Πόλι Ουίλιαµς, Ðñþôç Ýêäïóç: Μάιος 2009, áíôßôõðá ÉSBN

Transcript

1

2 TIÔËÏÓ ÐÑÙÔÏÔÕÐÏÕ: A GOOD GIRL COMES UNDONE Áðü ôéò Åêäüóåéò Sphere, London 2008 TÉÔËÏÓ ÂÉÂËÉÏÕ: Κορίτσι εντάξει, ζωή χωρίς τάξη ÓÕÃÃÑÁÖÅÁÓ: Πόλι Ουίλιαµς ÌÅÔÁÖÑÁÓÇ: Έφη Φρυδά ÅÐÉÌÅËÅÉÁ ÄÉÏÑÈÙÓÇ ÊÅÉÌÅÍÏÕ: Χριστίνα Μανταίου ΣΥΝΘΕΣΗ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Ηλίας Μασούρης ÇËÅÊÔÑÏÍÉÊÇ ÓÅËÉÄÏÐÏÉÇÓÇ: Μερσίνα Λαδοπούλου EÊÔÕÐÙÓÇ: Α. & Φ. εληγιάννης Ï.Å. ÂÉÂËÉÏÄÅÓÉÁ: Êùíóôáíôßíá Ðáíáãéþôïõ & ÓÉÁ Ï.Å. Πόλι Ουίλιαµς, 2008 EÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ ÏÃÉÏÓ Á.Å., ÁèÞíá 2009 Ðñþôç Ýêäïóç: Μάιος 2009, áíôßôõðá ÉSBN Τυπώθηκε σε χαρτί ελεύθερο χηµικών ουσιών, προερχόµενο αποκλειστικά και µόνο από δάση που καλλιεργούνται για την παραγωγή χαρτιού. To ðáñüí Ýñãï ðíåõìáôéêþò éäéïêôçóßáò ðñïóôáôåýåôáé êáôü ôéò äéáôüîåéò ôïõ Åëëçíéêïý Íüìïõ (Í. 2121/1993 üðùò Ý åé ôñïðïðïéçèåß êáé éó ýåé óþìåñá) êáé ôéò äéåèíåßò óõìâüóåéò ðåñß ðíåõìáôéêþò éäéïêôçóßáò. Áðáãïñåýåôáé áðïëýôùò ç Üíåõ ãñáðôþò Üäåéáò ôïõ åêäüôç êáôü ïðïéïäþðïôå ôñüðï Þ ìýóï áíôéãñáöþ, öùôïáíáôýðùóç êáé åí ãýíåé áíáðáñáãùãþ, åêìßóèùóç Þ äáíåéóìüò, ìåôüöñáóç, äéáóêåõþ, áíáìåôüäïóç óôï êïéíü óå ïðïéáäþðïôå ìïñöþ (çëåêôñïíéêþ, ìç áíéêþ Þ Üëëç) êáé ç åí ãýíåé åêìåôüëëåõóç ôïõ óõíüëïõ Þ ìýñïõò ôïõ Ýñãïõ. ÅÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ ÏÃÉÏÓ Á.Å. PSICHOGIOS PUBLICATIONS S.A. äñá: ÔáôïÀïõ 121 Head office: 121, Tatoiou Str Ìåôáìüñöùóç Metamorfossi, Greece Âéâëéïðùëåßï: Ìáõñïìé Üëç 1 Bookstore: 1, Mavromichali Str ÁèÞíá Áthens, Greece Ôçë.: Tel.: Telefax: Telefax: info@psichogios.gr info@psichogios.gr

3 ÌåôÜöñáóç: Έφη Φρυδά

4 Για τα αγόρια μου

5 1 Είναι ένα γλυκό δευτεριάτικο πρωινό του Σεπτεμβρίου. Ευτυχώς, έχω την αίσθηση ότι δεν είναι από τις ημέρες που εγκυμονούν απρόοπτα, τουλάχιστον έτσι όπως είμαι σωριασμένη στη δερμάτινη πολυθρόνα του κομμωτηρίου. Ωστόσο, στις δέχομαι ένα τηλεφώνημα. Πετιέμαι από την πολυθρόνα τραβώντας αδέξια τη ζώνη της ρόμπας, ενώ η απορημένη κομμώτρια ξετυλίγει μια τούφα των μαλλιών μου από τη βούρτσα. Ζητώ χίλια συγγνώμη, εξηγώντας ότι ναι, μάλιστα, σήμερα έχω ρεπό, αλλά με καλούν στο γραφείο. Δε ρισκάρω την καριέρα μου για ένα πιστολάκι, συγγνώμη. Έξω από την γκαρνταρόμπα φοράω το παλτό μου με το ένα χέρι και με το άλλο τηλεφωνώ στη μικρότερη αδελφή μου την Τζόρτζια για να ακυρώσω το ραντεβού μας για μεσημεριανό. «Πληκτικό», λέει η Τζόρτζια. Από πίσω ακούγεται δυνατή μουσική. «Το γραφείο σου είναι σαν γκουλάγκ. Δεν μπορείς να πεις ότι δεν πήρες το μήνυμα ή κάτι τέτοιο; Ή καλύτερα δεν μπορείς, μία φορά στη ζωή σου, να πεις ξεκάθαρα όχι; Άντε πια, βρε Άνι. Τόλμα!»

6 ΠΟΛΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ «Πρέπει να πάω», λέω με το τηλέφωνο στερεωμένο επίφοβα κάτω από το σαγόνι μου, καθώς στέκομαι στη ρεσεψιόν και πληκτρολογώ το pin μου στο μηχάνημα της πιστωτικής μου κάρτας. «Θα προτιμούσα να φάμε μεσημεριανό μαζί, πίστεψέ με. Έχω πάρα πολύ καιρό να σε δω. Είσαι καλά;» «Υπέροχα. Εκπληκτικά. Απλώς, ήθελα να κοιτάξουμε μαζί τα θέματα του γάμου, αυτό είναι όλο. Δεν πειράζει. Εγώ θα κάνω αυτό που κάνω και θα συνεχίσω τα ψώνια», λέει η Τζόρτζια, διακωμωδώντας εσκεμμένα τον εαυτό της. Η Τζόρτζια ψωνίζει εσώρουχα για το μήνα του μέλιτος από το Selfridges. Μπορεί και το κάνει Δευτέρα, γιατί έτσι κι αλλιώς δε δουλεύει. «Σ αγαπώ», μου λέει. Και η γραμμή πέφτει. Σηκώνω το χέρι μου για ταξί μέσα στην τρομακτική κίνηση της οδού Τζορτζ. Το παλτό μου ανοίγει αποκαλύπτοντας τα ρούχα που έριξα πρόχειρα πάνω μου το πρωί, έχοντας κατά νου ότι θα τα κάλυπτε η ρόμπα του κομμωτηρίου. Η τεράστια σαν μαξιλαροθήκη, σε χρώμα πράσινου μήλου, τσάντα μου γέρνει το σώμα μου κάνοντάς με να μπατάρω μονόμπαντα. Χώνομαι στο ταξί με έναν δυνατό αναστεναγμό ανακούφισης. «Δύσκολη μέρα, κορίτσι μου;» ρωτάει ο ταξιτζής. Χαμογελώ γνέφοντας και, με την άκρη του ματιού μου, βλέπω την αντανάκλασή μου στο τζάμι. Οχ! Μοιάζω με γυναίκα που μόλις βγήκε από το κομμωτήριο; Μπα. Κάθε άλλο. Το μέτωπό μου γυαλίζει σαν λουστρινένια γόβα και τα μισοχτενισμένα μου μαλλιά έχουν ήδη επανέλθει στην κανονική κατσαρή τους κατάσταση. Το αριστερό μου βλέφαρο πεταρίζει. Το πιγούνι μου είναι σφιγμένο. Αυτό συμ-

