Lisa Ballantyne. Ο μόνος ένοχος. Διεθνε ς Μπες τ ς ελερ. Γενναίο και προκλητικό. Καθηλωτικό ανάγνωσμα. rosamund lupton, συγγραφέας

Transcript

1 Lisa Ballantyne Γενναίο και προκλητικό. Καθηλωτικό ανάγνωσμα. rosamund lupton, συγγραφέας Διεθνε ς Μπες τ ς ελερ Ο μόνος ένοχος

2 1 Ένα μικρό αγόρι βρέθηκε νεκρό στο Μπάρναρντ Παρκ Μ παρούτι μύριζε ο αέρας όταν ο Ντάνιελ βγήκε από το μετρό στη στάση Έιντζελ και κατευθύνθηκε προς το Αστυνομικό Τμήμα του Ίζλινγκτον. Μεσοκαλόκαιρο και άπνοια, και το φεγγάρι να γλιστράει αθέατο σ έναν φωτεινό, ταραγμένο ουρανό. Η μέρα ήταν γκαστρωμένη, έτοιμη να σκάσει. Καθώς πήρε ν ανηφορίζει τη Λίβερπουλ Ρόουντ, ήρθε ο κεραυνός και μετά χοντρές στάλες βροχής, επικριτικές, τιμωρητικές. Σήκωσε τον γιακά του και πέρασε τρέχοντας μπροστά απ το Γουεϊτρόουζ και το Σένσμπερι, σπρώχνοντας τον κόσμο που έσπευδε για τα ψώνια της τελευταίας στιγμής. Ο Ντάνιελ ήταν δρομέας κι έτσι δεν ένιωθε πίεση στο στήθος και στα πόδια του, ακόμα κι όταν η βροχή έπεφτε πλέον ραγδαία και μούσκευε τους ώμους και την πλάτη του σακακιού του, κάνοντάς τον να τρέχει πιο γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα. Στο αστυνομικό τμήμα τίναξε το νερό από τα μαλλιά του και σκούπισε το πρόσωπό του με το χέρι του. Απομάκρυνε το νερό από τον χαρτοφύλακά του. Όταν είπε το όνομά του, το τζάμι που τον χώριζε από τον υπάλληλο υποδοχής άχνισε. Ο αξιωματικός υπηρεσίας, ο αρχιφύλακας Τέρνερ, τον περίμενε και έσφιξε το μουσκεμένο χέρι του. Στο γραφείο του, ο Ντάνιελ έβγαλε το σακάκι του και το κρέμασε στην πλάτη της καρέκλας. 13

3 14 L I S A B A L L A N T Y N E «Γρήγορα ήρθες» είπε ο Τέρνερ. Ενστικτωδώς ο Ντάνιελ άφησε την επαγγελματική του κάρτα στο γραφείο του αρχιφύλακα. Ο Ντάνιελ σύχναζε στα αστυνομικά τμήματα του Λονδίνου, αλλά στο τμήμα του Ίζλινγκτον δεν είχε ξαναβρεθεί. «Ώστε είσαι στους Χάρβεϊ, Χάντερ και Στιλ;» είπε ο αρχιφύλακας χαμογελώντας. «Απ ό,τι ξέρω πρόκειται για ανήλικο». «Ο Σεμπάστιαν είναι έντεκα χρονών». Ο αρχιφύλακας κοίταξε τον Ντάνιελ λες και γύρευε μιαν αντίδραση στο πρόσωπό του. Ο Ντάνιελ είχε περάσει μια ζωή ελέγχοντας τα αντανακλαστικά του και ήξερε ότι τα βαθύχρωμα καστανά μάτια του δεν μαρτυρούσαν τίποτα καθώς αντίκριζε το βλέμμα του ντετέκτιβ. Ο Ντάνιελ ήταν πεπειραμένος συνήγορος υπεράσπισης ανηλίκων: είχε υπερασπιστεί δεκαπεντάχρονους που κατηγορούνταν επειδή πυροβόλησαν μέλη της συμμορίας τους και κάμποσους άλλους έφηβους που λήστευαν για να πάρουν ναρκωτικά. Αλλά ποτέ παιδί ποτέ ένα αληθινά μικρό παιδί. Μάλιστα, είχε ελάχιστες επαφές με παιδιά. Η εμπειρία του απ όταν ήταν ο ίδιος παιδί ήταν η μοναδική του γνώση για το θέμα. «Δεν είναι υπό κράτηση, σωστά;» ρώτησε ο Ντάνιελ τον Τέρνερ. «Προς το παρόν όχι, αλλά κάτι δεν πάει καλά. Θα το διαπιστώσεις και μόνος σου. Ξέρει ακριβώς τι συνέβη σ εκείνο το μικρό αγοράκι... Το ξέρω ότι ξέρει. Μετά που σου τηλεφωνήσαμε βρήκαμε τη μητέρα. Έφτασε πριν από είκοσι λεπτά περίπου. Η μητέρα λέει ότι ήταν στο σπίτι όλη αυτή την ώρα, κάπως αδιάθετη, και λέει ότι μόλις τώρα έλαβε τα μηνύματα. Έχουμε ετοιμάσει ένταλμα για έρευνα στο σπίτι τους». Ο Ντάνιελ είδε τα κοκκινωπά μάγουλα του Τέρνερ να βαθουλώνουν με έμφαση. «Ώστε είναι ύποπτος για τον φόνο;» «Ναι, όπως το λες, που να πάρει».

