Ελένη Σεμερτζίδου. ΜΕ ΜΙΑΣ ΜΙΛΕΔΗΣ ΤΗ ΜΑΤΙΑ (ποιητική συλλογή)

Transcript

1 Ελένη Σεμερτζίδου ΜΕ ΜΙΑΣ ΜΙΛΕΔΗΣ ΤΗ ΜΑΤΙΑ (ποιητική συλλογή) 1

2 Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α Εισαγωγή: σελ. 4 Αντί Προλόγου: σελ. 5 Π ο ι ή μ α τ α: 1. Ο Μύχος: σελ Αφέγγαρη νυχτιά: σελ Είμαστε μόνοι: σελ Η Συμμορία: σελ Με ανεμόμυλους: σελ Οι γλάροι δεν σ αφήνουνε: σελ Σαν γεννηθεί ένας ποιητής: σελ Τα χώματα της Νιόβης: σελ Αγάπη μου πικρή: σελ Για μια αλήθεια: σελ Εξπρές μεσονυχτίου: σελ Θυμικό: σελ Με μιας Μιλέδης τη ματιά: σελ Πάντα η καρδιά: σελ Σε σένα ήρθα: σελ ΦΙΛΗΛΙΑ ΩΔΗ: σελ ΑδικοΜάρτη: σελ Δεν κλαίω: σελ. 23 2

3 19. Η προσμονή: σελ Κάποιος να μένει: σελ Ο ρυθμός 1 : σελ Πόσες μοίρες: σελ Τα λόγια τα περαστικά: σελ Φοβάμαι: σελ Ανέγγιχτο πουλί: σελ Μυροφόρος: σελ Στερνό τραγούδι: σελ Ξημέρωσε και χάθηκες: σελ Δέντρα που λυγίζετε στον άνεμο: σελ Φλόγα: σελ Σώπα κι άκουσε: σελ Γλυκόπικρη: σελ Θεοί που δεν αφήσατε: σελ Γη και βουνά και άνεμοι: σελ Κορφολογώντας: σελ Αφιερωμένο στην Ποίηση. 3

4 Εισαγωγή Ζώντας για χρόνια στον εικονικό κόσμο του παγκόσμιου ιστού και των κοινωνικών δικτύων, αναπόφευκτα μυείσαι στην έννοια της ανοικτής ψηφιακής κουλτούρας, που σου αλλάζει εντελώς την οπτική των πραγμάτων. Έχεις, όμως, πρωτίστως, την ευκαιρία να συναντήσεις ανθρώπους εμπνευσμένους και δημιουργικούς, πέρα από γεωγραφικά σύνορα. Γνώρισα την Ελένη Σεμερτζίδου μέσα από τα πρώτα έργα της, που γενναιόδωρα διέθεσε ελεύθερα σε ψηφιακή μορφή στο Διαδίκτυο. Πολυγραφότατη και δραστήρια, δεν σταματά να προσφέρει αφιλοκερδώς τα πνευματικά της δημιουργήματα: μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, ποιητικές συλλογές, μεταφράσεις, που συνθέτουν έναν συμπαγή κόσμο φαντασίας. Η Θεσσαλονικιά λογοτέχνης γρήγορα κέρδισε την αποδοχή και την εκτίμηση των ψηφιακών αναγνωστών. Στη νέα της ποιητική συλλογή Με μιας Μιλέδης τη ματιά, επιχειρεί με ρομαντισμό να συνθέσει μια άλλη ονειρική πραγματικότητα. Οι στίχοι των ποιημάτων της, άλλοτε μεταφέρουν στο σήμερα την καθαρότητα της δημοτικής μας παράδοσης κι άλλοτε, πάλι ξέχειλοι από λυρική διάθεση, μας ταξιδεύουν στο μαγικό κόσμο της δημιουργού, που έχει τη δύναμη να εικονοποιεί τα έντονα βιώματά της. Η ποιητική συλλογή συμπυκνώνει μια ειλικρινή κατάθεση των συναισθημάτων της Καλή σας ανάγνωση Γιάννης Φαρσάρης 4

