Μεδίνα, Ιανουάριος 627 Δεκατεσσάρων ετών

Transcript

1 ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟ επικριτικο ΔΑΧΤΥΛΟ Μεδίνα, Ιανουάριος 627 Δεκατεσσάρων ετών Σκάνδαλο έφερε μαζί της η πλανεύτρα πνοή του ανέμου, καθώς έμπαινα έφιππη στη Μεδίνα κρατώντας σφιχτά τη μέση του Σαφγουάν. Οι γείτονές μου ξεχύθηκαν στο δρόμο σαν νεροποντή που πλημμυρίζει μια ουαντί. Τα παιδιά στέκονταν σε παρέες, έδειχναν κι έχασκαν. Οι μανάδες τους τα άρπαζαν πάνω στα φουστάνια τους και καμώνονταν πως απέστρεφαν τα μάτια τους. Οι άντρες έφτυναν στο χώμα και μουρμούριζαν, κρίνοντας. Το στόμα του πατέρα μου έτρεμε σαν δάκρυ έτοιμο να κυλήσει. Να τι έβλεπαν: τη μαντίλα μου πεσμένη στους ώμους μου, αδιάφορα. Λυτά μαλλιά ριγμένα στο πρόσωπό μου. Τη σύζυγο του Προφήτη αγκαλιασμένη μ έναν άλλο άντρα. Να τι δεν μπορούσαν να δουν: τα παιδικά μου όνειρα να έχουν γίνει συντρίμμια στα πόδια μου, ποδοπατημένα από μια αλήθεια τόσο σκληρή και ανελέητη όσο οι οπλές των αλόγων. Άφησα να βλέφαρά μου να κλείσουν, αποφεύγοντας να αντικρίσω τα βλέμματα των ανθρώπων της ούμα, της κοινότητάς μου. Έγλειψα τα σκασμένα χείλη μου, γεύτηκα αλμύρα και την ταγκίλα της δυστυχίας μου. Ο πόνος έστυβε το στομάχι μου, σαν δυο δυνατά χέρια που στραγγίζουν το νερό από την μπουγάδα, μονάχα που εγώ είχα ήδη στεγνώσει. Η γλώσσα μου κρεμόταν σαν ηλιοψημένη σαύρα. Ακούμπησα το μάγουλό μου πάνω στον ώμο του Σαφγουάν, όμως το τριπόδισμα του αλόγου έκανε τα κόκαλά μας να χτυπούν το ένα πάνω στο άλλο.

2 16 ΣΕΡΙ ΤΖΟΟΥΝΣ «Αλ-ζανίγια!» αναφώνησε κάποιος. «Μοιχαλίδα!» Μισόκλεισα τα μάτια μου. Τα μέλη της ούμα μου είτε έδειχναν προς το μέρος μου και φώναζαν είτε άπλωναν τα χέρια τους να με καλωσορίσουν. Είδα κάποιους άλλους, Υποκριτές*, να χλευάζουν γυμνώνοντας τα λερά δόντια τους. Οι ανσάρι, οι βοηθοί μας, έστεκαν αμίλητοι και επιφυλακτικοί. Χιλιάδες είχαν βγει στο δρόμο, ρουφώντας τη σκόνη μας με τις κοφτές ανάσες τους. Με κάρφωναν με το βλέμμα τους σαν να ήμουν καραβάνι φορτωμένο με αστραφτερούς θησαυρούς, και όχι ένα ηλιοκαμένο, δεκατετράχρονο κορίτσι. Το άλογο σταμάτησε, όμως εγώ συνέχισα γέρνοντας στο πλάι, πέφτοντας με το κεφάλι στην αγκαλιά του Μωάμεθ. Στον έλεγχο του άντρα μου και πάλι, αναστενάζοντας με ανακούφιση. Η προσπάθεια να χαράξω το δικό μου πεπρωμένο σχεδόν με είχε καταστρέψει, όμως η αγάπη του είχε τη δύναμη να με γιατρέψει. Η πυκνή του γενειάδα έγινε μαξιλάρι για το μάγουλό μου, με χάιδεψε με τη μυρωδιά του σανταλόξυλου. Από την ανάσα του αναδύθηκε το άρωμα του μισβάκ, καθαρό και έντονο σαν φιλί. «Δόξα να χει ο Αλλάχ, γύρισες ασφαλής στο σπίτι, Αϊσά μου», μουρμούρισε. Το διογκούμενο πλήθος βοούσε υπόκωφα, μυρμηγκιάζοντας τη ραχοκοκαλιά μου. Ανασήκωσα το βαρύ κεφάλι μου για να δω. Ξεπρόβαλε ο Ουμάρ** συννεφιασμένος και βλοσυρός. Ήταν σύμβουλος και φίλος του Μωάμεθ, όχι όμως φίλος των γυναικών. «Μα τον Αλλάχ, πού χάθηκες; Γιατί ήσουν μονάχη μ έναν άντρα που δεν είναι ο σύζυγός σου;» Οι κατηγόριες του μαστίγωσαν τον άνεμο ανάμεσα στο πλήθος, φουντώνοντας τις σπίθες σε φλόγες. * Υποκριτές ή μουναφίκ χαρακτηρίζονταν οι κατ όνομα μουσουλμάνοι. (Σ.τ.Ε.) ** Ουμάρ ιμπν αλ Χατάμπ ( ), γνωστός και ως Ομάρ αλ Φαρούκ ή Ομάρ ο Μέγας. Καταγόταν από τη φυλή των Κουραΐς. Αρχικά υπήρξε πολέμιος του Μωάμεθ και κατόπιν σύντροφός του. Έγινε δεύτερος χαλίφης μετά το θάνατο του Προφήτη. (Σ.τ.Ε.)

