Ένα καταστρεπτικό δόγµα

Transcript

1 ΟΙ ΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ 1)Αγάπα το κρεβάτι σου ώς εαυτό. 2)Αναπαύσου την ηµέρα ώστε να απολαµβάνεις τον ύπνο το βράδυ. 3)Όταν δεις κάποιον να ξεκουράζεται βοήθησε τον. 4)Κάθε δουλεια είναι µια προσπάθεια που πρέπει να αποφεύγεται. 5)Μη κάνεις σήµερα αυτο που µπορείς να κάνεις αύριο. 6)Κάνε το δυνατον λιγότερες κινήσεις. 7)Ο,τι θα έπρεπε να κάνεις άσε να το κάνει κάποιος άλλος. Κανένας δεν πέθανε απο υπερβολική ανάπαυση. 9)Αν αισθανθείς τη διάθεση για εργασία ξάπλωσε και περίµενε να σου περάσει. 10)Εν θυµου:"ζούµε για να ΑΝΑΠΑΥOΜΑΣΤΕ" Πρόλογος O Μ. Thiers, σε µια ιδιωτική σύνοδο της επιτροπής στην πρωτοβάθµια εκπαίδευση 1849, είπε: "Επιθυµώ να κάνω την επιρροή του κλήρου πανίσχυρη επειδή βασίζοµαι σε αυτήν για να διαδώσω την καλή φιλοσοφία που διδάσκει στο άτοµο ότι βρίσκεται εδώ κάτω για να υποφέρει, και όχι την άλλη φιλοσοφία που αντίθετα διδάσκει στο άτοµο ότι βρίσκεται εδώ για να απολαύσει." Ο Μ. Thiers ενσάρκωνε στα λεγόµενα του την ηθική της κεφαλαιοκρατικής κατηγορίας, τον άγριο εγωισµό της και τη στενή νοηµοσύνη της. Η αστική τάξη, όταν πάλευε κατά της αριστοκρατίας που στηρίχτηκε από τον κλήρο, ύψωσε τη σηµαία της ελεύθερης σκέψης και του αθεϊσµού αλλά µόλις θριάµβευσε, άλλαξε τον τόνο και τον τρόπο της και σήµερα χρησιµοποιεί τη θρησκεία για να υποστηρίξει την οικονοµική και πολιτική υπεροχή της. Τον δέκατο πέµπτο και δέκατο έκτο αιώνα, είχε υιοθετήσει χαρωπά την ειδωλολατρική παράδοση και είχε δοξάσει τη σάρκα και τα πάθη του, που επιπλήχτηκαν από το χριστιανισµό, στις ηµέρες µας, µπουχτισµένη από τα αγαθά και τις απολαύσεις, αρνείται τις διδασκαλίες των αστών φιλοσόφων

2 της όπως ο Rabelais και ο Diderot, και κηρύσσει την αποχή από αυτά για την εργατική τάξη. Η κεφαλαιοκρατική ηθική, µια θλιβερή παρωδία της χριστιανικής ηθικής, χτυπά µε το ανάθεµά της τη σάρκα του εργάτη. Το ιδανικό της είναι να µειώσει τις ανάγκες του παραγωγού στο ελάχιστο, να καταστείλει τις χαρές του και τα πάθη του και να τον καταδικάσει στο να παίξει το ρόλο του εξαρτήµατος µιας µηχανής που βγάζει την εργασία χωρίς αναβολή και χωρίς ευχαριστίες. Οι επαναστάτες σοσιαλιστές πρέπει συνεχίσουν τη µάχη των φιλοσόφων και να επιτεθούν στην ηθική και τις κοινωνικές θεωρίες της κεφαλαιοκρατίας, πρέπει να κατεδαφίσουν τις προκαταλήψεις πρέπει να πετάξουν στα πρόσωπα των υποκριτών όλων των ηθικών συστηµάτων ότι η γη θα πάψει να είναι η κοιλάδα των δακρύων για τους εργάτες ότι στην κοµµουνιστική κοινωνία του µέλλοντος, την οποία θα καθιερώσουµε " ειρηνικά εάν µπορούµε, βίαια εάν πρέπει," οι παρορµήσεις των ατόµων θα βρουν ελεύθερο χώρο, ότι όλες αυτές οι παρορµήσεις είναι από τη φύση τους καλές, και δεν υπάρχει τίποτα που να πρέπει να αποφύγουµε παρά η κακή χρήση τους και οι υπερβολές" και δεν θα αποφευχθούν παρά µόνο µε την αµοιβαία αντιστάθµισή τους, από την αρµονική ανάπτυξη του ανθρώπινου οργανισµού, όπως ο ρ Beddoe λέει, " όταν µια φυλή φθάνει στο µέγιστο της φυσικής ανάπτυξής της, φθάνει στο υψηλότερο σηµείο της ενέργειας και ηθικού σθένους της." Τέτοια ήταν επίσης η άποψη του µεγάλου φυσιοδίφη Charles Darwin ( αρβίνου). Αυτή η διάψευση του " ικαίωµα στην εργασία " που αναδηµοσιεύω µε µερικές πρόσθετες σηµειώσεις εµφανίστηκε στο εβδοµαδιαίο Egalité, 1880, δεύτερη σειρά.

3 Όταν έχεις τον τεµπέλη τι τον θέλεις το σοφό (παλιά ελληνική παροιµία) Κεφάλαιο Ι Ένα καταστρεπτικό δόγµα Μια παράξενη αυταπάτη κατέχει τις εργατικές τάξεις των εθνών όπου ο κεφαλαιοκρατικός πολιτισµός κρατά την ταλάντευσή του. Αυτή η αυταπάτη σέρνει στο τραίνο της τις µεµονωµένες και κοινωνικές θλίψεις που για δύο αιώνες έχουν βασανίσει τη λυπηµένη ανθρωπότητα. Αυτή η αυταπάτη είναι η αγάπη της εργασίας, το εξαγριωµένο πάθος για την εργασία, που ωθεί ακόµη και στην εξάντληση της ζωτικής δύναµης του ατόµου και των απογόνων του. Αντί της αντίστασης σε αυτή τη διανοητική παρέκκλιση, οι ιερείς, οι οικονοµολόγοι και µοραλιστές έχουν πετάξει ένα ιερό φωτοστέφανο πάνω από την εργασία. Τυφλά και πεπερασµένα άτοµα, έχουν επιθυµήσει να είναι σοφότερα από το ηµιουργό τους αδύνατα και αξιοκαταφρόνητα άτοµα, παλεύουν να αποκαταστήσουν ότι ο Θεός τους καταράστηκε. Εγώ που δεν δηλώνω Χριστιανός, οικονοµολόγος ή ηθικολόγος, απέχω από την κρίση τους ενάντια στην κρίση του Θεού τους από τα θρησκευτικά, οικονοµικά κηρύγµατά ή την ελεύθερη σκεπτόµενη ηθική τους, απέναντι στις απάνθρωπες συνέπειες της εργασίας στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία. Στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία η εργασία είναι η αιτία όλου του διανοητικού εκφυλισµού, όλης της οργανικής παραµόρφωσης. Συγκρίνετε τα ευγενή άλογα στους στάβλους Rothschild, που εξυπηρετούνται από ένα πλήθος ιπποκόµων, µε το βαρύ άλογο των νορµανδικών αγροκτηµάτων που οργώνει τη γη, σέρνει φορτωµένα κάρα, µεταφέρει τη συγκοµιδή. Εξετάστε τον ευγενή άγριο που οι ιεραπόστολοι του εµπορίου και οι έµποροι της θρησκείας δεν έχουν αλλοιώσει ακόµα µε το χριστιανισµό, τη σύφιλη και το δόγµα της εργασίας,

4 και εξετάστε έπειτα τους άθλιους σκλάβους των µηχανών µας. [ 1 ] Αν, στην εκπολιτισµένη Ευρώπη µας, θα βρίσκαµε ένα ίχνος της εγγενούς οµορφιάς του ατόµου, θα το βρίσκαµε στα έθνη όπου οι οικονοµικές συνθήκες δεν έχουν ξεριζώσει το µίσος για την εργασία. Η Ισπανία, που, αλίµονο, εκφυλίζεται, µπορεί ακόµα να καυχηθεί για κατοχή λιγότερων εργοστασίων αλλά ο καλλιτέχνης εκφράζει το θαυµασµό του για τον σκληραγωγηµένο ανδαλουσιανό, που µελαµψός σαν το κάστανο και εύκαµπτος ως ράβδος χάλυβα, έξοχα ντυµένος σαν επαίτης στην κουρελιασµένη κάπα του συζητά επί ίσοις όροις µε το δούκα Ossuna. Για τον Ισπανό, στον οποίο το πρωτόγονο ζώο δεν έχει ατροφήσει, η εργασία είναι το χειρότερο είδος της σκλαβιάς. [ 2 ] οι Έλληνες στην εποχή του µεγαλείου τους ένιωθαν µόνο την περιφρόνηση για την εργασία: οι σκλάβοι τους µόνο επιτρεπόταν να δουλεύουν: το ελεύθερο άτοµο ήξερε µόνο τις ασκήσεις για το σώµα και το µυαλό. Και έτσι ήταν σε αυτήν την εποχή που άτοµα όπως ο Αριστοτέλης, ο Φειδίας, ο Αριστοφάνης κινήθηκαν και ανάπνευσαν ελεύθερα µεταξύ των ανθρώπων ήταν η εποχή που µια χούφτα ηρώων στο Μαραθώνα συνέτριψε τις ορδές της Ασίας, για να κατακτηθεί σύντοµα από τον Αλέξανδρο. Οι φιλόσοφοι της αρχαιότητας δίδαξαν την περιφρόνηση για την εργασία αυτή την υποβάθµιση του ελεύθερου ατόµου, οι ποιητές τραγούδησαν την αδράνεια, εκείνο το δώρο από τους Θεούς: O Melibae Deus nobis haec otia fecit. Ο Ιησούς, σε κήρυγµα του, κήρυξε την αδράνεια: "Εξετάστε τα κρίνα του αγρού, πώς αυξάνονται δεν κοπιάζουν, ούτε καν περιστρέφονται : και όµως σας λέω το αυτονόητο, ότι ούτε ο Σολοµών σε όλη τη δόξα του δεν παρατάχθηκε όπως ένα από αυτά " Ο Γιαχβέ ο γενειοφόρος Θεός, άφησε παρακαταθήκη του το ανώτατο παράδειγµα της ιδανικής τεµπελιάς µετά από έξι ηµέρες της εργασίας που κράτησε η δηµιουργία, ξεκουράστηκε για µια αιωνιότητα.

