τατουάζ, piercings, ρυτίδες, ελιές, ανοιχτόχρωμα σημάδια που μαρτυρούν το φόρεμα βραχιολιού το καλοκαίρι και τόσα άλλα στίγματα που αποκαλύπτουν το ποιοι είμαστε. Σε αντιστοιχία με το ανθρώπινο δέρμα είναι το δέρμα ενός βιβλίου το οποίο δεν είναι άλλο από τις σελίδες του. Οι σελίδες ενός βιβλίου είναι ο καμβάς όπου ο συγγραφέας ξεδιπλώνει τον γοητευτικό χείμαρρο λέξεων που αργότερα ονομάζουμε μυθιστόρημα, διήγημα, ποίημα, νουβέλα. Ο πίνακας όμως της ιστορίας του βιβλίου δεν ολοκληρώνεται την στιγμή της εκτύπωσής του. Οι λέξεις επάνω στις σελίδες του είναι απλά το φόντο του πίνακα που εξελίσσεται παράλληλα με εμάς. Οι σελίδες των βιβλίων μας αποτελούν μάρτυρες της εξέλιξης και των καταβολών μας. Τα βιβλία στα κάτω ράφια των οικογενειακών βιβλιοθηκών είναι αυτά που μαρτύρησαν και μαρτυρούν περισσότερο καθώς είναι τα πιο προσεγγίσιμα στους παιδικούς εαυτούς μας. Έτσι, στη βιβλιοθήκη των παιδικών μας χρόνων μπορεί να έστεκαν σοβαρές και προβληματισμένες οι «Λέξεις» του Σαρτρ και να θέλαμε να τις αλαφρύνουμε από το υπαρξιστικό τους δράμα ζωγραφίζοντας επάνω στις σελίδες τους ανθρωπάκια και ζωάκια. Κατ αυτόν τον τρόπο ο Ξένος του Καμύ και ο Πλοίαρχός Γκραντ του Βερν είναι δυνατό να μοιράζονταν την ίδια τετράποδη αταβιστικά απεικονισμένη παρέα. Το δέρμα των βιβλίων μας μαρτυράει αν το πρωί διαβάζουμε και πίνουμε καφέ από τους γνωστούς καφέ κύκλους που χαράσσονται σαν αγρογλυφικά επάνω στο εξώφυλλο. Οι κύκλοι αυτοί μαρτυρούν ότι παράλληλα κάνουμε και άλλα πράγματα εκείνη την ώρα, αλλιώς δεν θα υπήρχε η ανάγκη εναπόθεσης του καφέ επάνω στο βιβλίο (τα συμπεράσματα δικά σας). Το δέρμα των βιβλίων μας μαρτυράει τον τόπο και τον χρόνο. Ένα πολεμικό βιβλίο εκτός από αυτούς που θέλησε να σκοτώσει η πένα του συγγραφέα μπορεί να κουβαλάει i am page 08

9 the neuron stimulating zine τις σωρούς κουνουπιών που μια καλοκαιρινή νύχτα μας ενοχλούσαν ζουζουνίζοντας τριγύρω μας. Ένα βιβλίο στο οποίο περιγράφεται ένα αστικό μεταποκαλυπτικό τοπίο είναι δυνατόν να είναι λουσμένο με χρυσή άμμο και σε κάθε σελίδα που γυρίζει να βρίσκουμε μικρά μικρά πετραδάκια και χορταράκια θυμίζοντας μας το νησί στο οποίο ξεκινήσαμε να το διαβάζουμε. Το δέρμα των βιβλίων της προσωπικής μας συλλογής αποκαλύπτει το πόσο τακτικοί είμαστε ως προσωπικότητες αλλά και τις ιδιαίτερες προτιμήσεις μας. Συνεπώς, τα βιβλία ενός μονίμως control freak τύπου θα είναι πάντα και όλα σαν καινούργια, χωρίς στρογγυλεμένες και γυρισμένες γωνίες και χωρίς τσαλακωμένες ή γραμμένες σελίδες. Η κατάσταση των βιβλίων κάποιου λιγότερου τακτικού ατόμου φανερώνει τα αγαπημένα του βάσει του σε ποια έχει φερθεί με ευλάβεια. Από τα τσακίσματα όμως στις σελίδες ενός βιβλίου είναι δυνατό να δούμε από πόσα χέρια έχει περάσει και άρα το πόσο δοτικός είναι ο ιδιοκτήτης του, εφόσον δε μιλάμε για βιβλίο προερχόμενο από κάποια δανειστική βιβλιοθήκη. Ομοίως από το ένα και μοναδικό βαθύ τσάκισμα κάπου στη μέση ενός βιβλίου το οποίο βρίσκεται στάσιμο σε κάποιο ράφι, γίνεται αντιληπτό ότι κάποιος το άφησε στη μέση και ποτέ δεν το τελείωσε. Το μελάνι που αφήνουμε επάνω στα βιβλία μας είναι κομμάτι της ιστορίας των επαφών και σχέσεών μας. Από τα ζωολογικού περιεχομένου ιδεογράμματα της παιδικής μας ηλικίας στο σημείωμα του μαθήματος, των sos για τις εξετάσεις, και στην «χάραξη» στίχων στο σχολείο. Κάπου εκεί ξεκινάει και η βιαστική καταγραφή τηλεφώνων ή διευθύνσεων επάνω στο δέρμα των βιβλίων μας. Ατάκτως γραμμένα ονόματα που ενδεχομένως δεν πήραμε ή δε μας πήραν ποτέ τηλέφωνο και ονόματα που σε πολλά άλλα βιβλία φιγουράρουν ακριβώς πίσω από το εξώφυλλο στο τέλος κάποιας αφιέρωσης. Το δέρμα των βιβλίων μας είναι οι σελίδες τους που φανερώνουν τις δικές μας ιστορίες παράλληλα με των ηρώων τους. Όπως ένα σημάδι 25 χρόνων από κάψιμο στο πόδι μου θυμίζει τη λύση στην απορία «γιατί όλοι κατεβαίνουν από την ίδια πλευρά στις μηχανές και τα μηχανάκια» έτσι και τα εμφανή σημάδια βρεξίματος σε ένα βιβλίο μου θυμίζουν μία υπέροχη απρόσμενη καλοκαιρινή μπόρα κάπου στο κέντρο της πόλης. [issue 030]- [051014] - [chimeres.gr] i am page 09