4 O Μ Ο Ν Ο Σ Ε Ν Ο Χ Ο Σ 15 Ο Ντάνιελ αναστέναξε και έβγαλε ένα σημειωματάριο από τον χαρτοφύλακά του. Ανατρίχιασε λίγο μες στα μουσκεμένα του ρούχα και άρχισε να κρατάει σημειώσεις καθώς ο αξιωματικός υπηρεσίας περιέγραφε εν συντομία το έγκλημα, τους μάρτυρες και τις λεπτομέρειες της ανάκρισης του παιδιού έως τώρα. Ο Σεμπάστιαν είχε ανακριθεί σχετικά με την ανακάλυψη του πτώματος ενός άλλου παιδιού. Το αγοράκι που βρέθηκε νεκρό το έλεγαν Μπεν Στόουκς. Ως φαίνεται το είχαν ξυλοκοπήσει θανάσιμα πίσω από μια φυλλωσιά της παιδικής χαράς στο Μπάρναρντ Παρκ την Κυριακή το απόγευμα. Είχαν σπάσει ένα τούβλο στο πρόσωπό του, διαλύοντας την κόχη του ματιού του. Το εν λόγω τούβλο καθώς και κλαριά και φύλλα είχαν χρησιμοποιηθεί από τον δράστη για να καλύψει το τσακισμένο πρόσωπο του θύματος. Το σώμα του θύματος το είχαν κρύψει κάτω από το ξύλινο παιγνιδόσπιτο στη γωνία του πάρκου, και εκεί, τη Δευτέρα το πρωί, το βρήκε ένας από τους νεαρούς εργάτες που απασχολούνταν στην παιδική χαρά. «Η μητέρα του Μπεν ανέφερε την εξαφάνισή του την Κυριακή το βράδυ» είπε ο Τέρνερ. «Είπε ότι ο μικρός είχε βγει να κάνει βόλτα με το ποδήλατό του στο πεζοδρόμιο της Ρίτσμοντ Κρέσεντ εκείνο το απόγευμα. Δεν τον άφηνε να απομακρυνθεί από το δρομάκι, αλλά όταν βγήκε να ρίξει μια ματιά, ο μικρός δεν ήταν πια εκεί». «Και φέρατε τον άλλο πιτσιρικά για ανάκριση επειδή...» «Μετά που βρέθηκε το πτώμα στήσαμε ένα εξοπλισμένο βανάκι στην Μπάρνσμπερι Ρόουντ. Κάποιος απ τη γειτονιά ανέφερε ότι είχε δει δύο πιτσιρικάδες να τσακώνονται στο Μπάρναρντ Παρκ. Το ένα παιδί ταίριαζε με την περιγραφή του Μπεν. Είπε ότι φώναξε στα δύο αγόρια να σταματήσουν, και το ένα του χαμογέλασε είπε ότι έπαιζαν απλώς. Όταν δώσαμε στη μητέρα του Μπεν την περιγραφή του άλλου αγοριού, μας είπε ότι το λένε Σεμπάστιαν Κρολ το αγόρι σου εκεί μέσα και μένει μερικά σπίτια πιο πέρα από το σπίτι των Στόουκς.

5 16 L I S A B A L L A N T Y N E «Ο Σεμπάστιαν ήταν μόνος του στο σπίτι στη Ρίτσμοντ Κρέσεντ ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε όταν δύο αστυνομικοί πέρασαν αποκεί στις τέσσερις η ώρα σήμερα το απόγευμα. Ο Σεμπάστιαν είπε στους αστυνομικούς ότι η μητέρα του είχε βγει και ότι ο πατέρας του έλειπε στο εξωτερικό για δουλειές. Κανονίσαμε να τον παραλάβει κάποιος αρμόδιος και τον φέραμε στο τμήμα αμέσως μετά. Είναι φανερό από την αρχή ότι κάτι κρύβει η κοινωνική λειτουργός που τον συνόδευσε επέμεινε να φέρουμε δικηγόρο». Ο Ντάνιελ κατένευσε και έκλεισε το σημειωματάριό του. «Θα σε συνοδεύσω εγώ» είπε ο Τέρνερ. Ενόσω ο αξιωματικός υπηρεσίας τον οδηγούσε στο δωμάτιο ανακρίσεων, ο Ντάνιελ αισθάνθηκε να τον κατακλύζει η γνώριμη κλειστοφοβία των αστυνομικών τμημάτων. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι αφίσες του υπουργείου σχετικά με τα αλκοτέστ, τα ναρκωτικά, την οικογενειακή κακοποίηση. Όλα τα στόρια ήταν κλεισμένα και βρόμικα. Το δωμάτιο ανακρίσεων δεν είχε παράθυρα. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι σε πράσινο ανοιχτό και εντελώς γυμνοί. Ο Σεμπάστιαν καθόταν ακριβώς απέναντι από τον Ντάνιελ. Οι αστυνομικοί είχαν πάρει τα ρούχα του αγοριού κι έτσι τώρα φορούσε μια λευκή χάρτινη φορεσιά που έτριζε όπως ο μικρός κουνιόταν στην καρέκλα του. Η υπερβολικά μεγάλη φορεσιά τον έκανε να φαίνεται ακόμα πιο μικρόσωμος και ακόμα πιο ευάλωτος μικρότερος κι από έντεκα χρονών. Ήταν εντυπωσιακά όμορφος, σχεδόν σαν κορίτσι, μ ανοιχτό πρόσωπο στο σχήμα της καρδιάς, μικρά κόκκινα χείλη και μεγάλα πράσινα πανέξυπνα μάτια. Ήταν πολύ χλωμός κι είχε φακίδες στη μύτη. Τα μαλλιά του ήταν σκούρα καστανά, πολύ καλοκουρεμένα. Χαμογέλασε στον Ντάνιελ, που του ανταπέδωσε το χαμόγελο. Το παιδί έμοιαζε τόσο μικρό που ο Ντάνιελ σχεδόν δεν ήξερε πώς να του μιλήσει. Έβαλε τα δυνατά του να κρύψει την ταραχή του. Ο αρχιφύλακας Τέρνερ άρχισε τις συστάσεις. Ήταν ψηλός ακόμα πιο ψηλός κι από τον Ντάνιελ και έμοιαζε υπερβολικά ογκώ-