3 ΤΟ ΚΟΣΜΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΔΙΝΑΣ 17 «Αλ-ζανίγια!» αναφώνησε ξανά κάποιος. Έσκυψα, λες και η λέξη ήταν πέτρα που με σημάδευε. «Δεν είναι να απορείς που το Αϊσά ακούγεται σαν το φαϊσά πόρνη!» Ο κόσμος γέλασε, και σύντομα άρχισαν να επαναλαμβάνουν ρυθμικά: «Αϊσά-φαϊσά! Αϊσά-φαϊσά!» Ο Μωάμεθ με οδήγησε μέσα από το συνωστισμό προς την είσοδο του τζαμιού. Σαν μωσαϊκό, τα πρόσωπά τους στροβιλίζονταν μπροστά μου: ο Χαμάλ με τα προγούλια του να ωρύεται μελανιασμένος και η ωχρή γυναίκα του, η Φαζιά που έγινε Τζαμιλά η κουτσομπόλα της πόλης, η Ουμ Αϊμάν, να σουφρώνει τα σταφιδιασμένα χείλη της ο Αμπού Ραμζί, ο κοσμηματοπώλης, να κραδαίνει αγριεμένος τις γροθιές του, έτσι που να αστράφτουν τα χρυσά δαχτυλίδια του. Περίμενα μουρμουρητά και ανασηκωμένα φρύδια σαν θα επέστρεφα όμως αυτό που συνέβαινε τώρα; Άνθρωποι που με ήξεραν όλη μου τη ζωή, τώρα ήθελαν να με ξεσκίσουν. Και ο Σαφγουάν γύρισα το κεφάλι αναζητώντας τον με το βλέμμα, όμως είχε εξαφανιστεί. Όπως πάντα. Τα δάχτυλα κάποιου θρασύ τράβηξαν τα μαλλιά μου. Φώναξα και τα χτύπησα να φύγουν από πάνω μου, οπότε ένιωσα σάλια να κυλούν στο μπράτσο μου. Ο Μωάμεθ με βοήθησε να σταθώ, ύστερα στράφηκε προς τον όχλο και σήκωσε τα χέρια του ψηλά. Σιωπή απλώθηκε σαν σάβανο πάνω από το πλήθος, σβήνοντας ακόμη και τα αγριεμένα βλέμματα. «Η Αϊσά χρειάζεται ξεκούραση», είπε ο Μωάμεθ. Η φωνή του ακούστηκε τόσο κουρασμένη όσο ένιωθα κι εγώ. «Σας παρακαλώ, γυρίστε στα σπίτια σας». Τύλιξε το μπράτσο του γύρω μου και σκύβοντας μπήκαμε στο τζαμί. Οι αδερφές-σύζυγοι στέκονταν κοντά στην είσοδο του περιβόλου, δύο και δύο. Η Σαβντά έτρεξε προς το μέρος μου αλαλάζοντας και με έσφιξε πάνω στο σαρκώδες κορμί της. Ευχαρίστησε τον Αλλάχ για την ασφαλή επιστροφή μου και ύστερα φίλησε το φυλαχτό της για να διώξει το κακό μάτι. Έπειτα ήρθε η Χαφσά κλαίγοντας, να με φιλήσει στα χέρια και στο πρόσωπο. «Νόμισα πως χάθηκες για πάντα», ψιθύρισε. Δεν της

4 18 ΣΕΡΙ ΤΖΟΟΥΝΣ είπα πως λίγο έλειψε να δικαιωθεί. Η Ουμ Σαλαμά έγνεψε αγέλαστη, λες και φοβόταν πως το κεφάλι της θα κοβόταν από το μακρύ μίσχο του λαιμού της. Η Ζαϊνάμπ λοξοκοίταξε με λάγνα μάτια τον Μωάμεθ, λες και οι δυο τους ήταν μόνοι στο χώρο. Όμως ο σύζυγός μου νοιαζόταν μονάχα για μένα. Μόλις το στομάχι μου σφίχτηκε ξανά, κάνοντάς με να διπλωθώ από τον πόνο, με έπιασε και με σήκωσε λες και ήμουν καμωμένη από αέρα. Και πραγματικά ένιωθα πως μονάχα αυτό είχε απομείνει