10 το αποτύπωμα ειρκτή [ματίνα αναγνωστοπούλου] [issue 030] - [051014] - [chimeres.gr] - Παχύδερμο! Αυτό είσαι! Παχύδερμο και τεμπέλης! Οι φωνές της γυναίκας του ακούγονταν σε όλη την πολυκατοικία. Εδώ και κάμποση ώρα τον στόλιζε με τα συνήθη κοσμητικά κι εκείνος δεν έβγαζε άχνα. Τί νόημα είχε; Πάντα ήξερε να βγαίνει από πάνω, ακόμη κι αν το λάθος ήταν όλο δικό της. Ένιωθε τόσο αδύναμος μπροστά της κι ας είχε τόση σωματική δύναμη. Μια ματιά αποδοκιμασίας και μια επικριτική κουβέντα της έφταναν και περίσσευαν για να τον κάνουν να νιώσει κουρέλι, να νομίζει ότι είναι έτοιμος να σκορπίσει και να διαλυθεί, να νιώθει εύθραυστος σαν από γυαλί, ότι τα πόδια του είναι κλαράκια έτοιμα να σπάσουν από το μανιασμένο αέρα που προκαλούσε η οργή της. Όπως τότε που ήταν ο πιο μικρός της οικογένειας. Ο πιο μικρός με τέσσερις αδερφές όλες μεγαλύτερες. Τέσσερις αδελφές να τον πειράζουν, να του φωνάζουν, να τον κοροϊδεύουν, να τον τραβολογάνε, να τον γεμίζουν μελανιές και γρατσουνιές και οι γονείς του να μαλώνουν πάντα εκείνον. - Δε χτυπάμε τα κορίτσια, Τάσο. Μη βρίζεις τις αδελφές σου, Τάσο. Πρέπει να αγαπάς και να προστατεύεις τις αδελφές σου, Τάσο. Κι εκείνον ποιος θα τον προστάτευε από τέσσερα θηλυκά που τον είχαν βρει για σάκο του μποξ και ειδικά αφού δεν τιμωρούνταν, συνέχιζαν την τρομοκρατία τους απτόητες; Μόνο όταν μπήκε στην εφηβεία και ψήλωσε πολύ περισσότερο από εκείνες σταμάτησε το ξύλο. Υπήρχε βέβαια άλλος τρόπος αφού δεν μπορούσαν πια να του τις βρέχουν. - Πάλι τρως; Έχεις γίνει σα γουρούνι. Άμα γίνεις τόφαλος, δε θα βρίσκεις γυναίκα. Έτσι, άρχισε να σηκώνεται τη νύχτα και να τρώει όσο τραβούσε η όρεξή του. Όταν πήγε στρατό αυτά κόπηκαν και γύρισε άλλος άνθρωπος. Λίγο καιρό όμως αφότου παντρεύτηκε άρχισαν ξανά οι νυχτερινές επιδρομές στο ψυγείο. Ήταν κάτι ακατανίκητο, ανεξέλεγκτο. Κάθε πρωί υποσχόταν στον εαυτό του να κόψει τις υπερβολές και κάθε βράδυ έπιανε τον εαυτό του να αυτομαστιγώνεται τρώγοντας ό,τι έβρισκε μπροστά του. Αυτό φυσικά έδινε δικαίωμα στη γυναίκα του να τον προσβάλλει και να τον πληγώνει ακόμη περισσότερο. Προσπαθούσε να πηγαίνει με τα νερά της, να προλαβαίνει τις επιθυμίες της, να την καλοπιάνει. Μα, τίποτε δε λειτουργούσε για πολύ. Κάποια στιγμή κάποιο λάθος θα γινόταν i am page 10

11 the neuron stimulating zine ή εκείνη έκρινε πως γινόταν και η καινούρια έκρηξή της ήταν προ των πυλών. Δεν είχαν ξεκινήσει έτσι τη σχέση τους, ούτε το γάμο τους. - Γιατί ανακάτεψες τα ντουλάπια της κουζίνας; Τι δουλειά είχες εκεί; Η γυναίκα του στεκόταν μπροστά του κραδαίνοντας μία από τις ξύλινες πιρούνες που είχε για να ανακατεύει τα μακαρόνια. - Είναι δυνατόν; Πόσες φορές στο έχω πει; Είσαι ανόητος! - Τί γύρευες στο δωμάτιό μου; Δε σου έχω πει να μην ψάχνεις τα πράγματά μου; Τι είναι αυτό που κρατάς; Η αδελφή του τον είχε πιάσει από το χέρι και τον τραβολογούσε μέχρι να της δώσει αυτό που είχε πάρει από το γραφείο της. - Ένα βιβλίο είναι. Ήθελα να το διαβάσω, μουρμούρισε ένοχα. - Ναι, αλλά είναι δικό μου. Κι εσύ μπήκες κρυφά, σκάλισες τα πράγματά μου και το πήρες χωρίς να με ρωτήσεις. - Δε σκάλισα Πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του μια σφαλιάρα ήρθε πρώτη στο σβέρκο του. Ακολούθησαν κι άλλες μέχρι να τον πάει τραβώντας τον από το χέρι μέχρι το σαλόνι όπου ήταν πριν και σιδέρωνε τα ρούχα τα δικά της και των υπόλοιπων κοριτσιών. - Εγώ κάνω δουλειές κι εσύ μπαίνεις και ανακατεύεις τα πράγματά μου. Τώρα θα σε μάθω εγώ. Άρπαξε το σίδερο που ήταν σβηστό αλλά ζεστό ακόμη και ακούμπησε για λίγα δευτερόλεπτα τη μύτη του στη μέσα μεριά του μπράτσου του. Ο μικρός ούρλιαξε από τον πόνο αλλά η άπονη αδελφή δεν πτοήθηκε καθόλου. - Νομίζω σου έγινε μάθημα να μην πειράζεις τα πράγματα των άλλων. Άντε, σκούπισε τη μύτη σου και θα ρθω σε λίγο να σου βάλω αλοιφή. Ούτε τα παράπονα ούτε τα κλάματά του έπιασαν τόπο στους γονείς του. Εκείνοι απλά είπαν στην αδερφή του να μην το ξανακάνει και σε κείνον να μην πειράζει τα πράγματα των κοριτσιών. Ποτέ δεν κατάλαβαν το λάθος τους και οι αδερφές του όποτε πια τις συναντούσε θυμόντουσαν τις σφαλιάρες και τα τραβολογήματα σαν μια φάρσα, σαν ένα αστείο, με το οποίο εκείνος δεν μπορούσε να γελάσει. Το σημάδι έγινε ένα μικρό κόκκινο V που έσβηνε κάθε όμορφη ανάμνηση της παιδικής ηλικίας. Συχνά έβλεπε αυτό και τίποτε άλλο. Ένιωθε να τον καίει ακόμη αυτό το μικρό αποτύπωμα που μόλις που φαινόταν πια. - Δε σου έχω πει να μην αγγίζεις τα πράγματά μου; τον έβγαλε από την οδυνηρή ενθύμηση η γυναίκα του. Τόσο δύσκολο είναι να το [issue 030]- [051014] - [chimeres.gr] i am page 11

12 [issue 030] - [051014] - [chimeres.gr] καταλάβεις; Το λίπος έχει φυράνει και το λίγο εγκέφαλο που έχεις; Ποιος θα μαζέψει τώρα το χάος που δημιούργησες; Άχρηστε! Η ξύλινη πιρούνα πετάχτηκε με δύναμη προς το μέρος του. Αυτή τη φορά όμως δεν το προσπέρασε αδιαμαρτύρητα. Σηκώθηκε και την έπιασε στον αέρα. Την έσπασε μέσα στο ένα του χέρι. Έκανε ένα βήμα και βρέθηκε μπροστά στη γυναίκα του. Η ανάσα του άγγιζε το πρόσωπό της. Εκείνη κάτι πήγε να πει αλλά η γροθιά που τη χτύπησε κατά πρόσωπο δεν την άφησε να τελειώσει. Στον τοίχο, στο χέρι του, στο πρόσωπό της, αίματα. Έμεινε κάτω ξαπλωμένη περισσότερο σοκαρισμένη από την έκπληξη της αντίδρασής του παρά από το ίδιο το χτύπημα. Δεν τη χώραγε ο νους της τέτοια έκρηξη. Χωρίς να φωνάξει, να της απαντήσει στις προσβολές, να τη βρίσει κι εκείνος. Το χτύπημα είχε έρθει σαν κεραυνός. Όμως, η καταπιεσμένη οργή δεν είχε ξεσπάσει. Η λάβα του ηφαιστείου θα έσκαγε τώρα. Το χτύπημα ήταν μια προοιμιακή εκσφενδόνιση τέφρας. Κάθισε στο κρεβάτι και κοίταξε τα χέρια του. Το ένα ήταν ματωμένο. Το άλλο όχι. Με το καθαρό χέρι χάιδεψε το παλιό σημαδάκι στο άλλο μπράτσο. Συνειδητοποιούσε αργά τι είχε συμβεί, τι είχε κάνει. Μετάνιωνε που δε σταμάτησε εκεί, στη γροθιά, στο πρώτο και μοναδικό χτύπημα. Αλλά οι δυνάμεις που τον κυρίεψαν εκείνη τη στιγμή ήταν πιο δυνατές και σάρωσαν τη λογική του και την όποια αγάπη του για τη γυναίκα του. Κάθισε επάνω της και με τα δυο χέρια έσφιξε το λαιμό της ωσότου έπαψε να φωνάζει και να αντιδρά. Άκουσε σειρήνες από μακριά. Ήταν περιπολικό που πλησίαζε. Μάλλον οι γείτονες άκουσαν τις φωνές και κάλεσαν την αστυνομία. Καθόταν δίπλα στο άψυχο σώμα της και χάιδευε την παλιά μικρή ουλή μέχρι που οι αστυνομικοί μπήκαν στο σπίτι σπάζοντας την πόρτα. Δεν τον ένοιαζε πώς θα τον κρίνουν οι άλλοι όταν θα μάθαιναν τί έκανε. Το παρελθόν του σφραγισμένο του τον είχε ήδη ανεξίτηλα πάνω στο δέρμα κρίνει. Τον είχε κρίνει και τον είχε καταδικάσει. i am page 12

