«Θα προτιμούσα ένα φέρετρο-δελφίνι, παρακαλώ», είπε ο Γιούλιους. «Αν μπορείς να το αλλάξεις ξανά.»

Transcript

1

2

3 Κεφάλαιο 1 Ο Άντον ήθελε να γνωρίσει τους γονείς μου. Και όχι μόνο αυτό. Ήθελε τους γονείς μου να τους γνωρίσουν κι οι γονείς του. Λες και τα πράγματα δεν ήταν ήδη αρκετά πολύπλοκα μ εμάς: δύο νοικοκυριά, δύο πρώην σύζυγοι, δύο παιδιά κι ένας σατανάς. «Βρήκα επιτέλους τι κάνει ευτυχισμένες τις γυναίκες», είπε η φίλη μου η Τρούντι. «Και δεν είναι το ταντρικό σεξ.» «Αλήθεια;» ρώτησα αφηρημένη. Για να ακριβολογούμε ήταν τέσσερα τα παιδιά, δύο τα δικά μου και δύο του Άντον, αλλά η μεγαλύτερη κόρη του ζούσε μαζί με την πρώην σύζυγό του στην Αγγλία. Ο σατανάς ήταν η μικρή του κόρη, η Έμιλι. Προχθές το βράδυ, καθώς ο γιος μου ο Γιούλιους μου έλεγε καληνύχτα, τύλιξε τα χέρια του σφιχτά γύρω από τον λαιμό μου και μου ψιθύρισε στο αυτί: «Μαμά, δεν μπορείς να αλλάξεις πάλι το φέρετρο-όρκα;» Για μια στιγμή σταμάτησε η καρδιά μου. Είχε ψιθυρίσει πράγματι «φέρετρο»; «Να αλλάξω τι;» ρώτησα και του τράβηξα τις κατάξανθες μπούκλες από το μέτωπο. 7

4 «Θα προτιμούσα ένα φέρετρο-δελφίνι, παρακαλώ», είπε ο Γιούλιους. «Αν μπορείς να το αλλάξεις ξανά.» «Μα, αγάπη μου, γιατί θέλεις φέρετρο;» ρώτησα έκπληκτη. «Επειδή ο εγκέφαλός μου μικραίνει και θα πεθάνω σύντομα.» «Πώς σου ήρθε αυτή η ιδέα;» φώναξα. Όλες οι τριχούλες στα χέρια μου είχαν σηκωθεί. «Μου το είπε η Έμιλι.» Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να καταλάβω τι είχε συμβεί: η Έμιλι είχε πει στον Γιούλιους ότι δυστυχώς έπασχε από μια ανίατη ασθένεια κι ότι ετοιμάζαμε ήδη την κηδεία του πίσω από την πλάτη του. Τρεις ολόκληρες μέρες έζησε ο Γιούλιους με την ιστορία του συρρικνούμενου εγκεφάλου κι ανησυχούσε για τον θάνατο. Δεν στάθηκε εύκολο να τον πείσω ότι ήταν ένα απόλυτα υγιές τετράχρονο αγοράκι και ότι, Θεού θέλοντος, είχε μπροστά του μια μακριά και πλήρη ζωή. «Αυτό ήταν κακό και πολύ απάνθρωπο εκ μέρους σου», είπα στην Έμιλι όταν την έφερε μαζί ο Άντον το βράδυ για φαγητό. Ήθελα πολύ να την αρπάξω και να την ταρακουνήσω, αλλά φυσικά δεν το έκανα. Σε τελική ανάλυση, ήταν μόλις έξι ετών, ένα ιδιαίτερα λεπτοκαμωμένο παιδί με μικρούς ώμους. «Ήταν μόνο ένα παιχνίδι», απάντησε κοιτώντας με κατευθείαν μέσα στα μάτια. Είχε πανέμορφα αμυγδαλωτά μάτια που τα είχε κληρονομήσει από τη μαμά 8