μέσα μου. Έμεινα να αιωρούμαι στα χέρια του μέχρι το διαμέρισμά μου. Με μια κλοτσιά άνοιξε την πόρτα και με πήγε μέσα, ύστερα με βοήθησε να σταθώ, ώσπου να ετοιμάσει την κλινοστρωμνή μου. Έγειρα με την πλάτη στον τοίχο, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για την ησυχία που είχε εκεί ως τη στιγμή που οι φωνές του Ουμάρ εισέβαλαν στο δωμάτιο, ακολουθούμενες από τον ίδιο. «Δες πώς ντροπιάζει τον ιερό Προφήτη του Αλλάχ!» αναφώνησε. «Περνάει καβάλα από το κέντρο της πόλης, με τα χέρια της ακουμπισμένα πάνω σε ξένο άντρα και τα μαλλιά της να ανεμίζουν σαν ρούχο πόρνης». «Πόρνη με ανάσα που ζέχνει εμετό και μαλλιά σαν φωλιά πουλιού;» του αντιγύρισα. Ακόμη και στην κατάστασή μου, έπρεπε να αντιδράσω. «Σε παρακαλώ, Ουμάρ», είπε ο Μωάμεθ. «Δε βλέπεις πως είναι άρρωστη;» «Την κακομαθαίνεις». «Χαίρομαι που τη βλέπω ζωντανή, δόξα να χει ο Αλλάχ». Η αγάπη στο βλέμμα του συζύγου μου με έκανε να κοκκινίσω. Πόσο κοντά είχα φτάσει στο να τον προδώσω μ εκείνο τον κατεργάρη! Ο Σαφγουάν με είχε δελεάσει με ελευθερία κι ύστερα έκανε το πεπρωμένο μου δέσμιο των επιθυμιών του. Ίδιος με όλους τους άντρες. Εκτός, ίσως, από τον Μωάμεθ. «Για, χαμπιμπάτι, τι ανταμοιβή να προσφέρω στον Σαφγουάν ιμπν-αλ- Μουατάλ που σε έφερε ασφαλή στο σπίτι και σ εμένα;» «Εκατό βουρδουλιές θα του άξιζαν», γκρίνιαξε ο Ουμάρ. «Μα ο Σαφγουάν έσωσε τη ζωή της».

5 ΤΟ ΚΟΣΜΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΔΙΝΑΣ 19 «Καταπώς φαίνεται, ο Ουμάρ πιστεύει πως έπρεπε να αφεθώ στο έλεος των τσακαλιών ή των βεδουίνων», σχολίασα. «Τουλάχιστον έτσι θα πέθαινες με την τιμή σου άθικτη». «Τίποτε δεν έπαθε η τιμή της Αϊσά», είπε ο Μωάμεθ. «Αυτό να το πεις στον Χασάν ιμπν Θαμπίτ*», είπε ο Ουμάρ. «Τώρα δα τον άκουσα να απαγγέλλει ένα ποίημα που καταδικάζει τη γυναίκα σου κι εκείνο τον έκφυλο στρατιώτη». Ένα ποίημα. Καθόλου παράξενο που η ούμα είχε χιμήξει πάνω μου σαν αγέλη σκύλων από τη στιγμή που μπήκα έφιππη στην πόλη. Τα λόγια του Χασάν μπορούσαν να προκαλέσουν φρενίτιδα στο πλήθος, σχεδόν τόσο γρήγορα όσο μπορούσε να το κατευνάσει ο Μωάμεθ, σηκώνοντας τα χέρια του. Όμως αρνήθηκα να δώσω στον Ουμάρ την ικανοποίηση να με δει να τρέμω. «Εγώ με τον Σαφγουάν; Γελοία σκέψη», είπα. «Εγώ είμαι η σύζυγος του Προφήτη του Αλλάχ. Πώς θα μπορούσα να θέλω έναν ασήμαντο σαν κι εκείνον;» Ένιωσα το βλέμμα του Μωάμεθ πάνω μου. Ένιωσα την επιδερμίδα μου να φουντώνει, σαν να καιγόταν. Άραγε είχε διακρίνει το ψέμα