Γεωργία εµίρη, Ðñþôç Ýêäïóç: Ιούνιος 2009, αντίτυπα ÉSBN

Transcript

1

2 TÉÔËÏÓ ÂÉÂËÉÏÕ: Ζητείται επειγόντως γαµπρός ÓÕÃÃÑÁÖÅÁÓ: Γεωργία εµίρη ÅÐÉÌÅËÅÉÁ ÄÉÏÑÈÙÓÇ ÊÅÉÌÅÍÏÕ: Χρυσούλα Τσιρούκη ÓÕÍÈÅÓÇ ÅÎÙÖÕËËÏÕ: Ηλίας Μασούρης ÇËÅÊÔÑÏÍÉÊÇ ÓÅËÉÄÏÐÏÉÇÓÇ: ÅëÝíç Óôáõñïðïýëïõ EÊÔÕÐÙÓÇ: Α. & Φ. εληγιάννης Ο.Ε. ÂÉÂËÉÏÄÅÓÉÁ: Êùíóôáíôßíá Ðáíáãéþôïõ & ΣΙΑ Ο.Ε. Γεωργία εµίρη, 2009 EÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ ÏÃÉÏÓ Á.Å., ÁèÞíá 2009 Εικόνας εξωφύλλου: Getty images / Ideal image Ðñþôç Ýêäïóç: Ιούνιος 2009, αντίτυπα ÉSBN Ôõðþèçêå óå áñôß åëåýèåñï çìéêþí ïõóéþí, πρεορχόµενο αποκλειστικά και µόνο από δάση που καλλιεργούνται για την παραγωγή χαρτιού. To ðáñüí Ýñãï ðíåõìáôéêþò éäéïêôçóßáò ðñïóôáôåýåôáé êáôü ôéò äéáôüîåéò ôïõ Åëëçíéêïý Íüìïõ (Í. 2121/1993 üðùò Ý åé ôñïðïðïéçèåß êáé éó ýåé óþìåñá) êáé ôéò äéåèíåßò óõìâüóåéò ðåñß ðíåõìáôéêþò éäéïêôçóßáò. Áðáãïñåýåôáé áðïëýôùò ç Üíåõ ãñáðôþò αäåίáò ôïõ åêäüôç êáôü ïðïéïνäþðïôå ôñüðï Þ ìýóï áíôéãñáöþ, öùôïáíáôýðùóç êáé åí ãýíåé áíáðáñáãùãþ, åêìßóèùóç Þ äáíåéóìüò, ìåôüöñáóç, äéáóêåõþ, áíáìåôüäïóç óôï êïéíü óå ïðïéáäþðïôå ìïñöþ (çëåêôñïíéêþ, ìç áíéêþ Þ Üëëç) êáé ç åí ãýíåé åêìåôüëëåõóç ôïõ óõíüëïõ Þ ìýñïõò ôïõ Ýñãïõ. ÅÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ ÏÃÉÏÓ Á.Å. PSICHOGIOS PUBLICATIONS S.A. äñá: ÔáôïÀïõ 121 Head office: 121, Tatoiou Str Ìåôáìüñöùóç Metamorfossi, Greece Âéâëéïðùëåßï: Ìáõñïìé Üëç 1 Bookstore: 1, Mavromichali Str ÁèÞíá Áthens, Greece Ôçë.: Tel.: Telefax: Telefax: info@psichogios.gr info@psichogios.gr

3

4 1 Είμαι κουκλάρα. Είμαι ξαπλωμένη σε μια υπέροχη παραλία με λευκή άμμο, φοίνικες και σμαραγδένια θάλασσα. Το πανύψηλο κορμί μου με τις τέλειες καμπύλες γυαλίζει από το πανάκριβο αντηλιακό. Φοράω ένα μικροσκοπικό σέξι μπικίνι και σινιέ γυαλιά ηλίου. Φυσικά είμαι ξανθιά με γαλανά μάτια. Στο χέρι μου κρατάω ένα τροπικό κοκτέιλ και νιώθω τον ανδρικό πληθυσμό γύρω μου να με τρώει με τα μάτια. Ένας απ αυτούς, ο πιο όμορφος, με πλησιάζει αργά. Είναι ψηλός, μυώδης, με υπέροχους κοιλιακούς, θεληματικό πιγούνι και ατσάλινο βλέμμα. Ίδιος ο Αντόνιο Μπαντέρας. Γονατίζει δίπλα μου στην ξαπλώστρα. «Γεια!» μου χαμογελάει και κινδυνεύω να χάσω το φως μου από τη λάμψη της οδοντοστοιχίας του. «Γεια», του απαντάω ναζιάρικα. «Θα ήθελα» ξεκινάει να πει. «Να συστηθούμε. Είμαι η Λένα», του απαντάω αποφασίζοντας να κάνω παιχνίδι. Τι στο καλό; Τόσο κόπο έκανε να έρθει μέχρι την ξαπλώστρα μου. Να μην τον ενθαρρύνω λίγο κι εγώ; Αυτός έριξε τα μούτρα του

5 ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΕΜΙΡΗ «Λένα» διακόπτει τις σκέψεις μου ο «Αντόνιο». Είμαι έτοιμη να του απαντήσω ότι πολύ θα ήθελα να κάνουμε παρέα, φυσικά και είμαι ελεύθερη να βγούμε για φαγητό, ποτό, οτιδήποτε τέλος πάντων, όταν εκείνος συμπληρώνει τη φράση του. «θέλω είκοσι ευρώ για την ξαπλώστρα και την ομπρέλα». Τα μάγουλά μου γίνονται κατακόκκινα και θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ποπό! Ρεζίλι έγινα στον άνθρωπο που νοικιάζει τις ξαπλώστρες. Θα νομίζει ότι είμαι καμιά ξελιγωμένη. «Ναι, βέβαια» ψελλίζω και σκύβω να βρω την τσάντα μου. Εκείνη τη στιγμή, ένας εκκωφαντικός θόρυβος μου τρυπάει τα αυτιά. Τι έγινε; Εισακούστηκε η ευχή μου και ανοίγει η γη να με καταπιεί; Γυρίζω να δω από πού προέρχεται αυτός ο φρικτός θόρυβος και τσακ! Η εξωτική παραλία και ο κούκλος εξαφανίζονται και βρίσκομαι στο κρεβάτι μου να παλεύω να ξεσκεπαστώ από το πάπλωμα για να βρω επιτέλους το αναθεματισμένο ξυπνητήρι. Το εντοπίζω στα τυφλά και το κλείνω. Κατάρα! Δεν είμαι μια θεά. Ούτε ψηλή και ξανθιά με γαλανά μάτια. Είμαι η Λένα Αργυρίου, μέτριου αναστήματος, καστανή, με καστανά μάτια, και δεν έχω λεφτά ούτε μέχρι την Αίγινα να πάω, πόσο μάλλον σε εξωτική παραλία. Άσε που τρώω πόρτα ακόμη και στα όνειρά μου. Σίγουρα κάτι λέει αυτό για την αυτοεκτίμησή μου. Επιπλέον, είναι και Δευτέρα. Μια πολύ συννεφιασμένη Δευτέρα, όπως βλέπω από το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς μου. Κλείνω τα μάτια και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα είναι μόνο για πέντε λεπτά. Προσπαθώ να γυρίσω στο όνειρο και στον «Αντόνιο» με