5 της. Η πρώην σύζυγος του Άντον είχε ενδιαφέρουσα κληρονομιά: μισή Ταϊλανδή πριγκίπισσα και μισή σκοτσέζικη οικονομική αριστοκρατία. Ή το αντίστροφο, μισή ταϊλανδέζικη οικονομική αριστοκρατία και μισή Σκοτσέζα πριγκίπισσα, δεν ήξερα ακριβώς. «Δεν ήταν αστείο παιχνίδι», είπε αυστηρά ο Άντον. «Ο Γιούλιους το πήρε πολύ σοβαρά.» Η Έμιλι εξακολουθούσε να με κοιτάζει στα μάτια. Τα δικά της ήταν τόσο μαύρα, που δεν μπορούσες να διακρίνεις πού τελείωναν οι κόρες και πού ξεκινούσε η ίριδα. Προσπάθησα να την κοιτάξω κι εγώ χωρίς να ανοιγοκλείσω τα δικά μου, γιατί θα ήταν σίγουρα μοιραίο λάθος να την αφήσω να καταλάβει ότι τη φοβόμουν. «Λυπάμαι», είπε τελικά η Έμιλι. Ακούστηκε ειλικρινής. Ο Άντον μού χαμογέλασε. Γι αυτόν το θέμα είχε τακτοποιηθεί. Για μένα όχι. Γιατί όταν μετά το φαγητό ο Άντον πήγε τουαλέτα, η Έμιλι μου είπε ξαφνικά: «Δεν σε θέλω. Θα σε διώξω. Έδιωξα και τις άλλες.» Ίσως ήταν γελοίο, αλλά πήρα την απειλή στα σοβαρά. Μετά τον χωρισμό του από τη μητέρα της, ο Ά- ντον «δεν έχανε ευκαιρία», όπως το διατύπωνε η φίλη μου η Μίμι. Και πού ήταν όλες οι προκάτοχοί μου; Είχαν φύγει. Κάποιος τις είχε διώξει. Δεν ήθελα να κάνει η Έμιλι το ίδιο και μ εμένα. Ο Άντον ήταν ό,τι καλύτερο μου είχε συμβεί ποτέ στον 9

6 αισθηματικό τομέα. Ήταν φιλικός και έξυπνος, γενναιόδωρος και πνευματώδης, και το σεξ μαζί του ήταν α- πίστευτα τέλειο. Τον αγαπούσα τον Άντον. «Λοιπόν, τι κάνει ευτυχισμένες τις γυναίκες;» ρώτησε η Τρούντι. «Να αγαπούν και ν αγαπιούνται», είπα με πάθος. Όπως στο τραγούδι από το Μουλέν Ρουζ: The greatest thing you ll ever learn, is just to love and be loved in return 1. «Α, όχι», είπε η Τρούντι. «Πολύ απλούστερο!» Δεν ήξερα αν ο Άντον μ αγαπούσε όπως ακριβώς τον αγαπούσα κι εγώ, αλλά μου φαινόταν ότι με είχε προγραμματίσει για τα καλά στη ζωή του για τα επόμενα είκοσι με τριάντα χρόνια. Αν και ήμασταν μαζί μόνο μερικές εβδομάδες, έλεγε συνεχώς πράγματα του τύπου: «Το επόμενο καλοκαίρι θα νοικιάσουμε ένα τροχόσπιτο και θα γυρίσουμε τον Καναδά.» Ή: «Όταν τα παιδιά θα είναι πιο μεγάλα, θα μπορούμε να φτιάχνουμε τον κόκορα κρασάτο με κανονικό κρασί.» Ή επίσης: «Πότε θα γνωρίσω επιτέλους τους γονείς σου;» «Ιδανικά ποτέ», μουρμούρισα, αλλά αυτό δεν το άκουσε. 1 ΣτΜ: «Το σημαντικότερο πράγμα που θα μάθεις ποτέ, είναι απλώς να αγαπάς και να σ αγαπούν» (αγγλικά στο πρωτότυπο) 10

7 «Οι γονείς μου έχουν μεγάλη περιέργεια να γνωρίσουν τους δικούς σου.» Αυτό το πίστεψα αμέσως. Μπορούσα μια χαρά να φανταστώ τη μητέρα του να ισιώνει τη φούστα Μπέρμπερι κάτω από την κασμιρένια ζακέτα της και να λέει: «Λοιπόν, αγαπητέ μου Άντον, αν είναι σοβαρό μ εσένα και την Κονστάντσε, νομίζω πως είναι καιρός να γνωρίσουμε τους γονείς της. Είναι πάντα καλό να ξέρει κανείς από πού κρατάει η σκούφια του άλλου, έτσι δεν είναι;» Η δική μου σκούφια κρατούσε από το Πέλβορμ, ένα νησί της Βόρειας Θάλασσας, και συγκεκριμένα από ένα χωριάτικο σπίτι με στάβλο. Στο δικό μου γενεαλογικό δέντρο μάταια θα έψαχνε κανείς για βασιλικό αίμα και οικονομική αριστοκρατία το μόνο που θα έβρισκε θα ήταν μπόλικοι καπάτσοι γαλακτοπαραγωγοί με κοπάδια βραβευμένες αγελάδες. Για να μην παρεξηγηθώ: δεν ντρεπόμουν ούτε για τους γονείς μου, ούτε για τους προγόνους μου, ούτε για τις αγελάδες. Περισσότερο συνέβαινε το αντίστροφο. Για κάποιους λόγους, οι γονείς μου δεν είχαν και ιδιαίτερα καλή άποψη για μένα και για να αποδείξουν την έμφυτη ανικανότητά μου, ανασκάλευαν συνεχώς ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια, οι οποίες δεν έδιναν και την καλύτερη εντύπωση. «Ο αδελφός της έμαθε να κάνει ποδήλατο πριν απ αυτήν, παρόλο που είναι τρία χρόνια μικρότερος!» 11