7 ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΝΤΑΞΕΙ, ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΗ βαίνει όταν στρεσάρομαι. Αυτό συμβαίνει όταν με καλούν στο περιοδικό για κάποια κρίσιμη κατάσταση, ενώ δε φοράω τα κατάλληλα παπούτσια (φοράω κάτι παμπάλαια αθλητικά) και είμαι ψυχολογικά απροετοίμαστη. Η μεταμόρφωση της Άνι Ράφερτι, μεγαλύτερη κόρη των Ράφερτι από το Λόουερ Ντάλτον «λογική, εργατική, σαν ένα καματερό άλογο», όπως με είχε κάποτε ανεπανάληπτα περιγράψει ο πατέρας μου σε μια διορατική, στιλάτη δημοσιογράφο περιοδικού λάιφ στάιλ δε γίνεται χωρίς κόπο. Κολλώντας το πρόσωπό μου στο παράθυρο παρακολουθώ το Λονδίνο να περνά, μια θολούρα από πόδια, κίνηση και βιασύνη, μια πόλη που έπρεπε να είναι κάπου αλλού δέκα λεπτά πριν. Όταν σταματάμε στο φανάρι τα πάντα μοιάζουν να κοκαλώνουν. Στέλνω μήνυμα στον Νικ: Επιστρέφω στο γραφείο. Αναστεναγμός. xxx Νίκολας Άνγκους Ρούπερτ Κολτ, ετών τριάντα έξι, ξενοδοχειακές Δημόσιες Σχέσεις. Ο ωραίος φίλος μου. Τον άφησα το πρωί σε μια περίεργη κατάσταση στο τραπέζι του πρωινού, τυλιγμένο στο κουστούμι του να λέει ότι πενθούσε για την απώλεια της αυτοεκτίμησής του. Ο Νικ, ο Θεός να τον έχει καλά, περνάει μια κρίση στην καριέρα του. Δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Τρώγοντας μια φρυγανισμένη φέτα ψωμί με Marmite έκανα ό,τι μπορούσα για να τον συμβουλεύσω σοφά για τη δουλειά του στις Δημόσιες Σχέσεις, διαβεβαιώνοντάς τον ότι δεν είναι παρά το μέσο προς το σκοπό ήμουν ευγνώμων που δεν το ζόρισε να με ρωτήσει προς ποιον ακριβώς σκοπό και ότι δεν τον καθορίζει πραγματικά ως άτομο. «Πώς είναι δυνατόν να λες εσύ κάτι τέτοιο;» είπε εκείνος, παίρνοντας την τελευταία φρυγανιά από το πιάτο

8 ΠΟΛΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ μου και δίνοντάς μου ένα πασαλειμμένο με Marmite φιλί στα χείλη. «Δε με πείθεις, μωρό μου». Ο Νίκολας μάλλον είχε δίκιο. Πριν από τρία χρόνια, έπειτα από μια μακρά περίοδο δουλειάς στις απροκάλυπτες σελίδες ενός κουτσομπολίστικου περιοδικού, βρήκα τη δουλειά που πάντα ήθελα σε ένα μηνιαίο περιοδικό. Δε με πείραζε που πήρα τη θέση συντάκτριας ειδικού ρεπορτάζ του Glo, ενός περιοδικού λάιφ στάιλ με ελλιπές προσωπικό και πτωτικές πωλήσεις. Δε με πείραζε που η αρχισυντάκτρια, η Πίπα Γούντσαϊντ, μου είπε ότι με προσέλαβε γιατί απέπνεα τον αέρα της σκληρής δουλειάς. Και η Πίπα είχε δίκιο. Δουλεύω σκληρά, πολύ σκληρά για να αποδείξω ότι αξίζω. Ημέρες ατέλειωτες, Σαββατοκύριακα, μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματα από το Λος Άντζελες, μια ατέλειωτη ροή από ιδέες για άρθρα που βγαίνουν από μέσα μου σαν ένα μακρύ έγγραφο που κυλά από μηχάνημα φαξ. Και η σκληρή δουλειά απέδωσε. Πριν από μερικές εβδομάδες πήρα προαγωγή, έγινα βοηθός αρχισυντάκτη, μια κίνηση που με τοποθετεί σταθερά στην κορυφή της ομάδας σύνταξης. Καθώς οι ευθύνες μου μεγάλωναν, η εργασία τρύπωνε στο υποσυνείδητό μου, εμπότιζε το DNA μου. Δεν μπορώ να περάσω από πρακτορείο Τύπου και να μην αναδιοργανώσω τα ράφια μοστράροντας το Glo στην καλύτερη θέση. Ξυπνάω μες στη νύχτα σε πανικό για τις προθεσμίες. Συχνά ονειρεύομαι εξώφυλλα, όπου ακόμα και τα πιο σουρεαλιστικά, κομψά όνειρα, ακόμα και τα ερωτικά και τα εφιαλτικά, παίρνουν μια άκρως «πατριωτική» χροιά, ανεμίζοντας μες στο μυαλό μου σαν διαφημιστικές σημαίες που μικρά αεροσκάφη σέρνουν στον ου-

9 ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΝΤΑΞΕΙ, ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΗ ρανό. Μερικές φορές, κατά τη διάρκεια του σεξ κατεβάζω ιδέες για δωρεάν δωράκια. Άρα ναι, η δουλειά μου με καθορίζει μάλλον. Αλλά, όπως τονίζει ο Νικ, η δουλειά μου δε με κάνει πάντα ευτυχισμένη. Του εξηγώ ότι η ευτυχία δεν είναι το θέμα. Ή μήπως είναι; Η ευτυχία έρχεται ανεξήγητα και απροσδόκητα, ενώ εσύ ασχολείσαι με άλλα πράγματα, όπως όταν τακτοποιείς κονσέρβες με ρεβίθια στο ντουλάπι της κουζίνας σύμφωνα με την ημερομηνία λήξης, όταν περπατάς βιαστικά σε κάποιο δρόμο του Λονδίνου με τον άνεμο στα μαλλιά τρέχοντας ανάμεσα σε δύο ραντεβού και για κάποιον απροσδιόριστο λόγο νιώθεις μια ευφορία μέσα σου στο σημείο της καρδιάς και ανατριχιάζεις γεμάτη ζωντάνια. Νομίζω ότι φοβάμαι πολύ περισσότερο την πλήξη από τη σκληρή δουλειά, και αυτός είναι ίσως ο λόγος που έχω σακούλες να κάτω από τα μάτια. Το θέμα είναι ότι επισήμως βρίσκομαι ακόμα σε δοκιμαστική περίοδο και επομένως πρέπει να αποδεικνύω καθημερινά ότι αξίζω τη θέση τής βοηθού αρχισυντάκτη. Οπότε, ναι, μπορεί να είμαι στην κορυφή της ομάδας σύνταξης, έχω όμως την αίσθηση ότι η καρέκλα μου τρίζει επικίνδυνα σε μια θύελλα που όλο και θεριεύει. Η Πίπα μπορεί να γυρίσει σε μερικούς μήνες και να πει: «Πιστεύεις πραγματικά ότι πάμε καλά, Άνι;» Υπότιτλος: «Δεν πάμε καλά. Είσαι άχρηστη. Κάνε πέρα». Αυτό το σενάριο είναι για πολλούς λόγους τρομακτικό. Η ντροπή φυσικά, οι φιλοδοξίες μιας ολόκληρης ζωής κομμάτια στα πόδια μου κλπ., αλλά επίσης επειδή μία ημέρα μετά την προαγωγή μου ο Νικ και εγώ, ενθουσιασμένοι από την αύξηση του μισθού μου, αποφασίσαμε

10 ΠΟΛΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ αντί για το διαμέρισμα δύο υπνοδωματίων στο Χάρλεστεν να αγοράσουμε το σπίτι των ονείρων μας, το πολύ ακριβότερο εξοχικό σπίτι τριών υπνοδωματίων στο Κένσαλ Ράιζ με την πανέμορφη, πράσινη σαν φύλλο, πόρτα. Μετακομίσαμε τον περασμένο μήνα, νιώθοντας παιδιάστικα ενήλικες, εκστατικοί με το πόσο ωραία αισθανόμασταν τώρα που είχαμε ένα σπίτι με σκάλες, αισιόδοξοι για την πληρωμή της υψηλής υποθήκης του νέου πολύτιμου περιουσιακού μας στοιχείου. Είναι πια μεσημέρι. Αφήνω φιλοδώρημα στον ταξιτζή. Χαμογελώ στην Τζάκι πίσω από τον πάγκο της ρεσεψιόν και περνάω γοργά τα εμπόδια, πάνω, πιο πάνω, πιο πάνω με το γρήγορο τρεμουλιαστό ασανσέρ. Περπατώ στο λεκιασμένο από καφέ πάτωμα που είναι στρωμένο με πλακάκι-μοκέτα. Φτάνω στο γραφείο μου. Λοιπόν, φέρτε μου την κρίση. Είμαι πανέτοιμη! Επτά ώρες αργότερα κλείνω με βρόντο το τηλέφωνο γρυλίζοντας: «Κάντε το να σταματήσει!» Προσπαθώ να αποφασίσω πώς θα συμμαζέψω τα δύσκολα κομμάτια πριν τα μεταφέρω στην Πίπα. Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Παρά το γεγονός ότι πέρασα το μεγαλύτερο μέρος του απογεύματος με το αυτί κολλημένο στο ακουστικό, δεν έχω καταφέρει να βρω αστέρι για το εξώφυλλο του τεύχους του Δεκεμβρίου. Είχαμε κλείσει ένα μια νεαρή ανερχόμενη ηθοποιό αλλά πρόσφατες λαμπρές κριτικές ανέβασαν τις μετοχές της, επομένως μας άδειασε για ένα περιοδικό μεγαλύτερου κύρους. Το δικό μας εξώφυλλο, που πρέπει να πάει σύντομα στο τυπογραφείο, παραμένει ανησυχητικά άδειο, σαν ανεπιθύμητος θρόνος που τον έχουν απαρνηθεί.

