Η αλήθεια του Λευκού, που `ντυσε μια «όμορφη Κυριακή»

Transcript

1 Η αλήθεια του Λευκού, που `ντυσε μια «όμορφη Κυριακή» «...όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει...» (Pablo Neruda) Άφησες στο τραπεζάκι του χωλ τους τάριχους* φόβους σου, οριστικά. Έκλεισες βιαστικά την πόρτα πίσω σου. Αποφασισμένος, θαρρώ. Το ίδιο θαρρετά βγήκες στο δρόμο. Το `ξερες από πριν, σύντροφε, πως σαν ο δρόμος απομακρύνεται, μοιάζει πως στο βάθος στενεύει και τότες οι φιγούρες γίνονται μακρινές, θες δε θες... Έτσι, έμοιαζε η μάνα σου, σαν την αποχαιρέτησες, στερνή φορά που την είδες ζωντανή. Κάπως έτσι κι ο πατέρας σου, σαν σε χαιρέτησε φαντάρο στο κέντρο κατάταξης. Το ίδιο, σαν έφυγες κι εσύ σύντροφε, με τη μετάθεση στα σύνορα... Φάνηκες, τόσο μικρός κι όλο λιγόστευες, ώσπου γένηκες μια τόση δα κουκιδίτσα στο παρελθόν, μέσ` στην ταπεινότητα του δρόμου, που διάλεξες να πάρεις: «Δεν έχεις πια Όλυμπε Θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, μόνο ραγιάδες έχεις πιά, σκυφτούς γιά το χαράτσι. Των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι. Και χορό τριγύρω σου θα στήσουν με βιολιά και με ζουρνάδες γύφτοι, Εβραίοι, αράπηδες, πασάδες. Και τα γόνατα τους θα λυγίσουν οι τρανοί σου και θα γίνουν των ραγιάδων οι ραγιάδες...!!» (Κωστής Παλαμάς) Έκφρων και παράορος ο «απερχόμενος». Δεν έχει μείνει ούτ` εκατοστό γης, που να μην έχει δεχτεί την οργή του, όταν η ίδια αρνήθηκε να τον καταπιεί. Κρυβόμενος, δεν ενεφανίσθη. 1

2 Άλλωστε οι λόγοι είχαν ήδη προ πολλού ειπωθεί, άλλες λέξεις δεν του χάρισε η μάνα γλώσσα, που ο ίδιος εξαπάτησε, λευκηπατίας όντας, στέρεψαν ακόμη και τα παγωμένα, από την υποκρισία και το μίσος προς τους ανθρώπους, μειδιάματα της ευγένιας και της ανάγκης... Πως να εμφανιστεί; Με ποιό κουράγιο; Κι εσύ, σύντροφε, με τη δύναμη της νιότης σου, χαιρέτησες με σεβασμό το αξίωμα του κρονόληρου και χαύνου γέροντα... Απτόητος, με το χαμόγελό σου πλατύ και το μπουκέτο με τα κόκκινα γαρύφαλλα στο χέρι, βημάτισες προκλητικά κόντρα στην ιστορία, που σφαγιάζεται καθημερινά στο βωμό της υποτέλειας, από τις ιέρειες του ιερατείου της απάτης και του μίσους, που τελούν τα μυστήρια του ψεύδους και της ντροπής, ακρωτηριάζοντας το παρελθόν, θυσιάζοντας το παρόν ώστε να φοβάται το μέλλον... Και μετά που τ` απόθεσες στην πλάκα μαλακά, σαν να τα `βαζες σε κούνια μωρού, στάθηκες ταπεινά, με σεβασμό μπροστά στο χρόνο προσοχή, με το χέρι στο μέρος της καρδιάς, από `κεί, που το άλικο αίμα βάφει τους αιώνες κόκκινους (πόσο ολόψυχα το εύχομαι!)