6 O Μ Ο Ν Ο Σ Ε Ν Ο Χ Ο Σ 17 δης μες στο μικρό δωμάτιο. Καμπούριασε καθώς σύστηνε τον Ντάνιελ στη μητέρα του Σεμπάστιαν, τη Σάρλοτ. «Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που ήρθατε» είπε η Σάρλοτ. «Το εκτιμούμε πραγματικά». Ο Ντάνιελ κατένευσε στη Σάρλοτ και μετά στράφηκε στον γιο της. «Εσύ πρέπει να είσαι ο Σεμπάστιαν, σωστά;» είπε ενώ καθόταν και άνοιγε τον χαρτοφύλακά του. «Ναι, αμέ. Μπορείς να με λες Σεμπ άμα θέλεις». Ο Ντάνιελ ένιωσε ανακουφισμένος που ο μικρός έδειχνε τόσο άνετος και ανοιχτός. «Ό,τι πεις, Σεμπ. Χαίρομαι για τη γνωριμία». «Κι εγώ χαίρομαι. Είσαι ο δικηγόρος μου, καλά δεν λέω;» είπε χαμογελώντας ο Σεμπάστιαν, και ο Ντάνιελ ανασήκωσε το φρύδι του. Ο πιτσιρικάς θα ήταν ο μικρότερος πελάτης του, όμως από τον τρόπο που μιλούσε έδειχνε να έχει μεγαλύτερη σιγουριά απ ό,τι οι έφηβοι που αναλάμβανε την υπεράσπισή τους. Τα ερευνητικά πράσινα μάτια και η ρυθμική φωνή του Σεμπάστιαν τον είχαν κερδίσει. Τα κοσμήματα που φορούσε η μητέρα του έμοιαζαν πιο βαριά κι απ την ίδια τα ρούχα της πρέπει να ήταν ακριβά. Τα λεπτεπίλεπτα κόκαλα του χεριού της κινούνταν σαν πουλιού καθώς χάιδευαν το πόδι του Σεμπάστιαν. Ο πιτσιρικάς πρέπει να είναι αθώος, σκέφτηκε ο Ντάνιελ καθώς άνοιγε τον φάκελό του. Τους έφεραν καφέ, τσάι και γλυκίσματα με σοκολάτα. Μετά, ο αρχιφύλακας Τέρνερ τούς άφησε μόνους, ούτως ώστε να μπορέσει ο Ντάνιελ να τα πει προσωπικά με τον νεαρό πελάτη του και τη μητέρα του. «Μπορώ να πάρω ένα, παρακαλώ;» ρώτησε ο Σεμπάστιαν, ενώ τα καθαρά λεπτά δάχτυλά του, τόσο όμοια με της μητέρας του, μετεωρίζονταν πάνω από τα γλυκίσματα. Ο Ντάνιελ κατένευσε, χαμογελώντας με την ευγένεια του αγοριού. Θυμήθηκε τι θα πει να είσαι παιδί μπλεγμένο, να περιπλανιέσαι σ έναν κόσμο ενηλίκων, και ξαφνικά αισθάνθηκε

7 18 L I S A B A L L A N T Y N E υπεύθυνος για τον μικρό. Κρέμασε το ακόμη μουσκεμένο σακάκι του στην πλάτη της καρέκλας και ξέσφιξε τη γραβάτα του. Η Σάρλοτ χτένισε τα μαλλιά της με τα δάχτυλά της. Μετά περιεργάστηκε τα περιποιημένα νύχια της και έδεσε τα χέρια της. Και του Ντάνιελ η μητέρα είχε πολύ μακριά νύχια, και ο Ντάνιελ τα θυμήθηκε και αφαιρέθηκε μια στιγμή, καθώς κοίταζε τα χέρια της Σάρλοτ. «Συγγνώμη» είπε εκείνη, σηκώνοντας τα βαριά μακιγιαρισμένα βλέφαρά της και χαμηλώνοντάς τα πάλι. «Θα πάρει πολλή ώρα; Πρέπει να πεταχτώ να τηλεφωνήσω στον πατέρα του Σεμπ, να του πω ότι είστε εδώ. Βρίσκεται στο Χονγκ Κονγκ, αλλά ζήτησε να τον ενημερώνω. Θα τρέξω στο σπίτι σ ένα λεπτό. Μου είπαν ότι μπορώ να φέρω μερικά ρούχα για τον Σεμπ προτού αρχίσουν να τον ανακρίνουν ξανά. Του πήραν ακόμα και δείγμα DNA θέλω να πω δεν ήμουν καν εδώ όταν...» Στην ατμόσφαιρα επικρατούσαν έντονα το υγρό δέρμα του χαρτοφύλακα και το βαρύ άρωμα μόσχου της Σάρλοτ. Ο Σεμπάστιαν έτριψε τα χέρια του και ανακάθισε ισιώνοντας το κορμί του, θαρρείς και είχε κατά παράξενο τρόπο εξιταριστεί από την παρουσία του Ντάνιελ. Πήρε μια επαγγελματική κάρτα του Ντάνιελ από τη θήκη στον φάκελο, κάθισε πίσω στην καρέκλα του και την κοίταξε με θαυμασμό. «Ωραία κάρτα» είπε. «Είσαι συνέταιρος;» «Είμαι». «Άρα μπορείς να με βγάλεις αποδώ μέσα, ε;» «Δεν σε βαραίνει καμιά κατηγορία. Απλώς θα κάνουμε μια γρήγορη κουβεντούλα για να δούμε την ιστορία που έχεις να πεις και μετά θα σου κάνουν μερικές ερωτήσεις και οι αστυνομικοί». «Νομίζουν ότι έκανα κακό στο αγόρι, αλλά δεν έχω ποτέ». «Θέλεις να πεις δεν έκανες» ψιθύρισε η Σάρλοτ. «Τι σου έχω πει γι αυτό;» Ο Ντάνιελ συνοφρυώθηκε αντιδρώντας σιωπηλά στην εκτός τόπου και χρόνου κατσάδα της Σάρλοτ.