11 ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΝΤΑΞΕΙ, ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΗ Οι περισσότεροι έχουν πια γυρίσει σπιτάκι τους. Το γραφείο είναι πολύ ήσυχο, μελαγχολικό, σαν άδειο μαγαζί εκτός ωραρίου. Αγναντεύω έξω από τα δύο τεράστια παράθυρα-προνόμιο. Όσο ψηλότερα βρίσκεσαι στην ιεραρχία της εταιρείας τόσο μεγαλύτερο παράθυρο έχεις. Βρίσκονται σε σωστή γωνία με το γκρίζο, πλαστικό, σε σχήμα νεφρού, γραφείο μου. Οκτώ όροφοι ψηλά η θέα είναι ωραία. Το φίδι του Τάμεση. Η Γέφυρα Ουότερλου. Το Ρόγιαλ Φέστιβαλ Χολ. Και το αγαπημένο μου το Μάτι του Λονδίνου, που γυρνάει τόσο αργά ώστε πάντα μου φαίνεται ότι συμβολίζει τα σημαντικά πράγματα της ζωής πρόσωπα, σχέσεις που αλλάζουν ανεπαίσθητα, αλλά με βεβαιότητα από λεπτό σε λεπτό. Σε καλές ημέρες εδώ πάνω αισθάνομαι στην κορυφή του κόσμου. Σε κακές ημέρες, όπως σήμερα, αισθάνομαι σαν πειραματόζωο μέσα σε βρόμικο γυάλινο κουτί, που ανασαίνει το κλιματιζόμενο κοκτέιλ των φθινοπωρινών μικροβίων των άλλων. (Που υποψιάζομαι ότι πηγάζει από την απλυσιά των εργαζομένων στο περιοδικό Δύο Τροχοί του τρίτου ορόφου.) Το φεγγάρι ήδη έχει ξεπροβάλει λευκό, σαν κομμένο νυχάκι. Είναι αργά. Είναι ώρα να παραδεχτώ την ήττα μου και να τα μαζεύω για σήμερα. Χτυπάω την πόρτα της Πίπα. Καμία απάντηση. Τη μισανοίγω και βλέπω ότι το Αρχηγείο είναι άδειο. Είναι ένας τετράγωνος χώρος περίπου στο μέγεθος δύο μεγάλων βεστιαρίων, με αστραφτερά παράθυρα από το πάτωμα ως το ταβάνι στη μία πλευρά, που πλαισιώνουν το Λονδίνο σαν καρτ ποστάλ, και αδιαφανείς γυάλινους τοίχους στην άλλη. Ο πίσω τοίχος είναι γεμάτος ασπρόμαυρες φωτογραφίες αστέρων σε εξώφυλλα. Το μεγάλο έπιπλο

12 ΠΟΛΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ του γραφείου της Πίπα είναι στο λευκό του παγετώνα. Στη μία του πλευρά δεσπόζει η μαύρη δερμάτινη εργονομική καρέκλα της με την ψηλή πλάτη. Στην άλλη, μια μικρή πορτοκαλί καρέκλα με χαμηλή πλάτη, σχεδιασμένη να καλλιεργεί συναισθήματα κατωτερότητας και ανησυχίας. Το ίδιο το έπιπλο του γραφείου αποτελεί εύστοχα ένα οργανωμένο τοπίο τέλους της ημέρας: ένα ημερολόγιο στο μέγεθος Χρυσού Οδηγού^ ένα τετράγωνο γυάλινο βάζο με ροζ τριαντάφυλλα^ μια στοίβα από προσκλήσεις για πάρτι και δεξιώσεις Δημοσίων Σχέσεων^ μια φωτογραφία του Μάρτιν, συζύγου της Πίπα. Πρόκειται για έναν εξηντάρη τηλεοπτικό παράγοντα με ψαρά μαλλιά, μπλουτζίν και φρεσκοσιδερωμένο πουκάμισο ανοιχτό στο λαιμό, που έχει τον αέρα ανθρώπου ο οποίος το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του φοράει πανάκριβα, επώνυμα κουστούμια. Κάποια μέρα στην πόρτα αυτή πρέπει να δω το όνομά μου, και αν όχι σε αυτή, σε μιαν άλλη. Αυτό ήταν πάντα το σχέδιό μου. Δαγκώνω τα χείλη μου. Έχουν μια γεύση χαλκού, σαν πενηνταράκι. Ένας ανεμιστήρας οροφής ρίχνει παγωμένο αέρα στο κεφάλι μου. Να πάρει! Πού είναι η Πίπα; «Γεια σου, Άνι», λέει η Μπελ, που εμφανίζεται ξαφνικά δίπλα μου. Η Μπελ είναι βοηθός της Πίπα. Είναι μια γλυκιά εικοσιδυάχρονη, με καστανά σγουρά μαλλιά, που την κάνουν να μοιάζει βγαλμένη από πίνακα του Κλιμτ, και πολύ μακριές, λεπτές γάμπες. Περπατάει με το αβέβαιο βήμα νεογέννητου ξωτικού. «Γεια. Γυρεύω το αφεντικό», λέω. «Δυστυχώς έχει φύγει. Πήγε για Power Plate», μου εξη-

13 ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΝΤΑΞΕΙ, ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΗ γεί η Μπελ. «Έπειτα έχει ραντεβού στο κομμωτήριο». Η κοπέλα κάνει μια απολογητική γκριμάτσα. «Μου είπε ότι θα καταλάβεις». Ναι, καταλαβαίνω. Η Πίπα είναι επιτυχημένη γιατί δίνει εντολές. Κυρίως σ εμένα. «Να πάρει». «Θα έρθει αύριο αργά το πρωί μετά το πρόγευμα στο Wolseley», λέει η Μπελ. «Να σου κλείσω συνάντηση;» «Σ ευχαριστώ, Μπελ». Επιστρέφω στο γραφείο μου και μαζεύω τη ζωή μου μέσα στην τσάντα μου. Βούτυρο κακάο για τα χείλη, τσαλακωμένο σημειωματάριο, ένα σακουλάκι ωμά αμύγδαλα, ατζέντα που το Γ και το Χ έχουν χαλαρώσει και ψίχουλα από μπισκότα ανάμεσα στις σελίδες. Σβήνω τον υπολογιστή. Αλλά η οθόνη, αντί να σβήσει και να φανεί το inbox του μου, παγώνει και τρεμοπαίζει. Ο σκληρός δίσκος αρχίζει να συρίζει μοχθηρά κάτω από το γραφείο μου. Με κατάρες προς το νέο σύστημα που εγκαταστήσαμε στα γραφεία, με μεγάλο κόστος και περισσή σχολαστικότητα, πατάω σπασμωδικά στην τύχη μερικά πλήκτρα. Καθώς χτυπάω όλο και πιο δυνατά τα πλήκτρα κάτι φουσκώνει μέσα μου. Ένα αλλόκοτο, άγνωστο συναίσθημα κλειδώνει το λαιμό μου, κάτι βαρύ, εξουθενωτικό. Είμαι έτοιμη να μπήξω τα κλάματα. Τι μου συμβαίνει, που να πάρει; Το ορμονικό μου. Το ορμονικό μου πρέπει να ναι. Σωριάζομαι στην καρέκλα του γραφείου μου και κάνω στροφή 180 μοιρών με τα πόδια ψηλά, σαν νευρικό παιδί. Αντίκρυ στο παράθυρο παύω να στροβιλίζομαι. Η κυκλοφορία ουρλιάζει. Το Μάτι του Λονδίνου γυρίζει. Το στομάχι μου γίνεται κόμπος. Και ξαφνικά ένα μικρό σμή-