13 the neuron stimulating zine ο.χ. [γιώργος μανάδης] Γεμίζει η θάλασσα τα πρωινά μ άσπρα καπέλλα παπιόσχημα. You will be the first one to die της εύχεσαι της συνεπιβάτισσας. Μαζεύει το βιβλίο του σε σακούλα. Βγάζει τα γυαλιά του διαβάσματος απ τη μικρή θήκη. Ανοίγει ένα κουτί. Βγάζει ένα στρώμα φουσκωτό. Το φουλάρει. Το κλείνει. Το βάζει στον ορειβατικό σάκο μάρκας. Ανοίγει ένα άλλο κουτί. Βγάζει ένα ραδιόφωνο. Ίσως ταξιδεύει πιο οργανωμένα από σένα. [issue 030]- [051014] - [chimeres.gr] -- Με δύο πεποιθήσεις μεγάλωσα. Η πρώτη πως όταν κοιμάσαι δεν βρίσκεσαι μέσα στο σώμα σου. Η δεύτερη πως μόνο άμα βάλεις το χέρι σου βαθιά στο στόμα σου φτάνεις σ αυτό που λέμε οργανισμό. Το δέρμα τελικά είναι ένας σκαντζόχοιρος. i am a page with a hedge

14 ο τίγρης [μίνως-αθανάσιος καρυωτάκης] [issue 030] - [051014] - [chimeres.gr] Οι δύο μπάτσοι την κρατούσαν γερά. Δεν μπορούσε να τους ξεφύγει με τίποτα. Προσπάθησε να κλωτσήσει τον πιο γεροδεμένο στον καβάλο, αλλά δεν τα κατάφερε. Εκείνος με τη λαβή του όπλου τη χτύπησε στο πρόσωπο. Της άνοιξε τη μύτη. Πόνεσε, αλλά δεν το έδειξε. Είχε δεχτεί πολύ χειρότερα χτυπήματα και είχε βρεθεί ακόμα περισσότερες φορές στο χείλος της αβύσσου. Πάντα την έβγαζε καθαρή κι αυτό θα έκανε και τώρα. Η φυλακή υψίστης ασφαλείας δεν την τρόμαζε. Κάποια στιγμή θα έκαναν κάποιο λάθος και τότε θα δραπέτευε. Σε καμία των περιπτώσεων δεν έπρεπε να βρεθεί στη φυλακή. Θα είχε περιορισμένες δυνατότητες εκεί. Χαμήλωσε το βλέμμα της. Παρέστησε ότι είχε χτυπηθεί σημαντικά. Βάρυνε το κορμί της, ώστε να πιστέψουν οι φύλακες ότι βρισκόταν στα πρόθυρα λιποθυμίας. «Άσε με να σε βοηθήσω», είπε ο κοντύτερος από τους άνδρες, γαλήνια. Έπρεπε να κρατήσει την ψυχραιμία του. Είχαν πιάσει έναν από τους πιο περιζήτητους φυγάδες των Η.Π.Α. Οι οδηγίες που είχαν λάβει ήταν να μην την αφήσουν για κανένα λόγο να τους ξεφύγει. Έπρεπε να τη χώσουν στην κλούβα και να ησυχάσουν. Οι ενισχύσεις θα κανόνιζαν τη μεταφορά. Σε λιγότερο από δέκα λεπτά θα βρίσκονταν δίπλα τους. Έπρεπε να αντέξουν μέχρι τότε. Ο ψηλότερος τράβηξε βίαια τις πόρτες. Την πέταξε μέσα κι ύστερα πήγε να κλειδώσει. Προτού στρέψει όμως τα κλειδιά, ο σύντροφός του έπιασε απότομα το χέρι του. Η θερμοκρασία του είχε πέσει σημαντικά. Ήταν κρύος, πολύ κρύος. «Πρέπει να μπω μέσα να δω αν έχει πάνω της τίποτα», δήλωσε σκουπίζοντας τον ιδρώτα που έτρεχε ποτάμι. Ο συνάδελφός του έγνευσε καταφατικά. Μπήκε μέσα. Η Μάιλι Μαλόουν ήταν κατάκοιτη. Έσκυψε δίπλα της. Έπιασε τον σφυγμό της. Έπαιρνε ακόμα αναπνοές, αργές και ακανόνιστες. Σκέφτηκε να φωνάξει τον Μάικλ να τον ρωτήσει τί πίστευε, μα μετά σκέφτηκε ότι αυτό ήθελε κι εκείνη. Έβαλε τα χέρια του πάνω στους αστραγάλους της. Αρχίνισε να ξεψαχνίζει το κορμί της. Έφτασε στη μέση της. Θεέ, είχε τόσο ωραίο σώμα. Δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον έντονο ερεθισμό του. «Λίγο ακόμα», ψιθύρισε φωναχτά στον εαυτό για να τον πείσει να συνεχίσει τη δουλειά του. Έφτασε στα στήθια της. Ένιωσε κάτι να είναι χωμένο ανάμεσά τους. Έβαλε το δεξί του χέρι, μα δεν βρήκε κάτι. Κι όμως είχε την αίσθηση ότι κάτι i am page 14

15 the neuron stimulating zine έτρεχε. Αποφάσισε να της βγάλει την μπλούζα. Εκείνη εξακολουθούσε να μην αντιδράει. Έδειχνε να έχει πέσει σε βαθύ ύπνο. Σκούπισε με το μανίκι της μπλούζας του τον ιδρώτα ξανά. Άγγιξε απαλά τους ώμους της κι αφαίρεσε το ρούχο. Είχε κάνει λάθος. Ανάμεσα από το μπούστο της δεν κρυβόταν τίποτα. Προτού της φορέσει ξανά το μαύρο μπλουζάκι συνειδητοποίησε ότι στο αριστερό μέρος της πλάτης υπήρχε μία ζωγραφιά. Γύρισε το σώμα της για να τη κοιτάξει. Ήταν ένας τίγρης σχεδιασμένος από αριθμούς, γρανάζια και άλλα αλλόκοτα σύμβολα. Τι στο διάολο ήταν αυτό; Το ακούμπησε νιώθοντας κάτω από την παλάμη του το απαλό της δέρμα. Κοίταξε τα μάτια του «ζώου». Κάτι προσπαθούσαν να του πουν. Όσο και να τα κοίταζε δεν καταλάβαινε το μυστικό τους. Επεξεργάστηκε ξανά το κορμί της. Παρά τις κακουχίες ήταν φίνο. Σκέφτηκε να ασελγήσει πάνω της. Μολαταύτα συγκρατήθηκε σκεπτόμενος την οργή των ανωτέρων του. Ξάφνου, συνειδητοποίησε ότι η γυναίκα δεν ανάσαινε πλέον. Μέτρησε τον σφυγμό της. Είχε χαθεί. Αλαφιασμένος φώναξε τον Μάικλ. «Τ;i έκανες ρε μαλάκα;», ρώτησε εκείνος καταλαβαίνοντας ότι η κρατούμενη είχε πεθάνει. Την ήθελαν ζωντανή, δεν έπρεπε για κανέναν λόγο να τη σκοτώσουν. Με το δεξί του χέρι τράβηξε πίσω τα μαλλιά του. «Τα σκατώσαμε μαλάκα», φώναξε χτυπώντας τον στο σβέρκο δυνατά. Το χτύπημα τον έτσουξε. Ωστόσο, ο φόβος τον είχε παγώσει. Δεν μπορούσε να αντιδράσει. Ένιωθε λες κι είχε διαβεί το μονοπάτι για τον άλλον κόσμο. Ξάφνου, τα μάτια του τίγρη έλαμψαν. Τα βλέφαρα της Μαλόουν άνοιξαν. Κινήθηκε αστραπιαία. Είχε δύο λεπτά ακόμα προτού φτάσει το ιππικό. Γύρισε απότομα τον λαιμό του ενός και στη συνέχεια έσπασε το χέρι του επόμενου. Έπιασε το όπλο και τον σημάδεψε. «Ο τίγρης», ψέλλισε εκείνος προτού τον βρει η σφαίρα ανάμεσα στα μάτια. Άρπαξε τα δύο πιστόλια, φόρεσε ξανά την μπλούζα της και βγήκε ταχύτατα από την κλούβα. Στα αριστερά της είδε τις ενισχύσεις που είχαν αρχίσει να καταφτάνουν. Ανέβηκε σε μια μηχανή. Κατάφερε να τη βάλει μπρος. Το τατουάζ της τήν έκαιγε ακόμα. «Ησύχασε αγάπη μου», είπε αγγίζοντάς το καθώς χανόταν στον ορίζοντα. Εκείνο την άκουσε. Έκλεισε τα μάτια του [issue 030]- [051014] - [chimeres.gr] i am page 15