8 O Μ Ο Ν Ο Σ Ε Ν Ο Χ Ο Σ 19 «Οκέι, θέλεις λοιπόν να μου πεις τι έγινε την Κυριακή το απόγευμα;» ρώτησε ο Ντάνιελ. Κρατούσε σημειώσεις όσο ο μικρός έλεγε την εκδοχή του, την ιστορία του για το πώς βγήκε να παίξει με το γειτονόπουλό του, τον Μπεν Στόουκς». «Οι Στόουκς μένουν λίγα σπίτια πιο κάτω» πρόσθεσε η Σάρλοτ. «Πού και πού τα παιδιά παίζουν παρέα. Ο Μπεν είναι καλό παιδάκι, πολύ έξυπνο, αν και λίγο μικρός για τον Σεμπάστιαν». «Μόνο οχτώ είναι» είπε ο Σεμπάστιαν χαμογελώντας στον Ντάνιελ και κατανεύοντας, κοιτάζοντάς τον ίσια στα μάτια. Έφερε το χέρι πάνω από τα χείλη του για να πνίξει ένα γέλιο. «Ή μήπως έπρεπε να πω μόνο οχτώ ήταν. Τώρα είναι νεκρός, σωστά;» Ο Ντάνιελ, σαστισμένος, κατέβαλε προσπάθεια να μην τιναχτεί από τα λόγια του Σεμπάστιαν. «Αστείο είναι αυτό;» ρώτησε ο Ντάνιελ. Κοίταξε τη μητέρα του Σεμπάστιαν, αλλά εκείνη ήταν αφηρημένη, με το βλέμμα της στα νύχια της, λες και δεν είχε ακούσει. «Ξέρεις τι του συνέβη;» Ο Σεμπάστιαν έστρεψε αλλού το βλέμμα. «Νομίζω ότι κάποιος του επιτέθηκε. Ίσως παιδεραστής». «Γιατί το λες αυτό;» «Ε, να, μου κάνουν όλες αυτές τις ερωτήσεις. Πιστεύουν ότι του συνέβη κάτι από τότε που τον είδα τελευταία φορά και υποθέτω ότι αν είναι νεκρός θα πρέπει να το έκανε κάποιος παιδεραστής ή κάποιος κατά συρροή δολοφόνος ή κάτι τέτοιο...» Ο Ντάνιελ κοίταξε συνοφρυωμένος τον μικρό, αλλά εκείνος φαινόταν ήρεμος, λες και συλλογιζόταν τη μοίρα του Μπεν σαν να επρόκειτο απλώς για ένα διανοητικό ερώτημα. Ο Ντάνιελ επέμεινε, ρωτώντας τον Σεμπάστιαν για όσα έκανε πριν και μετά την επιστροφή του στο σπίτι την προηγούμενη μέρα. Ο μικρός ήταν ξεκάθαρος και συνεκτικός. «Πολύ ωραία» είπε ο Ντάνιελ. Αισθανόταν ότι ο μικρός μάλλον τον εμπιστευόταν. Τον πίστευε. «Κυρία Κρολ;» «Να με λες Σάρλοτ σε παρακαλώ, ποτέ δεν μου άρεσε το επώνυμο του συζύγου μου».

9 20 L I S A B A L L A N T Y N E «Πολύ ωραία, Σάρλοτ. Απλώς ήθελα να σε ρωτήσω κι εσένα κάνα δυο πράγματα, αν δεν έχεις αντίρρηση, εντάξει;» «Ναι, φυσικά». Ο Ντάνιελ είδε ότι είχε ένα σημάδι από κραγιόν στα δόντια της και, όπως στράφηκε προς τη μεριά της, διέκρινε την ένταση στο μικροκαμωμένο της κορμί. Παρά τις επιμελημένες μπούκλες και το σχολαστικό μακιγιάζ, η επιδερμίδα γύρω από τα μάτια της ήταν κουρασμένη. Το χαμόγελό της ήταν βεβιασμένο. Εάν ήξερε για το κραγιόν στα δόντια της, σκέφτηκε ο Ντάνιελ, θα ένιωθε καταντροπιασμένη. «Όταν οι αστυνομικοί βρήκαν σήμερα τον Σεμπάστιαν ήταν μόνος του στο σπίτι;» «Όχι, ήμουν κι εγώ εκεί, αλλά κοιμόμουν. Είχα ημικρανία και είχα πάρει κάνα δυο παυσίπονα. Ήμουν κομμάτια και δεν άκουσα τίποτα». «Όταν πήραν τον Σεμπάστιαν, σύμφωνα με την αναφορά των αστυνομικών, είπε ότι δεν ήξερε πού ήσουν». «Ω, αστειευόταν απλώς. Το κάνει συχνά. Του αρέσει να κουρδίζει τον κόσμο, να το ξέρεις». «Τους κούρδιζα» έσπευσε να επαναλάβει ο Σεμπάστιαν. «Οι αστυνομικοί δεν είχαν ιδέα πού ήσουν γι αυτό και ζήτησαν κοινωνικό λειτουργό ώστε να...» «Όπως είπα» είπε η Σάρλοτ ήρεμα «ήμουν πτώμα στην κούραση». Ο Ντάνιελ έσφιξε τα δόντια του. Αναρωτήθηκε τι έκρυβε η Σάρλοτ. Αισθανόταν πιο βέβαιος για τον μικρό απ ό,τι για τη μητέρα του. «Και την Κυριακή, όταν γύρισε ο Σεμπάστιαν στο σπίτι, εσύ ήσουν εκεί, Σάρλοτ;» «Ναι, όταν γύρισε μετά το παιχνίδι με τον Μπεν, ήμουν στο σπίτι. Πάντα στο σπίτι είμαι...» «Και δεν πρόσεξες τίποτα περίεργο όταν γύρισε ο Σεμπάστιαν;»