14 ΠΟΛΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ νος ψαρόνια εμφανίζονται από το πουθενά, λες και ξεκόλλησαν από το ίδιο το κτίριο ένα βέλος περνάει σαν βολίδα έξω από το παράθυρο, σαν ψυχές του γραφείου που ελευθερώθηκαν από το κλουβί και ρίχνονται στην ελευθερία. Για μια στιγμή επιτρέπω στον εαυτό μου να σκεφτεί το αδιανόητο. Αυτό είναι; Μικροαψιμαχίες με πράκτορες διασημοτήτων. Η προοπτική να γίνω η Πίπα. Μήπως, έπειτα από τόση δουλειά, τόσο σκότωμα, μήπως θα είμαι πιο ευτυχισμένη κάνοντας κάτι άλλο; Μήπως υπάρχει κάτι περισσότερο μέσα μου, κλειστά πέταλα που περιμένουν να ανοίξουν, να ανθίσουν; Βαθύς αναστεναγμός. Τρώω μισό μάφιν. Θυμίζω στον εαυτό μου: Δεν είμαι παγιδευμένη. Δεν είμαι σαν τη φίλη μου τη Βίκι που, όντας ακόμα εργένισσα, δεν έχει κανέναν να μοιράζεται τους λογαριασμούς, κανέναν να μειώσει την ένταση της πρόσκρουσης αν πέσει το θέμα ότι αποκλείεται να πέσει δε μας ενδιαφέρει εν προκειμένω. Η σκέψη ότι ο Νικ είναι το δίχτυ από κάτω μου είναι εξαιρετικά καθησυχαστική. Μαζί είμαστε δυνατοί, περισσότερο από ό,τι το άθροισμά μας. Αν ήθελα να αλλάξω λωρίδα μπορούσα. Δόξα τω Θεώ που έχω τον Νικ. Ο πανικός υποχωρεί. Ανασαίνω πιο ελεύθερα. Ο υπολογιστής σβήνει τελικά, ανεξήγητα, λες και βαρέθηκε να το παίζει δύσκολος. Φεύγω από το γραφείο. Μια σιγανή βροχή πέφτει έξω. Κλοτσώντας τα αγριοκάστανα, που είναι σκορπισμένα στο πεζοδρόμιο σαν πεταμένες σοκολάτες, προχωρώ μέσα στο γκρίζο φθινοπωρινό απόγευμα προς τη θαλπωρή του σπιτιού μου.

15 ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΝΤΑΞΕΙ, ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΗ Φτάνοντας στο Κένσαλ Ράιζ βρίσκω τον Νικ καθισμένο με τις μπλε κάλτσες του πάνω στην πολυθρόνα, με μια μπίρα στο ένα χέρι και το τηλεκοντρόλ στο άλλο να κάνει ζάπινγκ ψάχνοντας τα σκορ του ράγκμπι. Έχει ήδη αλλάξει, έχει βγάλει το κουστούμι του. Χαμογελάει βλέποντάς με και κατεβάζει τα πόδια από την πολυθρόνα. Έχει διαφορετικό σχήμα από τον άντρα που έφυγε φουριόζος για το γραφείο το πρωί. Το σώμα του είναι μακρύτερο, χαλαρωμένο, σαν γάτος που τεντώνεται στον ήλιο. Η σεξουαλικότητα του Νικ τα πυκνά ξανθά μαλλιά του, η νωχελική καμπύλη στο πλατύ χαμόγελό του και τα τρυφερά μάτια του, καστανό περίγραμμα με καλλιγραφικό μαύρο φέρνει στην επιφάνεια μια φούσκα αγάπης. Είναι ωραία, πολύ ωραία να είσαι σπίτι. Ρίχνομαι προς το μέρος του και προσγειώνομαι στα γόνατά του, πέφτω με όλο μου το βάρος σαν σακί με πατάτες. Τυλίγω τα χέρια μου στο λαιμό του και τον γεμίζω φιλιά. «Μπλιαχ, είσαι μούσκεμα!» Γελάει απωθώντας με. «Δεν υποτίθεται ότι είχες άδεια σήμερα;» «Ναι». Δε χρειάζεται να πω περισσότερα. Έχει συμβεί πάμπολλες φορές. Πριν από λίγο καιρό χρειάστηκε να διακόψω ένα ρομαντικό Σαββατοκύριακο στη Βενετία. Σηκώνομαι, βγάζω το μουσκεμένο παλτό μου και το κρεμάω στον καλόγερο του χολ. Ο Νικ σηκώνεται όρθιος. Το κορμί του ψηλόλιγνο, όλο κόκαλα και μακριές καστανόξανθες βλεφαρίδες. «Έχω κάτι να σου πω, Άνι». «Αλήθεια;» λέω πάνω από τον ώμο μου. «Μπορούμε να μιλήσουμε στο τραπέζι του βραδινού; Πρέπει να φάω κάτι, Νικ, αλλιώς θα καταβροχθίσω τον καναπέ. Λέω να

16 ΠΟΛΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ παραγγείλουμε λιβανέζικο. Να σου πω την αλήθεια σε όλη τη διαδρομή ως το σπίτι λιγουρευόμουνα τα πιτάκια φατάγιερ. Ή ινδικό. Ίσως ινδικό. Πίτες ή κόρμα, αυτό είναι το ερώτημα». «Έλα εδώ, σε παρακαλώ. Πρώτα θέλω να σου πω κάτι. Είναι σημαντικό. Πήρα μιαν απόφαση». Ο Νικ με πιάνει από τα χέρια και με τραβάει δίπλα του στον καναπέ. «Θυμάσαι που λέγαμε το πρωί... ότι ψάχνω να βρω...» υιοθετεί αμερικανική προφορά «την πραγματική κλίση μου;» Γνέφω καταφατικά. Είναι μια συζήτηση που κάνουμε κάθε τόσο μέσα στα τρία χρόνια που είμαστε μαζί. «Ναι, αγάπη μου». «Λοιπόν. Κάνω ένα μικρό βήμα». «Θαυμάσια!» Φατάγιερ. Λιβανέζικο καλύτερα. Τον χτυπάω στο γόνατο. «Ένα μικρό βήμα για τον Νικ, ένα τεράστιο για...» «Θα πάρω μια μικρή άδεια άνευ αποδοχών», με διακόπτει εκείνος. «Μπα; Εντάξει». Τώρα ανασηκώνομαι στητή στη θέση μου, απορημένη. Άδεια άνευ αποδοχών; Αλλόκοτη ιδέα. «Δε σε παρακολουθώ». Ο Νικ χαμογελάει πλατιά. «Ε, είναι κάτι περισσότερο από μια άδεια άνευ αποδοχών». «Θα πάρεις άδεια από την εταιρεία Δημοσίων Σχέσεων; Πότε...;» «Βγήκα σε εθελούσια έξοδο, Άνι». Φέρνει το δεξί μου χέρι στο στόμα του και το φιλάει. «Είμαι ελεύθερος!» «Παρντόν;» «Βγήκα σε εθελούσια έξοδο!»