6 ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΓΑΜΠΡΟΣ τις ξαπλώστρες, αλλά μάταια. Το κουδούνι της εξώπορτας με ξαναγυρνάει πίσω. Ποιος διάολος είναι πρωί πρωί; Δεν ανοίγω. Αν είναι ο ταχυδρόμος, ας χτυπήσει αλλού. Σηκώνομαι με κόπο και σέρνομαι μέχρι την κουζίνα για να ζεστάνω νερό για καφέ. Πάλι τα ήπιαμε χτες το βράδυ με τη Χριστίνα. Η Χριστίνα είναι η καλύτερή μου φίλη και πολύ ερωτευμένη με τον Κώστα, ένα γοητευτικό παθολόγο, ο οποίος τελευταία της κάνει νερά, ή τουλάχιστον έτσι νομίζει εκείνη. Όπως καταλαβαίνετε, η υπόθεση σήκωνε ξενύχτι μετά τσιγάρου και ποτού. Πολλών τσιγάρων και αρκετού ποτού. Μέχρι τις δύο κουβεντιάζαμε και άκρη δε βγάλαμε. Τίποτα εκτός από τα συνηθισμένα: «οι άντρες είναι γαϊδούρια» και «δεν υπάρχουν πια άντρες». Κοιτάζω με μάτι θολό το νερό που βράζει. Πρέπει να αρχίσω να ετοιμάζομαι για τη δουλειά γιατί θα αργήσω και ποιος τον ακούει τον κρετίνο. Όπου κρετίνος είναι ο Άλκης Κάραλης, ο διευθυντής μου στο δημιουργικό τμήμα της διαφημιστικής εταιρείας όπου εργάζομαι. Σαν να τον βλέπω μπροστά μου με τα κοκάλινα γυαλιά με τον γαλάζιο σκελετό γιατί σήμερα είναι Δευτέρα. Ο κρετίνος έχει τουλάχιστον πέντε διαφορετικούς σκελετούς γυαλιών, ένα χρώμα για κάθε μέρα της εβδομάδας. Είναι πολύ πιθανόν να έχει και άλλους δύο για το Σαββατοκύριακο, αλλά δεν έχει τύχει να το τσεκάρω. Το νερό κοχλάζει και το κουδούνι της πάνω πόρτας χτυπά με επιμονή. Τελικά δεν ήταν ο ταχυδρόμος. Αλλά ποιος είναι Δευτέρα πρωί; Η ώρα είναι οχτώ παρά πέντε. Δεν ανοίγω. Κανένας άσχετος θα είναι. Προσπαθώντας να μην κάνω τον παραμικρό θόρυβο, βάζω δύο κουταλιές καφέ στο φλιτζάνι. Το κουδούνι ξαναχτυπάει και ταυτόχρονα ακούγεται και το κινητό μου. Εδώ σοβαρεύουν τα πράγματα. Ποιος είναι;

7 ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΕΜΙΡΗ «Λένα, άνοιξε. Ακούω και το κινητό σου. Ξύπνα, τεμπέλα, και έλα άνοιξέ μου την πόρτα». Οχ, Χριστέ μου. Ο χειρότερος εφιάλτης. Τσαγκαροδευτέρα με πρωινή επίσκεψη. Τι επίσκεψη, έφοδο κανονική της μάνας μου! Δηλαδή της Μαίρης, ήθελα να πω, αφού από τότε που ενηλικιωθήκαμε μας παρακάλεσε τον αδελφό μου κι εμένα να τη φωνάζουμε με το όνομά της. Κοιτάζω γύρω μου αλαφιασμένη. Το σπίτι είναι σε άθλια κατάσταση. Ποιος την ακούει τώρα! «Μισό λεπτό» φωνάζω. «Είμαι στο μπάνιο». Μαζεύω άρον άρον τα άπλυτα πιάτα και ποτήρια και τα στοιβάζω στο νεροχύτη. Οχ, Θεέ μου, το σαλόνι. Σε τι κατάσταση να είναι από τη χτεσινή νύχτα κραιπάλης με τη Χριστίνα; Σπεύδω να ελέγξω. Το χάος! Αυτό που κατ ευφημισμόν αποκαλώ σαλόνι, ενώ στην ουσία πρόκειται για ένα μάλλον στενόχωρο καθιστικό, δεν είναι σε κατάσταση να δεχτεί επισκέπτες, πόσο μάλλον τον επιθεωρητή Κλουζό, δηλαδή τη μάνα μου. Στο μεταξύ, το κουδούνι ξαναχτυπά και τώρα χτυπάει και την πόρτα με τις γροθιές της. «Λένα, άνοιξε επιτέλους, ξεροστάλιασα να περιμένω απ έξω». Αδειάζω βιαστικά τα ξέχειλα τασάκια, στρώνω τα ριχτάρια, τακτοποιώ τα μαξιλάρια στον καναπέ και προσεύχομαι να μην καταλάβει ότι έχω να βάλω σκούπα πάνω από δύο εβδομάδες. Τρέχω να ανοίξω. Στον καθρέφτη που έχω δίπλα στην πόρτα, για να ρίχνω μια τελευταία ματιά πριν βγω από το σπίτι, με βλέπω και βογκάω. Θεέ μου, τι χάλια είναι αυτά; Μαύροι κύκλοι, πρησμένα μάτια, άτονα μαλλιά, μέχρι και ένα σπυράκι. Ποιος την ακούει τώρα την κυρία Τέλεια! Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανοίγω τη ρημάδα την πόρτα. «Επιτέλους! Τρεις ώρες περιμένω να μου ανοίξεις». Η