5 Αφ' ετέρου, ποιες είναι οι φυλές για τις οποίες η εργασία είναι µια οργανική ανάγκη; Οι Αβοριγίνες, οι σκωτσέζοι, εκείνοι οι Ιθαγενείς των βρετανικών νησιών; οι κάτοικοι της Γαλικίας, εκείνοι οι ορεσίβιοι της Ισπανίας οι κάτοικοι της Ποµερανίας, ή οι χωριάτες της Γερµανίας,ή µήπως οι Κινέζοι, κι εκείνοι οι Αυτόχθονες της Ασίας; Στην κοινωνία µας που είναι οι τάξεις που δουλεύουν επειδή λατρεύουν τη δουλειά; Οι αγρότες µικροϊδιοκτήτες ή οι µικροί καταστηµατάρχες οι πρώτοι δουλεύουν διπλάσια για να καλύψουν και τις ανάγκες τους,οι τελευταίοι που σκύβουν στα καταστήµατά τους, µοιάζουν όπως οι τυφλοπόντικες στο λαγούµι που στην υπόγεια µετάβασή τους ποτέ δε στέκονται να εξετάσουν τη φύση ήρεµα. Και εν τω µεταξύ το προλεταριάτο, η µεγάλη κατηγορία που αγκαλιάζει όλους τους παραγωγούς των εκπολιτισµένων εθνών, η κατηγορία που όταν απελευθερωθεί θα ελευθερώσει την ανθρωπότητα από το δουλικό κόπο και θα κάνει το ανθρώπινο ζώο µια ελεύθερη ύπαρξη, το προλεταριάτο, που προδίδει τα ένστικτά του, που περιφρονεί την ιστορική αποστολή του, έχει αφεθεί να είναι εκφυλισµένο από το δόγµα της εργασίας. Φρικτή και φοβερή είναι η τιµωρία του. Όλες οι µεµονωµένες και συλλογικές καταστροφές και οιµωγές γεννιούνται από το πάθος για την εργασία. Υποσηµειώσεις [ 1 ] οι ευρωπαίοι εξερευνητές σταµατούν µε κατάπληξη µπροστά στη φυσική οµορφιά και την υπερήφανη όψη των ατόµων των πρωτόγονων φυλών, που δεν αλλοτριώθηκαν απ αυτό που λέει ο Paeppig " δηλητηριώδη αναπνοή του πολιτισµού." Μιλώντας για τους αυτόχθονες των ωκεάνιων νησιών, ο Λόρδος George Campbell γράφει: " εν υπάρχουν άνθρωποι στον κόσµο που σε εντυπωσιάζουν ευνοϊκότερα εκ πρώτης όψεως. Το οµαλό δέρµα τους µιας ελαφριάς απόχρωσης χαλκού, οι τρίχες τους χρυσές και σγουρές, τα όµορφα και ευτυχή πρόσωπά τους, σε µια λέξη ολόκληρο το πρόσωπό τους διαµόρφωσε ένα νέο και θαυµάσιο δείγµα του ` ανθρωπίνου γένους "

6 η φυσική εµφάνισή τους έδωσε την εντύπωση ενός ανωτέρου είδους σε µας." Τα εκπολιτισµένα άτοµα της αρχαίας Ρώµης, µαρτυρούν ο Caesar και ο Τάκιτος, παρατήρησαν µε τον ίδιο θαυµασµό τις βαρβαρικές φυλές των Γερµανούς που εισέβαλαν στη ρωµαϊκή αυτοκρατορία. Μετά από τον Τάκιτο, ο Salvien, ο ιερέας του πέµπτου αιώνα που έλαβε το επώνυµο του «κυρίου των επισκόπων», κράτησε ψηλά τους βαρβάρους ως παράδειγµα στους εκπολιτισµένους Χριστιανούς: "Είµαστε άσεµνοι ενώπιον των βαρβάρων, οι οποίοι είναι πιο αδιάφθοροι από µας. Ακόµα και περισσότεροι, οι βάρβαροι είναι πληγωµένοι στην έλλειψη σεµνότητάς µας οι θεοί τους δεν επιτρέπουν στους ακόλαστους των έθνων τους να παραµένουν µεταξύ τους αλλά αποµονωµένοι ανάµεσα τους, Ενώ µόνο από το θλιβερό προνόµιο της υπηκοότητάς τους και του ονόµατός τους, οι Ρωµαίοι πολίτες διατηρούν το δικαίωµα να είναι και ακόλαστοι ηθικά. (Η παιδεραστία ήταν τότε της µόδας στις κοινωνίες των Παγανιστών και των Χριστιανών.) Η καταπιεσµένη ελευθερία στους βαρβάρους για να επιδιώξει για το έλεος και ένα καταφύγιο." (De Gubernatione Dei) ο παλαιός πολιτισµός και ο επερχόµενος χριστιανισµός αλλοίωσαν τους βαρβάρους του αρχαίου κόσµου, δεδοµένου ότι ο παλαιός χριστιανισµός και ο σύγχρονος κεφαλαιοκρατικός πολιτισµός αλλοιώνουν τους αγρίους του νέου κόσµου. Ο M.F. LePlay, του οποίου το ταλέντο στην παρατήρηση πρέπει να αναγνωριστεί, ακόµα κι αν απορρίπτουµε τα κοινωνιολογικά συµπεράσµατά του, µολυσµένος µε το φιλανθρωπικό φαρισαϊσµό του Χριστιανού, λέει στο έργο του Οι Ευρωπαίοι Εργάτες (1885): "Η προδιάθεση των Bachkirs στην τεµπελιά (οι Bachkirs είναι ηµινοµαδικοί ποιµένες της ασιατικής πλευράς των Ουραλίων ) ο ελεύθερος χρόνος της νοµαδικής ζωής, η συνήθεια της περισυλλογής που συναντάται στα προικισµένα άτοµα όλο αυτό τους δίνει συχνά µια διάκριση του τρόπου, µια εκλεπτυσµένη νοηµοσύνη και την κρίση που πρόκειται σπάνια να παρατηρηθεί στο ίδιο κοινωνικό επίπεδο σε έναν αναπτυγµένο πολιτισµό... Το πιο αποκρουστικό πράγµα για αυτούς είναι η γεωργική εργασία: θα έκαναν οτιδήποτε παρά αγροτικές εργασίες." Η γεωργία είναι στην πραγµατικότητα το

7 πρώτο παράδειγµα της δουλικής εργασίας στην ιστορία του ατόµου. Σύµφωνα µε τη βιβλική παράδοση, ο πρώτος εγκληµατίας, Cain, είναι αγρότης. [ 2 ] η ισπανική παροιµία λέει: Descanzar ES salud. (η ξεκούραση είναι υγιεινή.) Κεφάλαιο ΙΙ Ευλογίες στην εργασία Το 1770 στο Λονδίνο, ένα ανώνυµο τεύχος εµφανίστηκε υπό τον τίτλο, ένα δοκίµιο στην αγορά και το εµπόριο. Έκανε µερικούς να αναστατωθούν. Ο συντάκτης, ένας µεγάλος φιλάνθρωπος, έλεγε ότι "ο πληθυσµός των εργοστασίων της Αγγλίας είχε στο κεφάλι του την ιδέα ότι επειδή ήταν Άγγλοι είχαν από γεννησιµιού το προνόµιο να είναι πιο ελεύθεροι και πιο ανεξάρτητοι από τους άλλους εργάτες στην Ευρώπη. Αυτή η ιδέα µπορεί να έχει τη χρησιµότητά της για τους στρατιώτες, δεδοµένου ότι ανεβάζει το ηθικό τους, αλλά όσο λιγότερο οι εργαζόµενοι εργοστασίων εµποτίζονται µε αυτή την ιδέα τόσο το καλύτερο για αυτούς και το κράτος. Ο εργάτης δεν πρέπει ποτέ να θεωρήσει τον εαυτό του ανεξάρτητο από τους ανωτέρους τους. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να ενθαρρυνθούν τέτοιες απόψεις σε ένα εµπορικό κράτος όπως το δικό µας, όπου ίσως τα επτά όγδοα του πληθυσµού έχουν ελάχιστη ή καµία ιδιοκτησία. Η θεραπεία δεν θα είναι πλήρης µέχρις ότου οι βιοµηχανικοί εργάτες µας να είναι ευχαριστηµένοι δουλεύοντας έξι µέρες για το ίδιο ποσό που σήµερα παίρνουν δουλεύοντας τέσσερις." Επιπροσθέτως, ένα σχεδόν αιώνα πριν το Guizot, διακυρήτοταν ανοιχτά στο Λονδίνο ότι η εργασία λειτουργούσε ως συγκράτηση στα ευγενή πάθη του ατόµου. "Οσο περισσότερο δουλεύουν οι άνθρωποι µου, τόσο λιγότερα πάθη θα έχουν", έγραψε ο Ναπολέων στις 5 Μαϊ'ου, 1807, από το Osterod. "Είµαι η αρχή... και πρέπει να µπορώ να διατάξω ότι