πίσω από το γέλιο μου; Κοφτά βήματα ακούστηκαν στις πέτρες της αυλής. Ένα αντρικό χέρι άνοιξε διάπλατα την πόρτα του διαμερίσματός μου. Το ασημένιο δαχτυλίδι του άστραψε σαν λεπίδα σπαθιού: ο Αλί, συγγενής του Μωά μεθ με τρεις τρόπους ξάδερφος, θετός γιος και γαμπρός, ζήλευε την αγάπη που μου έδειχνε. Ένιωσα σουβλιές στο στομάχι μου. Έγειρα το κεφάλι μου στον ώμο του Μωάμεθ. «Ώστε εδώ είναι!» είπε ο Αλί απλώνοντας το χέρι του, δείχνοντάς με. «Η Μεδίνα είναι ανάστατη από την κατάντια σου, Αϊσά. Άντρες στους δρόμους τσακώνονται για το αν είσαι ένοχη ή αθώα. Οι άνθρωποί μας * Χασάν ιμπν Θαμπίτ (πεθ. 674). Άραβας ποιητής, γεννημένος στη Γιαθρίμπ (Μεδίνα). Μετά την εγκατάσταση του Μωάμεθ στην πόλη, ασπάστηκε το ισλάμ και έγραφε στίχους δοξάζοντας τον Προφήτη. Θεωρείται από τους κορυφαίους ποιητές της εποχής του και του πρώιμου μουσουλμανικού πολιτισμού. (Σ.τ.Ε.)

6 20 ΣΕΡΙ ΤΖΟΟΥΝΣ στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου. Η ενότητα της ούμα απειλείται εξαιτίας σου». «Εσύ με υπερασπίστηκες;» Ακόμη κι ενόσω τον προκαλούσα, γνώριζα την απάντηση. Στράφηκε στον Μωάμεθ. «Πώς μπορώ να την υπερασπιστώ, τη στιγμή που ο ίδιος ο Σαφγουάν δε θα μιλήσει για χάρη της;» Φυσικά. Ο Σαφγουάν όχι μόνο είχε εξαφανιστεί μόλις το πλήθος έγινε απειλητικό, αλλά και όταν ο πατέρας μου με τον Αλί πήγαν να του κάνουν ερωτήσεις, κρύφτηκε μέσα στο σπίτι των γονιών του. Χαρά στο σωτήρα. Ένιωσα δάκρυα να καίνε τα μάτια μου, όμως τα συγκράτησα. Ο μόνος που μπορούσε να με σώσει, καταπώς φαινόταν, ήταν ο εαυτός μου. «Ο Σαφγουάν δε χρειάζεται να με υπερασπιστεί», είπα, παρότι η φωνή μου έτρεμε και συνέχιζα να γέρνω στον Μωάμεθ για να στηρίζομαι. «Μπορώ να το κάνω μόνη μου». «Αφήστε τη να ξεκουραστεί», είπε ο Μωάμεθ. Με βοήθησε να περπατήσω ως το κρεβάτι μου, όμως πριν με αφήσουν να ξαπλώσω, ο Αλί επέμενε να τους πω τι είχε συμβεί. Η ούμα δεν μπορούσε να περιμένει για να μάθει την αλήθεια, είπε. Ήδη, έξω από το τζαμί, είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται νέο πλήθος, απαιτώντας εξηγήσεις. Έκλεισα τα μάτια μου, φέρνοντας στο νου μου την ιστορία που είχαμε σκαρώσει μαζί με τον Σαφγουάν στο δρόμο της επιστροφής, όσο είχα διαύγεια. Έψαχνα για το περιδέραιό μου από αχάτη, είπα, καθώς άγγιζα με τα ακροδάχτυλά μου τις λείες πέτρες. «Μου το δώρισε ο πατέρας μου τη μέρα του γάμου μας. Θυμάσαι;» Κοίταξα τον Μωάμεθ. «Για μένα έχει τόσο μεγάλη σημασία όσο τα περιδέραια που δώρισες στις