8 «Εβδομάδες ολόκληρες βρομούσε κοπριά, ιδιαίτερα όταν ο καιρός ήταν βροχερός.» «Γιατί πήγε κι έγλειψε τον στύλο του φωτισμού, ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να το καταλάβω. Είχε μείον 11 βαθμούς και πέρασε μια αιωνιότητα μέχρι να βρούμε μπαλαντέζα για το πιστολάκι» Εκτός απ αυτές τις ιστορίες, οι γονείς μου φυσικά θα διαπίστωναν ότι μερικά από τα πράγματα που είχα πει στον Άντον σε φάση τρικυμίας εν κρανίω δεν ήταν αλήθεια. Και θα με κάρφωναν εγγυημένα. Γιατί δεν είχα δουλέψει ποτέ στις διακοπές ως ναυαγοσώστρια, ούτε υπήρξα δευτεραθλήτρια νεανίδων του Σλέσβιχ- Χολστάιν 2 στο σκάκι, ούτε είχα τραγουδήσει ποτέ σε μουσικό συγκρότημα. Άκουγα ήδη τη μητέρα μου να γελάει: «Η Κονστάντσε να τραγουδάει; Η Μπέρτα μας έχει καλύτερη φωνή.» Η Μπέρτα ήταν αγελάδα. Δεν ήξερα πώς ακριβώς συνέβη και είπα στον Ά- ντον τέτοια πράγματα για μένα. Έγινε εν βρασμώ ψυχής, όταν ένιωσα την έντονη επιθυμία να εντυπωσιάσω την Έμιλι. Εκτός αυτού, είχα την τάση να εφευρίσκω αυθόρμητα ψεύτικες ιστορίες ήταν σχεδόν έμφυτο αντανακλαστικό. Ωστόσο μέχρι τώρα δεν είχε τύχει να μιλήσω στον Άντον γι αυτό το περίεργο φαινόμενο, οπότε πίστευε για παράδειγμα ότι είχα πάρει το πτυ- 2 ΣτΜ: Το βορειότερο κρατίδιο της Γερμανίας, στις ακτές της Βόρειας Θάλασσας 12

9 χίο ψυχολογίας και ότι ήμουν εκπληκτική κολυμβήτρια. Το μοναδικό θετικό πράγμα που μπορούσα να πω για τα κολυμβητικά μου ταλέντα ήταν ότι ήμουν πολύ ωραία με το μαγιό τουλάχιστον όσο δεν κολυμπούσα. Τις σπουδές ψυχολογίας τις είχα φτάσει πράγματι μέχρι το πτυχίο, αλλά είχα παρατήσει τις εξετάσεις και την πτυχιακή εργασία. Όχι ότι είχα ισχυριστεί ποτέ στον Άντον το αντίθετο, αλλά για κάποιον λόγο θεωρούσε ότι η φράση «έχω σπουδάσει ψυχολογία» σήμαινε το ίδιο με το «έχω πτυχίο ψυχολογίας». Ακόμη περίμενα μια καλή ευκαιρία να του πω την αλήθεια με όμορφο τρόπο, χωρίς να φανώ τρομερή ψεύτρα. Για να είμαι ειλικρινής, ακόμη περίμενα και μια καλή ευκαιρία να μιλήσω στους γονείς μου για τον Άντον. Ο Γιούλιους το είχε προσπαθήσει ήδη. Είχε πει στη μητέρα μου στο τηλέφωνο ότι είχε χτίσει με τον Άντον έναν τέλειο διαστημικό σταθμό από τουβλάκια λέγκο. Αλλά εκείνη τη στιγμή του είχα αρπάξει το ακουστικό απ το χέρι. «Ο Άντον είναι ο καινούργιος μικρός φίλος του Γιούλιους;» με είχε ρωτήσει η μητέρα μου, κι εγώ είχα απαντήσει «Δεν τον λες και μικρό.» Και μετά γύρισα γρήγορα την κουβέντα στον καιρό, που ήταν το αγαπημένο θέμα συζήτησης της μητέρας μου μαζί μου. Ο καιρός και η αποφρακτική θρομβαγγειίτιδα της θείας Γκέρτι. «Τι κάνει ευτυχισμένες τις γυναίκες;» ξαναρώτησε η Τρούντι, αυτή τη φορά λίγο πιο ανυπόμονα. 13