17 ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΝΤΑΞΕΙ, ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΗ «Παραιτήθηκες από τη δουλειά σου;» τον ρωτάω αρνούμενη να πιστέψω στα αυτιά μου. «Ακριβώς!» απαντάει εκείνος θριαμβευτικά. «Αυτό ακριβώς έκανα». Για μερικά λεπτά μένουμε να κοιτάμε σαστισμένο ένας τον άλλο. «Μα γιατί...» «Είναι εντάξει, Άνι. Μην ανησυχείς. Έχω βάλει δύο μηνών μισθούς στην άκρη». Τώρα έχει μια έκφραση πιο αβέβαιη. «Αφορολόγητα». «Δύο μήνες;» Φέρνω το χέρι μου μέσα στα μαλλιά μου. «Αυτό είναι όλο;» «Ναι». Ο Νικ ξεφουσκώνει, σκύβει μπροστά ακουμπώντας τους αγκώνες στα γόνατά του. «Γαμώτο. Νόμιζα ότι θα ευχαριστιόσουν, που να πάρει». Παίζω νευρικά με τα λεπτά δάχτυλα του αριστερού του χεριού, λυγίζοντάς τα, χαϊδεύοντάς τα. Ο πανικός υπερκαλύπτει τις υποστηρικτικές μου προσπάθειες. «Γιατί δε μου είπες τίποτα μέχρι τώρα;» «Ήθελα να πάρω μόνος μου την απόφαση. Το είχα ανάγκη». Τραβάει το χέρι του από το δικό μου. «Πρόκειται για τη δική μου ζωή και...» «Η υποθήκη όμως είναι και των δυο μας. Μόλις αγοράσαμε το σπίτι». Αυτό δεν είναι απολύτως σωστό. Ο Νικ δεν είχε χρήματα για την προκαταβολή, ενώ εγώ είχα καταφέρει να βάλω στην άκρη τριάντα χιλιάδες λίρες. Έτσι εκείνος πρότεινε το σπίτι να γραφτεί μόνο στο δικό μου όνομα. Μου είπε: «Είμαστε μαζί για πάντα, οπότε δεν έχει σημασία». Και τις περισσότερες φορές δεν έχει σημασία. Είναι λογικό. Εγώ δε θα είχα αγοράσει το σπίτι

18 ΠΟΛΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ αν δεν ήταν κι εκείνος, γιατί η υποθήκη είναι πολύ υψηλή. Εκείνος δε θα είχε πού να μείνει αν δεν ήμουν εγώ. Είμαστε συμβιωτικοί, αλληλοεξαρτώμενοι, δύο πλάσματα κουλουριασμένα στην ίδια ζεστή φωλιά, εξαρτώμενα το ένα από το άλλο για την επιβίωσή μας. «Μη σε πιάνει πανικός, Άνι. Θα βρω άλλη δουλειά». Φέρνω τα χέρια στους κροτάφους μου και τους πιέζω. «Μα είχες δουλειά, Νικ». Αγριοκοιταζόμαστε για μερικά λεπτά, καθώς παλεύουμε και οι δύο να επεξεργαστούμε τις αυστηρά συγκρουόμενες αντιδράσεις μας προς το ίδιο γεγονός. Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι δε μου είχε πει λέξη. Αν εγώ σκεφτόμουν κάτι τέτοιο, ο Νικ θα ήταν ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο θα το συζητούσα. Αισθάνομαι παραγκωνισμένη, πληγωμένη. «Μη με κοιτάζεις έτσι, Άνι. Σιχαίνομαι αυτό το βλέμμα. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο τυχερή είσαι, να πάρει, που ξέρεις τι θέλεις στη ζωή σου». Αναστενάζει. «Ήταν αδύνατον να προσπαθήσω να βρω άλλη δουλειά, τη σωστή δουλειά, όταν δούλευα σ εκείνη τη ρουφήχτρα ψυχών, την εταιρεία Δημοσίων Σχέσεων. Δεν είχα καθόλου χρόνο, μωρό μου». «Είχες όμως χρόνο να βλέπεις το Top Gear». Σιωπή πέφτει ανάμεσά μας. Ένας άδειος γαλάζιος ουρανός που γεμίζει με βόμβες αμοιβαίας πικρίας. Μασουλάω το εσωτερικό του μάγουλού μου. Είναι τόσο φοβερό να εύχεσαι μερικές φορές ο άνθρωπος που αγαπάς να μην ήταν τόσο εαυτούλης; Ο Νικ κουνάει το κεφάλι. «Η ζωή χωρίς ρίσκο δεν αξίζει». Μιλάει σιγά και πρέπει να καταβάλω προσπάθεια

19 ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΝΤΑΞΕΙ, ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΗ για να τον ακούσω. Όταν βρίσκεται σε άμυνα, η φωνή του γίνεται πάντα πιο σιγανή και πιο στιλάτη, επαναφέροντας τα σύμφωνα που άφησε πίσω του μετά το δημοτικό. Πιάνει το δεξί μου χέρι και το κρατάει σφιχτά. «Θέλω να πιστεύεις σ εμένα. Νιώθω ότι δεν πιστεύεις αρκετά σ εμένα». «Αυτό δεν είναι αλήθεια». «Σσσς». Σηκώνεται από τον καναπέ, γονατίζει και μου βγάζει τα παπούτσια και τις κάλτσες. Φιλάει την πατούσα του αριστερού μου ποδιού. «Πρώτα μασάζ στα πόδια». Φιλάει την πατούσα του δεξιού μου ποδιού. «Έπειτα θα μαγειρέψω». Σηκώνει τα μάτια και με κοιτάζει χαμογελώντας. «Και ξέρεις κάτι; Ενώ ψάχνω για δουλειά θα γίνω η καλύτερη σύζυγος για σένα, αγαπημένη μου Άνι».

20 2 Λοιπόν, πώς πάει το κυνήγι της δουλειάς, γλυκέ μου;» ρωτάω προσεκτικά, καθώς το εκτυφλωτικό φως του ήλιου στρίβει στον αυτοκινητόδρομο και μας στραβώνει. Ο Νικ κατεβάζει το αλεξήλιο, πατάει γκάζι και πηγαίνουμε βολίδα στον Α40 προσπερνώντας μια νταλίκα της Tesco που τραντάζεται σύσσωμη. «Ακόμα δεν έχω αρχίσει το πραγματικό κυνήγι». Με αγριοκοιτάζει. «Αφού σου είπα ότι θέλω λίγο χρόνο να ανασυνταχθώ και να σκεφτώ». «Φυσικά», απαντώ εγώ, προσπαθώντας να δείξω κατανόηση. Τρεις εβδομάδες προσπαθώ να δείξω κατανόηση. «Σέβομαι αυτή τη γενναία απόφαση που πήρες, αλήθεια σου λέω. Αναρωτιέμαι όμως...» Εκείνος σφίγγει περισσότερο το τιμόνι, οι αρθρώσεις του ασπρίζουν. «Είναι δύσκολο, γαμώτο», αναστενάζει. «Από τη μια θέλω να βγάλω ένα κάρο λεφτά, να γίνω μεγαλοεργολάβος ή κάτι τέτοιο, και από την άλλη θέλω να προσφέρω ουσιαστικά, να γίνω πυροσβέστης, ας πού-

21 ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΝΤΑΞΕΙ, ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΗ με. Να δώσω κάτι στο κοινωνικό σύνολο. Αλλά τις περισσότερες φορές...» ο Νικ μου χαρίζει ένα παιδιάστικο χαμόγελο, «θέλω απλώς να γίνω dj». Η λέξη dj είναι σαν ένας δίσκος-ξυράφι που πέφτει αστραπιαία μέσα στο αμάξι και καρφώνεται στο στομάχι μου. Ο dj κάνει το χόμπι του, που του αποφέρει καμιά εκατοστή λίρες αραιά και πού, αν σταθεί τυχερός. Δεν είναι δουλειά αυτή. Κάτι όμως μου λέει ότι ο Νικ, ακόμα και στα τριάντα έξι του χρόνια, ελπίζει ότι θα γίνει ο επόμενος Μαρκ Ρόνσον*. Ίσως. Ίσως πρέπει να πιστεύω περισσότερο σ εκείνον. «Εντάξει». Ο Νικ συνοφρυώνεται. «Τι εννοείς, εντάξει. Τα σιχαίνομαι τα εντάξει σου». «Τίποτα, Νικ». «Ξέρω ότι δεν το επικροτείς. Ξέρω ότι πιστεύεις πως θα έπρεπε να το έχω ξεκαθαρίσει πια. Ποτέ όμως δε σου υποσχέθηκα κάτι τέτοιο. Δώσε μου λίγο χρόνο». «Μα δεν είπα τίποτα!» «Δε χρειάζεται». Πατάει κι άλλο το γκάζι. «Συγκρούομαι με το προτεσταντικό εργασιακό σου ήθος. Είμαι η ζωντανή προσωποποίηση όλων των καταστροφικών φαντασιώσεών σου». Χαμογελάω γιατί υπάρχει μια κάποια αλήθεια στα λόγια του. «Θα μας πάρουνε το σπίτι!» λέει ο Νικ με διαπεραστική γυναικεία φωνή. «Το σπίτι θα καεί και δε θα έχουμε ασφάλεια! Όλα τα τακτοποιημένα με αλφαβητική σειρά * Mark Ronson. Γεννημένος το 1975, μουσικός παραγωγός που έχει κερδίσει τρία Γκράμι. (Σ.τ.Μ.)