16 παραμύθι για μεγάλους [maryman]. [issue 030] - [051014] - [chimeres.gr] Γκρι άτομο χωρίς πρόσωπο. Γκρι άτομα χωρίς πρόσωπα συνθέτουν τη ζωή τους έχοντας στο χέρι πλαστικό και μέσα την υγρή μιζέρια τους. Πετούν το υγρό στο έδαφος και ξεφυτρώνουν μεταλλαγμένα κτίρια. Μπάζα, μπετόν, κολώνες, σιδερόβεργες, δωμάτια-κλουβιά, ασανσέρ- κινούμενα κλουβιά σε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Τζαμαρίες με περιορισμένη θέα. Ενέργεια, χρήμα, χρόνος. Το άτομο χωρίς πρόσωπο σπαταλάει όλα του τα μέσα. Βλέπει τα κτίρια να μεγαλώνουν, να τον ξεπερνούν και νιώθει με τη σειρά του να ξεπερνά τον εαυτό του. Κτίρια ψηλά κρύβουν τον ήλιο, τον νίκησε. Φώτα και επιγραφές νέον δίνουν την αίσθηση της μέρας, διέλυσε το σκότος. Έντονα χρώματα παντού, ξεπέρασε τη φύση. Όλα κινούνται σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Φανάρια αλλάζουν χρώματα, πράσινο-πορτοκαλί-κόκκινο, τα αυτοκίνητα κινούνται σαν σε χορογραφία. Όλα είναι κανονικά, συνετά, χωρίς αποκλίσεις. Λίγο πίσω από το κινέζικο εστιατόριο και ανάμεσα στην τράπεζα, βρίσκεται ένας περιορισμένος χώρος πρασίνου που ξέφυγε από τα σχέδια της πόλης. Εκεί φύτρωσε μια μωβ μάζα απροσδιόριστου σχήματος αποτελούμενη από απόβλητα. Εγκλωβισμένο μέσα σε αυτή ένα μικρό κορίτσι. Το ένα της πόδι πατά στο έδαφος και το άλλο αναποφασιστικά στη μωβ μάζα. Με το χέρι στο στόμα κοιτά στην πλευρά του δρόμου. Βαδίσματα ανθρώπων, μηχανές αυτοκινήτων, κόρνες. Απορεί. Το ρολόι της πόλης χτυπά. Το κορίτσι βυθίζεται στη σκέψη του. Την ημέρα της ανεξαρτησίας της πόλης, όταν τα κτίρια θα είναι στολισμένα και τα άτομα χωρίς πρόσωπο θα φορούν τα γιορτινά τους, καταστρέφονται όλοι και όλα. Καίγονται. Καίγονται μέσα στην ίδια τους την υγρή μιζέρια. Ο σπαταλημένος χρόνος πυρπολεί τα τσιμεντένια κλουβιά τους. Τα άτομα χωρίς πρόσωπο ψάχνουν στο δρόμο τα απομεινάρια της ζωής τους, μονάχα για ν αντιληφθούν πως η ζωή τους τώρα ξεκινά. i am page 16

17 If nothing ever changed, the neuron stimulating zine [issue 030]- [051014] - [chimeres.gr] there d be no butterflies. [selini] i am page 17

18 ψηφιακό αντίγραφο part zero: intro [ebal] [issue 030] - [051014] - [chimeres.gr] ΚλιιιιιιιιιιΚ Ο μεταλλικός ήχος αντηχεί στους τοίχους και γεμίζει το δωμάτιο. Αυτό που θα έπρεπε να διαρκεί μονάχα ένα δευτερόλεπτο, ξαφνικά μοιάζει σαν αιωνιότητα. ΚΛΙΚ. Η σφαίρα οπλίζει την θαλάμη. Τα γόνατα και τα χέρια μου ακουμπάνε στο πάτωμα. Η παγωμένη κάννη αγγίζει το πίσω μέρος στο κεφάλι μου. Κρατώ τα μάτια μου κλειστά, σφιχτά κι ακούω μονάχα να χτυπά η καρδιά μου. Να χτυπά τόσο δυνατά ΠΑΠ-ΠΟΥΠ-ΠΑΠ- ΠΟΥΠ (ο ήχος της καρδιάς). Το κεφάλι μου σκυφτό, περιμένω το αναπόφευκτο. Ο χρόνος φαίνεται να σταματά ΠΑΠ-ΠΟΥΠ- ΠΑΠ-ΠΟΥΠ. Σφίγγω τα δόντια. Το δωμάτιο ψυχρό αλλά νιώθω τις σταγόνες του ιδρώτα μου να πέφτουν στο πάτωμα. Νιώθω την βρομιά από το πάτωμα στις παλάμες μου. Νιώθω ότι ο άντρας που κρατά το όπλο θα πατήσει την σκανδάλη, νιώθω φόβο Η τελευταία μου σκέψη απ όταν ήμουν μικρό παιδί, με κρατά στην αγκαλιά της η μάνα μου - τριών χρονών θαρρώ πως ήμουν - και μου λέει ψιθυριστά στο αυτί ότι με αγαπά, μια ηλιόλουστη μέρα στο πάρκο. ΚΛΙΚ και ΜΠΑΜΜΜΜΜΜΜ Η καρδιά μου σταματά. - παγώνει. Παγώνουν τα πάντα. Ο ΠΑΠ χρόνος δεν έχει πια σημασία - ΠΟΥΠ Τέλος. Ο ήχος πονά τα αυτιά μου, ηηηηηηηιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι Ο ήχος από τον πυροβολισμό πονάει τα αυτιά μου. Αναρωτιέμαι εάν αυτό το βουητό θα είναι η τελευταία μου ανάμνηση. i am page 18

