Ο έρωτας ήρθε από την στέπα. Μυθιστόρημα αναζήτησης για τις επιμελώς κρυμμένες αλήθειες, των Ελλήνων

Transcript

1 1

2 Ο έρωτας ήρθε από την στέπα Μυθιστόρημα αναζήτησης για τις επιμελώς κρυμμένες αλήθειες, των Ελλήνων 3

3 ISBN: Mona Perises 4

4 Mona Perises Ο έρωτας ήρθε από την στέπα Μυθιστόρημα αναζήτησης για τις επιμελώς κρυμμένες αλήθειες, των Ελλήνων Mona Perises Ελλάδα 5

5 Δεν είναι μόνο το πήδημα των "Λυκ - άνθρω - πων", αλλά είναι το μεγάλο δήθεν που ζουν και το ψέμα. Πιστεύουν πως κάτι κάνουν κι είναι τα ''ΑΤΟΜΑ'', στη συνέχεια το ''ΕΓΩ'' τους, γίνεται η μάζα που καταβροχθίζει τα πάντα. Κάποιοι άλλοι, χτίζουν ένα μεγάλο τίποτα πάνω στις ψυχές που ποθούν και ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν το μονοπάτι και την αλήθεια τους. Δυστυχώς όμως παραπέρα, υπάρχουν άλλοι επιτήδειοι και πατάνε επάνω τους. Άραγε, ποια είναι η κινητήρια δύναμη τους για τα ψυχικά πνευματικά, πράγματα του κόσμου; Η δική μου αλήθεια είναι πικρή, αλλά και πολύ μοναχική, όμως πιο πολύ μοναχική είναι όλη η ύπαρξη μου και πρέπει να προσέχω πολύ γιατί γύρω μου υπάρχει πάντα ο Αντίνοος κι ο Οδυσσέας μου θα αργήσει να ξανάρθει... Ποτέ δεν διάβαζα πολύ εμένα και σκόνταφτα, έπεφτα, έκλαιγα, έτσι όμως έμαθα πολλά κι όταν σηκώθηκα, ποτέ δεν έβαλα την έπαρση, στο πόνο μου επάνω. Μετά διάβασα και μελέτησα πολύ εμένα, έτσι με κατάλαβα κι ένιωσα τον πόνο και των άλλων! Μια πλημμύρα από βροχή ήρθε στα μάτια μου, ήταν πικρά τα δάκρυα μου και στις πληγές μου, έπεφτε το αλάτι. Έμεινα γι ώρες και μέρες πάνω στα γόνατα προσπαθώντας να εμπεδώσω... αν έχει δίκιο ο ποιητής που εποίησε τα πάντα γύρω μου κι είναι αλήθεια όλα; Είναι πραγματική κι αληθινή η ζωή, που λέω ότι ζω; Ή με μεγάλωσαν λάθος, στραβά με νιώσαν, όλα όσα με πονούν, όσα λέω πως με σακατεύουν, άνθρωποι τα ποιούν; Πονώντας μέσα από τα λάθη και τα πάθη μου, έμαθα τελικά ότι το ωραίο ποτέ δεν γίνεται πιο ωραιότερο, αν δεν περάσει πρώτα μέσα από το μαύρο, της πονεμένης μου ψυχής. Τώρα, η αυτοεξάρτηση μου είναι μια διαδικασία όπου η ζωή μου κι η ποιότητα της εξαρτώνται καθαρά μόνο από τα δικά μου θέλω και την κρίνω, σαν μια όμορφη διαδρομή. Η ευτυχία μου κρύβεται, ακόμα και στα πιο αρνητικά μου συναισθήματα, που μου μαρτυρούν, πως κάπου μέσα μου υπάρχει πολύ φως κι είναι αλλιώτικο από τ άλλα! Αυτό το φως κι η γραφή που έμαθα καλά από παιδί, μ' έκαναν κι έγραψα πολλά, ακόμα και για μένα! Γράφοντας και μαρτυρώντας για μένα, έμαθα πως η ομορφότερη γωνιά του κόσμου όλου, είναι η πιο μικρή γωνιά της