άλλες σου συζύγους». Η έκφρασή του δεν άλλαξε. Συνέχισα με σπουδή, υφαίνοντας μια ιστορία που ξεκινούσε μ εμένα να πηγαίνω πίσω από τους αμμόλοφους για την ανάγκη μου και ύστερα να επιστρέφω στο χοβντά μου. Ενώ περίμενα να με ανεβάσουν ξανά στο κάθισμά μου, στη ράχη της καμήλας, έκανα να αγγίξω το περιδέραιο όμως ο λαιμός μου ήταν γυμνός. «Έψαξα μέσα στα ρούχα μου, ανάμεσα στις σανίδες του χοβντά μου,

7 ΤΟ ΚΟΣΜΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΔΙΝΑΣ 21 στο έδαφος. Θα είχα ζητήσει από τον οδηγό να με βοηθήσει, αλλά πότιζε τις καμήλες». Η φωνή μου σκόνταφτε σαν άμαθα πόδια σε κακοτράχαλο μονοπάτι. Πήρα μια τραχιά ανάσα, προσπαθώντας να μείνω όρθια. «Ακολούθησα το μονοπάτι που είχα πάρει για τους αμμόλοφους. Άρχισα να κοσκινίζω την άμμο με τα δάχτυλά μου. Τότε, εκεί που ετοιμαζόμουν να εγκαταλείψω την προσπάθεια, το βρήκα. Γύρισα τρέχοντας στο καραβάνι όμως είχατε απομακρυνθεί, σαν μυρμήγκια που πορεύονται εφ ενός ζυγού προς το αύριο. Ήξερα πως δε θα μπορούσα να σας προφτάσω. Έτσι, κάθισα εκεί και περίμενα να επιστρέψει κάποιος να με πάρει». «Κάποιος;» Ο Αλί έστρεψε τη γαμψή του μύτη προς το μέρος μου, προσπαθώντας να οσμιστεί το ψέμα. «Εννοείς τον Σαφγουάν». «Για, Αλί, άφησέ τη να πει την ιστορία της», είπε ο Μωάμεθ. «Πραγματικά, μια ιστορία είναι, και τίποτε παραπάνω». Ο Αλί έφτυσε στο χωμάτινο πάτωμα και σκούπισε το στόμα με την ανάστροφη του χεριού του, κοιτάζοντάς με αγριεμένος. «Σπαταλάς το χρόνο μας με αυτό το παραμύθι, ενώ όλοι ξέρουμε ποια είναι η αλήθεια». «Αλί, σε παρακαλώ», είπε ο Μωάμεθ, πιο αυστηρά. Ο Αλί σταύρωσε τα μπράτσα μπροστά στο στήθος του και έσφιξε τα χείλη του. Το θάρρος μου κλονίστηκε κάτω από το εξεταστικό βλέμμα του. Άραγε ήξερε πραγματικά για ποιο λόγο είχα χάσει το καραβάνι; Ίσως θα ήταν καλύτερα για μένα να πω την αλήθεια, όμως μια ματιά στο ανήσυχο πρόσωπο του συζύγου μου με έκανε να αλλάξω γνώμη. Ακόμη και ο Μωάμεθ, αυτός που με ήξερε λες και οι ψυχές μας ήταν μία, δε θα καταλάβαινε γιατί είχα διακινδυνεύσει τόσα πολλά για τόσα λίγα και ίσως να μη με πίστευε όταν του έλεγα πως ήμουν ακόμη αγνή. «Κάθισες για να περιμένεις», είπε ο Ουμάρ. «Τι συνέβη στη συνέχεια αυτής της απίθανης ιστορίας;» Έκλεισα τα μάτια μου, νιώθοντας λιγοθυμιά. Πώς τα είχαμε συμφωνήσει; Με τον Σαφγουάν τα είχαμε επαναλάβει στο δρόμο της επιστροφής. Έβγαλα ένα βαθύ αναστεναγμό για να ηρεμήσω το φρενήρη σφυγμό μου. Το επόμενο κομμάτι ήταν η αλήθεια.