8 την Κυριακή µετά από την λειτουργία, τα καταστήµατα να ανοίγουν και οι εργάτες να επιστρέφουν στην εργασία τους." Για το ξερίζωµα της τεµπελιάς και τη συγκράτηση των συναισθηµάτων της υπερηφάνειας και της ανεξαρτησίας που προκύπτουν από αυτήν, ο συντάκτης του δοκιµίου στο εµπόριο πρότεινε να φυλακίζονται οι φτωχοί σε πρότυπα "σπίτια-εργασίας τα οποία πρέπει να γίνουν "σπίτια του τρόµου, όπου οι εργάτες θα έπρεπε να δουλεύουν µε τέτοιο τρόπο ώστε αν αφαιρέσουµε το χρόνο γεύµατος να πρέπει να παραµείνουν δώδεκα ώρες πλήρους συνεχούς εργασίας. ώδεκα ώρες εργασίας ηµερησίως, αυτό είναι το ιδανικό των φιλάνθρωπων και των ηθικολόγων του δέκατου όγδοου αιώνα. Πως φτάσαµε ως εδώ! Τα σύγχρονα εργοστάσια έχουν γίνει ιδανικά κάτεργα στα οποία οι µάζες φυλακίζονται, και καταδικάζονται σε υποχρεωτική εργασία για δώδεκα ή δεκατέσσερις ώρες, όχι µόνο οι άνδρες αλλά και γυναίκες και παιδιά. [ 1 ] Σκεφτείτε ότι οι γιοι των ηρώων του τρόµου(σ.µ.γκιλοτίνα της Γαλλικής Επαναστάσεως) έχουν αλλοτριωθεί από την θρησκεία της εργασίας, στο σηµείο της αποδοχής, από 1848, ως επαναστατική κατάκτηση, του νόµου που περιορίζει την εργασία εργοστασίων σε δώδεκα ώρες. Πιστοποιούν ως επαναστατική αρχή το δικαίωµα να εργαστούν. Ντροπή στο γαλλικό προλεταριάτο! Μόνο οι σκλάβοι θα µπορούσαν να δεχθούν τέτοια ποταπότητα. Για έναν Έλληνα των ηρωικών χρόνων θα είχαν απαιτηθεί είκοσι έτη κεφαλαιοκρατικού πολιτισµού προκειµένου να µπορέσει να συλλάβει το µυαλό του µια τέτοια χωριατιά. Και εάν η µιζέρια της υποχρεωτικής εργασίας και τα βασανιστήρια της πείνας έχουν πέσει επάνω στο προλεταριάτο πιο πολύ και από τις ακρίδες της Βίβλου, είναι επειδή το ίδιο το προλεταριάτο τα προσκάλεσε. Αυτή η εργασία, που τον Ιούνιο του 1848 οι εργάτες απαίτησαν µε τα όπλα στα χέρια τους, αυτό έχουν επιβάλει στις οικογένειές τους έχουν παραδώσει στους

9 βαρώνους της βιοµηχανίας µέχρι τις συζύγους και τα παιδιά τους. Με τα χέρια τους έχουν κατεδαφίσει τα εσωτερικά δάπεδα της εστίας τους. Με τα χέρια τους έχουν στεγνώσει το γάλα των συζύγων τους. Οι δυστυχισµένες γυναίκες που φέρνουν στον κόσµο και που περιποιούνται τα µωρά τους έχουν υποχρεωθεί να πάνε στα ορυχεία και τα εργοστάσια να κάµψουν τις πλάτες τους και να εξαντλήσουν τα νεύρα τους. Με τα χέρια τους έχουν διαλύσει τη ζωή και το σθένος των παιδιών τους. Ντροπή στους προλεταρίους! Πού είναι εκείνες οι εγκάρδιες νοικοκυρές που διηγούνται στους µύθους µας και στις παλαιές ιστορίες µας, ειλικρινείς και τολµηρές στα λόγια, ερωµένες του ιονύσου; Πού είναι εκείνα τα αφράτα κορίτσια, σε αέναη κίνηση, που µαγειρεύουν, που τραγουδούν,που σκορπούν τη ζωή, που προκαλούν τη χαρά, που γεννάν ανώδυνα υγιή και σφριγηλά παιδιά;... Σήµερα έχουµε τα κορίτσια των εργοστασίων και τις χλωµές γυναίκες που γέρνουν σαν τα λουλούδια, µε άρρωστο αίµα, µε τα διαταραγµένα στοµάχια, µε τα άτονα άκρα... εν θα γνωρίσουν ποτέ την ευχαρίστηση ενός υγιούς ερωτικού πάθους, ούτε θα µιλήσουν ποτέ χαρούµενα για τον έρωτα! Και τα παιδιά; ώδεκα ώρες εργασίας για τα παιδιά;; Ω! υστυχία µας. Αλλά δεν θα µπορούσε να έχει εφεύρει ο Jules Simon της ακαδηµίας της ηθικής και της πολιτικής επιστήµης, ούτε όλες οι Γερµανίες του Ιησουητισµού, µια κτηνωδία που υποβιβάζει τη νοηµοσύνη των παιδιών, οδηγεί στην αλλοίωση των ενστίκτων τους, και καταστρέφει τον οργανισµό τους χειρότερη από την εργασία µέσα στην άρρωστη ατµόσφαιρα του κεφαλαιοκρατικού εργοστασίου. Η εποχή µας ονοµάζεται ο αιώνας της εργασίας. Είναι στην πραγµατικότητα ο αιώνας του πόνου, της δυστυχίας και της διαφθοράς. Και όλοι οι φιλόσοφοι, κι οι οικονοµολόγοι των αστών από τον οδυνηρά συγκεχυµένου Comte August τον παιδαριώδη Leroy Beaulieu,οι άνθρωποι της αστικής λογοτεχνίας,από το

10 ροµαντικό Victor Hugo στον καλλιτεχνικά τραγελαφικό Paul de Kock, έδωσαν τον τόνο σε εµετικά τραγούδια προς τιµή της Θεάς προόδου, της γηραιότερης κόρης της εργασίας. Ακούστε τους και θα σκεφτόσασταν ότι η ευτυχία επρόκειτο σύντοµα να βασιλέψει στη γη, ότι ο ερχοµός της έγινε αντιληπτός ήδη. Βουτούν στη σκόνη των προηγούµενων αιώνων για να επαναφέρουν τη φεουδαρχική µιζέρια για να χρησιµεύσουν ως µια σκιερή αντίθεση στις απολαύσεις των παρόντων. Μας έχουν κουράσει, αυτοί οι ικανοποιηµένοι άνθρωποι, οι χθεσινοί µισθοδοτούµενοι στα τραπέζια της αριστοκρατίας, σηµερινοί ένθερµοι προσωπικοί βαλέδες της κεφαλαιοκρατικής κατηγορίας καλοπληρωµένοι δούλοι. Λοιπόν, να η λαµπρή εικόνα των προλεταριακών απολαύσεων στο έτος κεφαλαιοκρατικής προόδου 1840, που περιγράφεται από ένα από τα άτοµά τους, ο ρ Villermé, µέλος του Ινστιτούτου, ο ίδιος που το 1848 ήταν µέλος εκείνης της επιστηµονικής κοινωνίας (ο Thiers, ο Cousin, ο Passy, ο Blanqui, ο ακαδηµαϊκός, ήταν επίσης µέλη), η οποία διέδωσε µεταξύ των µαζών τις αηδίες της οικονοµικής ηθικής των αστών. Ο ρ Villermé µιλά για την Βιοµηχανία της Αλσατίας, η Αλσατία των Kestner και Dollfus, εκείνα τα λουλούδια της βιοµηχανικής φιλανθρωπίας και του ρεπουµπλικανισµού.αλλά προτού ο δρ να εγκωµιάσει ενώπιον µας την εικόνα προλεταριακής µιζέριας του, ακούστε ένα αλσατό βιοτέχνη τον κ.τh Mieg, του οίκου Dollfus, Mieg & της Co., που απεικονίζει τους όρους της αλλοτινής χειροτεχνίας: "Στη Μυλούζ πενήντα έτη πριν (το 1813, όταν προέκυπτε ακριβώς η σύγχρονη µηχανική βιοµηχανία) οι εργάτες ήταν όλοι τους παιδιά της γης, που κατοικούσαν όλοι στην πόλη και τα περιβάλλοντα χωριά, και σχεδόν όλοι ήταν κύριοι ενός σπιτιού και συχνά ενός µικρού χωραφιού." [ 2 ] ήταν η χρυσή εποχή των εργατών. Αλλά εκείνη την περίοδο η αλσατική βιοµηχανία δεν κατέκλυσε τον κόσµο µε τα βαµβακερά της, ούτε έκανε τους εκατοµµυριούχους

