Γεράσιμος Μηνάς. Ευγενικά. Επιλογή από ποίηση

Transcript

1 1

2 2

3 Γεράσιμος Μηνάς Ευγενικά Επιλογή από ποίηση

4 4

5 1.α Οι ιστορίες Άγναντα Λίγο ακόμα, και οι αρμοί του μπετόν, Χωρίς ντροπή, θα περνούσαν στο σώμα μου, Σκαλωσιές. Γιατί στο ίσιωμα, τα κυβάκια, στέκονται πιο εύκολα. Καμιά φορά και στη ράχη του βουνού, αν δεν προσέξεις. Κει όπου ο άνθρωπος, κυκλοφορεί πάντα κάτω, από τη πράσινη ομπρέλα, Ναι, τόσο επίπεδη φαντάζει, Μπαλκόνι προεκτεινόμενο. πιο σταθερό, Απ όλα τ ανθρώπινα. Μόνο στο χωριό, μαθαίνω την ειρήνη των ανθρώπων: Είναι η αίσθηση της κατάθεσης σεβασμού, στο ζευγάρι ενός ολοκληρωμένου βίου, Σε κάποιες ασπρόμαυρες εικόνες. Τότε, που όλα τ αγνά είχαν τσίγκινη οροφή, Τα καιρικά στοιχεία, λάξευαν τους μόσχους της καρδιάς, σα ολοκληρωμένου τσουκάλι, Πολύτιμο μόνο, Μιας ψυχής, συντροφικότητα. Τόσο σπάνια ασχολείται μ αυτά, ένας ποιητής. οι βουνίσιοι γελούν, με την εμμονή να ναι πιο σπουδαία τα κυβάκια, Παρά οι πρόκες των ελάτων, Που δεν συγκρατούν τίποτε, αφύσικα καρφωμένο, πάνω τους. Μόνο ήχους πουλιών. οικογενειών που επιστρέφουν, κάθε φορά Ή επιλέγουν, κάποιο προάστιο ζεστασιάς, Μες τη λεωφόρο των κλαδιών, κάπου όπου η θέα είναι πιο όμορφη, σα έρθει συννεφιά. Σα θυμηθούν οι γαλαζοαίματοι, την ταπεινή τους καταγωγή, Φεύγοντας από τα εγωιστικά σκήπτρα, Επιστρέφοντας η κοινωνική μόρφωση. Ανθρώπων που χανε πρόσωπα, μα μόνο πίσω στο φως του χωριού, Τους αγάπαγες αληθινά. θα βγω στα επίγεια ρεύματα τούτων δω, των εμπειριών. Έτσι όπως τ απόγεμα το βουνό, είναι μια σκούρα, γαλάζια θέα. Θ ακούσεις τα χαλίκια Να τα διώχνει ο άνεμος των παπουτσιών, Μια αίσθηση προσωπικού χώρου, οι καταγραμμένες κορνίζες-οδοί, στης μνήμης το ιστορικό. θα ρθώ να σου πω: Είδα τη θέα! Τα ψηλά καλαμπόκια, είναι όσες φορές ήρθα εδώ: Γι αυτό δεν τα μαζεύει κανείς. Σα πρώτη φορά, με σέβονται. θα ρθώ στο μνήμα σου, γιαγιά, 5

6 Να θυμηθείς όποτε καθόμαστε μαζί, Κι ας μη μοιάζει τίποτε επίγειο Με το αιώνιο κύβο νερού, θα ρθώ να με φιλέψει η συντροφιά σου. Η ανατροφή σου, Τόσο φυσική, Ώστε να επιθυμεί να επηρεάσει, κανένα. θα ρθείς κι εσύ, θα διαβείς την είσοδο, Επιστρέφοντας η παιδικότητα, Η πίστη στη πέτρα, το χώμα, Την ομιλία, που ιδρώνει. θυμάται φυσικά, να ιδρώνει. Εδώ που ο άνεμος περνά ακόμη και ανάμεσα από τις πέτρες. Σιμά, Σηκώνοντας τις σήτες, Αυτή τη φορά, δεν θέλω να επηρεάσω κανέναν. Τσοπάνης χωρίς κοινωνική, σώφρονα λογική. Εδώ, που κάθε τι γνήσιο, στο σχολείο του αφήνω, και πετώ, θυμάται το όνομα μου Μαζί με τα υλικά, που μείνανε εδώ, Νεότερες, προσωπικές πάντα, εποχές, Έως ότου στο ψάθινο καλαθάκι, αντικαθιστούν τα παιχνίδια, με βώλους στιγμών, Κοινής, ζευγαριού συμφωνίας, Να σμίξουν κι οι μνήμες. Ακόμη κάτι περνάει από εδώ. Λαδώνεται η μηχανή προβολής, στο πίσω μέρος του μυαλού, αναμένοντας τις ακτίνες του επόμενου λεπτού. πόσο διαρκεί; όσο ένας άνθρωπος περιμένει μες το σπίτι, Να εξυπηρετηθεί η ψυχή του. Κρατάς ιδιωτική την Άγναντα, έτσι όπως μόνο οι μελωδοί, Ερμηνεύουν την παράδοση της φύσης. Τζιτζίκια με φυσιογνωμία Ηπειρώτικη. Ήρθες λοιπόν. Μαυρισμένος απ τις σκιές. Καλωσορίσματα τοπικά, περιπάτων Πάντα στο πρόγραμμα. Έφτασες, γιατί οι καρποί της έμπνευσης, έπρεπε εδώ να κοπούν. έτσι όπως ο ταχυδρόμος χρόνος, μετέφερε. Μην αφήσεις σ ετούτη τη γη, μόνο κοπριά. Ή ιδρώτα στα σεντόνια. Τακτική προσωρινού κατευνασμού, στο παχνί των ζώων σου. Δεκτικότητα στη ζωή, Μόνο όσο διαρκεί το ταξίδι έως εδώ. Ως να χαλάσεις την αίγλη του βάρους του σώματος σου, σύμφωνα, ανά ηλικία. Ξέρω, Σήμερα θέλεις να κάτσεις μόνος σου, 6

7 μερικές στιγμές, Μήπως οι ασπρόμαυρες πλάκες, ξυπνήσουν το αγνό παιδί, του σεβασμού. Η ψυχή είναι πάντοτε ένα γραμμόφωνο. Δεν θέλει να εξελιχτεί. Έχει τα χέρια στις τσέπες. Καπέλο γυρτά Τιράντες συγκρατούν το κοντό παντελόνι Της θύμησης: νεανικότητα εσαεί. Έλα πίσω γιαγιά. Το νερό στη σκάφη, πιτσιλίζει Ως τις άκρες, θαρρείς, στα τοιχία του τσίγκου: Ποδαράκια λεπτά, σα γλυκό κουταλιού, τότε που αγαπούσαμε τους γονείς μας. Εμείς ήμασταν το αγνό. Έλα πίσω γιαγιά. Τα μάτια στις γωνίες σε περιμένουν. Γάλα μετά από γέννα, η ησυχία. Τόσες ιστορίες. Έλα γιαγιούλα. Κάποιος ζωγραφίζει τα δέντρα στο χώμα, Κει όπου τα έλατα σταμάτησαν να κατεβαίνουν. Για ρεύμα έχουμε τον κορμό, στο κλίμα. Για μουσική, οτιδήποτε ειρηνικό αφήσαμε εδώ. Ξέρω, ξεχάσανε οι ενήλικοι πρωτευουσιάνοι, στα χωριά τους, την ειρήνη. Ξέρω, Το καλοκαίρι οι χωματόδρομοι, σκονίζονται απ την όψη καινούριων, Αθηναϊκών αμαξιών. Εκεί οι άνθρωποι έχουν όνομα μόνο. Εδώ ιδιότητα. 2 α Θέατρο σκιών έφερα, κόπιαρα, τόνους αέρα και χρόνου, Μα τα έκλεισα κάπου εδώ: Προηγούμενες φωταγωγήσεις. θυμάται η λογική, τον κάτοχο της, Μόνο ενόσω απευθύνεσαι στο συνομήλικο αίμα σου, Με τους μίσχους της καρδιάς, τονωμένους. Έλα να παίξουμε με τις αναμνήσεις μας. Είν τα παιχνίδια, ακόμη, γυαλιστερά. ο νους ήσυχος. Το βουνό σκαρφαλώνει τον ουρανό, Τα σπίτια, το βουνό, Γυροφέρνουν τα πρόσωπα στις φλέβες των κατοικιών, Τα πράσινα μούσκλα, στις πέτρες, που αντέχουν το βάρος, σε κάθετη διάταξη. Η δύναμη της αγάπης. Εδώ. Τώρα. Σα δάκτυλα που περπατούν, Χαμογελώντας το παιδί. Βραδιάζοντας, θυμάσαι το σίγουρο χέρι, Να, τώρα αγκαζέ, φτάνεις στης πλατείας το θέατρο σκιών. Πως θα ήταν ο κόσμος, ως οικογένεια μας; Η σκέψη ήδη περπατά, Κει που η μάνα πια, αγκομαχά να μεταβεί. Εξακολουθεί η λειτουργία της κινούμενης μουσικής, στα καρούλια. 7

8 Να βγάλω από τα συρτάρια, αναμνήσεις δικών μου. Σκόνη στις γωνίες, που ο σκώρος του μοντέρνου στυλ, δεν σκότωσε. Πως αντέχουνε τα ρούχα, να τα ράβεις συνεχώς. Δύσκολα όμως θρέφεις, τις κοινές αρτηρίες. θα θυμηθείς τα ονόματα; Θα χει το βλέμμα, θάρρος; Ετούτο το χωριό, είναι ένα πρατήριο παραδείσου. Εδώ θυμούνται την ιδιότητα σου, Αν είσαι καταδεκτικός προς παρέα. Εδώ τα χαρτιά σώνονται, Μήπως βγεις, Προσαρμοστείς στους κτύπους. Εδώ είναι πολύ ψηλά, Πολλά τα φαράγγια, οι αντιξοότητες που περνά ο αέρας, ο θερμός, δεν φτάνει εδώ, των νέων εγκαταστάσεων, όσων προετοιμάζουν Τις λάμψεις. Εδώ τα βουνά είναι πιο δυνατά, απ το χρώμα του ουρανού, ή τα νοήματα κάθε υπερήφανου. Εδώ οι καραμέλες δεν έχουν ξένη προφορά, Ξέρω, θέλεις λίγες στιγμές, μόνος. Μήπως ξεχάσεις να φωνάξεις την ιδιότητα κάθε ανθρώπου, Επειδή μόνο τα ονόματα, αντιγράφονται. οι ιδιότητες σκηνικά, στο θέατρο σκιών του τι είσαι, Είμαι αναισθητοποίηση. Δεν ακούω, σε λίγα εκατοστά, απόσταση, από το όργανο ακοής, τη σπιτική φωνή μιας συντρόφισσας μου, Ως τούτο, πιο σημαντικό, Από οιουσδήποτε χαρακτηρισμούς! Πως γυροφέρνει ο αέρας στο στήθος σου; Εκείνη ρωτά, Κι είναι η ματιά της, κλήμα σταφυλιού τρυφερό. Δίχως να με πονά, Αναζητά κάτι σταθερό. Εδώ όλα είναι σημαντικά. Εδώ η φιλία καθορίζεται, από τις αρνήσεις των προσκλήσεων, μα συγχωρείς. Ξέρω. Θέλεις λίγο χρόνο ακόμα. Αν αφήσω τα γυαλιά, στο σκαμνί, λίγο μες από την είσοδο, οι άνθρωποι θα χουν ιδιότητες; Ποια παιδιά θα πληρώσουν εισιτήριο, για μια τέτοια παράσταση; Μα φαίνεται απλά αναβάλλεις μια μπόρα, Να κλείσω τα μάτια, Φοβάμαι μη χάσω τίποτα. Αν κλείσω τ αυτιά, θα χαθώ. θα ξεχαστώ, 8