8 22 ΣΕΡΙ ΤΖΟΟΥΝΣ «Καθώς ο ήλιος ανέβαινε στον ουρανό, βρήκα σκιά κάτω από μια συστάδα χουρμαδιών», είπα. «Ξάπλωσα για να δροσίζομαι. Εκεί πρέπει να με πήρε ο ύπνος, γιατί το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι το χέρι του Σαφγουάν πάνω στον ώμο μου». Ο Ουμάρ γρύλισε. «Άκουσες τι είπε, Προφήτη; Ο Σαφγουάν ιμπν αλ- Μουατάλ αγγίζει τώρα τη σύζυγό σου. Όλοι μας ξέρουμε που καταλήγει αυτό». «Γιατί δε γυρίσατε και οι δύο αμέσως πίσω;» είπε ξερά ο Αλί. «Κάτι μου συνέβη», είπα. Κι αυτό ήταν αλήθεια. «Ένιωσα μια απότομη κράμπα, σαν μαχαίρι στο στομάχι μου». Το βλέμμα του Μωάμεθ μαλάκωσε καλό σημάδι, πάει να πει πως με πιστεύει, έστω και λιγάκι. «Δεν μπορούσα να ταξιδέψω, όχι ενόσω διπλωνόμουν από τον πόνο. Οπότε ο Σαφγουάν έστησε τη σκηνή του για να μπορέσω να ξεκουραστώ, προστατευμένη από τον ήλιο». Ο Αλί κάγχασε. «Και πού βρισκόταν ο Σαφγουάν, όσο εσύ ξάπλωνες μέσα στη σκηνή του;» Τον αγνόησα θέλοντας μόνο να τελειώνει το συντομότερο αυτή η ανάκριση και να πέσω να κοιμηθώ. «Είχα ναυτία επί ώρες. Ο Σαφγουάν προσπάθησε να με βοηθήσει. Μου έδωσε νερό και μου έκανε αέρα με το φύλλο μιας χουρμαδιάς. Τελικά φοβήθηκε, και γυρίσαμε πίσω για να βρούμε βοήθεια». Δεν τους είπα πώς παραλίγο να με κάνει να ουρλιάξω εξαιτίας της αγωνίας του. «Ο Αλλάχ μας τιμωρεί», κλαιγόταν ξανά και ξανά. Μαζί με το νερό, άρχισα να ξερνάω χολή και ενοχές. «Πήγαινέ με στη Μεδίνα», είπα στρυφνά. «Προτού ο Αλλάχ σκοτώσει και τους δυο μας». Όταν ολοκλήρωσα την αφήγησή μου, ο Αλί με αγριοκοίταζε. «Δεν είναι αυτή ολόκληρη η αλήθεια», είπε. «Για ποιο λόγο ο Σαφγουάν χασομέρησε τόσο πίσω από το καραβάνι; Μήπως γιατί ήξερε πως θα τον περίμενες κάτω από τις χουρμαδιές;» «Εγώ ζήτησα από τον Σαφγουάν να μείνει πίσω», είπε ο Μωάμεθ. «Για να περιμένει την επιστροφή των Μουσταλίκ στον καταυλισμό τους».

9 ΤΟ ΚΟΣΜΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΔΙΝΑΣ 23 «Η Αϊσά για χρόνια ερωτοτροπεί μαζί του!» Ρουθούνισα, λες και τα λόγια του με διασκέδαζαν, αντί να μου παγώνουν το αίμα. Έλεγε την αλήθεια όμως ποιος άλλος την ήξερε; «Πού είναι οι αποδείξεις σου, Αλί;» ρώτησα αντικρίζοντας το θυμωμένο του βλέμμα για μια στιγμή, και ύστερα χαμήλωσα τα μάτια μου από φόβο μήπως διέκρινε τον πανικό μου. «Ένα επικριτικό δάχτυλο δεν έχει καμία σημασία». Ύστερα, με τη βοήθεια του Μωάμεθ, ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και γύρισα την πλάτη σε όλους τους: στον μονίμως καχύποπτο Ουμάρ στον Αλί, τον τόσο πρόθυμο να σκεφτεί το χειρότερο για μένα και στο σύζυγό μου, ο οποίος ήταν ικανός να κάνει τον οργισμένο όχλο να σωπάσει, υψώνοντας τα χέρια του, όμως είχε επιτρέψει σε αυτούς τους ανθρώπους να με συκοφαντούν. Γιατί είχα επιστρέψει; Έκλεισα τα μάτια μου και ονειρεύτηκα, ξανά, ότι δραπέτευα. Αυτή τη φορά, όμως, ήξερα πως ήταν απλώς ένα όνειρο. Δεν υπήρχε τρόπος να ξεφύγω από τη μοίρα μου. Στην καλύτερη περίπτωση, με τη θέληση του Αλλάχ, ίσως να κατάφερνα να διαμορφώσω το πεπρωμένο μου όμως δεν μπορούσα να του ξεφύγω. Αυτό, τουλάχιστον, το είχα μάθει από τα λάθη μου εκείνες τις μέρες. Έκανα ταραγμένο ύπνο, στριφογυρίζοντας από τον πυρετό και τις ενοχές, ώσπου οι ψίθυροι που μαστίγωναν το κεφάλι μου σαν τσουχτερή άμμος με επανέφεραν απότομα στην πραγματικότητα. Ο Μωάμεθ και ο Αλί κάθονταν στις μαξιλάρες κοντά στο κρεβάτι μου και λογομαχούσαν σχετικά μ εμένα. «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η Αϊσά θα έκανε κάτι τέτοιο», έλεγε ο Μωάμεθ. Η φωνή του ήταν τσακισμένο κέλυφος, εύθραυστη και τραχιά. «Την αγάπησα από τη στιγμή που βγήκε από την κοιλιά της μητέρας της. Έπαιξα κούκλες μαζί της και με τους φίλους της. Ήπια από την ίδια γαβάθα μ εκείνη». «Είναι δεκατεσσάρων χρονών», είπε ο Αλί υψώνοντας τη φωνή του.