10 «Η, εεε, δύναμη της θετικής σκέψης;» πρότεινα, καθώς η Τρούντι ήταν φλογερή οπαδός των εσωτεριστικών ιδεών. Στο κομοδίνο μου στοιβάζονταν τα βιβλία που μου φόρτωνε συνεχώς: Παραγγελίες στο Σύμπαν, Καθημερινές μαγικές τελετουργίες για τη βελτίωση του κάρμα, Η υπερβατικότητα μέσω του σαμανισμού, Επιτυχία μέσω της αυταπάτης και τα λοιπά και τα λοιπά. «Η ικανότητα να τα βλέπεις όλα μέσα από ροζ γυαλιά;» Ο Άντον την είχε αυτή την ικανότητα. Ήταν εμφανώς και ακλόνητα πεπεισμένος ότι το πρόβλημα με την Έμιλι θα λυνόταν από μόνο του. «Πρέπει πρώτα να συνηθίσει τη νέα κατάσταση», έλεγε. «Σε λίγες εβδομάδες θα είστε οι καλύτερες φίλες και θα σε συμπαθεί όπως τη συμπαθείς κι εσύ.» Το πρόβλημα ήταν ότι δυστυχώς δεν τη συμπαθούσα καθόλου την Έμιλι. Προσπαθούσα, αλλά δεν τα κατάφερνα με τίποτα. Φυσικά αυτό δεν μπορούσα να το πω στον Άντον. «Όχι», είπε η Τρούντι και μου χαμογέλασε. Προφανώς είχε αποφασίσει να μη με κρατήσει άλλο σε αγωνία. «Είναι τα παπούτσια!» «Τα παπούτσια; Αυτά με τις μαγνητικές σόλες που απορροφούν τη γήινη ακτινοβολία;» «Βλακείες. Είναι απλώς τα κομψά παπούτσια. Αυτά κάνουν τις γυναίκες ευτυχισμένες.» «Αχά.» Κοίταξα άθελά μου προς τα κάτω, τα καινούργια μου μαύρα μοκασίνια με τη γυριστή ασημένια 14

11 αγκράφα. Είχα ήδη τέσσερα ζευγάρια μαύρα παπούτσια, αλλά αυτά εδώ μού είχαν χαμογελάσει τόσο φιλικά μέσα από τη βιτρίνα «Είναι αλήθεια», είπε η Τρούντι. «Με τα τέλεια παπούτσια, η κάθε γυναίκα γίνεται ολοκληρωμένος άνθρωπος, πλήρης κι ευτυχισμένη.» Χμ. Ίσως ήταν λίγο κοινότοπο, αλλά έκρυβε μια αλήθεια. Στείλε μια κακόκεφη γυναίκα μ ένα διακοσάευρο σ ένα κατάστημα παπουτσιών και εγγυημένα θα βγει από εκεί μέσα μες στην καλή χαρά. «Αν θέλει κανείς να κάνει τον κόσμο πραγματικά καλύτερο, πρέπει να ανοίξει ένα παπουτσάδικο», είπε η Τρούντι. «Δεν είναι κακή ιδέα. Μόνο και μόνο για την έκπτωση που θα έχεις στο εμπόρευμα.» Η Τρούντι με αγκάλιασε. «Τότε κλείσαμε: η Μαφία των Μαμάδων θα ανοίξει ένα μαγαζί με παπούτσια στον οικισμό Τονεντόμον.» «Χμ», έκανα. «Εγώ έχω την ιδέα, εσύ έχεις τα λεφτά κι η Μίμι έχει την τεχνογνωσία. Η Άνε μπορεί μετά τη γέννηση του μωρού να δουλέψει σαν πωλήτρια παρτ-τάιμ, αν θελήσει.» Όπως πάντα, είχα αιφνιδιαστεί από τις απίθανες ταχύτητες της Τρούντι, αλλά (όπως πάντα) έδειξα αρκετή εξυπνάδα και δεν έριξα αμέσως στο τραπέζι ένα κάρο αντεπιχειρήματα. Παρατηρήσεις του τύπου «Δεν 15