9 σ έναν κόσμο χωρίς ονόματα. Μελάνι, που περιέργως απέκτησε ένα αραχνοΰφαντο φιλιστρίνι, στο χαρτί. Φοβάμαι μη λησμονήσω, Το σκίερο που διέσχιζε τη μονοκόμματη εθνική, λίγο πριν το επόμενο χιλιόμετρο, Προσμετρώντας το πάθος της εγρήγορσης, Μια λαμπερή αλεπού. Κουβαδάκια αναποδογυρισμένα, απόθεσαν ως βουνά, το χώμα. Πες μου, τα σύννεφα πάνω από τα έλατα, είναι η ανυπομονησία, όσων επιθυμούν, να μοιράσουν κοινωνική μόρφωση; Η χαράδρα φέρνει νερό, Ιδιαίτερα σε ξηρασία, καλοκαίρι. Πες μου, για να περπατήσεις Χρειάζεσαι παρέα; Μόνο αν φορώ τα γυαλιά μυωπίας, εδώ, θυμάμαι να αγαπώ τους δικούς μου. Πες μου, το να επιθυμούν τη παρέα σου, είναι ορός, Που αρνείσαι, άραγε πως. Το ν ακούς πρώτη φορά. Πιθανόν αν.θυμηθούμε τ ατάλαντα, Παιδικά μας χρόνια, από ενήλικες ιδιότητες. Να είναι ο καθένας ότι μπορεί. Λίγο απ το γάλα που παρήγε η απελευθερωμένη λεχώνα. Οξυγονωμένες ιδιότητες. Εδώ κοιτάς, αν κινούνται τα φύλλα. Αν κυκλοφορούν γατάκια, Αναμεταξύ των φυτεμένων, Χωρίς ψεκαστικά, θρεπτικά στοιχεία, Να ζαλίζεσαι, Κοινωνικά. Μη γράφεις στον φάκελο των αναμνήσεων. Είναι πιο δυνατές, απ οποιεσδήποτε, Σημερινές συζητήσεις. Πίσω απ την σήτα τους γραψίματος. Των ιδιοτήτων: εγωιστής, μη φιλάνθρωπος, μη κοινωνικός Γιατί όσα σου χω εκμηστηρευτεί, Είναι φαίνεται, σε διπλανό σύμπαν, συζητήσεις. Το μπιμπελό πρέπει να τ αφήνεις στη θέση του. Σα ένα κατοικίδιο που είναι τόσα πράγματα, ακριβώς. Τοπικής παραγωγής, Χρώματα-ποιήματα. Αμέτρητα πράσινα φύλλα. Πάλι αναβάλλεται η παράσταση, των χαρακτήρων ιδιοτήτων, στην πλατεία, στον άνω μαχαλά. 3 α Στα τσιγκέλια, 9

10 κρέμεται κρέας. Ηλιοκαμένο, Ιούλη μήνα. Κάπου, σε κάποια σχισμή, στη βαλίτσα, μεταφερόμενη αισθητική, Αντιμετώπισης όλων, ως κρέας. Τα έλατα ξεράθηκαν, χαμηλώνοντας το φως, κει στην κορυφή, όχι του κόσμου. Όπου το κρέας ακόμη κι εκεί, των Πρωτευουσιάνων, είναι πιο ευγενικό, από το να χεις νοημοσύνη. Ανεβαίνοντας υψόμετρο, φοβούνται ακόμη και οι σεισμοί, να κουνήσουν, χορτασμένες συνειδήσεις. Μη μου πεις, πως μετέφερες έως εδώ, τη θλίψη της Αθήνας; Δυστυχώς οι άνθρωποι αγνοούν, Πως θα είναι, γερασμένοι. Πως χρειάζεται να εκτιμούν, ήδη, τον/την σύζυγο. Τις αναμνήσεις που αποθηκεύονται, Κάθε φορά, που ναι να φύγεις, Μ όλα τα πράγματα να δηλώνουν: αγαπημένα. Γιατί εδώ είναι Άγναντα. Κάθε πέτρα, κάθε κεραμείδι, κάθε νότα, Γαργαλά με ανατριχίλες, Τούτο το παιδικοενήλικο κορμί. Δεν βρίσκονται οι αγαπημένες μου θείες, Που θα ναι πάντα, αγαπημένες. Εδώ είναι τα φθαρμένα τους βήματα, η πορεία στο χρόνο. οι γόνοι που ξαφνικά, πατούν τα πόδια, στα πέτρινα σκαλοπάτια, Για να θυμούμαστε, Πως υπήρξαμε νέοι. Δω συναντάται η συνθήκη, Περί συγχώρεσης, Μα δεν ισχύει όταν αφήνεις πίσω σου, Τους μπάμπουρες, τις πεταλούδες, τις συμφωνίες των τζιτζικιών (έστω κι εκείνον που δεν τραγουδά, πια, τ ανάσκελα, Χαρακώνοντας τον η πατούσα μίας γάτας). Υπάρχουν πολλά, Που ναι για το τίποτα, καταγραμμένα, Στο μύλο του μυαλού, κατανοείς, φερσίματα. Μα κείνο το γεφύρι, που ένωνε το χάσμα, κατάλαβε απροειδοποίητα, Πως τεντωνότανε στις άκρες. Χάνοντας την όποια σταθερότητα (γιατί έπρεπε, ενηλικιόμενοι, ν αποδεικνύουμε στους γονείς, πως αξίζουμε αγάπη). Αυτό που αποκαλείς: φιλότιμο (Σένα που σε συγχώρεσε ο Θεός, μα πολύ αργά, οι άνθρωποι σου, Που όμως ποτέ, δεν ήταν δικοί σου). 10

11 Γιατί για σένα η δική μου ζωή, Ήταν με περιοριστικούς όρους (Άδικα εξαγριώνεσαι. Χάνεις πλέον, το χρόνο σου, γιατί..) πως είμαστε και πως θα γίνουμε, Αν έχει συμβεί το αποτρόπαιον. Να πηγαίνεις κάπου που αγαπάς, Κουβαλώντας ακόμη, γκράφιτι χαρακτηρισμών Η παρέα από έλεος, είναι ανθρωπιά; Η απόσταση κάποιου ολοκληρωμένου, από σένα; Με 50%, ρίζες παιδικές, Επειδή τουλάχιστον, το ένα μέλος, Θυμάται ότι υπήρξατε αδέλφια, άνθρωποι. (Σ αγαπώ, σένα και τον υιό σου, ως ένα, Τον υιό σου, σα κάτι που ξεκόλλησε από σένα, Θυμίζοντας μας, στο δικό μας μνημονικό, Να σ αγαπάμε σα να σουν την παιδική σου πλευρά, Που για δες! Τριγυρίζει χαρούμενο, Φωτίζοντας ως ήλιος, τα πάντα. Ναι, έτσι είναι). Εγώ περίμενα να ρθω να πατήσω, ξανά, στη μικρή κουζινούλα, Να παίξω με τη μπάλα στη μεγάλη αυλή -σα παιδί. (Μας ανήκε, στο νου, γιατί παίζαμε ως παιδιά, εκεί, όσοι υπήρξαμε ξαδέλφια ως τα τώρα). Θα δω, συλλογιζόμουν, τη παλιά μπασκέτα, -που λύγιζε απ το βάρος της- Κι είχα φτιάξει θυμάσαι; Κει κρεμασμένη στην πρόσοψη του ειρηνοδικείου (που πια, τη φάγανε τα Αθηναϊκά ντουβάρια). Που πήγε; Περίμενα την παιδική σοφία. Τον ενθουσιασμό να χεις γονείς, Που δεν θα γεράσουνε. Σα μυρμήγκι που θεωρεί κόσμο, Την αγάπη να χεις φωλιά. θα ναι φαίνεται τα τραγούδια απ το ταξίδι, Που ακόμη δεν τελείωσαν. Ποιος έχει χρόνο πια, για πλαστικές. Να ξεκινήσει να βρει ότι θέλει στη ζωή, Καθώς το ανάλογο άκουσμα, Μόνο ως αέρας στη κουρτίνα, Αποδεικνύεται πρακτικό, Κι εγώ, κοινωνικός δεν θέλω, δεν μπορώ, δεν θέλω, δεν μπορώ, δεν μπορώ. Η βιομηχανική επανάσταση της φυσιολογικής συμπεριφοράς, σταμάτησε, όταν η μουσική κινούνταν με καρούλια. Ενόσω το εφηβικό κορμί δεν είχε εξάρσεις, Τις οποίες πνίγω πια, κρατώντας την αναπνοή μου. Τότε που το παιδί, πρόσφερε χαρά, 11