10 24 ΣΕΡΙ ΤΖΟΟΥΝΣ «Δεν είναι κοριτσάκι πια, κι ας είναι πολύ νεότερή σου. Ο Σαφγουάν είναι πολύ πιο κοντά στην ηλικία της». «Σώπα, Αλί! Μη διακόπτεις την ανάπαυση της Αϊσά». «Τότε, ας βρούμε καταλληλότερο μέρος να μιλήσουμε». Άκουσα το θρόισμα υφάσματος. «Μη φύγεις», ήθελα να τον εκλιπαρήσω, όμως ήμουν πολύ αδύναμη. Αντί γι αυτό, βόγκησα. Ο Μωάμεθ ακούμπησε το χέρι του στο μέτωπό μου. «Η επιδερμίδα της είναι ζεστή», είπε. «Δε γίνεται να την αφήσω μόνη». «Τότε πρέπει να μιλήσουμε εδώ». «Ναι, σε παρακαλώ, ξάδερφε. Εκτιμώ τη συμβουλή σου». Κράτησα την ανάσα μου, τρέμοντας τα επόμενα λόγια του Αλί. Τι είδους τιμωρία θα πρότεινε για μένα και τον Σαφγουάν; Μαστίγωση; Εξορία από την ούμα; Θάνατο;» «Χώρισέ τη», είπε ο Αλί. «Όχι!» Ανακάθισα, έτοιμη να τυλίξω τα μπράτσα μου γύρω από το λαιμό του συζύγου μου και να κρατηθώ με όλη μου τη δύναμη. Ο Μωάμεθ χάιδεψε το ιδρωμένο μου μέτωπο, και το χαμόγελό του σάλεψε σαν σκιά κάτω από ευμετάβλητο ήλιο. «Μη με αφήσεις», είπα ξεχνώντας ολότελα τον Αλί, τον τελευταίο άνθρωπο που θα ήθελα να με ακούσει να ικετεύω. «Δε σε αφήνω, χαμπιμπάτι. Όμως αποφάσισα να σε στείλω στο σπίτι των γονιών σου για λίγο. Ο Αμπού Μπακρ και η Ουμ Ρουμάν θα σε φροντίσουν να γίνεις καλά, με τη θέληση του Αλλάχ, μακριά από όλες αυτές τις ασίγαστες γλώσσες». «Μη με χωρίσεις». Βδομάδες αργότερα, καθώς περίμενα στο σπίτι των γονιών μου την ετυμηγορία του Μωάμεθ, θα μόρφαζα καθώς θα έφερνα στο νου μου το πώς κρεμάστηκα από το χέρι του και αναφώνησα, μπροστά στον Αλί, «Σ αγαπώ, χαμπίμπι». Τις πίστευα εκείνες τις λέξεις όσο δεν τις είχα πιστέψει ποτέ ως τότε. Είχα μάθει πολλά στη διάρκεια εκείνων των ωρών που πέρασα στην έρημο με τον Σαφγουάν. Τον Σαφγουάν, που μου είχε δώσει μια υπό-

11 ΤΟ ΚΟΣΜΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΔΙΝΑΣ 25 σχεση αλλά είχε κάνει κάτι τελείως διαφορετικό, ακριβώς όπως τον καιρό που ήμαστε παιδιά. «Κι εγώ σ αγαπώ, γλυκιά μου». Όμως η φωνή του ακούστηκε απόμακρη και το βλέμμα του έμοιαζε προβληματισμένο. Ξάπλωσα κρατώντας σφιχτά το χέρι του, σαν να ήταν κούκλα, και σιγά σιγά άρχισε να με παίρνει ο ύπνος. Καθώς χαλάρωνα πάλι, άκουσα τη φωνή του Αλί, επιτακτική και σιγανή. «Σκέψου την ούμα, πόσο ευαίσθητος είναι ο ιστός της», είπε. «Ένα τέτοιο σκάνδαλο θα μπορούσε να τη διαλύσει. Πρέπει να ενεργήσεις άμεσα, ξάδερφε. Στείλε την οριστικά πίσω στον Αμπού Μπακρ». «Να χωρίσω την Αϊσά μου;» Το γέλιο του Μωάμεθ ακούστηκε νευρικό και άψυχο. «Κάλλιο το έχω να ξεριζώσω την ίδια μου την καρδιά». «Είναι μιασμένη», είπε ο Αλί, αυξάνοντας με κάθε λέξη του το μίσος μου για εκείνον. «Πρέπει να πάρεις αποστάσεις από αυτή, προτού το σκάνδαλο στιγματίσει κι εσένα. Υπάρχουν πολλοί σε τούτη την πόλη που θα ήθελαν να