Η μέρα που άλλαξε η ζωή μου

Μέγεθος: px

Εμφάνιση ξεκινά από τη σελίδα:

Download "Η μέρα που άλλαξε η ζωή μου"

Ἰουλία Αλεξάνδρου
8 χρόνια πριν
Προβολές:

1 Π ρ ό λ ο γ ο ς Η μέρα που άλλαξε η ζωή μου Όταν κλείνω τα μάτια, βλέπω μπρος μου το δωμάτιό μου. Το κρεβάτι είναι ξέστρωτο και η χνουδωτή μου κουβέρτα κουβαριασμένη, επειδή έχω φύγει τρέχοντας για το σχολείο, αργοπορημένη για ένα διαγώνισμα. Το σχολικό μου πρόγραμμα είναι ανοιχτό πάνω στο γραφείο μου, στη σελίδα με την ημερομηνία 9 Οκτωβρίου Και η σχολική μου ποδιά το άσπρο μου σαλβάρι και η γαλάζια πουκαμίσα κρέμονται στον τοίχο, περιμένοντας να τα φορέσω. Ακούω τα παιδιά της γειτονιάς να παίζουν κρίκετ στην αλάνα πίσω απ το σπίτι μας. Ακούω τη βουή του παζαριού από κάπου κοντά. Κι αν αφουγκραστώ με προσοχή, μπορώ ν ακούσω τη Σαφίνα, τη φίλη μου που μένει δίπλα, να χτυπάει τον τοίχο για να μου πει ένα μυστικό. Οσμίζομαι το ρύζι που η μητέρα μου μαγειρεύει στην κουζίνα. Ακούω τα αδερφάκια μου να τσακώνονται για το ποιος θα έχει το τηλεχειριστήριο με την τηλεόραση να αλλάζει κανάλι μεταξύ αγώνων κατς και κινουμένων 11

Το σχολικό μου πρόγραμμα είναι ανοιχτό πάνω στο γραφείο μου, στη σελίδα με την ημερομηνία 9 Οκτωβρίου 2012.

2 με λενε μαλαλα σχεδίων. Σε λίγο θ ακούσω την μπάσα φωνή του πατέρα μου να με φωνάζει με το παρατσούκλι μου. «Τζάνι», θα πει, που στα περσικά σημαίνει αγαπημένη μου. «Πώς πάει το σχολείο;» Με ρωτούσε πώς ήταν τα πράγματα στη Σχολή Θηλέων Χουσάλ, που ο ίδιος ίδρυσε κι όπου εγώ φοιτούσα, μα εγώ πάντα άρπαζα την ευκαιρία να απαντήσω στην ερώτησή του κυριολεκτικά. «Αμπά», έλεγα αστειευόμενη, «μάλλον αργά πάει, γιατί ακόμα στην ίδια θέση βρίσκεται». Μ αυτό το λογοπαίγνιο ήθελα να του πω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν ίσως να είναι κάπως καλύτερα. Ξεκίνησα απ το αγαπημένο εκείνο σπιτικό στο Πακιστάν ένα πρωί σχεδιάζοντας να χωθώ ξανά κάτω απ τα παπλώματα με το που θα σχόλαγα και κατέληξα στην άλλη άκρη του κόσμου. Ορισμένοι λένε ότι είναι υπερβολικά επικίνδυνο να επιστρέψω πλέον. Ότι δε θα μπορέσω να γυρίσω ποτέ. Κι έτσι, κάθε τόσο, επιστρέφω με τον νου. Μα τώρα μια άλλη οικογένεια μένει σ εκείνο το σπίτι, κι ένα άλλο κορίτσι κοιμάται σ εκείνο το δωμάτιο όσο εγώ βρίσκομαι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Δε με πειράζει και τόσο για τα υπόλοιπα πράγματά μου στο δωμάτιο, αλλά ανησυχώ για το τι απόγιναν τα τρόπαια του σχο λείου που είχα σ ένα ράφι της βιβλιοθήκης. Καμιά φορά μέχρι που τα ονειρεύομαι: το δεύτερο βραβείο στον πρώτο διαγωνισμό δημόσιας ομιλίας που συμμετείχα και πάνω από σαράντα πέντε χρυσά κύπελλα και μετάλλια για την πρώτη θέση σε εξετάσεις, δημόσιες συζητήσεις και διαγωνισμούς. Στα μάτια κάποιου άλλου, μπορεί να μοιάζουν απλώς με μπιχλιμπίδια από πλαστικό ή με δωράκια επειδή πήρα καλούς βαθμούς. Όμως για μένα είναι ενθύμια της ζωής που λάτρευα και του κοριτσιού που ήμουν προτού φύγω απ το σπίτι τη μοιραία εκείνη μέρα. 12