8 ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΓΑΜΠΡΟΣ μάνα μου μπαίνει μέσα φουριόζα, φορτωμένη με δυο τεράστιες σακούλες με ψώνια και τάπερ, απ όσο προλαβαίνω να δω. Και είναι η επιτομή της τελειότητας, όπως πάντα. Τα καστανά με κόκκινες ανταύγειες μαλλιά της είναι χτενισμένα στην τρίχα σε ένα άψογο καρέ και το ελαφρώς μακιγιαρισμένο πρόσωπό της λάμπει. Το κρεμ κοστούμι της και οι μαλακές καφέ μπότες κραυγάζουν ακριβή κομψότητα. Είναι πενήντα πέντε χρόνων αλλά, χάρη στα μπότοξ και στις μεσοθεραπείες, δεν την κάνεις ούτε σαράντα. Νιώθω γριά και ατημέλητη. Στο μεταξύ, εκείνη έχει παρατήσει τις σακούλες πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού και σκανάρει το χώρο με απίστευτη ταχύτητα. «Τι χάλια είναι αυτά εδώ μέσα; Πώς μπορείς και ξυπνάς σε ένα τέτοιο αχούρι; Και, επιτέλους, γιατί έκανες τόση ώρα να μου ανοίξεις;» Αρχίζω και θυμώνω. Παίρνω βαθιά ανάσα, αλλά δεν έχω καμία διάθεση να μετρήσω μέχρι το δέκα. «Καλημέρα, Μαίρη! Καλημέρα, λέει πρώτα ο κόσμος. Ακόμη δεν μπήκες και άρχισες την κριτική. Και στο κάτω κάτω, γιατί δεν πήρες ένα τηλέφωνο να μου πεις ότι θα έρθεις; Θα μπορούσα να λείπω. Να έχω περάσει τη νύχτα μου κάπου αλλού. Ή να φιλοξενώ εδώ κάποιον. Σου πέρασε αυτό από το μυαλό;» της λέω αγανακτισμένα. «Πού τέτοια τύχη;» με αποστομώνει. «Λενάκι, γλυκιά μου, ούτε που μου πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσες να είσαι με κάποιον άντρα εδώ μέσα. Βλέπεις, δε με έχεις συνηθίσει σε κάτι τέτοια. Η τελευταία φορά που είχες δεσμό ήταν ούτε εγώ θυμάμαι πότε και αμφιβάλλω αν θυμάσαι και εσύ. Τέλος πάντων, υπάρχει λόγος που δε σου τηλεφώνησα και ήρθα κατευθείαν. Συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό».

9 ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΕΜΙΡΗ Αμέσως η σειρήνα του συναγερμού χτυπάει στο μυαλό μου. Τι συμβαίνει; Χωρίζει από τον μπαμπά; Ή, ακόμη χειρότερα, είναι άρρωστη; Μήπως είναι εκείνος άρρωστος; Ή έχει κάτι ο Αλέξανδρος, ο αδελφός μου; Κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει για να έρθει τόσο πρωί. «Τι έγινε; Πες μου», λέω μουδιασμένα. «Πρώτα να με κεράσεις έναν καφέ. Είμαι από τις εφτά στο πόδι. Πήγα και σου ψώνισα, γιατί είμαι σίγουρη ότι το ψυγείο σου είναι κρανίου τόπος, και σου έφερα και λίγο παστίτσιο που μαγείρεψα χτες το βράδυ για να πάρεις μαζί σου στη δουλειά. Το έχω κάνει light». Δεν είμαστε καλά. Πρώτα μου κόβει το αίμα λέγοντάς μου ότι συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό και ύστερα μιλάει για ψώνια και light παστίτσιο. Την ακολουθώ στην κουζίνα φουρκισμένη. Στο μεταξύ, εκείνη έχει αδειάσει την πρώτη σακούλα και πάει και για τη δεύτερη. «Πες μου, τι συμβαίνει; Θα τρελαθώ από την αγωνία μου», της λέω βάζοντας ξανά το μπρίκι στη φωτιά. «Ηρέμησε. Καφέ πρώτα». Πέντε λεπτά αργότερα κάθομαι απέναντί της στο τραπέζι της κουζίνας και προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. «Λένα, θέλω να είσαι ψύχραιμη. Η ζωή πολλές φορές κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις. Και είναι προσωρινή. Πολύ προσωρινή για όλους μας. Και σκληρή. Πολύ σκληρή», μου λέει με το πιο μακάβριο ύφος της. Αρχίζω να σκέφτομαι πως κάποιος είναι πολύ σοβαρά άρρωστος. «Μπορείς να αφήσεις τους προλόγους και να μου πεις τι τρέχει; Έπαθε τίποτα ο μπαμπάς; Ο Αλέξανδρος; Ο Κούκι;» Ο Κούκι είναι ο οικογενειακός σκύλος, ένα γηραλέο κόκερ σπάνιελ που περνάει όλο του το εικοσιτε-

10 ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΓΑΜΠΡΟΣ τράωρο κοιμισμένο στον καναπέ του σαλονιού μας, αφήνοντας δύσοσμα αέρια. Να δεις που είναι ο Κούκι. Ο φουκαράς είναι κιόλας δεκατεσσάρων χρόνων, τα έχει φάει τα ψωμιά του. Αχ, πόσο θα μου λείψει το γλυκό μου σκυλάκι, σκέφτομαι έτοιμη να ξεκινήσω το μοιρολόι. «Ησύχασε», μου λέει βγάζοντας την ταμπακιέρα της. Οχ, ανάβει και τσιγάρο. Σκούρα τα πράγματα. Η μάνα μου, η Μαίρη ήθελα να πω, έχει κόψει το τσιγάρο εδώ και δεκαπέντε χρόνια, από τότε που η αισθητικός της της είπε ότι το κάπνισμα είναι υπεύθυνο για την πρόωρη γήρανση, ανάμεσα σε άλλα δεινά που προκαλεί. Καπνίζει σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις, εξαιρετικά δυσάρεστες ή εξαιρετικά ευχάριστες. «Θέλω να ακούσεις αυτό που θα σου πω με ψυχραιμία και θάρρος». «Ναι;» βογκάω σχεδόν από την αγωνία. «Πέθανε η Ντόρα», μου ανακοινώνει πένθιμα. Παναγία μου. Πέθανε η Ντόρα. Δάκρυα μου έρχονται στα μάτια και η καρδιά μου σφίγγεται. Την κοιτάζω με απέραντη θλίψη. «Ναι», μου επιβεβαιώνει. «Είναι αλήθεια». Ώστε είναι αλήθεια. Μα, για στάσου ένα λεπτό Στύβω το μυαλό μου κοιτάζοντας το ταβάνι. Μα τι στο καλό; «Για όνομα του Θεού και της Παναγίας! Ποια είναι η Ντόρα;» φωνάζω εκτός εαυτού. Η Μαίρη με κοιτάζει έκπληκτη με μάτια ολοστρόγγυλα και εμφανώς βουρκωμένα. «Τι εννοείς ποια είναι η Ντόρα ; Η Ντόρα, η θεία μου, η αδελφή της μάνας μου από το Σικάγο. Η θεία σου η Ντόρα. Να ποια Ντόρα», με κοιτάζει σαφώς θιγμένη που δε θυμάμαι τη θεία της από το Σικάγο. Μια θεία που έχω δει