δουν την πτώση σου». Με αργές κινήσεις, ο Μωάμεθ ελευθέρωσε το χέρι του από τη λαβή μου, αφήνοντάς με να ταξιδέψω μονάχη στη θάλασσα των φόβων μου. «Δεν μπορείς να το καταλάβεις;» επέμεινε ο Αλί. «Το ξέρω πως μπορείς. Οπότε, γιατί δείχνεις τόσο ανήσυχος; Οι γυναίκες εύκολα αποκτιούνται. Θα βρεις ένα άλλο κοριτσόπουλο για σύζυγό σου». Αιώνες αργότερα, το σκάνδαλο συνεχίζει να στοιχειώνει το όνομά μου. Όμως εκείνοι που με περιφρόνησαν, εκείνοι που με αποκάλεσαν μοιχαλίδα και πόρνη, δε με γνώριζαν. Ποτέ τους δεν κατάλαβαν την αλήθεια σχετικά μ εμένα, με τον Μωάμεθ, σχετικά με το πώς του έσωσα τη ζωή κι εκείνος τη δική μου. Σχετικά με το πώς έσωσα τις ζωές όλων τους. Αν ήξεραν, θα τολμούσαν να με ειρωνευτούν; Φυσικά, τώρα ξέρουν. Εδώ που βρισκόμαστε τώρα, όλη η αλήθεια είναι γνωστή. Όμως ακόμη διαφεύγει από το δικό σας κόσμο. Εκεί που βρίσκεστε εσείς, υπάρχουν άντρες που συνεχίζουν να θέλουν να κρατούν τις γυναίκες στο περιθώριο. Εσάς, στο

12 26 ΣΕΡΙ ΤΖΟΟΥΝΣ παρόν, σας κουκουλώνουν με μαντίλες ή με ψέματα πως είστε κατώτερες. Εμάς, στο παρελθόν, μας διαγράφουν από τις ιστορίες τις σχετικές με τον Μωάμεθ ή αλλοιώνουν το ρόλο μας με ψευδείς διηγήσεις που καίνε τα αφτιά μας και τα μάτια μας. Εκεί που βρίσκεστε εσείς, οι μανάδες επιπλήττουν τις κόρες τους μ ένα και μόνο όνομα: «Αϊσά!» αναφωνούν, και τα κορίτσια αποστρέφουν τα πρόσωπά τους ντροπιασμένα. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το πεπρωμένο μας, ακόμη και στο θάνατο. Όμως μπορούμε να το διεκδικήσουμε και να το διαμορφώσουμε. Τα κορίτσια αποστρέφουν τα πρόσωπά τους επειδή δε γνωρίζουν την αλήθεια: ότι ο Μωάμεθ ήθελε να μας προσφέρει ελευθερία, όμως οι άλλοι άντρες μάς τη στέρησαν. Ότι κανείς μας δε ζει πραγματικά μέχρι να μπορέσει να δώσει μορφή στο πεπρωμένο του. Μέχρι να μπορέσει να διαλέξει. Τόσες παρανοήσεις. Εδώ που βρισκόμαστε εμείς κρατούμε την αλήθεια στις χούφτες μας, σαν νερό, προσπαθώντας να τη φυλάξουμε, παρατηρώντας τη να ξεγλιστράει. Η αλήθεια είναι τόσο ολισθηρή που δε βαστιέται. Πρέπει να δοθεί στον επόμενο, ειδάλλως πέφτει σαν βροχή στο χώμα, χάνεται. Προτού χαθεί, θα δώσω σ εσάς την ιστορία μου. Την αλήθεια μου. Τον αγώνα μου. Και τότε, ποιος ξέρει τι θα συμβεί; Με τη θέληση του Αλλάχ, το όνομά μου θα ανακτήσει τη σημασία του. Θα πάψει τότε να είναι συνώνυμο της προδοσίας και της ντροπής. Με τη θέληση του Αλλάχ, όταν γίνει γνωστή η ιστορία μου, το όνομά μου θα σημαίνει και πάλι το πιο πολύτιμο αγαθό. Αυτό που διεκδίκησα για τον εαυτό μου, αυτό για το οποίο πολέμησα και, τελικά, το κέρδισα από τον Προφήτη του Θεού όχι μονάχα για μένα, αλλά και για τις αδερφές μου. Το όνομά μου: Αϊσά. Η σημασία του: «ζωή». Μακάρι να ανακτήσει το νόημά του πάλι, και για πάντα.