11 από το Dollfus και το Koechlin της. Αλλά είκοσι πέντε έτη κατόπιν, όταν επισκέφτηκε ο Villermé την Αλσατία, αντίκρισε έναν σύγχρονο Μινώταυρο, το κεφαλαιοκρατικό εργαστήριο, είχε κατακτήσει τη χώρα στην ακόρεστη όρεξή του για την ανθρώπινη εργασία είχε τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια των εργατών, συγκεντρώνοντας τους στις πόλεις για να τους ξεζουµίσει. Ήταν όταν χιλιάδες εργαζόµενοι συγκεντρώθηκαν µαζί στο σήµα του συριγµού του ατµού της φάµπρικας. Ένας µεγάλος αριθµός, λέει ο Villermé πέντε χιλιάδες από δεκαεπτά χιλιάδες, ήταν που υποχρεώνονται από τα υψηλά µισθώµατα για να κατοικήσουν στα γειτονικά χωριά. Μερικοί από αυτούς έζησαν τρία ή τέσσερα µίλια µακριά από το εργοστάσιο όπου δούλευαν. Στη Μυλούζ σε Dornach, η εργασία άρχιζε στις πέντε η ώρα το πρωί και τελείωνε στις οκτώ η ώρα το βράδυ, καλοκαίρι και χειµώνα. Ήταν µια θέα αξιοπρόσεχτη να φθάνουν κάθε πρωί στην πόλη και να αναχωρούν κάθε βράδυ. Μεταξύ τους ήταν ένα χλωµό πλήθος γυναικών, που περπατούσε συχνά ξυπόλυτο µέσα στις λάσπες, όλοι χωρίς οµπρέλες όταν έπεφτε η βροχή ή το χιόνι, τύλιγαν τις ποδιές ή τις φούστες τους πάνω στα κεφάλια τους για να προστατευτούν. Υπήρχε ένας ακόµα µεγάλος αριθµός παιδιών, εξίσου βρώµικος και εξίσου χλωµός, που καλύπτονταν µε τα λιπαρά απότο πετρέλαιο µηχανών κουρέλια τους. Προστατεύονταν καλύτερα από τη βροχή επειδή τα ενδύµατά τους έριχναν το νερό λόγω του πετρελαίου σε αντίθεση µε τις αναφερθείσες γυναίκες που δεν έφεραν τις προµήθειες της ηµέρας τους σε ένα καλάθι, αλλά στα χέρια τους ή έκρυβαν κάτω από τον ιµατισµό τους όπως το µωρό τους, το ψωµί που θα τους χρησίµευε ως τροφή όλη τη µέρα µέχρι την ώρα της επιστροφής στο σπίτι τους. Κατά συνέπεια στην πίεση µιας αφόρητα µακριάς ηµέρας τουλάχιστον δεκαπέντε ώρες προστίθενται σε αυτά τα ανθρώπινα συντρίµµια η κούραση των επίπονων καθηµερινών ταξιδιών. Συνεπώς φθάνουν σπίτια τους συντετριµµένοι από την ανάγκη του ύπνου,

12 και την επόµενη ηµέρας σηκώνονται προτού να προλάβουν να ξεκουραστούν και ξεκινούν παλι για το εργοστάσιο. Τώρα, εξετάστε τις τρύπες στις οποίες στοιβάχτηκαν εκείνοι που κατοικούν στην πόλη: "Είδα στη Μυλούζ σε Dornach, και τα γειτονικά σπίτια, µερικά από εκείνα τα άθλια καταλύµατα όπου δύο οικογένειες κοιµόνταν κάθε µια στη γωνία της στο άχυρο που ρίχτηκε στο πάτωµα και που κρατήθηκε ανάµεσα από δύο σανίδες... Αυτή η ταλαιπωρία των εργατών της βιοµηχανίας βαµβακιού στο ανώτερου τµήµα του Ρήνου είναι τόσο ακραία που παράγει αυτό το θλιβερό αποτέλεσµα, το οποίο ενώ στις οικογένειες των βιοµηχάνων, των εµπόρων, των καταστηµαταρχών ή των επιθεωρητών εργοστασίων, τα µισά από τα παιδιά φθάνουν στο εικοστό πρώτο έτος τους, αυτό το ίδιο µισό παύει για να υπάρχει πριν από την πάροδο δύο ετών στις οικογένειες των υφαντουργών και των κλωστηρίων βαµβακιού. " Μιλώντας για την συντεχνιακή βιοµηχανοποιηµένη εργασία, ο Villermé προσθέτει: " εν είναι µια εργασία είναι βασανιστήριο και επιβάλλεται στα παιδιά έξι έως οκτώ ετών. Είναι αυτό το καθηµερινό βασανιστήριο που εξοντώνει τους εργάτες στα κλωστήρια ". Και ως προς τη διάρκεια της εργασίας ο Villermé παρατηρεί, οι κατάδικοι στις φυλακές εργάζονται µόνο δέκα ώρες, οι σκλάβοι στις δυτικές Ινδίες εργάζονται εννέα ώρες, ενώ στη Γαλλία µετά από την επανάστασή του 1789, (η οποία διατυµπάνιζε τα ποµπώδικα δικαιώµατα των ατόµων) στα εργοστάσια "η εργάσιµη µέρα ήταν δέκα έξι ώρες, από τις οποίες στους εργάτες επιτρεπόταν µόνο µια και µισή ώρα για τα γεύµατα." [ 3 ] Τι µίζερο έκτρωµα των επαναστατικών αρχών της αστικής τάξης! Τι θλιβερά δώρα από την Θεά της προόδου! Οι φιλάνθρωποι χαιρετούν ως ευεργέτες της ανθρωπότητας εκείνους που µην κάνοντας τίποτα για να γίνουν πλούσιοι,

13 έδωσαν την εργασία στους φτωχούς. Θα προτιµούσαµε πολύ καλύτερα να διασκορπίσουν το λοιµό και να δηλητηριάσουν τις πηγές παρά να δηµιουργήσουν ένα κεφαλαιοκρατικό εργοστάσιο στη µέση ενός αγροτικού πληθυσµού. Εισάγετε την χαρά της εργασίας των εργοστασίων, και αποχαιρετίστε, την υγεία και την ελευθερία πείτε αντίο σε όλα αυτά που καθιστούν τη ζωή όµορφη και άξια. [ 4 ] Και οι οικονοµολόγοι συνεχίζουν να επαναλαµβάνουν στους εργάτες, " ΟΥΛΕΥΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΥΞΗΣΕΤΕ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΛΟΥΤΟ", και εντούτοις ένας οικονοµολόγος, ο Destutt de Tracy, απαντά: " στα φτωχά έθνη όπου δεν έχουν βιοµηχανία οι άνθρωποι ζουν άνετα, ενώ στα πλούσια έθνη που δουλεύουν στα εργοστάσια είναι συνήθως φτωχοί" και ο απόστολός του Cherbuliez συνεχίζει: "οι ίδιοι οι εργάτες στη συνεργασία προς τη συσσώρευση του παραγωγικού κεφαλαίου συµβάλλουν στο γεγονός που σύντοµα ή αργότερα πρέπει να τους στερήσει από ένα µέρος των αµοιβών τους ". Αλλά και µε τα ουρλιαχτά τους, οι οικονοµολόγοι απαντούν: "Η εργασία, λειτουργεί πάντα, για να δηµιουργήσει την ευηµερία σας ", και στο όνοµα της χριστιανικής ταπεινοφροσύνης ένας ιερέας της αγγλικανικής εκκλησίας, ο Rev. Mr. Townshend, τονίζει: «Εργασία, εργασία, νύχτα και ηµέρα. ουλεύοντας αυξάνετε την ένδειάς σας και η ένδειά σας απελευθερώνει από την επιβολή της εργασίας επάνω σας µε τη δύναµη του νόµου». Η νοµική επιβολή της εργασίας " δηµιουργεί πολύ µεγάλο πρόβληµα, απαιτεί πάρα πολλή βία και κάνει πάρα πολύ θόρυβο. Η πείνα, αντίθετα, είναι όχι µόνο µια πίεση που είναι ειρηνική, σιωπηλή και συνεχής, αλλά δεδοµένου ότι είναι το πιο φυσικό κίνητρο για την εργασία και τη βιοµηχανία, προκαλεί επίσης στις ισχυρότερες προσπάθειες." Εργασία, εργασία, προλετάριοι, για να αυξήσετε τον κοινωνικό πλούτο και τη µεµονωµένη ένδειά σας εργασία, εργασία, για γίνετε φτωχότεροι, µπορείτε να έχετε περισσότερο λόγο να εργαστείτε και να γίνετε άθλιοι. Τέτοιος είναι ο αδυσώπητος νόµος της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής.

14 Επειδή άκουσαν τις απατηλές λέξεις των οικονοµολόγων, οι προλετάριοι έχουν δοθεί ψυχή και σώµατι στο βίτσιο της εργασίας κατακρηµνίζοντας το σύνολο της κοινωνίας σε αυτές τις βιοµηχανικές κρίσεις υπερπαραγωγής που σείουν τον κοινωνικό οργανισµό. Κατόπιν επειδή υπάρχει ένας µεγάλος αριθµός εµπορευµάτων και µια έλλειψη αγοραστών, τα καταστήµατα είναι κλειστά και η µάστιγα της πείνας θερίζει τους εργάτες. Οι προλετάριοι, αποκτηνωµένοι από το δόγµα της εργασίας, µη καταλαβαίνοντας ότι η υπερεργασία που τους έχουν επιβάλει κατά τη διάρκεια του χρόνου της προσποιούµένης ευηµερίας είναι η αιτία της παρούσας δυστυχίας τους, δεν τρέχουν στους µύλους του σίτου και δεν φωνάζουν: «Είµαστε πεινασµένοι, επιθυµούµε να φάµε. Αληθινά δεν έχουµε ένα φράγκο επαίτες όπως είµαστε, αλλά εµείς, εντούτοις είµαστε αυτοί, οι οποίοι συγκόµισαν το σίτο και συλλέξανε τα σταφύλια». εν πολιορκούν την αποθήκη εµπορευµάτων του Bonnet, ή του Jujurieux, του εφευρέτη των βιοµηχανικών µονάδων φωνάζοντας: "Μ. Bonnet, εδώ είναι οι εργαζόµενες γυναίκες σας, οι εργαζόµενοι µεταξιού, οι κλώστρες, οι υφάντρες Αυτοί τρέµουν συµπονετικά κάτω από τα επιδιορθωµένα βαµβακερά τους φορέµατα, όµως είναι αυτοί που έχουν υφάνει τις τηβέννους µεταξιού των µοντέρνων γυναικών όλης της χριστιανοσύνης. Τα φτωχά πλάσµατα που απασχολούνται δέκα τρεις ώρες ηµερησίως δεν είχαν κανέναν χρόνο να σκεφτούν την τουαλέτα τους. Τώρα, είναι άνεργοι και έχουν το χρόνο να νιώσουν το θρόισµα που κάνουν τα µετάξια που έχουν υφάνει. Από τότε που έβγαλαν τα πρώτα τους δόντια έχουν αφιερωθεί στο να αυξάνουν την περιουσία σας και έχουν ζήσει στην στέρηση. Τώρα έχουν ελεύθερο χρόνο και επιθυµούν να απολαύσουν λίγο από τους καρπούς της εργασίας τους. Ελάτε, κύριε Bonnet, δώστε τους τα µετάξια σας, ο κύριος Harmel θα τους εφοδιάσει µε τα µουσελίνα του, ο κύριος. Pouyer-Quertier µε τα βαµβακερά υφάσµατά του, ο κύριος Pinet µε τις µπότες του για τις αγαπητές εργάτριες που