11 ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΕΜΙΡΗ μία και μοναδική φορά στη ζωή μου όταν ήμουν έντεκα χρόνων, και από τότε έχουν περάσει δεκαεννιά ολόκληρα χρόνια. Δίνω τόπο στην οργή. «Α, η θεία Ντόρα. Ναι, τώρα θυμάμαι. Και πέθανε, ε; Πότε; Από τι; Εσένα ποιος σ το είπε;» τη βομβαρδίζω με ερωτήσεις για τις οποίες δε μου καίγεται καρφάκι αν θα πάρω απαντήσεις και αρχίζω να ρίχνω κλεφτές ματιές στο ρολόι της κουζίνας. Αν δε σηκωθώ σε πέντε λεπτά να αρχίσω να ετοιμάζομαι, θα αργήσω, και ποιος τον ακούει τον κρετίνο. Τέλος πάντων, ας απολαύσω ένα τσιγαράκι. «Σου έχω ζητήσει επανειλημμένως να προσπαθήσεις να το κόψεις. Σου καταστρέφει την επιδερμίδα», μου επιτίθεται η Μαίρη την ίδια στιγμή που βγάζει δαχτυλίδια καπνού από το καλοβαμμένο στόμα της. «Βγάλ τη σκούφια σου και βάρα με». «Τέλος πάντων. Πέθανε από ανακοπή. Πριν από δύο μέρες. Με ειδοποίησε ο δικηγόρος της. Ένας Ελληνοαμερικανός, ονόματι Τεό Θεοδωράκης. Είμαι η μοναδική εξ αίματος συγγενής της, γι αυτό πήρε εμένα. Αλλά υπάρχει και ένας πιο σοβαρός λόγος». Εδώ η φωνή της χαμηλώνει μερικές οκτάβες και σκύβει προς το μέρος μου συνωμοτικά. «Τι λόγος;» ψιθυρίζω κι εγώ άθελά μου και σκύβω προς το μέρος της συνωμοτικά. «Η θεία Ντόρα άφησε διαθήκη». Τώρα μιλάει τόσο σιγά που αναγκάζομαι να διαβάσω τα χείλη της. Διαθήκη, ε; Για δες η θεία από το Σικάγο! Και εγώ που νόμιζα ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. «Διαθήκη; Δηλαδή, σου αφήνει την περιουσία της; Δηλαδή, θέλω να πω είχε κάτι να σου αφήσει;» «Αν είχε, λέει» ρουθουνίζει η Μαίρη περιφρονητικά. «Περιουσία τεράστια είχε η Ντόρα. Της την είχε αφήσει ο

12 ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΓΑΜΠΡΟΣ μακαρίτης ο άντρας της, ο Μορίς. Είχε αλυσίδα με φαστ φουντ». Μπράβο ο Μορίς. Ματσωμένος ο θείος. Άλλη μια κλεφτή ματιά στο ρολόι της κουζίνας με πείθει ότι πρέπει να βιαστώ. Σβήνω αποφασιστικά το τσιγάρο μου και σηκώνομαι. «Πού πας; Τι κάνεις; Έχω να σου πω για τη διαθήκη», μου λέει έκπληκτη η Μαίρη. «Αν δεν ετοιμαστώ στο επόμενο τέταρτο, θα πρέπει να κάνω εγώ τη διαθήκη μου. Ξέρεις πόσο νευριάζει ο κρετίνος όταν αργούμε. Και σήμερα είναι Δευτέρα. Ξέρεις τι κίνηση θα έχει η Κηφισίας; Κόλαση». Κατευθύνομαι προς το μπάνιο με τη Μαίρη να με ακολουθεί καταπόδας. «Μα πρέπει να σου πω για τη διαθήκη. Είναι πολύ σοβαρό. Σε αφορά». «Εμένα; Από πού κι ως πού; Μία φορά όλη κι όλη την είχα δει στη ζωή μου. Πάνε αιώνες από τότε. Μαμά, συγγνώμη, Μαίρη, ήθελα να πω, πρέπει οπωσδήποτε να πάω στην τουαλέτα». Της κλείνω την πόρτα κατάμουτρα και ξεκινάω να πλύνω τα δόντια μου. Εκείνη δεν το βάζει κάτω. «Λένα, ο Τεό Θεοδωράκης, ο δικηγόρος της Ντόρας, μου είπε ότι ο κύριος δικαιούχος της περιουσίας της είσαι εσύ, η Ελένη Αργυρίου, του Δημητρίου και της Μαρίας, το γένος Παπαβασιλείου», ανακοινώνει στην κλειστή πόρτα του μπάνιου με φωνή που τρέμει από συγκίνηση. Μένω εμβρόντητη. Σχεδόν μου κόβεται η ανάσα. Όχι σχεδόν. Μου κόβεται. Διαθήκη; Περιουσία; Δικαιούχος; Το γένος Παπαβασιλείου; Όλα αυτά μπερδεύονται στο μυαλό μου και το κεφάλι μου αρχίζει να βουίζει. Δεν μπορεί. Κάποιος μου κάνει πλάκα. Η Μαίρη μου κάνει πλάκα. Ξύ-