... Μάνα, τι βλέπω; Δάκρυσες, μάνα κι εσύ; Αντάμα με τα γυμνά δέντρα, μέσ' το καταχείμωνο, και τους ραγισμένους τοίχους, απ` το παράπονο και τ' αναφιλητό των νεκρών; «Ο στίχος μου τον όγκο των ετών θα σκίσει και θα προβάλει βαρύς, τραχύς, μα κι ορατός ακόμη, ως έφτασε μέχρι τις μέρες μας το υδραγωγείο που `χαν χτίσει οι δούλοι κάποτε στη Ρώμη...» (Vladimir Vladimirovich Mayakovsky) Μας πρόλαβε ο καιρός, μας πρόκανε ο χιονιάς και πάλι... Το λευκό χαλί καλύπτει τα ίχνη, που ζηλότυπα κι αποπνικτικά κρύβει το τσιμέντο. Η αλήθεια του χιονιού, είν` οι γοργές και λεβέντικες πατημασιές των περαστικών συντρόφων, σμιλεμένα με βιασύνη ανθρωπόμορφα γλυπτά και καθημερινά σιωπηλά μονολογήματα, κρυφά χαϊδολογήματα των καιρών και της φύσης πέστα... Βήματα και παραμιλητά, του αληθινού. Τα δελτία καιρού άφησαν τους θεατές ολοχάσκωτους, με τα βήματα να μένουν για πάντα ανέπαφα. 2

3 Κι οι ληρώδεις, ηλέματοι δημοσιογράφοι να επιμένουν να απευθύνουν τις ίδιες θεόργητες και ταριχευμένες ερωτήσεις στους έγκριτους πρόκριτους, τους καθ` υμάς κόθορνους, όλους εκείνους που οι αρχαίοι (προκειμένου να στολίζουν τους καιροσκοπικότερους των καιροσκόπων) χλευαστικά τους αποκαλούσαν «ευμεταβαλωτέρους κοθόρνου». «...Την σκέψη στο πλαδαρό μυαλό σας που ονειρεύεται, σαν υπηρέτης λαίμαργος σε καναπέ λιγδιάρικο, με την καρδιά κουρέλι ματωμένο θα ερεθίσω χορταστικά χλευαστικός, ξεδιάντροπος και καυστικός...» (Vladimir Vladimirovich Mayakovsky) Το λευκό, σύντροφε, συνήθως αποκρυπτογραφεί το τίποτα, συνήθως απογυμνώνει τη σκόνη. Ώ, το λευκό του χιονιού, αυτή η θεία διαφορετική μορφή του νερού! Στο κενοτάφιο, τα δέντρα στο πλάι συντεταγμένα στη στιγμιαία απεικόνιση του τοπίου, αποδίδουν τιμές, στοιχισμένα με αρμονία, προστατεύουν την υπεροχή της Ιστορίας μας. Κι οι πλάτες του «απερχόμενου», γυρισμένες στο τέλος του ορίζοντα, γυρισμένες στο μέλλον, περιφρονημένες απ` την Ιστορία, αφήνουν την αρχή και χάνονται ανέκφραστες, εκεί που τελειώνει το πρόδηλο. Στο λευκό χαλί του χιονιού, πορευόμενος στον έρημο δρόμο της απομόνωσης, δεν έχεις τίποτε ν` αφήσεις πίσω σου, παρά μόνο να κρύψεις, γι` αυτό δεν σου φτάνει το χιόνι, ούτε η ίδια η γη δεν αντέχει το βάδισμά σου και το ψέμα, που ο ίδιος κουβαλάς στην ύπαρξη σου, όταν πέφτει το χιόνι, όταν το τσιμέντο λευκοντύνεται, ακόμη κι η απόκρυφη ματιά της γραμμής δραπετεύει. Στη θέση σου έρχεται η αλήθεια σαν ταπεινή κουκίδα, μηδαμινή κι ασήμαντη σα μέγεθος, με μια απορία που ζητά δικαίωση, από τον περασμένο αιώνα, κουβαλώντας τα δάκρυα τόσων γενεών: - Έτσι ήταν τότες; Αναρωτιέσαι από μέσα σου. Στην νεκρική απουσία του χρώματος, το χαμογελαστό και το πένθιμο σμίγουν και την ίδια στιγμή αποκαλύπτουν θριαμβευτικά τη σιωπή! Και να που το λιτό μπουκέτο, με τα λιγοστά γαρύφαλλα, φέρνει το πρώτο χρώμα στον καμβά: «...Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού...» (Χόρχε Λουίς Μπόρχες) 3