5 Α Ν Τ Ι Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Υ Μες στο χορό των αστεριών Και μες στης Γης τα χέρια Ήλιο λαμπρό διέκρινα Να στροβιλίζει με το φως Μπλεγμένο μ άλλα αστέρια. Ξεχώριζε απ τη λάμψη του Κι απ την λιτή θωριά του Είχε κοντά του τον πηλό Και μένα με εξέπληξε Το αιθέριο άγγιγμά του. Ελένη μού είπε πως τον λεν Και πως σιωπούν τα χρόνια Αν θέλω να ρθω και εγώ Εκεί που ο χρόνος πέταξε Και όλα ηχούν αιώνια. Άγγελος Α. Σπάθης 5

6 Ο Μύχος Σε νησίδες κι αν φωλιάζει, τη φωλιά του αναζητεί Και το σούρουπο προσμένει, να ρθει η νύχτα να τον βρει Στο νερό θε να γεννήσει ολοστρόγγυλη γενιά Και το βάρος του σαν χάσει, το πλερώνει με φτερά Συμπαθής θαλασσοπόρος, το Αιγαίο κυβερνά Και στον Βόσπορο τον βρίσκει ένα πείσμα του νοτιά Δαρδανέλια θα διασχίσει, Μαύρη Θάλασσα εμπρός Στα αφρόδιχτα θα πλέξει την ελπίδα καθενός Μα, μπορεί να την γλυτώσει! Απ τ αγκίστρια να σωθεί! Παραγάδια ν αψηφήσει και στον δρόμο του να μπει! Σ εποχές που τον καλούνε, μιας ανέλπιστης πηγής Παρουσία αποικίας, ζώσα ένδειξη φυγής. 6

7 Αφέγγαρη νυχτιά Αφέγγαρη νυχτιά, πώς με μαγεύει Στον ουρανό μονάχα ένα άστρο ανασαίνει Και κάπου μακριά μια ηλιαχτίδα Γεννάει στην καρδιά σου μια ελπίδα Αφέγγαρη νυχτιά, γλιστράς σαν χέλι Το μαύρο σου, το στόλισαν οι αγγέλοι Του δώσανε λευκό για να θυμάται Πως τις νυχτιές, η μέρα δεν κοιμάται. 7

8 Είμαστε μόνοι Πώς να μην είναι πιο τραχιά η διαδρομή; Το Αύριο στέκει παρακεί και δεν σαλεύει Όμως, εμείς, και από την κόλαση κινούμαστε πιο κει Εκεί που μένει η μοναξιά και διαφεντεύει Και αν ξαναγέρνουμε στο φως μιας διαδρομής Και το κορμί της, στο σκοτάδι μάς πληγώνει Ένα ξεγέλασμα της μοίρας θα μου πεις Γιατί μονάχους μάς καλεί και μάς λερώνει Γλιστρά ο ήλιος απ τη δύση στην αυγή Είναι και ο ίλιγγος του χρόνου που απομένει Μα, εμείς, μονάχοι, στον αγώνα, τη φυγή Στων ομοούσιων τις μνήμες, κάτι μένει. 8

9 Η Συμμορία Στα βήματα τα σταθερά, στα γυαλισμένα μωσαϊκά Στην άχνα μιας ανήμερης, μοιραίας ιστορίας Ρομαντικές αναπολήσεις, με φόντο την αλμύρα Πόσο πολύ νοστάλγησες στο χθες σου να γυρνούσες Σ εκείνη την ωραία, την παλιά τη συμμορία, που ο έρωτας το γάντι του πετούσε Κι αλαβάστρινο κορμί, στα πιο επιδέξια τα χέρια ξεψυχούσε Πόσο πολύ νοστάλγησες το κόκκινο μιας δύσης που μεθούσε Ωραία κι άπονη παλιά μου συμμορία, στη Σικελία κάποτε τα νιάτα σου τα ζούσες Με περηφάνια κι αρχοντιά, τις σφαίρες μές τις σάρκες σου χωρούσες Τις σφαίρες που τα όπλα σου τις σκόρπησαν τριγύρω Στα άδικα και δίκαια σημεία των καιρών της Του χθες, του νου και του φευγάτου, ωραία συμμορία Από τα θέρετρα του πλούτου ξεπροβάλεις, αντίλαλος που σκέπασαν τα χιόνια Και, σήμερα, μαζί σου περπατάω, στον μάταιο τον γύρο του θανάτου Ωραία Ξεχασμένη Και παλιά μου συμμορία. 9