19 the neuron stimulating zine ΠΑΠ-ΠΟΥΠ-ΠΑΠ-ΠΟΥΠ δεν νιώθω πόνο ΠΑΠ-ΠΟΥΠ-ΠΑΠ-ΠΟΥΠ ακούω την καρδιά μου να χτυπά. Μα πώς; ΠΑΠ-ΠΟΥΠ-ΠΑΠ-ΠΟΥΠ - Σήκω, θα έρθουν κι άλλοι, δεν έχουμε χρόνο. ΣΗΚΩ, ΠΑΜΕ πρέπει να φύγουμε ΤΩΡΑ! ΠΑΠ-ΠΟΥΠ Ανοίγω τα μάτια μου, τα αυτιά μου βουίζουν ακόμα μα πώς; -ΣΗΚΩ, ΤΡΕΞΕ! Σηκώνομαι, γυρνώ και την κοιτώ στα μάτια. Ένα ύφος τεράστιας έκπληξης σχηματίζεται στο πρόσωπό μου. Νιώθω τον χρόνο να μην έχει ξεκινήσει ακόμα, νιώθω ότι ο χρόνος είναι ακόμα παγωμένος. Μα πώς; Μα πώς κινούμαι όταν όλα είναι σταματημένα σαν φωτογραφία; Κι όμως τα πάντα είναι κανονικά, ο χρόνος κινείται και πάλι. Βλέπω το άψυχο κουφάρι του εκτελεστή μου να κείτεται στο πάτωμα. Το αίμα αρχίζει να λεκιάζει τα πάντα, η μυρουδιά από το μπαρούτι γεμίζει το δωμάτιο, τα αυτιά μου ακόμα βουίζουν ηηιιιιιιιιιι Την βλέπω. Είναι εκεί, μπροστά μου. Αρχικά σαν οπτασία, αρχικά σαν ψέμα. Την βλέπω να κινείται στον χώρο, να κοιτά κάθε γωνία μέσα στο σκοτάδι. Με το που στρίβει το κορμί της, τα μαλλιά της ανεμίζουν στο δωμάτιο. Βιάζεται, αρχίζει να περπατά γρήγορα, τρέχει. Τρέχω από πίσω της. Δεν ξέρω όμως πώς. Θα έπρεπε να είμαι νεκρός τώρα πια. Δεν ξέρω καν ποια είναι - δεν ξέρω πώς είμαι ακόμα ζωντανός. Δεν ξέρω γιατί -... κανονικά έπρεπε να είχα πεθάνει πριν από ένα λεπτό, κι όμως είμαι ακόμα εδώ. [issue 030]- [051014] - [chimeres.gr] i am page 19

20 [issue 030] - [051014] - [chimeres.gr] Ο άντρας που αυτή την στιγμή είναι στο πάτωμα με μια σφαίρα καρφωμένη στο δικό του κεφάλι, αντί για το δικό μου, πήρε την θέση μου. Το δικό μου νούμερο, την δική μου σειρά. Κι όλα αυτά χάρη σε αυτή την γυναίκα. Μα πώς; Ποια είναι; - Σε παρακολουθούμε εδώ και μέρες, πιστέψαμε ότι δεν θα προλάβουμε, μου λέει ενώ κατεβαίνει τις σκάλες χωρίς να με κοιτά, το όπλο στο χέρι. Πριν από κάθε γωνία, ρίχνει πρώτα μια κλεφτή ματιά. Τρέχω από πίσω της, κατεβαίνω τα σκαλιά πηδώντας τα τελευταία δύο τρία σε κάθε γύρισμα της σκάλας, σε κάθε όροφο. Ποια είναι; - Πρέπει να φτάσουμε στο αμάξι χωρίς να μας δουν. Πρέπει να φύγουμε αμέσως. Έρχονται. Ποιο αμάξι, αναρωτιέμαι. Ποιοι έρχονται; Βγαίνουμε στην είσοδο κι αμέσως στρίβουμε στο στενάκι. Παρκαρισμένο στην γωνία ένα μαύρο βανάκι, μακριά από τα φώτα του δρόμου. - ΠΑΜΕ γρήγορα, μου φωνάζει και τρέχω από πίσω της χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Μέσα στην νύχτα, το φως από την απέναντι λάμπα του δρόμου καθρεπτίζεται επάνω στα δερμάτινα κατάμαυρα ρούχα της. Φτάνουμε στο βανάκι. Ανοίγει η πόρτα και μπαίνω μέσα. ΜΠΑΜ!!! Το φως εξαφανίζεται από τα μάτια μου. Ένας δυνατός πόνος ξεκινά στο κεφάλι μου... σκοτάδι i am page 20 to be continued...

21 μοτεράκι [μιχαήλ σαββίδης] the neuron stimulating zine Tο μοτεράκι μουρμουρίζει και κεντά το θνητό μου σώμα τώρα ο θεός με αντικρύζει Tο μοτεράκι μουρμουρίζει και μουσικές θεάρεστες ακούγονται μα εγώ προσεύχομαι και γεύομαι εικόνες, νέκταρ ουράνιο το δέρμα μου ποτίζει ελιξήριο και αφροδισιακό και σκέφτομαι, ίσως για πάντα ζήσω Το μοτεράκι μουρμουρίζει κι ο πόνος, καλός Σαμαρείτης από το χέρι με οδηγεί μέσα από την έκσταση Νιώθω την ηδονή να τραγουδά πετώντας πρόστυχα στιχάκια και σε ύπνο γλυκό βυθίζομαι Τώρα εγώ είμαι το Άγιο Δισκοπότηρο και το αργυρό κεντρί σαν ηλιαχτίδα λάμπει [issue 030]- [051014] - [chimeres.gr] ο μαγικός αυλός που ποτέ δεν θα σιωπήσει! Το μοτεράκι μουρμουρίζει και υφαίνει όπως οι τρείς μοίρες τη σύντομη ζωή μου κι όταν η πλήξη τις κυριεύσει ο αργαλειός αργά θα σιωπήσει γέλιο σαν κράξιμο θα ακουστεί..το κόψιμο του ψαλιδιού και το μοτεράκι τον επικήδειο ψέλνοντας γλυκά θα σταματήσει. i am page 21

22 ragtime [seitanakos] RAGTIME E.L. Doctorow εντυπώσεις και παρουσίαση από τον seitanakos (aka πτωχός γιώργος) [issue 030] - [051014] - [chimeres.gr] Καλοκαίρι Ζέστη και υγρασία. Και ξαφνικά εμφανίζεται στη πόλη ένα παζάρι βιβλίων με μεγάλη φωτεινή ταμπέλα που γράφει BAZAAR. Έχει βιβλία, έχει κλιματισμό, άρα μπαίνω! σκέφτηκα και μπήκα. Είχε πολλά βιβλία και σε καλές τιμές. Άρχισα να περιφέρομαι σαν ζόμπι σκεπτόμενος τί να πρωτοαγοράσω. Η απογοήτευση ήρθε γρήγορα γιατί δεν βρήκα αρκετά βιβλία στο στυλ μου, οπότε κοίταζα με αδιαφορία. Και ξαφνικά βρέθηκα σε ένα ράφι με HP Lovecraft, Stephen King και λοιπά ιερά τέρατα. Εδώ είμαστε! Όλα ωραία και καλά, αλλά όσα έχει τα έχω διαβάσει (κλαψ λιγμ). Στραπατσαρισμένο, τσαλακωμένο και πεταμένο σε μία γωνιά υπήρχε ένα βιβλίο. RAGTIME. Μα το Ragtime είναι είδος μουσικής της αρχής του Τι γυρεύει εδώ; Διάβασα το όνομα του συγγραφέα και την περίληψη και... το αγόρασα χωρίς δεύτερη σκέψη. Πρώτα απ' όλα έχει αρκετά υπαρκτά πρόσωπα. Έμμα Γκόλντμαν, Χουντίνι, Χένρυ Φορντ, Μόργκαν, Φρόυντ, Ζαπάτα μαζί με κάποιους άλλους λιγότερο γνωστούς. Όλους μαζί σε μία ιστορία!! Άρα πρέπει να είναι καλό. Πραγματικά ήθελα να δω πώς μπορούν να συνδυαστούν τόσα ονόματα με διαφορετικές αξίες, δόγματα και πιστεύω σε μία και μόνο ιστορία. Και το βιβλίο τα κατάφερε με μία κεντρική ιστορία της και με άλλες εμβόλιμες. Σε αυτές τις εμβόλιμες βασικό ρόλο έχουν οι ιστορικές προσωπικότητες. Ο ρόλος τους είναι άλλοτε σημαντικός για τη βασική ιστορία, άλλοτε μεταβατικός και άλλοτε απλώς ενημερωτικός. Πάντοτε όμως οι χαρακτήρες αυτοί δεν ξεφεύγουν από την πραγματικότητα, την αλήθεια και τον ρόλο που είχαν στην ιστορία. Είμαστε, στο βιβλίο, στις αρχές του Οι πρωταγωνιστές είναι μια οικογένεια χωρίς όνομα. Εμφανίζονται σαν ο πατέρας, η μητέρα, ο μικρός αδερφός της μητέρας και ο γιος, ο οποίος δεν αναφέρεται πουθενά αφού φαίνεται να είναι ο αφηγητής αυτής της ιστορίας. Για να γίνω κατανοητός, το βιβλίο είναι σαν απομνημονεύματα αυτού του παιδιού. Αλλού έχει λεπτομέρειες που είτε τις θυμάται από πρώτο χέρι είτε από τις εφημερίδες είτε τις έμαθε αργότερα από αυτόπτες μάρτυρες. i am page 22