4 Οι ταινίες τρόμου, σύντροφε, γίνονται κωμωδίες, σαν χαμηλώσεις τη φωνή και ξαπλώσεις στον αναπαυτικό σου καναπέ και το αίμα που χύνεται στο φιλμ, μοιάζει με χυμό φράουλας, χυμένη σε λευκό, παρθενικό σεντόνι. Κι οι μορφές, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ασάλευτες παραμένουν, απλές αναπαραστάσεις ενός μοναδικού σεναρίου, μιας ενιαίας υπόθεσης, που εκτυλίσσεται ανάμεσα στα πλήκτρα του τηλεχειριστήριου. Μιας υπόθεσης, που κρατά εδώ κι εκατό χρόνια, που `γινε πιο γριά, απ' τη ρυτιδιασμένη νιότη. Κι ο χειμώνας, με το λευκό του μανδύα, κρύβει επιμελώς το χαύνον των παθών. Σ` αυτό και μόνο σ` αυτό, υπερτερεί της ανοίξεως, σύντροφε... «...Ούτε μια γκρίζα τρίχα δεν έχω στην ψυχή, μήτε των γηρατειών την στοργή! Μέγας ο κόσμος με της φωνής τη δύναμη έρχομ' όμορφος, στα εικοσιδυό μου χρόνια. Τρυφεροί μου!...» (Vladimir Vladimirovich Mayakovsky) Σύντροφε, άραγε, τι είδους σκιά ρίχνεις; Με πόσους νεκρούς μετράς τους αιώνες; Με πόσο αίμα λούζεις τους ήρωες; Ότι δεν συνέβη ποτέ, είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά, ώστε να συμβεί, σύντροφε. Τώρα, αλήθεια, περιμένουμε μ` αγωνία, το συμβάν; - Μι` αστραπή η ζωή μας, και δεν προλαβαίνουμε, μουρμουράς... Ε λοιπόν, η μέρα ξεκίνησε κι έχεις λίγο χρόνο ακόμη ως την έλευση του σκότους, πρέπει να βιαστείς, πρέπει να προκάμεις, όσο ακόμη ζω, σύντροφε... Όσο για μένα μην ανησυχείς, εγώ το πιστεύω και κανείς δεν μπορεί να με πληγώσει, δίχως την συγκατάθεσή μου... Όσο για το σκότος υπάρχει κι εκείνο της νύχτας, που ξεκουράζει απ` τον κόπο της μέρας. Όμως γέρασα πια, σύντροφε, τα μάτια με προδίδουν, από τότε που κουράστηκα να ψάχνω, έμαθα να βρίσκω, έστω και μισότυφλος... Θεέ μου, πόσο γαλάζιο ξόδεψες για να μη σε βλέπω...!! Θεέ μου, πόσο γαλάζιο ξόδεψες να κρύψεις την Ελλάδα...!!! Σύντροφε σε βεβαιώνω, πως από τότε που ο άνεμος μου εναντιώθηκε, έμαθα να σαλπάρω μ` όλους τους ανέμους. Βάδισα ακούραστος στους δρόμους των προγόνων μου, ακολουθώντας τα βήματά τους, που στοργικά τα σκέπαζε ο χιονιάς. Δεν ανησυχώ ούτε στις καταιγίδες, μήτε στον χιονιά... 4

5 «...Πηγαίνετε - Η σάρκα πάει να με τρελάνει -κι όπως αλλάζει χρώμα ο ουρανός- Πηγαίνετε - θα είμαι άψογα τρυφερός, δεν είμαι άντρας εγώ, είμαι ένα σύννεφο με παντελόνια!...» (Vladimir Vladimirovich Mayakovsky) Οι περισσότεροι απ` τη γενιά μας θα θυμούνται ευχάριστα αυτή την Κυριακή, που η τύχη μας έκανε τη χάρη να ζήσουμε, κάνοντας έτσι ώστε να συμπέσει ο βιολογικός μας χρόνος με τον ιστορικό, σε μια πολιτική εξέλιξη, τόσο μεγάλου ιστορικού μεγέθους χωρίς ίχνος υποκειμενισμού κι εγωισμού που θα ζήλευαν πολλές γενιές, ιδιαίτερα `κείνες που αγωνίστηκαν για να 'ρθει για τις επόμενες, μια