12 νομίζεις ότι βιάζεσαι λιγάκι;» έκαναν την Τρούντι βαπόρι. «Τώρα πρέπει μόνο να περιμένουμε μέχρι να μας στείλει το σύμπαν τον κατάλληλο χώρο», είπε. «Ναι, ακριβώς», απάντησα. Μέχρι να το έκανε αυτό το σύμπαν, η Τρούντι θα είχε προλάβει να κατεβάσει κάποια καινούργια κοσμοϊστορική ιδέα, στην οποία θα με προόριζε για συνέταιρο ήμουν σίγουρη. Πάντως έπρεπε να παραδεχτώ ότι το παπουτσάδικο ήταν η καλύτερή της έμπνευση μέχρι τώρα, πολύ καλύτερη από τον «Ναό του Φωτός», το «κέντρο βιοχορού» ή το ιατρείο για τη «διέγερση των τσάκρα με πολύτιμους λίθους». Μια που το φερε η κουβέντα, είχα σχετικά πολλά χρήματα, κι αυτό απλώς και μόνο επειδή ο άντρας μου με είχε χωρίσει. Ο πρώην άντρας μου ο Λόρεντς όχι μόνο ήταν υψηλόμισθος γενικός εισαγγελέας, αλλά εκτός απ τους γονείς του είχε κληρονομήσει και διάφορους άτεκνους συγγενείς του. Δύο από τους θείους είχαν την καλοσύνη να με συμπεριλάβουν κι εμένα στη διαθήκη τους, κι ο Λόρεντς είχε παίξει με εκείνα τα λεφτά στο χρηματιστήριο κι όλα αυτά την εποχή που είχα «αξίωση συμμετοχής στα αποκτήματα». Αν δεν έχεις να περιμένεις κληρονομιά από πουθενά επειδή τις εξήντα αγελάδες μαζί με τον στάβλο και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια τα έχουν ήδη γράψει στον μικρό σου αδελφό, η σωστή φράση είναι «συμμετοχή στα αποκτήματα» σε πλήρη αντίθεση με την «περιουσιακή αυτοτέλεια». 16

13 Μπορούσα να συστήσω ανεπιφύλακτα τη «συμμετοχή στα αποκτήματα», ιδιαίτερα αν ο σύζυγος ξέρει από μετοχές. Και φυσικά μπορούσα να συστήσω και τον Άντον: ήταν ο δικηγόρος του διαζυγίου μου κι όχι μόνο μου είχε εξασφαλίσει τα μισά από τα πρόσθετα κέρδη, αλλά κι ένα σεβαστό ποσό από κάτι που το ονόμαζε «εξισορρόπηση των συνταξιοδοτικών αξιώσεων». Μπόρεσα επίσης να κρατήσω τα παιδιά μου, τη Νέλι και τον Γιούλιους μ αυτά ο πρώην άντρας μου ήταν πολύ πιο γενναιόδωρος απ ό,τι με τα αμοιβαία του κεφάλαια. Κάτι που ίσως οφειλόταν στο γεγονός ότι ήδη μερικούς μήνες πριν από τον χωρισμό μας, είχε γνωρίσει ένα εκθαμβωτικά όμορφο αλλά και πανέξυπνο φωτομοντέλο ονόματι Πάρις (που προφέρεται «Πέεερις»), και ονειρευόταν μια ζωή στην οποία ένα μικρό παιδί και μια έφηβη κόρη μόνο θα τον ενοχλούσαν. Φυσικά ισοπεδώθηκα όταν ο Λόρεντς με παράτησε, αλλά στο μεταξύ είχα συνειδητοποιήσει πως ήταν ό,τι καλύτερο μου συνέβη ποτέ. Χάρη στον Λόρεντς είχα μια νέα ζωή, νέο σπίτι, νέους γείτονες, νέες φίλες και τον Άντον. Ο Λόρεντς είχε την Πάρις, το εκθαμβωτικά όμορφο και πανέξυπνο φωτομοντέλο, κι έπρεπε να είναι κι αυτός ευτυχισμένος κι ικανοποιημένος. Όμως από τότε που η Πάρις έμεινε έγκυος σε δίδυμα, είχα την εντύπωση ότι δεν ήταν και τόσο ευχαριστημένος με τη μοίρα του. Είχε ξεφορτωθεί εμάς για να απολαύσει μια 17

14 ζωή χωρίς ευθύνες και γεμάτη αυθορμητισμό, διασκέδαση και σπορ αμάξια. Με δίδυμα μωρά, μπορούσε ά- νετα να τα ξεχάσει όλα αυτά για τα επόμενα δέκα με είκοσι χρόνια. Κάποιες φορές δεν μπορούσα να συγκρατήσω ένα μικρό αίσθημα χαιρεκακίας. Αλλά κι η δική μου νέα ζωή είχε σίγουρα τις δικές της πίκρες. Την Έμιλι. Τους γονείς μου. Το γκολφ. Στην οικογένεια του Άντον έπαιζαν όλοι γκολφ. Και όλοι οι φίλοι κι οι γνωστοί του Άντον έπαιζαν κι αυτοί γκολφ. Ακόμη κι η Έμιλι έπαιζε γκολφ, με κάτι χαριτωμένα μπαστουνάκια, γαντάκια κι ένα γλυκούλι καρό κασκέτο. Ο Άντον ήταν πεπεισμένος ότι όλοι οι άνθρωποι που δεν παίζουν γκολφ στερούνται ένα βασικό συστατικό για μια ολοκληρωμένη ζωή, κι έτσι μου έκανε δώρο ένα προκαταρκτικό μάθημα στη λέσχη του. Πήγα αμέσως κι αγόρασα ένα γλυκούλι καρό κασκέτο με ασορτί παντελόνι. Μόνο που αυτό δεν βοήθησε σε τίποτα: απ όλους τους συμμετέχοντες ήμουν με διαφορά η πιο ατάλαντη. Η μοναδική που δεν κατάλαβε τους κανόνες. Η μοναδική που φορούσε καρό παντελόνι. Κι η μοναδική που χτύπησε με το μπαστούνι της το γόνατο του εκπαιδευτή. Κατά λάθος φυσικά, αν κι εκείνος δεν φάνηκε να το πιστεύει. «Λοιπόν; Πέρασες καλά;» με είχε ρωτήσει ο Άντον μόλις γύρισα σπίτι. 18