15 υποφέρουν τα µικρά γυµνά πόδια τους από το κρύο και την υγρασία. Ντυµένοι από την κορυφή ως τα νύχια των ποδιών και χαρούµενοι, θα είναι ευτυχισµένοι να δουλέψουν. Ελάτε, χωρίς καµία υπεκφυγή, εσείς είστε ένας φίλος της ανθρωπότητας, ή µήπως δεν είστε Χριστιανός στην πράξη; Θέστε στη διαθεσιµότητα των εργαζόµενων κοριτσιών σας τηνπεριουσία που φτιάξατε από τη σάρκα τους. θέλετε να βοηθήσετε την επιχείρηση; ώστε τα αγαθά σας στην κυκλοφορία, εδώ υπάρχουν καταναλωτές έτοιµοι µε απλωµένα τα χέρια. ώστε τους απεριόριστη πίστωση. Αναγκάζεστε απλά για να δώσετε την πίστωση σε εµπόρους που δεν τους, οι οποίοι δεν σας έχουν δώσει ποτέ τίποτα, ούτε ακόµη και ένα ποτήρι νερό. Οι εργαζόµενες γυναίκες σας θα πληρώσουν το χρέος τους µε το καλύτερο τρόπο που µπορούν. Εάν τα γραµµάτια τους διαµαρτυρηθούν, και δεν έχουν τίποτα να σας δώσουν, µπορείτε να απαιτήσετε να σας πληρώσουν µε προσευχές. Θα σας στείλουν στον παράδεισο καλύτερα από τους µαύροντυµένους ιερείς σας που µουσκεύονται στον καπνό." Αντί να εκµεταλλευθούν τις περιόδους κρίσης, για µια γενική διανοµή των προϊόντων τους και καθολικών διακοπών, οι εργάτες αφανίζονται από την πείνα,πηγαίνουν και κτυπούν τα κεφάλια τους στις πόρτες των εργοστασίων. Με τα χλωµά τους πρόσωπα, ισχνοί οργανισµοί, µε θλιβερές οµιλίες «επιτίθενται» τους βιοµηχάνους: " καλέ µου κύριε Chagot, γλυκέ µου κύριε Σνάιντερ, δώστε µας εργασία, δεν είναι η πείνα, αλλά το πάθος για την εργασία που µας βασανίζει". Και αυτά τα ταλαίπωρα εργατάκια, που έχουν µόλις και µετά βίας τη δύναµη για να σταθούν κατακόρυφα, πωλούν δώδεκα και δεκατέσσερις ώρες εργασίας διπλά εργαζόµενοι τόσο φτηνά όσο πρέπει για να έχουν το ψωµί στο τραπέζι τους. Και οι φιλάνθρωποι της βιοµηχανίας ωφελούνται από τις ανταπεργίες(λοκ-άουτ) τους για να κατεβάσουν το κόστος παραγωγής. Εάν οι βιοµηχανικές κρίσεις ακολουθούν τις περιόδους υπερκόπωσης τόσο αναπόφευκτα όσο η νύχτα ακολουθεί την

16 ηµέρα, φέρνοντας µετά από τους τις ανταπεργίες και την ένδεια χωρίς τέλος, οδηγούν επίσης στην αναπόφευκτη πτώχευση. Εφ' όσον έχει ο εργοστασιάρχης πίστωση απελευθερώνει την τροµερή µανία για εργασία. ανείζεται, και δανείζεται πάλι, για να εφοδιάσει την πρώτη ύλη στους εργάτες του, και συνεχίζει χωρίς να θεωρήσει ότι η αγορά γίνεται κορεσµένη και ότι εάν τα αγαθά του αδυνατούν να πωληθούν οι πιστώσεις του πρέπει να πληρωθούν. Στο τέλος εκλιπαρεί τον τραπεζίτη ρίχνεται στα πόδια του, που προσφέροει το αίµα του, τηνη τιµή του. "Λίγος χρυσός θα κάνει τις επιχειρήσεις µου καλύτερα", απαντά ο Rothschild. "Έχετε εµπορεύµατα στην αποθήκη εµπορευµάτων σας που αξίζουν 20 φράγκα. Θα τα πάρω µε 4 φράγκα." Ο τραπεζίτης παίρνει την κατοχή των αγαθών και τα πωλεί µε 6 φράγκα ή 8 φράγκα, και γεµίζει τις τσέπες ορισµένα παιχνιδιάρικα δολάρια που δεν οφείλουν τίποτα σε κανένα: αλλά ο εργοστασιάρχης έχει περπατήσει πίσω για ένα καλύτερο πήδηµα µπροστά. Επιτέλους η συντριβή έρχεται και οι αποθήκες εµπορευµάτων υπερχειλίζουν. Κατόπιν τόσο πολλά εµπορεύµατα ρίχνονται από το παράθυρο που δεν µπορείτε να φανταστείτε πώς µπήκαν από την πόρτα. εκατοντάδες των εκατοµµυρίων απαιτούνται για να λογαριάσουν την αξία των αγαθών που καταστρέφονται. Τον τελευταίο αιώνα κάηκαν ή ρίχτηκαν στη θάλασσα. [ 5 ] Αλλά πριν φθάνουν στην παρούσα απόφαση, οι κεφαλαιοκράτες επενδυτές ταξιδεύουν στον κόσµο σε αναζήτηση νέων αγορών για τα αγαθά που συσσωρεύονται. Αναγκάζουν την κυβέρνησή τους να προσαρτήσει το Κογκό, να πολιορκήσει την Tonquin, ή να κτυπήσει γκρεµίζοντας τα κινεζικά τείχη µε τις κανονιές για να ανοίξει ο δρόµος των εξαγωγών για τα βαµβακερά τους. Στους προηγούµενους αιώνες µια µονοµαχία θάνατου µεταξύ της Γαλλίας και της Αγγλίας εκτυλίχθηκε για το ποια χώρα θα έχει το αποκλειστικό προνόµιο της πώλησης στην Αµερική και στις Ινδίες. Χιλιάδες νέα και σφριγηλά άτοµα κοκκίνισαν τις θάλασσες µε το αίµα

17 τους κατά τη διάρκεια των αποικιακών πολέµων του δέκατου έκτου, δέκατου έβδοµου και δέκατου όγδοου αιώνα. Υπάρχει ένα πλεόνασµα του κεφαλαίου καθώς επίσης και των αγαθών. Οι κεφαλαιούχοι δεν ξέρουν πλέον πού να τοποθετηθούν. Κατόπιν πηγαίνουν µεταξύ των ευτυχών εθνών που στρίβουν τσιγάρα ξαπλωµένοι στον ήλιο για να εγκαταστήσουν σιδηροδρόµους, για να δηµιουργήσουν εργοστάσια και να εισάγουν την πληγή της εργασίας. Και αυτή η εξαγωγή των γαλλικών κεφαλαίων ένα πρωί σταµατά λόγω διπλωµατικών περιπλοκών. Στην Αίγυπτο, παραδείγµατος χάριν, η Γαλλία, η Αγγλία και η Γερµανία ήταν στο σηµείο του µαλλιοτραβήγµατος για να αποφασίσουν ποιοι τοκογλύφοι θα πληρωθούν πρώτα. Ή τελειώνει µε τους πολέµους όπως αυτόν στο Μεξικό όπου οι γάλλοι στρατιώτες στέλνονται για να παίξουν το ρόλο των µπάτσων για να συλλέξουν τα κακά χρέη. [ 6 ] Οι ατοµικές και κοινωνικές αθλιότητες, όσο µεγάλες και όσο αναρίθµητες µπορούν να είναι, όσο αιώνια κι αν εµφανίζονται, θα εξαφανιστούν όπως τα τσακάλια και οι ύαινες στην εµφάνιση του λιονταριού, φτάνει να πει το προλεταριάτο «θέλω». Μα για να φθάσει στην συνειδητοποίηση της δύναµής του το προλεταριάτο πρέπει να ποδοπατήσει τις προκαταλήψεις της χριστιανικής ηθικής, της οικονοµικής ηθικής και της ανεξάρτητης ηθικής. Πρέπει να επιστρέψει στα φυσικά ένστικτά του, πρέπει να απαιτήσει τα δικαιώµατα της τεµπελιάς, που είναι χίλιες φορές πιο ευγενέστερα και πιο ιερά από τα αναιµικά δικαιώµατα του ατόµου που περιγράφονται από τους µεταφυσικούς δικηγόρους της επανάστασης των αστών. Πρέπει να απαιτήσει ο ίδιος εργασία τριών ωρών ηµερησίως, και να κράτησει την υπόλοιπη ηµέρα και την νύχτα για ξεκούραση και γλέντι. Ως εδώ ο στόχος µου είναι εύκολος Είχα απλά και µόνο να περιγράψω τα πραγµατικά κακά που είναι γνωστά σε όλους