12 Στις δυο δοκούς της οικίας, Άντε και καμιά κασέτα με τραγούδια. Τώρα ζητάνε από το παιδί: χρήματα, Άνθρωποι χαμένοι, σε ολοκληρωμένες συζητήσεις. Ναι, μ αρέσει να πενθώ, με σφαλιστά βλέφαρα, ακούγοντας μουσική, Γιατί κάτι, πρακτικά, Πρέπει να αγαπώ, Αφού στη πόλη, μ έμαθαν να μην αγαπώ τη φύση. οι δρόμοι, Μεταφέρουν σε τσιγκέλια, τα κρέατα. Τα οποία μαζεύουν, μύγες συμπεριφορών. Τόσους αιώνες, το κατεψυγμένο μας κρέας, μη προεκτεινόμενο, Καταφέρνει πιο πολλά στη..σοφία, απ όλες τις ακτίνες νόησης, μαζί, που φέρνουν ανάποδα τη γη, όχι όμως κι ολόκληρο το σύμπαν. Η πλαστική κούκλα, άνθρωπος: γιατί προσπαθείς να κάνω Τα λόγια να φεύγουν, μέσα σε άγνωστους; Τι σπόρους λόγων, θέλεις από μένα; Αν τους πετάξω από το ύψος της μασχάλης, θα πονάνε μια ζωή; Σα χυμό, που πιστεύει κάθε αδαής, Πως είχε το χρόνο το εργοστάσιο των κοινωνικών, να στύψει με τα χέρια. Μόνο του βουνό, είναι πιο ψηλά. Θέλει ορειβάτες η ζωή. Εγώ βρίσκομαι ήδη στην κορυφή του βουνού, με μια σκέψη, Μα εσύ πρέπει να ρθεις με το αυτοκίνητο. Το ποτάμι λέει, πάει μπροστά. Δεν έχει ψυχή, ο άνθρωπος. όλοι θέλουν να χουν, πνεύμα, κάτω από το δέρμα. Γιατί όλο τους το κρέας τεντώθηκε ως φυσιολογικό δέρμα. (Μη τους λες κάτι τέτοια). Κι όμως! Το κρέας κάτω από το κρέας-δέρμα (που ανταλλάσσει αφροδίσια, μόνο!), Σαν φύλλα, φέτες, από λάχανο. Σου λένε: το ποτάμι πάει μπροστά. Σου δίνουν κατευθύνσεις: Μην κλείνεσαι μέσα. Τι μυρίζει έτσι; Η αποφορά καμένων ψυχών, Ως καλοκαιρινοί τουρίστες, επιστρέφοντας στα χωριά. Τι μυρίζει έτσι; Η ψυχή μου. Το κομμάτι του Θεού, Που μόλυνα. Γιατί μου είπαν: να τους φέρω χρήματα. Εδώ και πόσο καιρό, Βλέπεις το κρέας, μέσα στους ανθρώπους; Εδώ και μία εβδομάδα, 12

13 μας φαντάζομαι, σαν κομμάτια, κόκκινα, Σε εντόσθια γουρουνιού: Κάτι πουλά ο καθένας. Έτσι, μας αντιμετωπίζω, Μήπως θυμηθώ, τις Αιώνιες Υποσχέσεις, Σ ετούτα τα διάφανα εντόσθια. Δεν θέλω τα κρέατα, που μπήκαν σε άλλα κρέατα, Μια κόκκινη λίγδα που μιλά, με το βλέμμα, Με δοκίμασαν. Το Alien έβγαλε ένα νέο αβγό. Τα κρέατα, που μιλούν: είμαι υπερευαίσθητος, να σαι σκεπτικιστής απέναντι τους: Μάσησαν ατσάλι αυτοί, στα νιάτα τους (εννοώντας, κάνανε σέξ οι άντρες, όταν έπρεπε Κι από τότε αντιμετωπίζανε όλες τις γυναίκες σα μαξιλάρι!) (λεφτά χύμα σε προφυλακτικά.ή μήπως όχι;) (Μασάει ατσάλι αυτός). Ενόσω κοροϊδεύουν τούτο το αμαγείρευτο κρέας. Θα βρω κάποια που δεν ξέρει τίποτα, σχετικώς, Για να σεβαστούμε ο ένας τον άλλο. Φύσα τώρα, Εικόνες από νιάτα, στο χωριό, Να μη κρατάω την αναπνοή. Να μην έχω φιλότιμο. 4 α Τι; Δεν έχω κάτι να σου δώσω. Ούτε μια μπαλίτσα, ένα βιβλίο με εικόνες. Ούτε ένα όνομα. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω, γιατί ακόμα, στα έπιπλα, Οι ραφές των αναμνήσεων, δίχως υποχρεώσεις, Δεν τις έκοψε η κακία των τρελών. Πότε θα σου μάθουνε, Πως η ζωή δεν είναι μόνο, η τωρινή σου ξεγνοιασιά; Δεν έχω μήτε ένα φύλλο περιστεριού, να αισθανθείς, Πως φυσά: ασφάλεια. Έχω μόνο τα γραπτά, Των οποίων οι σκονισμένες αίθουσες, δεν σου λένε κάτι. Με φθονούν, Για τούτο το μοναδικό πόχω. Μα συ, ανιψιέ, Παίξε με φανταστικούς ήχους: πως χλιμιντράει το άλογο, Πως βουίζει το αυτοκίνητο, χωρίς μηχανή. Αν κοιτάξεις καλά, στις κουκέτες στο τρενάκι, θα δεις ότι δεν φθονώ, Να σε χαιρετά χαρούμενα. Φεύγοντας τα πόδια, Στα στενά της Άγναντας: Τώρα που η νόηση σου δίχως 13

14 σχολική πλύση εγκεφάλουείναι αγνή, Ενόσω δεν προφέρεις κανονικά, τις λέξεις. Ελεύθερο παιδί, Παιδί της αδελφής μου, Που παιδικά ακόμα, την αγαπώ. Έλα, έλα, σφούγγισε τα μάτια. Είναι θεμιτό να συγκινούμαστε κάθε τόσο. Νόηση λιπόσαρκη από τη νόηση, Χωρίς κατανόηση. θα πάω να φέρω από το σχολείο, στην απέναντι πλαγιά -βουνίσια η χάρη- Κορνίζες με επιθυμητές αναμνήσεις. Δεν θα τι ράψω σε ταινία. Όχι, δεν θα ναι τόσο εύκολο αυτή τη φορά. Μόνο ετούτα έχω να σου δώσω. Θα τα προσέξεις. Γίνομαι εσύ, Μέσω εσένα ξαναζώ: Στις κούνιες πίσω από την εκκλησία. Κατηφορίζοντας σε ζιγκ ζαγκ, ως τη πρώτη γέφυρα, Μα στάσου! Είναι τα πολλά μπελά, εδώ πέρα. Είναι κι ένα καρπούζι που το βάλανε να κρυώνει Έτσι όπως κατεβαίνουν δροσερά τα νερά, από την πηγή. Με ορμή στριφογυρίζουν -ότι ρούχο περιμένει να πλυθεί, σαν πρώτα. (Τον καιρό που είμαστε παιδιά, ενόσω οι βελέτζες, πιο συχνά, έφταναν για να πλυθούν, ή ότι άλλο), Ενόσω η δική μου γενιά, Μόνο μεγάλωνε. Πριν τη πρώτη γέφυρα, Που ταν σα να ένωνε τις δυό όμορφες πλευρές του χωριού -η πλατεία σα κάτω, παιδιά, ήταν μεγαλύτερη. Κει πέρα στον κάτω μαχαλά. -ευτυχώς ελαχιστότατα άλλαξαν από τότε. Πάμε να σε φιλέψω καραμέλες, Στης μνήμης μου τον ανοιχτό Μπαλατσούκα, Να ρθούν οι συνομήλικες θείες μου, Να σου διηγηθούν παιδικά παραμύθια. Ίσως ξυπνήσει κάποιος νιός, 100 ετών, Τρεκλίζοντας η μαγκούρα, Ψυχή περιστεριού, Δε σέρνεται. Τονώνει, Εκτονώνεται μες τα φυσικά στοιχεία. Πάμε να δεις αποδοχή, στα μάτια όσων αγαπούν να μεγαλώνουν. Να ξεχνούν. Να εξελίσσονται. Φεύγει το νερό, κάτω από τη γέφυρα. Έριξα πουρνό πουρνό, Χάρτινα καραβάκια, που η ορμή του υγρού στοιχείου, μετέβαλλε σε υποβρύχια. Χαμογελάς. Πάμε, να δουν τα δέντρα, το βλέμμα σου, 14

15 έτσι αθώο παιδί που είσαι, Που ακόμη τα περιγράμματα των χρωμάτων, του σχολείου, δε σε περιόρισαν. Πάμε να σου πω: υπήρξα εδώ, ζωντανός, Τρώγοντας τυρί με όλους του, τους τοπικούς χυμούς, Αγαπώντας με, μόνο, Πρόσωπα με αιώνια ψυχή. Κι η μουσική των απλών συζητήσεων, γύρω σου, έχουν κάποιο νόημα, έ; Μου δίνεις προσοχή (Βρήκες κάτι, να σου δίνω κι εγώ). Η ώρα περνά. Διακρίνομαι, μόνο ενόσω ο καθρέφτης, Καταγράφει το στίγμα μου. Είναι τόσο ασφαλή, Όταν δεν σε κοιτά (γραφιά), κανείς. Να ξεσκάς, Ως μια συγκεκριμένη ημερομηνία, ως τα συναισθήματα, να πρέπει ξανά, να εξοφληθούν με χρήματα. Ήθελα, ερχόμενος, ν ανέβω τα σκαλιά. Να ψάξω στο πάτωμα, πάνω από το ειρηνοδικείο, Περπατώντας σε ξύλινο δάπεδο, για μπάλες στα χαρτόκουτα Μες σε άδεια, σκονισμένα, όμως, δωμάτια. θα θελα η φαντασία, Να ναι ένα παιδικό χωριό, Ένα δωμάτιο, Να κατεβαίνει η ψυχή, από τον κύβο του αιώνιου, για συντροφιά. Να ρθείς, γιαγιά, να σου διαβάσω τις περιπέτειες των υποτίτλων σαν άλλοτε. Να ρθείς, να δεις που μεγαλώνω. -μόνο. Να βοηθήσεις κάπως. Να πεις δυό λόγια καλά, για κάποιον, Που μόνο το στόμα του παρήγε λεφτά. Ως φυσικά, Να πάψει να χει πίστη, Σ ένα κόσμο, ήδη κατεστραμμένο (θύμα της Πρωτευουσιάνικης ολοκήρωσης). Να ρθείς, να ραγίσουν οι σταλακτίτες, στα μάτια μου. Να ρθείς. Ως η μόνη, που είδες τις πληγές μου, έτσι όπως έφτασε ο αχώς, ως τις άκρες του διαστήματος. Πες μου, αλλάζοντας ο χρόνος, η ηλικία, 15