23 Είναι μια ευκατάστατη και συντηρητική οικογένεια, όσον αφορά στον τρόπο ζωής. Η εθνική περηφάνια στην Αμερική αυτής της εποχής είναι αρκετά ανεβασμένη. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η οικογενειακή επιχείρηση να πηγαίνει αρκετά καλά παράγοντας πυροτεχνήματα και σημαίες. Ο πατέρας μπορεί να ασχολείται με το χόμπι του, τις εξερευνήσεις. Έχει ήδη πάει στην Αφρική και φεύγει να κατακτήσει και τον βόρειο πόλο, ένα από τα τελευταία απάτητα από ανθρώπινα πόδια μέρος του κόσμου. Κατά την απουσία του γίνονται αρκετές αλλαγές στην ζωή της οικογένειας. Ένα μωρό βρίσκεται θαμμένο ζωντανό στην αυλή της οικογένειας και η μητέρα για να καλύψει το κενό που άφησε ο πατέρας, παίρνει την απόφαση να το μεγαλώσει. Μετά μπαίνει στην ιστορία και η μητέρα του παιδιού που φιλοξενείται από την μητέρα. Σιγά σιγά μπαίνει στην ιστορία και ο πατέρας του παιδιού που με την επιμονή του και τους καλούς του τρόπους κερδίζει τον σεβασμό της και την αποδοχή της οικογένειας με αποτέλεσμα να προγραμματίζεται ο γάμος του με την μητέρα του μωρού. Και κάπου εδώ όλα πάνε κατά διαόλου. Πέφτει θύμα ρατσιστικής επίθεσης και τραμπουκισμού από πυροσβέστες, οι οποίοι καταστρέφουν το αυτοκίνητό του. Είναι περήφανος και πεισματάρης σαν άνθρωπος και δεν δέχεται να παντρευτεί μέχρι να αποκατασταθεί η τιμή του. Η μέλλουσα γυναίκα του πεθαίνει από τη στεναχώρια της και αυτός αναλαμβάνει να πάρει το νόμο στα χέρια του. Ο μικρός αδερφός μετά από μία ερωτική απογοήτευση που είχε από την Έβελυν Νέσμπιτ (πραγματικό πρόσωπο, κατά πολλούς το πρώτο σύμβολο του σεξ που πάνω της χτίστηκε όλο το σύστημα διασημοτήτων και ολόκληρη η βιομηχανία του θεάματος όπως τα ξέρουμε σήμερα) συναναστρέφεται με την Έμμα Γκόλντμαν (σημαντική μορφή του αμερικανικού αναρχικού χώρου) και αρχίζει να ενστερνίζεται τις ιδέες της. Παθιάζεται με την αφοσίωση του θύματος και τον ακολουθεί στις εκτός νόμου δραστηριότητές του, προσφέροντάς του τις γνώσεις του στους εκρηκτικούς μηχανισμούς, που έχει αποκτήσει στο εργοστάσιο πυροτεχνημάτων. Δολοφονίες, εμπρησμοί και τέλος κατάληψη της βιβλιοθήκης του Μόργκαν the neuron stimulating zine [issue 030]- [051014] - [chimeres.gr] i am page 23

24 [issue 030] - [051014] - [chimeres.gr] (χρηματοοικονομικός κολοσσός JP Morgan). Ο Μόργκαν είναι, εκτός από μαλάκας, μεγάλο ψώνιο. Θεωρεί τον εαυτό του μετενσάρκωση (αν είναι ποτέ δυνατόν!) των αρχαίων θεοτήτων και των ηγετών της Αιγύπτου. Προσπαθεί να πείσει τον Χένρυ Φορντ ότι και αυτός είναι φτιαγμένος από το ίδιο υλικό. Ο Φορντ όμως είναι επαρχιώτης και τον αποπαίρνει έντονα. Μία άλλη παράλληλη ιστορία, που δεν βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα, είναι αυτή ενός σοσιαλιστή και απεργού μαζί με τη κόρη του. Ψάχνει τρόπο να μεγαλώσει το παιδί του σωστά και να του δώσει όλου του κόσμου τα καλά. Απεργεί, μετακομίζει, αλλάζει δουλειές συνέχεια και τελικά καταφέρνει να κάνει κάτι στο οποίο έχει ταλέντο. Μπαίνει στη βιομηχανία του σινεμά και βγάζει αξιόλογα λεφτά. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες έχουν ρόλο ενημερωτικό, δεν παίζουν άμεσα στην ιστορία αλλά επηρεάζουν έμμεσα την πλοκή και την εξέλιξή της. Νομίζω ότι υπάρχουν για να μας δείξει ο συγγραφέας τί γίνεται στην Αμερική στην πρώτη δεκαετία του Είναι τα χρόνια που καθόρισαν το κράτος αυτό και το διαμόρφωσαν στην οικονομική δύναμη που είναι σήμερα. Υπάρχουν πληροφορίες για όλες τις οικονομικές τάξεις, τον τρόπο ζωής τους και τις αντιλήψεις που έχουν. Η μιζέρια, η απογοήτευση και η δυστυχία διαδέχονται τη λάμψη, την χλιδή και τον πλούτο καθώς ο συγγραφέας μας αλλάζει με μοναδικό τρόπο τις ιστορίες. Όταν το διάβαζα είχα όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος και κάτι παραπάνω. Θα σας ταξιδέψει, θα σας προβληματίσει, θα σας συγκινήσει... Το παράξενο είναι ότι έψαξα να το βρω σε κανονικά βιβλιοπωλεία αλλά δεν το βρήκα. Κοίταξα το βιβλίο και διαπίστωσα ότι το αγόρασα σε έκδοση του 1993 και σε μόλις 2000 αντίτυπα. Κωδικός ISBN δεν υπάρχει και απ' ό,τι είδα στο διαδίκτυο, τα δικαιώματα αυτού του βιβλίου τα έχει ένα πολύ γνωστό βιβλιοπωλείο εκδοτικός οίκος ΑΛΛΑ δεν υπάρχει δυνατότητα παραγγελίας. Είναι ένα βιβλίο με πολλές διακρίσεις. Είναι στα 100 καλύτερα βιβλία, σύμφωνα με τους Times, του 20ου αιώνα αλλά στην Ελλάδα δεν υπάρχει δυνατότητα παραγγελίας! Μάλλον οι 50 αποχρώσεις του γκρι είναι καλύτερο βιβλίο. Τί να πω; Ευτυχώς που υπάρχει το διαδίκτυο. Αν θελήσετε να το διαβάστε παραγγείλτε το από το εξωτερικό ή κατεβάστε το σε μορφή e-book από κάποια ιστοσελίδα με torrents (κλώτσακώλο.to ελπίζω να το καταλάβατε!).διαφορετικά ψάξτε στα παζάρια βιβλίων! Σε όσους ψάξουν και το βρουν καλή ανάγνωση. i am page 24