ψυχής μου, εκεί είναι κι η αλήθεια μου. Το κλειδί για να βλέπω όλο και περισσότερο φως, μόνο εγώ ξέρω πως το βρήκα, το κρατώ γερά και κάθε μέρα φωτίζομαι όλο και πιο πολύ! Θέλω να πετάω ψηλά για μένα, για τους γύρω μου κι γι' όσους θα 'ρθουν, μετά από μένα!! Mona Perises Εσείς που όλα τα ξέρετε... απαντήστε σ' ετούτου του παιδιού το βλέμμα... Πείτε του θεωρίες επιστημονικές, αναπτύξτε τα περί των σωτήριων κομμάτων σας. Τα περί οικονομίας αναπτύξτε... Για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο... κι αν το μπορείτε πείτε του για την αγάπη των ανθρώπων, για το εξελιγμένο τάχα είδος μας... Άντε, λοιπόν! Γιατί σιωπαίνετε; Μιλήστε του αν μπορείτε για θρησκείες. Για θεωρίες, ίσως περί σύμπαντος... Φωνάξτε του χειροκροτώντας, πως είναι το μέλλον του τόπου σας... Σ' έναν μικρό Χριστό μπροστά, μόνο να γονατίσεις πρέπει και με το πρόσωπο στη γη, λάσπη να φτιάξεις, με κραυγαλέα δάκρυα σιωπής να πεις, συγχώρα με τον άθλιο... να ικετεύσεις. Ειδάλλως δείξε μεταμέλεια και σαν ο Ιούδας που είσαι, απαγχονίσου... 7 Χαλίλ Γκιμπράν

6 Η Ζιμπίλ όπως λέει η ίδια, πριν έκανε μια πολύ βρώμικη άχαρη ζωή κι είχε να κάνει για πολλά χρόνια με "Λυκ - άνθρω - πους". Ήταν όλοι άνθρωποι μιας διαφορετικής κοινωνικής τάξης. Όταν κατάλαβε ότι δεν την αντιπροσωπεύουν, άφησε την άσχημη ζωή, έκανε μια νέα αρχή κι αποφάσισε να ζει μόνη της. Τώρα είναι μια ανεξάρτητη οικονομικός σύμβουλος σε εταιρείες, δουλεύει πολλές ώρες και περνάει τον ελεύθερο χρόνο της διαβάζοντας βιβλία με παλιές και ρομαντικές ιστορίες. Απόψε πέρασε από τη βιβλιοθήκη και πήρε ένα βιβλίο με μια πολύ παλιά και Μεσαιωνική ιστορία. Φτάνει στο σταθμό και το τρένο των οκτώ θα έχει καθυστέρηση περίπου 15'. Όταν φτάνει είναι γεμάτο με μαθητές που γυρίζουν από μια ημερήσια εκδρομή. Νιώθει κουρασμένη και τα ψηλά παπούτσια της την κάνουν να περπατά με αστάθεια. Λίγο πριν επιβιβαστεί στο τρένο, ένας μαθητής πέφτει επάνω της, πριν σωριαστεί κάτω, ξαφνικά δυο χέρια την αρπάζουν και πριν καλά - καλά το καταλάβει, βρίσκεται στην αγκαλιά ενός άγνωστου άνδρα, που της λέει με βραχνή φωνή... "Προσέχετε κυρία μου, εδώ είναι πολύ επικίνδυνα για να πέσετε κάτω". Αυτή τον κοιτάζει γοητευμένη και συμφωνεί μαζί του λέγοντας... "Σας ευχαριστώ πολύ κύριε, με σώσατε από ένα γερό πέσιμο, τι θα έκανα αν δεν ήσασταν εδώ". Αυτός την ρωτάει αν νιώθει καλά, αυτή φτιάχνει τη ζώνη στο χοντρό πράσινο παλτό της και τον κοιτάζει με τις άκρες των ματιών. Είναι ψηλός, περίπου 1,86 ίσως και 1,89, αν κι είναι πολύ νέος, τα μαλλιά του