16 Γερνά και η ψυχή; Τόσες γνώσεις, Όχι σε ποιήματα, χαραγμένες, Γιατί η γη θα κλείσει σα βιβλίο, Άξαφνα. οι εδώ παρόντες, είναι πιο προσγειωμένο, Να φτάνει η παρέα τους. Η ευαίσθητη παρέα, ενόσω υποτιμά, Είναι δοκιμασία, για όσους θα πληρωθούν στο τέλος του μήνα. Σιωπή. Αμέσως μετά. Περιμένοντας το σάλτο του ήλιου, πάνω από μακρινότερα βουνά, Επειδή επιμένει ο ανεκπαίδευτος Μήπως ξεχάσουν οι εκτιμητές, που μασήσανε εκκρίσεις, ότι υπάρχω. Τα ποιήματα των εμπειριών τους, Σε χαρτιά, πάντα μεταφερόμενα. Άραγε αν τα ανακατέψω, ή χάσουν ορισμένα, θυμηθούν τη ποιότητα του κρέατος μου; Πρέπει να φύγει ο ήλιος απ το μπαλκόνι. Μυρίζουν τα πόδια μου, για ν αρέσω, (ως άνεργος). (ευτυχώς κανένας εδώ, δεν ρωτά γιατί δεν δουλεύω, και τι περιμένω, πια). Τ αρώματα δεν τ αντέχω, Αν δεν συνοδεύονται από γυναίκα. Κάποια σεμνή, σε αυλή από ιστορία, εγχώριου σινεμά, Τότες που όσοι έχυναν ιδρώτα, Εργάζονταν. Θεωρούσαν φυσικό, Να ρθούν στα χωριά τους. Τώρα φτάνουν για τη δωρεάν διαμονή. Λιγότερο για τον καθαρό αέρα. Μα είν τ αγαπημένα κιλίμια, ακόμη εδώ. Μόνο η αυλή καταστράφηκε. (μύριζε ανοιχτός χώρος, φύση, αυλή, Μα που να καταλάβουν τον πόνο, Τώρα, του παιδιού ) (όσων καταστρέψαμε οι ίδιοι, με αδικίες). Ακόμη δε μούτρωσε ο ουρανός, να φανούν τα αστέρια, Είν κάτι οπτικό, που 5 α Πρέπει να λεχθεί. Πρωτεύουσας γλαύκωμα. Φωνές έξω από τα μπαλκόνια: κάνε ότι σου λέμε, Γιατί όλοι έχουν μυαλό, Μα πόσοι, Νοημοσύνη; Ρωτούν. Μη θες να αλλάξεις έναν χαρακτήρα, που θυμάται πως οι αγαπημένες του, Ηπειρώτισσες θείες, υπήρξανε νέες. Τότε που τα δωμάτια ήταν στενά, 16

17 Συνωστίζονταν τα έπιπλα. Με έτσι θωρούσες το βλέμμα του άλλου, Ως κάτι φυσιολογικό, Παρέα φρόνιμη, συγγενή, Γείτονα. Σώφρονα στ αλήθεια, χωριανού (για να ναι σώφρονας ο νους, χρειάζεται οξυγόνο καθαρό). Εδώ, Μακριά από φανάρια. Πέσε, φως ανθρώπων: Είναι απαραίτητο ένα σκηνικό, από σελίδα βιβλίου, Που πρέπει να λησμονηθεί, σαν από έτη αρκετά, Σε ράφι προσώπου, Με ένα κλειδί. Ο ήλιος θα πει καληνύχτα, μόνο αφότου στρέψω τη πλάτη, σε κάτι κοπέλες που επέστρεφαν από γυμναστική, Γιατί τα μάτια είναι πιο σημαντικά από το μεροκάματο, Μα ποιος στο μαθαίνει αυτό. Τουλάχιστον όταν έχεις δυό πόδια, Να σε φέρουν ως το κοιμητήριο, όσων άφησαν επί γης, και τη ψυχή τους, όχι η γιαγιά μου, όμως. Η βόλτα είχε μια φυσική περηφάνια, Επειδή η αγαπημένου μου αδελφή -που χρόνια πίκραναέβλεπα σιμά της, Ένα της παιδί, και πόσο το αγαπά, όπως θα πρεπε να ταν από πάντα, Για μας, Που δαμε τα νιάτα τα δικά μας, να πηγαίνουν περίπατο. Παρέα με την όρεξη, ξυπνώντας Το επόμενο πρωινό. Τι να σου φέρω; Με ρωτούν. Μόνο ένα κομμάτι ψωμί. Τι; Μόνο ένα κομμάτι ψωμί να μου φέρεις, (μα να μυρίζει χωριό). Έτσι ακούνητος που στέκεται, Εμπρός στην αύρα της γραφομηχανής, Αγουροξυπνημένη κατατονία. Ύφος σοβαρό, σχεδόν θλιμμένο. Το θέλεις φρέσκο το ψωμί; Έχει συνηθίσει στη φτώχεια. Στη πείνα των αισθημάτων. Στο να μην ξέρει να αγαπά τον εαυτό του. Ξύπνησε με μια έντονη αίσθηση στο νου: Κοιμόταν ξυπνητός, με το πλευρό. Εμπρός του, αναζητούσαν τα χνώτα του τρυφερού ποιητή, οι δυό του κόρες. Στην πλάτη είχε τα δικά της χνώτα, Η πρακτική του ελπίδα, και μάνα των παιδιών του. Αν τούτη η έλλειψη, Δε συγκινεί, τότε. θέλεις και τσάι; Δεν κάνει ξανά, θητεία. Μόνο στις τακτικές που δεν του ανήκουν, Να κοιτάξει μόνος, τον πάτο του φαραγγιού. Κι όμως εδώ δεν είμαστε τόσο ψηλά, για να ναι αραιό το οξυγόνο. 17

18 Γιατί το λέει αυτό; Επειδή η έλλειψη λόγω νέφους- Απ οξυγόνο στη πόλη, Ζαλίζει τους ανθρώπους, Καταπονεί το σύστημα τους. Σίγουρα έχουν σύστημα. Γιατί έφερες παραπάνω τυρί; Δεν του απαντά. Πες μια καλημέρα. Ρίξε το βλέμμα στο κεντητό περιεχόμενο, ως κάδρα. Στα παιδικά καθίσματα, γιατί δω τα αγαπούν. Στρέψε στις αναμνήσεις των γύρω, Απ ότι θυμίζει Άγναντα ακόμη, Γιατί λέει, πια, Τίποτα φρέσκο δεν αλλάζει χέρι, όπως παλιά Μόνο αν σφάξει κάποιος, ένα μοσχάρι, Μια γελάδα. Πεταχτήκανε κι οι αργαλειοί. Στ αλήθεια δεν σεβόμαστε τίποτα. ο κόκορας έλεγε τα δικά του, ενόσω τις πρώτες πρωινές ώρες, η ατμόσφαιρα ήταν κρύα, κι όλοι οι αδειούχοι κοιμόντουσαν. Μόνο τα ζώα δεν φιλιούνται στο στόμα. Τι είπες; Τον άκουσε, Μα είπε να μη του χαλάσει τη φαντασίωση: στους φόβους του, αναπαυμένος. Ξέρεις ότι δεν είσαι στ αλήθεια, θλιμμένος. «έτσι τη ζωή σου, όπως τη ρήμαξες», Μουρμουρίζει ο σώφρονας Γιατί του πανεα μην αγαπάς, τίποτε, Εξόν του χρήματος. ούτε τούτες τις θείες, Τις οποίες θ αποκαλούσε και μάνα του. όλα έρχονται σιγανά. Τι του λέει τώρα, μη τον ξυπνάτε χαμογελά. Ο ήλιος θέλει να πιάσει τα φύλλα της ξύλινης ντουλάπας, Ακριβώς απέναντι από το παράθυρο. Μόνο οι ικανοί αγαπούν το γνήσιο. Καλά γράψε, εσύ! Τον ειρωνεύεται Ο νησιώτης, Που μια ζωή προσάρμοζε την οικογένεια, Ως αστραφτερή φωτογραφία, Έχοντας τη γνώμη των γειτόνων, ως αρχηγό. Εδώ είναι Άγναντα, κι όλα είναι γάργαρα, Και τ αδέλφια, ψάχνουν το ένα τ άλλο, Ακόμα με παιδικό σθένος, Έχοντας ήδη, δικά τους, παιδιά. Έπρεπε να συναντηθούμε τόσο μακριά. Επιμένω πως δεν έχω τίποτα να δώσω, Πέρα από τη ψυχική επικοινωνία, Ή όποια εύνοια μικρών κινήσεων, Λόγω έλλειψης δικής μου οικογένειας, (Γιατί η σημερινή εποχή, δεν επιδέχεται δικαιολογίες). 18

19 5 β Έβρεξε σήμερα. όπως έπρεπε να βρέξει. Ήσυχα. Δίχως..σπατάλη. όπως μια γριά Ηπειρώτισσα, που πέρασε πόλεμο, Και με δύναμης πίστη, ζώνεται στη πλάτη, ακόμα, βάρος. Των παιδιών της τις εικόνες, Τα ίδια της τα εγγόνια τόση αγάπη, Ανταλλαγή φιλοφρονήσεων με τη θυγατέρα γη. Μια μαύρη φιγούρα, Που ανεβαίνει τις αποχρώσεις του πράσινου. Ως να ξυπνήσει νωρίς τ απόγεμα, με σκούρα σύννεφα στον ουρανό, Ίσα ίσα να δημιουργούνται απορίες, στ ανύπαντρα πρόσωπα: Σαν ήμασταν παιδιά, μας φιλάγανε για το τίποτα. Τώρα, τίποτα. Μα όπως κάθε ολοκληρωμένος, τούτα τ ακούει σαν μακρινή αστραπή Που δεν φέρνει βροχή. κινάει η γριά, περπατά στα κατεστραμμένα από την άσφαλτο, μονοπάτια. Ξεχνά κι αυτή, τις μυρωδιές των ζώων. Πάει για τ αγγόνι. Πάει να θυμηθεί τι σημαίνει να της δείχνουν προσοχή. Ψιχάλες, γιαγιά, χαμογελά το παιδί: Που όλο άγνοια, θεωρεί σημαντική μόνο την αγάπη. Η γριά, του κάνει γκριμάτσες, όσο την βαστούν τα κόκαλα, Παίζει το κεφάλι της σαν κούκλα σε παρμπρίζ αυτοκινήτου. Λυγάει τα γόνατα, Τα χέρια στη μέση. Ορμά το παιδί στην ήδη γόνιμη αγκαλιά. Για-για. Χα - χα, παίζει αυτή. Πού πήγαν τα σύννεφα; Μ ένα χαμόγελο τ ανήλικου, χάθηκαν Οι γονείς κάμουνε με τα παιχνίδια, ήχους ζώων, πραγμάτων. Στρέφει το παιδί, Κοίτα να δεις μαγικά πράγματα. Η γριά θέλει να δώσει λουκούμι, μια κουταλιά βανίλια, σε ημίκρυο νερό, σε ψηλό ποτήρι. Κείνο έχει όλα του τα δόντια. Χαρούμενο που ναι. Για-για, Μπα, μπα. Οι οσμές της φύσης, πιο σημαντικές από τις γκρίνιες μες τα τείχια. Πες, πες, Γριά, το παραμύθι. Εδώ είναι Άγναντα, Γεύση γλυκού, στις άκρες από τα χείλη του βουνού. Πες, για για, Πες! 19