25 ανασκόπηση της κινηματογραφικής σεζόν [baphomet] the neuron stimulating zine Διανύουμε την δέκατη χρονιά ζωής των Χιμαιρών και καθώς το φθινοπωρινό 30ό μας τεύχος συμπίπτει με την αρχή μίας νέας κινηματογραφικής σεζόν, εκμεταλλευόμαστε την ευκαιρία για να παρουσιάσουμε δέκα από τις αγαπημένες μας ταινίες που προβλήθηκαν στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες, από την Πέμπτη 2 Ιανουαρίου μέχρι και την Πέμπτη 28 Αυγούστου του Ένα αφιέρωμα στις δέκα ταινίες που μας κέρδισαν και που τις βιώσαμε την κάθε μία ξεχωριστά, έχοντας ως κοινό γνώμονα, την αγάπη για την 7η Τέχνη 10. «Το Μικρό Ψάρι» (Στράτος) του Γιάννη Οικονομίδη Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 27 Μαρτίου Διανομή: Feelgood Entertainment Ήρωας της ταινίας μας είναι ο Στράτος, ο οποίος όταν ήταν δεκαεννιά χρονών, διέπραξε ένα έγκλημα πάθους και πέρασε τη μισή του ζωή στη φυλακή, κάτω από την προστασία ενός αρχινονού του υποκόσμου, του Λεωνίδα, ο οποίος του έσωσε τη ζωή. Ο Στράτος αυτό δεν το ξέχασε ποτέ. Η μέρα της απόδρασης, η πιο σημαντική μέρα της ζωής του Στράτου, πλησιάζει. Τέσσερα χρόνια μετά τον «Μαχαιροβγάλτη», ο Γιάννης Οικονομίδης επιστρέφει και μας παρουσιάζει τη νέα του δημιουργία. Μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της χρονιάς, που πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στην 64η Μπερλινάλε. Ένα σκληρό αλλά όμορφο φιλμ με στοιχεία νουάρ. Μία γκανγκστερική, αστυνομική περιπέτεια, που έχει ως κεντρικό άξονα τον Στράτο, δηλαδή τον Βαγγέλη Μουρίκη, σε μία σπουδαία ερμηνεία. 09. «Το Θεώρημα του Μηδενός» (The Zero Theorem) του Τέρι Γκίλιαμ Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 24 Απριλίου Διανομή: Neo Films Ο σπουδαίος Αμερικανός σκηνοθέτης Τέρι Γκίλιαμ (Terry Gilliam), μετά το «The Imaginarium of Doctor Parnassus» του 2009, επιστρέφει με τη νέα του ταινία. Ένα οργουελικό φιλμ, μέσα από το οποίο ο δημιουργός ολοκληρώνει παράλληλα και τη σχετική τριλογία του, η οποία ξεκίνησε το 1985 με το αριστουργηματικό «Brazil» και συνεχίστηκε δέκα χρόνια μετά με το επίσης ιδιαίτερο, «12 Monkeys» (1995). Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το «Θεώρημα του Μηδενός» σας παραπέμπουμε στο 29ο τεύχος των Χιμαιρών. [issue 030]- [051014] - [chimeres.gr] i am page 25

26 08. «Ξενοδοχείο Grand Budapest» (The Grand Budapest Hotel) του Γουές Άντερσον Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 06 Μαρτίου Διανομή: Odeon από εξετάσεις οι γιατροί των ενημερώνουν ότι πάσχει από τον ιό H.I.V. και του δίνουν μόνο 30 μέρες ζωής. Βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά, η νέα ταινία του Ζαν Μαρκ Βαλέ (Café de Flore) καταφέρνει να αποδώσει με πειστικότητα και χωρίς μελοδραματισμούς ένα δύσκολο κοινωνικό θέμα. Το φιλμ είχε παρουσία στα σημαντικότερα κινηματογραφικά βραβεία της χρονιάς, με δύο καλές ερμηνείες από τους αγνώριστους τόσο σωματικά, όσο κυρίως ερμηνευτικά, Μάθιου Μακόναχι και Τζάρεντ Λέτο. [issue 030] - [051014] - [chimeres.gr] Η ταινία αφηγείται τις περιπέτειες του Γκούσταβ Χ (Ραλφ Φάινς), ενός θρυλικού θυρωρού σ' ένα διάσημο ευρωπαϊκό ξενοδοχείο κατά τη διάρκεια ιστορικών γεγονότων. Δίπλα του ο Ζίρο Μουσταφά (Tony Revolori), ο νεαρός που δουλεύει στο λόμπι, ο οποίος γίνεται ο πιο πιστός του φίλος. Η νέα ταινία του Γουές Άντερσον, πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 64ο Διεθνές Φεστιβάλ του Βερολίνου και μπορεί να μην είναι η καλύτερη ταινία του πολυπράγμονα σκηνοθέτη, ωστόσο καταφέρνει να ταξιδέψει τον θεατή σε μία άλλη εποχή, με έξυπνο χιούμορ και με μία πολύ καλή ερμηνεία από τον Ραλφ Φάινς. 07. «Dallas Buyers Club» του Ζαν Μαρκ Βαλέ Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου Διανομή: Feelgood Entertainment Γέννημα θρέμμα Τεξανός, ο Ron Woodroof (Μάθιου Μακόναχι) είναι ηλεκτρολόγος και καουμπόι σε ροντέο. Παράλληλα όμως διάγει έκλυτο βίο χωρίς καμία έγνοια για την επόμενη μέρα. Το 1985, ο Ron αιφνιδιάζεται και σοκάρεται, όταν μετά i am page «Μέλι» (Miele) της Βαλέρια Γκολίνο Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 16 Ιανουαρίου Διανομή: Strada films Η Ιρένε (Τζασμίν Τρίνκα) είναι τριάντα χρονών και έχει αφιερώσει τη ζωή της στους ανθρώπους που βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους. Με το ψευδώνυμο "Miele" (Μέλι) και κρυφά από τους δικούς της ανθρώπους, βοηθά τους ασθενείς που υποφέρουν, προσπαθώντας να δώσουν ένα τέλος στην ζωή τους και να λυτρωθούν. Η αγαπημένη ηθοποιός Βαλέρια Γκολίνο, πέρασε για πρώτη φορά πίσω από την κάμερα και μας παρουσίασε τον Νοέμβριο του 2013 στο 54ο Διεθνές Φεστιβάλ