10 Με ανεμόμυλους Ψηλά, σε πύργο ακατοίκητο και στην ανέγγιχτη του χρόνου ανεμελιά Ανθός της Άνοιξης σε χώμα μαυροκόκκινο και της αργόσυρτης βροχής ανεμοδούρα Σαν στροβιλίζεται στο σώμα ενός θανάσιμου νοτιά Πάλι στα χείλη τρεμοπαίζει του γλυκόπικρου αιώνα Σημάδι είπες είναι αυτό και σημαδεύει την καρδιά Γυμνό και άδειο παραβλέπει τη συγγνώμη και το κρίμα Παρασυρμένο, παραδέρνει στα καπρίτσια του βοριά Με ανεμόμυλους παλεύει για μια άκαρπη ελπίδα. 10

11 Οι γλάροι δεν σ αφήνουνε Οι γλάροι δεν σ αφήνουνε τη μέρα να ησυχάσεις Μακραίνουν το ταξίδι σου, τον δρόμο μην τον χάσεις Παλεύουν με τα κύματα, το ράμφος τους ορθώνουν Ορέγεσαι τ ανήμερα, κι αυτοί σ αποκαρδιώνουν Υμνούν τ απομεσήμερο, στο βράχο τους ν αράξεις Τον κόσμο με τα εφήμερα, εσύ να τον αλλάξεις Ζητάς περήφανη ψυχή και το δικό τους μάτι Εκείνοι σ ανταμώνουνε στης ερημιάς το κάτι Οι γλάροι δεν σ αφήνουνε τη μέρα να ησυχάσεις Δεν σου χαρίζουν τα κλειδιά, τους ουρανούς να ψάξεις Περιγελώντας τα μικρά, τα ύψη τραγουδούνε Κάνεις να φύγεις μακριά, κι αυτοί σ ακολουθούνε. 11

12 Σαν γεννηθεί ένας ποιητής Σαν γεννηθεί ένας ποιητής, στο φως που βασιλεύει Η ομορφιά όλης της γης, στο νου του ανδριεύει Σαν γεννηθεί ένας ποιητής, το αίμα χρυσαφίζει Το πένθος γίνεται γιορτή, τον θάνατο αντικρίζει Σαν γεννηθεί ένας ποιητής, οι πέτρες και λυγίζουν Τ ατσάλι λιώνει στη φωτιά, πουλιά σε νανουρίζουν Σαν γεννηθεί ένας ποιητής, το γέλιο του σε σπρώχνει Να πεις αντίο στη ζωή, να δεις μιαν άλλη νιότη. 12

13 Τα χώματα της Νιόβης Σε κείνα τα σοκάκια της σιωπής Κουβάρι στριφογυριστό η λάβρα νιότη Κλωθογυρίσματα μιας άπειρης κλωστής Πεπερασμένης απ τα χώματα της Νιόβης Ψηλαφητά βρήκαν τα βήματα το φως Στοργής το χάδι, αυτό που ζήλευε κι ο ήλιος Το κρύο σώμα, όταν το γύμνωνε ο θεός Από τα χνώτα του, το ζέσταινε ο αιώνας Σταλαγματιές, καυτό το δάκρυ ενσταλάζει Στον γκρίζο βράχο, μια γυναίκα που σπαράζει Με οιμωγές και ικετεύοντας τον πόνο Περιπλανιέται μες τον άβαθο τον νόμο. 13

14 Αγάπη μου πικρή Άκουγα Εσένα άκουγα Κάτι σαν αντίο να παράκουγα Άγγιξα Εσένα άγγιξα Κάτι σαν πληγή που δεν την άντεξα Νύχτωσε Την πόρτα έκλεισα Ύστερα από χρόνια και στιγμές δεν σε ανέστησα Πώς μπορώ να ζω σε άδεια φυλακή Λες και, αγάπη μου, να ήσουνα πικρή. 14