18 µας, το να πείσουµε όµως το προλεταριάτο ότι η ηθική που του εµβολιάζουν είναι διεστραµµένη πως η εξωφρενική εργασία στην οποία έχει δοθεί για τα τελευταία εκατό έτη είναι η πιο φοβερή µάστιγα που έχει χτυπήσει ποτέ την ανθρωπότητα, και πως η εργασία θα γίνει ένα µόνο καρύκευµα στην ευχαρίστηση της αδράνειας, µια ευεργετική άσκηση στον ανθρώπινο οργανισµό, ένα πάθος χρήσιµο στον κοινωνικό οργανισµό,µόνο όταν ρυθµίζεται σοφά και περιορισµένα σε ένα µέγιστο όριο τριών ωρών ηµερησίως αυτό είναι ένα σκληρό καθήκον πέρα από τις δυνάµεις µου. Μόνο οι κοµµουνιστές φυσιολόγοι, οι υγιεινολόγοι και οι οικονοµολόγοι θα µπορούσαν να το αναλάβουν. Στις ακόλουθες σελίδες θα προσπαθήσω µόνο να δείξω ότι εξαιτίας των σύγχρονων µέσων της παραγωγής και της απεριόριστης παραγωγικής δύναµής τους είναι αναγκαίο να συγκρατηθεί το υπερβολικό πάθος των εργατών για την εργασία και να υποχρεωθούν να καταναλώνουν τα αγαθά που παράγουν. Υποσηµειώσεις [ 1 ] στο πρώτο συνέδριο των φιλανθρωπιών που διοργανώθηκε στις Βρυξέλλες το 1817 ένας από τους πλουσιότερους εργοστασιάρχες της Marquette, κοντά στη Λίλλη, ο Μ. Scrive, απευθυνόµενος στα µέλη του συνεδρίου δήλωσε µε την ευγενή ικανοποίηση ανθρώπου που έκανε το καθήκον του: "Έχουµε εισαγάγει ορισµένες µεθόδους για να αποσπάµε την προσοχή των παιδιών. Τους διδάσκουµε να τραγουδούν κατά τη διάρκεια της εργασίας τους, και επίσης να µετρούν." Αυτό τα αποσπά και τα κάνει να δεχτούν θαρραλέα "εκείνες τις δώδεκα ώρες της εργασίας που είναι απαραίτητες για να προµηθευτούν τα µέσα συντήρησής τους." ώδεκα ώρες εργασίας, και τέτοια εργασία, επέβαλαν σε παιδιά µικρότερα από δώδεκα ετών!

19 Οι υλιστές θα σκάσουν από τη στεναχώρια τους επειδή δεν υπάρχει καµία κόλαση στην οποία να µπορεί να στείλει κανείς αυτούς τους φιλάνθρωπους χριστιανούς δολοφόνους της παιδικής ηλικίας. [ 2 ] οµιλία που παραδίδεται ενώπιον της διεθνούς κοινωνίας των πρακτικών µελετών στα κοινωνικά οικονοµικά, στο Παρίσι τον Μάιο του 1863, και που δηµοσιεύεται στο γαλλικό Economist την ίδια εποχή. [ 3 ]L.R. Villermé. Tableau de L'état physique et moral des ouvriers dans les fabriques de coton, de laine et de soie (1840). ο Dollfus,ο Koechlin και άλλοi Αλσατoί βιοµήχανοι φέρθηκαν µε αυτό τον τρόπο στους εργάτες τους όχι επειδή είναι ηµοκρατικοί, πατριώτες και προτεστάντες φιλάνθρωποι, ο Blanqui,, ο ακαδηµαϊκός, Reybaud, ο ο Jerome Paturot, και ο Jules Simon έχουν παρατηρήσει την ίδια συµπεριφορά απέναντι στην εργατική και από τους πολύ καθολικούς και µοναρχικούς εργοστασιάρχες στη Λίλλη και στη Λυών. Αυτές είναι κεφαλαιοκρατικές αρετές που εναρµονίζονται απολαυστικά µε όλες τις πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις. [ 4 ] οι Ινδιάνοι των πολεµοχαρών φυλών της Βραζιλίας σκοτώνουν τους ανήµπορους και τους ηλικιωµένους µε αυτό τον τρόπο τους δείχνουν την αγάπη τους µε το να δίνουν τέλος σε µια ζωή που δεν αναζωογονείται πλέον από τους αγώνες, τις γιορτές και τους χορούς. Όλοι οι πρωτόγονοι λαοί έχουν δώσει αυτές τις αποδείξεις της αγάπης στους συγγενείς τους: στο Massagetae της Κασπίας θάλασσας (Herodotus), καθώς επίσης και το Wens της Γερµανίας και στων Κελτών του Gaul. Στις εκκλησίες της Σουηδίας ακόµη και πρόσφατα υπάρχουν λέσχες αποκαλούµενες οικογενειακές λέσχες που χρησίµευαν στο να απαλλάξουν τους γονείς από τις θλίψεις των γηρατειών. Πόσο εκφυλισµένοι είναι οι σύγχρονοι προλετάριοι για να δεχτούν µε την υποµονή η φοβερή µιζέρια της εργασίας εργοστασίων! [ 5 ] στο βιοµηχανικό συνέδριο που διοργανώθηκε στο Βερολίνο την 21η του Ιαν., 1879 οι απώλειες στη βιοµηχανία σιδήρου της Γερµανίας κατά τη διάρκεια της τελευταίας κρίσης υπολογίστηκαν σε $.

20 [ 6 ]Ο Justice Μ. Clemenceau's είπε στις 6/4/1880 στο οικονοµικό τµήµα του: "Έχουµε ακούσει αυτήν την άποψη που διατηρείται, ότι ακόµη και χωρίς πίεση τα δισεκατοµµύρια του πολέµου 1870 θα είχαν χαθεί εξίσου για τη Γαλλία, η οποία είναι κάτω από τη µορφή δανείων που τίθενται περιοδικά έξω για να ισορροπήσουν τους προϋπολογισµούς των ξένων χωρών, αυτό είναι επίσης η άποψή µας." Η απώλεια αγγλικού κεφαλαίου σε δάνεια των νότιων αµερικανικών ηµοκρατιών υπολογίζεται σε ένα δισεκατοµµύριο δολάρια. Οι γάλλοι εργάτες όχι µόνο παρήγαγαν τα δισεκατοµµύριο δολάρια που πληρώθηκαν στο Βίσµαρκ, αλλά συνέχισαν να πληρώνουν τον τόκο της πολεµικής αποζηµίωσης στον Ollivier, Girardin, Bazaine και άλλα εισοδηµατικά συρτάρια, οι οποίοι έφεραν τον πόλεµο και την κατατρόπωση. Εντούτοις έχουν ακόµα ένα απόκοµµα της παρηγοριάς: αυτά τα δισεκατοµµύρια δεν θα φέρουν έναν πόλεµο αντίποινων. Κεφάλαιο ΙΙΙ Οι συνέπειες της υπερπαραγωγής Ένας έλληνας ποιητής της εποχής του Κικέρωνα, ο Αντίπαρος, τραγούδησε µε τον παρακάτω τρόπο την εφεύρεση του νερόµυλου (για τη λείανση του σιταριού), ο οποίος θα λευτέρωνε τις σκλαβωµένες γυναίκες και θα επανέφερε τη χρυσή εποχή: "Ξεκουράστε το χέρι που γύριζε το µύλο,µυλωνούδες και κοιµηθείτε βαριά Μάταια θα σας ειδοποιεί ο πετεινός για το ξηµέρωµα. Η θεά παρέδωσε στις νύµφες τη δουλειά των δούλων και νάτες πηδούν χαρούµενα πάνω στη ρόδα και να που ο άξονας γυρίζει τη µυλόπετρα. Ας ζήσουµε τη ζωή των πατέρων και ας χαρούµε Τα δώρα που προσφέρει η Θεά " Αλίµονο! Ο ελεύθερος χρόνος και η άνεση, που ο ειδωλολατρικός ποιητής ανήγγειλε, δεν έχει έρθει. Το τυφλό, διεστραµµένο και καταστροφικό πάθος για την εργασία µετασχηµατίζει την απολυτρωτική µηχανή σε ένα όργανο για την

21 υποδούλωση των ελεύθερων ατόµων. Η παραγωγικότητα τους εξαθλιώνει Μια καλά εργαζόµενη γυναίκα κάνει µε τις βελόνες της µόνο πέντε πλέγµατα το λεπτό, ενώ ορισµένες πλεκτικές µηχανές πλέκοντας κάνουν πόντους στον ίδιο χρόνο. Κάθε λεπτό της µηχανής είναι έτσι ισοδύναµο µε εκατό ώρες εργασίας, ή πάλι, κάθε λεπτό της εργασίας της µηχανής, δίνει στις εργαζόµενες γυναίκες δέκα ηµέρες ανάπαυση (άδεια). Αυτό που ισχύει για την πλεκτική βιοµηχανία ισχύει λίγο πολύ για όλες τις βιοµηχανίες που αναδηµιουργούνται από τα σύγχρονα µηχανήµατα. Αλλά τι βλέπουµε; Στην αναλογία όσο η µηχανή βελτιώνεται και τελειοποιείται, εκτελεί την ανθρώπινη εργασία µε µια πάντα αυξανόµενη ταχύτητα και ακρίβεια, τοσο ο εργάτης, αντί της παράτασης του προηγούµενου χρόνου ανάπαυλάς του, εντείνει το ζήλο του, σαν να επιθύµησε να συναγωνιστεί τη µηχανή. Ω τι Παράλογος και ηλίθια δολοφονικός ανταγωνισµός! Για να γίνει ελεύθερος ο ανταγωνισµός ανθρώπου και µηχανής,οι προλετάριοι απέρριψαν τους σοφούς νόµους που περιόριζαν την εργασία των χειροτεχνών των παλιών συντεχνιών,κατάργησαν τις γιορτές [ 1 ] επειδή οι παραγωγοί εκείνης της εποχής εργάζονταν µόνο πέντε ηµέρες από τις επτά, πρέπει να πιστέψουµε τους οικονοµολόγους ότι έζησαν µόνο µε αέρα και νερό; Όχι βέβαια είχαν τον ελεύθερο χρόνο για να δοκιµάσουν τις χαρές της γης, να νιώθουν την αγάπη και την ευθυµία, να γλεντούν στην τιµή του εύθυµου Θεού της αδράνειας και της ανάπαυσης. Η θλιβερή Αγγλία, που βυθίστηκε στον Προτεσταντισµό, τότε την έλεγαν " Εύθυµη Αγγλία." ο Rabelais, ο Quevedo, ο Θερβάντες, και οι άγνωστοι συντάκτες των ροµάντζων (περιπετειωδών µυθιστορηµάτων ) µας προκαλούν ζήλια µε τις περιγραφές και τις εικόνες εκείνων των µνηµειωδών γιορτών τους [ 2 ] τις οποίες τα άτοµα εκείνης της εποχής τελούσαν ανάµεσα σε δύο µάχες και δύο λεηλασίες, στα οποία όλα "πήγαιναν µε το βαρέλι". Που χάθηκαν τα θαυµάσια στοµάχια της εποχής Γαργαντούες εκείνων των ηµερών; πού είναι οι υπέροχοι εγκέφαλοι που περιέκλειαν όλη την ανθρώπινη σκέψη; Έχουµε γίνει πράγµατι µικροσκοπικοί και εκφυλισµένοι. Το βαλσαµωµένο βόειο κρέας, οι