13 ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΕΜΙΡΗ πνησε δευτεριάτικα και έχει όρεξη για αστειάκια. Φτύνω την οδοντόπαστα, σκουπίζω το στόμα μου και ανοίγω την πόρτα του μπάνιου. Η γλυκιά μου μανούλα έχει γείρει στον τοίχο με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά της σαν μοντέλο σε διαφήμιση τράπεζας και μου χαμογελάει αυτάρεσκα. Το θριαμβευτικό της ύφος σαν να μου λέει πως «τώρα σου τράβηξα την προσοχή». «Δε μου λες; Τρελάθηκες πρωί πρωί; Έρχεσαι εδώ και μου αραδιάζεις ένα κάρο βλακείες για θείες Ντόρες και διαθήκες; Τι είδους αστείο είναι αυτό; Τι διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ έχεις, μπορείς να μου πεις;» Την προσπερνάω όλο φούρκα και μπαίνω στην κρεβατοκάμαρα, αδιαφορώντας που το κρεβάτι μου είναι άστρωτο και η μοναδική καρέκλα εκεί μέσα στενάζει από τα στοιβαγμένα ρούχα. Ανοίγω την ντουλάπα, που είναι επιεικώς ένα χάος, και ψάχνω να βρω τι θα φορέσω. «Λένα, σταμάτα να κάνεις σαν υστερική και άκουσέ με. Λες να είχα όρεξη να ξυπνήσω αξημέρωτα για να έρθω εδώ να σε βρω και να σου κάνω πλάκα; Και να αργήσω και στην υπηρεσία μου; Σκέψου το λίγο, κοριτσάκι μου, δεν είναι του χαρακτήρα μου αυτά». Κοντοστέκομαι μπροστά σε μια μάλλινη καφέ φούστα και αναρωτιέμαι αν φαίνεται πολύ ο λεκές που έχει κοντά στο στρίφωμα. Έχει δίκιο. Να αργήσει στην υπηρεσία; Η Μαίρη είναι τμηματάρχης Α και υπεύθυνη ανθρώπινου δυναμικού στο Υπουργείο Μεταφορών, και στα τριάντα χρόνια που την ξέρω δε θυμάμαι ούτε μία φορά να έχει αργήσει στην υπηρεσία χωρίς να υφίσταται κάποιος σοβαρός λόγος. Και μιλάμε για σοβαρό λόγο. Και να κάνει πλάκα σε κάποιον; Όχι, δεν είναι καθόλου του χαρακτήρα της αυτά. Μωρέ, μπας και λέει αλήθεια;

14 ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΓΑΜΠΡΟΣ «Λοιπόν, εντάξει, δεν είναι του χαρακτήρα σου. Αλλά τι να σκεφτώ κι εγώ; Διαθήκη; Περιουσία; Αυτά τα έχω δει μόνο σε ταινίες. Πες μου γρήγορα τι συμβαίνει. Τι σου είπε ο δικηγόρος». «Αυτά δε λέγονται στο πόδι. Πάρε τηλέφωνο στο γραφείο και πες ότι θα αργήσεις μια ωρίτσα γιατί κάτι σου έτυχε. Βάλε μου άλλο ένα φλιτζάνι καφέ και έλα να σου πω όλες τις λεπτομέρειες. Όσα μου είπε ο δικηγόρος δηλαδή. Α, και παρεμπιπτόντως, έχεις τα χάλια σου σήμερα. Τι μαλλί είναι αυτό; Χρειάζεσαι επειγόντως κομμωτήριο». Σιγά που θα γλίτωνα το σχόλιο. Μιάμιση ώρα μετά, με το κεφάλι μου να βουίζει σαν μελίσσι, τσιτωμένη σαν χορδή από την υπερβολική δόση καφεΐνης σε συνδυασμό με την αδρεναλίνη από τα απρόσμενα νέα που μου έφερε η Μαίρη, βρίσκομαι μπλοκαρισμένη στην Κηφισίας, στο ύψος του Φάρου, και σκέφτομαι τα μαντάτα. Η θεία Ντόρα πέθανε. Η θεία Ντόρα ήταν η αδελφή της γιαγιάς μου. Η Μαίρη, κατά πώς φαίνεται, είχε διατηρήσει κάποια επαφή μαζί της, και ας έλειπε η θεία τόσο πολλά χρόνια στο Σικάγο. Η θεία Ντόρα ήταν πολύ πλούσια. Παντρεύτηκε σε μεγάλη ηλικία έναν ιδιοκτήτη αλυσίδας φαστ φουντ, τον Μορίς, ο οποίος γρήγορα την έκανε πολύ πλούσια χήρα. Η θεία Ντόρα είχε κάνει διαθήκη, στην οποία θυμόταν την οικογένεια της ανιψιάς της Μαίρης, αφού απ ό,τι είπε ο Τεό, ο Ελληνοαμερικανός δικηγόρος, σε όλους είχε αφήσει κάτι. Αλλά σε εμένα, στην Ελένη Αργυρίου του Δημητρίου κ.λπ. είχε αφήσει τη μερίδα το λέοντος. Παίρνω βαθιά ανάσα και προσπαθώ να το χωνέψω. Έχω τη μερίδα του λέοντος από κάτι. Είμαι κληρονόμος. Κοιτάζω από το παράθυρο με απλανές βλέμμα. Ο τύπος στο διπλανό αυτοκίνητο σκαλίζει με ηδυπάθεια