20 Πες τώρα, γιατί κατά την εφηβεία, ένα πράγμα έχει ο καθένας, στο νου, ως την εμμηνόπαυση. Νοητική; Ω, μη ζαλίζεις! Πες τώρα, που κανείς δεν έχει ανάγκη, Του θείου τις άνεργες αηδίες. Πες γιαγιά. 6 α Εν τω μεταξύ, Κοίτα να δεις Που ζουν κι άλλοι, εκεί έξω. Ενόσω οι σκιές από τα σύννεφα, Είναι σα δακτυλικά αποτυπώματα, στη ράχη των βουνών. Ή σα γιγάντια παιχνίδια, ξεχασμένα. Τώρα που καθένας πληρώνει, τα έξοδα της ψυχής του. Λεπτοί κρίκοι Ξυπνητός εφιάλτης, επιβραχιόνιο συμπεριφοράς, Δανεισμένο από πριν. Φώναξα, πρωί: Γιαννάκη, κι εκείνο μου πε, γειά, Με αγνό χαμόγελο, χαρούμενου τέκνου. Γιατί από ώρα σκεφτόμουν, πως ο ίδιος είχα σαν δικό μου D.N.A. έναν θείο Νίκο -μικρό παιδί κι εγώ, Και κάπου μ έπιασε το παράπονο, αν ένας ανιψιός, τριώ χρονώ μωρό, Μπορούσε να μ είχε ανάγκη, Να μ αγαπά. Αν ζει κανείς δίχως δικά του τέκνα, τα οποία θα αναπαύονται στους ώμους του πατέρα, για ώρες. Αγκυροβόλι, λόγω χαρακτήρα καρδιάς. Αυτά τ αδέλφια που πάντα χρειάζεταινα αγαπούν τα ένα το άλλο, κι ας μη το είπαν δυστυχώς, ακόμα. Μα μόνο, πρακτικά, στο ίδιο μας το παιδί, Γινόμαστε φύλακες άγγελοι. Το δικό σου, ενόσω έκλαιγε, μου ράγισε τη καρδιά, Μα ο ποιητής, όσο κι αν ξέρεις πως είναι μεγάλο παιδί, Πρέπει να επιστρέψει στη μοναχική του κάμαρη, για να κλάψει. Δυό τρεις έτοιμες σταγόνες, Κάτω από τα γυαλιά ηλίου, Έτσι όπως ράγισα, συγκινήθηκα απ αγάπη, Ώστε μόνο έτσι, να συναισθανθώ την αγάπη του Θεού, ιδιαίτερα ημέρες, Που μια θλιμμένος μέσα μου, Πιότερο που δεν είμαστε παιδιά, Για να σου πω, αδελφή μου: σ αγαπάω, 20

21 με την παιδική μας χροιά, Δίχως ενήλικες ταυτότητες. Ενήλικα διαβατήρια υποχρεώσεων. Έτσι όπως κοίταξα γι άλλη μια φορά, Την φωτογραφία της θείας Αντιγόνης, ήταν για μένα, φίλη, αδελφή, μάνα, Ευγένεια. Έτσι όπως κοιτώ τα βράχια, να εξέχουν στους γύρω δρόμους, Τους διαδρόμους ανάμεσα απ τα σπίτια, Που όλους, τους γνώριζε η γιαγιά. Η κάθε στροφή, η κάθε ανάμνηση. Η κάθε συγκίνηση. Λίγη παρέα. Όλα τούτα. Το ενδιαφέρον των δικών μου γονιών, που ακόμα ραγίζουν. όλα όσα έγραψα. Προικιά, Για οικεία πρόσωπα, μόνο. Σ ένα μπαούλο, που ίσως χωθήκαν απ τα πριν, Πρόσωπα θείοι, που βρήκαν το δρόμο τους στη ζωή. Λεωφρόροι, δίχως πινακίδες: αγαπώ; Κενοί οι ώμοι. ονόματα άγνωστα. Το νερό κατεβαίνει από ψηλά. Τα φώτα θ ανάψουνε. Οι συνταξιούχοι θα παρατηρούν, Όποια νυφοπάζαρα. ο παπάς δοκιμάζει τη καμπάνα. Έχουν να βαρέσουν νταούλια, το σαββατοκύριακο. Τα παιδιά παίζουν μπάλα, στο ίσωμα, έξω από την εκκλησία στον άνω μαχαλά. Δω, σιμά μας. Τα γατιά όλο πεινάνε. Όποιον και να συναντήσεις, ανταλλάσσετε ένα: γειά σας. Έξω ή μέσα μυρίζει ωραία. Καλύτερα έξω. Τα σύννεφα είναι λευκά, Παιχνίδια κάποιου παιδιού, Π ακόμη δε ξύπνησε. Μα είναι περασμένες έξι, απόγεμα! Λίγο μετά θα κινήσουμε για μια βόλτα. θα δούμε την πρώτη κόρη της γιαγιάς, που της μοιάζει ολοένα περισσότερο. Γι αυτό την αγαπώ κι εγώ, περισσότερο, με τα χρόνια. Θα δείξω στον ανιψιό, Πως κάνει βαρκούλα τα φύλλα, το ρυάκι Που κατεβαίνει απ τη πηγή, Στην κατηφόρα: τρέχει μ ορμή. Πιο πάνω συναντάμε ψυχρά, και ο μικρός Γιαννάκης ζητά: φύλλο, κι άλλο φύλλο, Μεγάλο φύλλο. Πάει, ρημάξαμε τα δέντρα, γι άλλη μια φορά. -χαμογελώ. Έπειτα στην κουζίνα, αδελφή, Σου πα να κάμουμε παρέα, σα μικρά παιδιά, -όπως τότε που σ αγαπούσα, Μα συ δε θες ξανά, 21

22 Μη λογικά πράγματα. Πάλι, δε σου πα: σ αγαπάω, Μα αν δεν το κατάλαβες, ούτε έτσι. Σα να μασταν ξανά, πολύ νέοι, Τότε, που δεν ξέραμε τι σημαίνει, Διαιώνιση του είδους. Καληνυχτώντας, το παιδί Πρόσεξε που το αποχαιρέτισα Προσωρινά, μα δεν ήθελε από μένα, Αγκαλιά, Να, στη πόρτα, Όπως ξαναγύρισα. Μα εγώ κατάλαβα, Πως δεν ζει κανείς, Με υποκατάστατα. Κι ίσως η παρουσία του παιδιού, Να ταν το κίνητρο που αναζητούσα, Για να μην πάω κι εγώ για κατούρημα, όπως ο παππούς. (γιατί εξουσία του Κράτους, σημαίνει αφανισμό). (Εκτελεστές εύκαιροι και σίγουροι..). Το πρωί, τα σύννεφα περιμένανε να δώσουν βροχή, κι όσο καθόντουσαν στη σειρά, Κρύβανε τις κορυφογραμμές, Σα να συμφωνούσαν, Μ ετούτη τη τάση απομόνωσης. Κι ήταν όλα ήσυχα, Σαν κενό από παιδιά, σχολείο, Χειμωνιάτικα. (Πάσχα δεν παντρεύτηκες, αδελφή; Κάπου εκεί στη γύρα, πριν σταθείτε εμπρός στον παπά, ενόσω, σας έριχναν ρύζι, Ρίχναν και σ εμένα, τόσο άκρη που καθόμουν. Παρόμοια όμως δεν καταλαβαίνει κανείς, Τις ευχές του Θεού, που δεν παίρνουμε). Ήσυχα όλα, ώρες που έπρεπε Κι όχι μόνο, Σαν αδιαφορία για τις συνέπειες, Αν με τσιμπούσε εκείνος ο σκορπιός, τη νύχτα, Στο δωμάτιο. Βλέπεις δεν ήθελα να πιστέψω, Πως ο Θεός βρίσκεται παντού, Κι ήδη εκείνο το φύλλο περιστεριού, κάτω από την εξώπορτα πίσω στην Αθήνα- Έδειχνε ξανά, τη προστασία Του. (Απ το γάμο ξανά: έπειτα φύγατε από τους γονείς, στη λειτουργία, καθώς το είπε και ο ρασοφόρος, πως το παιδί πρέπει να αποκολλείται, και να παύει να είναι μόνο γιατί δεν είναι καλό. Εγώ σκέφτομαι το κρίμα να χάνεις τα νιάτα). Εμένα πριν έρθω στο χωριό, Μ είχαν δαγκώσει οι 22 πληρωμένοι δολοφόνοι Του μοναδικού παρασημοφορεμένου Μπανιστηρτζή. Που αν είχε συνείδηση, Θα ήξερε να αγαπά και τα παιδιά του. Πέρα λοιπόν από τους σκορπιούς Που μολύνουν την ελεύθερη ζωή μας, 22

23 Κάπως έτσι είναι και οι απόψεις μας, Για το πώς να μεγαλώνει ο άλλος, το παιδί του. Ή οι μπηχτές που ρίχνει ο ένας στον άλλο Γιατί δεν καταγόμαστε όλοι από πλούσια οικογένεια. Αν έβλεπες, θυμόσουνα, Πόση ανάγκη έχει ένας άγαμος, Να τον συμπαθήσουν, σαν D.N.A. όμως κάπως έτσι, δεν μαθαίνει κανείς, να μετρά τα λόγια του; Πλέον. Η φύση είναι αυτό που είναι. Μόνη της καταφέρνει να καλύπτει Τις ίδιες της τις ανάγκες. Ποτίζονται και τα δέντρα Που φυτρώνουν σχεδόν κάθετα, έτσι όπως εξέχουν από ένα βράχο. Έχω το φορτηγό του προσωπικού μου κόσμου, πάντοτε έτοιμο. Η καρότσα του μεταφέρει, ιδίως, όλα όσα δεν θ ακούσει καμία, Που θα την έλεγα: σύζυγο μου. (Περιμένει η συγκίνηση στο πορτοφόλι, πλέον, το δικό μας, όπου βρισκόμαστε). Η κοινωνική μόρφωση της συγχώρεσης. Ν αρχίζουν να στρέφονται τα πάντα στο καλό, Γιατί επέτρεψες την αγάπη στη ζωή, Όχι υποκριτικά: να μην κάνω στον άλλο Ότι δεν θέλω να μου κάνουν (λες και όλοι μας οι άνθρωποι έχουμε την ίδια εξουσία) όμως ο Θεός είναι πιο δυνατός από όλα τα δίποδα. Τα χρήματα ως μισθός χρειάζονται, Άραγε από αυτά, Εξαρτώνται και τα συναισθήματα; Η άποψη που παρεξηγεί τον άλλο που τα χει. Τον τζίτζικα δεν τον κάνω ούτε γω παρέα. Τους συνταξιούχους; Αυτοί έχουν την περηφάνια ότι εργάζονταν χωρίς διακοπές ιδιαίτερα συγκεκριμένοι που καθάρισαν έτσι, περί αξιοπρέπειας. (τα ξεχάσανε τα δικά τους. Δεν κάμουνε ούτε ένα λάθος. Αμ πως. Τα παιδιά τους τα χουνε νοικιασμένα). Κάτι σαν DVD διασκεδαστικό, Στο ξενοδοχείο της ζωής, (Μια ζωή πρέπει να τους ξεπληρώνεις, αφού σε υποτιμούσε φαίνεται.. Και η τροφή που σε ταίζανε). Τ ότι θα μείνει κάτι σ εσένα, θα συμβεί αναγκαστικά. Σκόπευε να τα πάρει μαζί του! Γι αυτούς που στενοκέφαλα, καθένας είναι Όπως τα ζώα, πέντε πράγματα μόνο, Τα ταλέντα των παιδιών τους είναι σαν άχρηστα κινούμενα σχέδια, για μωρά παιδιά: βαρετά ανυπόφορες ιστορίες. Πότε θα ξεμπερδεύουμε κι εμείς. Να διδάσκουμε τι είναι ο άνθρωπος, Τι να γράφουν οι συγγραφείς! Π.χ. η βροχή είναι χρήσιμη μόνο για το χώμα, Όσοι δεν έχουν ταλέντα, είναι ένα τίποτα. 23