είναι γκρίζα. Έχει γέννια, μάτια μελιά, είναι γυμνασμένος και φοράει κοστούμι σουέτ. Όλη του η όψη δείχνει πως είναι ένας άνδρας πολύ χειραφετημένος και δεν μοιάζει καθόλου με κάποιον ''ΛΥΚΟ'' που κυνηγάει να βρει τη ''θη ΛΥΚΟ - τητα''. Την βοηθάει ν ανέβει στο βαγόνι του τρένου, την αφήνει κάπου να καθίσει κι αυτός κάθεται ακριβώς απέναντι της. Έχει βραδιάσει και καθώς το τρένο αρχίζει να τρέχει με ταχύτητα, τα φώτα αρχίζουν το παιχνιδίρισμα. Μόλις πάει στο σπίτι, το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι ένα χλιαρό ντους και μετά θ αρχίσει να διαβάσει το βιβλίο που πήρε από τη βιβλιοθήκη κι ο τίτλος είναι, ''Ο έρωτας ήρθε από την στέπα''. Έτσι όπως το έριξε μια ματιά, πιστεύει πως αυτό το βιβλίο είναι το βιβλίο που ήθελε να διαβάσει. Ο τίτλος κι η περίληψη της έκαναν μεγάλη εντύπωση και τα ονόματα των ηρώων είναι Αρμενικά, το δε όνομα της ηρωίδας, είναι ίδιο με το δικό της! ''Ζιμπίλ''. Η ίδια ξέρει πως η καταγωγή των προγόνων της είναι Αρμενική. Η οικογένειά της ήρθε στην Ελλάδα μετά την δίωξη των Αρμενίων από τους Τούρκους, στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτά τα ξέρει γιατί της τα είπε η γιαγιά της λίγο πριν πεθάνει και πως πάντα πρέπει να είναι υπερήφανη για την καταγωγή και τις αρχαίες ρίζες της οικογένειας της. 9

7 Μετά από πολλές συναντήσεις και μια πολύ κουραστική μέρα, στέκομαι όρθια μπροστά στη τζαμαρία του γραφείου μου και κοιτάζω έξω την πόλη. Είναι παράξενα σιωπηλή, αν κι η λεωφόρος έχει πολύ κίνηση, η πόλη μοιάζει να έχει κοιμηθεί. Είναι πολύ νωρίς για μια πόλη που είναι πολύ μεγάλη να έχει τόση νέκρα και να μη κυκλοφορεί κανείς. Οι μόνοι που κυκλοφορούν είναι οι αλλοδαποί, αυτοί συνέχεια μετακινούνται με τα πόδια. Λόγω δουλειάς συνδιαλέγομαι με μερικούς απ αυτούς, κάποιοι είναι καθαροί, φιλικοί και καθ όλα νόμιμοι. Οι πιο πολλοί όμως είναι, ''από μακριά και να μου λείπει η γνωριμία''. Έχουν έρθει εδώ, έχουν έπαρση και νομίζουν πως όλα είναι δικά τους δεδομένα και πως τα πάντα τους ανήκουν, η χώρα, οι άνθρωποι. Από τη δική τους παρουσία και μόνο έχει αλλάξει κατά πολύ η δική μας καθημερινότητα. Όχι πως πριν ήταν όλα τέλεια, από καιρό τίποτα δεν ήταν τέλειο σ αυτή τη πόλη. Οι ρυθμοί της, ο τρόπος ζωής των κατοίκων της την έκαναν πολύ αφιλόξενη, αλλά και ταυτόχρονα πολύ ευάλωτη, έτσι η ομορφιά της χάθηκε πριν από καιρό. Αν κάποια γυναίκα είναι αρκετά όμορφη ανάμεσα στους κατοίκους της, χωρίς να το θέλει γίνεται η ίδια το θύμα της ομορφιάς της. Πρέπει να μάθεις που πας, με ποιους μιλάς, με