15 Η σωστή απάντηση ήταν «όχι». Αλλά δεν το βάσταγε η καρδιά μου να τον απογοητεύσω, και δεν ήθελα και να φανώ αγνώμων. Οπότε χαμογέλασα και είπα ότι ήταν τέλειο. Μεγάλο λάθος. Ο Άντον με έγραψε και στο επόμενο μάθημα: Αποκτήστε την άδεια 3 σε δεκατέσσερις ημέρες εκπαίδευσης. Πάντως κανείς δεν μπορούσε να με κατηγορήσει για απαισιοδοξία: είχα δανειστεί από τη φίλη μου τη Μίμι ένα σωρό μπαστούνια κι ένα βιβλίο με τίτλο «Γκολφ για αρχάριους». Κι ένα ζευγάρι όμορφα παπούτσια του γκολφ. Από αγάπη για τον Άντον, θα τα κατάφερνα. Το άβολο στα απογεύματα γονέων στον παιδικό σταθμό είναι ότι πρέπει να κάθεσαι για ώρες στα μικροσκοπικά καρεκλάκια των παιδιών. Αν έχεις ύψος ένα ογδόντα κι έχεις πόδια που σου φτάνουν μέχρι τις μασχάλες, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να βρεις μια άνετη και σικ στάση. Καθώς δεν ήθελα να πάθω δισκοκήλη, δεν είχα άλλη επιλογή από το να απλώσω τα τεράστια πόδια μου μέχρι τη μέση του κύκλου που σχημάτιζαν 3 ΣτΜ: Σύμφωνα με τη γερμανική νομοθεσία, για να παίξεις γκολφ πρέπει να διαθέτεις άδεια, για την οποία χρειάζονται εξετάσεις. 19

16 τα καρεκλάκια, δίνοντας σε όλους τους παριστάμενους την ευκαιρία να θαυμάσουν τα καινούργια μου παπούτσια. Τα πανέμορφα παπούτσια μπορεί να τα αναγνωρίσει ο καθένας, γιατί είναι όμορφα ακόμα και σε μέγεθος 42. «Καλησπέρα», είπα στη μητέρα που καθόταν στα αριστερά μου. «Είμαι η Κονστάντσε. Η μητέρα του Γιούλιους.» «Καλησπέρα», είπε η γυναίκα και μου χαμογέλασε. Είχε καταφέρει να σταυρώσει τα πόδια της κομψά το ένα κάτω από το άλλο. «Είμαι η μαμά του Ντένις, του μικρού με τα Toff Togs 4.» «Α, ο Ντένις είναι αυτός που δαγκώνει συνέχεια», θυμήθηκα. Ο Γιούλιους κι ο φίλος του ο Γιάσπερ μού μιλούσαν καθημερινά για τις επιθέσεις του Ντένις. Δεν δάγκωνε μόνο τα παιδιά και τις νηπιαγωγούς, αλλά και τα τραπέζια και τα νεροπότηρα, και τα παιδιά το έβρισκαν πολύ περίεργο. Το χαμόγελο της μαμάς του Ντένις πάγωσε απότομα. «Το κάνει μόνο και μόνο επειδή δεν μπορεί να εκφραστεί αλλιώς», είπε άγρια και γύρισε προσβεβλημένη από την άλλη. Θεούλη μου, δεν ήθελα να την προσβάλω. Δεν είχα πρόθεση να της κάνω παρατήρηση επειδή ο μικρός της (ελλείψει άλλων μέσων έκφρασης, όπως γνώριζα πλέον) είχε δαγκώσει το μισό αυτί του γιου μου. Κάτι τέ- 4 ΣτΜ: Ακριβή και ποιοτική γερμανική μάρκα παιδικών ρούχων 20