22 ΠΟΛΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ βιβλία μου θα ανακατευτούν! Θα πέσει ο ουρανός και θα μας πλακώσει!» Του δίνω μια ξυλιά στο πόδι στα αστεία. «Σκάσε πια!» Ο Νικ πατάει ακόμα περισσότερο το γκάζι. Του ρίχνω μια κλεφτή ματιά. Τι ωραίος που είναι όταν οδηγεί, όταν τρέχει έτσι! Ένα κομμάτι του εαυτού μου φτιάχνεται βλέποντάς τον στο τιμόνι, εστιασμένο, έχοντας τον απόλυτο έλεγχο. Έπειτα από μερικά λεπτά το αυτοκίνητο κόβει ταχύτητα και, βγαίνοντας από τον αυτοκινητόδρομο, στρίβει στο δρόμο που οδηγεί μέσα από την καταπράσινη, υγρή εξοχή στο σπίτι των γονιών μου. Παρκάρουμε. Αφήνοντας κατά μέρος τις διαφορές μας και πιασμένοι από το χέρι, προχωράμε στο χαλικόστρωτο δρομάκι προς την είσοδο του πατρικού μου. Έχω μερικές εβδομάδες να επισκεφθώ τους γονείς μου και ξαφνιάζομαι βλέποντας ότι το σπίτι παρουσιάζει μια εικόνα εγκατάλειψης. Η οροφή από πυρόλιθο βουλιάζει στο μέσον. Η γαλάζια μπογιά της εξώπορτας έχει ξεφλουδίσει, όπως και η μπογιά γύρω από τα πάνω παράθυρα. Κισσός έχει τυλίξει τους πέτρινους τοίχους της αποθήκης και απλώνεται στο έδαφος σαν ποδόγυρος. Το αγιόκλημα, ξεραμένο, ροζιασμένο, έχει καταλάβει τη βεράντα και αναγκάζομαι να το παραμερίσω, ενώ ένα σμήνος ζουζουνάκια εφορμούν μέσα στα μαλλιά μου. Χτυπάω το κουδούνι ένα από εκείνα τα τραγουδιστά της δεκαετίας του ογδόντα και ακούω τη μαμά να πλαγιοποδίζει στο χολ με τον πονεμένο της γοφό. «Άνι! Νικ!» φωνάζει χαρούμενα ανοίγοντας την εξώπορτα. Το κουρασμένο πρόσωπό της φωτίζεται μόλις

23 ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΝΤΑΞΕΙ, ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΗ μας βλέπει. Πάντοτε μας αποκαλεί, μάλλον κολακευτικά, «η πετυχημένη κόρη μου και ο ωραίος της Νικ». «Συγγνώμη που αργήσαμε», της λέω. Πάντα πάμε καθυστερημένοι στους γονείς μου. Δεν το κάνουμε σκόπιμα. Τυχαίνει. «Εντάξει, δεν πειράζει. Και η Τζόρτζια έχει καθυστερήσει φυσικά. Ποπό, στις ομορφιές σας είστε και οι δύο!» Παρόλο που στη δουλειά είμαι ένα από τα λιγότερο εκθαμβωτικά άτομα, στο σπίτι φαντάζω λες και μόλις κατέβηκα από το κόκκινο χαλί. Δε θέλει πολλή προσπάθεια να είσαι εκθαμβωτικός στο Λόουερ Ντάλτον. Μπαίνουμε μέσα και η καθησυχαστική μυρωδιά του πατρικού μου απορρυπαντικά, μπισκότα και σκόνη της εξοχής χτυπάει στα ρουθούνια μου. Ο διάδρομος οδηγεί στην κουζίνα, για την ακρίβεια όλο το σπίτι μοιάζει να οδηγεί στην κουζίνα, στον οικιακό σαματά κατσαρολικών και βραστήρων. Είναι ίδια και απαράλλαχτη από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου. Οι τοίχοι είναι βαμμένοι με φωτεινή κίτρινη λαδομπογιά, τα ντουλάπια είναι από ξύλο πεύκου μαζί με μια πράσινη κουζίνα και έναν παλιό φούρνο που τις περισσότερες φορές καίει το φαγητό. Τα ντουλάπια είναι αρχαία. Πρόσφατα ξέθαψα μια πηγμένη κονσέρβα με ημερομηνία λήξης Απρίλιος του Πιτσιλισμένες με λίπος οικογενειακές φωτογραφίες, φυλλάδια και διαφημιστικά για ινδικά εστιατόρια της περιοχής φτερουγίζουν στο ρεύμα που τρυπώνει ανάμεσα από την πλινθοδομή. Μερικές φορές τα φυλλάδια ξεκολλάνε και πέφτουν στο τραπέζι από ξύλο πεύκου, που βρίσκεται στη μέση του δωματίου. Στις λακκούβες και στις χα-

24 ΠΟΛΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ ραμάδες τούτου του τραπεζιού υφίστανται ζύμωση δεκαετίες οικογενειακών γευμάτων. Ο μπαμπάς, το μουτρωμένο ον που, όταν έχει διάθεση, απαντά στο όνομα Άρνολντ Ράφερτι, κάθεται στην κεφαλή σκυμμένος στην τοπική εφημερίδα. Το γνώριμο φαλακρό κεφάλι του, ένας ροζ δίσκος ανάμεσα σε ατίθασες γκρίζες τούφες. Το σηκώνει και τα μάτια του φωτίζονται σαν ολόλαμπρα δωμάτια. Του μπαμπά τού αρέσουν πολύ οι επισκέψεις. «Γεια σου, μπαμπά». Φιλάω το αξύριστο μάγουλό του και το νιώθω τόσο οικείο σαν να είναι το δικό μου. Ο μπαμπάς μυρίζει αμυδρά ουίσκι. «Θέλετε τσάι;» πετιέται η μαμά, λες και φοβάται μη μιλήσει ο μπαμπάς και βαρεθούμε πριν εκείνη προφτάσει να μας περιποιηθεί. Είναι το μοναδικό πρόσωπο που γνωρίζω, το οποίο προσφέρει τσάι πριν από το φαγητό. «Φέραμε ένα μπουκάλι κρασί». Ο Νικ προσφέρει το τυλιγμένο μπουκάλι με το κόκκινο κρασί. Το αγοράσαμε βιαστικά από το δρόμο και, ντρέπομαι που το λέω, αλλά δεν είναι το είδος του κρασιού που θα παίρναμε για να προσφέρουμε σε κάποιο λονδρέζικο πάρτι. «Ωωωω!» Η μαμά ξετυλίγει προσεκτικά το χαρτί. «Πολύ κομψό. Δεν ήταν ανάγκη. Άνοιξέ το εσύ, Άρνολντ». Ο μπαμπάς σηκώνεται όρθιος. Ζάρωσε; Μου φαίνεται πιο κοντός από ό,τι τον θυμάμαι. Επιτίθεται στο λαιμό του μπουκαλιού με ένα παμπάλαιο τιρμπουσόν, τραβάει το φελλό με άγριο τίναγμα του αγκώνα του και κοιτάζει θριαμβευτικά τον Νικ, θαρρείς και επιτέλεσε μια μικρή αντρική τελετουργία. Ο μπαμπάς έχει την τάση να γίνεται άβολα ανταγωνιστικός. Η μαμά βγάζει από το ντουλάπι μερικά κρασοπότηρα