15 Για μια αλήθεια Στη φτέρνα που ακονίστηκε στης χαλασιάς τα χρόνια Πάνω στην πέτρα, τη φτελιά, στης μοναξιάς τα όπλα Αχός ακούστηκε, βαρύς, ο ήχος του ανέμου Που σάρωνε στο έμπα του τη δόξα του πολέμου Στα χίλια μύρια τα κορμιά, θαμμένα πεπρωμένα Αντιλαλούσαν τα βουνά, τραγούδια πικραμένα Στα χέρια της αναβροχιάς και της πικρής ανάγκης Φυτρώσανε τα γιασεμιά μιας άδολης αγάπης Και σε ρωτώ Κι εσύ απαντάς Για μια αλήθεια, Θεέ μου Λες κι ήτανε πολλά γραπτό Να μου μιλάς στο δειλινό για κάθε φαντασμένο. 15

16 Εξπρές μεσονυχτίου Πάρ το και φύγε. Απόδρασε και ζήσε Ξημέρωσε Μα, το μεσονύχτι, εσένα ακόμη σε καλεί Πάρ το και απόδρασε. Τι περιμένεις;; Τα χέρια σου, ως πότε, τα κάγκελα της φυλακής, σαν όνειρο που γλίστρησε, θα πιάνουν; Πάρ το και φύγε. Τρέξε ν αποδράσεις Ξημέρωσε Την άκομψη στολή σου φόρεσες και τους δικαστές σου να εξαπατήσεις προσδοκάς Προσδοκία λευτεριάς Απόγνωση μιας μάταιης μαχαιριάς Ξημέρωσε Πήδηξε! Τις πόρτες του ανοίγει! Μέσα του, εσένα να συλλάβει! Εξπρές μεσονυχτίου Κορμί διάφανο, σ αφόρετη ζωή Στις ράγες του, αιμόφυρτο, κυλάει 16

17 Θυμικό Αθέατον και ανέμελον Με δόση από θειάφι Απρόσμενον και αχόρταγον Κλεισμένο σε παλάτι Αφύσικον και αγέρωχον Και έμπλεον ελπίδος Αειθαλές, πολύπλευρον Στη φτώχεια και το χρήμα Ακέραιον, πολυπαθές Αποδομόν το όλον Συμπλέοντος του πονηρού Παρόντος του αιώνιου. 17

18 Με μιας Μιλέδης τη ματιά Βγες στο παράθυρο Κι εκεί Αν το σκοτάδι αντικρίσεις Με μιας Μιλέδης τη ματιά, στην αφεντιά της θα μιλήσεις Φλόγα και σκήπτρα εποχών, αχνά φεγγάρια τη ζεσταίνουν Ανoμολόγητες ζωές, κι οι αναστημένοι τη παινεύουν Στο θεριεμένο της αυλό, μες τις νυχτιές κυλά μελάνι Από τη φλέβα τη λευκή, μοσχοβολάει το λιβάνι Σπίθα και άναψε η φωτιά, αποκοτιά δεν τη σιμώνει Στη πικραμένη αμυγδαλιά, ένα πουλί την ανταμώνει. 18

19 Πάντα η καρδιά Άλλη μια μέρα Γιατί να μην τελείωνε κι αυτή; Πάντα η καρδιά. Σε δρόμο ξένο περπατώ Να φτάσω στο τέλος αποζητώ. Να βρω το τέλος που πληγώνει Πάντα η καρδιά. Τι λείπει; Άλλη μια μέρα Και είμαι μακριά σου Μακρινά Μακρινά Δώσε μου ένα λόγο Ένα λόγο σου θέλω να τα φέρω όλα κοντά Πάντα η καρδιά. Δεν θέλω ν αντισταθώ. Όχι, δεν θέλω πια Άλλη μια μέρα Άλλη μια μέρα Δώσε μου ένα λόγο να σωθώ Η δύναμη Ποια δύναμη να κρύφτηκε στο χάος; Πάντα η καρδιά Δεν θέλω στη δύναμή μου να χαθώ Τη δύναμη ν αντισταθώ Δώσε μου ένα λόγο Ένα λόγο να ηττηθώ Πάντα η καρδιά Άλλη μια μέρα Άλλη μια μέρα γεννιέται στη ζωή Κι εγώ μονάχη μακρινή. 19