«Αμπά», έλεγα αστειευόμενη, «μάλλον αργά πάει, γιατί ακόμα στην ίδια θέση βρίσκεται». Μ αυτό το λογοπαίγνιο ήθελα να του πω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν ίσως να είναι κάπως καλύτερα.

3 προλογοσ Μόλις ανοίγω τα μάτια, βρίσκομαι πάλι στο καινούριο μου δωμάτιο. Βρίσκεται σ ένα στιβαρό τούβλινο σπίτι, σ ένα μέρος όλο κρύο και υγρασία που λέγεται Μπέρμιγχαμ, στην Αγγλία. Εδώ κάθε βρύση έχει τρεχούμενο νερό, και ζεστό και κρύο. Δε χρειάζεται να κουβαλάς γκαζοτενεκέδες απ την αγορά για να ζεστάνεις νερό. Εδώ τα δωμάτια είναι μεγάλα, με γυαλιστερά ξύλινα πατώματα, και γεμάτα με τεράστια έπιπλα, όπως τεράστια είναι και η τηλεόραση. Κανένας θόρυβος δεν ταράζει το ήσυχο, κατάφυτο προάστιο όπου ζούμε. Ούτε φωνές και γέλια παιδιών, ούτε γυναίκες στο κατώφλι να ψιλοκόβουν λαχανικά και να κουτσομπολεύουν με τη μητέρα μου, κι ούτε άντρες να καπνίζουν και να τσακώνονται για τα πολιτικά. Καμιά φορά ακούω κάποιο απ τα μέλη της οικογένειάς μου να κλαίει επειδή νοσταλγεί το σπίτι μας. Μα έπειτα ο πατέρας μου μπαίνει φουριόζος απ την εξώπορτα, φωνάζοντας με τη βροντερή φωνή του: «Τζάνι; Πώς πέρασες σήμερα στο σχολείο;». Τώρα πια, που δε φοιτώ πλέον στο σχολείο που ο ίδιος ίδρυσε, τα λογοπαίγνια έχουν σταματήσει. Ωστόσο η φωνή του έχει μια νότα ανησυχίας, σαν να φοβάται ότι δε θα είμαι εκεί για να του απαντήσω. Επειδή δεν πέρασε και πολύς καιρός απ τη μέρα που παραλίγο να χάσω τη ζωή μου απλώς και μόνο επειδή μιλούσα ανοιχτά για το δικαίωμά μου να πηγαίνω σχολείο. Ήταν μια απολύτως συνηθισμένη μέρα. Ήμουν δεκαπέντε ετών, μαθήτρια της τρίτης γυμνασίου, και είχα ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ, μελετώντας για ένα διαγώνισμα. Είχα ήδη ακούσει τον κόκορα να λαλεί με το χάραμα, αλλά έπειτα με ξαναπήρε ο ύπνος. Είχα ακούσει το κάλεσμα στην πρωινή προσευχή απ το κοντινό τζαμί, αλλά 13

Εδώ τα δωμάτια είναι μεγάλα, με γυαλιστερά ξύλινα πατώματα, και γεμάτα με τεράστια έπιπλα, όπως τεράστια είναι και η τηλεόραση. Κανένας θόρυβος δεν ταράζει το ήσυχο, κατάφυτο προάστιο όπου ζούμε.