ποιους συνδιαλέγεσαι, ποιους εμπιστεύεσαι. Πρέπει να τους κάνεις παρέα, να τους μάθεις καλά, για να μην χαθείς, αν δεν τα καταφέρεις, οι "Λυκ άνθρω - ποι", θα σε καταπιούν. Και δεν θα το κάνουν από καψούρα και πόθο, αλλά από πείσμα, γιατί δεν έκατσες εκεί που ήθελαν. Θα πέσεις σ ερωτικό κρεβάτι ρουτίνας, μέχρι και σε πάρτι ομαδικό, που μπορεί να έχει μέσα τα πάντα. Αν αρχίζεις και πιέζεσαι, τότε βρίσκεις κάποιον αγαπητικό για να το παίζει μαζί σου καψούρης, ή πολύ ερωτευμένος. Αν είναι ερωτικός, στο τέλος μπορεί να κάνει ο ίδιος ψωνιστήρι εκεί που θα τον πας κι αντί να είναι ο συνοδός σου, γίνεται αυτόματα ο εραστής που θα συνευρίσκεται, μ όλους τους "Λυκ - άνθρω - πους". Εκεί βλέπεις και καταλαβαίνεις πολύ καλά πως όλοι θέλουν ν' ανεβούν σκαλιά και πατώματα και να επιβληθούν με το δικό τους τρόπο... Έχω δει, έχω ζήσει κι έχω περάσει πολλά... Με κάποιους κάπου τα βρήκα, μ άλλους την πάτησα και τον τελευταίο που άφησα να μπει στην ζωή μου, ήθελε απλά να περάσει κι εγώ πίστεψα πως θα ήμασταν για πάντα μαζί. Μετά από αυτό το κάζο που έπαθα, όσο και να προσπάθησα να ηρεμήσω τους λύκους, το μόνο που κατάφερνα ήταν να εξαγριώνω τον ''ΕΑΥΤΟ'' μου. Έτσι όμως διδάχτηκα την ωμή αλήθεια μου κι άλλαξα πλεύση. Έφυγα μακριά τους κι έγινα αυτό που είμαι τώρα, έγινα η ίδια ο αφέντης του εαυτού μου κι αλίμονο σε όποιον πέσει μέσα στη φωτιά μου. Αν και γλίτωσα εμένα, δυστυχώς εγώ συνεχίζω να ζω εδώ που οι άνθρωποι δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Οι άνθρωποι γύρω μου δυστυχώς είναι για πολλά χρόνια, δήθεν άνθρωποι. Είναι υπά νθρωποι κι έχουν χάσει το μέτρο, δίνουν υποσχέσεις χωρίς να μάθουν ποτέ να τις τηρούν. Λένε πολλοί πως οι άνθρωποι δεν έχουν αλλάξει καθόλου, απλά έχουν αλλάξει οι εποχές, οι αιώνες, τα χρόνια κι ο τρόπος της ζωής τους. Δηλαδή τώρα απλά δεν είναι πάνω σ ένα δέντρο, σε μια σπηλιά, σε μια καλύβα, ή μέσα σε κάποιο παλάτι. 10

8 Έχουν κάνει πρόοδο σε πολλά και ζουν σε μεγάλες κοινωνίες. Έχουν γίνει κοινωνικοί οι "Λυκ άνθρω - ποι" και τρώνε με μαχαιροπίρουνα, σε δείπνα εργασιών. Έχουν πολύ μεγάλη διαφορά, από τους "Λυκ άνθρω - πους" των δέντρων, των σπηλιών και των παλατιών. Τώρα οι "Λυκ άνθρω - ποι" είναι μοντέρνοι αντεροβγάλτες. Εγώ η Ζιμπίλ τους ξέρω πολύ καλά, τους έχω γευτεί, αγκαλιάσει, φιλήσει, έχω ερωτοτροπήσει μαζί τους, έχω χυθεί μέσα στα μανιασμένα και ματωμένα τους φιλιά. Έφτυσα εκεί που δεν έπρεπε κι έγλυψα εκεί που δεν ήθελα. Μετά παρηγοριόμουν μόνη μου σκουπίζοντας τις πληγές μου και γιάτρευα ολομόναχη