24 (Ώπ, σπόντα ήταν αυτό, για μια άποψη μου). Πρέπει να σαι πάντα στη τσίτα: Ν ακούς μουσική, ταυτόχρονα να γράφεις, Να μαγειρεύεις, να δέχεσαι κόσμο, ενόσω βαριέσαι. Όλα μαζί. Σα βαρύς χειμώνας στην Αθήνα. Άχ ρυάκι, Πάρε όλο το A.I.D.S. των εχθρών μας, Ως το ποτάμι, Να ξεβραστούν στην θάλασσα. Τώρα, που δεν νοούμε την αγάπη των γονιών μας (κι άλλη αυτοσπόντα). Τώρα Που πήγαμε ν αγαπηθούμε. Βαστώντας τούτη την συνειδησιακή ιδιότητα, σα βλέμμα που πρέπει κάπου, σταθερά, πάντα, Να κοιτά. Ελάτε σύννεφα κοντά στο σπίτι. Σιμώστε. Έχω νεράτζι γλυκό, Μελωδίες μποέμ, απ τα πρώτα τραγούδια, μετά την κατοχική μας εξόντωση. Ναι, ναι. Ελάτε σύννεφα. Κατεβείτε πιο κάτω. Τι θάρρος το δικό σας. Ελάτε να ζωγραφίσετε στον καμβά της θέας, όσο έχω όραση (ματιών). Κι η μουσική των συζητήσεων; Λυπάμαι. Δεν δουλεύω. Ελάτε. Σκεπάστε τα έλατα. Κάμετε σημαντικά, Τα πέτρινα ακόμα, κτίσματα. Είναι μονάδα νοσοκομείου εδώ. Αναμνήσεων. Ναι, έτσι! Κατέβηκε ο ουρανός επι γης. Πότε ο ποιητής Αντιλαμβάνεται το προσωπικό του Άουσβιτς, λείποντας οι πρακτικοί λόγοι-φράσεις; Ενόσω λογικεύεται 7 Πες γριά το παραμύθι (πήρε φόρα ο προηγούμενος νους, άγαρμπα) Πες το, τι περιμένεις; Να πάψουν τα άνεργα λόγια; Τι είναι άνεργος; Μπαίνει κάμερα και στο μυαλό; (όταν επιθυμείς γνήσια, αγάπη, ο Θεός, σ αγαπά, ακόμη και ως άνεργο). (η χαρά ενός παιδιού, δίνει το καλό παράδειγμα, γι αυτούς που το μεγαλώνουν). Ο τεμπέλης. Τι είναι τεμπέλης; Γριά. 24

25 Όσοι δεν νοιάζονται. Τι δεν νοιάζονται; Να ναι άνθρωποι. Τι ναι άνθρωπος; Ψυχή που θα πάει στην κόλαση. Κάποια μωρά κλαίνε. Όχι εσείς, εννοεί το σφάλμα της η γριά. Εσύ γριά, θα σε οδηγήσουν οι γκρι δούλοι Στα γιγάντια νύχια; Ώ σώπαινε επιτέλους!! Θέλετε ή όχι, παραμύθι; Ναι, γιαγιά, ναι. Μες δεν είμαστε τεμπέληδες! (τα βουνά θέλουνε ξύρισμα. Μούσια-σύννεφα εμπρός). Μεις είμαστε παιδιά. Μας αρέσει ο θόρυβος, Ψάχνουνε το βρακάκι στο βιβλίο. Ρίχνουμε τα μολύβια στο ποτήρι, Για να χουμε τον ενθουσιασμό να τα σκορπίζουμε ξανά, στο τραπέζι. Ξανά μανά απ την αρχή. Εμάς, μας αγαπάνε, Κι αν μας χρησιμοποιούν ως εύσημα γεννητικότητας, συγχωρούμε ενήλικοι. Πες γριά, συ, το παραμύθι, Μη γνοιάζεσαι. Δεν έχει πια, βουνά. Χόρτασε μ αυτά, ο ουρανός. (το ιδιόκτητο χειρόγραφο). Τι έχεις γριά; Θυμάμαι τα παιδιά μου. Είχες εσύ, παιδιά; Εμ τι, φύτρωσαν σε κάποιο δωμάτιο; Πες γριά, το παραμύθι, πες γριά. Είναι ένα παιδί με μεγάλα μάτια. Είναι κι ένα άλλο παιδί, που δεν πήρε αγάπη, Γιατί δεν ήξερε τελικά να παίρνει. Είναι και τα δάκρυα από τα Θεία, που φτιάνουνε βροχές. Έλα γριά. Συγκινήθηκες; (θυμήθηκες ένα γάμο σου;) Γριά θέλεις αγκαλιά; Κοίτα να δεις, που ακόμη κι η γριά, δε ζει με υποκατάστατα. (Είναι κι ένας τεμπέλης ποιητής, που πρέπει να πιάσει δουλειά, για να τον αγκαλιάσουν). (έτσι όπως εγωιστικά, ισχύει μόνο γι αυτόν). Έλα γριά, σύχασε. Είναι μια παιδική παλάμη, στον καρπό της, λίγα δάκρυα αντί για βλέφαρα, στα ηλικιωμένα μάτια. Ματάρες μου. Έλα γιαγιά. Τώρα που μ είπες, γιαγιά: Μια φορά κι έναν καιρό, τη μέρα που κατέβαιναν τα σύννεφα, να χαδέψουν τις κορυφές, Μια βαλίτσα ετοιμαζόταν: 25

26 Ν αφήσει την ηρεμία της Άγναντας, Να επιστρέψει στη φασαρία της πόλης, Όπου τα μωρά παιδιά κλαίνε τις εξώπορτες Των διαμερισμάτων, Φεύγοντας οι γονείς, για δουλειά. (Νέα δάκρυα, η γριά). (Πολύτιμα αρώματα, σε μπουκαλάκια, στις βιβλιοθήκες του Θεού, όπου σκόνη δεν κάθεται). Κοιτάει η γριά τα μαλλιά της, Που κρύψανε την κορυφή του βουνού. Ένα παιδί γελά, γιατί κατάλαβε. Και η γριά αισθάνθηκε τώρα ευχαριστημένη, Γιατί τέτοια θέλουνε οι άνθρωποι, για να αισθάνονται ταπεινωμένοι, κι όχι λόγια ποιητών. Σα να ξεθόλωσε λίγο το βλέμμα της γιαγιάς, γιατί αυτή είναι γυναίκα, Και μπορεί να αγκαλιάσει ένα μωρό παιδί Σα να ταν ξανά, υπεύθυνα, μάνα. Αυτόματα θυμάται έναν παλιό της αγαπητικό, που θελε από κείνη Μόνο να κάθονται πλάι πλάι Και να της κρατά τα χέρια. Γιατί αυτή είναι η φύση των πραγμάτων. Να δέχονται τα φύλλα να τα κόβεις, κι ας μην κάθονται οι γάτες, να τις χαδέψεις. Στάσου όμως, καθυστερεί το παραμύθι. Θα φτάσουν πολλοί στο πανηγύρι, κι ίσως έτσι, τους αποσπάσει η παράδοση, Κι όπως θα είναι κορεσμένοι, ξημερώνοντας κατόπιν, βρουν ένα λόγο να τους ελκύσουν Τα εφέ της φύσης. Άραγε ήμασταν ποτέ, ξέγνοιαστοι, Όπως τα σημερινά, τρίχρονα μωρά (όλες οι τρυφερές εικόνες, των εν αναμονή ζευγαριών, αληθινές, με μια μικρή, εσωτερική προσευχή, μόνο). Ένα ίχνος βουνού, φαίνεται, Σα να αιωρείται, Σα να κατέβηκε απ τον Παράδεισο. Ήταν κι ένα μυρμήγκι που τρύπωσε σε μια θήκη γυαλιών, την ώρα Που έκλεινε η βαλίτσα, Δάκρυα αντάλλασσαν, αλμυρά, με της βροχής τη φύση, οι ευαίσθητοι άνθρωποι. Αυτό το ένα μυρμήγκι που αν ήταν Δίποδο με ανάγκη για ρούχα, Πιθανόν να θυμόταν, φεύγοντας, Τις κοινωνικές φιγούρες των σπιτιών με τα κεραμίδια τους. Κι ας μεταφερόταν αυτούσια, η μοναξιά. Πως άφησες μυρμήγκι, τα χνώτα Των στομάτων; Αναμεταξύ των ζώων, Που δεν έκριναν το ένα το άλλο, γι αυτό 26