15 ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΕΜΙΡΗ τη μύτη του. Τον αγριοκοιτάζω και ξαναπιάνω το κουβάρι της σκέψης μου. Γιατί σε εμένα; Γιατί σε εμένα και όχι στη Μαίρη; Στο κάτω κάτω, εκείνη είναι η ανιψιά της. Με εκείνη είχαν διατηρήσει επαφή. Γιατί συγκεκριμένα σε εμένα; Γιατί όχι στον Αλέξανδρο, τον αδελφό μου, ας πούμε; Ή στον πατέρα μου; Ή στον Κούκι, το κόκερ; Οι Αμερικανοί είναι αρκετά εκκεντρικοί, τα κάνουν αυτά, αφήνουν τεράστιες περιουσίες στο παπαγαλάκι τους, φέρ ειπείν. Η Μαίρη που τη ρώτησα δεν είχε να μου δώσει απαντήσεις σε όλα αυτά. Μου είπε ότι ο Τεό θα έφτανε οσονούπω από το μακρινό Σικάγο και θα μας εξηγούσε τα πάντα. Σε τρεις μέρες θα ήταν εδώ. Μας περίμενε το βράδυ της Πέμπτης στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία, όπου και θα γινόταν η ανάγνωση της διαθήκης. Κοντεύω πια να φτάσω στη δουλειά και σκέφτομαι με τι μούτρα θα με υποδεχτεί ο κρετίνος. Μωρέ, λες να έχω κερδίσει καμιά τεράστια περιουσία και να στείλω τον κρετίνο και την ακολουθία του στον αγύριστο; Αχ, τι τέλεια που θα ήταν. Φαντάσου τώρα που μιλάμε να είμαι η περήφανη ιδιοκτήτρια της τεράστιας αλυσίδας φαστ φουντ «Ο ξέγνοιαστος βούβαλος» κάτι τέτοια χαζά ονόματα δε δίνουν οι Αμερικανοί; Και να επιστρέψω στην Ελλάδα αφού ρευστοποιήσω την τεράστια περιουσία μου, φορώντας άσπρο ταγέρ και πλατύγυρο καπέλο τύπου Τζόαν Κόλινς στη Δυναστεία. Και να αγοράσω την ασήμαντη διαφημιστική εταιρειούλα όπου δουλεύω εδώ εσκεμμένα παραβλέπω ότι η εταιρειούλα είναι τμήμα μιας από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές διαφημιστικές εταιρείες και να απολύσω τον κρετίνο, αφού πρώτα τον εξευτελίσω και τον κάνω σκουπίδι. Ο φύλακας στην είσοδο με χαιρετάει μην έχοντας ιδέα τι σατανικές σκέψεις κάνω.

16 ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΓΑΜΠΡΟΣ Στο ασανσέρ αποφασίζω να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου και να μην ξανασκεφτώ το θέμα της διαθήκης όσο θα είμαι εκεί γιατί θα μου στρίψει. Άλλωστε, αν δε μάθουμε ακριβώς περί τίνος πρόκειται, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα. Μπορεί να είμαι η βασική κληρονόμος σε ένα κουτί από παπούτσια γεμάτο με χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα ή αναμνηστικές φωτογραφίες. Πού ξέρεις τι περίεργο φρούτο ήταν η θεία Ντόρα; Τέλος πάντων, τέρμα όλα αυτά, προς το παρόν πρέπει να δουλέψω. Βγαίνω στο διάδρομο και, προσπαθώντας να μη δίνω στόχο, κατευθύνομαι προς το γραφειάκι μου στη γωνία. «Μπα, μπα! Πώς και μας θυμηθήκατε, κυρία Αργυρίου;» ακούγεται η φωνή του κρετίνου, μπάσα και αισθησιακή κατά τη γνώμη του, γελοία και εκνευριστική κατά τη δική μου, από την άλλη άκρη της αίθουσας. Περίπου δεκαπέντε κεφάλια στρέφονται προς το μέρος μου. Μα είναι πράγματι κρετίνος. Είχε δεν είχε, πάλι ρεζίλι με έκανε. «Άλκη, πήρα τηλέφωνο και είπα ότι θα αργήσω λίγο γιατί κάτι μου έτυχε», του απαντάω ευγενικά και κάθομαι στη θέση μου, προσπαθώντας να μη δείχνω σαν βρεγμένη γάτα. Ο κρετίνος δεν το βάζει κάτω. Κατευθύνεται προς το μέρος μου και στέκεται από πάνω μου, φορώντας το πιο γοητευτικό του χαμόγελο. Μου έρχεται εμετός. Εδώ πρέπει να κάνω μια παρένθεση και να αναλύσω κατά κάποιον τρόπο το κεφάλαιο «κρετίνος». Ο Άλκης Κάραλης είναι η επιτομή του γιάπη-καρικατούρα. Κάτω από το λήμμα «ανερχόμενος τεχνοκράτης» υπάρχει η φωτογραφία του. Κατ εμέ η φωτογραφία του βρίσκεται επίσης και κάτω από το λήμμα «μαλάκας» με το Μ κεφαλαίο, αλλά ας είμαστε ευπρεπείς. Ο κρετίνος είναι ο άνθρωπος που με προ-

17 ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΕΜΙΡΗ σέλαβε στην εταιρεία και κανονικά θα έπρεπε να του χρωστάω ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία που μου έδωσε, αλλά οι καλές μου προθέσεις εξαντλήθηκαν μέσα στους πρώτους δύο μήνες που συνεργάστηκα μαζί του. Φαντάσου τι έχουν πάθει έπειτα από τρία χρόνια. Ο κρετίνος, εκ πρώτης όψεως, είναι ένας μοντέρνος και προοδευτικός προϊστάμενος. Από την πρώτη στιγμή ζητάει από τους υφισταμένους του να του μιλάνε στον ενικό «γιατί εδώ μέσα είμαστε όλοι μια ομάδα». Επίσης, «είναι πάντα εκεί και έχει ένα πρόθυμο αυτί για να ακούσει τα προβλήματά σου». Θέλει «να νιώθεις καλά για να μπορείς να αποδώσεις στο μάξιμουμ». Στην αρχή εντυπωσιάζεσαι τόσο πολύ από αυτή την εικόνα του τέλειου διευθυντή που, όταν σου έρχεται στα μούτρα η πρώτη προσβολή, νομίζεις ότι τη φαντάστηκες. Όταν τα ειρωνικά σχόλιά του αγγίζουν τα όρια του σαρκασμού, προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι ιδέα σου. Και όταν κλέβει τις ιδέες σου και τις παρουσιάζει στο μεγάλο αφεντικό για δικές του, νομίζει ότι ένα γλυκό χαμόγελό του με μια δόση απειλής αρκούν για να σε κάνουν να το καταπιείς. Ο κρετίνος είναι πρωταθλητής στο άθλημα της κοινωνικής και επαγγελματικής αναρρίχησης και έχει αναγάγει το γλείψιμο σε υψηλή τέχνη. Επίσης, είναι μάστορας στον εκφοβισμό, αφού οι απειλές για απόλυση, που ευτυχώς σπάνια πραγματοποιούνται, εκτοξεύονται από το καλοφτιαγμένο στόμα του συνεχώς. Καλοφτιαγμένο στόμα του; Ναι, μάλλον παρέλειψα να αναφέρω ότι ο κρετίνος είναι πολύ όμορφος. Ναι, ακριβώς, είναι ένας πολύ ωραίος άντρας, ξανθός, με γαλανά μάτια όχι ξεπλυμένα, αλλά έντονα γαλάζια, ψηλός και γυμνασμένος, και τους πρώτους δύο μήνες που ξεκίνησα να δουλεύω στην εταιρεία είχα τσιμπηθεί μαζί