10 O Μ Ο Ν Ο Σ Ε Ν Ο Χ Ο Σ 21 «Όχι, το παραμικρό. Απλώς ήρθε και... είδε λίγο τηλεόραση, νομίζω». «Και τι ώρα γύρισε στο σπίτι;» «Γύρω στις τρεις». «Πολύ καλά, λοιπόν» είπε ο Ντάνιελ. «Πώς νιώθεις, Σεμπ; Αντέχεις να σου κάνουν κι οι αστυνομικοί λίγες ερωτήσεις ακόμα;» Η Σάρλοτ στράφηκε στον Σεμπάστιαν και τον αγκάλιασε. «Είναι αργά, πάντως. Μετά χαράς να βοηθήσουμε, αλλά ίσως είναι καλύτερα να το αφήσουμε για αύριο». «Θα ρωτήσω» είπε ο Ντάνιελ. «Θα τους πω ότι έχει ανάγκη να ξεκουραστεί, αλλά μπορεί να μη συμφωνήσουν. Κι αν όντως το επιτρέψουν αυτό, μπορεί και να μην του βάλουν εγγύηση». «Εγγύηση; Τι στο καλό;» είπε η Σάρλοτ. «Θα το ζητήσω, αλλά δεν συνηθίζεται όταν πρόκειται για φόνο». «Ο Σεμπάστιαν δεν έχει καμιά δουλειά μ αυτή την ιστορία» είπε η Σάρλοτ, ενώ οι τένοντες στον λαιμό της τεντώθηκαν για τα καλά καθώς ύψωσε τη φωνή της. «Μην ανησυχείς. Περίμενε εδώ». Ήταν σχεδόν εννέα το βράδυ, αλλά οι αστυνομικοί είχαν σκοπό να συνεχίσουν την ανάκριση. Η Σάρλοτ πετάχτηκε στη Ρίτσμοντ Κρέσεντ να πάρει ρούχα για τον γιο της, κι έτσι ο Σεμπάστιαν μπόρεσε να βγάλει πια τη λευκή χάρτινη φορεσιά και να φορέσει μπλε παντελόνι φόρμας και ένα γκρίζο μακρυμάνικο μπλουζάκι. Τον οδήγησαν πάλι στο δωμάτιο των ανακρίσεων. Ο Σεμπάστιαν κάθισε δίπλα στον Ντάνιελ, και η μητέρα του απέναντι από τον Σεμπάστιαν, στην άλλη άκρη του τραπεζιού. Ο αρχιφύλακας Τέρνερ κάθισε απέναντι από τον Ντάνιελ. Τον συνόδευε ένας δεύτερος αστυνομικός, ο μακρυμούρης επιθεωρητής Μπλακ, ο οποίος κάθισε απέναντι από τον Σεμπάστιαν. «Σεμπάστιαν, δεν είσαι υποχρεωμένος να πεις τίποτε, αλλά μπορεί να ζημιώσεις την υπεράσπισή σου αν δεν αναφέρεις τώ-

11 22 L I S A B A L L A N T Y N E ρα κάτι που αργότερα θα υποστηρίξεις στο δικαστήριο. Οτιδήποτε πεις μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως στοιχείο προς...» Ο Σεμπάστιαν ρούφηξε τη μύτη του, σήκωσε το βλέμμα προς τον Ντάνιελ και τράβηξε τα μανίκια της μπλούζας του ψηλά στα χέρια του καθώς άκουγε τα τυπικά λόγια. «Νιώθεις άνετα τώρα με τα ωραία καθαρά σου ρούχα;» ρώτησε ο αστυνομικός. «Ξέρεις γιατί πήραμε τα ρούχα σου, έτσι δεν είναι, Σεμπ;» «Ναι, θέλετε να ελέγξετε για εγκληματολογικά στοιχεία». Τα λόγια του Σεμπάστιαν ήταν μετρημένα, σαφή και ψύχραιμα. «Ακριβώς. Τι είδους στοιχεία θα βρούμε κατά τη γνώμη σου;» «Δεν είμαι σίγουρος». «Όταν ήρθαμε και σε πήραμε σήμερα το απόγευμα είχες κάτι κηλίδες στα αθλητικά σου. Αυτά τα σημάδια έμοιαζαν με αίμα, Σεμπ. Μπορείς να εξηγήσεις τι ήταν αυτά τα σημάδια;» «Δεν είμαι σίγουρος. Μπορεί να κόπηκα όπως έπαιζα, δεν θυμάμαι. Ή μπορεί να ήταν χώματα...» Ο αρχιφύλακας Τέρνερ καθάρισε τον λαιμό του. «Δεν νομίζεις ότι μάλλον θα το θυμόσουν εάν είχες κοπεί τόσο άσχημα ώστε να μείνει αίμα στα παπούτσια σου;» «Εξαρτάται». «Άρα πιστεύεις ότι αυτό στα παπούτσια σου είναι αίμα, αλλά πιστεύεις ότι είναι δικό σου αίμα;» συνέχισε ο επιθεωρητής με φωνή λεηλατημένη από το τσιγάρο. «Όχι, δεν έχω ιδέα από τι είναι τα σημάδια που λέτε. Όταν βγαίνω να παίξω πολύ συχνά κολλάει χώμα στα παπούτσια μου. Εννοούσα ότι εάν είναι αίμα, τότε πιθανόν να κόπηκα πάνω στο παιχνίδι». «Και πώς μπορεί να κόπηκες;» «Μπορεί να σκόνταψα σε καμιά μεγάλη πέτρα ή να πήδηξα από κάνα δέντρο. Μπορεί να γδάρθηκα σε κάνα κλαδί». «Σκαρφάλωνες και πήδαγες πολύ από δέντρα χθες ή σήμερα;»