τις νυχιές που άφηναν πάνω στο κορμί μου τα άθλια κι άγρια χάδια τους. Οι πιο πολλοί από τους "Λυκ - άνθρω - πους" είναι σφετεριστές κάποιου ονόματος κάποιου διάσημου και μεγάλου. Χωρίς οι ίδιοι να είναι ποτέ μεγάλοι, νιώθουν μεγάλοι και προπαντός νιώθουν, ότι είναι κάτι παραπάνω. Φωνάζουν ο ένας τον άλλον με τ όνομα, ή το υποκοριστικό εκείνου του μεγάλου που σφετερίζονται. Κάνοντας παρέα μαζί τους πολλές φορές έχω τσαλακώσει για χάρη τους ακόμα και την γενεαλογική μου υπερηφάνεια. Εγώ ζω εδώ που οι άνθρωποι είναι μοντέρνοι "Λυκ άνθρω - ποι" κι αντεροβγάλτες και το μοναδικό είδος που είναι υπό μετάλλαξη κι υπό εξαφάνιση είναι ο άνθρωπος. Πετάω τις σκέψεις μου εκεί που τις πετάω κάθε φορά, ντύνομαι, κοιτάζω το ρολόι μου, κλειδώνω το γραφείο μου και φεύγω. Έχω να περάσω από τη βιβλιοθήκη για να πάρω ένα βιβλίο. Αν και φοράω πολύ ψηλά τακούνια ξεκινάω με τα πόδια. Φτάνω μπαίνω μέσα και χαιρετώ την υπεύθυνη της βιβλιοθήκης. Της λέω πως θέλω να ψάξω γι ένα βιβλίο που να έχει γραμμένη μέσα μια πολύ παλιά και Μεσαιωνική ιστορία. Μου δείχνει ένα που έχει επάνω στο γραφείο της, μόλις πριν από λίγο το χάρισε στη βιβλιοθήκη ένας νεαρός και δεν πρόλαβε καν να το τακτοποιήσει και να το βάλει στη θέση του. Ρίχνω μια ματιά στο εξώφυλλο, το ανοίγω και μόλις διαβάζω λίγο με συναρπάζει, της το δίνω χρόνο για να το τακτοποιήσει και περιμένω. Έχω ένα πολύ δικό μου τρόπο στα βιβλία, αν είναι γραμμένο για γυναίκα, πρώτα ψάχνω να βρω το όνομα τις ηρωίδας, μετά διαβάζω πολύ λίγο από τη μέση και λίγο από το τέλος, για να ξέρω αν είναι καλό! Αυτό το βιβλίο έχει μια ιστορία για ένα σφοδρό έρωτα, έχει περιπέτεια και τελειώνει με τους δυο εραστές αγκαλιασμένους με πάθος, να δίνουν όρκους αιώνιας αγάπης, σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο. Το έχει ετοιμάσει, το παίρνω και φεύγω. Στο δρόμο σκέφτομαι πως αυτό το βιβλίο το διάβασε ένας νεαρός και το χάρισε στη βιβλιοθήκη κι εγώ ντράπηκα να τη ρωτήσω πως και ποιος ήταν ο νεαρός. Πάντως όποιος και να ήταν, εγώ ξέρω πως μ αυτό το βιβλίο θα ζήσω πάλι ένα έρωτα και μάλιστα Μεσαιωνικό. Θα ταυτιστώ και μετά θα προσπαθώ να βρω κάποιον για μένα. Δεν θα μου κάνει κανένας, γιατί θα έχω συνέχεια στο μυαλό μου τον ήρωα. Θα πέσω πάλι σε περισυλλογή και μετά... θα τους βρίσκω όλους πολύ μπανάλ και ξεπερασμένους. Αλήθεια πόσο ακόμα θα ψάχνω να βρω τον κατάλληλο για μένα; Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που έφυγε ο τελευταίος... Ωραίος τύπος ήταν εκείνος... Ήρθε, άραξε, έφαγε, ήπιε, μας πέρασε και για δικό του δεδομένο. Κάποια στιγμή άρχισε να λέει, πως αν ζούσαμε για λίγο χώρια θα ήταν καλύτερα... γιατί λέει 11