20 Σε σένα ήρθα Στων οριζόντων τη γραμμή Και στου πελάγου την ορμή Σε μουσικές αστροφεγγιάς Στις αντηχήσεις μιας γενιάς Σε εποχές που πάν αλλού Σε παρακλάδια τ ουρανού Σε παραδείσιες διαδρομές Από αθάνατες στιγμές Σε σένα ήρθα κι είμαι εδώ Χάνω, ποθώ και ξαναζώ Κάποτε έφυγα νωρίς Για ένα καπρίτσιο της ζωής Να μαι λοιπόν κι είμαι εδώ! Τα μάτια ανοίγω να σε δω Σαν αετός της μοναξιάς Γίνομαι λίβας και βοριάς. 20

21 ΦΙΛΗΛΙΑ ΩΔΗ Σύννεφα γέμισε, θαρρείς Ο ουρανός βαρύς, βαρυγκωμάει Θεέ Απόλλωνα, Εσέ Μέσα στο φως σου να διαβείς και με το θάνατο να σμίξεις Νερό γλυφό απ την πηγή, με ενός αυλού τη μουσική Σαν ρθεί το θέρος μιας αυγής, το μαρασμό να τον νικήσεις Τροφοί, Το βρέφος το χλωμό, με ναναρίσματα γλυκά, στη θεϊκή τη κλίνη βαυκαλίζουν Ολοφυρμοί και χαλασμοί, σε μια παρθένα αγκαλιά, στην Αρκαδία το κοιμίζουν Λίγο μαλλί και ένα κλαδί, κρασί και λάδι μιας ελιάς, τον πυρετό του να δαμάσουν Χελιδονίσματα γενιάς, σε ημιτόνια φωτιάς, στεφανωμένους να θαυμάσουν. 21

22 ΑδικοΜάρτη ΑδικοΜάρτη και Απρίλη Κάποτε φίλαγα τα χείλη Που μου χαν πει πως μ αγαπούσαν Όμως τον Μάη με ξεχνούσαν ΑδικοΜάρτη και Απρίλη Καρδιές που στέναζαν στο δείλι Κορμιά στη χλόη που κεντούσαν Λευκό σεντόνι και σκιρτούσαν ΑδικοΜάρτη και Απρίλη Ήρθε τ αγέρι με τη σμίλη Σαν χάδι πέρασε τ Αυγούστου Χρόνια, σμιλεύοντας, του μούστου. 22

23 Δεν κλαίω Δεν κλαίω για σένα, κοριτσάκι μου Κλαίω γιατί, όταν τα μάτια σου στο φεγγαρόφωτο τα στρέψεις Αγνό το φως τους και, δειλά, όλη τη γη θε ν αγκαλιάσουν Μα, αντί γι αυτό, εμέ το δείλι μ ανταμώνει, πονεμένο Και, πιο πικρή, μου τραγουδάει η σελήνη Δεν κλαίω για σένα, κοριτσάκι μου Κλαίω γιατί στο πιο λαμπρό της χαραυγής σου ανασασμό Άλικη θα ρθει για να κλάψει, μες τα χέρια σου, η μνήμη. 23

24 Η προσμονή Τα μάτια ανοίγουν κι αχόρταγα κοιτούν Πέρα απ τα σύνορα, το είδωλο να βρουν Να του περάσουν δαχτυλίδι χρυσαυγής Και στο λαιμό του, τα διαμάντια όλης της γης Γλυκά τα χείλη και το στόμα ηδονικό Η αγκαλιά, ένα φεγγάρι θλιβερό Η προσμονή γέρνει στους ώμους τους λεπτούς Κι αργοσαλεύει μες τους δρόμους τους υγρούς. 24