4 με λενε μαλαλα κατάφερα να μείνω κρυμμένη κάτω απ το πάπλωμα. Κι όταν ο πατέρας μου ήρθε να με ξυπνήσει, έκανα πως δεν άκουγα. Μα έπειτα ήρθε η μητέρα μου και με σκούντηξε απαλά στον ώμο. «Ξύπνα, πισό», είπε, αποκαλώντας με ψιψίνι στα πάστο, τη γλώσσα των Παστούν. «Η ώρα είναι εφτάμισι θ αργήσεις στο σχολείο!» Είχα ένα διαγώνισμα στο μάθημα της Ιστορίας του Πακιστάν. Έτσι προσευχήθηκα βιαστικά στον Θεό. Αν είναι το θέλημά σου, θα μπορούσα να βγω πρώτη στην τάξη; ψιθύρισα. Α, και σ ευχαριστώ για όλες τις επιτυχίες που μου χεις χαρίσει ως τώρα! Καταβρόχθισα βιαστικά ένα κομμάτι τηγανητό αυγό και λίγο ψωμί μαζί με το τσάι μου. Ο μικρότερος απ τ αδέλ φια μου, ο Ατάλ, είχε τις ανάποδές του εκείνο το πρωί. Παραπονιόταν για την προσοχή που λάβαινα μιλώντας για το δικαίωμα των κοριτσιών να μορφώνονται όπως και τα αγόρια, κι ο πατέρας μου τον πείραζε λιγάκι στο τραπέζι της κουζίνας. «Όταν η Μαλάλα γίνει πρωθυπουργός μια μέρα, μπορείς να γίνεις ο γραμματέας της», είπε. Ο Ατάλ, ο πλακατζής του σπιτιού, έκανε τον θυμωμένο. «Όχι!», φώναξε. «Αυτή θα γίνει γραμματέας μου!» Όλο αυτό το καλαμπούρι κόντευε να με καθυστερήσει, οπότε έφυγα βιαστική, με το μισοφαγωμένο μου πρωινό ακόμα στο τραπέζι. Κατηφόρισα τρέχοντας τον δρόμο πάνω στην ώρα, προφταίνοντας το φορτωμένο με τα υπόλοιπα κορίτσια σχολικό. Επιβιβάστηκα στο σχολικό το πρωί εκείνης της Τρίτης, κι ούτε που γύρισα να κοιτάξω το σπίτι μου. Η διαδρομή ως το σχολείο ήταν σύντομη, μόλις πέντε λεπτά στον δρόμο που περνούσε παράλληλα με το ποτάμι. 14

Έτσι προσευχήθηκα βιαστικά στον Θεό. Αν είναι το θέλημά σου, θα μπορούσα να βγω πρώτη στην τάξη; ψιθύρισα. Α, και σ ευχαριστώ για όλες τις επιτυχίες που μου χεις χαρίσει ως τώρα!