27 (στον κόσμο του κυρίαρχου είδους των ανθρώπων, που ως παρασημοφορεμένοι από προδότες, τηλεφωνάνε με απόρρητα νούμερα, σε σπίτια πολιτών, ώστε να φαίνονται πιο δυνατοί από τον Θεό). Πως άφησες το χειμώνα, πίσω, Μυρμήγκι, Τέλη Ιούλη; Πες μυρμήγκι, αν άκουσες: Η ευγένεια χρειάζεται να ναι ξέγνοιαστη; Άφησες πίσω σου τα κλήματα, Τους καθαρά συνειδησιακούς ανθρώπους, που ανέβαιναν στα σύννεφα, (Με την φαντασίωση κάποιου, πως κάποτε θα ρχόταν ο σωτήρας της, εκ πόλεως, να της λύσει το υπαρξιακό πρόβλημα. Είσαι αστείος). (Μήπως έτσι απατάς, την κοπέλα με το συναισθηματικό κλίκ;). όλα τα τοπικά γνωρίσματα, της αγάπης, τ άφησες ή σου πέσανε βγαίνοντας από το χωριό. (Τι κρίμα να γερνάμε). (οι γυναίκες είναι όπως οι γάτες: Δεν τις αγγίζουν, όλοι). Ξεχάστηκες, γριά. Θυμάσαι μήπως το παλαιό υπόγειο, Την κατεστραμμένη αυλή, Ή τη παράγκα με τσίγκους-τοίχους, Ενόσω διαπερνούσαν τα ανοίγματα, Οι πρωινές φωνές των εγγονιών σου. Ποτέ μη ρωτάς έναν ηλικιωμένο.. την ηλικία των παιδιών του. Ιδίως αν του φτάνουν ως τον ώμο. Θυμάσαι, γριά, θυμάσαι; Ενόσω ήσουν νιά, κι είχες δέρμα λείο και τρυφερό. Ξυπνούσες ενήλικο λουλούδι, Έψαχνες τα φύλλα σου να τ αγγίξει, Ένας τρυφερός φυσιολάτρης. Μήπως λέγανε εκείνη τη νιά, Δανάη; Μια αληθινή γυναίκα, όπως όλες οι αληθινές γυναίκες, που κρατάνε τα καλά στοιχεία ενός άντρα, τον οποίο παράσυραν, οι εκάστοτε σωτήρες, μιας αχαρακτήριστης Πρωτεύουσας. (μόνο το χωριό, η παρουσία του γιαννάκη, θα του χάριζε την αληθινή ειρήνη). Πες μου, συμφωνείς, πως η σοφία στα μωρά παιδιά, είναι το ένστικτο τους: για το ποιος τ αγαπά, Ως τα τρίσβαθα της καρδιάς. Ξυπνά το μυρμήγκι στη Πρωτεύουσα (κει όπου λείπει, οτιδήποτε φυσικό). Μες τη θήκη των γυαλιών, που όπως την απόθεσαν πάνω στην κουζίνα, Χάσκει τώρα ένα άνοιγμα. 27

28 Κλεισούρα μυρίζει. Πως αντέχετε εδώ μέσα. Που ναι τ αγαπημένα τα βουνά. Τα κυπαρίσσια, Εσείς εδώ δεν κατανοείτε, Πως ομίχλη είναι όταν από έλεος, Κατεβαίνουν τα σύννεφα στη πόλη. Κοντά τους, στα σύνορα του ουρανού ενόσω αναμένουν από σένα, μετάνοια. Σκέτη. Χωρίς εξουσίες. Εδώ ακόμη κι η κυριακή, είναι μολυσμένη, Και τα ούρα λόγω άγχους, είναι πλήρη από οξέα. Που είναι η μεγάλη πλατεία στον πέρα μαχαλά, Η άλλη στον άνω, που η ομπρέλα από κλαδιά, Του μεγάλου πλάτανου, Δημιουργεί αναμνήσεις. Που βρίσκεται ο φούρνος των παιδικών Αναμνήσεων. Οι στροφές, Μετρημένες με παιδικά πέλματα. Που ναι η ειρήνη της Άγναντας, αποτοξινωμένη. Ψάχνει το μυρμήγκι, μυρωδιά ξύλου στα έπιπλα. Τα πλακάκια δεν είναι δροσερά, σα ρίζες στο χωριό, ποτισμένες κάθε τόσο. Τι μυρίζει έτσι; Ψάχνει την οικογένεια του, το μυρμήγκι. Κανείς. Μήτε κείνων των χωριανών, η προφορά. Λείπει. Που ναι η φιγούρα του άντρα, που ξαπλωμένος, κοιτούσε τα βουνά; Κι ήθελε μόνο, Να τον θυμάται, έστω ένα παιδί. Το μυρμήγκι κατεβαίνει στα πλακάκια, Κοιτά κατά που ναι πιο δυνατό το φως, Να βγει, να τρέξει σε χώμα. Είναι ένα πράγμα, ψηλό, πλαστικό, Με μαύρα χείλη. Δε μυρίζει όμως. Κάνει να το προσπεράσει. Ώπ! Ένα πρωτευουσιάνικο μυρμήγκι! - Τι σαι συ; Ρωτά νευριασμένο, το χωριάτη μυρμήγκι. - Σα κι εσένα. - Δεν είσαι σα κι εμένα. - Μπα. Πως αυτό; - Από πού φύτρωσες; Τι θέλεις; Εδώ είναι δική μας περιοχή. - Που είναι το εδώ, Γιατί για ένα είμαι σίγουρο, Πως δε βρίσκομαι στο χωριό μου. - Ά ναι, έ; - Αμ πως! Εδώ βρωμάει. Τι βρωμάει; - Θα το συνηθίσεις, γι αυτό; - Δεν ξέρεις ούτε κι εσύ. 28

29 - Καυσαέριο λέγεται. Και του λόγου σου, πως έφτασες; - Θαρρώ σε μια βαλίτσα. Εσείς εδώ; - Μεις είμαστε Αθηναίοι! - Ά μάλιστα. Και ψάχνεις για τροφή; - Ότι ήταν το μαζέψαμε. Έπεσε νέκρα εδώ μέσα. - Τώρα; - Είσαι έξυπνο μυρμήγκι. Τι βαθμό είχες στο χωριό; - Εργάτης. Όλοι το ίδιο είμαστε εκεί. - Ναι, φαντάζομαι Εδώ όμως, φτιάχνουν τους νόμους. - Φαντάζομαι κι εγώ. Μα αφού δεν έχει τροφή, Γιατί δεν πας στη φωλιά σου; - Κάνω περιπολία. Αναμένω νεοτέρα διαταγή. - Μάλιστα μάλιστα. Να ρθω κι εγώ; - Χμ, το σκέφτεται ο πρωτευουσιάνος. Καλά, αφού είναι αδύνατο να βρεις τους δικούς σου. Ακούγονται βήματα. - Φυλάξου! Είναι ο άντρας, Που τον περίμενε ο Πατέρας του, και στο βουνό, την ώρα που κλαιγε ο άντρας, -στην κάμαρη του πια- Γιατί έκλαιγε κι ο Γιαννάκης: Την ώρα που αποχαιρετούσε τον θείο, Που τους ένωνε η ίδια αγνή άγνοια, στο βλέμμα. (Ψυχογιέ μου). Είναι ο άντρας που πρέπει να κρατήσει τα γκέμια του βίου του, από δω και στο εξής, Σύμφωνα με ότι αγνό, του μαθε ο ανιψιός: Να ναι κι αυτός, αθώος. Όπως πριν μάθει τη ζωή, από το 2003, και μετά!! όλο θυμάται τον Γιαννάκη. Θέλει να μη ξεχνά την ανάγκη του ο άντρας, να κλαίει για τη παιδική φιγούρα. Την γατούλα που ο μικρός, την έλεγε: τατούλα. Το νερό, μπελό, ωραίο φύλλο! Μεγάλο δέντρο! Πως έτρεχε ο ανιψιός. Τι ήταν γι αυτό το παιδί η ζωή (ψυχογιέ μου). Εδώ είναι Αθήνα όμως, κι εμείς κλειδώνουμε, ακόμη και την ώρα που κατουρούμε τα δέντρα, σπαταλώντας νερό, Γιατί δεν πιστεύουμε στη φύση και στον κύκλο της, που όλα τα καλύπτει. Η επιδερμική αγάπη, για τα λουλούδια, τα φυτά, Χωρίς αληθινό ενδιαφέρον. 29

30 Γιατί κάτι πρέπει να τιμωρείται σ αυτή τη ζωή! Οπότε μένει απότιστο. Θυμάται ο άντρας, στο χωριό Που στα FM, μόνο οι Αλβανοί από δίπλα, ξέρανε να παίζουν καλή ξένη μουσική. - Πάμε. Τώρα! Προστάζει ο Αθηναίος μέρμηγκας. - Πως βγαίνεις από δω; - Μη κάνεις σα χωριάτης! Εύκολο είναι. Ίσα στη μπαλκονόπορτα, στην υδρορροή. Σ ένα άνοιγμα στο τσιμέντο. Κοίτα να δεις, είσοδος, θαυμάζει ο χωριάτης Μέρμηγκας. Λοξοκοιτάνε οι δέκα φύλακες. - Γιατί τόσοι πολλοί; Απορεί ο βουνίσιος, επισκέπτης. - Κυκλοφορούν και κατσαρίδες. - Σ εμάς είναι σα λεωφορεία! Μιλά ο ξένος. - Εμάς, σαν ελέφαντες. (περηφανεύεται ο πρωτεουσιάνος). - Θα ξαναπάμε στη βαλίτσα; - Θ ανεβούμε κάποια στιγμή. Ακολούθα τώρα, και σώπαινε. Πιο μέσα ακούγεται ξένη μουσική από μεγάφωνα. (Κοίτα να δεις, να μην έχεις κι εσύ, να πεις κάποια, πρακτικά: γιαγιούλα μου). (όποιον δεν τον αγαπά ένα παιδί, είναι χαμένος). - Και ζείτε όλοι εδώ, αρμονικά, έ; Ρωτά το επαρχιώτικο μυρμήγκι. - Όλοι πληρώνουμε για να ζούμε Εδώ. Κοίτα να δεις! Κυλιόμενες σκάλες, ασανσέρ, Φωτισμένες αίθουσες. Τι εννοούσε μ αυτό το: όλοι πληρώνουμε για να ζούμε εδώ; θα το απαντούσε αργότερα; - Ακούω, κάποιο τζιτζίκι, Εδώ κάτω; Ξαφνιάζεται ο νέος. - Ά αυτό τίποτα Δεν είναι. Κάποιοι που μιμούνται φωνές. (Μη μου φέρετε μόνο ψωμί, εκφέρει λόγο, ο άντρας, αδειάζοντας τη βαλίτσα. Θέλω και μυζήθρα μαθημάτων Ζωής, Από ένα μικρό παιδί, που χε ανάγκη, μόνο από αγάπη. Αν τούτο είναι για έναν με ταυτότητα, το μόνο κίνητρο, Για να μην προκαλεί τους άλλους, πια.. 30