25 Κάποιος να μένει Κάποιος να μένει Τι σου θυμίζει αυτή η άγρια, η καταιγίδα; Σ ένα φαράγγι, η σκόνη λάμπει σαν ηλιαχτίδα Και κάτι Ίσως Γι αυτό το κάτι, σπαθιά υψωθήκαν Μα Κάποιος μένει Και στη φωτιά δεν λυτρωθήκαν. 25

26 Ο ρυθμός 2 Σάμπως να ναι ένας ρυθμός; Βυθός του νου, που μανιασμένος σε χτυπάει; Μην είναι αυτό που σένα κάνει Ποιητή; Κι ύστερα σβήνει και τη νύχτα ξεψυχάει; Μετά, και πάλι δυναμώνει το πρωί Ό,τι και αν έχεις στο μυαλό σου, παρασύρει Χορός, τραγούδι και το άπειρο, στο όνειρο, να ζει Το υπερτέλειο, στη δόξα του, ένα χέρι να συντρίβει Είσαι μονάχος! Χόρεψε αυτό που ο χορός σου εκλιπαρεί! Την πένα άρπαξε και γράψε στο χαρτί σου! Στο παραθύρι πλησιάζω μιαν αυγή Και εκεί, στον ήλιο, ατενίζω τη μορφή σου. 2 Αφιερωμένο στη Ποίηση. 26

27 Πόσες μοίρες Πόσες μοίρες να ν το πλοίο και το στρίβεις δεξιά; Παραπέτο το κατάρτι, λες τον άνεμο ν αντέξει; Το σκαφίδι παραδέρνει απ τις ξέρες στη στεριά Μες τα κύματα βουλιάζει κάθε ρότα που του γνέφει Από νύχτα κι από μέρα Οι ελπίδες λιγοστές Το σινιάλο θα προφτάσει απ το βράχο να το σώσει; Ο θυμός το κουμαντάρει κι ένας άδικος νοτιάς Κι εσύ ψάχνεις μιαν αλήθεια, στα βαθιά να το λυτρώσει. 27

28 Τα λόγια τα περαστικά Τα λόγια τα περαστικά, στο χθες μη τα ταιριάζεις Αταίριαστο το παρελθόν. Στο τώρα, μη το βάζεις Πουλιά τινάξαν τα φτερά. Συρθήκαν στους ανέμους Τα λόγια τα περαστικά, μιλούν στους φαντασμένους. Κι αν ίσως κάνουν και φανούν Και μια μορφή τούς δώσεις Το πρόσωπό τους το πικρό, κρασί να το μερώσεις! Γιατί στου κόσμου τα μικρά Αυτά Τα σαλεμένα Τα λόγια τα περαστικά σκορπάνε στον αιθέρα. 28

29 Φοβάμαι φρικτή του κόσμου, η μυρωδιά Φοβάμαι, φοβάμαι Πέτρα που πέφτει και, δες, σκορπάει σε χίλια μύρια θυμητικά Φοβάμαι Του σάπιου φύλλου, οσμή θανάτου, Φοβάμαι, φοβάμαι Σπαθιά αστράφτουν και πολεμάνε, στήθος με στήθος, την εποχή Φοβάμαι Τα γκρίζα σπίτια, κελιά γινήκαν, σε μία γκρίζα απαντοχή Φοβάμαι, φοβάμαι Οι νότες φάλτσες, δένουν τις στείρες και χλιαρές φωνές Φοβάμαι Στόματα ανοίγουν, σαν αντιφέγγουν, οι μαύρες κι άδειες, ψυχρές καρδιές Φοβάμαι, φοβάμαι Νερό κυλάει κι ο μάταιος χρόνος, πόσο γοργά, σε προσπερνάει κι αυτός Φοβάμαι Το βλέμμα γέρνει και πάει ν αγγίξει ό,τι σιωπάει, σαν σου μιλάει, αυτός ο πλάνος μικρός θεός. 29

30 Ανέγγιχτο πουλί Σε μια πατρίδα μητρική, παιδί που αναζητάει τη γενιά του Σε μονοπάτια περπατάει αλαργινά, εκεί όπου η σκιά, θανάσιμα, φωλιάζει στη φωλιά του Ανέγγιχτο πουλί, πετώντας πιο ψηλά, πιο θαρρετά Στης μοναξιάς τις συννεφιές, στα πλέρια της φωτιάς, μη ξαστοχάς Μυριάδες οι φωνές, καλούνε τις χλωμές βουνοκορφές να τραγουδάς. 30