18 ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΓΑΜΠΡΟΣ του. Ακόμη μουτζώνω τον εαυτό μου γι αυτό. Επίσης, με τη φίλη μου την Τζίνα από το ατελιέ βάζουμε στοίχημα ότι στο σπίτι του πρέπει να έχει τα άπαντα των ταινιών του Χιου Γκραντ και του Ρόμπερτ Ρέντφορντ και να κάνει εντατικά μαθήματα αποστήθισης της γοητείας και του σεξαπίλ των δύο προαναφερθέντων σταρ. Τώρα στέκεται πάνω από το γραφείο μου, ντυμένος με γαλάζιο πουλόβερ, ίδια απόχρωση με τον γαλάζιο σκελετό των γυαλιών του, και μάλλινο γκρίζο παντελόνι και δείχνει απίστευτα ωραίος και σαρκαστικός. Τα μπλε μάτια του πετάνε σπίθες πίσω από τα γυαλιά που η Τζίνα ορκίζεται ότι είναι σκέτο τζάμι και ότι τα φοράει απλώς για να ενισχύουν την εικόνα του τεχνοκράτη γιάπη. Μπορεί. Για όλα τον έχω ικανό. «Σου συμβαίνει κάτι, Λένα; Μου είπαν ότι πήρες και είπες ότι θα αργήσεις γιατί κάτι σου έτυχε. Τι σου έτυχε, γλυκιά μου, και άργησες δύο ολόκληρες ώρες;» μου χαμογελάει φαινομενικά γλυκά και συμπονετικά. Οχ, τι του λένε τώρα. Μέσα στη φούρια μου και την αναστάτωση με τη διαθήκη της Ντόρας, ξέχασα να εφεύρω μια εμπνευσμένη δικαιολογία για την αργοπορία μου. Τι μου έτυχε; «Ε, όχι και δύο ώρες, Άλκη. Άσε που κόλλησα μισή ώρα στην Κηφισίας. Είχε απίστευτη κίνηση». «Όπως κάθε μέρα. Λοιπόν, τι έγινε;» επιμένει ο κρετίνος. «Ε, η μητέρα μου», αποφασίζω να μείνω όσο πιο κοντά στην αλήθεια γίνεται. «Τι έπαθε;» «Η μητέρα μου ε (συγγνώμη, Μαίρη), έσπασε το πόδι της», καταλήγω. «Γλίστρησε στη σκάλα και έπεσε», ενθουσιάζομαι με το ψέμα μου και συνεχίζω με έμπνευση. «Καλά, καλά. Λυπάμαι για τη μητέρα σου, αλλά συμ-

19 ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΕΜΙΡΗ βαίνουν αυτά». Ο κρετίνος, όπως όλοι οι όμοιοί του, απεχθάνεται οτιδήποτε έχει σχέση με αρρώστιες, νοσοκομεία κ.λπ. και αλλάζει κουβέντα βιαστικά. «Λοιπόν, πώς προχωράει η καμπάνια για το πολυκαθαριστικό; Βρήκες κάτι έξυπνο;» με ρωτάει με αμφιβολία. Οχ, το πολυκαθαριστικό. Ο εφιάλτης μου. Το είχα ξεχάσει τελείως μέσα στο Σαββατοκύριακο. Όταν πρωτοέπιασα δουλειά σε διαφημιστική εταιρεία, είχα την ψευδαίσθηση ότι θα ασχολούμαι μόνο με προϊόντα που θα με εμπνέουν. Με αρώματα, για παράδειγμα. Ή με καλλυντικά. Έστω με αυτοκίνητα. Άντε και με ρούχα. Πού να φανταζόμουν ότι με περίμενε μια ορδή από καθαριστικά λεκάνης τουαλέτας, αποσμητικά χώρου, απορρυπαντικά πλυντηρίου, σαμπουάν για ψείρες, σκυλοτροφές και γατοτροφές, αποσκληρυντικά νερού και σερβιετάκια που έπρεπε να στύψω το μυαλό για να τα διαφημίσω δημιουργικά; «Το ψάχνω. Και είμαι πολύ κοντά να βρω το τέλειο σλόγκαν», του λέω ψέματα. Απέχω παρασάγγας από το τέλειο σλόγκαν, αλλά θα το παλέψω σήμερα. «Περιμένω αποτελέσματα μέχρι τις πέντε. Το έχεις καθυστερήσει πάρα πολύ, ως συνήθως. Ο πελάτης ανυπομονεί για μια πρώτη παρουσίαση. Έγινα κατανοητός;» με ρωτά με ύφος χιλίων καρδιναλίων. «Μάλιστα», του απαντάω προσπαθώντας να μην ακουστώ τσαντισμένη. Ο κρετίνος ικανοποιείται με την απάντησή μου, κάνει μεταβολή και κατευθύνεται προς τη γραφειάρα του. Εγώ ανοίγω το κομπιούτερ μου και απλώνω το χέρι μου να σηκώσω το τηλέφωνο που χτυπάει. Εσωτερική γραμμή^ η Τζίνα από το ατελιέ. «Έλα, καλημέρα. Σ τα έκανε κρόσσια τα νεύρα ο κρε-