12 O Μ Ο Ν Ο Σ Ε Ν Ο Χ Ο Σ 23 «Όχι, την πιο πολλή ώρα έβλεπα τηλεόραση». «Δεν πήγες σχολείο σήμερα;» «Όχι, δεν αισθανόμουν πολύ καλά το πρωί. Ήταν πρησμένη η κοιλίτσα μου, και δεν πήγα σχολείο». «Η δασκάλα σου ξέρει ότι έμεινες στο σπίτι επειδή ήσουν άρρωστος;» «Αυτό που γίνεται συνήθως είναι να φέρνεις ένα σημείωμα την επόμενη φορά που πηγαίνεις στο σχολείο και...» «Αφού έμεινες στο σπίτι όλη μέρα σήμερα, Σεμπάστιαν, πώς έγιναν έτσι τα αθλητικά σου; Πώς βρέθηκε το αίμα πάνω τους;» ρώτησε ο αρχιφύλακας Τέρνερ, γέρνοντας μπροστά. Ο Ντάνιελ μύρισε μπαγιάτικο καφέ στο χνότο του. «Θα μπορούσαν να είναι αίματα από χτες;» «Δεν ξέρουμε ότι είναι αίματα αυτά στα παπούτσια του, αρχιφύλακα. Θα μπορούσες ίσως να επαναδιατυπώσεις την ερώτησή σου;» είπε ο Ντάνιελ, κοιτάζοντας τον αστυνομικό και σηκώνοντας το ένα του φρύδι. Ήξερε ότι θα επιχειρούσαν να παγιδέψουν τον μικρό μ αυτό τον τρόπο. Ο Τέρνερ είπε θυμωμένα: «Αυτά τα παπούτσια φορούσες και την Κυριακή, Σεμπάστιαν;» «Ίσως. Μπορεί να τα φόρεσα πάλι. Δεν θυμάμαι. Έχω ένα σωρό παπούτσια. Υποθέτω ότι θα πρέπει να περιμένουμε και να δούμε». Ο Ντάνιελ κοίταξε τον Σεμπάστιαν και πάσχισε να θυμηθεί πώς ήταν να είσαι έντεκα χρονών. Θυμήθηκε ότι ντρεπόταν όταν αντιμετώπιζε βλέμματα ενηλίκων. Θυμήθηκε να τον τσιμπάνε οι τσουκνίδες και να αισθάνεται κακοντυμένος. Θυμήθηκε θυμό. Ο Σεμπάστιαν όμως ήταν σίγουρος για τον εαυτό του και ευφραδής. Μια σπίθα στα μάτια του αγοριού μαρτυρούσε ότι το απολάμβανε που τον ρωτούσαν, κι ας ήταν απότομος ο ντετέκτιβ. «Ναι, έτσι είναι. Σε λίγο θα ανακαλύψουμε από τι είναι τα σημάδια στα παπούτσια σου, και εάν είναι αίμα τίνος ακριβώς αίμα είναι».