31 Μυροφόρος Μυροφόρος του μυαλού μου, της πικρής αστροφεγγιάς Στο θλιμμένο πεπρωμένο, μια ρανίδα απονιάς Ιωλκός και Αργοναύτες, καραβίσιο το πανί Στους ανέμους κυκλωμένο, ξαμολιέται το σκοινί Χαίρε, τώρα! Που το κύμα σε χτυπάει από μεριές! Στα συντρίμμια και στο κρύο, παραλύουν κι οι καρδιές! Απολλώνιο το βλέμμα, παγερό και το νερό Σε στεφάνι που σου πλέκουν, σου χαϊδεύουν το λαιμό Πάνωθέ σου φόρεσέ το και στολίδια να του βρεις Απ τον πόνο λύτρωσέ το και αλήθειες να του πεις Με Τιμή να το δοξάσεις και τραγούδι ακριβό Σαν θα ρθεί να το πετάξεις, να ν το τέλος φθονερό! 31

32 Στερνό τραγούδι Σου τραγουδάει στερνό τραγούδι, γλυκοφιλώντας στη σιγαλιά Απομεινάρι, λιγνό καλάμι, γέρνει στου κόσμου την ερημιά Υφάδι που χει υφάνει η νύχτα, κι η γη, σαν ίσκιος, αργοκυλά Δεν είν πουλί αυτό που κλαίει, μα του Θεού σου η αφεντιά Στον κάμπο μπήκε το μεσημέρι, στάλαξε αλμύρα κι αραθυμιά Περιπατώντας σε μονοπάτια, από τη σκόνη στη χαλασιά Τρέχει, καλπάζει στη φορεσιά της, χρυσός κι ασήμι η προσμονή Στερνό τραγούδι και καρδιοχτύπι, κι η δύση λάμπει πιο πορφυρή. 32

33 Ξημέρωσε και χάθηκες Ξημέρωσε και χάθηκες Όταν το φως, απ το σκοτάδι σου, σε άρπαξε Είδα αχνό, στο μέτωπό σου, το σημάδι Και στο λαιμό, ένα λακκάκι που δε σάλευε Μου πε πως βρήκε η λησμονιά πικρό λιμάνι. 33

34 Δέντρα που λυγίζετε στον άνεμο Τα κλαδιά σας να λικνίζουν, πάντα ανέμελα, στο χρόνο Να τρομάζουν στην ιδέα των καιρών τις συμφορές Και τα φύλλα σας, η αύρα, το πρωί, να τα δροσίζει Η, του δάσους, βελουδένια παρουσία, ερημική Η λαχτάρα ενός διαβάτη, που στο δρόμο του αποκάμει Του δειλού, η ντροπαλή περπατησιά και μια ενοχή Δέντρα που λυγίζετε στον άνεμο Αλλοπρόσαλλη χορεία μυστική Λικνιστά και ανεμόδαρτα ριγμένη Της καρδιάς μας χορωδία μουσική Και στης νιότης μας τη μνήμη χαραγμένη. 34

35 Φλόγα Στις χθεσινές τις στάχτες σου, ψελλίζοντας το μέλλον Τραγούδι λαβωμένο, τον χορό σου για να σύρεις Το θάνατο διδάχτηκες σε μύριους φονευμένους «Ελευθερία» σαν φώναζες στους άνομους πολέμους Βουνά, ο ήλιος θα σας γνέψει τη στερνή του «καλημέρα» Ο άνεμος, τις στέγες θ αγκαλιάσει, με μανία Στα χέρια, τις καρδιές, ποτάμια τις πληγές σας θα ξεπλύνουν Το όνειρό σας, οι νυχτιές, με φλόγα, όταν το ντύνουν Ωραία.. Ωραία που ξημέρωσε και φάνηκε η μέρα! Ο ήλιος δεν μπορεί να μας δικάσει! Τ απομεσήμερο θα ρθεί γλυκά και θα περάσει Τη δόξα του, με φλόγα, να δοξάσει. 35