17 τοια συμβαίνουν συχνά ανάμεσα στα παιδιά. Αλλά ί- σως έπρεπε να προτείνω στις νηπιαγωγούς να μαθαίνουν στα φτωχά παιδιά σαν τον Ντένις μερικές τσουχτερές βρισιές, ώστε να μην είναι πλέον αναγκασμένα να δαγκώνουν. «Και τώρα, αγαπητά μας παιδιά, χαλαρώνουμε το σαγόνι μας και φωνάζουμε όλοι μαζί: α-νό-η-το πα-λιόπαι-δο! Τέλεια, το έχετε μάθει ήδη πολύ καλά. Κι άλλη μια φορά μαζί: α-νό-» «Θέμα πρώτο», είπε η κυρία Ζίμπεκ και οι μισοί παριστάμενοι αναστέναξαν βαθιά. Όπως πάντα όταν ξεκινούσε η νέα χρονιά στον παιδικό σταθμό, το θέμα των ποτών βρισκόταν στην ημερήσια διάταξη. Οι καινούργιοι γονείς πληροφορούνταν ότι απαγορευόταν αυστηρά να φέρνουν τα παιδιά μαζί τους ποτά από το σπίτι, και πόσο μάλλον χυμό μήλου. «Τα παιδιά πίνουν εδώ όσο νερό θέλουν, καθώς και τσάι φρούτων χωρίς ζάχαρη», είπε η κυρία Ζίμπεκ. «Δεν κάνει καλό στο αίσθημα της κοινότητας να φέρνει το κάθε παιδί κάτι διαφορετικό στο παγουράκι του.» Κι έτσι ξεκίνησε η συνηθισμένη συζήτηση, για την καημένη την Έλι που απεχθάνεται τη γεύση του σκέτου νερού από τότε που γεννήθηκε κι αν γίνεται, για να αποφύγουμε τον κίνδυνο αφυδάτωσης, να της δίνουμε τουλάχιστον μηλάδα αν υποσχεθεί ότι θα πλένει αμέσως μετά τα δόντια της, κι ότι η κομπούχα έχει α- ποδειχτεί ότι βοηθά στη συγκέντρωση, ενώ δεν έχει 21

18 ακουστεί ποτέ κάτι τέτοιο για το τσάι φρούτων, και τα λοιπά και τα λοιπά. Η φίλη μου η Άνε, η μητέρα του Γιάσπερ, του φίλου του Γιούλιους, μου χαμογέλασε αλληθωρίζοντας από την απέναντι πλευρά του κύκλου. Φορούσε φαρδύ τζιν όπως πάντα και στο μπλουζάκι της άστραφτε ένας φωτεινός λεκές, πιθανότατα οδοντόκρεμα. Είχε μαζέψει σε αλογοουρά τις καστανές της μπούκλες κι ήταν άβαφη. Αυτό σημαίνει ότι είχε φορέσει σίγουρα μάσκαρα το πρωί, η οποία όμως κατά τη διάρκεια της μέρας σκορπίστηκε γύρω από τα μάτια, και τώρα το μόνο που φαινόταν ήταν μια αμυδρή σκούρα γκρίζα σκιά. Σε αντίθεση με την εξαιρετικά αμελή εμφάνισή της, πρόσεξα ένα ζευγάρι ολοκαίνουργια ασημένια ψηλοτάκουνα πέδιλα με λουράκια και χαριτωμένο τακούνι. «Η μηλάδα έχει άφθονο ασβέστιο», έλεγε η μητέρα της Έλι. «Που με τη σειρά του είναι πολύ σημαντικό για την ανάπτυξη των οστών της κόρης μου.» Η κυρία Ζίμπεκ είπε ότι η Έλι και τα υπόλοιπα παιδιά μπορούσαν να πίνουν το απόγευμα όση μηλάδα και κομπούχα ήθελαν, και η Φράουκε Βέρνερ-Κρόλμαν, η πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων, είπε: «Το τσάι φρούτων είναι από βιοδυναμική καλλιέργεια.» Αυτό φάνηκε να καθησυχάζει κάπως τη μητέρα της Έλι και τον άντρα που είχε εισηγηθεί την κομπούχα. 22