27 Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, το σκηνοθετικό της ντεμπούτο. Μία ταινία που καταπιάνεται με το ευαίσθητο θέμα της ευθανασίας. Η ταινία βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Μάουρο Κοβάβιτς «A Νome Τuo». 05. «Δικός της» (Her) του Σπάικ Τζόνζι Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 06 Φεβρουαρίου Διανομή: Audio Visual Σ' ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον στο Λος Άντζελες, ζει ο πρωταγωνιστής μας, Θέοντορ Τουόμπλι (Γιοακίν Φοίνιξ). Είναι ένας μοναχικός και ιδιαίτερος άνδρας, που βγάζει τα προς το ζην του γράφοντας προσωπικά γράμματα για λογαριασμό άλλων. Έχοντας μείνει μόνος μετά από μια μακρόχρονη σχέση, ο Θέοντορ, αποφασίζει να αγοράσει ένα προηγμένο λειτουργικό σύστημα. Ενεργοποιώντας το, ο ήρωας μας γνωρίζει τη Σαμάνθα (Σκάρλετ Γιόχανσον), μια χαρούμενη γυναικεία φωνή που αποδεικνύεται διορατική, ευαίσθητη, με χιούμορ αλλά και εξαιρετικά πολυσύνθετη. Μία ρομαντική, όσο και έξυπνη ιστορία, για το μέλλον των ανθρώπινων σχέσεων και την ανάγκη μας να αγαπήσουμε, αλλά και να αγαπηθούμε «Κάτω από το Δέρμα» (Under the Skin) του Τζόναθαν Γκλέιζερ Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 01 Μαΐου Διανομή: Odeon i am page 27 the neuron stimulating zine Η Σκάρλετ Γιόχανσον, μελαχρινή αυτή τη φορά, υποδύεται ένα εξωγήινο πλάσμα, το οποίο κατεβαίνει στη Γη με τη μορφή μιας γοητευτικής και αισθησιακής γυναίκας. Με φόντο τους απομονωμένους αυτοκινητόδρομους της Σκωτίας, μοναδικός της στόχος είναι να ψαρεύει ανυποψίαστους άνδρες που κάνουν auto-stop και να τους μεταφέρει στον πλανήτη της, όπου το ανθρώπινο κρέας θεωρείται αναλώσιμο. Το νέο φιλμ του Τζόναθαν Γκλέιζερ (Sexy Beast, Birth), έχει στοιχεία από ταινίες road movie, όσο και από αντίστοιχες δημιουργίες επιστημονικής φαντασίας καθώς πρόκειται για μία ταινία που μας παρουσιάζει πως θα βλέπαμε τον κόσμο μας, μέσα από τα μάτια ενός εξωγήινου. Στον πυρήνα όμως του έργου, αυτό που υποβόσκει είναι η ανθρώπινη μοναξιά. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μάικλ Φέιμπερ. 03. «Νεμπράσκα» (Nebraska) του Αλεξάντερ Πέιν Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 23 Ιανουαρίου Διανομή: Spentzos films Ένας φτωχός ηλικιωμένος που ζει στη Μοντάνα επιμένει να το σκάει από το σπίτι του, με απώτερο σκοπό να πάει στη Νεμπράσκα για να εισπράξει τα χρήματα από ένα τζακ ποτ που νομίζει [issue 030]- [051014] - [chimeres.gr]

28 [issue 030] - [051014] - [chimeres.gr] πως έχει κερδίσει. Η οικογένειά του, αγανακτισμένη από την άνοιά του που καθημερινά επιδεινώνεται, συζητά το ενδεχόμενο να τον βάλουν σε κλινική. Τη λύση προσπαθεί να δώσει ένας από τους δύο γιους του, ο οποίος προσφέρεται να πάει τον πατέρα του στη Νεμπράσκα με το αμάξι του, παρότι καταλαβαίνει τη ματαιότητα του όλου εγχειρήματος. Η νέα ταινία του Αλεξάντερ Πέιν είναι ένα υπέροχο road movie, με την επιλογή του ασπρόμαυρου φιλμ να μοιάζει κάτι παραπάνω από ιδανική για τον ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτη. 02. «Nymphomaniac» του Λαρς Φον Τρίερ Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 30 Ιανουαρίου (Μέρος Α ) και Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου (Μέρος Β ) Διανομή: Seven - Spentzos Το «Nymphomaniac» είναι η ρεαλιστική ιστορία του ταξιδιού μιας γυναίκας από τη γέννησή της μέχρι την ηλικία των 50 ετών, την οποία αφηγείται ο κεντρικός χαρακτήρας, η Joe (Σαρλότ Γκένσμπουργκ), η οποία έχει αυτοδιαγνωστεί ως νυμφομανής. Η ταινία πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στη Δανία, όπως ακριβώς την οραματίστηκε ο Λαρς Φον Τρίερ, ενώ στη συνέχεια κυκλοφόρησε -δυστυχώς- χωρισμένο σε δύο μέρη. Ένα άγριο, όσο και ποιητικό ταξίδι, όπως το οραματίστηκε ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή auteur «Ο Εγωιστής Γίγαντας» (The Selfish Giant) της Κλίο Μπάρναρντ Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου Διανομή: StraDa Films Ο «Εγωιστής Γίγαντας» είναι μια σύγχρονη ιστορία με ήρωες τον δεκατριάχρονο Άρμπορ και τον καλύτερο του φίλο Σουίφτι. Όταν τους αποβάλλουν από το σχολείο, ζώντας σαν ξένοι στην ίδια τους την γειτονιά, τα δύο αγόρια γνωρίζουν το Κίτεν, έναν ρακοσυλλέκτη της περιοχής. Στην προσπάθεια τους να βγάλουν κάποια χρήματα, αλλά και να βρουν έναν σκοπό στη ζωή τους, ξεκινούν να δουλεύουν για εκείνον συλλέγοντας μεταλλικά απορρίμματα. Μία συγκλονιστική ιστορία επιβίωσης δύο ανήλικων παιδιών που πουλώντας παλιοσίδερα προσπαθούν να επιζήσουν. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Βρετανίδας δημιουργού Κλίο Μπάρναρντ και ουσιαστικά είναι μία ελεύθερη διασκευή του γνωστού παραμυθιού του Όσκαρ Γουάιλντ που διαδραματίζεται σ' ένα φτωχό Αγγλικό προάστιο του Μπράντφορντ. i am page 28

29 the neuron stimulating zine [issue 030]- [051014] - [chimeres.gr]

30 εμείς δε θέλουμε να πεθάνουμε υγιέστατοι! [issue 030] - [051014] - [chimeres.gr] Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζω έχουν σκεφτεί τη στιγμή της κηδείας τους. Θα έρθει άραγε κανείς; Θα έχω τα στεφάνια που μου αναλογούν; Εκείνος ο ανεκπλήρωτος έρωτας θα μάθει πως άφησα το μάταιο τούτο κόσμο και θα μου σιγοψιθυρίσει το τελευταίο αντίο; Ποιος θα κλαίει περισσότερο; είναι ανάμεσα σε άλλα μόνο κάποια από τα ερωτήματα που βασανίζουν το μυαλό σου για την απευκταία μα αναπόφευκτη εκείνη στιγμή του θανάτου. Ζώντας στην εποχή της εικόνας έχουμε όλοι την τάση να εικονοποιούμε τη σκέψη της κηδείας και κατ επέκταση του θανάτου. Σύντομα, να το δείτε θα υπάρξει και κάποια τεχνολογική εφαρμογή, η οποία θα επιτρέπει στον προθανόντα να έχει μια ιδέα για το πώς θα μοιάζει η ημέρα, όπου θα οδηγηθεί σε τόπο χλοερό, σε τόπο αναπαύσεως. Δεν είναι απίθανο να υπάρχει ήδη παρόμοια εφαρμογή -απλά να αγνοώ την ύπαρξη της- και έναντι ευτελούς ποσού να μπορούμε να την κατεβάσουμε στο ολοκαίνουριο smartphone μας. Σε όλες αυτές τις εικονοποιημένες σκέψεις το πτώμα περιέργως μοιάζει να είναι βγαλμένο από διαφήμιση επώνυμης μάρκας ρούχων. Μοιάζει απλά τέλειο. Κανένα ψεγάδι στο πρόσωπο, καλοχτενισμένο, αναδύει αρώματα και αποσμητικά, όχι σήψη και χώμα όπως θα ήταν αναμενόμενο. Το κουστούμι κομψό, πανάκριβο και ατσαλάκωτο προσδίδει κύρος και αναδεικνύει το καλογυμνασμένο σώμα του θανόντος, ενώ το κατάλευκο πουκάμισο και τα μανικετόκουμπα από λευκόχρυσο τονίζουν την αίσθηση γούστου του πτώματος, φέροντας φαρδιά πλατιά την υπογραφή αναγνωρισμένου σχεδιαστή μόδας. Σύντομα, μιας και η πλαστική χειρουργική έχει κάνει τεράστια άλματα, θα υπάρχει και αισθητική παρέμβαση στο πρόσωπο του θανόντος, όπου θα δεσπόζει ένα τεράστιο χαμόγελο, ενδεικτικό της ικανοποίησης για την αναπαυτικότητα του λουστραρισμένου φέρετρου από καρυδιά με την πουπουλένια εσωτερική επένδυση. Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί φανταζόμαστε τους εαυτούς μας σα μοντέλα του Armani και της Victoria Secret πάνω στο φέρετρο και όχι σαν καραφλούς i am page 30