25 ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΝΤΑΞΕΙ, ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΗ που έχουν κηλίδες από το πλυντήριο πιάτων τα μικρά που παίρνουν μια δαχτυλήθρα κρασί, όχι σαν εκείνες τις κολονάτες γαβάθες που χρησιμοποιούμε με τον Νικ στο Λονδίνο. Θαυμάζω την ωραία της κορμοστασιά. Σε αντίθεση με τις μανάδες των φιλενάδων μου, η δική μου δεν έχει βαρύνει με τα χρόνια. Όταν δε μαγειρεύει για την οικογένεια φαγητά που κρατάνε συνήθως από τη δεκαετία του εβδομήντα ζει με μια δίαιτα που θυμίζει μεταπολεμικές μερίδες πατάτες, ανάλατα αρνίσια παϊδάκια, αρακά και λάχανο από τον κήπο. Αυτό την έχει διατηρήσει απίστευτα λυγερή. (Ο πατέρας μου δεν είναι τόσο λυγερός. Μεγάλα ποτήρια μπίρας και δεκαετίες τηγανητών πρωινών από την καντίνα της δουλειάς έχουν συσσωρευτεί στην μπάκα.) Μακάρι η μαμά να συνειδητοποιούσε πόσο υπέροχη είναι. Μια γυναίκα της ηλικίας της που θα έμενε στο Κένσινγκτον σίγουρα θα φορούσε στενά τζιν και ραμμένα επί παραγγελία σακάκια και, αν την έβλεπες από πίσω, θα έμοιαζε τριανταπεντάρα. Εκείνη όμως φοράει συντηρητικές φούστες ως το γόνατο, ευπρεπείς ζακέτες και εμπριμέ μπλούζες από τότε που τη θυμάμαι. Δεν είναι ρούχα νέου ανθρώπου αυτά. (Αν κρίνω από τα οικογενειακά άλμπουμ, η μαμά έπαψε να είναι νέα πάει να πει ότι έπαψε να ενδιαφέρεται για τη μόδα και να έχει ανάλαφρη διάθεση γύρω στα τριάντα.) Μετά από ένα ποτήρι κρασί ίσως πετάξει στα αστεία: «Εγώ είμαι υπεράνω μόδας». Αλλά πιστεύω ότι αυτό που πραγματικά εννοεί είναι ότι η μόδα δεν ταιριάζει σε μια εξηντάρα που λέγεται Μάρτζορι και μένει σ ένα μικρό χωριό στο Κότσουολντς. Πάντως, σέβομαι το γεγονός ότι δηλώνει απερίφραστα πως ενδιαφέρεται περισσότερο για τα μοσχομπίζελα. Όσο για τον μπαμπά, αυτός

26 ΠΟΛΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ φυσικά δε δίνει δυάρα για το τι φοράει η γυναίκα του. Την αγαπάει πραγματικά, τρελά, βαθιά, όπως και να χει. Όλοι μας την αγαπάμε όπως και να χει. Η μαμά σερβίρει προσεκτικά το κρασί και κάθεται με έναν αναστεναγμό κυριακάτικου μεσημεριού. «Λοιπόν», λέει. «Λοιπόν». Με κοιτάζει εξεταστικά μ εκείνον τον μητρικό, γερακίσιο τρόπο, αποτιμώντας τη λάμψη των μαλλιών μου, την καθαρότητα του δέρματός μου, ψάχνοντας να βρει σημάδια που να μαρτυρούν κάποιον αστικό μαρασμό. «Χαίρομαι πολύ που σας βλέπω. Ξέρω πόσο απασχολημένοι είστε». «Μη λες χαζομάρες. Χαρά μας. Χρειαζόμαστε καθαρό αέρα», την καθησυχάζω. Εγώ, σε αντίθεση με την πιο αραχτή αδελφή μου, την Τζόρτζια, δεν τους επισκέπτομαι πολύ συχνά. Η μαμά προσπαθεί να δείξει κατανόηση και το αποδίδει στη δουλειά μου, σαν να μη δουλεύω σε περιοδικό λάιφ στάιλ αλλά να τρέχω ασταμάτητα από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη. Έχω ενοχές που δεν τους επισκέπτομαι συχνότερα. «Καθαρός αέρας. Ένα από τα πράγματα που εσείς οι Λονδρέζοι δεν μπορείτε να αγοράσετε», δηλώνει αγριωπά ο μπαμπάς. Είναι καχύποπτος με το Λονδίνο, ανησυχεί για την επίδραση που έχει πάνω μας, λες και ζούμε υπό την κηδεμονία μιας εξαιρετικά ανεύθυνης θείας που μας κακομαθαίνει. «Πώς είναι η μεγάλη πόλη;» Η μαμά πιστεύει ακράδαντα ότι μαχαιροβγάλτες έφηβοι, μουσουλμάνοι τρομοκράτες και κρακ καραδοκούν σε κάθε λονδρέζικη γωνιά. «Και η υποθήκη; Τα καταφέρνετε με την υποθήκη σας, έτσι; Ξέρετε, λένε ότι τα επιτόκια θα ανέβουν».

27 ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΝΤΑΞΕΙ, ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΗ Ο Νικ μετακινείται νευρικά στην καρέκλα του. «Χμμ...» Στραγγαλίζω το πόδι του κρασοπότηρου με το δείκτη μου. Ξέρω ότι ο Νικ αναδιοργανώνει τις σκέψεις του για να φανεί ότι όλα είναι εντάξει. Αργά ή γρήγορα θα το μάθουν, οπότε έχει αποφασίσει να το πει ξεκάθαρα. Αλλά με το που ανοίγει το στόμα του, χτυπάει το κουδούνι. «Αυτή είναι η αδελφή σου! Πάντα αργοπορημένη». Η μαμά τρέχει στην εξώπορτα έχοντας ξεχάσει τον πονεμένο της γοφό. Ήχος υπερβολικών φιλιών και η χαρακτηριστική προφορά αριστοκρατικού σχολείου της Τζόρτζια, προφορά που έχει διαμορφώσει χωρίς να έχει ποτέ πάει σε αριστοκρατικό σχολείο. «Άνι! Νικ, κούκλε μου!» Η Τζόρτζια ρίχνεται μπροστά και τυλίγει στην αγκαλιά της τον Νικ και ύστερα εμένα. «Επιτέλους, καταφέραμε να συναντηθούμε σε τούτο τον αιώνα!» Εγώ γελάω αιφνιδιασμένη κάπως με την ομορφιά της. Είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Πάντα ήταν. Όταν ήμασταν μικρές αισθανόμουν σχεδόν μια αδελφική περηφάνια για την ομορφιά της, λες και έπαιρνα κι εγώ λιγάκι από εκείνη. Επειδή ήμασταν τόσο διαφορετικές εμφανισιακά κι εκείνη ήταν μικρότερη από εμένα, δεν υπήρχε, όπως θα περίμενε ίσως κανείς, θέμα ζήλιας μεταξύ μας, μολονότι ως έφηβες ευχόμουν φυσικά να είχα πάρει κάποια από τα δικά της γονίδια. Αλλά στα παιδικά μας χρόνια, όταν ήμασταν πολύ μικρά κοριτσάκια, οι περαστικοί συχνά σταματούσαν στο δρόμο για να χαζέψουν την Τζόρτζια. Σταματούσαν επιτόπου και έμεναν να τη χαζεύουν. Εγώ κοκάλωνα όταν άπλωναν το χέρι για να χαϊδέψουν

28 ΠΟΛΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ τις κόκκινες μπούκλες της, έτοιμη να την αρπάξω μακριά τους και να τους διώξω. Πάντα την προστάτευα. Από τότε ακόμα που ήμουν παιδί αισθανόμουν ότι η ομορφιά της την έκανε ευάλωτη, τη μετέτρεπε σ έναν καμβά όπου οι άλλοι προέβαλλαν τους αόριστους σκοτεινούς τους πόθους. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν πως αν ένας κακός έπαιρνε μία από εμάς, αυτή θα ήταν η σδελφή μου. Εγώ ήμουν πιο ασφαλής. Η αδελφή μου μεγάλωσε με χάρη, αποδέχτηκε την ομορφιά της χωρίς συστολή και αδεξιότητα και έχτισε την προσωπικότητά της γύρω της, όπως χτίζεις μια ολόκληρη γκαρνταρόμπα γύρω από ένα θεσπέσιο πανωφόρι. Τα μαλλιά της, που είναι μάλλον το πρώτο που προσέχει κανείς πάνω της, είναι πυκνά, κυματιστά στο πλούσιο χρώμα της πιπερόριζας. Τα μάτια της είναι ασυνήθιστα μακριά το ένα από το άλλο, και έχουν ένα ζεστό σιροπιαστά καστανό χρώμα. Το πάνω της χείλος είναι ελαφρώς φουσκωμένο, σμιλεμένο θαρρείς με τέχνη. Και φόρμα ακόμα να της βάλεις, εκείνη θα μοιάζει σαν να βγήκε από τις σελίδες του Vogue. Μέχρι και το μπουφάν που φοράει σήμερα την κάνει να μοιάζει με χαριτωμένο παιδάκι κουκουλωμένο για να προστατευτεί από τον άνεμο. (Εγώ έτσι και φορέσω μπουφάν μοιάζω με αντίσκηνο που έχει ξελυθεί από τα πασσαλάκια του.) Τώρα η Τζόρτζια βγάζει το μπουφάν της και ξετυλίγεται σαν δώρο, αποκαλύπτοντας το τσαχπίνικο εβαζέ μίνι φόρεμά της, τα γυμνά λεπτά πόδια της με τις μαύρες φλατ μπαλαρίνες και ένα καπιτονέ τσαντάκι με χρυσή αλυσίδα στον ώμο. Είναι το είδος της γυναίκας που όλοι οι εκδότες περιοδικών ελπίζουν απεγνωσμένα ότι υπάρχει πραγματικά.