5 προλογοσ Έφτασα εγκαίρως, και η μέρα με το διαγώνισμα κύλησε όπως πάντα. Το χάος της Μινγκόρα μάς περιέβαλλε με τα κορναρίσματα και τους ήχους των εργοστασίων ενώ γράφαμε το διαγώνισμα σιωπηλές, σκυμμένες πάνω απ τις κόλλες, όλο αυτοσυγκέντρωση. Στο τέλος της μέρας ένιωθα κουρασμένη αλλά πανευτυχής ήξερα ότι τα είχα πάει καλά στο διαγώνισμα. «Ας μείνουμε λίγο, και παίρνουμε το σχολικό στο δεύτερο δρομολόγιο», είπε η Μονίμπα, η κολλητή μου φίλη. «Έτσι μπορούμε να τα πούμε με την ησυχία μας». Πάντα προτιμούσαμε να παίρνουμε το τελευταίο λεωφορείο. Επί μέρες είχα ένα παράξενο, επίμονο προαίσθημα ότι κάτι κακό επρόκειτο να συμβεί. Ένα βράδυ, ξαφνικά, άρχισα να αναρωτιέμαι για τον θάνατο. Πώς να ναι άραγε το να είσαι πεθαμένος; ήθελα να μάθω. Ήμουν μόνη στο δωμάτιό μου, οπότε γύρισα προς τη Μέκκα και ρώτησα τον Θεό. Τι γίνεται όταν πεθαίνουμε; ρώτησα. Τι νιώθουμε; Αν πέθαινα, θα ήθελα μονάχα να μπορώ να πω στους άλλους πώς ένιωσα πεθαίνοντας. Κι έπειτα μονολόγησα: Μαλάλα, χαζοκόριτσο αν πεθάνεις δε θα μπορείς να πεις στους άλλους τίποτα. Πριν πέσω για ύπνο, ζήτησα και μια χάρη απ τον Θεό: Γίνεται να πεθάνω λιγάκι και να επιστρέψω, ώστε να μπορέσω να πω στον κόσμο πώς είναι; Μα την επόμενη μέρα ο ουρανός ήταν καθαρός και είχε λιακάδα, όπως και τη μεθεπόμενη και την παραμεθεπόμενη. Και τώρα ήξερα ότι τα είχα πάει καλά στο διαγώνισμα. Ό,τι σύννεφο κι αν στεκόταν από πάνω μου, είχε αρχίσει να σκορπίζει. Οπότε η Μονίμπα κι εγώ κάναμε ό,τι κάναμε πάντα: κουτσομπολέψαμε με την ψυχή μας. Είχε κάνει θεραπεία για τη φαλάκρα του ένας απ τους καθηγητές μας; Τι κρέμα προσώπου χρησιμοποιούσε; Και 15

Στο τέλος της μέρας ένιωθα κουρασμένη αλλά πανευτυχής ήξερα ότι τα είχα πάει καλά στο διαγώνισμα.

6 με λενε μαλαλα τώρα που το διαγώνισμα είχε τελειώσει, πόσο δύσκολο θα ήταν το επόμενο; Όταν μας φώναξαν να ανέβουμε στο σχολικό, κατεβήκαμε τρέχοντας τα σκαλιά. Ως συνήθως, η Μονίμπα και τα υπόλοιπα κορίτσια κάλυψαν το κεφάλι και το πρόσωπό τους προτού δρασκελίσουμε την πύλη κι επιβιβαστούμε στο ντύνα, το λευκό φορτηγάκι της Σχολής Χουσάλ, που μας περίμενε. Κι όπως πάντα, ο οδηγός είχε έτοιμο ένα ταχυδακτυλουργικό κόλπο για να μας διασκεδάσει. Τη μέρα εκείνη, είχε κάνει ένα βότσαλο να εξαφανιστεί. Όσο και να πασχίσαμε, δεν καταφέραμε να βρούμε ποιο ήταν το μυστικό του τρικ. Στοιβαχτήκαμε μες στο σχολικό, είκοσι κορίτσια και δύο καθηγητές στριμωγμένοι σε τρεις σειρές πάγκων που απλώνονταν κατά μήκος του φορτηγού. Έκανε ζέστη, κι όπου κι αν έπιανες κολλούσε, και το σχολικό δεν είχε παράθυρα, μόνο έναν κιτρινισμένο μουσαμά που τρεμούλιαζε στο πλάι καθώς το φορτηγάκι αναπηδούσε στους κατάμεστους, λόγω ώρας αιχμής, δρόμους της Μινγκόρα. Η οδός Χάτζι Μπάμπα ήταν ένα σμάρι από ανάκατα πολύχρωμα τρίκυκλα, γυναίκες με αεράτα φορέματα κι άντρες σε μηχανάκια, να κορνάρουν και να χώνονται ανάμεσα στα ακινητοποιημένα οχήματα. Περάσαμε από ένα μαγαζί όπου ο μαγαζάτορας έσφαζε κοτόπουλα. Ένα αγόρι που πουλούσε παγωτό χωνάκι. Μια αφίσα που διαφήμιζε την κλινική εμφύτευσης μαλλιών του δόκτορος Χουμαγιούν. Η Μονίμπα κι εγώ ήμασταν απορροφημένες στη συζήτησή μας. Είχα πολλές φίλες, αλλά η Μονίμπα ήταν η φίλη της καρδιάς μου, αυτή με την οποία μοιραζόμουν τα πάντα. Τη μέρα εκείνη μιλούσαμε για το ποια θα βγει πρώτη στη βαθμολογία του τριμήνου, όταν μερικές συμμαθήτριές μας άρχισαν να τραγουδούν, και οι υπόλοιπες τις μιμηθήκαμε. 16