9 ένοιωθε σαν φυλακισμένος. Πέρασε χαλαρά, χαρούμενα, τουριστικά μπορώ να πω. Αν και προσπάθησε να με πείσει ότι τα πάντα γύρω μας ήταν αλλότρια, μόνο που αλλότρια ήταν τα δικά μας. Μπίνγκο! Πραγματικά τώρα είμαι καλύτερα, είμαι μια χαρά και που θα μου πάει, δεν θα βρω κάποιον για ν αφεθώ; Αν τον βρω μετά θα του εξηγώ συνέχεια το Ευαγγέλιο της Ζιμπίλ, θα γίνω με λίγα λόγια η θρησκεία του. Θα του ψάλω συνέχεια ερωτικά τροπάρια, αλλά προπαντός θα του εξηγώ τον Έρωτα απ όλες τις πλευρές και τις γωνίες του. Τι έχει να πάθει... συνέχεια προσκυνημένος θα είναι, μόνο να τον βρω, μετά ξέρω εγώ τι θα τον κάνω. Θα είναι στα χέρια μου σαν ένα χάρτινο καραβάκι. Εγώ θα είμαι ο καπετάνιος, εγώ κι η γοργόνα του μαζί. Εκείνος θα είναι ο αγαπητικός, ο ερωτικός μου λοστρόμος και πάνω απ' όλα θα είναι ο ''ΕΡΩΤΑΣ'' μου, για να γλυτώνει τα βασανιστήρια... Όταν φτάνω στο σταθμό ακούω πως το τρένο των οκτώ θα έχει καθυστέρηση περίπου 15'. Όταν φτάνει, είναι γεμάτο μαθητές που γυρίζουν από κάποια εκδρομή. Νιώθω πολύ κουρασμένη και τα ψηλά παπούτσια μου με κάνουν να περπατώ με αστάθεια. Λίγο πριν επιβιβαστώ στο τρένο, ένας μαθητής σκοντάφτει και πέφτει πάνω μου. Πριν σωριαστώ κάτω ξαφνικά δυο χέρια μ αρπάζουν και πριν καλά - καλά το καταλάβω βρίσκομαι στην αγκαλιά ενός άγνωστου άνδρα, που μου λέει με βραχνή φωνή... "Προσέχετε κυρία μου, εδώ είναι πολύ επικίνδυνα για να πέσετε κάτω". Εγώ τον κοιτάζω γοητευμένη και συμφωνώ μαζί του λέγοντας. "Σας ευχαριστώ πολύ κύριε, με σώσατε από ένα γερό πέσιμο, τι θα έκανα αν δεν ήσασταν εδώ". Αυτός με ρωτάει αν νιώθω καλά, εγώ φτιάχνω τη ζώνη στο χοντρό πράσινο παλτό μου και τον κοιτάζω με τις άκρες των ματιών μου. Είναι ψηλός, περίπου 1,86 μπορεί να είναι και 1,89! Αν κι είναι πολύ νέος, τα μαλλιά του είναι γκρίζα. Έχει γένια, μάτια μελιά, είναι γυμνασμένος και φοράει κοστούμι σουέτ. Όλη του η όψη δείχνει πως είναι ένας άνδρας, πολύ χειραφετημένος και δεν μοιάζει καθόλου με κάποιον λύκο που κυνηγάει να βρει τη θη - ΛΥΚΟ - τητα. Με βοηθάει ν ανέβω στο βαγόνι του τρένου, μ αφήνει κάπου να καθίσω κι αυτός κάθεται ακριβώς απέναντι μου. Έχει βραδιάσει και καθώς το τρένο αρχίζει να τρέχει με ταχύτητα, τα φώτα αρχίζουν το παιχνιδίρισμα. Σκέφτομαι πως μόλις πάω στο σπίτι το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι ένα χλιαρό ντους και μετά θα αρχίσω να διαβάζω το βιβλίο που πήρα, ''Ο έρωτας ήρθε από την