τέτοια μέρα. Ιστορικό γεγονός πολιτικής αλλαγής, που ο λαός έδειξε πως είν` αποφασισμένος να μετατρέψει και σε κοινωνική αλλαγή, αν κρίνει κανείς απ` την ενεργητική επιλογή των στόχων και των μηνυμάτων των κομμάτων, που διεκδίκησαν και κέρδισαν την ψήφο τους. Μ` απλά λόγια, μετά από πολλά χρόνια αγώνων, μετά από πολλές ήττες, αμφισβητήσεις, παρεκκλίσεις, αστοχίες, κλπ, δυνάμεις της αλλαγής και της προόδου, κάτω απ` τα γεμάτα αγωνία κι ελπίδα βλέμματα της Ευρώπης και πολλών άλλων χωρών, κέρδισαν μια σημαντική νίκη, μετά από `ναν άνισο αγώνα, μέσα από δύσκολες συνθήκες, εκφράζοντας την ανάγκη και την απαίτηση της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας να ζήσει μ` αξιοπρέπεια, να περιφρουρήσει το μόχθο της, την εθνική της ανεξαρτησία, χωρίς τη λιτότητα, τους εξευτελισμούς, την υποτέλεια, την αυταρχικότητα, που έζησε βάναυσα τα τελευταία χρόνια, απ` τις κυβερνήσεις που εξέφραζαν ντόπιες και ξένες δυνάμεις και συμφέροντα, που εξακολουθούν να παραμένουν στο προσκήνιο, αλλά κυρίως στο παρασκήνιο, ξεπερνώντας τις αντοχές κι αυτής ακόμη της ιστορικής νομοτέλειας. Είν` αλήθεια, λοιπόν, ότι στη μεγάλη γιορτή της «Νίκης της Δημοκρατίας» κι όχι απλά της Δημοκρατίας όπως υποκριτικά αποκαλούν ορισμένοι τις εκλογές, με την προϋπόθεση φυσικά ότι στο ίδιο «δημοκρατικό πακέτο» θα συνυπάρχει υποχρεωτικά και το απαραίτητο ευνοϊκό γι` αυτούς καθιερωμένο συντηρητικό εκλογικό αποτέλεσμα ήταν όλοι εκεί. Ή τουλάχιστον θα 'πρεπε να 'ναι όλοι εκεί. Όλες οι γενιές που μόχθησαν για τις αλλαγές, δίνοντας υπέρμετρες θυσίες, απ` τον περασμένο αιώνα μέχρι σήμερα, απ` την αντίσταση και δώθε. Όλοι αυτοί που άλλαξαν παράγραφο και γραμματοσειρά, διεκδικώντας να γράψουν την Αλλαγή, μαζί μ` αυτούς που περιμένουν με τον αγώνα τους να γυρίσουν την σελίδα της Ιστορίας και να γράψουν μια νέα, δική τους, δίχως υπαγορεύσεις κι αντιγραφές, `κείνη της ανατροπής και της απαλλαγής. Έλλειπαν αυτοί, που δεν θέλουν τίποτε ν` αλλάξει, οι εκφραστές «του συστήματος της 5

6 εκμετάλλευσης», μαζί με τους υπηρέτες τους, που δεν θέλουν ν` αλλάξουν το καθεστώς της υποτέλειας, στο οποίο βυθίζεται καθημερινά όλο και περισσότερο η ελληνική κοινωνία, όπου όμως οι ίδιοι, έχουν μια χαρά βολευτεί. Έλλειπαν όμως κι άλλοι... Αυτοί που φιλοδοξούν να γράψουν από μόνοι τους, γι` όλους τους άλλους, μακρυά απ` τους άλλους, την δική τους «Ιστορία», που χωρίς αυτούς όλους τους άλλους δεν θα `ναι ιστορία, παρά μια εθιμοτυπική λιτανεία εικόνων και συμβόλων, που αν είχαν στόμα και μιλιά, δεν θα δίσταζαν να εκφράσουν τη δυσανασχέτησή τους, απ` την προκλητική μονοπώληση μέχρι και την φθορά, που `ναι αναγκασμένα, να υποστούν όλα αυτά τα χρόνια. Οι καιροί αλλάζουν, είτε