29 ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΝΤΑΞΕΙ, ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΗ Η μαμά χαϊδεύει ανήσυχη το μπράτσο της Τζόρτζια. «Αγάπη μου, είσαι πολύ αδύνατη». «Αλήθεια;» χαμογελάει πλατιά η Τζόρτζια. Έχει κληρονομήσει τον κομψό, μικρό σωματότυπο της μαμάς, σε αντίθεση μ εμένα που πρέπει να μάχομαι τη γενετική συνάφεια με μια «χοντροκόκαλη» Σκοτσέζα γιαγιά. Η μαμά μπορεί να νομίζει ότι η Τζόρτζια αδυνάτισε, η αλήθεια όμως είναι ότι έχει μια εικόνα εκθαμβωτική σαν έφηβη με τις καμπύλες της, χωρίς χιλιοστό περισσευούμενης σάρκας. Μοιάζει με ηθοποιό του Χόλιγουντ. Σωριάζεται στην καρέκλα της κουζίνας με έναν ηχηρό αναστεναγμό, διπλώνοντας τις λεπτές γάμπες της κάτω από το σώμα της και αποκαλύπτοντας το τρίγωνο του ροζ εσωρούχου με την ανεμελιά μιας μικρούλας στην παιδική χαρά. «Θεέ μου», λέει. «Ο Όλι σας ζητά χίλιες συγγνώμες. Λυπήθηκε πάρα πολύ που δεν μπόρεσε να έρθει». Με αμήχανη έκφραση η μαμά τής σερβίρει ένα ποτήρι κρασί και βάζει ένα μικρό πήλινο μπολ με πράσινες ελιές στο τραπέζι. «Δεν πειράζει, καλή μου. Καταλαβαίνουμε». Δεν καταλαβαίνει ούτε εκείνη ούτε ο μπαμπάς. Δεν το χωράει ο νους τους γιατί ένας υγιής τριανταπεντάχρονος τραπεζίτης του Σίτι, που αμφιταλαντεύεται αν πρέπει να παντρευτεί μια κουκλάρα σαν την Τζόρτζια, περνάει «μια κρίση στη ζωή του» και έχει επιλέξει όχι, το πλήρωσε κι από πάνω να περάσει το Σαββατοκύριακο σε κέντρο ψυχικής υγείας. Ο πατέρας μου δυσκολεύεται να ταιριάξει αυτό το γεγονός με την ικανότητα του Όλι να βγάζει ένα κάρο λεφτά. Είναι αρσενικό πρώτης κατηγορίας ή όχι; «Επιστρέφει από τη Γαλήνη αύριο», λέει η Τζόρτζια, πίνοντας μια μικρή γουλιά κρασί και μορφάζοντας με

30 ΠΟΛΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ την ξινή, φτηνή γεύση του. «Ελπίζω ότι η ξεκούραση θα ξεκαθαρίσει το κεφάλι του». Η Τζόρτζια μιλάει για τη Γαλήνη σαν να είναι διακοπές σε κάποιο spa. Περισσότερο κοντά στην άποψη του «συγκεντρώσου», όπως ο πατέρας μου, εγώ είμαι της γνώμης ότι οι άνθρωποι που πραγματικά χρειάζονται θεραπεία περπατούν στους δρόμους του Λονδίνου μιλώντας σε κουτάκια μπίρας και αντί για αυτούς τραπεζίτες του Σίτι, που είναι απόλυτα λειτουργικοί ώστε να κάνουν διακοπές στο Μαϊάμι, μπαίνουν ξαφνικά σε τέτοιου είδους κέντρα. «Διάβασα στην εφημερίδα ότι αυτό το μέρος στοιχίζει χιλιάδες λίρες τη βδομάδα ή κάτι τέτοιο», μουγκρίζει ο μπαμπάς, τραβώντας τα γένια του. Μου ρίχνει μια εύθυμη ματιά. Εγώ χαμογελώ. Ξέρουμε και οι δύο ότι ρίχνει άδεια για να πιάσει γεμάτα. «Έτσι είναι», απαντά η Τζόρτζια, μασουλώντας μια ελιά. Όσον αφορά τα οικονομικά θέματα δεν έχει πάρει καθόλου από τον μπαμπά της. «Θεέ και Κύριε!» φωνάζει ο μπαμπάς. «Ίσως πρέπει να ανοίξω κι εγώ ένα τρελάδικο, μωρέ». «Ε, τότε οι τρελοί θα διοικούσαν το άσυλο», αστειεύομαι εγώ. Η μαμά ξεροβήχει. «Ας ελπίσουμε ότι ο Όλι θα βρει τον παλιό του εαυτό». Νιώθοντας αμηχανία με τούτη τη συζήτηση, αβέβαιη για το τι προσφέρει, απομακρύνεται στο πάτωμα από τερακότα με κάπως γερτό βήμα και βάζει στον πλαστικό ατμομάγειρα λαχανικά από τον κήπο. «Λοιπόν, πώς πάει, Νικ;» ρωτάει η Τζόρτζια. «Δεν έχω νέα σας αυτό τον καιρό. Η αδελφούλα μου με πούλησε στο μεσημεριανό μας ραντεβού την περασμένη βδομά-

31 ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΝΤΑΞΕΙ, ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΗ δα. Πώς να κρατήσω επαφή η γυναίκα;» Η Τζόρτζια πεταρίζει τις σκούρες βλεφαρίδες της. Φλερτάρει με τον Νικ, πάντα το έκανε. Πάντα φλέρταρε με όλους τους φίλους μου. Αυτός είναι ο τρόπος που συνδέεται με τους άντρες. Και όλοι τους την ερωτεύονται λιγάκι. Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό. Όπως και να έχει, πιστεύω ότι αν ήθελαν να είναι με μια κοπέλα σαν την Τζόρτζια, δε θα ήταν μαζί μου. «Λοιπόν», λέει ο Νικ. Αλληλοκοιταζόμαστε. Ξέρουμε και οι δύο ότι ήρθε η ώρα. Οπλίζομαι με θάρρος. Ο Νικ κοιτάζει την κουζίνα γύρω του αποφεύγοντας το βλέμμα του μπαμπά. «Για να πω την αλήθεια», διστάζει ξύνοντας το αξύριστο πιγούνι του, «πήρα εθελούσια έξοδο για να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία να βρω κάτι πιο ενδιαφέρον». Η Τζόρτζια χτυπάει παλαμάκια. «Ζήτω! Βρήκα συνοδό για τις απογευματινές κινηματογραφικές προβολές! Μπράβο! Η δουλειά είναι κάτι υπερεκτιμημένο». Η Τζόρτζια εγκατέλειψε το πλατσούρισμα στα ρηχά, όπως η ίδια το χαρακτήρισε, της εκδοτικής βιομηχανίας πριν από δύο χρόνια, όταν αρραβωνιάστηκε τον Όλι. Το εισόδημά της δεν ήταν αναγκαίο και αποφάσισαν ότι θα αξιοποιούσε πολύ καλύτερα το χρόνο της διακοσμώντας το σπίτι και, πιο πρόσφατα, βοηθώντας τον οργανωτή του γάμου να οργανώσει το γάμο τους. «Τζορτζ», λέω, παίρνοντας μια ελιά από το χέρι της και βάζοντάς τη στο στόμα μου, «έτσι και επιχειρήσεις να μετατρέψεις τον Νικ σε αργόσχολη κυρία, σε πληροφορώ ότι σκοπεύω να του βάλω συσκευή παρακολούθησης στον αστράγαλο».

32