13 24 L I S A B A L L A N T Y N E «Πήρατε και από το αίμα του Μπεν;» Το όνομα του νεκρού αγοριού ήχησε τόσο πρωτόγονα, τόσο κούφια, στο τυφλό δωμάτιο, σαν παροδική σαπουνόφουσκα, λιπαρή και χρωματιστή, μετεωριζόμενη μπροστά στον καθένα. Ο Ντάνιελ κράτησε την ανάσα του, αλλά η σαπουνόφουσκα έσκασε ούτως ή άλλως. «Θα ξέρουμε πολύ σύντομα εάν είναι δικό του το αίμα στα παπούτσια σου» ψιθύρισε ο Τέρνερ. «Όταν είσαι νεκρός» είπε ο Σεμπάστιαν, με φωνή καθαρή, ερωτηματική «εξακολουθεί να κυλάει το αίμα σου; Εξακολουθεί να είναι υγρό; Πίστευα ότι γίνεται συμπαγές ή κάτι τέτοιο». Ο Ντάνιελ ένιωσε να του σηκώνονται οι τρίχες των χεριών του. Είδε τα μάτια των αστυνομικών να στενεύουν με τη μακάβρια τροπή που έπαιρνε η συζήτηση. Ο Ντάνιελ μπορούσε να αισθανθεί τι σκέφτονταν, μολοντούτο εξακολουθούσε να πιστεύει το αγόρι. Θυμήθηκε να τον κρίνουν ενήλικες όταν ήταν παιδί, και πόσο άδικη ήταν η κρίση τους. Ο Σεμπάστιαν ήταν προφανέστατα πανέξυπνος, και κάποιο μέρος του Ντάνιελ καταλάβαινε το περίεργο μυαλό του. Ήταν περασμένες δέκα όταν τέλειωσε η ανάκριση. Ο Ντάνιελ αισθανόταν εξουθενωμένος καθώς έβλεπε να βάζουν τον Σεμπάστιαν για ύπνο στο κελί του. Η Σάρλοτ είχε γείρει πάνω στον γιο της και του χάιδευε το κεφάλι. «Δεν θέλω να κοιμηθώ εδώ» είπε ο Σεμπάστιαν στρεφόμενος στον Ντάνιελ. «Δεν μπορείς να τους κάνεις να με αφήσουν να πάω σπίτι;» «Θα είσαι εντάξει, Σεμπ» προσπάθησε να τον καθησυχάσει ο Ντάνιελ. «Είσαι πολύ γενναίος. Απλώς πρέπει να αρχίσουν τις ερωτήσεις πολύ νωρίς αύριο το πρωί. Είναι ευκολία να κοιμηθείς εδώ. Αν μη τι άλλο, θα είσαι ασφαλής». Ο Σεμπάστιαν σήκωσε το βλέμμα και χαμογέλασε. «Θα πας να δεις το πτώμα τώρα;» ρώτησε.

14 O Μ Ο Ν Ο Σ Ε Ν Ο Χ Ο Σ 25 Ο Ντάνιελ έσπευσε να κουνήσει το κεφάλι του. Ήλπιζε ότι ο αστυνομικός κοντά στα κελιά δεν είχε ακούσει. Θύμισε στον εαυτό του ότι τα παιδιά ερμηνεύουν τον κόσμο διαφορετικά από τους ενήλικες. Ακόμα και οι πιο μεγάλοι ανήλικοι που είχε υπερασπιστεί ήταν παρορμητικοί στην ομιλία τους, και ο Ντάνιελ υποχρεωνόταν να τους συμβουλεύει να σκέφτονται προτού μιλήσουν ή πράξουν. Φόρεσε το σακάκι του, τρέμοντας κάτω από την ακόμη μουσκεμένη επιδερμίδα του. Αποχαιρέτησε τη Σάρλοτ και τον Σεμπάστιαν με σφιγμένα χείλη και είπε ότι θα τους έβλεπε το πρωί. Όταν ο Ντάνιελ βγήκε από τη στάση Μάιλ Εντ ήταν περασμένες έντεκα και μισή και ο καλοκαιρινός ουρανός είχε ένα βαθύ μπλε χρώμα. Η βροχή είχε κοπάσει, αλλά η ατμόσφαιρα παρέμενε ηλεκτρισμένη. Πήρε βαθιά ανάσα και προχώρησε, με τη γραβάτα του στην τσέπη του σακακιού του, με τα μανίκια ανεβασμένα και το σακάκι του κρεμασμένο στον ώμο. Κανονικά θα έπαιρνε το λεωφορείο για το σπίτι: θα επέβαινε στο 339, αν το προλάβαινε, αλλά απόψε προτίμησε να βαδίσει στην Γκρόουβ Ρόουντ, να περάσει από τον παλιομοδίτη μπαρμπέρη και από τα σαντουιτσάδικα, να περάσει από την εκκλησία των βαπτιστών και τις παμπ στις οποίες δεν σύχναζε ποτέ, και από τα μοντέρνα διαμερίσματα που βρίσκονταν στην πίσω μεριά του δρόμου. Όταν είδε το Βικτόρια Παρκ μπροστά του, είχε σχεδόν φτάσει στο σπίτι. Είχε περάσει δύσκολη μέρα. Ήλπιζε ότι δεν θα παρέπεμπαν το αγόρι, ότι θα το απάλλασσε η έρευνα του εγκληματολογικού. Το σύστημα ήταν ήδη πολύ σκληρό για τους ενήλικες, πόσο μάλλον για τα παιδιά. Ένιωθε την ανάγκη να μείνει μόνος τώρα ήθε λε χρόνο να σκεφτεί και στην παρούσα φάση χαιρόταν που η τελευταία του κοπέλα είχε μαζέψει τα πράγματά της και είχε φύγει από το διαμέρισμα δύο μήνες πριν. Όταν μπήκε στο σπίτι, πήρε μια μπίρα από το ψυγείο και την ήπιε καθώς άνοιγε την αλληλογραφία του. Στο κάτω μέρος του