στέπα''. Έτσι όπως το έριξα μια ματιά, πιστεύω πως αυτό το βιβλίο, είναι αυτό που ήθελα να διαβάσω. Ο τίτλος κι η περίληψη, μου έκαναν μεγάλη εντύπωση, τα ονόματα των ηρώων είναι αρχαία και τ όνομα της ηρωίδας είναι ίδιο με το δικό μου, ''Ζιμπίλ''. Ξέρω πως η καταγωγή των προγόνων μου είναι Αρμενική κι οι ρίζες μου αρχαίες. Η οικογένειά μου ήρθε στην Ελλάδα μετά την δίωξη των Αρμενίων από τους Τούρκους, στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτά μου τα είπε η γιαγιά μου λίγο πριν πεθάνει, πως πάντα πρέπει να είμαι υπερήφανη για την καταγωγή και για τις αρχαίες ρίζες της οικογένειας μου. Τον κοιτάζω απέναντι του και νιώθω σαν να μην είμαι στην 12

10 τωρινή εποχή, όλα άλλαξαν κι εμείς οι δυο εντελώς ξαφνικά, μεταφερθήκαμε αλλού, σε μια άλλη εποχή. Δεν ακούω ούτε τον ήχο του τρένου πάνω στις ράγες, έχω στ αυτιά μου μια παράξενη, αλλά θεσπέσια μουσική. Η αύρα του με πλημμυρίζει και γύρω μου πέφτουν σταγόνες δροσιάς. Μόλις γυρίζω το κεφάλι προς το παράθυρο του τρένου, βλέπω στο γυαλί πως ο νεαρός με τα γκρίζα μαλλιά, με κοιτάζει επίμονα και παρακολουθεί την κάθε μου κίνηση. Γυρίζω προς το μέρος του, του κάνω ένα σαγηνευτικό παιχνιδίρισμα με τα μάτια, του δίνω το χέρι μου να συστηθώ και να του εκφράσω την συμπάθεια μου. -Είμαι η Ζιμπίλ και χαίρομαι, εσείς είστε; -Είμαι ο Σία και χαίρομαι για την γνωριμία... -Είστε Έλληνας, ή μένετε καιρό εδώ; -Δεν είμαι Έλληνας, αλλά έχω μεγαλώσει στην Ελλάδα. -Κι από που είναι η καταγωγή σας; Αυτό αν θέλετε μου το λέτε... -Από παιδί έχω ταξιδέψει πάρα πολύ και να σας πω την αλήθεια, δεν ξέρω από που είμαι, ας πω πως είμαι κάπου από κάποια στέπα... -Αν η στέπα από όπου είστε εσείς, έχει τύπους σαν εσάς; Τότε δέχομαι ευχαρίστως αυτή τη δικαιολογία... Προσπαθώ να πάρω το χέρι μου, αλλά το κρατάει τρυφερά και για κάποια δευτερόλεπτα νιώθω αμήχανη. Όταν το αφήνει, το τραβάω με τρόπο και νιώθω έντονα το άγγιγμά του. ''Αυτός μου έδωσε το χέρι του και ξέχασε να το πάρει πίσω, είναι απαλό, τρυφερό κι ελαφρώς μαυρισμένο. Έχει σκούρο χρώμα και σίγουρα θα είναι από τη φύση του, είναι Χειμώνας για ηλιοθεραπεία, εκτός αν είναι χειμερινός κολυμβητής. Είναι ξένος, αλλά δεν είναι από εκείνους που έχουν κατακλείσει την πόλη. Είναι κατεργασμένος και μάλιστα ο τρόπος του δείχνει πως έχει παιδεία κι είναι μορφωμένος. Από που να είναι άραγε; Είπε, ''ότι είναι κάπου, από κάποια στέπα'', εκτός αν μου έκανε πλάκα και το είπε έτσι για να με μπερδέψει''. Χαμογελάω από μέσα μου, καλά λένε πως όταν έχεις ανάγκη να εκφράσεις