22 πατάτες, το ξινισµένο κρασί και τα Πρωσικά σναπς που συνδυάζονται συνετά µε την υποχρεωτική εργασία έχουν αποδυναµώσει τους οργανισµούς µας και έχουν στενέψει τα µυαλά µας. Και στις εποχές που περιορίζει το άτοµο το στοµάχι του και η µηχανή διευρύνει την παραγωγή της είναι οι ίδιες που κηρύσσουν οι οικονοµολόγοι σε µας τη µαλθουσιανή θεωρία, τη θρησκεία της αποχής και το δόγµα της εργασίας. Πραγµατικά θα ήταν καλύτερο να τους ξεριζώσουν τις γλώσσες και να τις ρίξουν στα σκυλιά. Επειδή η εργατική τάξη, µε την απλοϊκή καλή της πίστη, έχει αφεθεί να κατηχηθεί έτσι, επειδή µε την έµφυτη βιαιότητά της έχει πέσει τυφλά στην εργασία και στην στέρηση, η τάξη των κεφαλαιοκρατών έχει καταδικαστεί στην τεµπελιά και την αναγκαστική απόλαυση, στην αποχή από κάθε παραγωγική διαδικασία και στην υπερκατανάλωση. Αλλά εάν η υπερκόπωση του εργάτη µωλωπίζει τη σάρκα του και παραλύει τα νεύρα του και το µυαλό του, είναι επίσης εύφορη στις θλίψεις και για τον κεφαλαιοκράτη. Η στέρηση στην οποία η παραγωγική τάξη καταδικάζεται υποχρεώνει τους κεφαλαιοκράτες να πέσουν µε τα µούτρα στην υπερκατανάλωση των προϊόντων που βγάζονται τόσο δυσανάλογα από τους εργάτες Στην αρχή της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής έναν αιώνας ή δύο πριν, ο αστός ήταν σταθερό άτοµο των λογικών ηθών και µετρηµένων συνηθειών. Ικανοποιούταν µόνο µε µια σύζυγο, έπινε µόνο όταν ήταν διψασµένος και έτρωγε µόνο όταν ήταν πεινασµένος. Άφηνε στους Λόρδους και στις κυρίες της αυλής τους τις «ευγενείς αρετές» της έκφυλης ζωής. Σήµερα κάθε απόγονος των πρόσφατα πλουσίων το καθιστά επιβεβληµένο επάνω του να ενισχύει την πορνεία τον εύκολο πλουτισµό και να ρουφά µορφίνη, καλλιεργεί «αρρώστια»(αφροδίσια) που µόνο γιατρικό της έχει τον υδράργυρο κι αυτό για να δικαιολογήσει την εργασία στα ορυχεία υδραργύρου φουσκώνει το στοµάχι του µε ορτύκια γεµιστά µε τρούφες και µε το καλύτερο κρασί προκειµένου να ενθαρρυνθούν οι κτηνοτρόφοι των πουλερικών και οι καλλιεργητές κρασιού ποικιλίας Bordelais. Σε αυτήν την ενασχόληση ο οργανισµός γίνεται γρήγορα ισχνός, οι τρίχες πέφτουν, τα δόντια σαπίζουν, το σώµα γίνεται

23 παραµορφωµένο, το στοµάχι παραλύει ανώµαλα, η αναπνοή γίνεται δύσκολη, οι κινήσεις γίνονται βαριές οι κλειδώσεις των δαχτύλων γίνονται δύσκαµπτες, οι λιγότερο ικανοί θα υποστούν τις συνέπειες της παραλυσίας προικισµένοι µε τη φαλάκρα του Προυντονισµού, στεγνώνουν τους εγκεφάλους τους σαν τους Γκάρνις της πολιτικής οικονοµίας, ή τους Ακολλά της νοµικής φιλοσοφίας στη συγγραφή παχιών υπνωτικών βιβλίων για να απασχολήσουν τις ώρες ελεύθερου χρόνου στοιχειοθετών και των τυπογράφων. Οι γυναίκες της µόδας ζουν µια ζωή του µαρτυρίου, να δοκιµάσουν και να επιδεικνύουν τις νεραϊδόµορφες τουαλέτες που οι ράφτρες πεθαίνουν για να τις ράψουν Μετατοπίζονται όπως οι σαΐτες από το πρωί µέχρι τη νύχτα από τη µια τουαλέτα στην άλλη. Για ώρες µαζί παραδίδουν τα κούφια κεφάλια τους στους κοµµωτές,οι οποίοι µε οποιοδήποτε κόστος επιµένουν στο πάθος τους για την κατασκευή των ψεύτικων µαλλιών Στρεβλωµένες στους κορσέδες τους, στριµωγµένες στις στενές µπότες τους, µε ντεκολτέ που κάνει κι έναν ανθρακωρύχο να κοκκινίσει, περιφέρονται ολόκληρη τη νύχτα στους φιλανθρωπικούς χορούς και γκαλά προκειµένου να µαζέψουν µερικά φράγκα για τους φτωχούς µήπως και σωθούν οι Άγιες ψυχές τους! Για να εκπληρώσει το διπλό κοινωνικό ρόλο του µη-παραγωγού και υπερκαταναλωτή, ο κεφαλαιοκράτης ήταν όχι µόνο υποχρεωµένος να παραβιάσει τη µέτρια προτίµησή του, να χάσει τις επίµοχθες συνήθειές του δύο αιώνες πριν παραδοθεί στην απεριόριστη πολυτέλεια, στα λουκούλλεια γεύµατα και στις συφιλιδικές ακολασίες, αλλά και να αποσύρει από την παραγωγική εργασία µια τεράστια µάζα των ατόµων προκειµένου αυτοί να στρατολογηθούν ως βοηθοί του. Εδώ είναι µερικοί αριθµοί για να αποδείξουν πόσο κολοσσιαία είναι αυτή η απώλεια των παραγωγικών δυνάµεων. Σύµφωνα µε την απογραφή 1861, ο πληθυσµός της Αγγλίας και της Ουαλίας περιέλαβε άτοµα, άντρες και γυναίκες. Εάν εξαιρέσουµε τους πολύ νέους τις µη παραγωγικές γυναίκες, έφηβα αγόρια και κορίτσια, κατόπιν τα "ιδεολογικά επαγγέλµατα", όπως και ταξικά επαγγέλµατα όπως οι κυβερνήτες, οι αστυνοµικοί, το ιερατείο, οι δικαστές, οι στρατιώτες, οι πόρνες, οι καλλιτέχνες, οι επιστήµονες,

24 κ.λπ., έπειτα οι άνθρωποι που καταλαµβάνονται αποκλειστικά µε την κατανάλωση της εργασίας των άλλων (χαραµοφάηδες) κάτω από τη µορφή ακίνητου µισθώµατος, τόκων, µερισµάτων, κοράκια των τραπεζών κλπ... παραµένουν συνολικά οκτώ εκατοµµύρια άτοµα και των δύο φύλων κάθε ηλικίας, συµπεριλαµβανοµένων και των κεφαλαιοκρατών που λειτουργούν στην παραγωγή, το εµπόριο, τη χρηµατοδότηση, τις τράπεζες κ.λπ. Από αυτά τα οκτώ εκατοµµύρια οι αριθµοί τρέχουν: Εργάτες γης συµπερίληψη, υπάλληλοι και κόρες των αγροτών που ζουν στο σπίτι 1.098, 261 Εργαζόµενοι εργοστασίων στο βαµβάκι, µαλλί, κάνναβη, µετάξι λινού, πλέξιµο Εργαζόµενοι ορυχείου (ανθρακωρύχοι) Εργαζόµενοι µετάλλων (υψικάµινοι διυλιστήρια, κυλινδρόµυλοι κ.λπ...) Οικόσιτοι -Υπηρέτες "Εάν προσθέτουµε µαζί τους εργαζοµένους στην κλωστοϋφαντουργία και τους ανθρακωρύχους, λαµβάνουµε τους αριθµούς εάν µετά προσθέσουµε τους εργαζοµένους µετάλλου και κλωστοϋφαντουργούς µαζί (δευτερογενής βιοµηχανικός τοµέας παραγωγής), έχουµε συνολικά πρόσωπα δηλαδή, σε κάθε περίπτωση ένας αριθµός κάτω από αυτόν των σύγχρονων εσωτερικών οικιακών σκλάβων. Ορίστε καµαρώστε το θαυµάσιο αποτέλεσµα της κεφαλαιοκρατικής εκµετάλλευσης των µηχανών." [ 3 ] σε αυτήν την κατηγορία οικόσιτοι-υπηρέτες το µέγεθος της οποίας δείχνει το στάδιο που επιτυγχάνεται από τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισµό, πρέπει ακόµα να προστεθεί η τεράστια κατηγορία δυστυχισµένων που αφιερώνονται αποκλειστικά στην ικανοποίηση των µάταιων και ακριβών προτιµήσεων των πλούσιων αστών: κόπτες διαµαντιών, δαντελλοκατασκευαστές, στυλίστες, βιβλιοδέτες πολυτελών βιβλίων, διαιτολόγοι, ντεκορατέρ και διακοσµητές των ακριβών τους βιλών, κ.λπ. [ 4 ]