ορισμένοι το θέλουν, είτε δεν το θέλουν. Κι όταν αλλάζουν δεν αλλάζουν υποχρεωτικά, όπως ορισμένοι το θέλουν, όσο πολύ κι αν το θέλουν. Οι καιροί αλλάζουν, μαζί μ` αυτούς και 'μεις. Είτε το καταλαβαίνουμε, είτε όχι. Μεγαλύτερη όμως σημασία έχει το να μπορεί να καταλαβαίνει κανείς ότι αλλάζουν, πόσο και πως αλλάζουν, όπως κι αν και πόσο αλλάζει ακόμη κι ο ίδιος απ` αυτές, μέσα σ` αυτές. Μόνο τότε θα καταλάβει ότι μαζί με τους καιρούς που αλλάζουν, αλλάζουν κι οι όροι που παίζεται το παιγνίδι της εξουσίας, που `ναι αυτή που καθορίζει και το στίγμα και τον χαρακτήρα της αλλαγής των καιρών, αλλά και των ανθρώπων που ζουν στη μικρή ή μακρόχρονη διάρκειά τους. Η «Όμορφη Κυριακή» πέρασε και για να μην μείνει στη κυριολεξία στην ιστορία σαν «Κυριακή κοντή γιορτή», που το «κοντό» της, δεν θα εκφράζει πια το «κοντινό» - σύντομο του ερχομού της και μαζί μ` αυτό και `κείνο της ελπίδας, αλλά το «κοντινό» σύντομο της διάρκειάς της και δυστυχώς τη λήξη της γιορτής και της ελπίδας, θα πρέπει κάτι να γίνει. Κάτι άλλο διαφορετικό απ` αυτό που γίνονταν τόσα χρόνια, τις άλλες φορές, που 'φθανε ο κόσμος κοντά στη πηγή να πιει νερό και δεν έπινε, γιατί υπήρχαν «οπλισμένοι φύλακες» που φυλάγανε τη πηγή, γιατί δεν είχε μαζί του παγούρια, ή γιατί τα παγούρια, που του 'χαν δώσει αυτοί που τον οδηγούσαν, ήταν τρύπια. Τούτη τη φορά δεν σημαίνει ότι θα τα καταφέρει υποχρεωτικά από μόνος του, επειδή του `τυχαν όλα τ' άλλα κι έμαθε. Ψέμματα πολλά υπάρχουν, να του πουν. Συνήθως κρατούν για το τέλος, δυστυχώς, το μεγαλύτερο. Να του πουν, δηλαδή, ότι η πηγή δεν έχει πια νερό...!! Ή ακόμη ότι έχει, αλλά επειδή κινδυνεύει να λιγοστέψει με τη δίψα του, που `ναι τόσο μεγάλη και για να φτάσει για όλους, πως κάποιοι πρέπει να κάνουνε κουμάντο κι ότι γι` αυτό θα πρέπει να το πληρώσει. Πολλοί είν` αυτοί που θ` αναρωτηθούν, αν χρειάζονται αυτά που γράφω, γιατί τα γράφω και πάνω απ` όλα αν είναι σωστά κι αν έχουν κάποια βάση. 6

7 Θα 'ταν καλλίτερα να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι σημαίνουν. Απλά για να μην συμβούν τα χειρότερα, θα πρέπει κάποιοι, που `χουν αποφασίσει να συμμετάσχουν στη διαδικασία της αλλαγής, της ανατροπής και της απαλλαγής, ν` αποφασίσουν να μάθουν με ποιους όρους παίζεται σήμερα το παιγνίδι της εξουσίας. Να καταλάβουν ότι το παιγνίδι δεν παίζεται μόνο με ταξικούς, μαρξιστικούς και παρόμοιου τύπου όρους, ώστε να εφεύρουν αν δεν τα `χουν ήδη στη διάθεσή τους «ελέω κληρονομικού δικαίου» - τ` αριστερόμετρα και τα μαρξόμετρα, αλλά και μ` όρους που καθορίζει ο αντίπαλος, που `χει στη διάθεσή του, «πλείστα, όσα εργαλεία». Κι ότι όσο κι αν βλέπουν τα εργαλεία αυτά των αντιπάλων του, να μην ανταποκρίνονται στο