15 26 L I S A B A L L A N T Y N E σωρού βρισκόταν ένα γράμμα. Ήταν σε αχνό γαλάζιο πρόχειρο χαρτί και η διεύθυνση ήταν γραμμένη στο χέρι με μελάνι. Η βροχή είχε μουσκέψει το γράμμα και ένα μέρος από το όνομα και τη διεύθυνση του Ντάνιελ είχαν γίνει θολά, μολαταύτα αναγνώρισε τον γραφικό χαρακτήρα. Ήπιε μια μεγάλη γουλιά μπίρα προτού γλιστρήσει το μικρό του δάχτυλο στο δίπλωμα του φακέλου και το σχίσει για να ανοίξει. Αγαπημένε μου Ντάνι, Δύσκολο το να γράψω αυτό το γράμμα. Δεν ήμουν καλά, και ξέρω τώρα ότι δεν μου μένει πολύς καιρός. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη ότι θα έχω το σθένος αργότερα, γι αυτό και θέλω να σου γράψω τώρα. Έχω ζητήσει από τη νοσοκόμα να σου ταχυδρομήσει αυτό το γράμμα όταν θα έρθει η ώρα μου. Δεν λέω ότι βιάζομαι να φτάσει η ύστατη στιγμή, αλλά και δεν φοβάμαι να πεθάνω. Δεν θέλω να ανησυχείς. Μακάρι να μπορούσα να σε δω ακόμα μια φορά, αυτό είναι όλο. Μακάρι να ήσουν εδώ μαζί μου. Αισθάνομαι πολύ μακριά από το σπίτι μου, και πολύ μακριά από σένα. Τόσο πολλές στενοχώριες και να σαι καλά, καλό μου, κι εσύ μια απ αυτές αν όχι η μεγαλύτερη στενοχώρια που έχω. Μακάρι να είχα κάνει πιο πολλά για σένα μακάρι να είχα παλέψει πιο δυνατά. Σου το έχω πει ξανά και ξανά όλα αυτά τα χρόνια, αλλά να ξέρεις ότι αυτό που ήθελα πάνω απ όλα ήταν να σε προστατεύσω. Ήθελα να είσαι ελεύθερος και ευτυχισμένος και δυνατός, και ξέρεις κάτι; πιστεύω ότι είσαι. Μολονότι ξέρω ότι ήταν λάθος αυτό που έκανα, σε σκέφτομαι τώρα να εργάζεσαι στο Λονδίνο κι αυτό μου φέρνει μια παράξενη γαλήνη. Μου λείπεις, αλλά αυτό είναι η ιδιοτέλειά μου η ίδια. Μες στην καρδιά μου ξέρω ότι τα πας

16 O Μ Ο Ν Ο Σ Ε Ν Ο Χ Ο Σ 27 περίφημα. Φουσκώνω από καμάρι με το γεγονός ότι είσαι δικηγόρος, αλλά δεν νιώθω διόλου έκπληκτη γι αυτό. Σου έχω αφήσει το κτήμα, ό,τι αξία κι αν έχει. Θα μπορούσες πιθανόν να αγοράσεις το παλιό μέρος με ένα βδομαδιάτικο, αλλά ίσως να ήταν για ένα διάστημα το θαλπερό σπίτι για σένα. Αν μη τι άλλο, αυτό εύχομαι. Ανέκαθεν ήξερα ότι θα γίνεις πετυχημένος. Απλώς ελπίζω να είσαι και ευτυχισμένος. Η ευτυχία είναι πιο δύσκολο επίτευγμα. Το ξέρω ότι πιθανόν να μην το καταλαβαίνεις ακόμη, αλλά η ευτυχία είναι το μόνο που ευχόμουν για σένα. Σ αγαπώ. Είσαι ο γιος μου είτε σου αρέσει είτε όχι. Προσπάθησε να μη με μισείς για ό,τι έκανα. Απάλλαξέ με από αυτό και θα αναπαυθώ εν ειρήνη. Με όλη μου την αγάπη, Μαμά Δίπλωσε το γράμμα και το ξανάβαλε στον φάκελο. Αποτέλειωσε την μπίρα του και στάθηκε για μια στιγμή με την ανάστροφη της παλάμης του στα χείλη του. Τα δάχτυλά του έτρεμαν.

17 [ Ένα συγκινητικό και αγωνιώδες μυθιστόρημα, πλούσιο σε λεπτομέρειες αλλά και με την αλλόκοτη απλότητα μιας παραβολής. ] Joyce carol oates, συγγραφέας Ένα οχτάχρονο αγόρι βρίσκεται νεκρό σε παιδική χαρά. Ο Ντάνιελ Χάντερ, δικηγόρος στο Λονδίνο, εδώ και χρόνια αναλαμβάνει να υπερασπιστεί τις πιο απέλπιδες υποθέσεις. Η ζωή του όμως θα αλλάξει όταν θα γνωρίσει τον Σεμπάστιαν, τον εντεκάχρονο που κατηγορείται για τον φόνο του αθώου μικρού αγοριού στην παιδική χαρά. Ενώ ο Ντάνιελ καταδύεται στην ταραγμένη οικογενειακή ζωή του Σεμπάστιαν, ξυπνούν πρόσωπα από τη δική του πολυκύμαντη παιδική ηλικία: η βιολογική του μητέρα, η οποία ήταν βαθιά μπλεγμένη στα ναρκωτικά οι ανάδοχες οικογένειες, στις οποίες φιλοξενήθηκε η Μίνι, η γυναίκα που τον υιοθέτησε, τον έσωσε με την αγάπη της, αλλά ταυτόχρονα τον πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο. Τι φρικτό έκανε η Μίνι και ο Ντάνιελ την απέκλεισε από τη ζωή του; Πώς συνδέεται με την υπόθεση που έχει αναλάβει; Γιατί ο Ντάνιελ φτάνει στο σημείο να αμφισβητεί ό,τι έως τώρα θεωρούσε ηθικό; Ψυχολογικό σασπένς και αστυνομικό μυστήριο σ ένα πολυσυζητημένο διεθνές μπεστ σέλερ. [ Ένα καθηλωτικό ψυχολογικό θρίλερ. ] Company (Top pick) [ Η αμφιβολία που οι ήρωες της Μπαλαντάιν γεννούν στον αναγνώστη κλιμακώνεται από σελίδα σε σελίδα. Αυτή ακριβώς η αμφιβολία δημιουργεί ένταση καθώς οι προσδοκίες μας μπορεί να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή. ] Suma de LeTraS ISBN ΒOΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