τη λύπη σου, από μόνος σου πρέπει να την αναλύσεις και να προσπαθήσεις να την περιγράψεις. Όταν είσαι χαρούμενος δεν βρίσκεις καμιά λέξη για να περιγράψεις τη χαρά σου, θέλεις μόνο να τη ζήσεις... Έτσι απλά... έχεις την ανάγκη μόνο να τη ζήσεις. Τώρα δεν βρίσκω τις λέξεις για να αποτυπώσω τη χαρά μου σε κάποιο χαρτί, έχω όμως μεγάλη ανάγκη να τη ζήσω. Έστω κι έτσι, είναι δίπλα μου και σε λίγο θα φύγει, γιατί είναι ένας ξένος. Σκέφτομαι πολλά τελευταία, τα πράγματα αλλάζουν πάντα κι αλλάζουν όποτε θέλουν και ποτέ δεν αλλάζουν όταν το θέλουμε εμείς. Είναι λάθος να τα περιμένουμε όλα έτοιμα, ο δρόμος για το καλό περνάει πάντα μέσα από το κακό μας και την συμφορά. Αν είναι να έρθει, μέσα από τον πόνο μας, θα έρθει το καλό μας και σιγά σιγά, γι αυτό πρέπει να κάνουμε υπομονή. Το βοηθάμε κι εμείς με τις επιλογές μας κι όταν εκείνο αποφασίσει, θα έρθει χωρίς να μας ρωτήσει. Πρέπει να έχουμε γεμάτη τη καρδιά με ελπίδα κι υπομονή. Αυτό το λέω εγώ που έχω αρχίσει να χάνω την ελπίδα μου 13

11 Mona Perises Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι τα έντεκα σε χωριό του Ν. Σερρών, μετά στη Γερμανία, στην περιοχή της Ρηνανίας Παλατινάτου μέχρι και τα είκοσι μου. Eκεί τελείωσα το σχολείο μου και μια τεχνική σχολή πάνω στη μόδα. Ζω στην πόλη των Σερρών και μέχρι το 2011 εργαζόμουν σαν ψηφιακή σχεδιάστρια, τώρα ασχολούμαι μόνο με την συγγραφή βιβλίων. Από μικρό παιδί πάντα έγραφα ιστορίες, τώρα γράφω μυθιστορήματα και μυθιστορηματικές βιογραφίες. ''Όμ Άλι, το γλυκό της ζωής'' είναι η πρώτη μυθιστορηματική βιογραφία που έγραψα. Είναι η δική μου ιστορία και την έγραφα δέκα χρόνια. Έχω δύο γιους, τον Άγγελο που είναι 27 και το Δημήτρη που είναι 25 χρόνων. Από το 2005 είμαι παντρεμένη με τον Ahmed που είναι από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Σαν συγγραφέας έχω γράψει τα παρακάτω βιβλία κι αυτό που ήδη διαβάσατε. ''Έρωτας στην Κασπία θάλασσα''. Μυθιστόρημα, σε δύο μέρη. ''Όμ Άλι, το γλυκό της ζωής''. Είναι η μυθιστορηματική βιογραφία μου, σε δύο μέρη. Πήρα δύναμη, κουράγιο και την έγραψα εγώ η ίδια... ''Pushpaj, ο Ινδός αντιρρησίας''. Ερωτικό μυθιστόρημα για την Τάντρα κι όχι μόνο. ''Το όνομά μου είναι, Χουσεΐν''. Μυθιστορηματική Βιογραφία. ''Φυλακίζοντας τον αέρα''. Canyoning περιπέτεια με αληθινές περιγραφές αθλητών του Canyoning, από την Ελλάδα και το εξωτερικό. ''ΜΟΥΡΜΟΥΡΙΖΟΝΤΑΣ... στο όνειρο''. Ποιητική συλλογή - Γνωμικά Σκέψεις. ''Ο Ρωμαίος και η Διωναία''. Μυθιστόρημα. ''Η έλευση ενός αγνώστου''. Διήγημα. 405

12 406