επιστημονικό επίπεδο των κλασσικών τους αναλύσεων, που αναμφισβήτητα μπορεί να `χουν υποστεί τη μεγαλύτερη δυνατή βελτίωση, που θα μπορούσε να τους προσφέρει ένα σοβαρό πνεύμα ανανέωσης κι εκσυγχρονισμού, να `ναι βέβαιοι, ότι ο βαθύς ταξικός χαρακτήρας κι η συνείδηση που διαθέτουν οι αντίπαλοί τους, τα καθιστούν απόλυτα, αποτελεσματικά και σύγχρονα. Ας κάνει λοιπόν τον κόπο, τόσο η παραδοσιακή αριστερά, όσο κι η ανανεωτική αριστερά κι όλοι όσοι θεωρούν ότι μπορούν να κατατάξουν τον εαυτό τους σ` αυτή την ευρύτατη πολιτική κατηγορία, ανεξάρτητα απ` ονόματα, όρους, κατηγοριοποιήσεις, κλπ, αλλά περισσότερο με βάση την απόφασή τους και την ειλικρινή τους διάθεση γι` αγώνα και δράση για το λαϊκό συμφέρον, ανεξάρτητα από κοινωνικές ομάδες, χωρίς ξανά έπαρση, αλαζονεία, εμπάθεια κι αντιπαλότητες, να αντιληφθούν το σύγχρονο πολιτικό περιβάλλον τόσο στη χώρα, όσο και στον πλανήτη, ν` αναλογιστούν και ν` αναλάβουν τις ευθύνες τους, γιατί αλλιώς η ιστορία, κάποτε θα βαρεθεί να καταγράφει τα λάθη, και μαζί μ` αυτή κι οι επόμενες γενιές, οι οποίες αν και εφόσον εξακολουθήσουν να διαθέτουν ακόμη το κριτήριο της λογικής και της κρίσης θ` απαξιώνουν στο σύνολό της την ιστορία αυτών των εποχών, επειδή το μόνο που θα μπορεί να τους προσφέρει, μετά από μια σύντομη ανάγνωση, θα `ναι μι` απλή περιέργεια, για το πώς είναι δυνατόν άνθρωποι με τέτοια πλούσια κληρονομιά, να `ζησαν τέτοια ζωή, καταστρέφοντας το μέλλον τους. Η ζωή έχει αποδείξει ότι δεν είναι τόσο γενναιόδωρη για να δίνει συνέχεια ευκαιρίες. Απ` την άλλη το παιγνίδι της εξουσίας στήνει συνεχώς παγίδες. Ας φοβηθούμε και λίγο τους «Δαναούς», που 'ρχονται πρόθυμοι, γεμάτοι «δώρα». Ας μην έχουμε συνεχώς την εντύπωση ότι είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να γράψουμε ή να οδηγήσουμε το λαό να γράψει ιστορία, μόνο με το δικό μας τρόπο, ξεχνώντας το πως γράφει με μεγαλύτερη επιτυχία τόσα χρόνια ο αντίπαλος τη δική του και τη δική μας, για λογαριασμό του. Ας δούμε με κριτικό μάτι κι ας ερμηνεύσουμε μ` ήρεμη σκέψη, τακτικές, πρόσωπα, πράγματα, κινήσεις, τούτες `δώ, τις πρώτες μέρες. 7

8 Αλλιώς κινδυνεύουμε να νομίζουμε ότι βρήκαμε την ιστορική ευκαιρία να οδηγήσουμε ένα σύγχρονο, υπερταχύτατο τραίνο απ` το θάλαμο με το ηλεκτρονικά εξοπλισμένο πιλοτήριο, ενώ στη πραγματικότητα θα κουβαλάμε γι` άλλη μια φορά, σαν είλωτες σταχανοβίτες το κάρβουνο, για να το ρίχνουμε στη λοκομοτίβα, χωρίς αυτή απαραίτητα να προχωράει. Και τότε δυσαρεστημένοι κι απογοητευμένοι επιβάτες και προσωπικό, θα αναζητήσουν άτακτα καταφύγιο γι` άλλη μια φορά, σε χώρους που με τον εγωισμό και τη μιζέρια τους, τους είχαν κάποτε ζητήσει «να ξανασκεφτούν την ψήφο τους», κομπάζοντας ότι και πάλι