Κι όπως πάντα, ο οδηγός είχε έτοιμο ένα ταχυδακτυλουργικό κόλπο για να μας διασκεδάσει. Τη μέρα εκείνη, είχε κάνει ένα βότσαλο να εξαφανιστεί.

7 προλογοσ Λίγο αφότου είχαμε περάσει ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε διάφορα σνακ, και τη στροφή του δρόμου που δεν απείχε ούτε τρία λεπτά απ το σπίτι μου, το σχολικό έκοψε ταχύτητα και φρέναρε τελείως. Έξω επικρατούσε μια αλλόκοτη ησυχία. «Πολύ ήσυχα είναι σήμερα», είπα στη Μονίμπα. «Πού πήγαν όλοι;» Δε θυμάμαι τίποτα μετά απ αυτό, αλλά ιδού τι συνέβη όπως μου το έχουν αφηγηθεί: Δύο νεαροί με λευκές κελεμπίες στάθηκαν μπροστά στο φορτηγάκι μας. «Αυτό είναι το σχολικό της Σχολής Χουσάλ;», ρώτησε ο ένας. Ο οδηγός γέλασε. Το όνομα του σχολείου ήταν βαμμένο με μαύρα γράμματα στο πλάι του φορτηγού. Ο άλλος νεαρός ανέβηκε μ ένα σάλτο στο μαρσπιέ κι έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω, όπου καθόμασταν όλες. «Ποια είναι η Μαλάλα;», ρώτησε. Κανείς δεν είπε λέξη, αλλά μερικά κορίτσια κοίταξαν προς το μέρος μου. Ο άντρας ύψωσε το χέρι και μ έδειξε. Ορισμένα κορίτσια ούρλιαξαν, κι εγώ έσφιξα το χέρι της Μονίμπα. Ποια είναι η Μαλάλα; Εγώ. Με λένε Μαλάλα, κι αυτή είναι η ιστορία μου. 17

«Πού πήγαν όλοι;» Δε θυμάμαι τίποτα μετά απ αυτό, αλλά ιδού τι συνέβη όπως μου το έχουν αφηγηθεί: Δύο νεαροί με λευκές κελεμπίες στάθηκαν μπροστά στο φορτηγάκι μας.

Σχετικά έγγραφα

Η Μόνα, η μικρή χελώνα, μετακόμισε σε ένα καινούριο σπίτι κοντά στη λίμνη του μεγάλου δάσους.

Η Μόνα, η μικρή χελώνα, μετακόμισε σε ένα καινούριο σπίτι κοντά στη λίμνη του μεγάλου δάσους. Κάθεται στο παράθυρο του δωματίου της και σκέφτεται, στεναχωρημένη τους παλιούς της φίλους και συμμαθητές.