36 Σώπα κι άκουσε Σώπα κι άκουσε Φωνές και άγριες κραυγές Ολοφυρμοί και οιμωγές τον ζώσανε τον τόπο Σώπα κι άκουσε Σκορπίσανε, στους δρόμους ξεχυθήκαν Τα χέρια υψώθηκαν γροθιές, στ αστέρια απλωθήκαν Σώπα κι άκουσε Φωνές Φωνές Πολύχρωμη, πολύπαθη βουή Δεν ήταν άλλη από κείνη τη στιγμή Σώπα κι άκουσε Πολύπαθη και πολυμήχανη Του πλήθους κείνη η λαλιά, η ξακουσμένη Σώπα κι άκουσε Λαλιά κι αστροπελέκι Διπλός ο πέλεκυς Βαρύ και το τουφέκι. 36

37 Γλυκόπικρη Γλυκόπικρη Γλυκόπικρη η μοίρα που ν του κόσμου Αλίμονο! Ποια χείλη τη δροσιά της να γευτούνε; Την πίκρα, τον καημό δε λησμονούνε Γιατί απ τα χρόνια τα μικρά, το μίσος μαρτυρούνε Γλυκόπικρη Το άνθος σου, το άνθισαν τα χρόνια Το μάραναν οι πιο σκληροί χειμώνες Από την κόψη του σπαθιού ξεφύτρωναν οι ώρες Κείνες που έρχονται με γεια και ζουν εις τους αιώνες. 37

38 Θεοί που δεν αφήσατε Θεοί που δεν αφήσατε του τόπου τις εστίες Απ τους βωμούς και τους ναούς, καπνοί ζητούν θυσίες Στη λεμονιά και την ελιά, της θάλασσας αλμύρα Αγάπη έγινε η φτελιά, κι η πέτρα, ανατριχίλα Και τα κορμιά, σαν έγειραν, για να βρουνε τη μνήμη Στο προσκεφάλι την αυγή, την Παναγιά για κλίνη Ο ήλιος εξεπρόβαλε στα χρώματα της δύσης Και οι καρδιές αντήχησαν τα σήμαντρα της φύσης Στη γη ετούτη του νοτιά, βοριά το μετερίζι Θεοί γεννιούνται μιαν αυγή και λάμπουνε στη δύση Κι οι ποιητές συνομιλούν σε γκρίζες συνοικίες Με τους φτωχούς, σαν τραγουδούν, θεών τις αμαρτίες. 38

39 Γη και βουνά και άνεμοι Γη και βουνά και άνεμοι Το κάλεσμά σας πλούσιο στα πλάσματα του κόσμου Και η φωτιά, στο έμπα της, τον τόπο αποκαθαίρει Πολλά τα αμαρτήματα, ωραία και η στάχτη Γιατί απ τη φλόγα ξαναζεί περήφανη κι αστράφτει Η γλώσσα που ανδρώθηκε μες της σκλαβιάς τα χρόνια Από τη φλέβα μιας γενιάς ξεπέταξε αηδόνια Το όνειρο κι ο θάνατος τής δώσαν σκοτωμένους Κι αυτή σε μνήμα τούς θρηνεί, ως άλλους πλανεμένους Μα, η αλήθεια είναι εδώ Τραγούδι του καιρού της Κάνει να γίνει παρελθόν Και ζει του χαλασμού της. 39

40 Κορφολογώντας Κορφολογώντας τα κλαδιά, μαζεύοντας τα ρόδια Γλυκείς που είναι οι καρποί, πικρά τ αραξοβόλια Στο πανεράκι το ελαφρύ, περπατησιά κι αγέρι Στο ένα χέρι το βιολί, γελάς το μεσημέρι Στη γάμπα σου εγλίστρησε ο άνεμος ο ψεύτης Ανάερα σού μίλησε σαν μπάτης και σαν κλέφτης Σηκώνοντας πολύ ψηλά το μαύρο μεσοφόρι Το μυστικό σου έκλεψε και μέρα δε σιμώνει. 40

41 ΤΕΛΟΣ 41