25 Η τάξη των καπιταλιστών προσαρµόστηκε εύκολα στο νέο τρόπο ζωής της τεµπελιάς και της πολυτέλειας παρά τον τραυµατισµό που επέρχεται από το νέο τρόπο ζωής.σύντοµα άρχισε να κοιτάζει µε φρίκη οποιαδήποτε αλλαγή. Η θέα των άθλιων όρων της ζωής που έγιναν αποδεκτοί από την εργατική τάξη και η θέα της οργανικής υποβάθµισης που προκλήθηκε από το διαφθαρµένο πάθος για την εργασία αύξησαν την αποστροφή της για την υποχρεωτική εργασία καθώς και όλους τους περιορισµούς της ευχαρίστησής της. Είναι ακριβώς εκείνη την περίοδο που οι προλετάριοι χωρίς να λάβουν υπόψη την αποθάρρυνση, που η κεφαλαιοκρατική τάξη είχε επιβάλει επάνω στα κεφάλια τους ως κοινωνικό καθήκον, πήραν την σκυτάλη για να επιβάλουν το δικαίωµα στην εργασία. Άτεχνοι όπως ήταν, πήραν στα σοβαρά τις θεωρίες της εργασίας που διακηρύχθηκαν από τους διάφορους οικονοµολόγους και µοραλιστές, και θεώρησαν ότι πρέπει να επιβάλλουν την πρακτική αυτών των θεωριών επάνω στους κεφαλαιοκράτες. Το προλεταριάτο ύψωσε το έµβληµα, "αυτός που δεν εργάζεται δεν πρέπει και να τρώει". Η Λυών το 1831 αναπτύχθηκε επάνω στις σφαίρες και στην εργασία. Τα συνενωµένα σωµατεία σε οµοσπονδία εργατών τον Μάρτιο του 1871 ονόµασαν την εξέγερση τους "επανάσταση της εργασίας ". Σε αυτά τα ξεσπάσµατα της βάρβαρης καταστρεπτικής µανίας όλης της καπιταλιστικής χαράς και της αστικής τεµπελιάς, οι κεφαλαιοκράτες δεν είχαν καµία άλλη απάντηση από την άγρια καταστολή, αλλά ξέρουν καλά ότι µπορεί να ήταν σε θέση να καταστείλουν αυτές τις επαναστατικές εκρήξεις, µα δυστυχώς δεν έχουν πνίξει στο αίµα της γιγαντιαίας σφαγής την παράλογη ιδέα του προλεταριάτου που επιθυµεί να επιβληθεί η εργασία επάνω στους µη απασχολούµενους και σε άλλες επιφανείς τάξεις, και για να αποτρέψουν αυτήν την κακοδαιµονία αυτοπροστατεύονται οι ίδιοι µε φρουρές, αστυνοµικούς, δικαστές και δεσµοφύλακες, που υποστηρίζονται στην επίµοχθη µη αποδοτικότητα. εν υπάρχει άλλος χώρος αυταπάτης ως προς τη λειτουργία του σύγχρονου, στρατού. ιατηρούνται µόνιµα µόνο για να καταστείλουν το "εσωτερικό εχθρό". Κατά συνέπεια τα οχυρά του Παρισιού και της Λυών δεν έχουν χτιστεί για να υπερασπίσουν την πόλη ενάντια στον

26 ξένο εισβολέα, αλλά για να την συντρίψουν σε περίπτωση επανάστασης. Και εάν απαιτείται ένα παράδειγµα αναφέρουµε το στρατό του κράτους του Βελγίου, εκείνου του παράδεισου της κεφαλαιοκρατίας. Η ουδετερότητά του είναι εγγυηµένη από τις ευρωπαϊκές δυνάµεις, και εντούτοις ο στρατός του είναι ένας από τους ισχυρότερους αναλογικά προς τον πληθυσµό του. Τα λαµπρά πεδία µάχης του γενναίου βελγικού στρατού είναι οι πεδιάδες του Borinage και του Charleroi, είναι το αίµα των άοπλων ανθρακωρύχων και των εργατών που βάφει τα ξίφη των βέλγων αξιωµατικών και τους απονέµει τα γαλόνια τους.. Τα έθνη της Ευρώπης έχουν όχι εθνικούς στρατούς αλλά µισθοφορικούς στρατούς. Προστατεύουν τους κεφαλαιοκράτες από τη λαϊκή οργή που θα τους καταδίκαζε σε δέκα ώρες δουλειάς σα κλωστήρια. Πάλι, συµπιέζοντας το στοµάχι της η εργατική τάξη έχει αναπτύξει ανώµαλα το στοµάχι της κεφαλαιοκρατικής τάξης, που καταδικάζεται στην υπερκατανάλωση. Για την ανακούφιση της επίπονης εργασίας της η κεφαλαιοκρατική τάξη έχει αποσύρει από την εργατική τάξη µια µάζα των ατόµων µακριά ανώτερων από εκείνους που αφιερώνονται ακόµα στη χρήσιµη παραγωγή και τα έχει καταδικάσει µε τη σειρά της στην αχρηστία και την υπερκατανάλωση. Αλλά αυτό το στράτευµα των άχρηστων ακόρεστων στοµάτων, δεν αρκεί να καταναλώσει όλα τα αγαθά που οι εργάτες αποκτηνωµένοι από το δόγµα της εργασίας, παράγουν σαν τρελοί, χωρίς επιθυµία να τα καταναλώσουν και χωρίς ακόµη καν να σκεφτούν εάν θα βρεθούν άνθρωποι για να τα καταναλώσουν. Αντιµέτωπο µε αυτήν την διπλή τρέλα των εργατών που σκοτώνονται µε την υπερπαραγωγή και φυτοζωούν από τις ελλείψεις, το µεγάλο πρόβληµα της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής δεν είναι πλέον να βρεθούν οι παραγωγοί και να πολλαπλασιαστούν οι δυνάµεις τους αλλά να ανακαλυφθούν οι καταναλωτές, να διεγερθούν οι ορέξεις τους και να δηµιουργηθούν φανταστικές ανάγκες. Όσο οι ευρωπαίοι εργάτες, που τρέµουν από το κρύο και την πείνα, αρνούνται και να πλησιάσουν τα ρούχα που υφαίνουν, να πιουν τα κρασιά από τους αµπελώνες που καλλιεργούν, οι φτωχοί στην καλοσύνη της καρδιάς τους καπιταλιστές πρέπει να τρέξουν στις

27 άκρες της γης για να βρουν τους ανθρώπους για να φορέσουν τα ενδύµατα και να πιουν τα κρασιά: Η Ευρώπη εξάγει κάθε έτος αγαθά δισεκατοµµυρίων δολαρίων στις τέσσερις γωνίες της γης, στα έθνη που δεν έχουν καµία ανάγκη τους. [ 5 ] αλλά οι εξερευνηµένες ήπειροι δεν είναι πλέον αρκετά απέραντες. Παρθένες περιοχές χρειάζονται. Οι ευρωπαίοι βιοµήχανοι ονειρεύονται νύχτα µέρα την Αφρική, µια λίµνη στην Σαχάρα, ένα σιδηρόδροµο στο Σουδάν. Ακολουθούν αγωνιωδώς την πρόοδο του Livingston, του Stanley, του Chaillu ακούνε µε το στόµα ανοικτό τις θαυµάσιες ιστορίες αυτών των γενναίων ταξιδιωτών. Ποια άγνωστα θαύµατα αναρωτιούνται κρύβονται στη "σκοτεινή ήπειρο"! Οι δρόµοι σπέρνονται µε τα δόντια των ελεφάντων, οι ποταµοί του καρυδέλαιου είναι στρωµένοι µε χρυσό, εκατοµµύρια γυµνών σωµάτων, τόσο γυµνά όσο τα πρόσωπα των Dufaure και Girardin, περιµένουν τα αγαθά του βαµβακιού για να τους διδάξουν την ευπρέπεια, και τα µπουκάλια των σναπς και των Βίβλων από τα οποία µπορούν να µάθουν τις αρετές του πολιτισµού. Όλα χωρίς κανέναν σκοπό: ο παραταϊσµένος κεφαλαιοκράτης, οι υπηρέτες περισσότεροι σε αριθµό από την παραγωγική τάξη, τα ξένα και βάρβαρα έθνη, κατακλυσµένα µε ευρωπαϊκά αγαθά, τίποτα δεν µπορεί να χαµηλώσει τα βουνά των συσσωρευµένων προϊόντων που είναι υψηλότερα και πιο τεράστια από τις πυραµίδες της Αιγύπτου. Η παραγωγικότητα των ευρωπαίων εργατών υπερνικά όλη την κατανάλωση, όλη την σπατάλη.. Οι εργοστασιάρχες έχουν χάσει τον µπούσουλα και δεν ξέρουν που να στραφούν. εν µπορούν πλέον να βρουν την πρώτη ύλη για να ικανοποιήσουν το άναρχο διεφθαρµένο µα και ανεξήγητο πάθος των εργατών τους για την εργασία. Τα µάλλινα ρούχα νοθεύονται µε κουρέλια µε αποτέλεσµα την µείωση της αντοχής τους διαρκούν τόσο όσο οι υποσχέσεις που γίνονται στους ψηφοφόρους από τους πολιτικούς. Στη Λυών, αντί να αφήσουν την ίνα µεταξιού στη φυσική της απλότητα τη φορτώνουν µε ορυκτά άλατα, τα οποία αυξάνοντας το βάρος της, την καθιστούν εύθρυπτη και µη ανθεκτική. Όλα τα προϊόντα µας αλλοιώνονται και η ζωή τους µικραίνει. Η εποχή µας θα κληθεί "εποχή της νοθείας " ακριβώς όπως οι πρώτες εποχές της