19 «Όμως του Έλτον του αρέσουν μόνο τα Κάπρι Ζόνε 5», είπε μια κυρία, της οποίας ο ποπός ήταν λιγάκι μεγάλος για το καρεκλάκι. Ένα μουρμουρητό εξαπλώθηκε στους συγκεντρωμένους γονείς. Είχε πει πράγματι Κάπρι Ζόνε; Η Φράουκε Βέρνερ-Κρόλμαν άδραξε την ολοστρόγγυλη κοιλιά της πιθανώς το σοκ απ αυτό που άκουσε της προκάλεσε πρόωρες ωδίνες. Ακόμη κι η κυρία Ζίμπεκ φάνηκε να τα έχει χαμένα. Κάπρι Ζόνε τόσα χρόνια, αυτό δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ. Στην αίθουσα έπεσε σιωπή. Η μητέρα του Έλτον μετακινήθηκε ανήσυχα στο καρεκλάκι. «Τότε ο Έλτον θα μάθει να πίνει και κάτι άλλο ε- κτός από Κάπρι Ζόνε», είπε δυναμικά η κυρία που καθόταν στα δεξιά μου. «Και θα το εκτιμούσα ιδιαιτέρως αν προχωρούσαμε επιτέλους στο επόμενο θέμα της ατζέντας, γιατί έχω κλείσει την μπέιμπι σίτερ μόνο μέχρι τις δέκα και μισή.» «Όμως», είπε η μητέρα του Έλτον. Η δυναμική γειτόνισσά μου την έκοψε: «Δεν έχει όμως! Τα Κάπρι Ζόνε κάνουν κακό στα δόντια, οπότε θα πρέπει να χαίρεστε που το παιδί θα έχει στον παιδικό σταθμό την ευκαιρία να κόψει την κακή συνήθεια. Μπορούμε τώρα να συνεχίσουμε, παρακαλώ;» 5 ΣτΜ: Capri-Sonne, παραδοσιακή διαδεδομένη μάρκα βιομηχανοποιημένων χυμών 23

20 Η μητέρα του Έλτον κατέβασε φοβισμένη τα μάτια της κι ο τύπος με την κομπούχα χειροκρότησε. Κι εγώ η ίδια είχα εντυπωσιαστεί πολύ. Καθώς η κυρία Ζίμπεκ μιλούσε για την επερχόμενη φθινοπωρινή γιορτή και ζητούσε εθελοντές για το σερβίρισμα της κολοκυθόσουπας, έσκυψα προς το μέρος της διπλανής μου. «Τα καταφέρατε πολύ καλά», της είπα. «Συνήθως η κουβέντα για τα ποτά τραβάει μέχρι και μετά τις εννιά. Και μετά συμβαίνει το ίδιο και με τα αλλαντικά και τα τυριά που βάζουν στο ψωμί των παιδιών: οι μισοί γονείς είναι κατά κι οι άλλοι μισοί υπέρ του Μπέρχενβουρστ 6.» Η γυναίκα ξεφύσηξε μέσα απ τα δόντια της. «Το μόνο που καταφέρνουμε με τέτοιες συζητήσεις είναι να ξοδεύουμε τον πολύτιμο χρόνο μου. Είμαι υπέρ των ρητών ανακοινώσεων και της τήρησης των κανόνων.» Μου άπλωσε απότομα το χέρι. «Να σας συστηθώ: Χίτλερ!» Χαχάνισα. Είχε και χιούμορ. Μου άρεσε αυτή η γυναίκα. Της έσφιξα δυνατά το χέρι. «Χαίρω πολύ. Μουσολίνι! Είμαι κι εγώ υπέρ των ολοκληρωτικών καθεστώτων.» 6 ΣτΜ: Bärchenwurst, γερμανική μάρκα αλλαντικών που έχουν σχήμα αρκουδάκι («μπέρχεν») 24

21 «Ορίστε;» Στα μάτια της γυναίκας διάβασα σύγχυση. Και καθώς την ίδια στιγμή η κυρία Ζίμπεκ ρώτησε «Κυρία Μπάουερ, κυρία Κίτλερ, θα ήθελε κάποια από εσάς να αναλάβει τον πάγκο με τα γλυκά;», κατάλαβα και το γιατί. Θεούλη μου! Η καημένη η γυναίκα δεν ονομαζόταν Χίτλερ, αλλά Κίτλερ. Έπρεπε να το φανταστώ πως είχα ακούσει λάθος μ ένα τέτοιο όνομα δεν έκανε κανείς αστεία. Από την τρομάρα μου, δεσμεύτηκα να αναλάβω τον πάγκο με τα γλυκά και πέρασα το υπόλοιπο απόγευμα ντροπιασμένη, κοιτάζοντας γύρω μου με απλανές βλέμμα. Ούτε η μαμά του Ντένις του δαγκανιάρη, ούτε η κυρία Κίτλερ καταδέχτηκαν να μου ρίξουν άλλη ματιά. Μπροστά στην πόρτα του παιδικού σταθμού τέντωσα τα μουδιασμένα μου πόδια κι έψαξα στην τσάντα μου για τα κλειδιά της κλειδαριάς του ποδηλάτου. «Πάει κι αυτό», είπε η Άνε. «Ναι», απάντησα. «Και σχεδόν σε χρόνο ρεκόρ. Να ναι καλά η Κίτλερ.» Η κυρία Κίτλερ συζητούσε στο πάρκινγκ με τη Φράουκε Βέρνερ-Κρόλμαν. Είχαν έρθει κι οι δυο τους με το ίδιο ασημί-μεταλλικό οικογενειακό βαν η μόνη τους διαφορά ήταν το αυτοκόλλητο με τη λεζάντα «Μητρικό γάλα: η επιστήμη δεν έχει να προτεί- 25

22