31 Ότι δεν θα θελε να λάβει. Είναι; Διερωτάται. Ήταν, όσο βρισκόταν κοντά στο παιδί, περιμένοντας από κείνο, όσες ψυχικές έννοιες, Εκπληρώνονται με αγνές ευχές, μόνο. Τώρα πρέπει να ψάξει ο άντρας, από αλλού, ελπίδα. Έτσι όπως τον απογαλάκτισαν, Και από γήινη αγάπη). (Εδώ τα βουνά στέκονται πια, τόσο μακριά, ώστε Να φανούν). Με γύρω τους φτωχούς καυχησιάρηδες, ως ποιόν διαστρεβλωμένο επίσης, ως διεστραμμένου μπανιστηρτζή, μισθό, Ακόμη παρών). (Εδώ που οι ραδιοσυχνότητες δεν μπλέκονται ποτέ). (Εγώ έχω αυτό που δεν θα χουν ποτέ, οι μπανιστηρτζήδες: Το πρακτικό έλεος του Θεού, την αγάπη Του, Κατά Χάρη πάντα. Τη Παρουσία Του. Κατά χάρη). Ο χωριάτης παρατηρεί κάτι μικρά, Μυρμήγκια παιδιά, με στολή. Απευθύνει την απορία, για ποιο λόγο. - Ά εδώ μόλι μαθαίνει να μιλά, κανείς, Τα λόγια του καθορίζουν τη θέση του, Εδώ. - Αυτό εννοούσες, πως όλοι πληρώνετε για να μένετε εδώ; Το βλέμμα του Αθηναίου μερμηγκιού, Στέκεται αφ υψηλού: μήπως υπολογίζει, Σε ποια βαθμίδα εξουσίας, ταιριάζουν παρόμοιοι αδαείς; - Που πάμε; Είμαι και κουρασμένος. Απ το ταξίδι. Τι ταρακούνημα! ( είναι αυτό το πρόσωπο με το μούσι, στον καθρέφτη, Που προσπαθεί να διατηρήσει Το μέτρο της αποδοχής του, ως προσωπογραφία. Αυτό το καλό, που του βρήκε μια μικρή ψυχή, Ενόσω του ίδιου, του λέγανε, αρχικά: Δεν αξίζεις. Όμως είναι η ώρα να συμβούν καλά πράγματα, Σ όσους στηρίζουν την ελπίδα τους, Στη φύση που δίνει καλές αποδοχές, Σ όσους είναι καλοί με την καθαρότητα. Διατηρούν απ το χωριό, την αγάπη. Για εαυτό). Εννόησε και το μυρμήγκι, με τι πληρώνουν Τα Αθηναϊκά μυρμήγκια για να ζουν στη μεγάλη φωλιά: μεταδίδοντας περαιτέρω κακία. Άχ μυρμγήκια. Σαφώς υποδεέστεροι Οργανισμοί. 31

32 (Αν είναι τα παιδιά πιο σοφά, όπως είπε κείνος ο περιπτεράς στα Πράμαντα, ή η ίδια η φύση, ώστε να δίνει περίοδο στα ανήλικα κορίτσια, Και ορμονικές εξάρσεις στα εφηβικά, αρσενικά, Τότε για ποια ενηλικίωση ομιλούμε. Αφού εμείς αργήσαμε Να καταλάβουμε. Πότε ξεκινάς να μπαίνεις στη κοινωνία, τότε, Εννοώ). - Θέλω να ξεκουραστώ, παραπονιέται Ο Αγναντιώτης. - Καλά. Για σήμερα τουλάχιστον. Ώσπου να δεις και μόνος σου, τον πολιτισμό. «Είναι ένα σημείωμα που βρέθηκε, σε μια κρυμμένη θήκη με φερμουάρ, στη βαλίτσα, όπως όλες οι αναφορές μες το καύκαλο, Συζητώντας για ότι εκτιμούμε, μόνο με τον εαυτό μας! Ποιος αφήνει τις πέτρες, τις ορτανσίες, το βασιλικό, τις ντάλιες, το πράσινο κόμμα της φύσης, το κλήμα που χει δική του νοημοσύνη, ενόσω πιάνεται η άκρη του από κάτι γερό, ν αντέξει άνεμο, χαλάζι. Βροχή. Ποιος αφήνει τα λουκούμια, τη βανίλια, το βλέμμα του στον καθρέφτη, στην ζεστή μας εστία ανθρωπιάς, κατοικώντας δυστυχώς για λίγο, στην Άγναντα. Ποιος αφήνει εδώ, ανύπαντρες θυγατέρες, που μόνο η όρεξη τους για τα στοιχεία της φύσης, παλεύουν πάνω τους. Οι ευωδιές σε όλα π αφήνουν καρπό. Οι πίττες, οι ελάχιστες ερωτήσεις: τι κάμεις στα του βίου σου. Όχι αδιάκριτες. Οι γατούλες με τα πάμπολα τέκνα τους. Ποιος αφήνει πίσω, όλη τη χαλάρωση. Τα δήθεν που πετάχτηκαν από νωρίς στους σιδερένιους κάδους του εκεί δήμου. Όλες τις προσωπικές μου, παιδικές, αναμνήσεις, που αναγέννησε με όλο του το είναι, ο 2 ετών και 9 μηνών, αγαπημένος μου ανιψιός. Θα μείνουν εδώ, γιατί η Αθήνα είναι σκληρή πόλη, κι ίσως ξεχάσω τις μικρές, ανιδιοτελείες προσευχές για θέλω περί αγάπης. Ξεχάσω το γάμο μου, εμπρός στη ψιλικατζού, μ εκείνη τη κοπέλα που μ άρεσε: Επιστρέφω γι αυτήν, μόνο, γιατί εγώ είμαι διαχυτικός στην αγάπη, προκαλώντας σε κάθε τι αγνό, να συγκινείται. Γιατί στέλνω εσωτερική τρυφεράδα σε όσες δεν τις εκτίμησε κανείς, όμως τη μία που φωτίζει που φωτίζει το διαχυτικό αγνό, λόγω έρωτα μεγάλου, ίσως να χει ήδη, βρεθεί. Πίσω στο χάος που για να δυναμώσεις, έχεις αγκαλιά ένα μέρος αναμνήσεων, όχι που χεις καθημερινή ευθύνη. Γιατί στο χωριό, όλα τ αγαπημένα που σε μεγάλωσαν σωστά, τ αφήνεις εκεί στο βουνό, ασφαλή. Κοιτώντας τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, που σε καλωσορίζουν στο σπίτι της γιαγιάς. Να ρθώ σύντομα, να σου δείξω τις κόρες μου, κι εσύ, περήφανη να χαρείς. Εσύ κι ο άντρας σου, που θαρρώ ποτέ μου δε γνώρισα». Το Αγναντιώτικο μυρμήγκι, σκέπτεται να ρωτήσει, αν στην Αττική, οι άνθρωποι, ποδοπατάνε 32

33 το είδος τους, γιατί στο χωριό, όχι. Μα τ άφησε μόλις, να ξεκουραστεί, Απ το ταξίδι του, ο οικοδεσπότης. Νοσταλγία διάχυτη. Αλλαγή κλίματος. Που ναι το βουνίσιο αραλίκι, Οι απότομες αλλαγές του καιρού. Εδώ έχει καύσωνα. Πούφ, καυσαέριο. (Που είναι η πίττα της θείας Σοφίας, το οικείο χαμόγελο της θείας Μαρίας, η κατ οίκον, παιδική αγάπη της αδελφής. Που ναι το θέλω το παιδικό, Να πρέπει να φεύγεις). Τίποτα δεν συγκινεί αυτουνούς εδώ. Όλα τα χουν οργανωμένα Αφοσιωμένοι στα πάμπολλα κανάλια της T.V. Κι όχι στο πρόγραμμα Της ατημέλητης προσέγγισης των ψυχών. (Μετά το γάμο μας είναι που θα ρχόταν η ώρα, που αγνά θα σε κοιτούσα, μια φορά, τυχαία Ενόσω συ θα ψώνιζες στο ενάμισι μέτρο. Άλλη μια, θα σε συναντούσα Στα χρώματα των οφθαλμών μας, αγνά -όπως πάντα. Οι βλεφαρίδες σου με αγνό θέλω, θα αποκάλυπταν τα μάτια σου, σ εμένα, με αργό ρυθμό. Εσύ θα έβγαινες, θα κοιτούσες την ψιλικατζού, η οποία θα μου δίνε να καταλάβω, πως βγαίνοντας με ξανακοίταξες. Ρομαντικά και αγνά. Ενόσω θα συστήνονταν όλα τ αθώα. Που ναι μάτια μου, ο καθαρός αέρας. Τα σχήματα του χωριού, τα οχήματα του νου. Πρέπει να βρίσκομαι μόνος, να σε λέω αγάπη μου. Δεν είναι νομίζεις, καιρός;). Ο ύπνος πνίγει τη πείνα ή όποιες ανησυχίες του χωριάτη μέρμηγκα εξάλλου πέφτει το φως γρήγορα. (όλα τα πράγματα είναι ακόμη εδώ. Κι οι αρχικοί εγωισμοί να πρέπει να διατηρηθεί μακριά ο χωριάτης πατέρας, που δεν έχει ιδέα περί τέχνης. Όσα περιμένουν σα σύννεφαδοκιμασίες, Με πρόσωπα κακά. Όμως εγώ το νέο σύστημα των μικρών ευχών, και τίποτα δεν με σταματά. Να θέλω την αγάπη). «Το μάτι στο χωριό, είναι ζεστό ακόμη;». (Το ορθό). 30 Ιούλη. Δυστυχώς στην Αθήνα, κατά ένα μέρος. «Ξεχάστηκε εντελώς η τάση να πάω κι εγώ για κατούρημα κι ετούτο κατά λάθος, να γλιτώσει από ορισμένους τη φιγούρα μου. Έχω την αγάπη απ το χωριό, σε χαμηλούς τόνους, την αλήθεια 33

34 και την αγνή της δύναμη, ποτισμένη από αιώνια Παρουσία. Αγάπη σαν είδος επιστροφής, σα ταξίδι. Αγάπη που δεν εκβιάζεται από δήθεν μη προτίμησης προς τη ζωή. Αγάπη δωρεάν, στο δούναι και στο λαβείν, δυστυχώς αντιλαμβανόμενη μόνο μέσω συνομήλικων. Τα πρόσωπα που δεν ήταν εξαρχής, στο ξεκίνημα της αφήγησης, απλά δεν έχουν χρόνο ούτε και θέλουν, ούτε και χρειάζεται να καταλάβουν. Απλά στέκεσαι στο δικό σου αίμα, υπομένοντας το κατά δύναμιν λιγότερο, όσους παραστέκονται: στο δικό σου αίμα. Άχ, δροσερή που είναι εδώ και ένα εικοσιτετράωρο, η Αθήνα. Κατέβηκαν τα σύννεφα Κάτι μυρμήγκια είχαν ορμήσει εδώ κι εκεί, όμως δεν άφησα τα μικρόβια της γης, ν ανέβουν περισσότερο. Είναι και μια αράχνη, περιέργως μεγάλη, που ήρθε θαρρώ να διαβάσει τι γράφεται εδώ και δε τη πρόλαβα. Είπα να την αφήσω να μείνει, όμως ήταν περιέργως μεγάλη, καλοαναθρεμμένη; Αγνοώ». Κοιτάει το ένα μυρμήγκι, παρακολουθεί Και τ άλλο της Αθήνας, πως χαμογελά Ο άντρας. Έχει την αγάπη, Που καταργεί ακόμη και τις υπόλοιπες, ισχνές, σημειώσεις που θα ολοκλήρωναν ειδικότερα, τούτο το ιστορικό ενός ταξιδιού. Τι; θέλεις να μιλήσεις και άλλο; Φτάνουν πια τα λόγια. Το υπέροχο ταξίδι Στην αγάπη 34