η ιστορία τους επιβεβαίωσε, ενώ στη πραγματικότητα θα ξαναμπούν στο καβούκι τους, για ν` αναλύσουν τα λάθη και τις αδυναμίες της μηχανής και των καυσίμων. Μακάρι να μας ξυπνήσει το αίμα αυτών που θυσιάστηκαν, για να ζούμε `μείς αυτές τις στιγμές. Μακάρι να μας ξυπνήσει όσο είμαστε ακόμη στην αρχή ο θόρυβος της λοκομοτίβας. Όσοι δεν το κάνουνε, θα σημαίνει ότι είτε δεν θα τον ακούνε, είτε ότι θα τον έχουν πια συνηθίσει. Εκτός κι αν ισχύει η πιθανότητα, ότι ειδικά αυτούς τους ίδιους, δεν θα τους ενοχλεί!! ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ Οι δυο μέρες που πέρασαν, μας θύμησαν ένα λησμονημένο μας όνειρο...ένα όνειρο, που ευτυχήσαμε να το δούμε να παίρνει «σάρκα κι οστά»... Γι` αυτό και «δανείσαμε τα μάτια μας» σ` αυτούς τους δικούς μας, που κάποτε θυσιάστηκαν και δεν μπόρεσαν να το ζήσουν, γι` αυτό και γράψαμε αυτές τις αράδες, με «τα δικά τους χείλη»... Ο καθένας μας έδωσε τη δική του οπτική στο συναίσθημα και τη δική του διέξοδο στη συγκίνηση... Δέστε το, σύντροφοι, σαν Μνημόσυνο... Δέστε το σαν την «ανάμνηση του αίματος», που `τρεχε στις φλέβες τους και τρέχει ακόμη και τώρα στις δικές μας, που `ναι τελικά η καλύτερη εγγύηση για το μέλλον... Και μην στέκεστε στο ένα ή στο άλλο, μην αφήνετε κανέναν να οικειοποιηθεί τον δικό τους «θρίαμβο»... Τελικά, σύντροφοι, υπάρχουν άνθρωποι ηλίθιοι από φανατισμό κι άλλοι φανατικοί από ηλιθιότητα... Αυτούς όλους τους γνωρίσαμε, τώρα τους βλέπουμε «απερχόμενους»... Ας τους κατευωδόσουμε κι ας πάμε, λοιπόν, να πραγματώσουμε τα όνειρα αυτών, που δεν μπορούν πια να δουν ή ν` ακούσουν... 8

9 ΓΛΩΣΣΑΡΙ *τάριχος, ο παστωμένος, ο καλά αλατισμένος, ο ταριχευμένος (μφρ) έκφρων, αυτός που βρίσκεται εκτός εαυτού. παράορος (ή παράωρος ή παρήορος), ο παρά την ώρα, αυτός που `ναι εκτός τόπου και χρόνου λευκηπατίας (ή λευχηπατίας), αυτός δηλαδή που `χει λευκό συκώτι, σημαίνει τον δειλό, αυτόν που δεν έχει αίμα στις φλέβες του κρονόληρος, ο γεροξεκούτης χαύνος, χαλαρός, πλαδαρός, άτονος, νωθρός, ματαιόδοξος ολοχάσκωτος, μ' ορθάνοιχτο στόμα, ξέμυαλος, ξεπαρμένος, ηλέματος, μωρός, ανόητος, μηδαμινός ληρώδης, μωρολόγος, ανόητος, φλύαρος θεόργητος, καθυστερημένος, κενός, κεφάλας, κλούβιος, κλουβιοκέφαλος κόθορνος: Οι κόθορνοι στην αρχαιότητα, ήταν τα πολύ ψηλά υποδήματα. Τα φορούσαν οι ηθοποιοί στις τραγωδίες, όταν υποκρίνονταν ηρωικά πρόσωπα ανδρών ή γυναικών. Οι ευμεγέθεις πάτοι τους χρησίμευαν προκειμένου να προσθέτουν ύψος στον υποκριτή (ηθοποιό), άρα και μεγαλοπρέπεια. Αφιερώνεται στον Γιάνη, στον Λένιν, στην κυρά - Δασκάλα, στον Αλέκο, στο Νίκο και σ` όλους αυτούς που μας έκαναν να `μαστε, αυτό που `μαστε σήμερα... Των Βασίλη Θεοδωρόπουλου & Θανάση Παπαγεωργίου Αθήνα