20 ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΓΑΜΠΡΟΣ τίνος, ή ακόμη; Γιατί άργησες; Σε πήρε ο ύπνος; Το έκαψες χτες το βράδυ;» με πυροβολεί με τις ερωτήσεις της. «Καλημέρα, Τζίνα. Όχι, δε μου τα έσπασε πολύ τα νεύρα ο κρετίνος. Είχα μια δουλίτσα. Πού να το κάψω; Στο σπίτι ήμουν με τη Χριστίνα», της απαντάω κάπως αφηρημένα γιατί έχω ήδη μπει στο αρχείο με τα υποψήφια σλόγκαν για το πολυκαθαριστικό. Μπανγκ Μπουνγκ! Μα είναι όνομα αυτό για πολυκαθαριστικό; Ποιος ηλίθιος το σκέφτηκε; Πώς να γράψει κάποιος έξυπνο σλόγκαν για κάτι που το λένε Μπανγκ Μπουνγκ, όσο καλά και αν υποτίθεται ότι καθαρίζει ακόμη και τους πιο λιπαρούς λεκέδες; Το μυαλό μου ήδη ταξιδεύει σε βρόμικες κουζίνες και ρυπαρά μπάνια με το Μπανγκ Μπουνγκ να σώζει την κατάσταση, γι αυτό κλείνω βιαστικά το τηλέφωνο στην Τζίνα με την υπόσχεση ότι θα της τα πω όλα στο διάλειμμα. Η μέρα κυλάει γρήγορα αλλά η θεά Έμπνευση, όσο κι αν την εκλιπαρώ, δε μου κάνει τη χάρη να με φωτίσει. Στο σύντομο μεσημεριανό διάλειμμα, στο καφέ που βρίσκεται στο ισόγειο της εταιρείας, λέω τα καθέκαστα στην Τζίνα, αφού πρώτα την ορκίζω ότι δε θα πει τίποτα σε κανέναν για τη διαθήκη. «Ειδικά στον Τάκη», της τονίζω. Η Τζίνα τα έχει με τον Τάκη από το λογιστήριο, ένα σεμνό και συμπαθητικό παλικάρι με εξαιρετικές επιδόσεις στο κρεβάτι, κατά τα λεγόμενά της. Αλλά όπως όλοι οι άντρες, είναι φοβερά κουτσομπόλης, κατά τη γνώμη μου. Η φίλη μου εκστασιάζεται με τα νέα μου και με κοιτάζει με τα μεγάλα μάτια της στρογγυλεμένα από το δέος. «Ποπό! Θα γίνεις πλούσια, δηλαδή! Και θα παραιτηθείς από τη δουλειά, και θα κάνεις το γύρο του κόσμου!» μου λέει ενθουσιασμένη.

21 ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΕΜΙΡΗ «Μη βιάζεσαι! Πρώτα πρέπει να δούμε τι είναι αυτή η κληρονομιά», την προσγειώνω. «Είχα δει παλιά μια ταινία, όπου η κληρονομιά ήταν ένα μωρό! Φαντάζεσαι;» μου λέει και κοιτάζει ονειροπόλα το ταβάνι. Η Τζίνα είναι πολύ γλυκιά αλλά, όταν την πιάνει κρίση ρομαντισμού, αποβλακώνεται τελείως. «Μωρό; Ποιανού το μωρό; Λες να έκανε η θεία Ντόρα μωρό στα εβδομήντα της; Απ ό,τι μου είπε η μάνα μου, πέθανε άκληρη». Κοιτάζω βιαστικά το ρολόι και σηκώνομαι για να επιστρέψω στο γραφείο μου. Το Μπανγκ Μπουνγκ και ο κρετίνος δεν αστειεύονται. «Ποπό! Θα με φάει η αγωνία μέχρι την Πέμπτη», μου λέει καθώς σηκώνεται και εκείνη. Εμένα να δεις. Η ώρα είναι πέντε παρά τέταρτο. Τα σλόγκαν που έχω βρει για το πολυκαθαριστικό Μπανγκ Μπουνγκ είναι τα εξής πέντε: «Μπανγκ Μπουνγκ Θα σας κάνει να αναρωτηθείτε πώς ζούσατε χωρίς αυτό», «Μπανγκ Μπουνγκ Και το σπίτι σας θα λάμπει από καθαριότητα», «Μπανγκ Μπουνγκ Ξεπαστρέψτε τους λεκέδες», «Μπανγκ Μπουνγκ Τέρμα η βρόμα», «Μπανγκ Μπουνγκ Ο μεγάλος σας σύμμαχος στην καθαριότητα». Εντάξει, το τελευταίο το έκλεψα από κάπου, δε θυμάμαι από πού, αλλά ελπίζω ο κρετίνος να μην το θυμηθεί. Πέντε η ώρα ακριβώς χτυπάω την πόρτα του γραφείου του. Ως διευθυντής του δημιουργικού τμήματος της διαφημιστικής ο κρετίνος έχει ένα πολύ μεγάλο και ευρύχωρο γραφείο με πραγματικούς τοίχους και όχι αυτά τα γελοία γυάλινα χωρίσματα που έχουμε εμείς οι υπόλοιποι πληβείοι στην αλάνα. Παρόλο που δεν κάνει κανενός εί-

22 ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΓΑΜΠΡΟΣ δους δημιουργική δουλειά ώστε να χρειάζεται συγκέντρωση, έχει τον δικό του χώρο για να απομονώνεται. Και υπέροχη θέα στην Κηφισίας για να ρεμβάζει. Αυτό κάνει την ώρα που μπαίνω. «Α, ήρθες; Πώς το παθες και είσαι στην ώρα σου; Κάποιος φούρνος θα γκρέμισε», μου πετάει χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει. Οχ, τα διαόλια του έχει πάλι, σκέφτομαι. «Πριν κάτσεις, φέρε μου λίγο καφέ, σε παρακαλώ», με αποτελειώνει. Το σιχαίνομαι όταν το κάνει αυτό, σκέφτομαι καθώς κατευθύνομαι προς το δωματιάκι που χρησιμοποιούμε για κουζίνα. Να με στέλνει να του φέρω καφέ, λες και είμαι καμιά μαθητευόμενη. Επίτηδες το κάνει για να μου σπάσει τον τσαμπουκά, να μου δείξει τη θέση μου. Για να μη νομίζω ότι είμαι και τίποτα σπουδαίο. Μπορεί να έχω ιδέες και έμπνευση όχι με το Μπανγκ Μπουνγκ, το παραδέχομαι, αλλά εκείνος με έχει για να του κάνω τα θελήματα. Μπαίνω στον πειρασμό να φτύσω στον καφέ του, αλλά τον κατανικώ. Ένα τέταρτο αργότερα έχω παρουσιάσει τα σλόγκαν μου στον κρετίνο και εκείνος έχει καρφώσει το βλέμμα του στην παχιά καφετιά μοκέτα του γραφείου του, κοιτάζοντάς την με απόγνωση. «Από πού να ξεκινήσω;» ρωτάει τη μοκέτα παραιτημένα. «Από το γεγονός ότι έκανες μία ολόκληρη εβδομάδα για να σκεφτείς αυτά τα φτηνά κλισέ; Ή από το γεγονός ότι το τελευταίο είναι κλεμμένο;» Οχ, το θυμήθηκε ο Βελζεβούλης. Όχι, που δε θα το έπαιρνε χαμπάρι. «Κανένα δε σου άρεσε;» τον ρωτάω κάπως αμήχανα γιατί και εγώ δεν είμαι ευχαριστημένη με τον εαυτό μου. «Το ξεπαστρέψτε τους λεκέδες δεν είναι κακό», συνεχίζω.